Τρίτη 27 Μαρτίου 2018

ΑΙΣΩΠΟΣ - Μῦθοι (201.1-205.1)

201. ΟΝΟΣ ΚΑΙ ΒΑΤΡΑΧΟΙ [201.1] ὄνος ξύλων γόμον φέρων λίμνην διέβαινεν. ὀλισθήσας δέ, ὡς κατέπεσεν, ἐξαναστῆναι μὴ δυνάμενος ὠδύρετό τε καὶ ἔστενεν. οἱ δὲ ἐν τῇ λίμνῃ βάτραχοι ἀκούσαντες αὐτοῦ τῶν στεναγμῶν ἔφασαν· «ὦ οὗτος, καὶ τί ἂν ἐποίησας, εἰ τοσοῦτον ἐνταῦθα χρόνον διέτριβες, ὅσον ἡμεῖς, ὅτε πρὸς ὀλίγον πεσὼν οὕτως ὀδύρῃ;»
τούτῳ τῷ λόγῳ χρήσαιτο ἄν τις πρὸς ἄνδρα ῥᾴθυμον ἐπ᾽ ἐλαχίστοις πόνοις δυσφοροῦντα αὐτὸς πλείονας ῥᾳδίως ὑφιστάμενος.

202. ΟΝΟΣ, ΚΟΡΑΞ ΚΑΙ ΛΥΚΟΣ
[202.1] ὄνος ἡλκωμένος τὸν νῶτον ἔν τινι λειμῶνι ἐνέμετο. κόρακος δὲ ἐπικαθίσαντος αὐτῷ καὶ τὸ ἕλκος κρούοντος ὁ ὄνος ὠγκᾶτό τε καὶ ἐσκίρτα. τοῦ δὲ ὀνηλάτου πόρρωθεν ἑστῶτος καὶ γελῶντος λύκος παριὼν ἐθεάσατο καὶ πρὸς ἑαυτὸν ἔφη· «ἄθλιοι ἡμεῖς, οἵ, κἂν αὐτὸ μόνον ὀφθῶμεν, διωκόμεθα, τούτῳ δὲ καὶ †προσιόντι προσγελῶσι».
ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι οἱ κακοῦργοι τῶν ἀνθρώπων καὶ ἐξ ἀπόπτου δῆλοί εἰσιν.

203. ΟΝΟΣ, ΑΛΩΠΗΞ ΚΑΙ ΛΕΩΝ
[203.1] ὄνος καὶ ἀλώπηξ κοινωνίαν συνθέμενοι πρὸς ἀλλήλους ἐξῆλθον ἐπὶ ἄγραν. λέοντος δὲ αὐτοῖς περιτυχόντος ἡ ἀλώπηξ ὁρῶσα τὸν ἐπηρτημένον κίνδυνον προσελθοῦσα τῷ λέοντι ὑπέσχετο παραδώσειν αὐτῷ τὸν ὄνον, ἐὰν αὐτῇ τὸ ἀκίνδυνον ἐπαγγείληται. τοῦ δὲ αὐτὴν ἀπολύσειν φήσαντος προσαγαγοῦσα τὸν ὄνον εἴς τινα πάγην ἐμπεσεῖν παρεσκεύασε. καὶ ὁ λέων ὁρῶν ἐκεῖνον φεύγειν μὴ δυνάμενον πρῶτον τὴν ἀλώπεκα συνέλαβεν, εἶθ᾽ οὕτως ἐπὶ τὸν ὄνον ἐτράπη.
οὕτως οἱ τοῖς κοινωνοῖς ἐπιβουλεύοντες λανθάνουσι πολλάκις καὶ ἑαυτοὺς συναπολλύντες.

204. ΟΝΟΣ ΚΑΙ ΗΜΙΟΝΟΣ
[204.1] ὄνος καὶ ἡμίονος ἐν ταὐτῷ ἐβάδιζον. καὶ δὴ ὁ ὄνος ὁρῶν τοὺς ἀμφοῖν γόμους ἴσους ὄντας ἠγανάκτει καὶ ἐσχετλίαζεν, εἴγε διπλασίονος τροφῆς ἠξιωμένη ἡ ἡμίονος οὐδὲν περιττότερον βαστάζει. μικρὸν δὲ αὐτῶν τῆς ὁδοῦ προϊόντων ὁ ὀνηλάτης ὁρῶν τὸν ὄνον ἀντέχειν μὴ δυνάμενον ἀφελόμενος αὐτοῦ τὸ φορτίον τῇ ἡμιόνῳ ἐπέθηκεν. ἔτι δὲ αὐτῶν πόρρω προβαινόντων ὁρῶν τὸν ὄνον ἔτι μᾶλλον ἀποκάμνοντα πάλιν ἀπὸ τοῦ γόμου μετετίθει, μέχρις οὗ τὰ πάντα λαβὼν καὶ ἀφελόμενος ἀπ᾽ αὐτοῦ τῇ ἡμιόνῳ ἐπέθηκεν. καὶ τότε ἐκείνη ἀποβλέψασα εἰς τὸν ὄνον ἔφη· «ὦ οὗτος, ἆρά σοι δικαίως δοκῶ τῆς διπλῆς τροφῆς ἠξιωμένη;»
ἀτὰρ οὖν καὶ ἡμᾶς προσήκει μὴ ἀπὸ τῆς ἀρχῆς, ἀλλ᾽ ἀπὸ τοῦ τέλους τὴν ἑκάστου δοκιμάζειν διάθεσιν.

205. ΟΡΝΙΘΟΘΗΡΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΔΙΞ
[205.1] ὀρνιθοθήρας ὀψιαίτερον αὐτῷ ξένου παραγενομένου μὴ ἔχων, ὅτι αὐτῷ παραθείη, ὥρμησεν ἐπὶ τὸν τιθασὸν πέρδικα καὶ τοῦτον θύειν ἔμελλε. τοῦ δὲ αἰτιωμένου αὐτὸν ὡς ἀχάριστον, εἴγε πολλὰ ὠφελούμενος παρ᾽ αὐτοῦ τοὺς ὁμοφύλους ἐκκαλουμένου καὶ παραδιδόντος αὐτὸς ἀναιρεῖν αὐτὸν μέλλει, ἔφη· «ἀλλὰ διὰ τοῦτό σε μᾶλλον θύσω, εἰ μηδὲ τῶν ὁμοφύλων ἀπέχῃ».
ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι οἱ τοὺς οἰκείους προδιδόντες οὐ μόνον ὑπὸ τῶν ἀδικουμένων μισοῦνται, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τούτων, οἷς προδιδόασιν.

***
201. Ο γάιδαρος και τα βατράχια.
[201.1] Μια φορά ο γάιδαρος καταγινόταν να περάσει τη λίμνη, κουβαλώντας ένα φορτίο ξύλα. Γλίστρησε όμως και έπεσε κάτω, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να ξανασηκωθεί. Ξέσπασε λοιπόν σε λυγμούς και βογκητά, τόσο που τον άκουσαν τα βατράχια της λίμνης, και αυτόν και τους γόους του. Του φώναξαν λοιπόν: «Βρε κακομοίρη, έτσι χαλάς τον κόσμο από το κλάμα, επειδή έπεσες για λίγο μέσα στο νερό; Για φαντάσου, τί θα έκανες αν έπρεπε να μένεις εδώ πέρα τόσο πολύ καιρό όσο εμείς;».
Ο μύθος αυτός ταιριάζει στο στόμα κάποιου που υφίσταται αγόγγυστα πλήθος κακουχίες· τούτος μπορεί να τον απευθύνει σε κανέναν μαλθακό, ο οποίος δυσανασχετεί με την παραμικρή ταλαιπωρία.

202. Ο γάιδαρος, το κοράκι και ο λύκος.
[202.1] Ήταν ένας γάιδαρος με πληγιασμένη ράχη και έβοσκε στο λιβάδι. Ήλθε τότε το κοράκι, κούρνιασε πάνω του και βάλθηκε να τσιμπολογάει την πληγή του. Φυσικά, ο γάιδαρος γκάριζε σαν τρελός και τιναζόταν σύγκορμος. Ο αγωγιάτης όμως, ο οποίος στεκόταν και έβλεπε από μακριά, έβαλε τα γέλια. Τώρα, όλα αυτά τα πρόσεξε ο λύκος, που έτυχε να βρίσκεται εκεί κοντά, και συλλογίστηκε μέσα του: «Τί γκαντεμιά και αυτή! Εμάς, μόνο και μόνο αν μας πάρει το μάτι τους κάπου τριγύρω, μας διώχνουν μακριά. Τούτο το κερατένιο το πουλί, όμως, πάει ευθύς καταπάνω του, και τούτοι γελάνε!».
Το δίδαγμα του μύθου: Ο εγκληματίας ξεχωρίζει από μακριά.

203. Ο γάιδαρος, η αλεπού και ο σκύλος.
[203.1] Μια φορά ο γάιδαρος και η αλεπού σύναψαν συμφωνία συνεργασίας μεταξύ τους και έτσι βγήκαν μαζί για κυνήγι. Έλα όμως που βρήκαν ξάφνου στον δρόμο τους το λιοντάρι. Μόλις αντιλήφθηκε η αλεπού τί κίνδυνος κρεμόταν από πάνω τους, αμέσως σίμωσε το θηρίο και του έταξε να του παραδώσει τον γάιδαρο, αρκεί να της εγγυηθεί εκείνο για τη δική της ασφάλεια. Το λιοντάρι φυσικά τη διαβεβαίωσε πως θα την αφήσει να φύγει. Έτσι, η αλεπού οδήγησε τον γάιδαρο κοντά σε μια παγίδα και τον παρέσυρε να πέσει μέσα. Ξέρετε όμως τί έκανε τότε ο λέοντας; Βλέποντας πως ο παγιδευμένος δεν ήταν πλέον σε θέση να ξεφύγει, κοίταξε να τσακώσει πρώτα την αλεπού, και μετά κανόνισε και τον γάιδαρο με την άνεσή του.
Έτσι είναι: Όποιος συνωμοτεί ενάντια στους συνεργάτες του τις πιο πολλές φορές καταστρέφει άθελά του και τον ίδιο τον εαυτό του.

204. Ο γάιδαρος και η μουλάρα.
[204.1] Ήταν ένας γάιδαρος και μια μουλάρα, που πορεύονταν μαζί στον ίδιο δρόμο. Ο γάιδαρος, που λέτε, διαπίστωσε ότι τα φορτία και των δυο τους ήσαν λίγο-πολύ ισοδύναμα. Τούτο, φυσικά, τον έκανε να αγανακτήσει και να διαμαρτύρεται: «Ακούς εκεί, η μουλάρα, να σου έχει την απαίτηση να κατεβάζει διπλάσιο φαΐ, και παρ᾽ όλα αυτά να μη σηκώνει καθόλου παραπανίσιο βάρος!». Δείτε όμως τί έγινε καθώς βάδιζαν σιγά-σιγά στη δημοσιά: Ο αγωγιάτης αντιλήφθηκε σε κάποια στιγμή πως ο γάιδαρος δεν μπορούσε να βαστάξει πλέον. Γι᾽ αυτό τον ξαλάφρωσε από λιγάκι φορτίο και το απόθεσε πάνω στη μουλάρα. Ύστερα, όταν προχώρησαν και άλλο, ήταν φανερό ότι ο γάιδαρος εξαντλούνταν όλο και περισσότερο. Συνεπώς, ο άνθρωπος μετέφερε πάλι λίγο από το βάρος στο άλλο υποζύγιο. Έτσι λοιπόν, συνεχίζοντας λίγο-λίγο αυτήν την τακτική, ο χωρικός στο τέλος ξεφόρτωσε πια ολότελα τον γάιδαρο και τα πήρε και τα στοίβαξε όλα στη ράχη της μουλάρας. Εκείνη τότε στραβοκοίταξε τον συνοδοιπόρο της και του σφύριξε: «Τί έχεις να πεις τώρα, βρε χαμένε; Δεν σου φαίνεται πως μου αξίζει και με το δίκιο μου η διπλάσια μερίδα φαΐ;».
Λοιπόν, το ίδιο ισχύει και για εμάς: Αν είναι να κρίνουμε την κατάσταση κάποιου άλλου, δεν πρέπει να κοιτάζουμε πώς ξεκινάει, αλλά πώς καταλήγει στο τέλος.

205. Ο κυνηγός και η πέρδικα.
[205.1] Μια φορά ένας κυνηγός δέχτηκε μουσαφίρη στο σπίτι του. Όμως η ώρα ήταν περασμένη και ο άνθρωπός μας δεν είχε τί να φιλέψει τον ξένο. Γι᾽ αυτό άπλωσε χέρι πάνω στην εξημερωμένη πέρδικα, που την εξέτρεφε για δόλωμα, και ετοιμαζόταν να τη σφάξει. Η πέρδικα, βέβαια, έβγαλε φωνή και κακό, κατηγορώντας τον για αχαριστία: «Εμένα, βρε, βάλθηκες να σκοτώσεις; Εμένα που σου φέρνω τόσα κέρδη; Πόσες φορές έχω προσελκύσει τα άλλα πουλιά της φάρας μου για να σου τα φέρω στα χέρια σου, το ξέχασες;». Όμως ο κυνηγός είχε έτοιμη την απάντηση: «Σκάσε μωρή. Γι᾽ αυτό ακριβώς σου αξίζει ο θάνατος: είσαι προδότρα της ίδιας της φυλής σου!».
Το δίδαγμα του μύθου: Όποιον προδίδει δικούς του ανθρώπους δεν τον απεχθάνονται μόνο τα θύματά του, αλλά ακόμη και εκείνοι που καρπώνονται την προδοσία του.

Ζήσε μόνο μία μέρα κάθε μέρα. Το σήμερα

Ορισμένα πράγματα, απλώς δεν γίνεται να τα καταφέρει κανείς μόνος του. Όση βοήθεια κι αν έχεις, ίσως δεν σου προσφέρει αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι για ν’ αντέξεις αυτό που συνέβη. Έτσι ΔΕΝ:
  1. Κρύβομαι
Μην κλείνεις ποτέ την καρδιά σου στον πόνο. Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να βιώνει και να εκφράζει τα συναισθήματα που αναδύονται. Μην τα συγκρατείς.

Μην παριστάνεις τον δυνατό, μην τα κρατάς όλα μέσα σου. Με τον καιρό, ο πόνος θα λιγοστεύει. Αν υπάρχει κάτι που λειτουργεί πάντα και συντομεύει τον δρόμο που έχεις να διανύσεις, είναι ακριβώς αυτό: να βρεις τον τρόπο να επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώθει και να δείχνει τον πόνο, τη θλίψη, τον θυμό και τον φόβο γι’ αυτόν που χάθηκε. Να περπατάς τον δρόμο βήμα βήμα, αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να κλείσουν και να γιατρευτούν οι πληγές.

Και μην ξεχνάς: ο δρόμος αυτός λέγεται ο δρόμος των δακρύων!

Δώσε λοιπόν στον εαυτό σου την άδεια να κλάψει. Το έχεις αυτό το δικαίωμα, να κλαις όποτε το έχεις ανάγκη. Πιθανότατα, αυτό που σου συνέβη ήταν χτύπημα σκληρό, η ζωή σε αιφνιδίασε και κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει… Έφυγε το πρόσωπο που αγαπούσες και σε άφησε μόνο. Τίποτα πιο λογικό από το να ξαναβρείς την παλιά μας ικανότητα να κλαίμε όταν είμαστε λυπημένοι, να βογκάμε όταν πονάμε, να μουσκεύουμε το μαξιλάρι όταν η θλίψη μας ξεχειλίζει. Μην κρύβεις τον πόνο σου. Μπορείς να μοιραστείς αυτό που σου συμβαίνει με την οικογένειά σου, με τους στενούς σου φίλους… Το κλάμα είναι χαρακτηριστικό αποκλειστικά του ανθρώπου, όπως και το γέλιο. Το κλάμα λειτουργεί σαν βαλβίδα και απελευθερώνει τη φοβερή εσωτερική ένταση που προκαλεί η απώλεια. Κλαίμε μόνοι, αν αυτή είναι η επιλογή μας, ή με τους συνοδοιπόρους μας, και μοιραζόμαστε τον πόνο τους που είναι ίδιος με τον δικό μας. Όταν μοιραζόμαστε τα βάσανα, μοιράζεται και το βάρος τους. Όταν πονάει η ψυχή σου, δεν υπάρχει καλύτερη τακτική από το κλάμα.

Μην προσπαθείς να το αποφύγεις από φόβο μήπως κουράσεις ή μήπως ενοχλήσεις τους γύρω σου. Να ψάχνεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να είσαι ο εαυτό σου και να εκφράζεις αυτό που αισθάνεσαι, όπως το αισθάνεσαι. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να διακόπτεις το συναίσθημά σου με τη βλακώδη αντίληψη ότι πρέπει να φανείς δυνατός και να προστατεύσεις έτσι και τους γύρω σου.
  1. Αμέλεις
Πολλοί από αυτούς που βρίσκονται στον δρόμο των δακρύων, είναι τόσο απασχολημένοι με τις διεργασίες που γίνονται μέσα τους, έχουν τόσο πολύ στραμμένη την προσοχή τους στο οδυνηρό τους συναίσθημα, που δεν δίνουν καμία σημασία στο ίδιο τους το σώμα.

Αφού περάσουν οι πρώτες μέρες, θα είναι φρόνιμο και ωφέλιμο να επιβάλεις στον εαυτό σου για μερικές εβδομάδες ένα συγκεκριμένο ωράριο… Να τρέφεσαι καλά και να μην κάνεις κατάχρηση τσιγάρων, αλκοόλ και φαρμάκων. Οπωσδήποτε, καλό είναι να μην γυρίζεις από γιατρό σε γιατρό «ψάχνοντας» τον ειδικό που θα δεχτεί να σου δώσει ψυχοφάρμακα «για να μην αισθάνεσαι». Γιατί, όχι μόνο δεν θα σε βοηθήσουν τέτοια φάρμακα, αλλά μπορεί και να συντελέσουν να γίνει το πένθος χρόνιο.
  1. Μη βιάζεσαι
Χρειάζεσαι χρόνο για να διαβείς τον δρόμο, και λένε πως ο χρόνος όλα τα γιατρεύει… Πρόσεξε, όμως, γιατί δεν φτάνει μόνο ο χρόνος. Αυτό που μπορεί πραγματικά να βοηθήσει, είναι τι κάνει ο καθένας με τον χρόνο. Μην περιμένεις να γίνουν θαύματα, και να είσαι προετοιμασμένος για τις υποτροπές. Ένα απροσδόκητο γεγονός, μια επίσκεψη, μια επέτειος, τα Χριστούγεννα… σε γυρίζουν πάλι στην αρχή, στην κατάσταση απ’ όπου ξεκίνησες. Δεν πρέπει, όμως, να γίνεται έτσι.

Όπως δεν γίνεται να κλάψεις σήμερα γι’ αυτό που θα γίνει αύριο, έτσι δεν πρέπει να συνεχίσεις να κλαις γι’ αυτό που έγινε χτες. Το κλάμα σου σήμερα, είναι για το σήμερα. Για το αύριο, θα είναι το κλάμα σου αύριο.

Χρησιμοποιείς τη σημερινή μέρα για να αποδεχτείς ότι βρίσκεσαι σε πένθος, και να παραδεχτείς ότι αυτός που χάθηκε, πέθανε και δεν πρόκειται να είναι ποτέ ξανά κοντά σου;
Χρησιμοποιείς το σήμερα για να βιώσεις έντονα τα συναισθήματά σου και να εκφράσεις τον πόνο που συνεπάγεται η απώλεια;
Χρησιμοποιείς την ημέρα αυτή για να μάθεις να ζεις χωρίς το αγαπημένο σου πρόσωπο;
Χρησιμοποιείς τη σημερινή μέρα για να στρέψεις ξανά την προσοχή και το ενδιαφέρον σου σ’ εσένα τον ίδιο;

Ζήσε μόνο μία μέρα κάθε μέρα. Το σήμερα.
  1. Ξεχνάς την πίστη
Ορισμένα πράγματα, απλώς δεν γίνεται να τα καταφέρει κανείς μόνος του. Όση βοήθεια κι αν έχεις, ίσως δεν σου προσφέρει αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι για ν’ αντέξεις αυτό που συνέβη.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι αν κρύψουν  τα προβλήματα αυτά, θα ανακουφιστούν και θα ξαλαφρώσουν απ’ όλα αυτά που τους βαραίνουν την καρδιά. Από την πρώτη στιγμή, όταν ο άλλος είναι ο κύριος αποδέκτης της οργής σου, συχώρησε τον. Είναι η στιγμή που θα μάθουμε να μη ζητάμε πως να έχουν τα πράγματα την κατάληξη που θα θέλαμε, αλλά να ζητάμε από τον εαυτό μας να μας βοηθήσει να αποδεχτούμε τις αλλαγές, και να δούμε ποιες επιλογές έχουμε.
  1. Απαιτήσεις από τον εαυτό μου
Μη φέρεσαι άσχημα στον εαυτό σου. Ακόμη κι αν τα συναισθήματα που βιώνεις είναι πολύ έντονα και πολύ δυσάρεστα, σημασία έχει να μην ξεχνάς ότι είναι πάντα περαστικά… Από τις δυσκολότερες συνήθως στιγμές του πένθους είναι όταν κάνεις την εμφάνισή σου μερικούς μήνες μετά την απώλεια, κι όλοι γύρω σου αρχίζουν να σου λένε ότι θα έπρεπε να έχεις ξαναβρεί τον εαυτό σου, να έχεις συνέλθει. Εσύ, να έχεις υπομονή. Να μη βιάζεσαι. Να σέβεσαι τον δικό σου τρόπο, τον χώρο και τον χρόνο. Ο χρόνος είναι δικός σου. Να θυμάσαι πως ο χειρότερος εχθρός για το πένθος είναι να μην αγαπάς τον εαυτό σου.
  1. Ο φόβος μήπως τρελαθώ
Όλοι μπορεί να βιώσουμε έντονα συναισθήματα ως απάντηση στην κατάσταση του πένθους, χωρίς αυτό να μας κάνει να χάσουμε τη διανοητική μας ισορροπία. Η θλίψη, ο θυμός, η ενοχή, η σύγχυση, η απελπισία, μέχρι και η φαντασίωση ότι πεθαίνουμε, αποτελούν συνηθισμένες αντιδράσεις, κοινές στους περισσότερους ανθρώπους μετά από μια σημαντική απώλεια, ή τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.

Χρειάζεται να νιώσεις τον πόνο και όλα τα συναισθήματα που τον συνοδεύουν: θλίψη, θυμό, φόβο, ενοχή… Κάποιοι θα σου πουν: «Πρέπει να φανείς δυνατός». Μην τους δώσεις σημασία. Δεν είναι ανάγκη να φανείς τίποτα, μη σταματήσεις να είσαι όπως αισθάνεσαι. Δεν χρειάζεται να δίνεις εξηγήσεις, ούτε να ζητάς την άδεια. Ούτε και να αισθάνεσαι ότι είναι λάθος σου αν κάποιες στιγμές δεν είσαι τελείως καλά.

Η ψυχή σου σακατεύτηκε, έμεινε ανάπηρη, και σήμερα υποφέρει από το χτύπημα, πονάει γι’ αυτό που της λείπει.
  1. Χάνω την υπομονή μου
Μην έχεις απαιτήσεις από τους άλλους. Αγνόησε τις προσπάθειες κάποιων να σου πουν πώς πρέπει να αισθάνεσαι και για πόσον καιρό. Δεν μπορούν όλοι να καταλάβουν τι περνάς. Με γλυκό τρόπο, θα δοκιμάσουν να σε κάνουν να ξεχάσεις τον πόνο σου… Το κάνουν με τις καλύτερες προθέσεις, για να μη σε βλέπουν λυπημένο. Έχε υπομονή, αλλά μην προσπαθήσεις να τους ευχαριστήσεις. Καλύτερα κράτησέ τους μακριά με ευγενικό τρόπο και ψάξε εκείνους που σου επιτρέπουν να είσαι χάλια, που μπορείς να τους ανοίγεις την καρδιά σου χωρίς να φοβάσαι όταν νιώθεις έτσι.

Καμιά φορά, αυτοί που νόμιζες ότι θα ήταν οι καλύτεροι συνοδοιπόροι σ’ αυτήν τη πορεία, δεν μπορούν να μοιραστούν τη στιγμή, να συμμεριστούν τον πόνο σου. Δεν αντέχουν τον ξένο πόνο, με αποτέλεσμα να διακόπτουν τις διεργασίες και να καθυστερούν την πορεία σου προς το τέρμα του δρόμου. Και πάλι, όμως μη θυμώνεις μαζί τους γι’ αυτό.
  1. Αυτάρκεια
Μη σταματάς να ζητάς βοήθεια. Μη διακόψεις την επαφή σου με τους άλλους, έστω κι αν εκείνοι δεν βρίσκονται σήμερα στον ίδιο δρόμο. Έχεις ανάγκη την παρουσία τους, τη στήριξη, την έννοια, την φροντίδα τους. Δώσε την ευκαιρία στους φίλους και τα άλλα προσφιλή σου πρόσωπα να είναι δίπλα σου.

Όλοι αυτοί που σ’ αγαπάνε θέλουν να σε βοηθήσουν, έστω κι αν δεν ξέρουν τι να κάνουν. Ορισμένοι φοβούνται μήπως γίνουν ενοχλητικοί. Άλλοι νομίζουν ότι θα σε στεναχωρήσουν αν σου θυμίζουν την απώλεια. Αυτό που χρειάζεσαι είναι να σε ακούσουν, όχι να σου πουν τη γνώμη τους για το τι θα έπρεπε να κάνεις, να αισθάνεσαι ή να αποφασίσεις. Μην κάθεσαι να περιμένεις τη βοήθειά τους, και ακόμα λιγότερο, μην περιμένεις να μαντέψουν ότι τους χρειάζεσαι. Ζήτα αυτό που έχεις ανάγκη. Δεν είναι πιο σοφός ή πιο προχωρημένος αυτός που δεν χρειάζεται βοήθεια, αλλά εκείνος που ξέρει καλά πότε τη χρειάζεται κι έχει το θάρρος να τη ζητήσει.
  1. Μην παίρνεις σημαντικές αποφάσεις
Αποφάσεις όπως το να πουλήσεις το σπίτι, να φύγεις από τη δουλειά, να αλλάξεις τόπο διαμονής, σου φαίνονται πολύ ελκυστικές στα πρώτα στάδια της διαδρομής. Ηρέμησε. Αυτές είναι αποφάσεις που υπερβαίνουν τα όρια και πρέπει να τις παίρνουμε σε στιγμές υπέρτατης πνευματικής διαύγειας, και όχι ενώ μας θολώνει το μυαλό η αναπόφευκτη σύγχυση. Συνήθως τίποτα δεν χάνεται, γι’ αυτό και είναι προτιμότερο να αφήνεις τέτοιου είδους αποφάσεις για λίγο αργότερα.

Με την ίδια συλλογιστική… δεν ενδείκνυται να ξεκινάει κανείς μια καινούργια ερωτική σχέση, να αποφασίζει μια εγκυμοσύνη ή να επισπεύδει έναν γάμο. Μπορεί να το μετανιώσει μετά.
  1. Η λήθη
Μην προσπαθείς να ξεχάσεις αυτό που έγινε. Αντίθετα, να το θυμάσαι. Χωρίς να φτάνεις σε αρρωστημένο σημείο, αλλά και χωρίς διάθεση να το αποφύγεις.

Η διαδικασία του πένθους σού επιτρέπει να τοποθετήσεις το αγαπημένο σου πρόσωπο στη θέση που του αξίζει ανάμεσα στους θησαυρούς της καρδιάς σου.

Είναι δύναμη να το σκέφτεσαι και να μη νιώθεις πια τον πόνο να σε μαστιγώνει. Να το θυμάσαι με τρυφερότητα και να αισθάνεσαι ότι ο χρόνος που περάσατε μαζί ήταν ένα υπέροχο δώρο.

Και αυτό ισχύει για όλες τις απώλειες. Με την επεξεργασία, ό,τι έζησες μέχρι τώρα με εκείνον που δεν είναι πια εδώ, αποκτάει νόημα.

Είναι βέβαιο ότι δεν θα ξαναγίνεις ποτέ όπως ήσουν πριν από μια πολύ σημαντική απώλεια… γιατί η απώλεια σε αλλάζει αναπόδραστα. Μπορείς, όμως, να επιλέξεις αν αυτή η αλλαγή θα είναι προς το καλύτερο.

Θετική Ψυχολογία και το κυνήγι της ευτυχίας

Ευτυχία: Το άπιαστο όνειρο! Ή μήπως όχι;

Θετική Ψυχολογία είναι ο κλάδος της ψυχολογίας ο οποίος ασχολείται με την προαγωγή της ευημερίας και ερευνά τι κάνει τη ζωή άξια βίου. Επηρεασμένη από τους εκπροσώπους της ανθρωπιστικής ψυχολογίας (Rogers, MaslowFromm κλπ), η θετική ψυχολογία αναζητά τα δυνατά σημεία των ανθρώπων.

Κλασσική Ψυχολογία vs Θετική Ψυχολογία

Αντίθετα με την κλασική ψυχολογία η οποία εστιάζει στην ψυχική ασθένεια και το σύμπτωμα, η θετική ψυχολογία εστιάζει στη μελέτη των θετικών συναισθημάτων και των χαρακτηριστικών των ευτυχισμένων ανθρώπων.

Ιδρυτής της θετικής ψυχολογίας θεωρείται ο Martin Seligman. Ο Seligman στα πειράματα του για την κατάθλιψη και τα εξαρτημένα αντανακλαστικά, παρατήρησε την έννοια της επίκτητης αδυναμίας. Έτσι σχημάτισε την υπόθεση ότι η ψυχική ασθένεια μπορεί να οφείλεται εν μέρη στην εκλαμβανόμενη αδυναμία ελέγχου μιας κατάστασης.

Αυτό τον οδήγησε στην έρευνα σχετικά με το τι κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Ερευνώντας διαχρονικά και διαπολιτισμικά τις αξίες και τις αρετές, τις οποίες θεωρούν οι άνθρωποι σημαντικές, κατέληξε σε πέντε βασικούς πυλώνες από τους οποίους αποτελείται η ευτυχία.

Οι 5 πυλώνες της ευτυχίας

1. Θετικό συναίσθημα (positive emotion). Εδώ περιλαμβάνεται όχι μόνο η ευτυχία και η χαρά, αλλά και αλλά θετικά συναισθήματα όπως η ανακούφιση, η περηφάνια, η ικανοποίηση. Είναι η ικανότητα του ανθρώπου να βλέπει το παρελθόν με αγαλλίαση, το παρόν με ευχαρίστηση και να ατενίζει το μέλλον με ελπίδα.

2. Ενασχόληση (engagement). Εδώ αναφερόμαστε στην ενασχόληση με ενδιαφέρουσες δραστηριότητες. Ο Mihaly Csikszentmihalyi, ένας από τους συνιδρυτές αυτής της προσέγγισης, ορίζει την αληθινή ενασχόληση ως «ροή», δηλαδή την χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια ενασχόληση με μια δραστηριότητα, η οποία προκαλεί ένα έντονο συναίσθημα έκστασης.

3. Σχέσεις (relationships). Όλες οι σχέσεις θεωρούνται βασικές για την επίτευξη της ευτυχίας. Ο Peterson αναφέρει σχετικά ότι όλα γίνονται μέσα στις σχέσεις, οι άνθρωποι, λαμβάνουν, μοιράζονται και διαχέουν θετικότητα μέσα από αυτές.

4. Νόημα (meaning). Εδώ το νόημα αναφέρεται στον σκοπό και έχει να κάνει με το τι σημαίνει για τον καθένα αυτό που κάνει. Είναι το γιατί το οποίο νοηματοδοτεί τα πάντα. Είναι το κίνητρο πίσω από την όποια προσπάθεια.

5. Επίτευξη (accomplishment). Εδώ αναφερόμαστε στο κυνήγι της επιτυχίας. Η επίτευξη μπορεί να πυροδοτήσει τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της ευτυχίας.

Σύμφωνα λοιπόν με την θετική ψυχολογία, η ευτυχία είναι κάτι που μπορούμε να φτιάξουμε μόνοι μας, όταν στοχεύσουμε σε αυτήν. Μπορούμε να κάνουμε την ευτυχία τη δική μας αυτοεκπληρούμενη προφητεία, έχοντας μια θετική στάση απέναντι στη ζωή, φτιάχνοντας «ζωντανές» σχέσεις, παραμένοντας ενεργοί, και δίνοντας νόημα σε κάθε μας ενασχόληση.

Όπως το θέτει και ο Mihaly Csikszentmihalyi :
“Η χαρούμενη ζωή είναι μια ατομική δημιουργία που δεν μπορεί να αντιγραφεί από μία συνταγή”

Που πας; Προς τα που κοιτάζεις; Στο «μαζί!»

Ας μιλήσουμε για την κατεύθυνση αυτή τη φορά. Προς ποια κατεύθυνση εσείς οδεύετε; Ο/Η σύζυγός σας; Ο/Η σύντροφός σας; Ο/Η φίλος σας; Είναι παράλληλες; Ταυτίζονται… ή κάπου, σε κάποιο σημείο συναντιούνται;

Υπάρχει ένα παραμύθι για μεγάλους και εκεί λέει πως οι ζωές των δύο συντρόφων σε μία σχέση είναι σαν δύο σύννεφα, στα βάθη του ουρανού κινούνται μαζί, μπερδεύονται μεταξύ τους, χωρίζουν, ενώνονται πάλι και κάποια στιγμή… διαλύονται. Και τότε η στιγμή αυτή είναι οδυνηρή. Το ζευγάρι σκέφτεται «Και τώρα; Πού πάμε;» Είναι αυτή η κομβική στιγμή που και οι δύο τους, αρκετές φορές, ο ένας πιάνει το χέρι του άλλου και αποφασίζουν να προχωρήσουν μαζί, με νέα «ταυτότητα», για νέους προορισμούς, ώριμους, που ο δρόμος τους θα ζυμωθεί, θα αλλάξει και επαναπροσδιοριστεί ίσως αμέτρητες φορές.

Είναι λοιπόν, νομίζω, σημαντικό να δούμε πού βρισκόμαστε με το/τη σύζυγό μας. Κοιτάζουμε προς την ίδια κατεύθυνση; Έχουμε κοινούς στόχους στη ζωή μας; Ίσως κάποιος από τους δύο να είναι πιο «μπροστά», ίσως ο άλλος πιο «πίσω». Αυτό όμως είναι ασήμαντο μπροστά στην απόφαση της κοινής πορείας που έχουν οι δύο επιλέξει να βαδίσουν.

Αν είστε στη θέση εκείνου που πιστεύει ότι «προπορεύεται», ας κοιτάζει συνέχεια πίσω του, να απλώνει ένα χέρι βοηθείας στον/στην αγαπημένη του και να του δείχνει με αγάπη έναν κοντινό τους στόχο, να το υπενθυμίζει με γλύκα (διότι ..προσοχή σε κάποιες ιδιοσυγκρασίες, εύθραυστες ή εκρηκτικές). Αν είστε αυτός/αυτή που βρίσκεστε «πίσω», μην αισθανθείτε άσχημα ή μειονεκτικά!

Εμπιστευτείτε την κατάσταση της αγάπης που έχετε μέσα μας και ζητήστε βοήθεια. Αν δε ζητήσετε βοήθεια από τον άνθρωπο που αγαπάτε και εμπιστεύεστε, από ποιον θα ζητήσετε; Είναι ανακουφιστικό και πολλές φορές σωτήριο!

Έχετε σκεφτεί τις έννοιες «υποκειμενικό και αντικειμενικό» σε μία σχέση; Κάθε σχέση όταν ξεκινά είναι υποκειμενική. Ο καθένας με ένα δικό του τρόπο αντιλαμβάνεται την άλλη πλευρά. Σαν κάτι διαφορετικό, έξω από εμάς τους ίδιους. Μετά όμως, με το πέρασμα του χρόνου και την κοινή τριβή, η έννοια «υποκειμενική» σαν να γίνεται «αντικειμενική». Είναι ο κοινός στόχος, είναι ότι βλέπουμε μέσα από τα μάτια του άλλου, ότι νιώθουμε αυτό που νιώθει, είναι η αγάπη που τα κάνει όλα πιο καθολικά, πιο πραγματικά θα έλεγα, καθώς φεύγουμε από τα όρια του μικρού μας εαυτού.

Μη σας τρομάζει όμως αυτός ο μακρύς δρόμος. Γιατί είναι κοινός και θα κρατηθείτε από κάπου ή αν πέσετε! Γιατί... η όλη εξέλιξη είναι σαν τη διαδικασία στην οποία υποβάλλεται το ευτελές κάρβουνο, που μετά από την επίμονη και επίπονη επεξεργασία του, το σμίλευμά του, γίνεται κάτι όμορφο και πολύτιμο.. ένα διαμάντι!

Τα πράγματα είναι απλά

Τα πράγματα είναι απλά, πολύ
πιο απλά κι όμως
ακόμα κι έτσι έρχονται στιγμές
που φαντάζουν όλα αβάσταχτα για μένα
που δεν καταλαβαίνω
και δεν ξέρω αν πρέπει τα γέλια να βάλω
ή τα κλάματα από το φόβο
ή εδώ να μένω δίχως δάκρυα
δίχως χαμόγελα
σιωπηλή
αποδεχόμενη τη ζωή μου
το πέρασμα
τον χρόνο.

Idea  Vilarino

Η μέτρηση του άπειρου

Διαγράφοντας μια πορεία συνυφασμένη με την ανθρώπινη εξέλιξη, τα μαθηματικά πάντα ήταν σε θέση να προσφέρουν τροφή για σκέψη ακόμα και σε όσους δεν είχαν άμεση επαφή μαζί τους. Κάθε αυστηρά ορισμένη μαθηματική έννοια που φαίνεται απρόσιτη ανάμεσα στους περίεργους συμβολισμούς, γίνεται αμέσως πιο ενδιαφέρουσα όταν εμπλακεί η φιλοσοφία για να της δώσει μια πιο... γλυκιά όψη. Αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος ώστε η μαθηματική λογική να γίνει αντιληπτή χωρίς να απαιτούνται μαθηματικές γνώσεις.

Φιλοσοφία και μαθηματικά δημιούργησαν από πολύ νωρίς σχέσεις αλληλεξάρτησης. Ο βασικός παράγοντας για να αρχίσει αυτή η... σύμπλευση των επιστημών βρισκόταν κρυμμένος πίσω από την πιο μυστηριώδη έννοια των μαθηματικών, το άπειρο. Τόσο οι μαθηματικοί όσο και οι φιλόσοφοι δυσκολεύονταν να κατανοήσουν την αφηρημένη έννοια του απείρου. Το... πλαγιαστό οχτάρι εμφανιζόταν σαν θεϊκό σύμβολο στα τετράδια των επιστημόνων, εκφράζοντας την έννοια του αμέτρητου, του άπιαστου, ίσως και του ανεξήγητου.

Ο Ρώσος μαθηματικός, η Θεωρία Συνόλων και οι πρωτοποριακές ιδέες του

Παρόλο που η έννοια του υπήρχε από αρχαιότατα χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία των μαθηματικών επέλεγε να μην ασχοληθεί αναλυτικά με την εξήγηση του απείρου. Λίγο μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, ένας παράτολμος Ρώσος αποφάσισε να εστιάσει τις έρευνες του γύρω από την σημασία του απείρου, προσπαθώντας να του δώσει έναν πιο δομημένο ορισμό. Κάποια χρόνια μετά, οι προσπάθειες του Γκέοργκ Κάντορ στέφθηκαν από απόλυτη επιτυχία. Το άπειρο δεν αποτελούσε πλέον τον «δαίμονα» των μαθηματικών, είχε όμως καταφέρει να εισβάλει τόσο βαθειά στην σκέψη του, ώστε ο Ρώσος μαθηματικός να χάσει... την λογική του.

Στην προσπάθεια του να διασαφηνίσει την έννοια του απείρου, ο Κάντορ δημιούργησε έναν ολοκαίνουργιο κλάδο των μαθηματικών, την Θεωρία Συνόλων. Η έννοια του συνόλου υπήρχε από παλαιότερα στα μαθηματικά, όμως το περιεχόμενο ενός συνόλου δεν θα μπορούσε παρά να είναι πεπερασμένο σε πλήθος. Ο Ρώσος μαθηματικός δημιούργησε σύνολα που περιείχαν άπειρα στοιχεία και εργάστηκε πολλά χρόνια ώστε να ολοκληρώσει την θεωρία του.

Η μεγάλη ανακάλυψη του Κάντορ – Οι δύο όψεις του... απείρου

Σε ένα από τα τελευταία κομμάτια της εργασίας του ο Κάντορ επιχείρησε να διαμελίσει την έννοια του απείρου, μετρώντας τα στοιχεία του. Χρησιμοποιώντας την θεωρία συνόλων, κατέληξε πως υπάρχουν διαφορετικές όψεις της ίδιας έννοιας. Αν για παράδειγμα πάρουμε στη σειρά όλους τους φυσικούς αριθμούς (1,2,3,4,...) τότε προφανώς θα φτάσουμε ως το άπειρο. Αν προσπαθήσουμε να μετρήσουμε τα σημεία μιας ευθείας, πάλι θα φτάσουμε στο άπειρο, όμως με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Στο σύνολο των φυσικών αριθμών υπάρχει μια συγκεκριμένη και σαφής πορεία προς το άπειρο. Κάθε αριθμός απέχει απόσταση ίση με «1» από τον προηγούμενο του, ενώ μπορεί να αντιστοιχίσουμε κάθε στοιχείο του συνόλου με έναν πεπερασμένο αριθμό. Από την άλλη, δεν υπάρχει καμία τεχνική για να μετρήσουμε τα σημεία μιας ευθείας. Μάλιστα, αποδεικνύεται πως ανάμεσα σε οποιαδήποτε δύο σημεία της υπάρχει και άλλο στοιχείο. Η έννοια του απείρου είναι πολύ πιο ισχυρή πάνω στην ευθεία, ή αντίστοιχα πάνω στο σύνολο των πραγματικών αριθμών.

Η «πάλη» του Κάντορ με το άπειρο - Ο πρώτος σαφής χαρακτηρισμός του

Υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι να φτάσει κανείς στο άπειρο. Αυτό που διαφέρει σε κάθε περίπτωση είναι, κατά κάποιο τρόπο, η «ταχύτητα» με την οποία μπορεί να το προσεγγίσει. Ο Κάντορ απέδειξε πως υπάρχουν άπειρα σύνολα τα οποία είναι απείρως μεγαλύτερα από... μικρότερα άπειρα σύνολα. Διαίρεσε την έννοια του απείρου σε δύο ξεχωριστές υποκατηγορίες. Αν ένα σύνολο περιέχει άπειρα στοιχεία μπορεί να είναι είτε αριθμήσιμο είτε υπεραριθμήσιμο.

Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο υποκατηγοριών είναι πολύ αυστηρά ορισμένη. Αν τα στοιχεία ενός συνόλου μπορούν να «μετρηθούν» μέσω κάποιας αντιστοιχίας τότε το σύνολο είναι αριθμήσιμο. Για παράδειγμα, η πορεία των φυσικών αριθμών προς το άπειρο αντιστοιχεί στον ίδιο τους τον εαυτό. Κάθε στοιχείο αποτελεί και έναν φυσικό αριθμό, έχει δηλαδή μια συγκεκριμένη «ταυτότητα» που το ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Αντιθέτως, στην περίπτωση της ευθείας δεν υπάρχει κατάλληλη αντιστοιχία που να καλύπτει όλο το σύνολο. Αφού λοιπόν το σύνολο δεν μπορεί να μετρηθεί, τότε χαρακτηρίζεται ως υπεραριθμήσιμο.

Οι επιρροές του μαθηματικού από την φιλοσοφία – Η κατάληξη του παράτολμου επιστήμονα

Ο Κάντορ κατάφερε να κινηθεί πρώτος σε μαθηματικά... μονοπάτια που δεν είχαν ανακαλυφθεί. Χρησιμοποίησε έννοιες που θεωρούνταν «απαγορευμένες» στην τότε μαθηματική κοινότητα, προκαλώντας μάλιστα αρκετές αντιδράσεις. Τα ερεθίσματα που τον οδήγησαν στις απίθανες ανακαλύψεις του, προέρχονταν από τον χώρο της φιλοσοφίας. Η έννοια του απείρου, όταν αναφερόταν στα λόγια κάποιου φιλόσοφου, ακουγόταν πολύ πιο φιλική στα αυτιά του Ρώσου μαθηματικού.

Τα θεωρητικά λόγια που άκουγε και διάβαζε σε βιβλία γύρω από την έννοια του απείρου, του έδωσαν το έναυσμα για την αρχή των ερευνών του. Αυτό που μένει να δούμε, είναι πότε θα βρεθεί ο επόμενος... τολμηρός που θα προσπαθήσει να δώσει στο άπειρο έναν επιπλέον χαρακτηρισμό.

Το πρόβλημα με την επίκληση στην αυθεντία

Ένα από τα μεγαλύτερα δεινά που συνέβαλαν στην πνευματική οπισθοδρόμηση του κόσμου, είναι αυτή η ανενδοίαστη υποταγή στην αυθεντία. Όχι η προσφυγή στον ορθό λόγο, την απόδειξη και το επιχείρημα, αλλά η υπενθύμιση στον άλλο πως εκείνος που είναι απέναντί μας είναι πιο δυνατός ή κατέχει μεγαλύτερη εξουσία.

Η εξουσία ασκείται με πολλούς τρόπους μέσα σε μία κοινωνία. Από θρησκευτικούς ηγέτες και δασκάλους μέχρι την ίδια μας την οικογένεια και τους γονείς. Οι θρησκευτικοί ηγέτες καλλιεργούν στον άνθρωπο έντονα το αίσθημα της ενοχής, θέλοντας να τους αποθαρρύνουν από την αναζήτηση της αλήθειας και την έρευνα. Οι γονείς πολλές φορές υπενθυμίζουν στο παιδί πως εκείνοι το συντηρούν οικονομικά και οφείλει για αυτό να μην αντιδρά ποτέ στα λεγόμενά τους ενώ οι δάσκαλοι αρκετές φορές καταχρώνται της εξουσίας τους για να μειώνουν τους μαθητές τους.

Ένα από τα πιο γνωστά παραδείγματα που μας δείχνει την προσπάθεια υποταγής στην αυθεντία, είναι τη προσφυγή στην ηλικία. Δεν ακούς τον άλλο επειδή έχει επιχείρημα και σου παρουσιάζει ένα επιχείρημα με απόδειξη, αλλά απλά και μόνος είναι μεγαλύτερος από εσένα ηλικιακά.

Νομίζω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που έστω και για μία φορά στη ζωή του δεν έχει ακούσει φράσεις του τύπου ‘’είσαι μικρός, άρα δε δικαιούσαι να έχεις άποψη’’, ‘’δεν έχεις δικαίωμα να έχεις γνώμη επειδή είσαι μικρός και άπειρος’’, ‘’εμείς είμαστε οι μεγάλοι και εμάς πρέπει να μας ακούς’’.

Φράσεις που δε στηρίζονται σε ένα επιχείρημα με λογιστή υπόσταση, αλλά στην ουσία χρησιμοποιούνται ώστε να υπενθυμίζουν στο νεαρότερο άτομο πως ο άλλος είναι μεγαλύτερος και αναγκαστικά πρέπει να υποτάσσεται στη δική του γνώμη (ακόμα και στις περιπτώσεις που μπορεί να έχει δίκιο).

Αν αναλύσουμε αυτό το συλλογισμό, θα δούμε ότι στην ουσία κάποιος μεγαλύτερος μας ζητά να υποταχθούμε σε αυτό που μας λέει, απλά και μόνο επειδή εκείνος είναι μεγαλύτερος και έχει μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία επάνω μας.

Το ζητούμενο όμως δεν είναι να ακούσω κάποιον απλά και μόνο επειδή είναι μεγαλύτερος από εμένα (και αυτοί που ηγούνται της εξουσίας στη χώρα μας μεγάλοι είναι, δεν τους έχει βοηθήσει και πολύ αυτό!) αλλά να απορροφήσω μέσα μου μία άποψη με γνώση, επιχείρημα και ορθότητα.

Το γεγονός πως κάποιος είναι μεγαλύτερος δε σημαίνει πως έχει το αλάθητο ή δεν κάνει ποτέ λάθος στην κρίση του. Δεν είναι αποδεικτικό στοιχείο της λανθασμένης κρίσης ενός νεότερου ατόμου; το σωστό και το λάθος αφορούν την πράξη και τη σκέψη αυτή καθεαυτή, και όχι την ηλικία.

Η επίκληση στην αυθεντία είναι από μόνη της ελλιπής. Μία άποψη που έχει νόημα δε στηρίζεται σε κανέναν άλλο τρόπο πειθούς παρά μόνο στη δική της αξιοπιστία και το επιχείρημα που βασίζεται στην απόδειξη.

Ο κόσμος μας θα γνωρίσει καλύτερες ημέρες όταν η ορθή σκέψη, η έρευνα και η αναζήτηση της αλήθεια ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις και την αυθεντία και αναζητούν απλά και μόνο την αλήθεια, χωρίς να λαμβάνει τέτοια γεγονότα υπόψη της.

Αυτόματες σκέψεις: Ποια η σχέση τους με την διάθεση μας;

Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από προκλήσεις τις οποίες και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σε πολλούς τομείς της ζωής μας αναφορικά με προσωπικά, επαγγελματικά, κοινωνική ζωή ή οικογενειακά ζητήματα. Συχνά όμως, ερχόμαστε αντιμέτωποι με συμβάντα τα οποία στεκόμαστε ανήμποροι να αντιμετωπίσουμε. Τα πράγματα δηλαδή δεν καταλήγουν όπως τα περιμένουμε και νιώθουμε «έρμαια» δυσάρεστων συναισθημάτων όπως ο πανικός, ο φόβος, η ανησυχία.

Είναι σημαντικό όμως να θυμόμαστε ότι οι δυσάρεστες καταστάσεις τις περισσότερες φορές δεν είναι αυτές που ορίζουν την έκβαση των γεγονότων. Δηλαδή, πιο συχνά το αποτέλεσμα καθορίζεται από τον τρόπο που τις αντιμετωπίζουμε εμείς- Πώς;- Μα φυσικά με την σκέψη μας!

Τα δυσάρεστα γεγονότα δεν καθορίζουν το συναίσθημα
Αν ρωτήσουμε τους ανθρώπους τις περισσότερες φορές τι τους έχει στενοχωρήσει συχνά αναφέρονται σε δυσάρεστα γεγονότα και καταστάσεις. Για παράδειγμα, είμαι στενοχωρημένος γιατί είχα έναν καβγά με τον σύντροφό μου. Αυτό, πρόκειται για μια κατάσταση. Ωστόσο, το ζήτημα δεν μπορεί να είναι τόσο απλό, τελικά! Αν μια κατάσταση έφερε την ευθύνη της αυτόματης πρόκλησης ενός συναισθήματος τότε θα περιμέναμε πως το ίδιο γεγονός θα προκαλούσε το ίδιο ακριβώς συναίσθημα στον οποιονδήποτε βίωνε ένα παρόμοιο συμβάν. Αυτό όμως που παρατηρούμε στην πράξη είναι ότι οι άνθρωποι αντιδρούν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό διαφορετικά σε πανομοιότυπα γεγονότα. Επομένως δεν είναι μόνο η κατάσταση που καθορίζει το συναίσθημα αλλά είναι κάτι άλλο!

Ο άνθρωπος δηλαδή όντας σε θέση να κάνει διαφορετικές αναπαραστάσεις για το περιβάλλον του δεν δεσμεύεται από το περιβάλλον καθε-αυτό αλλά από τις αναπαραστάσεις που κάνει για αυτό. Έτσι, παρόλο που βιώνουμε όλοι την ίδια πραγματικότητα, δεν είναι απαραίτητα το ίδιο καλή ή κακή για κάθε άνθρωπο, εκτός αν αναπαριστάται ως κακή μέσα του.

Ο καθοριστικός ρόλος της νοητικής επεξεργασίας
Το πώς δηλαδή, δομούμε νοητικά τον κόσμο ασκεί αποφασιστικό ρόλο στις σκέψεις, τα συναισθήματα και την συμπεριφορά μας. Η πλέον χαρακτηριστική φράση, που εμπεριέχει πλήρως το νόημα των παραπάνω είναι αυτή του Επίκτητου, ότι: «δεν είναι τα πράγματα που ταράζουν τους ανθρώπους αλλά οι δοξασίες των ανθρώπων για τα πράγματα».

Είναι εύκολο επομένως να εξάγουμε το συμπέρασμα ότι τα συναισθήματα και οι συμπεριφορές των ανθρώπων επηρεάζονται από την αντίληψή τους για τα γεγονότα. Φανταστείτε για παράδειγμα μια κατάσταση όπου κάποια άτομα όπως εσείς διαβάζουν το συγκεκριμένο άρθρο. Πολλοί από εσάς θα έχετε τελείως διαφορετικές συναισθηματικές αντιδράσεις στην ίδια αυτή κατάσταση οι οποίες μπορεί να σχετίζονται με το «τι περνάει από το μυαλό σας» αναφορικά με αυτήν την κατάσταση.

• Ο αναγνώστης Α σκέφτεται: «Επιτέλους ένα χρήσιμο άρθρο που θα μου προσφέρει αρκετές γνώσεις. Ο αναγνώστης Α είναι ήπια ενθουσιασμένος.
• Ο αναγνώστης Β από την άλλη σκέπτεται: « Αυτά που διαβάζω μου φαίνονται υπερβολικά απλοϊκά και δεν νομίζω να μου φανούν χρήσιμα». Ο αναγνώστης Β αισθάνεται απογοητευμένος.
• Ο αναγνώστης Γ κάνει τις παρακάτω σκέψεις : «Αυτό το άρθρο δεν είναι αυτό που περίμενα. Δεν θα σπαταλήσω άλλον από τον χρόνο μου». Ο αναγνώστης Γ είναι αγανακτισμένος.
• Ο αναγνώστης Δ σκέφτεται: «Είναι απαραίτητο να τα διαβάσω όλα αυτά; Δεν νομίζω ότι θα τα καταλάβω;» και αισθάνεται αγχωμένος.
• Ο αναγνώστης Ε έχει άλλου είδους σκέψεις: «Είναι τόσο δύσκολα όλα αυτά. Ίσως δεν είμαι αρκετά έξυπνος. Δεν πρόκειται να πετύχω κάτι αν τα διαβάσω Ο αναγνώστης Ε αισθάνεται λυπημένος».

Οι αυτόματες σκέψεις
Όπως μπορούμε να συμπεράνουμε από το παραπάνω παράδειγμα παράλληλα με τις αξιολογήσεις τους για το άρθρο οι παραπάνω κάνουν παράλληλα και άλλες σκέψεις, οι οποίες έχουν αρνητική χροιά και φαίνεται να γίνονται αυτόματα. Οι σκέψεις αυτές καλούνται «αυτόματες» και παρόλο που πραγματοποιούνται, όπως λέει και το όνομά τους, αυτόματα, τις περισσότερες φορές δεν είναι εύκολο να προσδιοριστούν. Ωστόσο, μπορείτε να μάθετε να αναγνωρίζετε τις αυτόματες σκέψεις σας παρακολουθώντας τις μεταπτώσεις στο συναίσθημα σας.

Όταν παρατηρήσετε ότι νιώθετε δυσφορικά, λοιπόν, κάντε την εξής απλή ερώτηση στον εαυτό σας: «Τι πέρασε από το μυαλό μου αυτή τη στιγμή»;

Τις περισσότερες φορές θα εντοπίσετε αρνητικές σκέψεις που ξεπηδούν αντανακλαστικά στο νου σας. Αυτές είναι οι λεγόμενες αρνητικές αυτόματες σκέψεις οι οποίες, πιο συγκεκριμένα, είναι αρνητικά επηρεασμένες ερμηνείες που δίνουμε σε όσα πραγματοποιούνται γύρω μας. Έχοντας την ικανότητα να αναγνωρίζετε τις αυτόματες σκέψεις σας, μπορείτε αν και πιθανότατα το κάνετε ήδη μέχρι ενός σημείου, να αξιολογήσετε την εγκυρότητα των σκέψεων σας.

Σε περίπτωση που η ερμηνεία σας είναι λανθασμένη και την διορθώσετε ίσως παρατηρήσετε ότι η διάθεση σας βελτιώνεται. Σε γενικές γραμμές όταν υποβάλλουμε την σκέψη μας σε ορθολογική ανάλυση η διάθεσή μας βελτιώνεται.

Και να θυμάστε: Μην πιστεύετε απαραίτητα ό,τι σκέπτεστε!

Είναι μικρή η ζωή

«Γι' αυτό σου λέω είναι μικρή η ζωή,
αγάπησέ με πριν να έρθει το άλλο πρωί
πέσε μες τη φωτιά με τα χέρια ανοιχτά,
πιο βαθιά στη δική μου αγκαλιά
»

Το έχουν πει πολλοί. Το έχουν τραγουδήσει ακόμα πιο πολλοί. Δεν υπάρχει μόνο ένα τραγούδι αλλά πολλά. Κάποιοι περισσότερο ριψοκίνδυνοι το εφαρμόζουν και στην καθημερινότητά τους, κάνοντας πράγματα σα να είναι κάθε τους στιγμή τελευταία. Κάπως μακάβριο αλλά σου δίνει και ένα μεγάλο κίνητρο.

Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι ενώ υπάρχουν τόσο όμορφα πράγματα γύρω τους κάθονται και στεναχωριούνται και μιζεριάζουν. Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι πιο εύκολο να μην έχεις διάθεση από το να τα βλέπεις όλα θετικά και να διασκεδάζεις την κάθε σου στιγμή. Ναι, δεν είναι όλα ρόδινα η αλήθεια είναι. Μέσα στην καθημερινότητα παρασυρόμαστε και ξεχνάμε να δούμε τι είναι πραγματικά σημαντικό και τι όχι. Σίγουρα τα προβλήματα είναι πολλά μα αν δεν είναι ζωτικής σημασίας και κυρίως θέμα υγείας τότε δε νομίζω πως πρέπει να ασχοληθούμε και πολύ.

Φυσικά δεν έχουμε όλοι τα ίδια θέματα. Άλλος σημαντικότερα και άλλος λιγότερο σημαντικά. Μα έτσι είναι, ο καθένας με ό,τι τον απασχολεί.

Δεν καταλαβαίνω όμως πως είναι τόσο εύκολο να ξεχνάει κανείς. Κάθε μέρα βλέπω ανθρώπους στο δρόμο να περπατάνε και όλοι φαίνονται τόσο λυπημένοι. Κινούνται μηχανικά. Λες και η ζωή είναι τόσο μεγάλη που θα έχουν αργότερα την ευκαιρία να χαρούν. Κάθε στιγμή είναι τόσο μοναδική και αφού φύγει δυστυχώς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τη φέρουμε πίσω.

Τι είναι λοιπόν εκείνο που θα κάνει τη ζωή μας καλύτερη και χαρούμενη; Γιατί η ζωή είναι στιγμές, συνεπώς όμορφες στιγμές = όμορφη ζωή!

Αρχικά να έχουμε την υγεία μας. Είναι το σημαντικότερο όλων και πολλές φορές ξεχνάμε να λέμε ένα «ευχαριστώ».

Ένα ευχαριστώ που έχουμε τη δυνατότητα και σηκωνόμαστε γεροί από το κρεβάτι μας και ξαπλώνουμε πάλι γεροί. Η υγεία μας είναι το μεγαλύτερο αγαθό και το ξεχνάμε εύκολα γιατί το θεωρούμε δεδομένο. Η υγεία μας λοιπόν είναι το αρχικό στάδιο των ευτυχισμένων μας στιγμών.

Μετά την υγεία μας ακολουθεί η οικογένεια. Εκείνοι οι άνθρωποι που θα παραμείνουν στο σπίτι σου όταν κλείσει η πόρτα το βράδυ. Και αυτό το ξεχνάμε συχνά. Τους έχουμε δεδομένους γιατί ξέρουμε πως ό,τι και να συμβεί το βράδυ θα είναι σπίτι μας εκείνοι οι άνθρωποι. Είναι εκείνοι που συνήθως θα ξεσπάσουμε τα νεύρα της μέρας μας. Είναι εκείνοι που αντίστοιχα θα ξεσπάσουν σε εμάς τα δικά τους. Οι σημαντικότεροι άνθρωποι της ζωής μας είναι εκείνοι. Αλλά δεν είναι μόνο για τα δύσκολα και τα άσχημα αλλά και για να περνάμε μαζί τους και τα όμορφα.

Έπειτα ακολουθούν οι υπόλοιποι. Φίλοι, σχέσεις.

Πολλές φορές ξεχνάμε αυτούς τους ανθρώπους στην καθημερινότητά μας. Νομίζουμε πως αν τους μιλήσουμε για μια ώρα μέσα στη μέρα αργά το βράδυ, έχουμε «βγάλει την υποχρέωση». Όπως κάθε τι και αυτές οι σχέσεις για να διατηρηθούν θέλουν προσπάθεια και δουλειά.

Αν όλα αυτά τα έχουμε στην άκρη του μυαλού μας στην καθημερινότητα αλλά τα φέρνουμε συχνά στην επιφάνεια, τότε η καθημερινότητά μας θα αλλάξει κατά πολύ.

Η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να στεναχωριόμαστε για χαζομάρες. Όποιος θέλει είναι μαζί μας, όποιος δε θέλει ας του ευχηθούμε να έχει μια όμορφη και γεμάτη ζωή και εμείς απλά προχωράμε.

Ο Ομηρικός πόλεμος των άστρων

Στην “Ιλιάδα” του Ομήρου, οι μάχες μεταξύ Ελλήνων και Τρώων αντικατοπτρίζουν τις συγκρούσεις των άστρων και των αστερισμών, για την επικράτησή τους στον ουρανό.

Τι θα λέγατε  αν οι ομηρικοί ήρωες, εκτός από πλάσματα του μύθου και της ιστορίας, ήταν τα λαμπρότερα αστέρια του κάθε αστερισμού; Τότε η Ιλιάδα εκτός από έπος, θα ήταν και ένας αστρικός χάρτης, ο οποίος αφηγείται την απέραντη περιπέτεια του σύμπαντος.

Από την υπόθεση αυτή ξεκίνησαν οι συγγραφείς Φλόρενς και Kένεθ Γουντ, για να φτάσουν στο συμπέρασμα ότι η Ιλιάδα, εκτός από τη διήγηση ενός μεγάλου πολέμου που έγινε στο όνομα της ομορφιάς, είναι κι ένας αστρικός οδηγός, ένας ποιητικός κώδικας της αρχαίας γεωγραφίας, καθώς κι ένας αστρονομικός κατάλογος.

Εκ πρώτης όψεως, η ιδέα τους μοιάζει παράδοξη και υπερβολική. Κι όμως, πρόκειται για τα συμπεράσματα μιας έρευνας 40 χρόνων, που έρχεται να αποδείξει ότι η Ιλιάδα είναι μια αλληγορία του Σύμπαντος. Τα πορίσματα των ερευνών τους υπάρχουν στο βιβλίο Homer’s Secret Iliad (Η μυστική Ιλιάδα του Ομήρου).

Οι συγγραφείς του βιβλίου δεν είναι ακαδημαϊκοί ή επαγγελματίες αρχαιολόγοι. Αλλά μήπως ήταν αρχαιολόγος ο Ερρίκος Σλήμαν, ο οποίος, σε πείσμα των ειδικών, άρχισε ανασκαφές στο σημείο όπου πίστευε ότι βρισκόταν η αρχαία Τροία; Ή ο Βρετανός αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις, ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική B;

Συνεχιστές μιας παράδοσης
Ωστόσο, οι δυο ερευνητές δεν άρχισαν από το πουθενά. Συνέχισαν μια παράδοση την οποία ξεκίνησε η Έντνα Λάιτ, μητέρα της Φλόρενς Γουντ, της μιας εκ των δυο συγγραφέων της Μυστικής Ιλιάδας. Η γυναίκα αυτή ζούσε στο Κάνσας, το οποίο, σημειωτέον, βρίσκεται στον ίδιο γεωγραφικό παράλληλο με το Αιγαίο. Εκεί η Έντνα Λάιτ είδε για πρώτη φορά ένα σημάδι το οποίο παρέπεμπε στον αστρικό χάρτη της Ιλιάδας.

H Έντνα Λάιτ ήταν καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας. Φαίνεται όμως ότι δεν ήταν ο Σαίξπηρ που είχε καταλάβει το πνεύμα της, αλλά το παράδοξο, μαγικό μυστήριο των ομηρικών επών, τα οποία άλλωστε θυμόταν σχεδόν από μνήμης και διηγούνταν στα παιδιά της.

«Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τα δυο αυτά έπη… Κι όμως, κάθε φορά που τελείωνα την ανάγνωση, η αντίδρασή μου ήταν η ίδια: είχα την αίσθηση ότι ακόμη δεν είχα συλλάβει το νόημα…» γράφει η Έντνα στις σημειώσεις της. Ήταν, όπως έλεγε η ίδια, σαν να άκουγε τον ψίθυρο μιας μελωδίας που έσβηνε πίσω από μια μουσική κλιμάκωση, ή σαν να προσπαθούσε να δει τις αναπαραστάσεις ενός τεράστιου αλλά μακρινού πίνακα.

Έπειτα από πολλές παρατηρήσεις, πρόσεξε –σχεδόν κατά τύχη– μια ομοιότητα ανάμεσα στη μορφολογία του Παγασητικού Κόλπου, στο Βόλο, και στον αστερισμό του Πήγασου. Αυτή ήταν ίσως και η άκρη του νήματος για να ξεκινήσει τις υποθέσεις της γύρω από κάποια μεγάλα ερωτήματα τα οποία βασανίζουν ακόμη τους μελετητές της Ιλιάδας.

Η ταύτιση με τους αστερισμούς
Στα ομηρικά έπη υπάρχουν κάποια τμήματα που προβληματίζουν τους ερευνητές. Για παράδειγμα, η ραψωδία B της Ιλιάδας περιλαμβάνει έναν μακρύ κατάλογο των 29 στρατευμάτων των Αχαιών και των 16 στρατιών των Τρώων, που πήραν μέρος στον Τρωικό Πόλεμο: από πού έρχονταν και ποιοι ήταν οι επικεφαλής της κάθε στρατιάς.

Έχουν δοθεί κάθε είδους εξηγήσεις γι’ αυτόν τον ατελεύτητο κατάλογο που μοιάζει με δοκιμασία της μνήμης. H πρόταση της Έντνα Λάιτ ήταν ότι κάθε στρατιά είναι κι ένας αστερισμός, και ο στρατηλάτης της κάθε στρατιάς είναι το λαμπρότερο αστέρι του αστερισμού.

H επιλογή κάθε αστερισμού έγινε λόγω της ομοιότητάς του με τον τόπο από τον οποίο προέρχονταν οι στρατοί. Για παράδειγμα, οι Μυκήνες εκπροσωπούν τον αστερισμό του Λέοντος, η Σπάρτη τον αστερισμό του Σκορπιού και η Τροία τη Μεγάλη Άρκτο.

Η πτώση της Τροίας αναφέρεται στην πτώση της Μεγάλης Άρκτου από τη θέση της σαν δείκτης του βορρά για να περάσει σήμερα ο βορράς στη Μικρή Άρκτο.

Από την άλλη μεριά, ο Αχιλλέας, ο μεγαλύτερος ήρωας της Ιλιάδας, είναι ο Σείριος, το λαμπρότερο άστρο του ουρανού.

O Αγαμέμνων είναι ο αστραφτερός Βασιλίσκος, ή αλλιώς το Άλφα του αστερισμού του Λέοντος.

O Μενέλαος εκπροσωπεί τον Αντάρη, που ονομάζεται και “καρδιά του Σκορπιού”.

O Οδυσσέας είναι ο Αρκτούρος, το Άλφα (δηλαδή ο μεγαλύτερος αστέρας) του Βοώτη.

Κατά τον ίδιο τρόπο, και οι 73 αρχηγοί που κατονομάζονται στον Κατάλογο των Πλοίων τοποθετούνται στον ουράνιο αυτό χάρτη.

H Έντνα κατέγραφε όλες τις παρατηρήσεις της και έπειτα τις έκρυψε σε μια κασετίνα από μαόνι. «Όταν εμείς τα παιδιά το πλησιάζαμε, ήταν έτοιμη να μας κόψει τα χέρια…», θυμάται η Φλόρενς Γουντ.

Όταν η Έντνα πέθανε, το 1991, το ζεύγος Γουντ θέλησε πρώτα να ζητήσει την άποψη των ειδικών, παρουσιάζοντας το τεράστιο υλικό σε ιστορικούς και αρχαιολόγους. Οι περισσότεροι όμως δεν δέχτηκαν καν να του ρίξουν μια ματιά. «Ποτέ δεν θα καταλάβω την παντελή απουσία περιέργειας αυτών των ανθρώπων…» λέει η Γουντ. H ιδέα ωστόσο τράβηξε την προσοχή της δρος Χέρτα φον Ντέτσεντ και των συναδέλφων της από το Πανεπιστήμιο της Φραγκφούρτης, οι οποίοι μελετούν το νόημα των ελληνικών μύθων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υπόθεση της Έντνα Λάιτ θα έβρισκε γόνιμη βάση στη λογική της ελληνικής μυθολογίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι Ολύμπιοι θεοί δεν ήταν τίποτε άλλο από τους γνωστούς πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Για παράδειγμα, ο Κρόνος, ο Δίας, ο Άρης, η Αφροδίτη και ο Ερμής αντιστοιχούν στα φερώνυμα αστέρια. Η Ήρα είναι η Σελήνη και ο Απόλλωνας ο Ήλιος.

Από την άλλη πλευρά, σε όλα τα έργα της πρώιμης αρχαιότητας συναντάμε κοσμολογικά στοιχεία. Μήπως η ίδια η Θεογονία του Ησίοδου δεν αρχίζει με μια μελέτη του σύμπαντος; Στην αρχή ήταν το Χάος, έπειτα εμφανίστηκε η Γαία και ο Ουρανός. (Γαία αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες όχι τη Γη, όπως υποθέτουν πολλοί, αλλά το κέντρο του σύμπαντος· η Γη ονομαζόταν Εστία).

Με το πρωταρχικό αυτό ζευγάρι, τη Γαία και τον Ουρανό, οι πρόγονοί μας αναφέρονταν σ’ εκείνη τη μακρινή εποχή κατά την οποία η ύλη ήταν ακόμη αδιαμόρφωτη μάζα. Τα στοιχεία της δεν είχαν ξεχωρίσει και δεν είχαν πάρει την ολοκληρωμένη μορφή τους (γη, νερό, αέρας, φωτιά, αιθέρας). Στο σύμπαν επικρατούσε ακινησία. Δεν υπήρχαν ήλιοι και παντού βασίλευε θλιβερή σιωπή. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά συγκεχυμένη ύλη.

Το ότι ο Ουρανός εκθρονίστηκε από τον γιο του, τον Κρόνο, είναι μια αλληγορία της στιγμής κατά την οποία η δημιουργός και κοσμογονική δύναμη του σύμπαντος εξασφάλισε τη ζωή και έδωσε στο σύμπαν τάξη και ομορφιά.

Και το ότι ο Κρόνος εκθρονίστηκε από τον Δία, τον βασιλιά των Ολύμπιων θεών, είναι δηλωτικό της περαιτέρω συνέχισης της δημιουργίας που φτάνει έως την εμφάνιση του ανθρώπινου είδους.

Οι ανθρώπινες ψυχές παρακάλεσαν τον δημιουργό να τις αφήσει να εκδηλωθούν. Και αυτός τους το επέτρεψε, δημιουργώντας τον κόσμο.

Αστρικοί συσχετισμοί
Η διαφορετική αυτή ερμηνεία των ομηρικών επών δεν ήταν άγνωστη στην αρχαιότητα. Στο έργο Ομηρικά προβλήματα, μια συλλογή αλληγοριών σε 79 κεφάλαια που φέρεται να έγραψε ο Ηράκλειτος από τον Πόντο, τον δεύτερο αιώνα μ.Χ., στο κεφάλαιο 65 γίνεται ένας παρόμοιος συσχετισμός.

Το βιβλίο της Φλόρενς και του Κένεθ Γουντ, βασισμένο στις σημειώσεις που η μητέρα της Φλόρενς, Έντνα, είχε καταχωνιάσει σε εκείνο το κουτί από μαόνι, αποτελεί μια προέκταση των Ομηρικών προβλημάτων. Ας θυμηθούμε ότι στην ιεραρχία της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, έπειτα από τους θεούς και τους Τιτάνες, έρχονται οι ημίθεοι, και έπειτα οι ήρωες, οι οποίοι βρίσκονται ανάμεσα στους θνητούς και τους αθάνατους. Γιατί λοιπόν να μην έμεινε και για εκείνους λίγη χρυσή αστερόσκονη από την αύρα του Ολύμπου;

Οι δυο συγγραφείς παρατηρούν πως όταν ένας ήρωας σκοτώνεται σε μια μάχη, είναι επειδή το φως που εξέπεμπε το άστρο του ήταν δυνατότερο απ’ ό,τι εκείνου που τον σκότωσε. Έτσι, συσχετίζουν τις πληγές, τις ασπίδες, τα κράνη και τα άρματα των ηρώων με τη θέση τους μέσα στο σύμπαν. Για παράδειγμα, οι πληγές που υπέστησαν οι γιοι του Πριάμου –μια στο χέρι, μια στη ζώνη και μια στον ώμο– αντιπροσωπεύουν τα αντίστοιχα άστρα στον αστερισμό του Ωρίωνος, που είναι άλλωστε και ο αστερισμός της οικογένειας του Πριάμου.

Όλα αυτά ίσως τελικά να μην είναι παρά μια ακόμη ερασιτεχνική, πολύ ποιητική ανάγνωση των ομηρικών επών. Ίσως πάλι να κρύβουν λίγη από την αλήθεια. Πάντως όλοι συμφωνούν ότι τα ομηρικά έπη ήταν τα ευαγγέλια της ελληνικής παράδοσης, τα οποία λόγω του κύρους και της μεγάλης σοφίας που έκρυβαν μεταφέρθηκαν από στόμα σε στόμα μέχρι που κάποια στιγμή καταγράφηκαν στον πάπυρο.

Βέβαια οι χιλιετίες που μας χωρίζουν από την εποχή της αρχικής τους σύλληψης, είναι εκείνες ενός κόσμου διαφορετικού: ενός κόσμου όπου ο άνθρωπος δεν είχε λησμονήσει την αστρική του καταγωγή και δεν ήταν αποκομμένος από τις δυνάμεις του σύμπαντος. Γι’ αυτό το λόγο και στον κόσμο του Ομήρου η ερμηνεία του σύμπαντος έχει απομνημονευθεί μέσα από τους ήχους και τους ρυθμούς ενός τυφλού ποιητή, που ωστόσο ήταν ικανός να παρατηρεί τα αστέρια

Η θεωρία της βαρύτητας του Αϊνστάιν θα δοκιμαστεί σ’ ένα άστρο που περνάει δίπλα από την μαύρη τρύπα στο κέντρο του Γαλαξία μας

Galactic_Centre_GroupΥπάρχει μια μικρή ομάδα αστεριών που καλούνται S-αστέρια που περιστρέφονται επικίνδυνα κοντά στην υπερβαρέα μαύρη τρύπα στο κέντρο του Γαλαξία μας, που ονομάζεται Τοξότης Α*. Αυτά τα  άστρα βρίσκονται τόσο κοντά στο κέντρο του Γαλαξία, που η τεράστια βαρύτητα τα αναγκάζει να κινούνται με ταχύτητες περίπου 2,5% της ταχύτητας του φωτός ή σχεδόν 27 εκατομμύρια χιλιόμετρα / ώρα).
Οι αστρονόμοι περιμένουν 16 χρόνια για να περάσει ένα αστέρι τύπου S κοντά στην τεράστια μαύρη τρύπα Τοξότης A*, στο κέντρο του Γαλαξία μας.

Ένα από αυτά τα αστέρια, το S0-2, θα κάνει την πλησιέστερη προσέγγισή του στη μαύρη τρύπα στο κέντρο του Γαλαξία μας αυτή την άνοιξη. Ο Τοξότης Α* – το πιο τεράστιο αντικείμενο στον Γαλαξία με πάνω από 4 εκατομμύρια φορές τη μάζα του ήλιου – θα στρεβλώσει το άστρο και θα έλξει βαρυτικά το φως του, γεγονός που οι αστρονόμοι μπορούν να μετρήσουν από τη Γη, περίπου 26.000 έτη φωτός μακριά από το Γαλαξιακό Κέντρο, εκεί όπου βασιλεύει η υπερμεγέθη μαύρη τρύπα.
 
Οι αστρονόμοι περιμένουν το αστέρι, που είναι γνωστό ως Source 2 (S2 ή S0-2), να κάνει το στενό πέρασμα του στον Τοξότη A* εδώ και 16 χρόνια, το χρονικό διάστημα που χρειάζεται το μεγάλο αυτό αστέρι – περίπου 15 φορές τη μάζα του ήλιου μας – να στραφεί γύρω από τον Τοξότη A*. Κάθε τροχιά, κάνει ένα στενό πέρασμα περίπου 18 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τη μαύρη τρύπα. Στην πλησιέστερη προσέγγισή του που θα συμβεί σε λίγους μήνες, το S0-2 θα σκαρφαλώσει μέχρι τον ορίζοντα συμβάντων του Τοξότη A*, τα σύνορα από τα οποία δεν μπορεί να διαφύγει ούτε το φως, σε μια απόσταση που είναι,περίπου, 2,5 φορές μόνο η απόσταση από τον Ήλιο έως τον Πλούτωνα.
 
Το γαλαξιακό αυτό γεγονός προσφέρει μια τέλεια ευκαιρία για να δοκιμάσουμε τη θεωρία της γενικής σχετικότητας του Αϊνστάιν. Σύμφωνα με τη θεωρία, η οποία έχει διαμορφώσει τον κορμό της αστροφυσικής για έναν αιώνα, ο χώρος δεν είναι στην πραγματικότητα άδειος αλλά μοιάζει με ένα «ύφασμα» που στρεβλώνεται από τα τεράστια αντικείμενα που παράγουν βαρύτητα. Μια συνηθισμένη απεικόνιση γι αυτό είναι μια μπάλα του μπόουλινγκ πάνω σε ένα τραμπολίνο, που θα τεντώσει το υλικό και οτιδήποτε τοποθετήσετε στο τραμπολίνο θα έτρεχε προς την μπάλα του μπόουλινγκ – εκτός από αυτή την διαδικασία λαμβάνει χώρα στις τέσσερις διαστάσεις στα αστέρια και τις μαύρες τρύπες. Η αρκετά ισχυρή βαρύτητα, επομένως, στρεβλώνει τον χωροχρόνο, τεντώνει τις αποστάσεις και καθυστερεί (επιβραδύνει) τον χρόνο.
 
sagittarius-a
Μια εικόνα του Τοξότη Α* που τραβήχτηκε με το Παρατηρητήριο ακτίνων-X Chandra της NASA. Τα κυκλικά τμήματα δείχνουν ελαφριά ηχώ από την υπερμεγέθη μαύρη τρύπα. 
 
Όταν το S0-2 περάσει κοντά από τον Τοξότη A*, η υπερβαρέα μαύρη τρύπα θα δημιουργήσει ένα «βαρυτικό φρέαρ δυναμικού» από το οποίο το φως του άστρου χρειάζεται να ξεφύγει. Και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το φως από το S0-2 να μετατοπίζεται προς τα ερυθρά μέρη του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος (Redshift). Αυτή η μετατόπιση εμφανίζεται, επίσης, και όταν ένα αντικείμενο απομακρύνεται από τον παρατηρητή, αλλά η βαρυτική μετατόπιση προς το ερυθρό είναι ένα συγκεκριμένο φαινόμενο που προβλέπει η Γενική Σχετικότητα του Αϊνστάιν.
 
Θα είναι δε η πρώτη μέτρηση αυτού του είδους. Μάλιστα η βαρύτητα είναι η λιγότερο δοκιμασμένη από τις δυνάμεις της φύσης. Η θεωρία του Αϊνστάιν έχει περάσει όλες τις άλλες δοκιμές με επιτυχία μέχρι στιγμής, οπότε αν μετρηθούν αποκλίσεις, θα δημιουργηθούν σίγουρα πολλές ερωτήσεις σχετικά με τη φύση της βαρύτητας.
 
Ο Tuan Do και μια ομάδα αστρονόμων που χρησιμοποιούν το παρατηρητήριο Keck (στο ηφαίστειο Mauna Kea στη Χαβάη) πραγματοποίησε πρόσφατα παρατηρήσεις για να επιβεβαιώσει ότι το S0-2 δεν έχει κανένα συνοδό άστρο, όπως πολλοί από τους S-αστέρες που στρέφονται γύρω από την μαύρη τρύπα Τοξότη Α*. Το εύρημα αυτό ανακούφισε τους αστρονόμους που επιδιώκουν να παρατηρήσουν το στενό πέρασμα του S0-2, καθώς ένα ζεύγος άστρων θα εισάγει πρόσθετες παραμέτρους και θα καταστήσει τις μετρήσεις πιο περίπλοκες.
 
Τα περισσότερα S-αστέρια στην περιοχή του Τοξότη Α* είναι δυαδικά αστέρια, οπότε η ομάδα θα συνεχίσει να ερευνά αυτά τα αστέρια για να μάθει περισσότερα για τον τρόπο με τον οποίο σχηματίζονται και γιατί το S0-2 σχηματίστηκε χωρίς κανένα μεγάλο δυαδικό συνοδό άστρο.
 
Πριν από δεκαέξι χρόνια, την τελευταία φορά που ο S0-2 κατέληξε κοντά στο κενό, οι αστρονόμοι γνώριζαν την ύπαρξη του αστέρα, αλλά δεν είχαν παρατηρητήρια αρκετά ισχυρά για να μετρήσουν την βαρυτική ερυθρή μετατόπιση. Αυτή τη φορά, η θεωρία της βαρύτητας του Αϊνστάιν θα τεθεί σε δοκιμασία με τη μεγαλύτερη ακρίβεια από ποτέ άλλοτε.
 
Η γενική θεωρία της σχετικότητας ήταν μια αποκάλυψη στον επιστημονικό κόσμο πριν 103 χρόνια, αλλά εκτός από την ευρεία αποδοχή της, μελετήθηκαν και κάποιες δευτερεύουσες διαφορές. Η κβαντική συμπεριφορά των σωματιδίων, ειδικότερα, φαίνεται να παραβιάζει τον νόμο του Αϊνστάιν. Με τις προσεχείς παρατηρήσεις, οι αστρονόμοι θα δοκιμάσουν τη θεωρία πιο σκληρά από ποτέ για να δουν αν αυτή κρατάει.

Η Μόδα του Επιτήδειου Δράματος

«Η βασική διαφορά ανάμεσα σε ένα συνηθισμένο άτομο και σ’ έναν πολεμιστή είναι ότι ο πολεμιστής αντιμετωπίζει τα πάντα ως πρόκληση, ενώ ένα συνηθισμένο άτομο τα θεωρεί ευλογία ή κατάρα». -Carlos Castaneda

«H πιο τραγική μορφή απώλειας δεν είναι η απώλεια του αισθήματος ασφάλειας, αλλά η απώλεια της ικανότητας να φανταστούμε πως τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν διαφορετικά». -Έρνστ Μπλοχ
 
Το να πιστεύεις ότι σου σερβίρουν σου στερεί την αίσθηση της φαντασίας και η φαντασία είναι κύριο γνώρισμα των Θεών. Η ζωή άλλοτε είναι υπέρ και άλλοτε κατά των προσδοκιών, αυτό κάνει με την φυση αυτό κάνει και με το ανθρώπινο ζώο. Ναι κάποιες φορές νιώθεις ολόκληρο τον κόσμο εναντίον σου. Το θετικό είναι ότι ο τρόπος διαχείρισης είναι μονάχα δική σου επιλογή, μπορεις να επιλέξεις ανάμεσα στο θύμα ή τον κυνηγό …κι αυτό φυσικά δεν είναι πάντα εύκολο, ειδικά αν σου αρέσει να το παίζεις θύμα.
 
Η πρόκληση βρίσκεται στην Διαυγή και Αψογη Αντιμετώπιση και τη συνειδητοποίηση ότι δεν είσαι θύμα του κόσμου, γιατί κανένας δεν σου χρωστάει τίποτε. Να συνειδητοποιήσουμε δηλ. ότι είμαστε πραγματικά ο κόσμος. Αν προηγουμένως έχουμε αξιολογήσει σωστά τι σημαίνει για τον καθένα από μας καλή και τι κακή ζωή. Η μιζέρια προκύπτει από την έλλειψη φαντασίας. Αυτή η έλλειψη είναι που δημιουργεί και την χαμηλή νοημοσύνη (νοητική και συναισθηματική) κι όλα μαζί ενισχύουν τον εγωκεντρισμό. Τώρα αν κάποιος ελέγξει το Εγώ έχει την ικανότητα να εξαφανίσει την μιζέρια, ίσως να αυξήσει και την νοημοσύνη, αλλά δεν μπορεί να αποκτήσει φαντασία.

Η φαντασία είναι εγγενές κομμάτι του Είναι.

Σημασία έχει να προχωράς …
ακόμη και στους δρόμους του πουθενά
η κίνηση είναι ζωή και η στασιμότητα βάλτος.

Ο Carl Jung έγραψε «η διαφορά ανάμεσα σε μια καλή ζωή και μια κακή ζωή είναι πόσο καλά μπορείς να διασχίσεις μια φωτιά» [Ενα παιχνίδι απαοτελείται από Σκοπούς, Ελευθερίες, Εμπόδια. Ο Jung λέγοντας ‘φωτιά’ αναφέρεται στα ‘εμπόδια’] Ο Άμλετ λέει «δεν υπάρχει τίποτα είτε καλό ή κακό, αλλά είναι η σκέψη που το κάνει έτσι» ο τρόπος που σκέφτεσαι γι’ αυτό κι ο τρόπος που το αντιμετωπίζεις το κάνει είτε καλό, είτε κακό, από μόνο του δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ο θάνατος και η ζωή π.χ. δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό, ο τρόπος σου εσύ σκέφτεσαι γι’ αυτά τα θέματα τα κάνει το ένα ή το άλλο και καθιστά δύσκολη ή εύκολη κάθε προσδοκία ή αντιμετώπιση σχετικά με αυτά. 

Συνεπώς η διάθεση και η στάση σου απέναντι στις καταστάσεις, τα σημασιοδοτούν ως ευχάριστα ή δυσάρεστα. Το θύμα περπατά μέσα στη φωτιά, κλαίγοντας για τον πόνο και θρηνώντας για τα σημάδια του. Ο κυνηγός μαθαίνει μέσα από τη φωτιά, αντιμετωπίζει, χειρίζεται, ελέγχει κι ανακατευθύνει τον πόνο, τον φόβο, τον θυμό και στη συνέχεια τα χρησιμοποιεί ως σκαλοπάτι για μια υψηλότερη κατάσταση συνείδησης, θεωρώντας τα σημάδια τους ως τρόπαια. Ο πολεμιστής που βρίσκεται μπροστά σε ένα εμπόδιο δεν το γκρεμίζει το πηδά, με άψογο τρόπο.

Κυνηγός: αυτός που αναζητά κι επιδιώκει επίμονα κάτι, την τελειότητα, την αψογοσύνη.

Η καταστροφή είναι κι αυτή δημιουργία, είναι ένα δώρο, είναι ο δρόμος για την αλλαγή, την κίνηση, την δράση, την ζωντανή ζωή. Ο κυνηγός εξελίσσεται μέσα από τις δυσκολίες, επιλέγει ανάμεσα στο θάρρος και την δειλία. Η δειλία είναι ευκολότερη, αλλά οδηγεί στη θυματοποίηση. Το θάρρος είναι πάντα πιο δύσκολο αλλά ταυτόχρονα μια μεγάλη επιβράβευση και οδηγεί στην Δύναμη και την Ανεξαρτησία. Να ελπίζεις, να προσδοκάς, να εργάζεσαι για το καλύτερο αλλά να είσαι προετοιμασμένος, να μην αποφεύγεις το χειρότερο. Μάλιστα χωρίς το χειρότερο είναι αδύνατον να αντιληφθείς το καλύτερο. Πρέπει να παραφυλάξεις για να πετύχεις κάποιο θήραμα και η παραφύλαξη σαν κεφάλαιο είναι από μόνη της ύψιστη τέχνη, γι’ αυτό χωρίς αυτήν δεν νοείται επιβίωση, πόσο μάλλον καλή επιβίωση. Ένας από τους άθλους του Ηρακλή ήταν ότι καθάρισε την κόπρο του Αυγεία. Πρέπει να ζήσεις και να δουλέψεις σκληρά και μέσα στα σκατά.
Χωρίς τα εμπόδια δεν υπάρχει παιχνίδι και χωρίς την Κίνηση δεν υπάρχει Ζωή.

Πρόκληση για Δύναμη, Ελπιδα & Προνόηση

Όσο κι αν ακούγεται εύκολο στη θεωρία, στην πράξη δεν είναι και τόσο εύκολο με ανθρώπους που ‘χουν βολευτεί στον καναπέ του θύματος, υπήκοου, πιστού, δούλου, εργάτη, πολίτη. Η αδικαιολόγητα υψηλή προσδοκία ανθρώπων χωρίς ιδιαίτερη αξία είναι ένας από τους κύριους λόγους των ανυπέρβλητων δυσκολιών. Το σύμπαν όμως δεν είναι σχεδιασμένο για να ταιριάζει με τις προσδοκίες σου, αλλά να ανταποκρίνεται στην αξία σου. Μόνο ο δυνατός και ο άξιος επιβιώνει, οι υπόλοιποι αρκούνται στο Drama Queen. 

Δεν μπορείς να βελτιώσεις τα πράγματα που προσδοκείς, αν δε τα θαυμάζεις κι  αν ποτέ δεν επιτρέπεις να είναι ατελή, δύσκολα, άσχημα, με θυμό κι αγωνία. Πρέπει να επιτρέψεις στον εαυτό να μην είναι τέλειος κι αυτό σημαίνει να παραιτηθείς από τις προσδοκίες. Με απλά λόγια να αντιληφθείς ότι οι προσδοκίες αν δεν ταυτίζονται με την αξία είναι ουτοπικές.

Όσο αποπροσανατολιστικά, δύσκολα ή ταπεινωτικά μπορεί να είναι τα λάθη, είναι τελικά εκείνα μέσα από τα οποία μαθαίνεις ποιός είσαι και πόση Δύναμη διαθέτεις. Αν ο μεγαλύτερος εχθρός της φαντασίας είναι η προσδοκία, η ασφάλεια, η ευκολία και η βολή και ο μεγαλύτερος σύμμαχος είναι ο αποπροσανατολισμός, τότε είναι ζήτημα λογικής να σπάσεις εδωνά τον φαύλο κύκλο του να είσαι το θύμα, συμβιβαζόμενος με την πιθανή σύγχυση και την αβεβαιότητα, αναμιγνύοντάς τες με παράλογες προσδοκίες ώστε να βελιτωθεί η φαντασία. Αν διαθέτεις φαντασία!

Αν δεν μπορείς να το πετύχεις αυτό θα οδηγηθείς σε αποτυχίες, κατάθλιψη και άγχος. Αν όμως το καταφέρεις τότε θα είσαι ευχαριστημένος από την κάθε στιγμή ΤΩΡΑ, στον ΠΑΡΟΝΤΑ ΧΡΟΝΟ, στο ΕΔΩΝΑ, αντί να υποφέρεις από ματαιωμένες προσδοκίες. ‘Ετσι η ψυχή ανθίζει και καρποφορεί ανεξάρτητα από τις όποιες εγωπαθείς και ηλίθιες προσδοκίες.

Το να λες «Ναι μπορώ, το κάνω γιατί μπορώ και το κάνω άψογα» και να το κάνεις άψογα, δεν είναι ένας εύκολος τρόπος ζωής  για κανέναν συνηθισμένο άνθρωπο κι ο βαθύτερος φόβος του δεν είναι η όποια ανεπάρκεια του, είναι ότι γνωρίζει ενδόψυχα πως είναι ισχυρός πέρα από το μέτρο. Το ενδιαφέρον είναι πως γνωρίζεις ότι αυτό είναι αλήθεια. Γνωρίζεις πως είσαι πιο ισχυρός απ’ ό,τι επιτρέπεις στον εαυτό σου να ψαχανεμίζεται. Ο φόβος όμως σε παραλύει με δύο τρόπους, είτε ως θύμα, είτε ως εν δυνάμει πολεμιστή. Αυτό συμβαίνει γιατί επιτρέπεις να ταυτίζεσαι με κάποια εξουσία, οπότε η ελευθερία από αυτήν σου προκαλεί άγχος …πέρα από την μισητή ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ.

Έτσι αποκρύπτεις τον ισχυρό πολεμιστή και την ίδια στιγμή θυματοποιείσαι, ανακουφίζοντας έτσι τον εαυτό από το άγχος που έρχεται με την αληθινή Ανεξαρτησία.

Είναι μια εντυπωσιακή πτυχή πτώσης της ανθρώπινης φύσης. Έτσι, δεν θα πρέπει να ανησυχείς για τα παιδιά που τα έμαθες να φοβούνται το σκοτάδι, αλλά περισσότερο για τους ενήλικες οι οποίοι έμαθαν να φοβούνται το φως ζώντας στο σκοτάδι. Εν τέλει ο πόνος προκαλείται όταν επιθυμείς η παροδικότητα του κόσμου να είναι μόνιμη. Η ευτυχία αγαπητέ είναι μια παροδική κατάσταση, όπως και η αποτυχία άλλωστε, η συνήθης κατάσταση κινείται μεταξύ της συντηρητικότητας και του ανταγωνισμού, της καλυμμένης εχθρότητας και της απάθειας.

Κόλαση είναι κάτι που κουβαλάς μαζί σου, όχι κάποιο μέρος όπου πηγαίνεις, το ίδιο και ο παράδεισος. Η μόνη κόλαση είναι η παράλογη προσδοκία, η προσδοκία χωρίς αξία. Αν θυσιάσεις την ανάγκη για μονιμότητα, ρουτίνα, ασφάλεια κι αγκαλιάσεις την περιπέτεια, την απρόσμενη αλλαγή, τα εμπόδια, τα ταξίδια συναισθήματος και νόησης, τότε καταφέρνεις να ελέγχεις την κόλαση και τον παράδεισο. Αυτό κάνει ολόκληρη η φύση γύρω μας, αλλά το ανθρώπινο θύμα κλεισμένο στις τσιμεντουπόλεις του το αγνοεί, πληρώνοντας ασφάλεια ζωής και θανάτου!

Υποκρισία Μπροστά στο Μεγαλείο του Θανάτου

Το ανθρώπινο θύμα κατατείνει στην δυστυχία και την κακομοιριά. Αυτό που το έχουν ρυθμίσει να κάνει εδώ και εκατομμύρια χρόνια είναι να μοχθεί, να κοπιάζει, να παλεύει μόνος του ή και σε ομάδες για να κάνει την ζωή του πιο δύσκολη, πιο μίζερη, πιο άσχημη. Το ανθρώπινο θύμα γίνεται εκουσίως δούλος, υποτελής, πιστός, παντρεύεται, μάλιστα μερικά θύματα κάνουν και παιδιά, τα στέλνουν σε φυλακές – σχολεία για να τα κάνουν καλούς δούλους… δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα!

Είναι εντελώς τρελό που μπλέκονται  παντρεύονται και κάνουν παιδιά χωρίς να ξέρουν γιατί τα κάνουν, αν τους ρωτήσεις δεν ξέρουν να σου απαντήσουν και λένε κάτι σαν  «επειδή όλοι το κάνουν» χωρίς να σκεφτούν ότι αυτή η απάντηση δείχνει το πόσο βλάκες είναι. Κοντολογίς λες κάτι σαν «αν όλοι βγάζουν αιμορροΐδες· ε ας βγάλω κι εγώ»! Είσαι τόσο βλάκας που δεν βλέπεις γύρω σου ό,τι ο γάμος και η τεκνοποίηση δεν διαφέρει σε τίποτε από μία ισόβια ποινή σε κάποιο αόρατο δικαστήριο που σε δικάζει ερήμην!

Κουνημένοι εγκέφαλοι που βλέπουν την ζωή τους να ξετυλίγεται μέσα από μια κακογυρισμένη ταινία, με άσχημους ηθοποιούς σε μίζερες καταστάσεις με κουνημένη κάμερα, χωρίς ικανότητα ελέγχου.  Είναι δείγμα εγκεφαλικής υγείας το να θέλεις να μένεις μοναχός σου, να μελαγχολείς, να αμφιβάλλεις να μην παντρεύεσαι, να μην αναπαράγεις τον εαυτό σου σε  «Altered Carbon» να μην εμπιστεύεσαι κανέναν, να μην αγαπάς κανέναν και να αποστρέφεσαι την «αγάπη του πλησίον» γιατί δεν υπάρχει καμία «αγάπη του πλησίον» Υπάρχει μόνο μια καλυμμένη εχθρότητα, μία καλυμμένη επιβουλή. Εκείνη θέλει να σε καθυποτάξει, να σε κυριεύσει και να σε αφομοιώσει κάνοντας σε σαν τα μούτρα της· χρησιμοποιώντας κάθε αθέμιτο μέσο για να το πετύχει. Είναι προφανέστατο ότι κι εσύ ακριβώς το ίδιο θέλεις. Η μεγαλύτερη κατάρα της ανθρώπινης φυλής μαζί με την εκκλησία είναι η οικογένεια.

Όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουμε ό,τι ο θάνατος είναι το τέλος του υλικού μας εαυτού. Το Εγώ γνωρίζει ότι έχει ημερομηνία λήξης κι αυτή η λήξη το κάνει να τρέμει από φόβο και μόνο στην σκέψη του αναπόφευκτου τέλους του. Έτσι για να ισορροπήσει αυτόν το φόβο που δεν τον αντέχει αποφασίζει να κοπιάρει τον υλικό εαυτό του, το Εγώ του το οποίο «θα ζήσει για πάντα». Αυτός είναι ο λόγος που ο άνθρωπος  θύμα παντρεύεται και κάνει παιδιά. Έτσι αισθάνεται την ανάγκη να φυλακιστεί σε έναν γάμο προσφέροντας την ελευθερία του στους άλλους, κάνοντας πολλά παιδιά κι ελπίζοντας ό,τι η επιρροή του, δηλαδή ο νοητικός εαυτός του θα συνεχίσει να υπάρχει σε άλλα σώματα όταν ο δικός του υλικός εαυτός θα έχει πεθάνει. Θα τον θυμούνται, θα τον σέβονται, θα τον υπολογίζουν, θα τον αγαπάνε, θα τον βρίζουν ή θα τον μισούν, αλλά σίγουρα θα τον μνημονεύουν. Αυτό λέγεται «συμβόλαια αθανασίας» δηλαδή σχέδια που κανονίζουν τον νοητικό εαυτό να υπάρχει, όταν ο υλικός θα έχει πεθάνει.

Ο άνθρωπος δε μπορεί να αντέξει την ασημαντότητά του, εκτός αν την μεταφράσει σε κάτι που έχει νόημα στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.

Ο ανθρωπολόγος Ernest Becker αναφέρει ότι η ισχύς του φόβου του θανάτου διαμορφώνει τις πεποιθήσεις και τις ιδεολογίες, ορίζουμε το κακό σε σχέση με ό,τι απειλεί τη ζωή μας – δηλητηριώδη φίδια, ξηρασία, λιμός, ασθένειες, δολοφονίες, αυτοκτονία, όλα αυτά είναι «κακά» και τα ξορκίζουμε. Από τη στιγμή, όμως, που αφήνουμε τις ιδεολογίες μας να ταυτιστούν με στρατηγικές αθανασίας, βλέπουμε τα πάντα ως αντιθέσεις μεταξύ άσπρου και μαύρου – το «κακό» είναι αυτό που απειλεί την αθανασία μας, επομένως ό,τι και αν κάνουμε προκειμένου να το σταματήσουμε είναι δικαιολογημένο. Αρκούσε ο Τζορτζ Μπους να αποκαλέσει τους τρομοκράτες «φορείς του κακού» για να κηρυχθεί πόλεμος, να επιτραπούν τα βασανιστήρια, οι στοχευόμενες δολοφονίες., ο πόλεμος, οι γενοκτονίες. Χρησιμοποιούμε, λοιπόν, πράγματι με ευκολία τη γλώσσα της αμαρτίας και του κακού και κάτι τέτοιο είναι πολύ – πολύ επικίνδυνο.

Είναι ολέθρια για το ανθρώπινο ζώο τα δεινά της αθανασίας: έλλειψη ενδιαφέροντος, νοητικής πρόκλησης, κάθε ανάγκη για τέχνη, πρόοδο, διάθεση παιχνιδιού. Χωρίς τη συνείδηση της θνητότητας και των προσπαθειών μας να αντεπεξέλθουμε στην πραγματικότητά της ο πολιτισμός μας θα ήταν τελείως αγνώριστος. Ποιητές και φιλόσοφοι, μεταξύ των οποίων οι Επικούρειοι και οι Στωικοί, που απέρριπταν τον φόβο του θανάτου, έχουν ισχυριστεί ότι είναι ακριβώς η επίγνωσή του που μας ορίζει ως ανθρώπους, διαχωρίζοντάς μας τόσο από τους Θεούς, όσο και από τα ζώα που ζουν ευτυχισμένα στην άγνοια της θνητής τους κατάστασης. Ταυτόχρονα, η επίγνωση του γεγονότος ότι ο χρόνος μας είναι πεπερασμένος του δίνει σημαντικό νόημα κι έξτρα ουσιαστική  αξία. Κατά την άποψή τους, λοιπόν, η θνητότητα δεν είναι και τόσο άσχημη –και ναι, συμφωνώ μαζί τους.

«Τι σημαίνει να είσαι ένα ζώο με συνείδηση του εαυτού σου; Η ιδέα είναι αστεία, αν όχι τερατώδης. Σημαίνει να ξέρεις ότι είσαι τροφή για τα σκουλήκια. Αυτός είναι ο τρόμος: να έχεις αναδυθεί από το τίποτα, να έχεις ένα όνομα, συνείδηση του εαυτού σου, βαθιά αισθήματα, μια βασανιστική εσωτερική λαχτάρα για ζωή και έκφραση του εαυτού σου και παρόλα αυτά, να πρέπει να πεθάνεις. Μοιάζει με φάρσα, και αυτός είναι ο λόγος που ένας τύπος πολιτιστικού ανθρώπου επαναστατεί ανοιχτά ενάντια στην ιδέα του Θεού. Τι είδους θεότητα θα δημιουργούσε μια τόσο περίπλοκη και φανταχτερή τροφή για τα σκουλήκια;» -Ernest Becker

Ο φόβος θανάτου κι ανυπαρξίας, είναι που κάνει το θύμα να φτιάχνει «συμβόλαια αθανασίας» βάζει το όνομα του σε εκκλησίες, κτίρια, αγάλματα, βιβλία, τέχνες ως αποτροπαϊκό του φόβου του θανάτου. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που κλαίει κι ωρύεται στις κηδείες. Βλέπει το Εγώ την τύχη και το αναπόφευκτο τέλος του και κλαίει για τον εαυτό του λέγοντας πως κλαίει για τον άλλον. Υποκρισία ακόμη και μπροστά στο μεγαλείο του θανάτου.

Το Υπόστεγο Ποδηλάτων ή ο Νόμος Της Ασημαντότητας

Ο Νόμος του Πάρκινσον για την ασημαντότητα ή τα τετριμμένα, επίσης γνωστός ως το παράδειγμα του υπόστεγου ποδηλάτων ή bikeshedding, είναι μια παρατήρηση του C. Northcote Parkinson από το 1957, ότι οι οργανισμοί δίνουν δυσανάλογα μεγάλο βάρος σε ασήμαντα ζητήματα. Ο Πάρκινσον παρατήρησε και κατέδειξε ότι μια επιτροπή της οποίας η δουλειά ήταν να εγκρίνει τα σχέδια για ένα εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της με ανούσιες συζητήσεις για ζητήματα τετριμμένα και ασήμαντα αλλά εύκολα στην κατανόηση, όπως ποια υλικά θα χρησιμοποιούνταν για το υπόστεγο ποδηλάτων του προσωπικού, ενώ παραμελούσε το λιγότερο τετριμμένο προτεινόμενο σχέδιο του ίδιου του πυρηνικού σταθμού, το οποίο ήταν πολύ πιο σημαντικό, αλλά και πολύ πιο δύσκολο και πολύπλοκο έργο για να κρίνουν εποικοδομητικά.

«Ο χρόνος που δαπανάται για κάθε θέμα της ημερήσιας διάταξης θα είναι αντιστρόφως ανάλογος με το άθροισμα [χρημάτων] που αφορούν» Ένας αντιδραστήρας είναι κάτι τόσο πολύ δαπανηρό και πολύπλοκο που ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να το καταλάβει, έτσι κάποιος υποθέτει ότι εκείνοι που εργάζονται σε αυτό το καταλαβαίνουν. Από την άλλη πλευρά, ο καθένας μπορεί να εμπνευστεί ένα φτηνό, απλό υπόστεγο ποδηλάτων ώστε ο σχεδιασμός του να οδηγήσει σε ατελείωτες συζητήσεις, διότι όλοι οι εμπλεκόμενοι θέλουν να προσθέσουν μια πινελιά και να δείξουν την προσωπική συμβολή τους κι αφού η κατασκευή του υπόστεγου είναι κάτι που σίγουρα το καταλαβαίνουν.

Υπάρχουν προβλήματα όταν προτείνεις την κατασκευή κάτι νέου για την κοινότητά σου, όπως ένα υπόστεγο ποδηλάτων και στη συνέχεια ο καθένας διαφωνεί για τις λεπτομέρειες. Αυτή είναι μια αλληγορία που δείχνει ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε για κάθε μικρό χαρακτηριστικό μόνο και μόνο επειδή ξέρουμε αρκετά για να το κάνουμε. Είναι καλύτερα απλά να χτίσουμε το υπόστεγο ποδηλάτων. Ένα ασήμαντο θέμα, όπως το χρώμα μπορεί εύκολα να συζητηθεί και να αλλάξει αργότερα. Μερικοί άνθρωποι έχουν σχολιάσει ότι η ποσότητα του θορύβου που παράγεται από μια αλλαγή, είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την πολυπλοκότητα της αλλαγής.

Έτσι, το παράδειγμα του υπόστεγου ποδηλάτων περιλαμβάνει συζητήσεις για θέματα σχετικά ασήμαντα που οδηγούν σε εκτεταμένη συζήτηση. Μπορεί να είναι το αποτέλεσμα των ατόμων που επιθυμούν να συμβάλουν αλλά αισθάνονται ότι δεν έχουν τη γνώση ή εμπειρία για να συμβάλουν σε πιο σημαντικά θέματα. Το παράδειγμα του υπόστεγου ποδηλάτων μπορεί να οδηγήσει σε συζητήσεις που, ενώ είναι επί του θέματος, ωστόσο, πνίγουν αποτελεσματικά άλλες συζητήσεις σχετικά με πιο σημαντικά θέματα.

Παρά το γεγονός ότι η συζήτηση μπορεί να παρεκκλίνει σε οποιοδήποτε θέμα, η πιθανότητα της παρέκκλισης ανεβαίνει όσο η τεχνική δυσκολία του θέματος κατεβαίνει. Άλλωστε, όσο μεγαλύτερη είναι η τεχνική δυσκολία, τόσο λιγότεροι οι συμμετέχοντες που μπορούν πραγματικά να κατανοήσουν ό,τι συμβαίνει. Εκείνοι που μπορεί να το κάνουν, πιθανό να είναι και οι πιο έμπειροι προγραμματιστές, οι οποίοι έχουν ήδη λάβει μέρος σε τέτοιες συζητήσεις χιλιάδες φορές στο παρελθόν και γνωρίζουν τι είδους συμπεριφορά είναι πιθανό να οδηγήσει σε συναίνεση.

Έτσι, η συναίνεση είναι πιο δύσκολο να επιτευχθεί σε τεχνικά προβλήματα που είναι απλά στην κατανόηση και «χαλαρά» θέματα, όπως η οργάνωση, η δημοσιότητα, η χρηματοδότηση, κλπ. Άτομα μπορούν να συμμετέχουν σε αυτές τις συζητήσεις επ’ αόριστον, επειδή δεν υπάρχουν απαραίτητα προσόντα για να το κάνουν, δεν υπάρχουν σαφείς τρόποι για να αποφασιστεί αν η απόφαση ήταν σωστή ή λάθος και επειδή η καθυστέρηση μπορεί να είναι μια επιτυχημένη τακτική.

Υπάρχουν αρχές, γνωστές σε συγκεκριμένους προβληματικούς τομείς, οι οποίες εκφράζουν ένα παρόμοιο συναίσθημα, να δίνεται δυσανάλογα μεγάλη σημασία στην ασημαντότητα.

*Στο πλαίσιο του σχεδιασμού γλώσσας προγραμματισμού, συναντάται ο «νόμος του Wadler» από το όνομα του επιστήμονα υπολογιστών Philip Wadler. Η αρχή αυτή υποστηρίζει ότι το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης σχετικά με το σχεδιασμό γλώσσα προγραμματισμού επικεντρώνεται γύρω από τη σύνταξη (η οποία, για τους σκοπούς του επιχειρήματος, θεωρείται ως λυμένο πρόβλημα), σε αντίθεση με την σημασιολογία.

*Ο νόμος του Sayre  είναι μια πιο γενική αρχή, η οποία υποστηρίζει (μεταξύ άλλων διατυπώσεων) ότι «σε κάθε διαφωνία, η ένταση του συναισθήματος είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την αξία των θεμάτων που διακυβεύονται», εστιάζοντας κυρίως στον ακαδημαϊκό χώρο.

Ένα αντίμετρο είναι η τεχνική της πάπιας στον εταιρικό προγραμματισμό: ένας προγραμματιστής αναμένει ότι οι προϊστάμενοι στην εταιρεία θα επιμείνουν για τουλάχιστον μία αλλαγή σε κάθε παρουσίαση για να δείξουν ότι συμμετέχουν, ό,τι κάτι κάνουν, ό,τι αξίζουν τον μισθό τους, ό,τι είναι σημαντικοί βρε αδελφέ, ανεξάρτητα από τα οφέλη αυτής της αλλαγής. Έτσι, πολύ έξυπνα ο προγραμματιστής προσθέτει σκόπιμα ένα παράταιρο στοιχείο που αναμένει ότι η εταιρεία θα καταργήσει.

Απόσπασμα από το ιστολόγιο του Jeff Atwood, Coding Horror: «Αυτό ξεκίνησε ως κομμάτι της εταιρικής γνώσης στην Interplay Entertainment. Ήταν γνωστό ότι οι παραγωγοί (μια θέση της βιομηχανίας παιχνιδιών περίπου ισοδύναμη με διαχειριστή έργου) έπρεπε να κάνει μια αλλαγή σε όλα όσα γίνονταν. Η εκτίμηση ήταν ότι υποσυνείδητα θεωρούσαν ότι αν δεν το έκαναν, δεν προσέθεταν καμία αξία. Ο καλλιτέχνης που εργαζόταν στο animation της βασίλισσας στο Battle Chess ήταν ενήμερος για αυτή την τάση, και επινόησε μια καινοτόμο λύση.

Έκανε τα κινούμενα σχέδια για τη βασίλισσα με τον τρόπο που αισθάνθηκε ότι θα ήταν ο καλύτερος, με μία προσθήκη: έδωσε στη βασίλισσα μια πάπια ως κατοικίδιο ζώο. Έκανε την πάπια να κινείται με όλες τις κινήσεις της βασίλισσας, χτυπώντας γύρω από τις γωνίες. Έδωσε επίσης μεγάλη προσοχή ώστε να βεβαιωθεί ότι ποτέ δεν επικάλυπτε τα «πραγματικά» κινούμενα σχέδια. Τελικά, ήρθε η ώρα για τον παραγωγό να επανεξετάσει το animation για τη βασίλισσα. Ο παραγωγός κάθισε και παρακολουθούσε όλα τα κινούμενα σχέδια. Όταν έγιναν, στράφηκε προς τον καλλιτέχνη και του είπε «Αυτό μοιάζει πολύ σπουδαίο. Μόνο ένα πράγμα: ξεφορτώσου την πάπια.»

Είναι επίσης πιο γνωστός -αφού είναι και πολυδιαφημισμένος- ο Νόμος του Μέρφυ «Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά θα πάει» Ο Νόμος του Μέρφυ εμπίπτει στην τάση να δίνεται με έμφαση σημασία και προσοχή στα αρνητικά και να αγνοούνται επιλεκτικά τα θετικά. Χρησιμοποιώντας τους νόμους της πιθανότητας, μοιάζει να κατέχει τη σιγουριά της βεβαιότητας.

Είναι γεγονός ότι όσο αυξάνει η εξουσία αυξάνει και η ευθύνη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει η αναθεματισμένη «ανάληψη ευθύνης» σε κάθε στάδιο εξουσίας. Ακούγεται συχνά, θα έχεις δει ό,τι το χρησιμοποιώ συχνά-πυκνά γιατί είναι εξαιρετικά σημαντικό θέμα η «ανάληψη ευθύνης» όσο αποτρόπαια κι αν φαντάζει. Επίσης ισχύει και το ακριβώς αντίθετο «με την αύξηση ευθύνης, αυξάνει και η εξουσία». Κοντολογίς, όσο μεγαλύτερη ευθύνη αναλαμβάνεις στην ζωή σου τόσο μεγαλύτερη εξουσία αποκτάς στο Είναι και στα πράγματα.

Συνήθως οι άνθρωποι αρνούνται να αναλάβουν την ευθύνη των πραγμάτων γιατί υποθέτουν ό,τι ταυτοχρόνως ευθύνονται και γι’ αυτά. Η ευθύνη και το φταίξιμο πάνε χέρι – χέρι και εύκολα ξεπέφτουν στην αυτολύπηση που οδηγεί στην κατάθλιψη. Μόνο που δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι άλλο πράγμα να είσαι υπεύθυνος για κάτι και εντελώς άλλο να φταις γι αυτό.

*Αν σκοτώσεις κάποιον είσαι και υπεύθυνος και φταις.
*Αν είσαι όμορφος, είσαι υπεύθυνος, αλλά δεν φταις γι αυτό.

Η διαφορά προφανής αν και ακατανόητη. Οι άνθρωποι υποκύπτουν σε αυτούς τους πιο πάνω Νόμους και αγνοούν την σημαντικότητα της απλότητας (κι όχι της απλοϊκότητας) Για παράδειγμα αν σε σπρώξουν σε έναν γκρεμό δεν φταις εσύ γι’ αυτή την πράξη, αλλά πρέπει να αποφασίσεις τι θα κάνεις, να αναλάβεις την ευθύνη και να αντιμετωπίσεις την κατρακύλα σου. Θα υπάρξουν πρόσθετα προβλήματα με όποια αντιμετώπιση επιλέξεις και θ’ αναλάβεις την ευθύνη και γι’ αυτήν. Έτσι ενώ δεν φταις για την αρχική κατάσταση είσαι υποχρεωμένος να αναλάβεις την ευθύνη της αντιμετώπισης της και είσαι υπέυθυνος για κάθε μετέπειτα δράση σου.

«Θεωρώ τον εαυτό μου κυρίως αναγνώστη. Όπως γνωρίζετε, έχω τολμήσει την περιπέτεια της γραφής. Αλλά πιστεύω πως αυτά που έχω διαβάσει είναι πολύ πιο σημαντικά απ’ αυτά που έχω γράψει. Γιατί κάποιος διαβάζει αυτά που του αρέσουν. Ωστόσο γράφει όχι αυτά που θα ήθελε να γράψει, αλλά αυτά που είναι ικανός να γράψει… Τι σημαίνει για μένα να είμαι συγγραφέας; Σημαίνει απλώς το να είμαι πιστός στη φαντασία μου». -JORGE BORGES

Απαίτησε το Άριστο

Δεν είναι δύσκολος άνθρωπος. Το Άριστο μου αρκεί.-

Μια φορά κι έναν καιρό πέθανε ένας καλός άνθρωπος κι άφησε εκτός από μεγάλη περιουσία και μερικά χρέη. Τα παιδιά του συμφώνησαν να αποδεχτούν την κληρονομιά πριν μάθουν για τα χρέη, που δεν ήταν και πολλά. Όμως τα δύο από τα τρία όταν έμαθαν ό,τι έπρεπε να πληρώσουν πριν πάρουν τα χρήματα και τα ακίνητα, δυσανασχέτησαν κι άρχισαν να καταριούνται την κακή τους μοίρα (Νόμος του Μέρφυ) και τον πατέρα τους που δεν φρόντισε τα παιδιά του, που δεν τους παράδωσε τις ιδιοκτησίες του καθαρές από χρέη, να τις απολαύσουν χωρίς κόπο.

Ο τρίτος, ας τον πούμε Αργύρη, ανέλαβε την ευθύνη, αντιμετώπισε τα χρέη και τα έξοδα, δανειζόμενος το ποσό και πληρώνοντας τα οφειλόμενα (εκροή). Ανέλαβε την ευθύνη χωρίς να φταίει για το πρόβλημα. Έτσι λοιπόν πήρε όλη την ιδιοκτησία του πατέρα του κι επιπλέον ένα εξαιρετικά σημαντικό ποσό χρημάτων που ο πατέρας του διατηρούσε σε έναν κρυφό λογαριασμό και θα δινόταν σε όποιον αναλάμβανε την ευθύνη της διαθήκης του. Αφήνω στην φαντασία σου αναγνώστη τις αντιδράσεις των υπολοίπων. Ο Αργύρης πρώτα αύξησε την εκροή κι έλαβε αυξημένη εισροή κατά το γνωστό «ό,τι σπέρνεις θερίζεις» Ανέλαβε ευθύνη, αντιμετώπισε το θέμα, εισέπραξε τα εύσημα, αυξημένη δύναμη, εξουσία και περιουσία. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς σοφότεροι.

Απλώς αντιμετώπισε ο Αργύρης ως πρόκληση το γεγονός και δεν έριξε το φταίξιμο ή το ανάθεμα έξω από τον εαυτό του, περιμένοντας να τον σώσει …το ιππικό!! Εν αντιθέσει με τα αδέλφια του που πολύ βολικά θυματοποιήθηκαν και πρόσφεραν τον πλούτο τους στον ικανό κι άξιο να αντιμετωπίσει την αυξημένη ευθύνη γι’ αυτόν. Ο πλούτος εκτός από Δύναμη αυξάνει και την Ευθύνη και την Εξουσία, το είπαμε πιο πάνω. Για το ανθρώπινο ζώο υπάρχουν μονάχα ευλογίες ή κατάρες, για τον άνθρωπο κυνηγό όμως υπάρχουν μονάχα προκλήσεις και παιχνίδια κι αποφασίζει μόνος του αν θα παίξει κάποιο παιχνίδι ή θα το παρατήσει. Αν αποφασίσει όμως να μπει στο παιχνίδι θα το παίξει ΑΨΟΓΑ και μέχρι τέλους, αδιαφορώντας αν θα κερδίσει ή αν θα χάσει.

Ένα ακόμη πιο καλό ξεσκαρτάρισμα των εννοιών «φταίξιμο κι ευθύνη» για να γίνει ακόμη πιο ξεκάθαρο. Γεννήθηκες κοντός, αυτό είναι έξω από το δικό σου πεδίο δράσης, δεν φταις εσύ που γεννήθηκες κοντός. Αν όμως δεν παίζεις μπάσκετ επειδή γεννήθηκες κοντός είναι απολύτως δική σου ευθύνη που καμία σχέση δεν έχει με το αρχικό φταίξιμο και το να θέλεις να γίνεις αθλητής στο NBA αλλά δεν μπορείς επειδή «φταίει η κακιά σου μοίρα που γεννήθηκες κοντός και …μπλα μπλα  μπλα», σημαίνει ό,τι απλώς είσαι βλάκας …ε, άσε μας κουκλίτσα μου!

Το φταίξιμο είναι παρελθοντικός χρόνος. Η ευθύνη είναι χρόνος εδωνά.

Το φταίξιμο προέρχεται από ακούσιες δράσεις, η ευθύνη από εκούσιες επιλογές.

Εσύ επιλέγεις να διαβάσεις αυτό το βιβλίο, εσύ επιλέγεις να σκέφτεσαι θέματα περί πρόκλησης, ευθύνης κι αποτυχίας. Είναι δική σου ευθύνη αν θα τα ενστερνιστείς ή αν θα τα πετάξεις. Εγώ φταίω που τα γράφω, αλλά εσύ έχεις την ευθύνη που τα διαβάζεις, αν δε τα ενστερνιστείς, η ευθύνη σου αυξάνει εκθετικά. Μπορεί εγώ να φταίω που τα έμαθες αρχικά, αλλά το πως θα χρησιμοποιήσεις την κάθε πληροφορία που παίρνεις από εμένα είναι καθαρά δική σου ευθύνη.

Κανένας άλλος δεν είναι υπεύθυνος για την κατάσταση σου εκτός από εσένα τον ίδιο. ΚΑΝΕΝΑΣ.-

Τα πάντα είναι ΠΡΟΚΛΗΣΗ που ή την αποδέχεσαι και κάνεις παιχνίδι ή όχι και μας αδειάζεις την γωνιά. Πολλούς μπορείς να κατηγορήσεις για την δυστυχία σου, από τον πολιτικό έως τον παπά, την μαμά σου, το σόι σου, τον καιρό, τα UFO τους χθόνιους και τους υποχθόνιους, αλλά κανένας τους δεν είναι ποτέ υπεύθυνος για την όποια κατάσταση σου, την ευτυχία ή την δυστυχία στην οποία βρίσκεσαι. Μόνος σου επέλεξες να υποφέρεις ή να απολαμβάνεις την καθημερινότητα σου. Αυτό συμβαίνει επειδή μονάχα εσύ επιλέγεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, τον τόπο που αντιδράς στα πράγματα, τον τρόπο που επιλέγεις να μετράς τις προκλήσεις της ζωής σου.

Η πρόκληση έγκειται στο να κάνεις τα πάντα με ΑΨΟΓΟΣΎΝΗ. Για να συνεχίσει να αναπτύσσεται η ζωή και η ευδαιμονία σου πρέπει να αναλαμβάνεις την ευθύνη των πραγμάτων και να αναθέτεις ευθύνες και σε άλλους. Οι περισσότεροι άνθρωποι που θέλουν να κρύψουν την ανεπάρκεια τους συνεργάζονται με ανθρώπους που ψάχνουν πώς να φτιάξουν «υπόστεγο για ποδήλατα» κι αφήνουν στην τυχαιότητα όλα τα σημαντικά. Συνήθως συνεργάζονται ή συναναστρέφονται από ανθρώπους πιο ασήμαντους από τους ίδιους γιατί έτσι πιστεύουν ότι τέτοιοι ασήμαντοι δεν αποτελούν απειλή για τους ίδιους.

Οι έξυπνοι άνθρωποι (νοητικά και συναισθηματικά) συνεργάζονται και συναναστρέφονται με ανθρώπους καλύτερους από τους ίδιους ή τουλάχιστον εξ ίσου καλούς. Οι σημαντικοί άνθρωποι συμβάλουν κι επεκτείνουν «το κτίσιμο του πυρηνικού εργαστηρίου» κι αφήνουν στους ασήμαντους να ασχολούνται με «το υπόστεγο ποδηλάτων». Κοντολογίς, αναλαμβάνουν ευθύνη αποδεχόμενοι την πρόκληση και κάθε ανάληψη ευθύνης είναι υπεύθυνη για κάθε ανάπτυξη κι επέκταση της ζωής, επιχείρησης κοινωνίας. Έτσι μπορούμε πολύ εύκολα να δούμε ποιοι είναι οι σημαντικοί και ποιοι οι ασήμαντοι σε ένα κοινωνικό σύνολο, απλώς παρατηρώντας το ολοφάνερο, δηλαδή,  που στρέφουν την προσοχή τους και ποια πρόκληση έχουν αναλάβει.

Ο άνθρωπος πολεμιστής όχι απλώς αναλαμβάνει την ευθύνη αλλά διαλέγει και τους διαδόχους του ή που να αφήσει την κληρονομιά του. Υποδειγματική κι άψογη συμπεριφορά σημαίνει υποδειγματική ομάδα. Συγκεντρώνουν στην ομάδα τους καλύτερους ειδικούς κάθε θέματος. Υπάρχουν επαγγελματίες  «γενικών καθηκόντων» όπως υπάρχουν κι επαγγελματίες «ειδικών καθηκόντων» κι όχι μονάχα στις επιχειρήσεις αλλά σε κάθε κοινωνικό τομέα, όπου  μπορείς εύκολα να τους εντοπίσεις.

Η πρώτη ομάδα αποτελείται από ανθρώπους – επιτήδειους που είναι καλοί σε πολλά διαφορετικά πράγματα, ενώ η δεύτερη ομάδα αποτελείται από ανθρώπους που είναι εξαιρετικά ικανοί μόνο σε ένα. Μια ομάδα που αποτελείται από την πρώτη ομάδα θα αποτύχει παταγωδώς από μια ομάδα που αποτελείται από άτομα της δεύτερης ομάδας που είναι στοχευμένη σε αυτό τον έναν και μοναδικό σκοπό της. Οι έξυπνοι άνθρωποι είναι πολύ καλοί σε λίγα πράγματα και σπανίως ασχολούνται με άλλα πέρα από αυτά, αφού συνήθως τα έχουν αναγνωρίσει και προωθήσει στην αγορά.

Οι υπόλοιποι που είναι καλοί σε λίγο απ’ όλα, είναι αυτοί που τους αναθέτουν το «υπόστεγο ποδηλάτων» αφού άλλωστε μονάχα μέχρι εκεί φτάνει το επίπεδο αποδοχής κι αξίας τους. Παρατήρησε μια συμφωνική ορχήστρα ή το πλήρωμα του Enterprise στο Star Trek, αποτελείται από αυθεντίες σε ένα και μόνο πράγμα και μονάχα με αυτό ασχολούνται χωρίς να μπλέκουν στα πόδια των υπολοίπων. Ο καπετάνιος είναι ο μαέστρος τους. Όσο καλύτερος ο μαέστρος τόσο καλύτερη η ομάδα, αλλά κι όσο καλύτερος ο βιολονίστας, ο πιανίστας, το φλάουτο, τα κύμβαλα, το τύμπανο κλπ τόσο καλύτερη η απόδοση ολόκληρης της συμφωνικής μουσικής ή όπερας.

Οι επιτήδειοι είναι η πιο επικίνδυνη ομάδα που μπορείς να συναναστραφείς. Είναι πολύ χειρότεροι από τους ανθρώπους με περιορισμένα προσόντα και η ζημιά που μπορούν να σου κάνουν είναι ανυπολόγιστη. Επειδή έχουν πειθώ, που καλύπτει την ανεπάρκεια τους, εύκολα πείθουν ότι το άσπρο είναι μαύρο κι ευκολότατα σου εξηγούν γιατί η ώρα είναι πέντε και μισή, ενώ είναι οκτώ το βράδυ. Σκέφτονται υπερβολικά πολύ και πράττουν υπερβολικά λίγο. Αν βρεθούν μπροστά σε δύο πόρτες, που η μία έχει την πινακίδα «κόλαση» και η άλλη την πόρτα «παράδεισος» θα διαλέξουν την πρώτη γιατί  θα θεωρήσουν ότι η δεύτερη κρύβει παγίδες.

Σου πουλάνε τόσο έξυπνα την ρητορεία τους και θα σε πάρουν μαζί τους στην κόλαση που σου έχουν παρουσιάσει για παράδεισο. Είναι ευφραδείς και πειστικοί. Είναι η απολύτως λάθος επιλογή, να τον παντρευτείς, να κάνεις μαζί του παιδιά, να κάνεις επιχείρηση, να τους δώσεις την θέση του βουλευτή, του κυβερνήτη, του μαέστρου. Σκέτη καταστροφή και όλα τα αποκαΐδια που αφήνουν στο διάβα τους,  δεν θα σε φτάσουν δυό ζωές να τα μαζέψεις. Αν αφήσεις την ανάληψη ευθύνη σου να ατροφήσει μπορεί να βρεθείς μπλεγμένος με κάποιον επιτήδειο σε κάποιο πόστο της ζωής σου, ξεφορτώσου τον όσο πιο γρήγορα κι αθόρυβα μπορείς, καθάρισε την μπουγάδα σύντομα γιατί θα ‘χεις τρελά προβλήματα στην πορεία ωσότου συνειδητοποιήσεις το φιάσκο της επιλογής σου. Η εξέλιξη της αξίας και των ικανοτήτων των έμπειρων ανθρώπων είναι ολοφάνερη και δεδομένη.
Προσοχή λοιπόν με ποιόν συναναστρέφεσαι, ποιόν παντρεύεσαι (αν κάνεις αυτό το ολέθριο λάθος) με ποιόν κάνεις παιδιά (αν συνεχίσεις το πρώτο λάθος) με ποιούς χτίζεις τις ομάδες σου, αφού όσο περισσότεροι επιτήδειοι τόσο μεγαλύτερη η στασιμότητα και η οπισθοδρόμηση όπως και το χάσιμο πολύτιμων πόρων, έδαφος, κεκτημένη ταχύτητα, χρόνος, χώρος, χρήμα, αξίες, χαμένους στόχους κλπ. κλπ. Κατά πάσα πιθανότητα αδυνατώ να περιγράψω με λέξεις την ζημιά που υφίσταται ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος από  τόσο οδυνηρές συναναστροφές.

Να θυμάσαι ό,τι οι άξιοι και οι μεγαλοφυΐες σπάνια θα σου χτυπήσουν την πόρτα, πρέπει να κουραστείς υπερβολικά πολύ για να τους ανακαλύψεις, δεν κυκλοφορούν και πολύ, γιατί χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης κι αναγνώρισης εκεί που βρίσκονται. Η καρέκλα τους είναι κολλημένη στο πάτωμα. Όποιος σου χτυπάει την πόρτα για εργασία ή για γάμο αναζήτησε γιατί έφτασε ως εσένα κι από πού έχει ήδη πάρει πόδι. Η πρόσληψη στην ζωή σου ακατάλληλων στελεχών είναι μια εξαιρετικά δαπανηρή επιλογή, παρ’ όλο που τέτοιοι τύποι πληρώνονται λιγότερο δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι πιο «οικονομικοί» Δεν είναι και θα πληρώσεις πολύ ακριβά για να το μάθεις.

Το ίδιο ισχύει και για το δαπανηρό. Το φτηνό και το ακριβό είναι σχετικές έννοιες και πάντοτε συγκρίσιμες.  Κάτι είναι φτηνό ή ακριβό σε σχέση με κάτι όμοιο του. Η συνεργασία με έναν ικανό άνθρωπο, που πρέπει να καταβάλεις έξτρα προσπάθεια για να σε δεχτεί στην ζωή του, αξίζει εκθετικά πολύ περισσότερο από μια σύζευξη με τρείς κατώτερου βεληνεκούς συνεργάτες.

Η πρόκληση έγκειται στην διάκριση και στην φαντασία σου να σκεφτείς αυτό που δεν βλέπεις (αν και είναι ολοφάνερο) γιατί η αστοχία σου να το δεις θα σου προκαλέσει πολλά προβλήματα που θα είσαι αναγκασμένος να αναλάβεις την ευθύνη τους και να τα λύσεις, πολλές φορές -τις περισσότερες θα έλεγα- με κίνδυνο της ζωής και της ευημερίας σου.

Αναρωτήσου!

Αν ξεφύγεις από την νεκρή τυραννία του γραμμικού κι αν ανακαλύψεις τα φράκταλ του ΧΑΟΥΣ. Αν απαλλαγείς στο Εδωνά Είναι, από το νεκρό βλέμμα του θύματος που εμπεριέχει κι αυτοεξαπάτηση και την υποσυνείδητη επιθυμία να προσαρμόσεις την ζωή στις εγωπαθείς ρηχές κι ασήμαντες προσδοκίες. Αν προχωρήσεις με το ανοικτό βλέμμα του πολεμιστή, αν αρχίσεις να ΒΛΕΠΕΙΣ αντι να κοιτάς και αν αποκτήσεις την δύναμη να δρας ΑΨΟΓΑ. Αν … Τίποτα δεν μπορεί να είναι ευκολότερο και όμως, φαίνεται πως τελικά είναι πολύ δύσκολο!

NASA: Ένα διαστημόπλοιο εντελώς διαφορετικό

Ακούγοντας την λέξη «διαστημόπλοιο», ως τώρα σκεφτόμασταν ογκώδη μηχανήματα με τεράστιες τουρμπίνες, να εκτοξεύονται προκαλώντας… υπερθέαμα.

Η NASA, ωστόσο, σκέφτεται να δημιουργήσει ένα διαστημόπλοιο εντελώς διαφορετικό.

Σε συνεργασία με τον Στίβεν Χόκινγκ, ο οποίος το τελευταίο διάστημα συνεργάζονταν με τον Ρώσο μεγιστάνα Γιούρι Μίλνερ με σκοπό την εύρεση εξωγήινων μορφών ζωής, η αμερικανική διαστημική υπηρεσία θέλει να δημιουργήσει ένα διαστημόπλοιο-νάνο, το οποίο θα μπορεί να φτάσει έως και το ένα πέμπτο της ταχύτητας του φωτός!

Στην πραγματικότητα, το σχέδιο που ανακοίνωσε ο Χόκινγκ ήδη από τον περασμένο Απρίλιο έχει ως στόχο την δημιουργία ενός διαστημοπλοίου σε μορφή τσιπ, που θα τροφοδοτείται με ενέργεια από laser.

Αν η ιδέα του σπουδαίου φυσικού δουλέψει, τότε το μίνι διαστημόπλοιο θα μπορέσει να ταξιδέψει μέχρι το κοντινότερο μας αστρικό σύστημα (το 'Αλφα του Κενταύρου) μέσα σε μόλις 20 χρόνια. Με άλλα λόγια, 100 φορές ταχύτερα από τα διαστημόπλοια που χρησιμοποιούνται σήμερα!

Οι προσπάθειες του Χόκινγκ, που συνεργάστηκε με μια ομάδα ερευνητών από το Ινστιτούτο Επιστήμης και Τεχνολογίας της Κορέας, κόλλησαν πάνω σε σημαντικές δυσκολίες, που αφορούσαν κυρίως την ασφάλεια της ζωής του τσιπ, μέσα σε μία διάρκεια 20 χρόνων. Βάσει των πιθανολογικών υπολογισμών, το διαστημόπλοιο-νάνος πολύ είναι απίθανο να φτάσει στο «γειτονικό» αστρικό σύστημα χωρίς κατάλληλη προστασία.

Σε αυτό το σημείο, αναλαμβάνει… ρόλο η NASA για να δώσει λύση στο πρόβλημα. Η διαστημική υπηρεσία έχει ήδη προτείνει μια σειρά από επιλογές ώστε να προχωρήσει το σχέδιο στο επόμενο στάδιο ανάπτυξης. Ωστόσο, φαίνεται πως ακόμα χρειάζεται πολύ σκέψη για να βρεθεί το κατάλληλο πλάνο.

Πρώτη πρόταση της NASA, είναι να προσαρμοστεί η πορεία του διαστημοπλοίου έτσι ώστε να αποφευχθούν οι περιοχές υψηλής ακτινοβολίας. Αυτό ωστόσο, σύμφωνα με κάποιους ερευνητές, θα αυξήσει σημαντικά την διάρκεια του ταξιδιού, χωρίς απαραίτητα να εγγυάται την ασφάλεια του σκάφους.

Μια εναλλακτική πρόταση είναι το σκάφος να προστατευτεί με μια θωράκιση στα ηλεκτρονικά του συστήματα. Με αυτόν τον τρόπο ωστόσο, θα αυξηθεί ο όγκος και το βάρος του διαστημόπλοιου, με αποτέλεσμα να μειωθεί αισθητά η ταχύτητα του.

Με τις δύο πρώτες περιπτώσεις να παρουσιάζουν σημαντικά ελαττώματα, η NASA προχώρησε και σε μία ακόμα πρόταση, προτείνοντας ένα τσιπ σιλικόνης το οποίο θα έχει την δυνατότητα να αυτο-επισκευάζεται. Μάλιστα, η συγκεκριμένη τεχνολογία φαίνεται πως υπάρχει εδώ και αρκετό καιρό, όπως εξήγησε ο Jin-Woo Han, μέλος της υπεύθυνης ομάδας της NASA, κατά την διάρκεια της παρουσίασης.

Φυσικά, ακόμα η έρευνα βρίσκεται σε θεωρητικό επίπεδο, ενώ υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος που πρέπει να καλυφθεί και πολλά εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε ένα διαστρικό ταξίδι. Η… πλώρη για το Αλφα του Κενταύρου ωστόσο, φαίνεται πως ήδη έχει μπει!