Πέμπτη 8 Μαρτίου 2018

ΑΙΣΩΠΟΣ - Μῦθοι (111.1-115.1)

111. ΖΕΥΣ ΚΑΙ ΑΙΣΧΥΝΗ [111.1] Ζεὺς πλάσας ἀνθρώπους τὰς μὲν ἄλλας διαθέσεις εὐθὺς αὐτοῖς ἐνέθηκε, μόνης δὲ αἰσχύνης ἐπελάθετο. διόπερ ἀμηχανῶν, πόθεν αὐτὴν εἰσαγάγῃ, ἐκέλευσεν αὐτὴν διὰ τοῦ ἀρχοῦ εἰσελθεῖν. ἡ δὲ τὸ μὲν πρῶτον ἀντέλεγε καὶ ἀνηξιοπάθει, ἐπεὶ δὲ σφόδρα αὐτῇ ἐπέκειτο, ἔφη· «ἀλλ᾽ ἔγωγε ἐπὶ ταύταις ταῖς ὁμολογίαις εἴσειμι ὡς, ἂν ἕτερόν μοι ἐπεισέλθῃ, εὐθὺς ἐξελεύσομαι». ἀπὸ τούτου καὶ συνέβη πάντας τοὺς πόρνους ἀναισχύντους εἶναι.
τούτῳ τῷ λόγῳ χρήσαιτο ἄν τις πρὸς ἄνδρα μάχλον.

112. ΗΡΩΣ
[112.1] ἥρωά τις ἐπὶ τῆς οἰκίας ἔχων τούτῳ πολυτελῶς ἔθυεν. ἀεὶ δὲ αὐτοῦ ἀναλισκομένου καὶ πολλὰ εἰς θυσίας δαπανῶντος ὁ ἥρως ἐπιστὰς αὐτῷ νύκτωρ ἔφη· «ἀλλ᾽, ὦ οὗτος, πέπαυσο τὴν οὐσίαν διαφθείρων· ἐὰν γὰρ πάντα ἀναλώσῃς καὶ πένης γένῃ, ἐμὲ αἰτιάσῃ».
οὕτω πολλοὶ διὰ τὴν ἑαυτῶν ἀβουλίαν δυστυχοῦντες τὴν αἰτίαν ἐπὶ τοὺς θεοὺς ἀναφέρουσιν.

113. ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ ΠΛΟΥΤΟΣ
[113.1] Ἡρακλῆς ἰσοθεωθεὶς καὶ παρὰ Διὶ ἑστιώμενος ἕνα ἕκαστον τῶν θεῶν μετὰ πολλῆς φιλοφροσύνης ἠσπάζετο. καὶ δὴ τελευταίου εἰσελθόντος τοῦ Πλούτου κατὰ τοῦ ἐδάφους κύψας ἀπεστρέψατο αὐτόν. ὁ δὲ Ζεὺς θαυμάσας τὸ γεγονὸς ἐπυνθάνετο αὐτοῦ τὴν αἰτίαν, δι᾽ ἣν πάντας τοὺς δαίμονας ἀσμένως προσαγορεύσας μόνον τὸν Πλοῦτον ὑποβλέπεται. ὁ δὲ εἶπεν· «ἀλλ᾽ ἔγωγε διὰ τοῦτο αὐτὸν ὑποβλέπομαι, ὅτι, παρ᾽ ὃν καιρὸν ἐν ἀνθρώποις ἤμην, ἑώρων αὐτὸν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον τοῖς πονηροῖς συνόντα».
ὁ λόγος λεχθείη ἂν ἐπ᾽ ἀνδρὸς πλουσίου μὲν τὴν τύχην, πονηροῦ δὲ τὸν τρόπον.

114. ΜΥΡΜΗΞ ΚΑΙ ΚΑΝΘΑΡΟΣ
[114.1] θέρους ὥρᾳ μύρμηξ περιπατῶν κατὰ τὴν ἄρουραν πυροὺς καὶ κριθὰς συνέλεγεν ἀποθησαυριζόμενος ἑαυτῷ τροφὴν εἰς τὸν χειμῶνα. κάνθαρος δὲ τοῦτον θεασάμενος ἐταλάνιζεν ὡς ἐπιπονώτατον, εἴγε παρ᾽ αὐτὸν τὸν καιρὸν μοχθεῖ, παρ᾽ ὃν τὰ ἄλλα ζῷα πόνων ἀφειμένα ῥαστώνην ἄγει. ὁ δὲ τότε μὲν ἡσύχαζεν, ὕστερον δέ, ὅτε χειμὼν ἐνέστη τῆς κόπρου ὑπὸ τοῦ ὄμβρου ἐκλυθείσης ὁ κάνθαρος ἧκε πρὸς αὐτὸν λιμώττων καὶ τροφῆς μεταλαβεῖν δεόμενος. ὁ δὲ ἔφη πρὸς αὐτόν· «ὦ κάνθαρε, εἰ τότε ἐπόνεις, ὅτε με μοχθοῦντα ὠνείδιζες, οὐκ ἂν νῦν τροφῆς ἐπεδέου».
οὕτως οἱ παρὰ τὰς εὐθηνίας τοῦ μέλλοντος μὴ προνοούμενοι παρὰ τὰς τῶν καιρῶν μεταβολὰς τὰ μέγιστα δυστυχοῦσι.
[114.1b] μύρμηξ καὶ τέττιξ.
ψῦχος ἦν καὶ χειμὼν κατ᾽ Ὀλύμπου. μύρμηξ δὲ πολλὰς συνάξας ἐν ἀμητῷ ἐν ἰδίοις οἴκοις ἀπέθηκε. τέττιξ δὲ ἐπὶ τρώγλης ἐνδύνας ἐξέπνει τῇ πείνῃ λιμῷ κατεχόμενος καὶ ψύχει πολλῷ· ἐδεῖτο οὖν τοῦ μύρμηκος τροφῆς μεταδοῦναι, ὅπως καὶ αὐτὸς πυροῦ τινος γευσάμενος σωθείη. ὁ δὲ μύρμηξ πρὸς αὐτόν· «ποῦ», φησίν, «ἦς τῷ θέρει; πῶς οὐ συνῆξας τροφὰς ἐν ἀμητῷ;» καὶ ὁ τέττιξ φησί· «ᾖδον καὶ ἔτερπον τοὺς ὁδοιποροῦντας». ὁ δὲ μύρμηξ γέλωτα πολὺν ‹αὐτῷ› καταχέας ἔφη· «οὐκοῦν χειμῶνος ὀρχοῦ».
διδάσκει ἡμᾶς ὁ μῦθος, ὅτι οὐδὲν κρεῖττον τοῦ φροντίζειν τῶν ἀναγκαίων τροφῶν καὶ μὴ ἀπασχολεῖσθαι εἰς τέρψιν καὶ κωμασίαν.

115. ΘΥΝΝΟΣ ΚΑΙ ΔΕΛΦΙΣ
[115.1] θύννος διωκόμενος ὑπὸ δελφῖνος καὶ πολλῷ τῷ ῥοίζῳ φερόμενος ἐπειδὴ καταλαμβάνεσθαι ἔμελλεν, ἔλαθεν ὑπὸ σφοδρᾶς ὁρμῆς ἐκβρασθεὶς εἴς τινα ἠϊόνα. ὑπὸ δὲ τῆς αὐτῆς φορᾶς ἐλαυνόμενος καὶ ὁ δελφὶς αὐτῷ συνεξώσθη. καὶ ὁ θύννος ὡς ἐθεάσατο, ἐπιστραφεὶς πρὸς αὐτὸν λειποψυχοῦντα ἔφη· «ἀλλ᾽ ἔμοιγε οὐκέτι λυπηρὸς ὁ θάνατος· ὁρῶ γὰρ καὶ τὸν αἴτιόν μοι θανάτου γενόμενον συναποθνῄσκοντα».
ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι ῥᾳδίως φέρουσι τὰς συμφορὰς οἱ ἄνθρωποι, ὅταν ἴδωσι καὶ τοὺς αἰτίους τούτων γεγονότας δυστυχοῦντας.

***
111. Ο Δίας και η ντροπή.
[111.1] Τον καιρό εκείνο, όταν ο Δίας έπλασε τους ανθρώπους, τοποθέτησε μέσα τους ευθύς εξαρχής όλες τις ψυχικές καταστάσεις εκτός από την ντροπή — τούτη ήταν η μόνη που ξέχασε. Γι᾽ αυτό μετά βρέθηκε σε αμηχανία και δεν ήξερε από πού να την εισαγάγει και αυτήν στον άνθρωπο. Με τα πολλά, της υπέδειξε να μπει μέσα από την τρύπα του πισινού. Στην αρχή η ντροπή έγινε έξω φρενών, θεωρώντας κάτι τέτοιο σαν προσβολή, και αρνούνταν κατηγορηματικά. Όμως ο Δίας την πίεζε επίμονα, και έτσι στο τέλος η ντροπή δήλωσε: «Καλά λοιπόν, θα μπω από εκεί μέσα, αλλά με έναν όρο: Αν οτιδήποτε άλλο εισχωρήσει από την ίδια δίοδο ύστερα από μένα, εγώ αμέσως θα βγω έξω και θα φύγω». Για αυτόν τον λόγο, λοιπόν, συμβαίνει έκτοτε όλοι οι κίναιδοι να είναι ξεδιάντροποι.
Τούτον τον μύθο ταιριάζει να τον χρησιμοποιούμε για κανέναν ακόλαστο άνθρωπο.

112. Το καλό πνεύμα.
[112.1] Ήταν κάποιος άνθρωπος που είχε στο σπίτι του ένα καλό πνεύμα και του πρόσφερε πολυδάπανες θυσίες. Μάλιστα, για αυτόν τον σκοπό ξόδευε ασύστολα χωρίς σταματημό, και του έφευγαν πολλά χρήματα με όλα αυτά που θυσίαζε. Μια νύχτα, λοιπόν, το πνεύμα εμφανίστηκε στον ύπνο του και τον προειδοποίησε: «Σταμάτα πια, άνθρωπέ μου, και μη διασπαθίζεις έτσι την περιουσία σου. Αλλιώς, άμα τα σπαταλήσεις όλα και απομείνεις στην ψάθα, εμένα θα κατηγορείς μετά».
Έτσι συμβαίνει με πολλούς ανθρώπους: Ενώ είναι η δική τους ανοησία που τους οδήγησε στη δυστυχία, αυτοί ρίχνουν το φταίξιμο στους θεούς.

113. Ο Ηρακλής και ο Πλούτος.
[113.1] Μια φορά και έναν καιρό, όταν ο Ηρακλής θεοποιήθηκε, πήρε θέση στο τραπέζι πλάι στον Δία και από εκεί χαιρετούσε έναν-έναν τους άλλους θεούς με μεγάλη ευγένεια. Στο τέλος μπήκε μέσα και ο Πλούτος· τότε όμως ο ήρωας έσκυψε το κεφάλι προς το έδαφος και απέφυγε να τον κοιτάξει. Ο Δίας απόρησε με αυτή τη συμπεριφορά και ζήτησε από τον Ηρακλή τον λόγο: γιατί να χαιρέτισε μια χαρά όλους τους άλλους θεούς και ειδικά τον Πλούτο τον στραβοκοίταξε έτσι; Ο Ηρακλής απάντησε: «Νά, ξέρεις, υπάρχει λόγος που εγώ δεν τον καλοβλέπω αυτόν εδώ. Βλέπεις, τον καιρό που ζούσα με τους ανθρώπους, τον έβλεπα να κάνει παρέα ως επί το πλείστον με τα πιο αχρεία υποκείμενα».
Ο μύθος αυτός ταιριάζει να ειπωθεί για άνθρωπο που τυχαίνει να είναι πλούσιος αλλά έχει φαύλο χαρακτήρα.

114. Το μυρμήγκι και το σκαθάρι.
[114.1] Ήταν ένας μέρμηγκας που μέσα στο κατακαλόκαιρο τριγυρνούσε εδώ και εκεί στο έδαφος και μάζευε σπυριά σιτάρι και κριθάρι, για να τα αποθηκεύσει και να έχει τροφή τον χειμώνα. Ένα σκαθάρι, που λέτε, τον πρόσεξε και τον ελεεινολόγησε: «Κοίτα τί ζόρι τραβάει, ο άμοιρος, να κοπιάζει και να ιδρώνει τέτοια εποχή, που όλα τα άλλα ζωντανά έχουν παρατήσει τις δουλειές τους και κάνουν διακοπές». Ο μέρμηγκας τότε έμενε σιωπηλός. Μετά από λίγο καιρό, όμως, όταν μπήκε για τα καλά ο χειμώνας, άρχισαν οι βροχές και ξέπλυναν όλες τις κοπριές, με αποτέλεσμα το σκαθάρι να ψοφάει της πείνας. Μια και δυο, λοιπόν, πήγε στον μέρμηγκα και τον παρακαλούσε να του προσφέρει λιγουλάκι φαγητό. Ο μέρμηγκας, εντούτοις, το αποπήρε: «Βρε παλιοσκάθαρο, αν τότε το καλοκαίρι στρωνόσουνα να δουλέψεις, αντί να κάθεσαι και να κάνεις κριτική σε μένα που μοχθούσα, τώρα δεν θα σου έλειπε το φαΐ».
Έτσι συμβαίνει στον κόσμο: Όσοι δεν προνοούν για το μέλλον στον καιρό της αφθονίας, πέφτουν σε τρομακτική δυστυχία άμα αλλάξουν οι περιστάσεις.

Άλλη παραλλαγή: Το μυρμήγκι και το τζιτζίκι
[114.1b] Μια φορά έκανε παγωνιά και έπεφτε βροχή από τον ουρανό. Το μυρμήγκι, που λέτε, είχε συνάξει πολλούς σπόρους από τον καιρό της συγκομιδής και τους είχε αποθηκεύσει μέσα στο σπίτι του. Ο τζίτζικας, όμως, είχε χωθεί μέσα σε μια παλιότρυπα και κόντευε να πεθάνει από την πείνα, τόσο πολύ τον βασάνιζε η έλλειψη τροφής και το τρομερό κρύο. Μια και δυο, λοιπόν, πήγε στο μυρμήγκι και το εκλιπαρούσε να του δώσει λιγουλάκι φαγητό, να μπορέσει και αυτός να βάλει στο στόμα του κανένα σπυρί σιτάρι, μήπως και στυλωθεί. Το μυρμήγκι, ωστόσο, τον πέρασε από ανάκριση: «Καλά, δεν μου λες, πού ήσουν το καλοκαίρι; Πώς και δεν μάζεψες και εσύ προμήθειες τον καιρό της συγκομιδής;». Αποκρίθηκε ο τζίτζικας: «Ξέρεις, εκείνη την εποχή εγώ τραγουδούσα, για να ευχαριστιούνται οι περαστικοί». Το μυρμήγκι τότε έσκασε στα γέλια και πέταξε στον τζίτζικα κατάμουτρα: «Τραγουδούσες, ε; Λοιπόν, τώρα τον χειμώνα ρίξε κανέναν χορό».
Το δίδαγμα του μύθου: Το καλύτερο από όλα είναι να μεριμνούμε για την τροφή που έχουμε ανάγκη, και όχι να σπαταλούμε τον χρόνο μας σε διασκεδάσεις και γλεντοκόπια.

115. Ο τόνος και το δελφίνι.
[115.1] Ήταν μια φορά ένας τόνος που τον καταδίωκε δελφίνι. Που λέτε, καθώς αυτό το τελευταίο τον πλησίαζε για να τον πιάσει, ο τόνος πήρε μεγάλη φόρα και κολυμπούσε, μέχρι που από την πολλή ορμή ξεβράστηκε δίχως να το καταλάβει έξω στο ακρογιάλι. Και το δελφίνι, όμως, είχε πάρει εξίσου μεγάλη φόρα, έτσι όπως του ορμούσε, με αποτέλεσμα να πεταχτεί τελικά έξω στην ακτή και αυτό. Τότε ο τόνος, βλέποντας τον εχθρό του να ξεψυχάει εκεί δίπλα του, στράφηκε προς το μέρος του και του ψιθύρισε: «Λοιπόν, καλόδεχτος ο θάνατος τώρα. Τουλάχιστον πρόφτασα να δω να πεθαίνει μαζί μου εκείνος που προξένησε το τέλος μου».
Το δίδαγμα του μύθου: Οι άνθρωποι υπομένουν πιο εύκολα τα δεινά άμα βλέπουν και εκείνους που τους τα προκάλεσαν να πέφτουν στην ίδια δυστυχία.

Ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του όστρακου που περικλείει τη γνώση σας

Ο ανθρώπινος πόνος είναι αναπόφευκτα δεμένος με την διαδικασία του ζην.

Η λέξη άλλωστε που έχουμε στην ελληνική μας γλώσσα γενέθλια (γενέθλια = η γένεση, η εκκίνηση του άθλου) υποδηλώνει ότι ο πόνος, η δυσκολία είναι άμεσα συνυφασμένα με τη φύση του ανθρώπου.

Από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο βιώνει τον πόνο, το βάσανο καθώς από εξαρτημένο και προστατευμένο πλάσμα στην κοιλιά της μητέρας του σιγά- σιγά μαθαίνει να διαχωρίζει τον εαυτό του από αυτήν και από τον υπόλοιπο εξωτερικό κόσμο.

Ενώ λοιπόν ο πόνος είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης από την άλλη πλευρά η εμπειρία του πόνου, ο φόβος του θρήνου της απώλειας εκλαμβάνονται ως οδυνηρά από τον άνθρωπο που πρέπει άμεσα να τα επιλύσει ή να τα εξαφανίσει ως δια μαγείας. Από τα αρχαία χρόνια μάλιστα, ο φιλόσοφος Επίκουρος μιλώντας για την Αρχή της Ηδονής, η οποία είχε την έννοια της χαράς και της ευχαρίστησης και όχι αυτή της αισθησιακής απόλαυσης και της ηδυπάθειας, υποστήριζε πως η ηδονή είναι η αρχή και σκοπός της μακαριάς ζωής και πως ο άνθρωπος έχει την τάση να επιδιώκει αυτή την ηδονή ως μια συνθήκη οικεία και να αποστρέφεται τον πόνο.

Πράγματι πόσες φορές έχουμε πιστέψει πως ξεγελάσαμε τον πόνο, είτε αρνούμενοι την πραγματικότητα παγώνοντας τα δύσφορα συναισθήματα που γεννά (μοτίβο συμπεριφοράς που λειτουργεί ως σανίδα επιβίωσης στην παιδική ηλικία, και εν συνεχεία η παρουσία του παραμένει έντονη στην ενήλικη ζωή, αφήνοντας την αίσθηση του άκαμπτου), είτε ναρκώνοντας τον προσωρινά μέσω της χρήσης διάφορων αναλγητικών όπως οι καταχρήσεις ουσιών, το αλκοόλ, το κάπνισμα, η καταναλωτική μανία, η βουλιμία ή η ανορεξία κ.α.

Αξιοσημείωτο είναι το παράδειγμα που περιγράφει ο φιλόσοφος Osho, στο βιβλίο του Πόνος, η Πύλη της Σοφίας. Χαρακτηριστικά αναφέρει «Έχεις παρατηρήσει; Όποτε νιώθεις νευρικά, αμέσως αρχίζεις να καπνίζεις. Είναι ένας τρόπος για να αποφύγεις τη νευρικότητα, επειδή το κάπνισμα σε κρατάει απασχολημένο. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει μια παλινδρόμηση. Το κάπνισμα σε ξανακάνει να νιώθεις σαν παιδί, ανέμελος, χωρίς ευθύνες, επειδή το κάπνισμα είναι συμβολικό βύζαγμα. Ο ζεστός καπνός που μπαίνει μέσα σου, σε πηγαίνει πίσω στις μέρες που σε τάΐζε το στήθος της μητέρας σου και έμπαινε μέσα σου το ζεστό γάλα. Η θηλή έχει γίνει τώρα τσιγάρο. Το τσιγάρο είναι μια συμβολική θηλή».

Έτσι λοιπόν, μέσω της χρήσης διάφορων παυσίπονων δημιουργούμε ένα φράχτη, έτσι ώστε να μην δούμε την ανοιχτή πληγή, να μην εκτεθούμε στον πόνο, να μην ευαισθητοποιηθούμε απέναντι στο τραύμα. Εντοιχίζουμε σε μια ντουλάπα τα συναισθήματα μας και γινόμαστε εξόριστοι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο πόνος όμως είτε ως συναίσθημα απέναντι σε μια απώλεια που βιώνουμε, είτε ως βάση του νευρωτικού άγχους μας ακολουθεί σαν σκιά και θα συνεχίσει να εκεί κρυμμένος στα σκοτεινά δωμάτια της ψυχής μας μέχρι να σταθούμε, να παρατηρήσουμε τα σημάδια του στο σώμα και στην ψυχή μας και να αφουγκραστούμε πως πορευόμενοι μαζί και όχι απέναντι του οδηγούμαστε προς την αλήθεια, την προσωπική αλήθεια του καθενός.

Πως μέσα από την αυθεντική συνάντηση με τον πόνο, επέρχεται η αλλαγή & η προσωπική μας μεταμόρφωση;

Υπάρχει η Παράδοξη Θεωρία της Αλλαγής, σύμφωνα με την οποία, η αλλαγή συμβαίνει όταν κάποιος γίνεται αυτό που είναι και όχι όταν προσπαθεί να γίνει αυτό που θα ήθελε να είναι και στην πραγματικότητα δεν είναι. Σχετικά με το ζήτημα του φόβου θα έλεγα πως όταν το άτομο παρατηρεί αυτό που του συμβαίνει, επιτρέπει στον εαυτό του να επηρεαστεί από αυτό και το βιώνει αντί να συμπεριφέρεται νευρωτικά βάζοντας τα προσωπεία του πάντοτε ισχυρού ή αδύναμου ή οποιουδήποτε άλλου ρόλου, δημιουργώντας αυταπάτες ,τότε επέρχεται λύτρωση και στη συνέχεια μαθαίνει να προσαρμόζεται δημιουργικά στο πεδίο – περιβάλλον του, βρίσκοντας καινούργιους τρόπους να συνυπάρχει με την δυσκολία & την ευχαρίστηση μαζί, χωρίς να νιώθει ότι απειλείται ή εγκλωβίζεται από τη δύσφορη κατάσταση. Αυτό σηματοδοτεί την αλλαγή.

Η τέχνη τού να μεταμορφώνεις τον πόνο και τα βάσανα σε κάτι καλό είναι η τέχνη τού να βλέπεις την αναγκαιότητα τού αντίθετου. Το φως μπορεί να υπάρξει μόνο αν υπάρχει το σκοτάδι. Η ζωή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το θάνατο... όπως και ο πόνος χωρίς την ευχαρίστηση.

Είναι οι δύο πλευρές τού ίδιου νομίσματος.

Είναι σημαντικό να δεχτούμε και τις δύο όψεις σαν μέρος τού πακέτου της ζωής. Με αυτή τη δεκτικότητα, επιτυγχάνεται η προσωπική μεταμόρφωση.

«Την αυγή μπορείς να την φτάσεις μόνο περπατώντας το μονοπάτι της νύχτας», είπε πολύ εύστοχα ο ποιητής και φιλόσοφος Khalil Gibran.

Ας επιτρέψουμε λοιπόν στον εαυτό μας, να περπατήσουμε αυτό το μονοπάτι, το οποίο είναι δύσβατο και κοπιαστικό μεν, καρποφόρο όμως δε, διότι μαθαίνουμε μέσα από το διάβα του να ωριμάζουμε και να σχετιζόμαστε δημιουργικά με αυτό που κάποτε αποτέλεσε απειλή για εμάς.

Στη ζωή πρέπει να υπάρχει απαίτηση για ένα καλύτερο αύριο

Για τον καθένα η ζωή επιφυλάσσει μια ξεχωριστή πορεία που διαγράφεται σε συνάρτηση με την τύχη, με τον χαρακτήρα του, με τα πιστεύω του και με τις επιλογές του.

Ο κάθε άνθρωπος κάποια στιγμή κάνει παύση για να συνειδητοποιήσει τι έχει κάνει ως τώρα, πώς θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί τα πράγματα καλύτερα γι’ αυτόν, ποιοι ήταν οι κίνδυνοι και πώς μπορεί να τους αποφύγει στο μέλλον. Με άλλα λόγια κάνει τις διαπιστώσεις του.

Και ενώ τα βάζει με τον εαυτό του, με το χθες, το σήμερα και το αύριο, ταυτόχρονα έχει τη δυνατότητα και την περιέργεια να παρατηρήσει και τους γύρω του. Αυτή η παρατήρηση σε κάποιον βαθμό τον βοηθά. Κι αυτό επειδή η ευτυχία και η δυστυχία είναι έννοιες σχετικές όπως είναι η ομορφιά, δηλαδή έρχονται και παρέρχονται.

Έτσι βλέπει πως οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν είναι ευτυχισμένοι για πάντα. Μπορεί και ο ίδιος να υπάρξει ευτυχισμένος κι αυτό να ανατραπεί αργά ή γρήγορα.

Και άρα κάποτε παραδέχεται πως τελικά οι στιγμές είναι που μετράνε. Οι στιγμές ευτυχίας είναι χωρίς αμφιβολία σημαντικές. Αλλά και οι στιγμές δυστυχίας για έναν ώριμο άνθρωπο αποτελούν μαθήματα, καμιά φορά δύσκολα και προκαλούν πόνο στην ψυχή του, αλλά οπωσδήποτε μέσα από τέτοιες στιγμές ανακαλύπτει τις αντοχές του, τον εαυτό του και εκτιμά περισσότερο τις στιγμές ευτυχίας όταν αυτές υπάρξουν ξανά.

Όποια κι αν είναι τα εμπόδια στη ζωή του καθενός σίγουρα δεν πρέπει να υπάρχει παραίτηση από την ζωή, αλλά απαίτηση, απαίτηση για ένα καλύτερο αύριο!

Η άγνοια αποτέλεσμα της έλλειψης παιδείας

Σχετική εικόναΩστόσο, έχουμε μάθει να δημιουργούμε, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερες προσδοκίες.

Για να ανακαλύψουμε πώς θα απαλλαγούμε απ’αυτές, πρέπει να αναρωτηθούμε πώς δημιουργούνται.

Μπορούν να δημιουργηθούν με δύο τρόπους: έναν παθητικό και έναν ενεργητικό.

Η παθητική μέθοδος συνίσταται, βασικά, στην υπάκουη συμπεριφορά να συσσωρεύει κανείς γονεϊκές εντολές και αντιλήψεις χωρίς να τις εξετάζει… ποτέ.

Να τρέχω, δηλαδή, πίσω από την επιθυμία να ανταποκριθώ σ’εκείνη την εξιδανικευμένη εικόνα που αντανακλά πιστά αυτό που περίμεναν από μένα οι γονείς μου, ο παππούς μου, ο δάσκαλός μου, ή δεν ξέρω ποιος άλλος.

Η δεύτερη μέθοδος απαιτεί προσωπική δουλειά και συνενοχή κατά τη διαδικασία. Συνίσταται στην εφαρμογή των εντολών και των υποδείξεων που πήρε κανείς προκειμένου να συγκρίνει ό,τι έχει, με όλα όσα έχουν, είχαν ή μπορεί να φτάσουν να έχουν στο μέλλον οι άλλοι. Η αναμενόμενη ικανοποίηση έρχεται από τη στιγμή που θα καταφέρει να έχει κανείς όλα όσα έχουν οι άλλοι ή, ακόμη καλύτερα, παραπάνω απ’αυτούς.

Εξέγερση κατά της εντολής, είναι να μην κοιτάς το φαγητό στο πιάτο του διπλανού σου όταν σου σερβίρουν το δικό σου. Μπορεί να σ’αρέσει ή να μη σ’αρέσει το δικό σου φαγητό, αλλά αυτό δεν πρέπει να εξαρτάται από το πώς είναι το φαγητό του διπλανού. Μπορεί να είναι βέβαιο ότι δε σου αρέσει, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το πώς είναι το φαγητό του άλλου. Δεν μπορεί να πάψει να σου αρέσει το δικό σου μόλις δεις ότι φαγητό του άλλου είναι πιο τραγανό, πιο τρυφερό ή πιο μεγάλο. Δεν είναι έτσι.

Αν δεν θέλεις πραγματικά να ζεις σ’έναν κόσμο γεμάτο προσδοκίες, μη ζεις κάνοντας διαρκώς συγκρίσεις…

Μην αξιολογείς αυτό που έχεις με βάση τι έχει ο άλλος.

Μην κάνεις σαν τρελός για να πετύχεις στο μέτρο που πέτυχε ο άλλος.

Μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους: έτσι δεν θα εξαρτάται η ευτυχία σου από το πώς είναι οι άλλοι.

Οι αξιολάτρευτοι γονείς μας μας έμαθαν αν δημιουργούμε τις δικές μας προσδοκίες και φύτεψαν στον κήπο μας τις δικές τους για να ευδοκιμήσουν.

Ακόμη και οι καλύτεροι, οι πιο φωτισμένοι γονείς, εμφανίζονται συχνά ως υπαίτιοι για τις μεγαλύτερες ατυχίες, τους πιο άτυχους δρόμους.

Πρέπει να το παραδεχτούμε. Σε ορισμένα πράγματα όπως αυτό, οι γονείς είμαστε ανίκανοι, ή τουλάχιστον αναποτελεσματικοί.

Πώς θα μπορούσαμε να το αλλάξουμε αυτό;

Για να είμαστε καλοί στη δουλειά που κάνουμε κάθε μέρα χρειαστήκαμε χρόνια εξάσκησης και δοκιμών, αν όχι ειδική εκπαίδευση. Ωστόσο, περιμένει κανείς να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας, που γεννήθηκαν ευάλωτα και απόλυτα εξαρτημένα από τη στιγμή που ήρθαν στον κόσμο μέχρι και πέρα από την εφηβεία, χωρίς καμιά προηγούμενη εμπειρία (εκτός αν ονομάζουμε εμπειρία το εντελώς αξιοθρήνητο μοντέλο που μας κληροδότησαν οι δικοί μας γονείς).

Κι από πάνω, να μας υποχρεώνει η κοινωνία να φορτωθούμε ευθύνες σχεδιασμένες μάλλον για παντοδύναμα όντα, παρά για έναν συνηθισμένο πατέρα ή μια κοινή μητέρα.

Το δηλώνω φωναχτά: εμείς οι γονείς, δεν είμαστε αλάθητοι θεοί! Και τι μ’αυτό;

Είναι βέβαια πως η εξουσία των γονιών πάνω στα παιδιά είναι σχεδόν άδικη. Μας παρηγορεί, όμως, έστω και λίγο, το γεγονός πως είναι άδικη για όλους.

Με βάση τη λογική, ως παιδιά, δεν θα έπρεπε να έχουμε υποστεί τις συνέπειες της ανεπάρκειας των γονιών μας για όλη μας τη ζωή: τον υπερβολικό έλεγχο ή την απόμακρη συμπεριφορά, τους καβγάδες μεταξύ τους και την έλλειψη σεβασμού που προερχόταν από τον ανόητο αυταρχισμό της εξουσίας τους.

Ούτε τις φρικτές προθέσεις τους- λίγο πολύ συγκαλυμμένες, ανάλογα με την περίπτωση-, να καλύψουμε εμείς τα κενά της ζωής τους… να συνεχίσουμε το έργο τους… ή να φτάσουμε εμείς εκεί που εκείνοι θα ήθελαν να είχαν φτάσει.

Γι’αυτούς και πολλούς άλλους λόγους- που δεν πρόκειται να απαριθμήσω εδώ-, μερικές φορές οι γονείς που θέλουν ειλικρινά να μας βοηθήσουν να γίνουμε ευτυχισμένοι, ενεργούν μόνο μέσα από την υποκειμενική τους άποψη για το τι είναι καλύτερο, κι έτσι μετατρέπονται σε πραγματικά εμπόδια γι’αυτήν την ευτυχία.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι όλα αυτά είναι άδικα, και το θέμα δεν θα ήταν, ίσως, τόσο σοβαρό, αν σ’αυτές τις αδυναμίες και σ’αυτές τις πληγές δεν ερχόταν να προστεθεί η κακοήθεια ορισμένων που προσπαθούν να τις εκμεταλλευτούν προς όφελός τους.

Πρέπει να πάρω μιαν απόφαση:

Αντί να επιτρέψω να σταθούν όλα αυτά εμπόδιο στην ευτυχία μου- πράγμα που, απλώς, θα σηματοδοτούσε νίκη της ομάδας των “κακοπροαίρετων”, πρέπει να βρω το κουράγιο για ν’αρχίσω να παλεύω εναντίον τους, να διορθώσω ό,τι διορθώνεται, να αναπληρώσω ό,τι μου λείπει και να δημιουργήσω από τις στάχτες έναν καλύτερο κόσμο.

Πάντα, κάποιος θα με ρωτήσει αν υπάρχει στ’ αλήθεια κακοήθεια.
Η απάντησή μου είναι ναι.
Μετά, με ρωτάνε αν είναι έμφυτη.
Απαντώ όχι.
Με ρωτάνε τι να κάνουν με την κακοήθεια.
Και απαντώ:
Η κακοήθεια είναι αποτέλεσμα άγνοιας.
Και η άγνοια αποτέλεσμα της έλλειψης παιδείας.

Η κακοήθεια αντιμετωπίζεται με περισσότερη και περισσότερη και περισσότερη μόρφωση.

Οι χώρες μας δεν πρόκειται να λύσουν τα προβλήματα της αυξανόμενης εγκληματικότητας, της βίας και της αντικοινωνικής συμπεριφοράς μόνο με αυστηρότερους νόμους, χτίζοντας φυλακές ή ενισχύοντας τα Σώματα Ασφαλείας. Όλα αυτά μπορεί να είναι σημαντικά και να αποδίδουν βραχυπρόθεσμα, ωστόσο, μακροπρόθεσμα, η οριστική λύση μπορεί να είναι μόνο:
Περισσότερα σχολεία, περισσότεροι δάσκαλοι, περισσότερα χρήματα στον κρατικό προϋπολογισμό για την παιδεία, περισσότερες υποτροφίες, περισσότερη εκπαίδευση.

Η φύση και η δομή της σκέψης

Εάν δεν κατανοήσετε τι είναι η σκέψη, τότε θα είστε μονίμως σε σύγκρουση με τη σκέψη. Πραγματικά δεν ξέρω από πού να αρχίσω όλη αυτή την ιστορία, επειδή είναι κάτι πολύ περίπλοκο στο οποίο πρόκειται να εμβαθύνουμε μαζί. Είτε καταλαβαίνετε είτε όχι, απλώς ακούτε.

Το πρώτο βήμα είναι και το τελευταίο βήμα. Το πρώτο βήμα είναι εκείνο της ξεκάθαρης αντίληψης και η ξεκάθαρη δράση της ξεκάθαρης αντίληψης είναι η τελειωτική δράση. Όταν δεις κάποιο κίνδυνο, όπως να σε πλησιάζει ένα φίδι, αυτή ακριβώς η αντίληψη είναι πλήρης δράση.

Είπαμε ότι το πρώτο βήμα είναι και το τελευταίο βήμα. Το πρώτο βήμα είναι να αντιληφθείς – να αντιληφθείς τι σκέφτεσαι, να αντιληφθείς τις φιλοδοξίες σου, να αντιληφθείς τις ανησυχίες σου, την απελπισία σου, την έντονη αίσθηση θλίψης. Να τα αντιληφθείς χωρίς καμία επίκριση, χωρίς καμία δικαιολογία, χωρίς καμιά επιθυμία να ήταν διαφορετικά, απλώς να τα αντιληφθείς έτσι όπως είναι. Όταν τα αντιληφθείς έτσι όπως είναι, τότε έρχεται ένα εντελώς διαφορετικό είδος δράσης και αυτή η δράση είναι τελειωτική δράση. Όταν, δηλαδή, αντιλαμβάνεσαι κάτι ότι είναι ψεύτικο ή ότι είναι αληθινό, αυτή η αντίληψη είναι η τελειωτική δράση, που είναι και το τελευταίο βήμα.

Αν είσαι τόσο έξυπνος, γιατί δεν είσαι και πλούσιος;

Σχετική εικόναΤαλέντο εναντίον τύχης: Ο ρόλος της τυχαιοποίησης στην επιτυχία και την αποτυχία
 
Οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι δεν είναι οι πιο ταλαντούχοι, απλώς οι πιο τυχεροί, επιβεβαιώνει ένα νέο υπολογιστικό μοντέλο της δημιουργίας πλούτου. Λαμβάνοντας αυτό υπόψη μπορούν να μεγιστοποιήσουν την απόδοση σε πολλά είδη επενδύσεων. Ούτε λοιπόν το ταλέντο ούτε η εξυπνάδα, αλλά η τύχη εξασφαλίζει επιτυχία στη ζωή.

Η κατανομή του πλούτου ακολουθεί ένα πολύ γνωστό μοτίβο που ονομάζεται κανόνας 80:20: το 80% του πλούτου ανήκει στο 20% των ανθρώπων. Πράγματι, μια έκθεση πέρυσι κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μόνο οκτώ άνδρες είχαν συνολικό πλούτο ισοδύναμο με εκείνο των φτωχότερων 3.8 δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον κόσμο.

Το 1906 ο Ιταλός κοινωνιολόγος, μαθηματικός και φιλόσοφος Vilfredo Pareto ανακάλυψε ότι στο 20% του ιταλικού πληθυσμού ανήκε το 80% της γης.
 
Αυτό φαίνεται να συμβαίνει σε όλες τις κοινωνίες, σε όλες τις κλίμακες. Είναι ένα καλά μελετημένο μοντέλο που ονομάζεται νόμος της εξουσίας και που καλλιεργείται σε ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών φαινομένων. Αλλά η κατανομή του πλούτου είναι από τις πιο αμφιλεγόμενες λόγω των ζητημάτων που θέτει για την αμεροληψία και την αξία της. Γιατί λοιπόν τόσο λίγοι άνθρωποι έχουν τόσα πολλά περιουσιακά στοιχεία;
 
Η συμβατική απάντηση είναι ότι ζούμε σε μια εποχή αξιοκρατίας στην οποία οι άνθρωποι ανταμείβονται για το ταλέντο, την ευφυΐα, την προσπάθειά τους και ούτω καθεξής. Με την πάροδο του χρόνου, πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι αυτό μεταφράζεται στην κατανομή του πλούτου που παρατηρούμε, αν και μια υγιής δόση τύχης μπορεί να διαδραματίσει κάποιο ρόλο.
 
Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτήν την ιδέα: ενώ η κατανομή του πλούτου ακολουθεί έναν νόμο εξουσίας, η κατανομή των ανθρώπινων δεξιοτήτων ακολουθεί γενικά μια κανονική κατανομή που είναι συμμετρική ως προς μια μέση τιμή. Για παράδειγμα, η ευφυΐα, όπως μετράται με δοκιμές IQ, ακολουθεί αυτό το μοτίβο. Το μέσο IQ είναι 100, αλλά κανείς δεν έχει IQ 1.000 ή 10.000.
 
Το ίδιο ισχύει και για την προσπάθεια, όπως μετράται με τις ώρες εργασίας. Μερικοί άνθρωποι εργάζονται περισσότερες ώρες από το μέσο όρο και μερικοί εργάζονται λιγότερο, αλλά κανείς δεν εργάζεται ένα δισεκατομμύριο φορές περισσότερες ώρες από οποιονδήποτε άλλο.
 
Και όμως, όταν πρόκειται για τις αμοιβές για κάποιο έργο, κάποιοι άνθρωποι έχουν δισεκατομμύρια φορές περισσότερο πλούτο από τους άλλους. Επιπλέον, πολυάριθμες μελέτες έχουν δείξει ότι οι πλουσιότεροι άνθρωποι γενικά δεν είναι οι πλέον ταλαντούχοι με κάποιες άλλες μετρήσεις.
 
Ποιοι παράγοντες λοιπόν καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο τα άτομα γίνονται πλούσιοι; Θα μπορούσε αυτή η ευκαιρία να παίξει μεγαλύτερο ρόλο από ό, τι περίμενε κανείς; Και πώς μπορούν αυτοί οι παράγοντες, όποιοι κι αν είναι, να αξιοποιηθούν για να κάνουν τον κόσμο με μια καλύτερη και δικαιότερη θέση;
 
Σήμερα λαμβάνουμε μια απάντηση χάρη στο έργο του Alessandro Pluchino στο Πανεπιστήμιο της Catania στην Ιταλία και σε μερικούς συναδέλφους του. Αυτοί οι τύποι έχουν δημιουργήσει ένα υπολογιστικό μοντέλο ανθρώπινου ταλέντου και τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι το χρησιμοποιούν για να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες στη ζωή. Το μοντέλο επιτρέπει στην ομάδα να μελετήσει τον ρόλο της τύχης σε αυτή τη διαδικασία.
 
Τα αποτελέσματα δείχνουν κάτι που μας ανοίγει τα μάτια. Οι προσομοιώσεις τους αναπαράγουν με ακρίβεια την κατανομή του πλούτου στον πραγματικό κόσμο. Όμως, οι πιο πλούσιοι άνθρωποι δεν είναι οι πιο ταλαντούχοι (παρόλο που πρέπει να έχουν ένα ορισμένο επίπεδο ταλέντου). Είναι οι πιο τυχεροί. Και αυτό έχει σημαντικές συνέπειες για τον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνίες μπορούν να βελτιστοποιήσουν τις αποδόσεις των επενδύσεων τους σε όλα τα επίπεδα, από την επιχείρηση έως την επιστήμη.
 
Το μοντέλο του Pluchino είναι απλό. Αποτελείται από Ν άτομα , κάθε ένα με ένα συγκεκριμένο επίπεδο ταλέντου (δεξιότητα, νοημοσύνη, ικανότητα κ.ο.κ.). Αυτό το ταλέντο κατανέμεται κανονικά γύρω από κάποιο μέσο επίπεδο, με κάποια τυπική απόκλιση. Έτσι, μερικοί άνθρωποι είναι πιο ταλαντούχοι από τους μέσους και μερικοί είναι λιγότερο, αλλά κανείς δεν είναι πολλές τάξεις μεγέθους πιο ταλαντούχοι από οποιονδήποτε άλλο.
 
Αυτό είναι το ίδιο είδος κατανομής που παρατηρείται για διάφορες ανθρώπινες δεξιότητες, ή ακόμα και χαρακτηριστικά όπως το ύψος ή το βάρος. Μερικοί άνθρωποι είναι ψηλότεροι ή μικρότεροι από τον μέσο όρο, αλλά κανείς δεν έχει το μέγεθος ενός μυρμηγκιού ή ενός ουρανοξύστη.Πράγματι, είμαστε όλοι παρόμοιοι.
 
Το υπολογιστικό μοντέλο παρατηρεί κάθε άτομο σε μια επαγγελματική ζωή 40 ετών. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα άτομα δοκιμάζουν τυχερά γεγονότα που μπορούν να εκμεταλλευτούν για να αυξήσουν τον πλούτο τους εάν είναι αρκετά ταλαντούχα.
 
Ωστόσο, αντιμετωπίζουν και άτυχα γεγονότα που μειώνουν τον πλούτο τους. Αυτά τα συμβάντα συμβαίνουν τυχαία.
 
Στο τέλος των 40 χρόνων, ο Pluchino και οι συνεργάτες του βαθμολόγησαν τα άτομα με τον πλούτο τους και μελετούν τα χαρακτηριστικά των πιο επιτυχημένων. Υπολογίζουν επίσης την κατανομή του πλούτου. Στη συνέχεια επαναλαμβάνουν την προσομοίωση πολλές φορές για να ελέγξουν την ευρωστία του αποτελέσματος.
 
Όταν η ομάδα ταξινομεί τα άτομα με τον πλούτο τους, η κατανομή είναι ακριβώς όπως αυτή που παρατηρείται στις πραγματικές κοινωνίες. «Ο κανόνας ’80 -20 ‘είναι σεβαστός, αφού το 80% του πληθυσμού κατέχει μόνο το 20% του συνολικού κεφαλαίου, ενώ το υπόλοιπο 20% κατέχει το 80% του ίδιου κεφαλαίου», αναφέρει ο Pluchino.
 
“Αυτό μπορεί να μην είναι εκπληκτικό ή άδικο αν το πλουσιότερο 20% αποδειχθεί ότι είναι το πιο ταλαντούχο. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Τα πλουσιότερα άτομα συνήθως δεν είναι τα πιο ταλαντούχα ή οπουδήποτε κοντά σε αυτό. «Η μέγιστη επιτυχία ποτέ δεν συμπίπτει με το μέγιστο ταλέντο και αντίστροφα», λένε οι ερευνητές.
 
Επομένως, εάν όχι το ταλέντο, ποιός άλλος παράγοντας προκαλεί αυτή τη ειδική κατανομή του πλούτου; «Η προσομοίωση μας δείχνει σαφώς ότι ένας τέτοιος παράγοντας είναι η καθαρή τύχη», λέει ο Pluchino.
 
Η ομάδα το αποδεικνύει με την κατάταξη των ατόμων σύμφωνα με τον αριθμό των τυχερών και άτυχων γεγονότων που αντιμετωπίζουν καθ ‘όλη τη διάρκεια των 40 χρόνων της σταδιοδρομίας τους. «Είναι προφανές ότι τα πιο επιτυχημένα άτομα είναι επίσης και τα πιο τυχερά,» λένε. «Και τα λιγότερο επιτυχημένα άτομα είναι επίσης τα πιο ατυχή».
 
Αυτό έχει σημαντικές επιπτώσεις στην κοινωνία. Ποια είναι η πιο αποτελεσματική στρατηγική για την εκμετάλλευση του ρόλου που παίζει η επιτυχία;
 
Ο Pluchino και οι συνεργάτες του το μελετούν αυτό από τη σκοπιά της χρηματοδότησης μιας έρευνας στον τομέα της επιστήμης, ένα ζήτημα σαφώς κοντά στην καρδιά τους. Οι οργανισμοί χρηματοδότησης παγκοσμίως ενδιαφέρονται να μεγιστοποιήσουν την απόδοση των επενδύσεων στον επιστημονικό κόσμο. Πράγματι, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Έρευνας επένδυσε πρόσφατα 1,7 εκατομμύρια δολάρια σε ένα πρόγραμμα μελέτης της αειφορίας – ο ρόλος της τύχης στην επιστημονική ανακάλυψη – και πώς μπορεί να αξιοποιηθεί για να βελτιώσει τα αποτελέσματα της χρηματοδότησης.
 
Αποδεικνύεται ότι η ομάδα του Pluchino είναι καλά ετοιμασμένοι να απαντήσουν σε αυτήν την ερώτηση. Χρησιμοποιούν το μοντέλο τους για να διερευνήσουν διάφορα είδη μοντέλων χρηματοδότησης για να δουν ποιά παράγουν τις καλύτερες αποδόσεις όταν λαμβάνεται υπόψη η τύχη.
 
Η ομάδα μελέτησε τρία μοντέλα, στα οποία η χρηματοδότηση της έρευνας κατανέμεται εξίσου σε όλους τους επιστήμονες, ή που κατανέμεται τυχαία σε ένα υποσύνολο επιστημόνων. ή που δίνονται κατά προτίμηση σε όσους έχουν πετύχει στο παρελθόν. Ποιό από αυτά τα μοντέλα είναι η καλύτερη στρατηγική;
 
Η στρατηγική που προσφέρει τις καλύτερες αποδόσεις, αποδεικνύεται, είναι να κατανείμουμε την χρηματοδότηση εξίσου μεταξύ όλων των ερευνητών. Και η δεύτερη και η τρίτη καλύτερη στρατηγική περιλαμβάνει την τυχαία κατανομή σε 10 ή 20 τοις εκατό των επιστημόνων.
 
Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι ερευνητές είναι σε καλύτερη θέση να επωφεληθούν από τις αναπάντεχες ανακαλύψεις που κάνουν από καιρό σε καιρό. Εκ των υστέρων, είναι προφανές ότι το γεγονός ότι ένας επιστήμονας έχει κάνει μια σημαντική τυχαία ανακάλυψη κατά το παρελθόν δεν σημαίνει ότι αυτός είναι πιθανότερο να κάνει κάτι και στο μέλλον.
 
Μια παρόμοια προσέγγιση θα μπορούσε επίσης να εφαρμοστεί στις επενδύσεις σε άλλα είδη επιχειρήσεων, όπως μικρές ή μεγάλες επιχειρήσεις, start up τεχνολογίας, εκπαίδευση που αυξάνει τα ταλέντα ή ακόμα και τη δημιουργία τυχαίων τυχερών γεγονότων.
 
Είναι σαφές ότι χρειάζεται περισσότερη δουλειά εδώ.

Το εκπυρωτικό Σύμπαν – Μια σύγκρουση πριν το Big Bang;

Φαίνεται ότι ακόμη και οι πιο αποδεκτές θεωρίες, όπως αυτή της Μεγάλης Έκρηξης, συναντούν τον σκεπτικισμό. Αυτό συμβαίνει χρόνια τώρα από μία θεωρία που βασίζεται σε βράνες πέντε διαστάσεων και ονομάζεται Εκπυρωτική Θεωρία. Η ιδέα αυτή που προτάθηκε από τον Paul Steinhardt του Πρίνστον δεν θα αντικαταστήσει εύκολα τη θεωρία του Big Bang, η οποία για περισσότερα από 60 χρόνια εξουσιάζει την σκέψη των κοσμολόγων και αστρονόμων, για το πως ο Κόσμος μας άρχισε και εξελίχθηκε.
 
Αλλά αντί ενός Σύμπαντος που αναπηδά ξαφνικά βίαια, από ένα απείρως μικρό σημείο άπειρης πυκνότητας, η άποψη του εκπυρωτικού σύμπαντος υποστηρίζει ότι ο κόσμος μας, που μέχρι τότε περίμενε άψυχος και παγωμένος για αδιευκρίνιστο χρόνο, δημιουργήθηκε όταν συγκρούστηκαν, κατακλυσμιαία, δύο παράλληλες «βράνες» μετά από μια αργή εξέλιξη, σε ένα χώρο πολλών διαστάσεων.
 
Αυτές οι βράνες (branes) θα έπλεαν όπως τα φύλλα ενός χαρτιού μέσω μιας πέμπτης διάστασης, που ακόμη και οι επιστήμονες αναγνωρίζουν ότι βρίσκουν δύσκολο να την απεικονίσουν. (Οι τέσσερις γνωστές διαστάσεις είναι οι τρεις του χώρου και η τέταρτη είναι ο χρόνος).
 
Η σύγκρουση αυτή θέρμανε τον Κόσμο μας και δημιουργήθηκε μια θάλασσα από κουάρκ, ηλεκτρόνια, φωτόνια, πρωτόνια και άλλα υποατομικά σωματίδια. Μετέδωσε, επίσης, κάποιες μικροσκοπικές κυματώσεις, όπως τα ωκεάνια κύματα που συντρίβονται σε μια ακτή.
 
Αυτές οι κυματώσεις παρήγαγαν τις μικροσκοπικές διακυμάνσεις στη θερμοκρασία και την πυκνότητα, δηλαδή τους «σπόρους» από τους οποίους προέκυψε τελικά όλη η κοσμική αρχιτεκτονική – από τα αστέρια μέχρι τα σμήνη των γαλαξιών.
 
Η ιδέα αυτή που είχε πρωτοπαρουσιαστεί στην Βαλτιμόρη, την άνοιξη του 2001, και είναι βασισμένη σε άλλες θεωρίες που πιθανολογούν την ύπαρξη πάνω από τέσσερις διαστάσεις και που σιγά-σιγά η αποδοχή τους αυξήθηκε. Αναπτύχθηκε από τον Neil Turok του Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ, τον Burt Ovrut του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας, και των Paul Steinhardt και Justin Khoury του Πανεπιστημίου Princeton.
 
Το σενάριο του Εκπυρωτικού Σύμπαντος είναι ότι ο Κόσμος που αντιλαμβανόμαστε είναι μία βράνη τεσσάρων διαστάσεων που ενσωματώνεται σε ένα συμπαγή χώρο πέντε διαστάσεων. Όπως παρακάτω φαίνεται και στο σχήμα, πριν τη δημιουργία του σημερινού μας σύμπαντος, μια άλλη μεμβράνη συγκρούστηκε με την προϋπάρχουσα δική μας, ελευθερώνοντας έτσι ενέργεια και θερμότητα που οδήγησαν τελικά στην διαστολή του Σύμπαντος μας.
 
Η θεωρία αυτή βασισμένη στις θεωρίες των χορδών, των 11-διαστάσεων, πιστεύει πως η 5η διάσταση είναι αυτή στην οποία πραγματοποιήθηκε ένα κατακλυσμικό γεγονός που κατέληξε στον κόσμο που εμείς ζούμε τώρα. Οι διαστάσεις 6 μέχρι 11 είναι κρυμμένες και είναι αρκετά μικροσκοπικές και τυλιγμένες επάνω σε μια μικρή σφαίρα, που είναι όμως πάρα πολύ μικρή για να τη δει κάποιος, αλλά χωρίς αυτή ο κόσμος δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
 
Η θεωρία των χορδών μάλιστα λέει ότι οι διαστάσεις 1 μέχρι 4, «επιπλέουν» κατά κάποιο τρόπο, στην 5η διάσταση. Η νέα θεωρία προτείνει, ότι όχι μόνο ο κόσμος μας επιπλέει στην 5η διάσταση, αλλά η 5η διάσταση μπορεί να έχει κύματα σε αυτόν, ακριβώς όπως τα κύματα στον ωκεανό. Περαιτέρω, ένα ή περισσότερα από αυτά τα πενταδιάστατα κύματα μπορούν να γίνουν κάτι σαν ένα σολιτόνιο.
 
Εάν ερχόταν ένα τέτοιο πενταδιάστατο κύμα σολιτόνιο σε επαφή με έναν 4-διάστατο κόσμο όπως είναι ο δικός μας, τι θα συνέβαινε;
 
Για το θέμα αυτό, πολλοί κοσμολόγοι και μαθηματικοί έχουν ασχοληθεί. Και βρήκαν ότι τέτοια σολιτόνια των 5-διαστάσεων, μπορούν να κτυπήσουν, πράγματι, τον ορατό κόσμο μας, με ένα Big Bang.
 
Υποστηρίζουν λοιπόν, ότι το Big Bang συνέβη όταν μια βράνη από την 5η διάσταση, το σολιτόνιο του παραδείγματος, ήρθε και συγκρούστηκε κατακλυσμιαία με τον ορατό τετραδιάστατο ψυχρό φυσικό κόσμο μας, που υπήρχε πριν τη Μεγάλη Έκρηξη.
 
Η σύγκρουση αυτή ελευθέρωσε τόση ενέργεια, που δημιούργησε τη θερμότητα, το φως, την ύλη και όλο τον ορατό κόσμο μας.
 
Φυσικά είναι δυνατόν να υπάρχουν κι άλλα κύματα, βράνες, αυτού του είδους στην 5η διάσταση, που να συγκρουστούν, ενδεχομένως, με τον παρόντα κόσμο μας.
 
Έτσι λοιπόν, εξηγούν την προέλευση της Μεγάλης Έκρηξης.
 
Ενώ η κλασσική θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης, μας μιλάει για το τι συνέβηκε μετά το Big Bang, η νέα θεωρία του Εκπυρωτικού Σύμπαντος, αναφέρεται στο πριν και στο μετά του Big Bang.
Σολιτόνιο: Είναι ένα τεράστιο κύμα που διαμορφώνεται στον ωκεανό και μπορεί έπειτα να ταξιδέψει σε πολύ μεγάλες αποστάσεις χωρίς να διαλυθεί. Τα κύματα μπορούν να συμπεριφερθούν όπως αυτό, ως ένα ορισμένο βαθμό
Σενάριο τρελό, αλλά θεωρητικά βιώσιμο
Βέβαια η ιδέα των εναλλακτικών διαστάσεων, είναι κατά ένα μεγάλο μέρος νέα στους περισσότερους από τους αστρονόμους, γι’ αυτό και δυσκολεύονται να την καταλάβουν. Οι κοσμολόγοι όμως την χαιρέτισαν ως την πιό υγιή πιθανή εναλλακτική λύση σε ορισμένες πτυχές της θεωρίας του Big Bang, αλλά βέβαια είναι προσεκτικοί για τις προοπτικές που έχει αυτή η θεωρία.
 
Ο Mario Livio, που διευθύνει το επιστημονικό τμήμα του Επιστημονικού Ιδρύματος Διαστημικής και Τηλεσκοπίων θεωρεί,  ότι είναι πάρα πολύ νωρίς για να προβλεφθεί, εάν η θεωρία αυτή θα αντισταθεί στην αναλυτική διερεύνηση, που θα γίνει από άλλους ερευνητές. Αλλά θεωρεί ότι οι ιδέες αυτές είναι πολύ σημαντικές και συναρπαστικές.
 
Το όνομα του Εκπυρωτικού σύμπαντος προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη εκπύρωση, που σημαίνει «πυρκαγιά» (καταστρεπτική πυρκαγιά ή σύγκρουση). Σύμφωνα με ένα αρχαίο στωϊκό κοσμολογικό μοντέλο που υπάρχει με αυτό το όνομα, ο κόσμος δημιουργήθηκε με μια ξαφνική έκρηξη πυρκαγιάς.
 
Οι σύγχρονοι θεωρητικοί των ημερών μας, λένε ότι αυτή η αρχαία ιδέα δεν είναι αντίθετα από τη σύγκρουση μεταξύ των τρισδιάστατων κόσμων, που προτείνεται στο νέο μοντέλο.
 
Το παρών σύμπαν όμως εξελίσσεται από αυτή το αρχικό πυρ. Εντούτοις, στη στωϊκή έννοια, η διαδικασία μπορεί να επαναληφθεί στο μέλλον. Αυτό, επίσης, είναι δυνατόν και στην νέα εκπυρωτική θεωρία, σε γενικές γραμμές, εάν υπάρχουν περισσότερα από μία βράνη και, συνεπώς, περισσότερες από μια συγκρούσεις.
 
Ενώ όμως η νέα θεωρία είναι πλήρης από σύνθετα μαθηματικά και σκοτεινές έννοιες, είναι μια κάπως κατευναστική ιδέα για καθέναν που αναρωτιέται συνεχώς, τι βρίσκεται πέρα από το σύμπαν μας.
 
Μπορεί όλοι να υιοθετούν τα υπάρχοντα κοσμολογικά μοντέλα, αλλά οι πιο πολλοί ρωτούν συνεχώς: «Εντάξει, αλλά τι βρίσκεται πέρα από αυτόν τον ορατό κόσμο;»
 
Η πέμπτη διάσταση είναι αυτό που υπάρχει πέρα από την άκρη του κόσμου, λένε για παράδειγμα οι δημιουργοί της ιδέας. Αν και υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα καμία τέτοια άκρη.
 
Και υπάρχει μόνο ένα σύμπαν, λέει ο Burt Ovrut, και συνεχίζει. «Αλλά δεν έχει ένα όριο. Είναι μόνο μια μεγάλη εκτεταμένη βράνη, που έχει συγκρουστεί και διασταλεί».
 
Υπάρχουν βέβαια άλλα σενάρια,  που έχουν προταθεί από άλλους ερευνητές, για πολλαπλάσιους ή παράλληλους κόσμους, αλλά το σενάριο του Εκπυρωτικού σύμπαντος δεν τα υποστηρίζουν.
 
Αντ’ αυτού, εξηγεί ο Ovrut, όλη η εξήγηση βρίσκεται στην πέμπτη διάσταση, και ό,τι υπάρχει σε αυτήν είναι πολλαπλές βράνες. Κάθε τέλος της πέμπτης διάστασης είναι περιτριγυρισμένη από μια άπειρη βράνη. Ο ορατός κόσμος μας είναι μία από αυτές, και πριν από τη σύγκρουση αυτό το τότε υπάρχον σύμπαν μπορεί να περιείχε ή να μην περιείχε κανονική (συνηθισμένη) ύλη. Στο άλλο τέλος της πέμπτης διάστασης είναι μία βράνη με αντίθετους φυσικούς νόμους από τη δική μας. Οι ενδιάμεσες βράνες, ενώ μπορούν να περιέχουν ύλη, δεν είναι σύμπαντα, και δεν μοιάζουν με την μεμβράνη που κατοικούμε.
 
«Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποθέσει κάποιος, λαμβάνοντας υπόψη αυτό το εννοιολογικό πλαίσιο, ότι υπάρχουν οποιαδήποτε άλλα σύμπαντα εκεί έξω», συνεχίζει ο Ovrut.
 

Δημιουργώντας ένα Εκπυρωτικό Σύμπαν

1. Μια βράνη με παράξενη φυσική, διαφορετική από τη δική μας, κατευθύνεται προς το ένα άκρο της 5ης διάστασης.
3. Οι άλλες βράνες κινούνται μέσα στην 5η διάσταση.
2. Μια άλλη βράνη προορισμένη να γίνει το σημερινό σύμπαν μας, κινείται προς το άλλο άκρο της 5ης διάστασης.
4. Όταν αυτή η βράνη κτυπά με δύναμη την δική «μας» βράνη, τότε γεννάται το σύμπαν στο οποίο ζούμε.
 
Εναλλακτική λύση για να εξηγήσει τον πληθωρισμό
Η εργασία αυτή έχει κατορθώσει να συγκλονίσει τους φυσικούς, που είναι εξοικειωμένοι με τις έννοιες που περιγράφει για το Εκπυρωτικό Σύμπαν.  Την θεωρούν συναρπαστική, ευλογοφανή και έναν αντάξιο ανταγωνιστή στην θεωρία του πληθωρισμού που συμπληρώνει την θεωρία του Big Bang.
 
Ο πληθωρισμός προσπαθεί να υπολογίσει την ομοιομορφία του σύμπαντος. Αν κοιτάξετε σε οποιαδήποτε κατεύθυνση του ουρανού, οι γαλαξίες και τα σμήνη γαλαξιών, είναι ομοιόμορφα τοποθετημένοι προς όλες τις κατευθύνσεις. Η θεωρία του πληθωρισμού το εξηγεί αυτό, θεωρώντας αρχικά όλη την ύλη σε ένα μόνο σημείο και ακολούθως το σημείο αυτό να διαστέλλεται εκπληκτικά γρήγορα, τόσο που να ξεπερνά σε ταχύτητα ακόμη και αυτή του φωτός, σε μια χρονική περίοδο πληθωρισμού όπου όλα τα σημερινά ογκώδη στοιχεία (σμήνη και γαλαξίες), αναπτύχθηκαν με παρόμοιους κανόνες ανεξάρτητα από που βρίσκονται.
 
Ενώ όμως η πληθωριστική θεωρία είναι βασισμένη στην κβαντική θεωρία πεδίων, ένα καθιερωμένο θεωρητικό πλαίσιο, και ένα μοντέλο που έχει μελετηθεί προσεκτικά πάνω από 20 έτη.
 
Οι εισηγητές της θεωρίας, λένε ότι παρουσιάζουν μια εναλλακτική λύση στην θεωρία του πληθωρισμού. Η νέα πρόταση είναι βασισμένη, σε μη όμως αποδεδειγμένες ιδέες, στη θεωρία των υπερχορδών που είναι σαφώς πιο νέα. ίσης, προτείνουν να υπάρχει κάποια υπομονή προτού οι ιδέες αυτές εξετασθούν σε βάθος, ώστε να βρουν πρόσθετα στοιχεία που να επιτρέψουν την κριτική από την κοινότητα των θεωρητικών φυσικών.
 
Και τονίζουν ότι διαμορφώνοντας το μοντέλο της σύγκρουσης των βρανών (branes), διαπίστωσαν ότι το αποτέλεσμα θα ήταν ένα σύμπαν που βρίσκεται κοντά στις προβλέψεις της Μεγάλης Έκρηξης, του Big Bang. Δημιουργεί παρόμοιες θερμοκρασίες και αναγκάζει το προκύπτον σύμπαν (βάσει του μοντέλου), να διαστέλλεται και να δημιουργεί την ύλη με την ίδια ομοιομορφία που προβλέπεται και από τον πληθωρισμό.
 
Ο Turner, εισηγητής της θεωρίας και κοσμολόγος από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου, λέει ότι η θεωρία του πληθωρισμού είναι τόσο επιτυχής που έχει «σκοτώσει» όλες τις ανταγωνιστικές θεωρίες. Αλλά ο πληθωρισμός δεν εξετάζει την ιδέα να υπάρχουν κι άλλες πρόσθετες διαστάσεις. Το ενδιαφέρον όμως για αυτήν την έννοια έχει αυξηθεί μεταξύ των κοσμολόγων τα τελευταία χρόνια.

Λεπτομέρειες της θεωρίας του Εκπυρωτικού Σύμπαντος

Ενώ η θεωρία του Bing Bang ξεκινάει από την στιγμή που εκρήγνυται, η μικροσκοπική καυτή μπάλα, η νέα θεωρία μπορεί να παράσχει υπαινιγμούς για αυτό που συνέβη πριν το Σύμπαν μας εξαπλωθεί και βρεθεί έτσι στην ύπαρξη, 15 δισεκατομμύρια έτη πριν.
 
Η θεωρία αυτή που προτάθηκε από τους πιο πάνω επιστήμονες, προσπαθεί να εξηγήσει όπως είπαμε και πιό πάνω, το σύμπαν στις πρώτες-πρώτες στιγμές του, λύνοντας τους διάσημους γρίφους της εικόνας μιας καυτής Μεγάλης Έκρηξης — το πρόβλημα του ορίζοντα, την επιπεδότητα του σύμπαντος και τα προβλήματα του μαγνητικού μονόπολου– που παράγει διακυμάνσεις στην ενέργεια, γεννώντας τους σχηματισμούς των γαλαξιών και παράγει τις παραλλαγές της θερμοκρασίας στο περίφημο Κοσμικό Υπόβαθρο Μικροκυμάτων.
 
Το μοντέλο αυτό είναι βασισμένο στην ιδέα ότι το καυτό Big Bang,  δημιουργήθηκε από τη σύγκρουση δύο τρισδιάστατων κόσμων που κινούνταν κατά μήκος μιας κρυμμένης, πρόσθετης διάστασης.
 
Αντ’ αυτής της θεωρίας που εξετάζει τα γεγονότα μετά το Big Bang, η θεωρία-Μ εξετάζει τα γεγονότα πριν από από αυτό, προτείνοντας ότι ο κόσμος μας έχει 11 διαστάσεις, και έξι από αυτές συστρέφονται πάνω σε μικροσκοπικές ίνες που μπορούν όμως να αγνοηθούν.
 
Το πληθωριστικό μοντέλο του κόσμου, που αναπτύχθηκε στη δεκαετία του ’80 από τον Αμερικανό Alan Guth (του MIT), τον Ρώσο Andre Linde (του Στάνφορντ), τον Andreas Albrecht (UC Νταίηβις) και τον Steinhardt, σχεδιάστηκε για να επιλύσει αυτά τα πολύ όμοια προβλήματα, που στηρίζονται σε μια περίοδο εκθετικής υπερβολικής διαστολής του πολύ νεαρού σύμπαντος, ή όπως επικαλέσθηκε πληθωρισμού.
 
Εννοιολογικά, το Εκπυρωτικό μοντέλο είναι πολύ διαφορετικό. Δεν υπάρχει κανένας πληθωρισμός ή καμιά πολύ γρήγορη αλλαγή που να συμβαίνει. Η προσέγγιση στη σύγκρουση λαμβάνει χώρα πολύ αργά κατά τη διάρκεια μιας υπερβολικά μακράς χρονικής περιόδου. Είναι αρκετά συναρπαστικό ότι η γρήγορη αλλαγή (του πληθωριστικού μοντέλου) και η πολύ αργή αλλαγή (του Εκπυρωτικού μοντέλου), μπορούν να παραγάγουν σχεδόν τα ίδια αποτελέσματα. Η διαφορά οδηγεί σε μια διακριτική παρατηρητική πρόβλεψη, εν τούτοις: Η πληθωριστική κοσμολογία προβλέπει ένα φάσμα των βαρυτικών κυμάτων που μπορούν να είναι ανιχνεύσιμα στο Κοσμικό Υπόβαθρο των Μικροκυμάτων. Το Εκπυρωτικό μοντέλο προβλέπει ότι κανένα αποτέλεσμα των βαρυτικών κυμάτων δεν πρέπει να είναι αισθητό στο Κοσμικό Υπόβαθρο Μικροκυμάτων (CMB).
 
Στο Εκπυρωτικό μοντέλο, όταν συγκρούονται οι δύο τρισδιάστατοι κόσμοι και «συγκολλούνται», η κινητική ενέργεια στη σύγκρουση μετατρέπεται στα quarks, τα ηλεκτρόνια, τα φωτόνια, κ.λπ. που περιορίζονται να κινούνται όμως κατά μήκος τριών διαστάσεων. Η προκύπτουσα θερμοκρασία είναι πεπερασμένη, έτσι η καυτή Μεγάλη Έκρηξη αρχίζει χωρίς καμιά ιδιομορφία (ανωμαλία). Το σύμπαν είναι ομοιογενής επειδή η σύγκρουση και η έναρξη της  Μεγάλης Έκρηξης εμφανίζονται σχεδόν ταυτόχρονα παντού.
 
Η γεωμετρία που προτιμήθηκε για τους δύο κόσμους είναι επίπεδη, έτσι η σύγκρουσή τους παράγει με το Big Bang έναν επίπεδο σύμπαν. Σύμφωνα με τις εξισώσεις του Einstein, αυτό σημαίνει ότι η συνολική ενεργειακή πυκνότητα του σύμπαντος είναι ίση με την κρίσιμη πυκνότητα. Τα τεράστια μαγνητικά μονόπολα, που θεωρούνται ότι παράγονται αρκετά στο Καθιερωμένο Μοντέλο της Μεγάλης Έκρηξης, δεν παράγονται καθόλου σε αυτό το σενάριο επειδή η θερμοκρασία μετά από τη σύγκρουση είναι πάρα πολύ μικρή για να παραχθούν οποιαδήποτε από αυτά τα ογκώδη σωματίδια.
 
Η εξήγηση που δίνουν για την παρατηρούμενη ανισοστροπία στο κοσμικό υπόβαθρο είναι η εξής:
Τα κβαντικά φαινόμενα αναγκάζουν τον εισερχόμενο τρισδιάστατο κόσμο να κυματίζει κατά μήκος της πρόσθετης διάστασης πριν από τη σύγκρουση, έτσι ώστε η σύγκρουση να εμφανίζεται σε μερικούς τόπους, σε ελαφρώς διαφορετικούς χρόνους απ’ ό,τι εμφανίζεται σε κάποιους άλλους τόπους.  Ώσπου όμως η σύγκρουση να ολοκληρωθεί, ο κυματισμός οδηγεί σε μικρές παραλλαγές στη θερμοκρασία, οι οποίες δημιουργούν τις παρατηρούμενες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας στο κοσμικό υπόβαθρο μικροκυμάτων και το σχηματισμό των γαλαξιών.
 
Οι επιστήμονες που ασχολούνται με το Εκπυρωτικό σύμπαν έδειξαν ότι το φάσμα των διακυμάνσεων ενεργειακής πυκνότητας είναι αμετάβλητο στην κλίμακα (το ίδιο εύρος δηλαδή σε όλες τις κλίμακες). Η παραγωγή ενός τέτοιου αμετάβλητου φάσματος από την υπερβολική διαστολή ήταν ένας από τους μεγάλους θριάμβους της θεωρίας του πληθωρισμού, αλλά και στην καινούργια θεωρία παράγεται το ίδιο φάσμα, ξεκινώντας όμως από απολύτως διαφορετική φυσική.
 

Η θεωρία των υπερχορδών

Ο Oskar Klein πρότεινε το 1920 πως κρυμμένες χωρικές διαστάσεις μπορούν να επηρεάσει την παρατηρητική φυσική.
 
Οι δομικές μονάδες της θεωρίας του Εκπυρωτικού Σύμπαντος, προέρχονται από τη θεωρία των Υπερχορδών. Η θεωρία αυτή απαιτεί πρόσθετες διαστάσεις για να έχει μαθηματική συνέπεια. Στις περισσότερες διατυπώσεις της, απαιτούνται 10 έως 11 διαστάσεις. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ο Petr Horava (στο Rutgers) και ο Ed Witten (από το Princeton) υποστήριξαν ότι, υπό ορισμένους όρους, μια πρόσθετη χωρική διάσταση ξανοίγεται πέρα από ένα πεπερασμένο διάστημα.  Θεωρούνται  δε ότι έξι διαστάσεις περιτυλίγονται πάνω σε μια μικροσκοπική σφαίρα, που καλείται πολλαπλή Calabi-Yau.
 
Η σφαίρα αυτή είναι πάρα πολύ μικρή για να παρατηρηθεί στην καθημερινή μας εμπειρία, και έτσι ο κόσμος μας εμφανίζεται να είναι μια τεσσάρων διαστάσεων (τρεις χωρικές και μία διάσταση του χρόνου) επιφάνεια που ενσωματώνεται στον πέντε διαστάσεων χωρόχρονο. Αυτή η θεωρία των πέντε διαστάσεων, που ονομάζεται ετερωτική Μ-θεωρία, διατυπώθηκε από τουε Andre Lukas (στο Σάσσεξ),Ovrut και τον Dan Waldram (στο Κολέγιο της Βασίλισσας Mary και στο Κολλέγιο Westfield του Λονδίνου). Σύμφωνα με τους Horava-Witten και την ετερωτική Μ-θεωρία, τα σωματίδια περιορίζονται να κινούνται σε ένα από τα τρισδιάστατα όρια από κάθε πλευρά της πρόσθετης χωρικής διάστασης.
 
Το ορατό σύμπαν μας θα ήταν ένα από αυτά τα όρια. Το άλλο όριο και ο ενδιάμεσος χώρος θα κρύβονταν επειδή τα σωματίδια και το φως δεν μπορούν να μετακινηθούν από την μιά άκρη στην άλλη του ενδιάμεσου διαστήματος. Μόνο η βαρύτητα είναι σε θέση να συνδέσει την ύλη σε ένα σύνορο με τις άλλες πλευρές. Επιπλέον, μπορεί να υπάρχουν άλλες τρισδιάστατες υπερ-επιφάνειες στο διάστημα, οι οποίες βρίσκονται παράλληλα προς τα εξωτερικά σύνορα και που μπορούν να μεταφέρουν ενέργεια.
 
Αυτά τα ενδιάμεσα φύλλα οι βράνες – που είναι σύντμηση της ελληνικής λέξης μεμβράνες. Η σύγκρουση που ανέφλεξε την θερμή Big Bang φάση του  Εκπυρωτικού μοντέλου, εμφανίζεται όταν προσελκύεται  μια τρισδιάστατη βράνη και συγκρούεται με το όριο που αντιστοιχεί στον ορατό κόσμο μας.
----------------
Πριν περίπου 2.300 χρόνια ο φιλόσοφος Ζήνων ο Κιτιεύς από την Κύπρο, ιδρυτής της σχολής των Στωικών, είχε δώσει μιαν αρκετά διαφορετική εξήγηση για την κοσμογονία:
«Κατά συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα το Σύμπαν ολόκληρο εκπυρώνεται και ανασυντίθεται εκ νέου».
 
Μια ανακύκλωση, δηλαδή, με εκπύρωση. Από αυτή την ιδέα οι θεμελιωτές της θεωρίας του ανακυκλούμενου Σύμπαντος βάφτισαν το ανασυσταθέν Σύμπαν «εκπυρωτικό». Στη θεωρία τους διαβλέπουν όντως μια αέναη αλυσίδα αναγεννήσεων, όμοια με αυτήν που διaπίστωσε μαθηματικά ο Ashtekar, από σύμπαντα που πορεύονται άχρι θανάτου και ανασταίνονται διαστελλόμενα, για να ξαναρχίσει ο κύκλος της ζωής τους.

Ασθενείς εκρήξεις σουπερνόβα για εκατομμύρια χρόνια είναι η πηγή της αντιύλης στον Γαλαξία

Αποτέλεσμα εικόνας για Νόβα 1901 του Περσέως GK PerseiΟι επιστήμονες γνωρίζουν από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ότι τα εσωτερικά μέρη του Γαλαξία είναι μια ισχυρή πηγή ακτίνων γάμμα, που δείχνουν ότι εκεί υπάρχει αντιύλη αλλά δεν υπήρχε καθιερωμένη άποψη για το από πού προέρχεται η αντιύλη.  Μια διεθνής ομάδα αστροφυσικών έχει δείξει πώς σχηματίζεται το μεγαλύτερο μέρος της αντιύλης στη Γαλαξία μας.  Η αντιύλη αποτελείται από αντισωματίδια – όταν δε η αντιύλη συναντάται με την ύλη, γρήγορα εξαϋλώνονται και τα δύο, για να σχηματίσουν μια έκρηξη ενέργειας με τη μορφή ακτίνων γάμμα.
 
Νόβα 1901 του Περσέως (GK Persei)

Ο Roland Crocker από την Σχολή Αστρονομίας και Αστροφυσικής της Αυστραλίας δήλωσε ότι η ομάδα του έχει δείξει ότι η αιτία της αντιύλης ήταν μια σειρά ασθενών εκρήξεων σουπερνόβα για εκατομμύρια χρόνια, η καθεμία από τις οποίες δημιουργήθηκε από τη σύγκλιση δύο λευκών νάνων, αντικείμενα που είναι εξαιρετικά συμπαγή υπολείμματα άστρων, όχι μεγαλύτερα από δύο ήλιους.
Ο Crocker δήλωσε επίσης ότι η ομάδα του είχε αποκλείσει την υπερβαρέα μαύρη τρύπα στο κέντρο του Γαλαξία μας και τη μυστηριώδη σκοτεινή ύλη ως πηγές της αντιύλης.
 
Η αντιύλη αυτή προέρχεται από ένα δυαδικό σύστημα δύο λευκών νάνων που συγκρούονται μεταξύ τους. Το μικρότερο από τα δυαδικά αστέρια χάνει μάζα προς το μεγαλύτερο και τελειώνει τη ζωή του ως λευκός νάνος, ενώ το μεγαλύτερο αστέρι τελειώνει ως λευκός νάνος άνθρακα-οξυγόνου.
Κατόπιν το σύστημα λευκών νάνων χάνει ενέργεια από την εκπομπή κυμάτων βαρύτητας, αναγκάζοντας τα να κινούνται σπειροειδώς όλο και πιο κοντά το ένα στο άλλο. Μόλις αυτά έρθουν πολύ κοντά ο λευκός νάνος άνθρακα-οξυγόνου σχίζει το γειτονικό του λευκό νάνο αστέρι, του οποίου το στοιχείο ήλιο σύντομα σχηματίζει ένα πυκνό κέλυφος που καλύπτει το μεγαλύτερο αστέρι, οδηγώντας γρήγορα σε μια θερμοπυρηνική σουπερνόβα, που είναι η πηγή της αντιύλης.
 
Μια ομάδα ερευνητών σκόπευσε με το τηλεσκόπιο στο Νόβα 1901 του Περσέως (GK Persei), ένα αντικείμενο που έκανε αίσθηση στον αστρονομικό κόσμο το 1901 όταν ξαφνικά εμφανίστηκε ως ένα από τα φωτεινότερα αστέρια στον ουρανό για λίγες μέρες, πριν βαθμιαία ξεθωριάσει η λάμψη του. Σήμερα, οι αστρονόμοι αναφέρουν το Νόβα του Περσέως, ως παράδειγμα μιας «κλασσικής νόβα» έκρηξης, που παράγεται από μια θερμοπυρηνική έκρηξη στην επιφάνεια ενός λευκού νάνου αστέρα, του πυκνού υπολείμματος ενός άστρου σαν τον Ήλιο μας.
 
Μια έκρηξη νόβα μπορεί να συμβεί αν η ισχυρή βαρύτητα ενός λευκού νάνου τραβά υλικό από το γειτονικό του δίδυμο αστέρι που στρέφονται γύρω από ένα κοινό κέντρο μαζί. Εάν συσσωρευτεί αρκετό υλικό, κυρίως με τη μορφή αερίου υδρογόνου, στην επιφάνεια του λευκού νάνου, μπορούν να εμφανιστούν και να ενταθούν αντιδράσεις πυρηνικής σύντηξης, με αποκορύφωμα μια κατακλυσμιαία καινοφανή κοσμική έκρηξη. Τα δε εξωτερικά στρώματα του λευκού νάνου απομακρύνονται, δημιουργώντας έτσι μία καινοφανή νόβα που μπορεί να παρατηρηθεί για μια περίοδο λίγων μηνών έως λίγων ετών καθώς το υλικό επεκτείνεται στο διάστημα.
 
Τα κλασικά νόβα μπορούν να θεωρηθούν ως «μικροσκοπικές» εκδόσεις των εκρήξεων σουπερνόβα. Οι υπερκαινοφανείς σηματοδοτούν την καταστροφή ενός ολόκληρου άστρου και μπορούν να είναι τόσο φωτεινά ώστε να φωτίσουν ολόκληρο τον γαλαξία όπου βρίσκονται. Οι υπερκαινοφανείς είναι εξαιρετικά σημαντικοί για την κοσμική οικολογία επειδή διασκορπίζουν τεράστιες ποσότητες ενέργειας στο διαστρικό αέριο. Επίσης, είναι υπεύθυνοι για τη διασπορά στοιχείων όπως ο σίδηρος, το ασβέστιο και το οξυγόνο στο διάστημα όπου μπορούν να ενσωματωθούν στις μελλοντικές γενιές των αστεριών και των πλανητών.

Hegel: Τι είναι πατριωτισμός;

Πατριωτισμός, καιροσκοπισμός των πολιτικών
και
πολιτική «αυτοκτονία» του λαού

§1

     Ι. Ο πατριωτισμός, ως έννοια-φράση και ως ποιοτικός προσδιορισμός του ιστορικού μας Είναι, συνυφαίνεται, από άποψη αρχής, με την πολιτική-εθνική υπόσταση του ανθρώπινου ατόμου και του εκάστοτε οργανωμένου κράτους. Οποιαδήποτε παγκοσμιοποίηση ή τεχνικά και όχι λιγότερο τεχνητά πλανητική χειραγώγηση των λαών δεν μπορεί να καταργήσει την έννοια του έθνους ‒ κράτους και την αντίστοιχη ιστορικότητά του. Αντικειμενικά λοιπόν ο πατριωτισμός αφορά όλους τους πολίτες, μαζί και τους πολιτικούς, ανεξάρτητα αν πολλοί απ’ αυτούς ενεργούν περισσότερο ως ιδιώτες παρά ως δημόσια πρόσωπα, όπως θα όφειλαν. Σε κάθε περίπτωση λοιπόν η έννοια του πατριωτισμού είναι τόσο σαφής έννοια όσο και ασαφής.
    
     ΙΙ. Εάν επιχειρήσουμε να σκεφτούμε σχετικά επί του παραδείγματος: Ελλαδική χώρα του τώρα, διαπιστώνουμε ότι η πλειονότητα των πολιτών αμφισβητεί τον πατριωτισμό του πολιτικού προσωπικού ‒και όχι άδικα‒ επειδή πιστεύει πως ένα μέρος του τελευταίου, το πιο ανίκανο: η εθνομηδενιστική μαφία της νεοφασιστικής αριστεράς, παρέδωσε αμαχητί και ηθελημένα τη χώρα στα οργανωμένα συμφέροντα διεθνών κερδοσκοπικών συμμοριών και πως ορισμένες άλλες πολιτικές δυνάμεις, κι αυτές όχι ιδιαίτερα ικανές, ενώ αρέσκονται να μιλάνε στο όνομα των συμφερόντων του έθνους-κράτους, ακολουθούν τον ίδιο σχεδόν πολιτικό καιροσκοπισμό με εκείνον των πρωτεργατών του κακού, ανεχόμενες έμμεσα ή άμεσα την εν λόγω πολιτική διαβουκόληση.
   
    ΙΙΙ. Το μόνο που φαινομενικά διακρίνει τις «αντίπαλες» πολιτικές παρατάξεις είναι μια προσχηματική ρητορική γύρω από την υπεράσπιση του δημόσιου και εθνικού συμφέροντος. Στην πράξη όμως ουδεμία έχει τολμήσει να εναντιωθεί με ριζοσπαστικές πολιτικές στην ως τώρα καταστροφική πορεία. Η μέριμνα για την ανθρώπινη ύπαρξη, η διακύβευση της επιβίωσης –περί βίωσης ουδείς λόγος– δεν αποτελεί μαρτυρία ζωής και αγαθού πολιτικού βίου για την απάτη της πολιτικής «εκπροσώπησης». Η τελευταία, και δη εκείνη της νεοφασιστικής αριστεράς, ενδιαφέρεται μόνο για το βόλεμα του δικού της σαθρού πελατειακού κοπαδιού, με προεξάρχον το κοπάδι των συγγενικών της προσώπων. Παράλληλα ωστόσο δεν διστάζουν να επιστρατεύουν το οργανωμένο ψεύδος, την υπόθαλψη της ποταπότητας και τη διαφθορά της καλόπιστης γνώμης.

§2

     Ι. Από τα ανωτέρω προκύπτει με δριμύτητα το ερώτημα: Τι είναι πατριωτισμός; Σύμφωνα με τον Χέγκελ, ο πατριωτισμός δεν είναι μόνο η ετοιμότητα για ανδραγαθήματα, για ξεχωριστές ή εξαιρετικές πράξεις και θυσίες σε περιόδους κρίσης ή μεγάλης ανάγκης (Φιλοσοφία του Δικαίου § 268), αλλά θεμελιωδώς η συνείδηση, η επίγνωση ότι κανείς πραγματώνεται μόνο μέσα από την εύρυθμη κοινωνική και πολιτική συμβίωση με τους άλλους ανθρώπους· η επίγνωση συναφώς ότι οι καθημερινές βιοτικές σχέσεις του κάθε μεμονωμένου ατόμου ευδοκιμούν μόνο όταν έχουν ως υποστασιακό τους υπόβαθρο τις κοινές υποθέσεις της κοινωνίας και της πολιτείας.

     ΙΙ. Επομένως, συνεχίζει ο Χέγκελ, θεμελιώδης προϋποθεση, για να υπάρχει πατριωτισμός, είναι η έντιμη πολιτική συνείδηση, το ισχυρό πολιτικό φρόνημα (politische Gesinnung), που επιτρέπει εναρμόνιση ιδιωτικού και δημόσιου συμφέροντος, με βάση τις αρχές της κοινωνικής ηθικότητας (Sittlichkeit), και αποτρέπει την ιδιοτέλεια των πολιτικών προσώπων, άρα και την προδοσία. Παράλληλα καλλιεργεί και την ύψιστη ετοιμότητα, αναγκαία για την υπεράσπιση των συμφερόντων του έθνους.

     ΙΙΙ. Όταν το πολιτικό προσωπικό απαρτίζεται από άξεστους ανθρώπους, μας προειδοποιεί ο μεγάλος γερμανός φιλόσοφος, αντισταθμίζει την απουσία πολιτικού φρονήματος, άρα και πατριωτισμού, με δήθεν «μεγαλόψυχες» πράξεις και αφειδώλευτη λογολογία –τέτοιες πολιτικές «μεγαλοψυχίες» επιδεικνύει καθημερινά το δικό μας αμοραλιστικό πολιτικό σύστημα– για να πείθει έτσι τον εαυτό του και τους άλλους ότι εργάζεται για τη «σωτηρία» της πατρίδας. Κατ’ αυτό τον τρόπο, στη θέση του πατριωτισμού ανυψώνει τον πιο επικίνδυνο πολιτικό καιροσκοπισμό.

     ΙV. Και οι μάζες; Αν δεν θέλουν να «αυτοκτονούν» πολιτικά, συνεπώς και οντολογικά, αναπαράγοντας μια άθλια πολιτική τους εκπροσώπηση και μετατρέποντας τον εαυτό τους σε αγέλη, αξίζει να έχουν οδηγό της συνολικής τους πράξης τη ρήση του Καντ: «θα επικρατήσει το δίκαιο, ακόμη κι αν χρειάζεται να αφανιστούν όλα τα καθάρματα του κόσμου». Τουτέστι να έχουν ανεπτυγμένη πολιτική συνείδηση/αρετή, αυτονομία σκέψης και εμπνευσμένη πρακτική στάση. Πόσο αυτό είναι δυνατό; Είναι πάντοτε δυνατό ως αφετηρία για την ανάπτυξη μιας ανώτερης κοινωνικο-πολιτικής ηθικής, που θα αναγκάζει τον κάθε ανεπαρκή σε πνευματικό ανάστημα και πονηρό, κατά Αριστοτέλη: μεγαλο-απατεώνα ή μικρο-απατεώνα της πολιτικής, να υφίσταται τις συνέπειες της δίκαιης τιμωρίας, που απορρέει από ένα άτρωτο από την πολιτική ανομία δικαιϊκό σύστημα, και να εξαφανίζεται από το πολιτικό προσκήνιο.