Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΩΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΣΤΗΝ ΥΣΤΕΡΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ - Μελετώντας τον κόσμο και παρηγορώντας την ψυχή: Η στωική τέχνη της ζωής

Το πιο καλό ταξίδι το ᾽δωσε το ναυάγιο

Ο Επίκουρος δεν είχε έρθει ακόμη στην Αθήνα να ιδρύσει τη Σχολή του, όταν γύρω στο 312 π.Χ. ένα πλοίο φορτωμένο πορφύρα από τη Φοινίκη ναυάγησε έξω από τον Πειραιά. Ο νεαρός που συνόδευε το εμπόρευμα σώθηκε και βγήκε στην κοντινή στεριά. Είχε αρκετά χρήματα μαζί του και το πολυσύχναστο λιμάνι μπορούσε εύκολα και ευχάριστα να τα αποσπάσει από έναν εικοσάχρονο: τόσα καταστήματα με μυρωδικά κάθε λογής, βραδινή ζωή με φαγητό, χορό και τραγούδια, καπηλειά που έφερναν κοπέλες από την Ελευσίνα.

Όμως εκείνος ο αδύνατος, ψηλός, μελαχρινός νεαρός δεν στάθηκε. Μια και το εμπόρευμα έδινε χρώμα στον βυθό του Σαρωνικού, του έμενε άφθονος χρόνος ώσπου να επιστρέψει στην πατρίδα του, το Κίτιο της Κύπρου (τη σημερινή Λάρνακα). Εκεί θα εξηγούσε τα καθέκαστα στον ιδιοκτήτη του εμπορεύματος. Δεν αμφέβαλλε ότι θα τον έπειθε πως το φορτίο είχε βουλιάξει και πως δεν έκλεψε τα χρήματα πουλώντας το. Στο κάτω κάτω, ο Μνασέας, ο έμπορος της πορφύρας, ήταν ο πατέρας του! Βρήκε, λοιπόν, την ευκαιρία και τράβηξε για την Αθήνα.

Πήγε κατευθείαν στην Αγορά της πόλης. Δεν του άρεσε και τόσο η πολυκοσμία, οι κραυγές των πωλητών, οι επιδείξεις των ρητόρων, ο εσμός των νέων που περιφέρονταν για να ακούσουν τον έναν ή τον άλλο δάσκαλο. Έτσι, προχωρούσε μέσα στο πλήθος χωρίς να γνωρίζει κανέναν, να βρει μια γωνιά κάπως απόμερη. Στεκόταν στον πάγκο ενός βιβλιοπώλη και διάβαζε στα πεταχτά το δεύτερο βιβλίο από τα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που μάθαινε για τον Σωκράτη. Στο σπίτι του είχε βιβλία των Σωκρατικών· φρόντιζε και του τα έφερνε ο πατέρας του, που συχνά πυκνά έλειπε στην Αθήνα για δουλειές. Πώς το ᾽φερε η στιγμή (η μοίρα που θα ᾽λεγε κι ο ίδιος αργότερα) και αναρωτήθηκε φωναχτά πού να συχνάζουν τέτοιοι σπουδαίοι άνθρωποι. Τον άκουσε ο βιβλιοπώλης, από εκείνους τους λίγους που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, και του είπε: «Βλέπεις αυτόν που περνά; Αυτό τον άνθρωπο πρέπει ν᾽ ακολουθήσεις.» Ήταν ο Κράτης, ο κυνικός φιλόσοφος. Και ο Ζήνων, έτσι έλεγαν τον νεαρό, τον ακολούθησε. Και άφησε το εμπόριο και το Κίτιο, και έμεινε στην Αθήνα και στη φιλοσοφία.

Κάποιοι έλεγαν ότι η αιτία που ο Ζήνων στράφηκε στη φιλοσοφία ήταν ένας χρησμός του μαντείου των Δελφών. Ρώτησε τον θεό τι πρέπει να κάνει για να ζήσει μια άριστη ζωή, και η Πυθία τού αποκρίθηκε ότι πρέπει να συναναστρέφεται με τους νεκρούς. Ο Ζήνων έπιασε το υπονοούμενο - ή, τουλάχιστον, έτσι νόμισε. Δεν έγινε γιατρός ούτε νεκροθάφτης, δεν αυτοκτόνησε ούτε έγινε μέντιουμ. Έγινε φιλόσοφος, για να επικοινωνήσει με το πνεύμα και το γράμμα των αρχαίων σοφών.

Κάποιοι άλλοι έλεγαν ότι απλώς ξεπούλησε στην Αθήνα το εμπόρευμα, ή ότι έβγαλε λεφτά δανείζοντας με τόκο από τη μεγάλη περιουσία του, που την υπολόγιζαν στα χίλια τάλαντα.

Ό,τι κι αν έλεγαν, σε ένα συμφωνούσαν: ότι ο Ζήνων μεταστράφηκε στη φιλοσοφία και αφιερώθηκε σε αυτήν. Εξάλλου, από τότε άρεσαν οι εντυπωσιακές ιστορίες που αφηγούνταν τη ριζική μεταστροφή της ζωής κάποιου ξεχωριστού ανθρώπου. Το σημαντικό ήταν ότι ο Ζήνων άφησε μια ζωή που του πρόσφερε πολλά και, καθώς ήταν νέος ακόμη, του υποσχόταν περισσότερα. Ξέκοψε από την καθημερινή ζωή, τον συνηθισμένο τρόπο να βλέπει τα πράγματα και να πράττει, να ασκεί το επάγγελμά του και να ικανοποιεί τις τρέχουσες ανάγκες του. Επέλεξε τον φιλοσοφικό βίο: να ζει μέσα στον κόσμο, αλλά διαφορετικά από τον κόσμο.

«Μ᾽ όποιον δάσκαλο καθίσεις…»

Αν πραγματικά ο Ζήνων επιδίωξε να έρθει σε ρήξη με τη συμβατικότητα της καθημερινής ζωής, τότε επέλεξε και τον καλύτερο δάσκαλο γι᾽ αυτό, έναν Κυνικό σαν τον Κράτη. Ήταν ένας πλούσιος Θηβαίος που είχε απαρνηθεί την περιουσία του και κατέβηκε στην Αθήνα. Είχε πατήσει τα πενήντα, αλλά ακόμη τριγυρνούσε στους δρόμους και στα στέκια της πόλης, αμφισβητώντας και χλευάζοντας με την παράδοξη συμπεριφορά του και τα περιπαικτικά λόγια του τις συνήθειες και τις αντιλήψεις των Αθηναίων.

Ο Ζήνων κάθησε αρκετά χρόνια κοντά στον Κράτη και κέρδισε πολλά. Κάτι όμως δεν του ταίριαζε απόλυτα, κάτι τον απωθούσε και τον απέτρεπε από το να υιοθετήσει πλήρως τον κυνισμό ως υπόδειγμα φιλοσοφικού βίου.

Είχε σεμνότητα ο Ζήνων, που δεν τον άφηνε να νιώθει άνετα με τη συμπεριφορά του Κράτη· τη θεωρούσε αισχρή. Και όσο ο δάσκαλός του τον έβλεπε συνεσταλμένο τόσο του έκανε καψώνια, για να τον θεραπεύσει, όπως έλεγε, από τις ντροπές. Μια φορά του έδωσε ένα τσουκάλι γεμάτο φακές (μαγειρεμένες άραγε;) να το περάσει μέσα από τον Κεραμεικό. Ο Ζήνων φυσικά δείλιαζε. Το μέρος είχε ως συνήθως πολύ κόσμο: συγγενείς μαζεμένοι στους τάφους, μάστορες στα εργαστήρια, πελάτες πέρα δώθε… Προσπάθησε να κρύψει το τσουκάλι στα ρούχα του και τότε ο Κράτης το χτύπησε με το ραβδί του και το έσπασε. Διπλά ντροπιασμένος ο Ζήνων, με τις φακές να χύνονται πάνω του, το ᾽βαλε στα πόδια κι άκουγε από πίσω του τον Κράτη να τον κοροϊδεύει: «Μικρέ Φοίνικα, τι φεύγεις; Δεν έπαθες και τίποτε!»

Δεν άντεχε ο Ζήνων αυτό τον κυνικό τρόπο θεραπείας: να ξεπερνάς μια αδυναμία σου μέσα από την υπερβολή. Είπαμε (σκεφτόταν) να αψηφούμε την κοινή γνώμη, να ειρωνευόμαστε τις συνήθειες των πολλών, ακόμη και να τους σκανδαλίζουμε· φιλόσοφοι είμαστε, θα κλονίζουμε τις βεβαιότητες του απλού ανθρώπου, για να τον ταρακουνήσουμε, να τον κάνουμε να υποψιαστεί ότι μπορεί να ζήσει καλύτερα και διαφορετικά, να του δείξουμε το δικό μας παράδειγμα. Αλλά για να το πετύχουμε αυτό και για να ζήσουμε κι εμείς μια ευτυχισμένη ζωή, είναι ανάγκη να φτάνουμε σε τέτοιες ακρότητες; Μπορεί να ζούμε διαφορετικά από τον κόσμο, αλλά δεν παύουμε να ζούμε μέσα στον κόσμο.

Λίγο οι σκέψεις αυτές, λίγο ο συγκρατημένος του χαρακτήρας, λίγο η φιλομάθειά του, και ο Ζήνων ξέκοψε από τον Κράτη. Το μέγιστο μάθημα που πήρε ήταν ότι η φιλοσοφία δεν είναι μόνο βιβλία και γράμματα, αλλά κυρίως ένας τρόπος ζωής. Υιοθέτησε για πάντα τη σωκρατική άποψη ότι ο φιλόσοφος έχει ουσιαστικό ρόλο στην κοινωνία, να προτρέπει και να διαπαιδαγωγεί (ἔργῳ καὶ λόγῳ) τους ανθρώπους, και όχι μόνο τους νέους.

Από τον Κράτη κράτησε και κάτι άλλο: να δίνει τσουχτερές απαντήσεις σε αυτούς που τις αξίζουν. Και πρώτα απ᾽ όλα στον παλιό του δάσκαλο. Όταν ο Ζήνων πήγε να μαθητεύσει στον Στίλπωνα, κατέφθασε ο Κράτης και, που λέει ο λόγος, τον τραβούσε από τα ρούχα, για να τον αποσπάσει από τον καινούργιο του δάσκαλο. Ο Ζήνων δεν του χαρίστηκε, παρά τον πρέποντα σεβασμό: «Η επιδέξια λαβή για τον φιλόσοφο είναι από τα αφτιά (λαβὴ φιλοσόφων ἐστὶν ἐπιδέξιος ἡ διὰ τῶν ὤτων). Πείσε με, και θα με τραβάς από αυτά. Αν με πάρεις με το ζόρι, το σώμα μου θα ᾽ναι με σένα, η καρδιά μου όμως με τον Στίλπωνα (τὸ μὲν σῶμα παρὰ σοὶ ἔσται, ἡ δὲ ψυχὴ παρὰ Στίλπωνι)» (Διογένης Λαέρτιος 7.24).

Ο Ζήνων δίπλα στον Στίλπωνα και στον Διόδωρο (της Μεγαρικής Σχολής κι οι δυο) ασκήθηκε καλά στη λογική, και την ικανότητα αυτή την αξιοποίησε αργότερα. Δεν πήγε όμως μόνο σε εκπροσώπους των λεγόμενων Σωκρατικών σχολών. Προχωρημένος στις φιλοσοφικές σπουδές, αλλά πάντα μετριόφρων, πήγε και στην Ακαδημία και μάλιστα παρακολουθούσε τα μαθήματα με μεγάλη προσοχή. Δεν δυσανασχέτησε (ούτε βέβαια και οι γονείς του) που πλησίαζε τα τριάντα και ακόμη σπούδαζε. Ίσως είχε κι αυτός μια ιδέα για τη διά βίου εκπαίδευση. Πάντως, ο σχολάρχης Πολέμων τον πείραζε: «Δεν μου ξεφεύγεις, Ζήνωνα, που τρυπώνεις από τις πόρτες του κήπου και κλέβεις τις ιδέες, ντύνοντάς τες στα φοινικικά.» Η αλήθεια είναι ότι τουλάχιστον τις πλατωνικές ιδέες δεν τις έκλεψε· τις άφησε στον υπερουράνιο τόπο τους να ξεχαστούν. Εντυπωσιάστηκε όμως από τη συνοχή και τη στιβαρότητα της φιλοσοφίας του Πλάτωνα - στοιχεία που θα τα ήθελε και στη δική του φιλοσοφία.

Αν στους δύο χώρεσε τρίτος, γιατί όχι και τέταρτος; Μια νέα σχολή στην Αθήνα

Πάνω από δέκα χρόνια ο Ζήνων μαθήτευσε σε σχολές της Αθήνας και γνώρισε καλά τη σύγχρονή του φιλοσοφία, αλλά και παλαιότερους φιλοσόφους, όπως ο Ηράκλειτος. Αυτή η εξοικείωση ίσως εξηγεί και το ότι ήταν ο πιο «ανοιχτός» φιλόσοφος σε επιδράσεις. Και εκεί που όλα κυλούσαν ήσυχα, ο Επίκουρος έκανε μια τομή στην πνευματική ζωή της πόλης, ανοίγοντας τη δική του εναλλακτική σχολή γύρω στο 306 π.Χ.

Ο Ζήνων καταλάβαινε ότι ο Επίκουρος προσπαθούσε να απαντήσει σε ανησυχίες που και ο ίδιος είχε, να προβάλει και να ασκήσει τη φιλοσοφία ως τρόπο ζωής, αλλά και να συγκροτήσει ένα ολοκληρωμένο φιλοσοφικό σύστημα. Από τη μία, ο Ζήνων πρέπει να ένιωσε έλξη και θαυμασμό, μια και κάποιος έκανε κάτι που και ο ίδιος πίστευε ότι χρειαζόταν. Από την άλλη, πρέπει να ένιωσε φθόνο, γιατί ο Επίκουρος έκανε πριν από τον Ζήνωνα αυτό που θα μπορούσε να είχε κάνει ο Ζήνων.

Βέβαια, ο Ζήνων διαφωνούσε έντονα με τις απαντήσεις του Επίκουρου, και κυρίως με δύο βασικές απόψεις του: ότι τα πάντα αποτελούν σύνθεση από άτομα και ότι το αγαθό και η ευδαιμονία ταυτίζονται με την ηδονή. Με τις θέσεις αυτές ο Επίκουρος πρόσφερε στον Ζήνωνα έναν έτοιμο αντίπαλο και τον βασικό στόχο της πολεμικής του. Αυτό επέδρασε θετικά στον Ζήνωνα: απέναντι σε έναν συγκροτημένο αντίπαλο ασκεί κάποιος (ή είναι υποχρεωμένος να ασκήσει) πιο συστηματική πολεμική, αλλά και συγκροτεί το δικό του σύστημα, ως απάντηση σε όλες τις θέσεις του αντιπάλου. Γιατί θέλει να υπερισχύσει, δείχνοντας ότι η δική του φιλοσοφία απαντά πειστικότερα σε κάθε πρόβλημα - αποτελεί μια ολοκληρωμένη και προτιμότερη πρόταση ζωής. Η διαμάχη γίνεται εντονότερη, όταν οι δύο φιλόσοφοι έχουν κοινό σκοπό, καθώς φιλοδοξούν να δείξουν στους ανθρώπους τον ασφαλή και βέβαιο δρόμο προς την ευτυχία.

Αν ο Επίκουρος «πρόλαβε» τον Ζήνωνα και ίδρυσε τον Κήπο, η κίνησή του αυτή επέδρασε σαν καταλύτης. Υπέδειξε στον Ζήνωνα ποια θα ήταν η δική του επόμενη κίνηση. Και πράγματι, λίγα χρόνια μετά, γύρω στο 301/0 π.Χ., ο Ζήνων (μόλις είχε περάσει τα τριάντα) αισθάνθηκε έτοιμος να παρουσιάσει μια νέα κοσμοθεωρία, εναλλακτική στον Επικουρισμό, τον κύριο αντίζηλο, και χωρίς αναφορά στον Πλάτωνα ή στον Αριστοτέλη.

Μετά την πολύχρονη μαθητεία του, ήρθε η σειρά του να γίνει δάσκαλος. Δεν έχτισε ιδιαίτερο κτίσμα ούτε αγόρασε κάποιο κτήμα - δεν ήταν εξάλλου αθηναίος πολίτης, όπως ο Πλάτων και ο Επίκουρος. Άρχισε να περιφέρεται στην Ποικίλη Στοά της Αγοράς. Η θέα από εκεί ήταν (και παραμένει μέχρι σήμερα) καταπληκτική: μέσα οι πίνακες του Πολύγνωτου, έξω τα δημόσια κτήρια και η Ακρόπολη, και στο βάθος… ο Κήπος.

Ο Ζήνων όμως ήθελε τα μάτια του κόσμου στραμμένα πάνω του, γι᾽ αυτό διάλεξε έναν πολυσύχναστο δημόσιο χώρο· ταυτόχρονα ήθελε να έχει σχετικά λίγους ακροατές, γι᾽ αυτό και όταν δίδασκε έβρισκε κάποια απόμερη γωνιά, για να έχει λίγη ησυχία. Πρόθεσή του δεν ήταν να μαζεύει τα πολυπληθή ακροατήρια του αριστοτελικού Θεόφραστου, που τα ειρωνευόταν, ούτε τους αργόσχολους της Αγοράς, που ήταν ακόμη περισσότεροι. Και μηχανευόταν τρόπους να διώχνει τους περίεργους: τους ζητούσε χρήματα, ώστε να σηκωθούν να φύγουν, ή τους έλεγε ευθέως ότι αν φύγουν δεν θα ενοχλούν. Οι μαθητές του όμως πλήθαιναν και, επειδή σύχναζαν στη Στοά, ονομάστηκαν Στωικοί.

Ο πιο καλός ο μαθητής - αυτός που άφησε την παλαίστρα για να πάρει τη γραφίδα

Οι μαθητές που προσκολλήθηκαν στον Ζήνωνα ήταν πολλοί, όσο κι αν έκανε ο ίδιος πως δεν ήθελε. Άλλοι απλοί ακροατές, άλλοι πραγματικοί μαθητές και φίλοι. Άλλοι με φιλοσοφική παιδεία, άλλοι χωρίς. Στη Στοά, χάρη στον διαλεκτικό τρόπο διδασκαλίας, έγιναν ικανοί συζητητές και σταδιακά μάθαιναν να φιλοσοφούν.

Οι αντίπαλοί του, βέβαια, διέδιδαν ότι μάζευε βρωμοκουρελήδες και πλήθος εργατών, φτωχών και ματαιόδοξων. Δεν είναι σίγουρο ότι συγκέντρωνε τους φτωχούς, τουλάχιστον συνειδητά. Είναι όμως σίγουρο ότι, αν ερχόταν στη Σχολή του κάποιος πλούσιος και ξιπασμένος (και στην Αθήνα εκείνης της εποχής μαζεύονταν αρκετοί τέτοιοι), έκανε ό,τι μπορούσε για να τον αποθαρρύνει. Είχε έρθει ένας από τη Ρόδο, όμορφος και καλοντυμένος - κατά τα άλλα μηδενικό (ἄλλως δὲ μηδέν): ο Ζήνων τον έβαζε να κάθεται σε σκονισμένα βάθρα ή δίπλα σε φτωχούς, για να ακουμπάει στα κουρέλια τους. Στο τέλος ο Ρόδιος δεν άντεξε τη δοκιμασία κι έφυγε. Έτσι κι αλλιώς δεν έκανε για στωικός!

Κάποιοι μαθητές του δεν συμφωνούσαν μαζί του. Ο Αρίστων από τη Χίο αυτονομήθηκε, ενώ ο Ήριλλος από την Καρχηδόνα διατύπωσε αντιρρήσεις στις διδασκαλίες του δασκάλου του. Κάποιοι τον πρόδωσαν και στράφηκαν στο αντίπαλο στρατόπεδο των Κυρηναϊκών, όπως ο Διονύσιος από την Ηράκλεια.

Οι περισσότεροι έμειναν κοντά του και μερικοί ξεχώρισαν: ο Περσαίος από το Κίτιο, ο Κλεάνθης από την Άσσο, ο Σφαίρος από τον Βόσπορο, ο Φιλωνίδης από τη Θήβα, ο Κάλλιππος από την Κόρινθο, ο Ποσειδώνιος από την Αλεξάνδρεια, ο Αθηνόδωρος από τους Σόλους, ο Ζήνων από τη Σιδώνα. Ποιο ήταν το χαρακτηριστικό όλων αυτών των μαθητών του Ζήνωνα; Ότι κανείς τους δεν καταγόταν από την Αθήνα! Η πρωτεύουσα μάλλον χρειαζόταν επειγόντως και διαρκώς εισαγωγή ξένων μυαλών.

Από τους μαθητές μου άλλοι είναι φίλοι των λόγων (φιλόλογοι) και άλλοι φίλοι με τα λόγια (λογόφιλοι).

Ζήνων, απόσπ. 300

Ο Ζήνων σκιαγράφησε την εικόνα ενός νέου, όπως ο ίδιος τον φανταζόταν και ίσως θα ήθελε για μαθητή του: «Το πρόσωπό του να ᾽ναι καθαρό· τα φρύδια αρυτίδωτα· τα μάτια ούτε ορθάνοιχτα ούτε μισόκλειστα· ο λαιμός να μη γέρνει προς τα πίσω· τα μέλη του κορμιού να μην είναι άτονα αλλά ευθυτενή· το αφτί ορθωμένο, πρόθυμο να δεχθεί τον λόγο· η κορμοστασιά και οι κινήσεις του να μην δίνουν ελπίδα στους ακόλαστους. Η σεμνότητα και η αρρενωπότητα να ανθίζουν πάνω του» (Κλήμης Αλεξανδρεύς, Παιδαγωγός 3.11.74). Δεν αναζητούσε απλώς την εξωτερική ομορφιά ο Ζήνων, αλλά τη σωματική γοητεία που φανερώνει «φυσική προδιάθεση για την αρετή».

Αγαπημένος μαθητής του Ζήνωνα ήταν ο Περσαίος, ίσως επειδή καταγόταν κι αυτός από το Κίτιο. Ο Ζήνων τον θεωρούσε τόσο ικανό ώστε, όταν ο βασιλιάς Αντίγονος Γονατάς τον προσκάλεσε στην Πέλλα, έστειλε τον Περσαίο στη θέση του. Ο μαθητής του ανέλαβε την ανατροφή του γιου του Αντίγονου και έγινε για ένα διάστημα και άρχοντας στην Κόρινθο.

Άλλον αγαπούσε ο Ζήνων κι άλλον έκανε διάδοχο στη διεύθυνση της Σχολής, έναν σχεδόν συνομήλικό του, τον Κλεάνθη. Ήταν πρώην πυγμάχος, που πάμφτωχος έφτασε στην Αθήνα και συνέχισε να μην υπολογίζει τα χρήματα· που έγινε στα πενήντα του μαθητής του Ζήνωνα και έμεινε άλλα τόσα πιστός στη Στοά· που δεν μπορούσε να αγοράσει χαρτί και αναγκαζόταν να κρατά σημειώσεις από τα μαθήματα πάνω σε όστρακα και σε κόκκαλα από ωμοπλάτες βοδιών. Κανείς δεν τον θεωρούσε σπουδαίο μυαλό, φημιζόταν για τη βραδύτητά του, κατηγορήθηκε για δειλία. Κανείς δεν αρνιόταν όμως την εργατικότητά του και την αφοσίωσή του σε ό,τι έκανε.

Ο Κλεάνθης, με το αθλητικό κορμί που όλοι θαύμαζαν, δεν αντιδρούσε βίαια, αλλά σιωπηλός ανεχόταν τις ύβρεις, και στο τέλος κέρδιζε τον θαυμασμό και για το ήθος του. Όταν τον έλεγαν γάιδαρο, απαντούσε ότι γι᾽ αυτό μπορούσε μόνος του να κουβαλά το φορτίο του Ζήνωνα. Και αυτό αποδείχθηκε όταν ο Ζήνων, ανάμεσα σε τόσους μαθητές, τον επέλεξε για Σχολάρχη της Στοάς. Γιατί εκείνο που πραγματικά χρειαζόταν η Στοά ήταν να κρατηθεί και να διατηρηθεί πιστά η διδασκαλία του Ζήνωνα, μέχρι ίσως να έρθει ο προικισμένος διάδοχος που θα τη συνέχιζε προς νέες κατευθύνσεις - όπως και έγινε. Ο Κλεάνθης ήταν αυτό που είχε πει ο δάσκαλός του: «σαν σκληρό πινάκιο· δύσκολα γράφουμε πάνω του, αλλά ό,τι γράψουμε διατηρείται.»

Τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα: οι τρεις σωματοφύλακες της Στοάς

Το 230/29 π.Χ. ο Κλεάνθης πέθανε και ήρθε η σειρά του Χρύσιππου από την Ταρσό να διευθύνει τη Στοά. Είναι σχεδόν άγνωστο τι έκανε ο Χρύσιππος τα 73 περίπου χρόνια που έζησε. Αν σκεφτούμε, βέβαια, τον τεράστιο αριθμό των βιβλίων που έγραψε, δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι θα έκανε τίποτε άλλο. Μια ζωή αφιερωμένη στην έρευνα, τη διδασκαλία και τη συγγραφή.

Ο Χρύσιππος ήταν γρήγορος στο γράψιμο, ίσως περισσότερο από ό,τι στους αγώνες ταχύτητας, που τους εγκατέλειψε όταν έγινε μαθητής του Κλεάνθη. Με προσόν την ταχύτητά του, ακολούθησε μια τακτική που έκτοτε εφάρμοσαν καθηγητές και άλλων σχολών, φιλοσοφικών και μη: στα συγγράμματά του παρέθετε σε μεγάλη έκταση κείμενα άλλων ή επαναλάμβανε τον εαυτό του· σε ένα έργο του μάλιστα συμπεριέλαβε ολόκληρη τη Μήδεια του Ευριπίδη. Δεν κέρδιζε, ωστόσο, χρήματα από τη διανομή των βιβλίων του στους μαθητές του. Κέρδισε, τουλάχιστον, τη φήμη του πλέον παραγωγικού συγγραφέα, με 705 τίτλους!

Από το 301 έως το 204 π.Χ. ο Στωικισμός αναπτύχθηκε και επιβλήθηκε χάρη στο έργο και τη ζωή των τριών πρώτων Σχολαρχών: του Ζήνωνα, του Κλεάνθη και του Χρύσιππου. Αυτή η τόσο διαφορετική τριάδα διαμόρφωσε τη στωική φιλοσοφία. Ο ένας, πλούσιος, εύστροφος και συνεσταλμένος, άνοιξε τον δρόμο ιδρύοντας τη Σχολή, έθεσε τις βασικές θεωρητικές αρχές και εδραίωσε τη θέση της Στοάς στο ελληνιστικό φιλοσοφικό τοπίο. Ο δεύτερος, φτωχός, φιλότιμος και μάλλον αργός, διατήρησε τη διδασκαλία του πρώτου και συνέβαλε στον καθορισμό της στωικής ορθοδοξίας, διακρίνοντάς την από την Ακαδημία και τον Αρίστωνα. Ο τρίτος, ευφυής, υπεροπτικός και πολυγραφότατος, συστηματοποίησε τη διδασκαλία, τη βάθυνε και τη διεύρυνε, και πολέμησε τους αντίπαλους φιλοσόφους.

Οι φιλοσοφικοί αντίπαλοι των Στωικών αντέδρασαν αμέσως μόλις εμφανίστηκε η Στοά. Οι ομότεχνοι του Ζήνωνα άρχισαν να διαδίδουν (και το συνέχισαν για αιώνες) ότι δεν είχε κανένα λόγο να φύγει από την Ακαδημία και να απαρνηθεί τον Πλάτωνα, ότι το μόνο που πέτυχε ήταν να εισαγάγει καινούργιους περίτεχνους όρους, ότι πολλές ιδέες του δεν είναι παρά μεταμφιέσεις παλαιών. Τον Χρύσιππο, που κι αυτός πέρασε από την Ακαδημία, τον κατηγόρησαν ότι τίποτε από τα πολλά που έγραψε δεν ήταν δικό του, ή ότι πολλά από αυτά που έγραψε ήταν αναίσχυντα.

Αυτές οι συκοφαντίες, όχι ασυνήθιστες στους φιλοσοφικούς κύκλους της εποχής, αποτελούσαν απλώς το καρύκευμα μιας ουσιαστικής διαμάχης. Το ζητούμενο ήταν αν έκριναν αληθινή ή δικαιολογημένη τη θεωρία της μίας ή της άλλης Σχολής· αν όλα τα σημεία μιας θεωρίας ταίριαζαν μεταξύ τους ή ήταν αντιφατικά· αν μια θεωρία αντιμετώπιζε πιο αποτελεσματικά ένα πρόβλημα από μία άλλη· αν η ζωή που πρότεινε η μια Σχολή ήταν προτιμότερη από τη ζωή που πρότειναν οι άλλες.

Οι πρώτοι Στωικοί έδειξαν ότι γνώριζαν τις θέσεις των αντιπάλων τους και έλαβαν υπόψη τους την κριτική που τους ασκήθηκε (όσο κι αν την αντέκρουσαν). Φάνηκαν ευέλικτοι και κατάφεραν, σε μεγάλο βαθμό, να προσαρμόσουν τις απαντήσεις τους στα ερωτήματα που τους έθεταν οι μορφωμένοι συμπολίτες τους. Πρώτος ο Ζήνων και στη συνέχεια οι άλλοι δύο άσκησαν σημαντική επίδραση στις γενιές της αθηναϊκής ελίτ του 3ου αιώνα.

Γνωρίζεις τη φύση; Γνωρίζεις πώς γνωρίζεις; Καιρός να γνωρίσεις και τον εαυτό σου

Όπως οι Επικούρειοι, έτσι και οι Στωικοί έδιναν μεγάλη σημασία στη φυσική, και ιδιαίτερα στο μέρος της που ονόμαζαν «θεολογία». Ο Χρύσιππος, παρότι έγραψε εκατοντάδες βιβλία λογικής και φυσικής, δεν δίσταζε να γράψει ότι «ο μόνος λόγος για να μελετήσουμε τη φύση είναι για να διακρίνουμε τα αγαθά από τα κακά». Άρα, η γνώση από τη μελέτη αυτή είναι υποταγμένη στον τελικό στόχο, που δεν είναι άλλος από την πρακτική σοφία. Με τις σκέψεις αυτές μοιάζει να υποβιβάζεται η φυσική, επειδή δεν θεωρείται αυτόνομη. Όμως ο υψηλός σκοπός της, που βρίσκεται έξω από αυτή, αναβαθμίζει ουσιαστικά τη φυσική επειδή της δίνει ηθική σκοπιμότητα: η γνώση της φύσης γίνεται προϋπόθεση για την ευτυχία.

Η βασική θέση της στωικής φιλοσοφίας της φύσης είναι ότι ολόκληρος ο κόσμος αποτελεί έναν ενιαίο ζωντανό οργανισμό που συνίσταται από δύο στοιχεία, τη φύση (ή λόγο ή θεό) και την ύλη. Ο θεός ταυτίζεται με τη φύση και είναι ένα είδος φωτιάς, η οποία δίνει ζωή στον κόσμο, που γεννιέται, καταστρέφεται και συνεχώς ξαναγεννιέται. Το μόνο που υπάρχει, υποστήριζαν οι Στωικοί, είναι σώματα· τα σώματα όμως αποτελούνται από ύλη και λόγο.

Αυτές οι απόψεις των Στωικών δεν βασίζονται, όπως φαίνεται άλλωστε, στην παρατήρηση φυσικών φαινομένων, αν και γενικά πίστευαν ότι πηγή της ανθρώπινης γνώσης είναι η εμπειρία των αισθήσεων.

Ποιο είναι το βασικό δίδαγμα της φυσικής που αφορά την ηθική; Ότι υπάρχουν πράγματα που ο άνθρωπος αδυνατεί να ελέγξει, πράγματα αναγκαία που εξαρτώνται από εξωτερικές αιτίες. Γι᾽ αυτό και είμαστε ανυπεράσπιστοι μπροστά στις κακοτυχίες, στις αρρώστιες και στον θάνατο. Κάτι άλλο που παρατηρούμε είναι ότι ο κόσμος βρίσκεται σε αρμονία εσωτερική και κάθε μέρος του έχει σχέση με το άλλο, το ένα χρειάζεται το άλλο.

Η λογική και η τάξη που βασιλεύει στο σύμπαν δείχνει στον άνθρωπο τι πρέπει να κάνει. Ο άνθρωπος είναι ένα ελάχιστο μέρος του κόσμου: γνωρίζοντας και αποδεχόμενος το Όλο στο οποίο ανήκει, μπορεί και αυτός να ζήσει σε αρμονία με τον εαυτό του και με τον κόσμο.

Όλα έπρεπε να ᾽ρθουν καθώς ήρθαν: ελευθερία και αναγκαιότητα

Η φυσική θεωρία έδειξε ότι τα πάντα γίνονται σύμφωνα με μια «δύναμη που ζωογονεί την παγκόσμια συμπάθεια, που κάνει όλα τα πράγματα να βρίσκονται σε αλληλοπάθεια, ενωμένα σφιχτά το ένα με το άλλο με μια αμοιβαία φιλία». Αυτή η δύναμη ονομάζεται εἱμαρμένη και είναι συνώνυμη με τη φύση και την πρόνοια. Είναι ο λόγος σύμφωνα με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος. Δεν είναι μια απρόβλεπτη ή παράλογη μοίρα, αλλά η τάξη του κόσμου που δεν μπορεί να παραβιαστεί.

Τα πράγματα, λοιπόν, συμβαίνουν αναγκαστικά όπως συμβαίνουν. Αν όμως η ζωή του κόσμου (και του ανθρώπου, που αποτελεί μέρος του) είναι προκαθορισμένη, ποια περιθώρια επιλογών έχουμε; Είμαστε ελεύθεροι σε κάτι; Υπάρχει κάτι που εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς; Ή το μόνο που μας μένει, εφόσον δεν μπορούμε να αντιδράσουμε, είναι να υποταχθούμε στην ειμαρμένη;

Η μοίρα καθοδηγεί όποιον την αποδέχεται, σέρνει όποιον της αντιστέκεται.

Ο Χρύσιππος προσπάθησε να συμβιβάσει την αυστηρή αντίληψη, ότι όλα γίνονται κατ᾽ ανάγκην, με κάποια σχετική ανθρώπινη αυτονομία. Θέλησε να διαφυλάξει τη δυνατότητα του ανθρώπου να επηρεάζει τη ζωή του και το μέλλον. Αν όλα είναι καθορισμένα να γίνουν, τότε ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος σε αυτά που κάνει αλλά ούτε και σε αυτά που θέλει.

Ένας τέτοιος άνθρωπος, όμως, δεν είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, άρα δεν μπορεί να του αποδοθεί έπαινος ούτε, κυρίως, να του καταλογιστεί τιμωρία. Με μια παρόμοια σκέψη προσπάθησε να ξεφύγει από τον Ζήνωνα ένας δούλος που τον μαστίγωναν επειδή είχε κλέψει: «Ήταν γραφτό μου να κλέψω,» διαμαρτυρήθηκε. «Ήταν γραφτό σου και να μαστιγωθείς,» απάντησε ο Ζήνων, για να δείξει ότι κανείς δεν απαλλάσσεται από την ηθική ευθύνη των πράξεών του.

Για να προσαρμοστεί ο άνθρωπος στην ειμαρμένη, πρέπει να τη γνωρίσει· και τότε μπορεί να την ακολουθήσει. Αυτή είναι η μόνη ελευθερία που έχει ο άνθρωπος και μπορεί να κατακτήσει μόνον ο σοφός: να πράττει με τη θέλησή του αυτό που προκαθορίζει η θεία πρόνοια για το καλό του κόσμου.

Ἄγου δέ μ᾽, ὦ Ζεῦ, καὶ σύ γ᾽ ἡ πεπρωμένη,
ὅποι ποθ᾽ ὑμῖν εἰμὶ διατεταγμένος,
ὡς ἕψομαί γ᾽ ἄοκνος· ἢν δὲ μὴ θέλω
κακός γενόμενος, οὐδέν ἧττονἕψομαι.

Οδήγησέ με, Δία, κι εσύ πεπρωμένο,
εκεί όπου από καιρό με έχετε προορίσει.

Γιατί θ᾽ ακολουθήσω αγόγγυστα·
κι αν ακόμη δεν θελήσω, και γίνω κακός,
έτσι κι αλλιώς θα ακολουθήσω.

Κλεάνθης, απόσπ. 2

Πάντως, οι απόψεις των πρώτων Στωικών άφηναν στον άνθρωπο την αίσθηση μιας ελευθερίας ανάπηρης και μιας άδικης εἱμαρμένης, που ενώ καθορίζει τα πάντα, τον καθιστά υπεύθυνο. Θα έπρεπε να έρθει μερικούς αιώνες αργότερα ένας δούλος, ο στωικός Επίκτητος, για να μιλήσει πιο πειστικά για την ελευθερία.

Τότε όμως γιατί να υπάρχει το κακό στον κόσμο;

Καλά τα έλεγε η τριάδα: όλα ωραία τακτοποιημένα από τον Δία, από τη θεία πρόνοια. Αυτός ο κόσμος είναι ο καλύτερος δυνατός. Όμως όλα όσα συμβαίνουν σε αυτό τον κόσμο δεν είναι τα καλύτερα δυνατά, έσπευδαν να συμπληρώσουν με νόημα οι αντίπαλοι των Στωικών. Ας δούμε τα πράγματα γύρω μας: ένας σεισμός καταστρέφει σπίτια, ένας λύκος πνίγει ένα κοπάδι πρόβατα, ένας άνθρωπος σκοτώνει τον συνάνθρωπό του, ο πλούσιος κλέβει τον φτωχό, ο δυνατός καταπιέζει τον αδύνατο. Τι κάνει για αυτά ο θεός που όλα τα γνωρίζει, όλα τα μπορεί και θέλει πάντα το καλό; Αν είναι υπεύθυνος για τα πάντα, όπως υποστηρίζουν οι Στωικοί, τότε θα είναι υπεύθυνος και για αυτά - που μόνο καλά δεν είναι. Άρα, αντέτειναν οι αντίπαλοί τους, ο θεός είναι υπεύθυνος όχι μόνο για το καλό αλλά και για το κακό στον κόσμο.

Οι Στωικοί προσπάθησαν να απαντήσουν στο πρόβλημα της ύπαρξης του κακού, αλλά ακόμη και ο πολυπράγμων Χρύσιππος θεωρούσε λογικό που όλοι απορούμε για το πώς γεννήθηκε η κακία: πώς θα βρούμε την αιτία της, από τη στιγμή που δεν μπορεί να είναι ο θεός και η φύση; Μήπως αυτά που θεωρούμε κακά δεν είναι κακά; Πρέπει να δεχθούμε ότι οι σεισμοί και οι καταποντισμοί δεν είναι πραγματικά κακά. Ό,τι κάνει η φύση το κάνει με καλό σκοπό, που ίσως εμείς δεν μπορούμε πάντα να τον καταλάβουμε: κάτι μπορεί να είναι κακό για κάποιους, αλλά να φέρνει αγαθά για το σύνολο. Ίσως τα φαινόμενα αυτά είναι συνέπειες των καλών πραγμάτων που υπάρχουν.

Ο Χρύσιππος έδινε ένα παράδειγμα: το κεφάλι μας αποτελείται από πολύ λεπτά και μικρά κόκαλα και γι᾽ αυτό είναι εύθραστο. Αυτό είναι κακό για το κεφάλι, αλλά χάρη σ᾽ αυτό μπορεί να λειτουργήσει. Και είναι προτιμότερο ένα εύθραυστο και καλό κεφάλι από ένα στέρεο αλλά κακό.

Έστω ότι η φύση ξέρει τι κάνει. Τι γίνεται, όμως, με τις ανθρώπινες πράξεις; Όλα όσα κάνουμε είναι σύμφωνα με τη φύση, εκτός από «όσα κάνουν οι κακοί από την ανεμυαλιά τους». Η φύση έδωσε στον άνθρωπο το λογικό και μια κλίση προς την αρετή. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν ή δεν ακολουθούν αυτή τη φυσική κλίση, γιατί ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που μπορεί να ενεργεί ενάντια στη βούληση της φύσης. Αλλά, κατά τους Στωικούς, ακριβώς επειδή μπορούμε να κάνουμε και το κακό, είμαστε ικανοί να κατακτήσουμε το αντίθετό του, την αρετή.

Το καλό, το κακό και το αδιάφορο

Αφού γνωρίσουμε με βεβαιότητα τη δομή και τη λειτουργία του φυσικού κόσμου (και του εαυτού μας), μπορούμε να πράττουμε σύμφωνα με τη φύση, που είναι ο τρόπος για να πετύχουμε τον τελικό μας σκοπό, δηλαδή την τέλεια ευδαιμονία. «Να ζεις σύμφωνα με την αρετή (κατ᾽ ἀρετὴν ζῆν), γιατί προς αυτή μας οδηγεί η φύση μας,» είπε ο Ζήνων και με πολλές παραλλαγές επανέλαβαν οι διάδοχοί του. Να ζεις σε αρμονία με τον λόγο των πραγμάτων (ὁμολογουμένως τῇ φύσει ζῆν), γιατί όποιοι ζουν σε διαμάχη με τον εαυτό τους είναι δυστυχισμένοι.

Και τι θα γίνει με τα πράγματα που δεν ελέγχονται από εμάς; Αν συμβάλλουν στην ευτυχία μας, τότε η ευτυχία μας δεν είναι ζήτημα εσωτερικό αλλά άμεσα εξαρτώμενο από εξωτερικούς παράγοντες. Οι Στωικοί δεν μπορούσαν να το δεχθούν αυτό. Θεωρούσαν ότι το ύψιστο αγαθό είναι η αρετή, και σε αυτή βασίζεται η ευδαιμονία. Όλα τα άλλα δεν είναι αληθινά αγαθά. Νομίζουμε ότι είναι αγαθά εξαιτίας των κοινωνικών συμβάσεων ή των παθών μας· στην πραγματικότητα είναι «αδιάφορα». Έτσι όλα τα όντα χωρίζονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες:



Αδιάφορα για την αρετή οι Στωικοί ονόμαζαν πράγματα που συνήθως πολλοί άνθρωποι τα επιδιώκουν σαν αναγκαία προϋπόθεση για την ευδαιμονία. Πρόκειται για γνωρίσματα του ανθρώπου, σωματικά, ψυχικά και άλλα. Μερικά τα θεωρούσαν απορριπτέα, επειδή είναι αντίθετα προς τη φύση: τον πόνο, την απουσία φήμης, την έλλειψη ευφυΐας, την ανεπιτηδειότητα, τη φτώχεια, την αρρώστια, την ασχήμια, την ταπεινή καταγωγή, την αδυναμία, την καχεξία, την αναπηρία. Μερικά τα θεωρούσαν προτιμητέα, επειδή είναι σύμφωνα με τη φύση: την ηδονή, τη δόξα, την ευφυΐα, την επιτηδειότητα, τον πλούτο, την υγεία, την ομορφιά, την ευγενική καταγωγή, τη δύναμη, την ευεξία, την αρτιμέλεια.

Η ανατροπή των κατεστημένων αξιών από τους Στωικούς είναι πλήρης. Όλα τα θεωρούν πράγματα που μπορεί να χρησιμοποιηθούν άλλοτε με θετικό τρόπο κι άλλοτε με αρνητικό. Απλώς πρέπει να προτιμάται η δεύτερη ομάδα. Ωστόσο, κανένα από τα χαρακτηριστικά αυτά δεν έχει σημασία για την ηθικότητα του ανθρώπου. Το μόνο που μετρά είναι η ηθική του πρόθεση και η ενάρετη ζωή.

Η αρετή είναι η μοναδική αξία και η κατοχή της είναι αρκετή για να φέρει την ευτυχία. Η αρετή είναι μία και αδιαίτερη: δεν υπάρχουν πράξεις που είναι περισσότερο ή λιγότερο ενάρετες· ή είναι ή δεν είναι. Όπως και το αντίθετο: οι πράξεις που είναι αντίθετες στην αρετή είναι όμοιες: όλες απέχουν εξίσου από την αρετή, είτε είναι μια κλοπή σοκολάτας είτε ένας φόνος!

Εφόσον δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις, η αρετή δεν κατακτιέται σταδιακά ούτε το ήθος μπορεί να βελτιώνεται σταδιακά. Ο άνθρωπος περνά διαμιάς από τη μια κατάσταση στην άλλη· από την αχρειότητα στην τελειότητα.

Οι διάφορες αρετές που βρίσκουμε στους καταλόγους που άρεσαν στους Στωικούς (από αγάπη στη συστηματοποίηση και για διδακτικούς λόγους) ουσιαστικά αποτελούν όψεις ενός αδιάσπαστου όλου.



Επειδή όμως η αρετή είναι μία, αυτό σημαίνει ότι οι αρετές δεν διαφοροποιούνται ανάλογα με την ηλικία, το φύλο, την κοινωνική τάξη ή άλλες συνθήκες. Όλοι οι άνθρωποι είναι προορισμένοι για το ένα και μοναδικό είδος αρετής.

Τα πάθη και η απάθεια

Η αρετή είναι η βασιλική και μόνη οδός για την ευδαιμονία. Αντίθετα, πηγή της δυστυχίας είναι τα πάθη. Αν μάθουμε πώς δημιουργούνται, θα τα καταπολεμήσουμε - υπόσχονταν οι Στωικοί. Τα πάθη δεν είναι απλώς τα ισχυρά συναισθήματα (ο έρωτας, η ηδονή, η φιλοδοξία), αλλά ένα πλήθος ψυχικών καταστάσεων.

Όλα αυτά τα πάθη δεν προέρχονται από κάποιο άλογο τμήμα της ψυχής. Για τους Στωικούς είναι λανθασμένες κρίσεις, μη λογικές κινήσεις της λογικής ψυχής του ανθρώπου. Δημιουργούνται όταν ο άνθρωπος βασίζεται σε ψευδείς εντυπώσεις και επιζητεί ή αποφεύγει πράγματα τα οποία είναι αδιάφορα. Είναι ανεξέλεγκτες κινήσεις, ορμή που πλεονάζει, υπερβολικές παρορμήσεις.

Τα πάθη δεν περιορίζονται. Ούτε εδώ υπάρχει μέση λύση: τα πάθη πρέπει να εξαλειφθούν τελείως, ώστε οι επιθυμίες του ανθρώπου να εναρμονιστούν με τον λόγο. Και τότε θα μπορέσει ο άνθρωπος να ζήσει σύμφωνα με τη φύση.

Ο μόνος που καταφέρνει να απαλλαγεί από όλα τα πάθη είναι ο σοφός, έλεγαν οι Στωικοί. Βέβαια και ο Περσαίος, ο μαθητής του Ζήνωνα, νόμιζε ότι είχε απαλλαγεί από τα πάθη, όπως ακριβώς δίδασκε. Για να τον δοκιμάσει ο βασιλιάς Αντίγονος, φρόντισε να φτάσει στα αφτιά του Περσαίου η ψεύτικη είδηση ότι οι εχθροί τού είχαν αρπάξει την περιουσία. Λυπήθηκε και σκυθρώπιασε ο Περσαίος, και ο Αντίγονος αμέσως τον πείραξε: «Βλέπεις ότι ο πλούτος δεν είναι αδιάφορος;» (Διογένης Λαέρτιος 7.36).



Ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, όχι όμως ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ: ο στωικός σοφός

Είναι αλήθεια δυνατόν ένας άνθρωπος να μπορέσει να γίνει σοφός; Το ιδεώδες που υποστήριξαν οι Στωικοί μοιάζει τόσο αυστηρό και τόσο ανέφικτο! Εφόσον δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις του καλού, εφόσον κάτι δεν μπορεί να είναι λίγο καλύτερο από κάτι άλλο, εφόσον τα πράγματα είναι ή καλά ή κακά, τότε, μέχρι να γίνεις καλός είσαι κακός, και μέχρι να γίνεις σοφός είσαι ανόητος. Αν ο σοφός έχει το κεφάλι του έξω από το νερό, όλοι οι άλλοι το έχουν μέσα στο νερό. Τι σημασία έχει αν κάποιος το έχει ένα μέτρο κάτω από την επιφάνεια και κάποιος άλλος πέντε; Όσοι είναι μέσα στο νερό θα πνιγούν.

Ο Χρύσιππος καταλάβαινε ότι η διδασκαλία τους είναι σκληρή σε αυτό το σημείο: «Δίνουμε την εντύπωση ότι μιλάμε για πράγματα που, λόγω της εξαιρετικής σπουδαιότητας και της ομορφιάς τους, μοιάζουν με πλάσματα της φαντασίας και δεν είναι σύμφωνα με τον άνθρωπο και την ανθρώπινη φύση.» Κι αν ίσως δεν είναι τελείως ακατόρθωτο να γίνει κάποιος σοφός, μόνο δυο τρεις άνθρωποι (κατά τον ίδιο) κατόρθωσαν στο πέρασμα των αιώνων να κατακτήσουν τον ηθικά τέλειο βίο. Άρα, όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι είναι ανόητοι και αχρείοι.

Ποιες ελπίδες έχουν τότε οι κοινοί θνητοί; Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι οι Στωικοί να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους, πιεσμένοι από το ενδιαφέρον και τις ερωτήσεις των απλών ανθρώπων. Από τον 2ο αιώνα π.Χ. διατύπωσαν μια πιο ρεαλιστική ηθική του πρέποντος. Η ηθική αυτή υπαγορεύει μια συμπεριφορά που δεν ταυτίζεται με την αρετή, αλλά τη μιμείται· και προσφέρει κάποια στηρίγματα, κάποιες υποδείξεις στον μέσο άνθρωπο για τις καταστάσεις της ζωής. Οι άνθρωποι θα εφαρμόζουν τα καθήκοντά τους, ηθικά ταιριαστές πράξεις που είναι σύμφωνες με τη λογική ανθρώπινη φύση: να τιμάς τους γονείς και την πατρίδα σου, να φροντίζεις την υγεία σου και άλλα παρόμοια.

Ο Χρύσιππος προφανώς ένιωθε ότι ένας συνεπής στωικός ποτέ δεν θα διέπραττε κακό. Θα ένιωθε όμως ατάραχος κι όταν έβλεπε γύρω του να γίνονται τόσα κακά που ο καθένας καθημερινά μπορεί να δει. Θα του αρκούσε που ο ίδιος δεν συμμετείχε και, προκειμένου να διατηρήσει τη γαλήνη της ψυχής του, δεν θα έκανε κάτι για να εμποδίσει το κακό ή να ανακουφίσει όποιον το έπαθε.

Μέσα στον σοφό, όπως τον όρισαν οι θεμελιωτές της Στοάς, υποβόσκει μια σύγκρουση ανάμεσα στη ζωή που θα έπρεπε να ζει και στις συνήθειες της καθημερινότητας. Ο Ζήνων αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα: ήθελε, και το έδειχνε όπως μπορούσε, να είναι στον κόσμο αλλά να μην είναι με τον κόσμο. Να μην αποσυρθεί πλήρως, αλλά να απομονώνεται, να μοιάζει ξένος μέσα στο πλήθος. Να μη συμπεριφέρεται όπως θα περίμεναν οι άλλοι - κι ας τον θεωρούσαν παράξενο, κι ας γινόταν ως και νούμερο στις κωμωδίες και τις σάτιρες (όπως άλλωστε είχε γίνει και ο Σωκράτης). Ίσα ίσα, σκεφτόταν: τότε γεννιέται η απορία και ο θαυμασμός για τον φιλόσοφο βίο. Ο Ζήνων επιδίωξε να ζήσει διαφορετικά από τους πολλούς αλλά και να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους φιλοσόφους. Και τα κατάφερε.

Αν όμως ο στωικός σοφός είναι αυτάρκης και κύριος του εαυτού του, η πολιτεία χάνει τη δύναμή της. Η ιδεώδης κοινότητα, στην οποία ζει ο σοφός, έχει ως βασιλιά τον νόμο· ο νόμος καθορίζει τι είναι άξιο και τι ανάξιο, τι πρέπει και τι δεν πρέπει να πράττουν όσοι έχουν φύση πολιτική. Μόνο σε αυτή την κοινότητα κυριαρχεί η ομόνοια, που επιτυγχάνεται χάρη στην πολιτική αρετή, και ένας τρόπος ζωής που καταργεί τις διακρίσεις ως προς το φύλο, την εθνικότητα, την καταγωγή ή την περιουσία.

ΑΠΟ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΑ ΣΤΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Το μυστικό της επιτυχίας (Γιατί πέτυχε ο Στωικισμός και ο Επικουρισμός;)

Ο Ζήνων μπορεί να ζήλεψε τον Επίκουρο όταν ίδρυσε τον Κήπο και να έσπευσε να ιδρύσει τη δική του Στοά, κανείς τους όμως δεν μπορούσε να φανταστεί ότι οι σχολές τους θα γνώριζαν τέτοια επιτυχία επί πέντε τουλάχιστον αιώνες. Οι δυο τους το μόνο που επεδίωκαν (και δεν ήταν λίγο) ήταν να προβάλουν μια εναλλακτική πρόταση φιλοσοφίας και ζωής στην ελληνιστική Αθήνα.

Και τα πέτυχαν όλα: αντικατέστησαν τους Κυρηναϊκούς, τους Μεγαρικούς, τους Κυνικούς και τις υπόλοιπες σχολές που ακολούθησαν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο τη σωκρατική παράδοση. Δεν υποχώρησαν μπροστά στον όγκο και την ισχύ του πλατωνικού έργου και του αριστοτελικού συστήματος, αλλά τα πολέμησαν και, εν μέρει, τα υποσκέλισαν. Έθεσαν τη δική τους σφραγίδα στην πορεία της φιλοσοφίας, στον προσανατολισμό της και στον χαρακτήρα της.

Τα πέτυχαν όλα αυτά επειδή υπερασπίστηκαν σθεναρά και με επιχειρήματα τις διδασκαλίες τους, και έπεισαν. Επειδή προσέγγισαν τη φιλοσοφία πιο συστηματικά από τις σωκρατικές σχολές και πιο κοντά στο πνεύμα της εποχής από τους Πλατωνικούς και τους Αριστοτελικούς. Επειδή οι δύο Σχολές τους ανέδειξαν παραδειγματικές προσωπικότητες, ανθρώπους που οι συμπολίτες τους τους έβλεπαν να ζουν τη φιλοσοφία που δίδασκαν. Και αυτό το εκτιμούσαν όλοι.

Η περίπτωση των δύο ιδρυτών των Σχολών είναι χαρακτηριστική. Ο Ζήνων έθεσε πολύ ψηλά τον πήχυ της ευδαιμονίας και σκιαγράφησε σχεδόν ανέφικτο το ιδανικό του σοφού. Κι όμως ο ίδιος, ο τόσο αυστηρός στην ηθική του, γνώριζε πολύ καλά πώς να περάσει την εικόνα του στους άλλους: επιδείκνυε μια υπερβολική φτώχεια και προσπαθούσε να τον βλέπουν σαν τον συνεχιστή του Σωκράτη. Γιατί εκείνος ήταν σε όλη την αρχαιότητα η πιο αναγνωρίσιμη φιλοσοφική μορφή και το κατεξοχήν πρότυπο του φιλοσοφικού βίου. Από την άλλη, ο Επίκουρος διακήρυξε σε όλους τους τόνους ότι μια ήσυχη ζωή είναι φυσική και ότι το ιδανικό της ευδαιμονίας είναι εφικτό για όλους, απέφευγε όμως να επιδεικνύει δημοσίως το πόσο εύκολα (ή δύσκολα) είναι πραγματοποιήσιμο. Σημασία είχε ότι και οι δυο τους πέτυχαν αυτό που είχαν σκοπό.

Ήταν και η περίοδος ευνοϊκή, καθώς η φιλοσοφία βρέθηκε ίσως στην καλύτερη εποχή της. Υπήρχε ποικιλία απόψεων σε ζητήματα που κάλυπταν όλο το εύρος της ανθρώπινης γνώσης (και άγνοιας): τη δημιουργία και τη λειτουργία του κόσμου, τη σύσταση της φύσης και του ανθρώπου, την ύπαρξη και τις ενέργειες των θεών, το πώς και τι γνωρίζει ο άνθρωπος, το πώς σκέφτεται, το πώς μιλά για τα πράγματα, το πόσο ελεύθερος είναι, τις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του, την κατάκτηση της ευτυχίας, την ορθή λειτουργία της πόλης.

Η φιλοσοφική διαμάχη ανάμεσα στις σχολές για τα ζητήματα αυτά ήταν σκληρή: όλες οι πλευρές έγραφαν πολεμικά βιβλία, διατύπωναν λογικά επιχειρήματα για να στηρίξουν τις απόψεις τους και να αναιρέσουν τις αντίθετες, αλλά (καμιά φορά) κατέφευγαν και στις εύκολες συκοφαντίες. Τέλος, η φιλοσοφία κατείχε κεντρική θέση στην εκπαίδευση, και μια πόλη όπως η Αθήνα θεωρούσε τιμή της να φιλοξενεί τις φιλοσοφικές Σχολές. Οι ίδιοι οι φιλόσοφοι μπορεί να θαυμάζονταν από τους οπαδούς τους και να χλευάζονταν από ποιητές και συγγραφείς· αλλά δεν τους έλειψε η δημόσια αναγνώριση και ο έπαινος - για να μην πούμε για τα αγάλματα που στήθηκαν προς τιμήν τους.

Στωικοί και Επικούρειοι (κυρίως οι πρώτοι) ασχολήθηκαν με όλες τις περιοχές της φιλοσοφίας και ανέλυσαν προσεκτικά τους συλλογισμούς και τις έννοιες που χρησιμοποίησαν. Ό,τι έβρισκαν στη φυσική ή στη λογική είχε συνάφεια και τους βοηθούσε να στηρίξουν την ηθική θεωρία τους. Ως φιλοσοφίες της ζωής έδιναν στα πάντα αυτή την κατεύθυνση, την επίτευξη του ενός σκοπού. Αυτή ήταν η καινοτομία και του Στωικισμού και του Επικουρισμού. Ξεκινούσαν από το πιο οικείο και σημαντικό πράγμα για όλους τους ανθρώπους, από τον εαυτό τους και την προσωπική τους ζωή. Δεν έδιναν απλώς έμφαση στην ηθική θεωρία· έδιναν προτεραιότητα στην πρακτική, στην ενασχόληση με τα καθημερινά προβλήματα και στη διατύπωση και την εφαρμογή κανόνων ζωής. Όποιος άνθρωπος ήταν πρόθυμος να σκεφτεί για τον εαυτό του και τις εμπειρίες του, μπορούσε να βρει σε αυτές τις φιλοσοφίες ένα σχέδιο ζωής, έναν λογικό προσανατολισμό στον κόσμο, μια πρακτική καθοδήγηση. Τι άλλο μπορούσε (ή ήθελε) να ζητήσει από τη φιλοσοφία ο άνθρωπος εκείνης (ή ίσως όχι μόνο εκείνης) της εποχής;

Τέλος εποχής;

Οι Στωικοί και οι Επικούρειοι κυριάρχησαν σε ολόκληρη την Ελληνιστική εποχή, παραμερίζοντας τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Προερχόμενοι από τις εκτεταμένες επικράτειες του καινούργιου ελληνικού κόσμου, συγκεντρώθηκαν στην Αθήνα, πέρασαν από τις Σχολές της και πολλοί παρέμειναν εκεί. Η φιλοσοφική τους σκέψη διαμορφώθηκε στο περιβάλλον μιας πόλης που δεν είχε πια τη δύναμη του ξίφους αλλά κρατούσε ακόμη την πρωτοκαθεδρία του πνεύματος· διατυπώθηκε σε χιλιάδες έργα (που έχουν χαθεί!), από απλές περιλήψεις και εκλαϊκευτικές συνόψεις έως εκτεταμένες πραγματείες γεμάτες τεχνικούς όρους· διαβάστηκε από χιλιάδες ανθρώπους, Έλληνες και Ρωμαίους, άνδρες και γυναίκες, ελεύθερους και δούλους, πλούσιους και φτωχούς· και, κυρίως, επηρέασε τη ζωή αυτών των ανθρώπων, που είδαν στην άσκηση της μίας ή της άλλης φιλοσοφίας τον δρόμο και το τέρμα μιας ευτυχισμένης πορείας.

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν πριν έρθουν οι Αυτοκρατορικοί Χρόνοι. Οι Στωικοί και οι Επικούρειοι δεν χάθηκαν κάθε άλλο! Ήδη όμως από τον 2ο αιώνα π.Χ. η ελληνιστική φιλοσοφία έχανε ένα βασικό χαρακτηριστικό της, ότι ήταν μια υπόθεση της Αθήνας. Εκτός από τις σκόρπιες κοινότητες των Επικούρειων, που έτσι κι αλλιώς ζούσαν τη δική τους ζωή, το κράτος της φιλοσοφίας ήταν υδροκέφαλο και αθηναιοκεντρικό: οι τέσσερις μεγάλες σχολές ήταν εκεί, όποιος ήθελε να σπουδάσει πήγαινε σε αυτές, όποιος γινόταν καλός φιλόσοφος έμενε σε αυτές, και όποιος διακρινόταν σ᾽ αυτές αναλάμβανε Σχολάρχης τους.

Όταν η Αθήνα το 155 π.Χ. απέστειλε μια πρεσβεία στη Ρώμη για να δικαιολογηθεί που παραβίασε μια συνθήκη, διάλεξε να στείλει ό,τι καλύτερο είχε: τους φιλοσόφους της. Τους τρεις Σχολάρχες: τον ακαδημεικό Καρνεάδη, τον στωικό Διογένη από τη Βαβυλώνα και τον περιπατητικό Κριτόλαο. Από τότε αρκετοί φιλόσοφοι έφευγαν από την Αθήνα, άλλος για να ιδρύσει σχολή, άλλος για να μπει στον κύκλο κάποιου ισχυρού Ρωμαίου. Η ίδια η βιβλιοθήκη του Αριστοτέλη μεταφέρθηκε στη Ρώμη το 87 π.Χ., όταν ο Σύλλας κατέλαβε την Αθήνα. Οι Σχολάρχες της Ακαδημίας και του Λυκείου βρέθηκαν στη Ρώμη και οι δύο σχολές ουσιαστικά σταμάτησαν να υπάρχουν.

Η Αθήνα έχασε το μονοπώλιο της φιλοσοφίας και νέα κέντρα αναδείχθηκαν: η Ρώμη, η Αλεξάνδρεια, η Ρόδος. Στα χρόνια του Χριστού πιο εύκολα εύρισκες έναν αξιόλογο φιλόσοφο στην Αλεξάνδρεια παρά στην Αθήνα. Κι αν οι γονείς συνέχιζαν να στέλνουν τους γόνους τους για σπουδές στην Αθήνα, ήταν ζήτημα συνήθειας και περασμένων μεγαλείων. Η κατάρρευση του παραδοσιακού κέντρου οδήγησε τους φιλοσόφους στα νέα κέντρα και δημιούργησε μια πρωτόγνωρη κατάσταση: δεν ήταν μόνο οι φιλόσοφοι πολλοί και σκορπισμένοι, αλλά και οι διδασκαλίες τους αναπτύχθηκαν ξεχωριστά και ανεξάρτητα.

Ενώ ο Πλατωνισμός και ο Αριστοτελισμός παρέπαιαν, ο Στωικισμός είχε ελεύθερο το πεδίο να δράσει και να επιδράσει. Ωστόσο, οι συνθήκες δεν τον άφησαν ανεπηρέαστο: κάποτε, όταν γνώριζες τη διδασκαλία του Χρύσιππου, γνώριζες τη διδασκαλία της Στοάς· από τον 1ο αιώνα π.Χ., αν γνώριζες τη διδασκαλία ενός φιλοσόφου, γνώριζες απλώς τη δική του διδασκαλία. Πρόβαλαν πολλοί «στωικισμοί» και φιλόσοφοι που διεκδικούσαν για τον εαυτό τους τον χαρακτηρισμό του Στωικού, οι απόψεις τους όμως διέφεραν σε πολλά ζητήματα. Χάθηκε έτσι η ενότητα στο εσωτερικό της στωικής φιλοσοφίας. Μόνο οι Επικούρειοι έμεναν ακλόνητοι και πιστοί στα όσα τους είχε ορίσει ο ιδρυτής του Κήπου.

Η Οικονομία των Πιθήκων

Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό νοήμον ον του πλανήτη, ιδιότητα για την οποία είναι ιδιαίτερα περήφανος, σε σημείο που να θεωρεί ότι όλη η πλάση είναι κτήμα του -έδαφος, αέρας, ζώα, φυτά- και του προσφέρονται εκ θεού για ακραία εκμετάλλευση.

Πράγματι, τα έργα της επιστήμης, της φιλοσοφίας και της τέχνης τα οποία έχει επιτύχει, αποδεικνύουν ότι το ανθρώπινο μυαλό στ' αλήθεια περιέχει μεγαλόπνοη λογική και άπειρες ικανότητες.

Από την άλλη πλευρά, είναι φανερό από τα γεγονότα, ότι παρά το γεγονός πως οι άνθρωποι είμαστε ιδιαίτερα έξυπνοι ως είδος, μπορούμε επίσης να γίνουμε εξαιρετικά κουτοί όταν πρόκειται για κάποιες πτυχές της λήψης των αποφάσεών μας. Η πρόσφατη παγκόσμια οικονομική κρίση, σύμφωνα με τη Λόρι Σάντος, επικεφαλής του Comparative Cognition Laboratory (CapLab) του Yale, αποτελεί παράδειγμα της ανθρώπινης αδεξιότητας. "Παρακολουθούμε τα εργαλεία που με μοναδικό τρόπο κατασκευάσαμε, ώστε να εξάγουμε τους πόρους μας από το περιβάλλον, να σκάνε στα μούτρα μας. Παρακολουθήσαμε τις χρηματοπιστωτικές αγορές, που μοναδικά δημιουργήσαμε -αυτές οι αγορές που υποτίθεται ότι θα ήταν απρόσβλητες από την ανοησία- και τις είδαμε να καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας".

Το πιο ενδιαφέρον είναι πως ενώ φαίνεται πως σε πολλές περιπτώσεις και όχι μόνο στα οικονομικά μας, είμαστε επιρρεπείς σε λανθασμένες αποφάσεις, εντούτοις έχουμε την αδικαιολόγητη τάση να τα επαναλαμβάνουμε και να προσκολλόμαστε σ' αυτά. Όπως μας λέει η ομιλήτρια: "Φαίνεται όμως ότι οι κοινωνικοί επιστήμονες πράγματι κατανοούν ότι οι περισσότεροι από εμάς, όταν βρεθούμε μέσα σε συγκεκριμένες καταστάσεις, θα κάνουμε πολύ συγκεκριμένα λάθη. Τα λάθη αυτά, είναι στην πραγματικότητα προβλέψιμα. Τα κάνουμε ξανά και ξανά. Δεν επηρεάζονται από τη σωρεία των σχετικών αποδείξεων. Όταν λαμβάνουμε αρνητικά αποτελέσματα εμείς και πάλι, την επόμενη φορά που αντιμετωπίζουμε την ίδια κατάσταση, τείνουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη".

Υπάρχουν δύο διαφορετικοί τρόποι να ερμηνεύσει κανείς τούτη την αλλόκοτη τάση για προσκόλληση στα ίδια λάθη. Ο ένας είναι πως επειδή ακριβώς είμαστε ιδιαίτερα ευφυές είδος, καταφέρνουμε να δημιουργούμε τεχνητά περιβάλλοντα, όπως στην περίπτωση που εξετάζουμε το διεθνές χρηματοπιστωτικό-χρηματιστηριακό σύστημα, τα οποία εμπεριέχουν τόσο μεγάλο βαθμό περιπλοκότητας, ώστε τελικά να φεύγουν από τον έλεγχό μας. Εάν το πρόβλημά μας ήταν αυτό, θα ήταν τότε αρκετά ελπιδοφόρο, αφού θα σήμαινε ότι εύκολα θα λυνόταν το πρόβλημα των ανθρώπινων λαθών, ειδικά στα παγκόσμια συστήματα που έχουμε δομήσει. Το μόνο που θα είχαμε να κάνουμε είναι να σκεφτούμε ορθολογικά και να σχεδιάσουμε καλύτερα τα συστήματά μας.

Ο δεύτερος τρόπος θέασης της προέλευσης του ανθρώπινου λάθους, είναι ωστόσο διαφορετικός. Τι γίνεται εάν αυτά τα λάθη είναι έμφυτα στον άνθρωπο; Εάν είμαστε ελαττωματικά κατασκευασμένοι; Εάν τελικά οι αποφάσεις μας ορίζονται από τα κτηνώδη μας ένστικτα και όχι από τη λογική και τις εν γένει λειτουργίες του ανώτερου φλοιού μας; Σε τέτοια περίπτωση, ίσως θα έπρεπε απλά να παραδεχτούμε την σκληρή για την ανθρώπινη αλαζονεία αλήθεια και να σχεδιάσουμε τα συστήματά μας συμπεριλαμβάνοντας και τούτη την παραδοχή.

Η Λόρι Σάντος και οι συνεργάτες της στο Yale, προκειμένου να προσεγγίσουν το παραπάνω ερώτημα, επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν ως μοντέλο μελέτης τους έναν πληθυσμό Καπουτσίνων πιθήκων, σύνηθες πειραματόζωο στη μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αφού αποκόπηκαν από το ανθρώπινο εξελικτικό δέντρο πριν από μόλις 35 εκατομμύρια χρόνια.Θεωρήθηκε κατάλληλο ως μοντέλο για το συγκεκριμένο πείραμα, επειδή πρόκειται για "έναν πληθυσμό που είναι βασικά έξυπνος, μπορεί να παίρνει πλήθος αποφάσεων, όμως δεν έχει πρόσβαση σε κανένα από τα συστήματά μας, σε κανένα από εκείνα που μπορεί να μας μπερδεύουν -ούτε ανθρώπινη τεχνολογία, ούτε ανθρώπινη κουλτούρα, ούτε ακόμη και ανθρώπινη γλώσσα". Το πείραμα ξεκίνησε περίπου την περίοδο του ξεσπάσματος της οικονομικής κρίσης με τη φούσκα των υποθηκών στις ΗΠΑ που αποτέλεσε κι έναυσμα της έρευνας.

Αρχικά δίδαξαν τις μαϊμούδες να χρησιμοποιούν χρήμα, δημιουργώντας έτσι και την πρώτη μονάδα μη ανθρώπινου χρηματος, τη μάρκα!! Τη χρησιμοποιούσαν για ν' αγοράζουν τρόφιμα από τους ανθρώπους. Πράγματι, όπως δείχνει η ομιλήτρια σε σχετικά βιντεάκια που μπορείτε να δείτε παρακολουθώντας την ομιλία, οι μαϊμούδες γίνονται πολύ καλές στη χρήση του νομίσματος.

Το επόμενο βήμα ήταν η δημιουργία μιας αγοράς. Εκεί, οι μαϊμούδες προμηθεύονταν το χρήμα κι είχαν ν' αντιμετωπίσουν δύο διαφορετικούς ανθρώπους πωλητές οι οποίοι συμπεριφέρονταν πάντοτε με τον ίδιο ο καθένας τρόπο αν και διαφορετικά μεταξύ τους. Έτσι, οι μαϊμούδες μάθαιναν να ξεχωρίζουν ποιος είναι αξιόπιστος, ποιος πουλάει πιο φτηνά κλπ. Επίσης, οι περισσότερες μαϊμούδες πράγματι επέλεγαν εκείνον που τους έδινε περισσότερα στην ίδια τιμή, όπως θα έκαναν και οι άνθρωποι στη θέση τους. Ακόμη, προτιμούσαν εκείνον που πουλούσε καλύτερης ποιότητας τροφή.

Όταν άρχισαν και οι εκπτώσεις, οι μαϊμούδες έδωσαν προσοχή και σε αυτήν την παράμετρο. Η ομιλήτρια λέει χαρακτηριστικά: "Τις ενδιέφεραν πολύ οι μαϊμουδίσιες μάρκες τους. Το πιο εντυπωσιακό ήταν πως όταν συνεργαστήκαμε με οικονομολόγους ώστε να μελετήσουμε τα δεδομένα των μαϊμούδων που χρησιμοποιούσαν οικονομικά εργαλεία, στην ουσία ταυτίζονταν, όχι μόνο ποιοτικά, αλλά και ποσοτικά με αυτά που είδαμε τους ανθρώπους να κάνουν σε πραγματικές αγορές. Ταυτίζονταν τόσο πολύ ώστε όταν έβλεπες τα νούμερα των μαϊμούδων, δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις εάν προέρχονταν από μαϊμού ή άνθρωπο στην ίδια αγορά".

Οι μαϊμούδες δεν έδειξαν το παραμικρό σημάδι αποταμίευσης, αφού συμπεριφέρθηκαν όπως οι περισσότεροι σύγχρονοι πολίτες του καταναλωτικού πολιτισμού και ξόδευαν όλα τους τα χρήματα για την αγορά αγαθών. Αυθόρμητα εμφανίστηκε και το φαινόμενο της κλοπής. Οι μαϊμούδες έκλεβαν η μία από την άλλη και από τους ανθρώπους, σε κάθε δυνατή ευκαιρία.

Στη συνέχεια του πειράματος, μας λέει η ερευνήτρια, "είπαμε να δημιουργήσουμε στις μαϊμούδες τα ίδια προβλήματα στα οποία οι άνθρωποι τείνουν να κάνουν λάθη σε συγκεκριμένες οικονομικές προκλήσεις, ή συγκεκριμένους οικονομικούς πειραματισμούς".

Εάν σε ανθρώπους χαρίσουμε 1000 δολάρια στον καθένα και μετά τους δώσουμε δύο επιλογές: α) αν ρισκάρουν κορώνα/γράμματα και κερδίσουν, θα πάρουν για παράδειγμα 2000 δολάρια ενώ εάν χάσουν δεν θα κερδίσουν τίποτε και θα παραμείνουν στα 1000. β) να μη ρισκάρουν καθόλου και να κερδίσουν με τη μία άλλα 500 δολάρια, συνολικά δηλαδή να φτάσουν στα 1500, έχει αποδειχτεί ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων θα επιλέξει τη συντηρητική επιλογή β), πράγμα που φαίνεται απολύτως λογικό, αφού έχει κανείς σημαντικό κέρδος χωρίς κανένα ρίσκο.

Εάν όμως χαρίσουμε σε κάθε άνθρωπο 2000 δολάρια και οι επιλογές τροποποιηθούν ως εξής: α) αν κερδίσουν στο κορώνα/γράμματα θα παραμείνουν στα 2000 δολάρια, ενώ εάν χάσουν θα πέσουν στα 1000. β) αν δεν ρισκάρουν καθόλου, θα χάσουν μόνο 500 δολάρια και θα πέσουν στα 1500, σ' αυτήν την περίπτωση η μεγάλη πλειοψηφία επιλέγει να ρισκάρει, προτιμώντας την επιλογή α). Τούτο δεν είναι και πολύ λογικό, αφού και σε αυτήν την περίπτωση η επιλογή ήταν είτε ρίσκο μεταξύ 1000 και 2000 ευρώ, είτε στα σίγουρα 1500! Η διαφορά στη συμπεριφορά δεν οφείλεται σε αντικειμενικούς παράγοντες αλλά στην εντύπωση που δημιουργεί η παρουσίαση του διλήμματος, στο εάν θα φανεί δηλαδή ότι έχουμε να κερδίσουμε ή να χάσουμε, ανεξάρτητα από το αν τελικά θα πάρουμε ακριβώς τα ίδια.

Στο σημείο αυτό η ομιλήτρια μας λέει: "Φαίνεται ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα τουλάχιστον δύο διαφορετικών προκαταλήψεων, τις οποίες έχουμε στο ψυχολογικό επίπεδο.Η μία είναι ότι δυσκολευόμαστε πολύ να σκεφτούμε με απόλυτους όρους. Θα πρέπει να κάνετε αρκετή δουλειά για να καταλάβετε, ότι η μία επιλογή είναι χίλια ή δύο χιλιάδες, ενώ η άλλη είναι 1500. Αντίθετα, μας φαίνεται πολύ εύκολο να σκεφτούμε με σχετικούς όρους καθώς οι επιλογές αλλάζουν από καιρό σε καιρό. Σκεφτόμαστε είτε "Ω, θα κερδίσω περισσότερα" είτε "Ω, θα κερδίσω λιγότερα". Αυτό είναι ωραίο και καλό, εκτός απ' το ότι οι αλλαγές προς διάφορες κατευθύνσεις επηρεάζουν στ' αλήθεια τη σκέψη μας ως προς το κατά πόσον οι επιλογές είναι καλές ή κακές. Αυτό οδηγεί στη δεύτερη προκατάληψη, την οποία οι οικονομολόγοι ονομάζουν αποστροφή προς την απώλεια".

Την ίδια ακριβώς συμπεριφορά δείχνουν και οι πίθηκοι, όταν αντιμετωπίζοντας τους δύο ανθρώπινους πωλητές έρχονται μπροστά στο ίδιο δίλημμα. Τις λεπτομέρειες του πειράματος μπορείτε να δείτε παρακολουθώντας την ομιλία. Φαίνεται λοιπόν ότι η συμπεριφορά μας στο θέμα της λήψης οικονομικών αποφάσεων, δεν βασίζεται επ' ουδενί σε αντικειμενικά κριτήρια, αλλά στις ενστικτώδεις μας ορμές, αφού συμπεριφερόμαστε με συνέπεια και κατ' επανάληψη, ακριβώς όπως θα συμπεριφερόταν κι ένας πίθηκος στη θέση μας. Τούτο το γεγονός είναι τεράστιας σημασίας, αν σκεφτεί κανείς την υπέρμετρη ευφορεία ή τον πανικό που καταλαμβάνουν τους επενδυτές στα χρηματιστήρια, με αποτέλεσμα να καταρρέουν οικονομίες κρατών και ολόκληροι λαοί να χάνουν τα εισοδήματά τους, όπως στο διεθνές κραχ του 1929, στη φούσκα του ΧΑΑ ή στη σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση.

Η ερευνήτρια συμπληρώνει: "Αυτός ο τρόπος σκέψης καταλήγει σε πολλές κακές εκβάσεις στους ανθρώπους. Εκεί οφείλεται το ότι οι επενδυτές του χρηματιστηρίου, κρατούν για περισσότερο χρόνο μετοχές με απώλειες -επειδή τις αξιολογούν με σχετικούς όρους. Εκεί οφείλεται ότι οι άνθρωποι στην αγορά ακινήτων, αρνούντο να πουλήσουν τα σπίτια τους, επειδή δεν ήθελαν να πουλήσουν με χασούρα. Τι σημαίνουν λοιπόν όλα αυτά;

Αυτό που αποδείξαμε είναι ότι, κατ' αρχάς, μπορούμε να δώσουμε στις μαϊμούδες χρήμα και να κάνουν παρόμοια με τους ανθρώπους πράγματα μ' αυτό. Κάνουν κάποια από τα έξυπνα πράγματα που κάνουμε κι εμείς, μερικά από τα όχι και τόσο σωστά πράγματα που κάνουμε κι εμείς, όπως κλοπές και τα λοιπά. Όμως κάνουν επίσης τα ίδια παράλογα πράγματα που κάνουμε κι εμείς. Συστηματικά βλέπουν τα πράγματα λανθασμένα με τον ίδιο τρόπο που το κάνουμε κι εμείς. Αυτό που μάθαμε όμως, είναι ότι αυτές οι προκαταλήψεις μπορεί να είναι βαθύτερες. Στην πραγματικότητα μπορεί να οφείλονται στην ίδια τη φύση της εξελικτικής μας ιστορίας". Φαίνεται λοιπόν πως οι οικονομικές μας στρατηγικές είναι τουλάχιστον 35 εκατομμυρίων ετών παλιές.

Ο καπιταλισμός και μάλιστα στη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη μορφή του, διαφημίζεται ως ένα σύστημα στηριζόμενο στον ορθολογισμό και ως προϊόν κι απόδειξη της ανθρώπινης νοητικής ανωτερότητας. Αντίθετα με τον μύθο, η επιστήμη αποδεικνύει πλέον ότι πρόκειται στην πραγματικότητα για προϊόν των κατώτερων στρωμάτων του εγκεφάλου μας, με νοοτροπία καλλιεργημένη από τους πιθηκοειδείς προγόνους μας. Ίσως αυτό να εξηγεί την κτηνώδη μορφή κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης την οποία έχει στις περισσότερες περιπτώσεις, όπως όλοι μας μπορούμε να πάρουμε πλέον μια γεύση στην Ελλάδα του IMF, του ESM και των χρηματιστηριακά παραφουσκωμένων χρεών.

Μήπως έτσι εξηγείται η παράλογη υπερεκμετάλλευση των πηγών του πλανήτη και η δαιμονιώδης καταστροφή του περιβάλλοντος, παρά το γεγονός ότι ο καθένας μπορεί να δει με βάση τη λογική, ότι κάτι τέτοιο μας οδηγεί σε συνθήκες καταστροφής;
 

 
*(επιλέξτε ελληνικούς υπότιτλους από το κουμπί κάτω δεξιά)

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ;

love yourself1Ναι! Οι άνθρωποι που δεν αγαπούν τον εαυτό τους είναι πολύ εκνευριστικοί! Πολλοί άνθρωποι δεν νιώθουν άνετα όταν σκέφτονται ότι πρέπει να μάθουν να αγαπούν τον εαυτό τους. Ταυτόχρονα, όμως, έχουν την απαίτηση από τους συντρόφους τους να τους αγαπούν!
       
Δεν είναι λίγο περίεργο να σκεφτόμαστε «Είναι αδύνατον να αγαπήσω τον εαυτό μου» και από την άλλη μεριά να θυμώνουμε επειδή δεν μας αγαπά η γυναίκα μας; Προφανώς, για να κατορθώσουμε να αποκτήσουμε μια υγιή σχέση, πρέπει προηγουμένως να αγαπήσουμε – ή έστω να συμπαθήσουμε – τον εαυτό μας.
Δεν μπορούμε να δώσουμε σε κάποιον άλλο κάτι που δεν έχουμε εμείς οι ίδιοι. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αποδεχτούμε τους άλλους ανθρώπους όπως είναι, αν δεν αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι. Όταν είμαστε απορροφημένοι από τα ελαττώματά μας, αναζητάμε τα ίδια ελαττώματα και στους άλλους ανθρώπους, ελπίζοντας ότι έτσι θα αισθανθούμε καλύτερα. Και τα ανακαλύπτουμε, αλλά δεν αισθανόμαστε καλύτερα.
Όσο εξακολουθούμε να εστιάζουμε στις αδυναμίες μας, ο κόσμος θα συνεχίσει να μας τιμωρεί – κι εμείς θα συνεχίσουμε να τιμωρούμε τον εαυτό μας. Με ποιον τρόπο; Με ασθένειες, με οικονομικά προβλήματα, με μοναξιά. Αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας, δεν θα μας αγαπήσει και ο κόσμος. Και μετά κατηγορούμε τον κόσμο.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΑΓΑΠΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ»;
Σε ένα στοιχειώδες επίπεδο, «αγαπώ τον εαυτό μου» σημαίνει «συγχωρώ τον εαυτό μου». Σημαίνει ότι παραδέχομαι πως, μέχρι στιγμής, έχω ζήσει τη ζωή μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σταματήστε να θεωρείτε τον εαυτό σας ένοχο. Ξεχάστε την τελειότητα και στοχεύστε στη βελτίωση.
Αν συγχωρήσετε τον εαυτό σας για τις αδυναμίες του, θα αρχίσετε αυτομάτως να συγχωρείτε τις ίδιες αδυναμίες στους άλλους ανθρώπους. Οι άνθρωποι αποτελούν καθρέφτες του εαυτού μας. Αν είμαστε πιο παρατηρητικοί, θα διαπιστώσουμε ότι λαμβάνουμε διαρκώς μηνύματα, τα οποία μας δείχνουν ποια σημεία πρέπει να βελτιώσουμε.
Για το χατίρι των παιδιών μας, πρέπει να αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Τα παιδιά ακολουθούν το δικό μας παράδειγμα. Αν δυσκολεύετε διαρκώς τη ζωή σας, τότε θα μάθουν να δυσκολεύουν κι εκείνα τη δική τους – κι έτσι, τελικά, θα κάνουν ακόμα δυσκολότερη τη δική σας ζωή!

ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ
Όταν συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, θα σταματήσουμε να ασκούμε κριτική και στους άλλους ανθρώπους.

Ο Μυρτίλος προσπαθεί να απαγάγει την Ιπποδάμεια

Ο Μυρτίλος ήταν γιος του θεού Ερμή και της Φαέθουσας, κόρης του Δαναού, ή της Κλυμένης. Ως υπεύθυνος για το τέθριππο άρμα του Οινομάου, που το προετοίμαζε για τις αρματοδρομίες στις οποίες ο βασιλιάς κέρδιζε τους επίδοξους μνηστήρες της κόρης του Ιπποδάμειας δέχθηκε την επίσκεψη ενός από αυτούς, του Πέλοπα. Ο Πέλοπας υποσχέθηκε στον Μυρτίλο ότι θα του έδινε το μισό βασίλειο ή την Ιπποδάμεια για μια νύχτα, αν τον βοηθούσε να νικήσει στην αρματοδρομία.

Τότε ο Μυρτίλος, που κατά μία εκδοχή ήταν κρυφά ερωτευμένος με την Ιπποδάμεια, αντικατέστησε τα ορειχάλκινα καρφιά στον άξονα του εμπρόσθιου τροχού του άρματος του βασιλιά με κέρινα, ή δεν έβαλε καθόλου καρφιά. Μόλις λοιπόν ξεκίνησε ο αγώνας Οινομάου-Πέλοπος, το τέθριππο του βασιλιά αναποδογύρισε και ο Οινόμαος σκοτώθηκε. (Σύμφωνα όμως με άλλη εκδοχή του μύθου, ο Πέλοπας νίκησε τον Οινόμαο χάρη στα άλογα που του είχε χαρίσει ο Ποσειδών και μετά σκότωσε ο ίδιος τον Οινόμαο.) Μετά τη νίκη του, ο Πέλοπας διέφυγε προς την πατρίδα του με την Ιπποδάμεια και τον Μυρτίλο.

Στη διαδρομή, ο Πέλοπας αρνήθηκε να εκπληρώσει την υπόσχεσή του προς τον Μυρτίλο, οπότε ο τελευταίος προσπάθησε με τη βία να του αποσπάσει την Ιπποδάμεια. Τότε ο Πέλοπας τον σκότωσε γκρεμίζοντάς τον από ψηλά στη θάλασσα στην ανατολική πλευρά της Πελοποννήσου, η οποία ονομάσθηκε από τότε Μυρτώο Πέλαγος. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή πάντως, το συμβάν έλαβε χώρα σε ακρωτήριο της Εύβοιας. Πέφτοντας όμως ο Μυρτίλος πρόλαβε και καταράστηκε τον Πέλοπα και τους απογόνους του. Αυτή η κατάρα πιστευόταν ότι έφερε δυστυχίες στα παιδιά και τα εγγόνια του Πέλοπα και της Ιπποδαμείας, ιδίως στους Ατρείδες.

Μετά τον θάνατο του Μυρτίλου, ο πατέρας του, ο θεός Ερμής, τον τίμησε υψώνοντάς τον στον ουρανό, όπου τον βλέπουμε ακόμα και σήμερα: είναι ο αστερισμός Ηνίοχος. Κατ” άλλους, το σώμα του βρέθηκε και τοποθετήθηκε στον ναό του Ερμή, όπου και το τιμούσαν με ετήσιες θυσίες. Το σημείο ταφής του στην Ολυμπία ήταν γνωστό ως ταράξιππος, δηλαδή ένα μέρος όπου τα άλογα πανικοβάλλονταν όταν περνούσαν από εκεί.

Γιατί αντιστεκόμαστε στις αλλαγές

Επιθυμούμε συχνά και επιδιώκουμε συνειδητά τις προσωπικές αλλαγές. Θέλουμε να αλλάξουμε κακές συνήθειες, να αλλάξουμε τους τρόπους συμπεριφοράς μας, να αλλάξουμε στοιχεία του χαρακτήρα μας, να αλλάξουμε τρόπο σκέψης. Σχεδόν κάθε άνθρωπος θέλει κάτι να αλλάξει σε σχέση με τον εαυτό του. Η επιθυμία για αλλαγή δεν είναι απλή υπόθεση. Εμπεριέχει την συνειδητοποίηση ότι κάτι δεν είναι λειτουργικό στον τρόπο που σκεφτόμαστε και ενεργούμε και την αποδοχή της ευθύνης ότι αυτό το κάτι υπόκειται στον δικό μας έλεγχο. Συχνά η επιθυμία για αλλαγή υποκινείται από την πεποίθηση ότι οφείλουμε να είμαστε αρεστοί ή βολικοί στους σημαντικούς ανθρώπους γύρω μας. Χρεώνουμε στον εαυτό μας λάθη επειδή διαπιστώνουμε ότι τρόπος που σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και εν τέλει ενεργούμε δυσκολεύει τη ζωή του συντρόφου μας και κατά συνέπεια τη δική μας. Ωστόσο η μετατροπή της θέλησης σε πράξη αποδεικνύεται στην πράξη ένα αρκετά δύσκολο ή περίπλοκο εγχείρημα. Οι λόγοι είναι πολλοί.

Δεν έχουμε εντοπίσει τι πρέπει να αλλάξουμε

Το συναίσθημα μας είναι σχεδόν πάντα η σημαντικότερη ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά. Είμαστε μονίμως αγχωμένοι, κατά κύριο λόγο δυστυχισμένοι, χωρίς διάθεση να κάνουμε πράγματα. Όταν τα συναισθήματα μας είναι σε μεγάλο βαθμό αρνητικά, δυσάρεστα και ανυπόφορα αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε και να προβληματιζόμαστε για το τι πάει στραβά. Το ότι θέλουμε όμως να βελτιωθεί η διάθεση μας προς το καλύτερο δεν σημαίνει ότι έχουμε εντοπίσει τις αιτίες. Φταίνε οι γύρω μας για τον τρόπο που μας φέρονται, οι συνάδελφοι στην δουλειά που είναι μίζεροι, τα οικονομικά μας που είναι περιορισμένα, ο σύντροφος μας που μας επικρίνει διαρκώς, οι γονείς μας που δεν μας καταλαβαίνουν; Οι παράγοντες που συμβάλουν στην τωρινή μας κατάσταση μπορεί να είναι αμέτρητοι, οι αιτίες όμως βρίσκονται συνήθως μέσα μας. Αν προσπαθούμε να αλλάξουμε τα λάθος δεδομένα και με τους λάθους τρόπους απλώς διαιωνίζουμε τη δυστυχία μας και εντείνουμε την ανημποριά μας.

Δεν ξέρουμε πώς να είμαστε κάτι άλλο

Ακόμα όμως και αν φτάσουμε στο σημείο να εντοπίσουμε επακριβώς την πηγή των προβλημάτων μας και να αναλάβουμε την ευθύνη των επιλογών μας, δεν σημαίνει πως έχουμε λύσει το πρόβλημα. Μπορεί να ξέρουμε για παράδειγμα πως πρέπει να γίνουμε πιο διεκδικητικοί και να μην υποχωρούμε πάντα στις επιθυμίες και τις επιταγές των άλλων. Δεν το κάνουμε όμως από φόβο μήπως γίνουμε δυσάρεστοι στους άλλους και δεν μας αποδέχονται πλέον αλλά και γιατί δεν ξέρουμε πώς να είμαστε διεκδικητικοί. Αν έχουμε υπάρξει όλη μας τη ζωή υποχωρητικοί δεν έχουμε καλλιεργήσει την δεξιότητα της διεκδικητικότητας και δεν ξέρουμε κατά συνέπεια πώς να συμπεριφερθούμε έτσι. Αυτό σημαίνει πως χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας σε νέες συμπεριφορές για να αποχωριστούμε σταδιακά τις παλιές.

Η πιθανή αναταραχή των σχέσεων μας

Η αλλαγή ωστόσο, διαπιστώνουμε σταδιακά όσο την πλησιάζουμε, δεν είναι η γη της επαγγελίας. Το να αλλάξουμε στάση ή συμπεριφορά συνεπάγεται και πιθανές αλλαγές στην στάση των άλλων απέναντι μας. Η υποχωρητικότητα μας και το να μην εκφράζουμε τα συναισθήματα μας μπορεί να είναι πλέον ένα πρόβλημα για μας αλλά αν έχουμε δομήσει τις σχέσεις με τους γύρω μας πάνω σε αυτό το χαρακτηριστικό, η σταδιακή αλλαγή μας ίσως να συνεπάγεται και ρήξη στις σχέσεις μας. Θα αποδεχτούν οι άλλοι γύρω μας – ο σύντροφος μας, τα παιδιά μας, οι κολλητοί μας – τις αλλαγές; Αν μας προτιμούσαν υποχωρητικούς τότε τι γίνεται; Το αν θα ρισκάρουμε ή όχι να προχωρήσουμε σε αλλαγές έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με το αν είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε τι όποιες πιθανές αλλαγές προκύψουν στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Οι αλλαγές αυτές δεν είναι απαραίτητο να είναι αρνητικές. Μπορεί οι σχέσεις μας να εξελιχθούν και προς το καλύτερο. Σίγουρα ωστόσο θα πρέπει οι σχέσεις αυτές να επανατοποθετηθούν σε νέες βάσεις και μας φέρουν προ των ευθυνών μας να τις δουλέψουμε ξανά προκειμένου να γίνουν λειτουργικές και υγιείς.

Θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος, πως είναι δυνατόν να θέλεις τόσο πολύ να αλλάξεις, να βρεις τον τρόπο να το κάνεις και όμως την τελευταία στιγμή να κάνεις πίσω; Φαίνεται οξύμωρο και αντιφατικό. Είναι σαν να πεθαίνεις της δίψας και μόλις φτάσεις στην πηγή να φεύγεις χωρίς να πιεις μια γουλιά νερό. Πολλοί άνθρωποι μιλάνε με τόση λαχτάρα για την επιθυμία τους να ήταν κάτι διαφορετικό στη ζωή τους, να ήταν οι ίδιοι πιο ευτυχισμένοι, λιγότερο αγχωμένοι, να είχανε περισσότερο χρόνο, να ήτανε ο σύντροφος τους πιο εκφραστικός κτλ, που είναι δύσκολο να αμφισβητήσεις την ένταση με την οποία το επιθυμούν

Οι νέες ευθύνες

Όσο όμως πλησιάζουμε στην αλλαγή, όσο καλλιεργούμε τις δεξιότητες και τον τρόπο σκέψης που θα την καταστήσουν εφικτή, τόσο αλλάζει το τοπίο μπροστά μας. Ενώ πριν βλέπαμε μόνο τον εαυτό μας, αποδεσμευμένο από άγχη και στεναχώριες, τώρα βλέπουμε όλη την εικόνα. Το να αλλάξουμε, το να αποβάλουμε προβληματικές συμπεριφορές και συνήθειες, σημαίνει ότι αλλάζουν και οι ευθύνες της ζωής μας. Οι αρρώστιες μας – ψυχικές ή σωματικές – οι δεσμεύσεις και τα αδιέξοδα μας, δικαιολογούν συχνά την αδράνεια μας ή την ελάχιστη προσπάθεια που καταβάλουμε. Η πεποίθηση «Γιατί να προσπαθήσω; Αφού τίποτα δεν αλλάζει» γίνεται στάση ζωής. Αν όμως, για παράδειγμα, ξεπεράσω την κατάθλιψη μου, βρίσκομαι μπροστά στην ευθύνη να διαχειριστώ την προβληματική σχέση με την μητέρα μου. Αφού η κατάθλιψη δεν θα δικαιολογεί πλέον την ανημπόρια μου έχω ευθύνη να μιλήσω, να βάλω τα όρια μου, να διεκδικήσω, να αποδεχθώ σκληρές αλήθειες και να χαράξω ο ίδιος την ζωή μου.

Η δύναμη της συνήθειας

Ακούγεται παιδιαρώδες ίσως να μιλάμε για την δύναμη της συνήθειας. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που το παράδειγμα τόσων ανθρώπων δείχνει ότι οι συνήθειες σπάνε αν το βάλουμε στόχο. Αυτό είναι αλήθεια αλλά το δύσκολο πολλές φορές είναι να κωδικοποιήσουμε έναν αριθμό συμπεριφορών και αντιδράσεων κάτω από τον όρο συνήθεια. Η συνήθεια, ας μην ξεχνάμε, περιγράφει ένα σύνολο συμπεριφορών που προκαλούνται με βάση ένα ερέθισμα. Από την ονυχοφαγία όταν κάποιος αγχώνεται μέχρι τις διαρκείς ενδοοικογενειακές συγκρούσεις, μπορούμε να μιλήσουμε για συνήθειες. Δεν αλλάζουμε και προτιμάμε τις συνήθειες μας επειδή α) δεν έχουμε καν καταλάβει ότι αυτός ο τρόπος αντίδρασης μας έγινε συνήθεια (π.χ. θα φωνάξουμε, θα μαλώσουμε με τον σύντροφο μου, θα κλειστώ στο δωμάτιο μου θα κλαίω και θα έρθει να με παρηγορήσει και θα τα βρούμε) β) μας είναι τόσο οικείες που λειτουργούν με αυτόματο πιλότο, δεν χρειάζεται δηλαδή να δαπανήσουμε χρόνο και κόπο για να σκεφτούμε και να πράξουμε κάτι διαφορετικό. Οι συνήθειες στην ουσία μοιάζουν με δρόμο που τον έχουμε διανύσει πολλές φορές, προχωράμε χωρίς να σκεφτόμαστε ιδιαίτερα που και πως θα πάμε.

Η δυσκολία της αλλαγής (κόπος, χρόνος, προσπάθεια)

Όλα τα προαναφερόμενα καθιστούν ιδιαίτερα ξεκάθαρη την δυσκολία που συνοδεύει την όποια απόφαση να προβούμε σε αλλαγές σε προσωπικό επίπεδο. Από το να κόψουμε το κάπνισμα, μέχρι να βελτιώσουμε την σχέση με τον σύντροφο μας, από το να νικήσουμε την κατάθλιψη και τις κρίσεις πανικού μέχρι να ξεκινήσουμε την αναζήτηση εργασίας. Όλα συνοδεύονται από το φόβο του άγνωστου, από την καλλιέργεια νέων δεξιοτήτων, πιθανώς από την απόκτηση νέων γνώσεων αλλά και από την επαναδιαπραγμάτευση των σχέσεων μας. Θα ήταν λάθος να υποτιμήσουμε τις δυσκολίες. Οι αλλαγές απαιτούν προσωπικό κόπο και δουλειά με τον εαυτό μας. Απαιτούν χρόνο καθώς δεν εδραιώνονται μέσα σε μια νύχτα. Απαιτούν επίσης συνειδητή προσπάθεια. Πρέπει να θέλουμε να αλλάξουμε και να προσπαθούμε για αυτό. Το ότι είναι δύσκολες, δεν σημαίνει ότι είναι ανέφικτες. Είναι όμως σίγουρα κάτι το οποίο θα μας δώσει δύναμη να διαχειριστούμε και άλλες δυσκολίες της ζωής.

Παρανοϊκή Προσωπικότητα: όταν η καχυποψία, οι καυγάδες και η έλλειψη εμπιστοσύνης ξεπερνούν τα όρια…

Όταν η καχυποψία και οι καυγάδες γίνονται τρόπος ζωής...

Άννα, 36 ετών, εκπαιδευτικός:
Η Άννα είναι καθηγήτρια σε δημόσιο γυμνάσιο και μένει με τους γονείς της. Δεν έχει φίλους ούτε κάποια σχέση. Ενώ είναι καλή στη δουλειά της, τσακώνεται διαρκώς με τους συναδέλφους και το διευθυντή της. Τα παιδιά τη συμπαθούν, όμως στο σχολείο είναι απομονωμένη, συνήθως δε μιλάει με κανέναν και τον ελεύθερο χρόνο της απλώς καπνίζει απανωτά. Η Άννα ακόμα και στην απλή ‘καλημέρα’ που θα της πει κάποιος συνάδελφος βλέπει ένα κρυμμένο μήνυμα, αναρωτιέται «για ποιο λόγο μου το είπε, μήπως ήθελε να με προσβάλει και γι’ αυτό δε μου είπε κάτι παραπάνω, για να δει πώς θα αντιδράσω και τι θα πω εγώ… εκτός και αν το είπε για να δει πώς είναι τα κέφια μου και μετά να πάει να με σχολιάσει στους συναδέλφους..». Μονίμως βλέπει ότι οι άλλοι έχουν πρόθεση να την κουτσομπολέψουν, να τη διαβάλουν, να τη μειώσουν, να την κοροϊδέψουν ή να της κάνουν κακό. Κάθε φορά αναλύει και την παραμικρή κουβέντα που της λέει κάποιος και θεωρεί ότι όλοι είναι εναντίον της, κρυφά ή φανερά. Η Άννα δε συνεργάζεται ούτε με τη συνάδελφό της στο ίδιο μάθημα, μια και κάθε τέτοια προσπάθεια στο παρελθόν έχει καταλήξει σε μεγάλο καυγά και αποτυχία.

Βασίλης, 43 ετών, τραπεζικός:
Ο Βασίλης εργάζεται σε τράπεζα. Παρόλο που λόγω σπουδών και ικανοτήτων έχει τη δυνατότητα για ανώτερη θέση, έχει μείνει στα χαμηλά κλιμάκια λόγω του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς του: είναι εριστικός, λεκτικά επιθετικός και καυγαδίζει καθημερινά με συναδέλφους αλλά και με πελάτες. Ο Βασίλης είναι παντρεμένος αλλά η κατάσταση στο σπίτι του είναι δύσκολη: καυγαδίζει διαρκώς με τη γυναίκα του, η οποία διαρκώς τον κατηγορεί για την κτητική συμπεριφορά και τη ζήλιά του απέναντί της. Τόσο στο σπίτι όσο και στην εργασία του ο Βασίλης θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο των πραγμάτων: από το τι θα φάνε, από ποιο σούπερ μάρκετ θα ψωνίσουν, μέχρι που στη δουλειά του δεν επιτρέπει σε συνάδελφο να του παραγγείλει καφέ ή να τον κεράσουν. Ο Βασίλης είναι απομονωμένος και μονίμως καχύποπτος για τα κίνητρα και τις προθέσεις των γύρω του: πιστεύει ότι όλοι τον κακολογούν, θέλουν να τον εκμεταλλευτούν, να του φάνε τη θέση, τη γυναίκα, κλπ, κλπ, με αποτέλεσμα να περνάει διαρκώς στην επίθεση.

Όλοι έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που μονίμως βλέπουν θεωρίες συνωμοσίας πίσω από το κάθε τι, που δεν εμπιστεύονται τους άλλους, που είναι καχύποπτοι…
«Μη γίνεσαι παρανοϊκός!», «Τι παρανοϊκά πράγματα είναι αυτά που λες!», είναι συνηθισμένες κουβέντες. Πότε όμως αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης και η καχυποψία που δείχνει το άλλο άτομο γίνεται προβληματική;

Κοινά χαρακτηριστικά των ατόμων με παρανοϊκή προσωπικότητα

• Έχουν έντονη την αίσθηση της αυτονομίας τους και δε θέλουν να βασίζονται σε άλλους
• Δεν εμπιστεύονται τους άλλους
• Προσπαθούν να έχουν τον έλεγχο προσώπων, πραγμάτων, καταστάσεων
• Είναι άκαμπτοι, επικριτικοί και θέλουν να επιβάλουν την άποψή τους
• Δε μπορούν να συνεργαστούν και να δουλέψουν με άλλα άτομα
• Δυσκολεύονται υπερβολικά να δεχτούν την οποιαδήποτε κριτική
• Είναι υπερβολικά ευαίσθητοι, υπερ-αναλύουν το κάθε τι που τους λένε οι άλλοι και καταλήγουν ότι κάθε κουβέντα κρύβει κάτι αρνητικό ή επικριτικό από πίσω
• Γενικά, είναι κρύοι και απόμακροι στις σχέσεις τους και μερικές φορές γίνονται παράλογα ζηλιάρηδες και κτητικοί
• Δε βλέπουν τη δική τους συμβολή στα προβλήματα διαπροσωπικών σχέσεων και θεωρούν ότι πάντα και αποκλειστικά φταίει το άλλο άτομο
• Είναι επιθετικοί, πεισματάρηδες και καυγατζήδες.

Η συμπεριφορά αυτή, όπως βλέπουμε στα παραδείγματα, είναι παρατραβηγμένη! Όλοι οι άνθρωποι ως ένα βαθμό είναι καχύποπτοι σε κάποια φάση της ζωής τους (πχ βλέπουν κάποια σημάδια και αναρωτιούνται αν τους απατά ο/η σύντροφός τους, ή υπάρχουν φήμες για απολύσεις στην εργασία τους και φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους). Οι άνθρωποι όμως που έχουν τη διαταραχή της παρανοϊκής προσωπικότητας έχουν την καχυποψία σε βαθμό υπερβολικό, χωρίς να υπάρχουν ενδείξεις. Οι άνθρωποι αυτοί παρερμηνεύουν το κάθε τι και το βλέπουν μέσα από ένα πρίσμα καχυποψίας και συνωμοσίας, με αποτέλεσμα να γίνονται τρομερά κουραστικοί στον περίγυρό τους, εφόσον οι σκέψεις τους δε βασίζονται σε τίποτα πραγματικό και κανείς άλλος δε μπορεί ούτε να τους μεταπείσει, ούτε με τη λογική να τους δείξει ότι αυτά που ισχυρίζονται δεν είναι πραγματικά.
Η υπερβολική έλλειψη εμπιστοσύνης, το γεγονός ότι τα αναλύουν όλα και κατηγορούν τους πάντες και τα πάντα ότι συνωμοτούν εναντίον τους, ότι έχουν ένα μυστικό σχέδιο να τους βλάψουν, η επιθετικότητα και ο αρνητισμός που τους διέπει, κάνει αυτά τα άτομα να έχουν προβλήματα τόσο στις σχέσεις τους όσο και στον εργασιακό τους χώρο. Επειδή πιστεύουν ότι σκοπός της ζωής των άλλων είναι να τους βλάψουν πίσω από την πλάτη τους μονίμως είναι ‘στην τσίτα’ και παρακολουθούν μήπως εμφανιστεί κάποια απειλή, είναι απόμακροι, ‘κρύοι’, δεν έχουν συναισθηματική έκφραση και ‘ζεστασιά’, είναι πεισματάρηδες και εχθρικοί. Η καχύποπτη και αρνητική στάση που έχουν καθώς και η γενικότερη επιθετικότητά τους κάνει τους άλλους να τους φέρονται αρνητικά, με αποτέλεσμα να επιβεβαιώνεται η καχυποψία του παρανοϊκού ατόμου ότι οι άλλοι δεν το συμπαθούν. Δυστυχώς όμως, το παρανοϊκό άτομο δεν αντιλαμβάνεται καθόλου τη συμβολή του στα προβλήματα των διαπροσωπικών του σχέσεων και δεν αναλαμβάνει ούτε ένα μικρό ποσοστό ευθύνης.

Τα συμπτώματα της παρανοϊκής διαταραχής

Η διαταραχή αυτή συνήθως εκδηλώνεται στην αρχή της ενήλικης ζωής του ανθρώπου και εμφανίζεται σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής του. Το κυριότερο στοιχείο είναι ότι το άτομο με αυτή τη διαταραχή θεωρεί ότι όλοι είναι εναντίον του, συνωμοτούν πίσω από την πλάτη του και ότι τα κίνητρα τους είναι πάντα άσχημα. Τα συμπτώματα είναι τα εξής:
Το άτομο με αυτή τη διαταραχή μονίμως υποπτεύεται ότι οι άλλοι τον κοροϊδεύουν, τον εξαπατούν, ή τον βλάπτουν, χωρίς όμως να έχει βάσιμες αποδείξεις ή ενδείξεις.
Διαρκώς αμφιβάλλει για το πόσο πιστοί του είναι οι φίλοι του και οι συνεργάτες του και υποπτεύεται ότι οι άλλοι συνωμοτούν εναντίον του.
Δεν εμπιστεύεται τους κοντινούς του ανθρώπους και θεωρεί πως οτιδήποτε τους πει θα το χρησιμοποιήσουν εναντίον του.
Ερμηνεύει κάθε σχόλιο ή κουβέντα των γύρω του ως απειλητική, ή θεωρεί ότι κρύβει ένα μήνυμα ή μια απειλή.
Κρατάει μούτρα και δε συγχωρεί τους άλλους ούτε για μικρά ούτε για μεγάλα πράγματα.
Ερμηνεύει τα λεγόμενα των άλλων ως επιθέσεις εναντίον του, θεωρεί ότι οι άλλοι τον κατακρίνουν διαρκώς και αντιδρά με θυμό και επιθετικότητα προκειμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Διαρκώς υποπτεύεται τον/τη σύζυγο ή σύντροφό του για σεξουαλική απιστία, ενώ δεν έχει ενδείξεις.

Τι προκαλεί την παρανοϊκή διαταραχή προσωπικότητας;

Σύμφωνα με τα επιστημονικά δεδομένα αυτό που επικρατεί είναι το βιοψυχικό μοντέλο, το οποίο προτείνει ότι υπάρχει βιολογική αλλά και ψυχολογική-κοινωνική βάση. Έτσι, είναι πολύ πιθανό το άτομο με την παρανοϊκή διαταραχή έχει μια βιολογική προδιάθεση και, στη συνέχεια παίζει ρόλο το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, οι αλληλεπιδράσεις με την οικογένεια και τους φίλους του, η προσωπικότητά του, ο χαρακτήρας τους και οι ικανότητες διαχείρισης τους στρες που έχει μάθει.

Διορθώνεται το πρόβλημα;

Όπως με τις περισσότερες διαταραχές προσωπικότητας, η ψυχοθεραπεία είναι η ενδεικνυόμενη μέθοδος αντιμετώπισής της. Δυστυχώς όμως, τα άτομα με αυτή τη διαταραχή πολύ σπάνια εμφανίζονται για θεραπεία, είτε επειδή θεωρούν ότι δεν έχουν πρόβλημα είτε επειδή δεν εμπιστεύονται την επιστήμη. Παρόλα αυτά, είναι πιθανόν να δουν έναν ειδικό όταν έχουν έντονα προβλήματα, ειδικά στρες ή ψυχοσωματικά. Δυσκολεύονται στο να δημιουργήσουν σχέση εμπιστοσύνης, με αποτέλεσμα να σταματούν γρήγορα τη θεραπεία.
Είναι καλή ιδέα να πάρουν φάρμακα; Όχι, επειδή αυτό θα εντείνει την ήδη μεγάλη καχυποψία τους!
Αν λοιπόν είστε σε μια σχέση με άτομο που έχει παρανοϊκή διαταραχή προσωπικότητας, θα πρέπει να αποφασίσετε να επιθυμείτε να συνεχίσετε. Με τη λογική, την πειθώ και την αποστασιοποίηση μπορείτε να βοηθήσετε τη σχέση όταν πρόκειται απλώς για φιλικό πρόσωπο ή επαγγελματικό συνεργάτη. Αν είναι ο/η σύζυγός σας, θα πρέπει να θυμάστε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν αλλάζουν και αυτή η γνώση θα σας βοηθήσει να πάρετε τις αποφάσεις σας.

Το… αγωνιώδες μήνυμα της Γης προς τον Άρη

Το γύρο του διαδικτύου κάνει ένα έξυπνο σατιρικό σκιτσάκι που δείχνει τη Γη να στέλνει ένα… απελπισμένο μήνυμα στον γειτονικό Άρη.
 
«Τρέξε Άρη, σώσε τον εαυτό σου!», λέει ο γαλάζιος πλανήτης στο κοκκινωπό «ξαδελφάκι» του, μαθαίνοντας προφανώς για την πρόθεση των ανθρώπων να πατήσουν πόδι και στον Άρη για να διερευνήσουν το ενδεχόμενο ύπαρξης ζωής. 
 

Ποιες θα είναι οι δύο σημαντικότερες ανακαλύψεις της επόμενης δεκαετίας

Τα σωματίδια της σκοτεινής ύλης και τα αρχέγονα βαρυτικά κύματα θα είναι οι δύο σημαντικότερες ανακαλύψεις της επόμενης δεκαετίας, δήλωσε στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο κορυφαίος Ρώσος αστροφυσικός και κοσμολόγος Αλεξέι Σταρομπίνσκι, ο οποίος είναι από το 1997 επικεφαλής επιστήμων (Principal Research Scientist) στο Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής Λαντάου της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών στη Μόσχα.

Στην αποκλειστική συνέντευξη του, ενόψει της άφιξής του στην Αθήνα, μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι ο στόχος μιας ενοποιημένης «Θεωρίας του Παντός» φαντάζει μακρινό όνειρο. Δεν απέκλεισε την ύπαρξη πολλών συμπάντων παράλληλων με το δικό μας, αλλά απορρίπτει κατηγορηματικά την ανάγκη ενός Θεού-Δημιουργού του σύμπαντος. Επεσήμανε επίσης ότι τα πολιτικά προβλήματα δεν είναι άλυτα, απλώς οι έως τώρα λύσεις τους είναι ανεπαρκείς, αν όχι ανόητες. Καλεί, ακόμη, τη νέα ελληνική κυβέρνηση να διευρύνει τις διεθνείς συνεργασίες της στον επιστημονικό τομέα.
Ο Α.Σταρομπίνσκι γεννήθηκε το 1948 και απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα το 1972 από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας και το διδακτορικό του από το Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής Landau το 1975. Από το 1990 ως το 1997 ήταν επικεφαλής του Τμήματος Βαρύτητας και Κοσμολογίας στο Ινστιτούτο αυτό και από το 1999 ως το 2003 ήταν υποδιευθυντής του.
Ήδη από τη δεκαετία του 1970, ανέπτυξε σημαντικές θεωρίες για τη δημιουργία των σωματιδίων στο πρώιμο σύμπαν, καθώς και για τη δημιουργία ακτινοβολίας από τις μαύρες τρύπες (1973), η οποία ήταν πρόδρομος της θεωρίας της ακτινοβολίας Χόκινγκ. Από το 1979 έγινε ευρύτερα γνωστός για τη συμβολή του στη θεωρία του κοσμικού πληθωρισμού, που εξηγεί την απότομη διαστολή του σύμπαντος αμέσως μετά την αρχική «Μεγάλη Έκρηξη» (Μπιγκ Μπανγκ).
Είναι μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, της Γερμανικής Ακαδημίας Επιστημών «Λεοπολντίνα», της Ακαδημίας Επιστημών της Νέας Υόρκης και της Νορβηγικής Ακαδημίας Επιστημών και Γραμμάτων.
Έχει, μεταξύ άλλων, τιμηθεί με τα βραβεία «Εργασίας» ΕΣΣΔ (1986), «Φρίντμαν» της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών (1996), «Τομάλα» (2009), «Όσκαρ Κλάιν» της Βασιλικής Σουηδικής Ακαδημίας Επιστημών (2010), «Αμάλντι» (2012), «Κοσμολογίας Γκρούμπερ» (2013) και «Αστροφυσικής Kavli» της Νορβηγικής Ακαδημίας Επιστημών (το 2014 "για την πρωτοπορία του στη θεωρία του κοσμικού πληθωρισμού", μαζί με τον 'Αλαν Γκουθ του ΜΙΤ και τον Αντρέι Λίντε του Στάνφορντ).
Ο Α.Σταρομπίνσκι θα είναι ένας από τους ομιλητές στο «Συμπόσιο των Επτά Σοφών» για την Κοσμολογία, που θα πραγματοποιηθεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου και το βράδυ θα βραβευθεί -μαζί με τους επιφανείς συναδέλφους του- από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο.

Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης:
ΕΡ: Είναι η σύγχρονη Επιστήμη ισοδύναμη με την αρχαία Σοφία ή ένας τέτοιος ισχυρισμός είναι άτοπος;
ΑΠ: Θεωρώ ότι η σημερινή Επιστήμη είναι διαφορετική από την αρχαία Σοφία. Για την αρχαία σοφία, ιδίως την ελληνική, η λογική συνέπεια ήταν ο βασικός στόχος, ενώ ο στόχος της Επιστήμης σήμερα είναι να ανακαλύψει ποιές από τις πολλές δυνατές -από άποψη λογικής συνέπειας- κατασκευές όντως έχουν πραγματωθεί στη Φύση. Με άλλα λόγια, η αρχαία Σοφία ήταν κυρίως φιλοσοφική, ενώ η σημερινή Επιστήμη είναι κυρίως πειραματική.
ΕΡ: Αν στοιχηματίζατε για την επόμενη μεγάλη ανακάλυψη στη Φυσική, ποια θα ήταν αυτή;
ΑΠ: Καθώς η Φυσική είναι ένα πολύ ευρύ πεδίο, θα επικεντρωθώ στη φυσική των στοιχειωδών σωματιδίων και στην κοσμολογία. Υποθέτω ότι η σημαντικότερη και πιο δραματική ανακάλυψη που θα πρέπει να αναμένεται τα επόμενα χρόνια και θα είχε ακόμη μεγαλύτερη σημασία από την ανίχνευση του μποζονίου Χιγκς το 2012, θα είναι η ανακάλυψη σωματιδίων πέρα από το Καθιερωμένο Πρότυπο των στοιχειωδών σωματιδίων, μεταξύ των οποίων εκείνων που συνιστούν τη μη σχετικιστική και μη βαρυονική σκοτεινή ύλη του Σύμπαντος.
Όσον αφορά την Κοσμολογία, μου φαίνεται πολύ πιθανή η ανακάλυψη μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια των πρωταρχικών -στην πραγματικότητα κβαντικών- βαρυτικών κυμάτων υποβάθρου, τα οποία δημιουργήθηκαν στη διάρκεια του (κοσμικού) πληθωρισμού. Αυτό θα ήταν η οριστική επιβεβαίωση του πληθωριστικού κοσμολογικού 'σεναρίου' και η πρώτη παρατήρηση ενός φαινομένου αμιγώς κβαντικής βαρύτητας στο Σύμπαν.
ΕΡ: Πώς νιώθετε που μόνο το 4% του Σύμπαντος φαίνεται προσιτό στην επιστημονική γνώση μας; Πόσο πιθανό είναι στο όχι τόσο μακρινό μέλλον να ρίξουμε φως στη σκοτεινή ύλη και στη σκοτεινή ενέργεια, διαυγάζοντας τα μυστήρια του σκοτεινού Σύμπαντος;
ΑΠ: Το γεγονός του 4% είναι φυσικά αξιοσημείωτο, αν και από μόνο του δεν μου φαίνεται καθόλου παράξενο. Απλώς μας δείχνει ότι αυτό που έχουμε ερευνήσει και κατανοήσει μέχρι σήμερα, δεν συνιστά παρά ένα μικρό μέρος του όλου κόσμου.
Από την άλλη, δεν υπάρχει λόγος να δημιουργούμε περιττά μυστήρια γύρω από τη σκοτεινή ύλη και τη σκοτεινή ενέργεια. Η κατάσταση με αυτές τις δύο είναι παρόμοια με εκείνη για τον ηλεκτρισμό και τον μαγνητισμό στο τέλος του 18ου αιώνα με αρχές του 19ου αι.
Πράγματι, παρόλο που η σκοτεινή ύλη και ενέργεια όντως δεν γνωρίζουμε πώς σχετίζονται με τα ήδη γνωστά στοιχειώδη σωματίδια της ύλης (πιθανώς να μη σχετίζονται καθόλου), οι ιδιότητες των «βαρυτικών φορτίων» τους, μέσω των οποίων σχετίζονται με τη βαρύτητα, έχουν μετρηθεί με μια μάλλον καλή ακρίβεια, ανώτερη του 10%. Η κατανομή τους στο χώρο επίσης είναι γνωστή. Έτσι, από την άποψη της βαρύτητας τουλάχιστον, δεν είναι πιο αινιγματικές από ό,τι ο ηλεκτρισμός και ο μαγνητισμός ήσαν πριν από περίπου 200 χρόνια.
ΕΡ: Πόσο μακρινή είναι η υλοποίηση του ονείρου μιας Θεωρίας του Παντός;
ΑΠ: Ένας τέτοιος φιλόδοξος στόχος υπάρχει πράγματι σαν όνειρο, αλλά από όσα ήδη ξέρουμε, φαίνεται πως είναι άκρως μεγαλοποιημένες οι ελπίδες ότι μια τέτοια θεωρία θα μας προσφέρει την μία και μοναδική λύση για τη βαρύτητα και τη σωματιδιακή φυσική στο Σύμπαν μας. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει: οι υπάρχουσες ατελείς προσπάθειες να αποκτήσουμε μια τέτοια θεωρία, έχουν ανοίξει περισσότερες και πληρέστερες δυνατότητες. Συνεπώς, ο στόχος της πειραματικής και παρατηρησιακής επιστήμης θα παραμείνει ο ίδιος: να προσδιορίσει ποιό από τα δυνατά θεωρητικά μοντέλα με λογική συνεκτικότητα έχουν υλοποιηθεί όντως γύρω μας.
ΕΡ: Ουκ ολίγοι φυσικοί και κοσμολόγοι αποδέχονται τις θεωρίες του Πολυσύμπαντος και των πολλών παράλληλων συμπάντων. Τις θεωρείτε εύλογες;
ΑΠ: Κατ' αρχάς, πρέπει να τονιστεί ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές έννοιες του «Πολυσύμπαντος» και ότι συχνά μπερδεύονται κατά την εκλαϊκευσή τους. Σύμφωνα με την πρώτη και πιο στενή έννοια, το Πολυσύμπαν υποδηλώνει μια πολύ περίπλοκη δομή του χωρο-χρόνου, η οποία αναδύεται σχεδόν σε όλα τα πληθωριστικά μοντέλα μετά τον πληθωρισμό. Συγκεκριμένα, μπορεί να προκύψει ακόμη κι ένας άπειρος αριθμός διαφορετικών μετα-πληθωριστικών συμπάντων, που βρίσκονται έξω από τους περασμένους και τους μελλοντικούς κώνους του φωτός (σ.σ. δηλαδή του ορατού σύμπαντος), συνεπώς είναι τελείως απρόσιτα σε μας. Όμως η φυσική σε όλα αυτά τα παράλληλα σύμπαντα είναι η ίδια.
Από την άλλη, τελείως ανεξάρτητα από την κοσμολογία και το πληθωριστικό σενάριο, υπάρχουν πολλές εικασίες ότι η μελλοντική «Θεωρία του Παντός» θα αφήνει χώρο για πολλά διαφορετικά μοντέλα στοιχειωδών σωματιδίων. Αν αυτό ισχύει, τότε το πληθωριστικό Πολυσύμπαν μπορεί να επιτρέψει την υλοποίηση διαφορετικών φυσικών (σ.σ. με τους δικούς τους νόμους) σε διαφορετικά μετα-πληθωριστικά πολυσύμπαντα. Αυτό είναι το Πολυσύμπαν με την ευρεία έννοια.
Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά τα σύμπαντα δεν μπορούν να επηρεάσουν το δικό μας σύμπαν, τουλάχιστον στο επίπεδο της κλασσικής βαρύτητας.
ΕΡ: Χρειαζόμαστε πραγματικά τον Θεό ως Δημιουργό για να εξηγήσουμε το Σύμπαν;
ΑΠ: Από την ίδια τη φύση της, δηλαδή το να μη δέχεται παράλογα επιχειρήματα, η Επιστήμη δεν χρειάζεται έναν Δημιουργό για να εξηγήσει οτιδήποτε στο Σύμπαν. Για τον ίδιο λόγο, θεωρώ ως άνευ νοήματος όλες τις συζητήσεις κατά πόσο ένας επιστήμονας μπορεί να πιστεύει στον Θεό ή όχι. Αυτό που είναι πολύ πιο σημαντικό και στο οποίο δυστυχώς σπάνια δίνεται έμφαση, είναι ότι η Επιστήμη δεν αναπτύχθηκε με στόχο να αποδείξει την ύπαρξη ή την ανυπαρξία του Θεού. Ο φιλόδοξος στόχος της είναι να ερευνήσει πόσο μακριά μπορούμε να πάμε χωρίς να αναφερόμαστε στην ύπαρξη Του.
Η τρομερή επιτυχία της Φυσικής Επιστήμης έχει δείξει ότι δεν διαβλέπουμε καθόλου όρια στην επέκταση της ανθρώπινης γνώσης. Με μικρές εξαιρέσεις πολύ σπάνιων γεγονότων, είναι δυνατό να διατυπωθούν επιστημονικοί νόμοι για όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν επαρκώς συχνά στη Φύση και αυτοί οι νόμοι έχουν φανταστική ακρίβεια.
ΕΡ: Έχουν η Κοσμολογία και η Αστροφυσική κάποιο ρόλο να παίξουν σχετικά με το μέλλον της ανθρωπότητας; Γενικότερα, μπορεί η Επιστήμη να συμβάλει σε ένα καλύτερο και πιο ασφαλή κόσμο ή μήπως τα πολιτικά προβλήματα είναι τελικά πολύ πιο δύσκολο να επιλυθούν από ό,τι τα επιστημονικά;
ΑΠ: Ο Κόσμος και η Κοσμολογία είχαν πάντα προσελκύσει το νου των ανθρώπων ήδη από τα προϊστορικά χρόνια. Φαίνεται πως η περιέργεια και η επιθυμία να μάθουμε περισσότερα για το Σύμπαν γύρω μας, συνιστά την ίδια τη βάση της ανθρώπινης συνείδησης. Έτσι, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο αντίκτυπος της Κοσμολογίας και της Αστροφυσικής πάνω στην ανθρωπότητα θα αυξηθεί στο μέλλον.
Όσον αφορά τα πολιτικά προβλήματα, δεν είναι άλυτα, απλώς οι τρόποι που χρησιμοποιούνται για την επίλυσή τους, είναι συχνά τελείως ανεπαρκείς, ανεύθυνοι, ακόμη και ανόητοι. Φυσικά, η Επιστήμη από μόνη της δεν είναι σε θέση να κάνει τον κόσμο πιο ασφαλή και ευτυχισμένο, αλλά μπορεί να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση.
ΕΡ: Έχετε διαμορφώσει κάποια άποψη για την κατάσταση της επιστήμης στη σύγχρονη Ελλάδα και θα δίνατε κάποια συμβουλή στη νέα κυβέρνηση;
ΑΠ: Θα επισκεφθώ την Ελλάδα για πρώτη φορά, έτσι δεν είχα έως τώρα τη δυνατότητα να σχηματίσω μια ασφαλή γνώμη για την ερώτησή σας. Μπορώ μόνο να επαναλάβω την κοινοτυπία ότι η επιτυχής ανάπτυξη της Επιστήμης σε οποιοδήποτε κράτος απαιτεί διεθνή συνεργασία στην εποχή μας.
Για παράδειγμα, στο πεδίο της παρατηρησιακής αστρονομίας, η Ελλάδα, ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει αυτομάτως πρόσβαση στα τηλεσκόπια του του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου (ESΟ) και σε άλλα σημαντικά όργανα. Συνεπώς, από αυτή την άποψη, βρίσκεται σε πολύ καλύτερη θέση από ό,τι η Ρωσία.
Όμως στο πεδίο της θεωρητικής φυσικής, αστροφυσικής και κοσμολογίας, η διεθνής συνεργασία μπορεί εύκολα να διευρυνθεί και να συμπεριλάβει επίσης τη Ρωσία και πολλές αλλες χώρες. Νομίζω ότι μπορούμε να βρούμε πολλά προβλήματα κοινού ενδιαφέροντος σε αυτές τις περιοχές και να πετύχουμε μια καρποφόρα και αμοιβαία επωφελή συνεργασία.

Θεσσαλία: Ερευνητές παρασκεύασαν βιολογικό ζιζανιοκτόνο από αιθέρια έλαια!

Ένα φυσικό ζιζανιοκτόνο, με δραστική ουσία αιθέρια έλαια, έχει δημιουργηθεί στο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Θεσσαλίας, Τμήμα Τεχνολόγων Γεωπόνων, Εργαστήριο Μηχανικής Μεταποίησης, Εργαστήριο Ζιζανιολογίας.
 
Στην ερευνητική ομάδα συμμετείχαν ο ζιζανιολόγος αναπληρωτής καθηγητής του ΤΕΙ Θεσσαλίας Ιωάννης Βασιλάκογλου και ομάδα τριών φοιτητριών από την Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας που όλοι μαζί είναι συμμέτοχοι σε σχετικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας που έχει εκδοθεί και βρίσκεται στο στάδιο διαπραγμάτευσης με επιχειρηματίες για να βγει σε βιομηχανική παραγωγή με πολλαπλές χρήσιμες εφαρμογές στην βιολογική γεωργία και οφέλη για τους χειριστές του, λόγω της έλλειψης τοξικότητας.
 
Για την παρασκευή του χρησιμοποιούνται η νανοτεχνολογία και προηγμένες τεχνικές ενθυλάκωσης με λυοφιλίωση. Η σύνθεση του φυσικού ζιζανιοκτόνου περιλαμβάνει ως βασικό συστατικό ένα αιθέριο έλαιο ή συνδυασμό περισσότερων ελαίων και ένα φορέα ενθυλάκωσης.
 
Αυτά τα συστατικά, σύμφωνα με όσα δηλώνει ο ένας εκ των ερευνητών, αναπληρωτής καθηγητής Κώστας Πετρωτός, αναμειγνύονται, ομογενοποιούνται και λυοφιλιωποιούνται, ώστε να δημιουργηθεί ένα σκεύασμα βρέξιμης σκόνης.
 
Το παραγόμενο σκεύασμα διασπείρεται άριστα στο νερό και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μη εκλεκτικό ζιζανιοκτόνο για τον έλεγχο των ζιζανίων σε διάφορες καλλιέργειες βιολογικής γεωργίας ή ολοκληρωμένης διαχείρισης γεωργικής παραγωγής.
 
Πειράματα
 
Σύμφωνα με τον κ. Πετρωτό, δύο πειράματα φυτοδοχείων και δύο πειράματα αγρού διεξήχθησαν στο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της Θεσσαλίας προκειμένου να αξιολογηθεί η αποτελεσματικότητα ενός νέου φυσικού ζιζανιοκτόνου (με δραστικό συστατικό το αιθέριο έλαιο ρίγανης) εναντίον πλατύφυλλων και αγρωστωδών ζιζανίων. Στα πειράματα φυτοδοχείων σπάρθηκαν τα ζιζάνια τραχύ βλήτο, λουβουδιά, και σπονδυλωτή σετάρια. Οι επεμβάσεις του ζιζανιοκτόνου περιελάμβαναν τρεις δόσεις (0,4, 0,8 και 1,5 Lt/στρ) και δύο στάδια εφαρμογής, προφυτρωτικα και μεταφυτρωτικά. Οι προφυτρωτικές επεμβάσεις εφαρμόστηκαν αμέσως μετά τη σπορά των ζιζανίων. Οι μεταφυτρωτικές εφαρμόστηκαν όταν τα πλατύφυλλα και τα αγρωστώδη ζιζάνια βρίσκονταν στο στάδιο των 2-4 φύλλων και 2-3 φύλλων, αντίστοιχα.
 
Επιπλέον στα πειράματα αγρού, ο φθινοπωρινός πειραματικός αγρός ήταν μολυσμένος με τα ζιζάνια λάμιο, άγριο σινάπι, βερονίκη, στελλάρια, κουφάγκαθο, ανθεμίδα, καπνόχορτο και αγριοβρώμη, ενώ στον εαρινό αγρό επικρατούσαν τα είδη τραχύ βλήτο και γλυστρίδα. Οι επεμβάσεις αγρού του ζιζανιοκτόνου έγιναν στα στάδια των 2-4 και 6-10 φύλλων και περιελάμβαναν δύο δόσεις (2,3 και 3,0 Lt/στρ).
 
Εφαρμόστηκε, σύμφωνα με τον κ. Πετρωτό, το πειραματικό σχέδιο των πλήρων ομάδων σε ελεύθερη διάταξη με τέσσερις επαναλήψεις. Σε όλα τα πειράματα, η εφαρμογή των ζιζανιοκτόνων έγινε με ψεκαστήρα ακριβείας, ο οποίος έφερε 6 ακροφύσια διπλού ριπιδίου και ήταν ρυθμισμένος να εφαρμόζει 40 λίτρα νερό ανά στρέμμα με πίεση 3atm.
 
Αποτελέσματα
 
Στα πειράματα φυτοδοχείων, η μεγαλύτερη δόση εφαρμογής πέτυχε, σύμφωνα με τον κ. Πετρωτό, άριστο έλεγχο των δύο πλατύφυλλων ζιζανίων και ικανοποιητικό έλεγχο του αγρωστώδους. Στα πειράματα αγρού, το φυσικό ζιζανιοκτόνο αντιμετώπισε άριστα τα φθινοπωρινά πλατύφυλλα ζιζάνια και το τραχύ βλήτο, ενώ πέτυχε καλό έλεγχο της αγριοβρώμης και μερικό έλεγχο της γλυστρίδας.

Και όμως αυτά τα ΜΜΜ... δεν είναι επιστημονικής φαντασίας! Έρχονται...

Την φιλοδοξία του να αλλάξει τις μεταφορές κατά τον 21ο αιώνα, με μια σιδηροδρομική γραμμή που θα συνδέει τη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη σε μόλις 30 λεπτά, παρουσίασε πρόσφατα ο Elon Musk.

Το έργο που ονομάζεται Hyperloop είναι μόνο ένα, από μια σειρά από καινοτόμες ιδέες μεταφορών που βρίσκονται ακόμη σε στάδιο σχεδιασμού, αλλά φαντάζουν όλο και λιγότερο σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Αυτά τα μέσα μεταφοράς... ΔΕΝ είναι επιστημονικής φαντασίας! Ερχονται!

Εδώ είναι μερικά παραδείγματα, ιδεών για τρόπους μεταφοράς που θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο μας:

1. Hyperloop. Πρόκειται για ένα σύστημα μεταφορών που χρησιμοποιεί σωλήνες μειωμένης πίεσης στις οποίες, υπό πίεση κάψουλες κινούνται από γραμμικούς κινητήρες επαγωγής και αεροσυμπιεστές. Είναι ένα από τα πιο ρεαλιστικά έργα και μια πίστα δοκιμών έχει ήδη ανακοινωθεί.

hyperloop-new-ft.jpg
2. Το Circle Line Travelator. Αρχιτέκτονες στο NBBJ άφησαν τη φαντασίας να οργιάσει όταν νωρίτερα αυτό το μήνα, ανακοίνωσαν την ιδέα τους να αντικαταστήσουν τη γραμμή μετρό Circle Line του Λονδίνου με μια διάβαση πεζών τριών λωρίδων γνωστή και ως «κυλιόμενη».

3. 3D Express Coach. Ένα σύστημα μεταφορών που θα ταξιδεύει πάνω από την κίνηση. Το έργο αυτό είχε οριστεί για δοκιμή στο Πεκίνο ήδη από το 2010, αλλά ποτέ δεν σηκώθηκε από το έδαφος λόγω των φόβων για την ωριμότητα της τεχνολογίας. Το έργο παραμένει υπό εξέταση στην Κίνα και στη Βραζιλία.

bus.jpg
4. Αεροπλάνα του μέλλοντος. Από την αποχώρηση του Concorde, του «Άγιου Δισκοπότηρου» του αεροπορικού ταξιδιού, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος για να καλυφθούν τεράστιες αποστάσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα. Πολλά σχέδια παραμένουν στα βιβλία και κανένα δεν έχει προγραμματιστεί για παραγωγή στο άμεσο μέλλον. Πάντως προτιμούνται τα μεγαλύτερα, πιο ελαφριά και πιο αποδοτικά αεροσκάφη σε σχέση με τα πιο γρήγορα.

5. Τρένα Maglev. Συντομογραφία για την έκφραση «μαγνητική αιώρηση», τα τραίνα αυτά συνεχίζουν να σπάνε τα παγκόσμια ρεκόρ, με την Ιαπωνία να διαθέτει σήμερα ένα υψηλής ταχύτητας τρένο, πιάνοντας λίγο πάνω από 600 χλμ/ώρα. Αν και δεν είναι ακόμη σε λειτουργία σε τέτοιες ταχύτητες, η πιθανότητα να συνδέει μακρινές πόλεις γίνεται πλέον μια δυνατότητα.

Πριαπισμός στις γυναίκες: Πως εκδηλώνεται και πως αντιμετωπίζεται

Πριαπισμός ονομάζεται η διαταραχή κατά την οποία εκδηλώνεται πολύωρη στύση που δεν υποχωρεί αυτόματα. Πλήττει κυρίως τον ανδρικό πληθυσμό και απαιτεί άμεση ιατρική παρέμβαση.
 
Η διαταραχή πήρε το όνομά της από τον Πρίαπο, ο οποίος στην ελληνική μυθολογία ήταν θεός της γονιμότητας και απεικονίζεται πάντα με μεγάλα, ιθυφαλλικά γεννητικά όργανα.
 
Ο πριαπισμός δεν είναι αποτέλεσμα σεξουαλικού ερεθίσματος αλλά προκαλείται από τη συσσώρευση αίματος στα γεννητικά όργανα και συνοδεύεται από έντονο πόνο. Εάν δεν αντιμετωπιστεί, ο πριαπισμός μπορεί να οδηγήσει στο σχηματισμό θρόμβου και στη μόνιμη βλάβη των ιστών των γεννητικών οργάνων, άρα και σε μόνιμη απώλεια της στυτικής λειτουργίας.
 
Στις γυναίκες, ο πριαπισμός είναι δυνατό να εκδηλωθεί στην περιοχή της κλειτορίδας. Στην περίπτωση αυτή, προκύπτει όταν δεν απομακρύνεται το αίμα από τα γεννητικά όργανα. Κατά συνέπεια, η κλειτορίδα πρήζεται πολύ και εκδηλώνεται πόνος στο σημείο. Σε αντίθεση με τον πριαπισμό στους άντρες, ο πριαπισμός στις γυναίκες δεν θεωρείται τόσο επικίνδυνος, καθώς ο κίνδυνος θρόμβωσης είναι μικρότερος λόγω της αγγείωσης του γυναικείου αναπαραγωγικού συστήματος. Ωστόσο, η γυναίκα πρέπει να αναζητήσει άμεσα ιατρική βοήθεια ώστε να αντιμετωπιστούν τα συμπτώματα.
 
Ο κλειτοριδικός πριαπισμός έχει συσχετιστεί με τη λήψη φαρμάκων που μπλοκάρουν τους α αδρενεργικούς υποδοχείς, όπως ορισμένα αντικαταθλιπτικά και ψυχοτρόπα φάρμακα. Στην περίπτωση αυτή, ο κλειτοριδικός πριαπισμός αντιμετωπίζεται με τη λήψη αγωγής που ενεργοποιεί τους α αδρενεργικούς υποδοχείς.
 
Εάν ο πριαπισμός οφείλεται σε υποκείμενη ασθένεια, απαιτείται έγκαιρη και έγκυρη διάγνωση ώστε να δοθεί αντίστοιχα η κατάλληλη θεραπεία.

Το Κινέζικο ακροβατικό σμήνος «Κόκκινοι Αετοί»

Δείτε το βίντεο με το κινέζικο ακροβατικό σμήνος K-8 «Red Eagles»: