Λέω πράγματα αντιφατικά μεταξύ τους, από τη μια να μη με νοιάζει η γνώμη των άλλων και από την άλλη να με αποδέχονται οι κοντινοί μου άνθρωποι όπως είμαι. Μήπως εσύ είσαι αυτός που δεν αποδέχεται πρώτα τον εαυτό σου;Πόσο εύκολα μπορούμε καμιά φορά να πετάμε το μπαλάκι στους άλλους. Οι άλλοι φταίνε επειδή με απορρίπτουν, δεν με αποδέχονται, δεν με εκτιμούν. Έχουμε αναρωτηθεί, όμως, ποτέ μήπως εμείς είμαστε οι πρώτοι που δεν αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας και αυτό το βγάζουμε και στους άλλους, περιμένοντας και από εκείνους μια παρόμοια στάση; Λειτουργεί κάπως σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, σαν ένας φαύλος κύκλος που μας καθιστά εξαιρετικά ευάλωτους σε τυχόν σχόλια ή «μικροπροσβολές».
Αλλά δεν έχει να κάνει με τους άλλους. Τουλάχιστον όχι μόνο με αυτούς. Γιατί σκέψου ότι ακούμε αρνητικά σχόλια για διάφορα χαρακτηριστικά μας αλλά ορισμένα μόνο μας ενοχλούν και μας πληγώνουν, όχι όλα. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί κάποια «καλοπροαίρετα» σχόλια απλά τα προσπερνάμε λέγοντας «ε... εντάξει, σιγά» ενώ άλλα μπορεί να μας ρίξουν στα πατώματα;
Έχει να κάνει με τις ανασφάλειές μας. Τα σχόλια μας πειράζουν και μας επηρεάζουν όταν βρουν πάνω σε δικές μας ανασφάλειες. Αλλιώς, δεν έχουν από πού να πιαστούν. Οπότε, την επόμενη φορά που θα μας πειράξει κάτι που θα μας πουν, ας δούμε λίγο μέσα μας. Πώς αισθανόμαστε εμείς σχετικά με αυτό το θέμα; Έχουμε αποδεχθεί, αγαπάμε τον εαυτό μας; Το έχουμε δεχτεί ως ένα ξεχωριστό μέρος της ιστορίας μας, το έχουμε νοηματοδοτήσει;
Αν έχουν συμβεί τα προηγούμενα, έχουμε δουλέψει με τον εαυτό μας και έχουμε καλλιεργήσει το αίσθημα της αποδοχής και της αυτεπάρκειας, κανείς δε μπορεί να μας κλονίσει. Η αυτοεκτίμησή μας βρίσκεται ψηλά και είναι προφυλαγμένη. Γιατί ξέρουμε εμείς ποιοι είμαστε και ποια είναι η ιστορία μας και αυτό είναι αρκετό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου