Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2018

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΙΣΧΥΛΟΣ - Προμηθεὺς δεσμώτης (907-943)

ΕΞΟΔΟΣ


ΠΡ. ἦ μὴν ἔτι Ζεύς, καίπερ αὐθάδη φρονῶν,
ἔσται ταπεινός, οἷον ἐξαρτύεται
γάμον γαμεῖν, ὃς αὐτὸν ἐκ τυραννίδος
910 θρόνων τ᾽ ἄιστον ἐκβαλεῖ· πατρὸς δ᾽ ἀρὰ
Κρόνου τότ᾽ ἤδη παντελῶς κρανθήσεται,
ἣν ἐκπίτνων ἠρᾶτο δηναιῶν θρόνων.
τοιῶνδε μόχθων ἐκτροπὴν οὐδεὶς θεῶν
δύναιτ᾽ ἂν αὐτῷ πλὴν ἐμοῦ δεῖξαι σαφῶς.
915 ἐγὼ τάδ᾽ οἶδα χᾦ τρόπῳ. πρὸς ταῦτα νῦν
θαρσῶν καθήσθω τοῖς πεδαρσίοις κτύποις
πιστός, τινάσσων τ᾽ ἐν χεροῖν πύρπνουν βέλος.
οὐδὲν γὰρ αὐτῷ ταῦτ᾽ ἐπαρκέσει τὸ μὴ οὐ
πεσεῖν ἀτίμως πτώματ᾽ οὐκ ἀνασχετά·
920 τοῖον παλαιστὴν νῦν παρασκευάζεται
ἐπ᾽ αὐτὸς αὑτῷ, δυσμαχώτατον τέρας·
ὃς δὴ κεραυνοῦ κρείσσον᾽ εὑρήσει φλόγα,
βροντῆς θ᾽ ὑπερβάλλοντα καρτερὸν κτύπον,
θαλασσίαν τε γῆς τινάκτειραν νόσον,
925 τρίαιναν αἰχμὴν τὴν Ποσειδῶνος, σκεδᾷ.
πταίσας δὲ τῷδε πρὸς κακῷ μαθήσεται
ὅσον τό τ᾽ ἄρχειν καὶ τὸ δουλεύειν δίχα.
ΧΟ. σύ θην ἃ χρῄζεις, ταῦτ᾽ ἐπιγλωσσᾷ Διός.
ΠΡ. ἅπερ τελεῖται, πρὸς δ᾽ ἃ βούλομαι λέγω.
930 ΧΟ. καὶ προσδοκᾶν χρὴ δεσπόσειν Ζηνός τινα;
ΠΡ. καὶ τῶνδέ γ᾽ ἕξει δυσλοφωτέρους πόνους.
ΧΟ. πῶς οὐχὶ ταρβεῖς τοιάδ᾽ ἐκρίπτων ἔπη;
ΠΡ. τί δ᾽ ἂν φοβοίμην ᾧ θανεῖν οὐ μόρσιμον;
ΧΟ. ἀλλ᾽ ἆθλον ἄν σοι τοῦδ᾽ ἔτ᾽ ἀλγίω πόροι.
935 ΠΡ. ὁ δ᾽ οὖν ποείτω· πάντα προσδοκητά μοι.
ΧΟ. οἱ προσκυνοῦντες τὴν Ἀδράστειαν σοφοί.
ΠΡ. σέβου, προσεύχου, θῶπτε τὸν κρατοῦντ᾽ ἀεί.
ἐμοὶ δ᾽ ἔλασσον Ζηνὸς ἢ μηδὲν μέλει.
δράτω, κρατείτω τόνδε τὸν βραχὺν χρόνον
940 ὅπως θέλει· δαρὸν γὰρ οὐκ ἄρξει θεοῖς.
ἀλλ᾽ εἰσορῶ γὰρ τόνδε τὸν Διὸς τρόχιν,
τὸν τοῦ τυράννου τοῦ νέου διάκονον·
πάντως τι καινὸν ἀγγελῶν ἐλήλυθεν.

***
ΕΞΟΔΟΣ


ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Κι όμως μ᾽ όλη την έπαρση του νου του ο Δίας
θα γίνει ακόμα ταπεινός· γιατί ένα τέτοιο
γάμο ετοιμάζεται να κάμει, που απ᾽ το θρόνο
910 κι απ᾽ την αρχή του ολοάφαντο θενα τον ρίξει·
κι έτσι θα πιάσει ολότελα τότε η κατάρα
που του ᾽δινε ο πατέρας του ο Κρόνος, όταν
γκρεμνίζονταν απ᾽ τους πανάρχαιούς του θρόνους.
Μα πώς να στρέψει τέτοια συμφορά, κανένας
δε θα είχε άλλος θεός άσφαλτα να του δείξει
έξω από με· μόν᾽ εγώ ξέρω πώς και πότε.
Μα τώρα ας κάθεται άγνοιαστος και θαρρεμένος
στους ψηλόβροντους χτύπους του και μες στα χέρια
τινάζοντας τα πύρινα τ᾽ αστροπελέκια·
όμως καθόλου αυτά δε θενα τον γλιτώσουν
απ᾽ το άτιμο το πέσιμο στην καταφρόνια·
920 γιατί ετοιμάζει τώρα ο ίδιος του εαυτού του
αντίπαλο απολέμητο, τέρας αντρείας,
που πιο καλή απ᾽ τον κεραυνό θενά ᾽βρει φλόγα,
κι ανώτερο από τη βροντή τρομερό χτύπο,
και που στάχτη θα κάμει και του Ποσειδώνα
την κοσμοσείστρα τρίαινα, σύνεργο ολέθρου.
Μα όταν πέσει σ᾽ αυτή τη συμφορά, θα μάθει
πως άλλο να ᾽ν᾽ κανείς αφέντης κι άλλο δούλος.
ΧΟΡΟΣ
Τί σε συμφέρει κακομελετάς του Δία.
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Όσα θα γίνουν κι όσα επιθυμώ προλέγω.
ΧΟΡΟΣ
930 Κι είναι να ελπίζεις πως ποτέ θα πέσει ο Δίας;
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Κι άλλα πιο αβάσταχτ᾽ απ᾽ αυτά κακά θα πάθει.
ΧΟΡΟΣ
Και δε φοβάσαι εσύ να πετάς τέτοια λόγια;
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Τί να φοβούμαι, αφού δεν μπορεί να πεθάνω;
ΧΟΡΟΣ
Μα ίσως και σ᾽ άλλους πιο σκληρούς σε ρίξει μόχτους.
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Ό,τι έχει ας κάμει, κι όλα εγώ τα περιμένω.
ΧΟΡΟΣ
Είναι σοφοί, μπρος στην Αδράστεια όσοι σκύβουν.
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Σέβου, προσκύνα, χάιδευε πάντα σου εκείνον
που κρατά την αρχή· μα εγώ το Δία πιο λίγο
ψηφώ κι απ᾽ το μηδέν· ας κυβερνά κι ας κάνει
940 της κεφαλής του, όσος καιρός του μένει ακόμα·
γιατί δε θα ᾽ναι των θεών κύριος για πάντα.
Μα βλέπω τώρα αυτό του Δία τον ταχυδρόμο,
του νέου του βασιλιά τον πρόθυμο υπηρέτη,
που κάποιο βέβαια μήνυμα θα ήρθε να φέρει.

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Μέσα από την Υψηλή Στρατηγική των αντιπάλων κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο
 
Εισαγωγή
 
Θεωρώ σκόπιμο και απαραίτητο πριν εισέλθουμε στην ανάλυση του θέματος να ασχοληθούμε δι΄ ολίγων με τον Θουκυδίδη και το έργο του, την μεγάλη, πολυσχιδή αυτή προσωπικότητα, τον ιστορικό που εξιστόρησε τα του Πελοποννησιακού πολέμου και που τόση αίγλη και αναγνώριση έχει από τους μεταγενέστερους ιστορικούς, αναλυτές, φιλοσόφους κ.α.
 
Το έργο του Θουκυδίδη είναι μνημειώδες και αυτό δεν είναι ένα αυθαίρετο συμπέρασμα δικό μας, αλλά προκύπτει από τη διαχρονική, με διαρκώς εντεινόμενη συχνότητα στην εποχή μας, αναγνώριση από σημαντικούς ιστορικούς, φιλοσόφους, στρατηγικούς αναλυτές, πολιτικούς και στρατιωτικούς. Θα δανεισθούμε ορισμένες απόψεις για τον Θουκυδίδη από το έργο του πρέσβεως Β. Θεοδωρόπουλου «Ιστορικός στην υπηρεσία της ζωής- ο Θουκυδίδης».
 
«Ο Θουκυδίδης επικεντρώνεται στο πολιτικό «είναι», για να διαπιστώσει πως ορισμένα χαρακτηριστικά πολιτικής συμπεριφοράς είναι σύμφυτα με την ανθρώπινη φύση.
 
Το έργο του Θουκυδίδη έχει χαρακτήρα παιδευτικό, για όποιον θέλει να σκεφθεί και να διδαχθεί από το σπαρακτικό παρελθόν που εξιστορεί.
 
Ο Θουκυδίδης είναι ο ιστορικός που τέθηκε με το έργο του στην υπηρεσία της ζωής, υπηρεσία που εξακολουθεί να προσφέρει μέχρι σήμερα, για να συμπληρώσω ότι σήμερα η υπηρεσίες του είναι πολυτιμότερες, ή τουλάχιστον έχουν αναγνωρισθεί πολύ περισσότερο και από περισσότερους από το παρελθόν».[1]
 
Στην παρούσα εισήγηση θα καταβληθεί προσπάθεια να διερευνηθεί η συμβολή του Θουκυδίδη στη διαμόρφωση των συγχρόνων Διεθνών Σχέσεων, μέσα από τη συγκριτική μελέτη της στρατηγικής, που εφαρμόσθηκε από τους δύο αντιπάλους, με δεδομένα από τις σύγχρονες ισχύουσες θεωρίες των διεθνών σχέσεων.
 
Θεωρητικά στοιχεία επί των διεθνών σχέσεων
 
Υψηλή στρατηγική είναι η θεωρία ενός κράτους για το πως μπορεί να "προκαλέσει" ασφάλεια για τον εαυτό του.[2] Σε κάθε περίπτωση στην εποχή μας ο όρος «υψηλή στρατηγική» χρησιμοποιείται για να συμπεριλάβει όλα τα διαθέσιμα μέσα (στρατιωτικά, οικονομικά, διπλωματικά κ.λπ.) που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα κράτος για να επιτύχει τους μακροπρόθεσμους πολιτικούς του σκοπούς, ενόψει πραγματικής ή πιθανής σύγκρουσης. Η υψηλή στρατηγική δεν αναφέρεται μόνο σε περίοδο πολέμου, αλλά και σε αυτή της ειρήνης.[3]
 
Ως μορφές «υψηλής στρατηγικής» αναφέρονται η «υψηλή στρατηγική εκμηδένισης» και η «υψηλή στρατηγική εξουθένωσης».
 
Σύμφωνα με τις επικρατούσες απόψεις ένας επιτυχημένος σχεδιασμός υψηλής στρατηγικής πρέπει να καλύπτει τις ακόλουθες διαστάσεις\παράγοντες:
 
  • Διάγνωση του διεθνούς περιβάλλοντος για καθορισμό – προσδιορισμό- εκτίμηση των απειλών κατά της εθνικής ασφάλειας, καθώς και οι περιορισμοί και οι ευκαιρίες που το διεθνές περιβάλλον επιβάλλει, ή προκαλεί.[4]
  • Καθορισμός των πολιτικών στόχων που θα επιδιώξει η υψηλή στρατηγική. Αυτό θα πρέπει να γίνει με βάση την προαναφερθείσα εκτίμηση των απειλών, εξεύρεση των ευκαιριών και με γνώμονα και βάση πάντα τα διαθέσιμα μέσα.
  • Καθορισμός του αποτελεσματικότερου συνδυασμού μέσων για την προώθηση των ιεραρχημένων πολιτικών στόχων. Δηλαδή προσαρμογή στόχων-σκοπών προς τα μέσα και το αντίστροφο. Κάτι ανάλογο γίνεται σε αυτό που εμείς οι στρατιωτικού αποκαλούμε επιλογή του προσφορότερου τρόπου ενέργειας, κατά τη διαδικασία εκτιμήσεως καταστάσεως.
  • Προσεκτική διαμόρφωση «της εικόνας» που προβάλλεται \ παρουσιάζεται η υψηλή στρατηγική στο εξωτερικό και στο εσωτερικό. Σκοπός αυτής της διαμορφώσεως της «εικόνας» είναι η κοινωνία και η κρατική υποδομή να υποστηρίζουν απόλυτα την υψηλή αυτή στρατηγική, ενώ συγχρόνως η υψηλή στρατηγική να απολαμβάνει νομιμοποίησης στο εξωτερικό. Πρόκειται για τη λεγόμενη εσωτερική και εξωτερική νομιμοποίηση. 
 
Υψηλή Στρατηγική των Αντιπάλων κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο
 
Ο Πελοποννησιακός πόλεμος συχνά αντιμετωπίζεται ως μία διαμάχη μεταξύ μιας χερσαίας και μιας ναυτικής δύναμης. Αυτό όμως, δεν αντικατοπτρίζει πλήρως την πραγματική κατάσταση, καθώς οι Σπαρτιάτες γρήγορα αντιλήφθηκαν την ανάγκη να αντιπαρατεθούν με ίσους όρους στην ναυτική ισχύ της Αθήνας, κάτι που τελικά κατάφεραν. Έτσι, ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, θεωρείται με μεγαλύτερη ακρίβεια, μία διαμάχη μεταξύ αντιτιθέμενων σχεδιασμών στο επίπεδο της υψηλής στρατηγικής[5]. Η διαπίστωση αυτή οδηγεί και στον προσφορότερο τρόπο για να αναλύσουμε την υψηλή στρατηγική στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Έτσι θα αναλύσουμε, χωριστά, την υψηλή στρατηγική που κάθε αντίπαλος, αναλυτικότερα η Αθήνα, εφήρμοσε στον πόλεμο και εν συνεχεία ή και παράλληλα θα επιδιώξουμε την κρίση- σύγκριση των στρατηγικών που εφαρμόσθηκαν, συγκριτικά, πάντα, με τιε ισχύουσες θεωρίες και απόψεις επί των συγχρόνων διεθνών σχέσεων.
 
Η μέθοδος που θα χρησιμοποιηθεί είναι η ανάλυση της υψηλής στρατηγικής με βάση τα στοιχεία\παράγοντες που προαναφέρθηκαν. [6]
 
Υψηλή Στρατηγική Αθήνας
 
  • Διάγνωση Διεθνούς Περιβάλλοντος, Κατάσταση Ισχύος
 
Το τότε διεθνές περιβάλλον μπορεί να χαρακτηρισθεί, με σύγχρονους όρους ως διπολικό, με επικεφαλής των δύο πόλων την Αθήνα και τη Σπάρτη με μέτρο αναφοράς την ηπειρωτική Ελλάδα , το Αιγαίο και την Ιωνία..[7] Βεβαίως υπήρχαν και δρώντες εκτός του διπολικού αυτού συστήματος, όπως η Θήβα, η Μεγάλη Ελλάδα (Σικελία και κάτω Ιταλία), η Κέρκυρα, οι βασιλιάδες της Μακεδονίας Περδίκας και της Θράκης Σιτάλκης, αλλά και ο μεγάλος βασιλιάς της Περσίας. Τελικά όλοι αυτοί, αναγκαστικά ή ηθελημένα, εντάχθηκαν ή συμμάχησαν σε ένα από τους δύο πόλους.
 
Σύμφωνα με το Θουκυδίδη η κατανομή ισχύος, υπό τη δυναμική της μορφή, έφερνε την ισχύ της Αθήνας να αυξάνεται με ταχύτερο ρυθμό από αυτή της Σπάρτης, η οποία μέχρι τότε κατείχε την ηγεμονία στην Ελλάδα. Αυτό οφειλόταν στη δυναμική νέα Αθηναϊκή αυτοκρατορία, που προέκυψε από την αρχική αθηναϊκή συμμαχία και την αλματώδη οικονομική ανάπτυξη που αυτή έφερε στην Αθήνα, ενώ αντίθετα η ισχύς της Σπάρτης έμενε μάλλον στάσιμη, στη γνωστή κλειστή αγροτική οικονομία.[8] Μιλάμε για το νόμο της «άνισης μεγέθυνσης», που ισχύει στις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις. Η αλυσίδα αυτή της σταδιακής ενίσχυσης της αθηναϊκής αυτοκρατορίας υπήρξε συνέπεια των ορθών στρατηγικών που εφήρμοσε. Θυμίζω ότι με το πέρας των Περσικών πολέμων η Αθήνα άδραξε την ευκαιρία, εκδίωξε τους Πέρσες από τις Μικρασιατικές ακτές και τα νησιά του Αιγαίου.[9]Η ενέργειά της αυτή είχε ως συνέπεια να αναγνωρισθεί η ηγετική θέση της, από πολλές ελληνικές πόλεις. Δημιουργήθηκε έτσι η αθηναϊκή συμμαχία. Παράλληλα έρχεται η επιτυχής στρατηγική του Θεμιστοκλή για την παραπέρα ενίσχυση του ήδη ισχυρού στόλου, και της η άμυνας της Αττικής με κατασκευή-ενίσχυση τείχους –οχυρώσεων.[10] Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες ασφαλείας για την ανάπτυξη εμπορίου και εύρωστης οικονομίας και πλούτου. Η αλυσίδα αυτή είναι: ασφάλεια - επέκταση - εμπόριο - πλούτος - συντήρηση - επέκταση ισχύος- διατήρηση και συνεχής αύξηση υπεροχής.[11]
 
Για την ισχύ της Αθήνας μιλά ο ίδιος ο Περικλής, δια του Θουκυδίδη. Να τι λέει στους συμπατριώτες του: «τους είπε (ο Περικλής), αναφέρει ο Θουκυδίδης, ότι έπρεπε να είναι βέβαιοι για τη νίκη, αφού η πολιτεία, εκτός από τις προσόδους, είχε ετήσιο εισόδημα εξακόσια τάλαντα», ενώ σε άλλο σημείο εξηγεί «ότι υπεύθυνοι για τη συνεχώς αυξανόμενη ισχύ της Αθήνας ήταν οι ίδιοι οι σύμμαχοί της, οι οποίοι επειδή ήταν απρόθυμοι να εκστρατεύουν, προτιμούσαν οι περισσότεροι, αντί να δίνουν πολεμικά πλοία, να πληρώνουν σε χρήμα τις αντίστοιχες δαπάνες. Έτσι ο αθηναϊκός στόλος γινόταν συνεχώς ισχυρότερος, ενώ οι σύμμαχοι όταν επαναστατούσαν, ήταν απροετοίμαστοι, διότι δεν είχαν ούτε στόλο, ούτε ετοιμοπόλεμα πληρώματα».(Α99). Η εξέλιξη αυτή είχε ήδη γίνει αντιληπτή από τους Σπαρτιάτες και κυρίως από τον βασιλιά τους Αρχίδαμο, ο οποίος δήλωσε στην Απέλλα, ότι «ο πόλεμος γίνεται λιγότερο με όπλα και περισσότερο με χρήματα, τα οποία πρέπει να ξοδεύει κανείς για να είναι πιο αποτελεσματική τελική προσπάθεια.»(Α 83). Ο Θουκυδίδης φαίνεται ότι αντιλαμβάνεται πλήρως τη σχέση μεταξύ πλούτου και ισχύος. Με αυτή την έννοια θα πρέπει να θεωρηθεί ως ο πρωτοπόρος της μακράς παράδοσης η οποία, στα πλαίσια του πολιτικού ρεαλισμού έδωσε την απαιτούμενη βαρύτητα στη οικονομικά θεμέλια της κρατικής ισχύος
 
Συμπερασματικά η υπεροχή της Αθήνας με την έναρξη του πολέμου ήταν αναμφισβήτητη και στηριζόταν στο ναυτικό, την οικονομική ισχύ και την αυτοκρατορία της.[12]
 
  • Πολιτικοί Σκοποί(Στόχοι-Εθνικά Συμφέροντα)
 
O κύριος πολιτικός σκοπός του πολέμου για την Αθήνα ήταν φαινομενικά απλός. Η διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης, αυτού που λέμε status quo. Όσο όμως και απλός και εάν φαίνεται ο σκοπός αυτός, είναι στην απλότητά του μεγαλειώδης. Ο Περικλής γνώριζε ότι η ύπαρξη της αυτοκρατορίας εξασφάλιζε στην Αθήνα ευημερία και ισχύ. Στο διεθνές επίπεδο οι τριακονταετείς σπονδές (ειρήνη) του 445 π. Χ. είχαν εξασφαλίσει την ισοτιμία μεταξύ Αθήνας και της μέχρι τότε κυρίαρχης δύναμης του ελληνισμού, Σπάρτης. Αυτό προς το παρόν ικανοποιούσε τον Περικλή, διότι γνώριζε ότι ο χρόνος κάποια στιγμή θα εξασφάλιζε στην Αθήνα την πρωτοκαθεδρία, την πλήρη επικράτηση, διότι ο νόμος της «άνισης μεγέθυνσης», που ισχύει και στις σύγχρονες διεθνείς σχέσειςθα λειτουργούσε προς όφελός του.[13]
 
  • Κατανομή μέσων- Σκοπών
 
Mε βάση τον προαναφερθέντα σκοπό, χαράχτηκε η Υψηλή Στρατηγική της Αθήνας. Η Αθήνα, που ήταν ευχαριστημένη με το ισχύον status quo, χάραξε μια στρατηγική με αμυντικό προσανατολισμό, που απέβλεπε να αποθαρρύνει τον αντίπαλο να προσπαθήσει να αλλάξει το status quo. Πως όμως θα πετύχαινε κάτι τέτοιο; Με το να πείσει τον αντίπαλο ότι ήταν ισχυρότερη, ανίκητη, ικανή να διεξάγει πόλεμο επί μεγάλο χρονικό διάστημα, διότι είχε τις οικονομικές εκείνες δυνατότητες για κάτι τέτοιο. Αντίθετα ο αντίπαλος δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει σε ένα τέτοιο πόλεμο. Κοντολογίς η Αθήνα, θα λέγαμε, με βάση τα ισχύοντα σήμερα, ότι ανέπτυξε μια στρατηγική εξουθένωσης, στην οποία κυρίαρχο ρόλο έπαιξε η οικονομική ισχύς. Στην ουσία δηλαδή η Αθήνα δεν ήταν απαραίτητο να νικήσει τη Σπάρτη. Εάν οι Σπαρτιάτες σταματούσαν να επιδιώκουν τη διάλυση της αθηναϊκής αυτοκρατορίας, οι Αθηναίοι θα είχαν επιβάλλει τον πολιτικό σκοπό του πολέμου, και μελλοντικά θα καθίστατο ανίκητοι, καθότι σημαντικά ισχυρότεροι. Ο Περικλής επιβεβαιώνει \ εφαρμόζει αυτό που ο περίπου σύγχρονός του σπουδαίος κινέζος Sun Tzu αποκαλεί «ανώτερη μορφή στρατηγικής». «Έτσι η ανώτερη μορφή στρατηγικής είναι το να ματαιώνεις τα σχέδια του εχθρού, γι’ αυτό και ο επιδέξιος ηγέτης υποτάσσει τα τμήματα του εχθρού χωρίς να δώσει καμία μάχη».[14] Δηλαδή αντί να νικήσει τους Σπαρτιάτες του ήταν αρκετό να ματαιώσει το Σπαρτιατικό σχέδιο νίκης. Με άλλα λόγια θεμελειώνεται μια σύγχρονη θεωρία περί στρατηγικής, η Στρατηγική της έμμεσης προσέγγισης, κύριος εκφραστής της οποίας είναι ο Άγγλος στρατηγικός αναλυτής και συγγραφέας Liddell Hart, και ο οποίος στο ομώνυμο έργο του «Η Στρατηγική της έμμεσης προσέγγισης» επαναλαμβάνει τα λόγια του Περικλή: «η κορυφαία ικανότητα είναι να συντρίβεις την αντίσταση του εχθρού χωρίς μάχη».[15]
 
Συνοψίζοντας, η Αθήνα ήταν ικανοποιημένη με το status quo, ενώ η Σπάρτη αντίθετα ήταν, όπως θα δούμε αποφασισμένη να το ανατρέψει.
 
Ας εξετάσουμε τώρα που στηριζόταν αυτή η στρατηγική της Αθήνας, δηλαδή ποίες ήταν οι βάσεις της.
 
Ο Περικλής πίστευε ότι η ισοτιμία μεταξύ των δύο πόλων σήμαινε ότι κάθε μονομερής παραχώρηση εκ μέρους της Αθήνας προς τη Σπάρτη, όσο μικρή και εάν ήταν, θα υπονόμευε αυτή την ισοτιμία. Με βάση αυτή τη φιλοσοφία απέρριψε την απαίτηση των Σπαρτιατών για ανάκληση του Μεγαρικού ψηφίσματος. Θέμα, το οποίο φαινομενικά ήταν ήσσονος σημασίας, αλλά κατά τον Περικλή εάν η Αθήνα υποχωρούσε σε αυτό το μικρό θέμα, ήταν σίγουρο ότι η Σπάρτη θα επανερχόταν με νέες απαιτήσεις. Να τι λέει ο Περικλής προς τους Αθηναίους στην εκκλησία του Δήμου: «Εξακολουθώ, Αθηναίοι, να έχω πάντα την ίδια γνώμη, ότι δεν πρέπει να υποχωρήσουμε στις απαιτήσεις των Λακεδαιμονίων, Οι εχθρικές διαθέσεις των Λακεδαιμονίων απέναντί μας ήταν και άλλοτε φανερές, αλλά τώρα έγιναν φανερότερες παρά ποτέ, για να λύσουν τις διαφορές μας προτιμούν τον πόλεμο από τις διαπραγματεύσεις κ’ έρχονται τώρα εδώ, να μας ΔΙΑΤΑΞΟΥΝ και όχι να παραπονεθούν. Μας ζητούν να λύσουμε την πολιορκία της Ποτίδαιας και να καταργήσουμε το Μεγαρικό ψήφισμα. Και τελευταία ήρθαν να μας ζητήσουν ΝΑ αποδώσουμε στους Έλληνες την ανεξαρτησία τους. Κανένας από σας μη νομίσει ότι θα πολεμήσουμε για ασήμαντο αφορμή αν δεν ανακαλέσουμε το Μεγαρικό ψήφισμα για το οποίο οι Λακεδαιμόνιοι λένε, τάχα, ότι αν καταργηθεί, δεν θα γίνει πόλεμος. Το ασήμαντο αυτό είναι δοκιμασία του φρονήματός σας και της αποφασιστικότητάς σας γενικά. Αν υποχωρήσετε θα προβάλλουν, αμέσως άλλη μεγαλύτερη απαίτηση, γιατί θα νομίσουν ότι και τώρα ενδώσατε από φόβο. Αλλά αν δείξετε σταθερότητα, θα τους δείξετε αποφασιστικότητα, θα τους δώσετε να καταλάβουν ότι πρέπει να μας φέρονται σαν ίσοι προς ίσους. Όταν άνθρωποι προς τους οποίους είμαστε ίσοι έρχονται, χωρίς καμιά διαιτησία, και προβάλλουν απαιτήσεις, είτε αυτές είναι μικρές, είτε είναι μεγάλες, τούτο σημαίνει ότι μας ζητούν υποταγή»(Α 140-141). Ανατρέχοντες στις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για θέσπιση από τον Θουκυδίδη αυτού που σήμερα ονομάζουμε απόρριψη του κατευνασμού.
 
Η άλλη βάση της στρατηγικής των Αθηναίων ήταν η αποφυγή επεκτάσεως των κτήσεών τους. Ο Περικλής τους συμβούλευε ότι πόλεμος με τρίτο μέρος, κατά την περίοδο και της κρίσεως ακόμα, έπρεπε να αποφευχθεί. Αυτό δείχνει ότι ο Περικλής είχε απόλυτα αντιληφθεί, αυτό που σήμερα όλοι γνωρίζουν, ότι οι μεγάλες δυνάμεις πέφτουν εξαιτίας της υπερεξαπλώσεώς (overexpansion) τους. Όταν αναλαμβάνονται ενέργειες πέρα από τις δυνατότητες και τα διατιθέμενα μέσα. Δηλαδή όταν υπάρχει αναντιστοιχία μέσων και σκοπών.
 
Αφού αναλύσαμε τις βάσεις, ας δούμε τώρα τα μέσα της στρατηγικής των Αθηνών. Η Υψηλή στρατηγική του Περικλή έκανε χρήση μιας σειράς μέσων. Συγκεκριμένα χρησιμοποίησε τα κλασσικά στρατιωτικά, αλλά και οικονομικά, διπλωματικά, τεχνολογικά και ψυχολογικά, τα οποία με σύγχρονους όρους θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποσκοπούσαν στην:
 
  • Εξισορρόπηση της ισχύος του αντιπάλου.
  • Εκμετάλλευση των πλεονεκτημάτων των Αθηνών και μείωση των αντιστοίχων του αντιπάλου.
  • Αποτροπή του αντιπάλου.
  • Υπονόμευση της διεθνούς βάσης ισχύος του αντιπάλου.
  • Διαμόρφωση του εσωτερικού περιβάλλοντος του αντιπάλου προς όφελος της Αθήνας.[16] 
 
Ας αναλύσουμε τα τρία πρώτα από τα προαναφερθέντα μέσα:
 
Εξισορρόπηση Ισχύος
 
Αυτό αποτελούσε πρώτιστο μέλημα της Υψηλής Στρατηγικής του Περικλή. Επετυγχάνετο με χρήση της ισχύος τρίτων, με τη δημιουργία συμμαχιών, πέρα από την αθηναϊκή συμμαχία. Τέτοιοι σύμμαχοι για την Αθήνα ήταν οι ελεύθεροι σύμμαχοι, δηλαδή εκείνοι που δεν ήταν ενταγμένοι στις δύο αντίπαλες συμμαχίες, όπως η Κέρκυρα, οι Μακεδόνες, Θράκες, Συρρακούσσες κ.α, αλλά προσεταιρίσθηκαν από καιρό ή λίγο πριν από τον πόλεμο, όπως η Κέρκυρα. Από τις συμμάχους αυτές η Αθήνα προσποριζόταν πλοία σε περίπτωση πολέμου[17] (εξωτερική εξισορρόπηση). Ανάλογες ενέργειες προσεταιρισμού συμμάχων ή φίλων παρατηρούμε στις σύγχρονες συμμαχίες ή συνασπισμούς, όπως κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, στη συγκρότηση των κατά περίπτωση συμμαχιών στους πολέμους του Κόλπου, Αφγανιστάν κλπ. Επίσης και με κινητοποίηση των εσωτερικών δυνατοτήτων, υλικών και ηθικών (εσωτερική εξισορρόπηση). Σκοπός όλων αυτών η επίτευξη των σκοπών της πολιτικής κατά τη διάρκεια του πολέμου.
 
Ανατρέχοντες στις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για θέσπιση από τον Θουκυδίδη αυτών που σήμερα ονομάζουμε αποφυγή της υπερεξάπλωσης, και που μαζί με την αρχή της άνισης μεγέθυνσης αποτελούσαν βάσεις της στρατηγικής των Αθηναίων.
 
Εκμετάλλευση των πλεονεκτημάτων των Αθηνών και μείωση των αντιστοίχων του αντιπάλου.
 
Ποία ήταν τα πλεονεκτήματα τα οποία έπρεπε να εκμεταλλευθεί η υψηλή στρατηγική της Αθήνας;
 
Σημαντικό πλεονέκτημα ήταν τα τείχη της Αθήνας και του Πειραιά. Το άλλο πλεονέκτημα της Αθήνας ήταν το ισχυρό όπλο της ο στόλος.
 
Αποτροπή του αντιπάλου μέσω άρνησης της επιτυχίας του και επιδέξιας χρήσης αντιποίνων
 
Η «αποτροπή»,πάντοτε και σήμερα αποτελεί σημαντικό εργαλείο υψηλής στρατηγικής κάθε έθνους και έχει δύο σκέλη\διαστάσεις. Η μια είναι αυτό που με σημερινούς όρους αποκαλούμε «αποτροπή μέσω άρνησης» (deterrence by denial) και η άλλη η «αποτροπή μέσω αντιποίνων». (deterrence by reprisals). Είναι εξαιρετικά σημαντικό ότι και οι δύο μορφές αυτές της αποτροπής θεμελιώνονται στο έργο του Θουκυδίδη. Ειδικότερα:
 
Αποτροπή μέσω άρνησης
 
Κύριο εργαλείο για την υλοποίηση αυτής της αποτροπής ήταν τα τείχη και η ευκολία ανεφοδιασμού της Αθήνας από τη θάλασσα, που απέκλειε κάθε σκέψη για πολιορκία της Αθήνας, ως αναποτελεσματική. Επίσης κάθε προσπάθεια των Σπαρτιατών να εφελκύσουν τους Αθηναίους έξω από τα τείχη εφαρμόζοντας αυτό που αργότερα ονομάσθηκε «Φαβιανή τακτική»,[18] ή τακτική της καμένης γης, ήταν πολύ δύσκολη, όσες ζημιές και εάν η τακτική της δηώσεως και των καταστροφών στην Αττική και εάν προκαλούσε.[19] Εκείνο που έπρεπε οι Αθηναίοι να κάνουν ήταν να μην παρασυρθούν και εξέλθουν και δώσουν μάχη εκ παρατάξεως στην ξηρά, όσο κόστος και εάν είχε αυτό για τους κατοίκους των περιοχών της καταστροφής. Ας αφήσουμε και το κείμενο του Θουκυδίδη να περιγράψει τις βάσεις της σύγχρονης θεωρίας της αποτροπής αρχικά μέσω άρνησης: «Ας εγκαταλείψουμε τα εξοχικά μας και τα κτήματά μας και ας στρέψουμε όλη μας την προσπάθεια στην υπεράσπιση της πολιτείας μας και της θαλασσοκρατορίας μας. Δεν πρέπει η αγανάκτηση που θα νοιώσουμε από τις καταστροφές που θα πάθουμε να μας παρασύρει και να αντιπαραταχθούμε σε μάχη εναντίον των Πελοποννησίων που είναι πολύ περισσότεροι. Αν τους νικήσουμε θα πρέπει πάλι ν’ αντιμετωπίσουμε άλλους τόσους αλλού, και αν νικηθούμε θα χάσουμε εκείνο που αποτελεί τη βάση της δύναμής μας, δηλαδή τους συμμάχους μας που δεν θα μείνουν αδρανείς αν δεν είμαστε σε θέση να εκστρατεύσουμε εναντίον τους. Δεν πρέπει να θρηνούμε τα σπίτια μας και τα κτήματά μας, αλλά τους ανθρώπους μας. Δεν είναι τα άψυχα που κάνουν τους ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι τα άψυχα».(Α 143)
 
Αποτροπή μέσω Αντιποίνων
 
Πάλι θα επικαλεστούμε το κείμενο του Θουκυδίδη. Να τι αναφέρει έπ’ αυτού, μέσω αντιποίνων: «αν έλθουν να εισβάλλουν στο έδαφός μας, θα πάμε εμείς, με καράβια μας, στα δικά τους εδάφη. Και η λεηλασία ενός μέρους της Πελοποννήσου θα έχει πολύ σοβαρότερες συνέπειες από τη λεηλασία ολόκληρης της Αττικής».(Α 143). [20]
 
Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι τα αντίποινα αυτά ήταν κλιμακούμενα από ελαφρά σε διαρκώς σκληρότερα. Αυτή η κλιμάκωση είχε διπλό σκοπό. Αφ’ ενός έδινε στους Σπαρτιάτες τη δυνατότητα διαφυγής από την κρίση, στα αρχικά στάδια, που θεμελιώνει σημαντικό στοιχείο της σύγχρονης θεωρίας περί χειρισμού κρίσεων, αφ’ ετέρου δε τους απεδείκνυε ότι το ισοζύγιο κόστος ωφέλεια από τη συνέχιση του πολέμου, θα ήταν εις βάρος τους. Κάτι που το αντιλήφθηκαν, έστω αργά μετά τη Σφακτηρία και ζήτησαν ειρήνη.
 
Συνεχίζουμε τώρα με τους παράγοντες της Υψηλής Στρατηγικής της Αθήνας και θα αναλύσουμε την Προσεκτική διαμόρφωση «της εικόνας» που προβάλλεται \ παρουσιάζεται η υψηλή στρατηγική στο εξωτερικό και στο εσωτερικό. Πρόκειται για την εσωτερική και εξωτερική νομιμοποίηση, σύμφωνα με τη σύγχρονη ορολογία. Όταν λέμε εσωτερική νομιμοποίηση εννοούμε το πώς οι πολίτες της χώρας εκλαμβάνουν\αντιδρούν στην εφαρμοζόμενη στρατηγική, κάθε φορά. Όπως έχουμε τονίσει η στρατηγική του Περικλή ήταν ελάχιστα δημοφιλής στο εσωτερικό της Αθήνας. Το ότι ο Περικλής έπεισε τους συμπολίτες του, έστω και δύσκολα λαμβανομένου υπόψη και του ευμετάβλητου συστήματος λήψεως αποφάσεων, αποδεικνύει το μέγεθος του πολιτικού άνδρα και των πολιτικών και άλλων δυνατοτήτων του. Επικαλούμεθα για μια ακόμη φορά το Θουκυδίδη, για να επιβεβαιώσουμε τον ισχυρισμό μας: «τους φάνηκε τρομερό-όπως ήταν φυσικό- να βλέπουν τη γη τους να καταστρέφεται μπροστά στα μάτια τους, πράγμα που οι νεότεροι δεν είχαν δει ποτέ και οι πιο ηλικιωμένοι από τα Μηδικά. Όλοι και προ πάντων η νεολαία, δεν μπορούσαν να το ανεχθούν και ήθελαν να βγουν να δώσουν μάχη».(Β 21). Από όλα αυτά καθίσταται σαφές ότι η εσωτερική νομιμοποίηση αποτελεί όρο «εκ των ων ουκ άνευ», για την επιτυχία μιας στρατηγικής. Σε αυτό άλλωστε στόχευε και ο εκφωνηθείς Επιτάφιος του Περικλέους, έπ’ ευκαιρία της συμπληρώσεως ενός έτους από την έναρξή του και για να τιμήσουν, οι Αθηναίοι, τους νεκρούς τους. σαφώς εντασσόταν στα πλαίσια αυξήσεως της εσωτερικής νομιμοποίησης με χρήση ψυχολογικών επιχειρήσεων στο εσωτερικό. Η ενέργειά του αυτή αποτελεί κορυφαία εκδήλωση Ψυχολογικών επιχειρήσεων Στρατηγικού επιπέδου.
 
Η εξωτερική νομιμοποίηση για την Αθήνα δεν ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκή. Ο λόγος ήταν ότι αυτό που αρχικά ξεκίνησε ως συμμαχία μεταξύ ίσων, κατάληξε σε αθηναϊκή ηγεμονία \ αυτοκρατορία. Αυτό είχε ως συνέπεια να έχει εξαφανισθεί κάθε ηθική έννοια νομιμοποίησης, και η διατήρηση της συνοχής της συμμαχίας εξασφαλιζόταν «εν πολλοίς» από τη δύναμη καταναγκασμού, κυρίως του αθηναϊκού στόλου. Ιδού τι λέει ο Θουκυδίδης: «Το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης συμπαθούσε τους Λακεδαιμονίους οι οποίοι, άλλωστε, είχαν διακηρύξει ότι θα απελευθερώσουν την Ελλάδα, και κάθε πολιτεία και ιδιώτης ήταν πρόθυμος να τους βοηθήσει όσο μπορούσε, με λόγια ή έργα»(Β 8).
 
Θα κλείσουμε την ανάλυσή μας σχετικά με την Υψηλή στρατηγική των Αθηναίων ότι μέσα από τον περίφημο διάλογο μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων θεμελιώνεται από τον Θουκυδίδη η σύγχρονη θεωρία του πολιτικού ρεαλισμού με προεξάρχουσα τη διαπίστωσή του ότι το Δίκαιο του ισχυρότερου είναι η «Αρχή» που συνήθως εφαρμόζεται στις διεθνείς σχέσεις. Από την μελέτη των σχετικών χωρίων του Θουκυδίδη προκύπτει ότι επικρατεί ο φυσικός νόμος της επιβολής του δικαίου του ισχυρού στον αδύνατο. Άλλωστε αυτό ισχυρίζεται και ο Θρασύμαχος στην Πολιτεία του Πλάτωνα: «Δικαιοσύνη δεν είναι τίποτε άλλο από το συμφέρον του ισχυρότερου». Ο νόμος αυτός επιβάλλεται όταν και οσάκις απαιτείται με πόλεμο, όπως διαπιστώνουμε στο παρακάτω απόσπασμα από τον προαναφερθέντα διάλογο: «Σεις θα το αποφύγετε αυτό αν φανείτε λογικοί και αν δεν θεωρήσετε ντροπή να υποκύψετε στην ισχυρότερη ελληνική πολιτεία πού σας προτείνει μετριοπαθείς όρους, δηλαδή να γίνετε σύμμαχοι της υποτελείς, διατηρώντας το έδαφος σας. Σας προσφέρεται ή εκλογή μεταξύ του πολέμου και της σωτηρίας. Μην διαλέξετε, από πείσμα, το χειρότερο. Ακολουθούν την πιο σωστή πολιτική όσοι απέναντι των ίσων δεν υποχωρούν, απέναντι των ισχυρότερων συμπεριφέρονται με φρόνηση και απέναντι των κατωτέρων είναι», όταν δε οι Μήλιοι αντέτειναν ως επιχείρημα το δίκαιο και την ηθική έλαβαν ως απάντηση, ένα μνημείο πολιτικού αμοραλισμού, που όμως, είτε μας αρέσει είτε όχι, κυριαρχεί στις διεθνείς σχέσεις στη διαδρομή της ιστορίας: «αφού εξίσου γνωρίζουμε και οι δυο, ότι το επιχείρημα του δικαίου αξία έχει, όπου ίση υπάρχει δύναμη προς επιβολή του, ότι όμως ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμης του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του».[21]
 
Υψηλή Στρατηγική Σπάρτης
 
Λίαν περιληπτικά η Σπάρτη για την αντιμετώπιση της Αθήνας χάραξε μια στρατηγική εκμηδένισης, με στόχο την καταστροφή της ισχύος της Αθήνας και τη διάλυση της αθηναϊκής αυτοκρατορίας. Η απειλή αποφασιστικής χερσαίας μάχης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη σπαρτιατική υψηλή στρατηγική, ενώ παράλληλα καταβλήθηκε συνεχής προσπάθεια για να γίνει ο πόλεμος πιο δαπανηρός για την Αθήνα. Δόθηκε μεγάλη έμφαση στη διεθνή νομιμοποίηση, με τη Σπάρτη να εμφανίζεται ως ο απελευθερωτής των Ελλήνων από την αθηναϊκή καταπίεση, ενώ την ίδια στιγμή έγινε προσπάθεια να υπονομευθεί η εσωτερική νομιμοποίηση της υψηλής στρατηγικής του αντιπάλου. Τέλος αποφασιστικό ρόλο έπαιξε η διπλωματία, η οποία επέτρεψε στους Σπαρτιάτες να συμμαχήσουν με τους Πέρσες, εξισορροπώντας έτσι τη ναυτική και οικονομική ισχύ της Αθήνας. Αν και η στρατιωτική διάσταση έπαιξε σαφώς τον κυριότερο ρόλο στην Σπαρτιατική υψηλή στρατηγική, καμία από τις άλλες διαστάσεις δεν αγνοήθηκε. Εκείνο που εμείς θα προσθέσουμε είναι ότι οι Σπαρτιάτες εφήρμοσαν πλήρως την αρχή του πολέμου «εμμονή στο σκοπό», με τη συνεχή υποστήριξη της στρατηγικής που χάραξαν εξ’ αρχής, σε αντίθεση με τους Αθηναίους οι οποίοι , χωρίς λόγο στη διαδρομή του πολέμου τροποποίησαν , και το σκοπό του πολέμου και την υψηλή στρατηγική τους.
 
Συμπεράσματα
 
Όπως προελέχθη προσπαθήσαμε, αναλύοντας τη στρατηγική των αντιπάλων του Πελοποννησιακού Πολέμου, να δείξουμε τη συμβολή του Θουκυδίδη στη διαμόρφωση των συγχρόνων διεθνών σχέσεων. Εκτιμούμε ότι έγινε πλήρως αντιληπτή η μεγίστη συμβολή που τα κείμενα του Θουκυδίδη έχουν στη διαμόρφωση των συγχρόνων θεωριών των διεθνών σχέσεων στην Πολιτική Επιστήμη και στη Στρατηγική σκέψη και ανάλυση. Συνοψίζοντας εν είδει συμπερασμάτων θα μπορούσαμε άφοβα να ισχυρισθούμε ότι:
 
(1) Ο Θουκυδίδης θεωρείται ως ο πατέρας του πολιτικού ρεαλισμού, της κυρίαρχης, στην εποχή μας, σχολής επιστημονικής σκέψης και αναλύσεως. Είναι εξαιρετικά συνηθισμένο οι σύγχρονοι θεωρητικοί να αρχίζουν τα βιβλία τους με αναφορές στο Θουκυδίδη, ενώ το έργο του καταλαμβάνει το μείζον των υποσημειώσεων και αναφορών..[22]
(2) Ο Θουκυδίδης αναλύει πλήρως το ρόλο της αποτροπής στις σχέσεις μεταξύ των κρατών και των συμμαχιών και συνασπισμών.
(3) Είναι σύνηθες μεγάλος αριθμός σπουδαίων πολιτικών, στο παρελθόν, αλλά και στο παρόν, όπως οι Υπουργοί Εξωτερικών των ΗΠΑ George Marshall και Henry Kissinger να νοιώθουν την ανάγκη να ανατρέξουν στο Θουκυδίδη, για να αρρυσθούν ιδέες για την πολιτική τους, αλλά και επιχειρήματα για να την δικαιολογήσουν.
(4) Η ανάλυση του Θουκυδίδη μας είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για να εξηγήσουμε το παρελθόν, με βάση τα ιστορικά γεγονότα, να κατανοήσουμε το παρόν, αποκωδικοποιώντας το παρελθόν και τα διδάγματά του, αλλά και να διαβλέψουμε πιθανές εξελίξεις για το μέλλον, με βάση τα διδάγματα του παρελθόντος και τα συμπεράσματα από την αναγωγή στο παρόν.
 
Κλείνοντας παραθέτουμε το τι σημειώνει ο ναύαρχος των ΗΠΑ Stanfield Turner, όταν μετά τις εμπειρίες του αδιεξόδου στο Βιετνάμ, αποφάσισε να συμπεριληφθεί η διδασκαλία της ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου (ΠΠ) στην Ναυτική Σχολή Πολέμου των ΗΠΑ, το 1972: «για πολλούς από τους σπουδαστές ήταν ένα άγνωστο βιβλίο για έναν φαινομενικά άσχετο πόλεμο από συγγραφέα, του οποίου το όνομα ήταν αδύνατο να το προφέρει κανείς. Όμως για μένα ήταν η ουσία της προσέγγισής του, το καλύτερο παράδειγμα για το πώς θα μπορούσε κανείς να χρησιμοποιήσει τη μελέτη ιστορικών περιστατικών για να διδάξει σύγχρονα στρατηγικά προβλήματα»[23].
-----------------------
[1] Βύρων Θεοδωρόπουλος. « Ιστορικός στην υπηρεσία της ζωής- ο Θουκυδίδης». Άρθρο στην περιοδική έκδοση του Ινστιτούτου Αμυντικών Αναλύσεων(ΙΑΑ), «Γεωστρατηγική», τεύχος 5\2004, σελ. 9
[2] Αθαν. Πλατιάς «Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγική στο Θουκυδίδη», Αθήνα, 1998, βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ, σελ. 82
[3]Αθαν. Πλατιάς «Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγική στο Θουκυδίδη», Αθήνα, 1998, βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ, σελ 81, 84. και Liddell Hart, «Η Στρατηγική της έμμεσης προσέγγισης», Θεσσαλονίκη, Βάνιας 1995σελ.501.
[4]Με άλλα λόγια η προσαρμογή της υψηλής στρατηγικής προς το διεθνές περιβάλλον.
[5]Αθ. Πλατιάς – Κων. Κολλιόπουλος «Θουκυδίδης και υψηλή στρατηγική ΙΙ: Η Στρατηγική της Σπάρτης στον Πελοποννησιακό Πόλεμο» σελ.143.
[6]Αθαν. Πλατιάς «Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγική στο Θουκυδίδη», Αθήνα, 1998, βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ, σελ 86 επόμ.
[7]Για μια πολύ καλή περιγραφή και ανάλυση του διεθνούς περιβάλλοντος βλέπε και Βύρων Θεοδωρόπουλος: « Θουκυδίδης επίκαιρος». Αθήνα Σιδέρης 1988, σελ.32 επόμ.
[8]Για την αξία της οικονομίας ως παράγοντα της υψηλής στρατηγικής βλέπε Βύρων Θεοδωρόπουλος: « Θουκυδίδης επίκαιρος». Αθήνα Σιδέρης 1988, σελ.56-59 και Αθαν. Πλατιάς «Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγική στο Θουκυδίδη», Αθήνα, 1998, βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ, 48-49 και 132.
[9] Βύρων Θεοδωρόπουλος: « Θουκυδίδης επίκαιρος». Αθήνα Σιδέρης 1988, σελ.33
[10] Για την αξία του αθηναϊκού στόλου ως παράγοντα ασφάλειας και στοιχείου αποτροπής έναντι κάθε ενέργειας των Περσών κυρίως στο Αιγαίο, βλέπε: sir Basil Lidell Hart, «Η Στρατηγική της έμμεσης προσέγγισης», Θεσσαλονίκη, Βάνιας 1995σελ.42.
[11]. Βλέπε Πλατιάς, ως άνω, σελ. 90.
[12]Οι αναφορές του Θουκυδίδη στο βιβλίο Α 80-81, και 141-144, επιβεβαιώνουν τα ανωτέρω. Στα χωρία αυτά τόσο ο Περικλής όσο και ο Αρχίδαμος προσπαθούν, ο καθένα ς για τους δικούς του λόγους να πείσουν τους συμπατριώτες τους για την υπεροχή των Αθηναίων.
[13]Μια εκτενής και επιτυχής ανάλυση του νόμου αυτού βλέπε Robert Gilpin, “War and Change in World Politics” idem, “The Theory of Hegemonic War”. Cambridge University Press, 1981, sel. 93
[14]Sun Tzu. «Η Τέχνη του Πολέμου», Θεσσαλονίκη, Βάννιας, 1991, σελ. 30-31.
[15]Κατά τον Liddell Hart« η στρατηγική του Περικλή υπαγόταν στην υψηλή στρατηγική, που είχε σκοπό να εξαντλήσει την αντοχή του εχθρού και να τον πείσει ότι δεν μπορούσε να κερδίσει αποφασιστικό αποτέλεσμα» «Η Στρατηγική της έμμεσης προσέγγισης», Θεσσαλονίκη, Βάνιας 1995σελ.43.
[16]Αθαν. Πλατιάς «Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγική στο Θουκυδίδη», Αθήνα, 1998, βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ, σελ 100.
[17]Σε αυτή την εξωτερική εξισορρόπηση ανήκει και η αρχή « ο εχθρός του εχθρού μου, είναι φίλος μου», που βοηθά στη δημιουργία αξόνων.
[18]Ο όρος πήρε το όνομα από το Ρωμαίο στρατηγό Φάβιο, και αναφέρεται στη στρατηγική που αυτός εφάρμοσε εναντίον του Αννίβα το 218 π.Χ. Η στρατηγική αυτή προέβλεπε την αποφυγή της μάχης και τη φθορά της δύναμης των Καρχηδονίων μέσω μικρής κλίμακας συμπλοκών.
[19]Κατά τον Liddell Hart, το σχέδιο του Περικλή που υπαγόταν στην υψηλή στρατηγική, είχε σκοπό να εξαντλήσει την αντοχή του εχθρού για να τον πείσει ότι δεν μπορούσε να κερδίσει αποτέλεσμα. Liddell Hart, «Η Στρατηγική της έμμεσης προσέγγισης», Θεσσαλονίκη, Βάνιας 1995σελ, 43.
[20]Από τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι υπάρχει διάκριση μεταξύ «αποτροπής» και «άμυνας», κάτι για το οποίο το επίπεδο του ακροατηρίου δεν χρειάζεται να επεξηγηθεί. Η συμπλήρωση της αποτροπής με επιθετική ενέργεια αποδεικνύει αυτό που τα εγχειρίδια της τακτικής διδάσκουν ότι μόνο με την άμυνα δεν επιτυγχάνεται η νίκη στον πόλεμου, κατ’ επέκταση δε και στη στρατηγική. Αυτό διότι επιβεβαιώνει την αξιοπιστία τη αποτροπής, καθώς πέρα από την αβεβαιότητα σχετικά με ην επιτυχία αποφασιστικού αποτελέσματος που εξασφάλιζε η αποτροπή, η επιθετική ενέργεια πρόβαλε την απειλή δημιουργίας σοβαρού κόστους για τη Σπαρτιατική συμμαχία. Εξ’ άλλου αυτή ακριβώς είναι και η έννοια του συνδυασμένης εφαρμογής της αρχής του πολέμου «Οικονομία Δυνάμεων» με τις αρχές «Συγκέντρωση» και «επιθετικό πνεύμα».
[21]Θουκυδίδου Ιστορία Βιβλίο Ε, Κεφ. 89.
[22]Μάριος Ευρυβιάδης: «Θουκυδίδης χθες, σήμερα, αύριο». Άρθρο σε περιοδική έκδοση του ΙΑΑ, τεύχος 57, Σεπτέμβριος 1999, σελ. 1-2.
[23]Αθαν. Πλατιάς «Θουκυδίδης Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγική», Αθήνα, 1998, βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ, σελ. 16 επ.

Έρωτας και Αξιοπρέπεια

Πόσο μπορείς μέσα στη σχέση σου να μείνεις αξιοπρεπής; Έχει νόημα η λέξη, ή είναι απλά εγωισμός και καλό είναι να μπεις χωρίς καμία απαίτηση και όπου σε πάει; Συνήθως μια σχέση, ειδικά αν ξεκινάει σαν έρωτας, που είναι φλεγόμενη κατάσταση, θα σου ζητήσει πάρα πολλά πράγματα. Αλλιώς θα μπεις και αλλιώς θα είσαι. Ναι, αλλά πόσο; Τι σημαίνει κρατάω την αξιοπρέπειά μου σε μια σχέση;
 
Και η σχέση είναι μια υπόθεση που χτίζεται με απλά υλικά και χωρίς μεγάλα λόγια. Πρέπει να έχει πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα, αλλά δεν είναι. Ο σεβασμός, η εκτίμηση, η υποστήριξη, αν ήταν αυτονόητα μεγέθη, δεν θα χωρίζαμε, πολύ απλά.
 
Όλα αυτά τα αυτονόητα, είναι εντελώς δυσεύρετα. Οπότε, πώς να κρατήσεις και την σχέση και την αξιοπρέπειά σου; και τι εννοούμε αξιοπρέπεια, ακριβώς;
 
Αξιοπρέπεια πρώτα και κύρια, είναι να μην είσαι θύμα με κανέναν τρόπο. Να μην κάνεις μόνιμες υποχωρήσεις. Εννοείται, ότι σε μια κατάσταση που την θέλεις να κρατήσει, κάποιες φορές θα δώσεις περισσότερα από όσα θα πάρεις. Και το πότε θα πεις φτάνει, είναι δικό σου θέμα. Μπορεί το τίμημα να είναι να μην έχεις την σχέση, αν ο άλλος είναι πολύ βολεμένος. Πρέπει να το μετρήσεις. Αλλά το να ξυπνάς και να κοιμάσαι και να νιώθεις ότι και αυτήν την ημέρα είσαι ριγμένη και ρημαγμένη, ε δεν είναι και ό,τι καλύτερο.
 
Αξιοπρέπεια είναι να μην εκλιπαρείς για τα βασικά. Δεν είναι παραχώρηση το να σε πάρει μια αγκαλιά, να σε φροντίσει επειδή είσαι αδιάθετη, να σε βοηθήσει να λύσεις ένα πρόβλημα, να καταλάβει ότι έχεις μια δύσκολη μέρα. Αν για όλα αυτά πρέπει ή να κάνεις καβγά για να τα έχεις, ή απλά τα ξεχνάς γιατί δεν στα δίνει έτσι κι αλλιώς, υπάρχει έλλειμμα αξιοπρέπειας. Μην πούμε ότι υπάρχει έλλειμμα σχέσης γενικά.
 
Αξιοπρέπεια είναι να γίνονται σεβαστά τα όσα θέλεις στον έρωτα, συμπεριλαμβανομένου και του να μην θέλεις να κάνεις έρωτα. Είναι άλλο πράγμα το να είναι ζεστή η  σχέση, κάτι που κι εσύ το θέλεις και είναι τελείως άλλο το να τρως μούτρα ή και έναν υπόγειο εκβιασμό ότι υπάρχουν κι άλλες γυναίκες, αφού εσύ δεν θέλεις, στην περίπτωση που δεν θέλεις.
 
Αξιοπρέπεια είναι εννοείται, να μην υπάρχει ίχνος σωματικής και λεκτικής βίας. Εντάξει, αν φτάσετε να καυγαδίσετε μπορεί να πείτε κάτι, αλλά όταν σε συστηματική βάση σε αποστομώνει ή υπάρχει ο φόβος πως αν ξεπεράσεις κάποια όρια – που τα βάζει εκείνος – θα τιμωρηθείς και θα το πληρώσεις με βία ή με προσβολές, στην παρακάτω παραλία επειγόντως!
 
Αξιοπρέπεια είναι να κρατάς τις φιλίες σου, την οικογένειά σου και να μην σε υποχρεώνει να ζήσεις στην από δω μεριά της τάφρου, όπου μπορεί να κάνει κουμάντο μόνο εκείνος. Το να μπορείς να έχεις τις διαφυγές σου, χωρίς να δίνεις συνέχεια εξηγήσεις πού είσαι και τι κάνεις.
 
Και βέβαια, αξιοπρέπεια είναι να γίνεται σεβαστή η διάθεσή σου να πας μπροστά σε σπουδές, σε δουλειά, σε διακρίσεις, σε οτιδήποτε, έχοντας δίπλα σου έναν σύντροφο που χαίρεται για όλα αυτά, και δεν βάζει τον εγωισμό του πάνω από όλα.
 
Αυτά τα αυτονόητα, που ακούγονται τόσο εύκολα, στην πράξη και στην αγάπη, αποδεικνύονται βουνό! Και απλά οι σχέσεις καταλήγουν στην εξαφάνιση, γιατί κάποια στιγμή, όσο παθιασμένη και να είσαι με έναν άντρα, ανοίγει το μάτι και βλέπεις ότι άλλοι άνθρωποι, άλλες γυναίκες περνάνε καλύτερα!

Μπαρούχ Σπινόζα: ο πανθεϊστής

Οι περισσότερες θρησκείες διδάσκουν πως ο Θεός υπάρχει κάπου εκτός κόσμου, ίσως στον παράδεισο. Ο Μπαρούχ Σπινόζα (1632-1677) έκανε την ασυνήθιστη σκέψη ότι ο Θεός είναι ο κόσμος. Έγραφε για «τον Θεό ή τη Φύση», με την έννοια ότι οι δύο λέξεις αναφέρονται στο ίδιο πράγμα. Ο Θεός και η φύση είναι δύο τρόποι περιγραφής του ίδιου πράγματος. Ο Θεός είναι φύση και η φύση είναι Θεός. Αυτό είναι μια μορφή πανθεϊσμού – η πίστη ότι ο Θεός είναι τα πάντα. Πρόκειται για μια ριζοσπαστική ιδέα που του προξένησε ένα σωρό προβλήματα.

Ο Σπινόζα θεωρούσε ότι το καλό και το κακό είναι σχετικές έννοιες, υποστηρίζοντας ότι τίποτα δεν είναι εγγενώς καλό ή κακό, παρά μόνο σε σχέση με μια ιδιαιτερότητα. Πράγματα που είχαν κλασικά θεωρηθεί καλά ή κακά, υποστήριζε ο Σπινόζα, ήταν απλώς καλά ή κακά για τους ανθρώπους.

Ο Σπινόζα γεννήθηκε στο Άμστερνταμ, ήταν γιος Πορτογάλων Εβραίων. Το Άμστερνταμ ήταν τότε ένας δημοφιλής προορισμός για ανθρώπους που προσπαθούσαν να αποφύγουν τις διώξεις. Μα ακόμα κι εκεί υπήρχαν όρια στην έκφραση απόψεων. Αν και ανατράφηκε με την εβραϊκή θρησκεία, ο Σπινόζα αφορίστηκε και δέχτηκε τις κατάρες των ραβίνων στη συναγωγή το 1656 όταν ήταν 24 ετών, πιθανόν εξαιτίας των ανορθόδοξων απόψεών του για τον Θεό. Έφυγε από το Άμστερνταμ και αργότερα εγκαταστάθηκε στη Χάγη. Έκτοτε έμεινε γνωστός ως Μπενεντίκτ ντε Σπινόζα παρά ως Μπαρούχ, που ήταν το εβραϊκό του όνομα.

Το 1656 είχε αναθεματιστεί από την εβραϊκή συναγωγή της γενέτειράς του. Οι φιλοσοφικές του σκέψεις: για το κράτος προδιέγραψαν τη δημιουργία και εξέλιξη της αστικής δημοκρατίας και για τη φύση στηρίχθηκαν στη βασική ιδέα, αντί ενός προσωποποιημένου θεού, μιας παγκόσμιας φυσικής δύναμης, η οποία είναι «θεϊκής» προελεύσεως. Για τα θέματα της Ερμηνευτικής της Βίβλου εισήγαγε ο Σπινόζα επίσης νέες αντιλήψεις: Η Βίβλος δεν περιέχει το λόγο του θεού, αλλά τη θέλησή του, όπως αυτή μεταφέρεται από τους προφήτες, δηλαδή από ενδιάμεσα άτομα, τα οποία όπως πολλοί άλλοι μπορεί να μεταφέρουν εσφαλμένα και των οποίων στην πορεία της παράδοσης τα έργα πιθανόν να έχουν αλλοιωθεί ή παρεξηγηθεί!

Πολλοί φιλόσοφοι έχουν εντυπωσιαστεί από τη γεωμετρία. Οι διάσημες αποδείξεις γεωμετρικών υποθέσεων από τον αρχαίο Έλληνα Ευκλείδη περνούσαν από μερικά απλά αξιώματα ή αρχικές αποφάνσεις σε συμπεράσματα όπως ότι οι μοίρες των εσωτερικών γωνιών ενός τριγώνου ισούνται με τις μοίρες δύο ορθών γωνιών. Αυτό που οι φιλόσοφοι συνήθως θαυμάζουν στη γεωμετρία είναι ο τρόπος που κινείται με προσεκτικά λογικά βήματα από συμφωνημένες αρχές σε εντυπωσιακά συμπεράσματα Αν τα αξιώματα είναι αληθή, τότε και τα συμπεράσματα πρέπει να είναι αληθή. Αυτό το είδος γεωμετρικού συλλογισμού ενέπνευσε τόσο τον Ρενέ Ντεκάρτ όσο και τον Τόμας Χομπς.

Ο Σπινόζα δε θαύμαζε απλώς τη γεωμετρία, αλλά έγραφε φιλοσοφία ωσάν να ήταν γεωμετρία. Οι αποδείξεις στο βιβλίο του Ηθική μοιάζουν με γεωμετρικές αποδείξεις και περιλαμβάνουν αξιώματα και ορισμούς. Υποτίθεται πως έχουν την ίδια αμείλικτη λογική με τη γεωμετρία. Αλλά αντί να αφορούν θέματα όπως οι γωνίες των τρίγωνων και η περιφέρεια των κύκλων, αφορούν τον Θεό, τη φύση, την ελευθερία και το συναίσθημα. Ο Σπινόζα ένιωθε ότι αυτά τα θέματα επιδέχονται ανάλυσης και συλλογιστικής με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που σκεφτόμαστε τα τρίγωνα, τους κύκλους και τα τετράγωνα. Πίστευε πως υπάρχει μια υποκείμενη δομική λογική στον κόσμο και στη θέση μας σε αυτόν, την οποία ο ορθός λόγος δύναται να αποκαλύψει. Τίποτα δεν είναι τυχαίο έτσι όπως είναι, υπάρχει ένας σκοπός και μια αρχή σε όλα. Όλα ταιριάζουν σε ένα τεράστιο σύστημα και ο καλύτερος τρόπος να το καταλάβουμε είναι η δύναμη της σκέψης. Αυτή η προσέγγιση στη φιλοσοφία, που εστιάζει στον ορθό λόγο παρά στο πείραμα και στην παρατήρηση, συχνά αποκαλείται ορθολογισμός.

Στον Σπινόζα άρεσε να μένει μόνος. Όντας σε μοναχική κατάσταση, είχε τον χρόνο και την ηρεμία για να κάνει τις μελέτες του. Ήταν επίσης ασφαλέστερο να μην ανήκει σε κάποιο δημόσιο θεσμό, δεδομένων των απόψεών του για τον Θεό. Γι’ αυτό και το διασημότερο βιβλίο του, η Ηθική, δημοσιεύτηκε μετά θάνατον. Αν και η φήμη του ως ενός άκρως πρωτότυπου στοχαστή διαδόθηκε όσο ζούσε ο Σπινόζα απέρριψε μια προσφορά να διδάξει στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Εντούτοις συζήταγε μετά χαράς τις ιδέες του με μερικούς στοχαστές που τον επισκέπτονταν. Ένας από αυτούς ήταν ο φιλόσοφος και μαθηματικός Γκότφριντ Λάιμπνιτς.

Ο Σπινόζα ζούσε απλά, έμενε σε καταλύματα και δεν αγόρασε σπίτι. Δε χρειαζόταν πολλά χρήματα και τα κατάφερνε με όσα έβγαζε ως λειαντής φακών, καθώς και με μικροποσά από ανθρώπους που θαύμαζαν το φιλοσοφικό έργο του. Οι φακοί τους οποίους έφτιαχνε χρησιμοποιούνταν σε επιστημονικά όργανα όπως τηλεσκόπια και μικροσκόπια. Έτσι, ήταν ανεξάρτητος και δούλευε εκεί όπου έμενε. Δυστυχώς αυτό μπορεί να συνέβαλε και στον πρόωρο θάνατό του από πνευμονική λοίμωξη μόλις στα 44 του. Από τη λείανση των φακών ανέπνεε τη σκόνη του γυαλιού και αυτό μάλλον κατέστρεψε τους πνεύμονες του.

Αν ο θεός είναι άπειρος, σκεφτόταν ο Σπινόζα, συνάγεται ότι δεν μπορεί να υπάρχει κάτι που να μην είναι Θεός. Αν ανακαλύψετε κάτι στο σύμπαν που να μην είναι θεός, τότε ο θεός δεν μπορεί να είναι άπειρος, αφού ο θεός θα έπρεπε επί της αρχής να είναι και αυτό το πράγμα, όπως είναι τα πάντα. Όλοι είμαστε μέρη του Θεού, όπως και οι πέτρες, τα μυρμήγκια, το χορτάρι και τα παράθυρα. Όλα. Όλα ανήκουν σε ένα απίστευτα περίπλοκο σύνολο, αλλά εντέλει όλα όσα υπάρχουν αποτελούν τμήμα ενός και μόνου πράγματος: του θεού.

Οι πιστοί των παραδοσιακών θρησκειών κήρυτταν ότι ο θεός αγαπά την ανθρωπότητα και απαντά στις ατομικές προσευχές Αυτό συνιστά ανθρωπομορφισμό – την προβολή ανθρώπινων ιδιοτήτων, όπως η συμπόνια, σε ένα μη ανθρώπινο ον, τον θεό. Η πιο ακραία ανθρωπομορφική θέση είναι να φανταζόμαστε τον Θεό ως έναν καλό άνδρα με μεγάλη γενειάδα και ευγενικό χαμόγελο. Ο Θεός του Σπινόζα δεν ήταν έτσι. Αυτός -ή ίσως θα ήταν ακριβέστερα να πούμε “αυτό” δεν είχε πρόσωπο και δεν ενδιαφερόταν για τίποτα και για κανέναν. Σύμφωνα με τον Σπινόζα, μπορείτε και οφείλετε να αγαπάτε τον Θεό, αλλά μην περιμένετε να σας επιστρέψει την αγάπη. Αυτό θα έμοιαζε με έναν φυσιολάτρη που προσδοκά από τη φύση να τον λατρεύει ανταποδοτικά. Στην πραγματικότητα, ο Θεός που ο Σπινόζα περιγράφει είναι τόσο παντελώς αδιάφορος για τους ανθρώπους και για όσα κάνουν, ώστε πολλοί θεωρούσαν πως ο Σπινόζα δεν πίστευε καθόλου στον Θεό και ότι ο πανθεϊσμός του ήταν απλώς ένα προκάλυμμα. Τον θεωρούσαν άθεο και αντίθρησκο. Πώς θα μπορούσε κάποιος που πίστευε πως ο θεός δεν ενδιαφέρεται για την ανθρωπότητα να είναι κάτι άλλο; Ο Σπινόζα, ωστόσο, έτρεφε μια διανοητική αγάπη για τον Θεό, μια αγάπη που βασιζόταν στη βαθιά κατανόηση που επιτυγχάνεται με τον ορθό λόγο. Αλλά αυτό δε συνιστά μια συμβατική θρησκεία. Η συναγωγή είχε δίκιο να τον αφορίσει.

Οι απόψεις του Σπινόζα για την ελεύθερη βούληση ήταν επίσης αμφιλεγόμενες. Ήταν ντετερμινιστής, πίστευε δηλαδή ότι κάθε ανθρώπινη πράξη είναι το αποτέλεσμα πρότερων αιτιών Μια πέτρα που πετά στον αέρα, αν μπορούσε να αποκτήσει συνείδηση όπως ένας άνθρωπος, θα φανταζόταν ότι κινείται με τη δική της βούληση, παρ’ ότι αυτό δε συμβαίνει. Αυτά που πραγματικά την κινούν είναι η δύναμη της ρίψης και οι συνέπειες της βαρύτητας. Η πέτρα θα ένιωθε ότι η ίδια, και όχι η βαρύτητα, ελέγχει το πού πηγαίνει. Έτσι είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι: φανταζόμαστε ότι επιλέγουμε ελεύθερα τι κάνουμε και ότι ελέγχουμε τη ζωή μας. Αλλά αυτό συμβαίνει επειδή δεν καταλαβαίνουμε συνήθως τους τρόπους με τους οποίους έχουν επέλθει οι επιλογές και οι πράξεις μας. Στην πραγματικότητα, η ελεύθερη βούληση είναι μια αυταπάτη. Δεν υπάρχει αυθόρμητη ελεύθερη δράση.

Αν και ντετερμινιστής, ο Σπινόζα πίστευε πως μια πολύ περιορισμένη ανθρώπινη ελευθερία ήταν δυνατή και επιθυμητή. Η χειρότερη συνθήκη ύπαρξης ήταν αυτό που ονόμαζε δουλεία: να βρισκόμαστε στο πλήρες έλεος των συναισθημάτων μας. Όταν συμβαίνει κάτι κακό, όπως κάποιος που σας φέρεται αγενώς, και χάνετε την ψυχραιμία σας και σας πλημμυρίζει μίσος, αυτός είναι ένας πολύ παθητικός τρόπος ύπαρξης. Απλώς αντιδράτε σε γεγονότα. Τα εξωτερικά συμβάντα προκαλούν την οργή σας. Δεν τα ελέγχετε καθόλου. Ο τρόπος να τα αποφύγετε είναι να κατανοήσετε καλύτερα τις αιτίες που διαμορφώνουν τη συμπεριφορά τα πράγματα που σας ωθούν να οργίζεστε. Για τον Σπινόζα, το καλύτερο που μπορούμε να πετύχουμε είναι να αναδύονται τα συναισθήματα μας κατ’ επιλογή μας και όχι από εξωτερικά συμβάντα. Παρ’ ότι αυτές οι επιλογές δε γίνεται ποτέ να είναι εντελώς ελεύθερες, καλύτερα να είμαστε ενεργητικοί παρά παθητικοί.

Γνωστική ασυμφωνία: Πώς πείθουμε τον εαυτό μας με ψέματα

Ο όρος «γνωστική ασυμφωνία» χρησιμοποιείται για να περιγράψει την αίσθηση δυσφορίας που νιώθουμε όταν οι πεποιθήσεις μας δεν συμφωνούν με τις συμπεριφορές μας και/ή τις νέες πληροφορίες που μας παρουσιάζονται. Οι άνθρωποι τείνουν να αναζητούν τη συνοχή στις στάσεις και στην αντίληψή τους, οπότε όταν αυτό που πιστεύουμε, αμφισβητείται ή όταν αυτό που κάνουμε δεν συμφωνεί με αυτό που σκεφτόμαστε, κάτι χρειάζεται να αλλάξει, ώστε να εξαλείψουμε ή να μειώσουμε την ασυμφωνία που δημιουργείται μέσα μας.

Τι είναι η γνωστική ασυμφωνία;

Ο ψυχολόγος Leon Festinger ήταν ο πρώτος που πρότεινε μια θεωρία γνωστικής ασυμφωνίας που επικεντρωνόταν στο πώς οι άνθρωποι προσπαθούν να φτάσουν σε εσωτερική συνοχή. Ισχυρίστηκε ότι οι άνθρωποι έχουν μια εσωτερική ανάγκη να διασφαλίζουμε ότι οι πεποιθήσεις ταιριάζουν απόλυτα με τη συμπεριφορά μας. Οι αντιφατικές ή συγκρουόμενες πεποιθήσεις οδηγούν σε δυσαρμονία, κάτι που οι άνθρωποι προσπαθούν να αποφύγουν.

Στο βιβλίο του (1957), «Η θεωρία της γνωστικής ασυμφωνίας», ο Festinger εξήγησε ότι η «γνωστική ασυμφωνία μπορεί να γίνει αντιληπτή ως μια συνθήκη η οποία προκαλεί μια δραστηριότητα που κινείται προς τη μείωση της ασυμφωνίας, όπως η πείνα προκαλεί μια κίνηση προσανατολισμένη να μειώσει την ίδια την πείνα».

Παράγοντες που επηρεάζουν

Ο βαθμός ασυμφωνίας που οι άνθρωποι βιώνουν εξαρτάται από ορισμένους διαφορετικούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένης της αξίας που δίνουν σε μια συγκεκριμένη πεποίθηση και στο βαθμό που οι πεποιθήσεις μας είναι αντιφατικές. Η συνολική δύναμη της ασυμφωνίας μπορεί επίσης να επηρεάζεται από διάφορους άλλους παράγοντες:

– Γνωστικά σχήματα πιο προσωπικά, όπως πεποιθήσεις για τον εαυτό μας (τείνουν να προκαλούν μεγαλύτερη ασυμφωνία)

– Η σημασία των γνώσεων (πεποιθήσεις που θεωρούμε πολύ σημαντικές και πολύτιμες, μπορούν να δημιουργήσουν μεγαλύτερη ασυμφωνία όταν αμφισβητούνται)

– Η αναλογία ανάμεσα στις ασύμφωνες σκέψεις και στις αρμονικές σκέψεις

– Όσο μεγαλύτερη είναι η δύναμη της ασυμφωνίας, τόσο μεγαλύτερη πίεση νιώθουμε για να ανακουφιστούμε από τα συναισθήματα της ανακούφισης.

Παράδειγμα

Η γνωστική ασυμφωνία εμφανίζεται σε πολλούς τομείς της ζωής μας, αλλά είναι ιδιαίτερα εμφανής σε καταστάσεις όπου η συμπεριφορά ενός ατόμου συγκρούεται με πεποιθήσεις που σχετίζονται με την προσωπική του ταυτότητα. Ένα συνηθισμένο παράδειγμα γνωστικής ασυμφωνίας εμφανίζεται στις αποφάσεις που παίρνουμε όταν αγοράζουμε κάτι. Για παράδειγμα, ένας άνδρας που θεωρεί πως πρέπει να είναι υπεύθυνος απέναντι στο περιβάλλον μόλις αγόρασε ένα νέο αμάξι που αργότερα ανακαλύπτει ότι κάνει μεγάλη κατανάλωση καυσίμων.

Η σύγκρουση

– Είναι σημαντικό για τον άνδρα να προστατεύσει το περιβάλλον

– Οδηγεί ένα αμάξι που δεν είναι φιλικό προς το περιβάλλον.

Για να μειώσει την ασυμφωνία αυτή, μπορεί να πουλήσει το αυτοκίνητο και να αγοράσει ένα άλλο φιλικότερο προς το περιβάλλον ή μπορεί να μειώσει τη σημασία της ευθύνης του απέναντι στο περιβάλλον. Στη δεύτερη επιλογή, η ασυμφωνία του μπορεί να ενισχυθεί αν ακολουθήσει σχετικές τακτικές, όπως το να χρησιμοποιεί περισσότερο τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Όμως, τα περισσότερα παραδείγματα δεν είναι τόσο απλά. Σε πολλές περιπτώσεις, δεν μας συμφέρει καθόλου να ακολουθήσουμε την νέα γνώση που έρχεται σε αντίθεση με τις ήδη ισχυρές μας πεποιθήσεις. Σε αυτή την περίπτωση, διαστρεβλώνουμε τη διαδικασία προς όφελός μας:

– Εστιάζουμε σε πεποιθήσεις που στηρίζουν τις δικές μας και έτσι ενδυναμώνουμε αυτές που έχουμε, ώστε να μειώσουμε τη δυσφορία της ασυμφωνίας.

– Μειώνουμε τη σημασία της πεποίθησης που έρχεται σε σύγκρουση με τη δική μας

– Αλλάζουμε το περιεχόμενο (διαστρεβλώνουμε) της πεποίθησης που προκαλεί ασυμφωνία ώστε να πετύχουμε εσωτερική συμφωνία.

Ο χρόνος δεν σβήνει τα τραύματα, τα μετατρέπει σε σημάδια

Ο χρόνος είναι ένας απολύτως περιορισμένος πόρος. Είναι πεπερασμένος, δεν βρίσκεται σε αφθονία. Ένας πόρος που έχουμε την ψευδαίσθηση ότι τον ελέγχουμε όταν τον μετράμε χρησιμοποιώντας την εφεύρεση που λέγεται ρολόι. Τελειώνει για όλους, κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχάσουμε όσο ζούμε.

Κοντά στον θάνατο όλοι το θυμούνται. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να ζήσεις καλά. Η υπενθύμιση πρέπει να είναι πιο συχνή. Δεν γερνά ο χρόνος τον άνθρωπο, η απώλεια της αθωότητας τον γερνά. Ο χρόνος δεν μετριέται σε ρυτίδες αλλά σε υποψιασμένες συνειδήσεις.

Ο ίδιος ο χρόνος είναι δική μας εφεύρεση. Μια εφεύρεση που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε πολύ καλύτερα αφού είναι δική μας. Άλλωστε, έχει ημερομηνία λήξης∙ κρατάει όσο κρατάει μια ζωή. Υπάρχει μια αλλόκοτη μηχανή του χρόνου: η αφήγηση. Μας καλεί να ταξιδέψουμε στο παρελθόν, στο μέλλον, να πάμε μακριά.

Η μνήμη των αφηγητών μάς οδηγεί στο παρελθόν και η φαντασία τους στο μέλλον. Την επόμενη φορά που θα πεις μια ιστορία, να θυμάσαι: Έχεις μόλις εφεύρει την πιο ποθητή μηχανή στο Σύμπαν, τη χρονομηχανή. Αν μιλάς για τα περασμένα, ταξιδεύεις τον ακροατή σου στο παρελθόν, αν μιλάς για όσα δεν έχουν γίνει, τον ταξιδεύεις στο μέλλον.

Όλα τα θεραπεύει ο χρόνος, έτσι δεν λένε; Για την ακρίβεια, τα μετατρέπει σε εμπειρία ζωής. Ο χρόνος δεν σβήνει τα τραύματα, τα μετατρέπει σε σημάδια. Τέτοια ώστε να είναι ορατά με μια προσεκτική, διεισδυτική ματιά.

Πόσες φορές δεν ακούμε «Ποτέ δεν είναι αργά». Πράγματι, ποτέ δεν είναι αργά, απλώς είναι αργότερα απ’ ό,τι ήτανε παλιότερα. Περίεργη ανακάλυψη ο χρόνος. Όταν δεν περνάς καλά, περνάει βασανιστικά αργά. Και όταν περνάς υπέροχα, φεύγει σαν νεράκι μέσα από τα χέρια σου.

Πόσοι και πόσοι άνθρωποι έχουν χαθεί γιατί νόμιζαν ότι έχουν χρόνο. Και περνούσαν οι δεκαετίες και ακόμα πίστευαν ότι έχουν χρόνο. Όσο ευφυής και να είναι ένας άνθρωπος, αν είναι νέος, αφήνει ευκαιρίες να χαθούν. Γιατί πολύ απλά δεν έχει την πίεση του χρόνου. Δεν χρησιμοποιεί δηλαδή σωστά, προς όφελός του, τη δική του εφεύρεση.

Όσο πιστεύεις ότι η ζωή δεν πρέπει να είναι δύσκολη, θα υποφέρεις

Υπάρχει ένα ρητό που λέει «όταν ξέρεις ότι η ζωή είναι δύσκολη, τότε η ζωή παύει να είναι δύσκολη». Τι σημαίνει αυτό;

Ότι η ζωή είναι δύσκολη όσο πιστεύεις ότι δεν πρέπει να είναι δύσκολη.

Όταν πιστεύεις ότι η ζωή δεν πρέπει να είναι δύσκολη, είσαι σε μια συνεχή αντίσταση απέναντι στις καταστάσεις, τους ανθρώπους και τα γεγονότα.

Όταν αποδεχτείς ότι η ζωή περιλαμβάνει και δυσκολίες, όταν εμφανιστεί η επόμενη δυσκολία θα πεις «να η ζωή πάλι με τις δυσκολίες της».

Με άλλα λόγια, όταν έχεις αυτή τη στάση δημιουργείται μια αποδοχή απέναντι σ’ αυτό που «είναι».

Αν κουβαλάς στο μυαλό σου την πεποίθηση ότι η ζωή δεν πρέπει να είναι δύσκολη, ότι δεν πρέπει να υπάρχουν δύσκολοι άνθρωποι, εμπόδια και προβλήματα, ότι τα σχέδια δεν πρέπει να χαλάνε, οι άνθρωποι να πεθαίνουν και να αρρωσταίνουν, τότε θα υποφέρεις.

Γενικά όλοι έχουμε λίγο πολύ αυτή την πεποίθηση που λέει ότι τα πράγματα θα έπρεπε να εξελίσσονται ομαλά και άνετα.

Και όντως, κάποιες φορές τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά και άνετα.

Αλλά το παράδοξο είναι ότι όταν αναγνωρίσεις ότι η ζωή είναι δύσκολη και ο σκοπός της δεν είναι το να σε κάνει ευτυχισμένο -ούτε δυστυχισμένο- σταματάς να υποφέρεις.

Μπορεί βέβαια να σε κάνει δυστυχισμένο όταν έχεις τη λάθος στάση απέναντί της.

Η ευτυχία έρχεται με το να αποδεχτούμε ότι οι προκλήσεις είναι ένα φυσικό φαινόμενο της εξέλιξης της ζωής και αυτό αφορά όλους τους ζωντανούς οργανισμούς.

Μπορούμε να ονομάζουμε όμως τις δυσκολίες προκλήσεις, αντί να τις ονομάζουμε προβλήματα ή κακά πράγματα.

Η λέξη πρόκληση εμπεριέχει και κάτι το θετικό.

Οι προκλήσεις είναι εδώ για να μας αφυπνίσουν.

Ακόμα και αν έχεις ήδη αφυπνιστεί, η ζωή μπορεί να συνεχίσει να σου δίνει προκλήσεις ώστε να επιταχυνθεί ακόμα περισσότερο η αφύπνισή σου και να γίνει πιο βαθιά.

Αν το αναγνωρίσεις αυτό δεν χρειάζεται πια να έχεις μια στάση αντίστασης και σύγκρουσης απέναντι στη ζωή. Και επίσης δεν θα θυμώνεις συνέχεια με αυτά που σου συμβαίνουν, με τα γεγονότα ή με τους ανθρώπους που συναντάς.

Η αθέατη σκοτεινή ύλη που συγκρατεί σαν «κόλλα» τους γαλαξίες

Η προσπάθεια των επιστημόνων να φωτίσουν ένα από τα μεγάλα μυστήρια του σύμπαντος.
 
Λιγότερο από το 5% της συνολικής μάζας και ενέργειας του σύμπαντος αποτελεί την ύλη από την οποία έχουν φτιαχτεί οι γαλαξίες, τα άστρα, οι πλανήτες και φυσικά εμείς οι άνθρωποι. Η λεγόμενη σκοτεινή (δηλαδή άγνωστη) ύλη αποτελεί περίπου το 85% της συνολικής μάζας του σύμπαντος και το 26,8% της συνολικής μάζας και ενέργειας του σύμπαντος.
 
Το μεγαλύτερο μέρος της μάζας και ενέργειας του σύμπαντος (το 68,3%) είναι ακόμη πιο μυστηριώδες, καθώς αποτελεί τη λεγόμενη σκοτεινή ενέργεια, η οποία προκαλεί την επιταχυνόμενη διαστολή του σύμπαντος. Με άλλα λόγια, στην πραγματικότητα δεν έχουμε ιδέα για το μεγαλύτερο μέρος του σύμπαντος, παρόλο που υποτίθεται ότι η σκοτεινή ύλη και η σκοτεινή ενέργεια βρίσκονται ολόγυρά μας.
 
Η σκοτεινή ύλη πιστεύεται ότι περιβάλλει με μια τεράστια άλω και συγκρατεί σαν «κόλλα» τους γαλαξίες, έτσι ώστε να περιστρέφονται γρήγορα χωρίς η ύλη τους να σκορπάει στο διάστημα. Γίνεται αντιληπτή έμμεσα μέσω των βαρυτικών επιδράσεων που ασκεί στην «κανονική» ύλη. Φαίνεται να κρύβεται μπροστά στα μάτια μας, αλλά κανένα πείραμα έως τώρα δεν έχει καταφέρει να την παρατηρήσει και να «ξεμασκαρέψει» τη φύση της, όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
 
Η σκοτεινή ύλη μπορεί να αποτελείται από σωματίδια. Ως πιθανότερη λύση έχουν προταθεί τα «ασθενώς αλληλεπιδρώντα σωματίδια με μάζα» (WIMPs), που όμως δεν έχουν βρεθεί ακόμη, παρά το πολύχρονο «κυνήγι» τους με υπόγειους ανιχνευτές μέσα σε παλαιά ορυχεία, με επίγειους επιταχυντές σωματιδίων και με διαστημικά τηλεσκόπια.
 
Οι φυσικοί ελπίζουν ότι μια ωραία μέρα ξαφνικά -όπως συνέβη με το επί δεκαετίες μποζόνιο-φάντασμα του Χιγκς- θα δουν στον μεγάλο επιταχυντή αδρονίων του CERN να εμφανίζονται τα σωματίδια WIMPs. Προς το παρόν, διαφωνούν για το πώς πιθανώς είναι ένα τέτοιο σωματίδιο (αν υπάρχει): μπορεί να είναι μεγάλο σαν άτομο υδρογόνου ή μικροσκοπικό ή να έχει πολλά διαφορετικά μεγέθη κ.ο.κ.
 
Όμως μερικοί πιο «αιρετικοί» επιστήμονες πιστεύουν ότι δεν υπάρχει καν σκοτεινή ύλη, αλλά αντίθετα υπάρχει κάτι σοβαρά λανθασμένο στην κατανόησή μας για τη βαρύτητα και τους θεμελιώδεις νόμους της φύσης. Σε κάθε περίπτωση, η λύση του μυστηρίου της σκοτεινής ύλης -τόσο σε συμπαντική όσο και σε υποατομική κλίμακα- αποτελεί ένα από τα πιο πιεστικά ζητήματα στα πεδία της σωματιδιακής φυσικής, της αστροφυσικής και της κοσμολογίας.

Αρχαία Ελληνική Τραγωδία: Όψεις της τραγικής σύνθεσης - Η σκηνική εικόνα της τραγωδίας

Η αρχαία ελληνική τραγωδία διέπεται από μία αξιοσημείωτη ιδιοτυπία, την ενσωμάτωση των σκηνικών οδηγιών στο κείμενο. Από αυτή την άποψη δικαιούμαστε να κάνουμε λόγο για «σκηνοθεσία των λέξεων». Αυτό σημαίνει ότι συχνά περιγράφεται η έκφραση του προσώπου ενός ήρωα, η οποία δεν ήταν ορατή εξαιτίας του προσωπείου. Έτσι κάποιο πρόσωπο περιγράφεται ότι εισέρχεται στη σκηνή δακρυσμένο, ότι βαδίζει με αργό και τρεμάμενο βήμα εξαιτίας της γεροντικής του ηλικίας. Υπό αυτούς τους όρους είναι θεμιτό να προσδοκά κάποιος να συναντήσει στο δραματικό κείμενο στοιχεία που περιγράφουν την εξωτερική εμφάνιση των προσώπων. Καταρχήν είναι φυσική η διάκριση των δύο φύλων. Οι γυναίκες έχουν λευκή επιδερμίδα, μακριά μαλλιά συγκρατούμενα από κεφαλόδεσμο. Οι άντρες έχουν πιο σκούρη επιδερμίδα, ξανθά ή σπανιότερα, μαύρα μαλλιά, αν είναι νέοι, και άσπρα ή γκρίζα μαλλιά αν είναι ηλικιωμένοι, και φέρουν γενειάδα. Η διαφορά στο χρώμα του δέρματος είναι απολύτως δικαιολογημένη, αν λάβουμε υπόψη ότι οι άντρες γυμνάζονταν, συμμετείχαν σε αθλητικούς αγώνες ή στον δημόσιο βίο και πολεμούσαν, ενώ οι γυναίκες έμεναν τον περισσότερο καιρό κλεισμένες στο σπίτι. Φυσικά, διαφέρει και η ενδυμασία κατά φύλο αλλά και γεωγραφική περιοχή. Διαφορετικά είναι ντυμένη μια Σπαρτιάτισσα και μια Αθηναία ή κάποια που προέρχεται από ξένη χώρα. Τα ηλικιωμένα άτομα συνήθως στηρίζονται σε βακτηρία, ενώ τα τυφλά πρόσωπα καθοδηγούνται από συνοδό, αν και σε ακραίες περιπτώσεις απαντούν εμφανίσεις όπως του τυφλωμένου Πολυμήστορα στην ευριπίδεια Εκάβη, ο οποίος βγαίνει από το αντίσκηνο περπατώντας στα τέσσερα και προχωρώντας ψηλαφητά.
 
Η τραγωδία αποφεύγει να εξειδικεύει τις πληροφορίες για τα ρούχα και τα υποδήματα και χρησιμοποιεί γενικούς όρους, όπως πέπλοι και αρβύλη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν κάνει ποτέ ιδιαίτερο λόγο για δωρικό πέπλο ή ιωνικό χιτώνα, για θεσσαλική ή αρκαδική ενδυμασία, ενώ από τα ρούχα των ξένων περιγράφονται συχνότερα τα αιγυπτιακά, τα φρυγικά και, σπανιότερα, τα θρακικά. Το χρώμα των ρούχων είναι λευκό, μαύρο, κίτρινο και πορφυρό. Από υποδήματα παράλληλα με την αρβύλην μνημονεύονται και τα σαντάλια. Οι Πέρσες καλύπτουν το κεφάλι με τιάρα (περσική λέξη), και οι Περσίδες με μίτρα. Περσικό υπόδημα είναι η εύμαρις. Τα ρούχα διακρίνουν τις κοινωνικές τάξεις: τον βασιλιά από τον χωρικό, τον ελεύθερο από τον δούλο, τον ιερέα από τον έμπορο. Το σκήπτρο χαρακτηρίζει τον βασιλιά και τον ιερέα.
 
Από τα όπλα ξεχωρίζουν το ξίφος, το τόξο και η ασπίδα με το δόρυ. Εκτός από τους θνητούς, τόξο κρατούν ο Απόλλων και η Άρτεμη, ενώ ξίφος ο Θάνατος. Το στεφάνι χρησιμοποιείται σε εορταστικές εκδηλώσεις, σε συμπόσιο, σε περιπτώσεις νίκης, ως κόσμημα της νύφης και σε νεκρώσιμα συμφραζόμενα. Συχνά εμφανίζονται πρόσωπα σε πένθος, οπότε έχουν κομμένα (και ενδεχομένως βρώμικα) μαλλιά και φορούν μαύρα ρούχα, που μπορεί να είναι σκισμένα σε ένδειξη μεγάλης θλίψης. Η εμφάνιση ρακένδυτων ηρώων προσιδιάζει στον Ευριπίδη και προκάλεσε το σκώμμα του Αριστοφάνη στους Αχαρνείς (437 κ.ε.), αλλά ήδη ο ηττημένος Ξέρξης στους Πέρσες του Αισχύλου υποθέτουμε ότι εμφανίζεται ρακένδυτος.
 
Αίμα φαίνεται ότι υπάρχει κάτω από τα μάτια του προσωπείου που φέρει ο Οιδίπους και ο Πολυμήστωρ οι οποίοι έχουν πρόσφατα τυφλωθεί. Αιματοβαμμένα είναι τα χέρια του μητροκτόνου Ορέστη, ενώ αιμόφυρτα εμφανίζονται και άτομα που έχουν σκοτωθεί πρόσφατα. Ραντισμένα με το αίμα του Αγαμέμνονα στην ομώνυμη τραγωδία του Αισχύλου είναι τα ρούχα της Κλυταιμήστρας. Θύρσο, τύμπανα, μίτρα και νεβρίδα έχουν οι μαινάδες στις Βάκχες του Ευριπίδη, ενώ ο Διόνυσος παρουσιάζεται με λευκή επιδερμίδα, μακριά μαλλιά και ποδήρη ενδυμασία, δηλαδή με γυναικόμορφη εμφάνιση.
 
Τερατόμορφα πλάσματα εμφανίζονται στις σωζόμενες τραγωδίες, όπως το Κράτος και η Βία ή η κερασφόρος Ιώ στον Προμηθέα Δεσμώτη, οι Ερινύες στις αισχύλειες Ευμενίδες και η Λύσσα στον ευριπίδειο Ηρακλή.
 
Από τα σκηνικά αντικείμενα ιδιαιτέρως συχνή είναι η παρουσία του βωμού που συνήθως συνοδεύεται από άγαλμα κάποιου θεού. Η παρουσία του είναι ευεξήγητη, αν αναλογιστούμε ότι πολλά έργα και των τριών τραγικών είναι δράματα ικεσίας. Ο ικέτης κρατά ένα κλαδί ντυμένο με μαλλί, το οποίο αποθέτει πάνω στον βωμό και το αποσύρει, όταν η ικεσία του γίνει δεκτή. Αγάλματα θεών κοσμούν τη θύρα ενός παλατιού, όπως το άγαλμα της Αφροδίτης και της Άρτεμης στον Ιππόλυτο του Ευριπίδη.
 
Συχνή είναι επίσης η παρουσία ενός τάφου. Στους Πέρσες του Αισχύλου το φάντασμα του Δαρείου εμφανίζεται στην κορυφή του τύμβου του ύστερα από την εκτέλεση ενός κλητικού ύμνου. Στον πρόλογο των αισχύλειων Χοηφόρων ο Ορέστης αποθέτει μια πλεξούδα από τα μαλλιά του στον τάφο του πατέρα του, ενώ η Ηλέκτρα επικεφαλής του Χορού φέρνει χοές. Κοντά στον τάφο θα εκτελεστεί ο μεγαλειώδης κομμός που εκτείνεται σε δέκα στροφικά ζεύγη. Στην Ελένη του Ευριπίδη η ομώνυμη ηρωίδα έχει καταφύγει στον τάφο του Πρωτέα, επιχειρώντας να αποφύγει τον γάμο με τον Θεοκλύμενο. Στον πρόλογο των Βακχών ο Διόνυσος μνημονεύει τον τάφο της κεραυνόπληκτης μητέρας του, της Σεμέλης, ο οποίος ακόμη καπνίζει. Οι προσφορές στον τάφο, όταν τελούνται επί σκηνής, είναι αναίμακτες. Για αιματηρή θυσία στον τάφο της Άλκηστης κάνει λόγο ο Ηρακλής, αλλά ο τάφος της ηρωίδας βρίσκεται στον εξωσκηνικό χώρο, όπως συμβαίνει με τον τάφο του Αγαμέμνονα (Σοφοκλή Ηλέκτρα) ή της Κλυταιμήστρας (Ευριπίδη Ορέστης).
 
Άρρωστοι βρίσκονται πάνω σε φορείο-κλίνη, όπως ο ετοιμοθάνατος Ηρακλής στις σοφόκλειες Τραχίνιες, η Φαίδρα στον Ιππόλυτο και ο Ορέστης στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη. Στην Άλκηστη του Ευριπίδη πρέπει να χρησιμοποιείται κάποιο ανάκλιντρο, όπου οι θεράπαινες αποθέτουν την ετοιμοθάνατη ηρωίδα, καθώς αυτή χάνει σταδιακά τις δυνάμεις της.
 
Πάνω σε άρμα εισέρχονται στη σκηνή η Άτοσσα στους Πέρσες, ο Πελασγός στις Ικέτιδες και ο Αγαμέμνων με την Κασσάνδρα στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου. Στις ευριπίδειες Τρωάδεςσε άρμα βρίσκεται η Ανδρομάχη με τον μικρό Αστυάνακτα, η Κλυταιμήστρα επισκέπτεται πάνω σε άρμα την αγροικία της Ηλέκτρας στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη και μαζί με την Ιφιγένεια και τον μικρό Ορέστη το στρατόπεδο των Ελλήνων στην Αυλίδα στην Ιφιγένεια την εν Αυλίδι.
 
Σακίδια ταξιδιού μνημονεύονται στις Χοηφόρες του Αισχύλου και στην Ηλέκτρα του Ευριπίδη. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για τον Ορέστη και τον Πυλάδη που φτάνουν από τη Φωκίδα στο Άργος. Χαρακτηριστική είναι η τεφροδόχος υδρία η οποία υποτίθεται ότι περιέχει την τέφρα του Ορέστη που έχασε τη ζωή του σε αγώνα αρματοδρομίας στους Δελφούς. Συνταρακτικός είναι ο θρήνος της σοφόκλειας Ηλέκτρας που αγκαλιάζει την άδεια υδρία. Υδρία μεταφέρει στο κεφάλι της η Ηλέκτρα στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη, η οποία συμπεριφέρεται σαν δούλη. Σε αγγεία μεταφέρονται οι χοές, ενώ σε κιβώτιο παραδίδει η Δηιάνειρα τον χρισμένο με το δηλητήριο του Νέσσου χιτώνα ή η Μήδεια τα επικίνδυνα ρούχα που θα σκοτώσουν τη Γλαύκη και τον πατέρα της. Τέλος, ουσιαστική σημασία έχουν οι επιστολές στον Ιππόλυτο και την Ιφιγένεια την εν Ταύροις, γιατί στο πρώτο δράμα η επιστολή της Φαίδρας οδηγεί τον Θησέα στην κατάρα και τον επακόλουθο θάνατο του γιου του, ενώ στο δεύτερο στην αναγνώριση ανάμεσα στα δύο αδέρφια. Στα συμφραζόμενα αυτά αξίζει να τονίσουμε ότι μερικές φορές η σκηνική εικόνα δεν συμπίπτει με τη φραστική εκδήλωσή της, αλλά απαντά στο κείμενο αργότερα. Έτσι, στους Πέρσες του Αισχύλου μόνο με τη δεύτερη είσοδο της βασίλισσας πληροφορούμαστε ότι την πρώτη φορά είχε εμφανιστεί πάνω σε άρμα. Στην Άλκηστη του Ευριπίδη ο Απόλλων εκτελεί την προλογική ρήση κρατώντας τόξο, το οποίο καταγράφεται αργότερα στο κείμενο, όταν ο Θάνατος διαμαρτύρεται για την παρουσία του τόξου (35). Ο θεός μάλιστα δεν αποκλείεται να φορά λευκό ρούχο, κάτι που δεν συνάγεται από το κείμενο, αλλά δικαιούμαστε να το υποθέσουμε εξ αντιθέτου, αφού στο κείμενο αναφέρεται ρητά ότι ο Θάνατος είναι μαυροντυμένος.
 
Ο Αισχύλος ενδιαφέρεται για το εντυπωσιακό θέαμα. Ο Αγαμέμνων εισέρχεται στο παλάτι πατώντας έναν πορφυρό τάπητα που τον οδηγεί στο ματωμένο ένδυμα μέσα στο οποίο η Κλυταιμήστρα τον ακινητοποιεί και τον σκοτώνει. Το πορφυρό χρώμα προοικονομεί το αίμα που άφθονο θα ρεύσει από τις πληγές του και θα ραντίσει τα ρούχα της δολοφόνου του. Αυτό το ματωμένο ένδυμα-παγίδα θα επιδείξει ο Ορέστης μετά τη μητροκτονία, για να δικαιολογήσει την πράξη του. Οι Ερινύες έχουν φριχτή μορφή που κάνει την Ιέρεια στις Ευμενίδες να πεταχτεί έντρομη έξω από τον ναό. Παράλληλα εμφανίζεται το φάντασμα της Κλυταιμήστρας, που επιχειρεί να αφυπνίσει τις Ερινύες, για να συνεχίσουν το καταδιωκτικό τους έργο. Στο τέλος του έργου μετατρέπονται σε Ευμενίδες, και αυτή η μεταβολή πρέπει να αποτυπωνόταν στην εξωτερική εμφάνισή τους, ενώ ο Απόλλων και η Αθηνά αποπνέουν σε ολόκληρο το δράμα ολύμπια ηρεμία και εκπροσωπούν μια νέα αντίληψη που βασίζεται στη θεσμική αντιμετώπιση των προβλημάτων. Δεν είναι, επομένως, συμπτωματική η παρατήρηση του αρχαίου Βίου του Αισχύλου που επισημαίνει την τάση του ποιητή προς το θέαμα. Ο Ευριπίδης, αντίθετα, επικεντρώνει την προσοχή του στον κοινωνικό παράγοντα, στη διάκριση πλούσιου και φτωχού, ελεύθερου και δούλου. Η Ηλέκτρα στην ομώνυμη τραγωδία του εγκαταλείπει το παλάτι, όπου κατοικεί στις Χοηφόρες του Αισχύλου και στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, και ζει σε μια φτωχή αγροικία παντρεμένη με έναν αγρότη, που την αντιμετωπίζει με αρχοντική ευγένεια, αλλά δεν την απαλλάσσει από τα ψυχολογικά, κοινωνικά και οικονομικά της προβλήματα.
 
Από τη μεγαλειώδη εξωτερική σκηνοθεσία του Αισχύλου μεταβαίνουμε στη λιτή σκηνοθεσία και την έμφαση στις διεργασίες του ψυχικού κόσμου στον Ευριπίδη. Ο Ορέστης των Χοηφόρων δεν αμφισβητεί την εντολή του Απόλλωνα, και αρκεί η σύντομη υπενθύμισή της από τον Πυλάδη την κρίσιμη στιγμή, για να εκτελεστεί η μητροκτονία. Στην Ηλέκτρα του Ευριπίδη οι Διόσκουροι επικρίνουν την εντολή του Απόλλωνα, και τα δύο αδέρφια παρουσιάζονται συντετριμμένα και προβληματισμένα από την πράξη τους. Τα σκισμένα ρούχα του Ξέρξη στους αισχύλειους Πέρσες αποτελούν απτό δείγμα της έσχατης ταπείνωσης και της υπερβολικής θλίψης του, ενώ τα φτωχά αγροτικά ρούχα της Ηλέκτρας στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη αφενός μαρτυρούν την κοινωνική και οικονομική υποβάθμισή της, αφετέρου αντιπαρατίθενται με τα πολυτελή ενδύματα της συζυγοκτόνου και μοιχαλίδας Κλυταιμήστρας. Ο Ευριπίδης διακρίνει το είναι από το φαίνεσθαι, την εξωτερική εμφάνιση από τον εσωτερικό κόσμο, με αντιπροσωπευτικότερο δείγμα αυτής της τάσης την Ελένη, όπου η πραγματική Ελένη παρέμεινε αγνή στην Αίγυπτο, ενώ ο Πάρης μετέφερε στην Τροία ένα είδωλό της, το οποίο προκάλεσε εκατόμβες θυμάτων και από τις δύο αντίπαλες πλευρές. Και στον Ηρακλή η Ίρις παρουσιάζεται ως υπερασπίστρια της ζηλότυπης Ήρας, ενώ σπλαχνική εμφανίζεται η δυσειδής Λύσσα. Τέλος, εξυμνούνται τα αγαθά της απλής ζωής, ενώ η σοφία και η σύνεση δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των ευγενών, αλλά χαρακτηρίζουν και τους δούλους.