Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

ΟΙ ΠΟΛΥΘΕΟΙ

Μακαρισμένος εσύ που μελέτησες
να τον ορθώσεις απάνω στους ώμους σου
το συντριμμένο ναό των Ελλήνων!

Του Νόμου τ' άγαλμα σταίνεις κορώνα του,
στις μαρμαρένιες κολώνες του σκάλισες
τους λογισμούς των Πλωτίνων.

Είδες τον κόσμο κι ατέλειωτο κι άναρχο
ψυχών και θεών, μαζί κύριων και υπάκουων,
σφιχτοδετά κρατημένη αρμονία
και των καπνών και των ίσκιων τα είδωλα
παραμερίζοντας όλα, ίσα τράβηξες
προς την Αιτία
και σε κρυψώνα ιερό, και σωπαίνοντας
έσπειρες, έξω απ' το μάτι του βέβηλου,
κ' έπλασες λιόκαλη εσύ σπαρτιάτισσα
τη θυγατέρα σου την Πολιτεία.

Στους χριστιανούς τους μισόζωους ανάμεσα
ξαναζωντάνεψες Ολυμπους άγνωρους,
έθνη καινούριων αθανάτων κι άστρων
μέσα σε σένα Λυκούργοι και Πλάτωνες
απαντηθήκαν, το λόγο ξανάνιωσες
των Ζωροάστρων

Κι αφού το τέκνο μεγάλωσες, ένιωσες
τότε μονάχα την κούραση, κ' έγειρες
ζωή κατόχρονη ισόθεης σκέψης,
κι αλαφροπήρε σε ο θάνατος κ' έφυγες
το μυστικό, τρισμακάριε, τον ίακχο
με τους Ολύμπιους θεούς να χορέψης

Σοφός, κριτής και προφήτης μας μοίρασες
από το γάλα που εσένα σε πότισε
της ουρανίας Αφροδίτης η ρώγα.

Του κόσμου αφήνεις το τέκνο, το θάμα σου
μα ο μισερός κι ο στραβός κι ο ζηλόφτονος
λυσσομανάει και το ρίχνει στη φλόγα.

Όμως ο αέρας τριγύρω στη φλόγα σου
πνοή σοφίας κι αλήθειας πνοή γίνεται,
κι από τη θράκα της φλόγας πετάχτη
στον ήλιο ολόισα ένας νους μεγαλόφτερος
τ' αποκαίδια σου κρύβουμε γκόλφια μας,
και θησαυρός της φωτιάς σου είν' η στάχτη!
 
Κωστής Παλαμάς

Όσα πρέπει να θυμάσαι στα δύσκολα!

Όλοι ξέρουμε πως οι δυσκολίες της ζωής ποτέ δεν σταματούν…
Εκείνες λοιπόν τις στιγμές που θα έχετε μεγαλύτερη ανάγκη να αποκτήσετε ξανά κίνητρο στη ζωή σας, να θυμάστε τα εξής:

1. Ο πόνος αποτελεί τρόπο εξέλιξης.
Μερικές φορές η ζωή μπορεί να σας κλείνει κάποιες πόρτες διότι έχει έρθει η ώρα να προχωρήσετε μπροστά. Αυτό είναι κάτι θετικό, επειδή πιθανόν να μην πηγαίνατε παρακάτω, εκτός κι αν οι περιστάσεις σας ανάγκαζαν να το κάνετε. Όταν περνάτε δύσκολα, θυμηθείτε ότι ο πόνος δεν έρχεται χωρίς λόγο. Αφήστε πίσω σας ό,τι σας έκανε κακό, αλλά μην ξεχάσετε ποτέ τι σας δίδαξε. Το γεγονός ότι αντιμετωπίζετε δυσκολίες, δεν σημαίνει ότι έχετε αποτύχει. Κάθε επιτυχία απαιτεί να δώσετε έναν αγώνα. Το καλό πράγμα αργεί, γι’ αυτό να έχετε υπομονή και να παραμείνετε αισιόδοξοι και στο τέλος θα γίνουν όλα, απλώς ίσως όχι αμέσως. Να θυμάστε ότι υπάρχουν δύο είδη πόνου: ο πόνος που σας πληγώνει και ο πόνος που σας αλλάζει. Όταν, αντί να αντιστέκεστε, δέχεστε τη ζωή όπως είναι, και τα δύο είδη μπορούν να σας βοηθήσουν να εξελιχτείτε.

2. Τα πάντα στη ζωή είναι προσωρινά.
Κάθε φορά που βρέχει, η βροχή ύστερα από λίγο σταματά. Κάθε φορά που πληγωνόμαστε, οι πληγές θα επουλωθούν. Μετά το σκοτάδι υπάρχει πάντα φως – αυτό πρέπει να το θυμόμαστε κάθε μέρα, αλλά συχνά το ξεχνάμε και νομίζουμε ότι η νύχτα θα διαρκέσει για πάντα. Κάτι τέτοιο όμως δεν πρόκειται να συμβεί, διότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.Έτσι λοιπόν, αν τα πράγματα σήμερα είναι καλά απολαύστε το, γιατί ούτε αυτό δεν θα διαρκέσει για πάντα. Αν τα πράγματα είναι άσχημα, μην στενοχωριέστε γιατί οι δυσκολίες είναι προσωρινές. Το γεγονός ότι έχετε προβλήματα αυτή τη στιγμή ή κάτι σας απασχολεί, δεν σημαίνει ότι δεν μπορείτε να χαμογελάτε. Κάθε στιγμή που περνά σας δίνει μια νέα αρχή και ένα νέο τέλος. Κάθε δευτερόλεπτο κερδίζετε μια δεύτερη ευκαιρία. Απλώς πρέπει να δέχεστε ό,τι σας προσφέρεται και να κάνετε το καλύτερο που μπορείτε (διαβάστε το βιβλίο που έγινε μπεστ σέλερ με τίτλο «Η τελευταία διάλεξη» του Randy Pausch).

3. Η στενοχώρια και η γκρίνια δεν αλλάζουν τίποτα.
Όσοι διαμαρτύρονται περισσότερο, καταφέρνουν τα λιγότερα. Είναι πάντα προτιμότερο να προσπαθείτε να κάνετε κάτι σπουδαίο και να αποτύχετε, παρά να μην κάνετε τίποτα και να πετύχετε. Αν δεν πετύχετε, δεν χάνετε τίποτα. Χαμένοι είστε όταν δεν κάνετε τίποτα αλλά παραπονιέστε γι’ αυτό. Αν πιστεύετε σε κάτι, συνεχίστε να προσπαθείτε. Μην αφήνετε τις σκιές του παρελθόντος να μαυρίσουν το παράθυρο που ανοίγεται στο μέλλον σας. Αν ξοδεύετε το σήμερα γκρινιάζοντας για το χθες, δεν θα κάνετε το αύριο πιο φωτεινό. Αντί γι’ αυτό αντιδράστε κι αφήστε όσα έχετε μάθει να σας βοηθήσουν να βελτιώσετε τον τρόπο που ζείτε. Κάντε αλλαγές και μην κοιτάξετε πίσω ποτέ.Ανεξαρτήτως από το τι μπορεί να συμβεί μακροπρόθεσμα, να θυμάστε ότι η αληθινή ευτυχία έρχεται μόνο όταν σταματήσετε να διαμαρτύρεστε για τα προβλήματά σας και αρχίσετε να νιώθετε ευγνώμονες για όλα τα προβλήματα που δεν έχετε.

4. Τα σημάδια από τις πληγές σας είναι τα σύμβολα της δύναμής σας.
Ποτέ να μην ντρέπεστε για τα σημάδια που σας άφησε η ζωή. Μια ουλή σημαίνει ότι το πρόβλημα έφυγε και η πληγή έκλεισε. Σημαίνει ότι νικήσατε τον πόνο, πήρατε ένα μάθημα, γίνατε πιο δυνατοί και προχωρήσατε μπροστά. Μια ουλή είναι η μόνιμη επιβεβαίωση της νίκης σας και πρέπει να είστε υπερήφανοι. Μην την αφήνετε να σας κρατήσει όμηρο και να σας γεμίσει τη ζωή με φόβο. Δεν μπορείτε να εξαφανίσετε τα σημάδια, αλλά μπορείτε να αλλάξετε τον τρόπο αντίληψής σας. Μπορείτε να αρχίσετε να τα βλέπετε ως ένδειξη δύναμης και όχι πόνου.O Πέρσης ποιητής και δάσκαλος θεολογίας και δικαίου Jalaluddin Rumi είπε κάποτε ότι η πληγή είναι το μέρος απ’ όπου μπαίνει το φως. Τίποτα δεν μας φέρνει πιο κοντά στην αλήθεια. Μέσα από τις δοκιμασίες αναδείχτηκαν οι δυνατότερες ψυχές. Οι πιο ισχυροί χαρακτήρες σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο σφραγίστηκαν με σημάδια. Δείτε τα ως μια ένδειξη ότι πετύχατε, επιζήσατε και έχετε αυτά τα σημάδια να το αποδεικνύουν! Είναι μια ευκαιρία να γίνετε ακόμα πιο δυνατοί.

5. Κάθε μικρός αγώνας είναι ένα βήμα μπροστά.
Στη ζωή υπομονή δεν σημαίνει αναμονή. Είναι η ικανότητα να διατηρήσετε μια σωστή στάση ζωής ενώ κοπιάζετε αδιάκοπα για να πραγματοποιήσετε τα όνειρά σας γνωρίζοντας ότι η προσπάθεια αξίζει τον κόπο. Έτσι, αν έχετε αποφασίσει να προσπαθήσετε, αφιερώστε χρόνο και φτάστε μέχρι το τέλος. Διαφορετικά, δεν έχει νόημα να ξεκινήσετε. Αυτό σημαίνει ότι ίσως χρειαστεί να αλλάξετε τις ισορροπίες και τις ανέσεις σας για ένα διάστημα και ίσως ακόμη και τον τρόπο σκέψης σας σε κάποιες περιπτώσεις. Μπορεί ακόμα να χρειαστεί να σταματήσετε να τρώτε ή να κοιμάστε όπως είχατε συνηθίσει στο παρελθόν κι αυτή η κατάσταση να διαρκέσει για εβδομάδες. Σημαίνει ότι πρέπει να υπερβείτε τα όριά σας και να βρίσκεστε συνεχώς σε εγρήγορση. Σημαίνει ότι ίσως πρέπει να θυσιάσετε τις προσωπικές σας σχέσεις, να δεχτείτε λοιδορίες από τους συναδέλφους σας, ακόμα και να περάσετε πολύ χρόνο μόνοι σας. Η απομόνωση όμως είναι ένα δώρο που κάνει τα σπουδαία πράγματα να γίνουν αληθινά. Σας δίνει τον χώρο που χρειάζεστε για να δράσετε. Όλα τα υπόλοιπα είναι μια δοκιμασία για την αποφασιστικότητα και τη θέλησή σας.Αν θέλετε κάτι πραγματικά, μπορείτε να το κάνετε παρά τις αποτυχίες, την απόρριψη και τις συνθήκες. Κάθε βήμα μπροστά θα σας κάνει να αισθάνεστε καλύτερα από οτιδήποτε άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Θα συνειδητοποιήσετε ότι ο αγώνας δεν είναι κάτι που βρίσκεται στον δρόμο σας, είναι ο δρόμος αυτός καθαυτός. Αξίζει όμως τον κόπο, γι’ αυτό αν σκοπεύετε να προσπαθήσετε φτάστε μέχρι το τέλος της διαδρομής. Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα στον κόσμο…δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να γνωρίζουμε τι σημαίνει να είσαι ζωντανός (από το βιβλίο «1.000 μικρά πράγματα που οι ευτυχισμένοι, επιτυχημένοι άνθρωποι κάνουν διαφορετικά», κεφάλαιο «Στόχος και επιτυχία», 1,000 Little Things Happy, Successful People Do Differently).

6. Η αρνητικότητα των άλλων ανθρώπων δεν είναι δικό σας πρόβλημα.
Όταν περιβάλλεστε από αρνητικότητα, εσείς να παραμείνετε θετικοί. Όταν οι άλλοι προσπαθούν να σας αποθαρρύνουν, χαμογελάστε. Είναι ένας εύκολος τρόπος για να διατηρήσετε τον ενθουσιασμό και την προσήλωσή σας. Όταν οι άνθρωποι γύρω σας φέρονται άσχημα, παραμείνετε ο εαυτός σας. Μην αφήσετε ποτέ τη δυσαρέσκεια κάποιου να αλλάξει αυτό που είστε. Μην παίρνετε τα πράγματα πολύ προσωπικά, ακόμα κι αν έτσι φαίνονται. Σπάνια η αιτία που οι άνθρωποι κάνουν πράγματα είστε εσείς. Η πραγματική αιτία συνήθως βρίσκεται σε αυτούς.Πάνω απ’ όλα, μην αλλάξετε ποτέ μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσετε κάποιον που σας λέει ότι δεν είστε αρκετά καλοί. Αλλάξτε γιατί έτσι θα γίνετε καλύτεροι άνθρωποι με πιο φωτεινό μέλλον. Οι άνθρωποι θα κάνουν κριτική ανεξαρτήτως από το τι πράξετε ή πόσο καλά θα το πράξετε. Να ενδιαφερθείτε για τον εαυτό σας πρώτα, προτού ενδιαφερθείτε για το τι σκέφτονται οι άλλοι. Αν πιστεύετε πολύ σε κάτι, μην φοβηθείτε να αγωνιστείτε γι’ αυτό. Η μεγαλύτερη δύναμη πηγάζει όταν υπερνικάτε αυτό που οι άλλοι θεωρούν αδύνατο.Η αλήθεια είναι ότι ζούμε μονάχα μία φορά. Έτσι είναι τα πράγματα. Γι’ αυτό, κάντε ό,τι σας δίνει χαρά και συναναστραφείτε με ανθρώπους που σας κάνουν να χαμογελάτε συχνά.

7. Αυτό που είναι γραφτό να γίνει, θα γίνει.
Η αληθινή δύναμη έρχεται όταν υπάρχουν πολλοί λόγοι για να κλάψετε και να διαμαρτυρηθείτε, αλλά εσείς προτιμάτε να χαμογελάσετε και να εκτιμήσετε τη ζωή σας. Υπάρχουν κρυμμένες ευλογίες σε κάθε αγώνα που έχετε να αντιμετωπίσετε, αλλά θα πρέπει να ανοίξετε την καρδιά και το μυαλό σας για να τις δείτε. Δεν γίνεται να αναγκάσετε τα πράγματα να συμβούν βασανίζοντας τον εαυτό σας προσπαθώντας ξανά και ξανά. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αφήσετε τις καταστάσεις να κυλήσουν μόνες τους και να συμβεί αυτό που είναι γραφτό.Τελικά, αγαπώ τη ζωή μου σημαίνει εμπιστεύομαι τη διαίσθησή μου, αρπάζω τις ευκαιρίες, χάνω και βρίσκω την ευτυχία, φυλάω τις αναμνήσεις μου και μαθαίνω από τις εμπειρίες μου. Είναι ένα μακρύ ταξίδι και πρέπει να σταματήσετε να ανησυχείτε, να αναρωτιέστε και να αμφιβάλλετε σε κάθε σας βήμα. Χαμογελάστε όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, ζήστε συνειδητά την κάθε στιγμή και απολαύστε τη ζωή σας όπως κι αν έρχεται. Μπορεί να μην φτάσετε ακριβώς εκεί που σκοπεύατε να πάτε, αλλά τελικά θα φτάσετε εκεί όπου θα έπρεπε να είστε (διαβάστε περισσότερα στο βιβλίο «Για μια νέα ζωή», A New Earth ).

8. Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να συνεχίσετε να προσπαθείτε.
Μην φοβάστε να κάνετε ξανά κάποια πράγματα – να προσπαθήσετε ξανά, να αγαπήσετε, να ζήσετε και να ονειρευτείτε. Μην αφήσετε ένα σκληρό μάθημα που σας έδωσε η ζωή να σκληρύνει και την καρδιά σας. Τα καλύτερα μαθήματα συχνά έρχονται μέσα από τις χειρότερες στιγμές και από τα χειρότερα λάθη. Υπάρχουν στιγμές που οτιδήποτε που θα μπορούσε να πάει στραβά όντως πηγαίνει στραβά και εσείς νιώθετε ότι θα κολλήσετε σε αυτό το αδιέξοδο για πάντα. Αυτό όμως δεν πρόκειται να συμβεί. Όταν φτάσετε σε σημείο να θέλετε να εγκαταλείψτε την προσπάθεια, να θυμάστε ότι συχνά τα πράγματα πρέπει να στραβώσουν πριν γίνουν έτσι όπως πρέπει. Μερικές φορές πρέπει να περάσετε τα χειρότερα για να βρείτε τα καλύτερα.Η ζωή είναι σκληρή, είναι αλήθεια, εσείς όμως είστε πιο σκληροί. Βρείτε τη δύναμη να γελάτε κάθε μέρα. Βρείτε το θάρρος να αισθάνεστε διαφορετικά, αλλά όμορφα. Ψάξτε μέσα στην καρδιά σας και κάντε τους άλλους να χαμογελούν κι αυτοί. Μην αγχώνεστε για πράγματα που δεν μπορείτε να αλλάξετε. Ζήστε απλά και δώστε αγάπη απλόχερα, μιλήστε με ειλικρίνεια, εργαστείτε με όρεξη. Και ακόμα κι αν αποτύχετε κάπου, συνεχίστε να προσπαθείτε και να εξελίσσεστε.

Η χρήση της ανθρώπινης δύναμης, Αντισθένης

Ο αρχαίος φιλόσοφος Αντισθένης μαζί με τους μαθητές του βάδιζαν προς την φιλοσοφική σχολή του. Μέχρι να φθάσουν τον ρωτά ένας μαθητής του:

- Δάσκαλε ποιο θα είναι το σημερινό μας μάθημα;

- Η χρήση της ανθρώπινης δύναμης, του απαντά ο φιλόσοφος.

Ο μαθητής μικρός σε ηλικία δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει ο φιλόσοφος . Έφθασαν στη σχολή και κάθισαν όλοι περιμένοντας τον Αντισθένη να αρχίσει την διδασκαλία. Ο φιλόσοφος αφού τους είδε όλους σιωπηλούς άρχισε:

-Για μία και μοναδική φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας αποφάσισαν να συγκεντρωθούν όλα τα ζώα που υπάρχουν στη φύση . Ο λόγος ήταν γιατί μεταξύ τους υπήρχαν ανισότητες και αδικίες. Επομένως έπρεπε να πάρουν απόφαση για το πως θα πορευόντουσαν στη ζωή τους. Αφού μαζεύτηκαν όλα σε μία αχανή πεδιάδα όρισαν πρόεδρο της συνέλευσης την κουκουβάγια. Ανεβαίνει αυτή στο βήμα και λέει: ποιο ζώο θέλει να λάβει τον λόγο; Κοιτάζει γύρω της και βλέπει σηκωμένο το χέρι του λαγού. Εμπρός λαγέ του λέει πες μας την άποψη σου. Σηκώνεται ο λαγός και λέει το εξής καταπληκτικό: θέλω όλα τα ζώα να έχουμε μεταξύ μας ίσα δικαιώματα!

Τα ζώα κοιτάζονται σαστισμένα . Ξεσπούν αμέσως σε χειροκροτήματα, ζητωκραυγές , επευφημίες και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Μετά από αρκετή ώρα όταν κόπασαν οι χαρές ρωτά η κουκουβάγια τη συνέλευση: έχει κάποιο ζώο διαφορετική άποψη; Κοιτάζονται όλα αναμεταξύ τους και δεν διαφωνούσε κανένα.

Ξαφνικά στο βάθος βλέπει η κουκουβάγια ένα χέρι σηκωμένο. Δεν διέκρινε ποιο ζώο ήταν και του είπε: σήκω επάνω να μας πεις την άποψή σου . Σηκώνεται επάνω το ζώο και βλέπουν όλοι ότι ήταν το λιοντάρι. Πάγωσαν τα ζώα. Το ρωτά η κουκουβάγια:
για πες μας λιοντάρι την δική σου άποψη.

Απαντά αυτό:
-Όποιο ζώο θέλει να έχει ίσα δικαιώματα μαζί μου να έρθει να τα υπερασπιστεί με νύχια και δόντια όμοια με τα δικά μου.

Σάστισαν όλα τα ζώα. Νεκρική σιγή επικρατούσε. Το πρώτο ζώο που απεχώρησε ήταν η αλεπού. Σιγά σιγά άρχισαν να αποχωρούν και τα άλλα μέχρι που έληξε άδοξα η συνέλευση. Έκτοτε δεν ξαναέγινε ποτέ. Τα ζώα κατάλαβαν ότι μπορούσαν να ζουν σεβόμενα τους κανόνες της φύσης. Γι αυτό έγιναν ομάδες και η κάθε ομάδα όρισε τον αρχηγό της ο οποίος είχε την ικανότητα να τα προστατεύει .

Ο Αντισθένης κοιτά τους μαθητές του και τους λέει: σκεφθείτε το σημερινό μάθημα και τις απορίες σας θα τις αναλύσουμε αύριο.

Το βλέμμα

Προετοιμαζόμαστε στην επαφή μας με τους άλλους. Ψάχνουμε τα πιο εύστοχα λόγια για να εκφράσουμε αυτά που θέλουμε, χρησιμοποιούμε το σώμα μας ως εργαλείο, ντυνόμαστε κατάλληλα για να παρουσιαστούμε στον άλλον ... ρούχα, λόγια, σώμα, επιλέγουμε τα κατάλληλα, μέσα από ένα ρεπερτόριο ανάλογα με το τι νιώθουμε ότι θα εκφράσει καλύτερα το μήνυμα που θέλουμε να στείλουμε ...κάτι πάνω μας μένει όμως ακατέργαστο χωρίς δυνατότητα 'σκηνοθέτησης' ....το βλέμμα.

Δεν μπορείς να το χειριστείς, να το παραλλάξεις, θα εκφράζει αυτό που είσαι εκείνη τη στιγμή- πολλές φορές ακόμα και αυτό που εσύ ο ίδιος σου δεν ξέρεις. Δε θα κρύψει, δε θα προσθέσει τίποτα πέρα από αυτό που πραγματικά είσαι.

Το μωρό ξαφνιάζεται από έναν δυνατό κρότο ... ακολουθούν δευτερόλεπτα απόγνωσης και το βλέμμα του καθρεφτίζει τον φόβο και το ξάφνιασμα του - μετά, δευτερόλεπτα ανακούφισης καθώς συναντά το βλέμμα της μαμάς που καθησυχάζει. Το βλέμμα ανακουφίζει, εκφοβίζει, προσκαλεί, αποδέχεται, απορρίπτει ...Ρωτάμε, μας δίνουν μια απάντηση ... αναζητούμε το βλέμμα για να 'επικυρώσουμε' την απάντηση ή όχι. Πόσες φορές αμφισβητούμε τη δήλωση κάποιου απλά και μόνο επειδή το βλέμμα του μας λέει κάτι άλλο;

Και από την άλλη υπάρχουν και οι στιγμές που θέλουμε να αποφύγουμε την επαφή με τους άλλους ... τι κάνουμε; Κρύβουμε το βλέμμα μας. Πρωινό ξύπνημα, το σώμα μας ξύπνησε πιο γρήγορα από το πνεύμα μας, δεν έχουμε όρεξη να επικοινωνήσουμε με κανέναν μέχρι να συνέλθουμε. Φτάνουμε στη δουλειά, μπαίνουμε στον ανελκυστήρα και αντικρίζουμε τρεις αγνώστους. Λέμε στεγνά την καλημέρα μας και ακολουθούν δευτερόλεπτα αποφυγής στο να εκθέσουμε το βλέμμα μας. Δε μας πειράζει που έχουμε στριμωχτεί και που τα σώματα μας μπορεί να αγγίζονται, στην επιθυμία μας να μην κάνουμε επαφή αυτές τις δύσκολες πρωινές στιγμές .... το βλέμμα μας θα προφυλάξουμε. Καρφώνουμε λοιπόν το βλέμμα σε ένα σημείο και υπομένουμε ...

Λέμε ψέματα στον σύντροφο, θα βρούμε το κατάλληλο περιεχόμενο, θα προσπαθήσουμε να χρωματίσουμε και με μια ανεμελιά την φωνή μας ... πετυχημένα ή αποτυχημένα θα προσπαθήσουμε να χειριστούμε ό, τι μέσα διαθέτουμε πάνω μας. Στην προσπάθεια να προφυλάξουμε όμως το μυστικό μας, η μόνη παρέμβαση που μπορούμε να κάνουμε στο βλέμμα μας.... είναι η αποφυγή του!! Τη στιγμή της διασταύρωσης των βλεμμάτων θα νιώσουμε την απειλή της αποκάλυψης.

Τι συμβαίνει με το βλέμμα; Είναι εντυπωσιακό. Στους χώρους της επιστήμης της επικοινωνίας, γίνονται προσπάθειες αποκρυπτογράφησης των σημάτων της μη λεκτικής επικοινωνίας, της γλώσσας του σώματος, μέσα από τη στάση του σώματος που υποδεικνύει διάφορα μηνύματα, τον τόνο της φωνής, τις φυσιολογικές αντιδράσεις του οργανισμού (κοκκίνισμα, εφίδρωση κλ.π) .... το βλέμμα όμως ....δεν μπορεί να καταγραφεί γιατί δεν μπορεί να προσδιοριστεί καν!

Σε μια βιωματική άσκηση δουλεύοντας με μια ομάδα μου, στήσαμε μια γραμμή μελών απέναντι σε μια άλλη γραμμή αντικριστά. Η οδηγία ήταν οι μεν να προσεγγίζουν τους δε, διερευνώντας μέσα από τη βλεμματική επαφή πόσο κοντά αντέχουν να πλησιάσουν και σταματώντας όταν νιώθουν ότι παραβιάζουν τα όρια του άλλου. Η οδηγία ήταν αυστηρή: Δε μιλάτε, δεν κινείστε, παρά μόνο βηματίζοντας

Η φόρτιση των μελών της ομάδας ήταν συγκλονιστική. Σώματα σιωπηλά που δεν μιλούσαν .... μόνο μέσα από το βλέμμα. Σε κάποια μέλη η συγκίνηση ήταν έντονη. Κάποια μάτια δάκρυσαν και κατέληξαν τα σώματα σε αγκαλιά. Λόγια που δε λέγονταν, συναισθήματα όμως που μοιράζονταν μέσα από το βλέμμα!

Αυτό είναι το βλέμμα! Το πρωτογενές υλικό μας, το αποτύπωμα της μοναδικότητάς μας τη συγκεκριμένη στιγμή! Πιο γνήσιο και αυθεντικό από κάθε τι πάνω μας!

Θες λοιπόν να κρύψεις κάτι; Κρύψε το βλέμμα σου ....τότε όμως θα καταλάβει ο άλλος ότι κάτι κρύβεις :-

Ένα «πρέπει» μη υποχρεωτικό

Να ανεχόμαστε. Κι αν δεν μπορούμε να αγαπάμε να ανεχόμαστε. Τούτο πρέπει στον άνθρωπο και τούτο πρέπει στην εποχή και στους αιώνες.

Απόκαμε ο άνθρωπος να υπομένει και κουράστηκε να επιμένει στη σχέση με κάθε άλλο άνθρωπο. Έμειναν οι σχέσεις νεκρές και αβαθείς, αβασάνιστες και εύκολες και από τότε άρχισαν να βασανίζονται οι ψυχές και να νεκρώνουν οι υπάρξεις. Περίεργες οι εποχές, μα πιο περίεργα τα μυαλά που σμίλεψαν τις μέρες μας τόσο άκομψα. Και ο άνθρωπος χάθηκε.

Δύσκολο να καταλάβουμε τον άλλον. Τον κάθε άλλον. Μα πιότερο δύσκολο να μας καταλάβουν οι άλλοι. Το τραγικό όμως δεν είναι μήτε το ένα μήτε το άλλο. Το δύσκολο είναι να καταλάβουμε τον εαυτό μας. Και αβασάνιστα μέσα μας βασανίζουμε τον άλλον και η βάσανος επιστέφει και βασανίσουμε τον εαυτό μας. Και όσο βασανίζουμε τον άλλον τόσο βασανιζόμαστε. Και όσο βασανιζόμαστε τόσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από την ηρεμία και την σιωπή της αυτοαναγνώρισης, για να καταλάβουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Η βάσανος έχει κραυγή. Και η κραυγή έχει διατάραξη της σιωπής. Και η έλλειψη σιωπής χαλάει την ηρεμία. Και η απουσία της ηρεμίας αποδιώχνει την γαλήνη. Και η απομάκρυνση της γαλήνης εκτρώνει την ειρήνη. Και η νεκρωμένη ειρήνη αφήνει την αντάρα και την ιαχή να ριζώνει στην καρδιά. Και τότε ο άνθρωπος γίνεται φτενός, λίγος, παράλογος.

Θα πει κάποιος πώς γίνεται να πάψει τούτο το θεριό το ανήμερο που τρώει ανθρώπινες ζωές και υπάρξεις. Οι πιο βιαστικοί θα απαντήσουν με την αγάπη. Οι πιο τολμηροί θα πουν με την αυτοθυσία. Κάποιοι ίσως να πλέξουν τα εγκώμια μιας ανθρωποκεντρικής ουμανιστικής θεώρησης. Τίποτα δεν στέκεται από δαύτα αν δεν υπάρχει καλό θεμέλιο.

Δική μου θέση και άποψη -και αν χρειαστεί κάνω και πίσω για να μη στεναχωρήσω κανέναν- είναι πως αν δεν μάθουμε πρώτα να ανεχόμαστε μήτε να αγαπήσουμε γίνεται, μήτε να θυσιαστούμε, μήτε τον άνθρωπο να δούμε θα καταφέρουμε.

Εδώ, στου δρόμου τα μισά για το Επέκεινα, στην μέση της διαδρομής για τον Αιώνα, στο καταφύγιο της μισής ζωής Εμπειρίας, τούτο είδα, τούτο διδάχθηκα, τούτο παρέλαβα, τούτο δογμάτισα, σε τούτο συμπεφώνηκα, και κατ’ ουσίαν τούτο φρονώ, τούτο λαλώ και τούτο κηρύττω.

Χρέος και ανάγκη η ανοχή του άλλου. Ακόμα και στην διαφωνία, ακόμα και στην διαφορά. Πρέπει να ανεχόμαστε. Και αυτό το πρέπει δεν είναι του κανόνα και της ηθικής. Είναι της αξίας και της αυτοτέλειας. Είναι το πρέπει που ανέχεται τον άλλον ως αξία αυτοτελή, οντότητα χωριστή, προσωπικότητα σεβαστή. Αυτό το πρέπει δεν είναι υποχρεωτικό. Είναι σωτήριο ακριβώς γιατί δεν αυτοεπιβάλλεται αλλά επιλέγεται.

Τότε και τον άλλον αποδεσμεύουμε από τα βάσανα και τα δικά μας τα βάσανα παύουν γιατί η ζωή δεν έχει πλέον κραυγές.

Σημασία έχει ποια χέρια θα σ’ αγκαλιάσουν και θα κάνουν το δέρμα σου να δακρύσει

Αποτέλεσμα εικόνας για Σημασία έχει ποια χέρια θα σ’ αγκαλιάσουν και θα κάνουν το δέρμα σου να δακρύσει.Ξέρεις τι είναι ο έρωτας;
Το άγριο μπλε της θάλασσας.
Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας.
Το φλύαρο πράσινο του λιβαδιού.
Το μεθυσμένο πορτοκαλί του χειμωνιάτικου ήλιου.
Μόλις σταμάτησε η βροχή… Οι σταγόνες χορεύουν ακόμη στα σύρματα. Ένα δάκρυ κυλάει αργά αργά στο φύλλο του κάκτου. Το ξέρω πια. Ποτέ δεν έπαψα να σ’ αγαπώ.
Από τότε που περιμένω να φανείς οι νύχτες μου γέμισαν φως.
Άπλωνα τα χέρια μου τις νύχτες και μάζευα αστέρια και φτερά από αγριοπερίστερα για να τα κρύβω στο μαξιλάρι σου και να γλυκαίνω τον ύπνο σου.
Θυμάμαι τότε… Κάτω από τα πλατάνια, στην πηγή. Διψούσα και μου ΄φερες στη χούφτα σου κρύο νερό. Όλη μου τη ζωή ξεδίψασε.
Κάθε φορά που πέφτει η βροχή πάνω στο τριαντάφυλλο θα σου στείλω ένα φιλί να κρύβεις τ’ όνειρό σου.
Πότε θα ‘ρθει αυτή η μέρα, που θα βρεθούμε μαζί. Οι δυο μας. Μόνοι μας. Θα μεθύσουμε και θα βγούμε να ζωγραφίσουμε καρδιές στις λεωφόρους. Θα τρέχουμε ξυπόλυτοι, θα βουτάμε στα ποτάμια, θα σκορπάμε φιλιά, θα φωνάζουμε ζήτωωω!
Δεν είναι πια η ζωή μου μια πορεία στην έρημο. Ξαφνικά η έρημος γέμισε κόκκινα τριαντάφυλλα. Ξαφνικά οι μέρες μου γέμισαν ήλιο. Ξαφνικά οι νύχτες μου γέμισαν δίδυμα φεγγάρια. Για κοίτα, φίλε μου πώς γυρίζει ο τροχός.
Σημασία έχει ποια χέρια θα σ’ αγκαλιάσουν και θα κάνουν το δέρμα σου να δακρύσει. Ποιο στόμα θα τσακίσει το φλοιό του μυαλού σου και θα σε τινάξει χωρίς ανάσα στ’ αστέρια.
Έκλεινα την ψυχή μου στα κοχύλια και στα χάριζα, για να μαθαίνεις τα τραγούδια της θάλασσας.
Μάζευα τη δροσιά απ’ τ’ αγριολούλουδα, την αυγή, για να δροσίζω τα χείλια σου.

Τα αχνάρια των φιλιών σου...

   Μόλις σταμάτησε η βροχή... Οι σταγόνες χορεύουν ακόμη στα σύρματα. Ένα δάκρυ κυλάει αργα-αργά στο φύλλο του κάκτου. Το ξέρω πια. Ποτέ δεν έπαψα να σε αγαπώ.

   Είχε σταματήσει σχεδόν η βροχή. Κάτι αραιές, ξέμπαρκες ψιχάλες, χτυπούσαν πότε-πότε στο τζάμι επίμονα. Δεν σε έχουμε ανάγκη, φώναζαν στο σύννεφο. Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς εσένα. Δε σε έχουμε ανάγκη. Κάτι αδύναμες ψιχάλες, που χτυπούσαν επίμονα στο παράθυρο και παρίσταναν την νεροποντή.

   Θυμάσαι που μου έφτιαχνες χάρτινα καραβάκια? Ξέχασες μόνο να μου ζωγραφίσεις ένα λιμάνι. Όταν, κάποιες φορές, με πέταξαν τα κύματα σε λιμάνια, δεν ήξερα να χειριστώ την άγκυρά μου. Δεν ήξερα να πλευρίσω το καράβι μου. Φοβήθηκα και έφυγα.

   Άπλωνα τα χέρια μου τις νύχτες και μάζευα αστέρια και φτερά, από αγριοπερίστερα, για να τα κρύβω στο μαξιλάρι σου και να γλυκαίνω τον ύπνο σου.

   Αν βρισκόταν ένας, μια φορά, που 'χει κάτι να μας πει. Ναι, τα ξεπούλησα όλα. Και τα ιερά και τα όσια, όλα. Για να κάνω άνετα μπουρμπουλήθρες στον καφέ μου με το καλαμάκι. Ας βρισκόταν ένας! Έτσι. Χωρίς να επικαλείται άλλοθι, θεωρίες, ιδεολογίες, αέρα κοπανιστό. Θα του 'βγαζα ευχαρίστως το καπέλο.

Να σου πω ένα χαρούμενο τραγούδι της ζωής? Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα όταν ανοίγει για να μπει αυτός που αγαπάς.

   Σε αγκάλιασα και βγήκανε κάτι πολύχρωμοι ήλιοι από το χώμα. Γέμισε ο κόσμος μικρούς ήλιους. Ύστερα, κατέβηκαν οι αρχάγγελοι στην γη και γύριζαν ξυπόλυτοι και μεθυσμένοι. Ύστερα ξεχύθηκαν οι άνεμοι, έκοβαν λουρίδες από τον ουρανό και τον περνούσανε μεταξωτά φουλάρια στο λαιμό τους.

   Ποτέ μην κάνεις την καρδιά σου κλουβί για αυτούς που αγαπάς.

   Οι λίμνες... Δεν πρόσεξες τις λίμνες? Δεν είναι σαν τις θάλασσες... Οι θάλασσες μιλούν... Οι λίμνες ονειρεύονται.

   Σημασία έχει ποιά χέρια θα σε αγκαλιάσουν και θα κάνουν το δέρμα σου να δακρύσει... Ποιό στόμα θα τσακίσει το φλοιό του μυαλού σου και θα σε τινάξει χωρίς ανάσα στα αστέρια...

   Δεν χάθηκε ο ήλιος. Στο σκούρο σύννεφο κρύφτηκε. Περίμενε λίγο.

   Έκλεινα την ψυχή μου στα κοχύλια και στα χάριζα, για να μαθαίνεις τα τραγούδια της θάλασσας...

   Ακολούθησέ με... Θέλω να σου μάθω το τραγούδι που λένε στον ήλιο οι πικροδάφνες. Θέλω να σου μάθω τα ερωτόλογα που ψυθιρίζουν οι πεταλούδες στις ανθισμένες μολόχες...

   Κάτι ακόμα... Δεν μπορούν να ζήσουν τα λουλούδια, αν δεν χαρίζουν στις μέλισσες την ψυχή τους...

   Κάποια μέρα, πρέπει να σου πω, γιατί σε παράτησα. Κάποτε, πρέπει να το μάθεις.. Σ ε άφησα, γιατί σε αγαπούσα πολύ. Γιατί ήθελα να σε προστατέψω από μένα...

   Δεν έχω τόσο την ανάγκη να σε βλέπω. Προτιμώ να σε ονειρεύομαι...

Είναι μερικοί... Εκεί, κοντά στα μεσάνυχτα, που ξύνουν το σκοτάδι με τα νύχια τους και βρίσκουνε κομμάτια φως.

Λύσε τον πόνο σου. Άσε τον , να πετάξει με τις φτερούγες του ανέμου. Μην τον τυλίγεις κουβάρι. Νομίζεις έτσι, θα βρεις ποτέ την άκρη του?

   Ακόμα και αν καταφέρω και κλειδώσω την ψυχή μου, να σφραγίσω παράθυρα και πόρτες, η σκέψη μου θα ξεφύγει από τους αρμούς να σε ανταμώσει.

   Στα μάτια του σφύριζαν όλα τους τα τραγούδια, τα πέλαγα...

   Μου χάρισε ένα καραβάκι, είχε μια μικρή φιλντισένια άγκυρα, καρφιτσωμένη στο πλευρό του. Πάρτο! μου είπε. Και να σου πω? Αυτή η άγκυρα δεν πιάνει, πάρα μόνο σε κοράλλια, να το θυμάσαι.

   Όταν φεύγεις, είναι σίγουρο πως ρισκάρεις. Τίποτα δεν θα μείνει έτσι, όπως το άφησες. Ότι μένει πίσω σου, μπορεί να μην το γνωρίσεις, αν θελήσεις να το ξαναδείς. Δεν μπορείς να αιχμαλωτίσεις παρά μόνο τις αναμνήσεις σου.

   Σχεδόν όλη μου την ζωή την πέρασα στην ακροθαλασσιά. Κρατούσα ένα κοχύλι και ονειρευόμουνα τον ωκεανό.

   Σε είδα σε μια παγωμένη λίμνη, να τριγυρνάς μόνος με την βάρκα σου... Μου φάνηκες λυπημένος. Είπα να κάνω την ψυχή μου, ένα νούφαρο, να ομορφαίνει την λίμνη σου...

  Δεν είναι ντροπή να γονατίζεις.. Ντροπή είναι να μην προσπαθείς να σηκωθείς...

  Δεν συμφωνώ μαζί σου, μα αυτό, δεν έχει και τόση σημασία. Σε νοιάζομαι και σε αγαπώ.

   Εκείνα που δεν άντεξα, έκαναν τελικά να ανθίσουν μέσα μου οι πασχαλιές.

   Μια νύχτα, τέλος καλοκαιριού ήταν, που ξαπλώσαμε στην αυλή κάτω από την πικροδάφνη. Όταν άρχισε να χαράζει, μια μικρή πεταλούδα, ήρθε και κάθισε στο μέτωπό μου...

  Αν συναντήσετε ένα αγόρι μελαγχολικό, να μαδάει μια μαργαρίτα, κάτω από ένα πεύκο, πείτε του παρακαλώ, ότι το τελευταίο φύλλο το έχω κρυμμένο στην καρδιά μου...

   Πάλι έπεσε μια βαριά, νοτισμένη σιωπή. Πάλι ζάρωσε το καλοκαίρι στο λαιμό ενός αγριοπερίστερου, γιατί κρύωσε πολύ.

   Θέλω να πω ένα τραγούδι για το μικρό ασφοδήλι, που το 'γειρε η βροχή. Για το κίτρινο αμπελόφυλλο που χει μαγκωθεί στο μαυρισμένο νυχάκι της νύχτας. Για την φλούδα του μανταρινιού που κολυμπάει στο λασπόνερο...

   Τι όμορφα που είναι τα μωβ απομεσήμερα του Οκτώβρη... Ακόμα και όταν ξέρεις, πως αυτό που νόμιζες ότι σε περιμένει, κρύφτηκε πίσω από τα σκούρα σύννεφα και σε ξέχασε...

   Τι μπορεί να προσφέρει αλήθεια, ένα κίτρινο φύλλο, που θέλησε να πάει κόντρα στο ρεύμα του ποταμού? Μπορεί... Να κάνει το ποτάμι να ονειρεύεται.

  Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό, φθαρμένο ψαροκάικο, που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι και έναν ξεσκούφωτο ήλιο για τιμονιέρη...

Αν βρισκότανε τώρα κάποιος δίπλα μου, να μου ζεστάνει τα χέρια... Να μου πει ψιθυριστά, εντάξει, εντάξει, μην φοβάσαι... Και εγώ να απλώσω τα δάχτυλά μου, στο πρόσωπό του και να πιάσω το σχήμα του χαμόγελου του... Να πιάσω το σχήμα του κόσμου... Αν βρισκότανε λέει...

   Τις νύχτες που περίμενα να έρθεις... Μετρούσα τις ρυτίδες, στο πρόσωπο της ερημιάς...

  Όχι, όχι. Δεν θέλω να με χαϊδέψουν χέρια που έχουν στα δάχτυλα χρυσόσκονη. Μπορεί να έχουν σκοτώσει πεταλούδες...

   Ευτυχώς που έμαθα να σφίγγω το χέρι των ανθρώπων, να μετράω, πόσες σταγόνες βροχής αντέχει ένα άνθος βερυκοκιάς.

   Είναι η αγάπη μου, δεν το κατάλαβες? Είναι η αγάπη μου που κάνει να ανθίζουν τα μπομπούκια της πικροδάφνης στο μπαλκόνι μου...

   Θέλω να σε πληγώσω με ένα χαμόγελο, να σε σκοτώσω με ένα χάδι, να σε αναστήσω με ένα φιλί...

   Απόρησα γιατί ήταν τόσο κόκκινα τα άνθη αυτής της ανυγδαλιάς. Ξαφνικά, θυμήθηκα πως της είχα δώσει κάποτε να μου φυλάξει τα αχνάρια των φιλιών σου...

Χωρίς να το ξέρεις...

Χωρίς να το ξέρεις ήρθες στη ζωή μου με σκοπό συγκεκριμένο, ιερό για μένα...!

Χωρίς να το ξέρεις μ' έμαθες πως να φωτίζω μέσα μου μικρούς εαυτούς μου, ανύπαρκτους πριν την άφιξη σου. Να τους αναγνωρίζω, να τους ενθαρρύνω. Ήσουν εκεί για μένα, να τους θαυμάσεις, να μου τους σεργιανίσεις, να τους εκθέσεις. Πόσο στοργικά τους άγγιξες! πόσο ζεστά τους φίλησες! Έπαιρνες τα χέρια μου στις χούφτες σου και με τη ματιά σου τους ξυπνούσες, τους προκαλούσες να δώσουν τα πάντα για σένα! για μένα...! για εμάς! και το έκαναν! πόση υπακοή... πόση υποταγή!προσήλωση χωρίς όρια! σε ζήλευα για αυτό! θαύμαζα τον τρόπο σου, τον τρόπο ενός θηριοδαμαστή που εγώ δεν μπορούσα να έχω....! τρόπος η μήπως ρόλος...? δεν θέλω απάντηση σ' αυτό! την έχω ήδη δώσει μόνος μου! αφελής? ίσως!

Χωρίς να το ξέρεις με έκανες να ανατρέψω τις λειτουργίες μου. Τις άμυνες μου.

Χωρίς να το ξέρεις μ' έμαθες να αγαπώ το τραγούδι μου. Έκανες την φωνή μου να' χει λόγο να ακούγεται και η ψυχή μου να συμμετέχει σ' αυτό..και το σημαντικότερο?? μ'εκανες να αγαπώ το αποτέλεσμα!

Χωρίς να το ξέρεις γέμισες τη ζωή μου με μυρωδιές, με χρώματα αλλά πανω απο όλα με ήχους...με στίχους!

Χωρίς να το ξέρεις, παίρνοντας στα χέρια σου το πρόσωπο μου, δίνοντας μου γλυκό φιλί, ξύπνησες το παραμύθι των παιδικών μου χρόνων! Έτσι πίστεψα έστω για λίγο πως υπάρχουν βασιλιάδες και βασίλισσες και πως ζουν στο τέλος αυτοί καλά... και μεις καλύτερα.

Χωρίς να το ξέρεις ΗΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ για μένα! Ήσουν το φως στις μέρες μου, το σεργιάνι της ματιάς μου στον έναστρο καλοκαιρινό ουρανό, οι προσευχές μου, οι έννοιες, οι ελπίδες μου! Ήσουν ο κάφες μου το πρωί, η αίτια που χαμογελούσα, η λάμψη στα μάτια μου, ο λόγος που ήθελα να ξεπερνώ τον εαυτό μου, όλους τους εαυτούς μου, αυτούς που ανακαλύψαμε μαζί. Που αγαπήσαμε μαζί! Ήσουν η ανάσταση μου!

Χωρίς να το ξέρεις λάτρεψα κάθε τι σου! κάθε κρυφό, σκοτεινό εκατοστό της ψυχής και του μυαλού σου. Κάθε δυνατή αχτίδα του αυτόφωτου ΕΙΝΑΙ σου. Δεν με ένοιαζε αν καώ η αν χαθώ στο σκοτάδι. Γιατί ήθελα να πιστεύω πως δεν θα άφηνες το χέρι μου σε τούτο τον περίπατο.

Ξέρεις όμως πια, πως το χέρι μου μάταια έψαχνε να βρει το δικό σου. Πως η φλόγα της αγάπης μου δεν έφτασε τελικά να φωτίσει και να ζεστάνει τα σκοτάδια σου. Πως όλος σου το φως το καλοδέχτηκα και κείνο με έκαψε...! έκαψε και τους δυο μας.

Δεν ξέρω αν έμειναν στάχτες ή κάρβουνα από τούτη τη λαίλαπα... Δεν ξέρω! ότι και να έμεινε όμως,... καλοδεχούμενο....

"Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας νους"

Μια φορά κι εναν καιρό ήταν ένας νους...που όλο του άρεσε να ταξιδεύει, να'ναι λεύτερος, και με παρέα ενα πείσμα να κάμουν σχέδια.
Μια φορά κι έναν καιρό είχα έναν νου που πετάριζε, που δεν βολεύουνταν σε στενά δωμάτια, σε υγρασίες, σε κλεισούρες. Ετσι όσο μπορούσα και όσο είχα σιγόντο μου το πείσμα μου, έβαζα στόχους και ζούσα.

Πάνε μέρες που χαμε να κάτσουμε κάτω τα δυο μας να κάμουμε μια κουβεντούλα. Όλο λόγια στο ποδάρι λέγαμε και δίναμε υπόσχεση και νεο ραντεβού για να τα πούμε...! Και σήμερα το απόγιομα μου μήνυσε :
- "Κερνάς καφέ?"
- "έλα, ώρα σου ήταν κι άργησες" αποκρίθηκα απρόθυμα...

στρογγυλοκάτσαμε λοιπόν στο μαρμάρινο τραπεζάκι της αυλής κάτω απο τη μουριά, φτιάξαμε και καφεδάκι μέτριο βαρύ, βάλαμε και λουκουμάκι στην άκρη στο πιατέλο και αρχινίσαμε..

- "μου λείψες. Ξέρεις πόσο καιρό ψάχνω να σε βρω να τα πούμε?" ξεκίνησε να μου μιλά ο νους μου.
- "έχεις δίκιο μαύρε μου, μα που να σταθώ και που να αράξω. Πολλές οι έγνοιες, πολλές οι κούρασες. Σε παραμέλησα το ξέρω." δικαιολογήθηκα...
- "όμορφο καλοκαίρι πέρασε ε?" με ρώτησε
-" ναί...όμορφο ήταν. Γεμάτο αρμύρα, θάλασσα και πυρωμένες αισθήσεις..." απάντησα νοσταλγώντας ένα καλοκαίρι που ακόμα ξέβγαζα απο τα μαλλιά μου
- " και τώρα τι?"
- " τώρα φθινόπωρο, αργότερα χειμώνας..μετά απόκριες ...άνοιξη...καλοκαίρι..! να μαστε καλά να ζούμε" είπα, θέλοντας να ξορκίσω τη συννεφιά που με πλησίαζε.
- "μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Με μένα μιλάς. Μην κρύβεσαι...γιατι δεν μπορείς να το κάνεις, όσο κι αν θελήσεις, όσο κι αν προσπαθήσεις. Πότε ήταν η τελευταία φορά που θέλες να κοιτάξεις ενα βήμα παρακάτω στο μέλλον....έστω μικρό ...εστω μέχρι αύριο, μεθαύριο, τον άλλο μήνα?...κοίτα μπροστά...τι βλέπεις? τι θες να δεις? τι ζητάς? τι να σε περιμένει? οχι σε πέντε η σε δέκα χρόνια απο τώρα μα σε δυο η έξι μήνες....."

πάγωσα....κατάπια δυο γουλιές καφέ..και νόμιζα πως ήταν βρασμένος με στάχτη και καρφιά..!
- "πότε?" αναρωτήθηκα....
και ξαφνικά κοιτώ μπροστά και ψάχνω να βρω κάτι να περιμένω..η κάτι να με περιμένει..! δεν ξέρω αν φταίει η στραβομάρα που χω τελευταία...δεν ξέρω πια αν βλέπω κοντά η μακριά..δεν θέλω να φορέσω γυαλιά γιατι ίσως δεν θέλω να δω παρακάτω ...γιατι φοβάμαι τι θα αντικρίσω.
Δεν ξέρω αν φταίει που μεγαλώνω η αν φταίει πως νιώθω να γερνάω ...δεν ξέρω αν φταίνε οι άλλοι για την κατάσταση που μας έχουν φέρει...και που, και αν εχω μερίδιο ευθύνης και γω..! ενα σακί "δεν ξέρω" ξαφνικά φορτώθηκα στους ώμους μου και δυο καντάρια υπομονή να πορεύομαι...!

Μα δεν είμαι έτσι εγω...! δεν φορώ πέτρινα παπούτσια, δεν έχω βαρίδια χτισμένα στις κλείδες μου για να κυρτώνουν το κορμί μου. Θέλω να βλέπω παρακάτω, να φορέσω γυαλιά, να πάρω κυάλια μα να ρίχνω μια ματιά πιο πέρα, να χω κάτι να περιμένω, να προσδοκώ.

Τινάζω το λουκούμι στο πιατέλο, υπόσχεση γλύκας κρεμασμένη στα δυο μου δάχτυλα...και του απαντώ...
- "μη μ'αφήνεις με τα κεριά στα μάτια μου. Μην με ξεχνάς με κλειδαριές βαριές και σφαλισμένες. Δεν είμαι ετσι εγω, το ξέρεις. Με ξέρεις. Να ρχεσαι να μου μιλάς, να με σκουντάς να ξυπνω...να γυρίζω πλευρό..να ανασηκωνομαι...δεν την μπορώ τη μούχλα. Δεν αντέχω τη σαπίλα."
- "ασε το πατζουρόφυλλο της ψυχής σου μισάνοιχτο...και γω θα σκαρφαλώνω τις γρίλιες και θα ρχουμε τις νύχτες που θα νογώ πως πρεπει να μου τάξεις, να σε ανασηκώνω, να σε ξεμουδιάζω...να γυρίζω το κορμί και την ψυχή σου πριν κατοικήσουνε πληγές και ανοίγματα" μου απάντησε και μου κλείσε το μάτι.....με ενα χαμογέλο που στην άκρη του φτιαχνόντουσαν όλα τα λουκούμια του κόσμου...

Μια φορά κι εναν καιρό ήταν ενας νους... ο νους μου...

Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται

Μην δίνεις τόσο εύκολα!
Δεν έχω θυμό μέσα μου!
Δεν έχω έχθρα για κανέναν!

Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη!
Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!
Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος!

Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου.
Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί.

Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω.
Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ.
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.

Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου.
Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω.
Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα.
Κι ας μην τα ξεχνώ.

Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδο.
Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα.
Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά.
Να περπατήσω τους δρόμους της και να ανακαλύψω καινούρια μυστικά.

Τόσα θέλω, μόνο που δεν ξέρω τι μπορώ.

Ή μήπως μπορώ ότι θέλω ?

Σε θυμάμαι να μου λες, πως πρέπει στον εχθρό να χαμογελώ, γιατί έτσι τον πανικοβάλλω.
Σου χαμογελώ και σε κοιτώ στα μάτια.

Τώρα πια, ξέρω τα ψέματα πίσω από τις καλά κρυμμένες αλήθειες σου.
Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πια.
Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα κι η ομορφιά και η ασχήμια
μας κοιτούν κατάματα.

Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται.

William Shakespear

Μπούχτισα...

... με την ηχορύπανση των ημερών

Η αλήθεια της ζωής ποτέ δε χάνεται
στους ανεξερεύνητους δρόμους του δήθεν
κι όλοι οι φευγάτοι απ΄ τον κύκλο γαλαξίες
αναστημένοι μου χαμογελάνε απόψε
και για πάντα σε μια παράξενη
συμπαντική απαλή ησυχία.

Η αγκαλιά της σιωπής όταν ανοίγεται ,
οι στιγμές της καρδιακής απλότητας στην αγάπη ,
χάριτες γίνονται στον απέραντο ουρανό
και στην εσωτερική προσφυγιά του καθενός αντίσκηνα, καταλύματα στήνονται.
Στη μεγάλη σκηνή της παγκόσμιας ψυχής
χωράνε όλα τα μικρά σημαντικά της ζωής
και μένουν στην απέξω τα μεγάλα ασήμαντα.
Όλοι οι καθημερινά αμετανόητοι πρόσφυγες εντός
οι πιστότεροι στην αξιοπρεπή τους σιωπηλή αλήθεια, ταπεινόφροναθα παραμένουν εσαεί ευγνώμονες
στην ιερότερη της ζωής αλήθεια.
Ουδέν μονιμότερον του αυθεντικού
ψυχή μου.

Μας αρέσει αυτό το "μαζί"

 Θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί, μόνο και μόνο, γιατί μας αρέσει αυτό το "μαζί", αλλά πολύ συχνά μένουμε με τον άλλο, επειδή νοιώθουμε άσχημα "χωρίς" αυτόν. Μόνο αν νικήσουμε το φόβο της μοναξιάς, θα είμαστε ικανοί για την αγάπη. Μόνο αν αγαπήσεις την μοναξιά, κάθε λεπτό που ζεις με τον άλλον γίνετε μια επιλογή αγάπης.

Η Αγάπη είναι ένα ολοζώντανο λουλούδι, αν το κλείσεις σ' ένα γυάλινο βάζο πνίγεται και πεθαίνει, τότε για να το κρατήσεις "ζωντανό" το μεταμορφώνεις σε πλαστικό συνθετικό λουλούδι, αλλά δεν είναι πια λουλούδι, είναι μόνο ένα κομμάτι πλαστικό. Ένα αληθινό τριαντάφυλλο, αντιμετωπίζει όλους τους κινδύνους ενός πραγματικού φυτού, εκτίθεται στον ήλιο, στον άνεμο και στη βροχή...

Η αγάπη είναι ένα σπάνιο λουλούδι. Είναι σπάνιο, επειδή μπορεί να συμβεί μόνο όταν δεν υπάρχει φόβος. Ποτέ πριν. Αυτό σημαίνει ότι η αγάπη μπορεί να συμβεί μόνο σ’ ένα βαθειά πνευματικό άτομο. Το σεξ γίνεται με όλους. Οι γνωριμίες γίνονται με όλους. Όχι όμως και η αγάπη.Όταν δεν φοβάσαι, όταν δεν έχεις τίποτα να κρύψεις, τότε μπορείς ν’ ανοιχτείς, τότε μπορείς ν’ αποσύρεις όλα τα σύνορα. Και τότε μπορείς να προσκαλέσεις τον άλλο να μπει μέσα σου, μέχρι το μεδούλι σου. Και μην ξεχνάς ότι, αν αφήσεις κάποιον να σε διαπεράσει βαθειά, τότε και εκείνος θα σ’ αφήσει να τον διαπεράσεις, επειδή όταν αφήνεις κάποιον να μπει μέσα σου, δημιουργείται εμπιστοσύνη. Όταν δεν φοβάσαι, χάνει και ο άλλος το φόβο του.

Μοναξιά μου όλα

Έπρεπε να είχα σχολάσει προ πολλού, όμως κάτι απροσδιόριστο με κρατούσε στο γραφείο. «Είχα δουλειές…» προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου.
Ξεκίνησα να πάω στο σπίτι. Με τα πόδια. Πόσο να απέχει; Η νύχτα ήταν γλυκιά και δεν μπόρεσα να της αντισταθώ, να χαθώ μέσα στα σκοτάδια της. Ίσως να χανόμουν γενικά…
Ο ήχος της κόρνας με έβγαλε από το λήθαργό μου. Ένας τύπος με χαιρετά. Το αυτοκίνητο άγνωστο σαν αυτόν. Επιταχύνω το βήμα μου από φόβο. «Κανένας τρελός» ή «με μπέρδεψαν για άλλη» σκέψεις που με κεραυνοβόλησαν.
Φυσιογνωμία γνώριμη. Ένας φίλος από τα παλιά. Σαν μελωδία που έρχεται στο μυαλό, φέρνοντάς μας χαρά και φεύγει… Επιτέλεσε το σκοπό της! Δεν χρειάζεται πια.
Έτσι και εκείνη τη στιγμή, χάρηκα που ανταλλάξαμε δύο κουβέντες, φιλικές! Καταφθάνει και η κοπέλα του που είχα προσπεράσει λίγα λεπτά πριν. Είναι και οι δύο ντυμένοι με τα καλά τους. Αυτά που μας φορούσε η μανούλα στις επισκέψεις ή στη γιορτή μας. Τα επίσημα.
Θα βγουν. Έχουν κανονίσει. «Κάνει χορό ο σύλλογος» θα μου διευκρινίσει ο φίλος. Άχρηστες πληροφορίες για να καλύψουμε λίγο χρόνο παραπάνω! Τη συνοδεύει επίσημα, σαν τα ρούχα τους! Ανταλλάσσουμε χαιρετισμούς. «Άντε και γαμπρός» θα του ευχηθώ. Εκείνη καμαρώνει, η νύφη, ισιώνοντάς του τον γιακά.
«Εσύ πού πας;» θα με ρωτήσουν. «Σπίτι». Δικαιολογία κλασική. Κουρασμένος λόγω δουλειάς… Ή μοναξιάς; Θα με διορθώσει νοερά ο κακός μου εαυτός.

Γυρίζω το κλειδί στην εξώπορτα. Διαφαίνεται το φως στο χολ. Η πόρτα ανοίγει. Πετάω το παλτό και τα κλειδιά. Ο αντίλαλος τον ξαναφέρνει στα αυτιά μου.

«Μαμάαα… Μπαμπάαα…» θα φωνάξω ασυναίσθητα. Ο άλλος μου εαυτός, που του αρέσει να με πονάει θα μου επιτεθεί. Ξυραφιά στην καρδιά μου. Πάνε δύο χρόνια τώρα που μετακόμισαν. Γενέτειρά τους. «Ποιος θα σε ακούσει; Η μοναξιά;». Μου το χτυπάει πάλι.
Κατευθύνομαι προς το δωμάτιο. Ξεντύνομαι και βγάζω τη μάσκα μου. Τώρα είμαι μόνος. Είμαι ο αληθινός μου εαυτός. Δεν υποκρίνομαι. Ο εαυτός μου δεν με λυπάται. Συμπάσχει. Εκτός από τον κακό εαυτό μου που θέλει τα δάκρυά μου να τα δει να κυλούν. Δεν θα του χαριστώ.
Βαριέμαι να φτιάξω να φάω. Η θετική πλευρά της μοναξιάς. Είμαι αδύνατος! Έχω το σώμα που πάντα ονειρευόμουν… «Αλλά είσαι μόνος σου» πάλι αυτός! Κόβει και ράβει, του αρέσει να πονάω.
Ο έρωτας… Με έχει εγκαταλείψει προ καιρού. Έχει φύγει για άλλες αγκαλιές. Εξάλλου ένα κορμί δεν είναι μόνο αγκαλιά, είναι μια πατρίδα που θα γίνει ξενιτιά… Είναι ήδη ερωτικός μετανάστης κι εγώ εδώ. Μόνος! Θα καγχάσει ο άλλος.
«Υπάρχουν και οι φίλοι» θα προσθέσει ο εαυτός –Βελζεβούλ. «Αν τους δείξεις το αληθινό σου πρόσωπο θα έρθουν» τώρα προστάζει δεν επισημαίνει.
Αλήθεια; Πάω να πιάσω το τηλέφωνο. Ετοιμάζομαι να σχηματίσω τον αριθμό ενός φίλου… Μα πάλι το αφήνω. «Αύριο» σκέφτομαι.
Η ώρα προχωράει, ποτέ δεν γυρίζει πίσω. Τρεχούμενος χρόνος.
Ξαπλώνω, αποχαυνώνομαι στην TV. Δεν θέλω να σκέφτομαι. Γελάω με ένα σίριαλ. Το γέλιο μου κάνει αντίλαλο και το ξαναφέρνει στα αυτιά μου. Μοιάζει να με κοροϊδεύει το ίδιο το εγώ μου. Με τρομάζει… Θα το προσπεράσω.
Νυστάζω, αλλά γιατί δεν κλείνουν τα μάτια μου να δω όνειρα;
Όνειρα, όσα ονειρεύομαι. Αύριο έχω ρεπό, όμως δεν προγραμματίζω τίποτα. Θα μείνω me, myself
and I.
Θα πρέπει να είχα ήδη λαγοκοιμηθεί. Το τηλέφωνο. Στην άλλη γραμμή ο προϊστάμενος από τη δουλειά μου. Ζητεί να δουλέψω αύριο.
Μια ηλιαχτίδα φώτισε την ψυχή μου. Ανταποκρίνομαι αμέσως θετικά. Ευτυχώς, δεν θα είμαι μόνος μου. Στη δουλειά και βάζω τέλος στη μοναξιά!

[Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους που είναι μόνοι τους, αλλά η υπερηφάνεια δεν τους επιτρέπει να το ομολογήσουν ούτε καν στον ίδιο τους τον εαυτό. Η υπερηφάνεια είναι συνώνυμο της μοναξιάς, για όποιον το έχει ζήσει… ]

Είμαι καλά να λες...

Για όσες φορές μπήκες σε ξένα παπούτσια που σε στένευαν...
Για όλες τις νύχτες που αποκοιμήθηκες κλαίγοντας...
Για τις αγκαλιές που έδωσες κι έμεινες με άδεια χέρια...

Είμαι καλά να λες..
Για τα λόγια που υπερεκτίμησες και δεν έπρεπε...
Για το χώρο που έδωσες και τελικά έμεινε κενή η θέση δίπλα σου...
Για όλες τις φορές που ξέμεινες σε άδειους δρόμους...
Για όλους τους θυμούς που δεν έλεγξες...
Για ότι σκόρπισε... Ότι δεν τηρήθηκε...
Για τα ψίχουλα που αρκέστηκες να πάρεις...

Είμαι καλά να λες...
Κι ας απομακρύνονται τα όνειρά σου...
Κι ας γκρεμίστηκαν έτσι απρόβλεπτα τα πρότυπά σου..
Κι ας φαίνονται κάποιες στιγμές όλα αδιέξοδα...
Κι ας σου κόβεται η ανάσα από τον πόνο...
Να ξυπνήσεις ένα πρωί σε άλλη ζωή δεν γίνεται...
Γι'αυτό προσπάθησε να ομορφύνεις όσο γίνεται αυτή που έχεις..
Η ζωή μας είναι εκπληκτική!

The last goodbye...

Στιγμές δεδομένες, άνθρωποι ξεχασμένοι, ανούσιες πράξεις, κούπες ξεχασμένες δίπλα από το παράθυρο, κρύο δωμάτιο, κρύα πρόσωπα, ανέγγιχτα γράμματα, γράμματα που ποτέ δεν γράφτηκαν, ποτέ δεν στάλθηκαν, ποτέ δεν άρχισαν, ποτέ δεν τελείωσαν!

 Χαμένα τηλεφωνήματα, χαμένοι και εμείς, ανείπωτα λόγια, λόγια ανύπαρκτα, ανούσια, ασήμαντα και όμως σημαντικά! Λόγια συνηθισμένα αλλά ξεχασμένα σε μια ευχή, σε ένα όνειρο! Λόγια που δεν ειπώθηκαν αν και θα έπρεπε!

Λόγια ξεθωριασμένα, ξεχασμένα και ριγμένα στο πάτωμα με τόση βία, με τόσο μίσος μα και αγάπη, θυμό και πόνο. Λόγια που έπρεπε να πεις και δεν είπες, λόγια που ήθελες να πεις και δεν βρήκες το θάρρος, λόγια αληθινά, λόγια καρδιάς… Λόγια χαραγμένα στην καρδιά, κλειδωμένα σε ένα μπαούλο με πολύτιμους θησαυρούς.

Μα δεν πρόλαβες να τα πεις, μα δεν πρόλαβες να τα μοιραστείς, σαν και έχεις χάσει το κλειδί! Σαν και αυτές οι μικρές υπάρξεις, νεράιδες τις λένε, ήρθαν και πήραν το κλειδί και το έχουν θάψει στο μαγικό τους κήπο, κάπου βαθιά κρυμμένα και σε έχουν ποτίσει νέκταρ για να το ξεχάσεις και να ξεχαστείς. Και εσύ τις άφησες έτσι απλά να το πάρουν. Δεν πρόλαβα να μιλήσω, δεν πρόλαβα να κάνω κάτι… Ίσως δεν μπορούσα, αυτό λέω σε μένα, μα είναι αυτό αλήθεια? Ή απλά είναι και αυτό μια δικαιολογία για να νιώσω καλύτερα!

Πολλές φορές θεωρούμε κάποιους ανθρώπους δεδομένους. Ξέρουμε ότι υπάρχουν εκεί, ζουν μαζί μας, ζουν για εμάς! Θα μπορούσαν να κάνουν τα πάντα για μας γιατί μας αγαπάνε και επειδή τους αγαπάμε και εμείς! Δίνουν χωρίς να πάρουν, γιατί αυτό είναι η αγάπη, δίνεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα! Και εσύ μεγάλωσες ξέροντας ότι πάντα θα είναι εκεί για σένα! Ποτέ δεν σκέφτηκες ότι δεν είναι δεδομένοι, ότι είσαι τυχερός που τους έχεις.

 Πολλές φορές θυμώνεις, νευριάζεις μαζί τους άλλες φορές πληγώνεται ο εγωισμός σου, η περηφάνια σου και γίνεσαι σκληρός μαζί τους. Αλλά αυτοί πάλι είναι εκεί και σε περιμένουν, θα σε συγχωρέσουν όπως κάνουν πάντα άλλωστε. Κάποιες φορές όμως δεν γίνεται αυτό.

Πολλές φορές δυστυχώς ο εγωισμός υπερισχύει την αγάπη και τότε οι δρόμοι των ανθρώπων χωρίζονται. Ο καθένας από εμάς είναι τόσο εγωιστής που μπορεί να κάνει χρόνια να μιλήσει ξανά στο αγαπημένο του πρόσωπο. Αν είναι τυχεροί, η ζωή θα τους δώσει μια δεύτερη ευκαιρία και ίσως οι δρόμοι αυτών των ανθρώπων να συναντηθούν ξανά, αν όχι όμως οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να ζήσουν χρόνια ολόκληρα δίχως να πουν μία λέξη μεταξύ τους.

Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί δυστυχώς η τύχη να μην είναι με το μέρος τους και να μην υπάρξει ποτέ αυτή η δεύτερη ευκαιρία. Μπορεί αυτή να είναι η κατάλληλη στιγμή να πεις αυτά που θέλεις γιατί ίσως αύριο… ίσως να μην υπάρχει αύριο… Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το αύριο! Θυμάμαι από μικρή ο πατέρας μου πάντα έλεγε ‘Μην αφήσεις για αύριο, κάτι που μπορείς να κάνεις σήμερα!’. Μην περιμένεις το αύριο, μην περιμένεις μέχρι το τελευταίο αντίο, μπορεί να μην είσαι τόσο τυχερός για να έχεις αυτή την ευκαιρία! Μπορεί να μην υπάρχει αύριο! Μην αφήσεις το αύριο να σε προλάβει! Έφυγες νωρίς…

Αυτό το τηλεφώνημα που δεν έκανες, αυτά που δεν είπες, αυτά που δεν έκανες. Όλα αυτά θα σε βασανίζουν μια ζωή! Κάνε αυτό που θέλεις όσο είναι νωρίς... Μην περιμένεις το τελευταίο αντίο να σε προλάβει, μην περιμένεις από τους άλλους να το κάνουν αυτοί πρώτοι!

Η ζωή είναι αρκετά μικρή για να ζούμε με μίσος στην καρδιά μας και για να ζούμε δυστυχισμένοι… Αλλά είναι και πολύ μεγάλη για να την ζήσεις μετανιώνοντας για τα λόγια που δεν είπες και για τις πράξεις που δεν έκανες! Εμείς φτιάχνουμε την δική μας ευτυχία! Είναι στα χέρια μας να είμαστε χαρούμενοι και να ζούμε την κάθε στιγμή με τα άτομα που αγαπάμε!

Συγνώμη αν κάποιες φορές είμαι σκληρή, συγνώμη αν κάποιες φορές είμαι αντιδραστική, συγνώμη αν κάποιες φορές λέω τα λάθος λόγια, κάνω τα λάθος πράγματα. Προσπαθώ, μαθαίνω , αλλάζω! Όλοι κάνουμε λάθη και είναι καλό να τα αναγνωρίζουμε. Αλλά δεν είναι σωστό αυτά τα λάθη, η ντροπή και ο εγωισμός να μας κρατάνε πίσω από το να είμαστε μαζί με τα αγαπημένα μας πρόσωπα!

Αυτοί που σε αγαπάνε σε αποδέχονται όπως είσαι, το ίδιο και εσύ, πρέπει να τους αποδέχεσαι όπως είναι! Μαθαίνεις να ζεις με τα λάθη και τα σωστά τους, με τα κακά και τα καλά τους, γιατί τους αγαπάς και σε αγαπάνε. Είσαι πάντα εκεί για αυτούς, όπως και εκείνοι για σένα. Ακόμη κι' αν ζείτε σε διαφορετική πόλη, σε διαφορετική χώρα, σε διαφορετικό περιβάλλον, πάντα θα είσαι εκεί για αυτούς όπως και εκείνοι για σένα! Και όχι δεν είναι δεδομένο ότι τους αγαπάς, πρέπει να τους το λες κάθε στιγμή, με την πρώτη ευκαιρία που βρίσκεις, με το καλημέρα τους, με το καληνύχτα σου, μέχρι το τελευταίο αντίο! Μέχρι να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί σε εκείνο το μέρος από το οποίο οι πρόγονοί μας ξεκίνησαν. Μέχρι να ειδωθούμε ξανά σε εκείνο το μαγικό μέρος, Παράδεισος το λένε, και έχει εκεί κλεισμένους τους καλύτερους ανθρώπους. Μην κλαις, μην στεναχωριέσαι για αυτούς.

Εκείνοι είναιχαρούμενοι εκεί. Εκεί είναι ο τελικός προορισμός, το άσπρο φως, η χαρά καιη γαλήνη. Εκεί τραγουδάνε οι Άγγελοι και ψάλουν ύμνους μαζί με τους Αγγέλους που ήταν εδώ στην γη μαζί μας κάποτε! Είναι όλοι εκεί και μας βλέπουν από ψηλά, προσεύχονται για μας και μας προσέχουν! Κάποιες φορές έρχονται στα όνειρα μας, κάποιες φορές τους νιώθουμε δίπλα μας σαν ένα κρύο αεράκι ή άλλες φορές ξέρεις απλά ότι είναι εκεί και σε προσέχουν. Πάντα θα είναι στην καρδιά σου και πάντα θα τους σκέφτεσαι όσα χρόνια κιαν περάσουν γιατί είναι οι άνθρωποί σου, η ζωή σου, οι αναμνήσεις σου!

Μια φωτοβολίδα μες την νύχτα σκάει!

Μια φωτοβολίδα μες την νύχτα σκάει… Στην καρδιά σου καίει μια μικρή φωτιά και από την ματιά ένα φως που ρέει! Μια φωτοβολίδα μες την νύχτα σκάει και ας ξαναγυρνάει πίσω η σελίδα! Όλα είναι ίδια αν δεν τα αγαπάς και όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας! Κι όλα αυτά που είναι γίνονται ξανά μέσα από την δικιά σου την ματιά!

Μεγαλώνουμε μου λες και εγώ λέω όχι. Αρνούμαι να μεγαλώσω. Αρνούμαι να δω την αλήθεια. Μου λες ότι χάσαμε την αθωότητα μας, την παιδικότητά μας και εγώ σου λέω όχι. Η παιδικότητά σου δεν χάνετε έτσι απλά. Η αθωότητά σου δεν χάνετε μέσα σε μια νύχτα! Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας τι είναι σωστό και τι λάθος. Μεγαλώσαμε με τόσα ναι και με τόσα όχι που ξεχάσαμε ποιο πραγματικά είναι το σωστό για μας. Μας κάνανε να πιστέψουμε στα δικά τους σωστά, στα δικά τους λάθη. Μιλάνε, όλοι μιλάνε, όλοι κρίνουν, όλοι κάνουν τους παράγοντες. Ξέρουν λένε.

Μα τι αλήθεια ξέρουν?

Δεν μας ξέρουν, δεν μπήκαν στον κόπο να μας μάθουν. Δεν ξέρουν τίποτα! Ξέρουν την δικιά τους αλήθεια, την δικιά τους ζωή, ξέρουν τα δικά τους σωστά , τα δικά τους λάθη. Αυτό δεν σημαίνει ότι ξέρουν την δικιά μας ζωή, την δικιά μας αλήθεια! Με κοιτάζεις και λες δεν είμαι ίδια και εγώ χαμογελάω και λέω όχι. Είμαι αυτή που ήξερες, αυτή που αγάπησες. Φυσικά και δεν μπορείς να μένεις ίδια κατά όλη την διάρκεια της ζωής σου. Οι προτεραιότητες σου αλλάζουν, αλλάζουν τα θέλω σου και αλλάζει η ζωή σου καθημερινά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αλλάζεις εσύ.

Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στην ζωή σου απρόσμενα, άλλοι έρχονται ακάλεστοι και άλλοι απλά υπάρχουν εκεί καιρό τώρα. Με τα άτομα που έχεις μάθει ξέρεις τι να κάνεις, ξέρεις πώς να του χειριστείς. Τι γίνεται όμως με αυτούς που έρχονται απρόσμενα? Πως τους αφήνεις μέσα? Πως μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να αφεθείς? Τι να κάνεις? Τι είναι σωστό και τι λάθος? Πότε είναι η σωστή ώρα και ποιος μπορεί να σου υποσχεθεί ότι αυτός είναι ο σωστός, ο ένας?

Τόσα αναπάντητα γιατί, τόσα όχι και μη. Μα εσύ το θες, εσύ νιώθεις έτοιμη να αφεθείς. Θέλεις να αφεθείς, θέλεις να πιστέψεις ότι αυτός είναι ο σωστός. Κάποιες φορές αλλιώς τα φαντάζεσαι και αλλιώς έρχονται τα πράγματα. Ζούσα την ζωή μου χτίζοντας τοίχοι ψηλά, αφήνοντας έξω πολλούς ανθρώπους που ίσως άξιζαν μια ευκαιρία. Άλλους αγαπήσαμε, άλλους πληγώσαμε, άλλους μισήσαμε, σε άλλους δώσαμε αγάπη, με άλλους δεθήκαμε και σε άλλους δοθήκαμε. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα είναι ο σωστός για σένα, ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος αν αυτό που κάνεις είναι το σωστό για σένα.

Απλά ξέρεις ότι εκείνη την στιγμή αυτό σε έκανε χαρούμενο, ήταν αυτό που ήθελες. Όλα έρχονται και όλα φεύγουν. Ότι αρχίζει κάποτε τελειώνει. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Αυτή είναι και η ζωή μας. Όσο και αν σε πονάει αυτή είναι η αλήθεια. Ποτέ δεν θα μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Όλα αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου. Αλλάζει ο κόσμος, αλλάζεις και εσύ.

Απλά πρέπει να ζεις την κάθε στιγμή της ζωής σου. Πρέπει να μάθεις να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους λίγο περισσότερο. Πρέπει να ζεις το τώρα χωρίς όχι και μη. Χωρίς ανασφάλειες και χωρίς αναστολές. Ζήσε το τώρα και άσε το μετά. Για το μετά κανείς δεν είναι σίγουρος. Το παρελθόν είναι εκεί γραμμένο, το μέλλον αβέβαιο, το μόνο που έχουμε αληθινό είναι το τώρα. Κλείσε τα μάτια και αφήσου, κλείσε τα αυτιά σου και μην τους ακούς.

Εσύ ξέρεις καλύτερα από όλους τους άλλους πιο είναι το σωστό για σένα, εσύ ξέρεις καλύτερα από όλους τους άλλους τι πραγματικά χρειάζεσαι και ποιος πραγματικά είσαι. Αν εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις τι πραγματικά σου κάνει καλό τότε πως περιμένεις από τους άλλους να το ξέρουν. Η ζωή είναι δικιά σου και εσύ μόνος σου πρέπει να την κτίσεις όπως θες. Με τα δικά σου λάθη και σωστά, με τις δικές σου επιλογές και με τα δικά σου θέλω. Μόνο τότε θα είσαι πραγματικά χαρούμενος. Μην εξαρτάσαι από καταστάσεις και ανθρώπους.

 Η ευτυχία εξαρτάται μόνο από εσένα. Κάνε αυτό που θέλεις, χωρίς να ρωτάς ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος. Και στην τελική αν ήταν όλα λάθος θα πεις ότι ήταν δικό σου λάθος και όχι κάποιου άλλου! Έτσι είναι η ζωή, γεμάτη ρίσκα. Ρισκάρεις και κάποτε κερδίζεις, άλλοτε χάνεις. Αλλά στην τελική προσπάθησες. Θα κλάψεις θα γελάσεις, θα τα σκέφτεσαι και θα λες ότι έζησες! Ότι έκανες αυτό που σε έκανε χαρούμενο έστω και αν αυτό κράτησε λίγο.

Η ζωή είναι απρόβλεπτη, μα και εμείς οι ίδιοι είμαστε απρόβλεπτοι. Με άλλους ρισκάρουμε πιο πολύ, με άλλους πιο λίγο. Σημασία έχει να κρατάς το ήθος και τον χαρακτήρα σου σταθερό… όλα τα άλλα είναι απλά λεπτομέρειες! Αν σε κάνει χαρούμενο η ζωή που έχεις τότε είσαι στο σωστό δρόμο!

Καρχαρίες ζουν στα νερά ενός υποθαλάσσιου ηφαιστείου

Άναυδοι έμειναν επιστήμονες – ερευνητές όταν ανακάλυψαν ιδιαίτερα σκληραγωγημένους καρχαρίες να ζουν στα καυτά και όξινα νερά υποθαλάσσιου ηφαιστείου!

Οι συνθήκες, μάλιστα, στο εσωτερικό του ηφαιστείου Kavachi (κοντά στο Νησιά Σολομώντα), το οποίο εκλύει οξύ σε ιδιαίτερα υψηλή θερμοκρασία, είναι τόσο αντίξοες, που δεν μπορεί καν να… πλησιάσει ανθρώπινος οργανισμός.
Ως εκ τούτου η εξερεύνηση έγινε με ρομποτική κάμερα και έκρυβε τρομακτικές εκπλήξεις,…
«Ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις εκεί κάτω. Στην αρχή εντοπίσαμε κάποιες μέδουσες, πριν έρθουμε αντιμέτωποι με την επιβλητική εικόνα ενός σφυροκέφαλου καρχαρία», ανέφερε ο εξερευνητής Brennan Phillips, συμπληρώνοντας:
«Γνωρίζαμε ότι οι καρχαρίες ζουν σε δροσερά νερά, ωστόσο φαίνεται πως οι σφυροκέφαλοι έλκονται και από πολύ πιο ζεστά. Είναι ένας ακόμη λόγο να τους μελετήσουμε».