Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Ο Αριστοτέλης και η εμφάνιση του ηγέτη

Εξάλλου ο Αριστοτέλης έχει ξεκαθαρίσει την υπεροχή των πολλών, ως σύνολο, από όλες τις απόψεις. Είναι προφανές ότι αναφέρεται στον ένα επειδή ακριβώς το ζήτημα της διαπραγμάτευσης αφορά την παρουσία του ενός χαρισματικού που ξεπερνάει τους άλλους.Από τη στιγμή που διαπιστώνεται ότι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι με την έννοια της ομοιότητας, αλλά με την έννοια της ισότιμης συμμετοχής στο κοινό συμφέρον, είναι προφανές ότι και στο ζήτημα της πολιτικής αρετής θα υπάρχουν κάποιοι που θα ξεχωρίζουν: «Ωστόσο ας κάνουμε την υπόθεση ότι σε κάποια πόλη υπάρχει ένας πολίτης τόσο υπερβολικά ανώτερος στην αρετή, ή περισσότεροι, λιγότεροι όμως στον αριθμό απ’ όσους χρειάζονται για να καταλάβουν τις θεσπισμένες από το πολίτευμα θέσεις αρχόντων, ώστε να μην είναι συγκρίσιμες η αρετή και η πολιτική ικανότητα όλων των υπόλοιπων ανθρώπων με την αρετή και την πολιτική ικανότητα αυτών, αν είναι περισσότεροι, ή εκείνου μόνον, αν είναι ένας». (σελ. 171 – 173).
 
Φυσικά, μια τέτοια υπόθεση δεν μπορεί παρά να είναι θεωρητική, σαν ένα είδος δοκιμασίας του εκάστοτε πολιτικού συστήματος μπροστά σε μια πρόκληση. Κι εδώ δε χωράνε τοποθετήσεις όπως «η εξουσία διαφθείρει» ή «τα πολιτικά πρόσωπα καθρεφτίζουν την ηθική της πόλης τους» ή «δεν υπάρχουν άγιοι» κλπ. Ο Αριστοτέλης καταφεύγει σ’ αυτή την υπερβολή: «Ένας τέτοιος εξαιρετικός άντρας μοιάζει όπως ένας θεός ανάμεσα σε ανθρώπους» (σελ. 173), όχι γιατί υπονοεί το πιθανό μιας τέτοιας περίπτωσης, αλλά για να καταδείξει – θεωρητικά πάντα – τα νομοθετικά προβλήματα που θα μπορούσαν να προκύψουν: «… δεν ισχύει νόμος για τέτοιους ανώτερους ανθρώπους, γιατί νόμος είναι αυτοί οι ίδιοι. Όντως θα γελοιοποιούταν όποιος προσπαθούσε να νομοθετήσει γι’ αυτούς. Γιατί θα απαντούσαν αυτοί στο νομοθέτη όπως ο Αντισθένης αποκαλύπτει ότι απάντησαν τα λιοντάρια στους λαγούς, όταν αυτοί δημηγορούσαν κι απαιτούσαν ίσα δικαιώματα για όλους». (σελ. 173). (Η μεταφράστρια Πηνελόπη Τζιώκα – Ευαγγέλου παραθέτει στα σχόλια την απάντηση αυτή των λιονταριών που επικαλείται ο Αριστοτέλης, όπως τίθεται μέσα στο μύθο του Αισώπου: «Πού είναι τα νύχια και τα δόντια σας;» (σελ. 413).
 
Εξάλλου ο Αριστοτέλης έχει ξεκαθαρίσει την υπεροχή των πολλών, ως σύνολο, από όλες τις απόψεις. Είναι προφανές ότι αναφέρεται στον ένα επειδή ακριβώς το ζήτημα της διαπραγμάτευσης αφορά την παρουσία του ενός χαρισματικού που ξεπερνάει τους άλλους.
 
Ασφαλώς, η αναφορά στο μύθο του Αισώπου δεν έχει την κυριολεκτική διάσταση της ισχύος που επιβάλλεται με τα όπλα (ο Αριστοτέλης μιλάει για υπεροχή στην αρετή), αλλά τη λογική της ανωτερότητας που οφείλει να κυριαρχήσει στον τομέα που επικρατεί. Αν η ανωτερότητα στον Αίσωπο μετριέται με τα νύχια και τα δόντια δίνοντας την κυνική επιβολή της ισχύος, στον Αριστοτέλη μετριέται με την πολιτική ικανότητα, που επίσης δεν μπορεί κανείς να ανταγωνιστεί. Και η αναγνώριση της υπεροχής του άλλου, δεν είναι παρά η αποδοχή ότι εκείνος πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο: «Έτσι εξοστράκιζαν και υποχρέωναν σε απομάκρυνση από την πόλη για ορισμένα χρονικά διαστήματα όσους έβλεπαν ότι υπερείχαν σε πολιτική επιρροή, γιατί ήταν πλούσιοι ή είχαν ευρύ κύκλο στήριξης ή διέθεταν κάποια άλλη δύναμη στήριξής τους». (σελ. 173 – 175).
 
Η παρουσίαση του εξοστρακισμού ως θεσμοθετημένη μεθόδευση για την απομάκρυνση των πολιτικά ισχυρών, είναι η κατάδειξη ότι αυτού του είδους οι άνθρωποι εκλαμβάνονται περισσότερο ως απειλή παρά ως εφόδιο για το πολιτικό γίγνεσθαι. Κι εδώ το ζήτημα δεν έχει να κάνει με το κατά πόσο ο Αριστοτέλης έχει δίκιο ή όχι για τον τρόπο που λειτουργούσε ο εξοστρακισμός, αλλά με τη δυσκολία της αναγνώρισης της υπεροχής κάποιου στην αρετή. Ο Αριστοτέλης προκειμένου να καταδείξει την άρνηση της αποδοχής του ανώτερου επικαλείται και τη μυθολογία: «Μυθολογείται μάλιστα ότι για παρόμοια αιτία εγκατέλειψαν οι Αργοναύτες τον Ηρακλή. Αρνιόταν δηλαδή η Αργώ να τον μεταφέρει μαζί με τους άλλους, γιατί ήταν πολύ ανώτερος από το υπόλοιπο πλήρωμα». (σελ. 175).
 
Κι επειδή το επεισόδιο με τον απεσταλμένο του Περίανδρου (τυράννου της Κορίνθου) και το Θρασύβουλο (τυράννου της Μιλήτου), όπου ο τελευταίος χωρίς να πει λέξη παρέδωσε μαθήματα άσκησης εξουσίας κόβοντας τα στάχυα που ξεχώριζαν από τα άλλα, ώστε να βρίσκονται όλα στο ίδιο ύψος, πράξη που ξεκαθάριζε ότι οι πιο χαρισματικοί πρέπει να βγαίνουν απ’ τη μέση προκειμένου να μη δημιουργούνται προβλήματα (αν και ο Αριστοτέλης αναφέρει τους ρόλους ανάποδα βάζοντας τον Περίανδρο να κάνει αυτό το μάθημα στον απεσταλμένο του Θρασύβουλου), παραπέμπει κυρίως στις τυραννίες, δεν πρέπει κανείς να προσκολλάται σ’ αυτό θεωρώντας ότι τα άλλα πολιτεύματα είναι απαλλαγμένα από τέτοιες μεθόδους: «Πράγματι αυτό το μέτρο συμφέρει όχι μόνο τους τυράννους ούτε μόνο οι τύραννοι το εφαρμόζουν, αλλά και τα ολιγαρχικά και τα δημοκρατικά πολιτεύματα επίσης. Γιατί ο οστρακισμός έχει την ίδια τρόπον τινά δύναμη, “αποκεφαλίζοντας” αυτούς που υπερέχουν και εξορίζοντάς τους». (σελ. 175).
 
Και βέβαια, αυτού του είδους η καταχρηστική εφαρμογή του θεσμού δεν αφορά μόνο τα εσωτερικά ζητήματα της Αθήνας, αλλά διαμορφώνει και την πολιτική σκηνή διαφόρων πόλεων που ανήκαν στη ζώνη επιρροής της Αθήνας, που ήταν δηλαδή υπό την ηγεμονία της Αθήνας: «Το ίδιο μέτρο εφαρμόζουν σε βάρος των πόλεων και των εθνών οι ηγέτες των υπερδυνάμεων, όπως για παράδειγμα το εφάρμοσαν οι Αθηναίοι στους Σάμιους, στους Χιώτες και τους Λέσβιους (αφού οι Αθηναίοι ισχυροποίησαν τη θέση τους και εξασφάλισαν την ηγεμονία γρηγορότερα, τους ταπείνωσαν παραβιάζοντας τις μεταξύ τους συνθήκες)». (σελ. 175). Η μεταφράστρια Πηνελόπη Τζιώκα – Ευαγγέλου σημειώνει: «Ο Αριστοτέλης προβαίνει σε μια πραγματική κριτική της χρήσης (και της κατάχρησης) του θεσμού του οστρακισμού στα διάφορα πολιτεύματα. Έτσι, αν και αρχικά φαίνεται ότι είναι ένας θεσμός που προστατεύει την ισότητα των πολιτών, στη συνέχεια η πολιτική εκμετάλλευσή του υπηρετεί τον εκάστοτε φορέα εξουσίας από τους διεκδικητές της». (σελ. 414). Κι ο Αριστοτέλης συμπληρώνει: «Με τον ίδιο τρόπο ο βασιλιάς των Περσών περιόριζε πολλές φορές τη δύναμη των Μήδων, των Βαβυλωνίων και όσων από τους άλλους είχαν γενναίο φρόνημα, επειδή υπήρξαν κάποτε και αυτοί ηγεμονική δύναμη». (σελ. 175 – 177).
 
Η μετατροπή του εξοστρακισμού σε μέσο πολιτικών εκκαθαρίσεων οπωσδήποτε θα έλεγε κανείς ότι ταιριάζει στα στρεβλά πολιτεύματα. Γιατί αυτού του είδους οι μεθοδεύσεις κάθε άλλο παρά στοχεύουν στο κοινό συμφέρον. Η διαμόρφωση της πολιτικής σκηνής από τους ισχυρούς που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τη διαιώνιση της προσωπικής τους εξουσίας (σύμφωνα με τα συμφέροντά τους), δε σηματοδοτεί μόνο την απαξίωση του κοινού συμφέροντος καθιστώντας τα πολιτεύματα αυτού του είδους στρεβλά (βρισκόμαστε μπροστά στο  αριστοτελικά ποιοτικό κριτήριο που διαχωρίζει τα ορθά από τα στρεβλά πολιτεύματα), αλλά καθορίζει και την πολιτική ηθική της πόλης, αφού όλα διαστρεβλώνονται και κατά συνέπεια αντιστρέφονται. Υπό αυτούς τους όρους ο πετυχημένος πολιτικός άντρας είναι αυτός που κατάφερε να εξοντώσει τους αντιπάλους του ασχέτως των μεθόδων που ακολούθησε. Γιατί όταν όλα αναποδογυρίζουν τότε και οι αξίες λειτουργούν αντίστροφα. Η φράση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» δεν αφορά μόνο την ιερότητα του σκοπού, αλλά και τη νομιμοποίηση όλων των μέσων προκειμένου να επιτευχθεί το επιθυμητό. Από τη στιγμή που η αντίληψη αυτή γίνει κοινός τόπος δεν υπάρχει τίποτε ευκολότερο απ’ το να ιεροποιηθούν οι σκοποί που συμφέρουν την εκάστοτε εξουσία. Κι αυτός είναι ο πολιτικός αμοραλισμός που προσπαθεί να γίνει ιδεολογία. Πρόκειται για την ιδεολογία της στρέβλωσης, που πλέον μπορεί να νομιμοποιήσει τα πάντα: «Φάνηκε, λοιπόν, ότι στα παρεκβατικά πολιτεύματα το μέτρο αυτό είναι ωφέλιμο και δίκαιο για το ατομικό συμφέρον, αλλά φάνηκε επίσης ότι δεν είναι εξ’ ίσου δίκαιο με την αυστηρή έννοια του όρου». (σελ. 179).
 
Η αναφορά «δίκαιο για το ατομικό συμφέρον» είναι η αναγνώριση της ελαστικότητας του δικαίου που προσαρμόζεται πάντα στη βούληση του συμφέροντος που επιβάλλεται. Είναι το κατά σύμβαση δίκαιο ή αλλιώς το συμφεροντολογικό δίκαιο, που περνιέται για δίκαιο, αλλά φυσικά δεν είναι. Η αντίληψη ότι ο ισχυρός είναι αυτός που επιβάλλει και τους κανόνες του δικαίου είναι η απόλυτη διαστρέβλωση του όρου και γι’ αυτό ακριβώς και συναντάται στα στρεβλά πολιτεύματα. Γιατί το δίκαιο αφορά εξ’ ορισμού το δημόσιο συμφέρον. Γι’ αυτό και η φράση «δεν είναι εξ’ ίσου δίκαιο με την αυστηρή έννοια του όρου». Γιατί αυτό που ο Αριστοτέλης ονομάζει «αυστηρή έννοια του όρου» είναι η απαράβατη συνθήκη του δικαίου που μόνο με τη μορφή της συλλογικότητας μπορεί να νοηματοδοτηθεί. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη συλλογικότητα από την προάσπιση του συλλογικού συμφέροντος ή αλλιώς κοινού συμφέροντος, όπως τίθεται απ’ τον Αριστοτέλη. Κι οτιδήποτε παρεκκλίνει αυτού δεν μπορεί παρά να στρέφεται εναντίον του. Γιατί η εξυπηρέτηση του συμφέροντος των λίγων δεν μπορεί παρά να υλοποιείται σε βάρος του συμφέροντος των πολλών.
 
                Όμως, ενώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα στα στρεβλά πολιτεύματα, που εν τέλει διαστρεβλώνουν και την έννοια του δικαίου, θα λέγαμε ότι δεν είναι το ίδιο ξεκάθαρα στα ορθά, αφού θα περιμέναμε σ’ αυτά ο άνθρωπος που ξεχωρίζει να πρωταγωνιστεί στα πολιτικά τεκταινόμενα, πράγμα που όμως δε φαίνεται να συμβαίνει: «Τα παρεκβατικά πολιτεύματα εφαρμόζουν αυτό το μέτρο για να εξυπηρετηθεί το ατομικό συμφέρον, αλλά και εκείνα που αποβλέπουν στο κοινό όφελος, ακολουθούν επίσης το ίδιο μέτρο». (σελ. 177). Ο Αριστοτέλης προκειμένου να αποδείξει ότι και τα ορθά πολιτεύματα συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο στον ξεχωριστό άνθρωπο επικαλείται την αντιστοιχία που υπάρχει στις τέχνες και τις επιστήμες: «Διότι ούτε ο ζωγράφος θα απεικόνιζε στον πίνακά του το υπερβολικά μεγάλο πόδι ενός ζωντανού οργανισμού, παραβαίνοντας τους κανόνες της συμμετρίας, ακόμα και αν αυτό είχε εξαιρετική ομορφιά, ούτε ο ναυπηγός θα επέτρεπε να κατασκευαστεί η πρύμνη ή κάποιο άλλο μέρος του πλοίου υπερβολικά μεγάλο σε σχέση με τα υπόλοιπα, ούτε τέλος ο χοροδιδάσκαλος θα επιτρέψει να συμμετέχει στο χορό κάποιος πολύ πιο βροντόφωνος και καλλίφωνος απ’ όλο το χορό». (σελ. 177).
 
                Η αντίληψη της προτεραιότητας της συμμετρίας που φαίνεται να προτάσσει ο Αριστοτέλης, μπορούμε να πούμε ότι λειτουργεί ως προέκταση της μεσότητας, δηλαδή του μέτρου, που αποτελεί κυρίαρχη προϋπόθεση στην αναζήτηση της αρετής. Οτιδήποτε παράταιρο δεν μπορεί παρά να διαταράσσει την αρμονία. Από αυτή την άποψη ο ξεχωριστός άνθρωπος είναι μάλλον δυσάρεστο φορτίο παρά πλεονέκτημα. Βρισκόμαστε μπροστά στην άρνηση του ηγέτη που καθίσταται ανεπιθύμητος, καθώς απειλεί την ομαλότητα. Και η κοινωνική γαλήνη δεν είναι τίποτε άλλο από τη διασφάλιση της ομαλότητας: «Με αυτή τη λογική το επιχείρημα υπέρ του οστρακισμού έχει κάποια έννοια πολιτικής δικαιοσύνης αναφορικά με τους άντρες που υπερέχουν πολύ κατά κοινή ομολογία». (σελ. 177).
 
                Κι εδώ βέβαια η έννοια της πολιτικής δικαιοσύνης ταυτίζεται με το δημόσιο συμφέρον, αφού δεν υπάρχει τίποτε πιο επιθυμητό απ’ την κοινωνική συνοχή που επιτυγχάνεται μέσα από τη συμμετρία. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι όλα αυτά είναι δίκαια και προς τον άνθρωπο που εκδιώκεται: «Όμως θα ήταν προτιμότερο ο νομοθέτης να θέσει έτσι τις συνταγματικές αρχές του πολιτεύματος, ώστε να μη χρειάζεται τέτοιο θεραπευτικό μέτρο. Αν όμως παρά προσδοκία και παρά τα μέτρα εμφανιστεί τέτοιος εξαιρετικός άντρας, τότε να επιχειρείται η αποκατάσταση της συμμετρίας μ’ ένα τέτοιο διορθωτικό μέτρο». (σελ. 179). Το ότι ο Αριστοτέλης δεν ξεκαθαρίζει ποιες ακριβώς είναι οι συνταγματικές αρχές και τα μέτρα που θα απέτρεπαν «το θεραπευτικό – διορθωτικό μέτρο» της απομάκρυνσης μέσω του οστρακισμού, δεν αλλάζει την ουσία του συλλογισμού ότι για τα ορθά πολιτεύματα αυτό που προέχει είναι η συμμετρία ως εξασφάλιση της αρμονίας. Αυτό που ενοχλεί τον Αριστοτέλη δεν είναι η πράξη του οστρακισμού, αλλά τα κίνητρά της αφού «οι πόλεις δεν έπρατταν έτσι, διότι δεν απέβλεπαν στο συμφέρον του οικείου πολιτεύματός τους, αλλά χρησιμοποιούσαν τους οστρακισμούς πραξικοπηματικά». (σελ. 179).
 
                Κι αφού αναλύθηκαν και τα ορθά και τα στρεβλά πολιτεύματα, αυτό που μένει είναι το άριστο πολίτευμα: «Ωστόσο η μεγάλη δυσκολία αφορά το άριστο πολίτευμα. Τι πρέπει να γίνει δηλαδή, αν στο πλαίσιό του εμφανιστεί κάποιος να υπερέχει στην αρετή και όχι σε άλλα προσόντα, όπως η δύναμη, ο πλούτος ή η κοινωνική αποδοχή;». (σελ. 179). Κι εδώ βέβαια αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ο διαχωρισμός των ορθών από το άριστο πολίτευμα. Με άλλα λόγια, κάθε ορθό πολίτευμα δε σημαίνει ότι είναι και άριστο. Το γεγονός ότι τα ορθά κατονομάζονται (βασιλεία – αριστοκρατία – πολιτεία) και διαχωρίζονται από τα στρεβλά (τυραννία – ολιγαρχία – δημοκρατία) με κριτήριο ότι αποσκοπούν στο συμφέρον της πόλης ως σύνολο (τα στρεβλά επιδιώκουν τα ίδια συμφέροντα των αντιμαχόμενων κοινωνικών τάξεων που συγκρούονται για την εξουσία) πιστοποιεί ότι αφορούν την απτή πολιτειακή πραγματικότητα με τον τρόπο που αυτή εκτυλίσσεται από εποχή σε εποχή κι από τόπο σε τόπο.
 
                Για να το πούμε αλλιώς, τα πολιτεύματα που κατονομάζονται ως ορθά αποτελούν αντικείμενο παρατήρησης και εντάσσονται σ’ αυτό που ονομάζουμε χειροπιαστή εμπειρία. Το άριστο πολίτευμα, που διαφοροποιείται από τα ορθά, ούτε καθορίζεται επαρκώς ούτε εντοπίζεται χρονικά ή γεωγραφικά. Υπό αυτούς τους όρους αποτελεί περισσότερο εγκεφαλική κατασκευή παρά πραγματικότητα. Είναι δηλαδή το πολιτικό όραμα του Αριστοτέλη, που δεν γνωρίζουμε κατά πόσο θα μπορούσε να εφαρμοστεί. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι στο πολίτευμα αυτό, το αριστοτελικά άριστο, αυτός που εξουσιάζει είναι σίγουρα ο καλύτερος, ο ξεχωριστός, ο φωτισμένος, και δεν υπάρχει καμία ανάγκη να θυσιαστεί για χάρη της συμμετρίας, γιατί ο ίδιος είναι που καθορίζει τη συμμετρία: «Γιατί κανείς δε θα ισχυριζόταν ότι πρέπει να εκτοπίσουν έναν τέτοιο άντρα, αλλά ούτε είναι σωστό οι κατώτεροί του να τον εξουσιάζουν, αφού μια τέτοια αξίωση θα έμοιαζε σα να απαιτούσαν να εξουσιάζουν το Δία μοιράζοντας τα πολιτικά αξιώματα. Λογική επομένως κατάληξη είναι, συμφωνεί μάλιστα με το φυσικό δίκαιο, να πείθονται όλοι ευχαρίστως σε έναν τέτοιο άντρα, ώστε τέτοιοι χαρισματικοί άνθρωποι να είναι ισόβιοι βασιλείς στις πόλεις». (σελ. 179).
 
                Το ότι γίνεται αναφορά σε ένα μόνο πρόσωπο, που μάλιστα παραλληλίζεται με το Δία, δεν πρέπει να εκληφθεί ως πεποίθηση ότι το άριστο πολίτευμα ταυτίζεται με κάποια μορφή βασιλείας. Εξάλλου ο Αριστοτέλης έχει ξεκαθαρίσει την υπεροχή των πολλών, ως σύνολο, από όλες τις απόψεις. Είναι προφανές ότι αναφέρεται στον ένα επειδή ακριβώς το ζήτημα της διαπραγμάτευσης αφορά την παρουσία του ενός χαρισματικού που ξεπερνάει τους άλλους. Αν λοιπόν δεχτούμε ότι πράγματι μπορεί να υπάρξει αυτή η περίπτωση, τότε το άριστο πολίτευμα δεν έχει άλλη επιλογή απ’ το να του δώσει τη θέση που του αξίζει, αφού με τον τρόπο αυτό θα ωφεληθεί το σύνολο της πόλης. Με δυο λόγια το θέμα που τίθεται δεν αφορά την παρουσία του ενός ή των λίγων στη στελέχωση των δημόσιων αξιωμάτων, αλλά την αποδοχή της αριστοτελικής ισότητας, που έχει να κάνει με την αξία του καθενός και που φυσικά προϋποθέτει την ύψιστη ωριμότητα. Γιατί δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί κανείς την ανωτερότητα του άλλου – μόνο στο άριστο πολίτευμα θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό. Σε τελική ανάλυση, το άριστο πολίτευμα δεν είναι τίποτε άλλο από τον άριστο λαό, που είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει και να αναγνωρίσει την ξένη υπεροχή. Κι εδώ ακριβώς έγκειται και η αναφορά του Δία. Γιατί ο Δίας θα ήταν αδύνατο να αμφισβητηθεί ως πατέρας των θεών και των ανθρώπων. Όμως, το αδιαφιλονίκητο της υπεροχής του εξασφαλίζεται μονάχα από τη θεϊκή του υπόσταση. Αν έφερνε ως παράδειγμα οποιονδήποτε άλλο θνητό, θα ήταν αδύνατο να μη συναντήσει αντιρρήσεις. Γιατί ο θνητός δεν μπορεί να αναγνωριστεί ανεπιφύλακτα. Η δεδομένη ανωτερότητα αφορά μόνο τους θεούς και τους μυθικούς ήρωες, όπως ο Ηρακλής.
 
Από αυτή την άποψη γίνεται κατανοητός ο λόγος που όταν αναφέρεται στα χειροπιαστά – υπαρκτά πολιτεύματα δίνει προτεραιότητα στη συμμετρία. Γιατί αυτό έχει προκύψει μέσα από τη λειτουργία των πολιτευμάτων. Γιατί η παρουσία του ανώτερου, όσο δεδομένη κι αν είναι αυτή (υποθετικά μιλώντας), είναι κάτι τόσο πρωτοφανές που τελικά τείνει στο μη διαχειρίσιμο. (Κι εδώ δε μιλάμε για τον άρχοντα που θα μονοπωλήσει την εξουσία με τη βία, όπως συμβούλευε ο Θρασύβουλος. Εδώ μιλάμε για τον απόλυτο κάτοχο της πολιτικής αρετής που δεν έχει άλλη επιλογή απ’ την εφαρμογή της δικαιοσύνης). Γι’ αυτό και είναι περισσότερο πιθανό να ζημιώσει παρά να ευνοήσει την πόλη. Η αναφορά του φυσικού δικαίου που επιβάλλει την πειθαρχία στον ανώτερο άντρα, είναι η πεποίθηση ότι όλοι πρέπει να πειθαρχούν σ’ αυτό που όχι μόνο θεωρείται, αλλά και είναι καλύτερο. Αν λοιπόν είναι καλύτερος ο ένας, σε βαθμό που να ξεπερνά σε σοφία όλους τους άλλους μαζί, τότε όλοι πρέπει να πειθαρχούν σ’ αυτόν.
 
Κάτι τέτοιο όμως κρίνεται αδύνατο. Δεν μπορεί να υπάρξει ανωτερότητα που να ξεπερνά τις δυνατότητες του συνόλου. Γι’ αυτό και η υπόθεση αυτή κρίνεται μάλλον εξωφρενική. Ο λαός είναι δυνατό να παρασυρθεί πολλές φορές σε λανθασμένες αποφάσεις. Η ίδια η λειτουργία του εξοστρακισμού το καταδεικνύει αυτό. Όμως, η παραδοχή ότι και οι συλλογικές αποφάσεις εμπεριέχουν την πιθανότητα του λάθους δεν λειτουργεί ως αμφισβήτηση της ανωτερότητας της λαϊκής ετυμηγορίας, αλλά ως κατάδειξη του αδύνατου της ύπαρξης ενός άριστου πολιτεύματος, αφού ακόμη και το ανώτερο πολιτειακό όργανο μπορεί να σφάλλει. Κι αυτός είναι και ο λόγος που ο Αριστοτέλης παρουσιάζει το άριστο πολίτευμα χωριστά από τα ορθά. Γιατί γνωρίζει ότι το άριστο τείνει στο αλάνθαστο κι ως εκ τούτου στο ανύπαρκτο. Κι ότι αυτοί που ξεχωρίζουν τόσο πολύ ώστε να ξεπερνούν σε φρόνηση το σύνολο του λαού είναι ή μυθικοί ήρωες ή θεοί. Με άλλα λόγια όταν μιλάμε για την πραγματικότητα δεν μπορούμε να μιλάμε για το άριστο με την απόλυτη έννοιά του. Μιλάμε μόνο για το κατά σύμβαση άριστο. Δηλαδή για το ορθό. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η έννοια του μέτρου και της συμμετρίας και της αρμονίας και της κοινωνικής γαλήνης. Γιατί μόνο έτσι θα οδηγηθούμε στο άριστο με τη χειροπιαστή, ανθρώπινη υπόστασή του. Στο κατά δύναμη άριστο.
 
Αριστοτέλης: «Πολιτικά», τόμος 2ος

Προτιμώ τη μοναξιά μου!


-Πες μου, γιατί επέλεξες τη μοναξιά; Τι είναι αυτό που σε πονάει;

-Κουράστηκα... τι δεν καταλαβαίνεις;

-Και πιστεύεις πως εδώ στην ερημιά σου, θα βρεις γαλήνη; Οι θύμησες όταν αναμοχλεύονται, γίνονται μαχαίρια! Δεν στο έχει πει κανείς;

-Το ξέρω. Όμως διάλεξα να ακολουθήσω την απόφαση μου. Ισως δεν άντεχα, να συνεχίσω να ζω, τα ίδια και τα ίδια της κάθε μέρας που ξημέρωνε! Τώρα τον χρόνο μου τον ορίζω εγώ! Δε με κουμαντάρει κανείς! Κατάλαβες; Κανείς!

- Μήπως και η μοναξιά δεν κάνει τα κουμάντα της;

-Ασε τα μεγάλα λόγια! Την προτιμώ από τις παρεμβάσεις των άλλων. Να υπακούω, αμίλητη τις εντολές τους. Να με βάζουν στη δική τους θέληση, μήτε μια φορά να ακούσουν, αν μπορώ να παλέψω με την αντάρα. Αγαπούσα τα πρώτα χρόνια αυτό που ζούσα. Μου άρεσαν τα ταξίδια και η περιπέτεια. Δεν είχα φόβο.

-Και τι ήταν αυτό που σε φόβισε;

-Η έλλειψη στοργής. Δεν ήθελα να είμαι εκείνη που απλά διεκπεραίωνα τις διαταγές.

-Κανείς δε βρέθηκε, να καταλάβει τι αποζητούσες; Τι ήθελες για να ανεβαίνει το κουράγιο σου;

-Εκτός από το Νικόλα κανείς! Εκείνος μου μιλούσε, με χάιδευε, μου έλεγε όλα όσα τον βάραιναν. Πρώτα εμένα είχε.. η δουλειά του ήταν σε δεύτερη μοίρα. Και ξέρεις γιατί; Δεν ζητούσε πολλά! Μπορούσε να επιβιώσει με λιγοστά! Μου έλεγε.. «η ζωή δεν θέλει ταμάχι! Τη κουλαντρίζεις με όσα έχεις. Τα πολλά δεν σε κάνουν χαρούμενο. Αρκεί να σηκώνεις το βλέμμα στις ανατολές και στις δύσες. Κοιτάζουν κάτω και χάνουν το φως, οι ηλίθιοι»! Μαζί του ήμουν δέκα χρόνια. Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που μιλούσαμε στο λιμάνι και έπεσε στην αγκαλιά μου. Εκεί ξεψύχησε!

-Οι άλλοι που πέρασαν;

-Με είχαν απλά να διεκπεραιώνω τη δουλειά μου, να μου δείχνουν τη ρότα τους, εκεί που εκείνοι ήθελαν να πάω! Δεν γνοιάστηκαν αν ήθελα να πάω αλλού... εκεί που θα ήθελα. Δεν είχα επιλογές! Κατάλαβες;

-Κατάλαβα...

-Τίποτα δε κατάλαβες! Από τη στιγμή που δεν συμφωνείς με την απόφαση μου, δεν καταλαβαίνεις τίποτα!

Της χάιδεψα τις κουπαστές... την έπλυνα με το θαλασσινό νερό. Η σκόνη και η άμμος την είχαν βρομίσει τη Μαριγώ, τη βάρκα που αγάπησε μόνο το Νικόλα!

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ.

Η γλώσσα του σώματος καθορίζει ποιος είσαι. Χρησιμοποιώντας τους κατάλληλους εξωλεκτικούς κώδικες μπορείς να περάσεις μηνύματα, παρακάμπτοντας το επιφανειακό λεκτικό επίπεδο.

Γνωρίζοντας την γλώσσα του σώματος μπορείς να ερμηνεύσεις σωστά τις σκέψεις, τις διαθέσεις, τις προθέσεις των άλλων, από τις κινήσεις, τις χειρονομίες και τη στάση του σώματός του που έχει.
 



 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΝΤΟΥΛΑΠΑΣ

 <<Θα μάθεις την ιστορία κάποιου, αν ψάξεις την ντουλάπα του. Ανάμεσα στα τζίν, το τυχερό μπλουζάκι και τις πιτζάμες , θα βρεις -συνήθως κρυμμένο- το εναλλακτικό ρούχο που προσφέρει προστασία. Σε κάθε ντουλάπα, υπάρχει μια πανοπλία>>.

Με μαθηματική ακρίβεια, όλοι κάποια στιγμή, χρησιμοποιούν την εναλλακτική τους παρουσίαση, το λεγόμενο καμουφλάζ. Το συγκινητικό της υπόθεσης, είναι η ποικιλία με την οποία εμφανίζεται η ανθρώπινη δραστηριότητα της κάλυψης. Η αγαπημένη μου Άννα, για παράδειγμα, αισθάνεται εκτεθειμένη όταν πηγαίνει μόνη της για ψώνια. Ανακάλυψε λοιπόν μια φοβερή τεχνική.

Προσποιείται ότι μιλάει στο τηλέφωνο. Φυσικά δεν υπάρχει συνομιλητής, υπάρχει όμως η κάλυψη.

Κανείς δεν μπορεί να την υποψιαστεί ως μοναχική. Να υποθέσει, πως δεν έχει φίλες να την συντροφεύσουν στη βόλτα της. Προσφέρει μια σοβαρή απόδειξη της κοινωνικότητας της, μιλάει στο τηλέφωνο. Με τον εαυτό της.

Πέρα από το κωμικό της υπόθεσης, αν παρατηρήσεις τις εκδοχές της κάλυψης, μπορεί να αισθανθείς αμφιθυμία. Κάποιος χρησιμοποιεί ένα τσιγάρο. Κάποια χρησιμοποιεί ένα σκουλαρίκι στα χείλη. Μία εκκεντρική εμφάνιση. Ένα πολυτελές αμάξι. Έναν εκκωφαντικό τόνο φωνής. Ένα συνεχές χαμόγελο. Μεγάλες κοινωνικές παρέες. Ένα βιβλίο στο χάος του μετρό. Μία βαρετή σύντροφο. Ένα εφήμερο σεξ. Μία επίπλαστη αφέλεια. Μια επίπλαστη γνώση. Σίγουρα, προς αποφυγή αμφιβολιών, αυτές οι συμπεριφορές εμφανίζονται σε περιπτώσεις και προσωπικότητες. Αν αφήσουμε όμως την συχνότητα και ασχοληθούμε με την ποιότητα, όλοι κάποια στιγμή, δημιούργησαν το καμουφλάζ τους.

Συνειδητά, ασυνείδητα και ανεξαιρέτως.
Τι μας οδηγεί εκεί λοιπόν; Η αλάνθαστη απάντηση είναι η ανάγκη επιβεβαίωσης και αποδοχής. Έχω μάθει όμως, όσο παράδοξο και αν φαίνεται, πως η λύση δεν κρύβεται στην απάντηση, όσον αφορά προσωπικά ζητήματα. Κρύβεται πάντα στην ερώτηση. Η απάντηση είναι συνήθως τεχνητή, την πλάθουμε ανάλογα με την διάθεση και την σκοπιμότητα. Άλλωστε, σε μια συζήτηση, το σημαντικό δεν είναι να δώσεις τις σωστές απαντήσεις, αλλά να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η λύση. Στα ερωτηματικά μας. Άραγε, για ποιο λόγο αγκαλιάζουμε τα κοινωνικά δίκτυα; Γιατί κάνουμε παρέες που δεν συμπαθούμε ειλικρινά; Γιατί υποκύπτουμε στον μιμητισμό; Γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να καθαιρέσουμε την εικόνα μας; Για ποιο λόγο αναπτύσσουμε κοινωνικές ταυτότητες που ρυθμίζονται από την μόδα; Έχουμε τελικά ιδιότητες που μας αντιπροσωπεύουν ειλικρινά ή πρόκειται απλώς για τεχνικές απόκρυψης;

        Αποφεύγουμε, δυστυχώς, ένα πλήθος ερωτηματικών και δημιουργούμε συνθήκες αποδείξεων.Τα αποφεύγουμε, είτε λόγω φόβου, στο ενδεχόμενο ότι θα μείνουμε μόνοι ή έστω θα γίνουμε αντιληπτοί ως μοναχικοί, είτε λόγω επίγνωσης μιας ανεπάρκειας που θεωρούμε αδύνατο να αντιμετωπίσουμε. Και ο πιο εύστοχος τρόπος αποφυγής, είναι να θρέψεις μια ισχυρή άρνηση και να δημιουργήσεις το προσωπικό σου καμουφλάζ.

Βέβαια, η εμφάνιση ερωτηματικών σχετίζεται με την αυτοεκτίμηση και διαφέρει στον καθένα. Υπάρχει ωστόσο για όλους κοινή έξοδος. Η λύση είναι να σταματήσουμε να ναρκώνουμε τα ερωτηματικά μας. Να τα ξυπνήσουμε από τον βαθύ λήθαργο και να τα απογυμνώσουμε από μανδύες αυτοπεποίθησης. Θα πετύχουμε μηδενική βελτίωση, αν δεν αρχίσουμε να επεξεργαζόμαστε τον εαυτό μας. Να τον αντιμετωπίσουμε σαν ξένο σώμα. Να αποκαλύψουμε αδυναμίες και δυνατότητες. Να καταλάβουμε τα κίνητρα και τις αιτίες του. Να τον δικαιολογήσουμε και να τον κατηγορήσουμε.

 Λόγος και αντίλογος του, να γίνουμε εμείς
    Διαμορφώσαμε μια καθημερινότητα αποφυγής. Ύστερα αισθανθήκαμε απειλή και φτιάξαμε πανοπλίες για να επιβιώσουμε στο παιχνίδι μας. Ας δοκιμάσουμε μια φορά να βγούμε στην αρένα, έναντι των πιο τολμηρών και ανείπωτων ερωτήσεων και υποθέσεων που κρύβουμε μέσα μας. Ας δοκιμάσουμε να σκεφτούμε τα κεφάλαια που μας συνθέτουν, ένα προς ένα. Να αφιερώσουμε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο μας, μακριά από το lifestyle, τις υποχρεώσεις, την άρνηση, τις μάταιες κοινωνικές εκτονώσεις και να τολμήσουμε να εκθρονίσουμε για μερικές στιγμές την εξουσιαστική μας εγωπάθεια.

        Ίσως τότε να προκαλέσουμε αυτό που λέγεται αναβάθμιση. Και ίσως ένα πρωί στα πενήντα μας, να ξυπνήσουμε υγιείς. Με καινούργια ντουλάπα.

Πλαστήκαμε κατ' εικόνα της αλήθειας, και αν θες να δεις την αλήθεια που φέρω πάνω μου, δες τη γύμνια μου

Δες με. Γυμνός στέκω απέναντί σου.

Αντίκρισέ με, δες τη γύμνια μου.

Εκεί θα με βρεις!

Τα ρούχα, θα σου δείξουν το τι έχω, όχι το ποιος είμαι.

Τα λόγια, ακόμα και αν βγαίνουν με τις πιο ειλικρινείς διαθέσεις, θα σου δείξουν το τι πιστεύω, όχι το ποιος είμαι.

Τα έργα μου, θα σου δείξουν το τι μπορώ να καταφέρω, όχι το ποιος είμαι.

Οι τρυφερές μου κινήσεις, μπορεί να σου δείξουν μια ευαίσθητη καρδιά, όχι όμως το ποιος είμαι.

Αν σου δείξω, θα δεις και εσύ το τι βλέπω, όχι όμως το ποιος είμαι.
Αν ακούς τα σχέδιά μου, θα γνωρίσεις τα όνειρά μου, όχι όμως το ποιος είμαι.

Αν με δεις να κομπιάζω, θα μάθεις τους φόβους μου, όχι όμως το ποιος είμαι.

Όλα αυτά, είναι βεβαίως ένα κομμάτι δικό μου, το ντυμένο μου κομμάτι.

Δες τη γύμνια μου.

Επειδή η γύμνια, είναι το ρούχο της ψυχής.

Πλαστήκαμε κατ εικόνα της αλήθειας, και αν θες να δεις την αλήθεια που φέρω πάνω μου, δες τη γύμνια μου.

Σε αυτήν, δεν μπορώ τίποτα να κρύψω. 

Όσο και αν το έχω προσπαθήσει, πάντα ένας καθρέφτης θα τα μαρτυράει όλα.

Η επιθυμία των κορμιών που δεν προκαλούν την επιθυμία

Η μοναδικότητα των ανθρωπίνων σωμάτων ζωγραφίζει σχήματα στον ορίζοντα του καλοκαιριού. Το παρελθόν τους πλησιάζει από μακριά και το μέλλον τους δεν μπορεί να αποφύγει την μακρινή γραμμή του ορίζοντα που κρύβεται σαν τετελεσμένη κατάσταση μέσα τους.

Έχουν αφήσει πίσω τις ερωτικές περιπτύξεις, τις αναγκαστικές συνευρέσεις σε εποχές της ντροπής. Μια νεότητα μαράθηκε, μαθαίνοντας να φοβάται να κοιτάξει κατάματα την ευχαρίστηση της αποδιωγμένη σάρκας στα άδυτα των κοινωνικών υποχρεώσεων.

Η σκέψη της ηδονής κλειδωνόταν νωρίς κάτω από γκρίζα χρώματα. Μια φυλακή από δέρμα παραμόνευε το κάθε βλέμμα, την κάθε λέξη που πλησίαζε φέρνοντας στην επιφάνεια την επιθυμία.

Οικογενειακές, κοινωνικές, πολιτικές και το περισσότερο θρησκευτικές καταβολές για την αποφυγή της ηδονής, σέρνονταν εσωτερικά και εξωτερικά κρατώντας την αμαρτία και το σφάλμα σαν μαστίγιο της σάρκας που ήθελε να ζήσει την ευτυχία που ανάβλυζε από μέσα της. Έτσι με το χρόνο αφήσανε πίσω τις ερωτικές περιπτύξεις, τις χαρούμενες, παιχνιδιάρικες συνευρέσεις στο σύμπαν της απαγορευτικής δημοκρατίας των ηδονών.

Τώρα εδώ μέσα στο ηλικιωμένο δέρμα πνίγεται η σφοδρότητα της ηδονής. Πνιγμένη, σχεδόν νεκρή μεταφέρεται στο ρυτιδωμένο βλέμμα της ηλικίας. Παρ' όλα αυτά κάτω από την αδιαφορία των ξεχειλωμένων ορίων του σώματος καραδοκά η επιθυμία με την ίδια νεανική σφοδρότητα που κανείς δεν παραδέχεται.

Είναι η επιθυμία των κορμιών που δεν προκαλούν την επιθυμία.

Τι μπορεί να γίνει; Σε ποιο όνειρο να βουτηχτούν για ξανακερδίσουν το χαμένο χάδι της αναστάτωσης της σάρκας και της ηρεμίας της ψυχής;

Ποιο μονοπάτι να πάρουν για να συναντήσουν την ηδονή που πηγάζει κρυφά μέσα τους και ψάχνει ανήλια μέρη για να βγει φοβισμένη;

Κανείς δεν παραδέχεται την αιώνια κράση της, κανείς δεν βλέπει την ομορφιά της ηλικίας της. Όλοι κοιτάζουν τα αυλάκια του χρόνου που άνοιξε η στέρηση και η μετουσίωση της ζωής σε συννεφάκι του Άδη, ή το καλύτερο σε κάθισμα αναπαυτικό του παράδεισου.

Η ηλικιωμένη ηδονή δεν είναι παρά η ηδονή της νεότητας που θάφτηκε κάτω από τόνους συντηρητικού ρεαλισμού. Που θάφτηκε από πολιτικές και θρησκευτικές εκπαιδευτικές τεχνικές της στέρησης καθώς και από νυχτερινές προσφυγές σε φαρμακευτικές συνταγές ανεκτικότητας.

Μυστικές επιβουλές μιας καθημερινότητας που αναπτύσσουν το νόμιμο βιασμό του σώματος σαν την μόνη διέξοδο στο απέραντο ψυχιατρείο των απαγορευμένων ηδονών.

Το καλοκαίρι σαν φάρμακο, σαν βάλσαμο απλώνεται πάνω στην ξεχασμένη νιότη, η οποία είναι θαμμένη κάτω από την ζαρωμένη σάρκα.

Ψάχνει ακόμα το βλέμμα του άλλου.

Ψάχνει ακόμα το χάδι για να ξανανιώσουν οι πόροι της.

Η εχθρότητα του κόσμου μεγάλωσε...

Κατά αρχάς η εχθρότητα του κόσμου μεγάλωσε. Απέκτησε διαστάσεις που ο φοβισμένος εαυτός δεν θέλει να συνειδητοποιήσει και παραμένει αγκιστρωμένος στις προεκτάσεις μια αλλαγής που έγινε επικίνδυνη από τον τρόπο εξαΰλωση της.

Μετά εκείνο το αφήγημα της ελπίδας σαν να το αφήσαμε μισό... Σκιαγραφούσε την πορεία, όριζε τους σταθμούς, γενικά καθόριζε την διαδρομή και τις διεξόδους της. Εκείνη η αφήγηση στολίζει τον ορίζοντα του παρελθόντος την ώρα που όλοι έχουμε μεταφερθεί βίαια στο σκληρό παρόν, περιμένοντας ένα αδυσώπητο μέλλον.

Μάταια προσπαθούμε να κοιτάξουμε πίσω, δεν βλέπουμε παρά τα συντρίμμια ουτοπικών κατασκευαστών, αυτών που καλλιέργησαν την ελπίδα εκμεταλλευόμενοι το φόβο. Δεν βλέπουμε παρά απέραντες κοιλάδες παραπληροφόρησης. Γυμνές συνειδήσεις να περπατάνε τρομαγμένες από την αίσθηση της απάτης.

Ο ρεαλισμός είναι ο μανδύας κάθε αγριότητας και επιβολής στο όνομα μιας πραγματικότητας που κτίζεται γύρω μας και μας απομονώνει, προσπαθώντας πάντα να μας πείσει ότι μας φέρνει κοντά στους άλλους.

Είμαστε στο χωρόχρονο της παράνοιας. Κυνηγημένοι από μια καθημερινότητα κομματιασμένη σε διάφορες ερμηνείες που η μία αναιρεί την άλλη. Τίποτα δεν μοιάζει όπως πριν και γι αυτό τίποτα δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Όλα φαντάζουν τόσο γνωστά αλλά και τόσο άγνωστα μεταξύ τους. Έτσι διαπιστώνουμε ότι τα σχέδια καταστροφής είναι πάντα καλύτερα οργανωμένα από το σχέδια αποτροπής.

Οι ομάδες κρούσης ακουμπάνε την συνείδηση του πλήθος με μια μαεστρία που τις κάνει να φαντάζουν σαν άγγελοι της δικαιοσύνης, σαν κομιστές της συντροφικότητας, και πολέμιοι της μοναξιάς, σαν οι προάγγελοι τέλος, της ελευθερίας.!

Στην ουσία εκείνοι ετοιμάζουν καινούργιες μορφές φυλάκισης, καινούργιες αιτίες αναβολής της επιθυμίας, της ευχαρίστησης, της ηδονής. Απομονώνουν το άτομο μέσα στην απογοήτευση της προσδοκίας που το βοήθησαν να κατασκευάσει. Αυτό το συναίσθημα έχει μια διπλή μορφή φυλάκισης. Από την μια, αυτής της προδομένης προσδοκίας και από την άλλη, αυτή της προδομένης συντροφικότητας.

Οι ιδιοκτήτες του σύμπαντος, οι φύλακες του συστήματος ιδιοποίησης της ελπίδας απλώνουν το μηχανισμό οικειοποίησης της αντίστασης του εαυτού και της μετατροπής της σε αναπαραγωγή διαδικασία μιας ψευδό-συνέχειας, που καμουφλάρει την απώλεια του. Προσπαθεί να κρύψει την εχθρότητα του κόσμου που μεγαλώνει, που αφήνει ορφανό το πλήθος να ψάχνει το είδωλό του.

Μετέωροι εφιάλτες από ένα μέλλον που δεν έχουμε επιλέξει καταλαμβάνουν το χώρο του ονείρου και κουβαλάνε την εκδίκηση για την απόπειρα αμφισβήτησης του ρεαλισμού μιας κοινωνίας που γίνεται όλο και περισσότερο μη-ρεαλιστική.

Η εχθρότητα του κόσμου μεγαλώνει μέσα από την προδοσία των συνειδήσεων. Μέσα από της απομόνωση που την ονομάζουν κοινωνικότητα. Μέσα από την αναπαράσταση της στασιμότητας σαν την προσδοκώμενη αλλαγή.

Η προσδοκία έγινε κινητήρια δύναμη αναπαραγωγής του παλιού σαν καινούργιου. Ο κόσμος, πιο απρόσιτος, πιο δύσκολος να το κοιτάξεις στα μάτια.

Τελικά η εχθρότητα του κόσμου καλλιεργείται από αυτούς που ευαγγελίζονται την καλοσύνη του. Η καλοσύνη τους δεν είναι παρά μια μορφή εχθρότητας. Ξεγελάνε τα διψασμένα πλήθη για αγάπη και τα βουτάνε στην εχθρότητα που την βαπτίζουν καλοσύνη.

Παρολίγον έρωτας

«Γιατί το κάνω αυτό; Γιατί επιμένω να ξημερώνω με έναν έρωτα που έρχεται κύριος μόλις σουρουπώσει και φεύγει κλέφτης την αυγή με τρόπαιο την ψυχή μου;».

Κάποτε είπαν πως οι μεγάλοι έρωτες δεν ξύπνησαν ποτέ στο ίδιο κρεβάτι. Παραμύθια. Αυτοί οι έρωτες στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν ποτέ μεγάλοι, παρά μόνο δειλοί.

Παρολίγον έρωτες δηλαδή, μιας και ποιός ή τί μπορεί να αντισταθεί μπροστά σε αυτό το ανυπέρβλητο συναίσθημα που σου τα παίρνει αλλά και σου τα δίνει όλα τόσο απροσδόκητα; Ποια δικαιολογία είναι ικανή να σε κρατήσει μακριά από την απόλυτη πληρότητα;

Ο μεγάλος έρωτας, ο αληθινός, σημαίνει δίνομαι, δεν κρατώ τίποτα για μένα. Αφήνομαι ψυχή και σώμα να με παρασύρει στο άγνωστο με την ελπίδα πως το ταξίδι δεν θα τελειώσει ποτέ, αν είναι το ταξίδι που μετράει.

Κι αν το ζήτημα είναι ο προορισμός, πορεύομαι χέρι με χέρι, χτύπο τον χτύπο, με πείσμα και τόλμη μέχρι να φτάσω εκεί όπου το τέλος γίνεται αρχή.

Μα εσύ ζεις εξαρχής ένα αδιάκοπο τέλος και τίποτα άλλο. Πίνεις κλεμμένες στιγμές, γλυκόπικρες, στυφές για να ξεγελάσεις τη δίψα σου και βαφτίζεις έρωτα την καταδίκη σου.

Δεν είναι έρωτες αυτοί που σε κρατούν αιώνια διψασμένο στο σκοτάδι, μπαλώματα είναι και μάλιστα κακοραμμένα.

Κοίτα τα ρούχα σου πως ξέφτισαν. Το γυμνό σου σώμα, ορφανό από χάδια και αγκαλιές στο φως της ημέρας, μοιάζει με παράδεισο που λεηλατήθηκε και παραδόθηκε στην κόλαση της μοναξιάς.

Γιατί το κάνεις λοιπόν αυτό; Γιατί ξημεροβραδιάζεσαι με αυταπάτες, φρούδες ελπίδες, με ψευδαισθήσεις και δανεικά αισθήματα;

Γιατί τον παρεξήγησες τον έρωτα, τον πέρασες για κάποιον άλλο, κάποιον λίγο.

Το νιώθεις πως έχεις κάνει λάθος, πως αυτός που ζεις είναι ψέμα κι όμως επιμένεις να το συντηρείς γιατί τάχα δεν ξέρεις που να αναζητήσεις τον αληθινό.

Πάντως όχι σε αυτόν που αφήνει τα σεντόνια σου κρύα και την ψυχή σου άδεια κάθε που χαράζει.

Όχι, αυτό δεν είναι έρωτας. Τουλάχιστον σε αυτό μην επιμένεις.

Εκεί πάνω, φοβάται ο φόβος και δεν έρχεται.

Από τότε που με θυμάμαι, πετάω.

Απλώνω τα χέρια και βρίσκομαι στον αέρα ν’ ακουμπάω τα σύννεφα.

 Έχω δει όλη τη Γη, πετώντας απαλλαγμένος από το χωμάτινο σώμα μου.

Κάνω παρέα με τα πουλιά, συντρόφους μου στο Γύρο του Κόσμου.

Κατά λάθος γεννήθηκα άνθρωπος.

Η ψυχή μου είναι αετού.

Ελεύθερου ταξιδευτή που πατάει στη Γη μόνο για να ξεκουραστεί.

Στα όνειρά μου, είναι αυτό! Γιατί, στον ξύπνιο μου, δεν ταξιδεύω.

Είμαι κολλημένος εδώ κάτω.

Σε μια ζωή που ο φόβος αλυσοδένει τους ανθρώπους και τους κρατάει κλεισμένους σε διαμερίσματα φωτισμένα μόνο από οθόνες.

Γυρεύω μια άλλη ζωή.

Ζητάω δικά μου φτερά.

Να τα ανοίγω διάπλατα και να χάνομαι ανάλαφρος στον ουρανό.

Εκεί πάνω, φοβάται ο φόβος και δεν έρχεται.

Ο πιο σύντομος πόλεμος στην παγκόσμια ιστορία - Μόλις 38 λεπτά!

Ο πιο σύντομος πόλεμος της ιστορίας της ανθρωπότητας ήταν αυτός ανάμεσα στη Μεγάλη Βρετανία και το Σουλτανάτο της Ζανζιβάρης. Έγινε στις 27 Αυγούστου 1896 και διήρκεσε μόλις 38 λεπτά.
 
Η σύρραξη προκλήθηκε από τον θάνατο του 39χρονου σουλτάνου της Ζανζιβάρης Χαμάντ μπιν Τουβαϊνί αλ Μπουσαίντ, πιστού συμμάχου της αποικιακής Βρετανικής Αυτοκρατορίας, στις 25 Αυγούστου 1896. Ο ανιψιός του Χαλίντ αλ Μπαργκάς (1874 – 1927) βρήκε την ευκαιρία και άρπαξε πραξικοπηματικά την εξουσία. Όμως, δεν ήταν αρεστός στους Άγγλους, που προτιμούσαν τον θείο του Χαμούντ μπιν Μουχάμεντ (1853 – 1902).
 
Οι Άγγλοι αποικιοκράτες απαίτησαν την άμεση παραίτηση του Μπαργκάς, με τελεσίγραφο που έληγε στις 9 το πρωί της 27ης Αυγούστου. Αυτός αρνήθηκε και προσπάθησε να κερδίσει χρόνο, βάζοντας στο παιγνίδι τους Αμερικανούς. Οι Άγγλοι από την πλευρά τους άρχισαν πολεμικές προετοιμασίες. Παρέταξαν μπροστά από το λιμάνι της Ζανζιβάρης πέντε πολεμικά πλοία και άρχισαν να αποβιβάζουν πεζοναύτες στη στεριά.
 
Ο Μπαργκάς προσπάθησε να κερδίσει χρόνο με τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων, αλλά οι Άγγλοι ήταν αποφασισμένοι να επιβάλουν τη θέλησή τους. Δύο λεπτά μετά τη λήξη του τελεσιγράφου άρχισε ο κανονιοβολισμός του σουλτανικού χαρεμιού, το οποίο σχεδόν ισοπεδώθηκε. Ο Μπαργκάς μόλις που πρόλαβε να διαφύγει και να ζητήσει πολιτικό άσυλο στο προξενείο της Γερμανίας. Στις 9:40 π.μ. ο Αγγλο-Ζανζιβαρινός Πόλεμος έλαβε τέλος.
 
Η 38λεπτη σύρραξη κόστισε τη ζωή σε 500 ντόπιους μαχητές, ενώ οι Άγγλοι είχαν μόνο ένα τραυματία. Αμέσως μετά εγκατέστησαν στην εξουσία τον εκλεκτό τους σουλτάνο Χαμούντ μπιν Μουχάμεντ, από τον οποίον απαίτησαν και πέτυχαν να λάβουν αποζημίωση για το κόστος του πιο σύντομου πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας.
 
Η Ζανζιβάρη είναι νησιωτικό σύμπλεγμα της Ανατολικής Αφρικής, τμήμα από το 1964 της Τανζανίας. Στους αρχαίους Έλληνες ήταν γνωστή ως Μενουθιάς. Τον 19ο αιώνα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα δουλεμπορίου στην αφρικανική ήπειρο, το οποίο κατάργησαν οι Άγγλοι το 1897, ένα χρόνο μετά τον βραχύβιο πόλεμο της 27ης Αυγούστου 1896.

Η μυστηριώδης κβαντική διεμπλοκή είναι γεγονός;

Το μελλοντικό Νόμπελ Φυσικής, ίσως, δοθεί στους πρωτεργάτες ενός πρωτοποριακού τεστ, το οποίο επιβεβαίωσε, με μεγαλύτερη σιγουριά από κάθε άλλη φορά, ότι η κβαντική διεμπλοκή (ή κβαντικός εναγκαλισμός), δηλαδή η αυτόματη «επικοινωνία» και αλληλεπίδραση δύο αντικειμένων εξ αποστάσεως, συνιστά αναπόσπαστο συστατικό του κβαντικού κόσμου.

Η είδηση αποτελεί... άσχημο νέο για τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο οποίος σιχαινόταν αυτό το μυστηριώδες φαινόμενο, επειδή δεν μπορούσε να εξηγηθεί με βάση τις δικές του θεωρίες για το σύμπαν. Εξίσου, όμως, κακό νέο αποτελεί και για τους χάκερς, καθώς η μελλοντική κβαντική κρυπτογράφηση θα είναι απείρως δυσκολότερη να «σπάσει» (και θα απαιτεί διδακτορικό στην κβαντομηχανική).

Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον Ρόναλντ Χάνσον του ολλανδικού Πανεπιστημίου Ντελφτ, έκαναν σχετική προδημοσίευση στον επιστημονικό διαδικτυακό τόπο arXiv, σύμφωνα με το Nature, ενώ εκκρεμεί η επίσημη δημοσίευση σε επιστημονικό περιοδικό με κριτές.

Για «ιστορική στιγμή» έκανε λόγο ο κβαντικός φυσικός Νικολά Γκεζέν του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Για «πραγματικά μεγαλοφυές και όμορφο πείραμα» μίλησε ο κορυφαίος κβαντικός φυσικός Άντον Τσάϊλινγκερ του Πανεπιστημίου της Βιένης.

Ο κβαντικός φυσικός Μάθιου Λάϊφερ του καναδικού Ινστιτούτου «Περίμετρος» του Οντάριο δήλωσε ότι δεν θα εκπλησσόταν, αν τα επόμενα χρόνια κάποιος από τους ερευνητές, μαζί με άλλους παλαιότερους συναδέλφους του, έπαιρνε το Νόμπελ Φυσικής. Είχαν προηγηθεί άλλα σχετικά πειράματα, αλλά το νέο πείραμα στην Ολλανδία κλείνει τα «παραθυράκια» αμφιβολίας που εκείνα είχαν αφήσει.

Σύμφωνα με δημοσίευμα , στην κβαντομηχανική, τα αντικείμενα μπορούν να βρίσκονται ταυτόχρονα σε πολλές διαφορετικές καταστάσεις (π.χ. ένα σωματίδιο σε δύο σημεία). Μόνο όταν γίνεται η κατάλληλη μέτρηση από τον επιστήμονα, το αντικείμενο «κατασταλάζει» σε μία δεδομένη κατάσταση.

Επιπλέον όμως -και αυτό είναι ακόμη πιο παράδοξο- οι ιδιότητες δύο μακρινών αντικειμένων, τα οποία απέχουν χιλιόμετρα μεταξύ τους, «διεμπλέκονται» ή «εναγκαλίζονται», με αποτέλεσμα όταν μετριέται κάποια ιδιότητα του ενός αντικειμένου, τότε η αντίστοιχη ιδιότητα του άλλου παίρνει την ίδια τιμή, δηλαδή μεταπίπτει ακριβώς στην ίδια κατάσταση με το πρώτο, παρ' όλη την απόσταση μεταξύ τους.

Αυτή η συμπεριφορά (λες και υπάρχει ένα «φάντασμα» στην ύλη) εκνεύριζε τον Αϊνστάιν, καθώς φαίνεται να παραβιάζει τον -υποτίθεται απαραβίαστο- συμπαντικό κανόνα ότι τίποτε δεν μπορεί να ταξιδέψει ταχύτερα από το φως. Στη δεκαετία του '60, πρώτος ο Ιρλανδός φυσικός Τζον Μπελ πρότεινε ένα πείραμα για να επιβεβαιωθεί η κβαντική διεμπλοκή και να διαψευσθεί ο Αϊνστάιν, οριστικά.

Το πρώτο σχετικό τεστ έγινε το 1981 από τον Αλέν Ασπέκτ (πιθανότατο υποψήφιο για μελλοντικό Νόμπελ) στο Ινστιτούτο Οπτικής στο Παλεζό της Γαλλίας. Αρκετά ακόμη πειράματα έλαβαν χώρα στα επόμενα χρόνια, αλλά κάθε φορά έμενε κάποια αμφιβολία. Όμως το νέο τεστ - που αφορούσε την κβαντική διεμπλοκή ζευγαριών ηλεκτρονίων και φωτονίων - φαίνεται πως κλείνει, πλέον, για τα καλά κάθε προηγούμενο κενό.

«Το πείραμα στο Ντελφτ αποτελεί την οριστική απόδειξη ότι η κβαντική κρυπτογραφία μπορεί να είναι απεριόριστα ασφαλής», δήλωσε ο Τσάϊλινγκερ. Όμως, στην πράξη, η εφαρμογή αναμένεται να είναι αρκετά δύσκολη.

Τα σημάδια που δείχνουν ότι έχετε κάποιον σκοπό στη ζωή σας

Πως είμαστε σίγουροι για την επιλογή μας;

Ο κόσμος έχει πολλά να προσφέρει και πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται αν έχουν κάνει τις σωστές επιλογές. Η έννοια του σκοπού μπορεί να φαίνεται άπιαστη για μερικούς, αλλά να είστε σίγουροι πως ο καθένας διαθέτει τουλάχιστον έναν.

Το να γνωρίζετε τον σκοπό της ζωής σας σας ανακουφίζει πολύ από την ένταση, αλλά δεν είναι κάτι αλάνθαστο. Απορίες μπορεί να εξακολουθούν να υπάρχουν κι όλοι θέλουν να ξέρουν ότι οδεύουν προς τη σωστή κατεύθυνση.

Παρακάτω περιγράφονται τα σημάδια που δείχνουν ότι έχετε κάποιον σκοπό στη ζωή σας.

1. Νιώθετε φόβο.
Ακόμα και όταν έχετε συνειδητοποιήσει τον λόγο της ύπαρξής σας, είναι λογικό να φοβάστε. Ο φόβος αυτός ίσως να είναι πολύ ήπιος ή μπορεί να φτάνει ακόμα και στα όρια του τρόμου. Να θυμάστε ότι είναι φυσιολογικό όταν ετοιμάζεστε να υπερβείτε τα όριά σας. Αυτό δείχνει ότι είστε έτοιμοι να επεκτείνετε την αίσθηση της ύπαρξής σας.
Πρέπει να αποδεχτείτε ότι ο φόβος αποτελεί μέρος της διαδικασίας της εξέλιξης. Είναι αναμενόμενο να μην νιώθετε άνετα τις περιόδους που πραγματοποιούνται σημαντικές εξελίξεις. Ο φόβος θα σας ακολουθεί συχνά, αλλά εσείς δεν πρέπει να τον αφήσετε να σας σταθεί εμπόδιο.

2. Ο κύκλος των φίλων σας αλλάζει.
Μερικές φορές, είναι αναγκαίο να προχωρήσετε ένα βήμα παραπέρα και να χάσετε παλιές γνωριμίες. Δεν θέλουν όλοι να εξελιχτούν ούτε έχουν τη δυνατότητα ή την επιθυμία να προχωρήσουν μαζί με σας. Οι στόχοι σας μπορεί να μην περιμένουν τους άλλους να έρθουν μαζί σας.
Αν εκείνοι θέλουν να σας ακολουθήσουν θα το κάνουν, αλλιώς θα συναντηθείτε ξανά κάποια άλλη στιγμή.

3. Η ευκαιρία φαινομενικά έρχεται από το πουθενά.
Όταν ακολουθείτε τον σκοπό σας, συχνά συμβαίνουν διάφορα γεγονότα στη ζωή σας. Κανένα υπολογισμένο σχέδιο δεν θα μπορούσε να σας οδηγήσει σε όσα έρχονται στον δρόμο σας. Μπορείτε να κάνετε άλματα χωρίς να χρειαστεί να κάνετε μικρά βήματα στο ενδιάμεσο.

4. Τα πράγματα αρχίζουν να μπαίνουν στη θέση τους.
Θα ανακαλύψετε ότι οι προηγούμενες εμπειρίες που κάποτε σας φαίνονταν επιπόλαιες θα παίξουν τον ρόλο τους με έναν τρόπο που δεν μπορείτε καν να φανταστείτε. Ίσως πρόκειται για μια ασυνήθιστη ικανότητα που αποκτήσατε κάποτε ή κάποιος άνθρωπος που είχατε γνωρίσει στο παρελθόν. Αυτά τα κομμάτια που πάντα σας φαίνονταν αταίριαστα θα συνθέσουν τελικά το παζλ.

5. Βασίζεστε πολύ στη διαίσθησή σας.
Καθώς ακολουθείτε τον δρόμο σας, θα αρχίσετε να εμπιστεύεστε τη διαίσθησή σας ολοένα και περισσότερο. Θα συνειδητοποιήσετε ότι άλλες δυνάμεις αρχίζουν να αναλαμβάνουν δράση.
Παρ’ όλο που η λογική είναι πάντα σημαντική, θα αφήνετε περιθώρια για το ένστικτό σας, το οποίο θα γίνεται συνεχώς πιο ισχυρό και θα ξεκινήσετε να δείχνετε εμπιστοσύνη στην όλη διαδικασία.

6. Νιώθετε μια ευχάριστη κούραση.
Οι προσπάθειες που δεν έχουν νόημα είναι ψυχοφθόρες, αλλά δεν είναι αναγκαίο όλες οι προσπάθειες να απαιτούν μεγάλο αγώνα. Όταν κάτι σας εκφράζει, μαζί με την κούραση νιώθετε και βαθιά ικανοποίηση. Στο τέλος νιώθετε ότι αξίζει τον κόπο. Αυτή η αίσθηση της ολοκλήρωσης εμφανίζεται όταν βρίσκεστε στο κέντρο του αγώνα σας.

7. Νιώθετε ότι είστε γεμάτοι φως.
Τις στιγμές που θα είστε χαλαροί, στον χρόνο που μεσολαβεί ανάμεσα στις προσπάθειές σας, θα νιώθετε πιο ανάλαφροι. Δεν θα επιβαρύνεστε με υπαρξιακές αγωνίες. Μπορεί να είστε απασχολημένοι με το πώς θα καταφέρετε να επιτύχετε τα όνειρά σας, αλλά δεν θα προσπαθείτε μανιωδώς να τα κατανοήσετε.
Μια ζωή με σκοπό περιλαμβάνει νίκες αλλά και προκλήσεις. Ακόμα και όταν έχετε βρει το νόημά της, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι ο δρόμος θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.

Ο σκοπός σας μπορεί να επεκταθεί και να εξελιχθεί ή να αλλάξει τελείως κατά τη διάρκεια μιας ολόκληρης ζωής. Γι’ αυτό λοιπόν, τα παραπάνω σημάδια μπορεί να επανεμφανίζονται ξανά και ξανά.

Να θυμάστε ότι είστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσετε οτιδήποτε προκύπτει στη ζωή σας. Να είστε βέβαιοι ότι θα σας χρησιμεύσουν την επόμενη φορά που θα αποφασίσετε να κυνηγήσετε τον σκοπό σας

Ο Κεραυνός ως Τέχνη

Ο Κεραυνός  ως ΤέχνηΓια τους αρχαίους Έλληνες η θέα ενός κεραυνού σήμαινε ότι ο Δίας, ο πατέρας των θεών ήταν πάρα πολύ οργισμένος. Για τους αρχαίους ο κεραυνός ήταν ένα «άγιο φως»

Tον κεραυνό του ο Δίας τον έλαβε από τους Ακμωνίδες (άκμων, το αμόνι) Κύκλωπες, οι οποίοι τον «έφτιαχναν», υπό την επίβλεψη του Ηφαίστου, εντός της Αίτνας, εντός ενός ηφαιστείου δηλαδή. Στους Ινδούς η ίδια παράδοση, εμφανίζεται με διαφορετικό τρόπο και συνδέει τον αδάμαντα (αδάμαστο > ανίκητο λίθο) με τον κεραυνό και την ηφαιστειακή προέλευσή του, μια παράδοση η οποία ταυτίζει κατ’ ουσίαν το ουράνιο με το γηγενές πυρ, αναγνωρίζοντας την κοινή ουσία του, που δεν είναι άλλη από την ουσία του Διός.

Γι’ αυτό, ακριβώς, ο κεραυνός σημαίνει το «κέρας του πυρός» δηλ. κερ (κέρας) + αύω (ανάβω) / αυνός (ο «αναυτός», αυτός που ανάβει). Δηλαδή, το κέρας, η ανάδυση / εμφάνιση της κατ’ ουσίαν θείας δυνάμεως, που είναι σαν να «φυτρώνει», να αναφύεται εντός του φυσικού κόσμου και που δεν είναι άλλη από το «αείζωον πυρ». Τι είναι ο κεραυνός του Διός, η ζωή εντός του αενάου χρόνου; Η έκφραση του αείζωου πυρός στα πλαίσια του φυσικού κόσμου!

Στο εργαστήριό του σήμερα κοντά στο Σικάγο, ο συνταξιούχος ηλεκτρονικός-μηχανικός Bert Hickman χρησιμοποιεί έναν επιταχυντή σωματιδίων από ακρυλικό πλαστικό για να «παγιδεύσει και να κρατήσει την οργή του Δία,» ισχύος περίπου 2,5 εκατομμυρίων βολτ. Με αυτόν τον τρόπο διατηρεί εκείνη την αρχαία γνώση που κάποτε προοριζόταν μόνο για τους θεούς.

Οι εικόνες Lichtenburg δημιουργούνται μετά από προσεκτική παγίδευση και την απελευθέρωση εκατομμυρίων βολτ ηλεκτρικού φορτίου στο εσωτερικό στιλβωμένων πλακών από διαφανές ακρυλικό χρησιμοποιώντας δέσμη ηλεκτρονίων από έναν επιταχυντή σωματιδίων. Μοιάζουν με μοτίβα δένδρων με διακλαδώσεις που μερικές φορές σχηματίζονται στην επιφάνεια ή στο εσωτερικό του μονωτικού υλικού από ηλεκτρικές κενώσεις υψηλής τάσεως. Τα σχέδια αυτά πήραν το όνομά τους από τον Γερμανό Φυσικό Georg Christoph Lichtenberg που τα κατέγραψε πρώτος το 1777.
“Οι πρώτες εικόνες Lichtenberg ήταν δυσδιάστατες και σχηματισμένες πάνω σκόνη σε ηλεκτρισμένες μονωτικές σταματάει ο χρόνος.

terrapapers.com_Lichtenberg (26)
terrapapers.com_Lichtenberg (27)
terrapapers.com_Lichtenberg (11)
terrapapers.com_Lichtenberg (2)
terrapapers.com_Lichtenberg (37)
terrapapers.com_Lichtenberg (33)
terrapapers.com_Lichtenberg (36)
terrapapers.com_Lichtenberg (1)
terrapapers.com_Lichtenberg (3)
terrapapers.com_Lichtenberg (4)
terrapapers.com_Lichtenberg (6)
terrapapers.com_Lichtenberg (7)
terrapapers.com_Lichtenberg (8)
terrapapers.com_Lichtenberg (9)
terrapapers.com_Lichtenberg (12)
terrapapers.com_Lichtenberg (13)
terrapapers.com_Lichtenberg (15)
terrapapers.com_Lichtenberg (16)
terrapapers.com_Lichtenberg (17)
terrapapers.com_Lichtenberg (18)
terrapapers.com_Lichtenberg (19)
terrapapers.com_Lichtenberg (20)
terrapapers.com_Lichtenberg (23)
terrapapers.com_Lichtenberg (25)
terrapapers.com_Lichtenberg (28)
terrapapers.com_Lichtenberg (30)
terrapapers.com_Lichtenberg (31)
terrapapers.com_Lichtenberg (32)
terrapapers.com_Lichtenberg (34)
terrapapers.com_Lichtenberg (35)

Πώς να αναγνωρίσετε έναν ψεύτη: Οι επιστήμονες απαντούν

Οι άνθρωποι δεν μπορούν εύκολα να ανιχνεύσουν τα ψέματα. Ωστόσο μία πρόσφατη επιστημονική έρευνα δίνει τη λύση.
 
Η ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον Ναντάβ Κλάιν, διδακτορικό φοιτητή στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και τον καθηγητή του Νίκολας Επλεϊ απέδειξε ότι είναι πιο εύκολο να αποκαλύψετε τους ψεύτες όταν δουλεύετε ομαδικά.

Το κλειδί για την αποκάλυψη του ψεύτη είναι να βγάζετε ομαδικά συμπεράσματα. Ερευνες δείχνουν ότι οι ομάδες ανθρώπων βγάζουν πιο σωστά συμπεράσματα από τα άτομα μόνα τους, απλώς και μόνο επειδή θα καταλήξουν σε έναν σχετικά ακριβή μέσο όρο. Σε ένα διάσημο πείραμα, για παράδειγμα, οι άνθρωποι προσπάθησαν να μαντέψουν το βάρος ενός βοδιού και η μέση εικασία τους είχε μόλις μερικά γραμμάρια παρέκκλιση.
Οπως εξηγεί ο Κλάιν «Όλα τα χρήματα που έχουν δαπανηθεί στους ανθρώπους για να γίνουν καλύτεροι ανιχνευτές ψεύδους θα μπορούσαν να σωθούν άμα τους εκπαιδεύσετε να δουλεύουν σε ομάδες. Είναι ένας δυνητικά ανέξοδος τρόπος για την αύξηση της ανίχνευσης ψεύδους»
Υπάρχει επίσης η ευκαιρία για τους ανθρώπους να εφαρμόσουν αυτά τα ευρήματα στην επαγγελματική τους ζωή. Όταν ένας εργοδότης προσπαθεί να καταλάβει αν ένας εργαζόμενος λέει ψέματα, θα μπορούσε να φέρει ένα συνάδελφο ή δύο και να συζητήσουν τα αποδεικτικά στοιχεία. Το ίδιο ισχύει και για τους ασφαλιστικούς πράκτορες, οι οποίοι προσπαθούν να ανιχνεύσουν απάτες. Βοηθάει να γίνεται με συζήτηση.
Τα ευρήματα αυτά είναι σχετικά απλά, αλλά ενδεχομένως επαναστατικά. Αν αποδεχτούμε ότι χρειαζόμαστε βοήθεια στην ανίχνευση ψεμάτων, θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε δραστικά την ακρίβεια των κοινωνικών αποφάσεων μας.

Ο χάρτης της Γης όπως δεν τον έχουμε δει ξανά -Ποια είναι η θέση της Ελλάδας

Το πού βρίσκονται οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Γερμανία και όλες οι υπόλοιπες χώρες της υφηλίου είναι κάτι που μαθαίνει κανείς στο σχολείο.
Το World Economic Forum αλλάζει τη γεωγραφία του πλανήτη και αναδιατάσσει τις θέσεις που έχουν οι χώρες και οι ήπειροι επί τη βάση του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Πρόκειται για τον χάρτη που έχει τον τίτλο «The World’s Economy Divided by Area» και βασίζεται στα στοιχεία που διαθέτει η CIA για τις παγκόσμιες οικονομίες (για κάθε χώρα ξεχωριστά) και το ποσοστό συμμετοχής τους στο συνολικό ΑΕΠ.
Σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία, μεγαλύτερη οικονομία, με 17 τρισ. δολάρια, αναδεικνύεται η οικονομία των ΗΠΑ, η οποία αντιστοιχεί σχεδόν στο ¼ του παγκόσμιου ΑΕΠ (23,32%).
Σημειώνεται, ωστόσο, ότι η αμερικανική οικονομία βασίζεται ως επί το πλείστον στον τομέα των υπηρεσιών, ενώ σε πολύ μικρότερο βαθμό στους τομείς της γεωργίας και της βιομηχανίας.
Στον αντίποδα, η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, με συμμετοχή 13,9% στο παγκόσμιο ΑΕΠ, η κινεζική, βασίζεται τόσο στους τομείς των υπηρεσιών, όσο και της βιομηχανίας, με τον τομέα της γεωργίας, ωστόσο, να υστερεί.
Παράλληλα, προβλέπεται ότι ο κλάδος των υπηρεσιών στην Κίνα θα συνεχίσει να επεκτείνεται, ενώ οι κλάδοι της βιομηχανία και της γεωργία να συρρικνώνεται.
Αξίζει να αναφερθεί πως η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, αυτή της Γερμανίας, αντιστοιχεί μόλις στο 5,17% του παγκόσμιου ΑΕΠ, ενώ η ταπεινή ελληνική οικονομία, μόλις στο 0,33% (κάτω αριστερά).
world-economy-gdp-voroni-a7d4

Δείτε τι γίνεται όταν η πιο θανατηφόρα σφαίρα του κόσμου πέφτει πάνω σε τοίχο

Οι σφαίρες είναι επικίνδυνες. Αυτή είναι μια αρχή σκληρή κι απαραβίαστη. Κι όταν μια σφαίρα φημολογείται ως η πιο θανατηφόρα του κόσμου, τότε σίγουρα τα πράγματα σοβαρεύουν!

Πρόκειται για την G2, τη σφαίρα που φημολογείται πως μπορεί να διαλύσει οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο της. Κι όπως θα δείτε και στο βίντεο που ακολουθεί, οι φήμες στην προκειμένη περίπτωση συμβαδίζουν με την αλήθεια!
Δείτε τι γίνεται όταν η επικίνδυνη αυτή σφαίρα πέφτει πάνω σε τοίχο. Κυριολεκτικά θα τα χάσετε.

Πριν θαυμάσετε, όμως, την καταστροφική της δύναμη, να θυμάστε πως τόσο οι σφαίρες, όσο και τα όπλα που τις κουβαλούν δεν είναι παιχνίδια.


Κότερα νέας γενιάς που ξεπερνούν κάθε φαντασία

Τα ήθελαν όλο και πιο μεγάλα, όλο και πιο χλιδάτα, με ακόμη περισσότερα αξεσουάρ και με υποβρύχια, επιπλέον. Αλλά κι αυτά τα βαρέθηκαν. Τώρα, οι σχεδιαστές προσπαθούν να ξεπεράσουν κάθε φαντασία για να ερεθίσουν το ενδιαφέρον των πολυεκατομμυριούχων.
Το κότερο «Glass»

Πρόκειται για ένα πλεούμενο ουσιαστικά χωρίς παράθυρα. Κάθε όροφος έχει δημιουργηθεί ώστε να προσφέρει το μεγαλύτερο δυνατό χώρο στους επισκέπτες και την μεγαλύτερη δυνατή θέα. Πρόκειται ουσιαστικά για πλωτή αρχιτεκτονική.
Περιλαμβάνει πάνελ φωτοβολταϊκά ώστε να παράγεται αρκετή ενέργεια ώστε να κινείται το κότερο, πλην των άλλων αναγκών. Είναι το «σιωπηλότερο» κότερο στον κόσμο.

Οταν το παραγγείλει κάποιος πρέπει να περιμένει 2-3 χρόνια για να κατασκευαστεί. Είναι σχεδόν όλο κατασκευασμένο από γυαλί και εμπνευσμένο από το παιχνίδι Lego. Η πλώρη του θυμίζει καταμαράν και συνολικά έχει 5.600 τετραγωνικά μέτρα χώρους.

Αποκαλείται το διαμάντι των θαλασσών γιατί θυμίζει ουρανοξύστη της Νέας Υόρκης. Είναι ένα πραγματικό παλάτι από γυαλί, απαράμιλλης χλιδής και δυνατοτήτων.


Αυτό είναι το σαλόνι του Glass:

«Why» : ένα πλωτό παλάτι
Εδώ δεν ξέρει κανείς αν πρόκειται για κότερο ή για βίλα. Κατασκευαστής είναι η φίρμα Hermes και το όνομά του είναι « Why ». Εχει τρεις γέφυρες, 3.400 τ.μ. κατοικήσιμα, «βόλτα» μήκους 130 μέτρων και πισίνα 25 μέτρων. Βγήκε για πρώτη φορά πριν από τέσσερα χρόνια αφήνοντας άφωνους τους φανατικούς χρήστες και ξεπούλησε στην τιμή των 100 εκατομμυρίων ευρώ.

Το κότερο του φτωχού
Αν κάποιος δεν έχει τα μέσα ένα από τα δύο παραπάνω κότερα, μπορεί να νοικιάζει για ένα μήνα το χρόνο. Αυτό είναι το σχέδιο του αρχιτέκτονα Norman Foster, ο οποίος διαπίστωσε ότι τα κότερα χρησιμοποιούνται μόνο για ένα μήνα. Κατασκεύασε 10 τέτοια, μήκους 41 μέτρων τα οποία αγοράστηκαν από κοινού από 8 άτομα, έκαστο των οποίων κατέχει το 1/8 του κότερου.
Μπορεί να το απολαμβάνει 34 μέρες το χρόνο, αλλά η πορεία είναι καθορισμένη: 11 μέρες στη Μεσόγειο, 11 μέρες στην Καραϊβική συν 2 εκδρομές της προτίμησης του καθενός. Κοστίζει  1,8 εκατομμύρια με την αγορά, και 200.000 επιπλέον κάθε χρόνο για τα έξοδα συντήρησης.

Το κότερο-κοχύλι
Είναι η τελευταία τρέλα των πλουσίων γιατί το σχεδίασε η διάσημη αρχιτέκτονας Zaha Hadid. Είναι όλο καμπύλες, μπορεί να κατασκευαστεί από 90 ως 128 μέτρα. Είναι μοναδικό στο είδος του και το ντιζάϊν του ζαλίζει τους φανατικούς.
Κοστίζει 200 εκατομμύρια ευρώ.

Δείτε τα πλωτά παλάτια σε βίντεο: