Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Τι είναι ο Έρωτας;

Για διάφορους ορισμούς της αγάπης που δεν θα διατηρηθούν.

Η φιλοσοφία ή μια φιλοσοφία συγκροτεί τον τόπο της στη σκέψη μέσω των απορρίψεων και των διακηρύξεων. Γενικά η απόρριψη των σοφιστών και η διακήρυξη ότι υπάρχουν αλήθειες. Σε αυτή την περίπτωση ισχύει:

A) Η απόρριψη της συγχωνευτικής αντίληψης για τον έρωτα. Ο έρωτας δεν είναι αυτό που κάνειΈνα σε έκσταση διαμέσου ενός Δύο που δίνεται δομικά. Αυτή η απόρριψη είναι ταυτόσημη με την απόρριψη του Είναι- προς – θάνατο. Αυτό συμβαίνει επειδή ένα Ένα μπορεί να θεωρηθεί πέρα από το Δύο μόνο ως απώθηση του πολλαπλού. Έτσι έχουμε την μεταφορά της νύχτας, την επίμονη ιεροποίηση του έρωτα, ο τρόμος που πραγματώνεται στον κόσμο, ο Τριστάνος και η Ιζόλδη του Βάγκνερ. Για τις κατηγορίες μου είναι μια φιγούρα καταστροφής και ως τέτοια σχετίζεται με τη γενόσημη διαδικασία του έρωτα. Αυτή η καταστροφή δεν είναι η καταστροφή του έρωτα αλλά η ανάμνηση ενός φιλοσοφήματος, του φιλοσοφήματος του Ενός.

B) Η απόρριψη του έρωτα ως ακρωτηριασμού. Ο έρωτας δεν είναι η θυσία του Ίδιου στον βωμό του Άλλου. Παρακάτω θα υποστηρίξω ότι έρωτας δεν είναι ούτε καν μια εμπειρία του Άλλου. Είναι μια εμπειρία του κόσμου, της κατάστασης κάτω από τη μετα- συμβαντική συνθήκη ότι υπήρχαν Δύο. Εύχομαι να υφαιρέσω τον Έρωτα από όλη τη διαλεκτική της Ετερότητας.

Γ) Η απόρριψη της «υπερδομικής» ή ψευδαισθησιακής αντίληψης του έρωτα , αγαπητή σε μια πεσιμιστική παράδοση Γάλλων μοραλιστών. Με αυτή την έννοια εννοώ την αντίληψη σύμφωνα με την οποία η αγάπη είναι ένα διακοσμητικό ομοίωμα που προσπερνά το πραγματικό του σεξ ή ότι η επιθυμία και η σεξουαλική ζήλεια είναι το θεμέλιο του έρωτα. Ο Λακάν περιστασιακά περιτριγυρίζει αυτή την ιδέα όταν λέει ότι για παράδειγμα ότι ο έρωτας είναι αυτό που υποκαθιστά την αποτυχία της σεξουαλικής σχέσης. Όμως λέει και το αντίθετο όταν δίνει στον έρωτα έναν οντολογικό χαρακτήρα αυτόν του χείλους του Είναι. Όμως πιστεύω ότι ο έρωτας δεν παίρνει την θέση από οτιδήποτε. Ο έρωτας συμπληρώνει κάτι που είναι τελείως διαφορετικό. Μόνον καταστρέφεται από πλανεμένη εικασία ότι είναι σχέση. Αλλά δεν είναι. Είναι μια παραγωγή αλήθειας. Τι Αλήθεια ; ότι και το Δύο και όχι μόνο το Ένα λειτουργούν στην κατάσταση.

Ο διαχωρισμός

Έρχομαι τώρα στις διακηρύξεις . Αυτό που τίθεται σε ερώτηση είναι μια αξιωματική του έρωτα. Γιατί να προχωρήσουμε με αυτό τον τρόπο; Στηριζόμενοι στον Πλάτωνα : Ο έρωτας δεν είναι σε καμιά περίπτωση άμεσα συνειδητή στο ερωτευμένο υποκείμενο. Η σχετική φτώχεια των φιλοσόφων που προχώρησαν σε διακηρύξεις σχετικά με το τι είναι ο έρωτας οφείλεται και είμαι πεπεισμένος για αυτό στο ότι εκκινούν από την οπτική της ψυχολογίας ή από μια θεωρία των παθών. Αν ο έρωτας υπονοεί τις ανοησίες και τα βάσανα αυτών που είναι ερωτευμένοι δεν ανταποκρίνεται στην ταυτότητά της μέσα από αυτές τις εμπειρίες. Αντιθέτως είναι αυτή η ταυτότητα από την οποία εξαρτάται κάποιος για να γίνει υποκείμενο του έρωτα.

Η πρώτη μου τοποθέτηση είναι η ακόλουθη:

Α)Υπάρχουν δύο θέσεις της εμπειρίας.

Η εμπειρία στην πιο γενική της έννοια, την κατάσταση. Υπάρχουν δύο θέσεις : οι δύο θέσεις είναι έμφυλες η μία ονομάζεται γυναίκα και η άλλη άνδρας. Για την ώρα η προσέγγιση είναι αυστηρά νομιναλιστική: δεν υπάρχει ερώτημα για εμπειρική, βιολογική ή κοινωνική διανομή. Υπάρχουν δύο θέσεις που θεμελιώνονται αναδραστικά. Η αγάπη είναι αυτή που μας δίνει την εξουσία να μιλάμε για την ύπαρξη των δύο θέσεων. Γιατί; Εξαιτίας της δεύτερης τοποθέτησης η οποία αναφέρει:

Β) Οι δύο θέσεις είναι απολύτως διαχωρίσιμες.

Το απολύτως πρέπει να εκθληφθεί κυριολεκτικά: τίποτα δεν είναι κοινό στις θέσεις του άνδρα και της γυναίκας. Τίποτα. Αυτό σημαίνει ότι οι θέσεις δεν χωρίζουν σε μέρη την εμπειρία και δεν υπάρχει παρουσίαση που να επηρεάζει τον «άνδρα» ή τη «γυναίκα» όπως ζώνες σύμπτωσης ή διασταύρωσης. Κάθε τι παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην επιβεβαιώνεται καμία σύμπτωση μεταξύ αυτού που επηρεάζει τη μια θέση και αυτού που επηρεάζει την άλλη. Θα ονομάσουμε αυτή την κατάσταση σχέσεων «διάζευξη». Οι έμφυλες θέσεις είναι υπό διάζευξη αναφορικά με την εμπειρία εν γένει. Η απόκλιση δεν είναι παρατηρήσιμη και δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο μιας εμπειρίας ή μιας ευθείας γνώσης (savoir). Όλες αυτές οι εμπειρίες ή γνώσεις τοποθετούνται μέσα στον διαχωρισμό και ποτέ δεν θα καταλήξουν σε κάτι που επιβεβαιώνει την άλλη θέση. Για να έχει κανείς γνώση αυτής της απόκλισης-δομική γνώση- πρέπει να υπάρχει μια τρίτη θέση. Αυτό απαγορεύεται από την τρίτη τοποθέτηση:

Γ) Δεν υπάρχει τρίτη θέση.

Η ιδέα μιας τρίτης θέσης εμπλέκει μια φαντασιακή λειτουργία αυτή του αγγέλου. Η συζήτηση σχετικά με το φύλο των αγγέλων είναι τόσο σημαντική επειδή το διακύβευμά της είναι η απόφανση σχετικά με την απόκλιση.

Η ιδέα μιας τρίτης θέσης εμπλέκει μια φαντασιακή λειτουργία αυτή του αγγέλου. Η συζήτηση σχετικά με το φύλο των αγγέλων είναι τόσο σημαντική επειδή το διακύβευμά της είναι η απόφανση σχετικά με την διάζευξη.

Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει δυνατό για μένα να αναφερθώ στην διάζευξη χωρίς να προσφύγω ή χωρίς να κατασκευάσω έναν άγγελο; Εφόσον η κατάσταση είναι ανεπαρκής απαιτεί συμπλήρωση όχι από μια τρίτη δομική θέση αλλά από ένα ενικό συμβάν. Αυτό το συμβάν αποτελεί την αρχή της ερωτικής διαδικασίας και θα την ονομάζουμε συνάντηση.

Οι συνθήκες ύπαρξης της ανθρωπότητας

Πριν προχωρήσουμε παρακάτω είναι αναγκαίο να γυρίσουμε στο άλλο άκρο του προβλήματος. Αυτή είναι η τέταρτη θέση.

Δ)Υπάρχει μόνο μία ανθρωπότητα.

Τι σημαίνει η ανθρωπότητα με ένα μη ανθρωπιστική νόημα; Ο όρος δεν μπορεί να θεμελιωθεί σε ένα αντικειμενικό, βέβαιο χαρακτηριστικό το οποίο θα ήταν ιδεαλιστικό ή βιολογιστικό (σε κάθε περίπτωση άσχετο). Με τον όρο «ανθρωπότητα» εννοώ αυτό που παρέχει την υποστήριξη για τις γενόσημες διαδικασίες ή διαδικασίες αλήθειας. Υπάρχουν τέσσερις τύποι αυτών των διαδικασιών: η επιστήμη, η τέχνη, η πολιτική και ο έρωτας. Η ανθρωπότητα πιστοποιείται αν και μόνο αν υπάρχει χειραφετητική πολιτική, εννοιολογική επιστήμη, δημιουργική τέχνη ή έρωτας ( που δεν ανάγεται σε ένα μίγμα συναισθήματος και σεξουαλικότητας). Η ανθρωπότητα είναι αυτό που διατηρεί την άπειρη μοναδικότητα των αληθειών που εγγράφουν τον εαυτό τους σε αυτούς τους τύπους. Η ανθρωπότητα είναι το ιστορικό σώμα των αληθειών.

Ας συμφωνήσουμε ότι θα καλούμε Η(Χ) την λειτουργία της ανθρωπότητας. Αυτή η συντομογραφία δείχνει ότι ο παρόν όρος χ ότι και αν είναι υποστηρίζεται τουλάχιστο από μία γενόσημη διαδικασία. Ένα αξίωμα της ανθρωπότητας δείχνει αυτό : αν ένας όρος χ είναι ενεργός ή ακριβέστερα είναι ενεργοποιημένος ως Υποκείμενο σε μια διαδικασία αλήθειας τότε αποδεικνύει ότι η λειτουργία της ανθρωπότητας υπάρχει.

Επιμένουμε στο ότι η ύπαρξη της ανθρωπότητας , η αποτελεσματικότητα της λειτουργίας της εκδηλώνεται σε ένα σημείο χ που ενεργοποιείται από μια αλήθεια σε μια διαδικασία όπως αυτή η «τοπική επιβεβαίωση» που αποτελεί το υποκείμενο. Εφόσον η διαδικασία αλήθειας διέρχεται το xs, η λειτουργία της ανθρωπότητας τα τοπικοποιεί με τη σειρά του.

Ο έρωτας ως απάντηση σε ένα παράδοξο

Εάν οι συνέπειες της τέταρτης θέσης σχετιστούν με τις τρεις προηγούμενες θέσεις μπορούμε να συγκροτήσουμε το πρόβλημα που θα μας απασχολήσει: πώς είναι δυνατό μια αλήθεια να είναι αντιμεταθετική ή να είναι μια αλήθεια για όλους, εάν υπάρχουν δύο θέσεις τουλάχιστον, ο άνδρας και η γυναίκα που είναι ριζικά διαζευκτικές σε σχέση με την εν γένει εμπειρία;

Κάποιος θα περίμενε ότι οι τρεις πρώτες θέσεις θα εμπεριέχουν την παρακάτω δήλωση : οι αλήθειες είναι έμφυλες. Θα υπήρχε μια επιστήμη αρσενική και μια θηλυκή όπως κάποτε πίστευαν ότι υπάρχει μια προλεταριακή επιστήμη και μια επιστήμη της μπουρζουαζίας. Θα υπήρχε μια αρσενική τέχνη και μια θηλυκή, ένα αρσενικό πολιτικό όραμα και ένα θηλυκό , μια θηλυκή αγάπη (στρατηγικά ομοφυλοφιλική όπως συγκεκριμένες φεμινιστικοί προσανατολισμοί υποστηρίζουν) και μια αρσενική αγάπη. Θα μπορούσε να προστεθεί ότι ακόμη και αν ισχύει κάτι τέτοιο , είναι αδύνατο να το γνωρίζουμε.

Αλλά δεν είναι αυτό που επιδιώκω να θεμελιώσω. Υποστηρίξαμε ότι η διάζευξη είναι ριζική, ότι δεν υπάρχει τρίτη θέση και ότι το συμβάν της αλήθειας {qui advient} είναι γενόσημο που υφαιρείται από κάθε τοπική διάζευξη.

Ο έρωτας είναι ακριβώς ο τόπος όπου αυτό το παράδοξο βρίσκεται υπό διαπραγμάτευση {traite}. Αυτή η δήλωση σημαίνει ότι η ο έρωτας αρθρώνεται μαζί με ένα παράδοξο. Ο έρωτας δεν μειώνει το παράδοξο αλλά το αντιμετωπίζει.

Η διάσημη κατάρα «τα δύο φύλα πεθαίνουν με τον δικό τους τρόπο» είναι στην πραγματικότητα το μη παράδοξο ή ο φανερός νόμος των πραγμάτων. Τα δύο φύλα δεν πεθαίνουν ποτέ με τον δικό τους τρόπο.

Ο έρωτας αποκαλύπτει τη λειτουργία του, την αντίστασή του στο νόμου της ύπαρξης. Αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι ο έρωτας δεν καθορίζει με «φυσικό τρόπο» τις σχέσεις μεταξύ των φύλων αλλά παράγει αλήθεια από το μη δεσμό τους.

Ο έρωτας ως σκηνή των δύο μορφοποιεί την αλήθεια της διάζευξης και εγγυάται το ένα της ανθρωπότητας.

Πρέπει να διαχωρίσουμε τον έρωτα από το ζευγάρι. Το ζευγάρι είναι αυτό που βλέπει κάποιος τρίτος για τον έρωτα. Το ζευγάρι μετριέται ως δύο σε μια κατάσταση όπου υπάρχει ένας τρίτος. Πέρα από το ερώτημα ποιος είναι ο τρίτος, αυτός δεν ενσαρκώνει μια διάζευξη ή μια τρίτη θέση. Έτσι οι δύο είναι ένα αδιαφοροποίητο δύο, ένα δύο εξολοκλήρου εξωτερικό στο Δύο της διάζευξης. Η φαινομενική παρουσίαση του ζεύγους το οποίο υπόκειται σε έναν νόμο καταμέτρησης δεν λέει τίποτα για τον έρωτα. Το ζευγάρι δεν ονομάζει τον έρωτα αλλά την κατάσταση (ή το Κράτος) του έρωτα. Ονομάζει όχι την παράσταση αλλά την αναπαράσταση του έρωτα. Για τον έρωτα δεν υπάρχει Τρία και το Δύο υφαιρείται από κάθε μέτρηση.

Εάν το Τρία δεν υπάρχει τότε, η πρώτη θέση πρέπει να διατυπωθεί διαφορετικά. Μιλώντας αυστηρά είναι καλύτερα να πούμε ότι :

Υπάρχει μια θέση και μια άλλη θέση. Υπάρχει «ένα» και «ένα» που δεν κάνουν δύο τα οποία βρίσκονται σε πλήρη διάζευξη. Συγκεκριμένα καμία θέση δεν περιλαμβάνει την εμπειρία του άλλου καθώς αυτό θα ισοδυναμούσε με εσωτερίκευση του δύο.

Είναι ακριβώς αυτή η τελευταία παρατήρηση που πάντα συνιστούσε το μείζον αδιέξοδο των φαινομενολογικών προσεγγίσεων του έρωτα: αν ο έρωτας είναι «η συνείδηση του άλλου ως άλλου» τότε ο άλλος ο άλλος είναι αναγνωρίσιμος στη συνείδηση ως ο ίδιος. Διαφορετικά πώς θα κατανοήσουμε το πώς η συνείδηση αυτή , η οποία είναι ο τόπος της αναγνώρισης του εαυτού ως το ίδιο με τον εαυτό , θα βίωνε ή θα αποδέχονταν τους άλλους ως τέτοιους;

Η φαινομενολογία έχει δύο επιλογές: να αδυνατίσει την έννοια της ετερότητας ή να εκμηδενίσει την έννοια της ταυτότητας. Για να διατηρήσει κανείς και την διάζευξη και ότι υπάρχει αλήθεια είναι απαραίτητο να θεωρήσει τον έρωτα ως διαδικασία και όχι ως ερωτική συνείδηση.

Ο έρωτας είναι ακριβώς αυτό: η έλευση του Δύο, η σκηνή του Δύο.

Το άσυλο

Ό,τι είμαστε είναι αποτέλεσμα του τι σκεφτόμαστε. Τριγύριζα στους κήπους ενός ασύλου για παράφρονες, όταν γνώρισα έναν νεαρό άνδρα που διάβαζε ένα βιβλίο φιλοσοφίας. Η συμπεριφορά του και η προφανής καλή υγεία του, τον έκαναν να ξεχωρίζει από τους άλλους τροφίμους.

Κάθισα δίπλα του και ρώτησα:
«Τι κάνεις εδώ;»
Με κοίταξε, έκπληκτος. Και βλέποντας ότι δεν ήμουν ένας από τους γιατρούς, απάντησε:
«Είναι πολύ απλό. Ο πατέρας μου, ένας λαμπρός δικηγόρος, ήθελε να γίνω σαν αυτόν.
Ο θείος μου, ο οποίος κατέχει ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, ήλπιζε πως θα ακολουθήσω το παράδειγμά του.
Η μητέρα μου ήθελε να είμαι η εικόνα του αγαπημένου της πατέρα.
Η αδελφή μου έβαζε τον σύζυγό της πάνω από εμένα φέρνοντάς τον ως παράδειγμα του επιτυχημένου άνδρα.
Ο αδελφός μου προσπάθησε να με προπονήσει έως ότου γίνω διάσημος αθλητής όπως ο ίδιος.
Το ίδιο συνέβη και στο σχολείο, με τον καθηγητή πιάνου και τον καθηγητή των Αγγλικών – ήταν όλοι πεπεισμένοι και αποφασισμένοι ότι ήταν το καλύτερο δυνατό παράδειγμα προς μίμηση.
 
Κανένας από αυτούς δεν με κοίταξε ως ένα άτομο, αλλά ήταν σαν να κοιτάζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη.
 
Γι ‘αυτό κι εγώ αποφάσισα να εγγραφώ στο άσυλο. Τουλάχιστον εδώ μπορώ να είμαι ο εαυτός μου».

Περί εχεμύθειας

slide_29Περί των σκοπών και προθέσεων και σχεδίων σου μη μιλάς ποτέ σε κανένα παρά μόνον σε πρόσωπο για την φιλία του οποίου έχεις πλήρη βεβαιότητα – την φιλία του οποίου έχεις πολλές φορές δοκιμάσει και το οποίο δεν σε φθονεί αλλά ειλικρινώς επιθυμεί, όσον και συ, να λάβεις το ποθούμενο. Η τήρηση της εχεμύθειας αυτής απείρως αυξάνει την ελκτική δύναμη της διανοίας σου. Θυμήσου ότι και οι τοίχοι έχουν αυτιά.
     
Με άλλα λόγια, τα μυστικά διαχέονται στον αέρα όταν τα εκφράζεις, έστω και αν δεν είναι κανείς παρών. Είναι παρόντες πολλοί τους οποίους δεν βλέπεις. Εάν θέλεις να τηρήσεις κάτι μυστικό από τους άλλους, κράτα το όσο το δυνατόν έξω από την διάνοιά σου εκτός μόνον όταν είναι απόλυτη ανάγκη να το θυμηθείς. Διότι κάθε πράγμα περί του οποίου σκέπτεσαι κυματίζει στον αέρα που σε περιβάλλει και κυματίζοντας μπορεί να προσκοληθεί στην διάνοια κάποιου εξ αυτών που σε περιστοιχίζουν, εν ήδη υπόνοιας, περαστικής ιδέας, η οποία στο τέλος, επειδή επιμένεις να το εντυπώνεις σ’ αυτόν νοερώς, ωριμάζει σε οριστική υποψία.

Όλες οι μεγάλες επιτυχίες εξαρτώνται από την εχεμύθεια. Αυτό σημαίνει, εχεμύθεια από όλους, εξαιρουμένων εκείνων τους οποίους μπορείς να εμπιστευθείς απολύτως και οι οποίοι έχουν το ίδιο συμφέρον ή ενδιαφέρον για την επιτυχία όπως και εσύ. Ο πρακτικός άνθρωπος δεν πηγαίνει να αναγνώσει τα εμπορικά του κατάστιχα δημοσίως ούτε εμπιστεύεται τα σχέδιά του στον πρώτο τυχόντα.

Το να ομιλείς περί του σκοπού σου σε εκείνους οι οποίοι στους κρυφούς τους διαλογισμούς έχουν αντιζηλία για την πιθανή επιτυχία σου, ελαττώνει την δύναμη της διανοίας σου όπως ελκύσει προς εσένα το ποθούμενο. Τότε κατά γράμμα εγκαταλείπεις τον πόθο σου. Χιλιάδες άνθρωποι ακρωτηριάζουν τις περιουσίες τους κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Το χάσμα μεταξύ Ελληνικού και Δυτικού Πολιτισμού

1656378 239985126192579 720192147441271322 nΗ Πολιτισμική κατάρρευση
Ο Δυτικός Πολιτισμός διέρχεται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κοινωνικής κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαρθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές.

Η οικονομική  κατάρρευση που βιώνουμε, αλλά και η κατάρρευση όλων των κοινωνικών δομών, δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών.
Αυτό που καταρρέει είναι ολόκληρο το «Δυτικό Πολιτισμικό Ρεύμα»όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την μεγάλη επιστημονική επανάσταση του 16ου -17ου αιώνα

Ο Δυτικός Πολιτισμός, άρα και η Οικονομία, από τότε ασπάστηκαν τα φιλοσοφικά και επιστημονικά δόγματα αυτής της Επανάστασης τα οποία όμως ήδη έχουν καταρρεύσει κάτω από τα πορίσματα της σύγχρονης Επιστημονικής Σκέψης.

Με βάση τα δόγματα της Επιστημονικής Επανάστασης του 16ου - 17ουαιώνα, το Δυτικό πολιτισμικό ρεύμα αναγόρευσε την ύλη ως πρωταρχικό και μοναδικό αξιακό γεγονός.

Στο βωμό αυτού του αγαθού και των παραγώγων του, ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός, επί αιώνες, θυσίαζε και θυσιάζει ακόμα, το σύνολο των ανθρώπινων αξιών του, ακόμα και την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Με τον τρόπο αυτό, δημιουργήθηκε ένα υλιστικό και μηχανοκρατικό πολιτισμικό ρεύμα το οποίο κυριάρχησε σε όλο το δυτικό κόσμο, ως μια νέα Δογματική Θεολογία.

Θεός αυτής της θεολογικής δομής είναι η φιλοσοφική έννοια της ύλης. Είναι «πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός».

Οι επί της Γης Απόστολοι και Νομοθέτες του νέου αυτού Θεού είναι οι Χρηματιστηριακοί Οίκοι, οι οποίοι συντάσσουν τις δέκα εντολές, δηλαδή τους κανόνες αγιοσύνης, τους οποίους οι πολίτες πρέπει να τηρούν αν θέλουν να έχουν τις ευλογίες του Θεού της «ύλης».

Το «Άγιο Πνεύμα» αντικαθίσταται από την έννοια του «χρήματος». το οποίο εκπορεύεται από τον θεό της Ύλης ως ανταπόδοση σε εκείνους τους πολίτες που τον υπηρετούν.
Ναοί του Θεού της ύλης, τα χρηματιστήρια και οι τράπεζες.

Το απάνθρωπο αυτό οικονομικό σύστημα το οποίο καταδυναστεύει τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό στηρίχθηκε σε μια παραχάραξη της έννοιας και της πρακτικής έκφρασης της έννοιας της Λογικής.
Ας δούμε όμως λίγο αναλυτικότερα τις ρίζες αυτού του προβλήματος.

Η έννοια της Λογικής
Ο Δυτικός Πολιτισμός, στη φάση της συγκρότησής του στηρίχθηκε, σε Θεολογικό επίπεδο, στα σκληρά δόγματα του Προτεσταντισμού. Τα θεολογικά αυτά δόγματα επηρέασαν δραματικά την επιστημονική και τεχνολογική συγκρότηση του νεοσύστατου δυτικού πολιτισμού δημιουργώντας το φιλοσοφικό σύστημα του Ορθολογισμού και την ακραία  έκφρασή του, τον Υπερασιοναλισμό.

Βέβαια ο δυτικός Ορθολογισμός, τον οποίο υπηρετούμε μέχρι σήμερα, δεν έχει καμιά σχέση με τον Αριστοτελικό «Ορθό Λόγο» και γενικότερα  με την Ηθική και τις Αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού.
Τι είναι όμως ο Προτεσταντισμός;

Προτεσταντισμός
Προκειμένου να αποφύγουμε προσωπικές ή θεολογικές απόψεις θα αναφερθούμε στην κλασική κωδικοποίηση που έκανε σε κείμενό του ο αμερικανός Βενιαμίν Φραγκλίνος. Πρόκειται για την πιο συνοπτική παρουσίαση των βασικών παραμέτρων της Προτεσταντικής ηθικής και αναφέρονται σε κείμενο του Απόστολος Διαμαντή ο οποίος εργάζεται στο Εργαστήριο Κοινωνικών Επιστημών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάσκει Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία στο Τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

O δεκάλογος του Προτεστάντη
Οι βασικές παράμετροι μπορούν να συνοψισθούν στο βασικό τρίπτυχο«λιτότητα, ακρίβεια, εργατικότητα», που χαρακτηρίζει κάθε καλό προτεστάντη.
Αυτές ακριβώς οι σχέσεις αποτελούν και την θεμελίωση του σχετικού έργου του Μαξ Βέμπερ και είναι οι ακόλουθες:

1. Ο χρόνος είναι χρήμα
Αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει να υπολογίζεις μόνον αυτά που κερδίζεις κάθε μέρα, αλλά και το κόστος ευκαιρίας. Δηλαδή αυτό που χάνεις, όταν παραμένεις ανενεργός. Επομένως όχι στην ραστώνη και στο χάσιμο χρόνου, διότι έτσι χάνουμε χρήματα.

2. Η πίστωση είναι χρήμα
Δηλαδή εάν κάποιος μου αφήσει στα χέρια μου το χρήμα του- για παράδειγμα μια τράπεζα- με καλούς όρους πίστωσης, τότε έχω ευκαιρία να κερδίσω με καλή χρήση της πίστωσης και με εργασία. Το χρήμα φέρνει χρήμα.

3. Να τηρούμε ευλαβικά τις υποσχέσεις μας
Ο καλός πληρωτής έχει και το πορτοφόλι του δανειστή του. Διότι όποιος είναι γνωστός ότι πληρώνει στην προθεσμία του, όπως ακριβώς το υποσχέθηκε, μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να σηκώσει όσο χρήμα θέλει. Είναι ο κανόνας λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Όπως λέγεται στην αγορά, η καλή πίστη.

4. Δεν υπάρχουν ασήμαντες πράξεις.
Για τον Προτεστάντη όλα είναι σημαντικά. Και οι πιο καθημερινές πράξεις διαμορφώνουν την εικόνα του ατόμου, την πίστη που έχει στην κοινωνία. Επομένως η εργατικότητά σου αποδεικνύει πως θυμάσαι τις υποχρεώσεις σου, σε παρουσιάζει τίμιο άνθρωπος και αυτό πολλαπλασιάζει την πίστη σου στην αγορά

5. Να ζεις με όσα έχεις.
Δηλαδή να κάνεις υπολογισμό, ώστε να μην ξεφεύγεις ποτέ από τις δυνατότητές σου στην κατανάλωση. Η αποφυγή αυτού του κανόνα είναι όρος απαράβατος της ατομικής, της οικογενειακής και της κοινωνικής ειρήνης. Όλοι πρέπει να προσαρμόζονται στην πραγματικότητα.

6. Να μην ακολουθείς την παράδοση.
Πρόκειται για μια βασική προτεσταντική ιδέα. Η άρνηση της παράδοσης ξεκινά από την άρνηση της Πατερικής Εκκλησιαστικής Παράδοσης και την αποδοχή μόνον του κειμένου της Βίβλου.

7. Η φιλαργυρία είναι η πηγή όλων των κακών.
Για την προτεσταντική ηθική δεν είναι αποδεκτή μια συμπεριφορά αποθησαυρισμού, αλλά μια συμπεριφορά επένδυσης. Το ίδιο συμβαίνει και με την κατανάλωση. Η υπερβολή της συνδυάζεται με την φιλαργυρία. Και έτσι το πρότυπο είναι μια συμπεριφορά ταιριαστή στην προοπτική της επένδυσης και του κέρδους.

8. Η φιλανθρωπία δεν είναι λύση.
Για τον Προτεστάντη η ευθύνη ανήκει στο άτομο. Αυτό έχει τον απόλυτο έλεγχο των πράξεών του, οπότε η φιλανθρωπία συγκρούεται με την βασική ηθική αρχή της ατομικής ευθύνης.

9. Να είμαστε εργατικοί και παραγωγικοί.
Διότι έχουμε τοποθετηθεί στη γη από τον Θεό, για να είμαστε παραγωγικοί και να προστατεύουμε τα δημιουργήματά του. Εφόσον είμαστε κατ’ εικόνα του, θα πρέπει να τον ακολουθήσουμε. Όπως αυτός είναι παραγωγικός και δημιουργικός, έτσι πρέπει να είμαστε και εμείς.

10. Δεν έχουν σημασία τα έργα, αλλά η πίστη.
Αυτή είναι μια βασική ιδέα της προτεσταντικής θεολογίας. Θα σταθούμε ενώπιον του Θεού όχι με τα έργα μας, αλλά με την πίστη μας. Ωστόσο η θεία χάρις δεν είναι κάτι το απαθές, αλλά μια δύναμη που μας σπρώχνει προς την εργασία. Μέσω της εργασίας, που είναι μια ανάγκη, μας μεταδίδεται η παρουσία του Θεού.

Μετά όλα τα προηγούμενα ο Προτεσταντισμός των Δυτικών Κοινωνιών δεν αποτελεί μια θεολογία όπως την αντιλαμβανόμαστε στην Ελλάδα, αλλά μια «Οικονομική Θεωρία και αντίληψη» ενδεδυμένη το ένδυμα της Θεολογίας.

Ο Ανορθολογισμός του Δυτικού Πολιτισμού
Απότοκο του δυτικού Προτεσταντισμού είναι ο Δυτικός Ορθολογισμός ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με ότι πιστεύουμε ότι αυτός εκπροσωπεί.

Ο Ορθολογισμός είναι μια πνευματική κατεύθυνση κατά την οποία μοναδική πηγή γνώσης είναι η λογική σκέψη που προέρχεται από τη δύναμη του νου και την αντιληπτική ικανότητα της αίσθησης (sensation) διαμέσου του ορθού λόγου (διάνοι - ratio).

Ο ορθολογισμός στηρίζεται στη Λογική, η οποία όμως δεν είναι ένα σταθερό και δογματικό κατηγόρημα, ενιαίο και αναλλοίωτο σε κάθε γωνιά της Γης, όλες τις ιστορικές περιόδους, αλλά αναπτύσσεται μέσω της ανάπτυξης της Γνώσης. Με λίγα λόγια όσο διαφοροποιείται η Γνώση τόσο διαφοροποιείται και η Ανθρώπινη Λογική.

Η Λογική λοιπόν είναι θέμα Παιδείας.
Με βάση όλα τα προηγούμενα ο Ορθός Λόγος έχει τοπικά, χρονικά, προσωπικά, πολιτισμικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά. Με λίγα λόγια η έννοια της Λογικής δεν είναι αντικειμενικά προσδιορισμένη στο χρόνο και τον Χώρο.

Μετά όλα τα προηγούμενα το βασικό ερώτημα είναι ένα, «με ποια διαδικασία ο Δυτικός Πολιτισμός προσπαθεί να επιβάλει ενιαία Λογικά κριτήρια για όλες τις κοινωνίες που τον υπηρετούν; Ποιοι είναι οι κανόνες αυτοί και ποιός τους έχει καθορίσει»;

Η απάντηση είναι απλή όταν αναλύσουμε π.χ την σημερινή Ελληνική πραγματικότητα και την συνδέσουμε με τον δυτικό Προτεσταντικό  δεκάλογο τον οποίο κατέγραψε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, και αναφέραμε προηγουμένως.

«Λογικό είναι κάθε τι το οποίο προσδιορίζεται από την Προτεσταντική λογική. Μια Θεολογική Δομή και λογική, η Προτεσταντική, καθορίζει την Κοινωνική Λογική των ανθρώπινων σχέσεων στον Δυτικό Πολιτισμό.

Όποιος συμφωνεί με αυτήν είναι «Λογικός» και επιβραβεύεται, όποιος διαφωνεί καταδικάζεται.

Υπερασιοναλισμός
Όμως η κατάρρευση και η απανθρώπιση του Δυτικού Πολιτισμού δεν σταμάτησε στα όρια του Ορθολογισμού, αλλά επεκτάθηκε μέσω της επιβολής μιας ακόμα απαράδεκτης και ακραίας φιλοσοφικής προσέγγισης, του Υπερασιοναλισμού.

Σύμφωνα με την φιλοσοφική αυτή αντίληψη, οι θεωρητικές επιστημονικές έννοιες έχουν κάποιο πραγματικό νόημα, μόνο αν καταλήγουν σε κάποια πράξη μέτρησης ως προς ένα καθορισμένο σύστημα μέτρησης.

Όπως αναφέρει ο πατέρας αυτής της φιλοσοφίας Μπρίντζμαν: «Η απαρχή του Υπερασιοναλισμού οδηγεί σε ένα ριζικό μετασχηματισμό των τρόπων σκέψης μας. Δεν επιτρέπεται πια να χρησιμοποιούμε για να σκεφτόμαστε έννοιες που δεν θα ήταν δυνατόν να ορίσουμε με μετρητικούς όρους»

Για να είναι λοιπόν κάτι Επιστημονικά αποδεκτό, πρέπει να επιδέχεται κάποιου είδους αντικειμενική μέτρηση μέσω οργάνων

Το μέτρο δηλαδή είναι σημαντικότερο του μετρούμενου γεγονότος.
Έτσι το ότι το Σύμπαν μπορεί είναι άπειρο και άχρονο, θεωρείται ως μια απορριπτέα ιδέα εφόσον σ’ αυτή την περίπτωση δεν θα επιδεχόταν κάποια συγκεκριμένη ανθρώπινη μέτρηση. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε, σύμφωνα με τον υπερασιοναλισμό, ότι η μελέτη του Σύμπαντος έπρεπε να βρίσκεται εκτός του επιστημονικού πεδίου.

Σύμφωνα λοιπόν με την υπερασιοναλιστική λογική, η μελέτη του χώρου και του χρόνου απλώς συνίσταται στη μέτρηση της συμπεριφοράς ρολογιών και ράβδων μέτρησης ή οποιονδήποτε αντίστοιχων πιο σύγχρονων μετρητικών διατάξεων.

Ο ρόλος των Αξιών
O δυτικός ορθολογισμός και σε προέκταση ο υπερασιοναλισμός τον οποίο υπηρετεί, αποτελεί βέβαια έναν αναγκαίο παράγοντα αντιμετώπισης του αισθητού περιβάλλοντός μας.

Ο Ορθολογισμός όμως πρέπει να αποτελεί μόνο μιαν όψη, την ποσοτική, του πολιτισμού της κοινωνίας μας. Η άλλη όψη, η ποιοτική, συγκροτείται από αξίες, οι οποίες ορθολογικά κρινόμενες δεν έχουν μια πραγματική αντικειμενικότητα.

Οι ανθρώπινες αξίες όμως δεν επιδέχονται μέτρησης με όργανα, άρα είναι αντιεπιστημονικές και απορρίπτονται.

Επειδή όμως έγινε αντιληπτό, ότι η απόρριψη των αξιών θα μηδένιζε τη δυναμική αυτής της φιλοσοφίας στο πλαίσιο της κοινωνίας των ανθρώπων, μέσω της Ορθολογικής σκέψης των «κατασκευαστών» της Λογικής, οι αξίες αντικαθίστανται, αξιωματικά, αλλά και «πονηρά», με συνώνυμες λέξεις με διαφορετικό όμως νόημα. Με τον τρόπο αυτό πίστευαν ότι θα εξυπηρετούνταν τα κοινωνικά, οικονομικά και θεολογικά «συμφέροντα» του  καταρρέοντος δυτικού πολιτισμικού ρεύματος.

Έτσι η έννοια του «φίλου» αντικαθίσταται από την έννοια του  «συνεργάτη», η σχέση με τον οποίο «σχεδόν» τελειώνει με το τέλος της μεταξύ μας επαγγελματικής συνεργασίας.

Η έννοια της «Δικαιοσύνης» αντικαθίσταται από την έννοια της «Νομιμότητας», με την σημείωση όμως ότι το «Νόμιμο» μπορεί να μην είναι και «Ηθικό».

Τέλος η έννοια της «Σπατάλης» αντικαταστάθηκε με την τόσο διαδεδομένη πλέον έννοια της «Ρευστότητας» η οποία καλύπτει ψευδοφιλοσοφικά την κραιπάλη του άκρατου καταναλωτισμού και δανεισμού που μας έχουν φέρει στην σημερινή δραματική κατάσταση.

Το πλέον απαράδεκτο όμως αυτής της φιλοσοφικής αντίληψης είναι ότι επέβαλε την άποψη ότι όλα τα γεγονότα που μπορούσαν να μετρηθούν έπρεπε να μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε  να καθορισθεί ένα κοινό μέτρο μέτρησης.

Ως τέτοιο μέτρο επελέγει το χρήμα…
Επειδή όμως και ο Άνθρωπος αποτελεί ένα μετρούμενο επιστημονικό γεγονός αποτιμήθηκε και αυτός εις χρήμα βάση τον επόμενο μαθηματικό τύπο:
Α = Υn. Pa,n. r
Όπου
Α  είναι η αξία ενός ανθρώπου σε χρήμα,
Υn  είναι η παραγωγικότητα ενός ατόμου ηλικίας (n), ενώ
Pa,n  είναι η πιθανότητα ενός ατόμου ηλικίας (a) να ζει στην ηλικία (n). Τέλος rείναι τα τρέχοντα τραπεζικά επιτόκια.

Με βάση αυτόν τον μαθηματικό τύπο, ζητήθηκαν πριν μερικά χρόνια από την γερμανική κυβέρνηση πολεμικές αποζημιώσεις για το χαμένο ανθρώπινο δυναμικό, αποτιμώντας  την αξία ενός χαμένου εργαζόμενου για 25 χρόνια δουλειάς στα 180 περίπου ευρώ.

Ομοίως στα πλαίσια των πολεμικών αποζημιώσεων κάθε έμβρυο το οποίο λόγω διαφόρων πολεμικών αιτίων πέθανε αποτιμήθηκε για 35 χρόνια πιθανής μέσης ζωής του, σε περίπου 204 ευρώ.

Όπως βλέπουμε η συμπαντική ενιαία ανθρώπινη ύπαρξη μετασχηματίστηκε από την εκφυλισμένη επιστημονική και κοινωνική φιλοσοφία του υπερασιοναλισμού σε χρήμα, όπως ακριβώς και ένα αυτοκίνητο, ένα μπουκάλι κρασί ή ένα πακέτο τσιγάρα.

Ο Δυτικός λοιπόν Ορθολογισμός δεν έχει:
1. Διαχρονική αντικειμενικότητα και
2. Δεν περιέχει Αξίες εφόσον και αυτές, μη επιδεχόμενες μέτρησης με όργανα, δεν έχουν καμιά αποδεδειγμένη μετρούμενη αντικειμενικότητα.

Η υποκρισία του Δυτικού Πολιτισμού
Το ερώτημα όμως που διατυπώνεται σήμερα όλο και πιο έντονα είναι: «Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε την ορθότητα των νέων επιστημονικών ιδεών όταν μάλιστα αυτές αποδεικνύονται πειραματικά και πολυεπίπεδα;

Η απάντηση είναι απλή. Η Νέα Επιστημονική Σκέψη ανατρέπει την λογική μιας καταρρέουσας πολιτισμικής δομής δίνοντας στην έννοια των αξιών ένα νέο αποδεικνυόμενο εννοιολογικό περιεχόμενο το οποίο  δημιουργεί νέα πολιτισμικά δεδομένα

Αυτή την ανατροπή αντιμάχεται το Παλαιό μέσω της δήθεν μη κατανόησης των Νέων Επιστημονικών Αληθειών.

Το τέλος του Υπερασιοναλιστικού Δυτικού Πολιτισμού
Όπως γίνεται κατανοητό από όλα τα προηγούμενα, ο ορθολογισμός και ο υπερασιοναλισμός αποτελούν τον κύριο μοχλό κατάρρευσης του Δυτικού πολιτισμού, επειδή οι λεγόμενοι ορθολογιστικοί διοικητικοί κύκλοι :
1. Δεν αντιλαμβάνονται την συνεχή αλλαγή του περιεχομένου του όρου «Λογική» σε επιστημονικό κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, και το ότι η Λογική διαφέρει από περιοχή σε περιοχή.
2. Δεν κατανοούν ότι αν η «λογικής» του Ορθολογισμού μας στερεί τις «Αξίες» και την Ανθρωπιά, τότε η φιλοσοφία αυτή πρέπει να ακυρωθεί ως, κοινωνικά επικίνδυνη

Οι τρεις αλήθειες του Νέου Πολιτιστικού Ρεύματος
Οι τρεις αλήθειες του Νέου Πολιτιστικού Ρεύματοςαλλά και της Νέας Λογικής των Αξιών είναι οι επόμενες

Πρώτη Αλήθεια
Για τη σύγχρονη επιστημονική σκέψη η αισθητή υλική πραγματικότητα, σε οποιοδήποτε επίπεδο, αποτελεί ένα matrix, δηλαδή μια ψεύτικη εικόνα, την οποία δημιουργεί η ανθρώπινη φυσιολογία μέσω των εγκεφαλικών διαδικασιών.
Αυτό το οποίο αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, το μάτι, το αυτί μας, η όσφρησή μας δεν είναι πραγματικότητα, αλλά μια πλάνη των αισθήσεών μας. Η πραγματικότητα των αισθήσεών μας, αυτό το δημιούργημα το οποίο ονομάζουμε φύση ή κόσμο, δεν έχει καμία υπόσταση για τη σύγχρονη φυσική

Η αλήθεια αυτή:
1. Kαταρρίπτει την Λογική της κυριαρχίας της Ύλης και των παραγώγων της ως κυρίαρχο κριτήριο αξιολόγησης των ανθρώπων, των κοινωνιών και των έργων τους .
2. Η οικονομία και τα υλικά αγαθά καταλαμβάνουν  την αξία που τους αναλογεί δίνοντας απλά στον Άνθρωπο την δυνατότητα επίτευξης της πνευματικότητάς του .
3. Το «Μέτρο» αντικαθιστά τον πληθωρισμό των πλαστών αναγκών  οι οποίες εξυπηρετούν απλά το κέρδος των λίγων και την ένδεια των πολλών
4. Η κοινωνική καταξίωση και η «ευτυχία» είναι αποτέλεσμα του «Είμαι» και όχι του «Έχω»

Δεύτερη αλήθεια
Η δεύτερη επιστημονική αλήθεια στην οποία θα στηριχθεί το νέο πολιτισμικό ρεύμα είναι ή έννοια της Ολικότητας. Το Σύμπαν της σύγχρονης επιστήμης είναι ένα ενιαίο σύστημα το οποίο δεν μερίζεται, ούτε αποτελείται από μέρη.
Τα πάντα μέσα στο Σύμπαν είναι Ένα, μια απέραντη ενιαία, και αδιαίρετη ενότητα
Η Ολικότητα συντρίβει την έννοια της διαίρεσης των πάντων σε ατομικότητες. Μια διαίρεση που ευνοεί την αποξένωση των ανθρώπων και την συντριβή κάθε ανθρώπινης ψυχικής επαφής με τους γύρω μας.
Αποδεικνύει την ανάγκη της συλλογικότητας έναντι του ατομικού συμφέροντος, μια ανάγκη που αποτελεί τη βάση της Δημοκρατίας.
Με τον τρόπο αυτό δίνει ένα νέο νόημα σε Συμπαντικές Αξίες όπως η Αγάπη, η Αλληλεγγύη, ο Αλτρουισμός, η Θυσία.

Η τρίτη αλήθεια
Η Τρίτη αλήθεια είναι ο νόμος δράσης αντίδρασης που μας διδάσκει ότι, μέσα σε μια ενιαία και αδιάσπαστη συμπαντική ουσία, κάθε κακή δράση μας πάνω σε κάποιο συμπαντικό μέρος, δημιουργεί την αυτόματη και ενστικτώδη αντίδραση του συνόλου της Δημιουργίας πάνω σε μας
Με λίγα λόγια ότι κάνουμε το εισπράττουμε πολλαπλάσια από κάθε γωνιά της συμπαντικής ενότητας.
Οι πολιτισμοί δεν αλλάζουν λόγω της καλής θέλησης των διοικητικών δομών, μέσω νόμων και διαταγμάτων.
Οι πολιτισμοί αλλάζουν μόνο αν το μορφωτικό επίπεδο των πολιτών επιτρέψει την κατανόηση των συντελεσθέντων αλλαγών.
Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να στρέφονται οι προσπάθειές μας.
Ο επιστήμονας τη στιγμή της μεγάλης πολιτισμικής κρίσης πρέπει να τολμήσει να αποτελέσει  τον ισχυρό βραχίονα ξεπεράσματός της, εκφραζόμενος ελεύθερα, ασχέτως του κοινωνικού και επαγγελματικού κόστους που πολλές φορές είναι αβάσταχτο.

H δύναμη της επιθυμίας

Ας υποθέσουμε ότι έχετε αυτό που πολλοί αποκαλούν μια «φυσι­ολογική» ζωή.
Τρώτε, πίνετε, κοιμάστε, πηγαίνετε στη δουλειά σας, συναντάτε κόσμο, έχετε χόμπι και περιστασιακά φεύγετε για διακοπές. Μπορεί να είναι μια πραγματικά υπέροχη ζωή, αν εσάς έτσι σας αρέσει και αν την αισθάνεστε τέλεια. Μια ζωή σαν κι αυ­τή είναι παραδεισένια, όσο βέβαια δε σας κατακλύζει το συναί­σθημα ότι κάτι λείπει. Αλλά, αν όντως ισχύει αυτό… τι είναι αυτό το «κάτι»; Προφανώς είναι κάποια ανεκπλήρωτη επιθυμία.

Η επιθυμία, είναι μια από τις πιο ισχυρές δυνάμεις στο μαγνήτη σας. Αυτή η δύναμη μπορεί να σας φέρει όλα όσα ποθείτε. Ή μπορεί να τα εμποδίσει.


Η δύναμη του πόθου σας είναι σαν τη δύναμη που έχει ένας άντρας με μια εργαλειοθήκη. Μπορεί να χτίσει μια καλύβα ή να την γκρεμίσει. Οι επιθυμίες σας μπορούν να σας κάνουν να προ­οδεύσετε στη ζωή σας και να καταφέρετε κάτι. Ή μπορούν, ως ανεκπλήρωτοι πόθοι, να σας καταστρέψουν. Είναι μία και μονα­δική δύναμη. Εσείς καθορίζετε πώς θα τη διοχετεύσετε. Μια επιθυμία δε σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να εκπληρώσε­τε ένα συγκεκριμένο στόχο για να την ικανοποιήσετε. Πάνω απ’ όλα σας δείχνει τι είδους συναισθήματα θέλετε να βιώσετε.

Πολλοί άνθρωποι νιώθουν να φουντώνει μέσα τους η επιθυμία όταν βλέπουν ιστιοπλοϊκά σκάφη στη θάλασσα. Ονειρεύονται χώρες μακρινές και περιπέτειες. Προπαντός, όμως, ονειρεύονται την ελευθε­ρία. Κάποιοι αποφασίζουν να εκπληρώσουν την επιθυμία τους. Δουλεύουν σκληρά για πολλά χρόνια προκειμένου να εξοικονομήσουν χρήματα για ένα μεγάλο σκάφος. Αντί να βιώσουν την ελευθερία, στο διάστημα αυτό, επιβάλλουν ακόμα περισσότερους περιορισμούς στον εαυτό τους.

Μεταθέτουν την ευτυχία τους για το μέλλον. Με το που καταλάβετε ότι πίσω από κάθε επιθυμία κρύβεται και η ευχή να βιώσετε συγκεκριμένα συναισθήματα, μπορείτε να κρί­νετε αν είναι σημαντικό για εσάς να πετύχετε το συγκεκριμένο στόχο του πόθου σας ή αν μπορείτε να φέρετε τα συναισθήματα στη ζωή σας με κάποιον άλλον τρόπο.

Ο τρόπος για να αξιοποιήσετε τη δύναμη μιας ισχυρής επιθυμίας εί­ναι απλός: δώστε της μια διέξοδο να διοχετευθεί και να καταφέρει κάτι. Για τη δύναμη έλξης του μαγνήτη σας είναι σημαντικό να μην εγκλωβίζετε τις επιθυμίες σας, γιατί τι θα ακτινοβολείτε αν αισθάνε­στε διαρκώς ότι κάτι σας λείπει; Την αίσθηση του ανικανοποίητου. Αν σκοπεύετε να τραβήξετε στη ζωή σας ικανοποιημένους ανθρώ­πους, τότε η ακτινοβολία του ανικανοποίητου δεν είναι το ιδανικό.

Το καλύτερο που έχετε να κάνετε για τον εαυτό σας είναι να αποκτήσετε σαφή εικόνα της φιλοσοφίας της ζωής σας και να νιώσετε ότι είστε σε καλό δρόμο για το ιδανικό μέλλον σας.

Τι είδους ανθρώπους θα τραβήξετε σε περίπτωση που δεν έχετε μια ξεκάθαρη εικόνα για τη φιλοσοφία της ζωής σας;

– Ανθρώπους που επίσης δεν έχουν ξεκάθαρη εικόνα της δικής τους φιλοσοφίας ζωής. Αυτό μπορεί να αποβεί ιδανικό επειδή πολύ απλά η κοινή ζωή μπορεί να είναι ο σκοπός και η εκπλή­ρωση. Μπορεί, όμως, να δημιουργηθεί γρήγορα μια κατάστα­ση πληκτική, ανεπαρκής και τεταμένη. Αυτό οφείλεται στο ότι δε συντελείται ούτε ωρίμανση ούτε εξισορρόπηση, ούτε καν αλληλοσυμπλήρωση.

– Ανθρώπους οι οποίοι ενθουσιάζονται που δεν έχετε φιλοσοφία στη ζωή σας, γιατί έτσι μπορούν εύκολα να σας ενσωματώσουν στη δική τους φιλοσοφία. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Πόσο καιρό αντέχει κανείς να ζει ως τμήμα της φιλοσοφίας της ζωής κά­ποιου άλλου;

– Κανέναν απολύτως, αφού έχετε ήδη βιώσει την πρώτη και τη δεύτερη περίπτωση και δεν ανέχεστε πια τίποτα άλλο. Και ο τύπος του ανθρώπου που ψάχνετε, κάποιον με σαφή εικόνα, δε θα νιώσει έλξη για εσάς αφού σαφέστατα ψάχνει για έναν αντίστοιχο σύντροφο προκειμένου να εκπληρώσει τις επιθυμί­ες του.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ;

ΤΟ ερώτημα «Ποιος Είμαι;» είναι σημαντικό, γιατί αν δεν ξέρετε ποιοι είστε δεν μπορείτε να αισθανθείτε καθαρά ή να ερμηνεύσετε την ενέργεια γύρω σας.

Όλοι σας έχετε μια αίσθηση για το ποιοι είστε: έχετε παρατηρήσει τον εαυτό σας σε πολλές διαφορετικές καταστάσεις και ξέρετε πώς αντιδράτε, πώς χρησιμοποιείτε το χρόνο σας κλπ.

Οι περισσότεροι από σας έχετε επίσης μια εικόνα για το ποιοι θα θέλατε να είστε — πώς θα θέλατε να είναι το σώμα σας, πώς θα θέλατε να χρησιμοποιείτε το χρόνο σας, πόσα χρήματα θα θέλατε να βγάζατε, πόσο θα θέλατε να γυμνάζεστε και ποια φαγητά νομίζετε ότι θα έπρεπε να τρώτε.

Θα μιλήσουμε αργότερα για όλες αυτές τις εικόνες που έχετε σχετικά με το ποιοι νομίζατε ότι θα έπρεπε να είστε, το όραμα του ποιοι θα θέλατε να είστε.

Για να μάθετε ποιοι είστε πρέπει να βρείτε την ηρεμία του νου σας. Για να μάθετε ποιοι είστε πρέπει να περάσετε αρκετό χρόνο μόνοι σας, ήρεμοι και συλλογιζόμενοι, ακούγοντας τις σκέψεις σας, σκεφτόμενοι τη μέρα που περάσατε καθώς και τον εαυτό σας.

Για να μάθετε ποιοι είστε πρέπει ν' αναλάβετε μια δέσμευση απέναντι στον εαυτό σας. Τι σημαίνει μια δέσμευση απέναντι στον εαυτό σας; Μερικοί από σας νομίζετε ότι σημαίνει να χρησιμοποιείτε τη δύναμη της θέλησης για ν' αναγκάζετε τον εαυτό σας να ζει το όραμα αυτού που νομίζετε ότι θα έπρεπε να είστε. Μπορεί να νιώσετε ότι από τη στιγμή που αποφασίσατε να κάνετε κάτι πρέπει να τηρήσετε ανυποχώρητα κι άκαμπτα αυτή την απόφαση.

Η Ανάληψη μιας Δέσμευσης Απέναντι στον Εαυτό σας Σημαίνει ν' Ακούτε τα Συναισθήματα σας από Στιγμή σε Στιγμή και να Ενεργείτε με Βάση το τι είναι Σωστό για σας στο Παρόν.

 Όλες σχεδόν οι αποφάσεις που παίρνετε σχετικά με το πώς θα φέρεστε, συνεπάγονται την προβολή του τωρινού σας εαυτού σε κάποιο μελλοντικό χρόνο.

Αυτό σημαίνει ότι παίρνετε αποφάσεις για ένα χρόνο που δεν έχει φτάσει ακόμη.

Το ν' αναλάβετε μια δέσμευση απέναντι στον εαυτό σας σημαίνει να είστε στο παρόν, ν' αναγνωρίσετε ότι διαθέτετε μια αρκετή αίσθηση του εαυτού σας για να κάνετε το σωστό αυτή τη στιγμή.

Σημαίνει να εμπιστεύεστε τον εαυτό σας ξέροντας ότι δε χρειάζεται να ξυπνάτε το πρωί και να λέτε στον εαυτό σας πώς θα είστε, πώς θ' αντιμετωπίζετε τις καταστάσεις` δε χρειάζεται ν' ανησυχείτε για το τι θα συμβεί μετά από τρεις βδομάδες ή μετά από ένα χρόνο.

Σημαίνει να γνωρίζετε ότι στο μέλλον δε θα είστε το ίδιο άτομο, ότι θα είστε πιο σοφοί και εξελιγμένοι.

Είναι σημαντικό να προγραμματίζετε και να βλέπετε με νοητικές εικόνες το τι θέλετε για το μέλλον, μετά όμως χαλαρώστε και εμπιστευτείτε το μελλοντικό σας εαυτό.

Το ν' αναλάβετε μια δέσμευση απέναντι στον εαυτό σας σημαίνει να γνωρίζετε τι είναι σωστό για το παρόν.

Για να συμβεί αυτό, πρέπει να ξέρετε τα συναισθήματά σας.

Μπορεί να πείτε, «Ξέρω Πώς Νιώθω», όμως πολλοί από σας δε γνωρίζετε πώς νιώθετε κι ακόμη περισσότεροι δεν «υποστηρίζετε» τα συναισθήματά σας με λόγια ή πράξεις.

Για παράδειγμα, αν κάποιος σας ζητήσει να του κάνετε μια χάρη μπορεί να πείτε, «δε θέλω να το κάνω αυτό, αλλά πρέπει να το κάνω». Και το κάνετε, κινούμενοι ενάντια στα συναισθήματά σας.

Όταν αποφασίσετε να τιμάτε τον εαυτό σας, οι άλλοι μπορεί να σας ονομάσουν εγωιστές.

Μπορεί να έχετε ένα προγραμματισμό που λέει ότι είναι κακό να είστε εγωιστές, ότι χρωστάτε κάτι στους άλλους ή ότι είστε υποχρεωμένοι απέναντι τους.

Δεν μπορείτε να αισθανθείτε καθαρά την ενέργεια, δεν μπορείτε να είστε δυνατοί και να κατευθύνετε την ενέργεια, αν η πρώτη σας και κυριότερη δέσμευση δεν είναι απέναντι στον εαυτό σας.

Αν δεν έχετε για πρώτη σας προτεραιότητα τη ζωή σας, τις σκέψεις, τους στόχους και το χρόνο σας θα χαθείτε στα ρεύματα των επιθυμιών και των προσδοκιών των άλλων.

Ό,τι έρχεται στο δρόμο σας, όπως κάποιο άτομο, κάποιο εγχείρημα ή κάποιο συμβάν, θα σας πετά συνεχώς δεξιά κι αριστερά σαν να είστε μια βαρκούλα σ' έναν ωκεανό με τεράστια κύματα.

Αν ξέρετε ποιοι είστε, αν δίνετε προτεραιότητα στη ζωή σας, αν αναγνωρίζετε τα συναισθήματά σας και ενεργείτε με βάση αυτά, είστε τότε σαν ένα γερό σκάφος που πλέει σε ήρεμα νερά προς την κατεύθυνση που έχετε επιλέξει εσείς.

 Πρέπει να Γνωρίζετε Πότε να Προσέχετε τις Ανάγκες σας και Πότε να είστε Ανιδιοτελείς.

Από τη μια μεριά, είναι σημαντικό να είστε κεντραρισμένοι στον εαυτό σας και να ξέρετε ποιοι είστε και να δίνετε προτεραιότητα στη δική σας ζωή, από την άλλη όμως είναι σημαντικό ν' αντιλαμβάνεστε την επίδραση που έχετε στους άλλους.

Είστε πιο δυνατοί όταν μπορείτε να καταλάβετε την επίδραση που ασκούν στους άλλους οι πράξεις σας, και τότε θα μπορείτε να διαλέξετε ποιες πράξεις θέλετε να κάνετε.

Μερικοί ανησυχούν ότι αν κάνουν αυτό που είναι σωστό για τον εαυτό τους θα ενεργούν με εγωιστικό τρόπο.

Όταν τιμάτε τον ανώτερο δρόμο σας και τον ανώτερο εαυτό σας, τιμάτε πάντα και τον ανώτερο δρόμο και τον ανώτερο εαυτό των άλλων — έστω κι αν δε φαίνεται να είναι έτσι εκείνη τη στιγμή.

Είναι επίσης σημαντικό να ξέρετε πότε να είστε ανιδιοτελείς — πότε ν' ακολουθείτε τη ροή των πραγμάτων και να μην κινήστε με βάση τις απαιτήσεις του εγώ σας.

Οι καλύτερες κατευθυντήριες γραμμές που μπορώ να σας δώσω είναι να είστε ανιδιοτελείς για τ' ασήμαντα πράγματα — ποιο τραπέζι θα σας δώσουν στο εστιατόριο, σε ποια ταινία θα πάτε — και να τ' αφήνετε να περνούν αδιάφορα.

Όταν όμως πρόκειται για κάτι σημαντικό, ν' ακολουθήσετε το ανώτερο όραμά σας, να κάνετε εκείνα τα πράγματα που υπηρετούν την ανθρωπότητα, τότε είναι καιρός να μην υποχωρήσετε από την άποψή σας (αν κι αυτό πρέπει να το κάνετε με πολύ συμπονετικό και καλοσυνάτο τρόπο).

Είναι σημαντικό να είστε ανιδιοτελείς όταν είστε μέρος μιας μεγαλύτερης ομάδας και δουλεύετε για κάποιους κοινούς στόχους, αν οι στόχοι αυτοί είναι μέρος του ανώτερου σκοπού σας και υπάρχει μια αίσθηση χαράς σ' αυτή την υπηρεσία και την ανιδιοτέλεια.

Αν η ανιδιοτέλεια ξεκινά από την ενοχή, την πίεση ή μια στάση του τύπου «πρέπει να είμαι έτσι» τότε δεν είναι σωστή.

Οι περισσότεροι από σας είστε τυλιγμένοι στη δική σας ζωή.

Σας απασχολεί τόσο πολύ ο αντίκτυπος που έχει στους άλλους η συμπεριφορά σας, καθώς αναρωτιέστε «τι θα σκεφτεί η τάδε όταν της πω τι κάνω!», ώστε συχνά δε βλέπετε ποιοι είστε παρά μόνο από μια περιορισμένη οπτική γωνία.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορείτε να βγείτε από το σώμα σας και ν' αλλάξετε την οπτική σας γωνία, και να δείτε τον εαυτό σας με νέο μάτι.

Ένας απ' αυτούς είναι να μπείτε στη θέση κάποιων άλλων και να τους κοιτάξετε όχι μέσα από τις δικές σας κρίσεις και πεποιθήσεις, αλλά μέσα από τις δικές τους πεποιθήσεις και τη δική τους προοπτική.

Πολλοί από σας νιώθετε συνέχεια σαν να είστε ηθοποιοί πάνω σε μια σκηνή, κι όλος ο κόσμος σας παρακολουθεί και σας κρίνει.

Αλλά εσείς ο ίδιος έχετε βάλει τον εαυτό σας στη σκηνή και τον παρακολουθείτε, τον παρατηρείτε και τον κρίνετε.

Όταν το κάνετε αυτό, αρχίζετε επίσης να νιώθετε υπεύθυνοι για τους άλλους — αν νιώθουν άσχημα, αισθάνεστε ότι μπορεί να το προκαλέσατε εσείς.

 Η Ανάληψη μιας Δέσμευσης Απέναντι στον Εαυτό σας Σημαίνει ν' Ακούτε τα Συναισθήματα σας από Στιγμή σε Στιγμή και να Ενεργείτε με Βάση το τι είναι Σωστό για σας στο Παρόν.

 Μη Νιώθετε Υπεύθυνοι για την Ευτυχία των Άλλων. Μόνον εκείνοι Μπορούν να τη Διαλέξουν, όχι Εσείς γι' Αυτούς.

Έχετε δει πολλά μικρά παιδιά που νιώθουν ότι αυτά προκάλεσαν το διαζύγιο των γονιών τους, επειδή με το νεανικό τους μυαλό νομίζουν πως ό,τι συμβαίνει το προκαλούν εκείνα.

Αν θέλετε ν' αποκτήσετε μια νέα οπτική γωνία για το ποιοι είστε, δείτε τον εαυτό σας μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου. Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση του.

Σκεφτείτε τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει, τις στάσεις του, την αφθονία ή την έλλειψη αφθονίας στη ζωή του κι αφήστε τις εικόνες να κυλήσουν.

Όταν το κάνετε αυτό αφήνετε το σώμα σας και την πραγματικότητά σας και γίνεστε μέρος του ενεργειακού συστήματος κάποιου άλλου.

Θα καταλάβετε τις πράξεις και τη συμπεριφορά κάποιου άλλου αν βγείτε από τη δική σας ζωή και τη δική σας άποψη, και τότε θα μπορείτε 6πίσης να αισθανθείτε τον εαυτό σας πιο καθαρά.

Κοιτάξτε τη ζωή σας μέσα από τα μάτια του άλλου.

Μπορείτε ν' αρχίσετε από αύριο, μ' όλους τους ανθρώπους με τους οποίους έρχεστε σ' επαφή.

Μπορείτε να δείτε την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζουν, το στρες που δέχονται, τις σκέψεις που περνούν από το νου τους και τα μαθήματα που διδάσκονται τώρα.

Μ' αυτή την κατανόηση, θα μπορείτε να συνδιαλεχτείτε μαζί τους μ' έναν τρόπο που είναι θεραπευτικός και για σας και γι' αυτούς.

Κάντε συνήθειά σας αυτή τη διαδικασία, έτσι ώστε να την πραγματοποιείτε χωρίς να προσπαθείτε ή να σκέφτεστε.

Μετά, όταν ανησυχείτε για τους άλλους, όταν σας απασχολεί το τι θα σκεφτούν για σας, ή για το τι συμβαίνει σ' αυτούς, θα μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την ίδια διαδικασία για να αισθανθείτε την ενέργειά τους.

Μια από τις μεγαλύτερες «τυφλές κηλίδες» στην αντίληψη της ενέργειας είναι το να έχετε υπερβολικά έντονη αίσθηση του εαυτού σας, να ζείτε σε υπερβολικό βαθμό στο κέντρο της σκηνής της ζωής σας.

Μπλοκάρεστε και δεν μπορείτε να αισθανθείτε τις πραγματικότητες των άλλων όταν σας απασχολεί περισσότερο το τι σκέφτονται οι άλλοι για σας, παρά το τι μπορείτε να κάνετε για να τους θεραπεύεστε και να τους βοηθήσετε (πράγμα, βέβαια, που θεραπεύει και βοηθά εσάς τους ίδιους).

Όταν μιλάμε για μια ανοδική κίνηση προς τ' ανώτερα ενεργειακά επίπεδα, μιλάμε για μια κατάσταση στην οποία θα θεραπεύετε τους άλλους — και όπου κάθε επαφή που θα έχετε στη διάρκεια της μέρας σας θα είναι θεραπευτική.

Δεν μπορείτε ν' αποκτήσετε μεγαλύτερη ευαισθησία στην ενέργεια μέχρι που να μπορείτε να τη χειρίζεστε με θεραπευτικό τρόπο. Το σύμπαν δε θα σας άφηνε να νιώσετε τόση πολλή ενέργεια αν δεν ξέρατε πώς να τη χειριστείτε.

Όσο περισσότερο μπορείτε να δουλέψετε με την ενέργεια που αντιλαμβάνεστε, μ' έναν τρόπο που να θεραπεύει εσάς τους ίδιους και τους γύρω σας, τόσο περισσότερο θ' αυξάνεται η ικανότητά σας να αισθάνεστε και ν' αντιλαμβάνεστε τις ενέργειες που υπάρχουν γύρω σας.

Τι εννοούμε όταν λέμε θεραπευτική επαφή;

Πώς μπορείτε να κάνετε κάθε σύνδεσή σας θεραπευτική;

Το πρώτο βήμα προς μια θεραπευτική σύνδεση είναι να συγχωρείτε τους άλλους καθώς έρχεστε σ' επαφή μαζί τους.

Πρώτα, πρέπει ν' αντιληφθείτε τις όποιες μνησικακίες είχατε ή έχετε απέναντι τους, τα τυχόν συναισθήματα ανωτερότητας ή κατωτερότητας, τις κακίες, τις αρνητικές σκέψεις που τους έχετε στείλει (ακόμη κι αν είναι μόνο μια εικόνα που λέει ότι κάποιο χαρακτηριστικό τους δεν είναι ικανοποιητικό σύμφωνα με τα δικά σας κριτήρια).

Για να θεραπεύσετε, νιώστε μια αίσθηση συγχώρεσης για τον εαυτό σας, για οτιδήποτε μπορεί να στείλατε στους άλλους στο επίπεδο των σκέψεων ή των συναισθημάτων, που μπορεί να μη βοήθησε στην ανάπτυξή τους.

Ρωτήστε τον εαυτό σας πώς μπορείτε να τους βοηθήσετε στην πνευματική τους εξέλιξη.

Τι θα μπορούσατε να τους πείτε που να τους βοηθήσει?

Για να βρείτε την απάντηση πρέπει ν' αφήσετε το σώμα σας και να γίνετε μέρος της δικής τους πραγματικότητας.

Πώς μπορείτε να τους εκτιμήσετε, να τους αναγνωρίσετε και να τους ευχαριστήσετε;

Αυτά τα ερωτήματα και οι σκέψεις θα σας βγάλουν έξω από τη στενή εστίαση της προσωπικότητάς σας.

Δώστε στους Άλλους αυτό που Θέλετε να Λάβετε - Αγάπη. Συμπαράσταση, Εκτίμηση. Θεραπεία & Αναγνώριση - και θα σας τ' Ανταποδώσουν.

Αν αρχίσετε ν' αναρωτιέστε, «τι πρέπει να κάνω για ν' αναγνωρίσουν εμένα περισσότερο, για να έχω περισσότερη συμπαράσταση, για να πάρω αυτό που εγώ θέλω!» θα μπλοκάρετε την καθαρή αίσθηση της ενέργειας.

Η προσφορά ανοίγει την ικανότητά σας να βλέπετε τους άλλους και το σύστημα της πραγματικότητάς τους, και σας επιτρέπει να δείτε τον εαυτό σας μ' έναν ανώτερο τρόπο, έναν τρόπο με περισσότερη αγάπη.

Θ' αρχίσετε αυτόματα να συγχωρείτε, να βοηθάτε, ν' αναγνωρίζετε και να εκτιμάτε τον εαυτό σας όταν θα το κάνετε αυτό και για τους άλλους.

Η θεραπεία των άλλων δεν είναι απλώς ένα δώρο που κάνετε στον κόσμο, είναι επίσης ένα δώρο προς τον εαυτό σας.

Όλοι σας μπορείτε να μάθετε ν' αντιλαμβάνεστε τη δική σας ενέργεια βλέποντας την ενέργεια των άλλων.

Μ' όσο μεγαλύτερη ακρίβεια αντιλαμβάνεστε την ενέργεια των άλλων, τόσο καλύτερα θα μπορείτε να αισθανθείτε και τη δική σας.

Αυτό ισχύει όχι μόνο για τη θετική ενέργεια αλλά και για το φόβο και για τη σκοτεινή ενέργεια.

Όταν κρίνετε τους άλλους, νιώθετε τη δική σας σκιά και φέρνετε στον εαυτό σας την αρνητική ενέργεια που κατακρίνετε.

Για να δείτε καθαρά την ενέργεια πρέπει ν' αφήσετε πίσω σας τις κρίσεις τύπου σωστό-λάθος.

Προκαλέστε τον εαυτό σας να βγει από το πλαίσιο του σωστού- λάθους.

Όταν παρατηρείτε στους άλλους μια ιδιότητα ή ένα χαρακτηριστικό που δε σας αρέσει, προσπαθήστε να δείτε πού ταιριάζει αυτό το χαρακτηριστικό στη δική σας ζωή.

Κοιτάξτε με ποιον τρόπο λειτουργεί σ' αυτούς αυτό το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, πώς τους εξυπηρετεί αυτή η ιδιότητα.

Αν αφήσετε πίσω σας τις κρίσεις θα πάψετε να επηρεάζεστε από την ενέργεια των άλλων.

Τι είναι ο φόβος;

Τι είναι η περιοχή της σκιάς;

Μέχρι να τον κοιτάξετε καταπρόσωπο, ο φόβος υπάρχει συχνά σαν μια βαριά αίσθηση ανησυχίας.

Υπάρχουν στιγμές που νιώθετε ανάλαφροι και χαρούμενοι, και στιγμές που δε νιώθετε έτσι.

Αυτές οι βαρύτερες στιγμές είναι συχνά μια ένδειξη φόβου.

Όσο πιο ψηλά ανεβαίνετε τόσο πιο πολύ θ' απαλλάσσεστε από το φόβο.

 Για να Διαλύσετε το Φόβο.

 Γυρίστε και Κοιτάξτε τον Καταπρόσωπο, γιατί Αυτά που Αντικρίζετε Διαλύονται μέσα στο Φως της Συνειδητότητας.

Ο φόβος στα κατώτερα επίπεδα υπάρχει με τη μορφή βαριών συναισθημάτων, σαν ένα βάρος, μια αίσθηση έντασης στο σώμα.

Μπορεί να είναι μια αίσθηση βιασύνης, σαν να προσπαθείτε να κρυφτείτε κάτω από τη βιτρίνα της παραγωγικότητας, οπότε βρίσκεστε στο χώρο του πράττειν και όχι του είναι.

Όταν νιώθετε μια βαριά ή σκοτεινή αίσθηση ζητήστε από το φόβο να έρθει στη συνειδητότητά σας.

'Όλα εκείνα στα οποία γυρίζετε την πλάτη σας, θα μεγαλώσουν και θα γίνουν χειρότερα.

Όταν είστε πρόθυμοι να σταθείτε και ν' αντικρύσετε αυτό που φοβάστε, το σύμπαν θα σας βοηθήσει να ελευθερωθείτε και να θεραπευτείτε.

Πολλοί από σας φοβάστε ότι είστε μόνοι;

πιστεύετε ότι πρέπει να τ' αντιμετωπίζετε όλα μόνοι σας.

Μπορεί να νιώθετε το μεγάλο βάρος της ευθύνης, όμως το σύμπαν είναι γεμάτο φίλους, θεραπευτές και βοηθούς.

Όσο πιο πολύ αρχίσετε να θεραπεύετε εκείνους με τους οποίους έρχεστε σ' επαφή, τόσο πιο πολλή θεραπεία θα επιστρέψει σ' εσάς.

Η λήψη και η προσφορά θεραπείας είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ανώτερη ενέργεια.

Ο φόβος μπορεί συχνά ν' αντιμετωπιστεί και να μετασχηματιστεί με την αναπνοή και τη χαλάρωση του σώματος.

Μπορεί επίσης ν' αντιμετωπιστεί με την πράξη.

Όταν νιώθετε αρνητική ενέργεια σε κάποιον άλλο, ένα συναίσθημα που δε σας αρέσει, μη γυρίσετε και κρυφτείτε απ' αυτό.

Πρώτα, παγώστε τις κρίσεις σας και μετά ζητήστε από το σύμπαν να σας καθοδηγήσει για το τι πρέπει να κάνετε (αν πρέπει να κάνετε κάτι).

Το σύμπαν σας στέλνει πάντα βοήθεια όταν τη ζητάτε.

Μπορεί να έρθει στις σκέψεις σας με τη μορφή ενοράσεων ή αποκαλύψεων:

μπορεί να έρθει μέσα από κάτι που βλέπετε ή διαβάζετε ή μπορεί να έρθει μέσα από κάτι που ακούτε.

Όταν νιώθετε κάποια αρνητικότητα στον άλλο, μπορείτε να την εμποδίσετε να σας επηρεάσει ρωτώντας πώς μπορείτε να θεραπεύσετε και να βοηθήσετε αυτό το άτομο στην ανάπτυξή του.

Θα δείτε τότε πως οι άλλοι θα ψάξουν να βρουν τρόπους για να κάνουν τον ίδιο πράγμα για σας.

Αν δεν μπορούν να σας ανταποδώσουν την ίδια ενέργεια θεραπείας και αγάπης θα φύγουν σιγά-σιγά από τη ζωή σας, ή θα δείτε ότι δε θα δημιουργείτε τόσες πολλές ευκαιρίες για να είστε μαζί τους.

Ποιος είναι ο φόβος που προκαλεί η αντίληψη της ενέργειας, ποιος είναι ο φόβος μήπως βρούμε αρνητική ενέργεια στους άλλους;

Είναι ο φόβος μήπως σας βλάψουν;

Είναι η πεποίθηση ότι οι άλλοι θα σας κατεβάσουν χαμηλά ή θα σας μειώσουν;

Όταν αντιλαμβάνεστε συνειδητά το φόβο σας για την αρνητική ενέργεια, όταν είστε σ' επαφή με το πώς νομίζετε ότι μπορεί να σας βλάψει η αρνητική ενέργεια, τότε έχετε μια βάση για ν' αρχίσετε να δουλεύετε μ' αυτήν.

Μόνο αν αντιμετωπίσετε κι αναγνωρίσετε το φόβο σας για την αρνητική ενέργεια θα μπορέσετε να τη μετουσιώσετε σ' αβλαβή ενέργεια.

Και πάλι, η θετική θεραπευτική ενέργεια είναι ισχυρότερη από την αρνητική.

Ο φόβος μπορεί να δημιουργηθεί ο' οποιονδήποτε τομέα όπου οι εικόνες σας για το ποιοι είστε τώρα δεν ταιριάζουν με τις εικόνες σας για το ποιοι θέλετε να είστε.

Γιατί φοβάστε αυτό που δεν είστε;

Νιώθετε ότι είστε απογοητευμένοι με τον εαυτό σας, ότι έχετε προδώσει τον εαυτό σας;

Αγαπάτε και Δέχεστε τον Εαυτό σας όπως Είναι, όχι όπως Θα Είναι ή όπως θα Έπρεπε να Είναι.

Αν αγαπάτε τον εαυτό σας γι αυτό που είναι, ζείτε στο παρόν το οποίο είναι η πύλη της προσωπικής δύναμης.

Αν αγαπάτε μόνο αυτό που θα γίνετε τότε είστε έξω από το σώμα σας, και ζείτε σ' ένα μέλλον που δεν μπορείτε να επηρεάσετε (μέχρι να γίνει παρόν και να μπορέσετε να δράσετε σ' αυτό).

Κοιτάξτε το ποιος είστε, συγκρίνετέ το με το ποιος θέλετε να είστε και ρωτήστε τον εαυτό σας γιατί δεν ταιριάζουν μεταξύ τους.

Ρωτήστε, «αυτό που θέλω να είμαι ταιριάζει πραγματικά με το ποιος είμαι ή είναι κάτι που μου είπαν ότι πρέπει να είμαι»

Όσο περισσότερο καθαρίσετε τον εαυτό σας από τα προγράμματα, τις προσδοκίες και τις εικόνες που έχουν οι άλλοι για σας, τόσο πιο δυνατοί θα γίνετε.

Πολλές απ' αυτές τις μελλοντικές εικόνες προϋποθέτουν να ικανοποιήσετε μη ρεαλιστικά ή ακατάλληλα κριτήρια που σας έχουν δοθεί από άλλους.

Πολλά απ' αυτά τα ιδανικά αντιπροσωπεύουν πεποιθήσεις άλλων τις οποίες προσπαθείτε να επιβάλλετε στον εαυτό σας.

Κοιτάξτε καθαρά τις προσδοκίες που έχετε για τον εαυτό σας, ιδιαίτερα εκείνες που συστηματικά δεν καταφέρνετε να τις ικανοποιήσετε.

Μπορεί ν' αποτελούν ενδείξεις κάποιων τομέων στους οποίους αυτό που θέλετε να είστε δεν ταιριάζει με τις αληθινές σας ανάγκες.

Ο πόνος που νιώθετε μ' αυτή τη διαφορά, η βαριά αίσθηση, ο φόβος ή το σκοτάδι μπορούν να υπάρξουν μόνον επειδή προσπαθείτε να «φορέσετε» μια ενέργεια που δε σας ανήκει.

Για να μάθετε ποιοι είστε χρειάζεται να περάσετε χρόνο μόνοι σας, να συλλογιστείτε.

Ο χρόνος που περνάτε μόνοι είναι ένας από τους σημαντικότερους χρόνους που μπορείτε να δημιουργήσετε.

Δε μιλώ για το χρόνο στον οποίο σκέπτεστε μ' ένα φρενιασμένο τρόπο για κάτι, αλλά για το γαλήνιο χρόνο στον οποίο δε σκέφτεστε τίποτα.

Η ηρεμία του νου δημιουργεί χώρο για ιδέες που έρχονται στην πραγματικότητα σας και γεννιούνται.

Η έμπνευση γεννιέται μέσα στην ηρεμία.

Μπορεί να περάσει μια βδομάδα ή και παραπάνω μέχρι να έρθει μια νέα ιδέα στη συνειδητή σας αντίληψη.

Αυτή η καθυστέρηση όμως δεν πρέπει να σας παραπλανήσει, έτσι που να μην καταλάβετε τη σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στον ήρεμο χρόνο και τη δημιουργικότητα που έρχεται αργότερα.

Αν μένετε μόνος, ήρεμος, και επιτρέπετε στον εαυτό σας ν' αναπαυτεί σωματικά, συναισθηματικά και νοητικά, θ' αποκτήσετε μια όλο και πιο καθαρή αίσθηση του εαυτού σας.

Σ' αυτά τα ήρεμα διαστήματα δεν παίζετε κανένα ρόλο και καμιά ταυτότητα και η ψυχή σας μπορεί να σας μιλήσει πιο καθαρά.

Την πιο καθαρή αίσθηση της ίδιας σας της ενέργειας την έχετε όταν δεν είστε μαζί μ' άλλους, όταν είστε μόνοι.

Μερικοί από σας βρίσκεστε συνέχεια κοντά σ' άλλους, κι όταν τελικά μένετε μόνοι σας δημιουργείτε ένα εκατομμύριο πράγματα που θέλετε να κάνετε — κάνετε τα πάντα για να μη σκεφτείτε, να μη συλλογιστείτε, να μη μείνετε ήρεμοι.

Σας έχουν μάθει ότι η παραγωγικότητα και η δημιουργία πραγμάτων που μπορείτε να δείτε, ν' αγγίξετε ή ν' ακούστε είναι πιο πολύτιμη από τον ήρεμο χρόνο.

Όμως, ο χρόνος της περισυλλογής είναι η πηγή της αναζωογόνησης της ενέργειας, της καθαρής αίσθησης, των ιδεών και της έμπνευσης.

Αρχίστε να εκτιμάτε το χρόνο που μπορείτε να δημιουργήσετε για να καθίσετε ή να ξαπλώστε κάπου και να μείνετε ήρεμοι.

Εξασκηθείτε στο να μη σκέφτεστε τίποτα, γιατί η ηρεμία είναι η πόρτα για την αίσθηση της ενέργειας και για το άνοιγμα της διαίσθησης.

Αυτή είναι επίσης η υψηλότερη και πιο αποτελεσματική μορφή αυτοθεραπείας που υπάρχει.

Οι επιδράσεις του χωρισμού στον εγκέφαλο

Όταν σας εγκαταλείπει η αγάπη της ζωής σας, νιώθετε ότι «τρελαίνεστε» λίγο. Αλλά αυτή, είναι μια πολύ συγκεκριμένη μορφή «τρέλας»: Υπάρχουν πράγματι αντικρουόμενα νευρικά συστημάτα,που ενεργοποιούνται μέσα στον εγκέφαλό σας. Είναι σαν να ερωτεύεστε ξανά, μόνο από την ανάποδη. Ας δούμε πώς το εξηγεί η νευροεπιστήμη.

Εθισμένος στην αγάπη

Δεν έχει σημασία αν ήσασταν μαζί με τον/την πρώην σύντροφό σας για έξι μήνες, τέσσερα χρόνια ή περισσότερο. Ένας χωρισμός στέλνει τον εγκέφαλο πίσω, στην εμμονή του έρωτα που νιώθατε στην αρχή. Ό,τι σας θυμίζει αυτό το πρόσωπο - μια φωτογραφία, μέρη που πηγαίνατε μαζί, τυχαίες σκέψεις - πυροδοτεί μια δραστηριότητα στους νευρώνες «ανταμοιβής» μέσα στον κερκοφόρο πυρήνα και την κοιλιακή καλυπτήρια περιοχή του εγκεφάλου. Αυτά είναι τα ίδια τμήματα του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται όταν οι επιστήμονες βάζουν τους άνθρωπους, που βρίσκονται στη δίνη του παράφωρου έρωτα, σε ένα μηχάνημα fMRI και τους δείχνουν φωτογραφίες των αγαπημένων τους. Το ίδιο παρατηρείται στα ίδια μέρη του εγκεφάλου στη λήψη κοκαΐνης και νικοτίνης.

Η ενεργοποίηση των νευρώνων ανταμοιβής, απελευθερώνει επαναλαμβανόμενα κύματα ντοπαμίνης. Και η ντοπαμίνη ενεργοποιεί τα κυκλώματα μέσα στον εγκέφαλο που δημιουργούν μια λαχτάρα για μεγαλύτερη επιθυμία. Αυτή η λαχτάρα σας κινητοποιεί και σας ενθαρρύνει να δοκιμάσετε άλλες συμπεριφορές που θα σας βοηθήσουν να πάρετε περισσότερα πράγματα από αυτό που νομίζετε ότι χρειάζεστε. Στην περίπτωση του ρομαντισμού, το πράγμα που χρειάζεστε περισσότερο είναι ο/η αγαπημένος/η σας.

Όταν η ρομαντική σχέση εξελίσσεται σε μια μακροπρόθεσμη συντροφική σχέση, η εμμονή αυτή σβήνει σταδιακά, παρόλο που οι σκέψεις για το σύντροφό σας, εξακολουθούν να γαργαλάνε τα συστήματα ανταμοιβής του εγκεφάλου σας. Αλλά μετά από ένα χωρισμό, όλα αυτά τα παλιά συναισθήματα λαχτάρας, επιστρέφουν και σας πλημμυρίζουν. Τα συστήματα ανταμοιβής του εγκεφάλου εξακολουθούν να περιμένουν τη ρομαντική «δόση» τους, αλλά δεν παίρνουν τις απαντήσεις που προσδοκούν, επομένως δυναμώνουν την ένταση σε μια προσπάθεια να σας κάνουν να απαντήσετε.

Στο νέο αυτό πλαίσιο, το σύστημα ανταμοιβής είναι τώρα το μέρος του εγκεφάλου σας που πρόκειται να σας παρακινήσει να κάνετε κάτι πραγματικά χαζό. Όπως το να πάρετε τηλέφωνο μεθυσμένος/η τον/την πρώην σας, ή να κάνετε βρεθείτε ερωτικά μαζί του μετά το χωρισμό.

Η Λούσι Μπράουν είναι νευροεπιστήμονας, που έχει μελετήσει τις ρομαντικές αντιδράσεις στον εγκέφαλο. Εξηγεί ότι το κίνητρο είναι πιο ακραίο από ό,τι σε άλλες μορφές κοινωνικής απόρριψης γιατί ο ρομαντισμός συνδέεται με πιο πρωτόγονα τμήματα του εγκεφάλου. «Άλλα είδη κοινωνικής απόρριψης είναι πολύ περισσότερο γνωστικά», λέει. «Η ρομαντική απόρριψη είναι κάτι που σου αλλάζει τη ζωή και περιλαμβάνει συστήματα που βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με το αίσθημα της πείνας ή της δίψας».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο χωρισμός πονάει και ο πόνος αυτός είναι αληθινός
Όταν ο/ησύντροφόςσας, σας εγκαταλείπει, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα το αισθανθείτε και σωματικά. Το στήθος σας αρχίζει να σας σφίγγει, αισθάνεστε άρρωστος/η στο στομάχι σας, ή ίσως υπάρχει αυτήη αίσθηση βύθισης που συνοδεύει μια τρομερή είδηση. Δύο μελέτες που εξέτασαν την εγκεφαλική δραστηριότητα στους ανθρώπους που ήταν βαθιά στη δίνη του χωρισμού, διεπίστωσαν ότι οι περιοχές ανταμοιβής δεν ήταν τα μόνα συστήματα που ενεργοποιούνταν στο εσωτερικό των εγκεφάλων τους. Διέκριναν επίσης δραστηριότητα σε περιοχές του εγκεφάλου που ελέγχουν την αγωνία και την αντίδραση στο σωματικό πόνο. Συγκεκριμένα, τα τμήματα του εγκεφάλου που συλλέγουν την αίσθηση του πόνου από τον έξω κόσμο ήταν ανενεργά, αλλά τα συστήματα που συνδέονται με τα συστήματα που ελέγχουν το πώς το αντιδρά το σώμα στον πόνο, ήταν ενεργά, ειδοποιώντας το σώμα ότι κάτι άσχημο συνέβαινε.

Και δεδομένου ότι ο εγκέφαλος ελέγχει το σώμα, η ενεργοποίηση αυτών των συστημάτων μπορεί να πυροδοτήσει μια σειρά από αντιδράσεις: για παράδειγμα, την απελευθέρωση στρεσσογόνων ορμόνων, οι οποίες με τη σειρά τους επηρεάζουν την καρδιά, το πεπτικό σύστημα, ακόμη και το ανοσοποιητικό σύστημα. Σε ακραίες περιπτώσεις, το άγχος μπορεί να κάνει την καρδιά να αποδυναμωθεί και να διογκωθεί, δημιουργώντας μια κατάσταση που ονομάζεται μυοκαρδιοπάθεια «takotsubo» ή « το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς», το οποίο μπορεί μερικές φορές να οδηγήσει σε θάνατο.

Ευτυχώς, αυτού του είδους οι ακραίες αγχογόνες αντιδράσεις είναι σπάνιες. Αλλά ο πόνος μιας ρομαντικής απόρριψης μπορεί να διαρκέσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Υπάρχουν πολλές διαφορές ανάμεσα στις ανθρώπινες αντιδράσεις, αλλά η Μπράουν λέει ότι τα οδυνηρά συναισθήματα συνήθως εξαφανίζονται μέσα σε διάρκεια έξι μηνών έως δύο έτη.

Αλλά ο πόνος είναι ένα φυσικό μέρος της διαδικασίας. Οι χωρισμοί πονάνε, διότι απευθύνονται σε ένα βασικό σύστημα που μας κάνει να διατηρούμε σημαντικές συνδέσεις με άλλους ανθρώπους. «Είναι ένα σύστημα που προσπαθεί να μας κρατήσει ενωμένους», εξηγεί η Μπράουν. «Όταν έχουμε μικρούς χωρισμούς, αυτά τα συναισθήματα μας κάνουν να προσπαθούμε σκληρά για να είμαστε ξανά μαζί με αυτό το πρόσωπο. Αν δύο άνθρωποι συνεργάζονται, λειτουργεί. Όταν δεν συνεργάζονται, ο πόνος βιώνεται τόσο έντονα όσο ένα κόψιμο ή ένα σπασμένο οστό».

Τί σκέφτονταν άραγε όσοι επιλέγουν το χωρισμό; Και τι μπορείτε να κάνετε;
Μέχρι στιγμής, όλα τα πειράματα χωρισμών που έχουν εξεταστεί μέσω fMRI, διέκριναν την εγκεφαλική δραστηριότητα σε εκείνους οι οποίοι είχαν εγκαταλειφθεί από τους συντρόφους τους. Όπως και εσείς, η επιστήμη δεν έχει ακόμα καμία ιδέα για το τι συμβαίνει στον εγκέφαλο εκείνου που παρατάει το/τη σύντροφό του. Η λογική λέει πως θα πρέπει να υπάρχει κάποιος μηχανισμός που μπορεί σιγά-σιγά να διαβρώνει και να αποδυναμώνει τις συνδέσεις στα εγκεφαλικά προσδετικά μονοπάτια. Γνωρίζουμε ότι οι νευρικές συνδέσεις που δεν χρησιμοποιούνται στις αισθητηριακές οδούς μπορούν να κοπούν, οπότε ίσως αυτό το είδος του νευρικού ανασχηματισμού μπορεί επίσης να αλλάζει σιγά-σιγά το πως αισθάνεται ο/η σύντροφός σας για σας, ώσπου μια μέρα, αυτά τα ζεστά συναισθήματα της ρομαντικής σύνδεσης εξαφανίζονται.

Και τότε έρχεται η στιγμή του «Πρέπει να μιλήσουμε».
Αλλά όταν είστε πληγωμένοι, δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο δεν μπορείτε να δοκιμάσετε πράγματα που ενθαρρύνουν το μυαλό σας να επαναρυθμιστεί. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν ενδείξεις ότι αμέσως μετά από έναν χωρισμό, ο εγκέφαλός σας εργάζεται σκληρά για να σας κάνει να προχωρήσετε στη ζωή σας. Αυτές οι ίδιες οι σαρώσεις του εγκεφάλου των χωρισμένων συντρόφων, που έδειξαν ότι οι εγκέφαλοί τους ήταν πλημμυρισμένοι από τον πόνο και την επιθυμία, έδειξαν επίσης δραστηριότητα σε περιοχές του μετωπιαίου φλοιού που αναστέλλουν τις παρορμήσεις και τον αναπροσανατολισμό της συμπεριφοράς.

Με λίγα λόγια, εξηγεί η Μπράουν, ο εγκέφαλός σας, προσπαθεί να ρυθμίσει τα μικτά συναισθήματα σας, να σας αποτρέψει από το να κάνετε τουλάχιστον κάποια από τα τρελά πράγματα που αισθάνεστε ότι πρέπει να κάνετε και να σας βοηθήσει να επίστρεψετε πίσω στη ζωή σας. Θα χρειαστεί χρόνος για να το ξεπεράσετε. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, η εγκεφαλική δραστηριότητα της ρομαντικής εμμονής θα εξαφανιστεί. Μέχρι τότε, η Μπράουν προτείνει να προσπαθήσετε να αναδιαρθρώσετε τη μνήμη σας, μόνοι σας. «Όταν η σκέψη του εν λόγω προσώπου επανέρχεται, αντί να σκεφτόσαστε το πόσο ωραία ήταν η σχέση, σκεφτείτε πόσο κακό σας έκανε αυτό το άτομο».

Ο ουρανός δεν είναι για όλους

Μονόλογος μπροστά σε καθρέφτη. Να σωπαίνεις. Να κρύβεις την αλήθεια, δεν πειράζει να λες, να προσπερνάς.
Να συγχωρείς, να δίνεις ευκαιρίες, να αγκαλιάζεις σφιχτά το άδικο, τόσο που να το πνίγεις μέσα σου.
Κι όταν μιλάς, να λες είμαι καλά.

Ντρέπεσαι να κοιτάξεις το είδωλό σου, εσύ που ψέμα δεν αντέχεις και όμως το πουλάς με το κιλό στον ταλαίπωρο εαυτό σου.
Τη μέρα οι λιγοστές σου αντοχές ντυμένες πάνω σου μια τρύπια πανοπλία και αρχίζεις ξανά.

Το βράδυ κατάκοπη η ψυχή σου ρέει από τις τρύπες και ποτίζει τη γη ματαιότητα.
Κι όπως έχει απλωθεί εκεί στα χαμηλά, πασχίζει να σηκώσει κεφάλι, να δει ουρανό.

Πολεμιστή της δεκάρας, με το ξεχαρβαλωμένο «εγώ», ο ουρανός δεν είναι για όλους.
Έτσι όπως έσκυψαν τα θηρία επάνω σου, δεν έμεινε ούτε χαραμάδα για να κρυφοκοιτάξεις.

Την ανοχή σου την περνάς για θρίαμβο, στέκεσαι όρθιος και δέχεσαι χτυπήματα. Πέφτεις, σηκώνεσαι, δεν σκούζεις καν.
Αντέχεις να υπομένεις κι αυτό το ονομάζεις νίκη.
Τέτοιοι είναι οι αγώνες σου, εις βάρος σου πάντα.
Παθητικοί, σχεδόν αστείοι, δίχως ουσία.
Αντί για σπαθί βγάζεις κάτι χάρτινα μαχαιράκια κι αυτά, όχι για να κόψεις, μα για να φοβερίσεις τάχα πως έχεις άμυνες, να μην πλησιάζουν.

Μονόλογος μπροστά σε καθρέφτη.
Μίλα. Πες, δεν είμαι καλά. Πειράζει, αυτή είναι η αλήθεια.
Δεν μπορώ να προσπεράσω το άδικο, και δεν θα πνιγεί προτού με πνίξει.
Δεν θέλω να προσπαθήσω. Κάθε προσπάθεια στερεί το οξυγόνο μου.

Θέλω να αναπνεύσω κι εσείς αποπνέετε εκμετάλλευση και δυσωδία, κάντε στην άκρη.
Αρνούμαι να καταπιώ τα φαρμάκια σας, δεν θα ψάξω τρόπους να σας συγχωρήσω.
Ψάξτε τρόπους εσείς να λάβετε άφεση.
Τα στραβά μάτια λυπάμαι, δεν θα τα κάνω, μόνο μπροστά κοιτώ και πορεύομαι.
Πάλι ψέματα είπα, όχι, δεν λυπάμαι.

Οι ευκαιρίες δεν φυτρώνουν για να μπορούν να σκορπίζονται αλόγιστα.
Μια-δυο και είναι πέραν του δέοντος αρκετές.
Στην τρίτη καίγεσαι, καίγεστε, καιγόμαστε και ο πιο καμένος τα παίρνει όλα. Στάχτες, σημάδια, τύψεις και δρόμους αγύριστους.

Τώρα είμαι καλά.
Σπαθί δεν χρειάζομαι, έχω μια καρδιά καθαρή και δυο χέρια που υψώνονται ανοιχτά και τρυπάνε το ταβάνι.
Το είδωλό μου πανηγυρίζει και το κοιτάζω δίχως ντροπή.

Μονόλογος μπροστά σε καθρέφτη.
Μίλα. Αλλιώς, για σένα δεν έχει ουρανό.

Δεν υπάρχει επόμενη φορά. Υπάρχει τώρα ή ποτέ

Όλη η αξία των εμπνευσμένων φράσεων είναι στο ότι περιλαμβάνουν πολλή σοφία μέσα σε λίγες λέξεις.

Μπορούν να ανοίξουν το μυαλό και την καρδιά μας. Σας παρουσιάζουμε 20 εμπνευσμένες ρήσεις, τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε και να μελετήσετε, ώστε να επωφεληθείτε απ' αυτές.

“Εάν βάζεις συνεχώς όρια σε ό, τι κάνεις, είτε φυσικά είτε οτιδήποτε άλλο, θα εξαπλωθούν στην εργασία σου και στη ζωή σου. Δεν υπάρχουν όρια. Υπάρχουν μόνο οροπέδια, και πρέπει να μη μείνεις και να τα κοιτάζεις, πρέπει να τα ξεπεράσεις.”

– Bruce Lee
“Όταν μία πόρτα κλείνει, μία άλλη ανοίγει, αλλά συχνά κοιτάμε την κλειστή πόρτα δυστυχώς τόσο πολύ, ώστε να μην βλέπουμε τις πόρτες που έχουν ανοίξει για εμάς.”

– Alexander Graham Bell
“Ο χρόνος σου είναι περιορισμένος, οπότε μην τον ξοδεύεις ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου. Μην παγιδεύεσαι από το δόγμα – το οποίο είναι να ζεις με το αποτέλεσμα αυτών που άλλοι σκέφτονται. Μην αφήνεις τον θόρυβο της γνώμης των άλλων να πνίξει την εσωτερική σου φωνή. Και το σημαντικότερο, έχε το κουράγιο να ακολουθήσεις την καρδιά και τη διαίσθησή σου. Κατά κάποιον τρόπο γνωρίζουν τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις να γίνεις. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται δεύτερα.”

– Steve Jobs
“Δεν είμαστε ανθρώπινα όντα που έχουν μία πνευματική εμπειρία. Είμαστε πνευματικά όντα που έχουν μία ανθρώπινη εμπειρία.”

– Pierre Teilhard de Chardin
“Τα νέα ξεκινήματα συχνά είναι μεταμφιεσμένα ως επώδυνες καταλήξεις.”

– Lao Tzu
“Δεν υπάρχει η επόμενη φορά. Υπάρχει τώρα ή ποτέ.”

– Celestine Chua
“Εάν δεν πάρεις αυτό που θέλεις, υποφέρεις· εάν πάρεις αυτό που δεν θέλεις, υποφέρεις· ακόμα και όταν παίρνεις ακριβώς αυτό που θέλεις, πάλι υποφέρεις επειδή δεν μπορείς να το κρατήσεις για πάντα.”

– Dan Millman, Ο Δρόμος του Ειρηνικού Πολεμιστή
“Εδώ είναι η δοκιμή για να ανακαλύψεις εάν η αποστολή σου στη Γη τελείωσε. Εάν είσαι ζωντανός, δεν έχει τελειώσει.”

– Richard Bach
“Ένα άτομο με πίστη είναι ίσο με μία δύναμη 99 ατόμων που έχουν απλώς ενδιαφέροντα.” – John Stuart Mill

“Ό, τι βρίσκεται πίσω μας και ό, τι βρίσκεται μπροστά μας είναι πολύ μικρό σε σύγκριση με αυτό που βρίσκεται μέσα μας.”

– Ralph Waldo Emerson
“Εάν δεν κάνεις τη ζωή κάποιου άλλου καλύτερη, τότε χάνεις τον χρόνο σου. Η ζωή σου θα γίνει καλύτερη κάνοντας τις ζωές των άλλων καλύτερες.”

– Will Smith
“Δεν υπάρχει μονοπάτι προς την Ευτυχία. Η Ευτυχία είναι το μονοπάτι. Δεν υπάρχει μονοπάτι προς την Αγάπη. Η Αγάπη είναι το μονοπάτι. Δεν υπάρχει μονοπάτι προς την Ειρήνη. Η Ειρήνη είναι το μονοπάτι.”

– Dan Millman, Ο Δρόμος του Ειρηνικού Πολεμιστή
“Μην τριγυρνάτε λέγοντας πως ο κόσμος σας οφείλει κάτι. Ο κόσμος δεν σας οφείλει τίποτα. Ήταν εδώ από πριν.”

– Mark Twain
“Η αποτυχία δεν είναι το αντίθετο της επιτυχίας, είναι μέρος της επιτυχίας.”

– Arianna Huffington
“Το μυστήριο της ζωής δεν είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, αλλά μία πραγματικότητα που πρέπει να βιώσουμε.”

– Art Van Der Leeuw
“Η ζωή που ζεις είναι το μάθημα που διδάσκεις.”

– Ανώνυμος
“Το να γνωρίζεις τους άλλους είναι νοημοσύνη· το να γνωρίζεις τον εαυτό σου είναι πραγματική σοφία. Το να κυριαρχείς στους άλλους είναι δύναμη· το να κυριαρχείς στον εαυτό σου είναι πραγματική δύναμη. Εάν κατανοήσεις πως ήδη έχεις αρκετά, είσαι πραγματικά πλούσιος.”

– Lao Tzu
“Εάν προσπαθείς συνεχώς να είσαι κανονικός, ποτέ δεν θα μάθεις πόσο καταπληκτικός μπορείς να είσαι.”

– Maya Angelou
“Στην αρχή θα πέφτεις στα κενά μεταξύ των σκέψεων, μετά την χρόνια εξάσκηση, θα γίνει το κενό”

– J. Kleykamp (περί διαλογισμού)
“Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να αναζητείς· το επίτευγμα οδηγεί στο πουθενά. Δεν κάνει καμία διαφορά, έτσι απλά, να είσαι ευτυχισμένος τώρα! Η Αγάπη είναι η μόνη πραγματικότητα του κόσμου, διότι όλα είναι Ένα, βλέπεις. Και οι μοναδικοί νόμοι είναι το παράδοξο, το χιούμορ και η αλλαγή.

Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, δεν υπήρχε ποτέ, και δεν θα υπάρξει ποτέ. Απελευθέρωσε τον αγώνα σου, απελευθέρωσε το μυαλό σου, πέταξε τις ανησυχίες σου, και χαλάρωσε μέσα στον κόσμο. Δεν χρειάζεται να αντιστέκεσαι στη ζωή, απλά βάλε τα δυνατά σου και κάνε ότι καλύτερο μπορείς.

Άνοιξε τα μάτια σου και δες ό, τι είσαι πολύ περισσότερο απ? ότι φαντάζεσαι. Είσαι ο κόσμος, είσαι το σύμπαν· είσαι ο εαυτός σου και όλοι οι άλλοι, επίσης! Όλα είναι το θαυμάσιο παιχνίδι του Θεού. Ξύπνα, ανέκτησε το χιούμορ σου. Μην ανησυχείς, απλά να είναι ευτυχισμένος. Είσαι ήδη ελεύθερος!”

Επιτρέπεται να ξεχάσεις τι σε πόνεσε, επιβάλλεται να θυμάσαι γιατί το έκανε

Θυμάσαι τι έκανες πέρυσι τέτοια μέρα;

Άτιμο πράγμα η μνήμη.

Άτιμος και ο χρόνος.
Δυνάστης και παντοκράτορας.

Παίζει μέσα στις χούφτες του ζωές, όνειρα, μνήμες…
Τις ανακατεύει, τις μπερδεύει, τις τιθασεύει και στο τέλος μπορεί να τις βγάλει ολότελα άχρηστες.

Εκείνα τα “για πάντα” που υποσχεθήκαμε πως θα θυμόμαστε και θα αγαπάμε.
Εκείνα τα “για πάντα” που ορκιστήκαμε πως θα πονάμε και θα σκεφτόμαστε.

Καπνός…
Περνά ο καιρός και τα άλλοτε σημαντικά στριμώχνονται σε ένα συρτάρι. Για να έρθουν τα άλλα…

Τα επόμενα…

Εκείνα που δεν περιμέναμε κι ήρθαν να ταράξουν τα στάσιμα νερά μας.
Γεμάτη στροφές η ζωή, δε μας αφήνει να δούμε το παρακάτω. Κινούμαστε στην τροχιά της και περιμένουμε την έκπληξη. Το ξαφνικό, το απρογραμμάτιστο, το αναπάντεχο.

Κι όταν έρθει αυτό, διαλύονται όσα ξέραμε και σκεφτόμασταν ως εκείνη τη στιγμή.
Ακόμη κι όσα μας πονούσαν μπαίνουν στον πάγο.

Μια απώλεια, ένας χωρισμός, μια πληγή.
Κάνουν τόπο για να υποδεχτούν τα επόμενα.
Κι εμείς πίσω δεν κοιτάμε ποτέ. Ή σχεδόν ποτέ.

Γιατί υπάρχουν και οι περιπτώσεις που κάτι, ασήμαντο, θα μας ταξιδέψει πίσω.
Και τότε θα ταρακουνηθούμε.

Θα τα χάσουμε με το πόσα ξεχάσαμε, παρόλο που κάποτε υπήρξαν σταθμοί στη ζωή μας.
Θα τα χάσουμε με το πόσους ξεχάσαμε, παρόλο που κάποτε υπήρξαν οι πιο δικοί μας άνθρωποι.

Όχι, δεν είμαστε αναίσθητοι.
Είμαστε απλά άνθρωποι.

Και τραβάμε στην ανηφόρα και ζούμε και προσπερνάμε.
Μα δε λησμονάμε.

Δε λησμονάμε ανθρώπους που ήρθαν κι έφυγαν. Δίκαια ή άδικα, στην ώρα τους ή πρόωρα.
Δε λησμονάμε έρωτες με ατυχή κατάληξη. Έρωτες που ενώ τους θελήσαμε αορίστου χρόνου έληξαν νωρίς.

Δε λησμονάμε φιλίες που στάθηκαν λίγες. Που ενώ τις βλέπαμε ιδανικές και σωστές, αποδείχτηκαν μικρές και χαιρέκακες. Πικρόχολες και βουτηγμένες σε μικρές και μεγάλες προδοσίες.

Τίποτα δε λησμονάμε.
Μόνο που τα στριμώχνουμε όπου βρούμε και τα αφήνουμε εκεί.

Κι ο χρόνος, που για τόσα κατηγορούμε, μας βοηθά. Και η ζωή μας φέρνει άλλα κι άλλα, φρέσκα και σπαρταριστά να έχουμε να ασχολούμαστε.

Θυμάσαι τι έκανες πέρυσι τέτοια μέρα; Μήπως έκλαιγες ή ήσουν θυμωμένος για κάτι που συνέβαινε και τάραζε τη ζωή σου;
Σήμερα; Που είναι αυτό;

Μήπως ζορίστηκες να το θυμηθείς παρόλο που είναι σημαντικό;
Ξεχνάς. Ξεχνάω. Ξεχνάμε…

Πολλά ξεχνάμε. Κι ας ορκιστήκαμε κάποτε το αντίθετο.
Και το πρόβλημα δεν είναι αυτό.

Το μεγάλο θέμα είναι να μην μαθαίνουμε από όσα ξεχνάμε. Από όσα κάποτε μας τάραξαν και σήμερα γίνανε κουκίδα στο χάρτη μας.
Εγώ πριν ένα χρόνο έμαθα να εκτιμώ το δώρο της ζωής. Πόσο άσχημο είναι να φεύγει ένας νέος άνθρωπος τόσο άδικα, τόσο ξαφνικά.

Έμαθα πόσο μπορεί να σε παγώσει ο πόνος, να σου μουδιάσει κάθε σημείο του κορμιού και να μπλοκάρει το μυαλό σου.
Να λες πως δεν θα μπορέσεις ποτέ να πονέσεις ξανά τόσο πολύ.

Κι έλεγα πως θα το θυμάμαι πάντα. Μα το ξέχασα…
Έπρεπε να πέσω τυχαία σήμερα σε μια φωτογραφία για να θυμηθώ.

Χαστούκι η μνήμη, σε γυρνά πίσω.
Κατακέφαλα μας βαρά και μας γελά ειρωνικά. Κουνά υποτιμητικά το δάχτυλο και λέει ” Εσύ ήσουν που θα πόναγες πάντα;”.

Όχι, μνήμη. Δε θα πονώ πάντα. Κι ας το είπα κάποτε.
Φρόντισε ο χρόνος γι' αυτό.

Μπορεί να μην πονώ, μπορεί να ξεχνώ, αλλά πάντα θα κρατώ μέσα μου τη βαθύτερη ουσία της κάθε μου εμπειρίας.
Θα? ναι ο προσωπικός μου οδηγός για τη συμπεριφορά, τη σκέψη, τη ζωή μου.

Το εγχειρίδιο ενός πρωτάρη στη ζωή, στους ανθρώπους και τα ανθρώπινα γενικά.
Και στις σελίδες του θα 'ναι φυλαγμένα όσα κάποτε με γονάτισαν, με πόνεσαν μα κυρίως με δίδαξαν.

Όλα μου τα μαθήματα, το απόσταγμα των εμπειριών, των πόθων και των παθών μου.
Και με αυτό θα πορεύομαι.

Άλλωστε το σημαντικό σε τούτη δω τη γεμάτη ζωή, δεν είναι να θυμάσαι τι σε πόνεσε και πότε.
Είναι μην ξεχνάς το γιατί σε πόνεσε…

Ποιοι αγαπάνε και τι είναι Αγάπη;

Γι' αυτό μιλάμε συνέχεια. Μπερδεύεται ό έρωτας με την Αγάπη. Είναι όμως δύο διαφορετικά πράγματα. Γι' αυτό είναι μπερδεμένα και στις περισσότερες γλώσσες. Οπότε χρησιμοποιείται ή ίδια λέξη, «amor», και για τον έρωτα και για την αγάπη. Στα αγγλικά υπάρχει διαφορά. Λένε, «I am in love», είμαι ερωτευμένος, αλλά όταν αγαπάμε λένε, «I love».

Είναι άλλο πράγμα το ένα, άλλο το άλλο κι έτσι κάπως ξεχωρίζεται. Αλλά, ενώ είναι άλλο πράγμα, ό κόσμος το μπερδεύει κι έτσι χρησιμοποιείται παντού. Στην Ελλάδα, βέβαια, το είχαν ξεχωρίσει οι αρχαίοι Έλληνες και το ήξεραν. Άλλο πράγμα είναι ό έρωτας κι άλλο ή αγάπη. Η ελληνική γλώσσα έχει την πιο ξεκάθαρη διάκριση: το «αγαπώ» και το «είμαι ερωτευμένος». Θα πείτε, δεν μπορεί να είναι και τα δύο μαζί; ?Ασφαλώς.

Αυτά τα πράγματα μάς απασχολούν από παιδάκια μέχρι να πεθάνουμε. Ό άνθρωπος, όπως και τα περισσότερα θηλαστικά, έχει την ανάγκη, έκτος από το σεξ, πού είναι βασικό για την αναπαραγωγή και την ευχαρίστηση πού προκαλεί, να έχει ένα attachment στενό, ένα συναισθηματικό δεσμό, χωρίς τον όποιο τα μικρά ζώα πεθαίνουν, αν δεν τον αναπτύξουν με τη μάνα τους, και τα ανθρώπινα βέβαια. Άμα έχετε ένα παιδάκι και ή μάνα του δεν τ' αγαπήσει, το εγκαταλείψει, θα πεθάνει κι αυτό. Αρά, το σεξ συνδέεται με την αναπαραγωγή και με την επιβίωση. Αλλά για την επιβίωση σημαντικότερο είναι να δημιουργήσουμε μετά ένα δεσμό μ' ένα πρόσωπο, πού το λέμε μητέρα. Και, όπως είπα, μητέρα είναι οποιοδήποτε πρόσωπο πού φροντίζει το παιδί. Και το ανθρώπινο παιδί χρειάζεται να είναι εξαρτημένο από τη μητέρα για πολλά χρόνια. Και αργότερα, μητέρα είναι ολόκληρη ή οικογένεια. Γι' αυτό και ό δεσμός είναι σημαντικότατος .

Αν δεν αναπτυχθεί τον πρώτο χρόνο, ο άνθρωπος έχει μεγαλύτερα προβλήματα να αναπτύξει δεσμούς αργότερα, να είναι σχετικά ευτυχισμένος και να μπορεί να χαρεί τη ζωή και να τη ζήσει δημιουργικά. Αυτό στην παιδική ηλικία γίνεται μετά τα τέσσερα-πέντε περίπου, όταν το παιδί μπορεί να ξεπεράσει λίγο τα οιδιπόδεια προβλήματα.

Και πώς τα ξεπερνάει; Σιγά-σιγά, ανάλογα με τούς γονείς. Οι γονείς δημιουργούν το πρόβλημα. Όπως είπα και την άλλη φορά, προσκολλώνται σε ένα παιδί και προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα τού γάμου τους χρησιμοποιώντας τα παιδιά. Είναι συνηθέστατο, ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Όπου, αν ό άντρας δεν είναι ευχαριστημένος με τη γυναίκα του, αν δεν μπορεί να την αγαπήσει, στρέφεται προς την κόρη του και με διάφορους τρόπους δημιουργεί μιαν ενοχική, αιμομικτική ή συναισθηματική κατάσταση με την κόρη του, πού φαινομενικά είναι πατρική αγάπη, πράγμα πού πιστεύει κιόλας.

Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα, ιδιαίτερα στην παλαιότερη γενιά, με την περίφημη “Ελληνίδα μητέρα, την υπερπροστατευτική, ή οποία χρησιμοποιούσε το παιδί για να σταθεί σ' ένα γάμο, όπου ό άντρας συνήθως δεν την αγαπούσε. Ή γυναίκα ήταν πολύ κατώτερη κοινωνικά, χρειαζόταν κάποιον και να την στηρίξει αργότερα και να της δίνει την συναισθηματική ικανοποίηση πού δεν έπαιρνε από τον άντρα της. ?Έτσι ήταν ό γάμος παλαιότερα, τώρα είναι καλύτερος. Παρά τα διαζύγια κ.λπ., τα ζευγάρια είναι πολύ καλύτερα σήμερα, πιο πραγματικά.

Αυτά θα ξεπεραστούν, όταν είναι μεν οι γονείς προσκολλημένοι στο παιδί, άλλα ξεκάθαρα δείχνουν με διάφορους τρόπους ότι, «Εγώ δεν πρόκειται να σε παντρευτώ, ή σχέση παιδιού-γονιού δεν είναι έτσι». Αυτό και το λέμε, άλλα σημασία ιδίως έχει πώς το εκδηλώνουμε. Μετά τον πρώτο χρόνο, πού ή πολύ στενή σχέση είναι απαραίτητη, δεν φέρνουμε τα παιδιά στο κρεβάτι, δεν διατηρούμε τη στενή σχέση. Όχι στα 25 ή κόρη να κοιμάται με τον πατέρα ή ό γιος με τη μάνα! “Υπάρχουν λίγες περιπτώσεις τέτοιες, αλλά στις μικρότερες ηλικίες είναι πολύ συχνό.

Και δεν είναι μόνο ό ύπνος μαζί, είναι ό τρόπος των χαδιών, ή εντύπωση πού δίνει ή μητέρα στο παιδί ότι αυτό αγαπήσει παραπάνω απ? τον άντρα της, και το παιδί το βλέπει κιόλας, γιατί είναι έντονη ή σχέση, και κολλάει στη σχέση. Δεν το αφήνει ή μάνα του ή ό πατέρας του να φύγει. Όταν όμως οι γονείς έχουν καλή σχέση, πράγμα σπάνιο δυστυχώς, τότε όλα λύνονται εύκολα. Το παιδί βλέπει ότι δεν μπορεί να διασπάσει το γάμο των γονιών και το παίρνει απόφαση. Αποκόπτει τα ερωτικά αισθήματα, τα απωθεί, μπαίνουν στο ασυνείδητο και δημιουργεί μια πιο κεκαθαρμένη σχέση, πού δεν έχει έντονη σεξουαλικότητα ή έχει απωθηθεί ή έχει μπει κάτω από το χαλί. Τότε το παιδί αρχίζει και δέχεται και τον πατέρα και τη μητέρα, γιατί έχει πάψει ο έντονος ανταγωνισμός, ό φόβος θανάτου ή οι τιμωρίες από τον πατέρα ή τη μητέρα ή τα φονικά αισθήματα πού έχει το παιδί, πολύ έντονα αναμφίβολα. Έτσι, αρχίζει να τούς αποδέχεται λίγο καλύτερα και αυτό είναι ή αρχή μιας καλύτερης σχέσης, πού τη λέμε αγάπη, και αργότερα μπορεί να συνδυαστεί με τον έρωτα και το σεξ. Άλλο είναι το σεξ, άλλο είναι ό έρωτας και άλλο είναι η αγάπη. Τώρα, αν μπορεί να τα έχει κανείς όλα αυτά μαζί, αυτή είναι ή τέλεια σχέση πού είπαμε, άλλα είναι στο 5-10%, δυστυχώς. Άλλου υπάρχει το σεξ περισσότερο, άλλου ό έρωτας πού είναι φαντασιωτικός κι άλλου ή αγάπη.

Όπως είπαμε, ό έρωτας είναι ή προβολή των αναγκών μας σε άλλους ανθρώπους, πού ελπίζουμε ότι θα τις ικανοποιήσουν. Αυτό λέμε έρωτα βασικά. Κι επειδή θέλουμε να τις ικανοποιήσουν, τον εξιδανικεύουμε τον άλλον και πιστεύουμε ότι είναι αυτός πού θέλουμε. Ή επιθυμητή μητέρα, όπως λέω, ή o επιθυμητός πατέρας. Δεν βλέπουμε τα ελαττώματα, γιατί τότε το έχουμε ανάγκη. Αν έχει κάποια στοιχεία, μετά του βάζουμε κι εμείς ένα σωρό και ξαφνικά γίνεται ή ιδανική γυναίκα ή ό ιδανικός άντρας, πού διαφέρει απ' όλες τις άλλες γυναίκες κ.λπ. Και αυτό, όπως είπαμε, κρατάει πολύ λίγο, δυστυχώς, άλλα είναι πολύ ωραίο, γι' αυτό όλοι το ψάχνουμε. Είναι πάρα πολύ ωραίο να αισθάνεσαι ότι κάποιος σε θέλει και είναι έτοιμος να ικανοποιήσει τις ανάγκες σου, να σε αγαπήσει, να σε αποδέχεται όπως είσαι. Αυτά δεν τα έχουμε στη ζωή κι έτσι ό έρωτας είναι ή μόνη διέξοδος για να συμπληρώσουμε αυτά πού δεν πήραμε απ' τη μάνα μας ή απ' τον πατέρα μας.

Προχθές μου λέει μια γυναίκα: «Εμένα με αγαπούσε πάρα πολύ και ή μάνα μου και ό πατέρας μου. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχω τέτοια προβλήματα στις σχέσεις μου». Έ, ξέρουμε τώρα ότι ή υπερβολική «αγάπη» της υπερπροστατευτικής Ελληνίδας μητέρας δεν είναι πραγματική αγάπη. Ή πραγματική αγάπη δεν είναι υπερπροστασία, δεν πνίγουμε το παιδί. Αν το πνίγουμε, το χρησιμοποιούμε.

Oι αρχαίοι Ελληνες γνώριζαν την απόλυτη αλήθεια...

Ο άνθρωπος βρίσκεται συνεχώς σε μιά αέναη αναζήτηση για να κατανοήσει τι πραγματικά είναι, ποιά είναι η σχέση του με όλα τα άλλα που απαρτίζουν τον ορατό και αόρατο κόσμο, τι απογίνεται μετά το θάνατό του και τόσα άλλα θεμελιώδη ερωτήματα.
 
Πρόσφατα μέσα από τις εξελίξεις της κβαντικής κυρίως φυσικής ο άνθρωπος έχει αρχίσει να κατανοεί πράγματα που γιά τα περισσότερα χρόνια της μακράς πορείας του φαίνονταν αδιανόητα, όπως ότι αυτός "δημιουργεί" αυτό που κατανοεί ως πραγματικότητα και ότι εντέλει αυτή είναι μία ψευδαίσθηση ουσιαστικά και συνεπώς "υφίσταται" "κάτι άλλο" που δεν υπακούει στις γνωστές χωροχρονικές συντεταγμένες...
 
Και όμως αυτήν ακριβώς την θεώρηση για την ύπαρξη είχαν, απ' ότι έχει εκφρασθεί από πολλές πλευρές, και οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί. 
 
Οι αρχαίοι αυτοί διανοητές, λοιπόν, έβλεπαν το φυσικό σώμα του ανθρώπου όχι ως κάτι ξεχωριστό, όπως λανθασμένα κάνει η επιστήμη έως τώρα, αλλά πάντοτε σε σχέση με την ψυχή που εδρεύει σε αυτό. Γι' αυτούς το σώμα είναι απλά το όργανο που αυτή χρησιμοποιεί και σώμα χωρίς ψυχή είναι κάτι αδιανόητο. 
 
Για τους Πυθαγόρειους και Πλατωνικούς η λέξη άνθρωπος σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο από τον ορατό άνθρωπο και, στην κυριολεξία, με τον όρο αυτόν εννοούσαν αποκλειστικά τον άνθρωπο, ως το πνεύμα και την ψυχή την ενσαρκωμένη προσωρινά στο ανθρώπινο σώμα. «άνθρωπος εστί ψυχή σώματι χρωμένη» (Πλάτων, Τιμαίος 42 D, Φαίδων 111 Α). 
 
Η ψυχή έλκει την καταγωγή της από το νοητικό πεδίο, για να εκδηλώσει την διαπλαστική και οργανική της ικανότητα. Κατέχει διάμεση θέση μεταξύ νοητού και αισθητού και έρχεται να εμψυχώσει τα σώματα, γεννώντας το χώρο και το χρόνο. Αποτελεί τμήμα της παγκόσμιας ψυχής του κόσμου η οποία μερίζεται σε ατομικές ψυχές, με σκοπό την απόκτηση της εμπειρίας του υλικού πεδίου. 
 
Συμβατά με την θεώρηση αυτή των αρχαίων Ελλήνων και σύμφωνα με τις νεότερες απόψεις της επιστήμης, είναι και τα όσα ο καθηγητής Robert Lanza πρεσβεύει και τα οποία εδράζονται κυρίως στην κβαντική φυσική. Η θεωρία αυτή που έχει αναπτύξει λέγεται biocentrism (βιοκεντρισμός) και αναπτύσσει τις παρακάτω βασικές δοξασίες. 
 
Η θεωρία του biocentrism διδάσκει ότι ο θάνατος, όπως τον γνωρίζουμε, είναι μια ψευδαίσθηση που δημιουργείται από τη συνείδησή μας. «Πιστεύουμε ότι η ζωή είναι μόνο η δραστηριότητα του άνθρακα και ενός μείγματος μορίων – ζούμε και στη συνέχεια σαπίζουμε στο έδαφος», λέει ο επιστήμονας στην ιστοσελίδα του. Και συνεχίζει ο Lanza: Οι άνθρωποι πιστεύουμε στο θάνατο, επειδή «έχουμε διδαχθεί ότι θα πεθάνουμε», ή πιο συγκεκριμένα, επειδή στη συνείδησή μας το σώμα μας και η ζωή μας συνδέονται άμεσα, ​​και επειδή γνωρίζουμε ότι οι οργανισμοί πεθαίνουν. 
 
Η θεωρία του biocentrism, ωστόσο, εξηγεί ότι ο θάνατος δεν μπορεί να είναι τερματικόςσταθμός όπως πιστεύουμε ότι είναι. Biocentrism είναι η θεωρία των πάντων και προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις το «κέντρο της ζωής». 
 
Είναι η πεποίθηση ότι η ζωή και η βιολογία είναι ύψιστης σημασίας για την πραγματικότητα και ότι η ζωή δημιουργεί το σύμπαν, και όχι το αντίστροφο. Αυτό υποδηλώνει ότι η συνείδηση ​​ενός ατόμου καθορίζει το σχήμα και το μέγεθος των αντικειμένων στο σύμπαν. 
 
Ο Lanza χρησιμοποιεί το παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας. Βλέπουμε τον ουρανό μπλε, αλλά τα κύτταρα στον εγκέφαλό μας θα μπορούσαν να αλλάξουν ώστε να βλέπουμε τον ουρανό πράσινο ή κόκκινο.
 
Πρόσθεσε επίσης ότι όλα όσα μπορούν ενδεχομένως να συμβούν, συμβαίνουν κάποια στιγμή στα πολυσύμπαντα, και αυτό σημαίνει οτι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει «πραγματικά». Αντ ‘αυτού, είπε ότι όταν πεθαίνουμε η ζωή μας γίνεται ένα «αιώνιο λουλούδι που επιστρέφει για να ανθίσει στο πολυσύμπαν». Και συνέχισε: «Η ζωή είναι μια περιπέτεια που ξεπερνά το συνήθη γραμμικό τρόπο σκέψης μας». 
 
Ο Lanza αναφέρει το περίφημο πείραμα της διπλής σχισμής για να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του. Στο πείραμα, όταν οι επιστήμονες παρακολουθούν ένα σωματίδιο να περνά μέσω δύο σχισμών σε ένα φράγμα, το σωματίδιο συμπεριφέρεται σαν μια σφαίρα και περνά, ή μέσα από τη μια σχισμή, ή την άλλη. Ωστόσο, εάν ένα άτομο δεν παρακολουθεί το σωματίδιο, αυτό λειτουργεί σαν ένα κύμα, δηλαδή περνά μέσα από τις δύο σχισμές ταυτόχρονα.
 
Αυτό αποδεικνύει ότι η ύλη και η ενέργεια μπορεί να εμφανίσουν χαρακτηριστικά και των κυμάτων και των σωματιδίων, και ότι η συμπεριφορά των αλλαγών των σωματιδίων βασίζεται στην αντίληψη και τη συνείδηση ​​ενός ατόμου. 

Τα πιο παράξενα ζώα της προϊστορικής περιόδου

Στο βίντεο που ακολουθεί θα γνωρίσετε δέκα από τα πιο περίεργα πλάσματα της προϊστορικής περιόδου.
 
Εκτός από τα τεράστια σπονδυλωτά ζώα που θεωρούνταν δεινοί κυνηγοί, όπως τους δεινόσαυρους και τον μεγαλόδοντα -πρόγονος του σημερινού καρχαρία - , θα γνωρίσετε και άλλα παράξενα ζώα και θα εντυπωσιαστείτε από την διάπλαση του σώματος τους. Μερικά από αυτά, εξαφανίστηκαν πλήρως, ενώ άλλα εξελίχθηκαν στο διάβα των αιώνων, αποκτώντας άλλα χαρακτηριστικά.      

Η εξέλιξη των όπλων από την απαρχή της ιστορίας του ανθρώπου ως σήμερα

Από τα τσεκούρια πριν 1.000.000 χρόνια μέχρι τα σημερινά drones η ανθρωπότητα χρησιμοποιεί διάφορα όπλα και μάλιστα για τον τομέα του πολέμου έχει γίνει ιδιαίτερα εφευρετική.
 
Τα όπλα έχουν αλλάξει την ιστορία και βοήθησαν στην άνοδο ή την πτώση πολιτισμών. 

Ἀρίων ἢ Ἀρείων Ἵππος

Ιππος2Οἱ Ἀρκᾶδες εἶχαν ἰσχυρὸ δεσμὸ μὲ τὴν θεὰ Δήμητρα· ἦταν ἡ ἀγαπημένη τους Δαμάτηρ. Στὴν βοήθειά της ἤλπιζαν, γιὰ νὰ καρπίσῃ περισσότερο ἡ φτωχή τους γῆ. Ἐξ ἄλλου στὸν τόπο τους ἦταν ποὺ ἡ θεὰ ὑπέστῃ πλήγματα βαριά· καὶ ἡ συμπόνια ποὺ ἔνιωθαν γιὰ αὐτὴν πλημμύριζε τὴν καρδιά τους. Κατὰ τοὺς Ἀρκᾶδες στὴν χώρα τους ὁ Πλούτωνας ἄρπαξε τὴν Κόρη της, τὴν Περσεφόνη καὶ ἡ  Δήμητρα ἐκεῖ περιφερόταν, στὴν Ἀρκαδία, ψάχνοντας περίλυπη νὰ τὴν βρῇ.

Καὶ εἶχε καὶ τὸν Ποσειδῶνα ποὺ μὲ ἐπιμονὴ ἤθελε νὰ τῆς ἐκδηλώσῃ τὸν ἔρωτά του προξενῶντας της περισσότερες ἔγνοιες. Στὸ Ὄγκειο πῆγε καὶ κατέφυγε ἡ Θεά γιὰ νὰ τὸν ἀποφύγῃ, ἐκεῖ ὅπου ἔβοσκαν οἱ φοράδες τοῦ γιοῦ  τοῦ Ἀπόλλωνος,  Βασιλιᾶ Ὀγκίου, καὶ πῆρε μορφὴ φοράδας, καὶ κρύφτηκε ἀνάμεσά τους.

Ὁ ἐρωτευμένος Ποσειδῶν ὅμως, βρῆκε τὸ μέρος ποὺ κατέφυγε καὶ ἀφοῦ πῆρε μορφὴ Ἵππου, κατάφερε νὰ συνουσιασθῇ μαζί της.  Ἀπὸ τὴν ἔνωση  αὐτὴ, γεννήθηκε μία κόρη, ποὺ τ’ ὄνομά της δὲν τὸ ἔλεγαν στοὺς μὴ μυημένους  στὰ μυστήρια τῆς λατρείας καὶ τὴν ἀποκαλοῦσαν μὲ τὸ ἐπίθετο «Δέσποινα». Ἐπίσης, ἀπὸ τὴν ἔνωση τῶν δύο Θεῶν, γεννήθηκε και  ἕνας περίφημος Ἵππος, ὁ Ἀρείων.

Αὐτὲς οἱ περιπέτειες καὶ ἡ ντροπὴ ἔκαναν τὴ Δήμητρα νὰ ὀργισθῇ τόσο πολύ, ὥστε τὴν ὀνόμασαν Ἐρινύν καὶ ἔκανε τὴ γῆ νὰ μὴ βγάζῃ καρποὺς καὶ οὔτε ἐμφανιζόταν στὸν Ὄλυμπο, ὥστε κινδύνευε τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων. Μόνο ὁ Πᾶν ἐκεῖ ποὺ περιφερόταν, ἀνακάλυψε ποὺ βρισκόταν καὶ τὸ εἶπε στὸ Δία, ποὺ ἔσπευσε νὰ τὴν ἐξευμενίσῃ. Ὕστερα ἡ Δήμητρα λούσθηκε στὸν Λάδωνα ἡρέμησε καὶ ὀνομάστηκε «Λουσία». Γι’ αὐτό στὸ Ὄγκειο τῆς εἶχαν φτιάξει ἱερὸ μὲ ἀγάλματα ξύλινα ποὺ εἶχαν τὸ πρόσωπο καὶ τὰ χέρια μαρμάρινα, ἕνα γιὰ τὴν Ἐρινύν ὕψους 9 πόδια καὶ ἕνα γιὰ τὴ Λουσία ὕψους 6 πόδια.

Ἀρκαδικά, Παυσανίας, 8.25.5-7
[5] πλανωμένῃ γὰρ τῇ Δήμητρι, ἡνίκα τὴν παῖδα ἐζήτει, λέγουσιν ἕπεσθαί οἱ τὸν Ποσειδῶνα ἐπιθυμοῦντα αὐτῇ μιχθῆναι, καὶ τὴν μὲν ἐς ἵππον μεταβαλοῦσαν ὁμοῦ ταῖς ἵπποις νέμεσθαι ταῖς Ὀγκίου, Ποσειδῶν δὲ συνίησεν ἀπατώμενος καὶ συγγίνεται τῇ Δήμητρι ἄρσενι ἵππῳ καὶ αὐτὸς εἰκασθείς.
[6] τὸ μὲν δὴ παραυτίκα τὴν Δήμητρα ἐπὶ τῷ συμβάντι ἔχειν ὀργίλως, χρόνῳ δὲ ὕστερον τοῦ τε θυμοῦ παύσασθαι καὶ τῷ Λάδωνι ἐθελῆσαί φασιν αὐτὴν λούσασθαι: ἐπὶ τούτῳ καὶ ἐπικλήσεις τῇ θεῷ γεγόνασι, τοῦ μηνίματος μὲν ἕνεκα Ἐρινύς, ὅτι τὸ θυμῷ χρῆσθαι καλοῦσιν ἐρινύειν οἱ Ἀρκάδες, Λουσία δὲ ἐπὶ τῷ λούσασθαι τῷ Λάδωνι. τὰ δὲ ἀγάλματά ἐστι τὰ ναῷ ξύλου, πρόσωπα δέ σφισι καὶ χεῖρες ἄκραι καὶ πόδες εἰσὶ Παρίου λίθου.
[7] τὸ μὲν δὴ τῆς Ἐρινύος τήν τε κίστην καλουμένην ἔχει καὶ ἐν τῇ δεξιᾷ δᾷδα, μέγεθος δὲ εἰκάζομεν ἐννέα εἶναι ποδῶν αὐτήν: ἡ Λουσία δὲ ποδῶν ἓξ ἐφαίνετο εἶναι. ὅσοι δὲ Θέμιδος καὶ οὐ Δήμητρος τῆς Λουσίας τὸ ἄγαλμα εἶναι νομίζουσι, μάταια ἴστωσαν ὑπειληφότες. τὴν δὲ Δήμητρα τεκεῖν φασιν ἐκ τοῦ Ποσειδῶνος θυγατέρα, ἧς τὸ ὄνομα ἐς ἀτελέστους λέγειν οὐ νομίζουσι, καὶ ἵππον τὸν Ἀρείονα: ἐπὶ τούτῳ δὲ παρὰ σφίσιν Ἀρκάδων πρώτοις Ἵππιον Ποσειδῶνα ὀνομασθῆναι.

Ὅπως μᾶς ἀναφέρει ὁ Παυσανίας, ὁ Ἀρίων ἀναφέρεται στὴν Ἰλιάδα καὶ στὴν Θηβαΐδα τοῦ Ἀντιμάχου.  («…ἐπάγονται δὲ ἐξ Ἰλιάδος ἔπη καὶ ἐκ Θηβαί̈δος μαρτύριά σφισιν εἶναι τῷ λόγῳ, ἐν μὲν Ἰλιάδι ἐς αὐτὸν Ἀρείονα πεποιῆσθαι…» Ἀρκαδικά,  8.25.8)
Στὴν Ἰλιάδα ὁ Ἀχιλλέας ὀργανώνει τοὺς ἐπιτάφιους ἀγῶνες, γιὰ νὰ τιμήσῃ τὸ νεκρό του φίλο Πάτροκλο. Ὁ Ἀρίων ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Νέστορα ποὺ συμβουλεύει τὸ γιό του Ἀντίλοχο ποὺ θὰ πάρῃ μέρος στὶς ἁρματοδρομίες.
«…ἐν νύσσῃ δέ τοι ἵππος ἀριστερὸς ἐγχριμφθήτω,
ὡς ἄν τοι πλήμνη γε δοάσσεται ἄκρον ἱκέσθαι
340 κύκλου ποιητοῖο· λίθου δ᾽ ἀλέασθαι ἐπαυρεῖν,
μή πως ἵππους τε τρώσῃς κατά θ᾽ ἅρματα ἄξῃς·
χάρμα δὲ τοῖς ἄλλοισιν, ἐλεγχείη δὲ σοὶ αὐτῷ
ἔσσεται· ἀλλὰ φίλος φρονέων πεφυλαγμένος εἶναι.
εἰ γάρ κ᾽ ἐν νύσσῃ γε παρεξελάσῃσθα διώκων,
345 οὐκ ἔσθ᾽ ὅς κέ σ᾽ ἕλῃσι μετάλμενος οὐδὲ παρέλθῃ,
οὐδ᾽ εἴ κεν μετόπισθεν Ἀρίονα δῖον ἐλαύνοι
Ἀδρήστου ταχὺν ἵππον, ὃς ἐκ θεόφιν γένος ἦεν,
ἢ τοὺς Λαομέδοντος, οἳ ἐνθάδε γ᾽ ἔτραφεν ἐσθλοί.
ὣς εἰπὼν Νέστωρ Νηλήϊος ἂψ ἐνὶ χώρῃ…» Ὁμήρου Ἰλιάς, Ψ, 338-349.

Ἀπόδοση  Ν. Καζαντζάκη – Ἰ. Θ. Κακριδῆ:
«…Μὰ τὸ ζερβό σου βᾶλε τὸ ἄλογο νὰ στρίψῃ τὸ σημάδι
ξυστᾶ, ποὺ νὰ θαρρῇς πὼς πάνω του τὸ κεφαλάρι ἀγγίζει
340 τῆς στέριας ρόδας σου· ὅμως πρόσεξε στὴν πέτρα μὴ χτυπήσῃς,
νὰ μὴ λαβώσῃς καὶ τ᾿ ἀλόγατα καὶ σπάσῃς καὶ τ᾿ ἀμάξι,
τρανὴ στοὺς ἄλλους ἀναγάλλιαση, ντροπὴ στὸν ἴδιο ἐσένα.
Ἔχε ἀνοιχτά λοιπὸν τὰ μάτια σου, καλέ μου, καὶ φυλάξου᾿
τίμια καὶ στρίψῃς τὸ ἀκροσήμαδο λαλῶντας τ᾿ ἄλογά σου,
345 δὲ θὰ σὰ φτάσῃ οὔτ᾿ ἕνας τρέχοντας, μηδὲ θὰ σὰ περάσῃ,
μὲ τὸν Ἀρείονα ἀκόμα πίσω σου κι ἄν ἔτρεχε τὸ γαῦρο,
τὸ ἄτι τοῦ Ἀδράστου τὸ φτερόποδο, ποὺ ἀπὸ θεούς κρατοῦσε,
μηδὲ μὲ τ᾿ ἄτια τοῦ Λαομέδοντα, ποὺ ἐδῶ στὴν Τροῖα θραφῆκαν.
Σὰν εἶπε τοῦτα ὁ γέρο Νέστορας κι ἀρμήνεψε τοῦ γιοῦ του…»
Chariot_race_Met_L.1999.10.12
Chariot race. Shoulder of an Attic black-figure hydria. Circa 510 BC.
Metropolitan Museum of Art

Ὁ Παυσανίας (Ἀρκαδικά, 8.25.9) ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἀντίμαχος στὸ ἔργο του Θηβαΐς ἀναφέρει πὼς ὁ Ἀρίων ἦταν γιὸς τῆς Γῆς:
«… Ἀντίμαχος δὲ παῖδα εἶναι Γῆς φησιν:
Ἄδρηστος Ταλαὼ υἱὸς Κρηθηιάδαο
πρώτιστος Δαναῶν ἑὼ αἰνέτω ἤλασεν ἵππω,
Καιρόν τε κραιπνὸν καὶ Ἀρείονα Θελπουσαῖον,
τόν ῥά τ’ Ἀπόλλωνος σχεδὸν ἄλσεος Ὀγκαίοιο
αὐτὴ Γαῖ’ ἀνέδωκε, σέβας θνητοῖσιν ἰδέσθαι…»
«… ὁ Ἀντίμαχος ὅμως λέει πὼς ἦταν γιὸς τῆς Γῆς:
ὁ Ἄδραστος, ὁ γιὸς τοῦ Ταλαοῦ, γιοῦ τοῦ Κρηθέα
πρῶτος ἀπὸ τοὺς Δαναοὺς ὅρμησε μὲ τὰ δυό του παινεμένα ἄλογα,
τὸν Καιρὸ το γρήγορο καὶ τὸν Ἀρείονα τὸ Θελπουσαῖο, (1)
ποὺ κοντᾶ στὸ ἄλσος τοῦ Ὀγκαίου Ἀπόλλωνα
ἡ ἴδια ἡ Γῆ ἔβγαλε πάνω, μία ὕπαρξη ποὺ μὲ σέβας τὴ βλέπουν οἱ ἄνθρωποι…»

Καὶ σχολιάζει ὁ Παυσανίας ὅτι καὶ ἀπὸ τὴ Γῆ νὰ ἔχει φυτρώσει, ὁ Ἵππος  εἶναι ἀπὸ θεϊκὴ γενιὰ («καὶ ἀναφύντι ἐκ γῆς τῷ ἵππῳ ἐκ θεοῦ τε εἶναι τὸ γένος») καὶ τὸ χρῶμα τῶν τριχῶν του νὰ μοιάζει «κυανό» (σκοτεινό). Ὑπάρχει ἀκόμη ἡ παράδοση πὼς ὁ Ἡρακλῆς ὅταν πολεμοῦσε κατὰ τῶν Ἡλείων, ζήτησε τὸ ἄλογο ἀπὸ τὸν Ὄγκο καὶ κυρίεψε τὴν Ἥλιν ἱππεύοντας στὶς μάχες τὸν Ἀρίονα· ὁ Ἡρακλῆς ἀργότερα ἔδωσε τὸ ἄλογο στὸν Ἄδραστο. Γι’ αὐτό, σχετικᾶ μὲ τὸν Ἀρίονα, ὁ Αντίμαχος ἀναφέρει στὸ ποίημά του ὅτι κάποτε ὁ ἵππος δαμάστηκε ἀπὸ ἕναν τρίτο κύριό του, τὸν Ἄδραστο  («ὅς ῥά ποτ’ Ἀδρήστῳ τριτάτῳ δέδμηθ’ ὑπ’ ἄνακτι»).Παυσανίας, Ἀρκαδικά, 8.25.10

Ὁ Πάρις Βαρβαρούσης στὸ βιβλίο του «Σεϊντί, Παλαιολιθικὴ κατοίκηση στὴ Βοιωτία», ἐκδ. Παπαζήση, ἀναφέρει στὴ σελ. 37 ὅτι σύμφωνα μὲ τὰ Κύκλια Ἔπη, ὁ Ποσειδῶνας ἐρωτεύθηκε τὴν Ἐρινύα-Τιλφοῦσα, μεταμορφώθηκε σὲ ἵππο  καὶ πῆγε μαζί της στὴ Βοιωτία, στὴν πηγὴ Τιλφοῦσα τῆς Ἀλιάρτου. Ἀπὸ τὴν ἔνωσή τους γεννήθηκε ἕνας ἵππος ποὺ ὀνομάστηκε Ἀρίων, λόγω τῆς ἀνδρεῖας του. Τὸ ἄλογο αὐτό ἔλαβε ἀπὸ τὸν Ποσειδῶνα ὡς δῶρο ὁ βασιλιάς τῆς Ἀλιάρτου Κοπρεῦς, ἀλλὰ ἀργότερα τὸ πρόσφερε ὡς δῶρο φιλοξενίας στὸν Ἡρακλῆ, ὅταν αὐτός τὸν ἐπισκέφθηκε. Μὲ αὐτό ὁ Ἡρακλῆς νίκησε σὲ ἱπποδρομία τὸν Κύκνο, γιὸ τοῦ Ἄρη, στὸ ἱερὸ τοῦ Παγασαίου Ἀπόλλωνος, τὸ ὁποῖο βρίσκεται πρὸς τὴν Τραχίνα. Ἀμέσως μετά, ὁ Ἡρακλῆς δώρισε τὸν Ἀρίονα στὸν Ἄδραστο.

Ὁ Ἄδραστος σώθηκε ἀπὸ τὸν Ἀρίονα κατὰ τὴν ἀνεπιτυχὴ ἐκστρατεία ἐναντίον τῶν Θηβῶν καὶ ἦταν ὁ μοναδικὸς ἐπιζῶν ἀπὸ τοὺς ἐπικεφαλῆς (Ἑπτὰ ἐπὶ Θῆβας)

Γιὰ τὸ περιστατικὸ τῆς διασώσεως τοῦ Ἀδράστου διαβάζουμε καὶ στὴν Βιβλιοθήκη τοῦ Ἀππολοδώρου,  μὲ τὴν ἀναφορὰ ὅτι ὁ Ἀρίων γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Δήμητρα καὶ τὸν Ποσειδῶνα…
«Ἄδραστον δὲ μόνον ἵππος διέσωσεν Ἀρείων· τοῦτον ἐκ Ποσειδῶνος ἐγέννησε Δημήτηρ εἰκασθεῖσα ἐρινύι κατὰ τὴν συνουσίαν.» Ἀππολόδωρος Βιβλιοθήκη Γ’ 6.8
--------------------
(1) Θελπουσαῖος, ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἀρκαδικὴ πόλη Θέλπουσα. Ἡ πόλη πῆρε τὸ ὄνομά της ἀπὸ τὴν νύμφη Θέλπουσα, κόρη τοῦ Λάδωνος. Ἰδρύθηκε τὸν 14ο αἰ. π.Χ. καὶ τὰ νομίσματά της εἶχαν ἐπάνω τους τὴν κεφαλὴ τῆς Δήμητρος Ἐρινύας.