Χρόνος…
Μοιράστηκε ο χρόνος σε στιγμές.
Στιγμές που ήρθαν και πέρασαν,
Κι άλλες που χαράχτηκαν μες την ψυχή.
Άλλες που σβήστηκαν με την τελευταία γουλιά κρασί.
Κι άλλες που όσο κι αν προσπάθησες δε θα φύγουν ποτέ.
Στιγμές που θα’ ρθουν και τις ονειρεύεσαι
Μα είναι απατηλές.
Στιγμές που ζεις έντονα και θα’ θελες να κρατήσουν πιο πολύ
γιατί δεν τις χορταίνεις.
Μα πιότερο απ΄ όλες είναι οι στιγμές που ζεις τώρα
Το φιλί, η αγκαλιά, το δάκρυ, το γέλιο, το άγγιγμα, το τέλος, μια αρχή…
Πάντα με απασχολούσε η έννοια του χρόνου και κυρίως το πριν, αυτό που πέρασε κι ίσως δεν πρόλαβα να το ευχαριστηθώ, αυτό που έφυγε και δεν χόρτασα, το παρελθόν που θεωρούσα πως είναι καλύτερο από οποιοδήποτε τώρα. Φλέρταρα και με το άγχος του αύριο, πώς θα είναι κι αν θα τα καταφέρω. Κι ο χρόνος κυλούσε αμείλικτα εις βάρος μου στερώντας μου το πιο σημαντικό, το εδώ και το τώρα.
Δύσκολη απόφαση να πετάξω από πάνω μου τη νοσταλγία του παρελθόντος και το άγχος που μου προκαλούσε το αύριο. Διπλό το κακό, γιατί δε μπορούσα να ευχαριστηθώ κάθε τι που παρουσιαζόταν στο παρόν μου, αφού το συνέκρινα με το παρελθόν και το έβρισκα πάντα λειψό και γιατί ο φόβος για το μετά με καθήλωνε μπροστά από ένα ποτάμι που κυλούσε κι εγώ λαχταρούσα να κολυμπήσω στην ορμή του, αλλά έμενα με τα πόδια κολλημένα στην όχθη του…
Είναι τελικά τόσο ψυχοφθόρος ο χρόνος; Τί είναι άραγε; Υπάρχει ή είναι απλά μια επινόηση των ανθρώπων για να οργανώσουν καλύτερα την καθημερινότητά τους ή μήπως είναι μια αλυσίδα που τους κρατάει δέσμιους χωρίς να τους αφήνει να χαίρονται… Αναμφίβολα ο χρόνος αποτελεί το πιο σκοτεινό και άπιαστο αντικείμενο της ανθρώπινης σκέψης. Μια ομάδα φυσικών καταλήγουν στη θεωρία πως όλα συμβαίνουν τ ώ ρ α και πως ο χρόνος είναι απλώς ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα! Η έννοια του χρόνου είναι απλώς μια ψευδαίσθηση που αποτελείται από ανθρώπινες αναμνήσεις. Ό,τι έχει συμβεί και ό,τι πρόκειται να συμβεί, συμβαίνει αυτή τη στιγμή!
Άρχισα να βρέχω δειλά τα πόδια μου σ ’αυτό το ποτάμι της ζωής μετά από μια συζήτηση που είχα με ένα καλό μου φίλο, ένα βράδυ στο σπίτι του. Κολλημένη στα γρανάζια του χρόνου του έλεγα πως δε χορταίνω κάποιες στιγμές και τι θα γίνει μετά κι εκείνος το μόνο που έκανε ήταν να χαμογελάσει με την αφέλειά μου και να μου πει πως μόνο το τώρα υπάρχει κι αν δεν αρχίσω να το απολαμβάνω, θα είμαι αιώνια φυλακισμένη στα δεσμά του χρόνου. Μια σειρά από γεγονότα με βοήθησαν να καταλάβω πόσο δίκιο είχε…και τον ευγνωμονώ γι’ αυτό.
Η στιγμή έχει άλλη χάρη όταν την ζεις, έχει άλλη γλύκα όταν την απολαμβάνεις κι είναι όνειρο αληθινό που χορεύει πάνω στο πραγματικό. Είναι, λοιπόν ευλογία να συλλέγεις στιγμές που απολαμβάνεις και στιγμές που γεμίζει η ψυχή σου ολοκληρωτικά, που αποδεσμεύεται το μυαλό από τα ‘πρέπει’, τα λεπτά των υποχρεώσεων και τα δευτερόλεπτα της ανησυχίας. Είναι ευλογία να συλλέγεις στιγμές με τα αγαπημένα σου πρόσωπα και να νιώθεις χορτάτος, ακόμα κι αν κάποια θα είναι η τελευταία σου στιγμή.
Ο χρόνος όταν γίνεται δεσμώτης σου πονάει, γίνεται ασφυκτικός κλοιός, κι όχι δεν γίνεται γιατρός. Ειδικά όταν βιώνεις μια απώλεια, ο χρόνος, αν επιλέξεις να γίνεις υπηρέτης του, τότε θα σε βασανίσει αμείλικτα. Όταν χάνουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, οικογένεια ή φίλο, νιώθουμε τότε πως ο χρόνος είναι λίγος, πως δεν προλάβαμε να κάνουμε πράγματα μαζί, μετανιώνουμε για όσα δεν είπαμε στο πρόσωπο που έφυγε και δίνουμε υπόσχεση στον εαυτό μας πως από την επόμενη κιόλας μέρα θα αλλάξουμε. Ο Χορχέ Μπουκάι στο βιβλίο του «Ο Δρόμος των δακρύων λέει χαρακτηριστικά «…είμαστε αυτοί που είμαστε χάρη σε όλα όσα χάσαμε και το πώς αντιμετωπίσαμε τις απώλειες εκείνες». Μια απώλεια, είτε ενός προσώπου είτε το τέλος μιας σχέσης πονάει πολύ κι όταν περάσει το πρώτο σοκ, οι σκέψεις του τι μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά, τι θα μπορούσαμε να είχαμε πει γίνονται γαϊτανάκι στη σκέψη μας και μας πονάνε. Συνεχίζει ο Μπουκάι «Καμιά φορά το να μην εγκαταλείπεις είναι θάνατος. Κάποιες φορές ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σε έσωσε. Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά, επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρρευση…»
Έννοιες όπως το ποτέ και το πάντα, είναι μόνο επιρρήματα συχνότητας όπως μαθαίναμε στα αγγλικά και το μόνο πάντα που χρειάζεται να ξέρουμε είναι το γλυκύτατο ασπρόμαυρο αρκουδάκι που ζει στην Κίνα. Αυτό που χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε μαζί του είναι το τώρα. Αυτό απολαμβάνουμε, αυτό νιώθουμε, αυτό ζούμε, αυτό γουστάρουμε, το εδώ και το τώρα. Σίγουρα δε μπορούμε να νιώσουμε πλήρεις, χωρίς να έχουμε επίγνωση και αντίληψη της κάθε στιγμής. Ό,τι κάνουμε ας το κάνουμε τώρα με αγάπη…
Σταματάμε να ανησυχούμε για το μέλλον και διώχνουμε τη λύπη για το παρελθόν. Πετάμε όλα τα περιττά που απασχολούν το μυαλό μας και γεμίζουν το φυσικό μας περιβάλλον. Συγχωρούμε και απελευθερώνουμε το θυμό που μας αιχμαλωτίζει στο παρελθόν και μας αποσπά την προσοχή από όσα σημαντικά συμβαίνουν τώρα. Ακούμε αυτόν που μας μιλάει κι είμαστε εκεί. Ακούμε για να κατανοήσουμε κι όχι για ν’ απαντήσουμε. Αναπνέουμε βαθιά γιατί η αναπνοή είναι ο συνδετικός κρίκος μας με τη ζωή, όπως συμβαίνει τώρα, αυτή τη στιγμή.
Τι κι αν είναι Τετάρτη βράδυ κι είσαι κατάκοπος από τη δουλειά, μοιράσου το τώρα σου με το αγαπημένο σου πρόσωπο, βγες εκτός προγράμματος και περπάτα μαζί του κάτω από τα αστέρια. Κάνε έρωτα κι απόλαυσε κάθε στιγμή του πάθους σου. Κάντε αυτό το ταξίδι που θέλετε τόσο πολύ κι οι δυο. Σήκωσε το τηλέφωνο και πες στο αγαπημένο σου πρόσωπο που είναι μακριά πόσο το αγαπάς. Ζήτα συγγνώμη και συγχώρησε αυτόν που σε πλήγωσε…Κάνε ειρήνη με το παρελθόν και σκόρπισέ το στον άνεμο. Αφέσου στη ροή και ταξίδεψε μαζί της. Ζήσε το ταξίδι σε κάθε του στιγμή και ο προορισμός είναι μόνο μια ακόμα στιγμή…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου