Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

ΑΡΧΑΪΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ, ΒΑΚΧΥΛΙΔΗΣ - •Ἐπίνικος III - Ἱέρωνι Συρακοσίῳ ἵπποις [Ὀλύ]μπια (3.71-3.84)

ἰοπλώ]κων τε μέρο[ς ἔχοντ]α Μουσᾶν· [στρ. Ϛ]
. . . .]μαλέαι ποτ[ὲ . . . . . .].ʹιων
. . . .]νος ἐφάμερον α[. . . . . .]·
. . . .]α σκοπεῖς· βραχ[ύς ἐστιν αἰών·

75 πτε]ρώεσσα δ᾽ ἐλπὶς ὑπ[˘ ˘ ¯ ν]ώημα [αντ. Ϛ]
ἐφαμ]ερίων· ὁ δ᾽ ἄναξ [Ἀπώλλων
. . . .].ʹ λος εἶπε Φέρη[τος υἷι·
«θνατὸν εὖντα χρὴ διδύμους ἀέξειν

γνώμας, ὅτι τ᾽ αὔριον ὄψεαι [επωδ. Ϛ]
80μοῦνον ἁλίου φάος,
χὤτι πεντήκοντ᾽ ἔτεα
ζωὰν βαθύπλουτον τελεῖς.
ὅσια δρῶν εὔφραινε θυμών· τοῦτο γὰρ
κερδέων ὑπέρτατον.»

***
που το βασιλοράβδι του το ᾽χει απ᾽ το θέσμιο Δίακαι στις μενεξεδόμαλλες Μούσες δεν είναι ξένος.Προσωρινή και σύντομητου δόλιου ανθρώπου είν᾽ η ζωή· σαλεύουνε οι ελπίδεςτου εφήμερου θνητού. Ο θεός ο Απόλλωνας μια μέραστο γιο του Φέρη μίλησε κι αυτά τα λόγια τού είπε:«Θνητός αφού είσαι, πρέπει δυο στο νου σου να έχεις γνώμες·ότι αύριο για στερνή φορά το φως θα βλέπεις του ήλιουκι ότι είναι γραφτό να ζήσεις80για πενήντα ακόμα χρόνιαμια βαθύπλουτη ζωή.Έργα θεάρεστα να κάνειςκαι να ευφραίνεις την ψυχή σου·άλλη ωφέλεια πιο μεγάλη δεν υπάρχει».

O καλύτερος γιος

Μια ιστορία από την Αιθιοπία μας παρουσιάζει ένα γέρο ο οποίος, όταν έφτασε στο κατώφλι του θανάτου, κάλεσε τους τρεις γιους του και τους είπε:
«Δεν μπορώ να χωρίσω στα τρία την περιουσία μου. Θα αναλογούσε ένα πολύ μικρό μερίδιο στον καθένα σας. Αποφάσισα να κληροδοτήσω όσα έχω σ’ αυτόν που θα αποδειχτεί ο πιο ικανός, ο πιο έξυπνος απ’ όλους. Με άλλα λόγια: στον καλύτερο γιο μου. Έχω ακουμπήσει στο τραπέζι από ένα νόμισμα για τον καθένα σας. Πάρτε τα. Αυτός που θα καταφέρει να αγοράσει με το νόμισμα αυτό κάτι που θα γεμίσει μέχρι επάνω την καλύβα θα τα πάρει όλα.»

Οι γιοι έφυγαν.

-Ο πρώτος αγόρασε άχυρα, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να γεμίσει την καλύβα μέχρι τη μέση.
-Ο δεύτερος αγόρασε σακιά με πούπουλα, αλλά ούτε κι αυτός κατάφερε να γεμίσει την καλύβα.
-Ο τρίτος γιος – που πήρε την κληρονομιά – αγόρασε ένα πράγμα μόνο. Ήταν ένα κερί. Περίμενε το σκοτάδι, άναψε το κερί και γέμισε την καλύβα με (Ερεβοκτόνο) φως.

Γιατί φοβάστε το θάνατο;

Γιατί φοβάστε το θάνατο;
Μήπως επειδή ίσως δε γνωρίζετε πώς να ζείτε;
Αν γνωρίζατε πως να ζείτε με πληρότητα, θα εξακολουθούσατε να φοβάστε το θάνατο;
Αν αγαπούσατε τα δέντρα, το ηλιοβασίλεμα, τα πουλιά, τα πεσμένα φύλλα – αν είχατε επίγνωση των δακρυσμένων ματιών αντρών και γυναικών, αν η καρδιά σας αγαπούσε στ’ αλήθεια, θα φοβόσασταν το θάνατο;

Θα τον φοβόσασταν;
Δε χρειάζεται να σας πείσω εγώ.
Ας αναλογιστούμε [το ζήτημα] από κοινού.
Ζείτε δίχως χαρά, δεν είστε ευτυχισμένοι κι από μέσα σας απουσιάζει αυτή η ζωτική ευαισθησία για τα πράγματα.
Και μήπως είναι ίσως γι’ αυτό το λόγο που αναρωτιέστε τί θα σας συμβεί μετά θάνατον;

Επειδή για εσάς η ζωή σημαίνει λύπη, δείχνετε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το θάνατο.
Νιώθετε ότι ίσως μετά θάνατο καταφέρετε να βρείτε την ευτυχία.

Αλλά η αντίληψη αυτή αποτελεί τεράστιο πρόβλημα κι αναρωτιέμαι αν θέλετε να την εξετάσετε.
Εξάλλου, ο φόβος αποτελεί τον κοινό παρονομαστή όλων αυτών – ο φόβος για το θάνατο, ο φόβος για τη ζωή, ο φόβος για όσα σας κάνουν να υποφέρετε.

Εάν δεν είστε σε θέση να κατανοήσετε τι είναι αυτό που προκαλεί το φόβο, ώστε να απελευθερωθείτε από αυτό, τότε το αν είστε ζωντανοί ή νεκροί δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία.

Σπουδαίες Ερωτήσεις που θα Σας βοηθήσουν να Βρείτε το Σκοπό της Ζωής Σας

Το κυριότερο υπαρξιακό ερώτημα που θέτουμε στον εαυτό μας είναι «Για ποιο λόγο υπάρχω και ποιος είναι ο σκοπός μου σε αυτή τη ζωή;». Πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε αυτό το μαγικό μέρος που ονομάζουμε «Γη» για δύο βασικούς λόγους: Πρώτον για να μάθουμε ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μας και δεύτερον, για να ξεκινήσουμε να βιώνουμε το σκοπό αυτόν και να πράττουμε αυτά που γεννηθήκαμε για να κάνουμε.

Είμαστε εδώ για να κάνουμε τη διαφορά στον κόσμο, για να αφήσουμε το σημάδι μας και να πούμε στο τέλος μιας δημιουργικής μέρας πως «και σήμερα έκανα τη διαφορά». Έχουμε γεννηθεί για κάποιο λόγο και το πρώτο μέρος της λύσης αυτού του γρίφου είναι να μάθουμε το σκοπό της ύπαρξής μας σε αυτόν τον κόσμο.

Για εκατοντάδες χρόνια το κατεστημένο δεν μας δίδαξε πως να σκεφτόμαστε και να προβληματιζόμαστε για τους εαυτούς μας, αντιθέτως, μας εκπαίδευσε να υπακούμε την εξουσία και να μην έχουμε υπαρξιακές ερωτήσεις για το σκοπό μας στη ζωή. Η πολυάσχολη καθημερινότητά μας αποτρέπει να έχουμε τέτοια ερωτήματα. Όμως, πλέον είμαστε ελεύθεροι στοχαστές και μπορούμε να ονειρευόμαστε,μπορούμε να δημιουργήσουμε τη δική μας πραγματικότητα και να μάθουμε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο γεννηθήκαμε.

Ακολουθούν έξι ερωτήσεις που μπορείτε να κάνετε στον εαυτό σας, αν θέλετε να μάθετε το σκοπό σας στη ζωή

1. Τι Σας Κάνει να Αποδράτε από την Μίζερη Καθημερινότητα;
Όταν γράφω, όταν ασχολούμαι με τη μουσική, τη δημιουργία ιστοσελίδων ή όταν βοηθώ άλλους να γίνουν καλύτεροι στους τομείς τους, συμβαίνει να χάνω την αίσθηση του χρόνου. Αισθάνομαι ότι είμαι σε ένα περιβάλλον που ο χρόνος και ο χώρος απλά δεν υπάρχουν. Τη μια στιγμή η ώρα είναι 8 το πρωί και την αμέσως επόμενη 1 το μεσημέρι. Χάνω την αίσθηση των πάντων, ακόμη και την ώρα του φαγητού ξεχνώ να πεινάσω. Τυχαίνει οι συνεργάτες μου να με ρωτήσουν το απόγευμα τι έφαγα για μεσημεριανό και τότε καταλαβαίνω ότι ξέχασα να φάω το μεσημεριανό γεύμα.

Υπάρχουν πράγματα και στη δική σας ζωή, που σας κάνουν να ξεχνάτε τα πάντα γύρω σας; Εντοπίστε τα και δώστε βάση σε αυτά.

2. Πώς μπορείτε να βγείτε έξω από το περιβάλλον που αισθάνεστε ασφάλεια;
Δεν θα μπορέσετε να αναπτυχθείτε σαν πρόσωπο, αν πρώτα δεν αποδράσετε από το κλειστό περιβάλλον μέσα στο οποίο αισθάνεστε ασφάλεια. Η ζώνη άνεσήςσας είναι ένα ασφαλές μέρος στο οποίο έχετε βολευτεί, ένα μέρος όπου μπορείτε να αισθάνεστε καλά και προστατευμένοι, αλλά ποτέ όσο είστε εκεί μέσα δεν θα μπορέσετε να βιώσετε την προσωπική σας ανάπτυξη.

Αν υπάρχει κάτι που φαντασιώνεστε, κάτι που πάντα ονειρευόσασταν και ευχόσασταν να κάνετε, αλλά άλλοι λόγοι σας εμπόδιζαν από το να το πραγματοποιήσετε, όπως κάποιες φοβίες ή άγνοια πάνω σε αυτό ή διάφορες ανησυχίες για το τι μπορεί να σκέφτονται οι άλλοι για αυτό σας το όνειρο, τότε θα πρέπει να αναρωτηθείτε κάποια στιγμή και να πείτε στον εαυτό σας ότι,αν δεν το πράξετε τώρα που είστε ικανοί, τότε θα πρέπει να το ξεχάσετε και να το διαγράψετε από τα σχέδιά σας.

3. Πώς Σκοπεύετε να Σώσετε Αυτόν τον Αλλόκοτο Κόσμο στον οποίο Ζούμε;
Υπάρχουν εκατό χιλιάδες πράγματα που χρειάζεται να κάνουμε για να σώσουμε αυτόν τον κόσμο και να διασφαλίσουμε το μέλλον του. Διαλέξτε ένα από αυτά και ξεκινήστε την εφαρμογή ενός σχεδίου, που θα βοηθήσει προς την σωστή κατεύθυνση.

Υπάρχουν πολλά που μπορούμε να κάνουμε, όπως να βελτιώσουμε το σύστημα υγείας, το εκπαιδευτικό σύστημα, να προσφέρουμε στις τοπικές συλλογικότητες, στους φορείς που βοηθάνε αστέγους, πρόσφυγες και κακοποιημένα ζώα. Θέστε σαν σκοπό της ζωής σας να σώσετε τον κόσμο προσφέροντας κάθε φορά από κάτι που μπορείτε.

4. Πως θα Περνούσατε τον Ελεύθερο Χρόνο σας, Αν Όλη τη Μέρα Δεν Είχατε Καμία Υποχρέωση και Αν Δεν Δουλεύατε;
Αυτή μπορεί να ακούγεται σαν μια παράξενη ερώτηση, αλλά μπορείτε να φανταστείτε τι θα κάνετε μέσα στη μέρα σας, αν δεν έχετε εργασία και ήσασταν μακριά από το σπίτι σας. Τι θα κάνατε με όλο αυτόν τον ελεύθερο χρόνο που θα είχατε;

Όπως καταλαβαίνετε, όταν είμαστε στο σπίτι είμαστε εφησυχασμένοι στην άνεση του δικού μας χώρου ή ασχολούμαστε με ασήμαντες δραστηριότητες και μόνο όταν σταματήσουμε για λίγα δευτερόλεπτα και σκεφτούμε αυτές τις ανούσιες δραστηριότητες, τότε συνειδητοποιούμε ότι ο χρόνος που περάσαμε κάνοντας κάτι ασήμαντο θα μπορούσε να είχε αξιοποιηθεί περισσότερο κάνοντας κάτι που άξιζε τον κόπο για να γίνει και που αφορούσε την προσωπική μας ανάπτυξη.

5. Ποια Είναι τα Όνειρά Σας;
Πολλοί από εμάς ξεχνάμε να πραγματώσουμε τα όνειρά μας, καθώς φαίνονται αρκετά ουτοπικά και μοιάζουν σαν να μην μπορούν ποτέ να επιτευχθούν από μας. Όσο περισσότερο κρατάτε στη σκέψη σας ένα όνειρο που έχετε, τόσο περισσότερο το μυαλό σας θα εργάζεται υποσυνείδητα για να βρει τρόπους να κάνει αυτό σας το όνειρο να συμβεί. Έτσι, λοιπόν, μην απορρίπτεται εύκολα κάθε όνειρο που έχετε λέγοντας πως «είναι απλά ένα όνειρο».

6. Πώς Μπορώ να Κάνω να Συμβεί Αυτό που Θέλω;
Όσο πιο καλές και πετυχημένες είναι οι ερωτήσεις που θα κάνετε στον εαυτό σας, τόσο καλύτερες και πιο εύστοχες θα είναι οι απαντήσεις θα πάρετε.Υποσυνείδητα το μυαλό σας θα αρχίσει να μηχανεύεται τρόπους για να απαντήσει σε αυτές σας τις ερωτήσεις.

Έτσι, εάν συνεχώς ρωτάτε τον εαυτό σας «Γιατί δεν παίρνω ποτέ αυτό που θέλω στη ζωή;»(Μια ακραία αρνητική ερώτηση), υποσυνείδητα το μυαλό σας θα προσπαθήσει να σας βοηθήσει να βρείτε μια απάντηση, που θα είναι πάντα αρνητική. Ενώ αν ρωτάτε συνεχώς τον εαυτό σας «Πώς μπορώ να κάνω αυτό που θέλω να συμβεί;», τότε το υποσυνείδητο μυαλό σας θα μπει σε λειτουργία και θα αρχίσει να ψάχνει τρόπους για να πάρετε αυτό που θέλετε.

Βαριόμαστε τρομερά τον εαυτό μας, αυτό που είμαστε

Νομίζω ότι τα προβλήματα μας έχουν να κάνουν περισσότερο με το γεγονός ότι αποφεύγουμε να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με την ίδια μας την ανεπάρκεια, κι όχι τόσο πολύ με τις ψευδαισθήσεις που δημιουργεί ο νους γι’ αυτό. Δεν βλέπουμε ότι πράγματι ξεφεύγουμε διαρκώς από τον εαυτό μας με διάφορους τρόπους. Αυτοί ακριβώς οι τρόποι, αυτές οι ψευδαισθήσεις είναι που δημιουργούν συγκρούσεις, και όχι η ανακάλυψη του εαυτού μας όπως πραγματικά είναι. Αυτή νομίζω ότι είναι η ουσία του προβλήματος μας. Έχουμε πάρα πολλές ψευδαισθήσεις και προκαταλήψεις, πάρα πολλά πιστεύω, κι είμαστε βέβαιοι για πάρα πολλά πράγματα, και όλα αυτά είναι που δημιουργούν το πρόβλημα μέσα μας. Προσπαθούμε διαρκώς να προσαρμόσουμε τις εσωτερικές μας ορμές, τα ψυχικά μας βιώματα, τις ενδόμυχες δυσκολίες μας, προσπαθούμε να τα προσαρμόσουμε σε διάφορα δόγματα, σε γνώσεις, στις επιφανειακές συνθήκες της ζωής μας.

Κι έτσι αποφεύγουμε πάντα το κυρίως θέμα, που είναι ο εαυτός μας. Βαριόμαστε τρομερά τον εαυτό μας, αυτό που είμαστε, κι έτσι ψάχνουμε για επιφανειακές γνώσεις ή αναζητάμε κάποια πίστη που θα μας εξασφαλίζει ασφάλεια, σταθερότητα, οπότε το βάζουμε διαρκώς στα πόδια βλέποντας αυτό που είμαστε. Σίγουρα κάποιος που είναι σοβαρός, που σκέφτεται, θα πρέπει να τα έχει ψάξει όλα αυτά. Αλλά ίσως πήγαμε παραπέρα, δηλαδή ίσως γνωρίσαμε τη λειτουργία του ίδιου μας του νου. Και όταν κατανοήσουμε πλήρως τον ίδιο μας το νου, τότε ο διαχωρισμός ανάμεσα σε σκεπτόμενο και σκέψη, σε παρατηρούμενο που ανησυχεί ή φοβάται και σε παρατηρητή που προσπαθεί να το ξεπεράσει σίγουρα εξαφανίζεται. Τότε υπάρχει μόνο η κατάσταση που είναι φόβος ή ανησυχία ή μοναξιά, κι όχι ο παρατηρητής τους.

Η κατάργηση του διαχωρισμού σε σκεπτόμενο και σε σκέψη συμβαίνει μόνο όταν ο νους έχει παραμερίσει εντελώς κάθε είδους διαφυγή και δεν προσπαθεί να βρει κάποια απάντηση για το κυρίως θέμα, επειδή οποιαδήποτε προσπάθεια κι αν κάνει ο νους για να το κατανοήσει δεν μπορεί παρά να βασίζεται στο χρόνο, δηλαδή στο παρελθόν. Και ο χρόνος παίρνει σάρκα και οστά μόνο όταν υπάρχουν φόβος και επιθυμία.

Συνειδητοποιώντας το, λοιπόν, όλο αυτό ο νους, είναι δυνατόν -όντας ελεύθερος από κάθε είδους διαφυγή- να κοιτάξει μέσα του όχι ως ο σκεπτόμενος που κοιτάζει τις σκέψεις του, αλλά απλώς να παρατηρεί την κατάσταση του εαυτού του έχοντας επίγνωση, χωρίς να υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός. Αυτή η ενοποιημένη κατάσταση έρχεται μόνο όταν δεν υπάρχει επιθυμία για περισσότερες εμπειρίες, για κάτι σπουδαιότερο από ό,τι ήδη υπάρχει. Και αν μπορούμε να κατανοήσουμε αυτό που υπάρχει και να πάμε πέρα από αυτό, τότε θ’ ανακαλύψουμε τι είναι η αγάπη.

Και η αγάπη είναι η μόνη επανάσταση που μπορεί να βάλει τάξη.

Αλλά, δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε και πολύ σοβαροί ή ειλικρινείς. Σοβαρός είναι σίγουρα εκείνος που ανακαλύπτει τη διαδικασία της ίδιας του της σκέψης, τους δρόμους της ίδιας του της σκέψης, τα κίνητρα, τις επιδιώξεις, τις δραστηριότητες, τη φλυαρία του νου, απ’ όπου ξεκινάνε όλοι οι μπελάδες. Έχοντας κατανοήσει αυτά, θα πάψουν αβίαστα να υπάρχουν. Και από εκεί και μετά, όντας ο νους ελεύθερος από την ίδια του τη μικρότητα, μπορεί να εμβαθύνει χωρίς προσπάθεια, χωρίς να παλεύει αδιάκοπα, και να ανακαλύψει τι υπάρχει πέρα από τον ίδιο.

Ο Σκοπός της Ζωής

Παντού υπάρχει ανησυχία. Ο εγωισμός, η απληστία, η οργή, η λαγνεία σπέρνουν τον όλεθρο. Πόλεμοι, μάχες, ανούσιοι καυγάδες μολύνουν την ατμόσφαιρα και δημιουργούν διχόνοιες, δυσαρμονία και ταραχή. Σάλπιγγες ηχούν και στρατιώτες παρελαύνουν στο πεδίο της μάχης για να σκοτώσουν τους εχθρούς τους. Το ένα έθνος διεξάγει πόλεμο στο άλλο για να αυξήσει τις επικράτειές του και τις εξουσίες του. Από δίπλα, το κίνημα της ειρήνης εργάζεται σιωπηλά για να φέρει ομόνοια, αρμονία και ειρήνη, για να εξαλείψει την τρομερή άγνοια, τη ρίζα των ανθρώπινων βασάνων, και για να διαδώσει τη Θεϊκή Γνώση ή γνώση του Εαυτού και να ενσταλάξει την αφοσίωση στις καρδιές των ανθρώπων. Μυστηριώδες είναι το σύμπαν, ακόμη πιο μυστηριώδη είναι τα σιωπηλά έργα του, ο οποίος παρακινεί τους παθιασμένους ανθρώπους από τη μία πλευρά να διεξάγουν πόλεμο και τους αγνούς ανθρώπους από την άλλη πλευρά να ξεκινήσουν Κέντρα Ειρήνης για τη διάδοση της πνευματικής γνώσης και για να φέρουν ειρήνη σε ολόκληρη τη βασανισμένη ανθρωπότητα.

Ο Σκοπός της ζωής είναι η επίτευξη της Αυτό-πραγμάτωσης, δηλαδή, της Θεϊκής συνειδητότητας. Υπάρχει μία ύψιστη αθάνατη ευφυής αρχή ή Ουσία ή Ύψιστος Εαυτός που κατοικεί στις κοιλότητες της καρδιάς σου. Υπάρχει στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Είναι απόλυτη ύπαρξη, απόλυτη γνώση και απόλυτη ευδαιμονία. Ο αδαής άνθρωπος ψάχνει μάταια για την ευτυχία και την ειρήνη του στα παροδικά εξωτερικά αντικείμενα, τα οποία εξαρτώνται από το χρόνο, το χώρο και τα αίτια. Δεν έχει καμία εσωτερική ειρήνη. Οι επιθυμίες του δεν ικανοποιούνται. Συσσωρεύει πλούτο, κάνει παιδιά, αποκτά τίτλους, τιμές, όνομα, φήμη, κι όμως ο νους του είναι ανήσυχος. Δεν έχει καμία μόνιμη χαρά και ευτυχία. Ακόμα του λείπει κάτι. Δεν έχει το αίσθημα της πληρότητας. Αυτό το αίσθημα της πληρότητας και της αιώνιας ικανοποίησης μπορεί να αποκτηθεί με το να πραγματώσει τον ίδιο του τον Εαυτό μέσω της πνευματικής άσκησης, του αυτοελέγχου, της αγνότητας και με αυτό να κατακτήσει το ανώτατο σκαλοπάτι στη αιώνια σκάλα.

Η ειρήνη και η ευτυχία μπορούν να βρεθούν μονάχα μέσα. Σίγουρα δεν μπορείς να τις βρεις σε εξωτερικά αντικείμενα. Ο πλούτος, οι γυναίκες, τα παιδιά, η ιδιοκτησία, τα αρχοντικά σπίτια δεν μπορούνε να σου δώσουν την ατέλειωτη ειρήνη. Κοίταξε μέσα σου. Συνειδητοποίησε την ενότητά σου με αυτόν τον Έναν Ύψιστο Εαυτό, ο οποίος ζει στις κοιλότητες της καρδιάς σου. Όταν βρίσκεσαι εγκατεστημένος σε Αυτό, το οποίο είναι ένας ωκεανός Ειρήνης και Ευτυχίας, δε θα ταράζεσαι ούτε από την πιο βαριά θλίψη, χαμό ή αποτυχία, δυσαρμονικές και άσχημες δονήσεις. Θα περνάς πάνω απ’ όλες τις δυσκολίες και τις κρίσεις της ζωής πολύ εύκολα και θα επιστρέφεις με θρίαμβο σε κάθε εμπειρία σου. Μυστηριώδης είναι αυτή η Ειρήνη! Θαυμάσια είναι αυτή η Ειρήνη! Πραγμάτωσε αυτή την Ειρήνη που ξεπερνάει κάθε κατανόηση μέσω της πνευματικής άσκησης κι απελευθερώσου. Πλεύσε σ’ αυτόν τον ωκεανό της Ειρήνης κι αγαλλίασε στην Ειρήνη του ίδιου σου του Εαυτού.

Γιατί, φίλε μου, γαντζώνεσαι σε αυτή την υλική ζωή των απογοητεύσεων, των αποτυχιών, των ασθενειών, των βασάνων, των θλίψεων και της αβεβαιότητας; Διείσδυσε στα κρυφά βάθη του αχανή ωκεανού της αιώνιας ζωής μέσα σου. Η πηγή της Χαράς, η πηγή του ιερού νερού της αθανασίας, η αχανής λίμνη του νέκταρ και της αμβροσίας, το ουράνιο πετράδι που σου παρέχει οτιδήποτε θελήσεις, είναι μέσα σου. Τι είναι αυτή η εφήμερη ύπαρξη με όλων των ειδών τα άχαρα προβλήματα, αυτή η φευγαλέα ζωή σαν μανιτάρι ή σαν σαπουνόφουσκα σε σύγκριση με τη γλυκιά αιώνια ζωή στην ψυχή μέσα σου; Δε θα ξεκινήσεις τώρα μία πνευματική αναζήτηση με αποφασιστικότητα και σιδερένια θέληση για να εξερευνήσεις τα άπειρα βασίλεια της ειρήνης και της ευδαιμονία μέσα σου;

ΚΡΙΣΝΑ, Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΙΝΔΙΚΟΥ ΠΑΝΘΕΟΥ

Ο Κρίσνα, θεός που κατέχει εξέχουσα θέση μέσα στο ινδικό πάνθεον, παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τον Ιησού της καινής διαθήκης.

Με την πρώτη ματιά αυτό προκαλεί εντύπωση, καθώς η Ινδία είναι μακρινή χώρα που απέχει χιλιάδες χιλιόμετρα από την Ιουδαία. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι συνόρευε με την περσική αυτοκρατορία, τμήμα της οποίας ήταν κάποτε όλη η Μέση Ανατολή.

Ο Κρίσνα έκανε την εμφάνισή του πολλές εκατοντάδες χρόνια πριν το Χριστό (σύμφωνα με κάποιους ερευνητές τα ονόματα «Κρίσνα»-«Χριστός» έχουν κοινή ρίζα), κατά προσέγγιση το 1400 π.Χ.

Γεννήθηκε από την παρθένα Ντεβάκι, που είχε προηγουμένως γονιμοποιηθεί με θαυματουργικό τρόπο από το θεό Βίσνου, ο οποίος σημειωτέον είναι το δεύτερο μέλος της ινδουιστικής αγίας τριάδας (Μπράχμα, Βίσνου, Σίβα). Η γέννηση του Κρίσνα συνοδεύτηκε από την εμφάνιση αγγέλων, ένας από τους οποίους είπε στη Ντεβάκι «ω εκλεκτή ανάμεσα στις γυναίκες, όλοι οι λαοί έχουν σήμερα αιτία να γιορτάζουν». Ακόμα, ο Κρίσνα δέχτηκε ως δώρα σμύρνα, χρυσάφι και λιβάνι από τρεις σοφούς.

Σύντομα μετά τη γέννησή του, ένας άγγελος προειδοποίησε τη μητέρα και τον πατριό του οτι ο δικτάτορας της περιοχής σκοπεύει να τον εξοντώσει, από φόβο μήπως του πάρει το θρόνο στο μέλλον. Πράγματι, ο βασιλιάς Κάμσα, όπως ονομαζόταν, διέταξε τη σφαγή όλων των αρρένων παιδιών που γεννήθηκαν την ίδια νύχτα...

Στην ενήλική του ζωή ο Κρίσνα βαπτίστηκε στον ποταμό Γάγγη, συνήθεια που ακολουθείται και σήμερα από τους πιστούς του, για να εξαγνίσουν το σώμα και το πνεύμα τους.

Περιόδευε στις πόλεις και τα χωριά, ακολουθούμενος από μαθητές, διδάσκοντας και κάνοντας θαύματα, όπως η θεραπεία λεπρών και τυφλών, ο εξορκισμός δαιμόνων, η ανάσταση νεκρών.

Συναναστρεφόταν με φτωχούς και αμαρτωλούς, ταπείνωσε τον εαυτό του πλένοντας τα πόδια των άλλων, ενώ ακόμα «μεταμορφώθηκε» μπροστά στους μαθητές του. Ήταν πράος και ελεήμων, δίδασκε οτι πρέπει να συγχωρεί κάποιος τους εχθρούς του.

Πριν πεθάνει οργάνωσε έναν τελευταίο «μυστικό δείπνο» με τους μαθητές του.

Δολοφονήθηκε όταν ήταν 30 χρονών, από το βέλος κάποιου κυνηγού που τον βρήκε στην φτέρνα (εδώ θυμίζει τον ομηρικό Αχιλλέα).

 Τη στιγμή του θανάτου του ο ουρανός σκοτείνιασε, ο Κρίσνα κατέβηκε στον κάτω κόσμο, ενώ την τρίτη μέρα αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς.

Πιστεύεται οτι θα επιστρέψει κάποτε στον κόσμο ως κριτής, μετά από ανάσταση όλων των νεκρών, τιμωρώντας τους άδικους και επιβραβεύοντας τους δίκαιους.

Ορισμένα ονόματα με τα οποία αποκαλείται είναι «ποιμένας», «απελευθερωτής», «λυτρωτής», «η αρχή και το τέλος», «ο λόγος».

H ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Ο Χώρος της Επίγνωσης (και της Ανθρώπινης Επίγνωσης επίσης) είναι ο Μόνος Πραγματικός Χώρος, της Ύπαρξης, της Εμπειρίας, της Ζωής: Οποιοδήποτε γνωστικό γεγονός Προϋποθέτει την Επίγνωση (τον Παρατηρητή) ή τον Χώρο Εποπτείας και το παρατηρούμενο (που δεν είναι παρά μεταβολές στις σχέσεις των στοιχείων του παρατηρούμενου χώρου).

Η Επίγνωση Θεωρείται σαν ένα Ολοκληρωμένο Σύστημα Εμπειρίας της Ύπαρξης στο Οποίο Τίθενται εξαρχής το Υποκείμενο και το αντικείμενο. Πως όμως αντιλαμβάνεται το Υποκείμενο, τι αντιλαμβάνεται κι είναι αληθινό ό,τι αντιλαμβάνεται; Αυτό που συλλαμβάνεται είναι η Πραγματικότητα;

Πραγματικότητα είναι Αυτό (ο Χώρος, οι Καταστάσεις, τα όντα, οι σχέσεις, οι μεταβολές του παρατηρούμενου… όλα συλλήψεις της Αντίληψης) που Υπάρχει από Μόνο του που δεν είναι κατασκευασμένο. Ένας τέτοιος ορισμός της Πραγματικότητας όμως είναι διφορούμενος. Αν Εφαρμοσθεί Κυριολεκτικά μπορεί να Οδηγήσει όντως στην Πραγματικότητα, στην Αντικειμενική Πραγματικότητα, στην Υπερβατική Πραγματικότητα, στην Αντικειμενικότητα Πέραν του Υποκειμένου, αλλά αν εφαρμοσθεί επιπόλαια, επιφανειακά οδηγεί σε μια τελείως εσφαλμένη αντίληψη της αντικειμενικότητας και της πραγματικότητας. Οι Σοφοί ακολουθούν τον Πρώτο Δρόμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι διολισθαίνουν στην πλαστή πραγματικότητα και στο όνειρο.

Ας το εξηγήσουμε με απλά λόγια: Εφόσον ο Μόνος Πραγματικός Χώρος Ύπαρξης κι Εμπειρίας και Γνώσης είναι η Επίγνωση (δηλαδή το Υποκείμενο), μπορούμε να Οδηγηθούμε στην Αντικειμενική Πραγματικότητα (όπως την ορίσαμε πιο πάνω σαν το μη κατασκευασμένο) μόνον Μέσα στο Υποκείμενο, Υπερβαίνοντας το «Υποκείμενο», τις υποκειμενικές διαδικασίες, αντιλήψεις και βιώματα. Είναι αυτή ακριβώς η Υπέρβαση, η Έξοδος από το Υποκείμενο, που υποδείχθηκε από τους Σοφούς και την Μυστική Παράδοση σαν η Μόνη Οδός που Οδηγεί στην Αλήθεια, στην Αντικειμενική Πραγματικότητα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως ακολουθούν εντελώς αντίθετο δρόμο. Ενώ, όπως είπαμε ο Μόνος Πραγματικός Χώρος Ύπαρξης, Εμπειρίας, Γνώσης, είναι η Επίγνωση σαν Σύστημα Υποκειμένου- αντικειμένου (ο κόσμος της δυαδικότητας), το Υποκείμενο καθηλώνεται, οχυρώνεται στον «εαυτό» του και τοποθετεί απέναντί του το αντικειμενικό: αυτό που συλλαμβάνει είναι το άμεσα αντικειμενικό, το οποίο με την παρατήρηση και την επαλήθευση και την διυποκειμενική σύμβαση μεταξύ των ανθρώπων, θεωρείται σαν «αντικειμενικό». Από μια άποψη είναι αντικειμενικό, αλλά δεν είναι η Αντικειμενική Πραγματικότητα.

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ των δύο τρόπων προσέγγισης του Αντικειμενικού;

Στην Πρώτη Περίπτωση Βγαίνουμε τελείως έξω από το Σύστημα της Επίγνωσης, το Δυαδικό σύστημα, σε μια Κατάσταση Επίγνωσης Ανώτερη, Ευρύτερη και Πλήρη που Αγκαλιάζει τα πάντα: Βιώνουμε ένα Ανοιχτό Σύστημα Αντίληψης, πέρα από την δυαδικότητα, Βιώνουμε την Ενότητα της Ύπαρξης, Βιώνουμε την Πραγματικότητα.

Στην Δεύτερη Περίπτωση όμως παραμένουμε μέσα στο Δυαδικό Σύστημα, αποκλεισμένοι στο υποκείμενο και τοποθετώντας τον αντικειμενικό κόσμο απέναντί μας σαν κάτι ξένο: Βιώνουμε όχι μια ολοκληρωμένη εμπειρία της ύπαρξης, αλλά τον διχασμό, την αποξένωση από το περιβάλλον κι αναρωτιόμαστε για τον λόγο ύπαρξής μας, την θέση μας στον κόσμο, τη σχέση μας με τον κόσμο και τους άλλους (όλα αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα που τυραννούν τους ανθρώπους χιλιάδες χρόνια).

Ο Πρώτος Δρόμος απαιτεί μια Σαφή Αντίληψη του τι συμβαίνει, απαιτεί μια Πνευματική Ανάπτυξη, μια Υπέρβαση της παρούσας υποκειμενικής κατάστασης, μια Απελευθέρωση της Επίγνωσης από τα υποκειμενικά στοιχεία, μια Διεύρυνση της Επίγνωσης πέρα από τα όρια, στο Χωρίς Όρια. Είναι η στενή και τεθλιμμένη Οδός, που Οδηγεί στην Αληθινή Ζωή.

Ο Δεύτερος Δρόμος είναι ο εύκολος δρόμος των ανθρώπων που δεν επιθυμούν καμιά πνευματική ανάπτυξη αλλά μια απλή (πολλές φορές μη αξιοπρεπή) επιβίωση και διαβίωση μέσα σε ένα χιλιοκομματιασμένο κόσμο, σε μια ζωώδη κοινωνία που ο πολιτισμός της ανέχεται την αδικία, την φτώχεια, τη δυστυχία…

Πραγματικότητα είναι η Χωρίς Διαφοροποιήσεις Συνεχής Παρουσία που Ανανεώνεται κάθε στιγμή κι είναι πάντα Πλήρης… δεν είναι απλά η απουσία αντίληψης, το «πνευματικό κενό». Η Ηρεμία είναι η Πλήρης Δράση κι η Φωτισμένη Δράση είναι η Απαρασάλευτη Ηρεμία.

Η Επίγνωση Αυθόρμητη, Ανεμπόδιστη, Ανόθευτη, είναι η Πραγματικότητα: Αντίληψη και Περιεχόμενο της Αντίληψης Ταυτίζονται. Αυτός είναι ο λόγος που όλα συλλαμβάνονται, γίνονται γνωστά, χωρίς προσπάθεια. Βιώνουμε την Ύπαρξη σαν Ενότητα, κι όλα Περιέχονται σε αυτή την Εμπειρία.

Πραγματικότητα είναι Αυτό που συλλαμβάνεται (από την Επίγνωση, Πέραν του Υποκειμένου σαν το Αληθινά Αντικειμενικό) άμεσα χωρίς γνωστικές ενέργειες ή διαδικασίες, αυθόρμητα χωρίς παρεμβάσεις: Πραγματικότητα είναι Αυτό που Υπάρχει πριν και μετά την ανθρώπινη σκέψη, πέρα από την ανθρώπινη σκέψη: Μια Πλήρης Αποδοχή Όλου του Χώρου Ύπαρξης σαν Μιας Ενότητας: Μια Αποκάλυψη που δεν οφείλει τίποτα σε δικές μας προσπάθειες: η Μη Κατασκευασμένη Πραγματικότητα.

Οποιαδήποτε προσπάθεια να διευκρινισθεί, να αναλυθεί, ή να ερμηνευθεί το περιεχόμενο της αντίληψης αποτελεί μια αυθαίρετη κατασκευή, μια προβολή των περιοριστικών δραστηριοτήτων στην πραγματικότητα που μας οδηγεί μέσα στον αδιέξοδο κύκλο της δυαδικότητας, σε μια εικονική πραγματικότητα, σε μια μαζική φρεναπάτη.

Όταν αυτό γίνεται ενστικτωδώς, καθώς αφηνόμαστε στο Ρεύμα της Ζωής, που μας πετάει στις ακτές του άμεσα αντικειμενικού, οδηγούμαστε σε διάφορες αντιλήψεις της Πραγματικότητας. Αυτός είναι στην ουσία του ο μηχανισμός της μετανάστευσης των όντων μέσα στην δημιουργία, στους διάφορους κόσμους. Όταν αυτό γίνεται με συγκεκριμένες προσδιορισμένες διαδικασίες μιλάμε για Πεδία Εκδήλωσης της Ύπαρξης. Κι όταν γίνεται με συγκεκριμένους αυστηρούς κανόνες (που αναγνωρίζουμε σαν νόμους της φύσης) τότε έχουμε μπροστά μας την διαφοροποίηση των (μετρήσιμων) αντικειμενικών κόσμων, του κόσμου του πνεύματος, του νου, της ψυχής, του υλικού κόσμου…

Ανεξάρτητα από το σε ποιο Πεδίο ή Κόσμο Εκδηλώνεται η Επίγνωση η Ίδια η Επίγνωση Είναι Χώρος που Υπερβαίνει τα Πάντα ενώ ταυτόχρονα τα περιλαμβάνει όλα σαν ένα πολύ μικρό μέρος της πραγματικότητάς της… καθώς Επεκτείνεται σε Απέραντα Βάθη Μακριά από όλα.

Η Επίγνωση ακόμα κι όταν Εκδηλώνεται με ένα υλικό φορέα (σώμα) στην Πραγματικότητα Προηγείται του σώματος, είναι Ανεξάρτητη από το Σώμα και Ελεύθερη να Ανυψωθεί πάνω από τον κόσμο της δυαδικότητας και να Πετάξει Προς τα Ανεξερεύνητα Βάθη του Αληθινού Όντος. Εξαρτάται από εμάς να το επιδιώξουμε, να το πραγματοποιήσουμε, να το Βιώσουμε.

Εμείς οι ίδιοι, σαν Επίγνωση, Ανυψωνόμαστε Πέρα από τα Όρια, η θέτουμε όρια, Εκδηλωνόμαστε πνευματικά πέρα από τους ψυχοσωματικούς περιορισμούς (σε μια μεταφυσική πορεία στους αόρατους κόσμους μέχρι την Θεότητα), ή περιοριζόμαστε μέσα στις ψυχοσωματικές λειτουργίες, στην μίζερη ζωούλα μας, σε ένα κόσμο που παραζαλισμένος γυρίζει γύρω από τις αυταπάτες του.

Είμαστε Υπεύθυνοι της Ύπαρξής μας: Αληθινά Κυρίαρχοι, ή δούλοι της μοίρας μας… ανάλογα με το πώς την οικοδομούμε…

Oι καθοριστικοί παράγοντες για την εκμάθηση μιας δεξιότητας

 Όταν θέλουμε πραγματικά να μάθουμε κάτι, έχουμε την δυνατότητα να το πετύχουμε, ακόμα και όταν τα πράγματα φαίνονται δύσκολα.

Φανταστείτε να σας έδινα ένα βιβλίο 150 τυχαίων σελίδων με διάφορα στοιχεία, γεμάτο λέξεις, αριθμούς και περίεργα σύμβολα. Μερικά από αυτά σχετίζονται με κάποια άλλα με προφανή τρόπο, ενώ κάποια άλλα όχι με τόσο. Τώρα, υποθέστε ότι θα σας θέσω μια δοκιμασία: αν σας κάνω 50 ερωτήσεις για το περιεχόμενο του βιβλίου που σας έδωσα, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα;

Λοιπόν, αν μπορείτε να οδηγήσετε αυτοκίνητο, οι πιθανότητες να έχετε ήδη απαντήσει στην ερώτησή μου είναι πολλές: εκείνοι, οι οποίοι έχουν περάσει πρόσφατα τις θεωρητικές εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης, θα θυμούνται τουλάχιστον τις 43 από τις 50 ερωτήσεις. Αυτό είναι ένα απλό καθημερινό παράδειγμα της ικανότητας ενός μέσου ανθρώπου να μαθαίνει κάτι, το οποίο φαίνεται περίπλοκο στην αρχή. Παρά το γεγονός ότι αρχικά οι ερωτήσεις φαίνονται δύσκολες, το ποσοστό επιτυχίας είναι πάνω από 50%.

Τώρα, γιατί πιστεύετε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι μαθαίνουν με τόση επιτυχία; Δεν υπάρχει κάποια επίσημη απάντηση σε αυτό το ερώτημα, αλλά μπορούμε ίσως να απορρίψουμε αμέσως την ιδέα ότι ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας (ΚΟΚ) είναι ένα ιδιαίτερα συναρπαστικό ανάγνωσμα. Είναι πολύ πιο πιθανό να σχετίζεται με τα άτομα που κάνουν το τεστ, κυρίως οι έφηβοι, οι οποίοι βλέπουν το δίπλωμα οδήγησης ως το εισιτήριο για την ελευθερία τους.

Όταν θέλουμε πραγματικά να μάθουμε κάτι, συνήθως τα καταφέρνουμε.

Η παραπάνω δήλωση ίσως φαίνεται στερεότυπη και απόλυτη, αλλά ισχύει. Σε κάθε χόμπι που επιλέγουμε να κάνουμε, παρουσιάζουμε μία καμπύλη μάθησης. Αν επιμείνουμε σε αυτό για αρκετό καιρό, θα αποκτήσουμε τις ανάλογες δεξιότητες διότι θα είναι κάτι που απολαμβάνουμε. Μάλιστα, μπορεί να μην το αισθανθούμε καν σαν μια διαδικασία μάθησης.

Αυτά τα ψυχικά κατορθώματα δεν τα αποδίδουμε μόνο στην τάση για ευχαρίστηση: σκεφτείτε πόσο σημαντικό ήταν στο σχολείο κάθε φορά που παίρνατε έναν καλό βαθμό.

Το κοινό στοιχείο σε όλα τα παραπάνω είναι το κίνητρο. Δεν θα τολμούσα να ισχυριστώ ότι το κίνητρο είναι το μοναδικό πράγμα που χρειάζεστε καθώς υπάρχουν πολλοί παράγοντες που διαδραματίζουν σπουδαίο ρόλο, αλλά χωρίς αυτό δεν θα μπορούσατε να πάτε μακριά.

Επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω τον εαυτό μου για να σας δώσω ένα παράδειγμα. Είμαι ο G. και η εκμάθηση ξένων γλωσσών είναι το στοιχείο μου. Μαθαίνω ξένες γλώσσες όλη μου τη ζωή και έχω αρχίζει να χάνω το μέτρημα του πόσες γλώσσες μιλάω (δεν είναι θέμα μνήμης, αλλά σημασιολογικό – σε ποιο σημείο μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι γνωρίζει και μιλά μια γλώσσα). Ας πούμε ότι είναι περίπου γύρω στις 20, από τις οποίες κατέχω άπταιστα περίπου τις 10.

Τι με κάνει ξεχωριστό; Τίποτα! Απλά αγαπάω τις γλώσσες. Έμαθα καθεμιά από τις γλώσσες αυτές επειδή πραγματικά το ήθελα. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι σκέφτηκα Τα ισπανικά είναι μια εξαιρετική γλώσσα, θα την μάθω και στη συνέχεια τα πράγματα προχωρήσαν. Ακόμα και εγώ δεν υπήρξα ποτέ ιδιαίτερα παθιασμένος με το να διυλίζω τη σημασιολογία και το συντακτικό. Έμαθα ισπανικά γιατί κάποτε που σχεδιάζαμε διακοπές, σκέφτηκα ότι θα ήταν διασκεδαστικό να μιλούσα στους ανθρώπους στην γλώσσα τους. Ήμουν εννέα ετών τότε. Κάθε γλώσσα που έμαθα στη συνέχεια είχε τους δικούς της λόγους, μερικούς προσωπικούς, μερικούς πολιτιστικούς και μερικούς χωρίς κανένα ιδιαίτερο νόημα. Καμία ωστόσο γλώσσα δεν είναι άριστα μαθημένη.

Έτσι, με βάση τα παραπάνω πώς θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε το κίνητρο και σε άλλα πράγματα;
1. Πάρτε το προσωπικά
Σκεφτείτε κάτι που μισούσατε στο σχολείο. Αν δεν είχατε κανένα ενδιαφέρον για αυτό, πιθανότατα σας φαινόταν δύσκολο. Αν κάτι έχει ελάχιστη ή καμία σημασία για εσάς, εξαρχής η μάχη της μάθησης είναι άνιση.

Αν είναι αργά να επιλέξετε ένα θέμα με σύνεση (ή δεν είχατε ποτέ μια πρωταρχική επιλογή), μπορείτε απλά να δουλέψετε με ό,τι έχετε. Χρειάζεται να μάθετε για τις επιχειρήσεις, αλλά είστε περισσότερο καλλιτεχνικός τύπος; Μπορείτε να μάθετε για την επιχείρηση της τέχνης ή να κρατήσετε στο μυαλό σας ότι η καλή επιχειρηματική λογική μπορεί να σας δώσει ένα μεγαλύτερο βαθμό καλλιτεχνικής ελευθερίας αργότερα.

2. Δώστε την απαραίτητη σημασία
Βεβαιωθείτε ότι ξέρετε γιατί μπαίνετε στην διαδικασία να μάθετε. Έχω περάσει πολύ καιρό σε αυτή την πορεία για να αποτύχω τώρα. Αυτός μαζί με πολλούς άλλους είναι ένας τρομερός λόγος για να κάνετε κάτι. Σκεφτείτε γιατί επιλέξατε να ξεκινήσετε αυτή την πορεία ή την εργασία εξ αρχής – ποιος ήταν ο τελικός στόχος; Θέλατε καριέρα; Θέλατε μια βαθύτερη σύνδεση με κάποιον σημαντικό για εσάς; Μια νέα ζωή στο εξωτερικό; Αυτά είναι καλύτερα σημεία εκκίνησης.

3. Χρησιμοποιήστε το
Αυτό το κομμάτι των συμβουλών μπορεί να εφαρμοστεί στην εκμάθηση γλωσσών πιο εύκολα από ό,τι σε άλλα κομμάτια, αλλά εξακολουθεί να λειτουργεί και αλλού. Το κόλπο είναι να βεβαιωθείτε ότι έχετε αναγνωρίσει τη δική σας επιτυχία, χρησιμοποιώντας ό,τι γνώσεις έχετε, με σκοπό την απόκτηση και την καλύτερη μάθηση. Στην δική μου περίπτωση, αυτό σημαίνει να παραγγείλω φαγητό σε μια νέα γλώσσα με σπασμένη γραμματική και κακή προφορά. Για κάποιον που θέλει να γίνει φωτογράφος, θα μπορούσε να σημαίνει τη λήψη φωτογραφιών γύρω από το σπίτι με σκοπό την εξάσκηση των βασικών αρχών που θα χρειαστεί αργότερα.

4. Κάντε το διασκεδαστικό
Αν μαθαίνετε μια γλώσσα, αυτό είναι εύκολο: απλά βγείτε έξω και μιλήστε με τους ανθρώπους. Πραγματικά, αν θέλετε να μάθετε μια γλώσσα για καθαρά πρακτικούς λόγους – και όχι για την ιατρική σχολή- η καλύτερη συμβουλή είναι να δώσετε μια ευκαιρία στον εαυτό σας.

Το θέμα της επιλογής σας δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι κάτι που προσφέρεται για διασκεδαστικές δραστηριότητες με προφανή τρόπο, αν και – μπορείτε να παίξετε χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Προσπαθήστε να μάθετε κάτι μαζί με κάποιον άλλον και κάντε έναν διαγωνισμό ή απλά γράψτε σε κάρτες λέξεις και δοκιμάστε τον εαυτό σας.

5. Δεσμεύστε τον εαυτό σας
Ανεξάρτητα από το τί μαθαίνετε ή από το τί άλλο θα προτιμούσατε να κάνετε, απλά προσκολληθείτε σε αυτό. Έτσι και αλλιώς ποιος μετάνιωσε που έμαθε κάτι;

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΒΙΕΤΝΑΜ (1965 - 1975) ΜΕΡΟΣ Γ'

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΒΙΕΤΝΑΜ (1965 - 1975) ΜΕΡΟΣ Γ'

Η Επίθεση του Τετ στον Πόλεμο του Βιετνάμ (Ένα Δεύτερο Σημαντικό Γεγονός)

Το 1968 ξεκίνησε με ένα γεγονός που σόκαρε παγκόσμια και σε μεγάλο βαθμό έδωσε το «έναυσμα» της αντεπίθεσης στους καταπιεσμένους σε όλο τον κόσμο. Την επίθεση του Τετ στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Το Τετ είναι ο εορτασμός του νέου έτους στο σεληνιακό ημερολόγιο και θεωρείται η μεγαλύτερη γιορτή του Βιετνάμ. Παραδοσιακά η ένταση των συγκρούσεων μειωνόταν τις μέρες των εορτασμών. Εκείνη τη χρονιά, ξημερώνοντας η πρώτη μέρα του Τετ, στις 30 Ιανουαρίου, στρατιώτες του Βορείου Βιετνάμ και του Νοτιοβιετναμέζικου Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου πραγματοποίησαν μια αιφνιδιαστική επιδρομή, έφτασαν μέχρι την Σαϊγκόν, την πρωτεύουσα του Νοτίου Βιετνάμ και κύρια βάση των ΗΠΑ, πολιορκώντας για 6 ώρες την ίδια την αμερικανική πρεσβεία. Μετά από σκληρή μάχη οι αντάρτες απωθήθηκαν από την πρεσβεία στη Σαϊγκόν, αλλά αυτή η επίθεση-σοκ ήταν μόνο η αρχή μιας τεράστιας κλίμακας γενικευμένης αντεπίθεσης των Βιετκόνγκ σε όλο το μέτωπο του πολέμου...

Αντεπίθεση - σοκ

Το σχέδιο της επίθεσης είχε καταστρωθεί ένα χρόνο πριν, από την ηγεσία του Κ.Κ. Βιετνάμ και τον ίδιο τον Χο-Τσι-Μινχ, ηγετική φυσιογνωμία του αγώνα των Βιετναμέζων ενάντια στην Γιαπωνέζικη και έπειτα την Γαλλική κατοχή. Μέχρι το 1968, ο πόλεμος εξελισσόταν κυρίως με τη μορφή ανταρτοπολέμου στην ύπαιθρο. Η επίθεση του Τετ θα ήταν η πρώτη μετωπική σύγκρουση με τον αμερικανικό στρατό και στόχο είχε σε συνδυασμό με εξεγέρσεις μέσα στις πόλεις να βρεθούν οι ΗΠΑ σε θέση άμυνας.

Κατά τη διάρκεια των εορτών, όταν χιλιάδες Βιετναμέζοι πήγαιναν στις πόλεις για να δουν συγγενείς και να γιορτάσουν. Οι Βιετκόνγκ βρήκαν την ευκαιρία και μετέφεραν μυστικά χιλιάδες στρατιώτες μέσα στις πόλεις του Νοτίου Βιετνάμ. Παράλληλα μετέφεραν μαζικά εξοπλισμό τον οποίο έθαψαν σε νεκροταφεία για να τον χρησιμοποιήσουν όταν θα ερχόταν η στιγμή.


Η έκταση της Βιετναμέζικης αντεπίθεσης ήταν σαρωτική. Εβδομήντα χιλιάδες στρατιώτες επιτέθηκαν σε 34 από τις 44 περιφερειακές πρωτεύουσες του Νότου, πάνω από 100 στόχοι χτυπήθηκαν ταυτόχρονα, ανάμεσά τους η πρεσβεία των ΗΠΑ στην ίδια τη Σαϊγκόν. Τόσο η Σαϊγκόν, όσο και η ιστορική πρωτεύουσα, η Χούε, καταλήφθηκαν από τους βορειοβιετναμέζους και σε αυτές κυμάτιζαν οι σημαίες του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου.

Το στρατιωτικό επιτελείο των ΗΠΑ είχε πιαστεί στον ύπνο. Κυρίαρχοι λόγοι οι ανάγκες της προπαγάνδας στο Νότιο Βιετνάμ και τις ΗΠΑ που «απαγόρευαν» την οποιαδήποτε εκδήλωση ανησυχίας και λήψης εκτάκτων μέτρων στη διάρκεια του Τετ και η ιμπεριαλιστική και ρατσιστική αλαζονεία που διέκρινε τους επικεφαλείς του «ανίκητου στρατού» των ΗΠΑ στον πόλεμό τους απέναντι στους «κιτρινιάρηδες».

«Πύρρειος» Νίκη

Η απάντηση των ταπεινωμένων και πανικόβλητων στρατοκρατών ήταν «μια από τις πιο υστερικές χρήσεις δύναμης πυρός στην ιστορία». Οι διοικητές δήλωναν ευθαρσώς ότι με τις παραδοσιακές μεθόδους αδυνατούσαν να διώξουν τους Βιετκόνγκ από τις πόλεις, δεν είχαν ούτε τους στρατιώτες, ούτε τη στήριξη στις πόλεις για να τα καταφέρουν. Έτσι ακολούθησε ένα καταστροφικό κύμα βομβαρδισμών από αέρος και μια απίστευτη βαρβαρότητα στα πεδία των μαχών.



Δημοσιογράφοι που έζησαν τον πόλεμο ισχυρίζονταν πως όσα είδαν ξεπερνούσαν κάθε αγριότητα που είχαν ζήσει στην Κορέα και το Βιετνάμ μέχρι τότε. Η Σαϊγκόν εκκενώθηκε από τους Βιετκόνγκ μετά από 3 εβδομάδες σκληρών μαχών. Η Χούε άντεξε 25 μέρες, με μάχες σπίτι το σπίτι και ανηλεείς βομβαρδισμούς που ισοπέδωσαν το 80% της πόλης. Ολόκληρη η ύπαιθρος κάηκε από τις ναπάλμ για να εξοντωθούν οι βάσεις των ανταρτών.

Η συντριπτική υπεροχή σε όπλα έδωσε τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να απωθήσουν τους Βιετκόνγκ πίσω στις αρχικές τους θέσεις και να σταματήσουν τελικά την επίθεση του Τετ. Οι απώλειες του Βορειοβιετναμέζικου στρατού και του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου ήταν μεγάλες, αλλά οι ΗΠΑ και ο στρατός του Νοτίου Βιετνάμ πλήρωσαν την απόκρουση της επίθεσης με ακόμη πιο βαριές απώλειες. Πέρα όμως από την στρατιωτική έκβαση, ο συνολικός αντίκτυπος της επίθεσης του Τετ ήταν τέτοιος που ουσιαστικά άλλαξε τη ροή του πολέμου και αποτέλεσε την αρχή του τέλους για τις ΗΠΑ στο Βιετνάμ.

Μέχρι τον Γενάρη του 1968, το Αμερικανικό στρατιωτικό επιτελείο –στηρίζοντας την προεκλογική εκστρατεία του προέδρου Λίντον Τζόνσον- δήλωνε σε κάθε τόνο ότι ο πόλεμος φτάνει στο τέλος του, ότι οι γραμμές των Βιετκόνγκ έχουν αποδυναμωθεί, ότι μικρό κομμάτι του πληθυσμού στηρίζει το Βορειοβιετναμέζικο στρατό και το Απελευθερωτικό Μέτωπο.


 
Η επίθεση του Τετ διέλυσε στα μάτια της Αμερικανικής κοινής γνώμης όλη την προπαγάνδα του Πενταγώνου. Η έκταση της επίθεσης –σε μια χρονική στιγμή που οι Βιετκόνγκ εμφανίζονταν «στριμωγμένοι»- σόκαρε τις ΗΠΑ. Ο κυβερνήτης του Μίσιγκαν, Ρόμνεϊ, δήλωνε πως «αν αυτό που βλέπουμε είναι η αποτυχία των Βιετκόνγκ, ελπίζω να μη ζήσουμε ποτέ μια νίκη τους». Ακόμα και τα Αμερικανικά ΜΜΕ εξοργισμένα αναρωτιόντουσαν «τι στο διάολο γίνεται στο Βιετνάμ;».

Παράλληλα, η στήριξη του νοτιοβιετναμέζικου λαού στους Βιετκόνγκ (είναι χαρακτηριστικό ότι δεν βρέθηκε ούτε ένας να ενημερώσει τις ΗΠΑ ή τον στρατό του Νοτίου Βιετνάμ για τη μαζική μεταφορά ανταρτών μέσα στις πόλεις καθώς και ότι τις εβδομάδες που τις πόλεις ήλεγχαν οι Βιετκόνγκ το κλίμα ήταν μια «εορταστική» συνύπαρξη ανταρτών-κατοίκων) διέλυσε μια για πάντα τον μύθο για τον χαρακτήρα του πολέμου ως εμφυλίου ανάμεσα στο «κομμουνιστικό» Βόρειο και το «ελεύθερο» Νότιο τμήμα της χώρας. Έγινε πια ξεκάθαρο ότι το καθεστώς της Σαγκάης ήταν μια διεφθαρμένη δικτατορία χωρίς κανένα λαϊκό έρεισμα, που επιβίωνε μόνο χάρη στην αμερικανική βοήθεια. Ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν μια στυγνή ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ ενάντια στον βιετναμέζικο λαό.

Η Αρχή του Τέλους

Αυτή την εντύπωση, που αύξησε κατακόρυφα την αλληλεγγύη προς τους Βιετκόνγκ, ενίσχυσε και η βάρβαρη στρατιωτική αντεπίθεση των ΗΠΑ. Η στρατιωτική νίκη «με κάθε κόστος» γύρισε μπούμερανγκ στον Λευκό Οίκο. Εικόνες όπως η εν ψυχρώ εκτέλεση με πιστόλι ενός Βιετκόνγκ από τον νοτιοβιετναμέζο διοικητή της αστυνομίας, η σφαγή στο Μάι-Λάι όπου 300 άοπλοι χωρικοί δολοφονήθηκαν από τους πεζοναύτες, οι δηλώσεις του αμερικανικού επιτελείου ότι «έπρεπε να καταστρέψουμε την πόλη για να την σώσουμε» έκαναν τον γύρο του κόσμου. «Μπήκαν» στα σπίτια των Αμερικάνων και προκάλεσαν οργή ενάντα στον πόλεμο. Η προπαγάνδα ήθελε τον Χο-Τσι-Μινχ ως «νέο Χίτλερ» για να προκαλέσει τη συμπάθεια της («σημαδεμένης» από τον Β’ Παγκόσμιο) κοινής γνώμης. Όμως αν κάποιου η συμπεριφορά στον πόλεμο θύμιζε στους Αμερικανούς τους Ναζί, αυτή ήταν της κυβέρνησής τους.


 
Αλλά και μέσα στο ίδιο το μέτωπο και τις τάξεις των αμερικανών φαντάρων το κυρίαρχο συναίσθημα ήταν πια ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να κερδίσουν αυτόν τον πόλεμο, αλλά και ότι αυτός ο πόλεμος είναι άδικος. Η επίθεση του Τετ και η βαρβαρότητα που ακολούθησε ήταν ο καταλύτης για την εμφάνιση του μαζικού ρεύματος λιποταξίας και ανταρσίας στον αμερικανικό στρατό. Χιλιάδες απλοί φαντάροι αρνούνταν να πολεμήσουν, εξεγείρονταν ενάντια στους διοικητές τους, γύριζαν στις ΗΠΑ και μιλούσαν σε πολυπληθείς αντιπολεμικές συγκεντρώσεις ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ.

Παρά την στρατιωτική αποτυχία, ο πολιτικός αντίκτυπος της επίθεσης του Τετ ήταν πραγματικός σεισμός. 

Η δημοτικότητα του Λίντον Τζόνσον κατρακυλούσε, αναγκάζοντάς τον τελικά να αποσυρθεί από την πολιτική. Η Τετ πυροδότησε μια έκρηξη του αντιπολεμικού κινήματος μέσα στις ΗΠΑ. Αντιπολεμικοί διαδηλωτές έξω από το συνέδριο των Δημοκρατικών, στο Σικάγο, δέχτηκαν μια βάρβαρη επίθεση από την αστυνομία. Ήταν ένα πραγματικό ξεσκέπασμα του «ελεύθερου κόσμου» που υπερασπίζονταν, τάχα, οι ΗΠΑ. Η πολιτική συζήτηση στις ΗΠΑ στρεφόταν γύρω από την ανάγκη αποχώρησης από το Βιετνάμ.

Ακολούθησε μια έκρηξη των κινημάτων μέσα στην καρδιά του καπιταλισμού, το αντιπολεμικό κίνημα, οι καταλήψεις των πανεπιστημίων, η εξέγερση των μαύρων μετά την δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Το πολιτικό εκρεμμές κινούταν αριστερά. Μια σειρά αγωνιστών στράφηκε με διάφορους τρόπους προς την επανάσταση και την ανάγκη ανατροπής του καπιταλισμού για να αλλάξει ο κόσμος.


 
Σύνθημα Διεθνούς Αντεπίθεσης

Αυτό ήταν και το –πιο σημαντικό- μήνυμα που έστειλε στους αγωνιστές στις ΗΠΑ και όλο τον κόσμο η επίθεση του Τετ. Ότι το «θηρίο» δεν είναι ανίκητο. Ότι οι καταπιεσμένοι μπορούν να νικήσουν τους καταπιεστές τους. Η εικόνα των Βιετκόνγκ να γελοιοποιούν την «ανίκητη» στρατιωτική μηχανή του πιο ισχυρού ιμπεριαλισμού στον κόσμο ενέπνευσε χιλιάδες αγωνιστές παγκόσμια να συγκρουστούν με την άρχουσα τάξη στους δρόμους για να αλλάξουν τον κόσμο.

Μεγάλα τμήματα –κυρίως- της νεολαίας της Δύσης ταυτίστηκαν με τους Βιετκόνγκ, ξεπερνώντας και την κυρίαρχη μέχρι τότε σταλινική Αριστερά. Ενώ τα Κ.Κ. μιλούσαν αόριστα για «ειρήνη» στο Βιετνάμ, οι αγωνιστές του αντιπολεμικού κινήματος φώναζαν στους δρόμους «νίκη στους Βιετκόνγκ».


 
Το Τετ είχε δώσει το έναυσμα για το 1968, για την αντεπίθεση των «από κάτω».

Η Αλήθεια μιας Φωτογραφίας

«Ο αρχηγός της Αστυνομίας εκτελεί ένα Βιετκόνγκ». Ίσως η πιο διάσημη φωτογραφία του Πολέμου στο Βιετνάμ, που φούντωσε το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ. Τραβήχτηκε την 1η Φεβρουαρίου 1968 στη Σαϊγκόν από τον φωτογράφο του πρακτορείου ειδήσεων Associated Press (AP), Έντι Άνταμς. Το περιστατικό αποτυπώθηκε και από την κάμερα του τηλεοπτικού δικτύου NBC.

 
Στη φωτογραφία εικονίζεται ο αρχηγός της Αστυνομίας του Νοτίου Βιετνάμ, στρατηγός Νγκουγιέν Νγκοκ Λόαν, τη στιγμή που εκτελεί εν ψυχρώ τον Βιετκόνγκ (νοτιοβιετναμέζο κομμουνιστή) Νκουγιέν Βαν Λεμ. Ο Λόαν ισχυρίστηκε ενώπιον των εκπροσώπων του Τύπου ότι προέβη στην ενέργειά του αυτή από δικαιολογημένη αγανάκτηση, επειδή νωρίτερα ο Λεμ με τους συντρόφους του σε μια καταδρομική επιχείρηση είχαν σκοτώσει αδιακρίτως πολλούς αστυνομικούς και μέλη των οικογενειών τους, ανάμεσά τους και κάποιους συγγενείς του στρατηγού.

Πολλοί από τους παριστάμενους δημοσιογράφους επιβεβαίωσαν τα λεγόμενα του Λόαν, αλλά δεν δικαιολόγησαν την πράξη του. Η φωτογραφία έκανε τον γύρο του κόσμου και γρήγορα έγινε το σύμβολο της βαρβαρότητας του Πολέμου στο Βιετνάμ. Προκάλεσε ανεπανόρθωτη ζημιά στην εικόνα των Αμερικανών, που είχαν αναλάβει το κύριο βάρος διεξαγωγής του πολέμου στο πλευρό των συμμάχων τους Νοτιοβιετναμέζων εναντίον των κομμουνιστών της Βορείου Κορέας και των ομοϊδεατών τους Βιετκόνγκ στο Νότιο Βιετνάμ.


Πολλοί χαρακτήρισαν έγκλημα πολέμου την πράξη του Λόαν, σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης περί αιχμαλώτων. Κάποιοι άλλοι αντέταξαν ότι ο Λεμ δεν μπορούσε να θεωρηθεί αιχμάλωτος επειδή δεν ήταν και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να εφαρμοσθεί η Σύμβαση της Γενεύης στην περίπτωσή του. Ο φωτογράφος Έντι Άνταμς δοξάστηκε και το 1969 τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για το καλύτερο φωτορεπορτάζ. 

Αργότερα, όμως, δήλωσε ότι λυπήθηκε για τον αντίκτυπο που είχε η φωτογραφία του και υπερασπίστηκε τον εκτελεστή στρατηγό. Σε μια επιστολή του στο περιοδικό TIME έγραφε: «Ο στρατηγός σκότωσε ένα Βιετκόνγκ κι εγώ τον σκότωσα με τη φωτογραφική μου μηχανή. Οι φωτογραφίες είναι το πιο ισχυρό όπλο στον κόσμο. Οι άνθρωποι τις πιστεύουν, αλλά οι φωτογράφοι συχνά ψεύδονται, έστω και χωρίς δόλο. Οι φωτογραφίες λένε συχνά τη μισή αλήθεια, όπως και στην περίπτωση του Λόαν».

 
Ο στρατηγός Λόαν πέθανε εξόριστος στις ΗΠΑ το 1998 και ο Άνταμς τον χαρακτήρισε «ήρωα ενός δίκαιου σκοπού».

 
Γιατί Ηττήθηκε η Αμερική

Πριν από 30 χρόνια και ενώ οι τελευταίοι Αμερικανοί στρατιώτες αποχωρούσαν από το Βιετνάμ ηττημένοι, ο τότε διοικητής της CIA είπε: «Νομίζω ότι κάναμε ένα βασικό λάθος σε αυτόν το πόλεμο, τον θεωρήσαμε μόνο δουλειά του στρατού.» Αυτά τα λόγια αποδεικνύουν ότι η πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη στην ανθρώπινη ιστορία ταπεινώθηκε από την αποφασιστικότητα, την εφευρετικότητα και την γενναιότητα ενός ολόκληρου λαού που πάλευε για το δικαίωμα να ορίζει τη μοίρα του.


 
Ένας Λαός που Έμαθε να Πολεμάει για τα Δικαιώματα του

Οι Βιετναμέζοι είχαν ήδη θητεία 30 χρόνων στον αγώνα ενάντια στους Γάλλους, τους Ιάπωνες και τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Ολόκληρη η Ινδοκίνα ήταν αποικία των Γάλλων μέχρι το 1942. Κατά τη διάρκεια του β΄ παγκοσμίου πολέμου, το Βιετνάμ το κατέλαβαν οι Ιάπωνες. Την ίδια περίοδο, μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα οργάνωσε αντάρτικο ενάντια στους Ιάπωνες, με ιδιαίτερη απήχηση στο βορρά.



Η ήττα του Άξονα με το τέλος του πολέμου έδωσε τη δυνατότητα στους Κομμουνιστές να πάρουν τη πρωτοβουλία ανακηρύσσοντας το 1945 και πριν εισβάλλουν ξανά οι Γάλλοι, τη «Δημοκρατία του Βιετνάμ» Ωστόσο, παρά τη μαχητικότητα και την απήχηση που είχε στον Βιετναμικό λαό, η ηγεσία του ΚΚ διέπραξε τραγικά πολιτικά λάθη.

Η Εγκληματική Πολιτική του Στάλιν

Ήδη πριν το τέλος του πολέμου, η ηγεσία του ΚΚ είχε αποδεχτεί την παρουσία Άγγλων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών μέσα στο έδαφος τους με τους οποίους και συνεργάζονταν ενάντια στον κοινό εχθρό, τους Γιαπωνέζους. Δυστυχώς, και μετά το τέλος του παγκόσμιου πολέμου τα Κομμουνιστικά κόμματα, αντί να παλέψουν για τη δημιουργία μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους ιμπεριαλιστές για να χτίσουν, όπως πίστευαν, ένα δημοκρατικό καθεστώς, μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Ένα καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στην Ελλάδα.

Δεν πρόκειται βέβαια για απλή σύμπτωση. Η πολιτική του Στάλιν μετά και τη συμφωνία της Γιάλτας, άφηνε την Ινδοκίνα στη Δυτική σφαίρα επιρροής. Για να αντιμετωπίσει όμως τα λαϊκά κινήματα που αναπτύσσονταν και να τα αφοπλίσει πολιτικά, η σταλινική γραφειοκρατία προέτρεπε τα εθνικά ΚΚ να συνεργάζονται με αστούς και τους ιμπεριαλιστές μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες!!! Έτσι σαν αποτέλεσμα αυτής της ωρίμανσης(;;!!) τον Μάρτη του ’46 και μετά από διαπραγματεύσεις, οι Γάλλοι αναγνώρισαν το ελεύθερο, αλλά όχι ανεξάρτητο, Βιετνάμ στον βορρά και οι Κομμουνιστές, με ηγέτη τον Χο Τσι Μινχ, δέχτηκαν τη φιλική παρουσία Γαλλικών στρατευμάτων (!!!;;;) στο νότο. Τέτοιες φιλίες, ως γνωστόν, δεν έχουν πιθανότητες να κρατήσουν.



Όταν οι Γάλλοι μπόρεσαν να μεταφέρουν σημαντικά στρατεύματα στον νότο επετέθηκαν στον βορρά και κατάλαβαν και το βόρειο Βιετνάμ, εκδιώκοντας τους κομμουνιστές που αναγκάστηκαν να αποσυρθούνε στα βουνά του κεντρικού Βιετνάμ και να αρχίσουν ξανά από την αρχή τον ανταρτοπόλεμο.

Το Αντιπολεμικό Κίνημα στις ΗΠΑ

Στην αρχή φυσικά η πλειονότητα των Αμερικανών ήταν υπέρ του πολέμου, αφού ο στόχος του ήταν «η υπεράσπιση της δημοκρατίας από τον κομμουνισμό». Ωστόσο, όπως και τώρα με τον πόλεμο στο Ιράκ, η πραγματικότητα αποδείχτηκε στη συνέχεια πολύ διαφορετική. Όταν η αμερικάνικη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία συνειδητοποίησε ότι ήταν αδύνατο να νικήσει μόνο με τους μαζικούς βομβαρδισμούς του βόρειου Βιετνάμ , αναγκάστηκε να στείλει συμβατικό στρατό.



Μέχρι το 1969 550.000 Αμερικανοί στρατιώτες είχαν εμπλακεί σε πολεμικές επιχειρήσεις. Επρόκειτο για νέα παιδιά ηλικίας μέχρι 21 ετών και στη πλειοψηφία τους ήταν φτωχοί μαύροι και λευκοί, που δεν μπορούσαν να φοιτήσουν σε κολέγια για να πάρουν απαλλαγή.

Όταν όμως οι σάκοι με τα πτώματα των Αμερικανών στρατιωτών άρχιζαν να πληθαίνουν, τότε άρχιζε να βαθαίνει και η διάλυση της Αμερικάνικης στρατιωτικής μηχανής. Μέχρι το 1972 είχαν εμφανιστεί φαινόμενα ανταρσίας στο στράτευμα, τα ναρκωτικά έδιναν και έπαιρναν, ενώ μισητοί αξιωματικοί, έφταναν να επικηρύσσονται από τους ίδιους τους φαντάρους. Την ίδια ώρα, στο εσωτερικό των ΗΠΑ υπήρχαν σημαντικές εξελίξεις.

Είχαν ξεκινήσει οι μαζικοί αγώνες του μαύρου πληθυσμού για πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, που βρήκαν συμπαράσταση στο σύνολο της νεολαίας. Οι φοιτητές μπήκαν μπροστά σε ένα κίνημα που σταδιακά άρχιζε να αγκαλιάζει ολόκληρη την αμερικάνικη κοινωνία. Στις 5/10/1969 36 εκατομμύρια Αμερικάνοι συμμετείχαν σε τουλάχιστον μία αντιπολεμική δράση μέσα στις ΗΠΑ.



Το αντιπολεμικό στοιχείο ήταν μόνο η αιχμή του δόρατος. Μια γενικευμένη διάθεση ριζοσπαστικοποίησης είχε αρχίσει να εξαπλώνεται που δημιούργησε συνθήκες έκρηξης μέσα στην Αμερικάνικη κοινωνία. 6 χρόνια μετά και μέσα σε συνθήκες κλιμακούμενης πολιτικής κρίσης, οι ΗΠΑ, στις 30 Απριλίου 1975, αποχωρούν ηττημένες και ο πόλεμος τελειώνει με την παράδοση και της κυβέρνησης του Ν. Βιετνάμ.

Το Βιετνάμ 30 Χρόνια Μετά

Ο αγώνας του Βιετναμέζικου λαού υπήρξε πραγματικά μεγαλειώδης. Η σημαντικότερη παρακαταθήκη που άφησε ήταν το ότι σύντριψε την πεποίθηση πως ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός είναι αήττητοι. Η κατάργηση του καπιταλισμού υπήρξε ένα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός για τον βιετναμέζικο λαό (οι αναλφάβητοι μειώθηκαν στο 90% και η παιδική θνησιμότητα έπεσε σε πολύ μικρά ποσοστά, το βιοτικό επίπεδο ανέβηκε). 


Είναι σημαντικά στοιχεία που πρέπει κανείς να συγκρίνει με τη πλειοψηφία των χωρών στην Ασία τις οποίες ο καπιταλισμός έχει κυριολεκτικά διαλύσει, με απίστευτη ανέχεια, εγκληματικότητα, πορνεία. Πριν από μια εβδομάδα έκανε το γύρο του κόσμου η εικόνα της μάνας από το Μπαγκλαντές που θέλει να πουλήσει το μάτι της για να ζήσει το παιδί της!!! Και δεν είναι εξαίρεση. Την ίδια ώρα φάνηκαν και στο Βιετνάμ τα όρια του Σταλινισμού, αφού η γραφειοκρατική κλίκα που διοικούσε δεν είχε επαφή με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και αντιμετώπιζε με σκληρές τιμωρίες ή και θάνατο την οποιαδήποτε κριτική.


Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ οι πόρτες του Βιετνάμ άνοιξαν και επίσημα στο ξένο κεφάλαιο και 30 χρόνια μετά το Αμερικανικό δολάριο είναι το κυρίαρχο νόμισμα. Η Σιγκαπούρη μπορεί να φαντάζει σαν υπόδειγμα για την κυβερνητική κλίκα του Βιετνάμ, όμως για τη πλειοψηφία του λάου, τα πράγματα έχουν αρχίσει να σκληραίνουν, όταν, για παράδειγμα, δουλεύουν 12 ώρες την ημέρα για 12 δολάρια το μήνα και την ίδια ώρα τα κέρδη των επιχειρήσεων φεύγουν στο εξωτερικό. 

Η όποια ανάπτυξη του ΑΕΠ δεν θα φτάσει για να ισοσταθμίσει τις απώλειες στις στοιχειώδεις κοινωνικές παροχές (υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση) που κυριολεκτικά διαλύονται. Ήδη πάνω από το μισό του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας. Οι μαχητικές όμως παραδόσεις αυτού του λαού δεν πρόκειται να ξεχαστούν και νέοι αγώνες θα υπάρξουν στο μέλλον. Ο άγριος καπιταλισμός θα είναι τώρα το σχολείο που θα εκπαιδευτούν οι νέοι αγωνιστές για να χτίσουν μια γνήσια επαναστατική ηγεσία και μια πραγματική σοσιαλιστική κοινωνία.

Η Ανείπωτη Αγριότητα του Πολέμου

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, όποτε γίνεται ιστορική αναδρομή στα αίτια, τα αποτελέσματα και τα γεγονότα ενός πολέμου, ότι πίσω από τις αναλύσεις και τα στοιχεία βρίσκονται αμέτρητες χαμένες ζωές, στιγματισμένες συνειδήσεις, φρίκη και κτηνωδία. 2.122.244 νεκροί, 10 εκατ. πρόσφυγες, 900.000 ορφανά. 8 εκατομμύρια τόνοι εκρηκτικής ύλης έπεσαν στο Βιετνάμ. 4 φορές περισσότερες από ότι σε όλη τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου.


 
Τα Χριστούγεννα του 1972, 100.000 βόμβες σχεδόν έσβησαν από το χάρτη, το Ανόι και τη Χαιφόνγκ. 2 εκατομμύρια Βιετναμέζοι έχασαν τη ζωή τους και παρά το γεγονός ότι η Αμερικάνικη στρατιωτική μηχανή είχε βάλει στόχο να αφανίσει ολόκληρες περιοχές, βρήκαν τρόπο να αντισταθούν. Σχεδόν κάθε τετραγωνικό μέτρο βομβαρδίστηκε, στο Βιν Λιν στο κεντρικό Βιετνάμ, με μισό εκατομμύριο βόμβες. Ο λαός του Βιν Λιν, έσκαψε στοές μέσα στις οποίες οργάνωσε τη ζωή του από την αρχή. 70.000 βιετναμέζοι έζησαν σε αυτές τις απίστευτες συνθήκες για 4 χρόνια. Νέα μωρά γεννιόντουσαν, φτιάχτηκαν σχολεία και νοσοκομεία.

Στο Βιετνάμ έπεσαν 46 εκ. λίτρα χημικών που άφησαν 70.000 διανοητικά και σωματικά ανάπηρους. Τα αποτελέσματα αυτού του αργού θανάτου θα είναι ορατά για 100 χρόνια. Όμως ο λαός του Βιετνάμ ήταν αποφασισμένος να νικήσει.

Τερματισμός του Πολέμου 

Το σχέδιο της «Βιετναμοποίησης», όπως ονομάστηκε, προέβλεπε την απεμπλοκή των Αμερικανών με την σταδιακή αποχώρηση των στρατευμάτων τους αφήνοντας τον πόλεμο στο έδαφος στο στρατό του Ν. Βιετνάμ, αλλά και την αύξηση των αεροπορικών επιχειρήσεων για διατήρηση της ισορροπίας. Στα χρόνια του Νίξον ο πόλεμος επεκτάθηκε στα γειτονικά Λάος και Καμπότζη, παραβιάζοντας τα διεθνή δικαιώματα αυτών των χωρών, με μυστικές επιδρομές που σκοπό είχαν να καταστρέψουν τα καταφύγια των κομμουνιστών αλλά και να αποκόψουν τις οδούς ανεφοδιασμού τους.



Οι εντατικοί βομβαρδισμοί και η επέμβαση στην Καμπότζη τον Απρίλιο 1970 ξεσήκωσε μεγάλες διαδηλώσεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ κατά τις οποίες σκοτώθηκαν και φοιτητές από την εθνοφρουρά. Το σχέδιο της Βιετναμοποίησης του Νίξον σταμάτησε προσωρινά την κριτική, καθώς αποσύρονταν τα Αμερικανικά στρατεύματα. Οι εκτεταμένοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί όμως δημιούργησαν κύμα διαμαρτυρίας.

Οι συγκρούσεις εντάθηκαν τον Δεκέμβριο του 1972, όταν ο Νίξον εξαπέλυσε μία σειρά αεροπορικών βομβαρδισμών εναντίον στόχων σε μεγάλες πόλεις στο Β. Βιετνάμ. Αυτές οι επιθέσεις, γνωστές σαν "Βομβαρδισμοί των Χριστουγέννων", καταδικάστηκαν άμεσα από την διεθνή κοινότητα και οδήγησαν τον Νίξον στην αναθεώρηση της τακτικής των διαπραγματεύσεων. Η υπόθεση πόλεμος στο Βιετνάμ έπρεπε να κλείσει οριστικά γιατί είχε τεράστιο πολιτικό και οικονομικό κόστος για τις ΗΠΑ. Στις 23 Ιανουαρίου 1973 μονογράφηκε το τελικό προσχέδιο της συμφωνίας ειρήνης τερματίζοντας τις εχθροπραξίες μεταξύ ΗΠΑ και Β. Βιετνάμ. Η συμφωνία ειρήνης του Παρισιού δεν τερμάτισε τις συγκρούσεις στην περιοχή καθώς το καθεστώς της Σαϊγκόν συνέχισε να μάχεται τις κομμουνιστικές δυνάμεις.

Το 1975 ο τελευταίος Αμερικάνος στρατιώτης αποχωρεί από το Βιετνάμ καθώς στις 30 Απριλίου 1975 καταλαμβάνεται η Σαϊγκόν.


 
Διαπιστώσεις - Συμπεράσματα 

Ο πόλεμος του Βιετνάμ κατά τα έτη 1965-1973, ήταν ένας ανταρτοπόλεμος σoβιετo-κινεζικής εμπνεύσεως όσον αφορά την τακτική και τις μεθόδους διεξαγωγής του εκ μέρους των Βιετκόνγκ. Από μέρος των Αμερικανικών στρατευμάτων, καθώς και των Κυβερνητικών, η αντιμετώπιση του πολέμου υπήρξε ιδιαίτερα δύσκολη και ανεπιτυχής. Οι παραπάνω είχαν μεγάλες απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό, καθώς δεν είχαν την κατάλληλη δομή ώστε να αντιμετωπίσουν τους αντάρτες. 

Οι ΗΠΑ υιοθέτησαν αμυντική στρατηγική που περιόριζε τις χερσαίες επιχειρήσεις στο χώρο του Ν. Βιετνάμ και επέτρεπε αεροπορικούς βοµβαρδισµούς στο χώρο του Β. Βιετνάμ. Η στρατηγική αυτή, καθορίσθηκε από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζόνσον και απέβλεπε έμμεσα στην αποφυγή κλιμακώσεως του πολέμου στην νοτιοανατολική Ασία, µε την εμπλοκή σε αυτόν και της Κομμουνιστικής Κίνας.
Στον πόλεμο του Βιετνάμ δεν υπήρχε γραμμή μετώπου και γι’ αυτό ήταν διαφορετικός από άλλους πολέμους. Τα κυβερνητικά και συμμαχικά στρατεύματα δεν είχαν την εμπειρία και την εκπαίδευση παρά τον υπέρτερο τεχνολογικά εξοπλισμό τους να αντιμετωπίσουν τον εχθρό τύπου Βιετκόνγκ.


Οι μαζικές αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ δεν είχαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα γιατί οι Βιετκόνγκ δε διέθεταν τρωτές γραμμές συγκοινωνιών ή μεγάλες εγκαταστάσεις Διοικητικής Μέριμνας και επιπλέον η πυκνή ζούγκλα δεν επέτρεπε τον εντοπισμό στόχων για την αεροπορία. Οι Αμερικανικές δυνάμεις δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν επιχειρήσεις τέτοιου είδους με εκπαίδευση σε συμβατικό πόλεμο και έτσι τα αποτελέσματα υπήρξαν οδυνηρά γι’ αυτές.
Ο πρόεδρος Τζόνσον δεν κινητοποίησε την αμερικανική κοινωνία υπέρ του πολέμου. 

Ποτέ δεν ζήτησε κήρυξη του πολέμου από το Κογκρέσο (αρκούμενος στο «ψήφισμα του κόλπου Τόνκιν» του 1964) και ενέπλεξε τις ΗΠΑ στον μεγαλύτερο πολεμικό τους αγώνα μετά το 1945. Αναλύοντας το σύμφωνα με τη θεωρία της τριάδας του Κλάουζεβιτς, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει μεγάλη έλλειψη κινητοποίησης της αμερικανικής κοινωνίας, που είναι το ένα από τα τρία στοιχεία της τριάδας του πολέμου (κυβέρνηση - ένοπλες δυνάμεις - λαός).

Δεύτερος πολιτικός παράγοντας, που συνέβαλε στην αποτυχία της αμερικανικής επέμβασης, ήταν οι αδυναμίες του νοτιοβιετναµέζικου κράτους. Η διείσδυση των Βιετκόνγκ στην κοινωνία του Νότιου Βιετνάμ διευκολύνθηκε από την ανικανότητα των κυβερνήσεών του να τη συσπειρώσουν και να δημιουργήσουν αξιόπιστο πόλο για τον βιετναμέζικο εθνικισμό ενάντια στον Χο Τσι Μινχ. Η Αµερικανοποίηση του πολέμου κατά την περίοδο 1965-8 κλόνισε την εσωτερική νοµιµοποίηση της ηγεσίας του Ν. Βιετνάμ.



Ο Χο Τσι Μινχ, απεναντίας, έχαιρε μεγάλης εσωτερικής νοµιµοποίησης ως ο ηγέτης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και κατόρθωσε έτσι να κινητοποιήσει την κοινωνία του Β. Βιετνάμ καθώς και μεγάλων τμημάτων του Ν. Βιετνάμ παρά τις αυξανόμενες θυσίες που υφίσταντο. Η αποτυχία της στρατιωτικής εμπλοκής των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, αποδεικνύει περίτρανα ότι στη διεθνή πολιτική οι υλικοί συντελεστές ισχύος (ΑΕΠ, ένοπλες δυνάμεις) δεν αποτελούν πάντοτε τον καθοριστικό παράγοντα των διεθνών εξελίξεων. Στην περίπτωση του Βιετνάμ η συντριπτική ασυμμετρία υπέρ των ΗΠΑ σε υλικούς συντελεστές ισχύος υπεραντισταθµίσθηκε από δύο διαφορετικές ασυµµετρίες.

• Το Β. Βιετνάμ πολεμούσε για την εθνική ενοποίησή του, γεγονός που αποτελεί την πλέον νοµιµοποιηµένη αιτία για τις θυσίες του πολέμου, όσο μαζικές και αν είναι. Οι ΗΠΑ, απεναντίας, πολεμούσαν για µία άκρως ιδεολογική και παγκοσµιοποιηµένη εκδοχή της στρατηγικής της ανάσχεσης, σύμφωνα µε την οποία απαραίτητη για τη διαφύλαξη της αποτρεπτικής αξιοπιστίας της ήταν η αντίσταση σε κάθε τοπικό κομουνιστικό κίνημα ακόμα και στις πιο ασήμαντες γεωπολιτικά περιοχές του πλανήτη. Με τη συσσώρευση των θυσιών της και χωρίς ορατή προοπτική μιας νικηφόρας έκβασης στον πόλεμο η αμερικανική κοινωνία κατέληξε -ορθά- στο συμπέρασμα ότι δεν διακυβεύονταν σημαντικά αμερικανικά εθνικά συμφέροντα ικανά να δικαιολογήσουν τις απώλειές της.

• Υπήρχε ασυµµετρία στην αποτελεσματικότητα της στρατηγικής των δύο αντιπάλων. Το Β. Βιετνάμ τελειοποίησε τις μεθόδους του ανταρτοπόλεμου, που κατείχε από την εποχή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ενάντια στη γαλλική αποικιοκρατία. Οι ΗΠΑ δεν κατόρθωσαν να αναπτύξουν στρατηγική ικανή να πλήξει το κέντρο βάρους του αντιπάλου ή να αποδιοργανώσει τη δική του στρατηγική. Αντίθετα, κατέληξαν να χρησιμοποιούν τα άφθονα υλικά μέσα τους µε εξαιρετικά αναποτελεσματικό τρόπο στα πλαίσια της στρατηγικής της φθοράς, γεγονός που πρόδιδε 
έλλειμμα στρατηγικής σκέψης.

 
Η κατασπατάληση και η υπερβολή στη χρήση της αμερικανικής υπεροπλίας χωρίς αποφασιστικό στρατηγικό αποτέλεσμα ήταν εκπληκτική. Στην τριετία 1965-7 η αμερικανική αεροπορία έριξε περισσότερες βόμβες στο Βιετνάμ από όσες είχε ρίξει σε όλα τα θέατρα των επιχειρήσεων κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το κόστος του Βιετνάμ για τις ΗΠΑ ήταν μεγάλο. Οι αμερικανικές απώλειες στο σύνολο του πολέμου, ανήλθαν στους 58.000 νεκρούς, ενώ πάνω από 8.000 αμερικάνικα αεροσκάφη καταρρίφθηκαν. 

Ο πόλεμος οδήγησε στην αύξηση του αντιαµερικανισµού παγκοσμίως. Επιπλέον επέτρεψε στη Σοβιετική Ένωση να υλοποιήσει φιλόδοξα προγράμματα ανάπτυξης των πυρηνικών της εξοπλισμών, ενόσω οι ΗΠΑ ήταν απορροφημένες στο Βιετνάμ, µε αποτέλεσμα να φτάσει την πυρηνική ισοπαλία στα τέλη της δεκαετίας του '60. Το Βιετνάμ συνέβαλε επίσης στην κρίση της αμερικανικής εσωτερικής πολιτικής, που ξέσπασε στα μέσα της δεκαετίας του '60 και αποκορυφώθηκε το 1968.

Εκείνο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι δεν υπάρχει σαφές συμπέρασμα για τον νικητή και τον ηττημένο στον πόλεμο του Βιετνάμ ούτε μπορεί να στοιχειοθετηθεί επαρκώς για το ποιος είναι ο νικητής και ποιος ο ηττημένος. Η μελέτη των στατιστικών στοιχείων του πολέμου δείχνουν διαφορετική εικόνα από αυτή που συνήθως παρουσιάζεται.



Με την συμφωνία του Παρισιού το 1975 οι ΗΠΑ αποχωρούν από το Βιετνάμ και το νότιο Βιετνάμ αφήνεται στους Βιετκόνγκ. Αυτή η συμφωνία δείχνει οτι οι ΗΠΑ έκριναν οτι η στρατιωτική εμπλοκή τους στο Βιετνάμ ελάμβανε τέλος και ότι προφανώς είχε εκπληρώσει τους σκοπούς της. Η υπογραφή μιας συμφωνίας τέλους εχθροπραξιών δεν στοιχειοθετεί σε καμία περίπτωση ήττα των ΗΠΑ. Αυτό αποδεικνύεται και από τα στατιστικά στοιχεία του πολέμου τα οποία είναι συντριπτικά εναντίον των Βιετκόγκ. Οι απώλειες των Βιετκόγκ ήταν τεράστιες: Πάνω από ένα εκατομμύριο νεκροί στρατιώτες και τεράστιες καταστροφές σε όλη την χώρα. 

Η σφοδρότητα και η καταστρεπτικότητα των αεροπορικών βομβαρδισμών της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ είναι το χαρακτηριστικό αυτού του πολέμου. Η πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ με τους σφοδρούς βομβαρδισμούς που ισοπέδωνε ολόκληρες γεωγραφικές περιοχές λύγισε τον τεράστιο στρατό των Βιετκόνγκ ο οποίος υποστηριζόταν με όλα τα μέσα από την Σοβιετική Ένωση και την Κίνα και άλλες κομμουνιστικές χώρες. Όχι μόνο τον λύγισε αλλά σε όλη την διάρκεια της στρατιωτικής εμπλοκής των ΗΠΑ δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει καμία στρατιωτική επιχείρηση ικανή να αλλάξει τον πόλεμο. 

Απο την άλλη πλευρά οι απώλειες των ΗΠΑ σε έμψυχο υλικό ήταν ελάχιστες σε σχέση με τον αντίπαλο. Για τους σκοπούς της στρατιωτικής εμπλοκής των ΗΠΑ στο Βιετνάμ ακόμα και σήμερα υπάρχει έντονος προβληματισμός και ιστορικοί μελετητές της περιόδου εκείνης εκφράζουν διαφορετικές απόψεις. Άλλοι Σύμμαχοι των Δύο ήταν η Κίνα για τον Βορρά και η Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και Νότια Κορέα για τον Νότο.

 
Χρονολόγιο

- 1930 Ο Χο Τσι Μινχ ιδρύει το Ινδοκινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΙΚΚ).
- 1941 Το ΙΚΚ συγκροτεί την αντάρτικη δύναμη Βιετ Μινχ, που μάχεται εναντίον της ιαπωνικής εισβολής στη διάρκεια του Β` Παγκόσμιου Πολέμου.
- 1945 Οι Βιετ Μινχ καταλαμβάνουν την εξουσία. Ο Χο Τσι Μινχ ανακηρύσσει την ανεξαρτησία του Βιετνάμ.
- 1946 Οι γαλλικές δυνάμεις επιτίθενται στους Βιετ Μινχ στη Χαϊφόνγκ. Εναρξη του πολέμου εναντίον της αποικιακής δύναμης.
- 1950 Η Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ αναγνωρίζεται από την Κίνα και τη Σοβιετική Ενωση.
- 1954 Επίθεση των Βιετ Μινχ στο απομακρυσμένο φυλάκιο της Ντεν Μπιεν. Η πολιορκία διαρκεί δύο μήνες. Η γαλλική κυβέρνηση συμφωνεί να αρχίσουν ειρηνευτικές συνομιλίες στη Γενεύη. Στη Διάσκεψη της Γενεύης, το Βιετνάμ χωρίζεται σε Βόρειο και Νότιο, με σύνορο τον 17ο παράλληλο.
 

- 1956 Ο Νοτιοκορεάτης Πρόεδρος Ντιεμ αρχίζει εκστρατεία εναντίον των αντιφρονούντων.
- 1957 Εντείνεται η πάλη του Κομμουνιστικού Κόμματος και στο νότο.
- 1960 Η αμερικανική βοήθεια στον Ντιεμ αυξάνεται εκθετικά.
- 1961 Ο Πρόεδρος Κένεντι εγκρίνει την έναρξη του «μυστικού πολέμου» στο Βιετνάμ.
- 1962 Οι Αμερικανοί «στρατιωτικοί σύμβουλοι» στο Νότιο Βιετνάμ αυξάνονται σε 12.000.
- 1963 Οι Βιετ Κονγκ, το κομμουνιστικό αντάρτικο που επιχειρεί στο Νότιο Βιετνάμ, νικούν σε μάχες μονάδες του νοτιοβιετναμέζικου στρατού. Ο Ντιεμ ανατρέπεται.
- 1964 Αμερικανικό καταδρομικό «δέχεται επίθεση» από βορειοβιετναμέζικα περιπολικά στο Τονκίν. Είναι η αφορμή που ζητά η Ουάσιγκτον για να μπει και επίσημα στον πόλεμο. Αρχίζουν προσχεδιασμένοι βομβαρδισμοί στο βορρά.
 

- 1965 200.000 μάχιμοι στρατιώτες των ΗΠΑ φθάνουν στο Νότιο Βιετνάμ.
- 1966 Οι δυνάμεις των ΗΠΑ αυξάνονται σε 400.000 και ξεπερνούν τους 500.000 τον επόμενο χρόνο.
- 1968 Επίθεση Τετ: Συντονισμένη επιχείρηση των Βιετ Κονγκ και του στρατού του Βόρειου Βιετνάμ εναντίον αμερικανικών θέσεων. Σφαγή στο Μάι Λάι: 500 πολίτες πέφτουν θύματα της αμερικανικής θηριωδίας.
- 1969 Θάνατος του Χο Τσι Μινχ. Ο Πρόεδρος Νίξον αρχίζει να μειώνει τον αριθμό των δυνάμεων των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, λόγω (και) της έντονης εσωτερικής αντίθεσης στον πόλεμο.
- 1970 Ο Χένρι Κίσινγκερ και ο Λε Ντουκ Θα αρχίζουν συνομιλίες στο Παρίσι.
- 1973 Συμφωνία εκεχειρίας στο Παρίσι. Οι ΗΠΑ ολοκληρώνουν την «αποχώρηση» των δυνάμεών τους το Μάρτη.
 

- 1975 Δυνάμεις του Βόρειου Βιετνάμ κινούνται στο νότιο τμήμα της χώρας και το καταλαμβάνουν. Ο Πρόεδρος Ντουόνγκ Βαν Μινχ παραδίδεται.
- 1976 Ανακηρύσσεται η Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ. Η Σαϊγκόν μετονομάζεται σε πόλη Χο Τσι Μινχ.
- 1979 Πόλεμος με την Καμπότζη, ανατροπή των Ερυθρών Χμερ. Κινεζικά στρατεύματα περνούν τα σύνορα του Βιετνάμ και οι δύο πλευρές εμπλέκονται σε εχθροπραξίες.
- 1986 Ο Νγιεν Βαν Λινχ αναδεικνύεται ηγέτης του κόμματος και αρχίζει πολιτική οικονομικών ανοιγμάτων.
 

- 1989 Απόσυρση των δυνάμεων του Βιετνάμ από την Καμπότζη.
- 1992 Εγκρίνεται νέο Σύνταγμα που κατοχυρώνει ευρύτερες οικονομικές ελευθερίες. Το Κομμουνιστικό Κόμμα παραμένει ηγετική δύναμη στην κοινωνία του Βιετνάμ.
- 1994 Οι ΗΠΑ αίρουν το εμπάργκο που διήρκεσε 30 χρόνια.
- 1995 Το Βιετνάμ και οι ΗΠΑ αποκαθιστούν τις διπλωματικές τους σχέσεις. Το Βιετνάμ γίνεται μέλος της ASEAN.
- 1998 Η ασιατική οικονομική κρίση πλήττει και το Βιετνάμ.
- 2000 Επίσημη επίσκεψη του Μπιλ Κλίντον. Ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ υπόσχεται βοήθεια στην αποναρκοθέτηση και τον καθαρισμό από βλήματα και βόμβες που δεν έχουν εκραγεί και έχουν κοστίσει από το τέλος του πολέμου πάνω από 40.000 ζωές.
 

- 2001 Συμφωνία εμπορίου ΗΠΑ - Βιετνάμ εξομαλύνει το μεταξύ τους εμπορικό καθεστώς.
- 2002 Η Ρωσία αποχωρεί από τη ναυτική βάση στην ακτή Καμ Ρανχ.
- 2003 Πολεμικό πλοίο των ΗΠΑ επισκέπτεται το Βιετνάμ και ελλιμενίζεται στην πόλη Χο Τσι Μινχ για πρώτη φορά από το 1975.
- 2004 Επανέναρξη των εμπορικών αεροπορικών πτήσεων από τις ΗΠΑ στο Βιετνάμ από τη λήξη του πολέμου.

Φωτογραφικό Υλικό


* ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ : ΜΕΡΟΣ Α' - ΜΕΡΟΣ Β'