Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Χρονος

Χιλιάδες σκέψεις και ούτε μια λέξη για να τις πεις…
 
Σκέψεις που δεν έχουν λογική, παράλογες σκέψεις παράλογοι φόβοι, παράξενοι φόβοι…
 
Πόσα κείμενα έχουν γραφτεί για να βοηθηθούμε οι άνθρωποι με τους φόβους μας, με τα άγχη μας…
 
Πόσες θεωρίες…
Τι συμβαίνει και δεν το πετυχαίνουμε; Είμαστε αδύναμοι, είμαστε απροετοίμαστοι, ή μήπως είμαστε μαζοχιστές και μας αρέσει να ζούμε μια ζωή ταλαίπωρη γεμάτη φοβίες και άγχη; Η μήπως απλά συμβαίνει και δεν μπορούμε να σταματήσουμε τη βασανισμένη φύση μας ό,τι και να κάνουμε..
 
Ίσως αν επικεντρωθούμε στο χρόνο που περνάμε με τον εαυτό μας, στο χρόνο που δεν αφιερώνουμε ποτέ στον εαυτό μας, στον χρόνο που θεωρούμε αυτονόητο ότι συμβαίνει χωρίς να το επιδιώκουμε αφού πάντα κουβαλάμε τον εαυτό μας.
 
Χρόνος, πολύτιμος χρόνος για να βάλουμε σε τάξη τον ανήσυχο τόνο της φωνής και της σκέψης μας. Χρόνος από την πραγματική ζωή για να μπορέσουμε να ζήσουμε στα όριά της, στους κανόνες της… Χρόνος για τα θέλω μας ενάντια σε κάθε φόβο, χρόνος για να εξουδετερώσουμε τα άγχη μας… Χρόνος για να ζήσουμε…

Το ψέμα που ζούμε ...!

Όπως είπαμε είναι ένα από τα καλύτερα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.

Σκοπός του "παιχνιδιού" είναι να αφυπνιστεί αυτός που ΔΕΝ είναι αφυπνισμένος, γι'αυτό ζητάμε να προωθήσετε το βίντεο με όποιον τρόπο μπορείτε ώστε να βάλετε τον συνάνθρωπό σας, είτε αυτός είναι φίλος, είτε γνωστός, να σκεφτεί και να αναρωτηθεί σε τι κόσμο ζει και ποιος είναι ο ρόλος του.

Δείτε το βίντεο:
 

Προορίστηκες για να είσαι χαρούμενος !

Προορίστηκες να είσαι χαρούμενος και αυτή είναι η πρόκληση σου. Να είσαι ευτυχισμένος ό,τι και να βιώνεις διότι η χαρά είναι εσωτερική κατάσταση.

Κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό για σένα ! Κανείς δεν μπορεί να σε σώσει αν δεν σώσεις εσύ τον εαυτό σου, Οπου και αν πας, όποιες συμβουλές και να πάρεις δεν μπορείς να ελαφρύνεις την ενέργεια σου εκτός και αν εσύ το επιλέξεις!

Mόνο εσύ μπορείς να σώσεις Εσένα.

Αυτό δεν θα συμβεί ξαφνικά. Αυτό θα συμβαίνει κάθε φορά που συρρικνώνεται η αρνητικότητα σου, αντικαθιστάς την ανησυχία με εμπιστοσύνη , την κριτική με αποδοχή . Κάθε φορά που επιλέγεις να τιμάς τον εαυτό σου και τις αξίες σου και συντονίζεσαι με τον αληθινό σου εαυτό . Κάθε φορά που βρίσκεις την φωνή σου και βγαίνεις από την αφάνεια . Κάθε φορά που θυμάσαι ποιος είσαι στον πυρήνα σου και έρχεσαι σε επαφή με το πεδίο που όλα είναι δυνατά. Κάθε φορά που αποδέχεσαι τους άλλους και τις επιλογές τους. Κάθε φορά και γιορτάζεις το Τώρα! Κάθε φορά που υπηρετείς την ενέργεια της ψυχής σου και γιορτάζεις τις εμπειρίες της. Κάθε φορά που επιτρέπεις το εσωτερικό παιδί σου να εκφράζεται και μοιράζεσαι τα ταλέντα σου, Κάθε φορά που τιμάς το κάθε μέρος του σώματος σου και τους χαμογελάς. Κάθε φορά που εκφράζεις ευγνωμοσύνη για ότι επιθυμείς να γίνει πρίν γίνει. Κάθε φορά που καταλαβαίνεις ότι είσαι αθώα και αναγνωρίζεις την τελειότητα σε κάθε ατέλεια. Κάθε φορά που νιώθεις ασφαλής ανεξάρτητα από τις καταστάσεις τις ζωής σου.

Να επιλέξεις, να δεσμευτείς, να κάνεις τον εαυτό σου χαρούμενο!
Να αισθανθείς στο κάθε κύτταρο σου οτι αξίζεις να κάνεις τον εαυτό σου χαρούμενο .

Όχι όταν γίνει αυτό ή εκείνο. Έτσι απλά χωρίς λόγο να είσαι χαρούμενος αν και έχεις τόσους πολλούς λόγους για να είσαι ευτυχισμένος..

Ο Θεός, ο ανώτερος εαυτός σου δεν περιορίζει την χαρά σου, Είναι το εγώ που δημιουργεί ιστορίες που σε περιορίζουν και σου στερούν τη χαρά . . Πες Ναι στη ζωή. Ακούς τι σου ψιθυρίζει η καρδιά σου και επιλέγεις να είσαι χαρούμενος.

Ναι , η χαρά είναι επιλογή!!!

Το Σύμπαν Είναι η Σκέψη του Παρατηρητή του

Κάποτε, οι εφημερίδες και επιστημονικά περιοδικά έγραφαν ότι μόνο δώδεκα άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν κατανοήσει τη θεωρία της Σχετικότητας. (!) Ο θεωρητικός κβαντικός φυσικός Ρ. Φέϊνμαν υποστήριξε ότι εκείνοι που έχουν καταλάβει την παραπάνω θεωρία είναι πολύ περισσότεροι. Ωστόσο, ο ίδιος πρόσθεσε ότι «κανείς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει πλήρως την κβαντομηχανική επειδή αυτή εκτείνεται πέρα από τα όρια της ανθρώπινης λογικής». Εδώ αρχίζουν να περιπλέκονται τα πράγματα με τρόπο συναρπαστικό φτάνοντας στην περίφημη διατύπωση του αστρονόμου Τζέημς Τζηνς ο οποίος είπε πως: «Το σύμπαν πλέον αρχίζει να μοιάζει περισσότερο σαν μια τεράστια σκέψη παρά σαν μια μεγάλη μηχανή»

Αυτή η σκέψη δείχνει πως το κβαντικό άλμα μπορεί να συμβεί κάθε στιγμή και όχι μόνο στον κόσμο των ηλεκτρονίων, αλλά και στον ενεργειακό κβαντικό κόσμο της ανθρώπινου μυαλού! ξέρετε τι είναι αυτό που δημιουργεί ένα Κβαντικό Άλμα; Η αυξημένη Ε Ν Ε Ρ Γ Ε Ι Α.

Γνωρίζουμε πλέον, ότι ο κόσμος δεν είναι μόνο μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, γιατί με την παρατήρησή μας αλλάζουμε τον εαυτό μας, μα και κάθε τι γύρω μας. Μάθαμε πως η καθημερινότητά δεν είναι πια ευτελής, μα είναι μια δυνητικά δυναμική πραγματικότητα.

Αντιλαμβανόμαστε πλέον το γεγονός ότι, τίποτε δεν είναι πραγματικό και ότι δεν ζούμε μέσα σ’ ένα υλικό σύμπαν, αλλά σε ένα σύμπαν δυναμικής ενέργειας!

Η θεωρία της Πολυπλοκότητας, που ακόμη διαμορφώνεται, μας δείχνει ότι ένα φυσικό σύστημα είναι ένα όλον το οποίο δεν εξηγείται από τα μέρη του και επίσης, ότι το σύμπαν και ο κόσμος δημιουργούνται συνεχώς, όχι με τυχαίο τρόπο, αλλά με μια μαθηματική και μη αναγωγική νομοτέλεια. Τα δε σωματίδια είναι νέφη πιθανότητας που διαρκώς δημιουργούνται από το κβαντικό κενό, όπως αυτό περιγράφεται με την εξίσωση του Έρβιν Σρέντινγκερ και την Κβαντική Θεωρία Πεδίου. Όχι η ύλη δεν είναι και τόσο υλική όσο πιστεύαμε.

Τα γεγονότα στον κόσμο της ύλης δεν είναι υλιστικά˙ είναι τελετουργικές πράξεις μέσα στο ναό της ζωής και μόνο ο τρόπος, που σκεπτόμαστε γι’ αυτά, έχει δημιουργήσει τον υλισμό. Τα δε όντα είναι μορφές μέσα σε μορφές, λόγοι μέσα σε λόγους και το σύμπαν γίνεται τελικά ένα ποίημα που διαρκώς “γράφεται”, οι δε λέξεις του είναι οι κοσμικές μορφές από το μικροσκοπικό μέχρι το μακροσκοπικό επίπεδο! Τίποτα δεν είναι τυχαίο και συγχρόνως τίποτα δεν είναι προκαθορισμένο. Το μέλλον δημιουργείται και είναι διαρκώς νέο ενώ εμπλουτίζει τον κόσμο με οντολογική καινοφάνεια, έτσι ώστε το μέλλον να μην ταυτίζεται με το παρελθόν και να μην μπορεί να αντιστραφεί ο χρόνος. Αυτό είναι, επίσης, και το βαθύτερο νόημα της Αρχής της Εντροπίας στην Θερμοδυναμική. Εντέλει, η κάθε χρονική στιγμή είναι κάτι το μοναδικό και ανεπανάληπτο, όπως και κάθε φυσική ύπαρξη, με κορύφωση τον άνθρωπο. Όλα αυτά δείχνουν την ενότητα του κόσμου, μολονότι αυτός αποτελείται από πολλά επιμέρους υλικά σωματίδια. «Εν τω παν», λοιπόν, και «εν τω παντί το Εν»!

Κβαντική συνειδητότητα : Οι ολοφάνερες, ομοιότητες ανάμεσα στη δομή της ύλης και στη δομή του νου δεν θα πρέπει να μας εκπλήττουν, εφόσον η ανθρώπινη συνείδηση παίζει κρίσιμο ρόλο στη διαδικασία της παρατήρησης. Στα πλαίσια της ατομικής φυσικής η συνείδηση καθορίζει ως έναν μεγάλο βαθμό τις ιδιότητες των παρατηρούμενων φαινομένων. Κανένα φαινόμενο, είτε συμβαίνει τώρα, είτε συνέβη στις πρώτες στιγμές της δημιουργίας του Σύμπαντος, δεν συνιστά φαινόμενο ώσπου να παρατηρηθεί. Γιατί, τα σωματίδια του μικρόκοσμου δεν υπάρχουν αλλά γίνονται! Δηλαδή, σύμφωνα με την Κβαντική Θεωρία τα πράγματα στο μικροσκοπικό επίπεδο δεν υπάρχουν με αντικειμενικό τρόπο αλλά διαρκώς δημιουργούνται και περνούν από την δυνατότητα στην πραγματικότητα. Αυτό είναι μια από τις πολλές παραδοξότητες της θεωρίας αυτής, όπως επίσης και το φαινόμενο στο οποίο δύο σωματίδια όσο μακριά και αν βρεθούν διατηρούν μια εκπληκτική ενότητα μέσω ατοπικών (δηλαδή μη χωρικών–τοπικών) αλληλεπιδράσεων.

Το δε κρίσιμο χαρακτηριστικό αυτής της θεωρίας δεν είναι μόνο η απαίτηση της παρουσίας του παρατηρητή προκειμένου να εντοπιστούν οι ιδιότητες ενός ατομικού φαινομένου, αλλά κι επίσης προκειμένου να εκδηλωθούν αυτές οι ιδιότητες. Σε υποατομικό επίπεδο υπάρχει μόνο πιθανότητα αλλά όχι προβλεψιμότητα και το αποτέλεσμα αλλάζει αναλόγως τον παρατηρητή και το παρατηρούμενο. Με άλλα λόγια, η συνειδητή μου απόφαση να παρατηρήσω, για παράδειγμα, ένα ηλεκτρόνιο, θα προσδιορίσει ως ένα σημείο και τις ιδιότητες του ηλεκτρονίου αλλά και την δική μου κατάσταση. Αν του υποβάλλω πχ. μια σωματιδιακή ερώτηση, θα μου δώσει μια σωματιδιακή απάντηση.

Αν του υποβάλλω μια κυματική ερώτηση, θα μου δώσει και κυματική απάντηση. Κανείς και τίποτα δεν διαθέτει αντικειμενικές ιδιότητες ανεξάρτητες από τον νου μου. Για να περιγράψει κανείς τι συνέβη στο παράδειγμα, θα πρέπει να απορρίψει την παλιά λέξη “παρατηρητής” και να βάλει στη θέση της τη νέα λέξη “συμμέτοχος”. Ο μέχρι πρότινος, λοιπόν, καρτεσιανός διαχωρισμός ανάμεσα στον νου και την ύλη, ανάμεσα σε παρατηρητή και παρατηρούμενο παύει να ισχύει και ο κόσμος μας δεν θα είναι ποτέ πλέον ο ίδιος!

Είναι αδύνατο πια να μιλάμε για τη φύση, αν ταυτόχρονα δεν αναφερόμαστε και στον εαυτό μας. Η κβαντική θεωρία αναγνωρίζει ότι η πράξη της παρατήρησης αλλάζει την κατάσταση του παρατηρούμενου συστήματος. Ωστόσο, δεν καταπιάνεται με ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την φύση του παρατηρητή: Ποιοι είμαστε εμείς οι παρατηρητές; Από πού προερχόμαστε; Γιατί είμαστε εδώ; Πώς σχετιζόμαστε με τον Φυσικό Κόσμο; Κάποιοι φυσικοί πάντως ισχυρίζονται πως το γεγονός ότι ατενίζουμε τον έναστρο ουρανό ίσως να είναι τόσο σημαντικό, που η ίδια η προέλευση του κόσμου να εξαρτάται από αυτό.Και εδώ, έρχεται η θεωρία της Ανθρωπικής Αρχής να μας οδηγήσει στην απλή διαπίστωση, ότι δεν θα κατανοήσουμε ποτέ το φυσικό σύμπαν αν δεν συνδέσουμε τις θεωρίες μας με την ύπαρξη συνειδητών όντων και της ίδιας της συνειδητότητας.

Θεωρούμε, συνήθως, ότι το εξελισσόμενο ή αναπτυσσόμενο σύμπαν συμβαίνει αντικειμενικά, ανεξάρτητα από την ανθρώπινη εξέλιξη, μα στο σύμπαν υπάρχουν χωροχρονικές μη-τοπικότητες οι οποίες συνδέουν τα πάντα μεταξύ τους. Με την έννοια αυτή γίνεται περισσότερο κατανοητό γιατί η αιώνια φιλοσοφία επιμένει, ξανά και ξανά, στο ίδιο σημείο: Παρελθόν και μέλλον είναι ψευδαισθήσεις˙. μόνο το Αιώνιο Παρόν υπάρχει και σ’ Αυτό εμπεριέχονται τα πάντα! Οι καθολικές συσχετίσεις των σωματιδίων, που αποδείχτηκαν και στο εργαστήριο, οδηγούν στη Συμπαντική Ενότητα και άρα στη Συμπαντική Ολότητα. Τα είδη όντως εξελίσσονται, παράλληλα, όμως εξελίσσεται και το Οικοσύστημα της Γης ως μονάδα. Πως, λοιπόν, να διαχωρίσουμε τον άνθρωπο από τον Κόσμο του;

Όλες οι παραπάνω ιδέες που παρουσιάζονται στη νέα φυσική και άλλες τόσες, ίσως να φαίνονται στην αρχή παράξενες για το δυτικό νου και ο άνθρωπος αισθάνεται μεγάλη δυσκολία με τις περίεργες αυτές τις απόψεις. Μάλλον ο νους μας δειλιάζει, ακόμη, στην προσδοκία των καμπυλωμένων διαστημάτων ή των περιοχών που βρίσκονται πέρα από το χωροχρόνο, και να σκέπτεται σε παραπάνω από τις τέσσερεις διαστάσεις. Την ίδια ίσως δειλία νιώθει να αντιμετωπίσει τις 26 διαστάσεις της θεωρίας των Υπερχορδών, ή που καλείται επίσης να κατανοήσει έννοιες όπως την “επαλληλία”, που σημαίνει ότι ένα σωματίδιο αν δεν παρατηρηθεί μπορεί να βρίσκεται σε δύο ή περισσότερα μέρη ταυτόχρονα καταστάσεων. Πολλές φορές όμως η φύση των πραγμάτων το απαιτεί! Αυτό ισχύει όταν μελετάμε ατομικά ή υποατομικά φαινόμενα και από ό, τι φαίνεται πλέον και φαινόμενα του εγκεφάλου! Γιατί, και ο εγκέφαλος είναι ένα φυσικό σύστημα κι όλοι οι βασικοί νόμοι της φύσης και των βασικών συστημάτων που την διέπουν είναι συμπαντικής εμβέλειας.

Η κβαντική θεωρία του εγκεφάλου δεν έρχεται σε αντίθεση με τις ανακαλύψεις της νευροβιολογίας. Απλά δίνει στους νευρώνες τη δυνατότητα μίας ταχύτατης επικοινωνίας, ώστε να λειτουργούν ταυτόχρονα διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου, Και οι θεωρητικοί φυσικοί έχουν υποστηρίξει ότι η λειτουργία μακρο-μοριακών συστημάτων, όπως οι πρωτεΐνες, σχετίζονται άμεσα με τις κβαντικές διαδικασίες. Σωματίδια, επίσης, που χωρίζονται από αχανείς χωροχρονικές αποστάσεις γνωρίζουν το ένα τι κάνει το άλλο. Όταν δηλαδή ένα ηλεκτρόνιο πηδάει σε μια νέα τροχιά στο εξωτερικό ενός ατόμου, το αντι-ηλεκτρίνιο(ή ποζιτρόνιο) που είναι ¨ζευγάρι¨ μαζί του πρέπει να αντιδράσει, όπου κι αν ζει μέσα στο σύμπαν. Ουσιαστικά, αυτό το μνημονικό δίκτυο απλώνεται σε όλο το σύμπαν, συνδέει τα πάντα και τα επεκτείνει.

Η θεωρία ότι κάθε άνθρωπος είναι ένα άπειρο ον γίνεται όλο και πιο πραγματική τώρα.Προικισμένοι με πλήρη προσαρμοστικότητα στο νευρικό μας σύστημα, έχουμε όλοι την επιλογή να υψώσουμε τα όρια ή να τα γκρεμίσουμε. Κάθε άνθρωπος συνεχώς κατασκευάζει μια εντυπωσιακή παράθεση σκέψεων, αναμνήσεων, επιθυμιών και αντικειμένων. Αυτά τα ερεθίσματα, που κυματίζουν μέσα στον ωκεανό της συνείδησης, γίνονται και η πραγματικότητά μας. Αν ξέραμε πώς να ελέγχουμε τη δημιουργία των ερεθισμάτων της διάνοιας θα ήμασταν ικανοί όχι μόνο να δημιουργήσουμε νέους νευρώνες αλλά και οτιδήποτε άλλο! «Ό,τι βλέπουμε, γινόμαστε και ότι σκεφτούμε μπορεί να γίνει»: είναι μια αλήθεια που διαμορφώνει ολόκληρη τη φυσιολογία, περιλαμβανομένου και του εγκεφάλου.

Ο αιώνας που πέρασε μπορεί να έδωσε μια μεγάλη αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού πάνω στον πλανήτη, ταυτόχρονα όμως μας σημάδεψε και με πολλούς θανάτους. Έτσι, η ανθρωπότητα μπήκε στον πειρασμό να κατανοήσει πιο έντονα την θνητή της φύση και αυτό εξανάγκασε τον ανθρώπινο εγκέφαλο να προβάλει την ύπαρξή του στο μέλλον, ούτως ώστε να μπορέσει να συναντήσει τον εαυτό του αύριο.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος εκτός από την ικανότητά του να δημιουργεί μια εικόνα του μέλλοντος, μέσω μιας διεύρυνσης της νοητικής λειτουργίας, είχε ανάγκη να δημιουργήσει μια εικόνα του μέλλοντος που ανοιγόταν μπροστά του, εν είδη υπόσχεσης πως η τελευτή δεν θα τον άγγιζε. Γιατί, μια βασική και βαθιά επέκταση της συνειδητότητας επιτρέπει στον άνθρωπο να αποκτήσει καθαρότερη εικόνα του μέλλοντος και επομένως να καλλιεργήσει την προσωπικότητά του ως προς αυτό.

Ως έκφραση, λοιπόν, τόσο της αναπτυσσόμενης συνειδητότητάς του ο άνθρωπος, όσο και της «κρίσης» θανάτου ή άρνησης της τελευτής του, πρόβαλλε το κβάντο ως αντικείμενο «καλλιέργειας» για να μπορέσει να τραφεί η ανθρώπινή του ύπαρξη μέσα από το Συλλογικό ασυνείδητο. Και απ’ ότι βλέπουμε, η ανθρωπότητα αρχίζει σιγά-σιγά να παραδίδει εθελούσια τις ατομικές υλιστικές ικανοποιήσεις του παρόντος, προκειμένου να καλλιεργήσει μια πνευματική πίστη στο αύριο, και επομένως να «εξαγοράσει χρόνο», για να αποφύγει την τελευτή της νέας και ανώτερης αίσθησης του συλλογικού εαυτού.

Και ο Dr. Ervin Laszlo, ο διακεκριμένος επιστήμονας, φιλόσοφος και πρόεδρος της Λέσχης της Βουδαπέστης (η οποία είναι μια ένωση ηθικών και υπεύθυνων ηγετικών προσωπικοτήτων από διάφορα μέρη του κόσμου που πιστεύουν ότι υπάρχει άμεση ανάγκη να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλάζοντας πρωτίστως τον εαυτό μας) στο βιβλίο του Η Μεγάλη Κβαντική Αλλαγή, μας λέει:

«Ο παγκόσμιος εγκέφαλος είναι το ημι-νευρωνικό δίκτυο επεξεργασίας ενέργειας και πληροφοριών που δημιουργείται από εξίμισι δισεκατομμύρια ανθρώπους πάνω στον πλανήτη, οι οποίοι αλληλεπιδρούν με πολλούς τρόπους ιδιωτικούς και δημόσιους, και σε πολλά επίπεδα, τοπικά και παγκόσμια. Μια κβαντική μεταστροφή στον παγκόσμιο εγκέφαλο είναι ένας ξαφνικός και θεμελιακός μετασχηματισμός στις σχέσεις ενός σημαντικού μέρους των εξίμισι δισεκατομμυρίων ανθρώπων τόσο μεταξύ τους όσο και με τη φύση –μια μακρομεταστροφή στην κοινωνία- και ένας επίσης ξαφνικός και θεμελιακός μετασχηματισμός στις πιο προηγμένες αντιλήψεις για τη φύση της πραγματικότητας –μια μεταστροφή παραδείγματος στην επιστήμη. Οι δυο μεταστροφές μαζί αποτελούν μια πραγματική “επανάσταση της πραγματικότητας” τόσο στην επιστήμη όσο και στην κοινωνία.»

Έτσι, μέσα από την «κρίσιμη μάζα» ο εγκέφαλος μας γελάει, κλείνοντάς πονηρά το μάτι, και το μικροσκοπικό κβάντο γίνεται η ελπιδοφόρα οδός για μια ειρηνική και βιώσιμη ανθρώπινη πορεία μέσα στο σύμπαν!
----------------------
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε κάποιες παράξενες κι αλλόκοτες μηχανές,
που τις τροφοδοτείς με ψωμί, κρασί, ψάρι, χόρτα
και σου παράγουν έναν κόσμο γεμάτο αναστεναγμούς, γέλιο και όνειρα.

Νίκος Καζαντζάκης

Να «αγαπάς τον εαυτό σου»

«Να αγαπάς τον εαυτό σου», ίσως η μεγαλύτερη πλάνη που κυβερνά τη σύγχρονη συνειδητότητα, που αγωνιά για τη «θεία σύνδεση» που θέλει να κατακτήσει.

Ποιον εαυτό; Ποιο από όλα τα εγώ, όταν δεν γίνονται καν αντιληπτά, μόνο ταυτιζόμαστε μαζί τους ονομάζοντάς τα «ο εαυτός»;

Ποιος είναι  ο «εγώ»;

Και η κάθε απάντηση ποικίλει, διανθίζεται με διδαχές και πεποιθήσεις, ενώ συνεχίζουμε να προσπαθούμε την πλάνη που νομίζουμε πως έχουμε αποκαλύψει.

Μπορούμε να ελέγξουμε τις αισθήσεις μας, τη σκέψη μας, τα συναισθήματα και τη δράση μας; Έχουμε πραγματικά το κυριαρχικό χέρι της βούλησης επάνω σε όλα αυτά; Σε ποιο βαθμό;

Πόσο πιστά και ασυνείδητα υπηρετούμε πότε το ένα εγώ, πότε το άλλο, ονομάζοντάς τα «οι επιθυμίες μου», «η θέληση της καρδιάς μου», «το κάλεσμα της ψυχής μου», για το μοναδικό λόγο, ότι η γνώση μας είναι ελλιπής και η έλξη τους τεράστια;

Ποιος επιθυμεί, ποιος φοβάται, ποιος παρασύρεται, ποιος πιστεύει, ποιος ορίζει, ποιος υποστηρίζει, ποιος κατατάσσεται, ποιος θυσιάζεται, ποιος έχει χρέη, ποιος απελευθερώνεται, ποιος πλανάται;

Αν δεν ξεκαθαρίσουμε τις παρανοήσεις και το μπέρδεμά μας, προς τα πού οδεύουμε και για ποιο λόγο; Ανάμεσα στις αλληγορίες, τους μύθους, τη σοφία ως γνώση, την κατήχηση και τις απόψεις μας, υπάρχει η πρακτικότητα της απλής εφαρμόσιμης αυταπόδεικτης Αλήθειας.

Ονειρική Μνήμη...το ονομάζουμε "εδώ και τώρα"

Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να προσφέρεις την αρχαία σοφία σήμερα, χωρίς να τη γνωρίζεις ουσιαστικά και έχοντας προσθέσει σε αυτήν, τη γνώση του σήμερα. 

Για τον επιφανειακό, γραμμικό νου της σύγχρονης προσωπικότητας, αυτό μοιάζει ακατανόητο, αδύνατον, πλάνη του ατόμου, ύβρης, αντιφατικό και ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί ο καθένας.

Βέβαια, όταν παπαγαλίζουμε ό,τι μας έδωσαν από την αρχαία σοφία ή όταν αναπαράγουμε απλά λόγια άλλων πιστεύοντας πως γεμίζοντας το νου μας με πληροφορία, έτσι γνωρίζουμε, δεν είναι δυνατόν να μεταπηδήσουμε στο πιο πάνω «θεώρημα», μη κατανοώντας το.

Όπως, το ίδιο βολικά ξεχνάμε πως «η γνώση είναι μέσα μας», θεωρώντας τον εαυτό μας διαχωρισμένο και γραμμικά τοποθετημένο στον προσωρινό χρόνο που ονομάζουμε «ζωή».

Περιμένοντας όμως η ζωή να λειτουργήσει όπως εμείς τη θυμόμαστε και έτσι την προβάλλουμε, είναι σα να περιμένουμε τα ποτάμια να γυρίσουν ανάποδα και να οδεύουν προς τα βουνά.

Έχουν νόημα όμως κάποια από αυτά που λέμε, κι ας μην κατανοούμε τις συνδέσεις.

- Με τον ίδιο τρόπο θα καταδίκαζαν όλοι – ειδικά οι πιο «μορφωμένοι» - το Σωκράτη, αν προκαλούσε τα δεδομένα της σύγχρονης κοινωνίας, με αντίστοιχο «μοντέρνο» τρόπο.

- Με τον ίδιο τρόπο θα έκρυβε ο Πυθαγόρας τη γνώση από τους πολλούς αδαείς που έλκονται από τη δύναμη, το μυστήριο μα δεν κατανοούν πέρα από την επιφάνεια του Είναι τους.

- Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα αγνοούσαν οι άνθρωποι την Υπατία, αν περπατούσε ανάμεσά μας, υπηρετώντας την Αλήθεια που αναζητούσε με σύγχρονη γλώσσα, με διαφορετικά ενδύματα και επιλογές.

Γιατί χρειάζεται ταυτόχρονα ταπεινότητα και ακλόνητη σιγουριά για να καταφέρεις να βλέπεις καθαρά. Χρειάζεται βασικές έννοιες να έχουν κατανοηθεί, αφού πρώτα αναγνωριστεί η διαστρέβλωσή τους. Χρειάζεται ευθύνη να αναλάβει κανείς την ευθύνη της παραμόρφωσής του. Και είναι δουλειά...

Οι περισσότεροι αρκούνται στο να προσθέτουν πληροφορίες, στην ίδια διαστρεβλωμένη τους αντίληψη, μη θέλοντας να γκρεμίσουν ολιστικά, την προσωπικότητα που έχτισαν με τόσο μόχθο και την ζωή που ονειρεύονται να είναι αληθινή.

Πώς άλλωστε να αναγνωρίσουν πως «με τις καλύτερες προθέσεις» εξακολουθούν να υπηρετούν το ίδιο ακριβώς σύστημα που καταπολεμούν; Οξύμωρο, παράδοξο, όμως η Αλήθεια δεν εξαφανίζεται, απλά επειδή εμείς δεν θέλουμε πεισματικά να τη βλέπουμε.

Το σχεδόν ακατόρθωτο όμως παραμένει το ζητούμενο…
 
Γιατί όλα ξανάρχονται αλλαγμένα και αγνώριστα για να τα ανακαλύψεις ξανά.  Η επανάληψη όμως δεν υπάρχει και το μεγαλύτερο μέρος της όρασης πραγματικότητας παραμένει αόρατο. Η σπειρωειδής ύπαρξη δεν είναι ο τελικός σκοπός αλλά αυτός δεν αποκαλύπτεται μέσα στα όνειρα που φαντάζουν μοναδικά και πραγματικά.
 
Το παράδοξο είναι ότι η ζωή σου ΕΙΝΑΙ πραγματική, όσο κι αν θέλουν να σε πείσουν πως είναι ασήμαντη, ονειρική και ψεύτικη. Όμως, ποια αξία θα είχαν τα "θαύματα" σήμερα, ένας σωτήρας, ένας σοφός, αν αυτός συνέτεινε στη συνεχιζόμενη ύπνωσή σου; Ποιος πραγματικά άξιος ηγέτης του πνεύματος θα χώραγε στην ονειρική σου μνήμη γι' αυτόν;

Προσωπικός Χρόνος

Υπάρχει λόγος που δεν μπορώ να πάω πίσω και να διαβάσω τα άρθρα μου ξανά.

Τίποτα από αυτά δεν είναι διαχρονικά, ούτε γράφονται με αυτό το σκοπό. Το ίδιο ισχύει για το 99% των όσων κυκλοφορούν, απλά για μένα είναι συνειδητό. Αποτελούν το παρελθόν. Αλλά ποιο παρελθόν, πώς;

Ακόμα κι αν επέλεγα να γράψω πάνω στο ίδιο θέμα σήμερα, θα έγραφα με εντελώς διαφορετικό τρόπο, και αυτό το κάνουμε καθημερινά, μέσα σε ζωντανούς διαλόγους. Έχουν σημασία τα όσα γράφω όταν το κάνω, όταν επιλέγω να τα ανεβάζω, μόνο για όσους μπορούν να δουν πέρα από τα φαινόμενα ή τουλάχιστον υποψιάζονται πως όσα βλέπουν δεν είναι τα πάντα.

Δεν υπάρχει επανάληψη, παρά μόνο για τις μηχανές. Οπότε, επειδή υπάρχουμε σε προσωπικό (και συλλογικό, αλλά είναι πιο δύσκολο αυτό να γίνει αντιληπτό) χρόνο, για κάποιους, τα άρθρα αποτελούν το παρόν τους, για κάποιους το μέλλον τους και για κάποιους άλλους το παρελθόν τους. Για πολλούς, δεν θα εμφανιστούν καν στη χρονική γραμμή της ζωής τους.

Φυσικά πολλοί πιστεύουν πως αυτά αποτελούν το παρελθόν τους γιατί παρασύρονται από την επιφανειακή αντίληψή τους, που δεν κατανοεί τα απλά ούτε μπορεί να διαβάσει βιωματικά, ανάμεσα στις λέξεις και στις γραμμές.

Αυτοί που δεν θα τα συναντήσουν ποτέ στον ορίζοντά τους, ζουν σε ένα εντελώς δικό τους προσωπικό χρόνο, σε ονειρικές καταστάσεις, πολύ πειστικές πως είναι αληθινές. Ή, συνεχίζουν οι ίδιοι, με την ίδια αφοσίωση να δουλεύουν για όσους μπορούν να τους δουν. Είναι αρκετοί...

Το παρόν είναι ένας πολύ «περίεργος χώρος» για να υπάρχεις! Πρέπει να δίνεις σε αυτό όλη σου την αφοσίωση, την ψυχή, τη δράση, τη σοβαρότητα της ύπαρξής σου (ακόμα και γελώντας ή παίζοντας) και το αμέσως επόμενο λεπτό, να είσαι πρόθυμος να το αφήνεις πίσω σου, χωρίς να κρατιέσαι από το τι έχεις δώσει και τι έχεις λάβει, σε φυσικές ή υλικές απολαβές. Όλα όσα κρατάς από αυτό, βρίσκονται μέσα σου, μαζί σου, και έχουν αφομοιωθεί, συμφιλιωθεί, σε ένα σύνολο που θα ανακαλύψεις λίγο παρακάτω, στην επόμενη δράση/εκδήλωσή σου.

Και μη νομίζεις πως αναφέρομαι στα άρθρα μου. Δεν μου ανήκουν πια, αλλά κρατάω το «μου» ως ευθύνη της συνολικής δράσης μου.

Εξακολουθεί να με εκπλήσσει το πόσα βρίσκονται ακριβώς μπροστά στα μάτια μας, μέσα στην ίδια τη ζωή μας, αλλά οι περισσότεροι αδυνατούν να δουν. Το ότι γνωρίζω το γιατί, τον μηχανισμό της αυτό-ύπνωσης, δεν εξαφανίζει την έκπληξη. Τα αντίθετα παραμένουν όταν τα ξεπερνάς, όμως δεν σε δεσμεύουν ούτε σε παρασύρουν.

Αδυνατούμε να δούμε τους εαυτούς μας όπως αδυνατούμε να δούμε και τους άλλους… φυσικά, πιστεύοντας πως το κάνουμε. Η παραδοχή, «δεν βλέπω/δεν αντιλαμβάνομαι» είναι η πρώτη πράξη θάρρους που θα φανέρωνε το επόμενο βήμα. Αλλά θέλει τόλμη, ταπεινότητα και απόλυτη αφοσίωση στην εύρεση του τρόπου διαφυγής από την ύπνωση. Δεν είναι το ζητούμενο όμως για όλους! Πολλοί ερωτοτροπούν, αναζητώντας εφήμερες κατακτήσεις, λόγοι αφοσιώνονται και πειθαρχούν πραγματικά.

Αδυνατούμε να δούμε είτε τον εαυτό μας είτε τους άλλους επειδή βρισκόμαστε σε μια συνεχή ανταγωνιστική (ή «συναγωνιστική, για τους πιο «εκλεπτυσμένους») διάθεση, εκτελώντας άπειρα υποσυνείδητα προγράμματα, που δεν αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχουν μέσα μας και μας καθοδηγούν... Όλες οι προσωπικότητες, μηδενός εξαιρουμένου! Τι χτύπημα για το αλαζονικό εγώ! Τι θαρραλέα παραδοχή για τον άνθρωπο!

Εξακολουθεί να με εκπλήσσει που τόσοι πολλοί ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ πραγματικά να απελευθερωθούν από τα προγράμματά τους, άσχετα με το τι λένε. Δεν θα έπρεπε! Είναι σα να περιμένεις από μηχανές να ΘΕΛΟΥΝ να γίνουν άνθρωποι, όταν το να είναι μηχανές είναι το μόνο που γνωρίζουν και μέσα από αυτές τις διασυνδέσεις έχουν μόνο την ικανότητα να «σκεφτούν».

Όταν συνομιλείς με μηχανές, οι αντιδράσεις και οι όποιες ανταποκρίσεις είναι προβλέψιμες, όλες οι εκδοχές έχουν προβλεφθεί, έχουν παιχτεί, πολύ πριν εκδηλωθούν. Υπάρχει ένας προγραμματισμός για τα πάντα, που κυβενρά τον ονειρικό κόσμο μας. Για τις μηχανές, η όποια δράση/ανταπόκριση/έκφραση που δεν ταιριάζει με την καλωδίωσή τους είναι εχθρική, ανάξια προσοχής, γελοία, ασήμαντη, λόγος για αντίσταση... με όποια μορφή. Ο προσωπικός και ο συλλογικός προγραμματισμός, ξέρει όλες τις διαδρομές για να διατηρήσει την κυριαρχία του.

Οι πιο εμφανείς διασυνδέσεις σήμερα είναι οι πιο εκλεπτυσμένες μορφές προγραμματισμού, που δίνουν την εντύπωση ελευθερίας, ενώ αθόρυβα και αόρατα, δημιουργούν καλώδιο με καλώδιο, ένα ακόμα ευφυές πρόγραμμα, που κυριαρχεί στον άνθρωπο. Αυτό, παραμένει το μόνο εσωτερικό σύστημα «διάκρισης», που διακυβερνά τις μηχανές: η κρίση μέσα από προγράμματα!

Το ότι έχουμε ένα σώμα, δεν μας κάνει ανθρώπους. Το ότι έχουμε την ικανότητα σκέψης που επιβραβεύεται από την κοινωνία, δεν μας κάνει ανθρώπους. Το ότι έχουμε επιθυμίες, ανάγκες, δεν μας κάνει ανθρώπους. Το ότι αντιστεκόμαστε και πολεμούμε οτιδήποτε που νομίζουμε πως υπάρχει έξω από μας, δεν μας κάνει ανθρώπους. Πολλά δεν μας κάνουν ανθρώπους, αλλά δεν φαίνονται από το επίπεδο «αντίληψης» τις μηχανιστικής μας πορείας.

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να αποδεκτείς, να αλλάξεις αλλά ούτε και να αφήσεις πίσω σου ένα πρόβλημα, όσο κι αν προσπαθείς, με διάφορους τρόπους να το κάνεις. Γιατί όλα όσα αντιλαμβανόμαστε ως «προβλήματα» είναι απλά συμπτώματα των αιτιών που δεν υπάρχουν στο φυσικό επίπεδο της αντίληψης που ξέρουμε να εμπιστευόμαστε.

Και τελικά, γράφω για όσους μπορούν να διεισδύσουν αρκετά βαθιά ώστε να αντιληφθούν την άσβεστη φλόγα μέσα τους, που ζητάει να εκδηλωθεί, κόντρα σε όλες τις προσπάθειες απόσβεσής της… Μόνο για όσους αντιλαμβάνονται πως δεν «χτυπάω ανθρώπους» μα φανερώνω όσα μας μάς θέλουν μηχανές ενω είμαστε άνθρωποι... Για αυτούς που διαχωρίζουν το ένα από το άλλο ή που διαθέτουν τον διακαή πόθο να το κάνουν!

Πάντα με αφήνει έκθαμβη η αμυγδαλιά, που φιγουράρει ταπεινή, λιτή και πρωτοπόρα, ανάμεσα στα υπόλοιπα πανέμοφρα ανοιξιάτικα λουλούδια!  Μετά τον μακρύ χειμώνα, η αμυγδαλιές της γης σημαίνουν τον ερχομό της πολυπόθητης Άνοιξης...Και έπρεπε να ανακαλύψω αργότερα, όπως όλα τα παιδιά, ενήλικας πια, πως η αμυγδαλιά είναι το ίδιο δένδρο που φτιάχνει τα αμύγδαλα στο πιάτο μου... Τι απερίγραπτο δεος!

Τα παιδιά σήμερα γνωρίζουν πολύ περισσότερα... αλλά ποιος μπορεί να τα ακούσει; Όμως αυτό ανήκει σε άλλο άρθρο (;) ... ή άλλη Παιδεία!

Η ΙΕΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Φεῦ! Ποῦ εἶσαι, Ἐλευθερία ἱερά, ποῦ νόμοι, ποῦ νομοδόται!
Ὅσον γνωρίζομεν τὴν ἀληθῆ σημασίαν σου, τόσον αὐξάνει ὁ πόθος μας εἰς τὸ νὰ σὲ ἀπολαύσωμεν.
Ἐσὺ εἶσαι ἡ μήτηρ τῶν μεγάλων ἀνδρῶν, σὺ ὁ στῦλος τῆς δικαιοσύνης, σὺ ἡ πηγὴ τῆς εὐτυχίας.
Ἔ, πόσον καλὸν λείπει ἐκείνων, ὁποὺ σὲ ὑστεροῦνται!
Πόσον θέλουν κλαύσει ὅσοι μέχρι τοῦδε δὲν σὲ ἐγνώριζον!

Ἡμεῖς δέ, ναὶ ἱερὰ Ἐλευθερία, μὲ τοὺς ὀδόντας μας θέλομεν συντρίψει τὰς ἁλύσους μας, διὰ νὰ τρέξωμεν πρὸς ἀπάντησίν σου.
Εἶναι ἀδύνατον αἱ ἑλληνικαὶ ψυχαὶ νὰ κοιμηθοῦν πλέον εἰς τὴν ληθαργίαν τῆς τυραννίας!
Ὁ λαμπρὸς ἦχος τῶν ἀρμάτων των πάλιν θέλει ἀκουσθῆ πρὸς κατατρόπωσιν τῶν τυράννων των, καὶ ταχέως.

ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ.

Η μάχη της αλαζονικής Αράχνης με τη Θεά Αθηνά

Η Αράχνη ήταν η κόρη του Ίδμωνα και ζούσε στη Λυδία της Μικράς Ασίας, μια πόλη ξακουστή για τα υφαντά της.
 
Έτσι η Αράχνη έγινε κι εκείνη μια εξαιρετική υφάντρα σε σημείο που ακόμα και οι Νύμφες πήγαιναν να θαυμάσουν τα έργα της. Όλοι πίστευαν ότι είχε διδαχθεί την τέχνη από την Αθηνά Εργάνη. Η θεά Αθηνά μαζί με τον Ήφαιστο ήταν προστάτες όλων των συντεχνιών. Η ίδια όμως ήταν και θεά της υφαντουργίας, γι” αυτό συχνά τη βλέπουμε σε παραστάσεις να κρατάει αδράχτι.
 
Η Αράχνη βέβαια δεν παραδέχθηκε ποτέ ότι το ταλέντο της το όφειλε στη θεά. Τόλμησε μάλιστα να συγκριθεί μαζί της λέγοντας ότι ήταν πολύ καλύτερη και θα τη νικούσε σε οποιαδήποτε αναμέτρηση.
 
Η έπαρση και η αλαζονεία της υφάντρας απογοήτευσαν την Αθηνά, η οποία έκανε μια ύστατη προσπάθεια να τη συνετίσει. Μεταμφιέστηκε σε γριά και συμβούλευσε την Αράχνη να αντιληφθεί τη διαφορά ανάμεσα σε μια θνητή και σε μια θεά και τη συμβούλευσε ότι είναι ύβρις να προσπαθεί κάποιος θνητός να αναμετρηθεί με τους θεούς. Η Αράχνη συνέχισε την αλαζονική συμπεριφορά λέγοντας ότι σε περίπτωση μονομαχίας θα τη νικούσε.
 
Η αναμέτρηση και η τιμωρία
 
Η Αθηνά τότε αποκαλύφθηκε και οι δυο γυναίκες αναμετρήθηκαν στην τέχνη που ήξεραν καλά. Η Αθηνά κέντησε τα δικά της κατορθώματα. Δημιούργησε ένα έργο για τη διαμάχη της με τον Ποσειδώνα και σκηνές από βίους θνητών που διέπραξαν ύβρη απέναντι στους θεούς. Η Αράχνη αντίθετα με ιδιαίτερο θράσος απεικόνισε τις ερωτικές ατασθαλίες των θεών που αποπλανούσαν θνητές, αφού πρώτα εξαπατούσαν τα υποψήφια θύματά τους. Η Αθηνά εξοργίστηκε με  την έπαρση της  υφάντρας και έσκισε το υφαντό της. Όταν όμως είδε το υφαντό της, θαύμασε την τεχνική και το ταλέντο της Αράχνης.
 
Δεν έδειξε το παραμικρό και τη χτύπησε στο πρόσωπο. Το βαρύτερο όμως για την Αράχνη ήταν ότι η Θεά έσκισε το υφαντό της. Λίγο αργότερα, η πληγωμένη και ταπεινωμένη υφάντρα προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή της και κρεμάστηκε. Η Αθηνά που δεν περίμενε αυτή την εξέλιξη, χαλάρωσε τη θηλειά και μετέτρεψε το σώμα της σε αρθροπόδα αράχνη ρίχνοντας πάνω της ακόνιτο που ακόμα και σήμερα θεωρείται το πιο δηλητηριώδες φυτό στην Ευρώπη. Η θεά δεν την άφησε να πεθάνει. Τη μεταμόρφωσε μ’αυτό το δηλητήριο σε έντομο και την καταράστηκε να ζει πάντα κρεμασμένη εξασκώντας την τέχνη της και να βρίσκεται πάντα κάποιος που να χαλάει τον ιστό της.
 
Μια δεύτερη εκδοχή του μύθου λιγότερο αποδεκτή κάνει λόγο για μια νεαρή κοπέλα υφάντρα, που την έλεγαν Αράχνη. Η βαριά άρρωστη μητέρα της την παρακαλούσε να πάει να τη δει έστω για τελευταία φορά, αλλά η κόρη δεν είχε χρόνο γιατί ύφαινε στον αργαλειό. Τότε η μητέρα της λίγο πριν πεθάνει, την καταράστηκε να γίνει έντομο και να υφαίνει μια ολόκληρη ζωή τον ιστό της.

Είσαι ό,τι ακούς!

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ακούν ούτε το δέκα τοις εκατό απ΄ότι τους λένε! Έχουν το χάρισμα να ακούν μόνο ό,τι τους αφορά ή τους συμφέρει, ακούν φιλτράροντας εσωτερικά το προσλαμβανόμενο ερέθισμα.

Και όμως, τα αυτιά μας προορίζονται για να ακούν αγάπη. Δυσκολεύεσαι να το συλλάβεις, έτσι δεν είναι; ιδίως αν κάποιος στο περιβάλλον σου σε επικρίνει συχνά! Χωρίς αμφιβολία θα με ρωτήσεις :”Και πως να ακούσω αγάπη στα λόγια του συντρόφου μου, που άλλη δουλειά δεν κάνει από το να μου γκρινιάζει όταν δεν του αρέσει κάτι;”

Όταν και εσύ συμβεί να επικρίνεις κάποιον, μπορείς να δεις το κίνητρό σου, αυτό που κρύβεται πίσω από την επίκρισή σου; Επικρίνεις το συγκεκριμένο άτομο επειδή δεν το αγαπάς; Ή μήπως επειδή το αγαπάς υπερβολικά αλλά με λάθος τρόπο;

Δεν έχει σημασία πως αγαπάς, σημασία έχει, σε τελική ανάλυση, ότι αγαπάς! Να, λοιπόν, τι κρύβεται πίσω από την επίκριση. Είτε είναι ο σύντροφός σου, το παιδί σου, ένας φίλος σου, επικρίνεις επειδή δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που διαμόρφωσες εσύ, όταν το γνώρισες. Ξάφνου, συμβαίνει κάτι και απογοητεύεσαι, επειδή το πρόσωπο αυτό δεν ενεργεί, δεν σκέφτεται και δεν μιλάει όπως θα ήθελες εσύ. Και το επικρίνεις. Γιατί; Απλούστατα επειδή θέλεις να το βοηθήσεις να δει πιο καθαρά, καθώς ενδόμυχα πιστεύεις ότι οφείλει να πράξει διαφορετικά.

Η όποια επίκριση υποκρύπτει αγάπη. Το μόνο που χρειάζεται για να ανακαλύψουμε αυτή την αγάπη, είναι να την ακούσουμε. Αν το πρόσωπο που επικρίνεις σου ήταν αδιάφορο, θα μπορούσε να κάνει ή να λέει οτιδήποτε: Δεν θα του έδινες την παραμικρή σημασία! Δεν θα σκεφτόσουν να το επικρίνεις, επειδή τα λόγια και οι πράξεις του θα σε άφηναν τελείως ασυγκίνητο. Το ίδιο κάνουν και οι άλλοι για σένα. Όταν σε επικρίνουν, κάτι σημαίνεις για αυτούς. Επιπλέον, όταν σε επικρίνουν, έχεις παρατηρήσει ότι αναφέρονται σε συγκεκριμένη πράξη; Σε συγκεκριμένη στάση; Για το πως ντύνεσαι, πως μιλάς, πως γελάς, πως χτενίζεσαι, πως εργάζεσαι, και ούτω καθεξής; Άρα, επικρίνουν τη στάση σου και όχι τον πραγματικό σου εαυτό, την ουσία σου… Όταν βιώνεις συναισθήματα μετά από κάποια επίκριση, είναι γιατί ένοιωσες απόρριψη, δεν ένοιωσες αγάπη για το βαθύτερο είναι σου. Και όμως, ο άλλος δεν επέκρινε την ουσία σου, το βαθύτερο είναι σου. Ως άνθρωπο, ως πλάσμα, σε αγαπάει. Αντίρρηση έχει μόνο για τη συγκεκριμένη συμπεριφορά σου.

Ας υποθέσουμε τώρα , ότι κάποιος έρχεται σε σένα για να κάνει παράπονα. Αντί να ακούσεις μόνο το ότι ο άλλος χρειάζεται ένα “ευήκοο αυτί“, γιατί να μην ακούσεις και ότι με το παράπονό του ζητάει τη συμβουλή σου; Γιατί δεν το ψάχνεις λιγάκι; Σου το λέω αυτό, επειδή χαρακτηρίζει πολύ τις ανθρώπινες σχέσεις. Πιστεύουμε πως έχουμε απαντήσεις για όλα. Χωρίς να εξακριβώσουμε αν ο άλλος χρειάζεται τη βοήθειά μας, αραδιάζουμε τις καλές συμβουλές μας. Είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να του λύσουμε το πρόβλημα, περιμένουμε μάλιστα να μας εκφράσει και ευγνωμοσύνη. Η πραγματικότητα είναι συνήθως εντελώς διαφορετική. Τις περισσότερες φορές, αυτός που παραπονιέται δεν είναι καθόλου έτοιμος να πράξει τα δέοντα για να αλλάξει τα κακώς κείμενα. Και η καλή συμβουλή σου δεν θα τον εντυπωσιάσει καθόλου. Δεν είναι αυτό που θέλει να ακούσει.

Αφού σου εκθέσει το πρόβλημά του, ρώτησέ τον αν θέλει τη βοήθειά σου, αν ενδιαφέρεται να ακούσει τη γνώμη και τις προτάσεις σου. Η αντίδρασή του θα σου υποδείξει ποια θα είναι η καλύτερη στάση σου. Συχνά, η συμβουλή που θέλουμε να δώσουμε στους άλλους είναι μια γνώμη που θα έπρεπε να δώσουμε στον εαυτό μας, μια συμβουλή που αρμόζει σε εμάς. Η συμβουλή αυτή δεν ταιριάζει απαραιτήτως και στον άλλο. Μάντεψε την ανάγκη του ανθρώπου, πες του ό,τι θέλει να ακούσει, και θα πετάξει στα ουράνια!

Σου έτυχε ποτέ να γνωρίσεις κάποιον που διαρκώς παραπονιέται και που, παρά τις όποιες παρεμβάσεις σου, συνεχίζει να ζει με δυστυχίες και προβλήματα; Την επόμενη φορά που θα σου αραδιάσει τις δυστυχίες του, θα τον βοηθήσεις λέγοντάς του το εξής :”Σε άκουσα με μεγάλη προσοχή. Τώρα, θέλω να ακούσω και τι αποφάσισες να κάνεις για να λύσεις το πρόβλημά σου.” Μπορεί να μη χαρεί καθόλου και να σου απαντήσει: “‘Ακουσέ με!!! Δεν έχω άλλη επιλογή! Τίποτα δεν αλλάζει! Όλα είναι εναντίον μου!” Τότε, πες του με ήρεμο τόνο ότι δεν θέλεις πια να τον ακούς να μιλάει για τα προβλήματά του, και ότι στο μέλλον μετά χαράς θα τον ακούσεις, με την προϋπόθεση όμως ότι θα έχει επίσης και σχέδιο δράσης για την αντιμετώπισή τους. Βέβαια, τα λόγια σου ενδέχεται να προκαλέσουν μεγάλο σοκ, ίσως και να σου θυμώσει. Μπορεί όμως να συμβεί το εντελώς αντίθετο, να τον βάλεις σε σκέψεις για τη συμπεριφορά του.

Στην πραγματικότητα, αυτό που περιμένει από εσένα το συγκεκριμένο άτομο αραδιάζοντας ασταμάτητα τα παράπονά του, είναι να νοιώσει καλύτερα με λόγια του τύπου: “Μη στεναχωριέσαι! Δεν είναι και τόσο φοβερό! Όλα θα πάνε καλά, θα δεις! Κάνε υπομονή και κουράγιο, στο τέλος όλα φτιάχνουν!” Θέλει να ακούσει λόγια παρηγοριάς. Όταν τελειώσεις με τις παρηγοριές σου, το πιο πιθανό είναι να σου πει:¨Α! Τώρα νοιώθω καλά! Πάντα μου κάνει καλό να κουβεντιάζω μαζί σου!” Όλη αυτή την ώρα, ούτε εσύ ούτε ο άλλος κάνατε κάτι για να μετατρέψετε την ενέργεια δυστυχίας σε ενέργεια ευτυχίας.

Εσύ χρησιμοποίησες την ενέργειά σου για παρηγοριά, λέγοντας ακριβώς ό,τι ο άλλος ήθελε να ακούσει, και εκείνος θα συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο δυστυχίας. Κανείς δεν ευθύνεται για τη δυστυχία του άλλου. Δεν χρειάζεται λοιπόν να φροντίζεις για την ευτυχία των άλλων. Ο ρόλος σου δεν είναι, σε καμία περίπτωση, να τους παρηγορείς, ώστε να συνεχίσουν να παραπονιούνται για τις επικρίσεις και τα προβλήματά τους.

Σου συμβαίνει ποτέ να ενοχληθείς ακούγοντας ψέματα, να νοιώσεις στα τρίσβαθα της ψυχής σου ότι κάτι ακούστηκε περίεργα απ΄ ότι σου είπαν; Ποιά στάση κρατάς σε μια τέτοια περίπτωση; Ακούς τον συνομιλητή σου παριστάνοντας ότι τον πιστεύεις ενώ ενδόμυχα τον επικρίνεις; Αν συμβαίνει αυτό, τότε δεν είσαι πιο ειλικρινής από εκείνον! Ψεύδεσαι και εσύ, αφού σκέφτεσαι κάτι και αφήνεις να πιστεύουν κάτι άλλο. Εάν αντιλαμβάνεσαι ότι τα άτομα στο περιβάλλον σου δεν είναι ειλικρινή, πρέπει να καταλάβεις ότι βρίσκονται εκεί για να συνειδητοποιήσεις ότι ούτε και εσύ είσαι πάντα ειλικρινής. Και όταν δεν είσαι ειλικρινής, δεν το κάνεις από κακία! Συχνά, μια τέτοια στάση προκαλείται από φόβο, φοβάσαι μη γελάσουν μαζί σου, φοβάσαι μήπως δεν σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, μήπως κάνεις λάθος… Αποδέξου λοιπόν, ότι όταν οι άλλοι δεν είναι ειλικρινείς μαζί σου, έχουν κι εκείνοι τους φόβους τους. Αντί να τους επικρίνεις, δες σε αυτούς το μικρό παιδί που φοβάται.

Αν θέλεις πραγματικά να αλλάξεις την κατάσταση, άρχισε από σήμερα κιόλας να είσαι ειλικρινής. Όταν σου μιλάει κάποιος και αισθάνεσαι ότι αυτό που άκουσες είναι λάθος, να το εκφράσεις αμέσως.

Αν μια στάση σε ενοχλεί, είναι επειδή αντανακλά κάτι που υπάρχει μέσα σου.

 Αν ενεργείς με συγκεκριμένο τρόπο, ενώ μέσα σου αισθάνεσαι εντελώς διαφορετικά, το αποτέλεσμα θα είναι πάντα η επίκριση. Δεν έχει σημασία αν είναι αυτοκριτική ή επίκριση των άλλων. Όσο διαρκεί όμως αυτό, κανείς δεν νοιώθει καλά γύρω σου. Το κλίμα της επίκρισης έχει ως αποτέλεσμα να εκπέμπεις στον περίγυρό σου κύματα δυσφορίας.

Αντί να ακούς λόγια αυταρχισμού, μπορείς να επιλέξεις να ακούςλόγια αγάπης! Το άτομο που σου δίνει την εντύπωση του αυταρχικού, είναι συχνά άτομο που προβάλλει μια έντονη προσωπικότητα, απλώς και μόνο για να κρύψει το φόβο του. Ενδέχεται επίσης, να θέλει πραγματικά να σε βοηθήσει, αλλά το κάνει με τρόπο αυταρχικό, επειδή δεν γνωρίζει να συμπεριφερθεί διαφορετικά. Χωρίς αμφιβολία, εκφράζει ό,τι έμαθε στα παιδικά του χρόνια. Ετσι ανατράφηκε από τους γονείς του και έτσι σου εκφράζει την αγάπη του. Αν μάθεις λοιπόν να βλέπεις μόνο την αγάπη, το φόβο ή τον πόνο στα αυταρχικά άτομα, δεν θα ξανακούσεις αυταρχικά λόγια. Τα αυταρχικά άτομα θα πάψουν να αποτελούν απειλή.

Αν θέλεις να κάνεις μια πράξη αγάπης προς τον εαυτό σου, άρχισε από σήμερα να ακούς πραγματικά όταν σου μιλούν οι άνθρωποι. Αν το μήνυμα δεν είναι σαφές, πες τους να το επαναλάβουν και αφουγκράσου προσεκτικά για να συλλάβεις τα λόγια της αγάπης. Η ζωή σου θα αλλάξει ριζικά με τη σπουδαία τούτη άσκηση.

Ό,τι ακούς, λοιπόν, σου δίνει μια άλλη δύναμη για να αλλάξεις τη ζωή σου. Γιατί να μην χρησιμοποιήσεις τις ισχυρές αυτές δυνάμεις που σου ανήκουν; Πράγματι, όταν δεν αποδέχεσαι κάτι που σου λένε, όταν θυμώνεις, απαρνιέσαι τη δύναμή σου. Και κάθε φορά που απαρνιόμαστε τη δύναμή μας, βιώνουμε οργή για τον εαυτό μας. Η οργή αυτή, συσσωρεύεται με αργό ρυθμό και κάποια στιγμή θα ξεσπάσει.

Για να οδηγηθείς στην ευτυχία, φρόντισε να ακούς υπέροχα πράγματα, γέμισε τον εαυτό σου με πράγματα καταπληκτικά. Είναι ελεύθερη η επιλογή σου ! Κανείς δεν υποχρεώνεται να ακούσει κάτι που δεν θέλει.

Ο καλύτερος τρόπος να ρυθμίσεις τη συμπεριφορά σου απέναντι στους άλλους είναι να χρησιμοποιήσεις τη διακριτική σου ευχέρεια και να ακολουθήσεις τη διαίσθησή σου.

Φίλος μου είναι όποιος δεν διστάζει να με διορθώσει. Η κουβέντα που αρχίζει να με ενοχλεί, είναι η κουβέντα που αρχίζω να ακούω.

Μία φιλοσοφική προσέγγιση για την κατάθλιψη

Το πρόβλημα της κατάθλιψης γεννήθηκε και απασχολεί σημαντικά ολοένα και περισσότερους ανθρώπους του Δυτικού πολιτισμού. Σύμφωνα με ψυχιατρικές έρευνες στην επόμενη πενταετία θα βρίσκεται στην πρώτη θέση των ασθενειών. Συνεπώς, η κατάθλιψη κατατάσσεται άρδην στις ασθένειες με υψηλή άνοδο και χαρακτηρίζεται ως η πάθηση του 21ου αιώνα λόγω των συνεχόμενων κρουσμάτων από διάφορους κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες.

Γι’ αυτόν τον λόγο οι ιατροί προσπαθούν με τις ορθές κατευθυντήριες γραμμές να προσφέρουν στους ασθενείς την κατάλληλη ενημέρωση για την ασθένεια αυτή και την κατάλληλη θεραπεία με βάση την εκάστοτε περίπτωση και τη βαθμίδα της κατάθλιψης.

Πέρα από τις κλασσικές επιστημονικές γνωματεύσεις επί του θέματος, υπάρχει χώρος για μια φιλοσοφική επεξεργασία της κατάθλιψης είτε προέρχεται από βιολογική αιτία είτε ορίζεται ως υπαρξιακή. Όσον αναφορά το κατά πόσο μπορείτε να την καταπολεμήσετε αποκλειστικά με φιλοσοφική εργασία είναι αναμφίβολο όταν δεν συνδυάζεται με την ψυχολογία και τη φαρμακευτική αγωγή. Αν όμως επιτευχθεί ο συνδυασμός τους, τότε τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά.

Εμβαθύνοντας και αγγίζοντας την ουσία της κατάστασης ο τρόπος που οφείλεται να ακολουθήσετε είναι να πάψετε να σας απασχολεί από πού προέρχεται η κατάθλιψη. Αποδεχόμενοι ότι έχετε χάσει το νόημα και τον σκοπό στη ζωή σας να εστιάσετε εκεί και να τον ανακτήσετε πάλι από την αρχή. Γιατί άλλωστε η ανεύρεση της ρίζας του προβλήματος σας επιτυγχάνεται ούτως ή άλλως κατά τη διαδικασία της ψυχανάλυσης από τον ειδικό. Βέβαια, ο εαυτός σας οφείλει εν τέλει να δώσει τη μάχη για το αν θα αλλάξει τη φιλοσοφία που ορίζει τη ζωή σας ως τώρα. Για παράδειγμα σε καταστάσεις υπαρξιακές με αισθήματα θλίψης, άγχους τι κάνετε; Είστε διατεθειμένοι να αλλάξετε την ποιότητα της ζωής σας και να αλλάξετε τη μέχρι τώρα κατάσταση; Ακόμα και όταν έρχεστε αντιμέτωποι με τον καρκίνο, θεωρείται ότι η καλή διάθεση παίζει κατά κόρον ρόλο στην επιτυχή θεραπεία συνδυαστικά με την ιατρική περίθαλψη.

Συμπερασματικά, η άποψή σας, η διάθεσή σας και η φιλοσοφία σας μπορεί να επηρεάσουν σημαντικά το αποτέλεσμα των μαχών που παρουσιάζονται στη ζωή. Και οι μάχες είναι πολλές. Γι’ αυτό, όσοι έχουν σκοπό να είναι οι νικητές, θα έχουν περισσότερες πιθανότητες να το επιτύχουν.

Ο ΨΩΜΟΖΗΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Ένας γέρος στρατιώτης με του ζήτουλα τον δίσκο,
Στο ραβδί ακουμβισμένος και με το σακκί στον ώμο,
Έλεγε σ’ ένα παιδάκι που του έδειχνε τον δρόμο•
Μη, παιδάκι μου, μην τρέχης και πολύ οπίσω μνήσκω•
Εσύ είσ’ ευτυχισμένο… τα ματάκια σου τα έχεις,
Γερά έχεις ποδαράκια, κ’ ελαφρό σαν λάφι τρέχεις…
Εγώ έχασα το φως μου στου Μεσολογγιού την πόλι,
Και το ένα μου ποδάρι με το άρπαξε το βόλι.
Πού να είμασθε, παιδί μου;… Είναι νύκτα;…
Είναι μέρα;
– Νύκτα είναι… Στο Ανάπλι εζυγώσαμε, πατέρα.
– Στο Ανάπλι! -Κλαίεις, γέρο; -Τα παλιά μου ενθυμούμαι…
Τ’ ήμουν πρώτα, τ’είμαι τώρα στέκουμαι και συλλογούμαι…
Στο Ανάπλι!!! Εγώ πρώτος και με το σπαθί στο στόμα
Πήδησα στο Παλαμίδι•
Από ένα σ’ άλλον βράχο πρώτα ρίπτουμουν σαν φίδι,
Και σηκώνω μόλις τώρα το βαρύνεκρό μου σώμα.
Ετυφλώθηκα. Δεν βλέπω της Ελλάδος τα βουνά,
Κι’ ο ελεύθερός της ήλιος στα ματάκια μου δεν λάμπει…
Δενδροσκέπαστοι, ωραίοι κ’αιματοβρεμένοι κάμποι,
Σ’εσάς τώρα κόσμος άλλος ζωήν ήσυχη περνά.
Εγώ μόνος, για να ζήσω, τρέχω και ψωμοζητώ•
Στα ερημοκλήσια μέσα και στους δρόμους ξενυκτώ.
Παντού είμαι απορριμένος•
Ξένος είμαι στην Ελλάδα, και στο σπήτι μ’είμαι ξένος.
Όλος άλλαξε ο κόσμος, και την σήμερον ημέρα
Τα παιδιά εις την Ελλάδα δεν γνωρίζουν τον πατέρα.
Ταις θυσίαις, τους αγώνας ξέχασαν των παλαιών,
Και τον Πλούτον έχουν όλοι δια μόνον τους θεόν.
Προσπαθώ του κάκου ναύρω έναν φίλο του παλιού μας,
Του ηρωικού καιρού μας.
Άλλοι πέθαναν, και άλλοι ζουν απ’ όλους ξεχασμένοι•
Όπου κι’ αν σταθώ με σπρώχνουν, με περιγελούν οι ξένοι.
Ξένοι, μην περιγελάτε τα χυμένα μου τα μάτια,
Το σπασμένο μου ποδάρι•
Του μεγάλου Μπότζαρή μας ήμουν πρώτο παλλικάρι.
Η παλιά μου φουστανέλλα, όπου βλέπετε κομμάτια,
Χάρισμα του Καραΐσκου, από δόξα με σκεπάζει•
Το σπαθί αυτό που φέρνω στο πλευρό μου κρεμαστό,
Αν δεν ήναι με χρυσάφι και κοράλια σκεπαστό,
Είν’ ενθύμησις φιλίας του Ναυάρχου μας Τομπάζη.
Ήρωες εξακουσμένοι!
Και αν ήσθε πεθαμένοι,
Στην ενθύμησιν του κόσμου, στην ενθύμησίν μας ζήτε•
Πέθαναν, κι’ αν ζουν ακόμα, όσοι άτιμοι πολίται
Εις τους τάφους σας πατούν,
Να κληρονομήσουν όλας τας θυσίας σας ζητούν,
Και αφίνουν της πατρίδος τους πατέρας, τους προμάχους,
Να ψωμοζητούν στας πόλεις και να ξενυκτούν στους βράχους.
***
(Τον Ιούνιον του 1831) Αλέξανδρος Σούτσος (1803-1863)

ΔΕΣ και: Η «εφιαλτική» Αντιμετώπιση των Αγωνιστών του 1821

Ένα άγνωστο επεισόδιο επί Καποδίστρια.

 
Στο άρθρο αυτό θα παρουσιασθεί ένα σκοπίμως αποσιωπούμενο από την επίσημη Ιστορία επεισόδιο με πρωταγωνιστές τον πατριάρχη Αγαθάγγελο και τον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας, Ιωάννη Καποδίστρια, όπου καθίσταται έκδηλος ο αντεθνικός ρόλος κι ο αμείωτος φιλοτουρκισμός του Πατριαρχείου ακόμη και μετά τη λήξη του Αγώνα της Ανεξαρτησίας και τη δημιουργία του μικρού ελεύθερου Ελληνικού Κράτους.

Ο πατριάρχης Αγαθάγγελος Α΄ ο από Χαλκηδόνος έστειλε τον Φεβρουάριο του 1828 στην Ελλάδα τους μητροπολίτες Νίκαιας, Χαλκηδόνας, Λάρισας και Ιωαννίνων, με σκοπό να συστήσουν στους κατοίκους της Πελοποννήσου και των νησιών του Αιγαίου Πελάγους -στους μπαρουτοκαπνισμένους και ματωμένους αγωνιστές, που με τόσες θυσίες κέρδισαν την ελευθερία τους- να δηλώσουν υποταγή στο σουλτάνο και να επανέλθουν στον Οθωμανικό ζυγό! Οι μητροπολίτες είχαν μαζί τους και γράμμα του πατριάρχη, που όχι μόνο συμβούλευε την υποταγή, αλλά υποσχόταν, πως ο «πολυχρονεμένος» σουλτάνος θα έδινε αμνηστία σε όσους υποτάσσονταν.

Οι μητροπολίτες, αφού συνάντησαν πρώτα τον Ιμπραήμ, πήγαν ύστερα στο Ναύπλιο, όπου όμως ο έπαρχος Γενοβέλης δεν τους άφησε να εισέλθουν, για να μην επηρεάσουν τον πληθυσμό. Το ίδιο συνέβη και στην Τριπολιτσά, όπου ο έπαρχος Βλαχόπουλος τους απαγόρευσε να εισέλθουν στην πόλη. Όταν τον Απρίλιο έφτασαν στον Πόρο και τόλμησαν να πουν στον Καποδίστρια, ότι θα διάβαζαν την πατριαρχική προκήρυξη, με την οποία καλούνταν ο Ελληνικός λαός να υποταχθεί στο σουλτάνο, όχι μόνον δεν τους το επέτρεψε, αλλά επί πλέον τους μίλησε σε πολύ αυστηρή γλώσσα.

 Σε Δελτίο δημοσιεύεται το γεγονός της αποστολής από τον πατριάρχη Αγαθάγγελο στον Πόρο, στον Κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια, τεσσάρων μητροπολιτών με τον μέγα πρωτοσύγγελο, με σκοπό την υποταγή της ελεύθερης Ελλάδας στον Τούρκο σουλτάνο («επαναγωγή των αποπλανηθέντων εις την ποίμνην».

Ο Καποδίστριας αποπέμπει τους μητροπολίτες

Αξίζει εδώ να παραθέσουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα της πατριωτικής και περήφανης απάντησης του Καποδίστρια προς τους απεσταλμένους του Πατριαρχείου κληρικούς, που μετέφεραν την εξωφρενική κι αντεθνική πατριαρχική έκκληση εθελοδουλίας, όπως δημοσιεύθηκε στο «Δελτίο του Κέντρου Ερεύνης της Ιστορίας του Νεώτερου Ελληνισμού», τόμος Β΄, Ακαδημία Αθηνών, Αθήνα 2000: «Αρ. 2683. Ελληνική Πολιτεία. Ο Κυβερνήτης της Ελλάδος. Προς τον Παναγιώτατον Οικουμενικόν Πατριάρχην και την περί αυτόν αγίαν Σύνοδον.

Η προς τους προύχοντας, κληρικούς, προκρίτους και λοιπούς χριστιανούς κατοίκους της Πελοποννήσου και των νήσων του Αιγαίου Πελάγους εκάστης τάξεως και βαθμού διευθυνθείσα παρά της Υμετέρας Παναγιότητος και της ιεράς Συνόδου επιστολή του Φεβρουαρίου μηνός είχε φανή και εις τας εφημερίδας όλης της Ευρώπης, και αυτής ακόμη της Ελλάδος, ότε εσχάτως οι άγιοι Αρχιεπίσκοποι και Μητροπολίται Νικαίας, Χαλκηδόνος, Λαρίσσης και Ιωαννίνων μετά του Μεγάλου Πρωτοσυγκέλλου έφθασαν εις την νήσον Πόρον, όπου κατά το παρόν και ημείς διατρίβομεν...

Όσον ολίγων ελπίδων και αν ήτον η προσδοκία μας, δεν δυνάμεθα να υποκρύψωμεν εις την Υμετέραν Παναγιότητα την ανέκφραστον λύπην, την οποίαν ησθάνθημεν, όταν εβεβαιώθημεν, ότι η αποστολή των Ιεραρχών τούτων σκοπόν μόνον είχε του να εγχειρίσωσι προς ημάς την ιδίαν του Φεβρουαρίου επιστολήν και να μας προτρέψωσιν εν ταυτώ, καθʼ όλους τους κατεπείγοντας τρόπους, ώστε να τους δώσωμεν καν ελπίδας ότι Ελληνικόν έθνος ήθελε παραδεχθή τας νουθεσίας της Υ. Παναγιότητος.

Οι ίδιοι ημείς, δεξάμενοι παρά των ιδίων αυτών την επιστολήν, είπομεν μεθʼ όλης της παρρησίας τα αίτια, με τα οποία το βήμα τούτο ούτε συνέπειάν τινα εδύνατο να έχη, ούτε καρπούς παντελώς να φέρη αναλόγους προς τας επιθυμίας της Υ. Παναγιότητος...

Βαθύτατα αισθανόμεθα ο,τι οφείλομεν εις την θέσιν και της Μεγάλης Εκκλησίας και της Υ. Παναγιότητος, δια τούτο και δεν εγκρίνομεν να ανακεφαλαιώσωμεν το περιεχόμενον της συνοδικής επιστολής... Περικυκλούμενος και πολεμούμενος ο λαός ούτος εξ ενός μέρους από φοβερά στρατόπεδα ... ωθούμενος συχνάκις έως του χείλους της αβύσσου, ο λαός ούτος υπάρχει ακόμη…

Ομόφωνος και γενική είναι η πεποίθησις αύτη· ούτε οι προύχοντες ούτε ο κλήρος ούτε ο λαός, προς τους οποίους η Υ.Π. διευθύνεται, έχουσιν ούτε δύνανται να έχωσιν άλλην παρʼ αυτήν την πεποίθησιν, χωρίς να εξαχρειωθώσι και να παύσωσι του να είναι άνθρωποι και χριστιανοί.

Πάμπολυ αίμα εχύθη, πάμπολλαι ουσίαι εφθάρησαν εις διάστημα οκτώ ετών πολέμου και δυστυχιών, καθʼ ους ο τόπος ούτος κατηφανίσθη, ώστε όλως διόλου αδύνατον είναι να επανέλθη εις οποιανδήποτε κατάστασιν πραγμάτων βάσιν έχουσαν το παρελθόν!..

Εν Πόρω την 28η Μαΐου (9 Ιουνίου) 1828. Ο Κυβερνήτης Ι. Α. Καποδίστριας. Ο Γραμματεύς της Επικρατείας Σ. Τρικούπης»

Όσον αφορά στον πατριάρχη Αγαθάγγελο και στην εγκύκλιό του, χαρακτηριστικά είναι όσα γράφτηκαν ανώνυμα στη «Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος» το Σεπτέμβριο του 1828 με τίτλο: «Περί της εις την Ελλάδα αποστολής των Αρχιερέων κατά τον παρελθόντα Απρίλιον.» Παραθέτουμε ωρισμένα αποσπάσματα: «...ο Ρείζ Εφέντης εις μίαν συνέντευξίν του μετά του Πατριάρχου εφάνη παρωργισμένος και ήλεγξεν αυτόν, ότι δεν εκπληροί τα πατριαρχικά χρέη του.

Ο πατριάρχης, φοβηθείς μήπως εκπέση του θρόνου του η μήπως ευρεθή εις ανάγκην να εκκενώση τον συναχθέντα πλούτον του, σκεφθείς επενόησε και επρόβαλεν εις την Πόρταν ότι, αν του εδίδετο άδεια, ηδύνατο να μεταχειρισθή τινά μέσα, δια να διαιρέση τους Έλληνας, και με πρόσχημα θρησκευτικών παραινέσεων να αποτοξεύση εις αυτούς εμφύλιον πόλεμον ... Κατʼ αυτόν τον τρόπον ενηργήθη η αποστολή των αρχιερέων και των εγκυκλίων γραμμάτων εις Πελοπόννησον.

Ο δε πατριάρχης αυτός... περιγράφεται όμως ως άνθρωπος νωθροτάτου νοός και χαμερπών αισθημάτων· διο, και, ενώ αυτόκλητος περιεπλέχθη εις επιχείρημα όσον απερίσκεπτον τόσον και μάταιον, ήδη βλέπων πλησιάζοντα τον καιρόν, καθʼ ον θέλει φανή του κινήματός του η απροβλεψία, κυριεύεται από πολλήν δειλίαν. Άραγε ο συναχθείς παρʼ αυτού πλούτος δύναται να τον σώση;»

Τα διαχρονικά «ρεαγιαδικά χρέη»

Ο επόμενος πατριάρχης, Κωνστάντιος, επικοινώνησε με τον Καποδίστρια και προσπάθησε να τον πείσει να απαγορεύσει να κυκλοφορούν στην Ελλάδα καλβινιστικά βιβλία, εξέφρασε δε «την ζωηράν επιθυμίαν, όπως οι Έλληνες επανέλθωσιν πάλιν υπό τας ζωοπαρόχους ακτίνας του ορθοδόξου πατριαρχικού ήλιου».

Ούτε σε μεταγενέστερους χρόνους το Πατριαρχείο σταμάτησε να προτρέπει τους ορθόδοξους χριστιανούς να εκτελούν πιστά τα προς τον Σουλτάνο χρέη τους. Έτσι με την από 23 Φεβρουαρίου 1840 έντυπη εγκύκλιό του ο πατριάρχης Άνθιμος Δ΄ ο από Νικομηδείας, ευθύς μετά την εκλογή του και την ανάληψη των καθηκόντων του, απευθύνθηκε προς τις μονές του Αγίου Όρους, στις οποίες συνιστούσε να εκτελούν πιστά τα «ρεαγιαδικά χρέη» τους και να προσεύχωνται για την μακροημέρευση και υγεία του «ευσπλαχνικωτάτου ημών Άνακτος Σουλτάν Απδούλ Μετζίτ εφένδη». Αντίτυπό της, μαζί με άλλα παρόμοια, φυλάσσεται στο Αρχείο της Μονής Δοχειαρίου του Αγίου Όρους (φάκελλος: «Πατριαρχικά 1783-1906»).

Ο βασισμένος στην εξουσία, που κληρονόμησε από τον σουλτάνο σαν ανταπόδοση, ρόλος του Πατριαρχείου συνεχίστηκε και μετά την Απελευθέρωση και συνεχίζεται έως και σήμερα. Έτσι υπερασπιζόμενο τα κεκτημένα του το Πατριαρχείο τάχθηκε εναντίον της Επανάστασης του 1821, αφόρισε τους επαναστάτες και συνέχισε να προπαγανδίζει την επαναφορά των Ελλήνων στο σουλτανικό ζυγό ακόμη και μετά την απελευθέρωσή μας και τη δημιουργία του Ελληνικού Κράτους. Πρωταγωνίστησε επίσης στην εγκαθίδρυση της παράλληλης θεοκρατικής εξουσίας στο νέο Κράτος, η οποία έκτοτε αποτελεί τον σπουδαιότερο ανασταλτικό παράγοντα προόδου. Οι εξουσιαστικές του επιδιώξεις είναι σύμφυτες με το Χριστιανισμό, ένα απόλυτα διεθνιστικό οικοδόμημα.

Το Πατριαρχείο αποτελεί σήμερα πρόσωπο δημοσίου δικαίου του Τουρκικού Κράτους, ενώ ο πατριάρχης είναι Τούρκος υπήκοος (ο κ. Βαρθολομαίος επί πλέον είναι και πρώην αξιωματικός του Τουρκικού Στρατού). Παρά το διαχρονικό ανθελληνικό του ρόλο απαιτεί συνεχώς να του αναγνωρίζονται περισσότερα κυριαρχικά δικαιώματα επί των -αποπροσανατολισμένων- Ρωμιών, οι οποίοι συνεχώς το ενισχύουν με τεράστια κονδύλια.