Ἀριστο[κ]άρπου Σικελίας κρέουσαν [στρ. α]Δ[ά]ματρα ἰοστέφανών τε Κούραν
ὕμνει, γλυκύδωρε Κλεοῖ, θοάς τ᾽ Ὀ-
λυμ]πιοδρώμους Ἱέρωνος ἵππ[ο]υς.
5 σεύον]το γὰρ σὺν ὑπερώχῳ τε Νίκᾳ [αντ. α]
σὺν Ἀγ]λαΐᾳ τε παρ᾽ εὐρυδίναν
Ἀλφεών, τώθι] Δεινομένεος ἔθηκαν
ὄλβιον τ[έκος στεφάνω]ν κυρῆσαι·
θρώησε δὲ λ[αὸς ˘ ¯ ¯ [επωδ. α]
10ἆ τρισευδαίμ[ων ἀνήρ,
ὃς παρὰ Ζηνὸς λαχὼν
πλείσταρχον Ἑλλάνων γέρας
οἶδε πυργωθέντα πλοῦτον μὴ μελαμ-
φαρέϊ κρύπτειν σκώτῳ.
***
ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΩΝΑ ΤΟ ΣΥΡΑΚΟΥΣΙΟ, ΝΙΚΗΤΗ ΣΕ ΑΡΜΑΤΟΔΡΟΜΙΑ, ΣΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑ
Τη Δήμητρα, της καρπερής της Σικελίας αφέντρα,κι αυτή που γιούλια στα μαλλιά φορεί, την Περσεφόνη,τραγούδα, Κλειώ γλυκόδωρη,και τις γοργές του Ιέρωνα —γοργές κι ολυμπιοδρόμες—φοράδες, που, με συνοδούς την ανυψώτρα Νίκηκαι τη λαμπρή Αγλαΐα, κοντά στ᾽ Αλφειού το πλούσιο ρέματο κλωθογύριστο έτρεξαν· εκεί του Δεινομένηέκαμαν τον αρχοντογιό να πάρει το στεφάνι.Κι έκραξε ο λαός: «Μακάριος10τούτος ο άντρας· απ᾽ το Δίατου ᾽λαχε εξουσία τρανήπάνω σε Έλληνες, και ξέρειβιος που υψώθηκε σαν πύργοςνα μην κρύβει σε μαυρόπεπλο σκοτάδι.»
