Πέμπτη 13 Ιουνίου 2019

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Λυσιστράτη (1216-1246)

ΠΡΥ. ἄνοιγε τὴν θύραν σύ. παραχωρεῖν σ᾽ ἔδει.
ὑμεῖς, τί κάθησθε; μῶν ἐγὼ τῇ λαμπάδι
ὑμᾶς κατακαύσω; φορτικὸν τὸ χωρίον.
οὐκ ἂν ποήσαιμ᾽. εἰ δὲ πάνυ δεῖ τοῦτο δρᾶν,
1220 ὑμῖν χαρίζεσθαι ταλαιπωρήσομεν.
ΑΘΗΝΑΙΟΣ
χἠμεῖς γε μετὰ σοῦ ξυνταλαιπωρήσομεν.
ΠΡΥ. οὐκ ἄπιτε; κωκύσεσθε τὰς τρίχας μακρά.
οὐκ ἄπιθ᾽, ὅπως ἂν οἱ Λάκωνες ἔνδοθεν
καθ᾽ ἡσυχίαν ἀπίωσιν εὐωχημένοι;
1225 ΑΘ. οὔπω τοιοῦτον συμπόσιον ὄπωπ᾽ ἐγώ.
ἦ καὶ χαρίεντες ἦσαν οἱ Λακωνικοί·
ἡμεῖς δ᾽ ἐν οἴνῳ συμπόται σοφώτατοι.
ΠΡΥ. ὀρθῶς γ᾽, ὁτιὴ νήφοντες οὐχ ὑγιαίνομεν.
ἢν τοὺς Ἀθηναίους ἐγὼ πείσω λέγων,
1230 μεθυόντες ἀεὶ πανταχοῖ πρεσβεύσομεν.
νῦν μὲν γὰρ ὅταν ἔλθωμεν εἰς Λακεδαίμονα
νήφοντες, εὐθὺς βλέπομεν ὅ τι ταράξομεν·
ὥσθ᾽ ὅ τι μὲν ἂν λέγωσιν οὐκ ἀκούομεν,
ἃ δ᾽ οὐ λέγουσι, ταῦθ᾽ ὑπονενοήκαμεν,
1235 ἀγγέλλομεν δ᾽ οὐ ταὐτὰ τῶν αὐτῶν πέρι.
νυνὶ δ᾽ ἅπαντ᾽ ἤρεσκεν· ὥστ᾽ εἰ μέν γέ τις
ᾄδοι Τελαμῶνος, Κλειταγόρας ᾄδειν δέον,
ἐπῃνέσαμεν ἂν καὶ πρὸς ἐπιωρκήσαμεν.
ἀλλ᾽ οὑτοιὶ γὰρ αὖθις ἔρχονται πάλιν
1240 εἰς ταὐτόν. οὐκ ἐρρήσετ᾽, ὦ μαστιγίαι;
ΑΘ. νὴ τὸν Δί᾽· ὡς ἤδη γε χωροῦσ᾽ ἔνδοθεν.
ΛΑ. ὦ πολυχαρείδα, λαβὲ τὰ φυἁτήρια,
ἵν᾽ ἐγὼν διποδιάξω τε κἀείὡ καλὸν
ἐς τὼς Ἀσαναίως τε χἄμ᾽ ἄεισμ᾽ ἁμᾶ.
1245 ΠΡΥ. λαβὲ δῆτα τὰς φυσαλλίδας πρὸς τῶν θεῶν·
ὡς ἥδομαί γ᾽ ὑμᾶς ὁρῶν ὀρχουμένους.

***
ΠΡΥ. (Στις άλλες γυναίκες)
Κι ελόγου σας τί κάθεστε; Σας τρώει
και φωτιά θα σας βάλω στα φουστάνια
με ευτούνο το δαδί. Να ᾽χετε χάρη!
Δε θα το κάνω. Η τιμωρία βαριά!
1220 Αν όμως είναι ανάγκη, θα σας κάψω.
ΑΘΗΝΑΙΟΣ
Κι εμείς από κοντά θα σε βοηθήσουμε.
ΠΡΥ. Κουνηθείτε ή θ᾽ ανάψω τα τσουλούφια σας.
(Φέρνει κοντά το δαδί. Οι γυναίκες φεύγουν)
(Στο χορό των γερόντων)
Άιντε! δρόμο! Να καλοφάνε πρέπει,
για να φύγουν χορτάτ᾽ οι Μοραΐτες.
(Οι γέροι φεύγουν)
(Βγαίνει ένας Αθηναίος)
ΑΘΗ. Δε ματαείδα τόσο τρανό τσιμπούσι.
Τους Μοραΐτες να ᾽βλεπες, τί κέφι!
Μα κι εμείς παλικάρια στο ποτήρι!
ΠΡΥ. Σωστά! Καμιά δουλειά στα νηστικάτα
δεν προκόβει. Γι᾽ αυτό σας ορμηνεύω
1230 πάντα οι πρεσβείες μας να ᾽ναι μεθυσμένες.
Τα θαλασσώνουν, όταν είναι ακράσωτες.
Ό,τι οι άλλοι μας λένε, δεν τ᾽ ακούμε
κι ό,τι δε λένε, αυτό καταλαβαίνουμε
κι όταν γυρίζουμε, άλλ᾽ αντ᾽ άλλων λέμε.
Μα τώρ᾽ όλα πηγαίνανε καλά.
Αν ήθελε κανένας Μοραΐτης
του τόπου του να τραγουδήσει κάτι,
ενώ ήτανε των Αθηναίων σειρά,
«ορίστε παλικάρι»! του φωνάζαμε.
(Ξαναγυρίζουν οι γέροι που είχανε φύγει)
Νά τους! Ξαναγυρίσαν οι διωγμένοι.
1240 Γκρεμιστείτε απ᾽ εδώ, καρπαζολόγοι!
(Οι γέροι ξαναφεύγουν)
ΑΘΗ. Ναι μά τον Δία, καλά ξεκουμπιστήκανε.
Νά! βγαίνουν απ᾽ το κάστρο οι χορευτάδες.

(Μπαίνουνε μαζί οι χοροί Αθηναίων και Λακώνων. Μαζί τους ένας με σουραύλι. Ύστερ᾽ απ᾽ αυτούς βγαίνουν κι οι γυναίκες από την Ακρόπολη μ᾽ επικεφαλής τη Λυσιστράτη).
ΛΑΚ. (Στο σουραυλιστή)
Χάιντε, φούσκωσε, φίλε το σουραύλι
να χορέψω τον πηδηχτό κι ωραία
να τραγουδήσω για τους Αθηναίους
και για μας τους Σπαρτιάτες. ΠΡΥ. Με το δίκιο του!
Βάλε μπρος τη φλογέρα, ευλογημένε.
Μου αρέσει να τους βλέπω να χορεύουνε!

Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΜΑΝΤΕΙΣ - ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ

Στην Αντιγόνη του Σοφοκλή με εξαιρετικό τρόπο δηλώνεται η σχέση του μάντη Τειρεσία με τον θεό της μαντικής και τοξοβόλο Απόλλωνα, τον τιμωρό των Αχαιών με τα βέλη του στο στρατόπεδό τους στην Τροία και της Νιόβης για την υπεροψία της απέναντι στη μητέρα του Λητώ. Ο Τειρεσίας με το προσωπείο του τοξότη αφήνει τοξεύματα-προφητείες εναντίον του Κρέοντα:
Ὦ πρέσβυ, πάντες ὥστε τοξόται σκοποῦ
τοξεύετ᾽ ἀνδρὸς τοῦδε, κοὐδὲ μαντικῆς
ἄπρακτος ὑμῖν εἰμι…
[Άκουσε, γέρο, εσείς όλοι απάνω σ' ένανε,
εμένα σημαδεύετε.
σαν σκοπευτές και δε μου λείψανε
από πάνω μου οι προφητείες.]
Τοιαῦτά σου, λυπεῖς γάρ, ὥστε τοξότης
ἀφῆκα θυμῷ καρδίας τοξεύματα
βέβαια, τῶν σὺ θάλπος οὐχ ὑπεκδραμῇ.
[σαν τοξότης σούριξα σαϊτιές στην καρδιά,
που δε θα παν χαμένες, γιατί δε θα ξεφύγης τη φλόγα τους.]
(Σοφ., Αντ. 1033-35, 1084-86)
 
Ωστόσο, τη μαντική του ικανότητα την έχει από την Αθηνά ή από τον ίδιο τον Δία.

Καταγωγή, περιπέτειες του βίου, θάνατος
 
Μάντης στους Θηβαίους ήταν ο Τειρεσίας, γιος του Εύρη και της νύμφης Χαρικλώς, από τη γενιά του Οιδαίου του Σπαρτού, που είχε χάσει το φως του. Για την τύφλωση και τη μαντική του ικανότητα λέγονται διάφορα. Άλλοι ότι οι θεοί τον τύφλωσαν, επειδή αποκάλυπτε στους ανθρώπους όσα εκείνοι ήθελαν να κρατήσουν κρυφά· ο Φερεκύδης, πάλι, ότι τυφλώθηκε από την Αθηνά· την είδε ολόγυμνη, κι εκείνη, αφού κάλυψε με τα χέρια της τα μάτια του, τον τύφλωσε· κι όταν η Χαρικλώ, που ήταν αγαπημένη της Αθηνάς, την παρακάλεσε να του δώσει πίσω την όρασή του, επειδή δεν μπορούσε να το κάνει αυτό, του καθάρισε τα αυτιά και τον κατέστησε ικανό να ακούει όλες τις φωνές των πουλιών, και του χάρισε και ένα ραβδί από κρανιά, με το οποίο βάδιζε όπως αυτοί που έβλεπαν. Ο Ησίοδος από τη μεριά του ισχυρίζεται ότι, όταν κάποτε είδε στο όρος Κυλλήνη δύο φίδια να ζευγαρώνουν, τα χτύπησε και αμέσως άλλαξε από άνδρας σε γυναίκα· αλλά όταν ξαναείδε τα ίδια αυτά φίδια να ερωτοτροπούν ξαναέγινε άνδρας. Γι' αυτό τον λόγο, όταν κάποτε η Ήρα και ο Δίας διαφωνούσαν αν οι γυναίκες ή οι άνδρες αισθάνονται μεγαλύτερη ηδονή στον έρωτα, ρώτησαν εκείνον. Και εκείνος απάντησε ότι αν η ηδονή του έρωτα αποτελείται από δέκα μέρη, ο άνδρας απολαμβάνει το ένα, ενώ η γυναίκα τα εννέα, με αποτέλεσμα η Ήρα να τον τυφλώσει, ο Δίας όμως να του χαρίσει τη μαντική τέχνη. [Η απάντηση του Τειρεσία στον Δία και την Ήρα ήταν· από τα δέκα της ηδονής μερίδια το ένα μόνο χαίρεται ο άνδρας, ενώ τα δέκα τα χορταίνει η γυναίκα και αναγαλλιάζει η ψυχή της.] Έζησε επίσης μέχρι τα βαθιά γεράματα. (Απολλόδ. 3.69-72).
 
Η ιστορία της τύφλωσης του Τειρεσία φανερώνει και τη ζωή του νεαρού, προτού αποκτήσει τις ξεχωριστές ικανότητες που τον έκαναν διάσημο. Ήταν κυνηγός που κυνηγούσε στον Ελικώνα και, σταματώντας να πιει νερό από την πηγή Ιπποκρήνη, αντίκρισε, άθελά του, γυμνή την Αθηνά να δροσίζεται στα νερά της.
 
Η ιστορία με τα φίδια, η διασημότερη παραλλαγή του μύθου του Τειρεσία, παραδίδεται με διαφόρους τρόπους. Άλλοι λένε ότι ο Τειρεσίας χώρισε τα φίδια, άλλοι πως τα πλήγωσε και άλλοι πως σκότωσε το θηλυκό. Σε κάθε περίπτωση, ο Τειρεσίας έγινε γυναίκα. Επτά χρόνια αργότερα, στον ίδιο τόπο, ξαναείδε τα φίδια να ζευγαρώνουν. Για μια ακόμη φορά επεμβαίνει, με αποτέλεσμα να ξαναπάρει το αρχικό του φύλο. Η αποκάλυψη της αλήθειας για το γυναικείο φύλο έκανε την Ήρα να τυφλώσει τον Τειρεσία και τον Δία να του χαρίσει το προνόμιο της μαντείας αλλά και να ζήσει πολύ, επτά ανθρώπινες ζωές λεγόταν.
 
Φυσικά, η ιστορία αυτής της μεταμόρφωσης δεν άφησε αδιάφορο τον Οβίδιο*, ενώ, αργότερα, η ιστορία αμφισβητήθηκε και διακωμωδήθηκε (Λουκιανός)**. Στον 20ό αι. υπήρξε αφορμή για προβληματισμούς σχετικά με το φύλο αλλά και για άλλα ζητήματα (Γκυγιώμ Απολλιναίρ, Οι μαστοί του Τειρεσία, 1917)***.
Προφητείες και καθαρμοί

Ο Τειρεσίας είναι συνδεδεμένος με τον Θηβαϊκό κύκλο, κυρίως με τους Λαβδακίδες, όπως ο Κάλχας με τον Τρωικό κύκλο και τους Ατρείδες. Στη Θήβα υπήρχε οιωνοσκοπείο του, ενώ μαντείο του βρισκόταν στον γειτονικό Ορχομενό.
 
1. Ο Τειρεσίας παρήγγειλε να καούν τα φίδια που ο Ηρακλής είχε πνίξει στην κούνια του, να πεταχτεί η στάχτη τους στον ποταμό και η κάμαρη να πλυθεί με αλμυρό νερό (Θεόκρ. Ειδύλλια, 24, 97-98). Θαλασσινό νερό χρησιμοποιούνταν κυρίως σε περιπτώσεις θανάτου και λοιμού, οπότε τα αποπλύματα πετιούνταν στη θάλασσα, για να μην υπάρχει περίπτωση κανείς να τα πατήσει.
 
2. Όταν ο Αμφιτρύωνας, ο σύζυγος της Αλκμήνης, επέστρεψε στη Θήβα, δεν βρήκε τη γυναίκα του διαχυτική απέναντί του, γιατί ακριβώς την προηγούμενη της είχε εμφανιστεί ο Δίας με τη μορφή του συζύγου της και κοιμήθηκαν μαζί. Ο Τειρεσίας του αποκάλυψε την ένωσή της με τον Δία.
 
3. Κατά τον πόλεμο των Επτά επί Θήβαις, ο Τειρεσίας προφήτευσε ότι οι Θηβαίοι θα νικήσουν, αν ο Μενοικέας, ο γιος του Κρέοντα, προσφερθεί σφάγιο στον Άρη, όπως και έγινε.
 
4. Αργότερα, όταν οι Επίγονοι των Επτά εξεστράτευσαν εναντίον των Θηβών, ο Τειρεσίας συμβούλευσε τους Θηβαίους να στείλουν κήρυκα για διαπραγματεύσεις, αλλά οι ίδιοι να πάρουν γυναίκες και παιδιά και κρυφά να εγκαταλείψουν την πόλη.
 
5. Του αποδόθηκαν και μυθιστορηματικές προφητείες από μεταγενέστερους ποιητές, από τον Οβίδιο, λ.χ., που βάζει τη μητέρα του Νάρκισσου Λειριόπη να ρωτά τον μάντη πόσα χρόνια θα ζούσε το πανέμορφο παιδί της (Οβ., Μετ. 3.341-350)****.
 
6. Ακόμη, προσπάθησε, μάταια όμως, να πείσει τον Πενθέα να αποδεχτεί τη λατρεία του Διόνυσου.
 
Στις τραγωδίες Οιδίπους τύραννος και Αντιγόνη του Σοφοκλή με έξοχο τρόπο ο ποιητής δείχνει τον Τειρεσία να ταλαιπωρείται ως μάντης κακών και να προκαλεί την οργή του Οιδίποδα***** και του Κρέοντα******, γιατί δεν αποκαλύπτει την αλήθεια στον πρώτο, για τις προφητείες******* του στον δεύτερο.

Θάνατος του Τειρεσία - Η τύχη της κόρης του

Και καθώς ο Τειρεσίας τους συμβούλευσε [τους Θηβαίους] να στείλουν κήρυκα στους Αργείους για συνθηκολόγηση και οι ίδιοι να φύγουν, πράγματι έστειλαν στους εχθρούς τους απεσταλμένο, εκείνοι όμως επιβίβασαν σε άμαξες παιδιά και γυναίκες και έφευγαν από την πόλη. Όταν νύχτα έφτασαν στην κρήνη που επονομάζεται Τιλφούσσα, ο Τειρεσίας ήπιε νερό από αυτήν και τελείωσε τη ζωή του. Και οι Θηβαίοι, αφού περιπλανήθηκαν πολύ, ίδρυσαν την πόλη Εστιαία και εγκαταστάθηκαν εκεί. Όταν αργότερα οι Αργείοι πληροφορήθηκαν την απόδραση των Θηβαίων, μπήκαν στην πόλη, μάζεψαν λάφυρα και γκρέμισαν τα τείχη. Μέρος από τα λάφυρα τα έστειλαν στους Δελφούς, στον Απόλλωνα, μαζί και την κόρη του Τειρεσία, τη Μαντώ· γιατί του είχαν τάξει, αν κυριεύσουν την πόλη των Θηβών, να του αφιερώσουν το καλύτερο από τα λάφυρα. (Απολλόδ. 3.7.2)
 
Το όρος Τιλφούσιο και η λεγόμενη Τιλφούσα πηγή απέχουν από την Αλίαρτο κάπου πενήντα στάδια. Υπάρχει μεταξύ των Ελλήνων η παράδοση ότι οι Αργείοι μαζί με τους γιους του Πολυνείκη, μετά την άλωση των Θηβών, μεταξύ των άλλων λαφύρων έφεραν στον θεό των Δελφών και τον Τειρεσία, ο οποίος στον δρόμο, διψασμένος ήπιε νερό από την Τιλφούσα και ξεψύχησε. Δίπλα στην πηγή είναι ο τάφος του, την υπόλοιπη ιστορία του Τειρεσία, πόσα χρόνια έγραψαν ότι έζησε, πώς άλλαξε από γυναίκα σε άντρα και ότι ο Όμηρος στην Οδύσσεία δείχνει τον Τειρεσία, μόνος αυτός, να διατηρεί στον Άδη τον πνεύμα του, αυτά τα γνωρίζουν όλοι από την παράδοση. (Παυσ. 9.33.1-2)
 
Ο τάφος του Τειρεσία υποτίθεται ότι υπήρχε στο Τιλφούσιο Όρος, κοντά στην πηγή Τιλφούσα, ενώ στη Θήβα βρισκόταν απλώς ένα κενοτάφιό του.

Μάντης και μετά τον θάνατο
 
Ο θάνατος του Τειρεσία, σε βαθύτατο γήρας, τοποθετείται χρονικά μετά την κατάληψη των Θηβών από τους Επιγόνους. Όμως, ακόμη και μετά τον θάνατό του ασκούσε τη μαντική του τέχνη. Η Κίρκη συμβούλευσε τον Οδυσσέα******** τι να κάνει, προκειμένου να μιλήσει, ζωντανός αυτός, με τον νεκρό Τειρεσία, και εκείνος να του αποκαλύψει τον τρόπο με τον οποίο θα κατάφερνε να επιστρέψει στο σπίτι του. Επιπλέον, ο μάντης συμβούλευσε τον Οδυσσέα********* σε ποιες ενέργειες έπρεπε να προβεί μετά τον φόνο των μνηστήρων, ώστε να εξευμενίσει τους θεούς: να προσφέρει θυσίες στον Ποσειδώνα σε μέρος μακριά από τη θάλασσα, εκεί όπου κανένας δεν θα αναγνώριζε το κουπί σαν κουπί, να ιδρύσει ιερό του και στη συνέχεια να γυρίσει στο παλάτι και να θυσιάσει σε όλους τους θεούς.
------------------------
*Οι μεταμορφώσεις του Τειρεσία
Ο λόγος για τον Δία. Μια φορά, από γλυκό κρασί χαλαρωμένος
δεν έβαζε μαράζι στην καρδιά, και στο ραχάτι απάνω με την Ηρα
καλαμπουρίζαν, όταν ξαφνικά γύρισε κι είπε: "Βέβαια οι γυναίκες
το φχαριστιούνται πάντα πιο πολύ από τους άντρες πάνω στο κρεβάτι".
"Διαφωνώ" επέμενε αυτή. Στον Τειρεσία, τον σοφό, αποταθήκαν
που τα 'χε δοκιμάσει και τα δυο, καθότι υπήρξε και άρρενας και θήλυ.
Αυτός ο Τειρεσίας μια φορά συνάντησε δυο φίδια μες στο δάσος
που ζευγαρώναν, και με το ραβδί τα χτύπησε χαλνώντας τη δουλειά τους.
Το αποτέλεσμα ήταν θαυμαστό: από άντρας που ήταν έγινε γυναίκα,
κι έμεινε θηλυκός χρόνους εφτά· και ύστερα, στον όγδοο χρόνο απάνω
έτυχε να τα δει ξανά· "λοιπόν, αν είναι μαγικό το χτύπημά σας
και δύναται το φυσικό εκεινού που έδωσε το χτύπημα ν' αλλάζει,
θα σας χτυπήσω άλλη μια φορά". Τα έκρουσε και πάλι με τη ράβδο
και γύρισε στην πρώτη του μορφή, την αντρική, ως ήταν γεννημένος.
Γι' αυτό λοιπόν ορίστηκε κριτής, και ως κριτής στη δίκη-καλαμπούρι
πήρε σαφώς το μέρος του Διός. Χολώθηκε βαρύτατα η Ηρα -
ασήμαντος, που λεν, η αφορμή, μα κάκιωσε αυτή υπέρ το δέον.
Βαρύτατη και του κριτή η ποινή: του στέρησε τα μάτια διά βίου.
Σύμφωνα με την τάξη τ' ουρανού, κανείς θεός θεού τα πεπραγμένα
δεν ακυρώνει. Για το λόγο αυτό τον τυφλωμένο Τειρεσία ο Δίας
ευλόγησε με γνώση μαντική - διάκριση που αλάφρυνε τον πόνο.
Απ' τον καιρό εκείνο ξακουστός στης Βοιωτίας γύριζε τα μέρη
και μοίραζε αλάθευτους χρησμούς σε όσους υποβάλλουν ερωτήσεις.
(Οβίδιος, Μετ. 3 [Ηχώ και Νάρκισσος]. 318-340)
**Λουκιανός, Νεκρικοί Διάλογοι
28. ΜΕΝΙΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΕΙΡΕΣΙΟΥ
Μένιππος: Εάν στ' αλήθεια είσαι τυφλός, Τειρεσία, δεν είναι εύκολο να το διακρίνει κανείς πλέον, γιατί όλοι εδώ έχουμε άδεια τα μάτια και μόνο τα κοιλώματά τους διατηρούνται. Κατά τ' άλλα, κανείς δεν μπορεί να πει ποιος ήταν ο Φινέας και ποιος ήταν ο Λυγκέας. Γνωρίζω όμως από τους ποιητές ότι ήσουν μάντης και ότι υπήρξες αρσενικός και θηλυκός. Κάνε μου λοιπόν τη χάρη και πες μου, ποια ζωή σού φάνηκε πιο ευχάριστη, του άνδρα ή της γυναίκας;
Τειρεσίας: Η γυναικεία ζωή ήταν πολύ καλύτερη, Μένιππε, γιατί έχει λιγότερες φροντίδες. Εκτός απ' αυτό, οι γυναίκες διευθύνουν τους άνδρες, και ούτε στον πόλεμο πηγαίνουν, ούτε φρουρούν, ούτε στις συνελεύσεις του λαού συζητούν, ούτε στα δικαστήρια καλούνται.
Μένιππος: Δεν άκουσες, Τειρεσία, τη Μήδεια του Ευριπίδη, τι λέει, μοιρολογώντας για την τύχη των γυναικών, ότι ζουν απαίσια ζωή και πονούν αφόρητα κατά τον τοκετό; Και -αφού οι στίχοι της Μήδειας μου το θύμισαν- δεν μου λες, γέννησες ποτέ όταν ήσουν γυναίκα, ή στείρα και άτεκνη πέρασες τη γυναικεία ζωή;
Τειρεσίας: Γιατί μου κάνεις αυτή την ερώτηση, Μένιππε;
Μένιππος: Όχι για κακό, Τειρεσία. Λοιπόν, πες μου, αν δεν σ' εμποδίζει κάτι.
Τειρεσίας: Δεν ήμουν στείρα, αλλά δεν γέννησα κιόλας.
Μένιππος: Καλά, αλλά ήθελα να μάθω αν είχες και μήτρα.
Τειρεσίας: Είχα, πώς δεν είχα;
Μένιππος: Λοιπόν, με τον καιρό η μήτρα σου εξαφανίστηκε, το γυναικείο όργανο έφραξε, τα στήθη σου αποκολλήθηκαν, φύτρωσε το ανδρικό μόριο και έβγαλες γένια; Ή με τη μία από γυναίκα έγινες άνδρας;
Τειρεσίας: Δεν βλέπω τι σκοπό έχει η ερώτησή σου. Φαίνεται λοιπόν ότι δεν πιστεύεις ότι έγιναν αυτά, όπως σου τα λέω.
Μένιππος: Ώστε δεν πρέπει κανείς, Τειρεσία, να δυσπιστεί σε τέτοιες διηγήσεις, αλλά χωρίς να εξετάζει αν είναι δυνατά ή μη, να τα παραδέχεται σαν ανόητος;
Τειρεσίας: Εσύ λοιπόν δεν πιστεύεις ούτε όταν ακούς ότι γυναίκες μεταμορφώθηκαν σε πουλιά ή δένδρα ή θηρία; Όπως λ.χ. η Αηδώνα, η Δάφνη, ή του Λυκάονα η κόρη;
Μένιππος: Εάν τις συναντήσω κάπου, θα τις ρωτήσω και θα μάθω τι λένε. Εσύ, όμως, όταν ήσουν γυναίκα, ήσουν και μάντης όπως μετά, ή μόνον όταν έγινες άνδρας έγινες και μάντης;
Τειρεσίας: Βλέπω ότι αγνοείς όλη μου την ιστορία, εκτός δε των άλλων ότι διέλυσα μίαν φιλονικία των θεών και η μεν Ήρα με τύφλωσε, ο δε Δίας για να με παρηγορήσει για τη συμφορά που με βρήκε, μου έδωσε την μαντική ικανότητα.
Μένιππος: Ακόμη επιμένεις στα ψέματά σου, Τειρεσία; Αλλ' είσαι κι συ όπως οι άλλοι μάντεις, οι οποίοι ποτέ δεν λένε κάτι σωστό.
***Γκιγιώμ Απολλιναίρ, Οι μαστοί του Τειρεσία, 1917
Οι μαστοί του Τειρεσία είναι ένα δίπρακτο σουρεαλιστικό δράμα του θεμελιωτή του μοντερνισμού Γκιγιώμ Απολλιναίρ. Στόχος των Μαστών του Τειρεσία ήταν να διασκεδάσει το κοινό του και να προκαλέσει το ενδιαφέρον του για μια πληθώρα θεμάτων, όπως η καταπίεση που υφίσταται το γυναικείο φύλο (άμεση σχέση με την αλλαγή φύλου του Τειρεσία), ο φεμινισμός, η χειραφέτησή του, ο ενστερνισμός ενός ανοίκειου ρόλου από τα δύο φύλα, η υπογεννητικότητα και οι συνέπειές της, η κοντόφθαλμη εξουσία των αστυνομικών δυνάμεων, ο πόλεμος, η σκανδαλοθηρία της δημοσιογραφίας, η απουσία κοινωνικής μέριμνας, και η άνιση κατανομή του πλούτου. Το έργο αφήνει χώρο για μια αληθινή αισιοδοξία, που παρηγορεί στη στιγμή και αφήνει να ανθίσει η ελπίδα.
****Τειρεσίας και Λειριόπη
Τη σιγουριά του στα προγνωστικά δοκίμασε εν πρώτοις η Λειριόπη,
νύμφη αυτή γλαυκή του ποταμού, που ο Κηφισός μια μέρα φουσκωμένος
την πλάκωσε με τα πολλά νερά, και στανικά μες στο βαθύ του ράμα
την έκανε δικιά του. Στους εννιά τους μήνες η πανώρια εκείνη νύμφη
γέννησε τέκνο σπάνιας ομορφιάς - βρέφος ακόμα και το λαχταρούσες!
Νάρκισσο είπε η μάνα το παιδί· κι όταν γι' αυτό ρωτήθηκε ο μάντης
αν του 'λαχε πολύχρονη ζωή ως τα βαθιά γεράματα φτασμένη,
η απόκριση που δόθηκε ήταν "Ναι, όσο καιρό δε θα νογάει ποιος είναι".
Ο λόγος τούτος για καιρόν πολύ φάνταζε κούφιος, κι όμως βγήκε αλήθεια:
βρήκε ανήκουστη μανία το παιδί κι αλλόκοτος χαμός το καρτερούσε.
(Οβίδιος, Μετ. 3 [Ηχώ και Νάρκισσος]. 341-350)
*****Η οργή του Οιδίποδα για τη σιωπή του Τειρεσία
ΤΕΙ.
Φεῦ φεῦ, φρονεῖν ὡς δεινὸν ἔνθα μὴ τέλη
λύῃ φρονοῦντι· ταῦτα γὰρ καλῶς ἐγὼ
εἰδὼς διώλεσ᾽· οὐ γὰρ ἂν δεῦρ᾽ ἱκόμην.
ΟΙ.
Τί δ᾽ ἔστιν; ὡς ἄθυμος εἰσελήλυθας.
ΤΕΙ.
Ἄφες μ᾽ ἐς οἴκους· ῥᾷστα γὰρ τὸ σόν τε σὺ
κἀγὼ διοίσω τοὐμόν, ἢν ἐμοὶ πίθῃ.
ΟΙ.
Οὔτ᾽ ἔννομ᾽ εἶπας οὔτε προσφιλῆ πόλει
τῇδ᾽ ἥ σ᾽ ἔθρεψε, τήνδ᾽ ἀποστερῶν φάτιν.
ΤΕΙ.
Ὁρῶ γὰρ οὐδὲ σοὶ τὸ σὸν φώνημ᾽ ἰὸν
πρὸς καιρόν· ὡς οὖν μηδ᾽ ἐγὼ ταὐτὸν πάθω-
ΟΙ.
Μή, πρὸς θεῶν, φρονῶν γ᾽ ἀποστραφῇς ἐπεὶ
πάντες σε προσκυνοῦμεν οἵδ᾽ ἱκτήριοι.
ΤΕΙ.
Πάντες γὰρ οὐ φρονεῖτ᾽· ἐγὼ δ᾽ οὐ μή ποτε
τἄμ᾽, ὡς ἂν εἴπω μὴ τὰ σ᾽, ἐκφήνω κακά.
ΟΙ.
Τί φῄς; ξυνειδὼς οὐ φράσεις, ἀλλ᾽ ἐννοεῖς
ἡμᾶς προδοῦναι καὶ καταφθεῖραι πόλιν;
ΤΕΙ.
Ἐγὼ οὔτ᾽ ἐμαυτὸν οὔτε σ᾽ ἀλγυνῶ· τί ταῦτ᾽
ἄλλως ἐλέγχεις; οὐ γὰρ ἂν πύθοιό μου.
ΟΙ.
Οὐκ, ὦ κακῶν κάκιστε, καὶ γὰρ ἂν πέτρου
φύσιν σύ γ᾽ ὀργάνειας, ἐξερεῖς ποτε,
ἀλλ᾽ ὧδ᾽ ἄτεγκτος κἀτελεύτητος φανῇ;
ΤΕΙ.
Ὀργὴν ἐμέμψω τὴν ἐμήν, τὴν σὴν δ᾽ ὁμοῦ
ναίουσαν οὐ κατεῖδες, ἀλλ᾽ ἐμὲ ψέγεις.1
ΟΙ.
Τίς γὰρ τοιαῦτ᾽ ἂν οὐκ ἂν ὀργίζοιτ᾽ ἔπη
κλύων ἃ νῦν σὺ τήνδ᾽ ἀτιμάζεις πόλιν;
ΤΕΙ.
῞Ηξει γὰρ αὐτά, κἂν ἐγὼ σιγῇ στέγω.
ΟΙ.
Οὐκοῦν ἅ γ᾽ ἥξει καὶ σὲ χρὴ λέγειν ἐμοί.
ΤΕΙ.
Οὐκ ἂν πέρα φράσαιμι· πρὸς τάδ᾽, εἰ θέλεις,
θυμοῦ δι᾽ ὀργῆς ἥτις ἀγριωτάτη.
ΟΙ.
Καὶ μὴν παρήσω γ᾽ οὐδέν, ὡς ὀργῆς ἔχω,
ἅπερ ξυνίημ᾽.
Μετάφραση
ΤΕΙ.
Αλίμονο, πόσο φοβερό είναι να γνωρίζει κανείς την αλήθεια,
όταν δεν ωφελεί αυτόν που την κατέχει· αυτά τα ήξερα καλά,
όμως τα ξέχασα· αλλιώς δεν θα ερχόμουν εδώ.
ΟΙ.
Τι λες; Πόσο βαρύθυμος έχεις έλθει…
ΤΕΙ.
Άσε με να γυρίσω στο σπίτι μου· γιατί πιο εύκολα θα υπομείνεις
τη μοίρα σου και εγώ τη δική μου, αν μ' ακούσεις.
ΟΙ.
Ούτε νόμιμα μίλησες ούτε αγαπητά για την πόλη αυτή
που σε ανέθρεψε, στερώντας την από την μαντεία.
ΤΕΙ.
Βλέπω πως τα λόγια σου δεν θα σου βγουν
σε καλό· για να μην πάθω κι εγώ το ίδιο…
ΟΙ.
Μη, για όνομα των θεών, ενώ ξέρεις, γυρνάς την πλάτη σου σε εμάς, γιατί
όλοι εδώ προσπέφτουμε ικέτες σε σένα.
ΤΕΙ.
Γιατί κανένας σας δεν ξέρει την αλήθεια· εγώ όμως ποτέ
δεν θα φανερώσω τις δικές μου συμφορές, για να πω τις δικές σου.
ΟΙ.
Τι λες; Ενώ ξέρεις, δεν θα μιλήσεις, αλλά σκέφτεσαι
να μας προδώσεις και να καταστρέψεις την πόλη;
ΤΕΙ.
Εγώ δεν θέλω να προκαλέσω πόνο ούτε στον εαυτό μου ούτε σε σένα·
γιατί μάταια ρωτάς; Γιατί τίποτε δεν θα μάθεις από εμένα.
ΟΙ.
Άθλιε των αθλίων, γιατί και πέτρα
θα εξόργιζες, δεν θα μιλήσεις ποτέ
αλλά θα στέκεσαι έτσι σκληρός και άκαρδος;
ΤΕΙ.
Μέμφθηκες τη δική μου την οργή, αυτή όμως
που κατοικεί μαζί σου δεν την κατάλαβες και εμένα κατηγορείς.
ΟΙ.
Γιατί ποιος δεν θα οργιζόταν ν' ακούει τέτοια λόγια
με τα οποία εσύ τώρα ατιμάζεις την πόλη;
ΤΕΙ.
Θα αποκαλυφθούν αυτά, ακόμη κι αν εγώ τα καλύψω με τη σιωπή μου
ΟΙ.
Αυτά, λοιπόν, που είναι να έρθουν πρέπει και συ να τα πεις σε μένα
ΤΕΙ.
Δεν θα πω ούτε λέξη περισσότερο. και συ μπορείς, αν θέλεις,
στον πιο άγριο τον θυμό να ξεσπάσεις.
ΟΙ.
Κι εγώ, λοιπόν, έτσι που είμαι οργισμένος, τίποτε δεν θα παραλείψω
απ' αυτά που σκέφτομαι.
(Σοφ., Οιδ. Τ., στ. 334-346)
******Η οργή του Κρέοντα για τις προφητείες του Τειρεσία
ΤΕΙ.
Πόσο είναι η γνώση το πιο πρώτο απ' όλα.
ΚΡ.
Όσο, φαντάζομαι, η ανεμυαλιά
το πιο χειρότερο είναι.
ΤΕΙ.
Κι όμως είσαι
απ' αυτή την αρρώστια εσύ γεμάτος.
ΚΡ.
Δε θέλω σ' ένα μάντη ν' απαντήσω
κι εγώ μ' άσκημη γλώσσα.
ΤΕΙ.
Όμως το κάνεις
όταν μου λες πως ψέματα μαντεύω.
ΚΡ.
Γιατ' είναι φιλοχρήματη όλη η φάρα
των μάντηδων.
ΤΕΙ.
Μα και των βασιλιάδων
τ' αδιάντροπ' αγαπά τα κέρδη.
ΚΡ.
Ξέρεις
πως όσα λες τα λες σε βασιλιάδες;
ΤΕΙ.
Το ξέρω, αφού την πόλη έχεις σώση
χάρη σε μένα.
ΚΡ.
Σοφός μάντης είσαι
μα τ' άδικ' αγαπάς.
ΤΕΙ.
Θα μ' αναγκάσης
να βγάλω όσα στο νου φυλάω κλεισμένα.
ΚΡ.
Βγάλε τα, φτάνει μην τα λες για κέρδος.
ΤΕΙ.
Ώστε εγώ τέτοιος φαίνομαι για σένα;
ΚΡ.
Μάθε πως την ιδέα μου δε θ' αλλάξης.
(Σοφ., Αντ., στ. 1050-1063)
*******Οι προφητείες του Τειρεσία στον Κρέοντα
Στο απόσπασμα που ακολουθεί ο Τειρεσίας περιγράφει την αναποτελεσματική θυσία που τέλεσε, αναπαράσταση, στην ουσία, του διαμελισμού και της σήψης του άταφου σώματος του Πολυνείκη:
Καθόμουν
στου ορνιθοσκόπου τον αρχαίο το θρόνο,
που ήταν για μένα κάθε οιωνού λιμάνι,
όταν άξαφν' ακούω παράξενες
κραξιές πουλιών, που σκλήριζαν με μια άγρια
παραφορά κι ακατανόητο τρόπο·
κατάλαβα πως με τα φονικά τους
τ' αρπάγια σπαραζότανε, γιατ' ήταν
όχι κουφός ο φτεροσάλαγός των·
και τρομαγμένος δοκιμάζω αμέσως
πάνω σε ολόφλογους βωμούς να πάρω
μαντεία απ' τη φωτιά, μα ο Ήφαιστος
δεν έλαμπε απ' τα θύματα κι απάνω
στη στάχτη απ' τα μεριά αχνιστό το πάχος
ανάλυωνε και κάπνιζε και σκούσε
και σκόρπιες οι χολές ψηλά πετιόνταν·
μα τα μεριά, μια που έρεψε όλη γύρω
η σκέπη που τα τύλιγε, έξω εμείναν.
Τέτοιο χαμένο τέλος τα σημάδια
της σκοτεινής αυτής θυσίας πως πήραν
απ' το παιδί αυτό μάθαινα, που μου είναι
οδηγός μου, καθώς εγώ των άλλων·
γιατ' οι βωμοί και των θεών οι εστίες
έχουν γιομίση απ' τα σκυλιά και τα όρνια
με τ' αποφάγια από του σκοτωμένου
άμοιρου γυιου του Οιδίποδα τις σάρκες·
και γι' αυτό πια οι θεοί δε δέχουνται
από μας ούτε προσευχές θυσίας,
ούτε τη φλόγα από μεριά κομένα,
κι ουδέ πουλί κανένα πια δεν κράζει
με καλοσήμαδες φωνές, γιατ' έχουν
γευτή πηγμένο γαίμα πεθαμένου.
(Σοφ., Αντ. 1005-1022)
********Οι προφητείες του Τειρεσία στον Οδυσσέα 1
Κι όταν τον Ωκεανό διαβείς, θα ιδείς ένα ακρογιάλι
μικρό, με γύρω φουντωτά της Περσεφόνης δάση,
όλο από λεύκες λυγερές κι ιτιές καρποτινάχτρες.
Εκεί στον άπατο Ωκεανό ν' αράξεις το καράβι,
και συ στον Άδη πήγαινε τον καταραχνιασμένο,
που μέσα στον Αχέροντα τρέχει ο Πυριφλογάτος
κι ο Κωκυτός, απ' τα νερά της Στύγας ξεκομμένος
κι οι βροντολάλοι ποταμοί στον ίδιο βράχο σμίγουν.
Εκεί, λοιπόν, πολέμαρχε, κοντά κοντά περνώντας,
άνοιξε λάκκο ως μιαν οργιά το φάρδος και το μάκρος
και χύσε γύρω του χοές στους πεθαμένους όλους,
μέλι με γάλα στην αρχή, γλυκό κρασί κατόπι,
τρίτο νερό, και με λευκό πασπάλισέ τα αλεύρι.
Και τάξε στις ανάζωες των πεθαμένων κάρες,
σαν πας στο Θιάκι, στέρφα σου δαμάλα να τους σφάξεις,
την πιο καλή και τη φωτιά με δώρα να στολίσεις,
κι ένα κριάρι χωριστά στον Τειρεσία μαύρο
να σφάξεις το καλύτερο που θα ᾽χεις στο κοπάδι.
Και στα σεβάσμια των νεκρών να δεηθείς τα πλήθη,
σφάξε κριάρι τότε εκεί και μαύρη προβατίνα,
γυρίζοντας στ' αφώτιστο σκοτάδι το λαιμό τους,
και στρέψε αλλού το πρόσωπο, στου ποταμού το ρέμα.
Άπειρες τότε εκεί ψυχές των πεθαμένων θα ᾽ρθουν,
και τους συντρόφους πρόσταξε κατόπι να σηκώσουν
τ' αρνιά που κείτουνται στη γης σφαγμένα με μαχαίρι,
κι αφού τα γδάρουν, στης φωτιάς τη φλόγα να τα κάψουν,
στην Περσεφόνη τάζοντας και στον ανίκητο Άδη.
Και συ τραβώντας το σπαθί κάτσε και μην αφήνεις
τις άζωες κάρες των νεκρών στο αίμα να ζυγώσουν
καθόλου, πριν συμβουλευτής το γερο - Τειρεσία.
Τότε σε λίγο θα φανεί, πολέμαρχε, ο προφήτης
κι ευτύς το δρόμο θα σου πει, του ταξιδιού το μάκρος,
και στην πατρίδα πώς θα πας τη θάλασσα περνώντας
(Οδ. κ 530-540)
*********Οι προφητείες του Τειρεσία στον Οδυσσέα 2
Κι ως τους μνηστήρες στο παλάτι σου με κοφτερό σκοτώσεις
χαλκό, με δόλο ξεπλανώντας τους για κι ανοιχτά, το δρόμο
πάρε μετά, κουπί καλάρμοστο στο χέρι σου κρατώντας,
σε ανθρώπους ως να φτάσεις, θάλασσα που δεν κατέχουν τι είναι,
κι ουδέ ποτέ με αλάτι αρτίζουνε τα φαγητά που τρώνε,
κι ουδέ καράβια αλικομάγουλα ποτέ αγνάντεψαν, μήτε
κουπιά καλάρμοστα, που ως φτερούγες δρομίζουν τα καράβια.
Σου λέω και το σημάδι ξάστερα και θα το δεις κι ατός σου:
Σα σε ανταμώσει εκεί στη στράτα σου κανένας πεζολάτης
και λιχνιστήρι πει στον ώμο σου πως κουβαλάς τον ώριο,
στο χώμα τότε το καλάρμοστο να μπήξεις λέω κουπί σου,
κι αφού θυσίες προσφέρεις πάγκαλες στο ρήγα Ποσειδώνα,
κριάρι και κάπρι λατάρικο και ταύρο σφάζοντάς του,
γύρισε πίσω στην πατρίδα σου, και πρόσφερε θυσίες
μεγάλες στους θεούς, που αθάνατοι τα ουράνια πλάτη ορίζουν,
σε όλους γραμμή.
(Οδ. λ 121-132)

Οι πολεμιστές του Ριάτσε: Τα μυστικά της αρχαίας Ελληνικής γλυπτικής

Τι είναι η Γλυπτική; O Μιχαήλ Άγγελος πίστευε ότι είναι η διαδικασία της αφαίρεσης του περιττού υλικού, ώσπου ν’ απελευθερωθεί η Μορφή από την Ύλη όπου βρίσκεται φυλακισμένη. Μπορεί επίσης να είναι ένα απέραντο σκουπιδαριό, για το οποίο κάποιοι πείθουν τους υπόλοιπους ότι είναι κάτι αλλιώτικο απ’ αυτό που στην πραγματικότητα είναι.

Όταν η Τέχνη παύει να είναι αναγνωρίσιμη, όταν η Τέχνη χρειάζεται επεξηγήσεις, να αμφιβάλλεις εάν πρόκειται για Τέχνη.

Σύμφωνα με τον Νέο-Πλατωνικό Πορφύριο ( 234 - 305 μ.χ ) μαθητής του Πλωτίνου), Ἄγαλμα σημαίνει «πᾶν ἐφ’ ᾧ τις ἀγάλλεται», δηλαδή, καθετί με το οποίο κανείς αγάλλεται, γεμίζει από χαρά και θαυμασμό! α αγάλματα, ιδίως αυτά των Θεών, αποτυπώνουν μια ξεχασμένη σήμερα σε μας Μυστηριακή «Γλώσσα του Σώματος»..

Ο Πορφύριος μας αποκαλύπτει, πως στην αρχαιότητα για κάποιον που γνώριζε τα μυστικά της αγαλματικής «απεικόνισης», υπήρχε η δυνατότητα να αντλήσει μυστηριακές γνώσεις και πληροφορίες υψίστης σημασίας. Το άγαλμα, ως τρισδιάστατο δημιούργημα, ήταν κάτι που μιλούσε άμεσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου, προκαλώντας αυτή την ιδιαίτερη ψυχική φόρτιση που ονομάζουμε αγαλλίαση.

Ο Πορφύριος μας αποκαλύπτει πως σύμφωνα με την απόκρυφη τέχνη, ειδικά τα αγάλματα, των Θεών, αποτύπωναν μια ξεχασμένη σήμερα σε μας Μυστηριακή «Γλώσσα του Σώματος».

«Όσοι αποδίδουν τον πρέποντα σεβασμό στους Θεούς, δεν πιστεύουν ότι ο Θεός βρίσκεται στο ξύλο ή στον λίθο ή στον χαλκό από τον οποίο κατασκευάζεται το ομοίωμά τους, ούτε θεωρούν ότι αν άκρωτηριασθεί ένα μέρος τού άγάλματος μειώνεται η δύναμη του Θεού.

Τα ομοιώματα και οι ναοί ιδρύθηκαν από τους προγόνους μας για την διαρκή ύπενθύμιση της υπάρξεως των Θεών• για να παρέχουν την δυνατότητα σε όσους φοιτούν εκεί να ανάγονται στην έννοια του Θεού με συστηματική εργασία και καθαρό βίο και σε όσους προσέρχονται εκεί, να μπορούν να απευθυνθούν στον Θεό με προσευχές και ικεσίες, ζητώντας από αυτόν ό,τι έχει ο καθένας ανάγκη.

Και πραγματικά, εάν κανείς φτιάξει την εικόνα ενός φίλου, δεν πιστεύει βεβαίως ότι ο φίλος του βρίσκεται μέσα στην εικόνα ούτε ότι τα μέλη του σώματός του έχουν εγκλεισθεί μέσα στη ζωγραφιά, αλλά θεωρεί ότι μέσω της εικόνας δείχνει την τιμή που αποδίδει στον φίλο του.

Όσον αφορά δε τις θυσίες που προσφέρονται στους Θεούς, αυτές περισσότερο αποτελοΰν δείγμα της διαθέσεως των θρησκευόντων και εκδήλωση ευγνωμοσύνης προς τους Θεούς, παρά απονομή τιμής σε αυτούς.» -Πορφύριος, περί αγαλμάτων

Υπό αυτό το πρίσμα, γίνεται κατανοητό για ποιό λόγο στην αρχαία Ελλάδα, όταν οι γυναίκες ήταν σε ΕνΔίαφέρουσα, αφιέρωναν το παιδί που κυοφορούσαν στον θεό Απόλλωνα, ώστε καθώς εκείνες σκέπτονταν, έβλεπαν (στα αγάλματα) και φαντάζονταν τις γνωστές αρετές του θεού: το Φως, την Αρμονία, την Μουσικότητα και την Ομορφιά της Ψυχής του, τις ίδιες αρετές να εντυπώσουν, με την θαυμαστή μορφοποιητική τους ιδιότητα, στο παιδί τους .

Ο προσωκρατικός φιλόσοφος Εμπεδοκλής γράφει: «Κατά την φαντασίαν της γυναικός, κατά την σύλληψιν μορφούνται τα βρέφη. Πολλές φορές γυναίκες ερωτεύθηκαν περικαλή αγάλματα ηρώων ή θεών και όμοια μ’ αυτούς παιδιά έφεραν στον κόσμο».

«Κατά την συμπάθεια της εγκύου γυναικός μορφούνται τα βρέφη», διδάσκουν επίσης οι στωικοί.

Ο δε Σωρανός (Β’ αιώνας μ.Χ.) αναφέρει ότι «ο τύραννος των Κυπρίων, που ήταν κακόμορφος, ανάγκαζε την γυναίκα του κατά τους πλησιασμούς», να βλέπει «περικαλή αγάλματα» κι έγινε έτσι πατέρας ευμόρφων τέκνων.

Για αυτό τον λόγο ίσως ήταν έθιμο οι σε «εν Δία φέρουσα γυναίκες» να επισκέπτονται τον Παρθενώνα και να θαυμάζουν τα περικαλή αγάλματα του Φειδία, ώστε το «κάλλος και η αρετή των θεών» να εμπνεύσει την «μορφοποιητική» γυναικεία ιδιότητα!

Αυτός ήταν γενικότερα ο λόγος, για τον οποίο στην Αρχαία Ελλάδα οι Ελληνίδες αφιέρωναν, όπως είπαμε, το κυοφορούμενο παιδί τους στον θεό Απόλλωνα, που εκπροσωπούσε σοφία, ομορφιά, αρμονία και όλες τις ανθρώπινες αρετές – αποτελούσε ένα πρότυπο ανώτερου ανθρώπου για τους πολίτες– ώστε σύμφωνα με το πρότυπο αυτό, με το οποίο ταύτιζε το παιδί της η Ελληνίδα, να το διαπλάσει με όμορφο σώμα και ψυχή
-------------------------

Αναπαράσταση των πολεμιστών του Ριάτσε* 
όπως ήταν στην αρχαιότητα.
* Οι πολεμιστές του Ριάτσε είναι δύο μοναδικά έργα αρχαίας ελληνικής τέχνης μπρούντζινα αγάλματα του αυστηρού ρυθμού τα οποία χρονολογούνται στα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ.
Βρέθηκαν στο βυθό της θάλασσας ανοικτά του Ριάτσε και φιλοξενούνται στο Εθνικό Μουσείο της Μεγάλης Ελλάδας στο Ρέτζιο Ντι Καλάμπρια με αριθμό καταλόγου 12801 και 12802, που έγιναν σήμα κατατεθέν της πόλης αυτής.
Τα αγάλματα είναι χυτά με την τεχνική του χαμένου κεριού. Προέρχονται από Αθηναϊκό εργαστήριο του 5ου αιώνα π.Χ., ενώ η προέλευση του μετάλλου είναι από το Άργος. Εκτός από χαλκό χρησιμοποιήθηκαν και άλλα υλικά: άργυρος για τα δόντια, ελεφαντόδοντο για τις κόρες των οφθαλμών, και ψήγματα για τα χείλη και τις θηλές.
Παρά τις ομοιότητες, η μελέτη αποκάλυψε σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο αγαλμάτων, που αποδίδονται σε δύο διαφορετικούς καλλιτέχνες. Οι λεπτομέρειες του σώματος αποδίδονται λεπτομερώς με κάθε λεπτομέρεια, στους μύες, τις φλέβες, και όλα τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ανατομίας.
Τα δύο αγάλματα που ονομάζονται «ηλικιωμένος» και «έφηβος» ή «Α» και «Β» έχουν και ύψος 2,05 και 1,98 μέτρα αντίστοιχα, πολύ υψηλά για την εποχή τους. Ζυγίζουν 400 kg το ένα. Η κοντραπόστο στάση του σώματος υποδεικνύει ότι κρατούσαν ασπίδα στο αριστερό και σπαθί, δόρυ ή σφενδόνα στο δεξί.
Ο ηλικιωμένος φοράει ταινία στα μαλλιά, ενώ ο έφηβος φοράει κράνος στο κεφάλι.
Τα δύο αγάλματα αποδίδονται σε δύο διαφορετικούς καλλιτέχνες. Ο έφηβος χρονολογείται στο 460 π.Χ. και ο ηλικιωμένος στο 430 π.Χ. Ο πρώτος είναι αυστηρού ρυθμού και ο δεύτερος κλασσικού ρυθμού. Αποδίδονται στην σχολή του Πολύκλειτου, ενώ μπορεί και να είναι έργο του Φειδία ή του εργαστηρίου του.

Φαινόμενο Rashomon: Πώς επηρεάζει την αντίληψή μας για την πραγματικότητα

Καθώς 5 άνθρωποι στέκονται σε έναν δρόμο μιας πόλης, όταν ξαφνικά ακούγονται πυροβολισμοί. Κάποιοι από αυτούς κρύβονται, άλλοι τρέχουν, ενώ άλλοι παγώνουν σε εκείνο το σημείο. Όταν οι πυροβολισμοί σταματούν και το τοπίο καθαρίσει από τον καπνό, οι πέντε άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι έχουν γίνει μάρτυρες – έως ένα βαθμό – μιας βίαιης ανθρωποκτονίας.

Οι 5 άνθρωποι είναι πρόθυμοι να περιγράψουν στην αστυνομία την εκδοχή των γεγονότων, αλλά θα σκεφτείτε πως αφού ήταν μαζί θα έχουν την ίδια εκδοχή. Δυστυχώς, τα πράγματα σπάνια είναι έτσι. Και οι 5 μάρτυρες καταλήγουν να περιγράφουν τα πράγματα λίγο διαφορετικά ο καθένας. Αν και ο κύριος κορμός της ιστορίας μένει ο ίδιος – κάποιος πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε στη γωνία – κανείς δεν φαίνεται να συμφωνεί σε οτιδήποτε άλλο.

Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό ως «Φαινόμενο Rashomon» και ονομάστηκε έτσι από μια ταινία του Akira Kurosawa που γυρίστηκε το 1950 και ονομάζεται Rashomon, στην οποία διάφοροι μάρτυρες σε ένα έγκλημα δίνουν ο καθένας τη δική τους εκδοχή για το γεγονός όταν καταθέτουν στον δικαστή. Η αλήθεια είναι αδύνατο να καθοριστεί εξαιτίας των πολλαπλών περιγραφών.

Αν και το φαινόμενο Rashomon είναι ιδιαίτερα γνωστό στο σύστημα δικαιοσύνης, επίσης εξηγεί πιο ευρείες εμπειρίες και γεγονότα, ακόμα και όσα συμβαίνουν για παράδειγμα μέσα σε ένα σπίτι. Όποιος έχει πολλά παιδιά γνωρίζει πώς ένα και μόνο συμβάν έχει διάφορες ερμηνείες, εκ των οποίων όλες ικανοποιούν τα συμφέροντα του καθενός. Το ίδιο συμβαίνει και στον εργασιακό χώρο.

Για κάποιους, ο λόγος ύπαρξης του φαινομένου είναι ξεκάθαρος: οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν τον εαυτό τους να φαίνεται καλός ακόμα και εις βάρος της αλήθειας. Επιστρέφοντας στο παράδειγμα της οικογένειας, το παιδί σας δεν θέλει να μπλέξει που ζωγράφισε τον τοίχο του σαλονιού, οπότε θα παρουσιάσει μια άλλη εκδοχή, στην οποία η ιδέα ήταν της αδερφής του.

Αν και αυτή η εξήγηση είναι πιθανή, δεν καλύπτει ολόκληρο το φαινόμενο Rashomon. Πολλοί από όσους καταλήγουν να παγιδεύονται στο φαινόμενο, το κάνουν με ειλικρινή πρόθεση να βοηθήσουν στη διαλεύκανση της αλήθειας. Είναι πεπεισμένοι ότι λένε την αλήθεια. Το πρόβλημα είναι ότι δεν το κάνουν. Γιατί όμως; Όλα καταλήγουν σε τρεις παράγοντες: αντίληψη, μνήμη, αναφορά.

Η αντίληψή μας για τον κόσμο είναι λίγο διαφορετική. Από την ποιότητα των αισθήσεών μας μέχρι τις προκαθορισμένες έννοιες, ο τρόπος που ερμηνεύουμε ένα γεγονός πάντα θα διαφέρει από τον τρόπο των άλλων. Αυτό εξηγεί και το γιατί δύο άνθρωποι βιώνουν το ίδιο γεγονός, αλλά περιγράφουν διαφορετικές λεπτομέρειες. Ο εγκέφαλός τους επεξεργάζεται διαφορετικά τις πληροφορίες.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν τη μνήμη σαν ένα αρχείο υπολογιστή που βρίσκεται κάπου στον εγκέφαλο και περιμένει να ανοιχτεί. Η αλήθεια είναι διαφορετική όμως. Όταν ανακαλούμε μια ανάμνηση, το κάνουμε όπως την είχαμε σκεφτεί την τελευταία φορά. Κάθε φορά που ανακαλούμε μια πληροφορία, αυτή έχει τη συνέπειας της αλλαγής της ανάμνησης με διάφορους τρόπους, έτσι χάνεται η ακρίβεια, παρά τη σιγουριά μας ότι δεν χάνεται.

Η αρχική αντίληψη και η επακόλουθη ανάμνηση ενός γεγονότος – και οι τρόποι με τους οποίους και οι δύο είναι ανακριβή – συνδυάζονται και διαμορφώνουν την αναφορά μας. Ο τρόπος αναφοράς των πληροφοριών ενός ανθρώπου θα αλλάξει ανάλογα με τις διάφορες μεταβλητές.

Επιστρέφοντας στη σκηνή του εγκλήματος – πώς οι ερευνητές καταφέρνουν να συναρμολογήσουν μια ακριβή περιγραφή των γεγονότων, όταν ο καθένας αναφέρει και μια διαφορετική εκδοχή; Είναι η δουλειά τους να εντοπίζουν το φαινόμενο Rashomon και να χειρίζονται τις μεταβλητές αναλόγως.

Πώς να σταματήσουμε να προβάλουμε τις ανασφάλειές μας στους άλλους

Έχετε ποτέ νιώσει ότι κανείς δεν σας συμπαθεί; Ή ίσως ότι όλοι επικρίνουν το στυλ ή το βάρος σας; Ίσως έχετε κι εσείς αντιληφθεί ότι κρίνετε κάποιον άλλο με βάση τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Ή ίσως έχετε καταδικάσει κάποιον επειδή του αρέσει κάτι που εσείς απεχθάνεστε.

Αυτές είναι όλες συνηθισμένες περιπτώσεις προβολής. Η προβολή συμβαίνει όταν πιστεύετε κάτι για τον κόσμο και ύστερα αρχίζετε να το βλέπετε στους άλλους ανθρώπους. Πρόκειται για μια τυπική κατάσταση, το να βλέπουν οι άνθρωποι όχι μόνο τις πεποιθήσεις τους, αλλά και τις ανασφάλειές τους σε άλλους ανθρώπους που γνωρίζουν.

Αντί να βλέπουμε τους άλλους γι’ αυτό που είναι, μπορούμε μόνο να τους αντιληφθούμε μέσα από τους δικούς μας φακούς. Οι φακοί είναι κατασκευασμένοι κομμάτι – κομμάτι μέσα από τη ζωή μας, τα τραύματα, τον πόνο, τα επιτεύγματα και τα γεγονότα της.

Δεν φταίει κανείς γι’ αυτό, ειδικά όχι εσείς, αν καταλήξετε άθελά σας να προβάλετε τους βαθύτερους φόβους σας ή τα αυστηρά κριτήριά σας σε άλλους ανθρώπους. Είναι φυσικό. Αλλά όταν οι προβολές σας αρχίζουν να αλληλεπιδρούν αρνητικά με τη ζωή και τις σχέσεις σας, τότε αξίζει να σκεφτούμε έναν έξυπνο τρόπο να τις ξεφορτωθούμε.

6 τρόποι να σταματήσουμε να προβάλουμε τις ανασφάλειές μας στους άλλους

Αποκτήστε επίγνωση των ανασφαλειών και των πεποιθήσεών σας


Το πρώτο βήμα είναι να μετατρέψετε κάθε συμπεριφορά σε επίγνωση. Κάθε φορά που νιώθετε ότι επικρίνετε κάποιον ή ότι κάποιος σας επικρίνει, σκεφτείτε ποια πεποίθηση κρύβεται πίσω από αυτή τη σκέψη. Γιατί πιστεύετε ότι αυτό το άτομο είναι κατώτερό σας με κάποιο τρόπο; Γιατί πιστεύετε ότι ο άνθρωπος που γνωρίσατε δεν σας συμπαθεί;

Αναπλαισιώστε την κατάσταση σε πεποίθηση


«Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που βγαίνουν κάθε βράδυ είναι ανεύθυνοι». «Πιστεύω ότι οι άνθρωποι θεωρούν πως δεν είμαι ενδιαφέρων/ουσα». Όσο πιο συγκεκριμένη η δήλωση, τόσο καλύτερο.

Σκεφτείτε γιατί υπάρχουν


Οι πεποιθήσεις σας υπάρχουν λόγω των όσων έχετε ζήσει. Ίσως τις διδαχτήκατε, ίσως τα τραύματά σας να τις δημιούργησαν και αυτές οι πεποιθήσεις σας αναδύονται από το υποσυνείδητο. Απ’ όπου κι αν προέρχονται, αν προκαλούν αρνητικές πράξεις, δεν σας εξυπηρετούν πια. Αλλά όταν μάθετε από πού προέρχονται, θα μπορείτε ευκολότερα να τις εξοντώσετε.

Προσέξτε πότε το κάνετε


Αποκτήστε επίγνωση του πότε προβάλετε μια συγκεκριμένη ιδέα σε άλλους. Αν νιώθετε παθητικά ότι αυτές οι σκέψεις σας κυριεύουν, δεν θα έχετε ποτέ καμία δύναμη πάνω τους. Αλλά μόλις αποκτήσετε πλήρη πρόσβαση σε αυτές, οι ρόλοι θα αλλάξουν.

Κάντε τη σύνδεση


Ας πούμε ότι αφήνετε ένα επαγγελματικό meeting με την ιδέα ότι όλοι θεώρησαν χαζές τις ιδέες σας. Αν έχετε επίγνωση ότι ένας από τους φόβους σας είναι να σας προσδιορίσουν ως χαζούς, τότε θα μπορέσετε να συνδέσετε τα δύο στοιχεία και να αντιληφθείτε ότι πιθανότατα είστε υπερβολικοί.

Αναζητήστε εναλλακτικές για το πώς είναι πραγματικά τα πράγματα


Μόλις επιτευχθούν η επίγνωση και οι συνδέσεις, ήρθε η ώρα να δείτε πώς είναι πραγματικά τα πράγματα. Ίσως οι συνάδελφοί σας να μην θεώρησαν τις ιδέες σας χαζές. Ίσως απλά ήταν πολύ κουρασμένοι ή να τις λάτρεψαν, αλλά να μην το εξέφρασαν σωστά.

Ή ίσως ο τρόπος που ο καλύτερος φίλος σας έχει επιλέξει να κάνει τη ζωή του να μην ταιριάζει σε εσάς, αλλά ταιριάζει σε εκείνον. Αυτό είναι το σημείο στο οποίο μπορείτε να αρχίσετε να αναπλαισιώνετε τον τρόπο που βλέπετε τις καταστάσεις.

Οι άνθρωποι φανερώνουν τον πραγματικό τους εαυτό όταν πια δεν σε χρειάζονται!

Μετά την πρώτη «ψυχρολουσία» ψάχνεις να βρεις τη δική σου αντίδραση σε αυτό που συμβαίνει. Να μιλήσεις, να προκαλέσεις, να σιωπήσεις, να αγνοήσεις ή να απομακρυνθείς; Ό,τι και να διαλέξεις, μέσα σου γνωρίζεις ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο πια. Αποστασιοποιείσαι συναισθηματικά κι από εδώ και πέρα είσαι πάντα πιο προσεκτικός ως προς το τι κάνεις και ως προς το τι λες. Χάνεις, δηλαδή, τη δική σου αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό. Νιώθεις πιο σφιγμένος, πιο μαζεμένος. Αρχίζεις, δυστυχώς, και εσύ να σκέφτεσαι καχύποπτα και δεν νιώθεις άνετα να μένεις πολύ ώρα με αυτούς τους ανθρώπους.

Πολλές φορές θα συναντήσουμε στη ζωή μας ανθρώπους που άλλα λένε όταν είμαστε παρόντες κι άλλα όταν λείπουμε. Είναι πολύ λυπηρό να διαπιστώνεις πόση υποκρισία μπορεί να κρύβεται πίσω από μια συμπεριφορά. Στην αρχή δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις κι αναρωτιέσαι μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος. Όταν, όμως, επιβεβαιώνεσαι σοκάρεσαι και στη συνέχεια απογοητεύεσαι. Απογοητεύεσαι, γιατί δεν το περίμενες από τα συγκεκριμένα άτομα, γιατί αισθάνεσαι ότι δεν έχεις κάνει κάτι ώστε να αξίζεις μια τέτοια αντιμετώπιση.

Αναρωτιέσαι ποια είναι εκείνη η αιτία που κάνει τα άτομα να προσποιούνται, να λένε άλλα από αυτά που εννοούν, ενώ θα μπορούσαν να είναι πιο ευθείς, πιο ειλικρινείς. Αν δεν συμπαθείς κάποιον, δεν χρειάζεται να του δείχνεις καταναγκαστικά ότι τον συμπαθείς. Με ευγενικό και διακριτικό τρόπο μπορείς να απέχεις και να αποφεύγεις. Δεν υπάρχει λόγος να γίνεσαι καυστικός, κακοπροαίρετος πίσω από την πλάτη του.

Οι ανθρώπινες σχέσεις πλήττονται από το ψέμα, την υποκρισία, την ανεντιμότητα. Γιατί τόσος κόπος, όμως, να διατηρήσουμε σχέσεις που δεν μας αρέσουν ή δεν μας ταιριάζουν; Γιατί μπαίνουμε στη διαδικασία να δώσουμε μια διαφορετική εικόνα στον άλλο από εκείνη που πραγματικά ισχύει;

Μπορεί να θέλουμε να κερδίσουμε κάτι, να θέλουμε να αποφύγουμε τσακωμούς και φασαρίες ή μπορεί να μην γίνεται να χαλάσουμε σχέσεις συγγενικές ίσως. Ό,τι και να ισχύει, το μόνο σίγουρο είναι ότι στο τέλος με κάποιον τρόπο η αλήθεια θα αποκαλυφθεί. Κάποια στιγμή θα γίνει αντιληπτό αν κάποιος πραγματικά μας φέρεται αυθεντικά ή καταβάλλει προσπάθεια να φανεί «σωστός» απέναντί μας.

Παρά τα όσα θα συναντήσουμε, παρά τις απογοητεύσεις που θα βιώσουμε, δεν θα πρέπει να πέσουμε στην παγίδα να βλέπουμε όλους τους ανθρώπους καχύποπτα. Όποιας κατηγορίας ανθρώπους και να συναντήσουμε, εμείς οφείλουμε να παραμείνουμε πιστοί στην αλήθειά μας.

Δεν χρειάζεται να υιοθετήσουμε το μοντέλο που ακολουθούν οι άλλοι. Δε χρειάζεσαι τα ψέματα για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, για να εξελιχθείς, για να επιβιώσεις. Είναι πιο έντιμο να είσαι ειλικρινής και να πορευτείς χωρίς την ανάγκη να αρέσεις σε όλους. Υπερασπίζεσαι αυτό που είσαι –δεχόμενος φυσικά και την καλοπροαίρετη κριτική-, αλλά δεν θα πρέπει να επιδιώκεις διακαώς να γίνεις συμπαθής από όλους ή να τα έχεις καλά με όλους.

Με «όπλα» την ευγένεια, τη διακριτικότητα, την αξιοπρέπεια, την ακεραιότητα και την ωριμότητά σου μπορείς να αντιμετωπίσεις κάθε λογής ανθρώπους. Δεν είναι εύκολο να παραμείνεις αυθεντικός. Ωστόσο, αν το χάσεις αυτό, κινδυνεύεις να χάσεις την αλήθεια σου, την ουσία σου.

Αν έχεις ανάγκη από κολακείες και ψεύτικα λόγια, μπορεί εύκολα να παρασυρθείς και να αναζητάς συνεχώς την επιβεβαίωση, ακόμα κι αν βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι δεν είναι αληθινή. Αν, όμως, αντέχεις την απόρριψη, τη μη αποδοχή από ανθρώπους που ίσως τελικά ούτε και εσύ θα ήθελες να έχεις στη ζωή σου, τότε δεν χρειάζεται να στεναχωριέσαι για σχέσεις που αποδεικνύονται ανάξιες των προσδοκιών σου.

Άλλωστε, δεν χρειαζόμαστε πολλούς ανθρώπους γύρω μας, αλλά μόνο αυτούς που το ενδιαφέρον τους, ο λόγος τους, η έγνοια τους για σένα είναι τόσο γνήσια που δεν γίνεται να μην το νιώσεις. Η καλοσύνη και η αγάπη σε «διαπερνούν» και σε «αγγίζουν» τόσο πολύ που σε κάνουν να ξεχωρίζεις οτιδήποτε άλλο είναι ψεύτικο και προσποιητό. Ας εστιάσουμε, λοιπόν, στις σχέσεις που μας γεμίζουν και μας εμπνέουν κι ας αφήσουμε όλους τους άλλους που κακοπροαίρετα μιλούν για εμάς να παραμείνουν αυτό που είναι, γιατί ίσως αυτό έχουν μάθει να είναι…

Άνταμ Σμιθ. Μετά τον “Πλούτο των Εθνών”, οι άνθρωποι άρχισαν να βλέπουν τον κόσμο γύρω τους με διαφορετικά μάτια

Tι είδους άνθρωπος ήταν αυτός ο ευγενικός φιλόσοφος;

 «Είμαι εραστής των Βιβλίων μου και μόνο». Έτσι περιέγραψε κάποτε ο Άνταμ Σμιθ τον εαυτό του σε κάποιον φίλο του, ενώ ταυτόχρονα επιδείκνυε με καμάρι τη βιβλιοθήκη του. Σίγουρα δεν ήταν όμορφος άντρας. Το προφίλ του πάνω σε κάποιο μετάλλιο μάς δείχνει ότι είχε προεξέχον κάτω χείλος ενώ η μύτη του ήταν γαμψή και τα εξόφθαλμα μάτια του προεξείχαν κάτω από βαριά βλέφαρα. Σε όλη του τη ζωή ο Σμιθ έπασχε από καταθλίψεις. Το κεφάλι του έτρεμε και μιλούσε μ’ ένα περίεργο τραύλισμα. Επιπλέον, υπήρχε και η διαβόητη αφηρημάδα του.

Αυτός ο “αφηρημένος” καθηγητής γεννήθηκε το 1723 στην πόλη Κερκόντι (Kirkcaldy), στην κομητεία Φάιφ της Σκοτίας. Το Κερκόντι είχε πληθυσμό χιλίων πεντακόσιοι κατοίκων. Την εποχή που γεννήθηκε ο Σμιθ, κάποιοι από τους κατοίκους χρησιμοποιούσαν ακόμα καρφιά για χρήματα.

Από την αρχή, ο Σμιθ ήταν επιμελής μαθητής παρ’ όλο που, και σαν παιδί ακόμα, περνούσε κρίσεις αφηρημάδας. Ήταν προφανώς φτιαγμένος για καθηγητής, κι έτσι στα δεκαεπτά του, πήγε στην Οξφόρδη με υποτροφία -κάνοντας το ταξίδι με άλογο- και παρέμεινε εκεί για έξι χρόνια. Τότε, βέβαια, η Οξφόρδη δεν ήταν ακόμα το κάστρο της μάθησης που έγινε αργότερα. Οι πιο πολλοί από τους διορισμένους καθηγητές είχαν πάψει ακόμα και να προσποιούνται ότι διδάσκουν.

Εφόσον λοιπόν η διδασκαλία ήταν η εξαίρεση παρά ο κανόνας, ο Σμιθ πέρασε τα φοιτητικά του χρόνια χωρίς ιδιαίτερη καθοδήγηση, διαβάζοντας μόνος του ό,τι αυτός θεωρούσε σωστό. Μια φορά, μάλιστα, παραλίγο να αποβληθεί από το πανεπιστήμιο γιατί βρέθηκε στο δωμάτιό του ένα αντίτυπο από το βιβλίο του Ντέιβιντ Χιουμ Πραγματεία πάνω στην ανθρώπινη φύση. Ο Χιουμ δεν θεωρούνταν τότε κατάλληλο ανάγνωσμα ούτε για έναν μελλοντικό φιλόσοφο.

Το 1751 -πριν γίνει είκοσι οκτώ ετών- προσφέρθηκε στον Σμιθ η έδρα της Λογικής στο πανεπιστήμιο τις Γλασκόβης, και, αμέσως μετά, του δόθηκε η έδρα της Φιλοσοφίας της Ηθικής. Σε αντίθεση με την Οξφόρδη, η Γλασκόβη ήταν ένα σοβαρό κέντρο αυτού που αργότερα ονομάστηκε «ο Σκοτσέζικος Διαφωτισμός», και διακρινόταν για τα ταλέντα της. Παρ’ όλα αυτά, διέφερε πολύ από τη σύγχρονη έννοια του πανεπιστημίου. Το σεμνότυφο καθηγητικό κατεστημένο δεν ενέκρινε τον ενθουσιασμό και την έλλειψη σοβαρότητας στη συμπεριφορά του Σμιθ. Κατηγορήθηκε ότι μερικές φορές χαμογελούσε την ώρα της θείας λειτουργίας (προφανώς στη διάρκεια κάποιας από τις ονειροπολήσεις του), ότι ήταν πιστός φίλος εκείνου του απαράδεκτου Χιουμ, ότι δεν έκανε κατηχητικό τις Κυριακές, ότι έκανε αίτηση στη Σύγκλητο να του επιτρέψει να καταργήσει την προσευχή στην αρχή του μαθήματος, και ότι οι προσευχές του θύμιζαν «φυσική θρησκεία».

Οι αποδοκιμασίες δεν πρέπει να ήταν πολύ έντονες μια και το 1758 ο Σμιθ έγινε Κοσμήτορας. Αναμφισβήτητα ήταν ευτυχισμένος στη Γλασκόβη. Τα βράδια έπαιζε χαρτιά -η αφηρημάδα του τον έκανε κάπως αναξιόπιστο ως παίκτη, ήταν μέλος διαφόρων ομίλων διανοουμένων και ζούσε μια ήσυχη ζωή. Ήταν αγαπητός στους φοιτητές του, διακεκριμένος ομιλητής ακόμα και ο Μπόσγουελ πήγε να τον ακούσει- ενώ το περπάτημά του και ο περίεργος τρόπος ομιλίας του δημιούργησαν σχολή. Ακόμα και μικρές προτομές του εμφανίστηκαν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.

Δεν ήταν, όμως, μόνο η εκκεντρική του προσωπικότητα που του έδινε κύρος. Το 1759 εξέδωσε ένα βιβλίο που αμέσως δημιούργησε αίσθηση. Είχε τον τίτλο Η Θεωρία των ηθικών συναισθημάτων (The Theory of Moral Sentiments), και κατέταξε τον Σμιθ αμέσως στην πρωτοκαθεδρία των Άγγλων φιλοσόφων. Η Θεωρία ήταν μια έρευνα για την προέλευση της ηθικής επιδοκιμασίας και αποδοκιμασίας. Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος, ο οποίος είναι πλάσμα ιδιοτελές, να διατυπώνει ηθικές κρίσεις στις οποίες η ιδιοτέλεια φαίνεται να αναστέλλεται ή να μεταστοιχειώνεται σε κάτι ανώτερο; Ο Σμιθ υποστήριζε ότι η απάντηση βρίσκεται στην ικανότητά μας να μπαίνουμε στη θέση κάποιου τρίτου, κάποιου αντικειμενικού παρατηρητή, και, μ’ αυτό τον τρόπο, να διαμορφώνουμε μια αίσθηση ομοφροσύνης με την αντικειμενική (σε αντίθεση με την εγωιστική) υπόσταση της υπόθεσης.

Το βιβλίο και τα προβλήματα που προσέγγιζε προσέλκυσαν το ευρύτερο ενδιαφέρον. Στη Γερμανία, το «πρόβλημα του Άνταμ Σμιθ» (das Adam Smith Problem) έγινε ένα προσφιλές θέμα συζητήσεων. Και, πράγμα ακόμα πιο σημαντικό από τη δική μας σκοπιά, η πραγματεία έτυχε της εύνοιας ενός πολύ ενδιαφέροντος ανθρώπου, του Καρόλου Τάουνσεντ.

Ο Τάουνσεντ είναι μια από εκείνες τις υπέροχες μορφές που κόσμησαν το δέκατο όγδοο αιώνα. Πνευματώδης και μορφωμένος, ο Τάουνσεντ ήταν, όπως τον περιέγραφε ο Οράτιος Γουόλπολ, «άνθρωπος προικισμένος με όλα τα μεγάλα ταλέντα, ο οποίος θα ήταν ο σημαντικότερος άνθρωπος της εποχής του αν διέθετε κοινή ειλικρίνεια, κοινή σταθερότητα και κοινή λογική». Η αστάθεια του χαρακτήρα του ήταν διαβόητη: ένα χωρατό της εποχής αναφέρει ότι ο κύριος Τάουνσεντ είχε ένα πόνο στο πλευρό κάποτε, αλλά αρνιόταν να διευκρινίσει σε ποιο πλευρό τον είχε. Απόδειξη της έλλειψης κοινής λογικής που τον χαρακτήριζε, ήταν το ότι ο Τάουνσεντ, ως υπουργός των οικονομικών, συνέβαλε στην επίσπευση της Αμερικανικής Επανάστασης, πρώτον, με το να αρνηθεί στους άποικους το δικαίωμα να εκλέγουν τους δικαστές τους και, δεύτερον, επιβάλλοντας βαρύτατους δασμούς στο αμερικάνικο τσάι.

Αλλά, παρά την έλλειψη πολιτικής διορατικότητας που τον χαρακτήριζε, ο Τάουνσεντ ήταν σοβαρός μελετητής της φιλοσοφίας και της πολιτικής, και, ως εκ τούτου, οπαδός του Άνταμ Σμιθ. Το σημαντικότερο, όμως, ήταν ότι είχε τη δυνατότητα να κάνει στον Σμιθ μια ασυνήθιστη προσφορά. Το 1754, ο Τάουνσεντ είχε κάνει έναν λαμπρό και επωφελή γάμο με τη κόμισσα του Νταλκίθ, χήρα του δούκα του Μπεκλού, και τώρα έψαχνε να βρει καθηγητή για το γιο της γυναίκας του. Η μόρφωση ενός νέου της υψηλής κοινωνίας περιλάμβανε πρωτίστως την περιήγηση των μεγαλύτερων πολιτιστικών κέντρων της Ευρώπης, όπου μπορούσε να αποκτήσει το λούστρο που τόσο εγκωμίαζε ο Λόρδος Τσέστερφιλντ. Ο δρ Άνταμ Σμιθ θα ήταν ιδανικός συνοδός για το νεαρό δούκα, σκέφθηκε ο Τάουνσεντ, κι έτσι του πρόσφερε πεντακόσιες λίρες ετησίως, συν τα έξοδά του, συν μια ετήσια σύνταξη πεντακοσίων λιρών για το υπόλοιπο του βίου του. Ήταν το είδος της προσφοράς που δύσκολα αρνιέται κανείς. Ο Σμιθ, στην καλύτερη περίπτωση, δεν έβγαζε πάνω από εκατόν εβδομήντα λίρες από δίδακτρα, τα οποία, εκείνη την εποχή, οι καθηγητές εισέπρατταν απευθείας απ’ τους φοιτητές. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι οι φοιτητές του αρνήθηκαν να δεχτούν επιστροφή των διδάκτρων από τον δρα Σμιθ όταν έφυγε, λέγοντας ότι είχαν αποζημιωθεί με το παραπάνω.

Ο καθηγητής και ο νεαρός ευγενής έφυγαν για τη Γαλλία το 1764. Για να διασκεδάσει την πλήξη της επαρχίας, ο Σμιθ άρχισε να προετοιμάζει μια πραγματεία πάνω στην πολιτική οικονομία – ένα θέμα που είχε διδάξει στη Γλασκόβη, το είχε συζητήσει πολλές βραδιές στην Ένωση Επίλεκτων του Εδιμβούργου, και το είχε αναλύσει διεξοδικά με τον αγαπημένο του φίλο Ντέιβιντ Χιουμ. Επρόκειτο για το βιβλίο Ο πλούτος των εθνών (The Wealth of Nations), το οποίο όμως χρειάστηκε δώδεκα χρόνια για να το ολοκληρώσει.

Το 1766 η περιήγηση σταμάτησε απότομα. Ο μικρότερος αδελφός του δούκα, ο οποίος είχε πάει να τους συναντήσει, παρουσίασε πυρετό και, παρά τις απεγνωσμένες φροντίδες του Σμιθ (ο οποίος φώναξε ακόμα και τον Κεναί), πέθανε μέσα σε παραλήρημα. Ο μαθητής του επέστρεψε στα κτήματά του στο Νταλκίθ και ο Σμιθ πήγε πρώτα στο Λονδίνο και μετά στο Κερκόντι. Παρά τις εκκλήσεις του Χιουμ, έζησε εκεί το μεγαλύτερο μέρος από τα επόμενα δέκα χρόνια δίνοντας σάρκα και οστά στη μεγάλη πραγματεία του. Το μεγαλύτερο κομμάτι της το υπαγόρευσε ακουμπώντας την πλάτη του στο τζάκι και τρίβοντας νευρικά το κεφάλι του πάνω στον τοίχο, μέχρι που δημιουργήθηκε ένας σκούρος λεκές πάνω στην ξύλινη επένδυση. Καμιά φορά πήγαινε να επισκεφτεί τον πρώην μαθητή του στα κτήματά του στο Νταλκίθ, και πού και πού πήγαινε στο Λονδίνο, όπου συζητούσε τις ιδέες του με τους λόγιους της εποχής. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο δρ Σάμιουελ, Τζόνσον, στου οποίου την εκλεκτή ομήγυρη ανήκε ο Σμιθ.

Ο Σμιθ γνώρισε επίσης έναν γοητευτικό και έξυπνο Αμερικανό που τον έλεγαν Βενιαμίν Φραγκλίνο, ο οποίος του μετέφερε πληροφορίες ανεκτίμητης αξίας για τις αμερικανικές αποικίες και μια βαθιά εκτίμηση του ρόλου που θα μπορούσαν να παίξουν μια μέρα. Δεν χωρά αμφιβολία ότι στην επίδραση του Φραγκλίνου οφείλεται αυτό που έγραψε ο Σμιθ για τις αποικίες, ότι αποτελούσαν έθνος «το οποίο, πράγματι, φαίνεται πολύ πιθανό ότι θα γίνει από τα μεγαλύτερα και ισχυρότερα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος».

Το 1776 εκδόθηκε ο Πλούτος των εθνών. Δυο χρόνια αργότερα ο Σμιθ διορίστηκε Διευθυντής των Τελωνείων του Εδιμβούργου, που ήταν μια αργομισθία της τάξης των εξακοσίων λιρών το χρόνο. Με τη μητέρα του, που έζησε μέχρι τα ενενήντα της, ο Σμιθ πέρασε την εργένικη ζωή του εν ειρήνη. Γαλήνιος, ευχαριστημένος, και σίγουρα αφηρημένος μέχρι το τέλος.

Και το βιβλίο;

Ο Πλούτος των εθνών δεν είναι ένα εντελώς πρωτότυπο βιβλίο, αλλά αναμφισβήτητα είναι ένα αριστούργημα.

Μια ματιά στο ευρετήριο που συντάχθηκε αργότερα από τον Κάναν (Cannan) δείχνει το φάσμα των αναφορών και σκέψεων του Σμιθ.

Το ευρετήριο καλύπτει με μικρά γράμματα εξήντα τρεις σελίδες. Μέσα σ’ αυτές έχει θίξει τα πάντα: «Πλούτη, η κυριότερη απόλαυσή τους, έγκειται στην επίδειξή τους. Φτώχεια, ενίοτε ωθεί το έθνος σε απάνθρωπα έθιμα. Στομάχι, η επιθυμία για τροφή περιορίζεται από το μέγεθος του. Χασάπης, άγρια και απαίσια εργασία». Όταν διαβάσουμε και τις εννιακόσιες σελίδες του βιβλίου έχουμε μια ζωντανή εικόνα της Αγγλίας στη δεκαετία του 1770, με παραγιούς και μεροκαματιάρηδες, ανερχόμενους καπιταλιστές, γαιοκτήμονες, κληρικούς και βασιλιάδες, εργαστήρια, αγροκτήματα και διεθνές εμπόριο.

Οι “κύκλοι” ανάπτυξης και ύφεσης στις οικονομίες των δυτικών χωρών

Ιστορικά οι οικονομίες των δυτικών χωρών από τις αρχές του 19ου αιώνα διαγράφουν αλλεπάλληλους “κύκλους” ανάπτυξης και ύφεσης. Οι τετραετίες ή πενταετίες άνθησης ακολουθούνται από ένα ή δύο χρόνια κάμψης, ενώ κατά καιρούς παρατηρείται και μια γενικευμένη κρίση που διαρκεί πέντε ή έξι χρόνια. Το γράφημα του εθνικού προϊόντος στις χώρες αυτές μοιάζει με το σκαρίφημα μιας τραχιάς οροσειράς.

Κάθε «βουτιά» στο γράφημα ,ισοδυναμεί με τη χρεοκοπία εταιρειών που είχαν μακρά ιστορία, με την απόλυση εργαζομένων, με το κλείσιμο εργοστασίων, με την άντληση του αποθεματικού. Μερικοί υποκύπτουν ενδεχομένως στον πειρασμό και αποδίδουν τα γεγονότα αυτά σε αφύσικες «εκδηλώσεις» της οικονομικής ζωής, ορισμένοι δε υποστηρίζουν ότι κάποια μέρα θα καταστεί μάλλον εφικτό να αποφεύγονται. Αλλά παρ’ όλες τις προσπάθειες των κυβερνήσεων και των κεντρικών τραπεζών, δε φαίνεται να υπάρχουν και πολλοί τρόποι για να αποσοβούνται αυτές οι αναταράξεις.

Κάθε κύκλος χαρακτηρίζεται από τις ίδιες λίγο πολύ εξελίξεις. Αρχίζει όταν εντείνεται η ανάπτυξη καθώς οι επιχειρήσεις επενδύουν εκ νέου στον τομέα της παραγωγής, για να καλύψουν τις ανάγκες που θεωρούν ότι θα προκόψουν στο μέλλον. Τότε τα κόστη παραγωγής τείνουν να αυξάνονται, όπως και η αξία του ενεργητικού, ιδίως οι μετοχές και τα ακίνητα, πράγμα που σε κάποιο βαθμό οφείλεται και στη δραστηριότητα των κερδοσκόπων. Στο σημείο αυτό το κόστος του δανεισμού είναι χαμηλό, πράγμα που ενθαρρύνει τις επιχειρήσεις να πραγματοποιούν επενδύσεις «εντάσεως κεφαλαίου» σε εγκαταστάσεις, όπως εργοστάσια και γραφεία. Ενώ όμως η ζήτηση και η τρέχουσα παραγωγή αρχίζουν να επιβραδύνονται, ο ρυθμός της κατανάλωσης εξακολουθεί να αυξάνεται. Με τις αποταμιεύσεις σε χαμηλό επίπεδο, ο δανεισμός για τους ιδιώτες όσο και για τις εταιρείες επεκτείνεται.

Προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες της χώρας, αυξάνονται οι εισαγωγές και μειώνονται οι εξαγωγές, οπότε δημιουργείται έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών. Η οικονομία τώρα πάσχει: υπερεπενδύσεις, υπερκατανάλωση, υπερδανειοδότηση, υπερδανειοληψία. Στο σημείο αυτό αρχίζει η ολίσθηση προς την ύφεση. Οι τιμές αυξάνονται λόγω ενός συνδυασμού χρήσης λιγότερο αποδοτικής
παραγωγικής ικανότητας αφενός και αύξησης της προσφοράς χρήματος και της κερδοσκοπίας αφετέρου. Το κόστος των ανείσπρακτων χρεών επιβαρύνεται από το δανεισμό, που έχει πλέον υψηλότερο επιτόκιο και στενότερο περιθώριο αποπληρωμής. Η αξία τον ενεργητικού, που έχει υπερτιμηθεί κατά την ανοδική πορεία, υποτιμάται. Οι δανειολήπτες αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα χρέη, οι δε εγγυήσεις για λήψη νέων δανείων είναι δεσμευμένες. Τα εισοδήματα, οι επενδύσεις και η κατανάλωση μειώνονται. Αρκετές εταιρείες και επιχειρηματίες παραπαίουν ή χρεοκοπούν· η ανεργία αυξάνεται. Καθώς εξανεμίζεται το αίσθημα ασφάλειας, παρατηρείται νέα μείωση στη χορήγηση δανείων και στις δαπάνες. Οι μακροπρόθεσμες επενδύσεις που είχαν γίνει κατά την περίοδο ανάπτυξης αρχίζουν να υλοποιούνται, πράγμα που αυξάνει την προσφορά ενώ ταυτόχρονα συμπιέζει τις τιμές, αφού η ζήτηση ελαττώνεται. Οι εταιρείες και τα νοικοκυριά υποχρεώνονται να πωλήσουν περιουσιακά στοιχεία κάτω του κόστους, πράγμα που επιτείνει την κρίση. Οι δυνητικοί αγοραστές περιμένουν να «πιάσει πάτο» η αγορά πριν προβούν σε αγορές, πράγμα που καθυστερεί ακόμη περισσότερο την ανάκαμψη.

Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, το διαρκές άγχος που βιώνουμε δε φαίνεται να αποτελεί ένδειξη υστερίας αλλά μια λογική ενδεχομένως απόκριση στις πραγματικές απειλές του οικονομικού περιβάλλοντός μας.

ΑΛΑΙΝ ΝΤΕ ΜΠΟΤΤΟΝ, Περί του κοινωνικού STATUS

Για ένα νου που δεν έχει υψώσει τοίχους γύρω του, η ζωή είναι κάτι το εκπληκτικό

Δεν νομίζετε ότι και οι άνθρωποι είναι έτσι; Σκάβουν μια δεξαμενούλα για τους εαυτούς τους, μακριά από το ορμητικό ρεύμα της ζωής, και μέσα σ’ αυτή τη δεξαμενούλα λιμνάζουν και πεθαίνουν κι αυτό το λίμνασμα, αυτή τη φθορά, την ονομάζουμε ζωή. Αυτό συμβαίνει επειδή όλοι μας ζητάμε σταθερότητα- θέλουμε κάποιες επιθυμίες μας να μένουν πάντα ίδιες, θέλουμε όσα μας ευχαριστούν να μην τελειώσουν ποτέ. Σκάβουμε μια μικρή τρύπα και ταμπουρωνόμαστε μέσα της μαζί με την οικογένειά μας, τις φιλοδοξίες μας, τον πολιτισμό μας, τους φόβους μας, τους θεούς μας, τους διάφορους τρόπους λατρείας μας- και πεθαίνουμε εκεί μέσα, αφήνοντας τη ζωή να μας προσπερνάει – τη ζωή που είναι πρόσκαιρη, που αλλάζει συνεχώς, που είναι τόσο σύντομη, που έχει τόσο τεράστιο βάθος, τέτοια εκπληκτική δύναμη και ομορφιά.

Για ένα νου που δεν έχει υψώσει τοίχους γύρω του, που δεν τον βαραίνουν τα ίδια του τα αποκτήματα, όλα όσα έχει μαζέψει, η ίδια του η γνώση, για ένα νου που ζει χωρίς ψυχολογικό χρόνο, χωρίς σιγουριά, για έναν τέτοιο νου η ζωή είναι κάτι το εκπληκτικό. Ένας τέτοιος νους -που δεν αναζητάει τη βολή του και να γίνει κάτι- είναι η ίδια η ζωή, επειδή για τη ζωή δεν υπάρχει βόλεμα. Αλλά οι περισσότεροι από εμάς θέλουμε να βολευτούμε κάπου· θέλουμε ένα σπιτάκι, ένα όνομα, μια θέση, και λέμε ότι όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά. Απαιτούμε να υπάρχει μονιμότητα και δημιουργούμε πολιτισμούς που βασίζονται σ’ αυτή την ανάγκη.

Ο νους που αναζητάει μονιμότητα αποτελματώνεται πολύ γρήγορα. Όπως η δεξαμενή πλάι στο ποτάμι γεμίζει με σκουπίδια, έτσι κι ο νους φθείρεται και μαραίνεται πολύ γρήγορα. Μόνο ο νους που δεν έχει τοίχους, φράχτες, γύρω του, που δεν έχει πατερίτσες, που δεν βολεύεται κάπου, που κινείται όπως η ζωή, που ανοίγει ασταμάτητα δρόμους ψάχνοντας, ερευνώντας και συντρίβοντας τα εμπόδια, μόνο ένας τέτοιος νους μπορεί να είναι ευτυχισμένος, παντοτινά φρέσκος, επειδή τότε είναι δημιουργικός.

Καταλαβαίνετε τι λέω; Θα έπρεπε, διότι όλο αυτό είναι κομμάτι της πραγματικής εκπαίδευσης και όταν το καταλάβετε θα αλλάξει όλη σας η ζωή. Η σχέση σας με τους ανθρώπους, με το γείτονα σας, με τον άντρα σας ή με τη γυναίκα σας θα αποκτήσει εντελώς διαφορετικό νόημα. Τότε δεν θα ψάχνετε να βρείτε διάφορους τρόπους για να νιώσετε ολοκληρωμένοι, καθώς θα βλέπετε ότι το κυνήγι της ολοκλήρωσης προκαλεί πόνο και δυστυχία. Αν το κατανοήσετε αυτό τώρα που είστε παιδιά, θα αρχίσετε να κατανοείτε την εκπληκτική αλήθεια τού τι είναι η ζωή, και αυτή η κατανόηση θα φέρει απίστευτη ομορφιά και αγάπη, το άνθισμα της καλοσύνης. Αλλά κάθε προσπάθεια του νου που ψάχνει για μια “δεξαμενή” σιγουριάς, μονιμότητας οδηγεί μόνο σε σκοτάδι και φθορά. Και από τη στιγμή που μπει στη “δεξαμενή”, ένας τέτοιος νους φοβάται να ριψοκινδυνέψει να βγει έξω, να ψάξει, να ερευνήσει. Η αλήθεια, όμως, η πραγματικότητα – ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε- βρίσκονται έξω από τη “δεξαμενή”.

Ζωή είναι η αίσθηση της καλοσύνης, εκείνης της αγάπης που μοιάζει με το ποτάμι, που είναι ζωντανή, που κινείται αδιάκοπα. Σ’ αυτή την κατάσταση θ’ ανακαλύψετε ότι έρχεται κάποια στιγμή όπου δεν υπάρχει καμία αναζήτηση. Και αυτά το τέλος της αναζήτησης είναι η αρχή μιας άλλης αναζήτησης, εντελώς διαφορετικής: Είναι η αναζήτηση της αλήθειας, της αίσθησης ότι είσαι ολοκληρωτικά καλός, που δεν έχει σχέση με το να καλλιεργείς την καλοσύνη ή την ταπεινότητα.

Μια τέτοια αναζήτηση γίνεται για κάτι που είναι πέρα από επινοήσεις και κόλπα του νου, το οποίο σημαίνει άτι έχεις την αίσθηση αυτού του κάτι, ζεις μέσα σ’ αυτά, είσαι αυτά – και τούτο είναι αληθινή ζωή Αλλά αυτό μπορείς να το ζήσεις μόνο αν αφήσεις τη «δεξαμενή» που έχεις σκάψει για σένα και βγεις έξω από αυτή για να μπεις στο ποτάμι της ζωής. Τότε η ζωή σε φροντίζει μ’ έναν πολύ παράξενο τρόπο, γιατί τότε φροντίζεις εσύ τον εαυτό σου. Η ζωή σε πάει εκεί όπου εκείνη πάει επειδή είσαι μέρος της, και τότε δεν υπάρχει πρόβλημα σιγουριάς ή τι θα πει ή τι δεν θα πει ο κόσμος. Και τότε υπάρχει η ομορφιά της ζωής.

Κοσμικά φαινόμενα εξαναγκάζουν άστρα, πλανήτες και μαύρες τρύπες να μετακομίζουν

Διεθνής ομάδα ερευνητών ανακοίνωσε πριν από δύο εβδομάδες ότι αναλύοντας έναν τεράστιο όγκο δεδομένων από παρατηρήσεις επίγειων και διαστημικών τηλεσκοπίων εντόπισε μια μυστηριώδη πηγή φωτός σε απόσταση 90 εκατομμυρίων ετών φωτός. Το φως αυτό, σύμφωνα με τους ερευνητές, ανήκει σε κάποιο κοσμικό αντικείμενο την ταυτότητα του οποίου δεν μπορούν ακόμη να διακρίνουν.

Αυτό γιατί, όπως αναφέρουν, το αντικείμενο αυτό παρουσιάζει ασυνήθιστη συμπεριφορά. Το αντικείμενο έλαβε την κωδική ονομασία SDSS1133 και οι ερευνητές θεωρούν ότι πιθανότατα πρόκειται για μια μελανή οπή η οποία εξορίστηκε από τον γαλαξία στον οποίο βρισκόταν όταν αυτός συγχωνεύτηκε με κάποιον άλλον γαλαξία. Αν τελικά πράγματι πρόκειται για μια εξόριστη μαύρη τρύπα αυτή θα προστεθεί στον κατάλογο των εξόριστων κοσμικών αντικειμένων που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.

Παρατηρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου Spitzer αποκάλυψαν ένα εντυπωσιακό και άγνωστο ως σήμερα φαινόμενο. Όταν υπάρχει συγχώνευση γαλαξιών συντελούνται διάφορες κοσμικές διεργασίες. Μία από αυτές συνίσταται στο ότι ορισμένα άστρα και κυρίως άστρα που βρίσκονται στις περιοχές όπου εξελίσσεται η συγχώνευση εξορίζονται. Ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ που μελέτησε τα δεδομένα του Spitzer υποστηρίζει ότι αυτά τα εξόριστα άστρα παγιδεύονται μέσα σε «κουκούλια» της σκοτεινής ύλης που περιβάλλει τους γαλαξίες.

Αποτέλεσμα του φαινομένου είναι να δημιουργείται ένα είδος φωτοστέφανου γύρω από σημεία όπου υπάρχει σκοτεινή ύλη. Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι μυστηριώδεις περιοδικές λάμψεις φωτός που παρατηρούνται στο υπέρυθρο φάσμα στο Διάστημα δεν προέρχονται από μακρινούς ή μικρούς και χαμηλής λαμπρότητας γαλαξίες, όπως πιστεύεται μέχρι σήμερα, αλλά από αυτά τα άστρα. Οι ειδικοί θεωρούν ότι η ανακάλυψη θα βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση της γέννησης και εξέλιξης των πρώτων γαλαξιών του Σύμπαντος.

Αμερικανός επιστήμονας υποστηρίζει ότι το ηλιακό μας σύστημα διέθετε έναν ακόμη πλανήτη, έναν γίγαντα αερίου, ο οποίος κατά τη διαμόρφωση του ηλιακού συστήματος έφυγε ή καλύτερα εκδιώχθηκε από αυτό και βρίσκεται τώρα μόνος του σε κάποιο σημείο του γαλαξία μας. Θα μπορούσε να αποτελεί μια ιστορία κοσμολογικής μυθολογίας αφού σύμφωνα με μια νέα μελέτη, ο βασιλιάς τους ηλιακού μας συστήματος, ο Δίας, χρησιμοποίησε την (βαρυτική) ισχύ του για να απομακρύνει έναν πλανήτη.

Ο Ντέιβιντ Νεσβόρνι που εργάζεται στο Ινστιτούτο Ερευνών Σάουθγουεστ στο Κολοράντο πραγματοποίησε σειρά προσομοιώσεων θέλοντας να διερευνήσει το πώς ήταν διαμορφωμένο το ηλιακό μας σύστημα πριν από περίπου τέσσερα δισεκατομμύρια έτη, την ίδια δηλαδή περίοδο που δημιουργήθηκε η Γη. Όπως διαπίστωσε, οι πλανήτες εκείνη την εποχή κινούνταν ελεύθερα και δεν είχαν αποκτήσει τη θέση και την τροχιά γύρω από τον Ήλιο που έχουν σήμερα.

Προχωρώντας σε προσομοιώσεις με βάση τους υπάρχοντες πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος και τις κινήσεις τους, ο ερευνητής έβλεπε ότι σε καμία περίπτωση και σε κανένα σενάριο το ηλιακό μας σύστημα δεν εξελισσόταν στη μορφή που το γνωρίζουμε. Όταν όμως πρόσθεσε στην κοσμική εξίσωση και έναν ακόμη πλανήτη τότε οι πιθανότητες σχηματισμού του ηλιακού μας συστήματος στη σημερινή του μορφή πολλαπλασιάζονταν.

Σύμφωνα με τον Νεσβόρνι ο πλανήτης αυτός ήταν ένας μεγάλος πλανήτης αερίου μεγέθους ανάλογου με αυτό του Ποσειδώνα και του Ουρανού. Η πρόσφατη ανακάλυψη πλανητών που βρίσκονται μόνοι τους απομονωμένοι σε διάφορα σημεία του Διαστήματος μακριά από άστρα και ηλιακά συστήματα υποχρεώνει την επιστημονική κοινότητα να κοιτάξει με ενδιαφέρον τη μελέτη του Νεσβόρνι και να μην την αγνοήσει, όπως πιθανώς θα συνέβαινε αν την παρουσίαζε πριν από λίγο καιρό. Ο ερευνητής υποστηρίζει ότι ο εξόριστος πλανήτης βρίσκεται απομονωμένος σε κάποιο σημείο του Γαλαξία και αποτελεί πλέον έναν σκοτεινό παγωμένο κόσμο.

Πλανήτης-9: Ένας κόσμος που δεν θα έπρεπε να υπάρχει

Νωρίτερα αυτή τη χρονιά οι επιστήμονες παρουσίασαν στοιχεία για τον πλανήτη-9, έναν πλανήτη με μάζα συγκρίσιμη με αυτή του Ποσειδώνα, ο οποίος κινείται σε ελλειπτική τροχιά δέκα φορές μακρύτερα από τον Ήλιο από ότι ο Πλούτων. Από τότε οι θεωρητικοί προβληματίζονται σχετικά με το πώς αυτός ο πλανήτης θα μπορούσε να καταλήξει σε μια τέτοια απομακρυσμένη τροχιά. Μια νέα μελέτη από το Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics (CfA), που δημοσιεύθηκε στο Astrophysical Journal Letters, εξετάζει ένα αριθμό σεναρίων και διαπιστώνει ότι πολλά από αυτά έχουν χαμηλές πιθανότητες. Επομένως η παρουσία του πλανήτη-9 παραμένει λίγο μυστήριο. «Τα στοιχεία δείχνουν την ύπαρξη του πλανήτη-9, αλλά δεν μπορούμε για ορισμένα να εξηγήσουμε πώς προήλθαν», δηλώθηκε από τον επικεφαλής συγγραφέα της μελέτης.

Ο πλανήτης-9 περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο μας σε αποστάσεις περίπου 400 έως 1500 αστρονομικές μονάδες [=μια αστρονομική μονάδα (A.U.) είναι η μέση απόσταση της Γης από τον Ήλιο, ισοδύναμη με 149.597.870.700 μέτρα ακριβώς. Ας σημειωθεί ότι η πρώτη μέτρηση της απόστασης αυτής έγινε από τον Ερατοσθένη – περίπου το 200 π.Χ. – ο οποίος εκτίμησε την απόσταση από τον Ήλιο στα 804 εκατομμύρια στάδια, δηλαδή περίπου 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα, τιμή πολύ κοντά στην πραγματική]. Αυτή η απόσταση τοποθετεί τον πλανήτη-9 πολύ μακριά από όλους τους άλλους πλανήτες στο ηλιακό μας σύστημα. Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Διαμορφώθηκε εκεί ή διαμορφώθηκε κάπου αλλού και εγκαταστάθηκε στην ασυνήθιστη τροχιά του αργότερα;

Οι συγγραφείς της μελέτης (Gongjie Li αστρονόμος στο CfA και Fred Adams από το Πανεπιστήμιο του Michigan) πραγματοποίησαν εκατομμύρια προσομοιώσεις προκειμένου να εξετάσουν τρεις δυνατότητες: Η πρώτη και πιο πιθανή εμπλέκει ένα διερχόμενο άστρο που τράβηξε τον πλανήτη-9 προς τα έξω. Μια τέτοια αλληλεπίδραση θα μπορούσε όχι μόνο να σπρώξει τον πλανήτη σε μια ευρύτερη τροχιά, αλλά και να κάνει επίσης την τροχιά του ελλειπτική. Και καθώς ο Ήλιος διαμορφώθηκε σε ένα σμήνος άστρων με διάφορους γείτονες, τέτοιες αστρικές συναντήσεις ήταν περισσότερο κοινές στο πρώιμο ηλιακό μας σύστημα. Ωστόσο, ένα άστρο-«εισβολέας» είναι πιο πιθανό να τράβηξε τον πλανήτη-9 τελείως μακριά και να τον έβγαζε από το ηλιακό σύστημα. Οι Li και Adams βρήκαν μόνο ένα 10% πιθανότητα, στην καλύτερη περίπτωση, του πλανήτη-9 να καταλήγει στην τρέχουσα τροχιά του.

Ο αστρονόμος του CfA, Scott Kenyon, θεωρεί πως έχει τη λύση για τη δυσκολία αυτή. Σε δυο εργασίες που υποβλήθηκαν στο περιοδικό Astrophysical Journal οι συγγραφείς (Scott Kenyon και Benjamin Bromley από το Πανεπιστήμιο της Utah) χρησιμοποίησαν προσομοιώσεις σε υπολογιστές και κατασκεύασαν αξιόπιστα σενάρια για τη διαμόρφωση του πλανήτη-9 σε μια ευρεία τροχιά. Η απλούστερη λύση που προτείνεται είναι ότι ο πλανήτης-9 σχηματίστηκε πολύ πιο κοντά στον Ήλιο και μετά αλληλεπίδρασε με τους άλλους αέριους γίγαντες, ιδιαίτερα το Δία και τον Κρόνο. Μια σειρά από βαρυτικά λακτίσματα τότε θα μπορούσαν να έχουν σπρώξει τον πλανήτη σταδιακά σε μια μεγαλύτερη και πιο ελλειπτική τροχιά. Η έξοδος από το ηλιακό σύστημα θα μπορούσε να αποφευχθεί από αλληλεπιδράσεις με τον δίσκο αερίων του ηλιακού συστήματος.

Τελικά, οι Li και Adams διερεύνησαν και δυο πιο «άγριες» δυνατότητες: Ότι ο πλανήτης-9 είναι ένας εξωπλανήτης [=είναι ένας πλανήτης που περιφέρεται γύρω από ένα άστρο άλλο από τον Ήλιο μας] που «συνελήφθη» από ένα διερχόμενο αστρικό σύστημα ή είναι ένας ελεύθερα περιφερόμενος πλανήτης που «συνελήφθη» όταν παρασύρθηκε κοντά από το ηλιακό μας σύστημα. Ωστόσο, οι ερευνητές συμπεραίνουν ότι οι ευκαιρίες για καθένα από τα σενάρια αυτά είναι λιγότερο από 2%.

Πώς τα μαγνητικά κύματα θερμαίνουν τον Ήλιο;

Σχετική εικόναΕπιστήμονες λύνουν ένα μυστήριο 70 ετών

Ο Ήλιος είναι η πηγή ενέργειας που υποστηρίζει όλη της ζωής στη Γη, όμως πολλά παραμένουν άγνωστα σχετικά με αυτόν. Μολαταύτα, μια ομάδα στο Queen’s University του Belfast ξεκλείδωσε πρόσφατα ορισμένα μυστήρια και η μελέτη της δημοσιεύεται στο Nature Physics.

Το 1942, ο Σουηδός φυσικός και μηχανικός Hannes Alfvén προέβλεψε την ύπαρξη ενός νέου τύπου κύματος λόγω της δράσης του μαγνητισμού στο πλάσμα, γεγονός που τον οδήγησε στο βραβείο Nobel για τη φυσική το 1970. Τα κύματα Alfvén συνδέθηκαν με μια ποικιλία πηγών, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι πυρηνικοί αντιδραστήρες, το νέφος αερίου που περικλείει τους κομήτες, εργαστηριακά πειράματα, η ιατρική απεικόνιση MRI και η ατμόσφαιρα του πλησιέστερου σε μας άστρου – του Ήλιου. Οι επιστήμονες υποστήριζαν για πολλά χρόνια ότι τα κύματα αυτά μπορεί να παίζουν σημαντικό ρόλο στη διατήρηση των εξαιρετικά υψηλών θερμοκρασιών του Ήλιου, όμως μέχρι τώρα δεν μπορούσαν να το αποδείξουν.

Ο Dr David Jess, από τη Σχολή Μαθηματικών και Φυσικής του Queen’s University του Belfast εξηγεί: «Για μακρύ χρονικό διάστημα οι επιστήμονες σε όλο τον πλανήτη προέβλεπαν ότι τα κύματα Alfvén εκτοξεύονταν προς τα πάνω από την ηλιακή επιφάνεια για να διαλυθούν στα ψηλότερα στρώματα, απελευθερώνοντας τεράστια ποσά ενέργειας με μορφή θερμότητας. Κατά την τελευταία δεκαετία οι επιστήμονες μπόρεσαν να αποδείξουν ότι τα κύματα υπάρχουν, αλλά μέχρι τώρα δεν υπήρχαν άμεσες αποδείξεις ότι είχαν την δυνατότητα να μετατρέπουν την κίνησή τους σε θερμότητα. Στο Πανεπιστήμιο, έχουμε ηγηθεί μιας ομάδας για να ερευνήσουμε και εντοπίσουμε τη θερμότητα που παράγεται από τα κύματα Alfvén σε μια ηλιακή κηλίδα. Η θεωρία αυτή είχε προβλεφθεί κάπου 75 χρόνια πριν, όμως τώρα έχουμε την απόδειξη για πρώτη φορά. Η έρευνά μας ανοίγει ένα νέο παράθυρο για την κατανόηση του πώς αυτό το φαινόμενο θα μπορούσε δυνητικά να λειτουργήσει σε άλλες περιοχές όπως ενεργειακοί οι αντιδραστήρες και οι ιατρικές συσκευές».

Η μελέτη χρησιμοποίησε εξελιγμένες υψηλής ανάλυσης παρατηρήσεις από το Ηλιακό Τηλεσκόπιο Dunn στο Νέο Μεξικό, στις ΗΠΑ, παράλληλα με συμπληρωματικές παρατηρήσεις από το Παρατηρητήριο Ηλιακής Δυναμικής της NASA, για να αναλυθούν τα ισχυρότερα μαγνητικά πεδία που εμφανίζονται στις ηλιακές κηλίδες. Οι ηλιακές αυτές κηλίδες έχουν έντονα πεδία παρόμοια με τις σύγχρονες συσκευές MRI στα νοσοκομεία και είναι πολύ μεγαλύτερες από ότι ο ίδιος μας ο πλανήτης.

Ο Dr Samuel Grant, από το ίδιο Πανεπιστήμιο, σχολιάζει: «Αναλύοντας το φως του Ήλιου στα συστατικά του χρώματα, η διεθνής ερευνητική ομάδα μας μπόρεσε να εξετάσει τη συμπεριφορά ορισμένων στοιχείων του περιοδικού πίνακα μέσα στην ατμόσφαιρα του Ήλιου, συμπεριλαμβανομένων του ασβεστίου και του σιδήρου. Μόλις τα στοιχεία αυτά αποσπάστηκαν, ανιχνεύθηκαν έντονες λάμψεις φωτός στις αλληλουχίες των εικόνων. Αυτές οι έντονες λάμψεις είχαν όλες τις σφραγίδες των κυμάτων Alfvén που μετατρέπουν την ενέργειά τους σε ωστικά κύματα, με τρόπο παρόμοιο που ένα υπερηχητικό αεροσκάφος δημιουργεί έκρηξη καθώς ξεπερνάει την ταχύτητα του ήχου. Μετά, τα ωστικά κύματα εξαπλώνονται στο περιβάλλον πλάσμα, παράγοντας έντονη θερμότητα. Χρησιμοποιώντας υπερυπολογιστές, μπορέσαμε να αναλύσουμε τα δεδομένα και να δείξουμε για πρώτη φορά στην ιστορία ότι τα κύματα Alfvén ήταν σε θέση να αυξήσουν βιαίως τις θερμοκρασίες του πλάσματος πάνω από το ήρεμο υπόβαθρό τους».

Η Γη κινδυνεύει να «φαγωθεί» από τον Ήλιο - Σενάρια για τη διάσωση του πλανήτη

Τα σενάριά του για τη διάσωση της Γης από μία πιθανή (και πολύ μελλοντική) καταστροφή από τον Ήλιο γνωστοποίησε ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης, ο οποίος οραματίζεται μία αλλαγή της τροχιάς ώστε να αποφευχθεί η διάλυσή του και ο αφανισμός του πληθυσμού του. Η κλιματική αλλαγή είναι η βασική αιτία ανησυχίας σχετικά με το μέλλον του πλανήτη, οι μακροπρόθεσμες προβλέψεις της επιστημονικής κοινότητας, όμως, δείχνουν και την απειλή που διατρέχει από τον Ήλιο. Εκτιμάται πως όταν θα εξαντληθούν τα καύσιμά του θα διασταλεί με αποτέλεσμα να «καταπιεί» την Γη. Αυτό υπολογίζεται ότι θα γίνει σε περίπου 5 δισεκατομμύρια χρόνια.

Μία πιθανή μετακίνηση του πλανήτη μας, λοιπόν, μπορεί να μοιάζει σαν ουτοπικό σενάριο, αλλά ενδεχομένως να τον σώσει. Ο Matteo Ceriotti προτείνει μερικές ριζοσπαστικές λύσεις, ορισμένες από τις οποίες βασίζονται σε τεχνολογία… που δεν υπάρχει (ακόμη). «Έχω προχωρήσει σε ένα νοητικό πείραμα σχετικά με το τι μπορούμε να κάνουμε με την παρούσα τεχνολογία για να μετακινήσουμε τη Γη πιο μακριά (σ.σ. από τον Ήλιο) – ας πούμε προς την τροχιά του Άρη», είπε ο καθηγητής, μιλώντας στην Express.co.uk.

Μία από τις ιδέες του κάνουν λόγο για εκμετάλλευση των αστεροειδών που περνούν κοντά από τη Γη. Ουσιαστικά, προτείνει την εκμετάλλευση της βαρυτικής έλξης τους για να μετακινηθεί η Γη από την τωρινή της τοποθεσία.

Ένας δεύτερος τρόπος διάσωσης του πλανήτη είναι η δημιουργία ενός ηλιακού πανιού που θα αντανακλά το ηλιακό φως και θα χρησιμοποιεί αυτή τη δύναμη για να ωθήσει τον πλανήτη σε άλλο σημείο. Βεβαίως, οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμη τη δυνατότητα να κατασκευάσουν το τεράστιο – πρέπει να είναι αρκετές φορές μεγαλύτερο από τη διάμετρο της Γης – πανί.

Η τελευταία λύση που προτείνει είναι η κατασκευή μεγάλων εργοστασίων ηλιακής ενέργειας, που να μετατρέπουν το φως του ηλίου σε ενέργεια. Στη συνέχεια αυτή η ισχύς θα μετατρέπεται σε λέιζερ, που θα στραφεί στο διάστημα, μετακινώντας τη Γη.

Η Φύση της Πραγματικότητας

Τι συμβαίνει στην ουσία με τους εαυτούς μας και γύρω από μας; Τι είμαστε αληθινά, τι νομίζουμε ότι είμαστε, γιατί το νομίζουμε και πόσο απέχει από την αλήθεια; Το να νομίζουμε κάτι όμως είναι προϊόν σκέψεων. Μήπως και αυτές δεν είναι αυτό που πιστεύαμε; Είμαστε μόνο εμείς πίσω από αυτές; Αν όχι, τότε τι άλλο υπάρχει και ποιό επιτέλους θα μπορούσε να είναι το σημείο αναφοράς για την αλήθεια; Έχουμε πρόσβαση σε αυτό; Ποια είναι η πραγματική δυναμική στο επίπεδο της υφηλίου και ποιος ο ιδιαίτερος ρόλος της Ελλάδας, αν υπάρχει; Και άλλες πολλές παρόμοιες αναρωτήσεις. Είναι επείγον να καταπιαστούμε με αυτές τις ανησυχίες και να απαντήσουμε σωστά, επιστημονικά και αποδεικτικά.
 
Θα ανακαλύψουμε, προοδευτικά, μια παλιά ξεχασμένη στις μέρες μας αλήθεια, η απελευθέρωσή μας από τα σημερινά δεσμά, που είναι πρώτα απ’ όλα προσωπικά αυτό-δεσμά, θα έρθει από την συνειδητοποίηση του καθενός μας για τον ρόλο μας και τις ικανότητές μας, δηλαδή την ταυτότητά μας. Θα ανακαλύψουμε μια διαδικασία που ξεπερνά τα σύνορα του εαυτού μας και συνδέεται γενικότερα με την φύση της αντίληψης που έχουμε εμείς, τα έλλογα όντα στον πλανήτη Γη. Όσο το δυνατόν περισσότερα μέλη του όλου θα πρέπει να επιτύχουν σημαντική και πρακτική εξέλιξη στην συνειδητοποίησή τους για τον τρόπο που έχουμε προβλεφθεί από την ίδια την Δημιουργία. Οι δυνάμεις που αναδύονται μέσα μας από αυτήν την προσπάθεια και η αντανάκλαση του μοντέλου που θα δημιουργηθεί προς όφελος όλου του συστήματος από μια τέτοια διαδικασία, δεν έχουν όρια.
 
Τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα έχουν νόημα
 
Σε προηγούμενα άρθρα παρουσιάσθηκαν καινοτόμες επιστημονικές γνώσεις που αλλάζουν δραστικά την εικόνα που είχαμε μέχρι τώρα για την ζωή, την υγεία, και γενικά τα διάφορα προβλήματά μας, αλλά και για την ίδια την υπόσταση μας. Οι γνώσεις αυτές είναι περίτρανα αποδεδειγμένες, χωρίς να αντιπροσωπεύουν όμως ακόμη την επίσημη θέση του καθιερωμένου συστήματος, όπως συμβαίνει συχνά με καινοτόμες γνώσεις στις καμπές της ανθρώπινης εξέλιξης.
 
Ο Δρ. Hamer με την Νέα Ιατρική του και πολλοί άλλοι που εργάσθηκαν ως επί το πλείστο πάνω στα γόνιμα χνάρια του αλλά και παράλληλα μ’ αυτόν, αποδεικνύουν ότι η εξέλιξη των ειδών για την επιβίωση έγινε σμιλεύοντας μια απόλυτα απαραίτητη ενότητα μεταξύ σώματος – ψυχολογίας – εγκεφάλου. Η ερμηνεία μας για την πραγματικότητα προκαλεί αντιδράσεις μέσα μας που παίρνουν την μορφή μιας ψυχολογικής χροιάς. Για παράδειγμα, μια κατάσταση που ερμηνεύθηκε σαν απειλή για την ζωή μας μπορεί να μετατραπεί στιγμιαία σε φόβο θανάτου.
 
Όταν το πρόβλημα – στρες ξεπερνάει τα όρια του επιτρεπτού για το σύστημα μας, ο εγκέφαλος αναλαμβάνει να κατευθύνει την επίλυση του προβλήματος προς ένα πολύ συγκεκριμένο όργανο που αντιστοιχεί επακριβώς στην χροιά του στρες. Στο παράδειγμά μας θα είναι οι κυψέλες των πνευμόνων, σύμβολο ζωής-θανάτου στην εξέλιξη των ειδών, που θα λάβουν την διαταγή να λειτουργήσουν διαφορετικά, δημιουργώντας περισσότερα κύτταρα (καρκίνος των πνευμόνων) για την προμήθεια περισσότερου οξυγόνου που (συμβολικά) λείπει.
 
Όταν το πρόβλημα επιλυθεί με κάποιο τρόπο, πχ. πραγματικό (η κατάσταση αλλάζει), η ψυχολογικό (συνειδητοποίηση πως η ερμηνεία-φόβος μας ήταν αβάσιμη) διατάζει την επαναφορά των κυττάρων στην πρότερη κανονική λειτουργία τους και την συμπαράσταση των μικρό-οργανισμών του σώματος ή έξω από αυτόν (στην περίπτωση μας τους βακίλους του Κώχ) που θα επανορθώσουν όλες τις ζημιές. Αυτή η φυσιολογική αντίδραση-ίαση του οργανισμού προκαλεί συνήθως έντονα σωματικά φαινόμενα που εκλαμβάνονται σαν πραγματική ασθένεια (φυματίωση στο παράδειγμά μας) και αντιμετωπίζεται μέσα στην άγνοιά μας σαν τέτοια. Περισσότερες από τις μισές «ασθένειές» είναι εκφράσεις ίασης!
 
Τα σημεία από τα οποία προέρχεται η εκάστοτε διαταγή του εγκεφάλου προς τα όργανα είναι προγραμματισμένα στον εγκέφαλο εδώ και εκατομμύρια χρόνια και μπορούν να παρατηρηθούν με ηλεκτρονικό σαρωτή (scanner). Κάθε όργανο αντιστοιχεί σε συγκεκριμένες ερμηνείες-χροιές στρες και τα ίχνη αυτά υπάρχουν στο ίδιο σημείο του εγκεφάλου για όλους τους ανθρώπους. Έτσι μια πλήρης χαρτογράφηση έγινε δυνατή μεταξύ 1) των ψυχολογικών χροιών των στρες μας, 2) των οργάνων που υποφέρουν και 3) των σημείων στο εγκέφαλο που διατάζουν, τα καθένα τους ένα συγκεκριμένο όργανο, να λειτουργήσει διαφορετικά.
 
Τα παραπάνω έχουν αποδειχθεί χωρίς εξαίρεση για κάθε ασθένεια και κάθε ασθενή, καθιστούν πια νόμο της φύσης και φαίνονται λογικά για να τα δεχθούμε. Υπάρχουν όμως και άλλες επιστημονικές διαπιστώσεις που μας ξαφνιάζουν περισσότερο, όπως η επιρροή στρες των γονικών σκέψεων στο έμβρυο που κυοφορείται (ξεκίνημα ασθένειας όπως και επαναφορά ίασης) καθώς και η επιρροή στην υγεία μας των ψυχολογικών δραμάτων που έζησαν οι πρόγονοι μας.
 
Επίσης τα δυστυχήματα της ζωής και οι περιοδικές επαναλήψεις των αποτελούν μέρος της ίδιας διαδικασίας διάχυσης συγκεκριμένου υπερβολικού στρες. Όπως παραπάνω με τα άυλα πρότυπά μας (δηλαδή οι ερμηνείες μας για το πως θα έπρεπε να είναι ο κόσμος) έτσι και οι άυλες σκέψεις των άλλων και μάλιστα πέρα από τον χρόνο της δικής μας ζωής, επηρεάζουν την ύλη μας ! Πως είναι δυνατόν κάτι τέτοιο και ιδίως, πού φωλιάζουν και μας περιμένουν επανειλημμένα αυτές οι μνήμες και τι τους δίνει αυτή την δύναμη;
 
Την απάντηση ήρθαν να μας δώσουν καινοτόμες ιδέες στην Φυσική και πιο συγκεκριμένα η θεωρία της Διττότητας του χρόνου και του χώρου που διατυπώθηκε από τον Γάλλο Φυσικό Δρ. Garnier Malet, με επιστημονικές δημοσιεύσεις από το 1996. Αποδεικνύεται πως είναι η έννοια του Χρόνου αποτελεί τον πέπλο μυστηρίου όλων των εποχών για την Δημιουργία, κάτι γνωστό από την αρχαιότητα, αρκεί να διαβάσουμε τον Τίμαιο του Πλάτωνα.
 
Η θεωρία αυτή πιστοποιεί πως είμαστε φυλακισμένοι στο βιολογικό όριο της αντίληψή μας για την ροή του χρόνου (24 εικόνες / δευτ.) που καθιστά την δική μας πραγματικότητα, το «τώρα» μας. Δεν είναι όμως η μοναδική. Μεταξύ των αντιληπτών στιγμών υπάρχουν απειροελάχιστα ανοίγματα χρόνου, μη αντιληπτά από το συνειδητό μας μέρος, αλλά αντιληπτά από το υποσυνείδητο και επιτρέπουν στο αιθερικό μας σώμα να επισκεφθεί μια άλλη πραγματικότητα, όπου ο χρόνος κυλά πολύ πιο γρήγορα, συγχρόνως με τον δικό μας.
 
Στην ουσία ένας χώρος όπου οι παρατηρητές έχουν διαφορετική αντίληψη του χρόνου απ’ ότι εμείς. Δηλαδή η φυσιολογική πυκνότητα πράξεων εκεί είναι απείρως μεγαλύτερη από την δική μας (αλλά βιώνεται σαν κανονική για τους εκεί παρατηρητές) και έτσι σε μια ανεπαίσθητη για μας στιγμή – σε ένα άνοιγμα χρόνου- εκεί μπορούν να γίνουν πολλά. Θα το ονομάσουμε καταχρηστικά «μέλλον» διότι οι σκέψεις μας δημιουργούν εκεί διάφορα μελλοντικά δυναμικά, δοκιμάζονται δηλαδή πολλά πιθανά σενάρια-πρότυπα χάρη στην άλλη, ταχύτατη ροή χρόνου, πριν ένα από αυτά βιωθεί στην δική μας, στο παρόν μας.
 
Η πληροφορία για το ποιό σενάριο θα έπρεπε να βιωθεί επιστρέφει σε μας μέσα από τα ανοίγματα χρόνου, πριν συνειδητοποιήσουμε καν ότι έγινε μια τέτοια διεργασία και αυτό τεκμηριώθηκε πειραματικά. Κάτι μέσα μας «γνωρίζει» την κατάσταση πριν αυτή αναδυθεί σαν σκέψη στο συνειδητό μας μέρος! Η ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των δύο πραγματικοτήτων γίνεται με το αιθερικό μας σώμα, την κυματική μορφή του υλικού μας σώματος, χάρη στην ασύλληπτη ταχύτητα 400 000 φορές την ταχύτητα του φωτός, που αποτελεί λοιπόν και την ταχύτητα της σκέψης.
 
Τα περίεργα όμως δεν σταματούν εδώ. Με την προσέγγιση αυτή, η ίδια η δική μας πραγματικότητα εξελίσσεται με την σειρά της σε ανοίγματα χρόνου μιας άλλης, όπου ο χρόνος κυλά πολύ πιο αργά, αλλά συγχρόνως με την δική μας ! Σε αυτήν την άλλη πραγματικότητα υπάρχει κάτι που γνωρίζει το κάλλιστο σενάριο που θα έπρεπε να βιώσουμε στο παρόν χάρη στην εμπειρία του παρελθόντος και έτσι θα την ονομάσουμε καταχρηστικά «παρελθόν». Το ιδανικό θα ήταν να μας πληροφορούσε αυτόματα για το τι ακριβώς θα έπρεπε να βιώσουμε αφού έκανε την διαλογή ανάμεσα στα πολλά – εν δυνάμει ακόμη σενάρια – που δημιουργούμε συνεχώς για το κάθε τι στο «μέλλον».
 
Αυτό ακριβώς γίνεται και μάλιστα με μια ταχύτητα 7 φορές ακόμη μεγαλύτερη από την προηγούμενη (2.800.000 φορές η ταχύτητα του φωτός !) που αποτελεί επίσης και την ταχύτητα της διαίσθησης, της «πρώτης σταγόνας» που περνά από μέσα μας για το κάθε τι, μιας διαίσθησης της οποίας ο μηχανισμός αποδεικνύεται έτσι και επιστημονικά. Αυτό που εξελίσσεται στο «παρελθόν» κατέχει λοιπόν την σύνθεση της ζωής μας και είναι μια διττή πτυχή του εαυτού μας, ο ανώτερος εαυτός των παραδόσεων, τα δαιμόνιο του Σωκράτη, η πηγή της διαίσθησης, ο Εαυτός – πυρήνας του ψυχικού μας συστήματος κατά τον Jung κτλ.

Δεν είμαστε λοιπόν μόνοι.
 
Το καταπληκτικό μ’ αυτήν την προσέγγιση είναι ότι η ύπαρξη διττού εαυτού είναι απαραίτητη για το κάθε τι και επομένως νόμος της Δημιουργίας. Από τα στοιχειώδη σωμάτια (το ηλεκτρόνιο εξελίσσεται παράλληλα με το ποζιτρόνιο του) μέχρι τα αστέρια και τους γαλαξίες που είναι διττά. Ο λόγος φαίνεται τελικά να είναι λειτουργικός για οποιαδήποτε εξέλιξη στο σύμπαν. Τίποτα λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει, να βιώσει δηλαδή μια πραγματικότητα σε ένα χώρο και ένα χρόνο, να ξεπεράσει τα εμπόδια της ζωής του, χωρίς την ανάγκη πολλών πειραμάτων – προτύπων εν δυνάμει δηλαδή σεναρίων και την μετέπειτα διαλογή τους χάρη στην εμπειρία. Χρειάζονται λοιπόν, σε κάθε επίπεδο, δύο υποστάσεις για την ίδια συμπαντική ύπαρξη.
 
1) μία που βιώνει τις εμπειρίες και αναλύει τις καταστάσεις στις λεπτομέρειές τους: εμείς δηλαδή στο παρόν με αποστολή ανάλυσης – δράσης.
 
2) απαραίτητα μια διττή υπόσταση της ίδιας ύπαρξης που κατέχει τις ίδιες ερωτήσεις, περιμένει απαντήσεις μέσα από την γρήγορη δράση μας κι έχει αποστολή σύνθεσης – επίβλεψης πάνω στην ουσία, στον σκοπό, στο νόημα των δυναμικών που διασχίζουμε και βιώνουμε στην ύλη. Και αυτό αποδεικνύεται μαθηματικά, χωρίς καμία θρησκευτικότητα η μυστικισμό.
 
Αρχίζουμε λοιπόν να κατανοούμε την θεμελιώδη διαδικασία της Δημιουργίας, τον απλό φυσικό νόμο, ότι τίποτα δεν επιτρέπεται να βιωθεί, άρα να υπάρξει στο «καθαρό» εάν δεν δημιουργηθούν πρώτα «πρόχειρα», δηλαδή πρότυπα – μοντέλα – σενάρια – δυναμικά – σύμβολα, ενώ θα έπρεπε ιδανικά να γίνεται κάθε φορά διαλογή καταλληλότητά τους πριν εμφανισθούν στην πραγματικότητά μας. Τα δυναμικά αυτά είναι δημιουργήματα σε άλλη ροή χρόνου των σκέψεων και προθέσεων του καθενός, αλλά προσβάσιμα από όλη την ανθρωπότητα. Επομένως μεταφέρουν και την υπευθυνότητα μας για την ποιότητά τους λόγω των επιπτώσεων τους στους άλλους.
 
Η δημιουργία παρόμοιων δυναμικών από τους πολλούς, μετατρέπεται σε συλλογικό δυναμικό, συντονιζόμενο με τον καθένα μας με ιδιαίτερο, προσωπικό τρόπο και ιλιγγιώδες ταχύτητες. Εκεί λοιπόν, εκτός δικού μας χώρου και χρόνου, φωλιάζουν τα σύμβολα, τα πρότυπα, οι μύθοι, οι μνήμες, κτλ. και ότι άυλο φαίνεται να επηρεάζει την ζωή μας. Εκεί πρέπει να αναζητηθεί η τεράστια σημασία τους κι όχι μέσα στους εγκεφάλους μας που «απλώς» επεξεργάζονται τα σήματα. Πάντα και όπου να πάμε δονούμαστε με αυτά τα άυλα δυναμικά-σύμβολα-πρότυπα σαν να ήταν μέσα μας. Θα μπορέσουμε έτσι τώρα να προχωρήσουμε στο κυρίως θέμα της φύσης της πραγματικότητας και των προβλημάτων μας.
 
Το Άυλο κατευθύνει το Υλικό – η 'Υλη ακολουθεί το Πνεύμα
 
Βιώνουμε τις άυλες ερμηνείες μας για την πραγματικότητα που μπορεί έτσι να αλλάξει: Έχουμε τώρα τις νέες επιστημονικές αποδείξεις πως όχι μόνο οι ασθένειες, αλλά και ότι μας συμβαίνει δεν είναι τυχαίο. Επομένως το κάθε τι έχει κάποιο νόημα για μας και θα έπρεπε να το ψάξουμε στις άυλες ερμηνείες μας για τον κόσμο και τον εαυτό μας. Στην ουσία πρόκειται για συμπεράσματά μας, για πρότυπά μας «πως θα έπρεπε να είναι ο κόσμος» ώστε να είμαστε καλά, τα προγράμματα δηλαδή που μας κατευθύνουν εν αγνοία μας, διότι τα θεωρούμε ελεύθερη βούληση.
 
Συγχρόνως όμως, τα σενάρια που βιώνουμε δεν είναι υποχρεωτικό να συμβούν σαν πεπρωμένο σκαλισμένο στο μάρμαρο, αλλά μπορούν να αλλάξουν με την συνειδητοποίησή μας ότι πρόκειται για ερμηνείες μας και όχι για την απόλυτη αλήθεια. Τότε μόνο εξασκείται πραγματικά η ελεύθερη βούλησή μας αλλάζοντας τις ερμηνείες μας για τον κόσμο και τον εαυτό μας. Παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας.
 
Το τοπίο όμως που εμφανίζεται έτσι μπροστά μας φαίνεται φανταστικό, δύσκολο να το δεχτούμε: Τίποτα το τυχαίο, άυλες ερμηνείες οι πηγές των προβλημάτων, άυλα δυναμικά που δημιουργούνται με τις άυλες σκέψεις μας σε άλλη μη αντιληπτή ροή χρόνου και επικοινωνούν μαζί μας χάρη στο άυλο αιθερικό μας σώμα και με ασύλληπτες ταχύτητες, επιρροή και υπευθυνότητα μας στην ζωή και των άλλων που δεν γνωρίζουμε καν ! Αλλά και οι άυλες σκέψεις μας που παίζουν καθοριστικό ρόλο αναδεύουν μέσα μας πριν καν τις συνειδητοποιήσουμε !
 
Μήπως είναι υπερβολικά όλα αυτά, ένα μείγμα αληθειών και φαντασίας; Διότι διαφορετικά έχουμε σοβαρό πρόβλημα με αυτό που θεωρούσαμε μέχρι τώρα πραγματικότητα, αλλά και με την ίδια την υπόστασή μας, την ταυτότητά μας. Εξετάζοντας στην συνέχεια την όλη εικόνα των γνώσεων που υπάρχουν θα αντιληφθούμε πως όλα αυτά δεν είναι καθόλου υπερβολικά αλλά τρόπος λειτουργίας της Ζωής και του Σύμπαντος, δηλαδή της Δημιουργίας. Εκεί όμως θα βρεθούν και τα μέσα για την επανάκτηση του πραγματικής ταυτότητάς μας και της ισορροπίας μας.
 
Γνωρίζουμε από την αρχαιότητα ότι η πραγματικότητα που βιώνουμε δεν είναι, και δεν μπορεί να είναι η απόλυτη αλήθεια, π.χ. «Όλα είναι σύμβαση, στην πραγματικότητα τα άτομα και το κενό, κομμένοι από την δυνατότητα να γνωρίσουμε την πραγματικότητα, γνωρίζουμε αυτό που επηρεάζει το σώμα μέσω των αισθήσεων» -Δημόκριτος
 
«Ο αγαθός Δημιουργός δεν έκανε τον κόσμο σύμφωνα με εκείνο που γεννήθηκε αλλά με πρότυπο το αιώνιο και αμετάβλητο που γίνεται αντιληπτό από την λογική και την σκέψη. Τότε αναγκαστικά αυτός ο κόσμος πρέπει να είναι εικόνα κάποιου άλλου και έτσι οι συλλογισμοί που εξηγούν εκείνο που δημιουργήθηκε με πρότυπο το αιώνιο και αποτελεί εικόνα του, πρέπει να είναι πιθανοφανείς και ανάλογοι με τους πρώτους, αφού όποια σχέση υπάρχει ανάμεσα στην γένεση και στην ουσία η ίδια υπάρχει ανάμεσα στην πίστη και στην αλήθεια» Πλάτων, Τίμαιος – 29 a,b,c
 
Τα βασικά εργαλεία του ορθολογισμού και των αποδείξεων, η Λογική και τα Μαθηματικά, είναι συνυφασμένα με την ανθρώπινη φύση μας και δεν μπορούμε να τα παρατηρήσουμε κάπου έξω από εμάς σαν ανεξάρτητες δομές ώστε να κάνουμε πειράματα και να αποδείξουμε την ορθότητά τους. Άρα βρίσκονται στον χώρο ύπαρξης μετά την Φυσική, δηλαδή την Μεταφυσική.
 
Η Λογική λοιπόν, τρόπος αντίληψης του Κόσμου, είναι στην ουσία Μεταφυσική, ενώ τα Μαθηματικά αποτελούν την μεταφυσική δομή του Κόσμου. Η λογική είναι ο Λόγος, ακρογωνιαίος λίθος της Δημιουργίας που λειτουργεί με την θεωρία των αριθμών, όπως γνώριζε και ο Πυθαγόρας.
 
Υπάρχουν στον Κόσμο περισσότερα από αυτά που μπορούν να κατανοήσουν οι επιστήμες και η φιλοσοφία τους. Αποδεικνύεται μαθηματικά, αποκλειστικά με τις αρχές της λογικής (καθ. Δρ. Α. Νασίκας) ότι ο λόγος με τον οποίο επικοινωνούμε εισάγει υποχρεωτικά αντιφάσεις αλλά τον χρησιμοποιούμε αποδεχόμενοι τις κάποιες αλλοιώσεις σε αυτά που ανταλλάσσουμε κι άρα δεν μπορεί να μας εκφράσει με ακρίβεια. Για να αποφύγουμε τις αντιφάσεις, οδηγούμαστε στην σιωπή.
 
Γι’ αυτόν τον ερευνητή “Η αλήθεια έχει μία ιερότητα που διαταράσσεται όταν διατυπώνεται” Αυτό μας θυμίζει τις διάφορες παραδόσεις πάνω στην αξία της σιωπής, πέρα από τις λέξεις και τις σκέψεις, προκειμένου να αντιληφθούμε τι συμβαίνει βαθιά μέσα μας. Η Κβαντομηχανική, το πεδίο Φυσικής που εξετάζει τον μικρόκοσμο των στοιχειωδών σωματίων, μας πληροφορεί ότι ο παρατηρητής επηρεάζει την πραγματικότητα, χωρίς να μπορεί όμως ακόμη να μας εξηγήσει τον τρόπο. Η ιατρική το ασπάζεται αυτό χρησιμοποιώντας το στα πειράματα αξιολόγησης των φαρμάκων όπου οι γιατροί δεν γνωρίζουν αυτό που δίνουν στους ασθενείς για να μην τους επηρεάσουν τηλεπαθητικά.
 
Η τηλεπάθεια όμως είναι ένα φαινόμενο πασίγνωστο από πάντα και διαπιστώθηκε πειραματικά όχι μόνο μεταξύ ανθρώπων αλλά μεταξύ όλων των βασιλείων της φύσης: ζώα και φυτά με ανθρώπους, φυτά με ζώα, ζώα μεταξύ τους, φυτά μεταξύ τους, κτλ. Οι έρευνες έχουν πραγματοποιηθεί από πολλούς επιστήμονες σε δεκάδες χώρες. Όλα επικοινωνούν μεταξύ τους με ασύλληπτη ταχύτητα, έξω από την συνείδηση μας, αυτόματα.
 
Οι ψυχολόγοι, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, έχουν μετρήσει επανειλημμένα εδώ και δεκαετίες την πρόγνωση του σώματος για αυτό που θα συμβεί πριν γίνει αντιληπτό συνειδητά. Κάτι μέσα μας γνωρίζει από πριν ενώ ο εγκέφαλος δεν το έφερε ακόμη στην συνείδηση. Είμαστε λοιπόν κάτι περισσότερο και διαφορετικό από μόνο τις σκέψεις μας. Ο εγκέφαλος είναι το υπέρτατο εργαλείο μας αλλά όχι ο εαυτός μας.
 
Οι καθαρά μεταφυσικές εμπειρίες από την πλευρά τους βρίθουν όπως με τις εκατομμύρια περιπτώσεις εμπειρίας κοντά στον θάνατο ανά τον πλανήτη (μερικές με, συμπτωματικά, ελεγχόμενες καταστάσεις σε χειρουργεία), όπως τα λεγόμενα των μικρών παιδιών για αναμνήσεις τους από άλλους χώρους που μπορούν να ελεγχθούν, ή ακόμη τα βιβλία των νεκρών (Θιβέτ, Αίγυπτος) και τα πολλά ανάλογα στοιχεία στην αρχαία Ελληνική γραμματεία. Ο κατάλογος των αποδείξεων για την παράξενη κατάσταση που υπάρχει με την ουσία της πραγματικότητας είναι πολύ μεγάλος. Είδαμε πως η κατοχή των γνώσεων αυτών θα ήταν αποφασιστική για την πρακτικά καθημερινή ισορροπία μας αλλά για και την ανώτερη ανθρώπινη εξέλιξή μας.
 
Θα περιμέναμε λοιπόν πως όλα αυτά θα ήταν αντικείμενα διδασκαλίας από την νεαρή ηλικία μέχρι τα γεράματα, και φυσικά στόχοι φρενιτιώδους έρευνας στα πανεπιστήμια. Διαπιστώνουμε όμως πως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ουδεμία μνεία από το επίσημο σύστημα έρευνας και εκπαίδευσης, επιμελής αποφυγή τέτοιων θεμάτων και γελοιοποίηση συχνά από τους επίσημους ειδήμονες, ενώ το αδαές πλατύ κοινό κοιτάζει με αμηχανία. Τι συμβαίνει λοιπόν με την τόσο φανερή διαφορά μεταξύ «επίσημης» και «ανεπίσημης» γνώσης;
 
Οι επίσημες επιστήμες αγνοούν την ουσία του κόσμου και ψηλαφούν
 
Οι επιστήμες έχουν προχωρήσει πολύ χάρη σε μία υπέρ-εξειδίκευση που επιτρέπει με μακροχρόνιες προσπάθειες και πειραματικές διαδικασίες, την βαθιά ανάλυση και την διατύπωση θεωριών.  Οι γνώσεις μας προχωρούν σε κάθε ειδικότητα και η τεχνολογία παρουσιάζει θεαματικά αποτελέσματα στην καθημερινότητά μας, όπως οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, οι δορυφόροι, οι τηλεπικοινωνίες, η ρομποτική, τα νέα υλικά, η ιατρική διαγνωστική, οι μεταμοσχεύσεις, κτλ. Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος και η ζωή μας καλυτέρευσε πολύ.
 
Στην ουσία οι επιστήμες έχουν πελαγώσει με τις πιο βασικές έννοιες: ύλη – κύματα – ενέργεια – ζωή – χώρος – χρόνος – πεδίο κτλ. Το πλατύ κοινό από την πλευρά του, εντυπωσιασμένο από τα επιτεύγματα της υψηλής τεχνολογίας, δεν μπορεί να φανταστεί κάτι τέτοιο και θεωρεί την επιστήμη παντογνώστρια. Αυτό που συμβαίνει βασικά είναι η έλλειψη μιας ενοποιημένης κατανόησης (α) της ανθρώπινης ύπαρξης σε όλα τα επίπεδα: φυσικό, ενεργειακό, ψυχολογικό, νοητικό, πνευματικό και (β) θεμελιωδών εννοιών όπως ο χώρος και ο χρόνος, και των φυσικών δυνάμεων (βαρύτητα, ηλεκτρομαγνητισμός, πυρηνικές δυνάμεις).
 
Υπάρχουν στρατιές ειδικών για το κάθε τι, αλλά σπάνιες συνθέσεις που να δίνουν την γενική εικόνα της πραγματικότητας. Η μηχανιστική μέθοδος ότι μόνο αυτού που αντιλαμβανόμαστε υπάρχει και μόνο αυτά που μπορούν να μετρηθούν αξίζουν τον κόπο, παραμένει βασικά η ίδια εδώ και αιώνες. Υπάρχει ένας ολέθριος χωρισμός Φυσικής – Φιλοσοφίας και Πραγματικότητας – Μαθηματικών που οδηγεί στην νοητική πτώχευση. Ολέθριος διότι μας απομακρύνει από την αλήθεια που θα έπρεπε να ήταν ο κεντρικός στόχος των επιστημών. Μια επιφανειακή έστω ανασκόπηση των βασικών αρχών πίσω από τα φαινόμενα της Ζωής και του Σύμπαντος θα μας πείσει γι’ αυτό:
 
Η ζωτική ενέργεια, πηγή της ζωής, είναι άγνωστη επιστημονικά.
 
Η Βιολογία ερμηνεύει τις διεργασίες του σώματος, όχι όμως την κινητήριο τους δύναμη. Μας διδάσκει πως είμαστε τυχαία υπό-προϊόντα μιας τεράστιας διαδικασίας της εξέλιξης των ειδών επί δισεκατομμύρια έτη όπου ο καταλληλότερος επιβιώνει, παρ όλες τις αποδείξεις περιόδων στην Γη με σχεδόν ακαριαία εμφάνιση εκατομμυρίων νέων ειδών – Jay Gould και άλλοι, και τις πολυάριθμες μελέτες ψυχολογίας στον άνθρωπο που αποδεικνύουν πως μόνο η συνεργασία υπάρχει σαν βιώσιμη λύση και όχι ο ανταγωνισμός.
 
Ο δε εγκέφαλός μας επωφελήθηκε πρόσφατα της από ανάγκη όρθιας στάσης των πιθήκων από τους οποίους καταγόμαστε -αν και δεν βρέθηκε ακόμη ανθρωπολογικά ο κρίκος που λείπει από την πιθηκοειδή εξέλιξη μας, ή οι εξηγήσεις για την πρόσφατη ανίχνευση σε μας γονιδίων του ανθρώπου του Neanderthal ή ακόμη επιβεβλημένων τεχνολογικά γονιδιακών μεταβολών στο DNA μας πριν 12 000 έτη, όπως και σε αρκετά φυτά. Από ποιους άραγε;
 
Έτσι λοιπόν ο εγκέφαλος αναπτύχθηκε τόσο πολύ που απέκτησε συνείδηση του εαυτού του. Homo sapiens στα σπήλαια, παρόλο του ότι περιέργως ήταν σύγχρονος εξελιγμένων πολιτισμικών υπολειμμάτων που ανακαλύπτονται ανά την υδρόγειο) και φθάσαμε στον σύγχρονο ευφυή άνθρωπο και όλα αυτά με 30 000 γονίδια, μόνο 15% περισσότερα από ένα σκουλήκι, αλλά με μεγάλη συνδυαστική ικανότητα, που αναδύθηκε τυχαία σε μας και μας δίνουν την πολυπλοκότητα του ανθρώπου αλλά και την ανάδυση της συνείδησής του !
 
Χαρτογραφήθηκαν όλα τα γονίδια αλλά αποτελούν μόνο 5% του συνόλου, ενώ τα υπόλοιπα 95% θεωρούνται άχρηστα και αγνοούνται, παρ όλες τις ανακαλύψεις ότι λειτουργούν σαν υγρά laser και αλληλο-πληροφορούνται στιγμιαία με βιοφωτόνια: A. Popp, E. Guillet, Ρώσοι και άλλοι ερευνητές.
 
Οι ασθένειες μας είναι τυχαία φαινόμενα χωρίς καμία σχέση με την ψυχολογία μας (παρ όλους τους απόλυτα αποδεδειγμένους νόμους του Hamer στους αντίποδες) και υπεύθυνα είναι συγκεκριμένα άρρωστα γονίδια και φυσικά η ατυχία μας να τα έχουμε κληρονομήσει, παρ όλες τις αποδείξεις της επιγενετικής για τον στρατηγικό ρόλο της μεμβράνης που επιτρέπει ή όχι τις ανταλλαγές με το περιβάλλον, ενώ το DNA «απλά» εκτελεί σαν πειθήνιος εργάτης τις εντολές για κατασκευή πρωτεϊνών – B. Lipton και άλλοι.
 
Ο Lamarck ήταν πολύ πιο κοντά στην αλήθεια υποστηρίζοντας ότι το περιβάλλον πληροφορεί το κύτταρο. Μεταλλαγές γονιδίων επιβάλλονται από τον ίδιο τον εγκέφαλο μετά από ένα στρες και όχι από την τυχαιότητα και αποσύρονται, επανορθώνονται. Όλα αυτά με σκοπό να μας βοηθήσουν. Οι μεταλλαγές που κληρονομούμε με τις ασθένειές τους είναι αποτέλεσμα των προγονικών στρες, όπως έχει διαπιστωθεί, τα οποία στρες με την σειρά τους αντιστοιχούν στα δυναμικά που αποφασίσαμε πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε στην ενσάρκωσή μας. Οι τυχαίες μεταλλαγές από τα σπάνια λάθη κατά τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων αφορούν την πολύ αργή διαδικασία της Δαρβινικής εξέλιξης, εκτός σε θύματα ατομικής βόμβας ή άλλων παρόμοιων επιδράσεων.
 
Οι μικρο-οργανισμοί μέσα μας είναι πολύ περισσότεροι από τα κύτταρά μας και ζυγίζουν 15% του βάρους μας αλλά τους θεωρούμε εχθρούς μας κάθε φορά που εμφανίζονται σε μια ασθένεια, και αποτελούν έτσι τον κύριο στόχο για την ίαση, ο Δρ. Hamer απέδειξε το αντίθετο και ο Α. Bechamp, παραγκωνισμένος συνάδελφος του L. Pasteur που διαβολοποίησε τα βακτήρια, είχε δίκιο πριν 150 χρόνια ότι οι μικρο-οργανισμοί μπορούν να δημιουργηθούν από, και μέσα στο σώμα.
 
Τα εμβόλια όμως θα μας σώσουν, ακόμη και από τον καρκίνο και τα δίνουμε υποχρεωτικά ακόμη και σε νεογνά στα οποία δεν ωρίμασε το ανοσοποιητικό τους σύστημα, γνωρίζοντας εμπεριστατωμένα, παγκόσμια συνέδρια ειδικών ανά τον κόσμο που αποδεικνύουν τους κινδύνους, την ελάχιστη προστασία τους και την πιστοποιημένη ολέθρια μακρόχρονη επίδραση τους στην υγεία. Είναι απλώς μέσα στο πρωτόκολλο που πρέπει να ακολουθηθεί τυφλά.
 
Η τεχνολογία στις επιστήμες της υγείας έκανε θαύματα και επωφελούμαστε όλοι αλλά οι θεμελιώδεις αρχές της λειτουργίας του ανθρώπου και του φαινομένου της ζωής αγνοούνται από το σύστημα, ανίκανο να δημιουργήσει το πιο απλό κύτταρο, ενώ όλες οι παραδόσεις διδάσκουν και αποδεικνύουν την άφατη ενέργεια της Ζωής (Chi των Κινέζων, Prana των Ινδών, Αιθέρας των Ελλήνων, κτλ.)
 
Οι γιατροί περιέργως υποφέρουν από τις ίδιες ασθένειες και με την ίδια συχνότητα με το πλατύ κοινό, ενώ ο καρκίνος εμφανίζεται περισσότερο και σε μικρότερες ηλικίες τώρα, παρ όλες τις επί δεκαετίες περίφημες και πανταχού έρευνες καταπολέμησής του. Είναι θεμελιωμένο πια πως το σύστημα κολυμπά ενάντια στο ρεύμα της αλήθειας, ακόμη, και ιδίως, σε αυτό της απλής λογικής. Στο καθένα μας και στην συλλογική συνείδηση έχει λοιπόν επιβληθεί η έννοια της τυχαίας ύπαρξής μας από πρώην πιθήκους, ενός σάκου από επικίνδυνα βακτήρια και άχρηστα υλικά στα κύτταρά τους, που παλεύει ενάντια όλων για την επιβίωσή του.
 
Μιας μηχανής, διότι θεωρείται ξεκομμένη από την ψυχολογία, που περιμένει στο συνεργείο τα φάρμακα για να εξαφανισθούν τα συμπτώματα, συχνά μόνο πρόσκαιρα. Το πεπρωμένο μας εξαρτάται από την διάγνωση κάποιου ειδικού, που θα κάνει ειλικρινά ότι καλύτερο μπορεί, αλλά σύμφωνα με τις παραπάνω αρχές. Είμαστε μηχανές για επιδιόρθωση με αριθμό μητρώου στο ασφαλιστικό μας ταμείο και όχι ψυχές που υποφέρουν. Ποια θα μπορούσε να είναι τότε η αυτό-εκτίμησή μας, ή το αίσθημα κάποιας εκπλήρωσης στο πέρασμα μας από την Γη, ή ο ρόλος μας πέρα από τον επιούσιο σε συνεργασία με τους άλλους; Από ποιό θαύμα θα έρθει η συνειδητοποίηση της αλήθειας για να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας;

Η Ύλη και το Σύμπαν παραμένουν επίσης άγνωστα για τις επιστήμες.
 
Ένα τεράστιο Σύμπαν γεμάτο Γαλαξίες που κρύβει πολλά περισσότερα.
 
Η κατάσταση στις επιστήμες για τον κόσμο που μας περιβάλει (τα ενδότερα της ύλης, το Σύμπαν) δεν μας φωτίζουν καλύτερα για την ουσία του, απ’ ότι οι επιστήμες της Ζωής για την ουσία της Ζωής, παρ' όλες τις εντατικές έρευνες επί έναν αιώνα τώρα. Τα διάσημα πια πειράματα στο διεθνές κέντρο ερευνών CERN της Ελβετίας για την ανίχνευση του τι εκφέρει μάζα στα στοιχειώδη σωμάτια (διαφημισμένο και σαν σωμάτιο του Θεού !) δεν έχουν δώσει στην ουσία τίποτα ακόμη αλλά, χωρίς να το θέλουν, αποκαλύπτουν και υπογραμμίζουν στο κοινό το παράδοξο της απόστασης που χωρίζει τις τεχνολογίες από την γνώση της ουσίας.
 
Η Κβαντομηχανική και η Πυρηνική Φυσική μας έδωσαν πολλά μέχρι τώρα, σαν κατανόηση της ύλης και σαν εφαρμογές. Το ίδιο και ο ηλεκτρομαγνητισμός με τις τηλεπικοινωνίες και οι θεωρίες της Σχετικότητας (Ειδική και Γενική με την βαρύτητα). Αλλά η ουσία λείπει παρ όλες τις προσπάθειες γι’ αυτό, διότι όλοι πιστεύουν ότι κάτι άλλο πρέπει να υπάρχει πίσω από το πέπλο: πιο βασικές και πιο απλές αρχές που να ενοποιούν όλες αυτές τις επί μέρους θεωρίες, οι οποίες απλώς μας «εξυπηρετούν» μέχρι σήμερα, σαν αποδεκτές για την ώρα προσεγγίσεις. Οι προσπάθειες εξωτικών θεωριών (χορδές, κβαντική βαρύτητα, κτλ.) δεν πείθουν πια ούτε τους ίδιους τους εισηγητές των, ενώ αναδύθηκε από το 1982 και μετά (Aspect, Suarez, Gisin, etc) το τεράστιο πρόβλημα της σύζευξης φωτονίων της ίδιας πηγής, που αλληλο-πληροφορούνται φαινομενικά στιγμιαία, όσο μακριά και να βρίσκονται, ενάντια στις υπάρχουσες θεωρίες.
 
Παρ όλες αυτές τις μεγάλες ρωγμές, η Φυσική επιμένει στη απόρριψη της ύπαρξης του αιθέρα λόγω σύγκλισης άλλων υποθέσεων και παλαιών πειραμάτων και έτσι συνεχίζουμε να αγνοούμε, π.χ. το πώς μεταφέρονται τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Παράλληλα, νέα, εξελιγμένα πειράματα (E. Silvertooth, 1986, και άλλοι μετά) απέδειξαν με μετρήσεις στα υπόγεια των εργαστηρίων πως η Γη κινείται με 380 χλμ. / δευτ. προς τον αστερισμό της Λύρας σχετικά με κάτι.
 
Το ίδιο μετρούσε λίγο αργότερα ο δορυφόρος COBE. Αυτές οι αποδείξεις της ύπαρξης του περίφημου αιθέρα στον οποίο όλα είναι βουτηγμένα θα ανανέωνε πολλές υποθέσεις της Φυσικής. Περιέργως τα συνταρακτικά νέα αποσιωπήθηκαν από το σύστημα που παραμένει έτσι παγωμένο επί ακόμη ένα τέταρτο του αιώνα. Ο αιθέρας ήταν γνωστός σαν υπαρκτός από την αρχαιότητα όπως μας μεταφέρουν οι Έλληνες συγγραφείς. Στον Τίμαιο, ο Πλάτωνας τον συνδέει με το δωδεκάεδρο και το σύμπαν, ενώ αστρονομικές μετρήσεις (J-P Luminet) δείχνουν πως το Σύμπαν (με τον συναφή του αιθέρα) δεν είναι σφαιρικό αλλά μάλλον δωδεκαεδρικό. Περίεργη σύμπτωση.
 
Και πάλι πολυγραφότατοι Έλληνες είναι και σήμερα αυτοί που τον επιβάλουν με τις έρευνές τους: ο πολιτικός μηχανικός και ερευνητής κ. Ιπποκράτης Δάκογλου έχει μελετήσει όσο κανείς, με μεγάλη διαίσθηση, τις γνώσεις των Πυθαγόρειων για πολλά θέματα επιστημών και με ιδιαίτερη διεισδυτικότητα για τον αιθέρα και την λειτουργία του σύμπαντος, και τα παρουσιάζει σε 6 βιβλία. Ο Έλληνας Φυσικός Δρ. Paul LaViolette αποδεικνύει με την θεωρία του και ανάλυση πολλών μετρήσεων, την αδιάλειπτη ανάδυση της ύλης από τον αιθέρα και έχει προβλέψει τις επιστημονικές ανακαλύψεις σε πολλά θέματα για το Σύμπαν και την ύλη, δεκαετίες πριν ανακοινωθούν από τα επίσημα κανάλια της επιστήμης. Τα παρουσιάζει σε 5 βιβλία του εκ των οποίων τα 2 και στα Ελληνικά.
 
Αλλά και η αρχαία Ελληνική γλώσσα μας ξαφνιάζει συνεχώς με τον πλούτο πληροφοριών που εμπεριέχονται μέσα της για τις βάσεις του σύμπαντος και της φύσης. Αποκαλύπτονται, αποκωδικοποιημένες πια, χάρη στις θεμελιώδεις εργασίες δεκαετιών από Έλληνες ερευνητές με πολλά πονήματα, όπως οι μαθηματικοί Κ. Μαρκάτος και Ε. Αργυρόπουλος με την λεξαριθμική προσέγγιση, Α. Τζιροπούλου, Αλτάνη, Α. Σιέτος, Κ. Σιαμάκης, Θ. Σημαιοφόρος, και άλλοι που αφιέρωσαν και αφιερώνουν την ζωή τους στις έρευνες για την γλώσσα μας. Ας ακούσουμε όμως έναν από τους πρωτεργάτες της νεότερης Φυσικής, διότι όλοι τους τότε αποδείχθηκε πως ήτανε συγχρόνως και φιλόσοφοι.
 
«Σαν άνθρωπος που αφιέρωσε όλη του την ζωή στη πιο ορθολογιστική σπουδή της ύλης, μπορώ να σας πω σαν αποτέλεσμα της έρευνάς μου πάνω στο άτομο τα εξής: Δεν υπάρχει κάτι που καθαυτό του να λέγεται Υλη. Όλη η ύλη έχει σαν πηγή της και υπάρχει μόνον χάρη σε μια δύναμη που φέρνει τα σωμάτια ενός ατόμου σε δόνηση και κρατά αυτό το απειροελάχιστο ηλιακό σύστημα μαζί. Μπορούμε να υποθέσουμε πίσω από αυτήν την δύναμη την ύπαρξη ενός συνειδητού και ευφυούς πνεύματος. Αυτό το πνεύμα είναι η μήτρα κάθε μάζας» Max Planck (1944) Βραβείο Nobel για την θεωρία των κβάντα (1918).
 
Το περίφημο και τυχαίο Big-Bang, της αρχικής έκρηξης από το πουθενά, με τον επακόλουθο (απαραίτητο αλλά τυχαίο) πληθωρισμό της, παραμένει η άρχουσα υπόθεση, παρ όλες τις στρατιές επιστημόνων που διαφωνούν. Οι αστρονομία και αστροφυσική παραδέχονται πως το ορατό σύμπαν δεν είναι παρά ένα έκτο του όλου που πρέπει να υπάρχει για να εξηγηθούν οι μετρήσεις, π.χ. των κινήσεων των αστέρων και των γαλαξιών. Υποθέτουμε λοιπόν πως πρόκειται για κάποια σκοτεινή ύλη και σκοτεινή ενέργεια που κάποτε θα γνωρίσουμε καλύτερα. Όλη η Δημιουργία λοιπόν είναι ένα τυχαίο και μυστηριώδες γεγονός που γέννησε κάποτε τα πάντα, συγχρόνως με τον Χώρο και τον Χρόνο, ξεκινώντας από ένα σημείο άπειρης πυκνότητας και θερμοκρασίας που δεν κατανοούμε.
 
Καταλήγουμε στην «ανακάλυψη» ότι σχεδόν όλο το σημερινό σύμπαν είναι άπιαστο, ακατανόητο, κάπου αλλού. Μόνο η έλλειψη κάτι καλύτερου υποχρεώνει τους επιστήμονες να επιμένουν σε παρόμοιες, παράδοξες θέσεις. Και εδώ λοιπόν, όπως και με τις επιστήμες της Ζωής, επιβάλλεται από το σύστημα επιστημών στο πλατύ κοινό και στο συλλογικό ασυνείδητο η έννοια του τυχαίου, αλλά με πιο μεγαλειώδη τρόπο διότι πρόκειται για την ίδια την Δημιουργία. Είμαστε τυχαία σκουπιδάκια ριγμένα στον ωκεανό ενός κενού, που και αυτός είναι μικροσκοπικός μπροστά σε έναν μεγαλύτερο αλλά άγνωστο και αόρατο ωκεανό. Κανένας σκοπός λοιπόν πουθενά.
 
Υπάρχει λοιπόν η πίστη των επιστημόνων, μια πίστη στο τυχαίο αλλά παρόλα αυτά πίστη, με τον περίφημο αστροφυσικό Hawking να δηλώνει πως είμαστε παρόλα αυτά τόσο προχωρημένοι που δεν χρειαζόμαστε πια την υπόθεση του Θεού στις εξισώσεις μας. Ίσως πιστεύει πως είναι πάλι κάτι τυχαίο που τον κρατά 40 χρόνια ζωντανό, μοναδική περίπτωση στην υφήλιο, ενάντια στην βραχύχρονα θανατηφόρα ασθένειά του.
 
Πως λοιπόν να νιώσουμε ότι είμαστε κάτι, έστω μικρό, όταν όλα είναι τυχαία και αόρατα; Πως θα μπορούσαμε να φαντασθούμε την ταυτότητά μας αν είμαστε άγνωστοι περιπλανώμενοι χωρίς σκοπό σε ένα χάος, που τολμάνε παρόλα αυτά και οι ίδιοι υποστηρικτές της τύχης να αποκαλούνε κόσμο – κόσμημα; Δεν έχουν παρατηρήσει ίσως πως κάθε κόσμημα πρέπει να έχει έναν ευφυή δημιουργό. Ο ολέθριος χωρισμός Φυσικής και Φιλοσοφίας είναι επί το έργον για αναισθητοποίηση και αποξένωσή μας από τους ίδιους τους εαυτούς μας.
 
Όλα όμως έχουν την εξήγηση τους. Ευτυχώς για όλους μας όμως, η αλήθεια βρίσκεται στους αντίποδες όλων αυτών. Όπως αναφέρθηκε επανειλημμένα παραπάνω, οι ίδιες οι επιστήμες, αλλά καινοτόμες, έξω από το υπάρχον σύστημα προς στιγμή, έρχονται σε βοήθεια. Όπως ένα τεράστιο άλυτο αίνιγμα (puzzle) που παρατηρείται μόνο κομμάτι – κομμάτι, διότι διαφορετικά δεν βγάζουμε νόημα από το σύνολο, λόγω έλλειψης των κεντρικών ψηφίδων που κρατάνε το κλειδί του αινίγματος.
 
Ένα κλειδί όμως που δακτυλοδεικνύεται και φωναχτά μάλιστα, από την αρχαιότητα, αλλά μπροστά σε σύγχρονους τυφλούς και κωφούς. Το κλειδί αυτό είναι ο χρόνος και ο Πλάτωνας το παρουσιάζει ξεκάθαρα στον Τίμαιο, ακόμη και αριθμητικά, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, όπως υπογραμμίζει και έρχεται τώρα να αποδείξει ο σύγχρονος Γάλλος ερευνητής Δρ. Garnier Malet με την θεωρία της Διττότητας του Χρόνου και του Χώρου.
 
Περιγράψαμε ήδη τα βασικά στοιχεία της θεωρίας στις αρχές του άρθρου με την σημασία της για εμάς. Θα προσθέσουμε ορισμένες βασικές υποθέσεις της που θα μας κάνουν να νιώσουμε το απαραίτητο δέος προς την πηγή των πάντων και την χαρά για την συμμετοχή μας στο παιχνίδι, σαν μέλη της. Η αισιοδοξία για έξοδο από τα δεινά μας θα μπορέσει να γεννηθεί παρατηρώντας την πραγματικότητα από τόσο ψηλά.
 
Αντί για μία μυστηριώδη και τυχαία έκρηξη σαν πρωταρχική δημιουργική δύναμη, ο Γάλλος ερευνητής υποθέτει μία ευφυή αρχική δύναμη που πάντα υπήρχε και θα υπάρχει και είναι περίεργη θέλοντας να εξελιχθεί, να απαντήσει στα πολλαπλά ερωτήματά της, να γνωρίσει δηλαδή τον εαυτό της. Αυτή η άπειρη ευφυΐα της και η ύπαρξη σκοπού της, αλλάζουν εντελώς το σκηνικό από μία τυχαιότητα που νομίζαμε μέχρι τώρα.
 
Η ίδια η αρχική δύναμη είναι ο απαραίτητος Χρόνος και Χώρος τον οποίον επομένως ελέγχει απόλυτα, ενώ διασπάται σε ένα μεγάλο αριθμό συνειδήσεων (εμάς), ευφυών δημιουργημάτων της (διότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο εξ ορισμού) που θα «τρέξουν» για τις απαντήσεις, με απαραίτητα απόλυτη ελεύθερη βούληση, σε άλλους παρόμοιους χώρους. Αυτές με την σειρά τους, απαντώντας στις αρχικές ερωτήσεις θα ανακαλύψουν την ανάγκη άλλων, νέων, καινοτόμων ερωτήσεων που ο αρχική δύναμη δεν προέβλεψε.
 
Επιτυγχάνεται λοιπόν ο αναζητούμενος εμπλουτισμός και πρόοδος του όλου από τα μέλη. Για να μπορέσει αυτό να επιτευχθεί, πρέπει στις νέες ερωτήσεις να δοθούν οι τελικές απαντήσεις από κάποιον, και αυτός είναι η άλλη υπόσταση του κάθε δημιουργήματος που αναδύεται λοιπόν απαραίτητα διττό από την αρχική Δημιουργία. Συναντάμε λοιπόν την έννοια της συνεργασίας από τις απαρχές της Δημιουργίας. Η ροή του Χρόνου που κάθε μία των δύο υποστάσεων αντιλαμβάνεται διαφορετικά είναι στην ουσία η εμφυτευμένη διαφορετική αντίληψη τους από την αρχή, σύμφωνα με τον διαφορετικό χώρο στον οποίο πρέπει να εξελιχθεί ο ρόλος της.
 
Έτσι ο καθένας εκπληρώνει τον ρόλο του, τον σκοπό του. Η σημασία της εντελέχειας του Αριστοτέλη σαν μια από τις δυνάμεις που κινούν την πραγματικότητα αποκαλύπτεται. Πρόκειται για τον ελκυστή των μαθηματικών, την αγωνία του βελανιδιού να γίνει κάποτε βελανιδιά. Για τον ίδιο λόγο ο συμβολισμός της χροιάς ενός στρες καθρεφτίζεται απαραίτητα στο όργανο που αποτελεί το υλοποιημένο σύμβολο της ίδιας λειτουργίας, του ίδιου σκοπού.
 
Τίποτα δεν υπάρχει ή γίνεται άσκοπα. Το κάθε τι πρέπει να έχει συνείδηση στο επίπεδο του ρόλου του και εμείς την συνείδηση του ίδιου του εαυτού μας. Διότι απλούστατα αποτελούμε μέλη της αρχικής συνείδησης, όπως τα κύματα είναι μέλη του απέραντου ωκεανού. Η Δημιουργία υποθέτει πως θα διαλέξουμε την καινοτομία και την συνεργασία που πρέπει να την εκφράζουμε παντού.
 
Μία ιδιαίτερη τριπλή περιστροφική κίνηση κινεί τα πάντα χάρη στην αρχική και αέναη ενέργεια του αιθέρα, το δυναμικό της Δημιουργίας. Αυτή η κίνηση στα διάφορα επίπεδα με τους χώρους και χρόνους τους, δίνει απλές αλγεβρικές εξισώσεις που λύνουν άμεσα τα περίφημα μυστήρια του κόσμου και της Ζωής (π.χ. για πρώτη φορά θεωρητικός υπολογισμός της ταχύτητας του φωτός με μια απλή σχέση μέσα από την κίνηση της Γης στο ηλιακό σύστημα, της διάρκειας της μετάπτωσης των ισημεριών – Πλατωνικός ενιαυτός – το μέγεθος της «σκοτεινής» ύλης και ενέργειας, η “άχρονη” σύζευξη φωτονίων, οι αποστάσεις των πλανητών από τον Ήλιο, οι τεράστιες ταχύτητες ανταλλαγής πληροφοριών – σκέψης και διαίσθησης, κτλ.)
 
Δείχνει επίσης ότι η φυγή των γαλαξιών δεν υπάρχει – είναι δεμένη με την αντίληψη μας. Μια περιοδική εκπομπή πληροφορίας μας γίνεται αντιληπτή σαν αρχική έκρηξη. Ο μακρόκοσμος λειτουργεί όπως ο μικρόκοσμος – “Το πάνω είναι όπως το κάτω’ του Τρισμέγιστου Ερμή -διότι οι κινήσεις των πλανητών μας φανερώνουν τις σταθερές του ατόμου. Η αναμενόμενη ενοποίηση έχει μάλλον επιτευχθεί. Η διαίσθηση του γνωστού καθηγητή, πρύτανη και συγγραφέα Γ. Γραμματικάκη (στο συμπέρασμα πρόσφατης συνέντευξής του) ήταν απόλυτα σωστή υποστηρίζοντας πως η λύση θα έρθει από μια καινοτόμο προσέγγιση για τον Χρόνο και όχι από συνεχείς προόδους στα σημερινά μονοπάτια έρευνας.
 
Η ίδια αυτή κίνηση εκφράζεται και δονεί το σώμα μας. και καθρεφτίζοντας την ισορροπία του, γνώση και διαίσθηση που μετέτρεψε ο Γάλλος ερευνητής Δρ. Danis Bois σε πρακτική και αποτελεσματική μέθοδο θεραπείας (Σώματο – Ψυχό – Παιδαγωγική) που εφαρμόζεται αλλά και διδάσκεται στην Ελλάδα από το Κινούν. Τα βασικά αριθμητικά στοιχεία της θεωρίας αναγράφονται στον Τίμαιο (όπου αναφέρει το 1+1/8 και τον λόγο 243/256) αλλά ποτέ δεν έχουν κατανοηθεί πως επρόκειτο για επιστημονικές γνώσεις. Μια ξεχασμένη αλήθεια αναδύεται ξανά. Και πάλι η πηγή της είναι Ελληνική.
 
Διαισθητικά νιώθουμε αυτή την εκδοχή για την Δημιουργία και την Ζωή πολύ καλύτερα από ότι την τυχαιότητα που συναντάμε στο άλλο μονοπάτι. Συγχρόνως πρόκειται για πολύ απλούστερη προσέγγιση που εξηγεί επί πλέον τα μυστήρια που αφήνουν οι άλλες πολύπλοκες προσεγγίσεις. Ακόμη ένας πρωτεργάτης και φιλόσοφος της σύγχρονης επιστήμης θα μας εκμυστηρευθεί τις σκέψεις του, πολύτιμες στην νέα εποχή:
 
«Ένα ανθρώπινο ον είναι μέρος του συνόλου, που αποκαλείται από μας Σύμπαν, ένα μέρος περιορισμένο σε χρόνο και χώρο. Βιώνει τον εαυτό του, τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του σαν να είναι κάτι χωριστό από τα υπόλοιπα, ένα είδος οπτικής πλάνης της συνείδησης του. Η αυταπάτη είναι ένα είδος φυλακής για μας, περιορίζοντάς μας στις προσωπικές επιθυμίες μας και στην συμπάθεια που τρέφουμε για λίγα κοντινά μας άτομα.
 
Καθήκον μας πρέπει να είναι να ελευθερωθούμε απ’ αυτή την φυλακή, διευρύνοντας τον κύκλο συμπάθειας, έτσι ώστε να αγκαλιάσουμε όλα τα ζωντανά πλάσματα και το σύνολο της φύσης με όλο το κάλλος της. Στην σιωπή και έκσταση είναι η βαθιά συναισθηματική πεποίθηση που έχω για την παρουσία της υπέρτατης νοητικής δύναμης που αποκαλύπτεται μέσα στο ακατάληπτο για μας σύμπαν. Εκεί σχηματίζεται η ιδέα μου για τον Θεό» -A. Einstein
 
Αν όμως όλα αυτά είναι αλήθεια, γιατί υποφέρουμε προσωπικά και συλλογικά; Δεν ενδιαφερόμαστε τόσο πολύ για θεωρίες που δεν απαντούν στα καυτά προβλήματά μας. Η απάντηση θα ερευνηθεί σε αυτά που ονομάσαμε ελεύθερη βούληση και δημιουργία δυναμικών με τις σκέψεις και αυτό μέσα στην έννοια του συστήματος.

Κάθε σύστημα ανθρώπων σκηνοθετεί στους αντίποδες της αλήθειας
 
Το κάθε τι αποτελεί ένα σύστημα με την απαραίτητη ιεραρχία του. Από τα στοιχειώδη σωμάτια μέχρι τους γαλαξίες, περνώντας από κάθε έκφρασης ζωής στην Γη. Θαυμάζουμε την τάξη, αρμονία και λογική που τα διέπει. Την μόνη εξαίρεση φαίνεται να αποτελούν τα ανθρώπινα συστήματα. Δυσαρμονία στο σώμα μας, στις οικογένειες, φυλές, εταιρίες, κοινωνικά στρώματα, συντεχνίες, κόμματα, ομάδες διάφορες, υπηρεσίες, κυβερνήσεις, κράτη, σύνολα κρατών, κτλ. Παντού όπου και να κοιτάξουμε, οι ασθένειες, η βία και νοθεία σε κάποια μορφή, τρομοκρατία, επαναστάσεις, πόλεμοι, γενοκτονίες, οι οικονομικές και άλλες κρίσεις σήμερα, κτλ. το μαρτυρούν.
 
Και όμως. Το κάθε ανθρώπινο ον που θέλει να εκμυστηρευθεί, στην σιωπή της νύχτας, πριν αποκοιμηθεί, θα ομολογήσει πως αυτά που επιθυμεί περισσότερο στην ζωή του είναι η ηρεμία, η ειρήνη, η αγάπη, η ειλικρίνεια, η τιμιότητα. Αυτό που παρατηρούμε στην πράξη βρίσκεται συχνά στους αντίποδες. Τι συμβαίνει στο ενδιάμεσο; Μήπως οι άνθρωποι που έχουμε την ισχυρότερη λογική και τις υψηλότερες ικανότητες συνειδητοποίησης γινόμαστε ρομπότ λειτουργώντας με αλλοπρόσαλλα προγράμματα;
 
Ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό είναι οι σκέψεις μας που δίνουν ζωή στην λογική και την συνειδητότητα. Είναι όλες δικές μας για να ασπασθούμε το περίφημο «σκέφτομαι άρα υπάρχω » του Καρτέσιου; Είμαστε πραγματικά οι σκέψεις μας; Η απάντηση φαίνεται να είναι ένα κατηγορηματικό ΟΧΙ.Έχουμε ήδη αναφέρει νωρίτερα πως σύμφωνα με πολλές μελέτες εδώ και δεκαετίες (π.χ. Libet, Radin,κτλ.), κάτι μέσα μας γνωρίζει και αντιδρά σε πληροφορίες που καταφθάνουν στην συνείδηση σαν σκέψεις μόνο 0,5 – 2 δευτερόλεπτα αργότερα.
 
Κάτι φαίνεται πληροφορεί το σώμα μας διαισθητικά και μετά παίρνει την σκυτάλη ο εγκέφαλος, προσθέτοντας τις δικές του ερμηνείες και λογική. Αυτά, όπως παρουσιάσθηκαν ήδη, αποκαλύπτει και η θεωρία της Διττότητας. Οι σκέψεις με την σειρά τους δημιουργούν δυναμικά, σενάρια πιθανά, σε άλλη ροή χρόνου, και είναι διαθέσιμα για την συλλογικότητα, χρησιμοποιούμενα σαν μοντέλα για σκέψεις από τον οποιουδήποτε. Εάν κάνω σκέψεις νοθείας και βίας, τροφοδοτώ και πλουτίζω την παρακαταθήκη παρόμοιων πιθανοτήτων στο μέλλον για όλους. Εάν τα φοβερά που μου λένε τα πιστεύω θα ζήσω φοβισμένος και θα επηρεάσω τους άλλους. Το δικό μου θα μπορούσε να γίνει συλλογικό, αλλά και εγώ επηρεάζομαι από αυτά των άλλων. Ένας φαύλος κύκλος αλληλεπιδράσεων.
 
Γιατί τότε υλοποιούνται περισσότερο τα επικίνδυνα δυναμικά στην εμπειρία ζωής ανά την υφήλιο και πολύ λιγότερο τα ευχάριστα; Δρέπουμε σήμερα αυτά που σπείραμε σαν ανθρωπότητα τα περασμένα 25 000 χρόνια ενσαρκώσεων. Φαίνεται πως τα επικίνδυνα δυναμικά ήταν περισσότερα και πως τώρα πρέπει να συγκεντρωθούμε στα δημιουργικά δυναμικά για να βγούμε από τον φαύλο κύκλο. Τώρα ακριβώς που οι κρίσεις φουντώνουν και κάνουν μια τέτοια προσπάθεια πιο δύσκολη. Πρόκειται για ζωτική πρόκληση να ελέγχουμε τις σκέψεις μας. Πολλές παραδόσεις μας διδάσκουν την αυταπάτη των σκέψεων.
 
Οι ιδιότητες ενός συστήματος είναι πάντα διαφορετικές από αυτές των μελών του διότι εξαρτώνται και από τις πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις των. Η μαγιονέζα είναι πολύ διαφορετική από τα υλικά της και συμπεριφέρεται διαφορετικά από αυτά. Οι ιεραρχίες των συστημάτων και τα υποσυστήματα με ιδιαίτερα συμφέροντα, αγωνίζονται να διατηρήσουν τον έλεγχο με κάθε τρόπο και ο καλύτερος είναι να ελέγχουν τις σκέψεις των μελών, έτσι ώστε τα μέλη να δημιουργούν αυτόματα, σαν ρομπότ, δυναμικά αρεστά για τους σκοπούς της ιεραρχίας.
 
Δεν έχουν παρά να δημιουργούν οι ίδιες την ποιότητα σκέψεων που θέλουν να αναπαραχθούν στους εγκεφάλους των αδαών μελών για να δυναμώσουν συλλογικά και να υλοποιηθούν με τέλειο αυτοματισμό. Αν φοβίσουν μερικά από τα μέλη και τα υπόλοιπα θα σκεφθούν φοβισμένα χωρίς να γνωρίζουν τον λόγο, ενώ στα πρώτα θα ισχυροποιηθεί ο φόβος, με αποτέλεσμα την ακινητοποίηση και έλεγχο του συνόλου.
 
Η επιρροή είναι εύκολη διότι το κάθε τι που εκλαμβάνεται σαν υπεύθυνος, σαν ειδήμων, και άρα σαν ηγεσία, αποτελεί για τα μέλη το σύμβολο του «πατέρα», που υποσυνείδητα είναι συνυφασμένο με την προφανώς καλή και προστατευτική πρόθεσή του. Ο ασθενής μπροστά σ’ έναν γιατρό, ο επιβάτης μπροστά στον οδηγό λεωφορείου, ο στρατιώτης μπροστά στον ανώτερό του, ο πολίτης μπροστά στον πολιτικό, ο αναμμένων μπροστά στον υπάλληλο, ο υπουργός μπροστά στον πρωθυπουργό, κτλ. έχει αντανακλαστικά ελαφριάς ή μεγάλης υποτίμησης και επομένως κάποιας κατάθλιψης και μιας ασαφούς ενοχής.
 
Οι ενοχές μπροστά στον «πατέρα» ανοίγουν τις πόρτες για ολική παράδοση της προσωπικότητας και απορρόφηση των σημάτων τους σαν απόλυτες αλήθειες και διαταγές. Όπως ακριβώς με τα μικρά παιδιά. Ένα χαμόγελο και μια ενθαρρυντική λέξη του γιατρού μπορεί να θεραπεύσει αυτοστιγμεί. Ένας συνοφρυωμένος πολιτικός στην τηλεόραση και μερικές «τυχαίες» διαρροές μπορούν να παγώσουν έναν λαό που τον παίρνει στα σοβαρά. Η συνέντευξη ενός επιστήμονα θα ερμηνευθεί από τους πολλούς σαν απόλυτη αλήθεια ανεξάρτητα από την πραγματική της αξία.
 
Οι πολιτικές και άλλες ηγεσίες, και φυσικά τα μέσα ενημέρωσης είναι τυπικά παραδείγματα τέτοιας μεθοδευμένης διαδικασίας. Αυτό δείχνει η εμπειρία και εξηγούνται τα φοβερά παράδοξα ενάντια κάθε λογικής, που υποδουλώνουν τις σκέψεις του συνόλου και επομένως την συμπεριφορά του. Αρπάζουμε τις σκέψεις που περνάνε από μέσα μας, τις νομίζουμε εσφαλμένα σαν δικά μας προϊόντα και είμαστε απόλυτα βέβαιοι πως είναι και η εσώτερη ταυτότητά μας: «Εμείς τα σκεφθήκαμε.» Ναι, αλλά χωρίς να συνειδητοποιήσουμε πως δεν ήταν δικά μας συμπεράσματα ή ιδέες, αλλά εμφυτεύματα που μας προγραμμάτισαν.
 
Έχουμε ήδη εξετάσει διεξοδικά τα συστήματα των φυσικών επιστημών (Βιολογίας, Ιατρικής, Φυσικής), και τις διαφορές με αυτά που πιστεύει το πλατύ κοινό.
 
Πολλές άλλες εσκεμμένες και εμφανείς παραπληροφορήσεις, όπως: η ενοχοποίηση του κοινού σαν αιτία της κλιματικής αλλαγής ενάντια στα πραγματικά ευρήματα, το όφελος της κρεατοφαγίας ενάντια στην υγεία μας, η ευκολία στην γλώσσα παρά την πολιτισμική καταστροφή ταυτότητάς που φέρνει, το χρηματιστήριο για εύκολο πλουτισμό παρά την φούσκα που αντιπροσωπεύει, οι εκπρόσωποι του λαού, ακούραστοι υποστηρικτές του στις νέες εκλογές παρόλες τις αποδείξεις του αντίθετου πριν λίγο, ένα φοβερό χρέος χωρίς συγκεκριμένα στοιχεία, κτλ.
 
Η εικονική πραγματικότητα, το Matrix στο Γήινο μεγαλείο του. Γιατί δεν μπορούμε να το ξετινάξουμε από πάνω μας και να ζήσουμε ελεύθεροι; Το πλατύ κοινό δεν μελετά τα βράδια για να καταλάβει και να συμπεράνει μόνο του ώστε να αναθεωρήσει σωστά τα πιστεύω του. Έχει στενό, ωφελιμιστικό ορίζοντα επιβίωσης. Πιστεύει ότι του προτείνουν οι «ειδικοί». Οι τελευταίοι με την σειρά τους πιστεύουν χωρίς πολλές αντιρρήσεις αυτά που τους δίδαξε το σύστημα και τα επαναλαμβάνουν πειθήνια και ειλικρινά. Το σύστημα λοιπόν αυτοσυντηρείται χωρίς καινοτομία, με πάγωμα στα συνηθισμένα ώστε να διαιωνισθεί, αλλά εν τέλει το σύστημα θα ανανεωθεί υποχρεωτικά καταρρέοντας, διότι είναι αντίθετο με τις συμπαντικές αρχές της εξέλιξης.
 
Το «ζήτημα 2012» σαν αφορμή για την επείγουσα συνειδητοποίησή μας.
 
Τι σχέση τώρα έχουν όλα αυτά με την πυκνή φιλολογία γύρω από την διαβόητη ημερομηνία της 21ης Δεκεμβρίου 2012; Θα έρθει η καταστροφή του Αρμαγεδώνα όπως δείχνουν οι πρόσφατες ταινίες τρόμου; Θα περάσουμε σε κάποια άλλη διάσταση, συνειδητοποιημένοι με αλλαγμένο DNA όπως υποστηρίζουν άλλοι; Θα έρθουν οι αρχαίοι Θεοί – εξωγήινοι να σώσουν μερικούς; Πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία (επιστημονικά, ιστορικά, αρχαιολογικά, κτλ.) μάλλον υπάρχουν πίσω από αυτά. Πάλι όμως, όπως με τις επιστημονικές θέσεις, δεν βρίσκουμε το κεντρικό κομμάτι του αινίγματος που είναι η δυναμική του Χρόνου, η σύγκλιση των ροών του, κάτι που συμβαίνει περιοδικά και αποκαλύπτει τα δυναμικά που δημιουργήσαμε. Ένας βασικός νόμος του Σύμπαντος.
 
Η θεωρία της Διττότητας υπολογίζει μαθηματικά ότι αυτή η σύγκλιση (κάθε 25 000 χρόνια περίπου και σε μικρότερο βαθμό κάθε 6.000 χρόνια περίπου) δεν είναι στιγμιαία αλλά χρειάζεται μία μεταβατική περίοδο που άρχισε το 1899 με την μορφή τεραστίων ηλιακών εκρήξεων, υποχρεωτικά κάθε 30 έτη, μέχρι το 1989.
 
Κατόπιν η δυναμική αλλάζει και η σύγκλιση μπορεί να επιταχυνθεί από την θεωρητική τριακονταετία, όπως έγινε ήδη το 2003, αντί το 2019. Χρειάζονται τώρα άλλες δύο τέτοιες τεράστιες εκρήξεις που είναι απίθανο όμως να γίνουν απανωτές στις επόμενες λίγες εβδομάδες. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε ακριβώς θα γίνουν, ούτε καν η Δημιουργική αρχή που βρίσκεται επί το έργον. Δεν πρόκειται λοιπόν ακόμη για το τέλος των Χρόνων και ακόμη λιγότερο για το … τέλος του κόσμου!
 
Ήταν λοιπόν οι Mayas τόσο άσχετοι; Κάθε άλλο. Ποτέ δεν ανακοινώσανε κάποια επερχόμενη καταστροφή, όπως πολλοί επιτήδειοι ή παπαγαλίζοντες μας τρομοκρατούν εδώ και χρόνια τώρα. Είχανε απλώς τα βλέμματά τους στραμμένα συνεχώς προς την επιστροφή των Θεών, των εξωγήινων που τους είχαν επισκεφθεί πριν χιλιάδες χρόνια και θεωρήσανε Θεούς. Γεγονός που μαρτυρείται αναμφισβήτητα σε δεκάδες τόπους ανά την υφήλιο.
 
Ιδιαίτερα πριν 12. 000 χρόνια περίπου (εποχή του Λέοντα, Άτλαντες, πυραμίδες-Σφίγγα, κτλ.) και πριν 6 000 χρόνια περίπου (εποχή του Ταύρου, Σουμέριοι, Αργοναύτες). Οι εξηγήσεις του Αλκίνοου προς τον Οδυσσέα για το ταξίδι της επιστροφής του στην Ιθάκη που του υπόσχεται, δεν είναι παρά λεπτομέρειες για εξωγήινη τεχνολογία (Ραψωδία Θ, στίχοι 555-563)1 και η ιστορία θα έπρεπε να ξαναγραφεί κάποια στιγμή.
 
Η δυνατότητα των «Θεών» να ξανά-παρουσιασθούν υπόκειται στους νόμους του Χρόνου όπως επικυρώνει η θεωρία της Διττότητας, και υπάρχει ένα παράθυρο που ανοίγει πριν την ολοκληρωτική σύγκλιση των χρόνων.
 
Υπολογίσανε λοιπόν οι Mayas, με τις γνώσεις των επισκεπτών τους, ότι 5130 χρόνια αργότερα, δηλαδή από τις 21/12/ 2012 και μετά, οι «Θεοί» θα έχουν την πόρτα του Χρόνου αρκετά ανοιχτή (διότι οι πληροφορίες από όλα τα 12 ζώδια θα είναι διαθέσιμες ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ) έτσι ώστε να μπορούν να εμφανίζονται οι ίδιοι (τουλάχιστον πληροφοριακά), έχοντας πια όλες τις απαραίτητες γι’ αυτούς πληροφορίες που θα χρειασθούν στον επισκεπτόμενο χώρο.
 
Παράλληλα, τα μεγαλύτερα ανοίγματα του χρόνου και άρα επικοινωνίας μεταξύ σκέψεων και δυναμικών, θα επιτρέψουν το πέρασμα περισσότερων πληροφοριών με μας (12 κανάλια πληροφόρησης συγχρόνως) και επομένως θα είναι δυσκολότερο να επεξεργασθούν από τις σκέψεις μας. Οι τελευταίες θα μπορούν με την σειρά τους να δημιουργούν εντονότερα σενάρια που θα μπορούν να υλοποιούνται αμεσότερα. Θα καταστεί λοιπόν ευκολότερο για τον καθένα να γίνει “μέντιουμ” αλλά και να δέχεται περισσότερα και εντονότερα παράσιτα. Θα χρειαστεί λοιπόν μεγαλύτερη προσπάθεια εκ μέρους μας να ελέγχουμε τις σκέψεις μας, απορρίπτοντας ότι φέρνει φόβους και κακοπροαίρεση, για να δημιουργούμε αρεστά και όχι επικίνδυνα δυναμικά.
 
Το θέμα της 21/12/ 2012 μας πληροφορεί τουλάχιστον ότι η εξάσκηση μας στον έλεγχο των σκέψεων (και επομένως της συνειδητοποίησης των προγραμμάτων – ερμηνειών μας που τις ελκύουν) πρέπει να αρχίσει για έναν ακόμη σοβαρό λόγο αμέσως τώρα. Όχι μόνο για να ελευθερωθούμε από τα μέχρι τώρα δεσμά μας που αναλύσαμε παραπάνω, αλλά και για να είμαστε καλύτερα συνειδητοποιημένοι και προετοιμασμένοι απέναντι στην εντονότερη πληροφόρηση που πλησιάζει. Αυτό αποτελεί και το σπουδαιότερο σημείο του άρθρου.
 
Η λύση σε κάτι τέτοιο δεν μπορεί να έρθει εύκολα από μια συλλογική προσπάθεια, διότι παρ’ όλη την ευεργετική βοήθεια και νουθεσία που θα μπορούσαμε να δεχθούμε από κάποιους, σε τελευταία ανάλυση, την στιγμή που σκεφτόμαστε, η σκέψη και η συνειδητοποίηση είναι αυστηρά προσωπική διεργασία. Ο καθένας απαντά στον ωκεανό για το τι έκανε με το δικό του ακριβό κυματάκι και όχι τι συμβαίνει με το άλλο στην απέναντι ακτή. Ίσως εμείς οι Έλληνες μπορούμε εύκολα να βρούμε καλές παλιές «σημειώσεις» για θέματα που μας απασχολήσανε κάποτε. Ίσως είμαστε καλύτερα οπλισμένοι από όλους και το ξεχάσαμε. Ο καθένας όμως πρέπει να κάνει την υπέρβαση στην γωνιά του.
 
«Και ακόμη πες μου ποιά είναι η χώρα σου κι η πόλη κι ο λαός σου, για να σε πάνε τα καράβια μας με τους διαλογισμούς τους. Τι εμείς οι Φαίακες στα καράβια μας δεν θέμε καπετάνιους κι ουδέ τιμόνια, σαν που βρίσκονται στων άλλων τα καράβια. Ότι λογιάζουμε, ότι θέλουμε μονάχα τους το βρίσκουν, και των ανθρώπων όλων ξέροντας και καρπερά χωράφια και πολιτείες, γοργά της θάλασσας τα πλάτη διαπερνούνε, συντυλιγμένα μες σε σύγνεφο και καταχνιά, κι ουδ’ έχουν φόβο ποτέ τους να βουλιάξουνε κι ουδέ ζημιά να πάθουν» Απόδοση: Ν. Καζαντζάκη – Ι. Κακριδή.

Έλληνες σαν δημιουργοί καινοτομίας
 
Σε κάθε τάξη σχολείου υπάρχουν οι καλοί μαθητές, χαϊδεμένοι συχνά των δασκάλων, έχουν αυξημένη περιέργεια, πολλές νέες ιδέες, μελετούν αρκετά, απαντούν σωστά στις ερωτήσεις, οι μόνοι που δανείζονται βιβλία από την μικρή βιβλιοθήκη, και ανυπόμονοι γράφονται τρέχοντας πρώτοι στο σχολείο. Μερικές φορές ο δάσκαλος ίσως τους ζητήσει να τον αναπληρώσουν λιγάκι σε κάποιο μάθημα λόγω ανωτέρας βίας. Οι υπόλοιποι που δεν λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο και παίζουν συνήθως με πιστόλια ή μπαλόνια, δεν μπορούν παρά να τους ζηλεύουν και όταν τους δίνεται η ευκαιρία να τους βασανίζουν, εξορκίζοντας το δικό τους σύνδρομο κατωτερότητας.
 
Ας φαντασθούμε τώρα μια ιστορία με το σχολείο Γη για ταξιδιώτες του διαστήματος και τους πρώτους εγγραφέντες μαθητές, στενούς συνεργάτες των δασκάλων. Έχουν ήδη την γνώση για τον χώρο αυτό και δεν μπορούν παρά να την διοχετεύσουν στους άλλους συμμαθητές, διότι οι δάσκαλοι πρέπει να απουσιάσουν για λίγο. Αναλαμβάνουν να δίνουν στην τάξη την σωστή πληροφόρηση, όλοι τους θαυμάζουν από μέσα τους, τους ακούνε και μερικοί τους μιμούνται.
 
Φυσικά τους ζηλεύουν πολύ. Πριν το τέλος της σχολικής περιόδου, πολλά ξεχαστήκανε διότι το κτίριο μισό-κάηκε και μετά πλημμύρισε και τα μαθήματα γίνονται στην ύπαιθρο. Οι ιδέες που δοθήκανε είναι όμορφες, σύμφωνα με αυτό που νιώθουν όλοι, αλλά οι τεμπέληδες κάψανε τις σημειώσεις. Η σκοποβολή και το ποδόσφαιρο έγιναν τότε το αντικείμενο μαθημάτων και διαγωνισμάτων στο τέλος της χρονιάς, και η ευκαιρία εκδίκησης των διαφόρων προς τους καλούς διότι προμηθεύθηκαν περισσότερα και καλύτερα παιχνίδια και όπλα. Σιγά-σιγά οι πρώην καλοί μπήκαν στον ίδιο χορό με το ρεύμα που δημιουργήθηκε και ξεχάσανε τις βιβλιοθήκες και τις ιδέες.
 
Και έρχονται φυσικά τελευταίοι διότι δεν συναγωνίζονται εκεί που ήταν από την φύση τους καλοί, στα θέματα που έθεσε η δημιουργική αρχή, αλλά στα παιχνίδια και ιδιοτροπίες των άλλων που δεν καταλάβανε πολλά από την αξία της σχολικής χρονιάς. Και με την σειρά τους μιμούνται τους άλλους τώρα διότι πιστεύουν στα νέα θέματα εξετάσεων. Ξεχάσανε εντελώς τον αρχικό τους ρόλο και έτσι χάσανε την ταυτότητά τους, ενώ οι άλλοι δεν την είχαν συνειδητοποιήσει έντονα για να την χάσουν.
 
Κάποια στιγμή έρχονται πάλι οι καθηγητές διότι επιτέλους η πόρτα του κήπου ξανάνοιξε και αρχίσανε δουλειά. Με αυτούς βρήκαν την ευκαιρία της ανοικτής πόρτας και άλλοι άσχετοι καθηγητές να μπουν στον ίδιο χώρο μήπως αποκομίσουν κάτι. Μόνο που σε αυτόν τον μαγικό κόσμο μπορούν να αλλάξουν τις σκέψεις των μαθητών, όπως τους εξυπηρετεί. Δεν τους απασχολεί το μάθημα και χαροποιούνται με τον έλεγχο των σκέψεων που επιτυγχάνουν στους παλιούς καλούς μαθητές, οι οποίοι εμποδίζονται έτσι να επανέλθουν στα πράγματα και χρησιμοποιούνται σαν σκλάβοι να τροφοδοτούν τα δυναμικά που θέλουν να υλοποιούν οι ίδιοι. Ιδιαίτερα σε μερικούς από τους παλιούς καλούς, αυτούς πουν παίρνουν τις σημαντικές συλλογικές αποφάσεις.
 
Ας αφήσουμε να μιλήσει και ο ποιητής: «Μια αιτία που εξηγεί όλες τις κακοδαιμονίες, μικρές και μεγάλες του τόπου αυτού; Ασυμφωνία μεταξύ του πνεύματος της εκάστοτε ηγεσίας μας και του «ήθους» που χαρακτηρίζει το βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό του ελληνικού λαού, στο σύνολό του. Από την ημέρα που έγινε η Ελλάδα κράτος, έως σήμερα, οι πολιτικές πράξεις θα έλεγε κανείς ότι σχεδιάζονται και εκτελούνται ερήμην των αντιλήψεων για τη ζωή και γενικότερα των ιδανικών που είχε διαμορφώσει ο Ελληνισμός μέσα στην υγιή κοινοτική του οργάνωση και στην παράδοση των μεγάλων αγώνων για την ανεξαρτησία του. Η φωνή του Μακρυγιάννη δεν έχει χάσει, ούτε σήμερα ακόμη, την επικαιρότητά της» Οδ. Ελύτης σε συνέντευξή του (1956)
 
Πρέπει να κρατηθεί μυστικό ότι αυτοί οι τωρινοί τελευταίοι στην σκοποβολή αποτελούσαν κάποτε το καλό παράδειγμα σε πολύ δυσκολότερα αγωνίσματα. Πρέπει λοιπόν να ποτιστούν με τις αντίθετες σκέψεις, ενώ οι πρωταθλητές του ποδοσφαίρου και των όπλων πρέπει να γίνουν οι χαϊδεμένοι αυτών των καθηγητών που απεχθάνονται τις διαχρονικές ιδέες. Η ύλη μόνο να μετράει. Και να γονατίσουν τους πρώην καλούς με φανταστικά χρέη ενώ αυτοί τους χρωστάνε την τροφοδοσία τους. Δεν θέλουν νέες περιπέτειες ανώτερου επιπέδου όπου θα χάνανε τον έλεγχό τους.
 
Μπορούμε να συνεχίσουμε για πολύ την απλουστευμένη παραβολή για τα 25.000 χρόνια των διαχρονικών αξιών που μεταφέρουν οι Έλληνες, ανεξάρτητα από τις επιμιξίες γονιδίων των σωμάτων, διότι αποφασίζουμε να ενσαρκωθούμε σε αυτόν τον χώρο όπου έχουμε κάποιον ρόλο να παίξουμε. Υπάρχουν αιώνια τα δυναμικά αυτών των αξιών που δονούνται με τους καινούριους μαθητές που αποφασίζουν κάθε φορά να έρθουν για εξετάσεις σε αυτόν τον χώρο και όχι σε άλλον. Δονούνται όμως και με πολλά άσχημα δυναμικά αυτών που έχουν συμβεί στον ίδιο χώρο. Που αναζωπυρώνονται με τις ελεγχόμενες σκέψεις μας, ιδίως των ηγεσιών μας. Ιδίως τώρα με τα πλατύτερα ανοίγματα των χρόνων.
 
Η βασική απάντηση μας είναι η ανάκτηση της χαμένης ταυτότητάς μας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τον ιδιαίτερο ρόλο μας, πάντα και ακόμη περισσότερο στις μέρες μας. Να σταματήσουμε να νιώθουμε όπως το θέλουν οι άλλοι, δηλαδή τελευταίοι της τάξης.
 
Και πάλι ο ίδιος ποιητής θα το πει ξεκάθαρα: «Μ’ ενδιαφέρει η ουσία. Κι εκείνο που ξέρω είναι ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε σε κάτι που θα μου επιτρέψετε να ονομάσω «Ψευδοφάνεια». Έχουμε δηλαδή την τάση να παρουσιαζόμαστε διαρκώς διαφορετικοί απ’ ό, τι πραγματικά είμαστε. Και δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος προς την αποτυχία, είτε σαν άτομο σταδιοδρομείς είτε σαν σύνολο, από την έλλειψη γνησιότητας. Το κακό πάει πολύ μακριά. Όλα τα συστήματα μας και οι θεσμοί μας πάρθηκαν με προχειρότατο τρόπο απ’ έξω και κόπηκαν και ράφτηκαν όπως- όπως επάνω σ’ ένα σώμα με άλλες διαστάσεις και άλλους όρους αναπνοής.
 
Γιατί αυτός ο λαός, που την έννοιά του την έχουμε παραμορφώσει σε σημείο να μην την αναγνωρίζουμε, αυτός έχει φτιάξει ό, τι καλό υπάρχει – αν υπάρχει κάτι καλό σ’ αυτόν τον τόπο! Και αυτός, στις ώρες του κινδύνου, και στο πείσμα της συστηματικής ηττοπάθειας των αρχηγών του, αίρεται, χάρις σ’ έναν αόρατο, ευλογημένο μηχανισμό, στα ύψη που απαιτεί το θαύμα! Όσο λοιπόν και αν είναι λυπηρό, πρέπει να το πω: ο Ελληνισμός, για την ώρα, επέτυχε ως Γένος, αλλ’ απέτυχε ως Κράτος! Και παρακαλάω νύχτα-μέρα το Θεό, και το μέλλον να με διαψεύσουν.» -Οδ. Ελύτης (1956)
 
Είναι αδύνατο να εξαφανισθούν τα άσχημα δυναμικά
 
Θα παροπλισθούνε όμως μόλις συγκεντρωθούμε στα σωστά, σε ότι καινοτομικό έδωσε το Ελληνικό πνεύμα στην ανθρωπότητα. Διότι γνωρίζουμε τώρα πως το πνεύμα προηγείται της ύλης κι η καινοτομία είναι το βασικό όπλο στην αποστολή των δημιουργημάτων. Τι έχουμε να φοβηθούμε; Τους εαυτούς μας και μόνο. Οι Γενίτσαροι ήταν καταστροφικότεροι από τους Τούρκους διότι ήταν Έλληνες στην ουσία αλλά χωρίς την συνείδηση ότι είναι.
 
Ο αυτοκαταστροφισμός μας από την αρχαιότητα, μας παρακολουθεί σε πολλά επίπεδα. Ίσως τελειοποιώντας ότι πιάνουμε, «τελειοποιήσαμε» και τα αρνητικά των άλλων που μιμηθήκαμε μέσα στην λήθη μας και τα κρατήσαμε. Ίσως πάλι σαμποτάρουμε τους εαυτούς μας διότι υποσυνείδητα φοβόμαστε πια την υπευθυνότητα του μεγαλείου που ξεχάσαμε και θα μπορούσαμε να ξαναβρούμε.
Διότι αυτά που έδωσε η αρχαία Ελλάδα ήταν μια χλωμή ανταύγεια του τι είχε προηγηθεί πολύ παλαιότερα και χάθηκε. Ο Όμηρος χρειαζόταν παράδοση και σμίλευμα γλώσσας χιλιετιών για να μπορέσει να γράψει τα έργα του. Ο Σωκράτης μιλάει για παλιούς και βασικούς λειτουργούς, τους “ονοματοποιούς” που ορίζανε τον νόημα των λέξεων. Δεν συμβαδίζουν όλα αυτά με τα ερείπια των Μυκηνών. Ούτε με τα γελοία περί αλφαβήτου από τους έμπορους Φοίνικες. Τα όμορφα δυναμικά των πραγματικών εαυτών μας υπήρχαν πολύ πριν από τότε, πριν ξεχαστούν από τα νεότερα παράσιτα στις τελευταίες χιλιετίες.
 
Μόλις συμβεί λοιπόν η στροφή μέσα μας και ξανά ανακαλύψουμε το δέος της πραγματικότητάς μας που όλοι ζηλεύουν, θα έχουμε συνδεθεί με τις διαχρονικές αξίες, κινητήριο δύναμη της Δημιουργίας, που μόνο αυτές μπορούν να μας βοηθήσουν, διότι αυτές είναι εμείς, άσχετα πώς φαινόμαστε τώρα. Ο σκοπός του συμπαντικού μας όλου είναι η συνειδητοποίησή του και είμαστε κομμάτια του με τον ίδιο σκοπό. Το είχαμε εφαρμόσει και διδάξει κάποτε. Εδώ και πολύ καιρό όμως,
 
«Χάθηκε η συνείδηση πως η Ελλαδικότητα είναι πρόταση πολιτισμού, πανανθρώπινου αναγκαίου και ο πολιτισμός είναι πρόταση νοήματος της ζωής» -Χρ. Γιανναράς
 
Πρέπει να την ξαναβρούμε. Η επιστήμη μας δείχνει πως δεν μπορούμε παρά να δονούμαστε, ακόμη και πάντα, διαχρονικά, με αυτές τις δυνατότητες και ποιότητες. Μόνο σε αυτήν την σκέψη, ίσως νιώσουμε ένα ρίγος για το συμπαντικό παιχνίδι που διεξάγεται και να ακούσουμε να αντιλαλεί η βροντερό κραυγή του Νίκου Καζαντζάκη: «Δεν φοβούμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λέφτερος».