Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

Η Ρώμη και ο κόσμος της, Σινέ «Ρώμη»

Ιστορία (δεν) υπάρχει μόνο μία

Ποιοι και πόσοι τρόποι υπάρχουν για να μάθουμε ιστορία; Οι περισσότεροι ιστορικοί θα απαντούσαν σ᾽ αυτό το ερώτημα με τον ακόλουθο πάνω κάτω τρόπο: ο πιο έγκυρος και αξιόπιστος τρόπος είναι να μελετήσουμε προσεκτικά τις πηγές πληροφοριών που διαθέτουμε για μια συγκεκριμένη εποχή, με άλλα λόγια, τα επίσημα κρατικά έγγραφα και υπουργικά αρχεία (αν υπάρχουν), τις δηλώσεις των επισήμων, τις ανακοινώσεις των κρατικών φορέων και τα στρατιωτικά ανακοινωθέντα, τα ρεπορτάζ και τα σχόλια του γραπτού και ηλεκτρονικού τύπου, και, ασφαλώς, την ανάλυση και ερμηνεία αυτών των πρωταρχικών πηγών από τους ανθρώπους που διαθέτουν τη γνώση, την πείρα και την κατάλληλη επιστημονική μέθοδο, δηλαδή τους ιστορικούς.
 
Μέχρι πρόσφατα (και στο μεγαλύτερο διάστημα του περασμένου αιώνα) οι ιστορικοί, όποιες διαφορές κι αν είχαν μεταξύ τους σχετικά με το ποια ιστοριογραφική-ιστοριοδιφική μέθοδος είναι προτιμότερη, συμφωνούσαν ότι η μελέτη των ιστορικών πηγών, και η συγκριτική εξέταση των διαφόρων μαρτυριών που μας έρχονται από την ιστορική περίοδο που θέλουμε να μελετήσουμε, αποκαλύπτει την ιστορική αλήθεια στο μεγαλύτερο μέρος της. Ωστόσο, κατά τις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα εμφανίστηκαν μελετητές της ιστορίας και της ιστοριογραφικής μεθόδου που διατύπωσαν αμφιβολίες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, αμφισβήτησαν ολοκληρωτικά τη δυνατότητά μας να επιτύχουμε βεβαιότητα στις ιστορικές μας αναλύσεις και περιγραφές. Οι αμφισβητίες αυτοί δεν υποστηρίζουν απλώς ότι διαφορετικοί ιστορικοί φτάνουν σε διαφορετικά συμπεράσματα, όπως διαφορετικοί γιατροί ή νομικοί είναι πιθανό να κάνουν διαφορετική γνωμάτευση για το ίδιο ιατρικό ή νομικό πρόβλημα. Μακάρι το πράγμα να ήταν τόσο απλό… Οι σύγχρονοι αμφισβητίες για τους οποίους μιλάμε λένε κάτι πολύ πιο «ανησυχητικό»: ότι ακόμη και οι ίδιες οι λεγόμενες πρωταρχικές πηγές, στις οποίες βασίζουμε την ιστοριογραφική μας έρευνα, δεν προσφέρουν με κανένα τρόπο αξιόπιστες μαρτυρίες, αφού δεν αποτελούν καταγραφή αλλά ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων. Με την έννοια αυτή, ακόμη και τα επίσημα κρατικά αρχεία αποτελούν ένα σύνολο ήδη «ερμηνευμένου» και «φιλτραρισμένου» υλικού, και έτσι πολύ δύσκολα μπορούν να θεωρηθούν ως πρωταρχική, έγκυρη και αξιόπιστη αφετηρία για τον εντοπισμό της ιστορικής αλήθειας.
 
Με την ίδια έννοια, ακόμη και τα προσωπικά απομνημονεύματα μεγάλων πολιτικών που έζησαν τα γεγονότα εξ επαφής και «από πρώτο χέρι», ή που προκάλεσαν τα γεγονότα, δεν συνιστούν γνώμονα για την ιστορική αλήθεια, όχι αναγκαστικά επειδή οι συγγραφείς των απομνημονευμάτων αυτών μας λένε συνειδητά ανακρίβειες (μπορεί να συμβαίνει κι αυτό!), αλλά απλούστατα επειδή όποιος καταπιάνεται με την καταγραφή της ιστορίας είναι υποχρεωμένος, είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι, να κατασκευάσει στο μυαλό του ένα «σενάριο», μια «πλοκή» που περιέχει αιτίες και αποτελέσματα και έχει μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος· ένα σενάριο που μπορεί να είναι «τραγικό» ή να βαδίζει σε «αίσια» κατάληξη ή να έχει σατιρική και επικριτική διάθεση. Με άλλα λόγια, ενώ νομίζεις ότι γράφεις ιστορία και κάνεις «επιστήμη», στην πραγματικότητα επινοείς σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό ένα «ιστορικό αφήγημα» με τον ίδιο τρόπο που ένας αφηγηματογράφος «στήνει» και αφηγείται μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Με την έννοια αυτή κάθε ιστορικός είναι ένας «παραμυθάς» που προτείνει μια δική του εκδοχή για το πώς συνέβησαν τα πράγματα.
 
Σύμφωνα με τους αμφισβητίες μας, λοιπόν, δεν υπάρχει ιστορία αλλά μόνο ιστορικοί· δεν υπάρχει ιστορική αλήθεια παρά μόνο αφηγήσεις για την ιστορική αλήθεια· δεν υπάρχουν καν «ιστορικά γεγονότα» παρά μόνο «ερμηνευτικές απόπειρες» των ιστορικών γεγονότων. Έτσι, λοιπόν, κάθε φορά που ακούτε μια αναγγελία ή διαφήμιση του τύπου «Διαβάστε τώρα τα δημοσιοποιημένα αρχεία του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών και μάθετε όλη την αλήθεια και το πολιτικό παρασκήνιο για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο», ή «Όλη η αλήθεια για τον Πόλεμο στον Κόλπο από ένα επιτελείο διακεκριμένων ιστορικών που μελέτησαν αρχεία και πήραν συνεντεύξεις από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων», ή «Τι πραγματικά συνέβη στα Ίμια τη νύκτα της τάδε. Τα γεγονότα όπως τα κατέγραψαν ανώτατοι αξιωματικοί του Γ.Ε.Σ.» - όταν ακούτε τέτοιες αναγγελίες, σύμφωνα πάντα με τους αμφισβητίες μας, πάρτε μικρό καλάθι, γιατί τα κεράσια είναι λίγα, ή μην παίρνετε καλάθι, γιατί κεράσια δεν υπάρχουν.
 
Κι αν ο Ηρόδοτος ήταν Πέρσης;

Να πάρουμε, λοιπόν, καλάθι; Να είναι μεγάλο ή μικρό; Ή να μην κάνουμε τον κόπο να πάρουμε; Μήπως η πολύτιμη αλήθεια κρύβεται κάπου ανάμεσα στις παλιές βεβαιότητες και τις μοντέρνες αμφισβητήσεις; Ας υποθέσουμε ότι ολόκληρη την ιστορική αλήθεια για ένα γεγονός ή, πολύ περισσότερο, για μια ιστορική περίοδο, δεν μπορούμε να την πετύχουμε ποτέ. Λογικό. Υπάρχουν όμως κάποιες άλλες αλήθειες που δεν είναι και τόσο δυσπρόσιτες και που τις έχει επιβεβαιώσει η ανθρώπινη εμπειρία μας στη διαδρομή των αιώνων. Έτσι, για παράδειγμα, ακούμε συχνά ότι την ιστορία τη γράφουν κατά κανόνα οι νικητές και όχι οι ηττημένοι· οι ισχυροί και αυτοί που κατέχουν πολιτική εξουσία και κοινωνικό κύρος και όχι οι «άλλοι»· οι πολιτισμικά πιο προχωρημένοι και όχι οι «βάρβαροι». Αυτό είναι εύκολο και λογικό να το αποδεχτούμε, αλλά σπάνια το συνειδητοποιούμε, και έτσι τείνουμε να ταυτίσουμε την «ιστορική αλήθεια» με τις ιστορικές εκδοχές των ισχυρών. Και γι᾽ αυτόν ακριβώς τον λόγο θα μας προκαλούσε έκπληξη αν σήμερα ανακαλύπταμε έναν πέρση ιστορικό που θα μας έδινε μια ιστορία των Μηδικών Πολέμων από την οπτική γωνία των χαμένων, πολύ διαφορετική από εκείνη που μας δίνει ο Ηρόδοτος· και ασφαλώς η έκπληξή μας θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη αν είχαμε στα χέρια μας μια ιστορία της αρχαίας Αθήνας γραμμένη από έναν δούλο του Περικλή ή από τη γυναίκα του την Ασπασία.
 
Από αυτή την άποψη, οι αμφισβητίες μας, παρ᾽ όλες τις πιθανές υπερβολές τους, προσφέρουν μια σημαντική, από μεθοδολογική άποψη, υπηρεσία με το να μας λένε (κατάμουτρα, στο αφτί, φωναχτά ή διακριτικά): «Παιδιά, προσοχή! Υπάρχουν και οι "άλλοι", οι "άλλες φωνές" που δεν τις ακούσαμε ποτέ ή δεν ακούστηκαν ποτέ, και που, αν τις ακούγαμε, θα μας έδιναν σίγουρα μια διαφορετική εκδοχή για το τι συνέβη.» Η Καρχηδόνα ήταν μια ισχυρή δύναμη, αλλά ξέρουμε γι᾽ αυτήν ουσιαστικά μόνο από τις αφηγήσεις των Ρωμαίων, και είναι βέβαιο ότι οι αφηγήσεις αυτές δεν αποτελούν ολόκληρη την ιστορική αλήθεια για δυο κυρίως λόγους: πρώτον, επειδή η Καρχηδόνα δεν αφηγήθηκε ποτέ την ιστορία της· και δεύτερον, επειδή η ιστορία των Καρχηδονιακών Πολέμων που αφηγήθηκαν οι Ρωμαίοι αποτελεί ένα ένδοξο «ιστορικό μυθιστόρημα», κομμένο και ραμμένο σύμφωνα με τις ιδέες και αντιλήψεις που είχαν για την ιστορία, τον χαρακτήρα τους και την κοινωνία τους οι Ρωμαίοι.
 
Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα σενάριο με αρχή, μέση και τέλος που θέλει να επιβεβαιώσει όλες τις πατροπαράδοτες ρωμαϊκές αρετές (δηλ. αυτές που οι ίδιοι οι Ρωμαίοι απέδιδαν στον εαυτό τους)· πρόκειται για μια μεγάλη μυθιστορία δεινών, τραγικής απόγνωσης και τελικού θριάμβου που επιβεβαιώνει βασικές αρχές της ρωμαϊκής πολιτικής ιδεολογίας και, αν θέλουμε να το δούμε και έτσι, του ρωμαϊκού επεκτατισμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι η μυθιστορία δεν περιέχει «αλήθειες» και «γεγονότα»· είναι όμως αλήθεια ότι πολλά από αυτά τα γεγονότα και τις αλήθειες τα διαβάζουμε ή τα μαθαίνουμε ήδη ερμηνευμένα και φιλτραρισμένα από τη ρωμαϊκή ιδεολογία· και σημαίνει ακόμη ότι πολλά από αυτά είναι σχεδόν «στημένα» για να επαληθεύσουν αυτή την ιδεολογία. Όμως την αλήθεια αυτή πιο συχνά την ξεχνούμε παρά τη θυμόμαστε. Οι αμφισβητίες ήρθαν για να μας την υπενθυμίσουν. Είναι γεγονός ότι ορισμένοι από αυτούς το κάνουν με προκλητικό και υπερβολικό τρόπο. Δεν πειράζει: ας κρατήσουμε την υπενθύμιση και ας κρίνουμε την πρόκληση και την υπερβολή. Γιατί το «κόλπο» με την «ιστορική αλήθεια» δεν το ήξεραν μόνο οι Ρωμαίοι.
 
Και, τέλος, οι αμφισβητίες προσέφεραν και μια άλλη υπηρεσία: με το να θεωρήσουν την αλήθεια «σχετική» δημιούργησαν έναν πιο άνετο, λιγότερο αυστηρό, πιο «πλουραλιστικό» τρόπο προσέγγισης της ιστορίας, και της γνώσης γενικότερα. Μέσα στο νέο αυτό πνευματικό και διανοητικό κλίμα, είναι σήμερα πιο εύκολο από ό,τι στο παρελθόν να δεχτεί κανείς τη συμβολή και τον ρόλο και άλλων μεθόδων ιστορικής πληροφόρησης - όχι μόνο τον αυστηρά παραδοσιακό τρόπο της μελέτης των πηγών και των ιστοριογραφικών αναλύσεων αλλά και πιο «περιθωριακούς», πειραματικούς και μυθοπλαστικούς τρόπους γνωριμίας με την ιστορική ύλη. Γιατί, από τη στιγμή που κατανοούμε ότι η «επίσημη», «επιστημονική», «συστηματική» και «τεκμηριωμένη» ιστορία δεν είναι εντελώς απαλλαγμένη από προκατασκευασμένα σενάρια, ιδεολογικές προκαταλήψεις και μυθοπλαστικά τεχνάσματα, είναι πιο εύκολο να δούμε με μεγαλύτερη «συμπάθεια» και να απολαύσουμε με λιγότερες ενοχές την «ιστορική αλήθεια» ενός μυθιστορήματος, ιδίως όταν αυτό είναι γραμμένο από κάποιον ή κάποια συγγραφέα που έχει μελετήσει σοβαρά και προσεκτικά την ιστορία μιας συγκεκριμένης περιόδου.
 
Για να το πούμε και αλλιώς: μετά την παρέμβαση των αμφισβητιών, έχουμε γίνει πιο ανεκτικοί σε τρόπους γνωριμίας με την ιστορία που, χωρίς να αγνοούν τις λεγόμενες έγκυρες και επίσημες πηγές, προσφέρουν αφηγήσεις με ελεγχόμενη φαντασιακή και μυθοπλαστική υποστήριξη. Αυτό συμβαίνει κυρίως στον χώρο του λογοτεχνικού μυθιστορήματος. Είναι, όμως, ιδιαίτερα θεαματικό, εντυπωσιακό και απολαυστικό, όταν συμβαίνει στη σημερινή μεγάλη κινηματογραφική οθόνη με τα «εφέ» της σύγχρονης ψηφιακής τεχνολογίας. Τα μυστικά και τα «τρικ» αυτής της μαγείας τα κατείχε από παλιά το Χόλιγουντ. Και το Χόλιγουντ είχε από παλιά αδυναμία στη Ρώμη και τη ρωμαϊκή ιστορία. Και επειδή όσα είπαμε στις προηγούμενες παραγράφους μπορεί να μας έπεσαν λίγο θεωρητικά και δυσκολοχώνευτα, ας χαλαρώσουμε λίγο τώρα μπροστά στη μεγάλη οθόνη.
 
Η συνέχεια επί της οθόνης

Στο πανάρχαιο παρελθόν, σε έναν πολύ μακρινό γαλαξία, άκμαζε μια πανίσχυρη πολιτεία με αναρίθμητες κτήσεις. Το πολίτευμά της ήταν δημοκρατικό. Είχε κυβερνήτη, αλλά αυτός δεν ήταν παρά ο πρώτος μεταξύ ίσων, και μοιραζόταν την εξουσία με μια Σύγκλητο που αποτελούνταν από τους άριστους των πολιτών. Η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία ασκούνταν συλλογικά από αυτό το σώμα. Την έννομη τάξη και λειτουργία του πολιτεύματος την εγγυόταν η νηφάλια συμπεριφορά του κυβερνήτη αλλά και μια τάξη ιπποτών ορκισμένη να φυλάει πίστη στη δημοκρατία. Έτσι, ευνομούμενη και δίκαιη απέναντι στους πολίτες της, η πολιτεία ταξίδευε ανίκητη και ακάματη μέσα στο αχανές του χρόνου και του χώρου. Αλλά βαθμιαία, καθώς επεκτεινόταν, το αρχικό σύστημα διακυβέρνησης άρχισε να δείχνει αδυναμίες. Ταυτόχρονα, φιλόδοξα πρόσωπα που τα είχε διαβρώσει η λαγνεία της εξουσίας συνωμότησαν με τους γραφειοκράτες της διοίκησης και άρχισαν να στήνουν ένα κύκλωμα εσωτερικής εξουσίας που αμφισβητούσε την επάρκεια και νομιμότητα της Συγκλήτου. Ο πλούτος, η απληστία και η αίσθηση της απεριόριστης δύναμης έστηναν το σκηνικό της ανατροπής· και οι ιππότες που ήταν το προπύργιο της δημοκρατίας τελικά αλώθηκαν από τις δυνάμεις του Κακού. Ο καιρός ήταν ώριμος για τον πρώτο επίορκο άρχοντα, κι αυτουνού το πρώτο μέλημα ήταν αρχικά να περιορίσει τις εξουσίες του συγκλητικού σώματος και στη συνέχεια να τρομοκρατήσει τους συγκλητικούς ώσπου να τους μεταμορφώσει σε άβουλη κλάκα χειροκροτητών.
 
Η υγιής πολιτεία εκείνου του μακρινού γαλαξία έγινε μια γαλαξιακή Αυτοκρατορία του Κακού. Ο αυτοκράτορας ασκούσε απόλυτη και ασύδοτη εξουσία, και την ασκούσε κυρίως διαμέσου του αρχηγού της αυτοκρατορικής φρουράς. Στο αξίωμα αυτό ανέβαιναν πρόσωπα με συνωμοτική φύση, δολοφονικά ένστικτα και αδίστακτες μεθόδους εξόντωσης των αντιπάλων του καθεστώτος. Ο πιο διαβόητος και εγκληματικός από αυτούς τους φρουράρχους αποδείχτηκε ο Νταρθ Βάντερ.
 
Όταν, ωστόσο, η τελική διάλυση του συγκλητικού σώματος ανακοινώνεται θριαμβικά από τον Τάρκιν, οι δυνάμεις της αντίστασης ενάντια στην τυραννία αρχίζουν να οργανώνονται. Χρειάστηκε σκληρός και αιματηρός αγώνας αλλά οι υγιείς δυνάμεις του Καλού τελικά επικράτησαν.

* * *
Έτος 1983, και η τριλογία «Πόλεμος των άστρων» έχει ολοκληρωθεί στις κινηματογραφικές οθόνες. Και τώρα συζητιέται ζωηρά από μια παρέα μαθητών του γυμνασίου. Η φιλόλογος είναι εκεί, και κάποια στιγμή ρωτάει αν η τριλογία αυτή θυμίζει κάτι από την ιστορία. Η ερώτηση ακούγεται αναπάντεχη. Η σκηνοθεσία της ταινίας και η στρατιωτική τεχνολογία της αυτοκρατορίας δείχνουν σαφώς ότι πρόκειται για περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας τοποθετημένη στο μακρινό μέλλον. Ωστόσο, το σενάριο, επιμένει η φιλόλογος, με το πέρασμα από το δημοκρατικό καθεστώς στην αυτοκρατορική μοναρχία, παραπέμπει σίγουρα σε ένα διάσημο ιστορικό προηγούμενο. Ποιο; Μετά από δυο τρεις ψιθυριστές αστοχίες, κάποιος ρωτάει διστακτικά: «Τη Ρώμη, μήπως;»
 
Τη Ρώμη, είναι φανερό. Και ξέρουν οι κινηματογραφιστές του Χόλιγουντ ρωμαϊκή ιστορία; Διαβάζουν Λίβιο και Τάκιτο, τον μεγάλο ιστορικό των αυτοκρατορικών χρόνων; Πιθανότατα ναι, αλλά ακόμη κι αν δεν διαβάζουν ρωμαίους ιστορικούς, είναι βέβαιο ότι ξέρουν πολύ καλά τις φανταστικές επικές περιπέτειες του Ισαάκ Ασίμοφ και του Τζ. Τόλκιεν - και αυτοί σίγουρα έχουν μελετήσει προσεκτικά τη ρωμαϊκή ιστορία. Η συζήτηση επικεντρώνεται τώρα στο πρόσωπο του σκοτεινού και απεχθούς Νταρθ Βάντερ: είναι ο αρχηγός της αυτοκρατορικής φρουράς, το δεξί χέρι του αυτοκράτορα, ο αδίστακτος μηχανορράφος και αιμοδιψής εκτελεστής όλων εκείνων που αντιστέκονται στην ασυδοσία του καθεστώτος. Το ερώτημα είναι ποιος είναι ο Ρωμαίος Νταρθ Βάντερ; Η απάντηση έρχεται εύκολα: ασφαλώς ο αρχηγός της πραιτωριανής φρουράς, πρόσωπο της άμεσης εμπιστοσύνης του ρωμαίου αυτοκράτορα, που ενεργεί στο όνομα του αυτοκράτορα, κάποτε και εν αγνοία του αυτοκράτορα, που δολοφονεί και εκτελεί κατά βούληση και που ίσως θα ήθελε πολύ να γίνει αυτοκράτορας στη θέση του αυτοκράτορα. Κανένα συγκεκριμένο όνομα, παιδιά; Φυσικά, ο Σηιανός, που «διέπρεψε» ως αρχηγός των πραιτωριανών δίπλα στον Τιβέριο, και ο Τιγκελίνος, που είχε το ίδιο ταλέντο για κακουργήματα και ανάλογο ποινικό μητρώο με το αφεντικό του, τον Νέρωνα.
 
Το γεγονός, ότι η μετάλλαξη της Πολιτείας του Καλού σε Αυτοκρατορία του Κακού, όπως παρουσιάζεται στο «Πόλεμοι των άστρων», είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τον πολιτικό παροπλισμό και την περιθωριοποίηση της Συγκλήτου θα έπρεπε να πείσει ακόμη και τον πιο δύσπιστο ότι το κινηματογραφικό σενάριο παραπέμπει στη ρωμαϊκή ιστορία. Γιατί, βέβαια, θυμόμαστε όλοι ότι η μετάβαση από το καθεστώς της Δημοκρατίας ή της Ελεύθερης Πολιτείας, όπως προτιμούν να τη λένε ορισμένοι, στην αυτοκρατορία είναι ταυτόσημη με μια προοδευτική συρρίκνωση των αρμοδιοτήτων και του κύρους της Συγκλήτου. Ο Αύγουστος, βέβαια, προσπάθησε να κρατήσει τα προσχήματα και ο Κλαύδιος φαίνεται πως είχε ειλικρινές ενδιαφέρον για τον ρόλο των συγκλητικών, αλλά να μην ξεχνάμε τι συνέβαινε επί Καλιγούλα και Νέρωνα. (Εδώ κάποιος θυμήθηκε ότι ο Καλιγούλας τίμησε δεόντως τη Σύγκλητο ανακηρύσσοντας συγκλητικό το αγαπημένο του άλογο.)
 
Και μια που μιλάμε για τη Σύγκλητο, πώς λεγόταν αυτός που ανακοίνωσε θριαμβευτικά την τελική κατάργηση της Συγκλήτου στον «Πόλεμο των άστρων»; Όλοι θυμήθηκαν τον Τάρκιν. Λοιπόν, το ερώτημα τώρα (και όποιος απαντήσει έχει βαθμολογικό πριμ τριών μονάδων στις εξετάσεις) είναι: υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που εξηγεί αυτό το όνομα; (Σιγή πολλών λεπτών. Δεν θέλει κανείς το πριμ;) Τάρκιν, Τάρκιν, Τάρκιν… Το όνομα δεν μοιάζει και πολύ ρωμαϊκό… Ναι, αλλά όλα τα γράμματά του προέρχονται από ένα ρωμαϊκό όνομα. (Ελάτε, τώρα!) «Εκτός κι αν έχει κάποια σχέση με τον Ταρκύνιο,» είπε κάποιος, χωρίς ιδιαίτερη πεποίθηση στον τόνο της φωνής. «Έχει;»
 
Έχει και παραέχει. Ο Ταρκύνιος, ο επονομαζόμενος Υπερήφανος, ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Ρώμης. Εκδιώχθηκε το 509 π.Χ. Συμπέρασμα: όταν στην ταινία ο Τάρκιν-Ταρκύνιος παρουσιάζεται να ανακοινώνει τον θάνατο της Συγκλήτου, τότε έχουμε μια αντιστροφή της κατεύθυνσης των γεγονότων της ρωμαϊκής ιστορίας. Στη Ρώμη, δηλαδή, ο Ταρκύνιος είναι ο τελευταίος μονοκράτορας πριν από την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας με τη Σύγκλητο και τους υπάτους· στην ταινία ο Τάρκιν αναγγέλλει τη μονοκρατορία που θα αντικαταστήσει τη Δημοκρατία και τη Σύγκλητο. Έξυπνο παιχνίδι, σχεδόν «κουίζ». (Αλλά ο χρόνος τελείωσε, και το βαθμολογικό πριμ, δυστυχώς, χάθηκε.)
 
Πάντως οι «Πόλεμοι των άστρων», παρατηρούν διάφοροι από τη μαθητική παρέα, έχουν τελικά αίσιο τέλος, αφού οι δυνάμεις του Καλού παίρνουν τελικά πάλι το πάνω χέρι - ενώ η Ρώμη οδηγήθηκε σε τελική παρακμή. Σωστή και οξυδερκής επισήμανση, είπε η φιλόλογος με μια μυστηριώδη επισημότητα στη φωνή της. Αυτό σημαίνει ότι τελικά το μυαλό σας λειτουργεί πιο εντατικά από ό,τι νόμισα προς στιγμή. Πάντως το γεγονός ότι το Χόλιγουντ προτίμησε αίσιο τέλος έχει την πιθανή εξήγησή του. Θα το σκεφτώ. Σκεφτείτε το κι εσείς, και το ξανασυζητάμε.
 
 Όλα τα στούντιο οδηγούν στη Ρώμη

Στο Χόλιγουντ, την έδρα της βαριάς και ασυναγώνιστης αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, η Ρώμη ζει και βασιλεύει. Αναζητήσαμε το κινηματογραφικό αρχείο με τις σημαντικότερες ταινίες που δανείζονται τα θέματα τους από τη ρωμαϊκή ιστορία. Το υλικό είναι πλούσιο και η ιστορία των σχετικών κινηματογραφικών παραγωγών φτάνει πίσω ως τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Βρήκαμε εδώ ταινίες όπως το «Κβο Βάντις», που γυρίστηκε το 1951 τον «Μπεν Χουρ» του 1959, τον «Σπάρτακο» του 1960, την «Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» του 1964, τον «Αντώνιο και την Κλεοπάτρα» του 1963 και την πιο πρόσφατη από όλες, τον «Μονομάχο» που γυρίστηκε το 2000. Πρόκειται για υπερπαραγωγές που, όταν προβλήθηκαν, σημείωσαν τεράστια εισπρακτική επιτυχία, και ορισμένες από αυτές έχουν χαρακτηριστεί «κλασικές» στην ιστορία του κινηματογράφου.
 
Είδαμε τις φωτογραφίες διάσημων αστέρων που ενσάρκωσαν κεντρικούς ρόλους. Τον Τσάρλτον Ήστον στον ρόλο του Μπεν Χουρ, τον Κερκ Ντάγκλας, που υποδύεται τον επαναστάτη δούλο Σπάρτακο, τον Πίτερ Ούστινοφ να δίνει ρεσιτάλ υποκριτικής τέχνης ως παρανοϊκός Νέρων, τον γοητευτικό Ρίτσαρντ Μπάρτον να ζωντανεύει τον Μάρκο Αντώνιο, και την πανέμορφη Ελίζαμπεθ Τέιλορ στον ρόλο της Κλεοπάτρας να σαγηνεύει με εκείνα τα ονειρικά πράσινα μάτια της τον Αντώνιο και εκατομμύρια θεατές σε ολόκληρο τον κόσμο· τον Ράσελ Κρόου να καθηλώνει τον όχλο του Κολοσσαίου με τα ανδραγαθήματά του στη ματωμένη αρένα. Στην τελευταία αυτή ταινία θαυμάσαμε τις νέες απεριόριστες δυνατότητες που δίνει στον σκηνοθέτη η ψηφιακή τεχνολογία. Για παράδειγμα, η ανασύνθεση της ατμόσφαιρας του κατάμεστου Κολοσσαίου με την τεχνική υποστήριξη των κομπιούτερ και των πολυμέσων δημιουργεί μια ανεπανάληπτη αίσθηση παρουσίας μέσα στον χώρο και συμμετοχής στη δράση. Μπορούμε τώρα να ζήσουμε για πρώτη φορά στο κέντρο ενός στερεοσκοπικού κόσμου. Μπορούμε ίσως να μάθουμε ρωμαϊκή ιστορία εξ επαφής; Συναντήσαμε έναν ειδικό ο οποίος έχει ασχοληθεί συστηματικά με τις «ρωμαϊκές» κινηματογραφικές παραγωγές, τον αμερικανό φιλόλογο Μάρτιν Γουίνκλερ. Όσα μας είπε είναι εξαιρετικά ερεθιστικά.
 
Μια συνέντευξη που θα μπορούσε να είχε γίνει

Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί κατακόρυφα το ενδιαφέρον για τη μεταφορά του κλασικού πολιτισμού και της αρχαίας ιστορίας στη μεγάλη οθόνη. Ήδη σε ορισμένα πανεπιστήμια, τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη, διδάσκονται σχετικά μαθήματα. Και αυτό επειδή οι φιλόλογοι και οι ιστορικοί αναγνωρίζουν τώρα τις τεράστιες παιδαγωγικές και εκπαιδευτικές δυνατότητες που έχει ο κινηματογράφος και τα ψηφιακά πολυμέσα γενικότερα. Αλλά το θέμα είναι τεράστιο, γι᾽ αυτό ας περιοριστούμε στην κλασική μεγάλη οθόνη, και στις ρωμαϊκές ταινίες ειδικότερα.
 
Παρόλο που έχουμε τέτοιες παραγωγές από τη δεκαετία του 1920, η χρυσή εποχή για τη Ρώμη στο Χόλιγουντ αρχίζει μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Υπάρχει μια σαφής εξήγηση γι᾽ αυτό. Για να το καταλάβετε καλύτερα, θα πρέπει να πούμε πρώτα πρώτα ότι στις περισσότερες από αυτές τις ταινίες η ρωμαϊκή αυτοκρατορία παρουσιάζεται με όχι ιδιαίτερα θετικό και κολακευτικό τρόπο, και οι Ρωμαίοι, κυρίως οι αυτοκράτορές τους, είναι πάντα τα «κακά παιδιά» της υπόθεσης. Η ίδια η Ρώμη εμφανίζεται ως μια αλαζονική, αδίστακτη πολιτική και στρατιωτική υπερδύναμη που νοιάζεται μόνο για τη διαιώνιση και επέκταση της εξουσίας της, αδιαφορώντας για το ανθρώπινο κόστος της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της. Ταυτόχρονα, η ρωμαϊκή κοινωνία παρουσιάζεται ολοκληρωτικά διαβρωμένη και ηθικά αλλοτριωμένη εξαιτίας του πλούτου, της χλιδής και της τρυφηλότητας. Η αυτοκρατορική αυλή παρουσιάζεται ως άντρο διαστροφής, ακολασίας, μηχανορραφιών και έκλυτης ερωτικής ζωής.
 
Φυσικά, όπως γνωρίζετε, αυτή η εικόνα δεν είναι εντελώς κατασκευασμένη και ψεύτικη. Οι ίδιοι οι ρωμαίοι ιστορικοί μιλούν για τέτοια φαινόμενα παρακμής. Από την άλλη μεριά, οι ταινίες αυτές, κυρίως, όπως είπα, όσες άρχισαν να γυρίζονται μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τονίζουν και προβάλλουν με υπερβολικό συχνά τρόπο τον αμαρτωλό βίο και την παρακμασμένη πολιτεία των Ρωμαίων. Ο λόγος -για να επανέλθω στο θέμα από το οποίο ξεκίνησα- είναι ότι, μετά τον Πόλεμο, στα μάτια των αμερικανών σκηνοθετών και του αμερικανικού κοινού γενικότερα, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με την επεκτατική απληστία και το αυταρχικό καθεστώς, είναι το αρχαίο ανάλογο της ναζιστικής Γερμανίας και του Χίτλερ. Η Αμερική και οι σύμμαχοί της είχαν μόλις βγει από μια τεράστια και αιματηρή σύγκρουση με τη Γερμανία, που ήταν η πιο επικίνδυνη δύναμη στον λεγόμενο Άξονα, και ο κόσμος ήθελε να βλέπει μια ξεκάθαρη εικόνα πάλης του Κακού εναντίον του Καλού.
 
Λοιπόν, η Ρώμη έγινε έτσι με κάποιο τρόπο η σταθερή ενσάρκωση του Κακού - η σατανική αυτοκρατορία που έπρεπε να οδηγηθεί στην τελική της πτώση για να ικανοποιηθεί το αίσθημα του δικαίου. Σας θυμίζω εδώ ότι στη σημαντικότερη από τις ρωμαϊκές ταινίες που γυρίστηκαν σχεδόν αμέσως μετά τον Πόλεμο, το «Κβο Βάντις», είναι προφανής ο παραλληλισμός της Ρώμης με τη ναζιστική Γερμανία και, κυρίως, του Νέρωνα με τον Χίτλερ - αν και προσωπικά πιστεύω ότι ο παραλληλισμός μάλλον αδικεί τον Νέρωνα ο οποίος, παρά την εγκληματική του παραφροσύνη, δεν εκδήλωσε ποτέ ιδιαίτερες επεκτατικές βλέψεις, καθώς ήταν απορροφημένος στις καλλιτεχνικές του αυταπάτες και ψευδαισθήσεις και σε καλλιτεχνικές περιοδείες.
 
Και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό. Στις ταινίες αυτές οι Ρωμαίοι είναι τα «κακά παιδιά» και για δυο άλλους λόγους. Πρώτον, θεωρούνται, έμμεσα τουλάχιστον, υπεύθυνοι για τη "θανάτωση του Ιησού Χριστού" και, δεύτερον, για τις διώξεις και τη μαζική εξολόθρευση χιλιάδων πιστών χριστιανών. Σκεφτείτε τώρα ότι μετά το τέλος του Πολέμου ο κόσμος έχει ακόμη νωπή τη μνήμη του Ολοκαυτώματος και της γενοκτονίας των Εβραίων από τους Ναζί-και τα κομμάτια του «παζλ» μπαίνουν στη θέση τους. Με άλλα λόγια, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η Ρώμη, όποιες κι αν ήταν οι πραγματικές αμαρτίες της, πλήρωσε με τη φήμη και την εικόνα της τις αμαρτίες του 20ού αιώνα. Φυσικά θα θυμάστε -και εδώ βρίσκεται η ειρωνεία του πράγματος- ότι οι ίδιοι οι Ρωμαίοι (παράδειγμα, ο Κάτων ο Πρεσβύτερος και ο Κικέρων) αλλιώς έβλεπαν τον εαυτό τους· και θα θυμάστε επίσης ότι στην Αινειάδα του ο Βιργίλιος μιλάει ιδεαλιστικά για μια Ρώμη που κατακτά τους αλαζόνες εχθρούς της αλλά μεταχειρίζεται με ευγενή μεγαλοθυμία τους ηττημένους και επιβάλλει στους ανυπότακτους τον νόμο του δικαίου. Αν έβλεπε αυτές τις ταινίες ο Βιργίλιος θα μελαγχολούσε· φυσικά αν τις έβλεπε ο Κάτων θα αυτοκτονούσε επιτόπου.
 
Όσα μόλις είπα θέτουν ένα σοβαρό ζήτημα: μήπως, τελικά, οι ταινίες αυτές για τη Ρώμη μαρτυρούν και αποκαλύπτουν πολύ περισσότερα για τους ανθρώπους που τις γύρισαν και για τις απόψεις της κοινωνίας τους παρά για την ίδια την ιστορική πραγματικότητα της αρχαίας Ρώμης; Κατά την άποψη μου, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια ταινία όπως το «Κβο Βάντις» ή ο «Μπεν Χουρ» λένε περισσότερα πράγματα για την Αμερική -και, σε μεγάλο βαθμό, για τις χριστιανικές ευρωπαϊκές κοινωνίες της μεταπολεμικής περιόδου- παρά για την ιστορική Ρώμη. Θα πρέπει όμως εδώ να πει κανείς ότι η ανάγνωση του ιστορικού παρελθόντος με τα μάτια του παρόντος και μέσα από το πρίσμα των σύγχρονων εμπειριών μας είναι, σε έναν βαθμό, αναπόφευκτη. Διαβάζουμε και βλέπουμε αναγκαστικά με τα δικά μας μάτια· και αν αρνηθούμε να το κάνουμε αυτό, το πιθανότερο είναι ότι δεν έχουμε και πολλές άλλες δυνατότητες να δούμε και να διαβάσουμε. Από την άποψη αυτή, ο τρόπος με τον οποίο βλέπει, παρουσιάζει και ερμηνεύει τα πράγματα ο κινηματογραφικός φακός δεν διαφέρει ουσιαστικά από τον αντίστοιχο τρόπο της λογοτεχνίας.
 
Από την άλλη μεριά, ο κινηματογράφος, αντίθετα με άλλες μορφές τέχνης, διεκδικεί μια ασυναγώνιστη μαζικότητα κατανάλωσης των προϊόντων του. Να σας πω πρόχειρα ότι την τελευταία ταινία με ρωμαϊκό θέμα, τον «Μονομάχο», την είδαν εκατομμύρια θεατές σε όλο τον κόσμο - ίσως περισσότερα από δέκα εκατομμύρια, ενώ τα ιστορικά βιβλία και άρθρα που αναφέρονται στον θεσμό των ρωμαϊκών μονομαχιών διαβάζονται συνήθως από μερικές χιλιάδες ανθρώπων, και σε μερικές περιπτώσεις μόνο από κάποιες εκατοντάδες ειδικών. Η διαφορά είναι τεράστια.
 
Φυσικά, υπάρχει και ο αντίλογος - που λέει ότι οι ταινίες που προορίζονται για μαζική κατανάλωση περιέχουν ιστορικές ανακρίβειες και συχνά απλουστεύουν ή δραματοποιούν, ή ακόμη και μελοδραματοποιούν τα γεγονότα, προκειμένου να γίνουν πιο αρεστές στα γούστα του μεγάλου κοινού. Αυτό είναι αλήθεια· άλλωστε, έχω ήδη επισημάνει τέτοιες παραχαράξεις και παραποιήσεις της ιστορίας. Τι κάνουμε, λοιπόν; Απαγορεύουμε στους μαθητές να βλέπουν τις ταινίες για να μην αποκομίσουν λανθασμένες εντυπώσεις για το τι συνέβη τότε; Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό θα ήταν μια άστοχη υπερβολή. Όσοι ενδιαφέρονται συστηματικά και επιστημονικά για την ιστορία δεν θα περιοριστούν σε αυτά που τους προσφέρουν τα κινηματογραφικά στούντιο, αλλά ταυτόχρονα μπορούν να απολαύσουν στην οθόνη τη σκηνοθετική τέχνη και τις νέες τεχνολογίες που ζωντανεύουν με ανεπανάληπτο τρόπο όψεις του αρχαίου κόσμου που παλιότερα μόνο η πιο δυνατή φαντασία μπορούσε (όσο μπορούσε) να μετατρέψει σε οπτικές εικόνες.
 
Και βέβαια, να μην ξεχνάμε το πλατύ κοινό, που αμφιβάλλω αν θα σχημάτιζε ποτέ μια ιδέα για το τι ήταν οι αρχαίες αρματοδρομίες, οι μονομαχίες, ο Αντώνιος, η Κλεοπάτρα και η Ρώμη γενικότερα, αν ο κινηματογράφος δεν είχε ενδιαφερθεί γι᾽ αυτά τα θέματα. Ένας καλός σκηνοθέτης που διαθέτει ένα καλό επιτελείο ηθοποιών, υψηλή τεχνολογική υποστήριξη με τα λεγόμενα «ειδικά εφέ» και που φροντίζει να ενημερωθεί για τις ιστορικές λεπτομέρειες από ειδικούς επιστήμονες - ένας τέτοιος σκηνοθέτης μπορεί να μας διδάξει ιστορία όλους μας. Ένας ενημερωμένος, σύγχρονος και απροκατάληπτος ιστορικός, αν τον ρωτήσετε, θα σας πει ότι η διδασκαλία της ιστορίας στη σχολική αίθουσα μπορεί να συμπληρωθεί με τη διδασκαλία στη σκοτεινή αίθουσα. Πίστευα πάντα, και το πιστεύω τώρα ακόμη περισσότερο, ότι το σπουδαστήριο και το κινηματογραφικό στούντιο μπορούν και πρέπει να αλληλοσυμπληρώνονται. Γι᾽ αυτό και περιμένω με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το αποτέλεσμα της συνεργασίας του σκηνοθέτη Όλιβερ Στόουν με τον ιστορικό από την Οξφόρδη, τον Ρόμπιν Λέιν Φοξ, στην υπερπαραγωγή που ετοιμάζει ο πρώτος με θέμα τον μεγάλο μακεδόνα στρατηλάτη, τον Αλέξανδρο.
 
Αποσπάσματα από μία συνέντευξη που έγινε
 
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ο ρόλος του ιστορικού συμβούλου μιας χολιγουντιανής υπερπαραγωγής είναι να περισώσει την ιστορική αλήθεια από διαστρεβλώσεις;
 
ΡΟΜΠΙΝ ΛΕΪΝ ΦΟΞ: […] Πάντοτε έχει αξία η προσπάθεια να πεις την αλήθεια, όσο βεβαίως μπορεί να φτάσει κανείς σε μια ιστορική «αλήθεια». Επιπλέον υπάρχουν αναρίθμητα κενά στην ιστορία του Αλέξανδρου. Ξέρουμε, π.χ., τι όψη είχε η σύζυγος του Ρωξάνη; Θα σας πω εγώ: φορούσε γούνινο καπέλο (από γούνα λευκής λεοπάρδαλης), είχε γαλάζια μάτια, το χαμόγελο της έμοιαζε με τη μικρή αλεπουδίτσα της όπερας του Γιάνατσεκ, ήταν εξαιρετικά ζηλιάρα… Τα ξέρουμε αυτά; Δεν έχουμε ιδέα! Οι κινηματογραφιστές φυσικά καλούνται να την περιγράψουν λεπτομερώς. Και εφόσον δεν τη βάλουν να οδηγεί μια BMW φορώντας μπικίνι στην έρημο, η φαντασία τους μπορεί να γεμίσει τα κενά των γνώσεών μας με δημιουργικό τρόπο.
 
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Δεν ξέρω αν συμφωνείτε ότι οι περισσότερες ιστορικές ταινίες του Χόλιγουντ μας αποκαλύπτουν πιο πολλά… για την εποχή που γυρίστηκαν παρά για την εποχή που περιγράφουν.
 
ΡΟΜΠΙΝ ΛΕΪΝ ΦΟΞ: Το Χόλιγουντ φτιάχνει πάντοτε ταινίες για τον εαυτό του. Από το 1973 όλοι εκείνοι που με έπαιρναν τηλέφωνο προσπαθώντας να κάνουν ταινία για τον Αλέξανδρο με ρωτούσαν τρία πράγματα. Πρώτον: ποια ήταν η σχέση του με τους Εβραίους; Τι εννοείτε «καμία σχέση»; Δεν με πίστεψαν ποτέ. Δεύτερον: Τι ναρκωτικές ουσίες έπαιρνε; Τι εννοείτε «μόνο αλκοόλ»; Άλλες καταχρήσεις δεν έκανε;… Τρίτον: Ήταν γκέι, έτσι δεν είναι;… Όπως διαπιστώνετε, οι παραγωγοί του Χόλιγουντ προέρχονται από μια κουλτούρα την οποία απασχολούν αυτά τα ζητήματα: οι Εβραίοι, τα ναρκωτικά και οι γκέι είναι σημαντικά συστατικά της καλιφορνέζικης κοινωνίας.
 
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Αυτό τον καιρό οι αρχαίοι ήρωες είναι πολύ δημοφιλείς: ετοιμάζονται ταινίες για τον Λεωνίδα και τον Αχιλλέα, ενώ για τον Μέγα Αλέξανδρο ερίζουν ο Ρίντλεϊ Σκοτ, ο Μπαζ Λούρμαν, ο Μάρτιν Σκορσέζε και ο Όλιβερ Στόουν. Γιατί τόσο ξαφνικό ενδιαφέρον;
 
ΡΟΜΠΙΝ ΛΕΪΝ ΦΟΞ: Το Χόλιγουντ προσπαθεί εδώ και δεκαετίες να κάνει ταινία για τον Αλέξανδρο. Κατά καιρούς με έχουν προσεγγίσει ο Γκρέγκορι Πεκ, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο Τζορτζ Λούκας και άλλοι πολλοί. Ο λόγος για τον οποίο πραγματοποιείται τώρα είναι γιατί οι συνθήκες είναι πιο ευνοϊκές. Ο "Μονομάχος" είχε τεράστια επιτυχία και αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για τον αρχαίο κόσμο, τα ψηφιακά εφέ διευκολύνουν τις υπερπαραγωγές και τα χρήματα που έχουν οι εταιρείες στη διάθεσή τους είναι πολύ περισσότερα από ό,τι στη δεκαετία του 1970. Επιπλέον θα πωληθούν μπλουζάκια Αλέξανδρος, παιχνιδάκια Αλέξανδρος και καπελάκια Αλέξανδρος. Θα βγάλουν, δηλαδή, μια περιουσία παράλληλα με την περιουσία που θα επενδύσουν στο κινηματογραφικό έπος.
 
Γοργόνες και μάγκες

Η τελευταία διευκρίνιση του Ρόμπιν Λέιν Φοξ για τα μπλουζάκια και τα καπελάκια «Αλέξανδρος» μας θυμίζει ότι βρισκόμαστε στις αρχές του 21ου αιώνα και στο μέσο της παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Ούτε ο Αλέξανδρος ούτε η Ρώμη υποπτεύονταν ότι, εκτός από τις φάλαγγες και τις λεγεώνες, υπάρχει κι άλλος τρόπος να κατακτήσεις τον κόσμο. Το «μάρκετιγκ» δεν είχε εφευρεθεί ακόμη. Ο Όλιβερ Στόουν θα κάνει τον Αλέξανδρο πιο διάσημο από ό,τι είναι, αλλά αυτοί που χρηματοδοτούν την ταινία περιμένουν από την καλή γοργόνα μια πολύ συγκεκριμένη απάντηση.
«Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;»
«Ζει και πουλάει
 

Η φιλία

Οι φιλίες στον κόσμο είναι ελάχιστες, και ακόμα λιγότερες ανάμεσα σε ίσους, και συνήθως υπερεκτιμώνται.

Όταν υπάρχει, είναι ανάμεσα σε ανώτερο και κα­τώτερο, που κατανοούν ο ένας τη θέση του άλλου...
 
Ένα από τα κύρια ευεργετήματα της φιλίας είναι ότι καταπραΰνει την καρδιά και εκτονώνει την υπερπλήρωση και το ξεχείλισμά της, που προκαλούνται από τα κάθε είδους πάθη.
 
Ο φίλος είναι βασικά ένας άνθρωπος στον οποίο μπορούμε να μιλήσουμε.
 
Εκείνοι που θέ­λουν φίλους για να ανοιχθούν σ’ αυτούς κατασπαράζουν την ίδια την καρδιά τους...
Όταν οι σκέψεις κάποιου τον βαραίνουν, το πνεύμα και η ικανότητά του να κατανοεί οξύνονται, και μπορεί να αναλύσει την κατάσταση με την επικοινωνία και τη συζήτηση με έναν άλλο. Εκφράζει τις σκέψεις του πιο εύκολα. Τις τακτο­ποιεί πιο καλά. Παρατηρεί πώς ακούγονται όταν μετατραπούν σε λέξεις. Και τελικά γίνεται σοφότερος από ό,τι ήταν. Περισσότερο βοηθάει σε αυτό μίας ώρας συζήτηση παρά ο στοχασμός μίας ολόκληρης μέρας
 
Φράνσις Μπέικον

Μαθήματα ζωής

Ευχαριστώ όλους εκείνους που γελούν με τα όνειρά μου..Εμπνέουν τη φαντασία μου.

Ευχαριστώ όλους όσους με γεμίζουν ψέματα..Μου δίνουν τη δύναμη της αλήθειας.
 
Ευχαριστώ όλους εκείνους που δεν έχουν πιστέψει σε μένα..
Μου έμαθαν πως μετακινούνται τα βουνά.
 
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με πολεμούν..Προκαλούν το θάρρος μου.
 
Ευχαριστώ όλους εκείνους που ήθελαν να μου επιβάλουν περιορισμούς..
Μου δίδαξαν την αξία της ελευθερίας .

Ευχαριστώ όλους όσους μου έχουν προκαλέσει σύγχυση..
Έχει γίνει σαφής η θέση μου.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν εγκαταλείψει..
Μου έδωσαν χώρο για να δημιουργήσω.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν προδώσει, όσους καταχράστηκαν τα αισθήματα μου..Μου επέτρεψαν να είμαι προσεκτικός.
 
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν βλάψει..Με έμαθαν να αναπτύσσομαι μέσα από τον πόνο.

Ευχαριστώ όλους εκείνους που διαταράσσουν την ηρεμία μου δημιουργώντας μου προβλήματα..
Μου έδωσαν δύναμη να τα αντιμετωπίζω.

Ευχαριστώ όλους εκείνους που με έριξαν στο έδαφος..
Μου έδωσαν την ευκαιρία και τη δύναμη να μάθω να σηκώνομαι.

Ευχαριστώ όλους εκείνους που έχουν κερδίσει εις βάρος μου..
Μου έδειξαν ότι όλοι είναι σε θέση να χάσουν.

Το πιο σημαντικό…
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους με αγαπούν όπως κι εγώ.

Σας ευχαριστώ.

Η ευθύνη προς τον εαυτό μας

Η ώριμη ηλικία δεν συνοδεύεται πάντα από την συναισθηματική ωριμότητα και αυτό γιατί πολλά άτομα νομίζουν ότι είναι παιδιά σε όλη τους την ζωή. Κατά βάθος είμαστε όλοι λίγο παιδιά και προσδοκούμε την προστασία των άλλων. Σίγουρα είναι αρκετά δύσκολο να στηριζόμαστε μονάχα στα δικά μας πόδια χωρίς δεκανίκια. Η μεγάλη ευθύνη της φροντίδας του εαυτού μας αρχίζει εκεί κάπου στην εφηβεία και τελειώνει με τον θάνατο. Το άτομο μέσα σε αυτό το διάστημα συνειδητοποιεί πως θα υπάρξουν κρίσιμες στιγμές στην ζωή του που θα είναι μόνος.
      
Η ωριμότητα δεν είναι απλώς ένα χρονολογικό στάδιο στη ζωή του ατόμου, αλλά μια κατάσταση του μυαλού, μια στάση απέναντι στην ζωή, ένα κομμάτι της προσωπικότητας που συνεχώς ξεδιπλώνεται και εξελίσσεται χωρίς να σημαίνει πως θα φτάσει (πάντα) στην ολοκλήρωση. Για παράδειγμα, ανωριμότητα είναι η έλλειψη αποδοχής προς το σώμα μας. Όλοι γνωρίζουμε τις προσπάθειες και τις θυσίες που κάνουν κάποιοι άνθρωποι για να μοιάζουν με μοντέλα ανεξάρτητα από την ηλικία που βρίσκονται. Η συναισθηματική ανωριμότητα συνδέεται με τις εξαρτήσεις, τους φόβους και την αδυναμία του εαυτού μας να ζήσει μια ολοκληρωμένη ζωή με τα καλά και τα κακά της. Η κοινωνική ανωριμότητα αντικατοπτρίζεται στη μη αποδοχή της μοναδικότητας του εαυτού μας (και κάθε ατόμου) και φανερώνεται με το να προσποιείται το άτομο ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι πραγματικά.

Η εσωτερική συνοχή αποτελεί βασικό στοιχείο για την ωριμότητα ενός ατόμου και η ταύτιση με αυτό που είμαστε εσωτερικά και αυτό που εκφράζουμε εξωτερικά είναι ο δείκτης της ισορροπίας της προσωπικότητάς μας. Αν ένα άτομο πράττει άλλα από αυτά που λέει και πρεσβεύει, αν πέφτει διαρκώς σε αντιφάσεις στην έκφρασή της γνώμης του, αν δεν είναι υπεύθυνος του εαυτού του και των πράξεων του τότε είναι ένα άτομο ανώριμο (άσχετα από την ηλικία του) και χωρίς συγκροτημένη προσωπικότητα.

Ένα άτομο ώριμο και με ισορροπημένη προσωπικότητα είναι ενσωματωμένο στην κοινωνία και είναι ενεργό μέλος αυτής, έχει μια υπεύθυνη στάση, είναι αφοσιωμένο στα πιστεύω του αλλά δείχνει σεβασμό και προς τα πιστεύω των άλλων, έχει γνώση του εαυτού του, έχει τη θέληση να διαχειριστεί τις επιθυμίες, τα προβλήματα και τους φόβους του και επικοινωνεί καλά με τους συνανθρώπους του.

Ωριμότητα δεν είναι όταν αρχίζουμε να σχεδιάζουμε μεγάλα πράγματα, είναι όταν αρχίσουμε να κατανοούμε τα μικρά πράγματα στην ζωή που έχουν ανυπολόγιστη αξία.

Ο σκοταδισμός ως εξουσιαστική ιδεολογία

«Να καταστρέψουμε τους μύθους που, περισσότερο από το χρήμα και τα όπλα συνιστούν το τρομακτικότερο εμπόδιο στο δρόμο μιας ανασυγκρότησης της ανθρώπινης κοινωνίας»  
Κορνήλιος Καστοριάδης[1]

Το τέλειο σκηνικό του Φόβου, χτισμένο με μαεστρία πάνω στη άγνοια ή στις όποιες μεταφυσικές ανησυχίες των ανθρώπων, τις οποίες από δύναμη αναζήτησης, έρευνας, αυτογνωσίας, αυτοπεποίθησης, έμπνευσης, δημιουργίας και απελευθέρωσης από το «Φόβο του Αγνώστου», τις υποβάθμισαν σε «Φόβο του Θεού»,και σε «Εξουσιαστικό Φόβο»[2] δηλαδή σε μοιρολατρία και συνεπώς σε υποταγή στην εκάστοτε εξουσία. Συνειδητή υποταγή στις ανοησίες, στις ουσίες και στις εξουσίες, για μια χούφτα Δολάρια οι εξουσιαστές και για μια άδεια ζωή γεμάτη ψευδαισθήσεις οι εξουσιαζόμενοι.

Ο Πορτογάλος Νομπελίστας Ζοζέ Σαραμάγκου χαρακτηρίζει τις θρησκείες ‘δεινά της ανθρωπότητας’ και παρατηρεί ότι, «ποτέ στην ιστορία οι θρησκείες δεν χρησίμεψαν για να συμφιλιώσουν τους ανθρώπους. Αντίθετα υπήρξαν πάντοτε αιτία μισαλλοδοξίας και μίσους… Η αλήθεια είναι ότι οι θρησκείες όχι μόνο δεν έχουν κάνει ποτέ αδέλφια τους ανθρώπους, αλλά ούτε καν καλούς γείτονες. Τους έχουν κάνει μόνο εχθρούς… που κραδαίνουν οι μεν εναντίον των δε Βίβλους και Κοράνια…»[3].Δεν υπάρχει πόλεμος στην ιστορία της Ανθρωπότητας που δεν έγινε για την αρπαγή ξένου πλούτου, ή για την κατάκτηση πηγών του πλούτου, όπως εύφορες πεδιάδες, νερά, ορυκτά ή πετρέλαια. Όπως και δεν υπάρχει πόλεμος που δεν προκλήθηκε ή δεν «ευλογήθηκε» από κάποιο ιερατείο ενάντια σε κάποιο άλλο ανταγωνιστικό ιερατείο, που τάχα εμπνεύστηκε από την «αγάπη για τη σωτηρία των αιρετικών, ή των απίστων και τον εκπολιτισμό των βαρβάρων», για την «ενότητα του κόσμου» κάτω από τη«μοναδική και εξ αποκαλύψεως αλήθεια», του «ενός και μοναδικού αληθινού θεού». Του θεού με τον οποίο, ως γνωστόν, «συνομιλούν» συχνά όλοι οι σκοταδιστές και οι φανατικοί του πλανήτη και πράττουν σύμφωνα με ‘το θέλημά του’. Ακόμα και η βίαιη επιβολή της«Δημοκρατίας a la America», δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τη βοήθεια του θεού του αμερικανικού πενταγώνου.

Δεν υπάρχει περίοδος στην ιστορία της Ανθρωπότητας που με το πρόσχημα και για λογαριασμό των νέων θεών κάποιου νέου Ηγεμόνα, καταργούνται παλιοί θεοί και παραθεοί άλλων παλιών Ηγεμόνων, καταστρέφονται πολιτισμοί, γκρεμίζονται αυτοκρατορίες, λεηλατούνται οικονομίες, εξοντώνονται Λαοί και εκατομμύρια άνθρωποι σέρνονται στα σκλαβοπάζαρα των «πολιτισμένων», που με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζουν τον έλεγχο του πλούτου, με τον οποίο ελέγχουν ‘ιεραποστολικά’ την εξουσία, για να συνεχίσουν φυσικά να εξασφαλίζουν τον πλούτο που παράγουν οι πιστοί και οι άπιστοι δούλοι[4].

Ο καθένας που με καθαρή συνείδηση μελετά, ερευνά και στοχάζεται ελεύθερα, απαλλαγμένος από το φόβο του «προπατορικού αμαρτήματος» και του ‘τιμωρού θεού’ και πέρα από σκοπιμότητες και ιδιοτελείς σχέσεις με εξουσιαστικές, θεσμοθετημένες και μη, θρησκείες και παραθρησκείες, κατηχητικά και αρχονταρίκια,«συναγωγές» και «στοές», δεσποτάτα και πατριαρχεία,«λέσχες» και παραθρησκευτικές οργανώσεις, «Αδερφότητες» και «Αδερφάτα», Συμμορίες και Σέκτες, Φράξιες και μυστικές υπηρεσίες, διαπιστώνει πως η Ανθρωπότητα στη μακραίωνα ιστορία της δεν γνώρισε καταστροφικότερη και περισσότερο απάνθρωπη δύναμη από τα ιερατεία και τις εξουσιαστικές θρησκείες, από την «Ιερή Εξέταση»[5] και τις Σταυροφορίες[6] μέχρι τον αμερικάνικο νεοχριστιανισμό[7] και τον ισλαμικό φονταμενταλισμό[8]. Η ιστορία της σύγκρουσης μεταξύ χριστιανισμού και ισλαμισμού λ.χ. δείχνει πως αυτή η διαρκής εχθρότητα δεν αφορά, φυσικά, στις μυθοποιημένες μορφές του Χριστού, ή του Μωάμεθ, αλλά στις σφαίρες επιρροής και στον έλεγχο του φυσικού πλούτου των ευρύτερων περιοχών.

Και φυσικά η εχθρότητα δεν περιορίζεται μεταξύ των αλλόθρησκων. Είναι το ίδιο τραγική και συχνά είναι πολύ σφοδρότερη μεταξύ των ομόθρησκων, σχισματικών ή μη. Είναι γνωστό το άσβεστο αιώνιο μίσος μεταξύ της ‘ρωμαιοκαθολικής’ και της ‘ορθόδοξης’ χριστιανικής εκκλησίας, που τρέφεται από τον ανταγωνισμό τους για την επέκταση της επιρροής της μιας σε βάρος της επιρροής της άλλης. Χαρακτηριστικές του θρησκευτικού μίσους είναι και οι αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ σιιτών και σουνιτών, στο Ιράκ, στη Συρία κ. α., με τη βοήθεια των Αμερικάνων, κατακτητών, ή μεταξύ καθολικών και διαμαρτυρομένων στη Ιρλανδία με τη βοήθεια των επικυρίαρχων Άγγλων, μεταξύ ινδουιστών και μουσουλμάνων σε χώρες της Ασίας κ.λπ. κ.λπ.

Τα οικονομικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τις θρησκείες και τις θρησκευτικές συγκρούσεις αναγκάζουν συχνά τα ιερατεία[9] διάφορων ‘εκκλησιών’ και θρησκειών να ανοίξουν ‘διαχριστιανικό’, ή ακόμα και ‘διαθρησκειακό-διεκκλησιαστικό’ διάλογο, προκειμένου να αντιμετωπίσουν κάποιο κοινό εχθρό. Έτσι οι προσπάθειες που έγιναν στο δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα μεταξύ Βατικανού και Οικουμενικού Πατριαρχείου, για να έρθουν πιο κοντά ή ρωμαιοκαθολική και η ορθόδοξη εκκλησία, υποκινήθηκαν από τις ΕΠΑ και το ΝΑΤΟ, γιατί αυτή η προσέγγιση λειτούργησε «ως ισχυρό όπλο στην αντιπαράθεση με τη Σοβιετική Ένωση, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα[10].

Αλλά και σήμερα το Βατικανό, (προκαθήμενος του οποίου χαρακτήρισε ‘άγιο εν ζωή’ τον, Άντολφ Χίτλερ), που όπως είναι γνωστό πάντα στήριζε και συνεχίζει να στηρίζει κάθε χούντα και κάθε αντιδραστικό καθεστώς, συζητούσε μέχρι πρόσφατα με το μοναρχικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και τον ακροδεξιό προκαθήμενο της ελλαδικής εκκλησίας[11] «επειδή επιζητεί να συσπειρώσει όλες τις χριστιανικές δυνάμεις της Ευρώπης, για να μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση»[12]. Αλλά και γιατί κατά τον, «βουτηγμένο μέχρι το καλυμμαύκι στο παραδικαστικό κύκλωμα»[13],Χριστόδουλο Παρασκευαϊδη[14] «είναι άμεση η ανάγκη για μετάγγιση γνήσιου αίματος χριστιανισμού στις αλλοτριωμένες κοινωνίες της Δύσεως»[15], και αργότερα βεβαίως θα πρέπει να έρθει και η σειρά των κοινωνιών της ‘άπιστης’ Ανατολής.

Το τεράστιο μέγεθος της υποκρισίας τους, που μιλάνε για «αγάπη», ενώ σκέπτονται, ζουν και δρουν με μίσος, σκόρπισε τόση έχθρα, βία, φρίκη, πόνο, φόβο, τρόμο και εξαθλίωση στον πλανήτη, συκοφάντησε, έκαψε, σκότωσε, ταπείνωσε πνευματικούς δημιουργούς, απαγόρευσε και έκαψε βιβλία και βιβλιοθήκες, πολέμησε με λύσσα επιστήμες, τέχνες και γράμματα, ‘αφόρισε’ όλους τους κοινωνικούς αγώνες για πρόοδο και ελευθερίες και αποπνευματοποίησε το νόημα της ανθρώπινης ζωής τόσο προς τη συνανθρώπινη ζωή, όσο και προς το Σχετικό και το Απόλυτο Όλον της Ζωής, την Άπειρη στο Χρόνο και στο Χώρο Φύση στο σύνολό της.

Όλα αυτά όμως πιέζουν πράγματι στη μετάλλαξη και στην εκτροπή του πολιτισμού, από πολιτισμό σκεπτόμενων, συσκεπτόμενων και συνεργαζόμενων πνευματικών ανθρώπινων όντων στην προοπτική ενός νέου Οικουμενικού Ουμανισμού[16], σε ‘πολιτισμό πιστών και απίστων’, σε πολιτισμό της σύγκρουσης, της εκμετάλλευσης, του μίσους, του πολέμου, της φτώχιας.., στην προοπτική του θεοκρατικού Σκοταδισμού και της Βαρβαρότητας.

Και για να κρύψουν την ουσία των πολέμων για τον έλεγχο του πλούτου, κατασκευάζουν «θεωρίες» για «το τέλος της ιστορίας»[17], ή για τη «σύγκρουση των πολιτισμών»[18], σύμφωνα με τις οποίες οι «μουσουλμάνοι», σήμερα, που συλλήβδην και σκόπιμα ταυτίζονται με τους φανατικούς ισλαμιστές, δεν αντιστέκονται στη λαίλαπα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, για τη διατήρηση του ελέγχου πάνω στον τοπικό-εθνικό τους πλούτο, αλλά για τη διατήρηση της μαντίλας και οι ‘χριστιανοί’ ιμπεριαλιστές πολεμούν τάχα «για του Χριστού την πίστη την αγία», κι’ όχι για τις πετρελαιοπηγές και το φυσικό αέριο.

Για τους πιο υποψιασμένους, λοιπόν, όλα αυτά δεν υπαγορεύτηκαν, και πολύ περισσότερο δεν υπαγορεύονται στην εποχή μας, από κάποια μεταφυσική αγωνία ή κάποια θρησκευτική πίστη. Υπαγορεύτηκαν και υπαγορεύονται από την απληστία και την εξουσιομανία, από τις πιο νοσηρές αντιλήψεις για τη ζωή, την οικονομία, την κοινωνία, τον Άνθρωπο και τον πολιτισμό του. Υπ’ αυτή την έννοια οι θρησκείες και οι εκκλησίες αποτελούν ιστορικά τις αρχαιότερες επιχειρήσεις διανομής-ιδιοποίησης κι’ όχι παραγωγής πλούτου, που τις διαχειρίζονται τα ιερατεία, κι’ όχι μόνο τα εκκλησιαστικά, σφετεριζόμενα με τη βία, με το ψέμα και με άλλους χίλιους δυό τρόπους, όπως ‘συγχωροχάρτια’, ξόρκια, «θαύματα» και τσαρλατανιές, τον κοινωνικό πλούτο, πουλώντας ψευδαισθήσεις σε κατατρομαγμένες ανθρώπινες υπάρξεις, σε υπάρξεις των οποίων τη ζωή τη ρήμαξαν και τη μετατρέψανε σε πραγματική κόλαση, για να προσδοκούν μέσω της «πίστης» να «κερδίσουν το χαμένο παράδεισο».

Υπάρχει, αναμφισβήτητα, μια πραγματικότητα. Η πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει ακουμπώντας πάνω σε ιδεοληψίες και ψέματα, οι θρησκείες, χιλιάδες χρόνια τώρα. Μια πραγματικότητα όμως, που έδωσε μια εικονική διάσταση στον πολιτισμό και τον εξέτρεψε από το σκοπό του, το σκοπό της ανθρώπινης ζωής που είναι κοινωνική ισότητα, η ευτυχία, ως χαρά της δημιουργίας και της αυτοπραγμάτωσης σε πραγματικό (κι’ όχι σε μελλοντικό ή μεταφυσικό) χρόνο, δηλαδή η ευτυχία της χωροχρονικά, που θα πει της ιστορικά, προσδιορισμένης ύπαρξης.

Πρόκειται για μια πραγματικότητα α-ιστορική, εκτός χώρου και χρόνου, κυριολεκτικά εικονική που δημιουργήθηκε από νοσηρές θρησκοληψίες και ιδεοληψίες, η οποία υπονόμευσε βίαια την αυθεντικότητα της ανθρώπινης προσωπικότητας και δημιούργησε ‘είδωλα’, ‘πιστούς’, και κατά τον Hegel ‘FalscheIntenditäten’, ‘νόθες ταυτότητες’, δηλαδή νόθες συνειδήσεις και κατά συνέπεια έναν σχιζοφρενικό πολιτισμό της σύγκρουσης και της δυστυχίας.

Η κριτική προς τις σκοταδιστικές θρησκείες και τις εξουσιαστικές ιδεολογίες, είναι και πρέπει να είναι αμείλικτη, γιατί η εξάλειψή τους είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, με τα συμφέροντα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, με την ύπαρξη της ζωής και το μέλλον της ανθρωπότητας. Προφανώς και αυτή η κριτική δεν αφορά την ‘πίστη’ των αφελών και την ‘προσευχή’ των κολασμένων αυτής της Γης, των λεηλατημένων ανθρώπινων υπάρξεων, αλλά την υποκρισία και την απληστία των συμμοριών των οργανωμένων θρησκειών και των στρατιωτικοβιομηχανικών συμπλεγμάτων που βάζουν τα κέρδη, την ιδιοκτησία και την εξουσία τους πάνω από τον Άνθρωπο και τον ανθρωπισμό. Αφορά βεβαίως και τη λεγόμενη διανόηση που δεν βλέπει, δεν ακούει και δεν μιλάει για τα εγκλήματα των διαπλεκόμενων σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων σε βάρος της ανθρωπότητας με αντάλλαγμα μια κάποια θεσούλα στον καπιταλιστικό παράδεισο. Αφορά προφανώς και ιδιαίτερα τις κομματικές γραφειοκρατίες που σταυροκοπιούνται και υποκλίνονται σε όλα τα εκμεταλλευτικά, εξουσιαστικά και σκοταδιστικά ιερατεία, για μια βουλευτική έδρα, ή για ένα κάποιο κρατικό αξίωμα και για να τους ανατεθεί η διαχείριση του συστήματος που τρέφεται από τις σάρκες, τον ιδρώτα, το αίμα και τα μυαλά των εργαζόμενων και των ανέργων, αντί να κατεβάσουν στην κοινωνία την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη Γνώση, προϋπόθεση της Επίγνωσης και της Συνείδησης για την ατομική, συλλογική και κοινωνική απελευθέρωση προς την κατεύθυνση της Άμεσης Δημοκρατίας[19], της Αταξικής Κοινωνίας και του Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.

ΦΩΣ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΡΕΒΟΚΤΟΝΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ‘ΑΓ(Ρ)ΙΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
-----------------
[1] Αναφέρεται στο: Σκέψεις πάνω στην «ανάπτυξη» και την «ορθολογικότητα»,στο συλλογικό τόμο: Υπάρχει σοσιαλιστικό μοντέλο ανάπτυξης; ΥΨΙΛΟΝ/ΒΙΒΛΙΑ, Αθήνα 1984, σελ. 87.

[2] Βλέπε αναλυτικά, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[3] Σαραμάγκου Ζοζέ και Έκο Ουμπέρτο, Διάλογος για το ‘Περί Φωτίσεως’, στην La Republica και στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 17.12.2006, (ένθετο ‘&7’, σελ. 26).

[4] « Όταν οι ιεραπόστολοι ήρθαν στην Αφρική, αυτοί κρατούσαν τη Βίβλο κι εμείς τη γη μας. Μας είπαν να προσευχηθούμε. Κλείσαμε τα μάτια και προσευχηθήκαμε. Όταν όμως ανοίξαμε τα μάτια μας, είδαμε ότι εμείς κρατούσαμε τη Βίβλο κι’ αυτοί τη γη μας». Ντέσμοντ Τούτου, Νοτιοαφρικανός Επίσκοπος και κάτοχος του Βραβείου NOBEL Ειρήνης το 1984. «Η συμβολή των θρησκευτικών αποστολών στην αποικιοκρατία είναι γνωστή. Σχεδόν πάντα ακολούθησαν τους εμπόρους και προηγήθηκαν των στρατιωτικών, ώστε σε πολλά κράτη αυτή η σειρά των τριών ‘m’ mercanti (έμποροι) missionary (ιεραπόστολοι) και militari (στρατιωτικοί) θεωρήθηκε σαν μια ενιαία μέθοδος υποδούλωσης», Basso Lelio, Εισαγωγή στο συλλογικό τόμο: Πολιτιστικός Ιμπεριαλισμός, ΙΔΡΥΜΑ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ, Αθήνα 1984, σελ. 28.

[5] «Είσαστε πουλάκια στο κλουβί της ‘Ιερής Εξέτασης’. Η ‘Αγία Έδρα’ σας καψαλίζει τα φτερά, μπορούν όμως να ξαναφυτρώσουν…Είναι ντροπή να εμπιστεύεστε τις ψυχές σας σ’ εκείνους που δεν θα εμπιστευόσασταν τα χρήματά σας», Βολταίρος, Δοκίμια φιλοσοφικής κριτικής, Εκδόσεις ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΜΠΑΝΑ, Αθήνα 1971, σελ. 73.

[6] Βλέπε,Wells H. G., Παγκόσμιος Ιστορία, Εκδόσεις ΔΕΛΤΑ, Αθήνα χ.χ., τόμος 2, σελ. 760-822. Αθανασιάδης Γιώργης, Σταυροφορίες παλιές και νέες, ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ, Αθήνα 1965, σελ. 167-207.

[7] Ο αμερικάνικος νεοχριστιανισμός, πολιτικός σύμμαχος και κυβερνητικός εταίρος του ρεπουμπλικανικού κόμματος και της δυναστείας των Μπους, αποτελεί σήμερα για τις ΕΠΑ, απειλή ισάξια εκείνης των Ναζί στη γερμανική Δημοκρατία της Βαϊμάρης, υποστηρίζει ο Αμερικανός συγγραφέας Κρις Χέτζις στο βιβλίο του : «Αμερικανοί φασίστες: Η χριστιανική Δεξιά και ο πόλεμος κατά της Αμερικής», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις FREE PRESS.

[8] Βλέπε, Μπάρμπερ Μπέντζαμιν, Ο κόσμος των Mac κόντρα στους Τζιχάντ, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, Αθήνα 1998.

[9] Είναι γνωστή η απληστία και η φιλαργυρία των ιερατείων και ιδιαίτερα των ‘ιεραρχών’, η οποία, στην Ελλάδα, παίρνει τη μορφή της πιο χυδαίας καταπίεσης των χαμηλόβαθμων κληρικών, από τους ‘Αρχιεπίσκοπους’ και τους ‘Μητροπολίτες’ τόσο του ελλαδικού χώρου, όσο και αυτών της Διασποράς, για την απόδοση ετήσιου ‘κεφαλικού φόρου, πολλών χιλιάδων ΕΥΡΩ, όπως προκύπτει και από πρόσφατη σχετική ‘αρχιεπισκοπική εγκύκλιο’, Βλέπε: Παπουτσάκη Μαρία «Βάζει χέρι στο παγκάρι. Κεφαλικό φόρο επιβάλλει ο Χριστόδουλος …», ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 06-07.01.2007, σελ. 16.

[10] Βλέπε, «Η διπλωματία των λειψάνων στην υπηρεσία της πολιτικής», ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ της 14.12.2006.

[11] Για το βίο και την πολιτεία του ‘ελληνορθόδοξου μουλατείου’, του ‘αρχηγού’ του, Χριστόδουλου Παρασκευαϊδη και των δυνάμεων που τον στηρίζουν, κρύβονται πίσω από τις ‘Χρυσοπηγές’ και τις νέες ‘Φιλικές Εταιρείες’, και χαλκεύουν νέα ‘ελληνοχριστιανικά’ δεσμά για το Λαό, γυαλισμένα με το λούστρο της «γελοιωδεστέρας των αγυρτειών», βλέπε, Βασιλάκης Μανώλης, Η μάστιγα του Θεού, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ, Αθήνα 2006.

[12] ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ της 14.12.2006.

[13] Σύμφωνα με δηλώσεις του μητροπολίτη Ζακύνθου και μέλους της λεγόμενης ‘Διαρκούς Ιεράς Συνόδου’ Χρυσόστομου, στο ραδιοφωνικό σταθμό ΝΕΤ-105,8 FM, δημοσιευμένες στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ της 15.02.2007, σελ. 2.

[14] «Γεννήθηκε σε λάθος χώρα και υπηρετεί λάθος θρησκεία. Θα του πήγαινε πολύ το καφτάνι και το τουρμπάνι των μουλάδων και –γιατί όχι- των Αγιατολάχ. Έχει όλα τα προσόντα για Μεγάλος Αγιοταλάχ –ύψιστος αρχηγός και κυβερνήτης των πάντων», Δήμου Νίκος, Προλεγόμενα, στο: Βασιλάκης Μανώλης, Η μάστιγα …, ο. π., σελ. 21, για τον «από θεολογικής απόψεως ελαφρολαϊκό άχρι γραφικότητος Χριστόδουλο, διότι από πολιτικής απόψεως κομίζει την ακροδεξιά υποκουλτούρα», στο ίδιο, σελ 657.

[15] Χριστόδουλος, Η ορθοδοξία και η νέα τάξη, ΤΟ ΒΗΜΑ της 16.03.1997.

[16] Βλ. Λάμπος Κώστας, Προς έναν Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό, ΕΞΟΡΜΗΣΗ της 05.01.1997.

[17] Ο συγγραφέας του «τέλους της ιστορίας» υποστηρίζει τώρα πως, «όχι δεν ήρθε το τέλος της ιστορίας», κι αυτό μάλλον επειδή «οι ΗΠΑ πρέπει να προωθήσουν τη Δημοκρατία στον κόσμο…Κι όσοι νομίζουν ότι οι νεοσυντηρητικοί και η θρησκευτική Δεξιά είναι κάτι που προσγειώθηκε σαν εξωγήινος στις ΗΠΑ δεν ξέρουν τι τους γίνεται», Φουκουγιάμα Φράνσις, Όχι δεν ήρθε το τέλος της ιστορίας, Συνέντευξη στην Αριστοτελία Πελήνη, ΤΑ ΝΕΑ της 05-04-2006, σελ. 4/22.

[18] Χάντιγκτον Σάμιουελ, Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης, Terzo Books, Αθήνα 1998. Η θεωρία του Χάντιγκτον, υποστηρίζει ο «Ιός», (Βλέπε: www.iospress.gr . Βίος και θεωρία του Σάμιουελ Χάντιγκτον ), «αποτελεί το λάβαρο της Nεο-Δεξιάς σ’ Ανατολή και Δύση… και μπορεί να καταγγελθεί ‘ηθικά΄’, με βάση μια ανθρωπιστική, αντιρατσιστική και φιλελεύθερη κοσμοθεώρηση. Ακόμη περισσότερο, όμως, αξίζει να μελετηθεί για όσα υποκρύπτει. Την προσπάθεια του δημιουργού και των προωθητών της, να δώσουν ένα ‘ιδεολογικό’ – και κατά πρώτο λόγο θρησκευτικό επίχρισμα στις σύγχρονες ιμπεριαλιστικές διαμάχες για τον έλεγχο αγορών και πρώτων υλών».

[19] Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και αταξική κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012

Homo Sapiens ή Homo Σάπιος;

Έχοντας διαβεί πλέον το κατώφλι του 21ου αιώνα, δεν είναι λίγοι αυτοί που διατείνονται ότι η πρόοδος που έχει συντελεστεί στο ανθρώπινο γένος είναι μοναδική και αξιοσημείωτη. Υποστηρίζουν μάλιστα με στόμφο, πως οι απειράριθμες κατακτήσεις στο χώρο της τεχνολογίας και του πολιτισμού είναι δηλωτικές της χαοτικής απόστασης που χωρίζει τον σύγχρονο από τον πρωτόγονο άνθρωπο. Είναι, άραγε, δικαιολογημένη και εύλογη αυτή η αντίληψη ή μήπως ο σημερινός homo sapiens είναι, όπως με θαυμαστό σαρκασμό εκφράζει ο ποιητής Νίκος Καρούζος, ένας homo σάπιος;

Αν επιχειρούσαμε να σχηματίσουμε το πορτραίτο του ανθρώπου κατά την αυγή της δημιουργίας του, θα διακρίναμε τα εξής βασικά χαρακτηριστικά: Αρπακτικότητα, μοχθηρία, βαρβαρότητα, απληστία. Πρόκειται για γνωρίσματα που αναγνωρίζονται και σε όλα τα υπόλοιπα όντα του ζωικού βασιλείου, με τη διαφορά πως ο άνθρωπος τα γιγαντώνει σε πολλαπλάσιο βαθμό, εκμεταλλευόμενος τη δύναμη του «λογικού» με την οποία είναι εξοπλισμένος. Ο προϊστορικός άνθρωπος προσανατολίζει τη δράση του στην ικανοποίηση των φυσικών ενστίκτων του και την υπακοή στις ζωτικές του ορμές. Είναι ένα θηρίο ανήμερο που αγνοεί την έννοια της πειθαρχίας και αδυνατεί να χαλιναγωγηθεί. Οι πράξεις του καθοδηγούνται από την έμφυτη τάση του να επιβιώνει και να επιβάλλεται στο περιβάλλον του και, όπως είναι φυσικό, ελάχιστα είναι τα ψήγματα πνευματικότητας που κουβαλά.

Επιστρέφοντας στο τώρα, γινόμαστε μάρτυρες μιας άνευ προηγουμένου εξέλιξης του ανθρώπου. Αναμφισβήτητα, τα επιτεύγματα και οι τεχνολογικές κορυφές που έχει πατήσει μοιάζουν χιμαιρικές και πιάνει κανείς τον εαυτό του να τα κοιτά αποσβολωμένος. Επιπλέον, οι γνώσεις, οι αξίες και οτιδήποτε ονομάζουμε πολιτισμό, μας κατακλύζουν σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Το πόσο πολύ έχει πλατύνει ο όρος πολιτισμός, αποτυπώνεται και στο γνωμικό του Αμερικανού συγγραφέα Μαρκ Τουέην, ο οποίος αρκετά συμπυκνωμένα και συνάμα σκωπτικά φτάνει στο σημείο να ορίσει τον πολιτισμό ως τον «ασταμάτητο πολλαπλασιασμό μη αναγκαίων αναγκών». Επιπροσθέτως, αυτό που γεμίζει περηφάνια το σύγχρονο άνθρωπο είναι το γεγονός πως έχει τιθασεύσει και ελέγξει τις μέχρι πρότινος αδάμαστες δυνάμεις της φύσης, έχοντας μετατραπεί σε έναν επιδέξιο ναυτικό που συγκρατεί στιβαρά το καράβι της ζωής παρά τους όποιους κλυδωνισμούς.

Σε κάθε περίπτωση, το σύντομο αυτό κείμενο και ο «δυσκοίλιος» σε θέματα γραφής συντάκτης του, δεν είναι σε θέση να αναπτύξει με πληρότητα τις πληθωρικές και ατελεύτητες αρετές και ικανότητες του σημερινού ανθρώπου. Το ερώτημα, ωστόσο που εγείρεται, είναι μήπως, παρά τις μυριάδες επευφημίες, ο άνθρωπος δεν έχει ανέβει τόσο πολλά σκαλοπάτια στην, ομολογουμένως, ζόρικη σκάλα του πνεύματος ή για να το θέσω λίγο πιο ποιητικά αν πέρα από αυτή τη λαμπρή άνθηση του μπουμπουκιού, το άγριο κλαρί με τα αναλλοίωτα μειονεκτήματα εξακολουθεί να υφίσταται.

Την απάντηση μπορεί να την λάβει ο καθένας αν αφουγκραστεί τους παλμούς της κοινότητας που τον περιβάλλει κι αν παρατηρήσει προσεκτικά τις ανθρώπινες σχέσεις, έτσι όπως αυτές υφαίνονται στον ιστό της κοινωνίας. Η δική μου άποψη που σμιλεύεται και τείνει να αποκρυσταλλωθεί, είναι ότι η ανθρωπιά χάνει έδαφος στους καιρούς μας ή ίσως και να πνέει τα λοίσθια.

Για την επίρρωση του άνωθεν ισχυρισμού δεν θα επεκταθώ σε πολλούς τομείς(αυτό άλλωστε είναι έργο μιας πραγματείας και όχι ενός δοκιμίου), αλλά θα εστιάσω την προσοχή μου στην κεντρομόλο δύναμη που κινεί τον σύγκαιρο κόσμο, που δεν είναι άλλη από το χρήμα. Εξάλλου, χρειάζεται να έχει πολλή μυωπία κάποιος για να μη μπορέσει να διακρίνει, ότι ο άνθρωπος έχει απολέσει την αυτοκυριαρχία του, έχοντας αναγορεύσει ως δυνάστη του το χρήμα. Το χρήμα, λοιπόν, θεωρείται το κρηπίδωμα πάνω στο όποιο θα εδραιώσει ο άνθρωπος το οικοδόμημα που λέγεται ζωή και, επιπλέον, το μέσο με το οποίο θα πορευτεί με άνεση στα μονοπάτια του βίου του. Ωστόσο, η ψυχωτική εμμονή που έχει αναπτύξει με αυτό, το έχει μετατρέψει σε ένα επικίνδυνο τοξικό, ένα παραισθησιογόνο που προκαλεί εθισμό και απαιτεί ολοένα και περισσότερες δόσεις.

Από τη στιγμή που το άτομο επιδίδεται σε μια ατέρμονη και μετά μανίας αναζήτηση του «χρυσού νομίσματος», νομίζω ότι προκύπτει ως λογική απόρροια ο εκτροχιασμός του από τις ράγες της ανθρωπιάς. Η αλλοτρίωση και ο εξανδραποδισμός του είναι παροιμιώδης ενώ η διολίσθησή του προς το δρόμο της διαφθοράς, της υποκρισίας και της ποταπότητας φαντάζει αναπόφευκτη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τα άτομα χάνουν την ανθρωπιά τους και η ιδιοτέλεια και το συμφέρον αφηνιάζουν αντικαθιστώντας την αθωότητα και την ανυστεροβουλία. Ένα χαρακτηριστικό, μάλιστα, παράδειγμα της χαμέρπειας του ανθρώπου είναι το μίσος και ο φθόνος που εκσφενδονίζει για οποιονδήποτε καταφέρνει να ορθοποδήσει οικονομικά και να σταδιοδρομήσει.

Ο αναγνώστης μπορεί πιθανόν να με κατηγορήσει ότι του αποπνέω μια έκδηλη αρνητικότητα και έναν έντονο νιχιλισμό, για αυτόν τον λόγο, έχει το ελεύθερο να με καταποντίσει με λυρικές(ή υβριστικές) καταιγίδες του τύπου ότι υπεισέρχομαι στην οπτική του ως ένα μίζερο φως ή ότι συνιστώ μια νότα παραφωνίας στο ξένοιαστο και ευτυχισμένο πεντάγραμμο της ζωής του. Παρ’ όλα αυτά, οι συμπεριφορές που ανέδειξα παραπάνω, δε νομίζω ότι προσιδιάζουν σε εχέφρονα όντα, που αξίζουν να αποκαλούνται άνθρωποι. Εν τέλει, σε αυτό που μπορεί να καταλήξει κανείς με κάποια περίσκεψη είναι ότι η ανθρώπινη κοινωνία έχει μεταλλαχθεί σε μια εξευγενισμένη ζούγκλα που συντίθεται από εξελιγμένους αγρίους. Η ανθρωπότητα μπορεί δικαίως να καυχιέται ότι αποτελεί τον πιο γλυκό και ευχάριστο καρπό του περιβολιού της ζωής, ωστόσο, πέρα από την εξαίσια και ακτινοβολούσα φλούδα, το κουκούτσι του πρωτογονισμού φαίνεται να παραμένει. Το αν μπορεί να εξοστρακιστεί, είναι κουβέντα μιας άλλης ιστορίας… 

Οι νευροδιαβιβαστές ακετυλοχολίνη, σεροτονίνη, ντοπαμίνη, νοραδρεναλίνη και η μάθηση

Κορυφαίος καθηγητής νευροεπιστήμης στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ ο Γουέλτερ Φρήμαν αναφέρει πως οι νευροδιαβιβαστές ακετυλοχολίνη (παίζει σημαντικό ρόλο στη μνήμη), σεροτονίνη (διάθεση, προσοχή), ντοπαμίνη (ικανοποίηση, ευχαρίστηση), νοραδρεναλίνη (λήψη αποφάσεων, εστίαση προσοχής) παίζουν τον κύριο ρόλο στη μάθηση. Αυτό ενδιαφέρει τους παιδαγωγούς.

Αν δεν έχει το παιδί ακετυλοχολίνη έχει πρόβλημα στη μνήμη, δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτα ότι κι αν κάνει. Η γνώση των νευροδιαβιβαστών εκ μέρους των παιδαγωγών οδηγεί σε καλύτερη διδασκαλία.

Αν διαπιστώσουν κάποιο πρόβλημα που δεν μπορούν να το λύσουν (μνήμης, έλλειψη προσοχής, ευστροφία κ.λπ.) η γνώση των νευροδιαβιβαστών και η αύξησή τους μέσω της διατροφής, θα οδηγήσει σε βελτίωση του παιδιού.

Οι νευροδιαβιβαστές είναι οι βιολογικοί διακόπτες ή οι βιολογικές γέφυρες που επικοινωνούν οι νευρώνες (τα εγκεφαλικά κύτταρα) μεταξύ τους. Μιλούμε για 100 δισεκατομμύρια κύτταρα που ανάμεσά τους υπάρχει ένα μικρό χάσμα (περίπου 1/1.000 του χιλιοστού ) το λεγόμενο συναπτικό χάσμα (σχισμή).

Ακετυλοχολίνη

Ο πρώτος νευροδιαβιβαστής που ανακαλύφθηκε το 1921 είναι η ακετυλοχολίνη από το Γερμανό Ότο Λέβι η ανακάλυψη του οποίου του χάρισε το Νόμπελ Ιατρικής το 1936. Ο Λέβι απέδειξε με πείραμα πως ο ρυθμός της καρδιάς επιβραδύνεται με την ακετυλοχολίνη. Είναι ο νευροδιαβιβαστής της μνήμης.

Η Ακετυλοχολίνη αποτελείται από το ακετυλο-σύνζυμο Α (προέρχεται από την Β5) και τη χολίνη (λέγεται και βιταμίνη Β4). Η χολίνη απότρεπε τη συσσώρευση λιπών και της χοληστερίνης στο σώμα και αυτός είναι ο κύριος ρόλος της. Αν δεν υπάρχει στον οργανισμό μας επαρκή ποσότητα αυτής της βιταμίνης, το λίπος συσσωρεύεται στο συκώτι και δεν διασπάται για να χρησιμοποιηθεί από το σώμα.

 Αν τρώμε χολίνη από τις τροφές αυξάνουμε τα επίπεδα ακετυλοχολίνης στο αίμα κυρίως έχουμε καλή μνήμη. Οι καλύτερες πηγές φυσικής χολίνης είναι:

1. Κρόκος αυγού 1.700mg στα 100gr. 2. Ρεβίθια 780mg στα 100gr. 3. Φακές 710mg στα 100gr. 4. Ρύζι 650mg στα 100gr. 5. Συκώτι 550mg στα 100gr.

Η χολίνη είναι το προϊόν αναγωγής της βεταΐνης της οποίας το καρβοξύλιο έχει μετατραπεί σε αλκοόλη από χημική άποψη αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τον παιδαγωγό. Τον ενδιαφέρει η φοβία που έχει καλλιεργηθεί για τα αυγά την κύρια πηγή χολίνης μιας και το άλλο συστατικό το ακετυλο-σύνζυμο Α βρίσκεται σε αφθονία και δεν έχουμε πρόβλημα στη σύνθεση της ακετυλοχολίνης.

Τον Απρίλιο του 1999 ερευνητές του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ ανακοίνωσαν ότι η κατανάλωση ενός αυγού την ημέρα είναι απίθανο να αυξήσει να αυξήσει τον κίνδυνο καρδιοπαθειών ή των εγκεφαλικών όπως προέκυψε από ανάλυση της μελέτης υγείας των νοσοκόμων του Χάρβαρντ και της μελέτης των επαγγελματιών που εργάζονται στον χώρο της υγείας.

Η έρευνα παρακολούθησε την κατανάλωση αυγών από 100.00 άτομα περισσότερο από μία δεκαετία. Ο γιατρός Δρ. Φρανκ Μπ. Χιου και οι συνεργάτες του κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η κατανάλωση ενός αυγού δεν είναι επιβλαβής.

Αντιθέτως, είναι δυνατό να συμβάλλει στην αποτροπή καρδιοπαθειών λόγω του ότι τα αυγά αυξάνουν την HDL και έχουν φυλλικό οξύ, χρώμιο (προστατεύει από τις καρδιοπάθειες – τα νέου τύπου Stent έχουν χρώμιο εσωτερικά για τον κίνδυνο επαναστένωσης), χολίνη κ.λπ.

 Το ίδιο υποστηρίζει μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nutrition Bulletin του Βρετανικού Ιδρύματος Διατροφής, εχθρός της καρδιάς σημειώνει το περιοδικό είναι τα γλυκά, τα μπισκότα, τα κορεσμένα λίπη (κόκκινα κρέατα).

Επίσης το κορυφαίο περιοδικό ΝΕΙΜ αναφέρει για έναν άνδρα 88 χρονών που έτρωγε 25 αυγά την ημέρα για 30 χρόνια. Αν και κατανάλωνε καθημερινά 5.000mg χοληστερίνης (περίπου 60 φορές πάνω από το συνιστώμενο) τα επίπεδα του στο αίμα ήταν φυσιολογικά. Αυτά τα λίγα παραδείγματα δείχνουν πως η φοβία των αυγών οδηγεί σε προβλήματα μνήμης στα παιδιά και τους ενήλικες όπως και συσσωρεύσεις λίπους, γιατί η λεκιθίνη γαλακτοματοποιεί τα λίπη.

Σε σειρά πειραμάτων του Πανεπιστημίου Ντιουκ, επιστήμονες ...
χορήγησαν σε αρουραίους που κυοφορούσαν φυσιολογικές δόσεις χολίνης επιπρόσθετη χολίνη ή καθόλου χολίνη και στη συνέχεια μελέτησαν τη διανοητική λειτουργία και τους εγκεφάλους στους απογόνους τους.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι αρουραίοι που έλαβαν επιπλέον χολίνη είχαν υπερεγκεφάλους που σημαίνει πως ως βρέφη και ενήλικες απέδειξαν καλύτερη μνήμη και μαθησιακές ικανότητες.

Νεκροτομικές εξετάσεις εγκεφάλων απεκάλυψαν πιο αποτελεσματικά κυκλώματα μετάδοσης μηνυμάτων. Οι εγκέφαλοί τους είχαν διαμορφωθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να ήσαν ικανοί να μαθαίνουν γρήγορα.

 Όσο εκπληκτικό κι αν φαίνεται, η επιπλέον έγχυση ενός μοναδικού θρεπτικού συστατικού της χολίνης είχε σαν αποτέλεσμα τη συναρμολόγηση ενός εγκεφάλου εξαιρετικής ποιότητας.

Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι όταν οι απόγονοι των πειραματόζωων τους οποίους χορηγήθηκαν υψηλές δόσεις χολίνης έφτασαν σε γεροντική ηλικία η λειτουργία του εγκεφάλου τους παρέμεινε εξαιρετική και δε σημείωσε καμία φθορά.

 Όπως δήλωσε ο καθηγητής Σκοτ Σβαρτσβελντερ «Οι συνέπειες και οι προεκτάσεις αυτής της ανακάλυψης μπορεί να είναι πολύ σημαντικές. Διαπιστώσαμε ότι επιδρώντας σε ένα και μόνο θρεπτικό συστατικό για λίγες μόνο ημέρες στη διάρκεια της κύησης μπορεί να έχει δια βίου, μόνιμη επίδραση στον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργήσει ο εγκέφαλος σε όλη τη διάρκεια της ζωής.

Τα συμπεράσματα της έρευνας σύμφωνα με τους επιστήμονες μπορεί άνετα να ισχύουν και στους ανθρώπους. Χολίνη λοιπόν στις εγκυμονούσες είναι το επιστημονικό σύνθημα. Όπως υποστηρίζει ο γιατρός Δρ. Στήβεν Ζάιθελ του Πανεπιστημίου της Βορ. Καρολίνας και αυθεντία στη χολίνη διεθνώς, η χολίνη μεταβάλλεται δραματικά την ίδια τη δομή των κέντρων μνήμης στον ιππόκαμπο και στο διάφραγμα του αναπτυσσόμενου εμβρυακού εγκεφάλου.

Όταν υπάρχει έλλειμμα χολίνης παρατηρείται μειωμένος ρυθμός κυτταρικής διαίρεσης στον εγκέφαλο του εμβρύου, μη φυσιολογική μετανάστευση των κυττάρων ενώ αυξανόμενος αριθμός κυττάρων του εγκεφάλου πεθαίνουν πρόωρα.

Για πρώτη φορά δείξαμε ότι η ίδια δομή του εγκεφάλου του εμβρύου επηρεάζεται από τις τροφές που καταναλώνει η μητέρα στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, κυρίως το συγκεκριμένο συστατικό φαίνεται ότι είναι πολύ σημαντικό.

Διπλές τυφλές μελέτες (οι καλύτερες μελέτες στην Ιατρική) έδειξαν ενίσχυση της μνήμης με τη συμπληρωματική χορήγηση χολίνης. Η ενίσχυση της μνήμης ήταν μεγαλύτερη στα άτομα που παρουσίαζαν βραδεία μαθησιακή ικανότητα και αυτό οδήγησε τους ερευνητές στο συμπέρασμα ότι η βραδύτητα στη σκέψη και στη μαθησιακή ικανότητα οφειλόταν σε κατώτερα του φυσιολογικού επίπεδα χολίνης στον εγκέφαλο.

Σύμφωνα με τους ερευνητές η χολίνη είναι πιο αποτελεσματική στη βελτίωση της μνήμης στους ηλικιωμένους και στα παιδιά που έχουν βραδεία μαθησιακή ικανότητα. Τα κενά μνήμης στις έρευνες μειώθηκαν κατά περίπου 50% σε σχέση με τα κενά μνήμης που παρατηρήθηκαν σε άτομα που δεν έλαβαν συμπληρωματική χολίνη. Όταν υπάρχουν αρκετά αποθέματα χολίνης οι νευρώνες (τα εγκεφαλικά κύτταρα) παράγουν και απελευθερώνουν μεγαλύτερη ποσότητα ακετυλοχολίνης.

Γύρω από τα 100 δις κύτταρα του εγκεφάλου υπάρχουν άλλα 900 δις κύτταρα που λέγονται νευρογλοία (glial cells). Πολλοί νευροεπιστήμονες θεωρούν την νευρογλοία τους κοιμώμενους γίγαντες του εγκεφάλου.

Το ενδιαφέρον για τους δασκάλους έγκειται αφενός στο γεγονός πως η μελέτη του εγκεφάλου του Αϊνστάιν έδειξε πως έχει σημαντικά περισσότερη νευρογλοία από άλλους ανθρώπους αφετέρου στα πειραματόζωα με πλούσια ερεθίσματα μάθησης είχαν περισσότερη νευρογλοία από τα πειραματόζωα που ζούσαν σε φτωχό μαθησιακό περιβάλλον. Σύμφωνα με νευρο-βιολόγους τα νευρογλοιακά κύτταρα καθιστούν τον εγκέφαλο ικανό για υψηλές επιδόσεις.

Τα νευρογλοιακά κύτταρα σχηματίζουν έναν ειδικό φράχτη που απαγορεύει την είσοδο στον εγκέφαλο τοξικών ουσιών που θα μπορούσαν να τον βλάψουν. Είναι ο λεγόμενος αιματο-εγκεφαλικός φραγμός (blood-brain barier). Αυτός ο φράχτης από τα 900 δις κύτταρα επιτρέπει μόνο σε ορισμένες ουσίες να τον διαπεράσουν.

Η βιταμίνη της μνήμης η ακετυλο-χολίνη είναι μία από τις ελάχιστες ουσίες που διαπερνούν τον φράχτη αυτό. Καταλαβαίνετε αμέσως τι σημαίνει αυτό. Ακόμα και η χημειοθεραπεία αδυνατεί να το διαπεράσει. Στην αίθουσα του θρόνου, στην αίθουσα του βασιλιά εγκεφάλου φθάνουν ελάχιστοι. Η ακετυλο-χολίνη έχει το διαβατήριο της μνήμης και περνά ελεύθερα, όποτε θέλει.

Τα νευρογλοιακά κύτταρα λειτουργούν επίσης σαν απορριματο-συλλέκτες απομακρύνοντας συντρίμματα και τοξίνες μετά από τον θάνατο των νευρώνων ή τραυματισμό. Ο ρόλος αυτός του καθαριστή προλαμβάνει βλάβες στον εγκέφαλο και τον κρατά σε φόρμα. Επίσης, ρυθμίζουν και διατηρούν την συγκέντρωση καλίου στον εξω-κυττάριο χώρο, μπορούν να αποθηκεύσουν και να προσλάβουν την περίσσεια καλίου.

Τροφές που περιέχουν κάλιο βοηθούν την νευρογλοία, κατά συνέπεια στη μάθηση. Το ηλεκτρικό ρεύμα που παράγουμε στον εγκέφαλο και στο σώμα μας χρειάζεται κάλιο για να παραχθεί. Συνεπώς τα παιδιά πρέπει να τρώνε μεγάλες ποσότητες καλίου για την σωστή λειτουργία της νευρογλοίας.

 Οι καλύτερες πηγές καλίου στα τρόφιμα είναι (ανά 100 γρ.): 1. φύκια 5.200-12.000mg 2. μελάσσα 2.927mg 3. μαϊντανός 1.000mg 4. ηλιόσποροι 920mg 5. γκρέιπφρουτ 810mg 6. σταφύλια 763mg 7. δαμάσκηνα 694mg 8. σαρδέλες 836mg 9. καρπούζι 600mg 10. φακές 590mg 11. μπανάνες 370mg.

Ένα επίσης στοιχείο που πρέπει να προσεχθεί ιδιαιτέρως είναι τα τρανς λιπαρά (μαργαρίνες) σε σχέση με τον αιματο-εγκεφαλικό φραγμό. Τα τρανς λίπη παριστάνουν τα υγιή λίπη και παίρνουν την θέση των υποδοχέων διώχνοντας τα ωμέγα 3.

Αν ο αιματο-εγκεφαλικός φραγμός είναι φτιαγμένος από τρανς λιπαρά θα αρχίσει να έχει διαρροές. Αυτό σημαίνει ότι θα μπαίνουν στον εγκέφαλο μεγαλύτερες ποσότητες τοξινών, ο φράχτης του εγκεφάλου δεν θα κάνει σωστά τη δουλειά του.

Αν ο αιματο-εγκεφαλικός φραγμός έχει αντικατασταθεί από τρανς λιπαρά υπάρχει φόβος να αυξηθεί η πρόσληψη αλουμινίου, πραγματική εγκεφαλική πυρκαγιά. Οι ιοί αποκτούν μεγαλύτερη πρόσβαση στον εγκέφαλο με αποτέλεσμα βλάβη στους δείκτες των μηνυμάτων, στην ομαλή ροή στα εγκεφαλικά σήματα με συνέπεια την δυσλειτουργία των νευρώνων.

Όσοι άνθρωποι έχουν έλλειψη ωμέγα 3 λιπαρών οξέων θα απορροφήσουν διπλάσιες ποσότητες τρανς λιπαρών. Τα τρανς είναι θάνατος για τον εγκέφαλο. Για αυτό το υπουργείο Παιδείας με την απόφαση ΚΥΑΑ2Ε ΟΙΚ/1653/20.5.1998 ΥΠΕΠΘ απαγορεύει την χρήση μαργαρίνης δηλαδή τρανς λιπαρών στα τοστ και συνιστά προσθήκη βουτύρου και εποχικών λαχανικών. Ο παιδαγωγός όμως δεν ξέρει την αιτία αυτής της απαγόρευσης. Τα τρανς λιπαρά βλάπτουν τον αιματο-εγκεφαλικό φραγμό, διώχνουν τα ωμέγα 3. Η ακετυλο-χολίνη περνά τον φράχτη φτιάχνει την μνήμη.

Σεροτονίνη

Η σεροτονίνη πήρε το όνομά της από τον ορό του αίματος (serum στα λατινικά). Εμπλέκεται μεταξύ άλλων στο άγχος, στον έλεγχο της όρεξης, στη ρύθμιση της θερμοκρασίας, την ψυχική διάθεση, τη συμπεριφορά γενικότερα.

Η έλλειψή της θεωρείται υπεύθυνη για ποικίλες ψυχικές διαταραχές, την αϋπνία, την κλεπτομανία, την κατάθλιψη, την ελλειμματική προσοχή των παιδιών, στα ανήσυχα πόδια, στο σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, στην ινομυαλγία, στην ημικρανία και στον πονοκέφαλο. Έχουμε επίσης εμμονές, αρνητικές σκέψεις, ακαμψία νοητική. Είναι ο νευροδιαβιβαστής των ερωτευμένων. Όλοι οι ερωτευμένοι έχουν υψηλή σεροτονίνη.

Πως ανεβάζουμε την σεροτονίνη
Υπάρχουν δύο τρόποι για να ανεβεί η σεροτονίνη μας. Επειδή η σεροτονίνη είναι το κλειδί για το συναίσθημα, το μεταιχμικό σύστημα (συναισθηματικό κέντρο) έχει μεγάλη ανάγκη από αυτή. Ο πρώτος καλός τρόπος για να ανέβει η σεροτονίνη (5HT - υδροξοτρυπταμίνη) είναι οι μπανάνες, οι μελιτζάνες, τα ακτινίδια, τα ψάρια, η ντομάτα, τα αυγά, η γαλοπούλα, τα φασόλια, τα μήλα, η βρώμη, το κοτόπουλο, ο ήλιος.

Ο δεύτερος άσχημος τρόπος είναι το κάπνισμα, οι σοκολάτες, τα γλυκά. Γιατί είναι άσχημος ο δεύτερος τρόπος; Καταρχάς με το κάπνισμα η νικοτίνη αυξάνει τη στάθμη της σεροτονίνης, της ντοπαμίνης και της νορεπινεφρίνης.

Οι νευροδιαβιβαστές αυτοί προκαλούν το ευχάριστο αίσθημα που νιώθει ο καπνιστής. Με αυτό τον απλό τρόπο χωρίς να το ξέρουν, ανεβάζουν τους νευροδιαβιβαστές. Είναι όμως η νικοτίνη καλή για την υγεία μας; Με την σοκολάτα και τα γλυκά αυξάνουμε στιγμιαία την ποσότητα της σεροτονίνης και αρκετά γρήγορα. Υπάρχει όμως το πρόβλημα της διάρκειας.

 Όσο ανεβαίνει απότομα και γρήγορα άλλο τόσο γρήγορα και πέφτει. Όσοι έχουν ημικρανία ή πονοκέφαλο έχουν παρατηρήσει το αποτέλεσμα αυτό όταν τρώνε σοκολάτες. Ανεβάζουν γρήγορα την σεροτονίνη που έχει ισχυρές αγγειοδιασταλτικές ιδιότητες και μετά γρήγορα πέφτει. Η σοκολάτα περιέχει φαινυλαιθυναμίνη και ανανταμιδιο.

Έρευνες έχουν δείξει ότι στο αίμα υπερκινητικών παιδιών και σχιζοφρενών έχουν βρεθεί αυξημένα επίπεδα ανανταμιδίου και φαινυλαιθυλαμίνης. Σε πειραματόζωα διαφαίνεται ότι το ανανταμίδιο προκαλεί λησμοσύνη και τα ζώα προτιμούν να περπατούν λιγότερο και να ξαπλώνουν περισσότερο. Είναι η ουσία της τεμπελιάς.

Γι’αυτό η σοκολάτα είναι εντελώς ακατάλληλη για τροφή των παιδιών. Εμείς θέλουμε σταθερή τροφοδοσία του εγκεφάλου με σεροτονίνη ώστε τα παιδιά να προσέχουν συνέχεια στο σχολείο. Επειδή η σεροτονίνη μεταφέρεται στον εγκέφαλο και βοηθιέται στην απορρόφηση από την ινσουλίνη ή τους υδατάνθρακες, καλοί υδατάνθρακες όπως μπανάνες, ακτινίδια, μήλα που απελευθερώνονται αργά στο αίμα είναι ο καλύτερος τρόπος πρόσληψης της σεροτονίνης.

Η αργή απελευθέρωση βοηθά σημαντικά στην προσοχή των παιδιών. Επίσης όπως ανακάλυψε ο καθηγητής Ρ. Βάρτμαν του ΜΙΤ η σεροτονίνη από ζωικές πηγές γαλοπούλα, ψάρια κ.λπ. δεν απορροφιέται άμεσα, αν δεν υπάρχει υδατάνθρακας για μεταφορά.

Γι’ αυτό οι μπανάνες, τα φρούτα και ο ήλιος ή φρούτα με ζωικές πηγές τρυπτοφάνης (γαλοπούλα) που μετατρέπεται σε σεροτονίνη είναι η άριστη επιλογή. Έχει επισημανθεί στη Σουηδία πως τα άτομα με κατάθλιψη αυτοκτονούν στους έξι μήνες που ήταν νύχτα λόγω του Β. Σέλας. Όλα είχαν χαμηλή σεροτονίνη εξαιτίας της έλλειψης ηλίου.

Η ηλιοθεραπεία αυξάνει την σεροτονίνη. Εκτός από την προσοχή στα παιδιά που πρέπει να μας ενδιαφέρει άμεσα καθώς και στη συναισθηματική νοημοσύνη (παιδιά χαρούμενα και ευτυχισμένα), η σεροτονίνη παίζει μεγάλο ρόλο στις αρνητικές σκέψεις και στη νοητική ακαμψία (εμμονές) που πρέπει να αναλυθούν ιδιαιτέρως.

Αν ένα παιδί έχει νοητική ακαμψία, εμμονές (είναι κολλημένο στο λάθος του – δεν αλλάζει ότι και αν του λένε). Γράφει λάθη και δεν διορθώνεται. Υψηλή σεροτονίνη αλλάζει θεαματικά την κατάσταση. Οι άνθρωπου λοιπόν χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, τρίτη δεν υπάρχει. Ή στη μία θα είναι ή στην άλλη.

Η κατηγορία των ανθρώπων με χαμηλή σεροτονίνη μοιάζει με την μύγα και με υψηλή σεροτονίνη με την μέλισσα. Η μύγα έχει την εξής ιδιότητα: να πηγαίνει και να κάθεται σε ότι βρώμικο υπάρχει.

Για παράδειγμα, αν ένα περιβόλι είναι γεμάτο λουλούδια που ευωδιάζουν και σε μια άκρη του περιβολιού υπάρχει βρωμιά, τότε η μύγα, πετώντας μέσα σε αυτό το πανέμορφο περιβόλι, θα πετάξει πάνω από όλα τα άνθη και σε κανένα δεν θα καθίσει.

 Μόνο όταν δει την ακαθαρσία τότε αμέσως θα κατέβει και θα καθίσει πάνω σε αυτή και θα αρχίσει να την ανασκαλεύει αναπαυόμενη στη δυσωδία που προκαλείται από το ανακάτεμα αυτό και δεν θα ξεκολλά από εκεί.

 Αν πιάναμε μία μύγα και αυτή μπορούσε να μιλήσει και τη ρωτούσες να σου πει μήπως ξέρει αν πουθενά υπάρχουν τριαντάφυλλα τότε εκείνη θα απαντούσε πως δεν γνωρίζει καν τι είναι αυτά «εγώ, θα σου πει, ξέρω που υπάρχουν σκουπίδια, ακαθαρσίες, βρωμιές».

 Η μια λοιπόν κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με την μύγα. Έχουν μάθει να σκέφτονται και να ψάχνουν να βρουν ότι κακό υπάρχει αγνοώντας και μη θέλοντας να σταθούν στο καλό. Έχουν χαμηλή σεροτονίνη. Η άλλη κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με την μέλισσα.

 Ιδιότητα της μέλισσας είναι να βρίσκει και να κάθεται σε ότι καλό και γλυκό υπάρχει. Ας πούμε για παράδειγμα, πως σε μια αίθουσα που είναι γεμάτη ακαθαρσίες έχει τοποθετήσει κάποιος σε μια γωνιά ένα λουκούμι. Αν φέρουμε εκεί μία μέλισσα, εκείνη θα πετάξει και δεν θα καθίσει πουθενά έως ότου βρει το λουκούμι μόνο εκεί θα σταθεί.

Αν πιάσεις τώρα την μέλισσα και την ρωτήσεις που υπάρχουν σκουπίδια αυτή θα σου πει ότι δεν γνωρίζει. Θα σου πει «εκεί υπάρχουν γαρδένιες, εκεί τριανταφυλλιές, εκεί θυμάρι, εκεί μέλι, εκεί ζάχαρη, εκεί λουκούμια» και γενικά θα είναι γνώστης όλων των καλών και θα έχει παντελή άγνοια όλων των κακών. Αυτή είναι η δεύτερη ομάδα των ανθρώπων με υψηλή σεροτονίνη, έχουν καλές σκέψεις και σκέφτονται και βλέπουν τα καλά. Χρέος του παιδαγωγού είναι η διαμόρφωση των παιδιών σε καλές και εργατικές μέλισσες γεμάτες υψηλή σεροτονίνη, ευτυχισμένες με την ζωή και μη ασχολούμενες με βρωμιές, μικρές και μεγάλες κακίες.

H ζωή είναι γεμάτη από ομορφιές και αυτές πρέπει να τις ζήσουν και να τις απολαύσουν. Αν όμως το παιδί έχει μία μηχανή που κατασκευάζει σφαίρες για τους συνανθρώπους του και μέσα στη μηχανή αυτή βάλει το καλύτερο υλικό που υπάρχει, για παράδειγμα χρυσάφι, η μηχανή του θα το διαμορφώσει σε καταστρεπτικό υλικό, θα βγάλει χρυσές καταστροφικές σφαίρες, αν της βάλεις ασήμι θα βγάλει ασημένιες σφαίρες και ούτω καθεξής.

Και με λίγα λόγια αυτή η μηχανή ότι υλικό κι αν της δώσεις από το πολυτιμότερο και καλύτερο έως το πιο ασήμαντο, η μηχανή αυτή, επειδή έτσι είναι φτιαγμένη πάντα αυτό που θα βγάζει θα είναι καταστρεπτικές σφαίρες. Αν όμως ένας δάσκαλος μετατρέψει την μηχανή αυτή και αντί να βγάζει σφαίρες τη φτιάξει έτσι ώστε να κατασκευάζει πιάτα ή εικόνες κ.λπ. πηλό αν της ρίξεις πήλινο πιάτο ή εικόνα θα φτιάξει, χρυσάφι χρυσό κ.λπ.

Από την ποιότητα της σκέψης των παιδιών φαίνεται και η ποιότητα της διδασκαλίας τους. Όλα τα παιδιά δεν θα γίνουν επιστήμονες, επιβάλλεται όμως όλα τα παιδιά να γίνουν σωστοί άνθρωποι, μέλισσες να μην έχουν μύγες μέσα τους και μυγιάζονται που λέει προσφυέστατα ο λαός μας. Οι άνθρωποι της υψηλής σεροτονίνης δεν κάνουν προβολή (projection) στην ψυχολογία.

Μια μέρα στο πάρκο μιας πόλης συζητούσαν κάποιοι άνθρωποι. Ξαφνικά κάποιος πέρασε τρέχοντας. Ο ένας σκέφτηκε: «κάτι θα έκλεψε φαίνεται αυτός και τρέχει». Ο άλλος σκέφτηκε: «κάποια γυναικοδουλειά έχει και γι’ αυτό τρέχει». Ο τρίτος σκέφτηκε: «θα τρέχει για την εκκλησία». Ο τέταρτος: «θα τρέχει για την τράπεζα που τον κυνηγούν τα χρέη». Η πέμπτη είπε: «έχει αφήσει τα παιδιά του στο φροντιστήριο, δεν θα έχει φαγητό στο σπίτι του». Ανάλογα λοιπόν με τις σκέψεις τους τις πρόβαλαν στο νεαρό. Αυτό το λέμε προβολή. Γι’ αυτό την στιγμή που κρίνουμε και κουτσομπολεύουμε τον άλλο φανερώνουμε τον εαυτό μας.

 Οι άνθρωποι με υψηλή σεροτονίνη προσέχουν τις προβολές και έχουν συναισθηματική ισορροπία. Μέσω του ανεβάσματος της σεροτονίνης έχουμε χαρούμενες σκέψεις, χωρίς προβολές και διάφορες μύγες να πετούν μέσα μας. Κυρίως μέσα μας.

Στο σημείο αυτό πρέπει να ομολογήσουμε πως το σχολείο έχει αποτύχει πλήρως. Σύμφωνα με τις στατιστικές περίπου 85 εκατομμύρια ψυχοφάρμακα πωλούνται ετησίως στην Ελλάδα πολλά εξ’ αυτών με στόχο την σεροτονίνη.

Όμως υπάρχει μία μεγάλη διαφορά. Τα ΣΣRI όπως λέγονται δεν παράγουν σεροτονίνη αλλά την ήδη υπάρχουσα σεροτονίνη την προστατεύουν από την καταστροφή, και έχουν παρενέργειες. Υψηλή σεροτονίνη εξισορροπεί την λειτουργία της αδρεναλίνης (ορμόνη του άγχους) και της ντοπαμίνης στον εγκέφαλο.

Τα παιδιά δεν έχουν στρες την αληθινή μάστιγα της εποχής μας. «Όταν παρουσιαστεί έλλειψη σεροτονίνης εμφανίζονται γαστρεντερολογικά προβλήματα που σχετίζονται με την ελλιπή επικοινωνία του εντέρου νε τον εγκέφαλο» σημειώνει ο καθηγητής πανεπιστημίου Βάρβογλης. Πόσα παιδιά έχουμε δει με πόνους στο στομάχι και τα στέλνουμε στο σπίτι τους, χωρίς να υποψιαζόμαστε τη σύνδεση άγχους (αδρεναλίνης) χαμηλής σεροτονίνης; Το ίδιο δεν ισχύει με τους πονοκεφάλους.

Θα κλείσω το κεφάλαιο σεροτονίνη με το αδυνάτισμα, μιας και τα ελληνόπουλα βρίσκονται στην κορυφή της λίστας με τα υπέρβαρα παιδιά.

Και αυτό πρόβλημα σεροτονίνης; Ναι, γράφει ο διδάσκων της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καθηγητής Γεώργιος Μανουσάκης . «Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις πως ο νευροδιαβιβαστής σεροτονίνη ελέγχει την όρεξη.

Συγκεκριμένα ελαττωμένη ποσότητα σεροτονίνης συνεπάγεται αυξημένη όρεξη. Στον ανθρώπινο εγκέφαλο η σεροτονίνη παράγεται από μία ουσία γνωστής ως 5-υδροξυθρυπροφάνη (5HTP). Ελάττωση της όρεξης προκαλείται και από την αίσθηση κορεσμού (γεμάτο στομάχι) που προκαλούν οι φυτικές ίνες (πίτουρα, μήλα με φλούδα κ.λπ.)».

Ντοπαμίνη

Ρώτησαν κάποτε την καμήλα: διάλεξε τον ανήφορο ή τον κατήφορο. Και η απάντηση της καμήλας ήταν: χάθηκε ο ίσιος δρόμος; Αυτό το ανέκδοτο ισχύει για όλους τους νευροδιαβιβαστές αλλά προπάντων για την ντοπαμίνη. Χρειαζόμαστε την σωστή δόση ντοπαμίνης για την μάθηση και την ευχαρίστηση. Συνδέεται με την ψύχωση και την σχιζοφρένεια, εξαρτήσεις (ναρκωτικά). Χαμηλή τιμή της προκαλεί πάρκινσον. «Μεσότης αλήθεια εστί» έλεγε ο Αριστοτέλης. Ισχύει απόλυτα στην περίπτωση της ντοπαμίνης.

Ιστορία της ντοπαμίνης
Ανακαλύφθηκε το 1958 από τους Σουηδούς Άρβιντ Κάρλσον και Νιλς Χίλαπ. Το 2000 απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής στον Κάρλσον γιατί απέδειξε πως η ντοπαμίνη είναι ορμόνη και νευροδιαβιβαστής. Σαν ορμόνη επηρεάζει την απελευθέρωση της προλακτίνης από την υπόφυση. (Προλακτίνη: ορμόνη της γαλουχίας στις έγκυες. Υψηλή προλακτίνη δημιουργεί όγκους στον εγκέφαλο (προλακτίνωμα) έλλειψη σεξουαλικής επιθυμίας. Κάποιοι δεν έχουν παντρευτεί εξαιτίας υψηλής προλακτίνης. Η υψηλή προλακτίνης πέφτει με ανέβασμα της ντοπαμίνης. Η μπύρα ανεβάζει την προλακτίνη .)

Πού βρίσκεται
Η ντοπαμίνη παίζει σπουδαίο και σημαντικό ρόλο στη μάθηση. Προκαλεί συναισθήματα ικανοποίησης, ευχαρίστησης και κινήτρου. Βρίσκεται στις ζωικές τροφές (κρέας, ψάρια, αυγά, γαλακτοκομικά) και στους ξηρούς καρπούς. Από φυτικές πηγές μόνο η μπανάνα περιέχει αρκετή ποσότητα ντοπαμίνης. Επειδή η ισορροπία μεταξύ σεροτονίνης και ντοπαμίνης είναι σημαντική (υψηλή ποσότητα σεροτονίνης κατεβάζει την ντοπαμίνη και το αντίστροφο) το μέτρο είναι το ζητούμενο. Εδώ βρίσκεται το κρίσιμο σημείο που πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα από τους παιδαγωγούς .

Η σημασία της στη διδασκαλία
Ο πολιτισμός μπορεί να μετρηθεί με τόνους ντοπαμίνης. «ντοπαρίστηκε» δε λέμε σήμερα; Το πάθος, η ψυχή, η καρδιά για οτιδήποτε, είναι το μεγάλο κυνήγι της ντοπαμίνης. Η ντοπαμίνη είναι το κύπελλο που ο εγκέφαλος προσφέρει στα δίκτυα των νευρώνων.

Μεταφέρει μηνύματα από νευρώνα σε νευρώνα δηλαδή συναισθήματα ικανοποίησης και ευφορίας. Αυξάνει την περιέργεια και ξυπνά την φαντασία, ενισχύει την αυτοπεποίθηση και την αισιοδοξία, δίνει κίνητρο και προκαλεί διάθεση τόσο στη μάθηση όσο και στο σεξ. Επιπλέον, ενεργοποιεί το κινητικό σύστημα του σώματος. Βοηθά να μαθαίνουμε ευκολότερα.

Η ντοπαμίνη είναι η ορμόνη της ευτυχίας . Παρέα με την αδελφή της την σεροτονίνη φτιάχνουν το συναίσθημα, την συναισθηματική νοημοσύνη. Γιατί μαθαίνουμε καλύτερα όταν κάνουμε κάτι με ευχαρίστηση;

Τι ρόλο παίζουν τα συναισθήματα και το κίνητρο στη συγκέντρωση; Γιατί δεν κουραζόμαστε όταν μαθαίνουμε και δουλεύουμε με την καρδιά μας; Παίζει ρόλο το συναίσθημα. Ο νους, ο εγκέφαλος είναι ο πομπός, η καρδιά είναι ο δέκτης. Πρέπει να επικοινωνεί ο εγκέφαλος με την καρδιά γιατί διαφορετικά δεν θα έχουμε μάθηση. Το σημείο είναι λεπτό, πολύ λεπτό. Το σχολείο μας ανεπαρκές.

Δεν διδάσκουμε το συναίσθημα, την καρδιά. Γι’ αυτό έχουμε μεγάλα προβλήματα. Ένα παράδειγμα. Μιλά κάποιος μπροστά σε ακροατήριο. Σύμφωνα με πολλές και διαφορετικές μελέτες είναι πολύ μεγάλο άγχος στους ανθρώπους. Λογικά με το νου, σκέφτεται πως δεν πρέπει να έχει άγχος. Όμως η καρδιά έχει διαφορετική γνώμη και δημιουργείται μεγάλη ανησυχία.

Η ντοπαμίνη λύνει αυτά τα νευρο-γνωστικά προβλήματα. Μειωμένη ντοπαμίνη στον προμετωπικό λοβό πιστεύεται πως συνεισφέρει στην ελλειμματική προσοχή. Το λύσιμο προβλημάτων στα μαθηματικά η στη ζωή θεωρείται δουλειά της ντοπαμίνης.

Η ντοπαμίνη απελευθερώνεται από τον λεγόμενο επικλινή πυρήνα (Nucleks Acckmbens) από εμπειρίες ικανοποίησης όπως η τροφή, το σεξ, τα φάρμακα και το τσιγάρο, την ικανοποίηση από τη μάθηση και τη γνώση και συνδέεται στενά με αυτές. Η ντοπαμίνη παθολογικά μεταβάλλεται σε εξαρτημένα άτομα (ναρκομανείς, ψυχασθενείς) οι οποίοι θέλουν συνεχώς ντοπαμινεργική διέγερση.

Ο Μιχαέλ Κωχ ερευνητής του εγκεφάλου στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης λέει χαρακτηριστικά: «Η ντοπαμίνη, μας ωθεί να κάνουμε πράγματα που μας προκαλούν συναισθήματα χαράς. Ο εγκέφαλος αυτό-επιβραβεύεται. Έρχεται σε διάθεση ευφορίας όταν καταφέρει να λύσει κάτι και επιπλέον το αποθηκεύει».

Με λίγα λόγια, η ντοπαμίνη παίζει καθοριστικό ρόλο στην μεταφορά πληροφοριών από την βραχυπρόθεσμη στην μακροπρόθεσμη μνήμη.

Θέλουμε μαζί με την μάθηση, την καρδιά, την ευχαρίστηση, το «ντοπάρισμα», το ανέβασμα που προσφέρει απλόχερα η ντοπαμίνη. Η ντοπαμίνη πρέπει να απελευθερώνεται κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας ώστε ο μαθητής να νιώθει ικανοποίηση και ευχαρίστηση με την μάθηση, ώστε να επαναλαμβάνει το διάβασμα.

Υπάρχει αυτό το ενδογενές σύστημα επιβράβευσης του εγκεφάλου μας με μαέστρο την ντοπαμίνη. Πρέπει επίσης να παρακολουθήσουμε σε μικροβιολόγο τα επίπεδα της προλακτίνης μας.

Υψηλή προλακτίνη εμποδίζει την απελευθέρωση της ντοπαμίνης άμεσα από τον οργασμό ή άλλες εμπειρίες ευχαρίστησης άρα το άτομο δεν ικανοποιείται με τίποτα, δεν ευχαριστιέται. Το ίδιο γίνεται και με την μάθηση.

Υψηλή προλακτίνη σημαίνει αδυναμία απελευθέρωσης της ντοπαμίνης μετά από οποιαδήποτε μαθησιακή ενέργεια ή οποιαδήποτε δουλειά. Είναι τα άτομα που δεν ευχαριστιούνται με τίποτα. Έχουν εξετάσει στον μικροβιολόγο τους για ντοπαμίνη, σεροτονίνη, προλακτίνη ή νοραδρεναλίνη;

Ψύχωση, Σχιζοφρένεια και υπερβολική ντοπαμίνη
Είναι κοινή ομολογία πως κάτι το πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας που έγραφε και ο Σαίξπηρ. Δεν μπορεί το περίπου 70% του πληθυσμού της Ελλάδας σύμφωνα με τις στατιστικές να παίρνει ψυχοφάρμακα (πουλήθηκαν μέσα σε ένα έτος 85 εκατομμύρια.

Μετά μην απορούμε που έχουμε τόσες δαπάνες για την υγεία και μας κόβουν τους μισθούς). Υπάρχει άγνοια στον κόσμο. Εκτός από την έλλειψη της ντοπαμίνης υπάρχει το άλλο άκρο που είναι η υπερδιέγερση που βλέπουμε στην ψύχωση και την σχιζοφρένεια. Τα φάρμακα για την σχιζοφρένεια μπλοκάρουν τους υποδοχείς της ντοπαμίνης (υποδοχείς D2) και μειώνουν τα ψυχωτικά συμπτώματα.

Τα ναρκωτικά όπως οι αμφεταμίνες και η κοκαΐνη που αυξάνουν τα επίπεδα ντοπαμίνης πάρα πολύ μπορεί να προκαλέσουν ψύχωση. Έτσι το φάρμακο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η μείωση της ντοπαμίνης. Σωστή δόση ντοπαμίνης στον άνθρωπο, σημαίνει ισορροπημένη προσωπικότητα που είναι το ζητούμενο στο σχολείο.

Τι μπορούν να κάνουν οι παιδαγωγοί; Τι πρέπει να διδάξουν στα παιδιά για να μην ψάχνουν την ντοπαμίνη στα ναρκωτικά, στα τσιγάρα και καταλήξουν ψυχαναγκαστικές προσωπικότητες.

Ο Ρώσος γιατρός Νικολάγιεφ που άφησε άφωνους τους γιατρούς
Ο ακαδημαϊκός και καθηγητής ιατρικής Γιούρι Νικολάγιεφ εφάρμοσε τις αρχές περιορισμού της ντοπαμίνης σε σχιζοφρενείς τουλάχιστον από πενταετία, που είχαν υποβληθεί ανεπιτυχώς σε πολλαπλά θεραπευτικά σχήματα. Η ιδέα του Νικολάγιεφ ήταν απλή. Που βρίσκεται η ντοπαμίνη στις τροφές; Απέκλεισε τις ζωικές τροφές και τους ξηρούς καρπούς παντελώς από το διαιτολόγιο.

Από το 1945 στο ψυχιατρικό ινστιτούτο της Μόσχας θεράπευσε άνω των 10.000 ανθρώπων με ποσοστό ίασης μέχρι και 80% των περιπτώσεων χωρίς κανένα απολύτως φάρμακο. Για μερικές ημέρες στην αρχή ο πάσχων έκανε αυστηρή νηστεία πλήρους αποχής από την τροφή. Στη συνέχεια ακολουθούσε μόνο χορήγηση φρούτων και λαχανικών και ενός είδους υπόξινου γάλακτος.

Οι ασθενείς συνέχιζαν να είναι καλά, έφευγε εντελώς η επιθετική συμπεριφορά και η υπερκινητικότητα, όσο καιρό εφάρμοζε την αγωγή. Σε περίπτωση διακοπής της νηστείας και της κατανάλωσης σκουπιδοτροφών, η νόσος υποτροπίαζε. Την παρουσίαση της εκπληκτικής μεθόδου του έκανε ο ίδιος ο καθηγητής Νικολάγιεφ στην Ελλάδα την Κυριακή, 18 Νοεμβρίου 1990.

Η εντύπωση που έκανε στη Ρωσία ήταν τόσο μεγάλη που ο υπουργός υγείας καθηγητής Καλίνιν και η ακαδημία ιατρικών επιστημών της Ρωσίας συνιστούν με εγκύκλιό τους την μέθοδο Νικολάγιεφ σαν πρόληψη και θεραπεία των ψυχώσεων και των σχιζοφρενειών και υποδεικνύουν το νοσοκομείο 15 της Μόσχας σαν κέντρο εκπαίδευσης των γιατρών στη μέθοδο που την βρίσκουν ιδιαιτέρως αποτελεσματική. Κι αν ο Νικολάγιεφ έκανε καλά επιθετικούς τρελούς πόσο μάλλον βοηθούνται τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου αν διδαχθούν την σωστή διατροφή.

Τι μπορεί να κάνουν οι δάσκαλοι;

Υπάρχουν οικογένειες που τρώνε κάθε μέρα κρέας. Οι ζωικές τροφές βρίσκονται σε υπεραφθονία στο τραπέζι τους. Ο παράγοντας αυτός δεν εξετάζεται στα προβλήματα μάθησης. «Παν το πολύ τη φύσειν ενάντιον» έλεγαν οι αρχαίοι έλληνες.

Χρέος του παιδαγωγού είναι να ενημερώσει, να ερευνήσει, να υποψιαστεί την υπερβάλλουσα ποσότητα ντοπαμίνης που μπορεί να έχουν τα παιδιά με τέτοια άσχημη διατροφή. Έχοντας υπόψη του την μέθοδο Νικολάγιεφ καθώς επίσης και το ρητό «ο λόγος των σοφών δασκάλων θεραπεύει» διδάσκει στα παιδιά την αλήθεια της μεσότητας. «Μηδέν άγαν». Ξέρω παιδιά που δεν τρώνε καθόλου λαχανικά. Πολλά δεν τρώνε ούτε φρούτα. Τι θα γίνουν αυτά όταν μεγαλώσουν;

Υπάρχει ντετερμινισμός (αιτιοκρατία) κάποια αιτία που έχει αποτύχει το σχολείο στη συναισθηματική νοημοσύνη. Αν η ντοπαμίνη του παιδιού είναι στα ύψη από τις τροφές σκουπίδια και η σεροτονίνη του είναι χαμηλή υπάρχει πρόβλημα που με τις συνήθεις παιδαγωγικές προσεγγίσεις δεν λύνεται. Δεν λύνεται ούτε με τα φάρμακα.

«Η τροφή σου είναι το φάρμακό σου και το φάρμακό σου είναι η τροφή σου» έλεγε ο Ιπποκράτης. Γνώση και εφαρμογή των αρχών της διατροφής με σωστές συμβουλές στα παιδιά θα αφήσει έκπληκτους πολλούς δασκάλους από το αποτέλεσμα. Μόνο το αποτέλεσμα μετράει, για να δείξουμε την ορθότητα μιας θεωρίας.

Νοραδρεναλίνη

Πως μπορούμε με μία λέξη να χαρακτηρίσουμε την νοραδρεναλίνη; Ο νευροδιαβιβαστής της προσοχής. Θέλουμε τα παιδιά να μας προσέχουν; Νοραδρεναλίνη! Η γενική προσοχή γνωστή ως εγρήγορση ενεργοποιείται από την νοραδρεναλίνη ή νορεπινεφρίνη. Έχει δύο ονόματα. Λειτουργεί σαν ένα είδος καμπάνας: εκκρίνεται από τον μπλε πυρήνα, είναι όμως δικτυωμένη με μεγάλα τμήματα του εγκεφάλου. Με αυτό τον τρόπο αφυπνίζει τον εγκέφαλο στο σύνολό του. Οι αποφάσεις που θα πάρουμε εξαρτώνται από την νοραδρεναλίνη. Οι αναποφάσιστοι άνθρωποι έχουν χαμηλά επίπεδα νοραδρεναλίνης.

Επίσης είναι αποφασιστικής σημασίας για την αντίληψη. Οξύνει την αντίληψη για την κατανόηση των μαθημάτων. Η νοραδρεναλίνη ενεργοποιεί διάφορες διεργασίες του συνειδητού. Ανεβάζει την πίεση, αυξάνει τους καρδιακούς παλμούς, προκαλεί εγρήγορση. Εκκρίνεται όταν υπάρχουν ψυχολογικές αλλαγές προκαλούμενες από στρες. Μαζί με την αδελφή της ντοπαμίνη παίζει μεγάλο ρόλο στην συγκέντρωση και στην προσοχή. Με την σεροτονίνη συνεργάζονται για την κατάθλιψη.

Πως παρασκευάζεται
Η νοραδρεναλίνη παρασκευάζεται από την ντοπαμίνη σε συνεργασία με την βιταμίνη C. Η ντοπαμίνη, η αδρεναλίνη και η νοραδρεναλίνη φτιάχνονται από το αμινοξύ «Tyrosine» (Τυροσίνη). Το γάλα έχει μεγάλες ποσότητες τυροσίνης. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο τα παιδιά να πίνουν το γάλα τους όταν ξεκινούν το πρωί για το σχολείο.

Μερικά πηγαίνουν σχολείο χωρίς να φάνε τίποτα. Αν λοιπόν δεν προσέχουν και κάνουν φασαρία, οι δεξαμένες τυροσίνης αδειάζουν και αυτή μπορεί να είναι μία από τις αιτίες. Έχοντας γνώση όλης αυτής της βιοχημικής διαδικασίας ο δάσκαλος τονίζει την σημασία του σωστού πρωινού.

Η βιταμίνη C η οποία παίζει μεγάλο ρόλο στη σύνθεση της νοραδρεναλίνης βρίσκεται στον καρπό του αγριοτριαντάφυλλου (rose hips) από 3.000mg-5.000mg, στις κόκκινες πιπεριές 128mg-250mg, στις σταφίδες 200mg, στον μαϊντανό 175mg, στα μπρόκολα 90mg, στα γκρέιπφρουτ 76mg και μόνο 50mg στα πορτοκάλια.

Όλα αυτά σε ποσότητα τροφής των 100 γραμμαρίων. Υπενθυμίζω πως γνωστό γερμανικό σούπερ μάκρετ έχει αγριοτριαντάφυλλα με κόστος €0.80 και δεν τα αγοράζει κανείς. Θέμα παιδείας ή ενημέρωσης; Κανονικά δεν θα πρέπει οι γερμανοί να απορούν μαζί μας;

Επειδή η βιταμίνη C δεν αποθηκεύεται στο σώμα και χάνεται λέγεται υδατοδιαλυτή. Πρέπει να την παίρνουμε καθημερινά για την σύνθεση της νοραδρεναλίνης. Επιβάλλεται λοιπόν να ενημερωθούν τα παιδιά. Διαφορετικά κανένας παιδαγωγός δεν πρέπει να παραπονιέται για την ελλειμματική προσοχή των παιδιών στην τάξη.

Συμπεράσματα

Το κλειδί είναι η ομοιόσταση. Έτσι λένε την ισορροπία στην Ιατρική. Χρειάζονται όλα με μέτρο. Όχι στις διατροφικές υπερβολές. Πολύ κρέας, πολλές ζωικές τροφές, καθόλου φρούτα και λαχανικά είναι οι αποκλείσεις της μέσης και βασιλικής οδού.

 Η αδρεναλίνη, η νοραδρεναλίνη και η ντοπαμίνη λέγονται κατεχολαμίνες. Είναι στην ίδια οικογένεια. Για να γίνει ομοιόσταση στο αυτόνομο νευρικό σύστημα πρέπει να υπάρχει ισορροπία μεταξύ των κατεχολαμινών και της ακετυλοχολίνης.

Πως μπορούμε να το δούμε; Όταν υπάρχει διαστολή της κόρης του ματιού έχουμε κυριαρχία της αδρεναλίνης (ορμόνη του στρες). Λέγεται Μυδρίαση.

Η κατανάλωση ζάχαρης, κόκα κόλας αυξάνει υπερβολικά την ποσότητα αδρεναλίνης. Η διαφορά μεταξύ παιδιών και ενηλίκων είναι ότι στα παιδιά αυξάνεται 10 φορές περισσότερο από τους ενήλικες.

Μυδρίαση: Μεγάλη κόρη του ματιού, κυριαρχία της αδρεναλίνης, χρειάζεται ακετυλοχολίνη, τείνει προς ταχυκαρδία, κυρίαρχο συμπαθητικό νευρικό σύστημα

Μύση: μικρή κόρη του ματιού, κυριαρχία της ακετυλοχολίνης, τείνει προς βραδυκαρδία, παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα, χρειάζεται λίγη αδρεναλίνη

Σε αντίθεση, όταν έχουμε μικρή κόρη του οφθαλμού λέγεται μύση. Σε αυτή την περίπτωση το άτομο έχει ακετυλοχολίνη. Την μύση και την μυδρίαση την παρακολουθούν οι δάσκαλοι στα παιδιά στα Ιαπωνικά σχολεία.

Στην κυριαρχία της αδρεναλίνης και νοραδρεναλίνης (μυδρίαση) έχουμε επιτάχυνση των παλμών της καρδιάς, διαστολή των βρόγχων, εφίδρωση και σε ακραίες περιπτώσεις ακόμα και ανόρθωση των τριχών της κεφαλής. Είναι γνωστή η φράση: μου σηκώθηκε η τρίχα. Όταν ηρεμούμε αναλαμβάνει δράση η ακετυλοχολίνη (μύση). Πολλοί συγγραφείς αναφέρονται στους ανθρώπους με κυριαρχία της ακετυλοχολίνης σαν καλοφαγάδες. Επειδή τρώνε πολύ και αφομοιώνουν καλά την τροφή τους.

Επιπλέον, τείνουν προς βραδυκαρδία, έχουν καλά ανεπτυγμένη σεξουαλικότητα και βρίσκονται στα όρια της τελειομανίας. Την στιγμή της επίθεσης στους παλαιστές παρατηρείται μια δυνατή μύση (μικρή κόρη του οφθαλμού). Η ακετυλοχολίνη τους βρίσκεται στα ύψη. Επίσης εμφανίζεται στιγμιαία σε κάθε αύξηση του φωτός.

Εν αντιθέσει, ο πόνος οδηγεί σε μυδρίαση όπως και ο φόβος, ο θυμός, η οργή και η αγανάκτηση και πολλές άλλες συναισθηματικές καταστάσεις. Είναι γνωστή η έκφραση «έχει μείνει με ορθάνοιχτα τα μάτια».

Αναφέρεται πως οι πολύ επιδέξιοι και παρατηρητικοί κινέζοι έμποροι κοιτούν προσεκτικά τα μάτια των πελατών τους. Αν όταν μιλούν υπάρχει διαστολή της κόρης (μυδρίαση) είχαν επιτυχία στην πώληση. Μυδρίαση έχουμε και σε κάθε άνοδο της αδρεναλίνης.

Στην μυδρίαση παρατηρούμε μειωμένη όρεξη, ταχυκαρδία, πολύ στρες λόγω αύξησης της αδρεναλίνης και αυτό είναι το κομβικό σημείο για την παιδεία. Επίσης παραπονιέται συχνά για μειωμένη ενέργεια και υπνηλία κατά την διάρκεια της ημέρας όπως επίσης και μειωμένη σεξουαλικότητα.

 Η ομοιόσταση λοιπόν του αυτόνομου νευρικού συστήματος βασίζεται στην ισότητα των δύο κλάδων. Στην απόλυτη συνεργασία του συμπαθητικού νευρικού συστήματος με το παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα.

Πρακτικά αυτό σημαίνει πως αν ένα παιδί είναι αγχωμένο ή έχει ταχυκαρδίες με ακετυλοχολίνη σε μεγάλη δόση σταματούν σχεδόν αμέσως. Έχω δει παιδιά από 120 παλμούς να πέφτουν στους 60 παλμούς σε λίγες ημέρες.
Φυσικά δεν έτρωγαν καθόλου αυγά.

Πιστεύω πως η γνώση των νευροδιαβιβαστών εκ μέρους των δασκάλων και κυρίως η πρακτική εφαρμογή της, θα οδηγήσει σε καινούριες λεωφόρους, γρήγορες και αποτελεσματικές την παιδεία μας.

Δεν μας χρειάζονται δρόμοι μόνο για τα αυτοκίνητά μας. Προπαντός χρειάζονται οι δρόμοι του εγκεφάλου να είναι ανοιχτοί στην πρόοδο. Τον Πιαζέ και Ντιούι τους ξέρουμε. Πρέπει να κοιτάμε πάντοτε μπροστά ως παιδαγωγοί στις λεωφόρους των νευροδιαβιβαστών και της διατροφής.

Όσοι θέλουν να μείνουν στα στενά και τα μονοπάτια επειδή τα συνήθισαν ας μείνουν. Το τρένο της ιστορίας και της παιδαγωγικής τρέχει πάντοτε με μεγάλη ταχύτητα. Σήμερα κάνει στάση στον Πύργο. Θα ανεβούμε;
-----------------
Βιβλιογραφία
Ελληνική
1. Fiscbach Εγχειρίδιο Εργαστηριακών Εξετάσεων Ιατρικές Εκδόσεις Πασχαλίδης Αθήνα 1999
2. Εγκέφαλος και Εκπαίδευση Μαρία Κάτοιου-Ζαφράνα Εκδόσεις Αφοί Κυριακίδη Θεσσαλονίκη 2001
3. E Hunziker – G Mazzola Η νευρωτική ζούγκλα Εκδόσεις Π. Τραυλός – F – Κωσταράκη Αθήνα 1995
4. Αντώνης Καβάγιας Κλινική Φυτοθεραπεία Αρωμαροθεραπεία Ιατρικές Εκδόσεις Λίτσας Αθήνα (ΧΧ)
5. Γεώργιος Μανουσάκης Τα ιχνοστοιχεία στην υγεία του ανθρώπου Εκδόσεις Αφοί Κυριακίδη Θεσσαλονίκη 1992
6. Γεώργιος Μανουσάκης Συμπληρώματα Διατροφής Εκδόσεις Γ. Μανουσάκη Θεσσαλονίκη (ΧΧ)
7. Αναστάσιος Βάρβογλης Η χημεία στο πιάτο Εκδόσεις Κάτοπτρο Αθήνα 2008
8. Σπανός Ευάγγελος Κλινική χημεία Τόμοι Α και Β Έκδοση Βιοιατρικής Αθήνα 2007
9. Μπαζαίος Κώστας Συνδυασμοί Βιταμίνες Εκδόσεις Διατροφή και Υγεία Αθήνα 2000
10. Σάντρα Άαμοντ και Σαμ Γουάνγκ Καλωσήρθατε στον εγκέφαλό σας Εκδόσεις ΑΒΓΟ Αθήνα 2008
11. Βαγγέλης Κουρούκλης Ιριδολογία Τόμοι Α+Β+Γ Εκδόσεις Extra Αθήνα 2009
12. Πάτρικ Χόλφορντ Ανεβείτε φυσικής Εκδόσεις Κυβέλη Αθήνα 2006
13. Petra Thorbtietz Συγκέντρωση Πως μπορούν οι γονείς να βοηθήσουν το παιδί τους Εκδόσεις Κονιδάρη Αθήνα 2010
14. Ελληνική Εταιρεία Νευροεπιστήμης Τι γνωρίζουμε για τον εγκέφαλο Εκδόσεις Καστανιώτη Αθήνα 1996

Ξένη
1. Wikipedia Norepinephrine Dopamine Serotonin Tyrosine Adrenaline
2. Daniel Amen Change your Brain Change your life Editor Three Rivers Press New York 1998
3. Daniel Amen Making a good brain great Editor Three Rivers Press New York 2005
4. Faith Hickman Brynie 101 Question your brain Editor The Millbrook Press Bookfield Connecticut
5. Dale Purves Neuroscience Editor Dake University Medical School
6. Mark Bear Neuroscience Exploying the Brain Editor Williams and Wilins
7. Ben Jonathan N Hnaskor (2001) Dopamine as a Prolactin (PRL Inhibotor http://edvr.endojournals.org/egi/reprint/22/6/724.pdf Endocrine Reviews 22(6)724-763
8. Heijtz RD (2007) www.sciencedirect.com/science Motor Inhibitory role of Dopamine Di receptors: implications for ADHD.
9. Society for Neuroscience Brain Factors Facts Editor Socipt for Neuroscience
10. Frank navaratil For your Eyes only Editor Frank Navratil Prague 2001
11. David Sousa How the gifted Brain Learns Corwin Press Inc. Thousand oaks California 2003