Το μέτρημα

Εσένα σου βγαίνουν λίγοι ή πολλοί; Ναι, για εκείνους τους ανθρώπους, που σου έχουν απομείνει, μιλάω. Αυτούς που μετράτε ακόμα στιγμές, ξενύχτια, γέλια, κλάματα. Που κλείνετε μαζί τη γροθιά στα δύσκολα. Που δεν θα σου πουν: «εμπιστεύσου με», αλλά θα το κερδίσουν. Που στο μέτρημα σου θα ανήκουν στους λίγους, γιατί αυτοί οι λίγοι θα είναι υπεραρκετοί…

Ζούμε μια ζωή γνωρίζοντας πρόσωπα… Άλλοι μας προκύπτουν και άλλοι επιλέγονται. Βέβαια, όλα επιλογές είναι στη ζωή. Επιλέγεις και σε επιλέγουν. Κρατάς και σε κρατάνε. Μένεις και μένουν. Φεύγεις και φεύγουν. Ό,τι δίνεις παίρνεις. Παρέες μεγάλες, κραυγαλέες, με θόρυβο και αρκετό πανικό. Θα έχεις πολλές στιγμές να θυμάσαι. Πολλές τρέλες, ρίσκα, απογοητεύσεις, αλλά πολύς θόρυβος…

Η δικιά σου παρέα θα είναι αυτοί οι τρεις-τέσσερις άνθρωποι που θα γνωρίσεις τυχαία… Ίσως, να σου φανούν οι πιο αντιπαθητικοί που υπάρχουν στον πλανήτη, αλλά θα έχουν αυτό το κάτι διαφορετικό, που θα σε συμπληρώνουν. Έχει πολλά σκαλιά για τους θεωρήσεις ανθρώπους σου. Θα είστε τόσο ελεύθεροι που θα τους θεωρήσετε την οικογένεια που επιλέγετε.

Άλλοι ήρθαν για να μείνουν και θα στο αποδεικνύουν κάθε μέρα. Άλλοι προσπέρασαν, κάνοντας μια στάση τυπική. Όλοι σου άφησαν και όλοι σου πήραν. Τυχερός θα είσαι, αν έχει ακόμα να μοιραστείς τις παιδικές σας φωτογραφίες, τα παιχνίδια στην πλατεία, τους πρώτους έρωτες, τα άγχη, τις φοιτητικές βόλτες στα σοκάκια, συζητώντας μέχρι το πρωί. Ναι, αυτοί οι άνθρωποι σου χτίζουν το παρελθόν κι, αν είσαι τυχερός, σου κρατάνε το χέρι και στο παρόν.

Τους ανθρώπους της ζωής σου, λοιπόν, να τους κρατήσεις… Για όλα τα χαστούκια, που θα σου δώσουν, όταν θα έχεις πιάσει πάτο. Για όλα τα ξενύχτια, συζητώντας, χωρίς ουσία και αποτέλεσμα. Για όλα τα «σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε», που φωνάξατε μαζί. Για όλες τις φορές που σου φώναξε: «καν’ το», όταν εσύ έτρεμες. Για εκείνα τα μεθύσια που μοιραστήκατε και δεν θέλετε να θυμάστε. Για όλα τα ζόρια, που τα μετρήσατε επί δύο, επί τρία… Για όλα αυτά κι άλλα πολλά, εφόσον, αυτούς, στα εύκολα θα τους δεις, αλλά στα δύσκολα θα τους μετρήσεις.

Ένα σημάδι αφήνουν όλοι. Ένα κομμάτι τους και παίρνουν ένα δικό σου. Δεν μένουν όλοι ως το τέλος… Μάλλον όχι, δεν τους κράτησες όλους αρκετά. Ακόμη κι αν φύγουν, όσο δύσκολος κι αν είναι ο τρόπος που θα γίνει, βαθιά μέσα σου θα απαριθμείς όλες εκείνες τις στιγμές που μοιραστήκατε, όλα τα γέλια, τις αγωνίες, τα δάκρυα. Και, πίστεψε με, θα είναι πάρα πολλά! Θα θέλεις να ξέρεις, ότι είναι καλά, ότι κάπως θα σε θυμούνται. Κάπως…

Γεμάτη χειραψίες η ζωή. Τυπικές αλλά και αδελφικές, λογικές και συναισθηματικές, στοργικές και απρόσωπες, φιλικές και εχθρικές… Ένας σωρός. Κάποιοι μένουν και περπατάνε δίπλα σου και άλλοι προσπερνάνε βιαστικά, σπρώχνοντάς σε.

Ένα ξέρω! Ό,τι αξίζει μένει. Και μη φοβηθείς, αν σου βγαίνουν λίγοι, γιατί μπορεί να ‘χεις χάσει το θόρυβο, αλλά έχεις κερδίσει την διάρκεια. Εξάλλου και το πυροτέχνημα μπορεί να κάνει θόρυβο και να λάμπει, αλλά μόνο για μια στιγμή. Κάπως έτσι είναι και οι ανθρώπινες σχέσεις… Άλλες πυροτεχνήματα κι άλλες φάροι…

Για όλους αυτούς, λοιπόν, τους παρόντες, τους απόντες, τους δικούς σου, τους ξένους, τους περαστικούς, τους συνεπιβάτες… Μη φοβάσαι πως χάνεις το μέτρημα. Μια παλάμη σου φτάνει να τους μετρήσεις, γιατί αυτή η παλάμη, όταν θα σφίξει, θα γίνει πραγματική γροθιά!