Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΟΧΗ, ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ, ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ - Στοιχεῖα 1, 47

6Το “Πυθαγόρειο θεώρημα”

Για τον μαθηματικό Ευκλείδη γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα: Η ακμή του τοποθετείται στα έτη 315-275 π.Χ. Μαθήτευσε στην πλατωνική Ακαδημία, έζησε όμως και δίδαξε στην Αλεξάνδρεια. Η φήμη του στηρίζεται στα Στοιχεῖα του (13 βιβλία), ένα υποδειγματικά γραμμένο και διαρθρωμένο εγχειρίδιο γεωμετρίας, που χρησιμοποιούνταν στα σχολεία ακόμη και τον 20ο αι. Το έργο αρχίζει με ορισμούς βασικών εννοιών, αιτήματα (δεδομένα της λογικής) και αξιώματα. Οι μαθηματικές προτάσεις που ακολουθούν διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: (α) σε αυτές για τις οποίες ζητείται να αποδειχθεί η αλήθειά τους (θεωρήματα), και (β) σε αυτές για τις οποίες ζητείται η κατασκευή ορισμένου γεωμετρικού σχήματος (προβλήματα).Στις πρώτες, μετά την απόδειξη, ο Ευκλείδης παραθέτει τη φράση ὅπερ ἔδει δεῖξαι, ενώ στις δεύτερες τη φράση ὅπερ ἔδει ποιῆσαι. Τα σχήματα που χρησιμοποιούνται είναι αυτά που μπορούν να κατασκευαστούν από τον κανόνα και τον διαβήτη, δηλ. η γραμμή, ο κύκλος και όσα προκύπτουν από τον συνδυασμό τους. (Προβλήματα όπως ο τετραγωνισμός του κύκλου, ο διπλασιασμός του κύβου και η τριχοτόμηση της οξείας γωνίας, που δεν μπορούσαν να λυθούν με αυτά τα όργανα, θεωρούνταν άλυτα.) Το περίφημο "Πυθαγόρειο θεώρημa" αποδιδόταν -όπως μαρτυρεί και το όνομά του- στον Πυθαγόρα (β᾽ μισό του 6ου αι. π.Χ.), αν και είναι βέβαιο ότι ήταν γνωστό ήδη στους Βαβυλώνιους (μαρτυρείται σε βαβυλωνιακό κείμενο, αλλά δεν συνοδεύεται από απόδειξη), ενώ η απόδειξη που απασχόλησε τους μαθηματικούς όλων των εποχών (λέγεται ότι μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί 370 διαφορετικές αποδείξεις του θεωρήματος). Η απόδειξη που ανθολογείται από τα Στοιχεῖα αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του τρόπον διατύπωσης και απόδειξης των γεωμετρικών προβλημάτων στο έργο του Ευκλείδη.

Στοιχεῖα 1, 47

[1.47] ἐν τοῖς ὀρθογωνίοις τριγώνοις τὸ ἀπὸ τῆς τὴν ὀρθὴν γωνίαν ὑποτεινούσης πλευρᾶς τετράγωνον ἴσον ἐστὶ τοῖς ἀπὸ τῶν τὴν ὀρθὴν γωνίαν περιεχουσῶν πλευρῶν τετραγώνοις.
ἔστω τρίγωνον ὀρθογώνιον τὸ ΑΒΓ ὀρθὴν ἔχον τὴν ὑπὸ ΒΑΓ γωνίαν· λέγω, ὅτι τὸ ἀπὸ τῆς ΒΓ τετράγωνον ἴσον ἐστὶ τοῖς ἀπὸ τῶν ΒΑ, ΑΓ τετραγώνοις.
ἀναγεγράφθω γὰρ ἀπὸ μὲν τῆς ΒΓ τετράγωνον τὸ ΒΔΕΓ, ἀπὸ δὲ τῶν ΒΑ, ΑΓ τὰ ΗΒ, ΘΓ, καὶ διὰ τοῦ Α ὁποτέρᾳ τῶν ΒΔ, ΓΕ παράλληλος ἤχθω ἡ ΑΛ· καὶ ἐπεζεύχθωσαν αἱ ΑΔ, ΖΓ. καὶ ἐπεὶ ὀρθή ἐστιν ἑκατέρα τῶν ὑπὸ ΒΑΓ, ΒΑΗ γωνιῶν, πρὸς δή τινι εὐθείᾳ τῇ ΒΑ καὶ τῷ πρὸς αὐτῇ σημείῳ τῷ Α δύο εὐθεῖαι αἱ ΑΓ, ΑΗ μὴ ἐπὶ τὰ αὐτὰ μέρη κείμεναι τὰς ἐφεξῆς γωνίας δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας ποιοῦσιν· ἐπ᾽ εὐθείας ἄρα ἐστὶν ἡ ΓΑ τῇ ΑΗ. διὰ τὰ αὐτὰ δὴ καὶ ἡ ΒΑ τῇ ΑΘ ἐστιν ἐπ᾽ εὐθείας. καὶ ἐπεὶ ἴση ἐστὶν ἡ ὑπὸ ΔΒΓ γωνία τῇ ὑπὸ ΖΒΑ —ὀρθὴ γὰρ ἑκατέρα— κοινὴ προσκείσθω ἡ ὑπὸ ΑΒΓ· ὅλη ἄρα ἡ ὑπὸ ΔΒΑ ὅλῃ τῇ ὑπὸ ΖΒΓ ἐστιν ἴση. καὶ ἐπεὶ ἴση ἐστὶν ἡ μὲν ΔΒ τῇ ΒΓ, ἡ δὲ ΖΒ τῇ ΒΑ, δύο δὴ αἱ ΔΒ, ΒΑ δύο ταῖς ΖΒ, ΒΓ ἴσαι εἰσὶν ἑκατέρα ἑκατέρᾳ· καὶ γωνία ἡ ὑπὸ ΔΒΑ γωνίᾳ τῇ ὑπὸ ΖΒΓ ἴση· βάσις ἄρα ἡ ΑΔ βάσει τῇ ΖΓ {ἐστιν} ἴση, καὶ τὸ ΑΒΔ τρίγωνον τῷ ΖΒΓ τριγώνῳ ἐστὶν ἴσον· καὶ {ἐστι} τοῦ μὲν ΑΒΔ τριγώνου διπλάσιον τὸ ΒΛ παραλληλόγραμμον· βάσιν τε γὰρ τὴν αὐτὴν ἔχουσι τὴν ΒΔ καὶ ἐν ταῖς αὐταῖς εἰσι παραλλήλοις ταῖς ΒΔ, ΑΛ· τοῦ δὲ ΖΒΓ τριγώνου διπλάσιον τὸ ΗΒ τετράγωνον· βάσιν τε γὰρ πάλιν τὴν αὐτὴν ἔχουσι τὴν ΖΒ καὶ ἐν ταῖς αὐταῖς εἰσι παραλλήλοις ταῖς ΖΒ, ΗΓ. {τὰ δὲ τῶν ἴσων διπλάσια ἴσα ἀλλήλοις ἐστίν·} ἴσον ἄρα ἐστὶ καὶ τὸ ΒΛ παραλληλόγραμμον τῷ ΗΒ τετραγώνῳ. ὁμοίως δὴ ἐπιζευγνυμένων τῶν ΑΕ, ΒΚ δειχθήσεται καὶ τὸ ΓΛ παραλληλόγραμμον ἴσον τῷ ΘΓ τετραγώνῳ· ὅλον ἄρα τὸ ΒΔΕΓ τετράγωνον δυσὶ τοῖς ΗΒ, ΘΓ τετραγώνοις ἴσον ἐστίν. καί ἐστι τὸ μὲν ΒΔΕΓ τετράγωνον ἀπὸ τῆς ΒΓ ἀναγραφέν, τὰ δὲ ΗΒ, ΘΓ ἀπὸ τῶν ΒΑ, ΑΓ. τὸ ἄρα ἀπὸ τῆς ΒΓ πλευρᾶς τετράγωνον ἴσον ἐστὶ τοῖς ἀπὸ τῶν ΒΑ, ΑΓ πλευρῶν τετραγώνοις.
ἐν ἄρα τοῖς ὀρθογωνίοις τριγώνοις τὸ ἀπὸ τῆς τὴν ὀρθὴν γωνίαν ὑποτεινούσης πλευρᾶς τετράγωνον ἴσον ἐστὶ τοῖς ἀπὸ τῶν τὴν ὀρθὴν {γωνίαν} περιεχουσῶν πλευρῶν τετραγώνοις· ὅπερ ἔδει δεῖξαι.

***
Στα ορθογώνια τρίγωνα το τετράγωνο της πλευράς που βρίσκεται απέναντι απότην ορθή γωνία [= της υποτείνουσας] είναι ίσο προς τα τετράγωνα1 των πλευρών που περιέχουν την ορθή γωνία.

Έστω το ΑΒΓ ορθογώνιο τρίγωνο που έχει ορθή γωνία την ΒΑΓ · λέγω ότι το τετράγωνο της ΒΓ είναι ίσο με τα τετράγωνα των ΒΑ, ΑΓ.
Ας αναγραφεί από την ΒΓ το τετράγωνο ΒΔΕΓ, και από τα ΒΑ, ΑΓ τα HB, ΘΓ, και από το Α ας αχθεί η ΑΛ παράλληλη είτε προς την ΒΔ ή την ΓΕ · ας ενωθούν οι ΑΔ, ΖΓ.2 Τότε, αφού καθεμιά από τις γωνίες ΒΑΓ, ΒΑΗ είναι ορθή, έπεται ότι με την ευθεία ΒΑ και στο σημείο Α που βρίσκεται πάνω σ᾽ αυτήν, δύο ευθείες, οι ΑΓ, ΑΗ, οι οποίες δεν βρίσκονται προς το ίδιο μέρος, κάνουν τις παρακείμενες γωνίες ίσες με δύο ορθές· συνεπώς η ΓΑ κείται σε μία ευθεία με την ΑΗ. Για τον ίδιο λόγο η ΒΑ βρίσκεται σε μία ευθεία με την ΑΘ. Και επειδή η γωνία ΔΒΓ είναι ίση με τη γωνία ΖΒΑ, αφού είναι και οι δύο ορθές, ας προστεθεί σε καθεμιά η γωνία ΑΒΓ · ολόκληρη η γωνία ΔΒΑ είναι συνεπώς ίση προς την γωνία ΖΒΓ. Και επειδή η ΔΒ είναι ίση προς την ΒΓ και η ΖΒ προς την ΒΑ, οι δύο πλευρές ΔΒ, ΒΑ είναι ίσες προς τις πλευρές ΖΒ, ΒΓ αντιστοίχως· και η γωνία ΔΒΑ είναι ίση προς ολόκληρη τη γωνία ΖΒΓ. Η βάση συνεπώς ΑΔ είναι ίση προς τη βάση ΖΓ, και το τρίγωνο ΑΒΔ είναι ίσο προς το τρίγωνο ΖΒΓ. Και το παραλληλόγραμμο ΒΛ είναι διπλάσιο του τριγώνου ΑΒΔ, αφού έχουν την ίδια βάση ΒΔ και βρίσκονται μεταξύ των ίδιων παραλλήλων ΒΔ, ΑΛ. Και το τετράγωνο HB είναι διπλάσιο του τριγώνου ΖΒΓ, αφού έχουν την ίδια βάση ΖΒ και βρίσκονται μεταξύ των ίδιων παραλλήλων ΖΒ, ΗΓ. Άρα το παραλληλόγραμμο ΒΛ είναι ίσο προς το τετράγωνο HB. Παρομοίως μπορεί να αποδειχθεί, εάν ενωθούν οι ΑΕ, ΒΚ, ότι το παραλληλόγραμμο ΓΛ είναι ίσο προς το τετράγωνο ΘΓ. Άρα ολόκληρο το τετράγωνο ΒΔΕΓ είναι επίσης ίσο προς τα δύο τετράγωνα HB, ΘΓ.3 Και το τετράγωνο ΒΔΕΓ έχει αναγραφεί από την ΒΓ, ενώ τα τετράγωνα HB, ΘΓ από τις ΒΑ, ΑΓ. Άρα το τετράγωνο της πλευράς ΒΓ είναι ίσο με τα τετράγωνα των πλευρών ΒΑ, ΑΓ.
Άρα στα ορθογώνια τρίγωνα το τετράγωνο της πλευράς απέναντι από την ορθή γωνία [= της υποτείνουσας] είναι ίσο προς τα τετράγωνα των πλευρών που περιέχουν την ορθή γωνία· ὅπερ ἔδει δεῖξαι.
--------------------
1 Εννοείται όχι του καθενός ξεχωριστά αλλά του αθροίσματός τους.
2 Στο σχήμα οι ευθείες ΑΛ, ΒΚ, ΓΖ συναντώνται σ᾽ ένα σημείο σχηματίζοντας τον περίφημο "ανεμόμυλο".
3 Εννοείται: αν ληφθούν μαζί.

Η μουσική στην αρχαία Ελλάδα από την 3η έως την 1η χιλιετία

Μη ζώην μετ' αμουσίας

Σήμερα ο πολιτισμός και η τέχνη των αρχαίων Ελλήνων, δυστυχώς, ταυτίζεται κυρίως με τις εικαστικές τέχνες και καθόλου με τη μουσική, την οποία οι αρχαίοι θεωρούσαν ως αναπόσπαστο μέρος της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής τους. Αυτή η άποψη για την απουσία της μουσικής των αρχαίων Ελλήνων επικράτησε επειδή σε μεγάλο βαθμό είναι σε μας απροσπέλαστη. Ωστόσο, παρά την απουσία ηχητικών πηγών, τα κατάλοιπα των μουσικών οργάνων, ο πλούτος των αρχαίων απεικονίσεων και των γραπτών πηγών που έφτασαν ως εμάς αφήνουν να διαφανεί η θέση και η σημασία της μουσικής στην αρχαία Ελλάδα, από την προϊστορική εποχή ως το τέλος της ελληνικής αρχαιότητας.
Στη διάρκεια των προϊστορικών χρόνων υπήρχαν μουσικά όργανα και μουσική.

Εκείνο που μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο είναι ότι η λέξη «μουσική», τουλάχιστον πριν από τον 4ο αιώνα π.Χ., είχε πολύ ευρύτερη έννοια για τους αρχαίους Έλληνες από αυτήν που έχει σήμερα.

Σήμαινε την τέχνη των μουσών και περιλάμβανε όχι μόνο την τέχνη των ήχων, αλλά και την ποίηση και το χορό, δηλαδή την όρχηση. Ο όρος «μουσικός ανήρ» τον 5ο και 4ο αιώνα π.Χ. δηλώνει το μορφωμένο άνδρα που κατανοεί την ποιητική τέχνη στην ολότητά της, διαθέτοντας διαμέσου της μουσικής και της σωματικής άσκησης του χορού την ολοκληρωμένη παιδεία ενός ελεύθερου πολίτη.

Στη διάρκεια των προϊστορικών χρόνων υπήρχαν μουσικά όργανα και μουσική. Ο πρώτος αυλός, που αποτελεί το αρχαιότερο μουσικό τεκμήριο στον ελλαδικό χώρο, είναι ένας νεολιθικός οστέινος αυλός, που βρέθηκε πρόσφατα στο Δισπηλιό της Καστοριάς.

Συστηματικές μαρτυρίες για έναν αναπτυγμένο μουσικό πολιτισμό εμφανίζονται κατά τη λεγόμενη «πρώιμη εποχή του χαλκού», δηλαδή την 3η χιλιετία π.Χ. στο χώρο του Αιγαίου. Στη διάρκεια της 2ης χιλιετίας (1.500 π.Χ.), σε μια λίθινη σαρκοφάγο που βρέθηκε σε τάφο στην Κρήτη, απεικονίζεται αυλητής που παίζει φρυγικού τύπου αυλό. Έτσι, επιβεβαιώνεται η χρήση της μουσικής στη λατρεία των νεκρών και μάλιστα αυλού.

Στη διάρκεια των ιστορικών χρόνων, πολύ συχνά σε στίχους ομηρικών επών στην Οδύσσεια, δηλαδή, και την Ιλιάδα, γίνεται μνεία των αοιδών που τραγουδάνε μύθους θεών και άθλους ηρώων, παίζοντας άλλοτε φόρμιγγα, δηλαδή κιθάρα, και άλλοτε αυλό, δηλαδή φλογέρα. Στην ομηρική κοινωνία οι αοιδοί κατατάσσονται στην τάξη των δημιουργών μαζί με το μάντη, τον τέκτονα και το θεραπευτή.

Η γνώση μας για τη θέση της μουσικής στη ζωή των αρχαίων Ελλήνων κατά την αρχαϊκή περίοδο είναι πιο ολοκληρωμένη, εξαιτίας του μεγαλύτερου πλούτου των πηγών, γραπτών και εικονιστικών. Αυτή την περίοδο υπάρχουν μαρτυρίες για μεγάλες συγκεντρώσεις, που ονομάζονταν πανηγύρια, στη διάρκεια των οποίων τελούνταν μουσικοί αγώνες, όπου αγωνίζονταν μουσικοί και ποιητές.

Ο όρος «μουσικός αγώνας» στην αρχαιότητα είχε ευρύτερη σημασία, εφόσον στους αγώνες συμμετείχαν όχι μόνο εκτελεστές οργάνων και τραγουδιστές, αλλά και ποιητές, ραψωδοί, κήρυκες.

Σχεδόν σε όλους τους μουσικούς αγώνες υπήρχαν τα αγωνίσματα της κιθαριστικής (μόνο κιθάρα), της κιθαρωδίας (κιθάρα και τραγούδι), της αυλητικής (μόνο αυλός) και συχνά της ραψωδίας (απαγγελίας επικών έργων).

Οι σπουδαιότεροι μουσικοί αγώνες της αρχαιότητας ήταν τα «Κάρνεια», τα «Υακίνθεια» και οι «γυμνοπαιδιές» στη Σπάρτη, τα μεγάλα «Παναθήναια» και «Διονύσια» στην Αθήνα, αλλά και αλλού, όπως στο Άργος, στην Αρκαδία, στη Μεσσήνη, στους Δελφούς κ.α.
Η ποιμενική φλογέρα

Η ποιμενική φλογέρα ανήκει στα πνευστά όργανα που ήταν γνωστά από την αρχαιότητα.

Τα πνευστά όργανα της αρχαιότητας ήταν κατασκευασμένα είτε από ξύλο ή καλάμι ή κόκαλο, όπως τα διάφορα είδη αυλών, είτε από χαλκό, όπως η σάλπιγξ, είτε, τέλος, από διάφορα υλικά, όπως η υδραυλίς του Κτησίβιου και ο άσκαυλος.

Τα είδη του αυλού χωρίζονται ως εξής: ο μονός ή διπλός αυλός (ή δίαυλος), η σύριγξ, γνωστή και ως αυλός του πανός, η μονοκάλαμος σύριγξ, όπως η σημερινή φλογέρα των βοσκών και το επιτόνιο, που ήταν ένας μικρός αυλός, ο οποίος έδινε τον τόνο στη χορωδία.

Η σάλπιγγα δε χρησιμοποιήθηκε για μουσικούς σκοπούς. Η υδραυλίς του Κτησίβιου (285 – 222 π.Χ.) είναι ο πρόδρομος του εκκλησιαστικού οργάνου και ο άσκαυλος ο πρόδρομος της δικής μας τσαμπούνας και της σκωτσέζικης γκάιντας.

Το σημαντικότερο και το διασημότερο πνευστό όργανο των Ελλήνων ήταν ο δίαυλος. Είτε μαζί με τη φωνή (αυλωδία) είτε μόνος του (αυλητική) έπαιξε ξεχωριστό ρόλο στην κοινωνική ζωή, τις τελετές, ιδιαίτερα προς τιμήν του Διονύσου και του Βάκχου, στους εθνικούς αγώνες, όπως τα Πύθια, τα Παναθήναια, τα Ίσθμια, τα Νέμεα, στην τραγωδία, στις πομπές, στα συμπόσια και στο χορό.

Η καταγωγή του αυλού φαίνεται ότι είναι φρυγική. Ως πρώτος αυλητής φέρεται ο Υάγνις, ο οποίος δίδαξε την τέχνη στο γιο του, το Μαρσύα, που με τη σειρά του δίδαξε τον Όλυμπο. Άλλοι λένε ότι ο αυλός εφευρέθηκε από τη θεά Αθηνά. Όταν, όμως, η θεά είδε το πρόσωπό της να καθρεφτίζεται στα νερά μιας λίμνης παραμορφωμένο από το φύσημα του αυλού, πέταξε το όργανο μακριά, αυτό έπεσε στη Φρυγία, όπου το βρήκε ο βοσκός Μαρσύας. Κατά το Διόδωρο Σικελιώτη, ο αυλητής Μαρσύας ήταν τόσο αισιόδοξος για το παίξιμο του αυλού, αλλά και υπερόπτης, που προκάλεσε το θεό Απόλλωνα σε αγώνα με την κιθάρα του. Ο Απόλλων, εκφραστής της ελληνικής παράδοσης και της εθνικής τέχνης της κιθάρισης, νίκησε και έγδαρε το Μαρσύα, εκπρόσωπο της ξένης πολιτιστικής επίδρασης και διείσδυσης. Ο αυλός ήταν συνδεδεμένος με τη διονυσιακή λατρεία και λόγω του «οργιαστικού» του χαρακτήρα δε χρησιμοποιήθηκε στην εκπαίδευση των νέων. Παρ” όλα αυτά, η αυλητική τέχνη ήταν πολύ σεβαστή και περιζήτητη.

Στην κλασική εποχή ο δίαυλος αποτελείται από δύο καλαμένιους ή ξύλινους ή κοκάλινους – από το μηριαίο ελαφιού – κυλινδρικούς σωλήνες, τους «βόμβυκες», τρυπημένους με πέντε τρύπες ο καθένας, μια για κάθε δάχτυλο. Στο επάνω μέρος του σωλήνα προσαρμοζόταν ένας διαμπερής βολβός, «όλμος», και το «υφόλμιον», που συγκρατούσε τον όλμο.

Στην επάνω οπή του όλμου έμπαινε η γλωττίδα, απ” όπου φύσαγε αέρα ο εκτελεστής. Η γλωττίδα ήταν φτιαγμένη από δυο λεπτά καλάμια, τα οποία ο εκτελεστής δάγκωνε μέσα από τα χείλη του, όπως το σημερινό όμποε. Το φύσημα απαιτούσε αρκετή δύναμη και προκαλούσε παραμόρφωση του προσώπου, οπότε ο αυλητής φορούσε γύρω από το κεφάλι του ένα δερμάτινο ιμάντα με μια τρύπα μπροστά από το στόμα, τη φορβειά. Τα ονόματα των αυλών ποικίλλανε ανάλογα με την προέλευσή τους, τη χρήση τους, το ύφος των φθόγγων, το σχήμα κ.ά.

Από τον 6ο αιώνα π.Χ. εμφανίζεται η οργανική μουσική χωρίς τραγούδι.

Ο αυλητής Σακάδας ο Αργείος κέρδισε τους τρεις πρώτους Πυθικούς αγώνες (586, 582, 578 π.Χ.) με την εκτέλεση του Πυθικού Νόμου για σόλο αυλό, που έκτοτε έγινε έργο κλασικό.

Πως η μοναξιά επηρεάζει τον τρόπο σκέψης μας

Lonely-ManΗ μοναξιά ενεργοποιεί τις ίδιες περιοχές του εγκεφάλου που είναι σε επαγρύπνηση  όταν νιώθουμε ενεργή απειλή, διαπιστώνει μια νέα μελέτη.
 
Αυτό οδηγεί τους ανθρώπους που είναι κοινωνικά απομονωμένοι να τοποθετούνται σε μια μόνιμη άμυνα  (είναι μια μορφή αυτοσυντήρησης). Και φυσικά μπορεί να μας δώσει μια εξήγηση γιατί οι μοναχικοί άνθρωποι μπορούν να περιθωριοποιούνται πολύ εύκολα.
Ο καθηγητής John Cacioppo του πανεπιστημίου του Σικάγο, ο οποίος κάνει έρευνες στο συγκεκριμένο θέμα, μιλώντας για μια προηγούμενη μελέτη σχετικά με την περιθωριοποίηση του μοναχικού ανθρώπου, δήλωσε:
"Διαπιστώσαμε ένα εξαιρετικό μοτίβο μετάδοσης που οδηγεί τους ανθρώπους να μετακινηθούν στις παρυφές των κοινωνικών δικτύων όταν νιώθουν μοναξιά.
Οι περιθωριοποιημένοι άνθρωποι έχουν λιγότερους φίλους, αλλά η μοναξιά τους, τους οδηγεί στο να χάσουν και τους λίγους δεσμούς που τους έχουν απομείνει."
Η νέα έρευνα, που διεξήχθη από τον καθηγητή , συνέκρινε τους εγκεφάλους των μοναχικών με αυτών των μη μοναχικών ανθρώπων .
Και οι δύο ομάδες ήταν συνδεδεμένοι με ένα μηχάνημα EEG για τη μέτρηση της ηλεκτρικής δραστηριότητας γύρω από τον εγκέφαλο.
Είχαν δείξει μια σειρά λέξεων,  με ποικιλία στο πόσο κοινωνικές ή θετικές/αρνητικές ήταν.
 Οι εγκέφαλοι των μοναχικών ανθρώπων ήταν πιο γρήγοροι στο να εντοπίσουν τις λέξεις που σχετίζονται με την κοινωνική απειλή - ως «εχθρική» - από τους μη-μοναχικούς ανθρώπους.
Στην πραγματικότητα, τα άτομα που νιώθουν κοινωνικά απομονωμένα, είναι πιο «επιρρεπή σε κάθε είδους απειλές». Για παράδειγμα μπορούν να αντιδράσουν εχθρικά σε μια αθώα αλληλεπίδραση και έτσι να διαιωνίζεται η κοινωνική τους απομόνωση.
Αυτό θα μπορούσε να είναι ένας αρχαίος μηχανισμός άμυνας για να μας βοηθήσει να επιβιώσουμε.
 
Ας δώσουμε ένα παράδειγμα :
 Τα ψάρια στην άκρη της ομάδας είναι πιο πιθανό να φαγωθούν από τους φυσικούς εχθρούς τους, όχι επειδή είναι η πιο αργά ή πιο αδύναμα, αλλά λόγω της ευκολίας απομόνωσης .
 Ως αποτέλεσμα, τα ψάρια έχουν εξελιχθεί ώστε να κολυμπούν στη μέση της ομάδας, όταν δέχονται επίθεση από κάποιο άλλο μεγαλύτερο ψάρι.
Το να είσαι στο κοινωνικό περιθώριο δεν είναι μόνο λυπηρό, είναι επικίνδυνο και μπορεί να έχει πολλές παραμέτρους επιπτώσεων.
 
Ο Δρ. Cacioppo, επίσης λέει ότι μέσω μιας ψυχολογικής στρατηγικής η οποία λέγεται «κοινωνική γνωστική επανεκπαίδευση», μπορεί να καταπολεμηθεί η μοναξιά που βιώνει ένα άτομο ενώ και στο βιβλίο του με τίτλο «Loneliness: Human Nature and the Need for Social Connection» παρουσιάζει τέσσερις τρόπους με τους οποίους μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτόν το «σκόπελο» που λέγεται μοναξιά και να αποφύγουμε την κοινωνική απομόνωση.
 
Το πρώτο βήμα όπως λέει είναι να ξεκινήσουμε να συμμετέχουμε σε απλές δραστηριότητες ή κοινωνικές εκδηλώσεις μέσω του εθελοντισμού. Το δεύτερο βήμα είναι να κάνουμε ένα δικό μας σχέδιο δράσης για να προσεγγίσουμε κόσμο και να συμμετέχουμε στα κοινά. Να επιλέγουμε δραστηριότητες που μας ενδιαφέρουν και μας αρέσουν ενώ, όπως σημειώνει αν κάποιος άνθρωπος εκεί έξω μας φερθεί αρνητικά να σκεφτούμε απλά ότι μπορεί να περνά κι αυτός μια κακή μέρα, κάτι που συμβαίνει σε όλους κατά καιρούς.

Οι Γοργόνες

Στα βάθη της θάλασσας, που τριγυρίζει τα κοντινά νησιά όπου ανατέλλει ο ήλιος, υπάρχει βάθος. Κι εκεί, όπου τα μαργαριτάρια υπάρχουν σ ‘αφθονία, κείται το πτώμα ενός παλικαριού περικυκλωμένο από κοπέλες της θάλασσας με μακριά χρυσαφένια μαλλιά' τον κοίταζαν επίμονα με τα βαθυγάλανα μάτια τους, συνομιλώντας μεταξύ τους με μουσικές φωνές. Και η συνομιλία τους, που ακουγόταν από τα βάθη και μεταφερόταν στην παραλία με τα κύματα, ερχόταν σε μένα με την παιχνιδιάρα αύρα.

Μια από αυτές είπε, "Αυτός είναι ένας άνθρωπος που μπήκε στον κόσμο μας χθες, όταν η θάλασσα μας ήταν αγριεμένη."

Και η δεύτερη είπε, "Η θάλασσα δεν ήταν αγριεμένη. Ο άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι είναι απόγονος των θεών, έκανε σιδερένιο πόλεμο και το αίμα του χύνεται ώστε το χρώμα του νερού είναι τώρα βυσσινί' αυτός ο άνθρωπος είναι θύμα του πολέμου."

Η τρίτη τόλμησε να πει, "Δεν ξέρω τι είναι πόλεμος, αλλά ξέρω ότι ο άνθρωπος, αφού υπέταξε τη στεριά, έγινε επιθετικός και αποφάσισε να υποτάξει τη θάλασσα. Επινόησε ένα παράξενο αντικείμενο που τον μετέφερε στη θάλασσα, οπότε ο αυστηρός αρχηγός μας Ποσειδωνας εξοργίστηκε για την απληστία του ανθρώπου. Για να ευχαριστήσει τον Ποσειδωνα, ο άνθρωπος άρχισε να προσφέρει δώρα και θυσίες και το άψυχο σώμα που βρίσκεται μπροστά μας είναι το πιο πρόσφατο δώρο του ανθρώπου προς το μεγάλο και τρομερό Ποσειδωνα μας."

Και η τέταρτη διακήρυξε, "Ποσό μεγάλος είναι ο Ποσειδωνας και πόσο σκληρή είναι η καρδιά του! Αν ήμουν Σουλτάνος της θάλασσας θ ‘αρνιόμουν να δεχτώ τέτοια πληρωμή... Ελάτε τώρα, ας εξετάσουμε αυτό το λύτρο. Ίσως διαφωτιστούμε για το ανθρώπινο είδος."

Οι γοργόνες πλησίασαν το νέο άντρα, έψαξαν τις τσέπες του και βρήκαν ένα μήνυμα κοντά στην καρδιά του; μια από αυτές το διάβασε δυνατά στις άλλες:

"Αγαπημένε μου,

"Ήρθαν πάλι τα μεσάνυχτα και δεν έχω καμία παρηγοριά εκτός από τα δάκρυα που χύνω και τίποτε να με παρηγορήσει εκτός από την ελπίδα μου να γυρίσεις σε μένα από τα ματωμένα νύχια του πολέμου. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια σου, όταν έφευγες: 'Κάθε άνθρωπος έχει μια παρακαταθήκη δακρύων που πρέπει να επιστραφούν κάποια μέρα.'

"Δεν ξέρω τι να πω, Αγαπημένε μου, αλλά η ψυχή μου θα χυθεί μέσα στην περγαμηνή... η ψυχή μου που υποφέρει από το χωρισμό, αλλά παρηγορητά από την Αγάπη που κάνει τον πόνο χαρά και τη λύπη ευτυχία. Όταν η Αγάπη ένωσε τις καρδίες μας και προσμέναμε τη μέρα που οι καρδίες μας θα ενώνονταν από τη δυνατή πνοή του Θεού, ο Πόλεμος έβγαλε την τρομερή κραυγή του. Σε κάλεσε και τον ακολούθησες, παρακινημένος από το καθήκον σου προς τους ηγέτες.

"Τι είναι αυτό το καθήκον που χωρίζει τους εραστές και κάνει τις γυναίκες να γίνουν χήρες και τα παιδιά ορφανά? Τι είναι αυτός ο πατριωτισμός που προκαλεί πολέμους και καταστρέφει βασίλεια γι’ ασήμαντα πράγματα? Και ποια αίτια μπορεί να είναι πιο ασήμαντη όταν συγκριθεί με μια ζωή μόνο? Τι είναι αυτό το καθήκον που προσκαλεί φτωχούς χωριάτες, που θεωρούνται σαν τίποτε από τους δυνατούς και από τους γιους της κληρονομικής αριστοκρατίας, να πεθάνουν για τη δόξα των καταπιεστών τους? Αν το καθήκον καταστρέφει την ειρήνη στα έθνη και ο πατριωτισμός ταράζει τη γαλήνη της ζωής του ανθρώπου, τότε ας πούμε, 'Η ειρήνη ας είναι με το καθήκον και τον πατριωτισμό.'

"Όχι, όχι Αγαπημένε μου! Μη προσέχεις τα λόγια μου! Να είσαι θαρραλέος και πιστός στη χωρά σου... Μην ακούς τα λόγια μιας κοπέλας, που είναι τυφλωμένη από Αγάπη και χαμένη στον αποχαιρετισμό και στη μοναξιά... Αν η Αγάπη δε σε φέρει πίσω σε μένα σ ‘αυτή τη ζωή, τότε η Αγάπη μας θα μας ενώσει σιγουρά στην άλλη ζωή.

Δική σου για πάντα"

Οι γοργόνες έβαλαν ξανά το σημείωμα κάτω από το ρούχο του νεαρού άντρα και κολύμπησαν πιο πέρα ήσυχα και θλιμμένα. Καθώς μαζεύονταν μαζί σε κάποια απόσταση από το σώμα του νεκρού στρατιώτη, μια από αυτές είπε, "Η ανθρώπινη καρδιά είναι πιο τραχιά από τη σκληρή καρδιά του Ποσειδωνα."

Ο καταθλιπτικός άνθρωπος και η αγάπη

Το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή για τον καταθλιπτικό άνθρωπο είναι η αγάπη, η επιθυμία να αγαπάς και να αγαπιέσαι.

Με βάση αυτά τα συναισθήματα καλλιεργεί τις καλύτερες πλευρές του, αλλά και εξαιτίας αυτών έχει συγχρόνως τα μεγαλύτερα προβλήματα. Θα έχει προβλήματα και κρίσεις κυρίως στις σχέσεις του με τους συντρόφους του. Οι εντάσεις, οι φιλονικίες, οι συγκρούσεις στους δεσμούς του τον τυραννούν, του είναι αφόρητες και τον απασχολούν πολύ περισσότερο απ’ ότι χρειάζεται, διότι κινητοποιούν το φόβο της απώλειας που έχει.

Για τον ίδιο είναι ακατανόητο το γεγονός ότι ακριβώς αυτές οι προσπάθειες για τον άλλο είναι που οδηγούν το δεσμό σε κρίση. Ο άλλος προσπαθεί να ξεφύγει από το στενό κλοιό που του δημιουργεί. Το καταθλιπτικό άτομο αντιδρά τότε με πανικό, με βαθιά κατάθλιψη και, εξαιτίας του φόβου του, μπορεί να χρησιμοποιήσει πιεστικά μέτρα, φτάνοντας μέχρι την απειλή ή και την απόπειρα αυτοκτονίας καμιά φορά. Του είναι δύσκολο να φανταστεί ότι ο σύντροφός του δεν έχει την ίδια ανάγκη προσέγγισης με εκείνον και βιώνει την ανάγκη του συντρόφου του για απόσταση, ως έλλειψη τρυφερότητας ή ως ένδειξη του τέλους της αγάπης του.

Η ικανότητα του να ταυτίζεται με τον άλλο, να αισθάνεται τρυφερότητα και αγάπη για μια άλλη ύπαρξη και να συμμετέχει σε ότι την αφορά, είναι από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία του καταθλιπτικού ατόμου και από τις ωραιότερες ιδιότητες του. Πρόκειται για ένα σημαντικό στοιχείο κάθε μορφής αγάπης, κάθε μορφής ανθρωπιάς. Η ετοιμότητα ταύτισης με τον άλλο φτάνει σε πολύ ψηλά επίπεδα, όπου χάνονται πλέον τα όρια μεταξύ του Εγώ και του Εσύ.

Είναι μια κατάσταση, που εκφράζει τη νοσταλγία για την πρωταρχική ενότητα, καθώς και την εκστατική τάση των μυστικιστών να ανυψωθούν σε μεταφυσικά στρώματα, όπου δεν υπάρχουν όρια πια και όπου γίνεσαι ένα με το Θείο. Η τάση αυτή ερμηνεύεται κατά πάσα πιθανότητα ως ασυνείδητη ανάγκη να ξαναβρεθεί κανείς στο πιο υψηλό επίπεδο σχέσης, στη δίχως όρια σχέση που έχει κατά την πρώιμη ηλικία με τη μητέρα του.

Ο υγιής άνθρωπος με καταθλιπτικά στοιχεία έχει μεγάλη ικανότητα για αγάπη, αφοσίωση και θυσία, όπως και ικανότητα να βοηθά το σύντροφό του να ξεπερνούν μαζί τις δυσκολίες της ζωής. Μπορεί να προσφέρει τρυφερότητα και ασφάλεια δίχως προϋποθέσεις.

Στο βαθύτερα διαταραγμένο καταθλιπτικό άτομο ο φόβος της απώλειας είναι πιο έντονος και κυριαρχεί στους δεσμούς του παίρνοντας συνήθως δύο μορφές. Στη μία μορφή ο καταθλιπτικός προσπαθεί να ζει μόνο μέσω του άλλου, σε πλήρη ταύτιση μ’ αυτόν. Αυτό πράγματι καθιστά δυνατή τη μέγιστη προσέγγιση, γίνεται ο άλλος, παύει να είναι ένα ξεχωριστό άτομο που ζει μια ξεχωριστή ζωή. Σκέπτεται και αισθάνεται, όπως εκείνος, μαντεύει τις ανάγκες του, τις «διαβάζει στα μάτια του» θα μπορούσαμε να πούμε, οπότε γνωρίζει τι αυτός απορρίπτει και τι τον ενοχλεί και το εξουδετερώνει. Ταυτίζεται με τις ιδέες του και συμφωνεί με κάθε του άποψη. Με λίγα λόγια ζει σαν να ήταν επικίνδυνο να έχει μια διαφορετική σκέψη, μια δική του γνώμη, ένα διαφορετικό γούστο και γενικά να είναι διαφορετικός, να είναι ο εαυτός του, αφού κάθε αντίθεση κινητοποιεί τον ενεδρεύοντα φόβο της απώλειας. Καταλήγει έτσι να δοθεί απόλυτα στο σύντροφό του, να ζει ανιδιοτελώς, δείχνοντας αυταπάρνηση κάτω από το έμβλημα της αγάπης.

Όταν ένα άτομο, παρότι έχει επίγνωση των κινδύνων της αγάπης, τολμά να αγαπά χωρίς να παρεμποδίζει την εξέλιξη του εαυτού του ούτε και του άλλου, τότε μόνο μπορούμε να μιλάμε για πραγματική αγάπη. Διαφορετικά πρόκειται για συναισθήματα που απορρέουν από το φόβο της αυτονομίας και το φόβο της απώλειας.

Μια συνήθης έκφραση που χαρακτηρίζει τις σχέσεις των καταθλιπτικών, είναι και η εξής: «Τι σε νοιάζει εσένα, αν θέλω εγώ να σ’ αγαπώ». Πρόκειται για μια μεγαλειώδη προσπάθεια να λυτρωθεί κανείς από το φόβο της απώλειας. Ο σύντροφος μπορεί να συμπεριφέρεται όπως θέλει, αυτός τελικά αγαπά το συναίσθημά του περισσότερο από το σύντροφό του και έτσι εξαρτάται πλέον μόνο από τον ίδιο τον εαυτό του και από την προθυμία του να αγαπά.

Δυσκολότερη είναι η άλλη μορφή σχέσης καταθλιπτικών ατόμων, αυτή της πιεστικής και απειλητικής αγάπης, που εμφανίζεται με τη μορφή της υπερπροστασίας, ενώ πρόκειται για ανάγκη εξουσίας και κυριαρχίας, η οποία επίσης πηγάζει από το φόβο της απώλειας. Αν ο καταθλιπτικός δεν καταφέρει μ’ αυτόν τον τρόπο εκείνο που επιθυμεί, τότε χρησιμοποιεί ισχυρότερα μέσα, όπως την απειλή της αυτοκτονίας, με στόχο την ενοχοποίηση του συντρόφου. Αν δεν είναι ούτε αυτό αρκετό, τότε πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη και απόγνωση. Τότε έχουμε μια σχέση που από την πλευρά του καταπιεσμένου συντρόφου συντηρείται μόνο από φόβο, συμπόνια και ενοχές και όπου το μίσος και η επιθυμία θανάτου υποβόσκουν πάντα κάτω από την επιφανειακή ανοχή.

Η συντροφικότητα χρειάζεται οπωσδήποτε μια δημιουργική απόσταση, ώστε να επιτρέπει την ατομική εξέλιξη και στους δύο συντρόφους. Ουσιαστικά δυνατός είναι ένας δεσμός, όταν δεν υπάρχει εξάρτηση μεταξύ των δύο συντρόφων, όταν ο ένας δε γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης του άλλου. Όποιος δεν τολμά να είναι αυτόνομος σύντροφος, απειλείται ακριβώς γι’ αυτό με το φόβο της απώλειας. Διότι η εξάρτηση και ο μειωμένος αυτοσεβασμός τον οδηγεί στον κίνδυνο να χάσει το σεβασμό του άλλου και να προκαλέσει έτσι την απόρριψή του.

Δεν υπάρχουν βέβαια γενικοί κανόνες που να ρυθμίζουν το μέγεθος της ελευθερίας ή της δέσμευσης που χρειάζεται ή αντέχει κανείς. Ο καθένας θα πρέπει να βρίσκει τα δικά του όρια.

Όπου είναι η καρδιά σου, Εκεί είναι ο θησαυρός σου!

-Γιατί πρέπει ν’ακούμε την καρδιά; ρώτησε το αγόρι,καθώς έστηναν τη σκηνή.
-Γιατί όπου είναι η καρδιά σου, Eκεί είναι και ο Θησαυρός σου.
- Η καρδιά μου είναι ταραγμένη, είπε το αγόρι.
-Αυτό είναι καλό. Η καρδιά σου είναι ζωντανή.
-Η καρδιά μου με προδίδει, είπε το αγόρι.Δε Θέλει να συνεχίσω.
-Είναι φυσικό να φοβάσαι ν’ανταλλάξεις μ’ένα Όνειρο όσα έχεις καταφέρει μέχρι τώρα.
-Γιατί πρέπει ν’ακούω την καρδιά μου;
-Γιατί ποτέ δε θα καταφέρεις να την κάνεις να βουβαθεί. Ακόμη κι αν προσποιηθείς ότι δεν ακούς τι σου λέει,αυτή θα είναι μέσα στο στήθος σου,επαναλαμβάνοντας πάντα αυτό που σκέφτεται για τη Ζωή και τον κόσμο.
-Κι αν με προδώσει;
-Αν γνωρίζεις καλά την καρδιά σου,δε θα σε αιφνιδιάσει ποτέ.Γιατί θα γνωρίζεις τα όνειρα και τις επιθυμίες σου και θα ξέρεις πώς ν’αντιδράσεις.Κανείς δεν μπορεί ν’αγνοήσει την καρδιά του.Επομένως,είναι καλύτερα ν’ακούς τι σου λέει. “Μπορεί να διαμαρτύρομαι μερικές φορές”,έλεγε η καρδιά του,“επειδή είμαι μια καρδιά ανθρώπου και οι καρδιές των ανθρώπων είναι έτσι.Φοβούνται να πραγματοποιήσουν τα μεγαλύτερα τους όνειρα επειδή νομίζουν ότι δεν το αξίζουν ή ότι δεν θα τα καταφέρουν.
Εμείς οι καρδιές πεθαίνουμε από το φόβο μόνο και μόνο που σκεφτόμαστε “θησαυρούς” που θα μπορούσαν να είχαν ανακαλυφθεί και όμως έμειναν για πάντα θαμμένοι στην άμμο.”
-Η καρδιά μου φοβάται τον πόνο, είπε το αγόρι.
-Πες της ότι ο φόβος του πόνου είναι χειρότερος και από τον ίδιο τον πόνο.Και ότι καμία καρδιά δεν υπέφερε όταν ξεκίνησε να αναζητήσει τα Όνειρα της,γιατί κάθε στιγμή αναζήτησης είναι μια στιγμή συνάντησης με την Αιωνιότητα.

Με ποιους τρόπους θα καθησυχάσετε ένα αγχωμένο παιδί

Τα συμπτώματα άγχους συναντώνται συχνά σε παιδιά και εφήβους με το 10-20% περίπου των παιδιών σχολικής ηλικίας να παρουσιάζουν συμπτώματα άγχους. Ποιος γονιός όμως θέλει να είναι το παιδί του αγχωμένο; Μάθετε πώς μπορείτε να βοηθήσετε και να μειώσετε το άγχος και το στρες του παιδιού σας.

Ενθαρρύνετε το παιδί σας να αντιμετωπίσει του φόβους του

Όταν φοβόμαστε κάποιες καταστάσεις, συνήθως τις αποφεύγουμε. Ωστόσο η αποφυγή καταστάσεων προκαλεί και διατηρεί το άγχος. Αντ' αυτού, αν ένα παιδί αντιμετωπίζει τους φόβους του θα μάθει να μειώνει το άγχος του φυσικά με την πάροδο του χρόνου. Το σώμα του δεν θα παραμένει ανήσυχο για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και δημιουργείται ένα σύστημα που ηρεμεί τον οργανισμό.

Πείτε στο παιδί ότι δεν υπάρχει το τέλειο

Συχνά θέλουμε τα παιδιά μας να είναι πρώτοι στον αθλητισμό, το σχολείο και γενικά στις επιδόσεις τους. Αλλά μερικές φορές ξεχνάμε ότι τα παιδιά πρέπει να είναι παιδιά! Αν λοιπόν δεν πάρει το μικρό σας 10 στο διαγώνισμά των μαθηματικών αλλά 8, αυτό δεν σημαίνει ότι ο βαθμός αυτός δεν είναι αρκετά καλός. Είναι σημαντικό να ενθαρρύνετε το παιδί σας να προσπαθεί σκληρά, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να δέχεστε τα λάθη και τις ατέλειές του.

Επικεντρωθείτε στα θετικά

Πολλές φορές τα αγχωμένα και ανήσυχα παιδιά χάνονται με τις αρνητικές σκέψεις και την σκληρή αυτοκριτική. Βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο αντί για μισογεμάτο και ανησυχούν για το μέλλον. Όσο περισσότερο όμως επικεντρώνεστε στα θετικά χαρακτηριστικά του παιδιού σας και τις καλές πτυχές του χαρακτήρα του, θα του υπενθυμίζετε να επικεντρώνεται κι εκείνος/εκείνη στα θετικά.

Προγραμματίστε δραστηριότητες χαλάρωσης

Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο για να χαλαρώσουν και να είναι παιδιά. Δυστυχώς μερικές φορές ακόμη και οι διασκεδαστικές δραστηριότητες, όπως οι αθλητικές, γίνονται περισσότερο για την επιτυχία και όχι για την διασκέδαση. Είναι σημαντικό όμως να αισθάνεται το παιδί ότι αυτό που κάνει το κάνει καθαρά για λόγους ψυχαγωγίας. Το πρόγραμμα μπορεί να περιλαμβάνει παιχνίδια όπως επιτραπέζια ή αθλήματα (χωρίς όμως να είναι ανταγωνιστικά).  Τέτοια είναι η ζωγραφική, το τραμπολίνο, η βόλτα στις κούνιες κ.α.

Επιβραβεύστε τη γενναία συμπεριφορά του παιδιού σας

Όταν το παιδί αντιμετωπίζει τους φόβους τους (π.χ. το εμβόλιο στον παιδίατρο) ανταμείψτε το με έναν έπαινο, μια αγκαλιά, ένα φιλί ή και κάτι απτό όπως ένα αυτοκόλλητο ή μια μικρή απόλαυση (ποιο παιδί λέει όχι στο παγωτό;). Αυτό δεν είναι δωροδοκία αλλά κίνητρο ώστε να αντιμετωπίζει σωστά και χωρίς άγχος ό,τι συμβαίνει στη ζωή του.

Μπορείς να «ξε- μαγειρέψεις» ένα αβγό;

Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες θεωρούσαν πως αν για παράδειγμα βράσεις ένα αβγό οι πρωτεϊνες του δεν μπορούν να επανέλθουν στην αρχική τους  κατάσταση δηλαδή να πάρουν ξανά τη δομή που είχαν πριν το μαγείρεμα.
 
Όμως πριν λίγους μήνες ερευνητές από το University of California Irvine βρήκαν έναν τρόπο να αντιστρέψουν αυτή τη διαδικασία.
 
Και μπορεί αρχικά να φαντάζει παράλογο το γιατί να αναζητήσει κανείς τρόπο για να "ξε μαγειρέψει" ένα αβγό αλλά η μέθοδος που βρήκαν ανοίγει νέους δρόμους στην ανακύκλωση πρωτεϊνών που χρησιμοποιούνται για ιατρικούς και φαρμακευτικούς λόγους και άρα στη σταδιακή μείωση του κόστους πολλών θεραπειών και φαρμάκων.
 
Δείτε ένα βίντεο του Science Channel που δείχνει με ποιο τρόπο μπορείς να επαναφέρεις στην αρχική του μορφή ένα βρασμένο αβγό με μια πολύπλοκη διαδικασία που οι επιστήμονες την συγκρίνουν με "ξέμπλεγμα" πρωτεϊνών.

 

Ηλιακά πανιά για διαστημικά ταξίδια σε χρόνο-ρεκόρ

Τα όρια του ηλιακού μας συστήματος είναι ένας αρκετά μακρινός προορισμός για κάθε διαστημόπλοιο που χρησιμοποιεί κάποια από τις συμβατικές τεχνολογίες κίνησης. Έτσι, για παράδειγμα, το σκάφος Voyager 1 χρειάσθηκε 35 χρόνια για να βγει έξω από την «επικράτεια» του ηλιακού μας συστήματος και να προχωρήσει πέρα από την ηλιόπαυση, δηλαδή την περιοχή όπου φθάνουν τα φορτισμένα σωματίδια από τον Ήλιο.

Επίσης, το διαστημόπλοιο New Horizons, το οποίο επισκέφθηκε τον Πλούτωνα και αυτή τη στιγμή κατευθύνεται στη ζώνη του Κόιπερ , θα καταλήξει στην ηλιόπαυση το 2047. Μία ημερομηνία που «μεταφράζεται» σε ένα ταξίδι συνολικής διάρκειας 41 ετών.

Τώρα, όμως, μία νέα τεχνολογία ηλιακών ιστίων της NASA με όνομα E-Sail, υπόσχεται να μειώσει δραστικά τη χρονική διάρκεια των μη επανδρωμένων αποστολών. Το πλεονέκτημά της είναι ότι θα αξιοποιεί τον ηλιακό άνεμο, δηλαδή τη σταθερή ροή φορτισμένων σωματιδίων που εκπέμπει ο Ήλιος.

O Μπρους Γουίνγκμαν, μηχανικός και επικεφαλής της ομάδας ανάπτυξης της τεχνολογίας
«Οι έρευνές μας έχουν δείξει πως μια αποστολή θα μπορούσε να φθάσει στην ηλιόπαυση σε λιγότερο από 10 χρόνια, αν χρησιμοποιούσε ένα σύστημα E-Sail», αναφέρει στο σάιτ της NASA ο Μπρους Γουίνγκμαν, μηχανικός και επικεφαλής της ομάδας ανάπτυξης της τεχνολογίας. «Κάτι τέτοιο θα έφερνε επανάσταση στα επιστημονικά οφέλη από αυτά τα ταξίδια».

Στην πραγματικότητα, το σύστημα E-Sail δεν μοιάζει με ιστίο, αφού παραπέμπει σε μια τεράστια ομπρέλα που δεν διαθέτει πανί, αλλά μόνο τα ακτινωτά στηρίγματά της – 10 με 20 ακτίνες από αλουμίνιο και πολύ μεγάλο μήκος, έως 20 χιλιόμετρα.

Με εξαιρετικά μικρό πάχος, το οποίο δεν θα ξεπερνά αυτό ενός συνδετήρα, οι ακτίνες θα παραμένουν τεντωμένοι λόγω των φυγόκεντρων δυνάμεων  που θα αναπτύσσονται με την αργή περιστροφή του σκάφους.

Όπως στη Γη, που ένα πλοίο κινείται καθώς ο άνεμος ωθεί το ιστίο του προς τα εμπρός, έτσι και στο διάστημα, το σκάφος θα κινείται από τη δύναμη που θα δέχεται το E-Sail από τον ηλιακό άνεμο.
«Ο Ήλιος εκπέμπει πρωτόνια και ηλεκτρόνια σε πολύ υψηλές ταχύτητες – από 400 έως 500 χλμ. ανά ώρα», εξηγεί ο Γουίνγκμαν. «Επομένως, το διαστημόπλοιο θα κινείται χρησιμοποιώντας την ορμή των θετικά φορτισμένων σωματιδίων».

Οι θετικά φορτισμένες ακτίνες θα απωθούνται από τα πρωτόνια, με συνέπεια να ωθούν το σκάφος προς τα εμπρός. Επιπλέον, το διαστημόπλοιο θα μπορεί να ελίσσεται μεταβάλλοντας το φορτίο των κατάλληλων ακτίνων ώστε η συνολική δύναμη που δέχεται να έχει την επιθυμητή κατεύθυνση.

Η αυτοθεραπεία... μέσω νανοτεχνολογίας

O Οργανισμός Αμυντικών Ερευνών-Μελετών Προηγμένης Τεχνολογίας των ΗΠΑ, γνωστός στ' αγγλικά σαν DARPA (Defense Advanced Research Projects Agency), έχει αρχίσει να ερευνά σε βάθος την περίπτωση αυτοθεραπείας του ανθρωπίνου σώματος με νανοτεχνολογία.
 
Έτσι έχει ξεκινήσει ένα ειδικό πρόγραμμα, που ονομάζεται ElectRx, (Electrical Prescriptions) δηλαδή "Πρόγραμμα Ηλεκτρικών Εντολών", το οποίο αποσκοπεί στη δημιουργία μιας νέας βιοϊατρικής θεραπευτικής τεχνολογίας  προς βελτίωση της σωματικής και ψυχικής υγείας. 
 
Ο στόχος του προγράμματος είναι η επίτευξη ενός "κλειστού κυκλώματος" περίθαλψης και θεραπείας ασθενειών του σώματος, με την ρύθμιση της δραστικότητας των περιφερικών νεύρων. Το ανθρώπινο σώμα, διαθέτει μια καταπληκτική ικανότητα να διορθώνει προβλήματα στο σύστημά του. Υπάρχει ένα ευρύ φάσμα τέτοιων έμφυτων δυνατοτήτων αυτοθεραπείας και η DARPA επιδιώκει με τη συγκεκριμένη έρευνα να αξιοποιήσει αυτές τις δυνατότητες με την μέθοδο ElectRX.

Για να γίνει πιο κατανοητή η φιλοσοφία  αυτής της θεραπευτικής τεχνολογίας, σκεφθείτε λίγο για τον βηματοδότη που χρησιμοποιούν οι καρδιοπαθείς. Τι κάνει ο βηματοδότης; Διοχετεύει ηλεκτρικούς παλμούς στους μύες τι καρδιάς, ώστε να συσφίγγονται και να διαστέλλονται, δημιουργώντας έτσι φυσιολογική λειτουργία της καρδιάς με κανονικούς παλμούς.
 
Τώρα φαντασθείτε μια παρόμοια συσκευή, αλλά πολύ μικρότερη, τόσο μικρή, που να μπορεί να διοχετεύεται μέσω βελόνας μιας σύριγγας στο ανθρώπινο σώμα. Μια νανομηχανή δηλαδή. Αυτή η μικροσκοπική συσκευή, θα μπορούσε να είναι ρυθμισμένη, ώστε να παρακολουθεί συγκεκριμένη λειτουργία μέσα στο ανθρώπινο σώμα και να επεμβαίνει για να διεγείρει συγκεκριμένες νευρικές οδούς ώστε να προκαλεί τη σωστή λειτουργία του αντίστοιχου σωματικού μηχανισμού αντίδρασης, όταν αυτός δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε.
Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει σωστή λειτουργία του μηχανισμού ρύθμισης σακχάρου στο αίμα ενός διαβητικού. Με αυτή την νέα δυνητική τεχνολογία, θα μπορούσε ν' ανιχνευθεί έγκαιρα αυτή η αρρυθμία σε σάκχαρο και να διεγερθεί το πάγκρεας για να απελευθερώσει γλυκαγόνη ή ινσουλίνη ανάλογα με την περίπτωση και να δοθεί λύση.
Η τεχνολογία ήδη έχει προχωρήσει στον συγκεκριμένο τομέα, μόνο που οι νευροτροποποιητές που κυκλοφορούν, είναι μεγέθους χονδρικά, μιας τράπουλας και απαιτείται εγχείρηση για την εμφύτευσή τους. Το μεγάλο τους μέγεθος, δεν επιτρέπει την ακριβή στοχοποίηση νεύρων, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει και σε ανεπιθύμητα αποτελέσματα.


Πηγή 
Το πρόγραμμα ElectRX στοχεύει ακριβώς στην κατασκευή μικροσκοπικών νευροτροποποιητών και στην ανίχνευση των δυνατών παρεμβάσεων με εξαιρετική ακρίβεια. Μερικά παραδείγματα του είδους της έρευνας που διεξάγεται στο εν λόγω πρόγραμμα είναι:
  • Διερεύνηση της δυνατότητας θεραπείας της ρευματοειδούς αρθρίτιδας με άμεση ενεργοποίηση του σπλήνα ή άλλων οργάνων.
  • Διερεύνηση θεραπείας της κατάθλιψης με έλεγχο  φλεγμονών του εγκεφάλου, καθόσον όλο και περισσότερες ενδείξεις παρουσιάζουν ότι η κατάθλιψη ενδέχεται να προέρχεται και από το υπερβολικό επίπεδο φλεγμονωδών βιομορίων.
  • Διερεύνηση της θεραπείας μετατραυματικού στρες ή άλλων  διαταραχών ψυχικής υγείας με χειρισμό των νευροχημικών εντολών που ρυθμίζουν την μάθηση και τη μνήμη στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
  • Διερεύνηση της θερμικής ενεργοποίησης των επινεφριδίων .
  • Διερεύνηση της διέγερσης του πνευμονογαστρικού νεύρου για την πρόκληση νευρικής πλαστικότητας προς θεραπεία του μετατραυματικού στρες
Εννοείται ότι καμιά στρατιωτική υπηρεσία δεν θα ξόδευε 80 εκατομμύρια δολάρια για κάτι που δεν θα είχε δελεαστική δυνητική αξία στο πεδίο της μάχης. Η έγκαιρη διαχείριση φλεγμονών, ειδικά σε τραύματα νωτιαίου μυελού, κάνουν την διαφορά μεταξύ ανάνηψης και αναπηρίας γιατί το πρήξιμο είναι αυτό που κάνει την μεγαλύτερη ζημιά και όχι τόσο το αρχικό τραύμα. Τέτοιας φύσης τραύματα που προκαλούνται στο πεδίο της μάχης ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τις υγειονομικές στρατιωτικές υπηρεσίες.
 
Αλλά ας  δούμε αυτή τη μέθοδο και από άλλη οπτική γωνία. Με τέτοιες νανομηχανές εμφυτευμένες μέσα στο σώμα στρατιωτών και ρυθμισμένες έτσι ώστε να τους κάνουν ν' αντέχουν σε κακουχίες και πόνο, ή να βοηθούν στη αυτοθεραπεία παθήσεων ειδικά όταν βρίσκονται σε μακρινές και απομονωμένες περιοχές, δημιουργούμε "υπέρ-μαχητές". Και βέβαια τέτοιοι μαχητές χρειάζονται πρωτίστως στον χώρο των ειδικών δυνάμεων. 
 
Αυτό θυμίζει το φιλμ "Παγκόσμιος Στρατιώτης"
 
Από την άλλη πλευρά, με εμφύτευση τέτοιων νανομηχανών, με τη μέθοδο του αεροζόλ, σε στρατιώτες του αντιπάλου, αλλά προγραμματισμένες να προκαλούν αδράνεια κινήσεων ή συναισθηματική χειραγώγηση  για παράδειγμα, οδηγούν σε αναίμακτες νίκες! 
 
Πολύ μεγάλο κεφάλαιο ανοίγει η νάνο βιοϊατρική!

Το Σύμπαν ήταν ένα «τέλειο υγρό»!

universe
Ερευνητές στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Πυρηνικής Έρευνας, το γνωστό CERN, πραγματοποίησαν μια ακόμη σημαντική και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα έρευνα. Πραγματοποίησαν πειράματα (συγκρούσεις πρωτονίων) προσπαθώντας να αναπαράγουν το λεγόμενο «πλάσμα κουάρκ-γλουονίων», μια μορφή της ύλης που εμφανίστηκε την στιγμή που εκδηλώθηκε η Μεγάλη Έκρηξη που γέννησε στο Σύμπαν.

Το Σύμπαν στην αρχική του μορφή ήταν υγρό όπως δείχνουν οι τελευταίες έρευνες

Οι θεωρίες

Το πλάσμα κουάρκ-γλουονίων είναι μια κατάσταση στην οποία παύουν να ισχύουν οι δυνάμεις που συγκρατούν τους πυρήνες των ατόμων και η ύλη μετατρέπεται σε μια «αρχέγονη σούπα» από κουάρκ και γλουόνια, θεμελιώδη σωματίδια που δεν διασπώνται περαιτέρω. Εχουν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες για τη μορφή του Σύμπαντος όταν αυτό γεννήθηκε. Η πιο δημοφιλής θεωρία αναφέρει ότι ολόκληρο το Σύμπαν ήταν μια σούπα κουάρκ γλουονίων για μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου μετά το σχηματισμό του πριν από περίπου 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια. Μια άλλη θεωρία που έχει απήχηση στην επιστημονική κοινότητα αναφέρει ότι το Σύμπαν όταν γεννήθηκε ήταν μια μπάλα αερίων.

Τα πειράματα

Οι ερευνητές πραγματοποίησαν συγκρούσεις σωματιδίων στον επιταχυντή LHC και κατάφεραν να παράξουν θερμοκρασίες 250 χιλιάδες φορές μεγαλύτερες από εκείνες που επικρατούν στον πυρήνα του Ηλιου, θερμοκρασίες κοντινές σε εκείνες που πιστεύεται ότι επικράτησαν κατά την εκδήλωση της Μεγάλης Εκρηξης. Σχηματίστηκε ένα πλάσμα που συμπεριφερόταν περισσότερο ως υγρό και όχι ως αέριο. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι το πλάσμα που δημιουργήθηκε στα πειράματα ήταν «ένα τέλειο υγρό» και έτσι ενισχύεται η… υγρή θεωρία για τη μορφή του νεογέννητου Σύμπαντος. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα αποτελέσματα αυτών των πειραμάτων στο CERN επιβεβαιώθηκαν με ανάλογα πειράματα που έγιναν στον επιταχυντή Relativistic Heavy Ion Collider στο Εθνικό Εργαστήριο Brookhaven στο Λονγκ Αιλαντ στις ΗΠΑ.

Η ανακάλυψη της Κοσμικής Ακτινοβολίας Μικροκυμάτων και η επιβεβαίωση από τον δορυφόρο COBE

καμπύλη Planck του μέλανος σώματος
Τελικά τα εμπειρικά δεδομένα που είχαν προβλέψει οι κοσμολόγοι του Big Bang παρατηρήθηκαν το 1965 από τους φυσικούς των εργαστηρίων Bell Arno Penzias και Robert Wilson. Ο Robert Dicke του πανεπιστημίου Princeton ήταν ο πρώτος που έψαχνε στον ουρανό για την εναπομείνουσα ακτινοβολία της Μεγάλής Έκρηξης. Ο Dicke μάλιστα πρότεινε ότι η Μεγάλη Έκρηξη προήλθε από ένα προηγούμενο σύμπαν και ότι ήταν απαραίτητη μια θερμοκρασία πάνω από ένα δισεκατομμύριο βαθμούς για να δημιουργήσει το νέο σύμπαν μας. Αυτή η ενέργεια στη συνέχεια θα παρήγαγε ένα απειροελάχιστο ποσό ακτινοβολίας που πρέπει να είναι μετρήσιμη σήμερα, με βάση το νόμο του Planck ότι όλα τα σώματα εκπέμπουν ενέργεια που μπορεί να τεκμηριωθεί με ένα διάγραμμα της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας.

Ανάλογα με το μήκος του κύματος μπορούν να βρεθούν οπουδήποτε από την περιοχή των ακτίνων Χ έως τα ραδιοκύματα. Μια εκπομπή ακτινοβολίας από ένα σώμα εξαρτάται από τα συστατικά στοιχεία του σώματος, την επιφάνεια του σώματος και τη θερμοκρασία της επιφάνειας του. Το σώμα που εκπέμπει το μέγιστο ποσό ενέργειας λέγεται μέλαν σώμα. Με την χρήση της καμπύλης Planck του μέλανος σώματος ως οδηγό ο Dicke υπολόγισε ότι η κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου της Μεγάλης Έκρηξης πρέπει να είναι περίπου 3 Kelvin πάνω από το απόλυτο μηδέν.

Ο συνάδελφος Jim Peebles του Dicke, επίσης, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι όταν το κατάλοιπο της Πύρινης Βολίδας ψύχθηκε στους 3000° Kelvin θα ήταν σε θέση να σχηματιστούν πυρήνες καθώς και πυρήνες ηλίου από το υδρογόνο. Έτσι, το σύμπαν έμεινε με ένα μίγμα υδρογόνου – περίπου 75% – και ηλίου – κατά 25%, που μοιάζει με την ποσότητα του ηλίου που βρέθηκε στον ήλιο μας. Ο Peebles κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αφού τα δύο αφθονότερα στοιχεία στον Κόσμο δημιουργήθηκαν όταν ήταν το σύμπαν είχε θερμοκρασία 3000° Κ και από τότε το σύμπαν έχει επεκταθεί κατά έναν παράγοντα 1000, άρα η ακτινοβολία που έμεινε από το Big Bang πρέπει να έχει μια θερμοκρασία περίπου 10° Κ. Αργότερα, νέοι και καλύτεροι υπολογισμοί αυτών των εξισώσεων έδωσαν μια θερμοκρασία 3° Κ. Οι Dicke και Peebles ήταν βέβαιοι ότι υπήρχαν κατάλληλα όργανα που θα ήταν τα πρώτα που θα ανίχνευαν αυτήν την Κοσμική Ακτινοβολία Υποβάθρου.

Οι Penziaw-Wilson μπροστά στην κωνική κεραία του Holmdel στο New Jersey, με την οποία ανακάλυψαν το 1964 τη διάχυτη ακτινοβολία υποβάθρου στο Σύμπαν

Την εποχή εκείνη οι φυσικοί Penzias και Wilson ασχολούνταν με την μέτρηση της ακτινοβολίας από το Γαλαξία μας. Δούλευαν σε μια στενή περιοχή του ουρανού όταν άκουσαν έναν θόρυβο που παρεμπόδιζε το σήμα τους. Αυτός ο θόρυβος προερχόταν από την Κοσμική Ακτινοβολία και είχε μια θερμοκρασία 3° K. Φαινόταν να προέρχεται από όλες τις κατευθύνσεις και δεν αυξομειωνόταν ποτέ. Βλέποντας ότι η αρχική έρευνά τους αλλοιώθηκε λόγω του ανεξήγητου θορύβου, παραιτήθηκαν από την συγγραφή μιας εργασίας για αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο. Μήνες αργότερα ο Penzia ανακάλυψε πως η ομάδα του Peebles έψαχνε για αυτήν την ακτινοβολία λείψανο του Big Bang χωρίς επιτυχία. Εξετάζοντας ξανά το θόρυβο που έπιαναν με τις ραδιοκεραίες τους συνειδητοποίησαν οι Penzia και Wilson ότι είχαν σκοντάψει πάνω στην πιο σημαντική ανακάλυψη, που επιβεβαίωσε την αρχέγονη Μεγάλη Έκρηξη

Οι θεωρητικοί του Big Bang έκαναν αρκετές προβλέψεις που υποστήριζαν τελικά αυτή τη θεωρία. Η πρώτη είναι η παρατήρηση του Hubble για τη σχέση της απόστασης με τη μετατόπιση προς το ερυθρό άκρο του φάσματος. Αυτή η σχέση μας επιτρέπει να προσεγγίσουμε την ηλικία του σύμπαντος με τη βοήθεια τριών χωριστών ουρανίων σωμάτων που όλα τους φθάνουν στο ίδιο σχετικό αποτέλεσμα. Ο Hubble χρησιμοποίησε μεταβλητής έντασης άστρα, που είναι γνωστά ως «τυποποιημένα κεριά», για να φτιάξει μια κοσμική κλίμακα αποστάσεων. Γνωρίζοντας την απόσταση αυτών των ουράνιων αντικειμένων θα ήταν σε θέση να κατασκευάσει ένα διάγραμμα για την ηλικία του σύμπαντος. Αυτά τα τυποποιημένα κεριά είναι οι Κηφείδες μια σπάνια κλάση μεταβλητών άστρων στους γειτονικούς μας γαλαξίες, που η φωτεινότητά τους αυξάνεται και εξασθενίζει με ένα κανονικό ρυθμό, ο οποίος εξαρτάται από την πραγματική φωτεινότητα του αστεριού. Οι αστρονόμοι λοιπόν παρατηρούν ένα αμυδρό αστέρι της κλάσης των Κηφειδών σε έναν απόμακρο γαλαξία. Συγκρίνοντας ύστερα τη φωτεινότητα του αστεριού που βλέπουν με την πραγματική φωτεινότητα που υπολογίζουν, με την βοήθεια του ρυθμού που αυξομειώνεται το φως του, είναι δυνατό να υπολογιστεί η απόστασή του.

Κεντρικά σημεία στο ζήτημα της ηλικίας του σύμπαντος είναι δύο σημαντικοί θεωρητικοί όροι. Η σταθερά του Hubble που αναφέρεται στο πόσο γρήγορα αυξάνονται οι ταχύτητες των γαλαξιών ανάλογα με την απόστασή τους από τη Γη. Έχει γίνει μεγάλη συζήτηση σχετικά με την τιμή αυτής της σταθεράς, που αρχίζει από την τιμή των 50 Km/sec/Mpc (1 Mpc είναι περίπου 3 εκατομμύρια έτη φωτός) έως τα 100 Km/sec/Mpc. Η διαφορά αυτή στην τιμή εξηγεί και τη διαφορά στην εκτίμηση για την ηλικία του σύμπαντος κατά ± 5 δισεκατομμύρια.

Η άλλη σπουδαία σταθερά είναι γνωστή ως q, που καθορίζει την επιβράδυνση της διαστολής του σύμπαντος. Ανάλογα με την κρίσιμη πυκνότητα του σύμπαντος από την οποία εξαρτάται αυτή η σταθερά q, το σύμπαν θα αποδειχθεί είτε ότι θα διαστέλλεται συνεχώς σαν ένα επίπεδο και ανοικτά μοντέλο, είτε θα είναι ένα ταλαντούμενο κλειστό σύμπαν, που θα δοκιμάζει εναλλάξ μια Μεγάλη Σύνθλιψη και μια Μεγάλη Έκρηξη (με τη Μεγάλη Σύνθλιψη θα συμπυκνωθεί τελικά σε μια ιδιομορφία και μετά θα αρχίσει τη διαδικασία της Μεγάλης Έκρηξης. Ο διάδοχος του Hubble Allan Sandage πρόβλεψε ένα κλειστό σύμπαν όταν αυτός σχεδίασε διάφορους ραδιογαλαξίες πολλά δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Τα στοιχεία για αυτό το κλειστό σύμπαν μερικά χρόνια αργότερα κατέπεσαν και έτσι το μοντέλο του κλειστού σύμπαντος τελικά έφυγε από το προσκήνιο. Έως σήμερα η σταθερά του Hubble και η σταθερά q παραμένουν τα δύο σημαντικότερα αναπάντητα προβλήματα στη σύγχρονη κοσμολογία.

Οι αστρονομικές παρατηρήσεις έχουν υποστηρίξει, επίσης, τις προβλέψεις των θεωρητικών ότι ορισμένα στοιχεία θα μπορούσαν να έχουν δημιουργηθεί μόνο λίγες στιγμές μετά από τη Μεγάλη Έκρηξη. Με βάση τη σχέση μεταξύ της ποσότητας του ηλίου στο σύμπαν και του αριθμού των διαφορετικών τύπων οικογενειών των σωματιδίων (ηλεκτρόνια, μιόνια, ταυ) οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ένα νετρίνο για κάθε οικογένεια σωματιδίων. Εξ αιτίας της σημερινής πυκνότητας της ενέργειας του σύμπαντος θα υπάρχει και μια αντίστοιχη ποσότητα ηλίου, που θα έχει παραχθεί. Αυτή στη συνέχεια θα δημιουργήσει και τους διαφορετικούς τύπους των νετρίνων. Όταν είδαμε ότι η προβλεφθείσα ποσότητα των νετρίνων αντιστοιχούσε σε αυτό που παρατηρήθηκε, είχαμε μια άλλη σημαντική νίκη για την κοσμολογία του Big Bang.

Ο Δορυφόρος COBE

Μετά από την ανακάλυψη της Κοσμικής Ακτινοβολίας Υποβάθρου το 1965 οι επιστήμονες ήταν πρόθυμοι να επεκτείνουν την έρευνά τους στο εξωτερικό διάστημα με τη βοήθεια ενός δορυφόρου σε τροχιά γύρω από τη Γη. Από το διάστημα τελικά μας δόθηκε η ευκαιρία να μελετήσουμε αυτό το φαινόμενο στα τέλη του 1989 με τον Κοσμικό Εξερευνητή Υποβάθρου (COBE). Ο δορυφόρος COBE έκανε τρία ξεχωριστά πειράματα με τα όργανα του. Το πρώτο όργανο γνωστό ως FIRAS, ήταν ένα φασματόμετρο για τις υπέρυθρες ακτίνες του ακραίου ορίου του φάσματος. Και δημιουργήθηκε με σκοπό να επιβεβαιώσει την έρευνα που είχε αναπτυχθεί μέχρι τότε, ότι η ακτινοβολία υποβάθρου πράγματι είχε το φάσμα ενός μέλανος σώματος.

Το επόμενο ζήτημα που προσπαθήθηκε να απαντήσει το COBE ήταν το εξής: έχει η ακτινοβολία υποβάθρου την ίδια θερμοκρασία σε όλες τις κατευθύνσεις; Η θεωρία του Big Bang δηλώνει ότι προκειμένου να υπάρχει μια συμπύκνωση της μάζας και έτσι να σχηματιστούν οι γαλαξίες, θα πρέπει να υπάρχει μια ανομοιογένεια που να έμεινε από την εποχή της Μεγάλης Έκρηξης, και που θα είναι ανιχνεύσιμη. Το Διαφορικό Ραδιόμετρο Μικροκυμάτων (DMR) σχεδιάστηκε να ανιχνεύσει τις διακυμάνσεις της ανισοτροπίας σε μια κλίμακα 30 εκατομμυριοστών της μιας μοίρας.

Η θεωρία του πληθωρισμού πρόβλεπε τέτοιες διακυμάνσεις και οι κβαντικές διαδικασίες κατά τη διάρκεια εκείνων των αρχέγονων σταδίων της Μεγάλης Έκρηξης (όταν το σύμπαν ήταν στο μέγεθος ενός πρωτονίου), επέτρεψαν στα νέφη της ύλης να συμπυκνωθούν στους γαλαξίες. Η μοίρα της θεωρίας της Μεγάλης Έκρηξης εξαρτιόταν βασικά από τις μετρήσεις του DMR, που μπορούσε να συγκρίνει την εισερχόμενη Μικροκυματική Ακτινοβολία από δύο διαφορετικές διευθύνσεις και να αναζητά διαφορές στο κυρίαρχο μήκος κύματος. Τέτοιες διαφορές θα υποδείκνυαν διαφορές στην πυκνότητα στο αρχέγονο σύμπαν και οι υψηλής πυκνότητας περιοχές θα είχαν προκαλέσει τη δημιουργία των σημερινών γαλαξιών. Σε επίπεδο ανάλυσης 1/3.000 και 1/10.000 δεν είχε παρουσιαστεί κανένα ίχνος διακύμανσης, αλλά τέλη του 1991 παρουσιάστηκαν διακυμάνσεις σε επίπεδο ανάλυσης 1/100.000. Με άλλα λόγια, το κυρίαρχο μήκος κύματος της Μικροκυματικής Ακτινοβολίας Υποβάθρου μεταβαλλόταν κατά 0.001% ανάλογα με τη διεύθυνση που ήταν στραμμένος ο δορυφόρος.

Το φάσμα, όπως μετρήθηκε από τον COBE, δείχνει την κατανομή της ενέργειας της ακτινοβολίας στα διάφορα μήκη κύματος. Η συνεχής καμπύλη παριστάνει τη θεωρητικά προσδοκώμενη κατανομή της ακτινοβολίας που προέρχεται από τη Μεγάλη Έκρηξη και όπως φαίνεται είναι τύπου μέλανος σώματος

Το τρίτο πείραμα ήταν το γνωστό ως Πείραμα του Διάχυτου Υπέρυθρου Υποβάθρου ή DIRBE. Είχε ως σκοπό να εξετάσει τις απώτατες γωνίες του σύμπαντος στις υπέρυθρες ακτίνες, 15 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη, και να συσσωρεύσει στοιχεία όσον αφορά το υπέρυθρο φως αυτών των αρχέγονων γαλαξιών. Το όργανο DIRBE μπόρεσε να συσσωρεύσει πολλά δεδομένα που τελικά επιβεβαίωσαν πολλές θεωρίες της κοσμολογίας του Big Bang. Έτσι, λίγο μετά αφότου το COBE τοποθετήθηκε σε τροχιά ήρθε εκείνο το συναρπαστικό στοιχείο που ανέμενε ανυπόμονα για καιρό η επιστημονική κοινότητα. Η Μικροκυματική Ακτινοβολία Υποβάθρου ταίριαζε με την καμπύλη του μέλανος σώματος με μία απόκλιση 1%. Εξήντα επτά ξεχωριστά σημεία της συχνότητας που λήφθηκαν από το COBE ταίριαζαν τέλεια με το θεωρητικό φάσμα του μέλανος σώματος. Η παρατήρηση είχε επιβεβαιώσει ακριβώς την κοσμολογία του Big Bang η οποία το είχε προβλέψει πολύ καιρό πριν. Αυτή η ανακάλυψη αποδείχθηκε το εύκολο μέρος του πειράματος.

Ο George Smoot και οι συνάδελφοί του επίσης από το Μπέρκλευ πέρασαν τρία σκληρά χρόνια για να ταξινομήσουν τα δισεκατομμύρια μέρη των στοιχείων που παρείχε το όργανο DMR. Η ανακοίνωσή του στις 23 Απριλίου του 1992 στην ετήσια συνεδρίαση της Αμερικανικής Ένωσης Φυσικών στην Ουάσιγκτον, το είπε καλύτερα: Η αγγλική γλώσσα δεν έχει αρκετά υπερθετικά για να μεταβιβάσει την ιστορία των αποτελεσμάτων, που έχουμε παρατηρήσει. Βρήκαμε απολιθώματα 15 δισεκατομμυρίων ετών που δημιουργήθηκαν στη γέννηση του σύμπαντος. Το πείραμα, όπως είπε και ο Smoot, έδειξε ότι η Μεγάλη Έκρηξη ήταν ζωντανή και πολύ-πολύ υγιής.

Αριστερά: Η χαρτογράφηση των ανισοτροπιών στην ακτινοβολία υποβάθρου του ουρανού των 2.74 Kelvin από τον δορυφόρο COBE.

Αυτά τα κοσμικά σχήματα στον ουρανό πιθανόν να είναι κατάλοιπα από μια εποχή 10-32 sec μετά τη Μεγάλη Έκρηξη. Ο χάρτης δείχνει όλη την ουρόνια σφαίρα ενώ ο Γαλαξίας μας είναι η κόκκινη λωρίδα που βρίσκεται στον ισημερινό. Οι γαλάζιες και ροζ περιοχές είναι ελαφρά θερμότερες και ψυχρότερες από το μέσο όρο, περίπου 1 μέρος ως προς τα 90.000. Η εικόνα αυτή είναι το άθροισμα παρατηρήσεων του COBE στα 53 και 90 GHz και αντιστοιχεί σε χωρική διακριτική ικανότητα 100. Ακόμα και οι μικρότερες ανομοιογένειες ή μικροδιακυμάνσεις, είναι πολύ μεγάλες για να έχουν παίξει οποιοδήποτε ρόλο στη διαμόρφωση του Σύμπαντος που βλέπουμε σήμερα. Οι μικροδιακυμάνσεις πιστεύεται πως αποτελούν τα «σπέρματα» του σχηματισμού των σημερινών δομών του σύμπαντος

Αν και οι διακυμάνσεις της θερμοκρασίας στο μικροκυματικό υπόβαθρο ήταν μικρότερες από τριάντα εκατομμυριοστά του ενός βαθμού, αυτά τα πεδία της διακύμανσης της θερμοκρασίας και της πυκνότητας ήταν πλάτους περισσότερο από 500 εκατομμύρια έτη φωτός. Αυτοί οι μικροσκοπικοί συνδυασμοί που σχηματίστηκαν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Έκρηξης ήταν η ίδια η πυκνότητα που χρειαζόταν προκειμένου να δημιουργηθούν οι γαλαξίες και ακολούθως η ίδια η ζωή η ίδια.

Επιτέλους, η απόδειξη του μοντέλου της Μεγάλης Έκρηξης είχε τελειώσει. Γενιές φυσικών, αστρονόμων και κοσμολόγων – Αϊνστάιν, Λεμέτρ, Χάμπλ, Γκάμοφ, Άλφερ, Μπάαντε, Πενζίας, Ουίλσον, Σμούτ και πολλοί άλλοι – είχαν καταφέρει να αντιμετωπίσουν το έσχατο ερώτημα περί δημιουργίας του Κόσμου. Ήταν πια ξεκάθαρο πως το σύμπαν ήταν διαστελλόμενο, δυναμικό και εξελισσόμενο για πάνω από 13 δισεκατομμύρια χρόνια. Η αλλαγή από ένα σύμπαν αιώνιο και αμετάβλητο στο σύμπαν της Μεγάλης Έκρηξης είχε ολοκληρωθεί.

Το σύμπαν και η εξέλιξη του σύμφωνα με τον δορυφόρο WMAP


Το Φεβρουάριο του 2003 ο δορυφόρος WMAP (διάδοχος του COBE που φτιάχτηκε για να μετρήσει την Κοσμική Ακτινοβολία Υποβάθρου με 35 φορές καλύτερη ανάλυση) έφτιαξε μια ακόμα πιο λεπτομερή εικόνα της Κοσμικής Ακτινοβολίας Υποβάθρου (CMB), την ακτινοβολία που εκπέμφθηκε από το σύμπαν όταν είχαν περάσει 380.000 χρόνια από το Big Bang. Η ακτινοβολία αυτή που θεωρείται το αρχαιότερο φως στον Κόσμο, διέρρευσε από το νεογέννητο σύμπαν όταν αυτό ήταν ακόμα μια πυρακτωμένη σφαίρα πλάσματος.

Ένας πλήρης Ουράνιος χάρτης του παλαιότερου φωτός στο Σύμπαν. Τα χρώματα δείχνουν «τη θερμότερη περιοχή» (κόκκινο) και την «πιο ψυχρή» (μπλε σημεία). Η ωοειδής μορφή είναι μια προβολή για να παρουσιάσει ολόκληρο τον Ουρανό.

Πολύ πριν να υπάρξουν αστέρια και γαλαξίες, το σύμπαν αποτελούνταν από ένα καυτό, λαμπρό πλάσμα που αναταρασσόταν κάτω από τις ανταγωνιστικές επιδράσεις της βαρύτητας και της ακτινοβολίας. Τα καυτά σημεία στην Κοσμική Ακτινοβολία Υποβάθρου είναι οι εικόνες του συμπιεσμένου, πυκνού πλάσματος σε ένα σύμπαν που συνεχώς ψύχεται, ενώ τα ψυχρά σημεία του χάρτη είναι η υπογραφή των απόκρυφων, εσωτερικών, περιοχών του αερίου.

Ακριβώς όπως ο τόνος ενός κουδουνιού εξαρτάται από τη μορφή του και το υλικό από το οποίο αποτελείται, έτσι συμβαίνει και με τον ‘ήχο’ του αρχικού σύμπαντος — η αναλογία των υλικών του και τα μεγέθη των καυτών και ψυχρών σημείων στην CMB — που εξαρτάται από τη σύνθεση του σύμπαντος και τη μορφή του. Ο δορυφόρος WMAP επέτρεψε τελικά στους επιστήμονες να ακούσουν αυτή την ουράνια μουσική και να υπολογίσουν από τι αποτελείται ο Κόσμος μας.

Αναλύοντας τα δεδομένα του WMAP, οι ερευνητές συμπέραναν ότι το σύμπαν αποτελείται μόνο 4% από τη συνηθισμένη ύλη. Το 23% είναι η αόρατη σκοτεινή ύλη, που οι αστροφυσικοί θεωρούν ότι είναι φτιαγμένη, μέχρι σήμερα, από άγνωστα σωματίδια. Το υπόλοιπο, 73%, είναι η περίφημη σκοτεινή ενέργεια.

Το WMAP ανακάλυψε, επίσης, και άλλες βασικές ιδιότητες του Σύμπαντος, συμπεριλαμβανομένης της ηλικίας του (13,7 δισεκατομμύρια έτη), του ρυθμού διαστολής και της πυκνότητας.

Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις που αποκαλύφθηκαν από τα στοιχεία του WMAP, είναι ότι η πρώτη γενεά των άστρων άρχισε να λάμπει στον Κόσμο μόνο 200 εκατομμύρια χρόνια μετά από το Μεγάλη Έκρηξη, πολύ νωρίτερα από όσο ανέμεναν πολλοί επιστήμονες. Για να υπολογίσει ακριβώς πότε άρχισε ο σχηματισμός των άστρων, η ομάδα του WMAP δεν είδε κατευθείαν το φως των πρώτων άστρων αλλά μέτρησε τις απίστευτα λεπτές παραλλαγές στην πόλωση της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου.

Ο ρυθμός διαστολής του σύμπαντος (η σταθερά Hubble) βρέθηκε ότι είναι: Ho= 71 km/sec/Mpc (μ’ ένα περιθώριο λάθους περίπου 5%). Για να ταιριάξει δε η θεωρία με τα δεδομένα δεχόμαστε την παντοτινή διαστολή του σύμπαντος.

Το σύμπαν τελικά, σύμφωνα με τα δεδομένα του WMAP, είναι επίπεδο ενώ η βαρυονική πυκνότητα είναι = 0.044 ± 0.004, η πυκνότητα της σκοτεινής ύλης = 0.23 ± 0.04, και η εναπομένουσα πυκνότητα 0.73 ± 0.04 περιγράφεται σαν η «σκοτεινή ενέργεια του κενού».

Η ποσότητα της σκοτεινής ύλης και της ενέργειας στο Σύμπαν φαίνεται ότι παίζει κρίσιμο ρόλο στον καθορισμό της γεωμετρίας του Χώρου. Γιατί:

1. Αν η συνολική πυκνότητα της ύλης και της ενέργειας στο Σύμπαν ρ < ρο , (όπου ρο η κρίσιμος πυκνότητα) τότε ο χώρος είναι ανοικτός και με αρνητική καμπυλότητα όπως η επιφάνεια ενός σαμαριού.

2. Αν η πυκνότητα είναι ρ > ρο (όπου ρο η κρίσιμος πυκνότητα) μεγαλύτερη από την κρίσιμη πυκνότητα, τότε ο χώρος είναι κλειστός και θετικά καμπυλωμένος όπως η επιφάνεια μιας σφαίρας. Στην τελευταία περίπτωση, οι τροχιές του φωτός διίστανται και τελικά ενώνονται πάλι σε ένα σημείο.

3. Τέλος, αν η πυκνότητα είναι ακριβώς ίση με την κρίσιμη πυκνότητα ρ = ρο, τότε ο χώρος είναι επίπεδος όπως ένα φύλλο χαρτί. Αυτό το σενάριο επιβεβαίωσε και ο δορυφόρος WMAP.

Η θεωρία του πληθωρισμού, η προέκταση της θεωρίας του Big Bang, προβλέπει ότι η πυκνότητα του σύμπαντος πρέπει να είναι πολύ κοντά στην κρίσιμη πυκνότητα, παράγοντας έτσι ένα επίπεδο σύμπαν.

Η εξέλιξη και το σχήμα του σύμπαντος

Αν λύσουμε τις εξισώσεις πεδίου του Αϊνστάιν, με τη βοήθεια και της μετρικής του διαστελλόμενου χώρου, βρίσκουμε ότι η μελλοντική εξέλιξη του Σύμπαντος εξαρτάται από το συνολικό ποσό της ύλης και της ενέργειας που περιέχει. Στην πιο απλή μορφή αυτών των λύσεων, (χωρίς να υπολογίσουμε την κοσμολογική σταθερά Λ), υπάρχουν οι εξής δυνατές περιπτώσεις μεταξύ ύλης και γεωμετρίας:

1. Αν το σύμπαν περιέχει μικρή ποσότητα ύλης τότε θα διαστέλλεται συνεχώς γιατί η βαρύτητα δεν μπορεί να το συγκρατήσει (είναι η περίπτωση του ανοικτού σύμπαντος). Η δε γεωμετρία που το διέπει είναι υπερβολική (στις δύο διαστάσεις ένα ανάλογο σχήμα είναι αυτό μιας σέλας αλόγου).

2. Αν περιέχει μεγάλη ποσότητα ύλης τότε το σύμπαν θα αρχίσει να συστέλλεται μετά από κάποιο χρονικό διάστημα γιατί η βαρύτητα θα αρχίσει να γίνεται τότε σημαντική (περίπτωση κλειστού σύμπαντος). Η δε γεωμετρία που το διέπει είναι σφαιρική.

3. Αν περιέχει ένα συγκεκριμένο κρίσιμο ποσό ύλης (το σύνορο μεταξύ των δύο παραπάνω περιπτώσεων), τότε η γεωμετρία είναι η γνωστή μας Ευκλείδια (επίπεδο σύμπαν).

Με την προσθήκη της κοσμολογικής σταθεράς Λ αυτή η αντιστοιχία μεταξύ ύλης και γεωμετρίας παύει αν ισχύει και είναι δυνατόν το Σύμπαν να περιέχει μικρό ποσό κανονικής ύλης αλλά η γεωμετρία που το διέπει να είναι η Ευκλείδια. Αυτό μπορεί να συμβεί επειδή η Κοσμολογική Σταθερά Λ λειτουργεί σαν εν δυνάμει ύλη (σκοτεινή ενέργεια του κενού), η οποία συμπληρώνει την απαραίτητη ποσότητα της κανονικής ύλης (βαρυονικής και σκοτεινής ύλης) ώστε το Σύμπαν να είναι επίπεδο.

Έχει λοιπόν βρεθεί ότι το Σύμπαν διαστέλλεται σήμερα με ρυθμό πολύ κοντά στην κρίσιμη τιμή, γεγονός που χρειάζεται εξήγηση μιας και γνωρίζουμε από τις λύσεις των εξισώσεων του Αϊνστάιν, ότι εάν το Σύμπαν δεν ξεκινούσε την διαστολή του με ακριβώς αυτό τον ρυθμό, τότε με την πάροδο του χρόνου θα απέκλινε όλο και περισσότερο από αυτόν και σήμερα θα μετρούσαμε εντελώς διαφορετικό ρυθμό διαστολής.

Η παρουσία των κοσμικών δομών (αστέρων, γαλαξιών και σμήνη γαλαξιών), δείχνει ότι ο ρυθμός διαστολής είναι ακριβώς αυτός που χρειάζεται για να δημιουργηθούν.

Γιατί αν το Σύμπαν διαστελλόταν με ρυθμό πολύ μεγαλύτερο της κρίσιμης τιμής τότε η βαρύτητα που ασκείται συνολικά στο Σύμπαν, από την εμπεριεχόμενη εντός αυτού ύλης και ενέργειας, δεν θα ήταν σε θέση να αντιστρέψει τη διαστολή σε συστολή ούτε στις περιοχές υψηλής πυκνότητας. Κι έτσι δεν θα είχαν γεννηθεί τα άστρα, στον πυρήνα των οποίων δημιουργούνται τα συστατικά στοιχεία από τα οποία είναι φτιαγμένα τα έμβια όντα (οξυγόνο, υδρογόνο, άνθρακας κλπ) και η εξέλιξη των οποίων τελικά τροφοδοτεί, με αυτά τα στοιχεία, το Σύμπαν.



Επίσης, εάν το Σύμπαν διαστελλόταν με ρυθμό σημαντικά βραδύτερο της κρίσιμης τιμής τότε πάλι πριν προλάβουν να δημιουργηθούν τα άστρα, το Σύμπαν θα είχε ξανασυσταλλεί σε μία υπέρθερμη θάλασσα ακτινοβολίας. Επομένως, το γεγονός της ύπαρξης των κοσμικών δομών προϋποθέτει ότι το Σύμπαν διαστέλλεται περίπου με τον ρυθμό που μετράμε.

Μπουκάλια νερού από φύκια καταργούν τα πλαστικά!

Τα πλαστικά μπουκάλια του νερού και των αναψυκτικών αποτελούν μια πραγματική μάστιγα για το περιβάλλον δεδομένου ότι η διάσπασή τους στις χωματερές διαρκεί περισσότερα από 1.000 χρόνια. Ορισμένες πόλεις με ηγέτη το Σαν Φρανσίσκο έχουν επιλέξει το μέτρο της απαγόρευσης πώλησης πλαστικών μπουκαλιών νερού σε δημόσιους χώρους. Ωστόσο, ένας ισλανδός φοιτητής ονόματι Άρι Γιόνσον, παρουσίασε μια ακόμα καλύτερη λύση: ένα 100% φυσικό, βιοδιασπώμενο και δυνητικά βρώσιμο μπουκάλι νερό από φύκια.

Η καινοτόμος λύση βασίζεται στην ουσία αγάρ, μια φυσική ζελατίνη που αποτελεί εκχύλισμα των λευκών φυκών. Σύμφωνα με τον μύθο, την ουσία ανακάλυψε στη δεκαετία του 1650 ένας πανδοχέας στην Ιαπωνία που παρατήρησε ότι η σούπα που είχε περισσέψει από το δείπνο μετατράπηκε σε τζελ το πρωί. Bιοδιασπώμενα μπουκάλια για νερό που δεν βλάπτουν το περιβάλλον. Το αγάρ χρησιμοποιείται στα μικροβιολογικά εργαστήρια από τον 19ο αιώνα για τον διαχωρισμό των μορίων μεταξύ τους.


Για να δημιουργήσει το μπουκάλι, ο Τζόνσον ανάμειξε κονιορτοποιημένο αγάρ με νερό. Προέκυψε μια ζελατινώδης ουσία την οποία θέρμανε προτού την εγχύσει σε ένα καλούπι. Εν συνεχεία το καλούπι τοποθετήθηκε σε ένα δοχεία με παγωμένο νερό έως ότου το αγάρ σχημάτισε το μπουκάλι μετά από λίγα λεπτά στην ψύξη. Το μπουκάλια από φύκη διατηρούν το σχήμα τους μέχρι να αδειάσουν και στη συνέχεια διασπώνται φυσικά. Ο χρήστης μπορεί ακόμα και να μασήσει το μπουκάλι, η γεύση δεν είναι κακή όπως λέει ο φοιτητής.



Το νερό μέσα στο βιοδιασπώμενο μπουκάλι παραμένει πόσιμο, ωστόσο, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, η γεύση φυκιών μπορεί να περάσει στο νερό. Το αγάρ χρησιμοποιείται συχνά ως υποκατάστατο της ζωικής ζελατίνης στη ζαχαροπλαστική και είναι ασφαλές τόσο για το περιβάλλον όσο και για τον άνθρωπο. Το έργο παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ DesignMarch που πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες μέρες στο Ρέυκιαβικ της Ισλανδίας.

Ripsaw EV2: Το ταχύτερο ερπυστριοφόρο όχημα που φτιάχτηκε ποτέ

Το Ripsaw EV2 είναι ένα από τα παγκοσμίως πιο περιζήτητα υψηλής απόδοσης, πολυτελή οχήματα.

Αρχικά είχε σχεδιαστεί και κατασκευαστεί για στρατιωτική χρήση ως σούπερ τανκ υψηλής ταχύτητας, βάση της πλατφόρμας του.

Αποδείχθηκε ότι είναι το ταχύτερο ερπυστριοφόρο όχημα που φτιάχτηκε ποτέ, και έχει κοσμήσει τα εξώφυλλα των περιοδικών όπως το Popular Science ενώ κέρδισε βραβεία για την εφεύρεσή του.
Από το 2013, έχουν ξοδευτεί χιλιάδες ώρες εργασίας για την ανάπτυξη αυτής της τεχνολογίας.

Ripsaw EV2_1

Το πολυτελές εσωτερικό του και η μηχανή ντίζελ 600 ίππων, το κάνουν πρωταθλητή στην ικανότητα, την ταχύτητα και την πολυτέλεια.



Σημείωση: Το Ripsaw EV2 είναι ένα χειροποίητο σούπερ ερπυστριοφόρο όχημα που αναπτύχθηκε για το κοινό για  ακραίες εκτός δρόμου διαδρομές. Τα οχήματα αυτά να διαρκέσουν έως και 6 μήνες για την κατασκευή τους και μπορεί να κοστίζουν 100s χιλιάδες δολλάρια ανάλογα με την επιθυμητή πολυτέλεια και επιδόσεις.