Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

ΡΗΤΟΡΙΚΗ: ΓΟΡΓΙΑΣ - Ὑπὲρ Παλαμήδους ἀπολογία (22-26)

[22] βούλομαι δὲ μετὰ ταῦτα πρὸς τὸν κατήγορον διαλεχθῆναι. τίνι ποτὲ πιστεύσας τοιοῦτος ὢν τοιούτου κατηγορεῖς; ἄξιον γὰρ καταμαθεῖν, οἷος ὢν λέγεις ὡς ἀνάξιος ἀνάξια. πότερα γάρ μου κατηγορεῖς εἰδὼς ἀκριβῶς ἢ δοξάζων; εἰ μὲν γὰρ εἰδώς, οἶσθα ἰδὼν ἢ μετέχων ἤ του ‹μετέχοντος› πυθόμενος. εἰ μὲν οὖν ἰδών, φράσον τούτοις ‹τὸν τρόπον›, τὸν τόπον, τὸν χρόνον, πότε, ποῦ, πῶς εἶδες· εἰ δὲ μετέχων, ἔνοχος εἷς ταῖς αὐταῖς αἰτίαις· εἰ δέ του μετέχοντος ἀκούσας, ὅστις ἐστίν, αὐτὸς ἐλθέτω, φανήτω, μαρτυρησάτω. πιστότερον γὰρ οὕτως ἔσται τὸ κατηγόρημα μαρτυρηθέν. ἐπεὶ νῦν γε οὐδέτερος ἡμῶν παρέχεται μάρτυρα.

[23] φήσεις ἴσως ἴσον εἶναι τὸ σέ γε τῶν γενομένων, ὡς σὺ φῄς, μὴ παρέχεσθαι μάρτυρας, τῶν δὲ μὴ γενομένων ἐμέ. τὸ δὲ οὐκ ἴσον ἐστί· τὰ μὲν γὰρ ἀγένητα πῶς ἂν δύναιτο μαρτυρηθῆναι; περὶ δὲ τῶν γενομένων οὐ μόνον οὐκ ἀδύνατον, ἀλλὰ καὶ ῥᾴδιον, οὐδὲ μόνον ῥᾴδιον, ἀλλὰ ‹καὶ ἀναγκαῖον· ἀλλὰ› σοὶ μὲν οὐκ ἦν οἷόν ‹τε μὴ› μόνον μάρτυρας ἀλλὰ καὶ ψευδομάρτυρας εὑρεῖν, ἐμοὶ δὲ οὐδέτερον εὑρεῖν τούτων δυνατόν.

[24] ὅτι μὲν οὖν οὐκ οἶσθα ἃ κατηγορεῖς, φανερόν· τὸ δὴ λοιπὸν ‹οὐκ› εἰδότα σε δοξάζειν. εἶτα, ὦ πάντων ἀνθρώπων τολμηρότατε, δόξῃ πιστεύσας, ἀπιστοτάτῳ πράγματι, τὴν ἀλήθειαν οὐκ εἰδώς, τολμᾷς ἄνδρα περὶ θανάτου διώκειν; ᾧ τί τοιοῦτον ἔργον εἰργασμένῳ σύνοισθα; ἀλλὰ μὴν τό γε δοξάσαι κοινὸν ἅπασι περὶ πάντων, καὶ οὐδὲν ἐν τούτῳ σὺ τῶν ἄλλων σοφώτερος. ἀλλ᾽ οὔτε τοῖς δοξάζουσι δεῖ πιστεύειν ἀλλὰ τοῖς εἰδόσιν, οὔτε τὴν δόξαν τῆς ἀληθείας πιστοτέραν νομίζειν, ἀλλὰ τἀναντία τὴν ἀλήθειαν τῆς δόξης.

[25] κατηγόρησας δέ μου διὰ τῶν εἰρημένων λόγων δύο τὰ ἐναντιώτατα, σοφίαν καὶ μανίαν, ὥπερ οὐχ οἷόν τε τὸν αὐτὸν ἄνθρωπον ἔχειν. ὅπου μὲν γάρ με φῂς εἶναι τεχνήεντά τε καὶ δεινὸν καὶ πόριμον, σοφίαν μου κατηγορεῖς, ὅπου δὲ λέγεις ὡς προὐδίδουν τὴν Ἑλλάδα, μανίαν· μανία γάρ ἐστιν ἔργοις ἐπιχειρεῖν ἀδυνάτοις, ἀσυμφόροις, αἰσχροῖς, ἀφ᾽ ὧν τοὺς μὲν φίλους βλάψει, τοὺς δ᾽ ἐχθροὺς ὠφελήσει, τὸν δὲ αὑτοῦ βίον ἐπονείδιστον καὶ σφαλερὸν καταστήσει. καίτοι πῶς χρὴ ἀνδρὶ τοιούτῳ πιστεύειν, ὅστις τὸν αὐτὸν λόγον λέγων πρὸς τοὺς αὐτοὺς ἄνδρας περὶ τῶν αὐτῶν τὰ ἐναντιώτατα λέγει;

[26] βουλοίμην δ᾽ ἂν παρὰ σοῦ πυθέσθαι, πότερον τοὺς σοφοὺς ἄνδρας νομίζεις ἀνοήτους ἢ φρονίμους. εἰ μὲν γὰρ ἀνοήτους, καινὸς ὁ λόγος, ἀλλ᾽ οὐκ ἀληθής· εἰ δὲ φρονίμους, οὐ δήπου προσήκει τούς γε φρονοῦντας ἐξαμαρτάνειν τὰς μεγίστας ἁμαρτίας καὶ μᾶλλον αἱρεῖσθαι κακὰ προχείρων ὄντων ἀγαθῶν. εἰ μὲν οὖν εἰμι σοφός, οὐχ ἥμαρτον· εἰ δ᾽ ἥμαρτον, οὐ σοφός εἰμι. οὐκοῦν δι᾽ ἀμφότερα ἂν εἴης ψευδής.

***
[22] Μετά απ᾽ αυτά θέλω να απευθυνθώ στον κατήγορο. Σε τί δίνεις πίστη κα κατηγορείς εσύ, αυτός που είσαι, έναν άνθρωπο σαν εμένα; Γιατί αξίζει να μάθουμε ποιός είσαι εσύ που λες αυτά που λες, λόγια ανάξια από έναν ανάξιο. Τί, με κατηγορείς γνωρίζοντας με ακρίβεια ο ίδιος, ή πιστεύοντας ότι έτσι είναι; Γιατί αν γνωρίζεις, το γνωρίζεις είτε επειδή το είδες με τα μάτια σου, είτε επειδή συμμετείχες ο ίδιος, είτε από πληροφορίες κάποιου που συμμετείχε. Αν μεν το είδες με τα μάτια σου, πες σ᾽ αυτούς εδώ τον τρόπο, τον τόπο, το χρόνο, πότε, πού, πώς το είδες· αν πάλι συμμετείχες, είσαι και συ ένοχος για τις ίδιες κατηγορίες· και αν το άκουσες από κάποιον που συμμετείχε, ποιός είναι αυτός, ας έρθει ο ίδιος, ας παρουσιαστεί, ας καταθέσει ως μάρτυρας. Γιατί έτσι, με τη μαρτυρία του, η κατηγορία θα είναι πιο πειστική. Έως τώρα όμως κανείς από τους δυο μας δεν έχει παρουσιάσει κάποιον μάρτυρα.

[23] Θα ισχυριστείς ίσως ότι το ίδιο είναι εσύ να μην προσκομίσεις μάρτυρες γι᾽ αυτά που, κατά τα λεγόμενά σου, συνέβησαν με το να μην προσκομίσω εγώ γι᾽ αυτά που δεν συνέβησαν. Όμως δεν είναι το ίδιο· γιατί γι᾽ αυτά που δεν έχουν γίνει πώς μπορούν να υπάρξουν μάρτυρες; Ενώ γι᾽ αυτά που έχουν γίνει, όχι μόνο δεν είναι αδύνατον, αλλά είναι και εύκολο, και όχι μόνο εύκολο, αλλά και απαραίτητο· αλλά εσύ δεν μπόρεσες όχι μόνο μάρτυρες αλλά ούτε ψευδομάρτυρες να βρεις, ενώ εγώ δεν ήταν δυνατόν να βρω ούτε το ένα ούτε το άλλο.

[24] Είναι λοιπόν φανερό ότι δεν γνωρίζεις αυτά για τα οποία με κατηγορείς· απομένει λοιπόν ότι τα πιστεύεις χωρίς να τα γνωρίζεις. Όμως εσύ, θρασύτερε απ᾽ όλους τους ανθρώπους, εμπιστεύεσαι την πίστη, το πιο άπιστο πράγμα, όταν δεν γνωρίζεις την αλήθεια, και έχεις το θράσος να κατηγορείς έναν άνθρωπο για ζήτημα ζωής και θανάτου; Τί, ξέρεις ότι αυτός έκανε αυτή την πράξη; Μα ο καθένας μπορεί να έχει γνώμη για όλα τα πράγματα, και ως προς αυτό δεν είσαι εσύ πιο σοφός από τους άλλους. Δεν πρέπει όμως να εμπιστευόμαστε αυτούς που πιστεύουν, αλλά αυτούς που ξέρουν, ούτε να θεωρούμε την πίστη ως πιο αξιόπιστη από την αλήθεια, αλλά αντίθετα την αλήθεια πιο αξιόπιστη από την πίστη.

 [25] Εξάλλου, με τα λόγια σου με κατηγόρησες για δυο ολωσδιόλου αντίθετα πράγματα, τη σοφία και την τρέλα, τα οποία δεν είναι δυνατόν να τα έχει και τα δύο ο ίδιος άνθρωπος. Γιατί εκεί που λες ότι είμαι πολυμήχανος, επιδέξιος και επινοητικός, με κατηγορείς ότι είμαι σοφός, ενώ εκεί που λες ότι πρόδωσα την Ελλάδα, ότι είμαι τρελός· γιατί είναι τρέλα να επιχειρήσει κανείς έργα αδύνατα, ασύμφορα, αισχρά, με τα οποία θα βλάψει τους φίλους, θα ωφελήσει τους εχθρούς και θα καταστήσει την ίδια του τη ζωή επαίσχυντη και ανασφαλή. Και πώς να πιστέψει κανείς έναν άνθρωπο που στον ίδιο λόγο του, απευθυνόμενος προς τους ίδιους ανθρώπους, μιλώντας για τα ίδια πράγματα λέει τα ακριβώς αντίθετα;

[26] Και θα ήθελα να σε ρωτήσω αν θεωρείς τους σοφούς άντρες ανόητους ή συνετούς. Γιατί αν τους θεωρείς ανόητους, αυτό που λες είναι πρωτότυπο αλλά όχι αληθινό· αν όμως συνετούς, δεν ταιριάζει βέβαια οι συνετοί να διαπράττουν τα μεγαλύτερα σφάλματα και να προτιμούν τα κακά από τα αγαθά που ήδη έχουν. Αν λοιπόν είμαι σοφός, δεν έσφαλα· και αν έσφαλα, δεν είμαι σοφός. Οπότε και στις δύο περιπτώσεις θα ψεύδεσαι.

Οι επτά βασικοί κλάδοι της Φιλοσοφίας

Αισθητική

Αντικείμενο της αισθητικής είναι τα ζητήματα τα οποία προκύπτουν από την επαφή μας με πράγματα που μας προκαλούν ένα ιδιαίτερο συναίσθημα ικανοποίησης – την αισθητική απόλαυση. Τέτοια πράγματα είτε υπάρχουν στη φύση είτε τα δημιουργεί ο άνθρωπος μέσω της τέχνης.

O όρος «αισθητική» εισήχθη στη φιλοσοφική γραμματεία το ι8ο αιώνα από τον Alexander Gottlieb Baumgartner (1714-1762) ως ένα από τα δύο είδη γνώσης που αυτός εισηγήθηκε. Συγκεκριμένα, ο Baumgartner διέκρινε τη γνώση των αφηρημένων ιδεών, η οποία αποτελεί αντικείμενο της λογικής, από την αισθητική γνώση της εμπειρίας, που είναι συνυφασμένη με τις αισθήσεις.

~ Av και ο όρος «αισθητική» καθιερώθηκε αργά στην ιστορία της φιλοσοφίας, ήδη από την αρχαιότητα οι φιλόσοφοι κατέγιναν σε αυτήν. To ενδιαφέρον τους, βέβαια, ήταν επικεντρωμένο στην αξία του ωραίου – του καλού, όπως είναι ο αντίστοιχος όρος στα αρχαία ελληνικά. Έτσι, μπορούμε να ορίσομε την έρευνα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων για το καλό ως καλολογία.

Από το ι8ο αιώνα και μετά, όμως, ο Edmund Burke και ο Καντ διεύρυναν τα όρια της αρχαίας καλολογίας αντιδιαστέλλοντας την αξία του ωραίου προς την αξία του υψηλού, για να ακολουθήσουν άλλοι φιλόσοφοι, οι οποίοι παρέθεσαν άλλες αισθητικές αξίες, όπως το χαρίεν, το μεγαλειώδες, το δραματικό, το επικό κ.ά.

Μεταξύ των προβλημάτων που απασχόλησαν και εξακολουθούν να απασχολούν τους φιλοσόφους που ασχολούνται με τον τομέα της αισθητικής είναι το πώς συνδέονται μεταξύ τους οι αισθητικές αξίες: αν είναι ισότιμες ή υπάρχει ένα είδος ιεράρχησης μεταξύ των· αν τα κριτήρια, προκειμένου να αποφανθούμε για τις αισθητικές αξίες, είναι αντικειμενικά ή, αντίθετα, υπαγορεύονται από τις υποκειμενικές διαθέσεις μας· αν οι αισθητικές αξίες είναι αυτόνομες ή, απεναντίας, είναι συναφείς προς άλλα είδη αξιών, όπως oι ηθικές, οι επιστημονικές ή οι θρησκευτικές· ποια είναι η σχέση μεταξύ μορφής και περιεχομένου ενός αισθητικού αντικειμένου – είτε αυτό υπάρχει στη φύση είτε είναι προϊόν τέχνης· αν ο ρόλος των έργων τέχνης είναι κοινωνικός ή, αντίθετα, ως αποστολή έχουν αυτά την προσωπική τέρψη του δημιουργού των.

Εκτός από τα ζητήματα αυτά και άλλα ανάλογα προβλήματα, άλλα θέματα στα οποία κατέγιναν οι φιλόσοφοι είναι εκείνα της καλλιτεχνικής φαντασίας και δημιουργίας, της αναπαράστασης, της έκφρασης και της εκφραστικότητας του έργου τέχνης, της απόλαυσης που προκαλεί ένα αισθητικό αντικείμενο κ.λπ.

Γνωσιολογία και Επιστημολογία

Βασικός κλάδος της φιλοσοφίας, που ως αντικείμενο ερεύνης έχει την αντιμετώπιση προβλημάτων της γνώσης. Τέτοια, γνωσιολογικά, προβλήματα, λ.χ., είναι: το ερώτημα για το αν είναι δυνατή η γνώση και μέχρι ποιου σημείου μπορεί να γνωρίσει ο άνθρωπος -υπάρχει απόλυτη γνώση ή η γνώση είναι σχετική;· το ζήτημα της πηγής της γνώσης – αν αυτή προέρχεται από τις αισθήσεις ή από το νου ή και από τις δύο αυτές πηγές· το πρόβλημα της εγκυρότητας της γνώσης – ποιες είναι οι προϋποθέσεις και ποια είναι τα κριτήρια που εξασφαλίζουν την ισχύ και το κύρος της γνώσης· η ποικιλία των μορφών της γνώσης – αν είναι απόλυτη ή σχετική, υποκειμενική ή αντικειμενική, διασκεπτική ή ενορατική, έμμεση ή άμεση κ.ά.

Τα προβλήματα της γνώσης απασχόλησαν από νωρίς τους φιλοσόφους, ήδη από την εποχή της προσωκρατικής φιλοσοφίας. Οπωσδήποτε, όμως, συστηματική αντιμετώπιση τους παρατηρείται από τον 5o αιώνα π.X. με την εμφάνιση στο προσκήνιο της φιλοσοφίας των εκπροσώπων της σοφιστικής κίνησης και του Σωκράτη και, εν συνεχεία, με την παρουσία του Πλάτωνος και του Αριστοτέλη. Έκτοτε, έως σήμερα, τα ζητήματα της γνώσης δεν έπαψαν να προσελκύουν το ενδιαφέρον των φιλοσόφων και η γνωσιολογία να παραμένει ένας επίκαιρος κλάδος της φιλοσοφίας κατά τις διάφορες φάσεις της ιστορίας της φιλοσοφίας.

Συναφής προς τη γνωσιολογία είναι η χρήση των όρων θεωρία της γνώσης και επιστημολογία – από τη λέξη «επιστήμη», που σημαίνει την τεκμηριωμένη μορφή γνώσης. Πρόκειται κυρίως για τον τομέα που ασχολείται με τη φύση. Μεταξύ των κεντρικών προβληματισμών της είναι οι φιλοσοφικές προκλήσεις που θέτει ο Σκεπτικισμός κι οι σχέσεις μεταξύ αλήθειας, πίστης και αιτιολόγησης.

Οντολογία

Ένας από τους βασικούς τομείς της φιλοσοφίας με αντικείμενο ερεύνης τη μελέτη της έννοιας του όντος και της ουσίας των πραγμάτων. Ως τεχνικός όρος η οντολογία απαντάται για πρώτη φορά κατά το 170 αιώνα – στο Lexicon philosophicum του Rudollphus Goclenius (1547-1628). O Λάιμπνιτς ήταν ο πρώτος εξέχων φιλόσοφος, ο οποίος υιοθέτησε τη χρήση του όρου αυτού. Από το ι8ο αιώνα πλέον, χάρη στο Cristian Wolff (1679-1754), ο όρος «οντολογία» καθιερώθηκε ευρέως.

Αν και ο όρος «οντολογία», εισήχθη αργά στη φιλοσοφική γραμματεία, ωστόσο η ενασχόληση με τα ζητήματα της οντολογίας είναι πολύ προγενενέστερη, μια και ανάγεται στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Έτσι, το βασικό ζήτημα του έργου του Αριστοτέλη “Μετά τα φυσικά” είναι η διερεύνηση του όντος, την οποία συνδυάζει με τη μελέτη της θείας ουσίας. Αυτός ήταν, άλλωστε, ο λόγος για τον οποίο ο Χάιντεγκερ χαρακτήρισε την περί οντολογίας διδασκαλία του Αριστοτέλη οντοθεολογία.

O συνδυασμός των τομέων της οντολογίας και της θεολογίας, τον οποίο εισηγήθηκε ο Αριστοτέλης, επικράτησε καθ’ όλη την περίοδο της σχολαστικής φιλοσοφίας. O Wolff, με τον οποίο καθιερώθηκε,όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ο όρος «οντολογία», εισηγούμενος τη διάκριση μεταξύ των τομέων της οντολογίας και της θεολογίας, μεταχειρίστηκε τους όρους «γενική μεταφυσική», για να δηλώσει την οντολογία, και «ειδική μεταφυσική», για να ορίσει τη φυσική θεολογία.

Μεταφυσική

Από τους βασικούς, παραδοσιακούς κλάδους της φιλοσοφίας. O όρος «μεταφυσική» εισήχθη στη φιλοσοφική γραμματεία τυχαία. Συγκεκριμένα, ο Ανδρόνικος Ρόδιος, προβαίνοντας κατά τον ίο αιώνα π.X. σε κατάταξη των συγγραμμάτων του Αριστοτέλη, τοποθέτησε, ύστερα από το έργο του τελευταίου αυτού Φυσικά, το σύγγραμμα του Πρώτη φιλοσοφία, το οποίο αναφέρεται στην έρευνα των πρώτων αρχών και αιτιών.

Αντί του τίτλου, όμως, Πρώτη φιλοσοφία, που είχε χρησιμοποιήσει ο ίδιος ο Αριστοτέλης, ο Ανδρόνικος αποκάλεσε το εν λόγω έργο Μετά τα φυσικά, τουτέστιν σύγγραμμα που στη σειρά της κατάταξης ακολουθεί το έργο Φυσικά – είναι, δηλαδή, μετά τα Φυσικά. Καθώς το περιεχόμενο του έργου Μετά τα φυσικά αναφέρεται στις πρώτες αρχές και αιτίες των πραγμάτων, σε πράγματα, ορισμένως, που δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά μέσω των αισθήσεων, ο όρος «μεταφυσική», που προέκυψε από τον τίτλο του συγγράμματος Μετά τα φυσικά, καθιερώθηκε για να δηλώνει την έρευνα που αφορά στον προσδιορισμό των εσχάτων λόγων της πραγματικότητας.

Ενώ, ορισμένως, στο πλαίσιο των φυσικών επιστημών επιχειρείται να καθοριστεί η πραγματικότητα όπως μπορεί να συλληφθεί εμπειρικά, αντιθέτως η μεταφυσική αναφέρεται σε έναν υπερβατικό κόσμο, σε έναν κόσμο, συγκεκριμένα, ο οποίος υπερβαίνει τα όρια της εμπειρίας και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός με την παρατήρηση, το πείραμα και τις μεθόδους των φυσικών επιστημών.

To γεγονός ότι το πεδίο ερεύνης της μεταφυσικής αναφέρεται στη μελέτη ζητημάτων που ανάγονται στον υπερβατικό κόσμο ήταν η αιτία, ώστε – κυρίως από ανθρώπους οι οποίοι δρουν εκτός του πεδίου της φιλοσοφίας – να συνδεθεί εσφαλμένα η μεταφυσική με εκδηλώσεις ή τομείς, όπως ο μυστικισμός ή η θρησκεία.

Εν αντιθέσει, όμως, προς τη θρησκεία, η οποία βασίζεται στην πίστη, και το μυστικισμό, που στηρίζεται σε μία ιδιαίτερου χαρακτήρα εμπειρία, η μεταφυσική εδράζεται στη διασκεπτική ενέργεια του νου. Ζητήματα που περιλαμβάνονται στο πεδίο της μεταφυσικής είναι η έρευνα για την ουσία του κόσμου και τον καθορισμό της υφής της πραγματικότητας στην ολότητα της, για το χαρακτήρα των καθόλου, για τον προσδιορισμό του χρόνου και του χώρου, για τη φυσιογνωμία του προσώπου και τη σχέση μεταξύ της ψυχής του και του σώματος του κ.ά.

Στην αντιμετώπιση τέτοιων προβλημάτων επιχείρησαν να απαντήσουν φιλόσοφοι, όπως ο Παρμενίδης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης ή ο Πλωτίνος κατά την αρχαιότητα, οι εκπρόσωποι της σχολαστικής φιλοσοφίας του Μεσαίωνα που, όπως ο Θωμάς Ακινάτης, υιοθέτησαν την θεωρία του ρεαλισμού για τα καθόλου, ή που, όπως ο Roscelin (1050-1123), εισηγήθηκαν την ονοματοκρατική (nominalism) θεωρία για τα καθόλου, ή που, όπως ο Αβελάρδος και ο Γουλιέλμος του Όκαμ, υποστήριξαν την εννοιοκρατική θεωρία για τα καθόλου, στους νεότερους χρόνους φιλόσοφοι, όπως ο Ντεκάρτ, ο Λάιμπνιτς ή ο Χέγκελ και οι πνευματικοί επίγονοι τους.

Άλλοι φιλόσοφοι, όμως, αμφισβήτησαν την εγκυρότητα και τη σπουδαιότητα της μεταφυσικής. Έτσι, ο Χιουμ δεν δίστασε να υποστηρίξει ότι κάθε κείμενο μεταφυσικής θα πρέπει να ριχτεί «στη φωτιά, μια και δεν περιλαμβάνει τίποτε άλλο από σοφιστεία και φαντασιοκοπία», ενώ ο Καντ, ταυτίζοντας τα όρια της γνώσης με τα όρια της εμπειρίας, απέρριψε κάθε δυνατότητα της μεταφυσικής να παράσχει στον άνθρωπο έγκυρη γνώση.

Τη σφοδρότερη κριτική αντιμετώπιση, ωστόσο, η μεταφυσική την υπέστη στο πλαίσιο της διδασκαλίας του κύκλου της Βιέννης. Κατά τους εκπροσώπους του κύκλου της Βιέννης, βάσει της αρχής της επαλήθευσης ή της επαληθευσιμότητας, όλες οι προτάσεις που δεν είναι αναλυτικές προτάσεις ή εμπειρικές προτάσεις, όσες προτάσεις, δηλαδή, δεν μπορούν να πιστοποιηθούν λογικά ή εμπειρικά στερούνται νοήματος και, ως εκ τούτου, θα πρέπει να διαγραφούν. Εν τοιαύτη περιπτώσει, οι μεταφυσικές προτάσεις, μία και δεν είναι εμπειρικές ούτε αναλυτικές, κατά τους φιλοσόφους του κύκλου της Βιέννης συνιστούν καθαρές ανοησίες.

Ηθική φιλοσοφία

Από τους κύριους, παραδοσιακούς κλάδους της φιλοσοφίας. Ιστορικά η αφετηρία της ηθικής φιλοσοφίας ανάγεται στον 50 αιώνα π.X, στο πλαίσιο των συζητήσεων μεταξύ του Σωκράτη και των σοφιστών, χωρίς αυτό να σημαίνει, βέβαια, ότι και πριν, από τους ανήκοντες στην προσωκρατική φιλοσοφία στοχαστές, δεν γίνονταν αναφορές σε ηθικής τάξεως ζητήματα.

Οι ηθικές επισημάνσεις των εκπροσώπων της προσωκρατικής φιλοσοφίας, ωστόσο, ήταν, κατά το μάλλον και ήττον, περιστασιακές, μια και το ενδιαφέρον τους ήταν επικεντρωμένο στην έρευνα της φύσης και όχι στη διερεύνηση του ανθρώπου, όπου ανάγονται τα ζητήματα της ηθικής συμπεριφοράς.

Στην ιστορία της ηθικής φιλοσοφίας μπορούμε να διακρίνομε δύο βασικές κατηγορίες: την πρωτογενή ηθική φιλοσοφία και τη δευτερογενή ηθική φιλοσοφία. Κατά την πρωτογενή ηθική φιλοσοφία, το βασικό ερώτημα είναι τι πρέπει να κάνει κανείς, για να θεωρηθούν οι πράξεις του ηθικά αποδεκτές – με άλλα λόγια, ποιο είναι το κριτήριο της ηθικής συμπεριφοράς μας, ή, με απλούστερη ακόμη διατύπωση, σε τι συνίσταται το αγαθό και σε τι το κακό.

Έτσι, άλλοι φιλόσοφοι, οι εισηγητές της θεωρίας του ηδονισμού, υποστήριξαν ότι κριτήριο της ηθικής συμπεριφοράς του ανθρώπου είναι η ηδονή – άλλοι φιλόσοφοι, οι εισηγητές της θεωρίας του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, εξάρτησαν την ηθική συμπεριφορά του ανθρώπου από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης θεωρώντας αγαθό οτιδήποτε το ικανοποιεί και κακό οτιδήποτε απάδει προς αυτό· άλλοι φιλόσοφοι, οι εισηγητές της θεωρίας του ωφελιμισμού, υποστήριξαν ότι πρέπει να κάνει κανείς οτιδήποτε συμβάλλει στην ευδαιμονία των ανθρώπων και να αποφεύγει οτιδήποτε την υπονομεύει· άλλοι φιλόσοφοι, διαφορετικής μάλιστα φιλοσοφικής παιδείας ο καθένας των, όπως ο Πλάτων και ο Μουρ, ισχυρίστηκαν ότι το αγαθό είναι μία υπεραισθητή οντότητα.

Κατά τη δευτερογενή ηθική φιλοσοφία – που καλείται, επίσης, μεταηθική, κατ’ αντιδιαστολή προς την ηθικη, με την οποία ταυτίζεται η παραδοσιακή πρωτογενής ηθική φιλοσοφία -, το πρωταρχικό ζήτημα είναι ο προσδιορισμός του νοήματος των ηθικών όρων, τους οποίους χρησιμοποιούμε, για να υποστηρίζομε ή για να εκφράσομε τις ηθικές πεποιθήσεις μας. Το ερώτημα κατά τους φιλοσόφους των οποίων το ενδιαφέρον εστιάζεται στην περιοχή της δευτερογενούς ηθικής φιλοσοφίας δεν είναι «Τι πρέπει να πράξω;» ή «Τι είναι αγαθό;», αλλά τι οφείλω να εννοώ με τους ηθικούς όρους «πρέπει», «αγαθό» κ.ά. και πώς θα πρέπει να τους μεταχειρίζομαι. Είναι, υποχρεωμένος κανείς, προκειμένου να αποφασίσει τι πρέπει να πράξει ή πώς πρέπει να συμπεριφερθεί ώστε να κριθεί ηθικά, τι, με άλλα λόγια, είναι αγαθό και τι είναι κακό, να γνωρίζει προηγουμένως τι σημαίνουν οι ηθικοί όροι «πρέπει», «αγαθό», «κακό» κ.λπ.

H δευτερογενής αντίληψη για την ηθική φιλοσοφία τοποθετείται στην ευρύτερη περιοχή της αναλυτικής φιλοσοφίας, σύμφωνα με την οποία, τα λάθη στα οποία έχουν υποπέσει και τα οποία εξακολουθούν να διαπράττουν οι φιλόσοφοι, οφείλονται στην έλλειψη κατανόησης του νοήματος των λέξεων που μεταχειρίζονται και στην κακή χρήση των τελευταίων αυτών. Υπ’ αυτή την έννοια, οι εισηγητές της δευτερογενούς αντίληψης της ηθικής φιλοσοφίας υποστήριξαν ότι τα προβλήματα, που ανέκυψαν στην ιστορία της ηθικής φιλοσοφίας, προέρχονται από την παραποίηση του νοήματος της ηθικής γλώσσας και την κακή χρήση της, και ότι, ως εκ τούτου, εκείνο που χρειάζεται για την αντιμετώπιση των σφαλμάτων αυτών είναι η αποκατάσταση του ορθού νοήματος και της σωστής χρήσης των ηθικών όρων και εκφράσεων. Αν, π.χ., οι εισηγητές της θεωρίας του ηδονισμού ή της θεωρίας του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης υπέθεσαν ότι το αγαθό ταυτίζεται, αντιστοίχως, με την ηδονή ή το ένστικτο της αυτοσυντήρησης – πράγμα που είχε ως συνέπεια να οδηγηθούν σε αξεπέραστες, όπως η φυσιοκρατική πλάνη, δυσκολίες -, τούτο οφείλεται στη – συνειδητά ή ασύνειδα εκ μέρους των – εσφαλμένη υιοθέτηση της αναφορικής θεωρίας του νοήματος της γλώσσας. Το γεγονός, ορισμένως, ότι ένας μη ηθικός όρος, όπως, π.χ., η λέξη «κόκκινο» δηλώνει την ποιότητα ενός φυσικού αντικειμένου τους παρέσυρε στο να υποθέσουν εσφαλμένα ότι, κατά τρόπο ανάλογο, και ο ηθικός όρος «αγαθό» θα πρέπει να αντιστοιχεί σε μία φυσική ιδιότητα ή κατάσταση του ανθρώπου, όπως είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ή η ηδονή (Βιτγκενστάιν, Λούντβιχ).

Οι εισηγητές της θεωρίας του ηδονισμού ή της θεωρίας του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης δεν έλαβαν υπόψη τους ότι η ηθική γλώσσα αναφέρεται σε μία σφαίρα -την ηθική συμπεριφορά του ανθρώπου-, η οποία είναι διαφορετική από τη σφαίρα της φυσικής πραγματικότητας και ότι, ως εκ τούτου, οι κανόνες που ισχύουν στην περίπτωση της ηθικής γλώσσας ενδεχομένως να είναι διαφορετικοί από τους κανόνες που ισχύουν στην περίπτωση της φυσικής γλώσσας.

Έτσι, στο πλαίσιο της δευτερογενούς αντίληψης της ηθικής φιλοσοφίας, υπήρξαν φιλόσοφοι οι οποίοι, προκειμένου να μην υποπέσουν στα λάθη των φιλοσόφων που διατύπωσαν τις ηθικές θεωρίες των βασιζόμενοι στην αναφορική θεωρία του νοήματος της γλώσσας, επιχείρησαν να προσδιορίσουν το νόημα της ηθικής γλώσσας βάσει της θεωρίας εκείνης του νοήματος της γλώσσας που εισηγήθηκε ο Βιτνκενστάιν κατά την όψιμη περίοδο της φιλοσοφικής δράσης του, σύμφωνα με την οποία το νόημα των λέξεων και των προτάσεων δεν καθορίζεται από το σημείο αναφοράς των, από το πράγμα που δηλώνουν, αλλά υπαγορεύεται από τον τρόπο με τον οποίο τις μεταχειρίζεται ο χειριστής των.

Αναλυτική φιλοσοφία

Φιλοσοφικό ρεύμα, του οποίου οι ρίζες βρίσκονται στη σκέψη του Γερμανού μαθηματικού και φιλόσοφου Gottlob Frege (1848-1925), αλλά που αναπτύσσεται κυρίως στην Αγγλία και στη Βιέννη στις αρχές του 20οΰ αιώνα και εμπνέεται από τα έργα των Ράσελ, Μουρ και Βιτγκενστάϊν. Οι αναλυτικοί φιλόσοφοι δίνουν έμφαση στην ανάλυση των νοημάτων και στη χρήση της λογικής και επιμένουν στην αυστηρότητα των επιχειρημάτων και στην ακρίβεια και τη σαφήνεια του ύφους. Απορρίπτουν τις ολιστικές και τις ιστορικιστικές προσεγγίσεις των προηγούμενων φιλοσόφων και προτείνουν την αντιμετώπιση των παραδοσιακών φιλοσοφικών προβλημάτων κατ’ αρχήν μέσα από τη φιλοσοφία της γλώσσας.

Η αναλυτική φιλοσοφία γνωρίζει νέα άνθηση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Αγγλία, αλλά και στην Αμερική, όπου ενισχύεται από τη μετανάστευση αρκετών λογικών θετικιστών που ήθελαν να αποφύγουν τον ναζισμό στη Γερμανία και την Αυστρία, και συνδέεται με την εξέλιξη του πραγματισμού. Τα τελευταία χρόνια η αναλυτική φιλοσοφία δεν προβάλλει συγκεκριμένες φιλοσοφικές θέσεις, αλλά διατηρεί μεθοδολογικές και επιστημολογικές αρχές, που έχουν ως βασικό στόχο τη διαφύλαξη της δυνατότητας κριτικού, ορθολογικού ελέγχου του φιλοσοφείν.

Οι φιλόσοφοι όλων των αιώνων επιδίωξαν να συνθέσουν φιλοσοφικά συστήματα με τομείς Αισθητικής, Ηθικής,Γνωσιολογίας, Μεταφυσικής ή επιχείρησαν να αναλύσουν σημαντικές φιλοσοφικές έννοιες.Η Αναλυτική φιλοσοφία, που εμφανίστηκε κυρίως στις αγγλοσαξονικές χώρες στον αιώνα μας, παραμερίζει συνειδητά τα άλλα φιλοσοφικά προβλήματα, ιδιαίτερα τα μεταφυσικά,και δεν διστάζει να τα χαρακτηρίζει ψευδοπροβλήματα ή και ανοησίες (nonsensical). Οι εκφραστές της Αναλυτικής φιλοσοφίας υποστηρίζουν ότι το κύριο έργο της φιλοσοφίας είναι η ανάλυση και κατανόηση της γλώσσας. Ρητά ή όχι, φαίνονται να έχουν αφετηρία την καντιανή διάκριση των προτάσεων σε «συνθετικές» και «αναλυτικές»· αναλυτική είναι η πρόταση εκείνη που το κατηγόρημά της προκύπτει από τη λογική ανάλυση του υποκειμένου. Λογου χάρη, η πρόταση: «το σώμα έχει έκταση»είναι απλή ανάλυση της έννοιας σώμα (που σημαίνει αντικείμενο που κατέχει χώρο, έχει δια-στάσεις).

Στοχαστές όπως οι G. Ε. Moore, Β.Russell, Α. J. Ayer ασχολήθηκαν πολύ με την ανάλυση της γλώσσας και προώθησαν τη φιλοσοφία της γλώσσας» και τη θεωρία της Γνώσης (Γνωσιολογία).

Αν είναι επιτρεπτή μια κρίση ιστορική, μπορεί κανείς να σημειώσει ότι η Αναλυτική φιλοσοφία εκφράζει την αγγλική πολιτική και διπλωματία, όπως η αρχαία Σοφιστική εξέφραζε την κλασική Αθήνα.Σημαντική επίδραση για τη διαμόρφωση της Αναλυτικής φιλοσοφίας άσκησε το έργο του Ludwig Wittgenstein, Tractatus Logico- philoso-phicus. Σε αυτόν οφείλονται οι αποφθεγματικές διατυπώσεις: «ο κόσμος είναι τα όρια της γλώσσας μου» και «η σημασία μιας λέξης βρίσκεται στη χρήση της». Πρόκειται για δυναμική αλλά εξωτερική προσέγγιση στη φιλοσοφία.

Πολιτική Φιλοσοφία

Ο τομέας της φιλοσοφίας, στον οποίο ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως πολιτική οντότητα, ως ένα ον του οποίου η συμπεριφορά εξετάζεται στο πλαίσιο της λειτουργίας της πολιτείας ή του κράτους. φατριών) με κοινότητες, όπως το κράτος. Περιλαμβάνει ερωτήματα για τη δικαιοσύνη, το νόμο, την περιουσία, καθώς και τα δικαιώματα και υποχρεώσεις των πολιτών. Η Πολιτική Φιλοσοφία και η Ηθική αποτελούν παραδοσιακά αλληλένδετους τομείς, καθώς και οι δύο περιστρέφονται γύρω από το ερώτημα τού τι είναι καλό και πώς πρέπει να διαβιούν οι άνθρωποι με σκοπό τη συνεχή προαγωγή των ανθρώπινων κοινωνιών.

Ειδικότερα, η πολιτική φιλοσοφία αφορά στη μελέτη και τη νομιμότητα καταναγκαστικών θεσμών. Θεσμοί, όπως η οικογένεια, η πόλη, το κράτος ή ευρύτεροι ακόμη οργανισμοί, όπως ο O.H.E., είναι καταναγκαστικοί, μια και στους κόλπους των, ορισμένες φορές τουλάχιστον, γίνεται χρήση βίας ή δημιουργείται ο φόβος άσκησης βίας, προκειμένου να ελεγχθεί η συμπεριφορά των μελών τους. H εισαγωγή και η καθιέρωση τέτοιων καταναγκαστικών θεσμών επιτρέπουν στις αρχές, που ορίζονται από τους τελευταίους αυτούς, να ασκούν εξουσία επί των μελών τους. To ερώτημα, εν προκειμένω, είναι αν δικαιολογείται η παρουσία τέτοιων καταναγκαστικών θεσμών. Κατά τη διδασκαλία του αναρχισμού, οι καταναγκαστικοί θεσμοί πρέπει να εκλείψουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ειδικότερα, άλλοι μεν από τους εκπροσώπους της διδασκαλίας του αναρχισμού, όπως ο Προυντον, υποστήριξαν ότι οι καταναγκαστικοί θεσμοί θα πρέπει να αντικατασταθούν από κοινωνικούς και οικονομικούς οργανισμούς, οι οποίοι θα βασίζονται στην εθελούσια συμφωνία των μελών τους, ενώ άλλοι, όπως ο Μπακούνιν, ισχυρίστηκαν ότι οι καταναγκαστικοί θεσμοί θα πρέπει να καταργηθούν με τη χρήση βίας.

Εν αντιθέσει προς τους οπαδούς της διδασκαλίας του αναρχισμού, άλλοι φιλόσοφοι επιχείρησαν να δικαιολογήσουν την παρουσία των καταναγκαστικών θεσμών. Κατά τους φιλοσόφους αυτούς, το ζήτημα εστιάζεται στο πώς θα πρέπει να υπάρχουν οι καταναγκαστικοί θεσμοί και όχι στο αν θα πρέπει να υπάρχουν οι τελευταίοι αυτοί. Ήδη από την αρχαιότητα φιλόσοφοι που, όπως ο Πλάτων ή ο Αριστοτέλης, κατέγιναν, μεταξύ άλλων, στην πολιτική φιλοσοφία, επιχείρησαν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα αυτό.

Κατά τη νεότερη εποχή διατυπώθηκαν σχετικώς τρεις βασικές απόψεις – του φιλελευθερισμού, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Σύμφωνα με το φιλελευθερισμό, που οι καταβολές του ανάγονται στη διδασκαλία του Λοκ, οι καταναγκαστικοί θεσμοί δικαιολογούνται, εφόσον εξασφαλίζουν και προωθούν την ελευθερία και τα άλλα αναφαίρετα δικαιώματα του πολίτη, όπως η ιδιοκτησία, το δικαίωμα επιλογής του θρησκεύματος κ.ά. Κατά τον σοσιαλισμό, της οποίας οι απόψεις βασίζονται στη διδασκαλία του Xέγκελ, αμφισβητείται η ισχύς των ατομικών δικαιωμάτων και, αντ’ αυτών, προβάλλονται τα δικαιώματα της συλλογικής ενότητας, της κοινότητας ή της κοινωνίας, τα οποία, αν δεν είναι αντίθετα, είναι οπωσδήποτε ανεξάρτητα από τα ατομικά δικαιώματα. Σύμφωνα με τον κομμουνισμό, ο οποίος είναι συνυφασμένος με τη διδασκαλία του Μαρξ, οι καταναγκαστικοί θεσμοί δικαιολογούνται, εφόσον μπορούν να διασφαλίσουν την ισότητα μεταξύ των πολιτών. Μία καπιταλιστική (κεφαλαιοκρατική) κοινωνία, όπου τα μέσα παραγωγής ανήκουν σε μία μικρή ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι εκμεταλλεύονται και οικειοποιούνται για δικό τους αποκλειστικά όφελος το μόχθο των εργατών, κατά τους οπαδούς της διδασκαλίας του κομμουνισμού θα πρέπει να ανατραπεί και να αντικατασταθεί από μία κοινωνία στους κόλπους της οποίας τα μέσα παραγωγής θα αποδοθούν στους φυσικούς κτήτορές των, στην εργατική τάξη, και τα προϊόντα θα διατίθενται σύμφωνα με την αρχή του Μαρξ: από τον καθένα ανάλογα με τις δυνάμεις του και στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του.

Ανεξάρτητα από το πώς καθεμιά από τις τρεις αναφερθείσες παραπάνω διδασκαλίες δικαιολογεί τους καταναγκαστικούς θεσμούς, όλες τους επιτρέπουν την κοινωνική απείθεια και την επανάσταση, εάν έτσι, μέσω αυτών, είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν οι στόχοι σύμφωνα με τους οποίους, κατά τη γνώμη των εισηγητών των εν λόγω διδασκαλιών, οφείλουν οι καταναγκαστικοί θεσμοί να ρυθμίζουν τον τρόπο λειτουργίας των κοινωνιών. Πέρα από το θεμελιώδες ερώτημα για το αν και πώς μπορούν να δικαιολογηθούν οι καταναγκαστικοί θεσμοί, άλλα ζητήματα της πολιτικής φιλοσοφίας είναι θέματα που αφορούν στη σχέση των δύο φύλων, στις διακρίσεις που υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων ως προς το χρώμα του δέρματος τους, την καταγωγή τους κ.ά.

Παράδοξα... όταν οι λέξεις δεν διατυπώνουν

Αποτέλεσμα εικόνας για Παράδοξα... όταν οι λέξεις δεν διατυπώνουνΟι πληροφορίες είναι πάντα πολύ περισσότερες απ' όσες νομίζουμε πως ταξινομούμε ή και ζυγίζουμε. Δεν έχουμε τη δυνατότητα ούτε μπορεί αυτό να αλλάξει δια της βίας, προτού μάθουμε να κοιτάμε, προτού αποκτήσουμε το θάρρος να γνωρίζουμε, προτού είμαστε έτοιμοι να ενεργήσουμε βάση όσων αντιλαμβανόμαστε.
 
Κάθε μέγιστη συνειδητοποίηση/άνοιγμα, προκαλεί ένα ήρεμο, γαλήνιο χαμόγελο, διαφορετικά δεν είναι συνειδητοποίηση. Είναι άλλη μια πλάνη στο δρόμο μας, που έχουμε ανάγκη να βιώσουμε.
 
Επιστρέφουμε/θυμόμαστε, εξελίσσοντας τον εαυτό μας, μετακινούμενοι, δημιουργώντας. 
 
Ατελείωτοι κύκλοι ενοχοποίησης, αυτο-κατηγορίας επαναλαμβάνουν όλα όσα έχουμε ανάγκη να κατανοήσουμε, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να μην υπάρχει, να μη μπορούμε, να κατηγορήσουμε πια κανέναν...ούτε καν τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν είναι νοητική εργασία όμως! Τότε, και μόνο τότε, μπορούμε να αρχίσουμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη του ποιοι είμαστε και ποιοι θέλουμε να είμαστε.
 
Όλες οι εικονικές πραγματικότητες παραμένουν άκρως αληθινές στο επίπεδο που βιώνονται. Η πρόκληση δεν βρίσκεται στην έξοδο από αυτές, αφού είναι επιλογές, δημιουργήματα, όλα όσα κατακτήσαμε, κάναμε, σε όλο το φάσμα του χρόνου (παρελθόν, μέλλον). 
 
Η πρόκληση είναι η ταυτόχρονη ύπαρξη μέσα και έξω από αυτές: το βίωμα αλλά και η αποστασιοποιημένη παρατήρηση τους. Με ισότιμη εστίαση προσοχής, διατηρώντας την ισορροπία μέσα μας, καλλιεργώντας το ξύπνημα της συνείδησης.
 
Σαν παιχνίδι, αλλά με άφθονη τραγικότητα που το κάνει αληθινό. Γιατί είναι! Πονάς, χάνεσαι, μπλοκάρεις, προσπαθείς να ελέγξεις, να λύσεις, να βρεις, αυτό που πάντα διέθετες αλλά δεν ήξερες. Παράδοξο!
 
Οι κολάσεις συνυπάρχουν με τους παραδείσους, ανάλογα με την εστίαση της προσοχής και το ξύπνημα της συνείδησης. 
 
Όλα όσα πάντα ήθελες, έψαχνες, είναι/ήταν πάντα εδώ. Αλλά το "εδώ" είναι όσο στιγμιαίο όσο και αιώνιο, κι έτσι επιλέγεις το χρόνο που ταξιδεύεις, την ποιότητα της ενέργειας που θέλεις και μπορείς να αντέξεις. Ανάλογα με την Εσωτερική Όραση, με την κάθε απόφαση εστίαση της προσοχής σου.
 
Μετά από κάθε αποκάλυψη, δυσκολία, πρόκληση, παραμένω πλέον ευγνώμων, για το τόλμημα να Βλέπω! 
 
Χρειάζεται τόλμη, το να έχεις το θάρρος να ζεις χωρίς να γνωρίζεις το άμεσο μέλλον μα και με παραμορφωμένη πληροφόρηση του παρελθόντος. Δεν θα έπρεπε η κριτική να είναι στην άκρη της γλώσσας μας τόσο έντονη. Γιατί, όσα κι αν έχεις κατακτήσει, ξεπεράσει, έρχονται στιγμές που τα χάνεις, τα ξεχνάς, για να τα ξαναβρείς μεταμορφωμένα, ανάμεσα στα ερείπια του εαυτού σου, εκ νέου, ανασταίνοντας το πνεύμα σου. Αν δειλιάσεις, δημιουργείς το χρόνο...βασανιστικό, οδυνηρό, πυκνό..
 
Αυτές οι δυο προκλήσεις/εμπόδια (η άγνοια του άμεσου μέλλοντος και η παραμόρφωση του παρελθόντος) μικραίνουν και σταδιακά μεταμορφώνονται σε γνώση και ενθύμηση, όσο παραμένουμε πρόθυμοι να μετακινούμαστε, να προκαλούμε την υφιστάμενη άποψη μας για τα πάντα.
 
Οι παγίδες πολλές. Οι "πειραγμένες" πληροφορίες άπειρες. Αλλά τίποτα δεν παραμένει κρυφό που έχουμε την τόλμη να ξεσκεπάσουμε, να αντλήσουμε μέσα από τη συνείδησή μας. Είναι άλλωστε όλα δικές μας επιλογές, κατακτήσεις, εμπειρίες, πορεία, που συναινέσαμε/θελήσαμε να διαβούμε. Οι πληροφορίες που θα εμπόδιζαν τη Βούλησή Μας, μάς προσπερνάνε. Οι καταστάσεις που δεν χρειαζόμαστε, απλά δεν συμβαίνουν!

Ο πόνος, τα λάθη, οι αποτυχίες, τα εμπόδια είναι όλα αληθινά στο επίπεδο που τα ζούμε. Η προσπάθεια (από μόνη της) να "δούμε την θετική πλευρά της ζωής" ή να εθελοτυφλούμε στα μεγάλα προβλήματα που μαστίζουν τον "πολιτισμό" μας τα ενισχύει και τα διατηρεί. 
 
Ο εγκλωβισμός και ο έλεγχος της εστίασης της προσοχής μας, εξακολουθεί να είναι η μεγαλύτερη πρόκληση/δύναμη...νομίζοντας πως πρέπει να "επιλέξουμε" ανάμεσα στ' αντίθετα. Μη γνωρίζοντας πως είναι ένα και το αυτό!
 
Τα πάντα δημιουργούνται ως ανάγκη των αντιθέτων τους. Φυσική συνέπεια της εστίασης της προσοχής μας, όμως αποκομμένη από την αιτία/το άλλο της μισό, παραμένουν όλα "άδικα", ενοχοποιημένα, θυματοποιητικά.  
 
Δεν βρισκόμαστε όλοι στον ίδιο χωροχρόνο, κι ας φαίνονται τα σώματά μας να συνυπάρχουν. Πώς όμως να ξεχωρίζεις πού βρίσκεσαι εσύ, κάθε στιγμή, και ποιοι συνυπάρχουν μαζί σου, ουσιαστικά, πέρα από το όνειρο; Ιδού η πρόκληση της αλήθειας, της ειλικρίνειας, της επιλογής του να φεύγεις ή να μένεις, να αφοσιώνεσαι ή να υπομένεις, να ζεις ή να επιβιώνεις.
 
Το σώμα σου και ο σκεπτόμενος νους σου παραμένουν οι πιο πιστοί και ισχυρότεροι εχθροί σου. Μέχρι, η ίδια η συνείδηση να απελευθερώσει και τα δυο από το μαρτύριο της λήθης, της αποκοπής, της απομόνωσης των καταγραφών: τη συνειδητότητα.
 
Συχνά οι λέξεις εμποδίζουν, περιορίζουν και μειώνουν... Αλλά θα τις χρησιμοποιούμε, προσπαθώντας να διαπεράσουμε τους προσωπικούς μας κώδικες, μέχρι να (ξανα) βρούμε την αληθινή, εσωτερική, εκδηλωμένη, ενιαία επικοινωνία. Μόνο όσοι από μας το βιώνουμε ήδη, κατανοούμε πως δεν υπάρχει σύγκριση, ούτε αντικατάστατο...
 
Γιατί δημιουργούμε μαζί, σε έναν κόσμο άλλο, παράλληλα με αυτόν των ονείρων, διατηρώντας ταυτόχρονα τα πάντα: ρόλους, όνειρα, ταξίδια, μα και την Ουσία μας, την αυθεντικότητα του Είναι μας, την "επιστροφή" και την άφιξη, το μέλλον και το παρελθόν ως ενιαία, σαν γνώση, εικόνα, εσωτερικό συναίσθημα και όχι σαν ιδέα. 

Οι εικόνες είναι το παιχνίδισμα της φαντασίας, της μνήμης, της έμπνευσης, όχι αναπαραστάσεις της Ουσίας σε εικονικούς κόσμους..

Μετά το μούδιασμα των ημερών

Αποτέλεσμα εικόνας για Μετά το μούδιασμα των ημερώνΤο μούδιασμα των ημερών... έστω κι αν δεν το αντιλαμβάνεσαι...

Μέχρι να καταλάβεις πως τίποτα δεν άλλαξε, πως η ζωή σου επιστρέφει ακριβώς όπως την ήξερες. Πως η ποιότητα των σκέψεών σου παραμένει η ίδια, αν δεν έχει μεταμορφωθεί. Και αυτό δεν έχει να κάνει με κανένα εορτασμό, ειδική τελετή, αλλά μόνο με συνειδητή παρουσία στη ζωή. Αλλά τι σημαίνει αυτό άραγε;

Εξακολουθείς να κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό, πίσω απ' όλα όσα προβάλλεις ως αυθεντικά και φαίνονται δημιουργικά, νέα, βήματα μπροστά.

Φοβάσαι την παραίτηση, τη ματαιότητα, την οποιαδήποτε άλλη θέαση, που θα σου γκρέμιζε τον κόσμο σου όπως τον γνωρίζεις.

Λίστες, υποσχέσεις, στόχοι, όλα θα σκορπιστούν στον άνεμο, προτού προλάβεις ν' αντιληφθείς την αυταπάτη. Όλα όσα σε παρακινούν είναι μάχες που εξανεμίζουν την ενέργειά σου. Ποιους σκοπούς υπηρετείς άραγε και σε ποιον φοβάσαι να φανερωθείς;

Δεν είναι δύσκολη η ζωή, είναι αντίθετα τόσο απλή, που δεν μπορείς να διανοηθείς. Είναι τόσο ξεκάθαρα φανερή, που η αλήθεια της σε τυφλώνει καθώς κλείνεις τα μάτια, προτού προλάβεις να τη δεις. Κι όμως, είναι αδύνατον να το δεις, όσο κι αν επιμένεις πως "θέλεις". Γιατί;

Πάει καιρός που σταμάτησες να ρωτάς τις απλές ερωτήσεις....αληθινά να ρωτάς, θέλοντας τις απαντήσεις....

Κι αν ξαφνικά αποκτούσες όλα όσα επαναλαμβάνεις πως θέλεις; Ποιος θα τα διαχειριζόταν όταν εσύ ο ίδιος τα απωθείς; Λες πως θέλεις να λυτρωθείς, πως θέλεις ο κόσμος να αλλάξει. Μα, όλος ο κόσμος είσαι εσύ, κι όμως παραμένεις ο γνωστός άγνωστος, που υπνοβατεί.

Μια μικρή, ανεπαίσθητη αλλαγή, θα προκαλούσε συμπαντικές μετακινήσεις. Κάπου, κάπως, το διαισθάνεσαι, και δεν το επιχειρείς. Οι πιο θαρραλέες πράξεις είναι τόσο μικρές, που δεν φαίνονται, δεν κάνουν πάταγο, δεν επικροτούνται ούτε αμείβονται. Κι όμως, είναι αναγκαίες!

Οι πιο κρυφές σου σκέψεις είναι οι πιο απειλητικοί εχθροί σου. Το σύστημα επιβίωσης και διατήρησης του εγώ/της ταυτότητας σου θα συνεχίσει να σου τις κρύβει, με εκπαιδευμένη μαεστρία και αποτελεσματικότητα, που διαφεύγει της συνείδησής σου.

Ναυαγός σ' ερημικό νησί, που δεν βλέπεις, γιατί κατοικείται από πολλούς ομοίους σου. Καθρεφτίσματα, στην έρημο των παραισθήσεων, ζωντανές! Εξακολουθείς να περιμένεις τη λύτρωση, ενώ ο λυτρωτής είσαι Εσύ.

Μα έχεις μπερδέψει τα πρόσωπα, τα νοήματα, τις έννοιες, τα όνειρα, συνεχίζοντας να συνυπάρχεις και να συμβάλλεις στο χρόνο.

Το απλό είναι το δυσκολότερο να αντιληφθείς. Το φανερό παραμένει κρυμμένο, αν και πάντα διαθέσιμο, φτάνει να το θέλεις, ίσως λίγο περισσότερο από την ίδια σου τη "ζωή".

Μιλάς για νοήματα που δεν κατανοείς και προσπερνάς κόσμους που "κρύβονται" σε μια μόνο στιγμή. Ασεβείς, χωρίς να το καταλαβαίνεις, στη ζωή, την οποία ταυτόχρονα υπηρετείς, κι όμως το αρνείσαι, γιατί το αγνοείς.

Όλοι οι εχθροί που φαντάζεσαι είναι τα τέρατα που έχεις δημιουργήσει και δεν τολμάς να παραδεχτείς. Έχεις συνηθίσει να βλέπεις μόνο τα είδωλά τους. Όλη η θεραπεία, η αγάπη, η αφθονία βρίσκονται πολύ κοντύτερα απ' όσο νομίζεις. Όλα τα όμορφα που θέλεις, εξακολουθούν πεισματικά να σου διαφεύγουν ...κάπου στο μέλλον, κάπως με προϋποθέσεις, μέσα σε δυσκολίες και εμπόδια...

Κάποια θεϊκή στιγμή, ίσως καταλάβεις, πως το μέλλον είναι εδώ, πως η μόνη προϋπόθεση είσαι Εσύ, και το πιο δύσκολο είναι το πιο απλό...

Το δυσκολότερο να πράξουμε είναι το απλούστερο που χρειάζεται να τολμήσουμε. Και βρίσκεται πάντα, μόνο, στο παρόν. Όμως, χρειαζόμαστε ένα νέο νου για να το δούμε...

Δυνάμεις του Δέκα

sympanΠόσο διαφορετικό φαίνεται το σύμπαν στις μικρές, μεσαίες και μεγάλες κλίμακες; Η πιο διάσημη ταινία μικρού μήκους της γενιάς της κάνει εκπληκτικές συγκρίσεις. Αυτή η ταινία, Δυνάμεις του Δέκα, που δημιουργήθηκε αρχικά το 1960 βρίσκεται πλέον στο YouTube και παραπάνω μπορείτε να δείτε την εννέα λεπτών ταινία για τον εαυτό σας.

Από μια κουβέρτα πικ-νικ κοντά στο Σικάγο μέχρι το Σμήνος Γαλαξιών της Παρθένου, κάθε δέκα δευτερόλεπτα η ταινία κάνει ζουμ προς τα έξω για να δείξει ένα τετράγωνο δέκα φορές μεγαλύτερο από κάθε πλευρά. Το βίντεο στη συνέχεια αντιστρέφεται, μεγεθύνοντας προς τα πίσω με έναν παράγοντα του δέκα κάθε δύο δευτερόλεπτα και καταλήγει μέσα σε ένα πρωτόνιο.

Οι αλληλουχία των Δυνάμεων του Δέκα στην πραγματικότητα βασίζεται στο βιβλίο Cosmic View του Kees Boeke του 1957. Οι μεταβαλλόμενες προοπτικές της ταινίας είναι τόσο συναρπαστικές και εκπαιδευτικές ώστε μερικές ενότητες έχουν αναδημιουργηθεί με τη χρήση σύγχρονων ηλεκτρονικών τεχνικών, συμπεριλαμβανομένων των πρώτων λεπτών της ταινίας Επαφής (Contact), και μια ψηφιακής βιντεοταινίας μικρού μήκους με τίτλο Το Γνωστό μας Σύμπαν (The Known Universe) που δημιουργήθηκε για το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.


Γιατί τη λένε «κοινή λογική», αφού δεν είναι κοινή;

Η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΠΩΣ ΑΝ ΠΗΔΗΞΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΡΕΤΙΡΕ, δεν έχει και πολλές πιθανότητες να τη βγάλει καθαρή. Ή πρόκειται απλώς για μια διαφορετική διατύπωση του αποτελέσματος του νόμου της φυσικής που περιγράφει την πτώση; Με τόσο παράλογο γύρω μας, αμφισβητούμε πλέον και αυτά που ξέραμε.

ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ, ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΑΣΤΕ ΣΥΧΝΑ ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΗ ΛΕΝΕ «ΚΟΙΝΗ» αφού στην πραγματικότητα δεν είναι. Οι αφορμές πολλές και κάθε «μεγέθους».

Η «ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ» ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ. Τι κι αν υπαγορεύει πως ένας άνθρωπος δε μπορεί να πληρώνει περισσότερους φόρους και ασφαλιστικά από τα χρήματα που βγάζει; Τι κι αν λέει πως ο συνταξιούχος που έχει εργαστεί τόσα χρόνια και ουσιαστικά έχει προπληρώσει τη σύνταξή του, δε γίνεται να την παίρνει πετσοκομμένη; Τι κι αν λέει πως κάποιος έχει ήδη πληρώσει φόρους για το σπίτι που αγόρασε με κόπο, οπότε το χαράτσι είναι παράλογο; Η σουρεαλιστική πραγματικότητα εξαλείφει την «κοινή λογική» στις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.

Η «ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ» ΛΕΕΙ ΠΩΣ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ 25 ΕΥΡΩ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ, κι ότι δε «βγαίνουμε» να πάρουμε ούτε το λεωφορείο. Λέει πως δε χρειάζεται να είσαι φτωχός για να υπερασπίζεσαι τους φτωχούς, αλλά ούτε και να παίρνεις ένα κάρο μίζες και να κυκλοφορείς ακόμα ελεύθερος. Η «κοινή λογική» λέει πως οι άστεγοι πρέπει να έχουν πρόσβαση σε στέγη, νερό, τουαλέτα και φαγητό. Η «κοινή λογική» λέει πως ένας άνθρωπος που γεννιέται και μεγαλώνει σε μία χώρα και δε γνωρίζει άλλη πατρίδα παρά μόνο από περιγραφές και βιβλία, πρέπει να θεωρείται υπήκοόος της.

Η «ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ» ΣΟΥΡΕΑΛΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΞΑΛΕΙΦΕΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ. Εξαλείφει τα μαθηματικά, τους νόμους, το Σύνταγμα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη Δημοκρατία. Η «κοινή λογική» είναι συχνά προσωπική και πολλές φορές καθόλου «λογική». Κάνει προχειροδουλειές, κοιτάει την πάρτη της, παίρνει μέτρα που υπηρετούν τις αγορές αντί για τους ανθρώπους ή απλώς βασίζεται στην υποκειμενική εικόνα του καθενός από εμάς για το πώς πρέπει να τη διαχειριστούμε, και αυτοβαφτίζεται «κοινή».

ΚΑΙ ΑΝ ΞΥΠΝΑΓΑΜΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕ ΜΙΛΟΥΣΑΜΕ ΠΙΑ ΓΙΑ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ; Αν γυρνούσαμε αυτόν το μαγικό διακόπτη -ναι, το λέει η επιστήμη, τη διαθέτουμε- τι θα βλέπαμε με τα μάτια της Εμπάθειας, με τα μάτια του φίλου, του «ξένου», του ανθρώπου που ζει κάτω από μια γέφυρα, του ανθρώπου που μας ψήφισε, και η αλυσίδα συνεχίζεται αέναα.

H απειλητική παγίδα, μπροστά στην οποία οι άνθρωποι είναι άοπλοι

Αποτέλεσμα εικόνας για ΠανδώραΘα διηγηθούμε τώρα τα σχετικά με τον ανταγωνισμό μεταξύ ανθρώπων και θεών. Από το ένα μέρος βρισκόταν ο Προμηθεύς με τον Επιμηθέα και από το άλλο ο Ζεύς. Ο ανταγωνισμός συνεχίστηκε, όπως ξέρουμε ήδη, με το περιστατικό τής Πανδώρας. Στη γνωστή παράδοση του περιστατικού παρατηρούμε την προκατάληψη του Ησιόδου εναντίον των γυναικών, όχι όμως πολύ έντονη, έτσι που να υποψιαζόμαστε πως ο συγγραφέας κατασκεύασε μόνος του κι ελεύθερα όλη τη διήγηση. Κάπου θα την είχε βρει βέβαια και του άρεσε τόσο, ώστε την ξαναδιηγήθηκε. Και τις δυο φορές αναφέρθηκε στην επιτυχία να ξαναδοθή στους ανθρώπους η φωτιά.

Τη μια φορά διαβάζουμε: Η ψυχή του Βροντερού Διός σχίστηκε, η καρδιά του γέμισε θυμό όταν είδε την ορατή φωτιά κάτω στους ανθρώπους. Αμέσως ετοίμασε μια συμφορά για τους ανθρώπους σαν αντίβαρο στη φωτιά. Ο φημισμένος αρχιτεχνίτης Ηφαιστος έφτειαξε από τη γη το ομοίωμα ενός ντροπαλού κοριτσιού, σύμφωνα με τή θέληση του Διός. Η θεά Αθηνά το στόλισε με ζώνη και αστραφτερό χιτώνα. Πάνω στο σώμα του κοριτσιού έριξε ένα ωραίο, θαυμάσιο πέπλο. Στις πλευρές του κρέμασε στεφάνια από λουλούδια και στο κεφάλι του ‘βαλε ένα χρυσό στεφάνι που το ‘φτειαξε ο Αρχιμάστορας με τα χέρια του, για να ευχαρίστηση το Δία. Πάνω του παρασταίνονταν θαυμάσια πολλά ζώα τής γης και τής Θάλασσας, σχεδόν σα ζωντανά.

Το έργο άστραφτε χαριτωμένα. Όταν το ωραίο κακό ήταν έτοιμο σαν αντίβαρο του καλού, κι έτσι καθώς ήταν φανταχτερά στολισμένο από την γλαυκώπιδα κόρη του δυνατού πατέρα, το πήρε ο Ζεύς εκεί που ήσαν συγκεντρωμένοι οι θεοί και οι άνθρωποι. Όλοι, θνητοί και αθάνατοι, θαύμασαν όταν αντίκρυσαν την απειλητική παγίδα, μπροστά στην οποία οι άνθρωποι είναι άοπλοι: Από δω κατάγεται το θήλυ γένος.

Αλλού διαβάζουμε στον Ησίοδο τα παρακάτω: Ο Ζεύς είπε: «Γιε του Ιαπετού, που είσαι πιο συνετός άπ’ όλους, χαίρεσαι που έκλεψες τη φωτιά και με ξεγέλασες. Σ’ εσένα τον ίδιο και στους ανθρώπους που θ’ ακολουθήσουν θα κάνη κακό, γιατί αυτό που έκαμες μου ‘δωσε αφορμή να τους στείλω ένα κακό, για το οποίο όλοι θα χαίρωνται τυλίγοντας μ’ έρωτα τους πόνους τους».

Αυτά είπε ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων και ξέσπασε σε γέλια. Διάταξε τον Ηφαιστο ν’ ανακατέψη αμέσως χώμα και νερό, να δώση στο μείγμα ανθρώπινη φωνή και δύναμη και να κατασκευάση ένα ωραίο, κορίτσι, που να ξυπνά τον πόθο και στο πρόσωπο να μοιάζη με τις αθάνατες θεές. Η Αθηνά διατάχτηκε να το μάθη να υφαίνη, δηλαδή τη γυναικεία δουλειά. Η χρυσή Αφροδίτη διατάχτηκε να λάμψη το πρόσωπο του κοριτσιού από γοητεία και ασίγαστο πόθο.

Ο Ερμής διατάχτηκε από το Δία να βάλη μέσα στο νέο δημιούργημα σκυλίσια ξεδιαντροπιά και δολιότητα. Όλοι υπάκουσαν στη διαταγή του Κυρίαρχου. Ο φημισμένος Αρχιτεχνίτης έφτειαξε από το χώμα το ομοίωμα ενός ντροπαλού κοριτσιού. Η Αθηνά το στόλισε με ζώνη και φόρεμα. Οι Χάριτες και η Πειθώ του κρέμασαν στο λαιμό χρυσά στολίδια. Οι Ώρες στεφάνωσαν το κορίτσι με ανοιξιάτικα λουλούδια. στο στήθος του ο Ερμής φύτεψε ψέματα, κολακείες και απάτες. Ο αγγελιοφόρος των θεών του ‘δωσε φωνή κι ονόμασε το θηλυκό Πανδώρα, γιατί όλοι οι Ολύμπιοι το χάρισαν σα δώρο προς όλεθρο των ανθρώπων που τρώνε το ψωμί.

Όταν ετοιμάστηκε το απειλητικό τέχνασμα ενάντια στο οποίο δεν υπάρχει όπλο, ο Πατέρας με τον φημισμένο και γρήγορο αγγελιοφόρο έστειλε το δώρο των θεών στον Επιμηθέα.

Ο Επιμηθεύς δεν λογάριασε αυτό που του είπε ο Προμηθεύς, να μη δεχτή ποτέ δώρο του Διός αλλά να το επιστρέψη, για να μην προέλθη άπ’ αυτό κακό στους ανθρώπους.

Ο Επιμηθεύς δέχτηκε το δώρο και κατόπιν είδε τη δυστυχία. Προηγουμένως το ανθρώπινο γένος ζούσε στη γη χωρίς δυστυχία, χωρίς κόπους κι αρρώστιες που προξενούσαν τον θάνατο στους ανθρώπους. το θηλυκό αυτό ξεσκέπασε τώρα το μεγάλο δοχείο και απλώθηκαν παντού οι συμφορές προς θλίψη φοβερή των ανθρώπων.

Μονάχα η Ελπίς έμεινε αιχμάλωτη μέσα στο δοχείο, και δεν πετάχτηκε έξω. Η γυναίκα σκέπασε πάνω της το δοχείο, έτσι θέλησε ο Ζεύς. Τα υπόλοιπα πράγματα, τ’ αμέτρητα και τα λυπητερά, από τότε τριγυρίζουν ανάμεσα στους ανθρώπους. Η γη είναι γεμάτη συμφορές κι η θάλασσα επίσης. Αρρώστιες έρχονται κάθε μέρα στους ανθρώπους, που καταφθάνουν επίσης απρόσκλητες και τη νύχτα, ολέθριες και χωρίς φωνή, γιατί ο πάνσοφος Ζευς τους την έχει αφαιρέσει. Δεν υπάρχει τρόπος να ξεγελαστή η νοημοσύνη του Διός.

Αυτή ήταν η συνέχεια της δημιουργίας της γυναίκας, πως το νέο, το πρωτόβγαλτο δημιούργημα στη γη, από καθαρή περιέργεια σήκωσε το σκέπασμα του δοχείου -όπως αυτά τα μεγάλα που ακόμα και σήμερα φυλάνε σε μας το λάδι και τα δημητριακά – κι έτσι ελευθερώθηκαν όλα τα κακά που κλείνονταν σ’ εκείνο το δοχείο μέσα -όπως ο Άρης. Μ’ αυτά τα κακά και συγκεκριμένα με τις αρρώστιες, ήρθε κι ο θάνατος στην κόσμο. Με το θάνατο ολοκληρώθηκε ο χωρισμός μεταξύ των ανθρώπων και των αθάνατων θεών.

Το δημιούργημα, η μάνα όλων των θνητών γυναικών, λεγόταν Πανδώρα που σημαίνει: η τα πάντα δωρουμένη, η «γενναιόδωρη» -ένα όνομα τής ίδιας της γης από την οποία πλάστηκε. Σε μιαν αρχαία παράσταση περιγράφεται ως Ανησιδώρα. Το όνομα αυτό δηλώνει εκείνη που «στέλνει δώρα», ένα άλλο όνομα της θεάς Γης. Παρ’ όλα αυτά η πρώτη γυναίκα ήταν ένα καλλιτέχνημα, αν και προερχόταν από τη γη και με τ’ όνομα της συνδεόταν μ αυτή σαν ένα άλλο εγώ της.

Λέγαν πως η γυναίκα εμιμείτο τη γη κι όχι η γη τη γυναίκα. Στις παραπάνω διηγήσεις νομιζόταν έργο του Ηφαίστου, άλλες χαμένες διηγήσεις την θεωρούσαν δημιούργημα του Προμηθέως η ακόμα του Επιμηθέως. Σ’ αυτή την τελευταία εκδοχή, που τη βρίσκουμε μόνο σε αγγειογραφίες, η Πανδώρα βγαίνει από τη γη – κάποτε μόνο ένα μεγάλο, ωραίο γυναικείο κεφάλι. Η γη όμως ήταν πρωτύτερα σφυρηλατημένη. Ο Επιμηθεύς κρατεί το σφυρί ακόμα στο χέρι, ενώ η Πανδώρα βγαίνει μπροστά του. Ένας Έρως πηδάει πάνω στο κεφάλι της με μικρούς ερωτιδείς. Ο Ερμής φτάνει βιαστικός μ’ ένα λουλούδι, σταλμένος από το Δία, που κατά το θέλημά του έγιναν όλα.

Όταν φοβόμαστε για την υγεία μας

Όλοι οι άνθρωποι, είναι πιθανό κάποια στιγμή στη ζωή μας, να έχουμε νιώσει ανησυχία σχετικά με ένα σωματικό σύμπτωμα που εντοπίσαμε ή σε σχέση με το ενδεχόμενο να νοσήσουμε από κάποια ασθένεια. Είναι πιθανό, το σωματικό σύμπτωμα να μας ενεργοποίησε τόσο, ώστε αναζητήσαμε την πηγή του προβλήματος στο διαδίκτυο ή επισκεφτήκαμε κάποιο γιατρό. Ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις, συνειδητοποιήσαμε πως η ανησυχία μας ήταν πιο έντονη από όσο απαιτούσε η περίσταση.

Το παραπάνω είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο με το οποίο, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, όλοι έχουμε έρθει αντιμέτωποι. Παρόλα αυτά, υπάρχουν περιπτώσεις που η ανησυχία μας σε σχέση με σωματικά συμπτώματα ή ενοχλήσεις που δεν αποδίδονται σε κάποια οργανική βλάβη καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητας και επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη λειτουργικότητά μας.

Όταν συμβαίνει αυτό, είμαστε συνεχώς σε επιφυλακή για οποιοδήποτε σύμπτωμα εμφανιστεί στο σώμα μας καθώς η σκέψη ότι θα αρρωστήσουμε είναι συνεχώς παρούσα. Μάλιστα, η προσοχή μας επικεντρώνεται τόσο πολύ σε αυτή την αναζήτηση, που αθώα σωματικά συμπτώματα υπερμεγεθύνονται και χάνουν την αθώα υπόστασή τους. Σε αυτή την περίπτωση, ένας πονοκέφαλος είναι δυνατό να σημαίνει ανεύρυσμα ή όγκο στον εγκέφαλο, ένας πόνος στο στήθος να σημαίνει έμφραγμα και ένα μούδιασμα να μεταφράζεται ως Σκλήρυνση Κατά Πλάκας.

Η ποιότητα ζωής του ατόμου είναι πιθανό να υποστεί τόσο μεγάλη έκπτωση που να εμφανίσει κρίσεις πανικού και αποφυγή οποιασδήποτε κατάστασης μπορεί να πυροδοτήσει το άγχος. Πιο συγκεκριμένα, είναι δυνατόν να αποφεύγονται τόσο οι συζητήσεις που αφορούν σε ασθένειες, η επαφή με ασθενείς ή ακόμα και η οποιαδήποτε έξοδος από το σπίτι. Τότε συνήθως ξεκινά ένας φαύλος κύκλος με το άτομο να αποφεύγει νέες καταστάσεις ή δραστηριότητες, να καταθλίβεται και να αφιερώνει ακόμα περισσότερο χρόνο και ενέργεια στις καταστροφικές σκέψεις. Αυτή η κατάσταση, μπορεί να επιφέρει έκπτωση τόσο στην κοινωνική όσο και την επαγγελματική ζωή.

Πιθανές αιτίες του φόβου μας να νοσήσουμε περιλαμβάνουν τόσο η έκθεση σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον όσο και η ασθένεια ενός αγαπημένου προσώπου την οποία βιώσαμε και μας τραυμάτισε ψυχικά. Ακόμα, ένα σύνολο εσωτερικών συγκρούσεων που δεν έχει εξωτερικευτεί είναι δυνατόν να προκαλεί έντονο φόβο για την απώλεια του εαυτού μας μέσω της απώλειας της υγείας μας.

Τέλος, υπάρχει ένας σημαντικός νευροβιολογικός παράγοντας που μας κάνει περισσότερο ευάλωτους απέναντι στο άγχος.

Με την κατάλληλη θεραπευτική παρέμβαση, είναι δυνατόν να αποσαφηνίσουμε τις βαθύτερες αιτίες των συμπτωμάτων και να απομυθοποιήσουμε το μέγεθος των φόβων μας.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Γ' Ο ΜΑΚΕΔΩΝ Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ΜΕΡΟΣ Β')

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Γ' Ο ΜΑΚΕΔΩΝ Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΕΡΟΣ Β'

Ο Περίεργος Θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά αινίγματα, χειρότερο κι απ’ την ίδια την σφήκα της Αιγύπτου, είναι το ποιός σκότωσε τον Μέγα Αλέξανδρο. Κάποιοι αβασάνιστα θέλουν να χρεώσουν τον θάνατο του Αλεξάνδρου στους συντρόφους του. Σ’αυτούς δηλαδή που με την παραμικρή παράλειψη καθήκοντος την ώρα της μάχης, στις οποίες σημειωτέον ο Αλέξανδρος διεκδικούσε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο, θα μπορούσαν αναρίθμητες φορές να επιφέρουν τον θάνατο του ακατάβλητου στρατηλάτη απ’ την Μακεδονία.

Κάποτε μάλιστα, όταν ο στρατηγός του Παρμενίων, του έγραψε να προσέξει τον φίλο και προσωπικό του γιατρό Φίλιππο, ως πιθανό προδότη και δηλητηριαστή του, αυτός πρώτα διάβασε το γράμμα και με το ένα χέρι παρέδωσε στον γιατρό του Φίλιππο την...επιστολή που τον κατηγορούσε για προδοσία και με το άλλο πήρε απ’ τα χέρια του το φάρμακο και το ήπιε μπροστά σ’ όλους, χωρίς φυσικά να βλαφτεί...

Οι άνθρωποι που ακολουθούσαν τον Αλέξανδρο, είχαν απόλυτη συναίσθηση, της ανεπανάληπτης ιστορικής εποποιίας που ζούσαν κοντά του και γνώριζαν ότι τα ονόματά τους θα γραφούν για πάντα στο φωτεινότερο στερέωμα της ιστορίας. Στην απεγνωσμένη όμως αναζήτηση μιας πιθανής σκευωρίας κατά της ζωής του Αλεξάνδρου, πολλοί ιστορικοί κατέληξαν σε κάποιες πιθανές εκδοχές.

Ο Πλούταρχος αναφέρεται σε διάφορα πιθανά σενάρια ενοχής, με βασικότερα, αυτό της διχόνοιας που υποκίνησε η μητέρα του Αλέξανδρου Ολυμπιάδα με τον διοικητή της Ευρώπης στρατηγό Αντίπατρο, και τον γιο του Κάσσανδρο. Στις συνωμοσίες δηλητηριασμού εμπλέκουν, τους δύο οινοχόους του Αλεξάνδρου τον Μήδιο και Ιόλλα (γιο του Αντίπατρου), αλλά και τον δάσκαλό του, τον άριστο άνθρωπο και πανεπιστήμονα Αριστοτέλη.

Ασφαλώς και κάποια σενάρια δολοφονίας του Αλεξάνδρου απ’ την πλευρά των Ελλήνων, δεν στερούνται ενδείξεων, αλλά ο τρόπος της θανάτωσης του Αλεξάνδρου, είναι που μας παραπέμπει έντονα σε χαλδαιο-περσικό τρόπο δολοπλοκίας, κάτι που αδικαιολόγητα παραβλέπουν οι ιστορικοί. Φυσικά δεν φιλοδοξούμε εδώ, να λύσουμε τον γρίφο, ποιός σκότωσε τον Μέγα Αλέξανδρο. Αλλά είναι νομίζω μέσα στα πλαίσια της μελέτης μας, να υπογραμμίσουμε την εξαιρετική πιθανότητα ανάμειξης του χαλδαιικού ιερατείου, στην δολοφονία του Αλεξάνδρου και την ενδεχόμενη παρουσία του μαγγανευτή δόλου, στα σημαντικότερα σταυροδρόμια της ιστορίας.

Ο Αλέξανδρος μετά την εκπληκτική νίκη του κατά του Δαρείου πρώτα στον Γρανικό μετά στην Ισσό και κατόπιν στα Γαυγάμηλα, έφτασε στην Βαβυλώνα το 331 π.Χ. όπου και του παρέδωσαν την πόλη αμαχητί. Επτά χρόνια μετά το τέλος της εκστρατείας στα βάθη της Ασία και την Ινδία, το 324 επέστρεψε στην Βαβυλώνα κατακτητής «ολόκληρης» της Ασίας, με δεδηλωμένη την πρόθεσή του, να κάνει την Βαβυλώνα πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του. Να λοιπόν η άλλη πλευρά των γεγονότων, που ποτέ δεν φωτίζεται αρκετά: «Με τον τερματισμό του πολέμου (με τους ορεσίβιους Κοσσαίους) ο Αλέξανδρος βάδιζε πλέον με βραδύ ρυθμό προς την Βαβυλώνα.


Ενώ απείχε τριακόσια στάδια απ’ την Βαβυλώνα, οι λεγόμενοι Χαλδαίοι, αστρολόγοι με μεγάλη φήμη, που συνήθιζαν να προλέγουν τα μέλλοντα, με αρχηγό τους κάποιον Βελεφάντη, μήνυσαν στον Αλέξανδρο, ότι προείδαν τον επικείμενο θάνατό του στην Βαβυλώνα. Πρόσταξαν δε να ειδοποιήσουν τον βασιλιά για τον κίνδυνο που τον απειλούσε και τον συμβούλεψαν με κανένα τρόπο να μην εισέλθει στην πόλη.

Είπαν δε πως μπορεί να διαφύγει τον κίνδυνο (του θανάτου) αν αναστηλώσει τον τάφο του Βήλου, τον γκρεμισμένο από τους Πέρσες, παραιτηθεί απ’ την είσοδό του στην Βαβυλώνα και δεχθεί να προσπεράσει δίπλα απ’ την πόλη. Όταν ο Αλέξανδρος έμαθε για την προφητεία των Χαλδαίων κατεπλάγη και αναλογιζόμενος την οξύνοια και την φήμη αυτών των ανθρώπων ταράχθηκε. Τότε έστειλε μεν στην πόλη πολλούς απ’ τους φίλους του, αλλ’ αυτός αλλάζοντας δρόμο παρέκαμψε την Βαβυλώνα και στρατοπέδευσε σε απόσταση διακοσίων σταδίων απ’ αυτήν.

Το γεγονός αυτό προκάλεσε γενική κατάπληξη κι αμέσως τον επισκέφθηκαν πολλοί άλλοι Έλληνες και μεταξύ των φιλοσόφων και ο Ανάξαρχος. Αυτοί όταν έμαθαν την αιτία του πράγματος, εξάντλησαν όλη τους την πειστική δύναμη με επιχειρήματα απ’ την φιλοσοφία και τον μετέπεισαν σε τέτοιο βαθμό που καταφρόνησε κάθε μαντική τέχνη και περισσότερο αυτή των περίφημων Χαλδαίων. Έτσι ο βασιλιάς σαν να ήταν ψυχικά λαβωμένος και θεραπεύθηκε από τους λόγους των φιλοσόφων, εισήλθε τελικά μετά δυνάμεως στην Βαβυλώνα».

Στο θέατρο της ιστορίας, οι ιερείς της Βαβυλώνας μασκαρεμένοι σε αυτόκλητους σωτήρες, έφερναν στον Αλέξανδρο δώρο μια ευκαιρία διαφυγής, από αφανισμό που… οι ίδιοι είχαν επινοήσει! Σωτηρία υπήρχε… αλλά μόνο εάν και εφόσον ο μεγαλειώδης Έλληνας, δεχόταν να παραιτηθεί απ’ την πορεία του! Η πιο πονηρή «αλεπού» της ιστορίας, το χαλδαιικό ιερατείο, ξάφνιασε το πιο ρωμαλέο λιοντάρι της παγκόσμιας ιστορίας, τον Μέγα Αλέξανδρο!

Ο στρατηλάτης με το ένστικτο του αήττητου ηγέτη, διαισθάνθηκε τον κίνδυνο και κοντοστάθηκε αναστατωμένος. Οι «παντογνώστες» όμως «σοφοί» συνοδοί του, με αρχηγό τους κάποιον ανόητο Ανάξαρχο, έσπευσαν να τον καθησυχάσουν και το πέτυχαν! Η ασφάλεια του Αλέξανδρου, ήταν στα χέρια ανθρώπων που είχαν παντελή άγνοια της χαλδαιικής πανουργίας. Κατά φαντασία φιλόσοφοι, κατ’ ουσία αφελείς καθησυχαστές, δεν κατάφεραν ούτε υποθετικά να αναγνωρίσουν στα λόγια των Χαλδαίων, κάποια έμμεση απειλή κατά της ζωής του Αλεξάνδρου!


Οι ανάξιοι αυτοί φύλακες της ζωής του μεγάλου βασιλιά, δεν γνώριζαν τίποτε για τους άθλους των Χαλδαίων, αγνοούσαν εντελώς το αόρατο οπλοστάσιο και τα απίθανα υλικά της δηλητηριο-μαγγανείας. Δεν γνώριζαν τα αναρίθμητα προσωπεία του χαμογελαστού δόλου, του αυτόκλητου σωτήρα, την θεατρική δουλοπρέπεια, την υποκριτική φιλία και τις αλάνθαστες συνταγές σεξουαλικής σαγήνης χάριν διείσδυσης στο περιβάλλον του προεπιλεγμένου στόχου-θύματος.

Στην πραγματικότητα δεν είχαν ιδέα για τα ύπουλα, αποτελεσματικά όπλα της Ανατολής. Ήταν λοιπόν φυσικό, να μην μπορούν ούτε το μέγεθος ούτε τον τύπο της αντιπαλότητας να υποθέσουν. Ανίκανοι να συλλάβουν έστω και αμυδρά την έμμεση απειλή των Χαλδαίων κατά της ζωής του Αλεξάνδρου, πνιγμένοι μέσα στην ίδια τους την φιλοσοφική φλυαρία, δεν είδαν την ιστορική ευκαιρία να ανταποδώσουν τις απειλές των μάγων.

Χρησιμοποιώντας την ίδια θεολογική γλώσσα, θα μπορούσαν να απειλήσουν τους Μάγους λέγοντας για παράδειγμα ότι κάποια ήθη, έθιμα ή προφητείες των Μακεδόνων απαιτούσαν τον θάνατο όλων εκείνων, που ανακοινώνουν τέτοιες απειλητικές προβλέψεις κατά της ζωής του μεγάλου βασιλέως. Στην περίπτωση μάλιστα, που μετά τις προφητείες εναντίον του, απειλήσει πράγματι οτιδήποτε την ζωή του Αλεξάνδρου, με βάση αυτά τους τα έθιμα, οι πρώτοι που θα θανατωθούν, θα είναι εκείνοι που έφεραν την απειλητική προφητεία στον βασιλιά.

Μια τέτοια έντεχνη αντιστροφή της απειλής, διατυπωμένη μάλιστα στην δική τους γλώσσα των θεολογικών υπαινιγμών, θα έβαζε τα αναμένα κάρβουνα ξανά πίσω στα δικά τους χέρια και θα τους ανάγκαζε να ξανασκεφτούν πολύ καλά πριν αποπειραθούν να κάνουν πράξη με οποιονδήποτε τρόπο τις απειλητικές τους «προφητείες». Μια τέτοια ξεκάθαρη προειδοποίηση μάλλον θα ανάγκαζε τους μάγους να σκεφτούν όλους τους δυνατούς τρόπους για να προστατέψουν την ζωή του Αλέξανδρου γιατί η επιβίωσή τους θα είχε άρρηκτα δεθεί με την δική του.

Η Ελληνική σοφία, δεν ήταν σε θέση να υποθέσει ότι για τους μάγους, η πρόγνωση θανάτου ήταν ξεκάθαρη δήλωση δολοφονικής πρόθεσης. Η συλλογιστική ήταν και παραμένει απλή: κανένας μάγος δεν θα ήθελε να αστοχήσουν οι προβλέψεις του, κατά συνέπεια όλοι οι προφήτες θα έκαναν το παν για να επαληθευθούν, άρα ο μηχανισμός επαλήθευσης των προφητειών είναι οι ίδιοι οι προφήτες.


Όμως, αγνοώντας εντελώς τον αντίπαλο η Ελληνική σοφία δεν κατάφερε να αντιτάξει την παραμικρή αντιπανουργία. Αντιθέτως, διέλυσαν τους φόβους του Αλέξανδρου, τον αφόπλισαν εντελώς από κάθε επιφύλαξη και τον οδήγησαν απροστάτευτο στην Βαβυλώνα, ανάμεσα στους ονομαστούς, αλλά γερασμένους, ανίσχυρους και ακίνδυνους όπως νόμισαν μάγους.

Απόδειξη της παντελούς αδιαφορίας απέναντι στις προειδοποιήσεις των μάγων αλλά και της σοβαρής έλλειψης αυστηρής περιφρούρησης του Αλεξάνδρου ήταν το εξής ενδεικτικό γεγονός: «ένας απ’ τους ντόπιους (σκλάβους) που ήταν δεμένος λύθηκε και χωρίς να γίνει αντιληπτός απ’ τους φρουρούς πέρασε την αυλή και τις θύρες του παλατιού και μπήκε μέσα χωρίς να τον εμποδίσει κανείς. Πλησίασε τον βασιλικό θρόνο, φόρεσε την βασιλική στολή και το διάδημα, κάθισε στον θρόνο (του Αλεξάνδρου) και έμεινε εκεί ησυχάζων.

Όταν το έμαθε ο Αλέξανδρος εξεπλάγη δια το παράδοξον… θυσίασε στους αποτρόπαιους θεούς, αλλά ήταν όλος αγωνία και έφερε στο νου του την προφητεία των Χαλδαίων και τους φιλοσόφους που τον έπεισαν να μπει στην Βαβυλώνα κατέκρινε την δε τέχνη των Χαλδαίων και την αγχίνοια εθάυμαζε και βλαστημούσε όσους με ευφυολογήματα περί πεπρωμένου μίλησαν».

Την άνοιξη του 323 π.Χ. εφτά χρόνια μετά την πρώτη του είσοδο στην Βαβυλώνα, ο Αλέξανδρος επέστρεψε σ’ αυτήν φορτωμένος χαλδαιο-περσικά στρατεύματα υπηρετικό προσωπικό και νύφες, αποφασισμένος να κάνει την πάλαι ποτέ ένδοξη πόλη του Ναβουχοδονόσορα πρωτεύουσά του. Με γιορτές και παραστάσεις υποδέχεται 3.000 καλλιτέχνες και πρέσβεις απ’ την Ελλάδα και άλλα μέρη της αυτοκρατορίας του. Η Βαβυλώνα βρισκόταν πράγματι στο θεωρητικό κέντρο της αχανούς αυτοκρατορίας του. Οι προθέσεις του αυτές αρχίζουν πλέον σταθερά και υλοποιούνται.

Στην θέση του ονομαστού πύργου της Βαβυλώνας, υπήρχε πια μόνο ένα βουνό από πηλό και πλίθες που έπρεπε να παραμεριστούν, για να μπορέσει να θέσει τα νέα θεμέλια του. Ο Αλέξανδρος αρχίζει την ανοικοδόμηση της Βαβυλώνας, διατάζοντας την απομάκρυνση των χωμάτων. Σύμφωνα με τον Στράβωνα: «με τον παραμερισμό των ερειπίων ασχολήθηκαν 10.000 άνθρωποι για δύο μήνες». Ήταν πια φανερό, ότι ο Αλέξανδρος θα ανάσταινε εκ βάθρων την Βαβυλώνα!


Η ανοικοδόμηση όμως του πύργου, ουδέποτε πραγματοποιήθηκε λόγω του πρόωρου θανάτου του Αλεξάνδρου, μετά από επίμονο πυρετό δώδεκα ημερών. Οι συνθήκες του θανάτου περιγράφονται ὡς εξής: «στις δε εφημερίδες αυτά είναι γραμμένα περὶ της νόσου... στον λουτρώνα μισοκοιμόταν (καθηύδε) με πυρετό, αφού δε λούστηκε, στου Μήδιου πήγε διακινδυνεύοντας (την εξέλιξη της υγείας του) και διημέρευε. Αργά ξαναλούστηκε... με ισχυρό πυρετό δίψασε σφόδρα και ήπιε οίνο... έφαγε, και την νύχτα ὁ πυρετός του χειροτέρεψε». Σημειώνεται εδώ ότι ὁ Αλέξανδρος είχε ήδη πυρετό, πριν βρεθεί στο σπίτι των οινοχόων του, Μήδιου και Ἰόλλα.

Ὁ Διόδωρος ὁ Σικελιώτης γράφει πως αμέσως μετά την τριήμερη ταλαιπωρία του στους βάλτους της Βαβυλώνας και ενώ ακόμα ευχαριστούσε με θυσίες τους θεοὺς για την διάσωσή του, «προσεκλήθη από τον οινοχόο του Μήδιο. Προς τιμήν του θανάτου του Ηρακλή ήπιε πολύ κρασὶ (ένδειξη μεγάλης δίψας, όπως και στην περίπτωση του Ηφαιστίωνα;). Ξαφνικά αναστέναξε με δυνατή κραυγή από έναν πόνο που τον διαπέρασε και υποβασταζόμενος από φίλους μεταφέρθηκε στο δωμάτιό του. Όλοι έσπευσαν να προσφέρουν βοήθεια, το πάθος όμως χειροτέρευε. Οι γιατροί δεν κατάφεραν να τού προσφέρουν βοήθεια.

Οι πόνοι χειροτέρεψαν, και χάνοντας κάθε ελπίδα να σωθεί, έβγαλε το δακτυλίδι του και ερωτηθείς σε ποιόν να το παραδώσουν απάντησε: “Τῷ κρατίστῳ”. Έτσι πέθανε ὁ Αλέξανδρος, αφού βασίλεψε δώδεκα χρόνια και εφτὰ μήνες και επιτέλεσε τα μεγαλύτερα κατορθώματα απ’ όλους τους βασιλείς, όχι μόνον απ’ αυτοὺς που έζησαν πριν απ’ αυτόν άλλα και απ’ τους μεταγενέστερους μέχρι των ημερών μας. Επειδή κάποιοι ιστορικοί διαφωνούν περί (της αιτίας) του θανάτου του Αλεξάνδρου και υποστηρίζουν ότι δια φαρμάκου θανασίμου αυτός επήλθε, κρίνομε αναγκαίο να μην παραλείψουμε την άποψη τους αυτήν».

Οι Χαλδαίοι ιερείς αποδεδείχθηκαν πέρα για πέρα αληθινοί. Κατάφεραν να προβλέψουν και προφανώς να επιβάλουν τον θάνατο του Αλεξάνδρου. Οι Έλληνες άργησαν πολύ να σκεφτούν το ενδεχόμενο δηλητηριασμού του βασιλιά τους: «Τα περισσότερα απ’ αυτά κατά λέξιν στις εφημερίδες (του Αλεξάνδρου) ήταν γραμμένα. Φαρμακείας (δηλητηριασμού) υποψία ουδείς είχε πάραυτα».

Ὁ Αρριανὸς γράφει ότι μόνον ὁ Αλέξανδρος είχε κάποιες υποψίες στην σωστή κατεύθυνση, στις οποίες όμως κανείς, ούτε καν αργότερα, δεν έδωσε οποιαδήποτε συνέχεια «κάτι ύποπτο υπήρχε σ’ αυτό απ’ τους Χαλδαίους, οι οποίοι όχι από μαντεία άλλα μάλλον για δική τους ωφέλεια εμπόδιζαν την είσοδο του Αλεξάνδρου (στην Βαβυλώνα)...


ὁ Αλέξανδρος είχε κατά νου την ανοικοδόμηση (των ναών και γενικότερα της Βαβυλώνας), όταν όμως αυτός αποχώρησε (για την εκστρατεία των Ινδιών), αυτοὶ (οι ιερεῖς) μαλθακῶς (με αδιαφορία) ἀνθήψαντο (απέφυγαν) του έργου... και επειδή οι Χαλδαῖοι τα του θεού ενέμοντο, ύποπτοι ήσαν στον Αλέξανδρο, ότι δεν ήθελαν να εισέλθῃ στην Βαβυλώνα, για να μη στερηθούν ούτε προς ολίγον (λόγῳ των επισκευών) των χρημάτων την ωφέλεια».

Να ένα τυπικό παράδειγμα: "Οι ιερεῖς τις Βαβυλώνας προσπάθησαν να εμποδίσουν τον Αλέξανδρο να μπει στην πόλη, προβάλλοντας κάθε σκοτεινή προφητεία, (επειδή) ἡ ανοικοδόμηση του ναού Ἐσαγίλα και του πύργου Ἐτεμενάκι δεν είχε γίνει και τα χρήματα που είχαν προβλεφθεί (απ’ τον Αλέξανδρο) για τον σκοπό αυτόν (πριν φυγή για την εκστρατεία της Ινδίας), δεν τα διέθεσαν οι ιερεῖς για τοὺς θεοὺς αλλά για την δική τους τσέπη.

Οι ιερεῖς δεν κατόρθωσαν να πείσουν τον Αλέξανδρο, κι αυτός μπήκε στην πόλη. Και τότε συνέβη αυτό που είχαν φοβηθεί οι ιερεῖς, ὁ κυρίαρχος Αλέξανδρος διέταξε την έναρξη των έργων και την παράδοση του δέκατου της περιουσίας του ναού στο βασιλικό ταμείο. Γεμάτος ενέργεια ὁ Αλέξανδρος αρχίζει τις προετοιμασίες για νέες μεγάλες επιχειρήσεις.

Έτσι σχεδιάζει τον περίπλου της Αραβίας και για τον σκοπό αυτόν δημιουργεί λιμάνι κοντά στην Βαβυλώνα και ναυπηγεί έναν τεράστιο στόλο από χίλια πλοία. Οι εργασίες προχωρούν γρήγορα, και την άνοιξη του 323 π.Χ. διοργανώνονται ασκήσεις με τριήρεις. Ὁ Αλέξανδρος ήταν πολύ αισιόδοξος, όμως οι χρησμοί και τα ωροσκόπια των αστρολόγων προμηνύουν συμφορά".

Αν και ὁ Αλέξανδρος υποψιάστηκε οικονομικά κίνητρα πίσω απ’ την απόπειρα απομάκρυνσής του απ’ την Βαβυλώνα, εν τούτοις είναι βέβαιο ότι υπήρχε ακόμα ένας λόγος που δεν μπορούσε να τον υποθέσει, κι αυτός ήταν ὁ σημαντικότερος: ἡ Βαβυλώνα ήταν καταραμένη: «και ἡ Βαβυλώνα, ἡ δόξα και το καύχημα των Χαλδαίων, σαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα που κατέστρεψε ὁ θεός θα γίνει.


Δεν θα την κατοικήσουν ποτέ πια, ούτε και θα κατασκηνώσει κανείς εκεί στοὺς αιώνες... μόνο θεριά της ερήμου, σειρήνες,δαιμόνια και ονοκένταυροι (;!) θα κατοικούν εκεί, και εχίνοι (σκαντζόχοιροι θα) νεοσσοποιήσουσιν στις οικίες αυτών». «Κι εσύ Βαβυλώνα, γρήγορα θα καταστραφείς και μακάριος όποιος σου ανταποδώσει όσα έκανες. Μακάριος όποιος πιάσει και συντρίψει τα βρέφη 16 σου στον βράχο». Απ’ την εποχή του Ἠσαΐα λοιπόν ἡ Βαβυλώνα ήταν καταραμένη να παραμείνει στην αφάνεια.
 
Ἡ κατάρα αυτή του αιώνιου αφανισμού της ήταν ἡ ιστορική απάντηση του “θεού” (ιερατείου) της Βίβλου σ’ αυτοὺς που ισοπέδωσαν τον ναό της λατρείας του και την ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ. Με την ανάδειξή της σε υπέρλαμπρη παγκόσμια πρωτεύουσα από τον Αλέξανδρο, κάθε έννοια εκδίκησης και ανταπόδοσης θα γινόταν ιστορικός περίγελος.

Ὁ Αλέξανδρος λοιπόν, αυτός ὁ αμετάπειστος Μακεδόνας αυτοκράτορας, που ήθελε την Βαβυλώνα πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του, έπρεπε να πεθάνει τώρα, πριν προλάβει να ανοικοδομήσει την καταραμένη Βαβυλώνα, την μοναδική πόλη της ιστορίας που χρεώθηκε την έως εδάφους συντριβή της Σιών, της ιερής πόλης του Γιαχβέ.

Ποιά μπορεί όμως να ήταν μία πιθανή αιτία θανάτου του Αλεξάνδρου; Και γιατί γίνεται λόγος για δηλητηριασμό του, αφού “κανένα” απ’ τα συνηθισμένα δηλητήρια δεν παρουσιάζει συμπτώματα πυρετού; Για να γίνει κατανοητή στην πραγματική της έκταση ἡ φθοροποιός μαγγανεία, πρέπει στα υλικά της όπλα να συμπεριλάβουμε και τα μολυσματικά υλικά. Με τα γνωστά σε μάς συμπτώματα ὁ τυφοειδής πυρετός (typhoid fever) είναι μία εξαιρετικά πιθανή αιτία θανάτου για τον Αλέξανδρο.

Ἡ μικροβιακή μολυσματική πρώτη ύλη είναι εύκολο να βρεθεί κατά τοὺς καλοκαιρινούς κυρίως μήνες, αφού: «ὁ βάκιλος (του Eberth) πολλαπλασιάζεται σε μολυσμένα νερά από τα κόπρανα και τις εκκρίσεις ανθρώπου που έχει νοσήσει. Συχνά όμως ακόμα και στα κόπρανα ανθρώπων που δεν έχουν νοσήσει υπάρχει ὁ βάκιλος του τυφοειδούς πυρετού και αναπτύσσεται σε υγρούς και σκιερούς αποχετευτικούς τόπους».


Για όσους είχαν ενδεχομένως τον νου τους σε μολυσματική υπονόμευση της υγείας του Αλεξάνδρου και φυσικά πρόσβαση στα τρόφιμα του Αλεξάνδρου το πράγμα δεν παρουσίαζε καμία ιδιαίτερη δυσκολία: «η επιμόλυνση γίνεται κυρίως δια της πεπτικής οδού και οι κυριότεροι τρόποι μετάδοσης είναι ὁ ραντισμός φρούτων και λαχανικών με μολυσμένο νερό και φυσικά το ίδιο το νερό».

Ὁ Αλέξανδρος πέθανε το καλοκαίρι στις 13 Ιουνίου 323 π.Χ. Και αυτό ακόμα το στοιχειό ταιριάζει απολύτως με την εκδοχή του τυφοειδούς πυρετού: «ἡ έξαρση της νόσου παρατηρείται τοὺς ζεστούς μήνες του καλοκαιριού». Ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε υποφέροντας καρτερικά τα φρικτά συμπτώματα του εμπύρετου αφανισμού.

Οι στρατιώτες του πέρασαν όλοι από μπροστά του, για να αποχαιρετήσουν στερνή φορά τον κατάκοιτο ηγέτη τους, που ακόμα και στην προθανάτια εξουθένωσή του εύρισκε το κουράγιο να τοὺς αποχαιρετήσει μ’ ένα ανεπαίσθητο κούνημα των οφθαλμών και της κεφαλής. Έφυγε σε ηλικία 33 ετών, καρφωμένος απ’ την θανατηφόρα σφήνα του δόλου, σαν άλλος Προμηθέας, αφήνοντας πίσω του τεράστιες πολιτισμικές επιρροές σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο.

Κανείς δεν έκανε σκοπό της ζωής του την ανακάλυψη των ενόχων. Κανείς δεν έκανε το παραμικρό για να διαλευκανθούν τα αίτια του πρόωρου και περίεργου θανάτου του. Γιατί; Γιατί μάλλον αυτή είναι ἡ μοίρα των μεγάλων της ιστορίας. Το άλυτο αίνιγμα του ανεκδίκητου θανάτου σαν στοιχειωμένη σφίγγα τον κρατάει είκοσι τρεις αιώνες τώρα αλυσοδεμένο με άσπαστα δεσμά στον Καύκασο της παγερής ιστορικής μας αδιαφορίας.

Η Ταφή του Μ. Αλεξάνδρου και η Περιπέτεια των Λειψάνων του

Όπως είναι γνωστό, ο Μ.Αλέξανδρος πέθανε στη Βαβυλώνα το 323 π.Χ. Εκεί οι νεκροί κατά τους Ηρόδοτο, Στράβωνα και Στοβαίο δεν μουμιοποιούνταν ούτε καίγονταν αλλά θάπτονταν τοποθετημένοι μέσα σε μέλι ή κερί. Το ίδιο έγινε, όπως προκύπτει και για τη σορό του Μ.Αλεξάνδρου που ενώ προοριζόταν να ταφεί στη Μακεδονία οδηγήθηκε το 321π.Χ. από τη Δαμασκό κατά τρόπο βίαιο από τον Πτολεμαίο Α' στην Αίγυπτο (Παυσανίας, Αρριανός, Αιλιανός). Εκεί κατά τις επικρατέστερες πληροφορίες τάφηκε στην ιερή πόλη Μέμφη "σύμφωνα με το Μακεδονικό νόμο ο οποίος προέβλεπε καύση των νεκρών" (Παυσανίας, Πάριον Χρονικόν, Κούρτιος Ρούφος).


Μία άλλη άποψη ότι μεταφέρθηκε αμέσως στην Αλεξάνδρεια όπου και τάφηκε (Διοδ. Σικελιώτης) κρίνεται ως αδύνατη για το λόγο ότι ήταν ανέφικτο τεχνικώς να ετοιμασθεί το μεγαλοπρεπές μαυσωλείο που προοριζόταν για την ταφή του και για άλλους ακόμα λόγους.

Η βασίλισσα Ρωξάνη με το βρεφικής ηλικίας παιδί της "αφίχθηκαν τον ίδιο χρόνο στη Μακεδονία και το 311 π.Χ. δολοφονήθηκαν από τον Κάσσανδρο στην Αμφίπολη και τα οστά τους διασκορπίστηκαν". Η πόλη Αμφίπολη είναι σχετικά κοντά στη Βεργίνα και ήταν εύκολη η μεταφορά τους στους βασιλικούς τάφους.

Η πραγματοποιηθείσα πρώτη καύση του νεκρού Αλέξανδρου στη Μέμφη επιβεβαιώνεται μεταξύ των άλλων και από το γεγονός ότι κατά τον καθ. Ανθρωπολογίας, Α. Μπαρτσιώκα "...ο σκελετός του νεκρού του τάφου ΙΙ αποτεφρώθηκε στεγνά (ξηρά), απαλλαγμένος από τις σάρκες του". Αν είναι ακριβές αυτό, τότε σημαίνει ότι στη Βεργίνα έχουμε πιθανότατα μία επαναταφή του ίδιου βασιλιά.

Μια άλλη ακόμα σοβαρή ανθρωπολογική διαπίστωση για τα οστά του ιδίου τάφου αποτελεί το γεγονός ότι κατά τον καθ. Ανθρωπολογίας, Ν.Ι. Ξηροτύρη, "ο σκελετός αυτός ήταν σχεδόν ολοκληρωμένος, ακόμα και τα πολύ μικρά τεμάχια είχαν συλλεγεί. Τα οστά είχαν προσεκτικά πλυθεί και είχαν καθαριστεί οι στάχτες. Τα υπόλοιπα τεμάχια των οστών ταξινομήθηκαν με βάση το μέγεθος και το μήκος και τοποθετήθηκαν ανατομικά ορθά στη λάρνακα. Στο ανώτερο στρώμα βρέθηκαν τα τεμάχια του κρανίου, στο μέσο στρώμα τα μικρά οστά του μετακρανιακού σκελετού και στο κατώτερο στρώμα τα μακρά οστά των άκρων τοποθετήθηκαν διαγωνίως" (Ελληνική Αρχαιολογική Εφημερίδα, 1981).

Αντίθετα, κατά τον ίδιο πάλι, τα γυναικεία οστά του προθαλάμου του ίδιου τάφου "ήταν λιγότερα και λερωμένα με στάχτες και δεν μπορούσαν να επαναδομηθούν ολοκληρωτικά". Αυτό κατά τη γνώμη μου ερμηνεύεται ότι τα λείψανα αυτά μεταφέρθηκαν και τάφηκαν στη Βεργίνα από δυο διαφορετικούς τόπους όπως συμβαίνει με την περίπτωση του Μ.Αλεξάνδρου και της γυναίκας του βασίλισσας Ρωξάνης της οποίας τα οστά όπως αναφέρεται παραπάνω "είχαν διασκορπισθεί" και ήταν επόμενο να μην είχαν συλλεγεί όλα.


Σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν, όλα τα προσωπικά ενθυμήματα του Μ.Αλεξάνδρου και της Ρωξάνης καθώς και τα όπλα του ακολούθησαν επί Αντίγονου Γονατά, μετά το 274 π.Χ., τη βασιλική οικογένεια στους τάφους της Βεργίνας, όπου και βρέθηκαν. Αποτελούσε ιερή παράδοση για τους Έλληνες στην αρχαιότητα η μετακομιδή στη γενέτειρα γη των οστών των βασιλέων που πέθαιναν σε ξένους τόπους και από την παράδοση αυτή δεν ήταν δυνατόν να αποτελέσουν εξαίρεση τα λείψανα του Μ.Αλεξάνδρου.

Όπως προκύπτει επίσης, οι αρχαίοι Μακεδόνες "ύστερα από δύο ανεπιτυχείς προσπάθειες, το 321 π.Χ " πέτυχαν τελικά να αφαιρέσουν πιθανότατα από τη Μέμφη- τα λείψανα του Μ.Αλεξάνδρου. Αυτό, όπως πιστεύω, έγινε πριν μεταφερθούν μετά διετία από τον Πτολεμαίο Α' ή και περισσότερα χρόνια από τον Πτολεμαίο Β' στην Αλεξάνδρεια, (Παυσανίας) αντικαθιστώντας τα με άλλα ξένα λείψανα ή με είδωλο (ομοίωμα) του Αλεξάνδρου που είδαν, αν είδαν αργότερα Ρωμαίοι αυτοκράτορες.

Λέμε είδωλο (μούμια) γιατί όπως έχει προαναφερθεί η Σορός του Μ.Αλέξανδρου δεν είχε μουμιοποιηθεί αλλά κάηκε προηγουμένως και επομένως η μούμια που είδαν δεν μπορούσε να ήταν πραγματική. Η Αίγυπτος ήταν γνωστή από την αρχαιότατη εποχή ως χώρα κατασκευής καταπληκτικών ειδώλων. Μια γνώμη για το θέμα αυτό μπορεί να σχηματίσει κανείς από το βιβλίο του Αιγυπτίου αρχαιολόγου Abbas Chalaby στο οποίο περιλαμβάνονται καταπληκτικά είδωλα Αιγυπτίων πριγκίπων και βασιλέων.

Η ανακάλυψη το 1887 στη Σιδώνα του Λιβάνου της λεγομένης "Σαρκοφάγου του Μ.Αλεξάνδρου" φρονώ ότι ίσως να μην είναι άσχετη με την περιπέτεια των λειψάνων του. Δεν βρέθηκε βέβαια κανένα αρχαίο κείμενο το οποίο να αναφέρεται στην επαναταφή του Μ.Αλεξάνδρου από την Αίγυπτο στις Αιγές (Βεργίνα). Αναφέρονται εν τούτοις από τους: Αρριανό, Πλούταρχο, Στράβωνα και άλλους ιστορικούς ότι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς έγραψαν μεταξύ των άλλων για "το θάνατο και την ταφή του Μ.Αλεξάνδρου", αλλά όλα αυτά χάθηκαν όπως και το 7ο βιβλίο του Στράβωνα, το οποίο αναφερόταν στην Μακεδονία.

Ο Τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Η Ελληνίδα αρχαιολόγος κα Σουλβατζή προσέφερε με το συγγραφικό της έργο, την ευκαιρία να μάθουμε όλοι εμείς δωρεάν το ιστορικό των ανασκαφών του τάφου του Μ. Αλεξάνδρου στην έρημο Σίουα. Ήλθε σε επαφή με ανθρώπους που μπορούσαν να δώσουν ό,τι πληροφορίες μπορούσαν για την περιοχή και το πέρασμα του Μ. Αλεξάνδρου, επιλέγοντας την τοποθεσία αυτή ως την τελευταία του κατοικία.


Ενός ανθρώπου που έδωσε στην υφήλιο την αγάπη, που ήξερε να τιμά τους σωστούς και ακέραιους ανθρώπους, τους έχοντες ανδρεία και τόλμη, ενώ τιμωρούσε σκληρά τους χαμερπείς και δόλιους. Σαν αυτούς που μεταχειρίστηκαν με τον πιο απεχθή τρόπο μετά από 2323 χρόνια την ύπαρξη των τόσο σοβαρών ευρημάτων.

Θρύλοι που ακολουθούν επί αιώνες και που δεν παραλείπουν την ύπαρξη της ιέρειας και φίλης του Μ.Α. της Χαμίσα, ο τάφος της οποίας δεσπόζει στην περιοχή περιμένοντας την επιστροφή του καλού της. Άλλος θρύλος κάνει αναφορά για τις επτά αδελφές ιέρειες του ιερού του ‘Αμμωνος Ρα, οι τάφοι των οποίων βρίσκονται αντίστοιχα στους επτά λόγους που ανυψώνονται προστατεύοντας τριγύρω την περιοχή.

Ένας θρύλος λέει πως ο θεός Αμμωνας Ρα έστειλε δύο φίδια να υποδείξουν την περιοχή στον Μ. Αλέξανδρο, όπου με πείσμα και επιμονή η αρχαιολόγος ξεκίνησε το έργο της, αφού πρώτα είχε μάθει τους θρύλους, τα τοπικά ήθη και έθιμα των κατοίκων, από τους οποίους επιλέχθηκαν οι μετέπειτα εργάτες. Καταγράφει πολύ ενδιαφέρουσες αναφορές αυτών των εθίμων. Και να η πρώτη κραυγή μετά την εύρεση του πρώτου λέοντα, που τον άφησαν να στεγνώσει στον ήλιο.

Όταν έγινε γνωστό, όλοι έτρεξαν με δώρα και προμήθειες να θαυμάσουν τα πρώτα ευρήματα. Αρχίζει ο Γολγοθάς των ανασκαφών, η χαρά των ευρημάτων και των επιγραφών με τα Ελληνικά γράμματα, ανάγλυφες κεφαλές και κεφαλές αγαλμάτων που δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν την στάση τους. Από τα 12.000 τ.μ ανασκάφτηκαν τα 5.000 τ.μ. μόνον.

Τα εμπόδια όμως μέχρι την οριστική απομάκρυνση της αρχαιολόγου ήταν αμέτρητα. Γι αυτό να μην ξεχάσουμε ποτέ το όνομα του Έλληνα τότε πρέσβη στην Αίγυπτο που ακούει στο όνομα Βιδούρης, ο οποίος ουδέποτε πάτησε το πόδι του και ουδέποτε σεβάστηκε την Ελληνική αποστολή, ομοίως και του (αντι)μορφωτικού συμβούλου Μοσκώφ, που δεν υπάρχει στην ζωή πλέον. Ξέρεις τι είναι οι κλέφτες των Εθνών να φωνάζουν υπέρ του πολιτισμού ;


Δεν παράγεται πολιτισμός με εγκλήματα, γιατί έγκλημα δεν είναι αυτό που μπορεί να παραχθεί με όποιο μέσο μόνον αφαιρώντας ζωή. Οι ηγέτες που επιλέγουν οι λαοί δεν είναι άλλοι από αυτούς που τους έχουν πείσει για κάποια υποτιθέμενη ασφάλεια, αφού κάποιος άλλος λαός είναι ο εχθρός. Ο έποικος δεν είναι ο πλούσιος που αφήνει τα καλά του αγαθά, για να πάει να κτήσει αλλού νέα. Είναι ο φτωχός που του εκμεταλλεύονται την φτώχεια του για να επιστρατέψει τα προσωπικά του συμφέροντα εις βάρος άλλων, των γηγενών, πιστεύοντας εκείνος πως αφού του έδωσαν αυτό το δικαίωμα, γίνεται τότε ένας νόμιμα καλυμμένος εγκληματίας.

Δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι είναι διπλά προδομένοι και διπλά τυφλοί. Διότι ουδέποτε θα ανήκει σε αυτούς ή σε όποιον κλέβει τον πολιτισμό του άλλου, δικαιώματα σε αυτά που τους έδωσαν ή που έκλεψαν. Στρατιώτης δεν σημαίνει στυγνός δολοφόνος. Σημαίνει προασπιστής του δικαίου και της ειρήνης. Όταν όμως εκπαιδεύεται ως δολοφόνος, ούτε έχει Εθνική συνείδηση, ούτε πανανθρώπινη. Το μόνον που είναι ικανός να κάνει είναι να βγάζει ό,τι κόμπλεξ σε στιγμή υπεροχής, κρύβοντας ουσιαστικά την δειλία του.

Δηλαδή η δουλειά του στρατιώτη είναι να πολεμά στρατιώτες και όχι άμαχους ή όποιους προσπαθούν να αντισταθούν σε δολοφόνους ψυχών και σωμάτων. Ο πραγματικός στρατιώτης δεν διαπράττει γενοκτονίες, λεηλασίες, πλιάτσικο, ούτε εξειδικεύεται σε πολιτικές δολοφονίες. Εκπαιδεύεται με ήθος για να αντιμετωπίσει με ήθος και ανδρεία έναν αντίστοιχό του και μετά το πέρας της μάχης, ο νικητής θα αποδώσει τιμές στον αντίπαλό του, προστατεύοντας παράλληλα τους επιζήσαντες ομοίους του.

Ο αρχιτέκτων των ανασκαφών λεγόταν Παιδέας. Η συγγραφέας με πολύ γλαφυρό τρόπο διηγείται όλες τις περιπέτειες , τις δυσκολίες, τους κινδύνους, τους τραυματισμούς, αλλά και τις υπέροχες στιγμές, γιορτές και νύχτες που πέρασαν με τους κατοίκους. Σε κάποιο σημείο αναφέρει πως η περιτομή ίσχυε στην Φαραωνική Αίγυπτο. Τα βράδια τον μόνον σταθμό που μπορούσαν να πιάσουν στην έρημο ήταν η ΕΡΑ 3. Στα σπίτια οι κάτοικοι βάζουν κέρατα κριού, τα οποία έχουν αποτροπαϊκή ιδιότητα στο να απομακρύνουν κάθε αρνητική ενέργεια. Η πρώτη επιγραφή που βρήκαν ξεκινούσε με την λέξη Αλέξανδρος.

Ο Τάφος είναι Δωρικού ρυθμού και δεν έχει συλληθεί ποτέ. όμως έχει κατακρημνιστεί από ισχυρούς σεισμούς. Είναι κτησμένος σε βράχο και από κάτω υπάρχει τεράστιο ορυχείο χρυσού, που έκλεισε ή μπαζώθηκε σε μερικά σημεία για να διευκολυνθεί το κτήσιμο στην περιοχή. Να λάβουμε υπ’ όψιν μας πως η άμμος και το αλάτι καταστρέφουν τα πάντα σε αυτόν τον τόπο. Άλλο εύρημα ήταν προτομή του Άμμωνα Ρα θεού ήλιου πλαισιωμένος από δύο κόμπρες.


Συμβολισμοί Ευρημάτων

ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ τα οποία συνδέονται με την δύναμη του Διός, όπως αυτή πηγάζει από το παλαιότερο μαντείο στον Ελλαδικό χώρο, το μαντείο της Δωδώνης, το οποίο γεννήθηκε από το μαντείο του Άμμωνος.

ΛΩΤΟΣ χρώματος μπλε, που συμβολίζει το άπειρο διάστημα που παρέχει τα πάντα. Είναι η έκφραση της Αναγέννησης. Η ψυχή που γεννάται από τα ύδατα. Υπήρχε κάποια τελετή που ονομαζόταν ψυχοστία. Δηλαδή η κρίση της ψυχής εν όσον το άτομο είναι εν ζωή.

ΑΣΠΙΔΕΣ, η προστασία που παρέχει στον νεκρό καθώς και η στρατιωτική δύναμη.

ΛΕΟΝΤΕΣ οι οποίοι συνδέονται με τον θεό ήλιο ΡΑ. Συμβολισμός για βασιλείς.

Υπήρχε τελεστήριο όπου τελούντο μυστικές ιεροτελεστίες προς τιμήν του Θεού Αλέξανδρου, απρόσιτες στους μυημένους. Ο πατέρας Φίλιππος, η μητέρα Ολυμπιάδα ιέρεια των Καβείριων μυστηρίων και ο Αλέξανδρος, όλοι μυημένοι σε αυτά, για τα οποία έχω εκφράσει κάποιες αντιρρήσεις μου κατά το παρελθόν, αλλά δεν έχουν σημασία στο παρόν. Η ιδρύτρια τους υπήρξε η θεά Δήμητρα. Μυστήρια που είχαν σχέση με τον κάτω και πάνω κόσμο.

ΡΟΜΒΟΙ που σημαίνει ψυχή (δύο τρίγωνα μαζί) που κινείται ελεύθερη εκτός σώματος και βρίσκεται παντού.

Το σχήμα Τ (ταφ) που είναι η κεντρική ζώνη του διαδρόμου του τάφου σημαίνει : Η κάθετη γραμμή είναι το δένδρο της ζωής, η κάθοδος του πνεύματος μέσα στην ύλη. Ενώ η οριζόντια είναι η γήινη, η λογική και παθητική δύναμη.


Εύρημα

ΟΦΘΑΛΜΟΣ που αντιπροσωπεύει την ενέργεια του ήλιου και στα Ορφικά από την εγκυκλοπαίδεια του Πασσά διαβάζουμε « Ζευς γαρ έδωκε ζώα τ’ εγέννησεν και ΖΗΝ αυτόν καλέουσιν και ΔΙΑ τ’ ηδ’ ότι δη δια τούτου άπαντα τέτυκται εξ ου και ο ήλιος»

ΠΥΡΑ δημιουργός της ο θεός Διόνυσος ή ήλιος, πατέρας της Γης και της Θάλασσας. Η χρήση της συμβολίζει την αντίθεση αλλά και την κατανόηση του Φωτός με το σκοτάδι. Για να εισέλθει κανείς στον χώρο αυτό, το σώμα πρέπει να πάρει την θέση του εμβρύου.

ΚΛΙΜΑΚΑ επτά βαθμίδων, συμβολίζουν την επικοινωνία του νεκρού με τον θεό Όσιρι. Βρέθηκε σχετικό αγαλματίδιο.

Η περιοχή κάποτε ήταν κατοικημένη. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει πως εκεί κατοικούσε λαός «….έπειτα βάδισε (ο Μ. Αλέξανδρος) εκατό στάδια και πέρασε δίπλα από τις πόλεις του Άμμωνος, όπως λέγονται» Δυστυχώς το παλάτι του θεού στην περιοχή είναι κατεστραμμένο, κατοικείται και άλλα μέρη του έχουν γίνει αποθήκες. Γιατί…, περνά κανείς εύκολα από κει για να γίνει ευρέως γνωστό το έγκλημα ;

ΟΚΤΑΚΤΙΝΟ ΑΣΤΡΟ που περιβάλλεται από το σχήμα του ρόμβου και συμβολίζει την Αιωνιότητα της Ανωτέρας Δυνάμεως. Οι ζυγοί αριθμοί είναι μεταβλητοί και ανήκουν στην γη, ενώ οι περιττοί ονομάζονται ουράνιοι. Σύμφωνα με την πνευματική έννοια, ο αριθμός οκτώ (8) συμβολίζει το Τέλος, με την έννοια της Τελειότητας για τον μυημένο. Πριν την δημιουργία του κόσμου, 8 οκτώ θεοί κυβερνούσαν τις πρωταρχικές δυνάμεις του Χάους. Χθόνιες θεότητες, που οι μεν αρσενικές συμβολίζοντο ως βάτραχοι και οι θηλυκές ως όφεις.

ΒΩΜΟΙ τόποι προσφορών όπως: κρασί, γάλα, νερό, λάδι, καρποί, μικρά ψωμιά, σπόροι και θυμίαμα.

Κανένας από τους συγγραφείς και ιστορικούς της εποχής δεν άφησε περιγραφή των χαρακτηριστικών του Μ. Αλεξάνδρου, επομένως οι απεικονίσεις είναι καθαρά συμβολικές. (έχουν εξαφανιστεί μυστηριωδώς όμως συγγράμματα όπως θα δούμε παρακάτω).


Βρέθηκε προτομή του (δεν έχει βρεθεί πουθενά αλλού) και είναι η μόνη που θα μπορούσε να δώσει στοιχεία του προσώπου του. Τριγύρω υπήρχαν και άλλα κτήσματα, όπως οχυρωμένος στρατιωτικός καταυλισμός, τμήμα φρουρίου και στάβλοι. Οι αυτοκράτορες Αύγουστος και Τραϊανός υπήρξαν οι συνεχιστές του έργου του. Ο δεύτερος ίδρυσε πολλά ιερά προς τιμήν του. Οι Έλληνες ονομάζοντο επίσης και Ρουμ (Ρωμαίοι). Ο Αλέξανδρος δηλητηριάστηκε από τους αντιπάλους του, οι οποίοι έστειλαν το δηλητήριο από την Μακεδονία, όπως κατέγραψε ο ιστορικός Ιερώνυμος της Καρδίας 323 πχ – 272 πχ.

Η μία επιγραφή είχε τα γράμματα: Υ ΜΞΧΕΙΡΛ

Υ = 400.000
Μ = 50.000
Ξ = 60.000
Λ = 30.000 (ιερός αριθμός των πεζών στρατιωτών που πήρε μαζί του)

Από τα γράμματα ξεχωρίζει η λέξη: ΧΕΙΡ που μπορεί να υποδηλώνει τους πολεμιστές, πλήθος. Πρωτότυπη λέξη ΧΑΩ = πιάνω

Μερικά από τα πολύ σημαντικά συγγράμματα που μυστηριωδώς εξαφανίστηκαν όπως προείπαμε είναι : «Αλεξάνδρου πράξεις» του Καλλισθένη, ο οποίος πέθανε είτε από κακουχίες είτε από απαγχονισμό. Ο θάνατος του ψύχρανε τις σχέσεις του Αλεξάνδρου με τον Αριστοτέλη, επίσης μυημένος στα Καβείρια μυστήρια. «Αλεξάνδρου ανάβαση» του στρατηγού του Αριστόδουλου, όπως το ίδιο συνέβη με το έργο του Πτολεμαίου «η πραγματική ιστορία του Αλεξάνδρου» και πολλά άλλα.

Ποιοι και τι Φοβούνται Ακριβώς


Η έρημος είχε κάποτε λίμνη με πολλούς φοίνικες και εξαιρετικό γόνιμο έδαφος, βάσει των ευρημάτων της περιοχής. Υπάρχει επίσης περιοχή με το ονομασία ΑΤΗ που σημαίνει καταστροφή, δικαστική τυφλότης αποστελλομένη υπό των θεών, όλεθρος, ταραχή, λέξη που χρησιμοποιεί ο Όμηρος στην Ιλιάδα. Στον τόπο αυτό δεν φυτρώνει τίποτα εξ αιτίας της υψηλής ποσότητας αλατιού που καταστρέφει τα πάντα.

Οι γηγενείς χρησιμοποιούν Ελληνικές λέξεις ως έχουν όπως : Αντλία, Δημοκρατία, ίσα, λαλιά, Μαράκι .Μαράκι λέξη τοπωνύμιο του τάφου του Μ. Αλέξανδρου η οποία προέρχεται από την Ελληνική λέξη «μειράκιον», δηλαδή: νεαρός άνδρας που έχασε την ζωή του ή δούλος όπως ο Αλέξανδρος που ανήκει πλέον στον θεό Άμμωνα και όχι στους στρατηγούς και διαδόχους του. «Μπαμπαλίς» σημαίνει βουβαλίνες, αλλά και ονομασία σε ένα μικρό νησάκι όπου άφησαν ελεύθερα τα ιερά ζώα μετά την ταφή του Αλεξάνδρου.

Το βιβλίο συνεχίζει με τιμητική αναλυτική αναφορά σε όλους όσους εργάστηκαν, κυρίως στους εργάτες χάριν των οποίων ήλθαν στο φως όλα αυτά τα απίστευτα σημαντικά Ελληνικά και ιστορικά ευρήματα. Έτσι όπως θα έπρεπε να τιμά και να σέβεται καθένας που έχει ανθρώπους στην δούλεψή του, αντί να ακούγονται να λένε «εσύ που έφαγες ψωμί από μένα» λες και δεν έφαγε εκείνος το πολλαπλάσιο ψωμί από την εργασία του εργαζόμενου. Όνειδος και μικροψυχία.

Όποτε ανακάλυπταν κάτι, έκαναν μαθήματα ιστορίας στους εργάτες, έτσι ώστε να μπορούν να εκτιμούν αυτό που έβρισκαν καθώς και την τεράστια σημασία του. Αυτό έκανε όλους να αγαπούν και να σέβονται την δουλειά τους. Αισθάνονταν ευτυχισμένοι και υπερήφανοι όταν τα ξανά έβλεπαν την επομένη ή ένοιωθαν πραγματική χαρά σε κάθε νέο εύρημα. Απλοί άνθρωποι που έβγαζαν τον καλλίτερο εαυτό τους σε ανθρώπους που τους τιμούσαν, τους πρόσεχαν και τους σέβονταν, ενώ άλλοι κάνουν ό,τι μπορούν για να βγάλουν τα πιο ποταπά συναισθήματα και ένστικτα.

Η Αλήθεια βρίσκεται παντού, άσχετα αν δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να την δούμε . Σήμερα όλα αυτά τα ευρήματα καταστρέφονται. Η περιοχή κατάντησε σαν σκουπιδότοπος και όλα αυτά λίγο πριν το άνοιγμα του νεκρικού θαλάμου. Με κίνδυνο να χαθούν , αν δεν έχουν χαθεί όλα από τα υπόγεια ύδατα.


Διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Διάδοχοι ονομάστηκαν οι στρατηγοί του Μεγάλου Αλεξάνδρου οι οποίοι μετά τον θάνατό του διαμοιράστηκαν το κράτος του. Στην έννοια των Διαδόχων περιλαμβάνονται συνεκδοχικά και οι Επίγονοι, δηλαδή οι γιοι και οι εγγονοί τους που τους διαδέχτηκαν και των οποίων η δράση εξετάζεται από τους συγγραφείς μαζί με αυτήν των Διαδόχων. Οί όρoι «Διάδοχοι» και «Επίγονοι» απαντούν ήδη στον Διόδωρο τον Σικελιώτη.

Η αυθεντικότερη (αν και μη σωζόμενη) πηγή, η ιστορία του Ιερώνυμου του Καρδιάνου, έφτανε ως τον θάνατο του Πύρρου τουλάχιστον. Η Geschichte des Hellenismus του Ντρόυζεν (Droysen) (μεταφρασμένη από τον Ρένο Αποστολίδη ως Ιστορία των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου) φτάνει ως την επιδρομή των Γαλατών το 280 π.Χ., ενώ το πρώτο κεφάλαιο του εβδόμου βιβλίου της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους του Παπαρρηγόπουλου (Οι μεταξύ των διαδόχων πόλεμοι μέχρι της οριστικής του κράτους διαιρέσεως) φτάνει ως τον Αντίγονο Γονατά, γιό του Δημήτριου Πολιορκητή και εγγονό του Διαδόχου Αντίγονου του Μονόφθαλμου.
 
Ο αγώνας για την επικράτηση άρχισε αμέσως μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου και στην αρχή εκδηλώθηκε με την αντίθεση της φάλαγγας των πεζών κατά του ιππικού των εταίρων και των στρατηγών, συνεχίστηκε δε με την προσπάθεια του Περδίκκα για επικράτηση. Μετά την αποτυχία και το βίαιο τέλος του, ο σπουδαιότερος σύμμαχός του Ευμένης ο Καρδιανός, συνέχισε τον αγώνα υπέρ της βασιλικής οικογένειας με κυριότερο αντίπαλό του τον Αντίγονο τον Μονόφθαλμο.

Ο Ευμένης τελικά εξοντώθηκε και ο Αντίγονος, έχοντας συμπαραστάτη τον γιο του Δημήτριο τον Πολιορκητή, προσπάθησε να καταστεί ο μόνος κληρονόμος του κράτους του Αλέξανδρου. Η μάχη της Ιψού ήταν το τέλος για τα όνειρα και την ζωή του Αντίγονου, ενώ στα πλαίσια της διαμάχης των Διαδόχων εξοντώθηκε ολόκληρη η βασιλική οικογένεια.

Αυτός που πλησίασε περισσότερο από κάθε άλλον το όραμα της μονοκρατορίας ήταν ο Σέλευκος που, όντας ο κύριος συντελεστής της νίκης της Ιψού, κατέλυσε το κράτος του Λυσίμαχου της Θράκης και αναμενόταν να επικρατήσει επί της πτολεμαϊκής Αιγύπτου, της Μακεδονίας και όλης της Ελλάδος. Δολοφονήθηκε όμως και από το σημείο εκείνο η κατάσταση σταθεροποιήθηκε. Τα τέσσερα ελληνιστικά βασίλεια που δημιουργήθηκαν κυριάρχησαν στην Μακεδονία, Μικρά Ασία, Συρία και Αίγυπτο, μέχρι την βαθμιαία υποταγή τους στους Ρωμαίους.


Η πρώτη σύγκρουση και η Πρώτη Διανομή (Βαβυλώνα 323 π.Χ.)

Ο θάνατος του Αλέξανδρου και η έλλειψη ουσιαστικά διαδόχου επέφερε ένα κενό εξουσίας στο τεράστιο κράτος που είχε δημιουργήσει και που εκτεινόταν από την Μακεδονία και τις σύμμαχες Ελληνίδες πόλεις μέχρι την Βακτριανή και περιλάμβανε μέρος της Ινδίας και την Αίγυπτο.

Αμέσως μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, κι ενώ ήταν άταφος ακόμη, σημειώθηκε ένταση και αψιμαχίες μεταξύ των στρατηγών και του ιππικού των εταίρων αφενός και των απλών πεζών της φάλαγγας αφετέρου, που εκδήλωσαν προθέσεις στασιαστικές, ζητώντας να γίνει βασιλιάς ο ετεροθαλής αδελφός του Αλέξανδρου Αρριδαίος.

Ο Περδίκκας, επί κεφαλής της πρώτης παράταξης ως κάτοχος του δαχτυλιδιού που του παρέδωσε ο Αλέξανδρος πεθαίνοντας και υπέρ της άποψης της επιτροπείας μέχρι να γεννήσει γιο η Ρωξάνη (όπως εύχονταν όλοι), κατόρθωσε να επιβληθεί στους πεζούς και θανάτωσε τους πρωταίτιους της στάσης και τον αρχηγό τους Μελέαγρος, έχοντας πάρει με το μέρος του τον άβουλο Αρριδαίο.

Ύστερα έγινε η διανομή των επαρχιών και αξιωμάτων του κράτους. Οι σπουδαιότερες ρυθμίσεις :
  • Βασιλιάς ο «ψυχικοίς πάθεσι συνεχόμενος ανιάτοις» Αρριδαίος, γιος του Φίλιππου Β΄από Θεσσαλή γυναίκα, που μετονομάστηκε Φίλιππος (Γ΄). Σε περίπτωση που η έγκυος Ρωξάνη γεννούσε γιο, θα γινόταν κι αυτός βασιλιάς (όπως κι έγινε –Αλέξανδρος Δ΄).
  • Ο σωματοφύλακας και χιλίαρχος Περδίκκας έγινε επιμελητής της βασιλείας.
  • Ο Αντίπατρος διατήρησε στην εξουσία του την Μακεδονία και τους πέριξ λαούς.
  • Ο σωματοφύλακας Πτολεμαίος έγινε σατράπης της Αιγύπτου.
  • Ο Λαομέδων ο Μυτιληναίος σατράπης της Συρίας.
  • Ο σωματοφύλακας Πείθων σατράπης της Μηδίας
  • Ο αρχιγραμματέας Ευμένης ο Καρδιανός σατράπης της Καππαδοκίας και Παφλαγονίας.
  • Ο Αντίγονος σατράπης της Παμφυλίας, της Λυκίας και της Μεγάλης Φρυγίας.
  • Ο σωματοφύλακας Λεοννάτος σατράπης της Φρυγίας του Ελλησπόντου.
  • Ο Άσανδρος σατράπης της Καρίας.
  • Ο Μέναδρος σατράπης της Λυδίας.
  • Ο σωματοφύλακας Λυσίμαχος σατράπης της Θράκης.
  • Ο Σιβύρτιος σατράπης της Αραχωσίας και Γεδρωσίας.
  • Ο σωματοφύλακας Πευκέστας σατράπης της Περσίδος
  • Ο αρχιυπασπιστής Νεοπτόλεμος σατράπης της Αρμενίας.
  • Ο Οξυάρτης, πατέρας της εγκύου χήρας του Αλέξανδρου Ρωξάνης, σατράπης των Παροπανισαδών.
  • Ο Ταξίλης, Ινδός βασιλιάς, διατήρησε τον θρόνο του, όπως είχε ορίσει ο Αλέξανδρος.
  • Ο Πώρος, Ινδός βασιλιάς διατήρησε τον θρόνο του, επίσης.
  • Ο Σέλευκος διαδέχθηκε τον Περδίκκα ως χιλίαρχος, αξίωμα επιφανέστατο.
  • Ο (στρατηγός) Αρριδαίος επιφορτίστηκε με την την κατασκευή της αρμάμαξας που θα μετέφερε το σώμα του Αλέξανδρου.
  • Ο Κρατερός, που οδηγούσε δέκα χιλιάδες απόμαχους στην Μακεδονία, ορίστηκε εκ των υστέρων «προστάτης της βασιλείας».

Λαμιακός πόλεμος (323 π.Χ.)

Μόλις μαθεύτηκε στην Ελλάδα ο θάνατος του Αλέξανδρου, η Αθήνα αποστάτησε παρά τις προσπάθειες που κατέβαλαν οι φιλομακεδόνες ηγέτες, ο στρατηγός Φωκίων και ο ρήτορας Δημάδης, για να συγκρατήσουν τους συμπολίτες τους. Μαζί τους συντάχθηκαν η Αιτωλική κ’ η Αχαϊκή Συμπολιτεία, οι Αρκάδες και οι Κορίνθιοι.

Ο στρατηγός των Αθηναίων Λεωσθένης, νίκησε τους συμμάχους των Μακεδόνων Βοιωτούς, νίκησε και τον Αντίπατρο στις Θερμοπύλες, που ξεκίνησε μόνος του να καταστείλει την ανταρσία, και τον ανάγκασε να κλειστεί στην Λαμία. Σκοτώθηκε όμως ο Λεωσθένης σε μια συμπλοκή καθώς κι ο σωματοφύλακας Λεοννάτος, που είχε σπεύσει σε βοήθεια του Αντίπατρου.

Ο τελευταίος αποσύρθηκε στην Θεσσαλία περιμένοντας ενισχύσεις, ενώ στην θάλασσα οι Μακεδόνες είχαν αλλεπάλληλες επιτυχίες επί του αθηναϊκού στόλου. Ο Δημοσθένης επέστρεψε στην Αθήνα από την αυτοεξορία του κι ο Φωκίων, παρά τον φιλομακεδονισμό του, οδήγησε τους Αθηναίους σε νίκη επί ενός μακεδονικού σώματος στην Ραμνούντα.

Αλλά οι Αθηναίοι και οι σύμμαχοί τους είχαν κάνει το σφάλμα να χάσουν πολύτιμο χρόνο, με αποτέλεσμα να φτάσει ο Κρατερός με τις ενισχύσεις και να ενωθεί με τον Αντίπατρο. Στη μάχη της Κραννώνας οι Μακεδόνες νίκησαν και οι σύμμαχοι διασκορπίστηκαν. Οι Αθηναίοι ζήτησαν ειρήνη και οι Μακεδόνες επέβαλαν βαρείς όρους παρά τις προσπάθειες του Φωκίωνα που ηγείτο της αθηναϊκής πρεσβείας: Το δημοκρατικό πολίτευμα καταργήθηκε, φρουρές μακεδονικές εγκαταστάθηκαν, κτήσεις αφαιρέθηκαν από την Αθήνα κ’ οι αντιμακεδόνες αρχηγοί παραδόθηκαν στους νικητές. Ο Υπερείδης και άλλοι θανατώθηκαν και ο Δημοσθένης αυτοκτόνησε 322 π.Χ.

Ο Αγώνας του Περδίκκα

Η Ρωξάνη είχε γεννήσει εν τω μεταξύ γιο, τον Αλέξανδρο Δ΄. Σε συνεννόηση με τον Περδίκκα, για να διασφαλίσει τη θέση του γιου της, δολοφόνησε την κόρη του Δαρείου Στάτειρα, που κι αυτήν την είχε παντρευτεί ο Αλέξανδρος, καθώς και την αδελφή της, χήρα του Ηφαιστίωνα.


Κατόπιν ο Περδίκκας έστειλε τον σωματοφύλακα Πείθωνα, σατράπη της Μηδίας, στη βορειοανατολική εσχατιά του κράτους. Εκεί ο Αλέξανδρος είχε εγκαταστήσει τους στρατιώτες των ελληνικών πόλεων που είχαν εκστρατεύσει μαζί του. Ήταν εξόριστοι σχεδόν και μόλις πέθανε ο Αλέξανδρος ξεκίνησαν είκοσι τρεις χιλιάδες πολεμιστές να επιστρέψουν στην Ελλάδα.

Αλλά θα ήταν μια απειλή αφού οι πατρίδες τους ήταν επαναστατημένες. Ο Πείθων από την μεριά του σκόπευε να τους προσεταιριστεί και να τους χρησιμοποιήσει για τα πολύ φιλόδοξα σχέδιά του. Αλλά ο Περδίκκας βρήκε τρόπο να τα εξουδετερώσει έστω κι από μακριά, και οι στασιαστές σφαγιάστηκαν όλοι.

Στο μεταξύ ο Περδίκκας βοήθησε τον Ευμένη (322 π.Χ.), ο οποίος στην διανομή της Βαβυλώνας είχε ονομαστεί σατράπης της Παφλαγονίας και Καππαδοκίας, να κατακτήσει τις σατραπείες του, γιατί στις χώρες αυτές, που τις είχε προσπεράσει ο Αλέξανδρος, βασίλευε ο Αριαράθης ο Α'. Μετά την ήττα και τη θανάτωση του Αριαράθη ο Ευμένης έγινε σύμμαχος πιστός του Περδίκκα ως τον θάνατο του τελευταίου.

Ο Εναντίον του Περδίκκα Συνασπισμός - Ευμένης

Οι φιλοδοξίες του Περδίκκα είχαν γίνει αντιληπτές κ’ οι άλλοι επιφανείς Μακεδόνες πρόσεχαν τις κινήσεις του. Η ρήξη επήλθε όταν ο Περδίκκας κάλεσε τον σατράπη της Μεγάλης Φρυγίας Αντίγονο τον Μονόφθαλμο ν’ απολογηθεί γιατί δεν βοήθησε τον Ευμένη, όπως τον είχε διατάξει, κι αυτός έφυγε στον Αντίπατρο. Από την μια μεριά ήταν ο Περδίκκας με το τεκμήριο της νομιμότητος ως Επιμελητής, έχοντας μαζί του τον βασιλιά-ανδρείκελο Φίλιππο Γ΄ Αρριδαίο, το βρέφος Αλέξανδρο Δ΄ και την Ρωξάνη, με συμμάχους τον σατράπη της Αρμενίας Νεοπτόλεμο και τον Ευμένη, κι από την άλλη όσοι αντιτάσσονταν στις προθέσεις του Περδίκκα για μονοκρατορία : Αντίγονος, Κρατερός, Αντίπατρος, Πτολεμαίος.

Ο Περδίκκας εξεστράτευσε εναντίον του Πτολεμαίου για να υποτάξει την Αίγυπτο και να έχει τα νώτα του καλυμμένα στην επίθεση που θα επιχειρούσε κατόπιν εναντίον της Μακεδονίας, όπου είχαν συγκεντρωθεί οι αντίπαλοί του. Αρχηγός της δύναμης του Περδίκκα που παρέμεινε στην Μικρά Ασία ορίστηκε ο Ευμένης. Εναντίον του ήλθαν δύο μεγάλα ονόματα, ο Αντίπατρος κι ο Κρατερός, κ’ η θέση του Ευμένη θα ήταν απελπιστική αν ο Αντίπατρος δεν συνέχιζε την πορεία του εναντίον του Περδίκκα που βάδιζε εναντίον του Πτολεμαίου.


Και πάλι όμως η κατάσταση ήταν εξαιρετικά δύσκολη για τον Ευμένη, γιατί ο Κρατερός είχε λαμπρό όνομα ανάμεσα στους Μακεδόνες και γιατί ο Νεοπτόλεμος αυτομόλησε όταν αποκαλύφθηκε προδοσία του κι αφού έχασε μια πρώτη μάχη από τον Ευμένη. Αλλά ο Ευμένης ήταν στρατηγική ιδιοφυΐα και σπουδαίος οργανωτής. Επειδή μειονεκτούσε έναντι των άλλων αρχηγών μη όντας Μακεδόνας, είχε συγκροτήσει ιππικό από εντόπιους. Στην μάχη που έγινε το έταξε απέναντι στον Κρατερό και νίκησε. Ο Κρατερός τραυματίστηκε θανάσιμα κι ο Ευμένης σκότωσε με τα χέρια του το Νεοπτόλεμο που τον πρόδωσε, σε μονομαχία αρχηγών (321 π.Χ.).

Εν τω μεταξύ ο στρατηγός Αρριδαίος είχε τελειώσει ύστερα από δύο χρόνια την αρμάμαξα που θα έφερνε τον νεκρό του Αλέξανδρου στην Μακεδονία. Ήταν ένα έργο μεγάλης τέχνης, ναός τροχοφόρος, φέρετρο αντάξιο του μεγάλου νεκρού. Ο Αρριδαίος ξεκίνησε με στρατό, οδοποιούς και τεχνίτες. Αλλά είχε συνεννοηθεί με τον Πτολεμαίο που τον συνάντησε κάπου στην Συρία κι έφερε το σώμα στην Αλεξάνδρεια μεγαλώνοντας έτσι την αίγλη της.

Το Τέλος του Περδίκκα

Η εκστρατεία του Περδίκκα κατέληξε σε καταστροφή. Δεν πέτυχε την καταδίκη του Πτολεμαίου από τον στρατό, σε δίκη που τον εισήγαγε σύμφωνα με τα μακεδονικά έθιμα, και κατά την πορεία προς την Αίγυπτο πολλοί αυτομόλησαν στον Πτολεμαίο, ο οποίος αντιστεκόταν σθεναρά. Οι ελέφαντές του καταπατούσαν τους στρατιώτες του Περδίκκα και πολλοί κατασπαράχτηκαν από τους κροκόδειλους κατά την διάβαση του Νείλου. Τέλος ο στρατός στασίασε και ο Περδίκκας δολοφονήθηκε μέσα στη σκηνή του από τον Πίθωνα, τον Σέλευκο και τον Αντιγένη.

Οι δύο στρατοί συμφιλιώθηκαν και σε λίγο έμαθαν τον θάνατο του Κρατερού. Τώρα ο στρατός του Περδίκκα, οι μέχρι την στιγμή εκείνη σύμμαχοι, δίκασε πάλι και αυτή τη φορά καταδίκασε σε θάνατο τον Ευμένη και όλους τους οπαδούς του Περδίκκα. Ύστερα οι νικητές συγκεντρώθηκαν στον Τριπαράδεισο, της Άνω Συρίας για να ξαναμοιράσουν την αυτοκρατορία.

Η Διανομή του Τριπαραδείσου (321 π.Χ.)

Οι σπουδαιότερες ρυθμίσεις:
  • Ο Αντίπατρος έγινε ο νέος επιμελητής της βασιλείας.
  • Ο Πτολεμαίος διατήρησε την Αίγυπτο.
  • Ο Λαομέδων ο Μυτιληναίος διατήρησε την Συρία.
  • Ο Φιλόξενος έγινε σατράπης της Κιλικίας.
  • Ο Αμφίμαχος σατράπης της Μεσοποταμίας.
  • Ο Σέλευκος σατράπης της Βαβυλωνίας.
  • Ο Αντιγένης σατράπης της Σουσιανής
  • Ο Πευκέστας διατήρησε την Περσίδα.
  • Ο Πείθων διατήρησε την Μηδία.
  • Ο Οξυάρτης διατήρησε τους Παροπανισάδες.
  • Οι Ινδοί Πώρος και Ταξίλης διατήρησαν τα βασίλειά τους.
  • Ο Νικάνωρ έγινε σατράπης της Καππαδοκίας.
  • Ο (Άσπρος) Κλείτος σατράπης της Λυδίας
  • Ο Αρριδαίος σατράπης της Φρυγίας του Ελλησπόντου.
  • Ο Αντίγονος διατήρησε την Λυκία και την Μεγάλη Φρυγία και ορίστηκε αρχιστράτηγος στον πόλεμο κατά των οπαδών του Περδίκκα, πρωτίστως κατά του Ευμένη και του αδελφού του Περδίκκα Αλκέτα. 
  • Ο Κάσσανδρος τέλος τοποθετήθηκε από τον πατέρα του Αντίπατρο χιλίαρχος δίπλα στον Αντίγονο, προφανώς για να τον προσέχει.
Ύστερα ο Αντίπατρος πήρε τους βασιλείς και επέστρεψε στην Μακεδονία.


Ευμένης και Αντίγονος

Έτσι άρχισε η μονομαχία αυτών των δύο έξοχων στρατηγικών μυαλών, του Ευμένη και του Αντίγονου. Στην πρώτη τους σύγκρουση, στα Ορκύνια της Καππαδοκίας (320 π.Χ.), ο Ευμένης νικήθηκε γιατί ο Αντίγονος εξαγόρασε έναν αξιωματικό του, αλλά αποζημιώθηκε εν μέρει λεηλατώντας αμέσως μετά την αποσκευή του Αντίγονου και κρεμώντας τον προδότη. Ήταν όμως μόνος, χωρίς κανένα στήριγμα. Κατέφυγε λοιπόν στα Νώρα, ένα άπαρτο μετέωρο στα σύνορα Λυκαονίας και Καππαδοκίας, με λιγότερους από χίλιους άντρες.

Ο Αντίγονος τον πολιόρκησε αλλά επειδή άλωση του φρουρίου εξ εφόδου αποκλειόταν, άρχισαν διαπραγματεύσεις και συμφωνήθηκε να υποβληθεί αίτημα στον Επιμελητή, τον Αντίπατρο, για αμνηστία. Άλλωστε ο Αντίγονος δεν έτρεφε εχθρικά αισθήματα προς τον Ευμένη και μολονότι στον Τριπαράδεισο του είχε ανατεθεί να τον εξοντώσει, δεν θα τον πείραζε καθόλου να τον προσεταιριστεί για να τον έχει βοηθό στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του.

Έφυγε μετά ο Αντίγονος με μεγάλο μέρος της δύναμής του για να τελειώνει με τους υπόλοιπους οπαδούς του Περδίκκα. Διήνυσε δυόμισι χιλιάδες στάδια σε μόλις εφτά μερόνυχτα, τους αιφνιδίασε και τους κατατρόπωσε. Ο αδελφός του Περδίκκα Αλκέτας αυτοκτόνησε για να μην αιχμαλωτιστεί.

Το αίτημα για την αμνηστία μετέφερε στην Μακεδονία ο Ιερώνυμος ο Καρδιανός, συμπατριώτης και φίλος του Ευμένη, συγγραφέας (μη σωζόμενης) ιστορίας που πάνω της βασίστηκαν οι μεταγενέστεροι ιστορικοί. Λίγο μετά την άφιξή του, κι ενώ είχε υποβληθεί το αίτημα, ο Αντίπατρος πέθανε, έχοντας ορίσει διάδοχό του στο αξίωμα του Επιμελητή τον Πολυπέρχοντα (319 π.Χ.). Ο γιος του Αντίπατρου Κάσσανδρος αμφισβήτησε την τελευταία θέληση του πατέρα του κι έφυγε στην Ασία.

Οι συμμαχίες ανατράπηκαν. Ο νέος Επιμελητής Πολυπέρχων κάλεσε την Ολυμπιάδα από την Ήπειρο, όπου είχε αυτοεξοριστεί λόγω του μίσους της προς τον Αντίπατρο, και, αναζητώντας στηρίγματα στην Ασία, στράφηκε προς τον Ευμένη. Έγραψε κ’ η Ολυμπιάδα στον Ευμένη ζητώντας του να την βοηθήσει για χάρη του ανήλικου εγγονού της, του γιου του Αλέξανδρου.


Μόλις ο Ιερώνυμος επέστρεψε με την είδηση των μεταβολών στην Μακεδονία, ο Ευμένης εξαπάτησε τους πολιορκητές του και έφυγε από τα Νώρα. Άρχισε έτσι μια νέα περιπλάνηση του Ευμένη με μόνη φροντίδα του προς το παρόν την στρατολόγηση πολεμιστών, γιατί ο Αντίγονος ήταν αλλού απασχολημένος.

Είχε πια φανερώσει τις προθέσεις του. Χτύπησε τους σατράπες της Μικρής Φρυγίας και της Λυδίας Αρριδαίο και Άσπρο Κλείτο, κατακράτησε βασιλικά πλοία που μετέφεραν εξακόσια τάλαντα και δέχτηκε σύμμαχό του τον Κάσσανδρο. Ο Πολυπέρχων κατάλαβε ότι κάτι έπρεπε να κάνει κι έστειλε βασιλικά γράμματα, με τα οποία ο Ευμένης έπαιρνε πάλι την σατραπεία του, οριζόταν αρχιστράτηγος στον πόλεμο κατά του Αντίγονου, έπαιρνε πεντακόσια τάλαντα από τον βασιλικό θησαυρό και το επίλεκτο σώμα των Αργυράσπιδων υπό τας διαταγάς του, που βρισκόταν τώρα στην Κιλικία μεταφέροντας τους θησαυρούς από τα Σούσα στην Μακεδονία, με αρχηγούς τον Αντιγένη και τον Τεύταμο (318 π.Χ.).

Ο Ευμένης κινήθηκε προς τις μακρινές σατραπείες της Ανατολής που είχαν μείνει πιστές στους βασιλείς, για να συγκεντρώσει δυνάμεις ώστε ν’ αντιμετωπίσει τον Αντίγονο. Ο Σέλευκος της Βαβυλωνίας αποσκίρτησε από το βασιλικό στρατόπεδο, αλλά οι άλλοι σατράπες ήλθαν. Όμως ήταν δύσκολο στον Ευμένη να τους επιβληθεί γιατί δεν ήταν Μακεδόνας, γιατί ήταν ένας γραμματικός, ένας καταδικασμένος σε θάνατο.

Το κατόρθωσε προς το παρόν χάρη στις εγνωσμένες του ικανότητες και στην νομιμοφροσύνη του προς τον βασιλικό οίκο. Πέτυχε μια νίκη εναντίον του Αντίγονου στον Κοπράτη ποταμό και μιαν ακόμη στην Παραιτακηνή, που θα μπορούσαν να είναι αποφασιστικές αν εμπιστευόταν τους συμμάχους του σατράπες. Στην τελική τους σύγκρουση στην Γαβιηνή, μετά από μια αμφίρροπη μάχη, ο Ευμένης προδόθηκε και παραδόθηκε από τους Αργυράσπιδες στον Αντίγονο, που μετά πολυήμερους δισταγμούς κ’ ύστερα από επίμονες απαιτήσεις των στρατηγών του, τον θανάτωσε (317 π.Χ.).

Στην Ελλάδα

Για να εξουδετερώσει τον σύμμαχο του Αντίγονου Κάσσανδρο ο Πολυπέρχων εξέδωσε διάταγμα με το οποίο αίρονταν οι συνέπειες του Λαμιακού πολέμου, επαναφέρονταν τα δημοκρατικά πολιτεύματα κι επέστρεφαν οι εξόριστοι (319 π.Χ.). Και για να στερεώσει την κυριαρχία του στην Αθήνα παρέδωσε τον πάντοτε πιστό στον Φίλιππο, στον Αλέξανδρο και στον Αντίπατρο Φωκίωνα και άλλους ολιγαρχικούς φιλομακεδόνες στους δημοκρατικούς αντιπάλους τους κι αυτοί τους θανάτωσαν με κώνειο (318 π.Χ.). Δεν τον ωφέλησε αυτή η προδοσία τον Πολυπέρχοντα γιατί ο Κάσσανδρος επικράτησε τελικά στην Πελοπόννησο και στην Αθήνα, όπου διόρισε κυβερνήτη τον Δημήτριο τον Φαληρέα.


Στη Μακεδονία ο άβουλος βασιλιάς Φίλιππος Αρριδαίος, παρασυρμένος από την γυναίκα του Ευρυδίκη, θέλησε να προσεγγίσει τον Κάσανδρο. Η Ολυμπιάδα τους θανάτωσε καθώς και όποιον ήταν συγγενής ή φίλος του Αντίπατρου και του Κάσανδρου (317 π.Χ.). Αλλ’ αυτός, αφού απέφυγε τον Πολυπέρχοντα που βρισκόταν στην Θεσσαλία, έφτασε στην Μακεδονία και πολιόρκησε την Ολυμπιάδα στην Πύδνα.

Υποσχέθηκε ότι δεν θα πειράξει ούτε αυτήν ούτε τον σωματοφύλακα Αριστόνοα τον Πελλαίο που κρατούσε για λογαριασμό της την Αμφίπολη. Η πείνα ανάγκασε την Ολυμπιάδα να παραδοθεί και διέταξε εγγράφως τον στρατηγό της να κάνει το ίδιο. Ο Αριστόνους δολοφονήθηκε αμέσως κ’ ύστερα ο Κάσανδρος εισήγαγε την Ολυμπιάδα σε δίκη. Καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά οι στρατιώτες δεν άντεξαν να την σκοτώσουν.

Την ποινή εκτέλεσαν οι συγγενείς όσων είχε θανατώσει η Ολυμπιάδα. Τέλος ο Κάσανδρος πήρε γυναίκα του την ετεροθαλή αδελφή του Αλέξανδρου Θεσσαλονίκη. Η επικράτησή του στην Ευρώπη ήταν σχεδόν πλήρης. Περιόρισε την Ρωξάνη και τον Αλέξανδρο στην Αμφίπολη ενώ ο Πολυπέρχων κατέφυγε στην Αιτωλία (316 π.Χ.).

Αντίγονος ο Μονόφθαλμος

Ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος ή Κύκλωψ, ήταν άντρας με μεγάλες ικανότητες, μεγάλες φιλοδοξίες και σπινθηροβόλο πνεύμα. Τώρα που έλειψε ο Ευμένης και ο βασιλικός οίκος ήταν μόνο μια σκιά, προχώρησε στην πραγματοποίηση των σχεδίων του.

Πρώτα εξόντωσε τον Πείθωνα, σατράπη της Μηδίας, άνδρα κι αυτόν ικανό και φιλόδοξο. Ύστερα καθαίρεσε τον Πευκέστα, τον σατράπη της Περσίδος που η λιποταξία του έδωσε στον Αντίγονο την νίκη επί του Ευμένη. Και τέλος έβαλε στόχο του τον Σέλευκο, τον σατράπη της Βαβυλωνίας, που πρόλαβε όμως και κατέφυγε στον Πτολεμαίο ο οποίος είχε ήδη αρχίσει ν’ ανησυχεί, καθώς κ’ οι άλλοι, με τις κινήσεις του Αντίγονου. Πτολεμαίος, Λυσίμαχος και Κάσσανδρος έστειλαν πρέσβεις και ζήτησαν αποκατάσταση των πραγμάτων. Ο Αντίγονος τους απέπεμψε κι άρχισε να ετοιμάζεται (316 π.Χ. - 315 π.Χ.).


Ναυπήγησε τεράστιο στόλο, αφαίρεσε την Ιόππη και την Γάζα από τον Πτολεμαίο και προσεταιρίστηκε τους μισούς από τους βασιλείς της Κύπρου καθώς και τον μέχρι χθες εχθρό του Πολυπέρχοντα. Τέλος κήρυξε ελεύθερες κι αυτόνομες τις Ελληνίδες πόλεις. Ο Πτολεμαίος τον μιμήθηκε αλλά ο σύμμαχός του Κάσσανδρος αδιαφορώντας για τα κηρύγματα καταλάμβανε τις πόλεις της Πελοποννήσου και προσείλκυσε τον γιο του Πολυπέρχοντα Αλέξανδρο που βρέθηκε έτσι σε αντίπαλο στρατόπεδο από του πατέρα του.

Η ανάφλεξη ήταν γενική. Οι Αιτωλοί κ’ οι Ακαρνάνες αλληλοσφάζονταν, ο Αλέξανδρος του Πολυπέρχοντα δολοφονήθηκε κι ο Κάσσανδρος κατανίκησε τους Ιλλυριούς. Στην θάλασσα τ’ αποτελέσματα ήταν αμφίρροπα, αλλά ο Αντίγονος πήρε την Τύρο μετά δεκαπεντάμηνη πολιορκία (314 π.Χ.). Γύρισε μετά ο Αντίγονος για ν’ αντιμετωπίσει τον Κάσανδρο κι άφησε στην Συρία τον γιο του Δημήτριο.

Το καλοκαίρι του 312 π.Χ. ο Πτολεμαίος εξεστράτευσε στη Συρία. Συναντήθηκε με τον Δημήτριο κοντά στην Γάζα και πέτυχε νίκη αποφασιστική γιατί ο Δημήτριος πολέμησε με απερίσκεπτη ορμητικότητα. Γενναιόψυχα φερόμενος ο Πτολεμαίος έστειλε τους επιφανέστερους από τους αιχμαλώτους και την λεία πολέμου στον Δημήτριο που ορκίστηκε ν’ ανταποδώσει. Ο Πτολεμαίος ανακατέλαβε όσες πόλεις και οχυρά είχε χάσει κι επέστρεψε στην Αίγυπτο αφήνοντας στην Συρία τον στρατηγό του Κύλλη για να τελειώνει με τον Δημήτριο.

Αλλά η ήττα είχε συνετίσει τον τελευταίο, του έμαθε να χρησιμοποιεί και τεχνάσματα μαζί με την γενναιότητα, και μπόρεσε να αιφνιδιάσει τον Κύλλη, τον οποίο αιχμαλώτισε με επτά χιλιάδες άντρες και άφθονα λάφυρα. Ανταποδίδοντας την γενναιοφροσύνη του Πτολεμαίου έστειλε στην Αίγυπτο τον αντίπαλο στρατηγό και τους αξιωματικούς του φορτωμένους δώρα.

Εν τω μεταξύ ο Σέλευκος επωφελούμενος από την απουσία του Αντίγονου και την ήττα του Δημήτριου στην Γάζα, ξεκίνησε ν’ ανακαταλάβει την σατραπεία του της Βαβυλωνίας με μια μικρή δύναμη που του παραχώρησε ο Πτολεμαίος. Οι κάτοικοι ήταν με το μέρος του γιατί είχε κυβερνήσει ήπια επί τέσσερα χρόνια. Νίκησε τον στρατηγό του Αντίγονου και σε λίγο ήταν κύριος όχι μόνο της Βαβυλωνίας αλλά και της Μηδίας και της Σουσιανής.


Η Τρίτη Διανομή (311 π.Χ.)

Στο τέλος του τέταρτου χρόνου του πολέμου του Αντίγονου με τον εναντίον συνασπισμό, οι αντίπαλοι συνήψαν συνθήκη ειρήνης για να νομιμοποιήσουν μάλλον όσα απέκτησαν και ν’ ανασυνταχθούν κι όχι γιατί την ήθελαν μόνιμη. Στρατηγός της Ευρώπης ο Κάσσανδρος, μέχρι να ενηλικιωθεί ο Αλέξανδρος της Ρωξάνης. Της Θράκης ο Λυσίμαχος. Της Αιγύπτου και των Λιβυκών και Αραβικών πόλεων στα σύνορά της ο Πτολεμαίος. Της Ασίας όλης ο Αντίγονος. Στις ελληνικές πόλεις αυτονομία.

Ο μόνος κερδισμένος αυτού του τετραετούς πολέμου, ο Σέλευκος, δεν αναφερόταν καν σ’ αυτή την συνθήκη. Κυριαρχούσε όμως σε μιαν απέραντη επικράτεια από την Βαβυλωνία ώς την Ινδική.

Το Τέλος της Γενιάς του Αλέξανδρου

Ο Κάσσανδρος δεν σκόπευε να μείνει στρατηγός της Ευρώπης και να παραδώσει μάλιστα την εξουσία σε απόγονο της μισητής του Ολυμπιάδας. Σκότωσε την Ρωξάνη και τον νεαρό Αλέξανδρο, εξαφανίζοντας έτσι τον νόμιμο διεκδικητή της εξουσίας (311 π.Χ.). Επωφελούμενος από το έγκλημα αυτό ο Πολυπέρχων, που διατηρούσε κάποιες δυνάμεις ακόμη, ανακήρυξε νόμιμο διάδοχο του Μακεδονικού θρόνου τον Ηρακλή, νόθο γιο του Αλέξανδρου από την Περσίδα Βαρσίνη.

Ξεκίνησε να τον εγκαταστήσει στην Μακεδονία αλλά ο Κάσσανδρος τον προσεταιρίστηκε κι ο Πολυπέρχων δολοφόνησε τον προστατευόμενό του. Έτσι ξεκληρίστηκε η γενιά του Αλέξανδρου (309 π.Χ.). Ο Αντίγονος απ’ την πλευρά του δολοφόνησε την αμφιθαλή αδελφή του Αλέξανδρου Κλεοπάτρα, γιατί ήταν έτοιμη να πλεύσει στον Πτολεμαίο και θα ήταν ένα επικίνδυνο όπλο στο πλευρό του.

Μετά την Συνθήκη Ειρήνης

Η συνθήκη του 311 π.Χ. έμεινε στα χαρτιά. Η κατάσταση ήταν τελείως ρευστή, οι πολεμικές επιχειρήσεις συνεχίζονταν μεταξύ μεμονωμένων αντιπάλων αλλά γενική σύρραξη δεν επήλθε.

Την άνοιξη του 307 π.Χ. ο Δημήτριος έφτασε στην Αθήνα που την κυβερνούσε, διορισμένος από τον Κάσσανδρο, ο Δημήτριος ο Φαληρεύς. Αυτός ο ηδονοθήρας διανοούμενος κυβερνούσε καλά, αλλά δεν σκόπευε να πολεμήσει. Πολύ λιγότερο οι Αθηναίοι που ήθελαν ν’ απαλλαγούν από την μακεδονική φρουρά του Κάσσανδρου στην Μουνιχία.


Ο Φαληρεύς παρέδωσε την πόλη κι έφυγε σώος στην Θήβα και μετά στην Αίγυπτο, ενώ ο Δημήτριος άφησε μία δύναμη να πολιορκεί την φρουρά κι ο ίδιος κατέλαβε και λεηλάτησε τα Μέγαρα. Γύρισε στην Αθήνα, κατέλαβε την Μουνιχία, αποκατέστησε το δημοκρατικό πολίτευμα, έδωσε άφθονες υποσχέσεις (που τηρήθηκαν) και δέχτηκε αποθεωτικές (κυριολεκτικά) τιμές από τους Αθηναίους.

Ύστερα ο Δημήτριος έπλευσε στην Κύπρο για να την αποσπάσει από τον Πτολεμαίο. Αποβιβάστηκε στην Καρπασία, νίκησε τον αδελφό τού Πτολεμαίου Μενέλαο και τον πολιόρκησε στην Σαλαμίνα. Σ’ αυτήν την πολιορκία ήταν που ο Δημήτριος, με τις τεράστιες μηχανές που χρησιμοποιούσε, άρχισε ν’ αποκτά το όνομα του Πολιορκητή.

Ο Πτολεμαίος κατέφτασε με μεγάλες δυνάμεις για να ενισχύσει τον αδελφό του και ν’ απαλλαγεί επί τέλους από τον Δημήτριο. Στη ναυμαχία που έγινε στην Σαλαμίνα της Κύπρου ο Δημήτριος πέτυχε νίκη λαμπρή. Ο Πτολεμαίος αναγκάστηκε να γυρίσει στην Αίγυπτο, ο Μενέλαος παραδόθηκε κ’ η Κύπρος περιήλθε στον Αντίγονο 307 π.Χ.. Ο Αντίγονος και ο Δημήτριος ανακηρύχθηκαν βασιλείς και σε ανάμνηση αυτής της νίκης τους εξέδωσαν το τετράδραχμο που στην πίσω όψη απεικονίζεται ο Δίας με την επιγραφή «Βασιλέως Αντιγόνου.»

Οι Βασιλείς

Μόλις έγινε γνωστή η νίκη στην Σαλαμίνα ο Αντίγονος ανευφημήθηκε βασιλιάς και δέχτηκε το διάδημα. Την άλλη μέρα έγραψε «στον βασιλιά Δημήτριο» στέλνοντας και σ’ αυτόν το διάδημα. Αμέσως μετά οι Πτολεμαίος, Λυσίμαχος, Κάσσανδρος και Σέλευκος αναγορεύτηκαν κι αυτοί βασιλείς.

Έτσι επικυρώθηκε και τυπικά η διάλυση της αυτοκρατορίας του Αλέξανδρου. Οι Διάδοχοι, αφού κράτησαν για λίγα χρόνια τα προσχήματα της νομιμότητας, μοίρασαν τελικά το κράτος μεταξύ τους, έχοντας εξοντώσει εν τω μεταξύ τους νομίμους κληρονόμους. Ό,τι είχε αγωνιστεί ν’ αποτρέψει ο Ευμένης, αγωνιζόμενος για την ενότητα του κράτους και τα δικαιώματα του βασιλικού οίκου, πραγματοποιήθηκε τώρα.


Το 306 ο Αντίγονος εξεστράτευσε εναντίον της Αιγύπτου, ενώ ο Δημήτριος παρέπλεε με τον στόλο. Αλλά ο Νείλος προστάτευε τον Πτολεμαίο, τα νερά του ανέβηκαν, ο Πτολεμαίος πρόλαβε κι ετοιμάστηκε και ο Αντίγονος, ενθυμούμενος και το τέλος του Περδίκκα, προτίμησε να αποσυρθεί.

Στην Αντιγονία της Συρίας, στις όχθες του Ορόντη βρισκόταν η νέα πρωτεύουσα που έκτισε ο Αντίγονος. Εκεί ο Δημήτριος ξέχασε προς το παρόν τον πολεμιστή και παραδόθηκε στα όργια. Αλλά τον άλλο χρόνο τον βρίσκουμε στην περίφημη πολιορκία της Ρόδου.

Η Πολιορκία της Ρόδου (305-304)

Λόγω της θέσης της και του συσχετισμού των ναυτικών δυνάμεων, η Ρόδος ήταν λογικό να πρόσκειται στον Πτολεμαίο. Ευημερούσε εξαιρετικά και φρόντιζε να μη δίνει αφορμές στους λοιπούς Διαδόχους, και ειδικά στον Αντίγονο. Αλλ’ αυτός είχε αποφασίσει να την καταλάβει, επικαλέστηκε διάφορες προφάσεις κι έστειλε τον Δημήτριο εναντίον της. Οι Ρόδιοι προσπάθησαν να εξευμενίσουν πατέρα και γιο αλλά μάταια. Ζήτησαν τότε βοήθεια από τους άλλους βασιλείς οπότε αυτόματα αναβίωσε ο εναντίον του Αντίγονου συνασπισμός.

Ο αγώνας θα ήταν για επιβίωση ή καταστροφή κ’ οι Ρόδιοι πήραν πρωτοφανή μέτρα. Οι ξένοι υποχρεώθηκαν να φύγουν εκτός απ’ αυτούς που δήλωσαν ότι θα πολεμούσαν. Όσοι δούλοι πολεμούσαν γενναία, θα εξαγοράζονταν από την πολιτεία, θα απελευθερώνονταν και θα πολιτογραφούνταν. Οι οικογένειες των νεκρών του πολέμου θα τρέφονταν από το κοινό ταμείο κ’ οι κόρες τους θα προικίζονταν από το κράτος. Όλοι συνεισέφεραν για την άμυνα.

Ο Δημήτριος αποβιβάστηκε και άρχισε την πολιορκία. Χτυπούσε τα τείχη με τις πολιορκητικές του μηχανές αλλά οι Ρόδιοι είχαν κι αυτοί μηχανές κι απαντούσαν. Επί πλέον, ήταν καλύτεροι ναυτικοί και έκαναν αρκετές ζημιές στον Δημήτριο βγαίνοντας από το λιμάνι με τα πλοία τους. Ο Δημήτριος κατασκεύασε ένα τερατώδες μηχάνημα, την Ελέπολη, και μ’ αυτήν προσπάθησε να καταστρέψει τα τείχη.


Οι Ρόδιοι όμως αγωνίζονταν απεγνωσμένα, και με πλήθος επινοήσεων κατόρθωναν ν’ αποκρούουν τις επιθέσεις. Τέλος ήρθαν άφθονα εφόδια από τον Πτολεμαίο αλλά κι από τους άλλους βασιλείς και πολλοί ουδέτεροι μεσολάβησαν για συμβιβαστική λύση, την οποία τελικά αποδέχτηκε ο Αντίγονος. Ο κυριότερος όρος ήταν : η Ρόδος να είναι σύμμαχος του Αντίγονου εκτός αν αυτός εκστρατεύσει κατά του Πτολεμαίου. Ο Δημήτριος αποσύρθηκε δωρίζοντας την Ελέπολη στους Ροδίους.

Τα Μέχρι την Ιψό

Ο Δημήτριος ήρθε στην Ελλάδα κι απέκρουσε τον Κάσσανδρο που είχε αρχίσει να παίρνει πίσω τις πόλεις που του είχε αφαιρέσει ο Δημήτριος. Ύστερα ο τελευταίος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου αυτός και οι Αθηναίοι συναγωνίζονταν ποιος να επιδείξει την πιο ελεεινή συμπεριφορά. Την άνοιξη του 303 π.Χ. ο Δημήτριος συνήλθε κάπως, πέρασε στην Πελοπόννησο κι άρχισε ν’ αφαιρεί πόλεις από τον Κάσανδρο, ενώ στον Ισθμό ανακηρύχτηκε ηγεμόνας των Ελλήνων, μιμούμενος τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο. Ύστερα γύρισε στην Αθήνα όπου εξώκειλε στην πιο αισχρή ασωτία κ’ οι Αθηναίοι στην πιο αηδιαστική κολακεία.

Η πολιορκία της Ρόδου, οι επιχειρήσεις του Δημήτριου στην Ελλάδα κ’ η εν γένει στάση του Αντίγονου έδωσαν στους λοιπούς βασιλείς να καταλάβουν ότι η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Κινήθηκαν πρώτοι αυτοί. Ο Λυσίμαχος της Θράκης πέρασε στην Ασία κι άρχισε να κυριεύει φρούρια και λιμάνια του Αντίγονου και να εξαγοράζει στρατηγούς του. Ο Σέλευκος ερχόταν από τα βάθη της Ασίας με μεγάλη στρατιά. Κι ο Πτολεμαίος μπήκε πάλι στην Συρία κι άρχισε να καταλαμβάνει τα οχυρά. Ο Αντίγονος έσπευσε ν’ ανακαλέσει τον Δημήτριο που υπέγραψε μια συνθήκη με τον Κάσανδρο, την οποία συνθήκη βέβαια κανείς τους δεν είχε σκοπό να τηρήσει.

Ιψός

Στην Ιψό της Φρυγίας συναντήθηκαν οι αντίπαλοι στρατοί το καλοκαίρι του 301 π.Χ.. Ο Αντίγονος είχε εβδομήντα χιλιάδες πεζούς και δέκα χιλιάδες ιππείς και οι συνασπισμένοι βασιλείς εξήντα τέσσερις χιλιάδες πεζούς και δέκα χιλιάδες πεντακόσιους ιππείς. Αλλά ο Σέλευκος είχε τετρακόσιους ελέφαντες ενώ ο Αντίγονος μόνο εβδομήντα πέντε. Θέλησε να εξουδετερώσει τους αντιπάλους του μ’ ένα χτύπημα –ενώ έπρεπε να τους πολεμήσει ένα προς ένα– κι έτσι τώρα είχε ενωμένες τις δυνάμεις τους εναντίον του.

Εκτός αυτού το ηθικό του ήταν πεσμένο τώρα, ενώ παλιά όταν πλησίαζε η μάχη γινόταν ενεργητικός και πνευματώδης, κ’ η κατήφεια διακρινόταν έντονη στο πρόσωπό του. Συγκέντρωσε τον στρατό κι ανακήρυξε τον Δημήτριο διάδοχό του, πράξη περιττή κι επιζήμια για το ηθικό του στρατού, κι άρχισε τις συσκέψεις για το σχέδιο της μάχης, πρωτοφανές για τον Αντίγονο που πάντα αποφάσιζε μόνος του και διέταζε.


Ο Δημήτριος διοικούσε την κύρια δύναμη του ιππικού του Αντίγονου και είχε απέναντί του τον γιο του Σέλευκου Αντίοχο. Όταν άρχισε η μάχη, ο Δημήτριος επιτέθηκε με μεγάλη ορμή –ιδιαιτέρως διακρίθηκε ο νεαρός Πύρρος, ο εκθρονισμένος βασιλιάς της Ηπείρου που πολεμούσε στο πλευρό του– κι ο Αντίοχος υποχώρησε αμέσως.

Ο Δημήτριος ρίχτηκε σε καταδίωξή του θέλοντας να τον εξουδετερώσει τελείως. Αλλά οι ιππείς του Αντίοχου ήταν λίγοι κι αντί ν’ ακολουθούν τον αρχηγό τους έφευγαν στα πλάγια. Όταν μετά από ώρα ο Δημήτριος κατάλαβε ότι δεν κυνηγά κανένα κι ότι παρασύρθηκε από τον ελιγμό του αντιπάλου, έκανε μεταβολή και θέλησε να γυρίσει κοντά στον πατέρα του. Προσέκρουσε όμως στον συμπαγή όγκο των ελεφάντων.

Ο Σέλευκος με τα τετρακόσια θηρία του εξουδετέρωσε τους ελέφαντες του Αντίγονου, απέκλεισε την επιστροφή του Δημήτριου και ακινητοποίησε το υπόλοιπο ιππικό του αντιπάλου. Με το ακέραιο σχεδόν ιππικό του περικύκλωσε την φάλαγγα του Αντίγονου κι έκανε εκφοβιστικές επελάσεις, στέλνοντας έτσι μήνυμα που το έκανε σαφέστατο το ομαλόν του εδάφους κ’ η υπεροπλία του σε ιππείς και ελέφαντες : σας προτιμώ ζωντανούς.

Οι πεζοί του Αντίγονου κατάλαβαν κι εγκατέλειψαν την μάχη. Πολλοί αυτομόλησαν κ’ οι υπόλοιποι τράπηκαν σε φυγή. Ύστερα όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις του Σέλευκου ρίχτηκαν πάνω στον Αντίγονο που πολεμούσε απελπισμένα περιμένοντας τον Δημήτριο να τον σώσει. Αλλά είχε μαζί του μόνο ολιγάριθμο ιππικό. Δεν άντεξε κι έπεσε νεκρός στα ογδόντα ένα του χρόνια.

Μετά την Ιψό

Οι νικητές έθαψαν το σώμα του Αντίγονου με τιμές βασιλικές και μοιράστηκαν το κράτος του. Οι δύο βασιλείς που πολέμησαν, ο Σέλευκος κι ο Λυσίμαχος, τα πήραν σχεδόν όλα. Λόγω της θέσης του κράτους του ο Κάσσανδρος δεν πήρε τίποτα, αλλά δόθηκε η Κιλικία στον αδελφό του Πλείσταρχο που πολέμησε στη μάχη. Ούτε ο Πτολεμαίος πήρε τίποτα γιατί δεν είχε καμιά συμμετοχή στη μάχη. Ο Δημήτριος διασώθηκε με τέσσερις χιλιάδες ιππείς και πέντε χιλιάδες πεζούς. Από την Έφεσο μπήκε σε πλοία και ξεκίνησε για τον Πειραιά, την Αθήνα.


Αλλά οι Αθηναίοι ξέχασαν τις κολακείες τους και του ζήτησαν να μη πλησιάσει στην πόλη. Του έδωσαν όμως τα πλοία του που βρίσκονταν στον Πειραιά κι ενώ οι φρουρές του διώχνονταν κ’ οι πόλεις προσχωρούσαν στον Κάσσανδρο ή στον Πτολεμαίο, άφησε στην Ελλάδα τον Πύρρο για να περισώσει ό,τι μπορούσε κι ο ίδιος πήγε στην Θρακική Χερσόνησο κι άρχισε τον ανταρτοπόλεμο εναντίον του Λυσίμαχου.

Τα πλοία του Δημήτριου του έδιναν υπολογίσιμη δύναμη. Ο Λυσίμαχος στερούνταν ναυτικού και το αναζήτησε στον Πτολεμαίο. Συμμάχησε μαζί του κι έφερε δυο κόρες του Πτολεμαίου στην Θράκη, την μία για τον ίδιο και την άλλη για τον γιο του.

Αλλά ούτε ο Σέλευκος είχε ναυτικό. Και είδε ξαφνικά ότι βρέθηκε μεταξύ δύο συμμάχων αδύναμος κατά θάλασσαν. Έψαξε λοιπόν κι αυτός για σύμμαχο με ναυτικό και τον βρήκε στο πρόσωπο του Δημήτριου. Ζήτησε την κόρη του Στρατονίκη για γυναίκα του. Ο Δημήτριος δέχτηκε πρόθυμα κι έπλευσε με την κόρη του προς τον Σέλευκο. Καθ’ οδόν επέδραμε στην Κιλικία του Πλείσταρχου που αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει.

Έτσι ο Δημήτριος βρέθηκε βασιλιάς ενός διασκορπισμένου βασιλείου που περιλάμβανε την Κιλικία, την Φοινίκη, την Κύπρο κι όσα φρούρια του έμεναν στην Ελλάδα. Αλλά όλα του τα εδάφη τα επιβουλεύονταν ο Κάσσανδρος, ο Πτολεμαίος, ακόμη κι ο γαμπρός του ο Σέλευκος. Ο Δημήτριος ήθελε να έχει δική του την Αθήνα αλλά αυτή την κρατούσε ο Λάχαρης, άνθρωπος του Κάσανδρου.

Διέτρεξε τότε την Πελοπόννησο, τραυματίστηκε, ανακατέλαβε μερικές πόλεις, ήρθε στην Αθήνα με ενισχυμένο στόλο –τριακόσια πλοία– και την απέκλεισε απειλώντας την με λιμοκτονία. Ο Λάχαρης έφυγε τελικά κι ο Δημήτριος μπήκε πάλι στην Αθήνα. Δεν τιμώρησε τους Αθηναίους που του είχαν ζητήσει να μη πλησιάσει την πόλη τους μετά την Ιψό, αντίθετα μάλιστα τους εφοδίασε με τρόφιμα. Αλλά για να μη ξαναγίνουν τα ίδια εγκατέστησε φρουρές σε τρία σημεία (296 π.Χ.).


Αυτά στην Ελλάδα. Ο Λυσίμαχος εν τω μεταξύ στην Ασία κυρίευε τις πόλεις του Δημήτριου και ο Πτολεμαίος πήρε πάλι όλη την Κύπρο.

Μακεδονία

Το 297 π.Χ. πέθανε ο Κάσσανδρος και πολύ σύντομα πέθανε και ο μεγαλύτερός του γιος που τον είχε διαδεχτεί. Οι άλλοι δύο γιοι του φιλονίκησαν για την εξουσία κι ο μεγαλύτερος σκότωσε την μητέρα τους Θεσσαλονίκη, την αδελφή του Αλέξανδρου, επειδή είχε ενεργήσει να μοιραστεί το βασίλειο και δεν το πήρε όλο αυτός. Έφυγε μετά ο μητροκτόνος στον πεθερό του Λυσίμαχο κι επειδή απειλούσε να επανέλθει, ο άλλος γιος, ο Αλέξανδρος, κάλεσε σε βοήθεια τον Πύρρο –που είχε εν τω μεταξύ ανακτήσει το βασίλειό του– και τον Δημήτριο.

Ο Πύρρος έσπευσε πρώτος και έναντι της μελλοντικής βοήθειας προσάρτησε ένα μεγάλο τμήμα της Μακεδονίας στο κράτος του. Όταν ο Δημήτριος έφτασε στο Δίον ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του Αλέξανδρου, ο τελευταίος υπαναχώρησε και του ζήτησε να φύγει, σχεδιάζοντας να τον δολοφονήσει. Ο Δημήτριος το έμαθε και πρόλαβε αυτός να σκοτώσει τον Αλέξανδρο. Την άλλη μέρα, κι ενώ το στρατόπεδο του Αλέξανδρου περίμενε επίθεση του Δημήτριου, αυτός ζήτησε να του επιτρέψουν να δώσει εξηγήσεις. Μα μόλις άρχισε να μιλά οι Μακεδόνες τον ζητωκραύγασαν βασιλιά.

Ο Δημήτριος Βασιλιάς της Μακεδονίας

Έτσι, αναπάντεχα σχεδόν, το 294 π.Χ., ο Δημήτριος βρέθηκε βασιλιάς της Μακεδονίας. Αλλά ενώ κέρδιζε στην Ευρώπη, έχανε λίγο-λίγο τα εδάφη του στην Ασία από τον Λυσίμαχο και τον Πτολεμαίο. Επειδή δεν είχε δυνάμεις για μακρινές εκστρατείες, αρκέστηκε σε επιχειρήσεις στην Ελλάδα και κατά των ευρωπαϊκών εδαφών του Λυσίμαχου. Είχε τώρα κι ένα ακόμη αντίπαλο, τον παλιό του συμπολεμιστή της Ιψού, τον βασιλιά της Ηπείρου Πύρρο, ο οποίος άρχισε να έχει ενεργό ανάμιξη στα ελληνικά πράγματα.

Στην βασιλεία του αυτή ο Δημήτριος επέδειξε πρωτοφανή έλλειψη σοβαρότητας. Η συμπεριφορά του προς του υπηκόους του, τους συμμάχους, τους πρέσβεις ήταν αχαρακτήριστη. Ο γιος του Αντίγονος (ο επονομασθείς Γονατάς), τελείως αντίθετος χαρακτήρας από τον πατέρα του, προσπαθούσε να τον συγκρατήσει αλλά μάταια. Συγκρότησε ένα τεράστιο στρατό από ενενήντα χιλιάδες πεζούς και δώδεκα χιλιάδες ιππείς, αμφιβόλου όμως αξίας και επισφαλούς πίστεως καθώς κι ένα επίσης τεράστιο στόλο. Οι Σέλευκος, Λυσίμαχος και Πτολεμαίος, νιώθοντας ότι απειλούνται ανέθεσαν στον Πύρρο να τον χτυπήσει από τα δυτικά ενώ ο Λυσίμαχος εισέβαλε από την Θράκη.

Ο Δημήτριος ξεκίνησε ν’ αντιμετωπίσει τον Λυσίμαχο αλλά έμαθε ότι ο Πύρρος κατέλαβε την Βέροια. Γύρισε πίσω εσπευσμένα αλλά όταν πλησίασε στον Πύρρο υπέστη τις συνέπειες της συμπεριφοράς του. Οι Μακεδόνες, απαυδησμένοι από τις αλαζονεία και την επιπολαιότητά του, άρχισαν να τον εγκαταλείπουν και σε λίγο ξέσπασε η ανταρσία. Τότε ο Δημήτριος έβγαλε τα λαμπρά του βασιλικά φορέματα, φόρεσε μια ταπεινή χλαμύδα και δραπέτευσε απαρατήρητος (287 π.Χ.).


Πύρρος

Ο βασιλιάς των Μολοσσών Πύρρος καταγόταν από τον γιο του Αχιλλέα Νεοπτόλεμο που ήρθε και βασίλεψε στην Ήπειρο. Ήταν γιος του βασιλιά Αιακίδη κι όταν αυτός εκθρονίστηκε ο Πύρρος κατέφυγε, νήπιο τότε, στον βασιλιά των Ιλλυριών Γλαυκία που τον κράτησε μακριά από την επιβουλή του Κάσσανδρου. Όταν ο Πύρρος έγινε δώδεκα χρόνων ο Γλαυκίας τον εγκατέστησε στον θρόνο της Ηπείρου αλλά στα δεκαεφτά του εκθρονίστηκε κι αυτός και κατέφυγε στον Δημήτριο που είχε παντρευτεί την αδελφή του Δηιδάμεια.

Είδαμε ότι πολέμησε στην Ιψό και μετά πήγε όμηρος του Δημήτριου στον Πτολεμαίο. Στην Αίγυπτο συνδέθηκε με την βασιλική οικογένεια και πήρε γυναίκα του την κόρη της βασίλισσας Βερενίκης από πρώτο γάμο. Πήρε επίσης προίκα στρατό και χρήματα κι έτσι μπόρεσε να επανέλθει στον θρόνο του.

Μετά την φυγή του Δημήτριου και προκειμένου να συγκρουσθεί με τον επερχόμενο Λυσίμαχο, αρκέστηκε σε όσα είχε πάρει και δεν επέμεινε στον θρόνο της Μακεδονίας.

Το Τέλος του Δημήτριου

Η γυναίκα του Δημήτριου, Φίλα, (μία από τις πολλές και ταυτόχρονες γυναίκες δηλαδή, η πιο επίσημη πάντως, κόρη του Αντίπατρου), το άκρον αντίθετο του άντρα της, το υπόδειγμα της αρετής και η προσωποποίηση της σύνεσης, αυτοκτόνησε όταν έμαθε την εκθρόνιση του Δημήτριου. Αυτός κατέβηκε προς την Αθήνα συγκεντρώνοντας όσες φρουρές του έμεναν πιστές.

Οι Αθηναίοι δεν τον δέχτηκαν κι ο Δημήτριος άφησε τον γιο του Αντίγονο με λίγο στρατό στην Ελλάδα κι ο ίδιος με ένδεκα περίπου χιλιάδες πέρασε στην Ασία. Μόλις αποβιβάστηκε στην Μίλητο φρόντισε να παντρευτεί μιαν ανεψιά της Φίλας, κόρη της αδελφής της και του Πτολεμαίου.

Στην αρχή είχε μερικές επιτυχίες κατά του Λυσίμαχου αλλά ύστερα άρχισε να περιπλανάται κυνηγημένος, χωρίς εφόδια και χωρίς προοπτική. Αναγκάστηκε να καταφύγει στον Σέλευκο. Αυτός τον δέχτηκε καλά στην αρχή αλλά ύστερα, σκεφθείς ωριμότερον, τον έστειλε σε μιαν άνετη εξορία.


Ο Δημήτριος κατάλαβε ότι όλα τελείωσαν. Έγραψε στον Αντίγονο και στους φρουράρχους του στην Ελλάδα να κρατήσουν τις πόλεις, να αγνοήσουν οποιαδήποτε νεώτερη διαταγή του και νεκρό να τον θεωρήσουν. Ύστερα παραδόθηκε πάλι στην κραιπάλη και το 283 π.Χ., ύστερα από τρία χρόνια αιχμαλωσίας, αρρώστησε και πέθανε στα πενήντα τέσσερά του.

Λυσίμαχος

Οικτρότερο ήταν το τέλος του Λυσίμαχου. Σκότωσε τον γιο και διάδοχό του Αγαθοκλή, ένα λαμπρό νέο, παρασυρμένος, στα ογδόντα του, από τις διαβολές της γυναίκας του, Αρσινόης, και του αδελφού της Πτολεμαίου του Κεραυνού. Αυτόν τον τελευταίο («Κεραυνός» λόγω του κακού χαρακτήρα του), που ήταν και πρωτότοκος, τον είχε εξορίσει από την Αίγυπτο ο ίδιος ο πατέρας του, ο Πτολεμαίος ο Λάγου, για τον απαίσιο χαρακτήρα του.

Ο Αγαθοκλής ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στον στρατό και πολλοί που αποδοκίμασαν το έγκλημα θανατώθηκαν κι αυτοί. Όσοι πρόλαβαν κατέφυγαν στον Σέλευκο, η γυναίκα του Αγαθοκλή με τα παιδιά της, ο άλλος γιος του Λυσίμαχου κι ο θησαυροφύλακας Φιλέταιρος με εννιά χιλιάδες τάλαντα που βρίσκονταν στην Πέργαμο.

Ήταν φανερό ότι το βασίλειο του Λυσίμαχου κατέρρεε. Ο Σέλευκος άρχισε να προελαύνει παίρνοντας τις πόλεις χωρίς αγώνα. Στο Κόρου Πεδίο νίκησε τον Λυσίμαχο που έπεσε στη μάχη (281).

Σέλευκος

Ο Σέλευκος πλησίασε όσο κανείς άλλος στην πραγματοποίηση του οράματος της μονοκρατορίας. Ήταν ο μόνος εν ζωή στρατηγός του Αλέξανδρου (ο Πτολεμαίος Α΄ ο Λάγου είχε πεθάνει το 283), ο μόνος επιζών των Διαδόχων, αυτός που εξουδετέρωσε τον Περδίκκα, τον Αντίγονο, τον Δημήτριο, τον Λυσίμαχο. Ήταν κύριος όλης της Ασίας και της Θράκης, του μεγάλου μέρους της Μακεδονίας που είχε καταλάβει ο Λυσίμαχος και θα έπαιρνε βέβαια όλη την Ελλάδα, όπου οι αυτόνομες πόλεις και ο αδύναμος Αντίγονος δεν θα μπορούσαν να του αντισταθούν. Μετά σειρά είχε ο μόνος βασιλιάς που υπήρχε ακόμη, ο Πτολεμαίος Β΄.


Αλλά ο Σέλευκος είχε κάνει το σφάλμα να δεχτεί τον Πτολεμαίο τον Κεραυνό, που κατέφυγε κι αυτός στην αυλή του όταν ο Λυσίμαχος ανακάλυψε την σκευωρία που οδήγησε στη θανάτωση του γιου του. Υπολόγιζε ο Σέλευκος ότι ο Πτολεμαίος θα του χρησίμευε σαν αντιπολίτευση τόσο στην Θράκη όσο και στην Αίγυπτο. Τώρα προχωρούσε προς την Μακεδονία έχοντάς τον μαζί του. Αλλά ο Πτολεμαίος, μοναδικός στις δολοπλοκίες, συνωμότησε και δολοφόνησε τον τελευταίο των Διαδόχων.

Οι Γαλάτες

Έτσι βρέθηκε ο Πτολεμαίος ο Κεραυνός βασιλιάς της Μακεδονίας. ‘Όχι όμως για πολύ, γιατί τότε έγινε η φοβερή επιδρομή των Γαλατών. Φυλή ολόκληρη, άγρια και πολεμική, εισέβαλε στη Θράκη, στη Μακεδονία και στην Ιλλυρία. Ο Πτολεμαίος θέλησε να τους αντιμετωπίσει αλλά νικήθηκε και σκοτώθηκε (280 π.Χ.). Ακολούθησαν δύο ασήμαντες βασιλείες συγγενών του και την κατάσταση έσωσε ένας Μακεδόνας ευπατρίδης, ο Σωσθένης της Μακεδονίας, που κατόρθωσε να απωθήσει τους Γαλάτες στην Παννονία, αρκούμενος στο αξίωμα του στρατηγού.

Από την Παννονία οι Γαλάτες ενισχυμένοι με νέα πλήθη ομοφύλων τους, κατέβηκαν πάλι προς νότον (279 π.Χ.). Λεηλάτησαν πάλι την μακεδονική ύπαιθρο (ευτυχώς για τις πόλεις, αγνοούσαν την πολιορκητική τέχνη) και προχώρησαν προς την Θεσσαλία. Οι πόλεις της Στερεάς συγκρότησαν συμμαχία, ο Αντίγονος κι ο Αντίοχος του Σέλευκου έστειλαν βοήθεια, αλλά οι Γαλάτες τους υπερφαλάγγισαν και κατευθύνθηκαν προς τους Δελφούς με στόχο τους θησαυρούς τους.

Εκεί όμως υπέστησαν καταστροφή από μια φοβερή θεομηνία κι από τις επιθέσεις των κατοίκων της περιοχής. Υφιστάμενοι πολλές απώλειες καθ’ οδόν, έφτασαν κι εγκαταστάθηκαν στην Θράκη κι αργότερα πέρασαν στην Μικρά Ασία.

Ο Αντίγονος στην Μακεδονία – Ο Πύρρος στην Ιταλία
Όταν πέθανε ο στρατηγός Σωσθένης, αυτός που είχε απωθήσει τους Γαλάτες, η Μακεδονία βρέθηκε ακέφαλη. Ο Αντίγονος είχε εδραιώσει ικανοποιητικά την θέση του, στην Πελοπόννησο κυρίως, και είχε καλλιεργήσει το έδαφος στην Μακεδονία. Συνετός κι ενάρετος, επικράτησε εύκολα και κάθησε στον θρόνο που κάποτε κατείχε ο πατέρας του και τον έχασε από την επιπολαιότητά του (278 π.Χ.).


Στον Πύρρο εν τω μεταξύ είχε ανοιχτεί πεδίον δόξης λαμπρόν. Οι κάτοικοι του Τάραντα της Κάτω Ιταλίας, πιεζόμενοι από τους Ρωμαίους, ζήτησαν την βοήθειά του. Ο Πύρρος έσπευσε (281 π.Χ.), νίκησε τους Ρωμαίους σε δύο μάχες καταπλήσσοντάς τους με τους ελέφαντες, αλλά οι απώλειές του ήταν τρομερές. «Άλλη μια τέτοια νίκη και χαθήκαμε» είπε μετά την δεύτερη μάχη, γιατί οι δυνάμεις του είχαν εξαντληθεί, εφεδρείες δεν είχε κ’ οι σύμμαχοί του έδειχναν απρόθυμοι να συνεχίσουν.

Για ν’ απαγκιστρωθεί πέρασε στην Σικελία όπου τον κάλεσαν Ελληνικές πόλεις κατά των Καρχηδονίων. Αλλά εκεί, ενώ είχε στρατιωτικές επιτυχίες, πολιτεύτηκε τόσο άσχημα που οι Έλληνες τον εγκατέλειψαν κι αναγκάστηκε να γυρίσει στην Ιταλία. Στην Τρίτη του μάχη με τους Ρωμαίους, οι τελευταίοι εξανάγκασαν τους ελέφαντες του Πύρρου σε υποχώρηση και σκόρπισαν την σύγχυση και τον πανικό στο στρατόπεδό του. Επέστρεψε στην Ήπειρο το 274 π.Χ.

Πύρρος και Αντίγονος

Στερούμενος τελείως χρημάτων, ο Πύρρος άρχισε να παρενοχλεί τον Αντίγονο στην Μακεδονία. Σημείωσε μερικές επιτυχίες αλλά θεώρησε σαν ευκαιρία μια πρόσκληση από ένα επίδοξο σφετεριστή του θρόνου της Σπάρτης κι έσπευσε σε βοήθειά του. Απέτυχε όμως και ξεκίνησε για το Άργος όπου κι εκεί τον κάλεσε ένας συνωμότης. Είχε όμως πίσω του τους Σπαρτιάτες που τον κυνηγούσαν και μπροστά του τον Αντίγονο που κατέφτασε γιατί κατάλαβε πως έπρεπε να τελειώνει μαζί του.

Μια νύχτα οι συνωμότες άνοιξαν μία πύλη, ο Πύρρος μπήκε με τον στρατό του αλλά οι ελέφαντες ξύπνησαν τους Αργείους που πήραν τα όπλα και κάλεσαν τον Αντίγονο. Η επιχείρηση απέτυχε οικτρά κι ο Πύρρος είχε ένα μάλλον άδοξο θάνατο : μια Αργεία που παρακολουθούσε την μάχη από την στέγη του σπιτιού της, του έριξε μια κεραμίδα στον τράχηλο, ζαλίστηκε αυτός, έπεσε από το άλογο και τρεις στρατιώτες του Αντίγονου που τον αναγνώρισαν, τον αποτελείωσαν (272 π.Χ.).

Τα Μετέπειτα

Από το 281 π.Χ., από την νίκη δηλαδή του Σέλευκου επί του Λυσίμαχου, οι γενικευμένοι πόλεμοι έπαψαν και από την ανάρρηση του Αντίγονου στον θρόνο της Μακεδονίας η κατάσταση σταθεροποιήθηκε. Διαμορφώθηκαν τέσσερα ανεξάρτητα ελληνιστικά βασίλεια, κυβερνώμενα, μέχρι την υποταγή τους στους Ρωμαίους, από τους απογόνους των Διαδόχων (πλην αυτού της Περγάμου) :

  • Των Αντιγονιδών στην Μακεδονία και κεντρική Ελλάδα, μέχρι το 168 π.Χ.
  • Των Ατταλιδών στην Πέργαμο, ιδρυμένο από τον θησαυροφύλακα του Λυσίμαχου Φιλέταιρο, μέχρι το 133 π.Χ.
  • Των Σελευκιδών στην Συρία και Μεσοποταμία, μέχρι το 64 π.Χ.
  • Των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο, μέχρι 30 π.Χ.
Εκτός αυτών ελληνιστικά βασίλεια, παραφυάδες του κράτους των Σελευκιδών, ήταν και
  • Το Ελληνο-Βακτριανό βασίλειο
  • Το Ινδοελληνικό βασίλειο
  • Τελευταίος μονάρχης, απόγονος των Διαδόχων, ήταν η Κλεοπάτρα Ζ' της Αιγύπτου.
Φωτογραφικό Υλικό


 
(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)

 
* ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ: ΜΕΡΟΣ Α'
 
ΔΕΣ:
 
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ: Η ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
 
''ΑΙΓΕΣ'' Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

 
ΑΡΧΑΙΑ ΘΕΑΤΡΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
 
 
 
 
 
 
 
 


Ο ΑΤΥΧΗΣ ΕΛΛΗΝΟ-ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1897

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ (1870 - 1904) ''Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΝΟΣ ΗΡΩΑ''

 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΑΡΟΥΣ ΕΥΕΛΠΙΔΕΣ

Ο ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΓΡΑΣ (ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΑΓΑΠΗΝΟΣ 1880 - 1907)

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ: Η ΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟ 1897 ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΞΟΡΜΗΣΗ 1912 - 1913

ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ: Α' ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1912

ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ: Β' ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1913

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ (1913)

Η ΜΑΧΗ ΚΙΛΚΙΣ-ΛΑΧΑΝΑ (19-21 ΙΟΥΝΙΟΥ 1913)

ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΥ ''Ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ'' (1861 -1913)

ΤΟ ΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΟ ΚΑΤΑΔΡΟΜΙΚΟ ''ΘΩΡΗΚΤΟ Γ. ΑΒΕΡΩΦ''