Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

ΑΡΧΑΪΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ, ΠΙΝΔΑΡΟΣ - •Πυθιονίκαις XI - Θρασυδαίῳ Θηβαίῳ παιδὶ σταδιεῖ (11.33-11.48)

Αποτέλεσμα εικόνας για μελανομορφα αγγειαμάντιν τ᾽ ὄλεσσε κόραν, ἐπεὶ ἀμφ᾽ Ἑλένᾳ πυρωθέντας [στρ. γ]
Τρώων ἔλυσε δόμους
ἁβρότατος. ὁ δ᾽ ἄρα γέροντα ξένον
35 Στροφίον ἐξίκετο, νέα κεφαλά,
36Παρνασσοῦ πόδα ναίοντ᾽· ἀλλὰ χρονίῳ σὺν Ἄρει
πέφνεν τε ματέρα θῆκέ τ᾽ Αἴγισθον ἐν φοναῖς.

ἦρ᾽, ὦ φίλοι, κατ᾽ ἀμευσίπορον τρίοδον ἐδινάθην, [αντ. γ]
ὀρθὰν κέλευθον ἰὼν
τὸ πρίν· ἤ μέ τις ἄνεμος ἔξω πλόου
40 ἔβαλεν, ὡς ὅτ᾽ ἄκατον ἐνναλίαν;
41Μοῖσα, τὸ δὲ τεόν, εἰ μισθοῖο συνέθευ παρέχειν
φωνὰν ὑπάργυρον, ἄλλοτ᾽ ἄλλᾳ {χρὴ} ταρασσέμεν

ἢ πατρὶ Πυθονίκῳ [επωδ. γ]
τό γέ νυν ἢ Θρασυδᾴῳ,
45 τῶν εὐφροσύνα τε καὶ δόξ᾽ ἐπιφλέγει.
τὰ μὲν ‹ἐν› ἅρμασι καλλίνικοι πάλαι
Ὀλυμπίᾳ τ᾽ ἀγώνων πολυφάτων
ἔσχον θοὰν ἀκτῖνα σὺν ἵπποις,

***
την κόρη την προφήτισσα παίρνοντας στον λαιμό του [στρ. γ]κι αφού για χάρη της Ελένης επυρπόλησε34των Τρώων τα σπίτια και την ευδαιμονία τους εχάλασε.Όμως ο Ορέστης, το νιο το παλικάρι, στον γέρο φίλο του35έφτασε, στον Στρόφιο, που κατοικούσε36στου Παρνασσού τα ριζοβούνια·και σαν επέρασε καιρός, με τη βοήθεια του Άρητη μάνα του τη σκότωσεκι έπνιξε τον Αίγιστο στο αίμα.
Ωστόσο, φίλοι, μήπως παρασύρθηκα [αντ. γ]και τρίστρατο μπλεγμένο πήρα,ενώ πρωτύτερα σε ίσιο τραβούσα δρόμο;ή μήπως κάποιος άνεμος έξω απ᾽ την πορεία μ᾽ έριξε40σαν βάρκα μες στο πέλαγο;Όσο για σένα, Μούσα, αν με αμοιβήσυμφώνησες να δίνεις τη φωνή σου,κι έργο σου είναι κάθε φοράτούτο ή τ᾽ άλλο ν᾽ ανακινείς μ᾽ ασημωμένη γλώσσα,
τώρα είναι η σειρά του Πυθόνικου, του πατέρα, [επωδ. γ]45και του Θρασυδαίου, που δόξα τούς λαμπρύνει κι ευφροσύνη.Από καιρό με το άρμα τους εκέρδισαν τη νίκηστης Ολυμπίας τους ξακουστούς αγώνεςκι απόχτησαν με τ᾽ άτια τους της φήμης την αχτίδαπου γοργά τριγύρω απλώνεται.

Ο Αριστοτέλης για τη μουσική

Αποτέλεσμα εικόνας για Ο Αριστοτέλης για τη μουσικήΓια τον Αριστοτέλη ο τελικός σκοπός του ανθρώπου είναι η ευδαιμονία. Όμως, ως ευδαιμονία δεν ορίζεται η απόλαυση που μπορεί να προσφέρει μια ευχάριστη ενέργεια για χάρη της χαλάρωσης από καθημερινές ασχολίες. Δεν μπορούμε δηλαδή να ταυτίσουμε τη διασκέδαση με την ευδαιμονία, επειδή απλώς παρέχει ευχαρίστηση: «Συμβαίνει οι άνθρωποι συχνά να θέτουν τις διασκεδάσεις ως τελικό σκοπό. Πράγματι, κάποια συγκεκριμένη ευχαρίστηση ίσως έχει και ο τελικός σκοπός, αλλά όχι τυχαία, και ψάχνοντας οι άνθρωποι αυτή την ευχαρίστηση, τη συγχέουν με την άλλη, καθώς μοιάζουν από κάποια άποψη οι απολήξεις των πράξεων». (1339b 31 – 35).

Ο τελικός σκοπός, με την έννοια του βαθύτερου ανθρώπινου προορισμού, δεν αποδίδεται μέσα στα στενά όρια του ευχάριστου χρόνου. Η Πηνελόπη Τζιώκα – Ευαγγέλου σχολιάζει εύστοχα: «Αντίθετα η ανώτερη ευχαρίστηση ως τελικός σκοπός αφορά πράγματα που γίνονται γι’ αυτά τα ίδια και οδηγούν τον άνθρωπο στην εσωτερική πληρότητα και αυτοπραγμάτωσή του». (σελ. 355).

Υπό αυτό τον όρο, η ευδαιμονία αποκτά διαστάσεις καθαρά υπαρξιακές, αφού τρέφει την ύπαρξη προϋποθέτοντας την ύψιστη αυτογνωσία. Ευδαίμων είναι ο άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τη βαθύτερη ορμή που κρύβει για κάτι κι ακολουθεί το δρόμο της πραγμάτωσής του. (Ο Αριστοτέλης θα έλεγε τη βαθύτερη αποστολή του, την οποία καλείται να υπηρετήσει ως τελικό στόχο).

Γι’ αυτό η ευδαιμονία δεν ταυτίζεται με την ξεκούραση, αλλά απαιτεί μόχθο κι αντοχή σε ενδεχόμενες απογοητεύσεις. Σε τελική ανάλυση ο αγώνας είναι η πηγή της πιο βαθιάς ευτυχίας: «… κανενός πράγματος ο τελικός στόχος δεν επιδιώκεται για χάρη αυτών που θα γίνουν, και επομένως οι παρόμοιες ευχαριστήσεις δεν επιδιώκονται γι’ αυτά που θα γίνουν, αλλά για όσα ήδη έχουν γίνει, όπως οι κόποι και η λύπη». (1339b 35 – 38).

Από τη στιγμή που «ο τελικός στόχος δεν επιδιώκεται για χάρη αυτών που θα γίνουν» θα λέγαμε ότι είναι μόνο η αφορμή. Αυτό που έχει σημασία είναι το «ταξίδι» μέσα από την υπηρεσία του στόχου. Γι’ αυτό και η φράση «κάποια συγκεκριμένη ευχαρίστηση ίσως έχει και ο τελικός στόχος…», γιατί εδώ δε μιλάμε για μια χειροπιαστή απόλαυση που αναγκαστικά εξαντλείται, αλλά για το ατέρμονο της προσπάθειας που θα φέρει υπαρξιακή πληρότητα.

Κι αυτή ακριβώς είναι η παγίδα που αποπροσανατολίζει τον άνθρωπο από τον τελικό του στόχο και τον κάνει να συγχέει την πρόσκαιρη χαρά της διασκέδασης με την ευδαιμονία. Γιατί και η διασκέδαση προσφέρει χαρές και μάλιστα χαρές που επίσης «δεν επιδιώκονται γι’ αυτά που θα γίνουν»: «Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να υποστηρίξει ότι αυτή είναι η αιτία για την οποία οι άνθρωποι επιζητούν να φτάσουν στην ευδαιμονία με τις ευχαριστήσεις αυτές» (εννοείται των διασκεδάσεων). (1339b 38 – 39).

Όμως, άλλη η χαρά του τελικού στόχου (ευδαιμονία) κι άλλη της διασκέδασης. Κι αυτός είναι ο λόγος που ο Αριστοτέλης χαρακτηρίζει την ευχαρίστηση από τον τελικό στόχο «όχι τυχαία». Γιατί οι χαρές των διασκεδάσεων είναι τυχαίες και παροδικές, ενώ η πάλη για την εκπλήρωση του τελικού στόχου οφείλει να είναι συνειδητή και αέναη.

Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι πρέπει κανείς να υποτιμά ή (πολύ περισσότερο) να αποφεύγει τη χαλάρωση κάνοντας πράγματα που τον ευχαριστούν, ασχέτως αν δε συνάδουν με τον τελικό στόχο: «Πράγματι και η διασκέδαση γίνεται για χάρη της ανάπαυσης και αναγκαστικά η ανάπαυση είναι ευχάριστη (καθώς θεραπεύει τρόπον τινά τη λύπη από τους μόχθους)». (1339b 15 – 17).

Η διασκέδαση κρίνεται απολύτως απαραίτητη, ως ξεκούραση της ψυχής, ώστε να μπορεί να λειτουργήσει ακόμη αποδοτικότερα προς όφελος των δραστηριοτήτων που απαιτεί ο τελικός στόχος. Από αυτή την άποψη, η διασκέδαση υπηρετεί τον τελικό στόχο, αφού ωφελεί την ψυχή θεραπεύοντας την κόπωση. Αρκεί βέβαια να μην είναι επιζήμια: «Γιατί όσα ευχάριστα είναι αβλαβή, όχι μόνο συνάδουν με τον τελικό σκοπό, αλλά και με την ανάπαυση». (1339b 25 – 27).

Αναφερόμενος στη μουσική ο Αριστοτέλης ξεκινά από το ψυχαγωγικό της μέρος αναγνωρίζοντας την αναμφισβήτητη ευχαρίστηση που προσφέρει: «Η μουσική ως γνωστό είναι από τα πιο ευχάριστα πράγματα είτε εκτελείται με μουσικό όργανο είτε συνοδεύεται και από μελωδία… για αυτό κι όταν βρίσκονται σε συντροφιές» (εννοείται οι άνθρωποι) «και θέλουν να περάσουν ευχάριστα το χρόνο τους, δικαιολογημένα τη χρησιμοποιούν, επειδή μπορεί να τους ευφραίνει». (1339b 20 – 21, 22 – 24).

Η μουσική, προσφέροντας ψυχική ευφορία, αποτελεί ιδανική εκτόνωση του μόχθου. Από αυτή την άποψη συμβάλλει θετικά και στον τελικό στόχο, αφού το διάλειμμα, ως αποφόρτιση της ψυχής, λειτουργεί ευεργετικά προς αυτή την κατεύθυνση: «Επειδή λίγες φορές οι άνθρωποι πετυχαίνουν να φτάσουν στον τελικό σκοπό, πολλές φορές όμως αναπαύονται και επιδίδονται σε διασκεδάσεις αποβλέποντας όχι τόσο στον απώτερο σκοπό αλλά στην ευχαρίστηση, μπορεί να είναι χρήσιμη η μουσική στο να τους ξεκουράζει με την ευχαρίστηση που προκαλεί». (1339b 27 – 31).

Όμως, το ζήτημα είναι πολύ πιο βαθύ, αφού ο Αριστοτέλης συσχετίζει τη μουσική με την ηθική διάπλαση του ανθρώπου. Η ευχαρίστηση που προσφέρει δεν είναι συμπτωματική, αλλά οφείλεται στην ίδια τη φύση της (δηλαδή τη βαθύτερη ουσία της) που καταφέρνει και διεισδύει στα εσώτερα της ανθρώπινης ψυχής διαμορφώνοντας συναισθήματα και προκαλώντας συμπεριφορές, που εκ πρώτης όψεως φαίνονται ανεξήγητα: «Οπωσδήποτε ωστόσο οφείλουμε να εξετάσουμε μήπως συμπτωματικά έχει συμβεί αυτό, η φύση της όμως είναι πολυτιμότερη από την αναφερόμενη χρησιμότητά της, και γι’ αυτό μήπως πρέπει όχι απλώς να μετέχουμε στην κοινή ευχαρίστηση που σκορπίζει στην αίσθηση όλων των ανθρώπων (γιατί η ευχαρίστηση που προσφέρει η μουσική είναι μέσα στη φύση της και γι’ αυτό είναι προσφιλές το άκουσμά της από όλες τις ηλικίες και όλους τους χαρακτήρες), αλλά να δούμε αν με κάποιον τρόπο μπορεί να συμβάλλει στη διάπλαση του ήθους και της ψυχής». (1339b 42 – 1340a 6).

Ο προβληματισμός είναι σαφής: «Αυτό θα γινόταν φανερό αν με την επίδρασή της διαμορφωνόταν τα ποιοτικά γνωρίσματα του ήθους μας». (1340a 7 – 8).

Με άλλα λόγια, η μουσική μπορεί να διαπλάσει την ποιότητα της ψυχής εθίζοντάς την προς την κατεύθυνση της αρετής; Το βέβαιο είναι ότι συνδέεται άμεσα με τα συναισθήματα: «Παράλληλα με τις αληθινές ψυχικές διαθέσεις στους ρυθμούς και στις μουσικές συνθέσεις υπάρχουν ανάλογες αποδόσεις οργής και ηρεμίας, ακόμη ανδρείας και σύνεσης και όλων των αντίθετών τους, όπως και των άλλων ηθικών καταστάσεων (η εμπειρία το δείχνει αυτό, γιατί τέτοια ακούσματα μεταβάλλουν ανάλογα την ψυχική μας διάθεση)». (1340a 18 – 23).

Η αναγωγή των συναισθημάτων σε «ηθικές καταστάσεις» είναι η αποδοχή ότι ο άνθρωπος πράττει σύμφωνα με τα συναισθήματά του. Ο ευέξαπτος, αφού νιώθει οργή δεν μπορεί παρά να τη διοχετεύσει. Τελικά, η διαμόρφωση της ηθικής αρετής δεν είναι τίποτε άλλο από τη διαμόρφωση των συναισθημάτων που την υπηρετούν. Κι αυτό είναι θέμα συνήθειας, δηλαδή εθισμού στο πώς θα συμπεριφέρεται κανείς στη μία ή την άλλη κατάσταση.

Τη θέση αυτή την έχει διατυπώσει ξεκάθαρα και στα Ηθικά Νικομάχεια λέγοντας ότι αυτός που μαθαίνει να δείχνει θάρρος στους κινδύνους γίνεται ανδρείος, ενώ αυτός που φοβάται δειλός, όπως και στις καθημερινές συναλλαγές αυτός που συνηθίζει να συμπεριφέρεται με εντιμότητα γίνεται δίκαιος, ενώ αυτός που συμπεριφέρεται ανέντιμα άδικος.

Εξάλλου, στα Ηθικά Νικομάχεια καθιστά σαφή τη σπουδαιότητα των συναισθημάτων, αφού αποτελούν την επισφράγιση του εθισμού. Με δυο λόγια δε φτάνει να κάνει κανείς το καλό, πρέπει να χαίρεται επειδή το κάνει. Μόνο όταν η πραγμάτωση της αρετής επιφέρει θετικά συναισθήματα μπορούμε να πούμε ότι ολοκληρώθηκε ο εθισμός. Γιατί το συναίσθημα είναι η δύναμη που κινεί την ανθρώπινη συμπεριφορά. Αφού όλοι θα κάνουν αυτό που τους ευχαριστεί, δε μένει τίποτε άλλο απ’ το να μάθουν να ευχαριστιούνται με τα σωστά πράγματα.

Η μουσική, όχι μόνο προκαλεί συναισθήματα, αλλά, για τον Αριστοτέλη, είναι καθαυτό συναισθηματική απόχρωση από τη φύση της: «… οι μελωδίες είναι καθαρές απομιμήσεις ψυχικών διαθέσεων (αυτό αποδεικνύεται άμεσα, γιατί οι αρμονίες από τη φύση τους διαφέρουν μεταξύ τους, με αποτέλεσμα διαφορετικά συναισθήματα να βιώνουν οι ακροατές τους και να μην αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο σε καθεμιά από αυτές, αλλά σε μερικές με μεγαλύτερη λύπη και μελαγχολία… σε άλλες με μια πνευματική χαλάρωση… και σε άλλες να αντιδρούν με ισορροπημένη ψυχική διάθεση, πράγμα που φαίνεται ότι κατορθώνει μόνο η δωριστί αρμονία, σε αντίθεση με τη φρυγιστί που προκαλεί ενθουσιασμό και έκσταση». (1340a 38 – 1340b 1, 1340b 2 – 5).

Με δεδομένη πλέον τη δυνατότητα της μουσικής στη διαμόρφωση των συναισθημάτων δε μένει παρά να καταδειχθεί ο παιδαγωγικός της χαρακτήρας, ο τρόπος δηλαδή που μπορεί να δράσει στη διαδικασία του εθισμού κατευθύνοντας τα συναισθήματα προς το σωστό δρόμο: «Ο εθισμός μας να λυπούμαστε και να χαιρόμαστε με τις αντίστοιχες μουσικές αποδόσεις της λύπης και της χαράς, προσεγγίζει την πρόκληση αυτών των συναισθημάτων όπως γίνεται στην πραγματικότητα (για παράδειγμα, αν κάποιος άνθρωπος βλέποντας την προσωπογραφία κάποιου χαίρεται όχι για άλλη αιτία αλλά για την ίδια τη μορφή, αναγκαστικά χαίρεται, και όταν βλέπει αυτό το ίδιο πρόσωπο του οποίου την προσωπογραφία βλέπει)». (1340a 23 – 28).

Η φράση «ο εθισμός μας να λυπούμαστε και να χαιρόμαστε με τις αντίστοιχες μουσικές αποδόσεις» είναι το τελικό συμπέρασμα, που επισφραγίζει τη σύνδεση της μουσικής με την ανθρώπινη συμπεριφορά. Είναι προφανές ότι για τον Αριστοτέλη η αίσθηση της ακοής έχει το ιδιαίτερο χάρισμα να διεισδύει ευθέως στα κατάβαθα της ψυχής: «Συμβαίνει […] τα υπόλοιπα από τα αντικείμενα των αισθήσεων, όπως παραδείγματος χάρη τα δεδομένα της αφής και της γεύσης, να μη διαθέτουν κανένα ομοίωμα των ψυχικών διαθέσεων που προκαλούν, με εξαίρεση τα βρισκόμενα σε ακινησία αντικείμενα της όρασης…». (1340a 28 – 30).

Η όραση, που παραπέμπει στη ζωγραφική, δεν ασκεί την ίδια επιρροή στον ανθρώπινο ψυχισμό. Η στατικότητα της αναπαράστασης, όσο τέλεια κι αν αποδίδεται ένας χαρακτήρας, δεν μπορεί να συγκριθεί με την κινητικότητα, τη διάρκεια και κατ’ επέκταση τις εναλλαγές, που μπορεί να προσφέρει μια μουσική παράσταση: «… αυτά είναι σχέδια που παριστούν χαρακτήρες, αλλά σε στιγμιαία εκδήλωσή τους και μάλιστα χωρίς να έχουν όλοι την ίδια αίσθηση γι’ αυτά. Επιπλέον τα οπτικά δεδομένα δεν είναι ομοιώματα των χαρακτήρων, αλλά μάλλον τα σχέδια και τα χρώματα είναι σύμβολα των χαρακτήρων και μάλιστα αυτά αποδίδουν εκδηλώσεις συναισθηματικών διαθέσεων». (1340a 31 – 35).

Κι αυτός είναι ο λόγος που υπερέχει η μουσική. Γιατί η μουσική είναι απομίμηση συναισθήματος από τη φύση της, ενώ η ζωγραφική είναι προσπάθεια απόδοσης συναισθήματος. Κι όταν γίνεται λόγος για απομίμηση συναισθήματος δεν μπορεί παρά να εννοείται η βαθύτερη σχέση της ψυχής με τις μουσικές αρμονίες: «Μπορούμε μάλιστα να υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποια συγγένεια ανάμεσα σε μας και στις αρμονίες και στους ρυθμούς και γι’ αυτό πολλοί σοφοί ισχυρίζονται ότι η ψυχή κατ’ άλλους είναι αρμονία και κατ’ άλλους έχει αρμονία». (1340b 17 – 19).

Τελικά, η μουσική αποτελεί την πιο ευγενή ενασχόληση γιατί εκπληρώνει όλες τις προϋποθέσεις. Προσφέρει ευχαρίστηση, από την άποψη της διασκέδασης – χαλάρωσης της ψυχής, και ταυτόχρονα έχει τη δύναμη να διαμορφώσει τους ανθρώπους: «Αλλά πράγματι αποδεικνύεται ότι τα ποιοτικά γνωρίσματα του ήθους μας διαμορφώνονται με την επίδραση πολλών και διαφορετικών ειδών μελωδίας […] Γιατί αυτές ομολογουμένως ενθουσιάζουν τις ψυχές και ο ενθουσιασμός είναι μια επίδραση στον ψυχικό χαρακτήρα». (1340a 5 – 6, 10 – 12).
Όμως, τα «ποιοτικά γνωρίσματα του ήθους» σηματοδοτούν την αρετή, δηλαδή την ύψιστη προϋπόθεση της ευδαιμονίας, αφού μόνο ο ενάρετος άνθρωπος μπορεί να είναι ευδαίμων. Η σύνδεση της μουσικής με την ευδαιμονία είναι η αναγνώριση ότι, εν τέλει, εξυπηρετεί και τον τελικό στόχο.

Βρισκόμαστε μπροστά στο ύψιστο παιδαγωγικό εργαλείο που καταφέρνει και συνδυάζει και το επιθυμητό της ξεκούραστης ευχαρίστησης και την ευθέως εξυπηρέτηση του τελικού σκοπού της ευδαιμονίας με τη διαμόρφωση του ηθικού χαρακτήρα: «Από αυτά συνάγεται καθαρά ότι η μουσική είναι σε θέση να προσδίδει ποιοτικά γνωρίσματα στον ψυχικό χαρακτήρα, και, εφόσον μπορεί να το κάνει αυτό, γίνεται σαφές ότι ενδείκνυται να παρέχεται ως εκπαιδευτικό αγαθό και να εκπαιδεύονται σε αυτή οι νέοι. Επιπλέον αρμόζει να παρέχεται μουσική αγωγή σε αυτή την ηλικία, γιατί οι νέοι λόγω της ηλικίας τους δεν υπομένουν με τη θέλησή τους τίποτε που στερείται ευχαρίστησης, η μουσική όμως από τη φύση της ενέχει ευχαρίστηση». (1340b 10 – 17).

Η αναγνώριση ότι η νέοι είναι δύσκολο να υπομείνουν οτιδήποτε στερείται ευχαρίστησης, είναι η αποδοχή ότι η εκπαιδευτική διαδικασία πρέπει να είναι συνυφασμένη με τη χαρά. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να αποσκοπεί στη χαρά, ότι πρέπει δηλαδή να εκληφθεί ως διασκέδαση: «Βέβαια ότι δεν είναι σωστό η εκπαίδευση των παιδιών να γίνεται με σκοπό τη διασκέδαση, είναι αναμφισβήτητο (γιατί δεν παίζουν οι μαθητές όσο κάνουν μάθημα, καθώς η μάθηση είναι μια κοπιαστική διαδικασία)». (1339a 26 – 29).

Η εκπαίδευση πρέπει να αξιοποιεί τη χαρά προκειμένου να επιτύχει το σκοπό της. Κι αυτές είναι οι λεπτές παιδαγωγικές ισορροπίες που υποδεικνύει ο Αριστοτέλης

Αριστοτέλης: «Πολιτικά»

Όσο φοβάσαι, θα πεθαίνεις!

Αποτέλεσμα εικόνας για Όσο φοβάσαι, θα πεθαίνεις!Φοβάσαι! Φοβάσαι πολύ!

Άν δεν φοβόσουν τόσο, δεν θα αγαπούσες τόσο την καθημερινή σου μιζέρια. "«Αυτή είναι η ζωή, μου λές. Και την αγαπώ με τα στραβά της, τα λίγα της, τα ίδια της. Έτσι είναι η ζωή δύσκολη! Ένας καθημερινός αγώνας».

Φοβιτσιάρη! Πόσες κλισέ ατάκες θα αποστηθίσεις για να πείσεις τον εαυτό σου να λουφάξει;

Και εγώ φοβάμαι ρε, αλλά στο λέω. Δεν παριστάνω και το σοφό!

Όσο σου λέω "απλά φοβάσαι!", τόσο μου αγριεύεις, όπως αγρίευα κι εγώ κάποτε.

Αυτό το ξέρεις; Όταν σου ανοίγει κάποιος τη μολυσμένη πληγή για να στην καθαρίσει και να την περιποιηθεί, το κάνει ώστε να γιατρευτείς.

Εσύ φωνάζεις όμως κι αντιστέκεσαι, γιατί πονάς. Κι αν δεν φοβόσουν, δεν θα σάπιζες μέσα στη συνενοχή και την απάθεια!

Δεν θα βολευόσουν στη δουλειά που σιχαίνεσαι με φθηνά προσχήματα. «Δεν έχει νόημα να ψάξω, στον τομέα που με ενδιαφέρει δεν βρίσκει κανείς δουλειά!» Δεν με πείθεις ούτε εμένα, ούτε εσένα δυστυχώς.

Μέσα σου βαθιά φοβάσαι ότι θ' αποτύχεις και δεν προσπαθείς τίποτα. Περιμένεις πρώτα τους άλλους να σε χαιρετήσουν για να μιλήσεις.

Δεν είναι πως είσαι ψώνιο και μη μου λες πως απλά δεν τους είδες! Απλά φοβάσαι. Φοβάσαι μέχρι και τους φίλους σου πως θα χάσεις και καταντάς ο χαμάλης τους.

Μέχρι να το πείς φωναχτά! «Ναι φοβάμαι αυτό, ναι θα το αντιμετωπίσω!», θα καταντάς όλο κάτι χειρότερο, κάτι πιο μίζερο απ'ότι χθές.

Αυτή δεν είναι η δική σου ζωή και αν δεν σταματήσεις θα ζείς με ένα μεγάλο βάρος, αυτό της εκδοχής. Πώς θα ήταν άραγε αν ήμουν ο εαυτός μου, αν έκανα αυτά που ήθελα; Πώς θα ήταν αν τα κατάφερνα;

Οι στόχοι σου ανύπαρκτοι, δεν διεκδικείς τίποτα και έτσι παίρνεις πάντα ότι περισσεύει! Πάντα αφήνεις να σε διαλέγουν οι άλλοι, με το πρόσχημα του γνωστού «σιγά μη ρίξω τα μούτρα μου» και έτσι συμβιβάζεσαι με κάτι που δεν σε ικανοποιεί πραγματικά.

Η αλήθεια είναι όμως οτι φοβάσαι ότι δεν θα αγαπηθείς και βολεύεσαι με ότι έρθει για να μην είσαι μόνος σου.

Καθημερινά κάνεις αυτά που κάνουν τα άτομα που σε κάνουν να νιώθεις άνετα με τις φοβίες σου, "οι φίλοι σου". Τα ίδια και τα ίδια, πάντα στην ίδια γειτονιά, στα ίδια πρόσωπα, στον ίδιο καφέ, την ίδια μπύρα, την ίδια συζήτηση κάθε μέρα!

Σαν να μη γεννήθηκες ποτέ είναι! Μια αξιολύπητα συγκυριακή ζωή.

Πίσω σου υπάρχουν άτομα που τους ανέθεσες το ρόλο σου. Να καθορίσουν, δηλαδή τη ζωή σου, την ύπαρξή σου, τα θέλω σου.

Αν ήσουν ευτυχισμένος δεν θα με πείραζε, αλλά δεν είσαι! Και αυτή η καθημερινή αυτοκτονία σου με ανατριχιάζει, μου θυμίζει τον ήχο της κάννης, όταν έστρεφα και εγώ το πιστόλι του φόβου προς εμένα.

Μη σκεφτείς πάλι τι θα μπορούσε να συμβεί! Ρίξε ένα χαμόγελο και βούτα στη ζωή με όρεξη, με νεύρο και αυτοπεποίθηση! Διεκδίκησε ότι σ αρέσει και κάν' το δικό σου, με ευγένεια και ταυτοχρόνως με τσαμπουκά. Προσπάθησε για αυτούς τους ανθρώπους που πάντα ήταν δίπλα σου και δεν ζήτησαν τίποτα, για τις όμορφες στιγμές και τα ξεκαρδίσματα, για ένα ξέφρενο χορό, για ένα βλέμμα αγάπης προσπάθησε!

Πώς γίνεται να φοβάσαι την αλλαγή αφού είσαι ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο όν; Γεννιέσαι - γερνάς, γελάς - κλαίς, μισείς - αγαπάς.

Είσαι η αλλαγή και όσο την εμποδίζεις θα διστυχείς! Για αυτό σου λέω, σταμάτα να φοβάσαι! Γιατί να! Άν φοβάσαι αρχίζω να φοβάμαι και εγώ.

Φοβάμαι ότι οι φόβοι σου δεν θα μας αφήσουν να αγαπηθούμε αληθινά! Και αν δεν μπορέσω να αγαπηθώ αληθινά με τους ανθρώπους, πώς θα μπορέσω να απολαύσω το ταξίδι μου;

Είναι μόνο μια φορά και δεν θα ξανάρθει! Θέλω να το απολαύσουμε μαζί!

Σ' αγαπώ...
--------------
Υ.Γ. Όταν έχεις ζήσει το φόβο, δεν γίνεται να μην αγαπάς οποιονδήποτε άλλο φοβάται. Απλά τον αγαπάς, γιατί τον καταλαβαίνεις...

Σχέση νοημοσύνης και πλούτου

Δεν είναι αναγκαίο να έχετε ψηλό δείκτη νοημοσύνης για να γίνετε πλούσιοι.

Οι άνθρωποι με δείκτη νοημοσύνης κάτω από το μέσο όρο μπορούν να γίνουν εξίσου πλούσιοι με ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάλογες συνθήκες αλλά με ψηλότερο δείκτη νοημοσύνης.
 
Οι άνθρωποι δεν γίνονται πλούσιοι επειδή απλά είναι πολύ έξυπνοι. Μάλιστα, άνθρωποι με πολύ ψηλή νοημοσύνη αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες περίπου στο ίδιο ποσοστό με τους υπόλοιπους.

Η δύναμη της νοημοσύνης ενός ανθρώπου επηρεάζει το εισόδημα που μπορεί να έχει. Ψηλότερος δείκτης νοημοσύνης έχει βρεθεί ότι σχετίζεται με ψηλότερο εισόδημα. Όμως δεν φαίνεται να έχει σχέση με τον οικονομικό πλούτο του ατόμου.

 Τα συμπεράσματα αυτά προέκυψαν από ενδιαφέρουσα έρευνα που εξέτασε τη σχέση νοημοσύνης, πλούτου και οικονομικών δυσκολιών. Επιστήμονες από το πανεπιστήμιο του Οχάιο στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρακολούθησαν και μελέτησαν 7.403 άτομα ηλικίας μεταξύ 40 και 50 ετών στα πλαίσια της μακροχρόνιας έρευνας National Longitudinal Survey of Youth.

Η παρακολούθηση των συμμετεχόντων άρχισε από το 1979. Οι άνθρωποι αυτοί απαντούσαν σε ερωτηματολόγια και υπεβλήθησαν σε ειδικά τεστ αξιολόγησης δείκτη νοημοσύνης. Συγκεντρώθηκαν πληροφορίες για το εισόδημα, το συνολικό οικονομικό πλούτο, το επίπεδο μόρφωσης.

Επίσης εξετάσθηκαν δείκτες οικονομικών δυσκολιών των ατόμων αυτών που ήταν η εξάντληση των πιστωτικών ορίων των τραπεζικών τους καρτών, προβλήματα στην κανονική, τακτική πληρωμή των δόσεων δανείων τους στα 5 χρόνια που προηγήθηκαν και η πτώχευση.

Τα αποτελέσματα που καταγράφηκαν προσφέρουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες:

Άτομα με ψηλότερο δείκτη νοημοσύνης, είχαν συνήθως μεγαλύτερο εισόδημα

Άτομα με ιδιαίτερα ψηλό δείκτη νοημοσύνης δεν είχαν συνήθως περισσότερο πλούτο από άτομα με δείκτη στο μέσο όρο ή χαμηλότερο από αυτόν

Στο θέμα των οικονομικών δυσκολιών, οι πλέον ισχυροί όσον αφορά στο δείκτη νοημοσύνης, δεν είχαν σε σημαντικό βαθμό λιγότερα οικονομικά προβλήματα από αυτούς του μέσου όρου ή κάτω του μέσου όρου. Δεν αποκλείεται μάλιστα ψηλότερος δείκτης νοημοσύνης να σχετίζεται με περισσότερες οικονομικές δυσκολίες.

Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί οι άνθρωποι με ανώτερη νοημοσύνη, ενώ κερδίζουν περισσότερα χρήματα εντούτοις δεν είναι συνήθως πλουσιότεροι των υπολοίπων;

Το ερώτημα αυτό, δεν βρίσκει απάντηση στη συγκεκριμένη έρευνα. Όμως επισημαίνεται, ότι πιθανόν αυτοί με ψηλούς δείκτες νοημοσύνης, να μην εξοικονομούν στον ίδιο βαθμό με τους άλλους. Διεξάγονται τώρα εργασίες που στόχο έχουν να απαντήσουν το συγκεκριμένο ζήτημα.

Συνοπτικά, θα συγκρατήσουμε ότι το πόσο έξυπνος είναι ένας άνθρωπος όπως αυτό μετριέται από τα τεστ νοημοσύνης, δεν είναι ένας παράγοντας που εξηγεί το πόσο πλούσιος είναι ή μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος.

Άτομα με ψηλό δείκτη νοημοσύνης, φαίνεται δεν πρέπει να πιστεύουν ότι έχουν πλεονέκτημα στο να γίνουν πλουσιότεροι και αυτοί με χαμηλότερους δείκτες να μην αισθάνονται ότι μειονεκτούν στις δυνατότητες τους να αποκτήσουν οικονομικό πλούτο.

ΟΙ ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ

Οι Συμπληγάδες Πέτρες αναφέρονται από τους αρχαίους συγγραφείς και σαν «Κυάνεαι», «Πλαγκταί» και «Συνδρομάδες». Βρίσκονταν, σύμφωνα με την μυθολογία, στην έξοδο τού Βόσπορου προς τον Εύξεινο Πόντο. Ήσαν δύο βράχοι ψηλοί, που χτυπούσαν ο ένας πάνω στον άλλο και εμπόδιζαν το πέρασμα των πλοίων. Ούτε πουλί δεν μπορούσε να περάσει ανάμεσά τους. Σκεπάζονταν πάντα από ομίχλη και το χτύπημά τους δημιουργούσε κρότο φοβερό και θαλάσσια ρεύματα.

Όταν οι Αργοναύτες πήγαιναν στην Κολχίδα, συνάντησαν πριν από το στενό των Συμπληγάδων τον μάντη Φινέα, που είχε τυφλωθεί από τον Δία, γιατί είχε αποκαλύψει το μέλλον στους ανθρώπους. Οι Άρπυιες, αρπακτικά πουλιά, άρπαζαν το φαγητό του και βρώμιζαν το ελάχιστο, που του άφηναν για να συντηρηθεί.

Δύο από τους αργοναύτες, ο Καλάϊς και ο Ζήτης, σκότωσαν τις Άρπυιες και απάλλαξαν από το μαρτύριο το γέροντα. Αυτός, για να τους ανταμείψει, τους συμβούλεψε πως να περάσουν τις Συμπληγάδες. Έπρεπε πρώτα να αφήσουν ένα περιστέρι να πετάξει ανάμεσα στις Πέτρες. Αν το περιστέρι περνούσε, θα μπορούσαν να περάσουν και οι Αργοναύτες. Πράγματι, το περιστέρι πέρασε και μόνον την άκρη τής ουράς του έπιασαν οι Πέτρες κλείνοντας.

Έπειτα, τη στιγμή που οι Πέτρες άνοιγαν, οι Αργοναύτες τραβώντας δυνατά κουπί, όρμησαν στο νερό. Με τη βοήθεια τής Ήρας κατόρθωσαν να περάσουν και μόνον ή άκρη τής πρύμνης τής Αργώς έπαθε ζημιές.

Από τότε οι Συμπληγάδες έμειναν ακίνητες, σύμφωνα με την απόφαση τής Μοίρας, ότι θα μείνουν ακίνητες, αν περάσει πλοίο ανάμεσά τους.

Η ερμηνεία τού μύθου είναι απλή. Όπως είναι γνωστό οι Έλληνες, από αρχαιοτάτους χρόνους ταξίδευαν στις θάλασσες, για να γνωρίσουν τον κόσμο και για να κάνουν εμπόριο. Τα στενά του Βοσπόρου δεν ήταν εύκολο να τα περάσουν και να βγούν στον Εύξεινο, γιατί στην περιοχή εκείνη υπάρχει πάντοτε πυκνή ομίχλη και ισχυρά επιφανειακά και υποθαλάσσια ρεύματα. Έτσι δημιουργήθηκε ο μύθος ότι οι Συμπληγάδες δεν επέτρεπαν τη διάβαση. Όταν πέρασε το πρώτο πλοίο από τολμηρούς ναυτικούς, οι πέτρες έμειναν ακίνητες. Πράγμα που σήμαινε ότι το εμπόδιο υπερπηδήθηκε και θα μπορούσαν και άλλα πλοία να περάσουν.

Σεξουαλική ζωή και ώρες εργασίας

Οι πολλές ώρες εργασίας μπορούν να βλάπτουν την ποιότητα ζωής και την πνευματική υγεία. Ακόμη περισσότερο, η φυσική εξάντληση επηρεάζει αρνητικά τη σεξουαλική ζωή αυτών που εργάζονται υπερβολικά.

Οι εργαζόμενοι που υποχρεώνονται για διάφορους λόγους να αφιερώνουν πολλές ώρες στην εργασία τους, πολύ συχνά δεν μπορούν να απολαμβάνουν και να έχουν πολύτιμο χρόνο για διάφορες δραστηριότητες οι οποίες θα τους επιτρέπουν να έχουν μια ισοζυγισμένη ζωή και να είναι ευτυχισμένοι.

Από έρευνες προέκυψε ότι άτομα που εργάζονται περισσότερο από 48 ώρες την εβδομάδα, επηρεάζονται από υπερκόπωση με αποτέλεσμα να υποφέρει η σεξουαλική τους ζωή.

Οι πολλές ώρες εργασίας υποχρεώνουν τον εργαζόμενο να περνά λιγότερη ώρα με τον ή τη σύντροφο του, να στερείται χρόνου τον οποίο διαφορετικά θα αφιέρωνε για οικογενειακές και κοινωνικές δραστηριότητες με φίλους. Επίσης η κατάσταση αυτή τον υποχρεώνει να δίνει λιγότερο χρόνο για τη σωματική του εξάσκηση.

 Η κατάσταση αυτή μπορεί να επηρεάσει και την πνευματική υγεία του εργαζομένου. Λόγω του ότι στερείται δραστηριοτήτων που τον αναζωογονούν πνευματικά και σωματικά, καθίσταται περισσότερο ευάλωτος σε περιόδους δύσκολες ή περιόδους κρίσης που αναπόφευκτα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ζωής του καθενός.

Ακόμη ένα φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί είναι ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται ή ανησυχούν για θέματα της εργασίας τους ή της καριέρας τους σε χρόνο που κανονικά θα έπρεπε να αφιερωνόταν για ψυχαγωγία και οικογενειακές ή κοινωνικές δραστηριότητες.

Πολλοί εργαζόμενοι νιώθουν ευερέθιστοι λόγω των πολλών ωρών εργασίας. Άλλοι μπορεί να παθαίνουν και κατάθλιψη ή να υποφέρουν από έντονη αγωνία ή άγχος. Οι πιέσεις στην επαγγελματική ζωή απετέλεσαν για ορισμένους αιτία για απόπειρα αυτοκτονίας.

Η υπερένταση, η κούραση επηρεάζουν αρνητικά τη σεξουαλική ζωή σε περισσότερο από 50% των εργαζομένων που εργάζονται περισσότερες από 48 ώρες την εβδομάδα.

Οι ειδικοί πιστεύουν ότι πολλές από τις καταστάσεις έντασης, διαξιφισμών ή και συγκρούσεων στο χώρο εργασίας μπορεί να έχουν σαν αιτία τις υπερβολικές ώρες εργασίας. Στο σπίτι η κατάσταση αυτή είναι συχνά αιτία για φιλονικία και καβγάδες με τον ή την σύζυγο ή σύντροφο.

Οι σχέσεις του ζευγαριού μπορούν να επιδεινωθούν και σίγουρα αυτό λειτουργεί αρνητικά στη σεξουαλική δραστηριότητα. Η σεξουαλική ορμή τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών μειώνεται κάτω από συνθήκες πολλών ωρών εργασίας και έντασης στο σπίτι.

Οι πολλές ώρες εργασίας και η υπερκόπωση των εργαζομένων δεν έχει μόνο αρνητικές επιπτώσεις για τα ίδια τα άτομα και για την οικογένειά τους, αλλά και για την ίδια τη δουλειά τους.

Οι πιθανότητες λαθών αυξάνονται και οι μέρες απουσίας λόγω ασθένειας πληθαίνουν κάτω από τις συνθήκες αυτές. Ορισμένες έρευνες έδειξαν ότι μέχρι και 30% των εργαζομένων είναι δυνατόν να παρουσιάσουν ψυχολογικά προβλήματα.

Έχει παρατηρηθεί ότι τα προβλήματα αυτού του τύπου παρουσιάζονται συνήθως στους μεσήλικες οι οποίοι είτε συζούν είτε είναι παντρεμένοι.

Βλέπουμε λοιπόν πόσο σοβαρές αρνητικές συνέπειες επιπτώσεις μπορεί να έχει ο υπερβολικός χρόνος που αφιερώνουμε για την εργασία. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για λήψη μέτρων ούτως ώστε να γίνεται μια πιο ισοζυγισμένη κατανομή του χρόνου μεταξύ εργασίας, οικογένειας και ψυχαγωγίας.

Η καλύτερη κατανομή του χρόνου δεν είναι μόνο ευθύνη του εργοδότη αλλά και των ίδιων των εργαζομένων. Αρχικά πρέπει να ανιχνευθεί το πρόβλημα είτε για ένα άτομο ξεχωριστά είτε σε ένα σύνολο εργαζομένων σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον. Αφού αναγνωρισθεί το πρόβλημα θα πρέπει να βρεθούν τρόποι καλύτερης κατανομής του φόρτου εργασίας και καλύτερης οργάνωσης.

Η βελτίωση της κατάστασης που θα προκύψει για τον κάθε εργαζόμενο θα βοηθήσει τον ίδιο προσωπικά, την εταιρεία ή τον οργανισμό στον οποίο εργάζεται. Παράλληλα θα βελτιωθεί η ποιότητα ζωής της οικογένειας γενικά και των σχέσεων με τα παιδιά όπως επίσης μειώνεται ο κίνδυνος για προβλήματα στις σεξουαλικές σχέσεις και για διαζύγιο.

Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να φροντίζουμε για μια καλύτερη, πιο ισοζυγισμένη κατανομή χρόνου μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής.

Ενώ η εργασία μας έχει σαν στόχο να βελτιώνει την οικονομική μας άνεση και να ανυψώνει το βιοτικό επίπεδο δεν θα πρέπει παράλληλα να χάνουμε την ικανότητα να απολαμβάνουμε αυτά για τα οποία μοχθούμε.

Eμμονική Ταύτιση με Είδωλα

Αποτέλεσμα εικόνας για Eμμονική Ταύτιση με ΕίδωλαΚοινωνικά Αρχέτυπα & Χρήση

Γνώρισα ανθρώπους τα τελευταία χρόνια τους οποίους Παρατήρησα Ερευνητικά ως προς τα Θέλω, τις Αρέσκειες και τα Πιστεύω τους τα οποία είχαν ένα Κοινό Παρονομαστή: Θαυμάζουν τις Ζωές Διάσημων Ανθρώπων, τις παρακολουθούν, Αφιερώνουν πάρα πολύ Χρόνο και Ενέργεια στο να Περιστρέφονται σαν Αστεροειδείς ή Δορυφόροι γύρω από τους ''Μεγάλους Πλανήτες'', τους Υπερασπίζονται...:

Σάν Να Ήταν οι Ίδιοι στη Θέση Τους...

Παρατήρησα ότι αυτοί οι Άντρες τη συγκεκριμένη εποχή που τους συνάντησα Δεν Ήταν Ευτυχισμένοι - ''Ψαχνόντουσαν''. Και δεν έχει καμία σημασία η ηλικία τους γιατί η Κατάσταση αυτή Δε Χτυπάει σε συγκεκριμένα Ηλικιακά Πλαίσια. Συνειδητοποίησα επίσης ότι Ουδέποτε Θα Γίνουν Ευτυχισμένοι. Είμαι Σίγουρη για αυτό.

Για άλλη μια φορά θα Εστιάσω στην Εμμονική Ιδεοκαταληψία μέσα και από τη Δική μου Ανάγκη να Συγκρίνω τα Άκρα Μεταξύ τους σε Όποια τους Έκφραση. Θα γράψω για τη Φαντασία, τη Φαντασίωση, την Πραγματικότητα, την Αντι-Πραγματικότητα, τον Πόνο, την Αποφυγή του Πόνου, την Απώθηση της Αλήθειας και των Αιτίων του Πόνου που Συγκαλείπτεται από Μηρυκάσματα και Ψιμύθια.

Οι Τάσεις της Προσωπικότητας, τα Παιδικά Βιώματα, οι Ελλείψεις Υγειών Οικογενειακών Προτύπων, η Κατάχρηση Εξουσίας στο Γονεϊκό Περιβάλλον από τον Ένα Γονέα Απέναντι τον Άλλο...

Μόλις Μου Δόθηκε ένα Σημαντικό Αίτιο Προς Ανάλυση:

Όταν οι Ρόλοι των Προσώπων Δεν Υπηρετούν Υγιώς το Αρχέτυπό τους.

Όταν ο Πατέρας Δεν Είναι Πατέρας. Όταν η Μητέρα Δεν Είναι Μητέρα.
Όταν η Ερωμένη Δεν Είναι Ερωμένη. Όταν η/ο Σύντροφος Δεν Είναι Σύντροφος...

Αν Δεν Είναι ο Ρόλος τους, τότε Είναι ένα Σύνολο από τη Γκάμα Πολλών Πιθανών Άλλων Πραγμάτων, εκτός από το ΡΟΛΟ τους.

Βασισμένος για παράδειγμα ο ''Πατέρας'' σε μία Έκφραση του Εαυτού του η οποία Γεννάται από ένα Σύνολο Συντεταγμένων, Εκφράζει Ό,τι Εκφράζει Σύμφωνα με τις Προσλαμβάνουσες που έχει, Σύμφωνα με τις Πληροφορίες του Ψυχικού του Κυττάρου κ.λ.π.

Αν ο Πατέρας Δεν Είναι Πατέρας αλλά Είναι Οτιδήποτε Άλλο, το Παιδί θα Πρέπει Μέσα του να Υποκαταστήσει αυτό το Κενό με ένα Άλλο Υγιές Πατρικό Πρότυπο. Αυτό συμβαίνει μέσα από τις Σχέσεις όπου Δυστυχώς το Πρότυπο που Μοιάζει με Υγιές αποκαλύπτεται και Πάλι το Ίδιο, το Γνωστό Νοσηρό.

Έλκοντας κανείς ένα Ίδιο Τραύμα, σημαίνει, ότι Έλκει την "Ίδια Αρρώστια" Μέχρι να την Ξεπεράσει. Και τρόπον τινά για να Απομυθοποιήσει το Αρνητικό Πρότυπο - Αρχέτυπο ως προς την Ισχύ Επιρροής που ασκεί.

Αν το Αρνητικό Πρότυπο Δεν Εξυγιανθεί ως προς την Επιρροή του ώστε
να Μεταστοιχειωθεί σε Ουδέτερο ή Θετικό [δια της Αποδοχής] τότε Αναζητείται αυτό το Θετικό, το Ιδανικό, σε Πρόσωπα, Καταστάσεις και Πράγματα Μέσα από την Εξιδανίκευσή Τους.

Η Φαντασίωση είναι μία Μορφή Τύφλωσης που Εξυπηρετεί στη Νάρκωση της Πραγματικότητας η οποία Δεν Έγινε Ποτέ Αποδεκτή. Η Πραγματικότητα όμως με Έξυπνους Χειρισμούς Δύναται να Μεταμορφωθεί σε μία Ζήση Ταιριαστή στην Αλήθεια μας. Αλλά Πόσο Έτοιμοι Είμαστε για να Αποδεχτούμε την Αλήθεια μας, να τη Μεταμορφώσουμε ή να την Εμφανίσουμε στον Εαυτό μας και στους Άλλους Όπως Ακριβώς Είναι;!

Πόσο Έξυπνοι Είμαστε ώστε να Πάψουμε να Στρεφόμαστε σε Παυσίλυπα;!

Πρωταγωνιστές Εξιδανικευμένοι, Άλλοι Άνθρωποι στους Οποίους Κρεμούνται Όλες οι Προσδοκίες και τα Ανεκπλήρωτα Όνειρα, με Κίνδυνο την Κατακρήμνιση από μία Επερχόμενη Απογοήτευση [Προδοσία];!

Πολλοί Άνθρωποι για να Μην Πληγωθούν από Άλλους Ανθρώπους μέσα από αυτή την Αναζήτηση, προτιμούν την "Ασφαλή Οδό" της Φαντασίωσης. Κι εκεί αρχίζει το Φλερτ με τους Αστέρες του Κινηματογράφου, της Μουσικής, ο Θαυμασμός, η Εξιδανίκευση, η "Αρρωστημένη Ταύτιση" Χωρίς Τέλος.

Όμως αυτή η "Σχέση'' είναι Πανομοιότυπη με αυτή που έχουμε με τα Κατοικίδια Ζώα. Για αυτό και Κάθε Ένας ή Μία που Δε Μοιάζει με το Φαντασιωσικό Αντικείμενο του Πόθου θα Προδοθεί - Θυσιαστεί Επειδή Δεν Υπηρέτησε τη Φαντασίωση Κατά Γράμμα... Δεν Υπάκουσε στις Προσταγές της Ψυχικής Αρρώστιας του ''Κατειλημμένου Φαντασιωσικού".

Τα Ζώα και τα Είδωλα είναι Αδύνατον να Αντιδράσουν σε Όποια μας Θέληση. Είναι "Πλαστελίνες"...

Όμως Ούτε ο Αντικαταστάτης [Υποκατάστατο], Ούτε το Ζώο τελικά Δύναται να Ικανοποιήσει τη Φαντασίωση.

Οι Άνθρωποι που Αγαπούν Παθολογικά τα Είδωλα και τα Ζώα είναι σα να Καταπίνουν την Ίδια τους την Ευνουχισμένη Ανημπόρια Βαφτίζοντάς την James Bond ή Σκύλος Lucy, ώστε να Ψευδο-Ελέγξουν το Περιβάλλον τους, τη Ζωή τους, να Στηρίξουν τις Επιλογές τους Δια της Φανταστικής Οδού της Μη Πραγματικότητας Χωρίς Καμία Ευθύνη.

Η οποία Ευθύνη και Εστιασμένη Εργασία Απαιτούνται στην Πραγματικότητα για να Χτίσεις έναν Αληθινό Μύθο τον Οποίο θα Υπερασπιστείς και Δε θα Είναι ''Τάχαμ Να'', Ψεύτικος και Χτισμένος
στον Ανταγωνισμό για τον Ανταγωνισμό, στο Μιμητισμό, Αντί να είναι το Υλοποιημένο Όνειρο Αυτοεκπλήρωσης. Να Γίνεις δηλαδή ο Δικός Σου Μύθος, το Πρόσωπο που Θαυμάζεις και το οποίο Δε Βρίσκεται Έξω από τον Εαυτό Σου!

Όμως Γιατί Δεν Μπορούν Τελικά να Ζήσουν ή να Χτίσουν τη Νέα Υγιή Αλήθεια Τους;! Να Δομήσουν τον Εαυτό και την Προσωπικότητά τους αυτοί οι Άνθρωποι;! Γιατί ''Καίγονται'';!

Μήπως γιατί τα Άρρωστα Κενά που Δημιουργήθηκαν κατά την Παιδική Ηλικία Δεν Καλύφθηκαν και Δε Θεραπεύτηκαν τελικά Ποτέ;!

Είναι πολύ λιγότερες οι Γυναίκες σε σχέση με τους Άντρες, οι οποίες Προσκολλούνται Εμμονικά και Φαντασιωσικά σε Άλλες Γυναίκες - Πρότυπα. Που ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ, που τις ΜΙΜΟΥΝΤΑΙ στις Συμπεριφορές. Που η Λατρεία τους είναι ΠΡΟΣΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ, που Νιώθουν ότι Υπάρχουν τελικά Μόνο Μέσα από την ΤΑΥΤΙΣΗ.

Η Ταύτιση όμως δεν είναι μία Αποποίηση Ευθύνης;!

Αντί δηλαδή να Εργαστεί κανείς για να Φτάσει να Φέρει ο ίδιος πολλά Θετικά Κοινά Στοιχεία με το Ίνδαλμά του, προτιμά τον Εύκολο Δρόμο - να το Μιμείται. Μπορεί να είναι και "Άχρηστοι", Ατάλαντοι. Και Μέσα Τους να το Γνωρίζουν αυτό. Ίσως για αυτό Κλέβουν Ό,τι Μπορούν Μέσα από Σχέσεις, Θέατρα Εντυπωσιασμού κ.λ.π.

Συνήθως το Ίνδαλμα - Πρότυπο - Είδωλο - Αρχέτυπο είναι ένας Ρόλος. Ούτε καν ένας Κανονικός Άνθρωπος! Ο ίδιος ο Daniel Graig είπε ότι Δεν Άντεχε να Υποδύεται τον Πράκτορα James Bond γιατί του Φαινόταν πολύ Δυστυχισμένος σαν Προσωπικότητα. Κι αλήθεια, γίνεται ένας ''Ατσαλάκωτος'' να Μην Έχει Ανθρώπινη Πλευρά;!

Άρα, η Εξιδανίκευση η ίδια από μόνη της είναι Ουτοπική.

Αξίωμα: Αν ένας Κακός Πατέρας είναι Οτιδήποτε Άλλο Εκτός από Καλός Πατέρας, έτσι και η Ανθρώπινη Πλευρά ενός ''Ατσαλάκωτου Ινδάλματος'' μπορεί στην Πραγματικότητα να Είναι Οτιδήποτε Άλλο Εκτός κι από το Ίδιο το Είδωλο που Υποδύεται ως Ρόλος. Δεν Είναι Καν Υπαρκτό το Είδωλο που Προβάλλει προς τα έξω μέσα από το Ρόλο.

Όσον αφορά στο Παράδειγμα μέσω της Προσωπικής Ιστορίας ενός Ινδάλματος. Και πάλι, πόσοι από Αυτούς που Θαυμάζουν τα Ινδάλματά τους Αληθινά Ακολουθούν το Οικογενειακό Παράδειγμα, τον Τρόπο Ζωής των Ινδαλμάτων, τις Θυσίες που Έκαναν Εκείνοι για να Φτάσουν Σήμερα να είναι Επιτυχημένοι - αν και Σπανίως, Σε Όλα τα Φάσματα της Ζωής τους;!

Πιστεύω ότι Τέλεια Ζωή στη Δυαδικότητα Δεν Υφίσταται. Μπορεί Κάτι να Λείπει Πάντα από το Παραλίγο Τέλειο Παζλ της Ζωής ενός Ανθρώπου. Μπορεί μία Θυσία για τη Διασημότητα να Κοστίσει στην Αγάπη. Μία Αφιέρωση στην Οικογένεια να Κοστίσει στην Καριέρα. Μία Θυσία στην Προσωπική Ζωή να Κοστίσει με Αντίτιμο τη Μοναξιά για χάρη μίας Επιτυχημένης Καριέρας [Μοναξιά Δε Νοείται η Επίλεκτη Μοναχικότητα], γιατί Όλοι Θα Αγαπάνε το Είδωλο και Κανείς τον Άνθρωπο μέσα στο Ίνδαλμα - Επιτυχημένο π.χ. Ηθοποιό κ.ο.κ.

Η "Τέλεια Ζωή" για έναν Άνθρωπο σημαίνει να έχει Αποκωδικοποιήσει Ορθά τις Εμπειρίες του. Να έχει Σκοτώσει τα Φαντάσματά του. Να έχει Θεραπεύσει τις Πληγές του. Να έχει Συγχωρήσει τους Θύτες του. Να Μπορεί να Είναι ο Ρόλος που Επέλεξε [π.χ. Γονέας] Χωρίς να τον Έχουν Στιγματίσει οι Ρόλοι - Αρνητικά Πρότυπα π.χ. των δικών του Γονιών όσοι και Αυτοί των Εμπειριών του.

Ένας Άνθρωπος που Μιμείται Πρότυπα κι Ινδάλματα συνήθως είναι Χαμένος Ανάμεσα στους Πρότυπους Ρόλους που τον Συγκινούν. Δεν Ξέρει Τι Θέλει. Δεν Ξέρει Τι Είναι. Τι Πρεσβεύει. Τι Θέλει Να Πρεσβεύει. Γιατί Κάθε Πρεσβεία Απαιτεί Δουλειά, Συγκέντρωση, Μόχθο.

Η Στοχο-Προσήλωση Προϋποθέτει να Ξέρει Κανείς Ποιος Είναι και Τι Θέλει Από τη Ζωή Του. Να Εμπιστεύεται τις Δυνάμεις Του γιατί Έχει Δυνάμεις. Δεν Επέτρεψε να Ευνουχιστεί από μία Κακή Μητέρα ή ένα Κακό Πατέρα, ένα Ζηλιάρη Αδελφό, μια Φτηνιάρα Γυναίκα που τον Πρόδοσε Μελλοντικά κ.ο.κ.

Η Αναγνώριση ενός Προβλήματος Πυροδοτεί συχνά την Ίαση και τη Λύση του.

Ο Διαχωρισμός από το Προβληματικό Περιβάλλον ή ένα Περιβάλλον που Δεν Έδωσε Σηματοδοτήσεις ή ήταν Αυστηρό, σημαίνει μία Ισχυρή Προσωπικότητα που Θα Βρει αργά ή γρήγορα το Δρόμο της στη Ζωή και θα Γράψει τη Δική της Επίλεκτη Ιστορία.

Μία Συγκροτημένη Προσωπικότητα Δεν Καταδέχεται Να Μοιάσει Δια της Μίμησης. Αλλά Να Ξεπεράσει Ως και τον Εαυτό της Έχοντας τον Ίδιο τον Εαυτό ως Πρότυπο [Όχι Ναρκισσιστικά].

Ένας Άνθρωπος που Νιώθει ΑΔΕΙΟΣ είναι Δύσκολο ως κι Απίθανο να Εμπνευστεί για πολύ από τον Ίδιο τον Εαυτό του. Θα Προσπαθήσει να Κλέψει, να Ληστέψει, να Μιμηθεί, να Κοπιάρει. Αλλά πάλι Άδειος θα Υφίσταται. Πάντα θα Αναζητά κάτι Άλλο κι όταν το Συναντά αυτό Δε Θα τον Ικανοποιεί. Θα Υποδύεται ΡΟΛΟΥΣ οι οποίοι θα Καταρρέουν ο Ένας Μέσα στον Άλλο.

Μανιοκατάθλιψη λέγεται αυτό στην Ψυχιατρική. Παντού Τρελοί...

Τα Πρότυπα - Αρχέτυπα Υπάρχουν για να ΕΜΠΝΕΟΥΝ τις Ήδη ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ.

Οι Ίδιοι θα πρέπει να Βρίσκουμε τις Λύσεις για την Ψυχική μας Ανάταση. Να Έχουμε τη Δύναμη να Αφήνουμε το Παρελθόν να Φύγει, να Συγχωρούμε, να Κριτικάρουμε Λιγότερο και να Κατανοούμε Περισσότερο, να Μετατρέπουμε το Πρόβλημα σε Σοφία δια της Απελευθέρωσής του από το Πεδίο μας.

Κατανοώντας ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ και ΤΙ ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ, αμέσως το τοπίο της Ζωής μας Μεταμορφώνεται.

Δυστυχώς οι ΑΔΕΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, οι ΑΔΕΙΟΙ ΤΕΝΕΚΕΔΕΣ θα Εξαξολουθούν να Υπάρχουν και μάλιστα Προσπαθώντας να Λυμαίνονται Ζωές Άλλων, να Ληστεύουν [Επειδή τους Έχει Επιτραπεί Φυσικά], να Μιμούνται, να Κάνουν Φιγούρα Παριστάνοντας το Bond ή το Σινάτρα, αλλά Πάντα Άδειοι Τενεκέδες θα Παραμένουν.

Υπάρχουν και Αυτοί που Δε Θέλουν Να Δουλέψουν Για τον Εαυτό τους και Προτιμούν Να Κλέβουν ''Δουλεμένη Δόξα Άλλων''. Αλλά πόσο καιρό ο Λύκος θα Παρασταίνει το Πρόβατο με Κλεμμένη Προβιά;!

Αν Έχετε τη Διάκριση να Καταλαβαίνετε πότε έχετε να κάνετε με ένα Κλώνο του Sinatra ή του Bond - Δηλαδή με ένα Αθεράπευτο Καμμένο Ψυχανώμαλο, δεν έχετε παρά να απολαύσετε το Μίμο για όσο θα Στηρίζει αυτό το Ρόλο, καθώς αύριο Θα Επιλέξει Άλλο Ρόλο κι Άλλους Συμπρωταγωνιστές, πολλές φορές ερήμην τους, με σύντομη θητεία στο Έργο της Παραφροσύνης που Σκηνοθετεί.

Αν θέλετε Συνειδητά Να Παραστήσετε το Συμπρωταγωνιστή ή τη Συμπρωταγωνίστρια, σας Εγγυώμαι ότι Θα Απολαύσετε αυτή τη Σύντομη Κούρσα. Αν Έχετε Συναισθήματα για αυτό το Διχασμένο Πρόσωπο, σας Επιστώ την Προσοχή, Δεν Έχουν Επιστροφή δυστυχώς αυτοί οι Άνθρωποι από το Φανταστικό Παιδικό Κόσμο Όπου Ζουν.

Μπορείτε Να Προσεύχεστε για Αυτούς. Δε θα ήθελα να φανταστώ ότι ένα τέτοιο πρόσωπο είναι ο ''Αρχαιοελληναράς" Γιος σας, ο Εραστής σας Πληγωμένος Σινάτρα από την Ava Gardner που Ξύνει διαρκώς τις Ανοιχτές Πληγές του [από την Ανεπρόκοπη που τον Πλήγωσε και εσείς ως Καλή Barbara Sinatra αν και Άξια Δε θα Γίνετε Ποτέ η Ava], ο Μοιραίος James Bond που τάχα ''Πηδάει'' και Φεύγει [αλλά ας μην ξεχνάμε, ο James ήταν Γόης επειδή ήταν Κύριος].

Μετάφραση της Πραγματικής Εικόνας:

Αυτός ο Τύπος για τον οποίο μιλάμε είναι ο Ανώριμος Χαζο - Lucky Luck που Νομίζει ότι είναι Ήρωας. Που Φεύγει στο Ηλιοβασίλεμα ''σαν ένας Φτωχός και Μόνος Cowboy'' ενώ Μπορούσε απλά να Είχε Επιλέξει μία Άλλη Μοίρα αντί να Κλαίγεται Μια Ζωή και να Παριστάνει το Μοιραίο, τον Ήρωα... που Φεύγει και θα μας Λείψει, επειδή ήταν Μοιραίος, ωραίος και Μάγκας και Δάγκας.... και.... άλλα χαζά.

Και γυρίζει και να Κοιτάξει κλεφτά: ''Με Αναζητούν;!"

Πίστεψέ μας, Δε Θα Μας Λείψεις Καθόλου Ιδεοψυχαναγκαστικέ Φαντασιωσικέ Lycky Luck! GET A LIFE!. Και άσε τον Κόσμο ήσυχο.

Μην τον Απασχολείς με την Τρέλα σου άλλο πια... Έχουμε και Δουλειές.

Ο ερωτύλος (Δον Ζουάν)

Ο ερωτύλος (ή ερωτιάρης ή ερωτομανής ή αγαπησιάρης ή κορτάκιας ή Δον Ζουάν) είναι ο χαρακτήρας που επιδιώκει συνεχώς τις ερωτικές σχέσεις, που ερωτεύεται εύκολα και συχνά επιπόλαια.

Ο Don Zuan υπήρξε θρυλικός Ισπανός ιππότης (από τη Σεβίλλη), που η συμπεριφορά και οι περιπέτειές του χρησίμευσαν ως υπόθεση πολλών φιλολογικών έργων. Ο όρος ‘’δονζουανικός’ ή ‘’δονζουανισμός’’ αποδίδεται σε χαρακτήρα επιτήδειο για ερωτικές κατακτήσεις, αλλά με ψυχοσύνθεση συναισθηματικά άστατη και επιπόλαια, παρορμητική και ανικανοποίητη, ευκολοχόρταστη και αψίκορη. Γι’ αυτό ο Δον Ζουάν, όπως και ο κάθε υπερβολικά ερωτύλος τύπος, είναι στο βάθος τραγική ύπαρξη.

Ο Δον Ζουάν ξεκινάει με το έμβλημα (γραμμένο στη σημαία του): ‘’Omnia vincit amor’’ (: τα πάντα νικά ο έρωτας), αλλά στο τέλος ο έρωτας νικά αυτόν τον ίδιο.

Η ελκτική γοητεία δύο ατόμων διαφορετικού φύλου, που βασικά στοχεύουν στην απόλαυση της σεξουαλικής ηδονής και δημιουργούν ένα δεσμό, σε ορισμένες περιπτώσεις καταλήγει σε ερωτική μονομανία, σε υπερβολή που εξουσιάζει ολόκληρη την ψυχοσωματική ύπαρξη. Σε ακραίες περιπτώσεις της ερωτικής υπερβολής ανήκουν οι παθιασμένοι ερωτομανείς, οι λάγνοι και παράφοροι, οι αδηφάγοι του πάθους που καταλήγει σε πάθημα. Έτσι, η κατάχρηση της θεραπευτικής δόσης μετατρέπει το φάρμακο του έρωτα σε φαρμάκι θανατηφόρο. Και ο ‘’δια βίου ερωτύλος’’ χάνει τελικά την αξιοπρέπειά του, τη γαλήνη και τη δουλειά του ακόμα, κυνηγώντας τον ποδόγυρο και ‘’παίζοντας εν ου παικτοίς’’. Ο Racine επισημαίνει: ‘’Ο έρωτας εξευγενίζει τον άνθρωπο` οι έρωτες τον εκχυδαΐζουν’’.

Για την τραγικότητα που ενυπάρχει στην ψυχή του Δον Ζουάν υπάρχει κι ένας άλλος λόγος:
Ο έρωτας απευθύνεται σ’ ένα πρόσωπο υπαρκτό: το αντικείμενο του πόθου, τον στόχο της έλξης, και η φρασεολογία της κατάκτησης και της αφοσίωσης σ’ αυτό το πρόσωπο είναι ανάλογη και αντίστοιχη μ’ αυτό. Όμως, στο βάθος του ψυχισμού των ερωτευμένων ενυπάρχει πάντα εκείνο το ιδεατό πρόσωπο, που ο καθένας τους έπλασε και σμίλεψε με τη δική του ουσία, και τούτο ακριβώς το ανύπαρκτο πρόσωπο διυφαίνεται με το υπαρκτό έτσι, ώστε κάποτε μπορεί να το αντικαταστήσει ως μοναδικά υπαρκτό. Η επιθυμία μας για την ταύτιση των δύο υπάρξεων προσδίδει στο αγαπημένο υπαρκτό πρόσωπο ιδιότητες και χαρακτηριστικά που βρίσκονται στο δικό μας ιδεατό και ανύπαρκτο πρόσωπο, το οποίο η φαντασία μας έπλασε και είναι το alter ego μας.

Tο Αλφαβητάρι της ζωής

Αποτέλεσμα εικόνας για beautiful views of autumnΆδραξε τη στιγμή, αγάπα δυνατά, αερικά είναι όλα και χάνονται

Βρες τι σε ευχαριστεί, τι σε κάνει χαρούμενο. Βιάσου, ο μόνος αντίπαλος σου είναι ο χρόνος

Γέμισε με τα απλά και τα μικρά. Τάισε το μέσα σου

Δεύτερη ζωή δεν έχει, μην το ξεχνάς. Δώσε απλόχερα, ότι έχεις και δεν έχεις.

Ευτυχία είναι στιγμές

Ζήσε για να μάθεις. Μη ζεις περιμένοντας να ζήσεις.

Ήλιος γίνε και φώτισε τα πάντα γύρω σου. Αυτόφωτο να σαι, όχι ετερόφωτο.

Θάλασσα γίνε και πνίξε ότι σε πνίγει

Ίκαρος όχι, Δαίδαλος με κάτι από Ίκαρο, ναι

Κάτι μαθαίνεις από τον καθένα

Λογική καλή αλλά περιορισμένοι οι προορισμοί της

Μη μετανιώνεις για τίποτα. Σκότωνε τα απωθημένα σου ένα προς ένα

Να τα περιμένεις όλα και τίποτα…

Ξέχνα όποιον σε ξεχνά, ότι σε πάει πίσω

Ονειρέψου. Τα όνειρα μας κρατούν ζωντανούς

Πες ότι νιώθεις. Να είσαι πάντα ο εαυτός σου. Ποιος θέλει απομιμήσεις όταν μπορεί να χει το αυθεντικό;

Ρώτησε ποτέ το φεγγάρι γιατί λάμπει; Αναρωτήθηκε εκείνο γιατί να ναι φεγγάρι; Αγκάλιασε τη διαφορετικότητά σου όσο μοναχική κι αν είναι

Σκιά σου και σ’ αφήνει στο σκοτάδι. Αλλά εσύ πάντα μπορείς να βρίσκεις το φως, γιατί έχεις εσένα.

Τώρα, η μαγική λέξη. Άδραξε τη στιγμή και μη σκέφτεσαι πολύ.

Υπάρχει λόγος για όλα. Μη σε αναλώνεις σε γιατί και αν.

Φίλος είναι να μαντεύεις και να σωπαίνεις, να σαι εκεί.

Χάραξε τους δικούς σου δρόμους. Φτιάξε το δικό σου χάρτη ζωής. Χαμογέλα ότι και αν γίνει.

Ψάξε για «ανθρώπους».

Ωκεανός τα μπορώ σου, ποτάμια τα πρέπει σου

Μη Μου Τους Κύκλους Τάρατε!

Πως είναι δυνατόν να επιτρέπουμε στα τζιτζίκια να μας ξεκουφαίνουν με αυτό το τραγικό τζι-τζι-τζι…

Κάποιος πρέπει να τα λογικέψει. Να τους πει ότι στη Ζωή υπάρχουν κανόνες. Ώρες κοινής ησυχίας.

Θέλεις να τραγουδάς φίλε τζίτζικα, τραγούδα όταν επιτρέπεται…
Θέλεις να γελάς φίλε τζίτζικα, γέλα όταν επιτρέπεται…
Δεν μπορείς να ξεκουφαίνεις την θλίψη μου, να ταρακουνάς την ακινησία μου με τα τρελά τζιτζικοχαχανητά σου….
Υπάρχουν νόμοι, κανόνες… Ακούς!

Τι με νοιάζει εμένα πόσο ζεις. Κι αν αυτή τη μικρή ζωή σου θέλεις να τη γεμίσεις με γέλια, χαρά, έρωτα και τραγούδι.

Τι με νοιάζει εμένα με πόσες τζιτζικίνες ξελογιάζεσαι; Πόσες φλερτάρεις; Πόσα ψεύτικα τραγούδια αραδιάζεις;

Ότι και να κάνεις, εμένα δεν θα με ξελογιάσεις. Δεν θα γίνω μια ακόμη κατάκτηση στο τεφτέρι σου. Έχω μια καθωσπρέπει ζωή να ζήσω και θα τη ζήσω όπως ορίζεται. Εσύ δεν έμαθες ποτέ σου τι θα πει σύνεση. Τι θα πει μέτρο, όριο, αξιοπρέπεια…

Τι θα πει, να δουλεύεις νύχτα-μέρα για μια καλύτερη ζωή. Για να αποκτήσεις τα καλύτερα πράγματα, το καλύτερο σπίτι και να κάνεις ομορφότερη όχι μόνο τη δική σου ζωή αλλά και των άλλων!

Που να καταλάβεις εσύ από τέτοια.
Όπου τα φτερά σου και το σπίτι σου. Αλάνι της ζωής είσαι κι όχι τροβαδούρος της αγάπης. Έχω μάθει καλά πια κάτι τύπους σαν κι εσένα. Δεν μπορείτε να με ξεγελάσετε! Πουλάτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες με τα τζιτζικοτράγουδά σας και ζείτε εις βάρος των άλλων.

Όμως δεν μπορεί, κάποιος θα βρεθεί για να σας λογικέψει. Να σας μάθει να βάζετε μισό τραγούδι στην μπάντα και μετά να βοηθάτε λίγο και τα μυρμήγκια που κουβαλούν τόσο βάρος στη πλάτη τους.

Δε λέω είναι καλός ο έρωτας, η απόλαυση αλλά αν δεν έχει μέτρο γίνεται ασωτία. Έτσι λένε αυτοί που ξέρουν και τους πιστεύω.

Σταμάτα πια με τα τζι-τζι-τζι σου. Με ξεκουφαίνεις…

Δεν μπορεί να θες να χωρέσεις όλη τη χαρά, όλη την έκσταση σε μια μέρα, σε μια στιγμή… Τι θα μείνει για αύριο; Τι θα έχεις αύριο;

Μη μου λες ότι ζούμε μόνο μια φορά και ότι δεν πρέπει να χαραμίζουμε το δώρο της ζωής μέσα σε αναστολές, έννοιες και προβλήματα.

Μη μου λες να εμπιστευτώ το Θεό, την Ύπαρξη και να πιστέψω πως ότι και να συμβαίνει σήμερα αύριο θα ξημερώσει μια καινούργια μέρα και ότι καινούργια θαύματα θα έρθουν να με συναντήσουν.
Η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, τζιτζικίζεις. Όμως τι μπορείς να μου πεις εσύ! Ένας κηφήνας της ζωής είσαι…

Σταμάτα να μου φωνάζεις τζι-τζι-τζι!
Σταμάτα να μου φωνάζεις ότι δεν αποταμιεύεται η Ζωή!!
Σταμάτα να μου φωνάζεις ΖΗΣΕ!!!

Μη Μου Τους Κύκλους Τάρατε!... Ακούς!!!

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ: Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ (1821 - 1831)

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ (1821 - 1831)

Ο ΤΑΚΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ 
Η ιστορία του Ελληνικού Στρατού συνδέεται άρρηκτα με την ιστορία του Ελληνικού Έθνους και καλύπτει αποκλειστικά, διεξοδικά και επιστημονικά τεκμηριωμένα την ιστορία του Ελληνικού Στρατού.

Αποτελεί μια παρουσίαση στην οποία αναπτύσσονται κατά χρονολογική σειρά τα σπουδαιότερα γεγονότα του Ελληνικού Στρατού για την οργάνωση, λειτουργία και δραστηριότητα του στρατού από άποψη συγκρότησης, εκπαίδευσης, εξοπλισμού, στρατολογίας, διοικητικής μέριμνας, εθνικής και κοινωνικής προσφοράς και γενικά της συμμετοχής του στα ιστορικά γεγονότα και τις εξελίξεις που διαμόρφωσαν τη Νεότερη Ελληνική Ιστορία...
 
Η παρουσίαση των γεγονότων γίνεται κατά χρονολογικές περιόδους όπως παρακάτω:

- Οι πρώτες προσπάθειες οργάνωσης τακτικού Στρατού (1821-1831)
- Ο Στρατός επί της βασιλείας του Όθωνα (1833-1863)
- Ο Ελληνικός Στρατός από το 1864 μέχρι τον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897
- Η αναδιοργάνωση του Στρατού μετά το 1897 και η μεγάλη εθνική εξόρμηση 1912-13
- Ο Ελληνικός Στρατός κατά την περίοδο 1913-1923
- Η περίοδος πριν και κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1923-1945)
- Η περίοδος μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1945-1955)
- Η ειρηνική περίοδος 1956-1997

Οι Πρώτες Προσπάθειες Οργάνωσης Τακτικού Στρατού (1821-1831)

Η ιδέα, αλλά και η ανάγκη, συγκροτήσεως Τακτικού Στρατού, δημιουργήθηκε αμέσως μετά την κήρυξη της Ελληνικής Επαναστάσεως το 1821. Μέχρι τότε ο αγώνας διεξαγόταν από άτακτα σώματα, συγκροτημένα στην πλειονότητα τους από αφοσιωμένους στην ιδέα της ελευθερίας πατριώτες, που στερούνταν στρατιωτικής εκπαιδεύσεως και πειθαρχίας και δύσκολα μπορούσαν να συνεργαστούν για τον κοινό σκοπό.


Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος, που παρά τις αρχικές σημαντικές πολεμικές επιτυχίες τους, ώθησαν τις επαναστατικές αρχές και κυβερνήσεις προς τη βαθμιαία οργάνωση Τακτικού Στρατού. Στην προσπάθεια αυτή μεγάλη βοήθεια προσέφεραν οι ελληνικής καταγωγής αξιωματικοί, που υπηρετούσαν σε διάφορους ευρωπαϊκούς στρατούς, καθώς και πολλοί ξένοι στρατιωτικοί, οι οποίοι ήρθαν εθελοντικά στην Ελλάδα, για να συμμετάσχουν στην απελευθέρωση της.

Συγκρότηση και Συμμετοχή στον Αγώνα των Πρώτων Μονάδων Τακτικού Στρατού

Το πρώτο ελληνικό τακτικό σώμα συγκροτήθηκε από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, στις 3 Μαρτίου 1821, στο Ιάσιο της Μολδαβίας με την ονομασία «Ιερός Λόχος». Τον Ιούνιο του 1821 έφτασε στην Πελοπόννησο ο Δημήτριος Υψηλάντης με μια μικρή ομάδα ομογενών και φιλελλήνων και αμέσως άρχισε, κατά το πρότυπο του αδελφού του Αλεξάνδρου, να συγκροτεί στην Καλαμάτα ένα τακτικό σώμα, με σκοπό να συμμετάσχει στον Αγώνα.

Στις 9 Ιανουαρίου 1822 συνήλθε στην Επίδαυρο η Α' Εθνική Συνέλευση, η οποία δύο μήνες αργότερα εξέλεξε ως πρόεδρο της πρώτης Ελληνικής Κυβερνήσεως τον αγωνιστή της Επαναστάσεως και πολιτικό Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Ο Μαυροκορδάτος, θεωρώντας αναγκαία την οργάνωση Τακτικού Στρατού, πρότεινε στο Βουλευτικό Σχέδιο Νόμου «Περί Οργανώσεως του Στρατού». Το σχέδιο αυτό ψηφίστηκε την 1η Απριλίου 1822 και αποτέλεσε τη βάση όλης της μετέπειτα στρατιωτικής νομοθεσίας.

Ειδικότερα, με το νόμο αυτό θεσπιζόταν η σύσταση Τακτικού Στρατού, ο οποίος θα αποτελούνταν από βαρύ και ελαφρό πεζικό, βαρύ και ελαφρό ιππικό, πυροβολικό πολιορκίας και πεδινό, καθώς και ένα τμήμα μηχανικού. Συστήθηκαν δηλαδή τα πρώτα Όπλα στον υπό συγκρότηση Ελληνικό Στρατό, δηλαδή του Πεζικού, Ιππικού, Πυροβολικού και Μηχανικού.


Σύμφωνα με τα παραπάνω, τον Απρίλιο του 1822 συγκροτήθηκε το πρώτο σύνταγμα Πεζικού με διοικητή τον Ιταλό Συνταγματάρχη Pietro Tarella (Ταρέλλα). Το Πυροβολικό συγκροτήθηκε από το τμήμα των δύο πυροβόλων του Συνταγματάρχη Βουτιέ. Καθώς όμως η Κυβέρνηση αδυνατούσε να διαθέσει τα απαραίτητα για τη συντήρηση του μέσα, το σύνταγμα διατηρήθηκε για λίγο καιρό συντηρούμενο από επιτόπιους πόρους και στη συνέχεια αυτοδιαλύθηκε. Οι άνδρες του, μετά από την εξέλιξη αυτή, εντάχθηκαν στα άτακτα σώματα.

Ανασύσταση και Αύξηση της Δύναμης του Τακτικού Στρατού

Σε όλη τη διάρκεια του έτους 1823. δεν έγινε δυνατή η ανασυγκρότηση του Τακτικού Στρατού, για καθαρά οικονομικούς λόγους. Μόνο τον Ιούλιο του 1824, με τη συνομολόγηση δανείου από την Αγγλία, ξεπεράστηκαν τα εμπόδια και η Κυβέρνηση προέβη στην ανασύσταση του Τακτικού Στρατού. Σταδιακά και με την κατάταξη εθελοντών σχηματίστηκε ένα τάγμα, περίπου 500 ανδρών, αποτελούμενο από τέσσερις λόχους Πεζικού, ένα λόχο Ευζώνων και έναν Επίλεκτων. Διοικητής του τοποθετήθηκε ο Δωδεκανήσιος Συνταγματάρχης Παναγιώτης Ρόδιος. Παράλληλα, συστήθηκε ένα τμήμα Πυροβολικού από περίπου 100 άνδρες, υπό τις διαταγές του Συνταγματάρχη Βουτιέ, με κύρια αποστολή το χειρισμό των πυροβόλων του φρουρίου του Ναυπλίου.

Η Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδας, διαπιστώνοντας από τις επιχειρήσεις κατά του Ιμπραήμ τα πλεονεκτήματα του Τακτικού Στρατού έναντι των άτακτων, αποφάσισε την περαιτέρω ενίσχυση του. Για το σκοπό αυτό, στις 10 Μαΐου 1825, κατήρτισε Νόμο «Περί Απογραφικής Στρατολογίας», σύμφωνα με τον οποίο θα γινόταν απογραφή και στη συνέχεια στρατολόγηση σε όλη την επικράτεια. Επίσης, διόρισε επικεφαλής των τακτικών στρατευμάτων το φιλέλληνα Γάλλο Συνταγματάρχη Charles Fabvier (Φαβιέρο).


Ο Φαβιέρος ανέλαβε τη διοίκηση του τάγματος από το Συνταγματάρχη Ρόδιο στις 30 Ιουλίου 1825. Με τους νέους στρατολογημένους, πολλούς 'Ελληνες του εξωτερικού που έσπευσαν να υπηρετήσουν την πατρίδα και πολλούς φιλέλληνες, η δύναμη του Τακτικού Στρατού αυξήθηκε και επέτρεψε τη συγκρότηση, δύο ταγμάτων δυνάμεως περίπου 400 ανδρών το καθένα με έδρα το Ναύπλιο. Στις μονάδες αυτές ενσωματώθηκε και μια μικρή δύναμη Ιππικού υπό το φιλέλληνα Γάλλο Επίλαρχο Regnault (Ρενιώ) και τμήμα Μουσικής, ενώ το τμήμα Πυροβολικού οργανώθηκε σε πυροβολαρχία των τεσσάρων πυροβόλων. Στα τάγματα ξαναδόθηκαν οι σημαίες των πρώτων ταγμάτων που είχαν απονεμηθεί το 1822.

Αναδιοργάνωση των Στρατιωτικών Δυνάμεων επί Ι. Καποδίστρια (1828-1831)

Η άφιξη του Ιωάννη Καποδίστρια στο Ναύπλιο, στις 6 Ιανουαρίου 1828, ως πρώτου Κυβερνήτη της χώρας, άνοιξε μια νέα περίοδο στην οργάνωση του Τακτικού Στρατού. Κατανόησε ότι για την επιτυχία του ήταν απαραίτητη η ύπαρξη ενός συμβουλευτικού οργάνου, και συγκρότησε στις 23 Ιανουαρίου 1828 «Πολεμικό Συμβούλιο», και ένα χρόνο μετά, το 1829, συγκροτήθηκε «Γραμματεία επί των Στρατιωτικών και Ναυτικών Υποθέσεων». Αμέσως μετά, ο Καποδίστριας επιδόθηκε στην αναδιοργάνωση των άτακτων στρατευμάτων.

Ήταν η δεύτερη σοβαρή προσπάθεια οργανώσεως των άτακτων σωμάτων από την έναρξη του Αγώνα. Η πρώτη είχε γίνει από την Α' Εθνική Συνέλευση, στις 9 Ιανουαρίου 1822. Οι νέοι σχηματισμοί συγκεντρώθηκαν στα Μέγαρα και την Ελευσίνα, όπου στις 16 και 26 Απριλίου αντίστοιχα, έδωσαν τον καθιερωμένο όρκο και παραδόθηκαν οι σημαίες από τον Κυβερνήτη. Οι δυνάμεις αυτές, με τη νέα οργάνωση και σύνθεση συμμετείχαν στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Στερεάς Ελλάδας και η προσφορά τους ήταν σημαντική.


Μετά τη μάχη στην Πέτρα Βοιωτίας, ο Καποδίστριας, δημιούργησε σταδιακά δεκατρία ελαφρά τάγματα Πεζικού, ενώ στις 17 Αυγούστου 1828 συγκροτήθηκε το πρώτο εθελοντικό τάγμα Πυροβολικού και λίγο αργότερα, στις 28 Ιουλίου 1829, συστήθηκε για πρώτη φορά, τμήμα Μηχανικού με την ονομασία «Σώμα Αξιωματικών Οχυρωματοποιίας και Αρχιτεκτονικής». Στις 22 Ιουλίου 1829 τοποθετήθηκε διοικητής του Τακτικού Στρατού ο Γάλλος Συνταγματάρχης Trezel (Τρεζέλ), ο οποίος προέβη στην ανασυγκρότηση του, με νέα οργάνωση, σύνθεση και διάταξη.

Οπλισμός - Οπλοστάσιο

Τα άτακτα σώματα των οπλαρχηγών του Αγώνα δεν είχαν ενιαίο οπλισμό. Καθένας από τους άνδρες χρησιμοποιούσε τα δικά του όπλα. Σταδιακά, ο Τακτικός Στρατός άρχισε να εξοπλίζετε με λογχοφόρα τυφέκια ενώ από το Σεπτέμβριο του 1825 άρχισε να λειτουργεί στο Ναύπλιο εργοστάσιο επισκευής και μετασκευής παλιών τυφεκίων και πυροβόλων, καθώς και κατασκευής πυρομαχικών και βλημάτων πυροβολικού, το «Οπ/οοτάσ/ον» Ναυπλίου υπό τη διεύθυνση του Γάλλου Συνταγματάρχη Amaud (Αρνώ) και αργότερα υπό τον Υπολοχαγό Bourcher (Μπουρσέ).


Εκπαίδευση

Η προσπάθεια στρατιωτικής εκπαιδεύσεως του υπό σύσταση Τακτικού Στρατού άρχισε από το Δημήτριο Υψηλάντη με τη συγκρότηση του πρώτου ημιτάγματος στην Καλαμάτα το 1821. Ως εκπαιδευτές χρησιμοποιήθηκαν Γάλλοι αξιωματικοί. Ωστόσο, η προσπάθεια αυτή δεν απέδωσε πολλά, καθώς το ημίταγμα διαλύθηκε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και αφού είχε λάβει μέρος σε πολλές επιχειρήσεις. Λίγο αργότερα εφαρμόστηκε ο Γαλλικός Κανονισμός στην εκπαίδευση του πρώτου συντάγματος του Τακτικού Στρατού, που είχε οργανωθεί με απόφαση της Α' Εθνοσυνελεύσεως.

Σημαντικότερη όμως και μεγαλύτερης διάρκειας ήταν η εκπαίδευση του τακτικού σώματος του Φαβιέρου από φιλέλληνες αξιωματικούς -κατά τα Γαλλικά και πάλι πρότυπα- με την καθοδήγηση του Γάλλου Λοχαγού Mayies ( Μαγιέ). Με τη λήξη του απελευθερωτικού αγώνα και την ανασυγκρότηση του Τακτικού Στρατού, ο πρώτος Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας φρόντισε να διατεθούν Γάλλοι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί της Στρατιάς του Maison (Μαιζόν) ως προγυμναστές. Από τον Ιούλιο του 1828, με διαταγή του Κυβερνήτη, άρχισε να λειτουργεί στο Ναύπλιο ο «Λόχος Ευελπίδων», έχοντας ως αποστολή την παροχή της αναγκαίας στρατιωτικής αγωγής και επαγγελματικής καταρτίσεως στα μελλοντικά στελέχη του στρατού.


Λόγω όμως της ακαταλληλότητας του πρώτου Διοικητή, του Κορσικανού πρώην Υπολοχαγού Επιμελητείας του Αγγλικού Στρατού Romylo de Santelli (Σαντέλλι), αποφασίστηκε η διάλυση του Λόχου Ευελπίδων και η ανασυγκρότηση του σε νέες βάσεις υπό τη διεύθυνση του ικανότατου πράγματι Λοχαγού Πυροβολικού Πωζιέ, με το όνομα πλέον «Κεντρικόν Πολεμικόν Σχολείον». Παράλληλα, ο Καποδίστριας, εξέδωσε τον Οκτώβριο του 1829 διάταγμα για το σχηματισμό ενός σώματος «Ακολούθων» και έτσι, από τα πρώτα ακόμη βήματα του νεοσύστατου Κράτους, εγκαινιάστηκε το σύστημα της διπλής προελεύσεως των στελεχών, που τόσο αναπτύχθηκε στη συνέχεια, ιδιαίτερα σε εμπόλεμες περιόδους.

Στρατολογία

Τα σώματα των οπλαρχηγών του 1821 στηρίζονταν στην εθελοντική κατάταξη των μαχητών. Όμως, ο Τακτικός Στρατός για να διατηρεί σταθερή την απαιτούμενη δύναμη του, έπρεπε να προβεί σε κανονική στρατολογία. Μετά από αυτό, η Προσωρινή Κυβέρνηση κατήρτισε νόμο το Σεπτέμβριο του 1825, που καθόριζε απογραφή και στρατολογία σε όλη την επικράτεια, με αναλογία ενός στρατιώτη ανά εκατό κατοίκους. Οι στρατεύσιμοι κληρώνονταν από αυτούς που ήταν ηλικίας 18-30 ετών, με εξαίρεση τους σωματικά ανίκανους και τους μοναχογιούς. Επιτρεπόταν μάλιστα η αντικατάσταση κάθε κληρωτού με όποιον άλλο δεχόταν να στρατευθεί στη θέση του. Η θητεία ορίστηκε τριετής. Ανά έτος το ένα τρίτο των οπλιτών απαλλασσόταν με κλήρο και έπαιρνε τη θέση τους ίσος αριθμός νέων οπλιτών, ώστε στα τρία χρόνια να ανανεώνεται εντελώς το στράτευμα.


Σύμφωνα με το νόμο αυτόν, καθώς ο πληθυσμός της Ελλάδας υπολογιζόταν τότε περίπου σε 700.000 κατοίκους, έπρεπε να στρατολογηθούν 7.000 άνδρες. Επειδή όμως μεγάλο μέρος της χώρας το κατείχαν ή το λεηλατούσαν οι Τούρκοι και επειδή πολλοί νέοι είχαν ήδη ενταχθεί στα άτακτα σώματα ή το ναυτικό, η στρατολογία δεν απέδωσε το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Το μεγαλύτερο αριθμό των στρατευσίμων έδωσαν τα ελεύθερα ελληνικά νησιά που δεν είχαν υποστεί σοβαρές καταστροφές από τους Τούρκους.

Στολή - Σημαία

Στολή

Τον Απρίλιο του 1822 καθορίστηκε με νόμο, κάθε αξιωματικός και οπλίτης να δικαιούται μία στολή δωρεάν. Οι στολές ορίστηκε να είναι όμοιες με αυτές των ευρωπαϊκών στρατών. Ωστόσο, όταν ανασυντάχθηκε το πρώτο τακτικό τάγμα, υπό το Συνταγματάρχη Ρόδιο, τον Ιούλιο του 1824, διατηρήθηκε η ελληνική ενδυμασία από σαγιάκι (κάπα), άσπρη φουστανέλα και φέσι. Αργότερα, μόνο ο Φαβιέρος, μοίρασε στο τακτικό σώμα 5.000 στολές που εισήγαγε από την Αγγλία. Μετά την εκστρατεία της Χίου, το 1828, καθώς το τακτικό σώμα επέστρεψε σε άθλια σχεδόν κατάσταση, ο νέος Διοικητής του Έυδεκ, μερίμνησε πάλι για την ενδυμασία του. Νέες στολές όμοιες με τις γαλλικές, κατασκευάστηκαν στο Ναύπλιο, ενώ την ίδια εποχή ρυθμίστηκαν και οι στολές «μικρή» και «μεγάλη» των μαθητών του Κεντρικού Πολεμικού Σχολείου.


Ένα χρόνο αργότερα, η στολή του Τακτικού Στρατού εξομοιώθηκε με διάταγμα με τη γαλλική και μόνο οι άνδρες των ελαφρών ταγμάτων εξακολουθούσαν να φορούν την παραδοσιακή ελληνική ενδυμασία.

Σημαία

Τον τύπο της επίσημης Ελληνικής Σημαίας καθιέρωσε για πρώτη φορά το «Προσωρινό Πολίτευμα της Ελλάδος» την 1η Ιανουαρίου 1822, το οποίο όρισε το κυανό και το λευκό ως χρώματα της σημαίας και ανέθεσε στο «Εκτελεστικό Σώμα» (Κυβέρνηση) να προσδιορίσει το σχήμα της. Μετά από αυτό, στις 15 Μαρτίου 1822, καθορίστηκε με διάταγμα το σχήμα της σημαίας ως εξής:

- Των Δυνάμεων Ξηράς : Σχήματος τετραγώνου, χρώματος κυανού με λευκό σταυρό στο μέσο που τη διέσχιζε από το ένα άκρο έως το άλλο και τη χώριζε σε τέσσερα ίσα μέρη.

- Της Θάλασσας : Αυτή ήταν δύο τύπων. Μία για τα πολεμικά πλοία και μία για τα εμπορικά.


Τη σημαία των πολεμικών πλοίων αποτελούσαν εννέα εναλλασσόμενες ισοπλατείς οριζόντιες ταινίες (πέντε κυανές και τέσσερις λευκές) και είχε στο επάνω εσωτερικό μέρος κυανό τετράγωνο μέσα στο οποίο υπήρχε λευκός σταυρός. Αντίθετα, η σημαία των εμπορικών πλοίων ήταν χρώματος κυανού με λευκό τετράγωνο και κυανό σταυρό στο επάνω εσωτερικό μέρος. Από το 1828 καθιερώθηκε ενιαία σημαία για τη θάλασσα αυτή των πολεμικών πλοίων.

Μέριμνα για το Προσωπικό

Από τις πρώτες ακόμη ημέρες του Αγώνα έγινε αισθητή η ανάγκη ιατρών κα νοσοκομείων. Για το σκοπό αυτό αποφασίστηκε, τον Ιανουάριο του 1822, η τοποθέτηση σε κάθε χιλιαρχία άτακτων, ενός γιατρού παθολόγου και ενός χειρουργού, ενώ η πρώτη προσπάθεια ιδρύσεως στρατιωτικού νοσοκομείου έγινε, αμέσως με την κήρυξη της Επαναστάσεως, στο στρατόπεδο των Πατρών.

Την αποφασιστικότερη κίνηση, στον τομέα της υγειονομικής περιθάλψεως, έκανε ο Λόρδος Byron (Βύρων), ο οποίος όταν ήρθε στην Ελλάδα τις πρώτες ημέρες του 1824 φρόντισε να φέρει μαζί του μεγάλη ποσότητα φαρμάκων και χειρουργικών εργαλείων. Επίσης, βοήθησε να ιδρυθούν στρατιωτικά νοσοκομεία στο Μεσολόγγι και την Αθήνα. Το 1825, προβλέφθηκε με νόμο η ίδρυση τεσσάρων νοσοκομείων, καθώς και ο διορισμός, δίπλα στους αρχηγούς των Όπλων, ενός αρχίατρου και ενός χειρουργού, μαζί με ένα βοηθό του καθενός για 500 οπλίτες. Προβλέφθηκαν επίσης δύο τραυματιοφορείς ανά χίλιους οπλίτες και το απαραίτητο υγειονομικό υλικό.

Στην εποχή του Καποδίστρια εξάλλου, τέθηκαν και οι πρώτες βάσεις κοινωνικής μέριμνας για το στρατιωτικό προσωπικό και τις οικογένειες του. Ειδικότερα, το Φεβρουάριο του 1828, καθορίστηκαν οι συντάξεις όσων αποχωρούσαν λόγω τραυμάτων, αρρώστιας ή γήρατος, καθώς και η απονομή συντάξεων στις οικογένειες όσων σκοτώνονταν ή πέθαιναν «εν υπηρεσία».


Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους αποφασίστηκε η χορήγηση μηνιαίου σιτηρέσιου ή ένταξη στο «Σώμα Απομάχων» αυτών που είχαν καταστεί ανίκανοι κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας τους. Οι απόμαχοι, που αποχωρούσαν από τις τάξεις του στρατεύματος, έπαιρναν σύνταξη ίση με το μισό των αποδοχών τους. Ολόκληρο το μισθό τους έπαιρναν, ως σύνταξη, μόνο αυτοί που συμπλήρωναν τεσσαρακονταετία. Επίσης, συστήθηκε ειδικά για την περίθαλψη τους το «Ίδρυμα Απομάχων».

Ο Τακτικός Στρατός κατά το 1825

Η δύναμις του Τακτικού Στρατού κατά το έτος 1825 ήτο 4.000 άνδρες, η δε σύνθεσή του η ακόλουθη:

Διοικητής

Συνταγματάρχης Κάρολος Φαβιέρος, Γάλλος παραλαβών την Δ/σιν την 30ην Ιουλίου 1825 παρά του Συνταγματάρχου Ροδίου.

ΠΕΖΙΚΟΝ

Α’ Τάγμα (Αθηνών) – 8 Λόχων (120-140 ανδρών έκαστος)
Β’ Τάγμα (Ναυπλίου) – 6 Λόχων (120-140 ανδρών έκαστος)
Γ’ Τάγμα (Αθηνών) – 8 Λόχων (120-140 ανδρών έκαστος)
Δ’ Ημίταγμα – 4 Λόχοι (120-140 ανδρών έκαστος)
Τμήμα Ελαφρού Πεζικού Ανιχνευτών Σταυροφόρων Δυνάμεως 250 ανδρών

ΙΠΠΙΚΟΝ

Διοικητής Tαγματάρχης Ρεννώ, Γάλλος

‘Υλη Λογχιστών
‘Υλη Καραμπινοφόρων
‘Υλη Ανίππων

ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΝ

Διοικητής Λογαγός Εμμανουήλ Καλλέργης
Πυροβολαρχία 200 ανδρών μετά τεσσάρων (4) ορεινών πυροβόλων

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
 

ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟΝ


Από του Σεπτεμβρίου 1825 ήρξατο λειτουργούν εν Ναυπλίω εργοστάσιον επισκευής παλαιών τυφεκίων και πυροβόλων, ως και κατασκευής πυρομαχικών και βλημάτων πυροβολικού, υπό την διεύθυνσιν του Γάλλου Συνταγματάρχου Αρνώ, αφιχθέντος εκ Γαλλίας με Επιτελείον πυροτεχνουργών και αναγκαιούντων μηχανημάτων.

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ

Διοικητής/Διευθυντής Λογαγός Μαγιές, Γάλλος

Η Σχολή Αξιωματικών Τακτικού Σώματος ελειτούργησε από τον Οκτώβριο 1825. Πρόκειται για την πρώτη Στρατιωτική Σχολή της Νεωτέρας Ελλάδος.

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ

Διά θεσπίσματος του Βουλευτικού της 11ης Οκτωβρίου 1825 απεφασίσθη η σύστασις των αναγκαίων Νοσοκομείων διά την περίθαλψιν των ασθενών και τραυματιών.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Άμα τη συγκροτήσει του, το Τακτικόν Σώμα μετέβη εις Αθήνας την 1ην Οκτωβρίου 1825 γενόμενο ενθουσιωδώς δεκτόν. Τον Μάρτιο του 1826, ο Φαβιέρος, άνευ διαταγών και με δική του πρωτοβουλία, ωδήγησε το Τακτικόν εις Κάρυστον, όπου ηττήθη από τον Ομέρ Πασά τον Καρυστινό. Ανεσυγκροτήθη εκ ν έου εις Αθήνας και έλαβε νέες στολές. Αυτές ήταν:

Αμπέχωνο γαλάζιο στολισμένο στα στήθη με αργυρόπλεκα γαϊτάνια παντελόνι φαιό κράνος αγγλικό μαύρο, απαστράπτων, με λοφίο από μαύρα και άπρα πτερά. Σπαθιά αξιωματικών με χρυσή λαβή όπλα στρατιωτών με ξιφολόγχη δερμάτινος γυλιός.


Παρά την λαμπρή εμφάνιση, το Σώμα εστερείτο ηθικού και δεν εσημείωσε αξιόλογη δράση με εξαίρεση την είσοδό του στην πολιορκουμένη υπό του Κιουταχή Ακρόπολη των Αθηνών την 30η Νοεμβρίου 1826.

Η ενίσχυσις των πολιορκουμένων με άνδρες και εφόδια παρέτεινε την πολιορκία έως τις 27 Μαϊου 1827 οπότε υπήρξε συνθηκολόγησις υπέρ των Τούρκων.

Τα λείψανα του Τακτικού ανεσυγκροτήθησαν εις Πόρον και ανεχώρησαν δια την τελευταία εκστρατεία στην Χίο τον Οκτώβριο του 1827.

Η Ελληνική κυβέρνησις, μη δυναμένη να συντηρήση το Τακτικόν, ενέκρινε την εκστρατεία της Χίου διότι τα έξοδα τα ανέλαβαν οι Χιώτες της διασποράς. ‘Ετσι, η τελευταία δύναμις στρατού εξέφυγε από τα χέρια της Κυβερνήσεως η οποία, ανίκανη να επιβληθή στην εσωτερική αναρχία, κατέφυγε εις Αίγινα εν αναμονή του Καποδίστρια.

Δολοφονία του Καποδίστρια και Αποσύνθεση του Τακτικού Στρατού

Στις 29 Σεπτεμβρίου 1831 δολοφονήθηκε στο Ναύπλιο ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, από πολιτικούς του αντιπάλους, με συνέπεια να επικρατήσει πλήρης πολιτική και κοινωνική αναρχία στο εσωτερικό της χώρας, με άμεση επίδραση και στο στρατό. Τα ελαφρά τάγματα γρήγορα διαλύθηκαν, σχηματίζοντας και πάλι ένοπλες ομάδες με αρχηγούς τους παλιούς οπλαρχηγούς των άτακτων σωμάτων.

Ο Τακτικός Στρατός, που σε όλο σχεδόν το διάστημα μέχρι το θάνατο του Κυβερνήτη είχε μείνει αμέτοχος σε κάθε πολιτική διαμάχη, υπέστη και αυτός τις αρνητικές συνέπειες των τελευταίων θλιβερών γεγονότων. Ο Στρατηγός Ζεράρ, μαζί με τους περισσότερους Γάλλους αξιωματικούς, αποχώρησαν από το στράτευμα. Επιπλέον, λόγω ελλείψεως των αναγκαίων οικονομικών πόρων για τη συντήρηση του Τακτικού Στρατού, σημειώθηκε μεγάλη διαρροή των ανδρών του προς τους άτακτους.


Η Κυβερνητική Επιτροπή που διαδέχθηκε τον Καποδίστρια, διόρισε Διοικητή του Στρατού τον παλιό φιλέλληνα Γάλλο Συνταγματάρχη Graillard (Γκρεγιάρ), με βοηθό τον Υπολοχαγό Πυροβολικού Σκαρλάτο Σούτσο. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της νέας διοικήσεως, η δύναμη του Τακτικού Στρατού μειώθηκε στο ελάχιστο και η όλη οργανωτική προσπάθεια των τελευταίων ετών κινδύνευε να καταστραφεί. Το ίδιο συνέβη και στον τομέα της εκπαιδεύσεως. Ο Πωζιέ παραιτήθηκε από τη διοίκηση του Κεντρικού Πολεμικού Σχολείου και στη θέση του τοποθετήθηκε ο Βαυαρός Συνταγματάρχης Reineck (Ράινεκ), ο οποίος με μεγάλη δυσκολία κατάφερε να το διατηρήσει σε λειτουργία. Η αποχώρηση εξάλλου των Γάλλων προγυμναοτών και η μη αναπλήρωση τους από άλλο προσωπικό είχε ως συνέπεια τη διακοπή της εκπαιδεύσεως και τη χαλάρωση της πειθαρχίας.

Ωστόσο, τα θεμέλια που με τόσο μόχθο είχαν τεθεί επί Καποδίστρια στη στρατιωτική οργάνωση και εκπαίδευση, έμειναν ακλόνητα και αποτέλεσαν τη βάση των παραπέρα προσπαθειών για τη στρατιωτική προετοιμασία της χώρας.

Ιστορικά Πρόσωπα

Καποδίστριας Ιωάννης (1776-1831)


Έξοχος διπλωμάτης, πολιτικός και πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα από γονείς ευγενείς. Ο πατέρας του Αντώνιος Καποδίστριας, που ήταν δικηγόρος και πολιτικός, αλλά και η μητέρα του Διαμαντίνα το γένος Γονέμη κατάγονταν από ευγενείς οικογένειες και ήταν γραμμένοι στη Χρυσή Βίβλο, το περίφημο Libro d’ Oro. Ο Ιωάννης Καποδίστριας μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στην Κέρκυρα, σπούδασε ιατρική στο περιώνυμο τότε πανεπιστήμιο της Πάντοβας. Εκεί είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει και μαθήματα νομικής και φιλοσοφίας. Στην Ιταλία ήταν τότε πολύ διαδεδομένες οι επαναστατικές ιδέες της Γαλλικής επανάστασης. Ο Καποδίστριας, όντας από τη φύση του φιλελεύθερος, δέχτηκε τα μηνύματα αυτά και έθεσε αργότερα τον εαυτό του στην υπηρεσία του λαού, προσφέροντας τις υπηρεσίες του ως επιστήμονας, αφιλοκερδώς πολλές φορές, και ως πολιτικός.

Επανήλθε στην πατρίδα του την Κέρκυρα το 1797 σε ηλικία 21 ετών και δεν άργησε να διακριθεί. Ίδρυσε την «Εταιρία των Φiλων», έναν φιλολογικό σύλλογο με έντονη πνευματική και πολιτιστική δράση, και τον «Εθνικό Ιατρικό Σύλλογο», τον πρώτο μέχρι τότε στα ελληνικά χρονικά. Διορίστηκε διευθυντής στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Κέρκυρας, που ιδρύθηκε μετά τη Ρωσοτουρκική παρέμβαση στα Επτάνησα (1800).


Από το 1801 ήδη άρχισε να έχει ανάμειξη στην πολιτική. Διετέλεσε Γραμματέας της Ιονίου Πολιτείας και ως υπεύθυνος της εκπαίδευσης (έφορος) ίδρυσε 40 σχολεία και φρόντισε για την καθιέρωση της ελληνικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας της Ιονίου πολιτείας. Το 1807 η Γερουσία του ανέθεσε την οχύρωση και άμυνα της Αγίας Μαύρας (Λευκάδας), την οποία απειλούσε ο Αλή Πασάς. Και τότε απέδειξε πως δεν ήταν μόνο έξοχος διπλωμάτης και πολιτικός, αλλά ότι διέθετε και σπάνια οργανωτικά και στρατιωτικά προσόντα.

Δεν άργησε, όμως, να εγκαταλείψει την αγαπημένη του Κέρκυρα, που τόσο νοσταλγούσε στη συνέχεια, και να πάει στην Αγία Πετρούπολη (1809) προσκεκλημένος του Τσάρου. Εκεί γνώρισε και τη Ρωξάνδρα Στούρτζα, που διετέλεσε κυρία επί των τιμών της αυτοκράτειρας Ελισάβετ, συζύγου του τσάρου Αλεξάνδρου του Α´, είναι «η μόνη γυναίκα που αγάπησε» ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας. Ο Τσάρος Αλέξανδρος Α΄ του ανέθεσε διάφορες εμπιστευτικές αποστολές και το 1815 τον διόρισε υπουργό των Εξωτερικών της Ρωσικής αυτοκρατορίας. 

Η πολιτική του καριέρα στη Ρωσία συμπίπτει με σημαντικά γεγονότα στην Ευρώπη, καθοριστικά πολλές φορές για την τύχη των λαών. Η συμβολή του Καποδίστρια στη διαμόρφωση του πολιτικού χάρτη της Ευρώπης(1814-1822) υπήρξε μεγάλη. Ιδίως η αναγνώριση της Ελβετίας από τις μεγάλες δυνάμεις ήταν δική του επιτυχία. Γι’ αυτό και τιμήθηκε ως επίτιμος πολίτης στη Γενεύη, στη Λοζάνη και στο Καντόνι του Πο σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις υπηρεσίες του προς την Ελβετία.

Η σύγκρουσή του όμως με τον Καγκελάριο της Αυστρίας Μέτερνιχ, ο οποίος ήταν η ψυχή της Ιερής Συμμαχίας, δεν άργησε να φανεί. Η πάλη των δύο ανδρών σε διπλωματικό επίπεδο ήταν σφοδρή. Ο Καποδίστριας εξωθούσε τον Τσάρο σε πόλεμο εναντίον της Τουρκίας και στην επίλυση του Ανατολικού ζητήματος με τα όπλα. Έτσι, θα ελευθερωνόταν και η Ελλάδα. Ο Μέτερνιχ πάλι τον ανάγκαζε να μένει πιστός στις αποφάσεις της Βιέννης (1815) και στις αρχές της «Ιερής Συμμαχίας» για τη διατήρηση της «νομιμότητας» στην Ευρώπη με τη δίωξη των φιλελεύθερων ιδεών και την κατάπνιξη κάθε απελευθερωτικού κινήματος.

Ο Καποδίστριας, εκτιμώντας ότι το πολιτικό κλίμα της Ευρώπης ήταν αρνητικό για την Ελληνική υπόθεση, αρνήθηκε να δεχτεί την πρόταση των φιλικών να ηγηθεί της επανάστασης. Με το ξέσπασμα της επανάστασης, διαφοροποιήθηκε πολύ από την επίσημη πολιτική της Ρωσίας και γι’ αυτό απομακρύνθηκε με εύσχημο τρόπο· πήρε άδεια επ’ αόριστον τον Αύγουστο 1822, εγκαταστάθηκε στην Ελβετία και από εκεί δεν έπαψε να εργάζεται για την ελληνική υπόθεση με το πλήθος των γνωριμιών του και το μεγάλο κύρος που διέθετε.


Τα χρόνια πέρασαν και οι αγώνες των Ελλήνων απέδωσαν καρπούς. Κατά την Γ΄ εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας (1827), ύστερα από πρόταση του Κολοκοτρώνη, ο Καποδίστριας εκλέγεται να κυβερνήσει τη μικρή τότε ελεύθερη Ελλάδα για επτά χρόνια. Στις 7 Ιανουαρίου 1828 ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας έφτασε στο Ναύπλιο και κατόπιν πήγε στην Αίγινα, που θα ήταν προσωρινή πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους. Ο Ιωάννης Καποδίστριας κλήθηκε να συστήσει κράτος από το μηδέν.

Τα σύνορα δεν είχαν καθοριστεί. Ο πόλεμος δεν είχε λήξει. Η χώρα μας ήταν ήδη χρεωμένη στους Άγγλους από τα δάνεια, που είχαν δαπανηθεί στις ανάγκες του πολέμου αλλά και στον εμφύλιο. Η εικόνα που παρουσίασαν οι τότε υπουργοί στον κυβερνήτη ήταν φρικτή. Δεν υπήρχαν ούτε δικαστήρια ούτε δικαστές. Δεν υπήρχε ούτε στρατός, ούτε πολεμοφόδια.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας άρχισε αμέσως το τεράστιο έργο που τον περίμενε. Αναδιοργάνωσε το στρατό και το στόλο και ανακατέλαβε τη Δυτική και Ανατολική Στερεά Ελλάδα. Με τη συνθήκη που θα υπογραφόταν θα ευνοούνταν οι περιοχές που είχαν πολεμήσει με επιτυχία. Επίσης, έφτασαν Γαλλικά στρατεύματα υπό τον Μαιζόν για την απομάκρυνση των Τουρκοαιγυπτίων του Ιμπραήμ από το Μοριά. Σε διπλωματικό επίπεδο έδωσε σκληρές μάχες, για να κερδίσει ό,τι καλύτερο για την πατρίδα. Αναδιοργάνωσε την επαρχιακή διοίκηση και έθεσε τις βάσεις της οικονομίας. Νοιάστηκε για τη γεωργία, που την εμπλούτισε με νέες καλλιέργειες (πατάτας), για την κτηνοτροφία, το εμπόριο, τη ναυτιλία.

Έκοψε το πρώτο νόμισμα, τον ασημένιο φοίνικα, εκπόνησε το πρώτο δασμολογικό και φορολογικό σύστημα. Έθεσε τις βάσεις της εκπαίδευσης με πολλά σχολεία αλληλοδιδακτικά, στα οποία οι πιο προχωρημένοι μαθητές δίδασκαν τους υπόλοιπους υπό την εποπτεία του δασκάλου, και άλλα χειροτεχνίας, δηλαδή πρακτικής κατεύθυνσης. Στην Αίγινα ιδιαίτερα, ίδρυσε ορφανοτροφείο με διευθύντρια τη Μαντώ Μαυρογένους, όπου βρήκαν περίθαλψη και προστασία 600 ορφανά, καθώς επίσης και το Κεντρικό Σχολείο, οι απόφοιτοι του οποίου προορίζονταν για ανώτερες σπουδές. 

Επίσης, ίδρυσε το Πρότυπο Αγροκήπιο και τη Γεωργική σχολή Τίρυνθας. Στον τομέα της δικαιοσύνης έθεσε τις βάσεις απονομής δικαίου με τη δημοσίευση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και πολλών νόμων, με την ίδρυση πρωτοδικείων στις έδρες των νομών, ειρηνοδικείων στις κωμοπόλεις, καθώς και εφετείων. Το έργο που επιτελέστηκε στα τριάμισι χρόνια διακυβέρνησής του μέχρι τη δολοφονία του ήταν τεράστιο και πρωτοφανές.

Η αντίδραση κατά του κυβερνήτη ήταν από την αρχή σχεδόν έντονη και συνεχώς αυξανόμενη. Στην προσπάθειά του να δημιουργήσει κεντρική εξουσία και να θέσει τις βάσεις για την οικονομία, βρήκε αντιμέτωπους τους άρχοντες, που αντιπροσώπευαν την παλιά αριστοκρατία. Οι πρόκριτοι φοβούνταν ότι θα έχαναν τα παλιά τους προνόμια και την εξουσία τους και γι’ αυτό δεν εννοούσαν να υπακούουν στα κελεύσματα του νεοσύστατου κράτους. Δεν εννοούσαν π.χ. ότι έπρεπε να πληρώνουν φόρους. Και όχι μόνο τούτο, αλλά ζητούσαν υπέρογκα ποσά ως πολεμική αποζημίωση για όσα είχαν χαλάσει κατά τη διάρκεια του αγώνα.


Οι Κουντουριώτηδες από την Ύδρα ζητούσαν τόσο πολλά για τα καράβια τους που είχαν καταστραφεί, για τους μισθούς των πλοιάρχων και πληρωμάτων και για άλλα ακόμη, που ο Αγώνας γι’ αυτούς θα ήταν κερδοσκοπική επιχείρηση, αν η κυβέρνηση είχε να τους αποζημιώσει. Το ίδιο κάνανε κι οι Σπέτσες και τα Ψαρά. Κι εκείνος που υποδαύλιζε την αντικαποδιστριακή τακτική ήταν ο Αλέξ. Μαυροκορδάτος, ο πρώτος και μεγαλύτερος πολιτικάντης της νεότερης ιστορίας μας, ο οποίος έβλεπε να του γλιστρούν μέσα από τα χέρια τα τρανά αξιώματα. Το νησί της Ύδρας ήταν το μεγαλύτερο αντικαποδιστριακό κέντρο, όπου προσέφευγαν οι δυσαρεστημένοι και συνωμότες. Άλλο κέντρο ήταν η Μάνη των Μαυρομιχάληδων.

Η δολοφονία του Καποδίστρια στις 27-9-1831 από τον Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη, αδερφό και γιο αντίστοιχα του Πετρόμπεη, έχει υπερτονιστεί από τους ιστορικούς. Την εγκληματική ενέργεια όμως δεν πρέπει να ερμηνεύουμε με βάση τα προσωπικά πάθη των δραστών. Ίσως να μην το αποτολμούσαν, εάν η ατμόσφαιρα δεν ήταν τεταμένη και αν δεν υπήρχε τόσο το πλήθος ανθρώπων, που φανερά επιθυμούσαν το θάνατο του κυβερνήτη. Είχαν φτάσει στο σημείο να μαζεύουν χρήματα για το σκοπό αυτό κρυφά. 

Και ως ηθικούς αυτουργούς δεν πρέπει να θεωρούμε μόνο τη φάρα των Μαυρομιχαλαίων, τους Κουντουριώτηδες, τον Μαυροκορδάτο και άλλους, καθώς επίσης και την υδραίικη εφημερίδα «Απόλλων», η οποία πανηγύριζε για τον θάνατο του κυβερνήτη κι ύστερα έπαψε να εκδίδεται, επειδή είχε εκπληρώση τον προορισμό της· ηθικοί αυτουργοί ήταν και οι ξένοι και ιδίως οι Άγγλοι, οι οποίοι έβλεπαν στο πρόσωπο του Καποδίστρια όχι τον Έλληνα κυβερνήτη αλλά τον Ρώσο πράκτορα. Στη συνέχεια όλοι κατάλαβαν το μέγα σφάλμα, αλλά ήταν πια αργά.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν ακέραιος χαρακτήρας, έντιμος και θερμός πατριώτης και ανιδιοτελής. Αρνήθηκε σύνταξη από τη Ρωσία, για να μη θεωρηθεί μισθοδοτούμενος από τους ξένους. Αρνιόταν τον μισθό του. Δυο φορές θέλησαν να του κόψουν κάποια χορηγία, για να έχει τη δυνατότητα να εμφανίζεται ως αρχηγός κράτους προς τους ξένους, τη μια το «Πανελλήνιο» (η Κυβέρνηση), την άλλη η Δ΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους (1829). Και τις δυο φορές αρνήθηκε. Ξόδεψε όλη του την περιουσία για τις ανάγκες της πατρίδας. Πούλησε ακόμα και τις πολύτιμες πέτρες από τα παράσημά του. Και ήταν πολύ λιτοδίαιτος, όσο έβλεπε τη χώρα βουτηγμένη στα ερείπια και σε φρικτή ανέχεια.

Ο λαός τον αγαπούσε υπερβολικά και θρήνησε πολύ για το χαμό του.

Κάρολος Φαβιέρος (1782 - 1855)

Ο Κάρολος Φαβιέρος (Charles Nicolas Fabvier) (1783-1855) ήταν Γάλλος φιλέλληνας στρατηγός και διοικητής του τακτικού στρατού της Ελλάδας κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821.


Σπούδασε στην Πολυτεχνική Σχολή του Παρισιού και συμμετείχε στους Ναπολεόντειους Πολέμους. Σε ηλικία 30 ετών ήταν συνταγματάρχης, και είχε τιμηθεί με τον Ταξιάρχη της Λεγεώνας της Τιμής και είχε πάρει τον τίτλο του βαρόνου. Το 1809 στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη και το 1810 στην Περσία για να οργανώσει τον περσικό στρατό. Μετά την παλινόρθωση των Βουρβόνων, αποτάχθηκε, όπως και οι περισσότεροι αξιωματικοί του Ναπολέοντα και κατέφυγε στην Αγγλία. Το 1823 κατέβηκε στην Ελλάδα για να βοηθήσει την επανάσταση με το ψευδώνυμο De Borel. Επέστρεψε στην Αγγλία όπου συγκέντρωσε εθελοντές και το 1825 γύρισε στην Ελλάδα όπου ανέλαβε την διοίκηση του τέταρτου τακτικού στρατού στο Ναύπλιο.

Στις αρχές Αυγούστου του 1826 έλαβε μέρος στην μάχη του Χαϊδαρίου όπου ηττήθηκε και στις 30 Νοεμβρίου 1826 διέσπασε με 530 άνδρες την πολιορκία της Ακρόπολης μεταφέροντας πολεμοφόδια ,αλλά έμεινε πολιορκημένος εκεί μέχρι τις 24 Μαΐου 1827 οπότε και συνθηκολόγησε. Το καλοκαίρι του 1827 έλαβε μέρος στην εκστρατεία της Χίου που διακόπηκε μετά από την αντίδραση των μεγάλων δυνάμεων.

Πήρε μέρος στην εκστρατεία του Μωριά, συνοδεύοντας τον τακτικό γαλλικό στρατό προσφέροντας με τη γνώση του για την περιοχή.


Το 1828 μετά από διαφωνία του με τον Καποδίστρια έφυγε από την Ελλάδα για την Γαλλία όπου πήρε μέρος στην επανάσταση του Ιουλίου του 1830, οπότε διορίστηκε φρούραρχος του Παρισιού. Το 1839 έγινε γενικός επιθεωρητής στρατού, και το 1845 ομότιμος της Άνω Βουλής. Η Γ’ Ελληνική Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας τον ανακήρυξε επίτιμο Έλληνα πολίτη και του απονεμήθηκε από τον Όθωνα ο Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Σωτήρος. Με τον θάνατό του από προβλήματα υγείας το 1855 κηρύχθηκε τριήμερο πένθος στον Ελληνικό στρατό και η Ακρόπολη φωταγωγήθηκε πένθιμα.

Παναγιώτης Ρόδιος (1789-1851)

Γεννήθηκε στη Ρόδο το 1789. Ο πατέρας του, Γεώργιος, ήταν εμποροπλοίαρχος, και ιδιοκτήτης πλοίου. Τα πρώτα του γράμματα, τα έμαθε στη Ρόδο και δεν θέλησε να ακολουθήσει το επάγγελμα του καραβοκύρη. Μετά το θάνατο του πατέρα του, πούλησε το πλοίο του και πήγε για σπουδές στο Φιλολογικόν Γυμνάσιον Σμύρνης όπου και διακρίθηκε. Στο σχολείο της Σμύρνης δίδασκαν σημαντικότατοι δάσκαλοι, εκπρόσωποι του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, όπως ο Κων/νος Κούμας και οι αδελφοί Στέφανος και Κων/νος Οικονόμος. Από τη Σμύρνη ταξίδεψε αρχικά για την Πάδουα και στη συνέχεια στο Παρίσι για να σπουδάσει ιατρική. Εκεί προσχώρησε στις ιδέες του Διαφωτισμού και στον κύκλο του εκφραστή τους, Αδαμάντιο Κοραή, ο οποίος αποτέλεσε το πνευματικό του πρότυπο.

Όμως, πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του, ξεκίνησε η Ελληνική Επανάσταση το 1821. Τότε, εγκατέλειψε το Παρίσι και τον Αύγουστο του 1821 επέστρεψε στην Ελλάδα και κατατάσσεται στο πρώτο τακτικό σώμα στρατού. Μετέχοντας στη συνοδεία του Σκωτσέζου φιλέλληνα Τόμας Γκόρντον, κατευθύνθηκε στο Άστρος, όπου θα συναντούσαν τον Δημήτριο Υψηλάντη. Ο Ρόδιος ενταγμένος στο επιτελείο του Υψηλάντη συμμετείχε στην πολιορκία της Τριπολιτσάς μέχρι την πτώση της.


Ο διακεκριμένος Φαναριώτης Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, πολιτικός και διανοούμενος, συνάντησε τον Ρόδιο στην Κόρινθο και τον έθεσε υπό την πολιτική του προστασία Ο Ρόδιος έλαβε μέρος στη μάχη του Πέτα, με το βαθμό του λοχαγού, διακρίθηκε για την ανδρεία του και ήταν από τους ελάχιστους επιβιώσαντες. Με τα λείψανα του τακτικού στρατού συμμετείχε στην κατάληψη του Ναυπλίου από τους Έλληνες. Τον Νοέμβριο του 1822 ο Ρόδιος ανέλαβε τη διοίκηση του πρώτου τάγματος του τακτικού στρατού, παίρνοντας προαγωγή στο βαθμό του ταγματάρχη.

Ο Ρόδιος, προσχώρησε στην κυβέρνηση του Κουντουριώτη παίρνοντας μάλιστα τη σημαντικότερη πολιτική θέση της σταδιοδρομίας του, εκείνη του προσωρινού Γενικού Γραμματέα του Εκτελεστικού, αναπληρώνοντας τον Μαυροκορδάτο, δεύτερος πολιτειακός παράγοντας, μετά τον πρόεδρο του Εκτελεστικού, Κουντουριώτη.

Από τον Ιούλιο του 1824 ο Ρόδιος προήχθη στο βαθμό του συνταγματάρχη, επιφορτισμένος με τα καθήκοντα του αρχηγού του τακτικού σώματος στρατού. Τον Ιούλιο του 1824, συνυπέγραψε την επίσημη ανασύσταση του τακτικού στρατού, την οποία ανέλαβε να φέρει σε πέρας. Το 1825 παρέδωσε τη διοίκηση του τακτικού στρατού στον Γάλλο αξιωματικό, Φαβιέρο.
Διετέλεσε στενός συνεργάτης του πρώτου Έλληνα Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια και Γραμματέας επί των Στρατιωτικών. Επί υπουργίας του συμβάλλει στην ίδρυση του Κεντρικού Πολεμικού Σχολείου.

Ο Ι. Καποδίστριας δολοφονείται τον Οκτώβριο του 1831 και το 1833 ο Όθων φθάνει στην Ελλάδα ως πρώτος βασιλιάς της. με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3η2 Φεβρουαρίου 1830 αναγνωρίζεται διεθνώς το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος.

Μετά την εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843 ο Ρόδιος διορίζεται στρατιωτικός διοικητής Αργολίδος. Ο βασιλιάς Όθωνας προάγει τον Ρόδιο σε υποστράτηγο. Ο Ρόδιος συμμετέχει ως πληρεξούσιος του Ναυπλίου στην Εθνοσυνέλευση και μετέχει, ως μέλος της συντακτικής Επιτροπής του Συντάγματος. Το 1844 αναλαμβάνει καθήκοντα Γραμματέως επί των Στρατιωτικών, ενώ το 1848 διατελεί και πάλιν, Υπουργός Στρατιωτικών. Παντρεύτηκε μία από τις κόρες του Γενναίου Κολοκοτρώνη, με την οποία απέκτησε ένα γιο και πέθανε το 1851 σε ηλικία 62 ετών.

Φωτογραφικό Υλικό