Τρίτη 18 Αυγούστου 2015

Peace: Πέντε βήματα για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα φιλοσοφικά

«Πρέπει λοιπόν να φιλοσοφεί και ο νέος και ο γέρος. (...) Πρέπει να μελετούμε εκείνα που μας φέρνουν την ευδαιμονία, γιατί όταν την έχουμε, έχουμε τα πάντα». ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ

«Το φιλοσοφικό πρόβλημα είναι η επίγνωση της αταξίας των ιδεών μας και μπορεί να λυθεί με το να τις βάλουμε σε τάξη». ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΒΙΤΓΚΕΝΣΤΑΪΝ

H φιλοσοφική συμβουλευτική είναι περισσότερο τέχνη παρά επιστήμη και εξελίσσεται με μοναδικό τρόπο για κάθε άτομο. Όπως η ψυχολογική θεραπεία έχει αναρίθμητες διαφορετικές μορφές, έτσι και η φιλοσοφική συμβουλευτική έχει τουλάχιστον τόσες παραλλαγές όσοι είναι και αυτοί του την ασκούν. Μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα φιλοσοφικά μόνος του ή και με τη βοήθεια ενός μη επαγγελματία συνεργάτη. Το μεγάλο ερώτημα είναι: «πώς;» Μερικοί φιλοσοφικοί σύμβουλοι, ανάμεσα τους και ο Γκερτ Άχενμπαχ, δικαιολογημένα υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει γενική μέθοδος που να μπορεί να επεξηγηθεί ή να διδαχθεί. Άλλωστε, εάν δεν υπάρχει γενική μέθοδος για να φιλοσοφήσει κανείς, πώς μπορεί να υπάρχει για τη φιλοσοφική συμβουλευτική;

Παρ’ όλα αυτά, έχω διαπιστώσει εκ πείρας ότι πολλές περιπτώσεις προσαρμόζονται επιτυχώς σε μια προσέγγιση πέντε βημάτων την οποία έχω ονομάσει διαδικασία PEACE. Αυτή η διαδικασία έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα, είναι εύκολο να την ακολουθήσει κανείς, ενώ υπογραμμίζει και το τι ξεχωρίζει τη φιλοσοφική συμβουλευτική από τις άλλες θεραπείες διά της συνομιλίας. Όπως θα διαπιστώσετε τα περισσότερα προβλήματα που παρουσιάζονται στο βιβλίο αυτό επιλύθηκαν με τη διαδικασία PEACE. Μπορεί και το δικό σας να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο. To PEACE είναι ένα ακρωνύμιο που παρουσιάζει τις πέντε φάσεις που περνάτε: πρόβλημα (Problem), συναίσθημα (Emotion), ανάλυση (Analysis), περισυλλογή (Contemplation), εξισορρόπηση (Equilibrium). Είναι ταιριαστό και το νόημα του ακρωνυμίου σαν λέξη (PEACE=γαλήνη) αφού αυτά τα πέντε βήματα είναι το πιο σίγουρο μονοπάτι για διαρκή ψυχική ηρεμία.

Τα δυο πρώτα βήματα καθορίζουν το πρόβλημα, και οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν από αυτές τις φάσεις μόνοι τους. Δεν χρειάζονται κάποιον να αναγνωρίσει το πρόβλημα μαζί τους ή αντί για αυτούς, παρόλο που μερικές φορές αυτό είναι ένα θέμα για επανεξέταση και βελτίωση. Η συναισθηματική αντίδραση τους είναι άμεση και ξεκάθαρη. Κανείς δεν χρειάζεται. να μάθει πώς να συγκινείται, αν και αυτό μπορεί να γίνει θέμα για περαιτέρω σκέψη. Τα δυο επόμενα βήματα προοδευτικά εξετάζουν το πρόβλημα και παρόλο που πολλοί άνθρωποι μπορούν να το κάνουν μόνοι, θα βοηθούσε η ύπαρξη κάποιου βοηθού ή οδηγού για να εξερευνηθεί η καινούρια περιοχή. Το τρίτο βήμα από μόνο του σας πηγαίνει πέρα από την ψυχολογία και την ψυχιατρική και το τέταρτο σας φέρνει κατευθείαν στη φιλοσοφική επικράτεια. Το τελευταίο βήμα ενσωματώνει οι η ζωή σας αυτά που μάθατε από τα τέσσερα προηγούμενα βήματα, αφού οι καθαρά εγκεφαλικές προσεγγίσεις δεν είναι πρακτικές εκτός και αν γνωρίζετε πώς να τις χρησιμοποιήσετε.

Θα σας δώσω μια σύντομη εξήγηση του κάθε βήματος για να δείξω πώς λειτουργεί η διαδικασία. Μετά θα επιστρέφω και θα τα επεξηγήσω με περισσότερες λεπτομέρειες και θα συμπεριλάβω και ένα περιπτωσιολογικό παράδειγμα για να δείτε τη διαδικασία στην πράξη. Κάθε κεφάλαιο στο δεύτερο μέρος του βιβλίου περιγράφει μια περίπτωση στα πλαίσια της διαδικασίας PEACE.

Όταν αντιμετωπίζετε ένα θέμα φιλοσοφικά, πρέπει πρώτα να αναγνωρίσετε το πρόβλημα. Για παράδειγμα κάποιος από τούς γονείς σας πεθαίνει ή σας έχουν απολύσει ή σας απατά η/ο σύζυγός σας. Συνήθως, όταν έχουμε ένα πρόβλημα, το συναισθανόμαστε και οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ένα εσωτερικό σύστημα προειδοποίησης το οποίο ενεργοποιείται όταν χρειαζόμαστε βοήθεια ή και άλλες διεξόδους. Μερικές φορές το να συγκεκριμενοποιήσουμε το πρόβλημα είναι πολύ πιο περίπλοκο από ό,τι φαίνεται, οπότε αυτό το βήμα απαιτεί περισσότερη δουλειά εάν οι παράμετροι τις οποίες αντιμετωπίζει κανείς δεν είναι και τόσο εμφανείς.

Δεύτερον, πρέπει να γίνει απογραφή των συναισθημάτων που προκαλεί το πρόβλημα. Αυτό είναι εσωτερική λογιστική. Πρέπει κανείς να βιώνει τα συναισθήματα αληθινά και να τα διοχετεύει εποικοδομητικά. Το μεγαλύτερο μέρος της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής δεν προχωρεί πέρα από αυτό το στάδιο, για αυτό το λόγο και τα οφέλη από αυτές είναι περιορισμένα. Σύμφωνα με τα παραπάνω παραδείγματα, τα συναισθήματά σας είναι ένας συνδυασμός λύπης, θυμού και θλίψης, αν και χρειάζεται να καταβάλετε κάποιο κόπο για να φτάσετε στο συμπέρασμα αυτό.

Στο τρίτο βήμα, την ανάλυση, απαριθμείτε και αξιολογείτε τις επιλογές που έχετε για τη λύση του προβλήματος. Μια ιδανική λύση θα έλυνε και τα εξωτερικά ζητήματα (το πρόβλημα) και τα εσωτερικά (τα συναισθήματα που προκάλεσε), αλλά η ιδανική λύση δεν είναι πάντοτε εφικτή. Συνεχίζοντας με το ένα παράδειγμα, το να δώσει κανείς εντολή να διακοπεί η τεχνητή υποστήριξη του οργανισμού της ετοιμοθάνατης μητέρας του μπορεί να είναι η καλύτερη επιλογή για αυτήν αλλά και η δυσκολότερη για τον ίδιο. Μπορεί να αφήσει την απόφαση στους γιατρούς ή στον αδερφό ή την αδερφή του ή να σχεδιάζει τη συνέχεια της μάταιης τεχνητής υποστήριξης. Αυτοί είναι οι πιθανοί δρόμοι που πρέπει να ακολουθήσει κάποιος στο μυαλό του για να βρει τον πιο κατάλληλο για την περίσταση.

Στο τέταρτο βήμα, κάνουμε ένα βήμα πίσω, σχηματίζουμε καθολική εικόνα για το θέμα και συλλογιζόμαστε την κατάσταση στο σύνολό της. Μέχρι αυτό το σημείο, έχουμε διαχωρίσει τα στάδια για να τα χειριστούμε καλύτερα. Τώρα όμως πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλη μας την πνευματική δύναμη για να τα ενσωματώσουμε. Αντί να ασχολούμαστε με τα δέντρα ξεχωριστά, παρατηρούμε όλο το δάσος. Καλλιεργούμε, δηλαδή, μια ενοποιημένη φιλοσοφική άποψη της κατάστασης συνολικά: Το πρόβλημα όπως το αντιμετωπίζουμε, τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις και τις επιλογές που εμπεριέχονται και έχουμε αναλύσει. Σε αυτό το σημείο είμαστε έτοιμοι να λάβουμε υπόψη φιλοσοφικά ιδεώδη, συστήματα και μεθόδους για το χειρισμό της κατάστασης στο σύνολό της. Διαφορετικές φιλοσοφίες προσφέρουν αντικρουόμενες επεξηγήσεις της περίπτωσής σας όπως και αποκλίνουσες προτάσεις για το τι να κάνετε ή να μην κάνετε. Στο παράδειγμά μας που κάποιος αντιμετωπίζει το θάνατο της μητέρας του, πρέπει να λάβει υπόψη του τις δικές του απόψεις περί ποιότητας ζωής, των υποχρεώσεων του απέναντι στους άλλους, το πόσο ηθικό είναι να διακόπτεται η τεχνητή υποστήριξη ζωτικών λειτουργιών και τη σχετική βαρύτητα των αντικρουόμενων αξιών. Πρέπει να εδραιώσει, με περισυλλογή, μια φιλοσοφική τοποθέτηση που να είναι δικαιολογημένη λόγω των πλεονεκτημάτων της και να συμβαδίζει με την προσωπικότητά του.

Τελικά, αφού αρθρώσατε το πρόβλημα, εκφράσατε τα συναισθήματα σας, αναλύσατε τις επιλογές σας και συλλογιστήκατε μια φιλοσοφική θέση, φτάνετε στην εξισορρόπηση. Καταλαβαίνετε την ουσία του προβλήματος και είστε έτοιμοι να αναλάβετε κατάλληλη και αιτιολογημένη δράση. Νιώθετε ισορροπημένοι και προετοιμασμένοι για τις αναπόφευκτες αλλαγές του μέλλοντος. Στο παράδειγμα μας, εάν η απόφαση ήταν η διακοπή της τεχνητής υποστήριξης, θα ένιωθε σίγουρος κανείς ότι αυτό θα ήθελε και η ίδια, και όσο σκληρός αν είναι ο θάνατός της για τον ίδιο, είναι ευθύνη του να ακολουθήσει τις επιθυμίες της όσο καλύτερα μπορεί ακόμα και στη δύσκολη αυτή κατάσταση.

Τα γονίδια της εξαπάτησης και της συνεργασίας σε μια εξελισσόμενη κοινωνία


Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η εξαπάτηση είναι μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα κοινωνική συμπεριφορά που απαντάται σε διάφορα είδη. Στην προσπάθεια τους μάλιστα να την κατανοήσουν επιλέγουν τα απλούστερα συστήματα μοντέλων, όπως είναι η αμοιβάδα και πιο συγκριμένα, η Dictyosteliumdiscodeum.

Παρατηρήθηκε ότι σε ένα στάδιο του κύκλου ζωής της η υπό φυσιολογικές συνθήκες μοναχική αμοιβάδα συνεργάζεται με άλλα άτομα του είδους της προκειμένω να μετατραπεί σε ένα τύπο πολυκύτταρου σαλιγκαριού και στη συνέχεια σε ένα σώμα που αποτελείται από ένα μίσχο που συγκρατεί μία μπάλα με σπόρους. Κατά τη διάρκεια της συνεργατικής αυτής φάσης στη ζωή της αμοιβάδας είναι που δίνεται η δυνατότητα της εξαπάτησης.
 
Κάποιες αμοιβάδες τελικά γίνονται κύτταρα του μίσχου σε αυτό το σώμα, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν, ενώ άλλες σχηματίζουν σπόρους και καταφέρνουν να περάσουν τα γονίδια τους στην επόμενη γενιά. Όταν οι αμοιβάδες συνεργάζονται για το σχηματισμό του σώματος κάποια στελέχη συνεισφέρουν περισσότερο για το σχηματισμό σπόρων και λιγότερο για το σχηματισμό του μίσχου. Tα στελέχη αυτά είναι που εκδηλώνουν τη συμπεριφορά της εξαπάτησης.
 
Οι επιστήμονες ήδη γνώριζαν την ύπαρξη της συμπεριφοράς της εξαπάτησης σε αυτό τον τύπο της αμοιβάδας αλλά δεν μπορούσαν να απαντήσουν εάν αποτελούσε μια επιτυχημένη στρατηγική στη διαδικασία της φυσικής επιλογής.
 
Σήμερα το χαμηλό κόστος και η ευκολία της χαρτογράφησης της ακολουθίας του γονιδιώματος κατέστησε εφικτή την απάντηση του παραπάνω ερωτήματος. Εξετάζοντας τη γενετική ποικιλομορφία που σχετίζεται με τα γονίδια που ρυθμίζουν την κοινωνική συμπεριφορά, οι επιστήμονες μπόρεσαν να διαπιστώσουν εάν τα αλληλόμορφα αυτών των γονίδιων που είναι υπεύθυνα για την τροποποίηση της συνεργατικής συμπεριφοράς σε συμπεριφορά εξαπάτησης έχουν μεταφερθεί μεταξύ των πληθυσμών σαν αποτέλεσμα ενός αγώνα επιβίωσης ή εάν κατάφεραν να περάσουν σε επόμενες γενιές γιατί δεν επηρεάζουν την επιβίωση.
 
Gene-DNA1Σύμφωνα με αυτά που οι ερευνητές βρήκαν κατά την εξέταση των γονιδιωμάτων ούτε τα αλληλόμορφα των γονιδίων που ρύθμιζαν τη συνεργατική συμπεριφορά, ούτε αυτά που ρύθμιζαν τη συμπεριφορά της εξαπάτησης μπόρεσαν να κυριαρχήσουν στους πληθυσμούς κι έπρεπε να αγωνιστούν για την επιβίωσή τους. Η ισοδυναμία αυτή διατηρείται μόνο σε ένα πολύπλοκο περιβάλλον όπου δεν είναι ξεκάθαρο ποια στρατηγική θα κερδίσει. Εάν οι κανόνες δεν αλλάξουν το γονίδιο που είναι κατά μέσο όρο πιο ισχυρό θα καταφέρει τελικά να παράγει ένα νέο αλληλόμορφο.
 
Τα ευρήματα της μελέτης επίσης δείχνουν ότι τα οφέλη της συμπεριφοράς της εξαπάτησης αλλάζουν ανάλογα με τη συχνότητα που αυτή παρατηρείται σε έναν πληθυσμό. Τα άτομα ενός πληθυσμού που υιοθετούν , για παράδειγμα, μια συμπεριφορά εξαπάτησης, μπορούν να επιτύχουν μόνο εάν είναι λίγα σε αριθμό. Εάν αντίθετα είναι πολυάριθμα, θα πιέσουν τα άτομα που υιοθετούν τη συνεργατική συμπεριφορά έτσι ώστε να βρουν τρόπους να καταστείλουν την εξαπάτηση. Η επιτυχία πολλών κοινωνικών συμπεριφορών άλλωστε, εξαρτώνται από το πόσοι τις υιοθετούν.
 
Για τους σκοπούς της παρούσας μελέτης οι ερευνητές χαρτογράφησαν την ακολουθία 20 στελεχών της αμοιβάδας Dictyosteliumdiscodeum που απομόνωσαν από το χώμα των ανατολικών ΗΠΑ. Στη συνέχεια αναζήτησαν τα αλληλόμορφα 140 γονιδίων που είναι υπεύθυνα για την κοινωνική συμπεριφορά και τα σύγκριναν με το υπόλοιπο του γονιδιώματος για να δουν εάν αυτά εξελίσσονταν με διαφορετικό τρόπο. Στην αρχή η χρηματοδότηση τους αρκούσε μόνο για να χαρτογραφήσουν την ακολουθία δυο γονιδιωμάτων, αλλά μέχρι να τελειώσουν αυτή τη διαδικασία το κόστος της χαρτογράφησης είχε πέσει τόσο πολύ που μπόρεσαν να χαρτογραφήσουν πολλά ακόμη.
 
Οι επιστήμονες σχεδίασαν τη μελέτη με τη βοήθεια διαφόρων επιθετικών σεναρίων για τις δυναμικές εξέλιξης των συμπεριφορών εξαπάτησης της αμοιβάδας. Κάθε ένα από τα σενάρια παρήγαγε μια διαφορετική πρόβλεψη την οποία εξέταζαν αναφορικά με την ποικιλομορφία του DNA που σχετίζεται με τα γονίδια που ρυθμίζουν τις κοινωνικές συμπεριφορές. Περίμεναν ότι θα δουν έναν ανταγωνισμό δυναμεων στο γενετικό υλικό, γιατί η σύγκρουση του γονιδίου συνεργασίας με αυτό της εξαπάτησης φαίνεται ανάλογο με τα είδη σύγκρουσης που παρατηρούνται, για παράδειγμα, μεταξύ ενός παθογόνου παράγοντα και του ξενιστή. Οι συγκρούσεις αυτές προάγουν συνεχόμενες μάχες στο ενδιάμεσο της λειτουργίας των προσαρμοστικών διαδικασιών των οργανισμών.
 
Αυτός ο ανταγωνισμός τεχνικά περιγραφόταν από τους ερευνητές σαν μια σειρά επιλεκτικών αλλαγών που θα έπαιρναν τη μορφή μιας έλλειψης στην ποικιλομορφία του γεννητικού υλικού σχετικά με τα γονίδια που ρυθμίζουν την κοινωνική συμπεριφορά στο βαθμό που θα επέτρεπαν σε ένα κυρίαρχο γονίδιο μεταφερθεί σε έναν πληθυσμό. Αυτό που τελικά βρήκαν, όμως, ήταν το αντίθετο. Περισσότερα αλληλόμορφα των γονιδίων που είναι υπεύθυνα για την κοινωνική συμπεριφορά, το οποίο συμφωνεί με μια διατήρηση της ισοδυναμίας σε αυτούς τους πληθυσμούς. Οι επιστήμονες μάλιστα βρήκαν περισσότερα στοιχεία για την ισοδυναμία όταν σύγκριναν στελέχη από δυο διαφορετικούς πληθυσμούς έναν στο Τέξας και έναν στη Βιρτζίνια.
 
Σε έναν αβταγωνισμό δυνάμεων αυτές οι δυο γεωγραφικά ξεχωριστές περιοχές θα είχαν μάλλον υποβληθεί σε διαφορετική διαδικασία επιλεκτικών ανταλλαγών με αποτέλεσμα οι δυο πληθυσμοί να είναι λιγότερο όμοιοι. Στην πραγματικότητα όμως, οι δύο πληθυσμοί διέφεραν λιγότερο ως προς τα γονίδια που ρυθμίζουν την κοινωνική συμπεριφορά σε σχέση με τα υπόλοιπα, το οποίο οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κάποια διαδικασία επιλογής προήγαγε τη διατήρηση των ίδιων αλληλόμορφων που ρυθμιζαν την κοινωνική συμπεριφορά και στους δύο πολιτισμούς.
 
Η χαρτογράφηση των γονιδιωμάτων λοιπόν έδειξε ότι υπάρχει ισοδυναμία μεταξύ των αλληλόμορφων γονιδίων που ρυθμίζουν την κοινωνική συμπεριφορά, έτσι ώστε ούτε τα γονίδια που είναι υπεύθυνα για την εξαπάτηση ούτε αυτά που είναι υπεύθυνα για τη συνεργασία να καταφέρουν να κυριαρχήσουν.
 
Πολλά είναι τα ερωτήματα που προκύπτουν: Γιατί συμβαίνει αυτό; Ποιό όριο θέτουν τα γονίδια της εξαπάτησης; Αν καταπιέζονται από ισχυρότερα γονίδια εξαπάτησης ή από τον πληθυσμό που αντιστέκεται; Τι περιορίζει τα γονίδια συνεργασίας; Γιατί τα γονίδια συνεργασίας δεν καταστέλλουν τελείως τα γονίδια της εξαπάτησης;
 
Οι ερευνητές δεν έχουν παρά να τονίσουν το οικουμενικό ενδιαφέρον αυτών των ερωτημάτων.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Ζούμε στο τέλος ενός κύκλου, μπροστά σε ένα Πολιτισμικό, Περιβαλλοντικό, Ενεργειακό και Οικονομικό τέλος. Ταυτόχρονα όμως κάποιοι αρχίζουν να βιώνουν το άνοιγμα ενός καινούργιου. Στην Φύση τα πάντα υπόκεινται σε περιοδικότητα. Τίποτα δεν ακολουθεί γραμμική πορεία αλλά κινείται κυκλικά και πιο ειδικά σπειροειδώς μέσα στον χρόνο. Από τα ουράνια σώματα και τα φυσικά φαινόμενα μέχρι και τους ψυχολογικούς χώρους. Κάτω από αυτό το πρίσμα θέλουμε να παρουσιάσουμε μια πρόταση η οποία αντιλαμβάνεται το κλείσιμο ενός κύκλου ως άνοιγμα ενός καινούργιου και όχι ως τέλος.
Πολλοί λένε ότι φταίει η ανεξέλεγκτη τεχνολογία άλλοι κατηγορούν την ανεξέλεγκτη οικονομία, άλλοι την θρησκεία, άλλη την πολιτική και γενικά ο καθένας κατηγορεί τους άλλους μέσα από το στενό αντιληπτικό πλαίσιο που λειτουργεί. Αυτή η κοντόφθαλμη λογική δημιουργεί μόνο ψεύτικές διαφορές και τελικά οδηγεί στην στείρα αντιπαράθεση και τον πόλεμο.

Είναι απαραίτητο να περιγράψουμε την φύση του αδιεξόδου πριν να προσπαθήσουμε να το επιλύσουμε. Να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς δημιουργίας του, όχι μόνο στο εξωτερικό, οικονομικό ή πολιτικό πεδίο, αλλά κυρίως στο εσωτερικό πεδίο των φόβων και εσωτερικών αμυντικών μηχανισμών μας, που μας περιορίζουν στην σκέψη και την δράση.

Όσο οι μηχανισμοί δημιουργίας του αδιεξόδου παραμένουν στο σκοτάδι τόσο συσσωρεύουν ενέργεια, που αποθηκεύεται μέσα μας και κάποια στιγμή εκρήγνυται. Τότε η βία είναι αναπόφευκτη και τότε οι μόνοι που επωφελούνται είναι αυτοί που διαχειρίζονται αυτή την έκρηξη.

Αυτή η κίνηση δεν έχει να κάνει με το είδος του πολιτικού συστήματος. Είναι άσχετο αν η έκρηξη συμβαίνει σε ολοκληρωτική, κομμουνιστική, καπιταλιστική, ή δημοκρατική κοινωνία. Όπου και να συμβαίνει έχει την ίδια μορφή. Αυτό που αλλάζει είναι ο διαχειριστής.

Τα κλειδιά της «απασφάλισης»
Κλειδιά της ελεγχόμενης απασφάλισης του μηχανισμού συσσώρευσης της ψυχολογικής ενέργειας είναι οι ανθρώπινες ανάγκες και η διαχείριση τους.
Οι βασικές ανάγκες είναι:
  • Φυσικές (φυσιολογική επιβίωση)
  • Ζωτικές (ασφάλεια, διατήρηση της ζωής)
  • Συναισθηματικές (αποδοχή)
  • Νοητικές (ανεξαρτησία)
  • Πνευματικές (ταυτότητα, αυτοπραγμάτωση)
Οι πόροι καλύπτουν τις ανάγκες
Κάθε ανθρώπινο όν πρέπει να μπορεί να καλύπτει τις ανάγκες του σύμφωνα με την φύση του. Αυτό μας οδηγεί στο επόμενο λογικό βήμα. Για να καλυφθούν αυτές οι ανάγκες κάποιοι πόροι θα πρέπει να καταναλωθούν.
  • Υλικοί πόροι
  • Ζωτικοί-ενεργειακοί πόροι
  • Συναισθηματικοί πόροι
  • Νοητικοί πόροι
  • Πνευματικοί πόροι
Είναι φανερό ότι όσο πιο συγκεκριμένοι και υλικοί είναι οι πόροι, τόσο πιο δύσκολο να αναπληρώσουμε αυτούς που καταναλώνουμε.

Άπειρες ανάγκες – περιορισμένοι πόροι
Το δόγμα αυτό βασίζεται στην αντίληψη ότι οι ανάγκες και οι επιθυμίες ταυτίζονται. Κάθε οικονομία ξεκινάει από την ανάγκη κάλυψης των αναγκών μέσω των διαθέσιμων πόρων.
Άρα: Ο = Α / Π. (1) Όπου Ο=Οικονομία, Α=Ανάγκες και Π=Πόροι.
Το κλάσμα (Ο = Α / Π. (1)), κάτω από το σκεπτικό που περιγράψαμε, καταλήγει να είναι αόριστης μορφής λόγω του ότι το Α= Ανάγκες τείνει να απειριστεί ενώ ο παρονομαστής είναι ένας πραγματικός αριθμός που ανήκει στο σύνολο των πραγματικών (R). Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μαθηματικό αδιέξοδο

Παράγοντες για την επίλυση;
  • Να λάβουμε υπόψη ότι ο άνθρωπος δεν είναι ένα μονοδιάστατο μηχανιστικό ον, αλλά ζωντανός οργανισμός
  • Να διαχωρίσουμε τις ανάγκες από τις επιθυμίες. Οι ανάγκες καθορίζονται από την φύση του όντος, σε όλα τα επίπεδα, ενώ οι επιθυμίες ικανοποιούν συναισθηματικούς μηχανισμούς ασφάλειας.
Η ισορροπία στην εξίσωση
Διαχωρίζοντας τις επιθυμίες από τις φυσικές σταθερές ανάγκες, ξαναγράφουμε την εξίσωση κάτω από το πρίσμα της ισορροπίας.
Ι = Α / Π (2)
Όπου Ι=Ισοζύγιο, Α=Ανάγκες και Π=Πόροι, ενώ Α και Π ανήκουν στο σύνολο των πραγματικών αριθμών (R).
Αυτή η εξίσωση είναι αληθής και άρα μπορεί να βρει πραγματικές λύσεις.
  • 1) Αν το Α > Π, άρα το κλάσμα Ι > 1, τότε έχουμε μη επαρκή κάλυψη των αναγκών μια και οι Πόροι δεν επαρκούν. Σε αυτή την περίπτωση θα εμφανιστεί το φαινόμενο της «αγοράς» δηλαδή της συνθήκης «προσφορά και ζήτηση» που θα καθορίσει την τιμή του προϊόντος.
  • 2) Αν το Α = Π τότε έχουμε Ισορροπία και ο νόμος προσφοράς – ζήτησης εκλείπει.
  • 3) Αν τέλος το Α < Π, τότε το Ι < 1 και πάλι ο νόμος προσφοράς και ζήτησης εκλείπει..
  • Στην περίπτωση 1 δημιουργείται έλλειμμα στους πόρους. Στην 2 έχουμε μηδενικό ισοζύγιο και στην 3 πλεόνασμα Πόρων. Στην 2 και 3 περιπτώσεις έχουμε ελεύθερα αγαθά και πλήρη επάρκεια.
Παράγοντες ισορροπίας
Αν εξετάσουμε την εξίσωση (2) τότε παρατηρούμε ότι εφόσον κινούμαστε μέσα στο όριο των πραγματικών αριθμών η μεταβολή μας παραμένει μέσα σε όρια. Τα όρια αυτά δεν είναι αυθαίρετα αλλά καθορίζονται από τους παρακάτω παράγοντες:
  • το μέγεθος του πληθυσμού
  • τους πόρους του πλανήτη
  • την τεχνολογική ικανότητα
Σε ένα τέτοιο μοντέλο ακολουθούμε φυσικούς νόμους και όπως κάθε φυσικός ρυθμός τείνει σε μια ημιτονοειδή καμπύλη έτσι και εμείς θα κινούμασταν μέσα στα όρια αυτής της καμπύλης. Τα όρια αυτά θα μεταβάλλονται ανάλογα με τις τεχνολογικές καινοτομίες που θα παράγονται από το σύνολο του πολιτισμού.

Το Μεσαιωνικό μοντέλο
Από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέχρι και τις αρχές του 19ου αι. το βασικό μοντέλο λειτουργίας είναι οι κατακτήσεις, είτε αυτές συμβαίνουν με τα όπλα είτε με εμπορική διείσδυση.
Ο «μεσαιωνικός» άνθρωπος έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, όπως φόβος, απομόνωση, δεισιδαιμονίες, επιθετικότητα, εγωκεντρισμός, πάθη… Παρ’ όλη την ταχύτατα εξελισσόμενη τεχνολογία, ο σύγχρονος άνθρωπος φαίνεται να διατηρεί καλά τα «μεσαιωνικά» αυτά χαρακτηριστικά του.

Καθώς τώρα η αρχική εξίσωση (1) πλησιάζει σε κατάρρευση στο σύνολο του οικονομικού συστήματος, εμφανίζεται ξεκάθαρα η λειτουργία του μεσαιωνικού ανθρώπου, ο οποίος, μονολιθικά ατομιστής, σκέφτεται με το κλασικό ρητό «ο σώζων εαυτόν, σωθείτο».
Εκπαίδευση και συλλογικός άνθρωπος

Καταλήγουμε επομένως να βλέπουμε όχι πλέον ένα οικονομικό πρόβλημα αλλά μια ψυχολογική κατάσταση, που αδυνατεί να αλλάξει η ανθρωπότητα.

Θεωρούμε επιβεβλημένο λοιπόν να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας με στόχο την δημιουργία του συλλογικού ανθρώπου. Είναι θέμα επιβίωσης του είδους η γέννηση του συμβιωτικού ανθρώπου. Αυτού που βάζει την ομάδα στην οποία ανήκει πάνω από την προσωπική του ύπαρξη όχι από κάποιο φυλετικό, θρησκευτικό, πολιτικό ή άλλο φανατισμό αλλά από την γνώση που προέρχεται μέσα από την βιωματική εκπαίδευση της δύναμης του συνόλου και την αντίληψης της συλλογικής συνείδησης.
Η φράση του τελευταίου φιλοσόφου αυτοκράτορα της αρχαιότητας Μάρκου Αυρήλιου είναι πιο επίκαιρη από ποτέ:«αυτό που είναι καλό για το μελίσσι, είναι καλό και για την μέλισσα».

Η δημιουργία της «συλλογικής συνείδησης»
Η δημιουργία «συλλογικής συνείδησης» η οποία γεννιέται μέσα από τα κοινά στοιχεία της ανθρωπότητας είναι το πρώτο βήμα για το ξεπέρασμα της δογματικής αντίληψης του «μεσαιωνικού ανθρώπου». Ο μεσαιωνικός άνθρωπος του προηγούμενου μεσαίωνα ήταν θρησκευτικά δογματικός. Ο σύγχρονος μεσαιωνικός άνθρωπος είναι θρησκευτικά και επιστημονικά δογματικός.

Καθώς πλησιάζουμε πια στα ασυμπτωτικά όρια της εξίσωσης, βλέπουμε κάθε είδους συνομωσιολογικό και θρησκευτικό δογματισμό να επανεμφανίζεται με κύριο χαρακτηριστικό την έλλειψη εμπιστοσύνης και το κλείσιμο στα στενά προσωπικά όρια.

Τα 7 βήματα της γέννησης του συνειδητού Πολίτη
  • 1) Απόρριψη της δογματικής σκέψης.
  • 2) Επανεξέταση των Πνευματικών, Επιστημονικών και Κοινωνικών θεμελιωδών
  • 3) Μετάβαση από τον Διαχωρισμό και τον Φανατισμό στην Σύνθεση των Διαφορών.
  • 4) Αναγνώριση της έννοιας της Ταυτότητας.
  • 5) Εκπαίδευση μέσω της Συνθετικής αντίληψης.
  • 6) Αναγνώριση της Δύναμης της Συλλογικής ύπαρξης.
  • 7) Αναγνώριση της ατομικής ευθύνης
1) Απόρριψη της Δογματικής Σκέψης
Χαρακτηριστικό των προσωπικών ορίων είναι ο δογματισμός. Η περιχαράκωση πίσω από ιδέες και αντιλήψεις που μας κάνουν να νοιώθουμε ασφαλείς με βάση το συναισθηματικό και νοητικό πλαίσιο πεποιθήσεων μας. Από αυτή την αντίληψη γεννιούνται κάθε είδους διαχωρισμοί και προκαλείται η άσκοπη εχθρότητα που οδηγεί στην απομόνωση και την διάλυση του κοινωνικού συνόλου.
Πρέπει να γίνει πρωταρχικό μέλημα το ξεπέρασμα του δογματισμού και η απελευθέρωση από την «Αυθεντία». Μόνο έτσι μπορούμε να προσεγγίσουμε υπεύθυνα ο καθένας την γνώση και την βελτίωση αναλαμβάνοντας προσωπικές ευθύνες για την βελτίωση μας ως πολυδιάστατα και μη γραμμικά όντα με πνευματική και υλική φύση.

2) Επανεξέταση των Πνευματικών, Επιστημονικών και Κοινωνικών θεμελιωδών
Επανεξέταση κάτω από το πρίσμα των νέων γνώσεων που φέρνει στο φως η επιστήμη όχι μόνο της σύγχρονης αντίληψης αλλά και της αντίληψης μας για την αρχαία γνώση. Η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει στο φως ευρήματα που αποδεικνύουν ότι είναι πολύ πιθανό να υπήρξαν πολύ αναπτυγμένοι πολιτισμοί στην αρχαιότητα που ο δικός μας ακόμα δεν έχει φτάσει να τους κατανοήσει. Ακόμα και στο θέμα της τεχνολογίας, που το θεωρούμε αποκλειστικό προνόμιο της εποχής μας, έχουμε πάψει να είμαστε σίγουροι μια και για πάρα πολλά μνημεία και ευρήματα έχουμε σαφή στοιχεία μιας υψηλής τεχνολογικής ικανότητας, αν και διαφορετικής από την δική μας. ,
Η εξέταση της γνώσης του παρελθόντος, σε συνδυασμό με τις σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις, μπορεί να μας κάνει πιο σοφούς όπως και να δώσει λύσεις ακόμη και σε σύγχρονα προβλήματα.

3) Μετάβαση από τον Διαχωρισμό στην Σύνθεση
Η σύνθεση επιτρέπει μέσα από την ένωση διαφορετικών ειδών να γεννιούνται νέα, που ενοποιούν τις διαφορές και ανοίγουν νέους δρόμους εξέλιξης. Ο αρχαίος φιλόσοφος Ηράκλειτος έλεγε: «Πόλεμος πάντων πατήρ». Σήμερα αυτό θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε:
«Μηχανισμό Σύγκρουσης – Απόφασης – Επικοινωνίας».
Θεωρούμε ότι υπάρχουν δύο βασικά σημεία, που μπορούν να μας οδηγήσουν στη σύνθεση:
Α) Εσωτερικοποίηση του πολέμου. Ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει να στρέφεται ενάντια στους άλλους και να στραφεί προς την ενστικτώδη σκιερή φύση μας.
Β) Αναγνώριση της σύγκρουσης, ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της διαφορετικότητας, και χρήση αυτής της ενέργειας για την δημιουργία όλο και πιο σύνθετων συλλογικών οργανισμών.

4) Αναγνώριση της έννοιας της Ταυτότητας
Σήμερα η έννοια της Ταυτότητας είναι περιορισμένη και μηχανιστική, κενή περιεχομένου, που προσλαμβάνεται τελικά από τους ανθρώπους ως χάσιμο της αυτοεκτίμησης, με αποτέλεσμα τη μοναξιά και την έλλειψη σκοπού, και την δημιουργία βιομηχανικών «εργατών – αφεντών».
Ταυτότητα όμως σημαίνει να ξέρω ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ, προσωπικά, κοινωνικά, πνευματικά. Να έχω χτίσει ένα σταθερό πλαίσιο ιδεών, μέσα από την προσωπική βίωση, παύοντας έτσι να είμαι «μαζάνθρωπος».
Μόνο αν έχω τη δική μου ταυτότητα μπορώ να αναγνωρίσω και να σεβαστώ την ταυτότητα των άλλων. Μόνο αναγνωρίζοντας και σεβόμενος την διαφορετική ταυτότητα των άλλων μπορώ πλέον να συνθέσω τις απόψεις και θέσεις μου με τις δικές τους.

5) Εκπαίδευση μέσω της Συνθετικής αντίληψης
Η ύπαρξη της ταυτότητας και η εσωτερική αντίληψη της σύγκρουσης μας οδηγεί στην σύνθεση και την ενοποίηση. Έτσι ενώ οι αναπόφευκτες διαφορές παραμένουν ως δομικά στοιχεία, μετά την σύνθεση μετέχουν στο νέο πιο πολύπλοκο σύνολο, ως ενεργές δυνάμεις δημιουργίας. Η καταστροφική φύση της σύγκρουσης μεταλλάσσεται σε τροφοδότη ενέργειας στην νέα σύνθεση και οδηγεί σε μια βελτιωμένη πραγματικότητα.
Αυτή η διαδικασία πρέπει και μπορεί να εφαρμοστεί, μέσα από την αντίστοιχή εκπαίδευση των ανθρώπων στην διαχείριση της σύγκρουσης και στην εξάλειψη του φόβου στο διαφορετικό.

6) Αναγνώριση της Δύναμης της Συλλογικής ύπαρξης
Σήμερα η επιστημονική κοινότητα αρχίζει να αποδεικνύει πειραματικά ότι η συλλογική δράση είναι πιο σταθερή και ασφαλής για την επικράτηση και την διαιώνιση ενός είδους Ακόμη, ο R. Sheldrake καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα στις έρευνες του για τα μορφογενετικά πεδία. Η ίδια η φύση το ίδιο μας διδάσκει (μέλισσες, τερμίτες, σμήνη, κοπάδια, κλπ) Μας το θυμίζει η λαϊκή σοφία (και η βρετανική διπλωματία) με το ρητό «διαίρει και βασίλευε».
Ο άνθρωπος που έχει χτίσει τη δική του ταυτότητα και στη συνέχεια την έχει συνθέσει δομικά με άλλους ανθρώπους, βιώνει μια συλλογική συνείδηση, μέσα στην οποία δρα και υπάρχει, συμμετέχοντας στην αυξημένη ικανότητα της ομάδας για επιβίωση και δημιουργία, με αυξημένες πιθανότητες για την κατάκτηση της ευτυχίας, σε σχέση με τον ατομιστή.

7) Αναγνώριση της ατομικής ευθύνης
Το αποτέλεσμα όλων των προηγούμενων σταδίων είναι ο συνειδητοποιημένος άνθρωπος, ο οποίος συμμετέχει όχι μόνο δια της ψήφου του, μια μοναδική χρονική στιγμή, μεταβιβάζοντας την ευθύνη της δράσης σε αντιπροσώπους, αλλά συνέχεια και διαρκώς μέσω α) της ανάληψης της ατομικής ευθύνης, που είναι απόρροια της ταυτότητας του και β) της εθελοντικής συμμετοχής του, που είναι απόρροια της διαδικασίας σύνθεσης.

Έτσι καταλύεται το δίπολο αφέντης-δούλος και η δουλειά (δουλεία) μετατρέπεται σε εργασία. Εργασία παραγωγική για τις ανάγκες της κοινότητας στην οποία απευθύνεται και εργασία δημιουργική για τις ανάγκες έκφρασης και εξέλιξης του ατόμου.

Η γέννηση του συνειδητού πολίτη
Έτσι γεννιέται ο συνειδητός πολίτης, ο οποίος συμμετέχει συνέχεια και ως δυναμικό στοιχείο, ανάλογα με τις ικανότητες και δυνάμεις του.
Αποτέλεσμα είναι η δημιουργία μιας συνέργειας, όπου ο άνθρωπος αλλάζει την κοινότητα και η κοινότητα επιστρέφει την αλλαγή πίσω στον άνθρωπο, σε ένα δυναμικό επαναλαμβανόμενο κύκλο.
Το μοντέλο εξέλιξης εδώ δεν είναι ο γραμμικός θετικισμός, αλλά η βιορρυθμική κίνηση, που αποτυπώνεται σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς.

Καταλήγοντας και με βάση όλα τα παραπάνω, θεωρούμε ότι το σημερινό αδιέξοδο είναι μια ευκαιρία αποδόμησης του παλιού και φθαρμένου μοντέλου ζωής και ανασύνθεσης των θεμελιωδών δυνάμεων, σε έναν νέο πιο συνθετικό και ολιστικό πολιτισμό. Θα πρέπει να αντιληφθούμε αυτή την αποδόμηση όχι ως τέλος αλλά ως αρχή δημιουργίας ένας πιο ισορροπημένου μέλλοντος.
Αυτό θα συμβεί αν εμείς σήμερα αναλάβουμε τις προκλήσεις που τίθενται μπροστά μας, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Πώς η θερμοκρασία του φαγητού επηρεάζει τη γεύση

Τα καλομαγειρεμένα πιάτα που υπόσχονται να ταξιδέψουν τις αισθήσεις μας με την έντονη γεύση τους, είναι αρκετά. Σύμφωνα, όμως, με κάποιους επιστήμονες, η θερμοκρασία του φαγητού επηρεάζει και το πόσο γευστικό το αισθανόμαστε.

Ο καθηγητής μοριακής και κυτταρικής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Leuven στο Βέλγιο, Karel Talavera Pérez, υποστηρίζει ότι η αντίληψη της γεύσης μας μειώνεται όταν η θερμοκρασία του φαγητού ξεπερνά τους 35 βαθμούς Κελσίου. Αυτό συμβαίνει γιατί, όταν τρώμε πιο ζεστό φαγητό, είναι πολύ πιθανό να ενεργοποιηθεί η ασπίδα προστασίας που έχει ο οργανισμός μας απέναντι στην αίσθηση του καψίματος.

Το 2005 δημοσιεύτηκε μια έρευνα που μελέτησε τη γεύση του τυριού cheddar, ανάλογα με τη θερμοκρασία του. Το τυρί σερβιρίστηκε σε θερμοκρασία 5 βαθμών Κελσίου, 12 βαθμών Κελσίου, 21 βαθμών Κελσίου κ.ο.κ. Όσο αυξανόταν η θερμοκρασία του, διαπιστώθηκε ότι η γεύση του αποκτούσε μια ξινίλα. Ακόμη, όσοι το δοκίμασαν, δυσκολευτήκαν να περιγράψουν τη γεύση του στις πιο υψηλές θερμοκρασίες.

Την ίδια χρονιά, ο Karel Talavera Pérez ανακάλυψε για το παγωτό ότι, όσο πιο ζεστό είναι, τόσο πιο γλυκιά γεύση έχει, ενώ, αντίθετα, η μπίρα γίνεται πιο πικρή, όσο ανεβαίνει η θερμοκρασία της.
Αυτές οι διαφορές συμβαίνουν, γιατί ο δείκτης της γεύσης TRPM5, ο οποίος ορίζει το πόσο γλυκό ή πικρό είναι το φαγητό, στέλνει ισχυρότερο σήμα στον εγκέφαλο, όταν το φαγητό είναι ζεστό. Ωστόσο, οι μέχρι τώρα έρευνες δείχνουν ότι ο τρόπος που η θερμοκρασία επηρεάζει τη γεύση είναι πολύ πιο πολύπλοκος, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι η γλώσσα παίζει εξίσου σημαντικό ρόλο.
Πιο συγκεκριμένα, το να «ζεσταίνουμε» ή να «κρυώνουμε» μέρη της γλώσσας μας μπορεί να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση συγκεκριμένων γεύσεων. Για παράδειγμα, η απότομη εναλλαγή από κρύο σε ζέστη δημιουργεί συνήθως μια πιο γλυκιά γεύση.

Και το ποτό έχει τη σημασία του
Μη ξεχνάμε ότι και η θερμοκρασία του ποτού που συνοδεύουμε το φαγητό μας παίζει σημαντικό ρόλο. Ο νοτιαμερικανοί, συνηθίζουν να πίνουν πολύ κρύο νερό με τα γεύματά τους, οι Ευρωπαίοι επιλέγουν νερό σε θερμοκρασία δωματίου, ενώ οι Ασιάτες ζεστό νερό ή τσάι.

Έρευνα που έχει δημοσιευτεί το 2013 έχει δείξει ότι, όταν φάμε αμέσως αφότου πιούμε κρύο νερό, μειώνεται η αντίληψη που έχουμε για το γλυκό, τη σοκολάτα και την κρεμώδη αίσθηση, και οι ερευνητές, με βάση αυτό, ψάχνουν να βρουν κατά πόσο η κατανάλωση του κρύου νερού παίζει ρόλο στην προτίμηση που δείχνει ο κόσμος σε γλυκές τροφές και γλυκίσματα.

Διαφορετική έρευνα από τον Charles Spence της Οξφόρδης έχει δείξει ότι πολύ συχνά μπορούμε να καταλάβουμε πότε το υγρό που μας βάζουν σε ένα ποτήρι είναι ζεστό ή κρύο, απλά ακούγοντας τον ήχο του καθώς πέφτει στο ποτήρι.

Το Αιγυπτιακό ιερό στην Μπρεξίζα Νέας Μάκρης Αττικής

Το ιερό ιδρύθηκε από τον Ηρώδη Αττικό τον 2ο αιώνα μ.Χ. προς τιμήν των αιγυπτιακών θεοτήτων που είχαν προστεθεί στο ελληνικό πάνθεον. Ο ίδιος εξάλλου υπήρξε μεγάλος γαιοκτήμονας της περιοχής. Έχει τετράγωνο σχήμα διαστάσεων 50×50 μέτρα, διαθέτει περίβολο και επάλληλους διαδρόμους που καταλήγουν σε βαθμιδωτή πυραμίδα στο κέντρο του. Εντυπωσιακό στοιχείο είναι τα μαρμάρινα αγάλματα υπερφυσικού μεγέθους.

Είναι η θεά Ισις και ο Οσιρις (ή Αντίνοος), αντίγραφα των οποίων έχουν στηθεί σήμερα στον αρχαιολογικό χώρο, δίνοντας μια ιδέα για τις διαστάσεις του ιερού και τη μεγαλοπρέπειά του. Δίπλα στο ιερό έχουν αποκαλυφθεί ρωμαϊκά λουτρά μεγάλης πολυτέλειας, ενώ ημιτελής έχει απομείνει η ανασκαφή μιας πισίνας, η οποία θεωρείται ότι ήταν ιχθυοτροφείο. Όπως φαίνεται από τα ευρήματα, το ιερό ιδρύθηκε πάνω σε ένα μικρό νησάκι του έλους που επικοινωνούσε με την ξηρά με διώρυγες. Σήμερα ο χώρος είναι ενιαίος. Το σκηνικό με τα καλάμια και την απόληξη των νερών θυμίζει τον Νείλο, τοποθετώντας έτσι το ιερό σε «αυθεντικά» αιγυπτιακό περιβάλλον.

Το Αιγυπτιακό ιερό στην Μπρεξίζα είναι το μοναδικό Αιγυπτιακό ιερό που έχει διασωθεί στην Αττική. Δυστυχώς οι εργασίες ανασκαφής και αναστήλωσης δεν έχουν ολοκληρωθεί και ο χώρος δεν είναι επισκέψιμος. Τα υλικά κατασκευής των κτισμάτων τόσο του ιερού όσο και του βαλανείου τα καθιστούν ιδιαίτερα ευπαθή στις καιρικές συνθήκες. Όπως είχε δημοσιεύσει παλαιότερα «Το Βήμα», η χυτή ρωμαϊκή τοιχοποιία διαβρώνεται εύκολα, και οι τοίχοι του συγκροτήματος απειλούνται με κατάρρευση.

Πολλά από τα κονιάματα των τοίχων είναι ήδη πεσμένα στο έδαφος, ενώ η ίδια τύχη επιφυλάσσεται και για όσα έχουν απομείνει στη θέση τους. Η μαρμάρινη επένδυση των διαδρόμων του ιερού καταστρέφεται καθώς οι πλάκες αποκολλώνται από τη θέση τους και σπάνε.

Ολόκληρος ο αρχαιολογικός χώρος κινδυνεύει να μετατραπεί σε έλος λόγω των υδάτων της περιοχής, τα οποία επί του παρόντος απομακρύνονται με αντλίες, που πρέπει να λειτουργούν διαρκώς. Λόγω της οργιώδους βλάστησης απαιτείται συνεχής αποψίλωση. Η άμεση γειτνίαση με τη θάλασσα επιβαρύνει την κατάσταση των αρχαίων. Προβλήματα δημιουργούνται από το ρέμα, το οποίο ρέει κατά μήκος της μιας πλευράς του ιερού και σε αυτό καταλήγουν τα λύματα γειτονικού ξενοδοχείου!

Ο Ναός των Αιγύπτιων θεών βρίσκεται δίπλα στην παραλία στη Νέα Μάκρη και παράπλευρα στο μικρό έλος της Μπρεξίζας από όπου και παίρνει το όνομα του ο αρχαιολογικός χώρος. Τον χώρο είχε εντοπίσει πρώτος ο Γάλλος πρόξενος στην Αθήνα, Φωβέλ το 1792, αλλά τον είχε ταυτίσει λανθασμένα με τον Τύμβο τον Μαραθωνομάχων.

Οι ανασκαφές στον αρχαιολογικό χώρο ξεκίνησαν όταν το 1968 κατά τις σκαφτικές εργασίες ανέγερσης ξενοδοχείου ανακαλύφθηκαν λείψανα μεγάλου Αιγυπτιακού ναού αφιερωμένου στην Ίσιδα (Ανδρέας Βαβρίτσας). Το 1980 ο αρχιτέκτων – αρχαιολόγος Γιάννης Τραυλός μελέτησε λεπτομερέστερα το μνημείο. Το 1988 η Ξένια Αραπογιάννη έφερε στο φως το Βαλάνειο. Από το 1999 και έκτοτε η αρχαιολόγος Ιφιγένεια Δεκουλακου πραγματοποιεί συστηματικές ανασκαφικές και αναστηλωτικές εργασίες στο χώρο και με την αρωγή του Δήμου της Νεας Μακρης. Ο Χώρος έχει ενταχθεί στο έργο ενοποίησης και ανάδειξης των αρχαιολογικών χώρων του Μαραθώνα του Ταμείου Διαχείρισης Πιστώσεων για την εκτέλεση των αρχαιολογικών χώρων του Υπουργείου Πολιτισμού.

ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΙΔΑΣ

Η Ίσιδα κόρη της Σεβ και του Νουτ, αδελφή του Όσιρη, του Σηθ και της Νέφθυος είναι η μεγαλύτερη Αιγύπτια θεά.

Ο Όσιρις σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ως διάδοχος των απόγονων του μεγάλου θεού Ρα εκπολίτισε την Αίγυπτο, οργάνωσε το κράτος της και ανέπτυξε τις επιστήμες και την γεωργία. Στο έργο του τον βοήθησε η Ίσιδα στην οποία άφησε την αντιβασιλεία της Αιγύπτου όταν έφυγε για να εκπολιτίσει και άλλες χώρες. Στην επιστροφή του όμως τον σκότωσε ο Σεθ, τον έκοψε σε κομμάτια, τα έκλεισε σε μια κιβωτό και τα πέταξε στη θάλασσα. Η Ίσιδα και η Νέφθυς μάζεψαν τα κομμάτια του Όσιρη τα ξαναένωσαν και του έδωσαν πάλι ζωή (ο αρχέγονος μύθος της ανάστασης και της αναγέννησης). Ενδιαφέρον έχει στο μύθο ότι ο φαλλός του Όσιρη έμεινε στο Νείλο προφανώς για να ανατροφοδοτεί την καταπληκτική του γονιμότητα.

Η Ίσιδα συνέλαβε τον γιο της Ώρο, όταν με μορφή γερακιού κάθισε πάνω στο νεκρό Όσιρη. Η Ίσιδα αποτελεί υπόδειγμα συζύγου και μητέρας. Φροντίζει τον Όσιρη και τον Ώρο και στη ζωή και στο θάνατο, για αυτό και οι σαρκοφάγοι έχουν τη μορφή μούμιας που αναπαύεται στα φτερά της Ίσιδας.

Στην τελευταία φάση της Αιγυπτιακής θρησκείας, οι άλλες θεότητες χάνουν την σημασία τους. Όταν ο Ηρόδοτος επισκέφθηκε την Αίγυπτο στα μέσα του 5ου αιώνα πχ οι μόνοι θεοί που λατρευόταν σε όλη την χώρα ήταν ο Όσιρης και η Ίσιδα.

Η λατρεία όμως της Ίσιδας είχε επισκιάσει αυτή του Όσιρη και εξαπλωνόταν σε όλη την λεκάνη της Μεσογείου. Η Ίσιδα ταυτίζεται με την φοινικική Αστάρτη και εγκαθίσταται στην Βύβλο και στην Κυρηναϊκή.

Με τον Ελληνικό χώρο η Ίσιδα έρχεται σε επαφή μέσω των εμπορικών δεσμών. Με ψήφισμα της βουλής των Αθηναίων επιτρέπεται το 333/2 πχ σε Αιγυπτίους εμπόρους να ιδρύσουν ιερό της Ίσιδας στον Πειραιά.

Κατά την Ελληνιστική εποχή οι Πτολεμαίοι εξελληνίζουν τον Όσιρη, τον ταυτίζουν με τον Σαράπη και ιδρύουν νέα λατρεία για το θεϊκό ζεύγος Σαράπης (Όσιρης) – Ίσιδα. Η λατρεία των δυο θεών δεν ξεχωρίζεται, σε όλα τα Σαράπεια υπάρχει χώρος για την Ίσιδα. Η λατρεία εξαπλώνεται στον Ελληνικό χώρο με σπουδαιότερο κέντρο λατρείας την Δήλο. Η Ίσιδα ταυτίζεται με την Δήμητρα προστάτιδα της Γεωργίας, αλλά και με την Αφροδίτη, θεά του έρωτα, του γάμου και προστάτιδα των γυναικών.

Στη ρωμαϊκή εποχή η λατρεία των δύο θεών εξαπλώνεται σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου και δύο μεγάλα ιερά ιδρύονται στο Ίσειο της Πομπηίας και στο Benevento.

Δύο ήταν οι μεγάλες γιορτές που είχαν καθιερωθεί προς τιμή της θέας κατά την ρωμαϊκή εποχή: τα Πλοιαφέσια που γιορταζόταν το Μάρτη και κατά τα οποία μεγάλη πομπή κατέληγε στην ακτή όπου έριχναν το πλοίο της Ίσιδας στη θάλασσα για να εγκαινιάσουν τη νέα περίοδο της ναυσιπλοΐας και τα Ίσεια το Νοεμβρη όπου γιορταζόταν η αναζήτηση και εύρεση του Όσιρη, ο θάνατος δηλαδή και η ανάστασή του με χορούς, τραγούδια στους δρόμους και συμπόσια.

Πρόκειται για ένα μεγάλο πολυτελές συγκρότημα που περιλαμβάνει το ιερό των Αιγυπτίων Θεών, Βαλάνειο (πολυτελές συγκρότημα λουτρών) και άλλα κτίσματα.

Το ιερό περικλείει τετράπλευρος περίβολος (60,5×64,6μ). Επάλληλοι διάδρομοι οδηγούν σε μία κατασκευή στο κέντρο του πιθανόν βαθμωτή πυραμίδα, διαστάσεων 10×10μ και ύψους 3,5 περίπου μέτρων, στην οποία θα πρέπει να υπήρχε ο ναΐσκος του. Σήμερα σώζονται 3 από τις βαθμίδες της πυραμίδας από πώρινες λιθόπλιθους.

Η είσοδος στο ναό γινόταν από 4 πρόπυλα φρουριακού χαρακτήρα, ένα στο μέσο κάθε πλευράς του περιβόλου σε Βορρά, Νότο, Ανατολή και Δύση. Τα πρόπυλα αποτελούνταν από 2 ορθογώνιους πύργους (5,75×5,6μ) που έχουν κτισθεί με αργούς λίθους και πλίνθους και πιθανόν έφεραν μαρμάρινη επένδυση ανάμεσα στους οποίους υπήρχε η είσοδος.

Κάθε πρόπυλο κοσμούσαν 4 μεγάλα αγάλματα, 2 στην εσωτερική πλευρά και 2 στην εξωτερική έμπροσθεν των πύργων σε ζευγάρια: η θεάΊσιδα ως Δήμητρα ή Αφροδίτη και ο Όσιρης με τη μορφή του Αντίνοου, του νεαρού φίλου του Αυτοκράτορα Ανδριανού που πνίγηκε στο Νείλο. Μέχρι σήμερα 10 από αυτά τα κλασσικής αιγυπτιακής τεχνοτροπίας αγάλματα έχουν έλθει στο φως ενώ γύψινα αντίγραφα τοποθετούνται στον αρχαιολογικό χώρο προσδίδοντας στην αναπαράσταση του χώρου.

Σύγχρονο του ναού είναι το βαλάνειο σε απόσταση 40 περίπου μέτρων του ιερού. Η κατεύθυνση του ήταν τέτοια ώστε όλη την ημέρα να το βλέπει ο ήλιος. Είχε πολυτελή είσοδο στην ανατολική πλευρά του προς τη θάλασσα ενώ στο κέντρο του δεσπόζει η μεγάλη ελλειψοειδής αίθουσα με θερμαινόμενη δεξαμενή για νερό, δάπεδο καλυμμένο από μαρμαρόπλακες, και μεγάλα ανοίγματα προς τη θάλασσα. Τέτοιου είδους δεξαμενές (πισίνες) συναντούνται μόνο σε λουτρά πολύ πλούσιων αρχόντων, εξ ου και η συσχέτιση με τον Ηρώδη τον Αττικό. Υπάρχουν συνολικά 18 χώροι (άλλες 2 κυκλικές δεξαμενές) και η όλη κατασκευή ήταν εξαιρετικά πολυτελής.

Λίγα χιλιόμετρα μακριά στην κοιλάδα της Αυλώνας, στη θέση η μάντρα της γριάς, ο Ηρώδης ο Αττικός διέθετε μεγάλο αγρόκτημα από το οποίο διασώζονται μόνο λείψανα της περίφραξης και ανάγλυφη πέτρα από το τόξο μνημειακής πύλης (φυλάσσεται στο αρχαιολογικό μουσείο του Μαραθώνα).

Βόρεια του λουτρού ανακαλύφθηκε επίσης μεγάλο ορθογώνιο οικοδόμημα.

Ταυτόχρονα, η αποκάλυψη μεγάλου τμήματος ελλειψοειδούς οικοδομήματος (120μ), εσωτερικά του περιφραγμένου χώρου, που συνεχίζει και εσωτερικά της περίφραξης, προσέθεσε νέα στοιχεία για το μέγεθος και τη σπουδαιότητα συνολικά του συγκροτήματος. Πρόκειται πιθανότατα για ιχθυοτροφείο (κάτι που συνηθιζόταν πολύ στις ρωμαϊκές βίλες αλλά είναι σπανιότατο στον Ελλαδικό χώρο) ή για τεχνητή λίμνη αντίγραφο αυτής που είχε η Βίλα του Αδριανού στο Τίβολι.

 Τα ευρήματα από τον αρχαιολογικό χώρο της Μπρεξίζας εκτίθενται τα περισσότερα στο μουσείο του Μαραθώνα και περιλαμβάνουν:

 – υπερμεγέθη μαρμάρινα αγάλματα της Ίσιδας, ως Δήμητρα με στάχυα και ως Αφροδίτη με 3 μικρά τριαντάφυλλα στο δεξί της χέρι

– αγάλματα του Όσιρη – Αντίνοου – Σαράπη με την γνωστή ιερατική κίνηση των αιγυπτιακών αγαλμάτων και το επίσημο ένδυμα των Φαραώ

– μια ακέραιη μαρμάρινη σφίγγα και μία ακόμη κομμένη στα 2 από γκρίζο λίθο

– υπέρθυρα των πρόπυλων

– λύχνους της ρωμαϊκής εποχής, εξαιρετικά μεγάλων διαστάσεων, με ανάγλυφες παραστάσεις της Ίσιδας και του Όσιρη και όλοι τους χρησιμοποιημένοι, όπως δείχνουν τα ίχνη αιθάλης

– νομίσματα της εποχής του Αδριανού αλλά και ένας μικρός θησαυρός, πολύ μεταγενέστερος, με νομίσματα του 4ου και του 5ου μ.X. αιώνα.

ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ

Η λατρεία της Ίσιδας είχε διαδοθεί σε όλο το ρωμαϊκό κόσμο κατά την Ελληνιστική Περίοδο και είναι αξιοσημείωτο ότι κατά τους αυτοκρατορικούς χρόνους, οι περισσότεροι ιερείς της εκτός Αιγύπτου ήταν Έλληνες. Το ιερό με τα γύρω κτίρια, ένα πολυτελές βαλανείο (λουτρό) και μια μεγάλη πισίνα-ιχθυοτροφείο, πρέπει να αποτελούσε ένα από τα σπουδαιότερα θρησκευτικά κέντρα της εποχής.

Ερχόμενος λοιπόν κατά την αρχαιότητα ο επισκέπτης εδώ θα έπρεπε να καθαρθεί. Η πρώτη κάθαρση είναι κατά παράδοση με νερό. Στη νοτιοανατολική γωνία του εξωτερικού περιβόλου είχαν βρεθεί εδώ και πολλά χρόνια τα λουτρά. Οι είσοδοι έχουν ακριβή προσανατολισμό, ανατολής-δύσης και βορρά-νότου.

Η κεντρική είσοδος ήταν στην ανατολή, στην πλευρά της θάλασσας. Το βεβαιώνει το μόνο θραύσμα που έχει απομείνει το υπέρθυρο που παριστά τον ηλιακό δίσκο με δυο κόμπρες, ένα σύμβολο που βρίσκουμε στις εισόδους πολλών αιγυπτιακών ιερών. Σε αυτή την περίπτωση ο ηλιακός δίσκος συμβόλιζε τον Ώρο, το μοναχογιό που συνέλαβε η Ίσιδα από το νεκρό Όσιρι, αυτόν που έδιωξε τα σκοτάδια και χάρισε τη λύτρωση.

Ο μαρμαροστρωμένος διάδρομος οδηγούσε στο κεντρικό κτίριο. Τρία σκαλοπάτια ανέβαζαν τον επισκέπτη στην πρώτη αυλή που περιέβαλε το οικοδόμημα. Στη συνέχεια υπήρχε σε ένα πιο χαμηλό επίπεδο ένας πομπικός διάδρομος στεγασμένος με κεραμίδια. Σήμερα είναι γεμάτος με θραύσματα από τα αρχαία κεραμίδια καθώς επίσης έχουν βρεθεί και κάποιες από τις Ιωνικές κολώνες που στήριζαν τη στέγη.

Τρίτο και τελευταίο ακολουθεί ένα πλάτωμα (άνδηρο) γύρω από το ιερό. Το ιερό στο κέντρο ήταν μια συμπαγής βαθμιδωτή κατασκευή. Μπορεί να ήταν μια πυραμίδα; Πολύ πιθανόν. Δεν έχει βρεθεί πουθενά κάτι αντίστοιχο και έτσι μόνο εικασίες μπορούν να διατυπωθούν.

Αυθαιρετώντας, να σημειώσω ότι μου θυμίζει το ιερογλυφικό του αρχέγονου λόφου (Primordial Hill), αυτού που οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι αναδύθηκε από τα νερά του χάους και δημιούργησε γη. Άλλωστε πιστεύουν ότι αυτό το σχέδιο έδωσε την έμπνευση για το σχεδιασμό των πυραμίδων.



 Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Πιθανόν λοιπόν σε μια τελετουργική διαδικασία να περιφερόντουσαν στους διαδρόμους που κυκλώνουν το ιερό και να χρησιμοποιούσαν τις πύλες μιμούμενοι τις κινήσεις του ήλιου και συγκεκριμένων πλανητών.

Ας μην λησμονούμε ότι οι Αιγύπτιοι είχαν ταυτόχρονα σε χρήση 3 ημερολόγια. Ένα ηλιακό, ένα σεληνιακό και ένα που ξεκινούσε με το θερινό ηλιοστάσιο, όταν στον ορίζοντα ανέτειλε το λαμπρότερο αστέρι του νυχτερινού ουρανού τους, ο Σείριος.

Στην πύλη της Δύσης θα συναντήσουμε την Ίσιδα ως Αφροδίτη να μας προσφέρει τα τριαντάφυλλα που κρατά στο χέρι της.

Η αρχαιολόγος μου θύμισε τις Μεταμορφώσεις του Απουλήιου, που είναι γνωστές και ως ο «Χρυσός Όνος». Ο Λούκιος Απουλήιος, ο επιλεγόμενος Πλατωνικός και Σοφιστής, ήταν ιερέας της Ίσιδας και του Όσιρι και σύγχρονος του Ηρώδη του Αττικού.

Το σχετικό βιβλίο του είναι μια αλληγορία πάνω την πορεία του ανθρώπου που επιθυμεί να σταθεί στα πόδια του και να μυηθεί στα μυστήρια της θεάς. Έτσι, ως γάιδαρος, ο ήρωας υπομένει τα πάνδεινα ώσπου να τον λυπηθεί η ίδια η Ίσιδα. Τον στέλνει σε έναν κήπο να φάει τριαντάφυλλα, τα ιερά λουλούδια της Αφροδίτης, που του ξαναδίνουν την ανθρώπινη μορφή.

Έχοντας κατακτήσει πλέον την υπόστασή του είναι έτοιμος να προχωρήσει στην πορεία των μυστηρίων. Αυτά τα τριαντάφυλλα μας προσφέρει το άγαλμα της Δύσης. (Κοιτάζω κλεφτά γύρω μου. Παρατηρώ το πρόσωπό μου να καθρεφτίζεται στη φωτογραφική μηχανή. Όχι δεν βλέπω κάποιο γαϊδουράκι – ή μήπως έχω λησμονήσει την τέχνη της όρασης;)

Στη νότια και τελευταία άρτια πύλη η Ίσιδα εμφανίζεται ως Δήμητρα. Ο άξονας βορρά-νότου αντιστοιχούσε στα δυο ηλιοστάσια, τις δυο ηλιοστατικές πύλες. Ο Πορφύριος στο Εν Οδυσσεία άντρο των Νυμφών μας λέει ότι από τον Καρκίνο, τη Βόρεια πύλη του θερινού ηλιοστασίου, κατέβαιναν οι ψυχές στη γη, ο δε Αιγόκερως ήταν η νότια πύλη που διάβαιναν στην ανάβασή τους όχι οι θεοί, αλλά οι μυημένοι «αθάνατοι».

Κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο όταν η γη άγγιζε το βαθύτερο σκοτάδι γιόρταζαν το μυητικό θάνατο και την ανάσταση του Διόνυσου και της φύσεως όταν «δια της σήψεως αναγεννούντο», όπως έλεγαν και οι αλχημιστές.

Τι θα μπορούσε να συμβολίσει πιο παραστατικά αυτήν τη διαδικασία από την Κυρά των Μυστηρίων, τη Δήμητρα ή οποία κρατώντας στο χέρι τα στάχυα υπενθύμιζε τη μυητική εικόνα: ο καρπός πρέπει να σαπίσει μέσα στη γη, το σταφύλι πρέπει να συνθλιβεί για να μπορέσει να γεννηθεί το καινούργιο.

Αν δεν στηρίξεις το ένα πόδι έξω από τη γη, ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της.

Οι περισσότεροι ζητούν συνταγές. Νομίζουν πως υπάρχουν τρόποι να αλλάξει η ζωή τους προς το καλύτερο, αν καταφέρουν να αλλάξουν κάποιους ανθρώπους γύρω τους.

Ευτυχώς – αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς – δεν υπάρχουν τέτοιες τεχνικές.

Μόνο με το προσωπικό σας παράδειγμα, υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να επηρεάσετε κάποιον που βρίσκεται κοντά σας.

Όμως είναι τραγικό να ζείτε με την πεποίθηση ότι, το να είστε καλά εξαρτάται από ανθρώπους έξω από σας.

Η ποιότητα της ζωής μας είναι εσωτερική υπόθεση.

Μη χάνετε άλλο χρόνο άδικα.

Δεν μας φταίει κανείς για τίποτα.

Οι άλλοι επηρεάζουν, αλλά δεν καθορίζουν.

Αν αποκτήσετε ένα νόημα – σκοπό στη ζωή σας, βαδίζοντας τον δικό σας μοναδικό δρόμο προσωπικής ανάπτυξης, με υπομονή, αγάπη για τον εαυτό σας και αποδοχή των άλλων, τότε όλα θα αποκτήσουν άλλη σημασία και η ζωή σας θα φωτιστεί με πνευματικότητα.

Είναι τότε που θα αρχίσουν οι συμπτώσεις και τα θαύματα.

Λέει ο Ελύτης: Αν δεν στηρίξεις το ένα πόδι έξω από τη γη, ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της.

Ο φόβος δημιουργεί δισταγμό. Ο δισταγμός κάνει αυτό που φοβάσαι πραγματικότητα

Ένα σοβαρό δίλημμα ζωής: να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω ή να βρω τρόπους να το διαχειριστώ; Η αντιμετώπιση της δυσκολίας αυτής είναι ΖΩΗ.
Το αντίθετο προκαλεί ένα εσωτερικό ¨έλος¨ – στάσιμα εσωτερικά νερά, που συντηρούνται από τους βαθύτερους φόβους μας.
Αν διατηρούμε το έλος αυτό μέσα μας χρόνια, τα νερά είναι τόσο θολά που δεν μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά ¨τι θέλουμε¨
Τίποτα δεν αλλάζει όσο περιμένουμε εξασφαλισμένο αποτέλεσμα. Η αλλαγή συμβαίνει πάντα από μέσα προς τα έξω – εσωτερικές διεργασίες στο χρόνο – και όχι με στιγμιαίες θεαματικές κινήσεις. Όταν βλέπετε απότομες εκδηλώσεις αλλαγών, να θυμάστε ότι η διεργασία έχει πάρει χρόνο
Τα συναισθήματα μας αποθηκεύονται στο σώμα μας
Είναι μεγάλο δράμα να ταυτίζεις την ιστορία σου με την ταυτότητα σου
Αν η εσωτερική αρμονία είναι η απουσία φόβου, η εξωτερική αρμονία είναι η συνεργασία με τους άλλους
Να αφήνουμε κάθε άνθρωπο που συναντάμε στη ζωή μας καλύτερο, πιο χαρούμενο, πιο υπεύθυνο, απ’ ότι τον βρήκαμε
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να πίνετε κρασί κακής ποιότητας
Κριτική είναι ένας μηχανισμός άμυνας των φοβισμένων ανθρώπων, είναι αντίσταση στην αλλαγή
Το ΕΓΩ μας σπρώχνει να μελετάμε ή να κάνουμε πράγματα όχι για να απολαύσουμε αλλά για να ξεχωρίζουμε και να μας θαυμάζουν οι άλλοι. Όμως οι έννοιες: ¨ξεχωριστός¨ και ¨πνευματικότητα¨ είναι αταίριαστες , ασυμβίβαστες
Ο φόβος δημιουργεί δισταγμό. Ο δισταγμός κάνει αυτό που φοβάσαι πραγματικότητα

Δύο αληθινές ιστορίες… ένα ηθικό δίδαγμα

Δύο αληθινές ιστορίες αυτοθυσίας & ηρωισμού που έχουν κάτι να μας πουν. Τα συμπεράσματα δικά σας!

Ιστορία Πρώτη
Στην δεκαετία του ’30 το Σικάγο ανήκε ουσιαστικά στον Αλ Καπόνε. Ο Καπόνε δεν ήταν διάσημος για κάτι ηρωικό, αλλά για την εμπλοκή του σε όλα : από λαθραία ποτά και πορνεία μέχρι το φόνο.
Ο Καπόνε είχε έναν ικανότατο δικηγόρο με παρατσούκλι «Easy Eddie». Οι ικανότητες νομικών ελιγμών του Eddie συνετέλεσαν ώστε ο Καπόνε να είναι έξω από τη φυλακή.
Για να δείξει την εκτίμησή του, ο Καπόνε τον πλήρωνε πολύ καλά, του παρείχε τεράστιο περιφραγμένο αρχοντικό. Ο Eddie ζούσε τη μεγάλη ζωή της μαφίας του Σικάγου και δεν ενδιαφερότανε για τα άγρια εγκλήματα που γινόταν γύρω του και τα οποία συγκάλυπτε.
Ωστόσο ο Eddie είχε ένα ευαίσθητο σημείο: τον γιο του. Του έδινε τα πάντα, ακριβά ρούχα, αυτοκίνητα, καλή εκπαίδευση. Αλλά παρά την εμπλοκή του με το οργανωμένο έγκλημα, ο Eddie ήθελε ο γιος του να είναι καλύτερος άνθρωπος από ό, τι ήταν ο ίδιος και προσπάθησε να του μάθει την αξία του καλού. Παρά τον πλούτο και την επιρροή του, υπήρχαν πράγματα που δεν θα μπορούσε να δώσει στο γιο του : ένα καλό όνομα /ένα καλό παράδειγμα.
Ετσι, μια μέρα, ο Easy Eddie πήρε τη μεγάλη απόφαση: πήγε στις Αρχές και είπε την αλήθεια για τον Αλ Καπόνε, να καθαρίσει το όνομά του, και να προσφέρει στο γιο του ένα παράδειγμα ακεραιότητας. Κατέθεσε εναντίον της Μαφίας, αν και ήξερε ότι το κόστος θα είναι μεγάλο.
Πράγματι, εντός του έτους (1939), η ζωή του Easy Eddie τελείωσε σε ένα καταιγισμό από σφαίρες σε ένα μοναχικό δρόμο του Σικάγου. Αλλά στα μάτια του, είχε δώσει στο γιο του το μεγαλύτερο δώρο που είχε να του προσφέρει, στη μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσε ποτέ να πληρώσει.

Ιστορία Δεύτερη
Ο Butch O’Hare ήταν πιλότος μαχητικού στο Νότιο Ειρηνικό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μια μέρα που όλη η μοίρα του είχε σταλεί σε μια αποστολή, συνειδητοποίησε στον αέρα ότι κάποιος είχε ξεχάσει να γεμίσει τη δεξαμενή καυσίμων του και δεν είχε αρκετά καύσιμα για να ολοκληρώσει την αποστολή του και να γυρίσει πίσω στο πλοίο του.
Πήρε εντολή να επιστρέψει στο αεροπλανοφόρο. Καθώς επέστρεφε, είδε ότι η μοίρα των ιαπωνικών αεροσκαφών κατευθυνότανε προς τον αμερικανικό στόλο.
Τα μαχητικά αεροπλάνα ήταν μακριά και όλα τα πλοία ήταν ανυπεράσπιστα. Χωρίς να σκεφτεί την προσωπική του διάσωση, με κίνδυνο της ζωής του και με λιγοστά καύσιμα, επιτέθηκε στους ιάπωνες για να τους αποσπάσει με κάποιο τρόπο από το στόλο. Κατάφερε να καταρρίψει 5 μαχητικά και να αναγκάσει την ιαπωνική μοίρα να αλλάξει κατεύθυνση. (20 Φεβρουαρίου 1942).
Ένα χρόνο αργότερα ο Butch σκοτώθηκε σε αερομαχία στην ηλικία των 29.
Το Σικάγο τίμησε τη μνήμη του ήρωα και έδωσε το όνομά του στο αεροδρόμιο O’Hare. Αν βρεθείτε στο O’Hare International θα δείτε τον ανδριάντα του και το μετάλλιο Τιμής του.

Τι σχέση έχουν μεταξύ τους αυτές οι δύο ιστορίες;
Ο Butch O’Hare ήταν ο γιος του δικηγόρου «Easy Eddie».

Ερωτήσεις στον Εαυτό σας που Οδηγούν σε Προσωπική Αλλαγή

1. Τι θαυμάζω στους άλλους;
Απαντώντας σε αυτή την ερώτηση είναι μια ένδειξη για το τι θεωρείτε σημαντικό στον εαυτό σας. Πολλές φορές οι άνθρωποι έχουν μάθει από νωρίς να μην πιστεύουν την αξία τους, να μην αναγνωρίζουν ή να υποβιβάζουν τα θετικά τους στοιχεία, με αποτέλεσμα να είναι μπλοκαρισμένοι, αφού δεν έχουν αυτή τη σημαντική πληροφορία για τον εαυτό τους. Έτσι, πέρα από τα ελαττώματα ή τα αδύνατά σας σημεία, καλό είναι να ξέρετε και να προβάλετε τα θετικά σας.

2. Τι με εκνευρίζει στους άλλους;
Θα μου πείτε τι σχέση έχει αυτή η ερώτηση με την αυτοβελτίωση και την προσωπική ανάπτυξη; Η απάντηση είναι: έχει σημαντική σχέση! Πολλές φορές οι άνθρωποι εκνευρίζονται με κάποια ιδιότητα του άλλου που οι ίδιοι δεν έχουν, αλλά θα ήθελαν να τους χαρακτηρίζει. Έτσι, ακόμα και πίσω από μια ενδεχομένως ενοχλητική συμπεριφορά του άλλου μπορεί να κρύβεται ένα επιθυμητό χαρακτηριστικό. Έτσι, μπορεί κάποιος να κατηγορεί έναν φίλο του ότι είναι φλύαρος και κουτσομπόλης, αλλά κατά βάθος και ασυνείδητα να θαυμάζει την κοινωνικότητα του ατόμου αυτού (ακόμα και αν δεν την εκδηλώνει με τον καλύτερο τρόπο).

3. Ποιοι άνθρωποι είναι σημαντικοί για εμένα;
Συχνά οι άνθρωποι ξεχνιούνται, χάνουν τις προτεραιότητές τους και αφοσιώνονται στην εργασία τους, σε διάφορες ασχολίες, χόμπι, δραστηριότητες και δεν τους μένει χρόνο για αγαπημένα άτομα. Και δεν εννοώ απαραιτήτως ξεχασμένους φίλους ή αγαπητά άτομα από το παρελθόν, εννοώ αγαπητά πρόσωπα του παρόντος, -πχ παιδιά/σύζυγο/γονείς- στα οποία δεν αφιερώνει ποιοτικό και συναισθηματικό χρόνο. Αναλογιστείτε λοιπόν, ποιοι είναι οι σημαντικοί άνθρωποι για εσάς και τονώστε τη σχέση σας μαζί τους.

4. Τι εκτιμώ στη ζωή;
Η ευγνωμοσύνη είναι ένα από τα σημαντικότερα συστατικά της ευτυχίας και της εσωτερικής αρμονίας. Ποια πρόσωπα, καταστάσεις, εμπειρίες υπάρχουν στη ζωή σας για τα οποία αισθάνεστε ευγνωμοσύνη;

5. Ποιες είναι οι αξίες μου;
Τι θεωρείτε σημαντικό σε αυτή τη ζωή; Αν είστε σαν τους περισσότερους, θα πείτε κάτι σαν ‘αγάπη, οικογένεια, σχέσεις, υγεία, ευτυχία…’ και πιθανότατα θα βάλετε και τα χρήματα κάπου στη λίστα σας. Γιατί τότε διαρκώς γκρινιάζετε για τα λεφτά και παραπονιέστε για την οικονομική σας κατάσταση; Μάθετε να εκτιμάτε τις αξίες που έχετε στη ζωή σας, να ζείτε βάσει αυτών και δώστε τη σωστή σημασία και θέση στο οικονομικό κομμάτι.

6. Θέλω να είμαι χαρούμενος ή να έχω δίκαιο;
Τι είναι σημαντικό για εσάς όταν βρίσκεστε με συγγενείς και φίλους; Να περάσετε όμορφα μαζί τους και να είστε χαρούμενοι ή να έχετε δίκαιο; Ανάλογα με την απάντηση που θα δώσετε θα πρέπει να είναι και η συμπεριφορά σας! Έτσι, αν λέτε «θέλω να περάσω καλά» αλλά ανοίγετε πολιτική συζήτηση και διαφωνείτε και τσακώνεστε, κάνετε κάτι λάθος! Εξετάστε τι ακριβώς κάνετε και τι τελικά θέλετε!

7. Τι είναι κίνητρο για εμένα; Ο φόβος ή το πάθος;
Ποια είναι η πρώτη σας σκέψη κάθε φορά που θέλετε να κάνετε μια νέα αρχή, να ξεκινήσετε κάτι καινούργιο, να πάρετε μια μικρή ή μεγάλη προσωπική ή επαγγελματική πρωτοβουλία: «και αν αποτύχω;» ή «τι θα πουν οι άλλοι;» ή κάτι παρόμοιο; Αν ναι, τότε ο φόβος φαίνεται ότι είναι το κίνητρό σας. Γενικά, όταν οι άνθρωποι κινούνται με βάση τον φόβο, αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, εστιάζουν στο πώς θα κριθούν, τι θα πάει στραβά, τι είναι άσχημο, στον θυμό, τις τύψεις, την ντροπή.
Αντίθετα, οι άνθρωποι που έχουν ως κίνητρο το πάθος πιστεύουν στις δυνάμεις τους, είναι αισιόδοξοι, αισθάνονται ευγνωμοσύνη, προσωπική δύναμη και βαθιά επιθυμία να εστιάσουν σε αυτό που επιθυμούν για να κάνουν κάτι καλύτερο.

8. Είμαι τελειομανής;
Η τελειομανία όχι μόνο δε συμβαδίζει με την προσωπική ανάπτυξη και την ευτυχία, αλλά είναι τροχοπέδη σε αυτές! Παρόλο που η αρχική επιθυμία του τελειομανούς ανθρώπου είναι θετική (να πετύχει το καλύτερο), στο τέλος μπορεί να αποδειχτεί καταστροφική: ο τελειομανής είναι ιδιαίτερα επικριτικός με τον εαυτό του και τους άλλους και συχνά καθυστερεί σε βαθμό που αντί να προοδεύει βάζει τρικλοποδιά στον ίδιο του τον εαυτό.

9. Έχω θετικό αντίκτυπο στους γύρω μου;
Τι είδους άνθρωπος είστε; Αυτός που θα κρατήσει την πόρτα στον άνθρωπο που μπαίνει στο ίδιο μέρος από πίσω, που θα καλημερίσει τον περιπτερά, που θα προσφέρει εθελοντικά; Είστε ο άνθρωπος που όταν τον ρωτήσουν θα δώσει μια πληροφορία, θα κατευθύνει τον άλλον, θα βγει από τον εαυτούλη του για να βοηθήσει; Μια τέτοια στάση ζωής φέρνει χαρά, προσωπική ικανοποίηση και αίσθηση σύνδεσης με τους γύρω του.

10. Τι κάνω με τον ελεύθερο χρόνο μου;
Αν η απάντηση είναι «ποιον ελεύθερο χρόνο» ή «βλέπω τηλεόραση, χαζεύω Facebook» ή κάτι ανάλογο, είναι λανθασμένη! Σημαντικό στοιχείο για την ευτυχία, την εσωτερική αρμονία αλλά και την επιτυχία σας είναι το να έχετε ποιοτικό ελεύθερο χρόνο. Είναι απαραίτητο να βρείτε χρόνο για τον εαυτό σας, να αποσυμπιεστείτε από το στρες και το καθημερινό άγχος και να ασχοληθείτε με πράγματα που σας αρέσουν και σας γεμίζουν θετική ενέργεια.

11. Που εστιάζω την προσοχή μου;
Πολλοί άνθρωποι από κεκτημένη ταχύτητα εστιάζουν την προσοχή τους στο παρελθόν, με τα λάθη, τις πίκρες και τις στεναχώριες του ή στο μέλλον, με το φόβο του αγνώστου και την αγωνία του τι θα γίνει. Αν κι εσείς εστιάζετε είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον, πιθανότατα ξεχνάτε να εστιάσετε στο παρόν σας! Τι πάει καλά σήμερα; Τι σας αρέσει στη ζωή σας τώρα; Επενδύστε στο εδώ-και-τώρα και αλλάξτε τον τρόπο με τον οποίο εστιάζετε στο παρελθόν και το μέλλον: σπάστε τα δεσμά του παρελθόντος και χρησιμοποιήστε τις εμπειρίες που είχατε σαν μαθήματα ζωής, και σκεφτείτε το μέλλον σαν ένα ανοιχτό τετράδιο, στο οποίο εσείς μπορείτε να επιλέξετε τι θα γράψετε.

12. Πώς μπορώ να αυξήσω την ευεξία μου;
Καταρχήν, βάλτε ένα πρόγραμμα στη ζωή σας! Προσέξτε τη διατροφή σας, βάλτε πολύ νερό, φρέσκα φρούτα και λαχανικά. Περπατήστε, κινηθείτε, και με αυτό τον τρόπο κάψτε λίπος, μειώστε τις ορμόνες του στρες και αυξήστε τις ορμόνες της ευτυχίας! Προσέξτε τον ύπνο σας: τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα. Σε συνδυασμό με θετική και αισιόδοξη σκέψη αλλά και ποιοτικό ελεύθερο χρόνο, θα αυξήσετε την ευεξία σας και τη χαρά ζωής!

Διαλέξτε Αγάπη, Ηρεμία, Χαρά!

Είμαστε σε επαφή με το σώμα μας και τους ρυθμούς του;

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής και η παγκοσμιοποίηση μας έχει οδηγήσει στο να απομακρυνθούμε από τον σώμα μας και τους ρυθμούς του και να ενταχθούμε σχεδόν ρομποτικά σε μια καθημερινότητα που απαιτεί να είμαστε συνέχεια σε εγρήγορση και όλα να γίνονται σε προκαθορισμένο χρόνο και χώρο. Αν γίνει έστω και η παραμικρή παρέκκλιση, την βιώνουμε σαν την καταστροφή! Το παραπάνω έχει ως αποτέλεσμα να έχουμε ξεχάσει πόσο σημαντικό είναι να σεβόμαστε τις ανάγκες και τους ρυθμούς, τόσο τους δικούς μας, όσο και των παιδιών μας!

Πολύ εύκολο, αλλά και επικίνδυνο είναι να πέφτουμε στην παγίδα της σύγκρισης των παιδιών μας με άλλα παιδιά ή με τα αδέρφια τους! Καίριο είναι να μην ξεχνάμε ότι κάθε παιδί έχει τους δικούς του μοναδικούς ρυθμούς και την δική του προσωπικότητα! Είναι πολύ βασικό να μάθουμε στα παιδιά μας να εμπιστεύονται το σώμα τους και τους ρυθμούς του! Η βασική εμπιστοσύνη που αναπτύσσεται στα πρώτα χρόνια θα τα ακολουθεί για μια ζωή σε όλες τις επιλογές τους! Όσο δύσκολο κι αν ακούγεται αυτό στους γρήγορους ρυθμούς της ζωής μας, όσο νωρίτερα έρθουν τα παιδιά μας σε αρμονική επαφή με το σώμα τους, τόσο πιο ευέλικτα θα γίνουν στο μέλλον και θα “επιτρέπουν” στον εαυτό τους και στιγμές χαλάρωσης.

Άραγε εμείς οι ενήλικες “επιτρέπουμε” στον εαυτό μας να ζει στιγμές ευτυχίας και χαλάρωσης; Πολλοί άνθρωποι μοιάζουν να μην είναι ευτυχισμένοι με την ζωή τους, καθώς αναφέρουν ότι έλκουν τα άσχημα γεγονότα, ότι η μία ατυχία διαδέχεται την άλλη και ότι η τελευταία φορά που τους συνέβη κάτι καλό ήταν πολύ καιρό πριν.

Τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την φαινομενικά τυχαία σειρά των γεγονότων; Μήπως ασυνείδητα βάζουμε κι εμείς “τρικλοποδιές” στον εαυτό μας, λειτουργώντας έτσι με την αυτοεκπληρούμενη προφητεία (επιβεβαιώνοντας δηλαδή όσα άσχημα μας συμβαίνουν); Όταν δεν έχουμε εισπράξει αποδοχή και αγάπη από τα πρόσωπα αναφοράς μας, τους γονείς μας, τότε το μήνυμα που έχουμε εισπράξει στα πρώτα κρίσιμα χρόνια της ύπαρξης μας, είναι ότι δεν αξίζουμε την αγάπη, την αποδοχή και φυσικά ούτε την ευτυχία.

Συνεπώς στην ενήλικη ζωή μας λειτουργούμε με τρόπο αυτοτιμωρίας, υιοθετώντας συμπεριφορές που μόνο εμπόδια και δυσκολίες μας φέρνουν. Μήπως ήρθε η ώρα να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο και να λύσουμε τον γόρδιο δεσμό; Ας κάνουμε λοιπόν την αρχή και ας αφουγκραστούμε πιο προσεκτικά το σώμα μας και το συναίσθημα μας!Θα εκπλαγούμε με το πόσο ξεκάθαρα μηνύματα δίνει!

Ο κήπος με τις επιλογές

Όσα δάκρυα και να κλάψει δεν ωφελεί, είναι μάταιο.

Έκανε την επιλογή της να μην επιλέξει με την καρδιά, αλλά με τα μάτια, με το νου.
Με την αλαζονεία μιας πανέμορφης νιότης, που τόσο αλόγιστα σπατάλησε.
Τώρα στέκεται μελαγχολική, στα χέρια παιδεύει ένα τριαντάφυλλο κι έχει περάσει ο καιρός, όπως πέρασε η εποχή που είχε το δικαίωμα της επιλογής.
Δικαίωμα που νόμιζε προνόμιο και ανόητα υπέθετε πως θα το είχε πάντα.

Ήταν όμορφη η Λένια, από τις πρώτες του χωριού.
Μακριές, μελένιες μπούκλες στόλιζαν τους λευκούς ώμους και μάτια μεγάλα αμυγδαλωτά πλαισίωναν το αψεγάδιαστο πρόσωπο. Με λυγερή την κορμοστασιά και το βάδισμα ανάλαφρο, δεν περνούσε ποτέ απαρατήρητη.
Κάθε άλλο, οι νέοι της περιοχής έστηναν ουρές κάθε Κυριακή έξω από την πόρτα της, προκειμένου να ζητήσουν το χέρι της.
Κι εκείνη όλο όχι και όχι...

Ώσπου γνώρισε τον Στέλιο και για πρώτη της φορά γνώρισε και τον έρωτα όπως ακριβώς τον φανταζόταν.
Ή μάλλον, όχι ακριβώς, περίπου.

Ο Στέλιος ήταν υπέροχος αλλά δεν ήταν παραλής, δεν είχε να τη ντύσει με φλουριά, ένα αγροτόπαιδο ήταν και έτσι θα παρέμενε, καθώς, όπου φτωχός κι η μοίρα του.
Έτσι, τον αποχαιρέτησε βιαστικά ένα απόγευμα και από πρώτη του χωριού, πήγε να γίνει πρώτη της πόλης – και έγινε.

Στις κοσμικές εκδηλώσεις, στα μπαρ, στα πότε γεμάτα φθόνο και πότε θαυμασμό μάτια των γυναικών, στη συνείδηση των αρσενικών που την πολιορκούσαν.
Γνώρισε κι άλλους έρωτες, κανένα σαν τον πρώτο, κανέναν ικανό να ξημερώσει στο κρεβάτι της.
Όλο όχι και όχι...κανείς και τίποτα δεν ήταν αρκετό, κι εκείνη ήταν νέα ακόμα, μπορούσε να κάνει ελεύθερα την επιλογή της.
Ώσπου οι επιλογές άρχισαν να στερεύουν μαζί με τα νιάτα της και την υπεροψία που τα συνόδευε.
Οι έρωτες δεν ήθελαν έτσι κι αλλιώς να ξημερωθούν και οι προτάσεις για καινούριους υποψήφιους δεν έπεφταν βροχή.

Κάπου εκεί έλαβε τηλεφώνημα από το χωριό, πως ο Στέλιος, φτασμένος γαιοκτήμονας τώρα, είχε αποφασίσει να κάνει οικογένεια - με μια άλλη νέα από τις πρώτες - και την καλούσε στις χαρές του.
Δεν πήγε ποτέ, έκλαψε όμως πικρά εκείνη τη μέρα. Και την επόμενη, και την μεθεπόμενη...

...Λένια;
Κάπου την ήξερε αυτή τη φωνή που έσκασε σαν πυροτέχνημα στη σιωπή της.
Γύρισε δειλά το κεφάλι και κοίταξε το πρόσωπο που έστεκε απέναντί της σαστισμένο.
Ήταν ο έρωτάς της, ο μοναδικός, που τόσο επιπόλαια προσπέρασε. Λίγο γκρίζος, λίγο παλιός, μεγαλύτερος, έρωτας όμως.

...Έμαθα ότι γύρισες και ήρθα να σε δω, της είπε, μα δεν την έπεισε. Μου είπαν πως παντρεύτηκες εκείνον τον μέθυσο, τον...
Ναι, τον διέκοψε πριν προλάβει να της πει κι άλλες αλήθειες που πληγώνουν, έτσι είναι.
Μα γιατί; Τη ρώτησε και η φωνή του γέμισε πόνο. Από όλους εκείνους που σε πλησίασαν, από εμένα που σε περίμενα χρόνια - χρόνια μ’ ακούς - γιατί αυτόν τον...
Θα σου πω, τον διέκοπτε και πάλι, μόνο πέρασε στον κήπο πρώτα να χαρείς, θέλω να κάνεις κάτι για μένα. Τα βλέπεις αυτά τα τριαντάφυλλα; Θέλω να ψάξεις και να μου φέρεις το πιο όμορφο. Όμως έχε στο νου σου πως δεν μπορείς να διαλέξεις αυτά που προσπερνάς, δεν μπορείς να επιστρέψεις γι’ αυτό να είσαι προσεκτικός.

Στην αρχή σκέφτηκε πως ήταν κάτι εύκολο αυτό που του ζητούσε και μπήκε στον κήπο με σιγουριά, αλλά καθώς τον διέσχιζε διαπίστωνε πως το ένα τριαντάφυλλο ήταν πιο όμορφο από το άλλο και δεν ήταν πια σίγουρος ποιό να επιλέξει.
Εκεί που νόμιζε πως βρήκε το καλύτερο, έβλεπε πιο πέρα ένα άλλο πιο κόκκινο, και έπειτα ακόμα ένα με λιγότερα αγκάθια και ένα άλλο, πιο πλούσιο ώσπου πριν να το καταλάβει είχε βρεθεί μπροστά σε ένα μαραμένο, γεμάτο αγκάθια, το τελευταίο...και δεν είχε άλλη επιλογή.
Δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω. Έμεινε να το κοιτάζει απογοητευμένος. Δεν του έκανε καρδιά ούτε να το κόψει, είχε πάρει πλέον την εξήγηση που πήγε να της γυρέψει, προσποιούμενος ότι ήθελε απλά να τη δει.

Εκείνη πίσω του έκλαιγε, έκλαιγε απαρηγόρητη κι όμως δεν ωφελούσε, ήταν μάταιο.
Είχε επιλέξει πια, τη μη επιλογή της.

Σκέφτομαι, άρα μπερδεύομαι

Ήρθε η ώρα να γράψω ένα κείμενο μπερδεμένο, να ακολουθήσω λίγο τη ροή των σκέψεων μου.

Να αφήσω το χέρι μου απλά να γράφει και ο ρόλος που θα έχει ο εγκέφαλος μου σε αυτήν τη φάση, θα είναι μόνο να προσέχει να μην υπάρχουν ορθογραφικά λάθη.

Να πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο, έτσι όπως κάνουν και οι μέλισσες που αντλούν από διάφορα λουλούδια το νέκταρ τους, με αποτέλεσμα να φτιάχνουν ένα υπέροχο μέλι. Έτσι κι εγώ θα συλλέξω διάφορες πληροφορίες, και θα τις στήσω με σειρά έτσι ώστε, όχι μόνο να συνδέουν, αλλά να υπάρχει και συνέχεια μετά από αυτήν τη σύνδεση.



Για να αρχίσουμε να φτιάχνουμε το παλζ με τις σκέψεις μας, παίρνουμε πολλά άδεια μπολάκια, και ξεχωρίζουμε τις σκέψεις ανά χρώμα, μέγεθος, άρωμα...ναι άρωμα, δεν σου έτυχε να σκεφτείς κάτι και αυτό να έχει έντονη μυρωδιά;

Εγώ το παθαίνω συχνά αυτό και με ξετρελαίνει.



Αφού τα ταξινομήσουμε και έχουμε βρει τις άκρες μας, ξεκινάμε.

Οι άκρες είναι το παν, ξέρεις από πού ξεκινάς και μέχρι πού μπορείς να φτάσεις.
Φαντάσου τες σαν κόκκινες χοντρές γραμμές, που σου οριοθετούν το χώρο που μπορείς να απλώσεις το παλζ σου.



Πάμε; Εγώ θα γράφω και εσύ θα διαβάζεις...

Είδα στον ύπνο μου ότι έκοψα τα μαλλιά μου. Ξεφορτώθηκα τις έννοιες μου, σκέφτηκα.

Αλλά όταν ξύπνησα ήταν όλες εκεί... Μου έχουν αδυναμία φαίνεται.


Εγώ όμως ένιωθα πιο ελαφρής, και αντίθετα με τον Σαμψών, το κορμί μου πήρε μια απίστευτη δύναμη από αυτό το κόψιμο.


Θεωρώ πως ό,τι κόβεται μας δυναμώνει, απλώνει, μεγαλώνει, έστω κι αν το κόψιμο είναι επιφανειακό, πόσο μάλλον αν αυτό που κόβουμε είναι από τη ρίζα του.



Θέλω να τη νιώσω αυτήν την ελευθερία, να κόψω κάθε τι που με κρατά αγκυροβολημένο, και ναι, ξέρω ότι από το κόψιμο μπορεί να αποκτήσω πληγές, αλλά να σου πω, δε με νοιάζει! 


Θα αφήσω το αίμα να τρέξει, δεν θα περιποιηθώ τις πληγές, έτσι για μια φορά θα τις αφήσω να επουλωθούν μόνες τους.
Να καθαριστεί κι αυτό το αίμα μου, να ανανεωθεί.

Όπως τότε που ήμασταν παιδιά, ματωμένα-ξεματωμένα πόδια, το παιχνίδι συνέχιζε. 



Μέχρι να έρθει το πολυπόθητο φλιτζάνι του μυρωδάτου ελληνικού καφέ στα χέρια μου, έχω ξεχωρίσει τα πρώτα κομμάτια στο παζλ μου και ψαχουλεύω να βρω το επόμενο. 


Τι θα φάμε σήμερα, είναι επόμενη σκέψη που απασχολεί το μικρό μυαλουδάκι μου, και την ώρα που εκτελώ τη συνταγή του πιο καταπληκτικού διατροφολόγου, αρχίζει να μου αρέσει η ιδέα να κόψω τα μαλλιά μου...



Τώρα είναι η στιγμή που μπαίνουν τα μεγάλα κομμάτια στο παζλ και παρόλο που είναι ξεκάθαρο πού τοποθετούνται, με δυσκολεύουν πολύ.

Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή εντελώς τυχαία; -δεν θα το έλεγα-, κάνουν πάρτι στο κεφάλι μου, οι λογαριασμοί που επείγει να πληρωθούν.

Θυμάμαι είχα παρακολουθήσει κάποτε κάποια άσχετα μαθήματα.
Ε, με ένα κόψιμο από εδώ, ένα ένωμα εκεί, το θέμα πληρωμές τακτοποιήθηκε, και είμαστε έτοιμοι για άλλα...Καλά λέει ο σοφός λαός, μάθε τέχνη κι άστηνε.

Οι μηχανές του εγκεφάλου μου έχουν πάρει φωτιά και οι πυροσβεστικές δυνάμεις που διαθέτει ο οργανισμός μου δεν φτάνουν για να μειώσουν την έντασή τους, έτσι κι εγώ τρέχω να προλάβω τα της υπόλοιπης ημέρας, που προμηνύεται πολύ κουραστική. 



Στο μαραθώνιο δίπλα μου, καταϊδρωμένες οι άμοιρες-άπειρες σκέψεις μου, κονταροχτυπιόμαστε, για το ποιος θα βγει νικητής. 


Καταστρώνω γρήγορο σχέδιο διάσωσης του εαυτού μου, και τις ξεγελώ δείχνοντας ότι κουράστηκα, ενώ απολαμβάνω το απογευματινό τσάι μου...

Ώρες-ώρες, σκέφτομαι ότι θα μου άρεσε να ήμουν Αγγλoς. Αυτή η υστερία τους με το χρόνο, με ενθουσιάζει.



Τα περισσότερα κομμάτια έχουν μπει στη θέση τους και το πλάνο της ημέρας άρχισε να ξεκαθαρίζει.
Οι σκέψεις άρχιζαν να αραιώνουν και ετοιμάζονται σιγά-σιγά για τον βραδινό ύπνο.

Όχι δεν κοιμούνται αυτές, έτσι θέλουν να νομίζεις, απλά ξαποσταίνουν και ξανά προς τη δόξα τραβούν, μόλις εσύ χαλαρώσεις, ακριβώς την ώρα που εκτελείται το ραντεβού σου με τον Μορφέα.



Το θέμα είναι να βάλεις και το τελευταίο κομμάτι του παζλ, να σηκώσεις το έπαθλο πρώτος εσύ, και να τις ξεχάσεις για λίγο.

Πράγμα πολύ δύσκολο, αφού έχουν κι αυτές το ίδιο πείσμα με σένα.
Έτσι, το μόνο που σε σώζει είναι να συμφιλιωθείς μαζί τους, να σηκώσεις το άσπρο πανί και να ζητήσεις ειρήνη, έστω κι αν ξέρεις ότι θα διαρκέσει λίγο.

Να, έτσι τους δίνεις χώρο και χρόνο να αναπαραχθούν να μη σε ταλαιπωρήσουν οι ίδιες αύριο. 


Μη θεωρείς ότι βγήκες χαμένος από αυτόν τον αγώνα, οι σκέψεις μας είναι αποτέλεσμα των πράξεων μας.

Όπως όταν σπείρουμε ένα καρπό και περιμένουμε να τον γευτούμε, έτσι γίνεται και με τις σκέψεις μας, το αποτέλεσμα τους φαίνεται στη ζωή μας, στην καθημερινότητα μας.

Με αυτές φτιάχνουμε τον κόσμο μας, κάθε μέρα προσθέτουμε και ένα κομμάτι στο παζλ της ύπαρξης μας. Από εμάς εξαρτάται το πώς θα φαίνεται, και το πώς θα είναι η ιστορία της επόμενης μέρας.
Αν θα ξεκινήσουμε με κοντά μαλλιά και πιο δυνατοί ή με μακριά, κουβαλώντας τα ίδια προβλήματα με την προηγούμενη.

Δεν έχω τίποτα να σου πω... Τα γνωρίζεις όλα.

Δεν έχω τίποτα να σου πω!

Τα γνωρίζεις όλα. Ίσως μένει μόνο να τα ξαναθυμηθείς. Αν δεν τα γνώριζες, θα σου φαίνονταν κινέζικα αυτά που σου λέω. Δεν θα τα καταλάβαινες. Άρα, μόνο σου υπενθυμίζω πάλι, αυτά που κάπου μέσα σου γνωρίζεις.

Δεν έχω τίποτα να σου πω!

Γιατί τα νοιώθεις μέσα σου. Οι επιφανειακές γνώσεις, εξατμίζονται στον άνεμο και χρειάζονται επανάληψη ώστε κάποια στιγμή να γίνουν μάθηση. Από εμένα, δεν έχεις τίποτα να μάθεις. Επειδή όποτε μαζί σου συναναστρέφομαι, εγώ μαθαίνω. Μαθαίνω από τη στάση σου, μαθαίνω από τις ερωτήσεις σου, μαθαίνω από αυτά που έχεις ανάγκη για να νοιώσεις, να αισθανθείς, να απολαύσεις, να δημιουργήσεις.

Δεν έχω τίποτα να σου πω!

Κάποτε, όταν τα μάτια μας για πρώτη φορά συναντηθήκαν, οι καρδιές μας τα είπαν τότε όλα. Ήξερες και ήξερα το που πάμε. Τα υπόλοιπα λόγια, είναι για να καλύπτουν τα κενά της αμηχανίας. Ή για να χλευάζουν τους φόβους μας. Ή για να τονίζουν το θυμικό μας. Πάντως σίγουρα δεν είναι για να καθοδηγήσουν. Κανένας δεν καθοδηγείται από κάποιον άλλο. Απλά βρίσκει μέσω του άλλου το δικό του εαυτό.

Δεν έχω τίποτα να σου πω!

Επειδή αυτό που σήμερα λέω, αύριο θα είναι ξεπερασμένο. Αυτή είναι η δύναμη της ροής. Αν την ακολουθείς, τότε θα παρατηρείς, θα αφουγκράζεσαι, θα ελίσσεσαι, και έτσι θα εξελίσσεσαι. Θα δρας πρώτος, και δεν θα αντιδράς απλά στις πράξεις των άλλων. Θα γνωρίζεις, και δεν θα νομίζεις. Και όταν γνωρίζεις, δεν χρειάζεσαι κανένα να σου πει.

Τρισδιάστατες οπτικές οφθαλμαπάτες

Στο βίντεο που ακολουθεί θα δείτε μερικές από τα πιο εκπληκτικές 3D οπτικές οφθαλμαπάτες που έχετε δει ποτέ.

Δεν πρόκειται για κάποιο περίεργο κόλπο, αλλά για ζωγραφιές πάνω σε δρόμους από ταλαντούχους καλλιτέχνες που θέλουν να κάνουν διάφορες πόλεις του κόσμου πιο πολύχρωμες. Το street art είναι μια τέχνη που διαδίδεται ολοένα και περισσότερο στο εξωτερικό, προκαλώντας τον θαυμασμό και την έκπληξη μικρών και μεγάλων. Καθώς οι πεζοί περπατάνε πάνω στο πεζοδρόμιο, έχουν την αίσθηση ότι κάτω από τα πόδια τους βρίσκεται ένας γκρεμός ή μια θάλασσα. Εξάλλου, η θεματολογία δεν είναι συγκεκριμένη, οπότε ο κάθε καλλιτέχνης μπορεί να φτιάξει απίστευτα πράγματα, χρησιμοποιώντας μόνο την φαντασία του.

Δείτε το βίντεο:


Ανακαλύφθηκε ένα από τα πρώτα λουλούδια της γης- Ζούσε στο γλυκό νερό πριν από σχεδόν 130 εκατ. χρόνια

Το απολίθωμα ενός ανθοφόρου φυτού το οποίο ζούσε στο γλυκό νερό πριν από 125 έως 130 εκατομμύρια χρόνια ανακάλυψαν αμερικανοί και ευρωπαίοι επιστήμονες. Πρόκειται για σημαντική ανακάλυψη, καθώς αποκαλύπτει ότι το μυθικό «πρώτο λουλούδι» της Γης (το οποίο είναι μάλλον αδύνατο να βρεθεί) μπορεί να αναπτύχθηκε αρχικά μέσα σε κάποια λίμνη και όχι στην ξηρά.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή παλαιοβοτανολογίας Ντέιβιντ Ντίλχερ του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα, που έκαναν τη δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), δήλωσαν ότι το σκουροπράσινο υδρόβιο φυτό (Montsechia vidalii) με τα μικρά φύλα, που ανήκει στην κατηγορία των αγγειόσπερμων, είχε γνωρίσει μεγάλη ανάπτυξη κατά την πρώιμη Κρητιδική περίοδο. Αναπτύχθηκε, παράλληλα με τους δεινόσαυρους, στις λίμνες που κάποτε βρίσκονταν εκεί όπου σήμερα υπάρχουν βουνά στην Ισπανία.
Το φυτό δεν είχε πέταλα και διέθετε μόνο ένα σπόρο. Είχε ανακαλυφθεί στην Ιβηρική χερσόνησο (στα Πυρηναία όρη και στην κεντρική Ισπανία) πριν από 150 χρόνια, αλλά μόλις τώρα έγινε αντιληπτό πόσο παλιό είναι. Μέχρι σήμερα, ως αρχαιότερο φυτό με άνθη θεωρείτο το κινεζικό επίσης υδρόβιο Archaefructus sinensis, που έχει περίπου την ίδια ηλικία.
Το «πρώτο λουλούδι», σύμφωνα με τον Ντίλχερ, αποτελεί έναν επιστημονικό μύθο, όπως και ο«πρώτος άνθρωπος». Οι επιστήμονες προσπαθούν να ανασυνθέσουν την εξελικτική πορεία των ανθοφόρων φυτών, τα οποία, ξεκινώντας από λίγα είδη, σήμερα έχουν σκεπάσει πια τον πλανήτη μας με τα πιο όμορφα και διαφορετικά λουλούδια. Ο ίδιος ο Κάρολος Δαρβίνος θεωρούσε τα ανθοφόρα φυτά και την εξέλιξή τους ένα μέγα μυστήριο της φύσης.
Οι βοτανολόγοι εκτιμούσαν έως τώρα ότι τα πρώτα φυτά με λουλούδια αναπτύχθηκαν στην ξηρά από άλλα προϋπάρχοντα φυτά, κατά την Ιουρασική περίοδο πριν από 160 εκατ. χρόνια. Αυτό πιστεύεται ότι έγινε παράλληλα με την έκρηξη στην εξέλιξη των εντόμων, τα οποία λειτούργησαν ως επικονιαστές των νέων φυτών. Αν αυτό συνέβη, τότε μερικά αγγειόσπερμα, όπως η Montsechia vidalii, ίσως στη συνέχεια εισχώρησαν στο γλυκό νερό, χρησιμοποιώντας πλέον τα ρεύματα του νερού αντί για τα έντομα, προκειμένου να πολλαπαλσιάζονται. Όμως ο Ντίλχερ υποστηρίζει ότι το ξεκίνημα των φυτών με λουλούδια μπορεί να έγινε απευθείας μέσα στο γλυκό νερό. Το ζήτημα για την «πατρίδα» των ανθοφόρων φυτών παραμένει ανοικτό, εωσότου γίνουν νέες ανακαλύψεις απολιθωμάτων.

Η Ψυχική Κατάσταση μας Αρρωσταίνει

Η Ψυχική Κατάσταση μας ΑρρωσταίνειΤι γίνονται τα συναισθήματα που καταπνίγουμε;
Πού πηγαίνουν οι ανάγκες μας που καταπιέζουμε;
Τι συμβαίνει στα θέλω μας που δεν τολμάμε να εκφράσουμε;

Η απάντηση είναι ότι βυθίζονται στα βάθη του Είναι μας, στις αποθήκες του Ψυχισμού μας.
Όταν αυτές οι αποθήκες γεμίσουν ασφυκτικά τότε τα καταπιεσμένα συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες μας σπάνε τις πόρτες αυτών των αποθηκών και ξεχύνονται είτε στην ψυχολογική μας κατάσταση είτε στο σώμα μας περιέχοντας ένα κρυφό μήνυμα.

Θυμάστε τότε που σας είχαν πιάσει νευρικά γέλια και που με κόπο καταφέρατε να τα καταπνίξετε πριν σας αντιληφθεί εκείνος που δεν έπρεπε; Μπορείτε να ανακαλέσετε στη μνήμη σας τις φορές που είχατε κατακλυστεί από πανικό και που μόλις μπορέσατε να κρατήσετε την ψυχραιμία σας και να συγκρατήσετε τις κραυγές σας; Κι εκείνες τις στιγμές που το κλάμα σας ανέβηκε σαν κόμπος στο λαιμό αλλά καταφέρατε να καταπιείτε τα δάκρυά σας ή τις διαμαρτυρίες σας;

Όλοι έχουμε παρόμοιες στιγμές να θυμηθούμε. Τι έγιναν όμως τα ξεσπάσματα γέλιου που συγκρατήθηκαν, τα δάκρυα που δεν κύλησαν, οι κραυγές που δεν ακούστηκαν; Κι αν το προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο, τι να έγιναν άραγε οι βρισιές που δεν ξεστομίστηκαν, οι πόθοι που δεν εκφράστηκαν, τα παράπονα που δεν ειπώθηκαν; Χάθηκαν;

Για την ψυχολογία η απάντηση είναι ένα στρογγυλό όχι. Η φυσική σπεύδει να συνηγορήσει επισημαίνοντας πως τίποτα μα τίποτα δεν χάνεται στη φύση κι άσχετα αν εμείς το ονομάζουμε δάκρυ, γέλιο, σκέψη ή επιθυμία, φως, θερμότητα ή ηλεκτρομαγνητισμό όλα μπορούν να θεωρηθούν ενέργεια. Και η ενέργεια ποτέ δεν χάνεται. Μπορεί όμως να μεταλλαχθεί.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν οι μεγάλες ανακαλύψεις της ψυχοσωματικής ιατρικής που επιβεβαιώνει πως συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες που συγκρούονται μέσα μας ή δεν βρίσκουν τρόπο να ικανοποιηθούν γίνονται τελικά οι μυστικοί συνωμότες που μαζί με τους διάφορους νοσογόνους παράγοντες καταβάλουν το αμυντικό μας σύστημα.
Αν και για μακρύ διάστημα η συντηρητική και υλιστική πτέρυγα των επιστημόνων αρνούνταν να δεχθεί την άμεση σχέση όλων των ασθενειών με την ψυχική μας κατάσταση, η πανάρχαια εμπειρική γνώση των λαών δεν έτρεφε καμιά αμφιβολία για τη σχέση της λύπης με την ασθένεια.

Το θυμωμένο στομάχι.
Οι σαμάνοι, οι αρχαίοι Ασκληπιάδες και οι θεραπευτές άλλων εποχών γνώριζαν πως οι ψυχικές καταστάσεις είχαν άμεσο αντίκτυπο στην κατάσταση της υγείας και είχαν ήδη παρατηρήσει πως συγκεκριμένα αρνητικά συναισθήματα είχαν την τάση να μετατρέπονται σε εξίσου συγκεκριμένες ασθένειες. Χρειάστηκε όμως να περάσουν πολλοί αιώνες για να συστηματοποιηθεί αυτή η γνώση.
Στην πραγματικότητα όλες οι ασθένειες δεν είναι παρά αντανακλάσεις των εσωτερικών μας συγκρούσεων και των ανομολόγητων πόθων μας. Αυτή η άποψη από την οποία θα απέστρεφαν το πρόσωπο οι αυστηρά προσηλωμένοι στο υλιστικό μοντέλο ζωής γιατροί παλαιότερων εποχών σήμερα είναι πλέον όχι μόνο σεβαστή αλλά και αντικείμενο συστηματικής μελέτης από πολλά ερευνητικά κέντρα.
Η νευροβιολογία και οι μελέτες της χημείας του εγκεφάλου επιβεβαιώνουν πως κάθε συναίσθημα και κάθε σκέψη μεταφράζεται σε ηλεκτροχημικές μεταβολές που συντελούνται μέσα στο σώμα. Υπάρχουν σκέψεις που μπορούν να προκαλέσουν πραγματική ηλεκτροχημική θύελλα στον οργανισμό μας. Μια σκέψη για άμεσο κίνδυνο της ζωής στέλνει αστραπιαία μηνύματα συναγερμού σε ολόκληρο το σώμα κάνοντας την καρδιά να χτυπά ξέφρενα, το πεπτικό σύστημα να αναστέλλει τη λειτουργία του, τους πνεύμονες να υπερλειτουργούν, τους μύες να συσφίγγονται και την αδρεναλίνη να ξεχύνεται ορμητικά.
Μια σκέψη που αφορά σε κάτι πιο ήρεμο ή ακόμα και κοινότοπο όπως αυτές που κάνουμε συνήθως δεν έχει τόσο θεαματικό αντίκτυπο στο σώμα ωστόσο αφήνει κι αυτή το ηλεκτρικό και χημικό της αποτύπωμα στον οργανισμό. Το βέβαιο είναι πως όσο πιο έντονα τα συναισθήματα, οι ανάγκες και οι επιθυμίες , ιδίως όταν παραμείνουν ανέκφραστες, τόσο βαθύτερα τα αχνάρια που αφήνουν μέσα μας.
Κι αν αυτό κρατήσει καιρό αργά ή γρήγορα θα βρουν μια χαραμάδα να ξεγλιστρήσουν, να βγουν στο φως. Είτε ως νεύρωση , είτε ως σωματική ασθένεια. Ο Ντήπακ Τσόπρα στο βιβλίο του «Κβαντική Θεραπεία» μιλάει για χαρούμενο και λυπημένο στομάχι, για θυμωμένα νεφρά και φοβισμένο αυχένα εξηγώντας πως τα συναισθήματά μας διαποτίζουν κάθε όργανο, μόριο και κύτταρο του σώματός μας.
Όμως , αν οι γιατροί που υιοθετούν την ψυχοσωματική προσέγγιση αναζητούν πίσω από την ασθένεια έναν ψυχικό παράγοντα, οι ασχολούμενοι με τη μεταφυσική πάνε ακόμα πιο πέρα: βλέπουν την ασθένεια όχι σαν ξέσπασμα αλλά σαν ανακούφιση της ψυχής που επιτέλους έχει βρει έναν τρόπο να εκφράσει τις βαθύτερες ανάγκες της.

Η Επανάσταση των Καλόβολων.
Συχνά αρνούμεθα να παραδεχθούμε ότι θέλουμε αγάπη και φροντίδα. Τότε αναλαμβάνει το σώμα να εκδραματίσει την ανάγκη μας και μας στέλνει στο κρεβάτι και στην αναγκαστική φροντίδα των άλλων που δεν μπορούμε πλέον να αρνηθούμε. Δεν έχει σημασία αν αυτή τη φροντίδα την προσφέρει ένα αγαπημένο πρόσωπο, ή ένας άγνωστος γιατρός και κάποιες νοσοκόμες.
Στην ουσία έχει εκπληρωθεί το βαθύτερο αίτημα επιστροφής μας σε μια κατάσταση όπου είμαστε απαλλαγμένοι από φροντίδες και αφημένοι στη μέριμνα κάποιου άλλου. Ένα είδος παλινδρόμησης σε άλλες πιο παιδικές εποχές που εγκαταλείπαμε τον εαυτό μας στα στοργικά χέρια κάποιου μεγάλου. Από εσωτερική σκοπιά η ασθένεια είναι ένας τρόπος να ζητήσουμε αγάπη, να απαλλαγούμε για λίγο από τις ευθύνες, να αποφύγουμε δύσκολες καταστάσεις , να διεκδικήσουμε και… να εκδικηθούμε.
Αυτό το τελευταίο όσο παράξενο κι αν μοιάζει είναι πολύ αληθινό. Συχνά μια ασθένεια έρχεται ως τιμωρία του εαυτού μας ή κάποιου άλλου προς τον οποίο απευθύνουμε το μήνυμα «κοίτα σε τι κατάσταση με έφερες». Ταυτόχρονα ο ασθενής, μέσα στην ανημποριά του αποκτά ένα είδος εξουσίας που επιτέλους μπορεί να ασκεί προς εκείνους που τον φροντίζουν.
Από παιδιά έχουμε διαπιστώσει ότι ελέγχουμε τους οικείους μας μάλλον περισσότερο ξαπλωμένοι στο κρεβάτι του πόνου παρά όρθιοι και υγιείς. Οι μητέρες που μπορεί να έχουν στραφεί και προς άλλα ενδιαφέροντα επιστρέφουν και πάλι για να ξενυχτήσουν στο προσκεφάλι του παιδιού όπως τα ενήλικα παιδιά που απασχολημένα με τις υποχρεώσεις τους μπορεί να έβλεπαν αραιά και που τους ηλικιωμένους γονείς περνούν πολύ περισσότερες ώρες κοντά τους όταν αυτοί κείτονται ασθενείς στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου.
Με λίγα λόγια η ασθένεια είναι ένας τρόπος να εξασφαλίζουμε την συχνότερη παρουσία των άλλων κοντά μας. Δεν είναι ίσως ο πιο σοφός. Αλλά είναι μια διέξοδος. Όπως το συνάχι που συχνά ξεσπάει επειδή πνίξαμε τόσα δάκρυα μέσα μας που στο τέλος ξεχειλίζουν από τη μύτη! Όπως ο καρκίνος, που σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση εμφανίζεται σε άτομα που ήταν πάντα πρόθυμα, εξυπηρετικά και γίνονταν θυσία για τους άλλους ή κυνηγούσαν με μανία την τελειότητα και υπηρετούσαν με αυτοθυσία τις υποχρεώσεις και τα πρέπει τους.
Είτε ως εξυπηρετητές των άλλων είτε ως περφεξιονιστές έθεσαν τον εαυτό τους κάτω από άκαμπτους κανόνες που δεν τους επέτρεπαν να ξαποστάσουν, να ζητήσουν για τον εαυτό τους, να διεκδικήσουν ή να πουν «δεν γίνεται».

Φρόντισέ με, Αγάπα με!
Παρ’ όλα αυτά, κάτι μέσα τους επιθυμούσε διακαώς κάποιον να τους φροντίσει κι αυτούς, κάπου να αφεθούν και να στηριχθούν όχι μόνο να στηρίζουν. Αν αυτές οι απαιτήσεις του ψυχισμού, που καταπιέστηκαν και απωθήθηκαν σε σημείο που συχνά να μη γίνονται αντιληπτές, δεν αναγνωριστούν και δεν τιμηθούν τότε θα γλιστρήσουν στο σώμα και με τη μορφή μιας σοβαρής ασθένειας όπως ο καρκίνος θα απαιτήσουν αυτό που το ίδιο το άτομο δεν τολμούσε να κάνει: να φερθεί άκρως εγωιστικά.
Όπως επισημαίνει ο Ρύντιγκερ Ντάλκε στο βιβλίο του « Η ασθένεια ως γλώσσα της ψυχής» (εκδόσεις Πύρινος Κόσμος) «με την έκρηξη της ασθένειας φανερώνεται ένα μεγάλο μέρος της κρυφής απαίτησης του εγώ. Βγαίνοντας στην επιφάνεια προκαλεί μεγάλη έκπληξη στο περιβάλλον του ασθενούς γιατί ακόμα και τα ειρηνικότερα άτομα απαιτούν ξαφνικά να περιστρέφεται το παν γύρω τους και γύρω από την ασθένειά τους.
Ό,τι μέχρι τώρα δεν τολμούσε ο ασθενής να το εκφράσει ως δική του γνώμη ανεβαίνει τώρα από τη σκιά και ζητά την ικανοποίησή του.» Αν και οι οικείοι ξεβολεύονται, αυτή η στάση αποτελεί ένα είδος θεραπείας για το ίδιο το άτομο που επιτέλους διεκδικεί την ικανοποίηση των δικών του αναγκών και επαναστατεί στα καθήκοντά του ως κόρη ή γιος, γονιός , υπάλληλος ή στυλοβάτης των άλλων.
Συχνά παρατηρούμε πως εκείνοι που ήταν οι κάποτε εργατικοί, υποταγμένοι, σιωπηλοί, υπομονετικοί και τόσο συμπαθητικοί γεμάτοι αλτρουισμό και προθυμία να βοηθήσουν τους άλλους γίνονται ιδιότροποι και απαιτητικοί ασθενείς που χορεύουν τους άλλους στο ταψί. Στην πραγματικότητα αυτό που μας φαίνεται ως παραξενιά και απαιτητικότητα δεν είναι παρά το ξέσπασμα των καταπιεσμένων δικών τους επιθυμιών που χρόνια τις είχαν υποτάξει δίνοντας το προβάδισμα στους άλλους.

Τα Κρυμμένα Μηνύματα
Παρόμοιοι εσωτερικοί ψυχικοί μηχανισμοί υπαγορεύουν την εμφάνιση διαφόρων μορφών ασθενειών κάθε μια από τις οποίες αποκαλύπτει βαθύτερες απωθημένες καταστάσεις. Η Κάρολαιν Μυς, στο βιβλίο της «Ανατομία του Πνεύματος» και η Λουίζ Χέη στα δικά της βιβλία συμπληρώνουν τον Ντάλκε ως προς τους κρυφούς ψυχικούς παράγοντες που πυροδοτούν τις διαταραχές της υγείας και που μοιάζουν σαν μικρά θεατρικά έργα ή τελετουργικά που έχουν πάρει τη θέση αυτών που πραγματικά χρειαζόμαστε. Ας δούμε μερικά από αυτά.

Κρυολόγημα. αν κάποια στιγμή θέλατε έντονα να κλάψετε και συγκρατήσατε τα δάκρυά σας καταπιέζοντας τα συναισθήματά σας είναι πολύ πιθανό μερικές μέρες αργότερα αυτή η εσωτερική κατάσταση να βρήκε διέξοδο σε ένα γερό κρυολόγημα όπου τα μάτια δακρύζαν και η μύτη έτρεχε σαν βρύση –όπως θα ήθελαν να τρέχουν τα δάκρυα αν είχατε επιτρέψει στη λύπη σας να εκφραστεί. Οι λυγμοί που καταπνίγηκαν βρίσκουν διέξοδο στο βήχα που ως σωματική έκφραση έχει παρόμοια εκδήλωση. Από μακριά δεν μπορεί κανείς να πει αν κάποιος τραντάζεται από λυγμούς ή από βήχα.
Η ίδια η λέξη κρυολόγημα υποδηλώνει κάτι που σας έκανε «να κρυώσετε μέσα σας» και εκφράζει τη βαθύτερη ανάγκη σας για ζεστασιά και θαλπωρή. Το κουκούλωμα με ζεστά ρούχα και ο πυρετός είναι μεταμφιεσμένες εκδηλώσεις αυτής της ανάγκης, όπως οι εντριβές δεν είναι παρά υποκατάστατα του χαδιού και της επαφής που η ψυχή σας είχε ανάγκη

Βήχας είναι κι αυτός ένα ένδυμα. Κάτω του κρύβονται λόγια, γνώμες, διαμαρτυρίες , βρισιές ή δηλώσεις που δεν τολμήσαμε να ξεστομίσουμε. Προτιμήσαμε να τις καπιούμε. Αλλά μας έκατσαν στο λαιμό. Έτσι μας «έπνιξαν» όπως ο αποπνικτικός βήχας. Η απόχρεμψη που συχνά συνοδεύει το βήχα έχει επιπλέον ένα χαρακτήρα επιθετικό που υποδηλώνει την καταπιεσμένη ανάγκη μας να «φτύσουμε» ορισμένες καταστάσεις ή πρόσωπα, δραστηριότητα που αναλαμβάνει να εκδραματίσει συμβολικά το σώμα αφού εμείς δεν το επιτρέψαμε στον εαυτό μας.
Συχνά ο βήχας είναι εκδήλωση αγανάκτησης ή άγχους όταν το άτομο νιώθει ότι έχει καταπιεί πολλά για πολύ καιρό και έχει πια φτάσει σε ένα σημείο που πνίγεται. Σε αυτή την περίπτωση το σώμα δίνει με τον τρόπο του ένα σήμα για να φερθούμε με περισσότερη τρυφερότητα στον εαυτό μας, να τον γλυκάνουμε και να τον μαλακώσουμε λίγο, κατάσταση που συμβολικά εκφράζουν τα ζεστά ροφήματα με μέλι.

Πόνοι στα γόνατα εμφανίζονται όταν κάτι μέσα μας νιώθει να έχει γονατίσει από τις πιέσεις της ζωής αλλά επαναστατεί. Δεν θέλει πια να υποτάσσεται και να χαμηλώνει τον εαυτό του προς χάριν των άλλων ή μιας κατάστασης. Δεν θέλει να γονατίζει μπροστά σε κάτι ή κάποιον ισχυρότερο. Έχει ανάγκη να υψώσει το ανάστημά του ή και να δείξει κάποια αδιαλλαξία έτσι όπως κάνει το άκαμπτο εξ αιτίας του πόνου γόνατο.
Παράλληλα, καθώς αυτή η ενόχληση αναγκάζει τον άνθρωπο να αναπαύει συχνά το πόδι του σε ένα σκαμνάκι, συμβολικά «στηλώνει» τα πόδια και κρατά τους άλλους μακριά ή εκφράζει έτσι μια συμβολική κλωτσιά προς εκείνα που τον έκαναν «να κάτσει».

Έρπης στα χείλη σχετίζεται με αισθήματα αηδίας ή ανομολόγητου καταπιεσμένου πόθου που ο ίδιος ο εαυτός αποστρέφεται. Πρόκειται για ένα διπλό μήνυμα καθώς από τη μια τα χείλη διογκώνονται προσελκύοντας τα βλέμματα ενώ ταυτόχρονα εκπέμπουν το σήμα «μακριά από μένα». Ό,τι μας έκαιγε τα χείλη, ό,τι μας έκανε να δαγκωνόμαστε από μέσα μας αποκτά μια σωματική εκδήλωση που θυμίζει έντονα δαγκωμένα χείλη.
Το μάθημα εδώ είναι να αποδεχθεί κανείς τα «ακάθαρτα» συναισθήματά ή επιθυμίες του και να συγχωρήσει τον εαυτό του γι αυτά. Αυτό που προκαλεί αποστροφή πρέπει να αναγνωριστεί. Ο έρπης στα χείλη μπορεί επίσης να δηλώνει την ανάγκη του ατόμου να αρνηθεί τις υπερβολικές οικειότητες ή να αυτοτιμωρηθεί επειδή τις επέτρεψε.

Τριχόπτωση για τη μεταφυσική παράδοση η τριχόπτωση αντιστοιχεί κατά κάποιον τρόπο στην απώλεια των φτερών. Είναι σαν να είμαστε για άλλα φτιαγμένοι αλλά υποτασσόμαστε σε μια πιο κοινή μοίρα. Έτσι είτε πρόκειται για περιστασιακές περιόδους τριχόπτωσης είτε για γενικευμένη κατάσταση υποδηλώνει εσωτερική σύγκρουση εξαιτίας της υποταγής μας σε μια επιλογή που μας προσφέρει μεν ασφάλεια αλλά έρχεται σε αντίθεση με αυτό που κατά βάθος ήθελε η καρδιά μας και που το φοβηθήκαμε επειδή περιείχε ρίσκο.
Παραμονές ενός γάμου, μιας μονιμοποίησης ή απόκτησης μια σταθερής θέσης πολλοί άνθρωποι που έχουν μέσα τους ένα ταξιδιάρικο πουλί νιώθουν να τους πέφτουν τα φτερά δηλαδή βλέπουν τα μαλλιά τους να μαδάνε αντίθετα από εκείνους που παραιτούνται ευχαρίστως από ορισμένες ελευθερίες προκειμένου να νιώθουν ασφαλείς.

Αυτιά βόμβος, πόνος, βούλωμα των αυτιών ή περιορισμός της ακοής σηματοδοτούν την αντίστασή μας σε ορισμένες εντολές ή την άρνησή μας να ακούσουμε και να δεχθούμε κάποια πράγματα. Δεν θέλουμε πια ούτε να ακούμε ούτε να υπακούμε. Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει
Η βαθύτερη ανάγκη πίσω από τα προβλήματα των αυτιών είναι να αποσυρθούμε στον εαυτό μας, να αφουγκραστούμε τι αυτός έχει να πει. Μέσα σε όλο αυτό υπάρχει και ένα σήμα που μας ειδοποιεί να ακούσουμε τη διαίσθησή μας και τη συνείδησή μας, αυτή την ψιθυριστή φωνή που δεν ακούγεται όταν όλη μας η προσοχή είναι στραμμένη σ’ αυτά που λέει ο κόσμος.

Καρδιά, τα προβλήματα σ’ αυτό το ζωτικό όργανο υποδηλώνουν έντονες συναισθηματικές εντάσεις. Ερωτικές απογοητεύσεις , άρνηση συγχώρεσης, ενοχή και αυτομομφή, μεγάλη συναισθηματική εξάρτηση ή αντίθετα αποξένωση και «κλείσιμο της καρδιάς» έχουν άμεση σχέση με τη δυσλειτουργία της.
Εκτεταμένες μελέτες έχουν αποδείξει πως η ροή της αγάπης και της συγχώρεσης αποτρέπουν τα ισχαιμικά επεισόδια ενώ αντίθετα διευκολύνεται η εμφάνισή τους όταν η έκφραση της αγάπης είναι προβληματική. Το μάθημα πίσω από τα προβλήματα στο καρδιαγγειακό σύστημα περιέχει πάντα το ίδιο βαθύτερο αίτημα για άνοιγμα της καρδιάς , καλοσύνη και αποδοχή. Όσο πιο ανεπιφύλακτες, τόσο καλύτερα. Πρώτα και κύρια στον ίδιο τον εαυτό μας.

Πόδια, καθώς τα πόδια μας μεταφέρουν αποτελούν τους συμβολικούς δείκτες για τον τρόπο που βαδίζουμε στο μονοπάτι της ζωής μας. Πόνοι, κάλοι, δυσκολία στις αρθρώσεις, κατάγματα και χτυπήματα δείχνουν πάντα μια αντίρρηση που προβάλει ο εαυτός για την κατεύθυνση που έχουμε πάρει. Μπορεί να αποτελούν αντιστάσεις και προειδοποιήσεις ή απλά να εκφράζουν μια βαθύτερη απροθυμία για τον τρόπο που κινούμεθα στη ζωή.
Το αίτημά που εκφράζει με αυτό τον τρόπο το σώμα είναι η ανάγκη για ένα σταμάτημα και για επανεκτίμηση της πορείας μας. Στην καλύτερη περίπτωση μας ζητείται να επιβραδύνουμε λίγο το ρυθμό μας και να χαρούμε ορισμένα πράγματα περισσότερο. Διαφορετικά μπορεί να μας δίνεται ένα μήνυμα για πλήρη αλλαγή πορείας.

Χέρια, τα χέρια αντιπροσωπεύουν τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τη ζωή μας, τις ευθύνες μας και τα ταλέντα μας. Πόνοι στα χέρια δηλώνουν την αντίδραση του εαυτού επειδή δεν εκφράζουμε όλο το δυναμικό μας ή δεν διαφεντεύουμε με σοφία τον εαυτό μας και τις υποθέσεις μας. Μήπως έχουμε κάνει κάποια παραβίαση των ορίων μας; Ή μήπως δεν τολμάμε να ανοίξουμε τα χέρια –και την αγκαλιά μας; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που μας καλούν να απαντήσουμε τα προβλήματα στα άνω άκρα.

Πόνοι στους ώμους και τον αυχένα υποδηλώνουν συχνά πως έχουμε αναλάβει μεγάλα βάρη, περισσότερα από όσα αντέχουμε να σηκώσουμε ή ότι έχουμε αυτοπεριοριστεί και έχουμε δεχθεί να υποταχθούμε. Δηλώνουν ένα είδος υποδούλωσης το οποίο έχει φτάσει πια σε οριακό επίπεδο.
Οι πόνοι στους ώμους δεν μας αφήνουν να υψώσουμε τα χέρια και το αυχενικό μπλοκάρει μια ευρύτερη περιοχή δείχνοντας ένα είδος ακαμψίας που έχει επέλθει με τον καιρό. Το βαθύτερο αίτημα είναι να δούμε και άλλες οπτικές γωνίες, να στραφούμε και προς άλλες κατευθύνσεις και κυρίως αυτήν που μπορεί να μας δείξει έναν εαυτό πιο ανάλαφρο , πιο ευδιάθετο και πιο πρόθυμο να εκφράσει το ευρύτερο δυναμικό του.

Προβλήματα στη δεξιά ή στην αριστερή πλευρά η εσωτερική παράδοση συνδέει την αριστερή πλευρά του σώματος με το συναίσθημα και τη θηλυκή διάσταση της ύπαρξης και τη δεξιά πλευρά με τη λογική και την αρσενική διάσταση. Ανάλογα σε ποια πλευρά του σώματος εκδηλώνεται ένα πρόβλημα δείχνει ταυτόχρονα αν «παραπονείται» το ανδρικό και λογικό μέρος μας ή το θηλυκό και συναισθηματικό.

Κεφάλι μιας και σ’ αυτό βρίσκονται τα περισσότερα αισθητήρια όργανα αλλά και ο εγκέφαλος αποτελεί ταυτόχρονα το στρατηγείο μας και την πύλη απ’ όπου ο έξω κόσμος περνάει μέσα μας. Από τον πονοκέφαλο και την ημικρανία ως τις σοβαρές παθήσεις που εκδηλώνονται στην περιοχή του κεφαλιού φανερώνεται η στάση μας απέναντι σ’ αυτά που μας απασχολούν.
Συχνά αντί να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο το νιώθουμε απλώς να πονάει από έναν ισχυρό πονοκέφαλο. Αυτός είναι ο τρόπος που το σώμα μας στέλνει ένα μήνυμα ότι έχουμε φορτωθεί με πολλές σκοτούρες ή ότι έχουμε υπερφορτώσει τα κυκλώματα με κάτι που μας ζητάει πολλή ενέργεια και σκέψη δίχως να αναγνωρίζουμε ότι χρειάζεται να αφήσουμε τα πράγματα να «κρυώσουν» λιγάκι πριν πάρουμε αποφάσεις.

Διαγνωστικές Ερωτήσεις
Όποιο κι αν είναι το σύμπτωμα που εμφανίζεται στο σώμα είναι σίγουρα ένα μήνυμα από την ψυχή μας. Αν το ακούσουμε και ανταποκριθούμε ανάλογα τότε η ένταση του συμπτώματος θα μειωθεί ή και θα υποχωρήσει εντελώς ,υποστηρίζουν με βεβαιότητα οι ολιστικοί θεραπευτές. Οι ακόλουθες ερωτήσεις προς τον εαυτό μας είναι πολύ βοηθητικές ώστε να κατανοήσουμε αυτό το μήνυμα:
*Τι συμβαίνει στη ζωή μου την περίοδο που εμφανίζεται το σύμπτωμα ή η ασθένεια;
*Μου προσφέρει ένα άλλοθι για να ξεκουραστώ επιτέλους;
*Ή μήπως για να αναβάλλω ή και να αποφύγω κάτι;
*Θα μπορούσε να είναι ένα μεταμφιεσμένο συναίσθημα- π.χ. θυμός- μια ανάγκη- π.χ. για επαφή -ή μια επιθυμία- π.χ. για φροντίδα που έχω αρνηθεί να εκδηλώσω;
*Μήπως χρειάζομαι μια παύση;
*Ή μήπως μια αθώωση;
*Υπάρχει κάποιος που θέλω να «τιμωρήσω» με την διαταραχή της υγείας μου;
(Του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου)
*Ποιος προσελκύεται κοντά μου όταν αρρωσταίνω; Ποιος απομακρύνεται;
Μήπως αυτό επιζητώ κατά βάθος;
*Αν η ασθένεια είχε ένα μήνυμα να μου δώσει ποιο θα ήταν αυτό;
Όσο πιο βαθύ είναι το επίπεδο από το οποίο θα προέλθουν οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα τόσο βαθύτερη θα είναι και η επαφή που θα έχετε κάνει με τον εαυτό σας. Έτσι θα έχετε ανοίξει το δρόμο για την ανακούφιση και τη θεραπεία του βαθύτερου πυρήνα απ’ όπου προέκυψε το πρόβλημα και το οποίο είναι σε κάθε περίπτωση το ίδιο.