Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

 Η «ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ» ούτε συλλαμβάνεται (με κάποιο αντιληπτικό όργανο ή κάποια αντιληπτική διαδικασία) στο ΒΑΘΟΣ της, ούτε προσδιορίζεται πραγματικά, ούτε μπορεί να αναλυθεί ουσιαστικά. Στην πραγματικότητα και «Είναι» και «Δεν είναι» ταυτόχρονα. Είναι Άπειρη και Πεπερασμένη. Είναι Παντού κι Εδώ. Είναι Χωρίς Ιδιότητες και ταυτόχρονα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Είναι Άχρονη και Έγχρονη επίσης. Το τι είναι (ή δεν είναι) εξαρτάται από την Κατάσταση της Συνειδητότητας που βρίσκεται, από το Περιεχόμενο της «Επίγνωσης» που έχει.

Μιλώντας διαφορετικά ο «ΑΝΘΡΩΠΟΣ» είναι μια Δυναμική Οντότητα που βιώνει διάφορες, διαφορετικές, καταστάσεις. Αυτό σημαίνει όχι μόνο ότι ο Άνθρωπος, οι άνθρωποι, μπορούν να βιώνουν την ύπαρξη, την ζωή (την έγχρονη ύπαρξη, την μεταφυσική ζωή, την εγκόσμια ζωή) με διαφορετικό τρόπο αλλά και ότι από την όποια κατάσταση βιώνουν, αντιλαμβάνονται διαφορετικά την ύπαρξη, την ζωή, τον κόσμο, την «καταγράφουν» διαφορετικά, την περιγράφουν (στον εαυτό τους ή στους άλλους) διαφορετικά. Αυτό οδηγεί αμέσως σε ένα άλλο συμπέρασμα. Ότι όλες οι αντιλήψεις είναι σχετικές ή αλλιώς ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια όσο βρισκόμαστε μέσα σε μια διαδικασία «εξέλιξης». Προφανώς όσο πιο υψηλά βρισκόμαστε στην εξέλιξη ή αλλιώς όσο μεγαλύτερη είναι η επίγνωσή μας ή ευρύτερη είναι η συνειδητότητά μας, έχουμε μια πιο σαφή αντίληψη της πραγματικότητας (αν και όχι την απόλυτη αλήθεια). Μόνο με αυτή την έννοια έχει πραγματικό περιεχόμενο η «γνώση» (η όποια γνώση), ο λόγος, η επικοινωνία.

Εννοείται ότι είμαστε αρκετά υπεύθυνοι να έχουμε σχετική αυτογνωσία της κατάστασής μας και ότι είμαστε αρκετά τίμιοι να μιλάμε για ό,τι και όσα κατανοούμε κι όχι για πράγματα που δεν έχουμε εμπειρία. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι δεν έχουν αυτή την ηθική ποιότητα ούτε την ακεραιότητα για να περιορίζονται μονάχα σε ό,τι έχουν οι ίδιοι επιβεβαιώσει με την εμπειρία τους. Καθώς ολόκληρος ο ανθρώπινος πολιτισμός βασίζεται στην διανόηση, στην μνήμη και στην «πληροφορία», οι άνθρωποι ανατρέφονται με την αντίληψη ότι αρκεί να σκέφτεται ή να πληροφορείται κάποιος για κάτι για να είναι πεπεισμένος ότι το γνωρίζει. Αυτή η γνώση όμως είναι μόνο διανοητική σύλληψη. Προφανώς η διανοητική σύλληψη ενός πράγματος δεν έχει παρά ελάχιστη σχέση με την άμεση επαφή με το πράγμα. Ποτέ η περιγραφή της τροφής δεν χόρτασε κανέναν. Η διανόηση δεν είναι ζωή. Η πραγματική ζωή είναι άμεση επαφή με τα πράγματα, εμπειρία των πραγμάτων.

 Για να μιλήσουμε για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, για τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, η Ηθική επιβάλλει να έχουμε βιώσει αυτή την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ κι η Τιμιότητα απαιτεί να φτάσουμε μέχρι εκεί που γνωρίζουμε από εμπειρία. Τι σημαίνει λοιπόν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ; Να είναι κάποιος ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ; Ελεύθερος από τι; Προφανώς Ελευθερία σημαίνει να βιώνουμε την ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ μας, στο ΒΑΘΟΣ της, πέρα από τους όποιους περιορισμούς μπορεί να επιβάλλει η εμπειρική ύπαρξη, πέρα από όλα τα «επικαθήματα» της εμπειρικής ζωής, πέρα από όλες τις διαστρεβλώσεις που μπορεί να επιβάλλει ο περιορισμός της επίγνωσης, η άγνοια. Αυτό σημαίνει, με άλλα λόγια, την ανύψωση της επίγνωσης, την διεύρυνση της συνειδητότητας, μέχρι το σημείο να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε καθαρά, να έχουμε άμεση επαφή με την πραγματικότητα.

Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρέπει ακριβώς να είμαστε σε μια κατάσταση ανεπηρέαστης αντίληψης ή αλλιώς να λειτουργούμε από μια κατάσταση εσωτερικής ησυχίας, σιωπής, έτσι ώστε η αντίληψη, σαν πρωτογενές βίωμα της ύπαρξης να μένει ανόθευτο και ακέραιο και πλήρες, σαν αποκάλυψη της πραγματικότητας, χωρίς καμιά περαιτέρω επεξεργασία, ανάλυση ή διόρθωση. Αυτή η Άμεση Θέαση της Πραγματικότητας, στην πραγματικότητα, είναι αυθόρμητη, φυσική κι ολοκληρωμένη. Είναι μια Φυσική Δυνατότητα του Ανθρώπου. Δεν είναι κάτι Μυστηριώδες ή Μεταφυσικό. Είναι η Ίδια η Λειτουργία της Ζωής στην Φυσικότητά της. Το να είμαστε και να κρατιόμαστε σε αυτή την άμεση επαφή με την πραγματικότητα είναι κάτι αληθινό, κάτι που συμβαίνει πραγματικά. Κι αυτό γίνεται Τώρα, Εδώ, στο Απόλυτο Παρόν. Και σε αυτή την Εμπειρία της Πραγματικότητας, Εδώ, Τώρα, Συμπεριλαμβάνονται Όλα, Όλη η Ύπαρξη, Όλες οι Καταστάσεις που βιώνουμε ή μπορούμε να βιώσουμε.

Στην πραγματικότητα σε αυτό το ΕΔΩ μπορούμε να Εμβαθύνουμε στην Ύπαρξή μας μέχρι το ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟ κι ακόμα στο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ», ή μπορούμε να στραφούμε προς ό,τι γίνεται αντιληπτό σαν κόσμος. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Εσωτερικό, Εξωτερικό. Υπάρχουν μόνο αντιλήψεις. Αντίληψη του ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΒΑΘΟΥΣ του Είναι μας ή Διερεύνηση και σύλληψη του χώρου μας (του χώρου μέσα στον οποίο εκδηλωνόμαστε και ζούμε). Διατηρώντας την Αντίληψή μας σε αυτή την Αρχική Ανόθευτη Δράση της μπορούμε να έχουμε επίγνωση όλων όσων εμπίπτουν στην επίγνωσή μας σαν μιας ΕΝΟΤΗΤΑΣ, όπου δεν υπάρχει διαχωρισμός υποκειμένου-αντικειμένου.

Η αντίληψη ενός υποκειμένου αποκομμένου από τον κόσμο δεν είναι παρά μια αντίληψη, ένα «επικάθημα» στην αντίληψή μας που μας κάνει να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από μια άλλη προοπτική, μέσα από ένα αντιληπτικό κέντρο και μέσα από την δυαδικότητα και τον διαχωρισμό του εγώ από τον κόσμο γύρω μας. Μια τέτοια αντίληψη, εφόσον την υιοθετούμε και την τροφοδοτούμε, μας εισάγει σε μια άλλη αντίληψη της πραγματικότητας. Ουσιαστικά εισερχόμαστε στο πεδίο της προσωπικής δράσης, έχουμε εμπειρία ενός «εξωτερικού» κόσμου. Είναι ακριβώς ο σχηματισμός αυτού του υπαρξιακού πυρήνα που μας κρατά μέσα στην σφαίρα της εμπειρικής εξωτερικής ζωής κι είναι η επιθυμία για αυτή την εμπειρία που μας κρατά δέσμιους. Η άμεση επαφή με τον κόσμο των μορφών, η εξάρτηση από εμπειρίες, καταστάσεις, αντικείμενα, δεν μας αφήνουν να ξεφύγουμε από την υλική ζωή.

Πέρα όμως από μεταφυσικές θεωρήσεις οι άνθρωποι, χιλιάδες χρόνια τώρα, εκπαιδεύονται όχι να αντιλαμβάνονται πραγματικά ό,τι συμβαίνει γύρω τους, αλλά να αντιλαμβάνονται με ορισμένο τρόπο. Αυτή η διαμόρφωση της αντίληψης και του τρόπου της λειτουργίας της αντίληψης είναι για τους ανθρώπους «γνώση», σωστός τρόπος αντίληψης της ζωής. Όλος ο ανθρώπινος πολιτισμός βασίζεται σε αυτό. Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται (με καθαρό, ανόθευτο, φυσικό τρόπο), σκέπτονται, ερμηνεύουν την πραγματικότητα και μέσα από την γενική (και προσωπική) κοσμοθεωρία τους προσανατολίζουν την ζωή τους, τις επιθυμίες τους και καθορίζουν τις πράξεις τους, που υποτίθεται ότι θα τους οδηγήσουν στην ολοκλήρωση, στην ευτυχία, στην εξέλιξη, κλπ.

Μάλιστα, οι άνθρωποι, όχι μόνο εκπαιδεύονται μέσα από την κοινωνικοποίησή τους να αντιλαμβάνονται με ορισμένο τρόπο αλλά, μέσα στα πλαίσια αυτής της αντίληψης, θεμελιώνουν και θεωρητικές επιστήμες, όπως η Θεολογία, η Φιλοσοφία, η Ψυχολογία, για να υποστηρίξουν την άποψή τους ή να περιγράψουν την συμπεριφορά τους.

Επιστήμες; Η ψευτοεπιστήμες; Η Ψυχολογία των ανθρώπων είναι επιστήμη; Γνωρίζουν τι είναι ΨΥΧΗ για να κάνουν λόγο περί ψυχής; Αυτό που εξετάζουν (με επιστημονική σοβαρότητα) είναι στην πραγματικότητα η διαμορφωμένη συνείδηση, η περιορισμένη επίγνωση και η καθορισμένη συμπεριφορά. Κι όλα αυτά που βρίσκουν, ως ένα σημείο, συμβαίνουν κι ο λόγος της Ψυχολογίας μπορεί να είναι επιστημονικός από αυτή την άποψη. Αλλά όλα αυτά είναι στον «αέρα».

Το πρώτο που πρέπει να αναρωτηθεί μια Επιστήμη (η μια Αληθινή Γνώση) είναι η ίδια βάση της, το αντικείμενό της. Αν θέλουμε να βρούμε την Αλήθεια πρέπει να αναρωτηθούμε για την ίδια την ανθρώπινη συνείδηση. Γιατί διαμορφώνεται; Πως διαμορφώνεται; Πρέπει να διαμορφώνεται; Ποιοι και γιατί την διαμορφώνουν; Και που και πως καθοδηγούνται οι άνθρωποι; Μήπως οι άνθρωποι χειραγωγούνται όχι από κάποια αφηρημένη κοινωνία αλλά από ισχυρές ομάδες ή ανθρώπους για άλλους σκοπούς; Και η πορεία της κοινωνίας από ποιους καθορίζεται; Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι «κύριοι» (κυρίαρχοι) της ζωής τους; Γιατί αποφασίζουν άλλοι για αυτούς;

Τελικά, ο άνθρωπος δεν είναι απλά σε μεταφυσική ή υπαρξιακή άγνοια, ο άνθρωπος ζει μέσα σε μια παγκόσμια (και ταυτόχρονα προσωπική) αυταπάτη, μέσα σε μια κοινωνία που είναι ανώριμη κι ανέτοιμη να λύσει βασικά ανθρώπινα προβλήματα, όπως είναι η αληθινή γνώση (στο μέτρο που μπορεί να πραγματοποιηθεί), η πραγματική κοινωνική συμβίωση που να βασίζεται στην δικαιοσύνη, η αξιοπρεπής διαβίωση για όλους. Για ποιο πολιτισμό μιλούν οι άνθρωποι; Για ποια κοινωνία; Για ποια ζωή; Οι άνθρωποι εκπαιδεύονται να είναι απομονωμένοι (απομονωμένα εγώ) και ταυτόχρονα καταδικάζονται να ζουν μαζί με άλλους. Στην πραγματικότητα η κατάσταση του ανθρώπου, χιλιάδες χρόνια τώρα, είναι σχιζοφρενική. Κι όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη είναι δυστυχισμένοι. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πλούτο κι άνθρωποι φτωχοί. Αλλά όλοι νοιώθουν μέσα τους «κενοί», άδειοι. Οι φυσικές απολαύσεις δεν οδηγούν πέρα από την ευχαρίστηση του ζώου. Αλλά ο άνθρωπος είναι κάτι περισσότερο. Τι περισσότερο;

 Πέρα από όλες τις ανθρώπινες αντιλήψεις, πέρα από όση ανοησία έχουμε συσσωρεύσει, σαν κοινωνία και σαν άνθρωποι, τι είναι τελικά ο άνθρωπος; Ποιος είναι ο προορισμός του; Ποια πρέπει να είναι η ζωή του; Στην πραγματικότητα, ο Άνθρωπος, σαν Άνθρωπος, στην Αληθινή Φύση του, είναι Υπερβατικός, Παγκόσμιος και Προσωπικός, Άχρονος κι Έγχρονος, Παντού κι Εδώ στο σώμα.

Για να μπορέσει όμως ο άνθρωπος να κατανοήσει «αυτό που είναι πραγματικά» πρέπει ακριβώς να διευρύνει την συνειδητότητά του, να επεκτείνει την επίγνωσή του, να ελευθερωθεί από τους περιορισμούς που του επιβάλει η φύση, η κοινωνία, η ζωή. Να ελευθερωθεί. Να μάθει πώς να πετάξει, πως να απορρίψει, όλη την ανθρώπινη πολιτιστική σαβούρα που τον κρατά στο βάλτο της ανοησίας. Να αναδυθεί στο Φως της Πραγματικής Ζωής. Ο άνθρωπος πρέπει να ξαναβρεί μέσα του το Πρωταρχικό Βίωμα της Ζωής, την Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, την Καθαρότητα της Όρασης, την Αληθινή Ζωή.

Στην πραγματικότητα Όλοι οι Μεγάλοι Σοφοί της Ανθρωπότητας δεν δίδαξαν τίποτα περισσότερο στον άνθρωπο από το να είναι ο «αληθινός εαυτός» του, η «ανόθευτη ανθρώπινη φύση», που βλέπει, που γνωρίζει, που ζει σε αρμονία με όλα, μέσα στην «επίγνωση της ενότητας της ύπαρξης». Το να Ζεις με Ορθό Τρόπο είναι η Ίδια η Ζωή. Κι αυτή η Αληθινή Ζωή είναι ταυτόχρονα ο Σκοπός και το Τέρμα του Ανθρώπου. Το Τέρμα της έγχρονης ύπαρξής του και η Είσοδος στο Άχρονο, στο Αληθινό, στην Πραγματικότητα.

Κι άραγε χρειάζεται να ρωτήσει κάποιος πώς να ελευθερωθεί; Πώς να αρχίσει να ζει πραγματικά; Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να γίνεις αυτό που είσαι. Δεν χρειάζεται προσπάθεια. Το δυστύχημα είναι ότι δεν βιώνουμε αυτό που είμαστε αλλά όλες τις διαστρεβλώσεις που μας έχει φορτώσει ή έχουμε φορτωθεί. Αν πρέπει λοιπόν να κάνουμε κάτι είναι ακριβώς να απαλλαγούμε από όλες αυτές τις στρεβλώσεις. Προφανώς δεν έχει νόημα να λες σε κάποιον «δες» (δηλαδή έχε άμεση επαφή με αυτό που συμβαίνει) και να ρωτάει «πώς να το κάνω». Δεν έχει νόημα να λες σε κάποιον να «βλέπει χωρίς σκέψη» και να σκέφτεται «πώς να το κάνει». Κάπου δεν καταλαβαίνει ή δεν θέλει να καταλάβει.

Και τελικά αναρωτιόμαστε. Πραγματικά, οι άνθρωποι δεν έχουν νοημοσύνη; Δεν καταλαβαίνουν; Ή μήπως δεν θέλουν να καταλάβουν; Μήπως το πρόβλημα των ανθρώπων είναι απλά ηθικό; Μήπως οι άνθρωποι μισούν την Αλήθεια, το Φως, το Καλό, όχι γιατί δεν το κατανοούν αλλά γιατί δεν το θέλουν;

Τελικά, μήπως Εκείνος ο Ταπεινός Σοφός είχε δίκηο όταν έλεγε ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν το φως, μισούν το φως, γιατί απλά είναι ή έμαθαν να είναι άνθρωποι της Σκιάς;

Βέβαια η πορεία του κόσμου δεν εξαρτάται από το τι θέλουν ή τι κάνουν οι άνθρωποι της γης. Στο κάτω-κάτω υπάρχουν εκατομμύρια κατοικημένοι πλανήτες στο σύμπαν. Μήπως νομίζετε ότι το σύμπαν είναι η γειτονιά μας; Ή μήπως νομίζετε ότι ο κόσμος είναι μονάχα ό,τι βλέπετε; Αδελφοί! Είναι καιρός να ανοίξουμε τα μάτια μας στην Αλήθεια!