Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2018

ΑΙΣΩΠΟΣ - Μῦθοι (16.1-20.1)

16. ΑΙΛΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΛΕΚΤΡΥΩΝ [16.1] αἴλουρος συλλαβὼν ἀλεκτρυόνα τοῦτον ἐβούλετο μετ᾽ εὐλόγου αἰτίας καταθοινήσασθαι. καὶ δὴ ἀρξάμενος κατηγόρει αὐτοῦ λέγων ὀχληρὸν αὐτὸν εἶναι τοῖς ἀνθρώποις νύκτωρ κεκραγότα καὶ οὐδὲ ὕπνου τυχεῖν αὐτοὺς ἐῶντα. τοῦ δὲ εἰπόντος ὡς ἐπ᾽ ὠφελείᾳ αὐτῶν τοῦτο ποιεῖ, ἐπὶ γὰρ τὰ συνήθη τῶν ἔργων διεγείρει, ἐκ δευτέρου ἔλεγεν· «ἀλλὰ καὶ ἀσεβὴς εἰς τὴν φύσιν καθέστηκας καὶ ἀδελφαῖς καὶ μητρὶ ἐπεμβαίνων». τοῦ δὲ καὶ τοῦτο εἰς ὠφέλειαν τῶν δεσποτῶν πράττειν φήσαντος, πολλὰ γὰρ αὐτοῖς ὠὰ τίκτεσθαι παρασκευάζει, διαπορηθεὶς ἐκεῖνος ἔφη· «ἐὰν οὖν σὺ ἀφορμῶν ἀεὶ εὐπορῇς, ἐγώ σε οὐ κατέδομαι;»
ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι καὶ πονηρὰ φύσις πλημμελεῖν προαιρουμένη, κἂν μὴ μετ᾽ εὐλόγου προσχήματος δυνηθῇ, ἀπαρακαλύπτως πονηρεύεται.

17. ΑΛΩΠΗΞ ΚΟΛΟΥΡΟΣ
[17.1] ἀλώπηξ ὑπό τινος πάγης τὴν οὐρὰν ἀποκοπεῖσα ἐπειδὴ δι᾽ αἰσχύνην ἀβίωτον ἡγεῖτο τὸν βίον ἔχειν, ἔγνω δεῖν καὶ τὰς ἄλλας ἀλώπεκας εἰς τὸ αὐτὸ προσαγαγεῖν, ἵνα τῷ κοινῷ πάθει τὸ ἴδιον ἐλάττωμα συγκρύψῃ. καὶ δὴ ἁπάσας ἀθροίσασα παρῄνει αὐταῖς τὰς οὐρὰς ἀποκόπτειν, λέγουσα, ὡς οὐκ ἀπρεπὲς μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ περισσόν τι αὐταῖς βάρος προσήρτηται. τούτων δέ τις ὑποτυχοῦσα ἔφη· «ὦ αὕτη, ἀλλ᾽ εἰ ‹μή› σοι τοῦτο συνέφερεν, οὐκ ἂν ἡμῖν τοῦτο συνεβούλευσας».
οὗτος ὁ λόγος ἁρμόττει πρὸς ἐκείνους, οἳ τὰς συμβουλίας ποιοῦνται τοῖς πέλας οὐ δι᾽ εὔνοιαν ἀλλὰ διὰ τὸ ἑαυτοῖς συμφέρον.

18. ΑΛΙΕΥΣ ΚΑΙ ΜΑΙΝΙΣ
[18.1] ἁλιεὺς καθεὶς τὸ δίκτυον ἀνήνεγκε μαινίδα. τῆς δὲ ἱκετευούσης αὐτὸν πρὸς τὸ παρὸν μεθεῖναι αὐτήν, ἐπειδὴ μικρὰ τυγχάνει, ὕστερον δὲ αὐξηθεῖσαν συλλαβεῖν εἰς μείζονα ὠφέλειαν, ὁ ἁλιεὺς εἶπεν· «ἀλλ᾽ ἔγωγε εὐηθέστατος ἂν εἴην, εἰ τὸ ἐν χερσὶ παρεὶς κέρδος ἄδηλον ἐλπίδα διώκοιμι».
ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι αἱρετώτερόν ἐστι τὸ παρὸν κέρδος, κἂν μικρὸν ᾖ, τοῦ προσδοκωμένου, κἂν μέγα ὑπάρχῃ.

19. ΑΛΩΠΗΞ ΚΑΙ ΒΑΤΟΣ
[19.1] ἀλώπηξ φραγμὸν ἀναβαίνουσα ἐπειδὴ ὀλισθαίνειν ἔμελλε, βάτου ἐπελάβετο. ξυσθεῖσα δὲ τὸ πέλμα καὶ δεινῶς διατεθεῖσα ᾐτιᾶτο αὐτήν, εἴ γε καταφυγοῦσαν ἐπ᾽ αὐτὴν ὡς ἐπὶ βοηθὸν χεῖρον αὐτῇ ἐχρήσατο καὶ αὐτοῦ τοῦ προκειμένου. καὶ ἡ βάτος ὑποτυχοῦσα εἶπεν· «ἀλλ᾽ ἐσφάλης τῶν φρενῶν, ὦ αὕτη, ἐμοῦ ἐπιλαβέσθαι βουληθεῖσα, ἥτις αὐτὴ πάντων ἐπιλαμβάνεσθαι εἴωθα».
οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων μάταιοί εἰσιν, ὅσοι τούτοις ὡς βοηθοῖς προσφεύγουσιν, οἷς τὸ ἀδικεῖν μᾶλλόν ἐστιν ἔμφυτον.

20. ΑΛΩΠΗΞ ΚΑΙ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΣ
[20.1] ἀλώπηξ καὶ κροκόδειλος περὶ εὐγενείας ἤριζον. πολλὰ δὲ τοῦ κροκοδείλου διεξιόντος περὶ τῆς τῶν προγόνων λαμπρότητος καὶ τὸ τελευταῖον λέγοντος, ὡς γεγυμνασιαρχηκότων ἐστὶ πατέρων, ἡ ἀλώπηξ ὑποτυχοῦσα ἔφη· «ἀλλὰ κἂν σὺ μὴ εἴπῃς, ἀπὸ τοῦ δέρματος φαίνῃ, ὅτι ἀπὸ πολλῶν εἶ γυμνασμάτων».
οὕτω καὶ τῶν ψευδολόγων ἀνθρώπων ἔλεγχός ἐστι τὰ πράγματα.

***
16. Ο γάτος και ο πετεινός.
[16.1] Μια φορά ο γάτος έπιασε στα χέρια του τον πετεινό και γύρευε εύλογη πρόφαση για να τον καταβροχθίσει. Στην αρχή, λοιπόν, βάλθηκε να τον ψέγει ότι ενοχλεί τον κόσμο τη νύχτα με τα κραξίματά του και δεν αφήνει κανέναν να χαρεί μια στάλα ύπνο. Ο πετεινός όμως δικαιολογήθηκε ότι με αυτό που κάνει ωφελεί τους ανθρώπους, διότι τους ξυπνάει για να ασχοληθούν με τις συνηθισμένες τους δουλειές. Έπειτα ο γάτος ακολούθησε άλλη γραμμή κατηγορίας: «Ναι, αλλά εσύ διαπράττεις συστηματικά ασέβεια ενάντια στη φύση, αφού βατεύεις τις αδελφές σου και τη μάνα σου». Ο πετεινός τότε ισχυρίστηκε ότι και αυτό για ωφέλεια το κάνει — ωφέλεια των αφεντικών του, δηλαδή, αφού έτσι συντελεί στο να γεννιούνται πολλά αυγά για χάρη τους. Στο τέλος πια ο γάτος απαύδησε και φώναξε: «Δεν μου λες, επειδή εσύ έχεις πάντα έτοιμες δικαιολογίες, εγώ πρέπει να στερηθώ το φαΐ μου;».
Το δίδαγμα του μύθου: Ο φαύλος άνθρωπος, που έχει πρόθεση να αμαρτήσει, ακόμη και αν δεν μπορέσει να βρει εύσχημη πρόφαση, θα κάνει το κακό απροκάλυπτα.

17. Η κολοβή αλεπού.
[17.1] Ήταν μια αλεπού που πιάστηκε σε παγίδα και της κόπηκε η ουρά. Στην αρχή, που λέτε, ήταν τέτοια η ντροπή της που η ζωή τής φαινόταν ανυπόφορη. Ώσπου σε κάποια στιγμή συνέλαβε το σχέδιο: έπρεπε να παρασύρει και τις άλλες αλεπούδες στην ίδια συμφορά, ώστε να συγκαλύψει το δικό της κουσούρι με το κοινό πάθημα. Τις μάζεψε λοιπόν όλες και τις παρακινούσε να κόψουν την ουρά τους, λέγοντας πως αυτό το εξάρτημα δεν είναι μόνο άσχημο αλλά και περιττό βάρος κρεμασμένο πάνω τους. Πάνω εκεί, όμως, μία από τις άλλες αλεπούδες τη διέκοψε και αντιμίλησε: «Μωρή, προφανώς σε βολεύει εσένα αυτό, αλλιώς δεν θα μας το συμβούλευες».
Αυτός ο μύθος ταιριάζει σε όποιον δίνει συμβουλές στους συνανθρώπους του όχι για το δικό τους το καλό αλλά για να εξυπηρετήσει προσωπικό του συμφέρον.

18. Ο ψαράς και η μαρίδα.
[18.1] Ήταν μια φορά ένας ψαράς που έριξε τα δίχτυα του και έβγαλε στην επιφάνεια μια μαριδίτσα. Εκείνη, που λέτε, έπιασε να τον εκλιπαρεί: «Άφησέ με για την ώρα, να χαρείς, έτσι μικρούλα που είμαι. Αργότερα, άμα μεγαλώσω, με πιάνεις ξανά, και τότε θα αποκομίσεις πιο πολύ κέρδος». Όμως ο ψαράς αποκρίθηκε: «Καλά, τόσο μπουνταλάς θαρρείς πως είμαι; Σιγά μην αφήσω το κέρδος που έχω στο χέρι για να τρέχω πίσω από άδηλες προσδοκίες».
Το δίδαγμα του μύθου: Το τωρινό κέρδος, έστω και μικρό, είναι προτιμότερο από οποιεσδήποτε ελπίδες για μεγάλα οφέλη στο μέλλον.

19. Η αλεπού και ο βάτος.
[19.1] Κάποια φορά η αλεπού σκαρφάλωνε σε μια συστάδα θάμνους. Εκεί λοιπόν που κόντευε να γλιστρήσει, γαντζώθηκε από έναν αγκαθωτό βάτο. Φυσικά, έγδαρε τα πέλματά της και έπαθε μεγάλο κακό. Ξέσπασε λοιπόν σε παράπονα ενάντια στον βάτο: «Εγώ βρε κατέφυγα σε σένα για βοήθεια, και εσύ μου φέρθηκες ακόμη χειρότερα και από τούτο εδώ το σύθαμνο μπροστά μου». Εντούτοις ο βάτος τής έκοψε τη φόρα και αποκρίθηκε: «Τα έχεις τελείως χαμένα, μωρή, που λογάριαζες να πιαστείς από μένα. Δεν το ήξερες; Εγώ είμαι εκείνος που έχει συνήθειο να τα γραπώνει όλα».
Έτσι γίνεται και με τους ανθρώπους: Είναι ανόητοι όσοι καταφεύγουν για βοήθεια σε άτομα που έχουν έμφυτη μέσα τους την τάση για αδικία.

20. Η αλεπού και ο κροκόδειλος.
[20.1] Μια φορά μάλωναν η αλεπού και ο κροκόδειλος ποιός έχει πιο αριστοκρατική καταγωγή. Ο κροκόδειλος, λοιπόν, αράδιαζε πολλά και διάφορα σχετικά με τους λαμπρούς προγόνους του, και στο τέλος ισχυρίστηκε κιόλας ότι οι πατεράδες του διοργάνωναν γυμναστικούς αγώνες. Τότε η αλεπού άδραξε την ευκαιρία και απάντησε: «Αυτό θα το καταλάβαινα και χωρίς να μου το πεις. Το πετσί σου το φανερώνει αμέσως ότι έχεις τραβήξει κάμποσα γυμνάσματα».
Παρόμοια γίνεται και με τους ανθρώπους: Οι ψεύτες αποκαλύπτονται από τα ίδια τα πράγματα.

Άσε τα «αν» και μπες στο «θέλω»

Γιατί είναι εξαιρετικά βολικό και εύκολο το «Αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, θα…», «Αν είχες έρθει πιο νωρίς…», «Αν περνούσε από το χέρι μου θα το άλλαζα, αλλά…».

Πάντοτε θα υπάρχουν φοβισμένα «αλλά» και πάντοτε θα στεκόμαστε παγωμένοι μπροστά σε αλλαγές βουνά σα μικρά παιδιά που κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα.

Πάντοτε θα μας ξεπερνάει ένα παράλογο πάθος, ένα μοιραίο λάθος, μια παρόρμηση ανερμήνευτη και όλα αυτά θα οδηγούν σε ερωτήματα του στιλ «Από εδώ και πέρα, τι;»

Η ζωή είναι μικρή και συμβαίνει τώρα, μου ‘χε πει κάποτε ένας φίλος και πράγματι σε αυτήν την τόσο «πιασάρικη» και αυθόρμητη φιλοσοφία της στιγμής, κρύβεται η ουσία της υπόθεσης. Η ουσία που ισχύει ολοκληρωτικά σε κάθε, μα κάθε συνθήκη.

Κάθε στιγμή που περνάει, κάθε τώρα, αποτελεί μια πρόκληση και μια ευκαιρία. Όλα όσα υποτίθεται είναι μη αναστρέψιμα «αν», σηκώνονται σα μαστίγια πάνω στα κορμιά μας, αποφασισμένα να ασκήσουν σωστή ψυχολογική βία και να μας φιμώσουν.

Λειτουργούν σαν τύραννοι αδίστακτοι που φυτρώσαν οικειοθελώς και ασυνείδητα μέσα μας για να μας βγάλουν πιθανότατα από τη «δύσκολη θέση», τοποθετώντας μας σε μια ακόμα πιο δύσκολη φυσικά. Αυτή του «ευνουχισμένου».


Πονάει αυτή η θέση, το έχεις νιώσει κι εσύ, δε μπορεί… Μοιάζει σχεδόν απίστευτο το τι μπορούμε να σκαρφιστούμε, να προφασιστούμε, ή να κεράσουμε τον εαυτό μας σαν άλλοθι, προκειμένου να διατηρήσουμε την όποια κανονικότητα της ζωής μας, την όποια ασφάλεια, εν ολίγοις… το comfort zone μας.

Μπαίνοντας σε τέτοιες διαδικασίες φίλοι μου, αλήθεια… δεν έχουμε ιδέα το τι χάνουμε, τι θα μπορούσαμε να ζήσουμε, να γευτούμε, να αλλάξουμε. Όταν τα «αν» φιλτράρονται μέσω του «θέλω» και γίνονται «να», τότε μιλάμε για την πραγματική ζωή, αυτή που σε κινητοποιεί, αυτή που σε αλλάζει, σε εξυψώνει, σε κάνει να νιώθεις ζωντανός.

Άσε τα «αν» και πιάσε τα «θέλω» λοιπόν και ναι, καθόλου απλό δεν είναι, όταν μια ζωή ολόκληρη συνηθίσαμε να θάβουμε τις επιθυμίες μας στο σκοτάδι, είτε από φόβο, είτε από ντροπή, είτε από ενοχές, είτε, είτε, είτε. Αξίζει τόσο όμως να προσπαθήσουμε… Αξίζουμε.

Όχι, δεν είμαστε θεοί, αλλά ναι, δε μπορούμε να διανοηθούμε καν την απεραντοσύνη της θείας δύναμης που κρύβουμε μέσα μας, αν γνέψουμε θετικά στη ζωή και κυρίως στα «θέλω» μας, όλα όσα μας κινητοποιούν και μας κάνουν να αισθανόμαστε πως κάθε μέρα, χτίζουμε έναν κόσμο από την αρχή ξανά.

Η δύναμη της θέλησης είναι μαγική. Και είναι κρίμα να θυσιάζουμε τη μαγεία αυτή στο βωμό του δεδομένου, του σίγουρου, του γνώριμου, μόνο και μόνο για να μη διαταραχτούν οι όποιες ισορροπίες. Η ζωή είναι καρδιογράφημα άλλωστε… Η ευθεία γραμμή δε συνεπάγεται ποτέ με κάτι καλό.

Η δύναμη βρίσκεται στην ευαλωτότητά σου

Ναι, το ξέρω ότι ακούγεται λίγο τρελό. Τι σχέση έχει η δύναμη με την ευαλωτότητα; Δεν είναι τα δύο αντίθετα;

Η αλήθεια είναι πως έτσι μεγαλώνουμε, μαθαίνοντας ότι το να είσαι δυνατός σημαίνει να έχεις έλεγχο πάνω στα πάντα. Έλεγχο πάνω στον εαυτό σου, στα συναισθήματά σου, στους άλλους.

Για να είσαι δυνατός πρέπει να είσαι τέλειος ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να δείχνεις. Δε μπορείς να εκφράσεις τις αδυναμίες σου, τα ψεγάδια ή τις ανασφάλειές σου. Πρέπει να είσαι ανέκφραστος σαν πορσελάνινη κούκλα χωρίς ραγίσματα.

Αλλά η ερώτηση που θέλω να σου θέσω είναι η εξής: είσαι αρκετά δυνατός για να αποκαλύψεις την ευαλωτότητά σου;

Είσαι αρκετά δυνατός για να εκφράσεις τον αληθινό σου εαυτό -μαζί με τα ελαττώματα και τις αδυναμίες σου- στα κοντινά σου πρόσωπα; Είσαι αρκετά δυνατός για να ανοιχτείς στους άλλους γνωρίζοντας ότι υπάρχει πάντα μια πιθανότητα να πληγωθείς;

Είσαι αρκετά δυνατός για να παραδεχθείς στους αγαπημένους σου ότι τους αγαπάς και τους χρειάζεσαι στη ζωή σου; Ότι μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτούς αλλά ότι δε θέλεις;

Είσαι αρκετά δυνατός για να παραδεχθείς ότι καμιά φορά αισθάνεσαι μοναξιά και ανασφάλεια; Ότι καμιά φορά δε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις και αισθάνεσαι αδύναμος και χαμένος;

Οι άνθρωποι καμιά φορά φοβόμαστε να εκφράσουμε την ευάλωτη πλευρά μας μήπως καταστρέψουμε την κοινωνική εικόνα του δυνατού και σίγουρου ατόμου, που έχουμε πασχίσει πολύ για να κατασκευάσουμε.

Προτιμούμε να κρυβόμαστε πίσω από μία προστατευτική μάσκα παρά να αποκαλύψουμε τις ανασφάλειές τους στους άλλους.

Αλλά όταν τελικά το κάνει, συμβαίνει κάτι μαγικό. Όταν αποκαλύπτει τον αληθινό του εαυτό με τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του, αισθάνεται πιο συνδεδεμένος με τους άλλους.

Οι άλλοι αρχίζουν και βλέπουν μπροστά τους ένα πιο αυθεντικό και αληθινό πρόσωπο με πολλές διαστάσεις, με θετικά αλλά και αρνητικά στοιχεία. Πλέον σε αισθάνονται πιο κοντά τους. Είσαι άνθρωπος, σαν και αυτούς.

Έτσι, μπορούν να συσχετιστούν πιο εύκολα μαζί σου καθώς σε βλέπουν ως ένα άτομο με παρόμοιους φόβους και ανησυχίες. Είναι, μάλιστα, πιο πιθανόν να μοιραστούν και τις δικές τους ανησυχίες μαζί σου.

Με λίγα λόγια, αρχίζουν να αισθάνονται πιο ελεύθεροι να βγάλουν την κοινωνικό προσωπείο τους και να σου αποκαλύψουν και εκείνοι ένα πιο ανθρώπινο και ευάλωτο πρόσωπο. Γιατί εκεί βρίσκεται η μαγεία της ανθρώπινης φύσης, όχι στην τελειότητα.

Εσύ ακούγοντας και τις ανασφάλειες των άλλων συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι μόνος σου σε όλο αυτό. Είστε αρκετοί και είστε μαζί.

Τότε είναι που αρχίζεις να συνδέεσαι και να επικοινωνείς πραγματικά με τον άλλον.
«Μέχρι να δούμε το σκοτάδι κάποιου, δε ξέρουμε τι άτομο είναι. Μέχρι να συγχωρέσουμε το σκοτάδι κάποιου, δε ξέρουμε τι πραγματικά θα πει η αγάπη»

ΜΕΓΑΛΑΥΧIA

Ο Λουκιανός, ο σατιρικός συγγραφέας και ρήτωρ του 2ου αιώνα μ.Χ. από τα Σαμόσατα, την πρωτεύουσα της Κομμαγηνής στον άνω Ευφράτη της Συρίας, καυτηριάζει ανθρωπάκια της εποχής του στην προσπάθειά τους να φιλοτεχνήσουν μια πλαστή εικόνα για τον εαυτό τους, προκειμένου να κρύψουν την ανεπάρκειά τους. Άνθρωποι απαίδευτοι, θέλοντας να φαίνονται σπουδαίοι, αγοράζουν αφειδώς τόμους βιβλίων και νεόπλουτοι, στοχεύοντας σε καταξίωση που δεν την αξίζουν, είτε μεγαλώνουν το όνομά τους προσθέτοντας στο τέλος μερικές συλλαβές, όπως ο Σίμων που παρουσιάζεται σαν Σιμωνίδης, είτε το αλλάζουν, όπως ο Πυρρίας ή ο Δρόμων ή ο Τίβειος, μετατρέποντάς το σε Μεγακλή ή Μεγάβυζο ή Πρώταρχο, για να ακούγεται μεγαλοπρεπέστερα.

Όσο επικριτικός, ωστόσο, κι αν είναι για τις μεθόδους που μηχανεύονται οι μικροί άνθρωποι για να εμφανίζονται σαν κάτι άλλο από εκείνο που είναι, δεν παραλείπει, εντούτοις, ο Λουκιανός να αναγνωρίσει ένα ελαφρυντικό στην ασυγχώρητη μεγαλαυχία τους. Γιατί να είναι παράξενο, αναρωτιέται, που ένας νεόπλουτος ή ένας απαίδευτος προσπαθεί να αλλάξει την πραγματική εικόνα του, όταν οι μεγαλοσχήμονες υπόκεινται στην ίδια αδυναμία. Ο Πύρρος της Ηπείρου, εξέχων ηγεμών στην ελληνιστική εποχή, αυτοπροβαλλόταν, με την παρότρυνση αυλοκολάκων του, σαν όμοιος προς τον Μέγα Αλέξανδρο.

Τούτο, βέβαια, ως την μέρα που συνάντησε στην Λάρισα μια γερόντισσα, η οποία του είπε την αλήθεια υποχρεώνοντάς τον να αφήσει τις ανοησίες. Δείχνοντάς της ο Πύρρος τις προσωπογραφίες του Φιλίππου, του Αλέξανδρου του Περδίκα, του Κάσσανδρου και άλλων τινών βασιλέων, την ρώτησε σε ποιον έμοιαζε, βέβαιος ότι η γερόντισσα θα κατέληγε στην ομοιότητά του με τον Αλέξανδρο. Κι αυτή, αφού σκέφτηκε πολύ, του είπε: στον Βατραχίωνα, τον μάγειρα.

Στην Λάρισα, πράγματι, υπήρχε κάποιος μάγειρας ονόματι Βατραχίωνας, όμοιος με τον Πύρρο.

Τελικά, η μεγαλαυχία είναι ένα ελάττωμα που διαπερνά την ανθρώπινη φυλή σε όλα τα επίπεδά της. Φτιαχτήκαμε με ένα μυαλό ικανό να χωρέσει μέσα του τού κόσμου τις αμέτρητες αλήθειες, το οποίο, συγχρόνως όμως, κράτησε σε κάποιαν άκρη του κι έναν χώρο κενό να τον μεταχειριζόμαστε ελεύθερα, ανεξάρτητα από την πραγματικότητα, προς την οποία, χάριν της επιβίωσής μας, είμαστε υποχρεωμένοι να συμβαδίζομε. Κι αυτόν τον χώρο του μυαλού άλλοι τον αξιοποιούν σαν πεδίο δράσης είτε της φαντασίας – για την δημιουργία μορφών όμορφων που, όσο κι αν δεν αποτελούν συστατικά της πραγματικότητας, τις χρειαζόμαστε, παρόλα αυτά, για να μας προσφέρουν μιαν απόλαυση που αλλού δεν μπορούσαμε να βρούμε – είτε της σκέψης – για τον ορισμό κανόνων περί του πώς πρέπει να ζούμε, ώστε ο βίος μας να είναι βιωτός – κι άλλοι πάλι τον διαθέτουν για μεγαλαυχίες και άλλες τέτοιες μικροπρεπείς συμπεριφορές.

Μια νέα θεωρία της σκοτεινής ύλης βασίζεται στην ανίχνευση της ασυνήθιστης ακτινοβολίας ακτίνων Χ από τους γαλαξίες

Perseus_galaxyΟι ερευνητές έχουν παρουσιάσει μια νέα θεωρία της σκοτεινής ύλης, η οποία υποδηλώνει ότι τα σωματίδια της σκοτεινής ύλης μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που νομίζουμε. Συγκεκριμένα, η θεωρία τους περιλαμβάνει σωματίδια σκοτεινής ύλης τα οποία είναι εξαιρετικά ελαφρά – σχεδόν εκατό φορές ελαφρύτερα από τα ηλεκτρόνια, σε έντονη αντίθεση με πολλά συμβατικά μοντέλα που περιλαμβάνουν πολύ βαριά σωματίδια σκοτεινής ύλης. 

Αυτή είναι μια εικόνα ακτίνων Χ του σμήνους γαλαξιών του Περσέα, περίπου 240 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη. Η ακτινοβολία ακτίνων Χ που εκπέμπεται από τους γαλαξίες και τα σμήνη των γαλαξιών εξακολουθεί να δημιουργεί πολλά αινίγματα στους αστροφυσικούς. Ειδικότερα, μπορεί να δίνει ενδείξεις για τη φύση της μυστηριώδους σκοτεινής ύλης

Η σκοτεινή ύλη είναι όλο και πιο αινιγματική. Σε όλο τον κόσμο, οι φυσικοί προσπαθούν εδώ και δεκαετίες να καθορίσουν τη φύση αυτών των σωματιδίων ύλης, τα οποία δεν εκπέμπουν φως και επομένως είναι αόρατα στο ανθρώπινο μάτι. Η ύπαρξή τους προτάθηκε στη δεκαετία του 1930 για να εξηγήσει ορισμένες αστρονομικές παρατηρήσεις. Καθώς η ορατή ύλη, όπως αυτή που σχηματίζει τα αστέρια και τη Γη, αποτελεί μόλις το 5% του σύμπαντος, έχει προταθεί ότι η σκοτεινή ύλη πρέπει να αντιπροσωπεύει το 23% όσων υπάρχουν εκεί έξω. Αλλά μέχρι σήμερα και παρά την εντατική έρευνα, έχει αποδειχθεί αδύνατο να προσδιοριστούν πραγματικά τα σωματίδια που εμπλέκονται με τη σκοτεινή ύλη. Οι ερευνητές στο πανεπιστήμιο Johannes Gutenberg του Mainz (JGU) έχουν παρουσιάσει τώρα μια νέα θεωρία της σκοτεινής ύλης, η οποία υποδηλώνει ότι τα σωματίδια της σκοτεινής ύλης μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που υποτίθεται κανονικά. Συγκεκριμένα,
Σύμφωνα με την κοινή θεωρία, η σκοτεινή ύλη πρέπει να υπάρχει επειδή διαφορετικά τα αστέρια δεν θα συνεχίσουν να περιστρέφονται γύρω από το κέντρο των γαλαξιών τους όπως στην πραγματικότητα κάνουν. Μεταξύ των ιδιαίτερα ευνοούμενων υποψηφίων για τη σκοτεινή ύλη είναι τα λεγόμενα Ασθενώς Αλληλεπιδρώντα Σωματίδια με Μάζα ή WIMPs. Οι ερευνητές τα αναζητούν στο ιταλικό υπόγειο εργαστήριο του Gran Sasso, για παράδειγμα. Αλλά οι πρόσφατες επιστημονικές δημοσιεύσεις στον τομέα της φυσικής αστροσωματιδίων θεωρούν όλο και περισσότερο ότι τα WIMP είναι απίθανο να έχουν βιώσιμες προοπτικές όταν πρόκειται για τη σκοτεινή ύλη. «Και εμείς, επί του παρόντος, είμαστε προς την αναζήτηση πιθανών εναλλακτικών λύσεων», δήλωσε ο καθηγητής Joachim Kopp του Πανεπιστημίου του Μάιντς.
 
Ο φυσικός αυτός  κοίταξε καλύτερα στα αποτελέσματα των παρατηρήσεων που ανέλαβαν αρκετές ανεξάρτητες ομάδες το 2014. Οι ομάδες ανέφεραν την παρουσία μιας απαρατήρητης μέχρι τώρα φασματικής γραμμής, ενέργεια 3,5 keV, σε ακτινοβολία ακτίνων Χ από μακρινούς γαλαξίες και σμήνη γαλαξιών. Αυτή η ασυνήθιστη ακτινοβολία ακτίνων Χ μπορεί να προσφέρει μια ένδειξη για τη φύση της σκοτεινής ύλης. Έχει επισημανθεί προηγουμένως ότι τα σωματίδια της σκοτεινής ύλης ενδέχεται να διασπαστούν, εκπέμποντας έτσι ακτίνες Χ. Ωστόσο, η ομάδα του Joachim Kopp στο κέντρο PRISMA του Mainz, βασίζεται σε μια άλλη προσέγγιση.
X-ray-from-a-cluster-of-galaxiesΜια καινοτόμος ερμηνεία των δεδομένων ακτίνων-Χ από ένα σμήνος γαλαξιών θα μπορούσε να βοηθήσει τους επιστήμονες να επιτύχουν τον καθορισμό της φύσης της σκοτεινής ύλης.
 
Ακτινοβολία ακτίνων Χ που παράγεται από την εξαΰλωση της σκοτεινής ύλης
Οι ερευνητές του PRISMA προτείνουν ένα σενάριο στο οποίο δύο σωματίδια σκοτεινής ύλης συγκρούονται, με αποτέλεσμα την αμοιβαία εξαφάνιση (εξαΰλωση) τους. Το φαινόμενο αυτό είναι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει, για παράδειγμα, όταν ένα ηλεκτρόνιο συναντά το αντι-σωματίδιο του, ένα ποζιτρόνιο. «Από παλιά υποτίθεται ότι δεν θα ήταν δυνατόν να παρατηρήσουμε μια τέτοια εξαΰλωση της σκοτεινής ύλης αν ήταν φτιαγμένα από σωματίδια που λάμπουν», εξήγησε ο Kopp. «Τώρα έχουμε υποβάλει το νέο μας μοντέλο σε έλεγχο και το έχουμε συγκρίνει με πειραματικά δεδομένα, και όλα ταιριάζουν μαζί πολύ καλύτερα από ό, τι στην περίπτωση των παλαιότερων μοντέλων.»
 
Σύμφωνα λοιπόν με το μοντέλο της Kopp, τα σωματίδια σκοτεινής ύλης θα ήταν φερμιόνια με μια μάζα μόνο μερικών keV, που συχνά ονομάζονται άγονα νετρίνα. Μια τέτοια ελαφριά σκοτεινή ύλη θεωρείται συνήθως προβληματική επειδή καθιστά δύσκολο να εξηγήσει πώς θα μπορούσαν να σχηματιστούν οι γαλαξίες. «Μέχρι στιγμής, καταφέραμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις ανησυχίες», εξήγησε η Kopp. «Το μοντέλο μας δίνει μια κομψή διέξοδο.»
 
Η υπόθεση ότι η εξαφάνιση της σκοτεινής ύλης είναι μια διαδικασία δύο σταδίων είναι κρίσιμης σημασίας στο πλαίσιο αυτό: κατά την αρχική φάση της διαδικασίας σχηματίζεται μια ενδιάμεση κατάσταση, η οποία αργότερα αποσυντίθεται στα παρατηρούμενα φωτόνια ακτίνων Χ. «Τα αποτελέσματα των υπολογισμών μας δείχνουν ότι η προκύπτουσα υπογραφή ακτίνων Χ συσχετίζεται στενά με τις παρατηρήσεις και έτσι προσφέρει μια νέα εξήγηση για αυτά»
 
Ταυτόχρονα, το νέο μοντέλο είναι τόσο γενικό ώστε θα προσφέρει ένα ενδιαφέρον σημείο εκκίνησης για την αναζήτηση σκοτεινής ύλης, ακόμη και αν αποδειχθεί ότι η φασματική γραμμή που ανακαλύφθηκε το 2014 έχει διαφορετική προέλευση. Οι θεωρητικοί και πειραματικοί φυσικοί του πανεπιστημίου  JGU εργάζονται επί του παρόντος στην προτεινόμενη αποστολή της ESA, e-ASTROGRAM, η οποία στοχεύει στην ανάλυση της αστροφυσικής ακτινοβολίας ακτίνων Χ με μια πολύ μεγάλη ακρίβεια.

Τελικά η Ανδρομέδα έχει περίπου το ίδιο μέγεθος με τον Γαλαξία μας

Μια νέα τεχνική για τη μέτρηση της μάζας των γαλαξιών εφαρμόστηκε στον πλησιέστερο γαλαξιακό μας γείτονα – και διαπιστώθηκε ότι ο γαλαξίας της Ανδρομέδας έχει περίπου το ίδιο μέγεθος με τον Γαλαξία μας και δεν είναι δύο με τρεις φορές μεγαλύτερος, όπως είχε προηγουμένως θεωρηθεί.  Αυτό σημαίνει ότι όταν οι δύο γαλαξίες συγχωνευθούν σε περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια, ο Γαλαξίας μας δεν θα απορροφηθεί πλήρως από τον γαλαξία της Ανδρομέδας, όπως πρότειναν προηγούμενα μοντέλα.
 
Η επιστημονική ομάδα, με επικεφαλής τον αστροφυσικό Prajwal Kafle στο Πανεπιστήμιο του Σύδνεϋ, διαπίστωσε ότι η μάζα του γαλαξία Ανδρομέδα (γνωστός και ως Μ31) είναι περίπου 800 δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου μας.  Φυσικά είναι πολύ δύσκολο να μετρήσουμε τις διαστάσεις του δικού μας Γαλαξία από το εσωτερικό του, αλλά οι αστρονόμοι κατάφεραν να υπολογίσουν τη μάζα τους – περίπου 800 δισεκατομμύρια έως 1,2 τρισεκατομμύρια ηλιακές μάζες, ανέφεραν οι ερευνητές στην εργασία τους.
 
Αυτή η ανακάλυψη βάζει τους δύο γαλαξίες, που απέχουν περίπου 2,5 εκατομμύρια έτη φωτός, στο ίδιο περίπου μέγεθος.  Ο Γαλαξίας μας και η Ανδρομέδα είναι οι δύο μεγαλύτεροι στην Τοπική Ομάδα, μια συλλογή περισσότερων από 30 γαλαξιών που εκτείνεται σε περίπου 10 εκατομμύρια έτη φωτός.
 
«Το αποτέλεσμα αυτό μεταμορφώνει εντελώς την αντίληψή μας για την τοπική ομάδα. Είχαμε σκεφτεί ότι υπήρχε ένας μεγαλύτερος γαλαξίας (με διπλάσιο έως τριπλάσιο μέγεθος σε σχέση με τον δικό μας Γαλαξία ) και ο δικός μας Γαλαξίας να είναι είναι λίγο μικρότερος αλλά αυτό το σενάριο έχει αλλάξει εντελώς”, δήλωσε ο Kafle.
 
Η νέα μέτρηση λήφθηκε με μια τεχνική που υπολογίζει την ταχύτητα που απαιτείται για να ξεφύγει από τη βαρυτική έλξη ενός γαλαξία δηλαδή την ταχύτητα διαφυγής του.
 
«Όταν ένας πύραυλος εκτοξεύεται στο διάστημα, εκτοξεύεται με ταχύτητα 11 χλμ / δευτερόλεπτα για να ξεπεράσει τη βαρυτική έλξη της Γης», εξήγησε ο Kafle . «Ο Γαλαξίας μας είναι πάνω από ένα τρισεκατομμύριο φορές βαρύτερος από τον μικροσκοπικό μας πλανήτη τη Γη, έτσι για να αποφύγουμε την βαρυτική έλξη πρέπει να ξεκινήσουμε με μία ταχύτητα 550km / s».
 
Η ομάδα αυτή χρησιμοποίησε την κίνηση πλανητικών νεφελωμάτων υψηλής ταχύτητας μέσα στον γαλαξία της Ανδρομέδας για να υπολογίσει την ταχύτητα διαφυγής του γαλαξία αυτού και έφτασε σε μια ταχύτητα περίπου 470 ± 40 χιλιομέτρων ανά δευτερόλεπτο.
 
Ο Kafle χρησιμοποίησε λοιπόν μια παρόμοια τεχνική για να καθορίσει τη μάζα του Γαλαξία το 2014 . Επίσης, διαπίστωσε ότι ο Γαλαξίας μας  περιέχει λιγότερο σκοτεινή ύλη από ό, τι είχε προηγουμένως θεωρηθεί – ένα αποτέλεσμα το οποίο έχει βρει και για την Ανδρομέδα με τη νέα του έρευνα.
 
«Μελετώντας τις τροχιές των άστρων υψηλής ταχύτητας, ανακαλύψαμε ότι αυτός ο γαλαξίας έχει πολύ λιγότερη σκοτεινή ύλη από ό, τι πιστεύαμε προηγουμένως και μόνο το ένα τρίτο αυτού που αποκαλύφθηκε σε προηγούμενες παρατηρήσεις», δήλωσε.
 
Το αποτέλεσμα σημαίνει ότι ίσως χρειαστούμε νέες προσομοιώσεις για να καταλάβουμε τι μπορεί να συμβεί όταν οι δύο γαλαξίες συγχωνευτούν αναπόφευκτα. 
 
Όμως αυτό σημαίνει, επίσης, ότι έχουμε έναν νέο τρόπο συλλογής δεδομένων για το σύμπαν μας.
 
Η μελέτη πρόκειται να δημοσιευθεί στο επιστημονικό έντυπο Monthly Notices της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας.

Τι βρίσκεται κάτω από τον πάγο της Ανταρκτικής;

Έναν λεπτομερή χάρτη της Ανταρκτικής χωρίς πάγους δημιούργησαν επιστήμονες της Βρετανικής Έρευνας της Ανταρκτικής, σε συνεργασία με τη NASA.

Για να φτιάξουν τον χάρτη, που ονομάζεται Bedmap2, οι επιστήμονες στην ουσία «ξεφλούδισαν» την Ανταρκτική από τα φύλλα πάγου και μελέτησαν το έδαφος, χρησιμοποιώντας δεδομένα από τον δορυφόρο ICESat, ο οποίος τώρα έχει αποσυρθεί.
Επίσης οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν στοιχεία που συνέλεξαν εξειδικευμένα αεροσκάφη στο πλαίσιο της αποστολής IceBridge της NASA. Πρόκειται κυρίως για μετρήσεις του όγκου των θαλάσσιων πάγων και των παγετώνων στην Ανταρκτική.
Ο χάρτης Bedmap2 αποτελεί βελτιωμένη και εξελιγμένη εκδοχή του αρχικού χάρτη Bedmap, ο οποίος δημιουργήθηκε πριν μια δεκαετία και είχε επίσης αποψύξει την παγωμένη ήπειρο, αλλά σε χαμηλότερη ανάλυση.

Και οι δυο χάρτες συνδυάζουν πληροφορίες για το πάχος των πάγων, την τοπογραφία του εδάφους και την ανύψωση της επιφάνειας του, ωστόσο το Bedmap2 προσέθεσε εκατομμύρια νέα στοιχεία και καλύπτει μεγαλύτερη έκταση.
Οι επιστήμονες χρειάζονται ακριβή και συνεχή πληροφόρηση για το βραχώδες έδαφος της Ανταρκτικής ώστε να προβλέψουν πώς θα ανταποκριθεί στις κλιματικές και περιβαλλοντικές αλλαγές.

Οι πάγοι της Ανταρκτικής δεν είναι στατικοί αλλά συνεχώς κινούνται προς τη θάλασσα. Γνωρίζοντας το ανάγλυφο του εδάφους αλλά και το πάχος των πάγων οι επιστήμονες μπορούν να προσομοιώσουν τις κινήσεις των πάγων και να προβλέψουν ενδεχόμενες μελλοντικές αλλαγές λόγω της υπερθέρμανσης.

Λογική σκέψη και επίλυση προβλημάτων

Ζούμε σε έναν αβέβαιο κόσμο, όπου ελάχιστες είναι οι καταστάσεις ή οι περιπτώσεις για τις οποίες μπορούμε να εκφράσουμε μία γνώμη με απόλυτη βεβαιότητα, λόγω της πολυπλοκότητας, πολυμορφικότητας και ρευστότητας της γνώσης και της πληροφορίας που λαμβάνουμε από το περιβάλλον, οι οποίες πλαισιώνονται από πληθώρα παραδοχών και υποθέσεων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα προκειμένου να γίνει αυτό αντιληπτό είναι το γεγονός ότι, όταν καλούμαστε να επιλύσουμε μια προβληματική κατάσταση, αφυπνίζονται εκείνοι οι νοηµατικοί μηχανισμοί που αποτελούνται από ανώτερης τάξης σχήματα και σενάρια, προοπτικές, θεωρίες, παραδοχές, πεποιθήσεις που συνυφαίνουν το αντιληπτικό μας σύστημα και την προσωπική μας ιδεολογία και αναφέρονται στο σύνολο των πρότερων υποθέσεων. Διαµέσου αυτών, η νέα εμπειρία αφορμάται από τις προγενέστερες του ατόµου, όντας αυτό σε φάση ερμηνείας των φαινομένων.
 
Οι νοητικές διεργασίες που ενεργοποιούνται προκειμένου να εξετάζουμε κάποιο λογικό πρόβλημα, να αναλύσουμε τα δεδομένα, να αξιολογήσουμε τις πιθανότητες για κάποιο γεγονός, ώστε να οδηγηθούμε στις όποιες συναγωγές είναι οι εξής:
Η λογική σκέψη, η οποία δεν αφορά μόνο προβλήματα μαθηματικών ή επιστημονικά προβλήματα συλλήβδην, αλλά επιστρατεύεται σε πολλών ειδών καθημερινά προβλήματα. Ο κανόνας που τη διέπει έχει τη μορφή: Αν Α τότε Β. Δηλαδή, αν έχουμε την κατάσταση Α τότε θα συντελεστεί το Β. Γνωρίζουμε ότι το Α συμβαίνει. Κατά συνέπεια και το Β θα πρέπει να συντελεστεί.
Αυτό, λοιπόν, είναι ένα απλό μοντέλο για το πώς επιλύουμε προβλήματα που έχουν τη μορφή: ‘Εφόσον ισχύει αυτό… άρα έχουμε εκείνο’.
 
Η κλασσική λογική, αφετέρου, είναι ένα σύνολο από αξιώματα τα οποία μας επιτρέπουν να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε πρόβλημα λογικής. Π.χ., ένα τέτοιο αξίωμα εσωκλείεται στο σχήμα:
 
«Το Α και Β είναι αληθές μόνο όταν το Α είναι αληθές και το Β είναι αληθές».
 
Οι κανόνες αυτοί οργανώνονται με κάποιους αλγορίθμους οι οποίοι επιλέγουν και συνδυάζουν τους κανόνες για την επίλυση προβλημάτων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένα ιδιαίτερα ευέλικτο υπολογιστικό όργανο το οποίο επιτρέπει συλλογισμούς ποικιλοτρόπως. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι αν η κλασσική λογική είναι μέρος του γνωσιακού συστήματος σε τέτοιο βαθμό ώστε λογικά επιχειρήματα να φαίνονται περισσότερο πειστικά και ισχυρά σε ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν συγκεκριμένη εκπαίδευση στην κλασσική λογική.

Θεωρούμε ότι η κλασσική λογική όντως είναι η βάση των συλλογιστικών διεργασιών. Παρ’ όλα αυτά, για απλά, καθημερινά προβλήματα το γνωσιακό σύστημα έχει αναπτύξει μια σειρά από προτιμήσεις και επιρροές οι οποίες προλειαίνουν το έδαφος για τη γρήγορη αλλά όχι απαραίτητα ακριβή επίλυση των καθημερινών προβλημάτων.
 
Οι άνθρωποι αναγνωρίζουν επιχειρήματα τα οποία βασίζονται σε κανόνες της λογικής ως περισσότερο ισχυρά, σωστά, πειστικά, κτλ. Πράγματι, πολλές φορές σε καθημερινές συζητήσεις μπορεί να πούμε: «Είσαι παράλογος» ή «Χρειάζεται λογική αντιμετώπιση του προβλήματος», δηλώσεις που εξαίρουν την πίστη στην παραδοχή ότι τα περισσότερο έγκυρα επιχειρήματα βασίζονται στη λογική σκέψη.
 
Και ενώ, η αναντίρρητη αλήθεια προέτασσε μέχρι πρότινος ότι η λογική σκέψη ήταν η βάση για τον χαρακτηρισμό των ανθρώπων ως ορθολογικά όντα, πλέον τα πράγματα περιπλέκονται λίγο. Διότι, βάσει πολυσχιδών ερευνητικών πορισμάτων, φαίνεται ότι οι «απλοί» άνθρωποι (σε αντιπαραβολή με αυτούς, οι οποίοι έχουν κάποια συγκεκριμένη επιστημονική ή μαθηματική κατάρτιση) δεν ακολουθούν, βάσει ερευνών και πειραμάτων, τους κανόνες της λογικής στους καθημερινούς τους συλλογισμούς.

Hegel: Ιστορία και αλήθεια

Ανθρώπινη ατομικότητα και ιστορία

§1

     Ι. Εάν η ιστορία αποτελεί το Όλο και συνιστά το μείζον του ιστορικού ανθρώπου, μέσα σε αυτό το όλο εξέχουσα θέση κατέχει η φιλοσοφική προβληματική του ατόμου. Η φιλοσοφία, κυρίως με/για τον Χέγκελ, γίνεται φιλοσοφία της παγκόσμιας ιστορίας. Σε άμεση σχέση με τούτο το γίγνεσθαι, ο συγκεκριμένος φιλόσοφος ομιλεί για ενιαία ιστορία, η οποία δεν είναι άλλη από την ιστορία της ανθρώπινης εξέλιξης εν όλω, από τη συνολική ιστορία του ανθρώπου και της ανθρωπότητας. Η θεμελιώδης διαλεκτική δύναμη που συντελεί, ώστε να εκδηλώνεται η ιστορική κίνηση του κόσμου και των πραγματικών φαινομένων, είναι το πνεύμα (Geist).

     ΙΙ. Αυτό εδώ δεν είναι ούτε μονοσήμαντα νους ούτε κάποιος πάνω και έξω από τον κόσμο θεός. Είναι η ίδια η κίνηση του εαυτού ως κίνηση ή εξέλιξη της σκέψης που ως εκ της φύσης της δεν πνίγεται μέσα στα όρια του περατού. Περατά είναι μόνο τα φυσικά αντικείμενα ή όντα, ενώ απέραντη είναι η κίνηση, με βάση την οποία αυτά κατανοούνται, αναπτύσσονται και αυτοπροσδιορίζονται. Το ανθρώπινο άτομο, ως φυσικό ον, είναι περατό, πεπερασμένο: έχει ημερομηνία γέννησης και θανάτου. Ως πνευματικό ον όμως. δηλαδή όχι απλώς ως καθεαυτό αλλά θεμελιωδώς ως διεαυτό, γίνεται πρωταγωνιστής της ιστορίας και είναι διηνεκώς παρόν ως σκέψη, ως ιδέα.

     ΙΙΙ. Ο Ηράκλειτος, για παράδειγμα, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Χέγκελ, ο Νίτσε, ο Χάιντεγκερ κ.λπ. και κάθε πεπληρωμένο πνευματικά ον βιολογικά δεν υπάρχει πια. Ωστόσο, ως σκέψη και ιδέα, ως στοχαστικό ον, συνιστά αναλλοίωτο συστατικό στοιχείο του Πνεύματος, δηλαδή της κίνησης του εαυτού ως κίνησης και εξέλιξης της ανθρώπινης σκέψης. Προφανώς, εκείνοι που δεν εντάσσονται, για τον φιλόσοφο, μέσα σε αυτή την πνευματική ιστορία του ανθρώπου είναι μόνο ο αποδεδειγμένα αντι-πνευματικός συρφετός ανθρώπινων όντων, όπως είναι τα «αριστερά» νεοφασιστικά απολιθώματα της εθνικής μειοδοσίας, που ο ρόλος τους στην ιστορία είναι αυτός της πολιτικής μαριονέτας: να ξεπουλούν αδιάντροπα την πατρίδα τους και πρόθυμα να εκδίδονται «στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους» (Σεφέρης).

§2

     Ι. Στο πνευματικό Ευαγγέλιο της νεωτερικής εποχής, στη Φαινομενολογία του πνεύματος, ο Χέγκελ μεταστοχάζεται την ανέλιξη του ανθρώπινου όντος από την εμβρυακή μορφή της πνευματικής του ανωριμότητας ως φυσικού, βιολογικού ατόμου, ως φυσικής συνείδησης με τη δική του ορολογία, μέχρι την εντελή του πραγμάτωση ως πνεύματος. Η πραγμάτωση αυτή ακολουθεί συγκεκριμένη πορεία και εκτυλίσσεται κατά την τάξη του Λόγου ως δια-Λόγου.

     ΙΙ. Πρώτη βαθμίδα είναι ο κοινός νους, μετά ακολουθεί η συνείδηση, η αυτοσυνείδηση, ο Λόγος και τέλος η απόλυτη Γνώση. Αυτή η πορεία αφορά τόσο την εξέλιξη του ατομικού πνεύματος όσο και του απόλυτου πνεύματος. Ολόκληρη τούτη η πορεία νομιμοποιείται μέσα στην ιστορία ως διαλεκτική περατού και απείρου: ως διαλεκτική αυτού που, καθότι φυσικό ή περατό, δεν γνωρίζει τίποτα για τα όρια της καθολικότητάς του και της δυναμικότητας του πνεύματος ως μιας ακατάπαυστης δραστηριότητας που διέρχεται μέσα από την προσδιορισμένη και όχι χαοτική άρνηση και μαθαίνει πώς να γνωρίζει.

     ΙΙΙ. Το πνεύμα εμπλουτίζεται με αντιθετικά ή αντιφατικά νοήματα μέσα από μια αντίστοιχη κίνηση. Όμως δεν μένει σε αυτά, αλλά ως προσδιορισμένη άρνηση (bestimmte Negation) μεταβαίνει σε επόμενα στάδια ανασυγκρότησης του νοήμονος όλου. Όπως παρατηρεί ο φιλόσοφος, τα όρια ενός φυσικού αντικειμένου ή όντος γίνονται γνωστά ως έλλειμμα, ως έλλειψη, ως ανεπαρκή, μόνο όταν συγχρόνως με τη βιολογική μας συνθήκη βρισκόμαστε πέρα από αυτά ως πνεύμα. Το γεγονός ακριβώς ότι κάτι δηλώνεται ως πεπερασμένο, ως εφήμερο συνιστά απόδειξη, τεκμήριο παρουσίας του άπειρου, του απέραντου.

§3

      Ι. Η αλήθεια, μας λέει ο φιλόσοφος, είναι συγκεκριμένη. Αυτό σημαίνει ότι η φιλοσοφία έχει να κάνει πάντοτε με ό,τι είναι παρόν και συγκεκριμένο εν χώρω και χρόνω. Σε τούτη τη διάσταση του χώρου και του χρόνου, το υποκείμενο προσδιορίζεται από τη διαρκή του αναφορά προς το αντικείμενο και αντίστροφα: το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Η φιλοσοφία του πραγματικού έτσι διαμορφώνεται εν αναφορά προς το σκεπτόμενο υποκείμενο ή τη συνείδηση ως την άμεση ύπαρξη του πνεύματος.

     ΙΙ. Τούτο το προσλαμβάνουμε ως εξής: όσο αναπτύσσεται η συνείδησή μας, τόσο κατανοούμε καλύτερα τον γύρω μας κόσμο και ως νοήμονα υποκείμενα διεισδύουμε στον λόγο του ενός ή του άλλου φαινομένου. Αυτός ο πραγματικός κόσμος βαθμιαία γίνεται γνωστός σε μας και αρχίζει να υπάρχει για τη συνείδηση ή για εμάς ως συνείδηση όσο προχωρεί η διαδικασία της γνώσης. Αυτή όμως η προχώρηση της γνωσιακής διαδικασίας ή διεργασίας δεν είναι τυχαία ούτε αυθόρμητη.

     ΙΙΙ. Συνιστά μια Λογική , κατά Λόγο, μετα-ερμηνεία του υπάρχοντος και ως τέτοια δεν ακολουθεί μόνο τη γραμμή μιας βήμα προς βήμα ερμηνείας και κατανόησης του εξωτερικού κόσμου, αλλά με την ίδια ένταση επιδιώκει και την ιδιο-ποίησή του. Πρόκειται για την κίνηση επιστροφής, κατά την εγελιανή ορολογία, του πνεύματος στον εαυτό του· μια κίνηση, η οποία ολοκληρώνεται απόλυτα, στο μέτρο που το γνωρίζον υποκείμενο, ως συνειδητό-Είναι πλέον, πραγματώνει εξίσου απόλυτα την ως άνω Λογική μετα-ερμηνεία του υπάρχοντος.

     ΙV. Η πραγμάτωση τούτη ουσιαστικά σημαίνει πως το αντικείμενο ή το εξωτερικά υπάρχον έχει γίνει απόλυτα εγνωσμένο, δηλαδή έχει εισδύσει στη Λογική του υποκειμένου και υπάρχει ως η ανάκτηση του εαυτού του υποκειμένου ή ως επιστροφή εντός εαυτού του πνεύματος από την εξωτερικότητά του, ήτοι από την εξωτερίκευσή του ή την αποξένωσή του. Ανάλογα με το πώς κατορθώνει η επί μέρους ή η συλλογική ατομικότητα να φτάνει σε τούτη την πλήρωση, δηλαδή στη διαλεκτική ενότητα ή ταυτότητα του εαυτού και του άλλου, γίνεται άξια της ιστορίας και του ανθρώπινου πεπρωμένου, χωρίς να εκπίπτει στην οντολογική κατάσταση του μίσθαρνου και πραιτοριανού, πράγματος/res.