Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

ΡΗΤΟΡΙΚΗ: ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ - Περὶ τῶν πρὸς Ἀλέξανδρον συνθηκῶν (10-14)

[10] Ἐπ᾽ ἄλλο δὲ δίκαιον ἔρχομαι τῶν κατὰ τὰς συνθήκας. ἔστι γὰρ γεγραμμένον, ἐάν τινες τὰς πολιτείας τὰς παρ᾽ ἑκάστοις οὔσας, ὅτε τοὺς ὅρκους τοὺς περὶ τῆς εἰρήνης ὤμνυσαν, καταλύωσι, πολεμίους εἶναι πᾶσι τοῖς τῆς εἰρήνης μετέχουσιν. σκέψασθε δ᾽, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ὅτι Ἀχαιοὶ μὲν οἱ ἐν Πελοποννήσῳ ἐδημοκρατοῦντο, τούτων δ᾽ ἐν Πελλήνῃ νῦν καταλέλυκε τὸν δῆμον ὁ Μακεδὼν ἐκβαλὼν τῶν πολιτῶν τοὺς πλείστους, τὰ δ᾽ ἐκείνων τοῖς οἰκέταις δέδωκε, Χαίρωνα δὲ τὸν παλαιστὴν τύραννον ἐγκατέστησεν.

[11] ἡμεῖς δὲ τῆς εἰρήνης μετέχομεν τῆς προσταττούσης πολεμίους ἡγεῖσθαι τοὺς ταῦτα πράττοντας. ἐκ δὴ τούτων πότερα πειθόμεθα τοῖς κοινοῖς προστάγμασι πολεμίοις αὐτοῖς χρώμενοι, ἢ βδελυρεύσεταί τις οὐ φάσκων, τούτων τῶν μισθοφορούντων παρὰ τοῦ Μακεδόνος, τῶν καθ᾽ ὑμῶν πεπλουτηκότων;

[12] οὐ γὰρ δὴ λέληθέ γ᾽ αὐτοὺς οὐδὲν τούτων· ἀλλ᾽ εἰς τοῦθ᾽ ὕβρεως ἥκουσιν ὥστε δορυφορούμενοι τοῖς τοῦ τυράννου στρατοπέδοις ἐν μὲν τοῖς παραβεβασμένοις ὅρκοις ἐμμένειν ὑμῖν διακελεύονται, ὡς καὶ τῆς ἐπιορκίας αὐτοκράτορος ὄντος ἐκείνου, τοὺς δ᾽ ἰδίους ὑμᾶς νόμους ἀναγκάζουσι λύειν, τοὺς μὲν κεκριμένους ἐν τοῖς δικαστηρίοις ἀφιέντες, ἕτερα δὲ παμπληθῆ τοιαῦτα βιαζόμενοι παρανομεῖν.

[13] εἰκότως· τοῖς γὰρ πεπρακόσιν ἑαυτοὺς εἰς τἀναντία τοῖς τῇ πατρίδι συμφέρουσιν οὐκ ἔνι μέλειν νόμων οὐδ᾽ ὅρκων· τοῖς δ᾽ ὀνόμασι μόνον αὐτῶν ἀποχρώμενοι παρακρούονται τοὺς παρέργως ἐνταυθὶ ἀλλ᾽ οὐκ ἐξεταστικῶς ἐκκλησιάζοντας, καὶ νομίζοντας τὴν παραυτίχ᾽ ἡσυχίαν οὐκ ἔσεσθαί ποτ᾽ αἰτίαν ταραχῆς ἀτόπου [μεγάλης].

[14] κελεύω δ᾽ ἔγωγε, καθάπερ ἐν ἀρχῇ προεῖπον, πείθεσθαι τούτοις τοῖς φάσκουσι δεῖν ἐν ταῖς κοιναῖς ὁμολογίαις ἐμμένειν, εἰ μὴ ἐκεῖνο νομίζουσιν, ὅταν μὲν λέγωσιν ὡς ἐμμενετέον τοῖς ὅρκοις, οὐ λέγειν αὐτοὺς τὸ μηδὲν ἀδικεῖσθαι, οὐδένα δ᾽ οἴονται αἰσθήσεσθαι, τυραννίδων ἀντὶ δημοκρατιῶν καθισταμένων καὶ τῶν πολιτειῶν καταλυομένων.

***
[10] Έρχομαι τώρα σε ένα άλλο δίκαιο που ισχύει με βάση τις συνθήκες. Η διατύπωση έχει ως εξής: «αν κάποιοι από τους συμβαλλομένους επιχειρήσουν να καταλύσουν τα πολιτεύματα που υπάρχουν σε καθεμιά πόλη στο διάστημα που έδωσαν όρκους ότι θα τηρήσουν την ειρήνη, να αντιμετωπίζονται ως εχθροί από όλους όσοι έχουν πάρει μέρος στην ειρήνη». Σκεφθείτε όμως, Αθηναίοι, ότι οι Αχαιοί στην Πελοπόννησο είχαν δημοκρατικές κυβερνήσεις· μιαν όμως από αυτές τις δημοκρατίες, της Πελλήνης, την έχει καταλύσει ο Μακεδόνας βασιλιάς, εξόρισε τους περισσότερους πολίτες, μοίρασε τα υπάρχοντά τους στους δούλους τους και εγκατέστησε τύραννο τον Χαίρωνα τον παλαιστή.

[11] Εμείς όμως έχουμε συνυπογράψει συμφωνία ειρήνης που ορίζει να θεωρούμε εχθρούς όσους ενεργούν έτσι. Με βάση αυτά λοιπόν θα συμμορφωθούμε προς τις κοινές εντολές και θα τους θεωρήσουμε εχθρούς ή μήπως κάποιο από τα μίσθαρνα όργανα του Μακεδόνα βασιλιά, που έχουν πλουτίσει σε βάρος σας, θα φερθεί με τρόπο βδελυρό και θα πει όχι;

[12] Γιατί προφανώς δεν τους έχει ξεφύγει τίποτε από αυτά· αντίθετα, έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό αλαζονείας, ώστε, έχοντας σωματοφύλακες τους στρατιώτες του τυράννου, σας πιέζουν συνεχώς να μένετε πιστοί στους όρκους που έχουν παραβιαστεί από τον τύραννο, σαν να ήταν εκείνος απόλυτος άρχοντας και στην επιορκία· σας αναγκάζουν ακόμη να ακυρώνετε τους νόμους της πόλης σας, από τη μια αθωώνοντας ανθρώπους καταδικασμένους από τα δικαστήριά σας, από την άλλη πιέζοντάς σας να κάνετε πάρα πολλές άλλες τέτοιες παρανομίες.

[13] Φυσικό είναι· γιατί, άνθρωποι που έχουν ξεπουληθεί για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα αντίθετα προς αυτά της πατρίδας τους, δεν μπορεί να νοιάζονται για τους νόμους ούτε για τους όρκους· επωφελούμενοι απλώς από το όνομά τους, εξαπατούν όσους συγκεντρώνονται εδώ τυχαία και όχι για να εξετάσουν την κατάσταση, καθώς και όσους πιστεύουν ότι η σημερινή ηρεμία δεν θα γίνει κάποτε αιτία να ξεσπάσει αλλόκοτη αναταραχή.

[14] Εγώ βέβαια, όπως ακριβώς είπα και στην αρχή, σας συνιστώ να ακούτε αυτούς που λένε ότι πρέπει να μένουμε πιστοί στις κοινές συνθήκες, εκτός και αν, όταν λένε ότι πρέπει να τηρούμε τους όρκους, εννοούν ότι αυτοί επιτρέπουν τις αδικίες, και φαντάζονται ότι δε θα το αντιληφθεί κανένας, όταν επιβάλλονται τυραννίδες εκεί που υπήρχαν δημοκρατίες και όταν καταλύονται ελεύθερα καθεστώτα.

Η φιλοξενία με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου

Σχετική εικόναΣε αυτή την προχριστιανική εποχή, η φιλοξενία αναφέρεται σχεδόν αποκλειστικά σε ανθρώπους, δεν νοείται ως φιλανθρωπία και δε ρυθμίζεται από τον πλούτο την ισχύ, τη θεία εύνοια και την κοινωνική διάκριση. Είναι ένα ιερό έθιμο με ισχύ νόμου το οποίο όχι μόνο αφορούσε όλους αλλά οποιαδήποτε παράλειψη ή παραβίασή του συνεπαγόταν την ύβρι.
 
Με αυτή την έννοια η φιλοξενία στην αρχαία Ελλάδα ήταν μια υποχρέωση και ένα δικαίωμα χωρίς όρους. Ήταν μια ιερή υποχρέωση κάθε αρχαίου Έλληνα οικοδεσπότη να φιλοξενήσει όποιον ξένο άγγιζε την εστία του σπιτιού του και ζητούσε φιλοξενία. Αυτό το δικαίωμα των ξένων αφορούσε ακόμα και τους δούλους. Υπάρχουν επίσης ιστορίες που διηγούνται πως μερικοί ταξιδιώτες χρησιμοποιούσαν τεχνάσματα για να μπουν σε μια πλούσια κατοικία και να αγγίξουν την εστία έτσι ώστε να γίνουν σίγουρα δεκτοί από τους οικοδεσπότες. 
 
Υπάρχουν επίσης διάφοροι αρχαιοελληνικοί μύθοι οι οποίοι δείχνουν τη σημασία της φιλοξενίας άνευ όρων. Για παράδειγμα, ο βασιλιάς Οιδίπους φιλοξενήθηκε από φτωχούς βοσκούς που τον βρήκαν ως μωρό που είχε εγκαταλειφθεί στο βουνό. Παρέμεινε μαζί τους μέχρι που δόθηκε στον βασιλιά της Κορίνθου, τον Πόλυβο, ο οποίος μαζί με τη γυναίκα του, την Περίβοια, τον ανέθρεψαν ως γιο τους. Στην ιστορία του Οιδίποδα, ο σύγχρονος αναγνώστης ή ο αρχαίος ακροατής βλέπει πως ο νόμος της φιλοξενίας υπερβαίνει ακραίες κοινωνικές και ταξικές διαφορές: ενώ ο Οιδίποδας ήταν ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας φιλοξενήθηκε από φτωχούς βοσκούς και κατόπιν ως παιδί φτωχών βοσκών φιλοξενήθηκε και υιοθετήθηκε από τον βασιλιά της Κορίνθου.[1]
 
Ένα άλλο παράδειγμα από τη μυθολογία είναι η ιδιότητα του αρχηγού του δωδεκάθεου, του Δία, ως προστάτη των ξένων. Το δικαίωμα στη φιλοξενία εγγυόταν η δύναμη του μύθου που έλεγε ότι ο Ξένιος Δίας και άλλοι θεοί, κατά καιρούς, μεταμφιεζόταν σε ξένους και ζητούσαν φιλοξενία έτσι ώστε να ελέγξουν τα ήθη των Ελλήνων. Ο Τάνταλος, ο βασιλιάς και καλός φίλος του Δία, και ο Λάιος ο βασιλιάς των Θηβών και πατέρας του Οιδίποδα τιμωρήθηκαν από τους θεούς επειδή ακριβώς παρέβησαν τον νόμο της φιλοξενίας.[2]
 
Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε τη φιλοσοφική λογοτεχνία και τον σημαντικό ρόλο που έχουν οι ξένοι στους διαλόγους του Πλάτωνα. Στον Σοφιστή, όπως και στον Πολιτικό και σε άλλους διαλόγους, ο Πλάτωνας εμπιστευόταν το προβάδισμα της φιλοσοφικής συζήτησης στον Ξένο.
 
Η αρχιτεκτονική κατοικιών της κλασικής ελληνικής αρχαιότητας επίσης καταδεικνύει τον σημαντικό ρόλο που είχε η φιλοξενία. Το πιο σημαντικό και ιερό μέρος του σπιτιού ήταν η εστία. Εδώ η οικογένεια συναντιόταν και μαζευόταν, αφιέρωνε θυσίες στους θεούς και εδώ ένας ξένος μπορούσε να ζητήσει προστασία και φιλοξενία. Έχοντας πολλαπλούς κοινωνικούς και θρησκευτικούς ρόλους η εστία ως το κατεξοχήν μέρος για την υποδοχή των ξένων, αίρει τους βασικούς αρχιτεκτονικούς διαχωρισμούς μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού δημόσιου και ιδιωτικού. Οι ξένοι, φιγούρες ήδη του εξωτερικού δημόσιου χώρου, είχαν ήδη τη θέση τους στα πιο σημαντικά, από την άποψη της ιδιωτικής ζωής, μέρη του εσωτερικού σπιτιού όσο και της πόλης κράτους.
 
Εξαιτίας της θεμελιώδους πολυδιαστότητας της εστίας, η ιδιωτική κατοικία κατά την κλασική ελληνική αρχαιότητα ήταν ουσιαστικά ένας χώρος κλειστός και ανοιχτός. Το όριό του, η εστία, ήταν ταυτόχρονα το σύνορο και το κέντρο του, αναιρώντας έτσι τη σαφή διάκριση μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού. Ενώ δηλαδή η κατοικία ήταν δομικά κλειστή, όπως κάθε κατοικία, για να προστατεύσει την ιδιωτικότητα και προσωπική ζωή των κατοίκων της, ήταν επίσης ανοιχτή στο βαθμό που η θεμελίωσή της ως χώρος περιελάμβανε τον ρόλο των ξένων και προφανώς όλοι όσοι δεν ανήκαν στον στενό οικογενειακό κύκλο.
 
Σε αντίθεση με τη φιλοξενία στην αρχαιοελληνική της σημασία, η χριστιανικά καθορισμένη hospitalitas δεν είναι δεσμευτικός νόμος αλλά ως φιλανθρωπία είναι μια δευτερεύουσα αξία. Ο χριστιανός οικοδεσπότης πρέπει πρώτα να εξασφαλίσει την ταξική θέση και οικονομική του κατάσταση ώστε να έχει τη δυνατότητα να δεχθεί ξένους. Το γεγονός ότι η hospitalitas είναι δευτερεύουσα αξία αντικατοπτρίζεται και στην κατοικία του, στον τρόπο με τον οποίο αυτή σχεδιάζεται και δομείται: οι ξένοι γίνονται δεκτοί σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους υποδοχής, στα σαλόνια, οι οποίοι διαχωρίζονται από τους χώρους που εξυπηρετούν τη διαμονή και τις συγκεντρώσεις της οικογένειας.
-------------------------
[1] Φυσικά κανείς από πρωταγωνιστές της ιστορίας, ούτε οι βοσκοί, ούτε ο βασιλιάς της Κορίνθου γνώριζαν ποιον φιλοξενούσαν στο πρόσωπο του Οιδίποδα. Αυτό το στοιχείο όμως εντείνει το τραγικό της ιστορίας. Ο σύγχρονος αναγνώστης, ή θεατής του έργου αλλά και ο αρχαίος θεατής γνώριζαν από την αρχή την ταυτότητα του Οιδίποδα και αυτό το νόημα έχει η παρατήρηση ότι στην ιστορία αυτή ο νόμος της φιλοξενίας διαπερνά ακραίες ταξικές διαφορές. Υπάρχει και μια δεύτερη εκδοχή του μύθου η οποία μπορεί να ερμηνευτεί ανάλογα με την πρώτη. Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, το μωρό Οιδίπους πετάχτηκε από τον πατέρα του στον ποταμό και αργότερα βρέθηκε από τη βασίλισσα της Κορίνθου, Περίβοια. Καθώς η βασίλισσα και ο σύζυγός της δεν είχαν παιδιά τον υιοθέτησαν.
 
[2] Ο Τάνταλος σέρβιρε τον σφαγμένο γιο του στους θεούς στο δείπνο που τους παρέθετε και γι’ αυτό καταδικάστηκε με θάνατο και αιώνιο άλγος. Η ιστορία του Λάιου είναι ότι ερωτεύτηκε τον γιο του οικοδεσπότη του, τον Χρύσιππο, τον απήγαγε και τον έφερε στη Θήβα. Η Ήρα θέλησε να εκδικηθεί την πράξη του Λάιου και γι’ αυτό έστειλε τη Σφίγγα στη Θήβα.

Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ

Η ζωή είναι πολύ απλή. Ό, τι δίνουμε- αυτό και λαμβάνουμε.
Εμείς είμαστε υπεύθυνοι 100% για όλα τα γεγονότα, που συμβαίνουν στην ζωή μας- τα πιο ευχάριστα και τα πιο άσχημα. Η κάθε μας σκέψη δημιουργεί το μέλλον μας.


Όλα τα γεγονότα δημιουργούνται από εμάς τους ίδιους με την βοήθεια των σκέψεων και των αισθημάτων μας. Το νόημα, που εμείς βάζουμε στις σκέψεις μας και τα λόγια μας φέρουν αυτό, που εμείς βιώνουμε στην ζωή μας.

Εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε τις συγκεκριμένες καταστάσεις στην ζωή μας και μετά καταναλώνουμε τις δυνάμεις μας, βρίζοντας τους άλλους ανθρώπους η στέλνοντας τις κατάρες στις συνθήκες, που μας εμποδίζουν.

Η αιτία όλων των δεινών μας και της πραγματικότητάς μας είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Μπορούμε να πούμε, ότι:

ΕΓΩ = ΕΓΩ + ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ ΜΟΥ

Εάν ο νους μας είναι αρμονικός και ισορροπημένος, τότε στην ζωή μας εμείς θα βρίσκουμε ακριβώς το ίδιο.

Προσπαθήστε να εντοπίσετε, ποιο χαρακτηριστικό με το πλέον παραστατικό τρόπο σας περιγράφει;
  1. «Οι άνθρωποι κοιτούν να μου κάνουν κακό».
  2. «Όλοι θέλουν το καλό μου και προσπαθούν να βοηθήσουν στην λύση των προβλημάτων μου».
Αυτό, που εμείς πιστεύουμε- γίνεται η πραγματικότητά μας.
Το υποσυνείδητό μας υλοποιεί τις σκέψεις μας, τις ορμές, τις επιθυμίες, στην ουσία λέγοντάς μας, ότι εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε τις σκέψεις μας.

Έχουμε πολύ μεγάλη δυνατότητα της επιλογής.
Οι Δυνάμεις της Ζωής ποτέ δεν μας κρίνουν, ούτε μας κατακρίνουν. Μας αποδέχονται έτσι, όπως είμαστε. Μετά οι Δυνάμεις Αυτές αντανακλούν τις πεποιθήσεις μας αυτόματα.

Εάν εσείς προτιμάτε να θεωρείτε, ότι στην ζωή σας είσαστε μόνοι και δεν σας αγαπάει κανείς, τότε ακριβώς αυτό θα λάβετε στην ζωή σας.

Αν όμως θα αρχίσετε να συγκεντρώνεστε στις θετικές σκέψεις, τότε θα φανεί το ανάλογο αποτέλεσμα. Θα μεταμορφωθεί όλη η ζωή, η ύπαρξη σας θα γεμίσει με το καινούριο νόημα, που θα φέρει την χαρά της ύπαρξης.

Αλλά ας δούμε, από πού προέρχονται οι σκέψεις μας, που αυτές σχηματίζονται, ποια είναι η πηγή τους;

Βέβαια, είναι κατανοητό, ότι ο λόγος γίνεται για την παιδική ηλικία.

Στην παιδική ηλικία μας ανοίγεται η ζωή, στην παιδική ηλικία εμείς μαθαίνουμε για την ζωή από τις αντιδράσεις των ενηλίκων.

Εάν σας έτυχε να ζήσετε με ανθρώπους, που δεν ήσαν ευτυχισμένοι, ήσαν κακιωμένοι η ένιωθαν ένοχοι, τότε εσείς μάθατε πολλά αρνητικά πράγματα στην ζωή ως προς τον εαυτόν σας και προς τον γύρω κόσμο.

Συνηθίσατε να σκέφτεστε για τον εαυτό σας αρνητικά, να τοποθετείτε τον εαυτό σας στο αρνητικό πεδίο ενέργειας των σκέψεών σας:

«Είμαι συνεχώς ένοχος», «Ποτέ μου δεν κάνω τίποτε το σωστό», «Με θεωρούν κακό άνθρωπο».
Είναι πολύ φυσικό οι σκέψεις αυτές να σας δημιουργήσουν μια ζωή, γεμάτη απογοητεύσεις.

ΟΤΑΝ ΕΜΕΙΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ, ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Η ΤΑΣΗ ΝΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΓΥΡΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΗΛΙΚΙΑΣ.

Πρόκειται για τον φυσικό νόμο της εξέλιξης και είτε το θέλουμε, είτε όχι, αυτός ο νόμος λειτουργεί.

Στις προσωπικές μας σχέσεις, στις σχέσεις με τους προϊσταμένους και τους συναδέλφους εμείς αναπαράγουμε τις σχέσεις, που έχουν δημιουργηθεί με τους γονείς μας.

Φερόμαστε με την ακρίβεια έτσι, όπως μας φέρονταν οι γονείς μας. Βρίζουμε και τιμωρούμε τους εαυτούς μας έτσι, όπως μας έβριζαν και μας τιμωρούσαν οι γονείς μας.

Επίσης αγαπάμε τους εαυτούς μας έτσι, όπως μας αγαπούσαν, όταν ήμασταν παιδιά.

ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΒΡΙΖΩ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ.

Όλοι μας είμαστε τα θύματα των θυμάτων και αυτοί (οι γονείς μας) δεν μπορούσαν να μας μάθουν κάτι, που οι ίδιοι δεν γνώριζαν.

Εάν η μητέρα σας δεν ήξερε πώς να αγαπάει τον εαυτό της η ο πατέρας σας δεν ήξερε πώς να αγαπάει τον εαυτό του, τότε είναι απολύτως φυσικό αυτοί να μην ήξεραν να σας μάθουν να αγαπάτε τον εαυτό σας.

Ρωτήστε τους γονείς σας για τα παιδικά τους χρόνια και θα τους καταλάβετε καλλίτερα και αν θα τους ακούτε με συμπόνια, εσείς θα καταλάβετε την πηγή του φόβου τους και την στάση τους προς την ζωή.

Οι άνθρωποι, που σας «προκάλεσαν τον πόνο», ήσαν οι ίδιοι τρομοκρατημένοι, όπως είσαστε εσείς τώρα.

Εμείς σχηματίζουμε τις πεποιθήσεις μας στην παιδική ηλικία και μετά πορευόμαστε στην ζωή, αναπαράγοντας τις καταστάσεις, που ταιριάζουν στις πεποιθήσεις μας.

Κοιτάξτε πίσω την ζωή σας και θα δείτε, ότι ουσιαστικά εσείς δημιουργείτε την ίδια πάλι κατάσταση με διαφορετικές αποχρώσεις και εκδοχές.

Και η κατάσταση αυτή είναι η υλοποίηση των δικών σας υποσυνείδητων ροπών.

Γι’ αυτό, πρέπει να ξέρετε καλά, ότι:

ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ – ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΣΤΙΓΜΗ.

Τα πάντα ανεξαιρέτως γεγονότα στην ζωή σας μέχρις αυτής της στιγμής ήσαν δημιουργημένα από σας τους ίδιους με την βοήθεια των πεποιθήσεών σας, πάνω στην εμπειρία σας.

Τα γεγονότα δημιουργούνταν από τις σκέψεις σας και τα λόγια σας, που χρησιμοποιούσατε χθες, την προηγούμενη εβδομάδα, τον προηγούμενο μήνα, τον προηγούμενο χρόνο, 10, 20, 30, 40 χρόνια πριν, αναλόγως της ηλικίας σας.

Όμως όλα αυτά ήταν στο παρελθόν. Το σημαντικό τώρα είναι η επιλογή σας, η επιλογή των σκέψεων, των λέξεων, της πίστης. Να θυμάστε, ότι ακριβώς και πριν απ’ όλα οι σκέψεις σας και τα λόγια σας δημιουργούν το μέλλον σας.

Η παρούσα στιγμή είναι εκείνη η αφετηρία, από την οποία εσείς κάνετε το άλμα προς το δικό σας αύριο.

Σημειώστε τι σκέφτεστε αυτήν την στιγμή, όταν διαβάζετε αυτά τα λόγια.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ, ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΤΕ- ΕΙΝΑΙ Η ΣΚΕΨΗ ΣΑΣ. Η ΣΚΕΨΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΤΡΟΠΟ.

Δεν έχει σημασία η φύση του προβλήματός σας, το πρόβλημά σας είναι η αντανάκλαση της πορείας των σκέψεών σας.

Π.χ. σας εμφανίζεται η σκέψη:
«Είμαι ένας άχρηστος άνθρωπος».

Η σκέψη αυτή προκαλεί αμέσως ως απάντηση το αίσθημα, που επιδρά ενδόμυχα, αλλά πολύ κυριαρχικά πάνω σε όλη την ύπαρξή σας και η προσωπικότητά σας αυθόρμητα αναπτύσσεται ειδικά προς αυτήν την κατεύθυνση.

Αλλά είναι στο χέρι σας εδώ και τώρα, αυτήν την στιγμή να απορρίψετε αυτήν την σκέψη και η μοίρα σας θα κινηθεί προς άλλη κατεύθυνση.

Γι’ αυτό ελάτε από δω και τώρα να απελευθερωνόμαστε από τις αρνητικές μας σκέψεις, διότι η βασική πηγή των προβλημάτων μας και των δεινών μας- είναι το μίσος προς τον εαυτό μας και το αίσθημα της ενοχής ποικίλου βαθμού.

Φεύγω δε σημαίνει ξεχνώ

«Αγαπάμε πιο πολύ ό,τι ξέρουμε πως θα χαθεί» είχε πει κάποτε ο Όσβαλντ Σπενγκλερ.
 
Θύματα των αισθημάτων μας για μια αγάπη ή έναν έρωτα με πηγή το ψέμα ή και όχι, υπήρξαμε κάποτε εμείς οι άνθρωποι. Επιλέξαμε για να χάσουμε και να μείνουμε με την προσδοκία πως όλα ένας εφιάλτης ήταν. Εξοντωτικό το άρωμα της αναπόλησης. Ξυπνά κάτι σκοτεινό, κάτι σκυθρωπό μέσα σου. Τίποτα δεν φαίνεται πια ίδιο. Η ζωή την ημέρα προχωρά σε ρυθμούς ανελέητους και βιαστικούς. Και τη νύχτα η ψυχή κολακεύει και ξελογιάζει τους παράφρονες των στιγμών σου με εκείνον. Το σκοτάδι είναι, βλέπεις μονόχρωμο. Φόντο για την αναπαράσταση των βαθύτατων σκέψεων κι ακόμη των ραγισμένων κομματιών σου.
 
Όλα είναι μέρος μια πλάνης θαρρείς κι εξοργίζεσαι. Περπατάς και νιώθεις πως χάνεις έδαφος. Γυροφέρνεις το βλέμμα σου παντού μηχανικά για να τον βρεις κι ας μοιάζει αδύνατο. Για λίγο ξεχνιέσαι με τους συνανθρώπους σου κι έρχεται το κλασσικό τέχνασμα του μυαλού με εντολή της καρδιάς σου… «Όλα σε θυμίζουν… Νιώθω την απουσία σου σαν μια φαινομενική παρουσία...».
 
Ελκυστική είναι, δεν λέω, η καταστροφή του εντός σου αν περιέχει πισωγυρίσματα που αφορούν εκείνον. Βαρύ το τίμημα όμως, καθώς καταντάς μοναχικός κι άτονος ποιητής του ψυχικού σου κόσμου, συλλέγοντας λέξεις που δεν πρόκειται πιθανόν να πεις ποτέ. Επιλέγεις τον πόνο από συνήθεια, από επιθυμία για συγχώρεση, από νοσταλγία του να σε κερδίζουν κάθε μέρα στην αγάπη και από φόβο για έναν άλλον νέο πόνο. Σου φτάνει αυτή η περίπτωση, δεν θες τίποτα παραπάνω. Θα τον περιμένεις κι ας κυλά η ζωή σου σαν ποτάμι με ορμητική κλίση μακριά του.
 
Μακάβριος κι ηδονικός ο έρωτας που συνεχίζεται μετά την «λήξη» του, έστω μονόπλευρα. Δεν χωρά φράσεις τύπου «Ώρα να προχωρήσεις… Τόσα χρώματα έχει η ζωή, μην επιλέγεις το μαύρο, δεν ξέρεις που πατάς. Δεν είναι το παν ο έρωτας», τις οποίες κοντινοί σου άνθρωποι ξεστομίζουν σαν νοσταλγούν τον ανέμελο σου εαυτό. Σιωπηλές κραυγές μέσα σου αναθεματίζουν καθετί που θυμίζει την επιλογή του χθες, το ρίσκο του να τυφλώνεσαι προσωρινά για να ζεις την ζωή σου σε δυο διαστάσεις. Ένας κόσμος αλαζονείας και μίσους από την μια και ένας κόσμος με τις αισθήσεις σου σε υψηλά επίπεδα τρυφερότητας, αγνότητας και λατρείας. Η ευτυχία σε μια ουτοπία θα έλεγε κανείς. Γιατί χωρίς το κακό το καλό χάνει την αξία του, μιλώντας πάντα για μια κατάσταση ισορροπίας.
 
Κάθε έρωτας που ξεκινά παράφορα και λήγει απροσδόκητα φέρνει στο μυαλό μας τραγικό έπος. Εδώ τίθεται το ερώτημα του αν πρέπει να προχωρήσεις ή να μείνεις στην αναμονή με όνειρα ούτε πιθανά, ούτε και απίθανα. Ή αλλιώς αν θέλεις. Ωστόσο, η φιλοσοφία του έρωτα είναι ανύπαρκτη, καθώς ούτε η λογική τον πλησιάζει. Δεν διαγράφονται αναμνήσεις, επομένως κι αισθήματα. Ακόμη κι η κατάσταση αναισθησίας περιέχει πολύ πόνο, ώστε να μας αποστασιοποιεί από κάθε κατάσταση που μοιάζει παρόμοια απειλή. Το να προχωράς σημαίνει να μην ξεχνάς τίποτα και να αναπολείς χωρίς να υποκύπτεις. Συμβιβάζεσαι με τον πόνο, αγαπάς την αναποδιά και κυρίως μαθαίνεις να φοβάσαι τον παλιό σου εαυτό σαν καταλάβεις πως σε κοιτούν τα μάτια των αγαπημένων σου ανθρώπων.
 
Γιατί για μια αρρώστια, το ιατρικό επιβάλλεται να είναι πιο δυνατό από αυτήν. Το άγνωστο του μέλλοντος δεν καταδικάζεται από τον πόνο που ήδη υπάρχει αλλά από αυτόν τον μη ελεγχόμενο που δημιουργούμε. Σαν λαγνεία πόνου, ένα πράγμα…

Ατομική και Πυρηνική Φυσική: Ανίχνευση ισχυρά απαγορευμένης μετάβασης μεταξύ δυο καταστάσεων πυρηνικών σπιν

Ορισμένα συμμετρικά μόρια παρουσιάζονται σε δυο καταστάσεις, τις ορθό- και παρά-, οι οποίες διαφέρουν στη στοίχιση του πυρηνικού τους σπιν. Μεταβάσεις με διαμεσολάβηση φωτονίου μεταξύ αυτών των ισομερών σπιν απαγορεύονται ισχυρά, όμως οι ερευνητές παρατήρησαν τώρα τέτοιες μεταβάσεις για πρώτη φορά. Μελετώντας ένα μόριο με ευνοϊκή ανάμειξη ορθό- και παρά- καταστάσεων, η ομάδα ανίχνευσε μικροκυματική εκπομπή από διάφορες ορθό-παρά μεταβάσεις και παρατήρησε εντάσεις 1000 φορές μικρότερες από αυτές των επιτρεπόμενων μεταβάσεων.

Οι πιο οικείες ορθό- και παρά- καταστάσεις είναι αυτές του μορίου του υδρογόνου, Η2. Σε θερμοκρασία δωματίου, περίπου το 75% των μορίων υδρογόνου είναι σε ορθό- κατάσταση, με τα σπιν των δυο πυρήνων υδρογόνου σε συμμετρικό σχηματισμό (δείχνοντας στην ίδια κατεύθυνση). Σε χαμηλότερες θερμοκρασίες, μοριακές συγκρούσεις μετατρέπουν τα περισσότερα ορθό-Η2 σε αντισυμμετρικά παρά-Η2, καθώς έχουν ελαφρώς λιγότερη ενέργεια. Ωστόσο, ορθό-παρά μεταβάσεις, που συμβαίνουν μέσω ακτινοβολίας (όπου ένα μόνο μόριο εκπέμπει ή απορροφά ένα φωτόνιο) είναι εξαιρετικά απίθανες, με έναν προβλεπόμενο ρυθμό αυθόρμητης εκπομπής ανά μόριο Η2 μικρότερο από μια φορά ανά την ηλικία του σύμπαντος.

Ο Hideto Kanamori, από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Τόκιο και οι συνάδελφοί του μελέτησαν το διχλωριούχο δισουλφίδιο (S2Cl2), ένα ελικοειδώς συστρεμμένο μόριο με σχετικά ισχυρές υπέρλεπτες αλληλεπιδράσεις μεταξύ της πυρηνικής τετραπολικής ροπής και του μοριακού του ηλεκτρικού πεδίου. Ως αποτέλεσμα, ορισμένες περιστροφικές καταστάσεις στο S2Cl2 είναι ανάμικτες ορθό- και παρά- πυρηνικές καταστάσεις. Η ομάδα έδειξε ότι μέσω αυτού του μίγματος, μια απαγορευμένη ορθό-παρά μετάβαση μπορεί να «δανείζεται» ένταση από μια επιτρεπόμενη ορθό-ορθό ή παρά-παρά μετάβαση. Η ομάδα επαλήθευσε αυτή την πρόβλεψη με την παρατήρηση γραμμών μικροκυματικής εκπομπής που είναι χαρακτηριστικές για διάφορες απαγορευμένες μεταβάσεις. Ο προκύπτων ρυθμός ακτινοβόλου μετάβασης ενός απομονωμένου μορίου S2Cl2 είναι μια φορά ανά λίγες χιλιάδες χρόνια.

Κατάθλιψη σε fast forward

Στην αρχή όλα πάνε καλά. Τίποτα το διαφορετικό. Τίποτα έξω από τα συνηθισμένα. Ρουτίνα. Η μία μέρα μετά την άλλη. Περνάνε από μπροστά σου αδιάφορα. Γρήγορα. Εσύ σταθερός. Τις βλέπεις να φεύγουν. Αλλά τίποτα το διαφορετικό. Τίποτα έξω από τα συνηθισμένα.   

Και μετά; Και μετά, κάποια στιγμή το ξανασκέφτεσαι. Και θες να τις κυνηγήσεις. Και προσπαθείς να τις προλάβεις. Και δεν τις προλαβαίνεις. Και συνεχίζουν να περνάνε. Και τώρα γελάνε καθώς περνάνε μπροστά σου.

Και στην αρχή σφίγγεις τις γροθιές. Και σφίγγεις τα δόντια. Και δεν το λες σε κανέναν. Και λες «εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους». Και σκέφτεσαι «εγώ θα τα καταφέρω». Και σκέφτεσαι «εγώ είμαι άνθρωπος, όχι στατιστική». Και χωρίς να το ξέρεις, είσαι ήδη στατιστική.

Και θυμώνεις. Και χτυπάς τους τοίχους. Και πετάς πράγματα. Και βγάζεις σιωπηλές κραυγές. Και δακρύζεις από τα νεύρα. Και ορκίζεσαι εκδίκηση. Και ξέρεις πως δεν μπορείς να πάρεις εκδίκηση. Και ξέρεις πως δεν μπορείς να επιτεθείς σε έναν εχθρό που δεν ξέρεις ούτε πώς μοιάζει.

Και ψάχνεις κάποιον να μιλήσεις. Και κάποιον να σε σώσει. Και μιλάς σε θεούς, σε μοίρες, σε φαντάσματα. Και ψάχνεις στηρίγματα. Και δε σου απαντάει κανείς. Και αναρωτιέσαι «γιατί εμένα;». Και αναρωτιέσαι πότε έγιναν όλα αυτά. Και πώς έγιναν. Και γιατί έγιναν. Και πώς θα τελειώσουν. Και αν θα τελειώσουν.

Και κλείνεσαι στον εαυτό σου. Και δεν αφήνεις κανέναν να μπει μέσα. Και κλαις. Και κλαις πολύ. Και μελαγχολείς. Και δε σου αρέσει τίποτα πια. Και όλα είναι μαύρα. Και λες να τα παρατήσεις, Και να τους τα χαρίσεις όλα. Και το δάκρυ σου, και το γέλιο σου, και το σώμα σου, και τη ζωή σου. Και σκέφτεσαι τίτλους εφημερίδων. Και δελτία ειδήσεων, να λένε το όνομά σου. Και κοιτάς τον κόσμο από ψηλά. Και δεν είσαι αρκετά ψηλά.

Και μετά βγαίνεις έξω. Και είσαι ακόμα εκεί. Και οι μέρες περνάνε ακόμα. Αλλά δε γελάνε πια εις βάρος σου. Όμως έχουν περάσει πια πολλές. Χαμένες μέρες. Δε θα τις πάρεις ποτέ πίσω. Μπορείς όμως να κυνηγήσεις τις επόμενες. Και ίσως αυτή τη φορά θα γελάς εσύ σε αυτές.

Χρειάζεται θετική στάση για να πετύχετε θετικά αποτελέσματα

Η στάση σας καθορίζει την κατάσταση του κόσμου μέσα στον οποίο ζείτε. Είναι η βάση για κάθε επιτυχία και κάθε αποτυχία που είχατε και θα έχετε. Μπορεί να σας βοηθήσει ή να σας γίνει βάρος. Η στάση σας ελέγχει την ίδια τη ζωή σας. Αλλά τα καλά νέα είναι ότι εσείς ελέγχετε τη στάση σας.

Η στάση διαμορφώνει τον τρόπο που νιώθετε για τους ανθρώπους και για τις καταστάσεις. Οι πράξεις σας είναι αποτέλεσμα της στάσης σας -που με τη σειρά τους προκαλούν μια αντίδραση από τους άλλους.

Είναι η στάση σας προς τους άλλους και προς το σύμπαν που καθορίζει την επακόλουθη στάση προς εσάς. Αν έχετε θετική και ευχάριστη στάση, θα έχετε θετικά και ευχάριστα αποτελέσματα. Ενισχύστε τη κακή και αρνητική στάση και θα αποτύχετε πριν καν συνειδητοποιήσετε ότι ξεκινήσατε.

Με απλά λόγια, ό,τι σκεφτόμαστε, παίρνουμε. Μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά δεν παύει να είναι αληθινό.

Από πού προέρχονται οι αρνητικές στάσεις;

Οι αρνητικές στάσεις προέρχονται από αρνητικές σκέψεις που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, μέχρι να γίνουν μέρος του υποσυνείδητου μέρους της προσωπικότητάς σας -γίνονται μια συνήθεια. Μπορεί να μην το συνειδητοποιείτε ότι επιδεικνύετε αρνητική στάση, επειδή είναι μέρος του εγώ σας για πολύ καιρό. Όταν έχετε αρνητική στάση, περιμένετε την αποτυχία και την καταστροφή. Και αυτή η προσδοκία, σας μετατρέπει σε μαγνήτη αυτών.

Ύστερα, γίνεται φαύλος κύκλος: Αναμένετε το χειρότερο κι έτσι λαμβάνετε το χειρότερο. Οι αρνητικές σας πεποιθήσεις ενισχύονται. Γι’ αυτό αν περιμένετε το χειρότερο, θα λάβετε και το χειρότερο.

Πώς λοιπόν αλλάζουμε τις σκέψεις μας και διαμορφώνουμε μια θετική στάση;

Χρειάζεται δουλειά, αλλά εξάλλου για να δημιουργήσουμε οτιδήποτε πολύτιμο χρειάζεται κάποιος κόπος. Για να αποκτήσετε μια νέα στάση, χρειάζεται να αλλάξετε την υποσυνείδητη σκέψη σας. Πώς; Αναλύοντας κάθε σκέψη σας μέχρι ο θετικός τρόπος σκέψης να γίνει συνήθεια. Αντικαθιστάτε μια παλιά συνήθεια με μια υγιή, περίπου όπως θα αντικαθιστούσατε το κάπνισμα με τη γυμναστική.

Δεν μπορείτε απλά να σταματήσετε να είστε αρνητικοί -χρειάζεται να αντικαταστήσετε εκείνες τις αρνητικές σκέψεις με θετικές. Κάποιοι άνθρωποι θα έλεγαν: «Αλλά οι αρνητικές σκέψεις είναι μια πραγματικότητα. Απλά εμφανίζονται στην καθημερινή ζωή».

Αυτό δεν είναι καθόλου αλήθεια. Οι καταστάσεις, ναι, είναι μια πραγματικότητα. Όντως εμφανίζονται. Αλλά είναι η στάση σας που κάνει μια κατάσταση θετική ή αρνητική. Ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσετε ότι έχετε τον έλεγχο της σκέψης και των συναισθημάτων σας -κανένας άλλος πάνω στη γη δεν έχει αυτή τη δύναμη, εκτός αν εσείς οι ίδιοι την παραδώσετε αλλού. Κερδίστε τον έλεγχο της στάσης σας, τον τρόπο σκέψης σας και πάρτε τον έλεγχο των αποτελεσμάτων.

Πρακτικά και ασυμβίβαστα

Πρακτικά οι «ασυμβίβαστοι» σε εισαγωγικά πάντα, δεν είναι καθόλου πρακτικοί.

Επικοινωνούν με δυσκολία, συνεννοούνται ουσιαστικά σπάνια, καίγονται να δημιουργούν και να κλέβουν εντυπώσεις και εν ολίγοις ζουν γι’ αυτό που χρόνια υποτίθεται παλεύουν ενάντια. Σε αυτό το κακό «Μα τι θα πει ο κόσμος» που ‘χαμε γράψει σε κάποιο παρελθόν.

Φέρουν το μανδύα του μυστηρίου, του σκοταδιού, του ασυμβίβαστου, όμως… για καθίστε να δούμε λίγο πιο πέρα από αυτό, γιατί μου φαίνεται πως χάσαμε τ’ αυγά και τα πασχάλια.

«Δε συμβιβάζομαι», άρα…
Διατηρώ υψηλά, ή σε όποιο μήκος κύματος επιλέξω τα όποια στάνταρ μου και πορεύομαι με αυτά και τις επιλογές μου. Οι ευθύνες, δικές μου φυσικά.

Είμαι ιδεαλιστής. Δεν επιτρέπω σε κανένα να μου χαλάσει το όνειρο και την επιθυμία μου για ζωή και μάχομαι διαρκώς για τα ιδανικά μου. Δε με ενοχλεί η κριτική του κόσμου, όποια και να ‘ναι και ορθώνω ανάστημα στις όποιες περιστάσεις.

Τιμώ τα λόγια μου με πράξεις και εκτιμώ τους ανθρώπους, αξιολογώντας.
Είμαι αληθινός, δεν παίζω θεατράκι, γιατί βαριέμαι και έχω καλύτερα πράγματα να κάνω και σαφώς είμαι ευγενής, γιατί γνωρίζω πως στον κόσμο αυτό, δεν είμαι εγώ το κέντρο, αλλά μια κουκίδα στο άπειρο…

Οι πραγματικά ασυμβίβαστοι, κύριοι, είναι πλάσματα ταπεινά. Τα ‘χουν καλά με το μέσα τους και το δουλεύουν διαρκώς. Το μυαλό τους, μια μηχανή που ποτέ δε σταματά και η καρδιά τους μια διαρκής φωτιά που διψάει για παρόν.

Οι πραγματικά ασυμβίβαστοι άνθρωποι, έχουν ενσυναίσθηση. Δεν πετάνε βατράχια, μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν εντυπώσεις, γιατί μαντέψτε! Δεν το έχουν ανάγκη.

Είναι σκληροπυρηνικά ρομαντικοί, έντονοι και ερωτικοί και ναι, λειτουργούν με το συναίσθημα, γιατί γνωρίζουν καλά πως… με το να ακούν την καρδιά και το ένστικτό τους, στρώνουν αυτομάτως κόκκινο χαλί στην ίδια τη ζωή.

Οι πραγματικά ασυμβίβαστοι, ορμάνε στη ζωή. Δε μένουν εκτός.
Πολλές φορές ίσως φοβούνται (γιατί άνθρωποι είναι), όμως κοιτάζουν και λίγο πιο πέρα από αυτό. Τι έχουν να κερδίσουν.
Οι πραγματικά ασυμβίβαστοι άνθρωποι νοηματοδοτούν την ύπαρξή τους με το «Κάθε πάθημα και ένα μάθημα!»

Επιδιώκουν συναναστροφές, γιατί θεωρούν πως από κάθε άνθρωπο έχουν κάτι να πάρουν και εφόσον το επιλέξουν, να δώσουν κιόλας…

Όσο για τους σε εισαγωγικά «ασυμβίβαστους» που θέλουν να φέρουν απλά την ταμπέλα, για να καλύψουν τις όποιες αδυναμίες, ή κόμπλεξ τους τα οποία καθόλου δεν υποτιμώ, ίσα ίσα… Καλό θα ήταν απλά να μη διατυμπανίζουν με φουσκωμένο στήθος τον επιθετικό προσδιορισμό «Είμαι ασυμβίβαστος»… Πέρα από το ότι χαλάνε την πιάτσα, πληγώνεται και η αισθητική μας.

Η γοητεία του να αφήνεσαι

Αφήνομαι: παθητική φωνή του ρήματος αφήνω
Αρχαία ελληνικά: ἀφίημι
Ετυμολογία: ἀπό  + ἵημι
Συνώνυμες λέξεις: χαλαρώνω, ενδίδω, εμπιστεύομαι

Πόσο δύσκολο είναι για τον καθένα από εμάς να χαλαρώσει και να εμπιστευτεί; Να ενδώσει και να εμπιστευτεί τον εαυτό του σε κάποιον ή σε κάτι άλλο;

Επαφίεμαι
Τι όμορφα που αντηχεί στ’ αυτιά η μελωδία αυτής της λέξης..
Εμπιστεύομαι χωρίς ενδοιασμούς
Η ζωή κυλά γρήγορα. Πολύ γρήγορα.

Και κάπου εδώ έρχεται η φύση. Η φύση με τα εκατομμύρια θαύματά της για να μας υπενθυμίσει τη θνησιμότητα όλων των πραγμάτων.

Σκέψου τη ζωή σαν ένα ρυάκι που ταξιδεύει καθημερινά ανάμεσα σε κάμπους ή βουνά με σκοπό να καταλήξει και να ενωθεί με τη θάλασσα. Την πρωταρχική Πηγή. Αυτό που οφείλεις, λοιπόν, να κάνεις πριν έρθει αυτή η ένωση με το Θείο, την πηγή των Πάντων, είναι μια παύση να πιείς νερό να ξεδιψάσεις, να ΖΗΣΕΙΣ, να ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ.

Ή ακόμη καλύτερα μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου σαν μια κάμπια. Και όπως κάθε κάμπια, λίγες μέρες μετά τη γέννησή της αρχίζει να υφαίνει γύρω από το σώμα της το μεταξωτό κουκούλι της. Ένα μαγικό «μπαούλο» μέσα στο οποίο θα κρυφτεί η χρυσαλλίδα και πριν καν το συνειδητοποιήσει θα έχει εκκολαφθεί σε μια πανέμορφη, πολύχρωμη πεταλούδα. Πριν γίνεις, λοιπόν, μια «μπαλαρίνα» των λουλουδιών, πριν εκπληρώσεις τον σκοπό σου πάνω στη γη, αναλογίσου λίγο την πνευματική διάσταση της λέξης ΤΩΡΑ.

Τ-Ω-Ρ-Α. Μια λέξη. Τέσσερα μόνο γράμματα. Λέξη συνώνυμη: ΠΑΡΟΝ.
Ονειρευόμαστε όλοι τη στιγμή που θα γίνουμε πεταλούδα, τη στιγμή που θα αγγίξουμε το όνειρο, τη στιγμή που θα έχουμε πλέον ανοίξει τα φτερά μας. Τι γίνεται όμως μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή; Πώς διαχειριζόμαστε τον χρόνο μας, το πολυτιμότερο αγαθό που δόθηκε στην ανθρωπότητα;
Σκεφτόμαστε το ΜΕΤΑ και ξεχνάμε να ΑΝΑΠΝΕΥΣΟΥΜΕ.
Σκεφτόμαστε το ΜΕΛΛΟΝ και ξεχνάμε το ΤΩΡΑ.
Σκεφτόμαστε τον ΣΤΟΧΟ και ξεχνάμε να το ΖΗΣΟΥΜΕ.

Λόγια, δεύτερες σκέψεις, φόβοι, ενοχές παρουσιάζονται κάθε λεπτό της ημέρας, διεκδικώντας την προσοχή μας, κλέβοντας τη στιγμή και κρατώντας μας μακριά από την απόλαυση. Την απόλαυση της δικιάς μας στιγμής. Έρχεται όμως η ώρα που προστίθενται όλες αυτές οι στιγμές μαζί.. Και τότε οι στιγμές, γίνονται ώρες και οι ώρες-μέρες και οι μέρες-χρόνια, συνθέτοντας έτσι το παζλ της ζωής.

Μια ζωή από χαμένες στιγμές που θυσιάστηκαν στο βωμό του φόβου και της ανασφάλειας. Όταν, λοιπόν, συναισθήματα χαμηλής συχνότητας όπως ο φόβος, το μίσος, η ζήλια και ο θυμός διαπερνούν συνέχεια την σκέψη μας και το κορμί μας καταλήγουμε όχι μόνο να καταστρέφουμε τη μαγεία της στιγμής αλλά και εν τέλει την ίδια τη ζωή.

Είναι αυτή η μαγική και ανεπανάληπτη στιγμή που επαφίεσαι στα χέρια κάποιου άλλου ανθρώπου, στο χάδι ενός όμορφου ηλιοβασιλέματος, στο άρωμα ενός μοσχοβολιστού, ζεστού καφέ, στη γεύση μιας λαχταριστής, καυτής καρμπονάρας.. Η στιγμή που επαφίεσαι στην αγκαλιά του Ουρανού και της Γης και αφήνεις τη ζωή να σε οδηγήσει εκεί που αυτή ξέρει.

Είναι τόσο εύκολο να αφήσεις το νου σου να τρέχει και να αναπολεί στιγμές του παρελθόντος, να σχεδιάζει ή να ανησυχεί για το αύριο που μπορεί να έρθει. Γιατί Μπορεί να έρθει. Τίποτα δεν είναι βέβαιο, ούτε καν για τα επόμενα 5 δευτερόλεπτα. Το μόνο που υφίσταται είναι το ΤΩΡΑ. Το δύσκολο είναι να ζούμε στο ΠΑΡΟΝ. Στο ΕΔΩ και στο ΤΩΡΑ. Να απομονώνουμε κάθε σκέψη και να απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε την εκάστοτε στιγμή που το κάνουμε. Τι μπορείς, λοιπόν, να κάνεις για να γίνουν τα δύσκολα εύκολα;

ΕΥΚΟΛΟ- ΔΥΣΚΟΛΟ: Ίδια ρίζα- διαφορετική πρόθεση- εξολοκλήρου αντίθετο νόημα
Μια σκέψη, δυο γράμματα και όλα αλλάζουν.

Φέρε στο νου τα συναισθήματα που βίωνες όταν ήσουν παιδί. Βρες αυτή την ανεμελιά, την ξενοιασιά, την παιχνιδιάρικη διάθεση και τον αυθορμητισμό των παιδικών σου χρόνων. Γερνάμε όχι επειδή μεγαλώνουμε αλλά επειδή σταδιακά χάνουμε το παιδί που έχουμε μέσα μας.

Κάθε φορά που κάτι πάει να σου αποσπάσει την προσοχή και να κλέψει χρόνο από τη στιγμή σου, κλείσε τα μάτια και σκέψου με τι ασχολείσαι εκείνη ακριβώς την ώρα. Βούτα ξανά στη στιγμή σου και βίωσε αυτό που κάνεις στο 100% του εαυτού σου. Νιώσε κάθε κύτταρο που αναπνέει να παραδίνεται στον χωροχρόνο του σύμπαντος.

Κάνε πράξη τη λέξη: ΕΠΑΦΙΕΜΑΙ.
ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ. ΧΑΛΑΡΩΝΩ. ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ.

Αυτή είναι η γοητεία του να αφήνεσαι.

Όλα όσα ποθούσες, έρχονται την στιγμή που σταματάς να τα αναζητάς

Ψιτ, εσύ! Ναι, εσύ, σε εσένα μιλάω. Σε εσένα που κουράστηκες να είσαι πια μόνος. Που σε εξάντλησε το κυνήγι αυτό του κρυμμένου θησαυρού. Σε εσένα που σου δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να παίξεις με πληγωμένες καρδιές προκειμένου να γιατρέψεις τη δική σου μα το αρνήθηκες. Σε εσένα που συμφιλιώθηκες με τη μικρή αυτή φωνούλα που σου φώναζε “Μη!” κάθε φορά που μια νέα εφήμερη ιστοριούλα χτυπούσε την πόρτα σου, κι έμαθες να φυλάς σαν κόρη οφθαλμού ένα κομμάτι του εαυτού σου, προκειμένου να το χαρίσεις σε έναν και μόνο άνθρωπο αντί να το δανείζεις δεξιά κι αριστερά.

Σε εσένα μιλάω. Σε εσένα που ξενύχτησες παρέα με την αξιοπρέπεια, την αυταπάρνηση και τη συνείδησή σου καθαρή. Που προτίμησες να κοιμηθείς αγκαλιά με το άδειο σου μαξιλάρι παρά να το μοιραστείς με εποχιακές αγκαλιές. Σε εσένα που έμαθες να σέβεσαι τον εαυτό σου και όλα όσα αξίζεις και προτίμησες να μονιάσεις με τη μοναξιά σου από το να μεταφυτεύεις τις ρίζες της σε κάθε νέο σου ξεκίνημα.

Εσύ που διψάς για να ταιριάξεις το σώμα, τη ψυχή και τη ζωή σου με μιαν άλλη. Που θα έδινες ότι έχεις και δεν έχεις προκειμένου να ξαποστάσεις επιτέλους από τον μοναχικό αυτό Γολγοθά σου.

Εσύ που αρνήθηκες να παραμυθιαστείς με ατελέσφορες περιπέτειες παρατείνοντας έτσι τη δυστυχία σου γιατί πίστεψες στο “ Όλα ή τίποτα ”, τιμώντας το με κάθε τρόπο. Που ξέμεινες να περιμένεις τη στιγμή εκείνη που θα τρέμουν τα πόδια σου, θα ιδρώσουν τα χέρια σου και θα μουδιάσουν τα χείλη σου, όσο και αν το δέλεαρ αυτό του να αφεθείς επιτέλους στη ζωή και σε ότι αυτή φέρνει στον δρόμο σου ήταν μεγάλο. Εσύ που προτίμησες να μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο από αυτό που περιμένεις και να προετοιμάσεις τον εαυτό σου για το κάτι παραπάνω.

Εσύ που ξόρκισες απωθημένα, χαλιναγώγησες πάθη και πάλεψες με τους δαίμονές σου. Που εξερεύνησες κάθε γωνιά του εαυτού σου και αγάπησες και την παραμικρή πτυχή του. Που καυτηρίασες τις πληγές σου με αλκοόλ και δεν τις μαντάρισες με άψυχα φιλιά. Που πότισες τις αναμνήσεις σου με λήθη και χάραξες τα λάθη και τις συνέπειές τους επάνω σου, ώστε να τα βλέπεις και να μην τα επαναλάβεις.

Εσύ που ξενύχτησες με το άδειο μπουκάλι και το στερνό σου τσιγάρο περιμένοντας εκείνο το μοναδικό ξημέρωμα που θα σου αλλάξει τη ζωή. Που έμεινες να περιμένεις αυτή τη μια μέρα, τη μοναδική. Αυτήν για την οποία θαρρείς και σε προετοίμαζε νύχτα και μέρα η ζωή όλα αυτά τα χρόνια.

Εσύ λοιπόν, ναι. Μην λυγίσεις τώρα. Μην κάνεις πίσω. Μην απελπίζεσαι γιατί σε αυτή τη ζωή υπάρχει μια αξιωματική αλήθεια. Μια αλήθεια πρωταρχική, θεμελιώδης και ανεξάρτητη από την δυνατότητα αντίληψης και τις εμπειρίες του κάθε ανθρώπου.

Σε αυτή τη ζωή, όλα τα όμορφα, όλα τα άπιαστα, όλα τα διακαώς ποθούμενα πράγματα, έρχονται όταν πια σταματήσεις να τα αναζητάς. Την ημέρα εκείνη που θα έχεις απεξαρτήσει τον εαυτό, την διάθεσή και ολόκληρη τη ψυχοσύνθεσή σου από δαύτα. Την στιγμή αυτή, που απλώς δεν θα τα περιμένεις

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή για έναν γέροντα από το να μην έχει να παρουσιάσει άλλη απόδειξη πως έζησε εκτός από τα χρόνια του

Μια μεγάλη τζαζ επιτυχία που έχουν πολλοί ροκ και ποπ καλλιτέχνες τα λέει όλα: «Time Is on Μy Side» – ο χρόνος είναι με το μέρος μου. Χρειαζόμαστε χρόνο για να μορφωθούμε, χρόνο για να ωριμάσουμε, χρόνο για να αποκτήσουμε αυτογνωσία και σοφία.

Ωστόσο, η ζωή είναι σύντομη και ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν, φεύγει ανεπιστρεπτί. Ο χρόνος όμως μας κάνει καλύτερους, υπό τον όρο να το θελήσουμε. O χρόνος γιατρεύει τον πόνο, δίνει απαντήσεις, αποκαλύπτει αλήθειες. Το στοίχημά μας στη ζωή δεν είναι πώς θα σκοτώσουμε τον χρόνο (περιμένοντας να μας σκοτώσει εκείνος), αλλά πώς θα τον αξιοποιήσουμε για να περάσουμε καλά και να κάνουμε το Καλό.

Οι αδρανείς άνθρωποι παραπονιούνται ότι ο χρόνος κυλάει υπερβολικά γρήγορα – το ζήτημα όμως δεν είναι να κοιτάμε το ρολόι, το ρολόι κάνει τη δουλειά του, ενώ εμείς πρέπει να κάνουμε τη δική μας δουλειά. Είναι απαραίτητο να σεβόμαστε το χρόνο σαν κάτι πολύτιμο και αναντικατάστατο. Να μην τον χάνουμε να μην τον σπαταλάμε. O χρόνος είναι σημαντικότερος από το χρήμα. Σε πολλές περιπτώσεις μπορούμε να εξοικονομήσουμε χρήμα, δεν μπορούμε όμως να εξοικονομήσουμε χρόνο. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν λογαριάζουν το χρήμα μέχρι να τελειώσει και να μείνουν αδέκαροι και καταχρεωμένοι. Υπάρχουν και άνθρωποι που κάνουν το ίδιο με τον χρόνο: τον σπαταλούν και γερνώντας, αντιλαμβάνονται την απώλεια.

Πρέπει λοιπόν να μάθουμε να λέμε όχι σε σπατάλες χρόνου, σε χαζοξενύχτια, σε σαχλοκουβέντες. H σχέση μας με τον χρόνο μας χαρακτηρίζει. Οι άνθρωποι που νοσταλγούν τα παιδικά τους χρόνια ή τη νιότη τους ομολογούν, εμμέσως, ότι απέτυχαν κι ότι ο χρόνος δεν τους έκανε καλύτερους και ευτυχέστερους. Κυρίως ομολογούν ότι δεν τους βοήθησε να δημιουργήσουν κάτι ωραίο στη ζωή τους. Ζήσε λοιπόν την κάθε στιγμή. Ανταποκρίσου στο κάθε πρόσωπο, στην κάθε πρόκληση, στο κάθε γεγονός. Μη φυγομαχείς, μην υπεκφεύγεις, μην ανησυχείς περισσότερο απ’ όσο αρμόζει. Η ζωή σου είναι τώρα.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να παρακολουθείς τον χρόνο να σε κάνει καλύτερο. Λέει ο Βούδας: «Μη βυθίζεσαι στο παρελθόν, μη θυσιάζεις το παρόν για τα μελλοντικά σου όνειρα. Να επικεντρώνεις τη σκέψη σου στην παρούσα στιγμή». Λέει ο Σενέκας: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή για έναν γέροντα από το να μην έχει να παρουσιάσει άλλη απόδειξη πως έζησε εκτός από τα χρόνια του».

Προμηθέας εναντίον Δία

Πώς έγινε η μοιρασιά ανάμεσα στους θεούς και στους ανθρώπους; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η χρήση ωμής βίας ήταν αδιανόητη. Οι άνθρωποι είναι πολύ αδύναμοι, τους αγγίζεις και γίνονται σκόνη. Επιπλέον, οι αθάνατοι δεν μπορούν να συμφωνήσουν με τους θνητούς σε ισότιμη βάση. Επιβάλλεται λοιπόν μια λύση η οποία δε θα προκύψει ούτε από το δίκαιο του ισχυρότερου ούτε από μια συνεννόηση μεταξύ ίσων. Για να βάλει σε εφαρμογή την αναγκαστικά μεσοβέζικη, παράδοξη αυτή διαδικασία, ο Δίας καλεί ένα πρόσωπο που ονομάζεται Προμηθέας. Αυτός έχει επίσης κάποια σχέση με τον αλλόκοτο τρόπο με τον οποίο θεοί και άνθρωποι θα ξεχωρίσουν και θα διευθετηθεί ο μεταξύ τους ανταγωνισμός.

Γιατί ο Προμηθέας είναι το κατάλληλο πρόσωπο; Διότι η θέση του στον κόσμο των θεών είναι διφορούμενη, απροσδιόριστη, παράδοξη. Τον ονομάζουν Τιτάνα. Στην πραγματικότητα είναι γιος του Ιαπετού, του αδελφού του Κρόνου. Ο Προμηθέας λοιπόν δεν είναι ο ίδιος Τιτάνας, δεν είναι όμως και ολύμπιος θεός, διότι ανήκει σε διαφορετική γενιά. Είναι σπορά των Τιτάνων, όπως και ο αδελφός του ο Άτλας, τον οποίο επίσης θα τιμωρήσει ο Δίας. Ο Προμηθέας είναι πνεύμα αντιλογίας, πονηρός και απείθαρχος, έτοιμος πάντα για κριτική. Γιατί ο Δίας του αναθέτει να διευθετήσει την υπόθεση αυτή; Διότι όντας Τιτάνας χωρίς να είναι ακριβώς Τιτάνας, ο Προμηθέας δεν πολέμησε στο πλευρό των Τιτάνων ενάντια στον Δία. Κράτησε ουδέτερη στάση, δεν έλαβε μέρος στη μάχη.

Πολλές παραδόσεις μάλιστα αναφέρουν ότι ο Προμηθέας βοήθησε τον Δία και ότι χωρίς τις συμβουλές που του έδωσε —όντας πολυμήχανος και πανούργος— ο Δίας δε θα τα είχε καταφέρει. Σύμμαχος αλλά όχι οπαδός: δεν έχει προσχωρήσει στο στρατόπεδο του Δία, είναι αυτόνομος, ενεργεί για λογαριασμό του και μόνο. Ο Δίας και ο Προμηθέας έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά σε επίπεδο ευφυΐας και πνεύματος. Χαρακτηριστικό και των δύο είναι η οξύνοια και η διορατικότητα, είναι πολυμήχανοι, μια ιδιότητα την οποία στους θεούς συμβολίζει η Αθηνά και στους θνητούς ο Οδυσσέας. 0 πολυμήχανος άνθρωπος καταφέρνει και γλιτώνει ακόμα και στις πιο απελπιστικές καταστάσεις, βρίσκει λύση όταν τα πράγματα φτάνουν σε αδιέξοδο και, για να υλοποιήσει τα σχέδιά του, δε διστάζει να πει ψέματα, να στήσει παγίδες στον αντίπαλο και να χρησιμοποιήσει κάθε λογής πονηριά. Έχουν το κοινό αυτό χαρακτηριστικό. Και την ίδια στιγμή τους χωρίζει μια άβυσσος. Ο Δίας είναι ο βασιλιάς, ο κυρίαρχος που συγκεντρώνει στα χέρια του όλη την εξουσία. Στο πεδίο αυτό, ο Προμηθέας δεν ανταγωνίζεται διόλου το Δία. Οι Τιτάνες ήταν οι αντίπαλοι των Ολυμπίων και ο Κρόνος ο αντίπαλος του Δία, ο οποίος επιθυμούσε να διατηρήσει την εξουσία του όταν ο Δίας επεδίωκε να του πάρει τη θέση. Του Προμηθέα ούτε του πέρασε ποτέ από το νου να γίνει βασιλιάς, επ’ ουδενί δεν ανταγωνίζεται το Δία.

Ο Προμηθέας ανήκει βεβαίως στον κόσμο που δημιούργησε ο Δίας, τον κόσμο της μοιρασιάς, έναν κόσμο ιεραρχημένο, διαστρωματωμένο με βάση τις διάφορες θέσεις και τιμές· η θέση του όμως δεν είναι προσδιορισμένη με σαφήνεια. Και θα γίνει ακόμα πιο πολύπλοκη όταν ο Δίας θα τον καταδικάσει και θα τον αλυσοδέσει, προτού τον ελευθερώσει και συμφιλιωθεί μαζί του. Το γεγονός αυτό αποτελεί μια ταλάντευση στο προσωπικό του πεπρωμένο, μια παλινδρόμηση ανάμεσα στην εχθρότητα και την ομόνοια. Θα μπορούσαμε με δυο λόγια να πούμε ότι ο Προμηθέας εκφράζει, μέσα στο συγκροτημένο αυτό σύμπαν, την εσωτερική αμφισβήτηση. Δε θέλει να πάρει τη θέση του Δία, αλλά, μέσα στην τάξη που αυτός έχει εγκαθιδρύσει, είναι μια χαμηλόφωνη αμφισβήτηση, κάτι σαν Μάης του ’68 στον Όλυμπο, στους κόλπους του θεϊκού κόσμου. Η σχέση του Προμηθέα με τους ανθρώπους είναι σχέση συνενοχής, η φύση τους είναι κοινή. Η θέση του προσεγγίζει τη θέση των ανθρώπων, οι οποίοι επίσης είναι αμφίσημα πλάσματα, η μια πλευρά τους είναι θεϊκή —μοιράζονταν αρχικά την ύπαρξή τους με τους θεούς— και η άλλη ζωώδης, κτηνώδης. Και οι άνθρωποι και ο Προμηθέας έχουν λοιπόν κάποιες αντιφατικές πλευρές.

Ας δούμε λοιπόν τη σκηνή. Ως συνήθως, συγκεντρώνονται οι θεοί και οι άνθρωποι. Ο Δίας κάθεται στην πρώτη σειρά και αναθέτει τη μοιρασιά στον Προμηθέα. Τι πρόκειται να κάνει εκείνος; Φέρνει ένα μεγάλο βόδι, έναν υπέροχο ταύρο, τον σφάζει και στη συνέχεια τον τεμαχίζει. Χωρίζει τα κομμάτια του σε δύο και όχι σε τρία μέρη. Το καθένα, έτσι όπως το έχει ετοιμάσει ο Προμηθέας, εκφράζει τη θέση των θεών και των ανθρώπων αντίστοιχα. Στα όρια του διαχωρισμού αυτού θα χαραχτεί, δηλαδή, η γραμμή που θα χωρίζει τους ανθρώπους από τους θεούς. Τι κάνει ο Προμηθέας; Ακολουθεί τη συνήθη διαδικασία της ελληνικής θυσίας: σφάζουμε το ζώο, το γδέρνουμε, και μετά αρχίζουμε να το τεμαχίζουμε. Ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνουμε ειδικότερα είναι ότι ξεχωρίζουμε τα μακριά κόκαλα, τα κόκαλα των πίσω και των μπροστινών ποδιών, τα λευκά οστέα, και τα καθαρίζουμε εντελώς από το κρέας. Αφού τελείωσε αυτή τη δουλειά, ο Προμηθέας μάζεψε όλα τα λευκά οστά του ζώου. Τα έκανε ένα σωρό και τύλιξε το μερίδιο αυτό με ένα λεπτό, λευκό στρώμα λαχταριστό ξίγκι. Έχει φτιάξει λοιπόν το πρώτο δέμα. Στη συνέχεια ο Προμηθέας φτιάχνει και το δεύτερο, όπου βάζει όλα τα κρέατα, τις σάρκες, όλα τα κομμάτια του ζώου που τρώγονται. Αυτό το δέμα, μαζί με την πέτσα που περιβάλλει κάθε φαγώσιμο κομμάτι του ζώου, το βάζει στη συνέχεια μέσα στη γαστέρα του ζώου, στο στομάχι του, στη γλοιώδη, άσχημη, αποκρουστική στην όψη βοϊδοκοιλιά. Έχουμε λοιπόν την εξής μοιρασιά: το λευκό, λαχταριστό ξίγκι καλύπτει απλώς κόκαλα λευκά, χωρίς καθόλου κρέας, και η ελάχιστα ορεκτική βοϊδοκοιλιά περιέχει όλα τα κομμάτια του ζώου που τρώγονται. Ο Προμηθέας φέρνει τα δυο δέματα στο τραπέζι, μπροστά στο Δία.

Αναλόγως με τη δική του επιλογή, θα χαραχτεί το όριο μεταξύ ανθρώπων και θεών. Ο Δίας κοιτάζει τις δυο μερίδες και λέει: «Προμηθέα δόλιε και παμπόνηρε, η μοιρασιά σου είναι άνιση!». Ο Προμηθέας τον κοιτάζει υπομειδιώντας. Ο Δίας, φυσικά, διέβλεψε εξαρχής την πονηριά, αποδέχεται όμως τους κανόνες του παιχνιδιού. Του προτείνουν να διαλέξει πρώτος και δέχεται. Με ύφος απόλυτα ικανοποιημένο παίρνει λοιπόν την πιο όμορφη μερίδα, το δέμα με το λευκό, λαχταριστό ξίγκι. Όλος ο κόσμος τον κοιτάζει, εκείνος ανοίγει το δέμα και ανακαλύπτει τα λευκά οστά, χωρίς καθόλου κρέας πάνω τους. Τότε λοιπόν τον Δία τον πιάνει λύσσα φοβερή ενάντια σ’ αυτόν που πήγε να τον γελάσει.

Έτσι τελειώνει η πρώτη πράξη της ιστορίας αυτής, η οποία περιλαμβάνει τουλάχιστον τρεις. Με το τέλος του συγκεκριμένου επεισοδίου, ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι σχετίζονται με τους θεούς έχει καθοριστεί, είναι η θυσία, σαν αυτήν που τέλεσε ο Προμηθέας τεμαχίζοντας το ζώο. Στο βωμό, έξω από το ναό, καίγονται θυμιάματα που βγάζουν ευωδιαστό καπνό, και στη συνέχεια πάνω τους τοποθετούνται τα λευκά οστά. Το μερίδιο των θεών είναι τα λευκά οστά, τυλιγμένα μέσα σε ξίγκι γυαλιστερό, και ανεβαίνουν, ως καπνός, στον ουρανό. Οι άνθρωποι, από την άλλη, παίρνουν το υπόλοιπο ζώο, το ψήνουν ή το βράζουν και το τρώνε. Περνάνε σε μακριές σιδερένιες ή χάλκινες σούβλες κομμάτια κρέας, ειδικά το συκώτι του ζώου και άλλα λαχταριστά κομμάτια, και τα ψήνουν στη φωτιά. Κάποια άλλα κομμάτια, πάλι, τα βάζουν σε μεγάλα καζάνια και τα βράζουν. Άλλα κομμάτια λοιπόν τα ψήνουν, άλλα τα βράζουν: οι άνθρωποι θα πρέπει να τρώνε από δω και πέρα το κρέας των ζώων που θυσιάζουν και να στέλνουν στους θεούς το δικό τους μερίδιο, δηλαδή τον ευωδιαστό καπνό.

Η ιστορία αυτή είναι εκπληκτική, αφού δείχνει, όπως φαίνεται, ότι ο Προμηθέας μπόρεσε να γελάσει το Δία, δίνοντας στους ανθρώπους το καλύτερο μερίδιο του σφάγιου. Ο Προμηθέας προσφέρει στους ανθρώπους το κομμάτι του ζώου που τρώγεται, συγκαλυμμένο, κρυμμένο, ώστε να μοιάζει μη βρώσιμο, κάτω από μια όψη αποκρουστική και στους θεούς εκείνο το μέρος που δεν τρώγεται, τυλιγμένο, κρυμμένο, καλυμμένο από ένα στρώμα λαχταριστού και γυαλιστερού λίπους. Η μοιρασιά που κάνει δεν είναι τίμια, αφού τα φαινόμενα απατούν. Το καλό κρύβεται μέσα στην ασχήμια και το κακό παρουσιάζεται ως όμορφο. Έδωσε όμως στα αλήθεια στους ανθρώπους το καλύτερο μερίδιο;

Και ως προς αυτό, επικρατεί αμφισημία. Είναι βέβαιο ότι οι άνθρωποι παίρνουν το βρώσιμο μέρος του ζώου, επειδή όμως είναι θνητοί και έχουν ανάγκη την τροφή. Η μοίρα τους είναι η αντίθετη από τη μοίρα των θεών, ζουν μόνο στο βαθμό που διαρκώς τρέφονται. Οι άνθρωποι δεν είναι αυτάρκεις, είναι αναγκασμένοι να αντλούν την ενέργεια που χρειάζονται από τον περιβάλλοντα κόσμο, διαφορετικά πεθαίνουν. Οι άνθρωποι προσδιορίζονται από το γεγονός ότι τρέφονται με ψωμί και με το κρέας των θυσιών και πίνουν το κρασί που βγαίνει από το αμπέλι. Οι θεοί δεν έχουν ανάγκη την τροφή. Το ψωμί, το κρασί, η σάρκα των σφαγίων, όλα αυτά τούς είναι άγνωστα. Ζούνε χωρίς να τρέφονται, καταναλώνοντας μόνο κάποιες ψευδοτροφές, όπως το νέκταρ και η αμβροσία, η τροφή των αθανάτων.

Η ζωτικότητα των θεών είναι λοιπόν διαφορετικής υφής από των ανθρώπων. Η ανθρώπινη ζωτικότητα είναι κατώτερη, το ίδιο και η ύπαρξη και η δύναμή τους: μια ενέργεια με διακυμάνσεις. Πρέπει συνεχώς να τη συντηρούν. Ένα ανθρώπινο πλάσμα, μόλις καταβάλει μια προσπάθεια, αισθάνεται κούραση, εξάντληση, πείνα. Με άλλα λόγια, στη μοιρασιά που έκανε ο Προμηθέας, το καλύτερο μερίδιο τελικά είναι αυτό που κρύβει κάτω από μια όψη λαχταριστή, τα γυμνά κόκαλα. Πράγματι, τα λευκά οστά συμβολίζουν ό,τι πραγματικά πολύτιμο, μη θνητό διαθέτει το ζώο ή το ανθρώπινο πλάσμα τα κόκαλα δε λιώνουν, συγκροτούν την αρχιτεκτονική του σώματος. Η σάρκα διαλύεται, αποσυντίθεται, ενώ ο σκελετός αποτελεί το σταθερό στοιχείο. Είναι το μέρος του ζώου που δεν τρώγεται, το κομμάτι του που δεν είναι θνητό, που παραμένει αμετάβλητο, που προσεγγίζει, συνεπώς, περισσότερο τη θεϊκή φύση. Αυτοί που έπλασαν τις ιστορίες αυτές θεωρούσαν τα κόκαλα εξαιρετικά σημαντικά για έναν ακόμη λόγο, επειδή περιέχουν το μεδούλι, το υγρό αυτό που οι Έλληνες πιστεύουν ότι σχετίζεται με τον εγκέφαλο, όπως επίσης και με το σπέρμα του άντρα. Το μεδούλι εκφράζει τη συνέχεια της ζωτικότητας ενός ζώου μέσα από τη διαδοχή των γενεών, διασφαλίζει τη γονιμότητα και την ύπαρξη απογόνων. Αποτελεί σημάδι ότι κάποιος δεν είναι μόνος και έρημος αλλά έχει τέκνα.

Με όλο αυτό το θέατρο που επινόησε ο Προμηθέας, στους θεούς προσφέρεται τελικά η ζωτικότητα του ζώου, ενώ οι άνθρωποι παίρνουν το κρέας, το νεκρό ζώο δηλαδή. Οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να τρέφονται με κομμάτια νεκρού ζώου με τη μοιρασιά αυτή, η θνητότητα σφραγίζει καταλυτικά τη μοίρα τους. Οι άνθρωποι από δω και μπρος θα είναι θνητοί, εφήμεροι, σε αντίθεση με τους θεούς, που δεν είναι θνητοί. Η συγκεκριμένη μοιρασιά της τροφής έθεσε τη σφραγίδα της θνητότητας στους ανθρώπους και, αντίστοιχα, τη σφραγίδα της αθανασίας στους θεούς. Όπως πολύ σωστά είχε διαβλέψει ο Δίας. Αν ο Προμηθέας είχε μοιράσει απλώς το ζώο στα δύο και έβαζε από τη μια μεριά τα κόκαλα και από την άλλη το κρέας, τότε ο Δίας θα μπορούσε να επιλέξει τα κόκαλα και τη ζωή του ζώου. Έτσι όμως που ήταν όλα παραπλανητικά, κάτω από μια απατηλή όψη, καθώς δηλαδή ήταν το κρέας κρυμμένο μέσα στη γαστέρα, στην κοιλιά του ζώου, και τα κόκαλα ήταν σκεπασμένα με γυαλιστερό λίπος, ο Δίας είδε ότι ο Προμηθέας πήγαινε να τον γελάσει. Και αποφάσισε να τον τιμωρήσει. Φυσικά, στη μάχη αυτή των τεχνασμάτων ανάμεσα στο Δία και τον Τιτάνα, ο ένας προσπαθεί να εξαπατήσει τον άλλον, είναι αντίπαλοι όπως σε μια παρτίδα σκάκι, ο καθένας παίζει μπαμπέσικα για να φέρει τον άλλον σε δύσκολη θέση και να κάνει ρουά και ματ. Στη σύγκρουση αυτή, νικητής βγαίνει τελικά ο Δίας· τουλάχιστον, όμως, ο Τιτάνας, με τις πονηριές του, τον έχει κλονίσει.

Οι επτά βασικοί κλάδοι της Φιλοσοφίας

1. Αισθητική
Αντικείμενο της αισθητικής είναι τα ζητήματα τα οποία προκύπτουν από την επαφή μας με πράγματα που μας προκαλούν ένα ιδιαίτερο συναίσθημα ικανοποίησης – την αισθητική απόλαυση. Τέτοια πράγματα είτε υπάρχουν στη φύση είτε τα δημιουργεί ο άνθρωπος μέσω της τέχνης.

O όρος «αισθητική» εισήχθη στη φιλοσοφική γραμματεία το ι8ο αιώνα από τον Alexander Gottlieb Baumgartner (1714-1762) ως ένα από τα δύο είδη γνώσης που αυτός εισηγήθηκε. Συγκεκριμένα, ο Baumgartner διέκρινε τη γνώση των αφηρημένων ιδεών, η οποία αποτελεί αντικείμενο της λογικής, από την αισθητική γνώση της εμπειρίας, που είναι συνυφασμένη με τις αισθήσεις.

Av και ο όρος «αισθητική» καθιερώθηκε αργά στην ιστορία της φιλοσοφίας, ήδη από την αρχαιότητα οι φιλόσοφοι κατέγιναν σε αυτήν. To ενδιαφέρον τους, βέβαια, ήταν επικεντρωμένο στην αξία του ωραίου – του καλού, όπως είναι ο αντίστοιχος όρος στα αρχαία ελληνικά. Έτσι, μπορούμε να ορίσομε την έρευνα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων για το καλό ως καλολογία.

Από το ι8ο αιώνα και μετά, όμως, ο Edmund Burke και ο Καντ διεύρυναν τα όρια της αρχαίας καλολογίας αντιδιαστέλλοντας την αξία του ωραίου προς την αξία του υψηλού, για να ακολουθήσουν άλλοι φιλόσοφοι, οι οποίοι παρέθεσαν άλλες αισθητικές αξίες, όπως το χαρίεν, το μεγαλειώδες, το δραματικό, το επικό κ.ά.

Μεταξύ των προβλημάτων που απασχόλησαν και εξακολουθούν να απασχολούν τους φιλοσόφους που ασχολούνται με τον τομέα της αισθητικής είναι το πώς συνδέονται μεταξύ τους οι αισθητικές αξίες: αν είναι ισότιμες ή υπάρχει ένα είδος ιεράρχησης μεταξύ των· αν τα κριτήρια, προκειμένου να αποφανθούμε για τις αισθητικές αξίες, είναι αντικειμενικά ή, αντίθετα, υπαγορεύονται από τις υποκειμενικές διαθέσεις μας· αν οι αισθητικές αξίες είναι αυτόνομες ή, απεναντίας, είναι συναφείς προς άλλα είδη αξιών, όπως ol ηθικές, οι επιστημονικές ή οι θρησκευτικές· ποια είναι η σχέση μεταξύ μορφής και περιεχομένου ενός αισθητικού αντικειμένου – είτε αυτό υπάρχει στη φύση είτε είναι προϊόν τέχνης· αν ο ρόλος των έργων τέχνης είναι κοινωνικός ή, αντίθετα, ως αποστολή έχουν αυτά την προσωπική τέρψη του δημιουργού των.

Εκτός από τα ζητήματα αυτά και άλλα ανάλογα προβλήματα, άλλα θέματα στα οποία κατέγιναν οι φιλόσοφοι είναι εκείνα της καλλιτεχνικής φαντασίας και δημιουργίας, της αναπαράστασης, της έκφρασης και της εκφραστικότητας του έργου τέχνης, της απόλαυσης που προκαλεί ένα αισθητικό αντικείμενο κ.λπ.

2. Γνωσιολογία και Επιστημολογία
Βασικός κλάδος της φιλοσοφίας, που ως αντικείμενο ερεύνης έχει την αντιμετώπιση προβλημάτων της γνώσης. Τέτοια, γνωσιολογικά, προβλήματα, λ.χ., είναι: το ερώτημα για το αν είναι δυνατή η γνώση και μέχρι ποιου σημείου μπορεί να γνωρίσει ο άνθρωπος -υπάρχει απόλυτη γνώση ή η γνώση είναι σχετική;· το ζήτημα της πηγής της γνώσης – αν αυτή προέρχεται από τις αισθήσεις ή από το νου ή και από τις δύο αυτές πηγές· το πρόβλημα της εγκυρότητας της γνώσης – ποιες είναι οι προϋποθέσεις και ποια είναι τα κριτήρια που εξασφαλίζουν την ισχύ και το κύρος της γνώσης· η ποικιλία των μορφών της γνώσης – αν είναι απόλυτη ή σχετική, υποκειμενική ή αντικειμενική, διασκεπτική ή ενορατική, έμμεση ή άμεση κ.ά.

Τα προβλήματα της γνώσης απασχόλησαν από νωρίς τους φιλοσόφους, ήδη από την εποχή της προσωκρατικής φιλοσοφίας. Οπωσδήποτε, όμως, συστηματική αντιμετώπιση τους παρατηρείται από τον 5o αιώνα π.X. με την εμφάνιση στο προσκήνιο της φιλοσοφίας των εκπροσώπων της σοφιστικής κίνησης και του Σωκράτη και, εν συνεχεία, με την παρουσία του Πλάτωνος και του Αριστοτέλη. Έκτοτε, έως σήμερα, τα ζητήματα της γνώσης δεν έπαψαν να προσελκύουν το ενδιαφέρον των φιλοσόφων και η γνωσιολογία να παραμένει ένας επίκαιρος κλάδος της φιλοσοφίας κατά τις διάφορες φάσεις της ιστορίας της φιλοσοφίας.

Συναφής προς τη γνωσιολογία είναι η χρήση των όρων θεωρία της γνώσης και επιστημολογία – από τη λέξη «επιστήμη», που σημαίνει την τεκμηριωμένη μορφή γνώσης. Πρόκειται κυρίως για τον τομέα που ασχολείται με τη φύση. Μεταξύ των κεντρικών προβληματισμών της είναι οι φιλοσοφικές προκλήσεις που θέτει ο Σκεπτικισμός κι οι σχέσεις μεταξύ αλήθειας, πίστης και αιτιολόγησης.

3. Οντολογία
Ένας από τους βασικούς τομείς της φιλοσοφίας με αντικείμενο ερεύνης τη μελέτη της έννοιας του όντος και της ουσίας των πραγμάτων. Ως τεχνικός όρος η οντολογία απαντάται για πρώτη φορά κατά το 170 αιώνα – στο Lexicon philosophicum του Rudollphus Goclenius (1547-1628). O Λάιμπνιτς ήταν ο πρώτος εξέχων φιλόσοφος, ο οποίος υιοθέτησε τη χρήση του όρου αυτού. Από το ι8ο αιώνα πλέον, χάρη στο Cristian Wolff (1679-1754), ο όρος «οντολογία» καθιερώθηκε ευρέως.

Αν και ο όρος «οντολογία», εισήχθη αργά στη φιλοσοφική γραμματεία, ωστόσο η ενασχόληση με τα ζητήματα της οντολογίας είναι πολύ προγενενέστερη, μια και ανάγεται στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Έτσι, το βασικό ζήτημα του έργου του Αριστοτέλη “Μετά τα φυσικά” είναι η διερεύνηση του όντος, την οποία συνδυάζει με τη μελέτη της θείας ουσίας. Αυτός ήταν, άλλωστε, ο λόγος για τον οποίο ο Χάιντεγκερ χαρακτήρισε την περί οντολογίας διδασκαλία του Αριστοτέλη οντοθεολογία.

O συνδυασμός των τομέων της οντολογίας και της θεολογίας, τον οποίο εισηγήθηκε ο Αριστοτέλης, επικράτησε καθ’ όλη την περίοδο της σχολαστικής φιλοσοφίας. O Wolff, με τον οποίο καθιερώθηκε,όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ο όρος «οντολογία», εισηγούμενος τη διάκριση μεταξύ των τομέων της οντολογίας και της θεολογίας, μεταχειρίστηκε τους όρους «γενική μεταφυσική», για να δηλώσει την οντολογία, και «ειδική μεταφυσική», για να ορίσει τη φυσική θεολογία.

4. Μεταφυσική
Από τους βασικούς, παραδοσιακούς κλάδους της φιλοσοφίας. O όρος «μεταφυσική» εισήχθη στη φιλοσοφική γραμματεία τυχαία. Συγκεκριμένα, ο Ανδρόνικος Ρόδιος, προβαίνοντας κατά τον ίο αιώνα π.X. σε κατάταξη των συγγραμμάτων του Αριστοτέλη, τοποθέτησε, ύστερα από το έργο του τελευταίου αυτού Φυσικά, το σύγγραμμα του Πρώτη φιλοσοφία, το οποίο αναφέρεται στην έρευνα των πρώτων αρχών και αιτιών.

Αντί του τίτλου, όμως, Πρώτη φιλοσοφία, που είχε χρησιμοποιήσει ο ίδιος ο Αριστοτέλης, ο Ανδρόνικος αποκάλεσε το εν λόγω έργο Μετά τα φυσικά, τουτέστιν σύγγραμμα που στη σειρά της κατάταξης ακολουθεί το έργο Φυσικά – είναι, δηλαδή, μετά τα Φυσικά. Καθώς το περιεχόμενο του έργου Μετά τα φυσικάαναφέρεται στις πρώτες αρχές και αιτίες των πραγμάτων, σε πράγματα, ορισμένως, που δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά μέσω των αισθήσεων, ο όρος «μεταφυσική», που προέκυψε από τον τίτλο του συγγράμματος Μετά τα φυσικά, καθιερώθηκε για να δηλώνει την έρευνα που αφορά στον προσδιορισμό των εσχάτων λόγων της πραγματικότητας.

Ενώ, ορισμένως, στο πλαίσιο των φυσικών επιστημών επιχειρείται να καθοριστεί η πραγματικότητα όπως μπορεί να συλληφθεί εμπειρικά, αντιθέτως η μεταφυσική αναφέρεται σε έναν υπερβατικό κόσμο, σε έναν κόσμο, συγκεκριμένα, ο οποίος υπερβαίνει τα όρια της εμπειρίας και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός με την παρατήρηση, το πείραμα και τις μεθόδους των φυσικών επιστημών.

To γεγονός ότι το πεδίο ερεύνης της μεταφυσικής αναφέρεται στη μελέτη ζητημάτων που ανάγονται στον υπερβατικό κόσμο ήταν η αιτία, ώστε – κυρίως από ανθρώπους οι οποίοι δρουν εκτός του πεδίου της φιλοσοφίας – να συνδεθεί εσφαλμένα η μεταφυσική με εκδηλώσεις ή τομείς, όπως ο μυστικισμός ή η θρησκεία.

Εν αντιθέσει, όμως, προς τη θρησκεία, η οποία βασίζεται στην πίστη, και το μυστικισμό, που στηρίζεται σε μία ιδιαίτερου χαρακτήρα εμπειρία, η μεταφυσική εδράζεται στη διασκεπτική ενέργεια του νου. Ζητήματα που περιλαμβάνονται στο πεδίο της μεταφυσικής είναι η έρευνα για την ουσία του κόσμου και τον καθορισμό της υφής της πραγματικότητας στην ολότητα της, για το χαρακτήρα των καθόλου, για τον προσδιορισμό του χρόνου και του χώρου, για τη φυσιογνωμία του προσώπου και τη σχέση μεταξύ της ψυχής του και του σώματος του κ.ά.

Στην αντιμετώπιση τέτοιων προβλημάτων επιχείρησαν να απαντήσουν φιλόσοφοι, όπως ο Παρμενίδης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης ή ο Πλωτίνος κατά την αρχαιότητα, οι εκπρόσωποι της σχολαστικής φιλοσοφίας του Μεσαίωνα που, όπως ο Θωμάς Ακινάτης, υιοθέτησαν την θεωρία του ρεαλισμού για τα καθόλου, ή που, όπως ο Roscelin (1050-1123), εισηγήθηκαν την ονοματοκρατική (nominalism) θεωρία για τα καθόλου, ή που, όπως ο Αβελάρδος και ο Γουλιέλμος του Όκαμ, υποστήριξαν την εννοιοκρατική θεωρία για τα καθόλου, στους νεότερους χρόνους φιλόσοφοι, όπως ο Ντεκάρτ, ο Λάιμπνιτς ή ο Χέγκελ και οι πνευματικοί επίγονοι τους.

Άλλοι φιλόσοφοι, όμως, αμφισβήτησαν την εγκυρότητα και τη σπουδαιότητα της μεταφυσικής. Έτσι, ο Χιουμ δεν δίστασε να υποστηρίξει ότι κάθε κείμενο μεταφυσικής θα πρέπει να ριχτεί «στη φωτιά, μια και δεν περιλαμβάνει τίποτε άλλο από σοφιστεία και φαντασιοκοπία», ενώ ο Καντ, ταυτίζοντας τα όρια της γνώσης με τα όρια της εμπειρίας, απέρριψε κάθε δυνατότητα της μεταφυσικής να παράσχει στον άνθρωπο έγκυρη γνώση.

Τη σφοδρότερη κριτική αντιμετώπιση, ωστόσο, η μεταφυσική την υπέστη στο πλαίσιο της διδασκαλίας του κύκλου της Βιέννης. Κατά τους εκπροσώπους του κύκλου της Βιέννης, βάσει της αρχής της επαλήθευσης ή της επαληθευσιμότητας, όλες οι προτάσεις που δεν είναι αναλυτικές προτάσεις ή εμπειρικές προτάσεις, όσες προτάσεις, δηλαδή, δεν μπορούν να πιστοποιηθούν λογικά ή εμπειρικά στερούνται νοήματος και, ως εκ τούτου, θα πρέπει να διαγραφούν. Εν τοιαύτη περιπτώσει, οι μεταφυσικές προτάσεις, μία και δεν είναι εμπειρικές ούτε αναλυτικές, κατά τους φιλοσόφους του κύκλου της Βιέννης συνιστούν καθαρές ανοησίες.

5. Ηθική φιλοσοφία
Από τους κύριους, παραδοσιακούς κλάδους της φιλοσοφίας. Ιστορικά η αφετηρία της ηθικής φιλοσοφίας ανάγεται στον 50 αιώνα π.X, στο πλαίσιο των συζητήσεων μεταξύ του Σωκράτη και των σοφιστών, χωρίς αυτό να σημαίνει, βέβαια, ότι και πριν, από τους ανήκοντες στην προσωκρατική φιλοσοφία στοχαστές, δεν γίνονταν αναφορές σε ηθικής τάξεως ζητήματα.

Οι ηθικές επισημάνσεις των εκπροσώπων της προσωκρατικής φιλοσοφίας, ωστόσο, ήταν, κατά το μάλλον και ήττον, περιστασιακές, μια και το ενδιαφέρον τους ήταν επικεντρωμένο στην έρευνα της φύσης και όχι στη διερεύνηση του ανθρώπου, όπου ανάγονται τα ζητήματα της ηθικής συμπεριφοράς.

Στην ιστορία της ηθικής φιλοσοφίας μπορούμε να διακρίνομε δύο βασικές κατηγορίες: την πρωτογενή ηθική φιλοσοφία και τη δευτερογενή ηθική φιλοσοφία. Κατά την πρωτογενή ηθική φιλοσοφία, το βασικό ερώτημα είναι τι πρέπει να κάνει κανείς, για να θεωρηθούν οι πράξεις του ηθικά αποδεκτές – με άλλα λόγια, ποιο είναι το κριτήριο της ηθικής συμπεριφοράς μας, ή, με απλούστερη ακόμη διατύπωση, σε τι συνίσταται το αγαθό και σε τι το κακό.

Έτσι, άλλοι φιλόσοφοι, οι εισηγητές της θεωρίας του ηδονισμού, υποστήριξαν ότι κριτήριο της ηθικής συμπεριφοράς του ανθρώπου είναι η ηδονή – άλλοι φιλόσοφοι, οι εισηγητές της θεωρίας του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, εξάρτησαν την ηθική συμπεριφορά του ανθρώπου από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης θεωρώντας αγαθό οτιδήποτε το ικανοποιεί και κακό οτιδήποτε απάδει προς αυτό· άλλοι φιλόσοφοι, οι εισηγητές της θεωρίας του ωφελιμισμού, υποστήριξαν ότι πρέπει να κάνει κανείς οτιδήποτε συμβάλλει στην ευδαιμονία των ανθρώπων και να αποφεύγει οτιδήποτε την υπονομεύει· άλλοι φιλόσοφοι, διαφορετικής μάλιστα φιλοσοφικής παιδείας ο καθένας των, όπως ο Πλάτων και ο Μουρ, ισχυρίστηκαν ότι το αγαθό είναι μία υπεραισθητή οντότητα.

Κατά τη δευτερογενή ηθική φιλοσοφία – που καλείται, επίσης, μεταηθική, κατ’ αντιδιαστολή προς την ηθικη, με την οποία ταυτίζεται η παραδοσιακή πρωτογενής ηθική φιλοσοφία -, το πρωταρχικό ζήτημα είναι ο προσδιορισμός του νοήματος των ηθικών όρων, τους οποίους χρησιμοποιούμε, για να υποστηρίζομε ή για να εκφράσομε τις ηθικές πεποιθήσεις μας. Το ερώτημα κατά τους φιλοσόφους των οποίων το ενδιαφέρον εστιάζεται στην περιοχή της δευτερογενούς ηθικής φιλοσοφίας δεν είναι «Τι πρέπει να πράξω;» ή «Τι είναι αγαθό;», αλλά τι οφείλω να εννοώ με τους ηθικούς όρους «πρέπει», «αγαθό» κ.ά. και πώς θα πρέπει να τους μεταχειρίζομαι. Είναι, υποχρεωμένος κανείς, προκειμένου να αποφασίσει τι πρέπει να πράξει ή πώς πρέπει να συμπεριφερθεί ώστε να κριθεί ηθικά, τι, με άλλα λόγια, είναι αγαθό και τι είναι κακό, να γνωρίζει προηγουμένως τι σημαίνουν οι ηθικοί όροι «πρέπει», «αγαθό», «κακό» κ.λπ.

H δευτερογενής αντίληψη για την ηθική φιλοσοφία τοποθετείται στην ευρύτερη περιοχή της αναλυτικής φιλοσοφίας, σύμφωνα με την οποία, τα λάθη στα οποία έχουν υποπέσει και τα οποία εξακολουθούν να διαπράττουν οι φιλόσοφοι, οφείλονται στην έλλειψη κατανόησης του νοήματος των λέξεων που μεταχειρίζονται και στην κακή χρήση των τελευταίων αυτών. Υπ’ αυτή την έννοια, οι εισηγητές της δευτερογενούς αντίληψης της ηθικής φιλοσοφίας υποστήριξαν ότι τα προβλήματα, που ανέκυψαν στην ιστορία της ηθικής φιλοσοφίας, προέρχονται από την παραποίηση του νοήματος της ηθικής γλώσσας και την κακή χρήση της, και ότι, ως εκ τούτου, εκείνο που χρειάζεται για την αντιμετώπιση των σφαλμάτων αυτών είναι η αποκατάσταση του ορθού νοήματος και της σωστής χρήσης των ηθικών όρων και εκφράσεων. Αν, π.χ., οι εισηγητές της θεωρίας του ηδονισμού ή της θεωρίας του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης υπέθεσαν ότι το αγαθό ταυτίζεται, αντιστοίχως, με την ηδονή ή το ένστικτο της αυτοσυντήρησης – πράγμα που είχε ως συνέπεια να οδηγηθούν σε αξεπέραστες, όπως η φυσιοκρατική πλάνη, δυσκολίες -, τούτο οφείλεται στη – συνειδητά ή ασύνειδα εκ μέρους των – εσφαλμένη υιοθέτηση της αναφορικής θεωρίας του νοήματος της γλώσσας. Το γεγονός, ορισμένως, ότι ένας μη ηθικός όρος, όπως, π.χ., η λέξη «κόκκινο» δηλώνει την ποιότητα ενός φυσικού αντικειμένου τους παρέσυρε στο να υποθέσουν εσφαλμένα ότι, κατά τρόπο ανάλογο, και ο ηθικός όρος «αγαθό» θα πρέπει να αντιστοιχεί σε μία φυσική ιδιότητα ή κατάσταση του ανθρώπου, όπως είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ή η ηδονή (Βιτγκενστάιν, Λούντβιχ).

Οι εισηγητές της θεωρίας του ηδονισμού ή της θεωρίας του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης δεν έλαβαν υπόψη τους ότι η ηθική γλώσσα αναφέρεται σε μία σφαίρα -την ηθική συμπεριφορά του ανθρώπου-, η οποία είναι διαφορετική από τη σφαίρα της φυσικής πρανματικότητας και ότι, ως εκ τούτου, οι κανόνες που ισχύουν στην περίπτωση της ηθικής γλώσσας ενδεχομένως να είναι διαφορετικοί από τους κανόνες που ισχύουν στην περίπτωση της φυσικής γλώσσας.

Έτσι, στο πλαίσιο της δευτερογενούς αντίληψης της ηθικής φιλοσοφίας, υπήρξαν φιλόσοφοι οι οποίοι, προκειμένου να μην υποπέσουν στα λάθη των φιλοσόφων που διατύπωσαν τις ηθικές θεωρίες των βασιζόμενοι στην αναφορική θεωρία του νοήματος της γλώσσας, επιχείρησαν να προσδιορίσουν το νόημα της ηθικής γλώσσας βάσει της θεωρίας εκείνης του νοήματος της γλώσσας που εισηγήθηκε ο Βιτνκενστάιν κατά την όψιμη περίοδο της φιλοσοφικής δράσης του, σύμφωνα με την οποία το νόημα των λέξεων και των προτάσεων δεν καθορίζεται από το σημείο αναφοράς των, από το πράγμα που δηλώνουν, αλλά υπαγορεύεται από τον τρόπο με τον οποίο τις μεταχειρίζεται ο χειριστής των.

6. Αναλυτική φιλοσοφία
Φιλοσοφικό ρεύμα, του οποίου οι ρίζες βρίσκονται στη σκέψη του Γερμανού μαθηματικού και φιλόσοφου Gottlob Frege (1848-1925), αλλά που αναπτύσσεται κυρίως στην Αγγλία και στη Βιέννη στις αρχές του 20οΰ αιώνα και εμπνέεται από τα έργα των Ράσελ, Μουρ και Βιτγκενστάϊν. Οι αναλυτικοί φιλόσοφοι δίνουν έμφαση στην ανάλυση των νοημάτων και στη χρήση της λογικής και επιμένουν στην αυστηρότητα των επιχειρημάτων και στην ακρίβεια και τη σαφήνεια του ύφους. Απορρίπτουν τις ολιστικές και τις ιστορικιστικές προσεγγίσεις των προηγούμενων φιλοσόφων και προτείνουν την αντιμετώπιση των παραδοσιακών φιλοσοφικών προβλημάτων κατ’ αρχήν μέσα από τη φιλοσοφία της γλώσσας.

Η αναλυτική φιλοσοφία γνωρίζει νέα άνθηση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Αγγλία, αλλά και στην Αμερική, όπου ενισχύεται από τη μετανάστευση αρκετών λογικών θετικιστών που ήθελαν να αποφύγουν τον ναζισμό στη Γερμανία και την Αυστρία, και συνδέεται με την εξέλιξη του πραγματισμού. Τα τελευταία χρόνια η αναλυτική φιλοσοφία δεν προβάλλει συγκεκριμένες φιλοσοφικές θέσεις, αλλά διατηρεί μεθοδολογικές και επιστημολογικές αρχές, που έχουν ως βασικό στόχο τη διαφύλαξη της δυνατότητας κριτικού, ορθολογικού ελέγχου του φιλοσοφείν.

Οι φιλόσοφοι όλων των αιώνων επιδίωξαν να συνθέσουν φιλοσοφικά συστήματα με τομείς Αισθητικής, Ηθικής,Γνωσιολογίας, Μεταφυσικής ή επιχείρησαν να αναλύσουν σημαντικές φιλοσοφικές έννοιες.Η Αναλυτική φιλοσοφία, που εμφανίστηκε κυρίως στις αγγλοσαξονικές χώρες στον αιώνα μας, παραμερίζει συνειδητά τα άλλα φιλοσοφικά προβλήματα, ιδιαίτερα τα μεταφυσικά,και δεν διστάζει να τα χαρακτηρίζει ψευδοπροβλήματα ή και ανοησίες (nonsensical). Οι εκφραστές της Αναλυτικής φιλοσοφίας υποστηρίζουν ότι το κύριο έργο της φιλοσοφίας είναι η ανάλυση και κατανόηση της γλώσσας. Ρητά ή όχι, φαίνονται να έχουν αφετηρία την καντιανή διάκριση των προτάσεων σε «συνθετικές» και «αναλυτικές»· αναλυτική είναι η πρόταση εκείνη που το κατηγόρημά της προκύπτει από τη λογική ανάλυση του υποκειμένου. Λογου χάρη, η πρόταση: «το σώμα έχει έκταση»είναι απλή ανάλυση της έννοιας σώμα (που σημαίνει αντικείμενο που κατέχει χώρο, έχει δια-στάσεις).

Στοχαστές όπως οι G. Ε. Moore, Β.Russell, Α. J. Ayer ασχολήθηκαν πολύ με την ανάλυση της γλώσσας και προώθησαν τη φιλοσοφία της γλώσσας» και τη θεωρία της Γνώσης (Γνωσιολογία).

Αν είναι επιτρεπτή μια κρίση ιστορική, μπορεί κανείς να σημειώσει ότι η Αναλυτική φιλοσοφία εκφράζει την αγγλική πολιτική και διπλωματία, όπως η αρχαία Σοφιστική εξέφραζε την κλασική Αθήνα.Σημαντική επίδραση για τη διαμόρφωση της Αναλυτικής φιλοσοφίας άσκησε το έργο του Ludwig Wittgenstein, Tractatus Logico- philoso-phicus. Σε αυτόν οφείλονται οι αποφθεγματικές διατυπώσεις: «ο κόσμος είναι τα όρια της γλώσσας μου» και «η σημασία μιας λέξης βρίσκεται στη χρήση της». Πρόκειται για δυναμική αλλά εξωτερική προσέγγιση στη φιλοσοφία.

7. Πολιτική Φιλοσοφία
Ο τομέας της φιλοσοφίας, στον οποίο ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως πολιτική οντότητα, ως ένα ον του οποίου η συμπεριφορά εξετάζεται στο πλαίσιο της λειτουργίας της πολιτείας ή του κράτους. φατριών) με κοινότητες, όπως το κράτος. Περιλαμβάνει ερωτήματα για τη δικαιοσύνη, το νόμο, την περιουσία, καθώς και τα δικαιώματα και υποχρεώσεις των πολιτών. Η Πολιτική Φιλοσοφία και η Ηθική αποτελούν παραδοσιακά αλληλένδετους τομείς, καθώς και οι δύο περιστρέφονται γύρω από το ερώτημα τού τι είναι καλό και πώς πρέπει να διαβιούν οι άνθρωποι με σκοπό τη συνεχή προαγωγή των ανθρώπινων κοινωνιών.

Ειδικότερα, η πολιτική φιλοσοφία αφορά στη μελέτη και τη νομιμότητα καταναγκαστικών θεσμών. Θεσμοί, όπως η οικογένεια, η πόλη, το κράτος ή ευρύτεροι ακόμη οργανισμοί, όπως ο O.H.E., είναι καταναγκαστικοί, μια και στους κόλπους των, ορισμένες φορές τουλάχιστον, γίνεται χρήση βίας ή δημιουργείται ο φόβος άσκησης βίας, προκειμένου να ελεγχθεί η συμπεριφορά των μελών τους. H εισαγωγή και η καθιέρωση τέτοιων καταναγκαστικών θεσμών επιτρέπουν στις αρχές, που ορίζονται από τους τελευταίους αυτούς, να ασκούν εξουσία επί των μελών τους. To ερώτημα, εν προκειμένω, είναι αν δικαιολογείται η παρουσία τέτοιων καταναγκαστικών θεσμών. Κατά τη διδασκαλία του αναρχισμού, οι καταναγκαστικοί θεσμοί πρέπει να εκλείψουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Ειδικότερα, άλλοι μεν από τους εκπροσώπους της διδασκαλίας του αναρχισμού, όπως ο Προυντον, υποστήριξαν ότι οι καταναγκαστικοί θεσμοί θα πρέπει να αντικατασταθούν από κοινωνικούς και οικονομικούς οργανισμούς, οι οποίοι θα βασίζονται στην εθελούσια συμφωνία των μελών τους, ενώ άλλοι, όπως ο Μπακούνιν, ισχυρίστηκαν ότι οι καταναγκαστικοί θεσμοί θα πρέπει να καταργηθούν με τη χρήση βίας.

Εν αντιθέσει προς τους οπαδούς της διδασκαλίας του αναρχισμού, άλλοι φιλόσοφοι επιχείρησαν να δικαιολογήσουν την παρουσία των καταναγκαστικών θεσμών. Κατά τους φιλοσόφους αυτούς, το ζήτημα εστιάζεται στο πώς θα πρέπει να υπάρχουν οι καταναγκαστικοί θεσμοί και όχι στο αν θα πρέπει να υπάρχουν οι τελευταίοι αυτοί. Ήδη από την αρχαιότητα φιλόσοφοι που, όπως ο Πλάτων ή ο Αριστοτέλης, κατέγιναν, μεταξύ άλλων, στην πολιτική φιλοσοφία, επιχείρησαν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα αυτό.

Κατά τη νεότερη εποχή διατυπώθηκαν σχετικώς τρεις βασικές απόψεις – του φιλελευθερισμού, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Σύμφωνα με το φιλελευθερισμό, που οι καταβολές του ανάγονται στη διδασκαλία του Λοκ, οι καταναγκαστικοί θεσμοί δικαιολογούνται, εφόσον εξασφαλίζουν και προωθούν την ελευθερία και τα άλλα αναφαίρετα δικαιώματα του πολίτη, όπως η ιδιοκτησία, το δικαίωμα επιλογής του θρησκεύματος κ.ά. Κατά τον σοσιαλισμό, της οποίας οι απόψεις βασίζονται στη διδασκαλία του Xέγκελ, αμφισβητείται η ισχύς των ατομικών δικαιωμάτων και, αντ’ αυτών, προβάλλονται τα δικαιώματα της συλλογικής ενότητας, της κοινότητας ή της κοινωνίας, τα οποία, αν δεν είναι αντίθετα, είναι οπωσδήποτε ανεξάρτητα από τα ατομικά δικαιώματα. Σύμφωνα με τον κομμουνισμό, ο οποίος είναι συνυφασμένος με τη διδασκαλία του Μαρξ, οι καταναγκαστικοί θεσμοί δικαιολογούνται, εφόσον μπορούν να διασφαλίσουν την ισότητα μεταξύ των πολιτών. Μία καπιταλιστική (κεφαλαιοκρατική) κοινωνία, όπου τα μέσα παραγωγής ανήκουν σε μία μικρή ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι εκμεταλλεύονται και οικειοποιούνται για δικό τους αποκλειστικά όφελος το μόχθο των εργατών, κατά τους οπαδούς της διδασκαλίας του κομμουνισμού θα πρέπει να ανατραπεί και να αντικατασταθεί από μία κοινωνία στους κόλπους της οποίας τα μέσα παραγωγής θα αποδοθούν στους φυσικούς κτήτορές των, στην εργατική τάξη, και τα προϊόντα θα διατίθενται σύμφωνα με την αρχή του Μαρξ: από τον καθένα ανάλογα με τις δυνάμεις του και στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του.

Ανεξάρτητα από το πώς καθεμιά από τις τρεις αναφερθείσες παραπάνω διδασκαλίες δικαιολογεί τους καταναγκαστικούς θεσμούς, όλες τους επιτρέπουν την κοινωνική απείθεια και την επανάσταση, εάν έτσι, μέσω αυτών, είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν οι στόχοι σύμφωνα με τους οποίους, κατά τη γνώμη των εισηγητών των εν λόγω διδασκαλιών, οφείλουν οι καταναγκαστικοί θεσμοί να ρυθμίζουν τον τρόπο λειτουργίας των κοινωνιών. Πέρα από το θεμελιώδες ερώτημα για το αν και πώς μπορούν να δικαιολογηθούν οι καταναγκαστικοί θεσμοί, άλλα ζητήματα της πολιτικής φιλοσοφίας είναι θέματα που αφορούν στη σχέση των δύο φύλων, στις διακρίσεις που υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων ως προς το χρώμα του δέρματος τους, την καταγωγή τους κ.ά.

Η οφθαλμαπάτη της συνειδητότητας

Ένα ανθρώπινο oν είναι ένα μέρος του όλου, που ονομάζεται "Σύμπαν", ένα μέρος περιορισμένο στο χρόνο και στο χώρο.

Βιώνει τον εαυτό του, τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του ως κάτι διαχωρισμένο από τα υπόλοιπα - ένα είδος οφθαλμαπάτης της συνειδητότητάς του.

Αυτή η οφθαλμαπάτη είναι ένα είδος φυλακής για εμάς, που μας περιορίζει στις προσωπικές μας επιθυμίες και στην τρυφερότητα προς λίγα άτομα, τα πιο κοντινά μας.

Ως αποστολή μας πρέπει να έχουμε την απελευθέρωση τού εαυτού μας από αυτή τη φυλακή με το να διευρύνουμε τον κύκλο της συμπόνιας μας, ώστε να αγκαλιάσουμε όλα τα έμψυχα όντα και ολόκληρη τη φύση με την ομορφιά της.

Η αληθινή αξία ενός ανθρώπινου όντος καθορίζεται πρωταρχικά από το μέτρο και την αίσθηση με τα οποία πέτυχε την απελευθέρωση από τον εαυτό.

Εντοπισμός μυστηριώδους αντικειμένου σε ανεξήγητη τροχιά πέρα από τον Ποσειδώνα

Οι παρυφές του Ηλιακού Συστήματος μόλις έγιναν κάπως πιο περίεργες και μυστηριώδεις, ανέφερε η Michele Bannister, αστρονόμος του Πανεπιστημίου Queens στο Μπέλφαστ.

Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του New Scientist, η Michele Bannister αναφερόταν στην ανακάλυψη ενός ΤΝΟ (trans Neptunian object, αντικείμενο πέρα από τον Ποσειδώνα) που βρίσκεται πέρα από τον μακρινό πλανήτη, στο εξώτερο Ηλιακό Σύστημα. Είναι 160.000 φορές πιο θαμπό από τον Ποσειδώνα, κάτι που σημαίνει ότι ο παγωμένος αυτός κόσμος θα μπορούσε να έχει διάμετρο κάτω των 200 χλμ. Βρίσκεται πάνω από τον «δίσκο» του Ηλιακού Συστήματος και κινείται όλο και πιο πάνω, κάτι που αποτελεί παράδοξο φαινόμενο.

Το ΤΝΟ, στο οποίο έχει δοθεί η ονομασία «Niku», κινείται σε τροχιά σε μια γωνία 110 μοιρών σε σχέση με τον «δίσκο» του Ηλιακού Συστήματος. Επίσης, κινείται γύρω από τον Ήλιο αντίστροφα, σε σχέση με τα περισσότερα από τα άλλα αντικείμενα του Ηλιακού Συστήματος- εξ ου και το όνομα που του δόθηκε από τους ερευνητές που το ανακάλυψαν καθώς «Niku» στα κινεζικά σημαίνει «επαναστάτης».

Οτιδήποτε δεν κινείται στον «δίσκο» ενός ηλιακού συστήματος ή κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση κατά πάσα πιθανότητα έχει «αναγκαστεί» να το κάνει εξαιτίας σύγκρουσης με κάτι άλλο. «Υποδεικνύει πως συμβαίνουν περισσότερα στο εξώτερο Ηλιακό Σύστημα από ό,τι γνωρίζουμε» λέει ο Μάθιου Χόλμαν του Harvard- Smithsonian Center for Astrophysics, μέλος της ομάδας που εντόπισε το σώμα χρησιμοποιώντας το Pan-STARRS (Panoramic Survey Telescope and Rapid Response System 1 Survey) στη Χαλεακάλα του Μάουϊ.

Γιγάντιες μέδουσες στην Ιαπωνία

Πολλές αναφορές έχουν γίνει από ψαράδες της Ιαπωνίας τους τελευταίους μήνες για μεγάλα κοπάδια μεδουσών που προκαλούν ζημιές στα δίχτυα τους.

Τα νερά στην ανατολική πλευρά της χώρας έχουν καταληφθεί από πολυπληθή κοπάδια μεδουσών που ανήκουν στο είδος Nomura. Οι μέδουσες του είδους είναι από τις μεγαλύτερες στον κόσμο, με διάμετρο που φτάνει τα 2 μέτρα και βάρος που μπορεί να ξεπεράσει τα 200 κιλά.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, ένας από τους κύριους λόγους για την έντονη παρουσία του είδους τόσο κοντά στις ακτές είναι η μείωση του πληθυσμού των φυσικών θηρευτών τους, μεταξύ των οποίων και διάφορα είδη θαλάσσιων χελωνών.

Ο Τάνταλος και η Αιώνια Καταδίκη

Ο Τάνταλος υπήρξε ένα από τα χαρακτηριστικότερα πρόσωπα θείας και αιώνιας καταδίκης στην Ελληνική Μυθολογία, δια του οποίου και στηλιτεύτηκε η αμφισβήτηση προς ό,τι το «Θείο» και «Ιερό».Οι γνώμες διχάζονται όσον αφορά την καταγωγή και τους γονείς του Τάνταλου. Μητέρα του ήταν η Πλουτώ, κόρη του Κρόνου και της Ρέας ή όπως ισχυρίζονται άλλοι, κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος. Πατέρας του ήταν ο Δίας ή ο Τμώλος, ο βελανιδοστεφανωμενός θεός του όρους Τμώλου, ο οποίος βασίλευε μαζί με τη γυναίκα του Ομφάλη στη Λυδία και έκανε τον κριτή στον αγώνα μεταξύ του Πάνα και του Απόλλωνα. Μερικοί λένε ότι ο Τάνταλος υπήρξε βασιλιάς του 'Αργους ή της Κορίνθου, ενώ άλλοι ότι από το όρος Σίπυλο έφτασε στα βόρεια, στη Λυδία, για να βασιλέψει τελικά στην Παφλαγονία από εκεί όμως, αφού προκάλεσε την οργή των θεών, τον εξεδίωξε ο Φρύγας Ίλος, επειδή άρπαξε τον αδελφό του Γανυμήδη.

Η γυναίκα του η Ευρυάνασσα, κόρη του ποτάμιου θεού Πακτωλού, του χάρισε τρία παιδιά: τον Πέλοπα, τη Νιόβη και τον Βροτέα. Μερικοί όμως λένε ότι ο Πέλοπας ήταν νόθος, ή γιος του Άτλαντα και της νύμφης Λίνου. Ο Δίας ήταν στενός φίλος με τον Τάνταλο και του επέτρεπε να συμποσιάζεται με νέκταρ και αμβροσία στον Όλυμπο. Κάποτε όμως χτύπησε κατακέφαλα η δόξα τον Τάνταλο, μαρτύρησε τα μυστικά του Δία και έκλεψε την τροφή των θεών για να τη μοιραστεί με τούς θνητούς φίλους του... Αλλά προτού αποκαλυφτεί το έγκλημα του, διέπραξε ένα χειρότερο: Προσκάλεσε τούς Ολύμπιους θεούς σε συμπόσιο στο όρος Σίπυλο  και θέλοντας να βάλει σε δοκιμασία την παντογνωσία του Δία, έσφαξε το γιο του Πέλοπα και πρόσθεσε τα κομμάτια του στο φαγητό πού ετοίμαζε για τούς θεούς, όπως έκαναν οι γιοι του Λυκάονα με τον αδελφό τους Νίκτυμο όταν φιλοξένησαν τον Δία στην  Αρκαδία.Δεν κατόρθωσε όμως να ξεγελάσει τούς θεούς - εκτός από τη Δήμητρα, η οποία συγχυσμένη ακόμη από το πρόσφατο χαμό της Περσεφόνης έφαγε τη σάρκα της αριστερής του ωμοπλάτης-. Αφού ο Δίας τιμώρησε τον παιδοκτόνο Τάνταλο θέλησε να αναστήσει τον Πέλοπα, πρόσταξε λοιπόν τον Ερμή να μαζέψει τα μέλη του σώματος του και να τα ξαναβράσει στην ίδια χύτρα. Μετά η Μοίρα Κλωθώ συνταίριαξε τα μέλη, η Δήμητρα προσέφερε ένα κομμάτι ελεφαντόδοντο στη θέση της ωμοπλάτης πού είχε φάει και, όσο ο Τράγος-Πάν χοροπηδούσε από τη χαρά του, η Ρέα εμφύσησε ζωή στον Πέλοπα..

Ο δε Πέλοπας ήταν τόσο όμορφος όταν βγήκε από τη χύτρα,ώστε ο Ποσειδώνας τον ανέβασε στον Όλυμπο πάνω στο χρυσό άρμα του πού το έσερναν χρυσά άτια και τον έκανε οινοχόο. Ο Πέλοπας δεν κατάλαβε ότι η αριστερή ωμοπλάτη του ήταν από ελεφαντόδοντο παρά μόνον όταν πενθώντας την αδελφή του Νιόβη απογύμνωσε το στήθος του. Όλοι οι πραγματικοί απόγονοι του Πέλοπα έχουν το ίδιο διακριτικό. Η ελεφαντοστεινη ωμοπλάτη φυλάχτηκε στην Πισα μετά το θάνατο του Πέλοπα. Ο Τάνταλος τιμωρήθηκε σκληρά για τα δύο εγκλήματα του: το βασίλειο του καταστράφηκε και ο ίδιος, αφού θανατώθηκε από το ίδιο το χέρι του Δία, καταδικάστηκε σε αιώνιο μαρτύριο μαζί με τον Ιξίονα, το Σίσυφο, τον Τιτυό, τις Δαναΐδες και άλλους. Βρίσκεται κρεμασμένος στο κλαδί ενός οπωροφόρου δέντρου πάνω από μια ελώδη λίμνη και βασανίζεται μόνιμα από πείνα και δίψα. Τα κύματα σκεπάζουν τη μέση του, μερικές φορές φτάνουν ως το πηγούνι του, άλλα κάθε φορά πού πάει να πιει υποχωρούν και δεν μένει παρά η μαύρη λάσπη στα πόδια του, αν τυχόν μαζέψει λίγο νερό στη φούχτα, κυλάει ανάμεσα στα δάχτυλά του, δεν φτάνει καλά καλά να υγράνει τα σκασμένα του χείλη, και τελικά μένει πιο διψασμένος από όσο ήταν. Το δέντρο είναι φορτωμένο απίδια, αστραφτερά μήλα, γλυκά σύκα, ώριμες ελιές και ρόδια. Οι νόστιμοι καρποί ακουμπούν σχεδόν στους ωμούς του, μόλις όμως απλώσει το χέρι του, ένα κύμα αέρα τα απομακρύνει.

Η θεία και αιώνια αυτή τιμωρία έμεινε γνωστή ως τις μέρες μας ως το «μαρτύριο του Ταντάλου». Όμως το μαρτύριο του δεν τελειώνει εδώ... Μια τεράστια πέτρα, ένας βράχος του Σίπυλου, κρέμεται πάνω από το δέντρο απειλώντας μονίμως να τσακίσει το κεφάλι του Τάνταλου. Αυτή ειδικά η τιμωρία του επιβλήθηκε για ένα τρίτο του έγκλημα: κλοπή με το επιβαρυντικό στοιχείο της ψευδορκίας.