Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

ΠΛΑΤΩΝ - ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥΣ

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, οι ασθένειες οφείλονται καθαρά στη ανισορροπία των στοιχείων του σώματος και στην παρά φύσιν λειτουργία τους.

«Η προέλευση των ασθενειών είναι, φυσικά, εμφανής σε όλους. Τα στοιχεία από τα οποία φτιάχτηκε το σώμα είναι τέσσερα, η γη, η φωτιά, το νερό και ο αέρας. Το πλεόνασμα ή η έλλειψη κάποιου απ' αυτά αντίθετα με τη φύση και η μετακίνηση του από τον τόπο όπου μένει σε κάποιο άλλο σημείο, αλλά και οι διάφορες ποικιλίες της φωτιάς και των υπόλοιπων στοιχείων, τα οποία παίρνουν ιδιότητες που δεν τους ταιριάζουν, και όλα τα παρόμοια, προκαλούν εσωτερικές διαταραχές και αρρώστιες.
 
Όταν ένα στοιχείο υφίσταται κάποια μεταβολή που είναι αντίθετη με τη φύση, τα ψυχρά μέρη θερμαίνονται, τα στεγνά γίνονται υγρά, τα ελαφριά βαριά και το αντίθετο- παθαίνουν δηλαδή κάθε είδους αλλαγή. Υποστηρίζουμε επομένως ότι ένα στοιχείο θα παραμείνει σώο, υγιές και όμοιο με τον εαυτό του μόνο όταν υπάρχει προσθήκη ή αφαίρεση ίδιας ύλης από ίδια ύλη με την ίδια τάξη, τον ίδιο τρόπο και την ίδια αναλογία. Οτιδήποτε ξεφεύγει από αυτές τις συνθήκες μπαίνοντας ή βγαίνοντας, θα προκαλέσει κάθε είδους μεταβολές και αμέτρητες ασθένειες ή φθορές.» [1]

Στην ίδια θέση εδράζεται και η πανάρχαια Κινεζική Ιατρική όπου και κατ’αυτήν οι διάφορες ασθένειες οφείλονται στην ανισορροπία των στοιχείων στο σώμα μας :

«Στην παραδοσιακή Κινεζική Ιατρική, τα πέντε στοιχεία – ξύλο, γη, πυρ, μέταλλο και ύδωρ – σχετίζονται με τα σώματα και τους ιστούς του ανθρωπίνου σώματος. Κάθε στοιχείο φέρει μια συγκεκριμένη ενέργεια και διακριτά χαρακτηριστικά και διασυνδέεται με τα άλλα στοιχεία. Κάθε ανισορροπία μεταξύ τους προκαλεί ασθένεια» [2]

Είναι συνεπώς προφανές ότι η ορθή προσέγγιση και αντιμετώπιση των ασθενειών που μας ταλαιπωρούν έγκειται στην κατά φύσιν θεραπεία των, με την χρήση καθαρά φυσικών μεθόδων και όσο το δυνατόν περιορισμό των χημικών, μέθοδο που ακολουθεί επιτυχώς η Κινεζική Ιατρική, αλλά και που όπως φαίνεται τόσο από την παραπάνω θέση του Πλάτωνα, όσο και από τα αντίστοιχα Ελληνικά Ιατρικά κείμενα (Ιπποκράτη, Γαληνού κλπ) είναι και η Ελληνική προσέγγιση.

Πράγματι η κατά φύσιν προσέγγιση είναι η ορθή αντιμετώπιση των ασθενειών. Αυτό σημαίνει, πέραν των άλλων, ότι πρέπει να αφήνουμε την φύση να λειτουργεί και να κάνει τους κύκλους της και να αντιμετωπίζει με τον τρόπο που ξέρει τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει, η δε παρέμβαση μας να είναι όσο το δυνατόν ελάχιστη.

«Γι' αυτό τον λόγο καλύτερη κίνηση είναι, εκείνη που καθαρίζει και αναπτύσσει το σώμα με τη γυμναστική· ακολουθεί εκείνη που γίνεται με ταλαντώσεις χωρίς σωματική κόπωση, όπως συμβαίνει μέσα σ' ένα πλοίο ή σε κάποιο όχημα- το τρίτο είδος, που μολονότι είναι χρήσιμο σε κάποιον που βρίσκεται σε απόλυτη ανάγκη, δεν πρέπει να γίνεται αποδεκτό από κανέναν, είναι η κάθαρση με φάρμακα. Καμιά ασθένεια που δεν συνεπάγεται μεγάλους κινδύνους δεν πρέπει να την ερεθίζουμε με φάρμακα. Πραγματικά, η φύση των ασθενειών μοιάζει κάπως με εκείνη των ζωντανών πλασμάτων, επειδή η σύσταση αυτών των πλασμάτων έχει καθορισμένη περίοδο ζωής για το σύνολο του είδους αλλά και για κάθε συγκεκριμένο άτομο χωριστά, με εξαίρεση τα αναπότρεπτα ατυχήματα.
 
 Τα τρίγωνα κάθε ατόμου είναι φτιαγμένα από την αρχή με ικανότητα ζωής μέχρι ένα ορισμένο χρονικό όριο, πέρα από το οποίο τίποτα δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη σύσταση των ασθενειών. Όταν τις διαλύσουμε βίαια με φάρμακα πριν συμπληρωθεί ο προκαθορισμένος τους χρόνος, τότε ακολουθούν πολλές και σοβαρές αρρώστιες στη θέση των λίγων κι ελαφρών. Γι' αυτό πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτές τις ασθένειες, όσο έχει κάποιος αυτή την ευκαιρία, με δίαιτα, παρά να τις ερεθίζουμε με φάρμακα που μπορεί να δυσκολέψουν τη θεραπεία του κακού.» [3]

Η σύγκριση με την σημερινή πρακτική της πολυφαρμακίας και της για ασήμαντο λόγο κατανάλωσης φαρμάκων είναι νομίζω καταλυτική.

=========
[1] «τὸ δὲ τω̂ν νόσων ὅθεν συνίσταται, δη̂λόν που καὶ παντί τεττάρων γὰρ ὄντων γενω̂ν ἐξ ὡ̂ν συμπέπηγεν τὸ σω̂μα, γη̂ς πυρὸς ὕδατός τε καὶ ἀέρος, τούτων ἡ παρὰ φύσιν πλεονεξία καὶ ἔνδεια καὶ τη̂ς χώρας μετάστασις ἐξ οἰκείας ἐπ' ἀλλοτρίαν γιγνομένη, πυρός τε αὐ̂ καὶ τω̂ν ἑτέρων ἐπειδὴ γένη πλείονα ἑνὸς ὄντα τυγχάνει, τὸ μὴ προση̂κον ἕκαστον ἑαυτῳ̂ προσλαμβάνειν, καὶ πάνθ' ὅσα τοιαυ̂τα, στάσεις καὶ νόσους παρέχει: παρὰ φύσιν γὰρ ἑκάστου γιγνομένου καὶ μεθισταμένου θερμαίνεται μὲν ὅσα ἂν πρότερον ψύχηται, ξηρὰ δὲ ὄντα εἰς ὕστερον γίγνεται νοτερά, καὶ κου̂φα δὴ καὶ βαρέα, καὶ πάσας πάντῃ μεταβολὰς δέχεται. μόνως γὰρ δή, φαμέν, ταὐτὸν ταὐτῳ̂ κατὰ ταὐτὸν καὶ ὡσαύτως καὶ ἀνὰ λόγον προσγιγνόμενον καὶ ἀπογιγνόμενον ἐάσει ταὐτὸν ὂν αὑτῳ̂ σω̂ν καὶ ὑγιὲς μένειν: ὃ δ' ἂν πλημμελήσῃ τι τούτων ἐκτὸς ἀπιὸν ἢ προσιόν, ἀλλοιότητας παμποικίλας καὶ νόσους φθοράς τε ἀπείρους παρέξεται» - Πλάτων - Τίμαιος 82a

[2] «In traditional Chinese medicine, five elements--wood, fire, earth, metal and water--relate to the organs and tissues of the human body. Each element carries a particular energy and distinctive characteristics, and is interconnected with the other elements. Any imbalance among them causes illness» (http://www.livestrong.com/…/123830-ancient-chinese-medicine/)

[3] «διὸ δὴ τω̂ν καθάρσεων καὶ συστάσεων του̂ σώματος ἡ μὲν διὰ τω̂ν γυμνασίων ἀρίστη, δευτέρα δὲ ἡ διὰ τω̂ν αἰωρήσεων κατά τε τοὺς πλου̂ς καὶ ὅπῃπερ ἂν ὀχήσεις ἄκοποι γίγνωνται: τρίτον δὲ εἰ̂δος κινήσεως σφόδρα ποτὲ ἀναγκαζομένῳ χρήσιμον, ἄλλως δὲ οὐδαμω̂ς τῳ̂ νου̂ν ἔχοντι προσδεκτέον, τὸ τη̂ς φαρμακευτικη̂ς καθάρσεως γιγνόμενον ἰατρικόν. τὰ γὰρ νοσήματα, ὅσα μὴ μεγάλους ἔχει κινδύνους, οὐκ ἐρεθιστέον φαρμακείαις. πα̂σα γὰρ σύστασις νόσων τρόπον τινὰ τῃ̂ τω̂ν ζῴων φύσει προσέοικε. καὶ γὰρ ἡ τούτων σύνοδος ἔχουσα τεταγμένους του̂ βίου γίγνεται χρόνους του̂ τε γένους σύμπαντος, καὶ καθ' αὑτὸ τὸ ζῳ̂ον εἱμαρμένον ἕκαστον ἔχον τὸν βίον φύεται, χωρὶς τω̂ν ἐξ ἀνάγκης παθημάτων: τὰ γὰρ τρίγωνα εὐθὺς κατ' ἀρχὰς ἑκάστου δύναμιν ἔχοντα συνίσταται μέχρι τινὸς χρόνου δυνατὰ ἐξαρκει̂ν, οὑ̂ βίον οὐκ ἄν ποτέ τις εἰς τὸ πέραν ἔτι βιῴη. τρόπος οὐ̂ν ὁ αὐτὸς καὶ τη̂ς περὶ τὰ νοσήματα συστάσεως: ἣν ὅταν τις παρὰ τὴν εἱμαρμένην του̂ χρόνου φθείρῃ φαρμακείαις, ἅμα ἐκ σμικρω̂ν μεγάλα καὶ πολλὰ ἐξ ὀλίγων νοσήματα φιλει̂ γίγνεσθαι. διὸ παιδαγωγει̂ν δει̂ διαίταις πάντα τὰ τοιαυ̂τα, καθ' ὅσον ἂν ᾐ̂ τῳ σχολή, ἀλλ' οὐ φαρμακεύοντα κακὸν δύσκολον ἐρεθιστέον». Πλάτων – Τίμαιος 89a

Μυθολογία και Υποσυνείδητο

Ένας δρόμος αναζήτησης του Εαυτού μας

Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο βασικό ερώτημα προσέγγισης του θέματος:  Τι είναι ένας μύθος;

Είναι μήπως φαντασία που δεν θεωρείται αληθινή, ένα σύνολο απαρχαιωμένων ντοκουμέντων και αυθαίρετων μυθοπλασιών; Για κάποιους είναι ένα ιδιαίτερο είδος ιστορίας, για άλλους ένα ιδιαίτερο εργαλείο ψυχανάλυσης, για κάποιους είναι πηγή γνώσης και για κάποιους άλλους ηθικοπλαστική μέθοδος.

Το σίγουρο πάντως είναι πως όλοι οι ψυχολόγοι ειδικότερα και οι σύγχρονοι επιστήμονες γενικότερα σκύβουν με σεβασμό πάνω στον μύθο για να τον ερμηνεύσουν έχοντας ο καθένας το δικό του κλειδί. Αυτό και μόνο το γεγονός μας δείχνει πως ο μύθος δεν είναι ένα απλό θέμα έρευνας, είναι ένα τεράστιο θέμα έρευνας το οποίο επιδέχεται πολλές ερμηνείες σε πολλά επίπεδα.

Ας ξεκινήσουμε κάνοντας ένας πρώτο διαχωρισμό του μύθου από την μυθολογία. Ο μύθος μοιάζει με ένα φως σταθερό και ακίνητο στον χρόνο και στον χώρο, εκεί όπου υπάρχουν οι μεγάλες πραγματικότητες του πνεύματος, και από εκεί στέλνει το φως της πάνω στον τοίχο της ιστορίας. Η σκιά πάνω στον τοίχο αυτό είναι η μυθολογία.

Μυθολογίες υπάρχουν πολλές σε όλο τον κόσμο σε όλες τις εποχές και παρά τις επιφανειακές διαφορές τους, εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει, μελετώντας τους, πως όλες ξεπηδούν από το ίδιο λευκό φως. Ίδια σύμβολα ενσαρκώνονται με διαφορετικά «ενδύματα» σε κάθε παραδοσιακό λαό με σκοπό να μας οδηγήσουν στον δρόμο της μυθικής συνείδησης, στην Αλήθεια και στην βίωσή της. Κάθε μύθος είναι μια κοσμική μια ψυχολογική και μια υλική πραγματικότητα.

Ένας τέτοιος ορισμός μας οδηγεί σε τρεις βασικούς τρόπους ερμηνείας.

Ο πρώτος τρόπος ερμηνείας του μύθου θα ήτανε η προσέγγιση της ιστορικής του αλήθειας. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα όπου έρχεται η ιστορία να επαληθεύσει τον μύθο, και έτσι ιστορικά γεγονότα τεκμηριώνουν μια αλήθεια αντικειμενική. Ο παγκόσμιος κατακλυσμός συναντάται σε πολλές γνωστές εκδοχές μύθων στον ελληνοχριστιανικό, βαβυλωνιακό, ιρανικό και ελληνικό πολιτισμό και ακόμη η ανακάλυψη της Τροίας από τον Σλήμαν ξέρουμε ότι βασίστηκε σε ένα μύθο.

Κοσμογονικά ο μύθος προσπαθεί να ερμηνεύσει τον μακρόκοσμο και την σχέση του ανθρώπου με αυτόν. «…. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Μύθο και αυτόν τον ίδιο τον Κόσμο, καθώς μέσα του τα σώματα και τα πράγματα είναι φανερά» λέει ο Σαλλούστιος στο έργο του "Περί Θεών και Κόσμου". Όλοι οι κοσμογονικοί μύθοι δημιουργίας μας μιλούν για την πρωταρχική αιτία που εκδήλωσε την ζωή και για εκείνες τις δυνάμεις (θεούς) που την εξελίσσουν. Έτσι ένας κοσμογονικός μύθος με συμβολική γλώσσα μπορεί να ενώσει την ανθρώπινη διάνοια με την αποκάλυψη του μυστηρίου.

Και αν αυτό φαίνεται μεταφυσικό και δύσκολο, ψυχολογικά ο ρόλος του μύθου έχει ένα πρακτικό και ουσιαστικό αποτέλεσμα στην εναρμόνιση του ανθρώπου με τον εαυτό του και στην συνειδησιακή του εξέλιξη. 
 
"Η ψυχολογία είναι εκείνη που περιέχει το ενδιαφέρον για τον μύθο, όπως όλα τα δημιουργικά έργα περιέχουν το ενδιαφέρον για την ψυχολογία» λέει ο Τόμας Μαν, δείχνοντας έτσι το μεγάλο ενδιαφέρον της ψυχολογίας για τον μύθο.

Η ψυχολογία δεν είναι μια σύγχρονη εφεύρεση, μπορεί να μην ήταν αυτή η λέξη που την προσδιόριζε σε παλαιότερες εποχές αλλά είναι σίγουρο πως όλοι οι λαοί ασχολήθηκαν με τον άνθρωπο και την ομαλή λειτουργία του ψυχισμού του. ο μύθος έπαιζε σημαντικότατο ρόλο σε αυτό το έργο.

Ο μύθος πάντα βιώνονταν άμεσα μέσα στα πλαίσια των μυστηρίων και κυρίως μέσα από το μυητικό θέατρο το οποίο ήταν μέρος των μυστηρίων. Απαιτούνταν σύνθετες διαδικασίες συμμετοχής όλων των όψεων της ύπαρξης, που μαζί με την επέμβαση άλλων παραγόντων οδηγούσαν τον άνθρωπο σ' έναν εξαγνισμό του γήινου εαυτού του. Οι μυήσεις στα αρχαία μυστήρια περιείχαν ανθρωπομορφικές παραστάσεις της λειτουργίας του πνευματικού κόσμου και των νόμων του, δεσμοί ανάμεσα στον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο. Ο μυημένος αναγνώριζε την ύπαρξή του μέσα στην ζωή του ήρωα, γινόταν γνώστης και κυβερνήτης της ύπαρξής του, και γυρνούσε στον κόσμο της καθημερινότητας με μια αίσθηση ευθύνης και μια φλόγα δημιουργικότητας.

Από τότε μέχρι σήμερα ο μύθος δεν έπαψε να υπάρχει και να έχει δύναμη, οι άνθρωποι έπαψαν ίσως να τον χρησιμοποιούν συνειδητά. Για την σύγχρονη ψυχολογία ότι ο μύθος ασκεί μια ακατανίκητη έλξη στο υποσυνείδητο του σύγχρονου ανθρώπου.

Σύμφωνα με τον Γιούγκ τα "Αρχέτυπα" παίζουν σπουδαίο ρόλο στην ζωή μας τη υλική αλλά και την διανοητική. Είναι οι πηγές της ψυχικής μας ενέργειας και αυτή η πηγή ενέργειας βρίσκεται στο υποσυνείδητο μέσα στα αρχέτυπα που περιέχονται στο ομαδικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας. Ένας μύθος μπορεί να απελευθερώσει την ψυχική αυτή ενέργεια που περικλείεται στα αρχέτυπα.

Ο μύθος είναι μέσο γνώσης του εαυτού μας αλλά και μέσο δραστηριοποίησης των ικανοτήτων μας, με σκοπό την ολοκλήρωση του εαυτού. Μας κάνει να συνειδητοποιούμε μεγάλες αλήθειες αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας. Είναι ακόμα ένα τεράστιο θησαυροφυλάκιο εμπειριών και γνώσεων που απέκτησε η ανθρώπινη φυλή από την αρχή της δημιουργίας της. Οι μύθοι διεισδύουν βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή και σιγοψιθυρίζουν αιώνιες αλήθειες και ανθρώπινα ιδανικά. Είναι μια πύλη και μέσα από αυτή έρχονται στην ανθρώπινη συνείδηση οι ανεξάντλητες ενέργειες του σύμπαντος.

Χωρίς να το συνειδητοποιεί, κάθε άνθρωπος ασχολείται αδιάκοπα με την εσωτερική διεύρυνση του εαυτού του, ψάχνει να βρει τα αίτια που υποκινούν τις πράξεις του. Η ερμηνεία αυτών των αιτιών είναι συνήθως γεμάτη από την υποκειμενική συναισθηματικότητα με ένα εγωιστικό πρίσμα, και έτσι διαστρεβλώνονται οι αιτίες. Οι μύθοι μιλούν για την οδύνη και την ανάγκη να υπερνικηθεί η ψεύτικη εικόνα της ζωής που φτιάχνουμε συνεχώς. Οι μύθοι μας ωθούν μέσα από την ταύτιση, στην ανακάλυψη των επιλογών που έχουμε, μας υποδεικνύουν τις περιπέτειες, τις εκδηλώσεις και τα φαινόμενα της ψυχικής ζωής μας και μπορούν να μας οδηγήσουν στην ισορροπία, την κυριαρχία στον εαυτό και τον κόσμο. Είναι αποκαλυπτικοί γιατί φέρνουν στην επιφάνεια αυτά που έχουμε απωθήσει μέσα στο υποσυνείδητό μας. Τα ξυπνούν και μας βάζουν να τα αντιμετωπίσουμε.

Αλλά το πιο σημαντικό ίσως είναι ότι δημιουργούν μια κατευθυντήρια γραμμή ύπαρξης που στοχεύει ενεργητικά στο αύριο. Δίνουν ένα όραμα ελπίδας και την πεποίθηση πως ότι και να γίνει ο ήρωας θα νικήσει το «κακό» στον εαυτό του και στον κόσμο. Είναι μεγάλη η δύναμη και η ιερότητα των μύθων γιατί κατάφεραν να επιζήσουν σε όλες τις συνθήκες, στο συνειδητό ή στο ασυνείδητο των ανθρώπων, και να ενεργοποιούν δημιουργικά κέντρα μέσα μας. Και παρόλο που έχουν καλυφθεί από τις στάχτες του εγωισμού και του ανθρώπινου φανατισμού στην σημερινή εποχή μας, δεν είναι πολύ μακριά εκείνη η εποχή που οι άνθρωποι θα ξανασυναντήσουν τους μύθους, θα εμπνευστούν από αυτούς, και θα τους τοποθετήσουν εκεί όπου πρέπει να βρίσκονται… στην Ακρόπολη της ψυχής τους.

Μην ξεχνάτε πως ένας ευτυχισμένος σύντροφος είναι ένας σύντροφος πρόθυμος να βοηθήσει!

τρισ-ιάστατες-ζωηρόχρωμες-καρ-ιές-με-μικρό-να-περιβά-ει-καρ-ιών-37496564Πολύ λίγοι γάμοι εκμεταλλεύονται τα πραγματικά αξιοθαύμαστα πλεονεκτήματα της συγκεκριμένης στρατηγικής. Η όλη ιδέα φυσικά στηρίζεται στο γεγονός πως, όταν ο σύντροφός σας είναι ευτυχισμένος και νιώθει ότι τον εκτιμάτε, θα θέλει να σας βοηθήσει! Από την άλλη πλευρά, όταν νιώθει δυστυχής, ή ότι τον θεωρείται δεδομένο, το τελευταίο πράγμα στον κόσμο που θα επιθυμεί είναι να κάνει τη δική σας ζωή εύκολη!
  
Ας ξεκαθαρίσω εδώ πως δε σας προτείνω να θεωρείτε δική σας ευθύνη το να κάνετε το σύντροφό σας ευτυχισμένο. Ο κάθε άνθρωπος στηρίζεται αποκλειστικά στον ίδιο για να κάνει τον εαυτό του ευτυχισμένο. Παρ΄όλα αυτά, ο καθένας μας παίζει σημαντικό ρόλο στο κατά πόσο ο σύντροφός μας νιώθει ότι τον εκτιμάμε. Σκεφτείτε για λίγο τη δική σας περίπτωση. Πόσο συχνά ευχαριστείτε ειλικρινά το σύντροφό σας για όλη τη σκληρή δουλειά που κάνει για σας; Έχω συναντήσει εκατοντάδες ανθρώπους που παραδέχονται ότι σχεδόν ποτέ δεν έχουν ευχαριστήσει κατ΄αυτόν τον τρόπο τους συντρόφους τους, και σχεδόν κανένας δεν το κάνει αρκετά συχνά.

Ο σύντροφός σας είναι ο συνεργάτης σας. Το ιδανικό θα ήταν να φέρεστε στο σύντροφό σας όπως στον καλύτερό σας φίλο. Αν, για παράδειγμα, ο καλύτερός σας φίλος σας πει «Πολύ θα ήθελα να φύγω μόνος μου για λίγες μέρες», τι θα του λέγατε; Στις περισσότερες των περιπτώσεων θα λέγατε κάτι όπως «Πολύ ωραία ιδέα. Το αξίζεις και πρέπει να το κάνεις». Αλλά, αν ο σύντροφός σας πει ακριβώς το ίδιο πράγμα, η αντίδρασή σας θα είναι η ίδια; Ή θα σκεφτείτε τι επίδραση θα έχει αυτή του η επιθυμία σε σας; Θα νιώσετε παραγκωνισμένοι, αμυντικοί, ή ενοχλημένοι; Ένας καλός φίλος πρέπει να σκέφτεται περισσότερο τον εαυτό του, ή την ευτυχία του φίλου του; Νομίζετε ότι είναι σύμπτωση ότι οι καλοί σας φίλοι αρέσκονται να σας βοηθούν όποτε μπορούν;

Είναι προφανές βέβαια ότι δεν μπορείτε να φέρεστε πάντα στο σύντροφό σας όπως στους φίλους σας. Στο κάτω κάτω η λειτουργία ενός γάμου και ενός νοικοκυριού, καθώς και η διαχείριση των κοινών οικονομικών δημιουργούν μεγάλες ευθύνες. Η δυναμική όμως μπορεί να είναι ανάλογη. Για παράδειγμα, αν ένας καλός φίλος έρθει και καθαρίσει το σπίτι σας και μετά βρει χρόνο να σας ετοιμάσει και το φαγητό, τι θα του λέγατε; Αν ο σύντροφός σας κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, δεν αξίζει την ίδια αναγνώριση και ευγνωμοσύνη; Και με το παραπάνω. Είτε λοιπόν η δουλειά μας είναι η απασχόληση με τα οικιακά, είτε δουλεύουμε εκτός σπιτιού, σε όλους μας αρέσει και το αξίζουμε να την εκτιμούν. Και όταν δεν θεωρούμε ότι μας εκλαμβάνουν ως κάτι δεδομένο, η φυσική μας διάθεση θα είναι να βοηθήσουμε.

Σχεδόν τίποτα δεν είναι πιο προβλέψιμο από τον τρόπο που οι άνθρωποι ανταποκρίνονται όταν νιώθουν ότι τους εκτιμούν και τους υπολογίζουν.  Ρωτήστε τον εαυτό σας: Τι περισσότερο μπορώ να κάνω για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου προς το σύντροφό μου; Συνήθως η απάντηση είναι πολύ απλή. Ξεκινήστε μια συνεχή προσπάθεια να λέτε «Ευχαριστώ», και να το λέτε ειλικρινά. Εκφράστε την ευγνωμοσύνη και την εκτίμηση που τρέφετε γι΄αυτόν. Όσο πιο ευτυχισμένος νιώθει ο σύντροφός σας, τόσο πιο συχνά θα προστρέχει σε βοήθειά σας.

Περί δικαίου και δικαιοσύνης…

Περί δικαίου και δικαιοσύνης…Το «δίκαιο» ως όρος δεν έχει στην ελληνική γλώσσα σαφή ετυμολογία. Η έλλειψη αυτή φανερώνει πως αποτελεί ορμέμφυτη συνθήκη του ανθρώπου και όχι παράγωγη κατάσταση.

Η αντίληψη του «δικαίου» είναι άμεσο απότοκο της ύπαρξης του ανθρώπου και των αναγκών του. Πηγή του «δικαίου» είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και αιτία της συνειδητοποίησής του οι ανθρώπινες ανάγκες, δηλ. ο βιοτικός μας νόμος.
Μια ματιά στο ζωικό βασίλειο μας πείθει ότι το μόνο «δίκαιο» που μπορεί να αναγνωριστεί στα άλλα έμβια όντα του πλανήτη είναι αυτό που υπαγορεύεται από τις βιοτικές τους ανάγκες ή τις βιοτικές ανάγκες του συνόλου της αγέλης.
 
Στην ίδια αντίληψη, ο άνθρωπος, κομμάτι και μέρος της ίδιας φύσης και αντικείμενο του ίδιου φυσικού γήινου και κοσμικού νόμου έχει έμφυτη στα κύτταρά του την ανάγκη για οξυγόνο, νερό, τροφή, προστασία, δηλ. τα στοιχεία εκείνα που είναι αναγκαία για τη διατήρησή του στη ζωή. Η «γνώση» αυτή είναι το πρώτο ορμέμφυτο στοιχείο αντίληψης, η πρωταρχική  εσώτερη ανθρώπινη γνώση, που ξεκινά από τα κύτταρα και καταλήγει στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
 
Η περί δικαίου αντίληψη είναι και ανάγκη του ανθρώπινου όντος, καθώς πηγάζει από την ίδια αυτή τη βασική εσωτερική γνώση για τις βιοτικές του ανάγκες. Όλη η ζωή του ανθρώπου ορίζεται απαραίτητα από αυτές τις ανάγκες και η πρώτη περί δικαίου αντίληψή του ξεκινά από τη γνώση ότι η έλλειψη αυτών των στοιχείων, των απαραίτητων βιοτικών του αναγκών επιφέρει τον θάνατο του βιολογικού του μηχανισμού. Θα όριζα συνεπώς το δίκαιο ως την πρώτη αντίληψη της ανάγκης για ζωή, την πρώτη αντίληψη του φυσικού νόμου που διέπει τον άνθρωπο. Και είναι πράγματι το δίκαιο σε κάθε μορφή του μία αντίληψη του φυσικού νόμου.
 
Οι πρώτες πράξεις απονομής και διεκδίκησης δικαίου στο ανθρώπινο ον είναι βέβαιο πως συνδέονται με αυτές τις βιοτικές ανάγκες. Η πρώτη συνειδητοποίηση της έννοιας του δικαίου είναι βέβαιο πως συνδέεται άμεσα με τη διεκδίκηση βιοτικών αναγκών: αέρα, νερού, τροφής, στέγης – προστασίας. Η ορμέμφυτη αντίληψη του δικαίου σε κάθε άνθρωπο είναι αυτή που κάνει τη μάνα να ταΐσει εξίσου και τα δυο της παιδιά, που κάνει τον άνθρωπο γενικά να αντιληφθεί ως αδικία τη στέρηση της τροφής και του νερού σε κάποιον…  Μέσα από αυτή την κατάσταση εσωτερικής γνώσης του ανθρώπου για τις βιοτικές του ανάγκες γεννιέται η έννοια του δικαίου και στη συνέχεια από την έννοια αυτή γεννιούνται και υπάρχουν οι άμεσα συνδεδεμένες με αυτήν παράγωγες έννοιες του «δικαιώματος» (δηλαδή αυτού που ο άνθρωπος δικαιούται), της δικαιοσύνης (του μηχανισμού δηλαδή απονομής του δικαίου), της ποινής (του μηχανισμού επιβολής τιμωρίας με την στέρηση «δικαιωμάτων»). Στην πρωτόλεια, γνήσια και αποφασιστικής σημασίας για τη σύλληψη και κατανόηση της έννοιας του δικαίου, αρχική ανθρώπινη κοινωνία, το δίκαιο ταυτίζεται με την ορμέμφυτη κυτταρική βιοτική ανάγκη ως όρος ικανοποίησής της, το δικαίωμα είναι η εξωτερική παραδοχή της ικανοποίησης της βιοτικής ανάγκης, η δικαιοσύνη είναι ο μηχανισμός διανομής των βιοτικών αναγκών σε όλους και η ποινή είναι η στέρηση τους (αφαγία, στέρηση ύδατος, εξορία από τη σπηλιά ή την κώμη…). Όπως ανέφερα, είναι βέβαιο ότι ο άνθρωπος από την αρχή της ύπαρξής του αντιλαμβάνεται το «δίκαιο» ως μηχανισμό αντίληψης και κάλυψης αναγκών και αισθάνεται την ανάγκη της δικαιϊκής οργάνωσης και εφαρμογής.       
 
            Δίκαιο συνεπώς είναι η αντίληψη και γνώση του ανθρώπου για το νόμο ικανοποίησης των βιοτικών του αναγκών.
 
            Η διαστροφή της πραγματικής έννοιας του δικαίου, η απώλεια της ουσιαστικής του βάσης, αποτελεί κεφαλαιώδη αντίληψη της ανθρώπινης κοινωνίας. Ο άνθρωπος δεν κρίνει με βάση τα νομικά δεδομένα, που λειτούργησαν πάμπολλες φορές και λειτουργούν και σήμερα κατά διαστροφή της ορμέμφυτης ανθρώπινης αντίληψης για το δίκαιο. Ο μέσος άνθρωπος εξακολουθεί να έχει μέσα του την πρωταρχική αντίληψη του δικαίου και κρίνει με βάση το δικό του εσωτερικό βιοτικό κώδικα. Ακόμα και εμείς οι ίδιοι οι δικαστές συλλαμβάνουμε πολλές φορές τον εαυτό μας να προσδιορίζει το ειδεχθές ή τη βαρύτητα μίας πράξης, ακόμα και τον άδικο ή μη χαρακτήρα της με βάση αυτό τον εσωτερικό ανθρώπινο κώδικα. Είναι αδύνατο να ξεπεράσουμε το πραγματικό, τον ουσιώδη φυσικό μας νόμο. Την ίδια ώρα νομοθετήματα που προσβάλλουν βάναυσα τον ίδιο εσωτερικό νόμο καταρρέουν, ενώ πολλές είναι οι φορές που και οι ίδιοι ως εφαρμοστές τους, τα εφαρμόζουμε με βαριά καρδιά και με συναίσθηση της ουσιαστικής αδικίας τους
 
            Θίγω τα ζητήματα αυτά, όχι μόνο από ελληνική διάθεση φιλοσοφίας. Το ζήτημα του δικαίου, υπό την ανωτέρω βαθειά και πραγματική του έννοια, γίνεται  πιο ουσιώδες σε περιστάσεις βαθιάς κρίσης όπως αυτή που βιώνει η χώρα μας και η κοινωνία μας. Μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν και στα μέτρα που επιβάλλονται τα οποία είναι ευθέως αντίθετα στα φυσικά και πανανθρώπινα δίκαια, ο δικαστής δεν μπορεί να μένει αδιάφορος εφαρμοστής τυπικών νόμων που παραβιάζουν βασικές ανθρώπινες αξίες και δικαιώματα, που παραβιάζουν το ίδιο το «δίκαιο» του ανθρώπου.
 
            Δώσαμε έναν όρκο τήρησης του Συντάγματος και εκδίδουμε αποφάσεις στο όνομα του Ελληνικού λαού. Πρέπει να αντιληφθούμε ουσιαστικά τη διάσταση και το μεγαλείο αυτής της εξουσίας και να μην αγνοούμε την πηγή της. Πηγή της και εντολέας μας δεν είναι κανένας υπηρεσιακός ή πολιτικός παράγοντας. Πηγή της εξουσίας μας και εντολέας μας είναι ο Ελληνικός λαός. Αυτός μας εξουσιοδότησε να τον δικάζουμε, αυτός καλύπτει το κόστος της δικαστικής μας δράσης. Πηγή της εξουσίας που εμείς απλώς ασκούμε είναι ο Ελληνικός λαός, ο Έλληνας πολίτης, ο Έλληνας άνθρωπος.
 
            Πρέπει, κάθε στιγμή να σκεφτόμαστε ότι η, κατ’ εξουσιοδότηση, του λαού αυτού δράση μας δεν μπορεί να ασκείται σε βάρος του και σε βάρος των δικαίων του, σε βάρος της έννοιας του δικαίου και της δικαιοσύνης, όπως παραπάνω ορίστηκε.
 
            Στις δύσκολες αυτές εποχές, στην κρίση που προκάλεσαν οι άλλες δύο μορφές εκδήλωσης της λαϊκής κυριαρχίας οι οποίες και αδυνατούν να δώσουν λύση, ο ρόλος του δικαστή, ο ρόλος του πολίτη – δικαστή (γιατί αυτό είμαστε) πρέπει να είναι καταλυτικός. Η αντίληψη του δικαίου και των απαράγραπτων δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου πρέπει να κυριαρχεί στη σκέψη, στη συνείδηση και στις πράξεις μας. Εμείς οφείλουμε να αντισταθούμε σε κάθε τι παράλογο, απάνθρωπο και αντίθετο στα κεφαλαιώδη δικαιώματα που συγκροτούν πρωταρχικά την έννοια του δικαίου.
 
            Ο Δικαστής – εντολοδόχος του λαού οφείλει να κρίνει με βάση το αίσθημα δικαίου που συγκροτεί την έννοια του δικαίου και εκφράζεται μέσα από τη λαϊκή κυριαρχία. Οφείλουμε να έχουμε και όσοι δεν έχουμε να αποκτήσουμε συναίσθηση της ευθύνης μας απέναντι στον εντολέα μας λαό.
 
            Ο Δικαστής οφείλει να γίνει άξιος μπροστάρης και υπηρέτης των δικαίων του ανθρώπου και του εντολέα του λαού.

ΟΙ ΑΙΘΙΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Οι ιστορίες της Αιθιοπίας, ως μυθική χώρα στο απώτατο άκρο της γης, καταγράφονται από τα πρώτα φιλολογικά ελληνικά έργα του όγδοου αιώνα π. Χ., συμπεριλαμβανομένων των επικών ποιημάτων του Ομήρου. 

Η Αἰθιοπία, είναι ελληνική λέξη, εκ του ρήματος αἴθω και το ουσιαστικό ὄψις, καμμένο πρόσωπο, μαυρισμένο κατ’ επέκταση.

 Έλληνες θεοί και ήρωες, όπως ο Μενέλαος, πιστεύεται ότι είχαν επισκεφθεί αυτή τη γη στις παρυφές του τότε γνωστού κόσμου.

 Ωστόσο, πολύ πριν από τον Όμηρο, η ναυτιλία, ο πολιτισμός της Εποχής του Χαλκού στην Κρήτη, ο γνωστός σήμερα ως μινωϊκός, δημιούργησαν εμπορικές διασυνδέσεις με την Αίγυπτο.

 Οι Μινωίτες ενδέχεται να είχαν έρθει σε επαφή με τους Αφρικανούς στη Θήβα. Μάλιστα, στα έργα ζωγραφικής στον τάφο του Ρεχμίρε που χρονολογείται στον δέκατο τέταρτο αιώνα π. Χ., απεικονίζονται άνθρωποι της Αφρικής και του Αιγαίου, πιθανότατα Μινωίτες και άνθρωποι από τη Νουβία, Νουβιανοί.

 Ωστόσο, μετά την κατάρρευση των μινωικών και μυκηναϊκών ανακτόρων στο τέλος της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, οι εμπορικές συνδέσεις με την Αίγυπτο και την Εγγύς Ανατολή είχαν αποκοπεί από την Ελλάδα, που εισήλθε σε μια περίοδο εξαθλίωσης και περιορισμένων εξωτερικών επαφών. Κατά τους όγδοο και έβδομο αιώνες π. Χ., οι Έλληνες επανασύνδεσαν τις σχέσεις τους με τη βόρεια περιφέρεια της Αφρικής. Ίδρυσαν οικισμούς και εμπορικούς σταθμούς κατά μήκος του ποταμού Νείλου και στην Κυρήνη, στη βόρεια ακτή της Αφρικής.
(Νέγρος σε αρχαίο ελληνικό νόμισμα- βρέθηκε στους Δελφούς. )

 Ήδη, στην Ναυκρατίδα ( ονομαστική: Ναύκρατις), η πόλη και λιμάνι της Αιγύπτου στη Μεσόγειο που δημιουργήθηκε περί τα μέσα του 7ου π.Χ. αιώνα, ήταν η παλαιότερη και βέβαιη θέση των συναλλαγών των Ελλήνων με τους Αφρικανούς.

 Στον έβδομο και στις αρχές του έκτου αιώνα π.Χ., ήδη, Έλληνες μισθοφόροι από την Ιωνία και την Καρία, υπηρετούν υπό τους Αιγύπτιους Φαραώ, Ψαμέτικο Α και Β’, δίνοντας τη σχέση των Ελλήνων με τους Αφρικανούς.

 Όλοι οι μαύροι Αφρικανοί ήταν γνωστοί ως Αιθίοπες (λόγω των όψεων τους) από τους αρχαίους Έλληνες, όπως μας λέει ο Ηρόδοτος τον 5ο π. Χ. αιώνα, και η παρουσία τους εμφανίζεται από τους Έλληνες καλλιτέχνες από την αρχαϊκή περίοδο (700-480 π. Χ.) και στην Κλασσική περίοδο (περίπου 480-323 π. Χ.) με μαύρο χρώμα στο δέρμα, είναι το πρωταρχικό φυσικό χαρακτηριστικό, για τον εντοπισμό τους.

Νέγρος σε ελληνικό νόμισμα, περίπου το 450 π.Χ.
 Έχει καταγραφεί, ότι Αιθίοπες βρίσκονταν μεταξύ των στρατευμάτων του βασιλιά Ξέρξη, όταν η Περσία εισέβαλε στην Ελλάδα κατά το 480 π. Χ., αν και οι Έλληνες είχαν προ πολλού έρθει σε επαφή με μεγάλο αριθμό Αφρικανών, εντούτοις οι περισσότεροι αρχαίοι Έλληνες, είχαν μόνο μια αόριστη αντίληψη της αφρικανικής γεωγραφίας. Πίστευαν ότι η γη των Αιθιόπων βρισκόταν νότια της Αιγύπτου.

 Στην ελληνική μυθολογία, οι Πυγμαίοι ήταν αφρικανική φυλή που ζούσε νοτιότερα στις παρυφές του τότε γνωστού κόσμου, όπου ασχολούνταν με μυθικές μάχες με γερανούς.

 Οι Αιθίοπες θεωρούνταν ως άνθρωποι που προέρχονταν από εξωτικά μέρη για τους αρχαίους Έλληνες, καθώς τα χαρακτηριστικά τους βρίσκονταν σε πλήρη αντίθεση με τα δικά τους, όπως και η αντίληψη που είχαν καθιερώσει για τους εαυτούς τους.

 Στην αθηναϊκή αγγειογραφία είναι χαρακτηριστική η απεικόνιση του μαύρου δέρματος που γίνονταν με μαύρο γάνωμα, ένα σταθερό χαρακτηριστικό που χρησιμοποιούνταν για να περιγράψουν Αιθίοπες και στην αρχαία ελληνική φιλολογία.

 Οι Αιθίοπες υπάρχουν σε όλα τα τραγικά έργα του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, με ηθοποιούς που φορούν κωμικές μάσκες νέγρων, καθώς και μια σειρά από παραστάσεις αγγείων από αυτήν την περίοδο, δείχνουν ότι οι Αιθίοπες ‘ρίχνονταν’ συχνά στις ελληνικές κωμωδίες, να προξενήσουν γέλιο.

 Με την ίδρυση της δυναστείας των Πτολεμαίων και την μακεδονική κυριαρχία στην Αίγυπτο, μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 323 π.Χ., ήρθε μία αύξηση της γνώσης της Νουβίας (στο σύγχρονο Σουδάν). Το γειτονικό βασίλειο κατά μήκος του κάτω Νείλου κυβερνάται από βασιλείς, οι οποίοι διέμεναν στις πρωτεύουσες της Ναπάτα και αργότερα στη Μορόε.

Οι κοσμοπολιτικές μητροπόλεις, συμπεριλαμβανομένης της Αλεξάνδρειας στο Δέλτα του Νείλου, έγιναν κέντρα όπου σημαντικοί ελληνικοί και αφρικανικοί πληθυσμοί ζούσαν μαζί.

  Κατά τη διάρκεια της ελληνιστικής περιόδου (περίπου 323 με 31 π.Χ.), το ρεπερτόριο των αφρικανικών εικόνων στην ελληνική τέχνη επεκτάθηκε σε μεγάλο βαθμό. Ενώ οι σκηνές που σχετίζονται με Αιθίοπες στη μυθολογία έγιναν λιγότερο συχνές, πολλά είδη που έγιναν δείχνουν ότι αποτελούσαν ένα μεγαλύτερο στοιχείο μειοψηφίας του πληθυσμού στον ελληνιστικό κόσμο, από ό, τι την προηγούμενη περίοδο.
Οι απεικονίσεις δείχνουν αθλητές και διασκεδαστές είναι ενδεικτικές μερικά από τα επαγγέλματα που κατείχαν. Οι Αφρικανοί υπηρέτησαν, επίσης, ως σκλάβοι στην αρχαία Ελλάδα, μαζί με Έλληνες και άλλους μη ελληνικούς πληθυσμούς που υποδουλώθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου και της πειρατείας.

 Ωστόσο, οι μελετητές εξακολουθούν να συζητούν για το εάν ή όχι οι αρχαίοι Έλληνες είδαν τους μαύρους Αφρικανούς με φυλετικές προκαταλήψεις.

 Μεγάλης κλίμακας πορτρέτα Αιθιόπων, δημιουργημένα από Έλληνες καλλιτέχνες, εμφανίζονται για πρώτη φορά, κατά την ελληνιστική περίοδο και υψηλής ποιότητας έργα, όπως εικόνες σε κοσμήματα και χάλκινα ειδώλια, είναι απτές αποδείξεις της ένταξης των Αφρικανών σε διάφορα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας.

Πρωτοποριακή γενετική τεχνική ανοίγει τον δρόμο για την θεραπεία πολλών ανίατων παθήσεων

Στο μέλλον οι μητέρες μπορεί να μην περνάνε πια γενετικές παθήσεις στα παιδιά τους. Επιστήμονες στις ΗΠΑ αναπτύσσουν μια νέα πολλά υποσχόμενη γενετική τεχνική, η οποία επιτρέπει τη διόρθωση των μιτοχονδρίων, έτσι ώστε πολλές παθήσεις να μην κληροδοτούνται πλέον στις επόμενες γενιές.
Η τεχνική δοκιμάσθηκε με επιτυχία σε πειραματόζωα (ποντίκια) και μένει να δοκιμασθεί επίσης στους ανθρώπους. Είναι η πρώτη φορά που έγινε κάτι τέτοιο σε ένα έμβρυο, έστω και ζώου.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπτυξιακό βιολόγο Χουάν Κάρλος Μπελμόντε του Ινστιτούτου Βιολογικών Επιστημών Salk της Καλιφόρνια, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό βιολογίας Cell (Κύτταρο), σύμφωνα με το "Science", το "Nature" και το "New Scientist", εισήγαγαν στο ωάριο της μητέρας ή στο πρώιμο έμβρυο ειδικά ένζυμα (ενδονουκλεάσες), που λειτουργούν ως μοριακά «ψαλίδια» και -μέσω «κοπτοραπτικής»- διόρθωσαν τα γενετικά σφάλματα στα μιτοχόνδρια. Η μέθοδος είναι αρκετά απλή και θα μπορούσε να εφαρμοσθεί εύκολα στις κλινικές γονιμότητας σε όλο τον κόσμο.
Τα περισσότερα κύτταρα στο σώμα περιέχουν εκατοντάδες χιλιάδες μιτοχόνδρια (τα «εργοστάσια» παραγωγής ενέργειας), τα οποία κληρονομούνται αποκλειστικά μέσω των μητέρων, επειδή το έμβρυο κρατά μόνο τα μιτοχόνδρια που προέρχονται από το ωάριο της μητέρας και όχι από το σπερματοζωάριο του πατέρα. Περίπου ένας άνθρωπος στους 5.000 παγκοσμίως πάσχει από κάποια πάθηση, επειδή κληρονόμησε ελαττωματικά μητρικά μιτοχόνδρια.
Σήμερα, δεν υπάρχουν ακόμη θεραπείες για τις σπάνιες μιτοχονδριακές παθήσεις (καρδιάς, εγκεφάλου, μυών κ.α.), οι οποίες οφείλονται στις παθογόνες μεταλλάξεις του μιτοχονδριακού DNA της μητέρας, το οποίο είναι ξεχωριστό από το DNA του πυρήνα του κυττάρου (που κληρονομείται και απο τους δύο γονείς και περιέχει τα περισσότερα γονίδια).
Αν πάντως, τουλάχιστον, τα μισά από τα μητρικά μιτοχόνδρια παραμείνουν υγιή, τότε, παρά τις μεταλλάξεις, η γενετική πάθηση είναι αμελητέα. Για να εκδηλωθεί μια γενετική πάθηση, πρέπει να είναι ελαττωματικά το 60% έως 95% των μιτοχονδρίων ενός κυττάρου (ανάλογα με την κάθε πάθηση).
Επειδή τέτοιες μεταλλάξεις εμπλέκονται επίσης στις νευροεκφυλιστικές διαταραχές, στον καρκίνο και γενικότερα στη γήρανση, οι ειδικοί ελπίζουν ότι η νέα μέθοδος θα μπορούσε μελλοντικά να έχει ευρεία κλινική εφαρμογή, πέρα από τις κλινικές γονιμότητας.
Τα πειράματα με ποντίκια έδειξαν ότι, χάρη στη νέα τεχνική, περιορίζονται δραστικά (έως 60%) οι μεταλλάξεις στο μιτοχονδριακό DNA, με αποτέλεσμα -παρά το αρχικό πρόβλημα των μητέρων- να γεννιούνται υγιείς απόγονοι, οι οποίοι πλέον δεν κινδυνεύουν να κληροδοτήσουν ασθένειες στην επόμενη γενιά.
Η νέα μέθοδος θα μπορούσε να αποτελέσει μια εναλλακτική λύση σε σχέση με την επίμαχη δημιουργία μωρών από τρεις γονείς, κατά την οποία γίνεται εξωσωματική γονιμοποίηση με την προσθήκη ενός τρίτου «γονέα» Μία γυναίκα-δότρια προσφέρει ένα ωάριο με υγιή μιτοχόνδρια αλλά χωρίς πυρήνα, ενώ η κανονική μητέρα συνεισφέρει τον πυρήνα του ωαρίου της χωρίς τα ελαττωματικά μιτοχόνδρια.
Οι Αμερικανοί ερευνητές ετοιμάζονται να αρχίσουν πειράματα με ανθρώπινα ωάρια που πήραν από κλινικές γονιμότητας, αφού προηγουμένως πάρουν ειδική άδεια. Θα διερευνηθεί κατά πόσο η μέθοδος προκαλεί ανεπιθύμητες και απρόβλεπτες μεταλλάξεις σε άλλα υγιή γονίδια, ένας κίνδυνος που δεν είναι αμελητέος και πρέπει να εξαφανισθεί, αν πρόκειται η μέθοδος να θεωρηθεί ασφαλής για να δοκιμασθεί σε ανθρώπους, όπως είπε ο Μπελμόντε.
Η νέα ανακοίνωση -που θέτει νέα ζητήματα ασφάλειας και βιοηθικής- γίνεται μόλις μια μέρα μετά τη σοκαριστική ανακοίνωση κινέζων επιστημόνων ότι για πρώτη φορά έκαναν (με περιορισμένη επιτυχία) γενετική τροποποίηση σε ανθρώπινα έμβρυα, για να διορθώσουν γενετικές βλάβες που προκαλούν β-θαλασσαιμία.
Ο γενετιστής Έρικ Σούμπριτζ του Πανεπιστημίου ΜακΓκιλ του Μόντρεαλ, προειδοποίησε, τόσο για την αμερικανική, όσο και για την κινεζική έρευνα, ότι «εισέρχεται πλέον κανείς σε μια ολισθηρή πλαγιά. Αν επιτρέψεις οποιαδήποτε μέθοδο (γενετικής) τροποποίησης, ανοίγεις ένα κουτί της Πανδώρας και τη δυνατότητα να τροποποιήσεις το οτιδήποτε. Το κατά πόσο θέλουμε να ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο, είναι ένα ηθικό ερώτημα. Δεν είμαι σίγουρος ότι πρέπει».

Η μία ή η καμία αλήθεια

Γνωρίζω πως επιμένω εδώ και μερικά χρόνια ότι δεν υπάρχει μία αλήθεια και πιθανώς να μην υπάρχει καν αλήθεια και να είναι όλο αυτό το πανηγύρι -της ταυτοποίησης- μια δικά μας εφεύρεση η οποία καθησυχάζει τοποθετώντας το μέτρο στις συμπεριφορές μας.

Γνωρίζω επίσης ότι κάθε τόσο αναφέρομαι στην ελάχιστη υπαιτιότητα του οποιοδήποτε, για το οτιδήποτε, αναγνωρίζοντας τον τεράστιο αντίλογο ο οποίος μάλιστα δεν έχει μη ισχυρά επιχειρήματα, που όμως κατά την γνώμη μου στηρίζονται στο μέτρο της αληθείας των οποίων με τη σειρά τους μετέρχονται.

Και μέχρι εδώ καλά, αλλά θα έρθει κατόπιν αυτόν, ο οποιοσδήποτε λογικός και θα πει: από την στιγμή που πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει αλήθεια για ποιο λόγο θα θεωρήσουμε τα λόγια σου αληθή… και ομοίως σωστά ή λαθεμένα, διότι και το ορθό και το μη ορθό χρειάζονται μια βάση, μια παγκόσμια σταθερά αντικειμενικώς αποδεκτή ώστε να πατήσουν, κάνοντας μία αρχή.

Εξηγούμαι λοιπόν λέγοντας ότι δεν ισχυρίζομαι περί της μη ύπαρξης της αληθείας σε επίπεδο συμπαντικού εύρους, αλλά περί της σθεναρής εκείνης της προσωπικής, η όποια βασίζεται σε γεγονότα αδιαμφισβήτητα (;) ...μα σαφώς κρινόμενα ως τέτοια από εμάς τους ίδιους και άρα και πάλι από κάποιους αλλόπιστους, μαχητά.

Στο ότι η αλήθεια δεν ίδια σε όλους το έχουμε θαρρώ αποδεχθεί και προσυπογράψει.

Πίσω λοιπόν από όλες τις εκδοχές της υπάρχει σαφώς κάτι το στέρεο το οποίο όμως σε συμπαντικό επίπεδο (θα ασχοληθούμε με το θέμα σε ένα επόμενο άρθρο) ξεπερνάει τις δυνατότητες μας και αφού τις ξεπερνάει, προκειμένου να υπάρξουμε και να συνεννοηθούμε, δημιουργούμε -εν ομονοία- εμείς μία δικιά μας, πλατιά, η οποία όμως αδυνατεί να έχει το κάλλος και το μεγαλείο της απεραντότητας της φυσικής.

Πέρα από τις φιλοσοφίες όμως, οφείλουμε να συνεργαστούμε αρμονικά και άρα να μην αποδεχθούμε την μη μοναδική ορθή περίπτωση-εκδοχή, του ενός πράγματος, του ενός θεάματος** (καλά διαβάσατε) της μίας άποψης, της μιας ιδέας, της οποιαδήποτε πράξης, διότι με αυτόν τον τρόπο θα αθωώναμε τους πάντες… Εγκληματίες και μη.

Πάντες θα είμεθα εν δυνάμει μη ένοχοι ακόμα και για την όποια μας πράξη, και δεν μετέρχομαι των επιχειρημάτων του Ντετερμινισμού*.
Υποβιβάζουμε άρα το ζήτημα -μη καταφέρνοντας να κάνουμε αλλιώς- και το φέρνουμε στα μέτρα μας. Εκεί συμφωνούμε, αποδεχόμαστε και υπογράφουμε. 
  • Από τούδε και στο εξής ''αυτό'', θα βαφτίζουμε αληθές. 
Και γιατί αυτό θα έπρεπε να μας στεναχωρεί από τη στιγμή κατά την οποία γνωρίζουμε ότι οι κοινωνίες δεν είναι τίποτα παραπάνω από μπουκέτα απαγορεύσεων;

Για ποιο λόγο θα έπρεπε να νοιώθουμε άσχημα όντας γνώστες της εκούσιας παρουσίας μας στο σύστημα μέσα;

Η απάντηση βρίσκεται στο τι κερδίζουμε και στο τι χάνουμε από το παρών μας εδώ. Στις κοινωνίες εννοώ.

Επί του πρακτέου λοιπόν, μη δυνάμενοι για κάπου αλλού (δεν αναφέρομαι στο χώρο αυτός είναι το έσχατο πρόβλημα) έχει αποφασισθεί και εμείς έχουμε διδαχθεί την αποδοχή των όρων, ίσως μη άξιοι μακριά τους, ίσως φοβούμενοι τον ίδιο μας το εαυτό και την απόλυτη υποκειμενικά εκφραζόμενη ειλικρινή μας ελευθερία...

Ο Χομπς στο τέλος δικαιώνεται...
-------------
* Θεωρία περί της απόλυτης αιτιοκρατίας του κόσμου.
** Τα όργανα που αποκαλούμε οφθαλμούς είναι αποδεδειγμένα ατελή καθώς καταφέρνουν και συλλαμβάνουν ένα ελάχιστο μέρος του φάσματος της ακτινοβολίας και άρα χάνουν τον πραγματική έκταση της πραγματικότητας και άρα εκείνου που αποκαλούμε αλήθεια.

Αγέλαος...ο άνθρωπος που προέβλεπε τον Ρωμαϊκό ιμπεριαλισμό και προσπάθησε να ενώσει τους 'Ελληνες.

Η μεγάλη μορφή που ανέδειξε η Αιτωλική Συμπολιτεία υπήρξε ο Αγέλαος από τη Ναύπακτο. Διακρινόταν για τη μεγάλη πολιτική οξύνοια και διορατικότητα, καθώς και για το φιλειρηνικό του πνεύμα!
Δεν είχε την τύχη να γράψει γι' αυτόν κάποιος αμερόληπτος ιστορικός. Ο Πολύβιος ήταν αρνητικά τοποθετημένος απέναντι στους Αιτωλούς, αλλά παρ' όλα αυτά ο Αγέλαος παρουσιάζεται μέσα απ' τα γραπτά του Πολυβίου, σαν σπουδαία πολιτική και στρατιωτική προσωπικότητα.
Το 217 π.Χ. ο Αγέλαος πρωτοστάτησε στη σύναψη ειρήνης στη Ναύπακτο, μεταξύ των Αιτωλών και των Αχαιών.
Εκείνη την περίοδο ο Φίλιππος E' της Μακεδονίας έκρινε πρόσφορη για να επιτεθεί εναντίον της Ιλλυρίας κα Ιταλίας. Γι' αυτό προσπάθησε να επιβάλει την ειρήνη μεταξύ των εμπόλεμων Αιτωλών και Αχαιών. απελευθέρωσε αμέσως τον Ναυπάκτιο Κλεόνικο, άνδρα με πολλές ικανότητες, τον οποίο κρατούσαν αιχμάλωτο οι Αχαιοί και τον έστειλε να μεταφέρει προτάσεις ειρήνης στους Αιτωλούς. Οι Αιτωλοί δέχτηκαν να γίνει διάσκεψη των αντιπάλων στη Ναύπακτο. Η συνάντηση έγινε στη θέση "Κοίλα της Ναυπάκτου", βορειοδυτικά της πόλης και σε απόσταση από αυτήν είκοσι σταδίων. Στη διάσκεψη ακούστηκαν πολλές ομιλίες από όλες τις πλευρές, τις οποίες ο ιστορικός Πολύβιος παραλείπει ως μη άξιες λόγου. Αναφέρει μόνο ως σπουδαία τη δημηγορία του στρατηγού Αγέλαου για τις πατριωτικές της παραινέσεις για αλληλεγγύη, ενότητα και ομόνοια, μπροστά στον επερχόμενο ρωμαϊκό κίνδυνο. «Το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν οι Έλληνες» είπε «θα ήταν να μην πολεμούν μεταξύ τους, αλλά να χρωστούν μεγάλη χάρη στους Θεούς, και αν δίνοντας τα χέρια, όπως γίνεται συνήθως, όταν πολλοί μαζί θέλουν να περάσουν το ίδιο ποτάμι, ενώνονταν μεταξύ τους και έσωζαν έτσι από τις επιθέσεις των βαρβάρων τους εαυτούς τους και τις πόλεις. Αλλά αν αυτό δεν μπορεί να γίνει, θα έπρεπε, τουλάχιστον στις σημερινές περιστάσεις, να συμφωνήσουν μεταξύ τους, στρέφοντας την προσοχή τους στα γεγονότα που συμβαίνουν τώρα στη Δύση (Ιταλία) γιατί δεν χρειάζεται να έχει ασχοληθεί κανείς πολύ με την πολιτική, για να καταλάβει ότι είτε οι Καρχηδόνιοι νικήσουν τους Ρωμαίους, είτε οι Ρωμαίοι νικήσουν τους Καρχηδόνιους, οι νικητές δεν θα περιοριστούν μόνο στην Ιταλία και στη Σικελία, αλλά θα έλθουν εδώ και θα επεκτείνουν την κυριαρχία τους πέρα του πρέποντος. Γι’ αυτό λοιπόν, πρέπει όλοι να καιροφυλακτούν και ιδιαίτερα ο Φίλιππος. Αυτό σημαίνει, ότι πρέπει να σταματήσει να φθείρει τις δυνάμεις των άλλων Ελλήνων πολεμώντας εναντίον τους και κάνοντάς τους εύκολη λεία των επιτιθέμενων, αλλά αντίθετα να φροντίζει εξίσου για όλους, σαν να ανήκει όλη η Ελλάδα στον ίδιο. Γιατί μόνο έτσι θα έχει την εύνοια και ακόμα την υποστήριξή τους σε κάθε ξένη επιβουλή. Έπειτα εκείνος που θα θελήσει να επιτεθεί εναντίον του θα διστάσει να το πράξει, αν γνωρίζει ότι οι άλλοι Έλληνες είναι με το μέρος του…». Στο βασιλιά της Μακεδονίας συνέστησε επίσης να στρέψει τη δραστηριότητά του στη Δύση, γιατί δεν θα ήταν καθόλου απίθανο στην κατάλληλη περίσταση να επεκτείνει την κυριαρχία του και εκεί. Η παρούσα περίσταση, είπε, είναι κατάλληλη για την πραγματοποίηση αυτής της ελπίδας. Τον συμβούλεψε ακόμα, τυχόν διαφορές του με τους άλλους Έλληνες, να αναβάλει για αργότερα, όταν δηλαδή δεν θα υπήρχε εξωτερικός κίνδυνος. «Γιατί αν ποτέ» είπε «τα νέφη της Δύσης έρθουν στην Ελλάδα, πολύ φοβούμαι ότι, χωρίς να το θέλουμε, θα σταματήσουμε να φιλονικούμε μεταξύ μας, ή να συμβιβαζόμαστε όπως τώρα. Τότε θα παρακαλούμε τους Θεούς να μας δώσουν και πάλι την ελευθερία να ρυθμίζουμε τις διαφορές μας μόνοι μας, όποτε θέλουμε-αλλά θα είναι πολύ αργά» Η διάσκεψη της Ναυπάκτου ήταν το τελευταίο πανελλήνιο συνέδριο που έγινε στην ελεύθερη Ελλάδα. Η εμπνευσμένη ομιλία του Αγέλαου προκάλεσε βαθιά απήχηση, ώστε ο κάθε σύνεδρος φεύγοντας από τη Ναύπακτο μετέφερε στη πατρίδα του το πολύτιμο δώρο της ειρήνης. Οι Αθηναίοι τίμησαν τον Αγέλαο για την σπουδαία συμβολή του στην εδραίωση της ειρήνης και τον ανακήρυξαν στρατηγό τους. Αργότερα όμως, καθώς γίνεται με όλους τους μεγάλους άνδρες στο τέλος, τον κατηγόρησαν, πως δήθεν τους στέρησε όλες τις εξωτερικές ωφέλειες και ελπίδες για το μέλλον, εφ’ όσον είχε συνάψει ειρήνη, όχι με μερικούς, αλλά με όλους τους Έλληνες. Ο βαρυσήμαντος λόγος του Αγέλαου και οι προτροπές του για ειρήνη είναι μία μεγάλη στιγμή του Ελληνισμού της αρχαιότητας.
Δυστυχώς οι φόβοι του επαληθεύτηκαν. Δεν πέρασαν είκοσι χρόνια και οι Ρωμαίοι πάτησαν στην σπαρασσόμενη από εμφυλίους Ελλάδα...

Κατανοώντας Την Κατάθλιψη: Μύθοι και Αλήθειες




«Η σιωπή μ’έθλιβε. Δεν ήταν η σιωπή της σιωπής. Ήταν η δική μου σιωπή. Ήξερα πολύ καλά πως τ’αυτοκίνητα έκαναν θόρυβο κι ότι οι άνθρωποι μέσα στ’αυτοκίνητα και πίσω απ΄τα αναμμένα παράθυρα των κτιρίων έκαναν θόρυβο, και το ποτάμι έκανε θόρυβο, αλλά δεν μπορούσα ν’ακούσω τίποτα.  Στο παραθυρό μου ήταν κρεμασμένη η πόλη , επίπεδη σαν αφίσα, αστράφτοντας κι αναβοσβήνοντας, αλλά θα μπορούσε και να μην είναι εκεί γιατί τι καλό μου έκανε…» Σύλβια Πλαθ, Γυάλινος Κώδων

Παρόλο που όλο και περισσότερα πράγματα γράφονται και ακούγονται για την κατάθλιψη, κάποιες  λανθασμένες αντιλήψεις παραμένουν και συμβάλλουν συχνά στη δημιουργία στίγματος  αλλά και αισθήματος ντροπής στον άνθρωπο που βιώνει τα καταθλιπτικά συναισθήματα. Άλλες φορές τα στερεότυπα γύρω από την κατάθλιψη και τη θεραπεία  της δυσκολεύουν την κατανόηση του καταθλιπτικού ατόμου από το περιβάλλον του κι αποτρέπουν από την αναζήτηση θεραπείας .

Μύθος:
Η κατάθλιψη είναι μεμψιμοιρία. Άν έχεις θέληση, την ξεπερνάς.
Αλήθεια:
Η κουλτούρα μας εξυψώνει την ψυχολογική αντοχή  και σκληρότητα με αποτέλεσμα συχνά να στιγματίζει τον άνθρωπο που υποφέρει από κατάθλιψη ως αδύναμο, γκρινιάρη ή μίζερο. Υπάρχει μάλιστα η πεποίθηση ότι εάν έχει κανείς τη θέληση, μπορεί να σύρει τον αυτό έξω από τη θλίψη και να γίνει καλά.  Δυστυχώς όμως, το να ξεπεράσει κανείς την κατάθλιψη δεν απλώς θέμα θέλησης. Πλέον μέσα από έρευνες γνωρίζουμε πως η κατάθλιψη επηρεάζει  τη βιοχημεία του εγκεφάλου, διαψεύδοντας όσους την θεωρούν μεμψιμοιρία ή ψυχολογική αδυναμία.
Από την άλλη,η κατάθλιψη δεν είναι μια ασθένεια όπως τα καρδιαγγειακά νοσήματα ή ο διαβήτης. Είναι μια πολύπλοκη διαταραχή με ψυχολογικές ,κοινωνικές και βιολογικές ρίζες. Η θεραπεία της δεν μπορεί να επικεντρωθεί μόνο στις βιοχημικές πλευρές της (μέσω φαρμάκων) για να είναι επιτυχής και ανθεκτική στο χρόνο.Αντίθετα , είναι πιο αποτελεσματική όταν συνδυάζεται με ψυχοθεραπεία .

Μύθος:
Οι  άνθρωποι με κατάθλιψη κλαίνε υπερβολικά.
Αλήθεια:
Ενώ το κλάμα είναι ένας από  τις διεξόδους μέσω των οποίων εκφράζεται η θλίψη μας, δεν είναι ο μοναδικός. Κάποιοι άνθρωποι , δεν κλαίνε ούτε δείχνουν λυπημένοι όταν έχουν κατάθλιψη.  Αντίθετα, αισθάνονται απαθείς κι εσωτερικά μουδιασμένοι, σε βαθμό που τίποτα δεν τους εντυπωσιάζει ή τους συγκινεί ιδιαίτερα. Άλλοι σωματοποιούν την θλίψη και αναφέρουν συνεχή κούραση ή άλλα ενοχλήματα όπως πονοκεφάλους, στομαχόπονο, πόνο στην πλάτη κτλ.

Μύθος:
Οι αυτοκτονίες αυξάνονται τον χειμώνα , κατά την περίοδο των γιορτών.
Αλήθεια:
Οι αυτοκτονίες κορυφώνονται την άνοιξη ενώ μειώνονται τον Δεκέμβριο.
Δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο που οφείλεται αυτή η διαφορά, αλλά οι ερευνητές συγκλίνουν ότι:
Α) Ίσως παίζει ρόλο η αλλαγή των επιπέδων φυσικού φωτός: συγκεκριμένα όσοι  σκέφτονταιτην αυτοκτονία  μάλλον έχουν περισσότερη ενέργεια την άνοιξη για να την πραγματοποιήσουν.
Β) Η αίσθηση αναγέννησης που σηματοδοτεί την άνοιξη εντείνει τα συναισθήματα απελπισίας σε αυτούς που τα βιώνουν ήδη. Αντίθετα, τα Χριστούγεννα οι περισσότεροι άνθρωποι με αυκτοτονικές σκέψεις έχουν κάποια προστασία λόγω του γεγονότος ότι οι γιορτές τους φέρνουν λίγο πιο κοντά με το οικογενειακό περιβάλλον καθώς και λόγω της προοπτικής ότι ο καινούριος χρόνος θα είναι καλύτερος.

Μύθος:
Η κατάθλιψη αφορά λίγους, και πολύ περισσότερο κάποιες συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων.
Αλήθεια:
Η κατάθλιψη αφορά όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της προσωπικότητας τους, το φύλο, την ηλικία ή το εθνικό υπόβαθρο. Η αλήθεια είναι ότι περισσότεες γυναίκες διαγιγνώσκονται με κατάθλιψη παρά άντρες,η κατάθλιψη όμως στους άντρες μπορεί να είναι συχνά υποβόσκουσα ή να εκδηλώνεται ως διαρκής εκνευρισμός και θυμός. Όσον αφορά την ηλικία μπορεί να εμφανιστεί από την εφηβική ηλικία και καθόλη τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου.

Μύθος :
Με τον καιρό, η κατάθλιψη θα φύγει από μόνη της.
Αλήθεια:
Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να συμβεί και αυτό, συνήθως όμως δεν είναι ο κανόνας. Εάν δεν αναζητηθεί θεραπεία, η κατάθλιψη μπορεί να επιμείνει στη ζωή μας για μήνες ή χρόνια αλλά ακόμα κι αν φύγει είναι πιθανό να επιστρέψει στο μέλλον.

Μύθος:
Το να ζητήσεις βοήθεια για την κατάθλιψη σημαίνει πως θα παίρνεις φάρμακα για όλη τη ζωή σου και πώς θα κάνεις ψυχοθεραπεία για πολλά χρόνια.
Αλήθεια:
Η πλειοψηφία των ανθρώπων με κατάθλιψη, λαμβάνουν φαρμακοθεραπεία  για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και μετά σταματούν τη θεραπεία. Ο ακριβής χρόνος για τον οποίο κάποιος θα χρειαστεί φαρμακευτική αγωγή εξαρτάται από το άτομο και τη σοβαρότητα της διαταραχής καθώς και την ανταπόκριση που θα έχει στη συγκεκριμένη θεραπεία.
Όσον αφορά την ψυχοθεραπεία, ισχύει το ίδιο: ενώ η διάρκεια της εξαρτάται πολύ από την ιδιαιτερότητα του κάθε ατόμου και των προβλημάτων που ανιμετωπίζει, δεν είναι απαραίτητο ότι θα είναι μια μακροχρόνια διαδικασία. Αντιθέτως, οι περισσότερες σύγχρονες μελέτες δείχνουν πως ένας σημαντικός αριθμός ατόμων με κατάθλιψη μπορούν να θεραπευτούν σε 24 μήνες συνδυάζοντας  γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία και εάν χρειαστεί φαρμακευτική αγωγή.

Μην ξεχνάς πως :
Η κατάθλιψη συντηρείται από έναν ανελέητο εσωτερικό κριτή ο οποίος μας κατηγορεί και μας αποθαρρύνει ασταμάτητα. Ο σκληρός του μονόλογος ακούγεται πειστικός, λογικός,πραγματικός, τόσο που μας πείθει ότι η  πραγματικότητα είναι έτσι όπως τη βλέπει  εκείνος. Μπορεί για παράδειγμα να λέει: « Όλα χάθηκαν τώρα, θα έπρεπε να είχες προσπαθήσει περισσότερο όταν έπρεπε, πάλι απέτυχες, δεν θα καταφέρεις ποτέ τίποτα, δεν έχεις φίλους και παρέες κι έτσι πως είσαι μίζερος θα μείνεις μόνος σου, γιατί δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένοςαφού δε σου λείπει τίποτα, κι αυτή η σχέση σου απέτυχε, μα πότε θα κάνεις μια της προκοπής;» Ο κριτής αυτός επικρίνει τον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και συχνά  τους άλλους, αυξάνοντας έτσι τη θλίψη και την απογοήτευση μας.
Προσπάθησε να δαμάσεις αυτή τη διαρκή εσωτερική επίκριση και ν’αναγνωρίσεις από που μπορεί να έχει προέλθει.Θυμίσου ότι οι σκέψεις δεν ανταποκρίνονται απαραίτητα στην πραγματικότητα παρόλο που μπορεί να μοιάζουν αληθινές. Πώς θα μπορούσες να τις αμφισβητήσεις;Πώς θα μπορούσες να αντικαταστήσεις τη φωνή της επίκρισης με μια φωνή συμπόνοιας;

Επιτρέπεις Στον εαυτό Σου Να Λάβει;


«Το καθήκον σου είναι όχι ν’αναζητήσεις την αγάπη αλλά να αναζητήσεις και να βρείς όλα τα εμπόδια που έχεις χτίσει εναντίον της».  Rumi

Κατά τη διάκεια των γιορτών μας υπενθυμίζεται πόσο σημαντικό είναι να δίνει κανείς την αγάπη και τη βοήθεια του σε ανθρώπους που τη χρειάζονται. Βέβαια όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντική είναι η πράξη της προσφοράς σε όλες τις στιγμές και εκφάνσεις της ζωής μας. Συχνά λέμε πώς στις σχέσεις πρέπει να δώσεις για να λάβεις, όμως σχεδόν πάντα ξεχνάμε την άλλη πλευρά του νομίσματος, ότι δηλαδή το να λαμβάνεις και να δέχεσαι είναι κι αυτή μια πράξη ψυχολογικής ωριμότητας όπως και το να προσφέρεις.
Κάποιοι από εμάς, δεν είναι πάντα έτοιμοι να λάβουν. Ένα κομπλιμέντο  ίσως ακούγεται ψεύτικο, μια πράξη βοήθειας από κάποιον άλλο αχρείαστη ή ύποπτη, μια εξομολόγηση αγάπης αμφισβητίσιμη.
Ίσως κάποιες φορές να αισθάνεσαι ότι δεν αγαπιέσαι ή ότι δεν έχεις αγαπηθεί κι έτσι να θεριεύει μέσα σου αυτή η αίσθηση στέρησης και μοναξιάς.  Είναι αδύνατο στη ζωή να αποφύγουμε να πληγωθούμε κι ίσως οι εμπειρίες σου να σ’έχουν παγώσει συναισθηματικά σε αυτή την δυσκολία να δεχτείς. Ίσως ν’αναζητάς την αγάπη και να μην την βρίσκεις σκοντάφτοντας πάνω σε μια ακόμη απογοήτευση
Εάν υποθέσουμε ότι έχεις χαθεί σ’έναν επαρχιακό δρόμο και αναζητάς ένα σήμα για να σου δείξει τη σωστή κατεύθυνση, θα πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά για να το δείς,ή να είσαι διατεθειμένος να ακολουθήσεις τις οδηγίες που θα σου δώσει κάποιος. Εάν έχεις τα μάτια σου δεμένα και τ’αυτιά σου κλειστά, δεν θα μπορέσεις να δείς το σήμα ή ν’ακούσεις  οδηγίες.
Συχνά είμαστε τυφλοί στην παρουσία της αγάπης. Ακόμα κι αν μας δίνεται , δεν εισχωρεί μέσα μας αλλά χτυπάει κι αποκρούεται μακρυά όπως μια μπάλα στον τοίχο.

Σκέψου:
Αισθάνεσαι παράξενα όταν κάποιος είναι πολύ ευγενικός μαζί σου;
Όταν κάποιος σε επαινεί, προσπαθείς να μειώσεις τη σημαντικότητα των επιτευγμάτων σου ή να το αποδώσεις σε άλλους παράγοντες πέρα από τη δική σου ικανότητα;
Δυσπιστείς όταν κάποιος σου εκφράζει αγάπη;
Προσπαθείς να προβάλλεις μια αυτόνομη και δυναμική εικόνα που δεν χρειάζεται βοήθεια;
Αισθάνεσαι ότι ίσως να μην είσαι τόσο σημαντικός/η για τους άλλους;
Κάπου μέσα σου αμφιβάλλεις  εάν είσαι άξιος/άξια αγάπης ή προσοχής;
Πιθανόν να έχεις μάθει ότι το ν’απαντάς θετικά σε κομπλιμέντα ή σε επαίνους είναι ματαιόδοξη συμπεριφορά και ότι θα πρέπει να διατηρείς μετριοφροσύνη. Ίσως οι εμπειρίες σου να σε έχουν οδηγήσει να αισθάνεσαι δυσπιστία απέναντι σε πράξεις ευγένειας /αγάπης ή να αμφιβάλλεις για το αν τα αξίζεις. Όμως , με αυτό τον τρόπο μπορεί να εμποδίζεις τον εαυτός σου να λάβει ενθάρρυνση, θαυμασμό, επιδοκιμασία , αγάπη και να το απολαύσει!
Για να προετοιμάσεις τον εαυτό σου να λάβει,

Κατανόησε  τι είναι αυτό που σε σταματάει από το να δεχτείς και να λάβεις . Συνήθως  κάποιες πεποιθήσεις που τρέφουμε, μας εμποδίζουν να δούμε και ν’ απολαύσουμε την ευγένεια, την αγάπη ή τη βοήθεια όταν μας προσφέρονται. Για παράδειγμα, ίσως έχουμε μάθει να υπερτιμούμε την ανεξαρτησία  και την ψυχολογική σκληρότητα, έτσι όταν μας προσφέρεται βοήθεια διστάζουμε. Ίσως έχουμε μάθει να βλέπουμε τον κόσμο καχύποπτα κι έτσι ο,τιδήποτε μας δίνεται δεν το υπολογίζουμε και τόσο, σκεπτόμενοι ότι ίσως ενέχει κάποιο κρυμμένο κίνητρο ή κάποια πρόθεση για ανταπόδωση. Ίσως τέλος να αισθανόμαστε μειονεκτικά για τον εαυτό μας και μέσα μας να υφέρπει η σκέψη πως δεν αξίζουμε να λάβουμε.

Άνοιξε την πόρτα. Ο εαυτός σου είναι σαν ένα σπίτι που έχτισες. Είναι όμορφο και φιλόξενο. Υπάρχουν σημεία που χρειάζονται επισκευή αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε θα πρέπει να το δεί ποτέ κανείς πριν τελειοποιηθεί.Μπορείς ήδη να νιώσεις περηφάνια κι αγάπη γι’αυτό. Και οι άνθρωποι που θα προσκαλέσεις μέσα, δεν είναι απαραίτητα κακοποιοί που θα λεηλατήσουν το χώρο σου. Έχεις βέβαια την επιλογή να κρατήσεις την πόρτα κλειστή και κλειδωμένη, έτσι κανείς δε θα δεί όσα δε θέλεις να δούν και δε θα ρισκάρεις να σε πειράξουν. Δεν έχει όμως πολλή ησυχία και μοναξιά πίσω από αυτή την πόρτα;

Συνειδητοποίησε πώς η αγάπη έχει πολλές μορφές και ίσως αυτή τη στιγμή να μην εμφανίζεται στη ζωή σου με τον τρόπο που την έχεις γνωρίσει στο παρελθόν ή την αντιλαμβάνεσαι. Ίσως να έχει μορφή άγνωστη σε σένα, όμως αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Κάποιες φορές θέτουμε συγκεκριμένα κριτήρια για την αγάπη. Λέμε μέσα μας ότι «εάν κάνει το Χ και το Ψ, τότε μ’αγαπάει». Με αυτό τον τρόπο την περιορίζουμε και χάνουμε την ευκαιρία να δούμε όλες τις εκδοχές της . Ο κάθενας από εμας μεγαλώνει και βιώνει την αγάπη διαφορετικά, έτσι, η αγάπη που μας εκφράζει μπορεί να μη γίνεται αμέσως αντιληπτή από εμάς. Εάν χαλαρώσουμε τα κριτήρια μας κι ανοίξουμε την καρδιά και το μυαλό μας , θα δούμε ότι η αγάπη είναι περισσότερο γύρω μας απ’ότι νομίζουμε.

Η σύγχυση μεταξύ «εγώ» και «Προσωπικότητας»

Φωτογραφία της Βάσω Νικολοπούλου.Πολλά έχουν ειπωθεί για το «εγώ» μας και πόσο ανασταλτικός παράγοντας είναι για την πνευματική μας εξέλιξη, Υπάρχει μια σύγχυση μεταξύ «εγώ» και «Προσωπικότητας», σαν να είναι ένα και το αυτό, όμως διαφέρουν μεταξύ τους όσο η ημέρα από την νύχτα. Το «εγώ» είναι εκείνο το μέρος του ανθρώπου, που δεν έχει υγιή Προσωπικότητα και ταυτίζεται με τους προγραμματισμούς, τους μηχανισμούς και τις ελλείψεις του, αποσπασμένο από την Πνευματική του υπόσταση.
Είναι εκείνο το μέρος του ανθρώπου, που αναπτύσσεται μόνο οριζόντια, δημιουργεί συνειδήσεις όχλου και ζει σε ένα συναισθηματικό ολόγραμμα με κυρίαρχη κατάσταση τον φόβο. Λένε ότι η μοίρα των ανθρώπων είναι κοινή και αυτό αφορά μόνο τούτο το μέρος τους, που δεν γνωρίζει τίποτα άλλο για τον Εαυτό του, πέρα από τις προσωπικές του πεποιθήσεις. Είναι εκείνο το μέρος του ανθρώπου, που νομίζει ότι διαφέρει από τους άλλους, ενώ σκέφτεται και πράττει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως όλοι… χωρίς συνέπεια, χωρίς ευφυΐα, χωρίς συνοχή… Είναι εκείνο το μέρος του ανθρώπου που δημιουργεί πολέμους μέσα του, ενώ ο ίδιος ο άνθρωπος θέλει ειρήνη έξω του… Είναι εκείνο το μέρος του ανθρώπου που πιστεύει στον θεό των νεκρών, των δούλων και των αγίων και ονειρεύεται παραδείσους ενώ βιώνει στην ζωή του την κόλαση, ανίσχυρος να αφυπνίσει την αληθινή του Φύση, την χαρισματική ανθρώπινη Φύση, που είναι πολυδιάστατη και Θεία…
Η Προσωπικότητα μας, αντίθετα με ότι πιστεύεται, δεν είναι ένα μόνο μέρος μας… Δεν είναι μόνο ένα όνομα, μια χώρα, μια θρησκεία, ούτε μία υποκειμενικότητα, αλλά μια ευρύτητα της Συνείδησής μας που μπορεί να αναπτυχθεί κάθετα και οριζόντια, πάνω στους άξονες Αγάπη-Σοφία, εγκαταλείποντας τους προγραμματισμούς και τους περιορισμούς και να ζει χαρούμενα και με αυθεντικότητα στον Φυσικό Κόσμο, χωρίς να εξαρτάται από αυτόν.
Η Προσωπικότητά μας είναι η αναγκαία φυσική δομή του αληθινού Εαυτού μας και όχι ο περιορισμός του «εγώ» μας. Όμως σπάνια δομείται με υγιή τρόπο, από την αρχική μας εκπαίδευσή, που στηρίζεται περισσότερο στις πλάνες της συνείδησης του όχλου, στον φόβο και στην ύλη και διαφοροποιείται στα σημεία της προσωπικής αντίληψης που αποκτά ο καθένας μας για τον εαυτό του και που είναι απλά οικογενειακή υπόθεση κληρονομικότητας των «εγώ» και της ηθικής τους…
Η Προσωπικότητα μας δεν είναι κάτι μονομερές, αλλά μια εστία μεταλλάξεων και αλχημικών διεργασιών που ενώνουν το μέσα με το έξω, την νόηση με τα συναισθήματα, την σκέψη με την πράξη, το Πνεύμα με την Ύλη. Είναι μια εστία που επιτρέπει να συμβούν συνειδησιακά άλματα και ολοκληρώνεται με τους εσωτερικούς Νόμους, ωριμάζοντας πνευματικά, νοητικά και συναισθηματικά και μπορεί να εκφράζει εκείνον τον Εαυτό, που ο άνθρωπος δεν φαντάστηκε ποτέ πως Είναι και παλεύει μεταξύ της Αγάπης και του φόβου, χαμένος στις προσωπικές του ερμηνείες…
Κι όμως… Εκείνος ο Εαυτός που δεν φανταστήκαμε ποτέ πως είμαστε, δεν μπορεί να εκδηλωθεί μέσα στο χάος των προσωπικών ερμηνειών μιας ελλειπτικής Προσωπικότητας, που δεν έχει ανακαλύψει πόσο χαρισματική είναι η Φύση της.και δεν έχει εκφράσει το συνειδησιακό της βάθος, μένοντας διαρκώς σε ένα ονοματεπώνυμο, μια θρησκεία, μια χώρα, και πλασματικές αξίες που προκύπτουν από την σύγκριση και τον διαχωρισμό μας
Η ειλικρινής αυτοκριτική είναι πάρα πολύ θετικό στοιχείο για την ανάπτυξη της Προσωπικότητάς μας...
Η επίκριση είναι αρνητικό όμως, γιατί την καθηλώνει στα πλαίσια της ανωριμότητας των συναισθημάτων μας και δεν καταφέρνουμε να την δομήσουμε με υγιή τρόπο, αποχαρακτηρίζοντάς την από το «καλός» ή «κακός» άνθρωπος...
Το να συνειδητοποιούμε ότι κάποια χαρακτηριστικά στην Προσωπικότητά μας είναι ελλιπώς δομημένα και χρειαζόμαστε αλλαγή και ανάπτυξη, είναι το θετικό σημείο της αυτοκριτικής. Ο σκοπός μας δεν είναι να σιχαθούμε το μέρος μας εκείνο που φαίνεται "ελλειπτικό", αλλά να αγαπήσουμε τον δρόμο της αλλαγής μας προς την ολοκλήρωση μας.
Και αυτός ο δρόμος έχει μια διαδρομή, δεν φτάνει κανείς στο τέλος με την μία...
Με την επίκριση δημιουργούμε σε ένα μέρος μας ενοχικά συνδρομα, ακριβώς όπως κάνουν οι περισσότεροι γονείς... Δεν εκτιμούν ένα παιδί, αν δεν γίνει όπως το θέλουν και έτσι του σταματούν την ανάπτυξη και το οδηγούν στην απελπισία που βιώνεται από την απώλεια του αληθινού Εαυτού.
Σημασία δεν έχει να βγάζουμε συμπεράσματα για τον Εαυτό μας, από αυτά που δεν μας αρέσουν, αλλά από εκείνα τα στοιχεία που είναι ένας θετικός πόλος ανάπτυξης...
Και αν το κάνουμε για εμάς, τότε θα το κάνουμε και για τους άλλους, «μαλακώνοντας» εκείνο το στοιχείο μέσα μας που βιάζεται να επικρίνει, να διαχωριστεί και να πολεμήσει κάθε τι που είναι αντίθετο προς τις προσωπικές του ερμηνείες…
Έτσι αθωώνουμε τον Φυσικό Κόσμο και μέσα από αυτήν την αθώωση, μπορούμε να ξεκινήσουμε από την Αρχή την δική μας Αναγέννηση…
 

Ερωτικοί άνθρωποι

Ερωτικός: Ερωτικός είναι επίθετο που σημαίνει ότι το υποκείμενο διαθέτει μια ιδιότητα.
Ερωτικό; δεν γίνεσαι κάποια στιγμή επειδή συνάντησες μια αιθέρια ύπαρξη που κατέβηκε από τους ουρανούς και ξαφνικά έδωσε ζωή στην κοιμισμένη σου ύπαρξη...

Ερωτικός δεν γίνεσαι επειδή είδες κάποιον ή κάποια και σε γοήτευσε. Ερωτικός δεν γίνεσαι επειδή αισθάνθηκες ακαταμάχητο πόθο να κάνεις σεξ μαζί του. Ερωτικός δεν γίνεσαι γιατί πονάς στη σκέψη του. Ερωτικός δεν γίνεσαι επειδή τον σκέφτεσαι και δεν έχεις την δύναμη να ασχοληθείς με κάτι άλλο. Ερωτικός δεν είσαι όταν γράφεις στιχάκια για τον πόνο σου.

Ερωτικός είσαι πριν να γνωρίσεις το πρόσωπο που θα ερωτευθείς.
Ερωτικός είσαι ως προς τον τρόπο που ζεις την καθημερινότητα, στην επαγγελματική και στην προσωπική ζωή.

Ερωτικός στις αποφάσεις σου. Στους στόχους σου. Στον πόνο σου. Στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τις αποτυχίες σου. Ερωτικός είσαι στις υπερβάσεις σου. Στην άντληση χαράς από αυτά που πάλεψες, από αυτά που δεν υποχώρησες, από αυτά που δεν συμβιβάστηκες.

Η ερωτικότητα ως στοιχείο της προσωπικότητας είναι το ζητούμενο κάθε ανθρώπου, ανεξάρτητα ηλικίας και οικογενειακής κατάστασης. Η ερωτικότητα μπορεί να έχει ισχύ στη σεξουαλικότητα, αλλά δεν περικλείεται στα στενά όριά της. Δεν εκκινεί με την σεξουαλική συγκίνηση, ούτε εξαφανίζεται μαζί της. Είναι τρόπος να υπάρχεις. Είναι απόφαση ζωής. Δεν καθορίζεται από εξοηερικά ερεθίσματα και δεν ζητά ανταλλάγματα.

Η ερωτικότητα είναι στοιχείο κάθε δημιουργού, που το βλέμμα του αναδεικνύει το αντικείμενό του. Είναι η επεξεργασμένη απλότητα που έχει αποβάλλει κάθε περιττό. Είναι η αυθεντικότητα που δεν ασχολείται με πιστοποιητικά γνησιότητας, γιατί δεν έγει ανάγκη να αποδείξει τίποτα. Είναι η αθωότητα που δεν είναι επιτηδευμένη άγνοια, αλλά συνειδητή επιλογή. Είναι η γοητεία που δεν αναζητά οπαδούς, αλλά που εκφέρεται με τρόπο που κάθε τι που αγγίζει, γίνεται μοναδικό.
Η ερωτική στάση απέναντι στη ζωή στηρίζεται στο ξεπέρασμα των δυσκολιών της.

Κτίζεται στις απαιτητικές διεργασίες της μοναξιάς, εμπνέεται από το κάλεσμα της αθέατης ομορφιάς και δομείται στις αποφάσεις που έχουν στόχους μακρινούς. Καλλιεργείται στις επιλογές φίλων και συντροφιών που προάγουν τη δημιουργία σ' όλες της τις εκφάνσεις. Αυτοπροστατεύεται από τις βαριεστημένες παρέες της ισοπεδωτικής καλοπέρασης. Αναζητά διαχρονικές αξίες που δεν αγοράζονται, αλλά που ανοίγουν τα πολύτιμα χρηματοκιβώτια της σοφίας.

Αξιοποιεί την λογική για να δίνει χώρο στην ψυχή...
Η ερωτική στάση προς τη ζωή τελικά αναζητά να ενωθεί με το άπειρο και, για την πορεία αυτή, ο άνθρωπος επιλέγει σύντροφο ζωής που θα τον συνοδεύει, θα τον υποστηρίζει, Θα τον εμπνέει.
Ο ερωτικός άνθρωπος είναι αυτός που δεν του έχει χαριστεί η ζωή. Δεν μπορεί να είναι ερωτικό, παρά μόνο ερωτεύσιμο, το κοριτσάκι που η μαμά του δεν το έχει αφήσει ποτέ από το χέρι της και δεν αυτονομήθηκε ποτέ. Δεν μπορεί να είναι ερωτικός, παρά μόνο ερωτεύσιμος για κάποιους, εκείνος ο νεαρός που έχει ασχοληθεί μόνο με την εξωτερική εικόνα του και δεν έχει επεξεργαστεί τη ζωή του.
Οι ερωτικοί άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν δυσκολευτεί στην προσωπική ζωή τους, αλλά που δεν παραιτούνται. Έχουν πονέσει, αλλά δεν κράτησαν τον πόνο ούτε ως φυλακτό, ούτε ως μέτρο στη ζωή τους.

Οι ερωτικοί άνθρωποι συνειδητοποιούν τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειές τους, αλλά δίχως να τους καταθλίβουν. Ορκίστηκαν να τις υπερβούν.

Οι ερωτικοί άνθρωποι δεν περίμεναν να συναντήσουν τον αγαπημένο τους για να παθιαστούν. Παθιάζονται με τους στόχους της ζωής τους, με τις επιθυμίες τους, με την ανακάλυψη των ανθρώπων και της ανθρωπιάς. Γι΄ αυτό και η ερωτικότητά τους έχει δοκιμαστεί στον χρόνο.

Κνας τέτοιος ερωτικός άνθρωπος δεν θα χάσει τον έρωτά του με τις πρώτες δυσκολίες στη σχέση...
Ο ερωτικός εαυτός δεν είναι ο δοσμένος από τη μοίρα τις συνθήκες και το Dna. Eίναι ο εαυτός της υπέρβασης που διαψεύδει το πεπρωμένο.

Τι σημαίνει ΣΕΞ για άνδρες και γυναίκες;

  Ο άντρας θέλει να κάνει έρωτα πιο συχνά από την γυναίκα;

Γενετικά αυτό δεν ισχύει. Όμως κοινωνικά ισχύει, ο άνδρας θέλει να κάνει σεξ πιο συχνά για να αποδεικνύει το ρόλο του. Θεωρεί ότι αποδεικνύει τον ανδρισμό του στο κρεβάτι. Αυτό τον κάνει να νομίζει ότι θέλει ή ότι μπορεί να κάνει πιο συχνά.

Πώς λειτουργεί η επιθυμία για σεξ στις γυναίκες;

Γενετικά η φύση έχει δώσει και στα δύο φύλα ίδιες επιθυμίες και ορμόνες. Στο βιολογικό κομμάτι δεν διαφέρουν άνδρες και γυναίκες. Διαφέρουν στην προσέγγιση του κοινωνικού ρόλου τους: έτσι οι γυναίκες μαθαίνουν να περιμένουν όπως οι άνδρες μαθαίνουν να επιτίθενται.

Γιατί ο άντρας επιβεβαιώνεται μέσα από το σεξ;

Γιατί ο άντρας έχει εκπαιδευτεί να είναι κυνηγός μέσα από το συγκεκριμένο σύστημα. Παράλληλα, έχει πάντα την ανασφάλεια  ότι η ικανότητα του και η ταυτότητα του περνάει πάντα μέσα από την κατάκτηση του θηλυκού. Το αρσενικό πρέπει να επιβεβαιωθεί ότι είναι αρσενικό.

Ενώ το θηλυκό δεν χρειάζεται επιβεβαίωση;

Η γυναίκα έχει μια απέραντη βεβαιότητα για την θηλυκότητά της. Ξέρει ποιες είναι οι επιθυμίες της, ξέρει να τις ελέγχει και ξέρει πότε να λέει όχι.  Ο άντρας δυστυχώς δεν είναι εφοδιασμένος με τέτοια χαρίσματα. Ο άντρας χρειάζεται να επιβεβαιώνεται. Γι’ αυτό και μια γυναίκα ευφυής μπορεί  να του «κατασκευάζει», να του προκαλεί την επιθυμία και το ενδιαφέρον.

Τι εννοείτε; Με ποιο τρόπο;

Το πιο κλασικό που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται γύρω μας είναι ότι συνήθως ο άντρας δεν φεύγει από  μια γυναίκα που δεν «έχει»  και φεύγει από μια γυναίκα που νομίζει ότι «έχει». Γιατί αν η γυναίκα είναι ευφυής και του καλλιεργεί συνέχεια το συναίσθημα ότι δεν την «έχει», ότι δεν είναι δική του, και ότι δεν είναι ένα προϊόν που αγόρασε και το έβαλε στο ράφι και μπορεί με αυτό να επιβεβαιώνεται όποτε θέλει, ο άντρας θα είναι εκεί.  Δεν θα φύγει ποτέ από μια τέτοια γυναίκα. Θα φύγει από την γυναίκα που του τα έχει δώσει όλα.

Ισχύει αυτό και για τη γυναίκα, ότι δηλαδή δεν θέλει να νιώθει δεδομένο τον άντρα της;

Βεβαίως. Όταν βλέπει ένας άντρας μια γυναίκα που δεν είναι δικιά του την ερωτεύεται, την φαντασιώνεται και την κυνηγάει. Το ίδιο και μια γυναίκα, βλέπει ένα αρσενικό, έλκεται από την εικόνα ή τον λόγο του και αυτό δημιουργεί την έλξη για το καινούργιο. Αυτό το καινούργιο όμως πρέπει να το αναπαράγεις μέσα στην σχέση. Δεν πρέπει να είναι όλα τα χαρτιά ανοιχτά. Αυτή είναι η τέχνη του έρωτα.

Λατρεμένη ελληνική οικογένεια

Λατρεμένη ελληνική οικογένειαΈχει ασχοληθεί κανένας σοβαρά με την ελληνική οικογένεια που θέλει τα παιδιά κοντά της μέχρι τα βαθιά γεράματα; Και δεν μιλάμε για το τώρα, που πολλοί νέοι επέστρεψαν στο παιδικό τους δωμάτιο λόγω οικονομικών δυσκολιών, ούτε για εκείνη την μερίδα των νέων που δεν σκέφτεται να ξεμυτίσει από εκεί στο άμεσο μέλλον.

Αλλά για εκείνη την οικογένεια, με τους φωνακλάδες γονείς, πιστούς στα πατροπαράδοτα έθιμα, που κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους. Που ζουν σε σπίτια με μικρές κρεβατοκάμαρες, ευρύχωρα σαλόνια και με κυριακάτικες τραπεζαρίες στρωμένες με λευκά τραπεζομάντιλα.

Πίσω λοιπόν από την ιδιαίτερη αυτή οικογένεια, πίσω από το λευκό, πίσω από τα σεμεδέκια, πίσω από τη φλατ οθόνη της τηλεόρασης, πίσω από τους τοίχους κρύβεται η ενοχλητική αλήθεια. Ασφυκτικοί δεσμοί, οικογενειακά τραπέζια, πίεση για τακτοποίηση και νοικοκυροσύνη, ώρες επί ωρών που έχουν περάσει νέες κοπέλες για να μάθουν πώς να φτιάχνουν τη σωστή ντουλάπα και να τους πετύχει η μπεσαμέλ, η ανάγκη για εγγόνια, οι κόντρες, το αρνί το Πάσχα, ο διορισμός, ο απογαλακτισμός που δεν έρχεται ποτέ, η οικογένεια που ευνουχίζει τα παιδιά της.

Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ αναφέρει «Το ελληνικό σπίτι παρείχε ασφάλεια σε δύσκολες στιγμές και οι γονείς χρησιμοποιούσαν τα παιδιά τους. Για να τα προφυλάξουν από τη ζωή, τα μεγάλωναν εξαρτητικά και τα έκαναν ανώριμα. Δεν υπήρχε ΙΚΑ-κοινωνικό κράτος για τους γονείς ήταν τα παιδιά. Βασανίζονται οι νέοι έτσι, επειδή ο δικός τους ρόλος είναι να προσφέρουν στα δικά τους παιδιά. Δείτε τι γίνεται στη φύση: οι γάτες δύο μηνών είναι ανεξάρτητες. Αλλά και στο εξωτερικό δεν συμβαίνουν αυτά τα πράγματα»

Ωραία όλα αυτά, αλλά οι περισσότεροι γονείς δυσκολεύονται στην πράξη. Από την μία προσπαθούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να σταθούν στα πόδια τους. Γκρινιάζουν, παραπονιούνται για το πότε θα πάνε στο δικό τους σπίτι και θα κάνουν οικογένεια. Και όταν το κάνουν, γκρινιάζουν γιατί δεν τους βλέπουν όσο θα ήθελαν. Το καλύτερο «επίτευγμα» της ελληνικής οικογένειας είναι πολυκατοικίες που στον πρώτο όροφο ζουν οι γονείς και στους από πάνω τα παιδιά. Όλος αυτός ο ευνουχισμός των νέων ανθρώπων αλλά και η δυσκολία να απογαλακτιστούν συγκινησιακά από την οικογένεια δημιουργούν προβλήματα. Δεν υπάρχουν όρια και δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για ενήλικες.

Το πρόβλημα λοιπόν αυτό έρχεται να γίνει μεγαλύτερο με την οικονομική κρίση. Όταν τελειώσει ο μισθός και δεν υπάρχει δυνατότητα για ακόμη μικρότερο νοίκι, η πατρική οικογένεια έρχεται να δώσει και πάλι λύση. Λειτουργεί ως ανάχωμα στην κρίση. Εκεί λοιπόν που λυτρώνει και σώζει, εκεί οδηγεί τους νέους σε αδιέξοδο. Η ίδια οικογένεια που δημιούργησε την κρίση ανταλλάσσοντας ψήφους και αξιοπρέπεια με διορισμούς αναγκάζει τα παιδιά της να επιστρέψουν στο πατρικό τους γεμάτα μίσος για τις χαμένες ευκαιρίες που τους στέρησε η γενιά που τους φιλοξενεί και τους προσφέρει χέρι βοηθείας με άλλον έναν ευνουχισμό.

Χιλιάδες νέοι στέλνουν CV από το παιδικό τους δωμάτιο προκειμένου να βρουν μια δουλειά, ό,τι να “ναι για την ακρίβεια. Δεν έχουν απαίτηση πλέον να είναι σχετική με το πτυχίο ή με το δεύτερο ή τρίτο μεταπτυχιακό τους. Αρκεί να νιώσουν παραγωγικοί. Να σταθούν στα πόδια τους.

Από όποια πλευρά και αν το δει κανείς η ελληνική οικογένεια είναι μοναδική στο είδος της. Θα μπορούσε να πει κάποιος ειδικός, ότι αν της δίναμε ανθρώπινη υπόσταση θα έπασχε από σχιζοφρένεια. Προκαλεί μίσος και δίνει στήριξη. Ξελασπώνει αλλά και συμβιβάζει. Δίνει λύση σε ένα πρόβλημα που στην πραγματικότητα έχει δημιουργήσει η ίδια. Και όλο αυτό μοιάζει τόσο ασφυκτικό, τόσο πιεστικό, τόσο αρρωστημένο που στο μέλλον τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα. Κι όμως, οι νέοι δημιουργούν τα δικά τους αντισώματα σ” όλο αυτό. Αλλάζουν, μαθαίνουν, προσπαθούν, ονειρεύονται και κάποιοι γιατρεύονται κιόλας.

Ο διάλογος των πνευμάτων

Ο διάλογος των πνευμάτων“Κάθε λαός γεμίζει ντροπή όταν αναφέρεται κανείς σε μια τοσο θαυμαστά ιδανικοποιημένη κοινωνία φιλοσόφων: εκείνη των πρώτων Ελλήνων δασκάλων, του Θαλή, του Αναξίμανδρου, του Ηράκλειτου, του Παρμενίδη, του Αναξαγόρα, του Εμπεδοκλή του Δημόκριτου του Σωκράτη και των Θεών τους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι βγαλμένοι από το ίδιο καλούπι και απο την ίδια πέτρα.

Απουσιάζει απο αυτούς κάθε σύμβαση, γιατί στην εποχή τους δεν υπήρχε καμιά “τάξη” φιλοσόφων και λογίων. Είναι όλοι τους στη μεγαλειώδη μοναξιά τους, οι μόνοι που στην εποχή τους ζούσαν μόνον για τη γνώση.

Κατέχουν όλοι την ενάρετη ενεργητικότητα των αρχαίων, χάρη στην οποία ξεπερνούν όλους τους μεταγενέστερους.

Οι γίγαντες φωνάζουν ο ένας στον άλλο ανάμεσα στα έρημα μεσοδιαστήματα των καιρών, και ο έξοχος αυτός διάλογος των πνευμάτων συνεχίζεται δίχως να ενοχλείται από τους θρασείς και θορυβώδεις νάνους που σέρνονται κάτωθέ τους”

Friederich Nietzsche

Παράδοξα

Βλέπω γύρω μου την πραγματικότητα –κρύα και στέρεα σαν μάρμαρο, όπως πάντα– να συνθλίβει τους ανθρώπους, αργά και βασανιστικά. Ο κλοιός της σφίγγει όλο και πιο πολύ, απορροφώντας αθόρυβα κάθε προσπάθεια απόδρασης.

1) Όλοι οι άνθρωποι του πολιτισμένου κόσμου είναι χρεωμένοι στις τράπεζες, ελάχιστοι δεν έχουν ένα χρέος σε κάποια τράπεζα, αλλά ακόμη κι αυτοί θα χρεωθούν μέσα στα επόμενα χρόνια. Πρόκειται για το λεγόμενο «χρέος στην κοινωνία» που έχει κάθε ευσυνείδητος πολίτης.

2) Όλοι οι άνθρωποι του πολιτισμένου κόσμου βλέπουν τηλεόραση αρκετές ώρες της ημέρας, έτσι ώστε να υπνωτίζονται από τα πρότυπα και τις παραπλανητικές αξίες των διαφημιστικών εταιριών. Ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν βλέπουν καθόλου τηλεόραση, αλλά ακούνε ραδιόφωνο, που μοιάζει άκακο αλλά δεν είναι παρά το πρώτο βήμα για πιο σκληρά ναρκωτικά.

3) Όλοι οι άνθρωποι ελέγχονται από την εφορία και από τα ασφαλιστικά ταμεία, και με το πρόσχημα αυτό ελέγχεται απόλυτα κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία τους, η οποία πρέπει να εντάσσεται στα προβλεπόμενα κανάλια και στους νόμους τους για να της επιτραπεί να αναπτυχθεί, κάτι που απλά και λαϊκά σημαίνει: «Θα κάνεις ό,τι θέλεις και θα ασχολείσαι με ό,τι θέλεις, αρκεί να το κάνεις όπως το θέλουμε εμείς κι εκεί που το θέλουμε εμείς, δίνοντας μας φυσικά και ένα καλό ποσοστό».

Ένα καλό παράδειγμα είναι ότι, στην Ελλάδα, για να κάνεις ελεύθερα οποιαδήποτε μικροδουλειά που θα σου αποφέρει π.χ. 20-30.000 δρχ., πρέπει να έχεις δελτίο παροχής υπηρεσιών, που για να το έχεις πρέπει να είσαι στο ΤΕΒΕ και να πληρώνεις τουλάχιστον 50.000 δρχ. κάθε μήνα! Αυτό αποτρέπει τους ιδιώτες από το να είναι ιδιώτες και τους ωθεί είτε να δουλέψουν στο δημόσιο, είτε να γίνουν υπάλληλοι σε μία μεγάλη εταιρία. Όσοι δεν ελέγχονται ακόμη από τα ασφαλιστικά ταμεία και από την εφορία και τις μεγάλες εταιρίες, είναι πολύ μικροί στην ηλικία και δεν είναι ώριμοι ακόμη για σεξ.

4)  Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν οικογένεια, και άρα πρέπει να θυσιάσουν τη ζωή τους και να υποστούν ατέλειωτους εξευτελισμούς της προσωπικότητάς τους και της υγείας τους, για να προστατεύσουν και να συντηρήσουν την οικογένειά τους. Εκείνοι οι άνθρωποι που δεν έχουν κάνει οι ίδιοι οικογένεια, προέρχονται από μία, οπότε πρέπει να λογοδοτήσουν στους γονείς τους για τον εξευτελισμό που εκείνοι υπέστησαν για να τους μεγαλώσουν.

5) Όλοι οι άνθρωποι –ή οι περισσότεροι, έστω– ζουν όλοι μαζί, ο ένας πάνω στον άλλο, αλλά, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, αγνοούν ο ένας τον άλλον, αδιαφορούν πλήρως για τους γείτονές τους ή για τους ανθρώπους με τους οποίους ποδοπατούνται στο δρόμο ή στα λεωφορεία. Προσπαθούν να σβήσουν από την αντίληψή τους όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω τους, υποβιβάζοντάς τους στο ρόλο του κομπάρσου στη βαρετή ταινία τους. Οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν υπάρχουν στ’ αλήθεια…

6) Όλη η ανθρωπότητα υποφέρει από τους πολέμους κάθε είδους. Παντού διεξάγονται πόλεμοι για την ειρήνη! Και κανείς δεν επισημαίνει απλά αυτό το παράδοξο και τίποτε άλλο (διότι τίποτε άλλο δεν χρειάζεται για να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει). Οι ισχυροί του κόσμου θέλουν ειρήνη, δεν θέλουν πόλεμο, είναι αλήθεια αυτό. Για να μπορούν να κυβερνούν τον κόσμο εν ειρήνη. Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι μόνοι τους σε αυτό το παιχνίδι. Υπάρχουν και άλλοι επίδοξοι ισχυροί που θέλουν να κυβερνήσουν τον κόσμο εν ειρήνη.

Κι έτσι πολεμούν μεταξύ τους για το ποιος θα φέρει τη δική του ειρήνη.

Και όλοι τους φωνάζουν ότι η ειρήνη απειλείται.

Το ίδιο συμβαίνει και σε πιο μικρή κλίμακα, στη γειτονιά μας, στη δουλειά μας, στην προσωπική μας ζωή. Οι ισχυροί θέλουν ειρήνη και κάνουν τα πάντα για να την επιβάλλουν με τον πόλεμο κάθε είδους. Οι ανίσχυροι θέλουν πόλεμο, για να ανατρέψουν τους ισχυρούς και την αδικία, γιατί μόνο με πόλεμο ανατρέπονται. Ο δίκαιος πολεμάει ενάντια στο άδικο, και ο άδικος πάντα θέλει την ειρήνη, για να μπορεί να εφαρμόζει ανενόχλητος ειρηνικά την αδικία του.  Έτσι ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο οι ισχυροί, οι άδικοι, και οι δειλοί, ονομάζονται ειρηνιστές.  Το ίδιο και οι υπόλοιποι! Και κανείς δεν βλέπει ότι παντού διεξάγεται απλά ο «λάθος πόλεμος».

7) Όλοι οι άνθρωποι, σχεδόν ανεξαιρέτως, είναι εγωιστές. Θέλουν τα πάντα για τον εαυτό τους, παρατηρούν και κρίνουν τα πάντα μόνο από τον εαυτό τους, ασχολούνται συνέχεια με τον εαυτό τους, μετατρέπουν τα πάντα σε εαυτό τους, είναι καταδικασμένοι να είναι ο εαυτός τους. Είμαστε Εγώ. Αυτό που ζούμε δεν λέγεται ζωή, αλλά εγω-ισμός. Από την άλλη, υπάρχουν κι εκείνοι που είναι τόσο εγωιστές, που αναζητούν λύσεις για όλα αυτά πάλι μέσα στον εαυτό τους, δεν θέλουν απλά και μόνο όλα τα παραπάνω, θέλουν να μάθουν και ποιος είναι αυτός που τα θέλει, για να συνεννοούνται μαζί του καλύτερα στην κατάκτηση του κόσμου. Αυτός ο ύστατος εγωισμός, λέγεται αυτογνωσία.

8) Όλοι οι άνθρωποι κινούνται πλέον σε ένα περιβάλλον γεμάτο συνωμοσίες κάθε είδους. Η ίδια η έννοια της συνομωσίας, δεν είναι πια κάτι που κινείται στα πεδία του Φανταστικού, αφού ο κάθε μέσος πολίτης έχει πλέον συνείδηση ότι κάποιοι συνωμοτούν εις βάρος του, σε όλων των ειδών τα ανώτερα κλιμάκια της κοινωνίας. Ό,τι συμβαίνει γύρω μας, είναι πλέον τόσο φανερά προϊόν συνωμοσίας, που όλοι ή αδιαφορούν ή το προσπερνάνε ως δεδομένο και πάνε για τα βαθύτερα, και τελικά ξεχνιούνται μέσα στις αναλύσεις τους.

Και όταν πας να τους μιλήσεις για τη συνωμοσία, σε κοιτάνε στραβά και λένε ότι είσαι συνωμοσιολόγος. Η ίδια η έννοια της συνωμοσιολογίας έχει πλέον μεταλλαχθεί. Κάποτε υπήρχαν αυτοί που έψαχναν συνέχεια τις συνωμοσίες, και οι άλλοι που ήταν πιο «σοβαροί» άνθρωποι. Σήμερα πλέον, συνωμοσιολογία σημαίνει –κάπως περιφρονητικά– ότι είναι πιθανό να υποστηρίζεις μια φανταστική συνωμοσία, σε σχέση με τη συνωμοσία που συμβαίνει στ’ αλήθεια.

9) Όλοι οι απλοί άνθρωποι ενδιαφέρονται λίγο-πολύ για τα μυστήρια του κόσμου μας και για τα μυστήρια του σύμπαντος. Οι πιο συντηρητικοί από αυτούς, έχουν αποθέσει την εμπιστοσύνη τους στους επιστήμονες για να εξερευνήσουν αυτά τα μυστήρια και να τους τα πούνε. Κανείς δεν σκέφτεται ότι αν τους τα έλεγαν, θα έπαυαν να είναι απλοί άνθρωποι και οι άλλοι θα έπαυαν να είναι επιστήμονες.  Και είναι τόσα πολλά τα μυστήρια του κόσμου και της φύσης, της κοινωνίας, της τεχνολογίας, της επιστήμης και του σύμπαντος, της τέχνης και της γνώσης, της φιλοσοφίας και του ίδιου μας του εαυτού, που δεν τα γνωρίζουμε. Παρίσταμαι συχνά σε συζητήσεις για τη φύση αυτών των μυστηρίων.

Πολλοί με ρωτούν: «Μα, καλά, αν συμβαίνουν όλα αυτά τα απίστευτα πράγματα, τότε γιατί εμείς δεν γνωρίζουμε τίποτε γι’ αυτά;» Αναρωτιούνται, αλλά δεν ξεκαθαρίζουν από ποιον περιμένουν να ενημερωθούν. Οι άνθρωποι συχνά ξεχνούν ότι δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτε από μόνοι τους. Ότι ξέρουν, τους το έχουν μάθει. Έτσι, μια αφυπνιστική απάντηση συνήθως είναι: «Φίλε μου, εδώ δεν σου λένε τίποτα για τα νέα μοντέλα των στρατιωτικών αεροπλάνων που έχουν, ή για τα μυστήρια των αγωγών του πετρελαίου, περιμένεις να σου πουν για τα μυστήρια του σύμπαντος;»

10) Οτιδήποτε συμβαίνει προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις που προκαλούν τα πράγματα να συμβαίνουν. Αυτό σημαίνει ότι κάτι που κάνει ένας ασήμαντος άνθρωπος αυτήν τη στιγμή, μπορεί, μέσα από την αλληλουχία των γεγονότων που προκαλεί, να επηρεάσει κάποιο πολύ σημαντικό γεγονός, χωρίς η επιρροή του να είναι ανιχνεύσιμη.  Οι άνθρωποι νομίζουν ότι αυτόν τον τόσο σημαντικό κόσμο στον οποίο ζούνε, τον έχει δημιουργήσει ο Θεός ή οι πολιτικοί ή η Φυσική Επιλογή. Όχι, τον έχουν δημιουργήσει οι πιο ασήμαντοι άνθρωποι σε όλους τους καιρούς, ασήμαντοι διότι οι ίδιοι *δεν το γνωρίζουν.

11) Ξέρουμε ότι τα περισσότερα όνειρά μας δεν θα γίνουν αληθινά. Δεν θα γίνουν ποτέ αληθινά. Κι όμως, συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε. Αυτό λέει πολλά, και δεν είναι τόσο παράδοξο όσο ακούγεται. Έχουμε μάθει ότι τα όνειρά μας είναι σημαντικά όχι γιατί γίνονται αληθινά, αλλά γιατί μας οδηγούν σε μέρη που ποτέ δεν θα πηγαίναμε αλλιώς, και μας διδάσκουν πράγματα που ποτέ δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε να μάθουμε …

Το βραβευμένο θαλάσσιο χρονόμετρο του Τζον Χάρισον

John_Carpenter_HarrisonΟ αυτοδίδακτος ξυλουργός και ρολογάς που εφηύρε μία συσκευή για την επίλυση του προβλήματος και τον καθορισμό της θέσης Ανατολής-Δύσης ή γεωγραφικό μήκος των πλοίων στη θάλασσα.
Ο Γρίφος του Γεωγραφικού Μήκους
Στις 22 Οκτωβρίου 1707, μια μοίρα του βρετανικού πολεμικού ναυτικού απέπλευσε για τη Μάγχη. Αλλά δεν υπολόγισαν σωστά τη θέση τους. Το αποτέλεσμα; Τέσσερα πλοία ναυάγησαν στις Νήσους Σίλι, νοτιοδυτικά του Λαντ’ς Εντ της Αγγλίας, στον Ατλαντικό Ωκεανό. Χάθηκαν σχεδόν 2.000 άνθρωποι.

Οι ναυτικοί εκείνον τον καιρό μπορούσαν εύκολα να υπολογίσουν το γεωγραφικό πλάτος στο οποίο βρίσκονταν—την απόστασή τους από τον ισημερινό, είτε προς τα βόρεια είτε προς τα νότια.
Εντούτοις, αδυνατούσαν να υπολογίσουν ακριβώς το γεωγραφικό μήκος—την απόσταση που είχαν διανύσει προς τα ανατολικά ή προς τα δυτικά. Στις αρχές του 18ου αιώνα, εκατοντάδες πλοία όργωναν τον Ατλαντικό κάθε χρόνο, και τα ναυάγια ήταν συχνό φαινόμενο. Αλλά η τραγωδία του 1707 έκανε τους Άγγλους να ασχοληθούν επισταμένα με το πρόβλημα του γεωγραφικού μήκους.
Το 1714 το Βρετανικό Κοινοβούλιο προκήρυξε διαγωνισμό με έπαθλο 20.000 λίρες για τον επακριβή προσδιορισμό του γεωγραφικού μήκους στην ανοιχτή θάλασσα. Σήμερα, εκείνο το έπαθλο θα ισοδυναμούσε με αρκετά εκατομμύρια ευρώ.

Συναρπαστική Πρόκληση
Ο υπολογισμός του γεωγραφικού μήκους ήταν εξαιρετικά δύσκολος επειδή απαιτούσε ακριβέστατη χρονομέτρηση. Ας υποθέσουμε για παράδειγμα ότι ζείτε στο Λονδίνο. Στις 12 το μεσημέρι, σας τηλεφωνεί μια φίλη που ταξιδεύει και σας λέει ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε μια τοποθεσία στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με εσάς και ότι το ρολόι της δείχνει 6:00 π.μ. της ίδιας ημέρας, δηλαδή έξι ώρες πίσω από εσάς.
Από τις γεωγραφικές σας γνώσεις συμπεραίνετε ορθά ότι βρίσκεται στη Βόρεια Αμερική, όπου ο ήλιος μόλις ανατέλλει. Τώρα φανταστείτε ότι ξέρετε τι ώρα είναι εκεί με ακρίβεια δευτερολέπτου, όχι με βάση την ωριαία άτρακτο, αλλά με βάση τη θέση της γυναίκας σε σχέση με τον ήλιο. Θα μπορούσατε πλέον να υπολογίσετε το γεωγραφικό μήκος στο οποίο βρίσκεται με μεγάλη ακρίβεια.
Πριν από αιώνες, ένας θαλασσοπόρος σε οποιοδήποτε σημείο της γης προσδιόριζε πότε ήταν 12 το μεσημέρι κοιτάζοντας απλώς τον ήλιο. Αν ήξερε επίσης τι ώρα ήταν στην πατρίδα του με αρκετή ακρίβεια, θα μπορούσε να βρει το γεωγραφικό του μήκος με απόκλιση περίπου 30 ναυτικών μιλίων. Αυτή ήταν, στην πραγματικότητα, η ακρίβεια που απαιτούνταν ύστερα από ταξίδι έξι εβδομάδων προκειμένου να κερδίσει κάποιος το προαναφερθέν έπαθλο.
Το δύσκολο, όμως, ήταν να ξέρει ο θαλασσοπόρος την ακριβή ώρα πίσω στην πατρίδα του. Μπορούσε να πάρει μαζί του ένα εκκρεμές, αλλά αυτό δεν θα λειτουργούσε σωστά σε ένα κλυδωνιζόμενο πλοίο, ενώ τα ρολόγια με ελατήρια και τροχούς δεν ήταν ακόμα αρκετά εξελιγμένα ούτε ακριβή. Επιπρόσθετα, τα ρολόγια επηρεάζονταν από τις μεταβολές της θερμοκρασίας. Θα μπορούσε άραγε να αξιοποιηθεί το μεγάλο ρολόι που μας περιβάλλει—τα ουράνια σώματα, μεταξύ αυτών και η σελήνη;

Ένα «Αστρονομικό» Έργο
Οι αστρονόμοι πρότειναν τη μέθοδο της σεληνιακής απόστασης. Το σκεπτικό ήταν να καταρτιστούν πίνακες βάσει των οποίων οι θαλασσοπόροι θα προσδιόριζαν το γεωγραφικό τους μήκος ανάλογα με την εκάστοτε θέση της σελήνης σε σχέση με ορισμένα άστρα.
Επί έναν και πλέον αιώνα, αστρονόμοι, μαθηματικοί και θαλασσοπόροι πάσχιζαν να βρουν τη λύση, αλλά οι περιπλοκές παρεμπόδιζαν την πρόοδο. Λόγω των ανυπέρβλητων εμποδίων, η έκφραση «προσδιορισμός του γεωγραφικού μήκους» άρχισε να χρησιμοποιείται στην αγγλική γλώσσα για οποιοδήποτε πρόβλημα φαινόταν αξεπέραστο.

Ένας Ξυλουργός Αποδέχεται την Πρόκληση
Ένας ξυλουργός ονόματι Τζον Χάρισον, από το χωριό Μπάροου-απόν-Χάμπερ του Λίνκολνσερ, αποφάσισε να καταπιαστεί με το πρόβλημα. Το 1713, προτού καν κλείσει τα 20, ο Χάρισον κατασκεύασε ένα εκκρεμές σχεδόν εξ ολοκλήρου από ξύλο.
Αργότερα, επινόησε μηχανισμούς για να μειώσει την τριβή και να αντισταθμίσει τις μεταβολές της θερμοκρασίας. Εκείνη την εποχή, τα καλύτερα ρολόγια του κόσμου έχαναν ένα λεπτό την ημέρα, αλλά τα ρολόγια του Χάρισον έχαναν μόνο ένα δευτερόλεπτο το μήνα.
Κατόπιν, ο Χάρισον επικεντρώθηκε στις προκλήσεις της ακριβούς χρονομέτρησης στην ανοιχτή θάλασσα. Αφού μελέτησε το θέμα επί τέσσερα χρόνια, πήγε στο Λονδίνο για να υποβάλει την πρότασή του στο Συμβούλιο Γεωγραφικού Μήκους, το οποίο ήταν εξουσιοδοτημένο να απονείμει το έπαθλο.
Εκεί τον σύστησαν στον κορυφαίο ωρολογοποιό Τζορτζ Γκράχαμ, ο οποίος του έδωσε ένα γενναίο, άτοκο δάνειο για να κατασκευάσει ένα ρολόι. Το 1735, ο Χάρισον παρουσίασε το πρώτο στον κόσμο ακριβές ναυτικό χρονόμετρο στην κατενθουσιασμένη Βασιλική Εταιρία, η οποία απαρτιζόταν από τους πλέον διακεκριμένους επιστήμονες της Βρετανίας. Αυτό το αστραφτερό μπρούντζινο ρολόι ζύγιζε 34 κιλά.
Ο Χάρισον και το ρολόι του στάλθηκαν σε ένα δοκιμαστικό θαλάσσιο ταξίδι στη Λισαβώνα—όχι στις Δυτικές Ινδίες, όπως απαιτούσαν οι όροι του διαγωνισμού—και η συσκευή του λειτούργησε περίφημα. Θα μπορούσε να ζητήσει πάραυτα δοκιμαστικό διάπλου του Ατλαντικού για να αποδείξει ότι το ρολόι του άξιζε το έπαθλο.
Αλλά στην πρώτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Γεωγραφικού Μήκους, ο μόνος που εκφράστηκε αρνητικά για το ρολόι ήταν ο ίδιος ο Χάρισον! Όντας τελειομανής, πίστευε ότι μπορούσε να βελτιώσει το σχέδιό του. Γι’ αυτό, ζήτησε μόνο λίγα χρήματα και περισσότερο χρόνο για να φτιάξει κάτι ακόμα καλύτερο.

Η1: το πρώτο ρολόι που κατασκεύασε ο John HarrisonΈξι χρόνια αργότερα, το δεύτερο χρονόμετρο του Χάρισον, το οποίο ζύγιζε 39 κιλά και είχε αρκετές βελτιώσεις, κέρδισε την πλήρη υποστήριξη της Βασιλικής Εταιρίας. Ο Χάρισον όμως, που ήταν πλέον 48 χρονών, δεν ήταν ακόμα ευχαριστημένος. Γύρισε στο εργαστήρι του και πέρασε τα επόμενα 19 χρόνια μοχθώντας για ένα τρίτο, πολύ διαφορετικό σχέδιο.

Ενόσω κατασκεύαζε το ογκώδες τρίτο μοντέλο του, ο Χάρισον ανακάλυψε κάτι εντελώς τυχαία. Κάποιος άλλος ωρολογοποιός έφτιαξε ένα ρολόι τσέπης με βάση ένα σχέδιο του Χάρισον. Ανέκαθεν υπήρχε η άποψη ότι τα μεγάλα ρολόγια ήταν ακριβέστερα από τα ρολόγια τσέπης. Ωστόσο, ο Χάρισον εξεπλάγη από την ακρίβεια της νέας συσκευής.
Όταν, λοιπόν, διευθετήθηκε τελικά το 1761 δοκιμαστικός διάπλους του Ατλαντικού, αποφάσισε να εμπιστευτεί, όχι το τρίτο του σχέδιο, αλλά ένα τέταρτο. Επρόκειτο για ένα χρονόμετρο βάρους ενός κιλού, εμπνευσμένο από το ρολόι τσέπης. Ο Χάρισον φέρεται ότι δήλωσε: «Ευχαριστώ από καρδιάς τον Παντοδύναμο Θεό που έζησα τόσο πολύ ώστε ως έναν βαθμό να το ολοκληρώσω».
Το ρολόι έκτοτε έχει πιστοποιηθεί από το Guinness World Records, το οποίο επιβεβαίωσε στο Twitter και το Εθνικό Ναυτικό Μουσείο.

Προκατειλημμένη Κρίση
Τότε, όμως, οι αστρονόμοι βρίσκονταν πια πολύ κοντά στο στόχο με τη δική τους μέθοδο υπολογισμού του γεωγραφικού μήκους. Επιπρόσθετα, τη μεγαλύτερη επιρροή στην κριτική επιτροπή η οποία θα απένεμε το έπαθλο την ασκούσε τώρα ένας αστρονόμος, ο Νέβιλ Μάσκελιν.
Το ρολόι του Χάρισον δοκιμάστηκε με έναν διάπλου του Ατλαντικού που διήρκεσε 81 ημέρες. Πώς τα πήγε; Έχασε μόλις πέντε δευτερόλεπτα! Μολαταύτα, οι κριτές καθυστερούσαν την απονομή του επάθλου, ισχυριζόμενοι ότι είχαν παραβιαστεί ορισμένοι κανόνες και ότι η ακρίβεια του ρολογιού ήταν καθαρή σύμπτωση.
Ως αποτέλεσμα, ο Χάρισον έλαβε μόνο ένα μέρος του επάθλου. Εν τω μεταξύ, το 1766 ο Μάσκελιν δημοσίευσε πίνακες με τις προβλεπόμενες θέσεις της σελήνης, βάσει των οποίων οι θαλασσοπόροι μπορούσαν να υπολογίσουν το γεωγραφικό τους μήκος μέσα σε μισή ώρα μόνο. Ο Χάρισον φοβήθηκε ότι θα έπαιρνε ο Μάσκελιν το έπαθλο.
Το 1772, ενεπλάκη σε αυτή την υπόθεση και ένας Βρετανός εξερευνητής, ο πλοίαρχος Τζέιμς Κουκ. Στο δεύτερο ιστορικό του ταξίδι, ο Κουκ χρησιμοποίησε ένα αντίγραφο του ρολογιού του Χάρισον και αργότερα ανέφερε ότι αυτό ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Εν τω μεταξύ, ο 79χρονος πλέον Χάρισον απογοητεύτηκε τόσο πολύ από το Συμβούλιο Γεωγραφικού Μήκους ώστε προσέφυγε στο βασιλιά της Αγγλίας. Ως αποτέλεσμα, ο Χάρισον έλαβε το 1773 τα υπόλοιπα χρήματα του επάθλου, παρότι επισήμως δεν ανακηρύχτηκε ποτέ νικητής. Πέθανε τρία χρόνια αργότερα, την ημέρα που έκλεινε τα 83 του.
Σε λίγα μόνο χρόνια, ένα ακριβές ναυτικό χρονόμετρο στοίχιζε 65 λίρες. Ναι, το ακατόρθωτο είχε γίνει πραγματικότητα, κυρίως χάρη στην ευφυΐα και στην αφοσίωση ενός επαρχιώτη ξυλουργού.
Βασιλικό Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς

Το Βασιλικό Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς λειτουργεί από το 1998 ως μουσείο. Ιδρύθηκε το 1675 από τον βασιλιά της Αγγλίας Κάρολο Β΄, λίγα χιλιόμετρα έξω από το κέντρο του Λονδίνου.
Είναι το πρώτο κτίριο που είχε ποτέ κατασκευαστεί για να ενισχύσει την έρευνα και σκοπός του ήταν να ασχοληθεί με το να αναπτύξει τεχνικές και όργανα που να μπορούσαν να διαβάζουν τη θέση των ουράνιων σωμάτων ώστε να βρίσκεται το κάθε φορά ζητούμενο γεωγραφικό μήκος των τόπων, τελειοποιώντας έτσι τη τέχνη της ναυσιπλοΐας.
Σήμερα τα κτίρια του αστεροσκοπείου στεγάζουν ένα μουσείο αστρονομικών και ναυσιπλοϊκών οργάνων, που αποτελεί τμήμα του Εθνικού Ναυτικού Μουσείου. Στα όργανα αυτά περιλαμβάνονται το βραβευμένο θαλάσσιο χρονόμετρο του Τζον Χάρισον, το H4.
Επίσης, αρκετά άλλα ωρολογιακά κατασκευάσματα που οριοθετούν την ιστορία της τηρήσεως του ακριβούς χρόνου για χρήσεις στην Αστρονομία και τη ναυσιπλοΐα. Εκεί στεγάζεται και εκτίθεται επίσης το διοπτρικό τηλεσκόπιο Grubb των 28 ιντσών. Το νέο «Πλανητάριο Peter Harrison», 120 θέσεων, άνοιξε επίσημα στις 25 Μαΐου 2007 και προσφέρει ένα εκπληκτικό θέαμα στους επισκέπτες.