Σάββατο 1 Αυγούστου 2015

Ποιοι είναι οι τρεις τύποι ζωής που αποκάλυψε ο Διογένης στον Μέγα Αλέξανδρο;

Ο Διογένης, βάζοντας τα δυνατά του έβγαλε ένα λόγο, θαρρετά και σε υψηλό ύφος.
«Πολλές, γιέ τού Φιλίππου, είναι οι κάθε λογής συμφορές και καταστροφές για τούς άθλιους ανθρώπους, τόσες πού σχεδόν δεν είναι δυνατόν έστω και να τις αναφέρει κανείς. Γιατί πραγματικά, καθώς λέει ό ποιητής, δεν υπάρχει λέξη καμιά πού να ’ναι τόσο φοβερή να την προφέρει κανείς ούτε πάθος ούτε συμφορά σταλμένη από το Θεό, πού να μη μπορεί ή ανθρώπινη φύση να σηκώσει το βάρος της.

Καθώς τρεις είναι οι επικρατέστεροι, για να το πούμε έτσι, τύποι ζωής, στους όποιους ως επί το πλείστον εντάσσονται οι πολλοί άνθρωποι — μα τον Δία, όχι ύστερα από ενδελεχή σκέψη και έλεγχο άλλα παρασυρμένοι από μιαν άλογη παρόρμηση και την τύχη, πρέπει να δεχτούμε ότι τόσοι ακριβώς είναι και οι δαίμονες τούς οποίους ακολουθεί και λατρεύει η μεγάλη και ανίδεη μάζα των ανθρώπων — άλλοι τον ένα και άλλοι τον άλλο δαίμονα, όπως ακριβώς ένα άθλιο και ακόλαστο μπουλούκι ακολουθεί άθλιο και μανιακό δαίμονα. Από αυτούς τούς τύπους ζωής πού ανέφερα, ό ένας είναι φιλήδονος και τρυφηλός σε σχέση με τις σωματικές απολαύσεις, ό άλλος άπληστος και φιλοχρήματος κι ό τρίτος, πιο ξεχωριστός και πολύ πιο ακανόνιστος, εννοώ αυτόν πού αγαπά την τιμή και τη δόξα, παρουσιάζει πιο έκδηλη την αταξία και την τρέλα, γεννώντας έτσι την αυταπάτη ότι είναι ερωτευμένος με κάτι ευγενικό.

ancient-greek-frieze-eugenio-recuenco-6Ας μιμηθούμε λοιπόν κι εμείς τούς επιδέξιους δημιουργούς της τέχνης. Αυτοί, κοντολογίς, αποθέτουν σε όλα τη σφραγίδα της έμπνευσης και της τέχνης τους, αναπαριστάνοντας όχι μόνο τις θεϊκές φύσεις μέσα από ανθρώπινες μορφές, άλλα και καθετί άλλο: άλλοτε ζωγραφίζουν ποταμούς δίνοντάς τους μορφή ανδρική και άλλοτε κρήνες δίνοντάς τους κάποιο γυναικείο σχήμα, και νησιά και πολιτείες και σχεδόν όλα τα άλλα — κάτι πού τόλμησε να κάνει και ό Όμηρος παρουσιάζοντας τον Σκάμανδρο να μιλάει μέσα από τούς στροβίλους του· κι εκείνοι, οι καλλιτέχνες, δεν μπορούν να κάνουν ώστε να μιλούν οι μορφές τις όποιες πλάθουν, ωστόσο μπορούν να τούς δίνουν σχήματα και σύμβολα ταιριαστά στη φύση τους, όπως, για παράδειγμα, παρουσιάζοντας τα ποτάμια σαν άνδρες ξαπλωμένους, γυμνούς ως επί το πλείστον, με μακριά γένια και με στεφάνια από μυστικιές και καλάμια στο κεφάλι. Έτσι λοιπόν κι εμείς ας δείξουμε ότι δεν είμαστε χειρότεροι ούτε πιο αδέξιοι στους λόγους απ’ ότι εκείνοι στις δικές τους τέχνες σε ότι άφορα το να πλάθουμε και να απεικονίζουμε τα χαρακτηριστικά τού -τριπλού δαίμονα εκείνων των τριών βίων, δείχνοντας μια τάση αντίθετη και αντίστροφη από την ικανότητα και την προφητική δύναμη εκείνων των λεγομένων φυσιογνωμιστών. Εκείνοι δηλαδή αναγνωρίζουν και παριστάνουν τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου από τη μορφή και την εμφάνιση, ενώ εμείς προτείνουμε να σχεδιάσουμε — με βάση τον χαρακτήρα και τα ενεργήματα— έναν τύπο και μια μορφή πού να ανταποκρίνεται σε εκείνα, αν μπορέσουμε δηλαδή να αγγίξουμε τον μέσο και τον κατώτερο τύπο.

Προκειμένου να καταστήσουμε φανερό τον παραλογισμό πού ενυπάρχει στις ανθρώπινες ζωές, δεν είναι κακό ούτε μεμπτό να μας δούνε ότι μιμούμαστε ποιητές, καλλιτέχνες και, αν χρειαστεί, ιερείς πού τελούν καθαρμούς, και ότι προσπαθούμε να παρουσιάσουμε απεικονίσεις και παραδείγματα πάσης προελεύσεως, με την ελπίδα ότι θα μπορέσουμε κάπως να αποτρέψουμε ορισμένους από την κακία, την απάτη και τις πονηρές επιθυμίες και να τούς οδηγήσουμε στην αρετή, τη φιλία και στον πόθο μιας καλύτερης ζωής·  ή ακόμη θα επακολουθήσουμε αυτό πού συνηθίζουν να κάνουν ορισμένοι από εκείνους πού ασχολούνται με μυήσεις και καθαρμούς: αναλαμβάνοντας να εξευμενίσουν την οργή της Εκάτης και να απαλλάξουν από το κακό κάποιον, τού εκθέτουν και τού εξηγούν, πριν από την καθαρτήρια διαδικασία, πολλά και ποικίλα οράματα πού, καθώς λένε, τα στέλνει ή θεά, όταν είναι θυμωμένη.

Έτσι λοιπόν, εκείνος o φιλοχρήματος δαίμονας, έχει πάθος για το χρυσάφι, το ασήμι, την κτηματική περιουσία, τα κοπάδια, τα σπίτια και την κάθε λογής περιουσία. Ένας καλός καλλιτέχνης, λοιπόν, δεν θα τον απεικόνιζε σκυθρωπό και με όψη σκοτεινιασμένη, ντυμένων με ρούχα ελεεινά και άθλια; Δεν θα τον έφτιαχνε άψαχνο και ρυπαρό, έναν πού δεν αισθάνεται αγάπη ούτε για τα παιδιά του ούτε για τούς γονείς, ούτε για την πατρίδα ή σαν έναν πού δεν αναγνωρίζει άλλη συγγένεια παρά μόνο αυτή τού χρήματος, και πού τούς θεούς δεν τούς λογαριάζει για τίποτε άλλο παρά μόνο για εκείνους πού τού φέρνουν πολλούς και μεγάλους θησαυρούς ή πού προξενούν το θάνατο κάποιων δικών του και κάποιων συγγενών, ώστε να μπορεί μετά να τούς κληρονομήσει, και τις γιορτές τις θεωρεί έτσι κι αλλιώς ζημιά και περιττά έξοδα,  έναν αγέλαστο και κατσούφη πού τούς βλέπει όλους με μισό μάτι και τούς θεωρεί επικίνδυνους, πού δεν εμπιστεύεται κανέναν, με βλέμμα αρπαχτικό, έναν πού κουνάει συνεχώς τα δάχτυλά του είτε για να υπολογίσει την περιουσία του είτε την περιουσία κάποιου άλλου — έναν δαίμονα αναίσθητο και ανίδεο για κάθε άλλο πράγμα, o όποιος ειρωνεύεται τη μόρφωση και τα γράμματα έκτος από ότι σχετίζεται με λογαριασμούς και συμβόλαια, έναν ακόμη πιο τυφλό εραστή του πλούτου, τον όποιο, πλούτο, δίκαια τον χαρακτηρίζουν και τον περιγράφουν ως τυφλό· λυσσασμένος για οποιοδήποτε απόκτημα, κι έχοντας την ιδέα πώς τίποτα δεν είναι για πέταμα, όχι σαν τον μαγνήτη πού καθώς λένε έλκει προς το μέρος του το σίδερο, άλλα σωρεύοντας και τον χαλκό και το μολύβι, ναι, ακόμη και άμμο και πέτρες, αν τού τα δώσει κανείς, θεωρώντας ότι το να έχει κανείς — παντού και, περίπου, σε σχέση με τα πάντα— είναι καλύτερο από το να μην έχει, προπαντός όμως παθιασμένος και άπληστος σε ότι αφορά στην απόκτηση τού χρήματος, αφού ή επιτυχία έρχεται εδώ πιο γρήγορα και πιο ανέξοδα από οπουδήποτε αλλού, και το χρήμα σωρεύεται μέρα και νύχτα, ακολουθώντας, θαρρώ, τούς περιοδικούς κύκλους της σελήνης, δηλ. παίρνοντας τόκο κάθε μήνα — χωρίς o δαίμονας αυτός διόλου να λογαριάζει την απέχθεια, το μίσος και τις κατάρες, κι ακόμη πιστεύοντας ότι κάθε άλλο απόκτημα αποτελεί κάτι σαν επιπρόσθετο εξωραϊσμό, ενώ το χρήμα, για να το πούμε με δυο λόγια, αποτελεί την πεμπτουσία τού πλούτου.

Αυτό λοιπόν κυνηγάει και αυτό επιδιώκει απ’ όλες τις μεριές, χωρίς να έχει ενδοιασμούς κατά πόσο ή απόκτηση τού χρήματος θα γίνει με μέσα επαίσχυντα ή άδικα, ενώ το μόνο πού τον συγκρατεί είναι οι κίνδυνοι, τούς οποίους βλέπει ότι παραμονεύουν στο δρόμο, κι αυτό από δειλία· γιατί ή ψυχή του είναι σαν τού άχρηστου σκύλου τη ψυχή πού άλλα πράγματα τα αρπάζει, όταν λογαριάζει πώς θα μείνει απαρατήρητος και άλλα τα κοιτάζει χωρίς να τα πειράζει, επειδή υπάρχουν κάποιοι φύλακες.
«Ας πούμε πώς είναι ένας άνθρωπος με ασήμαντη εμφάνιση, δουλοπρεπής, άυπνος, πού δεν χαμογελάει ποτέ, πού διαρκώς τσακώνεται και διαπληκτίζεται με κάποιον, φτυστός σωματέμπορος — θρασύς και κακομοίρης— ως προς την κοψιά και τον χαρακτήρα, ντυμένος με ένα χρωματιστό παλτουδάκι, στην πραγματικότητα ένα φτηνό λούσο κάποιας από τις κυρίες του. Ό δαίμονας αυτός είναι αισχρός, μιαρός, προξενεί κακό στους φίλους και τούς συντρόφους του, περισσότερο όμως στους δούλους και τούς υπηρέτες του, και τούς ντροπιάζει με χίλιους τρόπους, είτε ως απλός ιδιώτης τούς έχει απέναντι του είτε ως βασιλιάς.

«Η μήπως για πολλούς από εκείνους που τους λένε βασιλιάδες δεν είναι φανερό πώς πρόκειται για έμπορους και τελώνες και μαστροπούς; Άλλα για τον Δρόμωνα και τον Σάραμβο, επειδή είναι εμπορευόμενοι στην Αθήνα, λέμε ότι σωστά τούς έχουν δώσει τον χαρακτηρισμό του εμπόρου, ό Δαρείος όμως ό πρεσβύτερος, πού είχε μαγαζιά στη Βαβυλώνα και στα Σούσα και πού οι Πέρσες ακόμη και τώρα τον αποκαλούν “έμπορο”, δίκαια δεν έχει λάβει αυτό τον χαρακτηρισμό; Επίσης, με αυτό τον δαίμονα έχει συμβεί κάτι πού δεν το έχουν οι άλλοι δαίμονες: Ενώ κάποτε-κάποτε δεσπόζει και κυριαρχεί στην ψυχή, κάποτε άλλοτε πάλι δίνει την εντύπωση ότι υποτάσσεται σ’ αυτήν εξαιτίας του ότι ό πλούτος είναι υπηρέτης και πρόθυμος θεράπων κάθε επιθυμίας και επιδίωξης. Εγώ όμως τώρα αναφέρομαι στον δαίμονα πού δίνει την κατεύθυνση και δεσπόζει στο μυαλό του δύστυχου ανθρώπου: αυτού πού δεν έχει ως κίνητρο της απόκτησης χρημάτων ούτε κάποια απόλαυση ούτε τη δόξα και πού δεν τα αποκτά για να τα ξοδέψει και να τα χρησιμοποιήσει αλλά φυλάει τον πλούτο του στ αλήθεια καταχωνιασμένο σε κάποια κρυφά κι ανήλιαγα δωμάτια.

Αυτά. O δεύτερος άνθρωπος και ό δαίμονας αυτού τού ανθρώπου πού δοξάζει τα οργιά της ‘Ηδονής και θαυμάζει και τιμά αυτή τη θεά, μια αληθινά γυναικεία θεότητα, έχει πολλές μορφές και πολλά χρώματα κι είναι αχόρταγος σε ότι έχει να κάνει με μυρουδιές και γεύσεις κι ακόμη, θαρρώ, σε ότι έχει να κάνει με όλα όσα ευχαριστούν τα μάτια, κι όλα όσα φέρνουν κάποια απόλαυση στο αυτί, όλα όσα είναι μαλακά και ευχάριστα στην αφή, όπως τα ζεστά λουτρά κάθε ημέρα ή μάλλον δυο φορές την ήμερα, οι επαλείψεις, όχι αυτές πού παίρνουν την κούραση, κι έκτος από αυτά, οι μαλακές μακριές φορεσιές, οι κατάλληλες ξάπλες και ή προσεγμένη προσφορά υπηρεσιών για όλες τις ορέξεις και τις ανάγκες. Είναι δοσμένος με πάθος σε όλα αυτά, κυρίως όμως — και με μεγαλύτερη ακράτεια— στη σουβλερή και ανάφλογη τρέλα της σαρκικής απόλαυσης, της συνεύρεσης με άντρες ή με γυναίκες, και σε πολλές άλλες ακόμη ακολασίες πού δεν λέγονται και πού δεν έχουν όνομα: όλ’ αυτά, αδιακρίτως, τα κυνηγάει και παρασύρει και άλλους σε αυτά μην αφήνοντας τίποτα πού να το θεωρεί απαγορευμένο και καμιά μορφή απόλαυσης πού να μη τη δοκιμάζει.

Προς το παρόν ας πούμε ότι λογαριάζουμε ως έναν το δαίμονα πού έχει προσβληθεί από όλες αυτές τις αρρώστιες και τα πάθη της ψυχής, ώστε να μη μαζέψουμε ένα μπουλούκι από μοιχικούς δαίμονες, γαστρίμαργους, μέθυσους κι ένα σωρό άλλα τέτοια, αλλά ας θεωρήσουμε ότι πρόκειται απλώς για ένα δαίμονα: αυτόν πού είναι ακόλαστος και υποδουλωμένος στην ηδονή. «Αν υπάρχει κάποια πηγή από την όποια να εισρέει συνεχώς άφθονο χρήμα — ενός βασιλιά ή από κάποια μεγάλη ιδιωτική περιουσία—, ό δαίμονας αυτός κυλιέται σε μεγάλη και αχαλίνωτη ακολασία ως τα γεράματά του· διαφορετικά, αφού ξοδέψει πολύ γρήγορα την περιουσία, καταντά ένας ανίκανος κι ακόλαστος φουκαράς, στερημένος και ακόρεστος, εντελώς ανήμπορος να εκπληρώσει τις επιθυμίες του . Κι ακόμη, ό δαίμονας αυτός ορισμένους από εκείνους πού τούς έχει στη δύναμή του τούς άλλαξε τη ζωή και τη μορφή και τα έκανε γυναικεία- ακριβώς οι μύθοι λένε για εκείνους πού από άνθρωποι έγιναν πουλιά ή θηρία, αν είχαν την ατυχία να υποδουλωθούν σε τέτοιας λογής ηδονή.

Και εδώ πάλι όμως φανερώνεται μια διπλή “προσφορά γιατί ο ασθενικός και άτολμος δαίμονας αυτού τού είδους εύκολα οδηγεί σε γυναικίστικα πάθη και άλλες απρέπειες πού συνεπάγονται απώλειες και ντροπές· όπου όμως συμβαίνει μερικές απολαύσεις να συνεπάγονται τιμωρίες πού επιβάλλουν, σε όσους διαπράττουν τα λάθη, θάνατο ή φυλάκιση ή την καταβολή μεγάλου χρηματικού ποσού ό δαίμονας αυτός δεν ωθεί προς τη διάπραξη τέτοιων σφαλμάτων. ‘Υπάρχει ωστόσο και ό πιο επιθετικός και πιο θρασύς δαίμονας πού εξαναγκάζει τα θύματά του να ξεπεράσουν κάθε ανθρώπινο και θεϊκό όνειρο. Κι ο μεν αδύναμος και άτολμος δαίμονας, μόλις υποστεί αύτη τη ντροπή, παραδέχεται ότι αυτό πού κάνει διόλου δεν ταιριάζει σε άνδρα, και αφήνει τις κοινωνικές και πολιτικές δραστηριότητες για εκείνους, οι όποιοι έχουν ζήσει με περισσότερη ευπρέπεια· ό θρασύς όμως κι ό άφοβος, αυτός πού έχει υπομείνει πολλές ταπεινώσεις και εξευτελισμούς, σαν γυρίσει, όπως λένε, ό τροχός της τύχης και βρεθεί στρατηγός ή λαϊκός ηγέτης με ηχηρή και διαπεραστική φωνή, σαν τούς ηθοποιούς στα δράματα, αφού στο μεταξύ πετάξει τα γυναικεία ρούχα και αρπάξει τη στολή ενός στρατιώτη ή ενός ρήτορα, περιφέρεται εδώ κι εκεί — ένας συκοφάντης πού προξενεί φόβο και καρφώνει τούς πάντες με το βλέμμα του.

Ταιριάζει λοιπόν μια ανδροπρεπής και σοβαρή εμφάνιση σ’ έναν τέτοιο δαίμονα ή μια εμφάνιση πλαδαρή και αβρή; «Ας τού φορέσουμε λοιπόν το ρούχο πού τού ταιριάζει κι όχι αυτό το ανδρικό και επιβλητικό πού πολλές φορές ό ίδιος βάζει επάνω του παίζοντας θέατρο. Ας πούμε, έτσι, μα το Δία, ότι πηγαίνει μαλθακός, με το χνώτο του να μυρίζει μύρο και κρασί, τυλιγμένος σε μια κροκάτη φορεσιά, ξεκαρδισμένος σ’ ένα γέλιο χωρίς σταματημό, όμοιος με μεθυσμένο πού συμμετέχει καταμεσήμερα σε ακόλαστη πομπώδη παρέλαση γλεντζέδων, με κάμποσες ξέπλεκες γιρλάντες στο κεφάλι και στο λαιμό, γέρνοντας, χορεύοντας και τραγουδώντας ένα γυναικίσιο και ανάρμοστο τραγούδι. «Ας πούμε ότι τον οδηγούν γυναίκες ξεδιάντροπες και ακόλαστες πού τον τραβολογούν άλλη από δη και άλλη από ’κει χωρίς αυτός να τις αποδιώχνει ή να τις αποκρούει αλλά έτοιμος να τις ακολουθήσει με προθυμία. Κι «αυτές να τραβούν βιαστικά μπροστά μέσα σ’ ένα βροντοκόπημα από κύμβαλα και σουραύλια συνοδεύοντας αυτόν τον ξετρελαμένο. Κι εκείνος να ξεφωνίζει ανάμεσα τους με φωνή πιο διαπεραστική και πιο παθιασμένη κι από των γυναικών τη φωνή, ασπρουλιάρικος και πλαδαρός, ανίδεος τί πάει να πει καθαρός αέρας και μόχθος, με τον σβέρκο γυρτό στα πλάγια, ρίχνοντας με τα μουσκεμένα μάτια του λάγνες ματιές κι έχοντας το νου του πάντοτε στο σώμα χωρίς να δίνει σημασία στην ψυχή και σε όσα αυτή επιτάσσει. «Αν κάποιος γλύπτης ή ζωγράφος υποχρεωνόταν να τον απεικονίσει δεν θα τον έφτιαχνε να μοιάζει σε κανέναν άλλο περισσότερο παρά στο βασιλιά της Συρίας πού περνάει τον καιρό του στα ενδότερα μαζί με τούς ευνούχους και τις παλλακίδες, χωρίς ποτέ μα ποτέ του να έχει αντικρίσει πόλεμο ή συνέλευση.  «Ας πούμε ακόμη ότι μπροστά του πηγαίνει ή Απάτη, πανέμορφη και απατηλή, στολισμένη με πορνικά κοσμήματα, χαμογελαστή και γεμάτη υποσχέσεις για όμορφα πράγματα, πώς τάχα θα τον οδηγήσει στην ευτυχία, ίσαμε να τον σπρώξει, χωρίς αυτός να το καταλάβει, στον γκρεμό, στη λάσπη και στη δυσωδία, για να τον αφήσει έπειτα να κυλιστεί εκεί με τις γιρλάντες και την κροκάτη φορεσιά του. Λατρεύοντας έναν τέτοιο τύραννο και έχοντας τέτοια πάθη περνούν τον καιρό τους όσες ψυχές, δειλές και Αδύναμες απέναντι στη σκληρή προσπάθεια, υποδουλωμένες στις ηδονές, γεμάτες αγάπη για τις απολαύσεις και το σώμα, ζουν μια ζωή μέσα στη ντροπή και τον εξευτελισμό όχι επειδή το διάλεξαν οι ίδιες αυτό άλλα επειδή τις έσπρωξαν προς τα εκεί.

Και τώρα, ύστερα από αυτό τον δαίμονα, ό λόγος, σαν σε αγώνα, σπεύδει να μάς παρουσιάσει τον τρίτο δαίμονα, όπως ό κήρυκας τον χορό: τον φιλόδοξο· πολύ πρόθυμος να ριχτεί τώρα στον αγώνα δεν είναι, μόλο πού από τη φύση του αγαπήσει τον ανταγωνισμό γύρω από οτιδήποτε, και αξιώνει να είναι ό πρώτος. Ωστόσο αύτη τη φορά δεν κρίνεται κάτι σχετικό με δόξα ή με τιμή άλλα ή πολύ κακή φήμη του — πού του αξίζει.  «Ας δούμε πώς θα απεικονίσουμε τη μορφή και την εμφάνιση τού φιλόδοξου δαίμονα. ‘Η είναι φανερό ότι θα τον απεικονίσουν φτερωτό και αεράτο, όπως ταιριάζει στο χαρακτήρα και στους πόθους του, πετώντας μαζί με τούς ανέμους, όπως συνέλαβαν και ζωγράφισαν οι καλλιτέχνες τους γιους του Βορρά: να τρέχουν ανάλαφροι και μετέωροι, μαζί με τις Αύρες του πατέρα τους.  Κι εκείνοι βέβαια έδειχναν, όποτε ήθελαν, τη δύναμή τους, ωστόσο επί ένα διάστημα έπλεαν μαζί με τούς άλλους ήρωες πάνω στην ’Αργώ, εκτελώντας τις δουλειές του καραβιού και τα άλλα έργα όπως ό οποιοσδήποτε άλλος. ‘Ο δαίμονας όμως πού προστατεύει τούς φιλόδοξους ανθρώπους δεν ακουμπήσει ποτέ στη γη ή σε οτιδήποτε χαμηλό- βρίσκεται στα ύψη, μετέωρος,  κι όταν τύχει να ’ναι ό ουρανός καθαρός και να ’χει γαλήνη ή να φυσάει όμορφα κανένας ζέφυρος, αυτός ευχαριστιέται ακόμη περισσότερο και ανεβαίνει στον ίδιο τον ουρανό. Συχνά ωστόσο κρύβεται σε κάποιο σκοτεινό σύννεφο, όταν τού συμβεί να μην έχει καλό όνομα και να τον κατακρίνουν οι πολλοί άνθρωποι, αυτοί τούς οποίους εκείνος υπηρετεί και τιμά και τούς έχει αναδείξει σε αφεντικά, από τα όποια εξαρτάται ή δική του ευτυχία.

ΩΣ προς την ασφάλεια ό δαίμονας αυτός διόλου δεν μοιάζει με τούς αετούς ούτε με τούς γερανούς ούτε με κάποιο άλλο πετούμενο της φύσης άλλα θα μπορούσε κανείς να τον παρομοιάσει με το βίαιο και αφύσικο τόλμημα τού ’Ικάρου ό όποιος επιχείρησε να εφαρμόσει με μαστοριά το μηχανικό τέχνασμα τού Δαιδάλου.  Έτσι λοιπόν, θέλοντας να φθάσει πιο ψηλά από τα άστρα, παρασυρμένος από τα νιάτα και την αλαζονεία του, ήταν για ένα χρονικό διάστημα ασφαλής, μόλις όμως οι συνδέσεις άρχιζαν να χαλαρώνουν και το κερί να στάζει έδωσε, από τότε κι έπειτα, το όνομά του στο πέλαγος όπου έπεσε και χάθηκε.  Έτσι κι εκείνος ό δαίμονας της φιλοδοξίας, επειδή έχει εμπιστοσύνη σε αδύναμα και τιποτένια φτερά, εννοώ τις τιμές «και τα τυχαία παινέματα των πολλών ανθρώπων, τα όποια γίνονται έτσι στην τύχη, περιφέρεται από ’δη κι από ’κει χωρίς ασφάλεια και χωρίς σταθερότητα, και σέρνει μαζί του τον άνθρωπο, ό όποιος τον θαυμάζει και είναι δούλος του: αυτού πού εμφανίζεται —στα μάτια των πολλών-τρανός και καλότυχος, κι αμέσως πάλι φαίνεται άθλιος και κακομοίρης όχι μόνο στους άλλους άλλα και στον ίδιο τον εαυτό του. ’Αλλά αν κάποιος δεν θέλει να τον φανταστεί και να τον φιλοτεχνήσει, φτερωτό, ας τον απεικονίσει, όμοιο με τη φριχτή και βίαιη κίνηση του Ιξίωνα, του αναγκασμένου να κινείται και να γυρίζει κυκλικά πάνω σε έναν τροχό. Γιατί στ αλήθεια δεν είναι αταίριαστη, ούτε απέχει από τις προσφυείς και πνευματώδεις παρομοιώσεις, ή παρομοίωση του τροχού με τη δόξα· με την εναλλασσόμενη κίνησή του περιστρέφεται πολύ εύκολα και κατά την περιστροφή του αναγκάζει την ψυχή να λαμβάνει κάθε λογής σχήματα, περισσότερο απ’ ότι ό τροχός των κεραμέων αναγκάζει τα υλικά πού λαμβάνουν το σχήμα τους επάνω του. Και ποιος δεν θα αισθανόταν οίκτο για ένα τέτοιον άνθρωπο, για τον χαρακτήρα του και τον τρόπο με τον όποιο ζει, έναν άνθρωπο πού γυρίζει και περιστρέφεται, έναν κόλακα τού λαού και τού όχλου στις δημόσιες συγκεντρώσεις και στις λογοτεχνικές επιδείξεις ή στις λεγάμενες φιλίες του με τούς βασιλιάδες ή τούς τυράννους και τις περιποιήσεις του σ’ αυτούς; Και δεν εννοώ βέβαια αυτόν ό όποιος αφού κατανόησε με τον καλύτερο τρόπο τις δικές του υποθέσεις, προσπαθεί έπειτα με πειθώ και καλή θέληση και με αίσθηση της δικαιοσύνης να τακτοποιήσει και να κατευθύνει προς το καλύτερο ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων.

«Ας τελειώνουμε λοιπόν και με αυτό τον δαίμονα ώστε να μη φθάσουμε τώρα σε ένα δίχως τέλος πλήθος από λέξεις, ενδυμασίες, μορφές και τα συνακόλουθα. Το ήθος του θα το χαρακτηρίζαμε, με δυο λόγια, εριστικό, ανόητο, κούφιο, κυριαρχούμενο από αλαζονεία, ζηλοφθονία και όλα τα παρόμοια φοβερά και άγρια πάθη. Γιατί όλα αυτά τα αντικοινωνικά, άγρια και φοβερά αισθήματα συνοδεύουν αναγκαστικά τον φιλόδοξο τύπο της ψυχής, κι είναι φυσικό ό τύπος αυτός να αλλάζει διαρκώς αντιλήψεις και να είναι ασταθής, αφού είναι υποδουλωμένος και προσηλωμένος σε κάτι τόσο αστάθμητο, και να έχει μεταπτώσεις από τη χαρά στη λύπη πιο συχνές και πιο διαρκείς απ’ ότι λένε πώς έχουν οι κυνηγοί· λένε δηλαδή ότι στους κυνηγούς το πράγμα αυτό συμβαίνει συχνότατα, διαρκώς, καθώς βλέπουν τη λεία και αμέσως πάλι την χάνουν. Έτσι και με τον φιλόδοξο:  όταν τυχαίνει να τούς εκτιμούν και να τούς παινεύουν, ή ψυχή ενός τέτοιου ανθρώπου φουσκώνει και βλασταίνει και παίρνει αξιοθαύμαστο μέγεθος, σαν το ιερό βλαστάρι της ελιάς στην ’Αθήνα πού, καθώς λένε, βλασταίνει και αναπτύσσεται σε μια μέρα· γρήγορα πάλι ή ψυχή του φιλόδοξου ανθρώπου μαζεύεται, συρρικνώνεται και σβήνει — με την πρώτη κατάκριση ή την πρώτη κακολογία. Και αυτό τον δαίμονα τον ακολουθεί μια ’Απάτη, πιο αληθοφανής από όλες τις άλλες. ’Όχι σαν εκείνες του φιλάργυρου ή του φιλήδονου πού δεν μπορούσαν να υποσχεθούν με τα λόγια τίποτε φανταχτερό κι ούτε οδηγούσαν τα θύματά τους σε ευγενικά και λαμπρά πράγματα άλλα απλώς τούς ψιθύριζαν και τούς υπέβαλλαν το όνομα των αγαθών· δεν ενεργεί έτσι ή ’Απάτη αυτού τού δαίμονα άλλα γοητεύοντας και ξεγελώντας το θύμα της, τού λέει ότι είναι εραστής τού ωραίου και ότι τον οδηγεί στη δόξα σαν σε κάποια αρετή ή σε κάτι πολύ ευφήμως γνωστό.

Θα αποπειραθώ, έτσι, πάλι εδώ να αναφερθώ, για δεύτερη φορά στον ίδιο μύθο τού Ιξίωνα. Λένε, λοιπόν, ότι, στον πόθο του να ενωθεί σε τρισευτυχισμένο γάμο με την ’Ήρα, ό Ιξίωνας συνουσιάστηκε με κάποιο σκοτεινό και ανταριασμένο σύννεφο από το όποιο γεννήθηκαν άχρηστα και τερατόμορφα παιδιά, ή γενιά των Κενταύρων, αλλόκοτη και απροσδιόριστη. Όμοια και εκείνος πια, αφού γνώρισε την απογοήτευση στον έρωτά του για την καλή φήμη, συνουσιάστηκε έπειτα, από πόθο για τη δόξα, πραγματικά με ένα σύννεφο, χωρίς να το αντιληφτεί, αντί να χαρεί το θεϊκό και τίμιο ερωτικό αντάμωμα. ’Από τέτοιας λογής σμιξίματα ή γάμους τίποτα χρήσιμο και ωφέλιμο δεν είναι δυνατόν να προκόψει παρά μόνο αλλόκοτα και άλογα πλάσματα, όμοια με τούς Κενταύρους, δηλαδή οι πολιτικές πράξεις κάποιων δημαγωγών και τα συγγράμματα των σοφιστών. Γιατί και οι σοφιστές και οι δημαγωγοί είναι απλώς επικεφαλής μισθοφόρων. ’Αλλά λέγοντάς το αυτό ξεχωρίζω τούς στρατηγούς και τούς δασκάλους και τούς πολιτικούς άνδρες από εκείνους για τούς οποίους μόλις τώρα μίλησα- όλοι αυτοί αξίζει να παραχωρηθούν στον δαίμονα της φιλοδοξίας και να συγκαταλεχτούν στη δική του παράταξη και συντροφιά.

Έδωσα, τώρα, μια περιγραφή εκείνων πού διατελούν κάτω από την επιρροή καθενός από τούς δαίμονες πού κατονόμασα. Συχνά συμβαίνει δύο δαίμονες, ή ακόμη και όλοι τους, να έχουν στην εξουσία τους το ίδιο άτομο δίνοντας του άλληλοσυγκρουόμενες προσταγές και απειλώντας το, αν τυχόν δεν υπακούει, ότι θα του επιβάλουν μεγάλες τιμωρίες. Ό δαίμονας της ηδονής τον προστάζει να ξοδεύει για τις ηδονές και να μη λυπάται ούτε το χρυσάφι ούτε το ασήμι ούτε οποιοδήποτε άλλο απόκτημα του, ενώ ο φιλοχρήματος και τσιγκούνης δαίμονας δεν τού το επιτρέπει άλλα τον κρατάει και τον απειλεί πώς αν υπακούσει σ’ εκείνον, αυτός θα τον αφανίσει από την πείνα, τη δίψα και την κάθε λογής φτώχεια και ανέχεια.  Ταυτόχρονα, ό δαίμονας της φιλοδοξίας τον συμβουλεύει και τον ενθαρρύνει να θυσιάσει τα υπάρχοντά του για χάρη της τιμής· ό άλλος δαίμονας όμως τού αντιστέκεται και τον πολεμάει. Και στ αλήθεια αυτός πού αγαπάει την απόλαυση και αυτός πού αγαπάει τη δόξα ποτέ δεν μπορούν να συνταιριάζουν ούτε να πουν το ίδιο πράγμα. Γιατί ό ένας περιφρονεί τη δόξα, την θεωρεί ανοησία και συχνά απαγγέλλει τούς στίχους τού Σαρδανάπαλου «Δικά μου είναι αυτά: ότι έφαγα, οι βρισιές πού ξέρασα, ότι χάρηκα στον έρωτα».

Και ό δαίμονας αυτός του φέρνει συνεχώς μπροστά στα μάτια ειδικά το θάνατο, ως προειδοποίηση πώς δεν θα μπορέσει να έχει μερτικό σε καμιά απόλαυση· ο δαίμονας όμως της φιλοδοξίας τον αποτρέπει και τον τραβάει από τις ηδονές επισημαίνοντας του την καταισχύνη και τις λοιδορίες. Μη έχοντας λοιπόν τί να πράξει και προς τα πού να στραφεί και να κρυφτεί, συχνά δραπετεύει στο σκοτάδι και προσπαθεί να ευχαριστήσει τον άλλο δαίμονα και στα κρυφά να υπηρετήσει αυτόν· ό άλλος όμως τον ξεσκεπάζει και τον βγάζει στη φόρα.  Έτσι, ή ψυχή του, διχασμένη και διασπασμένη, πάντοτε σε πόλεμο και σε διαρκή διάσταση με τον εαυτό της, κατ ανάγκη θα οδηγηθεί σε κάθε λογής δυστυχία. Γιατί όπως και οι παθήσεις συμπλέκονται μεταξύ τους και φαίνεται να εναντιώνονται ή μια στην άλλη καθιστώντας δύσκολη και ανέφικτη τη γιατρειά, το ίδιο, νομίζω, συμβαίνει κατ ανάγκη και με της ψυχής τα πάθη που συμφέρονται μπερδεύονται σε ένα.

Αλλά εμπρός! Αφού γευθούμε την καθαρή αρμονία, αυτή που είναι καλύτερη από την προηγούμενη, ας υμνούμε τον αγαθό και σοφό δαίμονα και θεό – που οι ευμενείς Μούσες αποφάσισαν να μας δοθεί – , σ εμάς που έχουμε γευθεί σωστή παιδεία και φρόνηση

Δίων Χρυσόστομος – Λόγοι IV(4): Περί βασιλείας

Οι δημαγωγοί σήμερα

wolfinsheepskinΠαντού και πάντα υπήρχε μεγάλη δυσαρέσκεια απέναντι στις κυβερνήσεις, στους νόμους και στους κοινωνικούς θεσμούς. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί ο άνθρωπος θέλει κάπου να επιρρίψει ευθύνες για την αθλιότητα που συνοδεύει μόνιμα την ανθρώπινη ύπαρξη, ενώ όλοι ξέρουμε, στο επίπεδο του μύθου βέβαια, ότι αυτή η κατάρα ήταν δωράκι του Θεού στον Αδάμ, και άρα σε ολόκληρο το γένος των ανθρώπων.
 
Κι όμως, αυτός ο ψεύτικος ισχυρισμός ποτέ δεν γινόταν με ψευδέστερο και θρασύτερο τρόπο απ’ ό,τι σήμερα, από τους «δημαγωγούς της εποχής».
 
Αυτοί οι τελευταίοι, συγκεκριμένα, είναι ως εχθροί του χριστιανισμού αισιόδοξοι: ο κόσμος είναι για κείνους «αυτοσκοπός» και άρα από μόνος του, δηλαδή σύμφωνα με τις φυσικές του ιδιότητες, αξιοθαύμαστα ρυθμισμένος, το κατ’ εξοχήν κέντρο της ευτυχίας.

Όσο για τα κραυγαλέα, κολοσσιαία δεινά που διαψεύδουν την παραπάνω ειδυλλιακή άποψη, τα αποδίδουν αποκλειστικά και μόνο στις διάφορες κυβερνήσεις: αν αυτές οι τελευταίες έκαναν καλά τη δουλειά τους, τότε ο Ουρανός δεν θα διέφερε σε τίποτα από τη Γη, δηλαδή όλοι οι άνθρωποι, χωρίς να κάνουν καμιά προσπάθεια, θα έτρωγαν μέχρι σκασμού, θα μεθοκοπούσαν και θα φρόντιζαν για τη διαιώνιση του είδους μέχρι να τα τινάξουν και οι ίδιοι: γιατί μόνο έτσι μπορεί κανείς να παραφράσει τον «αυτοσκοπό» και τον στόχο της «αέναης προόδου της ανθρωπότητας», την οποία μας υπόσχονται ακούραστα με τις πομπώδεις φράσεις τους.
 
 Άρθουρ Σοπενάουερ

Η Κβαντική Συνείδηση ως απάντηση στην κρίση του πολιτισμού

kvantiki-fysiki101-612x382Tα τελευταία χρόνια κερδίζουν έδαφος οι θεωρήσεις που θέλουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο να λειτουργεί με έναν πιο ολοκληρωμένο και αποκεντρωμένο τρόπο χειρισμού δεδομένων και ανάκτησης πληροφοριών, όπως θα έκανε ένας κβαντικός υπολογιστής. Έχουμε άραγε έναν ‘‘κβαντικό υπολογιστή’’ για εγκέφαλο και τι θα σήμαινε αυτό; Μήπως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο στάδιο εξέλιξης της ανθρώπινης συνείδησης; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μία νέα συνείδηση αγωνίζεται τώρα για να γεννηθεί…
Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε κυρίως με τις ιδέες του δρ. Erwin Laszlo, ενός από τους κορυφαίους επιστήμονες και στοχαστές του καιρού μας, σύμφωνα με τον οποίο ο εγκέφαλός μας δεν είναι ένα κλασσικό βιοχημικό σύστημα, αλλά ένα μακροσκοπικό κβαντικό σύστημα, και άρα μπορεί να συλλάβει και να επεξεργαστεί πληροφορίες πέρα από τις αισθητηριακές προσλαμβάνουσες και την απτή, αιτιοκρατική λογική.
Ο δρ. Laszlo υποστηρίζει ότι ο κβαντικός μας εγκέφαλος συνδέεται άμεσα, μη τοπικά, με ένα ευρύτερο φυσικό πεδίο πληροφοριών και ότι η συνειδητοποίηση και η αξιοποίηση της κβαντικής μας συνείδησης μπορεί να είναι ένα επόμενο στάδιο στην εξέλιξή μας, μία εξέλιξη που θα είναι η σωτηρία μας ως είδος και που θα μας βγάλει από την σημερινή επώδυνη κρίση.

Κβαντική νευρολογία

Καθώς η κλασική νευρολογία έχει έρθει σε ένα αδιέξοδο αντιμέτωπη με την πολυπλοκότητα του εγκεφάλου, νέες θεωρίες προτείνουν ότι είναι απαραίτητο να αλλάξει η εστίαση της μελέτη μας από το επίπεδο των νευρώνων και των συνάψεών τους στο πιο θεμελιώδες επίπεδο της μοριακής τους λειτουργίας, εκεί όπου εφαρμόζονται οι νόμοι της κβαντικής μηχανικής.
Η υπόθεση της κβαντικής συνείδησης, που έχει προταθεί από επιστήμονες όπως ο Roger Penrose και ερευνάται σήμερα από την ομάδα του Δημήτρη Νανόπουλου, υποστηρίζει ότι τα κβαντικά φαινόμενα έχουν ορισμένες αξιοπρόσεκτες λειτουργικές ιδιότητες, όπως η απροσδιοριστία, η μη-τοπικότητα, ο κβαντικός συσχετισμός και η υπέρθεση καταστάσεων, οι οποίες μπορεί να παίξουν σημαντικό ρόλο στην εξήγηση της δημιουργίας της ανθρώπινης συνείδησης.
Η αρχή της απροσδιοριστίας και το στοιχείο της τυχαιότητας της κβαντικής θεωρίας έχουν εισαχθεί στην συζήτηση για την συνείδηση ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα για την εξήγηση της ελεύθερης βούλησης, που είναι προβληματική σε έναν καθαρά αιτιοκρατικό κόσμο. Ανάλογο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η υπέρθεση καταστάσεων όπου ένα άτομο μπορεί να βρίσκεται σε μία συνδυασμένη κατάσταση, δηλαδή να μην είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο αλλά κάτι ενδιάμεσο, μέχρι την κατάρρευση της κυματοσυνάρτησής του.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, μία τέτοια υπέρθεση μπορεί να εμφανίζεται και να διατηρείται για σύντομο χρονικό διάστημα, επιτρέποντας να εμφανιστούν προσυνειδητές διαδικασίες στον εγκέφαλο. Ενώ η στιγμιαία ενεργοποίηση διαφορετικών μερών του εγκεφάλου για να δώσουν την συνολική εικόνα ενός ερεθίσματος μπορεί να εξηγηθεί μέσω του κβαντικού συσχετισμού όπου δύο άτομα μπορεί να είναι συσχετισμένα, έτσι ώστε μια αλλαγή στην κατάσταση του ενός να προκαλεί μία αντίστοιχη μεταβολή στην κατάσταση του άλλου.
Οι εργασίες των Penrose και Hameroff είναι αρκετά πιο συγκεκριμένες, εντοπίζοντας στους μικροσωληνίσκους, που βρίσκονται μέσα στους νευρώνες, την δυνατότητα δημιουργίας κβαντικών κυμάτων, τα οποία και μεταφέρουν τις πληροφορίες. Υποστηρίζουν λοιπόν ότι η συνείδηση είναι αποτέλεσμα κβαντικών γεγονότων στους μικροσωληνίσκους πρωτοπλάσματος μέσα στους εγκεφαλικούς νευρώνες. Και ο καθηγητής Νανόπουλος, στην ίδια γραμμή, σημειώνει χαρακτηριστικά : «οι μικροσωληνίσκοι είναι ιδανικά κβαντικά συστήματα και κανείς δεν θα πίστευε ότι πέρασαν δισεκατομμύρια χρόνια εξέλιξης για να δημιουργηθούν στους νευρώνες χωρίς να χρειάζεται η κβαντική τους λειτουργία».

Σύνδεση με τον Κόσμο

Βασισμένος και σε αυτές τις πρόσφατες επιστημονικές έρευνες, ο Erwin Laszlo διερωτάται περαιτέρω για τις νέες δυνατότητες και τις τεράστιες πρακτικές συνέπειες που προκύπτουν από μία ενδεχόμενη κβαντική λειτουργία της ανθρώπινης νόησης. Τί θα σήμαινε πραγματικά το να έχουμε έναν ‘‘κβαντικό υπολογιστή’’ για εγκέφαλο ; Θα περιοριζόμασταν ακόμη μόνο στις πληροφορίες που μεταβιβάζονται από τις σωμαντικές μας αισθήσεις ή θα ήμασταν πλέον σε θέση να δεχθούμε μία βαθύτερη, μη-τοπική σύνδεση ανάμεσα σε εμάς και τον κόσμο ;
Σύμφωνα με τον δρ. Laszlo : «Μερικά από τα πράγματα που εμφανίζονται στην συνείδησή μας μεταφέρουν πληροφορίες για τον κόσμο παρόλο που αυτές δεν βασίζονται σε αισθητηριακά δεδομένα. Ευτυχώς, αυτό μπορεί να μην αποτελεί πλέον έναν γρίφο. Με τις κβαντικές λειτουργίες του, ο εγκέφαλός μας μπορεί να λάβει πληροφορίες όχι μόνο από τις αισθήσεις μας αλλά άμεσα από τον ευρύτερο κόσμο με τον οποίο είμαστε μη τοπικά συνδεδεμένοι. Οι οξυδερκείς άνθρωποι καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας, είτε σαμάνοι, είτε πνευματικοί άνθρωποι, είτε επιστήμονες και ποιητές, έχουν χρησιμοποιήσει εκτενώς αυτή την ικανότητα που είναι έμφυτη σε όλους μας».
Με αυτό το σκεπτικό, δεν έχουμε διαθέσιμο μόνο έναν τρόπο αντίληψης του κόσμου αλλά δύο. Έχουμε αυτό που αποκαλείται κλασσικός ‘‘αντιληπτικό-γνωστικό-συμβολικός’’ τρόπος, που βασίζεται στις πληροφορίες που μεταβιβάζονται από τις σωματικές μας αισθήσεις, και επίσης διαθέτουμε τον ‘‘άμεσο-διαισθητικό-μη τοπικό’’ τρόπο, από την κβαντική δεκτικότητα των μικροδομών του εγκεφάλου μας. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, δηλαδή, εκμεταλλευόμενος τις κβαντικές του ιδιότητες, μπορεί να θεωρηθεί σαν ένας ευρυζωνικός δέκτης που λαμβάνει πληροφορίες εξίσου από τις αισθήσεις μας και από τον ευρύτερο κόσμο, με τις τελευταίες να είναι εξ’ ορισμού υπεραισθησιακές.
Έτσι, ο χώρος αποθήκευσης όλων των πληροφοριών που είναι διαθέσιμες στον άνθρωπο δεν είναι απαραίτητα μέσα στον εγκέφαλό μας. Οι νευρώνες του εγκεφάλου μας δεν είναι μόνο συνδεδεμένοι μεταξύ τους, αλλά είναι επίσης συνδεδεμένοι και με τον κόσμο πέρα από τον εγκέφαλό μας, αντλώντας και από εκεί πληροφορίες. Άλλωστε η ιδέα αυτή δεν είναι κάτι καινούριο αλλά γνωστή από την αρχαιότητα και επανέρχεται πάντα κατά περιόδους, είτε ονομάζεται πλατωνικός χώρος των Ιδεών, είτε συλλογικό ασυνείδητο και πεδίο των αρχετύπων.
Ο Ervin Laszlo μιλάει για ένα απέραντο πεδίο πληροφοριών, ένα κοσμικό, εκτεταμένο, ‘‘φυσικό διαδίκτυο’’ και το αποκαλεί ‘‘Ακασικό πεδίο’’, σε αναγνώριση της επιτυχούς διορατικότητας των ινδικών πηγών που αναφέρουν τον όρο Akasha, ως το θεμελιώδες στοιχείο που συνέχει όλο τον κόσμο.

Το επόμενο εξελικτικό βήμα

Όμως, αν διαθέτουμε όντως μια κβαντική συνείδηση, γιατί δεν έχουμε όλοι πρόσβαση στις δυνατότητες που αυτή μας προσφέρει ; Στον σημερινό κόσμο, κατά γενική ομολογία, οι άνθρωποι αποτυγχάνουν να χρησιμοποιήσουν μία διευρυμένη σύνδεση με έναν κόσμο βαθύτερο, πιο διαισθητικό και πιο πλούσιο. Γιατί συμβαίνει αυτό ; Και υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε ;
Σύμφωνα με τον δρ. Laszlo η απάντηση είναι απλή : επειδή στην ζωή μας μαθαίνουμε να καταστέλλουμε τα συναισθήματα, τις ιδέες και τις διαισθήσεις που έρχονται αυθόρμητα σε εμάς. Δεν τους επιτρέπουμε να φτάσουν στην συνείδησή μας. Μαθαίνουμε να είμαστε επικεντρωμένοι σε άλλα πράγματα. Αντίθετα, τα παιδιά δεν τις καταστέλλουν προτού τους διδαχθεί ότι είναι απλώς φαντασίες, και γι’ αυτό συχνά πέφτουν πάνω σε ιστορίες και ιδέες που είναι αληθινά σημαντικές.
Καλλιτέχνες, πνευματικοί δάσκαλοι και καινοτόμοι άνθρωποι παραμένουν ανοιχτοί σε αυτές τις ‘‘αυθόρμητες ανησυχίες’’ σ’ όλη τους την ζωή, γι’ αυτό και διαθέτουν μια βαθιά πηγή ιδεών και δημιουργικότητας, γι’ αυτό και πετυχαίνουν να εμπλουτίζουν την πολιτισμική μας ζωή με καινούρια ομορφιά και νοήματα.
Αυτό που πετυχαίνουμε ενεργοποιώντας τις κβαντικές λειτουργίες της συνείδησής μας μπορεί να γίνει πιο κατανοητό σε σχέση με τις λειτουργίες των δύο ημισφαιρίων του εγκεφάλου μας. Είναι σαν να έχουμε δύο εγκεφάλους. Έχουμε έναν αυθόρμητο, ερυζωνικό δέκτη, που παίρνει μια ποικιλία σημάτων αλλά δεν μπορεί να τα ταξινομήσει και να τα εκφράσει σε συνηθισμένη, ορθολογική γλώσσα : αυτό είναι το πιο καλλιτεχνικό, δεξιό μας ημισφαίριο. Και έχουμε έναν πολύ εστιασμένο, γραμμικά λογικό, βασισμένο στην γλώσσα και στην λογική, δέκτη περιορισμένης ζώνης : το αριστερό μας ημισφαίριο.
Αν είχαμε μόνο το δεξιό ή αν το αφήναμε να εξουσιάσει πλήρως την συνείδησή μας, θα ζούσαμε σε ένα μαγικό-θρησκευτικό κόσμο, έναν κόσμο ζωντανό και πλήρη νοήματος, αλλά θα χάναμε το λογικό μας κομμάτι. Με τον εγκέφαλό μας εξουσιασμένο από το αριστερό ημισφαίριο ζούμε στον καθημερινό κόσμο των υλικών πραγμάτων και δυνάμεων, επικοινωνούμε με ακρίβεια, αλλά χάνουμε την βαθύτερη σύνδεσή μας με το νόημα του κόσμου, και οι συμπεριφορές και τα μονόπλευρα ενδιαφέροντά μας διαμορφώνουν την στρέβλωση και τον περιορισμό της ύπαρξής μας.
Aπό την σκοπιά την κβαντικής συνείδησης, μπορούμε να βρεθούμε σε μία καλύτερη κατάσταση από αυτές τις δύο ακραίες περιπτώσεις. Μπορούμε να είμαστε ενεργοί στην καθημερινή ζωή και ταυτόχρονα συνδεδεμένοι με τον πιο διαισθητικό και εμπνευσμένο κόσμο.
Καταρχήν, ο τρόπος για να ενισχυθεί ‘‘η σύνδεσή μας με τον κόσμο’’ είναι να καλλιεργηθούν οι διαφορετικές καταστάσεις συνείδησης : ο διαλογισμός, η προσευχή, ή απλά η χαλάρωση, που επιτρέπουν στο μυαλό μας να ‘‘αδειάσει’’ από τα άχρηστα και τις αυθόρμητες σκέψεις και ιδέες μας να ρεύσουν ελεύθερα μέσα μας. Αυτό θα επιτρέψει στο δεξιό μας ημισφαίριο να γίνει πιο δυνατό, και σύντομα θα αντιληφθούμε ότι ο χρόνος που επενδύουμε σε αυτή την κατάσταση αλλάζει τον τρόπο που αισθανόμαστε και ενεργούμε, το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο.
Στην πραγματικότητα, λέει ο δρ. Laszlo, η υπόθεση της κβαντικής συνείδησης μπορεί να μας παρέχει μία εξήγηση και μία νέα, μεγαλύτερη κατοχύρωση στην ζωή μας των πνευματικών/θρησκευτικών εμπειριών. Η πνευματική/θρησκευτική εμπειρία είναι βασικά ίδια σε όλες τις εποχές, μια εμπειρία ενότητας και αισθήματος του ανήκειν, μια αίσθηση ενότητας με κάτι βαθύτερο και μεγαλύτερο από τον εαυτό μας, την οποία μετέφεραν όλοι οι πνευματικοί δάσκαλοι, και η οποία με την νέα ορολογία δεν είναι παρά ένα ‘‘κβαντικό άλμα’’ της συνείδησής μας προς το ‘‘Ακασικό πεδίο’’. Ταυτόχρονα, όλοι οι ιθαγενείς πολιτισμοί γνωρίζουν και εξασκούν εδώ και χιλιετίες αυτή την εμπειρία μέσω χορού, τυμπανοκρουσίας, ρυθμικής αναπνοής ή προσευχής σε επιβλητικούς τόπους.
Η σημερινή επιστήμη έχει δείξει ότι όσοι προσεύχονται και διαλογίζονται ενεργοποιούν το δεξιό τους ημισφαίριο και, οι πιο επιτυχημένοι από αυτούς, τείνουν να συγχρονίσουν τα δύο ημισφαίριά τους. Όμως, από την άλλη, οι καταστάσεις της βαθιάς προσευχής και του διαλογισμού δεν είναι λειτουργικές στο καθημερινό πλαίσιο, καθώς απαιτούν πολύ αυτοσυγκέντρωση και απομόνωση από τον κόσμο γύρω μας.
Επομένως, το ζητούμενο είναι ο εγκέφαλός μας να μπορέσει να λειτουργήσει με έναν πιο ισορροπημένο τρόπο : οι εγκεφαλικές λειτουργίες που κρύβονται κάτω από την συνειδητή μας εγρήγορση να μπορέσουν να συμπεριληφθούν σε εκείνες του κλασικού αντιληπτικού τρόπου. Όπως δείχνουν οι εργασίες του δρ. Laszlo και άλλων, το να λειτουργήσουμε κατ’ αυτό τον τρόπο είναι κάτι δυνατό και ήδη έχει επιτευχθεί από μερικούς.
Έτσι, μία αληθινά εξελιγμένη συνείδηση θα διέθετε την αντίληψη της βαθιάς προσευχής και του διαλογισμού, αλλά θα λειτουργούσε επίσης στο καθημερινό πλαίσιο. Θα έδειχνε ότι τα δύο ημισφαίρια είναι ισχυρά συντονισμένα μεταξύ τους, ώστε οι πληροφορίες που υποβάλλονται σε επεξεργασία από τον κβαντικό τρόπο πρόσληψης του πιο πνευματικού δεξιού ημισφαιρίου να επικοινωνούν εύκολα με την αισθητήρια πρόσληψη πληροφοριών του αριστερού ημισφαιρίου.
Μια τέτοια εξελιγμένη συνείδηση θα ήταν ευρύτερη και βαθύτερη από την καθημερινή συνείδηση των ανθρώπων και λειτουργικότερη από την συνείδηση όσων προσεύχονται βαθιά και διαλογίζονται. Στο παρελθόν, αυτό το είδος συνείδησης περιοριζόταν στους εξαιρετικά ευαίσθητους και δημιουργικούς. Στο μέλλον θα μπορούσε να διαδοθεί σε ένα ευρύτερο τμήμα του πληθυσμού και η ανθρωπότητα θα μπορούσε πραγματικά να αναπτύξει την συνείδησή της.

Μια επαναστατικά σωτήρια λύση

Αληθεύουν οι υποθέσεις και τα συμπεράσματα του Ervin Laszlo; Αναπτύσσεται άραγε η συνείδησή μας μέσω μίας στιγμιαίας, μη τοπικής ανταλλαγής πληροφοριών με έναν αόρατο ιστό όπου όλα είναι συζευγμένα σε κβαντικό επίπεδο; Και μπορεί αυτό να μας παράσχει μια καινούρια εξήγηση και ορολογία για εκείνο που οι σαμάνοι ονομάζουν θεϊκή μέθη, οι μύστες μυστικιστική εμπειρία, οι θρησκευτικοί ηγέτες Φώτιση; Είναι άραγε η βαθύτερη κατανόηση που προσφέρουν οι εναλλακτικές καταστάσεις συνείδησης μια λύση και μπορούμε να μάθουμε να τις συνδυάζουμε με την καθημερινή μας συμπεριφορά;
Αναμφίβολα, πάντως, πρόκειται για μια θεώρηση που συμβαδίζει με αρκετές επιστημονικές γνώσεις και προωθημένους τομείς έρευνας και που υπόσχεται μια μεγάλη επανάσταση ως προς τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο και σχετιζόμαστε μαζί του.
Οι συνέπειες της θεωρίας της κβαντικής συνείδησης επηρεάζουν όχι μόνο με την θέαση και την εμπειρία που μπορεί να έχει ο καθένας μας για τον κόσμο αλλά επίσης και με την συμπεριφορά και την ευημερία μας μέσα σε αυτόν. Η κβαντική συνείδηση είναι μια συνείδηση άμεση, που αισθάνεται συνδεδεμένη με τον κόσμο, μέρος της ολότητας και όχι αποχωρισμένη από αυτήν. Είναι μια συνείδηση που εμπνέει την συμπάθεια των ανθρώπων και της φύσης και που μας οδηγεί στο ν’ αντιληφθούμε ότι, όντας ένα με τους άλλους και με την φύση, ό,τι κάνουμε σε αυτά το κάνουμε και σε εμάς τους ίδιους.
Μπορεί να μας ενθαρρύνει να ενωθούμε μεταξύ μας και να αντιμετωπίσουμε τα κοινά μας προβλήματα, να μας καταστήσει άτομα με μεγαλύτερη κατανόηση και πιο συνεργάσιμους ως πολίτες. Και έτσι, τελικά, η κβαντική συνείδηση μπορεί να είναι όχι μόνο το επόμενο βήμα στην εξέλιξή μας αλλά και η συλλογική μας σωτηρία.

Δείτε τα πιο παράξενα ρολόγια χειρός στον κόσμο

Μερικά από τα πιο ακραία δείγματα της τέχνης και της τεχνικής της ωρολογοποιίας που σίγουρα θα σας καταπλήξουν με την εφευρετικότητά και το σχεδιασμό τους
 
Η τέχνη της ωρολογοποιίας πηγαίνει πίσω αρκετούς αιώνες. Και παρά τις πιέσεις από τον σύγχρονο τρόπο ζωής, παραμένει μια πηγή έμπνευσης και  άσκησης υψηλής τεχνικής για πολλούς ανθρώπους στον κόσμο. 
 
Στο βίντεο που παραθέτουμε έχουν συγκεντρωθεί ίσως οι πιο παράξενοι, πολύπλοκοι αλλά και αστείοι μηχανισμοί ρολογιών που έχουν κατασκευστεί ποτέ. Μηχανισμοί που άλλοτε αποτελούν επιτεύγματα κομψότητας και άλλοτε επιδείξεις του πιο ακραίου βιομηχανικού design. 
 
Τα λόγια περιττεύουν μπροστά στις εικόνες του 3λεπτου βίντεο, που θα σας κάνουν να αναθεωρήσετε όλα όσα γνωρίζετε μέχρι σήμερα για τα ρολόγια. 
 
 

Για ποιους λόγους “πετάει” το μάτι σας

Ο βλεφαροσπασμός, ή αλλιώς οι ασυνείδητες, ανεξέλεγκτες και επαναληπτικές συσπάσεις των βλεφάρων στα μάτια είναι ένα φαινόμενο που κατά περίσταση συμβαίνει σε όλους μας σε κάποια φάση.

Οι συσπάσεις αυτές συνήθως επηρεάζουν τους μυς και των δύο ματιών. Εάν έχετε συσπάσεις των ματιών, μπορεί να έχετε μια ακούσια κίνηση στο βλέφαρο που επαναλαμβάνεται κάθε μερικά δευτερόλεπτα για συνολική διάρκεια ενός ή δύο λεπτών αν και υπάρχει πιθανότητα να διαρκέσει και περισσότερο.

Αν και η αιτία είναι σε γενικές γραμμές γενικά άγνωστη, ο βλεφαροσπασμός μπορεί να σχετίζεται με:

-Κόπωση

-Στρες

-Καφεΐνη

Αυτή η μικρή μορφή της σύσπασης είναι ανώδυνη και ακίνδυνη. Θα φύγει από μόνη της μετά από λίγο αλλά μπορεί να είναι αρκετά ενοχλητική. Μάλιστα, αν είναι τόσο έντονη ώστε κάνει τα βλέφαρα να κλείνουν εντελώς, μπορεί να αποδειχτεί επικίνδυνη την ώρα που οδηγείτε.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι συσπάσεις των βλεφάρων είναι κάτι περισσότερο από μια προσωρινή ενόχληση. Μερικοί άνθρωποι έχουν σπασμούς που συμβαίνουν πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τα συμπτώματα μπορεί να επαναληφθούν για μέρες, εβδομάδες ή ακόμη και μήνες. Αυτό με τη σειρά του μπορεί να προκαλέσει μεγάλη συναισθηματική δυσφορία, καθώς παρεμβαίνει δραστικά στην ποιότητα της ζωής του ατόμου.

Στις πιο σοβαρές μορφές της, οι οποίες είναι σπάνιες, οι συσπάσεις των ματιών μπορεί να είναι ένα χρόνιο φαινόμενο, που μπορεί να προκαλέσει σοβαρή μείωση της όρασης.

Μερικές φορές, ο βλεφαροσπασμός μπορεί να είναι σύμπτωμα πιο σοβαρών παθήσεων των ματιών, όπως:

-Βλεφαρίτιδα (φλεγμονή των βλεφάρων)

-Ξηροφθαλμία

-Ευαισθησία στο φως

Πολύ σπάνια, μπορεί να είναι ένα σημάδι μιας εγκεφαλικής ή νευρικής διαταραχής, όπως:

-Παράλυση Bell

-Δυστονία

-Νόσος του Πάρκινσον

-Σύνδρομο Tourette

Οι ακούσιες συσπάσεις των ματιών μπορεί επίσης να είναι παρενέργεια ορισμένων φαρμάκων. Οι πιο “συνήθεις ύποπτοι” σε αυτήν την περίπτωση είναι φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της ψύχωσης και της επιληψίας.

Τρείς κανόνες αβλάβειας

Τώρα που συνειδητοποιούμε πια απο βίωμα ότι είμαστε δημιουργοί, χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να λειτουργούμε υπο τους νόμους της αβλάβειας. Παρακάτω παραθέτονται 3 κανόνες με τους οποίους επιτυγχάνεται η αβλάβεια, σύμφωνα με τα γραπτά της Αλίκης Μπέιλη.

Κανόνας Ι
Εισχώρησε στην καρδιά του αδελφού σου και δες τον πόνο του. Τότε μίλησε. Οι λέξεις που εκστομίζεις ας του μεταδώσουν την κραταιή δύναμη που χρειάζεται για να χαλαρώσει τις αλυσίδες του. Όμως μην τις χαλαρώσεις εσύ ο ίδιος. Το δικό σου έργο είναι να μιλήσεις με κατανόηση. Η δύναμη που θα δεχτεί θα τον βοηθήσει στο έργο του.

Κανόνας ΙΙ
Εισχώρησε στη διάνοια του αδελφού σου και διάβασε τις σκέψεις του, αλλά μόνο όταν οι δικές σου είναι αγνές. Τότε σκέψου. Οι σκέψεις που έχουν δημιουργηθεί μ’ αυτόν τον τρόπο ας μπουν στη διάνοια του αδελφού σου κι ας σμίξουν μ’ αυτήν. Όμως κρατήσου αποσπασμένος ο ίδιος, γιατί κανένας δεν έχει το δικαίωμα να επιβληθεί στη διάνοια ενός αδελφού. Το μόνο δικαίωμα που υπάρχει, θα τον κάνει να πει: Αγαπά. Συμπαραστέκει. Γνωρίζει. Σκέφτεται μαζί μου και νιώθω δυνατός για να κάνω το ορθό. Έτσι μάθετε να μιλάτε. Έτσι μάθετε να σκέφτεστε.

Κανόνας ΙΙΙ
Συγχωνέψου με την ψυχή του αδελφού σου και γνώρισε τον όπως είναι. Μόνο πάνω στο πεδίο της ψυχής μπορεί να γίνει αυτό. Αλλού η συγχώνευση τροφοδοτεί τα πυρά της κατώτερης ζωής του. Κατόπιν ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΟΥ πάνω στο ΣΧΕΔΙΟ. Έτσι θα μπορέσει να δει τον ρόλο που αυτός κι εσύ και όλοι οι άνθρωποι παίζετε. Έτσι θα εισχωρήσει στη ζωή και θα γνωρίσει το έργο που έχει επιτελεστεί».

Μεταμόρφωσε τον Πόνο σε Φώτιση

Σταμάτα πια με τις Αυταπάτες
Ο πόνος, τα βάσανα, η δυσαρέσκεια, η έλλειψη ικανοποίησης είναι τόσο οδυνηρά, που ο νους δημιουργεί αυταπάτες ευχαρίστησης. Αυτές οι αυταπάτες βοηθούν τους ανθρώπους να συνεχίζουν να ζουν. Αν αφαιρέσεις όλες τις αυταπάτες από έναν άνθρωπο, τότε δεν θα έχει λόγο να ζήσει ούτε για μια στιγμή ακόμη.

Όταν δεν είσαι συνειδητός, οι αυταπάτες χρειάζονται, επειδή δημιουργούν έστω και ψεύτικο νόημα στη ζωή. Και μέχρι να συμβεί το αληθινό, συνεχίζουμε να δημιουργούμε ψεύτικα νοήματα. Για να αποφευχθεί η δυσαρέσκεια, ο πόνος, η ζωή χωρίς νόημα, τη γεμίζουμε με μεγάλες αυταπάτες, που γίνονται πεποιθήσεις, αυτές όμως δεν κρατούν για πολύ. Όταν ένας άνθρωπος έχει μπουχτίσει από ένα ψεύτικο νόημα, δημιουργεί ένα άλλο. Μπουχτίζει με τα χρήματα, μετακινείται προς την πολιτική. Μπουχτίζει με την πολιτική, μετακινείται σε κάτι άλλο. Μπουχτίζεις με μια γυναίκα και ψάχνεις για άλλη κι ύστερα για άλλη και άλλη. Απλώς αντικαθιστούμε τις παλιές αυταπάτες με καινούριες κι αυτό το ονομάζουμε ζωή. Έτσι, δημιουργούμε έναν φαύλο κύκλο που δεν οδηγεί πουθενά.

Η αλήθεια όμως θρυμματίζει όλες τις αυταπάτες. Αλήθεια είναι το να ζήσεις τον βαθύ πόνο, τον υπέρτατο πόνο και να αναζητάς το πραγματικό. Η αναζήτηση είναι εφικτή μόνο όταν αναγνωρίσεις τον αληθινό πόνο τής ζωής και σταματήσεις να παίρνεις ηρεμιστικά. Την ημέρα που θα δεις τι έχεις κάνει στη ζωή σου, την ημέρα που θα δεις πραγματικά τον πόνο και την αγωνία και δεν θα προσπαθήσεις να πάρεις κανένα παυσίπονο, την ημέρα που θα περάσεις μέσα από την αγωνία και τον πόνο, τότε και μόνο τότε θα μπορέσεις να κινηθείς προς το αληθινό. Μόνο ο πόνος μπορεί να σε οδηγήσει προς το αληθινό. Θα σε σπρώξει να ανακαλύψεις τι είναι εκείνο που μπορεί να διαλύσει τον πόνο και να σε οδηγήσει στην έκσταση.

Σταμάτα πια με τις αυταπάτες! Το μονοπάτι είναι γεμάτο από μεγάλο πόνο και μόνο ελάχιστοι φτάνουν. Και φτάνουν μόνο ελάχιστοι, επειδή οι άνθρωποι αρνούνται να δεχτούν τον πόνο τής ζωής. Αυτός ακριβώς ο πόνος όμως είναι η πηγή όλης τής ανάπτυξης.

Να βλέπεις την αλήθεια γυμνή, να μην την αποφεύγεις, μη δραπετεύεις, κοίταζε όλο και βαθύτερα μέσα της. Αυτό είναι το ξεκίνημα τής ευφυΐας, το ξεκίνημα τής επίγνωσης, το ξεκίνημα τής συνειδητότητας. Αυτό είναι το πρώτο βήμα και το τελευταίο βήμα γίνεται η φώτιση. Όταν αρχίσεις να ζεις με αυτό που υπάρχει και ούτε για μια στιγμή δεν δημιουργείς όνειρα για να το αποφύγεις, τότε μια μέρα, συμβαίνει το άνοιγμα. Ο ίδιος ο πόνος τής ζωής γίνεται η αιτία για το άνοιγμα τής ζωής. Η επίγνωση είναι το μονοπάτι τού μεγάλου πόνου. Όσο μεγαλύτερος είναι όμως ο πόνος, τόσο μεγαλύτερη είναι και η δυνατότητα για έκσταση. Νιώσε τον πόνο, μην τον αποφεύγεις. Σε πολλές θεραπείες λένε στον ασθενή να μην παίρνει ναρκωτικά πριν αρχίσει η θεραπεία, για τον απλό λόγο ότι τα ναρκωτικά είναι ένας τρόπος για να αποφύγεις τον εσωτερικό σου πόνο. Δεν σου επιτρέπουν να δεις τις πληγές σου, τις καταπιέζουν, δεν σε αφήνουν να μπεις μέσα στον πόνο σου. Κι αν δεν μπεις μέσα στον πόνο σου, δεν μπορείς να τον ελευθερώσεις από τη φυλακή του. Έχεις παρατηρήσει; Όποτε νιώθεις νευρικά, αμέσως αρχίζεις να καπνίζεις. Είναι ένας τρόπος για να αποφύγεις τη νευρικότητα, επειδή το κάπνισμα σε κρατάει απασχολημένο. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει μια παλινδρόμηση. Το κάπνισμα σε ξανακάνει να νιώθεις σαν παιδί, ανέμελος, χωρίς ευθύνες, επειδή το κάπνισμα είναι συμβολικό βύζαγμα. Ο ζεστός καπνός που μπαίνει μέσα σου, σε πηγαίνει πίσω στις μέρες που σε ταΐζε το στήθος τής μητέρας σου και έμπαινε μέσα σου το ζεστό γάλα. Η θηλή έχει γίνει τώρα τσιγάρο. Το τσιγάρο είναι μια συμβολική θηλή. Μέσα από την παλινδρόμηση αποφεύγεις τις ευθύνες και τους πόνους τής ενήλικης ζωής σου. Και αυτό συμβαίνει μέσα από πολλά και διάφορα ναρκωτικά. Ο σύγχρονος άνθρωπος παίρνει ναρκωτικά, όσο ποτέ άλλοτε, επειδή ο σύγχρονος άνθρωπος ζει μέσα σε τεράστιο πόνο. Χωρίς ναρκωτικά του είναι ανέφικτο να ζήσει. Αυτά τα ναρκωτικά δημιουργούν ένα φράχτη. Σε κρατούν ναρκωμένο, δεν σε αφήνουν να είσαι αρκετά ευαίσθητος στον πόνο. Το πρώτο πράγμα είναι να κλείσεις τις πόρτες και να σταματήσεις κάθε είδους ασχολία, να βλέπεις τηλεόραση, να ακούς ραδιόφωνο, να διαβάζεις εφημερίδα. Σταμάτα όλες τις ασχολίες, επειδή και αυτές είναι ναρκωτικά με μια έννοια. Απλώς μείνε μόνος και εντελώς στάσιμος.

Ο Aτίσα λέει: Απλώς να είσαι ο εαυτός σου. Όποιος κι αν είναι ο πόνος και όσο μεγάλος κι αν είναι, άφησέ τον να βρίσκεται εκεί. Πρώτα βίωσέ τον σε όλη του την ένταση. Θα είναι δύσκολο, θα σου ξεριζώσει την καρδιά. Μπορεί να αρχίσεις να κλαις σαν παιδί, μπορεί να κυλιέσαι στο πάτωμα από τον βαθύ πόνο, μπορεί να παραμορφωθεί το σώμα σου, μπορεί ξαφνικά να συνειδητοποιήσεις ότι ο πόνος δεν είναι μόνο στην καρδιά, αλλά σ’ ολόκληρο το σώμα, ότι ολόκληρο το σώμα σου δεν είναι τίποτε άλλο παρά πόνος και μόνο πόνος. Αν τον βιώσεις, και αυτό έχει τρομακτική σημασία, τότε άρχισε να τον απορροφάς. Μην τον πετάξεις μακριά. Είναι τόσο πολύτιμη ενέργεια, μην τον πετάς. Απορρόφησε τον, πιες τον, δέξου τον, καλωσόρισε τον, νιώσε ευγνωμοσύνη γι’ αυτόν. Και πες στον εαυτό σου: «Αυτή τη φορά, θα τον πιω και θα τον δεχτώ σαν επισκέπτη. Αυτή τη φορά θα τον καταπιώ.» Μπορεί να σου πάρει μερικές μέρες, μέχρι να είσαι έτοιμος να τον καταπιείς, αλλά την ημέρα που θα συμβεί, θα έχεις περάσει από εκείνη την πόρτα που μπορεί να σε πάει πάρα πολύ μακριά. Έχει αρχίσει ένα καινούριο ταξίδι στη ζωή σου, κινείσαι προς ένα καινούριο είδος ύπαρξης, επειδή τη στιγμή που αποδέχεσαι τον πόνο, χωρίς να τον απορρίπτεις, αμέσως θα αλλάξει ολόκληρη η ποιότητά του. Δεν είναι άλλο πια πόνος, είναι καθαρή ενέργεια. Στην πραγματικότητα, θα εκπλαγείς, δεν θα μπορείς να το πιστέψεις. Δεν μπορείς να πιστέψεις ότι ο πόνος μπορεί να γίνει χαρά, ότι μπορεί να μεταμορφωθεί σε έκσταση.

Μεταμόρφωσε τον Πόνο σε Φώτιση
Ο πόνος δεν είναι εναντίον σου, απλώς εσύ δεν ξέρεις πώς να τον χρησιμοποιήσεις. Το δηλητήριο δεν είναι εχθρός σου, απλώς εσύ δεν ξέρεις πώς να φτιάξεις φάρμακο από αυτό. Σε σοφά χέρια, το δηλητήριο γίνεται γιατρικό. Σε ανόητα χέρια, το γιατρικό μπορεί να γίνει δηλητήριο. Όλα εξαρτώνται από σένα, από την επιδεξιότητά σου. Αυτή είναι η βουδιστική οπτική και αυτή είναι η συνεισφορά τού βουδισμού στον κόσμο, επειδή αυτή είναι μια εσωτερική αλχημεία: Αποδέξου τον πόνο. Μην αντιστέκεσαι, μην τον πολεμάς, μη θυμώνεις μαζί του. Απορρόφησέ τον επειδή μόνο έτσι μπορεί να μεταμορφωθεί σε φώτιση. Ή τέχνη τού να μεταμορφώνεις τον πόνο και τα βάσανα σε κάτι καλό είναι η τέχνη τού να βλέπεις την αναγκαιότητα τού αντίθετου. Το φως μπορεί να υπάρξει μόνο αν υπάρχει το σκοτάδι. Τότε γιατί μισείς το σκοτάδι; Χωρίς το σκοτάδι δεν θα υπήρχε φως, οπότε εκείνοι που αγαπούν το φως και μισούν το σκοτάδι, βρίσκονται σε δίλημμα. Δεν ξέρουν τι κάνουν. Η ζωή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το θάνατο. Τότε, γιατί μισείς το θάνατο; Ο θάνατος δημιουργεί το πλαίσιο για να υπάρξει η ζωή. Ο θάνατος είναι ο μαυροπίνακας, πάνω στον οποίο γράφεται η ζωή με άσπρη κιμωλία…

Πρέπει κανείς να δεχτεί και τις δύο όψεις σαν μέρος τού πακέτου τής ζωής. Με αυτή τη δεκτικότητα, μπορείς να μεταμορφώσεις τα πράγματα. Μόνο μέσα από αυτή τη δεκτικότητα είναι εφικτή η μεταμόρφωση.

Πριν μπορέσεις να μεταμορφώσεις τον πόνο, θα χρειαστεί να γίνει παρατηρητής. Αυτό όμως είναι το τρίτο σημείο. Το πρώτο είναι το να μην αντιστέκεσαι στον πόνο. Το δεύτερο είναι το να ξέρεις ότι τα αντίθετα δεν είναι αντίθετα, αλλά συμπληρωματικά και το τρίτο είναι το να είσαι παρατηρητής, επειδή αν είσαι παρατηρητής τού πόνου σου, θα μπορέσεις να τον απορροφήσεις. Αν ταυτιστείς με τον πόνο, δεν θα μπορέσεις να τον απορροφήσεις. Τη στιγμή που ταυτίζεσαι με τον πόνο, θέλεις να τον ξεσκαρτάρεις, να τον πετάξεις, να τον ξεφορτωθείς, επειδή είναι οδυνηρός. Αν όμως είσαι παρατηρητής, τότε ο πόνος χάνει όλα του τα αγκάθια. Τότε ο πόνος υπάρχει και εσύ τον παρατηρείς. Εσύ είσαι απλώς ο καθρέφτης. Δεν έχεις καμία σχέση μαζί του. Η ευτυχία έρχεται και φεύγει, η δυστυχία έρχεται και φεύγει, όμως εσύ βρίσκεσαι πάντοτε εκεί, ένας καθρέφτης που καθρεφτίζει. Η ζωή έρχεται και φεύγει, ο θάνατος έρχεται και φεύγει, όμως ο καθρέφτης δεν επηρεάζεται από τίποτα. Όταν είσαι παρατηρητής, δημιουργείται απόσταση. Και μόνο όταν υπάρχει απόσταση, μπορείς να παρατηρήσεις αυτό που συμβαίνει. Είναι μέσα από αυτή την παρατήρηση, μπορείς να μεταμορφώσεις τα κατώτερα μέταλλα σε χρυσό. Μόνο μέσα απ’ αυτή την παρατήρηση γίνεσαι επιστήμονας του εσώτερου, ενας ανεπηρέαστος παρατηρητής. Τώρα ξέρεις ότι τα αντίθετα δεν είναι αντίθετα και μπορούν να μετατρέπονται το ένα στο άλλο. Τότε δεν ασχολείσαι καθόλου με το πώς να απαλλαγείς από τον πόνο, αλλά με το πώς να τον μεταμορφώσεις σε κάτι ευεργετικό. Τότε μεταμορφώνεις το δηλητήριο σε νέκταρ.

Osho

Ανανέωση και εσωτερική αναδόμηση

Χρόνια υπέφερα από έλλειψη ξεκούρασης, ενέργειας και οι διακοπές φάνταζαν ένα ευχάριστο διάλειμμα, μια ανάπαυλα από τα καθημερινά άγχη και τους προγραμματισμούς. Υπήρχαν φορές που έπιανα τον εαυτό μου να ζει για τα σαββατοκύριακα που οι ρυθμοί ήταν πιο χαλαροί και το καθημερινό πρόγραμμα άλλαζε σημαντικά. Σαν άνθρωπος που ήθελα να τα έχω τα πάντα υπό έλεγχο, αγχωνόμουν πολύ και είχα ανάγκη να έχουν όλα μια σειρά, ένα πρόγραμμα και να γίνονται με ένα τρόπο που να μην χρειάζεται να σκεφτώ και να πράξω κάτι παραπάνω ή διαφορετικά. Το αποτέλεσμα ήταν να βγαίνουν πολλά αναπάντεχα στην πορεία και φυσικά να εξαντλούμαι στην προσπάθεια μου, να τα προγραμματίσω όλα εξ αρχής για να κερδίσω και πάλι τον έλεγχο.

Ήταν τότε, μετά από μια ανελέητη μάχη με την κούραση και την εξάντληση, που πήρα την απόφαση να αφήσω την ανάγκη μου να τα έχω όλα υπό έλεγχο. Όταν δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις κάτι μέσα από την εμπειρία, έρχεται η ασθένεια και σε οδηγεί βάρβαρα να πάρεις το μάθημα που επιμένεις να αγνοείς. Οι δικαιολογίες πολλές για να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που κάνεις και να μην θες να αλλάξεις τίποτα. Όμως πέρα από τις δικαιολογίες υπήρχε ο φόβος, ο φόβος να βαδίσεις πιο ελεύθερα, ο φόβος να αφεθείς να ζήσεις και να αφήσεις την ζωή να σου ξεδιπλώσει το μυστήριο της αβεβαιότητας της.

Όσο μεταθέτουμε την αίσθηση της ξεκούρασης, της ανανέωσης, το να ζήσουμε με ουσία την κάθε στιγμή για κάποια άλλη στιγμή, σε μια ιδανική κατάσταση, ιδανικές συνθήκες όπου θα μπορούμε να κάνουμε όλα αυτά που επιθυμούμε, τότε κατά ένα πολύ περίεργο και οδυνηρό τρόπο, αυτή η στιγμή όλο και ξεμακραίνει, όλο και ξεγλιστράει από το προγραμματισμό μας και η πικρία και η απογοήτευση μας σαρώνει ξανά και ξανά.

Έτσι λοιπόν με τον καιρό και μέσα από αλλεπάλληλες καταστροφές προγραμμάτων πήρα την απόφαση, ότι δεν υπάρχει άλλη στιγμή παρά μόνο αυτή εδώ που ζούμε. Όλα όσα έχω προγραμματίσει μπορεί να συμβούν, μπορεί και όχι, δεν εξαρτάται από εμένα και τελικά δεν μπορώ να έχω τον έλεγχο αν θα υλοποιηθούν ή όχι. Δεν λέω ότι σταμάτησα να προγραμματίζω, λέω ότι παραιτήθηκα από την ανάγκη μου να έρθουν οι καταστάσεις όπως τις έχω προγραμματίσει για να μπορέσω να ευχαριστηθώ την ζωή.

Άρχισα να κοιτάω περισσότερο στο Τώρα μου, τι μπορώ να κάνω για να είμαι καλά, να έχω ενέργεια και να μπορώ να λειτουργώ με χαρά. Γιατί αν δεν μπορώ να είμαι γεμάτη και πλήρης στο τώρα μου, ακόμα και αν έρθουν οι ιδανικές συνθήκες που επιθυμώ, πάλι δεν θα μπορώ να αισθανθώ γεμάτη και ας κάνω όλα όσα επιθυμώ και καρτερούσα από καιρό.

Θέλω να πω ότι η ανάγκη για ξεκούραση και η χαλάρωση σε κάποια άλλη στιγμή είναι μια κατάσταση του νου, μια ακόμα επιθυμία που μεταθέτει για κάποια άλλη στιγμή αυτό που το σώμα χρειάζεται στο εδώ και τώρα. Και οι δικαιολογίες, δεν μπορώ, γιατί πρέπει να κάνω αυτό, πρέπει να κάνω εκείνο δίνουν σαφή επιχειρήματα, ότι τώρα δεν μπορώ να ξεκουραστώ, γιατί οι συνθήκες δεν μου το επιτρέπουν.

Και ρωτάω; Αν τώρα αρρώσταινα, οι συνθήκες θα μου επέτρεπαν να συνεχίσω την ρουτίνα μου με τον ίδιο ρυθμό, θα μου επέτρεπαν να ολοκληρώσω το προγραμματισμό των υποχρεώσεων και των καθηκόντων μου; Προφανώς όχι. Αλλά τότε θα είχα ένα άλλοθι σωστά; Έτσι θα μου ήταν πιο εύκολο να το πάρω απόφαση και να αφήσω κάποια πράγματα από την ρουτίνα μου. Γιατί όμως να χρειάζεται να γίνει έτσι; Γιατί να οδηγούμαι αναπόφευκτα στην ασθένεια σαν εσωτερική, ασυνείδητη ανάγκη να φροντίσω τον εαυτό μου, να επαναφορτιστώ και να κόψω λίγο ρυθμό;

Όταν το συνειδητοποιώ αυτό κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να έχει πιαστεί στον ιστό της πίεσης και της ρουτίνας, αρχίζω να κατεβάζω ρολά και να αφήνω πράγματα, να κλείνομαι και να αποτραβιέμαι από τις πολλές δραστηριότητες για να καταφέρω να μαζέψω ξανά την ενέργεια μου. Και τότε είναι που συνειδητοποιώ ότι αισθάνομαι λες και πήγα διακοπές και ανανεώθηκα.
Είναι απλό να κόψεις ρυθμό, αρκεί να καταλάβει ο νους την χρησιμότητα του. Όμως είναι δύσκολο να το πράξεις, όταν έχεις πάρει φόρα και θές οπωσδήποτε όλα να γίνουν όπως τα έχεις σκεφτεί. Και τότε δυστυχώς δεν μπορείς να σκεφτείς εναλλακτικές μετάθεσης υποχρεώσεων και τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάνεις μετάθεση της ξεκούρασης και επαναφόρτισης σου για κάποια άλλη στιγμή.

Όμως όταν καταφέρνεις με συνειδητότητα να κόβεις ρυθμό, συμβαίνει κάτι μαγικό. Οι υποχρεώσεις και οι προγραμματισμοί σου εκπληρώνονται με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Εμφανίζονται εναλλακτικές και λύσεις από το πουθενά που ενισχύουν την απόφαση σου για ξεκούραση και τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα και πιο απλά, κάτι που δεν μπορούσες να φανταστείς πριν πάρεις αυτή την απόφαση. Τότε συνειδητοποιείς ότι όταν σταματήσεις να λειτουργείς σαν καλοκουρδισμένη μηχανή και αρχίσεις να σέβεσαι τον εαυτό σου και τις αντοχές σου, έρχονται άνθρωποι και καταστάσεις που θα σε βοηθήσουν να τηρήσεις αυτή την υπόσχεση που έχεις δώσει σε εσένα. Οι ανάγκες σου θα φροντιστούν με το καλύτερο τρόπο. Μια δοκιμή θα σε πείσει.

Αλλά να είναι μια δοκιμή που θα πηγάζει από σεβασμό για τον εαυτό να πάρει το χρόνο του και να κόψει ρυθμό και όχι μια επιπολαιότητα να ξεφύγεις από τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα σου. Αυτό που λέω είναι βρές χρόνο για εσένα. Βρες ένα τόπο για εσένα. Μπορεί να είναι ένας εσωτερικός τόπος και ένας εσωτερικός χρόνος στον οποίο εσύ είσαι με τον εαυτό σου, μπορεί να είναι και ένας φυσικός τόπος που μπορεί να αποτελεί ένα τόπο απομόνωσης και ξεκούρασης, ότι και αν είναι ας πηγάζει από τη πρόθεση σου να φροντιστείς και να είσαι σίγουρος ότι το σύμπαν να φροντίσει όλα τα υπόλοιπα. Με αυτό τον τρόπο η ζωή μπορεί να συμβαίνει στο εδώ και τώρα και όταν θα έρθουν οι ιδανικές στιγμές ξεκούρασης και χαλάρωσης, θα μπορέσεις και αυτές να τις απολαύσεις στο έπακρο.

Νομίζω ότι ο καθένας μας είναι πολύ κουρασμένος για να συνεχίσει να σκέφτεται και να λειτουργεί μηχανικά. Και οι μηχανές ακόμα έχουν όριο λειτουργίας δεν μπορείς να τις χρησιμοποιείς full time, ας σεβαστούμε αυτό το όριο λειτουργίας και στους εαυτούς μας.

Με ΕΡΕΒΟΚΤΟΝΟ φώς, αγάπη και θέληση για να πάμε πέρα από τους φυσικούς και νοητικούς περιορισμούς.

Απελευθέρωση από τη κριτική

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας φτωχός γέρος ξυλοκόπος που ζούσε στη μεσαιωνική Ευρώπη. Αυτός κι ο νεαρός γιος του ζούσαν σε μια μικρή καλύβα έξω από ένα χωριό. Κάθε μέρα, ξυπνούσαν με την αυγή και πήγαιναν στο δάσος για να κόψουν ξύλα. Αργά το απόγευμα, τα φόρτωναν σε ένα κάρο και τα κουβαλούσαν στο χωριό όπου τα πουλούσαν για μερικά νομίσματα.

Ο γέρος είχε στη ζωή του μονάχα ένα ξεχωριστό και αγαπημένο πράγμα: ένα πανέμορφο άλογο που τραβούσε το κάρο του. Το ζώο ήταν τόσο εντυπωσιακό, ώστε οι φήμες για τη δύναμη και την ομορφιά του είχαν εξαπλωθεί σε ολόκληρο το βασίλειο.

Κάποια μέρα, ένας πρίγκηπας ήρθε στο χωριό αναζητώντας το θρυλικό ζώο. Όταν ο γερο-ξυλοκόπος έφτασε οδηγώντας το κάρο, ο πρίγκηπας εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ ώστε προσπάθησε να αγοράσει το άλογο προσφέροντας ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Ο γέρος, όμως, απάντησε ευγενικά πως δεν είχε καμία διάθεση να πουλήσει το αγαπημένο του ζώο. Ευχαριστώντας τον πρίγκηπα για τη γενναιόδωρη προσφορά του, άφησε το χωριό και επέστρεψε στο σπίτι του.

Οι χωριάτες έκριναν πως ο ξυλοκόπος ήταν ηλίθιος, αφού με τα χρήματα του πρίγκηπα αυτός κι ο γιος του θα μπορούσαν να ζήσουν άνετα για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.

Μερικές βδομάδες αργότερα, ο γέρος κι ο γιος του ξύπνησαν μια μέρα και ανακάλυψαν πως το άλογο είχε εξαφανιστεί. Αναγκάστηκαν να σύρουν το κάρο μέχρι το χωριό με τα πόδια. Όταν οι χωριάτες τους είδαν άρχισαν να κοροϊδεύουν λέγοντας: «Τα είδες, γέρο; Είχαμε δίκιο. Ήσουν ηλίθιος που δεν πήρες τα λεφτά του πρίγκηπα, επειδή με αυτή τη συμφορά που σου έτυχε, δεν έχεις πια ούτε λεφτά, ούτε άλογο». «Δεν ξέρω αν πρόκειται για συμφορά» είπε ο γέρος. «Ξέρω μονάχα πως το άλογό μου εξαφανίστηκε». «Τι μας λες τώρα; Αν δεν είναι αυτό συμφορά, τότε ποιό είναι;» Ο γέρος απλώς σήκωσε τους ώμους και γύρισε στην καλύβα με το γιο του.

Πέρασαν κάμποσες μέρες, ώσπου ένα πρωί, την ώρα που ανέτελλε ο ήλιος, ο γέρος κοίταξε έξω από την πόρτα του και είδε με έκπληξη πως το άλογό του είχε επιστρέψει φέρνοντας μαζί του δέκα πανέμορφες άγριες φοράδες. Μαθαίνοντας τα νέα, οι χωριάτες έτρεξαν στον ξυλοκόπο λέγοντας: «Γέρο, τελικά είχες δίκιο. Δεν ήταν ατυχία που έχασες το άλογό σου, αλλά μεγάλο καλό! Τώρα έχεις αρκετά άλογα που μπορείς να πουλήσεις!» Δεν ξέρω αν είναι καλό που απόκτησα τόσα άλογα», απάντησε ο γέρος. «Το μόνο που ξέρω είναι ότι χαίρομαι επειδή το άλογό μου ξαναγύρισε». «Ασφαλώς και είναι καλό», είπαν οι χωριάτες. «Πώς μπορείς να είσαι τόσο βλάκας;» Ξανά ο γέρος γύρισε την πλάτη του αφήνοντάς τους να σχολιάζουν.

Μια εβδομάδα μετά την επανεμφάνιση του αλόγου, ο γιος του γέρου έπεσε από μια φοράδα που προσπαθούσε να ημερέψει και τραυματίστηκε βαριά. Μόλις έμαθαν τα νέα, οι χωριάτες έτρεξαν στην καλύβα. «Γέρο», του είπαν, «Πάλι είχες δίκιο. Ήταν μεγάλη ατυχία που το άλογό σου έφερε μαζί του τις άγριες φοράδες. Τώρα ο γιος σου θα μείνει όλη του τη ζωή σακάτης και δε θα μπορεί να σε βοηθήσει στη δουλειά». «Δεν ξέρω αν είναι ατυχία», απάντησε ο γέρος. «Ξέρω μόνο πως ο γιος μου χτυπήθηκε βαριά. Ποιός ξέρει τι μπορεί να βγει από κάτι τέτοιο;» Όμως οι χωριάτες συνέχιζαν να επιμένουν πως ήταν φοβερή ατυχία.

Αρκετούς μήνες αργότερα, στην χώρα που ζούσαν ξέσπασε πόλεμος. Ο στρατός ήρθε στο χωριό και μάζεψε όλους τους νεαρούς που μπορούσαν να πολεμήσουν. Όλους, εκτός από έναν… Άφησαν πίσω το γιο του ξυλοκόπου που κούτσαινε και δεν μπορούσε φυσικά να γίνει στρατιώτης. Οι χωριάτες πήγαν και πάλι να βρουν το γέρο με δάκρυα στα μάτια. «Γέρο, πάλι είχες δίκιο», του είπαν. «Δεν ήταν ατυχία που ο γιος σου έπεσε και χτύπησε. Ήσουν πολύ τυχερός, επειδή τώρα θα τον έχεις κοντά σου, ενώ οι πιο πολλοί από τους δικούς μας γιους θα σκοτωθούν στον πόλεμο και δεν πρόκειται να τους ξαναδούμε».

Δε θα μάθετε λοιπόν ποτέ, συγχωριανοί μου;
τους είπε ο γέρος με μια βαθιά συμπόνια στη φωνή του.

Εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε ποτέ αρκετά για να κρίνουμε αν ένα πράγμα είναι ευλογία ή συμφορά. Ποιός μπορεί να το γνωρίζει;

Τραυματιστήκατε; Πότε πρέπει να κάνετε το εμβόλιο για τον τέτανο;

Ο τέτανος (Tetanus) είναι μια οξεία νευρολογική νόσος που προκαλείται από την εξωτοξίνη τετανοσπασμίνη του κλωστηριδίου του τετάνου (Clostridium Τetani), το οποίο αναπτύσσεται αναερόβια στην περιοχή του τραύματος.

Ο τέτανος οφείλεται στο κλωστηρίδιο του τετάνου, το οποίο είναι θετικό κατά Gram αναερόβιο μικρόβιο που παράγει σπόρους. Το κλωστηρίδιο του τετάνου είναι ευαίσθητο στη θερμότητα και καταστρέφεται παρουσία οξυγόνου. Αντίθετα οι σπόροι είναι πολύ ανθεκτικοί στη θερμότητα και τα συνήθη αντισηπτικά. Αντέχουν στους 1210 C για 10-15 λεπτά και είναι επίσης σχετικά ανθεκτικοί στη φαινόλη και άλλους χημικούς παράγοντες.

 Βρίσκεται άφθονο στο έδαφος, την σκόνη και τις κοπριές .
Η μόλυνση γίνεται κυρίως με τον τραυματισμό και αφορά όλες τις ηλικίες και τα δύο φύλα.

Τα συμπτώματα εμφανίζονται, μετά από χρόνο επώασης 1 ημέρας – έως τις 3 εβδομάδες και είναι η σύσπαση ομάδων μυών και ειδικά των σκελετικών μυών, όπως της γνάθου ,των μασητήρων, του προσώπου (σαρδώνειο γέλιο), και των αναπνευστικών μυών. Ο πυρετός, ο σπασμός των αναπνευστικών μυών, οι σπασμοί στον αυχένα και οι κυκλοφορικές διαταραχές αποτελούν σημεία επιβάρυνσης .
Για τις πρώτες 6 έως 7 ημέρες ο ασθενής που έχει μολυνθεί από τέτανο δεν παρουσιάζει κανένα σύμπτωμα και δεν αντιλαμβάνεται τη μόλυνση. Μετά από 6 έως 7 ημέρες (αν και έχουν παρουσιαστεί περιστατικά στα οποία το πρώτο σύμπτωμα εμφανίστηκε μετά από 20 μέρες) ο ασθενής θα διαπιστώσει:
- Δυσκολία στην κίνηση του σαγονιού και τρίξιμο των δοντιών το οποίο προκαλείται από την σύσπαση των μασητήριων μυών.
- Κατόπιν, και καθώς προχωράει η μόλυνση, προκαλείται ο γνωστός σαρδώνειος γέλωτας από τη σύσπαση των μυών του προσώπου
Στην συνέχεια αρχίζουν:
- Σπασμοί στον αυχένα.
- Στα αργότερα στάδια της νόσου προκαλούνται σπασμοί των μυών των άκρων και του υπόλοιπου σώματος καθώς και αδυναμία στήριξης στα κάτω άκρα.
- Κατά τη διάρκεια αυτών των σπασμών το σώμα του ασθενή παίρνει σχήμα τόξου (αυτό είναι γνωστό και ως οπισθότονος), στη συνέχεια η κατάποση γίνεται αδύνατη και η αναπνοή αδυνατίζει καθώς οι σπασμοί "χτυπούν" τον φάρυγγα και τους αναπνευστικούς μύες και συνεπώς μπορεί να προκληθεί ασφυξία και θάνατος. Η ανάγκη για Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και Μηχανικής υποστήριξης της αναπνοής είναι άκρως επιτακτική.

 Επιδημιολογία - Στατιστική
Ο Τέτανος αποτελεί ακόμη σοβαρό ιατρικό πρόβλημα στην Αφρική, την Ινδία, την Ινδοκίνα, την Κίνα, κλπ, λόγω ανεπαρκών προγραμμάτων εμβολιασμού και λόγω των ανεπαρκών ιατρικών δομών. Πρακτικά επικρατεί η άποψη ότι ο Τέτανος δήθεν εξαφανίσθηκε από την Ιατρική, τουλάχιστον στον αναπτυγμένο "δυτικό" κόσμο. Δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα. Παρά το ευρύ πρόγραμμα υποχρεωτικού προληπτικού εμβολιασμού πού εφαρμόζεται στην Ελλάδα από το 1960, δυστυχώς λοιμώξεις από Clostridium Tetani αναφέρονται και δηλώνονται σποραδικά στο Ελληνικό Υπουργείο Υγείας Πρόνοιας και την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδας.
Γι´αυτό, χρειάζεται προσοχή τόσο στα προληπτικά μέτρα όσο και στη διαφορική διάγνωση ασθενών με ύποπτη για Τέτανο εικόνα. Το πρόβλημα πρέπει να αποδοθεί στο ότι ο Εμβολιασμός για Τέτανο πρέπει να γίνεται κάθε 10 χρόνια και δυστυχώς στην Ελλάδα εγκαταλείπεται μετά τη σχολική ηλικία ή στους άνδρες μετά τη στρατιωτική θητεία.

Προφύλαξη σε περίπτωση τραυματισμού:
Η πρόληψη του τετάνου γίνεται με χορήγηση αντιτετανικού εμβολίου. Το εμβόλιο περιέχει 10μον. Lf τοξοειδούς του τετάνου που είναι συνήθως προσροφημένα σε άλατα αλουμινίου και πλεονεκτούν γιατί επιμηκύνουν τη διάρκεια ανοσίας. Κυκλοφορεί ως μονοδύναμο, διδύναμο (DT) σε συνδυασμό με διφθερίτιδα και τριδύναμο (DTaP/ Tdap) με διφθερίτιδα και κοκκύτη και χορηγείται ενδομυϊκά. Πρακτικά χρησιμοποιείται το τριδύναμο εμβόλιο που προστατεύει και εναντίον του κοκκύτη και της διφθερίτιδας. Η αποτελεσματικότητα του εμβολίου του τετάνου φθάνει το 100% και η διάρκεια ανοσίας τα 10 χρόνια

Σε εργαζόμενους σε περιβάλλον υψηλού κινδύνου προσβολής από τέτανο, η αναμνηστική δόση του εμβολίου επαναλαμβάνεται κάθε 5 χρόνια.

Παιδιά 7-10 ετών, έφηβοι και ενήλικες με ατελή ή άγνωστο εμβολιαστικό ιστορικό θα πρέπει να λάβουν 3 δόσεις του εμβολίου ξεκινώντας με μία δόση Tdap ακολουθούμενη από μια δόση Td τουλάχιστον 4 εβδομάδες αργότερα και μια δεύτερη δόση Td μετά από 6-12 μήνες.

Ενήλικες, ακόμη και άνω των 65 ετών, που δεν έχουν εμβολιαστεί με Tdap θα πρέπει να εμβολιαστούν και στην συνέχεια να τους χορηγείται αναμνηστική δόση Td κάθε 10 έτη

Σε τραυματισμό
Ο Τέτανος δεν αφήνει μόνιμη ανοσία, αυτό σημαίνει πως ακόμα και αν ένα άτομο νοσήσει και ιαθεί, μπορεί κάποτε πάλι να ασθενήσει. Γι´αυτό θα πρέπει να κάνει Αντιτετανικό Εμβόλιο. Επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι ο Τέτανος δεν μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Ανεξάρτητα από το επίπεδο ανοσοποίησης του ατόμου (αν έχει κάνει εμβόλιο ή όχι), κάθε επιμολυσμένο τραύμα θα πρέπει να απολυμαίνεται σωστά καθώς και να απομακρύνονται τυχόν νεκρωμένοι ιστοί. Τα μικρά τραύματα τα πλένουμε με σαπούνι και νερό και να βάζουμεαντισηπτικό.
Παθητική ανοσοποίηση με τουλάχιστον 250 i.u. υπεράνοσης αντιτετανικής γ-σφαιρίνης (TIG) χορηγούνται ενδομυϊκά, ανεξάρτητα από την ηλικία του ασθενούς, σε ασθενείς με ρυπαρά και βαθιά τραύματα και ιστορικό μη εμβολιασμού ή άγνωστο ιστορικό ή εμβολιασμό με λιγότερες από 3 δόσεις του εμβολίου.



* Εκτός αν έχουν περάσει περισσότερα από 10 χρόνια από την τελευταία δόση.
** Εκτός αν έχουν περάσει περισσότερα από 5 χρόνια από την τελευταία δόση.

Προσοχή
Τραύματα να εκτιμηθούν λάθος ως απλά και ότι δεν χρειάζονται ιατρική φροντίδα

Αντενδείξεις:
Οξείες λοιμώδεις ασθένειες.
Σοβαρές αντιδράσεις σε προηγούμενη χορήγηση.
Yπερευαισθησία σε οποιοδήποτε συστατικό του εμβολίου.
Ιδιαίτερες προειδοποιήσεις και ιδιαίτερες προφυλάξεις κατά τη χρήση:
Αν και σπανίως προκαλείται αναφυλαξία, πρέπει να λαμβάνονται μέτρα για την αντιμετώπισή της κατά τη διάρκεια του εμβολιασμού. Δεν πρέπει να χορηγείται ενδοδερμικά. Schick δοκιμασίες δεν είναι απαραίτητες πριν τον εμβολιασμό.
Το εμβόλιο δεν πρέπει να χορηγείται ενδοαγγειακά.
Οι έφηβοι και οι ενήλικες που χρειάζονται ανοσοποίηση κατά της διφθερίτιδας/τετάνου πρέπει να λαμβάνουν πάντα εμβόλιο που περιέχει χαμηλή δόση διφθεριτικού αντιγόνου (όχι περισσότερο των 2 Lf).
Επαναληπτική δόση του προσροφημένου εμβολίου διφθερίτιδας και τετάνου (ενηλίκων) που χορηγείται σε λιγότερο διάστημα των 10 χρόνων μπορεί να προκαλέσει έντονες αντιδράσεις.
Σε άτομα με ανοσοκαταστολή αναμένεται μειωμένη ανοσολογική απάντηση στο εμβόλιο.
Εάν έχει εμφανιστεί σύνδρομο Guillain - Barré ή βραχιόνια νευρίτιδα μετά τη λήψη άλλου εμβολίου που περιείχε τετανική ανατοξίνη, η απόφαση να χορηγηθεί οποιοδήποτε εμβόλιο που περιέχει τετανική ανατοξίνη θα πρέπει να ληφθεί με προσοχή λαμβάνοντας υπόψη τα πιθανά οφέλη και τους πιθανούς κινδύνους, όπως για παράδειγμα το αν έχει ή όχι ολοκληρωθεί το αρχικό σχήμα ανοσοποίησης.

Το εμβόλιο δεν ενδείκνυται σε έγκυες γυναίκες παρόλο που δεν έχουν καταγραφεί αντιδράσεις τερατογένεσης.

Εάν είναι απαραίτητο να εμβολιάσετε μια έγκυο γυναίκα η οποία έχει ένα τραύμα επιρρεπές στο τέτανο, είναι προτιμότερο να χορηγηθεί ένα προσροφημένο εμβόλιο έναντι του τετάνου. Το εμβόλιο δεν πρέπει να χορηγείται κατά την εγκυμοσύνη ή το θηλασμό.
 
 


Swincar: Το εντυπωσιακό γαλλικό offroad ηλεκτροκίνητο όχημα που πάει παντού

Δείτε το εντυπωσιακό Swincar, ένα γαλλικό offroad ηλεκτροκίνητο όχημα που πάει παντού!

Εντοπίστηκε πληθώρα οργανικών στοιχείων και άλλων «απρόσμενων» υλικών πάνω στον 67/P

Μία απρόσμενη πληθώρα οργανικών στοιχείων, που αποτελούν θεμέλιους λίθους της ζωής, ανακάλυψαν οι επιστήμονες αναλύοντας τα δεδομένα που συνέλεξαν τα δέκα όργανα του ρομπότ Philae στον κομήτη Τσουριούμοφ-Γερασιμένκο 67Ρ, γνωστό και ως κομήτη του Rosetta.

Η ανακάλυψη ενισχύει την πιθανότητα ότι κάποτε οι κομήτες μετέφεραν τους σπόρους της ζωής στη Γη και κάτι ανάλογο μπορεί κάλλιστα να έχουν ήδη κάνει οπουδήποτε αλλού στο Σύμπαν. Τα νέα στοιχεία παρουσιάσθηκαν από διάφορες επιστημονικές ομάδες σε μια σειρά επτά δημοσιεύσεων στην επιθεώρηση «Science».

Πρωτοφανείς ανακαλύψεις
Τέσσερα από τα οργανικά χημικά στοιχεία (με βάση τον άνθρακα) δεν έχουν ποτέ έως τώρα ανιχνευθεί σε κομήτες. Οι επιστήμονες χαρακτήρισαν όλα αυτά τα στοιχεία πάνω στον παγωμένο κομήτη ως μια «πρωταρχική παγωμένη σούπα», από την οποία, υπό κατάλληλες συνθήκες, θα μπορούσε να ξεπηδήσει η ζωή.
Πάντως καμία από τις επιστημονικές εργασίες δεν αναφέρει ότι ανιχνεύθηκαν πιο πολύπλοκα μόρια πρόδρομα της ζωής, όπως τα αμινοξέα (από όπου προέρχονται οι πρωτεΐνες), αλλά μελλοντικές αναλύσεις μπορεί να τα εντοπίσουν κι αυτά. Μια ακόμη πολύ ενδιαφέρουσα ανακάλυψη είναι ότι το έδαφος του κομήτη είναι πολύ πιο σκληρό από όσο θα έπρεπε.
Οι ειδικοί εκτιμούν ότι από το εσωτερικό του κομήτη εκτοξεύεται ύλη και σωματίδια, ορισμένα από τα οποία ταξιδεύουν στο Διάστημα και άλλα επιστρέφουν στην επιφάνειά του δημιουργώντας ένα σκληρό παγωμένο στρώμα.
«Πρόκειται για ένα στρώμα παρόμοιο με ένα είδος στρώματος αρχαίου στερεού πάγου που υπάρχει σε διάφορες περιοχές της Γης το οποίο εξατμίζεται και παγώνει εκ νέου» αναφέρει ο Τίμαν Σπον, ερευνητής του Γερμανικού Κέντρου Αεροδιαστήματος.

Τα εργαστήρια
Ερώτημα παραμένει αν τα οργανικά συστατικά δημιουργήθηκαν πάνω στον ίδιο τον κομήτη ή κάπου αλλού στο Διάστημα και μετά ενσωματώθηκαν σε αυτόν. Πιθανότατα πάντως, οι κομήτες αποτελούν κοσμικά εργαστήρια για τη «συναρμολόγηση» των αρχικών συστατικών της ζωής.
Παραμένει αβέβαιο κατά πόσο το Philae θα μπορέσει να στείλει άλλα επιστημονικά δεδομένα, καθώς μετά από τη μακρόχρονη νάρκη του, «ξύπνησε» μεν στις 13 Ιουνίου, αλλά η επαφή του με τη Γη ήταν στη συνέχεια σποραδική και προβληματική. Η τελευταία επικοινωνία του έγινε στις 9 Ιουλίου και έκτοτε έχει σιγήσει πάλι, όμως δεν θεωρείται ακόμη «νεκρό».
rosseta
Η τελευταία, πιο κοντινή και λεπτομερής εικόνα της επιφάνεια του κομήτη 67/P από το σκάφος Rosetta

Η τέχνη να έχεις πάντα δίκιο

schopenhauer04...Μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε σαν θέσφατο μια κοινή προκατάληψη, διότι οι περισσότεροι άνθρωποι συντάσσονται με τη θέση του Αριστοτέλη ότι μπορούμε να ισχυριστούμε ως σωστό αυτό που πιστεύουν οι πολλοί.
 
Δεν υπάρχει γνώμη, όσο παράλογη κι αν είναι που οι άνθρωποι να μην είναι έτοιμοι να την ασπαστούν μόλις πειστούν πως είναι κοινώς αποδεκτή. Το παράδειγμα των άλλων επηρεάζει τόσο τη σκέψη τους όσο και τις πράξεις τους. Είναι σαν πρόβατα που ακολουθούν τον αρχηγό του κοπαδιού όπου τους οδηγήσει. Θα προτιμούσαν να τον ακολουθήσουν στο θάνατο παρά να σκεφτούν από μόνοι τους.
 
Είναι πολύ περίεργο που η γενική απήχηση μιας γνώμης έχει για τους ανθρώπους τόση βαρύτητα. Η ίδια τους η εμπειρία είναι σε θέση να τους διδάξει πως η αποδοχή μια γνώμης γίνεται ακριτα και είναι αποτέλεσμα μίμησης. Παρόλα αυτά οι ίδιοι δεν το αντιλαμβάνονται ποτέ, καθώς δεν κατέχουν αυτογνωσία . μόνο οι εκλεκτοί σύμφωνα με τον Πλάτωνα: ‘ τις πολλοίς πολλά δοκεί» , που σημαίνει πως ο κόσμος μπορεί να σκέφτεται αμέτρητες ανοησίες, και δεν είναι δυνατό ν ασχοληθούμε με όλες.
 
Για να μιλήσουμε με σοβαρότητα η γενική απήχηση μιας γνώμης δεν αποτελεί απόδειξη. Στην πραγματικότητα, δεν καθιστά καν πιθανή την ορθότητά της.
 
Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο πρέπει να λάβουν υπόψη τους τα παρακάτω:
  1. Σε βάθος χρόνου μια κοινώς αποδεκτή γνώμη χάνει την ισχύ της, διαφορετικά θα έπρεπε να αποκαταστήσουμε όλες τις παλαιότερες λανθασμένες απόψεις που κάποτε θεωρούνταν ως κοινά αποδεκτές αλήθειες. Για παράδειγμα θα έπρεπε να επαναφέρουμε το σύστημα του Πτολεμαίου ή να καθιερωθεί ξανά ο καθολικισμός στις προτεσταντικές χώρες.
  2. Το ίδιο αποτέλεσμα έχει και η φυσική απόσταση, αλλιώς μια συναφής κοινώς αποδεκτή γνώμη των υποστηρικτών του βουδισμού, του χριστιανισμού και του Ισλάμ, θα τους έφερνε σε δύσκολη θέση
Αν εξετάσουμε το θέμα διεξοδικά  , θα δούμε πως αυτό που αποκαλούμε κοινώς αποδεκτή γνώμη δεν είναι παρά η γνώμη 2 ή 3 ατόμων. Αν μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε την πραγματική διαδικασία γέννησης μιας γνώμης, δεν θα είχαμε γι αυτό την παραμικρή αμφιβολία.
 
Θα ανακαλύπταμε ότι δεν είναι παρά 2 ή 3 άνθρωποι που δέχτηκαν, προώθησαν και υποστήριξαν την άποψη την 1η φορά, κι ότι οι υπόλοιποι πίστεψαν αφελώς πως οι 2-3 αυτοί άνθρωποι την είχαν εξετάσει εξονυχιστικά προτού τη διαδώσουν. Ύστερα αποδέχτηκαν τη γνώμη αυτοί μερικοί επιπλέον, οι οποίοι ήταν πεπεισμένοι εξαρχής πως οι άνθρωποι που την διέδωσαν είχαν την απαραίτητη κατάρτιση. Στη συνέχεια σ αυτούς βασίστηκαν πολλοί άλλοι , που από οκνηρία προτίμησαν να πιστέψουν κάτι χωρίς δεύτερη σκέψη παρά να κοπιάσουν εξετάζοντας οι ίδιοι το ζήτημα. Έτσι ο αριθμός των νωθρών και εύπιστων υποστηρικτών μεγάλωσε μέρα με τη μέρα. Μόλις η συγκεκριμένη άποψη κέρδισε ευρεία υποστήριξη , οι υπόλοιποι που αποφάσισαν να την ενστερνιστούν απέδωσαν τη μεγάλη της απήχηση στην ορθότητά της . Τότε όσοι είχαν απομείνει αναγκάστηκαν να αποδεχτούν ότι ήταν πλέον κοινώς αποδεκτό, προκειμένου να μην θεωρηθούν ταραξίες που απαρνιούνται τις γενικώς παραδεδεγμένες απόψεις, ή θρασείς , που θεωρούν ότι είναι πιο έξυπνοι απ όλους τους άλλους.
 
Όταν μια γνώμη φτάνει σ αυτό το βαθμό αποδοχής η συγκατάνευση αποτελεί πλέον καθήκον. Από το σημείο αυτό και στο εξής οι λίγοι που είναι ικανοί να κρίνουν θα σιωπήσουν. Μιλούν μόνο όσοι είναι παντελώς ανίκανοι να σχηματίσουν οποιαδήποτε γνώμη ή κρίση , αφού παπαγαλίζουν απλώς τις απόψεις των άλλων. Ωστόσο υπερασπίζονται τις συγκεκριμένες απόψεις με υπερβάλλοντα ζήλο και μισαλλοδοξία, καθώς αυτό που απεχθάνονται στους ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο από το δικό τους δεν είναι τόσο οι διαφορετικές τους κρίσεις, όσο η τόλμη να θέλουν να σχηματίσουν τη δική τους άποψη. Εν ολίγοις , ελάχιστοι είναι ικανοί να σκεφτούν, όλοι όμως θέλουν να έχουν άποψη. Συνεπώς δεν απομένει παρά να ενστερνιστούν έτοιμες απόψεις άλλων αντί να σχηματίσουν τις δικές τους.
 
Εφόσον αυτό συμβαίνει, τι αξία έχει μια γνώμη,  ακόμη κι αν έχει εκατοντάδες χιλιάδες υποστηρικτές?
 
Δεν είναι περισσότερο τεκμηριωμένη από ένα ιστορικό γεγονός καταγεγραμμένο από 100 ιστορικούς, οι οποίοι αποδεικνύεται πως έχουν αντιγράψει ο ένας από τον άλλο, η άποψη στο τέλος μπορεί ν αποδοθεί σ ένα και μόνο άτομο. Άλλα θα πω εγώ, άλλα εσύ κι άλλα κάποιος άλλος. Δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από μια σειρά ισχυρισμών
 
Άρτουρ Σοπενχάουερ

Το χαμόγελο της θλίψης

28_the_pessimism_of_schopenhauerΣτην πραγματικότητα μόνο η εξέλιξη κάθε ξεχωριστού ανθρώπου έχει συνοχή, συνέπεια και πραγματική σημασία .Μόνο οι εσωτερικές διαδικασίες που αφορούν την Βούληση  αποτελούν πραγματικά γεγονότα …Γιατί μόνο η Βούληση ειναι το πράγμα καθεαυτό!
 
 (Θέλω άρα Υπάρχω)
Αφορμή του παρακάτω κειμένου  στάθηκε απλά  μια συζήτηση που είχα με τους ομοτράπεζους μου, όταν  αυτοί με ρώτησαν, ποιος είναι ο αγαπημένος μου  φιλόσοφος, "Σοπενχάουερ" απάντησα έντονα δίχως δεύτερη σκέψη ."Μακράν ο Σοπενχάουερ". Φιλόσοφος που στιγμάτισε σαν μαύρος Ηλιος  την ζωή μου. Στάθηκε το αποκούμπι σε μια περίοδο της ζωής που όλες οι τρύπες φωτός είχαν κλείσει προτείνοντας νέο  modus vivendi  με κύριους άξονες την γνώση και την τέχνη
 
Για μερικά λεπτά απλώθηκε παγερή σιωπή. Αντίκριζα στα πρόσωπα των συνομιλητών μονάχα αν όχι άγνοια απορία .Μέχρι που ένας ψέλλισε σκίζοντας την "Ποιος ..ο γέρο πεσιμιστής;" ή "ο Γερμανός πεσιμιστής ;"
 
Κλασική κοινότοπη απόκριση. Πρόκειται για δύο φράσεις που χρωμάτισαν  το πορτρέτο του Φιλοσόφου παρουσιάζοντας τον  μονοσήμαντα. Γιατί η θλίψη δεν είναι παρά η  άλλη όψη της χαράς. Ο Σοπενάουερ  πράγματι υπήρξε πεσιμιστής ή ωμός ρεαλιστής .Σκέψεις όπως,
"Η ζωή είναι ένα δάνειο που το παίρνουμε από την γέννηση μας και οι πόνοι και βάσανα είναι οι καθημερινοί τόκοι", "Κάθε επιθυμία είναι πόνος", "Αν θες να κερδίσεις το σεβασμό των άλλων μη τους σέβεσαι" ή "Η ζωή είναι άθλιο πράγμα. Αποφάσισα να περάσω τη ζωή μου σκεπτόμενος αυτό ακριβώς." επιβεβαιώνουν την κοινή παράσταση του κόσμου

Ακριβώς όμως για αυτόν, τον αιχμηρό, αποφθεγματικό, καυστικό  τρόπο γραφής και την σκοτεινή διαύγεια  θαυμάστηκε και επηρέασε καθοριστικά σύγχρονους τιτάνες του πνεύματος, όπως  Νίτσε, Φροιντ, Μπέκετ, Σάρτρ, Τολστόι, Μπόρχες, και άλλους τόσους. Ο τελευταίος μάλιστα τον εξύμνησε θεωρώντας τον, ως τον άνθρωπο ΄΄που κατάλαβε τον μηχανισμό του Σύμπαντος’
 
Οι συνθήκες της ζωής του, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην διαμόρφωση της συμπεριφοράς  και  συνάμα της φιλοσοφίας του (Θάνατος του πλούσιου εμπόρου πατέρα ,του που τον προόριζε για διάδοχό του, σύγκρουση και ρήξη με την ΄΄ρομαντική΄΄ μητέρα και αδερφή του. Έντονα καταπιεσμένα σεξουαλικά πάθη που τυραννούσαν την σκέψη του από μικρό, δικαστική διαμάχη με την πρώην νοικοκυρά του κτλ).
 
Έβλεπε  την τελευταία όπως ο Επίκουρος ή ο Βούδας (τέσσερις ευγενείς αλήθειες). Δηλαδή ,ως φάρμακο της ψυχής. Ήδη από το 1822 συγκέντρωνε αποφθέγματα από  αρχαίους κλασικούς που έμελλε να χρησιμοποιήσει σε  έργα όσο και  στην ζωή ως βάλσαμο. Όσο αφορά την ακαδημαϊκή του πορεία, το μένος του για τον Χέγκελ του στέρησε  καριέρα και αναγνώριση στα πρώιμα χρόνια της ζωής του. Μάλιστα επέλεξε να διδάσκει τις ίδιες ώρες με αυτόν, την εποχή που εκείνος έδρεπε δάφνες ως το μεγαλύτερο Ευρωπαϊκό πνεύμα. Η αδιαλλαξία και το μίσος έπληξαν και φώτισαν τον ίδιο

Έργο:
Αν και το σημαντικότερο έργο του θεωρείται "Ο κόσμος ως Βούληση και Παράσταση", έμεινε γνωστός για ένα μέρος εγχειριδίων σοφίας που συγκεντρώθηκαν στα "Πάρεργα και Παραλειπόμενα" πολλά εκ των οποίων έμειναν ανέκδοτα για χρόνια. Εκει συναντούμε  ένα πλήθος δοκιμίων πρακτικών φιλοσοφίας που αργότερα θα τον χαρίσουν παγκόσμια φήμη. Το πιο γνωστό της σειρά, που κάνει  θραύση στην  εποχή μας είναι, "Η τέχνη του να έχεις δίκιο", μακιαβελικές συμβουλές για να περάσεις τις θέσεις σου ,ανεξαρτήτως της εγκυρότητα των .   Πέρα από αυτό, στα χειρόγραφα καθώς και σε διάσπαρτα κομμάτια βρέθηκαν σημειώσεις ενός  ημιτελούς έργου του ΄΄Η Ευδαιμονολογία ΄΄ ή ΄΄Ευδαιμονική ” ή ΄΄η τέχνη να είσαι ευτυχισμένος΄΄
 
Ο τίτλος θα λέγαμε είναι σαρκαστικός.
”Η πρώτη αρχή της Ευδαιμονολογίας  είναι ότι το ίδιο το όνομα της αποτελεί ευφημισμό και ότι η ευτυχισμένη ζωή σημαίνει λιγότερο δυστυχισμένη ζωή" (σελ 67 κανόνας 22). Τα βάσανα είναι ουσιαστικό μέρος. Συμβουλεύει, μνημονεύοντας τον Αριστοτέλη ότι "Έτι ο φρόνιμος το άλυπον διώκει, ου το ηδύ" (Ηθικά Νικομάχεια VII,115b 15) ”Ο έξυπνος άνθρωπος δεν επιδιώκει τις απολαύσεις αλλά την έλλειψη πόνου. Πάνω στην ρήση του Σταγειρίτη  θα κτίσει την φιλοσοφία του. Σε μια προσπάθεια εκλαΐκευσης της φιλοσοφίας του Γερμανού, η ζωή είναι "μια αλληλουχία Ναυαγισμένων επιτυχιών". Είμαστε σαν τον Σίσυφο. Μέσα  στον κόσμο της φαινομενικότητας, που κατασκευάζουμε, η μοίρα μας είναι να συγκρουόμαστε με άλλα άτομα και να επιδιώκουμε πάντα να αποκτήσουμε πιο πολλά απ’ όσα δικαιούμαστε Πηδάμε από επιθυμία σε επιθυμία.Μετά απολαμβάνουμε  μια φευγαλέα  στιγμή κορεσμού μέχρι μια άλλη επιθυμία να καλύψει το κενό .Αλλιώς νιώθουμε Πλήξη που είναι ένα πρόσωπο του Θανάτου στην Ζωή. (Γράφει στην Τέχνη του να επιβιώνεις -σελ 115). ΄Το ότι υπεισέρχεται η πλήξη μετά την ικανοποίηση μιας ανάγκης, αρρώστια  που προσβάλλει και τα ανώτερα ζώα είναι απόδειξη ότι η ζωή δεν έχει καθαρό και γνήσιο περιεχόμενο΄΄και παρακάτω πως ΄΄η πλήξη είναι η μόνη αιτία κοινωνικοποίησης των ανθρώπων ΄΄ .Τέτοιες απόψεις κάνουν πρόδηλο τον πεσιμισμό του, δικαιώνοντας την κοινή γνώμη .

Ο Σοπενάουερ θεωρήθηκε ΄΄Βραχμάνος της δύσης΄΄ Γεφύρωσε την δυτική με ανατολική φιλοσοφία εισάγοντας την Βουδιστική φιλοσοφία ως τρόπο ζωής.Η βούληση είναι η μοναδική έκφραση ζωής καθώς συντελείται στο παρόν που ναι και το μόνο αληθινό κτήμα μας. Σκοπός του ανθρώπου να την υπερφαλαγγίσει ώστε να κατευνάσει τα πάθη. Εδώ έρχεται σε αντίθεση με τον πνευματικό του επίγονο Νίτσε ,που χρησιμοποιεί την  καθοδήγηση  της Βούληση ,ως μέσο κυρίευσης των παθών.
Διακήρυξε ότι ο πόνος και η δυστυχία ένεκα της θνητότητας έχουν μόνο θετικό χαρακτήρα.΄΄Αυτό που σε έκανε χαρούμενο δεν είναι άλλο από εκείνο που άλλοτε σε κάνει θλιμμένο”  γράφει ο Λιβανός ποιητής Γκριμπράν.΄΄
 
Επομένως, στόχος μας οφείλει να είναι η ελάφρυνση του πόνου  .΄΄Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος μπορεί να συμβάλει μέγιστα στο να αποκτήσουμε την ευδαιμονία που επιτρέπει η ζωή .Αφού μάλιστα τα μέσα για να το πετύχουμε βρίσκονται στην συντριπτική πλειοψηφία υπό την εξουσίας μας  (πρόλογος) αυτό καθίσταται εύκολο. Έτσι  η ευδαιμονική χωρίζεται σε δύο κατηγορίες-κανόνες
α)Κανόνες για την στάση μας απέναντι στο εαυτό μας
β)Κανόνες για την στάση μας απέναντι σε άλλους
Πριν προχωρήσουμε στον διαχωρισμό πρέπει να ορίσουμε την εννοούμε ευθυμία .Είναι ο φωτεινός ευτυχισμένος χαρακτήρας που μας επιτρέπει να νιώσουμε λύπη ή χαρά. Γράφει ότι΄΄Πραγματική ευχαρίστηση νιώθουμε όταν χρησιμοποιούμε τις δικές μας δυνάμεις και ο μεγαλύτερος πόνος είναι η αίσθηση έλλειψης δυνάμεων όσο δεν εκεί που τις χρειαζόμαστε ΄΄
 
Ακόμα γράφει στον Τετράντας &108 (Τίποτα δεν έχει πιο σίγουρη ανταπόδοση από την ευθυμία. Γιατί σε αυτήν την κατάσταση η ανταμοιβή και η πράξη ταυτίζονται… Γι' αυτό όποτε έρχεται να μας βρει η ευθυμία  πρέπει να τις ανοίγουμε διάπλατα την πόρτα. Γιατί ο χρόνος των επισκέψεων δεν είναι ποτέ ακατάλληλος )
 
Σε δεύτερο επίπεδο η σωματική υγεία. Είναι τα 9/10 της ευτυχίας μας .Να κάνουμε 2 ώρες περίπατο την ημέρα και να αποφεύγουμε ισχυρές και δυσάρεστες συγκινήσεις και έντονες και παρατεταμένες πνευματικές προσπάθειες (Τετράντας 108&). Ο ίδιος μάλιστα υιοθέτησε αυτό το τρόπο ζωής. Περπατούσε καθημερινά και κολυμπούσε σε παγερά νερά  ακόμα και τον τσουχτερό χειμώνα
Έπειτα, ακολουθεί η ψυχική ηρεμία. Κυρίως αυτή είναι δυνατή στο δεύτερο μισό της ζωής που ο άνθρωπος λησμονεί ,επηρεασμένος από την ελαφρότητα της νεότητας, στο πρώτο. Την  ζωή την γνωρίζουμε πρώτα με την ποίηση και μετά με την πραγματικότητα .Οι τεχνητές εικόνες αιωρούνται μπροστά μας φωτισμένες απο την αυγή της νιότης και μας πιάνει μεγάλη επιθυμία να τις πραγματοποιήσουμε .Αυτό μας απογοητεύει  (Folio &145)” Αντίθετα το δεύτερο μισό της ζωής μας ”η συνειδητοποίηση της  ζωής φαίνεται  εποικοδομητική .Περιλαμβάνει όπως το δεύτερο μισό ενός μουσικού κομματιού λιγότερη ένταση και περισσότερη γαλήνη ΄΄
 
Τέταρτον επισημαίνει πως τα εξωτερικά αγαθά καθορίζουν ελάχιστα το βαθμό ευτυχίας μας. Όπως λέει ο Επίκουρος από τις ανάγκες υπάρχουν κάποιες φυσικές και απαραίτητες ,φυσικές και όχι απαραίτητες και ούτε φυσικές ούτε απαραίτητες
Η υπέρμετρη χαρά και η άφατη θλίψη προκαλούνται κατά κανόνα από κάποιο σφάλμα  ή κάποια παραίσθηση επομένως μπορούν να αποφευχθούν μέσω της γνώσης  (κανόνας 5 σελ 38)

Συγκεκριμένα  θέτει εν είδει αξιώματος  την ευτυχία ή δυστυχία ως προιόντα τριών καταστάσεων
 
Α) Αυτό που είμαστε: Ειναι ο σημαντικότερος παράγοντας που οφείλει να μας απασχολεί. Καθώς ο κάθε άνθρωπος ζει στο μικροκόσμο του, ελάχιστο ρόλο παίζουν οι εξωτερικές συνθήκες .Όσα συμβαίνουν  και υπάρχουν στον άνθρωπο   βρίσκονται μόνο στην συνείδηση του και γι αυτήν διαδραματίζονται (σελ 116) Οι εντυπώσεις τα συναισθήματα η δύναμη της θέλησης έχουν ως πυρήνα μονάχα το Εγώ ΄΄Εξηγώντας το βουδιστικά : Όταν κτίζουμε τον κόσμο τον βάφουμε με τα χρώματα μας ..΄΄Η μεγαλύτερη ευτυχία είναι η προσωπικότητα΄΄ Ντιβάν Γκαίτε. Ο άνθρωπος μπορεί να αφομοιώσει από έξω πολύ λιγότερα πράγματα από όσα νομίζουμε .Υιοθετώντας την στωική άποψη ότι είμαστε μέρη θύματα μιας ανελέητης  μοίρας  πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την αδυναμία  της ελεύθερης βούλησης. Η τελευταία όπως συμπλήρωσε  ο Νίτσε στο λυκόφως των ειδώλων  γεννά την ενοχή, και επομένως την δυστυχία. Τέλος, όσο αφορά την δύναμη  και αξία ΜΟΝΟ της προσωπικότητας ,τα λόγια του είναι ξεκάθαρα και εξιλεωτικά: Αυτό που έχουμε μέσα μας και μας συντροφεύει και στην άκρα μοναξιά ...αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει αλλά ούτε και να μας δώσει είναι πολύ πιο ουσιαστικό απ όλα τα αγαθά που μπορεί να διαθέτουμε ..από όλες τις εντυπώσεις που δίνουμε στους άλλους.
 
Β) Αυτό που έχουμε: Ο παράγοντας κατοχής υλικών αγαθών ως μέσο ευτυχίας είναι αξιοκαταφρόνητος και πρόχειρος για τον Σοπενχάουερ .Δύσκολο στην κοινωνία της ευμάρειας να γίνει αντιληπτό  .Ο ίδιος φέρνει προς επίρρωση της θέσης του ένα εξαιρετικό παράδειγμα ΄΄Ο άνθρωπος δεν αισθάνθηκε ποτέ την έλλειψη των πραγμάτων τα οποία δεν διανοήθηκε να ζητήσει, Η ευτυχία του δεν εξαρτάται από αυτά .Ενώ κάποιος που μπορεί να έχει εκατό φορές περισσότερα μπορεί να νιώθει απαίσια επειδή δεν έχει το μοναδικό πράγμα που του λείπει….Η δυσαρέσκεια προκύπτει από την συνεχή προσπάθεια να αυξήσουμε το επίπεδο των απαιτήσεων ενώ δεν είμαστε σε θέση να αυξήσουμε την ικανότητα να τις πραγματοποιήσουμε .(Κανόνας 4) Πολλές φορές είπαμε πως αν έχουμε το τάδε ή δείνα αγαθό θα μαστε ευτυχισμένοι.Καιρός να σκεφτούμε πως θα 'μασταν αν δεν είχαμε αυτό που τώρα κατέχουμε! Να συλλογιζόμαστε την στέρηση των παρόντων και όχι την απόκτηση νέων .Τέλος και πιο απλό ,όταν κρίνουμε την ευτυχία κάποιου πλούσιου, νέου, τιμημένου, το μόνο που ζητάμε να μάθουμε είναι αν είναι ευτυχισμένος ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΈΡΕΙ αν είναι νέος ή γέρος, πλούσιος ή φτωχός
 
Γ) Η γνώμη των άλλων ή τι εκπροσωπούμε στο κόσμο: Για τον Σοπενχάουερ η φαινομενικότητα είναι η κύρια πηγή δυστυχίας .Πηγάζει από σαχλή ματαιοδοξία. Το θεωρεί χειρότερο κακό και από τα υλικά  καθώς στην βροχή όπως και να το κάνεις δεν θα σαι ήσυχος δίχως μια στέγη ή στην πείνα ένα φαγητό. Αυτό ,οι άλλοι δεν μπορούν να στο προσφέρουν. Είναι όμως στην φύση μας να νιώθουμε χαρά από την εκτίμηση των άλλων .Κυρίως γιατί νιώθουμε παρηγοριά είτε για την πραγματική δυστυχία ή την έλλειψη των Α και Β εφοδίων ..ενώ είναι απίστευτο πόσο χάλια αισθανόμαστε το πλήγμα και τσεκούρωμα της ματαιοδοξίας όταν εισπράττουμε μια αρνητική κριτική Ο σκεπτόμενος άνθρωπος πρέπει να μετριάζει το αίσθημα της τιμής όσο όταν είναι υπέρ όσο και εναντίον του-Γιατί αυτά πάνε μαζί αλλιώς θα μείνει σκλάβος της γνώμης των άλλων ΄΄(σελ 122)
Όπως λέει αριστοτεχνικά , προκαλώντας καθήλωση -ο Γκαίτε ΄΄Το δάφνινο στεφάνι όπου και να το συναντήσεις είναι ένα ακόμα σημάδι  δυστυχίας -όχι ευτυχίας ΄΄ Τουρκουάτο Τάσσο ΄΄
 
Πέρα από την φιλοσοφία του Στωικισμού για την ΄΄φασματική ΄΄ γνώμη των άλλων,παραθέτω και το απόσπασμα από την Πρώτη Επιστολή του Δευτέρου Βιβλίου των Μιμήσεων του Ορατίου, από τον Αλεξάντερ Pope
Ώ, συ που λέμβος σε κινεί της κενής ματαιοδοξίας
Του επαίνου, ο άνεμος φυσά μικρής αξίας
Πανιά-μα πρόσεχε σ’αυτό της φήμης το ταξίδι:
Πολλοί, το κάναν πριν εσέ – πολλοί πνίγηκαν ήδη,
Κείνος που δόξες, λαχταρά, αναπαμό δεν ξέρει:
Ό,τι εψές τον έζησες, χάρου απόψε χέρι
Κλείνοντας την λίγο μακροσκελή, αλλά  λυτρωτική ανάλυση, ευελπιστώ ο Σοπενχάουερ να σας προσφέρει αληθινή γαλήνη , μια ανάσα  στο μαύρο και πνιγηρό  σύμπαν. Σε αυτό, η μόνη χαραμάδα φωτός είναι η γνώση  και η συνείδηση λειτουργίας του μηχανισμού της ζωής .Φτιάξε τον εαυτό σου μόνο !"Η προσωπικότητα είναι η μόνη χαρά" Υλικά αγαθά- απαραίτητα εργαλεία- όχι σκοπός . Ενώ η γνώμη των άλλων "οι δόξαι" είναι κατάπτυστες καλές ή κακές, αν δεν πηγάζουν από το ενδότερο "είναι" ή εν δυνάμει γίγνεσθαι΄΄ Κλείνω με ένα ποίημα που συνοψίζει ίσως και όλη την ζωή του μεγάλου Γερμανού αγαπημένου φιλοσόφου
Το καλύτερο πράγμα όταν είσαι θλιμμένος είναι να μαθαίνεις κάτι. Μάθε γιατί ο κόσμος κινείται και τι τον κινεί΄΄
 
Το κατάφερε. Πράγματι το κατάφερες!
 
Σοπενχάουερ