Ο σοφός ο άνθρωπος ποτέ του δε γίνεται υπερόπτης

Ο Θαλής όμως δεν έλεγε να σηκωθεί από εκεί όπου καθόταν, στη μεγάλη πέτρα κάτω από ίσκιο του γεροπλάτανου. Ήταν βυθισμένος στους συλλογισμούς του. Σκεφτόταν όσα είχαν συμβεί τη μέρα που πέρασε, σκεφτόταν τι έπρεπε να κάνει με τον τρίποδα.

Τα άστρα ήταν οι καλύτεροι φίλοι του Θαλή. Από τότε που έμαθε να διαβάζει τα μυστικά τους, τα αστέρια τον ένιωθαν σαν να ήταν κι εκείνος ένα άστρο ανάμεσα τους. Σαν να ήταν δικός τους. Κάτω από το νυχτερινό στερέωμα πήρε ο Θαλής την απόφασή του. Είχε κι εκείνος γνωρίσει στη ζωή του πολλούς σοφούς ανθρώπους εκτός από τον εαυτό του. Εύκολο δεν ήταν να κρίνει ποιος ήταν ανάμεσά τους ο σοφότερος.

Θυμήθηκε όμως τότε ένα λόγο που είχε ακούσει από έναν από τους σοφούς ανθρώπους τους οποίους είχε τύχει να συναντήσει στο παρελθόν. Ήταν αυτός εδώ ο λόγος που είχε ακούσει ο Θαλής από το Βίαντα, που ζούσε στην Πριήνη:

«Ο σοφός ο άνθρωπος ποτέ του δε γίνεται υπερόπτης. Η σοφία, κι ας μην είναι υλικό αγαθό, είναι το πιο σημαντικό εφόδιο για το πιο σημαντικό ταξίδι: για το ταξίδι του ανθρώπου από τη νεότητα ως τα γηρατειά».