Τετάρτη 13 Μαρτίου 2019

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Ἐκκλησιάζουσαι (357-407)

ΒΛ. νὴ τὸν Διόνυσον, ἐνέχεται γοῦν μοι σφόδρα.
ἀτὰρ τί δράσω; καὶ γὰρ οὐδὲ τοῦτό με
μόνον τὸ λυποῦν ἐστιν, ἀλλ᾽ ὅταν φάγω,
360 ὅποι βαδιεῖταί μοι τὸ λοιπὸν ἡ κόπρος.
νῦν μὲν γὰρ οὗτος βεβαλάνωκε τὴν θύραν,
ὅστις ποτ᾽ ἔσθ᾽ ἅνθρωπος Ἀχραδούσιος.
τίς ἂν οὖν ἰατρόν μοι μετέλθοι καὶ τίνα;
τίς τῶν κατὰ πρωκτὸν δεινός ἐστι τὴν τέχνην;
365 ἆρ᾽ οἶδ᾽, Ἀμύνων. ἀλλ᾽ ἴσως ἀρνήσεται.
Ἀντισθένη τις καλεσάτω πάσῃ τέχνῃ.
οὗτος γὰρ ἁνὴρ ἕνεκά γε στεναγμάτων
οἶδεν τί πρωκτὸς βούλεται χεζητιῶν.
ὦ πότνι᾽ Ἱλείθυα μή με περιίδῃς
370 διαρραγέντα μηδὲ βεβαλανωμένον,
ἵνα μὴ γένωμαι σκωραμὶς κωμῳδική.
ΧΡΕΜΗΣ
οὗτος, τί ποιεῖς; οὔ τί που χέζεις; ΒΛ. ἐγώ;
οὐ δῆτ᾽ ἔτι γε μὰ τὸν Δί᾽, ἀλλ᾽ ἀνίσταμαι.
ΧΡ. τὸ τῆς γυναικὸς δ᾽ ἀμπέχει χιτώνιον;
375 ΒΛ. ἐν τῷ σκότῳ γὰρ τοῦτ᾽ ἔτυχον ἔνδον λαβών.
ἀτὰρ πόθεν ἥκεις ἐτεόν; ΧΡ. ἐξ ἐκκλησίας.
ΒΛ. ἤδη λέλυται γάρ; ΧΡ. νὴ Δί᾽ ὄρθριον μὲν οὖν.
καὶ δῆτα πολὺν ἡ μίλτος, ὦ Ζεῦ φίλτατε,
γέλων πάρεσχεν, ἣν προσέρραινον κύκλῳ.
380 ΒΛ. τὸ τριώβολον δῆτ᾽ ἔλαβες; ΧΡ. εἰ γὰρ ὤφελον.
ἀλλ᾽ ὕστερος νῦν ἦλθον, ὥστ᾽ αἰσχύνομαι
μὰ τὸν Δί᾽ οὐδέν᾽ ἄλλον ἢ — τὸν θύλακον.
ΒΛ. τὸ δ᾽ αἴτιον τί; ΧΡ. πλεῖστος ἀνθρώπων ὄχλος,
ὅσος οὐδεπώποτ᾽, ἦλθ᾽ ἁθρόος ἐς τὴν πύκνα.
385 καὶ δῆτα πάντας σκυτοτόμοις ᾐκάζομεν
ὁρῶντες αὐτούς. οὐ γὰρ ἀλλ᾽ ὑπερφυῶς
ὡς λευκοπληθὴς ἦν ἰδεῖν ἡκκλησία·
ὥστ᾽ οὐκ ἔλαβον οὔτ᾽ αὐτὸς οὔτ᾽ ἄλλοι συχνοί.
ΒΛ. οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἂν ἐγὼ λάβοιμι νῦν ἐλθών; ΧΡ. πόθεν;
390 οὐδ᾽ εἰ μὰ Δία τότ᾽ ἦλθες, ὅτε τὸ δεύτερον
ἁλεκτρυὼν ἐφθέγγετ᾽. ΒΛ. οἴμοι δείλαιος.
Ἀντίλοχ᾽, ἀποίμωξόν με τοῦ τριωβόλου
τὸν ζῶντα μᾶλλον· τἀμὰ γὰρ διοίχεται.
ἀτὰρ τί τὸ πρᾶγμ᾽ ἦν, ὅτι τοσοῦτον χρῆμ᾽ ὄχλου
395 οὕτως ἐν ὥρᾳ ξυνελέγη; ΧΡ. τί δ᾽ ἄλλο γ᾽ ἢ
ἔδοξε τοῖς πρυτάνεσι περὶ σωτηρίας
γνώμας καθεῖναι τῆς πόλεως; κᾆτ᾽ εὐθέως
πρῶτος Νεοκλείδης ὁ γλάμων παρείρπυσεν.
κἄπειθ᾽ ὁ δῆμος ἀναβοᾷ πόσον δοκεῖς·
400 «οὐ δεινὰ τολμᾶν τουτονὶ δημηγορεῖν,
καὶ ταῦτα περὶ σωτηρίας προκειμένου,
ὃς αὐτὸς αὑτῷ βλεφαρίδ᾽ οὐκ ἐσώσατο;»
ὁ δ᾽ ἀναβοήσας καὶ περιβλέψας ἔφη·
«τί δαί με χρὴ δρᾶν;» ΒΛ. «σκόροδ᾽ ὁμοῦ τρίψαντ᾽ ὀπῷ
405 τιθύμαλλον ἐμβαλόντα τοῦ Λακωνικοῦ
σαυτοῦ παραλείφειν τὰ βλέφαρα τῆς ἑσπέρας»,
ἔγωγ᾽ ἂν εἶπον, εἰ παρὼν ἐτύγχανον.

***
ΒΛΕ. Μά το Διόνυσο! Κόλλησε. Δε βγαίνει.
Τί να κάνω; Δεν είναι αυτό μονάχα
το βάσανο. Φοβούμαι, αν ξαναφάγω,
360 δε θα μπορούνε τα φαγιά να βγαίνουν.
Ο μάγκας ο Γκορτσάς μού την αμπάρωσε
την πόρτα. Βάι! φωνάχτε μου γιατρό
τον πιο τεχνίτη πισινογιατρό.
Τον Αμύνωνα; Αυτός αρνιέται. Τότες
όπως όπως τον Αντισθένη, αυτός
ο βογγομάρας, ξέρει τί χρειάζονται
όταν βογγάνε τα κωλάντερά μας.
Βόηθα με συ, θεϊκιά μαμή μου Ειλείθυια.
370 Ξεγέννησέ με, θα κρεπάρω ο δόλιος,
καθοίκι θα γενώ ξεπατωμένο.

(Μπαίνει ο Χρέμης)
ΧΡΕΜΗΣ
Ε συ! Τί κάνεις; Φανερά κοπρίζεις;
ΒΛΕ. Εμένα λες; Τέλειωσα πια. Σηκώνομαι.
(σηκώνεται)
ΧΡΕ. Και πώς έτσι, ντυμένος με φουστάνι;
ΒΛΕ. Σκοτεινά μες στην κάμαρ᾽ αυτό πιάσανε
τα χέρια μου. Και συ από πού ξεφύτρωσες;
ΧΡΕ. Απ᾽ την Πνύκα. ΒΛΕ. Και τέλειωσεν η σύναξη;
ΧΡΕ. Ναι, μά τον Δία. Νωρίς. Τα ξημερώματα.
Κι έτρεξε τόσο πλήθος, που το βρέχανε
γύρω γύρω με κοκκινομπογιά
να σκορπιστεί και χαχανίζαμε όλοι.
380 ΒΛΕ. Το τριώβολο το φούχτωσες; ΧΡΕ. Μακάρι!
Άργησ᾽ ευτούνη τη φορά και ντρέπομαι
όχι τίποτες άλλο, μα την τσέπη μου.
ΒΛΕ. Πώς έτσι; ΧΡΕ. Μαζευτήκανε στο λόφο
ανθρωπομάνι πήχτρα, όσο ποτές.
Με τσαγκαράδες μοιάζανε ασπρουλιάρηδες
που ο γήλιος δεν τους βλέπει. Και παράξενο!
Ήταν γεμάτ᾽ η σύναξη άσπρα μούτρα.
Πού να πάρω μιστό κι εγώ και χίλιοι;
ΒΛΕ. Ώστε, άμα πάω τώρα κι εγώ, δεν έχει;
390 ΧΡΕ. Κι αν έφτανες πριχού λαλήσει ο κόκορας
για δεύτερη φορά.
ΒΛΕ. (με ύφος τραγικό, κοροϊδεύοντας στίχους του Αισχύλου)
Κακομοιριά μου!
Το μακαρίτη κλάφτε τον Τριώβολο,
μα πιο πολύ τον ζωντανό εμένα!
Πάει!... Χάθηκα! (Στο Χρέμη) Και πες μου για ποιό λόγο
τόσο πλήθος μαζεύτηκε αξημέρωτα;
ΧΡΕ. Να συζητήσουν θέλανε οι πρυτάνοι
πώς θα σωθεί η πατρίδα. Πρώτος πρώτος
κουφογλιστρώντας μέσα από το πλήθος
καβάλησε το βήμα ο Νεοκλείδης,
ο τσιμπλιάρης. Ουρλιάζαν οι συνέδροι:
400 «πώς τολμάει ο ξετσίπωτος να θέλει
να σώσει την πατρίδα, αφού δεν μπόρεσε
να σώσει ως τώρα ούτ᾽ ένα τσίνορό του;».
Κι αυτός γυροκοιτάζοντας ξεφώνιζε:
Τί να κάνω λοιπόν; ΒΛΕ. Νά τί θα του ᾽λεγα,
αν εγώ ήμουν εκεί: Πάρε γουδί,
τρίψε φλόμο, πικραγγουριά και σκόρδο
κι αποβραδίς τα μάτια σου ν᾽ αλείψεις.

Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΠΡΙΑΜΙΔΕΣ, ΔΗΙΦΟΒΟΣ

Όταν ο Πρίαμος διοργάνωσε ταφικούς αγώνες για τον Πάρη που τον θεωρούσαν χαμένο ή νεκρό από τότε που ήταν παιδί, υπηρέτες του Πρίαμου πήγαν να πάρουν ταύρο από τα κοπάδια που φύλαγε ο Πάρης στο βουνό Ίδη ως έπαθλο για τον νικητή των αγώνων. Επειδή ο Πάρης είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον συγκεκριμένο ταύρο, αποφάσισε να πάρει μέρος στους αγώνες, να νικήσει και να κερδίσει τον ταύρο του. Πράγματι, νίκησε όλα του τα αδέλφια σε όλα τα αγωνίσματα, κάτι που προκάλεσε την οργή του Δηίφοβου -ένας δούλος βοσκός να νικά τα βασιλόπαιδα. Ο Δηίφοβος τράβηξε σπαθί για να τον σκοτώσει, όμως ο αναγνωρισμός απέτρεψε τον φόνο.

Στη μάχη κοντά στα πλοία ο Πολίτης έσωσε τον αδελφό του. Όταν ο Αχιλλέας σκότωσε τον Τρωίλο στον ναό του Θυμβραίου Απόλλωνα και τον αποκεφάλισε, κάρφωσε το κεφάλι του νέου στο δόρυ και το επιδείκνυε στον Έκτορα, τον Αινεία και τον Δηίφοβο. Λεγόταν, λοιπόν, ότι στον ίδιο αυτό ναό ο Δηίφοβος (ή ο Πάρης) κρυμμένος πίσω από το άγαλμα του θεού, σκότωσε τον Αχιλλέα, όταν ο Μυρμιδόνας έκλεισε μυστική συμφωνία με τον Πρίαμο να προδώσει το αχαϊκό στρατόπεδο και να επιστρέψει στην πατρίδα του ή να πολεμήσει μαζί τους εναντίον των Ελλήνων, προκειμένου να πάρει την Πολυξένη για γυναίκα του.
 
Στη μονομαχία Έκτορα - Αχιλλέα, η Αθηνά ξεγέλασε τον Έκτορα, καθώς πήρε τη μορφή του Δηίφοβου*, αγαπημένου αδελφού του Έκτορα, και τον παρακίνησε να μονομαχήσει με τον Μυρμιδόνα.
 
Μετά τον θάνατο του Πάρι, ο Πρίαμος όρισε την Ελένη ως έπαθλο για τον γενναιότερο. Παρουσιάστηκαν ως επίδοξοι μνηστήρες ο Δηίφοβος, ο Έλενος και ο Ιδομενέας. Νεότερος ο Δηίφοβος, υπερίσχυσε. Τη νύχτα της άλωσης, ο Έλενος ύστερα από συμφωνία που έκανε με τους Αχαιούς, άδειασε το σπίτι του Δηίφοβου από τα όπλα, οπότε ο Μενέλαος, σκότωσε εύκολα τον Δηίφοβο, και τον διαμέλισε, όταν οι Αχαιοί μπήκαν στην Τροία. Η σκιά του παρουσιάστηκε στον Αινεία, όταν αυτός κατέβηκε στον κάτω κόσμο (Βιργ. Αιν. 6.494 κ.ε.**).
----------------------
*Η Αθηνά Δηίφοβος
 
και στην ακούραστην φωνήν του Δηιφόβου [η Αθηνά] ομοιώθη.
Κι ήβρε τον θείον Έκτορα, πλησίασε και του 'πε:
«Στα στενά σ' έχει, αγαπητέ, ο γρήγορος Πηλείδης,
που ολόγυρα σε κυνηγά στα τείχη του Πριάμου·
αλλ' ας μείνομε ακλόνητοι μαζί ν' αντισταθώμεν».
Και ο μέγας της απάντησεν, ο λοφοσείστης Έκτωρ:
«Δηίφοβ· εγώ πάντοτε σε πρώτον αγαπούσα
απ' όσους γέννησ' αδελφούς η Εκάβη του Πριάμου,
αλλά τώρ' ακριβότερα θα σε τιμήσει ο νους μου.
Αφού μ' είδαν τα μάτια σου, να βγεις από το τείχος
ετόλμησες γι' αγάπη μου κι οι άλλοι μέσα μένουν».
Τότε η γλαυκόφθαλμη θεά σ' εκείνον απαντούσε:
«Αγαπητέ, και η σεβαστή μητέρα και ο πατέρας
και οι φίλοι όλοι αραδικώς θερμά μ' επαρακάλουν
να μείνω αυτού· τόσο πολύς όλους τους πήρε τρόμος.
Αλλά εμέ βασάνιζεν ο πόνος σου, αδελφέ μου.
Και ας πεταχθούμε τώρα ευθύς στην μάχην και ας βροντήσουν
γενναία τα κοντάρια μας, να ιδούμε αν ο Πηλείδης
τα αιματωμένα λάφυρα θα πάρει των κορμιών μας
στες πρύμνες ή απ' την λόγχην σου θα ξεψυχήσει εκείνος».
Είπε η θεά και δίβουλα ξεκίνησε αυτή πρώτη
και όταν αυτοί προχώρησαν κι ευρέθησαν αντίκρυ
ο Έκτωρ πρωτομίλησεν: «Εμπρός σου δεν θα φύγω,
Πηλείδη, πλέον ως προτού, που ολόγυρα εις τα τείχη
τρεις μ' εκυνήγησες φορές, και αντίκρυ εις την ορμήν σου
να μείνω δεν ετόλμησα· τώρα η ψυχή μου θέλει
αντίμαχα να σου στηθώ· θα πέσεις ή θα πέσω.
Και πρώτ' ας συμφωνήσουμε και μάρτυρες μεγάλοι
θα 'ναι οι θεοί και έφοροι στο λόγο που θα ειπούμε.
Άπρεπα εγώ το σώμα σου δεν θα χαλάσω, αν ίσως
μου δώσει ο Δίας δύναμιν και την ζωήν σου πάρω·
γυμνόν απ' τ' άρματα λαμπρά το σώμα σου, ω Πηλείδη,
θα δώσω εγώ των Αχαιών· όμοια και συ να πράξεις».
Μ' άγριο βλέμμ' απάντησεν ο γρήγορος Πηλείδης:
«Μη μου προφέρεις σύμβασες, ω Έκτωρ μισητέ μου,
λεοντάρια και άνθρωποι ποτέ δεν ώμοσαν ειρήνην,
λύκοι και αρνιά δεν γίνεται ποτέ να ομογνωμήσουν
αλλ' έχθραν έχουν άσπονδην κακήν ανάμεσόν τους.
Τόσο κι εγώ δεν δύναμαι ποτέ να σ' αγαπήσω
και όρκους δεν θα ομόσομε πριν ένας απ' τους δύο
χορτάσει με το αίμα του τον ανδρειωμένον Άρην.
Κάθε αρετήν πολεμικήν να θυμηθείς είν' ώρα
καλός να δείξεις λογχιστής και μαχητής ανδρείος·
αποφυγήν δεν έχεις πλια, στην λόγχην μου αποκάτω
θα σε δαμάσ' η Αθηνα· και θα πλερώσεις όλον
τον πόνον των συντρόφων μου που η λόγχη σου έχει σφάξει».
Είπε και το μακρόσκιον ξετίναξε κοντάρι.
Καθώς το είδε εκάθισε να το ξεφύγει ο Έκτωρ
κι επέταξε απ' επάνω του το χάλκινο κοντάρι
και αυτού στυλώθη μες στην γην κι η Αθηνά το παίρνει
και από τον Έκτορα κρυφά το δίδει του Αχιλλέως.
Ο Έκτωρ τότε ομίλησε στον άψογον Πηλείδην:
«Δεν πέτυχες, ισόθεε Πηλείδη, μήτε ο Δίας
σου είπε ακόμα, ως έλεγες, το πότε θ' αποθάνω.
Αλλ' έχεις λόγια στρογγυλά και κλεφτολόγος είσαι
να με δειλιάσεις, στην ψυχήν το θάρρος να νεκρώσεις.
Δεν φεύγω εγώ, την λόγχην σου στες πλάτες να μου εμπήξεις
αλλά στο στήθος, που άντικρυς προβάλλω, πέρασέ την,
αν τούτο θέλησε ο θεός· ωστόσο απ' την δικήν μου
φυλάξου, κι είθε ολόβολη στα σπλάχνα σου να φθάσει·
στους Τρώας ελαφρότερον θα κάμει τον αγώνα
ο θάνατός σου, ότι σ' εσέ την συμφοράν τους βλέπουν».
Είπε και το μακρόσκιον ξετίναξε κοντάρι
και του Πηλείδη επέτυχε στην μέσην την ασπίδα.
Αλλά τινάχθηκε μακράν απ' την ασπίδα εκείνο.
Χαμένο είδε τ' ακόντι του ο Έκτωρ κι εχολώθη,
κατηφιασμένος έμεινε, που άλλην δεν είχε λόγχην.
Κι έσυρε δυνατήν φωνήν να ειπεί του Δηιφόβου
κοντάρι να του φέρει ευθύς, και αυτός εκεί δεν ήταν.
Και ο Έκτωρ το εννόησε στο πνεύμα του και είπε:
«Το βλέπω, οϊμένα, που οι θεοί μ' εκάλεσαν στον Άδην·
τον ήρωα Δηίφοβον επίστευα κοντά μου
κι είναι στο τείχος· η Αθηνά μ' ετύφλωσε με δόλον.
Θάνατος τώρα μ' εύρηκε κακός, μακράν δεν είναι.
(Όμ., Ιλ. Χ 227-302)
 
**Ο Διήφοβος στον Άδη
 
Kι ακόμα εδώ τον Πριαμήδη Δηίφοβο κομματιασμένο σ' όλο του το κορμί βλέπει κι άγρια ακρωτηριασμένο στο πρόσωπο, στο στόμα και τα δυο του τα χέρια, και στους κροτάφους που τους έλειπαν τα κομμένα αφτιά και την κουτσουρεμένη με ελεεινό τραύμα μύτη. Μόλις που τον γνώρισε δειλιασμένο και τη σκληρή να κρύβει τιμωρία, τέλος με γνώριμη φωνή του μιλάει: «Δηίφοβε οπλοδύναμε, γεννημένε απ' το ένδοξο αίμα του Τεύκρου, ποιος έτσι σκληρά διάλεξε να σε τιμωρήσει; Σε ποιον ήταν βολετό τόσο μεγάλο έγκλημα να σου κάμει; Σε μένα η φήμη τη μοιραία κείνη νύχτα έφερε πως αποκαμωμένος από την ατέλειωτη σφαγή των Πελασγών έπεσες τέλος πάνω σε σωρό ανάκατα πτωμάτων. Τότε εγώ κενοτάφιο στου Ροίτειου την αχτή έστησα και τρεις φορές τη Σκιά σου με μεγάλη φωνή εφώναξα. Τ' όνομά σου και τ' άρματα τον τόπο κατέχουν εσένα, φίλε, δε μπόρεσα να βρω κι απ' την πατρίδα αναχωρώντας να σε θάψω». Σ' αυτά ο Πριαμίδης απαντάει: «Τίποτε φίλε μου δεν παράλειψες. Όλα για το Δηίφοβο τα ταχτοποίησες και για τη σκιά του νεκρού του. Μα εμένα η μοίρα μου και το συφοριασμένο έγκλημα της Λακώνισσας σ' αυτές τις συφορές με βούλιαξαν· κείνη αυτά μου άφησε τα σημάδια. Γιατί πως τη στερνή μας νύχτα την περάσαμε σ' απατηλή χαρά, το ξέρεις· κι είναι μεγάλη ανάγκη ναν το θυμόμαστε. Όταν ο μοιραίος ίππος πηδώντας πέρασε πάνω από τα ψηλά Πέργαμα και φορτωμένος στην κοιλιά του έφερνε αρματωμένο πεζικό, εκείνη χορό καμόνοντας έσερνε ολόγυρα τις Τρωαδίτισσες που τραγουδούσαν το Βάκχο· δαδί αναμμένο στη μέση όντας κρατούσε αυτή πελώριο κι από την ψηλή τους Δαναούς την ακρόπολη καλούσε. Τότε εμέ βασανισμένο από έγνοιες και βάρυπνο ο άτυχος με κράτησε θάλαμος κι όταν ξάπλωσα γλυκός και βαθύς μ' έσφιξε ύπνος πάρα πολύ οιδίζοντας με ήσυχο θάνατο. Στ' αναμεταξύ η περίφημη σύζυγός μου ξεμακραίνει από το σπίτι τ' άρματά μου όλα και το πιστό μου σπαθί τα πάνω από το κεφάλι μου ξεκλέβει· μέσα στο σπίτι το Μενέλαο φωνάζει και τις πύλες ανοίγει, δηλαδή ελπίζοντας πως τούτο θα είναι ρουσφέτι μεγάλο στον άντρα που την αγαπούσε και πως έτσι θα είναι βολετό να σβηστεί το κακό της όνομα για το παλιό της έγκλημα. Μα γιατί ναν τα πολυλογώ; Πατάνε το σπίτι· ακολουθάει σύντροφος μαζί ο συμβουλάτορας των εγκλημάτων Αιολίδης. Θεοί, άμποτε στους Έλληνες να πληρώσετε τα τέτοια εγκλήματά τους, ανίσως με δίκαιο στόμα ζητώ τιμωρία. (Βιργ., Αιν. 6.494 κ.ε)

Μεσαία τάξη και πολιτική ισορροπία στην αρχαία Ελλάδα

Η ΔΕΥΤΕΡΗ πολιτεία του Πλάτωνα συνδέεται μ’ ένα ολόκληρο ρεύμα πολιτικών ιδεών, που πρωτοεμφανίζεται, όπως φαίνεται κατά τα τέλη του 5ου αιώνα και εκφράζει μια γενική αντίληψη μετριοπαθούς και περιορισμένης δημοκρατίας.
 
Στο οικονομικό πεδίο, που μας ενδιαφέρει εδώ, η μετριοπαθής αυτή δημοκρατία δεν είναι παρά η πολιτική έκφραση μιας κοινωνίας μικρών αγροτικών ιδιοκτητών, που είναι ελεύθεροι και ανεξάρτητοι, απαλλαγμένοι από το ενδεχόμενο της υπερβολικής φτώχειας και του υπερβολικού πλούτου, από την ίδια τη φύση της ιδιοκτησίας της και από τη φροντίδα που καταβάλλουν για την αξιοποίησή της, μέσα σε μια ειρηνική και ήρεμη ζωή.
 
Οπωσδήποτε, δεν είναι εύκολο να υπαχθούν σε μια μοναδική κατηγορία, το καθεστώς που φαντάστηκε ο Πλάτων στους «Νόμους», εκείνο που προτείνει ο  Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» και οι διάφορες λύσεις που προτείνουν οι συγγραφείς ή οι Αθηναίοι πολιτικοί άνδρες του τέλους του 5ου και του 4ου αιώνα.
 
 Όπως φαίνεται, πρέπει να ξεκινήσουμε από το πρόβλημα της ισότητας αν και κανείς δεν το έθεσε καθαρά, εκτός από τον Αριστοτέλη. Βέβαια, η αρχή της ισότητας όλων των πολιτών είναι η ίδια η αρχή στην οποία βασίζεται το δημοκρατικό καθεστώς. Στην πραγματικότητα, η ισότητα αυτή είναι μόνο θεωρητική αν δεν προϋποθέτει την κοινωνική ισότητα, την εξαφάνιση του υπερβολικού πλούτου και της έσχατης φτώχειας.
 
Ο Πλάτων, καθώς και ο Αριστοτέλης απορρίπτει την αρχή της απόλυτης ισότητας, την οποία ακόμη και οι πιο φανατικοί οπαδοί της, οι πολιτικοί άνδρες και οι ηγέτες της Δημοκρατίας του 5ου αιώνα, δεν σκέφτηκαν ποτέ να εφαρμόσουν στον οικονομικό τομέα, αρκούμενοι στο ημίμετρο της μισθοφορίας. Δεν είναι λοιπόν η απόλυτη ισότητα, αλλά κάποια σχετική ισότητα που μερικοί στοχαστές του 4ου αιώνα θα προτείνουν να λυθεί το πρόβλημα της κοινωνικής ανισότητας και του ανταγωνισμού πλουσίων και φτωχών.
 
Ο Πλάτων, στο διάλογο των «Νόμων», εγκαταλείπει αποφασιστικά τον κομμουνισμό της «Πολιτείας». Όλοι οι πολίτες της αποικίας των Μαγνητών θα πάρουν έναν αναπαλλοτρίωτο κλήρο της ίδιας αξίας. Σ’ αυτόν όμως τον αρχικό κλήρο θα μπορούν να προστεθούν κινητά αγαθά λίγο πιο σημαντικά, τόσα όμως ώστε η περιουσία των πλουσιοτέρων να μην υπερβαίνει το τετραπλάσιο της περιουσίας των φτωχών. Τέλος, ο Αριστοτέλης επιδοκιμάζει τον Πλάτωνα στη βασική του θέση ότι η γη δεν θα καλλιεργείται από τους πολίτες, αλλά από δούλους, που με τη δουλειά τους θα εξασφαλίζουν τη συντήρηση ολόκληρης της Πόλεως.  
 
Υπάρχουν πολλά σκοτεινά σημεία στο πλατωνικό σύστημα. Η οικονομική και κοινωνική δομή της Πόλεως του δεν είναι πάντοτε σαφής, καθώς και τα προβλεπόμενα μέσα για τη διατήρηση αυτής της κοινωνικής ισορροπίας την οποία απειλεί, π.χ. μια ενδεχόμενη αύξηση του πληθυσμού.
 
Οι αντιφάσεις δεν λείπουν επίσης και από τη πολιτική σκέψη του Αριστοτέλη, ιδιαίτερα όταν ασχολείται με το θέμα της κοινωνικής οργάνωσης.
 
Δεν διεκδικεί τον τίτλο του αναμορφωτή. Βέβαια γράφοντας για την Πόλη και το πολίτευμα (πολιτεία), προσπαθεί να βρει πως πρέπει να είναι η ιδεατή Πόλη Αλλά δε χάνει την αίσθηση της πραγματικότητας και κατά τούτο διακρίνεται, όπως το επιβεβαιώνει και ο ίδιος από τους θεωρητικούς της πολιτικής. «Δεν πρόκειται μόνο, παρατηρεί στην αρχή του βιβλίου VI, να εκτιμήσουμε ποια είναι η καλύτερη πολιτεία, αλλά και πια είναι δυνατή και ταυτόχρονα εύκολη στην εφαρμογή και ευπροσάρμοστη σε όλες τις πόλεις». Υπάρχουν λοιπόν συνεχώς δύο όψεις στις λύσεις που προτείνει ο Αριστοτέλης: η ιδεατή λύση και η πρακτική ή πραγματοποιήσιμη. Η τελευταία, άλλωστε, είναι γι’ αυτόν σπουδαιότερη, αφού σκοπός του είναι να βρει «… έναν τρόπο ζωής που να μπορεί να είναι προσιτός στους περισσοτέρους και ένα πολίτευμα που να μπορούν να υιοθετήσουν οι περισσότερες πόλεις».
 
Εκείνο που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θεωρεί απαραίτητο, είναι να εξασφαλιστεί η κοινωνική ισορροπία της Πόλεως με την ανάπτυξη της «μεσαίας» τάξεως. Πραγματικά, «… οι πολίτες αυτής της τάξεως δεν επιθυμούν τα αγαθά των άλλων, όπως οι φτωχοί, και δεν είναι όπως οι πλούσιοι, αντικείμενο πειρασμού και φθόνου». Επιπλέον, όταν η μεσαία τάξη είναι ισχυρή, αποτελεί την ασφαλέστερη εγγύηση ισορροπίας της πολιτείας.
 
Έτσι, τα πλεονεκτήματα μιας κοινωνίας που στηρίζεται στη «μεσαία» τάξη είναι ικανά να επιλύσουν όλα τα προβλήματα που γεννά η ανισότητα των περιουσιών και ο ανταγωνισμός μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Η πολιτική αστάθεια, η οξύτητα των κοινωνικών αγώνων θα λήξουν με τη δημιουργία μιας τέτοιας κοινωνίας. Κοντά σ’ αυτό, θα ικανοποιηθεί η φυσική κλίση των ανθρώπων προς την ισότητα.
 
Μετά την αποδοχή της αρχής, απομένει να ερευνηθεί πως εννοεί ο Αριστοτέλης να ενισχύσει αυτή τη «μεσαία» τάξη και από ποία στοιχεία αυτή η τάξη θα απαρτισθεί. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι η πρόταση που κάνει να συγκεντρωθούν τα πλεονάσματα των εισοδημάτων της Πόλεως και να διανεμηθούν στο λαό σε μεγάλα μερίδια «… για να μπορεί ο καθένας να αγοράσει μια γωνία γης ή να επιδοθεί στο εμπόριο», συνδέεται με μια συγκεκριμένη πραγματικότητα, το Θεωρικόν και μ’ ένα ιδεώδες που θα συναντήσουμε συχνά στην ιστορία της ανθρωπότητας: το ιδεώδες μιας κοινωνίας ανεξάρτητων μικρών παραγωγών. Αλλά ένα ιδεώδες σαν κι αυτό, για να μπορεί να πραγματοποιηθεί, προϋπόθετε μια κοινωνική και πολιτική ισορροπία από την οποία ο ελληνικός κόσμος του 4ου αιώνα πολύ απείχε. Ο Αριστοτέλης το γνώριζε. Εν τούτοις, διατηρούσε την πεποίθηση ότι η λύση του κοινωνικού προβλήματος και η λύση του πολιτικού προβλήματος ήταν αλληλένδετες. Έπρεπε λοιπόν να βρει, για να πραγματοποιήσει αυτή την «εκ των άνω» επανάσταση ένα Κράτος που δεν θα ήταν ούτε κράτος των πλουσίων ούτε κράτος των φτωχών∙ γι’ αυτό το σκοπό εξετάζει στα τελευταία βιβλία των «Πολιτικών», ορισμένες τροποποιήσεις των υπαρχόντων πολιτευμάτων (πολιτεία). Δεν θα σταθούμε παρά σε μερικές μόνο από τις λύσεις που προτείνει ο Αριστοτέλης: να συνέρχονται σε αραιά διαστήματα οι γενικές συνελεύσεις και να διεξάγονται σύντομα οι συνεδριάσεις του δικαστηρίου, να περιοριστούν οι περιουσίες, να περιοριστεί η συμμετοχή των φτωχών στις συνεδριάσεις της Βουλής με καθορισμό αποζημιώσεως ίσου αριθμού φτωχών και πλουσίων.
 
Αυτό όμως ισοδυναμούσε με αποκλεισμό των φτωχών από την κοινότητα των πολιτών και με στέρηση μέρους των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Ο Αριστοτέλης προσχωρούσε έτσι στην ομάδα των μετριοπαθών δημοκρατών των οπαδών της «δημοκρατίας των χωρικών», που είναι επίσης η «δημοκρατία των οπλιτών». Οι τελευταίοι φάνηκαν ότι υπερέχουν το 411, και κατά τα λεγόμενα του Αριστοτέλη, ουδέποτε η Αθήνα είχε κυβερνηθεί τόσο καλά.
 
Εδώ πρόκειται πράγματι, για μία ιδιαίτερη πλευρά της δεύτερης από τις λύσεις που προτείνει η ελληνική σκέψη του 4ου αιώνα για το πρόβλημα του ανταγωνισμού μεταξύ πλουσίων και φτωχών: ο θρίαμβος της «μεσαίας τάξεως» θα εξασφαλιστεί με τον απλό αποκλεισμό των φτωχών από την Πόλη. Δεν γίνεται πια λόγος για τροποποίηση του καθεστώτος της ιδιοκτησίας, για εξίσωση ή τουλάχιστον περιορισμό των ιδιωτικών περιουσιών, για κατανομή του πλεονάσματος στους φτωχούς. Πρόκειται μόνο και μόνο, να εξοβελιστούν από το Δήμο τα φτωχότερα στοιχεία, και χωρίς να ευνοείται  γι’ αυτό το λόγο η κυβέρνηση των πλουσίων, η ολιγαρχία, να στηριχθεί η πολιτική ζωή της Πόλεως στη «μεσαία τάξη», που απαρτίζεται ουσιαστικά από μικρούς ελεύθερους χωρικούς.
 
Είδαμε ήδη πως αναπτύσσεται από τα τέλη του 5ου αιώνα ένα ολόκληρο ρεύμα ιδεών που ευνοούν τους χωρικούς: αυτό συμβαίνει γιατί ο ιδιοκτήτης χωρικός είναι κατεξοχήν ο εκπρόσωπος των μεσαίων τάξεων των οποίων η σταθερότητα αποτελεί προϋπόθεση κάθε πολιτικής ισορροπίας. Αν ο Ευριπίδης, ο Αριστοτέλης ή ο Ξενοφών πλέκουν εγκώμια για τους χωρικούς, είναι γιατί τοποθετούνται κατά πρώτο λόγο στο πολιτικό επίπεδο. Δεν είναι τόσο η ζωή στους αγρούς, αλλά η κατοχή ενός μικρού κτήματος που κάνει τον χωρικό εχθρό των ταραχών και της ανωμαλίας στην Αγορά και αντίπαλο της φιλοπόλεμης πολιτικής των δημαγωγών. Αυτή η ίδια φροντίδα για κοινωνική πολιτική ισορροπία κάνουν τους οπαδούς του Θηραμένη να εύχονται τον αποκλεισμό των θητών από το πολιτικό σώμα και την παραχώρηση των πολιτικών δικαιωμάτων μόνο στην τάξη των ιππέων και των οπλιτών, η οποία στην πραγματικότητα, συμπίπτει με την τάξη των μικρών και μεσαίων γαιοκτημόνων. Αυτό συνάγεται καθαρά από την αγόρευσή που ο Ξενοφών, στα «Ελληνικά», αποδίδει στο Θηραμένη: «… Εγώ, Κριτία, πολεμώ πάντοτε εκείνους που νομίζουν ότι η δημοκρατία δε θα είναι καλή παρά μόνο όταν οι δούλοι και οι εξαθλιωμένοι, που θα πουλούσαν την Πόλη για μια δραχμή, συμμετέχουν στην κυβέρνηση και είμαι εξάλλου πάντοτε αντίθετος με εκείνους που νομίζουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει καλή ολιγαρχία παρά μόνο αφού υποταχθεί η Πόλη στην τυραννία των λίγων. Αλλά και παλαιότερα νόμιζα και τώρα εξακολουθώ να έχω την ίδια γνώμη, ότι πρέπει να είναι κανείς με εκείνους που είναι ικανοί να υπηρετούν ως ιππείς ή οπλίτες».
 
Παρά την αποτυχία της επανάστασης του 404, οι οπαδοί της «δημοκρατίας των χωρικών» την επομένη της αποκαταστάσεως της δημοκρατίας, προσπάθησαν να επιτύχουν την έκδοση ενός διατάγματος που θα επέτρεπε μόνο στους ιδιοκτήτες ακινήτων την άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων. Το διάταγμα του Φορμισίου απερρίφθη και ως την έκδοση του διατάγματος του Αντίπατρου, το 322, δεν έγινε πια λόγος για αποκλεισμό των φτωχών από την Πόλη.
 
Παρ’ όλα αυτά, μια ολόκληρη μερίδα της φωτισμένης δημόσιας γνώμης αντιμετώπιζε ήδη μια λύση του προβλήματος της ανισότητας των περιουσιών: να «εξαχθούν» οι φτωχοί, οι οχληροί αυτοί πολίτες, προς τις ανατολικές χώρες, την περσική αυτοκρατορία που βρισκόταν σε αποσύνθεση και προσφερόταν για την ικανοποίηση κάθε είδους βλέψεων.

Εσωτερικός κριτής και αυτοεκτίμηση

Αν έχετε χαμηλή αυτοεκτίμηση, τότε σας λείπει η εμπιστοσύνη στον εαυτό σας. Αν και έχετε ταλέντα σε κάποιους τομείς, διστάζετε να τα αξιοποιήσετε και να διεκδικήσετε αυτό που σας αξίζει πραγματικά είτε σε προσωπικό είτε σε εργασιακό επίπεδο.

Ενδεχομένως να έχετε συμβιβαστεί με μια εργασία κατώτερη των δυνατοτήτων σας ή με σχέσεις που δεν ανταποκρίνονται στα θέλω σας. Ίσως υποθέτετε ότι δεν έχετε αρκετή αξία, δεν είστε αρκετά σημαντικός ή ότι δεν θα έχετε επιτυχία σε τίποτα. Όταν έχετε μια τάση να επιδιώξετε κάτι, να δοκιμάσετε κάτι, νιώθετε μια αίσθηση κατάπτωσης στο στήθος, έναν κόμπο και εγκαταλείπετε την ιδέα. Μπορεί να πιστεύετε ότι δεν αξίζετε τίποτα ή δεν θα καταφέρετε τίποτα.

Αυτές οι υποθέσεις/σκέψεις ανήκουν σε μια εσωτερική επικριτική φωνή που σας κάνει τη ζωή δύσκολη. Ζει μέσα σας και σας λέει πράγματα όπως, «Δεν είσαι καθόλου καλός. Δεν μπορείς να το κάνεις. Μην το προσπαθήσεις καν.» Πιθανότατα υποθέτατε πάντα ότι αυτή είναι η αλήθεια για σας και δεν έχετε καταλάβει ότι αποτελεί ένα ξεχωριστό μέρος του εαυτού σας που σας δίνει αυτά τα βλαβερά μηνύματα. Αυτή η φωνή είναι τόσο κατηγορηματική που δεν μπαίνετε καν στη διαδικασία να επιδιώξετε κάτι που επιθυμείτε.

Αυτό το μέρος τους εαυτού σας αποκαλείται «εσωτερικός κριτής». Αν δεν τον γνωρίζετε, τότε δεν έχετε κανένα τρόπο να επικοινωνήσετε μαζί του. Οπότε δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε την πηγή των αρνητικών πεποιθήσεων για τον εαυτό σας.

Όταν αποκτήσετε επίγνωση του πώς αυτό το μέρος σας καταβάλλει και καταστρέφει τη ζωή σας, ίσως θυμώσετε πολύ και θελήσετε να απαλλαγείτε από αυτό. Σε μια συμβατικού τύπου θεραπεία, ενδεχομένως να ενθαρρύνονταν η προσπάθεια να το πείσετε να αλλάξει ή απλά να το ξεπεράσετε. Θα το βλέπατε ως εχθρό. Ωστόσο, αυτό δεν είναι πολύ αποτελεσματικό. Όταν μπαίνουμε σε διαμάχη με τον «εσωτερικό κριτή», αυτός μπορεί απλά να εδραιωθεί ακόμη περισσότερο.

Εναλλακτικά, χρησιμοποιώντας την προσέγγιση IFS (Internal Family Systems), μπορείτε να εξερευνήσετε τον εσωτερικό σας κόσμο και σταδιακά να γνωρίσετε τον «εσωτερικό κριτή». Τότε θα ανακαλύψετε ότι αυτό το μέρος στην πραγματικότητα προσπαθεί να σας βοηθήσει. Παρ’ όλο που σας προκαλεί απόγνωση και κατάθλιψη, το κάνει αυτό στα πλαίσια μιας στρεβλής προσπάθειας να σας προστατεύσει. Θέλει να σας κρατήσει μακριά από την αποτυχία και πιστεύει ότι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να σας αποτρέπει από το να προσπαθείτε οτιδήποτε δύσκολο. Αυτό το πετυχαίνει μέσω συνεχούς κριτικής και αποθάρρυνσης.
Από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσετε ότι ο «εσωτερικός κριτής» προσπαθεί να σας βοηθήσει, ο θυμός σας θα μαλακώσει και θα αρχίσετε να κατανοείτε αυτό το μέρος σας και να του φέρεστε φιλικά.
Στην προσέγγιση IFS, ποτέ δεν χρειάζεται να μπείτε σε διαμάχη με ένα μέρος σας ή να προσπαθήσετε να απαλλαγείτε από αυτό. Μπορείτε να αναπτύξετε μια σχέση εμπιστοσύνης μαζί του και να το βοηθήσετε να σχετιστεί μαζί σας πιο εποικοδομητικά. Μέσα από τη σχέση σας με τον «κριτή» σας, αυτός θα μαλακώσει και θα γίνει λιγότερο σκληρός.

Όταν διερευνήσετε περαιτέρω την εσωτερική σας ζωή με τη χρήση του IFS, θα ανακαλύψετε ότι υπάρχει ένα διαφορετικό μέρος του εαυτού σας που παίρνει αυτά τα μηνύματα από τον «κριτή». Πρόκειται για το «επικριμένο παιδί» που πιστεύει αυτές τις επικρίσεις και νιώθει ασήμαντο, ανάξιο,, αποθαρρυμένο και απελπισμένο. Είναι σκόπιμο να γίνετε φίλοι με αυτό το μέρος σας και να συνδεθείτε μαζί του μέσα από αγάπη και συμπόνια. Στη συνέχεια, μπορείτε να αποκτήσετε πρόσβαση σε αναμνήσεις από την παιδική σας ηλικία όπου εισπράξατε επίκριση και απόρριψη και νιώσατε άχρηστοι. Το «επικριμένο παιδί» είναι το μέρος που είχε πληγωθεί από αυτές τις επικρίσεις. Σε επόμενη φάση, θα μπορέσετε να θεραπεύσετε αυτό το παιδί μέσα από την αγάπη σας και βοηθώντας το να απελευθερώσει τα συναισθήματα της ντροπής και αναξιότητας. Ως αποτέλεσμα, ο «κριτής» θα υποχωρήσει στο παρασκήνιο και θα σας προκαλεί λιγότερα προβλήματα.

Μέσω αυτής της δουλειάς, θα ανακαλύψετε μια χρήσιμη πτυχή του Αυθεντικού Εαυτού σας, έναν «εσωτερικό υποστηρικτή» που έχει την ικανότητα να σας υποστηρίξει και να σας ενθαρρύνει έναντι των επιθέσεων του «κριτή». Θα μπορέσετε να αναπτύξετε και να ενισχύσετε αυτό το μέρος που νοιάζεται και θέλει το καλύτερο για σας. Ο «εσωτερικός υποστηρικτής» θα σας τονώσει λέγοντάς σας ότι έχετε πολλά ταλέντα και μπορείτε να πετύχετε σπουδαία πράγματα στον κόσμο. Θα μάθετε να τον επικαλείσθε όταν είναι απαραίτητο και να παίρνετε την υποστήριξη του.

Ο «εσωτερικός υποστηρικτής» θα σας πει «Είσαι εντάξει, ακριβώς όπως είσαι. Μπορείς να τα καταφέρεις. Είμαι περήφανος για σένα.» Αυτό θα σας βοηθήσει να τολμήσετε να αναπτύξετε τα ταλέντα σας, να βγείτε προς τα έξω, να εξελιχθείτε επαγγελματικά στον τομέα που πραγματικά σας αρέσει και να αποκτήσετε μια προσωπική σχέση όπως την επιθυμείτε. Καθώς ο «εσωτερικός υποστηρικτής» σας υπερισχύει έναντι του «κριτή», θα αποκτήσετε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και περισσότερη χαρά σε πολλές πτυχές της ζωής σας.

Τα εμπόδια της ευτυχίας

Είναι μπροστά στα μάτια μας, παρόλα αυτά δεν τα βλέπουμε. Γιατί; Πολύ απλά γιατί τα περισσότερα εμπόδια τα έχουμε στήσει μόνοι μας. Ας δούμε λοιπόν παρακάτω τα πιο σημαντικά εμπόδια της ευτυχίας.

Η άγνοια.
Κανείς δεν γεννήθηκε και να γνωρίζει όλα. Όμως εάν κάτι δεν ξέρετε πώς να το κάνετε, μην το αγνοείτε, αλλά ρωτήστε για να μάθετε. Καλό θα ήταν να μπορούμε όλοι να καθίσουμε για λίγο στη θέση του μαθητή.

Η συνήθεια.
Μια παγίδα που βρίσκεται παντού και κυρίως στην επαγγελματική ζωή. Αν δηλαδή κάνετε χρόνια τώρα την ίδια δουλειά και νιώθετε ότι είστε μέτρια, τότε έχετε πέσει σε μία από αυτές. Ίσως δεν σας χαρακτηρίζει η μετριότητα αλλά η έλλειψη αποφασιστικότητας. Με άλλα λόγια δεν έχετε βρει τη δύναμη να κάνετε τη δική σας στροφή.

Η διαθεσιμότητα.
Ναι είναι μπροστά μας και είναι διαθέσιμο. Μπορούμε να απλώσουμε το χέρι και να το πιάσουμε. Όμως ό,τι είναι διαθέσιμο δεν είναι πάντα αξιόλογο.

Η παθητικότητα.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη συγκατάβαση και στο να αποδέχεστε τα πάντα. Μήπως έφτασε ο καιρός να αναλάβετε δράση;

Είμαστε οι δημιουργοί της πραγματικότητάς μας, όχι το αποτέλεσμά της

Ίσως τα πράγματα δεν πάνε ιδιαίτερα καλά για σας για κάποιο διάστημα, ή ίσως περνάτε δυσάρεστες και στρεσογόνες καταστάσεις όπως ένα πρόβλημα υγείας, την απώλεια ενός φίλου ή αγαπημένου, απόλυση από την εργασία, επώδυνες προσωπικές/επαγγελματικές σχέσεις ή οικονομικές δυσκολίες. Τέτοιου τύπου προκλήσεις, ιδιαίτερα αν πέσουν μαζεμένες (ενός κακού μύρια έπονται), μπορεί να σας κάνουν να πιστέψετε πως η ζωή είναι δύσκολη, σκληρή και άδικη.

Μια τέτοια πεποίθηση όμως είναι επικίνδυνη, επειδή σας ακινητοποιεί και δεν σας επιτρέπει να αναλάβετε δράση, μειώνει την αυτοπεποίθησή σας και την προθυμία σας να πάρετε ρίσκα, σας εξαντλεί διανοητικά, συναισθηματικά και σωματικά, δημιουργεί πίεση στις σχέσεις σας και συναισθήματα λύπης, ανησυχίας, άγχους, απογοήτευσης και αναστάτωσης.

Οι πεποιθήσεις μας είναι ο θεμέλιος λίθος των εμπειριών μας και καθορίζουν τις αποφάσεις που παίρνουμε και τις ενέργειες που κάνουμε καθημερινά. Οι προκλήσεις είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής. Είναι χρήσιμο, λοιπόν, να έχουμε κάποιους σηματοδότες, κάποιες αλήθειες, που θα μας βοηθήσουν να διαχειριστούμε αυτές τις δύσκολες περιόδους. Αλήθειες όπως:

Η ζωή αλλάζει κι εξελίσσεται διαρκώς, το ίδιο κι εμείς. Όταν κάτι δεν εξελίσσεται, είναι σε κατάσταση παρακμής. Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε στη ζωή είναι ευκαιρίες να αλλάξουμε, να αναπτυχθούμε και να εξελιχθούμε. Καθώς τις αντιμετωπίζουμε, μαθαίνουμε να χρησιμοποιούμε την εσωτερική μας δύναμη και σοφία.

Η πραγματικότητά μας αλλάζει μόνο αφού αλλάξουμε εμείς. Η σημερινή μας πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα των προηγούμενων σκέψεων, επιλογών και πράξεών μας. Αν θέλουμε μια νέα πραγματικότητα, θα πρέπει να γίνουμε νέοι άνθρωποι. Η αλλαγή ξεκινά από μέσα μας.

Τα προβλήματά μας δεν είναι το πραγματικό πρόβλημα. Η αντίληψή μας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι το πραγματικό πρόβλημα. Η αντίληψή μας, όμως, είναι απλά η άποψή μας. Όταν αλλάξουμε την άποψή μας, αλλάζει και ο τρόπος που ανταποκρινόμαστε στα όσα συμβαίνουν. Ρώτα “Πώς μπορώ να δω το πρόβλημά μου ή την πρόκληση διαφορετικά;”

Πολλές φορές για να βγούμε από κάτι, χρειάζεται να περάσουμε από μέσα του. Βιώνουμε την κατάσταση/πραγματικότητα κι αν δεν μας αρέσει δημιουργούμε μια νέα. Οι πεποιθήσεις, οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας μπορούν να τεθούν υπό τον έλεγχό μας, αρκεί να είμαστε συνειδητοί και στο παρόν. Η ζωή μπορεί να είναι τόσο δύσκολη ή τρομαχτική όσο εμείς της επιτρέψουμε να είναι. Αν δεχτούμε πως είμαστε η αιτία της πραγματικότητάς μας και όχι το αποτέλεσμά της, θα μπορούμε πάντα να την αλλάζουμε.

Η αλλαγή είναι ο νόμος της σύγχρονης εποχής και ένας από τους μεγαλύτερους αντιπάλους μας. Έχουμε, όμως, σαν όπλο μας τη δύναμη της επιλογής. Εσύ τι επιλέγεις; Πώς επιλέγεις να ζήσεις τη ζωή σου;

ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ X-FILES

H ΑΛΗΘΕΙΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΕΚΕΙ ΕΞΩ!

«The phenomenon reported is something real and not visionary or fictitious…» («Το φαινόμενο για το οποίο έχουμε αυτές τις αναφορές, είναι κάτι αληθινό και δεν είναι οπτασίες ή φαντασιώσεις») –Στρατηγός Nathan Twining (Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Η.Π.Α.) για τα UFO, στο Κογκρέσο των Η.Π.Α., 23 Σεπτεμβρίου 1947.

Ο πατέρας του εναλλακτικού στοχασμού, του ερευνητικού Παράξενου αλλά και των Χ-Files, είναι o Charles Fort (1874-1932). Ζούσε σαν ερημίτης στη Νέα Υόρκη, σε έναν δικό του κόσμο. Ο Τσαρλς Φορτ καθόταν κάθε μέρα σ’ ένα τραπεζάκι στη Δημοτική Βιβλιοθήκη για είκοσι επτά χρόνια. Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τόνους από αρχεία επιστημονικών περιοδικών και συγγραμμάτων, εφημερίδων, επιθεωρήσεων, ταξιδιωτικών μελετών, και κάθε είδους ερευνητικών βιβλίων. Κάθε μέρα για είκοσι επτά χρόνια! Όταν έβρισκε μια ασυνήθιστη πληροφορία, μια παράξενη είδηση, μια παράξενη ιδέα, οτιδήποτε αλλόκοτο, μυστηριώδες και ανεξήγητο, το σημείωνε.

Είχε πολλές χιλιάδες τέτοιες σημειώσεις, στα θρυλικά αρχεία του, που ήταν καταχωρημένα μέσα σε εκατοντάδες χάρτινα κουτιά παπουτσιών. Πρέπει να είχε διαβάσει πολλές χιλιάδες βιβλία και περιοδικά κι εφημερίδες. Χρησιμοποιώντας τα στοιχεία αυτά, είχε αρχίσει αργά αλλά σταθερά να συγκεντρώνει το υλικό για τη σύνθεση των καταπληκτικών βιβλίων του.Βιβλία γεμάτα από βροχές βατράχων και ψαριών, βροχές από αίμα, παράξενες πέτρες που πέφτουν από τον ουρανό, καταιγίδες από καβούρια, ξύλινους σταυρούς ή φασόλια. Ζωντανούς κυκλώνες.

Μαρτυρίες για περίεργα ιπτάμενα φωτεινά σκάφη που ταξίδευαν πάνω από τις πόλεις και για άγνωστους ιπτάμενους ταξιδιώτες (τριάντα χρόνια πριν κάποιος μιλήσει για UFO), για ουράνιες πολιτείες, για οράματα και προφητείες. Παράξενες λάμψεις πάνω στο φεγγάρι, αστρονομικές ανωμαλίες, μυστηριώδη ουράνια σώματα, αναφορές για παράξενα ζώα (ήταν ο εμπνευστής της Κρυπτοζωολογίας), και για ανεξήγητες εξαφανίσεις ανθρώπων μπροστά σε μάρτυρες. Τηλεκίνηση, Τηλεπάθεια, Τηλεμεταφορά, Αυτόματη Ανθρώπινη Ανάφλεξη (ήταν ο original επινοητής όλων αυτών των όρων). Παράξενα σημάδια στον ουρανό (είχε στοιχεία από το 1600 ως τις μέρες του), φαντάσματα πολιτειών, τέρατα, άγνωστα όντα, εξωφρενικές συμπτώσεις, αλλόκοτες ιδέες, άνθρωποι με παράξενα ταλέντα, οπτασίες, παράλληλοι κόσμοι, μυστικές αδελφότητες, εξωγήινοι.

Ο Τσαρλς Φορτ είχε κηρύξει τον πόλεμο ενάντια στην εξουσιαστική συμβατική Επιστήμη και στον επιτηδευμένο ορθολογισμό και τις απόλυτες βεβαιότητές του. Στη Φιλοσοφία, ήταν επίσης εκκεντρικός πρωτοπόρος. Στην εποχή του Φορτ, οι πιο εξτρεμιστές της ανθρώπινης σκέψης δήλωναν δειλά ότι ίσως όλα τα πράγματα που κάποιος παρατηρεί γύρω του, να βρίσκονται μονάχα μέσα στη συνείδηση του παρατηρητή. Ο Φορτ πήγαινε πιο πέρα ακόμη κι απ’ αυτούς. Δήλωνε πως όλα τα πράγματα, μαζί και ο παρατηρητής, ίσως είναι κατασκευάσματα της αχαλίνωτης φαντασίας μιας ανώτερης Υπερ-συνείδησης!…

Και όλα μα όλα αυτά, με πολλά πρωτότυπα συμπεράσματα και διασυνδέσεις, οργανωμένα σε λεπτομερή αρχεία. Όλα αυτά τα αρχεία του Τσαρλς Φορτ, ήταν τα πρώτα X–Files. Το 1905, προσπαθώντας να πουλήσει τις εργασίες του, γνωρίζει τον συγγραφέα Θήοντορ Ντράιζερ που τότε ήταν αρχισυντάκτης σε κάποια περιοδικά. Οι δυο τους γίνονται πολύ καλοί φίλοι, κι ο Ντράιζερ παραμένει ο καλύτερος φίλος του Φορτ για όλη του τη ζωή. Το 1906, σε ηλικία 32 χρονών, ο Φορτ βρίσκεται στο ζενίθ της εξερεύνησής του, είναι πλέον ένας ερημίτης στην πολυπληθυσμιακή Νέα Υόρκη, περνώντας όλο τον χρόνο του ανάμεσα στο σπίτι και στη δημοτική βιβλιοθήκη της πόλης, ενώ επισκέψεις δεχόταν από τους μόνους φίλους του, τους συγγραφείς Ντράιζερ και Θάγιερ.

Από την δεκαετία του 1900, σώζεται μία πολύ παράξενη νουβέλα του Φορτ, με τον τίτλο The Outcast Manufacturers (Οι Απόκληροι Κατασκευαστές), την οποία κατάφερα επιτέλους να αποκτήσω χάρις στην αγαπημένη μου γυναίκα, έπειτα από χρόνια αναζήτησης. Το 1915, σε ηλικία 41 ετών, ο Φορτ γράφει τα δύο πρώτα βιβλία του (αν εξαιρέσουμε την πρώιμη αυτοβιογραφία του και κάποια χαμένα διηγήματα). Μεγάλο μυστήριο καλύπτει αυτά τα δύο σημαντικά χειρόγραφα, τα οποία δεν βρέθηκαν ποτέ.

Το πρώτο είχε τον τίτλο Χ και εξερευνούσε την ιδέα ότι η ζωή στη Γη ρυθμιζόταν και ελεγχόταν από συμβάντα ή όντα στον πλανήτη Άρη. Ο τίτλος Χ που χρησιμοποιείται ευρέως σήμερα, όπως στα X – Files, οφείλει την ύπαρξή του στην φημολογία που αφορά τα περιεχόμενα αυτού του πρώτου χαμένου χειρόγραφου non–fiction βιβλίου του Τσαρλς Φορτ, όπως αυτή είχε εξελιχθεί αργότερα, κατά τις δεκαετίες του 1930-40, όταν διάφοροι μελετητές προσπαθούσαν άκαρπα να το ανακαλύψουν.

Το δεύτερο απ’ αυτά τα χειρόγραφα βιβλία (επίσης non–fiction), είχε τον τίτλο Y, και παρουσίαζε εμπεριστατωμένα στοιχεία που έδειχναν ότι ένας διαβολικός πολιτισμός υπήρχε στον Νότιο Πόλο. Γνωρίζω ότι ο Φορτ είχε την πρόθεση να γράψει και ένα τρίτο βιβλίο με τον τίτλο Z, σχετικά με τους αντικατοπτρισμούς παράξενων πολιτειών που εμφανίζονταν στον ουρανό σε διάφορες περιοχές της Γης, αλλά μάλλον δεν το έγραψε (αν και το ζήτημα αυτό εμφανίζεται συχνά στα άλλα βιβλία του αργότερα).

Είναι μάλλον προφανές, ότι τα τρία αυτά βιβλία αποτελούσαν κατά τον Φορτ ένα concept, μια νοηματική ενότητα, κι ότι είχε την πρόθεση να τα εκδώσει μαζί σε έναν τόμο με τον τίτλο ΧΥΖ, (τα τρία τελευταία γράμματα της αγγλικής αλφαβήτου), κάτι που όμως δεν έγινε ποτέ. Δυστυχώς –και παραδόξως– η τύχη αυτών των χειρογράφων αγνοείται μέχρι σήμερα… Ο Φορτ είχε στείλει ένα αντίγραφο του X στον Θήοντορ Ντράιζερ με το χιουμοριστικό σχόλιο: «Τουλάχιστον έχεις ένα λόγο για να είσαι ευγνώμων: θα μπορούσα να αρχίσω με το Α…»

Ο Ντράιζερ, σε κάποιο απόσπασμα του με αναμνήσεις από τον φίλο του τον Τσαρλς Φορτ, θυμάται για το Χ: «Ήταν τόσο παράξενο, τόσο δυναμικό, τόσο υπέροχα όμορφο, που ήταν σίγουρα ένα από τα καταπληκτικότερα βιβλία που είχα διαβάσει ποτέ στη ζωή μου» Ο Φορτ αγωνίστηκε πολύ για να εκδοθούν, απέτυχε οικτρά συναντώντας μονάχα την απόρριψη και τον χλευασμό, και τελικά, βαθύτατα απογοητευμένος από την έλλειψη ενδιαφέροντος για τα βιβλία του, έκαψε τα χειρόγραφα του X και του Y. (Γενικά, όποτε έπεφτε σε κατάθλιψη έκαιγε τα έργα του)

Την ίδια εποχή (1915) ο Ντράιζερ προσπαθεί να ενθαρρύνει τον φίλο του και τελικά τον πείθει να αρχίσει να γράφει ένα βιβλίο που λίγο αργότερα ο Φορτ θα του έδινε τον τίτλο The Book of the Damned (Το Βιβλίο των Καταραμένων), το πρώτο από τα θρυλικά βιβλία του που γνωρίζουμε σήμερα. Ο Ντράιζερ κατάφερε τελικά να το επιβάλει στον εκδότη του σχεδόν με το ζόρι, κι έτσι το περιβόητο αυτό βιβλίο εκδόθηκε το 1918, προκαλώντας πολύ μεγάλη αίσθηση, και αποτελώντας προπομπό για τα τρία άλλα εξίσου καταπληκτικά βιβλία του (New Lands – Lo! – Wild Talents), που οι επιδράσεις τους ταξιδεύουν μέχρι σήμερα –πολύ σημαντικά έργα για όλους εμάς τους Φορτιανούς. Ναι, όλα αυτά τα έργα του ήταν τα αυθεντικά πρώτα X–Files, (αρχής γενομένης από το Χ), τα πρωτότυπα βιβλία των καταραμένων πληροφοριών, της μυστικής γνώσης και των εξόριστων ιδεών, και ο Charles Fort ήταν ο πρώτος μεγάλος ερευνητής του Παράξενου.

Τα τηλεοπτικά X–Files, η διάσημη τηλεοπτική σειρά που δημιούργησε ο Chris Carter στη δεκαετία του 1990, με τους ειδικούς πράκτορες του FBI που ασχολούνταν περιπετειωδώς με όλα αυτά τα μυστήρια και με τα UFO και τους εξωγήινους επισκέπτες ανάμεσά μας, φυσικά δεν αποτελούν απλά μία τηλεοπτική ψυχαγωγική πραγματικότητα. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια είχε εκδηλωθεί η κυβερνητική ανάγκη για τη δημιουργία ανάλογων τέτοιων μυστικών ομάδων και υπηρεσιών, για την διερεύνηση των μυστηρίων που δημιουργούνταν από τα αληθινά X–Files.

Ο Στρατηγός Ντάγκλας Μακ Άρθουρ, δήλωσε στους Νew Υork Τimes, στις 28 Φεβρουαρίου 1960: «Behind the scenes high ranking military officers are soberly concerned about the UFOs…» («Στο παρασκήνιο, οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του στρατού ρεαλιστικά ανησυχούν για τα UFO») Ο Ναύαρχος Roscoe Hillenkoetter, (πρώτος διευθυντής της C.I.A., 1947-1950), δήλωση στο National Investigations Committee on Aerial Phenomena (NICAP, Εθνική Ερευνητική Επιτροπή για τα Αέρια Φαινόμενα), 1960: «Unknown Objects are operating under intelligent control. It is imperative that we learn where UFOS come from and what their purpose is» («Άγνωστα Ιπτάμενα Αντικείμενα διεξάγουν επιχειρήσεις κάτω από νοήμονα έλεγχο. Είναι επιβεβλημένο να μάθουμε από πού έρχονται τα UFO και ποιοι είναι οι σκοποί τους…») Αυτές δεν είναι παρά μόνο δύο τελείως ενδεικτικές επίσημες δηλώσεις, ανάμεσα από εκατοντάδες άλλες αντίστοιχες, από πολλούς υψηλά ιθύνοντες.

Έτσι είχαν δημιουργηθεί τα πρώτα μεταπολεμικά αληθινά X–Files, για τους Ιπταμένους Δίσκους και τους εξωγήινους Ξένους (Aliens). Ο ιδρυτής και διευθυντής του NICAP (της πρώτης UFOλογικής οργάνωσης), ήταν ο Συνταγματάρχης Ντόναλντ Κίχοου, ο πρώτος UFOλόγος. Ήταν ο συγγραφέας του πρώτου βιβλίου για τα UFO στη σύγχρονη εποχή: Το βιβλίο Flying Saucers Are Real (Οι Ιπτάμενοι Δίσκοι Είναι Αληθινοί) του Αμερικανού Συνταγματάρχη των Πεζοναυτών (πιλότου, και μάνατζερ του πρωτοπόρου Charles Lindbergh) και πρωτοπόρου UFOλόγου Donald Keyhoe, ήταν το πρώτο βιβλίο που εκδόθηκε για τα UFOs στην αγγλική γλώσσα, το 1949, (και κυκλοφόρησε μόλις τρεις εβδομάδες πριν από το εξαιρετικό βιβλίο του φημισμένου Βρετανού φιλόσοφου Gerald Heard –ιστορικού, επιστημονικού συγγραφέα, καθηγητή του Cambridge– Is Another World Watching? The Riddle of the Flying Saucers (Μάς Παρακολουθεί Ένας Άλλος Κόσμος; Ο Γρίφος των Ιπτάμενων Δίσκων).

Αυτό το βιβλίο του Συνταγματάρχη Keyhoe (και το ίδιο ισχύει και για τα άλλα επόμενα βιβλία του) περιείχε έναν πρόλογο από τον επικεφαλής της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας, καθώς και την ανακοίνωση ότι δόθηκαν αποκλειστικά στον συγγραφέα όλα τα στοιχεία που ζήτησε από τα απόρρητα αρχεία της Πολεμικής Αεροπορίας για τους Ιπτάμενους Δίσκους. Ο Keyhoe, δηλαδή, είχε clearance και πρόσβαση στα πρώτα X–Files της Αμερικανικής Αεροπορίας, από τα οποία έκανε τις έρευνές του και παρουσίασε τα βιβλία του, τα πρώτα για τους Ιπταμένους Δίσκους.

Λίγο καιρό μετά την πρώτη πολυσυζητημένη θέαση Ιπταμένων Δίσκων από τον πιλότο Kenneth Arnold (που ήταν και ο «νονός» των «Flying Saucers») και από το περιβόητο περιστατικό στο Roswell: Στις 20 Δεκεμβρίου του 1947 δόθηκε η διαταγή να ξεκινήσει το πρώτο Αμερικανικό επίσημο UFO Project έρευνας, το Project Sign, στη στρατιωτική βάση Wright Field (που αργότερα μετονομάστηκε σε Wright Patterson Air Force Base) στο Dayton του Ohio, από την αμερικανική πολεμική αεροπορία. Λίγο αργότερα, στην στρατιωτική βάση του Roswell, ξεκίνησε το Project Grudge, το 1948, επίσης από την αμερικανική πολεμική αεροπορία. Αργότερα, το Project Aurora, και άλλα. Αλλά και το φημισμένο Project Blue Book (την καταγραφή και διαχείριση των θεάσεων UFO και των μαρτυριών από πολίτες) της Αμερικανικής Αεροπορίας σε συνεργασία με πανεπιστήμια, που επίσημα είχε διάρκεια μέχρι το 1969…

Όλα αυτά τα Projects, και ίσως κι άλλα πιο μυστικά από αυτά, συγκεντρωτικά δημιούργησαν τα πρώτα μεταπολεμικά αληθινά X–Files. Τα οποία συνεχίζονται και είναι άκρως απόρρητα και μη-προσβάσιμα μέχρι σήμερα, παρ’ όλες τις προσπάθειες που έχουν γίνει για να απελευθερωθούν στο κοινό (αποτυχημένες προσπάθειες ακόμη και από Προέδρους των Η.Π.Α. όπως π.χ ο Jimmy Carter και ο Bill Clinton). Η μοναδική και περιορισμένη απελευθέρωση απόρρητων αρχείων στις Η.Π.Α. για τα UFO και τις εξωγήινες επαφές, έχει γίνει στο παρελθόν με εξαναγκαστικό δικαστικό τρόπο.

Η UFOλογική οργάνωση Ground Saucer Watch και ο περιβόητος Νεοϋορκέζος μεγαλοδικηγόρος Peter Gersten (με γνωστές UFOλογικές ανησυχίες), πήγανε τη C.I.A. στα δικαστήρια και κέρδισαν την δίκη (στα πλαίσια του γνωστού νόμου Freedom for Information Act), προσπαθώντας να απελευθερωθούν όλα τα άκρως απόρρητα αρχεία για τα UFO που είχε στην κατοχή της η C.I.A.

Το θετικό δικαστικό αποτέλεσμα ήταν να αναγκαστεί η μεγάλη υπηρεσία πληροφοριών να απελευθερώσει –δυστυχώς μόνο– εννιακόσιες σελίδες μυστικών απόρρητων εγγράφων για τα UFO, ως μερική άρση του απορρήτου επί εθνικής ασφάλειας, αρνούμενη να απελευθερώσει περισσότερα. Αλλά η δικαστική υπόθεση αυτή έδειξε πανηγυρικά και πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η C.I.A., που αρνιόταν οποιαδήποτε ανάμιξη με το ζήτημα των UFO, τελικά τα ερευνεί επί πολλά χρόνια και διαθέτει ειδικά X–Files για το μεγάλο αυτό μυστηριώδες ζήτημα.

Ήταν η πρώτη και μόνη φορά που αναγκάστηκε μία Αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών να απελευθερώσει στο κοινό διαβαθμισμένα απόρρητα έγγραφα για τα UFO. (Αργότερα, δικάστηκε με τον ίδιο τρόπο και η NSA, με αρνητικό αποτέλεσμα διότι αρνήθηκε να απελευθερώσει τα σχετικά αρχεία της επικαλούμενη απόρρητο εθνικής ασφάλειας. Αλλά, παραδέχθηκε έτσι ότι έχει τα δικά της επίσης αληθινά X–Files).

The Invisible College
Σχετικά πρόσφατα, το Βρετανικό Υπουργείο Άμυνας και η Γαλλική Κυβέρνηση, απελευθέρωσαν σχεδόν ταυτόχρονα αρκετά από τα απόρρητα αρχεία τους για τα UFOs, (κάτι που πεισματικά αρνούνται ακόμη να κάνουν οι Η.Π.Α. παρά τις μεγάλες εσωτερικές και διεθνείς πιέσεις), φανερώνοντας έτσι ότι ασχολούνταν με απόρρητη μυστικότητα διερευνητικά με το ζήτημα επισταμένα επί δεκαετίες, κατέχοντας τα δικά τους αληθινά X–Files.

Στην Γαλλία, μάλιστα, υπήρχε και υπάρχει μία επίσημη αυθεντική ομάδα που διερευνεί τα αληθινά X–Files των Γαλλικών Υπηρεσιών, η G.E.P.A.N. (Groupe d‘Ιtudes des Phenomenes Aιrospatiaux Non–identifies – Study Group for Unidentified Aerospace Phenomena – Ομάδα Μελέτης για τα Νέα Αγνώστου Ταυτότητος Εναέρια και Διαστημικά Φαινόμενα), και είναι η οργάνωση ερευνών UFO που ίδρυσε η κυβέρνηση της Γαλλίας.

Είναι τμήμα του CNES (Centre National d’Itudes Spatiales – Εθνικό Κέντρο Διαστημικών Μελετών), δηλαδή της Γαλλικής Διαστημικής Υπηρεσίας, από την οποία ενισχύθηκε κυρίως κατά την ίδρυσή της και η γνωστή μας ESA (European Space Agency – Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία). H κυβερνητική οργάνωση ερευνών G.E.P.A.N. (με αρχικό επικεφαλής τον Dr. Claude Poher, που πρώτος έκανε στατιστική ανάλυση των αρχείων που περιέχουν πολλές χιλιάδες αναφορές περιστατικών παγκοσμίως) παρακολουθείται στενά από αστρονόμους, φυσικούς, νομικούς, ερευνητές, και αξιωματούχους του στρατού και της κυβέρνησης, και στην δραστηριότητά της οφείλεται η σχετικά πρόσφατη μερική απελευθέρωση των γαλλικών αρχείων για τα UFO.

Με το G.E.P.A.N. συνεργαζόταν στενά και ο Γάλλος αστρονόμος, μαθηματικός και επιστήμονας της πληροφορικής, Δρ Ζακ Βαλλέ (ο σκηνοθέτης Φρανσουά Τρυφώ υποδύεται το ρόλο του Ζακ Βαλλέ στη βασισμένη σε κάποια αληθινά γεγονότα ταινία Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου του Στήβεν Σπίλμπεργκ) που είναι ένας από τους πρώτους μεγάλους και σοβαρότατους UFOλόγους (από το 1958 μέχρι σήμερα), ξεκίνησε ουσιαστικά τη διάσημη καριέρα του όταν –μεταναστεύοντας στις Η.Π.Α. αηδιασμένος από το γαλλικό αστρονομικό κατεστημένο που προσπαθούσε να τον αποθαρρύνει στις έρευνές του (καταστρέφοντας καταγραφές παρατηρήσεων αστρονόμων των UFO)– προσελήφθη από τον θρυλικό Δρ Άλλεν Τζ. Χάινεκ ως βοηθός του (ο Χάινεκ ήταν τότε επικεφαλής του περιβόητου ερευνητικού Project Blue-Book της αμερικανικής αεροπορίας, και ο Δρ Βαλλέ έγινε τελικά ο βοηθός του και στενότερος συνεργάτης του εκείνη την εποχή).

Ξέρετε πως; Όταν έστειλε στην αμερικανικές υπηρεσίες και στον Χάινεκ τα συμπεράσματά του για την ενδιαφέρουσα παράξενη ανακάλυψη που είχε κάνει, ότι υπήρχε μία προφανής σχέση μεταξύ της συχνότητας των εμφανίσεων UFO και της εκάστοτε απόστασης του πλανήτη Άρη, ο οποίος προσεγγίζει τη Γη κάθε 26 μήνες… Αμέσως τότε τον κάλεσαν στις Η.Π.Α. και ανέλαβε θέση δίπλα στον Χάινεκ, όπου και τελικά στην Καλιφόρνια ζει μέχρι σήμερα. Αυτό είναι ένα καλό δειγματοληπτικό παράδειγμα ότι οι μεγάλες κυβερνήσεις ερευνούν τέτοια παράξενα πράγματα επίσημα, χρησιμοποιώντας κρατικά κονδύλια, υπηρεσίες και ειδικευμένο προσωπικό από όλον τον κόσμο.

Κατά τις δεκαετίες του 1960 και 1970 στις Η.Π.Α. και σε άλλες χώρες, επιστήμονες ερευνητές που για ευνόητους λόγους ήθελαν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους και τη μυστικότητα στη συμμετοχή τους, υπό την καθοδήγηση του Δρ. Άλλεν Χάινεκ και του Δρ. Ζακ Βαλλέ, δημιούργησαν μία θρυλική underground ομάδα έρευνας UFO και εξωγήινων, των αληθινών X–Files. Η θρυλική χαμηλού προφίλ underground ομάδα έρευνας UFO και εξωγήινων, που αποτελούνταν από άγνωστο αριθμό επιστημόνων (με, κατά κύριο λόγο, μάλλον άγνωστο έργο), έμεινε γνωστή με το συνθηματικό όνομα The Invisible College (Το Αόρατο Κολέγιο)… Το ίδιο το έργο της αποτελεί άγνωστα μυστικά X–Files μέχρι σήμερα…

Στην Μεγάλη Βρετανία, ήδη από το 1979, ο Λόρδος Sir Brinsley Le Poer Trench (Earl of Clancarty), ένας από τους μεγαλύτερους UFOλόγους και ένας από τους πατέρες της σύγχρονης UFOλογίας (ο οποίος τελικά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα UFO προέρχονται από το εσωτερικό της Γης και έγινε θερμός υποστηρικτής της θεωρίας της Κούφιας Γης, βλέπε και το βιβλίο του The Secret of the Ages: UFOs From Inside the Earth, 1974), μέλος της βρετανικής Βουλής των Λόρδων, κατέθεσε επερώτηση στη Βουλή των Λόρδων για τα UFO, και την πρόταση να οργανωθεί ένα άμεσο και επίσημο κυβερνητικό πρόγραμμα για τη μελέτη των UFO και την έρευνα για το ζήτημα της δράσης των «Ξένων» (Aliens).

Η επερώτηση έγινε αποδεκτή, και η Βουλή των Λόρδων συνεδρίασε επί επτά ώρες για το θέμα, με αποτέλεσμα ένα debate μεταξύ των μελών της. Αυτή η θρυλική σύσκεψη της Βουλής των Λόρδων δεν είναι πολύ γνωστή στο ευρύ κοινό (και τα λεπτομερή πρακτικά της αποτελούν από μόνα τους X–Files). Στη σύσκεψη αυτή, μεταξύ πολλών άλλων ομιλιών των Λόρδων, ενδεικτικά και χαρακτηριστικά αναφέρω ότι ο Lord Rankeillour δήλωσε: «Υποψιάζομαι ότι η Βρετανική Κυβέρνηση έχει όντως ήδη ένα ειδικό Τμήμα που μελετά τις θεάσεις UFO και τους Ξένους, ό,τι και αν είναι αυτοί, αλλιώς γιατί να μπαίνουν οι κυβερνητικοί σε όλο αυτόν τον κόπο να διαψεύδουν δημοσίως τις αναφορές θεάσεων αν δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτές; Επιπλέον, πέρα από το ότι η Κυβέρνηση δεν έχει αποδεχθεί επίσημα την ύπαρξη των UFO, αυτές οι μηχανές είναι προφανώς επικίνδυνες. Εκπέμπουν εκτυφλωτικό φως, εκτοξεύουν ακτίνες που συχνά ακινητοποιούν τους ανθρώπους, βάζουν φωτιές στα δάση, καταστρέφουν τις σοδειές μας, και προκαλούν τρόμο στα ζώα μας, απαγάγουν ανθρώπους, έχουν δημιουργήσει πολύ μεγάλο αληθινό μυστήριο, για το οποίο είμαι βέβαιος ότι γίνεται συγκαλυμμένα πολύ μεγάλη έρευνα»

Αποτελούν αληθινά X–Files, τα πρακτικά (πού βρίσκονται;) του πενθήμερου μεγάλου επίσημου συνεδρίου που οργάνωσε το 1992 το φημισμένο Μ.Ι.Τ. (Massachusets Institute of Technology, ένα από το πιο έγκυρα και τιμημένα επιστημονικά ιδρύματα της Αμερικής), με θέμα τις απαγωγές από εξωγήινους, και προεδρεύοντα του συνεδρίου τον περιβόητο πρωτοπόρο UFOλόγο καθηγητή του Χάρβαρντ, Δρ. Τζων Μακ, με τη συμμετοχή πολλών επιστημόνων, γνωστών δημοσιογράφων, και πολλών θυμάτων απαγωγής και επαφικών…

Το 1991, ο δημοσκοπικός οργανισμός Roper ρώτησε σχεδόν έξι χιλιάδες ενήλικες για να εξακριβώσει πόσοι πίστευαν ότι είχαν ενδεχομένως απαχθεί από εξωγήινους. Οι ερευνητές Bud Hopkins και David Jacobs (υπεύθυνοι, μαζί με τον Dr John Mack, για την δημιουργία του μεγάλου ζητήματος των εξωγήινων απαγωγών) επινόησαν έντεκα ερωτήσεις για να απαντήσουν οι ελεγχόμενοι. Το αποτέλεσμα έδειξε ότι 119 άτομα ήταν πιθανοί απαχθέντες, (το 2% των ερωτηθέντων). Όμως, στατιστικά, η παρέκταση της αναλογίας αυτής στον αμερικανικό πληθυσμό, μεταφράζεται σε περίπου πέντε εκατομμύρια! Αυτό φαντάζει εξωφρενικό. Αλλά αμέτρητες μαρτυρίες από απαχθέντες που ανακρίθηκαν από ειδικούς υπό την επήρεια της ύπνωσης οδηγούν στο εξίσου εξωφρενικό συμπέρασμα πως υπάρχουν οκτώ με δέκα εκατομμύρια «αλλαξοπαίδια» στην Γη, αποτέλεσμα εξωγήινων γενετικών πειραμάτων!

Τα μεγαλύτερα σε όγκο ιδιωτικά αληθινά X–Files, κατά τη γνώμη μου και την εποπτεία μου, στην Αμερική τα έχει δημιουργήσει με τα πολυετή αρχεία του ο μεγάλος UFOλόγος Συνταγματάρχης Wendelle C. Stevens, ο οποίος απεβίωσε πρόσφατα, αφήνοντας πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό (R.I.P.). Η άλλη περίπτωση, στη Βρετανία, μεγάλου όγκου ιδιωτικών αληθινών X–Files, (εκτός ίσως από τον Timothy Good), κατά τη γνώμη μου, είναι ο ερευνητής Tony Dodd, πρώην αξιωματικός της Αγγλικής Αστυνομίας.

Μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων του, είναι ο Διευθυντής του Directory of Investigative Services for Quest International (μίας από τις μεγαλύτερες UFOλογικές οργανώσεις), που εκδίδει και το γνωστό περιοδικό μεγάλης επιρροής, UFO Magazine… Ο Dodd είναι αληθινά πολύ παράξενη original περίπτωση περιπετειώδους ερευνητή, όσο και αινιγματικού… Αλλά… Στην σύγχρονη μεταμοντέρνα εποχή, μέσα στην τεράστια Νεομυθολογία που έχει δημιουργηθεί από τα αληθινά X–Files, (και όχι απλά για τα αληθινά X–Files, αλλά από αυτά), αρχής γενομένης από τα μέσα ή τέλη της δεκαετίας του 1980, ο ερευνητής που κυριολεκτικά είναι ο ίδιος η προσωποποίηση των Underground X–Files, είναι ο John Lear.

Πρόκειται για τον «μυστικό» καθοδηγητή της original περιπετειώδους παρέας των εκκεντρικών UFOλόγων που λειτούργησαν και λειτουργούν στην Καλιφόρνια, στην Νεβάδα και στην Αριζόνα, (ενώ μια άλλη ανάλογη συνεκτική ομάδα –και σε στενή επαφή με την άλλη– λειτούργησε και λειτουργεί στη Νέα Υόρκη). Πρόκειται για άτομα που συνδέονται μεταξύ τους, τα οποία έχουν δημιουργήσει σχεδόν τα πάντα σε αυτήν την μυστηριώδη Νεομυθολογία περί εξωγήινων, συνομωσιών, απαγωγών, μυστικών πειραμάτων, μυστικών προγραμμάτων και κυβερνητικών και στρατιωτικών συγκαλύψεων, μυστικών συνεργασιών και μυστικών βάσεων.

Ουσιαστικά, αρχικά με επικεφαλής τον John Lear, η «X–Files» original αυτή παρέα είναι οι περιβόητοι: Bob Lazar, Bill Cooper, Val Valerian, Commander–X, Alex Collier, Paul Bennewitz, Bill Moore, Dr David Adair, Edgar Fouche, Dr Roger Leir, Linda Howe, Lou Baldin, και μερικοί άλλοι, (και θα πρόσθετα μάλλον και τον Jordan Maxwell). (Από αυτούς έχει «επηρεαστεί» σημαντικά και ο David Icke, αλλά και ο Alex Jones). Ενώ η συνδεόμενη αντίστοιχη παρέα ερευνητών στη Νέα Υόρκη ήταν κυρίως οι: Bud Hopkins, Whitley Strieber, Dr John Mack, David Jacobs, κ.ά., που κυρίως εισήγαγαν το ζήτημα των εξωγήινων απαγωγών.

Αυτό το ερευνητικό κύκλωμα της Καλιφόρνια και της Νεβάδα κλπ, υπό τον John Lear, είναι που πρώτο έκανε ευρύτερα γνωστά και προώθησε με ζήλο τα «X–Files» θέματα: Area-51, Majestic-12, Alien New World Order, «Γκρίζοι», «Δρακονιανοί», O.H. KRLL, Ε.Β.Ε.’s, Roswell, μυστική συνεργασία των εξωγήινων με την αμερικανική κυβέρνηση, μυστικές βάσεις, μυστική στρατιωτική έρευνα για την εξωγήινη τεχνολογία και κατοχή εξωγήινων ιπταμένων δίσκων, μυστικές υπηρεσίες που δρουν για να καλύπτουν τα πάντα ή να κάνουν παραπληροφόρηση, κλπ, κλπ.Ο John Lear, είναι μια πάρα πολύ σημαντική και κομβική φιγούρα για την γραμμική ιστορική κατανόηση του όλου σκηνικού της Νεομυθολογίας που έχει δημιουργηθεί σε σχέση με τις εξωγήινες συνωμοσίες και τη νέα εξωγηινο-κεντρική συνωμοσιολογία, αφού βρίσκεται πίσω από όλες σχεδόν τις κινήσεις που την έχουν δημιουργήσει, ή σχετίζεται με αυτές.

Ο εκπληκτικός κύριος John Lear είναι ο γιος του μηχανικού και αεροναυπηγού William P. Lear, σχεδιαστή και εφευρέτη του φημισμένου executive αεροσκάφους Lear Jet, του 8-track stereo, πολλών προωθημένων συστημάτων εναερίου ελέγχου, ιδρυτή της εταιρείας Lear Siegler Corporation, και, φυσικά, εκατομμυριούχου. Ο ίδιος ο John Lear ήταν κυβερνήτης αεροσκαφών μεγάλης αεροπορικής εταιρίας, έχει πετάξει με 160 διαφορετικούς τύπους αεροσκαφών σε 50 διαφορετικές χώρες, και είναι διακεκριμένος πιλότος με πολλά ρεκόρ ταχύτητας και με εντυπωσιακά πολλά διαπιστευτήρια.

Γενικά, είναι ένας πολύ περιπετειώδης τύπος. Έχει πιλοτάρει παγκοσμίως σε απόρρητες αποστολές της C.I.A. και άλλων κυβερνητικών υπηρεσιών, έχοντας διατελέσει ειδικός υπάλληλος της C.I.A. (και ίσως είναι ακόμη και σήμερα κατά καιρούς συνεργάτης της –δεν νομίζω ότι μπορείς να παραιτηθείς από αυτές τις σχέσεις έτσι εύκολα). Επίσης, υπήρξε υποψήφιος κυβερνήτης της πολιτείας της Νεβάδα. Ο ίδιος έχει διηγηθεί ότι άρχισε να ενδιαφέρεται στενά για τα UFO, μερικούς μήνες αφότου συνομίλησε με μέλη του προσωπικού της αμερικανικής αεροπορίας που ήταν αυτόπτες μάρτυρες σε μια προσγείωση UFO στην αεροπορική βάση Bentwaters (στην Αγγλία, κοντά στο Λονδίνο), και είδαν τρεις μικρόσωμους «Ξένους» να αποβιβάζονται από αυτό… Τελικά, αποσύρθηκε από τις επαγγελματικές του ασχολίες και αφοσιώθηκε στην UFOλογία, στην έρευνα, στις περιηγήσεις σε όλη την Αμερική, και στη συγγραφή κειμένων και τις επαφές με ενδιαφέροντες ανθρώπους και κυκλώματα.

Ο John Lear είναι βασικά αυτός που προώθησε στους χώρους αυτούς τις αποκαλύψεις ότι η αμερικανική κυβέρνηση ή κάποια κλιμάκια της, σε συνεργασία με την αεροπορία και τις μυστικές υπηρεσίες, έχει αποκαταστήσει στενές επαφές με τους εξωγήινους που ονομάζουμε «Γκρίζους» και τους συμμάχους τους, και ότι συνεργάζονται μυστικά για την κατάκτηση του κόσμου, ότι οι εξωγήινοι τους δίνουν νέες τεχνολογίες και τεχνογνωσία και επιστημονικά μυστικά με αντάλλαγμα την άδεια να κυκλοφορούν ελεύθερα στον πλανήτη, να κάνουν απαγωγές ανθρώπων και γενετικά πειράματα και εμφυτεύματα, ακόμη και να τρώνε ανθρώπους ή να κατακρεουργούν κοπάδια ζώων.

Γι’ αυτό δεν τους ελέγχει κανείς και δρουν ανενόχλητοι και όλοι συγκαλύπτουν την όλη κατάσταση. Επίσης, ότι έχουν κοινές μυστικές υπόγειες βάσεις, στις οποίες γίνονται οι συνδιαλλαγές αυτές και διάφορα παράξενα πειράματα και άλλα ακατονόμαστα πράγματα. Οι κεντρικές απ’ αυτές τις τιτάνιες υπόγειες βάσεις συνεργασίας είναι οι στρατιωτικές βάσεις στην Area-51 (Dreamland) της Νεβάδα, στο Νιού Μέξικο και αλλού, η Dulce, η Wright–Patterson, η Kirtland, η Holloman, κ.ά.

Επίσης, ότι ουσιαστικά οι εξωγήινοι εξαπατούν την αμερικανική κυβέρνηση για να επιτεύξουν τους δικούς τους σκοπούς, ότι υπάρχουν διαφορετικές φράξιες ανάμεσά τους, ότι πίσω από τις συμφωνίες υπάρχουν μυστικές αδελφότητες που καθοδηγούν τις συνδιαλλαγές για άλλους σκοπούς, κλπ.Όλα αυτά δεν είναι μία σκόρπια Νεομυθολογία, δηλαδή μία σύνθεση στοιχείων που συγκεντρώθηκαν καθοδόν από τις φήμες ή τις έρευνες σε ένα σώμα, όπως πιστεύουν πολλοί ενδιαφερόμενοι για όλα αυτά, αλλά ένα συγκεκριμένο κομβικό πακέτο αποκαλύψεων που εμφάνισε ο John Lear και οι κατά καιρούς συνεργάτες του, είναι δηλαδή τα αληθινά Underground X–Files…

Area-51
Ας ρίξουμε λίγο μια ματιά στο θέμα της Area-51, ένα από τα αληθινά Underground Χ-Files, που δημοσιοποίησε και διέδωσε πρώτος ο John Lear: Ως γνωστόν πλέον, πρόκειται για μία μεγάλη βάση της αμερικανικής αεροπορίας στη μεγάλη έρημο της Νεβάδα (Nellis Air Force Base, στο Groom Lake) σχετικά κοντά στο Λας Βέγκας, σε απόσταση αρκετών ωρών από το Λος Άντζελες.

Η πρόσβαση στην ευρύτερη περιοχή απαγορεύεται αυστηρά (από παλιά, και μέχρι σήμερα), και είναι γνωστό ότι εκεί διεξάγονται διάφορα απόρρητα προγράμματα της αεροπορίας. Ο John Lear άρχισε να βγάζει στη φόρα διάφορες πληροφορίες για παράξενες μυστικές δραστηριότητες εκεί (στην αρχή στο ParaNet BBS), ερευνητές άρχισαν να πηγαίνουν εκεί και να κινηματογραφούν UFO, ώσπου απεκάλυψε ότι ένας πληροφοριοδότης του που κωδικά ονόμαζε Dennis, τού αποκάλυψε ότι στη βάση φιλοξενούνται στο υπόστεγο 18 (Hangar 18) τρεις εξωγήινοι ιπτάμενοι δίσκοι, κι ο Dennis ως εξειδικευμένος μηχανικός καλέστηκε για να συμμετέχει σε μια προσπάθεια για reverse engineering (για να δουν πως λειτουργούν τα σκάφη και να αντιγράψουν το μηχανικό τους σύστημα).

Στην βάση υπήρχαν και ζωντανοί εξωγήινοι αιχμάλωτοι. Τελικά, αποκαλύφθηκε ότι ο πληροφοριοδότης Dennis και συνεργάτης του Lear ήταν ο περιβόητος πλέον Bob Lazar, που κατέληξε να γίνει πολύ γνωστός από τότε (και συνέχισε τις αποκαλύψεις επώνυμα). Οι έρευνες του Lear και οι αποκαλύψεις του σταδιακά άρχισαν να σχηματίζουν την αληθινή εικόνα, ότι κάτω από την τεράστια βάση υπήρχε μία ολόκληρη υπόγεια πολιτεία (οι φήμες λένε ότι έχει το μέγεθος του Μανχάταν!) στην οποία ζούσαν εκατοντάδες εξωγήινοι μαζί με εξειδικευμένο προσωπικό (και έχει τον κωδικό Dreamland), και στην οποία δραστηριοποιούταν η συνεργασία εξωγήινων και αμερικανικών υπηρεσιών. Και όλα τα άλλα που λίγο-πολύ είναι γνωστά…

Πρέπει να προσθέσω ότι –πέρα από όλα αυτά– η Area-51 ήταν (και ακόμη είναι, τελικά) ένα πολύ απόρρητο μέρος, υψηλά απαγορευμένης πρόσβασης και προσέγγισης. Ας καταθέσω κάποια πράγματα που μάλλον δεν είναι ευρύτερα γνωστά: Με το National Security Act τον Σεπτέμβριο του 1947, ο πρόεδρος Χάρυ Τρούμαν ίδρυσε το Central Intelligence Agency (C.I.A.) και το National Security Council (N.S.C.). Μέχρι τότε οι μυστικές αυτές υπηρεσίες πληροφοριών απαντούσαν μονάχα στον πρόεδρο των Η.Π.Α. και η δράση τους ήταν σχετικά ανοιχτή, αλλά το 1949 όλες οι δραστηριότητές της CIA έγιναν άκρως απόρρητες, το ίδιο και τα χρήματα που παίρνει από την κυβέρνηση (κανείς δεν ξέρει πόσα και γιατί), για τον μυστικό λόγο του ότι η κυβέρνηση των Η.Π.Α. πρέπει να μπορεί να αρνηθεί οποιαδήποτε ευθύνη για οποιαδήποτε δράση της CIA αν αυτή αποκαλυφθεί.

Σύμφωνα με την νομοθεσία, για να μην είναι παντοδύναμη η CIA, της απαγορεύουν οποιαδήποτε δράση μέσα στην Αμερική αυστηρά (χμ…), αλλά της επιτρέπεται οποιαδήποτε δράση στο εξωτερικό. Της δίνεται όμως μία ολόκληρη περιοχή στην οποία μπορεί να κάνει ό,τι θέλει: η Area-51 (Groom Lake Base, Nellis)!! Όπου εδρεύουν κλιμάκια της αεροπορίας που υπάγονται στην CIA, και για την περιοχή δεν έχει δικαίωμα ούτε ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. να γνωρίζει τίποτε, (είναι «Above Τop Secret)!

Στην ουσία δεν είναι βάση της αεροπορίας αλλά της CIA. Κάποιοι λένε, ότι έχει τον αριθμό 51, γιατί ουσιαστικά είναι η 51η πολιτεία –μυστική– της Αμερικής… Για παράδειγμα, απ’ όσα ξέρουμε, στην Area-51 κατασκευάστηκε και πέταξε για πρώτη φορά εκεί το κατασκοπευτικό αεροσκάφος U2, για το οποίο μέχρι το 1982 η κυβέρνηση αρνούνταν κατηγορηματικά την ύπαρξή του. Επίσης εκεί κατασκευάστηκε το Α-12 Oxcart, το πρωτότυπο του σημερινού «αόρατου» Stealth Fighter…

Όλα αυτά για την Area-51, συνδέθηκαν αμέσως με τις αποκαλύψεις του φυσικού και ηλεκτρονικού Dr Paul Bennewitz, ενός παθιασμένου UFOλόγου που δεν είναι άλλος από αυτόν που πρώτος αποκάλυψε τον ανάλογο ρόλο της ανάλογης τεράστιας υπόγειας βάσης του Dulce, στο New Mexico, (με την οποία ο ίδιος συνεργαζόταν επαγγελματικά), και αργότερα την επιπλέον πληροφορία ότι οι εξωγήινοι τρώνε ανθρώπους, τους απαγάγουν και τους πηγαίνουν εκεί για επεξεργασία και βρώση ή πειράματα. (Το ζήτημα φαίνεται ότι ξεκίνησε από μία γυναίκα που έπεσε θύμα απαγωγής, τα είδε όλα αυτά, και τα αποκάλυψε στον Bennewitz).

Ο John Lear προσέγγισε τον Bennewitz, και αντάλλαξαν πληροφορίες, διαμορφώνοντας με περισσότερες λεπτομέρειες το σενάριο. Στην ιστορία εμπλάκηκαν και υπηρεσίες της Αεροπορίας, προσπαθώντας να παραπλανήσουν τον Bennewitz. Όλα αυτά και πολλά άλλα, ρύθμισαν τη συνείδηση αμέτρητων ενδιαφερόμενων, και τα ενστερνίστηκαν αμέτρητοι ερασιτέχνες UFOλόγοι ανά τον κόσμο… (Ανάμεσά τους ο Alex Collier, που πρέπει να είναι αυτός που πρώτος εισήγαγε το θέμα των «καλών» Ανδρομέδιων, που παρακολουθούν την όλη κατάσταση με τους «κακούς» εξωγήινους από τον Zeta Reticuli και τον Βοώτη στην Γη, και ετοιμάζονται να επέμβουν δυναμικά). Ο John Lear ήταν αυτός που ενίσχυσε, συνεργάστηκε στενά και παρουσίασε τον Bill Cooper, αλλά αργότερα συγκρούστηκαν μεταξύ τους (ο Lear διαφωνούσε με τις τακτικές του –που όντως τελικά οδήγησαν στη δολοφονία του από κυβερνητικούς)

Η Linda Howe, μία πολύ δραστήρια UFOλόγος και τηλεοπτική παραγωγός, στενή συνεργάτης και φίλη του John Lear, ήταν η αυτή που ανακάλυψε και προώθησε το ζήτημα των «Cattle Mutilations» (των ακρωτηριασμών ζώων), συνδέοντάς το με το φαινόμενο των UFO, και τελικά με την όλη Νεομυθολογία. Υποτίθεται ότι οι εξωγήινοι ακρωτηριάζουν τα ζώα με την άδεια της κυβέρνησης, για λόγους που η Νεομυθολογία έχει αφιερωθεί να τους αναλύσει. (Αληθινά, οι παράξενοι ακρωτηριασμοί συμβαίνουν συνεχώς, και έχουν φτάσει στις πολλές δεκάδες χιλιάδες καταγραμμένες περιπτώσεις, ενώ σχεδόν πάντα συνοδεύουν τις θεάσεις UFO και τις εμφανίσεις των Ξένων στην εκάστοτε περιοχή).

Ο Val Valerian είναι ο UFOλόγος που εισήγαγε στο αμερικανικό και έπειτα στο διεθνές underground ταμπλώ τους «Δρακονιανούς». Ο V Valerian, μια δυναμικά μυθοποιημένη φιγούρα του σύγχρονου εκκεντρικού αμερικανικού underground (πολλοί λένε ότι είναι και ο άνθρωπος πίσω από τη θρυλική υπογραφή «Commander–X», και μάλλον αυτός είναι), ευθύνεται για μεγάλο μέρος της Νεομυθολογίας. (Η κυβέρνηση των Η.Π.Α. και της Αγγλίας, έχει ένα «συμβόλαιο» με μια μη-ανθρώπινη ράτσα, ακόμη από το 1933.

Η ράτσα αυτή δεν είναι ανθρώπινη με τα χαρακτηριστικά που ξέρουμε, αλλά έχει την καταγωγή της στην Γη αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν. Τους ονομάζουν «Δρακονιανούς», από τον αστερισμό του Δράκοντα, είναι νεο-σαυρικής φύσεως, ερπετόμορφοι, χρώματος γκρίζου και πράσινου. Οι γνωστοί μας «Γκρίζοι» είναι άφυλλα βιολογικά ρομπότς δικής τους γενετικής κατασκευής. Κλιμάκια του στρατού από το ‘60 ξεκίνησαν μιά συνεργασία με αυτά τα όντα μέσω διαφόρων συμφωνιών, αλλά αργότερα έμαθαν ότι ήταν απίστευτα σατανικά από τη φύση τους και απλώς χρησιμοποιούσαν τις συμφωνίες για να κερδίσουν χρόνο, καθώς εγκαθιδρύουν συγκεκριμένους ελέγχους πάνω στην ανθρώπινη φυλή, με τελικό τους στόχο την απόλυτη κυριαρχία στον πλανήτη).

Val Valerian –όπως αποκαλύφθηκε τελικά– είναι το ψευδώνυμο του Captain John Grace, ενός πιλότου της CIA (συναδέλφου του John Lear, ο οποίος γράφει αντίστοιχα βιβλία και με τα τρία ονόματά του, Valerian, Grace, Commander–X), και ειδικού πράκτορα του Counter Intelligence Division of Air Intelligence of the United States Air Force, ο οποίος αποσύρθηκε και τελικά αφοσιώθηκε επίσης στην έρευνα και στην UFOλογία «έπειτα από πολύ παράξενες εμπειρίες που του άλλαξαν τη ζωή».

Ο Captain John Grace, υπογράφοντας με το αληθινό του όνομα, έχει συν-γράψει μαζί με τον John Lear μία σειρά θρυλικών βιβλίων που ξεκίνησε με το –περιβόητο στους underground κύκλους– βιβλίο τους The Matrix (και ακολούθησαν τα Matrix 2, Matrix 3, κλπ), και φυσικά η έννοια «Matrix» είναι επίσης δική τους (και έχει υιοθετηθεί αργότερα από τους πάντες), ενώ o Lear και ο Grace έχουν πληρωθεί από τους παραγωγούς και τους σεναριογράφους των διάσημων ταινιών Matrix, για να τους παραχωρήσουν τα δικαιώματα εκμετάλλευσης του τίτλου που τα κατείχαν.

Επίσης, ο Lear και ο Grace έχουν στήσει ένα θρυλικό Hoax, γράφοντας τα αινιγματικά κείμενα με την υπογραφή Crill (ή Krill), για τα οποία αργότερα αποκάλυψαν ότι έχουν γραφτεί από έναν αιχμάλωτο εξωγήινο από την αμερικανική αεροπορία, έναν «E.B.E.» («Extraterrestrial Biological Entity», Εξωγήινη Βιολογική Οντότητα, οι ίδιοι έχουν εισάγει αυτόν τον όρο, υποστηρίζοντας ότι έτσι αποκαλούνται σε διαβαθμισμένα επίπεδα οι αιχμαλωτισμένοι «Ξένοι»), τον οποίο ονομάζουν O. H. CRLL, και αργότερα παραδόξως αποκάλυψαν ότι οι ίδιοι είχαν επινοήσει αυτόν τον χαρακτήρα και είχαν συγγράψει αυτά τα κείμενα, ως «πείραμα» με τη φύση της ροής της πληροφορίας.

Λίγο αργότερα, από τούς ίδιους κύκλους, εμφανίστηκε στο προσκήνιο ο –αμφιλεγόμενος πλέον– UFOλόγος Bill Moore, ο οποίος παρουσίασε υποτιθέμενα αυτούσια κλεμμένα έγγραφα της «Majestic-12» (μιλάμε για το πρώτο κλεμμένο συγκλονιστικό X–File του Underground) –από εκεί έμεινε τελικά και η παράφραση του αρχικού Majesty Twelve στο ευρύ κοινό– και επίσημες αναφορές για όλα αυτά, που με τις λεπτομέρειες τους έχουν επηρεάσει καθοριστικά όλες τις συνωμοσιολογίες περί εξωγήινων και των μυστικών ομάδων της Αμερικανικής κυβέρνησης. O John Lear συνεχίζει μέχρι σήμερα τις έρευνες του, αποτελεί έμπνευση για πολλούς ερευνητές, και χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης από όλους τους Underground –και όχι μόνο– ερευνητικούς κύκλους.

Ό,τι κι αν πιστεύετε για όλα αυτά (και πρέπει να τα διερευνήσετε σοβαρά πρώτα για να πιστέψετε σοβαρά κάτι τελικά), όλα αυτά που τελείως εισαγωγικά και ενδεικτικά αναφέρω σε αυτές τις σελίδες, έχουν δημιουργηθεί από τα αληθινά X–Files και έχουν δημιουργήσει τα αληθινά X–Files. Ένα μυστηριώδες δίκτυο από καθρέφτες μέσα σε καθρέφτες. Ένας αληθινός λαβύρινθος μυστηρίων για τους αληθινούς ερευνητές των αληθινών παράξενων υποθέσεων που αποκρύπτονται από την κοινή αντίληψη.

Κι έτσι, η Αλήθεια ήταν και είναι ακόμη εκεί έξω (ή εκεί μέσα)…

Αιδώς: Η κυρίαρχη τιμωρός δύναμη όλων των γενναίων ανδρών

Στην ελληνική αρχαιότητα εννοούσαν την αιδώ ως προσωποποιημένη θεότητα, αλλά και ως συναίσθημα, προσωποποίηση της συστολής και της ντροπής. Η αιδώς είναι για τους αρχαίους μια έννοια σύνθετη, της οποίας το σημασιολογικό περιεχόμενο δεν μπορεί να αποδοθεί στα νέα ελληνικά με μια λέξη, είναι η ηθικότητα, η ηθική συνείδηση, ο σεβασμός στους άγραφους νόμους, το φιλότιμο, ο αυτοσεβασμός.  Γενικά εκφράζει το συναίσθημα της ντροπής την οποία νιώθει ο άνθρωπος για κάθε πράξη του που αντιβαίνει στον καθιερωμένο ηθικό κώδικα του κοινωνικού του περιβάλλοντος.

Αυτή η ντροπή πλησιάζει περισσότερο προς την έννοια του σεβασμού και της σεμνότητας και δεν έχει σχέση με τις ενοχές και τις τύψεις.  Η θετική ανταπόκριση στις κρίσεις των άλλων εκφράζεται με τη λέξη αιδώς, στην οποία αντιστοιχεί η νεοελληνική ντροπή, ενώ η πράξη που απορρέει από την αιδώ δηλώνεται με το ρήμα αἰδέομαι: «ντρέπομαι, τιμώ κάποιον, τον σέβομαι ευλαβούμαι, δείχνω θρησκευτικό σεβασμό για θεούς, τάφους, όρκους, νεκρούς για ασθενείς ομάδες πληθυσμού, νεαρές παρθένες, γέροντες, ικέτες» ή κατά μία άλλη ερμηνεία προέρχεται από το ρήμα «αίθω», «καίω», είναι δηλαδή μια εσωτερική φλόγα που κάποτε φανερώνεται και στο πρόσωπο σαν κοκκίνισμα.

Η αιδώς έχει αποτρεπτικό κατά βάση χαρακτήρα. Ωστόσο, η λειτουργία της αιδούς δεν είναι μόνο αποτρεπτική αλλά και έμμεσα προτρεπτική, υποδεικνύοντας την εκτέλεση μιας εναλλακτικής πράξης που είναι κοινωνικά αποδεκτή. Κατά τον Αριστοτέλη, η αιδώς, δεν ανήκει στις αρετές, αλλά στα πάθη. Η Αρετή κατ’ αυτόν, είναι ενεργητική ιδιότης της ψυχής. Η Αιδώς όμως είναι παθητική διάθεση της ψυχής, αξία επαίνου, κατέχει θέση ντροπαλότητας, όταν ο άνθρωπος τρέμει μη παρεξηγηθεί.

Και ο Πλάτωνας στο έργο του αναφέρει δύο σχετικούς με την αιδώ μύθους. Στον Πρωταγόρα αναφέρει ότι ο Ζευς, όταν θέλησε να προλάβει την εξόντωση του ανθρωπίνου γένους, η οποία επέκειτο να γίνει, έστειλε τον Ερμή να εμφυτεύσει στις ψυχές των ανθρώπων την Αιδώ και την Δίκη. Στους Νόμους γράφει, πως ο Κρόνος κατά την περίοδο του χρυσού γένους των ανθρώπων έβαλε επόπτες των ανθρώπων τους Δαίμονες, για να εξασφαλίσει την: «Ειρήνη, αιδώ, ευνομίαν, και αφθονίαν δίκης».

Στον Όμηρο και τον Ησίοδο παρουσιάζεται ως θεότητα. Ήταν μια από τις Ώρες και μητέρα της ήταν η Θέμις και αδερφές της η Ευνομία, η Δίκη, η Ειρήνη και η Νέμεση. Ήταν μητέρα της Σωφροσύνης, τροφός της Αθηνάς και σύνεδρος του Δία. Η Αιδώς λατρευόταν σ` ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο. Στην Αθήνα, στην αγορά της Ακρόπολης, υπήρχε βωμός της και έξω από τη Σπάρτη βρισκόταν το άγαλμά της. Σύμφωνα με τη μυθολογία το έστησε εκεί ο Ικάριος, ο πατέρας της Πηνελόπης, γιατί η κόρη του σκέπασε σ` εκείνο το σημείο το πρόσωπό της από ντροπή, επειδή προτίμησε να φύγει από κοντά του, ακολουθώντας τον άνδρα της Οδυσσέα.

Μετά τον γάμο του ζεύγους, ο Ικάριος ικέτευε την κόρη του να μείνει με τον άντρα της στη Σπάρτη, αλλά ο τελευταίος της ζήτησε να διαλέξει ανάμεσα στον πατέρα της και σε εκείνον, που θα έφευγε για την Ιθάκη. Η αιδώς ήταν η προσωποποίηση του αισθήματος που ένιωσε η Πηνελόπη. Η έκφραση αυτή εντοπίζεται σε παραινετικά κυρίως συμφραζόμενα της Ιλιάδας και διατυπώνεται με σκοπό να δημιουργήσει στους πολεμιστές το αίσθημα ότι θα μπορούσαν να στιγματιστούν δημόσια, αν υποχωρήσουν και δεν παραμείνουν πολεμώντας στο πεδίο της μάχης. Επειδή οι ήρωες είναι πάνω απ᾽ όλα άνθρωποι, που προτιμούν τα αγαθά της ειρήνης από τον πόλεμο, χρειάζονται στις κρίσιμες στιγμές την αιδώ, ώστε να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της μάχιμης περίστασης.

Στην Ιλιάδα του Ομήρου συναντούμε τους ήρωες και των δύο στρατοπέδων, να κυριαρχείται η όλη τους μέριμνα από την αποφυγή της Ντροπής, να μην πράξουν κάτι για το οποίο θα ντρέπονται. «Γιατί τους κρατούσε η ντροπή και ο φόβος και φωνάζοντας ψύχωναν ο ένας τον άλλο, και προ παντός ο Νέστωρ ο Γερήνιος πάλι, ο φύλακας των Αχαιών… είπε: Φίλοι μου, φανείτε γενναίοι και ντραπείτε τους άλλους» (Ιλιάδα Ραψ. Ο. 657). Σε άλλο σημείο της Ιλιάδας ο Νέστωρ υποδεικνύει στον Διομήδη ν’ αποφύγει εκείνη τη στιγμή τον Έκτορα, γιατί όλα έδειχναν την θεϊκή υποστήριξη προς αυτόν. Και ο γενναίος Διομήδης μόνο στην ιδέα να χαρακτηρισθεί δειλός, τον πιάνει κρύος ιδρώτας της Αιδούς! «Καλύτερα να με σκεπάσει η γη παρά να δώσω το δικαίωμα στον Έκτορα να πει πως τον φοβήθηκα κι έφυγα» (Ιλιάδα Ραψ.Θ΄ 146)

Έτσι, στην όγδοη ραψωδία της Ιλιάδας, καθώς οι Τρώες έχουν εισορμήσει απειλητικά στο στρατόπεδο των πανικοβλημένων Αχαιών και ο Έκτορας απειλεί να κάψει τα καράβια τους, ο Αγαμέμνονας επιχειρεί να αναπτερώσει το ηθικό των στρατιωτών του επικρίνοντάς τους (Θ 228-235):  «Ντροπή [αιδώς], Αργείοι, ρεζίληδες, ομορφονιοί! Πού πήγαν οι καυχησιές σας, όταν λέγαμε πως είμαστε πολύ γενναίοι, αυτές που διαλαλούσατε στη Λήμνο, καυχησιάρηδες, την ώρα που τρώγατε κρέατα πολλά βοδιών που έχουν κέρατα ολόρθα, και πίνατε κρατήρες γεμάτους ως επάνω από κρασί, πως ο καθένας σας στον πόλεμο θα σταθεί αντίκρυ σε εκατό και διακόσιους Τρώες. Τώρα δεν μπορούμε να τα βάλουμε ούτε με έναν, τον Έκτορα, που γρήγορα θα κάψει τα καράβια μας με καυτερή φωτιά».Ο Αίας ο Τελαμώνιος απευθυνόμενος στους Αχαιούς λέει: «Αγαπητοί μου, φανείτε άνδρες και βάλτε την ντροπή μέσα σας, κι ας ντρέπεστε ο ένας τον άλλον στις σκληρές μάχες. Και μεταξύ των ανδρών που νοιώθουν ντροπή, οι περισσότεροι είναι ζωντανοί παρά σκοτωμένοι, όταν όμως φεύγουν, ούτε δόξα ξεφυτρώνει γι’ αυτούς ούτε καμία προστασία».

Εξ άλλου αυτός ο πόλεμος ο Τρωικός ως αιτία είχε και αφορμή την Αιδώ όλων των Αχαιών λόγω της προσβλητικής συμπεριφοράς του Τρώα πρίγκηπα Πάρη. Στην έκτη ραψωδία της Ιλιάδας ο Έκτορας, υποκινούμενος από το αίσθημα της αιδούς αρνείται να υπακούσει στις φρόνιμες συμβουλές της γυναίκας του Ανδρομάχης, που τον προτρέπει (Ζ 407-439), στο όνομα του παιδιού τους και της συζυγικής τους σχέσης, να μην αντιμετωπίσει τους Αχαιούς και τον Αχιλλέα έξω από τα τείχη της Τροίας αλλά μέσα, πάνω στις επάλξεις του κάστρου μαζί με τους συμπολεμιστές του. Όμως, για τον Έκτορα η υπεράσπιση της πόλης του σημαίνει να θυσιαστεί πολεμώντας γενναία στην εμπροσθοφυλακή της μάχης, έξω από τα τείχη της Τροίας, γιατί μόνον έτσι θα κερδίσει μεγάλη δόξα.  Ο Έκτορας, κατανοώντας τον πόνο της γυναίκας του, υποστηρίζει κατ᾽ αρχάς ότι το συναίσθημα της αιδούς απέναντι στον λαό του, ο οποίος θα μπορούσε να τον θεωρήσει δειλό (κακόν), τον υποχρεώνει να μην υπακούσει στα λόγια της.  Όλα τ᾽ άλλα, λέει στη γυναίκα του, είναι για τους κακούς (Ζ 441-446):  «Κι εγώ, γυναίκα, τα συλλογίζομαι όλα τούτα, μα ντρέπομαι [αἰδέομαι] φοβερά τους Τρώες και τις Τρωαδίτισσες με τα συρτά φορέματα, να γυρέψω να φύγω μακριά από τον πόλεμο σαν δειλός, Ούτε η ψυχή μου το λέει, γιατί έμαθα να είμαι γενναίος και να πολεμώ πάντα μέσα στους πρώτους ανάμεσα στους Τρώες, κερδίζοντας μεγάλη
δόξα για τον πατέρα μου και για μένα τον ίδιο».

Η απουσία της αιδούς συνεπάγεται τη δικαιολογημένη αποδοκιμασία των άλλων, που παίρνει συχνά τη μορφή του θυμού ή της αγανάκτησης και δηλώνεται ως νέμεσις. Η ρηματική ενέργεια της νεμέσεως δηλώνεται με το ρήμα νεμεσσάω< οργίζομαι, θυμώνω>. Ενώ η αιδώς αποτρέπει κατά κύριο λόγο κάποιον από το να ενεργήσει ανάρμοστα σε μια συγκεκριμένη περίσταση, η νέμεσις τον παροτρύνει να προσβάλει όσους στερούνται την αιδώ. Όταν, αντίθετα, κάποιος αισθάνεται ότι με τις ανάρμοστες πράξεις του ενδέχεται να υποκινήσει την οργή (τη νέμεσιν) των άλλων προς το πρόσωπό του, τότε διαθέτει αξιοπρέπεια, φιλότιμο, αιδώ. Έτσι, η νέμεσις των άλλων προκαλεί την αιδώ. Η σχέση αιδούς και νεμέσεως είναι συμπληρωματική, γι᾽ αυτό και συχνά στο έπος εμφανίζονται μαζί.

Ο Ποσειδώνας, όπως προηγουμένως ο Αγαμέμνονας, επιχειρεί να δώσει κουράγιο στους πανικοβλημένους Αχαιούς, καλώντας τους να συναισθανθούν αιδώ και νέμεση (Ν 121-124): {Μόνο βάλτε καθένας σας ντροπή [αιδώ] και φιλότιμο [νέμεση] μέσα σας, γιατί μεγάλη μάχη έχει σηκωθεί κιόλας. Ο βροντόφωνος Έκτορας πολεμά τώρα πια κοντά στα καράβια μας, όλος δύναμη, και έσπασε πόρτες και το μεγάλο σύρτη. } Το νεοελληνικό «φιλότιμο» στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει ότι οι πολεμιστές οφείλουν στις κρίσιμες στιγμές να συναισθάνονται ότι θα κατηγορηθούν δειλοί, αν δεν ανταποκριθούν στις επιταγές της μάχης. Εξάλλου, τη νέμεση των συμπολεμιστών του φοβάται σε μια στιγμή αδυναμίας ο Μενέλαος, όταν, πάνω από το σώμα του νεκρού Πάτροκλου και υπό την άμεση απειλή του Έκτορα, διχάζεται ανάμεσα σε δύο επιλογές (Ρ 91-95): {Αλίμονο σε μένα, αν αφήσω τα όμορφα όπλα και τον Πάτροκλο, που κείτεται εδώ για τη δική μου την τιμή, φοβούμαι μήπως κανένας από τους Δαναούς, αν τύχει και με δει, θυμώσει [νεμεσήσεται] μαζί μου· αν όμως πάλι, έτσι μόνος που είμαι, πολεμήσω με τον Έκτορα και με τους Τρώες από ντροπή [αἰδεσθείς], μήπως με περικυκλώσουν εμένα τον ένα πολλοί.}

Ο ήρωας καλείται στην προκειμένη περίπτωση να διαλέξει ένα από τα δύο: ή να εγκαταλείψει τα όπλα και το σώμα του Πάτροκλου κινδυνεύοντας να δεχθεί την οργή των συμπολεμιστών του (τη νέμεση)· ή από ντροπή προς τους Αχαιούς (αἰδεσθείς) να μείνει στο πεδίο της μάχης, με κίνδυνο όμως να χάσει τη ζωή του. Η αιδώς κατά κάποιον τρόπο επιδιώκει να ματαιώσει τη νέμεση, η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση θα μπορούσε να είναι απόλυτα δικαιολογημένη, εφόσον ο νεκρός Πάτροκλος θυσιάστηκε για την τιμή του Μενελάου. Επομένως, η αιδώς δεν αποτελεί μόνο κίνητρο για να εμπλακεί ο πολεμιστής στη μάχη, αλλά είναι και αφορμή υπεράσπισης της τιμής των φίλων του.

Νέμεσις  Επειδή η αιδώς μέσω της νεμέσεως λειτουργεί ανασταλτικά στην ανεξέλεγκτη δράση, συνδυάζεται συχνά με αισθήματα, όπως είναι: η έκπληξη, ο θαυμασμός, ο σεβασμός που εμπνέει τον φόβο προς κάποιον ανώτερο, η συμπάθεια ή ο οίκτος, και ο έλεος, κυρίως προς τους «ξένους» και τους ικέτες, που βρίσκονται σε ανίσχυρη θέση και χρειάζονται βοήθεια. Η αιδώς αποτρέπει τον ισχυρό (οικοδεσπότη ή ικετευόμενο) από το να βλάψει τον ανυπεράσπιστο (ξένο ή ικέτη του)· διαφορετικά ενδέχεται η αφιλόξενη ή ανελέητη συμπεριφορά του να αποκαλυφθεί δημόσια, υποκινώντας την εκδίκηση των θεών. Ο ικέτης από την άλλη μεριά, προκαλεί τον δυνατό να θεωρήσει, συνειδητοποιώντας την αξιοθρήνητη κατάσταση του άλλου (ξένου ή ικέτη), ότι τα ξένα βάσανα θα μπορούσαν να αφορούν και δικούς του, ή να γίνουν και δικά του. Έτσι, αιδώς και έλεος, στα συμφραζόμενα της ξενίας ή/και της ικεσίας, συνιστούν αφορμές για συναισθητική σύγκλιση ανάμεσα στον ξένο/ικέτη και στον ξενιστή/ικετευόμενο – σχέση που, με τα παρεπόμενα ενδεχόμενα της προσφοράς φαγητού, των δώρων/λύτρων και του ύπνου, αποτελεί μια μορφή φιλότητος.

Στον πόλεμο της Ιλιάδας όλες οι ικετευτικές εκκλήσεις για αιδώ και έλεος των ανυπεράσπιστων ικετών αντιπάλων (που ανήκουν όλοι στην παράταξη των Τρώων) απορρίπτονται, μαζί με τα προσφερόμενα άποινα, από τους ικετευόμενους, οι οποίοι εξοντώνουν τα ανυπεράσπιστα θύματά τους με ανελέητο τρόπο. Στην αρχή του έπους, ενώ όλοι οι Αχαιοί ζητούν από τον Αγαμέμνονα να σεβαστεί (αἰδεῖσθαι, Α 23) τον γέροντα ιερέα Χρύση και τα αμέτρητα λύτρα που προσφέρει για να πάρει πίσω την κόρη του, ο βασιλιάς των Αχαιών διώχνει τον σεβάσμιο γέροντα ικέτη απειλώντας τον με θάνατο. Στον επίλογο της Ιλιάδας το προηγούμενο αρνητικό σκηνικό αντιστρέφεται. Εξάλλου, η απώλεια της αιδούς και του ελέους εκ μέρους του Αχιλλέα υποκινεί τη λύτρωση του ατιμασμένου νεκρού Έκτορα.

Πρώτα ο Απόλλωνας, διαμαρτυρόμενος στους ολυμπίους, κατηγορεί τον Αχιλλέα για τον «αναιδή» και ανελέητο τρόπο με τον οποίο προσβάλλει το σώμα του αντιπάλου του, λέγοντας (Ω 44-45): {Έτσι ο Αχιλλέας την έχασε τη συμπόνια [ἔλεον] μέσα του, και ούτε νιώθει ντροπή [αἰδώς], που πολύ ζημιώνει ή ωφελεί τους ανθρώπους.} Λίγο μετά, όταν ο Πρίαμος ικετεύει τον Αχιλλέα να του επιστρέψει τον μονάκριβο, νεκρό του γιο, τον καλεί να σεβαστεί τους θεούς αλλά και, φέρνοντας στη θύμησή του τον δικό του πατέρα Πηλέα, να λυπηθεί τον γέροντα βασιλιά (Ω 503-506): {Όμως σεβάσου [αἰδεῖο] τους θεούς, Αχιλλέα· θυμήσου τον πατέρα σου και λυπήσου [ἐλέησον] εμένα· εγώ είμαι πιο αξιολύπητος [ἐλεεινότερος]· βάσταξα πράγματα, που κανένας άλλος θνητός πάνω στη γη δεν τα βάσταξε ως τώρα, να φέρω στο στόμα μου τα χέρια του ανθρώπου που σκότωσε τα παιδιά μου.}

Γενικότερα, η αιδώς συντηρεί κάθε είδους φιλότητα (κοινωνική, ακόμη και ερωτική). Η έλλειψη της αιδούς οδηγεί κάποιο πρόσωπο στην ύβρη αλαζονική συμπεριφορά, που, καθώς υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια, προσβάλλει την τιμή των άλλων. Η αιδώς είναι μια πολύπλευρη ηθική έννοια που νοείται ως αίσθημα ντροπής, ως αίσθημα προφύλαξης της τιμής του ατόμου μέσα από τον σεβασμό για τον εαυτό του, και ως σεβασμός προς τους άλλους ανθρώπους.

Η αιδώς ήταν ένας εσωτερικός μηχανισμός που συγκρατούσε τον άνθρωπο ώστε να μην κάνει το κακό, προκαλούσε συναισθήματα φόβου και ντροπής μπροστά στην προοπτική να κάνει κάτι σε βάρος των άλλων. Το άτομο συναισθανόμενο ντροπή για τις πράξεις του, που παρεκκλίνουν από τα κοινωνικώς αποδεκτά πρότυπα, διαφυλάττει την τιμή και την αξιοπρέπειά του, ενώ παράλληλα εκφράζει μέσω αυτού του αισθήματος και το σεβασμό για τους συνανθρώπους του. Ο σεβασμός προς τους άλλους σημαίνει τόσο την εκτίμηση για τη γνώμη που σχηματίζει ο άλλος άνθρωπος, όσο και την αποφυγή προσβολής ή ενόχλησης του άλλου.

Αιδώς – θα λέγαμε τελικά – είναι η ηθική συνείδηση και το ηθικό συναίσθημα, είναι η κυρίαρχη τιμωρός δύναμη όλων των γενναίων ανδρών.  Ένας πανάρχαιος άγραφος Νόμος των Ελλήνων, στον οποίον πειθαρχούσαν αγογγύστως όλοι εκείνοι που ένοιωθαν υπεύθυνα άτομα, υπεύθυνοι ηγέτες, άξιοι προς μίμηση.

Ο Αριστοτέλης και η ολιγοφιλία στις χαρές και τις λύπες

Ολοκληρώνοντας το ένατο βιβλίο από τα «Ηθικά Νικομάχεια» ο Αριστοτέλης αναρωτιέται αν είναι προτιμότερο να έχει κανείς πολλούς ή λίγους φίλους: «Άραγε λοιπόν πρέπει κανείς να κάνει όσο γίνεται περισσότερους φίλους ή μήπως, όπως θεωρείται σωστός ο λόγος που ειπώθηκε για τη φιλία από φιλοξενία, πως “ούτε πολύξενος, μα ούτε πάλι και άξενος να είσαι πρέπει”, έτσι και στην περίπτωση της φιλίας ταιριάζει μήτε άφιλος να είναι κανείς, αλλά ούτε πάλι και υπερβολικά πολύφιλος;» (1170b 10, 23-26).
 
Εξετάζοντας αρχικά την ευτελή κατηγορία της φιλίας που βασίζεται στο όφελος συμπεραίνει ότι οι πολλοί φίλοι αυτού του είδους αποτελούν περισσότερο βάρος παρά πλεονέκτημα: «Είναι, πράγματι, πολύ κουραστικό να έχει κανείς να ανταποδώσει σε πολλούς τις υπηρεσίες που έλαβε από εκείνους, και ούτε είναι αρκετή μια ζωή για να κάνει κανείς αυτό το πράγμα» (1170b 10, 27-28).
 
Οι φιλίες που βασίζονται στην ωφέλεια εκλαμβάνονται περισσότερο σαν χρέος που πρέπει να ξεπληρωθεί παρά ως συντροφικότητα που συμβάλλει στην ψυχική ισορροπία. Οι άνθρωποι που μπορούν να μεσολαβήσουν προσφέροντας υπηρεσίες (ωφέλειες) είναι βέβαιο ότι θα απαιτήσουν το ίδιο σε περίπτωση που (με τη σειρά τους) χρειάζονται βοήθεια. Μια τέτοια ωφελιμιστική εκδοχή στις σχέσεις είναι καταδικασμένη στην επιφάνεια, συνθήκη εκ διαμέτρου αντίθετη με την αληθινή φιλία που ορίζεται από τη διεισδυτικότητα της άδολης συναισθηματικής ανταλλαγής.
 
Μοιραία, όταν κάποιος χρωστάει σε πολλούς, οφείλει και να τους συνδράμει. Αλλιώς είναι αχάριστος και αγνώμων: «Φίλοι λοιπόν που ο αριθμός τους είναι μεγαλύτερος από αυτόν που είναι ικανοποιητικός για την εξυπηρέτηση των αναγκών της ζωής μας είναι περιττοί και αποτελούν εμπόδιο για μια (ηθικά) όμορφη ζωή· άρα δεν τους χρειαζόμαστε» (1170b 10, 29-31).
 
Όμως, και οι φίλοι που επιλέγονται με το κριτήριο της ρηχής ευχαρίστησης δε θα μπορούσαν να έχουν διαφορετική αντιμετώπιση: «Και οι φίλοι που τους διαλέγουμε για την ευχαρίστηση είναι αρκετό να είναι λίγοι – ακριβώς όπως το καρύκευμα στο φαγητό μας» (1170b 10, 31-32). Η ευχαρίστηση που μπορεί να προκληθεί με βάση το επιφανειακό χιούμορ ή τον εύκολο έπαινο ή (ακόμη) και την ανέμελη (πλην ανούσια) κουβέντα είναι αδύνατο να συγκριθεί με το ύψος της εκ βαθέων φιλίας που ολοκληρώνει συναισθηματικά τον άνθρωπο. Θα έλεγε κανείς ότι από ένα σημείο και μετά όχι μόνο χάνει το νόημά της, αλλά γίνεται περισσότερο κουραστική.
 
Η πληθώρα των ανθρώπων που προσφέρουν τέτοια ευχαρίστηση (από ένα σημείο και μετά) μετατρέπεται σε βάρος που θα ήθελε να αποφύγει κανείς. Τέτοιες φιλίες δεν μπορούν να έχουν ούτε ποιότητα ούτε διάρκεια. Τα εξ’ αρχής στενά περιθώρια που τίθενται στη συναναστροφή σηματοδοτούν και το περιορισμένο εύρος που μπορούν να έχουν τόσο σε ανθρώπους, όσο και στο χρόνο που μπορεί να τους διατεθεί. Αν τα (έτσι κι αλλιώς στενά) όρια ξεπεραστούν, αρχίζουν οι δικαιολογίες προκειμένου να τηρηθούν οι αποστάσεις με κομψό τρόπο. Η διαρκής, όμως, διαχείριση τέτοιων καταστάσεων (λόγω του μεγάλου αριθμού των φίλων αυτού του είδους) είναι διαδικασία δυσάρεστη κι ενδέχεται να επιφέρει και παρεξηγήσεις.
 
Αλλά και στην περίπτωση της αληθινής φιλίας ο Αριστοτέλης δεν τάσσεται υπέρ του μεγάλου αριθμού των φίλων θέτοντας και πάλι όρια με τρόπο ανάλογο της πόλης, που πρέπει να έχει (επίσης) όρια στο μέγεθος του πληθυσμού της: «Στην περίπτωση τώρα των ενάρετων φίλων: πρέπει αυτοί να είναι πολύ μεγάλου αριθμού ή μήπως υπάρχει κάποιο όριο και στον αριθμό των φίλων όπως και στον αριθμό των μελών μιας πόλης; Γιατί ούτε με δέκα ανθρώπους μπορεί να γίνει μια πόλη, αλλά ούτε και με δέκα μυριάδες ανθρώπων δεν είναι πια πόλη: το πόσοι πρέπει να είναι δε δηλώνεται, πάντως, με έναν συγκεκριμένο αριθμό, αλλά με έναν αριθμό που πέφτει ανάμεσα σε συγκεκριμένα όρια» (1170b 10, 32-37).
 
Κι εδώ, βέβαια, δεν πρωτεύει το πλαίσιο της εποχής που καθιστά αδιανόητη την πόλη των δέκα μυριάδων (100.000) κατοίκων, αλλά η αριστοτελική αντίληψη για την ενάρετη φιλία που καθίσταται, επίσης, μέσα σε όρια, καθώς η υπερβολή και η έλλειψη φθείρουν το σωστό και σ’ αυτή την περίπτωση. Είναι αδύνατο να έχει κανείς υπερβολικό αριθμό φίλων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορεί να προσδιοριστεί ο ακριβής τους αριθμός σαν να επρόκειτο για κάτι απολύτως μετρήσιμο.
 
Το κριτήριο που τίθεται είναι η αντοχή του καθενός σε μια πολυάνθρωπη συμβίωση: «Και στην περίπτωση των φίλων λοιπόν υπάρχει ένας συγκεκριμένος αριθμός – ίσως ο μεγαλύτερος δυνατός αριθμός ατόμων με τα οποία θα μπορούσε κανείς να συμβιώνει (γιατί αυτό είχαμε θεωρήσει ότι είναι το κατεξοχήν γνώρισμα της φιλίας)» (1171a 10, 1-3).
 
Με δεδομένο ότι η φιλία τίθεται ως μορφή συμβίωσης που προϋποθέτει την ύψιστη μοιρασιά είναι σαφές ότι δεν μπορεί να συμβεί με πολλούς ανθρώπους: «Ότι όμως είναι αδύνατο να συμβιώνει κανείς με πολλούς και να μοιράζει σε όλους αυτούς τον εαυτό του, αυτό είναι βέβαια ολοφάνερο. Αλλά και εκείνοι πρέπει, επίσης, να είναι φίλοι μεταξύ τους, αν πρόκειται να περνούν όλοι μαζί τις ώρες και τις μέρες τους· αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο να συμβαίνει μεταξύ πολλών ανθρώπων» (1171a 10, 3-7).
 
Ο συσχετισμός της ενάρετης φιλίας με τον έρωτα επιβεβαιώνει την αδυναμία του πολυάριθμου: «Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορεί κανείς να είναι ερωτευμένος με περισσότερα άτομα: ο έρωτας είναι, λέει, μια υπερβολή φιλίας, αυτό όμως προϋποθέτει ένα μόνο πρόσωπο. Και η δυνατή, επομένως, φιλία μόνο με λίγους είναι δυνατή» (1171a 10, 13-15).
 
Κι εδώ, βέβαια, γίνεται λόγος για το βάθος της ειλικρινούς ερωτικής αφοσίωσης που σηματοδοτεί την ύψιστη συναισθηματική πληρότητα κι όχι την επιφανειακή σωματική έλξη που ταυτίζεται με την πρόσκαιρη ευχαρίστηση. Θα έλεγε κανείς ότι η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο καταστάσεις είναι αντίστοιχες με την εκ βαθέων φιλία που αντιπαρατίθεται με εκείνη της επιδερμικής ευχαρίστησης.
Με τον ίδιο τρόπο που αδυνατεί κάποιος να νιώσει την πιο ολοκληρωμένη μορφή του έρωτα με πολλούς είναι αδύνατο να προσεγγίσει την ενάρετη φιλία με μεγάλο αριθμό ανθρώπων: «Ίσως λοιπόν είναι καλό να μη ζητάει κανείς να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό φίλων, αλλά μόνο τόσους όσοι είναι αρκετοί για τη συμβίωση· γιατί ούτε και θα φαινόταν δυνατό να έχει κανείς μια δυνατή φιλία με πολλούς» (1171a 10, 10-13).
 
Από αυτή την άποψη, εκείνος που αισθάνεται ότι έχει τεράστιο αριθμό φίλων ουσιαστικά δεν έχει κανένα φίλο, αφού (τελικά) αγνοεί την έννοια της φιλίας συγχέοντας τη με τις καθημερινές σχέσεις που δημιουργούνται στο πλαίσιο της πόλης: «Οι άνθρωποι όμως που έχουν πολλούς φίλους και συμπεριφέρονται φιλικά και με οικειότητα προς όλους θεωρούνται πως δεν είναι φίλοι κανενός, παρά μόνο με την έννοια της σχέσης των συμπολιτών μεταξύ τους. Σε επίπεδο σχέσεων των συμπολιτών μεταξύ τους είναι, ασφαλώς, δυνατό να είναι κανείς φίλος με πολλούς αντίθετα, δεν μπορεί κανείς να έχει με πολλούς ανθρώπους τη φιλική σχέση που βασίζεται στην αρετή και στο χαρακτήρα του άλλου» (1171a 10, 18-22).
 
Κι αφού ξεκαθαρίζει το ζήτημα της ποσότητας των φίλων που μπορεί να έχει κανείς, ο Αριστοτέλης περνά στο επόμενο θέμα για διερεύνηση: «Ένα άλλο ερώτημα είναι αν τους φίλους τούς χρειαζόμαστε πιο πολύ στις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μας ή μήπως στις στιγμές της δυστυχίας» (1171a 11, 25-26). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι φίλοι επιζητούνται και στις δύο περιπτώσεις: «Η αλήθεια είναι ότι τους επιζητούμε και στη μια και στην άλλη περίπτωση· γιατί και στις στιγμές της δυστυχίας τους οι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια, αλλά και οι ευτυχισμένοι άνθρωποι έχουν ανάγκη από συντρόφους στη ζωή» (1171a 11, 26-28).
 
Η παρουσία των φίλων στις στιγμές της δυστυχίας (αναμφίβολα) λειτουργεί ανακουφιστικά: «Γιατί είναι μια ανακούφιση για τους στενοχωρημένους ανθρώπους η συμμετοχή των φίλων στον πόνο τους. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς στο σημείο αυτό να αναρωτηθεί αν οι φίλοι είναι σαν να παίρνουν επάνω τους ένα μέρος από το βάρος, ή μήπως δεν πρόκειται περί αυτού, αλλά η παρουσία τους, ευχάριστη από μόνη της, και η σκέψη της συμμετοχής τους στον πόνο είναι που κάνει τη λύπη μικρότερη» (1171a 11, 35-39).
 
Αυτός είναι και ο λόγος που ο πραγματικός φίλος οφείλει να σταθεί στο πλάι του φίλου του σε μια δύσκολη στιγμή: «ταιριάζει ασφαλώς να πηγαίνουμε στις δυστυχίες των φίλων μας πρόθυμα και απρόσκλητοι (δείχνει, πράγματι, αληθινό φίλο το να προσφέρει καλές υπηρεσίες, και μάλιστα σε φίλους που βρίσκονται σε ανάγκη και που δεν το έχουν ζητήσει· γιατί τότε είναι ωραιότερο και πιο ευχάριστο και για τους δύο)» (1171b 11, 23-27).
 
Το ζήτημα, όμως, περιπλέκεται, καθώς εκείνος που βιώνει τη δυστυχία θα ήθελε να προστατέψει τους φίλους του, ώστε να μην τους προξενήσει λύπη με τις δικές του στενοχώριες: «από την άλλη όμως το να αισθανόμαστε το φίλο μας στεναχωρημένο με τις δυστυχίες μας είναι κάτι που μας στεναχωρεί· όλοι, πράγματι, οι άνθρωποι αποφεύγουν να γίνονται πρόξενοι λύπης στους φίλους τους. Αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι με δυνατό αντρικό χαρακτήρα κοιτάζουν πώς να μην κάνουν τους φίλους τους να στεναχωριούνται με τις δικές τους στεναχώριες» (1171b 11, 5-9).
 
Θα έλεγε κανείς ότι τα ειλικρινή συναισθήματα προς τον ενάρετο φίλο είναι που προκαλούν την αντίθετη συμπεριφορά των δύο πλευρών, αφού ο καθένας θέλει να προστατέψει την ευτυχία του άλλου. Ο δυστυχής προσπαθεί να μην επιβαρύνει τους φίλους, αλλά οι φίλοι αναλαμβάνουν από μόνοι τους την πρωτοβουλία να συνδράμουν. Το αμοιβαίο ενδιαφέρον είναι αδύνατο να εκδηλωθεί διαφορετικά. Πράγματι, δε θα ήταν κάποιος αληθινός φίλος αν εγκατέλειπε τον άλλο στις συμφορές, όπως δεν αποτελεί φιλία η απαίτηση να υποφέρουν όλοι επειδή κάποιος υπέστη μια συμφορά. Η αναφορά στο «δυνατό αντρικό χαρακτήρα» έχει να κάνει με το πρότυπο του «καλού και αγαθού» που (φυσικά) έχει να κάνει μόνο με τους άντρες.
 
Η ανακούφιση που λαμβάνει ο δυστυχής από τους φίλους του είναι ένα είδος ευεργεσίας, που (εν τέλει) είναι πρέπον να αποδεχτεί, όσο κι αν θέλει να απομακρύνει τους φίλους του από τη λύπη. Αν τους αποδιώξει υπάρχει κίνδυνος να φανεί ότι φέρεται αλαζονικά. Σε κάθε περίπτωση είναι καλό να αποδέχεται κανείς την ευεργεσία που θα έκανε και ο ίδιος προς τον άλλο σε μια αντίστοιχη στιγμή: «Πρέπει, πάντως, να είναι κανείς προσεκτικός μήπως, απορρίπτοντας τις ευεργεσίες των φίλων του, δημιουργήσει την εντύπωση ότι είναι ένας δυσάρεστος και αντιπαθητικός άνθρωπος· γιατί αυτό συμβαίνει μερικές φορές» (1171b 11, 30-31). Βέβαια, μεταξύ αληθινών φίλων είναι δύσκολο να συμβούν τέτοιου είδους παρεξηγήσεις.
 
Αντίθετα, η πρόσκληση στη χαρά τίθεται χωρίς καμία επιφύλαξη: «Από την άλλη μεριά, η παρουσία των φίλων στις ευτυχισμένες στιγμές μας κάνει ευχάριστη τη γενικότερη πορεία του χρόνου μας, όπως κάνει ευχάριστη και τη σκέψη ότι ευχαριστιούνται και αυτοί με τα δικά μας καλά» (1171b 11, 15-17).
 
Ο Αριστοτέλης θα συμπληρώσει δίνοντας το τελικό συμπέρασμά του: «Για το λόγο αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί σωστό να σπεύδουμε να προσκαλούμε τους φίλους μας στις στιγμές της ευτυχίας μας (γιατί είναι ωραίο πράγμα να έχει κανείς την τάση να ευεργετεί), στις στιγμές όμως της δυστυχίας μας αυτό να το κάνουμε με πολύ δισταγμό (γιατί πρέπει κανείς να μεταδίδει στους άλλους όσο γίνεται λιγότερο τα κακά που του συμβαίνουν· εξού και η φράση “Φτάνει ότι είμαι δυστυχισμένος εγώ”. Προπάντων όμως πρέπει να προσκαλούμε τους φίλους μας όταν με λίγη δική τους όχληση πρόκειται να μας προσφέρουν μεγάλη βοήθεια» (1171b 11, 18-23).
 
Η συνδρομή στη δυστυχία συνδέεται με το αναγκαίο, ενώ η συμμετοχή στη χαρά με το ωραίο: «Στις στιγμές λοιπόν της δυστυχίας η φιλία είναι κάτι το πιο αναγκαίο (γι’ αυτό και στην περίπτωση αυτή είναι απαραίτητοι οι φίλοι που επιλέγονται για το όφελος), είναι όμως κάτι το πιο ωραίο στις στιγμές της ευτυχίας (γι’ αυτό και οι άνθρωποι ψάχνουν να κάνουν φίλους τους τούς ενάρετους ανθρώπους)» (1171a 11, 29-31).
 
Η σύνδεση της συμπαράστασης στις δυστυχίες με το όφελος και της συμμετοχής στην ευτυχία με το ωραίο δεν μπορεί παρά να δίνει ένα προβάδισμα στη δεύτερη. Ίσως, πράγματι, ο φίλος να δείχνει την αρετή του περισσότερο στη χαρά παρά στη λύπη. Γιατί η παρηγοριά στη λύπη εμπεριέχει την ανωτερότητα. Είναι πιο εύκολο να βοηθήσεις κάποιον νιώθοντας ανώτερος ο ίδιος, παρά να βιώσεις τη χαρά του, όταν εκείνος βρίσκεται σε θέση ανωτερότητας. Ο αληθινός φίλος οφείλει να μη ζηλεύει (με την αρνητική έννοια) την ύψιστη χαρά ή την επιτυχία του άλλου. Κι αυτό πολλές φορές δεν αποδεικνύεται ιδιαίτερα εύκολο. Η λύπηση είναι ευκολότερη. Και η παρηγοριά επίσης.
 
Το σίγουρο είναι ότι ο Αριστοτέλης παρουσιάζει τη φιλία ως ύψιστη κοινωνικότητα, δηλαδή (με δεδομένο ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον) ως ύψιστη ολοκλήρωση του ανθρώπου. Η ποιότητα των συμμετεχόντων θα καθορίσει και την ποιότητα της φιλίας που θα συναφθεί. Κι αυτός είναι ο τρόπος που ολοκληρώνει τη διερεύνησή του για το ζήτημα της φιλίας στα «Ηθικά Νικομάχεια»: «Έτσι, η φιλία των κατώτερης ποιότητας ανθρώπων καταλήγει σε κάτι κακό (όντας άνθρωποι ασταθείς μετέχουν από κοινού σε ηθικά κατώτερης ποιότητας πράγματα, και γίνονται κακοί επειδή εξομοιώνονται ο ένας με τον άλλο), ενώ η φιλία των καλών ανθρώπων είναι καλή και συναυξάνεται με τη συχνή συναναστροφή και επικοινωνία τους. Κατά την κοινή, επίσης, αντίληψη γίνονται καλύτεροι χάρη στον τρόπο με τον οποίο ενεργούν, αλλά και με τη βελτιωτική επιρροή που ασκούν ο ένας στον άλλο» (1172a 12, 9-15).
 
Αριστοτέλης: Ηθικά Νικομάχεια