Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΜΟΥΣΑΙΟΣ - Τὰ καθ' Ἡρὼ καὶ Λέναδρον (196-231)

Σχετική εικόναΛείανδρος δὲ πόθου βεβολημένος ὀξέι κέντρῳ
φράζετο, πῶς κεν ἔρωτος ἀεθλεύσειεν ἀγῶνα.
ἄνδρα γὰρ αἰολόμητις Ἔρως βελέεσσι δαμάζει
καὶ πάλιν ἀνέρος ἕλκος ἀκέσσεται. οἷσι δ᾽ ἀνάσσει,
200 αὐτὸς ὁ πανδαμάτωρ βουληφόρος ἐστὶ βροτοῖσιν.
αὐτὸς καὶ ποθέοντι τότε χραίσμησε Λεάνδρῳ.
ὀψὲ δ᾽ ἀλαστήσας πολυμήχανον ἔννεπε μῦθον·
«Παρθένε, σὸν δι᾽ ἔρωτα καὶ ἄγριον οἶδμα περήσω,
εἰ πυρὶ παφλάζοιτο καὶ ἄπλοον ἔσσεται ὕδωρ.
205 οὐ τρομέω βαρὺ χεῖμα τεὴν μετανεύμενος εὐνήν,
οὐ βρόμον ἠχήεντα περιπτώσσοιμι θαλάσσης.
ἀλλ᾽ αἰεὶ κατὰ νύκτα φορεύμενος ὑγρὸς ἀκοίτης
νήξομαι Ἑλλήσποντον ἀγάρροον. οὐχ ἕκαθεν γὰρ
ἀντία σεῖο πόληος ἔχω πτολίεθρον Ἀβύδου.
210 μοῦνον ἐμοὶ ἕνα λύχνον ἀπ᾽ ἠλιβάτου σέο πύργου
ἐκ περάτης ἀνάφαινε κατὰ κνέφας, ὄφρα νοήσας
ἔσσομαι ὁλκὰς Ἔρωτος ἔχων σέθεν ἀστέρα λύχνον.
καί μιν ὀπιπεύων, οὐκ ὀψὲ δύοντα Βοώτην,
οὐ θρασὺν Ὠρίωνα καὶ ἄβροχον ὁλκὸν Ἁμάξης,
215 Κύπριδος ἀντιπόροιο ποτὶ γλυκὺν ὅρμον ἱκοίμην.
ἀλλά, φίλη, πεφύλαξο βαρυπνείοντας ἀήτας,
μή μιν ἀποσβέσσωσι καὶ αὐτίκα θυμὸν ὀλέσσω,
λύχνον, ἐμοῦ βιότοιο φαεσφόρον ἡγεμονῆα.
εἰ ἐτεὸν δ᾽ ἐθέλεις ἐμὸν οὔνομα καὶ σὺ δαῆναι,
220 οὔνομά μοι Λείανδρος, ἐυστεφάνου πόσις Ἡροῦς.»
Ὣς οἱ μὲν κρυφίοισι γάμοις συνέθεντο μιγῆναι
καὶ νυχίην φιλότητα καὶ ἀγγελίην ὑμεναίων
λύχνου μαρτυρίῃσιν ἐπιστώσαντο φυλάσσειν,
ἡ μὲν φῶς τανύειν, ὁ δὲ κύματα μακρὰ περῆσαι.
225 παννυχίδας δ᾽ ὁρίσαντες ἀκοιμήτων ὑμεναίων
ἀλλήλων ἀέκοντες ἐνοσφίσθησαν ἀνάγκῃ.
ἡ μὲν ἔβη ποτὶ πύργον, ὁ δ᾽, ὀρφναίην ἀνὰ νύκτα
μή τι παραπλάζοιτο, λαβὼν σημήια πύργου
πλῶε βαθυκρήπιδος ἐπ᾽ εὐρέα δῆμον Ἀβύδου.
230 παννυχίων δ᾽ ὀράων κρυφίους ποθέοντες ἀέθλους
πολλάκις ἠρήσαντο μολεῖν θαλαμηπόλον ὄρφνην.

***
Ο Λέανδρος βαρύκαρδος, του πόθου κεντρωμένος,συλλογισμένος έστεκε πώς να την καταφέρει.Μόν᾽ Έρωτας ο πίβουλος τον άνθρωπο πληγώνεικαι πάλι ο ίδιος την πληγή του ανθρώπου τη γιατρεύει·200αυτός νικά κάθε θνητό, μα και τον ερμηνεύει·αυτός του παραστάθηκε και τότε του Λεάνδρουκαι τέλος αναστέναξε κι έξυπνο λόγον είπε.«Κόρη, για την αγάπη σου περνώ και τ᾽ άγριο κύμα,κι αν κοχλακίζει από φωτιά κι αν αταξίδευτό ᾽ναι·205φθάνει κοντά σου να ᾽ρχομαι, να σε σφιχταγκαλιάζω,κι ούτε φουρτούνα ούτε βοήν της θάλασσας τρομάζω.Κάθε βραδύ θα φέρνομαι το ταίρι σου βρεμένο,θα κολυμπάω το γάργαρο το ρέμα του Ελλησπόντου,γιατί μακριά δεν κάθομαι, στην Άβυδο αντικρύ σου.210Μόν᾽ ένα λύχνο δείχνε μου από το ψηλό κάστρομες στο σκοτάδι αντίπερα, για να θωρώ και να ᾽μαιερωτοκάραβον εγώ και το λυχνάρι σου άστρο.Και τούτο τ᾽ άστρο άμα τηρώ, τ᾽ άλλ᾽ άστρα τί τα θέλω;Ούτε την Πούλια θα θωρώ, ούτ᾽ Άμαξα θα βλέπω,215όσο να φθάσω στον γλυκό της Αφροδίτης όρμο·μόνο φυλάξου, αγάπη μου, τους βαρετούς ανέμουςμην τονε σβήσουν και μεμιάς χάσω κι εγώ την νιότη,τον λύχνο σου, της δόλιας μου ζωής τον φωτοδότη.Τώρ᾽ αν αλήθεια θες και συ να μάθεις τ᾽ όνομά μου,220τ᾽ όνομά μου είναι Λέανδρος, Ηρώς της καλής άνδρας».Έτσι σεβάστηκαν οι δυο να κρυφοπαντρευτούσικαι στην κρυφή των την χαρά και στο κρυφό του γάμουτον λύχνο εβάλαν μαρτυριά, σα βάζει ο κόσμος άστρο·αυτή να του προβάλλει φως κι αυτός να κολυμπήσει.225Και σαν αποσυφώνησαν τους ακοιμήτους γάμους,αθέλητα ξεχώρισαν από τον ένα ο άλλος·κείνη κατά τον πύργο της και τούτος άμα πήρε,μην πλανηθεί μεσάνυκτα, του πύργου τα σημάδια,στην Άβυδον επέρασε την βαθυτειχισμένη.230Μα τες ολόνυκτες χαρές και τα κρυφά εποθούσανκαι νά ᾽ρθει η ώρα η νυφική συχνοπαρακαλούσαν.

Η ηδονή, ο πόνος και η Ελληνική φιλοσοφία

Αποτέλεσμα εικόνας για Η ηδονή, ο πόνος και η Ελληνική φιλοσοφίαΕίμαστε φτιαγμένοι απο ένα εν δυνάμει σχέδιο ανάπτυξης, που αποτυπώνει όλη τη μέχρι τώρα εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, που υλοποιείται σε αξεδιάλυτη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, με σκοπό τη διαιώνιση του. Παράλληλα η φύση, η εξέλιξη, για τον προσανατολισμό μας σ’ αυτή την αλληλεπίδραση, μας εφοδίασε με τους μηχανισμούς της ευχαρίστησης, της ηδονής από την μια μεριά και του πόνου από την άλλη. Αυτοί οι μηχανισμοί είναι οι ουσιαστικοί οδηγοί των πράξεών μας, για την επιβίωση και σαν ξεχωριστά άτομα και σαν είδος. Συνειδητά ή ασυνείδητα, η ευχαρίστηση από τη μία μεριά και ο πόνος από την άλλη είναι οι δείκτες, οι οδηγοί, που καθορίζουν τα βαθύτερα κίνητρα των πράξεών μας στην προσπάθεια του εαυτού να εκφρασθεί, να αναπτύξει τις δυνατότητες του στον αέναο αγώνα της επιβίωσης. Η διατήρηση της ζωής και η εξέλιξη της είναι γενικά συνδεδεμένη με τα ευχάριστα αισθήματα και η απειλή της είναι με τον πόνο.
 
Ο άνθρωπος και όχι μόνο αυτός, από ένστικτο επιδιώκει τα ευχάριστα αισθήματα και προσπαθεί να αποφύγει τα δυσάρεστα και τον πόνο. Αυτό τις περισσότερες φορές, λόγω της πολυπλοκότητας της ανθρώπινης νόησης, των αντιτιθέμενων πολλές φορές προτύπων συμπεριφοράς, παίρνει ένα σύνθετο χαρακτήρα. Τα συμφέροντα της ανάπτυξης και προάσπισης του εαυτού, τα οποία αναπτύσσονται και εγκολπώνουν τα συμφέροντα της κοινωνίας, δημιουργούν ένα αξεδιάλυτο πλέγμα μαζί με τα κίνητρα της ευχαρίστησης και της αποφυγής του πόνου. Το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα είναι η αυτοπραγμάτωση του ατόμου, η έκφραση και ανάπτυξη των δυνατοτήτων του. Η εκπλήρωση αυτής της αυτοπραγμάτωσης είναι μια συνεχής διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ και δίνει στο βαθμό που πραγματοποιείται ένα αίσθημα πλήρωσης, ικανοποίησης και ηρεμίας που τελικά κάνει και την αποχώρηση από τη ζωή πιο αποδεκτή.
 
Στην αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, όπως και στον πολιτισμό που αναπτύχθηκε, ήταν έντονη η τάση προσανατολισμού σ’ αυτό που ονόμασαν ευδαιμονία που δημιουργείται μέσα από την γνώση και την χαρά της ίδιας της ζωής. Το νόημα της ζωής το ψάχνανε στην ίδια τη ζωή και όχι έξω από αυτήν. Στο ωραίο, την αρμονία, στο καλό καγαθό, στην αυτοπραγμάτωση. Ο Νίτσε πολύ αργότερα κινούμενος από τα ίδια κίνητρα, την ευδαιμονία του ανθρώπου, την χαρά και την απόλαυση και για να δείξει ότι αυτό δεν έχει κάποιο χυδαίο χαρακτήρα, μίλησε για την "αρχή της αιωνιότητας", εννοώντας ότι το ιδανικό θα ήταν αν κάθε πράξη μας θα θέλαμε να την επαναλαμβάνουμε στην αιωνιότητα. Είναι αντιλήψεις που στηρίζονται στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας μέσα σε κοινωνίες που αναπτύχθηκε το στοιχείο της συνυπευθυνότητας.
 
Οι Επικούρειοι, η κατ’ εξοχήν ευδαιμονιστική φιλοσοφική σχολή στην αρχαιότητα, που αναπτύχθηκε παράλληλα με τους στωικούς, ήταν αυτοί που συνδέθηκαν περισσότερο μ’ αυτή την αντίληψη για τη ζωή, για το πώς δηλαδή οι άνθρωποι θα πετύχουν την ευδαιμονία και θα περιορίσουν τον πόνο. Παρ’ όλο που αργότερα τους παρουσίασαν σαν κήρυκες της ακολασίας, οι Επικούρειοι μιλώντας για την επιδίωξη της ευδαιμονίας και της ευτυχίας από τον άνθρωπο και τη λύτρωση από τον πόνο σαν το κύριο κριτήριο της δράσης του, μιλούσαν για την ισόρροπη αρμονική ανάπτυξη του. Αυτό σήμαινε όχι την επιπόλαια επιδίωξη απολαύσεων ή την επιδίωξη δόξας και πλούτου αλλά αντίθετα την επιλογή τους, ώστε οι ηδονές να είναι διαρκείς και σαν τέτοιες θεωρούσαν περισσότερο τις πνευματικές ηδονές και την αρετή. Ο σκοπός ήταν η επιδίωξη της αρμονικής ύπαρξης και αταραξίας, της μακαριότητας όπως την ονόμαζαν, που έτσι θεωρούσαν ότι είναι η ζωή των θεών που ζουν σε αυτή την αταραξία και μακαριότητα χωρίς φυσικά να επεμβαίνουν στην κίνηση της φύσης και τις ανθρώπινες ζωές. Και η αταραξία, το ιδανικό των Επικούρειων, πετυχαίνεται όταν ο άνθρωπος απαλλάξει την ψυχή του από τον σωματικό πόνο, από το φόβο του θανάτου, από το φόβο των θεών που γεννά προλήψεις και δεισιδαιμονίες, από τα βίαια πάθη, τις υπέρμετρες επιθυμίες και φιλοδοξίες. Για τους Επικούρειους η γνώση δεν ήταν αυτοσκοπός αλλά μέσο για την κατανόηση του φυσικού κόσμου που μας περιβάλλει, ώστε να απαλλαγούμε από το φόβο, τις προλήψεις, τις δεισιδαιμονίες που μας κατατυρρανούν και να ζήσουμε σύμφωνα με τις αξίες που γεννά αυτή η γνώση. Δηλαδή ήταν μια φιλοσοφία προσανατολισμένη στη ζωή.
 
Στην Ελληνική φιλοσοφία ξέρουμε ότι αναπτύχθηκε και ένα άλλο ισχυρό ρεύμα που επηρέασε καθοριστικά και όλη τη φιλοσοφική σκέψη στη συνέχεια.
 
Με την ορφική διδασκαλία κατ’ αρχήν, από την οποίαν ήταν επηρεασμένος ο Πυθαγόρας και οι μαθητές του, όπως και από τον Πυθαγόρα ο Πλάτωνας, η φιλοσοφία κάνει σκοπό της να δείξει την ανάγκη να δραπετεύσει ο άνθρωπος από την σχετικότητα του κόσμου και την φθαρτότητα του. Είναι η φιλοσοφική αρχή της θρησκευτικότητας.
 
Η ορφική διδασκαλία έρχεται από την Θράκη με τον Ορφέα¹, όπως πιθανόν να είχε έρθει και η Διονυσιακή λατρεία. Υπάρχουν επιδράσεις από την Ανατολή. Ο Ορφέας ήταν μυημένος στα Καβείρια μυστήρια και μύησε και τους μαθητές του, αλλά χρησιμοποίησε και δοξασίες της Διονυσιακής λατρείας. Στην Ανατολή η μυστικιστική παράδοση είναι ισχυρή. Η ανθρώπινη δυστυχία μεγαλύτερη και αυτό οδηγεί σε τάσεις απάρνησης αυτού του κόσμου. Παρ’ όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της ορφικής διδασκαλίας και αυτοί αλλά πολύ περισσότερο οι Πυθαγόρειοι και ο Πλάτωνας, οδηγούνται από την ανάγκη της εξέλιξης του ανθρώπου ώστε να κατακτήσει ένα ανώτερο στάδιο συνείδησης πράγμα που θα τους έφερνε πιο κοντά σ’ αυτό που ονόμαζε ο Πλάτωνας απόλυτες ιδέες ή τη γνώση των μυστικών και της αρμονίας του σύμπαντος.
 
Στις Ελληνικές πόλεις αναπτύχθηκε πρώτα η φυσική φιλοσοφία ως μια προσπάθεια γνώσης και κατάκτησης του εξωτερικού κόσμου. Αυτό συμβάδιζε και με τις ανάγκες των αναπτυσσόμενων πόλεων κρατών του Ελλαδικού χώρου στην εξάπλωση τους στην Μεσόγειο και την Μαύρη θάλασσα. Οι ατελείωτες συγκρούσεις μεταξύ τους και η κρίση που δημιουργήθηκε με τις επιπτώσεις που αυτό είχε στη ζωή των ανθρώπων, ενίσχυσε τις τάσεις μιας εσωτερικής αναζήτησης, μια στροφής στον εαυτό. Είναι εξ άλλου και μια φυσιολογική εξέλιξη, μια πιο εξωστρεφή, ας την πούμε στην αρχή στάση να την ακολουθήσει μια πιο εσωστρεφής. Πρώτα προσπαθούμε να μάθουμε τον εξωτερικό κόσμο και μετά στρεφόμαστε στον εαυτό μας.
 
Στην Ελληνική φιλοσοφία διακρίνουμε αυτά τα δύο ρεύματα σκέψης που από ένα σημείο και μετά συνυπάρχουν.
 
Η ιδέα της ξεχωριστής ψυχής που εμφανίζεται κυρίως με την ορφική διδασκαλία εισάγει τον δυισμό στη φιλοσοφία. Πριν αυτό δεν υπήρχε².
 
Και αυτή όμως η τάση της εσωτερικής αναζήτησης μένει στα πλαίσια της εξέλιξης του ανθρώπου βασικά μέσω της γνώσης. Η θέωση για την οποίαν μιλούσαν αργότερα οι νεοπλατωνιστές και ο νεοπυθαγορισμός, που ήταν και πιο επηρεασμένοι από μυστικιστικές αντιλήψεις, είναι μια διαδικασία που συμπεριλαμβάνει την κατάκτηση της γνώσης. Ας μη ξεχνάμε ότι από τους Πυθαγόρειους "μαθητές" πήρανε το όνομα τους τα μαθηματικά επειδή ασχολούνταν κατά βάση μ’ αυτή την επιστήμη που θεωρούσαν ότι θα τους αποκαλύψει τα μυστικά του σύμπαντος, όπως και στον Πλάτωνα όπου στην είσοδο της Ακαδημίας έγραφε το "μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω" πάλι λόγω του ρόλου που θεωρούσε ο Πλάτωνας ότι έχει η γεωμετρία στην κατανόηση της φύσης του κόσμου. Ήταν δηλαδή μια διαδικασία κατάκτησης της γνώσης, για την οποίαν θεωρούσαν ότι λίγοι ήταν οι ικανοί και εκλεκτοί.
 
Τα Χριστιανικά δόγματα έτσι όπως καθιερώθηκαν από αυτούς που την έκαναν επίσημη κρατική θρησκεία έχουν οπωσδήποτε κοινά στοιχεία με τον δυισμό της σκέψης του Πλάτωνα αλλά απέρριψαν τον δρόμο της γνώσης για την εξέλιξη του ανθρώπου αφού οι αλήθειες είναι εξ αποκαλύψεως, οδηγήθηκαν σε δρόμους απόρριψης της πραγματικής ζωής στο όνομα μιας άλλης φαντασιακής, καθώς και στην καθιέρωση ενός αυστηρού πατερναλιστικού μοντέλου που ελέγχει απόλυτα τα πάντα, από έναν θεό πατέρα που εκτός των άλλων δεν άφηνε και καμία θέση για τις γυναίκες. Μ’ αυτή την έννοια αυτά τα δόγματα ήταν επηρεασμένα κυρίως από αντίστοιχα δόγματα των θρησκειών της περιοχής της Μέσης Ανατολής. Οι αναφορές στον Πλάτωνα ήταν περισσότερο για να βρεθούν ερείσματα στην Ελληνική φιλοσοφία και στο τεράστιο κύρος της που συνέχιζε να έχει.
 ------------------------
¹ Κατά μία εκδοχή είναι γιος του βασιλιά της Θράκης Οιάγρου και της μούσας Καλλιόπης ή της Πολύμνιας. Πήρε μέρος και στην αργοναυτική εκστρατεία.
Ήταν μυημένος στα καβείρια μυστήρια. Ο ορφισμός ως θρησκευτική μυστηριακή κίνηση εμφανίζεται αργότερα, τον 6ο π.Χ. αιώνα, πρώτα στη Θράκη και στη συνέχεια σε όλο τον Ελλαδικό χώρο και στις αποικίες της Σικελίας και κάτω Ιταλίας και αργότερα στη Ρώμη, παράλληλα με τη διονυσιακή λατρεία, την οποίαν μεταρρύθμισε. Μιλούσε για τη θεία φύση του ανθρώπου και την αθανασία του καθώς και την μετεμψύχωση. Πρέσβευε έναν τρόπο ζωής που στόχο είχε την ηθική καθαρότητα και τον εξαγνισμό ώστε να αποκαλυφθεί η θεία φύση του ανθρώπου και να ενωθεί με το θείο. Στα πλαίσια της ηθικής καθαρότητας απέφευγαν την κρεοφαγία, όπως και οι Πυθαγόρειοι. Οι ορφικοί ισχυρίζονταν ότι ήταν κάτοχοι μυστικών γνώσεων για το πώς θα ελευθερωθεί η θεϊκή ψυχή που ήταν φυλακισμένη μέσα στο σώμα. Οι ιερείς της θρησκείας ήταν οι λεγόμενοι ορφεοτελεστές, που ήταν περιφερόμενοι θεραπευτές, μάντεις, που ενεργούσαν στο όνομα του Ορφέα. Ο ορφισμός απέκτησε μεγάλη επιρροή στα κατώτερα στρώματα του πληθυσμού στην κλασσική αρχαιότητα, γι αυτό και θεωρήθηκε θρησκεία των πληβείων. Ο χριστιανισμός σαν θρησκεία επηρεάστηκε από τον ορφισμό και στην πρώιμη χριστιανική τέχνη βλέπουμε παραστάσεις του Ορφέα να κουβαλάει στους ώμους του αρνί, ανάλογες δηλαδή με τις παραστάσεις του Ιησού. Και οι νεοπλατωνιστές όμως εκείνη την περίοδο, στην αντιπαράθεση τους με τους χριστιανούς και τους ιουδαίους, θεωρούσαν τα ορφικά κείμενα σαν δική τους κληρονομιά.
Όσον αφορά τον Διόνυσο, η λατρεία του ήταν εξαπλωμένη μέχρι την Ινδία όπου έφθασε σύμφωνα με τους μύθους με τον στρατό του και διέδωσε την τέχνη της παρασκευής του οίνου.
Τα παραπάνω είναι στοιχεία που δείχνουν ότι υπήρχε μια ευρεία κυκλοφορία ιδεών, από πολύ παλιά σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.
 
² Στον Όμηρο τα πρόσωπα δεν νοούνται χωριστά από τα σώματα τους. Η ανδρεία, η ομορφιά, η δύναμη, αξίες που έχουν σαν βάση τους το σώμα, είναι και οι αξίες που μετατρέπουν τους ανθρώπους σε θεούς. Η ψυχή είναι η πνοή που διατηρεί το σώμα στη ζωή, το σώμα όμως είναι η βάση όλων των λειτουργιών. Μ. Μarzano."Η φιλοσοφία του σώματος".

Ο Ξενοφώντας, ο αρχαιοελληνικός κόσμος και ο περσικός δάκτυλος

Αποτέλεσμα εικόνας για Ο Ξενοφώντας, ο αρχαιοελληνικός κόσμος και ο περσικός δάκτυλοςΜετά τα γεγονότα στο Λέχαιο ο Αγησίλαος εκστράτευσε εναντίον της Ακαρνανίας. Λεηλάτησε τους αγρούς, άρπαξε πολλά ζώα κι επικράτησε, όταν οι Ακαρνάνες του έκαναν επίθεση με πολλούς πελταστές προσπαθώντας να επαναλάβουν την τακτική του Ιφικράτη στο Λέχαιο. Αποχώρησε όμως άμεσα επιτρέποντας στους κατοίκους να σπείρουν τη γη, αν και θα μπορούσε να το αποτρέψει παρατείνοντας την παραμονή του.

Το αποτέλεσμα της πράξης αυτής φάνηκε την επόμενη χρονιά (έχουμε μπει πια στο 388 π.Χ.) όταν απείλησε τους Ακαρνάνες με νέα εκστρατεία εναντίον τους: «… σκέφτηκαν» (οι Ακαρνάνες) «ότι καθώς οι πόλεις τους βρίσκονταν στο εσωτερικό της χώρας, αν ο εχθρός κατέστρεφε το στάρι τους θα ‘ταν το ίδιο σαν να στρατοπέδευε γύρω στις πόλεις και να τις πολιορκούσε. Έστειλαν λοιπόν πρέσβεις στη Λακεδαίμονα, που έκαναν συμμαχία με τους Λακεδαιμονίους. Έτσι τέλειωσε η υπόθεση των Ακαρνάνων». (4,7,1). Το να έχει κάποιος κάτι και να φοβάται μην το χάσει κρίνεται απείρως προτιμότερο απ’ την απελπισία του να μην έχει τίποτα. Κι ο Αγησίλαος φαίνεται να το γνωρίζει καλά αυτό.

Από τη στιγμή, όμως, που η εκστρατεία στην Ακαρνανία ήταν πλέον αχρείαστη οι Λακεδαιμόνιοι είχαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να προκαλέσουν ζημιές στο Άργος. Ο προκλητικός τρόπος που προσάρτησε την Κόρινθο, η εκδίωξη των εκεί ολιγαρχικών, οι επαίσχυντες εκτελέσεις, οι δολοπλοκίες και η αναγκαστική απομάκρυνση όσων φιλοσπαρτιατών διασώθηκαν δε θα μπορούσαν να περάσουν έτσι. Ο Αγησίπολις «εισέβαλε στο έδαφός τους – πράγμα που προκάλεσε μεγάλη ταραχή και φόβο και στον αγροτικό και στον αστικό πληθυσμό». (4,7,3).

Η συνταγή πλέον γνωστή: καταστροφή της υπαίθρου και γενική λεηλασία μέχρι τα τείχη της πόλης. Ο Αγησίπολις μάλιστα – ανταγωνιζόμενος τον Αγησίλαο – ρωτούσε να μάθει μέχρι πού είχε φτάσει εκείνος, όταν εκστράτευσε στο Άργος, για να τον ξεπεράσει. Στην προσπάθειά του αυτή έφτασε μπροστά στα τείχη, ξεπερνώντας ακόμη και την τάφρο που τα περιέβαλλε.

Προκάλεσε τέτοιο πανικό στους Αργείους, που έκλεισαν τις πύλες αφήνοντας απ’ έξω τους Βοιωτούς ιππείς, κυριολεκτικά στο έλεος των Σπαρτιατών: «…αναγκάστηκαν να κολλήσουν σαν τις νυχτερίδες στα τείχη, κάτω από τις επάλξεις – και πολλοί άνδρες κι άλογα θα ‘χαν σκοτωθεί από βέλη, αν οι Κρητικοί τοξότες δεν τύχαινε να λείπουν εκείνη την ώρα σε μιαν επιδρομή στο Ναύπλιο». (4,7,6).

Όμως, ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι επιχειρήσεις στη θάλασσα, όπου ο Κόνων με το Φαρνάβαζο – μετά την εξόντωση του σπαρτιατικού στόλου – πηγαίνουν ανενόχλητοι από νησί σε νησί διώχνοντας το Λακεδαιμόνιο αρμοστή και υποσχόμενοι ελευθερία. Παρακολουθούμε την απόλυτη αντιστροφή από τα χρόνια του Θουκυδίδη, όταν η Σπάρτη απελευθέρωνε τα νησιά με τη βοήθεια των Περσών διώχνοντας τους Αθηναίους. Οι κάτοικοι των νησιών είναι και πάλι πρόθυμοι να απελευθερωθούν και «υποδέχονταν τις διαβεβαιώσεις μ’ εκδηλώσεις χαράς κι επιδοκιμασίας, και μ’ όλη τους την καρδιά έστελναν δώρα φιλοξενίας στον Φαρνάβαζο». (4,8,2).

Το μόνο που αλλάζει είναι η στάση των Αθηναίων, που φαίνονται πιο έμπειροι στη χειραγώγηση: «ο Κόνων ήταν που είχε πείσει το Φαρνάβαζο ότι τέτοια τακτική θα τους εξασφάλιζε τη φιλία όλων των πόλεων· αλλιώτικα, του ‘λεγε, αν έδειχνε πρόθεση να τις υποδουλώσει, και η καθεμιά ξεχωριστά ήταν σε θέση να του δημιουργήσει προβλήματα και επιπλέον υπήρχε κίνδυνος να καταλάβουν οι Έλληνες τι συμβαίνει και να ενωθούν. Αυτά τα επιχειρήματα είχαν πείσει τον Φαρνάβαζο». (4,8,2).

Ο Κόνων φαίνεται να γνωρίζει τις ισορροπίες. Ο ρόλος του απελευθερωτή είναι πιο ευχάριστος. Στο κάτω – κάτω, αφού την ισχύ την έχει η Σπάρτη, ας αναλάβει και τη φθορά της. Το προσωπείο της χειραφέτησης ταιριάζει σ’ αυτόν που ονειρεύεται την ισχύ, όχι σ’ αυτόν που την έχει. Το παιχνίδι της απελευθέρωσης πρέπει να παιχτεί σωστά κι ο Φαρνάβαζος το κατανόησε αμέσως.

Το ότι οι Αθηναίοι εγκαθιστούν δημοκρατίες δε φαίνεται να τον ανησυχεί και πολύ. Έτσι κι αλλιώς επεκτατισμό κάνουν. Οι ανίσχυροι θα είναι πάντα υποτελείς. Ας έχουν όποιο πολίτευμα βολεύει. Τα προτεκτοράτα μαθαίνουν γρήγορα το ρόλο τους. Δεν είναι κακό να ελπίζουν. Το θέμα είναι να ανατραπούν οι Σπαρτιάτες. Όλα τα υπόλοιπα είναι ασήμαντες λεπτομέρειες.

Από την πλευρά τους οι Σπαρτιάτες έπρεπε να περάσουν στην αντεπίθεση. Ο χάρτης είναι αμείλικτος. Τα νησιά που χάνονται πρέπει να αντικατασταθούν. Ο Δερκυλίδας θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Όταν διαλύθηκε το ναυτικό της Σπάρτης, δεν εγκατέλειψε το έδαφός του, όπως έκαναν όλοι οι άλλοι αρμοστές, αλλά έμεινε στην Άβυδο και κατάφερε να την κρατήσει σύμμαχο των Λακεδαιμονίων υποσχόμενος παντοτινή συμμαχία και, φυσικά, απελευθέρωση από το Φαρνάβαζο.

Πήρε το λαό με το μέρος του και πέρασε κι απέναντι στη Σηστό συγκεντρώνοντας όλους αυτούς που απέκτησαν γη λόγω της σπαρτιατικής παρουσίας και που φανερά ήταν με το μέρος της Σπάρτης. Ο Φαρνάβαζος κίνησε αμέσως για τη Σηστό και απείλησε ότι θα κηρύξει τον πόλεμο. Ζήτησε μάλιστα και την παρουσία του Κόνωνα, που έσπευσε να βοηθήσει: «Βλέποντας ωστόσο ότι δεν κατάφερνε να τους υποτάξει επέστρεψε στην έδρα του, αφήνοντας εντολή στον Κόνωνα να καλοπιάσει τις πόλεις του Ελλησπόντου, έτσι ώστε να συγκεντρώσουν ως την άνοιξη όσο γινόταν πιο πολύ ναυτικό». (4,8,6).

Οι Πέρσες αυτή τη φορά φαίνονται πιο επιθετικοί. Ο Φαρνάβαζος «εξαγριωμένος όπως ήταν με τους Λακεδαιμονίους γι’ αυτά που του είχαν κάνει, το ‘χε βάλει κύριο σκοπό του να τους ξεπληρώσει όσο μπορούσε, μεταφέροντας τον πόλεμο στον τόπο τους». (4,8,6).

Το ίδιο επιδίωξε – με τρομερή επιτυχία – κι ο Τιθραύστης. Εκείνος, όμως, περιορίστηκε στη δωροδοκία. Ο Φαρνάβαζος θέλει πιο δραστικά μέτρα. Μαζί με τον Κόνωνα θα βάλει πλώρη για τη Σπάρτη έχοντας ως ορμητήριο τη Μήλο: «Πρώτα πήγε στις Φερές και λεηλάτησε εκείνη την περιοχή, κι ύστερα έκανε αποβάσεις σε διάφορα σημεία της παραλίας, προκαλώντας όσες καταστροφές μπορούσε. Γρήγορα ωστόσο ανησύχησε από την έλλειψη λιμανιών και τροφίμων και φοβήθηκε μήπως οι Λακεδαιμόνιοι στείλουν ενισχύσεις· γύρισε λοιπόν πίσω κι έφυγε, και αγκυροβόλησε στον Φοινικούντα των Κυθήρων». (4,8,7).

Κατέλαβε την πόλη των Κυθήρων, όρισε διοικητή τον Αθηναίο Νικόφημο κι έφυγε για τον Ισθμό της Κορινθίας. Μάζεψε τους συμμάχους κι έκανε τα πάντα για να τους εμφυσήσει την πεποίθηση της νίκης και την εμπιστοσύνη στο βασιλιά. Φυσικά, δεν παρέλειψε να τους αφήσει κι όσα χρήματα είχε μαζί του. Δεν υπήρχε καλύτερη στιγμή για τον Κόνωνα να αρπάξει την ευκαιρία: «Τότε ο Κόνων του ζήτησε να του δώσει εκείνου τον στόλο, λέγοντας ότι αναλαμβάνει να τον συντηρήσει με τους πόρους των νησιών και να τον οδηγήσει στην πατρίδα του, να βοηθήσει τους Αθηναίους να ξαναχτίσουν τα Μακρά Τείχη και τα τείχη του Πειραιά – και το ‘ξερε, είπε, ότι αυτό θ’ αποτελούσε το μεγαλύτερο δυνατό πλήγμα για τους Λακεδαιμονίους». (4,8,9).

Ο Κόνων έφερε τα πράγματα όπως έπρεπε για τους Αθηναίους. Βάζοντας τα ίδια τα πληρώματα των καραβιών να δουλεύουν και ξοδεύοντας τα λεφτά του Φαρναβάζου κατάφερε να χτίσει και πάλι τα τείχη της Αθήνας με τη βοήθεια εθελοντών που ήρθαν από τη Βοιωτία κι από άλλες συμμαχικές πόλεις. Η ήττα του πελοποννησιακού πολέμου έχει πλέον παρέλθει και η Αθήνα φιλοδοξεί να διεκδικήσει τα παλιά μεγαλεία.

Από την άλλη, τα χρήματα που άφησε ο Φαρνάβαζος στην Κόρινθο ενίσχυσαν το ναυτικό εκεί προξενώντας απώλειες στα σπαρτιατικά πλοία. Αν και τελικά οι Σπαρτιάτες διατήρησαν την κυριαρχία στο Ρίο, ήταν φανερό ότι τα πράγματα είχαν αλλάξει. Όταν έφτασαν στη Σπάρτη και τα νέα των αθηναϊκών τειχών, δεν υπήρχε πια καμία αμφιβολία. Αν ήθελαν να διατηρηθούν στη θέση που είχαν, έπρεπε να κάνουν συμμαχικό άνοιγμα. Και πού αλλού θα μπορούσαν να απευθυνθούν, αν όχι στους Πέρσες; «Τότε σκέφτηκαν ότι αν ειδοποιούσαν γι’ αυτά τον Τιρίβαζο, τον στρατηγό του Βασιλέως, ο Τιρίβαζος ή θα πήγαινε με το μέρος τους ή τουλάχιστον θα έπαυε να συντηρεί το ναυτικό του Κόνωνος. Αποφάσισαν λοιπόν να του στείλουν τον Ανταλκίδα…». (4,8,12).

Η κίνηση αυτή δε θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητο το άλλο στρατόπεδο: «’όταν το έμαθαν οι Αθηναίοι, έστειλαν κι εκείνοι πρέσβεις – μαζί με τον Κόνωνα – τον Ερμογένη, τον Δίωνα, τον Καλλισθένη και τον Καλλιμέδοντα. Ζήτησαν κι από τους συμμάχους τους να στείλουν κι εκείνοι πρέσβεις, κι ήρθαν από τους Βοιωτούς, από την Κόρινθο και το Άργος». (4,8,13). Όλος ο ελληνικός κόσμος συνωστίζεται στην αυλή του βασιλιά. Ο περσικός δάκτυλος φαίνεται κυρίαρχος του τοπίου.

Βεβαίως, οι Σπαρτιάτες είναι οι μεγάλοι ζημιωμένοι: «Αφού έφτασαν στην έδρα του Τιριβάζου, ο Ανταλκίδας του είπε ότι είχε έρθει με προτάσεις ειρήνης ανάμεσα στην πόλη του και στον Βασιλέα – και μάλιστα τέτοιας ειρήνης, όπως από καιρό την επιθυμούσε ο Βασιλεύς: γιατί οι Λακεδαιμόνιοι, είπε, δεν διεκδικούσαν από τον Βασιλέα τις ελληνικές πόλεις της Ασίας· όσο για τις υπόλοιπες πόλεις κι όλα τα νησιά, αρκούσε στους Λακεδαιμονίους να μείνουν ανεξάρτητα». (4,8,14).

Θα ήταν αδύνατο οι προτάσεις αυτές να μην ικανοποιήσουν τον Τιρίβαζο. Η πολιτική του Αγησιλάου, που είχε απορρίψει πολύ καλύτερους όρους επιμένοντας στην πολιτική του επεκτατισμού, απεδείχθη ζημιογόνος. Ο πόλεμος μεταφέρθηκε στην Πελοπόννησο, οι εχθροί δυνάμωσαν πολύ και η Σπάρτη γνώρισε φθορά τόσο στην ισχύ, όσο και στο γόητρό της. Οι προτάσεις αυτές είναι η παραδοχή της αποτυχίας, που τώρα τους έφερε σε δύσκολη θέση. Είναι η ώρα της Σπάρτης να γνωρίσει τα αδιέξοδα της ισχύος.

Από την άλλη, το στρατόπεδο των Αθηναίων δεν ήθελε ούτε να ακούει τους όρους του Ανταλκίδα: «οι Αθηναίοι φοβήθηκαν ότι αν συμφωνούσαν να δοθεί ανεξαρτησία στα νησιά θα ‘χαναν τη Λήμνο, την Ίμβρο και τη Σκύρο· οι Θηβαίοι ότι θ’ αναγκάζονταν ν’ αφήσουν ανεξάρτητες τις πόλεις τις Βοιωτίας· οι Αργείοι, τέλος, ότι αν γινόταν τέτοια συνθήκη ειρήνης δεν θα μπορούσαν – όπως ήθελαν – να κρατήσουν προσαρτημένη την Κόρινθο. Έτσι ματαιώθηκε τότε η σύναψη ειρήνης, κι όλοι γύρισαν στις πατρίδες τους». (4,8,15).

Τα πράγματα έχουν ήδη ανατραπεί. Οι Σπαρτιάτες, που υποτίθεται ότι είναι σε θέση ισχύος, προτείνουν ανεξαρτησία και οι αντίπαλοι, που υποτίθεται ότι θέλουν να τους ανατρέψουν, φοβούνται μη χάσουν τα κεκτημένα. Όποιος νιώθει ισχυρός δεν μπορεί να μιλά για ανεξαρτησία. Η ανεξαρτησία θα είναι πάντα η διεκδίκηση των ανίσχυρων.

Το ζήτημα είναι ότι ο Τιρίβαζος ενθουσιάστηκε από τις προτάσεις. Μολονότι δεν μπορούσε να αποφασίσει ο ίδιος (αυτό ήταν θέμα του βασιλιά), πήρε ξεκάθαρα το μέρος των Σπαρτιατών δίνοντάς τους λεφτά και φυλακίζοντας τον Κόνωνα με γελοίες προφάσεις. Όταν, όμως, έφυγε για να εκθέσει στο βασιλιά την κατάσταση, εκείνος έστειλε προς αντικατάστασή του, για όσο θα έλειπε, το Στρούθα, ο οποίος ήταν ορκισμένος εχθρός των Λακεδαιμονίων – και της πολιτικής του Αγησιλάου ειδικότερα – και ευνοούσε κατάφωρα τους Αθηναίους.

Από την πλευρά τους οι Λακεδαιμόνιοι, όταν κατάλαβαν τις διαθέσεις του Στρούθα, έστειλαν εναντίον του το Θίβρωνα: «Αυτός πέρασε στην Ασία κι άρχισε να λεηλατεί τα εδάφη του Βασιλέως με ορμητήρια την Έφεσο και τις πόλεις της πεδιάδας του Μαιάνδρου Πριήνη, Λεύκοφρυ και Αχίλλειο». (4,8,17).

Βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα διπλωματικό κομφούζιο, που μοιραία έχει και στρατιωτικές προεκτάσεις. Οι Σπαρτιάτες επιδιώκουν τη συμμαχία του βασιλιά και ταυτόχρονα λεηλατούν τη γη του. Οι Πέρσες στρατηγοί είναι διχασμένοι. Ο Τιρίβαζος υποστηρίζει τους Σπαρτιάτες και ο Στρούθας τους Αθηναίους. Ο καθένας ενεργεί όπως θέλει, χωρίς εντολές, χωρίς κάποιο κεντρικό σχεδιασμό, χωρίς καμία οργάνωση. Θα έλεγε κανείς ότι τα γεγονότα εξελίσσονται από μόνα τους.

Το μόνο που μένει είναι οι συγκρούσεις. Ο Στρούθας θα εξοντώσει το Θίβρωνα και θα διαλύσει το στρατό του. Η Σπάρτη θα στείλει το Διφρίδα, που θα περισώσει τις συμμαχικές πόλεις και θα αιχμαλωτίσει την κόρη του Στρούθα αποκτώντας πολλά λύτρα. Η Ρόδος θα γίνει δημοκρατική και οι Λακεδαιμόνιοι θα προσπαθήσουν να την ανακτήσουν. Στέλνουν τον Έκδικο με λίγες δυνάμεις και τελικά τον αντικαθιστούν με τον Τελευτία, στον οποίο δίνουν περισσότερες.

Τα πράγματα παίρνουν τέτοιες διαστάσεις, που πλέον χάνεται το νόημα του ποιος πολεμάει ποιον. Ο Τελευτίας, καθώς πηγαίνει στη Ρόδο αιχμαλωτίζει τα δέκα πολεμικά του Φιλοκράτη, που έστελναν οι Αθηναίοι στην Κύπρο, για να βοηθήσουν το σύμμαχό τους Ευαγόρα, που μάχονταν εναντίον των Περσών. Ο Ξενοφώντας σχολιάζει: «Σ’ εκείνη την περίσταση στάθηκε αλλοπρόσαλλη η συμπεριφορά και των δύο παρατάξεων· από τη μια μεριά οι Αθηναίοι, που ήσαν φίλοι του Βασιλέα, έστελναν συμμαχική βοήθεια στον Ευαγόρα που τον πολεμούσε· από την άλλη ο Τελευτίας, την ώρα που οι Λακεδαιμόνιοι πολεμούσαν τον Βασιλέα, κατέστρεφε έναν στόλο που πήγαινε κι αυτός να τον πολεμήσει». (4,8,24).

Ο αρχαίος κόσμος είναι πιο μπερδεμένος από ποτέ. Η αβεβαιότητα της τροπής που θα πάρει η περσική βοήθεια έχει φέρει τα πάνω κάτω. Όλοι φιλοδοξούν να την έχουν κι όλοι δυσπιστούν. Όλοι καλοπιάνουν κι όλοι συγκρούονται με τους Πέρσες. Τελικά, όλοι συγκρούονται με όλους.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες το μόνο που απομένει είναι το παιχνίδι της διαρκούς προσέλκυσης όλο και περισσότερων πόλεων. Οι Αθηναίοι προκειμένου να προστατέψουν τη Ρόδο στέλνουν το Θρασύβουλο, τον ηγέτη των δημοκρατικών που συνέτριψε τους Τριάντα τυράννους. Εκείνος κατανοώντας ότι η Ρόδος είναι αδύνατο να κινδυνέψει στράφηκε προς τον Ελλήσποντο αναζητώντας νέους συμμάχους. Συμφιλίωσε το βασιλιά των Οδρυσών Αμήδοκο με το Σεύθη και τους έκανε και τους δυο συμμάχους της Αθήνας. Πήγε στο Βυζάντιο και το έκανε δημοκρατικό. Έκανε δεσμούς φιλίας με τους Καλχηδονίους.

Στη Μυτιλήνη συνέτριψε στην πόλη Μήθυμνα τον Λακεδαιμόνιο αρμοστή Θηρίμαχο κάνοντας όλο το νησί δημοκρατικό. Όταν έφτασε στην Άσπενδο, αγκυροβόλησε στον ποταμό Ευρυμέδοντα. Ήρθε σε συνεννόηση με τους κατοίκους και μάλιστα πήρε και λεφτά για να συνεχίσει τον αγώνα. Επειδή, όμως, οι στρατιώτες του λεηλάτησαν κάποια κτήματα, οι Ασπένδιοι εξοργίστηκαν και σε αιφνιδιαστική επίθεση που έκαναν τη νύχτα τον σκότωσαν μέσα στη σκηνή του. Ο Ξενοφώντας σχολιάζει: «Τέτοιος στάθηκε ο θάνατος του Θρασυβούλου, που είχε τη φήμη ενός αληθινά εξαίρετου ανθρώπου». (4,8,31).

Οι επιτυχίες, όμως, του Θρασύβουλου στον Ελλήσποντο θορύβησαν τους Σπαρτιάτες. Ο Αναξίβιος κατόρθωσε να πείσει τους εφόρους να τον στείλουν αρμοστή στην Άβυδο και να αντικαταστήσει το Δερκυλίδα, αν και δεν υπήρχε κανένα παράπονο σε βάρος του. Μόλις έφτασε άρχισε τις επιδρομές και τις λεηλασίες. Σε απάντηση οι Αθηναίοι έστειλαν τον Ιφικράτη με οχτώ πλοία και χίλιους διακόσιους πελταστές.

Αρχικά, περιορίστηκαν σε αψιμαχίες μικρής κλίμακας. Η μεγάλη στιγμή για τον Ιφικράτη έφτασε όταν έμαθε ότι ο Αναξίβιος πήγε στην Άντανδρο, για να την πάρει με το μέρος του. Του έστησε ενέδρα στο δρόμο της επιστροφής σ’ ένα ιδανικό γι’ αυτόν έρημο σημείο πάνω στο βουνό. Ο Αναξίβιος νομίζοντας ότι διασχίζει φιλικό έδαφος κι έχοντας εσφαλμένες πληροφορίες ότι τάχα ο Ιφικράτης έπλεε για την Προκόννησο προχωρούσε χωρίς προφυλάξεις.

Τα πράγματα ήταν πολύ εύκολα για τον Ιφικράτη. Με μια ξαφνική επίθεση συνέτριψε τον αντίπαλο στρατό επαναλαμβάνοντας το θρίαμβο στο Λέχαιο. Ο ίδιος ο Αναξίβιος έπεσε ηρωικά. Ο Ελλήσποντος βρισκόταν πια σε αθηναϊκά χέρια.

Ξενοφώντος: «Ελληνικά», βιβλίο τέταρτο

Το αυτονόητο της ελευθερίας

Αποτέλεσμα εικόνας για Το αυτονόητο της ελευθερίαςΤα αυτονόητα έχουν καταντήσει δυσνόητα, μιας που έχουμε διαστρεβλώσει τόσο πολύ τη σκέψη μας, που δεν βλέπουμε καν τη διαστρέβλωση. Ακόμα και αυτό χωράει πολλή συζήτηση καθώς ΤΙΠΟΤΑ δεν γίνεται χωρίς τη συγκατάθεση (την ατομική ΚΑΙ συλλογική  πρόθεση) που υπερβαίνει και διαπερνά κάθε περιορισμένη, επιφανειακή οπτική.

Δεν έχει και τόση σημασία ποιες είναι οι διαστρεβλώσεις, γιατί το ξέρω από τώρα, πως όλοι συμφωνούμε. Θεωρητικά πάντα! Γιατί αν ήταν πρακτική η συμφωνία, θα κάναμε κάτι γι' αυτό (όλοι εμείς που συμφωνούμε), δεν θα χρειαζόταν καν να το συζητάμε, να αναλύουμε και να εξηγούμε. Θα εκδηλώναμε συζητώντας, θα φανερώναμε συνθέτοντας, θα αναδιαμορφώναμε τη ζωή μας για να ταιριάζει με την υποτιθέμενη συμφωνία μας. Είναι κάπου εκεί που αρχίζεις να ακούς τα "ναι συμφωνώ, αλλά...". Πάντα υπάρχει ένα ισχυρό "αλλά" που διατηρεί το στάτους κβο...

Και έτσι καταλήγουν, όσοι αντιλαμβάνονται πραγματικά τα αυτονόητα, να τα διεκδικούν, "με αίμα και ιδρώτα", σε έναν κόσμο που τους θεωρεί τρελούς, αναρχικούς, περίεργους, αποστάτες, περιθωριακούς...

Η ζωή είναι απλή. Όχι τόσο απλοϊκή (γιατί μπερδεύουμε και τις λέξεις, όπως ταιριάζουν στις υποσυνείδητες προθέσεις μας), όσο να αναγκαστούμε όλοι να "επιστρέψουμε στα χωράφια", στη γη, στην παραγωγή φαγητού. Δεν είμαστε όλοι καλλιεργητές, ούτε μπορούμε να γίνουμε όλοι αγρότες. Αλλού είναι η απλότητα... τη χάνουμε γιατί φτιάχνουμε ιδανικά από τις φοβίες και τις εξαρτήσεις μας!

Η ζωή είναι ξεκάθαρη. Δείχνει στον καθένα μας κάθε στιγμή, όλα όσα χρειαζόμαστε για να γίνουμε σοφοί, συνειδητοί συμμέτοχοι της δημιουργίας της πραγματικότητάς μας.

Μπορεί να παραπονιούνται οι άνθρωποι, να γκρινιάζουν και να κατηγορούν τους κανόνες, τις ανελευθερίες τους, τους εξαναγκασμούς και τις πιέσεις, μα το αυτονόητο που δεν θέλουν να παραδεχθούν είναι πως χρειάζονται κανόνες, χρειάζονται εξαναγκασμούς, πιέσεις, τιμωρίες, αμοιβές. Γιατί φοβούνται και αρνούνται να λειτουργήσουν τόση ελευθερία.

Μιλάνε ακατάπαυστα, αναλύουν άπταιστα, υποστηρίζουν σθεναρά... μα είναι αστείο πως όταν έρχεται η ώρα της δράσης, του δια ταύτα, στην καθημερινότητα αλλά και στις μεγάλες αποφάσεις της ζωής τους, επιστρέφουν βολικά και αθόρυβα στην υπακοή, τη συμμόρφωση, τις δικαιολογίες. Συσπειρώνονται, ομαδοποιούνται, γιατί φοβούνται ν' απλωθούν, να αντικρίσουν το άγνωστο, να γίνουν εξερευνητές αντί παγιωμένοι γνώστες, επαναληπτικά. 

Η ελευθερία απειλεί το οικοδόμημα. Μην κοιτάς που όλοι μιλάνε και διακηρύσσουν την ελευθερία! Το οικοδόμημα του ψεύτικου εαυτού που έχουν φτιάξει και που χωρίς αυτό δεν ξέρουν και δεν τολμούν να υπάρξουν, είναι πολύτιμο, απαραίτητο... πολύ πιο πάνω και πέρα από την ελευθερία που φαντάζει καλύτερη ως αποστασιοποιημένο ιδανικό παρά ως στάση καθημερινής ζωής.

Είναι αυτονόητη η ελευθερία; Είναι αυτονόητο ζητούμενο; Όχι βέβαια, όπως κι αν φαίνεται. Θα τρόμαζαν οι περισσότεροι άνθρωποι, διαπιστώνοντας ότι δεν αναζητούν και ποτέ δεν ήθελαν να είναι ελεύθεροι. Βέβαια θίγονται, διαμαρτύρονται και "αποτινάσσουν" τον ισχυρισμό πως στην πραγματικότητα τους αρέσει να είναι δούλοι, υποχείρια, ακόλουθοι και όχι αρχηγοί της ζωής τους. Ειδικά όταν τους το λες έτσι, τόσο ωμά, με λέξεις που φοβούνται και αποφεύγουν ήδη για τον εαυτό τους.

Λένε πως θέλουν να είναι ευτυχισμένοι, μα φοβούνται την ευτυχία. Λένε πως θέλουν την υγεία αλλά η σκέψη τους παραμένει στην αρρώστια. Λένε πως θέλουν έναν κόσμο ειρηνικό, όπως στο μυαλό τους διεξάγονται μάχες, αθέατοι πόλεμοι και η πλήρης απαξίωση του εαυτού τους. Μιλάνε για δημοκρατία, όμως στηρίζουν την επιβολή, το κρυφτούλι και την εγωιστική αρπαγή, όλων όσων φοβούνται πως δεν δικαιούνται.

Έτσι συνεχίζουν να θεωρητικολογούν, για πράγματα που ουσιαστικά δεν κατανοούν. Και αυτό είναι εύκολο, στην εποχή της "ελευθερίας της έκφρασης", όπου "έκφραση" έχει καταντήσει να σημαίνει "άποψη επί παντός επιστητού που δικαιούται να έχει ο καθένας". Νομίζουν οι άνθρωποι πως δεν πληρώνουν γι' αυτήν, πως μπορούν και δικαιούνται να ανοίγουν το στόμα τους και να λένε ή να γράφουν ό,τι θέλουν, όπως καλή ώρα εγώ, εδώ. Όμως, τα πάντα πληρώνονται, τα πάντα έχουν συνέπεια, συνέχεια, αποτέλεσμα. Ακόμα και οι λέξεις, οι σκέψεις, τα εσωτερικά φαντάσματα που "διασκεδάζουν" τον φοβικό νου.

Και δεν είναι τίποτα αυτονόητο όταν αρχίζεις να διαπιστώνεις τον αόρατο ιστό, τη σύνδεση μεταξύ όλων, μεταξύ λόγου και σκέψης, σκέψης και δράσης, ζωής και πρόθεσης, σύνδεσης και επιθυμίας. Και μαθαίνοντας να κοιτάς κάτω από την επιφάνεια του φαίνεσθαι, διαπιστώνεις την απόλυτη Τάξη, που φαίνεται σαν χάος μόνο σε όσους αρνούνται να δουν τη Σοφία, τον τρόπο λειτουργίας του κόσμου και του Εαυτού τους.

Τελικά, είναι αυτονόητα... αυταπόδεικτα και απλά. Για ελεύθερους ανθρώπους...!

Αμέριμνος

Αποτέλεσμα εικόνας για ΑμέριμνηΌταν βρισκόμαστε πραγματικά στο μονοπάτι της ουσιαστικής ζωής μας, είναι αναπόφευκτες οι συνεχείς ανατροπές. Η εκπαιδευμένη σκέψη/φαντασία ούτε καν διανοείται πως αυτό σημαίνει καθημερινή, φυσιολογική διαδικασία, η οποία αφαιρεί τη "συνέχεια" που οι περισσότεροι έχουν ανάγκη για να αισθάνομαι ασφαλείς.

Εκεί που προχωράς, αμέριμνος (αν και το "αμέριμνος" χάνει πλέον κάθε προηγούμενη, γνώριμη έννοια), ξαφνικά ανακαλύπτεις, ένα κλειδί, ένα χαμένο στοιχείο, που συνδέει πολλά άλλα. Δεν το ήξερες; Tο ήξερες. Όμως ανακαλύπτοντας το ξανά, σε νέο πλαίσιο, μέσα από άλλη οπτική, αποκτά ένα διαφορετικό, ξεχωριστό νόημα και αξία.

Οι περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν την ελευθερία, χωρίς να αντιλαμβάνονται το πραγματικό νόημά της, χωρίς να είναι επουδενί έτοιμοι για τον τρόπο ζωής που αυτή απαιτεί.

Όλο το υπαρκτό σύστημα οργάνωσης, δόμησης, λειτουργίας του κόσμου μας βασίζεται στην αρχή της μη ελευθερίας (ακούγεται καλύτερο από την υποδούλωση), με χιλιάδες τρόπους, πρακτικές και καμουφλαρισμένες ηθικές... όλα όσα συντηρούν τη συνέχιση και την ανάπτυξή του. Δεν γίνεται αντιληπτό σε καθημερινό, λειτουργικό επίπεδο!

Όποιος επομένως αναζητά την ελευθερία και τολμά να ζήσει στην αλήθεια της, δεν μπορεί να υπάρξει ταυτόχρονα στο σύστημα μη ελευθερίας που απαιτείται για την επιβίωση του σκλάβου.

Θεωρητικά/νοητικά, φαίνεται λογικό! Πρακτικά, όλοι ενδίδουμε, είτε λίγο είτε πολύ, ανάλογα με την εσωτερική μας τόλμη να διαφέρουμε, να δυσκολευτούμε, να ξεβολευτούμε από τις ψευδαισθήσεις μας.

Αλλά, από την άλλη, δεν εξαγοράζεται η ελεύθερη ζωή.

Το τίμημα, όταν έχεις ακόμα υποψιαστεί απλά πως υπάρχει κι άλλος τρόπος να ζει ο Άνθρωπός, το να συνεχίζεις να ζεις σαν σκλάβος είναι τεράστιο, το βάρος ασήκωτο, και οι λόγοι να το κάνεις, ανίκανοι να σε συγκρατήσουν. Πρέπει να σπάσεις τα δεσμά, ότι κι αν χρειαστεί, ό,τι κι αν χάσεις, όσο κι αν πρέπει να ψάξεις, όσα κι αν πρέπει να αλλάξεις.

Είναι αστείο οι άνθρωποι να πιστεύουν πως μπορούν να είναι ελεύθεροι και ταυτόχρονα να συνεχίζουν να συντηρούν ψευδαισθήσεις της προηγούμενης ζωής τους.

Μετά... μετά έχει περισσότερη πλάκα, λιγότερες τραγωδίες, μεγαλύτερες ουσιαστικές συγκινήσεις, λιγότερος έλεγχος στη ζωή, μικρότερος φόβος, ανανεωμένη παιδικότητα, αληθινός Έρωτας, περισσότερη αλήθεια, λιγότερο ψέμα, πληθώρα αποκαλύψεων, γκρέμισμα πολλών ειδώλων, διαφύλαξη ενέργειας, κατεύθυνση εστίαση της προσοχής, άνοιγμα μυστικών πυλών, γκρέμισμα θεών, αμέτρητα ταξίδια... Αναγέννηση σε έναν άλλο, διαφορετικό κόσμο, εντελώς διαφορετικό, μέσα στον ίδιο στον οποίο έχεις υπάρξει και οι περισσότεροι γύρω σου υπάρχουν ακόμα.

Μετρούσες χρόνια, τώρα μόνο στιγμές. Θυμόσουνα με ημερομηνίες και ονόματα, τώρα δε χρειάζεται να θυμάσαι, όλα συνδέονται την κατάλληλη στιγμή. Συναντούσες ένα παλιό γνωστό και νόμιζες πως τον ήξερες, τώρα γνωρίζεις έναν νέο άνθρωπο που βρέθηκε για κάποιο λόγο στο δρόμο σου.  Ακούς άλλα, βλέπεις άλλα, σκανάρεις, διεισδύεις, διευρύνεσαι, διαλύεσαι, ξαναγεννιέσαι...

Άλλαξαν οι άνθρωποι, άλλαξες εσύ ή άλλαξε ο κόσμος;  Άλλαξαν όλα μαζί με σένα και αλλάζουν ακόμα. Είσαι κάθε στιγμή έτοιμη για την ανατροπή, το καινούργιο, τον νέο κόσμο που παρουσιάζεται με κάθε ανοιγόκλειμα των ματιών σου.

Και περνάς απαρατήρητος, αλλά όχι πάντα. Είναι μαγεία! Επιλεκτική φανέρωση, επιλεκτική ανυπαρξία. Κυριολεκτικά! Τα καλύτερα τεχνολογικά συστήματα παρακολούθησης είναι ανίκανα να σε εντοπίσουν αν Εσύ δεν το θέλεις, ενώ με την ίδια ευκολία, μπορούν οι πιο εκπαιδευμένοι αντιπρόσωποι του συστήματος να σε συνθλίψουν, αν Εσύ το αποφασίσεις.

Όλα τα πιο πάνω συνοδεύονται φυσικά με πληθώρα βιωμάτων, αποδείξεων, αποκαλύψεων, ενδείξεων, που θα μπορούσαν ίσως να γεμίσουν τόμους αναλύσεων και επεξεργασμένων πληροφοριών. Αλλά γιατί; Και πότε;

Όπως κι αν φαίνεται, η ζωή έχει μετατραπεί σε μια συνεχόμενη μαγεία, που όσοι δε βλέπουν θα μπορούσαν (και το κάνουν) να την κατατάξουν σε κάποιο άσυλο ή στη σφαίρα της φαντασίας.

Αλλά, ο Έρωτας πάντα θα ζει, έξω από τα πλαίσια των λογικών...

Άλαλο το αηδόνι

Άλαλο αηδόνι Βαμβουνάκη
Κανέναν μα κανέναν δεν κερδίζεις, ούτε καν ένα μικρούλι αφελές παιδί, εφόσον του αφαιρείς την ελευθερία του να μη συμφωνήσει μαζί σου.

Εάν απαγορεύεις την ελευθερία στον άλλον, και βασιλιά να τον στέψεις, δε θα κρατήσει η λαμπερή συμφωνία σας. Είτε το καταλάβει συνειδητά αυτός ο άλλος, είτε όχι, σύντομα αισθάνεται πως η κατάσταση δεν τον ευχαριστεί, πως κάπου κάπως εξαπατήθηκε και γλίστρησε εκεί όπου δε θέλει.

Ο Ελύτης γράφει, στα Ανοιχτά Χαρτιά του νομίζω, ότι μπορείς να φυλακίσεις ένα αηδόνι όμως δεν μπορείς να φυλακίσεις τον κελαηδισμό του. Ωστόσο, υπάρχουν προσωπικότητες τόσο παθολογικά ανασφαλείς και εξαρτημένες, τόσο εξωφρενικά εγωιστικές, ώστε κρατούν κλειδωμένο στο κλουβί το αηδόνι τους, έστω και μαραμένο, έστω και άλαλο, έστω και νεκρό.

Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε συναπαντηθεί με τέτοιους χαρακτήρες. Δεν είναι λίγοι. Αποκλείεται να τους αποφύγεις εύκολα, γιατί είναι αράχνες και πλέκουν ιστούς. Όσο πιο εξαρτημένοι είμαστε κι εμείς οι ίδιοι, τόσο τσιμπάμε στους χειρισμούς τους.

Ο ανεξάρτητος άνθρωπος, ο ελεύθερος, δεν τους ανέχεται. Γρήγορα κάνει πέρα, γρήγορα κόβει τις διαπραγματεύσεις. Όμως πόσοι είμαστε εντελώς ανεξάρτητοι; Σχεδόν όλοι έχουμε τις πληγές μας, τις μειονεξίες μας, τους κρυφούς παθολογικούς μας εγωισμούς, τα μικρούτσικα πάθη μας. Όλοι μας κουβαλάμε στο αίμα μας τους πειρασμούς της τρέλας. Μας ερεθίζει δηλαδή ο αγώνας για νίκη τέτοιων τύπων, όταν μας βάλουν στο στόχαστρο.

Αξία στις σχέσεις μας έχει το να σχετιζόμαστε, όχι να παγιδεύουμε. Και σχέση δίχως ελευθερία και εντιμότητα δεν είναι σχέση. Η αγάπη, η φιλία, η συνεργασία, η συγγένεια πετυχαίνουν μονάχα αν συναναστρεφόμαστε εν ελευθερία, αν συνομιλούμε από κοινή δίψα αλήθειας και για το ελάχιστο, όχι από δίψα νίκης και για το ελάχιστο. Η δίψα αλήθειας σε κάνει ταπεινό, σε ασκεί πειστικό, σε πλάθει ενδιαφέροντα και φρέσκο. Όλα τα άλλα είναι ερεθισμοί των νεύρων που διαιωνίζουν τις νευρώσεις και την ανθρώπινη πανταχού παρούσα παρανόηση.

Παρανοούμε και τον εαυτό μας, κι αυτή η παρεξήγηση είναι κάτι που και προηγείται και έπεται. Με τον καιρό και με την επανάληψη οι παρανοήσεις παγιώνονται σε παράνοιες.

Η ζωή είναι αυστηρό σχολείο, αδέκαστο, δεν περνάς τάξεις. Εάν μείνεις εκτός εκπαίδευσης επειδή δε μελετάς ή επειδή αντιγράφεις, το σκοτάδι και ο νοσηρός ιστός πυκνώνουν, με την ηλικία η ζωή αξιώνει εντιμότητες.

Οι ευκαιρίες τελειώνουν ενώ εσύ δεν τελειώνεις, δυστυχώς ή ευτυχώς, ψυχές και συνέπειες αιωνίζονται.

Εκείνοι που ήρθαν για να μείνουν, δεν περιμένουν από εσένα… ΕΣΕΝΑ περιμένουν

εκείνοι που ήρθαν για να μείνουν δεν περιμένουν από εσένα...Εκείνοι που ήρθαν για βόλτα και έκαναν την περαντζάδα τους στη ζωή σου παίρνοντας ό,τι είχες να δώσεις κι εκείνοι που ήρθαν για το ταξίδι, όταν οι αποσκευές σου είχαν αδειάσει.
 
Εκείνοι που έφυγαν, κι εκείνοι που ήρθαν για να μείνουν.
 
Εκείνοι που κράτησες κι εκείνοι που άφησες να φύγουν. Όσοι πίστεψες κι όσοι αμφισβήτησες.
 
Κι όπως μετράς απουσίες και άδειες καρέκλες, απορείς πως γίνεται οι άνθρωποι που νόμιζες δικούς σου να γίνονται κι από τους ξένους πιο ξένοι.
 
Κι όσο απορείς, τόσο πιο βαθιά μπαίνεις μέσα σε εκείνο το καβούκι που δεν έχει χώρο για απαντήσεις, ούτε για ευκαιρίες. Στριμώχνεσαι όπως – όπως παρέα με μια στοίβα μοναξιά και τα φαντάσματά σου.
 
Κι εκείνοι που ήρθαν για να μείνουν, είναι ζωντανοί. Στέκονται απέξω και σου χτυπάνε να ανοίξεις, να βγεις στον ήλιο, να δεις το φως, να αποφασίσεις το ταξίδι. Δεν σου ζητάνε αποσκευές, διαπιστευτήρια, δεν κρατούν εισιτήρια μετ’ επιστροφής στο χέρι, δεν περιμένουν από εσένα – εσένα περιμένουν.
 
Γιατί εκείνοι που αξίζει να μείνουν στη ζωή μας, να γίνουν άνθρωποι πραγματικά δικοί μας, είναι αυτοί που έρχονται κοντά μας με γνώμονα την αγάπη και όχι το συμφέρον. Όσοι μπόρεσαν να δουν μέσα μας, όχι γύρω μας. Εκείνοι που αντέχουν να παλεύουν κόντρα στο φόβο, τις αντιξοότητες, τον ίδιο τον εγωισμό. Κόντρα σε σένα, μαζί με σένα.
 
Απορείς και δεν μπορείς να καταλάβεις εκείνους που φεύγουν.
 
Εκείνους που έρχονται, μπορείς να τους καταλάβεις;

Αταλάντη - Ο μύθος της γυναίκας Αργοναύτη

atalantaΗρωίδα της αρχαιότητας, η πιο γρήγορη από όλους τους θνητούς και η μοναδική γυναίκα αργοναύτης. Η ιστορία της συνδέεται άλλοτε με τους αρκαδικούς κι άλλοτε με τους βοιωτικούς μύθους. Οι δυο μύθοι έχουν τόσα κοινά χαρακτηριστικά που δεν μας επιτρέπουν να θεωρήσουμε πως υπήρχαν δυο διαφορετικές ηρωίδες με το ίδιο όνομα.

Κατά τον αρκαδικό μύθο, η Αταλάντη, ήταν κόρη του Ιασίου (ή του Σχοινέως) και της Κλυμένης. Πατρίδα της ήταν το Λύκαιον, το Μαίναλο ή η Τεγέα. Όταν γεννήθηκε η Αταλάντη, ο πατέρας της, επειδή ήθελε μόνο γιους, την εγκατέλειψε στο όρος Παρθένιο κοντά στην είσοδο μιας σπηλιάς. Στην αρχή, την Αταλάντη, την φρόντιζε μια αρκούδα (σύμβολο της Άρτεμης) και αργότερα την περιμάζεψαν κάποιοι κυνηγοί. Κοντά τους έμεινε μέχρι να μεγαλώσει κι έμαθε τα μυστικά του κυνηγιού. Όταν μεγάλωσε δεν ήθελε να παντρευτεί, ζούσε με αγνότητα και κάποτε σκότωσε με τα βέλη της τους Κένταυρους Ροίκο και Υλαίο που είχαν προσπαθήσει να τη βιάσουν.

Πήρε μέρος στο κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου παρά τις αντιδράσεις των συγκεντρωμένων ηρώων, οι οποίοι αρνούνταν να συμμετάσχουν σε κυνήγι που θα έπαιρνε μέρος μία γυναίκα.Ο Μελέαγρος όμως, ο γιος του βασιλιά Οινέως, του διοργανωτή της επιχείρησης, ερωτεύτηκε την ηρωίδα κι έπεισε τους υπόλοιπους ήρωες να τη δεχτούν. Μετά από έξι μέρες κυνηγιού η Αταλάντη σκότωσε μαζί με το Μελέαγρο τον κάπρο ρίχνοντας πρώτη εκείνη το θανατηφόρο βέλος στο ζώο και σύμφωνα με το έθιμο έλαβε σαν έπαθλο το κεφάλι και το δέρμα του ζώου.

Πήρε μέρος στην αργοναυτική εκστρατεία μαζί με το Μελέαγρο. Μετά το τέλος της εκστρατείας στους ταφικούς αγώνες που έγιναν προς τιμή του Πελία, η Αταλάντη νίκησε στην πάλη τον Πηλέα.

Σύμφωνα με την αρκαδική εκδοχή παντρεύτηκε τον εξαδελφό της Μελανίωνα, ο οποίος την είχε ερωτευθεί όταν την είχε συναντήσει στις περιπλανήσεις του στα δάση. Από το γάμο αυτό γεννήθηκε ο Παρθενοπαίος, τον οποίο ο Ευρυπίδης αναφέρει ως έναν από τους Επτά επί Θήβας.Σύμφωνα με το βοιωτικό μύθο γονείς της Αταλάντης ήταν ο Σχοινέας και η Κλυμένη. Από πολύ μικρή είχε δείξει μεγάλες ικανότητες στο κυνήγι και ήταν ανίκητη στο τρέξιμο. Ζούσε στα δάση κι απέφευγε τους ανθρώπους επειδή ήθελε να μείνει πιστή στην Άρτεμη και να παραμείνει αγνή ή κατά άλλους επειδή υπήρχε κάποιος χρησμός που έλεγε πως αν παντρευόταν θα μεταμορφωνόταν σε ζώο. Ο πατέρας της δέχτηκε την απόφασή της να μην παντρευτεί υπό τον όρο ότι αν κάποιος την κέρδιζε σε αγώνα δρόμου εκείνος θα την έκανε γυναίκα του. 

Η Αταλάντη, επειδή ήταν ανίκητη στο τρέξιμο, συμφώνησε, με την προϋπόθεση ότι θα είχε το δικαίωμα να σκοτώνει τους ηττημένους. Για το λόγο αυτό στις εκκινήσεις των αγώνων έδινε σε κάθε επίδοξο μνηστήρα ένα μικρό προβάδισμα. Εκείνη ακολουθούσε κρατώντας ένα δόρυ με το οποίο τρυπούσε το νεό όταν τον έφτανε. Πολλοί είχαν βρει τέτοιο θάνατο μέχρι που ο Ιππομένης ή Ιππομέδων ξεπέρασε την Αταλάντη στο τρέξιμο με τέχνασμα που του υπέδειξε η θεά Αφροδίτη. Η θεά του χάρισε τρία χρυσά μήλα από τον Κήπο των Εσπερίδων ή κατά μία άλλη παράδοση από το στεφάνι του Διονύσου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, καθώς ο Ιππομένης έχοντας ξεκινήσει πρώτος προηγούνταν, έριχνε πίσω του από ένα χρυσό μήλο κάθε φορά που η Αταλάντη τον πλησίαζε. Εκείνη σταματούσε να το μαζέψει και καθυστερούσε, με τον τρόπο αυτό ο Ιππομένης κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα. Οι δυο νέοι παρασυρμένοι από τον έρωτα τους περιπλανιόνταν στα δάση και ενώθηκαν μέσα σε ναό αφιερωμένο στη θεά Κυβέλη ή κατ' άλλους στο Δία Καλλίνικο. Επειδή αυτό θεωρούνταν ανόσιο τιμωρήθηκαν με τη μεταμόρφωσή τους σε ζευγάρι λιονταριών.
 
Αναφορές της Ηρωίδας Αταλάντη στην Ελληνική Ιστορία
 
Απολλώνιος Ρόδιος, Αργοναυτικά, 1, 769
Τοῖ' ἄρα δῶρα θεᾶς Ἰτωνίδος ἦεν Ἀθήνης·
δεξιτερῇ δ' ἕλεν ἔγχος ἑκηβόλον, ὅ ῥ'  Άταλάντη
Μαινάλῳ ἔν ποτέ οἱ ξεινήιον ἐγγυάλιξε,
πρόφρων ἀντομένη, πέρι γὰρ μενέαινεν ἕπεσθαι
τὴν ὁδόν· ἀλλ', ὅσον αὐτὸς ἑκών, ἀπερήτυε κούρην,
δεῖσε γὰρ ἀργαλέας ἔριδας φιλότητος ἕκητι.

Θεόγνης, Ελεγείες 
ἔργ' ἀτέλεστα τέλει
πατρὸς νοσφισθεῖσα δόμων ξανθὴ Ἀταλάντη·
ὤιχετο δ' ὑψηλὰς εἰς κορυφὰς ὀρέων
φεύγουσ' ἱμερόεντα γάμον, χρυσῆς Ἀφροδίτης
δῶρα· τέλος δ' ἔγνω καὶ μάλ' ἀναινομένη.

Πλούταρχος, Ηθικά, Περί των παρ’ Αλεξανδρεύσι παροιμιών, 44, 2
παρῆκται δὲ ἀπὸ τῶν
πεμφθέντων παρ' Ἱππομένους ἐπὶ Ἀταλάντην μήλων. προύκειτο μὲν γὰρ τῷ νικῶντι
δρόμῳ τὴν Ἀταλάντην ἔπαθλον ὁ ταύτης γάμος. Ὁ γοῦν Ἱππομένης εἰς ἅμιλλαν
καταστὰς χρυσᾶ μῆλα πρότερον παρὰ τῆς Ἀφροδίτης λαβὼν καὶ ταῦτα ῥίπτων αὐτῆς
περιγέγονεν ἀσχολουμένης περὶ τὴν τῶν μήλων συλλογήν.

Διόδωρος Σικελιώτης, Ιστορική Βιβλιοθήκη, 4, 34, 3.5
πρώτου δὲ Μελεάγρου
τὸ θηρίον ἀκοντίσαντος, ὁμολογούμενον αὐτῷ τὸ
πρωτεῖον συνεχωρήθη· τοῦτο δ' ἦν ἡ δορὰ τοῦ
ζῴου. μετεχούσης δὲ τῆς κυνηγίας Ἀταλάντης τῆς
Σχοινέως, ἐρασθεὶς αὐτῆς ὁ Μελέαγρος παρεχώρησε
τῆς δορᾶς καὶ τοῦ κατὰ τὴν ἀριστείαν ἐπαίνου.
ἐπὶ δὲ τοῖς πραχθεῖσιν οἱ Θεστίου παῖδες συγκυνη-
γοῦντες ἠγανάκτησαν, ὅτι ξένην γυναῖκα προετίμη-
σεν αὐτῶν, παραπέμψας τὴν οἰκειότητα. διόπερ
ἀκυροῦντες τοῦ Μελεάγρου τὴν δωρεὰν ἐνήδρευσαν
Ἀταλάντῃ, καὶ κατὰ τὴν εἰς Ἀρκαδίαν ἐπάνοδον
ἐπιθέμενοι τὴν δορὰν ἀφείλοντο. Μελέαγρος δὲ
διά τε τὸν πρὸς τὴν Ἀταλάντην ἔρωτα καὶ διὰ τὴν
ἀτιμίαν παροξυνθείς, ἐβοήθησε τῇ Ἀταλάντῃ. καὶ
τὸ μὲν πρῶτον παρεκάλει τοὺς ἡρπακότας ἀποδοῦναι
τῇ γυναικὶ τὸ δοθὲν ἀριστεῖον·

Διογενιανός, Περί παροιμιών
Βάλλειν μήλοις: ἐπὶ τῶν τυχεῖν ὧν ἐρῶσι βου-
λομένων. Παρήχθη δὲ ἀπὸ τῶν πεμφθέντων ἐπ' Ἀταλάντην
μήλων. Προὔκειτο γὰρ τῷ νικῶντι δρόμῳ τὴν
Ἀταλάντην ἔπαθλον ὁ ταύτης γάμος. Ὁ γοῦν Ἱππομένης
εἰς ἅμιλλαν καταστὰς, βουλόμενος αὐτὴν νικῆσαι, χρυσᾶ
μῆλα ἔῤῥιψεν· καὶ περὶ τὴν τούτων συλλογὴν ἐκείνης
ἀσχολουμένης, οὗτος ταύτην ὑπερέβαλε.

Ζηνόβιος, Επιτομή
Πρώτη μὲν οὖν Ἀταλάντη τὸν κάπρον εἰς τὰ νῶτα ἐτόξευσε·
Μελέαγρος δὲ κατὰ τοῦ κενεῶνος πλήξας ἀπέκτεινε, καὶ
λαβὼν τὸ δέρας Ἀταλάντῃ χαριζόμενος ἔδωκε.

Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, 3, 109, 2
Ἡσίοδος δὲ καί τινες ἕτεροι
τὴν Ἀταλάντην οὐκ Ἰάσου ἀλλὰ Σχοινέως εἶπον,
Εὐριπίδης δὲ Μαινάλου, καὶ τὸν γήμαντα αὐτὴν
οὐ Μελανίωνα ἀλλὰ Ἱππομένην.

Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη 1, 68, 4
οἱ δὲ συνελθόντες ἐπὶ τὴν τοῦ κάπρου
θήραν ἦσαν οἵδε· Μελέαγρος Οἰνέως, Δρύας Ἄρεος,
ἐκ Καλυδῶνος οὗτοι, Ἴδας καὶ Λυγκεὺς Ἀφαρέως ἐκ
Μεσσήνης, Κάστωρ καὶ Πολυδεύκης Διὸς καὶ Λήδας
ἐκ Λακεδαίμονος, Θησεὺς Αἰγέως ἐξ Ἀθηνῶν, Ἄδμητος
Φέρητος ἐκ Φερῶν, Ἀγκαῖος καὶ Κηφεὺς Λυκούργου ἐξ
Ἀρκαδίας, Ἰάσων Αἴσονος ἐξ Ἰωλκοῦ, Ἰφικλῆς Ἀμφιτρύωνος
ἐκ Θηβῶν, Πειρίθους Ἰξίονος ἐκ Λαρίσης,
Πηλεὺς Αἰακοῦ ἐκ Φθίας, Τελαμὼν Αἰακοῦ ἐκ Σαλαμῖνος,
Εὐρυτίων Ἄκτορος ἐκ Φθίας, Ἀταλάντη
Σχοινέως ἐξ Ἀρκαδίας, Ἀμφιάραος Ὀικλέους ἐξ Ἄργους·
μετὰ τούτων καὶ οἱ Θεστίου παῖδες.

Παλαίφατος, Περί Απίστων, 13, 1
Περὶ Ἀταλάντης καὶ Μειλανίωνος.Λέγεται περὶ Ἀταλάντης καὶ Μειλανίωνος ὡς
ὁ μὲν ἐγένετο λέων, ἡ δὲ λέαινα. ἦν δὲ τὸ ἀληθὲς
τοιοῦτον. Ἀταλάντη καὶ Μειλανίων ἐκυνηγέτουν.
ἀναπείθει δὲ τὴν κόρην ὁ Μειλανίων μιγῆναι αὐτῷ.
εἰσέρχονται δὲ εἴς τι σπήλαιον μιχθησόμενοι. ἦν δὲ
ἐν τῷ ἄντρῳ εὐνὴ λέοντος καὶ λεαίνης, οἳ δή,
ἀκούσαντες φωνῆς, ἐξελθόντες ἐμπίπτουσι τοῖς περὶ Ἀταλάντην
καὶ ἀναιροῦσιν αὐτούς. μετὰ δὲ χρόνον τοῦ
λέοντος καὶ τῆς λεαίνης ἐξελθόντων, ἰδόντες τούτους
οἱ συγκυνηγετοῦντες τῷ Μειλανίωνι, ἔδοξαν αὐτοὺς
εἰς ταῦτα τὰ ζῷα μεταβληθῆναι. εἰσβάλλοντες
οὖν εἰς τὴν πόλιν διεφήμιζον ὡς οἱ περὶ Ἀταλάντην
καὶ Μειλανίωνα εἰς λέοντας μετεβλήθησαν.

Λιβάνιος, Προγυμνάμσατα, 2, 32
Περὶ Ἀταλάντης.Πολλοὶ μὲν ἔκειντο μνηστῆρες ὑπὸ Ἀταλάντης
ἡττηθέντες ποδωκείᾳ τῆς κόρης, ἔδει γὰρ ἡττώμενον
μὲν ἀποθανεῖν, νικῶντα δὲ γαμεῖν, Ἱππομένης δὲ ταύτης ἐπιθυμῶν,
δεδιὼς δὲ τὸν κίνδυνον δεῖται τῆς
Ἀφροδίτης συμπρᾶξαι. ἡ δὲ ἔδωκε τὰ χρυσᾶ μῆλα καὶ
εἶπεν ὃ χρὴ ποιεῖν ἐν τῷ δρόμῳ. ὡς οὖν ἔθεον,
ὁπότε πλησίον ἡ κόρη γένοιτο, μῆλον ἠφίει, ἡ δὲ
ἐθαύμαζέ τε καὶ ὑπολειπομένη τὸ μῆλον ἀνῃρεῖτο,
ἐγγιζούσης δὲ πάλιν τὸ αὐτὸ ἐδρᾶτο. καὶ διὰ τοιοῦδε
σοφίσματος Ἀταλάντημὲν εἶχε τὰ μῆλα, Ἱππομένης δὲ Ἀταλάντην.Ἄλλως.Ἀταλάντην τὴν Σχοινέως ἔχειν μὲν ἐπόθουν πολλοί,
Ἱππομένης δὲ παρ' ἑτέρους ἀπείληφε. μνωμένων
γὰρ τὴν κόρην πολλῶν ἆθλον ἑαυτὴν ἡ παῖς προὐτίθει
τοῖς νικῶσιν εἰς δρόμον. καὶ πάντων ἀπολειπομένων
τὸ τάχος Ἀφροδίτην Ἱππομένης εὕρατο σύμμαχον
καὶ μῆλα χρυσᾶ παρ' ἐκείνης λαβὼν ἠφίει παρὰ
τὸ στάδιον. καὶ ἡ μὲν τὰ μῆλα συνέλεγεν, ὁ δὲ παρῄει
συλλέγουσαν καὶ τέχνῃ μᾶλλον ἢ ῥώμῃ τὸν Ἀταλάντης
γάμον ἐκτήσατο.

Φώτιος, Λεξικόν
Ἀταλάντη· τριήρης τις ἦν ὀνομασθεῖσα ἀπὸ Ἀταλάντης,
ἥτις ἦν ὀξυτάτη δραμεῖν.

Μέγα Ετυμολογικόν Ποδορρώρη:
Ἐπώνυμον Ἀταλάντης· παρὰ τὸ ποὺς καὶ τὸ ὀρούειν· οἷον, ἡ τοῖς ποσὶν ὁρμῶσα.

Τα βουλιμικά άτομα

Η  νευρογενής βουλιμία είναι μια διατροφική διαταραχή όπου το άτομο καταναλώνει τεράστιες ποσότητες φαγητού χωρίς κανένα όριο και στη συνέχεια προσπαθεί να απαλλαγεί από αυτές, προκαλώντας εμετό, κάνοντας χρήση καθαρτικών ή διουρητικών, κάνοντας υπερβολική γυμναστική και υποβάλλοντας τον εαυτό του σε πολύ αυστηρή δίαιτα τις επόμενες μέρες.
 
Όταν το άτομο αυτό δεν κάνει κρίσεις βουλιμίας, συνήθως βρίσκεται σε αρκετά περιορισμένη δίαιτα  όπου και νιώθει έντονη πείνα ή λιγούρα και με αφορμή συνήθως κάποιο γεγονός και αν όχι απλά την πείνα του, ξαναμπαίνει στο βουλιμικό επεισόδιο. 
 
Τα άτομα που υποφέρουν από αυτήν την διαταραχή έχουν κυρίως την λανθασμένη πεποίθηση ότι η αξία τους ως άνθρωποι καθορίζεται από το πόσο ωραίο σώμα έχουν.
 
Κάνοντας δίαιτα πιστεύουν ότι αυτόματα θα είναι πιο ευτυχισμένοι και πιο επιτυχημένοι σε ένα πιο αδύνατο σώμα. Όμως, επειδή συνήθως υποβάλλονται σε στερητικές δίαιτες, η στέρηση αυτή τους οδηγεί σε έντονη πείνα ή ακόμη και αδυναμία λόγω της έλλειψης αρκετών θρεπτικών συστατικών , οδηγώντας τους σε υπερφαγικά επεισόδια .
 
Μετά την λήξη των υπερφαγικών επεισοδίων όπου το άτομο έχει χάσει τον έλεγχο, νιώθει ενοχές, φοβάται μήπως παχύνει και έτσι προσπαθεί να αποβάλλει ότι έφαγε χρησιμοποιώντας συνήθως καθαρτικούς τρόπους ή υποβάλλοντας τον εαυτό του τις επόμενες μέρες σε πλήρη ασιτία ή υπερβολική άσκηση.
 
Τα άτομα που πάσχουν από βουλιμία ενδέχεται να είναι καταθλιπτικά, να έχουν τάσεις κλεπτομανίας ή και αυτοκτονίας (κυρίως σε πρώην ανορεξικούς), να κάνουν χρήση ουσιών όπως αλκοολ και πιστωτικών καρτών. Το βάρος τους συνήθως είναι κανονικό ή κοντά στο κανονικό αν συνυπάρχει ανορεξία.
 
Ενώ συνήθως είναι πολύ δυναμικά άτομα, δυσκολεύονται πάρα πολύ να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους (θυμό, άγχος) όπως και δυσκολεύονται να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους (τάσεις κλοπής, απόπειρες αυτοκτονίας). Ενεργούν χωρίς να λάβουν υπόψη τις συνέπειες των πράξεων τους και δεν μπορούν να διαχειριστούν το άγχος και την πίεση.
 
Πολλά από τα άτομα με διατροφικές διαταραχές, φοβούνται να μεγαλώσουν και να αναλάβουν τις ευθύνες που πρέπει να αντιμετωπίσουν, αν και δεν το παραδέχεται κανένα από αυτά. Μέσω της δίαιτας και της εμμονής με τα κιλά τους αποφεύγουν να αναλάβουν ευθύνες και να διαχειριστούν καταστάσεις όπως η εφηβεία.
 
Για να αντιμετωπιστεί αυτή η διαταραχή θα πρέπει πρώτα το άτομο να κατανοήσει το λόγο που το ωθεί σε αυτή τη συμπεριφορά και να τη διακόψει. Όμως αυτό δεν είναι τόσο εύκολο.
 
Καταρχάς, Θα πρέπει το άτομο να σταματήσει την όποια δίαιτα και αν ακολουθεί και να ακολουθήσει ένα ισορροπημένο διατροφικό πλάνο χωρίς να περιορίζεται σε ποσότητες και τρόφιμα.
Δεύτερον, θα πρέπει να διακόψει την καθαρτική συμπεριφορά. Αυτό φαντάζει πολύ δύσκολο, ειδικά σε άτομα τα οποία κάνουν χρόνια εμετό ή χρήση καθαρτικών και τους έχει γίνει εθισμός αλλά και καθημερινότητα γι αυτούς.
 
Πολύ σημαντικό είναι να θέλει να γίνει το άτομο καλά, αν θέλει, θα γίνει , αν όχι είναι πολύ δύσκολο από το εκάστοτε θεραπευτή να γιάνει αυτή τη ταλαιπωρημένη ψυχή.
 
Αρκετοί θεραπευτές πιστεύουν ότι η καθαρτική συμπεριφορά πρέπει να κόβεται σταδιακά και με αργούς ρυθμούς (π.χ. δύο εμετούς τη εβδομάδα ). Αυτός ο τρόπος είναι μακροχρόνιος μεν αλλά αποτελεσματικός δε, σε χρόνιους χρήστες αυτών των συμπεριφορών.
 
Αν όμως το περιστατικό δεν κάνει πολλά βουλιμικά επεισόδια και δεν είναι χρόνια διαταραχή, τότε η καθαρτική συμπεριφορά θα πρέπει να κόβεται απευθείας. Καλό είναι να μην αφήνουμε ανοιχτά παραθυράκια σε αυτούς τους ασθενείς να κάνουν βουλιμικά, έστω και ένα τη εβδομάδα και μετά να έχουν την λύση της κάθαρσης.
 
Καλό είναι να ενθαρρύνουμε τους ασθενείς να μην ξανακάνουν χρήση καθαρτικών ή εμετό όσο και αν έφαγαν, ούτε μια φορά στο τόσο. Αφού φυσικά εξηγήσουμε στους ασθενείς περί της διαταραχής, του εμετού, των καθαρτικών και όλων των συνεπειών που φέρουν, θα τους ενθαρρύνουμε να μην ξανακάνουν αυτή τη καθαρτική συμπεριφορά.
 
Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να έχουμε ήδη βρει μαζί με τον ασθενή ένα άλλο αντισταθμικό τρόπο και να τον έχει έτοιμο μετά τη βουλιμική κρίση. Για παράδειγμα, αν είχαν μια κακή μέρα και έφαγαν αρκετά παραπάνω ή ακόμη και αν έκαναν υπερφαγικό, δεν θα αποβούν στην εύκολη λύση της κάθαρσης. Θα μείνουν με τις ενοχές όσων έφαγαν και θα εκπαιδευτούν να αντιμετωπίσουν τα συναισθήματά τους. Ταυτόχρονα, επειδή οι ενοχές είναι πολλές και βασανιστικές μπορούν να παίξουν ένα παιχνίδι στον υπολογιστή ή να κάνουν ένα μπάνιο ή να πάρουν τηλέφωνο ένα άτομο που εμπιστεύονται και γνωρίζει το πρόβλημά τους και να μιλήσουν. Να κάνουν οτιδήποτε μπορούν ώστε να μην προβούν στη καθαρτική συμπεριφορά.
 
Σημαντικό είναι τα άτομα όταν κάνουν υπερφαγικό να μείνουν με τις ενοχές και το πόνο που φέρει η λήξη της υπερφαγίας. Αν δεν μπορέσουν να ξεφορτωθούν αυτό που έφαγαν θα μείνουν με τη δυσφορία, τις ενοχές, τη θλίψη κ.α. αλλά αυτό θα είναι ένα βήμα στο να μην το ξανακάνουν και να ακολουθήσουν καταγράμμα ένα πλάνο διατροφής με αρκετές αρχικά παρασπονδίες έως ότου συνηθίσει ο οργανισμός τους.
 
Με λίγα λόγια, αν μια –δυο φορές ίσως και περισσότερες, μείνει το βουλιμικό άτομο με τις ενοχές χωρίς να αποβεί σε κάποια καθαρτική συμπεριφορά, σταδιακά θα κόψει από μόνο του αυτή τη βλαβερή συνήθεια διότι δεν θα υπάρχει η λύση της κάθαρσης. Σκεπτόμενο μόνο το πόσο υπέφερε χωρίς την κάθαρση, δεν θα υποβάλλει και τον εαυτό του στην ίδια διαδικασία ξανά.
 
Φυσικά, δεν είναι καθόλου εύκολο να πείσεις ένα άτομο με διατροφική διαταραχή να κάνει το παραπάνω αλλά ίσως με κάποιες τεχνικές και ανάλογα την ιδιοσυγκρασία του κάθε ατόμου και το αν θέλει το ίδιο να γίνει καλά, αυτό μπορεί να επιτευχθεί και να είναι άκρως αποτελεσματικό.
Προτεινόμενοι τρόποι αποφυγής βουλιμικών συμπεριφορών
  • Μάθετε να εξωτερικεύεται τα συναισθήματά σας, όποια και αν είναι αυτά ( θυμό, άγχος, λύπη, ένταση ). Μην προστατεύεται τον εαυτό σας από αυτά αλλά αντιμετωπίστε τα με ένα υγιή τρόπο ( κλάμα, περίπατο ) και μην τα αφήνετε να συσσωρευτούν ώστε η υπερφαγία και η αποβολή τροφής να είναι ο μόνος τρόπος που θα σας αποφορτίσει από αυτά.
  • Ακολουθήστε ένα υγιή πρόγραμμα διατροφής όπου σέβεται τις ανάγκες σας και κοιμηθείτε τουλάχιστον 8 ώρες κάθε βράδυ.
  • Κάντε δραστηριότητες που σας αρέσουν στον ελεύθερό σας χρόνο
  • Πάρτε τον έλεγχο της ζωής σας. Ότι επιλογές και πράξεις κάνετε αναλογιστείτε τις ευθύνες και αντιμετωπίστε τες.
  • Παρακολουθήστε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας. Όσο αρνητικές και αν είναι οι σκέψεις για τον εαυτό σας, απαριθμήστε τα προτερήματα σας  και εστιάστε εκεί.
  • Όταν νιώθετε έντονη παρόρμηση να φάτε πολύ, πριν το κάνετε σκεφτείτε γιατί θέλετε να το κάνετε αυτό. Αναλογιστείτε τη συνέπεια της υπερφαγίας χωρίς καμία κάθαρση αλλά με την παραμονή όλων αυτών των φαγητών στο σώμα σας.
  • Τέλος, αν ακολουθήσατε ένα ψυχοθεραπευτικό πρόγραμμα, πήγε καλά αλλά νιώθετε πως χάνετε ξανά τον έλεγχο τότε κλείστε ένα ραντεβού με τον θεραπευτή σας. Η επιστροφή στη θεραπεία δεν σημαίνει ότι είστε αποτυχημένοι αλλά ίσως χρειάζεστε ένα παραπάνω συντονισμό στο πλάνο ανάρρωσης σας.
Κάνοντας εμετό ή χρησιμοποιώντας καθαρτικά δεν πετάς θερμίδες απλά αφυδατώνεσαι. Είναι εθισμός η χρήση καθαρτικών συμπεριφορών. Είσαι αρκετά δυνατή –ος ώστε να βάλεις τέλος στη χρήση τους. Αν τα σταματήσεις τότε θα δεις πως θα σταματήσουν και τα υπερφαγικά. Ακολούθησε ένα διατροφικό πλάνο που εμπεριέχει όλες τις τροφές και όλα τα γεύματα και μη σε νοιάζουν τα κιλά. Το σώμα σου με τη σωστή διατροφή θα σε πάει εκεί που είναι το ιδανικό για σένα.

Αγχιβασίην

Αποτέλεσμα εικόνας για ΑγχιβασίηνΑυτή η μονολεκτική προτροπή του μεγαλύτερου δάσκαλου της ιστορίας του Ηράκλειτου του Εφέσιου ή ''σκοτεινού'' (ως δυσνόητου), πέρα απ’ τα όσα λέγονται σημαίνει :

Αγχιβασίην = Να πορεύεσαι στην ακμή / άκρη / όριο των πραγμάτων αλλά και των ιδεών, μένοντας κοντά δίπλα μα κι έξω απ’ αυτά, ώστε να μπορείς να διαμορφώνεις καθαρή / ανεξάρτητη πορεία και καθαρές / αμερόληπτες σκέψεις / απόψεις.

Αυτή η στάση ζωής είναι μια εξαιρετικά δύσκολη πορεία που αφορά συνειδητή και οριακή αποστασιοποίηση από το κοινωνικό κατεστημένο.

Τόση ώστε να μην γίνεσαι αγρίμι αποκοινωνικοποιημένο, τόση ώστε να διατηρείς τη λογική και την κριτική σου σκέψη σε μια σωρεία παραπληροφόρησης και ελαφρότητας.

Αποτελεί κυρίως δρόμο της Τέχνης συγκαταλέγοντας σ’ αυτή κάθε μορφή έκφρασης την οποία σήμερα θα λέγαμε εκκεντρικότητα ή ιδιόμορφο εγωκεντρισμό ανάλογα με το εύρος της έκφρασης στο περιβάλλον.

Μια σύγχρονη μορφή της είναι και το φαινόμενο των bloggers.

Συνήθως σε ψευδώνυμους ή επώνυμους bloggers παρατηρούμε μια αδέσμευτη ελευθεροπρέπεια και μια υπερβολή περιγραφής των πραγμάτων τέτοια που συνιστά οίηση του θυμικού και υπέρβαση σε καλλιτεχνική διάσταση.

Χιλιάδες οι ανήσυχοι ''κολασμένοι'' που μετουσιώνουν το δικό τους ''δηλητήριο'' σε Τέχνη ζωγραφίζοντας σε εικονικούς τοίχους τη σύγχρονη θεατρική παράστασή τους, που δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις ούτε τραγωδία, ούτε παρωδία, ούτε καν ελεύθερη ποίηση με την κλασσική έννοια.

Είναι ίσως μια σύγχρονη μετεξέλιξη του διηνεκώς κραυγαλέου οντολογικού προβλήματος σε παγκόσμιο ηλεκτρονικό παλμό/απαίτηση για το αυτονόητο του ευ ζειν.

Η χθεσινή ιστορική αγωνία για το επέκεινα της ζωής, έχει σήμερα μετατραπεί σε αγωνία για το πραγματικό και τ’ αυτονόητο της ίδιας της ζωής.

Τα θέλω της ζωής που σήμερα δε συμβαδίζουν με τα μπορώ, έχουν γίνει παγκόσμια πλημμυρίδα σε ένα πανανθρώπινο κυρίαρχο Μήνυμα των bloggersπρος κάθε μορφή εξουσίας.

Σίγουρο είναι πως κάποια στιγμή ως δεδομένα θα προκαλέσουν και το αποτέλεσμά τους που θα είναι η λυτρωτική εκτόνωση της ώσμωσης.

Απέναντι σ’ αυτή τη στάση που δε χαρακτηρίζεται στωϊκή - κάθε άλλο - υπάρχει η επικούρεια προτροπή του Λάθε Βιώσας.

Λάθε βιώσας σημαίνει, να ζεις απαρατήρητα και ανεπιτήρητα, έξω από την τρέχουσα συστημική τάξη και κατάσταση, ώστε να μπορείς απρόσκοπτα να ευδαιμονείς με ότι η καθημερινότητα μπορεί να σου προσφέρει.

Βέβαια η αξία της ζωής έχει να κάνει με την πραγματική ωραιότητά της και όχι με τη διάρκειά της, αλλά αυτό αποτελεί άλλο μεγάλο θέμα…

Αυτή η πρακτική στάση ζωής ακολουθείται από την πλειονότητα του κόσμου / λαού, που αρκείται στο ευτελές και το εφήμερο συμβιβαζόμενη με τημετριότητα και την ψευδαίσθητη ασφάλεια μιας αφανούς πορείας μέσα στο πολύβουο της κοινωνίας.

Επαρκής για τους πολλούς και απαραίτητη φυσική συνθήκη για να εξισορροπείται ο ρους της ιστορίας των κοινωνιών χωρίς εγγενείς αναταράξεις.

Σε τρίτη επιλογή η ηθελημένη απομόνωση μέσα στο κοινωνικό σύνολο και όχι στα όριά του, αποτελεί στωϊκότητα και δεν αξίζει ν’ αναφερθούμε σ’ αυτή γιατί δεν προσθέτει οτιδήποτε στον κοινωνικό προβληματισμό.

Παρατηρούμε πως η επικούρεια αντίληψη του λάθε βιώσας σε ευρεία μορφή αποτελεί και αυτή μια δευτερεύουσα στωική αντίληψη των κοινωνιών από την άποψη της αδράνειάς τους.

Το λάθε βιώσας είναι εξ΄ ορισμού συμβιβασμός με τη μετριότητα και την αδράνεια.

Συμπεραίνουμε πως οι ίδιες οι κοινωνίες ζώντας μια λανθάνουσα ζωή, αδυνατούν να προκαλέσουν τη ριζική εκείνη ανατροπή των δεδομένων τους ή την ρηξικέλευθη απαίτησή τους για αλλαγή, αν δεν καθοδηγηθούν από έναν ή πολλούς αγχιβασίην μέντορες έχοντας πειστεί ταυτόχρονα πως δε θα ρισκάρουν τη σιγουριά του απάνεμου και την απόλαυση του λάθε βιώσας.

Η πανανθρώπινη ιδεολογική επανάσταση λοιπόν θα περιμένει;

Όχι όσο η κοινωνική ζέση αυξάνεται έναντι των φυγόκεντρων εξουσιών και οι αγχιβασίην φωνές πληθαίνουν παράγοντας τη σύγχρονη πανανθρώπινη Τέχνη στην εποχή της Πληροφορίας και της Πληροφορικής.

Η Νέμεση των καιρών θα είναι ένα αγχιβασίην Μήνυμα στον υπολογιστή μας...

Tα δάνεια της Ελλάδας από το 1821 μέχρι σήμερα - Όλη η ιστορία του χρέους

Σκεφτείτε ότι από το 1994 ως το 2010 πληρώσαμε ως χώρα 571.000.000.000 (πεντακόσια εβδομήντα ένα δισεκατομμύρια) ευρώ διαβάστε τι έχουμε πληρώσει τα τελευταία 200 χρόνια!Μια έρευνα – απάντηση στους απατεώνες και παραχαράκτες της ιστορίας, όπως η «Bild» και το «Focus»!
Είναι η Ελλάδα το απείθαρχο και ατίθασο παιδί της Ευρώπης και ένα από τα πλέον ατίθασα παγκοσμίως;
– Μας αξίζει που το «Focus» χρησιμοποιεί τα αγάλματα των προγόνων μας για να μας κάνει άσεμνες χειρονομίες με το δάχτυλο;

– Είμαστε τεμπέληδες και κατά το κοινώς λεγόμενο «μπαταξήδες» που δεν πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας στους δανειστές μας;

– Είμαστε ένας λαός καλοπερασάκηδων που αποφεύγουμε να ασχοληθούμε με τις συμβατικές υποχρεώσεις μας έναντι των … «συμμάχων» μας;

Ερωτήματα που μπορεί να απαντηθούν μόνο αν ανατρέξουμε στο παρελθόν και μάλιστα εκ της Εθνικής παλιγγενεσίας με την Επανάσταση του 1821.

Ψάξαμε λοιπόν βιβλιογραφία, στοιχεία στο διαδίκτυο και κατορθώσαμε και ανακαλύψαμε όλα τα δάνεια που πήρε η Ελλάδα από τότε μέχρι σήμερα! Στις παρακάτω γραμμές θα βρείτε απίστευτες πληροφορίες οι οποίες θα μας βοηθήσουν να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας στα ερωτήματα που θέτουν τα «πειθήνια όργανα» των διεθνών τοκογλύφων όπως το «Focus» και η «Bild», που δεν έχουν σταματήσει δευτερόλεπτο να «χτυπούν» την Ελλάδα!

Αξίζει πραγματικά να διαβάσει το αναγνωστικό κοινό, τα εξωφρενικά δάνεια που σύναψε η χώρα μας με τους γνωστούς οίκους διεθνών τοκογλύφων, που καταδυναστεύουν την χώρα μας, πριν καν απαλλαχτεί από τους Οθωμανούς!

Δάνεια, που στο σύνολό τους είναι αποικιοκρατικά, με εξοντωτικούς όρους, τα οποία τα αποπληρώσαμε μέχρι τελευταίας … δεκάρας!

Δάνεια τα οποία θα πρέπει να επανεξεταστούν, και στο ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, να γίνουν άμεσα απαιτητά από τους τοκογλύφους, οι οποίοι σήμερα μας κουνάνε το δάχτυλο υποτιμητικά!

Η έρευνα που ακολουθεί, θα είναι πάντοτε επίκαιρη, για όσο διάστημα το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ΔΕΝ απαιτεί την επιστροφή των χρημάτων από απεχθή δάνεια! Και τελικά, ακόμη κι αν δεν βρεθεί ένας πολιτικός να βάλει στο τραπέζι το θέμα της επιστροφής των δανείων που πληρώσαμε στους διεθνείς λωποδύτες, θα έρθει η μέρα που ο Ελληνικός Λαός θα τα πάρει πίσω μόνος του! Τρόποι υπάρχουν πολλοί!

Ελπίζω όμως να μην φτάσουμε ως εκεί!

Αλλά ας ξεκινήσουμε την παρουσίαση της έρευνας για τα δάνεια που έλαβε η Ελλάδα, χωρισμένη σε χρονικές περιόδους!

Η Ελληνική Επανάσταση είχε λάβει δάνεια ακόμη και για καριοφίλια που δεν παραλάβαμε ποτέ πριν το 1821, γεγονός που έμελλε να σηματοδοτήσει τι θα επακολουθήσει αργότερα. Ετσι η ιστορία του Δημοσίου χρέους της χώρας μας χωρίζεται σε πολλές περιόδους τις οποίες και τις κατηγοριοποιούμε

Πρώτη περίοδος 1824 με 1897

Την περίοδο αυτή η Ελλάδα πήρε ΔΕΚΑ (10) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 770 εκ. γαλλικά Φράγκα. Το πόσο «καλά παιδιά» ήμασταν καθώς και πόσο τοκογλύφοι υπήρξαν οι … πρόγονοι του Ντομινίκ Στρος-Καν (δεν ξέρω αν τότε είχαν καμαριέρες) φαίνεται από το γεγονός, ότι ενώ η αναγραφόμενη αξία των ΔΕΚΑ αυτών δανείων, ήταν 770 εκ. γαλλικά Φράγκα, εντούτοις στο χέρι πήραμε μόνο … 464 εκ.!!! Τα υπόλοιπα δεν μας δόθηκαν ποτέ μιας κα αποτέλεσαν … έξοδα φακέλων των Τραπεζών, καθώς και ότι άλλο μπορεί να χρεώσει ένας γνήσιος τοκογλύφος!!!

Από ποιους τα πήραμε όμως;
• Δύο δάνεια από την Αγγλία κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης το 1824 και το 1825, συνολικά 2,8 εκ. λίρες στερλίνες
• Ένα, 60 εκ. γ.φ. με την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας, το 1832.
• Δύο επί Κουμουνδούρου, το 1879 και το 1890, συνολικά 180 εκ. γ.φ.

• Πέντε επί Χ. Τρικούπη το 1882-1885 και το 1886-1881, συνολικά 450 εκ. γ.φ. και τέλος
• Ενα επί Σωτηρόπουλου-Ράλλη το 1893, 9.7 εκ. γ.φ.

Την εποχή αυτή μεγάλη δύναμη είχε ο Στρατός. Οι πελατειακές σχέσεις όμως καθώς και η διαχείριση τους ήταν ακριβώς η ίδια με την σημερινή. Ετσι , η χώρα μας που διέθετε 20.000 τακτικό στρατό, έπαιρνε όλα αυτά τα δάνεια για να συντηρεί τους αξιωματικούς και να τους μισθοδοτεί! Φτάσαμε έτσι να έχουμε … 12.000 Αξιωματικούς.

Δηλαδή, 1,4 αξιωματικοί για κάθε 2 φανταράκια! Το θέμα ήταν λοιπόν ποιος διέταξε ποιον μιας όλοι καταλάβατε τι σκοπό είχαν τα δάνεια μας. Δάνεια που μας έδιναν με φειδώ οι μεγάλες δυνάμεις γιατί προσέβλεπαν στον πλούτο της χώρα μας μετά την απελευθέρωσή της και μας υποχρέωναν να στρατικοποιήσουμε την Ελλάδα για να αντέξει ως νεοσύστατο κράτος (δεν ξέρω αν σας φέρνει στο μυαλό κάτι από το σύγχρονο 7 προς 10 καθώς και την κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία) !!!

Οι περισσότεροι καπετάνιοι τότε, εμφάνιζαν περισσότερους άνδρες για να επωφελούνται τους επιπλέον μισθούς. Έτσι ενώ ένας Στρατηγός έπαιρνε μισθούς για 12.000 άνδρες στην ουσία πλήρωνε μόνο 3.000 μιας και είχε μόνο τόσους!!!

Η πρώτη πτώχευση ήταν θέμα χρόνου και ήρθε μόλις το 1825.

Το 1826 ανέλαβε την διακυβέρνηση ο Α. Ζαίμης και στο ταμείο του κράτους βρήκε μόνο … 16 γρόσια! Δηλαδή ούτε καν μια λίρα!!!

Τότε λοιπόν η Ελλάς ονομάστηκε για πρώτη φορά Ψωροκώσταινα
Περίοδος του Οθωνα

Όταν έγινε Βασιλιάς ο Οθωνας, πήρε κι αυτός ένα … δανειάκι και μάλιστα με την εγγύηση των τριών μεγάλων Δυνάμεων (όπως βλέπετε υπήρχε και τότε μια … Τρόικα)!

Η κάθε μια εγγυήτρια δύναμη … εγγυήθηκε για το 1/3 του δανείου με μια διαφορά! Την τρίτη δόση η οποία ήταν 20 εκ. γαλλικά φράγκα δεν καταβλήθηκε ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ στη χώρα μας. (Σας θυμίζει τίποτε αυτό άραγε;)

Πάντως όσα πήρε ο Οθωνας, δηλαδή οι δύο προηγούμενες δόσεις , σύνολο 20. εκ γαλ. Φράγκα , οι Έλληνες δε τα είδαν στις τσέπες τους μιας και το 57% κατακρατήθηκε από την δανειοδότρια τράπεζα κατακρατήθηκε στο εξωτερικό, ενώ το υπόλοιπο σπαταλήθηκε από την αντιβασιλεία κυρίως σε έξοδα του … Βαυαρικού στρατού (πάλι οι Γερμανοί δηλαδή στη μέση)!!!

Τελικά η καθαρή εισροή , από το δάνειο, για την Ελλάδα ήταν μόλις 14,2%. Στο τέλος του 1859 η Ελλάδα έναντι του δανείου χρωστούσε υπερτριπλάσια των όσων λογιστικά είχε επωφεληθεί από το δάνειο.

Με αυτά και μ αυτά, φτάσαμε στο 1843 οπότε είχαμε και τη δεύτερη χρεοκοπία της Ελλάδος.
Η Τρικουπική περίοδος

Κατά την περίοδο αυτή κυρίαρχος θα αναδυθεί ο έμπιστος των ανακτόρων Α. Συγγρός. Ηταν ο άνθρωπος που εξασφάλιζε στο Ελληνικό Δημόσιο δανειοδότες, στους οποίους συμμετείχε και ο ίδιος. Ήταν ο άνθρωπος που από τη δανειακή πρόσοδο εκτελούσε δημόσια έργα (Ισθμός Κορίνθου, σιδηρόδρομοι Λαυρίου, Θεσσαλίας κλπ.).

Ηταν ο υπερεργολάβος με ό,τι αυτό σημαίνει. Τώρα αν αυτό σας θυμίζει κάποιο νεότερο πολιτικό της Ελλάδος, σίγουρα δεν φταίμε εμείς. Αλλά κάπου έχει πάει το μυαλό σας ε;;;

Από την άλλη πλευρά ο Χ. Τρικούπης θα αναδυθεί σε πρωταθλητή του εξωτερικού δανεισμού.

Την περίοδο του ελληνικού βασιλείου 1832-1893 στον Τρικούπη χρεώνεται το 58,4% του εξωτερικού δανεισμού, με 450 εκ. γαλλικά φράγκα.

Και όπως ήταν φυσικό, ο υπερδανεισμός με τοκογλυφικούς όρους , έφερε και πάλι το 1893 την τρίτη χρεοκοπία στην χώρα μας.

Ετσι μέχρι το 1897, ο συνολικός δανεισμός μας έφθασε όπως είπαμε στα 770 εκ. γ.φ., από τα οποία “στο χέρι πήραμε” 389 εκ. γ.φ. δηλαδή μόλις το 50,5%. Με την συνηθισμένη τακτική δηλαδή, υπογράψαμε στους τοκογλύφους «γραμμάτια» και στο χέρι πήραμε μόλις τα μισά. Και φυσικά τα τοκοχρεολύσια … έτρεχαν!!!

Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά τα πληρώσανε τελικά τα τρισέγγονα του Τρικούπη εις το ακέραιο και δέκα φορές πάνω!!

Ετσι το 1898 η Ελλάδα θα τεθεί υπό τον  Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (κάτι θα σας θυμίζει ο όρος αυτός ε;) και ταυτόχρονα θα της παραχωρηθεί δάνειο 150 εκ. φ. (κάτι σαν α 110 δις που πήρε ο Γιώργος δηλαδή)

Απʼ αυτό το 62% καταβλήθηκε ως … αποζημίωση της Οθ. Αυτοκρατορίας κυρίως για την παραχώρηση της Θεσσαλίας και τον πόλεμο του 1897. Το 15% χρησιμοποιήθηκε για κάλυψη των ελλειμμάτων, το 20% στο κυμαινόμενο χρέος και το 3% στα έξοδα έκδοσης. Πάντως φανήκαμε αρκετά … «κύριοι» αφού πληρώσαμε αποζημίωση σε αυτούς που παράνομα μας κατείχαν (αν και στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε για την περίπτωση αυτή μια πολύ γνωστή λέξη που αρχίζει με το γράμμα «Μ»)

Ακολουθεί μια δεύτερη περίοδος από το 1900 ως το 1945

Ως το 1914 υπάρχει μια περίοδος στην οποία αναπτύσσεται ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα και υποχωρεί ο κρατικός. Την ίδια αυτή εποχή η Αθήνα αντιμετωπίζει τον Μακεδονικό αγώνα και από το 1912 τους Βαλκανικούς.

Την περίοδο αυτή συνομολογήθηκαν τέσσερα εξωτερικά δάνεια, συνολικά 521 εκ. φ.
Τα δύο πρώτα (76 εκ. φ.) μέχρι το 1910 και το τέταρτο 335 εκ. φ. το 1914.

Τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν :

– Υπέρ της εξυπηρέτησης των ήδη υπαρχόντων εξωτερικών δανείων (από τότε ήταν της μόδας να πληρώνει η Ελλάδα χρεολύσια προηγούμενων δανείων με … νέα δάνεια).
– Υπέρ της διεξαγωγής των Βαλκανικών πολέμων και

– Στην ενσωμάτωση των νέων περιοχών που προέκυψαν μετά τους Βαλκανικούς.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι την περίοδο αυτή υπογράψαμε νέα δάνεια για να πληρώνουμε τα παλιά.

Από το 1915 ως το 1923 η Ελλάδα του διχασμού βρίσκεται εν μέσω του Αʼ Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια θα βιώσει τη Μικρασιατική καταστροφή και να βρεθεί με τους πρόσφυγες απʼ αυτήν. Εδώ αρχίζουν και τα πραγματικά … δανειακά (πλην όμως τοκογλυφικά) ευτράπελα!!!

Η οικονομική πορεία διαρθρώνεται από τις μεγάλες, έκτακτες πολεμικές δαπάνες (περίπου 6,2 δισ. δρχ.) ενώ σε έξαρση βρίσκεται και ο εσωτερικός δανεισμός.

Ενώ η χώρα στην ουσία δεν μπορούσε να δανειστεί, και ουδείς γνώριζε το παραμικρό στο Κοινοβούλιο, ξαφνικά όλοι άρχισαν να μιλούν για δύο μυστικά δάνεια και μάλιστα μεγάλα!

Ένα το 1915 και ένα το 1916, ισόποσα από 40 εκ μάρκα έκαστο.

Τα 80 εκ μάρκα αυτά δεν είχαν εγγραφεί πουθενά !!! Η Κυβέρνηση Σκουλούδη τα κράτησε εντελώς μυστικά, ακόμα και από τη Βουλή και δεν τα ανέγραψε πουθενά λες και πρόκειται για δάνειο κάποιου … «μπακάλη της γειτονιάς»!!!

Η υπόθεση έφτασε το 1918 στο ανώτατο ειδικό δικαστήριο στο οποίο ο Σκουλούδης θα υποστηρίξει ότι κρατήθηκε μυστικό για να μην εκλειφθεί ως ένδειξη γερμανοφιλίας!!

Κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί σε κανένα συντεταγμένο κράτος παρά μόνο σε Αφρικανικές Δημοκρατίες όπου οι Φύλαρχοι είχαν το … γενικό κουμάντο!
ΤΟ ΠΟΙΟ ΑΙΣΧΡΟ ΔΑΝΕΙΟ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ … ever!!!

Την περίοδο αυτή υπογράψαμε και λάβαμε το πιο αισχρό δάνειο που έχει πάρει ποτέ χώρα! Αισχρό όχι για το μέγεθός του, μιας και ήταν σχετικά μικρό αλλά επαίσχυντο για τον λόγο που το λάβαμε! Προσέξτε λοιπόν:

Το 1913 ο Ελληνικός Στρατός, αποτελούμενος από δυνάμεις της Β.Ελλάδος, έχυσε το αίμα του για να καταλάβει μια στρατηγικής σημασίας σιδηροδρομική γραμμή! Την γραμμή Θεσσαλονίκης – Κωνσταντινούπολης! Και το πέτυχε αυτό! Η γραμμή κατελήφθη από τον Ελληνικό Στρατό. Φαίνεται όμως ότι οι “Σύμμαχοι” είχαν άλλα σχέδια για μας!

Ενώ την καταλάβαμε εμείς, ξαφνικά οι Γάλλοι αποφάσισαν ότι … η γραμμή τους ανήκει, στα πλαίσια της “συμμαχικής μοιρασιάς” ! Όμως ήταν κάτι που υπήρχε σε Ελληνικά εδάφη και δεν θα μπορούσαμε να δεχτούμε κάτι τέτοιο! Ετσι μας εξανάγκασαν να την αγοράσουμε!!!!

Κι επειδή ως συνήθως δεν είχαμε λεφτά, μας έδωσαν το δάνειο και μάλιστα σε δολάρια. Μας έδωσαν ένα Καναδικό (δηλαδή Γαλλικό) δάνειο 8.000.000 δολαρίων για να πληρώσουμε στους Γάλλους μια σιδηροδρομική γραμμή την οποία εμείς την είχαμε καταλάβει με τον στρατό μας!!!

Είπε κανείς τίποτα;

Περίοδος Μεσοπολέμου 1924 με 1932
Με τη Μικρασιατική καταστροφή ο ελληνισμός θα βρεθεί σε αμηχανία και σύγχυση. Από το 1924 μέχρι το 1928 ο κοινοβουλευτισμός θα βρεθεί σε οξύτατη κρίση, με 12 κυβερνήσεις, δηλαδή κάθε 4,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση.

Ο Βενιζέλος θα επιστρέψει και θα κερδίσει τις εκλογές του 1928, με 223 έδρες από τις 250. Η τετραετία του θα είναι περίοδος κοινοβουλευτικής ομαλότητας.

Τα επιτακτικότερα προβλήματα είναι το προσφυγικό και η σταθεροποίηση της δραχμής που η αξίας της είχε πέσει στο δέκατο πέμπτο της προπολεμικής. Η φορολογική επιβάρυνση παραμένει δυσβάστακτη. Σε σχέση με την προπολεμική έχει αυξηθεί κατά 37 φορές!!!

Από το 1924 μέχρι το 1930 εισέρευσαν στην Ελλάδα 1,16 δισ. χρυσά φράγκα, εκ των οποίων το 78% ήταν δάνεια.

Την περίοδο 1924-1931 συνομολογήθηκαν εννιά (9) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 992 εκ. φρ.

Τα δάνεια αυτά προήλθαν από την Αγγλία κατά 48%, τις ΗΠΑ κατά 31% και τα υπόλοιπα σε μονοψήφια ποσοστά από Βέλγιο, Σουηδία, Γαλλία, Ολλανδία, Ελβετία, Αίγυπτο και Ιταλία.

Τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση των προσφύγων, την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού, τη σταθεροποίηση της δραχμής και παραγωγικά.

Την ίδια περίοδο η εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού απορροφούσε το 29% των τακτικών εσόδων.

Συνολικά την περίοδο 1824-1932 είχαμε δανεισθεί από το εξωτερικό 2,2 δισ. χρ. φρ.
Μέχρι το 1932 είχαμε αποσβέσει 2,38 δισ. χρ. φρ. δηλαδή 183 περισσότερα απʼ όσα είχαμε δανεισθεί και πάλι χρωστούμε 2 δισ. χρ. ερ. (σας θυμίζει κάτι άραγε αυτό; σας θυμίζω προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο : «το 1994 χρωστούσαμε 90 δις ευρώ πληρώσαμε 517 δις ως το 2010 και παρ όλα αυτά χρωστάμε άλλα 340 δις

Το 1932 είχαμε την τέταρτη πτώχευση.
Μέχρι το 1945 δεν θα υπάρξει νέος εξωτερικός δανεισμός ενώ θα παγώσει, λόγω της παγκόσμιας κρίσης, η εξυπηρέτηση των παλαιών.

1946-1966 Ανασυγκρότηση και ανάπτυξη
Πρώτο μέλημα της χώρας η ανασυγκρότηση της από την κατοχική καταστροφή που είχε φθάσει 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946.

Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ο εμφύλιος και το τρίτο οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, οι μεγαλύτερες στη Δυτ. Ευρώπη 19 και που έφθαναν στο 27,5% των συνολικών εξόδων.

Τα προβλήματα μέχρι το 1952-53 θα τα αντιμετωπίσουν συνολικά 18 κυβερνήσεις που θα προχωρήσουν σε οκτώ υποτιμήσεις. Κατά μέσο όρο κάθε 5,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση και κάθε χρονιά και υποτίμηση.

Το δημόσιο χρέος συντίθεται από το προπολεμικό και το μεταπολεμικό. Το προπολεμικό, μέχρι το 1962 ήταν υπερτριπλάσιο του μεταπολεμικού. Στο προπολεμικό ΔΧ το 90% καταλάμβανε ο προπολεμικός εξωτερικός δανεισμός.

Την περίοδο 1962-67 οι ελληνικές κυβερνήσεις θα διακανονίσουν το 97% του προπολεμικού εξωτερικού Δ.Χ., το οποίο μαζί με τους τόκους ανερχόταν στα 6,41 δισ. δρχ.

Μέχρι το 1955 η Ελλάδα είχε συνάψει μόνο τρια εξωτερικά δάνεια, συνολικά 145 εκ. δολ. Στη συνέχεια θα συνάψει άλλα ΕΙΚΟΣΙΟΚΤΩ (28) εξωτερικά, συνολικά 406,4 εκ. δολ.

Ο μετακατοχικός δανεισμός προήλθε κατά 58,4% από τις ΗΠΑ, κατά 19% από τη Δυτ. Γερμανία και κατά 14,36% από την Αγγλία. Τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς.

Για την εξυπηρέτηση του μετακατοχικού εξωτερικού δανεισμού η Ελλάδα κατέβαλε το 128% της δανειακής προσόδου που λογιστικά είχε πάρει! Καταλάβατε το μέγεθος της τοκογλυφίας;
Περίοδος Δικτατορίας 1967 με 1974

Περίοδος υπέρογκου εσωτερικού δανεισμού, ο οποίος και τετραπλασιάσθηκε. Αντίθετα ο εξωτερικός δανεισμός σημειώνει πολύ μικρή αύξηση.

Συνολικά 19 εξωτερικά δάνεια, μόλις στο 6,4% του νέου Δανειακού Χρέους εξ αυτών το 92,2% ήταν σε δο

Την περίοδο αυτή εμφανίζονται τα δάνεια σε συνάλλαγμα.

Πρόκειται για δάνεια εργοληπτικών εταιρειών, τα οποία έπαιρναν από το εξωτερικό, υπό την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Στη συνέχεια τα παραχωρούσαν στο Ελληνικό Δημόσιο προς εκτέλεση δημοσίων έργων, με ανάδοχους τις εν λόγω εταιρείες. Συνολικά συνομολογήθηκαν 59 τέτοια δάνεια. Προφανώς το Ελληνικό Δημόσιο δεν είναι ο δανειολήπτης, έτσι δεν θεωρείται εξωτερικός δανεισμός. Στο νέο Δημόσιο Χρέος ο δανεισμός σε συνάλλαγμα αντιπροσώπευε το 23,6%.

Περίοδος Μεταπολίτευσης 1975 με 1981 (Κυβέρνηση Καραμανλή)

Το προπολεμικό εξωτερικό Δημόσιο Χρέος, λόγω του διακανονισμού 1962-67 βαίνει συνεχώς μειούμενο. Από το 4% του συνολικού Δ.Χ. το 1974 θα πέσει το 1981 στο 0,6%.
Ο μεταπολεμικός εξωτερικός, κατά μέσο όρο, στο 3,9% των τακτικών εσόδων.

Συνολικά έχουμε 24 εξωτερικά δάνεια. Τρία από την γαλλική κυβέρνηση και τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς και τράπεζες. Κυριαρχία του δολαρίου και απουσία της αγγλικής λίρας.
Περίοδος 1981 με 1989 (Κυβέρνηση Α.Παπανδρέου)

Ο δημόσιος τομέας διευρύνεται εντυπωσιακά. Οι απασχολούμενοι στην κεντρική διοίκηση -ΔΕΚΟ από 300.000 θα αυξηθούν σε 460.000. Μαζί δε με τις δημόσιες τράπεζες, προβληματικές και τις ελεγχόμενες από το Δημόσιο επιχειρήσεις θα φθάσουν τις 640.000!!!

Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπ. Οικονομικών και εισηγητικές εκθέσεις επί του προϋπολογισμού, τα ελλείμματα του ευρύτερα δημόσιου τομέα, από το 13,4% επί του ΑΕΠ το 1981 θα φθάσουν το 1989 στο 26,1%. Τα ελλείμματα θα καλυφθούν κατά 106% από τον δανεισμό.

Το 1985 η Ελλάδα ήταν παγκόσμια πρώτη στο κατά κεφαλήν Δημόσιο Χρέος το οποίο είχε αρχίσει να προσδιορίζει την ύπαρξη της οικονομίας και όχι την ανάπτυξή της.

Το διάστημα 1982-89, κατά μέσο όρο, η συνολική εξυπηρέτηση του Δ.Χ. κάλυψε το 33,61% των τακτικών εσόδων της ίδιας περιόδου. Μεταξύ το 1975-87 συνομολογήθηκαν 18,4 δισ. δολ. εξωτερικών δανείων, εκ των οποίων το 81% διετέθη για την εξυπηρέτηση των δανείων!!! Φοβερά μεγάλο ποσοστό! Εκεί κάπου στο 1987 αρχίζει ο Γολγοθάς της Ελλάδος!

Η προσφυγή στον εξωτερικό δανεισμό έγινε για έργα συγκοινωνιακής, αγροτικής και αστικής υποδομής. Ένα, το 1982, για την αποκατάσταση των ζημιών από τους σεισμούς στην Καλαμάτα το 1981 και ένα για την υποστήριξη του ισοζυγίου πληρωμών.

Προφανώς μετά το 1824 ο εξωτερικός δανεισμός είχε γίνει για την χώρα μας, έσοδο τακτικό αλλά και έξοδο υπέρβαρο.

Είμαστε σίγουροι ότι αν ψάξουμε σε μεγαλύτερο βάθος ιστορικά τα αρχεία της χώρας μας θα βρούμε και άλλα τέτοια πολλά! Το θέμα όμως είναι, και φαίνεται σε όλη του ην μεγαλοπρέπεια, ότι η Ελλάδα όχι απλά ΔΕΝ αποτέλεσε το «κακομαθημένο παιδί» των συμμάχων και τον «μπαταχτσή» της κοινότητας, αλλά αποτέλεσε τον μεγάλο πελάτη των Δυτικών Τραπεζών και έναν από τους καλύτερους σε όλη την Δυτική Οικονομία !

Τόσο καλό που οι Δυτικές τράπεζες δεν είχαν καμία όρεξη να σταματήσουν να δανείζουν γιατί επί 200 χρόνια πλήρωνε αδιαμαρτύρητα!!!

Η Ελλάδα αποτέλεσε ένα κλασικό παράδειγμα στο οποίο στηρίχτηκε και αναπτύχθηκε η σημερινή Δυτική Οικονομία, όταν αποφάσισε να μεταβληθεί σε «χρεοκρατία» (debtocracy) και ειδικά από την εποχή που ο χρυσός αποτελούσε το αντίκρισμα του πλούτου μιας χώρας! Όταν σταμάτησε αυτό και το χρήμα «γεννιόνταν» από το χρέος (Θεωρία «το χρέος γεννά χρήμα») η Ελλάδα αποτέλεσε έναν βασικό πυλώνα ανάπτυξης των προηγμένων Δυτικών κρατών όχι μόνο γιατί πλήρωνε τοκογλυφικά δάνεια αλλά κυρίως γιατί με τα δάνεια αυτάα γόραζε στρατιωτικό υλικό και προϊόντα των χωρών που της δάνειζαν!!!

Ετσι, απʼ ότι είδατε τα τελευταία 200 χρόνια,
– πληρώναμε δάνεια τα οποία δεν τα λάβαμε ποτέ,
– είτε πληρώναμε μέχρι και 200 φορές πάνω την αξία τους,

– είτε πληρώναμε δάνεια για πράγματα που χύσαμε το αίμα μας για να τα αποκτήσουμε!
Φτάσαμε στο σημείο να αποπληρώνουμε δάνεια της πρώτης περιόδου της Επαναστάσεως του 1821 μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία, και οι κατ όνομα σύμμαχοί μας να κερδίζουν τεράστια ποσά από χρεολύσια κάθε χρόνο, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα!

Και ουδέποτε διαμαρτυρηθήκαμε ως λαός! Τα πληρώναμε εργαζόμενοι άοκνα και αγόγγυστα! Πληρώνουμε ακόμη και τους αιμοσταγείς κλέφτες του γερμανικού Ράιχ που στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κατέκλεψαν την περιουσία της χώρας μας, ρούφηξαν τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές και ρήμαξαν τον τόπο! Κατοχικές δυνάμεις που κατάσφαξαν τον Ελληνικό λαό και ουδέποτε μας αποζημίωσαν. Ενώ εμείς είχαμε αποζημιώσει ακόμη και τους Οθωμανούς που μας κατείχαν παράνομα επί 4 αιώνες!!!!

Από τις λίγες αυτές γραμμές που σας παραθέτουμε, είναι πλέον πρόδηλο ότι η χώρα μας ήταν από παλιά «άνδρο των διεθνών πλιατσικολόγων»!

– Μπορεί να μας έδωσαν ψίχουλα για να πολεμήσουμε για την ανεξαρτησία μας, αλλά το εξαργύρωσαν επί δύο σχεδόν αιώνες! Για 200 χρόνια ο Ελληνας πληρώνει «αέρα» στους Γερμανούς και στους λοιπούς Φραγκολεβαντίνους, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία. Από το αστρονομικό ποσό που έχουμε πληρώσει τα 200 αυτά χρόνια, ζήτημα να έχουμε λάβει στην πραγματικότητα ένα 25% και ίσως να είναι και μικρότερο.

Αν σκεφτείτε ότι από το 1994 ως το 2010 πληρώσαμε ως χώρα 571.000.000.000 (πεντακόσια εβδομήντα ένα δισεκατομμύρια ευρώ) φανταστείτε τι έχουμε πληρώσει τα τελευταία 200 χρόνια!
Αυτό λοιπόν το άρθρο, κάθε Ελληνας του Εξωτερικού, είτε μένει σε χώρες της ΕΕ. είτε εκτός, πρέπει να το μεταφράσει σε κάθε γλώσσα και να το διανείμει όπου και όπως μπορεί! Να το διαδώσει για να καταλάβουν οι λαοί πόσο μας κόστισε η ανεξαρτησία μας και τι πληρώνουμε επί σχεδόν 200 χρόνια στα κοράκια που διέλυσαν τη χώρα μας!

Να το εμπεδώσουν καλά γιατί έρχεται η σειρά τους!

Μεταφράστε το, διαδώστε το και βοηθήστε στην προσπάθεια να καταλάβουν οι λαοί του κόσμου ότι ο Ελληνας ήταν ο πλέον καλοπληρωτής δανείων τα τελευταία 200 χρόνια! Και αυτά που μας ζητάνε σήμερα, δεν είτε τίποτε άλλο παρά υπερ-τοκοχρεολύσια, ανακεφαλαιοποιήσεις τόκων και σε καμία περίπτωση δεν είναι χρήμα το οποίο το λάβαμε στα χέρια μας ποτέ, και το σπαταλήσαμε.

Ετσι το παρουσιάζουν οι Γερμανοί, οι Αυστριακοί και οι Ολλανδοί γιατί έτσι τους βολεύει, μιας και είναι οι κύριοι δράστες του εγκλήματος και αυτοί οι οποίοι καρπώθηκαν τον Ελληνικό πλούτο!!!