Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Τα τεχνητά κύτταρα κάνουν τα «πρώτα τους βήματα»

Χρησιμοποιώντας μόνο μερικά συστατικά, ο καθηγητής βιοφυσικής Andreas Bausch και η ομάδα του στο πανεπιστήμιο TUM του Μονάχου (Technische Universität München), εφάρμοσαν με επιτυχία ένα μινιμαλιστικό μοντέλο ενός κυττάρου που μπορεί να αλλάζει το σχήμα του και να κινείται μόνο του.
Τα κύτταρα είναι πολύπλοκα αντικείμενα με ένα εξελιγμένο σύστημα μεταβολισμού. Οι «πρόγονοί» τους, τα αρχέγονα κύτταρα, αποτελούνταν μερικώς από μια μεμβράνη και μερικά μόρια. Αυτά ήταν μεν μινιμαλιστικά, αλλά απόλυτα λειτουργικά συστήματα.
Ο καθηγητής Bausch -ο οποίος συμμετέχει και στην πρωτοβουλία Nanosystems Initiative Munich (NIM)- και η ομάδα του έκαναν ως μότο τους το εξής: «επιστροφή στις απαρχές του κυττάρου». Όνειρό τους είναι να δημιουργήσουν ένα απλό κυτταρικό μοντέλο με μια συγκεκριμένη λειτουργία, χρησιμοποιώντας μόνο μερικά βασικά συστατικά.
Υπό αυτήν την έννοια ακολουθούν την αρχή της συνθετικής βιολογίας, σύμφωνα με την οποία ατομικά μπλοκ κυττάρων συγκεντρώνονται για να δημιουργήσουν τεχνητά, βιολογικά συστήματα με νέα χαρακτηριστικά.
Το όραμα των βιοφυσικών ήταν να δημιουργήσουν ένα μοντέλο, που να μοιάζει με κύτταρο, με εμβιομηχανική λειτουργία. Αυτό θα έπρεπε να είναι σε θέση να κινείται και να αλλάζει σχήμα, χωρίς εξωτερικές επιρροές.
Οι ερευνητές -όπως αναφέρει δημοσίευμα του sciencedaily.com- εξηγούν πώς κατάφεραν να πετύχουν το στόχο τους στο περιοδικό Science.
«Χάρη στο συνθετικό, βιομοριακό μας μοντέλο καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια νέα εκδοχή, για την ανάπτυξη ελάχιστων, κυτταρικών μοντέλων» εξήγησε ο καθηγητής και συνέχισε: «Είναι ιδανικό, για να αυξάνεται η πολυπλοκότητα κατά αρθρωτό τρόπο, προκειμένου να ανασυντίθεται οι κυτταρικές διεργασίες, όπως η κυτταρική μετανάστευση ή η κυτταρική διαίρεση με ένα ελεγχόμενο τρόπο. Το γεγονός ότι αυτό το τεχνητό σύστημα μπορεί να περιγραφεί εκτενώς από φυσικής πλευράς, μας κάνει να ελπίζουμε ότι τα επόμενα βήματα θα μας αποκαλύψουν τις βασικές αρχές πίσω από τις πολλαπλές παραμορφώσεις κυττάρων».

Τεστάρετε αν έχετε αχρωματοψία με ένα βίντεο

Ποσοστό 5-10% των ανδρών εκδηλώνει κάποια μορφή ανεπάρκειας χρωματικής όρασης (CVD), αυτό που με απλά λόγια ονομάζουμε αχρωματοψία. Η αχρωματοψία στο γυναικείο πληθυσμό είναι πιο σπάνια.
Εάν θέλετε να δοκιμάσετε κι εσείς την όρασή σας για να διαπιστώσετε πόσο καλά αναγνωρίζετε τα χρώματα, μπορείτε να κάνετε το παρακάτω απλό τεστ με βίντεο.
Το τεστ περιλαμβάνει 16 εικόνες και είναι βασισμένο στο Τεστ Αντίληψης των Χρωμάτων που επινόησε το 1917 ο Ιάπωνας γιατρός Σινόμπου Ισιχάρα.
Το τεστ Ισιχάρα είναι το πιο διαδεδομένο τεστ αχρωματοψίας και δείχνει όχι μόνο αν έχετε αχρωματοψία αλλά και τι είδος αχρωματοψίας έχετε.
Επάνω στους χρωματιστούς δίσκους θα δείτε αριθμούς και γράμματα. Θα πρέπει να αναγνωρίσετε τον αριθμό ή το γράμμα μέσα σε 5 δευτερόλεπτα.

Ακόμη και όσοι έχουν ανεπάρκεια χρωματικής όρασης μπορούν να αναγνωρίσουν τον αριθμό στον πρώτο δίσκο.

Πόσο δυνατός είναι ο οργασμός στην εγκυμοσύνη και γιατί

Ποια στάση πρέπει να προτιμάει η έγκυος;

Θα πρέπει να διαλέγει μια αναπαυτική θέση φροντίζοντας επιπλέον να μην ασκούνται μεγάλες πιέσεις στο έβρυο. Τέτοια θέση είναι η θέση στο πλάι.

Υπάρχουν περιπτώσεις που απαγορεύ­εται το σεξ στη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Οι περιορισμοί της σεξουαλικής δροσιηριότητος επβάλλονται σας προβληματικές εγκυμοσύνες και κυρίως όταν υπάρχει πόνος, εμφανιστεί αίμα οπό τον κόλπο παρατηρηθούν συστολές της μήτρας Τα συμπτώματα αυτά υποδηλώνουν ότι υπάρχει κίνδυνος αποβολής, οπότε είναι απαραίτητο η γυναίκα να συζητήσει το πρόβλημα με το γιατρό της. Σε αυτές τις περιπτώσεις καλό είναι νο αποφεύγεται η επαφή γιατί μπορεί νο επιδεινώσει την αιμορραγία ή νο προκαλέσει ενίσχυση των συστολών και αποβολή. Η βλάβη προκαλείται τότε είτε μηχανικά, από την πίεση του πέους, είτε με τις συσπάσεις της μήτρας κατά τη διάρκεια του οργασμού.

Εχει η γυναίκα οργασμό στη διάρκεια της εγκυμοσύνης;

Οι ορμονικές αλλαγές στην εγκυμοούνη δεν επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά τον οργασμό. Εκείνο που αλλάζει είναι η ψυχολογική κατάσταση της γυναίκας. Υπάρχουν γυναίκες που αναφέρουν συχνότερα και ευκολότερους οργασμούς στη διάρκεια της εγκυμοσύνης ενώ άλλες παραπονούτναι ότι αντιμετωπίζουν προβλήματα που φτάνουν μέχρι την πλήρη αδυναμία επίτευξης οργασμού.

Γιατί μερικές γυναίκες χάνουν τον οργασμό τους κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης;

Στη διάρκεια της εγκυμοσύνης η γυναίκα κυρίως απασχολείται με τη μητρότητα και κατά δεύτερο λόγο με τη σεξουαλικότητα. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις υπάρχει ενδόμυχα μια ανησυχία για πρόκληση βλάβης στο έμβρυο από τη σεξουαλική επαφή. Για το λόγο αυτό η γυναίκα δεν αφήνεται στον οργασμό. Σημαντικό επίσης ρόλο παίζουν οι αλλαγές του γυναικείου σώματος που παρατηρούνται και ο τρόπος μνε τον οποίο βιώνονται αυτές οι αλλαγές. Είναι δυνατό να αισθάνεται άβολα να ντρέπεται να φοβάται ότι δεν είναι επιθυμητή.

Γιατί μερικές γυναίκες έχουν πολύ δυνατούς οργασμούς στην εγκυμοσύνη;

Η περιοχή των γεννητικών οργάνων κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης υπαραιμεί. Συγκεντρώνεται δηλαδή πολύ αίμα στην περιοχή με αποτέλεσμα στη διόγκωση των οργάνων και τη διαφοροποίηση των ανατομικών σχέσεών τους. Αυτή η νέα κατάσταση μπορεί να δημιουργήσει μια καινούργια αίσθηση στη σεξουαλική επαφή και κάποιες φορές έχει σαν αποτέλεσμα την αυξημένη επιθυμία για σεξ ή και δυνατούς οργασμούς. Σε άλλες γυναίκες πάλι η εγκυμοσύνη αποτελεί στοιχείο βιολογικής και ψυχολογικ΄ςη ολοκλήρωσης που βοηθάει στον οργασμό.

Μεταφορά γονιδίων από φυτό σε ζώο!

Το θέμα των μεταλλαγμένων προϊόντων που απασχολεί την κοινωνία μας, αυτόν τον καιρό, είναι πολύ σημαντικό και θα έπρεπε να ενδιαφέρει όλους μας. Οι υπέρμαχοι των μεταλλαγμένων ισχυρίζονται πως αυτά δεν μπορούν να βλάψουν τα παραδοσιακά είδη.

Και όμως, στη φύση, τα γονίδια μεταφέρονται ανεξέλεγκτα από το ένα είδος στο άλλο, και μπορούν να ενσωματωθούν και να παραμείνουν μόνιμα μέσα στο είδος στο οποίο μεταφέρθηκαν, δημιουργώντας, έτσι, καινούργιους οργανισμούς. Αυτό είναι γνωστό στους επιστήμονες.

Και το πιο απίστευτο είναι, πως γονίδια μπορούν να μεταφερθούν και μεταξύ διαφορετικών ειδών, όπως δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο επιστημονικό περιοδικό The Biological Bulletin !

Οι ερευνητές που μελέτησαν ένα πράσινο θαλάσσιο σαλιγκάρι, διαπίστωσαν ότι αυτό τρέφεται με ένα φύκι που περιέχει κάποιους ειδικούς για την φωτοσύνθεση χλωροπλάστες*. Οι χλωροπλάστες αυτοί επιτρέπουν στο φύκι να τρέφεται από την ηλιακό φως και μόνον.

Το σαλιγκάρι αυτό λοιπόν, τρώγοντας τέτοια φύκια, παίρνει από αυτά το γονίδιο που αφορά την λειτουργία των χλωροπλαστών, που του επιτρέπει να τρέφεται και αυτό από το ηλιακό φως, όταν δεν βρίσκει άλλη τροφή!!! Το γονίδιο ενσωματώνεται στα χρωμοσώματα του σαλιγκαριού και μεταφέρεται στα παιδιά τους, όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές.

Και ενώ κανείς μέχρι τώρα δεν πίστευε πως γονίδια μπορούν να μεταφερθούν από ένα φυτό σε ζώο, το σαλιγκάρι αυτό έχοντας ενσωματώσει στα χρωμοσώματά του το γονίδιο των χλωροπλαστών, γίνεται ικανό να τρέφεται από το ηλιακό φως για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και από το φύκι από το οποίο πήρε το γονίδιο, έως και εννέα μήνες !!!

Δεν νομίζω πως θα σταματήσουν ποτέ να μας προκαλούν θαυμασμό τα κατορθώματα της φύσης. Όσο με τη λογική μας προσπαθούμε να κατανοήσουμε τους νόμους με τους οποίους λειτουργεί το σύμπαν που μας περιβάλλει, τόσο ανοίγονται «θαύματα» μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας και διαπιστώνουμε την μικρότητα της ανθρώπινης αντίληψης.

Γι αυτό δεν πρέπει με σιγουριά να πιστεύει τίποτα κανείς και πάντα πρέπει να αναρωτιέται μήπως αυτό που φαίνεται «λογικό» έχει και κάποια άλλη όψη. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θέματα που έχουν να κάνουν με τη διατροφή και γενικότερα την υγεία, όπως τα μεταλλαγμένα.
-------------
*οργανίδια που περιέχουν χλωροφύλλη και χρησιμεύουν για την φωτοσύνθεση στα φυτά

Θέλω κάποιος να με αγαπήσει γι' αυτό ακριβώς που είμαι…

Oι περισσότεροι από μας, έχουμε μια εντελώς -γνωστικά & βιωματικά- διαστρεβλωμένη εικόνα της αγάπης.

Στην καθημερινότητα μας όλοι μας, με κάθε μας σκέψη, με κάθε κίνηση του νου και της καρδιάς μας, με κάθε μας πράξη, σε κάθε μας σχέση, σε κάθε μοναχική μας στιγμή, επιδιώκουμε ενσυνείδητα ή ανεπίγνωστα μας, ένα μόνο πράγμα: την αγάπη.

Έχουμε μια βασική έλλειψη, ένα στόχο, αναζητούμε μια ευκαιρία, έχουμε ένα όνειρο: να αγαπηθούμε. Να βιώσουμε αυτό –που όπως συνηθίζουμε να πιστεύουμε- δεν πήραμε, καθόλου ή πήραμε σε ανεπαρκή βαθμό, από τους γονείς μας, αυτό που δεν βιώνουμε επαρκώς στην σχέση με τον/την σύντροφό μας, με τα παιδιά, ή τους φίλους μας.

Η βασική αυτή έλλειψη κρύβεται πίσω από κάθε βίωμα μοναξιάς, αίσθηση ότι οι άλλοι μας αδικούνε ή μας περιορίζουν, πίσω από κάθε υλική διεκδίκηση, και κάθε αγωνιώδη προσπάθεια επίτευξης ενός ορατού στόχου. Όλη μας η προσωπική και συλλογική ζωή υποκινείται από την βαθύτατη αυτή, αλλά ταυτόχρονα –σε πολλές περιπτώσεις- ανεπαίσθητη ανεπάρκεια: την ανεπάρκεια της αγάπης.

Αν όλοι όμως, σε κάθε συμπεριφορική μας εκδήλωση και συναισθηματική έκφραση, ζητάμε από τους άλλους την αγάπη, τότε ποιος είναι αυτός που είναι σε θέση να την δώσει;

Είναι πρακτικά αδύνατον να δώσει κανείς σε κάποιον άλλον –και μάλιστα σε επαρκή ποσότητα & ποιότητα- κάτι που ο ίδιος δεν έχει, αφού ποτέ δεν το έλαβε, ή το έλαβε σε περιορισμένο βαθμό! Κάθε μας, λοιπόν, απόπειρα να πάρουμε μέσα από μια σχέση μας την αγάπη που μας λείπει είναι καταδικασμένη σε ματαίωση, αφού κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να μας δώσει αυτό που δεν πήρε ο ίδιος ποτέ. Μήπως λοιπόν αυτό που αναζητούμε πυρετωδώς, εκτεταμένα και με κάθε τίμημα, στο χρόνο της ζωής μας είναι μια ουτοπία; Κάτι που δεν υπάρχει και γι’ αυτό δεν μπορεί να δοθεί;

Η αλήθεια είναι ότι, οι περισσότεροι από μας, έχουμε μια εντελώς -γνωστικά & βιωματικά- διαστρεβλωμένη εικόνα της αγάπης. Θεωρούμε δηλαδή ότι είναι ένα προϊόν συναισθηματικών προθέσεων που, μέσω της σκέψης, του λόγου & των ενεργειών μας μπορεί εκούσια να παραχωρήσουμε σε συγκεκριμένα πρόσωπα και σχέσεις με τις οποίες συνδεόμαστε κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Η αγάπη όμως δεν είναι μια περιορισμένη σε ιδιαίτερες σχέσεις συναισθηματική κατάσταση, η οποία βιώνεται υπό συγκεκριμένους όρους, και την «αξίζουν» συγκεκριμένοι άνθρωποι που πληρούν κάποια δεδομένα κριτήρια. Είναι μια -άνευ όρων, χωρο-χρονικών, και σχεσιακών περιορισμών- υπαρξιακή κατάσταση. Επειδή ακριβώς μπορεί να βιωθεί μόνο ως «άνωθεν» δωρεά –δηλαδή, δεν είναι κάτι που «αξίζει» να δοθεί σε κάποιον επειδή έκανε κάτι, ή είναι κάπως- δεν είναι δυνατόν να δοθεί σε κανέναν από κάποιον άλλον άνθρωπο, στο πλαίσιο μια ιδιαίτερης σχέσης. Δεν μπορεί σίγουρα να δοθεί, σε καμία περίπτωση, από κάποιον που δεν του δόθηκε.

Επειδή όμως η απουσία της είναι κυρίως αποτέλεσμα μιας βαθύτατης –και στους περισσότερους από μας ανέγγιχτης και σε πρακτικό επίπεδο αόρατης- οντολογικής ανεπάρκειας, είναι απολύτως φυσικό και αναμενόμενο το γεγονός ότι κανένας άνθρωπος που κρατάει τον εαυτό του περιορισμένο στο επίπεδο της φτωχής ψυχικής του πραγματικότητας δεν μπορεί ούτε να λάβει –απ’ το επίπεδο αυτής της περιοριστικής συνθήκης- ούτε να δώσει αγάπη.

Συνήθως οποιαδήποτε αίσθηση έλλειψης/ανεπάρκειας, –είτε πρόκειται για το αμιγώς υλικό, είτε για το επίπεδο των συναισθημάτων- ωθεί αυτόν που την βιώνει στο να «κλειστεί», εξαιτίας του φόβου του, ακόμα περισσότερο στο «καβούκι» του. Με τον ίδιο τρόπο, εκείνος που του λείπει η αγάπη, προσπαθώντας να αμυνθεί σε έναν «επικίνδυνο» κόσμο –σε έναν κόσμο σχέσεων, απ΄τον οποίον δεν μπορεί να πάρει αυτό που του λείπει, άρα απειλητικό- τείνει να «κλείνει την πόρτα» σε κάθε ευοίωνο σχεσιακό ερέθισμα, σε κάθε πιθανότητα να αγαπηθεί! Αυτή η επιλεκτική του κλειστότητα γίνεται η φυλακή του.Ολόκληρη η ζωή του μεταμορφώνεται σε τόπο & χρόνο αυτό-εξορίας.

Η αξιοθρήνητη αυτή κατάσταση είναι δυνατόν να αλλάξει μόνο όταν εγώ, εσύ, εμείς, αποφασίσουμε -αποδεχόμενοι τον φόβο μας να αγαπηθούμε- να αφήσουμε κάτω την πανοπλία των περιοριστικών νοητικών μας κατασκευών, και με ειλικρινή ταπείνωση, ανοίξουμε την πόρτα στον όντως Όντα, στον Κύριο της οντολογικής μας επάρκειας & πληρότητας, στον Ιησού Χριστό. Στον διδάσκαλο της ταπείνωσης, στον οδοδείκτη και οδηγό μας προς τον α-ληθή, αναλοίωτο και υπερ-αιώνιο εαυτό μας.
Η αποδοχή λοιπόν αυτής της ψυχικής μας ανεπάρκειας είναι απαραίτητη και βασική συνθήκη για να ανοίξουμε την καρδιά μας στον πνευματικό μας εαυτό. Σ’ αυτόν δηλαδή, που όντας απεριόριστος στο χώρο & τον χρόνο, βιώνει την απόλυτη επάρκειά του ως καθαρή και ανεξάντλητη Αγάπη, τελείως απαλλαγμένη από συμβιβασμούς & προϋποθέσεις.

Έτσι, οι ψυχικές ποιότητες που σε εγκλωβίζουν σε μια συνεχή αίσθηση ανικανοποίητου, και με τις οποίες είχες μέχρι σήμερα ταυτιστεί, υποκαθίστανται –ανάλογα με τον βαθμό της εμπρόθετης ανοιχτότητάς σου- από τις πνευματικές σου ποιότητες.

Σ’ αυτό το επίπεδο, αρχίζεις να βιώνεις αναπόφευκτα την δωρεά της Αγάπης, και ταυτιζόμενος μαζί της, δεν μπορείς παρά να την χαρίζεις σε όλους τους συνανθρώπους σου, άσχετα με το είδος, το βάθος, και την ποιότητα της σχέσης σου μαζί τους. Όλοι οι άνθρωποι είναι για σένα πια αδερφοί σου, και οφείλεις να τους βοηθήσεις να το καταλάβουν. Η ευτυχία σου ολοκληρώνεται στον βαθμό που ο κάθε ένας αδερφός σου αρχίζει να βιώνει τον εαυτό του ως μια ολοκληρωμένη και ψυχο-πνευματικά επαρκή οντότητα, παιδί της μιας και πανανθρώπινης οικογένειας.

Κλέφτες ονείρων

Κάθεσαι στο μπαλκόνι και κοιτάζεις το ρολόι στον τοίχο. Κάθε λεπτό που περνάει, χάνεται και φεύγει. Αναλογίζεσαι πόσα χάνεις με κάθε πέρασμα του δείκτη. Πόσα έχεις χάσει από τότε που άρχισες να συνειδητοποιείς, ότι ο χρόνος είναι ένας μικρός κλέφτης. Ένας κλέφτης, που σηματοδοτεί κάθε αρχή και κάθε τέλος. Πόσες εμπειρίες μπορείς να μετρήσεις σε χρόνια, μήνες, λεπτά και μετά απλά να μείνουν στην ιστορία. Να γίνουν ένα μέρος από το παρελθόν σου. Δεν μπορείς να τις αλλάξεις, είναι πίσω σου κι όμως τις βλέπεις συνεχώς μπροστά σου. Με μερικές γελάς και άλλες σου προκαλούν δυσφορία. Εύχεσαι να μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Να αλλάξεις τον δρόμο που χάραξες.

Όμως ξέρεις, ότι αυτό θα σε έκανε αυτόματα διαφορετικό άνθρωπο. Ίσως έναν πιο ήρεμο άνθρωπο. Λίγο άτονο, όμως σίγουρα με λιγότερες τύψεις. Αποζητάς αυτές τις λυτρωτικές στιγμές που δεν είχες. Τότε, είναι που πρέπει να αποδεχτείς αυτά που πέρασαν και να κοιτάξεις όλα όσα έρχονται μπροστά. Αλλά κάτι σε κρατάει πίσω. Ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα από σένα και δεν μπορείς να συμβαδίσεις μαζί του. Τα πάντα επιταχύνουν γύρω σου κι εσύ ζεις σε μια στασιμότητα. Νιώθεις να χάνεσαι στις αποφάσεις σου.

Αποφάσεις κατανεμημένες σε στιγμές που σε πνίγουν. Δε μπορείς να αλλάξεις ρυθμό και απλά αφήνεσαι να κυλήσεις μαζί του. Χάνεσαι στα όνειρά σου και φοβάσαι ότι ο χρόνος θα τα κατασπαράξει. Τα καλοκαίρια μοιάζουν πιο μικρά και ο χειμώνας μόνος. Ντρέπεσαι για τον εαυτό σου που αφέθηκε σε αυτή τη δίνη, χωρίς καμιά προσπάθεια. Παραδίδεσαι και απλά περιμένεις σε έναν πλαστό λήθαργο, να δεις την συνέχεια. Υποτάσσεσαι σε αυτόν το ύπουλο κλέφτη των ονείρων σου.

Όμως πρέπει να ανακαλέσεις τις βάσεις αυτών των χαμένων ονείρων και να βρεις την κινητήριο δύναμή σου. Αυτή που θα σε κάνει να αντιταχθείς σε αυτό που αποκαλούν πεπρωμένο και να ρουφήξεις τη ζωή που έχεις μπροστά σου. Με ότι έχει απομείνει, από τον θλιβερό σου εαυτό, να σηκώσεις ανάστημα και να παλέψεις. Για όλα όσα έχασες και για όλα όσα θέλουν να χάσεις. Να δημιουργήσεις τον δικό σου χρόνο και να χτίσεις καινούργια όνειρα. Πιο ανθεκτικά στη σκληρότητα της ζωής που απλώνεται ανεξέλεγκτα μπροστά σου. Μεγαλειώδη όνειρα, όνειρα που να σε κάνουν να πετάς στα σύννεφα, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή μπορεί να πραγματοποιηθούν. Αρκετά εύπλαστα ώστε να μπορείς να τα κάνεις ότι θέλεις. Όνειρα που θα σε κάνουν να σπάσεις το ρολόι στον τοίχο σου.

Η ιστορία με την αλατένια κούκλα

Μιά μέρα ρώτησε τον Νασρεντίν ένας μαθητής του:

"Πές μου δάσκαλε , πως θα μπορούσες να περιγράψεις τη δουλειά ενός αναζητητή της αλήθειας ?".

Ο Νασρεντίν κοίταξε για λίγο σιωπηλός τον μαθητή του, ύστερα χαμογέλασε πονηρά και του είπε:

"Σαν την ιστορία της κούκλας απο αλάτι."

"Δηλαδή?" ρώτησε ο μαθητής απογοητευμένος νομίζοντας ότι ο δάσκαλος τον κοροιδεύει.

"Άκου την ιστορία λοιπόν" είπε ο Νασρεντίν.

"Όχι όμως με τα αυτιά σου αλλά με την καρδιά σου" συμπλήρωσε.

"Μιά κούκλα φτιαγμένη απο αλάτι ψάχνοντας να βρει την αλήθεια για το τι τέλος πάντων ήταν, ταξίδεψε χιλιάδες μίλια στεριάς, μέχρι που έφτασε και σταμάτησε στην άκρη της θάλασσας.
Έμεινε ακίνητη κοιτάζοντας μαγεμένη, εκείνη την υγρή κινούμενη μάζα, που δεν έμοιαζε με τίποτα απ΄όλα όσα είχε δει ως τότε και δεν ήξερε το όνομά της..."

"Τι είσαι εσύ?" ρώτησε η κούκλα απο αλάτι τη θάλασσα...

"Έλα μέσα και δες μόνη σου", απάντησε η θάλασσα μ΄ένα χαμόγελο καλοσύνης κι αγάπης.

Έτσι η κούκλα απο αλάτι προχώρησε, τσαλαβουτώντας στα νερά, προς τα μέσα...

Όσο πιο βαθιά πήγαινε ...τόσο περισσότερο διαλυόταν... μέχρι που έμεινε ένα μικρό κομματάκι από αυτή.

Πρίν διαλυθεί και το τελευταίο αυτό κομάτι της και γίνει ένα με τη θάλασσα, η κούκλα απο αλάτι πρόλαβε και φώναξε με θαυμασμό, μεθυσμένη απο μια αλλόκοτη και πρωτόγνωρη χαρά."

"Τώρα ξέρω τι είμαι εγώ!"

"Θάνατος, Α-θάνατος"

- Και τι είναι ο θάνατος ρώτησαν μια ψυχή...
- Θάνατος? μήπως θέλεις να πεις... α-θάνατος? αντιρώτησε εκείνη...
- Εδώ που είμαι μόνο σ΄αυτό μπορώ να σου απαντήσω...

Πηγαίνω κι έρχομαι εκατομμύρια χρόνια, αυτό που λένε θάνατο εγώ πουθενά δεν το συνάντησα...
όσο κι αν έψαξα, όσους κι αν ρώτησα κανείς δεν ήξερε να μου απαντήσει, ήταν βλέπεις όλοι ζωντανοί.
Όλοι όσοι με έβλεπαν
Όλοι όσοι με άκουγαν
Όλοι όσοι με ένιωθαν
Όλοι όσοι με άγγιζαν, ζωντάνευαν, μου είπαν και ξεχνούσαν να μου πουν τι είναι ο θάνατος.
Και πριν τους ρώτησα, πριν έρθω εγώ πως ήταν...?
Μήπως αυτό εννοούν οι άνθρωποι θάνατο?

Ναι, απάντησαν κάποιοι που αμιδρά άρχισαν να θυμούνται...
- Είμασταν άδειοι , χωρίς ψυχή, χωρίς εσένα που τώρα βλέπουμε, σάρκινα δοχεία πεταμένα στης λήθης το πηγάδι, εκεί που όλα χάνονται και τίποτα δεν υπάρχει...
- Κι αν δεν υπήρχε τίποτα πως τώρα υπάρχει η μνήμη τους? ρώτησε η ψυχή...
- Να υπήρχε μόνο μια μικρή κουκκίδα φωτός στην κορυφή του πηγαδιού
που κάποιες φορές μας φώτιζε κι έφερνε μια πνοή, ίσα με μιά ανάσα.
Αυτές τις ανάσες θυμάμαι που με ζωντάνευαν, μ ΄έκαναν να βλέπω το σκοτάδι, που υπήρχε γύρω μου , είπε ο άνθρωπος.

Σκαρφάλωσα πάνω σε μια τέτοια αχτίδα , πιάστηκα γερά , την ρούφηξα μέσα μου ,και μετά εμφανίστηκες εσύ, είσαι εδώ και μιλάμε. Θάνατος τελικά δεν υπάρχει, ούτε και υπήρχε, για μένα, συμπλήρωσε.
- Κοίτα όμως πόσοι ακόμα κοίτονται ακίνητοι σαν νεκροί τριγύρω, δεν μπορώ να τους αγγίξω, δεν με ζητούν , δεν με βλέπουν , δεν με ακούν, δεν με νιώθουν, είπε η ψυχή.
- Κι αν καταφέρεις να τους ρωτήσεις απλώς θα τους ξυπνήσεις απο το λήθαργο και τα ίδια θα σου πουν, όσα κι εγώ σου είπα . Όπως ξύπνησες εμένα, έτσι θα ξυπνήσουν κι εκείνοι κι όποιος ξυπνάει γνωρίζει , ότι ποτέ στα αλήθεια δεν κοιμόταν, στα αλήθεια ποτέ δεν ήταν νεκρός.

Προσπάθησα κι εγώ να επικοινωνήσω, μαζί τους μετά που ήρθες , να τους μιλήσω για μένα και για σένα, να τους σκουντήσω, να τους ταρακουνήσω , να τους ξυπνήσω, να τους μεταφέρω την πνοή σου. Με κάποιους τα κατάφερα, είχαν κι αυτοί την ίδια εμπειρία μαζί σου και την μοιραστήκαμε με χαρά μεγάλη.

 Με άλλους όμως ήταν αδύνατον, ήταν μάταιο ότι κι αν έκανα, ότι κι αν τους είπα δεν ήταν ικανό να ανατρέψει τα δικά τους δεδομένα, με κανένα τρόπο δεν μπόρεσα να τους μεταφέρω το βίωμα που είχα, έτσι κανείς τους δεν με πίστεψε και ποτέ δεν κατάφεραν να με δουν στα αλήθεια, έτσι όπως εσύ με βλέπεις.

Εκείνοι νόμιζαν πως είμαι κι εγώ νεκρός, άλλα τους έλεγα και άλλα καταλάβαιναν. Για κείνους βλέπεις υπήρχε μόνο ο θάνατος.

Εκείνοι ίσως γνωρίζουν να σου πουν, αλλά δεν θα σου πουν ποτέ, γιατί στα αλήθεια μόνο ένας ζωντανός, μόνο ένας αναστημένος άνθρωπος, μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά, του θανάτου και της αθανάτου.

Ένας νεκρός είναι νεκρός και γι αυτόν τα πάντα είναι θάνατος. όλα καταλήγουν εκεί.
Γι αυτόν αυτή είναι η ζωή του, έτσι λοιπόν θα σου πει πως ξέρει, θα σου πει πως ξέρει τον θάνατο, αλλά θα στον περιγράψει σαν ζωή...

Δεν Φταις Εσύ, Η Φαντασία μου τα Φταίει

Κάποιες σχέσεις γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν αποκλειστικά στο κεφάλι μας.

Είναι σχέσεις που πλάθουμε με τη φαντασία μας όταν η σύναψη αληθινής σχέσης με εκείνον που επιθυμούμε δεν είναι δυνατή, είτε επειδή εκείνος αγνοεί τα συναισθήματά μας, είτε επειδή τα γνωρίζει μεν, αλλά δεν μπορεί ή δεν θέλει να τα ανταποδώσει.

Είναι σχέσεις – φαντάσματα που τρέφονται αποκλειστικά με ψευδαισθήσεις: Ότι μοιραζόμαστε μια ισχυρή σύνδεση με τον άλλον. Ότι εκείνος μας αγαπά, αλλά δεν μας το λέει. Ότι η πολυπόθητη ένωση εμποδίζεται, αλλά κάποια στιγμή οι αντιστάσεις θα καμφθούν, τα εμπόδια θα ξεπεραστούν και το όνειρο θα γίνει επιτέλους πραγματικότητα.

Το φαινόμενο του «ανεκπλήρωτου έρωτα» δεν είναι κάτι αφύσικο ή παράλογο, αλλά συχνά το τραβάμε στα άκρα. Αντί να το πάρουμε απόφαση ότι ο άλλος δεν αισθάνεται το ίδιο, αρνούμαστε να δεχτούμε την πραγματικότητα και, στη θέση της σχέσης που δεν έχουμε, φτιάχνουμε μια φανταστική σχέση που μπορεί να κρατήσει μήνες και χρόνια.

Αν χαμογελάτε στο άκουσμα του ανεκπλήρωτου έρωτα πιστεύοντας ότι αφορά μόνο τους εφήβους ή τα ρομαντικά μυθιστορήματα του 18ου αιώνα, επιτρέψτε μου να σας πω ότι γελιέστε. Εννέα στους δέκα ενήλικες δηλώνουν ότι έχουν βιώσει το άβολο συναίσθημα του να αγαπάς χωρίς να αγαπιέσαι[1] και πάω στοίχημα ότι αν κοιτάξετε προσεκτικότερα γύρω σας ή μέσα σας θα τους εντοπίσετε. 

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗΣ ΣΧΕΣΗΣ

Η φαντασία βρίσκει πρόσφορο έδαφος να οργιάσει όταν ο έρωτας είναι ανολοκλήρωτος και ο έρωτας για να είναι ανολοκλήρωτος θα πρέπει το αντικείμενο του πόθου να μην είναι διαθέσιμο[2]:

Μπορεί να είναι ένας διάσημος τραγουδιστής αν είμαστε μικρά παιδιά ή κάτι λιγότερο συναρπαστικό όπως ένας παντρεμένος αν είμαστε ενήλικες.

Μπορεί να είναι ένας φίλος που δεν έχει ιδέα για τον έρωτά μας ή ένας συνάδελφος που έχει κάποια ιδέα για τον έρωτά μας, αλλά προτιμά να παραμείνει συνάδελφος.

Μπορεί να είναι ένας πρώην σύντροφος που δεν μας θέλει πια ή ένας νυν «σύντροφος» που μας θέλει μεν, αλλά όχι στο βαθμό που θα θέλαμε να μας θέλει.

Όπως και να έχει, εμείς καταλήγουμε να λαχταρούμε κάτι περισσότερο από αυτό που προσφέρεται και προκειμένου να καλύψουμε το κενό επιστρατεύουμε τη φαντασία μας. Συλλέγουμε κουβέντες, υπονοούμενα, βλέμματα, κινήσεις και «σημάδια», τα ερμηνεύουμε όπως θέλουμε και δημιουργούμε εκ του μη όντος μια φανταστική σχέση.

Νομίζουμε ότι μοιραζόμαστε ένα βαθύ δέσιμο, ενώ δεν υπάρχει τίποτα. Έχουμε την παράλογη πεποίθηση ότι μπορούμε να αντιληφθούμε τι σκέφτεται ή αισθάνεται ο άλλος, ενώ δεν έχουμε καμία ένδειξη για το τι πραγματικά σκέφτεται ή αισθάνεται. Είναι τέτοια η ένταση των συναισθημάτων που βιώνουμε που φτάνουμε να πιστεύουμε ότι κάτι μεταφυσικό συμβαίνει, ας πούμε τον βλέπουμε στον ύπνο μας και συμπεραίνουμε ότι εκείνος μας σκέφτεται.

Ποτέ δεν υποβάλλουμε τις φαντασιώσεις μας στη δοκιμασία της πραγματικότητας. Διστάζουμε να του εκφράσουμε ανοιχτά τα συναισθήματά μας και αποφεύγουμε να τον ρωτήσουμε ευθέως τι πραγματικά αισθάνεται για εμάς. Μπορεί να βράζουμε μέσα μας, αλλά κάτι μας λέει να μην πιέσουμε τα πράγματα – μένουμε με την ελπίδα ότι εκείνος θα καταστήσει σαφές το ενδιαφέρον του από μόνος του.

Μπαίνουμε σε κατάσταση αναμονής και, στο ενδιάμεσο, δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα, όπως όταν εκλογικεύουμε τη χλιαρή ή αδιάφορη στάση του, λέγοντας στον εαυτό μας ότι εκείνος μάλλον δυσκολεύεται να επικοινωνήσει, έχει ανασφάλειες και θέματα να τακτοποιήσει ή είναι τόσο ερωτευμένος μαζί μας που έχει τρομοκρατηθεί.

Σταδιακά, τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας αρχίζουν να θολώνουν και χάνουμε την αίσθηση του τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο. Υπάρχουν όντως αμοιβαία συναισθήματα ή τα φανταζόμαστε; Υπάρχει η έντονη έλξη που νιώθουμε ή είναι δημιούργημα της φαντασίας μας; Αυτός που αγαπάμε υπάρχει στ′ αλήθεια ή μήπως είναι κι αυτός πλάσμα της φαντασίας;

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΚΑΤΑΦΕΥΓΩ ΣΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ;

Για να ξεφύγω από μια αβίωτη ζωή

Μάλλον κάτι μας φαίνεται δύσκολο ή ανούσιο ή ανιαρό στην αληθινή ζωή, γι′ αυτό δραπετεύουμε στη φαντασία. Χρειαζόμαστε κάτι για να μας αποσπάσει από τις δυσάρεστες αισθήσεις και, συγχρόνως, κάτι που θα μας αναστατώσει αρκετά ώστε να νιώσουμε πραγματικά ζωντανοί.

Για να ζήσω τον ιδανικό έρωτα

Στη φαντασία δεν είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε μια συνηθισμένη σχέση με έναν συνηθισμένο άνθρωπο και άρα να είμαστε συνηθισμένοι άνθρωποι.

Μπορούμε να ζήσουμε έναν μυθιστορηματικό έρωτα όπου αναγνωρίζεται και επιβεβαιώνεται η εξιδανικευμένη εικόνα μας κι όπου, αντί για ένα αληθινό πρόσωπο, είμαστε ελεύθεροι να ερωτευτούμε το πρόσωπο των ονείρων μας.

Για να γίνω ένας άνθρωπος που αξίζει την αγάπη

Η αλήθεια είναι ότι δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι μπορούν να μας αγαπήσουν αληθινά, γι′ αυτό καταφεύγουμε σε ανολοκλήρωτες σχέσεις[3].

Αν κάποιος μας έβλεπε ως πραγματικά αξιαγάπητους, όχι μόνο δεν θα το πιστεύαμε, αλλά ούτε θα το αντέχαμε. Θα μας φαινόταν ύποπτο και ξένο, ακόμα και τρομακτικό – θα ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την αρνητική αίσθηση που κουβαλούμε για τον εαυτό μας[4].

Στα πλαίσια της φαντασίας όμως έχουμε το περιθώριο να φλερτάρουμε με την ιδέα ότι μας αγαπούν χωρίς να μας πιάνει πανικός και χωρίς να απειλείται η αυτοεικόνα μας.

Για να μην κινδυνεύσω από απόρριψη ή εγκατάλειψη

Έχουμε μεγάλη ανάγκη να απολαύσουμε την αίσθηση της επαφής, αλλά κάνουμε τα πάντα για να αποφύγουμε τα οδυνηρά συναισθήματα που ενεργοποιεί η αληθινή επαφή, κυρίως το φόβο της απώλειας και τον πόνο της απογοήτευσης ή απόρριψης[5].

Στη φανταστική σχέση έχουμε την ψευδαίσθηση ότι δεν κινδυνεύουμε να πληγωθούμε – πιστεύουμε ότι, ακόμα και «άσχημα» πράγματα να συμβούν, θα είναι «στα ψέματα».

Για να νιώσω βολικά σαν στο σπίτι μου

Το πιθανότερο είναι ότι δημιουργούμε φανταστικούς κόσμους επειδή είναι το υποκατάστατο και μαζί το παυσίπονο της αγάπης που μας έχει λείψει[6].

Μας έχει μείνει από την εποχή που νιώθαμε μόνοι και παραμελημένοι και βυθιζόμασταν σε φαντασιώσεις προκειμένου να καθησυχάσουμε και να παρηγορήσουμε τον εαυτό μας ότι, παρά τα φαινόμενα, μας αγαπούν και μας νοιάζονται[7].

Όχι απλώς δεν έχουμε μάθει να σχετιζόμαστε με άλλο τρόπο, αλλά μοιάζει να πιστεύουμε ότι μόνο αν κερδίσουμε την αγάπη μέσα σε τέτοιες σχέσεις θα αποδείξουμε ότι αξίζουμε κάτι.

Για να μην πλησιάσει κανείς επικίνδυνα κοντά

Το θέμα είναι ότι νιώθουμε άβολα όταν κάποιος έρχεται πολύ κοντά, δένεται η γλώσσα μας όταν πάμε να εκφράσουμε συναισθήματα και τρέμουμε μήπως φανούμε αδύναμοι ή ευάλωτοι.

Με τη φαντασία έχουμε την άνεση να πάρουμε μια γεύση οικειότητας, χωρίς να χρειαστεί να εκθέσουμε τον εαυτό μας. Είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος να νιώσουμε κοντά, ενώ συγχρόνως κρατάμε τις απαραίτητες συναισθηματικές αποστάσεις[8].

Τελικά, φτιάχνουμε φανταστικές σχέσεις επειδή μας υπόσχονται απόλυτο έλεγχο: κανένας άνθρωπος δεν θα γίνει τόσο σημαντικός και καμία σχέση τόσο στενή ώστε να νιώσουμε απειλή ή να διαταραχθεί η ισορροπία μας.

ΤΟ ΥΨΗΛΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗΣ

Το κακό με τις φαντασιώσεις είναι ότι, παρόλο που αρχικά φαίνεται να εξυπηρετούν το σκοπό για τον οποίο τις επιλέγουμε, στο τέλος μας αφήνουν απογοητευμένους, ανικανοποίητους και αποστραγγισμένους.

Όσο περνάει ο καιρός η αρχική ευφορία και προσμονή δίνουν τη θέση τους στη δυσφορία, την κατάθλιψη και το άγχος, ενώ η αυτοεκτίμησή μας δέχεται ισχυρότατο πλήγμα[9].

Αρχίζουμε να ντρεπόμαστε για τη συμπεριφορά μας την οποία αντιλαμβανόμαστε ως αυτοκαταστροφική, εμμονική και παιδαριώδη.

Συνειδητοποιούμε ότι έχουμε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα κι ότι ζούμε συντροφιά με την άρνηση, τις διαστρεβλώσεις και τις ψεύτικες ελπίδες.

Παρόλο που δεν πιστεύουμε ιδιαίτερα στον εαυτό μας, καταλαβαίνουμε ότι θα μας άξιζε να θέλουμε κάποιον που θα μπορούσε να ανταποκριθεί στα συναισθήματά μας.

Νιώθουμε σύγχυση γιατί, μένοντας κολλημένοι στην ανεκπλήρωτη φαντασίωση, φερόμαστε σαν να μην το αξίζουμε.

Λέμε στον εαυτό μας ότι πρέπει να προχωρήσει, ότι δεν μπορεί να χάσει άλλο χρόνο, ότι είναι μειωτικό κι εξουθενωτικό να αγαπάς κάποιον που δε σε αγαπά, αλλά δεν καταφέρνουμε να ξεκολλήσουμε. Κι από πάνω νιώθουμε άσχημα που δεν το καταφέρνουμε.

Καταλαβαίνουμε πλέον ότι ο ανεκπλήρωτος έρωτας δεν είναι μια επιτυχημένη προσομοίωση του αληθινού έρωτα, αλλά απλώς μια αποτυχημένη μίμηση[10]. Η ανταμοιβή που υποτίθεται θα προσέφερε είναι ελάχιστη σε σχέση με το τίμημα που πληρώνουμε.

Τις περισσότερες φορές κατηγορούμε τον άλλον για το δράμα που περνάμε. Τα βάζουμε μαζί του επειδή αντιστέκεται στα σχέδιά μας και αποκρούει τα συναισθήματά μας.

Αλλά πρωτίστως τα βάζουμε μαζί του επειδή μας χαλάει τη φαντασίωση.

ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΧΑΛΑΣ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ;

Θα ήταν βολικό να φταίει ο άλλος για όσα περνάμε εξαιτίας της ζωηρής φαντασίας μας, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ο άλλος δεν φταίει – τουλάχιστον όχι στο βαθμό ή με τον τρόπο που νομίζουμε.

«Φταίει» ίσως επειδή παρασύρθηκε στην αρχή και ένιωσε κολακευμένος από το ενδιαφέρον μας, αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχει ελπίδα ανταπόκρισης[11].

«Φταίει» που δεν στραγγάλισε την ελπίδα – που δεν ήταν ξεκάθαρος στο «όχι» του, που ανακάτεψε την απόρριψη με κοπλιμέντα, που στρογγύλεψε τα πράγματα προκειμένου να μην νιώσει ενοχές και να μην μας πληγώσει[12].

«Φταίει» που κι εκείνος φτιάχνει φανταστικές σχέσεις. Που, όπως κι εμείς, είναι ερωτευμένος με την ιδέα να είναι ερωτευμένος, αλλά οχυρώνεται μπροστά στην αληθινή συνάντηση. Που, όπως κι εμείς, φοβάται τόσο πολύ την απόρριψη, που δεν εγκαταλείπει τις άμυνες ακόμα και με εκείνον που αισθάνεται ότι αγαπά[13].

Για χίλια δυο πράγματα μπορεί να φταίει, αλλά όχι για τις δικές μας επιλογές. Δεν μπορεί να ευθύνεται εκείνος που εμείς προτιμούμε να φαντασιωνόμαστε τους ανθρώπους αντί να σχετιζόμαστε αληθινά μαζί τους. Που δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να τους γνωρίσουμε, ώστε τουλάχιστον, αν είναι να τους αγαπήσουμε, να το κάνουμε για τους σωστούς λόγους.

Αποφασίζουμε ότι αγαπάμε και δεν υπολογίζουμε τίποτα άλλο. Μόνο ότι αισθανόμαστε αυτό που αισθανόμαστε και ότι θέλουμε και ο άλλος να αισθανθεί το ίδιο. Μας απορροφά τόσο πολύ η δική μας εμπειρία που τυφλωνόμαστε ως προς την εμπειρία του άλλου, λες και αυτό που αισθάνεται ή σκέφτεται εκείνος είναι δευτερεύουσας σημασίας ή εντελώς άσχετο.

Ξεχνάμε ότι μόνοι μας επιλέξαμε να συνεχίσουμε να ελπίζουμε ενώ δεν υπήρχε ελπίδα. Ότι ο άλλος δεν είναι υποχρεωμένος να μας αγαπήσει επειδή τον αγαπάμε εμείς. Ότι τον διαλέξαμε ακριβώς επειδή ήμασταν σίγουροι ότι δεν πρόκειται να ανταποκριθεί. Ότι αν αποφάσιζε να ανταποκριθεί το πιθανότερο είναι ότι θα το βάζαμε στα πόδια.

Τα ξεχνάμε όλα και θυμώνουμε με την αλήθεια του γιατί μας αναγκάζει να δούμε αυτό που εξαρχής αποφεύγουμε να δούμε: τη δική μας αλήθεια.

Η ΒΙΑΙΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Ας το ξέρουμε από την αρχή ότι η αλήθεια που θα αντικρίσουμε, όταν σκάσει ολοκληρωτικά η φούσκα της φαντασίωσης, θα πονέσει πολύ.

Δικαίως ή αδίκως, θα αισθανθούμε ηττημένοι, ανόητοι και ντροπιασμένοι. Όλα εκείνα που μας τρομοκρατούν θ′ αρχίσουν να αναβοσβήνουν μπροστά στα μάτια μας: η «απόρριψη», η «αδυναμία», η «ανεπάρκεια», η «αποτυχία».

Σε αυτό το σημείο, ο πειρασμός να φτιάξουμε μια νέα φαντασίωση για να κουκουλώσουμε όσα έβγαλε στη φόρα η προηγούμενη, είναι μεγάλος. Αν αντισταθούμε όμως, αν δεν φοβηθούμε και πάμε τη διαδικασία μέχρι τέλους, θα κερδίσουμε μια σπάνια ευκαιρία να επανασυνδεθούμε με τον εαυτό μας και τη ζωή μας.

Καταρχάς θα πρέπει να δείξουμε κατανόηση και να «συγχωρήσουμε» τον εαυτό μας για τη δύσκολη θέση που μας έφερε. Ναι, πήγαμε ενάντια στα συμφέροντα μας και μόνοι μας δημιουργήσαμε τον πόνο μας, αλλά είχαμε καλούς λόγους να το κάνουμε. Αντί να αυτομαστιγωνόμαστε, είναι προτιμότερο να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βιώσει όλα τα συναισθήματα που αποφεύγει επί χρόνια και να τον διαβεβαιώσουμε ότι είναι εντάξει να τον απορρίψει κάποιος κι ότι έχει κάθε δικαίωμα να κάνει «λάθη» και να είναι ευάλωτος.

Θα χρειαστεί να πενθήσουμε την απώλεια αυτού που δεν είχαμε ποτέ και να αποσυνδεθούμε από αυτό που ποτέ δεν υπήρξε. Να κλάψουμε, όχι τόσο για τον άλλον ή τη «σχέση», αλλά για το χρόνο και την ενέργεια που ξοδέψαμε σε μία ουτοπία.

(Υπόψη ότι δεν υπάρχει λόγος να ενημερώσουμε τον άλλο για την πρόθεση μας να αποδεσμευτούμε – μάλλον θα ήταν άβολο και για τους δύο να του ανακοινώσουμε ότι τελειώνει κάτι που στην ουσία ποτέ δεν άρχισε.)

Θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε σκληρά δεδομένα: το εσωτερικό κενό, τη μοναξιά, την άδεια ζωή που μάταια προσπαθούσαμε να καλύψουμε με φαντασιώσεις. Θα νιώσουμε ότι έχουμε χάσει το νόημα και το σκοπό της ζωής μας – αν τα είχαμε ποτέ. Θα έρθουμε αντιμέτωποι με το πώς και γιατί φτάσαμε στο τραγικό σημείο να πιστεύουμε ότι, μπροστά στην αγωνία που νιώθουμε μέσα μας, η αγωνία του να μην ανταποδίδονται τα συναισθήματά μας είναι χίλιες φορές προτιμότερη…

Αφού καταφέρουμε να στρέψουμε το βλέμμα προς τα μέσα και να τακτοποιήσουμε τα θέματα που έχουμε με την αυτοεκτίμηση, την απόρριψη , την ντροπή και όλα τα υπόλοιπα (κατά προτίμηση, μένοντας μακριά από τις σχέσεις μέχρι να ολοκληρώσουμε τη δουλειά που πρέπει να ολοκληρώσουμε), σε δεύτερο χρόνο, θα είμαστε έτοιμοι να στρέψουμε το βλέμμα προς τα έξω και να επιστρέψουμε στην αληθινή ζωή.

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ

Επανασύνδεση με τη ζωή σημαίνει ότι δεσμευόμαστε να είμαστε 100% παρόντες στο «εδώ και τώρα», χωρίς την ανάγκη να κρυβόμαστε πίσω από φαντασιώσεις.

Σημαίνει ότι σταματάμε να φτιάχνουμε αφηγήματα στο κεφάλι μας σχετικά με το πώς θα θέλαμε να είναι οι άνθρωποι και τα πράγματα και τους επιτρέπουμε να είναι αυτό που είναι.

Σημαίνει ότι προσεγγίζουμε τους ανθρώπους με διάθεση να σχετιστούμε αυθεντικά μαζί τους, ρισκάροντας να τους αγαπήσουμε γι′ αυτό που πραγματικά είναι και (δυσκολότερο) ρισκάροντας να τους αφήσουμε να μας αγαπήσουν γι′ αυτό που πραγματικά είμαστε.

Σημαίνει ότι μάθαμε το μάθημά μας και ξέρουμε πια ότι δεν υπάρχει περίπτωση να «κερδίσουμε» στη ζωή αν δεν πάρουμε το ρίσκο να «χάσουμε».

Ξέρουμε ότι δεν έχουμε τρόπο να προβλέψουμε αν θα βγούμε «κερδισμένοι» ή «χαμένοι», αλλά πιστεύουμε ότι έχουμε αρκετή δύναμη και αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να αντέξουμε και να διαχειριστούμε και τα δύο…

Να θυμάστε: Αν αισθάνεστε θυμωμένοι ή πικραμένοι που η φανταστική σχέση σας δεν γίνεται πραγματικότητα, μάλλον είναι καιρός να αναλάβετε τις ευθύνες σας και να συνειδητοποιήσετε το πόσο οι ίδιοι έχετε συμβάλλει στη δυστυχία σας.

Αν πραγματικά επιθυμείτε να συνδεθείτε με κάποιον, ακόμα και αν αυτός ο κάποιος είναι απλώς ο εαυτός σας, μάλλον είναι καιρός να προσγειωθείτε από τα σύννεφα, να αντιμετωπίσετε τους φόβους σας και να αρχίσετε να ζείτε.

Με δυο λόγια, χωρίς να θέλω να σας πιέσω, μάλλον είναι καιρός να ξεβολευτείτε.
----------------
ΑΝΑΦΟΡΕΣ 1. Baumeister, R.F., Wotman, S.R., & Stillwell, A.M. (1993). Unrequited love: On heartbreak, anger, guilt, scriptlessness, and humiliation. Journal of Personality and Social Psychology, 64(3): 377-394. 2, 9, 10. Bringle, R. G., Winnick, T., & Rydell, R. J. (2013). The prevalence and nature of unrequited love. SAGE Open, 3(2). 3. Murray, S. L., Holmes, J. G., Griffin, D. W., Bellavia, G., & Rose, P. (2001). The mismeasure of love: How self-doubt contaminates relationship beliefs. Personality and Social Psychology Bulletin, 27, 423-436. 4, 5, 6, 7, 8, 13. Firestone, R. W. (1987). The Fantasy Bond: Structure of Psychological Defenses. Santa Barbara: The Glendon Association. 11, 12. Bratslavsky, E., Baumeister, R. F., & Sommer, K. L. (1998). To love or be loved in vain: The trials and tribulations of unrequited love. In B. H. Spitzberg & W. R. Cupach (Eds.), The Dark Side of Close Relationships (307-326). Mahwah, NJ: Lawrence Erlbaum. Photo credit 1: A Little Bit Of Fantasy via flickr Photo credit 2: galaxies and hurricanes via photopin

Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΣΤΟ… ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ

Τα άτομα με σοβαρές ψυχικές διαταραχές μπορούν να κατανοήσουν τελικώς την έννοια της ηθικής, σύμφωνα με το βιβλίο ενός καθηγητή του Κings College του Λονδίνου, το οποίο βασίστηκε σε ένα πρωτοποριακό πείραμα που διεξήχθη σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο υψίστης ασφαλείας. «Βοηθός» του καθηγητή Τζόναθαν Γκλόβερ, περί ου ο λόγος, στην απόδειξη της ηθικής των θεωρούμενων «ανήθικων» ατόμων στάθηκε η σωκρατική (ή αλλιώς μαιευτική) μέθοδος.

Ο δρ Γκλόβερ, ως καθηγητής Ηθικής στο King?s College, είναι συνηθισμένος στο να χρησιμοποιεί τη σωκρατική μέθοδο προκειμένου να βοηθά τους φοιτητές του να «εξυψώνουν» την ηθική τους μέσω της απάντησης σε δύσκολα φιλοσοφικά ερωτήματα.

Εκμαιεύοντας την αλήθεια

Γιατί ονομάστηκε όμως η μέθοδος Σωκρατική; Διότι ο μεγάλος αθηναίος φιλόσοφος κατά τις συζητήσεις του, προσποιούμενος πλήρη άγνοια για το θέμα που συζητούσε κάθε φορά, προσπαθούσε μέσα από ερωτήσεις να εκμαιεύσει την αλήθεια από τον συνομιλητή του. Ο συνομιλητής λοιπόν απαντώντας σε αυτές τις ερωτήσεις έφθανε σε ένα συμπέρασμα – στην αλήθεια για τον Σωκράτη – από μόνος του. Η μέθοδος ονομάστηκε μαιευτική διότι όπως η μαία (επάγγελμα που έκανε και η Φαιναρέτη, μητέρα του Σωκράτη) φέρνει στον κόσμο το νεογνό, έτσι και ο Σωκράτης ή ο εκάστοτε συνομιλητής που παίρνει τον ρόλο της συνείδησης εξάγει από τον συνομιλητή του την αλήθεια. Η τεχνική αυτή χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα, κυρίως σε σχολές Νομικής. Ωστόσο δεν θα περίμενε κάποιος να εφαρμόζεται σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο.

Ο Σωκράτης σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο της Αγγλίας

Και όμως αυτό συνέβη στο Νοσοκομείο Broadmoor στη Νότια Αγγλία από τη δεκαετία του 1990. Ο καθηγητής Γκλόβερ άρχισε να συζητεί με τους ασθενείς θέματα ηθικής προσπαθώντας να διερευνήσει ένα στερεότυπο που τους ακολουθεί και το οποίο λέει ότι δεν έχουν συνείδηση. Οι διάλογοι αυτοί αποτέλεσαν την εκκίνηση για τη συγγραφή του βιβλίου «Alien Landscapes?» από τον καθηγητή – ένα βιβλίο που αποτελεί μια φιλοσοφική μελέτη της Ψυχολογίας αλλά συγχρόνως μια ψυχολογική μελέτη της Φιλοσοφίας.

Ο δρ Γκλόβερ ενδιαφέρθηκε εξαρχής να «βουτήξει» στο μυαλό ασθενών με όλα τα είδη ψυχικών διαταραχών. Και ύστερα από αυτή τη… βουτιά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «οι φωνές των ατόμων που έχουν διαγνωστεί με ψυχικές νόσους θα πρέπει να ακούγονται, και μάλιστα οφείλουμε να τις ακούμε με προσοχή».

Οι περισσότεροι από τους έγκλειστους άνδρες στο Νοσοκομείο Broadmoor προέρχονταν από διαλυμένες οικογένειες, ενώ όλοι τους είχαν διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα και είχαν διαγνωσθεί με διαταραχή αντικοινωνικής προσωπικότητας. Το συμπέρασμα ήταν ότι τα άτομα αυτά εμφάνιζαν έλλειψη ηθικής και έτσι δεν ήταν σε θέση να κατανοήσουν τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει. Ωστόσο, μετά τις συζητήσεις του με τους ασθενείς, ο καθηγητής παρατήρησε πως «ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία σε ό,τι αφορά τα άτομα στις ψυχιατρικές πτέρυγες είναι πως τα θέματα που συζητούν μοιάζουν πολύ με εκείνα που περιέχονται στα άρθρα των φιλοσοφικών επιθεωρήσεων».

Ένα από τα βασικά κοινά μεταξύ ασθενών με ψυχικές διαταραχές και φιλοσοφικών επιστημονικών εντύπων είναι ότι «η ερμηνεία του κόσμου με βάση την κοινή λογική δεν είναι η μοναδική».

Ο καθηγητής Γκλόβερ αποφάσισε να θέσει στους άνδρες φαινομενικά απλά ερωτήματα, όπως το τι θα δίδασκαν σε ένα παιδί ώστε να μάθει να διαχωρίζει το σωστό από το λάθος. Πολλές από τις απαντήσεις ήταν προβλέψιμα ρηχές. Για παράδειγμα ένας ασθενής, ο CQ, ανέφερε ότι τα παιδιά δεν πρέπει να βρίζουν. Για τον ZC, ο οποίος σημείωσε ότι το να κλέβει κάποιος είναι κακό, η μόνη εξήγηση στο γιατί είναι κακό αφορούσε το προσωπικό συμφέρον. «Αν κλέψεις, θα σε κλείσουν μέσα στη φυλακή και θα υποφέρεις. Θα χάσεις την ελευθερία σου».

Το δαχτυλίδι του Πλάτωνα

Ο επιστήμονας «καταδύθηκε» όμως ακόμη πιο βαθιά στο μυαλό των ασθενών χρησιμοποιώντας έναν μύθο του Πλάτωνα, μαθητή του Σωκράτη, ο οποίος αναφέρεται στο Β Βιβλίο της «Πολιτείας» του. Σύμφωνα με τον μύθο αυτόν, ένας βοσκός του βασιλιά της Λυδίας βρίσκει ένα μαγικό δαχτυλίδι το οποίο επιτρέπει στον κάτοχό του να γίνεται αόρατος κατά βούληση. Ο δρ Γκλόβερ λοιπόν ανέφερε στους ασθενείς ότι θα μπορούσαν να διαπράξουν ένα έγκλημα χωρίς να γίνουν αντιληπτοί. Ορισμένοι από αυτούς (συμπεριλαμβανομένου του ZC) θεώρησαν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα να κλέψουν ή να σκοτώσουν αν μπορούν μέσω της αορατότητάς τους να ξεφύγουν, άλλοι όμως είχαν πιο πολύπλοκες απόψεις. «Θα ήταν λάθος» είπε ο JF «ωστόσο αν μπορούσε κάποιος να ξεφύγει θα βρισκόταν ένα βήμα μπροστά από τον νόμο».

Ένας κοινός ακροατής θα πίστευε ότι ο JF είναι εξίσου ανήθικος με τον ZC, όχι όμως και ο δρ Γκλόβερ. Όπως ανακάλυψε μέσω της μαιευτικής μεθόδου, πολλοί από τους άνδρες διέθεταν ένα λεξιλόγιο ηθικών εννοιών όπως η δικαιοσύνη και ο σεβασμός. Κατά τον καθηγητή, η ανακάλυψη αυτή ρίχνει μια γέφυρα που ενώνει τα άτομα με ψυχική νόσο με όλους τους υπόλοιπους, καθώς φαίνεται ότι οι ψυχικές διαταραχές έχουν πολλές διαστάσεις, οι περισσότερες εκ των οποίων συμπίπτουν τελικώς με χαρακτηριστικά που θεωρούνται φυσιολογικά.

Η Ψυχιατρική πρέπει να… ανοίξει

Ένα εμφανές συμπέρασμα όλων αυτών είναι ότι τα διαγνωστικά «κουτιά» που υπάρχουν σήμερα στην Ψυχιατρική δεν επαρκούν. Ενα όμως πιο… υπόγειο συμπέρασμα είναι ότι η σκέψη των ατόμων με ψυχικές διαταραχές μπορεί να εμπλουτίσει τη φιλοσοφία. Σε κάθε περίπτωση το πείραμα και τελικώς το βιβλίο του δρος Γκλόβερ δείχνουν πως αν είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε, όπως εκείνος, το τι έχουν να μας πουν αυτοί που το μυαλό τους υποφέρει, η σωκρατική μέθοδος είναι απολύτως φυσιολογική, ακόμη και σε ένα νοσοκομείο όπως το Broadmoor.

Η Γενιά του Εγώ

Όταν ήταν παιδιά τους έλεγαν ότι είναι οι καλύτεροι. Σήμερα παίρνουν αντικαταθλιπτικά γιατί αισθάνονται ότι δεν ανταποκρίνονται στην εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους.
Ποιoς φταίει;

Εδώ και μερικές δεκαετίες τα παιδιά του δυτικού κόσμου μεγαλώνουν με κανακέματα και επαίνους και διαρκείς τονωτικές ενέσεις του Εγώ τους σε μια καλών προθέσεων προσπάθεια ενίσχυσης της αυτοεκτίμησής τους. Πού οδήγησε αυτό; Στην εμφάνιση μιας γενιάς που αν και επισήμως ονομάζεται Γενιά Υ (ως διάδοχος της Γενιάς Χ), τώρα διεκδικεί τον καθόλου κολακευτικό τίτλο της «Γενιάς του Εγώ».

Οι εκπρόσωποί της εμφανίζονται εγωκεντρικοί και νάρκισσοι, έχουν υπερτιμημένη άποψη για τον εαυτό τους και διακατέχονται από υπερβολικά υψηλές και έξω από τις δυνατότητές τους προσδοκίες, με αποτέλεσμα να «λυγίζουν» ευκολότερα κάτω από τις δυσκολίες της πραγματικής ζωής και να ρέπουν περισσότερο προς την κατάθλιψη. Το να σπεύσουμε να τους κατηγορήσουμε είναι εύκολο. Είναι όμως πολύ πιο εποικοδομητικό να κάνουμε μια γερή κριτική και να αναθεωρήσουμε τον τρόπο που έχουμε υιοθετήσει ως «καλύτερο» για την ανατροφή των παιδιών μας. Οι ειδικοί έχουν ήδη μπει στη διαδικασία και οι προτάσεις τους είναι πραγματικά ενδιαφέρουσες.

«Τους νέους σήμερα συνεχίζουν να τους παραχαϊδεύουν για πολύ καιρό, ενώ θα έπρεπε πολύ νωρίτερα να έχουν αρχίσει να μαθαίνουν ότι δεν είναι τέλειοι». Αυτό ήταν το συμπέρασμα του HS, ενός μπλόγκερ που σχολίαζε ένα άρθρο των «New York Times» το οποίο οίκτιρε την κατάσταση της σημερινής νεολαίας. Το πρόβλημα με τα παιδιά, συνέχιζε, είναι ότι έχουν μια «παραφουσκωμένη» άποψη για τον εαυτό τους επειδή έχουν μεγαλώσει έτσι ώστε να πιστεύουν πως καθετί που κάνουν είναι αξιόλογο και σημαντικό. Δεν επρόκειτο για κάποιον γερογκρινιάρη αλλά για έναν νεαρό που έγραφε για την ίδια του τη γενιά, εκείνους που γεννήθηκαν ανάμεσα στο 1980 και στο 2000 και έχουν ονομαστεί Γενιά Υ ή Γενιά του Εγώ.

Οπως καταλαβαίνει κανείς από το όνομά της, η Γενιά του Εγώ έχει προσελκύσει ήδη τα πυρά. Οι εκπρόσωποί της κατηγορούνται ότι είναι κακομαθημένοι, αλαζονικοί και νάρκισσοι, ότι έχουν μια αδικαιολόγητη αίσθηση πως δικαιωματικά όλα τους ανήκουν. Οι καθηγητές παραπονούνται ότι οι σημερινοί φοιτητές απαιτούν μόνιμη προσοχή. Οι εργοδότες δυσκολεύονται να καταπιούν τα υπερδιογκωμένα εγώ των νεαρών υπαλλήλων τους, ενώ οι ψυχοθεραπευτές λένε ότι βλέπουν μια νέα γενιά ασθενών οι οποίοι έχουν κατάθλιψη επειδή δεν μπορούν να φθάσουν στο ύψος των υπερβολικών προσδοκιών τους. Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι το φταίξιμο βρίσκεται στους γονείς, στους δασκάλους και στους άλλους ενηλίκους οι οποίοι υπερέβαλαν στο να μεγεθύνουν την άποψη που έχουν τα παιδιά για τον εαυτό τους από τα πρώτα τους χρόνια.

Οι κατηγορίες αυτές δεν βαρύνουν μόνο τη Γενιά Υ αλλά και μια ολόκληρη φιλοσοφία για την ανατροφή των παιδιών, η οποία ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 και εξακολουθεί να ισχύει ακόμη. Αν είναι βάσιμες, θα πρέπει να αναθεωρήσουμε την άποψη ότι η ενίσχυση της αυτοεκτίμησης των παιδιών είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλίσουμε το ότι θα εκμεταλλευθούν στο έπακρο τις δυνατότητές τους. Τι λένε λοιπόν τα στοιχεία; Είναι η σημερινή νεολαία πραγματικά πιο εγωιστική από τις παλαιότερες γενιές; Αν είναι έτσι, αποτελεί αυτό πρόβλημα; Και αν η σύγχρονη δυτική κουλτούρα της οικοδόμησης αυτοεκτίμησης είναι ένοχη, τι μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό;

Παραφουσκωμένο Εγώ

Ενας από τους πλέον ένθερμους επικριτές της σημερινής νεολαίας είναι η Τζιν Τουένγκι, ψυχολόγος στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας και συγγραφέας τού «Generation Me». Για να βρούμε αποδεικτικά στοιχεία υπέρ του υπερδιογκωμένου Εγώ της Γενιάς Υ αρκεί, όπως λέει, να κοιτάξουμε την ετήσια μελέτη των αμερικανών πρωτοετών φοιτητών που περιλαμβάνει 9 εκατ. φοιτητές κολεγίου. Αποκαλύπτει ότι το 52% των συμμετεχόντων του 2009 θεωρούσε πως είχε επίπεδα κοινωνικής αυτοπεποίθησης υψηλότερα από εκείνα του μέσου γενικού πληθυσμού σε σχέση με το 30% των φοιτητών που δήλωνε το ίδιο στη μελέτη του 1966. Οι σημερινοί φοιτητές επίσης αξιολογούν τη νοητική τους αυτοπεποίθηση, τις δεξιότητές τους στο να μιλούν δημόσια καθώς και τις ηγετικές τους ικανότητες περίπου κατά 50% υψηλότερα από ό,τι οι ομόλογοί τους του 1966.

Η υπερβολική σημασία της αυτοεκτίμησης για τη Γενιά Υ σκιαγραφήθηκε σε ένα πείραμα το 2010. Μια ομάδα με επικεφαλής τον Μπραντ Μπούσμαν του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο στο Κολόμπους διαπίστωσε ότι οι φοιτητές έδιναν στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησής τους - π.χ., το να πάρουν μεγαλύτερο βαθμό ή να δεχθούν μια φιλοφρόνηση - μεγαλύτερη αξία από ό,τι στις ανταμοιβές που κινητοποιούν την ανθρωπότητα από τις απαρχές της ύπαρξής της, όπως το να φάει κάποιος το αγαπημένο του φαγητό ή το να επιδοθεί σε σεξουαλική δραστηριότητα. Οι φοιτητές επίσης αξιολογούσαν αυτή την επιβράβευση υψηλότερα από το να κερδίσουν χρήματα, να πιουν αλκοόλ ή να δουν τον καλύτερό τους φίλο.

Διερευνώντας περισσότερο οι επιστήμονες ζήτησαν από τους φοιτητές να αξιολογήσουν το πόσο ήθελαν καθεμιά από αυτές τις ανταμοιβές καθώς και την ευχαρίστηση που λάμβαναν από αυτές. Το να θέλει κάποιος κάτι περισσότερο από ό,τι του αρέσει θεωρείται ένδειξη εθισμού. Σε όλες τις περιπτώσεις η ανταμοιβή «τούς άρεσε» περισσότερο από ό,τι «την ήθελαν», αλλά η διαφορά ανάμεσα στα δύο ήταν μικρότερη σε ανταμοιβές που πρόσφεραν ενίσχυση της αυτοπεποίθησης.

Γεγονός ή προκατάληψη;

Η εικόνα δεν είναι ωστόσο τόσο απλή. Ο Μαρκ Λίρι, κοινωνικός ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο Ντιουκ του Ντάραμ της Βόρειας Καρολίνας, προειδοποιεί ότι τα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν είναι τόσο ελιτίστικα όσο ήταν τη δεκαετία του 1960 και άρα το δημογραφικό προφίλ των φοιτητών έχει αλλάξει καθιστώντας τις παλαιότερες και τις σημερινές ομάδες φοιτητών μη απόλυτα συγκρίσιμες. «Δεν γνωρίζουμε αν αυτή είναι μια πραγματική αλλαγή ή αν έχει να κάνει με μια αλλαγή των ανθρώπων που εξετάζονται» λέει.

Πράγματι, η Κάλι Τρεζνιέφσκι του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Ντέιβις ανέλυσε μια μελέτη 400.000 μαθητών γυμνασίου που διεξάγεται τα τελευταία 30 χρόνια, από το 1976, και δεν βρήκε στοιχεία για αύξηση του εγωισμού σε αυτή την ελαφρώς νεαρότερη ομάδα. «Οι βαθμολογίες στην αυτοεκτίμηση δεν έχουν αλλάξει καθόλου» λέει.

Υποπτεύεται ότι ορισμένοι ψυχολόγοι, κυρίως μιας μεγαλύτερης ηλικίας, διακατέχονται από μια πανάρχαια προκατάληψη. «Επικρίνουμε την επόμενη γενιά. Αυτό ακριβώς κάνουμε» τονίζει. Είναι πιθανόν, υποστηρίζει, όλοι και όχι μόνο η Γενιά Υ, να έχουμε σταδιακά γίνει πιο εγωκεντρικοί - καθώς όμως τα στοιχεία είναι περιορισμένα στις άλλες ηλικιακές ομάδες, είναι δύσκολο να εξετάσει αυτή την ιδέα της.

Η «Γενναιόδωρη Γενιά»;

Ακόμη πιο επιφυλακτικός είναι ο Τζέφρι Αρνέτ, ψυχολόγος ο οποίος μελετά την εφηβεία στο Πανεπιστήμιο Κλαρκ της Μασαχουσέτης. Επισημαίνει ότι σήμερα οι νέοι προσφέρουν εθελοντική δουλειά σε φιλανθρωπικά έργα σε μεγαλύτερους αριθμούς από ποτέ και ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για τις κοινωνικές ανισότητες από ό,τι ενδιαφέρονταν οι γονείς τους. Φθάνει μάλιστα ως το σημείο να ονομάζει τη Γενιά Υ «Γενναιόδωρη Γενιά».

Παρ' όλα αυτά, οι περισσότεροι ερευνητές αναγνωρίζουν ότι έχει σημειωθεί μια πραγματική αύξηση της αυτοεκτίμησης - τουλάχιστον στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου το φαινόμενο έχει μελετηθεί περισσότερο.

Το ερώτημα του αν αυτό αποτελεί πρόβλημα παραμένει ανοιχτό. Οταν ο αμερικανός ψυχολόγος Γουίλιαμ Τζέιμς επινόησε τον όρο «αυτοεκτίμηση» τη δεκαετία του 1890, τον είχε προσδιορίσει ως τον λόγο των επιτυχιών ενός ατόμου προς τις «φιλοδοξίες» ή τους στόχους του. Με άλλα λόγια, η αυτοεκτίμηση είναι ένα υποκειμενικό μέτρο της αξίας του καθενός που αυξάνεται καθώς επιτυγχάνει τους στόχους του. Αυτό ταιριάζει με τον ορισμό που δίνει το λεξικό: «Ο σεβασμός ή η ευνοϊκή άποψη κάποιου για τον εαυτό του». Τι το κακό μπορεί να υπάρχει σε αυτό;

Ματαιοδοξία και ναρκισσισμός

Στις ημέρες μας, παρ' όλα αυτά, η αυτοεκτίμηση έχει αποκτήσει ένα δεύτερο νόημα: «Μια αδικαιολόγητα καλή γνώμη κάποιου για τον εαυτό του, ματαιοδοξία». Αυτός είναι ο ορισμός που ταιριάζει καλύτερα στη Γενιά Υ, σύμφωνα με την κυρία Τουένγκι. Και αυτή είναι η πηγή του προβλήματος. Κατ' αρχάς, τα παραφουσκωμένα εγώ δημιουργούν σε πολλά νεαρά άτομα μη ρεαλιστικές προσδοκίες και η ανικανότητά τους να τις εκπληρώσουν μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη. Δεν είναι σύμπτωση, λέει, ότι το αμερικανικό Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών στην Ατλάντα της Τζόρτζια ανέφερε τον περασμένο Οκτώβριο πως ένας στους εννέα Αμερικανούς άνω των 12 ετών παίρνει αυτή τη στιγμή αντικαταθλιπτικά - αριθμός τετραπλάσιος από το αντίστοιχο ποσοστό στα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Η κυρία Τουένγκι βλέπει ένα άλλο δείγμα επικίνδυνα διογκωμένης αυτοεκτίμησης στα αυξανόμενα επίπεδα του ναρκισσισμού. Διαπίστωσε ότι διπλάσιοι φοιτητές είχαν υψηλά επίπεδα ναρκισσισμού το 2006 σε σχέση με τις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Οι νάρκισσοι τείνουν να μην ανέχονται την κριτική και έχουν ροπή προς την εξαπάτηση και την επιθετικότητα. «Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έρχονται στο γραφείο σου και κάνουν ολόκληρο καβγά για έναν βαθμό» λέει. Επίσης ανησυχούν περισσότερο για την εξωτερική τους εμφάνιση και, όπως τονίζει, οι Αμερικανοί καταφεύγουν στην πλαστική χειρουργική σε μεγαλύτερους αριθμούς από ποτέ. Στο τελευταίο της βιβλίο, «The Narcissism Epidemic», το οποίο έχει γράψει μαζί με τον Γ. Κιθ Κάμπελ (Free Press, 2009), αφηγείται ανέκδοτα για ανθρώπους που προσέλαβαν δήθεν παπαράτσι για να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι είναι διάσημοι ή αγόρασαν τεράστια σπίτια με δάνεια ως απόδειξη του αμερικανικού παραφουσκωμένου εγώ.

Εγώ και στη... μουσική

«Το έχουμε παρακάνει με τον ατομισμό» λέει η κυρία Τουένγκι και αυτό αντανακλάται και στην ποπ κουλτούρα. Μαζί με τον ψυχολόγο Νέιθαν Ντε Βαλ και άλλους ερευνητές κατέγραψαν μια αύξηση της χρήσης της λέξης «εγώ» στους στίχους των αμερικανικών ποπ επιτυχιών από το 1980 ως το 2007. Ταυτοχρόνως η συχνότητα λέξεων που σχετίζονται με άλλους ανθρώπους, με την κοινωνική αλληλεπίδραση και τα θετικά συναισθήματα έχει μειωθεί. Η κυρία Τουένγκι θεωρεί υπεύθυνους τέσσερις παράγοντες: τις αλλαγές στη συμπεριφορά των γονέων, τη λατρεία της διασημότητας, το Διαδίκτυο και τον εύκολο δανεισμό. «Ολοι αυτοί οι παράγοντες επιτρέπουν στους ανθρώπους να έχουν μια διογκωμένη αίσθηση του εαυτού τους, στην οποία το φαίνεσθαι της επίδοσης είναι πιο σημαντικό από αυτή καθαυτή την επίδοση» λέει.

Αλλοι κατηγορούν το κίνημα της αυτοεκτίμησης που ξεκίνησε στην Καλιφόρνια τη δεκαετία του 1980. Δυστυχώς, λέει ο κ. Λίρι, το κίνημα γεννήθηκε από μια παρανόηση.

Μελέτες είχαν δείξει έναν συσχετισμό ανάμεσα στην υψηλή αυτοεκτίμηση και στις θετικές εξελίξεις στη ζωή. «Ο κόσμος βιάστηκε να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η αυτοεκτίμηση ήταν η αιτία αυτών των άλλων πραγμάτων αλλά δεν είναι» λέει. Υστερα από τρεις δεκαετίες και πολλά προγράμματα ενίσχυσης της αυτοεκτίμησης επικρατεί η άποψη ότι ο καλύτερος τρόπος να αναθρέψει κάποιος τα παιδιά του είναι να οικοδομήσει την αυτοεκτίμησή τους μέσα από συνεχείς επαίνους και θετικές αναδράσεις. Τα στοιχεία είναι όμως είναι ασαφή, στην καλύτερη περίπτωση.

Μειωμένη αντοχή στις δυσκολίες

Το 2003 μια ομάδα με επικεφαλής τον Ρόι Μπαουμάιστερ του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Φλόριδας στο Ταλαχάσι διεξήγαγε μια μετα-ανάλυση των προηγούμενων ερευνών. Η εικόνα που αναδείχθηκε ήταν σύνθετη. Διαπίστωσαν ότι η υψηλή αυτοεκτίμηση σχετιζόταν γενικά με πιο χαρούμενη διάθεση και ανάληψη πρωτοβουλίας, ενώ η χαμηλή αυτοεκτίμηση συνδεόταν με κατάθλιψη. Παρ' όλα αυτά, αντίθετα με το αναμενόμενο, τα άτομα με υψηλή αυτοεκτίμηση καταθλίβονταν περισσότερο σε στιγμές στρες, ενώ εκείνα που είχαν χαμηλή αυτοεκτίμηση έδειχναν μεγαλύτερη αντοχή όταν έρχονταν αντιμέτωπα με τα σκαμπανεβάσματα της ζωής. Φάνηκε επίσης ότι η προσπάθεια ενίσχυσης της αυτοεκτίμησης των μαθητών δεν βελτίωνε τις επιδόσεις τους στα μαθήματα και μπορούσε μερικές φορές να είναι αντιπαραγωγική.

Η υψηλή αυτοεκτίμηση φάνηκε να προστατεύει τα κορίτσια από τα νταηλίκια, δεν εμπόδιζε όμως τα παιδιά να καπνίσουν, να πιουν, να πάρουν ναρκωτικά ή να κάνουν σεξ - αντιθέτως, τα ωθούσε στο να δοκιμάσουν αυτά τα πράγματα. Οι καλές επιδόσεις στην εργασία σχετίζονταν μερικές φορές με την υψηλή αυτοεκτίμηση, ο συσχετισμός όμως ήταν ευμετάβλητος και η σχέση της αιτιότητας ασαφής. Η αυτοεκτίμηση δεν μπορούσε να προβλέψει ούτε την ποιότητα ούτε τη διάρκεια των σχέσεων. Η γενική εικόνα ήταν τόσο συγκεχυμένη ώστε ο κ. Μπαουμάιστερ και η ομάδα του θεώρησαν ότι δεν μπορούν να εγκρίνουν προγράμματα για την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης.

Σήμερα οι ψυχολόγοι συμφωνούν στο ότι η υψηλή αυτοεκτίμηση αποτελεί συχνότερα τη συνέπεια θετικών γεγονότων στη ζωή παρά την αιτία τους - ένα μήνυμα το οποίο ακόμη δεν έχει περάσει σε γονείς και δασκάλους. Ο κ. Λίρι φθάνει ως το σημείο να διαβεβαιώνει ότι η αυτοεκτίμηση που ενισχύεται με τεχνητό τρόπο, χωρίς αναφορά σε επιτεύγματα, δεν έχει καμία εγγενή αξία.

Εν τω μεταξύ ο εκπαιδευτικός ψυχολόγος Χέρμπερτ Μαρς του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης υποστηρίζει ότι θα πρέπει να σκεφτόμαστε την αυτοεκτίμηση ως ένα τμήμα της ευρύτερης έννοιας ενός πράγματος που ονομάζεται αυτοαντίληψη και το οποίο περιλαμβάνει επίσης τις απόψεις που έχει κάποιος για την εθνοτική και μορφωτική του ταυτότητα, καθώς και για το φύλο του. Πιστεύει ότι η καλή αυτοαντίληψη και η υψηλή εκπαιδευτική απόδοση αποτελούν την αιτία και το αποτέλεσμα η μια της άλλης. «Αυτό είναι που κάνει τόσο δύσκολη τη δουλειά των δασκάλων» λέει. «Δεν πρέπει μόνο να διδάξουν δεξιότητες, πρέπει επίσης να οικοδομήσουν την πίστη των παιδιών στον εαυτό τους και μετά να συνδέσουν αυτά τα δύο».

Πιο σημαντικός ο αυτοέλεγχος

Ο κ. Μπαουμάιστερ υποστηρίζει ότι, αντί να «χτίζουμε» το εγώ των παιδιών, θα πρέπει να οικοδομήσουμε τον αυτοέλεγχό τους. Στο καινούργιο βιβλίο του «Willpower: Rediscovering Our Greatest Strength» (Allen Lane, 2012) παρουσιάζει στοιχεία υπέρ του ότι η δύναμη της θέλησης και όχι η αυτοεκτίμηση είναι το απαραίτητο συστατικό για μια επιτυχημένη ζωή. Υποστηρίζει ότι τα παιδιά θα πρέπει να μάθουν να ελέγχουν τις παρορμήσεις τους και να επιμένουν σε δύσκολα έργα ώστε να μπορέσουν να επιτύχουν τους στόχους τους, κάτι το οποίο θα ενισχύσει με φυσικό τρόπο την αυτοεκτίμησή τους.

Οι γονείς και οι δάσκαλοι μπορούν να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της αυτοπειθαρχίας ενθαρρύνοντας τα παιδιά να αποκτήσουν καλές συνήθειες. Και αντί να τους παρέχουν διαρκή και επομένως ανούσιο έπαινο, θα πρέπει να ενθαρρύνουν τα πραγματικά επιτεύγματα. Αν η προσέγγιση του κ. Μπαουμάιστερ φαίνεται υπερβολικά αυστηρή, ο κ. Λίρι είναι πιο πραγματιστής. Το μήνυμα που θα πρέπει να στέλνουν οι γονείς στα παιδιά τους, λέει, είναι ότι τα αγαπούν ακόμη και αν δεν είναι τέλεια και ότι μπορούν να βελτιωθούν. «Δώστε τους ειλικρινή πληροφόρηση» επισημαίνει. «Και πάνω από όλα, μη λέτε στο παιδί σας ότι είναι το καλύτερο παιδί του κόσμου γιατί κανένα δεν είναι».

Στροφή προς τους άλλους

Η υπερβολική αυτοεκτίμηση μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα, το ίδιο όμως ισχύει και για τη χαμηλή αυτοεκτίμηση. Στην εφηβεία τα παιδιά γίνονται ευάλωτα καθώς ο «συμπαγής» εγωκεντρισμός που έχουν στα πρώτα τους χρόνια αρχίζει γρήγορα να αποκτά ρωγμές. Στα κορίτσια η πτώση της αυτοεκτίμησης είναι μεγαλύτερη από ό,τι στα αγόρια, και στα δυο φύλα όμως η αλλαγή είναι μόνιμη. Επίσης σε αυτές τις ηλικίες η αυτοεκτίμηση μπορεί να είναι υψηλή αλλά ταυτόχρονα ασταθής, να καταποντίζεται με την πρώτη κριτική.

Οι γονείς φυσικά θέλουν να προστατεύσουν το παιδί τους σε αυτή την κρίσιμη ηλικία, όμως το να το στολίζουν με αβάσιμους επαίνους δεν είναι η λύση. Μια καλύτερη τακτική είναι να ενθαρρύνουν τα παιδιά να σκέφτονται τους άλλους. Μια από τις πολλές μελέτες που δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση έγινε από την Τζένιφερ Κρόκερ και την Εϊμι Κανεβέλο του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο στο Κολόμπους, σε περίπου 200 ζεύγη φοιτητών.

Διαπίστωσαν ότι όσοι προσπάθησαν να ενισχύσουν την αυτοεκτίμησή τους βάζοντας τον ή την συγκάτοικό τους να τους αναγνωρίσει τα καλά σημεία τους απέτυχαν: τόσο η αυτοεκτίμηση των ίδιων όσο και η γνώμη των συγκατοίκων τους για εκείνους μειώθηκαν μέσα στους τρεις μήνες που διήρκεσε το πείραμα. «Εκείνο που πραγματικά λειτούργησε ήταν το να δείχνουν έμπρακτα ότι ενδιαφέρονται πραγματικά για τον συγκάτοικό τους» λέει η κυρία Κρόκερ.

Γνωρίστε τα χελιδόνια

Γνωρίστε τα χελιδόνιαΥποδεχτείτε τα φτιάχνοντας μια φωλία!
Είναι όλα τα χελιδόνια ίδια; ΟΧΙ! Στην Ελλάδα συναντάμε 5 διαφορετικά είδη χελιδονιών:
Τι τρώνε; Μικρά έντομα όπως κουνούπια και μύγες! Μάλιστα, οι γονείς για να ταΐσουν τα μικρά τους, ετοιμάζουν σβόλους που ο καθένας αποτελείται από περισσότερα από 50 έντομα!

Από που έρχονται; Τα χελιδόνια διανύουν περίπου 10.000 χλμ για να έρθουν σε μας. Ξεκινούν από την Αφρική (νότια της Σαχάρας) σε μεγάλα σμήνη για να φτάσουν εδώ την άνοιξη. Το ίδιο μεγάλο ταξίδι κάνουν και το φθινόπωρο, όταν φεύγουν από την Ελλάδα. Συνολικά δηλαδή μπορεί να ταξιδεψουν περίπου 20.000 χλμ για να έρθουν εδώ και να επιστρέψουν στην Αφρική!

Φωλιές: Τα 4 από τα 5 είδη φτιάχνουν τη φωλιά τους από πηλό (λάσπη) ενώ μόνο το ένα (το οχθοχελίδονο) ανοίγει τρύπες στο έδαφος συνήθως εκεί που υπάρχει νερό. Μαζεύουν μικρά κομμάτια λάσπης από κάποιο κοντινό σημείο και τους μεταφέρουν εκεί που θέλουν να χτίσουν τη φωλιά τους. Χρειάζονται 700 – 1500 σβόλους για την κάθε φωλιά. Το «χτίσιμο» μπορεί να κρατήσει από 3 έως 16 ημέρες!!!

Μα καλά, δεν κουράζονται; Το μεγάλο ταξίδι των χελιδονιών διαρκεί αρκετές εβδομάδες. Πριν ξεκινήσουν από την Αφρική, πρέπει να είναι γεμάτα ενέργεια, δηλαδή να έχουν φάει πολλά πλούσια μυγογεύματα! Εξάλλου, ένα τέτοιο ταξίδι απαιτεί αρκετές στάσεις για ξεκούραση, νερό και φαγητό.

Ποιους κινδύνους αντιμετωπίζουν στο ταξίδι τους; Διάσχιση της θάλασσας. Ξεκινούν λοιπόν για το μακρύ ταξίδι τους. Δυστυχώς, πρέπει να διανύσουν το Αιγαίο, δηλαδή μια μεγάλη απόσταση που καλύπτεται κυρίως από θάλασσα. Τα χελιδόνια χρειάζονται αρκετή ενέργεια για να διασχίσουν τη θάλασσα, διότι αν κουραστούν και δε βρίσκεται κάποιο νησάκι κοντά τους να ξεκουραστούν θα πέσουν στη θάλασσα και θα πνιγούν.
Μέσα σ’αυτή τη τεράστια απόσταση που διανύουν τα χελιδόνια κάθε χρόνο αντιμετωπίζουν προβλήματα που κάνουν το ταξίδι τους πιο δύσκολο.
Σκεφτείτε ότι πρέπει να έρθουν αντιμέτωπα με αρπακτικά πουλιά, καταιγίδες και δυνατούς ανέμους. Πρέπει να διασχίσουν τεράστιες ερήμους όπως τη Σαχάρα και απέραντες θάλασσες όπως το Αιγαίο.
Η λίστα με τις δυσκολίες δε σταματά όμως εδώ, πολλά από τα μέρη που θα μπορούσαν να ξεκουραστούν έχουν καταστραφεί ή ρυπανθεί με αποτέλεσμα πολλά από τα χελιδόνια να μη τα καταφέρουν, αλλά ακόμη και αυτά που φτάνουν στο προορισμό τους συναντούν όλο και λιγότερα μέρη που θα μπορούσαν να φωλιάσουν.

“Δύσκολα τα πράγματα” εμείς μπορούμε να κάνουμε κάτι; Ποια είναι η σχέση του ανθρώπου με τα χελιδόνια;Από παλιά οι άνθρωποι είχαν συνδυάσει την άφιξη των χελιδονιών με την άνοιξη. Αυτό και μόνο θα αρκούσε για να καταλάβουμε γιατί τα χελιδόνια είναι τόσο αγαπητά στους ανθρώπους. Δεν είναι όμως μόνο αυτό… Κάντε έναν απλό υπολογισμό: ένα μικρό χελιδόνι σε μια μπουκιά τρωει παραπάνω από 50 κουνούπια και μύγες!
Φανταστείτε πόσα έντομα τρώει μια χελιδονοοικογένεια με 3 – 6 μικρά σε μία ολόκληρη ημέρα. Τι θα γινόταν αν δεν ερχόντουσαν τα χελιδόνια μια χρονιά;

Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν εμείς γι’ αυτά;
*Φτιάχνουμε και τοποθετούμε ταΐστρες και ποτίστρες
*Προσέχουμε και δε ρυπαίνουμε τους ανοιχτούς χώρους που επισκεπτόμαστε
*Οργανώνουμε εθελοντικές δράσεις καθαρισμού των κοντινών μας πάρκων
*Φτιάχνουμε φωλιές και τις τοποθετούμε σε σημεία όπου οι άνθρωποι δεν έχουν εύκολη πρόσβαση
*Προσπαθούμε να κάνουμε το σχολείο ή την αυλή του σπιτιού μας όσο πιο φιλόξενη για τα μικρά πουλιά
*Ενημερώνουμε τους φίλους και την οικογένεια μας για τα προβλήματα αυτά και τους τρόπους αντιμετώπισής τους

Μην εκλιπαρείτε ελεημοσύνη

Μην εκλιπαρείτε ελεημοσύνηΑπευθύνομαι σε όσους θέλουν να ζήσουν και να ξαναβρούν τη χαμένη τους αυτοεκτίμηση.

Τώρα που ξέρετε την αλήθεια για τον κόσμο σας, σταματήστε να στηρίζετε τους καταστροφείς σας. Το κακό που λυμαίνεται τον κόσμο σας αντλεί τη δύναμή του απ’ τη δική σας συγκατάθεση. Αποσύρετε τη συγκατάθεσή σας. Αποσύρετε τη στήριξή σας. Μην προσπαθείτε να ζήσετε με τους όρους των εχθρών σας. Μην προσπαθείτε να κερδίσετε σ’ ένα παιχνίδι όπου οι κανόνες επιβάλλονται από τους άρπαγες.

Μη ζητάτε εύνοιες απ’ όσους σας υποδουλώνουν, μην εκλιπαρείτε την ελεημοσύνη όσων σας λήστεψαν, ζητιανεύοντας απ’ αυτούς επιχορηγήσεις, δάνεια ή δουλειές, μη συντάσσεστε μαζί τους προκειμένου να πάρετε πίσω όσα σας άρπαξαν, βοηθώντας τους να ληστέψουν τους γείτονές σας. Είναι αδύνατο να ελπίζει κανείς ότι θα ζήσει με δωροδοκίες που θα λάβει για να κάνει τα στραβά μάτια στην καταστροφή του. Μην αγωνίζεστε για κέρδη, επιτυχία ή ασφάλεια υποθηκεύοντας το δικαίωμά σας στην ύπαρξη.

Γιατί αυτή η υποθήκη δεν πρόκειται να αποπληρωθεί ποτέ: όσο περισσότερα πληρώνετε, τόσο περισσότερα θα σας ζητούν όσο υψηλότερες αξίες θα κατακτάτε, τόσο πιο τρωτοί κι ανυπεράσπιστοι θα γίνεστε. Το σύστημά τους βασίζεται σε μια μέθοδο ατέρμονου εκβιασμού που αποσκοπεί στο να σας αφαιμάξει, εκμεταλλευόμενο όχι τις αμαρτίες σας, αλλά την αγάπη σας για την ύπαρξη.

Άκου με την καρδιά σου

Ένα πρωινό στις αρχές της Άνοιξης…

Ήταν ένα πρωινό στις αρχές της Άνοιξης με μερικά περαστικά σύννεφα, που ταξίδευαν αργά στο γαλάζιο ουρανό από τη Δύση. Ένας κόκορας άρχισε να φωνάζει και ήταν παράξενο να τον ακούς σε μια πυκνοκατοικημένη πόλη. Είχε αρχίσει από νωρίς και σχεδόν για δύο ώρες ανήγγειλε τον ερχομό της ημέρας. Τα δέντρα ήταν ακόμα άδεια, αλλά υπήρχαν λεπτά, τρυφερά φύλλα με φόντο τον πρωινό καθαρό ουρανό.

Αν ήσουν πολύ ήσυχος, χωρίς καμιά σκέψη να περνάει από το νου σου, θα μπορούσες να ακούσεις και τον μακρινό ήχο της καμπάνας κάποιου ναού. Θα πρέπει να ήταν πολύ μακριά και στις μικρές σιωπές ανάμεσα στις φωνές του κόκορα, μπορούσες να ακούσεις τα κύματα αυτού του ήχου να έρχονται προς τα σένα και να πηγαίνουν μακριά σου· κι εσύ σχεδόν ταξίδευες μαζί τους, πηγαίνοντας πολύ μακριά και χανόσουν μέσα στην απεραντοσύνη. Το λάλημα του κόκορα και ο βαθύς ήχος της μακρινής καμπάνας είχαν μια παράξενη επίδραση.

Οι θόρυβοι της πόλης δεν είχαν ακόμα αρχίσει· δεν υπήρχε τίποτα που να διακόπτει τον καθαρό ήχο τους. Δεν τον άκουγες με τ’ αυτιά σου, τον άκουγες με την καρδιά σου κι όχι με την σκέψη που ξέρει «την καμπάνα» και τον «κόκορα» κι έτσι ήταν καθαρός ήχος. Γεννιότανε από τη σιωπή και η καρδιά σου τον αγκάλιαζε και πήγαινε μαζί του από αιώνιο σε αιώνιο.

Δεν ήταν ένας προμελετημένος ήχος, όπως στη μουσική• δεν ήταν ο ήχος της σιωπής ανάμεσα σε δύο νότες• δεν ήταν ο ήχος που ακούς όταν έχεις σταματήσει να μιλάς. Όλοι αυτοί οι ήχοι ακούγονται από τον νου ή από την ακοή.

Όταν ακούς με την καρδιά σου, ο κόσμος είναι γεμάτος μ’ έναν τέτοιο ήχο και τα μάτια σου βλέπουν καθαρά.

Διανοητική υγεία

Η Διανοητική Υγεία βρίσκεται μακριά από το Εγώ και κοντά στο Ατμην

Το να δώσει κάποιος ένα σαφή ορισμό της υγείας στο διανοητικό επίπεδο, δεν αποτελεί ιδιαίτερα δύσκολο έργο, απλά χρειάζεται ν’ αναγνωρίσει την ταυτότητα των πιο σημαντικών διανοητικών ιδιοτήτων, οι οποίες σε περίπτωση που διαταραχθούν τραυματίζουν σοβαρά κάθε διανοητική ισορροπία.

Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, κατόπιν μακροχρόνιας Παρατήρησης του Ολοφάνερου, ότι η διανοητική ειρήνη επηρεάζεται πολύ δραστικά από τον εγωισμό, τη φιλαυτία και τον πόθο της ιδιοκτησίας. Όσο πιο εγωιστικό και φίλαυτο εμφανίζεται ένα όν, τόσο αυξάνουν οι πιθανότητες για την διανοητική του αποδιοργάνωση. Να επισημάνω πως και η μάζα –κάθε μάζα- βρίσκεται στην κατάσταση του εγώ, δηλ. το «εμείς» είναι πολλά «εγώ» μαζεμένα. Κάθε λαός αποτελείται από πολλά «εγώ». Το «εμείς» λανθασμένα αποδίδεται ως αντίθετο στην ασθένεια του «εγώ» στην πραγματικότητα είναι συνώνυμα κι όχι αντώνυμα.

Είναι γνωστό, ότι ένας άνθρωπος που είναι πολύ εγωιστής, γίνετε έξω φρενών, όταν η ύπαρξη του, η εξουσία του, η γνώση του ή οι επιτεύξεις του προσβάλλονται ή τίθενται υπό αμφισβήτηση.
Ένας δυνατός υγιής διανοητικά με επίγνωση άνθρωπος, αγνοεί την άδικη κριτική ή αντιδρά με μετριοπάθεια. Στην πραγματικότητα λαμβάνει υπόψη του την όποια θετική πλευρά της κριτικής και ανάλογα, δρα και διορθώνει τις πράξεις του ή αγνοεί παντελώς την κριτική. Το ίδιο έντονο ερέθισμα (σοκ) που αποδιοργανώνει και καταστρέψει κάποιον εγωιστή, αφήνει ανεπηρέαστο έναν υγιή επιγνωστικό άνθρωπο που ζει και κινείται στην κατάσταση του Ατμην ή αλλιώς στο μονοπάτι της Δύναμης.
Ένας εγωκεντρικός επιχειρηματίας, που η επιχείρηση του πέφτει έξω και χάνει το εργοστάσια του και τα γραφεία του, ενδιαφέρεται περισσότερο για τη γνώμη που έχουν τώρα οι άλλοι γι’ αυτόν, παρά για τη μοίρα των οικογενειών, συμπεριλαμβανομένης και της δικής του, που αντιμετωπίζουν πια πρόβλημα επιβίωσης. Έχει πληγωθεί το «εγώ» του. Ακόμη και στην περίπτωση όπου έχει άφθονα χρήματα, για να εξακολουθεί να ζει και χωρίς τις επιχειρήσεις του, νιώθει άθλια μετά την αποτυχία και είναι αναπόφευκτο το ότι θ’ αναπτύξει μία σειρά συμπτωμάτων εξαιτίας της αδικαιολόγητα υπερβολικής και εγωκεντρικής λύπης του.

Να μην μιλήσω γι αυτόν που δεν έχει χρήματα και βιώνει μονάχα το πληγωμένο «εγωιστικό τέρας». Δυστυχώς η διανοητική του ισορροπία κλυδωνίζεται πολύ έντονα και αν δεν δράσει άμεσα να επιφέρει αλλαγή, τα αποτελέσματα είναι ολέθρια και μεταδίδονται άμεσα και στο υλικό σώμα του, γι αυτό βλέπουμε γύρω μας τόσους πολλούς άρρωστους ανθρώπους.

Με ανάλογο τρόπο και η πλεονεξία ιδιοκτησίας, αποτελεί τον πυρήνα μιας διανοητικής διαταραχής

Μπορείτε να φανταστείτε πως ένας φιλάργυρος άνθρωπος μπορεί ν’ αντιδράσει στην απώλεια της περιουσίας του και στη βαριά συμπτωματολογία που έχει το γεγονός αυτό ως αποτέλεσμα; Γι αυτό και οι τόσες πολλές αυτοκτονίες σήμερα, πάντοτε έπονται κάποιας τέτοιας υλικής καταστροφής. Αυτό όμως ταυτόχρονα υποδηλώνει και την αδυναμία του χαρακτήρα αλλά και το πόσο δυνατό εγώ διαθέτει ο αυτόχειρας.

Είναι τουλάχιστον αρρωστημένο σύμπτωμα, το να ηρωοποιείτε ένας τόσο αδύναμος εγωπαθής.

Ωστόσο, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πολύ σπάνια σήμερα κάποιος είναι ολότελα απαλλαγμένος από τα συναισθήματα του εγωισμού, της φιλαυτίας και του πόθου ιδιοκτησίας. Υπάρχουν ελάχιστοι και κάποιους απ’ αυτούς έχω την τιμή να είναι φίλοι μου, που τους σέβομαι και αγαπώ. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι το ανθρώπινο ζώο που είναι απορροφημένο στο «εγώ» του δεν μπορεί να παρατηρήσει με αντικειμενικότητα, ούτε να δει την πραγματικότητα που βιώνει το ίδιο και οι συνάνθρωποι του. Νομίζει πάντα ότι ξέρει το καθετί και ότι το ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Με αποτέλεσμα να επιφέρει μεγαλύτερη καταστροφή, παρά επιβίωση, σε κάθε νέο επιχειρείν.

Η ανθρωπότητα έχει υποστεί μεγάλες καταστροφές εξαιτίας του εγωκεντρισμού των ανθρώπινων ζώων, που βρίσκονται σε ηγετικές θέσεις. Ρίχνοντας μια ματιά πίσω στην ιστορία συχνά αναγνωρίζουμε αυτή την ιδιότητα και την παραφροσύνη των διοικούντων. Μιλάμε για την παραφροσύνη του Καίσαρα, του Αττίλα, του Χίτλερ, του Ίντι Αμίν Νταντά, του Γκάντι, του Ναπολέοντα, του Στάλιν, ακόμη και του καπετάνιου του «Τιτανικού» ο εγωισμός και η άγνοια του οποίου στοίχισαν τις ζωές εκατοντάδων ανθρώπων.

Όση διανοητική διαταραχή και παραφροσύνη, έχει ένα ανθρώπινο ζώο που έχει παραδοθεί και υποκύψει στο εγώ του, άλλη τόση και μάλιστα πολλαπλάσια, διαθέτει και η μάζα πολλών εγώ. Είναι οφθαλμοφανές στην Γαλλική επανάσταση, στην Οκτωβριανή, του Μάο και λοιπές αιματοβαμμένες εξεγέρσεις της μάζας, του όχλου ή του λαού με νοημοσύνη χρυσόψαρου.

Με τον τρόπο του καθένα από τα ανθρώπινα ζώα γύρω μας, συμπεριφέρεται με παρόμοιο τρόπο σε μία μικρότερη κλίμακα, στο σπίτι του, στην εργασία του, στους φίλους του, στα παιδιά του, στον θυρωρό του, στον περιπτερά κλπ κλπ. Αυτή η «ασθένεια» που αποκαλείται εγωισμός συμφέρον και φιλαυτία, φαίνεται ότι είναι πανανθρώπινη, φαίνεται αλλά δεν είναι.

Κάντε αυτή την άσκηση για να δείτε την διανοητική υγεία κάποιου. Το ‘χω κάνει αρκετές φορές και τα αποτελέσματα είναι πάντοτε διασκεδαστικά. Προσέξτε δεν κάνετε τίποτε ιδιαίτερο, απλώς κόβετε την επικοινωνία με το υποκείμενο, τίποτε άλλο.

Κόψτε την επικοινωνία

Αποφασίστε να βγάλετε κάποιον από την επικοινωνία σας χωρίς προφανή λόγο για την δική του πραγματικότητα. Αυτόματα ενεργοποιείτε το «εγώ» του και δέχεστε επίθεση λεκτική, συναισθηματική και φυσική, χωρίς να του έχετε κάνει απολύτως τίποτε, απλώς κόβετε επικοινωνία δηλ. δεν του μιλάτε. Αν αυτό το κάνετε σε έναν διανοητικά υγιή άνθρωπο, βλέπετε ότι αυτός απλώς σας αγνοεί. Κυριολεκτικά δεν υπάρχετε για τον υγιή, ενώ δέχεστε επίθεση από τον άρρωστο. Αν μετά γυρίσετε γελώντας και πείτε και στους δύο ότι απλώς κάνατε μια άσκηση, ο άρρωστος συνεχίζει να σας επιτίθεται, με μεγαλύτερο σθένος, ενώ ο υγιής γελάει μαζί σας και το ξεχνάει, μάλιστα ζητάει περισσότερες πληροφορίες και μπαίνει στην συζήτηση ευχάριστα με χαρά.

Ο υγιής άνθρωπος είναι γεμάτος με χαρά, ευγνωμοσύνη και σεβασμό, ο άρρωστος άνθρωπος ούτε που γνωρίζει τον ορισμό αυτών των λέξεων, μετατρέπει την αγένεια, την εκμετάλλευση και την ασέβεια που επιδεικνύει σε «πνευματικές» παρλαπίπες που στις πουλάει σε φτηνή συσκευασία πανηγυριού.

Ανώτερα Διανοητικά όντα

Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο θαυμάζουμε και λατρεύουμε τους Ανώτερους Διανοητικά Δυνατούς ανθρώπους. Γιατί θεωρούμε ότι αυτοί κατάφεραν πραγματικά να τιθασέψουν τις σκέψεις τους, τα συναισθήματα τους, τις ζωές τους, για χάρη της Ελευθερίας από το εγώ, αυτό το Λερναιοκέφαλο τέρας που καταδυναστεύει την ζωή. Τους λατρεύουμε ως «ανώτερα» διανοητικά όντα, γιατί τα επιτεύγματα τους μας φαίνονται ακατόρθωτα.

Ένας άνθρωπος που διαθέτει Διανοητική υγεία είναι ένας ζωντανός άνθρωπος και αυτό φαίνεται σε όλες τις εκδηλώσεις του, στο σώμα του, στην διατροφή του, στις πράξεις του, στα λόγια του είναι ολόκληρος ένας κόσμος υγείας και ζωής. Δεν μοιάζει διαφορετικός από τα ανθρώπινα ζώα, κάθε άλλο, δεν φορά φωτοστέφανο ή διαφορετικά ρούχα που διακηρύσσουν την διανοητική του υγεία, τίποτε δεν δείχνει ότι αυτός ο άνθρωπος είναι Ζωντανός σε έναν κόσμο νεκρών ανθρώπινων ζώων.

Αν όμως κάποιος αρχίσει να πειθαρχεί και να τιθασεύει το «εγώ» του αρχίζει να βλέπει με άλλα μάτια και μόνο τότε μπορεί να αντιληφθεί αυτόν τον Διανοητικά υγιή άνθρωπο. Με αυτά τα «άλλα μάτια αρχίζει να βλέπει» ότι ο Διανοητικά υγιής άνθρωπος είναι ο «τυχερός» της ζωής, εκείνοι που φαίνεται να έχουν όλες τις ευκαιρίες με το μέρος τους και όταν αρχίζετε να τους μιλάτε διαπιστώνετε πόσο πολύ ξεχωρίζουν, συγκρινόμενοι με τα άρρωστα ανθρώπινα ζώα γύρω σας, που ζουν σε διαταραγμένη και άρρωστη νοητικότητα. Αφιερώστε λίγα λεπτά και συζητήστε αν σας δοθεί η ευκαιρία με κάποιον άνθρωπο που είναι Διανοητικά υγιής και αυτόματα διαπιστώνετε πόσο μοναδικά υγιής είναι.

Είναι το σπάνιο είδος ανθρώπων που είναι διατεθειμένοι να επιτύχουν σε ότι κι αν καταπιαστούν. Παίζουν στα δάχτυλα το τρίπτυχο «ξεκινώ αλλάζω σταματώ» αφού το εφαρμόζουν καθημερινά. Είναι αδύνατον να τους στερήσετε την αισιοδοξία και την αυτοπεποίθηση που τους διακατέχει σε σχέση με την επίτευξη όσων παθιάζονται κι επιθυμούν στην ζωή τους. Διαχειρίζονται με τέτοια ταχυδακτυλουργική δεξιοτεχνία το εγώ τους, που ούτε θα καταλάβετε πότε το χρησιμοποιούν για τους σκοπούς τους. Όταν μιλούν δεν καταλαβαίνετε από τα λόγια τους, ότι είναι πιθανόν να μην εκδηλωθούν τα σχέδια τους .

Δεν λένε ποτέ «με την τύχη που έχω αυτή η σχέση δεν θα πάει καλά» ούτε «με την τύχη μου μόνος μου τρέχω και δεν φτάνω πουθενά» αντίθετα τους ακούτε να λένε «σκοπεύω να … και γνωρίζω ότι … και κάνω …» η λέξη «τύχη» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο τους. Είναι τεχνίτες στην ορθή χρήση των λέξεων γιατί γνωρίζουν ότι από τις λέξεις εκφράζονται οι σκέψεις τους, δημιουργούνται τα συναισθήματα τους και κατά προέκταση υλοποιούνται οι επιδιώξεις τους.

Όσο κι αν προσπαθείτε να τους μεταπείσετε ότι πρέπει να περιορίσουν την αισιοδοξία τους και την αυτοπεποίθηση τους, εκείνοι δείχνουν ευτυχισμένοι σαν να μην υπάρχουν καν οι δυσκολίες που τόσο γλαφυρά τους περιγράφετε. Δείχνουν σχεδόν σαν να βρίσκονται σε έναν άλλο κόσμο όπου δεν μπορούν να ακουστούν οι λόγοι για τους οποίους οι στόχοι τους και οι σκοποί είναι δυνατόν να μην υλοποιηθούν.

Αν ανοίξετε μια συζήτηση πάνω σε αυτό το γεγονός ακούτε κάτι όπως «Αποφεύγω να σκέφτομαι όσα δεν μπορούν να συμβούν γιατί δεν με ενδιαφέρουν, προτιμώ να σκέφτομαι όσα θέλω να συμβούν και χρησιμοποιώ το νου μου για να βρω τρόπους και λύσεις για να υλοποιηθούν οι στόχοι μου, άρα δεν μένει ούτε χρόνος ούτε χώρος για οτιδήποτε άλλο» σε διάφορες παραλλαγές.

Για τον υγιή άνθρωπο όλα μοιάζουν πολύ απλά, κρατλα τις σκέψεις και τις δράσεις του επικεντρωμένες σε αυτό που σκοπεύει να δημιουργήσει, για έναν υγιή άνθρωπο δεν υπάρχει «τύχη» Τα φαινομενικά ασήμαντα γεγονότα που στον ασθενή άνθρωπο μοιάζουν ασύνδετα, για τον υγιή είναι σημαντικά κι ενορχηστρωμένα σε τέλεια αρμονία. Γνωρίζουν για την Συγχρονικότητα και δεν εκπλήσσονται όταν βλέπουν να εμφανίζεται το πιο κατάλληλο πρόσωπο, ο ιδανικός πελάτης, ο τέλειος χρηματοδότης, η ωραιότερη ευκαιρία καριέρας, όταν κάτι που γυροφέρνουν στον νου τους εμφανίζεται ακριβώς μπροστά τους, όσο απίθανο κι αν φαντάζει αυτό στον ασθενή άνθρωπο.

Αυτό που ο ασθενής διανοητικά άνθρωπος το αποκαλεί «τύχη» και το κυνηγάει.

Ο διανοητικά υγιής το αποκαλεί Συγχρονικότητα και το υποδέχεται.

Μολονότι συναντάται σπάνια, αυτή η υγιής διανοητική συμπεριφορά Επίγνωσης της Επίγνωσης, είναι η κατάσταση, όπου το ον μπορεί να βρει πραγματική ανεξαρτησία, ομόνοια, ειρήνη, γνώση, αλήθεια, αγάπη, ευτυχία και όλες τις ανώτερες φιλοεπιβιωτικές αρετές.

Είναι, ωστόσο, περίεργο, ότι αυτή η υγιής Διανοητική κατάσταση μπορεί να επιτευχθεί μόνο διαμέσου συνειδητών δράσεων του ανθρώπου, που σταδιακά μετατρέπεται σε Άτομον.

Ενώ στον αντίποδα, η υγιής κατάσταση του φυσικού σώματος, υπάρχει από τη στιγμή της γέννησης του ανθρώπου και ο ίδιος καταβάλει συνειδητές προσπάθειες στην διάρκεια της ζωής του για να την καταστρέψει.

Μόνο όταν δούμε το θέμα της υγείας σε όλες του τις διαστάσεις [διανοητικές και υλικές] μπορούμε να επιδιώξουμε ένα καλύτερο επίπεδο διανοητικής υγείας. Αυτή η ανισορροπία που νιώθετε στο διανοητικό επίπεδο είναι ίσως η μεγάλη πρόκληση, το πιο σύνθετο και το πιο πολύπλοκο θέμα, που πρέπει ν’ αντιμετωπίσετε. Κανένας δεν εξαιρείται απ’ αυτή την ανισορροπία. Υπάρχουν διαφορετικού βαθμοί ατομικισμού και εγωισμού (αμφότεροι –ισμοι) και όσο μεγαλύτερος είναι ο εγωισμός και μεγαλύτερη η φιλαυτία του όντως, τόσο μεγαλύτερη η διανοητική διαταραχή.

Ο αλτρουισμός επίσης, είναι άλλη μια εκδήλωση του εγώ.

Είναι αυτονόητο ότι δεν χρειαζόμαστε στην ζωή μας άρρωστα διανοητικά ανθρώπινα ζώα να την μαυρίζουν και να την καταδυναστεύουν, τους απομακρύνουμε απλά κόβοντας επικοινωνία.

Ο Κολοκοτρώνης δεν ήταν χριστιανός

Η γενιά του «1821» ταύτιζε το βυζάντιο με την οθωμανική αυτοκρατορία

Τα επίσημα έγγραφα του Επαναστατικού Στόλου ονομάζουν τον τουρκικό στόλο ως βυζαντινό. Από τα 144 Ελληνικά καράβια που ναυμαχούσαν τους τούρκους, τα 142 είχαν ονόματα Ελλήνων Ηρώων και Θεών. Τα επαναστατικά κείμενα μνημονεύουν αδιάκοπα τις Θερμοπύλες, την Σαλαμίνα, τον Μαραθώνα και τις Πλαταιές. Ουδεμία μνεία γίνεται στο καταραμένο βυζάντιο.

Για τους επαναστατημένους Έλληνες η οθωμανική αυτοκρατορία είναι συνέχεια του βυζαντίου.

Διακήρυξη της β’ Εθνικής Συνελεύσεως του Άστρους, 18 Απριλίου «1823»

«Ο κρότος των ημετέρων όπλων συνετάραξε το βυζάντιο».

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δεν ήταν χριστιανός και ότι κείμενο δικό του υπάρχει φιλοχριστιανικο είναι πλαστό, όπως και τα λεγόμενα «κρυφά σχολειά» που ουδέποτε υπήρξαν. Μην ξεχνάμε ότι οι χριστιανοί παπάδες αφόρισαν την Ελληνική επανάσταση του 1821, [ει.3.4.] μιας και οι παπάδες μια χαρά τάχαν βρει με τους Οθωμανούς.

Το «1821» ήταν η τελευταία μιας σειράς επαναστάσεων που διεξήγαγαν οι Έλληνες πρόγονοί μας κατά των βυζαντινοχριστιανών και των τούρκων συνεργατών τους. Το «1821» οι Έλληνες, πιστοί στο Αρχαίο Έθνος κατάφεραν με το αίμα τους να αποτινάξουν τον χριστιανοτουρκικό ζυγό, να καταδιώξουν τον χριστιανικό κλήρο και να επαναφέρουν την αρχαία Ελληνική θρησκεία.

Οι υπόδουλοι Έλληνες αποκήρυσσαν τα χριστιανικά ονόματα και ελάμβαναν Ελληνικά. Το πατριαρχείο των ναζωραίων με εγκύκλιό του απαγόρευσε την Ελληνική ονοματοθεσία. Ο Αλή πασάς έλεγε:
«Εσείς οι Έλληνες κάτι μεγάλο έχετε βάλει στο μυαλό σας. Δεν βαπτίζετε πια τα παιδιά σας χριστιανικά αλλά Ελληνικά. Σίγουρα κάτι μεγάλο ετοιμάζετε».
Ο ιστορικός Φωτιάδης γράφει:
«Ούτε ο διαφωτισμός της αστικής τάξεως ούτε και αυτοί οι αγωνιστές του «`21» θα θυμηθούν το βυζάντιο. Δεν θα ανατρέξουν ούτε μια φορά σε αυτό, δεν θα αναφέρουν ούτε έναν στρατηγό ούτε έναν αυτοκράτορα. Τα πνευματικά, τα ιδεολογικά και πατριωτικά τους ιδανικά θα τα αναζητήσουν στην Αρχαία Ελλάδα».
Ο ιστορικός Γ . Τενεκίδης αποκαλύπτει με μια μόνο ρήση:
«Η φλόγα της Αρχαιολατρίας τρέφει το πατριωτικό αίσθημα της πνευματικής ηγεσίας του ταλαιπωρημένου έθνους».
Οι εβραιοναζωραίοι καταστροφείς του Ελληνικού Πολιτισμού βλέποντας ότι οι Έλληνες επαναστατούσαν κατά του χριστιανισμού και διαβλέποντες ότι το τέλος τους πλησιάζει, παρέδωσαν την βυζαντινή εξουσία στους οθωμανούς. Παρέδωσαν τον επαναστατημένο Ελληνικό Λαό στην τουρκική χαντζάρα. Ο πατριάρχης Ιεροσολύμων των ναζωραίων κατακτητών γράφει στην «πατρική διδασκαλία»:

«Εδώ όμως πάλι αγαπητοί χριστιανοί πρέπει να ιδώμεν και να θαυμάσουμεν την άπειρον του θεού προς ημάς αγάπην. Ιδέτε λαμπρότατα τι οικονόμησεν ο άπειρος και εν ελέει και πάνσοφος ημών κύριος για να φυλάξη αλώβητον την αγία και ορθόδοξον πίστη ημών και να σώση τους πάντας. Ήγειρεν εκ του μηδενός την ισχυράν αυτή βασιλεία των οθωμανών αντί της των βυζαντινών ημών βασιλείας, η οποίαν είχεν αρχίσει να χωλαίνει εις τα της ορθοδόξου πίστεως φρονήματα».

Ο Κοραής στην «Αδελφική Διδασκαλία» αποκαλύπτει και επιβεβαιώνει ότι«ο Λαός προδόθηκε από τον χριστιανικό κλήρο στους τούρκους για να αναχαιτιστεί το κίνημα του Πλήθωνος Γεμιστού στον Μυστρά που απαιτούσε επιστροφή στους Ελληνικούς τρόπους και ήθη για να σωθεί η Ελλάδα».

Ο ναζωραίος Γεννάδιος Σχολάριος συνεργάστηκε με τους οθωμανούς με αντάλλαγμα τον πατριαρχικό θρόνο και το χρίσμα του αρχιερέως. Η πρώτη του φροντίδα μετά την παράδοση της νέας ρώμης ήταν να κάψει τα έργα του Πλήθωνος. Η πρώτη του φροντίδα ήταν να καταδιώξει τους Έλληνες.

Η Ελληνική Νομαρχία, το ιδεολογικό μανιφέστο της Επαναστάσεως» γράφει ότι
«Αφού λέγω το χριστιανικό ιερατείο ηθέλησε να ενώσει τα εκκλησιαστικά εντάλματα με τους τουρκικούς νόμους δια να τιμάται δια αυτών και να ορίζει χωρίς δυσκολία κατάλαβε ότι αναγκαίο πρότερο να τυφλώσει τον Λαό με την αμάθεια δια να στεριώσει καλύτερα τον σκοπό του».
Το 1797 μ.α.χ.χ. με την συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο, η Γαλλία και η Αυστρία διεμοίρασαν την Δημοκρατία του Αγίου Μάρκου, όπως ονομαζόταν τότε η Βενετία ως ανεξάρτητο κράτος. Η Γαλλία ανάμεσα σε άλλα εδάφη κατέλαβε και τα Επτάνησα. Εκεί δημιουργήθηκε παράρτημα των δημοκρατικών, στο οποίο οι δημοκράτες και οι φίλα προσκείμενοι σε αυτούς Επτανήσιοι συζητούσαν την κατάργηση της χριστιανικής θρησκείας και την επικράτηση της Ελληνικής Θρησκείας και των Ολυμπιακών Αγώνων.

Εικ. 1η Ο Θ. Κολοκοτρώνης, σύμφωνα με σχέδιο που δημοσιεύθηκε το 1827 στο Παρίσι από τον A. Friedel και θεωρείται από τις πιο πιστές απεικονίσεις του ήρωα.

.Ο στρατιωτικός αρχηγός της Επαναστάσεως Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, θύμα της ναζωραϊκής θηριωδίας, δεν αγνοούσε τίποτε απ’ όλα αυτά. Η οικογένειά του σφαγιάστηκε, μετά από προδοσία των ναζωραίων, από τους τούρκους. Τον Νοέμβριο του «1838» στην Αθήνα μιλώντας σε παιδιά του Γυμνασίου απεκάλυψε με δύο λόγια την χριστιανική συνομωσία.
«Ο σουλτάνος διώρισε έναν αντιβασιλέα και έναν πατριάρχη, και τους έδωσε την εξουσία. Αυτός και οι χριστιανοί παπάδες έκαναν ότι τους έλεγε ο σουλτάνος».
Το μεγάλο έργο της Επαναστάσεως δεν ολοκληρώθηκε. Έμεινε ημιτελές. Η Ελληνική Επανάσταση προδόθηκε από το μίσος των κατακτητών ναζωραίων και την βοήθεια των συνεργατών τους. Οι μεγάλες δυνάμεις με πρωτοστάτη την Ρωσία διατήρησαν τους ναζωραίους κατακτητές, εδραίωσαν τα συμφέροντά τους και θανάτωσαν τους Πολεμιστές. Οι απελευθερωτές στραγγαλίστηκαν σε σκοτεινά χριστιανικά μπουντρούμια, εκτελέστηκαν ή πέθαναν από την πείνα.

Ένας-ένας οι Μεγάλοι Πολεμιστές, μαγαρίστηκαν και θάφτηκαν κάτω από το χριστιανικό ψεύδος, την μεγαλύτερη δύναμη του χριστιανισμού. Έλληνες θαρρείτε! Τίποτε δεν τελείωσε. Το τέλος της ιστορίας του «1821» δεν γράφτηκε ακόμη. Εμείς οι Έλληνες θα το γράψουμε με την νίκη μας κατά των ναζωραίων κατακτητών και την απελευθέρωση της Ιεράς Πατρίδος από τον χριστιανικό ζυγό και τις μισελληνικές ολιγαρχικές φατρίες που αφαιμάζουν τον Ελληνικό Λαό. Έλληνες, σκοπός μας είναι να πραγματώσουμε τα όνειρα και τις προσδοκίες των Ηρώων του «1821». Αυτό παραμένει το ύψιστο και πρωταρχικό καθήκον των Ιερών Πολεμιστών της Ελληνικής Θρησκείας.

Το overview effect που αλλάζει την ζωή των αστροναυτών

Overview effect
Η εμπειρία του να δει κανείς από πρώτο χέρι την πραγματικότητα της Γης στο διάστημα
Από το διάστημα, οι αστροναύτες ισχυρίζονται, ότι τα εθνικά σύνορα εξαφανίζονται, οι συγκρούσεις που χωρίζουν τους ανθρώπους είναι λιγότερο σημαντικές, καθώς και η ανάγκη να δημιουργηθεί μία πλανητική κοινωνία που να προστατεύει αυτή τη «ανοιχτή μπλε κουκίδα» γίνεται τόσο προφανής και επιτακτική

Λένε πως όταν την κοιτάς δεν μπορείς να σταματήσεις. Και πράγματι κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη γοητεία του να ατενίζεις τον πλανήτη γη από το διάστημα, την ώρα που αιωρείσαι σε ένα αχανές σύμπαν γεμάτο άστρα.

Ταυτόχρονα όμως με τον μαγνητισμό που σου προκαλεί, γεννά κι ένα έντονο συναίσθημα … Όσοι τυχεροί αντίκρισαν την εν λόγω θέα, περιγράφουν την εμπειρία ως μοναδική, ως ένα θαύμα ζωής που άλλαξε δραστικά τον τρόπο σκέψεις του παρατηρητή, ως ένα overview effect

Το ίδιο επιβεβαιώνουν και διάφορες έρευνες που έχουν γίνει τις τελευταίες, τέσσερις περίπου, δεκαετίες σε αστροναύτες, οι οποίοι της απέδωσαν τον χαρακτηρισμό life-changing experience. «Βλέποντας τη Γη σαν μία εύθραυστη, γεμάτη ζωή μπάλα που κρέμεται σε ένα απέραντο κενό, αυτομάτως σταματάς να σκέφτεσαι όπως πριν».

overview_effect_2Όπως περιέγραψαν οι ερωτηθέντες, όντας στο διάστημα ήταν αδύνατο να σταματήσουν να ατενίζουν τον «πλανήτη-σπίτι». Μάλιστα η συγκεκριμένη εμπειρία ήταν τόσο πανομοιότυπη για όλους ώστε να την ονομάσουν «the overview effect». Ποιο είναι όμως το ακριβές συναίσθημα;

Αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος της γης και αυτό της ατμόσφαιρα της – που σε εμάς φαίνεται σαν ένας ατελείωτος καταγάλανος ουρανός – κατανοεί πως αυτό που βλέπει κανείς από το διάστημα είναι πιο πραγματικό: μία πολύ λεπτή και εύθραυστη επικάλυψη, τόσο λεπτή που αν παρομοίαζε τη γη με την υδρόγειο σφαίρα, η ατμόσφαιρα θα ήταν πιο λεπτή από την μπογιά πάνω στο πλαστικό.

overview_effect_3Αυτό σε συνδυασμό με το μικροσκοπικό μέγεθος της γης σε σχέση με εκείνο του γαλαξία συνειρμικά συμπεραίνει πόσο εύθραυστη μπορεί να είναι.

Αυτές οι δύο σκέψεις είναι οι βασικές που αποδίδουν την έννοια του «οverview effect». Το συναίσθημα δηλαδή του δέους μπροστά στη θέα του πλανήτη μας, αλλά ταυτόχρονα και η πιο έντονη έγνοια γι” αυτόν, η ευθύνη για την ζωή πάνω του. Μάλιστα πολλοί ήταν εκείνοι που το βρήκαν ισχυρότερο κι από την ίδια την αποστολή τους.

Και φυσικά όπως συμπληρώνουν οι περισσότεροι εξ αυτών, αυτή η εμπειρία, δεν άλλαξε μονάχα την προοπτική τους, αλλά και το σύνολο της συμπεριφοράς τους, καθώς έκτοτε υπήρχε πάντα στη σκέψη τους το μέλλον του πλανήτη μας.


«Όταν φτάσαμε στο φεγγάρι, το σύνολο της προσοχής μας επικεντρωνόταν σε αυτό. Δεν σκεφτήκαμε να κοιτάξουμε πίσω στη γη. Αλλά όταν το κάναμε, αυτό φάνηκε να είναι ο σημαντικότερος λόγος του ταξιδιού» είναι μερικές από τις δηλώσεις αστροναυτών σύμφωνα με τον συνιδρυτή του ινστιτούτου Overview, David Beaver.

Μάλιστα εκτός από τους αστροναύτες που περιγράφουν πως ένιωσαν το overview effect, ακόμα και οι συγγενείς τους αναφέρουν πως πρόσεξαν μια αλλαγή στην αντίληψη και τη σκέψη τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περιγραφή του Καρλ Σέιγκαν στο βιβλίο του Contact, το οποίο έχει γυριστεί και ταινία εν έτει 1997 με τη Τζόντι Φόστερ.

overview_effect_4«Η μεγάλη μπλε «μαρμάρινη» εικόνα της γης είχε τεράστια επίδραση στο πως αντιλαμβανόμαστε την σχέση μας με τον κόσμο γύρω. Όταν κοιτάς την γη από τον ουρανό, δεν βλέπεις σύνορα, έθνη, διαιρέσεις ή συγκρούσεις.Βλέπεις ένα εύθραυστο αλλά συνάμα ισχυρό θαύμα και ένα βασικός σκοπός ξεκαθαρίζει: να νοιαστείς γι αυτό το υπέροχο και σπάνιο».

Πολλοί άλλωστε είναι εκείνοι που ισχυρίζονται πως το overview effect είναι κάτι που μπορεί να κάνει την μεγάλη διαφορά στον κόσμο μας…Πως όμως θα μπορέσουμε να το αντιληφθούμε όλοι εμείς που δεν είμαστε αστροναύτες; Το ντοκυμαντέρ Planetary έχει αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Να διευκρινίσει τα αδιευκρίνιστα.

Οι δημιουργοί προσπάθησαν να περιγράψουν και να εμπνεύσουν όλους εμάς τους μη διαστημάνθρωπους να νιώσουμε λίγο πιο υπεύθυνη για έναν πλανήτη που κυοφορεί τη ζωή και που αποτελεί μια μικρή κουκίδα στον αχανή συμπαντικό ωκεανό μας…