Για να λέμε του στραβού το δίκιο, όλοι αλλάζουμε συμπεριφορά μετά το χωρισμό. Σαν να γινόμαστε άλλοι άνθρωποι. Είμαστε πια πρώην και ξαφνικά δείχνουμε ένα εντελώς διαφορετικό προφίλ -παραδέξου το, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Παρόλο που η λέξη «πρώην» είναι επίπονη και σκληρή από μόνης της, μιας και δείχνει μια αποστασιοποίηση κι ένα ράγισμα, αν της δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία, θα διαπιστώσουμε πως το δέσιμο μεταξύ των δύο πρώην είναι πολύ μεγαλύτερο κι ισχυρό από εκείνο που δεν έχει προλάβει να δημιουργηθεί ανάμεσα σε εκείνους που τώρα ξεκινούν την κοινή τους πορεία μαζί.
Μπορεί, δηλαδή, η αρχή μιας σχέσης να είναι ευχάριστη κι ενδιαφέρουσα σαν γεγονός, δεν έχει προλάβει να αναπτυχθεί όμως κανένα βαθύ συναίσθημα, ούτε επικοινωνία, πόσο μάλλον αγάπη. Αυτά τα γνωρίσματα απαντώνται είτε ανάμεσα σε εμπλεκόμενους μακροχρόνιας σχέσης, είτε μεταξύ δύο πρώην που έχουν περάσει πολλά μαζί, έχουν δει αρκετές πτυχές χαρακτήρα ο ένας του άλλου και παρότι χώρισαν, δεν παύουν να επικοινωνούν τηλεπαθητικά, να γνωρίζουν και να κατανοούν τις μεταξύ τους αντιδράσεις, να είναι ακόμη και μετά το χωρισμό ως κάποιο βαθμό δεμένοι (ακόμη κι υπό την επήρεια εγωισμού ή ζήλιας).
Ίσως αυτός είναι ο λόγος που σε κάποιες περιπτώσεις όταν το πρώην έτερον ήμισυ δείξει ένα άρδην διαφορετικό πρόσωπο, αρχίζεις με έκπληξη να αναρωτιέσαι σε ποιου αγνώστου την αγκαλιά ξάπλωνες τόσο καιρό, ποιος πραγματικά είναι και τι άλλο κρύβει που ακόμη δεν το έχεις δει. Και βέβαια, όλη αυτή η μετάλλαξη σε επηρεάζει.
Ας το πάρουμε, όμως, απ’ την αρχή. Είσαι σε σχέση με έναν άνθρωπο κι ανακαλύπτεις, μετά το χωρισμό σας, μια πλευρά του που δε γνώριζες, αλλά ούτε και φανταζόσουν ποτέ πως μπορούσε να κρύβει. Βαριές κουβέντες, αλαζονικές κινήσεις απερισκεψίας κι ένα πρόσωπο που κάποτε κοιμόταν δίπλα σου, τώρα φαντάζει ξένο, μακρινό κι άγνωστο.
Πρώτη η περίπτωση αυτού που ακόμα νιώθει. Η ανθρώπινη φύση επηρεάζεται πολύ –και μάλιστα αρνητικά– στο άκουσμα πως δεν μπορεί πλέον να μοιράζεται την καθημερινότητα, να κοιμάται και να κάνει έρωτα με το γνώριμο σώμα που είχε συνηθίσει. Αυτό το «όχι πια» αποτελεί αιτία ξεσπάσματος του νέου αγνώστου προφίλ, που αν παρατηρήσουμε θα βρούμε επάνω του τα υπολείμματα ενός ισοπεδωμένου εγωισμού και μια ζήλιας αφόρητα επώδυνης.
Συνήθως, αυτή η προσέγγιση αφορά εκείνον που δεν έχει σταματήσει να αισθάνεται πράγματα για το πρώην ταίρι του, καθώς είναι πράγματι δύσκολο να δεχτεί αφενός ότι ο άλλος τον ξεπέρασε τόσο εύκολα κι αφετέρου ότι δε θα υπάρχει πλέον στη ζωή του. Όχι μόνο, λοιπόν, χρησιμοποιεί αυτή τη μέθοδο σαν συναισθηματική άμυνα, αλλά ταυτόχρονα και χωρίς να το αντιλαμβάνεται, φουσκώνει ακόμη περισσότερο τον κολακευμένο εγωισμό του πρώην συντρόφου του. Πόσο άδικο…
Ωστόσο, υπάρχει κι η περίπτωση της δεύτερης αλήθειας, της λίγο πιο απλής κι όχι τόσο ρομαντικά στημένης. Διαπιστώνεις τον αληθινό χαρακτήρα ενός ανθρώπου που τόσο περίτεχνα κάλυπτε όσο ήσασταν μαζί, γιατί πολύ απλά, πλέον, δεν τον ενδιαφέρει η γνώμη σου, όσο σκληρά ή κυνικά κι αν σε προσγειώνει αυτό.
Δεν τον ενδιαφέρει η άποψή σου για το άτομό του γιατί δε σκοπεύει να σε ρίξει πια, δε νοιάζεται μην τυχόν τον παρεξηγήσεις και σου προσφέρει απλόχερα τον κακό του εαυτό, που αβίαστα ρέει από μέσα του, χωρίς φίλτρα κι επιτήδευση. Εννοείται πως μια τέτοια μεταστροφή είναι κλοτσιά στη σιγουριά σου πως ήξερες αυτόν τον άνθρωπο.
Ο κλονισμός κι η ταραχή της προσωπικής σου αυτοεκτίμησης, όση αναισθησία κι αν θες να πιστέψεις πως έχεις, σε κατακρεουργεί εσωτερικά, σε γεμίζει αμφιβολίες για τον ίδιο σου τον εαυτό και δεύτερες σκέψεις για το τι έκανες ώστε να αξίζεις τέτοια συμπεριφορά απ’ τον άνθρωπο που ορκιζόταν πως σε αγαπούσε.
Αν καταφέρεις να δεις κάτω απ’ το στρώμα της κλονισμένης σου αυτοεκτίμησης, θα βρεις την πνιγερή ανασφάλεια που έχει να αντιμετωπίσει ακόμη κι αυτός ο «κακός» πρώην. Η αντιμετώπιση που λαμβάνεις απ’ τον κάθε άνθρωπο αποτελεί άμεσο αντικατοπτρισμό του πώς αυτός νιώθει για τον ίδιο του τον εαυτό. Ο καθένας δίνει ό,τι έχει και μπορεί κι είναι στ’ αλήθεια λυπηρό να ξέρεις πως κάποιος δεν έχει τίποτα άλλο μέσα του πάρα σκοτεινά συναισθήματα, τα οποία βέβαια δεν υποχρεούσαι κι ούτε πρέπει να ανεχτείς.
Χρωστάς, λοιπόν, σε ένα τέτοιο άνθρωπο πολλά, γιατί ακόμη και μετά την αποχώρησή του απ’ τη ζωή σου, συνεχίζει να σου διδάσκει τι δε θες και το μάθημα που λαμβάνεις αποτελεί το πλέον ευεργετικό δώρο που μπορούσε να σου χαρίσει φεύγοντας, αρκεί να το συνειδητοποιήσεις. Πόσο υποτιμημένα και παρεξηγημένα τα παραδείγματα προς αποφυγή…
Μα και πόσο όμορφο, μέσα σε όλη την αρνητικότητα του χωρισμού, να γνωρίζεις άλλη μια πλευρά ενός ανθρώπου που αγάπησες, να έρχεσαι σε επαφή με άλλη μια πτυχή του. Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα της συγκεκριμένης προσέγγισης, το δίδαγμα. Μπορεί να σου αφήνει ένα αίσθημα αδικίας, ήττας, μα δες λίγο καλύτερα…
Εσύ έχασες έναν άνθρωπο που όπως αποδείχτηκε δεν τον ενδιαφέρεις, ενώ εκείνος έχασε κάποιον που τον αγαπούσε πολύ. Ποιος έχασε πραγματικά;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου