Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2017

ΡΗΤΟΡΙΚΗ: ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ - Πρὸς τὴν ἐπιστολήν (7-14)

[7] Πρὸς τοίνυν τούτοις τηλικούτοις οὖσιν, οὐκ ἐρῶ μὲν ὡς οὐ διὰ τὴν εἰρήνην πολλὰ προείληφεν ἡμῶν χωρία καὶ λιμένας καὶ τοιαῦθ᾽ ἕτερα χρήσιμα πρὸς πόλεμον, ὁρῶ δ᾽ ὡς ὅταν μὲν ὑπ᾽ εὐνοίας τὰ πράγματα συνέχηται καὶ πᾶσι ταὐτὰ συμφέρῃ τοῖς μετέχουσι τῶν πολέμων, μένει τὰ συσταθέντα βεβαίως· ὅταν δ᾽ ἐξ ἐπιβουλῆς καὶ πλεονεξίας ἀπάτῃ καὶ βίᾳ κατέχηται, καθάπερ ὑπὸ τούτου νῦν, μικρὰ πρόφασις καὶ τὸ τυχὸν πταῖσμα ταχέως αὐτὰ διέσεισε καὶ κατέλυσεν.

[8] καὶ πολλάκις εὑρίσκω λογιζόμενος οὐ μόνον, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τὰ συμμαχικὰ τῷ Φιλίππῳ πρὸς ὑποψίαν ἥκοντα καὶ δυσμένειαν, ἀλλὰ καὶ τὰ τῆς ἰδίας ἀρχῆς οὐ συνηρμοσμένα καλῶς οὐδ᾽ οἰκείως οὐδ᾽ ὡς οἴεταί τις. ὅλως μὲν γὰρ ἡ Μακεδονικὴ δύναμις ἐν μὲν προσθήκης μέρει ῥοπὴν ἔχει τινὰ καὶ χρῆσιν, αὐτὴ δὲ καθ᾽ αὑτὴν ἀσθενής ἐστι καὶ πρὸς τηλικοῦτον ὄγκον πραγμάτων εὐκαταφρόνητος.

[9] ἔτι δ᾽ αὐτὴν οὗτος τοῖς πολέμοις καὶ ταῖς στρατείαις καὶ πᾶσιν οἷς ἄν τις αὐτὸν μέγαν εἶναι νομίσειε, σφαλερωτέραν αὑτῷ πεποίηκεν. μὴ γὰρ οἴεσθ᾽, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τοῖς αὐτοῖς χαίρειν Φίλιππόν τε καὶ τοὺς ἀρχομένους, ἀλλ᾽ ἐννοεῖσθ᾽ ὡς ὁ μὲν ἐπιθυμεῖ δόξης, οἱ δ᾽ ἀσφαλείας, καὶ αὐτῷ μὲν οὐκ ἔστι τυχεῖν ταύτης ἀκινδύνως, οἱ δ᾽ οὐδὲν δέονται, καταλείποντες οἴκοι τέκνα, γονεῖς, γυναῖκας, φθείρεσθαι καὶ καθ᾽ ἑκάστην ἡμέραν κινδυνεύειν ὑπὲρ αὐτοῦ.

[10] ὥστε τοὺς μὲν πολλοὺς τῶν Μακεδόνων ἐκ τούτων ἄν τις ἴδοι πῶς διάκεινται πρὸς τὸν Φίλιππον· τοὺς δὲ περὶ αὐτὸν ὄντας ἑταίρους καὶ τοὺς τῶν ξένων ἡγεμόνας εὑρήσετε δόξαν μὲν ἔχοντας ἐπ᾽ ἀνδρείᾳ, περιδεῶς δὲ μᾶλλον τῶν ἀδόξων ζῶντας. τοῖς μὲν γὰρ ὁ πρὸς τοὺς πολεμίους μόνον ὑπάρχει κίνδυνος, οἱ δὲ τοὺς κόλακας καὶ τοὺς διαβάλλοντας αὐτοὺς μᾶλλον ἢ τὰς μάχας δεδίασι·

[11] κἀκεῖνοι μὲν μετὰ πάντων ἀγωνίζονται πρὸς τοὺς ἀντιταχθέντας, τοῖς δὲ καὶ τῶν ἐν τοῖς πολέμοις κακῶν οὐκ ἐλάχιστον μέρος μέτεστιν, καὶ χωρὶς ἰδίᾳ τὸν τρόπον τὸν τοῦ βασιλέως φοβεῖσθαι συμβέβηκεν. ἔτι δὲ τῶν μὲν πολλῶν ἐὰν ἁμάρτῃ τις, ζημίας κατὰ τὴν ἀξίαν εἴληφεν· οἱ δ᾽ ὅταν μάλιστα κατορθώσωσι, τότε μάλιστα σκορακίζονται καὶ προπηλακίζονται παρὰ τὸ προσῆκον.

[12] καὶ τούτοις οὐδ᾽ ἂν εἷς εὖ φρονῶν ἀπιστήσειεν· οὕτω γὰρ φιλότιμον αὐτὸν εἶναί φασιν οἱ συνδιατρίψαντες ὥστε βουλόμενον τὰ κάλλιστα τῶν ἔργων πάνθ᾽ αὑτοῦ δοκεῖν εἶναι μᾶλλον ἄχθεσθαι τῶν στρατηγῶν καὶ τῶν ἡγεμόνων τοῖς ἄξιον ἐπαίνου τι πράξασιν ἢ τοῖς ὅλως ἀποτυχοῦσι.

[13] πῶς οὖν, εἴπερ ἐστὶ ταῦτα τοιαῦτα, πιστῶς ἤδη πολὺν χρόνον αὐτῷ παραμένουσιν; ὅτι νῦν μέν, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τὸ κατορθοῦν αὐτὸν ἐπισκοτεῖ πᾶσι τοῖς τοιούτοις· αἱ γὰρ εὐπραξίαι δειναὶ συγκρύψαι καὶ συσκιάσαι τὰς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων εἰσίν· εἰ δέ τι πταίσει, τότ᾽ ἀκριβῶς διακαλυφθήσεται ταῦτα πάντα. συμβαίνει γάρ, ὥσπερ ἐν τοῖς σώμασιν ἡμῶν·

[14] ὅταν μὲν ἐρρωμένος ᾖ τις, οὐδὲν ἐπαισθάνεται τῶν καθ᾽ ἕκαστα σαθρῶν, ἐπὰν δ᾽ ἀρρωστήσῃ, πάντα κινεῖται, κἂν ῥῆγμα κἂν στρέμμα κἂν ἄλλο τι τῶν ὑπαρχόντων ᾖ μὴ τελέως ὑγιεινόν· οὕτω καὶ τῶν βασιλειῶν καὶ ἁπασῶν τῶν δυναστειῶν, ἕως μὲν ἂν ἐν τοῖς πολέμοις κατορθῶσιν, ἀφανῆ τὰ κακά ἐστι τοῖς πολλοῖς, ἐπὰν δέ τι πταίσωσιν, ὃ νῦν παθεῖν εἰκὸς ἐκεῖνον μεῖζον φορτίον ἢ καθ᾽ αὑτὸν αἰρόμενον, γίγνεται φανερὰ τὰ δυσχερῆ πάντα τοῖς ἅπασιν.

***
[7] Εκτός από αυτά λοιπόν τα τόσο σημαντικά, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι ο Φίλιππος εκμεταλλευόμενος την ειρήνη πρόλαβε και κατέλαβε πολλές οχυρές μας θέσεις, πολλά λιμάνια και άλλα παρόμοια και χρήσιμα για πόλεμο. Διαπιστώνω όμως ότι, όταν μια ομοσπονδία στηρίζεται σε φιλική διάθεση των μελών της και ταυτίζονται τα συμφέροντα όλων αυτών που παίρνουν μέρος στους πολέμους, τότε ο συνασπισμός αυτός διατηρείται σταθερός· όταν όμως από δολιότητα και απληστία στηρίζεται, όπως τώρα με την περίπτωση του Φιλίππου, στην απάτη και στη βία, τότε ασήμαντη αφορμή και ένα τυχαίο λάθος την κουνάει συθέμελα και την διαλύει.

[8] Πολύ συχνά, Αθηναίοι, εξετάζοντας τα γεγονότα διαπιστώνω ότι όχι μόνο οι σύμμαχοι του Φιλίππου κατέληξαν να τον υποψιάζονται και να τον εχθρεύονται αλλά και μέσα στην ίδια την επικράτειά του δεν υπάρχει καλή συνοχή ούτε ομόνοια ούτε τα πράγματα έχουν έτσι όπως φαντάζεται κανείς. Γενικά, η Μακεδονική δύναμη ως προσθήκη (: επικουρική) επηρεάζει κάπως και προσφέρει κάποιαν ωφέλεια· αυτή καθεαυτή όμως είναι ασθενής και κανείς δεν την υπολογίζει προκειμένου για επιχειρήσεις τέτοιας εμβέλειας.

[9] Ο Φίλιππος, με τους πολέμους, τις εκστρατείες και με όλα όσα θα πίστευε κανείς ότι αυτός είναι μεγάλος, έχει κάνει τη δύναμή του ακόμη πιο επισφαλή και για τον ίδιο ακόμη. Μην φαντάζεστε, Αθηναίοι, ότι με τα ίδια πράγματα χαίρονται ο Φίλιππος και οι υπήκοοί του· αλλά βάλτε καλά στον νου σας ότι αυτός επιθυμεί δόξα, αυτοί ασφάλεια· αυτός δεν μπορεί να πετύχει αυτήν χωρίς κινδύνους· αυτοί, εξάλλου, με τη σκέψη στα παιδιά, τους γονείς και τις γυναίκες τους που αφήνουν στην πατρίδα (: στο σπίτι), δεν είναι καθόλου πρόθυμοι ώστε να καταστρέφονται και να διακινδυνεύουν καθημερινά για χάρη του.

[10] Από αυτά λοιπόν μπορεί να συμπεράνει κανείς από ποια συναισθήματα προς τον Φίλιππο διακατέχονται οι περισσότεροι Μακεδόνες· όσο για τους πεζέταιρους που τον περιστοιχίζουν και τους επικεφαλής των μισθοφόρων του, θα διαπιστώσετε ότι έχουν δοξαστεί για την ανδρεία τους, αλλά ζουν με περισσότερο φόβο από ό,τι οι άσημοι. Γιατί οι τελευταίοι έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τον κίνδυνο από τους εχθρούς, ενώ οι πρώτοι φοβούνται περισσότερο τους κόλακες και τους συκοφάντες τους παρά τις μάχες.

[11] Εκείνοι, εξάλλου, αγωνίζονται με όλα τα μέσα εναντίον των αντιπάλων, ενώ οι άλλοι και μεγάλο μέρος των κινδύνων στους πολέμους αντιμετωπίζουν και επιπλέον —και αυτό συμβαίνει σ᾽ αυτούς ειδικά— φοβούνται και τον χαρακτήρα του Βασιλιά τους. Ακόμη, αν ένας από το ανώνυμο πλήθος υποπέσει σε κάποιο παράπτωμα, τιμωρείται ανάλογα με τη θέση του· όταν όμως οι αξιωματούχοι πετύχουν κάτι πολύ αξιόλογο, τότε κυρίως, αντίθετα από ό,τι πρέπει, πέφτουν σε δυσμένεια και προπηλακίζονται.

[12] Και δεν υπάρχει ούτε και ένας λογικός άνθρωπος που να δυσπιστεί σε αυτά· όσοι τον έζησαν από κοντά λένε ότι είναι τόσο πολύ φιλόδοξος, ώστε θέλει τα ωραιότερα κατορθώματα να φαίνονται ότι είναι όλα δικά του, γι᾽ αυτό και οργίζεται περισσότερο με αυτούς από τους στρατηγούς και τους αξιωματούχους του που πετυχαίνουν κάτι αξιόλογο παρά με εκείνους που δεν κατορθώνουν τίποτε.

[13] Συνεπώς, αν πράγματι έτσι έχουν τα πράγματα, πώς είναι δυνατόν να του είναι αφοσιωμένοι για μεγάλο χρονικό διάστημα; Διότι τα μέχρι τώρα κατορθώματά του, Αθηναίοι, επισκιάζουν όλα αυτά· γιατί οι επιτυχίες είναι φοβερές στο να συγκαλύπτουν και να αφήνουν στη σκιά τα ελαττώματα των ανθρώπων. Αν όμως θα έχει κάποιαν αποτυχία, τότε όλα αυτά θα αποκαλυφθούν με κάθε λεπτομέρεια. Γιατί με τους πολιτικούς άνδρες συμβαίνει ό,τι και με το σώμα·

[14] όσο καιρό δηλαδή είναι κάποιος γερός (: υγιής), δεν αισθάνεται αν κάποιο μέρος του σώματός του είναι πειραγμένο· όταν όμως αρρωστήσει, τότε εμφανίζονται όλα, κατάγματα, στραμπουλήγματα και οποιοδήποτε άλλο όργανο δεν είναι τελείως καλά. Έτσι και με τις μοναρχίες και τα τυραννικά καθεστώτα, όσον καιρό έχουν επιτυχίες στους πολέμους, ο πολύς κόσμος δεν βλέπει τις αδυναμίες τους· όταν όμως έχουν κάποιαν αποτυχία, πράγμα που είναι φυσικό να πάθει τώρα εκείνος, αφού σηκώνει φορτίο μεγαλύτερο από τις δυνατότητές του, τότε αποκαλύπτονται σε όλους όλες οι δυσκολίες τους.

Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

 Εκείνος, ο οποίος μια γενεά αργότερα από τους Μιλησίους συνέλαβε και διετύπωσε ριζικώς την έννοια του γίγνεσθαι, είναι ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος (544-480 π.Χ.). Κατά τον Ηράκλειτο δεν υπάρχει ό,τι ακριβώς ζητούσαν οι Μιλήσιοι φιλόσοφοι, δηλαδή το καθαρό υλικό υπόβαθρο των όντων, το μεταφυσικό Είναι των πραγμάτων, γι’ αυτό όλα, όχι μόνον τα κατά μέρος πράγματα, αλλά και το σύμπαν είναι σε αέναη κίνηση και ροή. Τίποτε δεν είναι σταθερό. Για τα πράγματα δεν μπορούμε να ειπούμε ότι είναι αλλά μόνον ότι γίνονται. Ό,τι υπάρχει είναι η κίνηση, το γίγνεσθαι. Γίγνεσθαι και απογίγνεσθαι, αιώνια μεταβολή, αυτό είναι η ουσία του κόσμου. Τίποτε το σταθερό και στατικό δεν υπάρχει.
 
 «Λέγει που Ηράκλειτος ότι πάντα χωρεί και ουδέν μένει, και ποταμού ροή απεικάζων τα όντα λέγει, ως δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης» (Πλάτωνος «Κρατύλος», 408Α).
 
Το απόλυτο είναι λοιπόν τώρα το γίγνεσθαι. Κατά τους Μιλησίους το απόλυτο ήταν το είναι, και το γίγνεσθαι ήταν το σχετικό. Τα συγκεκριμένα όντα, τα πράγματα δεν είναι αλλά το ένα αναλύεται και αναλίσκεται εις το άλλο. Τα πράγματα δεν υφίστανται καθ’ εαυτά, αλλά είναι αεί εν κινήσει. Με την κίνηση και φαίνονται και παύουν να φαίνονται, και είναι και δεν είναι, μεταβαίνουν συνεχώς από τη μια μορφή στην άλλη, αίρονται διαρκώς το ένα από το άλλο. Αν λοιπόν η πρώτη έννοια της ελληνικής φιλοσοφίας ήταν το είναι, η δεύτερη είναι το γίγνεσθαι. Και όπως το είναι από τους Μιλησίους, έτσι και το γίγνεσθαι τώρα από τον Ηράκλειτο ταυτίζεται με τη θεότητα. Με το γίγνεσθαι το είναι γίνεται μη είναι και το μη είναι γίνεται είναι. Το είναι και το μη είναι γίνονται τώρα οι δύο τρόποι, με τους οποίους αντιλαμβανόμαστε το γίγνεσθαι. Με τη μετάβαση από το ένα σημείο του χρόνου εις το άλλο έχομε το είναι και το μη είναι.

Για τούτο μόνον η μετάβαση, η μεταβολή υπάρχει. Η λογική αφαίρεση, την οποία κάνει τώρα λοιπόν ο νους του Ηρακλείτου, είναι ολωσδιόλου διαφορετική από την αφαίρεση που έκαμαν οι Μιλήσιοι φιλόσοφοι. Εκείνοι με τη νοητική αφαίρεση έφθασαν στην έννοια του Είναι, στη σταθερή αρχή των όντων, παραμέρισαν τα δεδομένα των αισθήσεων, για να συλλάβουν με το νου τους το μεταφυσικό Είναι των όντων. Ο Ηράκλειτος απομονώνει με το νου του την μεταβλητότητα, παραμερίζει τα καθ’ έκαστον όντα και κρατάει μόνον το γίγνεσθαι. Η μεταφυσική αρχή των Μιλησίων ήταν στατική, ενώ η αρχή του Ηρακλείτου είναι δυναμική. Πρέπει να ομολογηθεί ότι η έννοια του γίγνεσθαι είναι δυσκολώτερα συλληπτή από την έννοια του είναι. Εξ άλλου, δίχως την έννοια του είναι, όπως την διετύπωσαν οι Μιλήσιοι, δεν θα ήταν δυνατόν ο Ηράκλειτος να προχωρήσει στην έννοια του γίγνεσθαι. Όμως, όσο μεγάλη και αν είναι η νοητική αφαίρεση του Ηρακλείτου, περιορίζεται και αυτή από την αντίθετη δύναμη, την αντιληπτική δύναμη των αισθήσεων. Η δράση είναι η αίσθηση εκείνη, με την οποίαν αντιλαμβανόμεθα την κίνηση, και το πυρ είναι γι’ αυτόν το αισθητό αντικείμενο που συμβολίζει κατ’ εξοχήν την κίνηση. Ο κόσμος χαρακτηρίζεται από τον Ηράκλειτο ως αείζωον πυρ. Το πυρ όμως του Ηρακλείτου ως αρχή των όντων δεν σημαίνει τόσο μια ύλη, η οποία μεταμορφώνεται, όσο την αιώνια μεταβλητότητα των όντων, το αιώνιο γίγνεσθαι και απογίγνεσθαι των πραγμάτων.
 
Η αέναη όμως αυτή αλλαγή των όντων γίνεται κατά τον Ηράκλειτο σύμφωνα με ορισμένα εσωτερικά μέτρα, σύμφωνα με μια εσωτερική τάξη. Η εσωτερική αυτή τάξη και νομοτέλεια του γίγνεσθαι αποτελεί το μόνο σταθερό. Ο Ηράκλειτος ονομάζει την εσωτερική αυτή τάξη του γίγνεσθαι ειμαρμένη, δίκη ή λόγον, δηλαδή την χαρακτηρίζει με κριτήρια φυσικά, ηθικά και λογικά. Τούτο σημαίνει ότι το πνεύμα δεν έχει ακόμη διαχωρίσει αυστηρώς τους βασικούς του τρόπους του σκέπτεσθαι και γι’ αυτό τους χρησιμοποιεί εναλλάξ, για να χαρακτηρίσει όμως πάντοτε το ίδιο πράγμα, την εσωτερική τάξη του γίγνεσθαι. Η έννοια, την οποίαν εισάγει ο Ηράκλειτος με το γίγνεσθαι και την οποίαν διατυπώνει με όλη τη δυνατή αυστηρότητα, είναι η έννοια της εσωτερικής τάξεως του κόσμου. Με δύο βασικούς τρόπους προσδιορίζει ο Ηράκλειτος την εσωτερική αυτή τάξη του κόσμου, με την αρμονία των αντιθέσεων και με την ανακύκληση της αλλαγής, του γίγνεσθαι. Το γεγονός ότι όλα μεταβάλλονται παρώθησε τον Ηράκλειτο να ισχυρισθεί ότι το κάθε τι μεταπίπτει πάντοτε εις το αντίθετό του. Την αιώνια ροή των πραγμάτων ο Ηράκλειτος την χαρακτηρίζει ως ανειρήνευτη πάλη των αντιθέσεων. Έτσι είναι κατ’ αυτόν ο πόλεμος πατήρ των πάντων. Ό,τι προς στιγμήν φαίνεται ότι υπάρχει, τούτο είναι αποτέλεσμα της πάλης αντιθέτων δυνάμεων και κινήσεων. Μέσα σ’ αυτήν την ατελεύτητη μεταβολή των πραγμάτων δεν υπάρχει τίποτε το συγκεκριμένο, το ειδικό, υπάρχει μόνον η τάξη, με την οποίαν γίνεται η ανακύκληση των αντιθέτων κινήσεων.
 
Την εσωτερική τάξη του κόσμου ο Ηράκλειτος την ονομάζει, όπως είδαμε και Λόγον. Το σχετικό απόσπασμα του Ηρακλείτου λέγει: «του δε λόγου τούδ’ εόντος αεί αξύνετοι γίνονται άνθρωποι και πρόσθεν ή ακούσαι και ακούσαντες το πρώτον γινομένων γαρ πάντων κατά τον λόγον τόνδε απείροισιν εοίκασι, πειρώμενοι και επέων και έργων τοιουτέων∙ οκείων εγώ διηγεύμαι κατά φύσιν διαιρέων έκαστον και φράζων όκως έχει. Τους δε άλλους ανθρώπους λανθάνει οκόσα εγερθέντες ποιούσιν όκωσπερ οκόσα εύδοντες επιλανθάνονται». Δηλαδή «ενώ ο Λόγος αυτός υπάρχει πάντοτε, οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να τον εννοήσουν και προτού τον ακούσουν και αφού τον πρωτακούσουν. Γιατί, αν και γίνονται όλα σύμφωνα με αυτόν τον λόγον, οι άνθρωποι μοιάζουν με ανίδεους και καταπιάνονται και με λόγια και με έργα, όπως αυτά που θα εκθέσω και θα διαιρέσω το καθένα κατά τη φύση του και θα εξηγήσω πώς έχει. Στους άλλους όμως ανθρώπους δεν είναι συνειδητά όσα κάνουν εν εγρηγόρσει, όπως ακριβώς λησμονούν και όσα κάνουν στον ύπνο τους». Ο αφορισμός αυτός του Ηρακλείτου είναι το αρχαιότερο φιλοσοφικό κείμενο, όπου πρώτη φορά χρησιμοποιείται η έννοια του Λόγου.
 
Αν αναλογισθούμε πόσο πολυσήμαντη έγινε η έννοια αυτή του Λόγου κατά την περαιτέρω πορεία της ελληνικής φιλοσοφίας, αλλά και μέσα στον Χριστιανισμό, τότε κατανοούμε ότι με τον Ηράκλειτο ανοίγει η πύλη του πνεύματος, το οποίον θα χωρίσει ες αεί την Ελλάδα και την Ευρώπη από την Ασία. Ο Λόγος χωρίζει τη φιλοσοφία και την άλλη επιστήμη από τον μύθο και μ’ αυτό την Ελλάδα από την Ασία, η οποία έμεινε πάντα τυλιγμένη στον πέπλο του μύθου. Η Ασία δεν εδημιούργησε ούτε επιστήμη ούτε φιλοσοφία. Ο Λόγος έγινε η λέξη της καρδιάς των Ελλήνων, όπως αργότερα η λέξη res έγινε η λέξη της καρδιάς των Ρωμαίων. Ο λόγος αυτός ο αιώνιος, σύμφωνα με τον οποίον γίνονται όλα, σχετίζεται από τον Ηράκλειτο με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι το σταθερό υποκείμενο και στις τρεις προτάσεις, που απαρτίζουν το ανωτέρω απόσπασμα. Από το ένα μέρος λοιπόν είναι ο λόγος ο αιώνιος, ο οποίος ρυθμίζει το γίγνεσθαι των όντων, και από το άλλο μέρος ο άνθρωπος με τη νόησή του, ο οποίος πρέπει να γνωρίσει αυτόν τον αντικειμενικό, μεταφυσικό λόγο του κόσμου. Κατά τον Ηράκλειτο υπάρχει μια διαλεκτική λογική μέσα στον αντικειμενικό κόσμο. Αυτήν ακριβώς καλείται ο άνθρωπος να την καταλάβει με τον νου του.
 
Ο νους του ανθρώπου έχει συγγένεια με τον λόγο του κόσμου. Ο νους έχει την δύναμη αφ’ εαυτού του να καταλάβει τον λόγο του κόσμου, την εσωτερική τάξη και αναγκαιότητα των όντων. Οι άνθρωποι όμως δεν μεταχειρίζονται τη δύναμη του νου τους για να κατανοήσουν τον λόγο του κόσμου. Γι’ αυτό δεν τον καταλαβαίνουν αυτοί προτού τον ακούσουν, ενώ θα έπρεπε και μόνοι τους να τον ανακαλύψουν, ούτε αφού τον ακούσουν από τον φιλόσοφο, ο οποίος τους τον αποκαλύπτει τώρα. Οι άνθρωποι καταγίνονται με έπεα, δηλαδή με λόγια, τα οποία είναι το αντίθετο του λόγου. Αλλά και μέσα στα καθημερινά τους έπεα και έργα δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν και τι λένε, γιατί ο νους, ο ένας λόγος μέσα τους, δεν έχει ακόμα τεθεί σε κίνηση. Ο φιλόσοφος όμως μπορεί να κατανοήσει και τα έπεα και τα έργα των ανθρώπων, διότι αυτός έχει το αντικειμενικό κριτήριο και τούτο είναι ο λόγος. Με τη γνώση αυτή του λόγου ο φιλόσοφος ερμηνεύει τι νόημα έχουν τα έπεα και τα έργα των ανθρώπων και ορίζει το κάθε τι κατά την ουσία του. Επειδή ο λόγος δεν ενεργεί μέσα τους, δεν εννοούν ούτε τι νόημα έχουν τα έργα και τα έπεά τους, τα λησμονούν όπως ακριβώς λησμονούν και τα όνειρά τους. Από το ένα μέρος είναι ο φιλόσοφος με τον λόγο, ο οποίος φωτίζει τη ζωή και τον κόσμο, από το άλλο μέρος είναι οι καθεύδοντες άνθρωποι μέσα στην τριβή και την τύρβη της ζωής.
 
Ο Ηράκλειτος δεν αναπτύσσει συστηματικώς την ουσία του λόγου, εξαγγέλλει όμως τον λόγον με ένα μεγάλο πάθος αυτοσυνειδησίας. Οι διατυπώσεις του είναι μονολιθικές και καλύπτονται πάντοτε από μία αινιγματική και παράδοξη μορφή. Το απόλυτον είναι εδώ ο λόγος, τον οποίον θεάζεται ο νους του φιλοσόφου. Και η θέα αυτή του απολύτου απομονώνει το φιλόσοφο από την κοινή ζωή. Εξ άλλου επειδή ο λόγος είναι ένας και κοινός, ο φιλόσοφος αγωνίζεται να υπερνικήσει τη μόνωσή του και να τον μεταδώσει σε όλους. Έτσι καλεί τους ανθρώπους να έλθουν σε εγρήγορση και να καταλάβουν τι κάνουν στην καθημερινή τους ζωή. Η ζωή αυτή δεν έχει αυτοσυνειδησία, είναι κατ’ ουσίαν ένας ύπνος, δηλαδή ανελεύθερη. Το πραγματικό του Είναι ο άνθρωπος ημπορεί να το εύρει μόνον όταν κατανοήσει τον ένα και κοινό λόγο, ο οποίος τα διέπει όλα. «Όμως, αν και ο λόγος είναι κοινός, οι πολλοί άνθρωποι ζουν ωσάν να είχε ο καθένας δική του σκέψη». Τούτο είναι το παράπονο του φιλοσόφου.
 
Η απόσταση που χωρίζει τον Ηράκλειτο από τους Μιλησίους φιλοσόφους είναι ολοφάνερη. Με τον Ηράκλειτο η φιλοσοφία έκανε ένα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός. Ο ίδιος ο φιλόσοφος έχει έντονα τη συνείδηση της διαφοράς του από τους Μιλησίους, αλλά και από τον Πυθαγόρα, του οποίου την πολυμάθεια χαρακτηρίζει ως κακοτεχνία, ως απατηλό τέχνασμα. Ο Ηράκλειτος ζητεί τη μία και καθολική γνώση, θέλει να καταλάβει τι συνέχει τον κόσμο ως προς την ενότητα και εσωτερικότητά του, και ταυτοχρόνως ποιο είναι το νόημα της ζωής του ανθρώπου. Είναι ο πρώτος μεγάλος μεταφυσικός. Για τούτο και η επίδρασή του και κατά την αρχαιότητα και κατά τη νεώτερη εποχή υπήρξε πολύ μεγάλη.

Αριστοτέλης: Η κακία είναι μία ανοησία για εκείνους που δεν έχουν καταλάβει ότι δεν ζούμε για πάντα

“Ο Αριστοτέλης υπήρξε ο πρώτος γνήσιος επιστήμονας στην ιστορία… και κάθε κατοπινός επιστήμονας του οφείλει κάτι” γράφει η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα για τον Αριστοτέλη.

Η διδασκαλία του διαπερνούσε τη δυτική φιλοσοφική και επιστημονική σκέψη μέχρι και την Επιστημονική Επανάσταση του 17ου αιώνα. Στα 17 του χρόνια εισέρχεται στην Ακαδημία του Πλάτωνα, στην Αθήνα, όπου παραμένει για 20 χρόνια. Εκεί συνδέεται τόσο με τον Πλάτωνα, τον Εύδοξο, τον Ξενοκράτη και άλλους στοχαστές.

Μετά τον θάνατο του Πλάτωνα, φεύγει από την Αθήνα και  αναλαμβάνει το 343 π.Χ./42 τη διδασκαλία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ως διδάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Αριστοτέλης, αποκτά διάφορες ευκαιρίες και αφθονία προμηθειών.

Το γεγονός ότι υπήρξε μαθητής του Πλάτωνα, τον οδηγεί στις απόψεις του πλατωνισμού.
Θεωρεί ότι οι ιδέες και οι γνώσεις όλων των λαών βασίζονται στην αντίληψη. Το έργο του είναι τεράστιο (400 βιβλία, κυρίως σε μορφή διαλόγων). Από αυτά έχουν σωθεί 47 βιβλία και μερικά αποσπάσματα από τα άλλα.

Κάποιες από τις σπουδαίες ρήσεις του…
“Η φτώχεια είναι έλλειψη πολλών πραγμάτων και η απληστία όλων.”
“Το Ελληνικό γένος ζει ελεύθερα και διοικείται άριστα και θα μπορούσε να κυριαρχήσει, αν ήταν πολιτικά ενωμένο.”
“Αυτό που πέτυχα με τη φιλοσοφία, ήταν να κάνω με τη θέλησή μου αυτά που οι άλλοι τα κάνουν επειδή φοβούνται τους νόμους.”
“Περισσότερο αγαπούν οι ευεργέτες τους ευεργετούμενους παρά οι ευεργετούμενοι τους ευεργέτες.”
Όταν άκουσε ότι κάποιος τον κορόιδευε, “όταν λείπω, μπορούν και να με μαστιγώσουν”, είπε “Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των άνισων.”
“Τα πράγματα που πρέπει να κάνεις, τα μαθαίνεις κάνοντάς τα.”
“Οι μητέρες αγαπούν τα παιδιά τους πιο πολύ από τους πατεράδες. Κι αυτό, διότι πρώτον ο τοκετός είναι οδυνηρός, και δεύτερο, είναι σίγουρες ότι τα παιδιά που γέννησαν είναι δικά τους.”
“Ο άνθρωπος είναι ον φύσει κοινωνικό και πολιτικό. Αυτός που μπορεί να ζήσει μακριά απ’ τις ανθρώπινες κοινωνίες είναι είτε θηρίο είτε θεός.
“Η φτώχεια είναι ο γονιός της επανάστασης και του εγκλήματος.”
“Είναι χαρακτηριστικό του μεγαλόψυχου ανθρώπου να μη ζητάει χάρες, αλλά να είναι έτοιμος να κάνει το καλό στους άλλους.”
“Συνήθως, την ισχυρότερη μνήμη την έχουν εκείνοι που είναι αργοί στην αντίληψη.”
“Είμαστε όλοι φίλοι των ευτυχούντων, ενώ των δυστυχούντων δεν είναι φίλος ούτε ο πατέρας.”
“Άμιλλα είναι η τάση να φτάσει κανένας τον άλλον, που τον θαυμάζει, ή και να τον ξεπεράσει, χωρίς να αισθάνεται φθόνο, αν ο άλλος τον ξεπερνάει.”
“Κάθε εργασία επί πληρωμή αποσπά και φθείρει το μυαλό.”
“Το κύριο γνώρισμα του πολίτη είναι η συμμετοχή στην απονομή δικαιοσύνης και στην άσκηση εξουσίας.”
“Οι βάρβαροι είναι εκ φύσεως πιο δουλοπρεπείς από τους Έλληνες.”
“H κακία είναι μία ανοησία για εκείνους που δεν έχουν καταλάβει ότι δεν ζούμε για πάντα.”
“Η ομορφιά είναι η καλύτερη συστατική επιστολή.”
“Τίποτα απ’ όσα είναι δοσμένα από τη φύση δεν είναι χωρίς τάξη.”
“Τα περισσότερα από αυτά που θα γίνουν στο μέλλον είναι ίδια μ’ αυτά που έχουν γίνει.”
“Ξεχώρισε από παλιά το Ελληνικό έθνος από τους βαρβάρους όντας πιο ικανό και περισσότερο απαλλαγμένο από την ηλιθιότητα.”
“Η μοχθηρία και η αδικία υπάρχουν από πρόθεση και όχι τυχαία ή κατά λάθος.”
“Είναι χαρακτηριστικό του καλλιεργημένου μυαλού να μπορεί να απολαύσει μια ιδέα χωρίς να την αποδεχθεί.”
“Τα πράγματα που πρέπει να κάνεις, τα μαθαίνεις κάνοντάς τα.” “Όλες οι ανθρώπινες πράξεις έχουν ως αίτιο ένα από τα εξής επτά: τύχη, φύση, παρόρμηση, συνήθεια, λογική, πάθος, πόθο.”
“Τις περιουσίες οι μικρές δαπάνες τις εξαφανίζουν.”
“Ανδρείος είναι αυτός που δεν φοβάται τον τιμημένο θάνατο.” “Κάλλιο τρελός με όλους παρά συνετός και μόνος.”
“Το όλον είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών του.”
“Η οικογένεια είναι η ένωση που καθιερώθηκε από τη φύση για την εξυπηρέτηση των καθημερινών αναγκών του ανθρώπου.”

Είναι τιμή οι φίλοι να έρχονται σε σένα για συμβουλές

Φιλία. Μία λέξη ιερή, γεμάτη συναισθήματα, που υπάρχει στη ζωή μας για να διώχνει μακριά τη μοναξιά. Τα άτομα που επιλέγουμε για φίλους, είναι αυτά που έχουμε ξεχωρίσει και δε φοβόμαστε να τους δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Έτσι, δημιουργούμε μια σχέση αλληλοεκτίμησης, στήριξης κι αμοιβαίας αγάπης, στην οποία επενδύουμε καθημερινά.
    
Οι φίλοι είναι οι άνθρωποί μας, που εμείς οι ίδιοι έχουμε επιλέξει και κανείς δε μας έχει επιβάλλει. Είναι η αιτία που αναβάλλουμε  διαρκώς την επίσκεψή μας στον ψυχολόγο, αφού μαζί τους κάνουμε τις πιο βαθιές κι εποικοδομητικές συζητήσεις. Εκείνοι, φυσικά, είναι πάντα ετοιμοπόλεμοι·  σε στιγμές μεγάλης κρίσης, σηκώνουν τα μανίκια, κάνουν υπολογισμούς και στο τέλος, μας παρουσιάζουν με σιγουριά τη συμβουλή τους, η οποία σκάει σαν σωτήρια λέμβος και μας γλυτώνει απ’ το αδιέξοδο στο οποίο μπορεί να βρισκόμαστε.

Τι γίνεται, λοιπόν, όταν οι φίλοι σου έρχονται σε σένα, σαν πληγωμένα σπουργιτάκια, αναζητώντας λύσεις και συμβουλές σε μια δύσκολη στιγμή τους; Καταλαβαίνεις πως η ευθύνη είναι τεράστια. Εκείνη την κρίσιμη ώρα που μπορεί νιώθουν χαμένοι, επιλέγουν εσένα να εμπιστευτούν κι ανυπομονούν ν’ ακούσουν τις δικές σου συμβουλές κι απόψεις.

Πέρα από αυτό το αίσθημα ευθύνης που νιώθεις εκείνη την ώρα, παράλληλα, αισθάνεσαι και μια ιδιαίτερη τιμή, αφού είσαι ο «εκλεκτός», (the chosen one!) ο οποίος θα ακούσει με προσοχή το πρόβλημά τους, θα είναι στο πλευρό τους και θα τους καθησυχάσει. Κρέμονται απ’ τα χείλη σου, περιμένουν εναγωνίως να τους βοηθήσεις και ξέρουν πως στο τέλος, θα βρουν σε σένα το στήριγμα που αναζητούν προκειμένου να μην καταρρεύσουν.

Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να νιώθεις πως είσαι σημαντικός για τους φίλους σου. Όταν έρχονται σ’ εσένα για να συζητήσετε σχετικά με κάποιο θέμα που τους απασχολεί, ξέρουν πως δε θα ακούσουν κριτική, ή κάποιο κήρυγμα, αλλά θα βρουν στα λόγια σου ψυχολογική στήριξη, συμπόνια και κατανόηση. Η άποψή σου μετράει. Η συμβουλή σου έχει βάρος.

Φυσικά, πρέπει να ‘σαι πολύ προσεκτικός σε αυτά που θα πεις, διότι ίσως τους αποπροσανατολίσεις ή ακόμη και να τους πληγώσεις. Όπως και να ‘χει, όμως, απ’ τη στιγμή που επιλέγουν να ανοίγονται σε εσένα, σημαίνει πως  κάτι βλέπουν. Νιώθουν ότι οι ιδέες σου, ή ίσως οι εμπειρίες σου, θα λειτουργήσουν σαν πανάκεια στις πληγές τους και θα τους μαλακώσουν την ένταση.

Είσαι ο συμβουλάτορας της παρέας σου κι αυτό είναι τιμή σου και καμάρι σου.  Σε κάθε έκτακτο τηλεφώνημα φρίκης των φίλων σου είσαι εκεί! Σε κάθε σταυροδρόμι, σε κάθε λήψη αποφάσεων είσαι εκεί, να τους συνδράμεις με τη σοφία και τις γνώσεις σου. Με άλλα λόγια, είσαι ο φωτεινός τους παντογνώστης! Βγάζεις πάντα το φίδι απ’ την τρύπα, ελίσσεσαι σαν αίλουρος και τους δείχνεις το δρόμο της επιτυχίας.

Μην το πάρεις πολύ πάνω σου, αλλά οι φίλοι σου σε έχουν σχεδόν θεοποιήσει, διότι ένα από τα πολλά χαρίσματά σου είναι σε αρκετές περιπτώσεις να πέφτεις πάντα μέσα και φυσικά να έχεις πάντα δίκιο -το οποίο τρίβεις στη μούρη τους αργότερα, σε περίπτωση που σε αμφισβητήσουν, αλλά άλλο θέμα αυτό. Τους συμβουλεύεις με αγάπη, επισημαίνεις πάντα ποιο είναι το καλύτερο γι’ αυτούς  και φροντίζεις αυτό που λες να το εκφράζεις με τέτοιο τρόπο, ώστε να τους κάνεις να δουν οι ίδιοι ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος.

Φυσικά οι απόψεις σου είναι διαλλακτικές, έχουν ισχύ, είναι αντικειμενικές γι’ αυτό προτιμούν να ρωτούν εσένα όταν προκύπτουν διάφορα διλήμματα κι απορίες. Εξάλλου, όλες οι συζητήσεις με τους φίλους μας λειτουργούν αγχολυτικά, ρίχνουν τις άμυνες, μας αναζωογονούν και βγάζουν από μέσα μας την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.

Είναι πολύ συγκινητικό να είσαι εσύ αυτός που με την κρίση και την πνευματική του διαύγεια, θα βοηθάει τους άλλους, όποτε εκείνοι θεωρούν πως χρειάζονται μια καθοδήγηση σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής τους. Σε επιλέγουν, σε εμπιστεύονται, σε αγαπάνε γι’ αυτό που είσαι και νιώθουν την ελευθερία να σου εμπιστεύονται μυστικά, τα οποία ξέρουν πως ποτέ δε θα προδώσεις.

Πώς να μη νιώθεις ο πιο χρήσιμος άνθρωπος στον πλανήτη Γη μετά; Πώς να μη θες να εξελίσσεσαι για χάρη τους; Η ευθύνη σου τεράστια, αλλά αφού σε εμπιστεύονται τόσο πολύ, σημαίνει πως οι συμβουλές σου πράγματι παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή τους.

Πώς να ελέγξετε το θυμό σας πριν σας κυριεύσει;

Ο θυμός είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα που μπορεί να εκδηλωθεί σαν αντίδραση απέναντι σε μια απειλή, σε μια αποτυχία ή ματαίωση επαγγελματικών ή προσωπικών στόχων καθώς και σε μια αρνητική κριτική. Ακόμη είναι πιθανόν να υποκρύπτονται κάτω από τις εκδηλώσεις θυμού συναισθήματα μοναξιάς, λύπης ή φόβου. Αυτό είναι μια υγιής αντίδραση.

Όταν όμως ο θυμός μετατρέπεται σε οργή μπορεί να θολώσει τον τρόπο σκέψης και την ορθή κρίση του ατόμου με αποτέλεσμα να αντιδρά παράλογα είτε με λόγια είτε με πράξεις. Σαν συνέπεια δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα τόσο στο περιβάλλον εργασίας του αλλά και στις διαπροσωπικές του σχέσεις με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η ποιότητα της ζωής του γενικότερα.

Όταν ο θυμός είναι ανεξέλεγκτος συνοδεύεται και με σωματικά συμπτώματα όπως αύξηση των καρδιακών σφυγμών, της αρτηριακής πίεσης και των επιπέδων της αδρεναλίνης.

 

Αίτια του θυμού

Μερικές από τις πιθανές αιτίες του θυμού μπορεί να είναι οι εξής:

Αποτυχία, Ματαίωση. Στην καθημερινότητα μας βιώνουμε συνεχώς μικρές ή μεγάλες απογοητεύσεις λόγω ματαίωσης κάποιων σχεδίων ή διάψευσης των ελπίδων μας. Μερικοί άνθρωποι μπορούν να διαχειριστούν αυτές τις δύσκολες καταστάσεις με ηρεμία και λογική σκέψη ενώ άλλοι απογοητεύονται εύκολα, νιώθουν αδύναμοι, βλέπουν τις καταστάσεις αρνητικά και καταφεύγουν σε εκρήξεις θυμού.

Υπερβολικό άγχος για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να είναι εξαιρετικά πιεσμένοι λόγω ανεργίας, σοβαρών ιατρικών προβλημάτων, οικογενειακών προβλημάτων καθώς και προβλημάτων με τη δικαιοσύνη. Αυτό μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα να νιώθουν υπερβολικό θυμό και μνησικακία.

Τραυματικές καταστάσεις. Όσοι έχουνε βιώσει τραυματικές εμπειρίες όπως κακοποίηση, ενδοοικογενειακή βία, απώλεια συνήθως δεν εμπιστεύονται εύκολα, δεν είναι διεκδικητικοί και πολλές φορές η παθητική αυτή στάση τους οδηγεί σε υπερβολικό θυμό και επιθετικότητα.

Χρήση ουσιών και αλκοόλ. Αλλοιώνουν την φυσιολογία του εγκεφάλου, θολώνουν την κρίση και έτσι το άτομο χάνει τον έλεγχο και γίνεται επιθετικό.

Κοινωνικοί παράγοντες που καθιστούν κάποια πρόσωπα πιο επιρρεπή σε εκρήξεις θυμού. Παιδιά που έχουν μεγαλώσει είτε με επικριτικούς είτε με κακοποιητικούς γονείς μπορεί να εξελιχθούν σε οργισμένους ενήλικες. Αυτό είναι πιθανόν να συμβεί επειδή τα παιδιά διδάσκονται από την μίμηση και υιοθετούν τις ίδιες αντιδράσεις που εισπράττουν από τους γονείς.

Απώλεια αγαπημένου ατόμου. Ένα από τα συμπτώματα του θρήνου μπορεί να είναι ανεξέλεγκτος θυμός που οδηγεί το άτομο σε κοινωνική απομόνωση και πιθανόν ακόμα και σε εκδικητικές σκέψεις σχετικά με την απώλεια.

Πως μπορείτε να διαχειριστείτε το θυμό σας;

1) Αναπνεύστε βαθιά από το διάφραγμα και όχι από το στήθος και επαναλάβατε αργά, πολλές φορές μια χαλαρωτική λέξη όπως «ηρέμησε».

2) Δημιουργήστε μια ωραία εικόνα από την φαντασία σας ή σκεφτείτε μια ωραία ανάμνηση.

3) Προσπαθήστε να αλλάξετε τον τρόπο σκέψης σας. Οι οργισμένοι άνθρωποι κάνουν συχνά δραματικές σκέψεις. Για παράδειγμα αντί να λέτε « όλα καταστρέφονται» πείτε « είναι δύσκολη η κατάσταση αλλά δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου». Πολλές φορές ο έντονος θυμός προέρχεται από την υπερβολική απαίτηση να εξελίσσονται οι καταστάσεις όπως επιθυμούμε. Είναι πιο υγιές να χρησιμοποιούμε την έκφραση « θα ήθελα» από το να λέμε «απαιτώ» ή «πρέπει να έχω».

4) Βελτιώστε την επικοινωνία σας. Μην καταλήγετε παρορμητικά σε συμπεράσματα τα οποία μπορεί να είναι ανακριβή. Όταν έχετε μια έντονη συζήτηση ηρεμήστε, ακούστε προσεκτικά την γνώμη του άλλου και σκεφτείτε πριν να απαντήσετε.

5) Χρησιμοποιείστε το χιούμορ για να διαχειριστείτε το πρόβλημα σας πιο αποτελεσματικά. Αποφύγετε όμως το σαρκασμό γιατί είναι μια μορφή έκφρασης θυμού.

6) Αλλάξτε κάποιες συνήθειες στο περιβάλλον σας. Δώστε λίγο χώρο στον εαυτό σας. Για παράδειγμα αν είστε μια εργαζόμενη μητέρα επιβάλλετε τον εξής κανόνα « Όταν γυρίζω σπίτι για μια ώρα δεν με ενοχλεί κανείς». Μετά από αυτό το διάλειμμα θα νιώθετε πιο έτοιμοι να αντιμετωπίσετε τις απαιτήσεις τις οικογένειας.

7) Καταστρώστε ένα πλάνο διαχείρισης θυμού. Για παράδειγμα αν πρόκειται να επισκεφθείτε ένα πρόσωπο που με την κριτική του σας εξοργίζει αποφασίστε εκ των προτέρων πως θα αντιδράσετε με την λογική και τηρήστε το.

Η διαχείριση θυμού είναι μια δύσκολη διαδικασία αλλά θα πρέπει να μην ξεχνάμε ότι ο θυμός πληγώνει περισσότερο αυτόν που τον εκδηλώνει παρά τους γύρω του.

Είστε έτοιμοι για μια αλλαγή στη ζωή σας

Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή μας που γνωρίζουμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι δραστικό για να αλλάξουμε την πορείας της ζωής μας, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε τη ζωή που θέλουμε και να είμαστε πραγματικά χαρούμενοι. Αυτές οι στιγμές μπορεί να μας τρομάζουν, αλλά θα μας οδηγήσουν σε μία αλλαγή που θα μας επιτρέψει να ωριμάσουμε, να εξελιχθούμε και να γίνουμε αυτοί που πρέπει να γίνουμε.

Σε περίπτωση που αναρωτιέστε εάν είστε έτοιμη για μία τόσο μεγάλη αλλαγή και για την χαρά που θα ακολουθήσει, ακολουθούν 7 σίγουρα σημάδια που δείχνουν ότι είστε «ανοιχτοί» για μεγάλες αλλαγές.

Περνάτε μία περίοδο αναστάτωσης στη ζωή σας
Μπορεί να πρόκειται για την καριέρα σας, τις σχέσεις σας, την οικογενειακή σας ζωή ή τα οικονομικά σας, αλλά οποιαδήποτε μεγάλη αναταραχή είναι ένδειξη ότι είναι απαραίτητο να γίνει κάποια αλλαγή. Επιπλέον, αποτελεί μία καλή ευκαιρία για να μάθετε κάτι παραπάνω για τον εαυτό σας, για το τι θέλετε και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να κάνετε τις απαραίτητες αλλαγές για να είστε ήρεμοι και χαρούμενοι. Μία μεγάλη αναστάτωση δεν είναι παρά μία πρόσκληση για να κάνετε ενδοσκόπηση, να εξελιχθείτε και να δημιουργήσετε νέες στρατηγικές για να κάνετε τη ζωή σας όπως θέλετε.

Βρίσκεστε σε τέλμα
Σκέφτεστε εδώ και καιρό να κάνετε μία αλλαγή και δεν αντέχετε να έχετε άλλο αρνητισμό, δυστυχία και μιζέρια στη ζωή σας. Είστε έτοιμοι να ξαναρχίσετε τη ζωή σας και θα κάνετε ό,τι χρειαστεί για να το πετύχετε.
  
Έχετε κουραστεί να περνούν απλά οι μέρες
Τη ζωή πρέπει να την ευχαριστιόμαστε, να μας γεμίζει εμπειρίες και να είναι γεμάτη αγάπη και να μην περνούν οι μέρες και το μόνο που να έχουμε καταφέρει είναι να έχουμε καταφέρει να πληρώσουμε τους λογαριασμούς.

Η τωρινή σας ζωή είναι πολύ μικρή για να χωρέσει τα όνειρά σας
Εάν έχετε μεγάλα όνειρα αλλά δεν βλέπετε πως μπορείτε να τα πραγματοποιήσετε έτσι όπως είναι τώρα η ζωή σας, σημαίνει ότι πρέπει να κάνετε λίγο χώρο. Για να γίνει μία μεγάλη αλλαγή, χρειάζονται και μεγάλες αποφάσεις στη ζωή.

Η καρδιά σας, σας λέει ότι μπορείτε να έχετε πολλά περισσότερα
Με μία πρώτη ανάγνωση, η ζωή σας μοιάζει μια χαρά και δεν έχετε τίποτα για να παραπονεθείτε. Για κάποιο λόγο, όμως, νιώθετε μία εσωτερική ανάγκη για να έχετε περισσότερα. Δεν έχετε αποφασίσει ακόμα τι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξετε, αλλά μέσα σας έχετε ήδη αρχίσει να αλλάζετε και μόλις ενδώσετε στην εσωτερική φωνούλα που σας λέει να κάνετε αυτό το βήμα η ζωή σας θα αρχίσει να μεταμορφώνεται.

Όλα γύρω σας, σας λένε «ναι»
Παρατηρείτε ότι όλοι γύρω σας παίρνουν «τρελές» αποφάσεις, όπως να παραιτηθούν από τη δουλειά τους, να χωρίσουν, να μετακομίσουν ή να φύγουν εκτός χώρας προκειμένου να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Όλα αυτά δεν είναι παρά σημάδια που σας στέλνει το σύμπαν για να σας πει να ρισκάρετε. Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω που σας περιμένει.

Διαβάζετε αυτό το άρθρο
Γνωρίζετε πολύ καλά ότι βρίσκεστε σε μία φάση αλλαγής. Νιώθετε την έμπνευση να σας κυριεύει και να σας τραβά να μεταμορφωθείτε. Αυτός είναι και ο λόγος που διαβάζετε αυτό το άρθρο, για να σας δώσει αυτή την ώθηση που χρειάζεστε για να το τολμήσετε. Αφεθείτε στις αλλαγές και δεν θα το μετανιώσετε.

Να νιώθει κανείς να φλέγεται από αγάπη

Να είσαι πνευματικά ευέλικτος. Η δύναμη δεν βρίσκεται στο να είναι κανείς άκαμπτος και σταθερός, αλλά στο να είναι ευλύγιστος. Το ευλύγιστο δέντρο αντέχει στη θύελλα. Μάζεψε όλη τη δύναμη που δίνει ένας γρήγορος νους.

Η ζωή είναι παράξενη· συμβαίνουν τόσα πράγματα εκεί που δεν τα περιμένει κανείς, ώστε απλώς με το ν’ αντιστέκεται σ’ αυτά δεν πρόκειται να λύσεις κανένα πρόβλημα. Χρειάζεται να έχει κανείς τεράστια ευλυγισία και σταθερή καρδιά.

Η ζωή είναι σαν μια κόψη ξυραφιού και πρέπει να περπατήσει κανείς πάνω σ’ αυτό το μονοπάτι με εξαιρετική προσοχή και ευέλικτη σοφία.

Η ζωή είναι πολύ πλούσια, έχει τόσους πολλούς θησαυρούς κι εμείς την πλησιάζουμε με άδειες καρδιές· δεν ξέρουμε πώς να γεμίσουμε τις καρδιές μας με την αφθονία της ζωής. Ενώ είμαστε φτωχοί μέσα μας, όταν μας προσφέρονται τα πλούτη της τ’ αρνιόμαστε. Πάμε στο πηγάδι για νερό κρατώντας δαχτυλήθρα κι έτσι η ζωή καταντάει μια κακόγουστη υπόθεση, ασήμαντη και μικρή.

Η αγάπη είναι επικίνδυνο πράγμα· φέρνει τη μόνη επανάσταση που δίνει απόλυτη ευτυχία. Είναι τόσο λίγοι εκείνοι από μας που μπορούν ν’ αγαπούν· τόσο λίγοι εκείνοι που θέλουν ν’ αγαπούν.

Αγαπάμε βάζοντας όρους, κάνοντας την αγάπη ένα εμπορεύσιμο πράγμα. Έχουμε νοοτροπία παζαριού, αλλά η αγάπη δεν είναι εμπορεύσιμη, δεν είναι ένα απλό «πάρε-δώσε». Είναι μια κατάσταση ύπαρξης όπου όλα τα ανθρώπινα προβλήματα είναι λυμένα. Τι υπέροχο μέρος που θα μπορούσε να είναι η γη με τόση πολλή ομορφιά που υπάρχει, τόσο μεγαλείο, τόση άφθαρτη ομορφιά! Είμαστε παγιδευμένοι στον πόνο και δεν νοιαζόμαστε να ξεφύγουμε απ’ αυτόν ακόμα κι όταν κάποιος μας δείχνει το δρόμο.
  
Δεν ξέρω, αλλά νιώθει κανείς να φλέγεται από αγάπη· υπάρχει μια άσβηστη φλόγα· νιώθει ότι έχει τόση πολλή απ’ αυτήν μέσα του, που θέλει να τη δώσει σε όλους· και το κάνει.

Είναι σαν ένα ποτάμι που κυλάει με ορμή, που ποτίζει και δίνει ζωή σε κάθε πόλη και χωριό· μολύνεται από τις ανθρώπινες βρωμιές που πέφτουν σ’ αυτό, αλλά σύντομα τα νερά καθαρίζονται από μόνα τους και συνεχίζουν να τρέχουν. Τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει την αγάπη γιατί διαλύονται μέσα σ’ αυτήν τα πάντα: το καλό και το κακό· το άσχημο και το όμορφο. Είναι το μοναδικό πράγμα που είναι αυτό το ίδιο αιωνιότητα.

Να μιλάς για τα συναισθήματα σου

Συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να το πούμε, αλλά το κρατάμε μέσα μας. Ξέρουμε πως υπάρχει κάτι μέσα μας που παλεύει να βγει έξω αλλά δεν το επιτρέπουμε. Δυστυχώς, φοβόμαστε την απόρριψη, φοβόμαστε μήπως δείξουμε πως είμαστε ευάλωτοι. Έχουμε αισθήματα ντροπής τα οποία μας κάνουν να αναθεωρήσουμε το τι αισθανόμαστε. Ωστόσο, δεν ξέρουμε πως η καταπίεση των συναισθημάτων δηλητηριάζει την ψυχή μας.

Αυτού του είδους συμπεριφορά καταλήγει σταθερή για εμάς. Θα βρίσκουμε τον εαυτό μας να αποφασίζει μεταξύ του «όχι» και του «ναι» κάθε φορά που θα θέλουμε να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε. Πόσες φορές έχουμε νιώσει ενοχές επειδή δεν ήμασταν αρκετά γενναίοι να επιτρέψουμε στις λέξεις να βγουν από μέσα μας; Χωρίς να πρέπει να τις αποκρύψουμε; Πόσο έχουμε μετανιώσει το να μην αφήνουμε έξω αυτό που φωνάζει η καρδιά μας; Ίσως είναι καιρός να πάρουμε περισσότερο στα σοβαρά την συγκεκριμένη φράση. Αυτό που όλοι γνωρίζουμε αλλά συχνά επιλέγουμε να το αγνοήσουμε: «Αυτός που καταπίνει πολλά, στο τέλος πνίγεται.»

«Έχω μια βαθιά θλίψη στην καρδιά μου που πρέπει τώρα και στην συνέχεια να ξεσπάσει με την μορφή ήχου.» -Franz Liszt

Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΤΙΜΗΜΑ
Μας έχουν πει να καταπιέζουμε τα συναισθήματα μας από πολύ μικρή ηλικία. Ξεκινήσαμε κρατώντας τα δάκρυα μας όταν εκείνα ήθελαν να κυλήσουν. Ξεκινήσαμε να αποφεύγουμε την έκφραση των αληθινών συναισθημάτων μας με τον φόβο πως οι άλλοι θα μας απορρίψουν. Και η απόρριψη είναι πικρή και πονάει. Ο φόβος ξεκινά να εγκαθίσταται μέσα μας σαν φίμωτρο στα συναισθήματα μας.

Η οργή, ο θυμός και η θλίψη είναι συναισθήματα που έχουμε μάθει να κρύβουμε, επειδή δείχνοντας τα αποκαλυπτόμαστε στους άλλους. Από την άλλη μεριά, οι αγκαλιές ή το να λέμε «Σ ’αγαπώ» επίσης καταπιέζονται. Ίσως το κάνουμε αυτό λόγω φόβων που κουβαλάμε από την παιδική μας ηλικία. Λόγω αυτής της αίσθησης, η ντροπή για παράδειγμα η οποία είναι άχρηστη σε κάποιες περιστάσεις, μας ακολουθεί παντού.
  
Παρ ’όλα αυτά, το να το κάνουμε αυτό είναι ενάντια στην φύση μας. Είμαστε συναισθηματικά όντα. Όσο και αν ευχόμαστε το να μην νιώθουμε τίποτα, όσο και αν καταπιέζουμε τα συναισθήματα μας, αυτά παραμένουν. Μπορούμε να προσπαθήσουμε όσο θέλουμε να παραμείνουμε σιωπηλοί, αλλά αργά ή γρήγορα το σώμα μας θα αντιδράσει. Με χωρίς κανένα τρόπο να το σταματήσουμε, αυτά τα κρυμμένα δάκρυα και οι κρυμμένες λέξεις κάπως θα αναδυθούν.

«Η θλίψη που δεν αποβάλλεται από τα δάκρυα, μπορεί να κάνει άλλα όργανα να κλάψουν.» -Francio J. Braceland

Χρησιμοποιούμε το σώμα μας ως βάζο στο οποίο χύνουμε όλα τα συναισθήματα που αρνούμαστε να εκφράσουμε. Ξαφνικά, δεν μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί έχουμε τόσες πολλές φυσικές αρρώστιες, γιατί η κατάθλιψη και το άγχος εμφανίστηκαν στην ζωή μας. Ούτε μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί η αϋπνία και η αίσθηση δυσαρέσκειας ξεκινούν να μειώνουν την θέληση που είχαμε για να κάνουμε πράγματα. Το σώμα μας, ξεκινά να μας ειδοποιεί πως κάτι πάει λάθος.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΑΣ.
Η σιωπή πάντα αναφέρονταν ως χαρακτηριστικό σοφίας η οποία μας επιτρέπει να ακούμε τους άλλους και τον εαυτό μας. Μπορεί να μας βοηθήσει στο να ακούμε το σώμα μας, στο πως αντιδρά αφήνοντας το να μας πει τι χρειαζόμαστε. Ωστόσο, στο τέλος είναι σημαντικό να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας φωναχτά.

Αλλά πρέπει να θυμόμαστε: το να λέμε φωναχτά και να εκφράζουμε τι συμβαίνει μέσα μας δεν συνεπάγεται απαραίτητα με το ότι πληγώνουμε τους άλλους. Η αλήθεια είναι πως όταν η στιγμή να εκφράσουμε τα αρνητικά συναισθήματα μας φτάσει, ίσως αφήσουμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί από την ενέργεια όσων έχουμε συσσωρεύσει. Αυτή είναι η στιγμή που πραγματικά πληγώνουμε τους άλλους. Αυτό γίνεται γιατί η ρύθμιση των αισθημάτων μας είναι ευκολότερη όταν δεν έχουμε ένα μεγάλο χείμαρρο συναισθημάτων που πρέπει να συγκρατήσουμε.

Ένας καλός τρόπος να βάλουμε τα πράγματα στη σειρά και τα θετικά και τα αρνητικά συναισθήματα είναι να τα γράψουμε. Αυτό μας δίνει ευχαρίστηση, είναι ένας τύπος απελευθέρωσης. Αλλά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί! Δεν μπορούμε να κολλήσουμε σε αυτό και να συνεχίσουμε να καταπιέζουμε τα συναισθήματα μας. Το να γράφουμε τον θυμό ή την αγάπη μας σε ένα χαρτί δε θα αντικαταστήσει ποτέ την πραγματική πράξη της έκφρασης των συναισθημάτων μας με λόγια: η θερμότητα ενός φύλλου χαρτιού δεν θα είναι ποτέ ίδια με την ανθρώπινη θερμότητα.

ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΝΤΡΙΒΟΥΝ

«Δεν είμαστε υπεύθυνοι για τα συναισθήματα μας, είμαστε όμως υπεύθυνοι για το τι κάνουμε με αυτά.» -Jorge Bucay

Από την άλλη μεριά, το να φροντίζουμε τα συναισθήματα των άλλων μπορεί να αυξήσει το δικό μας συναισθηματικό φορτίο. Έχουμε αρκετά από μόνοι μας, δεν χρειάζεται να συσσωρεύσουμε και άλλα. Ας σταματήσουμε να ζούμε με την συνεχή ανάγκη να πούμε κάτι αλλά με την σκέψη ότι πρέπει να το καταπιέσουμε την ίδια στιγμή. Δεν νιώθουμε ελεύθεροι, αλλά καταδικασμένοι.

Στην προσπάθεια μας να αναλάβουμε την ευθύνη των συναισθημάτων μας χάνουμε τον έλεγχο. Τα συναισθήματα θα μας κυριεύσουν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Η καταπίεση των συναισθημάτων μας δεν είναι ούτε φυσιολογική ούτε ωφέλιμη για την υγεία μας. Πρέπει να θυμόμαστε πως: «Αυτός που επιτρέπει στον εαυτό του να νιώσει κερδίζει, ακόμα και αν χάσει.»

Είστε ο συν-δημιουργός της δικής σας πραγματικότητας

Η αλλαγή αρχίζει από εμάς
Παρατηρώ πάντα ένα βασικό σφάλμα όταν ακούω ότι οι άνθρωποι μιλάνε για την ελπίδα για αλλαγή στον κόσμο. Είναι η ιδέα ότι βλέπουμε την έννοια της αλλαγής ως κάτι που συμβαίνει έξω από εμάς, οδηγείται από κάποια απηρχαιωμένη ομάδα ελίτ επιστήμονες, εφευρέτες και ηγέτες που έρχονται με κάποια επαναστατική ιδέα που θα έθετε τον κόσμο σε μια διαφορετική πορεία.

Το σφάλμα με αυτή την ιδέα είναι ότι προέρχεται από το ίδιο καλούπι που έδωσε τη μορφή του προβλήματος στην πρώτη θέση – διαχωρισμό . Πιστεύουμε ότι είμαστε ξεχωριστοί από όλες τις φρικαλεότητες που συμβαίνουν σε διαφορετικές γωνιές του κόσμου, από σκιερές παγκόσμιες συμφωνίες που γίνονται προς το συμφέρον των λίγων, ξεχωριστοί από το θαυμάσιο έργο των ανιδιοτελών ειρηνευτών και εθελοντών και από τα αιματηρά χέρια των προηγούμενων γενεών μας και τα προβλήματα των επόμενων γενεών.

Πιστεύουμε ότι είμαστε αβοήθητοι, αθώοι και ανίσχυροι μπροστά σε όλα αυτά και ότι η αλλαγή που αναμένουμε «έχει» να προέλθει από άλλους, ιδιώτες, κολεκτίβες ή έθνη.

Ο πόνος του διαχωρισμού
Όταν κοιτάζουμε τον έξω κόσμο, βλέπουμε συνεχώς προβλήματα. Βλέπουμε προβλήματα στον πραγματικό κόσμο, όπως η υπερπληθυσμός, η ενεργειακή κρίση, η έλλειψη νερού, η καταστροφή του περιβάλλοντος, οι κίνδυνοι για την υγεία κλπ. Βλέπουμε επίσης εκφυλιστικά και αυτοκαταστροφικά πρότυπα συμπεριφοράς όπως η απληστία, ο υλισμός, η τρέλα, η γενική απογοήτευση με τον κόσμο και το σύμπαν. Εν ολίγοις, βλέπουμε τον σύγχρονο άνθρωπο να έχει χάσει την ψυχή του και να αποσυνδεθεί από το πνεύμα του και τον φυσικό κόσμο.

Όταν το σκεφτείτε, στην πραγματικότητα, όλα αυτά τα προβλήματα που βλέπουμε έχουν τις ρίζες τους στο χωρισμό. Η ανθρωπότητα φαίνεται να είναι εκτός δρόμου, διότι έχουμε διαχωριστεί από την προγονική σοφία μας, τη γοητεία μας με το μαγικό σύμπαν, με τον εαυτό μας, με την ύπαρξή μας. Έχουμε αυξήσει όλο και περισσότερο την ψεύτικη ιδέα της ατομικής ελευθερίας με τίμημα την ευημερία της κοινότητας. Πιστεύουμε ότι έχουμε την ελευθερία να είμαστε ξεχωριστοί από την παγκόσμια κοινότητα και τις υποθέσεις που επηρεάζουν τα εκατομμύρια. Έτσι το επαναλαμβανόμενο θέμα είναι ο διαχωρισμός.

Μια προβολή του εσωτερικού μας κόσμου
Σε άλλο επίπεδο, δεν βλέπουμε ότι ο εξωτερικός μας κόσμος, με όλες του τις ευλογίες και τα προβλήματα, είναι απλώς μια προβολή του εσωτερικού μας κόσμου, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά. Οι πόλεμοι, οι φρικαλεότητες, η οικο-καταστροφή και η ανησυχία δεν είναι παρά μια προβολή του τι συμβαίνει εσωτερικά, σε ένα βαθύτερο ψυχικό επίπεδο. Η κατάσταση του κόσμου στην οποία είμαστε δεν είναι τίποτα περισσότερο από το κράτος που είμαστε εσωτερικά, σε συλλογικό επίπεδο. Για άλλη μια φορά, αισθανόμαστε ότι υπάρχει ένας διαχωρισμός μεταξύ της εσωτερικής και της εξωτερικής μας πραγματικότητας που δεν είναι παρά μια απλή ψευδαίσθηση. Σε μια θετική σημείωση, η καλή αλλαγή που αρχίζουμε να βλέπουμε είναι επίσης μια αντανάκλαση της αναδυόμενης αλλαγής στη συνείδησή μας, πρώτα σε μια ατομική και στη συνέχεια συλλογική κλίμακα.

Επαναπρογραμματισμός της πραγματικότητάς σας
Πιστεύω ότι η ιδέα να συνεργαστούμε είναι ότι πριν αναμένουμε οποιεσδήποτε μαζικές αλλαγές στις πληγές που βλέπουμε στον κόσμο γύρω μας, θα πρέπει να αρχίσουμε να πειραματίζουμε με την αλλαγή της άμεσης πραγματικότητας γύρω μας, εξοπλισμένη με την ιδέα ότι μπορούμε να λυγίσουμε την προσωπική μας πραγματικότητα αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τον κόσμο και αλληλεπιδρούμε με αυτό. Όπως το εικονικό απόσπασμα από τον Γκάντι πηγαίνει:

Να είναι η αλλαγή που θέλετε να δείτε

Έχουμε τη δύναμη να μεταμορφώνουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας.
Ξεκινάμε να αλλάζουμε την πραγματικότητά μας όχι με το να κερδίζουμε τίποτα νέο παρά με την απελευθέρωση και την απομάκρυνση ετών κλιματισμού και αυτοπεριοριζόμενων πεποιθήσεων. Ακολουθούν μερικές πεποιθήσεις που πρέπει να αρχίσουμε να υιοθετούμε, ενώ αφήνουμε να ξεπεράσουν το απόλυτο αντίθετο, αν θέλουμε πραγματικά να δούμε την αλλαγή που συμβαίνει γύρω μας:

1) Είμαστε πάντα μέρος της Εξίσωσης της Ζωής
Όταν αισθανόμαστε αποσυνδεδεμένοι χάνουμε την πραγματική μας δύναμη. Αυτή η δύναμη είναι το αίσθημα της ύπαρξης του ενός με τη ζωή- ότι είναι αναπόσπαστο μέρος της εξίσωσης. Και πάλι, η ανθρώπινη «αστάθεια» είναι ότι αισθανόμαστε ξεχωριστά από τα ρεύματα της ροής ζωής μας, και αδύναμα.

Όταν επαναπροσδιορίσουμε την πεποίθηση ότι είμαστε μέρος ολόκληρου του οικοσυστήματος της ζωής με τις λεπτότητές της και τη μαγεία, δημιουργούμε μια ισχυρή εσωτερική πεποίθηση που μας επιτρέπει να εμπιστευόμαστε και να έχουμε πίστη σε ό, τι συμβαίνει. Αυτό είναι το μαγικό συστατικό για να παραμείνουμε σε αρμονία με τις υψηλότερες δυνατότητές μας και να ξεμπλοκάρουμε αυτά τα εμπόδια που μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε και να αλλάξουμε την πραγματικότητά μας.

2) Μπορείτε να ενδυναμώσετε τον εαυτό σας και να είναι η αλλαγή που θέλετε
Είμαστε ενσωματωμένοι σε ένα σύστημα που έχει προγραμματιστεί να μας αποδυναμώσει και μας κάνει να πιστεύουμε ότι η αλλαγή συμβαίνει έξω από μας. Ωστόσο, όταν ακούμε πιο κοντά στην καρδιά μας, συνειδητοποιούμε ότι αυτή η ενδυνάμωση ή η αποδυνάμωση είναι μόνο στα χέρια μας. Αν αφήσουμε τον εαυτό μας να υποβαθμιστεί από το μηχανισμό του συστήματος, τότε αυτό είναι αυτό που δημιουργούμε.

Μεταθέτουμε την πραγματικότητά μας, αφήνοντας τον ρυθμό και τις αυτοπεριοριζόμενες πεποιθήσεις.

Εάν, από την άλλη πλευρά, αναλαμβάνουμε τη ζωή και το πεπρωμένο μας και ενθαρρύνουμε τον εαυτό μας με την ιδέα ότι μόνο έχουμε τη δύναμη να κάνουμε την αλλαγή, γυρίζουμε τα τραπέζια στο σύστημα. Αρχίζουμε να γίνουμε ελεύθερες καρδιές και ελεύθεροι στοχαστές. Τα δεσμά δεν μας δεσμεύουν πια γιατί γινόμαστε κύριοι του δικού μας πεπρωμένου.

3) Είστε συν-δημιουργός της δικής σας πραγματικότητας
Είναι μια απλή αλλά ισχυρή αλήθεια πραγματικά. Είστε ο συν-δημιουργός της δικής σας πραγματικότητας. Κοιτάξτε τη ζωή σας, την κατάσταση που βρίσκεστε τώρα – είτε καλή είτε κακή. Είχατε ένα μεγάλο λόγο να δημιουργήσετε όλα αυτά, είτε το έχετε συνειδητοποιήσει είτε όχι. Εφόσον είμαστε πράκτορες στη δική μας ζωής, κάνουμε επιλογές, που αλληλεπιδρούν, ονειρευόμαστε και ενεργούμε, είμαστε αναμφισβήτητα συν-δημιουργοί της δικής μας πραγματικότητας. Όσο περισσότερο πλησιάσουμε την ιδέα και συνειδητά την εκμεταλλευτούμε, τόσο περισσότερο μπορούμε να συν-δημιουργήσουμε και να αλλάξουμε τη ζωή μας θετικά.

4) Η θεραπεία είναι η απώλεια της αίσθησης της χωριστικότητας και του φόβου
Αν συνειδητά κοιτάξετε βαθιά μέσα στον εαυτό σας, θα βρείτε μια συνεχή λαχτάρα για θεραπεία. για την αποκατάσταση της ύπαρξής σας. Αυτή είναι μια συνεχής πνευματική αναζήτηση που αναζητούμε με διαφορετικούς τρόπους, σε διαφορετικούς χρόνους στη ζωή μας. Αυτό που πραγματικά σημαίνει αυτή η θεραπεία είναι να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά – η πραγματική μας δύναμη, η ανθρωπιά και η θεότητά μας ταυτόχρονα. Πάνω απ ‘όλα, η επούλωση υπερβαίνει τον φόβο και την αίσθηση του ξεχωριστού.

Η θεραπεία θυμάται την πραγματική μας δύναμη, την ανθρωπιά μας.

Είναι σημαντικό τότε να θυμάστε πάντα ότι μπορούμε να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας απομακρύνοντάς τον από τον φόβο και την πεποίθηση ότι είμαστε αποσυνδεδεμένοι και μόνοι μας σε ένα εχθρικό σύμπαν σε ένα όπου έχουμε πίστη ότι ανεξάρτητα από το πώς η ζωή μας κυμαίνεται και υποστηρίζεται από μια άπειρη πηγή αγάπης και εξουσίας.

5) Άλλοι είναι Σύμμαχοι στις Συνεργασίες σας
Η αίσθηση του χωρισμού συνεχίζει να ενισχύεται από την αίσθηση «εσείς και εμείς». Θεωρούμε ότι οι άλλοι μπορεί να αποτελούν απειλή για τη δική μας ευημερία και ευτυχία. Τους βλέπουμε ως πιθανούς ανταγωνιστές σε μια περιορισμένη ομάδα πόρων. Εισερχόμαστε στην νοοτροπία επιβίωσης.
Όλα αυτά είναι πολύ αντιπαραγωγικά στην καλύτερη περίπτωση. Όσο περισσότερο αφήνουμε την αίσθηση του φόβου και της χωριστικότητας (έτσι θεραπεύεται), τόσο περισσότερο βλέπουμε τους άλλους ως δυνητικούς συμμάχους και συνεισφέροντας στις δικές μας συν-δημιουργίες. Αυτό δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά αν αρχίσουμε από την υπόθεση ότι όλα είναι αλληλένδετα και ότι είμαστε αναπόσπαστο μέρος της εξίσωσης της ζωής.
 
Οι άνθρωποι που έχουν γίνει συνειδητοί συν-δημιουργοί του δικού τους πεπρωμένου γνωρίζουν την πραγματική αξία και την εξουσία σε αυτό. Κατανοούν τη σπουδαιότητα της βοήθειας, της ανταλλαγής, της εμπιστοσύνης και της διανομής, ενώ μπαίνουν μέσα. Κατανοούν την ανθρώπινη φύση πιο στενά, γνωρίζοντας ότι κάθε άτομο, ανεξάρτητα από το πώς η εξωτερική συμπεριφορά του μπορεί να ξεπεράσει, φέρει το ίδιο δυναμικό για τη θεραπεία τους, τους άλλους και τον κόσμο γύρω τους.
 
Γίνετε η αλλαγή που θέλετε να δείτε στον εαυτό σας και στον κόσμο.
 
6) Μπορείτε πάντα να αλλάξετε το κανάλι που συντονίζετε
Μια άλλη θεμελιώδης αλήθεια που έχει επαναληφθεί με διάφορες μορφές είναι ότι όλα είναι τελικά ενέργεια και δόνηση σε διαφορετικά επίπεδα συχνότητας. από πολύ χαμηλές, ψυχρές κραδασμούς μέχρι ανυψώσεις, συναρπαστικές συχνότητες αγάπης και ευδαιμονίας. Έχετε τη δύναμη και την ελευθερία να επιλέξετε ποιο κανάλι θα συντονιστείτε. Οι αρνητικές αυτο-ομιλίες , οι αυτοπεριοριζόμενες πεποιθήσεις, ο φόβος, οι κυνικοί φίλοι κ.λπ., θα σας κρατήσουν κολλημένους σε μια πραγματικότητα που δονείται με χαμηλή συχνότητα, έτσι ώστε να μιλάμε.

Από την άλλη πλευρά, ανοίγοντας την καρδιά σας σε νέες εμπειρίες και περιπέτειες, κάνοντας περισσότερα από τα πράγματα που σας αρέσει, είστε ευγνώμονες, περιβάλλετε τον εαυτό σας με συναρπαστικούς ανθρώπους και δεν φοβάστε να αγαπάτε, θα σας βοηθήσουν να μετακινηθείτε σε ένα εύρος ζώνης συχνοτήτων που θα σας κάνει προσελκύσει περισσότερο από την ίδια καλοσύνη και τον ίδιο ενθουσιασμό. Κυριολεκτικά θα σας κάνει να γίνετε η αλλαγή που θέλετε να δείτε στον εαυτό σας και στον κόσμο.

Είναι βασικά για τον συντονισμό και την προσέλκυση των δονήσεων ενέργειας που θα θέλατε να δείτε περισσότερο στην πραγματικότητά σας. Έτσι, ενώ συντονίζετε σε υψηλότερες συχνότητες και συντονίζεστε από τις χαμηλότερες, συν-δημιουργείτε μια σημαντική και θετική προσωπική πραγματικότητα η οποία τελικά προβάλλεται και εκδηλώνεται στον κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι ότι θα δημιουργούσατε την αλλαγή που θέλετε να δείτε σε αυτόν τον κόσμο. Σε συλλογικό επίπεδο, αυτή θα είναι η αρχή μιας νέας γης.

Απαγκιστρωθείτε από το παρελθόν

Πολλές φορές συμβιβαζόμαστε στη ζωή μας και συνηθίζουμε σε καταστάσεις που νομίζουμε πως μας ταιριάζουν αλλά τελικά μας κρατούν πίσω. Μας κρατάει σταθερούς μία συνήθεια και διστάζουμε να κάνουμε το πρώτο βήμα για να την αλλάξουμε. Μένουμε δέσμιοι, είτε γιατί φοβόμαστε να προχωρήσουμε σε κάτι διαφορετικό είτε επειδή πολλές φορές βαριόμαστε να φύγουμε από μία κατάσταση σίγουρη και «δοκιμασμένη». Εν ολίγοις μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν και δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ασχοληθεί με το παρόν και τις προοπτικές που υπάρχουν στο μέλλον.

Όταν εννοώ προσκόλληση στο παρελθόν εννοώ πως είμαστε προσκολλημένοι με τα βιώματα που αποκτήσαμε από του γονείς μας, με τις επιταγές που όπως ήταν φυσικό λόγω της παιδικής μας ηλικίας τις δεχτήκαμε χωρίς να τις αναλύσουμε ιδιαίτερα και τις «κουβαλάμε» μέχρι και την ενηλικίωσή μας και μπορεί και για όλη μας τη ζωή, γιατί είμαστε πεπεισμένοι ότι είναι σωστές. Είμαστε προσκολλημένοι στα γονεϊκά πρότυπα και στις διάφορες διαβουλεύσεις τους και διδαχές τους. Αυτές είναι λοιπόν που δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε, τις έχουμε ενστερνιστεί τόσο, έχουν γίνει κομμάτι του εαυτού μας που κάθε πιθανή απόκλιση από αυτές μας φοβίζει. Έτσι παραμένουμε στάσιμοι και αμετακίνητοι στις προκλήσεις που εμφανίζονται στη ζωή μας.

Μήπως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε; Δεν εννοώ να ξεχάσουμε τις διδαχές των γονέων μας και τις αξίες που μας έδωσαν στην παιδική ηλικία αλλά θα μπορούσαμε να γίνουμε πιο ευέλικτοι και περισσότερο ανοιχτοί στις νέες προκλήσεις που μπορεί να εμφανιστούν. Η αλλαγή αυτή θα μπορούσε να γίνει πιο εύκολα αν κάνουμε στροφή στον εαυτό μας… εννοώντας να μάθουμε περισσότερο τον εαυτό μας, το τι τελικά μας ταιριάζει.

Μαθαίνοντας λοιπόν τις αντοχές μας και τις δυνατότητές μας δεν θα φοβόμαστε να μην απογοητευτούμε από τις δυσκολίες της καθημερινότητας, θα έχουμε μεγαλύτερη κριτική σκέψη και θα ξεφύγουμε από τον τρόπο που μάθαμε να ζούμε τόσο καιρό. Θα αρχίσουμε να γινόμαστε περισσότερο ανοιχτοί – και με τους ανθρώπους αλλά και με τις καταστάσεις- και θα αποκτήσουμε καλύτερη κριτική σκέψη. Πλέον θα αποδεχόμαστε νέες πληροφορίες και εμπειρίες χωρίς να λέμε μέσα μας «ωχ αυτό δεν είναι σωστό, πρέπον αφού δεν μας το είπαν οι γονείς μας».

Μπορούμε να αλλάξουμε, να δοκιμάσουμε, μπορεί στην αρχή να απογοητευτούμε αλλά θα γίνουμε περισσότερο δυνατοί. Τα εμπόδια και οι αποτυχίες που μπορεί να συναντήσουμε, επειδή ξεφύγαμε από το συνηθισμένο-δοκιμασμένο, θα μας κάνουν πιο ανθεκτικούς. Ας τολμήσουμε λοιπόν αυτή την αλλαγή, είναι λάθος να εμμένουμε για όλη μας τη ζωή σε αντιλήψεις που δεν μας αντιπροσωπεύουν και μας κρατούν ριζωμένες στο παρελθόν.

Το πάθος και μόνο δεν αρκεί για να πετύχεις

Το πρόβλημα του να ακολουθήσεις το πάθος σου, είναι ότι μόνο το 20% των ανθρώπων έχουν μόνο ένα πάθος στη ζωή τους. Όλοι οι υπόλοιποι έχουν αρκετά πράγματα με τα οποία είναι παθιασμένοι, οπότε είναι δύσκολο να επικεντρωθούν σε ένα.

Ο μύθος ότι υπάρχει ένα πάθος στο οποίο θα αφιερώσουμε όλη μας τη ζωή, έχει οδηγήσει πολλούς ανθρώπους να πιστεύουν ή ότι είναι αναίσθητοι και δεν παθιάζονται με τίποτα ή ότι έχουν χάσει τη μοναδική τους ευκαιρία να ζήσουν μια γεμάτη και διασκεδαστική ζωή.

Οι έρευνες, όμως, λένε ότι το πάθος για κάτι, δεν υπάρχει απλά μέσα μας, από τη φύση μας. Δεν είναι θέλημα της μοίρας. Είναι κάτι που το αναπτύσσουμε και το καλλιεργούμε.

Οι κορυφαίοι αυτού του κόσμου, δεν ξύπνησαν μια μέρα και αποφάσισαν να ακολουθήσουν το πάθος τους. Η ιστορίες τους δείχνουν ότι το πάθος τους εξελίχθηκε μέσα από τη σκληρή δουλειά, την επιμονή τους και την εξέλιξη των φυσικών ή επίκτητων ταλέντων τους.

Οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι η διαδικασία για να γεννηθεί ένα πάθος είναι ταλέντο-εξάσκηση-επιτυχία-πάθος. Οι σύγχρονες μελέτες πάνω σε επιτυχημένους ανθρώπους που είναι παθιασμένοι με κάτι, αποκαλύπτουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πρέπει να πατήσουν τα 40 τους για να ανακαλύψουν το πάθος τους. Μέχρι τότε, απλά έχουν το χρόνο να εξασκηθούν, να δοκιμάσουν, να αποτύχουν, να ξαναδοκιμάσουν, να εξελίξουν και να καταλάβουν αυτό που τους αρέσει.

Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να αναζητάμε το πάθος μας. Είναι απίστευτα συναρπαστικό να ανακαλύψεις, τελικά, ότι υπάρχουν πράγματα που σε γεμίζουν και στα οποία είσαι διατεθειμένος να αφιερώσεις όλη σου τη ζωή.

Φυσικά, όλα όσα σε γοητεύουν στα 25 σου είναι μια καλή αφετηρία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα πιστεύω σου δεν θα αλλάξουν με τα χρόνια. Χρειάζεται χρόνος και εξάσκηση για να γίνεις πραγματικά καλός σε κάτι. Άρα, δεν χρειάζεται να τα ανακαλύψεις όλα τώρα. Το να βρεις το πάθος σου δεν είναι σαν μια λύση σε ένα δύσκολο πρόβλημα. Το να βρεις το πάθος σου είναι ο προορισμός μιας μεγάλης διαδρομής, η ολοκλήρωση μιας μακράς διαδικασίας.

Εξασκήσου σε αυτά στα οποία είσαι καλός, σε αυτά που σε ευχαριστούν και μάθε! Χρησιμοποίησε αυτή τη γνώση για να εξελίξεις το ταλέντο σου. Άκουσε τον εαυτό σου, δώσε βάση σε αυτά που σε ευχαριστούν και σε αυτά που σε δυσαρεστούν. Άφησε τον εαυτό σου να δοκιμάσει, να ξαναδοκιμάσει ακόμα πιο σκληρά ή ακόμα και να παρατήσει κάτι που δεν δουλεύει. Και μην ξεχνάς ότι το πάθος, το ταλέντο και η επιτυχία δεν είναι πράγματα αυτονόητα, αλλά χρειάζονται αγώνα. Όλοι οι κορυφαίοι στους οποίους ονειρεύεσαι να μοιάσεις, εξάσκησαν το ταλέντο τους για πολλά-πολλά χρόνια!

Καλή επιτυχία!

Είστε ασφαλείς μέσα στην επίγνωση των φόβων σας

Ο ψευδής εαυτός, και ό,τι τον απαρτίζει, είναι από τη φύση του μηχανικός.

Αποτελείται από σκονισμένες αναμνήσεις, ενσωματωμένες συνήθειες, αρχαίους φόβους, επανεμφανιζόμενες αμφιβολίες, οικείες απολαύσεις και πολλές άλλες αντιδράσεις μιας ατέλειωτης ποικιλίας.

Με λίγα λόγια, ο ψευδής εαυτός δεν είναι πραγματικά ζωντανός.

Κάθε επίμονη προσπάθεια από μέρους σας για να βγείτε από τον ψευδή εαυτό σας, φέρνει μαζί της σωρεία σκέψεων και συναισθημάτων που βιάζονται να σας υποδείξουν όλους αρνητικούς τρόπους με τους οποίους δεν μπορείτε να επιτύχετε κάτι τέτοιο:

"Αποκλείεται. Γιατί να προσπαθήσεις; Παραείναι δύσκολο."

Δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα για να αντιμετωπίσετε αυτά που προσπαθούν να εμποδίσουν το ταξίδι σας έξω από τον εαυτό σας.

Να θυμάστε:

Eίστε ασφαλείς μέσα στην επίγνωση των φόβων σας.

Ανακαλύφθηκε ο δεύτερος πιο μακρινός γαλαξίας στο Σύμπαν

Gravitational-lensing-galaxyΑστρονόμοι ανακάλυψαν ένα γαλαξία με z=6 με τη βοήθεια ισχυρού βαρυτικού φακού σε απόσταση 12,8 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, τον δεύτερο πιο απομακρυσμένο στο χώρο και στο χρόνο που έχει ποτέ βρεθεί στο Σύμπαν, και ο οποίος έχει ηλικία περίπου 13,7 δισ. ετών.  Είναι ένα γαλαξίας με σκόνη στον οποίο σχηματίζονται νέα άστρα.
 
Αν και εμφανίσθηκε μόνο ένα δισεκατομμύριο χρόνια μετά το Big Bang, που αποτέλεσε την αφετηρία του σύμπαντος, ο εν λόγω γαλαξίας G09 83808, πιθανώς ένας από τους πρώτους που υπήρξαν- μπορούσε κιόλας να γεννά πολλά άστρα.
 
Η αρχική ανακάλυψη έγινε από το διαστημικό τηλεσκόπιο «Χέρσελ» και ακολούθησαν πιο λεπτομερείς παρατηρήσεις -χάρη στη μέθοδο του βαρυτικού φακού- με το μεγάλο αμερικανο-μεξικανικό τηλεσκόπιο LMT, διαμέτρου 50 μέτρων, στην κορυφή ενός ανενεργού ηφαιστείου του Μεξικού.
 
Οι ερευνητές με επικεφαλής τον Jorge Zavala έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστρονομίας Nature Astronomy.

Η Θεογονία του Ησίοδου

Ο Ησίοδος, με το έργο του Θεογονία, αποπειράθηκε, για πρώτη φορά, να συγκεντρώσει τους  θρησκευτικούς μύθους που ήταν διαδεδομένοι σε όλη την Ελλάδα. Επίσης κατέγραψε τις δοξασίες για τη δημιουργία του κόσμου και αποτύπωσε τα γενεαλογικά δέντρα των θεών. Στην Θεογονία του Ησίοδου προϋπάρχουν τρία στοιχεία, το Χάος, η Γαία και ο Έρως. Αυτές οι τρεις μορφές δεν έχουν γεννηθεί η μία από την άλλη. Είναι αυτογέννητες κι απέχουν μόνο χρονικά στη σειρά της γέννησής τους. Από τους τρεις πρώτους θεούς μόνο ο Έρως δε γεννά απογόνους. Αυτός ενώνει και ωθεί τις άλλες δυνάμεις σε δημιουργία. Από το Χάος γεννήθηκαν το Έρεβος και η Νύχτα. Κι από την ένωση των δυο τους γεννήθηκαν ο Αιθέρας και η Ημέρα. Η Γαία χωρίς ερωτική ένωση γεννά μόνη της τον Ουρανό, που έχει όση έκταση έχει κι εκείνη. Γέννησε επίσης τα Όρη και τον Πόντο. Έτσι όλη η διαμόρφωση του κόσμου ξεκινά από εκείνη. Η Γαία δημιουργεί το σύμπαν γεννώντας τα συστατικά του. Παραχωρεί μέρος από τις εξουσίες της στον Ουρανό και τεκνοποιεί από το σπέρμα του τον Ωκεανό, τον Κοίο, τον Κρείο, τον Υπερίονα, τη Θεία, τη Ρέα, τη Θέμιδα, τη Μνημοσύνη, τη Φοίβη, την Τηθύα, τον Κρόνο. Εκτός από τους Τιτάνες γέννησε τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες. Ο Ουρανός χάνει την εξουσία του από τον Κρόνο, ο οποίος του κόβει τα γεννητικά όργανα. Από το αίμα του Ουρανού γεννιούνται οι Ερινύες, οι Γίγαντες, οι Μελίες και από το σπέρμα του κομμένου αιδοίου του γεννιέται η Αφροδίτη. Ο Ουρανός προφητεύει ότι ο Κρόνος θα χάσει την εξουσία από κάποιο από τα παιδιά του. Για το λόγο αυτό καταπίνει όποιο παιδί γεννάει η σύζυγός του Ρέα. Καταπίνει τη Δήμητρα, την Εστία, την Ήρα, τον Άδη και τον Ποσειδώνα. Όταν έρχεται η σειρά να γεννηθεί ο Δίας η Ρέα δίνει στον Κρόνο έναν σπαργανωμένο λίθο αντί του νεογέννητου Διός και κρύβει το βρέφος σε ένα σπήλαιο του όρους Δίκτη στην Κρήτη.Όταν μεγαλώνει ο Δίας αναγκάζει τον Κρόνο να βγάλει από την κοιλιά του τα αδέλφια του κι ύστερα από συγκρούσεις, ο Δίας, παίρνει την εξουσία στα χέρια του και από τότε ξεκινά η εποχή των Ολύμπιων θεών.
 
Ας αρχίσουμε το τραγούδι με τις Μούσες τις Ελικωνιάδες που κατέχουν τον Ελικώνα, το ιερό και μεγαλόπρεπο βουνό και χορεύουν με τ’ απαλά τους πόδια, γυρ’ από την κρήνη με τους μενεξέδες και τον βωμό του μεγαλοδύναμου γιού του Κρόνου, και σαν λούσουν τα τρυφερά κορμιά τους στον Περμησσό ή στην Ιπποκρήνη ή στον σεβαστό Ολμειό, στην πιο ψηλή κορφή του Ελικώνα, στήνουν χορούς μαγευτικούς, βάζοντας δύναμη στα πόδια τους. Κι από κει ξεπηδούν μεσ’ τη νύχτα, τυλιγμένες σε πυκνή ομίχλη και πηγαίνουν υμνώντας με πανέμορφη φωνή τον Δία τον Αιγίοχο, την Αργεία την Ήρα τη σεβαστή, τη χρυσοπέδιλη, και την κόρη του Αιγίοχου Δία, τη γλαυκομάτα Αθηνά, τον Φοίβο Απόλλωνα και την τοξεύτρα Άρτεμη, τον αφέντη της γης, τον κοσμοσείστη Ποσειδώνα και τη σεμνή Θέμιδα, την παιχνιδοβλέφαρη Αφροδίτη και τη χρυσοστεφανωμένη Ήβη, την όμορφη Διώνη και τη Λητώ, τον Ιαπετό και τον δόλιο Κρόνο, την Ηώ και τον μέγα Ήλιο, τη λαμπρή Σελήνη και τη Γαία, τον Ωκεανό τον μέγα και τη μαύρη Νύχτα και την ιερή γενιά των αιώνιων άλλων αθανάτων. Αυτές δίδαξαν κάποτε στον Ησίοδο ένα όμορφο τραγούδι, καθώς έβοσκε τ’ αρνιά του κάτω απ’ τον ιερό Ελικώνα. Κι αυτά τα λόγια πρώτα μου αφηγήθηκαν οι Μούσες οι Ολύμπιες, οι κόρες του Δία του Αιγίοχου: «πως εμείς οι αγριοβοσκοί, οι ξεδιάντροποι, που είμαστε μόνο κοιλιές, ξέρουμε ψέματα πολλά να λέμε που μοιάζουν με αλήθειες, αλλά ξέρουμε, αν το θέλουμε να λέμε και την αλήθεια». Έτσι μίλησαν οι κόρες του μεγάλου Δία με λόγια καθαρά και κόβοντας ένα κλαρί δάφνης, γεμάτο βλαστούς, μου το 'δωσαν σκήπτρο. Και μου ενέπνευσαν τραγούδι θεσπέσιο για να τραγουδώ τα μελλούμενα και τα περασμένα και με πρόσταξαν να υμνώ την αιώνια γενιά των μακαρίων, πρώτα όμως ν’ αρχίζω και να τελειώνω το τραγούδι μου μ’ αυτές. Αλλά γιατί μιλάμε για πράγματα που δεν είναι Τόσο σημαντικά; Έλα, ας αρχίσουμε απ’ τις Μούσες που τέρπουν με τους ύμνους τους τη μεγάλη ψυχή του πατέρα Δία πάνω στον Όλυμπο, τραγουδώντας τα τωρινά, τα περασμένα και τα μελλούμενα με φωνή ποιητική, απ’ αυτές που ρέει απ’ το γλυκό τους στόμα τραγούδι χωρίς ποτέ να κουράζονται. Και χαίρονται τα δώματα του πατέρα Δία του βροντερού, όταν γεμίζουν με λουλουδένια φωνή των θεαινών. Κι αντιλαλεί ο χιονισμένος Όλυμπος και τα δώματα των αθανάτων θεών πρώτα, αυτούς που η Γη κι ο μεγάλος Ουρανός γέννησαν κι εκείνους που γέννησαν τους θεούς τους δωρητές μας. Κατόπιν οι θεές αρχίζουν και τελειώνουν το τραγούδι υμνώντας τον Δία τον πατέρα θεών και ανθρώπων, για την ανωτερότητα του ανάμεσα στους θεούς και την μεγαλοσύνη του. Μετά υμνώντας το γένος των ανθρώπων και των ισχυρών Γιγάντων τέρπουν τη ψυχή του Δία πάνω στον Όλυμπο, οι Μούσες οι Ολύμπιες, οι θυγατέρες του Δία του Αιγιόχου. Τις γέννησε η Μνημοσύνη η κυρά της Ελευθήρος αφού έσμιξε με τον γιό του Κρόνου στις ακροκορφές τις Πιερίας, για να λησμονούμε τις στενοχώριες μας και να διώχνουν τις έγνοιες.
 
Εννιά νύχτες έσμιγε μαζί τους ο σοφός Δίας ανεβαίνοντας στο ιερό κρεβάτι κρυφά απ’ τους αθάνατους. Μα όταν γύρισε ο χρόνος και κύλισαν οι ώρες και τα φεγγάρια μίκραιναν κι οι μέρες έρχονταν και φεύγαν, του γέννησε εννιά κόρες που είχαν τα ίδια ψυχικά χαρίσματα, που άλλη φροντίδα εκτός το τραγούδι δεν είχαν στην καρδιά τους ούτε καμμιά έγνοια στη ψυχή και που κατοικούσαν στην πιο ψηλή κορφή του χιονισμένου Ολύμπου. Εκεί, στα ωραία παλάτια γίνονται λαμπροί χοροί και δίπλα κατοικούν οι Χάριτες κι ο Ίμερος, μέσα στη χαρά. Κι εκτοξεύοντας απ’ το στόμα τους φωνή μαγευτική, τραγουδούν τους νόμους των πάντων, και των αθανάτων τα ιερά ήθη διαλαλούν, εκτοξεύοντας τη μαγευτική φωνή τους. Και τότε κινήσαν για τον Όλυμπο και χαιρόντουσαν την όμορφη φωνή τους με το θαυμάσιο τραγούδι, και τριγύρω αντιλαλούσε απ’ τους ύμνους η μαύρη γη και μαγευτικοί ήχοι έβγαιναν απ’ το περπάτημά τους, καθώς τραβούσαν για τον πατέρα τους που βασιλεύει στον ουρανό, που αυτός μονάχος του κατέχει τη βροντή και τον φλογερό κεραυνό, που με τη δύναμη του νίκησε τον πατέρα του τον Κρόνο και που με σοφία τακτοποίησε τα των αθανάτων κι έδωσε αξιώματα.
 
Αυτά λοιπόν τραγουδούσαν οι Μούσες που μένουν στα Ολύμπια παλάτια, οι εννέα θυγατέρες του μεγάλου Δία, η Κλειώ, η Ευτέρπη, η Θάλεια, η Μελπομένη, η Τερψιχόρη, η Ερατώ, η Πολύμνοια, η Ουρανία κι η Καλλιόπη, αυτή που ξεχωρίζει απ’ όλες. Αυτή που συναναστρέφεται με βασιλιάδες. Κι όποιον απ’ τους βασιλιάδες που έχει ορίσει ο Δίας τον τιμήσουν οι μεγάλες θυγατέρες του και δουν τη γέννησή του με καλό μάτι, γλυκιά δροσιά του στάζουν στη γλώσσα και βγαίνουν απ’ το στόμα του λόγια γλυκά. Κι όλος ο λαός έχει τα μάτια επάνω του καθώς δικάζει με δίκαιες αποφάσεις και καθώς αγορεύει με λόγια σίγουρα, σταματά αμέσως τις μεγάλες φιλονικίες με μαστοριά. Διότι έτσι πρέπει να είναι οι σώφρονες βασιλιάδες. Αυτούς που αδικούνται εύκολα να τους ικανοποιούν στις συνεδριάσεις και να τους πείθουν με λόγια απαλά. Κι όταν βαδίζει στη συνεδρίαση τον τιμούν σαν θεό για το μειλίχιο ύφος του και λάμπει ανάμεσα στους συναθροισμένους. Κι αυτό είναι το ιερό δώρο των Μουσών στους ανθρώπους. Διότι χάρη στις Μούσες και τον Απόλλωνα που πετά το τόξο μακριά, υπάρχουν στη γη τραγουδιστές και κιθαριστές και χάρη στον Δία βασιλιάδες. Κι αυτός που του δείχνουν ευμένεια οι Μούσες είναι ευτυχισμένος και γλυκιά τρέχει η φωνή απ’ το στόμα του. Γιατί αν κάποιος έχει πένθος και πρόσφατη πληγή στα στήθια, η καρδιά του μαραίνεται απ’ τους στεναγμούς, όταν όμως ο τραγουδιστής που υπηρετεί τις Μούσες υμνήσει τις δόξες των πρώτων ανθρώπων και τους μακάριους θεούς που κατέχουν τον Όλυμπο, αμέσως λησμονά τον καημό του και
δεν θυμάται καμμιά έγνοια. Έτσι γρήγορα τις σκορπούν (τις έγνοιες) τα δώρα των θεαινών.
 
Χαίρετε τέκνα του Δία και δώστε το μαγευτικό τραγούδι. Δοξάστε την ιερή γενιά των αιώνιων αθανάτων που γεννήθηκαν απ’ τη Γη και τον γεμάτο αστέρια Ουρανό και τη Νύχτα τη σκοτεινή, κι αυτούς που έτρεφε ο Πόντος ο αλμυρός. Και πείτε πως πρώτα γεννήθηκαν οι θεοί κι η Γη κι οι ποταμοί και ο απέραντος Πόντος με τα μανιασμένα κύματα και τ’ αστέρια τα λαμπρά, κι ο Ουρανός ψηλά ο πλατύς κι αυτούς που γεννήθηκαν απ’ τους θεούς, τους δωρητές των αγαθών, και πως μοιράστηκαν τα πλούτη και χώρισαν τ’ αξιώματα και πως ακόμη κατάκτησαν τον Όλυμπο με τις πολλές χαράδρες. Αυτά να μου αφηγηθείτε Μούσες που έχετε τ’ ανάκτορα του Ολύμπου, απ’ την αρχή και λέγοντας μου ποιό έγινε πρώτα απ’ αυτά. Στην αρχή γεννήθηκε το Χάος, κι έπειτα η πλατύστηθη Γαία παντοτινός και ασφαλής τόπος των αθανάτων που εξουσιάζουν τις χιονισμένες κορφές του Ολύμπου και τα σκοτεινά Τάρταρα στα βάθη της γης με τους πλατείς δρόμους. Μετά ο Έρως που είναι ο ωραιότερος ανάμεσα στους αθάνατους θεούς, που λύνει τα μέλη όλων των θεών και των ανθρώπων και δαμάζει στα στήθια την καρδιά και τον νου. Από το Χάος ακόμη δημιουργήθηκαν το Έρεβος κι η μαύρη νύχτα. Κι απ’ τη Νύχτα γεννήθηκε ο Αιθέρας κι η Ημέρα, που τα γέννησε σμίγοντας ερωτικά με το Έρεβος. Η Γη πρώτα γέννησε τον γεμάτο αστέρια Ουρανό, ίσο με αυτήν να την καλύπτει από παντού και να είναι για πάντα ασφαλής τόπος για τους μακάριους θεούς. Και γέννησε τα ψηλά Όρη, χαριτωμένους τόπους των Νυμφών, των θεαινών που κατοικούν στα δασωμένα βουνά. Κι αυτή γέννησε και τον Πόντο, το ατέλειωτο πέλαγος, με τα μανιασμένα κύματα, χωρίς ερωτικό σμίξιμο. Έπειτα αφού πλάγιασε με τον Ουρανό, γέννησε τον βαθύ Ωκεανό, τον Κοίο, τον Κριό, τον Υπερίωνα, τον Ιαπετό, τη Θεία, τη Ρέα, τη Θέμιδα, τη Μνημοσύνη, τη χρυσοστεφανωμένη Φοίβη, και τη χαριτωμένη Τηθύα. Μετά απ’ αυτούς γεννήθηκε ο δόλιος Κρόνος, ο φοβερώτερος απ’ όλους τους γιούς, που μίσησε τον θαλερό γονιό του. Και γέννησε μετά τους Κύκλωπες με την ατρόμητη καρδιά, τον Βρόντη, τον Στερόπη και τον ορμητικό Άργη, οι οποίοι έδωσαν στον Δία τη βροντή και έφτειαξαν τον κεραυνό. Κι ήταν όμοιοι σ’ όλα με τους θεούς, μόνο που είχαν ένα μάτι στη μέση του μετώπου τους. Κι ήταν γνωστοί με τ’ όνομα Κύκλωπες γιατ’ είχαν στο μέτωπό τους το στρογγυλό μάτι. Ήταν ισχυροί κι ορμητικοί και επινοητικοί στα έργα που έκαναν και τους είχαν μεγαλώσει και μάθει να μιλούν οι θεοί. Μετά γεννήθηκαν απ’ τη Γαία και τον Ουρανό, άλλοι τρεις γιοί μεγάλοι και φοβεροί –καλύτερα μη τους βάζεις στο στόμα σου-, ο Κόττος, ο Βριάρεως και ο Γύης παιδιά υπερήφανα. Απ’ τους ώμους τους σάλευαν εκατό χέρια που δεν μπορούσες να τα ζυγώσεις και για τον καθένα πενήντα κεφάλια φύτρωναν απ΄ τους ώμους πάνω στα στιβαρά τους μέλη. Κι είχαν ισχύ ακατανίκητη και φοβερή όσο το ανάστημά τους. Τους φοβερότερους γιούς, απ’ όσους γεννήθηκαν απ’ τη Γαία και τον Ουρανό, τους εχθρευόταν απ’ την αρχή ο πατέρας τους και μόλις γεννιόταν ο καθένας τον έκρυβε στα έγκατα της Γης και δεν τους άφηνε ν’ ανέβουν στο φως. Και χαιρόταν με το κακό του έργο ο Ουρανός. Αλλά η πελώρια Γη βαρυγγωμούσε από μέσα της και σκέφτηκε ένα δόλιο και κακό τέχνασμα. Αμέσως γέννησε το γκρίζο ατσάλι κι έφτιαξε ένα μεγάλο δρεπάνι κι εξήγησε στους αγαπημένους της γιούς τι να κάνουν. Και δίνοντας τους θάρρος και με πόνο στην καρδιά τους είπε: «Παιδιά δικά μου που έχετε πατέρα κακούργο, αν θέλετε να μ’ ακούσετε, μπορούμε να τιμωρήσουμε την αδικία του πατέρα σας μιας κι αυτός άρχισε πρώτος τις άτιμες πράξεις».
 
Έτσι μίλησε κι όλους τους έπιασε δέος και κανένας δεν μιλούσε. Τότε πήρε θάρρος ο πανούργος Κρόνος και μ’ αυτά τα λόγια απάντησε στη σεβάσμια μητέρα του: «Μητέρα σου υπόσχομαι πως εγώ θα εκτελέσω αυτή την πράξη, γιατί δεν λογαριάζω τον ακατανόμαστο πατέρα μας. Αυτός άρχισε πρώτος τις άτιμες πράξεις». Έτσι μίλησε κι αναγάλλιασε μέσα της η πελώρια Γαία. Τον έβαλε να καθίσει σε ενέδρα, του έβαλε στο χέρι το δρεπάνι με τα κοφτερά δόντια και του εξήγησε το δόλιο σχέδιο. Και φέρνοντας τη νύχτα, ήλθε ο μέγας Ουρανός κι ολόγυρα απλώθηκε και σκέπασε τη Γαία με πόθο ερωτικό. Κι απ’ την κρυψώνα του άπλωσε ο γιός του τ’ αριστερό του χέρι και με το δεξί έπιασε το πελώριο δρεπάνι με τα μακριά κοφτερά δόντια κι αμέσως έκοψε τα αιδοία του πατέρα του και τα πέταξε πίσω του. Όμως δεν έφυγαν απ’ τα χέρια του μάταια, γιατί όσες στάλες απ’ το αίμα του έπεσαν, τις μάζεψε η Γαία και με το πέρασμα του χρόνου γεννήθηκαν οι κρατερές Ερινύες, οι μεγάλοι Γίγαντες οι λαμπροαρματωμένοι, που κρατούν στα χέρια τους μακριά κοντάρια κι οι Νύμφες που τις αποκαλούν Μελίες στην απέραντη Γη. Κι αμέσως μόλις έκοψε τα αιδοία με το δρεπάνι τα πέταξε απ’ τη στεριά στον πολυτρικυμισμένο πόντο κι αυτά περιφερόταν στο πέλαγος για πολύ χρόνο. Τριγύρω ανέβαινε λευκός αφρός απ’ τ’ αθάνατα μέλη κι εκεί μέσα αναθράφηκε μια κόρη. Στην αρχή πήγε προς τα ιερά Κύθηρα και μετά έφτασε στην Κύπρο που βρέχεται από παντού. Εκεί βγήκε η σεβαστή και καλή θεά και γύρω απ’ τα πόδια της τα τρυφερά φύτρωνε χλόη. Αφροδίτη (αφρογεννημένη θεά και ομορφοστεφάνωτη κόρη) την αποκαλούν θεοί και άνθρωποι γιατί μεγάλωσε μέσα στον αφρό και Κυθέρια γιατί πήγε στα Κύθηρα (και Κυπρογεννημένη γιατί γεννήθηκε στην Κύπρο που τη ζώνει η θάλασσα και φιλομηδή γιατί βγήκε απ’ τα αιδοία.) Μόλις γεννήθηκε τη συντρόφευσε ο Έρως και τη Συνόδευσε ο ωραίος Ίμερος καθώς πήγαινε στους άλλους θεούς. Κι αυτή η τιμή της έλαχε απ’ τη Μοίρα απ΄ την αρχή, να έχει ανάμεσα στους αθάνατους Θεούς και στους ανθρώπους τα παρθενικά παιχνιδίσματα, τα ξεγελάσματα και τη γλυκιά απόλαυση, την αγάπη και την τρυφερότητα. Κι αυτούς, ο πατέρας τους ο μεγάλος Ουρανός, οργισμένος τους αποκάλεσε Τιτάνες, τους γιούς που γέννησε, γιατί λέγε πως τεντώνοντας την αδικία έκαναν ανόσια πράξη που στο μέλλον θα τη ξεπληρώσουν. Κι η Νύχτα γέννησε τον στυγερό Μόρο, τη μαύρη Κήρα και τον Θάνατο και γέννησε τον Ύπνο και τη γενιά των Ονείρων (και τους γέννησε χωρίς να κοιμηθεί με κανέναν η μαύρη Νύχτα). Μετά πάλι τον Μώμο και την οδυνηρή Οιζύ και τις Εσπερίδες που φυλάνε πέρα απ’ τον δοξασμένο Ωκεανό τα χρυσά μήλα και τα δέντρα που τα κάνουν.
 
Και γέννησε τις Μοίρες και τις Κήρες, ανελέητες τιμωρούς (την Κλωθώ, την Λάχεσι και την Άτροπο που δίνουν το καλό και το κακό στους θνητούς όταν γεννιούνται), που κυνηγούν τα παραπτώματα θεών κι ανθρώπων και δεν σταματούν ποτέ οι θεές την τρομερή οργή τους πριν να ξεπληρώσει το χρέος του όποιος έχει αμαρτήσει. Και γέννησε τη Νέμεση, συμφορά για τους θνητούς ανθρώπους η ολέθρια Νύχτα, και μετά την Απάτη και τη Φιλότητα, το καταραμένο Γήρας και την ακατάβλητη Έριδα. Μετά η μισητή Έρις γέννησε τον βασανιστή Πόνο, τη Λήθη, την Πείνα και τις Οδύνες που φέρνουν δάκρυα, τις Συμπλοκές, τις Μάχες, τους Φόνους, τους Ανδροσκοτωμούς, τις Φιλονικίες, τις Ψευδολογίες, τις Διαφωνίες, την Κακονομία, την Άτη που πάνε συνήθως μαζί, και τον Όρκο που τυρρανά τους πιο πολλούς ανθρώπους στη γη, όταν με τη θέλησή τους γίνονται επίορκοι. Και γέννησε ο Πόντος τον Νηρέα που ποτέ δεν λέει ψέμματα αλλά πάντα την αλήθεια, τον πρωτότοκο απ’ τους γιούς του. Τον αποκαλούν και Γέροντα γιατί είναι ήπιος και ειλικρινής. Δεν ξεχνά τη νομιμότητα και πάντα δίκαια και αγαθά στοχάζεται. Επίσης σμίγοντας με τη Γαία, γέννησε και τον μεγάλο Θαύμαντα, τον γενναίο Φόρκυ, την ομορφομάγουλη Κητώ και την Ευρυβία που έχει στα στήθεια της ατσάλινη ψυχή. Κι απ’ τον Νηρέα και την ομορφομάλλα Δωρίδα, την κόρη του τέλειου ποταμού του Ωκεανού, γεννήθηκαν αγαπημένα παιδιά θεαινών, μέσα στον ακένωτο πόντο, η Πλωτώ, η Ευκράντη,η Σαώ, η Αμφιτρίτη, η Ευδώρη, η Θέτις, η Γαλήνη, η Γλαύκη, η Κυμοθόη, η Σπειώ, η Θόη,η εράσμια Αλίη, η Πασιθέη, η Ερατώ, η ροδοχέρα Ευνίκη, η χαριτωμένη Μελίτη, η Ευλιμένη, η Αγαυή,. η Δωτώ, η Πρωτώ, η Φέρουσα, η Δυναμένη, η Νησαίη, η Ακταίη, η Πρωτομέδεια, η Δωρίς, η Πανόπεια, η όμορφη Γαλάτεια, η εράσμια Ιπποθόη, η ροδοχέρα Εππονόη, η Κυμοδόκη, που τα κύματα στον σκοτεινό Πόντο και το φύσημα του μανιασμένου αέρα μαλακώνει μαζί με την Κυματολήγη και την Αμφιτρίτη με τους όμορφους αστραγάλους, η Κυμώ, η Ηιόνη, η ομορφοστεφανωμένη Αλιμήδη, η χαμογελαστή Γλαυκονόμη, η Ποντοπόρεια, η Ληαγόρη, η Ευαγόρη, η Λαομέδεια, η Πουλυνόη, η Αυτονόη, η Λυσιάνασσα, (η Ευάρνη με το ωραίο παράστημα και την αψεγάδιαστη μορφή), η Ψαμάθη με το χαριτωμένο σώμα, η ευγενική Μενίππη, η Νησώ, η Ευπόμπη, η Θεμιστώ, η Προνόη και η Νημερτής που έχει τα μυαλά του αθάνατου πατέρα της. Αυτές απ΄ τον άξιο Νηρέα γεννήθηκαν, πενήντα κόρες με γνώσεις για άξια έργα.
 
Ο Θαύμας πήρε την Ηλέκτρα, τη θυγατέρα του Ωκεανού με τα βαθειά ρέματα, κι αυτή γέννησε την γοργοπόδαρη Ίριδα, τις ομοργόμαλλες Άρπυιες, την Αελλώ και την Ωκυπέτη, που με τα γρήγορα φτερά τους τρέχουν όσο το φύσημα του ανέμου και το πέταμα των πουλιών, γιατί μαζί με το χρόνο τρέχουν. Και η Κητώ, γέννησε με τον Φόρκυ τις ομορφομάγουλες Γραίες, γκριζομάλλες απ΄ τη γέννησή τους. Και τις αποκαλούν Γραίες οι αθάνατοι θεοί και οι άνθρωποι εδώ κάτω, την Πεμφρηδώ με τα ωραία πέπλα και την Ενυώ με τα βαθυκίτρινα πέπλα, και τις Γοργόνες που κατοικούν πέρα απ’ τον ξακουστό Ωκεανό στα έσχατα της Νύχτας όπου βρίσκονται και οι Εσπερίδες με την καθάρια φωνή, τη Σθενώ, την Ευρυάλη και τη Μέδουσα που έπαθε πολλά δεινά. Γιατί αυτή ήταν θνητή ενώ οι άλλες δύο αθάνατες κι αγέραστες. Και μ’ αυτήν πλάγιασε ο Ποσειδώνας ο Κυανοχαίτης σε μαλακό λιβάδι μέσα σε ανοιξιάτικα λουλούδια. Όταν ο Περσεύς της έκοψε το κεφάλι ξεπήδησε ο μέγας Χρυσάωρ κι ο Πήγασος ο ίππος. Κι αυτός πήρε το όνομα αυτό επειδή γεννήθηκε κοντά στις πηγές του Ωκεανού, ενώ ο άλλος επειδή κρατούσε χρυσό σπαθί στα λατρεμένα χέρια του. Και πέταξε αυτός αφήνοντας τη γη που τρέφει τα πρόβατα και πήγε στους αθάνατους. Και κατοικεί στο ανάκτορο του Δία και φέρνει την αστραπή και τη βροντή στον σοφό Δία. Και ο Χρυσάωρ γέννησε τον τρικέφαλο Γηρυόνη σμίγοντας με την Καλλιρόη την κόρη του ξακουστού Ωκεανού. Κι αυτόν τον θανάτωσε ο ισχυρός Ηρακλής κοντά στις στριφτόποδες αγελάδες στην Ερύθεια που βρέχεται από παντού, τη μέρα που οδήγησε τις πλατυμέτωπες αγελάδες στην ιερή Τίρυνθα αφού πέρασε το ρέμα του Ωκεανού και σκότωσε τον Όρθρο και τον βοσκό Ευρυτίωνα, στην κατασκότεινη μάντρα πέρα απ’ τον ξακουστό Ωκεανό. Κι αυτή, μέσα σε μια ωραία σπηλιά, γέννησε άλλο ακαταμάχητο τέρας που δεν μοιάζει ούτε με τους θνητούς ανθρώπους ούτε με τους αθάνατους θεούς, τη θεϊκή Έχιδνα με τη σκληρή καρδιά, τη μισή νύμφη παιχνιδομάτα και με όμορφα μάγουλα κι η άλλη μισή πελώριο φίδι τρομερό και γιγάντιο, στικτό και σαρκοβόρο μέσα στα έγκατα της ιερής γης. Εκεί είναι η σπηλιά της, κάτω απ’ το κοίλωμα ενός βράχου, μακρυά απ΄ τους αθάνατους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους. Εκεί της όρισαν οι θεοί να έχει τη ξακουσμένη κατοικία της. Κι εκεί κρατήθηκε στον τόπο των Αρίμων, κάτω απ’ τη γη η ολέθρια Έχιδνα, η αθάνατη νύμφη που δεν γερνά ποτέ. Λένε ότι ο φοβερός, ο ανόσιος και ο άνομος Τυφώνας έσμιξε ερωτικά μ’ αυτήν την παιχνιδομάτα κόρη κι αυτή αφού έμεινε έγκυος, γέννησε σκληρόκαρδους γιούς. Γέννησε πρώτο τον Όρθρο, τον σκύλο του Γηρυόνη. Δεύτερο γέννησε τον ακαταμάχητο, τον ακατανόμαστο, τον σαρκοβόρο Κέρβερο, τον σκύλο του Άδη τον χαλκόφωνο, με τα πενήντα κεφάλια, ανήλεο και κρατερό. Τρίτη γέννησε την Λερναία Ύδρα που ο νους της ήταν πάντα στο κακό, την οποία ανάθρεψε η λευκοχέρα Ήρα με ασίγαστη οργή για τον ισχυρό Ηρακλή.

Αυτήν όμως τη θανάτωσε με το αλύπητο χάλκινο σπαθί του ο γιός του Δία, απ’ τη γενιά του Αμφιτρύωνα, ο Ηρακλής μαζί με τον πολεμοχαρή Ιόλαο και τη συμπαράσταση της Αθηνάς που δίνει τα λάφυρα. Κι ακόμη γέννησε τη φοβερή, την τεράστια Χίμαιρα, τη γοργοπόδαρη και δυνατή, που αναπνέει ακατάσχετη φωτιά. Είχε τρία κεφάλια, το ένα λιονταριού, με τη λαμπερή ματιά, το άλλο γίδας και το άλλο φιδιού, δράκοντα τρομερού. (Μπροστά το λιοντάρι, πίσω το φίδι και στη μέση η γίδα απέπνεαν φλογερή φωτιά). Αυτήν τη σκότωσε ο Πήγασος και ο ανδρείος Βελλερεφόντης. Επίσης σμίγοντας με τον Όρθρο γέννησε την ολέθρια Φίκα (Σφίγγα),την καταστροφή για τον λαό του Κάδμου, και τον Λέοντα της Νεμέας που ανάθρεψε η Ήρα, η τιμημένη ομοκρέβατη του Δία και τον φώλιασε στους λόφους της Νεμέας, για τους ανθρώπους συμφορά. Εκεί έμενε και κατέστρεφε τους ανθρώπους κυριαρχώντας στον Τρητό και στον Απέσαντα. Αλλά κι αυτόν τον νίκησε η ισχύς του Ηρακλή. Και τέλος η Κητώ σμίγοντας ερωτικά με τον νεότατο Φόρκυ, γέννησε ένα τρομερό φίδι, που στα σκοτεινά βάθη της γης, στην άκρη του κόσμου, φυλάει τα ολόχρυσα μήλα. Αυτή λοιπόν είναι η γενιά της Κητούς και του Φόρκυ. Και η Τηθύς γέννησε στον Ωκεανό τους στροβιλιστούς ποταμούς, τον Νείλο, τον Αλφειό, τον βαθυστρόβιλο Ηριδανό, τον Στρυμόνα, τον Μαίανδρο, τον ομορφορρέματο Ίστρο, τον Φάση, τον Ρήσο, τον Αχελώο με τις ασημένιες δίνες, τον Νέσσο, τον Ρόδιο, τον Αλιάκμονα, τον Επτάπορο, τον Γρανικό, τον Αίσηπο, τον θεϊκό Σιμόεντα, τον Πηνειό, τον Έρμο, τον ομορφόροο Κάϊκο, τον μέγα Σαγγάριο, τον Λάδωνα, τον Παρθένιο, τον Εύηνο, τον Άρδησκο και τον θεϊκό Σκάμανδρο. Και γεννά την ιερή γενιά των θυγατέρων του, που απ’ τον Δία τους Έλαχε το έργο ν’ αναθρέψουν τους νέους με τη βοήθεια του άρχοντα Απόλλωνα και των Ποταμών, την Πειθώ, την Αδμήτη,την Ιάνθη, την Ηλέκτρα, τη Δωρίδα, την Πρυμνώ, τη θεϊκή Ουρανία, την Ιππώ, την Κλυμένη, τη Ρόδεια, την Πασιθόη, την Πληξαύρη, τη Γαλαξαύρη, τη γλυκειά Διώνη, τη Μηλόβοσι, τη Θόη, την όμορφη Πολυδώρη, την Κερκηίδα με το όμορφο παράστημα, τη γλυκιά Πλουτώ, τη μεγαλομάτα Περσηίδα, την Ιάνειρα, την Ακάστη, τη Ξάνθη, την Πετραία, την ερωτική Μενεσθώ, την Ευρώπη, τη Μήτιδα, την Ευρυνόμη, την Τελεστώ με τα βαθυκίτρινα πέπλα, τη Χρυσηϊδα, την Ασία, τη λαχταριστή Καλυψώ. την Ευδώρη, την Τύχη, την Αμφιρώ, την Ωκιρόη και τη Στύγα που είναι η ανώτερη απ’ όλες. Αυτές λοιπόν γεννήθηκαν πρώτες οι θυγατέρες του Ωκεανού και της Τηθύος, αλλά υπάρχουν και πολλές άλλες. Γιατί υπάρχουν τρεις χιλιάδες ομορφοπόδαρες Ωκεανίδες που είναι σκορπισμένες στη γη και στα βάθη των λιμνών και φροντίζουν όλους το ίδιο, τα λαμπρά τέκνα θεαινών. Υπάρχουν κι άλλοι τόσοι ποταμοί που τρέχουν με βουητό, γιοί του Ωκεανού που γέννησε η σεβαστή Τηθύα. Για θνητό άνθρωπο είναι δύσκολο να πει όλα τα ονόματά τους. Τα γνωρίζουν όσοι κατοικούν τριγύρω τους.
 
Κι η Θεία αφού αναγκάστηκε, έσμιξε ερωτικά, με τον Υπερίωνα και γέννησε τον μέγα Ήλιο, τη λαμπρή Σελήνη και την Αυγή που φέρνει το φως σ’ όλους πάνω στη γη και στους αθάνατους θεούς που κατέχουν τον πλατύ Ουρανό. Ενώ η Ευρυβία, η σεβαστή θεά, σμίγοντας ερωτικά με τον Κρίο, γέννησε τον Αστραίο, τον Πάλλαντα, και τον Πέρση που ξεπερνά όλους σε γνώση. Και η Ηώ με τον Αστραίο, γέννησε τους ανέμους τους σκληρόκαρδους, τον Ζέφυρο που φέρνει ξαστεριά, τον γρηγοροκίνητο Βοριά και τον Νότο, αφού θεά πλάγιασε ερωτικά με θεό. Μετά η Ηριγένεια (Ηώ) γέννησε τον αστέρα Εωσφόρο και τα λαμπρά αστέρια που στεφανώνουν τον Ουρανό. Η Στύγα, η κόρη του Ωκεανού, σμίγοντας με τον Πάλλαντα γέννησε στο παλάτι τον Ζήλο και την ομορφοπόδαρη Νίκη. Επίσης γέννησε το Κράτος και τη Βία, ξακουστά παιδιά. Μακρυά απ’ τον Δία δεν υπάρχει γι’ αυτά ούτε σπίτι, ούτε μέρος να σταθούν, ούτε ο δρόμος που να μη τους οδηγεί ο θεός. Και πάντα κάθονται πλάι στον βροντερό Δία. Έτσι αποφάσισε η Στύγα η αθάνατη Ωκεανίδα τη μέρα που ο αστραποβόλος Ολύμπιος κάλεσε όλους τους αθάνατους θεούς στον ψηλό Όλυμπο και είπε πως όποιος απ΄ τους θεούς μαχόταν τους Τιτάνες μαζί του, δεν θα έχανε κανένα αξίωμα που είχε πριν, μέσα στους αθάνατους θεούς. Και είπε πως όποιος είχε μείνει χωρίς τιμή και αξίωμα απ’ τον Κρόνο, θα έπαιρνε τιμές και αξιώματα όπως ήταν δίκαιο. Πρώτη λοιπόν έφθασε στον Όλυμπο η αθάνατη Στύγα μαζί με τα παιδιά της, ακούγοντας τη συμβουλή του αγαπημένου της πατέρα. Κι ο Ζευς την τίμησε δίνοντάς της περίσσια δώρα. Γιατί όρισε αυτή να είναι των θεών ο μεγαλύτερος όρκος. Και τα παιδιά της να μένουν πάντα μαζί του. Κι όπως τα υποσχέθηκε έτσι ακριβώς τα εκτέλεσε. Γιατί αυτός εξουσιάζει και βασιλεύει. Η Φοίβη ήλθε στο κρεββάτι του πολυπόθητου Κοίου και από έρωτα θεάς με θεό έμεινε έγκυος και γέννησε τη Λητώ με τα γαλάζια πέπλα, πάντα γλυκιά, γλυκιά απ’ την πρώτη μέρα, που είναι η πιο καταδεκτικιά μέσα στον Όλυμπο και τρυφερή στους ανθρώπους και στους αθάνατους θεούς. Γέννησε και την Αστερία με το ωραίο όνομα που κάποτε ο Πέρσης την οδήγησε στο μεγάλο παλάτι του να γίνει η αγαπημένη του σύντροφος. Κι αυτή έμεινε έγκυος και γέννησε την Εκάτη, που αυτήν πάνω απ’ όλους τίμησε ο Ζευς, ο γιός του Κρόνου και της χάρισε λαμπρά δώρα να ορίζει απ’ τη γη και απ’ την ακένωτη θάλασσα. Αλλά και στον γεμάτο αστέρια Ουρανό πήρε αξίωμα και τιμάται πιο πολύ απ’ όλους τους αθάνατους θεούς. Γιατί και μέχρι τώρα όποιος άνθρωπος στη γη προσφέρει κατά τη συνήθεια, εξιλαστήρια θυσία προσκαλεί την Εκάτη. Κι εύκολα η θεά δείχνει την εύνοιά της σ’ αυτόν που δέχτηκε την προσευχή του και του χαρίζει ευτυχία,
γιατί έχει τη δύναμη.

Επειδή όσοι γεννήθηκαν απ’ τη Γαία και τον Ουρανό κι έχουν κάποιο αξίωμα, σ’ όλους αυτούς έχει μερδικό. Κι ούτε σε τίποτα ο γιός του Κρόνου την εξεβίασε, ούτε της στέρησε ό,τι της είχε λάχει μέσα στους πρωτύτερους θεούς τους Τιτάνες, αλλά κατέχει ότι απ’ την αρχή ήταν το μερδικό της, μερίδιο στη γη, στον ουρανό και στη θάλασσα. Και δεν τιμήθηκε λιγότερο η θεά επειδή ήταν μοναχοπαίδι, αντίθετα πολύ περισσότερο γι’ αυτό την τιμά ο Ζευς. Αυτόν που θέλει τον βοηθά πολύ και τον ωφελεί.Στις δίκες κάθεται πλάι στους σεβαστούς βασιλιάδες, και στις συνελεύσεις του λαού προβάλλει αυτόν που θέλει. Κι όταν ζώνονται τ’ άρματα οι άνδρες για τον φονικό πόλεμο, κι εκεί η θεά βοηθά όποιους θέλει και πρόθυμα δίνει τη νίκη και προσφέρει τη δόξα. Κι είναι καλή όταν παραβγαίνουν άνδρες σε αγώνα κι εκεί τους βοηθά και τους ωφελεί. Κι αυτός που θα νικήσει με ισχύ κι επιμονή, το ωραίο έπαθλο πρόθυμα και με χαρά παίρνει κάνοντας τους γονιούς του περήφανους. Αλλά και μέσα στους ιππείς βοηθά όποιον θέλει. Κι αυτούς που δουλεύουν στη γαλάζια ανεμοδαρμένη θάλασσα, και προσεύχονται στην Εκάτη και τον Γαιοσείστη (Ποσειδώνα), εύκολα η δοξασμένη θεά τους φέρνει μεγάλη ψαριά, αλλά κι εύκολα την εξαφανίζει, αν το θελήσει, κι ας φαίνεται δικιά τους (η ψαριά).Κι είναι καλή στους στάβλους όπου πληθαίνει τα ζώα μαζί με τον Ερμή. Τα κοπάδια των γελαδιών, τα πλατιά κοπάδια των γιδιών και τα κοπάδια με τα πυκνόμαλλα αρνιά, αν θέλει τα λίγα τα αυξάνει και τα πολλά τα ελαττώνει. Έτσι λοιπόν, αν η μάνα της την έκανε μοναχοπαίδι, ανάμεσα σ’ όλους τους αθάνατους τιμάται μ’ αξιώματα. Μα κι ο γιος του Κρόνου την όρισε τροφό των νέων, που μαζί της ανοίγουν τα μάτια τους στο φως της ολοφώτιστης Αυγής. Έτσι απ’ την αρχή ήταν τροφός των νέων και είχε αυτές τις τιμές. Η Ρέα εξαναγκασμένη από τον Κρόνο, του γέννησε τέκνα δοξασμένα, την Εστία, τη Δήμητρα, την Ήρα με τα χρυσά πέδιλα, τον δυνατό Άδη που κατοικεί στο παλάτι του κάτω απ’ τη γη κι έχει ανελέητη καρδιά, τον βροντερό Γαιοσείστη και τον σοφό Δία, πατέρα θεών και ανθρώπων που τραντάζει την πλατιά γη με την βροντή του. Κι αυτούς τους κατάπινε ο μέγας Κρόνος μόλις ο καθένας κατέβαινε απ’ την ιερή κοιλιά της μάνας του στα γόνατα της. Φοβόταν μήπως κάποιος απ’ τους δοξασμένους Ουρανίωνες του έπαιρνε το βασιλικό αξίωμα μέσα στους αθάνατους.

Γιατί είχε μάθει απ’ την Γαία και τον γεμάτο αστέρια Ουρανό ότι ήταν γραφτό να ηττηθεί κάποτε απ’ το παιδί του, παρ’ όλο που ο ίδιος ήταν ισχυρός –απ’ το θέλημα του μεγάλου Δία. Έτσι παραφύλαγε με άγρυπνα μάτια και κατάπινε τα παιδιά του. Τη Ρέα όμως την κατείχε αβάσταχτος πόνος. Αλλ’ όταν ήταν για να γεννήσει τον Δία, τον πατέρα θεών και ανθρώπων, τότε παρακαλούσε τους αγαπημένους της γονείς, τη Γαία και τον γεμάτο αστέρια Ουρανό, να σκεφτούν ένα τρόπο για να γεννήσει κρυφά τον αγαπημένο της γιό, για να πάρει εκδίκηση για τον πατέρα του και τα παιδιά του, που τα κατάπινε ο δόλιος Κρόνος. Αυτοί άκουσαν με μεγάλη προσοχή την αγαπημένη τους θυγατέρα, πείστηκαν και της αφιέρωσαν όσα ήταν πεπρωμένο να συμβούν γύρω απ’ τον βασιλιά Κρόνο και τον γιό με την ατρόμητη ψυχή. Την έστειλαν λοιπόν στη Λύκτο, τον πλούσιο τόπο της Κρήτης, όταν επρόκειτο να γεννήσει το τελευταίο απ’ τα παιδιά της, τον μεγάλο Δία. Και τον δέχτηκε η πελώρια Γαία μέσα στην πλατιά Κρήτη, να τον θρέψει και να τον φροντίζει. Εκεί, μέσα στο σκοτάδι της γρήγορης Νύχτας, τον έφερε πρώτα στη Λύκτο και τον έκρυψε με τα χέρια της σε απάτητο άντρο, στα βάθη της ιερής γης, στο πυκνοδασωμένο Αιγαίο βουνό. Και στον γιό του Ουρανού, τον μεγάλο άνακτα, τον πρώτο βασιλιά ανάμεσα στους θεούς, σπαργάνωσε μια μεγάλη πέτρα. Κι εκείνος αρπάζοντας την στα χέρια του, την έριξε ο δύστυχος στην κοιλιά του. Δεν του πέρασε απ’ το μυαλό του πως έμενε πίσω αντί για πέτρα ο γιός του, ανίκητος και χωρίς να πολυσκοτίζεται, που έμελλε γρήγορα με την ισχύ και τα χέρια του να τον νικήσει, να του πάρει τα αξιώματα και να βασιλέψει ανάμεσα στους αθάνατους. Έπειτα, γρήγορα μεγάλωναν η ορμή και τα λαμπρά μέλη αυτού του άρχοντα. Και με το κύλισμα του χρόνου (ξεγελασμένος από τις παμπόνηρες συμβουλές της Γαίας), τον γόνο του ανέβασε από μέσα του ο μέγας Κρόνος, ο πανούργος, νικημένος απ΄την επινοητικότητα και την ισχύ του γιού του.

Πρώτα εξέμεσε την πέτρα που είχε καταπιεί τελευταία και την οποία ο Ζευς τη στήριξε στην πλατιά γη, στην αγία Πυθώνα, στις πλαγιές του Παρνασσού, σημάδι για το μέλλον να το θαυμάζουν οι θνητοί άνθρωποι. (Κι έλυσε τους αδελφούς του πατέρα του,τους Ουρανίδες, απ’ τα μαύρα δεσμά που τους είχε δέσει ο πατέρας τους, μέσα στην παραφροσύνη του. Κι αυτοί δε λησμόνησαν τη χάρη της ευεργεσίας και του έδωσαν τη βροντή, τον κεραυνό που όλα τα καίει και την αστραπή, που πριν τα έκρυβε η πελώρια Γαία. Μ’ αυτά βασιλεύει (ο Δίας) στους θνητούς και στους αθάνατους θεούς). Κι ο Ιαπετός πήρε την κόρη, την Ωκεανίδα με τους όμορφους αστραγάλους, την Κλυμένη και μαζί της ανέβηκε στο ίδιο κρεβάτι. Κι αυτή του γέννησε τον Άτλαντα, γιό με ατρόμητη ψυχή. Και γέννησε και Τον υπερφίαλο Μενοίτιο, τον εύστροφο και επινοητικό Προμηθέα, και τον μπερδεμένο Επιμηθέα, που έκανε απ’ την αρχή μεγάλο κακό στους άνδρες που τρέφονται με ψωμί. Γιατί πρώτος δέχτηκε την παρθένα γυναίκα που έπλασε ο Δίας. Τον αυθάδη Μενοίτιο ο Δίας που τα βλέπει όλα, τον γκρέμισε στο Έρεβος, χτυπώντας τον με τον κεραυνό που βγάζει καπνούς, για την ασέβειά και την υπεροπτική δύναμή του. Ο Άτλας υποχρεώθηκε από μεγάλη ανάγκη να κρατά τον πλατύ ουρανό, στα πέρατα της γης, μπροστά στις Εσπερίδες με την καθάρια φωνή, όρθιος, με το κεφάλι του και με τ’ ακούραστα χέρια του. Γιατί αυτή τη μοίρα του όρισε ο σοφός Ζευς. Τον Προμηθέα με τις πολλές ιδέες, τον έδεσε με άλυτα και βασανιστικά δεσμά τυλίγοντας κολώνα στη μέση και ξεσηκώνοντας εναντίον του αετό με μακριά φτερά. Κι αυτός του έτρωγε το αθάνατο συκώτι, αλλ’ αυτό ξαναγινόταν το ίδιο τη νύχτα, όσο είχε φάει τη μέρα το όρνιο με τα μακριά φτερά. Κι αυτό το σκότωσε ο Ηρακλής, ο γενναίος γυιός της ομορφοστράγαλης Αλκμήνης, και λύτρωσε απ’ τη φρικτή αυτή αρρώστεια τον γυιό του Ιαπετού και τον λευτέρωσε απ’ το μαρτύριο, μα όχι χωρίς τη θέληση του Ολύμπιιου Δία, που βασιλεύει ψηλά, γιατί ήθελε να δοξαστεί περισσότερο από πριν ο Θηβογεννημένος Ηρακλής, πάνω στην πολυθρέφτα γη. Με τέτοια φροντίδα τίμησε τον δοξασμένο γιό του και παρά την οργή του σταμάτησε την πίκρα που είχε πριν επειδή συναγωνιζόταν (ο Προμηθέας) τον παντοδύναμο γιό του Κρόνου. Γιατί τότε που θεοί και θνητοί άνθρωποι, στη Μηκώνη τακτοποιούσαν τις σχέσεις μεταξύ τους, τότε (ο Προμηθέας) μοίρασε ένα μεγαλόσωμο βόδι με χαρά, θέλοντας να ξεγελάσει την κρίση του Δία. Στο μεν ένα έβαλε τα παχιά εντόσθια και τα κρέατα μέσα στο λίπος και τα σκέπασε με την κοιλιά του βοδιού. Στο άλλο τοποθέτησε με μεγάλη πονηριά τα άσπρα κόκκαλα του βοδιού και τα ακούμπησε κάτω αφού τα σκέπασε με λευκό λίπος.

Τότε λοιπόν ο πατέρας θεών και ανθρώπων του είπε: Γιέ του Ιαπετού φίλε πιο δοξασμένε απ’ όλους τους άρχοντες, χώρισες τις μερίδες πολύ μεροληπτικά. Έτσι είπε περιπαίζοντάς τον ο Δίας με τη σκέψη που δε λαθεύει ποτέ. Κι ο πανούργος Προμηθέας του απάντησε με μισό χαμόγελο, χωρίς να ξεχάσει την απάτη που είχε στο μυαλό: «Δία πανένδοξε, μεγαλύτερε απ’ τους αιώνιους θεούς, έλα διάλεξε όποια μερίδα τραβά η καρδιά σου». Έτσι είπε με πονηριά στη σκέψη. Κι ο Ζευς που η σκέψη του δεν λαθεύει ποτέ κατάλαβε, κι ο δόλος δεν του ξέφυγε. Και σκεφτόταν τα δεινά για τους θνητούς ανθρώπους, που ήταν μελλούμενο να γίνουν. Και σήκωσε με τα δύο του χέρια το λευκό λίπος. Κι οργίστηκε μέσα του και χολή ήρθε στη ψυχή του καθώς είδε τα λευκά κόκκαλα για τους αθάνατους πάνω σε καπνισμένους βωμούς. Και με μεγάλη αγανάκτηση ο Δίας που μαζεύει τα σύννεφα του είπε: « Γιέ του Ιαπετού, που οι σκέψεις σου είναι ανώτερες όλων, δεν ξέχασες φίλε μου τη τέχνη της απάτης». Έτσι του είπε οργισμένος ο Δίας με τη σκέψη που δεν λαθεύει ποτέ κι από τότε θυμόταν πάντα την απάτη και δεν έστελνε στις μελιές την ορμή της ακούραστης φωτιάς για τους θνητούς ανθρώπους που κατοικούν πάνω στη γη. Αλλ’ ο γενναίος γιός του Ιαπετού τον εξαπάτησε κι έκλεψε τη λάμψη της ακούραστης φωτιάς που φέγγει μακριά, μέσα σε κούφιο καλάμι. Αυτό δάγκωσε βαθιά τη ψυχή του Δία που βροντά από ψηλά και χολώθηκε καθώς είδε να έχουν οι άνθρωποι τη λάμψη της φωτιάς που φέγγει μακριά. Κι αμέσως για αντάλλαγμα της φωτιάς, δημιούργησε ένα κακό για τους ανθρώπους. Γιατί ο δοξασμένος Κουτσός (Ήφαιστος), πήρε χώμα και έπλασε ομοίωμα σεμνής παρθένας όπως το θέλησε ο Δίας. Κι η γλαυκομάτα θεά Αθηνά την έζωσε και τη στόλισε με κατάλευκο φόρεμα. Κι απ΄ το κεφάλι μέχρι κάτω της έριξε με τα χέρια της πέπλο κεντητό. Θαύμα να το βλέπεις. (Γύρω της, η Παλλάδα Αθηνά, έβαλε στεφάνια από λαχταριστά λουλούδια χορταριού που μόλις είχε βλαστήσει).Και γύρω απ’ το κεφάλι της έθεσε χρυσό στεφάνι που το’ χε φτειάξει ο δοξασμένος Κουτσός με τα επιδέξια χέρια του, για χάρη του πατέρα του Δία. Και πάνω στο στεφάνι χειροτέχνησε πολλά σχέδια, θαύμα να τα βλέπεις από ζωντανά, όσα τρέφει η στεριά κι η θάλασσα. Απ’ αυτά έβαλε πολλά πάνω του (και λαμποκοπούσε με πολλή γοητεία),θαυμαστά, που έμοιαζαν με ζώα έτοιμα να σου μιλήσουν. Έπειτα αφού έφτειαξε κακό τόσο όμορφο αντί για το καλό, την έβγαλε έξω όπου βρισκόταν οι άλλοι θεοί και οι άνθρωποι, ενώ αυτή καμάρωνε για το στόλισμα που της είχε κάνει η γλαυκομάτα, κόρη του πανίσχυρου πατέρα.

Και θαυμασμός τότε κατέλαβε τους αθάνατους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους, καθώς είδαν την αναπόφευκτη παγίδα που προοριζόταν για τους ανθρώπους (γιατί απ’ αυτή βγήκε το γένος των θηλυκών γυναικών). Γιατί απ΄ αυτή κρατά το ολέθριο γένος των γυναικών, της μεγάλης αυτής συμφοράς που κατοικεί μαζί με τους θνητούς άνδρες που δεν ταιριάζουν στην καταραμένη φτώχεια αλλά στον πλούτο. Όπως μέσα στα καλοσκεπασμένα μελίσσια οι μέλισσες τρέφουν τους κηφήνες, συντρόφους κακών έργων. Κι αυτές ολημερίς, μέχρι τη δύση του ήλιου πετούν γοργά και αποθέτουν τα λευκά κεριά τους, ενώ αυτοί μένουν μέσα στις θολωτές κυψέλες καταπίνοντας τον ξένο κόπο. Τέτοιο κακό για τους θνητούς άνδρες έφτειαξε ο Δίας, που βροντά από ψηλά, τις γυναίκες, συντρόφους κακών έργων, κι έδωκε άλλο ένα κακό για το καλό που πήραν. Όποιος αποφεύγει τον γάμο και τα βάσανα για τη φροντίδα της γυναίκας και δεν θέλει να παντρευτεί και να φτάσει στα καταραμένα γεράματα χωρίς να έχει κάποιον να τον γηροκομήσει, τότε δεν θα στερηθεί το βιός του, αλλά μετά το θάνατό του θα μοιραστούν την περιουσία του μακρινοί συγγενείς. Όποιος πάλι του ΄γραψε η μοίρα να παντρευτεί και να πάρει σύντροφο φρόνιμη και λογική, και τότε σ’ όλη του τη ζωή θ’ αγωνίζεται να ισοφαρίσει το κακό με το καλό. Όποιου πάλι του’ τυχε γέννημα ολέθριο, ζει έχοντας στα στήθια του, στη ψυχή και στην καρδιά αβάσταχτο πόνο, που είναι κακό αγιάτρευτο.
 
Επειδή δεν είναι δυνατό να ξεγελάσει κανείς το νου του Δία, ούτε να του ξεφύγει, έτσι ούτε ο γιός του Ιαπετού, ο άκακος Προμηθεύς. Ξέφυγε απ΄ την τρομερή οργή του, και παρά τη σοφία του, εξαναγκάστηκε να τον κρατούν βαριά δεσμά. Τον Βριάρεω, τον Κόττο και τον Γύη, τους μίσησε ο πατέρας τους (ο Ουρανός) απ΄την πρώτη μέρα, και τους έδεσε με γερά δεσμά, φθονώντας την ασύγκριτη ανδρεία τους, το παρουσιαστικό τους και το ανάστημά τους και τους έχωσε μέσα στην πλατιά γη. Εκεί κατοικούσαν μέσα στον πόνο, βαθιά στα έσχατα της γης, στα πέρατα της μεγάλης γης, με μεγάλο πόνο στη ψυχή και μαυρισμένη την καρδιά. Αλλά ο γιός του Κρόνου και οι άλλοι θεοί που γέννησε η ομορφομάλλα Ρέα απ΄τον έρωτα του Κρόνου, ακολουθώντας τη συμβουλή της Γαίας, τους ανέβασαν πάλι στο φως. Γιατί αυτή τους εξιστόρησε με λεπτομέρεια ότι μόνο μαζί μ’ εκείνους θα έπαιρναν τη νίκη και τη λαμπρή δόξα. Γιατί πολεμούσαν για πολύ καιρό έχοντας βαρύ πόνο, συγκρουόμενοι μεταξύ τους σε δυνατές μάχες, οι Τιτάνες οι θεοί, κι όσοι γεννήθηκαν απ’ τον Κρόνο, οι μεν λαμπροί Τιτάνες απ’ τη ψηλή Όθρυ, οι δε θεοί οι δωρητές των αγαθών, που γέννησε η ομορφομάλλα Ρέα απ’ τον έρωτα του Κρόνου, απ’ τον Όλυμπο. Αυτοί τότε έχοντας ανάμεσα τους οργή που τους έτρωγε την καρδιά, πολεμούσαν συνεχώς δέκα ολόκληρα χρόνια, και δεν φαινόταν καμμιά λύση ή τέλος στη φοβερή έριδα, αλλά και για τους δυο το τέλος του πολέμου ήταν μακρινό και αβέβαιο. Όταν όμως τους πρόσφεραν (στους Εκατόγχειρες) όλα τα απαραίτητα, νέκταρ και αμβροσία, αυτά που τρων’ οι θεοί, τότε στα στήθια τους φούσκωσε η ρωμαλέα τους ψυχή. (Μόλις δοκίμασαν το νέκταρ και τη γλυκιά αμβροσία) τότε τους είπε ο πατέρας ανθρώπων και θεών: «Ακούστε με λαμπρά τέκνα της Γαίας και τ’ Ουρανού, για να σας πω όσα με προστάζει η ψυχή μέσα απ’ τα στήθια μου. Πολύ καιρό τώρα πολεμούμε ολημερίς μεταξύ μας, οι Τιτάνες οι θεοί, κι όσοι γεννηθήκαμε απ’ τον Κρόνο, για τη νίκη και την επιβολή. Τώρα εσείς δείξτε τη μεγάλη ισχύ και τ’ ανίκητα χέρια σας στην τρομερή μάχη εναντίον των Τιτάνων, έχοντας στη μνήμη σας την άδολη αγάπη μας κι όσα έχετε πάθει, και πως απ΄ τη δική μας θέληση ήλθατε πάλι στο φως, απ’ τ’ ανυπόφορα δεσμά σας μέσα στον ζόφο τον σκοτεινό». Έτσι είπε και του απάντησε αμέσως ο άψογος Κόττος: «Θεέ, δεν μας λες κάτι άγνωστο. Γνωρίζουμε ότι υπερέχεις στον νου και στη γνώση και πως προστατεύεις τους αθάνατους θεούς απ΄ την παγωμένη κατάρα. Και πως χάρη στη γνώση σου γιέ του Κρόνου βασιλιά, αναπάντεχα ήλθαμε πάλι εδώ λυμένοι απ’ τ’ αμείλικτα δεσμά μας, μέσα απ’ τον σκοτεινό ζόφο. Γι’ αυτό και τώρα, μ’ ανεπιφύλακτη ψυχή και με προσεκτική σκέψη, θ’ αγωνιστούμε για να επικρατήσεις στον φοβερό πόλεμο, πολεμώντας τους Τιτάνες σε σκληρές μάχες». ‘Έτσι είπε και τον επαίνεσαν οι θεοί οι δωρητές των αγαθών, μόλις άκουσαν τα λόγια του. Κι η ψυχή τους ποθούσε περισσότερο τώρα τον πόλεμο παρά πριν.

Κι όλοι, θεές και θεοί, σήκωσαν τη μέρα εκείνη μάχη που δεν θα τη ζήλευες, οι Τιτάνες οι θεοί κι όσοι γεννήθηκαν απ΄ τον Κρόνο, τους οποίους ο Ζευς έφερε στο φως απ΄ το υποχθόνιο Έρεβος, φοβεροί και δυνατοί, έχοντας ακατανίκητη ισχύ. Απ΄ τους ώμους τους τινάζονταν εκατό χέρια κι απ΄ τον ώμο του καθενός πενήντα κεφάλια ξεφύτρωναν στα στιβαρά μέλη τους. Και τότε στάθηκαν αντίκρυ στους Τιτάνες μέσα στη σκληρή μάχη, κρατώντας στα στιβαρά χέρια τους τεράστιους βράχους. Κι απ’ την άλλη, οι Τιτάνες πύκνωναν τις φάλαγγες τους γοργά κι έδειχναν και οι δυο πλευρές το μπορούσαν να κάνουν με την ισχύ των χεριών τους. Και βούιζε φοβερά τριγύρω ο απέραντος Πόντος, η γη σείστηκε δυνατά, κι ο αχανής Ουρανός αναστέναξε σαλεύοντας. Απ’ την ορμή των αθανάτων, ο ψηλός Όλυμπος σειόταν απ’ τις ρίζες, και βαρύς σεισμός έφτανε μέχρι τον ομιχλώδη Τάρταρο, απ΄ το τρομερό ποδοβολητό κι απ’ τον απερίγραπτο κρότο που έκαναν οι φοβερές βολές που έριχναν. Κι έριχναν πικραμένοι βολές ο ένας στον άλλον, κι οι φωνές τους ακούγονταν μέχρι τον γεμάτο αστέρια ουρανό, καθώς κραύγαζαν. Ώσπου συγκρούστηκαν αλαλάζοντας τρομερά. Κι ο Δίας τότε, δεν μπορούσε να κρατήσει πια το μένος του, η ψυχή του πλημμύρισε μ’ ορμή, κι έδειξε σ’ όλους την παντοδυναμία του. Κατέβαινε απ΄ τον Ουρανό κι απ’ τον Όλυμπο, ρίχνοντας ακατάπαυστα αστραπές, κι απ΄ το στιβαρό χέρι του έπεφταν συνέχεια οι κεραυνοί μαζί με βροντές και αστραπές, στροβιλίζοντας τη ιερή φλόγα. Και γύρω η ζωοδότρα γη, βογκούσε καθώς καιγόταν και τα μεγάλα δάση έτριζαν ζωσμένα απ΄ τη φωτιά. Έβραζε η γη ολόκληρη και τα ρέματα του Ωκεανού κι η ακένωτη θάλασσα. Και καυτή πνοή τύλιγε τους χθόνιους Τιτάνες κι η φλόγα ανέβαινε μέχρι τον θείο αιθέρα, κι όσο δυνατοί κι αν ήταν τους τύφλωνε η κατάλευκη λάμψη του κεραυνού και της αστραπής. Και ζέστη πρωτόφαντη χύθηκε μέσα στο Χάος. Κι αυτό που έβλεπαν τα μάτια και άκουγαν τ’ αυτιά, ήταν σαν να έσμιγαν από πάνω η Γαία και ο πλατύς Ουρανός.

Τέτοιος θα ήταν ο θόρυβος αν αυτή συντριβόταν κι αυτός έπεφτε από ψηλά. Τόσος ήταν ο κρότος καθώς συγκρούονταν οι θεοί. Και οι άνεμοι, παίρνοντας μέρος βουίζοντας, έσμιγαν το χώμα, τη σκόνη, τη βροντή, την αστραπή και τον φλογερό κεραυνό, και τα βέλη του μεγάλου Δία, και φέρναν τις ιαχές και τις πολεμικές κραυγές ανάμεσα τους. Και το τρομερό βουητό της μάχης σηκώθηκε απ’ τη μεγάλη σύγκρουση, κι ήταν ξεκάθαρη η δύναμη αυτών που γινόταν. Κι έγειρε η μάχη ενώ μέχρι αυτήν την ώρα, μένοντας στην ίδια θέση, χτυπιόταν σε φοβερές συγκρούσεις. Ανάμεσα στους πρώτους, ξεσήκωσαν άγρια μάχη ο Κόττος, ο Βριάρεως και ο Γύης, αχόρταγος για πόλεμο, οι οποίοι έριξαν τρακόσιους βράχους, τον ένα πισ’ απ’ τον άλλον, με τα στιβαρά χέρια τους. Και με τις βολές τους σκέπασαν τους Τιτάνες και τους ξαπόστειλαν κάτω απ’ τη πλατιά γη και τους έδεσαν τα χέρια με πικρά δεσμά, όταν τους νίκησαν, κι ας είχαν γενναία ψυχή. Τόσο βαθιά μέσα στη γη όσο απέχει ο ουρανός απ΄ τη γη (γιατί τόσο είναι απ’ τη γη μέχρι τον σκοτεινιασμένο Τάρταρο). Εννιά νύχτες κι εννιά μέρες χάλκινο αμόνι πέφτοντας απ’ τον ουρανό, φτάνει στη γη τη δεκάτη. Κι εννιά πάλι νύχτες κι εννιά μέρες χάλκινο αμόνι πέφτοντας απ΄ τη γη τη δεκάτη θα φθάσει στο Τάρταρο. Τριγύρω τον περιζώνει χάλκινος φραγμός και γύρω απ΄ τον λαιμό του χύνεται η νύχτα με τρεις σειρές από σκοτάδι. Κι από πάνω φυτρώνουν οι ρίζες της γης και της ακένωτης θάλασσας. Εκεί ‘ναι καταχωνιασμένοι οι Τιτάνες οι θεοί, κάτω απ΄ τον ομιχλώδη ζόφο, απ΄ τη θέληση του Δία που μαζεύει τα νέφη, (σε τόπο μουχλιασμένο, στα έσχατα της πελώριας γης). Να βγουν είναι αδύνατο, γιατί ο Ποσειδώνας τοποθέτησε χάλκινες πύλες και τείχος το περιτριγυρίζει από παντού. Εκεί κατοικούν ο Γύης, ο Κόττος και ο γενναιόψυχος Βριάρεως, φύλακες πιστοί του Δία που κρατά την ασπίδα.

Εκεί στη σειρά, της μαύρης γης και του κατασκότεινου Τάρταρου και του ατέλειωτου Πόντου και του ουρανού που είναι γεμάτος αστέρια, βρίσκεται η αρχή και το τέλος, τόποι μουχλιασμένοι που τους αποφεύγουν ακόμη κι οι θεοί, χάσμα μεγάλο, που αν κάποιος περάσει απ’ τις πύλες του, δεν θάφτανε στον πυθμένα του ούτε σ’ ένα χρόνο. Αλλά θα τον πήγαινε από δω κι από κει φοβερή θύελλα πάνω στη θύελλα. Αυτό το φαινόμενο είναι φοβερό ακόμα και για τους αθανάτους. Εκεί βρίσκεται ο οίκος της σκοτεινής Νύχτας ζωσμένος απ’ τα μαύρα σύννεφα. Μπροστά της, ο γιός του Ιαπετού, σηκώνει με το κεφάλι, και τ’ ακούραστα χέρια του τον πλατύ ουρανό, χωρίς να λυγίζει. Εκεί η Νύχτα και η Ημέρα συναντιούνται και αλληλοχαιρετιούνται, περνώντας το χάλκινο σκαλοπάτι. Η μια μπαίνει μέσα κι η άλλη βγαίνει έξω, γιατί ποτέ και τις δυο μαζί δεν τις σηκώνει το σπίτι. Αλλά ενώ η μια είναι έξω και περιφέρεται στη γη, η άλλη μένει μέσα και περιμένει την ώρα της για να βγει. Η μια κρατώντας το Φως που το βλέπουν όλοι, κι η άλλη η ολοσκότεινη Νύχτα, τυλιγμένη σε μαύρο σύννεφο, έχοντας στα χέρια της τον Ύπνο τον αδελφό του Θανάτου. Εκεί είναι η κατοικία των παιδιών της μαύρης Νύχτας, του Ύπνου και του Θανάτου, θεοί φοβεροί που ποτέ σ’ αυτούς ο λαμπερός Ήλιος δεν ρίχνει τις ακτίνες του, ούτε όταν ανεβαίνει στον ουρανό, ούτε όταν κατεβαίνει απ’ αυτόν. Ο ένας απ’ αυτούς, ήρεμος και γλυκός τριγυρίζει τη γη, και την απέραντη θάλασσα ενώ ο άλλος έχει καρδιά από σίδερο και ψυχή χάλκινη κι ανελέητη μέσα στα στήθια του, κι όποιον αρπάξει απ’ τους ανθρώπους δεν τον αφήνει κι είναι εχθρός ακόμα και στους αθάνατους θεούς. Εκεί μπροστά υψώνονται τα βροντερά ανάκτορα του πανίσχυρου Άδη και της φοβερής Περσεφόνης κι ένας τρομερός σκύλος τα φυλάει μπροστά, αδυσώπητος με πανούργο τέχνασμα. Σ’ όσους έρχονται κουνά την ουρά και τα δυο αυτιά του φιλικά, όμως πάλι να βγει έξω δεν τον αφήνει, αλλά παραφυλάει και τρώει όποιον πιάσει να βγαίνει έξω απ’ την πύλη (του πανίσχυρου Άδη και της φοβερής Περσεφόνης). Εκεί κατοικεί η μισητή για τους αθάνατους, η φοβερή Στύγα, η μεγαλύτερη θυγατέρα του Ωκεανού που τα ρέματα του κυλούν κυκλικά. Κατοικεί μακριά απ’ τους θεούς, σε ξακουστά ανάκτορα σκεπασμένα με ψηλούς βράχους. Και τριγύρω κολώνες ασημένιες τα στηρίζουν στον ουρανό. Καμμιά φορά έρχεται η θυγατέρα του Θαύμαντα η γοργοπόδαρη Ίρις, να φέρει κάποιο μήνυμα απ’ την απέραντη θάλασσα. Όποτε σηκωθεί καυγάς κι έχθρα ανάμεσα στους αθάνατους κι όποιος απ’ όσους κατοικούν στα Ολύμπια δώματα ψεύδεται, ο Ζευς στέλνει την Ίριδα να φέρει από μακριά τον μέγα όρκο των θεών, το φημισμένο παγωμένο νερό μέσα σε χρυσή στάμνα, που κυλά από ψηλό, κρεμαστό βράχο. Κι είναι παρακλάδι του ιερού ποταμού του Ωκεανού, που κυλά άφθονο μέσα στη μαύρη νύχτα, κάτω απ’ τη πλατιά γη. Γιατί έχει μερδικό το ένα δέκατο. Τα άλλα εννιά γύρω απ’ τη γη και την απέραντη θάλασσα με δίνες ασημένιες τα περικυκλώνει (ο Ωκεανός) και χύνεται στη θάλασσα, κι αυτό το ένα δέκατο, κυλά απ’ τον βράχο κι είναι συμφορά μεγάλη για τους θεούς.

Όποιος απ’ τους αθάνατους που κατέχουν την Κορφή του χιονισμένου Ολύμπου ορκιστεί ψεύτικα χύνοντας το νερό, για ένα ολόκληρο χρόνο κείτεται χωρίς πνοή. Και δεν φέρνει ποτέ νέκταρ και αμβροσία για να τραφεί, αλλά κείτεται χωρίς ανάσα και φωνή πάνω στα στρωσίδια και τον τυλίγει μια τρομερή παράλυση. Κι όταν περάσει η αρρώστια ύστερα από έναν μακρύ χρόνο, τον περιμένουν άλλα κι άλλα, φοβερότερα βάσανα. Εννιά χρόνια μένει χωρισμένος απ’ τους θεούς που ζουν αιώνια κι ουδέποτε παίρνει μέρος στα συμβούλια και στα συμπόσια, για εννιά ολόκληρα χρόνια. Στον δέκατο όμως παίρνει πάλι μέρος στα συμβούλια των αθανάτων που έχουν τα Ολύμπια ανάκτορα. Τέτοιο όρκο έθεσαν οι θεοί στο άφθαρτο και παμπάλαιο νερό της Στύγας που τρέχει μέσα σε τραχύ τόπο. (Εκεί στη σειρά, της μαύρης γης και του κατασκότεινου Τάρταρου και του ατέλειωτου Πόντου και τ’ ουρανού που είναι γεμάτος αστέρια, βρίσκεται η αρχή και τέλος, τόποι μουχλιασμένοι που τους αποφεύγουν ακόμη κι οι θεοί. Εκεί είναι οι μαρμάρινες πύλες και το ακλόνητο χάλκινο κατώφλι, στερεωμένο σε ρίζες χωρίς τέλος, μακριές, που βρίσκεται εκεί από πάντα. Εκεί μπροστά, μακριά απ’ όλους τους θεούς, κατοικούν οι Τιτάνες, πέρα απ’ το ζοφερό χάος. Ενώ οι ξακουστοί σύντροφοι του βροντερού Δία ο Κόττος και ο Γύης, κατοικούν σε δώματα στα θεμέλια του Ωκεανού. Και τον Βριάρεω, για τη γενναιότητα του, τον έκαμε γαμπρό του ο βαρύκτυπος Γαιοσείστης (ο Ποσειδώνας) και του έδωσε γυναίκα του την Κυμοπόλεια, τη δική του θυγατέρα.

Μόλις έδιωξε ο Δίας τους Τιτάνες απ’ τον ουρανό, η πελώρια Γαία, γέννησε τον τελευταίο γυιό της τον Τυφωέα σμίγοντας με τον Τάρταρο για χάρη της χρυσής Αφροδίτης. Τα χέρια του ήταν φτειαγμένα για έργα που χρειαζόταν δύναμη και τα πόδια του κρατερού θεού ήταν ακούραστα. Κι απ’ τους ώμους του έβγαιναν εκατό φιδίσια κεφάλια, δράκου τρομερού, και μαύρες γλώσσες που έγλειφαν. Κι απ’ τα μάτια των φοβερών κεφαλιών, κάτω απ΄ τα φρύδια έβγαινε φλογερή φωτιά, (κι απ’ όλα τα κεφάλια καθώς κοίταζε καιγόταν φωτιά). Κι έβγαιναν απ’ όλα τα τρομερά κεφάλια φωνές κάθε είδους, αφήνοντας απερίγραπτο βουητό. Γιατί άλλοτε μιλούσε έτσι που να καταλαβαίνουν οι θεοί, κι άλλοτε με φωνή αγέρωχη σαν βρυχηθμό περήφανου ταύρου που τίποτα δεν σταματά την ορμή του. Άλλοτε σαν σκληρόκαρδο λιοντάρι, άλλοτε σαν σκυλάκια, θαύμα να τ΄ ακούς, κι άλλοτε πάλι σφύριζε κι αντηχούσαν τα μακριά βουνά. Κι εκείνη τη μέρα θα συνέβαινε ένα γεγονός ανεπανόρθωτο, θα γινόταν δηλαδή αυτός βασιλιάς σε θνητούς κι αθανάτους, αν δεν τον αντιλαμβανόταν ο οξυδερκής πατέρας θεών και ανθρώπων. Και βρόντησε σκληρά και δυνατά, κι αντήχησε τρομακτικά τριγύρω η Γη, και ο πλατύς Ουρανός από ψηλά, και ο Πόντος και τα ρέματα του Ωκεανού και τα Τάρταρα τη γης.
 
Και κάτω απ’ τ’ αθάνατα πόδια του άρχοντα που σηκωνόταν, τρανταζόταν ο μέγας Όλυμπος και στέναζε η γη. Κι απ΄ τους δυό φοβερή ζέστη κυρίεψε τον σκοτεινό πόντο, απ’ τη βροντή και την αστραπή, κι απ’ τη φωτιά που έβγαινε απ’ το πελώριο τέρας (μανιασμένοι άνεμοι και φλογερός κεραυνός), και κόχλαζε ολ’ η γη, ο ουρανός κι η θάλασσα. Κι από παντού μαίνονταν πελώρια κύμα- τα στις ακτές, απ’ την ορμή των αθανάτων, κι ένας σεισμός ατέλειωτος σηκώθηκε. Έτρεμε ο Άδης που είναι άρχοντας στους νεκρούς του κάτω κόσμου, και οι Τιτάνες μέσα στον Τάρταρο, που βρίσκονται γύρω απ’ τον Κρόνο (απ’ το ατέλειωτο βουητό και τον φοβερό αγώνα).

Ο Ζεύς, όταν κορυφώθηκε η ορμή του, και πήρε τα όπλα, τη βροντή, την αστραπή και τον καπνογόνο κεραυνό, τον χτύπησε πηδώντας απ’ τον Όλυμπο κι έκαψε ένα γύρω όλα τα απερίγραπτα κεφάλια του φοβερού τέρατος. Κι όταν τον δάμασε απ’ τα χτυπήματα, έπεσε κομματιασμένος κι αναστέναξε η πελώρια γη. Κι απ’ αυτόν τον κεραυνωμένο άρχοντα, ξεπήδησε φλόγα, μέσα στα σκοτεινά και βραχώδη φαράγγια του βουνού όπου είχε πληγωθεί. Και σε μεγάλη έκταση καιγόταν η πελώρια γη, μέσα σε απερίγραπτους ατμούς, κι έλιωνε σαν κασσίτερος ζεσταμένος από ικανούς τεχνίτες σε καλοτρυπημένες χοάνες, ή σαν σίδερο που είναι το πιο στέρεο, και που μέσα στα φαράγγια του βουνού, δαμασμένο απ’ τη φλογερή φωτιά, λιώνει στο θεϊκό χώμα, απ’ την τέχνη του ΄Ηφαιστου. Έτσι έλιωνε κι η γη απ’ τη λάμψη της φλογερής φωτιάς. Και τον έριξε (ο Δίας) με ψυχή θυμωμένη μέσα στον απέραντο Τάρταρο. Απ’ αυτόν, τον Τυφώνα, βγαίνει η υγρή ορμή των ανεμών όταν φυσούν, εκτός απ’ τον Νοτιά, τον Βοριά και τον Ζέφυρο που φέρνει ξαστεριά, γιατί αυτοί έχουν γεννηθεί απ’ τους θεούς, καλό μεγάλο για τους θνητούς. Οι άλλοι άστατα φυσούν μεσ’ τη θάλασσα. Είναι αυτοί που ρίχνονται μέσα στον ομιχλώδη πόντο, κακό μεγάλο για τους θνητούς, και μαίνονται σ’ άγρια θύελλα. Και φυσούν εδώ κι εκεί σκορπίζοντας τα καράβια και πνίγοντας τους ναυτικούς. Και σ’ αυτό το κακό δεν βοηθά η παλληκαριά των ανδρών, αν τους συναντήσουν (τους ανέμους) στην ανοιχτή θάλασσα. Άλλοι άνεμοι πάλι πάνω στην ανθόσπαρτη και άπειρη γη, καταστρέφουν τα ωραία έργα των ανθρώπων που γεννήθηκαν χαμηλά, γεμίζοντας τα με σκόνη κι οδυνηρή βουή. Όταν λοιπόν οι μακάριοι θεοί κανόνισαν με τη βία τις διαφορές τους για τα αξιώματα με τους Τιτάνες, τότε παρώτρυναν τον πανεπόπτη Δία τον Ολύμπιο, να βασιλεύει και να άρχει με τις συμβουλές της Γης, μέσα στους αθάνατους. Κι ο Ζευς, ο βασιλιάς των θεών, πρώτη γυναίκα του πήρε τη Μήτιδα που γνώριζε περισσότερα απ’ τους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους. Όταν όμως ήταν να γεννήσει τη γλαυκομάτα θεά Αθηνά, τότε εξαπατώντας την λαρδιά της με δόλο και γλυκόλογα, την έριξε στην κοιλιά του, κατά πως τον συμβούλεψε η Γη και ο γεμάτος αστέρια Ουρανός. Και τον συμβούλεψαν έτσι για να μη πάρει άλλος απ’ τους αιώνιους θεούς το βασιλικό αξίωμα. Γιατ’ ήταν πεπρωμένο να γεννήσει παιδιά γεμάτα φρόνηση. Πρώτη τη γλαυκομάτα κόρη την Τριτογένεια, ορμητική και με σοφή σκέψη, όσο κι ο πατέρας της. Έπειτα έμελλε να γεννήσει έναν γιό, με ακατανίκητη ψυχή, που θα γινόταν βασιλιάς θεών κι ανθρώπων. Αλλά πρόλαβε ο Ζευς και την έριξε μέσα στην κοιλιά του, για να του λέει η θεά τα καλά και τα κακά που τον περιμένουν. Δεύτερη (γυναίκα) πήρε τη λαμπρή Θέμιδα που γέννησε τις Ώρες, την Ευνομία, τη Δίκη και την ανθοστολισμένη Ειρήνη, που ρυθμίζουν τα έργα των θνητών ανθρώπων, και τις Μοίρες, που τους έδωσε ο σοφός Δίας τη μεγαλύτερη τιμή, την Κλωθώ, τη Λάχεσι και την Άτροπο, που δίνουν στους θνητούς ανθρώπους και τα καλά και τα κακά.

Και η Ευρυνόμη η θυγατέρα του Ωκεανού, με το ποθητό παρουσιαστικό, του γέννησε τις τρεις ομορφομάγουλες Χάριτες, την Αγλαϊα, την Ευφροσύνη και την αξιαγάπητη Θάλεια (απ΄ τα βλέφαρά τους καθώς κοιτούσαν, έσταζε ο έρωτας που παραλύει τα μέλη, τόσο όμορφο είναι το βλέμμα τους κάτω απ΄τα φρύδια τους). Έπειτα ήλθε στο κρεβάτι της πολυθρέφτρας Δήμητρας που γέννησε τη λευκοχέρα Περσεφόνη, την οποία άρπαξε απ΄ τη μάνα της ο Αϊδωνέας αφού συμφώνησε να την πάρει ο σοφός Ζευς. Μετά αγάπησε την ομορφομάλλα Μνημοσύνη, απ’ την οποία γεννήθηκαν οι εννιά χρυσοστεφανωμένες Μούσες, που τους αρέσουν οι γιορτές και η χαρά του τραγουδιού. Η Λητώ, σμίγοντας ερωτικά με τον Δία που κρατά την ασπίδα, γέννησε τον Απόλλωνα και την Άρτεμη τη γρήγορη τοξεύτρα, τον πιο γοητευτικό γόνο απ’ όλους τους Ουρανίωνες. Τελευταία, πήρε γυναίκα του τη θαλερή Ήρα, που σμίγοντας ερωτικά με τον βασιλιά θεών και ανθρώπων, γέννησε την Ήβη, τον Άρη και την Ειλειθύια. Κι ακόμη ο ίδιος απ’ το κεφάλι του Γέννησε τη γλαυκομάτα Τριτογένεια, τη φοβερή, που ξεσηκώνει μάχες κι οδηγεί στρατούς, την ακαταπόνητη, τη σεβαστή, που την ευχαριστούν οι κρότοι των πολέμων και των μαχών. Η Ήρα, χωρίς να ενωθεί ερωτικά με κανέναν, επειδή θύμωσε και μάλωσε με τον άνδρα της, γέννησε τον ξακουστό Ήφαιστο που ήταν απ’ όλα τα εγγόνια τ’ Ουρανού ο πιο επιδέξιος. Απ’ την Αμφιτρίτη και τον βροντερό Κοσμοσείστη (τον Ποσειδώνα), γεννήθηκε ο μεγάλος και ισχυρότατος Τρίτων, που κατέχει τον πυθμένα της θάλασσας και μαζί με την αγαπημένη του μητέρα και τον άνακτα πατέρα του κατοικεί ο δεινός θεός σε χρυσά ανάκτορα. Μετά με τον Άρη που σπάει τις ασπίδες, γέννησε η Κυθέρεια τους φοβερούς Φόβο και Δείμο, που κλονίζουν μαζί με τον πορθητή Άρη τις πυκνές φάλαγγες των ανδρών, στον παγερό πόλεμο, και την Αρμονία που πήρε γυναίκα του ο μεγαλόκαρδος Κάδμος. Στον Δία η κόρη του Άτλαντα η Μαία, αφού ανέβηκε στο ιερό κρεβάτι, γέννησε τον περίφημο Ερμή, τον κήρυκα των αθανάτων. Και η Σεμέλη, η θυγατέρα του Κάδμου, σμίγοντας ερωτικά μαζί του, γέννησε ξακουστό γιό, τον περιχαρή Διόνυσο, αθάνατος αυτός από θνητή (μητέρα), τώρα όμως κι οι δυο είναι θεοί. Η Αλκμήνη γέννησε τον ισχυρό Ηρακλή, σμίγοντας ερωτικά με τον Δία που μαζεύει τα σύννεφα. Την Αγλαΐα τη νεότερη απ’ τις Χάριτες, έκαμε θαλερή γυναίκα του ο ξακουσμένος Κουτσός. Ο Χρυσομάλλης ο Διόνυσος τη ξανθή Αριάδνη, τη θυγατέρα του Μίνωα, έκαμε θαλερή γυναίκα του. Κι αυτήν ο γυιός του Κρόνου την έκανε αθάνατη κι αγέραστη. Την Ήβη τη θυγατέρα του μεγάλου Δία και της χρυσοπέδιλης Ήρας ο γενναίος γιός της ομορφοστράγαλης Αλκμήνης, ο Ηρακλής, αφού τελείωσε τους βαρυστέναχτους άθλους, την πήρε σεβαστή γυναίκα του, στον χιονισμένο Όλυμπο, ευτυχισμένος που κατόρθωσε τόσο μεγάλο έργο και κατοικεί ανάμεσα στους αθάνατους ασφαλής κι αγέραστος για πάντα.
 
Στον ακούραστο Ήλιο, γέννησε η δοξασμένη Ωκεανίδα Περσηίς, την Κίρκη, και στον βασιλιά Αιήτη. Και ο Αιήτης, ο γιός του Ήλιου που φωτίζει τους Ανθρώπους, παντρεύτηκε με τον θέλημα των θεών, την κόρη του Ωκεανού, του τέλειου ποταμού, την ομορφομάγουλη Ιδυία. Κι αυτή υποταγμένη, γέννησε από έρωτα την ομορφοστράγαλη Μήδεια, για χάρη της χρυσής Αφροδίτης. Και τώρα χαίρετε εσείς που κατέχετε τα Ολύμπια παλάτια, και σεις νησιά και στεριές κι η αλμυρή θάλασσα ανάμεσα σας. Και τώρα, Μούσες Ολύμπιες γλυκόλαλες κόρες του Αιγίοχου Δία, τραγουδήστε τις θεές που αν και αθάνατες πλάγιασαν με θνητούς άντρες και γέννησαν τέκνα όμοια με θεούς. Η Δήμητρα, η ιερή θεά, σμίγοντας από γλυκό έρωτα με τον ήρωα Ιάσιο, σε χωράφι τρεις φορές οργωμένο μέσα στην πλούσια Κρήτη, γέννησε τον καλότυχο Πλούτο, που τριγυρίζει σ’ όλη τη γη και στην πλατιά θάλασσα, κι όποιον συναντήσει και πέσει στα χέρια του, τον κάνει πλούσιο και του δίνει πολλά αγαθά. Και στον Κάδμο η Αρμονία, η θυγατέρα της χρυσής Αφροδίτης, γέννησε την Ινώ, τη Σεμέλη, την ομορφομάγουλη Αγαυή και την Αυτονόη, που την παντρεύτηκε ο μακρυμάλλης Αρισταίος, και τον Πολύδωρο, στην ομορφοστεφανωμένη Θήβα. (Η Καλλιρόη η κόρη του Ωκεανού, σμίγοντας εξ αιτίας του έρωτα της πολύχρυσης Αφροδίτης με τον δυνατόψυχο Χρυσάορα, γέννησε γιό, τον δυνατώτερο απ’ όλους τους θνητούς, τον Γηρυόνη, που τον σκότωσε ο ισχυρός Ηρακλής, για τις στριφτόποδες αγελάδες στην Ερύθεια που τη ζώνει η θάλασσα από παντού). Και στον Τιθωνό, γέννησε η Ηώς τον Μέμνονα, με το χάλκινο κράνος, τον βασιλιά των Αιθιόπων και τον άρχοντα Ημαθίωνα. Έπειτα για τον Κέφαλο έφερε έναν ξακουσμένο γιό, τον δυνατό Φαέθοντα, άντρα όμοιο με τους θεούς. Αυτόν όταν ακόμα ήταν τρυφερό λουλούδι, στη λαμπρή του νιότη, παιδί με τρυφερή ψυχή, τον άρπαξε η χαμογελαστή Αφροδίτη, και στους ιερούς ναούς της τον έλανε φύλακα τη νύχτα, αυτό το πνεύμα το θεϊκό. Την κόρη του Αιήτη, του βασιλιά που ανατράφηκε απ΄ τον Δία, ο γιός του Αίσονα με τις βουλές των αιώνιων θεών, την άρπαξε απ’ τον Αιήτη, αφού εξετέλεσε τους βαρυστέναχτους άθλους, που τους πολλούς τους πρόσταξε ο Πελίας ο μεγάλος βασιλιάς, ο αλαζονικός κι ο άδικος, ο αυθάδης, με τις βαριές πράξεις. Κι όταν τους εξετέλεσε έφθασε στην Ιωλκό, ύστερα από πολλούς κόπους, φέρνοντας στο γρήγορο καράβι την παιχνιδομάτα κόρη (τη Μήδεια), ο γιός του Ιάσωνα και την έκανε θαλερή γυναίκα του. Κι αυτή υποταγμένη στον Ιάσωνα, τον οδηγητή των λαών, γέννησε ένα παιδί τον Μήδειο, που τον ανάθρεψε στα βουνά ο Χείρων ο γυιός της Φιλύρας. Έτσι πραγματοποιόταν το μεγάλο σχέδιο του Δία. Έπειτα απ’ τις κόρες του Νηρέα, του γέροντα της Θάλασσας, η Ψαμάθη η λαμπρή θεά, γέννησε τον Φώκο με τον έρωτα του Αιακού, χάρη στη χρυσή Αφροδίτη. Η ασημοπόδαρη Θέτις υποταγμένη στον Πηλέα, γέννησε τον Αχιλλέα τον λεοντόκαρδο, που σπάει τις φάλαγγες του εχθρού. Κι η ομορφοστεφανωμένη Κυθέρεια σμίγοντας από Γλυκό έρωτα με τον ήρωα Αγχίση, γέννησε τον Αινεία, στις πολύπτυχες κορφές της δασωμένης Ίδης. Η Κίρκη, η θυγατέρα του ΄Ηλιου του γιού του Υπερίωνα, γέννησε από έρωτα στον γενναιόψυχο Οδυσσέα, τον Άγριο και τον Λατίνο τον άψογο και τον κρατερό, (γέννησε και τον Τηλέγονο, για χάρη της χρυσής Αφροδίτης). Αυτοί πολύ μακρυά μέσα στον μυχό των ιερών νήσων, βασίλευαν σ’ όλους τους δοξασμένους Τυρρηνούς. Κι η Καλυψώ, η λαμπρή θεά, γέννησε τον Ναυσίθοο και τον Ναυσίνοο, σμίγοντας με τον Οδυσσέα από γλυκό έρωτα. Αυτές λοιπόν οι θεές, που αν και αθάνατες πλάγιασαν με θνητούς άντρες και γέννησαν τέκνα όμοια με θεούς. Τώρα όμως τραγουδήστε τις γενιές των γυναικών, γλυκόλαλες Μούσες Ολυμπιάδες, θυγατέρες του Δία του Αιγίοχου.