Αν είναι να εγκαταλείψεις κάτι, αυτό ας είναι το παρελθόν. Όχι ο εαυτός σου

Υπάρχουν άνθρωποι που μοιάζουν με σφαλιστά παράθυρα
Οι γρίλιες τους έχουν πιάσει υγρασία και μούχλα
Άνθρωποι κλειστοί, που σου προκαλούν ασφυξία, όπως οι κλειστοί χώροι.

Είναι εκείνοι που δεν σου αφήνουν χώρο κοντά τους ν’ αναπνεύσεις
Γιατί έχουν μάθει να χρησιμοποιούν όλο τ’ οξυγόνο από φόβο κι ανασφάλεια
Γιατί δεν ξέρουν να μοιράζονται πράγματα.

Δεν αφήνουν το χάδι ενός άλλου ανθρώπου να τους αγγίξει και να τους ζεστάνει
Να φωτίσει την όψη και την καρδιά τους
Ν’ ανανεώσει την πίστη τους στους ανθρώπους

Τους έχουν ταυτοποιήσει όλους μ’ εκείνον που τους ρήμαξε κάποτε
Τα μάτια τους είναι θαμπά. Η ελπίδα έχει ξεθωριάσει μέσα τους
Δεν αναζητούν νέους ορίζοντες. Σταμάτησαν να ψάχνουν νέους κόσμους

Αγνοούν την αξία των ταξιδιών, κυρίως των εσωτερικών
Σταμάτησαν να χτίζουν γέφυρες επικοινωνίας κι ακροβατούν χωρίς φως σε τεντωμένο σχοινί
Έμειναν καιρό μέσα σε κάμαρες φορτωμένες από λόγια που ξέβαψαν στους τοίχους.

Ξόδεψαν μερόνυχτα στο να μην ακούν το χτύπημα στην εξώπορτα

Κι ας έλιωναν από προσμονή
Παρόλα αυτά δεν το έμαθαν.

Μόνος του κανείς δεν σώθηκε
Χάθηκε στην θύελλα των κακών στιγμών
Πνίγηκε στην αυτολύπηση και στην κατήφεια.

Οχυρώθηκε πίσω από τα τείχη της πικρίας και του κυνισμού.
Η σωτηρία βρίσκεται στο «άνοιγμα»
Είναι ετοιμοπόλεμη στο «μαζί».

Περιμένει στο σφίξιμο των χεριών και στο ζεστό αγκάλιασμα
Μόνο τότε οι πληγές γιατρεύονται κι οι σκιές εξαφανίζονται.

Γι’ αυτό σου λέω, αφέσου. Χαλάρωσε
Έλα ν’ αναζητήσουμε νέους ήλιους και θάλασσες.

Διώξε την σκόνη από μέσα σου. Άνοιξε τα παράθυρα της ψυχής σου
Πάψε να σκοντάφτεις στο χθες.

Αν είναι να εγκαταλείψεις κάτι, αυτό ας είναι το παρελθόν
Όχι, τον εαυτό σου εντός των τειχών.