Οι περισσότεροι θα έχουμε ακούσει ότι τα πάντα είναι αντανακλάσεις μας, καθρέπτες (έσωπτρα) που αντικατοπτρίζουν το ποιοι είμαστε. Πόσο σωστό όμως είναι αυτό;Οι πρώτοι καθρέπτες χρονολογούνται από τα πανάρχαια χρόνια από τη μυθολογία του Νάρκισσου στο νερό μιας λίμνης, ίσως και πριν το 6.000 π.Χ. με τη λείανση του οψιδιανού καθώς και άλλων πετρωμάτων. Ακολούθησαν μετέπειτα άλλοι πολιτισμοί με την χρήση μετάλλων όπως χαλκός, ασήμι, χρυσός, μέχρι τον 19ο αιώνα όπου έχουμε τον πρώτο καθρέφτη όπως τον γνωρίζουμε σήμερα.
Οι καθρέπτες λειτουργούσαν για ναρκισσιστικούς σκοπούς, ίσως και για αυτογνωσιακούς σε ένα βαθμό. Τόσο στον εσωτερισμό όσο και στην ψυχολογία είναι συχνή η αναφορά στο ότι ο εξωτερικός κόσμος, είτε μιλάμε για καταστάσεις είτε για άλλους ανθρώπους και συμπεριφορές λειτουργεί ως καθρέφτης μας. Μας δείχνει δηλαδή μέρη και πλευρές που ήδη έχουμε μέσα μας.
Σε συνδυασμό με την παραδοχή – η οποία κατά τα άλλα έχει πολλαπλά οφέλη ως προς την αντίληψη και διαπίστωση της δύναμης που έχουμε μέσα μας – ότι είμαστε υπεύθυνοι για ό,τι μας συμβαίνει, μπορεί να δημιουργήσει σημαντικά λανθασμένα συμπεράσματα και νέες περιοριστικές πεποιθήσεις, τα οποία σε συνδυασμό, το πιθανότερο είναι να μας πάνε πίσω αντί για μπροστά.
Κι αυτό για έναν πολύ σημαντικό λόγο, διότι δεν εξετάζουμε την κύρια παράμετρο: Ποια είναι η ποιότητα του καθρέφτη μέσα από τον οποίο υποτίθεται βλέπουμε εμάς;
Πηγαίνοντας μπροστά από διάφορους καθρέπτες, συνήθως το είδωλό μας από λίγο ως πολύ διαφέρει. Ο καθρέφτης του σπιτιού μας, του γυμναστηρίου, μιας αίθουσας. Ακόμα και οι διαστρεβλωτικοί καθρέπτες σε ένα λούνα παρκ, άλλοι μας δείχνουν κοντούς και χοντρούς, άλλοι ψηλούς και λιγνούς. Άλλοι είναι καθαροί, άλλοι είναι βρώμικοι, άλλοι είναι φθαρμένοι, άλλοι σπασμένοι, και ούτω καθεξής.
Αντίστοιχα συμβαίνει και με τις καταστάσεις. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλες μεταβλητές που να επηρεάζουν το αποτέλεσμα, άσχετα αν συγχρονικά μετέπειτα η ροή θέλει να μας πάει σε κάποιο συγκεκριμένο μονοπάτι. Το σημαντικότερο όμως είναι το τι συμβαίνει με τις σχέσεις και τους συνανθρώπους.
Όπως οι καθρέπτες ανάλογα την ποιότητα και κατάστασή τους θα διαστρεβλώνουν ή θα αντικατοπτρίζουν αρκετά ρεαλιστικά το είδωλό μας, έτσι και οι άνθρωποι ανάλογα το ποιόν τους, την κατάστασή τους την εν λόγω στιγμή, αλλά και το πόσο δουλεμένοι είναι εσωτερικά, θα αντανακλούν σωστά ή με τρόπο διαστρεβλωτικό τις εσωτερικές μας ποιότητες.
Είναι ακριβώς το ίδιο πανέμορφο μήνυμα που μεταφέρει η ιστορία. “η αληθινή αξία του δαχτυλιδιού”, στην οποία ένας σοφός διδάσκαλος μέσω μιας βιωματικής άσκησης ζωής βοηθάει τον μαθητή να ανακαλύψει την αξία του. Η ιστορία έχει δύο σημαντικά μηνύματα:
Πρώτον, η αξία είναι μέσα στη μοναδικότητά μας και πρέπει εμείς να την ανακαλύψουμε, και δεύτερον, όπως ένας ειδικός μόνο μπορεί να αξιολογήσει την αληθινή αξία ενός πετραδιού, έτσι και ένας άνθρωπος ειδικός και με συγκεκριμένες ποιότητες μπορεί να αναγνωρίσει και να εκτιμήσει την αξία εκείνου που έχει απέναντί του.
Αυτό σημαίνει λοιπόν πως όταν αξιολογούμε τον εαυτό μας, τις πράξεις, τις συμπεριφορές, ακόμα και κάποιες φορές το ποιόν και την αξία μας μέσω του πώς μας συμπεριφέρονται ή τον βαθμό που μας αποδέχονται οι άλλοι, θα πρέπει να θυμόμαστε αυτές τις δύο αρχές. Ότι όλη η ουσία είναι μέσα μας, αλλά κι αν θέλουμε εξωτερική ανατροφοδότηση, θα πρέπει να εξετάσουμε οπωσδήποτε και την παράμετρο της ποιότητας και της κατάστασης που βρίσκεται ο “καθρέπτης” μας. Ακόμα περισσότερο, το επίπεδο από το οποίο μας “βλέπει” ο εν λόγω άνθρωπος, καθώς και το αντιληπτικό του φάσμα, μιας και μπορούμε να δούμε και να κατανοήσουμε μόνο ό,τι είμαστε και υπάρχει ήδη μέσα μας.
Σίγουρα έχουμε μεγαλώσει σε μία συγκριτική κοινωνία. Όμως, καθώς αποκτούμε εμπειρίες και διευρύνεται η αυτογνωσία και η αντιληπτική μας ικανότητα, σιγά σιγά θα έρθουμε στην μεγάλη αλήθεια: Πως το ποιοι είμαστε και τι αξίζουμε, μπορεί να το αντανακλάσει απόλυτα μόνο η εσωτερική μας λίμνη.
Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να είναι ήρεμη, και καθαρή, για να αντικατοπτρίσει τέλεια τον εσωτερικό ουρανό, τα τοπία και τα αστέρια – ποιότητες – αρετές – αξίες – και χαρίσματά μας. Ίσως είναι λοιπόν ώρα να εστιάσουμε τον φακό της συνείδησής μας σιγά σιγά όχι έξω, αλλά μέσα μας, προς την αποδοχή, κάθαρση, θεραπεία, χαρά και ευγνωμοσύνη της μέχρι τώρα ζωής μας, καθώς και σε εκείνη που ξεδιπλώνεται μπροστά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου