Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Ο δάσκαλος βρίσκεται μέσα σου

Ο δάσκαλος βρίσκεται μέσα σου! Ο δάσκαλος είσαι εσύ!

Δεν χρειάζεσαι ποιμενάρχες κάθε έιδους για να καταννοήσεις και να σου πουν εκείνοι από που ήρθες και που έχεις να πάς! Για ποιον έισαι τροφή και για ποιόν όχι! Ποιός είναι ο σκοπός σου ή ήρθες άσκοπα σαν μία αμοιβάδα που κάνει τον κύκλο της!

Ακόμη και εκείνοι κάπου πιστεύουν! Δεν πιστεύουν σε ότι πιστεύει η μάζα αλλά και πάλι κάπου πιστεύουν! Έστω στο “τίποτα”! Όλα όμως τα γνωρίζεις ήδη και όλα θα έχεις μέσα σου! Χρειάζεται το σωστό κλειδι στην κατάλληλη πόρτα και τότε θα εκλπαγείς!

Προσπάθησε να έχεις προσωπική εμπειρία από το κάθε τι και μην υιοθετείς αυτά που εντέχνος σου πασάρουν!

Ξέρω.. Νιώθεις διαφορετικός μέσα σου! Νιώθεις πως δεν κολλάς στο σύνολο και αυτό ή αυτοί μπόρεσαν και σε κάναν διαφορετικό μεταδίδοντας την δική τους όμως εμπειρία.. Πρόσεχε όμως αυτό που θα βρείς να “κολλήσεις” μαζί του και στις δικιές του εμπειρίες.

Και δεν θα πώ πως δεν υπάρχει επιστροφή, γιατί και το “κολλημα” έχει την δική του εμπειρία! Υπάρχει όμως! και όταν πλέον επιστρέψεις νιώθεις ακόμα πιο δυνατός, ακόμα πιο πλήρης! Θυμίσου πως τίποτα δεν είναι σταθερό!

“Τα πάντα ρει”

Ο όνος και το πηγάδι...

Μια μέρα o γάιδαρος ενός αγρότη έπεσε σε ένα πηγάδι. Το ζώο φώναζε απελπισμένα για ώρες κι ο αγρότης προσπαθούσε να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει. Τέλος, αποφάσισε ότι το ζώο…ήταν γέρικο, και τα έξοδα που απαιτούνταν για να το βγάλει από το πηγάδι ήταν πολλά.

 Δεν άξιζε τον κόπο να προσπαθήσει να σώσει τον γάιδαρο. Το μόνο που σκέφτηκε να κάνει ήταν να το θάψει ζωντανό. Κάλεσε όλους τους γείτονές του να έρθουν και να τον βοηθήσουν. Πήραν όλοι από ένα φτυάρι και άρχισαν να πετάνε χώματα στο πηγάδι. Στην αρχή, ο γάιδαρος συνειδητοποίησε τι συνέβαινε και φώναξε φρικτά. Μετά όμως, προς έκπληξη όλων, ησύχασε.

Λίγα φορτία χώμα αργότερα, ο γεωργός κοίταξε κάτω το πηγάδι κι έμεινε έκπληκτος με αυτό που είδε. Ήταν κάτι καταπληκτικό! Με κάθε φτυαριά χώμα που έπεφτε στην πλάτη του, ο γάιδαρος τιναζόταν και έκανε ένα βήμα προς τα πάνω. Οι γείτονες του αγρότη συνέχισαν να πετάνε φτυαριές χώμα πάνω στο ζώο, κι αυτό κάθε φορά τιναζόταν κι έκανε ένα βήμα προς τα πάνω. Πολύ σύντομα, όλοι ήταν έκπληκτοι με το γαϊδούρι να έχει φτάσει στην επιφάνεια του πηγαδιού.

Ηθικό δίδαγμα 1: Η ζωή μπορεί να φέρει σε σας πολλές φτυαριές από σκουπίδια μέσα στο πηγάδι της ζωής σας. Να θυμάστε όμως πως κάθε ένα από τα προβλήματά σας αυτά είναι ένα εφαλτήριο. Μπορούμε να βγούμε από τα βαθύτερα πηγάδια απλά με ένα τίναγμα. Πατάμε πάνω στο πρόβλημα και κάνουμε ένα βήμα πάνω.

Ηθικό δίδαγμα 2: Προσοχή! Όταν πρόκειται για γαϊδούρια -πολιτικούς ρίχνουμε τσιμέντο ταχείας πήξεως· δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει...!!!

Τα απίστευτα που έκαναν άλλοτε οι άνθρωποι στην τοξοβολία

Οι στρατιώτες που οπλίζονταν με τόξα ήταν κάποτε αναπόσπαστο μέλος των φοβερότερων στρατών που γνώρισε η υφήλιος.
 
Δεινοί σκοπευτές και πολεμιστές γενναίοι, οι τοξότες έφερναν τον θάνατο από αέρος και τα φαρμακερά τους βέλη σκόρπιζαν τρόμο και όλεθρο με τον θανάσιμο συριγμό τους.
 
Πολλοί μαχητές που ξεπήδησαν από τις τάξεις των τοξοτών έγιναν θρύλοι για την απαράμιλλη ικανότητά τους με το τόξο, ανεβαίνοντας γρήγορα τα σκαλιά της στρατιωτικής ιεραρχίας.
 
Και βέβαια πολλοί μεμονωμένοι πολεμιστές ήταν άσοι στο τόξο, καθώς η πολεμική κουλτούρα λαών ολόκληρων είχε ως ακρογωνιαίο λίθο το φαρμακερό αυτό όπλο.
 
Ας δούμε λοιπόν μια σειρά από απίστευτα (και επιβεβαιωμένα) ανδραγαθήματα που έμειναν από κάθε άποψη ιστορικά…
 
Οι μογγόλοι τοξότες με την απαράμιλλη ακρίβειά τους
 
 
Λίγοι πολεμιστές στην παγκόσμια ιστορία απέκτησαν φήμη και κύρος και προκάλεσαν τόσα ρίγη συγκίνησης στον εχθρό όσο οι φοβεροί και τρομεροί τοξότες των Μογγόλων. Αυτό που τους έκανε κορυφαίο φόβητρο στο πεδίο της μάχης ήταν ότι δεν ήσουν ασφαλής όσο μακριά κι αν βρισκόταν το τάγμα, καθώς όλα φαίνεται πως ήταν εντός του θανάσιμου βεληνεκούς τους. Αξιόπιστες ιστορικές πηγές μαρτυρούν ότι οι τοξότες μπορούσαν να πετύχουν στόχους στα 500 μέτρα μακριά, κάτι που έκαναν μάλιστα επανειλημμένως ώστε να μιλάμε για καθαρή τύχη. Για να το δούμε αυτό στη σημερινή προοπτική του, τα όπλα που χρησιμοποιούν οι σύγχρονες ειδικές δυνάμεις έχουν δραστικό (ωφέλιμο) βεληνεκές στα 300-400 μέτρα, κάτι που σημαίνει ότι σε μεγαλύτερες αποστάσεις ο μογγόλος τοξότης ήταν σαφώς πιο τρομακτικός από το σημερινά κομάντα!
 
Οι βρετανοί τοξότες που άλλαξαν τον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου
 
 
Το μεγάλο τόξο των βρετανών τοξοτών του Μεσαίωνα έχει αγγίξει εδώ και αιώνες το καθεστώς του μύθου, κάνοντας πλέον την αλήθεια να περιπλέκεται με τον θρύλο σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι. Η αλήθεια πάντως ήταν ότι οι βρετανοί χωριανοί που εξαναγκάστηκαν με νόμο του 13ου αιώνα να μετατραπούν υποχρεωτικά σε τοξότες έφτασαν να γίνουν τόσο καλοί που δεν ήταν απλώς οι δεινότεροι τοξότες της μεσαιωνικής Ευρώπης, αλλά το σώμα που άλλαξε την ίδια τη διεξαγωγή του πολέμου στο ευρωπαϊκό έδαφος! Ήταν στον Εκατονταετή Πόλεμο που θα γνώριζαν για πρώτη φορά φήμη, όταν έκαναν τους πάνοπλους γάλλους ιππότες «σουρωτήρια», δίνοντας έτσι οριστικό τέλος στους ιπποτικούς πολέμους και εγκαινιάζοντας νέες στρατηγικές μάχης. Ο θρύλος τους θέλει να μπορούν να χτυπούν άντρα στον καβάλο από τις 500 γιάρδες, αν και ιστορικές αναφορές φαίνεται να επιβεβαιώνουν την πρωτόγνωρη ικανότητά τους στο σημάδι. Η δύναμη εξάλλου που χρειαζόταν για να τραβήξεις τη χορδή του βρετανικού longbow ήταν τριπλάσια από των κοινών τόξων της εποχής (αλλά και των σημερινών), κάτι που έδινε απαράμιλλη ορμή στο βέλος και απίστευτα μεγάλο βεληνεκές. Οι αρχαιολόγοι είναι μάλιστα σήμερα σε θέση να αναγνωρίζουν τους σκελετούς των βρετανών τοξοτών του Μεσαίωνα αμέσως μόλις τους αντικρίσουν στις ανασκαφές, καθώς το δεξί τους χέρι είναι οφθαλμοφανώς μεγαλύτερο από το αριστερό, τέτοια υπεράνθρωπη δύναμη χρειαζόταν για να τραβήξεις τη χορδή του!
 
Ο φαραώ Αμενχοτέπ Β’ και τα βέλη του που διαπερνούσαν τα πάντα
 
 
Ο σπουδαίος αιγύπτιος βασιλιάς Αμένωφις Β’ ήταν στα νιάτα του αθλητής από τους λίγους. Αν πιστέψουμε τα ιστορικά κιτάπια της Αρχαίας Αιγύπτου, ο νεαρός φαραώ διακρινόταν στο τρέξιμο και την πάλη, αν και εκεί που δεν είχε πραγματικά όμοιό του ήταν στην τοξοβολία. Το ειδικά διαμορφωμένο τόξο του φαραώ απαιτούσε τόση δύναμη για να το λειτουργήσεις που ο αυτοκράτορας εκπαιδευόταν από μικρός ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή να το χρησιμοποιήσει, αυτό λέει τουλάχιστον ο θρύλος. Η πραγματικότητα πάντως ήταν -έτσι όπως ανασύρεται τουλάχιστον από τις ιστορικές πηγές- ότι ο Αμένωφις μπορούσε με το τροποποιημένο τόξο του να διαπεράσει ορειχάλκινες πλάκες! Καβάλα στο φαραωνικό του άρμα, ο Αμενχοτέπ Β’ ήταν θανάσιμος αντίπαλος καθώς τίποτα δεν μπορούσε να αντισταθεί στο θανατηφόρο βέλος του, ούτε καν η θωράκιση της εποχής…
 
Ο Nasu no Yoichi και το βέλος που ήρθε από τη θάλασσα
 
 
Ο θρυλικός μαχητής του ιαπωνικού πολιτισμού έχει πολλές μυθικές ιστορίες που σέρνονται ξοπίσω του, όλες μα όλες όμως αφορούν στους άθλους του με το τόξο. Αν και η πλέον ένδοξη σε επίπεδο κατορθώματος ήταν στη μάχη της Yashima, όταν ο πολέμαρχός του εντόπισε εχθρικό πλοίο με ένα εξωφρενικά μεγάλο διακοσμητικό έμβλημα πάνω στο κατάρτι του, το οποίο ήταν εκεί ως φυλακτό για να αποδιώχνει κακά πνεύματα και ακόμα πιο κακά βέλη. Ενοχλημένος από το θράσος του εχθρού, ο πολέμαρχος παρήγγειλε στο πρωτοπαλίκαρό του να ορμήσει στα νερά και να κατεβάσει το έκτρωμα από το ιστίο. Μέχρι να πέσει βέβαια στη θάλασσα ο μαχητής, η διαταγή είχε γίνει γνωστή στο στράτευμα και όλοι σταμάτησαν λέει τη μάχη για να τον απολαύσουν. Παρά το γεγονός ότι ήταν εκατοντάδες μέτρα μακριά από τον στόχο και πάλευε με τα κύματα και τον άνεμο, ο Nasu γκρέμισε τον θυρεό με ένα και μόνο ένα καλά υπολογισμένο βέλος. Ευτυχώς δηλαδή που βρήκε στόχο, καθώς ο Nasu είχε ορκιστεί ότι θα αυτοκτονούσε αν αποτύγχανε και ο λόγος του ήταν συμβόλαιο…
 
Ο Lu Bu σταμάτησε τη μάχη με ένα βέλος
 
 
Ο φημισμένος και μυθικός πλέον μαχητής της κινεζικής κουλτούρας έχει τραγουδηθεί απ’ άκρη σ’ άκρη της Κίνας για τα πολεμικά του κατορθώματα, με τον θρύλο να επισκιάζει πια τον πραγματικό του ηρωισμό. Το εντυπωσιακότατο πάντως περιστατικό που θα διηγηθούμε φαίνεται να είναι εντελώς αληθινό, αν πιστέψουμε τουλάχιστον τους ακαδημαϊκούς μελετητές του βίου του. Κατά τη διάσκεψη λοιπόν δυο στρατηγών με κατάφωρα πολεμοχαρείς σκοπούς, ο Bu έβαλε έναν υποτακτικό να μεταφέρει έναν πέλεκυ μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά. Μετά κοίταξε στα μάτια τον αντίπαλο πολέμαρχο και του είπε σε άψογα κινέζικα: «Τώρα θα με δεις να προσπαθώ να πετύχω με το βέλος μου το κεφάλι εκείνου εκεί του πέλεκυ. Αν βρω στόχο, θα αποσύρεις τα στρατεύματά σου». Ο στρατηγός και τα τσιράκια του δεν πίστεψαν πως κάτι τέτοιο ήταν δυνατό και άρχισαν να τον χλευάζουν, πριν συμφωνήσουν τελικά με τους γελοίους όρους του. Κι έτσι ο Lu Bu, χωρίς καν να στοχεύσει, σήκωσε το τόξο του και έσκισε στα δυο την κεφαλή του τσεκουριού, γλιτώνοντας τους συμπολεμιστές του από τη μάχη…
 
Ο Minamoto no Tametomo βύθισε πλοίο με το βέλος του (αν και κατά λάθος!)
 
 
Όμοια με τον Nasu no Yoichi, ο Minamoto no Tametomo είναι μια μυθική φιγούρα της ιαπωνικής ιστορίας ιδιαιτέρως γνωστός για τα κατορθώματά του με το τόξο. Αντίθετα όμως με τον μικρόσωμο και ταπεινό Yoichi, ο Tamemoto ήταν θηριώδης σε διαστάσεις και συνήθιζε να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν για τα καμώματά του. Έτσι λοιπόν βρέθηκε κάποια στιγμή σε ένα νησάκι και αρνήθηκε να πληρώσει φόρους στο κράτος για την έκταση που είχε οικειοποιηθεί. Η κυβέρνηση ξαπέστειλε έναν μικρό στολίσκο στο νησί ως μοχλό πίεσης και ο Tametomo βγήκε να τους προϋπαντήσει με το θεόρατο τόξο του. Θέλησε τότε να ρίξει μια προειδοποιητική ριπή στα καράβια, αν και το πελώριο βέλος του ξαστόχησε και βρήκε τη ναυαρχίδα στο σκαρί, βυθίζοντάς τη αμέσως. Όσο για τους υπόλοιπους ναύτες, όταν αντίκρισαν το θέαμα του Tametomo να στέλνει πλοίο στον βυθό με ένα και μόνο ένα βέλος, το έβαλαν αμέσως στα πόδια…
 
Ο Yue Fei μπορούσε να πετύχει εννιά φορές διάνα στη σειρά
 
 
Ένας από τους πιο δημοφιλείς άθλους που αποδίδονται στον φοβερό και τρομερό κινέζο στρατηγό του 12ου αιώνα είναι ότι ο τύπος μπορούσε να βρει το κέντρο του στόχου 9 συνεχόμενες φορές από απόσταση 80 και πλέον μέτρων. Κι αν αυτό δεν φαίνεται ίσως εξίσου εντυπωσιακό με τους άλλους άθλους που είδαμε μέχρι στιγμής, το να είναι άσος στο τόξο ήταν μία μόνο από τις πολύπλευρες ικανότητες του στρατηγού, που ήταν ταυτοχρόνως μοναδικός παλαιστής και ακόμα καλύτερος καρατίστας, κάνοντας συχνά τον εχθρό να αυτομολεί και να του ορκίζεται υποταγή ακόμα και κατά τη διάρκεια της μάχης! Δεν έγινε εξάλλου λαϊκός ήρωας της Κίνας για το τίποτα…
 
Ο Finn χτυπά το τόξο του αντιπάλου του
 
 
Δεν είναι και πολλά γνωστά για τον τοξότη που ονόμασαν «Finn», πέρα φυσικά από τον εξωφρενικό άθλο που θα περιγράψουμε ευθύς αμέσως. Οι λεπτομέρειες του περιστατικού είναι μάλιστα καλά καταγραμμένες αφού το κατόρθωμα έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της Μάχης του Σβόλντερ, της τρανής ναυμαχίας του βασιλιά Όλαφ Τρίγκβασον της Νορβηγίας και του συνασπισμού των εχθρών του. Κατά τη διάρκεια της μάχης, ο βασιλιάς είδε έναν από τους αντίπαλους ηγέτες (Jarl Eirik) να περνά με το πλοίο του σχετικά κοντά κι έτσι διέταξε δυο τοξότες του να τον σκοτώσουν. Τα βέλη τους όμως ξαστόχησαν και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Eirik μπόρεσε να καταλάβει από πού έρχονταν τα βέλη. Κι έτσι κάλεσε τον καλύτερο τοξότη του, τον Finn, να ανταπαντήσει: ο Finn εξαπέλυε ένα βέλος το οποίο βρήκε το τόξο του αντίπαλου τοξότη, σκίζοντάς το στα δυο! Και σε περίπτωση που διερωτάστε, ο Τρίγκβασον υπέστη πανωλεθρία στη ναυμαχία…
 
Ο Jebe σκοτώνει το άλογο του Τζένγκις Χαν (και γίνεται στρατηγός)
 
 
Ξεκινήσαμε με τους μογγόλους τοξότες και τι καλύτερος τρόπος να τελειώσουμε από το να μνημονεύσουμε τον καλύτερο των καλυτέρων, τον Jebe. Ο Jebe έφτασε να γίνει ένας από τους πιο πολυμήχανους και πιστούς στρατηγούς του αιμοδιψούς στρατηλάτη, πράγμα αρκούντως περίεργο αν σκεφτεί κανείς τις περιστάσεις της γνωριμίας τους, όταν ο Jebe σκότωσε δηλαδή το αγαπημένο άλογο του Τζένγκις Χαν! Η ιστορία λέει ότι ήταν κατά τη διάρκεια μάχης με αντίπαλη φυλή περί το 1201 όταν ένας τοξότης επ ονόματι Zurgadai προσπάθησε να βρει τον μογγόλο κατακτητή στο κεφάλι, αν και το βέλος πέρασε παραδίπλα σκοτώνοντας τελικά το αυτοκρατορικό άλογο. Μετά τη μάχη, ο εξοργισμένος Τζένγκις (και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει Τζένγκις και εξοργισμένος στην ίδια πρόταση!) απαίτησε να μάθει ποιος από τους αιχμαλώτους είχε ρίξει τη μοιραία βολή. Δεν περίμενε φυσικά απάντηση, γι’ αυτό και η έκπληξή του ήταν τεράστια όταν σηκώθηκε ο Zurgadai και ανέλαβε πλήρως την ευθύνη! Αντί να τον εκτελέσει επιτόπου, όπως εξάλλου συνήθιζε, ο Χαν επιβράβευσε την τόλμη του εχθρού κάνοντάς τον στρατηγό του και αλλάζοντας ταυτοχρόνως το όνομά του σε «Jebe», που σήμαινε «βέλος»…

Πριν πόσους αιώνες είπαμε ότι οι χριστιανοί κατέστρεφαν αρχαίους ελληνικούς ναούς;


Προφήτης Ηλίας κατά... Απόλλωνα

Tο έγκλημα διαπράττεται στο μοναστήρι της Καλαμιώτισσας στην Ανάφη, όπου οι μοναχοί επεμβαίνουν σε αρχαίο ιερό του Απόλλωνα Αιγλήτη, προκειμένου να χτίσουν μάντρες, πλακόστροτα και παρεκκλήσια... Τώρα οι καλόγεροι χτίζουν με ταχείς ρυθμούς ένα πλακόστρωτο, σε πλάτωμα δίπλα στο μοναστήρι, και αρχαιολογικό χώρο ...ενώ ο κοινοτάρχης Ανάφης Ιάκωβος Ρούσος νίπτει τας χείρας του...


Η μονή του Προφήτη Ηλία Θήρας στην Ανάφη είναι γνωστή για τις ιδιότυπες δραστηριότητές της. Την άνοιξη του 2007 εκμίσθωσε έκταση 3.400 στρεμμάτων από το σύνολο της μοναστικής περιουσίας στην Ανάφη, η οποία περιλαμβάνει τον λόφο με ιερό του Απόλλωνα και άλλα αρχαία μνημεία, στον κ. Γρηγόριο Μαυρουδή, επικεφαλής ομίλου εταιρειών που έχουν την έδρα τους στη Λευκωσία της Κύπρου (ετήσιο μίσθωμα 20.000 ευρώ).

Σε διένεξη βρίσκεται η Αρχαιολογική Υπηρεσία με τον ηγούμενο της μονής Προφήτη Ηλία Θήρας. Διαρκή σύγκρουση προκαλούν οι προτάσεις της μονής, οι οποίες αφορούν διάφορες διαμορφώσεις και «ευπρεπισμούς» χωρίς την άδεια της Υπηρεσίας και με κινδύνους για τα μνημεία. Στην κατηγορία των μνημείων, μάλιστα, δεν ανήκει μόνον ο ναός του Απόλλωνα Αιγλήτη, αλλά και τα κτίσματα του μετοχιού, που ιδρύθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα.

«Επισκέφθηκα τον ναό του Απόλλωνα, γιατί το μοναστήρι είναι καθισμένο πάνω στον μεγάλο περίβολο του αρχαίου ιερού», μας είπε η φιλόλογος Αρετή Πότσιου που μας κατήγγειλε το γεγονός και διευκρίνισε:

«Μέσα στον περίβολό του, εκτός από την εκκλησία, υπάρχουν κτίσματα που έχουν συμπληρωθεί με παντός είδους προκτίσματα. Είχα δει εκεί πριν από χρόνια μικρό όρθιο αρχαίο κτίσμα (ναός Απόλλωνα Αιγλήτη;). Χρησίμευε τότε σαν αποθήκη για μπάζα, μέλισσες και κοτούλες τριγύριζαν στον χώρο, γενικά είχε αλλάξει χρήση.

Την εκκλησία και τον αρχαιολογικό χώρο συντηρούσε στοιχειωδώς μια οικογένεια βοσκών. Τώρα το μοναστήρι φιλοξενεί δύο καλόγριες. »Η πόρτα του χώρου ανοίγει 11-1 το πρωί και 6-8 το απόγευμα. Πινακίδα σήμανσης για τον αρχαιολογικό χώρο δεν υπάρχει.

»Αδιάψευστος μάρτυρας, λέει η κ. Πότσιου, είναι ο μεγάλος αρχαίος περίβολος και τα κτίσματα, με τα μύρια προκτίσματα πάνω στο σώμα του αρχαίου αρχιτεκτονικού συμπλέγματος, καθώς και τα διάσπαρτα αρχιτεκτονικά μέλη του στην ευρύτερη περιοχή, λίθοι, κιονόκρανα, σπόνδυλοι κιόνων κ.ο.κ., πολλά από τα οποία έχουν μετατραπεί σε χαμηλούς περιβόλους, πεζούλια, εισόδους, κατώφλια. Σε διπλανό λοφίσκο, αρχαίοι λίθοι έχουν χρησιμοποιηθεί σε ένα πρόσφατο κτισμένο εκκλησάκι».
 

Βέβαια, ο «ειδικός» σε αυτές τις επιχειρήσεις ήταν ο Άη Νικόλας...

Ο Φόβος

 Κάθε βήμα προς την μάθηση είναι ένα ταξίδι σε άγνωστες περιοχές και μερικές φορές φοβόμαστε το άγνωστο επειδή απλώς είναι το άγνωστο. Έτσι λοιπόν στο άγνωστο αντιμετωπίζετε τον φόβο.

Υπάρχουν δύο είδη φόβου από τα οποία υποφέρουμε συχνότερα: ο πραγματικός και ο φανταστικός φόβος. Ο πραγματικός φόβος είναι ο φόβος του πραγματικού. Είναι ένα θετικό είδος φόβου, γιατί οτιδήποτε μπορεί να αποτελεί πιθανή απειλή για την επιβίωση σας, είναι ένας πραγματικός φόβος.

Ο φανταστικός φόβος είναι το είδος του φόβου από τον οποίο υποφέρουμε τον περισσότερο καιρό. Ενώ ο πραγματικός φόβος αφορά στο παρόν - την άμεση απειλή, τον άμεσο κίνδυνο - ο φανταστικός φόβος έχει να κάνει με το τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον ... ΕΑΝ ...! Ο φόβος για το τι μπορεί να συμβεί εάν δεν μπορέσετε να βρείτε τα χρήματα για να πληρώσετε κάποιο λογαριασμό. Ο φόβος για το τι μπορεί να συμβεί εάν δεν πετύχετε το στόχο πωλήσεων ή να κάνετε όλα τα πράγματα που έχετε να κάνετε στη δουλειά σας. Τι μπορεί να συμβεί εάν σας απολύσουν. Ο φόβος για την απώλεια ενός φίλου ή μιας φίλης. Ο φόβος για την αποτυχία στις εξετάσεις οδήγησης ή σε ένα διαγώνισμα. Ο φόβος να μην πάρετε αύξηση ή προαγωγή.

Ο φανταστικός φόβος είναι ένα : '' τι θα συμβεί εάν ''. Είναι ο φόβος για κάτι που δεν έχει ακόμα αρχίσει να συμβαίνει και πολύ πιθανόν να μη συμβεί ποτέ. Είναι ο φόβος για το άγνωστο. Είναι ο φόβος όχι για κάτι ή για μία περίπτωση αλλά ενός πιθανά άγνωστου αποτελέσματος αυτής της περίπτωσης. Είναι φανταστικός, επειδή είναι ένας φόβος για κάτι το οποίο δεν υπάρχει καν.

Είναι ένας φανταστικός φόβος τον οποίο πρέπει να ξεπεράσετε. Αυτός είναι ο φόβος που πρέπει να νικήσετε. Πως όμως; Με το να μην τον αποφεύγετε. Αντιμετωπίζοντας τον με καθαρό νου. Αν δείτε με καθαρό μυαλό τα παραδείγματα που σας έδωσα, αλλά και πολλά άλλα σαν και αυτά, ο φόβος θα εξαφανιστεί επειδή η γνώση για το πώς να αντιμετωπίσετε την κατάσταση σύντομα θα είναι δική σας, θα αντιληφθείτε πως το ΕΑΝ είναι μια φανταστική εκδοχή, μια εκδοχή που εσείς την δημιουργείτε.

 Απελευθερωθείτε από τις βαριές ενέργειες, από τον φόβο.

Τα δείγματα από πετρώματα δείχνουν ότι η ζωή στη Γη άνθισε πριν 3,2 δισ. χρόνια

Δείγματα από πετρώματα που χρονολογούνται πολλά (πάρα πολλά) χρόνια πριν, την εποχή της «γέννησης» του πλανήτη μας, αποκαλύπτουν ότι η ζωή μπορεί να άνθισε στη Γη στα πρώιμα χρόνια ύπαρξής της.
 
Η ύπαρξη συγκεκριμένων χημικών στοιχείων καταδεικνύει ότι τα πρώιμα μικρόβια μπορεί να «βγήκαν» από τους ωκεανούς και να έζησαν στη στεριά «κλέβοντας» άζωτο από τον αέρα πριν από 3,2 δισεκατομμύρια χρόνια.

Μέχρι τώρα οι επιστήμονες πίστευαν, ότι η ικανότητα να χρήσης του ατμοσφαιρικού αζώτου για την υποστήριξη περισσότερο διαδεδομένων μορφών ζωής εμφανίστηκε πολύ αργότερα, περίπου πριν από 2 δισεκατομμύρια χρόνια..

 Κι ενώ η ζωή μπορεί να υπάρξει χωρίς οξυγόνο, το άζωτο είναι απαραίτητο για τη δημιουργία των γονιδίων –απαραίτητα σε ιούς, βακτήρια και άλλους μικροοργανισμούς. Χωρίς το άζωτο η ύπαρξη ζωής στη Γη θα ήταν σπάνια.

 «Οι έρευνές μας δείχνουν, ότι δεν υπήρχε ‘κρίση αζώτου΄ στην πρώιμη Γη και γι’ αυτό θα μπορούσε να έχει υποστηριχθεί η ύπαρξη μιας αρκετά μεγάλης και ποικίλης βιόσφαιρας» εξήγησε ο καθηγητής Επιστημών της Γης και του Διαστήματος στο πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον Roger Buick.

 Μια ομάδα ερευνητών ανέλυσε μερικά από τα αρχαιότερα και πιο καλά διατηρημένα πετρώματα που υπάρχουν στη Γη. Τα δείγματα χρονολογούνται σε μια εποχή 2,75-3,2 δισεκατομμύρια χρόνια πριν και συλλέχθηκαν στη Νότια Αφρική και τη δυτική Αυστραλία, σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Nature.

 Τα πετρώματα σχηματίστηκαν από ιζήματα που κατατέθηκαν σε υφαλοπλαίσια και έτσι είναι απαλλαγμένα από χημικές παρατυπίες, όπως θα συνέβαινε για παράδειγμα κοντά σε κάποιο υποθαλάσσιο ηφαίστειο. Ακόμη, σχηματίστηκαν προτού η ατμόσφαιρα αποκτήσει οξυγόνο, περίπου 2,3-2,4 δισεκατομμύρια χρόνια πριν και ως εκ τούτου διατήρησαν χημικά στοιχεία που έχουν εξαφανιστεί από πιο «σύγχρονα» πετρώματα.

Το Αρχαίο Ρεύμα της Ζωής


Μονάχα όταν ο Νους Είναι Ήσυχος, χωρίς την δραστηριότητα της σκέψης (τον σχολιασμό, την παρέμβαση, την μνήμη, την εμπειρία, την γνώση), μια Ζωντανή Άμεση Αντίληψη της Πραγματικότητας, τότε μονάχα ο Κόσμος Φωτίζεται από το Πνεύμα της Ενότητας, κι Όλα Είναι μια Αγκαλιά Αγάπης, Ειρηνικά μέσα στην Γαλήνια Σιωπή.

Πάντα ο άνθρωπος αναζητούσε Βαθιά Μέσα του Αυτή την Αίσθηση Ενότητας που Αποκαλύπτει το Βαθύτερο Νόημα της Ύπαρξης, την Αληθινή Ουσία της Ζωής, που Είναι Μια Ανοιχτή Απέραντη Ενότητα που Απλώνεται Παντού, Ζωντανή, Ρέουσα μέσα στην Αιωνιότητα, Χωρίς να Αλλοιώνεται Πραγματικά γιατί δεν έχει ιδιότητες.

Είναι ακριβώς η Υπέρτατη Κατάσταση της Ύπαρξης που Γεννά και Υποστηρίζει Κάθε Δημιουργική Δραστηριότητα, κι είναι η Σύνθεση των Αντιθέτων που Προωθεί την Δημιουργία μέσα από την Εναλλαγή των Φαινομένων.

Κι Όταν Αφήνεσαι στο Αρχαίο Ρεύμα της Ζωής, Όταν Ακολουθείς την Αρχαία Οδό, όπως έκαναν πάντα οι Σοφοί του Κόσμου, Γνωρίζεις ότι Όλα Είναι Δραστηριότητα, Αντίληψη, Νόηση, Φαινόμενα, κι όλα είναι αποδεκτά. Το Φως Ρίχνει Σκιές και οι σκιές δεν είναι κάτι ξένο στην Ροή της Ζωής. Μα Αυτός που Ρέει Μαζί με την Ζωή Περνάει Πέρα από τις Εναλλαγές σε Μια Αιώνια Παρουσία Πέρα από τα Φαινόμενα.

Όμως τα όντα μέσα στους κατώτερους κόσμους (της νόησης, της ψυχοενέργειας και των υλικών φαινομένων) δεν ακολουθούν το Αρχαίο Ρεύμα της Ζωής (της Άμεσης Αντίληψης της Πραγματικότητας, στον Πραγματικό Χρόνο, στο Αιώνιο Παρόν που Ρέει), χαράζουν δικά τους μονοπάτια μέσα στο όνειρο της νόησης. Δεν αρκούνται σε αυτά που Βλέπουν (στην Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα), αλλά μεθυσμένοι από δημιουργική φαντασία, πλάθουν κατά την έμπνευσή τους την πραγματικότητα, την σκέπτονται, την αποθηκεύουν σε μνήμη, εμπειρία, γνώση, και χτίζουν σιγά-σιγά ένα παγκόσμιο όνειρο, σαν δίχτυ (καθώς «μοιράζονται» τις εμπειρίες τους)… και σαν αδύναμα πλάσματα, μέσα στην άγνοιά τους, πιάνονται στο δίχτυ του ονείρου.

Και μετά αναζητούν την Μύηση, την Έξοδο, την Απελευθέρωση, την Φώτιση, την Λύτρωση. Μα είναι ή ίδια η ύπαρξή τους, η δραστηριότητα, η νόηση, η σκέψη, που φτιάχνει, που συντηρεί την αυταπάτη, το όνειρο, το δίχτυ της εικονικής πραγματικότητας. Κι ό,τι κι αν κάνουν οδηγούνται σε μεγαλύτερο μπέρδεμα. Το όνειρο δεν ξεπερνιέται με δραστηριότητες μέσα στο όνειρο. Όσο κι αν ονειρεύεται κάποιος ότι «ονειρεύεται» και πρέπει να «ξυπνήσει», δεν ξυπνάει.

Ο λόγος είναι απλός. Μέσα στο όνειρο, η αντίληψη ενός εαυτού, ο διαχωρισμός, η εξέλιξη, η προσπάθεια, η πραγματοποίηση, η φώτιση, είναι όλα νοητικές κατασκευές. Θέλουμε να «διασώσουμε» ένα ψέμα, κάτι που δεν υπάρχει πραγματικά, το ψεύτικο εγώ που κατασκευάζει η σκέψη. Πρόκειται για ένα «ψευδοπρόβλημα». Το «εγώ» το δημιουργεί η σκέψη, είναι σκέψη, κι όσο υπάρχει σκέψη θα δημιουργείται ο σκεπτόμενος κι οι φαντασίες του.

Το αληθινό γεγονός λοιπόν είναι η σκέψη, όχι τα «περιεχόμενα» της σκέψης. Η σκέψη πρέπει να ξεπερασθεί, σαν λειτουργία. Απλά ο άνθρωπος πρέπει να βγει τελείως έξω από όλη την δράση της σκέψης, που δημιουργεί το όνειρο (του ξεχωριστού εαυτού, του διαχωρισμού, της εξέλιξης, της προόδου, της δήθεν φώτισης), να Εισέλθει στο Ρεύμα της Αληθινής Ζωής, να Αφυπνισθεί στο Παρόν, να Αρχίσει να Ζει στον Κόσμο των Αληθινών Γεγονότων, να έχει Άμεση Ζωντανή Συνεχή Επαφή με την Πραγματικότητα, με αυτό που συμβαίνει (χωρίς τις παρεμβολές και τις παραμορφώσεις της σκέψης).

Στον Αληθινό Κόσμο υπάρχουν μόνο συμβαίνοντα, γεγονότα, φαινόμενα, (όχι οντότητες, ουσίες, κι άλλες τέτοιες κατασκευές της σκέψης), κι ανταποκρινόμαστε σε αυτά, με την ελάχιστη προσπάθεια, την ελάχιστη σπατάλη δύναμης, τίποτα άλλο… ισορροπούμε στην Στιγμή που Ρέει κι ανταποκρινόμαστε σε ό,τι περιέχει, τίποτα άλλο..

Στον Αληθινό Κόσμο η σκέψη είναι ένα γεγονός, μια δραστηριότητα, αλλά όμως όλο το περιεχόμενο της σκέψης είναι φαντασιώσεις, μια νοητική κατασκευή που μάταια προσπαθούν οι άνθρωποι να εφαρμόσουν στην Πραγματικότητα… Σαν να θέλουν να εφαρμόσουν τον χάρτη μιας διαδρομής στην πραγματική διαδρομή… το ένα είναι νοητική κατασκευή το άλλο είναι ζωή, δράση, βίωμα, δεν συνταιριάζουν… ο χάρτης είναι μια ένδειξη, σαν γεγονός, αλλά η πορεία στον αληθινό κόσμο είναι ένα καθαρό γεγονός, είναι η ζωή που συμβαίνει.

Χρειάζεται Κάποιος να Βγει Τελείως Έξω από το όνειρο της σκέψης, Εδώ, Τώρα. Να Ανοίξει τα μάτια της νοημοσύνης του, να Αρχίσει να Βλέπει αυτό που συμβαίνει πραγματικά, Ζωντανά, Άμεσα, σε Πραγματική Επαφή με την Πραγματικότητα.

Τότε μονάχα Κάποιος μπορεί να Κατανοήσει ότι η Πραγματικότητα δεν είναι τα Φαινόμενα.

Η Πραγματικότητα δεν είναι καν η Δραστηριότητα της Αντίληψης, η Παρατήρηση, το Βλέπειν.

Ακόμα Πιο Βαθιά ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΝΟΥΣ που Ενοποιημένος Παρατηρεί Όλο το Θέαμα, την Αντίληψη, τους Διαχωρισμούς, το όνειρο, τη ζωή.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΕΝΑΣ ΝΟΥΣ, τίποτα άλλο.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΩΚΕΑΝΟΣ ΟΥΣΙΑΣ που Γαληνεύει στην Σιωπή, ή Αναταράσσεται από τον Άνεμο της Δραστηριότητας, της Εμπειρίας, του Χρόνου, και δημιουργεί όλη αυτή την ονειροφαντασία που οι άνθρωποι ονομάζουν «δημιουργία»… ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.

Υπάρχω εγώ επειδή υπάρχεις εσύ

Υπάρχω εγώ επειδή υπάρχεις εσύ. Έχουμε ένα πρώτο πρόβλημα. Είναι ότι ο αυτοπροσδιορισμός ότι είμαστε εμείς, είναι δύσκολος χωρίς να υπάρχει το ‘εσείς’. Και ακόμα χειρότερο, πιο σημαντικό είναι να υπάρχουν οι άλλοι. Άμα το σκεφτείτε θα πείτε είναι εύκολο να είμαι άνθρωπος, γιατί γεννήθηκα άνθρωπος. Στην πραγματικότητα, γινόμαστε άνθρωποι.

Είναι ένα τεράστιο θέμα αυτό και υπάρχουν πολλές δυσκολίες. Έχει ενδιαφέρον γιατί πολύ συχνά μερικοί λένε γεννηθήκαμε άνθρωποι, αλλά λένε, ότι επειδή είναι απαραίτητο.

Μα άμα είχαμε γεννηθεί άνθρωποι, με την έννοια που την εννοούμε, η παιδεία δεν θα ήταν απαραίτητη.

Στην πραγματικότητα, όλη η παιδεία είναι φτιαγμένη για να μεγαλώνει ανθρώπους, που θα γίνουν άνθρωποι. Άρα το πρώτο ερώτημα είναι τι είναι άνθρωπος.

Δεύτερο ερώτημα, πιο σημαντικό είναι αν ένας άνθρωπος μπορεί να υπάρχει μόνος του. Ενώ αρχικά φαίνεται αυτονόητο.

Παράδειγμα: Ας πούμε παίρνετε έναν άνθρωπο τον βάζετε σε ένα νησί, δεν έχει καμία επαφή με την Ανθρωπότητα. Και το ερώτημα είναι αν υπάρχει για την Ανθρωπότητα.

Θα δείτε ότι σιγά-σιγά θα ανακαλύψετε ότι αυτός, ενώ φαίνεται να υπάρχει για την Ανθρωπότητα, όχι δεν ζει καν, δεν υπάρχει καν. Άρα μπαίνουμε τώρα σε ένα άλλο πρόβλημα και είναι πώς καταλαβαίνουμε ότι είμαστε άνθρωποι. Και θα δείτε ότι καταλαβαίνουμε ότι είμαστε άνθρωποι, όταν καταλαβαίνουμε τι είναι συνάνθρωπος. Δηλαδή κανονικά υπάρχει ο ‘ένας’ και μετά υπάρχει ο ‘άλλος’.

Ο ‘άλλος’ είναι ο πιο σύντομος τρόπος για να μιλάτε για δύο άτομα. Όταν ακούτε ο ‘άλλος’ αναγκαστικά κάπου υπάρχει ο ‘ένας’. Όταν λέτε ο ‘ένας’, δεν υπάρχει τίποτα. Είναι απλώς ο ‘ένας’. Τώρα το ερώτημα είναι, είμαστε ο ‘ένας’ ή ο ‘άλλος’.
Στην αρχή θεωρούμε ότι είναι αυτονόητο ότι είμαστε ο ‘ένας’. Τώρα ξαφνικά λέμε, όχι μόνο δεν είμαστε ο ‘ένας, αλλά δεν είμαστε καν ο ‘άλλος’ και είμαστε ο ‘άλλος άλλος’.

Να υποστηρίζεις αυτό που Είσαι

...αλλιώς το συναίσθημα θα σε βάζει να πράττεις σαν αυτό που έγινες

Kανένας άνθρωπος δεν είναι ελαττωματικός, γίνεται όμως στην πορεία. Όχι ακριβώς ελαττωματικός, αλλά φοβισμένος.

Ο φόβος έχει αυτήν την δυναμική, να αλλάξει το μέσα μας και να το μεταβάλλει σε έλλειψη και συμβαίνει ακριβώς στην πιο ευαίσθητη περίοδο της Ζωής μας, που είμαστε ανίσχυροι να προστατεύσουμε τα Αιώνια του Ανθρώπου και τις Αρετές.

Αυτή η ευαίσθητη περίοδος της Ζωής μας, που σηματοδοτείται από την είσοδό μας στον Φυσικό Κόσμο μέχρι την ενηλικίωσή μας, περνάει από την διαδικασία του χωρισμού μας από τον Εαυτό μας και τότε είμαστε πολύ ευάλωτοι και επιρρεπείς στις επιδράσεις του περιβάλλοντος μας, γιατί έχουμε ισχυρή συναισθηματική αντίληψη.

Ανακαλύπτουμε τον Φυσικό Κόσμο πρώτα συναισθηματικά και διαμορφώνουμε το νοητικό μας σύμφωνα με αυτήν την πρωταρχική συναισθηματική αντίληψη, έχοντας διαχωριστεί από την πνευματική μας αντίληψη. Έτσι κάθε επίδραση του περιβάλλοντος μας γίνεται και μια αιτία φόβου, γιατί δεν έχουμε αναπτυγμένη την διάκριση, ώστε να ξεχωρίσουμε τα ωφέλιμα από τα βλαβερά, το σωστό από το λάθος, το αληθινό από το κάλπικο.

Μεγαλώνοντας, επιτρέπουμε στην πρωταρχική συναισθηματική αντίληψη να γίνει οδηγός μας στην πορεία της Ζωής μας...

Eπιτρέπουμε να μας διαβάλλει τις προθέσεις μας, να δημιουργεί τον χαρακτήρα μας και τις συμπεριφορές μας, να δημιουργεί τον εαυτό που ήθελαν οι άλλοι. Και αυτός ο εαυτός κάνει επιλογές με συναισθηματικά κριτήρια, ανώριμα και καταπιεστικά, υπακούοντας στον φόβο, που έχει φωλιάσει σαν μπλοκάρισμα στον ψυχικό μας κόσμο και εμποδίζει την πνευματική ενέργεια του Εαυτού μας να καταλάβει το Είναι μας και να μας οδηγήσει στην Ενότητα και στον θείο πυρήνα μας...

Από εκεί και πέρα κάθε βαθιά ερμηνεία των Αιώνιων του Ανθρώπου διαστρεβλώνεται και κάθε πνευματικός Νόμος ματαιώνεται... Η επιστροφή μας στην Ενότητά είναι Δρόμος, μα και πόλεμος συγχρόνως με αυτό που γίναμε...

Θέλει γερά νεύρα και Θάρρος για να πολεμήσεις ότι νόμιζες για εαυτό και ότι νόμιζες ότι σου προκαλεί ασφάλεια, ενώ στην ουσία αυτό σε οδηγούσε να παραμείνεις ανώριμος, ανασφαλής και φοβισμένος, χωρίς να ξέρεις γιατί φοβάσαι τόσο πολύ την Αγάπη και γιατί δεν μπορείς να νιώσεις Ελεύθερος...

"Να υποστηρίζεις αυτό που Είσαι, αλλιώς το συναίσθημα θα σε βάζει να πράττεις σαν αυτό που έγινες” μου έλεγε ο Δάσκαλός μου…
Θέλει μεγάλη Διάκριση για να αντιληφθούμε ότι αυτό που γίναμε, δεν έχει καμία ίδια πρόθεση, ούτε με αυτό που θέλουμε να είμαστε, ούτε με αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε…

Αν μας λείπει η πνευματική «γέφυρα» του Εαυτού μας, τότε ο κόσμος μας θα είναι μικρός και θυμωμένος… και κυρίως ψεύτικος… Θέλει γερά νεύρα να πεις «Είμαι Παιδί του Θεού», όταν πατέρας και μητέρα σου είναι εκείνοι που φρόντισαν να το ξεχάσεις…

Πύλες Εμπνευσης

Gates of Happiness
99% Εμπνευση! Επτά Δρόμοι για να Φωτίσετε τη Ζωή σας

Θα ανιχνεύσουμε κάποια στοιχεία που αναδεικνύουν τη προσωπική μας γεωγραφία, προσθέτοντας βαθιά φαράγγια και ψηλές βουνοκορφές στην πεζή καθημερινότητα. Ποια είναι τα πράγματα, τα συναισθήματα, οι συνθήκες, τα ερεθίσματα που δίνουν χρώμα στη ζωή μας; Πού βρίσκεται η πηγή αυτής της «πνοής» μέσα μας που μας «εμπνέει;» Είναι αυτή η πνοή που τελικά μας διαφοροποιεί από τα καταναλωτικά προβλέψιμα ανθρωποειδή, στα οποία προσπαθεί επιμελώς το Σύστημα να μας μετατρέψει;

Η Έμπνευση είναι η μόνη μας αντίσταση στην επερχόμενη μαζική πολτοποίηση των συνειδήσεων.
Τελευταία είχα την τύχη να γνωρίσω έναν πολύ ιδιαίτερο και εμπνευσμένο άνθρωπο. Είχε πριν μερικούς μήνες βγει από μακρόχρονη πνευματική απομόνωση, με ελάχιστη επαφή με τους άλλους και τα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα. Δεν έχει σημασία πώς και γιατί. Γεγονός είναι ότι αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να σφυρηλατήσει ελεύθερα τη συνείδησή του έξω από κοινωνικές νόρμες και να αναπτύξει βαθιά διαύγεια και σοφία.

Όταν τον ρώτησα πώς βλέπει τους ανθρώπους μετά από δεκαπέντε χρόνια «απουσίας», απάντησε: «Βλέπω τα μάτια τους σβησμένα, σαν να λείπει η εσωτερική τους φλόγα». Συνειδητοποίησα ότι αυτό το «σβήσιμο» που εμείς μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε, γιατί το υφιστάμεθα σταδιακά και ύπουλα, μέσα από το τρίπτυχο κατανάλωση-τεχνολογία-αυτοματισμός είναι ακριβώς το σβήσιμο της έμπνευσης στη καθημερινή μας ζωή.

Είναι η αίσθηση όταν ξυπνάς το πρωί κι όλα σου φαίνονται βαρετά και γκρίζα. Που ξέχασες πότε γέλασες τελευταία φορά με τη καρδιά σου. Που σπάνια πια βρίσκονται πράγματα που σε εκπλήττουν. Είναι που έχασες μια για πάντα τον «εφηβικό ενθουσιασμό» που είχες κάποτε υποσχεθεί στον εαυτό σου και στην κοινωνία ότι θα τον κρατήσεις ζωντανό για το καλό των άλλων. Η πίκρα, η απογοήτευση, η πλήξη, το «μια από τα ίδια» που συναντούμε στον καθένα μας.
Ξεχάσαμε να ξανα-ανακαλύπτουμε τον κόσμο την κάθε στιγμή!

Ο αληθινός κόσμος μας διαφεύγει, γιατί ζούμε παρασιτικά και λάθρα, επαναλαμβάνοντας εσαεί προκατασκευασμένα μοντέλα σκέψης και συμπεριφοράς –τα οποία παρεμπιπτόντως, είναι συνήθως αρνητικά. Ξεδιπλώνουμε συνεχώς το πιο μικρό και μίζερο κομμάτι του εαυτού μας, αναμασώντας τον πόνο, τα παράπονα, τις απογοητεύσεις που μας κρατούν δέσμιους σε μια υποβαθμισμένη εικόνα, καρικατούρα του εαυτού μας, της αληθινής ζωής, που παραμένει λαμπερή και εμπνευσμένη, μακριά μας, ή κάπου θαμμένη βαθιά μέσα μας.

Αναπαράγουμε προκάτ συνταγές ευτυχίας και επιτυχίας, χωρίς να αναρωτιόμαστε: τι είναι αυτό που διψά πραγματικά η ψυχή μας; Μπορεί το επώνυμο ρούχο, το ακριβό αυτοκίνητο να μας το δώσει; Τι είναι αυτό που όλοι ψάχνουμε όλοι, αν όχι η ολόκληρη, η αψεγάδιαστη, η τέλεια ευτυχία;
Με μια προσεκτική, τίμια έρευνα μέσα μας, θα βρούμε ότι υπάρχουν εκείνες οι στιγμές, έστω οι φευγαλέες αναμνήσεις των στιγμών που έχουμε όλοι ανεξαιρέτως νοιώσει να μετέχουμε στο θαύμα της ζωής. Στιγμές πολλές φορές ανεξήγητες, όταν νοιώθουμε την ομορφιά γύρω να μας πνίγει, την ομορφιά που κρύβεται στα πιο ασήμαντα μικρά πράγματα, όταν ξαφνικά πλημμυρίζουμε από αγάπη γι’ αυτόν τον τυχαίο άγνωστο που βρίσκεται μπροστά μας, όταν όλο το ψεύτικο οικοδόμημα του κοινωνικού εαυτού μας γκρεμίζεται μονομιάς και μένει η γυμνότητα, η τραγικότητα, η έσχατη ομορφιά μας.

Στην πραγματικότητα δεν χάσαμε αυτή τη βαθιά ομορφιά ούτε στιγμή, παρόλη τη μικρότητα, την εγωιστική συμπεριφορά. Δεν χάσαμε ποτέ τη βαθιά ανθρωπιά, το μεγαλείο, την τραγικότητά μας. Η αληθινή μας φύση παραμένει πάντα υπέροχη και χωράει στην αγκαλιά της όλο τον κόσμο. Όλη η γνώση, η σοφία, η αγάπη, η συμπόνια, όλα τα ταλέντα, όλες οι ικανότητες, όλη η δημιουργικότητα και η φαντασία είναι μέσα μας, περιμένουν και επιμένουν.

Είναι μια τεράστια αποθήκη του «συλλογικού υποσυνείδητου» στην οποία έχουμε άμεση πρόσβαση ανά πάσα στιγμή. Και δεν είναι «μεγάλα λόγια». Πάρτε το απόφαση! Είμαστε οι δημιουργικοί καλλιτέχνες του έργου που ονομάζουμε «ζωή μας». Είμαστε, είτε το θέλουμε, είτε όχι, όλοι εμπνευσμένοι κατά βάθος!

Υπάρχουν κάποιες πύλες εισόδου σε αυτή την αποθήκη έμπνευσης. Κι επειδή δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί όσο θέλουμε να νομίζουμε, πρόκειται για πύλες κοινές για τους περισσότερους, χωρίς να είναι αποκλειστικές ή περιοριστικές, μιας κι ο καθένας μας δίνει το δικό του τόνο παραλλαγής στο ανθρώπινο τοπίο.

Πρώτη Πύλη: η Φύση
Είναι μια από τις πιο δυνατές πηγές –ίσως η πιο δυνατή– από τις οποίες πηγάζουν εκείνα τα θετικά συναισθήματα που μας πείθουν ότι αυτή τη ζωή αξίζει να την ζούμε. Σε πρωταρχικό επίπεδο αυτό θεωρείται αυταπόδεικτο: ο ήλιος, το φεγγάρι, τα αστέρια, τα δάση, τα βουνά, τα νερά έφερναν τους προβιομηχανικούς ανθρώπους κοντά στο εξαίσιο. Γι αυτούς, για πάνω από 300.000 χρόνια ιστορίας, η Φύση αντιπροσώπευε , σύμφωνα με τον μεγάλο θρησκειολόγο Mircea Eliade, την «αληθινή ύπαρξη», που ήταν θαυματουργή, αναγεννώμενη και πέρα από διανοητική κατανόηση. Η αντίληψη της θεϊκής σχεδίασης της Φύσης έκανε τους ανθρώπους να βρίσκουν στη φύση τον «Θεό».
Το 1897, στην αυτοβιογραφία του, ο συγγραφέας J. Trevor (My Quest of God), περιγράφει πώς ένα πρωί μετά από περίοδο βαριάς κατάθλιψης, περπατώντας στους λόφους της βόρειας Αγγλίας, την ώρα της ανατολής του ήλιου, άρχισε να νοιώθει ότι: «βρίσκεται στον παράδεισο –μια εσωτερική κατάσταση ειρήνης και χαράς και σιγουριάς, απερίγραπτα έντονη, συνοδευόμενη από μια αίσθηση ότι λούζεται σε ένα ζεστό και λαμπερό φως… μια αίσθηση ότι έχει περάσει πέρα από το σώμα του».

Τη δεκαετία του 1980, ο Ιάπωνας μύστης της φυσικής καλλιέργειας Masanobu Fukuoka, γράφοντας το βιβλίο που θα σηματοδοτήσει μια νέα εποχή στη σχέση του ανθρώπου με τη γεωργία (την εποχή της πνευματικής γεωργίας), περιγράφει τη στιγμή της αιφνίδιας φώτισής του (σατόρι) με τα παρακάτω λόγια: «Μετά από μια νύχτα περιπλάνησης ακούμπησα εξαντλημένος στη ρίζα ενός δέντρου… Καθώς πλησίαζε η αυγή, η διαπεραστική κραυγή ενός νυχτερινού ερωδιού με ξύπνησε απότομα. Στη στιγμή έγινα διαφορετικός άνθρωπος.

Ο Θεός με είχε κτυπήσει σαν κεραυνός εν αιθρία, μου φανερώθηκε ολοζώντανα η αληθινή φύση αυτού του κόσμου. Ισχυρή συγκίνηση με είχε κυριεύσει, ώστε έτρεμα στο σώμα και στη ψυχή. Φώναξα από χαρά, με λόγια που θα πρέπει να ήταν ακατάληπτα. Η λάμψη της πρωινής δροσιάς στη χλόη, το πράσινο των δέντρων τα οποία ήταν λουσμένα στο πρωινό φως και τρεμούλιαζαν από χαρά». Από τότε και μέχρι σήμερα στα προχωρημένα ενενήντα του, συνεχίζει με ακούραστη επιμονή να γυρίζει σε όλο τον κόσμο διδάσκοντας και σπέρνοντας τους περίφημους σπόρους του για την απο-ερημοποίηση του πλανήτη.

Ο συγγραφέας Πάολο Κοέλο, υποστηρίζει ότι είτε πρόκειται για τη λογοτεχνία, είτε για τη μηχανική, είτε για την τεχνολογία της πληροφορικής, είτε για τον ίδιο τον έρωτα, «η δημιουργική διαδικασία ακολουθεί ένα και μοναδικό μοντέλο: τον κύκλο της Φύσης».

Εμείς όμως, οι κοινοί άνθρωποι, πώς μπορούμε να επανασυνδεθούμε με τη Φύση, δημιουργώντας μια αληθινή σχέση μαζί της, πέρα από πικνίκ στα λιβάδια και μπάνια στις παραλίες;
Από προσωπική εμπειρία, θα έλεγα ότι κάποιες καθημερινές στιγμές μοναξιάς μέσα στη Φύση είναι απαραίτητες για την ψυχική και συναισθηματική μας ισορροπία. Κάποιοι τις συνδυάζουν με το αγαπημένο τους σπορ ή με τη βόλτα του σκύλου. Όπως και να έχει, βρείτε δέκα-είκοσι λεπτά καθημερινά και περπατήστε στο δάσος, στη παραλία, ή έστω στο γειτονικό πάρκο, χωρίς να «κάνετε» τίποτα.

Κλείστε το κινητό, ανοίξτε τα αυτιά και τη καρδιά σας: ακούστε τα πουλιά, τον ήχο των φύλλων στα δέντρα, τον ήχο του νερού, μυρίστε το χώμα, παρατηρήστε τα σύννεφα να αλλάζουν και καθίστε έτσι για λίγο, αφήνοντας τον εαυτό σας να εναρμονιστεί με το φυσικό περιβάλλον, που τόσο το έχει στερηθεί.

Δεν χρειάζεται να πάμε κάπου μακριά. Αν δεν υπάρχει χρόνος, αρκεί απλά να αφουγκραστείτε το αγαπημένο σας φυτό στο σαλόνι ή στο μπαλκόνι σας, να το ποτίσετε ακούγοντας το χώμα να «πίνει» το νερό, να του ψιθυρίσετε τα παράπονά σας, να του εμπιστευτείτε τα μυστικά μέσα από τη καρδιά σας, να χαϊδέψετε τα κλαδιά και τα φύλλα του. Ή να σταθείτε για λίγο με το κεφάλι ψηλά να κοιτάξετε το πέταγμα των πουλιών.

Η εσωτερική επανασύνδεση και η εναρμόνιση είναι θέμα δευτερολέπτων. Οι αποδράσεις αυτές πρέπει να είναι καθημερινές, όχι για να φορτώσουμε ακόμη περισσότερο ένα βαρύ πρόγραμμα, αλλά για να πλουτίσουμε τη ζωή μας με αυτά τα πολύ απλά, αλλά πολύ σημαντικά πράγματα που δίνουν την αίσθηση της φρεσκάδας και της έμπνευσης.

Δεύτερη Πύλη: η Απλότητα
Η ζωή μας γίνεται ολοένα και πιο περίπλοκη. Φροντίζει γι’ αυτό το πολιτικοοικονομικό σύστημα, τα ΜΜΕ, φροντίζουμε κι εμείς να δημιουργούμε όλο και περισσότερες καταναλωτικές «ανάγκες» που φέρνουν όλο και μεγαλύτερο αίσθημα ανικανοποίητου.

Έχουμε ξεχάσει τα αυτονόητα: δεν χρειαζόμαστε τίποτα από όλα αυτά. Η αληθινή έμπνευση και η ικανοποίηση δεν έρχεται ποτέ μέσα από την υιοθέτηση καταναλωτικών προτύπων και μοντέλων συμπεριφοράς. Το μόνο που κάνουν όλα αυτά, είναι να μας αποξενώνουν από τον αληθινό μας εαυτό, να ξεχνάμε τις αληθινές μας ανάγκες.

Ξαναγυρίστε στην απλότητα και ανακαλύψετε τον τεράστιο πλούτο της φλόγας του κεριού, της ησυχίας, τον ήχο του φαγητού που βράζει, την αγκαλιά, το σκοτάδι. Δοκιμάστε ένα μόνο βράδυ να μην ανάψετε τα φώτα, ούτε την τηλεόραση και να αφήσετε τη νύχτα να μπει απαλά μέσα στο σπίτι –δοκιμάστε να μένετε περισσότερη ώρα σιωπηλοί. Να ξυπνήσετε το πρωί νωρίς, να ανοίξετε την μπαλκονόπορτα για να ακούσετε το πρώτο τιτίβισμα των πουλιών.

Δοκιμάστε να βγείτε έξω χωρίς make-up και ψηλά τακούνια. Να μιλήσετε στους άλλους για τα πραγματικά συναισθήματά σας. Να είστε απλά ο εαυτός σας χωρίς επιτήδευση. Η απλότητα μας φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μας, πιο κοντά στους άλλους και πιο κοντά στη πηγή της έμπνευσής μας. Τόσο απλά!

Τρίτη Πύλη: η Στιγμή
Η παρούσα στιγμή είναι μια προνομιακή πύλη της έμπνευσης. Αν ο νους είναι συνέχεια παγιδευμένος ανάμεσα στην αναπόληση και το αναμάσημα του παρελθόντος και τον σχεδιασμό, την ονειροπόληση και το άγχος του μέλλοντος, δεν υπάρχει χώρος για την παρούσα στιγμή. Ζούμε μετέωροι ανάμεσα στην ιστορία και τη φαντασία, χωρίς ανοιχτό διάστημα στο παρόν. Δεν είμαστε ποτέ εδώ. Ξεχνάμε το μεγάλο Τώρα, όπου γίνονται όλα τα θαύματα, της έμπνευσης, της κατανόησης, της επινόησης, της σύνθεσης, της ανακάλυψης και το μεγαλύτερο απ’ όλα: το θαύμα της αγάπης.
Δεν υπάρχει ανθρώπινη δημιουργία που να μην αγκυροβόλησε σε ένα δυναμικό Τώρα. Όλοι οι επιστήμονες, οι συγγραφείς, οι μουσικοί, οι ζωγράφοι, οι τεχνίτες, οι εραστές το επιβεβαιώνουν: η δημιουργία συμβαίνει όταν χάνουμε την αίσθηση του γραμμικού χρόνου, όταν μπαίνουμε στο απέραντο διάστημα του Τώρα, της παρούσας στιγμής, όταν κάνουμε την κάθετη βουτιά στην ύπαρξή μας και ανασύρουμε το πολύτιμο πετράδι της έμπνευσης.

Πώς να εξασκηθούμε να ζούμε στο Τώρα; Υπάρχουν άπειρες μέθοδοι και πνευματικά μονοπάτια, αλλά ο δρόμος είναι ένας: η επίγνωση, η προσοχή, η συνειδητότητα.

Αναρωτιέστε αν έχετε επίγνωση; Απλά, κάντε το εξής τεστ στον εαυτό σας: Θυμηθείτε να ρωτάτε κάθε τρεις και λίγο τον εαυτό σας πού βρίσκεται, πού τριγυρνάει ο νους σας, ό, τι κι αν κάνετε. Στο 99,9% των περιπτώσεων θα δείτε ότι ο νους σας θα παγιδευμένος ανάμεσα στα αγχώδη αόριστα σχέδια για το μέλλον και στο άχρηστο επαναλαμβανόμενο βίντεο του παρελθόντος, κατασκευάζοντας συνέχεια ανούσια σενάρια, απασχολούμενος είτε με ενοχές, είτε με φόβους. Αυτό απλά σημαίνει ότι δεν έχουμε επίγνωση, δεν ζούμε στο παρόν, στην παρούσα στιγμή.
Με αγάπη και υπομονή, φέρτε πίσω τον νου σας εδώ και τώρα. Ξανά και ξανά.

Τέταρτη Πύλη: η Αγάπη
Η αγάπη είναι η αληθινή φύση μας. Είναι η βασική ποιότητα που έχουμε, όταν απομακρύνουμε τους φόβους, τις ανασφάλειες, τις προσκολλήσεις και τις εγωιστικές μας τάσεις. Το φως πίσω από όλα τα συναισθήματα. Η μια και μοναδική ενέργεια που κινεί τον κόσμο, τους πλανήτες, το κάθε τι. Είναι μια κατάσταση χωρίς σημείο αναφοράς, χωρίς προσκόλληση, χωρίς προτίμηση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Η αγάπη είναι ευδαιμονία, ισοψυχία, αταραξία, μια γεύση. Δεν σ’ αγαπώ γιατί με συμφέρει, γιατί με βολεύει. Σ’ αγαπώ γιατί υπάρχεις, γιατί υπάρχω. Η υπερ-προσωπική αγάπη είναι η μεγαλύτερη έμπνευση που μπορεί να υπάρξει.

Συνήθως η αγάπη που βιώνουμε είναι μικρή μόνο σπίθα, αναλαμπή της αληθινής αγάπης. Ωστόσο, μπορούμε να την επεκτείνουμε, να εξασκηθούμε σε αυτό. Ένα καλό πεδίο είναι, για τους γονείς, η αγάπη για τα παιδιά τους και για τους εραστές, η αγάπη για τον σύντροφό τους. Νοιώστε την προσωπική αυτή αγάπη να σας γεμίζει ολόκληρους. Μετά, φέρτε στον νου σας έναν άνθρωπο που σας είναι «αδιάφορος».

Αφήστε την ίδια ζεστή ενέργεια να τον τυλίξει. Και άλλον, και άλλον. Αρχίστε να εκπαιδεύετε τον εαυτό σας να νοιώθει αγάπη για όλους τους ανθρώπους που γνωρίζετε, που δεν γνωρίζετε, που «συμπαθείτε», που «αντιπαθείτε», χωρίς εξαίρεση. Δεν είναι κάτι εύκολο, αλλά με το χρόνο, θα δείτε τη καρδιά σας να μαλακώνει και να ανοίγει απέναντι στον κάθε «άγνωστο» και συνάμα τόσο οικείο συνάνθρωπο.

Δεν υπάρχει πιο μεγαλειώδες συναίσθημα! Αν θέλετε να κάνετε κάτι καλά, βάλτε λίγη υπερ-προσωπική αγάπη στην συνταγή και θα μεγαλουργήσετε! Ο κανόνας ισχύει για όλα: από το φαγητό μέχρι τη συγγραφή ενός βιβλίου. Θυμάμαι όποτε έβγαινα να μιλήσω σε ακροατήριο και είχα το σχετικό τρακ, η μόνη λύση ήταν να θυμηθώ πόση αγάπη ένοιωθα γι’ αυτό το γνωστικό αντικείμενο, γι’ αυτή την επιστήμη, για την ιστορία, για τους ανθρώπους… Αυτό και μόνο «έλυνε» τη γλώσσα και μου έδινε έμπνευση.

Πέμπτη Πύλη: η Ελευθερία
Ο κοινωνικός προγραμματισμός αποτελεί βασικό περιοριστικό όρο της ελευθερίας. Μας δεσμεύει σε ένα γενικά «αποδεκτό» μίζερο, δραματικά προβλέψιμο πλαίσιο επιλογών, αξιολογήσεων και προτεραιοτήτων. Η αποδέσμευση από τις κοινωνικά προδιαγεγραμμένες αξίες και απαξίες, ανοίγει μπροστά μας την απεραντοσύνη της ελεύθερης βούλησης.

Η ελευθερία είναι ένα sine qua non συστατικό της έμπνευσης. Μόνο σε κατάσταση ελευθερίας αναδύονται οι εσωτερικές ανάγκες, οι δημιουργικές εκφράσεις και οι πρωτότυπες εκφάνσεις του βαθύτερου είναι. Αυτού του είδους η προσωπική ελευθερία κατακτάται βήμα-βήμα: πρώτα αναγνωρίζουμε τι είναι αυτό που πραγματικά μας εμπνέει. Κατόπιν αντλούμε το θάρρος να το δημιουργήσουμε.

Δεν είναι πάντα κάτι εύκολο, γιατί, ακολουθώντας την έμπνευσή μας συχνά αντιμετωπίζουμε την δυσπιστία και την ενδεχόμενη εχθρότητα των άλλων –οικείων, συναδέλφων κλπ. Το να πηγαίνεις κόντρα στο κατεστημένο πνεύμα των ανθρώπων, ακολουθώντας την εσωτερική σου φωνή, δεν είναι κάτι που εύκολα εγκρίνουν ή σέβονται οι διάφοροι μικροί και μεγάλοι κοινωνικοί μηχανισμοί ελέγχου: η οικογένεια, το εργασιακό περιβάλλον, η γειτονιά. Σε αυτή τη περίπτωση, εξηγούμε με αυτοπεποίθηση και υπομονή ότι πρόκειται για δική μας ελεύθερη επιλογή να ακολουθήσουμε αυτό που μας «γεμίζει».

Συνήθως, η αντίδραση των άλλων είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη δική μας σιγουριά: όσο περισσότερο ανασφαλείς και αβέβαιοι νοιώθουμε σε σχέση με αυτό που θέλουμε, τόσο λιγότερη αποδοχή συναντούμε. Όταν εμείς τα έχουμε «βρει με τον εαυτό μας», συνήθως και οι άλλοι το παίρνουν απόφαση και μας αφήνουν στην ησυχία μας.

Έκτη Πύλη: η Ικανοποίηση
Η έμπνευση ανθίζει πάντα μέσα σε κλίμα αισιοδοξίας και ικανοποίησης. Η ικανοποίηση δεν είναι κάτι δεδομένο –είναι κάτι που καλλιεργείται, όπως και το αντίθετό της, που είναι η βάση του καταναλωτισμού: το ανικανοποίητο, η διαρκής δίψα για όλο και περισσότερα αγαθά, ανθρώπους, σχέσεις, σπίτια, ρούχα, αυτοκίνητα, κανάλια, ταξίδια, χρήματα… Μπορούμε να αναπτύξουμε και να καλλιεργήσουμε την αίσθηση της ικανοποίησης αρχίζοντας απλά να αποδεχόμαστε αυτό που υπάρχει στη ζωή μας. Αυτά που δεν μπορούμε να αλλάξουμε.

Σταματάμε να γκρινιάζουμε συνεχώς περιφέροντας τη μιζέρια μας στις παρέες, στα μπαράκια και στα πάρτι. Σταματάμε να αντλούμε αυτή την ύποπτη ηδονή από το ρόλο του θύματος και του «καημένου» και παίρνουμε την ευθύνη για τη ζωή μας. Από τη στιγμή που παίρνουμε την ευθύνη, είμαστε ακέραιοι και αξιοπρεπείς. Δεν έχει σημασία η ηλικία. Έχω δει πολλά κακομαθημένα παιδιά ογδόντα χρονών και πολλά αξιοπρεπή και ακέραια δέκα χρονών…

Μια μικρή συνταγή ικανοποίησης σας διαβάζω και από το «ψαγμένο» αμερικάνικο περιοδικό Balanced Living:
Αυτό που έχω, μου αρκεί
Αυτό που είμαι μου αρκεί.
Αυτό που κάνω, μου αρκεί.
Αυτό που έχω πετύχει, είναι αρκετό.
Αν ανήκετε στη πολυπληθή ομάδα των γκρινιάρηδων ανικανοποίητων, δοκιμάστε να το επαναλαμβάνετε αυτό συχνά στον εαυτό σας και δείτε πώς λειτουργεί. Αφήστε την έμπνευση να ανθίσει μέσα στην αισιοδοξία και στην ικανοποίηση. Έχετε την επιλογή.

Έβδομη Πύλη: Ο Διαλογισμός
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι ανακαλύπτουν τα τεράστια αποθέματα δύναμης και έμπνευσης που μπορούν να αντλήσουν μέσω απλών διαλογιστικών τεχνικών. Τεχνικές διαλογισμού διδάσκονται παντού, σε όλες τις μεγάλες εταιρίες, για την αύξηση της παραγωγικότητας και την προώθηση αρμονικών εργασιακών σχέσεων. Οι μεγάλοι δημιουργοί αντλούν έμπνευση μέσα από στιγμές διαλογισμού –ιδιαίτερες και διαφορετικές για τον καθένα.

Όλο και περισσότεροι ψάχνουν για αυτή τη βαθύτερη έμπνευση, συνειδητοποιώντας ότι η ζωή είναι κάτι παραπάνω από «δουλειά, λεφτά και πράγματα». Με τον διαλογισμό αρχίζει να φεύγει ένα «βάρος» από πάνω μας, αυτό της διαρκούς ανησυχίας, του συναισθηματικού πόνου, της κούρασης, της απογοήτευσης και γινόμαστε πιο ανάλαφροι. Ξαναβρίσκουμε τη πηγή της παιδικής χαράς μέσα μας, ξανα- ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο.

Όχι στη Νοητική Τεμπελιά
Τελειώνοντας, σκέφτομαι ότι το αντίθετο της έμπνευσης είναι η κατάσταση της «νοητικής τεμπελιάς», κατάσταση που προωθεί ιδιαίτερα η τηλεόραση, το εκπαιδευτικό και το πολιτικό σύστημα, καθώς και οι οργανωμένες εκκλησίες στους οπαδούς τους: «μην κουράζεσαι να σκέφτεσαι τέκνο μου, θα το κάνω εγώ για σένα, ξέρω τι χρειάζεσαι». Το αντίδοτο είναι στο χέρι μας: να μένουμε «ζωντανοί στο κύτταρο», να έχουμε επίγνωση και προσοχή, όλες τις αισθήσεις σε χαλαρή εγρήγορση, χωρίς άγχος, να κοιτάμε και να εξετάζουμε πραγματικά μέσα και γύρω μας.
Αλλάζοντας τον τρόπο που σκεφτόμαστε, αλλάζουμε τον κόσμο.

Φιμωμένη κραυγή

Χειμώνιασε και θαρρείς
πως ο χρόνος πάγωσε τα χαμόγελα.

Τα λεπτά ξεθώριασαν τα όνειρα,
οι ώρες ξέφτισαν τις ελπίδες,
οι μέρες βύθισαν την πίστη.

Συνθήματα που γράφονται στις σκιές
και δύουν με τις πρώτες ακτίδες του ηλίου,
οι αναμνήσεις.

Μάτια υγρά, φωνή στεγνή.
Φιμωμένη η κραυγή που στέκεται σα μαριονέτα.
Μονάχα κάποιες σκόρπιες λέξεις γεννιούνται
μα κι αυτές χάνονται και γίνονται σκόνη,
Μονάχα κάποιες κουβέντες ξεχασμένες ανθίζουν
μα κι αυτές καίγονται και γίνονται στάχτη.

Κι αναρωτιέσαι,
αν μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό
θα λάμψει μονοπάτι βροχής,
για να ξεπλύνει αμαρτίες και ψέματα∙
Αν τελικά φταίει ο χειμώνας,
που η συνείδηση έπεσε σε νάρκη.

Ο Μάρτης και οι Δρίμνες

Ο Μάρτης και οι ΔρίμνεςΠροσοχή! Το μόνο που επιτρέπεται να κάνετε την 1η του Μάρτη, είναι να φυτέψετε ένα βασιλικό. Κι ως τις 6 του μήνα, μην τολμήσετε να πλύνετε ρούχα, γιατί θα έρθουν οι Δρίμνες και θα τα κατακάψουν. Κι ούτε να λουστείτε ούτε να κολυμπήσετε. Επειδή, αν το κάνετε, οι Δρίμνες θα κάψουν το κορμί σας. Κι αν θέλετε να μάθετε, τι είναι οι Δρίμνες, σας λέμε ότι πρόκειται για πνεύματα αόρατα που ζουν μέσα στα νερά και τους δίνουν δύναμη. Κακά πνεύματα, που όμως σας επιτρέπουν, αν ξέρετε την τέχνη, να προβλέψετε, τι καιρό θα κάνει όλο τον χρόνο: Μια μέρα για δυο μήνες. Είναι τα μερομήνια που κακώς κάποιοι τα συνδέουν με τις πρώτες μέρες του Αυγούστου. Το σωστό είναι μία με έξι του Μάρτη, καθώς αυτές οι μέρες ονομάζονται δρίμ(ν)ες.
Ναι, η πρώτη του Μάρτη έχει μαγική δύναμη. Επειδή η νεκρανάσταση της βλάστησης δεν επαφιόταν μόνο στις πομπές του Διονύσου παλιά, του Καρνάβαλου αργότερα. Υπήρχαν πάντα οι γιορτές της 1ης του Μάρτη, αρχής της χρονιάς, πριν να παγιωθεί η 1η του Γενάρη. Και «την Πρωτομαρτιά, πέφτει απ’ τον ουρανό το κάρβουνο, να ζεσταθεί η γης κι από τότες αρχινούν οι ζέστες». Είναι η «μεγάλη ώρα του έτους». Γι’ αυτό, ο ήλιος του Μάρτη καίει σαν κάρβουνο. Και μαυρίζει τα πρόσωπα των παιδιών. Με τον μαγικό κύκλο, τον «μάρτη», μπορούμε ν’ αποφύγουμε το κακό: Κλωστές άσπρη και κόκκινη και καμιά φορά και χρυσή, στριφογυρίζονται και αφήνονται πάνω στα κλαδιά μιας τριανταφυλλιάς όλη νύχτα, κάτω απ’ τ’ άστρα.
Το πρωί, ο «μάρτης» είναι έτοιμος, το πιο αποτελεσματικό φυλαχτό. Περιδένεται στον καρπό ή στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού και μένει εκεί, όσο το τοπικό έθιμο επιτάσσει. Αν το παιδί δεν έχει ακόμα χρονίσει, ο «μάρτης» περνιέται στον λαιμό. Για σιγουριά, εφτά «μάρτηδες». Οπότε «Μάρτης δεν πιάνει το μωρό». Αν τον περάσουν στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, ούτε όταν περπατάνε σκοντάφτουν ούτε όταν τρέχουν. Κι αν μπει «μάρτης» στο χερούλι της στάμνας, το νερό μένει πάντα δροσερό. Στη Μυτιλήνη και στην Κάρπαθο, «όποια κοπελιά έχει αρμαστό (αρραβωνιαστικό), του στέλνει τον μάρτη. Κι αν ο αρμαστός είναι στην ξενιτιά, βάζει τον μάρτη στον φάκελο, μαζί με το γράμμα».
Συνήθως, ο «μάρτης» φοριέται ως την Ανάσταση. Τότε, τον βγάζουν και τον δένουν σε μια τριανταφυλλιά, για να πάρουν το χρώμα της. Στην Κάρπαθο κι αλλού, τον δένουν στην αναστάσιμη λαμπάδα, να καεί μαζί με το κερί. Στη Θήβα και τα Μέγαρα, τους δένουν στο αρνί του Πάσχα και καίγονται καθώς γυρνά η σούβλα. Στ’ Άγραφα, βγάζουν τον «μάρτη», μόλις δουν χελιδόνι. Τα παιδιά, τον αφήνουν στα δέντρα «για να τον πάρουν τα χελιδόνια» και τραγουδούν:
Άφ’κα σύκο και σταφύλ’ / και σταυρό κι αθημουνίτσα / γύρ’σα πίσω, δεν τα βρήκα / λίτσαρ-λίτσαρ, λίτσαρ-λίτσαρ».
Στη Σωζόπολη (περιοχή της Βουλγαρίας σήμερα, στην παραλία του Ευξείνου Πόντου), όταν έβλεπαν χελιδόνι, έβγαζαν τον «μάρτη» και τον τοποθετούσαν κάτω από μια μεγάλη πέτρα. Μετά από σαράντα ημέρες, σήκωναν την πέτρα. Αν από κάτω υπήρχαν μερμήγκια, σήμαινε πως η παραγωγή θα πήγαινε πολύ καλά. Στην Κύζικο (Προποντίδα), έκοβαν τον «μάρτη» και τον πετούσαν καταγής, όταν έβλεπαν πελαργό. Ταυτόχρονα, απάγγελναν:
«Λέλεκα, χατζή μπαμπά / ρίξε γρόσια και φλουριά».
Η συνήθεια να δένονται με τον «μάρτη» είναι πολύ παλιά. Την αναφέρει και ο Ιωάννης Χρυσόστομος (γύρω στα 400 μ.Χ.), ενώ ο μεγάλος λαογράφος Ν.Γ. Πολίτης τη θεωρεί γνήσιο ελληνικό έθιμο, καθιερωμένο από την αρχαία λατρεία. Πολλοί, το συνδέουν με την «κρόκη», κλωστή που οι μυημένοι στα Ελευσίνια Μυστήρια περνούσαν στο δεξί χέρι και το αριστερό πόδι αποδίδοντάς της συμβολική έννοια που όμως μας είναι άγνωστο, τι σήμαινε.
Ο ήλιος του Μάρτη είναι το πιο γνωστό και πιο μεγάλο κακό που επέρχεται με την «Πρωτομαρτιά». Οι Δρίμ(ν)ες είναι το δεύτερο. Ανάλογα με τον τόπο, η καταστροφική τους επίδραση ισχύει τις έξι ή δέκα ή δώδεκα πρώτες μέρες του μήνα, ή «τις τρεις πρώτες, τρεις μεσαίες και τρεις τελευταίες μέρες». Είναι δαιμονικά, νύμφες των νερών και καταστρέφουν ανθρώπινα κορμιά, ξύλα και πανιά. Όσα πανιά πλυθούν, λιώνουν. Όσα ξύλα κοπούν, σαπίζουν. Και καλό είναι οι άνθρωποι να μη λούζονται και να μην κόβουν ξύλα τις κρίσιμες μέρες. Κι ακόμα καλύτερα, να ρίξουν στα νερά ένα πέταλο που δρα σαν γιατρικό κι έχει αποτρεπτική δύναμη, καθώς το σίδερο διώχνει τα δαιμόνια.

Το τρίτο και τελευταίο κακό της «Πρωτομαρτιάς» είναι οι παρενέργειες της αλλαγής του χρόνου, καθώς η ζέστη δεν έρχεται μόνη. Την παραμονή, όπως και την αντίστοιχη της Πρωτοχρονιάς, παιδιά γυρνούν σπίτι με σπίτι τάχα κουτσαίνοντας και κρατώντας τενεκέδες που τους χτυπούν μεταξύ τους, να κάνουν θόρυβο, και τραγουδούν:
«Όξω, Κοτσοφλέβαρε / να ΄ρθει ο Μάρτης με χαρά και με πολλά λουλούδια».
Οι νοικοκυρές καθαρίζουν το σπίτι, ρίχνουν τα σκουπίδια έξω, σπάνε στην πόρτα κάποιο πήλινο και τραγουδούν:
«Βγαίνει ο κακόχρονος, / μπαίνει ο καλόχρονος. / Όξω ο Κουτσοφλέβαρος. / Όξω, ψύλλοι, ποντικοί, / μέσα Μάρτη και χαρά / και καλή νοικοκυρά!».
Επειδή, μαζί με τον Μάρτη και την πρώιμη ζέστη, πλακώνουν όλα τα ζωύφια, κυρίως ψύλλοι και κοριοί που πρέπει να εξορκιστούν, ώστε να μην ενοχλούν τους ανθρώπους.
Το έθιμο είναι απλωμένο σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στη Γερμανία, με κρότους, σπασίματα πήλινων αλλά και μαγικούς κύκλους προσπαθούν να διώξουν φίδια, ποντικούς και ζωύφια. Οι εκδηλώσεις συμπίπτουν με την δυτική γιορτή του Αγίου Πέτρου, που πέφτει 22 Φεβρουαρίου, μέρα κατά την οποία οι εκεί αρχαίοι λαοί θεωρούσαν ως Πρωτοχρονιά.
Εκεί, τα μαγικά ολοκληρώνονται με μιμητικές πράξεις, δήθεν όργωμα με ψεύτικο άροτρο αλλά και περιφορά αρότρου που οδηγούν νεαροί αλλά σέρνουν κορίτσια. Ανάλογες γιορτές στην Αγγλία συνδέονται με την Πρωτομαγιά. Στον μεσαίωνα ήταν παντού διάσημες στην «γιορτή των Τρελών». Στην αρχαία Ρώμη, συνέπιπταν με τα Σατουρνάλια. Στην Ελλάδα, με τις γιορτές της διονυσιακής λατρείας.
Το ότι ο πρώτος μήνας του ρωμαϊκού έτους ονομάστηκε Μάρτιος (Martius), παίρνοντας το όνομα του θεού Mars (μετονομασία του ελληνικού Άρη), είναι γνωστό. Εκείνο που ίσως οι πολλοί δεν γνωρίζουν είναι το ότι ο Mars, πριν να γίνει θεός του πολέμου, είχε τελείως αντίθετες ιδιότητες ανάμεσα στις οποίες και η διόλου πολεμική της «ευετηρίας» (της δύναμης που έκανε την χρονιά να πάει καλά). Φυσούσε μαζί με τους ανοιξιάτικους ανέμους πάνω από τους αγρούς και βοηθούσε γη, δέντρα και φυτά να βλαστήσουν. Για τους Ρωμαίους άλλωστε, ο κάθε μήνας ή είχε σχέση με θεό ή βλάστηση ή δεν άξιζε καν να έχει όνομα.
Ο Ιανουάριος κατακυρώθηκε ως πρώτος μήνας της χρονιάς το 152 π.κ.ε. και αποτελούσε, μετά τη χειμερινή τροπή του ήλιου το «κομμάτι» του χρόνου, μέσα από το οποίο περνούσαν στο νέο έτος. Πήρε, λοιπόν, το όνομα του «διπρόσωπου» Ιανού, θεού της αρχής και του τέλους. Ο ελληνικός Φλεβάρης (φλέβα, πολύ νερό) είναι ο ρωμαϊκός Φεβρουάριος, από το λατινικό ρήμα februare (καθαίρειν). Ως τελευταίος πριν από τον πρώτο της νέας χρονιάς, ο Φλεβάρης ήταν μήνας των καθαρμών που με κάθε επισημότητα τελούσαν οι Εστιάδες παρθένες.
Ο Απρίλιος έχει να κάνει με το ρήμα aperire (ανοίγειν), επειδή τότε ανοίγουν τα λουλούδια και μπαίνουν στη φάση της καρποφορίας. Ο Μάης συνδυάζεται με τη λέξη magis (περισσότερο), καθώς τον μήνα αυτό τα πάντα, από τα σπαρτά και τα λαχανικά ως τα δέντρα, μεγαλώνουν. Ο Ιούνιος έχει την ίδια ρίζα με η λέξη Juventus (Γιουβέντους) που σημαίνει «νεανική ωριμότητα», ενώ Juno ήταν η θεά του γάμου: Όλα ωριμάζουν, περιμένοντας τον θερισμό.
Οι δυο επόμενοι μήνες (Ιούλιος και Αύγουστος), πριν να πάρουν τα ονόματα του δολοφονημένου Ιούλιου Καίσαρα και του πρώτου αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου, αναφέρονταν απλά με τον αριθμό τους (Quintilis – Πέμπτος μετά την ρωμαϊκή πρωτοχρονιά και Sextilis – Έκτος), όπως και ο επόμενος September – Σεπτέμβριος – Έβδομος, Οκτώβριος – Όγδοος, Νοέμβριος – Ένατος και Δεκέμβριος – Δέκατος. Για έναν πολύ απλό λόγο, όπως εξηγεί ο E. Fehrle:
Όταν ο σπόρος ωριμάσει, τότε κανένας δεν έχει ανάγκη την επίκληση θεού για να πάει καλά η σοδειά του. Αγρότες αλλά και ρεαλιστές, οι Ρωμαίοι δεν έβρισκαν για ποιο λόγο θα έπρεπε να αφιερώσουν σε κάποια θεότητα ή δύναμη εκείνους τους μήνες που έτσι κι αλλιώς δεν προσφέρονται για αγροτικές εργασίες σχετικές με την ανάπτυξη της καρποφορίας. Οπότε απλά τους αριθμούσαν σε σχέση με τους προηγούμενους. Η τάση αυτή δεν σήμαινε ασέβεια, καθώς οι Ρωμαίοι ήταν όντως πρακτικοί άνθρωποι και εφάρμοζαν τη μέθοδο σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και στα παιδιά τους.

Αντί να σκοτώνονται, πώς θα ονομάσουν το κάθε παιδί τους, το βάπτιζαν με τον «αύξοντα αριθμό» του: Sextus Pompeius (Έκτος Πομπήιος) ο αντίπαλος του Καίσαρα, Quintus Cicero (Πέμπτος Κικέρων) ο ρήτορας. Μας έμειναν έτσι ως αριθμοί οι μήνες από τον Σεπτέμβρη ως τον Δεκέμβρη, επειδή από τους Ρωμαίους διαδόθηκε το ημερολόγιο σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Για να ξαναγυρίσουμε στον Μάρτη, οι Αθηναίοι είχαν μια πολύ λογική εξήγηση για τον λόγο για τον οποίο «μια κλαίει και μια γελάει». Ο Μάρτης, έλεγαν, έχει δυο γυναίκες. Μια πολύ πλούσια αλλά πανάσχημη και μια πάμφτωχη αλλά πανέμορφη. Αυτός κοιμάται στη μέση. Όταν γυρνά προς τη μεριά της άσχημης, κατσουφιάζει, μαυρίζει και σκοτεινιάζει ο κόσμος όλος. Όταν γυρνά προς τη μεριά της όμορφης, γελάει, χαίρεται και λάμπει ο κόσμος όλος. Πλην όμως, τις πιο πολλές φορές γυρνά προς τη μεριά της άσχημης, καθόσον αυτή τρέφει κι αυτόν και την όμορφη. Οπότε είναι άσκοπο να περιμένετε ότι τον Μάρτη θα έχει πολλές λιακάδες. Η δύναμη του χρήματος γαρ.
Υπάρχει κι άλλη εξήγηση για το ότι ο Μάρτης «μια κλαίει και μια γελάει». Ήταν τότε που οι δώδεκα μήνες απέκτησαν ένα βαρέλι κρασί με δώδεκα κάνουλες, τη μια πάνω από την άλλη. Πάνω που συζητούσαν, ποιος μήνας να πάρει ποια κάνουλα, ο Μάρτης τους ζήτησε, επειδή ήταν γέρος, να του δώσουν την κάτω κάτω. Οι άλλοι δέχτηκαν, καθώς κανένας τους δεν σκέφτηκε ότι το κρασί αδειάζει από πάνω προς τα κάτω. Κι όλο έβλεπαν τον Μάρτη να πηγαίνει, ν’ ανοίγει την κάτω κάνουλα και να πίνει, να πίνει, τελειωμό να μην έχει. Και κάποτε αποφάσισαν να πιουν το δικό τους μερίδιο. Ανοίγει ο πρώτος την πάνω κάνουλα. Φυσικά και δεν βγάζει κρασί. Ανοίγουν ο δεύτερος, ο τρίτος, όλοι τις δικές τους. Ούτε σταγόνα. Μόνο η κάτω κάτω, του Μάρτη, έβγαζε λίγο ακόμα. Κατάλαβαν, τι έγινε. Άρχισαν να τσακώνονται, τι να τον κάνουν τον γέρο Μάρτη. Ακόμα δεν έχουν καταλήξει: Τη μια λένε να τον κρεμάσουν κι ο Μάρτης κλαίει, την άλλη να τον συγχωρήσουν κι ο Μάρτης γελάει.
Όσο για τις 31 του ημέρες, ούτε αυτές ήταν όλες δικές του. Στα Καλάβρυτα εξηγούσαν ότι αρχικά ο Μάρτης είχε 28 μέρες κι ο Φλεβάρης 31. Μια χρονιά, έτυχε ο Μάρτης να είναι συνέχεια στις καλές του, οπότε ούτε κρύο ούτε βροχές ούτε χιόνια ταλαιπωρούσαν τους ανθρώπους. Ανάμεσα στις τυχερές, μια γριά με κάμποσες κατσίκες και κάμποσα αρνιά τις χαιρόταν αυτές τις μαρτιάτικες καλοσύνες. Ήταν όμως κακιασμένη κι όταν έφτασε η τελευταία μέρα του μήνα, η 28η, δεν άντεξε κι ευχήθηκε στον Μάρτη να πεθάνει, λέγοντας:
«Στην πομπή σου, γέρο Μάρτη. Τ’ αρνοκάτσικά μου καλά περάσανε».
Θύμωσε ο Μάρτης, έχασε το κέφι του, πήγε στον Φλεβάρη, του ζήτησε τρεις μέρες κι έγινε χαμός. Από τότε, ο Φλεβάρης έχει 28 μέρες κι ο Μάρτης 31. Τη συγκεκριμένη χρονιά, τις τρεις τελευταίες μέρες του, ο Μάρτης έκανε τρομερό κρύο, φυσούσε διαβολεμένα και χιόνιζε από το πρωί ως το βράδυ. Οι άνθρωποι χώθηκαν στα σπίτια της να ζεσταθούν κι η γριά, ξεπαγιασμένη, στριμώχτηκε στο τζάκι, κάτω από το τσουκάλι. Ούτε εκεί κατάφερε να ζεσταθεί.
Τρελαμένη από το κρύο, μπήκε μέσα στο τσουκάλι κι έγινε βραστή. Από τότε έμεινε η παροιμία «Ο Μάρτης έβαλε την γριά μεσ’ στο τσουκάλι». Στα Καλάβρυτα όμως, αυτές τις τρεις τελευταίες μέρες τις βάφτιζαν καθεμιά με το όνομα μιας από τις τρεις πιο μεγάλες σε ηλικία γριές. Αν η μέρα ήταν καλή, έλεγαν πως και η γριά που η μέρα της ανήκε ήταν καλός άνθρωπος. Αν η μέρα ήταν κακή, συμπέραιναν ότι και η γριά ήταν κακός άνθρωπος κι από αυτήν ξεκινούσε η «κακιά μέρα».
Το ότι ουσιαστικά ο χρόνος αλλάζει την 1η του Μάρτη, το φανερώνουν μια σειρά από έθιμα, πολλά από τα οποία έχουν χαθεί με την πάροδο του χρόνου. Σε πολλά μέρη, την τελευταία νύχτα του Φλεβάρη έσβηναν τη φωτιά, πριν να πάνε για ύπνο, ώστε το πρωί να ανάψουν καινούρια. Αλλού, πρωί «Πρωτομαρτιάς», έχυναν το νερό της προηγούμενης μέρας και πήγαιναν στη βρύση να πάρουν νέο, ως αρχή μιας νέας περιόδου, πιο ευοίωνης.
Στα Μέγαρα, πρωί πρωί Πρωτομαρτιάς, οι γυναίκες πήγαιναν στα χωράφια και πλένονταν με δροσιά κριθαριού (τις σταγόνες που μάζευαν από τα πρώιμα φύλλα του), έβγαζαν στάχυα και τα πήγαιναν, νωπά ακόμα, στο σπίτι και τα κρεμούσαν στις πόρτες για να είναι δροσεροί όλο τον χρόνο οι χώροι. Στην Αθήνα, με το που ξημέρωνε, κάθε νοικοκυρά πήγαινε στο πηγάδι, έπαιρνε το «αμίλητο νερό» (δεν έπρεπε δηλαδή να μιλήσει σε κανέναν, ώσπου να ολοκληρώσει το έργο της), έβρεχε μ’ αυτό λίγο γρασίδι και ράντιζε όλους όσοι κοιμόντουσαν. Μετά, ράντιζε κι όλους τους χώρους του σπιτιού. Αφού τα τέλειωνε όλα αυτά, απάγγελλε:
«Ήρθες Μάρτη; Ήρθ’ η γεια σου, / ήρθ’ η πληθομαμμουδιά σου / Μέσα Μάρτης και χαρά / και καλή νοικοκυρά».
Αν η όλη τελετουργία γινόταν σωστά, η δροσιά έμπαινε στο σπίτι κι εξασφάλιζε υγεία και ευτυχία για όλα τα μέλη της οικογένειας.
Τα πράσινα κλαδιά και τα γεμάτα χυμό βλαστάρια έχουν την «Πρωτομαρτιά» τη δύναμη της θαλερότητας και της γονιμότητας. Και μπορούν να τις μεταδώσουν σ’ ανθρώπους και ζώα, αν τα βουτήξουν στη δροσιά (όπως των Θεοφανίων με το αγιασμένο νερό) και χτυπήσουν έπειτα μ’ αυτά εκείνους, στους οποίους πρέπει οι δυνάμεις αυτές να μεταδοθούν. Στην περιοχή του Πωγωνίου (το βόρειο κομμάτι του νομού Ιωαννίνων, γύρω από το Δελβινάκι), «σηκώνεται ένας το πρωί και παίρνει μια κρανιά ανθισμένη και χτυπάει όλους μέσα στο σπίτι λέγοντας: να είστε στέρεοι όλη τη χρονιά σαν την κρανιά (γερός θάμνος του δάσους)».
Στην Κρήτη, «την Πρωτομαρτιά κόβγουν μιαν ασφεντουλιά και χτυπούν μ’ αυτή τα βούγια και λένε: Μάρτης είναι σήμερο, κι άλλαξε την τριχιά σου / και βάλε πήχες το λαρδί και πιθαμές το ξύγκι». Στην Κω, χτυπούν μια γάτα. Στην Γερμανία, τα κορίτσια που έβλεπαν το πρώτο χελιδόνι πλένονταν με δροσιά ή κυλιόντουσαν στο γρασίδι για να μην τους πονά η μέση το καλοκαίρι, κυρίως την εποχή του θερισμού.
Ένα πανάρχαιο έθιμο με ρίζες στις εποχές της μαγείας και συνδεμένο με θρησκευτικές δοξασίες, είναι η «περιφορά της χελιδόνας». Μεταδόθηκε και στους γερμανικούς λαούς κι απλώθηκε σ’ όλη σχεδόν την Ευρώπη, επιβιώνοντας και μετά την εξαφάνιση της μαγείας. Σήμερα, επιζεί σε περιοχές της Θράκης και δηλώνει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τον ερχομό της νέας χρονιάς «μαζί με τα χελιδόνια»:
Την 1η του Μάρτη, ανά δυο, τα παιδιά παίρνουν ένα καλάθι, το γεμίζουν με φύλλα κισσού (σύμβολα του θεού Διονύσου και της βλάστησης, με τα οποία, εκτός των άλλων, μεταδίδεται η θαλερότητα και η γονιμότητα στα ζώα και στις κότες). Μέσα στο καλάθι περνούν ένα ραβδί, στην άκρη του οποίου προσαρμόζουν ένα ξύλινο ομοίωμα χελιδονιού. Είναι η χελιδόνα, στον λαιμό της οποίας κρεμούν κουδουνάκια που ηχούν, όταν κάποιος κινεί το ραβδί. Μ’ αυτή την κατασκευή που παίζει τον ίδιο ρόλο με το τρίγωνο στα κάλαντα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, γυρνούν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούν:
«Ήρθε, ήρθε χελιδόνα, / ήρθε κι άλλη μελιδόνα, / κάθισε και λάλησε, / και γλυκά κελάδησε: / «Μάρτη, Μάρτη μου, καλέ, / και Φλεβάρη φοβερέ, / κι αν φλεγίσεις κι αν τσικνίσεις, / καλοκαίρι θα μυρίσεις. / Κι αν χιονίσεις, κι αν κακίσεις, / πάλιν άνοιξιν θ’ ανθίσεις. / Θάλασσα επέρασα / και στεριάν δεν ξέχασα, / κύματα κι αν έσχισα, / έσπειρα, ’κονόμησα. / Έφυγα κι αφήκα σύκα, / και σταυρόν και θημωνίτσα, / κ’ ήρθα τώρα κ’ ηύρα φύτρα, / κ’ ηύρα χόρτα, σπάρτα, βλίτρα, / βλίτρα, βλίτρα, φύτρα, φύτρα».
Και συνεχίζει:
«Συ, καλή νοικοκυρά, / έμπα στο κελάρι σου, / φέρ’ αβγά περδικωτά, / και πουλιά σαρακοστά, / δώσε και μιαν ορνιθίτσα, / φέρε και μια κουλουρίτσα. / Μέσα δω που ’ρθαμε τώρα, / μέσα γεια, μέσα χαρά, / στον αφέντη, στην κυρά, / στα παιδιά και στους γονείς / σ’ όλους τους τούς συγγενείς. / Μέσα Μάρτης, έξω ψύλλοι, / έξ’ οχτροί, σας τρών’ οι σκύλοι. / Μέσα φίλοι, μέσα φτήνια, / και χαρές, χοροί, παιχνίδια».
Η νοικοκυρά παίρνει λίγα φύλλα κισσού από το καλάθι της χελιδόνας και τα βάζει στο κοτέτσι για να κάνουν οι κότες πολλά αβγά. Μετά, παίρνει ένα ή δυο αβγά και τα δίνει στα παιδιά που την επισκέφτηκαν, τα οποία συνεχίζουν παρακάτω.
Στα 200 (μ.κ.ε.), ο Αθήναιος κατέγραψε ένα ήδη αρχαίο στην εποχή του τραγούδι που τα παιδιά στην Ρόδο έψαλλαν αρχή της άνοιξης περιφέροντας από σπίτι σε σπίτι μια «χελιδόνα» και ζητώντας να τα τρατάρουν γλυκά. Λέει:
«Ήλθ’ ήλθε χελιδών / καλάς ώρας άγουσα / καλούς ενιαυτούς…». Και περιγράφει πώς είναι το χελιδόνι, τι καλά φέρνει με την άνοιξη, με ευχές για καλή σοδειά κ.λπ. Στο τέλος, ζητά από την νοικοκυρά ν’ ανοίξει την πόρτα στο χελιδόνι να τα φιλέψει κι αυτά καθόσον «ου γαρ γέροντες εσμέν αλλά παιδία».

Γιε μου που πας;

Γιε μου που πας;Γιε μου που πας; Μάνα θα πάω στην αλάνα! Η φωνή της μάνας αντήχησε στο σπίτι όταν άκουσε την εξώπορτα να ανοίγει.
«Αλέξη που πας;». «Πάω για μπάλα μαμά. Θα είμαι στην αλάνα με τα παιδιά».
Ο πιτσιρικάς με το κοντοκουρεμένο μαλλί και τα κόκκινα μάγουλα ετοιμαζόταν να συναντήσει τους φίλους του στην αλάνα της γειτονιάς. Είχανε ντέρμπι σήμερα με την ομάδα της διπλανής γειτονιάς. Το ματς ήταν το αντικείμενο συζήτησης όλη την εβδομάδα και αυτός ήταν αποφασισμένος να δώσει εκείνη τη μέρα τον καλύτερό του εαυτό.
Ο πιτσιρικάς διαβαίνοντας τo κατώφλι της πόρτας ήξερε… Για τις επόμενες ώρες και μέχρι να δύσει ο ήλιος, θα έπαιζε ανενόχλητος με τους φίλους του, θα μάτωνε τα γόνατά του, θα έσκιζε τα ρούχα του, θα έλιωνε από τον ιδρώτα και στο τέλος αποκαμωμένος θα γύριζε σπίτι και θα εξιστορούσε τα κατορθώματά του.
Όμως και η μάνα ήξερε. Όταν θα γύριζε ο μικρός θα του έβαζε ιώδιο και σουλφαμιδόσκονη στα γόνατα, θα έραβε μπαλώματα στα σκισμένα του ρούχα, θα τον έκανε ένα ωραίο ζεστό μπάνιο και θα του εξιστορούσε μια μαγική ιστορία πριν κοιμηθεί.
Αυτή η καθημερινότητα δεν είναι και καμιά αρχαία ιστορία. Οι αλάνες άρχισαν να σβήνουν από τις γειτονιές γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 80 και να δίνουν τη θέση τους σε πλατείες, σχολεία, εμπορικά κέντρα κ.α. Και μαζί με τις αλάνες που έσβησαν άρχισαν να σβήνουν και τα τελευταία ψήγματα αθωότητας που επικρατούσε στις γειτονιές.
Η εγκληματικότητα, η ξενοφοβία, οι αυξημένοι ρυθμοί ζωής κάθε οικογένειας, η επιτακτικότητα με την οποία προέκυψαν ξαφνικά οι δεκάδες παιδικές δραστηριότητες σε οργανωμένα γκρουπ, άφησαν πίσω τα σκισμένα γόνατα και έφεραν στο προσκήνιο σκιασμένα μυαλά. Η λέξη «Πρόσεχε» ακούγεται πια στη νιοστή και οι έγνοιες είναι περισσότερες από τη χαρά που πρέπει να φέρνει η παιδική ηλικία.
Όποιος έχει γεννηθεί πριν το 1980 αποκλείεται να μην έχει έστω κι ένα σημάδι στο γόνατο από μια πτώση στην αλάνα της δικής του γειτονιάς. Εκεί που οι πέτρες ήταν κοφτερές σαν ξυράφι, που το χώμα ήταν φίλος και το τέρμα αυτοσχέδιο με δύο κοτρόνες για δοκάρια. Μοιάζει μακρινό; Αρκεί να κοιτάξει ο καθένας λίγο χαμηλά, στα γόνατά του, να χαϊδέψει το ανεπαίσθητο σημάδι που έχει μείνει από εκείνη την εποχή και ύστερα να φέρει τις εικόνες αυτές μπροστά του.
Ίσως έτσι πείσει τον εαυτό του να μετριάσει το φόβο που μεταδίδει στα παιδιά και να φτιάξει αλάνες (νοερές ή και πραγματικές) για να μπορέσουν και τα σημερινά πιτσιρίκια να πάρουν κάτι από την αθωότητα εκείνης της εποχής.

Ο παράξενος κι αληθινός κόσμος του Sir William Crookes

«Ο πραγματικός σκοπός της επιστήμης είναι η ανακάλυψη της αλήθειας, η αναζήτησή της όπου είναι δυνατόν να εντοπισθεί, η παρακολούθησή της σ’ όλους τους δρόμους και τα μονοπάτια της και, μετά τον εντοπισμό της, η ατρόμητη και απερίφραστη αναγγελία της χωρίς δισταγμούς και υποχωρήσεις σε εξουσίες, συνήθειες και προλήψεις» Sir William Crookes

Όπως είναι γνωστό, η επιστημονική πραγματικότητα κάθε εποχής θεμελιώνεται πάνω σε ένα ισχυρό πλέγμα φιλοσοφικών ιδεών αλλά και κοινωνικών ή θεολογικών εμμονών και σκοπιμοτήτων. Όπως διδάσκει η ιστορία των επιστημών, κάθε προσπάθεια αναμόρφωσης της εκάστοτε δογματικής επιστημονικής πραγματικότητας συναντάει πάντα την σφοδρή αντίδραση των ισχυρών, εφόσον το νέο αποτελεί την κύρια πηγή αμφισβήτησης του προσωπικού κύρους των εκφραστών του παλαιού.

Η ανάπτυξη όμως των, κατά καιρούς, νέων αντιλήψεων όσον αφορά την συγκρότηση και τη δομή του φυσικού κόσμου, απαίτησε την θυσία πολλών φωτισμένων επιστημόνων. Άλλοι από αυτούς θανατώθηκαν, άλλοι κάτω από τον φόβο της κοινωνικής και επιστημονικής τους απομόνωσης σιώπησαν και ενσωματώθηκαν ωφελιμιστικά στο σύστημα και τέλος, κάποιοι άλλοι, αν και σιώπησαν, συνέχισαν να εργάζονται πάνω στα οράματα μιας νέας επιστημονικής γνώσης.

Μια τέτοια, ένδοξη μεν, αλλά και σκληρή, επιστημονική περίοδος υπήρξε ο 19ος αιώνας. Η μεγάλη επιστημονική επανάσταση του 16ου και 17ου αιώνα βρισκόταν στην κορύφωσή της, με κύριο χαρακτηριστικό της, την θεοποίηση της επιστήμης του υλικού κόσμου, η οποία προέκυπτε ως αποτέλεσμα της μελέτης της δημιουργίας, μόνο μέσω των ανθρώπινων αισθήσεων.

Η επιλογή αυτή ήταν δικαιολογημένη εφόσον οι δυτικές κοινωνίες εκείνων των περιόδων, δεν είχαν ακόμα ξεπεράσει τις τραυματικές μεσαιωνικές εμπειρίες, όταν το δυτικό ιερατικό κατεστημένο, ταύτιζε κάθε τι μη υλικό, με θεούς, δαίμονες και μάγισσες, στη προσπάθειά του να εκμεταλλευτεί προς ίδιον όφελος τους φόβους του λαού. Με τον τρόπο αυτό η επιστήμη του 19ου αιώνα, στην  προσπάθειά της να οριοθετήσει τις σχέσεις Επιστήμης και Θεολογίας, με τρόπο δογματικό και απόλυτο αντιπάλευε κάθε γεγονός το οποίο φαινόταν σαν να υποστηρίζει τον θεολογικό μυστικισμό.

Ακριβώς εκείνη την περίοδο σάρωναν την Ευρώπη οι διαδόσεις περί εμφάνισης παράδοξων και εκπληκτικών φαινομένων τα οποία ξεπέρναγαν τα γεγονότα που είχε υπ’ όψη της και μελέταγε η τότε επιστήμη. Τέτοια φαινόμενα ήταν οι άνευ αιτίας μετακινήσεις αντικειμένων, η άσκηση περίεργων και αναιτιολόγητων δυνάμεων πάνω σε άλλα σώματα ή η παραγωγή ήχων και μουσικής από όργανα χωρίς αυτά να χρησιμοποιούνται από κάποιον.

Η θέση της Επιστήμης

Η προσπάθεια όμως κάποιων κύκλων να συσχετίσουν τα φαινόμενα αυτά με θεολογικά μυστικιστικά και εξωεπιστημονικά πρότυπα, εξαγρίωσε δικαίως, την επιστημονική κοινότητα η οποία όμως αντέδρασε σε πολλές περιπτώσεις έξω από κάθε επιστημονική δεοντολογία. Αντί να προσπαθήσει να αποκαλύψει, προς όφελος του λαού, την οποιαδήποτε απάτη ή σκοπιμότητα, αφόρισε δογματικά τα γεγονότα ως μη υπαρκτά χωρίς έρευνα.

Την τιμή της επιστημονικής δεοντολογίας ανέλαβαν κατά καιρούς να σώσουν, μια σειρά διάσημων επιστημόνων οι οποίοι, μέσα στη δίνη του υποκινούμενου από σκοπιμότητες επιστημονικού φανατισμού, διασύρθηκαν και καταδικάστηκαν, ενώ τα αποτελέσματα της επιστημονικής τους έρευνας λογοκρίθηκαν και σχεδόν χάθηκαν από το επιστημονικό προσκήνιο.

Ένας από τους τολμηρούς αυτούς ερευνητές, ο οποίος προσπάθησε να μελετήσει την δυνατότητα εμφάνισης αυτών των παράδοξων φαινομένων, υπήρξε και ο Sir William Crookes μια από τις πλέον λαμπρές επιστημονικές μορφές όλων των εποχών.

Ο Sir William Crookes

Ο Sir William Crookes γεννήθηκε το 1832 στο Λονδίνο και υπήρξε ένας από τους πιο επιφανείς και γνωστούς επιστήμονες. Σπούδασε στο Royal College και το 1854, σε ηλικία 22 ετών, διορίζεται επιθεωρητής της μετεωρολογικής υπηρεσίας στο αστεροσκοπείο της Οξφόρδης. Ένα χρόνο αργότερα, το 1855 εκλέγεται ως υφηγητής της Χημείας στην επιστημονική Σχολή του Chester, ενώ το 1863 σε ηλικία 31 ετών γίνεται ακαδημαϊκός. Την πρώτη του επιστημονική εργασία την δημοσίευσε το 1851, σε ηλικία 19 ετών στο επιστημονικό περιοδικό «Επιθεώρηση της Χημείας».

Το 1875 βραβεύεται με το μετάλλιο Royal Gold ενώ η Γαλλική Ακαδημία το 1880 και το 1888 του απένειμε το χρυσό μετάλλιο τιμής και το μετάλλιο Devy αντίστοιχα. Το 1897 χειροτονείται ιππότης «για τις εξέχουσες υπηρεσίες του» και το 1898 ανακηρύσσεται πρόεδρος της British Association. To 1904 Βραβεύεται με το μετάλλιο Sir Joseph Copley, το 1906 διορίζεται αντεπιστέλλον μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και το 1913 εκλέγεται πρόεδρος της Royal Society, δηλαδή της Αγγλικής Ακαδημίας Επιστημών.

Κατά καιρούς υπήρξε πρόεδρος της Χημικής Εταιρίας, της εταιρίας της Χημικής Βιομηχανίας, της εταιρίας ηλεκτρομηχανικής και επίτιμος γραμματέας της RoyalInstitytion. Ήταν διδάκτορας των Επιστημών και διδάκτορας των Νόμων έξι αγγλικών Πανεπιστημίων. Το 1859 ίδρυσε την «Επιθεώρηση της Χημείας», ενώ το 1863 ανέλαβε την διεύθυνση του επιστημονικού περιοδικού «Τρίμηνο Περιοδικό της επιστήμης»

Ο Sir William Crookes είναι γνωστός από την ανακάλυψη του χημικού στοιχείου Θάλλιο και από τις μελέτες του για τις καθοδικές ακτίνες που ήταν καθοριστικής σημασίας για την ανάπτυξη της Ατομικής Φυσικής. Επινόησε το σπινθηροσκόπιο ενώ ασχολήθηκε ακόμα με την μέθοδο παρασκευής ζάχαρης από τα τεύτλα, με την βαφή των υφασμάτων και με προηγμένες μεθόδους απολύμανσης των υπονόμων. Άλλωστε σε όλους μας είναι γνωστοί οι σωλήνες Crookes, ηλεκτρονικών σωλήνων ψυχρής καθόδου που χρησιμεύουν για την παραγωγή ακτίνων Χ. Ο Sir William Crookes πέθανε το 1919 στο Λονδίνο σε ηλικία 87 ετών.

Οι Επιστημονικές θέσεις του Sir William Crookes

Ο Sir William Crookes την περίοδο που αποφάσισε να μελετήσει τα φαινόμενα αυτά ήταν αρχικά σφοδρός πολέμιος τους και το μόνο αίτιο της εμπλοκής του σ’ αυτό το θέμα ήταν το νεανικό πάθος του να υπερασπίσει την επιστήμη απέναντι στον θεολογικό μυστικισμό. Την αντίθεσή του αυτή την καταγράφει στο έγκυρο «Τριμηνιαίο Περιοδικό της Επιστήμης» τον Ιούλιο του 1871 αναφέροντας:
«Αυτή η ψευδοεπιστήμη – ο θεολογικός μυστικισμός- είναι εντελώς ακατάλληλη για να καθοδηγήσει την έρευνα προς μελλοντικές ανακαλύψεις και οι αληθινοί εργάτες της επιστήμης οφείλουν να μην επιτρέψουν σε χέρια αδέξια και ακατάρτιστα να αναλάβουν τα ηνία. Ομολογώ δε ότι η λογική μερικών πνευματιστών φαίνεται να δικαιώνει την αυστηρή δήλωση του Faraday, ότι ακόμα και οι σκύλοι έχουν την ικανότητα να βγάζουν πολύ πιο εύλογα συμπεράσματα»
Παρόλο όμως που ο μεγάλος επιστήμονας ήταν εναντίον της θεολογικό- μυστικιστικής ερμηνείας των φαινόμενων, ως πραγματικός ερευνητής δεν απέρριπτε απ’ αρχής τα γεγονότα αυτά ως μη υπαρκτά, ενώ είχε την τόλμη να ασκεί άμεση κριτική στους άλλους συναδέλφους του, διατυπώνοντας την ριζοσπαστική για την εποχή εκείνη άποψη ότι ο επιστήμονας έχει την υποχρέωση να βρίσκεται στην υπηρεσία του λαού. Πάνω σε αυτό το θέμα γράφει σε άρθρο του ο Crookes:
«Θεωρώ καθήκον του επιστήμονα, του εξασκημένου σε ακριβείς μεθόδους εργασίας, να εξετάζει κάποια φαινόμενα που προβληματίζουν το κοινό για να επιβεβαιώνει τη γνησιότητά τους, ή για να εξηγεί την αυταπάτη των αφελών και να αποκαλύπτει τις αγυρτείες των απατεώνων. Σίγουρα δεν μπορώ να δώσω την παραμικρή εύλογη εξήγηση. Το γεγονός ότι κάποια φυσικά φαινόμενα, όπως η κίνηση υλικών ουσιών και η παραγωγή ήχων που θυμίζουν ηλεκτρικές εκκενώσεις, ίσως συμβαίνουν υπό κάποιες συνθήκες που είναι αδύνατη η εξήγησή τους με τους μέχρι σήμερα γνωστούς νόμους της φυσικής, αποτελεί για μένα μια αλήθεια τόσο αναμφισβήτητη, όσο και το θεμελιωδέστερο γεγονός της χημείας»
Παρόλο όμως ότι ο Crookes αμφισβητούσε την ύπαρξη όλων αυτών των παράδοξων γεγονότων δεν φοβήθηκε να καταγγείλει ξεκάθαρα την άρνηση των επιστημόνων της εποχής του, να μελετήσουν οποιοδήποτε φαινόμενο που, αν αλήθευε, θα μπορούσε να ανοίξει νέους ορίζοντες στην κατανόηση της συγκρότησης του σύμπαντος. Γράφει ο Sir William Crookes:
«Θεωρώ ότι δεν συμβαδίζει με την ελευθερία του λόγου των επιστημόνων το ότι οι τελευταίοι, εδώ και πολύ καιρό, αρνούνται να αναλάβουν την επιστημονική μελέτη γεγονότων των οποίων η ύπαρξη βεβαιώνεται από πολλούς ικανούς και αξιόπιστους μάρτυρες, όταν μάλιστα καλούνται να τα εξετάσουν όπου και όταν επιθυμούν. Για μένα, η επιδίωξη της αλήθειας και η ανακάλυψη ενός νέου γεγονότος στη φύση έχουν μεγάλη σημασία· και δεν θα παραβλέψω μια τέτοια έρευνα επειδή φαίνεται να αντιβαίνει σε όσα πιστεύουμε ότι ισχύουν μέχρι σήμερα»
Ξεκινώντας την έρευνα

Αρχίζοντας o Crookes το δύσκολο και επικίνδυνο για την προσωπική του καριέρα έργο της διερεύνησης της αλήθειας, πάνω σε όλα τα παράδοξα φαινόμενα που κάποιοι έλεγαν ότι συμβαίνουν, και προκειμένου να τονίσει και να σημειώσει έντονα την ουσιαστική επιστημονική του συγκρότηση έγραφε:
«Ολόκληρη η επιστημονική μου πορεία υπήρξε μια συνεχής άσκηση στην ακριβή παρατήρηση και θα ήθελα να γίνει σαφές ότι αυτή η εδραιωμένη πεποίθησή μου είναι απόρροια συστηματικής μελέτης. Δεν είμαι όμως σε θέση, τουλάχιστον προς το παρόν, να ριψοκινδυνεύσω και την παραμικρή υπόθεση για τα αίτια των φαινομένων. Μέχρι σήμερα  δεν έχω δει κάτι που να με πείθει για την ορθότητα της «πνευματικής» θεωρίας.
Σε τέτοιου είδους έρευνα ο νους απαιτεί αδιάσειστα πνευματικά πειστήρια. Πρέπει να είναι τόσον απόλυτα ακριβή και πειστικά, ώστε να μην μπορούμε και να μην τολμούμε να τα αμφισβητήσουμε.
Όσο καταπληκτικό κι αν παρουσιάζεται ένα φαινόμενο, το φαινόμενο αυτό είναι αληθές μόνον αν συμφωνεί με τους κανόνες της φύσης και σε τέτοιες περιπτώσεις ο πειραματισμός είναι ο καλύτερος τρόπος επαλήθευσης της συμφωνίας αυτής. Αλλ’ ακόμα κι εκεί, στον άγνωστο και μαγικό χώρο προς τον οποίο η επιστημονική έρευνα σπρώχνει τους σκαπανείς της, τι άλλο θα μπορούσε να είναι πιο θαυμαστό από τη λεπτότητα των μηχανικών μέσων με τα οποία αυτοί είναι εφοδιασμένοι για να συμπληρώνουν τις  παρατηρήσεις των φυσικών αισθητηρίων οργάνων τους».
Στην διενέργεια των πειραμάτων εκτός του Crookes συμμετείχαν ο διάσημος φυσικός, από τους κορυφαίους της Βασιλικής Εταιρείας Επιστημών και πολύ γνωστός σε όλους μας από το τεράστιο επιστημονικό του έργο Sir William Huggins ο διάσημος νομομαθής Serjeant Cox, ο χημικός βοηθός του Crookes και ο αδελφός του. Η παρουσία των προηγουμένων προσώπων θεωρήθηκε επιβεβλημένη προκειμένου να μην μπορεί κανένας να αμφισβητήσει την προσωπική εντιμότητα του Crookes, την αξιοπιστία των πειραματισμών του, αλλά και προκειμένου να ελεγχθούν από πολλούς έμπειρους πειραματικούς φυσικούς οι συνθήκες και τα χρησιμοποιούμενα όργανα.

Για τους πειραματισμούς του ο μεγάλος επιστήμονας χρησιμοποίησε τον κ.Home, έναν άνθρωπο η παρουσία του οποίου, όπως λεγόταν, μπορούσε να κινητοποιήσει μια σειρά παράξενων και εκτός των γνωστών φυσικών νόμων φαινομένων.

Τα πειράματα αρχίζουν

Ο Sir William Crookes προκειμένου να ελέγξει την εντιμότητα του κ. Ηome απαίτησε τα πειράματα να γίνονται στο σπίτι του με όργανα δικά του, ενώ πριν από κάθε πείραμα ήλεγχε σχολαστικά κάθε πτυχή των ενδυμάτων του κ. Ηome.

Ανάμεσα στα παράδοξα φαινόμενα που, όπως λεγόταν τότε, συνέβαινανπαρουσία του κ. Home, τα πιο εντυπωσιακά αλλά και συγχρόνως πιο εύκολα να ελεγχθούν με επιστημονική ακρίβεια ήταν: πρώτον η μεταβολή του βάρους των σωμάτων και δεύτερον οι μελωδίες που παίζονται από μουσικά όργανα, κυρίως από ακορντεόν, χωρίς άμεση ανθρώπινη επέμβαση και σε συνθήκες που απαγορεύουν την επαφή με τα πλήκτρα.

Όταν η επιστημονική κοινότητα έμαθε την απόφαση του Crookes, και γνωρίζοντας ότι ήταν ριζικά αντίθετος με τις θεολογικο-μυστικιστικές απόψεις, επιδοκίμασε την έρευνά του έστω και σιωπηλά. Έτσι ο Sir William Crookes ξεκίνησε τα πειράματά του δηλώνοντας:
«Ξεκινώ την έρευνα χωρίς  προκαταλήψεις για το δυνατόν και το αδύνατον, με όλες μου τις αισθήσεις σε επιφυλακή και έτοιμες για μεταβίβαση πληροφοριών στον εγκέφαλο διότι πιστεύω ότι κάθε άλλο παρά έχουμε εξαντλήσει όλες τις ανθρώπινες γνώσεις ή ότι έχουμε εμβαθύνει σ’ όλες τις δυνάμεις της φύσης»
Το πρώτο πείραμα

Ο πρώτος πειραματισμός του μεγάλου επιστήμονα αφορούσε τον έλεγχο της δυνατότητας του κ. Home να αναγκάζει ένα ακορντεόν να παίζει κάποια μελωδία χωρία την άμεση επέμβασή του πάνω στο όργανο, με την απλή δηλαδή παρουσία του. Για την διεξαγωγή του πειράματος, όπως αναφέρει στην τελική επιστημονική έκθεσή του ο Crookes, αγοράστηκε από τον ίδιο ένα ακορντεόν. Στην συνέχεια κατασκεύασε στο εργαστήριο του ένα κλωβό από ξύλο, σπάγκο και πυκνό σύρμα έτσι ώστε να μπορεί μεν κάποιος να βλέπει τι γίνεται μέσα του, αλλά χωρίς να μπορεί να βάλει μέσα ούτε καν τα δάχτυλά του. Αυτός ο κλωβός είχε τέτοιο ύψος που μόλις χωρούσε κάτω από το τραπέζι που χρησιμοποιήθηκε, πλησίαζε δε τόσο πολύ στην οριζόντια επιφάνειά του, ώστε ήταν αδύνατο να βάλει κάποιος το χέρι του στο ενδιάμεσο κενό ή να σπρώξει το πόδι του κάτω από τον κλωβό.

Όπως αναφέρει ο Crookes και επιβεβαιώνουν οι παριστάμενοι επιστήμονες:

«Ο κ. Home κάθισε σε μια χαμηλή πολυθρόνα δίπλα στο τραπέζι. Μπροστά του, κάτω από το τραπέζι, ήταν ο κλωβός που περιγράψαμε.Κατά το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς, ιδιαίτερα όταν συνέβαινε κάτι σημαντικό, οι παρατηρητές δίπλα στον κ. Home είχαν τα πόδια τους πάνω στα δικά του για να μπορούν να παρακολουθούν και την πιό ανεπαίσθητη κίνηση».

Και συνεχίζει ο Sir William Crookes:
«Ο κ. Home έπιασε το ακκορντεόν με τον αντίχειρα και το μεσαίο δάκτυλο του ενός χεριού από το άκρο το αντίθετο απ’αυτό με τα πλήκτρα. Αφού εγώ ο ίδιος άνοιξα το βαθύφωνο πλήκτρο, τραβήξαμε κάτω από το τραπέζι τον κλωβό τόσο, όσο χρειαζόταν για να μπει μέσα το ακορντεόν, με τα πλήκτρα προς τα κάτω· έπειτα το σπρώξαμε πάλι πίσω, όσο επέτρεπε το χέρι του κ. Home που κρατούσε το όργανο. Μετά από λίγο οι ερευνητές δίπλα από τον κ. Home παρατήρησαν ότι το ακκορντεόν άρχισε να κινείται περίεργα, μετά βγήκαν απ΄αυτό κάποιοι ήχοι και τέλος παίχτηκε μια σειρά μουσικών φθόγγων.
Ενώ συνέβαιναν αυτά ο βοηθός μου, σκύβοντας κάτω από το τραπέζι, δήλωσε ότι το ακκορντεόν μάζευε και άπλωνε· ταυτόχρονα δε το χέρι του κ. Home που κρατούσε το ακκορντεόν ήταν εντελώς ήσυχο, ενώ το άλλο του ήταν πάνω στο τραπέζι.
Σε λίγο οι διπλανοί του κ. Home είδαν το ακκορντεόν να σείεται και να κινείται κυκλικά μέσα στον κλωβό ενώ συγχρόνως έπαιζε. Ο Dr Huggins έσκυψε τότε κάτω από το τραπέζι και διαπίστωσε ότι το χέρι τού κ. Home ήταν εντελώς ακίνητο, ενώ το ακκορντεόν γύριζε παίζοντας δυνατά μουσική. Δεδομένου ότι ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα μπορούσε να προκύψει μόνον με χρήση των πλήκτρων του οργάνου, κρίναμε όλοι οι παριστάμενοι ότι το φαινόμενο αυτό έκανε το πείραμά μας σημαντικό».
Όπως είναι φανερό το πρώτο που μπορεί να σκεφτεί κάποιος είναι ότι αφού ο κ. Home κρατούσε με κάποιο τρόπο το ακορντεόν, με κάποιο ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα ίσως μπορούσε να θέσει σε λειτουργία το όργανο. Το ίδιο σκέφτηκε όμως και ο SirWilliamCrookes και του ζήτησε να αποσύρει εντελώς το χέρι του από το όργανο. Ας δούμε όμως τι αναφέρει ο ίδιος ο Crookes στην έκθεσή του:

«H συνέχεια αποδείχθηκε ακόμα πιο εκπληκτική: διότι ο κ. Home αποτράβηξε τελείως το χέρι του από το ακορντεόν και τον κλωβό και το τοποθέτησε πάνω στο χέρι του διπλανού του, ενώ το ακορντεόν εξακολούθησε να παίζει χωρίς να το ακουμπά κανείς και χωρίς καν να το πλησιάζει κάποιο χέρι».

 Το δεύτερο πείραμα

Μετά την επιτυχία του πρώτου πειράματος η ερευνητική ομάδα του Sir William Crookes πέρασε στον έλεγχο της δυνατότητας του κ. Home να ασκεί πάνω σε προκαθορισμένα αντικείμενα δυνάμεις τις οποίες ήταν φυσικά και επιστημονικά αδύνατον να ασκήσει.

Για το λόγο αυτό ο Crookesείχε φτιάξει μιαν σειράπειραματικώνδιατάξεων τις οποίες περιγράφει λεπτομερώς σε δημοσίευσή του στο επιστημονικό περιοδικό «Τριμηνιαία επιθεώρηση της επιστήμης» τον Οκτώβριο του 1871. Το βάρος ολόκληρης της συσκευής του Crookes ήταν 3 λίβρες γεγονός το οποίο έδειχνε και ο δείκτης της ζυγαριάς.

Ο κ. Home ακούμπησε ελαφρά με τα δάχτυλά του την άκρη της συσκευής. Σχεδόν αμέσως φάνηκε ο δείκτης της ζυγαριάς να κατεβαίνει και αμέσως μετά να ανεβαίνει. Στη συνέχειαη πολύ αργή ταλάντωση της κρεμαστής ζυγαριάς άρχισε να γίνεται πιο εμφανής και ο Dr Huggins, που παρακολουθούσε το δείκτη, είπε ότι τον είδε να δείχνει 6.5 λίβρες. Αυτό σημαίνει ότι αφού το βάρος της συσκευής ήταν 3 λίβρες η επιπλέον δύναμη την οποία κινητοποιούσε ο κ. Home ήταν 3.5 λίβρες.

Όταν αργότερα, μετά το τέλος του πειράματος, μελέτησαν τις ενδείξεις του αυτόματου καταγραφικού συστήματος το οποίο είχαν συνδέσει με την συσκευή, διαπίστωσαν ότι ο δείκτης του κάποια στιγμή είχε δείξει δύναμη 9 λιβρώνγεγονός που σήμαινε ότι την στιγμή εκείνη ο κ. Home είχε κινητοποιήσει μιαν επιπλέον δύναμη 6 λιβρών.

Επειδή όμως ο Sir William Crookes, ήθελε να αποκλείσει το ενδεχόμενο κάποιας απάτης από μέρος του κ. Home, στην έκθεσή του μας περιγράφει ένα τεστ το οποίο έκανε. Γράφει ο μεγάλος ερευνητής:
«Για να εξακριβώσω πόσο ήταν δυνατόν να επηρεαστεί η κρεμαστή ζυγαριά αν πιέζαμε στο σημείο που είχε τα δάκτυλά του ο κ. Home, ανέβηκα πάνω στο τραπέζι και στάθηκα στο ένα πόδι, πάνω στη σανίδα, στο σημείο που ακουμπούσε το χέρι του ο κ. Home. Τότε ο Dr Huggins, που παρατηρούσε το δείκτη της ζυγαριάς, είπε ότι ολόκληρο το βάρος τού σώματός μου, που ήταν 140 λίβρες, κατέβαζε το δείκτη μόνο κατά 1.5 έως 2 λίβρες εάν κινιόμουν πάνω-κάτω.
Δεδομένου ότι κατά την διάρκεια των πειραμάτων η ζυγαριά έδειξε μεταβολή μέχρι και 6 λίβρες και του γεγονότος ότι ο κ. Home ήταν καθισμένος σε μια χαμηλή πολυθρόνα, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ακόμα κι αν είχε προσπαθήσει σκληρά, δεν θα μπορούσε να επηρεάσει σημαντικά το αποτέλεσμα. Περιττό να προσθέσω ότι τόσο τα χέρια του όσο και τα πόδια του παρακολουθούνταν στενά από όλους»
Οι πρώτες αντιδράσεις

Τα αποτελέσματα των πειραματισμών του ο Sir William Crookes τα δημοσίευσε στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό της εποχής «Τριμηνιαία επιθεώρηση της επιστήμης» τον Οκτώβριο του 1871 και ξεσήκωσε θύελλα αρνητικών αντιδράσεων από την επιστημονική κοινότητα.  Πρώτα θεώρησαν αναξιόπιστους μάρτυρες τον Sir William Crookes τον Sir William Huggins και τον διάσημο νομομαθή Serjeant Cox, που συμμετείχαν στα πειράματα.

Άλλοι θεώρησαν ότι οι συμμετέχοντες στα πειράματα βρίσκονταν σε μιαν κατάσταση ψυχικής διαταραχής και απλά νόμιζαν ότι έβλεπαν να συμβαίνουν πράγματα ανύπαρκτα.

Απαντώντας στους επικριτές του ο Sir William Crookes, τους κάλεσε να πειραματιστούν μαζί του προκειμένου να δουν οι ίδιοι με τα ίδια τους τα μάτια και να μετρήσουν με δικά τους όργανα το φαινόμενο. Την πρόσκλησή του αυτή την απηύθυνε δημοσίως σε δημοσίευμά του γράφοντας:
«Κάνετε αυστηρή κριτική και δείξτε μου ποια σημεία των πειραμάτων μου αποτελούν απάτη και προτείνετε δικές σας, πιο πειστικές δοκιμασίες. Αλλά μην σταματάτε να θεωρείτε τις αισθήσεις σας αδιάψευστους μάρτυρες, επειδή δεν επιβεβαιώνουν τις προκαταλήψεις σας. Εγώ λέγω στους επικριτές μου: «δοκιμάστε τα πειράματά μου με προσοχή και υπομονή όπως εγώ· κι εάν ανακαλύψετε κάποιο σφάλμα ή τέχνασμα, διακηρύξτε το και αποκαλύψτε την αγυρτεία μου· εάν όμως επαληθεύσετε τα συμπεράσματά μου ομολογήστε το με τόλμη, όπως σας υποχρεώνει να κάνετε ο αιώνιος νόμος της τιμής».
Κανένας όμως δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή του διατυπώνοντας διαφορά προσχήματα. Μεταξύ αυτών και διάσημοι επιστήμονες της εποχής όπως οι καθηγητές Sharpley, Stokes και Allen Thomson που αρχικά είχαν ενθαρρύνει την έρευνά του.  Εξοργισμένος ο Sir William Crookes τους απαντάει δημοσίως με άρθρο του στο «Τρίμηνο Περιοδικό της Επιστήμης» την πρώτη Οκτωβρίου 1871:
«Αυτοί που ενθάρρυναν την έρευνά μου και τώρα την απορρίπτουν, προεξοφλούσαν ότι τα αποτελέσματα των πειραμάτων μου θα επιβεβαίωναν τις προκαταλήψεις τους. Δεν τους ενδιέφερε η αλήθεια, αλλά μια επιπλέον μαρτυρία για τις δικές τους παλιές αντιλήψεις. Όταν διαπίστωσαν ότι η έρευνα αναφερόταν σε γεγονότα που δεν συμβάδιζαν με τις δικές τους απόψεις, «τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα»
Και συνεχίζει ο μεγάλος επιστήμονας την κριτική στον δογματισμό των επιστημόνων της εποχής του γράφοντας:
«Όταν κάποιος υποστηρίζει ότι αυτά που περιγράφω δεν εξηγούνται με τις παγιωμένες μέχρι τώρα αντιλήψεις για τους νόμους της φύσης, ουσιαστικά προκαθορίζει το αντικείμενο της συζήτησης και παραπέμπει σε τρόπους σκέψης που σταματούν την εξέλιξη της επιστήμης. Αυτό το επιχείρημα οδηγεί σε φαύλο κύκλο: δεν πρέπει να δεχόμαστε ένα γεγονός, παρά μόνον όταν βεβαιωθούμε ότι συμφωνεί με τους νόμους της φύσης· από την άλλη, η μόνη γνώση που έχουμε για τους νόμους της φύσης είναι αυτή που προέρχεται από τη συνεχή παρατήρηση γεγονότων. Εάν ένα νέο γεγονός φαίνεται να είναι αντίθετο προς ένα νόμο της φύσης, αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι το γεγονός είναι ψευδές· σημαίνει απλά ή ότι δεν γνωρίζουμε ακόμα όλους τους νόμους της φύσης, ή ότι δεν τους κατανοούμε σωστά»
Το πρώτο το οποίο θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος είναι ότι μετά όλα τα προηγούμενα ο Sir William Crookes ασπάστηκε τις παράδοξες αντιεπιστημονικές απόψεις. Αυτό ήταν ένα από πρώτα όπλα που η επιστημονική κοινότητα έστρεψε εναντίον του. Το συμπέρασμα αυτό όμως είναι εντελώς λανθασμένο.

Όπως έγραψε σε άρθρο της η έγκυρη εφημερίδα τη εποχής εκείνης Birmingham Morning News υπερασπιζόμενη τον επιστημονικό χαρακτήρα των αποτελεσμάτων των πειραματισμών του Crookes:
«Τα συμπεράσματα του κ. Crookes είναι αντιδιαμετρικά αντίθετα με τις απόψεις του Πνευματισμού. Ο κ. Crookes με απόλυτα σαφή και κατηγορηματικό τρόπο επαναλαμβάνει πολλές φορές ότι δεν πιστεύει στην επέμβαση κάποιων υποθετικών πνευμάτων ή οποιουδήποτε άλλου υπερφυσικού παράγοντα, αλλά αποδίδει τα φαινόμενα που παρακολούθησε στην άμεση ενέργεια του κ Home.
Υποθέτει δε ότι η δύναμη αυτή, την οποία θεωρεί ανάλογη με εκείνη που μεταφέρουν τα νεύρα από τα κέντρα των γαγγλίων στους μυς κατά τη μυϊκή συστολή, μπορεί με εξάσκηση της θέλησης να μεταδοθεί σε άψυχη εξωτερική ύλη έτσι ώστε να επηρεάσει ως ένα βαθμό την κεντροβαρική ροπή και να προκαλέσει δονήσεις. Τη δύναμη αυτή την ονομάζει Ψυχική Δύναμη. Όλα αυτά όμως αποτελούν άμεσο και αναντίρρητο αντι-Πνευματισμό».
Ο μοναχικός ερευνητής

Για πάρα πολλά χρόνια ο Crookeς προσπάθησε μοναχικά να ερμηνεύσει επιστημονικά τα παράδοξα αυτά φαινόμενα χωρίς επιτυχία και το γεγονός  αυτό ήταν η αιτία που δεν δημοσίευσε τίποτα καινούργιο πάνω σε αυτό το θέμα. Το 1898 ο Sir William Crookes, διάσημος πλέον, ως πρόεδρος της Βρετανικής Ένωσης, κατά την διάρκεια της εναρκτήριας ομιλίαςτου στην ετήσια συνέλευσή της στο Bristol, απάντησε σε κάποια δημοσιεύματα που απέδιδαν σε νεανική αφέλεια του την δημοσίευση των αποτελεσμάτων των προηγουμένων ερευνών ως εξής:
«Αν αποσιωπούσα τα αποτελέσματα της έρευνάς μου, θα θεωρούσα τη συμπεριφορά μου άνανδρη και τέτοια ανανδρία δεν είμαι διατεθειμένος να διαπράξω. Όταν διακόπτουμε μια έρευνα που δίνει ελπίδες ότι θα διευρύνει τα όρια της γνώσης οπισθοχωρώντας μπροστά στις δυσκολίες ή τις εχθρικές επικρίσεις, ντροπιάζουμε την Επιστήμη. Αυτό που πρέπει να κάνει κάθε ερευνητής είναι να βαδίζει πάντα μπροστά, «ψάχνοντας πάνω και κάτω, σπιθαμή προς σπιθαμή, με το λυχνάρι της λογικής του»· να ακολουθεί το φως όπου κι αν τον οδηγεί, ακόμα κι αν αυτό μοιάζει μερικές φορές με αμυδρότατη αναλαμπή.
Άλλωστε και οι δικές μου γνώσεις εκείνη την εποχή μόλις ξεπερνούσαν το γεγονός ότι είχαν συμβεί ορισμένα φαινόμενα εντελώς πρωτόφαντα στην επιστήμη, τα οποία είχα παρακολουθήσει να εξελίσσονται όχι μόνο με όλες μου τις αισθήσεις σε επιφυλακή, αλλά και με μηχανικές συσκευές. Ήταν σαν να βρισκόμουνα στη θέση μιας ύπαρξης δύο διαστάσεων η οποία στεκόταν πάνω στο παράδοξο σημείο μιας επιφάνειας Riemann και ερχόταν σε απειροστή και ανεξήγητη επαφή με κάποιο επίπεδο ζωής διαφορετικό από το ιδικό της. Νομίζω ότι τώρα βλέπω λίγο μακρύτερα. Διακρίνω κάποια συνάφεια στα θαυμαστά και δυσνόητα αυτά φαινόμενα, κάποια σχέση μεταξύ των ανεξήγητων αυτών δυνάμεων και των ήδη γνωστών νόμων»
O Sir William Crookes δεν βρίσκεται πλέον κοντά μας αλλά η επαναστατική σκέψη του και η τόλμη του να ερευνά ακόμα και φαινόμενα των οποίων δεν πίστευε την αλήθεια, θα καθοδηγεί πάντα τις γενιές των ερευνητών του μέλλοντος. Τα λόγια του, θα αποτελούν στους αιώνες την καρδιά της ηθικής της σύγχρονης επιστήμης.

«Ο πραγματικός σκοπός της επιστήμης είναι η ανακάλυψη της αλήθειας, η αναζήτησή της όπου είναι δυνατόν να εντοπισθεί, η παρακολούθησή της σ’ όλους τους δρόμους και τα μονοπάτια της και, μετά τον εντοπισμό της, η ατρόμητη και απερίφραστη αναγγελία της χωρίς δισταγμούς και υποχωρήσεις σε εξουσίες, συνήθειες και προλήψεις».



Αυτά πλέον είναι σχεδόν επιστημονικά σήμερα; Από πάντα ήταν, αλλά μακριά από το πεδίο της πλέμπας.