Σάββατο 2 Μαΐου 2015

Γνωρίζετε... την Κακία;

Διαβάζοντας και ζώντας καθημερινά την κακία........
σε όλη της τη διάσταση..........
Βρήκα  κάποιες  σκέψεις.......κάποιου «καμένου»......
Τώρα ………… καμένος από φίλους; από συγγενείς;
από συναδέλφους……… δεν ξέρω.....
πάντως είχε κάψει την γούνα του........
Έτσι αποφάσισε να μας ανοίξει τα μάτια όσο μπορούσε …………
και έγραψε …….
και εσείς προστατευθείτε...κι εγω αυτό προσπαθώ  να κάνω.....
με όση δύναμη μου έχει απομείνει.............. 

Η ΚΑΚΙΑ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ........
Τις περισσότερες φορές συνοδεύεται από μια βαθιά ικανοποίηση για το κακό του.
Συνήθως πηγάζει από μια μεγάλη ανασφάλεια:
με άλλα λόγια, ένας κακός δεν είναι ποτέ μόνο κακός
αλλά και βαθύτατα κομπλεξικός,
  αφού προσπαθεί να ανεβάσει τον εαυτό του «γκρεμίζοντας» τους άλλους
(και το καταφέρνει θαυμάσια χωρίς να το καταλάβετε).....

Η ΚΑΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ.......
Αλήθεια και ψέμα....
Αν και οι επιστήμονες δεν έχουν αποδείξει ακόμα την ύπαρξη του γονιδίου,
είμαστε αυτόπτεις μάρτυρες του κληρονομικού «χαρίσματος» της.......

Η ΚΑΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ.......
Ψέμα........
Για τις δολοπλοκίες της κυκλοφορούν χιλιάδες εγχειρίδια με αναλυτικές οδηγίες χρήσης.
Λειτουργεί με ίντριγκες, ψέματα, υπονομεύσεις και κυρίως... «βαποράκια».

Ανθρώπους ( να τους κάνει ο Θεός...)
δηλαδή που χρησιμοποιεί για να πετύχει το σκοπό της.
«Οι άνθρωποι που έχουν μάθει να μεταχειρίζονται την κακία»,
«επιδιώκουν να βρίσκονται στο παρασκήνιο.
Ίσως γιατί δεν μπορούν να αντέξουν συναισθηματικά μια επίθεση κατά πρόσωπο.
Καλύπτουν τα ίχνη τους για να είναι σίγουροι ότι δεν θα κινδυνεύσουν».
Αν λοιπόν περιμένετε από έναν κακό να σας δείξει τα δόντια του, θα... περιμένετε για πολύ ακόμα.

Η ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΝΙΚΑΕΙ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ.....
Ψέμα......
Μπορεί να συμβαίνει στα παραμύθια αλλά, αν πιστεύετε ότι είστε Σταχτοπούτα,
θα δυσκολευτείτε να τα βγάλετε πέρα με τις κακές μάγισσες.
Στην πραγματική ζωή η κακία ζει και βασιλεύει........
Δεν χρειάζεται να γίνει κανείς κακός για να αντιμετωπίσει την κακία,
έχει κάθε υποχρέωση όμως (για την ψυχική του υγεία) να προφυλάξει τον εαυτό του».

Η ΚΑΚΙΑ ΕΧΕΙ ΜΕΤΡΟ........
Ψέμα......
Και γιατί άλλωστε; Αν κάποιος μπορεί να τα έχει όλα, θα ικανοποιηθεί με τα λίγα;

Η ΚΑΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗ........
 Αλήθεια........ Και ιδιοφυής............
Χτυπάει όταν δεν το περιμένετε, χωρίς ίχνη.
Αν πιστεύετε ότι μπορείτε να χειριστείτε τον συνάδελφο σας που δείχνει την κακία του....
θα εκπλαγείτε αν ανακαλύψετε πού μπορεί να φτάσει.....
και.....θα κάνετε λάθος αν υποτιμήσετε τις δυνάμεις του.....

Η ΚΑΚΙΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΗΣ....
Αλήθεια....Δεν χτυπάει τυχαία....
Μετράει τις δυνάμεις της και επιτίθεται στους υποτιθέμενους...εύκολους στόχους,
εκεί που νομίζει..... ότι έχει πιθανότητες να προκαλέσει απώλειες.

Η ΚΑΚΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ......
Αλήθεια......
Άλλοτε εν αγνοία τους ή με τη θέληση τους, γιατί εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους.....
Η κακία έχει σχέδιο, κουτοπονηριά, κέρδη αλλά όχι.....και  εξυπνάδα.

Η ΚΑΚΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΚΑΛΟΣΥΝΗ.....
Ψέμα....πέρα για πέρα........
δεν γίνεται...γιατί είναι.... «είναι τρόπος ζωής.

ΕΝΑΣ ΚΑΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΣ ΜΕ ΟΛΟΥΣ.......
Αλήθεια......Χρειάζεται απλά το σωστό timing να βγει ο κακός εαυτός ....
Μην ελπίζετε σε προνομιακή μεταχείριση.
Το μόνο που μπορεί να τη βάλει τον κακό στη θέση του...
είναι ένας άξιος αντίπαλος.
Ένας καλός με κακές προθέσεις γι' αυτούς που έχουν κακούς σκοπούς...............

*******
και ως ΣΥΜΒΟΥΛΉ.......
 μετρήστε τις δυνάμεις σας........
ο Κακός ....Τα ξέρει όλα, δεν χάνει ευκαιρία...
και χρησιμοποιεί τους Πάντες σαν σφουγγαρόπανα.......
και....όσο τον βολεύει......

Μαρία Ιωσηφίδου

Πώς θα μπορέσουμε να απελευθερωθούμε από τον φόβο

Το βλέπουμε πρακτικά πως ο φόβος που υπάρχει στην καθημερινότητά μας είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικός για την ψυχολογία μας. Καθημερινά γεμίζουμε το σώμα μας με χιλιάδες αρνητικές ορμόνες που προκαλούνται από το φόβο και μειώνουν δραματικά την ψυχολογία, επιβαρύνοντας και την υγεία μας ταυτόχρονα.

Όσο κι αν γνωρίζουμε πολλές φορές πως ο φόβος δεν είναι πραγματικός και είναι απλά και μόνο μια πιθανότητα, εμείς συνεχίζουμε να το πιστεύουμε και να το νιώθουμε ως μια διαρκή απειλή, γεγονός που το κάνει τελικά αληθινό κι ας μην έχει συμβεί το γεγονός αυτό καθ’ αυτό στην πραγματικότητα.

Τι μπορούμε να κάνουμε για να ξεπεράσουμε τους φοβους μας και να ζήσουμε πραγματικά απελευθερωμένοι από αυτούς;

Να μας υπενθυμίζουμε πως απλά δεν είναι κάτι πραγματικό

Εξ ορισμού ο φόβος σε όλα τα εγχειρίδια ψυχολογίας είναι κάτι μη πραγματικό.


Είναι η ανησυχία πως κάτι θα πάει στραβά και μας γεμίζει με αρνητικές σκέψεις και ένα αδικαιολόγητο στρες, σαν να περνάμε κάτι τραγικό εκείνη τη στιγμή που μας καταλαμβάνει ο φόβος, που όμως δεν συμβαίνει πραγματικά τις περισσότερες φορές.

Φοβόμαστε πως θα συμβεί κάτι τραγικό και νιώθουμε όλα τα συναισθήματα την θλίψης και του πόνου σαν να συμβαίνει ήδη.

Έτσι, για να μπορέσουμε να αποφύγουμε τον φόβο, είναι να υπενθυμίζουμε κάθε φορά στον εαυτό μας πως αυτό που φοβόμαστε δεν συμβαίνει τώρα και μπορεί και να μην συμβεί και καθόλου.

Οπότε και λανθασμένα υποβάλαμε τον οργανισμό και το σώμα μας σε αυτή την κρίσιμη διαδικασία.

Και αν τελικά γίνει πραγματικότητα ένας μας φόβος τότε ο οργανισμός μας είναι έτοιμος να το αντιμετωπίσει δίχως να έχουμε πραγματικά προετοιμαστεί καθώς έχουμε αρκετά ανεπτυγμένο το αίσθημα της επιβίωσης.

Να το παλεύουμε καθημερινά κάθε ώρα και λεπτό

Δεν θα πρέπει να αφήσουμε τις αρνητικές σκέψεις του φόβου να μας παρασύρουν και να πολλαπλασιαστούν στο κεφάλι μας.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε κάθε ώρα και κάθε λεπτό πως όλα είναι μέσα στο κεφάλι μας και πως δεν είναι μια αληθινή κατάσταση που συμβαίνει πραγματικά.

Αν αφήσουμε αυτούς τους φόβους να αναπτυχθούν μέσα μας τότε θα ζούμε συνεχώς σε μια εικονική πραγματικότητα και δεν θα μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί ούτε και να προχωρήσουμε τη ζωή μας.

Να μείνουμε μακριά από αρνητικά πρόσωπα και καταστάσεις που μας δημιουργούν φόβο

Μπορούμε να διαχωρίζουμε πλέον τα αρνητικά πρόσωπα και καταστάσεις που μας γεμίζουν καθημερινά με φόβο.


Μπορεί να είναι ένα δελτίο ειδήσεων, μια εκπομπή πολιτικού περιεχομένου, ένας συγγενής, γείτονας ή φίλος με αρνητική ενέργεια και εμμονές.

Αν θέλουμε να μείνουμε μακριά από τον φόβο, θα πρέπει να βγάλουμε από τη ζωή μας όλα τα πρόσωπα, τις καταστάσεις αλλά και τις συνήθειες μας που μας γεμίζουν με φόβους και την αρνητική ενέργεια που συνεπάγονται.

Μπορούμε να αφιερώσουμε τον ίδιο χρόνο για θετικά πρόσωπα και καταστάσεις που νιώθουμε τη θετική τους ενέργεια.

Να ζούμε το κάθε λεπτό όπως έρχεται δίχως να ανησυχούμε για ένα αύριο που δεν μπορούμε να ελέγξουμε

Είναι πραγματικά μια ψευδαίσθηση πως μπορούμε να ελέγξουμε τα πράγματα στη ζωή μας.


Το μόνο που μπορούμε να ελέγξουμε είναι το τώρα.

Τι κάνουμε τώρα αυτήν ακριβώς τη στιγμή.

Το πώς θα ελιχθούμε για να προσδιορίσουμε το αύριο, απλά δεν είναι εφικτό.

Πόσες φορές έχετε κάνει σχέδια για το αύριο και αυτά έχουν ανατραπεί;

Μόλις συνειδητοποιήσουμε πως δεν μπορούμε να ελέγχουμε τίποτα πραγματικά στη ζωή μας τότε θα φύγουν σιγά-σιγά ένας-ένας όλοι οι φόβοι μας και θα ζούμε πραγματικά το κάθε λεπτό σαν να μην υπάρχει αύριο.

Μπορούμε να κάνουμε κάποιους μικρούς σχεδιασμούς, αλλά με την αποδοχή μέσα μας πως και αυτοί μπορούν να αλλάξουν από στιγμή σε στιγμή.

Οπότε δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα και αυτό θα μας οδηγήσει σε μια πραγματική ελευθερία από τους φόβους μας.

Να γεμίσουμε την καθημερινότητά μας με δημιουργικές δραστηριότητες που μας ευχαριστούν.

Τίποτα δεν πρόκειται να βοηθήσει πιο πολύ στο να εξαφανίσουμε τους φόβους μας, από το να αντικαταστήσουμε το κενό τους μέσα μας με δημιουργικές ασχολίες.

Ξεφεύγοντας από τους φόβους μας αφήνουμε ένα όμορφο κενό μέσα μας για να ασχοληθούμε με άλλα πιο δημιουργικά συναισθήματα.

Θα πρέπει να βρίσκουμε καθημερινά όμορφες ασχολίες που θα μας χαλαρώνουν και θα μας κάνουν να περνάμε όμορφα, μόνοι ή με θετική παρέα.

Αυτό μπορεί να είναι ένα μακρινός περίπατος στο βουνό ή στη θάλασσα, μια επίσκεψη σε ένα φίλο που μας κάνει να γελάμε, να πάμε ένα θέατρο ή ένα σινεμά, ένα κοντινό ή μακρινό ταξίδι.

Θα πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας πως υπάρχουν και άτομα που δεν είναι έτοιμα να ξεφύγουν από τους φόβους τους γιατί απλά εξυπηρετούν κάτι μέσα τους και τους κρατούν σε ισορροπία.

Έτσι βρίσκουν συνεχώς δικαιολογίες για να μην κάνουν σημαντικές αλλαγές στη ζωή τους, πολύ απλά γιατί υποσυνείδητα – συνήθως δεν είναι κάτι συνειδητό – νιώθουν πως θα καταρρεύσουν αν κάνουν την πραγματική αλλαγή.

Έτσι δεν θα πρέπει να πιέζουμε άλλους ανθρώπους να αλλάξουν για να ξεφύγουν από τους φόβους τους. Μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να βοηθήσουμε να αλλάξει στάση ζωής και κανέναν άλλον.

Ξεκινήστε όσοι είστε έτοιμοι σιγά-σιγά και η απελευθέρωση από τους φόβους σας θα έρθει από μόνη της.

Η φύση απεχθάνεται την μονοχρωμία.

Η φύση απεχθάνεται την μονοχρωμία!

Αχανείς έρημοι, σπάνιες λίμνες, εξωπραγματικά δέντρα. Δείτε μερικά από τα πιο πολύχρωμα τοπία φροντισμένα στην εντέλεια από την μητέρα φύση.

Fly Geyser, Νεβάδα, ΗΠΑ

Βουνά Tianzi, Κίνα

Dunes, Lassen Volcanic National Park, Ηνωμένες Πολιτείες

Pamukkale, Τουρκία

Giants Causeway, Βόρεια Ιρλανδία

Ερημος Namib, Ναμίμπια

Δέντρα Dragonblood, Σοκότρα, Υεμένη

Antelope Canyon, USA

Ουαϊόμινγκ,Ηνωμένες Πολιτείες

 Λίμνη Natron,Τανζανία

Νέα μόδα: Βγάζουν το δέρμα τους αντί για τατουάζ!

Μια νέα τάση, γνωστή ως sacrificial branding, εξαπλώνεται διαρκώς ως το αντίπαλο δέος των τατουάζ.

Ολοένα και περισσότερα στούντιο τατουάζ και piercing προσφέρουν τη δυνατότητα στους πελάτες τους να χαράξουν το σώμα τους.

Με τη συγκεκριμένη τεχνική δημιουργείται μια τέλεια σχηματισμένη ουλή, με ορισμένους οπαδούς της νέας τρέλας να ισχυρίζονται ότι πονάει λιγότερο από ό,τι ένα τατουάζ.

Η ανοιχτή πληγή μπορεί να είναι εξαιρετικά επώδυνη και να οδηγήσει σε σοβαρές λοιμώξεις και ασθένειες, με τη νέα τάση να είναι εξαιρετικά δημοφιλής στον Καναδά αλλά να παραμένει παράνομη στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας του Οντάριο επιστά την προσοχή στους σοβαρούς κινδύνους για την υγεία, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να αποθαρρύνει πολλούς ανθρώπους που επιλέγουν την επικίνδυνη διαδικασία.





Υπακούοντας στην έλξη της γης

Το σώμα υπακούει στην έλξη της γης, από την οποία αντλεί την ενέργεια του. Η ευφυής δύναμη, μια λεπτότερη ενέργεια μέσα μου, υπακούει σε μίαν άλλη έλξη. Όταν το σώμα συμμορφώνεται με την έλξη της γης, η ευφυής δύναμη είναι πιο ελεύθερη, σαν οι δύο κινήσεις να αλληλοσυμπληρώνονται.

Αυτό είναι που επιτρέπει στον άνθρωπο να στέκεται όρθιος. Πάντα και σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να αποδέχομαι αυτό το νόμο από τον οποίο προέρχεται η ισορροπία μου, και να αφήνω αυτές τις δυνάμεις να δρουν ελεύθερα μέσα μου. Όταν υπακούω την έλξη της γης με ένα συνειδητό τρόπο, η ευφυής δύναμη απελευθερώνεται και το συνηθισμένο μου "εγώ", το Εγώ μου, βρίσκει τη θέση του, το σκοπό του.

Οι πόλοι συσχετίζονται. Υπακούω αυτό το νόμο και βρίσκω τη θέση μου σε έναν κόσμο δυνάμεων, που με έκανε αυτό που είμαι. Αλλά το να το σκέφτομαι δεν βοηθά. Πρέπει να το βιώνω. Η ένταση και η χαλάρωση έχουν μεγάλη σημασία για τον τρόπο με τον οποίο εκδηλωνόμαστε και συσχετιζόμαστε στον κόσμο γύρω μας. Έχουμε ένταση προς τη ζωή, προκειμένου να πάρουμε, να αντιταχθούμε, να κυριαρχήσουμε.

Όλη η επιβεβαίωσή μας είναι στις εντάσεις. Αλλά αυτές οι εντάσεις μας χωρίζουν από μια λεπτή ενέργεια, μια πιο ουσιαστική πραγματικότητα. Είμαστε φυλακισμένοι από εντάσεις, και οι δυνατότητες μας δεν αναπτύσσονται. Η προσοχή μας δεν μπορεί ποτέ να έχει μια δράση, εάν υπάρχει μια τεταμένη αντίσταση στο σώμα. Διατηρείται στην επιφάνεια, ανίκανη να διεισδύσει σε βαθύτερα επίπεδα μέσα μας.

Πρέπει να προσεγγίζω τον Εαυτό μου μόνο μέσω της αίσθησης. Αλλά υπάρχουν διάφορα είδη αίσθησης. Αυτό που συνήθως γνωρίζουμε προέρχεται από ανεξέλεγκτη ένταση, οσοδήποτε μικρή, η οποία εμφανίζεται όταν η σκέψη μου στρέφεται σε ένα μέρος του σώματός μου. Πρόκειται για μια αίσθηση που είναι στατική, προσκολλημένη σε ένα συγκεκριμένο μέρος, μπορεί να μελετηθεί μόνο αν σταματήσουμε να κινούμαστε. Αυτή η αίσθηση ξυπνά μια ενέργεια που είναι επιφανειακή.

Υπάρχει ένα βάθος που δεν προσεγγίζετε. Προκειμένου να προσλαμβάνω μια βαθύτερη αίσθηση, μια αίσθηση της πραγματικότητας, πρέπει να υπάρχει μία παραίτηση στην οποία είμαι εντελώς ελεύθερη και διαθέσιμη. Αντί να αναζητώ την αίσθηση, πρέπει να ανοίγομαι και να προσλαμβάνω την εντύπωση μίας λεπτότερης δόνησης.

Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να εμφανιστεί ένα νέο αίσθημα, που να επιτρέπει να εξαπλωθεί η δόνηση.

 Η ποιότητα της αίσθησης μου εξαρτάται από την κατάσταση του σώματός μου. Όντας προσεκτικός στη συνήθη κατάσταση μου, ανακαλύπτω ότι η χαλάρωση και η ένταση είναι μια σταθερή δράση. Είτε υπάρχει μια υπερβολική ένταση, όπου επιβεβαιώνω βίαια τον εαυτό μου, με υπερηφάνεια, ή υπάρχει μία παραίτηση, όπου αφήνομαι από αδυναμία.

Όταν βλέπω ότι η δράση αυτή κατευθύνεται από το εγώ μου, αρχίζω να νιώθω την ανάγκη να διαλύσω τη σκληρή επίστρωσή του, ούτως ώστε να μπορεί να απλωθεί η ζωή μέσα μου. Τότε μπορεί να βιώνω μια κίνηση που κατεβαίνει, μία αποδέσμευση της δύναμης που δεσμεύεται από τις εντάσεις μου. Με το που θα τεθεί σε κίνηση, η δύναμη αυτή από μόνη της υποβάλλεται στην έλξη της γης και υπακούει. Ταυτόχρονα, νιώθω μια ανερχόμενη δύναμη να εμφανίζεται, που επιτρέπει όλα τα κέντρα να ενσωματωθούν σε μία συνολική Παρουσία. Η δυνατότητα να προσλαμβάνω μια πιο λεπτή δόνηση προκύπτει μόνο τη στιγμή που γνωρίζω την ανικανότητά μου και την άρνησή μου. Επειδή το γνωρίζω, υπάρχει ένα άνοιγμα σε δονήσεις μιας διαφορετικής πυκνότητας, σαν να περνώ ένα κατώφλι. Με μια πράξη που προέρχεται από την άμεση κατανόηση της ανεπάρκειάς μου, το σώμα ως σύνολο αφήνεται, ώστε να εναρμονιστεί σε αυτή την Παρουσία. Αρχίζω να βλέπω ότι υπάρχουν άπειροι βαθμοί αισθήσεων, που αντιπροσωπεύουν έναν άγνωστο κόσμο. Για να έχω μια αίσθηση Παρουσίας στο σώμα μου, χρειάζομαι ηρεμία και μεγάλη ευαισθησία.

Αυτή η αίσθηση δεν προέρχεται από την ένταση, αλλά από μια επαφή που μου αποκαλύπτεται.
Το σώμα μου είναι επικεντρωμένο, χωρίς ένταση προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Δεν έλκεται προς τα πάνω - αυτό δεν είναι στη φύση του. Δεν με έλκει. Δεν το έλκω. Δεν υπάρχει ένταση. Νιώθω ελεύθερος.

Το σύνολο μου δεν απειλείται πλέον. Βλέπω ότι η αίσθηση είναι σαν μια πράξη υπακοής σε αυτή την Παρουσία.

Ύπαρξη σημαίνει Αντίληψη

Ο υποκειμενικός ιδεαλισμός είναι ένας από τους βασικούς κλάδους του ιδεαλισμού. Παίρνει ως βάση το συναίσθημα, τη συνείδηση του ατόμου, του υποκειμένου για κάθε τι που υπάρχει. Ο υποκειμενικός ιδεαλισμός αρνείται ότι υπάρχουν πέρα από τα αισθήματα και τη συνείδηση του ανθρώπου πραγματικά αντικείμενα, που να επενεργούν πάνω στα όργανα των αισθήσεών του και να προκαλούν τα αντίστοιχα αισθήματα. Είναι μονιστικός και αντιτίθεται στον αντικειμενικό ιδεαλισμό, ενώ βρίσκεται ως θεωρία κοντά στον σολιψισμό.

Σύμφωνα με τον Τζορτζ Μπέρκλεϊ (ο οποίος είναι και ο κύριος εκφραστής του υποκειμενικού ιδεαλισμού) ο κόσμος προέρχεται από τις παραστάσεις του θεού και η τάξη των φυσικών νόμων ανταποκρίνεται στην τάξη των παραστάσεων του θεού, ενώ τα πράγματα που φαίνονται σε μας, οι ιδιότητές τους και αυτά τα ίδια είναι μια δέσμη από αισθήματα, άϋλες παραστάσεις των ανθρώπων που δεν έχουν υπόσταση έξω από τη συνείδηση. Σύμφωνα πάντα με τον Μπέρκλεϊ, αυτές τις παράγει ο θεός ως υπερφυσική, πνευματική δύναμη και τις βάζει στη συνείδηση των ανθρώπων όταν παρατηρούν τον κόσμο και τα μεμονωμένα αντικείμενα.Ύπαρξη σημαίνει αντίληψη (esse est percipi).

Ένας άνθρωπος άθεος και άσχετος με τη φιλοσοφία, ο οποίος πιστεύει στα πράγματα έτσι όπως αποκαλύπτονται στις αισθήσεις του, χωρίς πολύ στοχασμό για τις αιτίες τους και ότι συνδεόμενα πολύπλοκα και εξωτερικά αυτά αποτελούν ένα μεγάλο σύνολο, μπορεί να εκπλαγεί από ένα διαφορετικό λόγο, όταν εισχωρήσει στη φιλοσοφία του Μπέρκλεϊ. Όχι τόσο για την αμφισβήτηση της εξωτερικότητάς τους, όσο γιατί θα διαπιστώσει πως ένας άνθρωπος, ενώ βασίζεται στην άμεση εμπειρία του και με τον ευφυή στοχασμό του αμφιβάλλει και διασαλεύει τις αφηρημένες θεωρίες, τις κενές εκφράσεις και πέρα από τα όρια ορισμένες βέβαιεςγνώσεις,μεόλααυτάυπερασπίζεταικαι υποστηρίζειτηνύπαρξητου θεού,κι όχιτηνανυπαρξία του!

Αμφισβητώντας την ύπαρξη πραγμάτων έξω από τις αντιλήψεις μας, απέφυγε να εξηγήσει τη σχέση ανάμεσα στην απλότητα και στη συνθετότητα, όπως και την ύπαρξη της αναλογίας, της ομοιότητας και των κοινών στοιχείων. Ωστόσο, έτσι απέφυγε να κάνει το λάθος να εξηγήσει τη σύνθεση, το σύνολο, την ποιότητα και την εσωτερικότητά τους μόνο με ένα μέρος των πραγμάτων ή με μία αφηρημένη αρχή, αλλά ούτε μετέθεσε το πρόβλημα, επιλύνοντάς το μερικώς.

Ο Τζορτζ Μπέρκλεϊ (George Berkeley 1685-1753) διδάσκει ότι τα πράγματα υπάρχουν όπως τα αντιλαμβανόμαστε, αλλά πέρα από τις ίδιες τις αντιλήψεις μας δεν είναι τίποτε άλλο, το οποίο θα υπήρχε χωρίς αυτές. Διαπιστώνουμε πως έχουμε άμεσα αντιλήψεις, χωρίς να είμαστε εμείς οι ίδιοι η αιτία τους και υπονοούμε την εξωτερική ύπαρξη μίας ύλης, για την οποία δεν μπορούμε να έχουμε καμιά αντίληψη και καμιά λογική γνώση.(Η Σιγουριά της Αμφιβολίας)

Υπάρχει πραγματικά μία αιτία για όσα αντιλαμβανόμαστε, είναι όμως ακατάληπτο να την ονομάσουμε ύλη και αδύνατο να εξηγήσουμε πως αυτή παράγει ή επηρεάζει τις αντιλήψεις μας, ενώ η ίδια είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτές. Υπάρχουν μόνο οι αντιλήψεις μας με τους τρόπους που συνδέονται και διαδέχονται η μία την άλλη και όταν μιλάμε για μία ουσία πέρα από τις ίδιες, χάνουμε το χρόνο μας με κενές λέξεις. «Αυτό που αντιλαμβανόμαστε άμεσα με τις αισθήσεις μας είναι οι δικές μας αντιλήψεις» και αυτές δε μας δείχνουν ότι υπάρχουν πράγματα, χωρίς να είναι αντιληπτά.

Εξάλλου, δεν υπάρχει ένα πράγμα, το οποίο να έχει ανάγκη την ύλη, για να μπορούμε να το εξηγήσουμε, και χωρίς αυτήν δεν ανατρέπεται η αλήθεια της πραγματικότητάς του. Είμαστε βέβαιοι για την πραγματικότητά του μόνο με την αντίληψή μας, ενώ αντιθέτως δεν μπορεί να είμαστε βέβαιοι για την ύπαρξή της, υποθέτοντας ένα πράγμα τελείως άγνωστο. Η αληθινή βεβαιότητα βρίσκεται μέσα στις αντιλήψεις μας, στην άμεση εμπειρία, όχι στους αφηρημένους συλλογισμούς και η πράξη χρησιμεύει στην ενίσχυσή της.

Οι αντιλήψεις, τα φαινόμενα, δεν είναι κενές ή εξωτερικές μορφές των πραγμάτων, είναι τα ίδια τα πράγματα και βασιζόμαστε σε αυτές. Δε βλέπουμε το λόγο να υπάρχει ένα τέτοιο νεκρό και ανενεργό μέσο, όπως είναι η λεγόμενη ύλη, για να μπορεί ο θεός να δράσει και για να μπορούμε εμείς ν’ αντιλαμβανόμαστε. Μπορούμε να κινήσουμε το δάχτυλό μας μόνο με τη θέλησή μας;
Ακόμα και μόνο με το γνώρισμα της εξωτερικότητας, η ύλη δεν μπορεί να υπάρχει, γιατί ο ίδιος ο χώρος και ο χρόνος είναι μορφές προερχόμενες από το συνδυασμό και τη διαδοχή των αντιλήψεων, χωρίς τις οποίες εκείνες δεν υπάρχουν. Είναι πιο παράξενο να λέμε ότι ένα πράγμα αόρατο, από το οποίο λείπει η αντίληψη, είναι η αιτία των αντιλήψεών μας, από ό,τι μία τέλεια, απεριόριστη, πάνσοφη ύπαρξη είναι η άμεση αιτία όλων των φαινομένων.

Την ύπαρξη μίας άλλης ζωντανής ύπαρξης τη γνωρίζουμε έμμεσα από το συνδυασμό των αντιλήψεων που γεννούν οι δραστηριότητές της, οι οποίες μας δείχνουν μία διανοητική ύπαρξη όμοια με τον εαυτό μας. Η ίδια η διάνοια ή φορέας των αντιλήψεων δεν είναι μία αντίληψη. Όπως αναγνωρίζουμε την ανθρώπινη δράση από τα αντιληπτά αποτελέσματά της, το ίδιο αναγνωρίζουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος των αντιλήψεών μας, οι οποίες δε δημιουργούνται από εμάς, πρέπει να δημιουργούνται από μία άλλη διάνοια.

Ο Μπέρκλεϋ, πάνω στη δική του βάση, προσέγγισε ορισμένες αλήθειες και ανέδειξε σαν προφήτης τον κίνδυνο της θεωρητικής παραπλάνησης και των συνεπειών της από τον περιορισμό της γνώσης στα απλούστερα στοιχεία των πραγμάτων. Όσο και να φανεί παράδοξο η ακραία αυτή θέση του για την απουσία εξωτερικότητας και για την ανυπαρξία εξωτερικών πραγμάτων που δεν αντιλαμβανόμαστε, σχετίζεται με μία σπουδαία αλήθεια.

Αν πούμε ευρύτερα ότι η εξωτερικότητα, η εμμεσότητα και η ποιότητα των εξωτερικών πραγμάτων υπάρχουν σχετικά ως προς τα άλλα πράγματα με τα οποία συνδέονται πιο άμεσα, αυτό είναι αλήθεια. Ο Μπέρκλεϋ μπόρεσε να υποστηρίξει την ακραία θέση του με ορισμένες εύστοχες διαπιστώσεις, γιατί περιόρισε την πιο πάνω ευρύτερη αλήθεια μόνο στο «χώρο» των αντιλήψεων. Δεν την από τις έμβιες υπάρξεις ή από το θεό και είδε πως τα πράγματα μπορούν να είναι χωρίς σχέσεις, ακόμη και τη στιγμή που η σχετικότητα είναι το ίδιο τους το είναι.

1) Η ποιότητα ενός πράγματος πάντοτε συνδέεται και αλληλοεπηρεάζεται σαν μέρος με άλλα πράγματα και δεν μπορεί να είναι όπως είναι, αυτή από μόνη της, αν και φαίνεται ότι υπάρχουν περιπτώσεις που αυτό μπορεί να γίνει.
2) Η ίδια δεν είναι ποτέ τελείως ατροποποίητη καιμπορείν’ αποτελείτοσύνολοάλλωνδιαφορετικών πραγμάτων, με τα οποία συνδέεται άμεσα ή πολύ έμμεσα.
3) Αυτή που είναι μόνη της η ποιότητα ενός πράγματος δεν είναι αυτή πουεπηρεάζει ή«αποκαλύπτεται» διαμέσου άλλων πραγμάτων ή, για την ακρίβεια, δεν είναι μόνο αυτή στο σύνολό της.
4) Το ίδιο πράγμα διαμέσου άλλων επηρεάζει ή φαίνεται διαφορετικά.
5) Το ίδιο πράγμα διαμέσου των ίδιων επηρεάζει ή φαίνεται με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικές στιγμές, γιατί κανένα δεν είναι τελείως ατροποποίητο και διαρκώς με ακριβώς τους ίδιους τρόπους αλληλεπίδρασης.
6) Όλα τα παραπάνω ισχύουν και για τα απλούστερα πράγματα που ονομάζονται ύλη.

Από τις παραπάνω θέσεις συμπεραίνουμε μία γνωστή αλήθεια, ότι μπορούν να υπάρχουν πολυάριθμες και διαφορετικές απόψεις για ένα πράγμα και όλες να είναι αληθινές. Αυτός είναι ως ένα μέρος και ο λόγος, για τον οποίο εμείς βασιζόμαστε γενικά στηναντίληψη καιστη γνώσημας, ακόμη κι αν είναι ελλιπείς.

Δηλαδή είναι ο ίδιος λόγος, για τον οποίο μπορούν να υπάρχουν σαν μέρη πολλά διαφορετικά πράγματα, ενώ δεν είναι αυτοτελή και σταθερά. Αλλά η δυνατότητά τους να υπάρχουν, δηλαδή ν’ αποτελούν συνθέσεις, να συνδυάζονται και να διατηρούν σταθερούς τρόπους αλληλοεπηρεασμού, να είναι άμεσα για τον εαυτό τους, ενώ έμμεσα είναι μέρη, προϋποθέτει τη σταθερότητα και την αμεσότητα του Συνόλου.

Η άρνηση της ύπαρξης εξωτερικώνπραγμάτωναυτοανατρέπεται, γιατί ξανά χρειάζεται να υπάρχει το πράγμα, το οποίο είναι ο φορέας των διανοητικών πράξεων. Οιτρόποι διασύνδεσης των αντιλήψεων προϋποθέτουν αλλαγές-στιγμές και διαφορές στην ουσία ή στην ποιότητα αυτού του φορέα. Τις αλλαγές αυτές μπορούμε να θεωρήσουμε σαν μέρη της ουσίας του, σαν μικρούς φορείς, σαν στιγμές διαφοροποίησης της μορφής του και θα έπρεπε να τις αναζητήσουμε στις αντιλήψεις.

Εκτός αν πούμε ότι οι αντιλήψεις μας υπάρχουν χωρίς να συνδέονται με κανένα τρόπο με τη διανοητική ουσία ή ότι δεν αποτελούν πράξεις ή αλλαγές της, κάτι το οποίο ο Μπέρκλεϊ αρνήθηκε. Βλέπουμε ξανά πως η έννοια του χρόνου ή της αλλαγής, ακόμα και περιορισμένη μόνοστις αντιλήψεις, δενεπιτρέπεινα συμπεράνουμε την απουσία πραγμάτων έξω από αυτές τις ίδιες. Γιατί η δυνατότητά τους να αλλάζουν προέρχεται από κάποιες αλλαγές μέσα στη διανοητική ουσία ή στις ίδιες τις αντιλήψεις. Έτσι ξανά θα βρίσκαμε τηνύληαντιστρόφως, δηλαδήτις ελάχιστες στιγμές-αλλαγές μέσα στη διανοητική ουσία μας ή στην «ουσία» των αντιλήψεων.

Πέραν αυτών των παράξενων συλλογισμών, από τη στιγμή που υποστηρίζουμε ότι μέσα στις αντιλήψεις μας υπάρχουν φορείς σαν εμάς, που παράγουν μερικούς συνδυασμούς στις δικές μας και τις επηρεάζουν, βρίσκουμε την απορία για τη σχέση ανάμεσαστις πολλέςδιανοητικές ουσίες. Την απορία αν αυτές συνδέονται μόνο με αντιλήψεις, τι είναι η ουσία τους και αν υπάρχουν πραγματικά.

Γιατί χρειάζεται η ύλη σαν εξωτερικό μέσο των αντιλήψεών μας και για τη δράση του θεού; Αναρωτιόταν ο Μπέρκλεϋ και κανένας ως σήμερα απ’ όσους πιστεύουν στο θεό δεν μπορεί να του απαντήσει. Η απάντηση πάντοτε βρίσκεται στην έννοια του Χρόνου. Η ύλη υπάρχει, γιατί τα πράγματα δεν υπάρχουν ούτε αρχίζουν όλα στην ίδια εξωτερική τους στιγμή, δεν αλληλεπιδρούν με όλους τους δυνατούς τρόπους ταυτόχρονα και έχουν μία αρχή ύπαρξης ως προς τα εξωτερικά τους.
Τα οποία δε θα ήταν εξωτερικά (δε θα υπήρχαν), αν συνδεόντουσαν μόνο άμεσα, σε μία κοινή εξωτερική στιγμή, σαν μία ομοιόμορφη ποσότητα. Με τους δικούς του όρους θα απαντούσαμε ότι η ύλη υπάρχει, γιατί οι αντιλήψεις, όπως και τα ανάλογα πράγματα, συνδέονται με πολύπλοκους και λεπτομερείς τρόπους, δε δημιουργούνται από το μηδέν ούτε όλες στην ίδια στιγμή και δεν είναι ασύνθετες μορφές.

Αν αυτή δεν υπήρχε, τότε δε θα υπήρχε ελάχιστο όριο, για να παραχθούν και να συνδεθούν οι αντιλήψεις από το θεό ή από εμάς, με συνέπεια να είναι ταυτόχρονες ή ν’ αλλάζουν χωρίς χρονική τάξη, χρονικά τυχαία.

Αν έλειπε η ύλη, η αλλαγή των αντιλήψεων και της δράσης του θεού θα μπορούσε να γίνεται απεριόριστα. Τότε, ο θεός δε θα είχε χρονική ανοχή να πράξει ή να διανοηθεί χωρίς να μας επηρεάσει ασυνεπώς, δε θα μπορούσε ν’ αλλάξει το αποτέλεσμα της πράξης του πριν αυτό πραγματοποιηθεί ή να το προσδιορίσει πριν εμείς πράξουμε με τον ανάλογο τρόπο, ούτε να γνωρίζει εκ των προτέρων όσα θα γίνουν και θα γνωρίσει σχετικά εκ των υστέρων μας.

Τελικά, η ύπαρξη των εξωτερικών πραγμάτων είναι βέβαια, γιατί αυτή η βεβαιότητα προέρχεται από τις αντιλήψεις,τηναξιοπιστία τωνοποίωνκι οΜπέρκλεϋ διαβεβαίωνε. Οι αντιλήψεις περιέχουνβεβαιότητα, γιατί συνδέονται άμεσα και πιο έμμεσα με μία κοινή πραγματικότητα, η οποία είναι τέλεια στο σύνολό της και έτσι τα μέρη της έχουν τη δυνατότητα να συνδέονται με συνέπεια, συνέχεια, ανάλογα και σταθερά. Αν η πραγματικότητα ήταν μόνο άμεσα οι αντιλήψεις μας, τότε δε θα μας έλειπε καμία αντίληψη.

Μόνο που δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ΑΝΤΙΛΗΨΗ ούτε ΔΙΑΚΡΙΣΗ επομένως ούτε και η αντιληπτικότητα του ενός δεν είναι ίδια με την αντιληπτικότητα του άλλου, ακόμη και για καθημερινά απτά και λογικά θέματα, πόσο μάλλον για έννοιες αφηρημένες και δυσνόητες όπως η έννοια του άγνωστου ή του θεού.

Αποσπάσματα από τις Φιλοσοφικές Θεωρήσεις του Τζορτζ Μπέρκλεϊ

«Να κρίνουμε σύμφωνα με το σύνολο. Όποιος θα καταπιασθεί να κρίνει ένα μέρος, θα ήθελα να συμφωνήσει να διαβάσει το σύνολο’ αν όχι, μπορεί να μη με καταλάβει «. σ 18
«Η ανοησία των ανθρώπων εκτιμά τα πράγματα ανάλογα με τη σπανιότητά τους, αλλά η Πρόνοια έκανε πολύ κοινά τα πιο χρήσιμα πράγματα «. σ 19
«Ότι τα πράγματα, που βλέπω με τα μάτια και κείνα που εγγίζω με τα χέρια μου υπάρχουν ασφαλώς, ότι υπάρχουν πραγματικά, δεν προβάλλω κανένα ζήτημα πάνω σ’ αυτό το θέμα. Το μόνο πράγμα, που του αρνούμεθα την ύπαρξη, είναι εκείνο που οι φιλόσοφοι ονομάζουν ύλη ή σωματική ουσία «. σ 22
«Ο απόλυτος χρόνος. Ο χρόνος, ο τόπος και η κίνηση, θεωρούμενα σ’ ότι είχαν ιδιαίτερο και συγκεκριμένο, είναι αυτό που ο καθένας γνωρίζει. Αλλ’ όταν έχουν περάσει απ’ τα χέρια ενός μεταφυσικού, γίνονται τόσο αφηρημένα και τόσο σταθερά, ώστε οι άνθρωποι με κοινό νου δεν μπορούν να τα συλλάβουν. Δώστε εντολή στον υπηρέτη σας να σας συναντήσει την τάδε ώρα και στην τάδε θέση, κι αυτός τότε δεν θα καθίσει να ασχοληθεί με την έννοια αυτών των λέξεων (…)
Αλλ’ όταν νοούμε το χρόνο, χωρίς να αναφερόμαστε σ’ όλες τις ιδιαίτερες πράξεις και σ’ όλες τις ιδέες που διαφοροποιούν την πορεία, μόνον σαν τη συνέχεια της ύπαρξης, σαν την αφηρημένη διάρκεια, τότε, ίσως, ακόμη κι ένας φιλόσοφος θα βρεθεί μπερδεμένος αν θέλει να τον καταλάβει.
Κάθε φορά, που δοκιμάζω να κατασκευάσω μια απλή ιδέα χρόνου, αποσπώντας τον απ’ τη διαδοχή των ιδεών μέσα στο πνεύμα μου, ένα χρόνο που κυλά ομοιόμορφα και στον οποίο μετέχουν όλα τα όντα, αισθάνομαι, ότι έχω χαθεί και έχω μπερδευτεί σε δυσκολίες αξεδιάλυτες.

Δεν έχω γι’ αυτόν καμιά έννοια, ακούω μόνον άλλους ανθρώπους να λένε, ότι ο χρόνος είναι άπειρα διαιρετός, και μιλούν γι’ αυτόν με τέτοιο τρόπο, ώστε με οδηγούν στο να τρέφω παράξενες ιδέες για την ύπαρξή μου: γιατί αυτή η θεωρία τοποθετεί καθέναν από μας κάτω απ’ την απόλυτη ανάγκη να σκέπτεται, ή ότι περνάει αναρίθμητα χρονικά διαστήματα χωρίς καμιά σκέψη, ή ότι εκμηδενίζεται σε κάθε στιγμή της ζωής του: δυό απόψεις, που φαίνονται ότι είναι ακατανόητες τόσο η μια όσο και η άλλη.

Αφού ο χρόνος δεν είναι τίποτε, αν τον αποσπάσουμε απ’ τη διαδοχή των ιδεών μέσα στο πνεύμα μας, συνάγεται ότι πρέπει να θεωρήσουμε τη διάρκεια κάθε πνεύματος περιορισμένη απ’ τον αριθμό των ιδεών ή των πράξεων, που αλληλοδιαδέχονται η μια την άλλη μέσα σ’ αυτό το ίδιο το πνεύμα. Προκύπτει απ’ αυτό ένα έκδηλο συμπέρασμα: η ψυχή σκέπτεται πάντοτε… » σ 24,25
«Αλλ’ αυτές οι γραμμές κι αυτές οι γωνίες, για τις οποίες πολλοί ισχυρίζονται, ότι χρησιμεύουν για να εξηγήσουν την αντίληψη της απόστασης, δεν είναι καθόλου μόνες τους καθ’ εαυτές αντιληπτές και πραγματικά οι άνθρωποι που δεν έχουν καμιά γνώση της οπτικής, δεν σκέπτονται γι’ αυτές ποτέ.

Πάνω σ’ αυτό επικαλούμαι την πείρα του καθενός στο να κρίνει, αν, όταν βλέπουμε ένα αντικείμενο, υπολογίζουμε την απόστασή του σύμφωνα με το μέγεθος της γωνίας των δύο οπτικών αξόνων, που συναντώνται, ή αν σκεπτόμαστε ποτέ για την πιο μεγάλη ή πιο μικρή απόκλιση των ακτίνων που φθάνουν από ένα οποιοδήποτε σημείο πάνω στην κόρη του ματιού.

Καθένας είναι αυτός ο ίδιος ο καλύτερος κριτής γι’ αυτό που αντιλαμβάνεται και γι’ αυτό που δεν αντιλαμβάνεται. Μάταια θα μου πουν, ότι αντιλαμβάνομαι ορισμένες γραμμές και ορισμένες γωνίες που εισάγουν στο πνεύμα μου τις διάφορες ιδέες απόστασης, εφ’ όσον εγώ ο ίδιος δεν θα έχω καμιά συνείδηση για ένα τέτοιο πράγμα «. σ 29, 30
«Υπάρχουν άλλες αποστάσεις διαφορετικές από τις τοπικές ή χρονικές. Όταν εξετάζεται μέσα στην αφαίρεση, μια γραμμή -μια απόσταση- είναι ο αριθμός των σημείων που βρίσκονται ανάμεσα σε δυο δοσμένα σημεία. Υπάρχει επίσης απόσταση ανάμεσα σ’ ένα σκλάβο κι ένα αυτοκράτορα, ανάμεσα σ’ ένα χωρικό και σ’ ένα φιλόσοφο, ανάμεσα (…) σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις «απόσταση» σημαίνει τον αριθμό των ενδιάμεσων ιδεών «. σ 33
«Αν η ορατή μορφή και έκταση δεν είναι η ίδια με την απτή μορφή και έκταση, δεν πρέπει να συμπεράνουμε, ότι ένα μόνο και το ίδιο πράγμα έχει διαφορετικές εκτάσεις. Το σωστό συμπέρασμα είναι, ότι τα αντικείμενα της όρασης και της αφής είναι δυο ξεχωριστά πράγματα «. σ 37
«Με λίγα λόγια, η έκταση, το σχήμα και η κίνηση, απαλλαγμένες απ’ όλες τις άλλες ιδιότητες είναι ασύλληπτες. Λοιπόν, όπου είναι οι άλλες αισθητές ιδιότητες, πρέπει επίσης να βρίσκονται κι εκείνες στο πνεύμα και πουθενά αλλού «. σ 52
«Ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο το πνεύμα συνδυάζει ποικιλότροπα τις ιδέες του, η μονάδα αλλάζει, και με τη μονάδα, αλλάζει και ο αριθμός, που είναι μόνο μια συλλογή από μονάδες. Ονομάζουμε μονάδα ένα παράθυρο, ένα τζάκι, κι ωστόσο κι ένα σπίτι που έχει πολλά παράθυρα και πολλά τζάκια έχει ένα ίσο δικαίωμα να ονομάζεται μονάδα, και πολλά σπίτια αποτελούν μια πόλη.
Μέσα σ’ αυτά τα παραδείγματα και σ’ άλλα παρόμοια, είναι φανερό, ότι η μονάδα είναι σε σταθερή σχέση με τις ιδιαίτερες απόψεις, τις οποίες το πνεύμα αποκτά απ’ τις ιδέες του, στις οποίες δίνει ονόματα και απονέμει το πλέον ή έλαττον, όπως ταιριάζει πολύ καλά στους ιδιαίτερους σκοπούς του και στα σχέδιά του. Έτσι κάθε τι που το πνεύμα θεωρεί σαν ένα μόνο πράγμα, είναι μια μονάδα. (…) Ο αριθμός δεν είναι ένα αντικείμενο των αισθήσεων, είναι μια πράξη του πνεύματος. Το ίδιο πράγμα, ανάλογα με το αν το αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά, είναι ένα ή πολλά . » σ 56, 57
«Μαθηματικοί θεωρητικοί’ σαν ένας άνθρωπος που καταγίνεται όλη την ημέρα να κάνει κόμπους καλά σφιγμένους με το σκοπό να τους λύνει ύστερα «. σ 63
«Δεν αντιστοιχούν ιδέες σ’ όλες τις λέξεις, και το να το καταλάβουμε αυτό επιτρέπει να μη θέσουμε πια εσφαλμένα προβλήματα «. σ 77
«Cogito, ergo sum (σκέπτομαι, άρα υπάρχω), ταυτολογία’ καμιά πνευματική πρόταση δεν αντιστοιχεί σ’ αυτή «. σ 84
«Να εισάγουμε πρώτα καλούς ορισμούς. Στο σημείο αυτό τα μαθηματικά πλεονεκτούν απ’ τη μεταφυσική και την ηθική. Οι ορισμοί τους, διατυπωμένοι με λέξεις άγνωστες ακόμη στον αναγνώστη, δεν αμφισβητούνται. Αλλά στη μεταφυσική και την ηθική, οι λέξεις είναι γνωστές οι πιο πολλές απ’ όλους και οι ορισμοί τους έχουν μεγάλες πιθανότητες να δεχτούν αντιπολεμική.
Η σύντομη και ξερή μέθοδος των μαθηματικών δεν ταιριάζει στη μεταφυσική, ούτε στην ηθική, γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν προκαταλήψεις στο θέμα των μαθηματικών προτάσεων, δεν έχουν γνώμες καθιερωμένες προκαταβολικά, τις οποίες πρέπει να συζητήσουν. Γιατί δεν σκέφθηκαν ακόμη αυτά τα θέματα. Δεν συμβαίνει το ίδιο στις δύο άλλες επιστήμες που μνημονεύσαμε’ αυτές οφείλουν όχι μόνο ν’ αποδείξουν την αλήθεια, αλλ’ επίσης να την υπερασπίσουν απ’ τις αμφιβολίες και τις καθιερωμένες γνώμες, που την πολεμούν. Με λίγα λόγια, η ξερή μέθοδος, άκαμπτη και τραχειά, δεν θα επαρκέσει «. σ 86, 87

«Δεν βρίσκω, βέβαια, κανένα σφάλμα στο συλλογισμό σας σχετικά με το ότι, για τα φαινόμενα, βρίσκετε μια αιτία’ αλλ’ αρνούμαι, ότι αυτή η αιτία, που συμπεραίνεται μέσω του λογικού, μπορεί κυρίως να ονομάζεται ύ λ η «. σ 89
«Έτσι, λόγου χάρη, δεν χρησιμοποιώ ποτέ ένα όργανο για να κινήσω το δάχτυλό μου, γιατί το κάνω με μόνη τη βούλησή νου. Αλλά θα χρησιμοποιούσα ένα όργανο, αν είχα να μετακινήσω ένα μέρος από ένα βράχο, ή να ξεριζώσω ένα δέντρο. (…) Πως λοιπόν μπορείτε να υποθέσετε, ότι ένα πνεύμα με ολοκληρωμένη τελειότητα, απ’ τη θέληση του οποίου εξαρτιώνται απόλυτα και άμεσα όλα τα πράγματα, έχει ανάγκη να χρησιμοποιήσει ένα όργανο για να δράσει, ή ότι, αν και δεν έχει καμιά ανάγκη απ’ αυτό, ωστόσο, το χρησιμοποιεί; » σ 92, 93
«Ή αντιλαμβάνεστε την ύπαρξη της ύλης άμεσα, ή την συμπεραίνετε έμμεσα. Αν την αντιλαμβάνεσθε άμεσα, πληροφορήστε με, σας παρακαλώ, με ποια αίσθηση την αντιλαμβάνεσθε; Αν έμμεσα, κάντε με να γνωρίσω, ποιος συλλογισμός σας αναγκάζει να την συμπεράνετε από πράγματα που αντιλαμβάνεσθε έμμεσα; Τώρα, όσον αφορά την ίδια την ύλη, σας ερωτώ, αν αυτή είναι αντικείμενο, υπόσταση, αιτία, όργανο ή αφορμή; έχετε ήδη συνηγορήσει για κάθε μια απ’ αυτές τις ερμηνείες αλλάζοντας τις έννοιες σας, και κάνοντας να φαίνεται η ύλη άλλοτε κάτω από τη μια κι άλλοτε κάτω απ’ την άλλη μορφή. Κι’ αυτό που έχετε προτείνει, το έχετε σεις ο ίδιος αποδοκιμάσει και απορρίψει «. σ 96
«Αλλ’ ας προσέξουμε σ’ ένα πράγμα συγκεκριμένο: δεν είναι για μένα μια επαρκής εμφάνεια για την ύπαρξη του γαντιού μου, ότι το βλέπω, ότι το εγγίζω και ότι το βελονιάζω; Ή, αν αυτό δεν αρκεί, πως θα ήταν δυνατόν να είμαι βέβαιος για την πραγματικότητα αυτού του πράγματος, το οποίο βλέπω πραγματικά σ’ αυτή τη θέση, υποθέτοντας ότι ένα πράγμα άγνωστο που ποτέ δεν είδα (όπως η ύλη) και που δεν μπορώ να δω, υπάρχει μ’ ένα τρόπο άγνωστο, σε μια άγνωστη θέση ή ακόμη πουθενά; Πώς η υπόθεση για την πραγματικότητα κάποιου πράγματος ανέγγιχτου μπορεί να προσφέρει την απόδειξη για την αποτελεσματική πραγματικότητα ενός πράγματος απτού; ή ενός αόρατου πράγματος την απόδειξη για την πραγματικότητα ενός ορατού πράγματος, ή, γενικά, πώς ένα πράγμα ασύλληπτο μπορεί να είναι η απόδειξη για την ύπαρξη ενός πράγματος αντιληπτού; » σ 101

«Η βεβαιότητα βρίσκεται στην άμεση εμπειρία. (…)
Επιθυμώ, και προτρέπω, να μη περιμένουν να βρουν την αλήθεια στο βιβλίο μου, ούτε αλλού παρά μέσα στο πνεύμα τους. Όλο αυτό που εγώ ο ίδιος βλέπω, είναι αδύνατον να μπορέσω να το περιγράψω καλά εκφράζοντάς το με λέξεις «. σ 104, 105
«Ναι, είναι άπειρα πιο παράξενο να πούμε: ένα πράγμα που είναι αδρανές, δρα πάνω στο πνεύμα, κι αυτό που δεν έχει αντίληψη είναι η αιτία των αντιλήψεών μας. Επί πλέον, αυτό που σας φαίνεται παράξενο δεν ξέρω για ποιο λόγο, δεν είναι τίποτε περισσότερο απ’ αυτό που οι Άγιες Γραφές βεβαιώνουν σε πολλά χωρία. Παριστάνουν το Θεό σαν τον μόνο δημιουργό και τον άμεσο δημιουργό όλων των αποτελεσμάτων, τα οποία ορισμένοι ειδωλολάτρες και φιλόσοφοι συνηθίζουν να τ’ αποδίδουν στη Φύση, στην ύλη, στο πεπρωμένο, ή σε κάθε άλλη αρχή στερημένη από σκέψη «. σ 152
«Αυτό που βλέπω, ακούω και εγγίζω, υπάρχει πραγματικά, δηλαδή αυτό που αντιλαμβάνομαι, δεν αμφιβάλλω περισσότερο γι’ αυτά απ’ όσο για την ύπαρξή μου. Αλλά δεν βλέπω πως η μαρτυρία των αισθήσεων θα μπορούσε να προβάλλεται σαν απόδειξη για την ύπαρξη ενός πράγματος που δεν είναι αντιληπτό απ’ τις αισθήσεις. Δεν επιθυμούμε να γίνει ένας άνθρωπος σκεπτικιστής και να μην εμπιστεύεται πια τις αισθήσεις του’ αντίθετα, δίνουμε σ’ αυτές όλη την αξία κι όλη την αξιοπιστία που μπορούμε να φαντασθούμε «. σ 154
«Δεν βλέπουμε έναν άνθρωπο, αν με τον άνθρωπο νοούμε αυτό που ζει, κινείται, αντιλαμβάνεται και σκέπτεται όπως το κάνουμε κι εμείς’ βλέπουμε μόνο μια ορισμένη συλλογή ιδεών, που μας οδηγεί να σκεφθούμε ότι υπάρχει μια ξεχωριστή αρχή σκέψης και κίνησης όμοια μ’ εμάς, που συντροφεύει αυτή τη συλλογή και που εκφράζεται μ’ αυτήν.
Με τον ίδιο τρόπο βλέπουμε το Θεό όλη η διαφορά έγκειται στο ότι ενώ ένα πεπερασμένο και περιορισμένο σύνολο ιδεών αναγγέλλει ένα ιδιαίτερο ανθρώπινο πνεύμα για να διευθύνουμε σ’ αυτό τη ματιά μας, όμως αντιλαμβανόμαστε πραγματικά σε κάθε τόπο και σε κάθε θέση, έκδηλα σημεία της θεότητας: κάθε πράγμα που βλέπουμε, που ακούμε, που πιάνουμε ή που αντιλαμβανόμαστε με μια άλλη αίσθηση, όντας ένα σύμβολο κι εν’ αποτέλεσμα της Δύναμης του Θεού, ακριβώς όπως αντιλαμβανόμαστε αυτές τις ίδιες κινήσεις που παράγουν οι άνθρωποι.
Είναι λοιπόν σαφές, ότι τίποτε δεν μπορεί να είναι πιο εμφανές, σ’ οποιον δήποτε που είναι ικανός για την παραμικρή ενδοσκόπιση, απ’ την ύπαρξη του Θεού, ενός πνεύματος, που είναι βαθειά παρόν στα πνεύματά μας, που παράγει σ’ αυτά όλη την ποικιλία ιδεών ή αισθημάτων, που μας επηρεάζει συνεχώς, απ’ τον οποίο εξαρτιόμαστε με πλήρη και απόλυτο τρόπο, με λίγα λόγια, «εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν».
Ότι η αποκάλυψη αυτής της μεγάλης αλήθειας δεν επιτυγχάνεται μέσω του συλλογισμού παρά μόνο από ένα μικρό αριθμό ανθρώπων, αυτό είναι ένα θλιβερό παράδειγμα για την μωρία και την απροσεξία των ανθρώπων, που, αν και περιβάλλονται από τόσες σαφείς εκδηλώσεις της Θεότητας, έχουν ωστόσο τόσο λίγη ευαισθησία, ώστε φαίνονται σαν να έχουν τυφλωθεί απ’ το πολύ φως «. σ 178, 179

——————–
Ο Τζωρτζ Μπέρκλεϋ γεννήθηκε το 1685 στο Kilkenny της Ιρλανδίας από οικογένεια αγγλικής καταγωγής. Σπούδασε σε ηλικία 15 ετών στο Trinity College (Dublin) και αφού αποφοίτησε, έγινε εταίρος του κολεγίου – σημερινός ερευνητής. Παράλληλα χειροτονήθηκε ιερέας, όπως υπαγόρευαν οι κανόνες του κολεγίου. Παρότι έζησε ως το 1753, τα σημαντικά φιλοσοφικά του έργα τα γράφει σε ηλικία 20-23 ετών. Πρώτον, το «Δοκίμιο για μια νέα θεωρία της όρασης», το 1709, όπου προκρίνει μια εμπειριστική θεωρία για την οπτική αντίληψη.
Τον επόμενο χρόνο ακολουθεί η «Πραγματεία για τις αρχές της ανθρώπινης γνώσης», ένα έργο για το οποίο θα μείνει διάσημος, υποστηρίζοντας ότι τα εξωτερικά αντικείμενα αποτελούν μια ενότητα νοητικών ιδεών η οποία δεν απαιτεί την ύπαρξη της ύλης. Το 1713 μεταφέρει αυτές τις ιδέες σε διαλογική μορφή στο «Τρεις διάλογοι ανάμεσα στον Ύλα και τον Φιλόνου», όπου επεξηγεί τα κύρια σημεία της θεωρίας του. Παράλληλα ταξιδεύει στην υπόλοιπη Ευρώπη. Επιστρέφει στο Δουβλίνο το 1721 και το 1724 κληρονομεί απρόσμενα μια μεγάλη περιουσία.
Μες στο πλαίσιο των νέων ανακαλύψεων, συλλαμβάνει το σχέδιο για τη μόρφωση των «ιθαγενών» κατοίκων στην αμερικανική ήπειρο. Φεύγει το 1728 με υποσχέσεις για κρατική χρηματοδότηση, οι οποίες ποτέ δεν υλοποιούνται, και αναγκάζεται να επιστρέψει από το Rhode Island στην Ιρλανδία το 1731. Στα κατοπινά έργα του συγκαταλέγονται ο «Αλκύφρων», ένα απολογητικό έργο για τη χριστιανική πίστη σε διαλογική μορφή, η «Υπεράσπιση και ερμηνεία της θεωρίας της όρασης», το 1733 και το «Siris» (1744), μια απόπειρα αντιμετώπισης πληθώρας φιλοσοφικών και θεολογικών θεμάτων σε μεγάλη κλίμακα.
Στις μη φιλοσοφικές ενασχολήσεις του Μπέρκλεϋ μετά την επιστροφή του περιλαμβάνονται τα αρχιερατικά καθήκοντά του ως επίσκοπος του Cloyne στην Ιρλανδία (από το 1734 ως το 1752). Πέθανε ήσυχα το 1753 στην Οξφόρδη και, ως τις μέρες μας, θεωρείται ένας από τους κύριους εκπροσώπους του βρετανικού εμπειρισμού.

Μεγάλο μυστικό: Ο άνθρωπος είναι ο απόλυτος οικονομικός πόρος

Human resources το λένε οι αγγλοσάξωνες. Ανθρώπινοι πόροι. Κυνισμός μαζί και ακριβολογία.
Ο άνθρωπος είναι πόρος. Με την οικονομική έννοια. Μάλιστα είναι ο απόλυτος οικονομικός πόρος. Χωρίς την παρέμβαση του ανθρώπου κανένας φυσικός πόρος δεν μπορεί να έχει ή να αποκτήσει αξία. Ο άνθρωπος και η ανθρώπινη εργασία είναι ο απαραίτητος όρος και ο καταλύτης που μεταμορφώνει τους φυσικούς πόρους, όπως τα μεταλλεύματα και τα ορυκτά, τα χωράφια και τις σοδειές, την ξυλεία των δασών, το νερό των ποταμών, την πέτρα την ίδια, σε κάτι με αξία. Σε πλούτο.

Οι πόλεμοι, μικροί και μεγάλοι, δεν γίνονται μόνο για τους φυσικούς πόρους. Γίνονται βασικά για την κυριαρχία πάνω σε μεγάλους πληθυσμούς ανθρώπων. Ουσιαστικά όλη η παγκόσμια διαμάχη ιστορικά έχει μία και μόνη επιδίωξη. Την κυριαρχία επί ανθρώπων. Όλα τα άλλα είναι άχρηστα και ασήμαντα χωρίς τους ανθρώπους που μεταβάλλουν την πέτρα ή το ορυκτό σε κάτι χρήσιμο. Σε αξία και πλούτο.

Το ίδιο το χρήμα, ιδίως στις νεότερες μεταλλάξεις του σε ένα απλό χαρτονόμισμα χωρίς αντίκρυσμα σε κάτι άλλο, έχει ελάχιστη αξία χωρίς ανθρώπους που να μοχθούν για να δώσουν πραγματική αξία σε φυσικούς πόρους. Για τον λόγο αυτό, στο παγκόσμιο σύστημα, το χρήμα είναι κάτι που έρχεται δεύτερο. Το πρωτεύον είναι η κυριαρχία. Ο έλεγχος. Ο έλεγχος μεγάλων πληθυσμών. Διότι μόνο ο άνθρωπος είναι ο απόλυτος οικονομικός πόρος.

Αυτό που λέμε κράτος, με την σύγχρονη αλλά και την πολύ παλιά του έννοια, δεν είναι παρά ένας μηχανισμός εξουσίας στον οποίο ανήκουν οι άνθρωποι που κατοικούν μια συγκεκριμένη περιοχή. Το κράτος χρειάζεται ανθρώπους να το υπακούν. Υπηκόους. Οι άνθρωποι παράγουν τον πλούτο που το κράτος συλλέγει και διανέμει σύμφωνα με δικά του κριτήρια και λογικές.

Μέσα από αυτό το πρίσμα μπορούμε να δούμε το κράτος, από το πρώτο και αρχέγονο μεγάλο γεωργικό κράτος της αρχαιότητας ως το σύγχρονο κράτος, ως ένα αγρόκτημα εκτροφής ανθρώπων. Σαν την “Φάρμα των ζώων” του Τζωρτζ Οργουελ. Τα αγροκτήματα και οι φάρμες έχουν βέβαια ιδιοκτήτες. Το ίδιο και το κράτος. Εχει και αυτό ιδιοκτήτες. Το σύγχρονο κράτος δεν είναι μια κοινωνικοποιημένη ιδιοκτησία φυσικά.

Ιστορικά ο άνθρωπος ως οικονομικός πόρος και η σχέση του με την παραγωγή δεν παρέμεινε βέβαια σταθερή και χωρίς αλλαγές. Ούτε οι μορφές συλλογής του παραγόμενου πλούτου. Αυτό που παρέμεινε ίδιο είναι η διανομή του πλούτου. Τον πλούτο που παράγει ο άνθρωπος ως οικονομικός πόρος βασικά νέμονται οι ιδιοκτήτες του κράτους και οι βοηθοί τους. Οι ιδιοκτήτες του κράτους δεν είναι αναγκαστικά και οι κυβερνήτες του. Συχνά παραχωρούν αυτή την κοπιαστική και δευτερεύουσα εργασία σε πρόθυμους υπαλλήλους τους.

Αρχικά οι περισσότεροι ανθρώπινοι πόροι, οι άνθρωποι, ήταν δούλοι. Πρόσωπα χωρίς καμμία ελευθερία. Με ιδιοκτήτη. Ο οποίος είχε σε κάποιες περιπτώσεις δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω στους δούλους του. Οι δούλοι αυτοί, στα μεγάλα κράτη της αρχαιότητας αλλά και στην προχωρημένη αυτοκρατορική εποχή αγοράζονταν και πωλούνταν σε μεγάλες ποσότητες. Στην Μεσόγειο υπήρχαν τεράστιες υπεραγορές δούλων.

Υπήρχε όμως πάντα ένα πρόβλημα. Η απόδοση των δούλων. Οι δούλοι δεν είχαν κάποιο σοβαρό κίνητρο ώστε να εργαστούν αποδοτικά πέρα από ένα όριο. Αλλά και σε κάποιες ιστορικές περιπτώσεις, όπως μετά το τέλος των ρωμαϊκών κατακτήσεων, οι μεγάλοι αριθμοί δούλων που έγιναν διαθέσιμοι, δημιούργησαν και άλλα προβλήματα. Οι δούλοι ήταν τόσοι πολλοί και τόσο φτηνοί που οι ιδιοκτήτες γης τους αγόραζαν σε μεγάλες ποσότητες για την καλλιέργεια στα αγροκτήματά τους, παραμελώντας την ανάπτυξη και των εκσυγχρονισμό των γεωργικών εργαλείων.

Δηλαδή η υπερπληθώρα δούλων καθυστέρησε την τεχνολογική ανάπτυξη.

Ετσι πορεύτηκε πάνω κάτω η ανθρωπότητα μέχρι τον μεσαίωνα. Αγροκτήματα εκτροφής ανθρώπων χωρίς καμία ελευθερία και κανένα δικαίωμα.

Μα το σημαντικώτερο παρέμενε πάντα η μικρή απόδοση των δούλων. Επρεπε να βρεθεί ένα κίνητρο ώστε η φάρμα των ανθρώπων να αποδώσει καλύτερα. Το κίνητρο που επιλέχτηκε ήταν να δοθεί στον δούλο περιορισμένη ελευθερία και ιδιοκτησία. Ετσι ο δούλος και η οικογένειά του συνδέθηκε με το χωράφι αναπόσπαστα. Θεωρήθηκε μέρος του κτήματος που ορίστηκε να καλλιεργεί. Πώληση και αγορά του κτήματος περιλάμβανε και τους δούλους που το καλλιεργούσαν. Ο δούλος έγινε δουλοπάροικος. Παρήγαγε από μόνος του και με δικά του τεχνικά και οικονομικά μέσα, χρησιμοποιώντας ένα κτήμα που του “ανήκε” τύποις μόνο. Απόκτησε όμως την υποχρέωση να πληρώνει βαρύ φόρο στον πραγματικό ιδιοκτήτη του κτήματος. Εναν αναλογικό φόρο πάντα. Αλλά τώρα είχε τουλάχιστον κίνητρο να γίνει πιο αποδοτικός. Οσο πιο πολύ παρήγαγε τόσο περισσότερο του έμενε. Θεωρητικά πάντα.

Αυτό το σύστημα διαχείρισης των ανθρώπινων πόρων έμεινε σε ισχύ μέχρι το τέλος του μεσαίωνα και το έμπα στην βιομηχανική εποχή. Οι τελευταίοι δουλοπάροικοι στην ευρωπαϊκή ήπειρο υπήρχαν στην τσαρική Ρωσία και “απελευθερώθηκαν” με την επανάσταση των μπολσεβίκων.

Η μικρή απόδοση των δουλοπάροικων συνέχιζε να παραμένει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. Πέρα από αυτό οι αλλαγές στις συνθήκες παραγωγής από την αγροτική στην βιομηχανική οικονομία, δεν βοηθούσε στο να διατηρηθεί το παλιό σύστημα. Επρεπε να γίνει μια νέα διαρρύθμιση. Μια διαρρύθμιση που θα συνέχιζε να αποδίδει τουλάχιστον το ίδιο καλά με το παλιό σύστημα. Κρατώντας πάντα τον ανθρώπινο πόρο στην θέση του δούλου με κάποιον τρόπο. Οπως και έγινε.
Ο ανθρώπινος πόρος “απελευθερώθηκε”. Απόκτησε την ιδιότητα του πολίτη στο εθνικό κράτος. Το δε κράτος μεταμορφώθηκε και αυτό για να ταιριάζει στις νέες συνθήκες. Από την απολυταρχία πέρασε στον κοινοβουλευτισμό.

Στον ανθρώπινο πόρο δόθηκε η δυνατότητα του να έχει ιδιοκτησία πραγματικά δική του αλλά και αυτόνομη οικονομική δράση και παρουσία μέσα στην οικονομική διαδικασία. Να παράγει και να κερδίζει για τον εαυτό του και μόνο. Ελεύθερος πια από τα παλιά δεσμά. Αυτό ήταν ένα πολύ ισχυρό κίνητρο. Το οποίο κινητοποίησε τον ανθρώπινο πόρο στο να αυξήσει την αποδοτικότητα της παραγωγής του. Σε συνδυασμό με άλλα μέτρα, όπως την ελεύθερη πρόσβαση στην παιδεία και την τεχνολογία, την δυνατότητα σύστασης επιχειρήσεων, ο πλούτος που ο ανθρώπινος πόρος παράγει, είναι για πρώτη φορά τέτοιας μεγάλης έκτασης και υψηλής ποιότητας.

Οι ιδιοκτήτες του κράτους παρέμειναν οι ίδιοι. Οχι μόνοι οι ίδιοι ως οικονομική τάξη αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι οι ίδιες οικογένειες που υπήρξαν ιδιοκτήτες κρατών κατά των μεσαίωνα που συνεχίζουν, με επιγαμίες φυσικά, από την ίδια κοινωνική θέση ισχύος. Υπάρχουν υποψίες, στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας βέβαια μέχρι να βρεθούν ιστορικές αποδείξεις, ότι η διαδοχή αυτή των ιδιοκτητών συνεχίζεται βιολογικά από την αρχαιότητα.

Αυτές οι κοσμογονικές αλλαγές της θέσης του ανθρώπινου πόρου στο σύγχρονο εθνικό κράτος καθώς και οι αναγκαίες πολιτειακές αλλαγές, έφεραν και μεγάλες αλλαγές στην συλλογή του παραγόμενου πλούτου εκ μέρους των ιδιοκτητών του κράτους. Η συγκομιδή του παραγόμενου πλούτου έγινε πιο εκλεπτυσμένη και γι’ αυτό πιο δυσδιάκριτη.

Κύριο μέσο έγινε τώρα ο άμεσος φόρος και γενικά ο φόρος. Πολύ αποδοτική συγκομιδή, και από παλιά δοκιμασμένη. Τώρα όμως μπήκε σε εφαρμογή μια πολύ μοντέρνα τεχνολογία συλλογής του παραγόμενου πλούτου. Η χρηματοπιστωτική οικονομία. Βασικά ο μισθός ως αντίτιμο για μια ορισμένη ποσότητα εργασίας. Η εργασία του ανθρώπινου πόρου έγινε και αυτή εμπόρευμα. Και καθώς οι ιδιοκτήτες του κράτους έχουν την ισχύ, καθορίζουν και την τιμή της.

Ομως το υπερόπλο της συλλογής είναι άλλο. Η πίστωση. Οι τράπεζες και τα δάνεια δηλαδή. Οι τράπεζες, ιδιωτικές (όλες οι τράπεζες είναι ιδιωτικές) και κάτω από δήθεν κοινωνικό-κρατικό έλεγχο, είναι η κατάληξη του μεγαλύτερου μέρους του παραγόμενου πλούτου των κοινωνιών, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Οι ίδιες οι τράπεζες δεν παράγουν τίποτε. Απλώς ενεργούν ως μεσάζοντες στην αναγκαία για μια χρηματοπιστωτική κοινωνία, ροή του χρήματος. Στην πίστωση. Και φυσικά πίσω από τις τράπεζες βρίσκονται οι παλιοί και οι νέοι ιδιοκτήτες του κράτους.

Αυτοί που από την αρχαιότητα καρπώνονται τον πλούτο που παράγει ο ανθρώπινος πόρος.
Συνοψίζοντας, η οικονομική διαδικασία δεν αποκαλύπτει τα μυστικά της με την πρώτη ματιά. Ο ανθρώπινος πόρος είναι ο πιο πολύτιμος οικονομικός πόρος. Η βασική διαμάχη, ιστορικά και παγκόσμια, δεν είναι για την οικονομία και τους φυσικού πόρους έτσι γενικά και αόριστα. Αλλά είναι για την κυριαρχία και τον έλεγχο του μόνου οικονομικού πόρου που έχει αληθινή αξία. Του ανθρώπινου πόρου. Του ανθρώπου. Που συνεχίζει να ζει στο “Αγρόκτημα εκτροφής ανθρώπων”.

Η κυριαρχία επί των ανθρώπων είναι το παντοτεινό ζητούμενο.

Τα Προσωπικά Προβλήματα

Ποια είναι τα προσωπικά προβλήματα; Φυσικά είναι αυτά που αφορούν την προσωπικότητά μας, το σύνολο δηλαδή των φυσιολογικών, ζωτικών, συναισθηματικών και νοητικών μας εκφράσεων.

Χωρίς να υποτιμάμε τον πόνο μιας ασθένειας ή μιας, λίγο-πολύ συνεχόμενης φυσικής αδυναμίας, οι συναισθηματικές περιστάσεις είναι οι πιο αποφασιστικές, αφού χρωματίζουν τις σκέψεις και επηρεάζουν ακόμη και τη φυσική μας διάθεση. Είναι γνωστό ότι πολλές φορές μια στενοχώρια καθρεπτίζεται αμέσως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στο σώμα ενώ συγχρόνως μπλοκάρει το νου για κάθε λογικό και συνετό συλλογισμό.

Γιατί έχουμε αυτά τα προσωπικά, βασικά συναισθηματικά, προβλήματα; Επειδή αγνοούμε τα δικά μας συναισθηματικά ελατήρια και, επομένως αδυνατούμε να λύσουμε τις προβληματικές καταστάσεις που μας παρουσιάζονται.

Σε όλους εμάς που ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο, για τον έναν ή τον άλλον λόγο, μας παρουσιάζονται δυσκολίες. Αυτό είναι λογικό, αν συμφωνήσουμε με τους κλασικούς φιλοσόφους ότι η ζωή αναλαμβάνει να μας μάθει να ζούμε. Και δεν πρόκειται για λογοπαίγνιο. Μπορούμε να μάθουμε από τις εμπειρίες και από τις συμβουλές των άλλων, μπορούμε να είμαστε προετοιμασμένοι για τις διάφορες περιστάσεις της ύπαρξης, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τη βιωματική πρακτική των όσων έχουμε μάθει. Η ζωή μας διδάσκει μέρα με τη μέρα, και είναι καλό να τη δεχόμαστε περισσότερο ως δασκάλα παρά ως εχθρό.

Ως δασκάλα μας βοηθάει να ενεργοποιήσουμε τις καλύτερες δυνατότητές μας. Ως εχθρός, θα αποτελέσει μόνο ένα μακρύ δρόμο προβλημάτων, κυρίως προσωπικών προβλημάτων.

Πώς διδάσκει η ζωή; Με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο απ’ όλα τ’ άλλα συστήματα. Διδάσκει με τρόπο άμεσο, κτυπώντας εκεί που πονάει περισσότερο για να μας αναγκάσει να στοχαστούμε ακόμα πιο πολύ. Όλα τα συναισθηματικά, πονούν. Αν και μερικές στιγμές τα συναισθήματα μπορεί να γίνουν αφορμή για χαρά και ευτυχία, τις περισσότερες οδηγούν σε φόβο, απελπισία, δυστυχία, αναποφασιστικότητα, ανικανότητα…

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε μια ανεξάντλητη λίστα προβλημάτων, αλλά αρκούν μερικά που όλοι γνωρίζουμε. Υπάρχουν τα φυσιολογικά προβλήματα που αφορούν την επιβίωση, τον αγώνα για τα απαραίτητα προς το ζην, μ’ έναν λίγο-πολύ αξιοπρεπή τρόπο, και σύμφωνα με τις κλίσεις και τις διαθέσεις μας, τις σπουδές και την κατάρτισή μας. Υπάρχουν προβλήματα σπουδών και κατάρτισης, γιατί δεν υπάρχει πάντα δυνατότητα πρόσβασης σε αυτές. Ή ονειρεύεται κανείς να σπουδάσει για να φτιάξει οικονομικές βάσεις, και μετά από χρόνια ανακαλύπτει ότι δεν ήταν τόσο εύκολο, όσο φανταζόταν.

Υπάρχουν τα οικογενειακά προβλήματα, γιατί αρκετές φορές δεν υπάρχει ξεκάθαρη συνεννόηση ανάμεσα στους ανθρώπους που αποτελούν τον οικογενειακό πυρήνα.

Υπάρχουν τα υπαρξιακά προβλήματα, αφού μερικούς τους απασχολούν θέματα σχετικά με το πεπρωμένο, τον εσωτερικό εαυτό, το σύμπαν, στο οποίο ζούμε, και χιλιάδες άλλα ≪γιατί≫ σχετικά με τη θέση μας ατομικά και ομαδικά στον κόσμο.

Και, κυρίως, υπάρχουν τα συναισθηματικά προβλήματα, όταν δεν υπάρχει μια καλή σχέση με άλλα πρόσωπα και όταν δεν παρουσιάζονται ικανοποιητικές αγάπες και φιλίες.

Ξέρω ότι θα μπορούσαμε να αναφέρουμε περισσότερα παραδείγματα, αλλά ξεκινώντας απ’ οποιοδήποτε απ’ αυτά, άπαξ και εμφανιστεί, το πιο πιθανόν είναι ότι θα μας οδηγήσει σε μια κατάσταση παράλυσης.

Συνήθως, η στάση μπροστά στο πρόβλημα είναι να αναζητάμε εύκολες και γρήγορες λύσεις που να μη δεσμεύσουν τη δική μας βούληση. Καταφεύγουμε σε γνωστούς, ζητάμε βοήθεια από δω κι από κει… Το πρόβλημα μπλοκάρει όποιον αναζητά τη λύση έξω από τον εαυτό του και, κυρίως, όποιον θεωρεί ότι είναι η αδικία της ζωής που τον ταλαιπωρεί με τέτοιες αναποδιές.

Το αρνητικό συναίσθημα κερδίζει έδαφος, οι ιδέες γίνονται όλο και πιο συγκεχυμένες, ο φυσικός οργανισμός αρχίζει και αντανακλά το άγχος και τότε το πρόβλημα αποκτά τη διάσταση ενός αξεπέραστου βουνού. Μένει μόνο ο πόνος, η απελπισία, η ευθιξία, η επίθεση στους άλλους για το μερίδιο ευθύνης που μπορεί να είχαν… Εν τέλει, ένα απύθμενο πηγάδι που γίνεται όλο και πιο βαθύ και από το οποίο είναι όλο και πιο δύσκολο να βγούμε.

Κάτω από αυτήν την ψυχολογική κατάρρευση, δεν μπορεί κανείς να δει το φως. Αναμασάει τον πόνο του κάθε λεπτό και δεν υπάρχει πια τίποτα παρά μόνο αυτό το μανιασμένο πάθος.

Τότε είναι που πρέπει να έρθουν οι λύσεις, λογικά από πάνω. Χρειάζεται να ανυψωθούμε πάνω από το πρόβλημα και τη θλίψη για να βρούμε την απάντηση.

Αν ξέρουμε ότι η ρίζα της δυσκολίας βρίσκεται στο συναισθηματικό επίπεδο, τότε χρειάζεται να δουλέψουμε με τη νοητική ενέργεια, ώστε να ξεπεράσουμε την αρνητική συναισθηματική ατμόσφαιρα. Στην αρχή μπορεί να φανεί δύσκολο, αλλά όλα είναι δύσκολα, όταν τα δοκιμάζουμε για πρώτη φορά. Πρέπει να κάνουμε τον κόπο να ανεβούμε ένα σκαλοπάτι, να περάσουμε πάνω από τα σύννεφα και να φτάσουμε στη διαύγεια της δικής μας γνήσιας νόησης.

Δεν είμαστε όλοι σοφοί, είναι αλήθεια, αλλά όλοι έχουμε ένα σύνολο λίγο-πολύ σημαντικών εμπειριών, ώστε να ψάχνουμε πρακτικές λύσεις για τα προβλήματα που μας απασχολούν. Χρειάζεται να μπορούμε να φτάσουμε μέχρι τη δική μας κρυφή ≪γωνία των λύσεων≫. Μερικές λύσεις θα φανούν άχρηστες, άλλες διακριτικά αξιόλογες και δεν θα λείψουν κι αυτές που είναι πραγματικά καλές. Δοκιμάζοντας από δω και από κει, με καλή διάθεση και χωρίς το άγχος της παραμορφωμένης συναισθηματικότητας, αποκτάμε νέες εμπειρίες που θα είναι χρήσιμες στις επόμενες καταστάσεις.

Εσύ δεν είσαι μονάχα ένας σωρός από πάθη ή συναισθήματα. Διαθέτεις και νόηση και εξυπνάδα για να παρατηρείς τον εαυτό σου ≪απ’ έξω≫ και να χαράζεις πιο σωστά το δικό σου δρόμο.

Το αίνιγμα του νου και της συνείδησης

 Αναζητώντας μέσα μας … Το αίνιγμα του νου και της συνείδησης
Από τότε που ο λεγόμενος Δυτικός κόσμος βγήκε από το σκοταδισμό του Μεσαίωνα πίστεψε ξανά στη δύναμη της λογικής αφήνοντας πίσω του τα μαύρα πέπλα της άγνοιας και της δεισιδαιμονίας. Ο αναγεννησιακός άνθρωπος ξεκίνησε μία προσπάθεια να ερμηνεύσει τον κόσμο γύρω του. Με τη δύναμη του νου και τη χρήση του πειράματος στήθηκε το οικοδόμημα της σύγχρονης επιστήμης, που άπλωσε τα ενδιαφέροντά της από το άπειρα μεγάλο (μακρόκοσμο) ως το άπειρα μικρό (μικρόκοσμος). Σταδιακά η επιστήμη παρουσίασε ένα μηχανιστικό μοντέλο λειτουργίας της φύσης, όπου τα πάντα εξηγούνταν με αιτιοκρατικό τρόπο και περιγράφονταν με μαθηματικά μοντέλα. Το «παράδοξο» έχασε έδαφος.

Η έρευνα στράφηκε φυσικά και στον ίδιο τον άνθρωπο, την ανατομία του, την αιτία και τη θεραπεία των ασθενειών αλλά και στον ψυχολογικό του κόσμο. Και εδώ επικράτησε το μηχανιστικό μοντέλο κι έτσι σήμερα κάθε φαινόμενο -σωματικό ή ψυχολογικό- τείνει να εξηγηθεί με μια σειρά χημικών αντιδράσεων, καθώς η βιοχημεία έχει προχωρήσει ακόμα και στα βάθη του εγκεφάλου. Ο άνθρωπος έχει θεωρηθεί ένα τέλειο «βιο-ρομπότ».

Για τη σύγχρονη ιατρική το ανθρώπινο σώμα αποτελεί ένα χημικό εργαστήριο, όπου η παραγωγή και έκκριση ουσιών καθορίζει την υγεία μας -σωματική και ψυχική- ακόμα και τη συμπεριφορά μας. Συναισθήματα, σκέψεις, αντιδράσεις, επιθυμίες φαίνονται να έχουν ως βάση τον ανθρώπινο εγκέφαλο, ένα τρομερά περίπλοκο και θαυμαστό όργανο που τείνει να ταυτιστεί με την έδρα της προσωπικότητάς μας, αυτού που ΕΙΜΑΣΤΕ!

Τα πράγματα θα ήταν έτσι «απλά», αν η ίδια η φύση δεν μας έβαζε προκλήσεις. Μια τέτοια πρόκληση είναι αυτή του ανθρώπινου νου και της έννοιας της συνείδησης. Αφού η σύγχρονη επιστήμη έχει ορίσει ως κέντρο των νοητικών μας λειτουργιών τον εγκέφαλο, ο νους μας ταυτίζεται πλέον με τον εγκέφαλο, δηλαδή κάτι φυσικό και υλικό! Όμως μια σειρά από «παράδοξα» φαινόμενα κάνουν τους επιστήμονες να ξανασκεφτούν το θέμα αυτό.

Όσο για τη συνείδηση: αναρίθμητοι ορισμοί έχουν δοθεί χωρίς να υπάρχει πλήρης εικόνα. Η ετυμολογία της λέξης μας διαφωτίζει λίγο. «Συνείδηση», «συν+οίδα (γνωρίζω)», που σημαίνει «γνωρίζω καλά, εξ ιδίας αντίληψης». Στα λατινικά η συνείδηση αποδόθηκε με τη λέξη «conscientia», που επίσης σημαίνει «γνωρίζω πλήρως».

Αλλά το ζήτημα είναι: ποιος είναι αυτός που γνωρίζει; Είναι ο νους; Είναι ο εγκέφαλος η έδρα του νου; Υπάρχει ένα σημείο στον εγκέφαλο που μπορεί να εντοπιστεί η συνείδηση; Ποιος μιλάει κάθε φορά που λέμε «ΕΓΩ»; Εγώ σκέφτομαι, εγώ αγαπάω, εγώ πεινάω, εγώ ονειρεύομαι, εγώ πονάω! Αλλά ποιος λέει αυτό το «εγώ»;

Επιστημονικά παράδοξα που περιπλέκουν το «κουβάρι».
Ένα φαινόμενο που δείχνει ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο, για να κατανοήσουμε το φαινόμενο της συνείδησης είναι το λεγόμενο φαινόμενοplacebo. Το φαινόμενο παρατηρείται σε σχέση με τη διαχείριση του πόνου, καθώς από τη μία η καταπολέμησή του βασίζεται κυρίως στη χορήγηση κάποιων χημικών ουσιών (π.χ. μορφίνη, μεθαδόνη), αλλά από την άλλη, σε πολλές περιπτώσεις, ο πόνος μπορεί να ανασταλεί από τον ίδιο τον ασθενή με μια «εσωτερική» λειτουργία. Η λειτουργία αυτή προκαλεί την έκκριση συγκεκριμένων χημικών ουσιών από τον ίδιο τον οργανισμό με έναν μηχανισμό που πονοκεφαλιάζει τους επιστήμονες.

Το παράδοξο γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο όταν ο μηχανισμός ανάσχεσης του πόνου λειτουργεί σε ανθρώπους στους οποίους δεν χορηγείται κάποια φαρμακευτική ουσία αλλά ένα «δήθεν φάρμακο» (placebo). Ωστόσο ο μηχανισμός μπαίνει σε λειτουργία, σαν να τους χορηγήθηκε κάποιο δυνατό παυσίπονο και οι ασθενείς αυτοϋποβάλλονται και τελικά ο πόνος υποχωρεί! Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα! Τι κάνει τον εγκέφαλο ή κάποιον αδένα να εκκρίνει αυτές τις ουσίες που καταπολεμούν τον πόνο; Ποιος είναι αυτός, αυτό το «εγώ» ή κέντρο συνείδησης, που βάζει σε κίνηση το νου, ώστε να συμβαίνει αυτό; Φαίνεται να είναι κάτι έξω από τον νου, αν ως νου θεωρήσουμε τον εγκέφαλό μας. Δεν έχει εντοπιστεί ένα «κέντρο συνείδησης» κάπου πάνω στον εγκέφαλό μας που να «διατάζει» τον νου να ξεκινήσει τη διαδικασία.

Ένα ακόμα «ιατρικό θαύμα» έρχεται να μας δείξει ότι οι νοητικές λειτουργίες δεν έχουν ως έδρα τον εγκέφαλο. Ο Ρ. Ρότζερ -ή «ασθενής Ρ.» όπως περιγράφεται στη μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση PLoS- έχασε το 1980 μεγάλο μέρος του εγκεφαλικού ιστού λόγω σοβαρής ιογενούς εγκεφαλίτιδας. Τρεις περιοχές του εγκεφάλου του, που θεωρείται ότι σχετίζονται με τη συνείδηση του εαυτού μας, καταστράφηκαν σχεδόν ολοσχερώς.

Θεωρητικά ο Ρ. θα έπρεπε να είχε μείνει «φυτό»! Όμως μόνο φυτό δεν θυμίζει! Εκτός από την πλήρη απώλεια της αυτοβιογραφικής μνήμης, οι υπόλοιπες νοητικές λειτουργίες του Ρ. είναι φυσιολογικές: περπατάει, μιλάει, ακούει, ενεργεί με τρόπο που δεν διαφέρει από τον μέσο όρο. Ο Ρ. έχει φυσιολογικό δείκτη ευφυΐας, μέτριες, ή και άνω του μετρίου, ικανότητες προσοχής, λειτουργικής μνήμης και εκτελεστικών λειτουργιών, καθώς και πολύ καλή ικανότητα ομιλίας και λόγου. Το σίγουρο είναι ότι παρόλο που ο Ρότζερ έχασε σχεδόν ολόκληρο τον εγκέφαλό του, δεν έχασε τον νου και τη συνείδησή του! Πού το έχει άραγε το μυαλό του; Ή πού το έχουμε εμείς;

Άλλες φορές τα παράδοξα έρχονται από έναν χώρο, που η σύγχρονη επιστήμη δεν δέχεται καν να εξετάσει χαρακτηρίζοντας κάποια φαινόμενα «μεταφυσικά». Από αυτόν τον χώρο όμως -που πλέον δεν μπορεί να αγνοηθεί και μελετάται σοβαρά από πανεπιστημιακές έδρες- προκύπτουν φαινόμενα που περιπλέκουν κι άλλο το κουβάρι. Μια τέτοια περίπτωση είναι οι λεγόμενες «επιθανάτιες εμπειρίες». Όσο κι αν προσπάθησαν πολλοί επιστήμονες να εκλογικεύσουν το φαινόμενο, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αγνοηθούν εξίσου επιστημονικές μελέτες, που καταγράφουν περιπτώσεις ανθρώπων που όντας σε κώμα ή σε νάρκωση στη διάρκεια μιας εγχείρησης βλέπουν το σώμα τους από ψηλά. Πρόκειται για ανθρώπους, που οι γιατροί τους θεώρησαν για λίγο κλινικά νεκρούς! Ποιος νους, ποια μάτια δημιουργούν αυτό το συνειδησιακό αποτέλεσμα, που τους κάνει να περιγράφουν τον χώρο που βρίσκεται το σώμα τους, τις κινήσεις και τα λόγια των γιατρών αλλά και λεπτομέρειες αρκετά μακριά από το δωμάτιο σε ορισμένες περιπτώσεις; Πάντως αποκλείεται να είναι ο εγκέφαλος και τα μάτια που βρίσκονταν στο κρεβάτι. Πού εδρεύει αυτή η συνείδηση που βλέπει τα πράγματα «από ψηλά»;

«Σκέφτομαι άρα υπάρχω»! Κι αν δεν είμαι αυτό που σκέφτομαι;
Όλες αυτές οι «παράδοξες» περιπτώσεις μήπως αναφέρονται στο μέρος του ανθρώπου που ονομάζουμεψυχή; Αν είναι έτσι όμως, πάλι φτάσαμε σε επιστημονικό αδιέξοδο, αφού η ψυχή ως μη απτό αντικείμενο δεν είναι δυνατό να μελετηθεί από την επιστήμη. Ούτε καν είναι αποδεχτή η ύπαρξή της!

Στην περίπτωση αυτή, αν ανατρέξουμε σε γνώσεις αρχαίων πολιτισμών, θα δούμε ότι η ψυχή δεν είναι μία αφηρημένη έννοια αλλά ένα αόρατο «σώμα» του ανθρώπου πέρα από τη φυσική ύλη και με πλήρη και συγκεκριμένη δομή και λειτουργίες. Πλήθος αρχαίων φιλοσόφων και συγγραφέων, από τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Πλωτίνο μέχρι τους Ινδούς και Αιγύπτιους σοφούς, περιγράφουν την «ανατομία» και τις λειτουργίες της ψυχής. Για αυτούς οι νοητικές μας λειτουργίες δεν έχουν έδρα στον εγκέφαλο αλλά στο λογιστικό μέρος της ψυχής (όπως το αποκαλεί ο Πλάτωνας) ή στο «νοητικό μας σώμα» όπως λένε οι Ινδοί. Σε κάθε περίπτωση ο εγκέφαλος δεν είναι παρά κάτι το υλικό, που λειτουργεί σαν «κεραία», ένας δέκτης σκέψεων και ιδεών, που παράγονται όμως στο νοητικό μέρος της ψυχής. Με άλλα λόγια ο εγκέφαλός μας δεν είναι ο νους μας ούτε η έδρα της συνείδησης. Και προεκτείνοντας το θέμα αυτό, οι αρχαίες διδασκαλίες ορίζουν τον άνθρωπο όχι ως ένα νοητικό ον αλλά ως κάτι ανώτερο σε σύνθεση με το σύμπαν και το πνευματικό επίπεδο. Α

Για τη σύγχρονη επιστήμη οι θεωρήσεις αυτές αγγίζουν το πεδίο της μεταφυσικής και μπορούν να δεχθούν έντονη κριτική. Όμως τα παράδοξα που αναφέραμε παραπάνω κάπου μας οδηγούν. Ένας ελεύθερος στοχαστής, ένας αναζητητής της αλήθειας θα συμφωνούσε περισσότερο με το σχόλιο του Αμερικανού φυσικού John Archibald Wheeler που δήλωνε: «Ζούμε σ’ ένα νησί που περιβρέχεται από μια θάλασσα άγνοιας. Καθώς το νησί της γνώσης μας μεγαλώνει, το ίδιο συμβαίνει και με την ακτή της άγνοιάς μας.»

Επιστήμονες για πρώτη φορά δημιουργούν αόρατους ανθρώπους

Για πρώτη φορά, νευροεπιστήμονες στη Σουηδία δημιούργησαν σε ανθρώπους την πλαστή αίσθηση πως διαθέτουν αόρατο σώμα.
 
Το να είναι κανείς αόρατος, έχει εμπνεύσει πολλούς συγγραφείς, φιλοσόφους αλλά και απλούς ανθρώπους (ιδίως εφήβους) στο πέρασμα των αιώνων. Τώρα, για πρώτη φορά, νευροεπιστήμονες στη Σουηδία δημιούργησαν σε ανθρώπους την πλαστή αίσθηση πως διαθέτουν αόρατο σώμα.
Η βασική ψυχολογική διαπίστωση είναι πως οι «αόρατοι» άνθρωποι νιώθουν πολύ λιγότερο αγχωμένοι, όταν βρίσκονται ενώπιον καταστάσεων στρες, όπως π.χ. όταν πρέπει να μιλήσουν ενώπιον κοινού. Με άλλα λόγια, ο αόρατος άνθρωπος όχι μόνο μαθαίνει τα μυστικά των άλλων, αλλά είναι λιγότερο αγχωμένος ο ίδιος.
Οι ερευνητές του πανεπιστημιακού ιατρικού Ινστιτούτου Καρολίνσκα της Στοκχόλμης, με επικεφαλής τον Αρβιντ Γκούτερσταμ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Scientific Reports», πραγματοποίησαν ένα έξυπνο πείραμα.
Φόρεσαν σε 125 εθελοντές μια ειδική ηλεκτρονική «κάσκα» στο κεφάλι, η οποία -δημιουργώντας ένα περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας- είχε ως συνέπεια, όταν κανείς στεκόταν όρθιος, να μην βλέπει το σώμα του, αλλά ένα κενό χώρο (το πείραμα είχε επιτυχία σε ποσοστό 75% στο να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση).
Η ίδια ερευνητική ομάδα στο παρελθόν είχε δημιουργήσει την ψευδαίσθηση του «αόρατου χεριού», την οποία τώρα κατάφερε να επεκτείνει σε όλο το σώμα.
Μεταξύ άλλων, οι ερευνητές ζήτησαν από τους «αόρατους» εθελοντές να μιλήσουν σε ένα ακροατήριο ξένων και διαπίστωσαν πως, χάρη στην ψευδαίσθηση της αορατότητας, οι εθελοντές ένιωθαν πολύ λιγότερο κοινωνικό άγχος και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.Η καρδιά τους χτυπούσε πιο αργά, δεν ίδρωναν τόσο κ.α.
Οι επιστήμονες ευελπιστούν ότι η έρευνά τους θα έχει κλινικές εφαρμογές και, μεταξύ άλλων, θα βοηθήσει στην ανάπτυξη νέων θεραπειών για τη διαταραχή κοινωνικού άγχους (ή κοινωνική φοβία).
Η πιο διάσημη περίπτωση αορατότητας στη λογοτεχνία είναι ο «Αόρατος άνθρωπος» του Γουέλς. Οι τελευταίες εξελιξεις στην επιστήμη και τεχνολογία (διάφοροι μανδύες αορατότητας, τεχνικές δημιουργίας ψευδαισθήσεων αορατότητας κ.α.) φέρνουν όλο και πιο κοντά την πραγματικότητα στη φαντασία.
Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι οι άνθρωποι, με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο, θα γίνονται αόρατοι στα μάτια των άλλων ή, αντιστρόφως, στα δικά τους.
Όμως, οι επιστήμονες, όπως άλλωστε οι ίδιοι επεσήμαναν, δεν πρέπει να ξεχνούν την προειδοποίηση του Πλάτωνα ότι ένας αόρατος άνθρωπος μπορεί να χάσει την αίσθηση του σωστού και του λάθους, ρέποντας σε ανήθικες πράξεις. Γι” αυτό, μια μελλοντική έρευνα θα μελετήσει κατά πόσο η αορατότητα διαστρεβλώνει την ηθική των ανθρώπων.

Σουηδοί επιστήμονες δημιούργησαν την ψευδαίσθηση της τηλεμεταφοράς

Μετά την ψευδαίσθηση της αορατότητας, νευροεπιστήμονες στη Σουηδία δημιούργησαν την ψευδαίσθηση της τηλεμεταφοράς, αποδεικνύοντας πως η αίσθηση του να βρίσκεται κανείς μέσα στο σώμα του, δεν είναι τόσο δεδομένη και αυτονόητη, όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως.
Οι ερευνητές του ιατρικού Ινστιτούτου Καρολίνσκα του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης, με επικεφαλής τον “Αρβιντ Γκούτερσταμ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο κορυφαίο περιοδικό βιολογίας «Current Biology», πειραματίστηκαν με 15 υγιείς εθελοντές.

Οι συμμετέχοντες φορούσαν στο κεφάλι τους μια συσκευή με οθόνη, έτσι ώστε να βλέπουν τον εαυτό τους από ένα άλλο σημείο του δωματίου, ενώ ταυτόχρονα βρίσκονταν σε ένα μηχάνημα εγκεφαλικής απεικόνισης.
Για τον ανθρώπινο εγκέφαλο η αίσθηση πως ο καθένας μας κατέχει το δικό του σώμα και αυτό κάθε στιγμή βρίσκεται σε ένα συγκεκριμένο σημείο στον χώρο απαιτεί συνεχή επεξεργασία και ενοποίηση των ποικίλων πληροφοριών που δίνουν οι αισθήσεις.
Έρευνες σε αρουραίους έχουν δείξει ότι ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου διαθέτουν «κύτταρα προσδιορισμού της θέσης», αντίστοιχα με ένα GPS, μια ανακάλυψη που τιμήθηκε με το Νόμπελ Ιατρικής/Φυσιολογίας του 2014. Μέχρι σήμερα όμως, παραμένει άγνωστο με ποιόν ακριβώς τρόπο ο ανθρώπινος εγκέφαλος δημιουργεί την εμπειρία του σώματός «του» στον χώρο.
Η νέα μελέτη όμως δείχνει ότι εγκέφαλος του ανθρώπου μπορεί να ξεγελαστεί, καθώς κατά το διάρκεια του πειράματος κάθε εθελοντής είχε την ψευδαίσθηση πως κατέχει το σώμα ενός ξένου και ότι βρίσκεται σε ένα άλλο σημείο του δωματίου, έξω από το δικό του πραγματικό σώμα.
Ακόμη πιο αξιοσημείωτο ήταν ότι, στη συνέχεια, οι ερευνητές, βασιζόμενοι στην πρόκληση αυτής της πρώτης ψευδαίσθησης εξωσωματικής εμπειρίας, δημιούργησαν μια δεύτερη ψευδαίσθηση, της «τηλεμεταφοράς» του ίδιου εθελοντή σε διαφορετικά σημεία του δωματίου.
Οι επιστήμονες, καθ” όλη αυτή τη διαδικασία, κατέγραφαν τις νευρωνικές διεργασίες που λάμβαναν χώρα στον εγκέφαλο κάθε εθελοντή.
«Μπορέσαμε να εντοπίσουμε εκείνες τις εγκεφαλικές περιοχές, που εμπλέκονται στη διαμόρφωση της αντίληψης του σωματικού εαυτού μέσα στον χώρο», δήλωσε ο Γκούτερσταμ.
Τέλος, σύμφωνα με τον καθηγητή Νευροεπιστήμης του Ινστιτούτου Καρολίνσκα Χένρικ Έρσον, η νέα μελέτη αποκάλυψε, μεταξύ άλλων, πως τα ίδια κύτταρα προσδιορισμού της θέσης όχι μόνο βοηθούν την «πλοήγηση» στον χώρο, αλλά επίσης δημιουργούν την εμπειρία αυτοσυνείδησης του σώματος του ανθρώπου στον χώρο.

Η νέα τεχνολογία της NASA ξεπερνάει κάθε φαντασία – Από τη Γη στο φεγγάρι σε 4 ώρες

Όταν οι Savage Garden τραγουδούσαν «to the moon and back» σίγουρα δε φαντάζονταν ότι σε 20 χρόνια κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό και μάλιστα μέσα σε 4 μόνο ώρες. Κι όμως αυτό ακριβώς υπόσχεται η νέα τεχνολογία της NASA.
 
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει η Daily Mail, η Nasa πιστεύεται ότι δοκιμάζει κρυφά ένα επαναστατικό νέο τρόπο διαστημικού ταξιδιού που θα μπορούσε μια μέρα να επιτρέψει στους ανθρώπους να ταξιδεύουν με ταχύτητες μεγαλύτερες από του φωτός.
Οι ερευνητές αναφέρουν ότι η νέα αυτή τεχνολογία θα μπορεί να μεταφέρει τους επιβάτες και τον εξοπλισμό τους στο φεγγάρι σε μόλις τέσσερις ώρες, ενώ ένα ταξίδι στο Αλφα του Κενταύρου, που τώρα χρειάζεται δεκάδες χιλιάδες χρόνια, θα μπορούσε να γίνει σε μόλις 100 χρόνια.
Το σύστημα βασίζεται σε ηλεκτρομαγνητική μονάδα, την EMDrive, η οποία μετατρέπει την ηλεκτρική ενέργεια σε ώθηση χωρίς να χρειάζονται καύσιμα πυραύλων.
Σύμφωνα με την κλασική φυσική, αυτό θα ήταν ανέφικτο, διότι παραβιάζει το νόμο της διατήρησης της ορμής. Ο νόμος ορίζει ότι η ορμή του συστήματος είναι σταθερή, αν δεν υπάρχουν εξωτερικές δυνάμεις που δρουν στο σύστημα (γι” αυτό χρησιμοποιείται προωθητικό στους πυραύλους)
nasa
Η έννοια του EmDrive κινητήρα είναι σχετικά απλή. Παρέχει ώθηση σε ένα διαστημόπλοιο από μικροκύματα γύρω από ένα κλειστό δοχείο. Στη φωτογραφία είναι η πρώτη συσκευή που δημιουργήθηκε από τον Roger Sawyer

Όμως τώρα, η NASA έχει κατασκευάσει ένα EMDrive που λειτουργεί σε συνθήκες όπως αυτές του διαστήματος, σύμφωνα με τους χρήστες στο φόρουμ NasaSpaceFlight.com.

Η έννοια του EmDrive κινητήρα είναι σχετικά απλή. Παρέχει ώθηση σε ένα διαστημόπλοιο χρησιμοποιώντας μικροκύματα. Η ηλιακή ενέργεια παρέχει την ηλεκτρική ενέργεια για να τροφοδοτήσει τα μικροκύματα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν χρειάζεται προωθητικό. Οι εφαρμογές αυτού θα μπορούσαν να είναι τεράστιες.

Για παράδειγμα, οι υπάρχοντες δορυφόροι θα μπορούσαν να είναι στο μισό μέγεθος που είναι σήμερα χωρίς την ανάγκη να μεταφέρουν καύσιμα. Οι άνθρωποι θα μπορούσαν επίσης να ταξιδέψουν πιο μακριά στο διάστημα, δημιουργώντας «καύσιμα» στη πορεία.

Η ηλιακή ενέργεια παρέχει την ηλεκτρική ενέργεια για να τροφοδοτήσει τα μικροκύματα. Οι συνέπειες για αυτό θα μπορούσε να είναι τεράστιες. Για παράδειγμα, οι δορυφόροι θα μπορούσαν να είναι στο μισό μέγεθος που είναι σήμερα χωρίς να χρειάζεται να μεταφέρουν καύσιμα

Βέβαια η φυσική λέει ότι τα σωματίδια στο κβαντικό κενό δεν μπορεί να είναι ιονισμένα, οπότε δεν μπορεί να υπάρξει ώθηση, αλλά οι δοκιμές της NASA φέρεται να έχουν δείξει το αντίθετο.
«Η NASA έχει δοκιμάσει με επιτυχία το EmDrive τους σε απόλυτο κενό και η εφαρμογή ήταν απόλυτα επιτυχημένη» επισημαίνουν οι ερευνητές.

Ωστόσο, η επίσημη ιστοσελίδα της NASA αναφέρει ότι: «Υπάρχουν πολλές φαινομενικά παράλογες θεωρίες που έχουν γίνει πραγματικότητα σε όλα αυτά τα χρόνια της επιστημονικής έρευνας. Αλλά για το άμεσο μέλλον, κάτι τέτοιο παραμένει ακόμα σε θεωρητικό επίπεδο.»
Δείτε ένα βίντεο που εξηγεί την αρχή λειτουργίας της ταχύτητας δίνης: