Δύο φιλελληνικά ποιήματα

του Fernando de Villena

OI ΚΑΡΥΑΤΙΔΕΣ ΤΟΥ ΕΡΕΧΘΕΙΟΥ

 Δεν μας αρέσει το καρδιοχτύπι αυτού του μουσείου•
οι τοίχοι του από μπετόν είναι ανυπόφοροι
όπως και τα κοστούμια που φοράνε για στολές
εκείνοι που το επιτηρούν.
Υπερβολικά τέλειο
και με στόχο το εμπόριο.
Οριστικά δεν μας αρέσει
η υποτιθέμενή του γελοία τελειότητα
κι επιπλέον μισούμε
αυτές τις ακτίνες λέηζερ
με τις οποίες μας στερούν
την αξιοσέβαστη παρουσία
που μας προσέδωσαν οι αιώνες.
Θέλουμε να επιβλέπουμε απ’ την Ακρόπολη,
όπως πάντα το κάναμε,
το πέρασμα των ανθρώπων.
Νοσταλγούμε τον γαλανό ουρανό της Αθήνας,
τις μυστηριώδεις νύχτες της
και τη μυρωδιά της βροχής
που κάποτε μας νότιζε με ριπές.
Ακούστε τις φωνές μας,
αν και τόσο μοιάζουν με σιωπή.
Δεν θέλουμε να συνεχίσουμε σ’ αυτόν τον τόπο!
Μας πληγώνει η νοσταλγία της ζωής.
***

ΠΑΡΑΙΝΕΣΗ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ

 Από γενιά σε γενιά
τα τζιτζίκια της Ακρόπολης
δίδαξαν στους Αθηναίους
την τέχνη να ζουν χωρίς φιλοδοξία.
Δυο αυτοκρατορίες κατέκτησαν αυτή τη γη,
όμως έφυγαν νικημένες απ’ τη χάρη της,
από τον αίθριο ουρανό
και το εύγλωττο γαλάζιο των ακτών της.
Κι όμως τώρα
η απληστία κάποιων εμπόρων
πασχίζει να σκλαβώσει όλη την Ελλάδα,
να υποθηκεύσει τις αιωνόβιες πέτρες της,
τους αμφορείς και τα αγάλματα…
Αναγκαίο είναι και πάλι
να πολεμήσουμε στη Σαλαμίνα!

 [Πρώτη δημοσίευση των μεταφρασμένων ποιημάτων του Φερνάντο ντε Βιγιένα (Γρανάδα, 1956).]