Μάθαμε να ζούμε στο παραμύθι που φτιάξαμε

Μάθαμε να ζούμε στο δικό μας παραμύθι. Μάθαμε να ζούμε στο παραμύθι, με τους δράκους, τα θηρία, την κακιά μητριά της Σταχτοπούτας, την νεράιδα του χιονιού. Μάθαμε να ζούμε στο παραμύθι, το δικό μας όμως παραμύθι. Που σε αυτό, όλοι προσπαθούν να βλάψουν τους ήρωες. Που όλοι αποκτούν ύπουλες μαγικές δυνάμεις και δεν αφήνουν τίποτα όρθιο, μέχρι να έλθει μια δύναμη ή ένας σωσίας να σώσει τους ήρωες. Και πραγματικά, οι ύπουλες δυνάμεις ήταν πολλές, πάρα πολλές.

Στο παραμύθι αυτό, πρωταγωνιστές ήμασταν εμείς. Και βυθιστήκαμε εκεί, μετατρέψαμε την ζωή μας ένα ατέλειωτο παραμύθι. Διότι ξέραμε πως δεν θα τα βγάζαμε πέρα αλλιώς. Γι΄ αυτό θεωρήσαμε την ζωή μας, ένα παραμύθι, διότι ξέραμε και είχαμε την πεποίθηση ότι θα σωθούμε. Όχι από κάποιον σωσία αλλά μόνο από εμάς τους ίδιους! Δεν είχαμε όμως πολλές δυνάμεις. Δεν μπορούσαμε να βγάλουμε φωτιές ώστε να πολεμήσουμε τα θηρία, ούτε μπορούσαμε να πετάξουμε ψηλά ή να αποκτήσουμε ειδικές δυνάμεις. Είχαμε μόνο ένα μα μόνο ένα όπλο. Την αγάπη μας.

Η αγάπη μας έκανε το παραμύθι να τελειώνει με την νίκη του ήρωα, να αποκτά ένα όμορφο τέλος και τα παιδιά να κοιμούνται χαρούμενα στο κρεβάτι τους. Οποιαδήποτε παιδιά αλλά κυρίως τα δικά μας. Που τους μετατρέπαμε την ζωή παραμύθι για να τα μεγαλώσουμε μέσα στην θαλπωρή και να τους προστατεύουμε από τους κακούς, ξέροντας τα ίδια πως απλά ήταν οι συνηθισμένοι κακοί που υπήρξαν στο κάθε παραμύθι. Στο παραμύθι της ζωής μας. Με αυτό τον τρόπο τα μάθαμε να μεγαλώνουν και να περιμένουν υπομονετικά το κάθε εμπόδιο που αντιμετωπίζαμε. Να έχουν πίστη και επιμονή ότι κάθε φορά που μπαίναμε σε νέο κεφάλαιο, σε νέο παραμύθι με διαφορετική ιστορία, θα βγαίναμε όλοι κερδισμένοι.

Από την αρχή τα θηρία ήταν μεγάλα και δύσκολα, λες και είχαμε να αντιμετωπίσουμε τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή. Τους πολεμήσαμε όλους μαζί, κυρίως εμείς οι δυο.  Στην συνέχεια, μάθαμε πως το να πολεμάμε όσο πιο σκληρά γίνεται, πάντα θα βγαίναμε νικητές. Έτσι κάθε φορά, σε όλη μας τη ζωή, έστω με κάποια μικροκόστη, βγαίναμε νικητές και δεν μας εμπόδιζαν τόσο πολύ πλέον κακοί της υπόθεσης, διότι δυναμώναμε κάθε φορά και εμείς οι δύο μάθαμε να πολεμάμε μαζί.