ΜΕΡΟΠΙΔΑ
(πουλί, κουκουβάγια)
Ο «ἂπολις» είναι άνθρωπος κατώτερης ποιότητας ή ον ανώτερο από άνθρωπο (Αριστ., Πολιτικά Α 2.6)
Η Μεροπίδα ήταν κόρη του Εύμηλου, γιου του Μέροπα, από την Κω, αδελφή της Βύσσας και του Άγρωνα. Από τους θεούς τιμούσαν μόνο τη γη, γιατί τους πρόσφερε πλούσιες σοδειές και καλούς καρπούς, δεν συναναστρέφονταν άλλους ανθρώπους και έμεναν αμέτοχοι σε κάθε είδους λατρευτική εκδήλωση προς άλλους θεούς.
Περιφρόνηση έδειχναν κυρίως προς την Αθηνά, την Άρτεμη και τον Ερμή, και γι' αυτό ο αδελφός τους Άγρωνας αρνούνταν κάθε πρόσκληση για συμμετοχή των κοριτσιών σε γιορτές αυτών των θεών. Την πρώτη την αντιπαθούσε, επειδή ήταν γαλανομάτα, ενώ οι αδελφές του είχαν μαύρα, και επειδή αντιπαθούσε και τις κουκουβάγιες με τα λαμπερά μάτια, το πουλί έμβλημα της Αθηνάς. Για τη δεύτερη, την Άρτεμη, έλεγε ότι δεν ήταν δυνατόν να τιμάται μια θεά που τριγυρίζει τις νύχτες στα δάση, και για τον Ερμή απορούσε, επειδή ήταν ένας θεός κλέφτης.
Οι θεοί, θυμωμένοι με τις προσβολές, εμφανίστηκαν στο σπίτι τους, η Αθηνά και η Άρτεμη μεταμορφωμένες σε κοπέλες θνητές κι ο Ερμής σε βοσκό. Αυτός κάλεσε τον Εύμηλο και τον Άγρωνα να παρευρεθούν σε τραπέζι μετά τις θυσίες που θα προσφέρονταν στον βοσκό θεό Ερμή από τους άλλους βοσκούς και οι κοπέλες του σπιτιού να ακολουθήσουν άλλες συνομήλικές τους στο άλσος της Αθηνάς και της Άρτεμης και να πάρουν μέρος σε τελετές προς τιμή των δύο παρθένων θεαινών. Η Μεροπίδα αντέδρασε προσβλητικά στα λόγια του βοσκού και βλαστήμησε τη θεά Αθηνά. Η θεά τότε τη μεταμόρφωσε σε κουκουβάγια και την αδελφή της Βύσσα στο ομώνυμο πουλί, σύμβολο της θεάς Λευκοθέας. Και ο Ερμής μεταμόρφωσε τον Άγρωνα σε χαραδριό, όταν εκείνος του επιτέθηκε με μια σούβλα και τον Εύμηλο σε νυκτοκόρακα, προάγγελο κακών, γιατί διαμαρτυρήθηκε για την τιμωρία των παιδιών του.
Αν δεχτούμε ότι ο μύθος τονίζει την πολιτική ιδιότητα του ανθρώπου και τους κινδύνους που εμπεριέχοντα από μια επιστροφή στη φυσική ζωή, τότε μπορούμε να διαβάσουμε παράλληλα το απόσπασμα από τα Πολιτικά του Αριστοτέλη που αναφέρεται στην πολιτική οντότητα του ανθρώπου (Α 2, 5-6*).
--------------------------------
*Ο άνθρωπος ον πολιτικό
Η κοινωνική οντότητα που προήλθε από τη συνένωση περισσότερων χωριών είναι η πόλη, μια κοινωνική οντότητα τέλεια, που μπορούμε να πούμε ότι πέτυχε τελικά την ύψιστη αυτάρκεια· συγκροτήθηκε για να διασφαλίζει τη ζωή, στην πραγματικότητα όμως υπάρχει για να εξασφαλίζει την καλή ζωή. Η πόλη, επομένως, είναι κάτι που ήρθε στην ύπαρξη εκ φύσεως, όπως ακριβώς και οι πρώτες κοινωνικές οντότητες, αφού αυτή είναι το τέλος εκείνων κι αφού αυτό που λέμε φύση ενός πράγματος δεν είναι παρά η μορφή που αυτό έχει κατά τη στιγμή της τελείωσης, της ολοκλήρωσής του: αυτό δεν λέμε, πράγματι, πως είναι τελικά η φύση του κάθε πράγματος, π.χ. του ανθρώπου, του αλόγου ή του σπιτιού, η μορφή δηλαδή που το κάθε πράγμα έχει όταν ολοκληρωθεί η εξελικτική του πορεία; Επίσης: Ο τελικός λόγος για τον οποίο υπάρχει ένα πράγμα είναι κάτι το έξοχο, και η αυτάρκεια είναι τελικός στόχος και, άρα, κάτι το έξοχο. Όλα αυτά κάνουν φανερό ότι η πόλη ανήκει στην κατηγορία των πραγμάτων που υπάρχουν εκ φύσεως και ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον προορισμένο από τη φύση να ζει σε πόλη (πολιτικὸν ζῷον)· ο δίχως πόλη άνθρωπος (θέλω να πω: ο εκ φύσεως δίχως πόλη άνθρωπος, όχι ο δίχως πόλη από κάποια τυχαία συγκυρία) ή είναι άνθρωπος κατώτερης ποιότητας ή είναι ένα ον ανώτερο από τον άνθρωπο· είναι σαν εκείνον που ο Όμηρος τον στόλισε με τους χαρακτηρισμούς «άνθρωπος δίχως σόι, δίχως νόμους, δίχως σπιτικό»· αυτός ο άνθρωπος, ο δίχως πόλη από τη φύση του, είναι -την ίδια στιγμή- και άνθρωπος που παθιάζεται με τον πόλεμο: είναι σαν ένα απομονωμένο πιόνι στο παιχνίδι των πεσσών.
(Αριστ. Πολιτικά Α 2, 5-6)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου