Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Τα μυστήρια του εγκεφάλου!


Η προβληματική και ακόμη αινιγματική σχέση ανάμεσα σε νου και σώμα ή ανάμεσα σε νου και εγκέφαλο ήταν το θέμα που επέλεξε το Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Vita-Salute San Raffaele του Μιλάνο για μια συζήτηση ανάμεσα σε επιστήμονες και φιλοσόφους, που οργανώθηκε με τη συνεργασία της εφημερίδας «La Repubblica». Μεταξύ άλλων, συμμετείχαν και μίλησαν ο Αμερικανός γλωσσολόγος Νόαμ Τσόμσκι και ο Ιταλός σημειολόγος Ουμπέρτο Έκο.

Nόαμ Tσόμσκι: Η σχέση ανάμεσα σε νου και εγκέφαλο ή αν προτιμάτε ανάμεσα σε νου και σώμα ήρθε στο προσκήνιο στις αρχές της επιστημονικής επανάστασης, βρίσκοντας στον Καρτέσιο τον πιο φωτεινό ερμηνευτή της. Σύμφωνα με τον Καρτέσιο, ο κόσμος μπορούσε να περιγραφεί με μηχανιστικούς όρους, ως αλληλεπίδραση σωμάτων και κίνησης.

Αλλά από αυτή τη θεώρηση διέφευγε ένα ουσιαστικό στοιχείο: η ανθρώπινη δημιουργικότητα και ιδιαίτερα η δημιουργικότητα της γλώσσας. Διαφορετικά από τις μηχανές και από τα ζώα, οι ανθρώπινες υπάρξεις μπορούν μόνο να προσκληθούν, να υποκινηθούν να πραγματοποιήσουν μιαν ορισμένη δράση, αλλά δεν μπορούν στην κυριολεξία να εξαναγκαστούν. Σε αυτό το σημείο η μοναδική λογική λύση για εκείνο τον καιρό ήταν να παραδεχθούν ότι υπάρχουν δύο διαφορετικοί τύποι πραγματικότητας: Η «res extensa», δηλαδή ο κόσμος και η «res cogitans», που εμείς σήμερα θα αποκαλούσαμε νου.

Ωστόσο, η θεωρία του Καρτέσιου, όπως και πολλές άλλες επιστημονικές θεωρίες, αποκαλύφθηκε εσφαλμένη. Ιδιαίτερα ο Νεύτων έδειξε, όχι δίχως κάποια θλίψη από μέρους του, ότι το σύμπαν δεν μπορεί να γίνεται αντιληπτό ως μια ολικά μηχανική διάταξη. Για να αναφέρουμε τα λόγια ενός ιστορικού της επιστήμης, του Αλεξάντρ Κοϊρέ, ο Νεύτων έδειξε ότι μια καθαρά μηχανιστική φυσική είναι αδύνατη και ότι είναι αναγκαίο να εισάγουμε στο εσωτερικό των φυσικών επιστημών γεγονότα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Αυτό το συμπέρασμα φάνηκε σαν ένας παραλογισμός στον ίδιο τον Νεύτωνα, ο οποίος ξόδεψε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του για να βρει μια διέξοδο.

Σήμερα είναι της μόδας να κοροϊδεύουν εκείνους που βλέπουν το φάντασμα της μηχανής, αλλά αυτό δεν είναι σωστό. Ο Nεύτων εξόρκισε τη μηχανή αλλά μας άφησε το φάντασμά της, ένα πρόβλημα ουσιαστικά άλυτο ακόμη και σήμερα. Με την εξάλειψη οποιασδήποτε συνεκτικής έννοιας του υλικού κόσμου, το πρόβλημα νους-σώμα εξαφανίζεται. Αυτό που απομένει είναι ο κόσμος με όλες τις προβληματικές όψεις του: μηχανικές, ηλεκτρομαγνητικές, χημικές και άλλου τύπου. Εμείς μπορούμε μόνο να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε αυτά τα φαινόμενα και να επιδιώξουμε να ενοποιήσουμε τις διάφορες θεωρίες που τα περιγράφουν, αλλά τίποτα περισσότερο.

Τα φαινόμενα του νου είναι ολότελα όμοια. Ο Τζον Λοκ υπεδείκνυε ότι, αν οι δυνάμεις της έλξης δεν μπορούν να ιδωθούν με όρους καθαρής κίνησης, η σκέψη μπορεί να προστεθεί στην ύλη. Στα τέλη του 18ου αιώνα, αυτή η υπόδειξη αναδιατυπώθηκε από τον Tζόζεφ Πρίσλεϊ ως ένα είδος ταυτολογίας. Οι ιδιότητες του νου είναι, σύμφωνα με τον ονομαστό χημικό, το αποτέλεσμα, η ανάδυση της οργανικής δομής του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος γενικά. Ο Πρίσλεϊ δεν έχει φυσικά ιδέα για το πώς αυτές οι ιδιότητες μπόρεσαν να εμφανιστούν. Αλλά λέει ότι οι ιδιότητες του νου πρέπει να θεωρηθούν αξιωματικά με βάση πειραματικές αποδείξεις, όπως οι δυνάμεις της έλξης, η χημική συγγένεια και ο μαγνητισμός.

Το πρόβλημα του πώς αναδύονται αυτές οι ιδιότητες παραμένει μέχρι τώρα σε μεγάλο βαθμό άλυτο παρά τις προόδους των νευροεπιστημών. Αυτό δεν προξενεί έκπληξη, αν σκεφτούμε τη χημεία. Η χημεία ενοποιήθηκε με τη φυσική στην πρόσφατη εποχή και δεν επρόκειτο για μιαν αληθινή συγχώνευση αλλά για μια ριζική αναθεώρηση της φυσικής, που επέτρεψε να αφήσουν ουσιαστικά άθικτη τη χημεία. Τώρα η μελέτη της γλώσσας και άλλων ανώτερων ικανοτήτων προχωράει λίγο ως πολύ όπως η χημεία στο παρελθόν. Προσπαθούν ως επί το πλείστον να κατανοήσουν τα φαινόμενα, ενώ η δυνητική ενοποίηση παραμένει ένα γεγονός μη αποφασιστικό.

Είναι σημαντικό να θυμίσουμε το ότι ερωτήματα που ενέπνευσαν τη σύγχρονη επιστημονική έρευνα, όπως εκείνα που αφορούν το θέμα της βούλησης ή της ικανότητας επιλογής *θέματα που βρίσκονται στη ρίζα του προβλήματος νους-σώμα* δεν βρίσκονται καν στην ημερήσια διάταξη.

Το μυστήριο παραμένει ακριβώς όπως στους καιρούς του Nεύτωνα. Σε όλα τα πεδία, στην καθημερινή χρήση της γλώσσας, στη γραμματική όλων των ημερών, η οποία θεωρείται από τις απαρχές της επιστημονικής έρευνας ως η πιο σημαντική ερμηνεία αυτού του μυστηρίου, παραμένει μέχρι τώρα μυστήριο. Η εργασία που απομένει να κάνουμε για να κατανοήσουμε τις νοητικές πλευρές της ανθρώπινης γλώσσας είναι μεγάλη.

Ουμπέρτο Έκο: Hφιλοσοφία μελετούσε πάντοτε το νου. Ο Πλάτωνας, με τη θεωρία των ιδεών, με αυτό το ζήτημα ασχολήθηκε, όπως και ο Aριστοτέλης, όταν προσπαθούσε να εξηγήσει το πώς γνωρίζουμε τα πράγματα.

Η φιλοσοφία όμως δεν μελέτησε ποτέ τον εγκέφαλο. Kαι αυτό για ένα πολύ απλό λόγο. Για πολύ καιρό πίστευαν πράγματι ότι η σκέψη κατοικούσε στο συκώτι, στην καρδιά ή σε κάποιο άλλο μέρος του σώματος.

Η πρώτη αναπαράσταση περιοχών του εγκεφάλου έγινε το 16ο αιώνα ή ακόμη πιο αργά, ας πούμε στη θετικιστική ή στην προ-θετικιστική εποχή, όταν ο φρενολόγος Φραντς Γιόζεφ Γκαλ μελετούσε τους όγκους του εγκεφάλου και ο Xέγκελ ερεθιζόταν με αυτό το είδος μελετών.

Στις αρχές του αιώνα μας η φιλοσοφία υποβλήθηκε σε ένα είδος αυθαίρετης απαγόρευσης: ο νους δεν πρέπει να είναι αντικείμενο μελέτης -λένε- γιατί είναι κάτι που δεν το βλέπουμε και επομένως είναι όμοιος με την ψυχή. Ούτε και ο εγκέφαλος πρέπει να γίνεται αντικείμενο μελέτης από τους φιλοσόφους, γιατί είναι κάτι στο οποίο μπορούμε ενδεχομένως να παρέμβουμε με νυστέρια και επομένως πρέπει να αφεθεί στους γιατρούς. Έτσι, μεγάλο μέρος της φιλοσοφίας του αιώνα μας, ιδίως η αναλυτική φιλοσοφία, δεν ασχολήθηκε πλέον με τους λόγους π.χ. για τους οποίους αναγνωρίζουμε ένα σκυλί ως σκυλί και το αποκαλούμε «σκυλί».

Η φιλοσοφία δεν έθετε πλέον το πρόβλημα που ταλαιπωρούσε τον Λοκ (γιατί αναγνωρίζουμε ένα σκυλί ως σκυλί και το ονομάζουμε «σκυλί»), καθώς ασχολούνταν με τις λειτουργίες αλήθειας των φράσεών μας αλλά όχι με το γιατί εμείς γνωρίζουμε τα πράγματα.

Ωστόσο, το να εργαζόμαστε πάνω στη γλώσσα, όπως στην πραγματικότητα το έκανε η φιλοσοφία του αιώνα μας, σε τέτοιο βαθμό ώστε έγινε λόγος για μια «linguistic turn», για μια γλωσσική στροφή της φιλοσοφίας, παρήγαγε ενδιαφέροντα αποτελέσματα και για την έρευνα του νου, ακόμη και για το σώμα ή τουλάχιστον για τον εγκέφαλο.

Γιατί πρέπει να παραδεχθούμε ότι η σχέση ανάμεσα στον εγκέφαλο και στο νου είναι -ακόμη και για όποιον υποστηρίζει ότι ο νους δεν υπάρχει και ότι υπάρχει μόνον ο εγκέφαλος- πολύ σοβαρό επιστημονικό ζήτημα.

Εμείς μπορούμε να εργαστούμε πάνω στον εγκέφαλο, γιατί διαθέτουμε νου. Eίναι η ίδια σχέση που υπάρχει ανάμεσα στα πόδια και στο βάδισμα. Τα πόδια είναι ένα όργανο του οποίου η λειτουργία είναι το βάδισμα και έχουμε πολλούς να λένε ότι το βάδισμα δεν υπάρχει και υπάρχουν μόνο τα πόδια. Το βάδισμα αντίθετα υπάρχει. Οι άνθρωποι βαδίζουν. Αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τη σχέση εγκέφαλος-νους με αυτούς τους όρους, θα ανακτήσουμε την οπτική ενός προσώπου το οποίο ξεχνούν ή το διαβάζουν στα απόκρυφα κείμενα ιερείς και καρδινάλιοι.

Αυτό το πρόσωπο ονομάζεται Άγιος Θωμάς ο Ακινάτης. Ο Θωμάς λέει κάτι το επαναστατικό, που δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ. Το πρόβλημα της γνώσης είναι να βρούμε την ουσία των πραγμάτων, την ουσία του αλόγου, του σκυλιού, του ανθρώπου. Η ουσία βρίσκεται στον ορισμό. Ο ορισμός του ανθρώπου είναι: «ζώο λογικό, θνητό». Τι είναι επομένως ο ορισμός; Είναι: γένος συν ειδοποιός διαφορά. Η ειδοποιός διαφορά είναι η ιδιότητα που κατέχει μόνον εκείνο το καθορισμένο είδος, η ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου είναι η λογικότητα, δηλαδή η ψυχή.

Ο Άγιος Θωμάς οφείλει λοιπόν να αναρωτηθεί: πού είναι η λογικότητα; Πώς τη βλέπουμε; Με ποιο μικροσκόπιο -αν διαθέτουμε το μικροσκόπιο- μπορούμε να την εξερευνήσουμε;

Ωστόσο, τη λογικότητα δεν τη βλέπουμε ποτέ. Συνάγουμε την ύπαρξή της από τη λογική συμπεριφορά, από το γεγονός ότι ο άνθρωπος δρα και μιλά με τρόπο λογικό. Ο μοναδικός τρόπος που έχουμε για να παρατηρήσουμε το νου είναι να αναλύσουμε τη γλώσσα. Να γιατί η γλωσσική στροφή έχει με μια ορισμένη έννοια υποχρεώσει τη φιλοσοφία να ασχοληθεί με τη λειτουργία του νου, σχεδόν χωρίς να το αντιληφθούν αυτό οι φιλόσοφοι.

Mέχρι τη στιγμή που ένας από τους πιο μεγάλους γλωσσολόγους του αιώνα μας, ο Pόμαν Γιάκομπσον, δάσκαλος του Tσόμσκι, έγραψε ένα θεμελιώδες δοκίμιο στο οποίο θεωρεί ότι υπάρχουν δυο τύποι γλώσσας και δυο τύποι αφασίας. Ο Γιάκομπσον εκκινεί από μια γλωσσική υπόθεση: εμείς, για να μιλήσουμε -επομένως για να εκδηλώσουμε τη λογικότητά μας, την ειδοποιό μας διαφορά- εργαζόμαστε από τη μια μεριά στον άξονα της επιλογής και από την άλλη στον άξονα του συνδυασμού. Σε ό,τι αφορά την επιλογή, έχουμε ένα ρεπερτόριο λέξεων από τις οποίες επιλέγουμε, μπορούμε για παράδειγμα να πούμε «το μικρόφωνο είναι πάνω στο τραπέζι» ή με μιαν άλλη επιλογή «ο ενισχυτής ήχου είναι τοποθετημένος πάνω στην έδρα». Είναι σαν να παίρνουμε από ένα ράφι τη μια ή την άλλη λέξη και έπειτα να τις συνδυάζουμε -να ο άξονας του συνδυασμού- με ένα ορισμένο τρόπο.

Χάρη στους δυο άξονες της γλώσσας, μπορούμε να δημιουργήσουμε τις ρητορικές μορφές. Η μεταφορά είναι μια αντικατάσταση στον άξονα της επιλογής: στη θέση της λέξης «μουσικός» λέω «ο κύκνος». Η μετωνυμία εργάζεται αντίθετα στον άξονα του συνδυασμού: το κρασί βρίσκεται συνήθως στο ποτήριο και επομένως λέω στο φίλο μου «πάμε να πιούμε ένα ποτήρι» και όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν θέλουμε να καταπιούμε ένα αντικείμενο, αλλά χρησιμοποιούμε το περιέχον για να εννοήσουμε το περιεχόμενο.

Ο Γιάκομπσον είχε αντιληφθεί ότι στο παιχνίδι της μεταφοράς και της μετωνυμίας αντιστοιχούν δυο μορφές αφασίας: υπάρχει η αφασία στον άξονα της επιλογής, όπου κάποιος δηλώνει ότι ο τάδε είναι εργένης, αλλά έπειτα δεν ξέρει να πει ότι «εργένης» σημαίνει «άγαμος» ή αποκαλεί «τέτοιο» ένα πρόσωπο ή ένα αντικείμενο του οποίου δεν θυμάται το όνομα. Η αφασία στον άξονα του συνδυασμού είναι αντίθετα εκείνη που οδηγεί να μην παράγουμε πλήρεις φράσεις ή στον αγραμματισμό.

Όπως βλέπουμε, μέσα από τη γλωσσική συμπεριφορά η γλωσσολογία ανακαλύπτει εγκεφαλικά φαινόμενα. Σε ένα ορισμένο σημείο οι επιστήμες της γλώσσας και οι επιστήμες της γνώσης (που με τη σειρά τους είναι επιστήμες του νου, αν τις καλλιεργούν οι ψυχολόγοι, ή επιστήμες του εγκεφάλου, αν τις καλλιεργούν οι νευροφυσιολόγοι) συναντιούνται.

Μού συνέβη κάποτε κάτι το εντυπωσιακό. Συνηθίζω να γυρνάω στα ράφια των αμερικανικών βιβλιοπωλείων, γιατί από την κατανομή των βιβλίων καταλαβαίνω προς τα πού οδηγείται η αμερικανική κουλτούρα. Υπήρξε μια περίοδος στην οποία στα ίδια ράφια έβρισκα τον Μαρξ και τον Φρόιντ (σαν να λέμε: το ίδιο πράγμα, ευρωπαϊκό πράγμα) και μαζί τα κείμενα γλωσσολογίας και σημειωτικής.

Έπειτα υπήρξε μια περίοδος στην οποία οι μελέτες σημειωματικής συνυπήρχαν με τις «ομοφυλοφιλικές και λεσβιακές μελέτες» (σαν να λέμε: ακραία πράγματα). Πρόσφατα στο βιβλιοπωλείο των Μπαρνς και Νομπλ είδα τη σημειωματική μαζί με τον Αντόρνο. Αποτελεί εξαίρεση ένας χώρος του Χάρβαρντ στον οποίο βρήκα μελέτες ψυχολογίας, γλωσσολογίας, σημειωματικής, τεχνητής νόησης, όλες κάτω από την ενιαία ετικέτα: «επιστήμες της γνώσης». Αυτή η συνένωση κάτω από την κοινή θεματική της γνώσης μας επαναφέρει, αν θέλετε, στις απαρχές της φιλοσοφίας από τον Αριστοτέλη ως τον Καντ. Ένα ενδιαφέρον φαινόμενο, όπου άνθρωποι της επιστήμης συναντιούνται με γλωσσολόγους και με φιλοσόφους.

Αν υπάρχουν ένας εγκέφαλος και ένας νους, χρειάζεται σε αυτό το σημείο να θυμηθούμε τις απειλές που στρέφονται εναντίον τους. Δεν μπορώ να μιλήσω για τις απειλές εις βάρος του εγκεφάλου, τόσο εξαιτίας επαγγελματικής αναρμοδιότητας όσο και γιατί βρίσκομαι κάτω από την επίδραση των «λαθών» που μας επαναλαμβάνει σχετικά ο τύπος. Ας πάρουμε για παράδειγμα την κλωνοποίηση.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας κάνουν να πιστεύουμε ότι με ένα κύτταρο του Χίτλερ παράγονται δέκα χιλιάδες Χίτλερ. Αλλά αυτό δεν είναι αληθινό. Το πολύ να γίνει ένα παιδί με το ίδιο γενετικό πρόγραμμα του Χίτλερ, που θα μπορούσε να καταλήξει σε μια οικογένεια Εβραίων και να βγει ολότελα διαφορετικό από το δικτάτορα ή έστω με την κλίση του για τη ζωγραφική. Από τη μεριά της η προβατίνα η Ντόλι ήδη πεθαίνει και το πρόβλημα ενός σύμπαντος κλωνοποιημένων ανθρώπων μου φαίνεται μακρινό.

Tο ίδιο και με την εικονική πραγματικότητα. Μάς έκαναν να πιστέψουμε ότι θα μπορούσαμε να πάμε στο δάσος, να κυνηγήσουμε το λιοντάρι, να κάνουμε έρωτα με την Mέριλιν Mονρόε, αλλά στην πραγματικότητα τα σχετικά cd-rom είναι σκέτη απογοήτευση.

Επομένως, με τις απειλές εις βάρος του εγκεφάλου δεν ασχολούμαι. Οι απειλές εις βάρος του νου αντίθετα είναι πολύ παλιές, γιατί φιλόσοφοι και εκπαιδευτές είχαν πάντοτε επίγνωση του γεγονότος ότι μπορούμε να επηρεαστούμε από μια λαθεμένη εκπαίδευση, δηλαδή από μιαν εκπαίδευση που πάσχει από έλλειψη πληροφόρησης. Σήμερα, με το ηλεκτρονικό δίκτυο και την πληροφορική, βρισκόμαστε μπροστά σε μιαν απειλή που προέρχεται από υπερβολική πληροφόρηση. Έλλειψη και υπερβολή πληροφόρησης είναι οι δυο επιθέσεις ενάντια στο νου που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Η εξουδετέρωσή τους είναι η μάχη που θα δοθεί στην προσεχή χιλιετία.

Ο Τζέιμς Μποντ, η κουκλάρα και το ρολόι

O Τζέιμς Μποντ μπαίνει σ’ ένα μπαρ και κάθεται δίπλα σε μια καρακουκλάρα. Πέφτουν κλεφτές ματιές κι αρχίζει το παιχνίδι...

Κάποια στιγμή ο Τζέιμς αρχίζει να περιεργάζεται το χρυσό του ρόλεξ με επιδεικτικό τρόπο, οπότε η καρακουκλάρα μας λιγάκι ενοχλημένη ρωτά :
- Έχει αργήσει το ραντεβού σου;

- Α, όχι αγαπητή μου, απαντάει αυτός, απλά τεστάρω το τελευταίας τεχνολογίας ρολόι μου..

Επανέρχεται το ενδιαφέρον της καρακουκλάρας :
- Τελευταίας τεχνολογίας ε; Δηλαδή σαν τι μπορεί να κάνει;

Ο Τζέιμς αμέσως της εξηγεί :
- Χρησιμοποιεί κύματα και μου μιλάει τηλεπαθητικά..

- Και τι σου έλεγε μόλις προηγουμένως; ρωτά έκπληκτη η κυρία

- Να, μου έλεγε ότι δε φοράς εσώρουχα..

Η κυρία χαμογελά κοροϊδευτικά :
- Λυπάμαι που σε απογοητεύω,το ρολόι πρέπει να έχει πρόβλημα..Φοράω εσώρουχα!

Και ο Τζέιμς :
- Χμ,αυτό είναι το πρόβλημα με το ρολόι..Πάει πάντα μία ώρα μπροστά..!!!

Δημόκριτος: O θεμελιωτής του υλισμού

Συνεχίζοντας το ταξίδι στους φιλοσόφους που έχουν αφήσει ανεξάντλητο το μελάνι τους σε έναν από τους σπουδαιότερους πολιτισμούς, όπως είναι ο αρχαιοελληνικός, αξίζει να σταθούμε και στον Δημόκριτο.
 
Γεννιέται στα Άβδηρα της Θράκης το 460 π.Χ. και πεθαίνει το 370 π.Χ. Βασικός πυλώνας της θεωρίας του είναι το ο τι όλα τα πράγματα είναι φτιαγμένα από πολύ μικρά σωματίδια, τα άτομα. Άλλωστε, πάνω σε αυτή την θεωρία στηρίζεται όλη η σύγχρονη φυσική. Ο Δημόκριτος είναι ο τελευταίος της προσωκρατικής περιόδου, καθώς έχουμε κατά σειρά: Πυθαγόρας-Ηράκλειτος-Παρμενίδης-Εμπεδοκλής-Δημόκριτος-Σωκράτης κ.λπ. Τον απασχόλησαν φυσικά ερωτήματα, καθώς εκείνη την εποχή γεννήθηκε η φιλοσοφία με την στενή έννοια της λέξης και διατυπώθηκαν πολύ γενικά ερωτήματα, όπως παραδείγματος χάρη σχετικά με την δημιουργία του κόσμου. Οι προσωκρατικοί, στους οποίους ανήκει και ο Δημόκριτος, έφτιαξαν επιστημονικό και φιλοσοφικό λεξιλόγιο είτε δημιουργώντας νέους όρους, είτε δίνοντας σε ήδη υπάρχουσες λέξεις άλλη σημασία. Αυτό είναι σημαντικό καθώς αυτό το λεξιλόγιο αποτελεί τον πρόδρομο για την ορολογία μετέπειτα επιστημών. Επίσης, οι προσωκρατικοί απαντούν σε ερωτήματα φιλοσοφικά με επιχειρήματα και όχι με μύθους και έτσι, με το πάντρεμα μύθου και λογικής γεννάται η ευρωπαϊκή φιλοσοφία.

Όσον αφορά την θρησκευτική ταυτότητα του Δημόκριτου, δεν είχε επηρεασμένη θρησκευτική σκέψη και πίστευε στο «τυχαίο» και στην «αναγκαιότητα» καθώς όλα όσα συμβαίνουν έχουν κάποια πρακτική αιτία και εξυπηρετούν κάπου, μέσα σε μια εποχή με έντονη θρησκευτικότητα. Σχετίζοντας την εποχή που έζησε ο Δημόκριτος, που πίστευε έντονα στον Θεό, με την θεωρία του, προκύπτει (κατά τον φιλόσοφό μας) ότι οι αλλαγές γύρω μας είναι φαινομενικές καθώς υπάρχει μια αιώνια και αναλλοίωτη βάση που πάνω της στηρίζονται οι αλλαγές και αυτή η βάση δεν είναι άλλη από τα άτομα και όχι ο Θεός.

Όσον αφορά την πολιτική του ταυτότητα, δεν έχουν και πολλά να σημειωθούν καθώς είχε ξεκάθαρη «απολιτίκ» στάση. Ο Δημόκριτος υπήρξε θεωρητικός αντίπαλος του Πλάτωνα, κυρίως γιατί ο Δημόκριτος ήταν βασικός θεμελιωτής του υλισμού, ενώ ο Πλάτωνας ήταν ιδεαλιστής. Ο αβδηρίτης φιλόσοφος ταξίδεψε όλο τον κόσμο μετά τον θάνατο του πατέρα του και κατά κύριο λόγο στην Ανατολή.

Εστιάζοντας στην θεωρία του για τα άτομα, πρέπει να προσέξουμε τι πραγματικά έλεγε. Όλη η πραγματικότητα ,λοιπόν, κατά τον Δημόκριτο, είναι φτιαγμένη από απειροελάχιστα μικρά σωματίδια που είναι αιωνίως άθικτα και το μικρότερο και αδιαίρετο υλικό στοιχείο, κινούνται στο κενό και έχουν αμέτρητα είδη. Επειδή ακριβώς είναι τόσο μικρά και τόσο διαφορετικά, συνδυάζονται και φτιάχνουν άπειρα όντα, ενώ όταν κάτι καταστρέφεται τα άτομά του επανέρχονται στον κενό χώρο και φτιάχνουν κάτι άλλο. Η σύσταση οποιουδήποτε πράγματος από άτομα γίνεται καθαρά μηχανικά χωρίς την παρέμβαση τριτογενούς παράγοντα, όπως είναι ο Θεός. Ως μοναδική, λοιπόν, βάση των πραγμάτων αναγνώριζε τα ΆΤΟΜΑ και το ΚΕΝΟ. Ακόμα και για την ψυχή θεωρούσε ότι αποτελείται από άτομα και όταν ο άνθρωπος πεθαίνει, τα άτομα της ψυχής του διασκορπίζονται στον αέρα και κάποια στιγμή θα σχηματίσουν ή θα συμμετάσχουν στο σχηματισμό από κάτι.

Κλείνοντας, είναι σημαντικό να τονίσουμε πως ήταν ο πρώτος φιλόσοφος που για να αποδείξει κάτι φυσικό ΔΕΝ επικαλούταν θεϊκή δύναμη, αλλά το τεκμηρίωνε. Είναι ίσως μια μοναδική πρωτοπορία, που άλλαξε την παγκόσμια σκέψη για πάντα. Σήμερα, το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης απέδωσε τον ελάχιστο φόρο τιμής σε ένα φιλόσοφο που άλλαξε την σκέψη των ανθρώπων, με την ονοματοδοσία του ιδρύματος. Και ας μην ξεχνάμε ότι «όλα τα πράγματα του κόσμου είναι φτιαγμένα από ΚΕΝΟ και ΆΤΟΜΑ», ήταν άλλωστε το μότο αυτού του σπουδαίου άνδρα.

10 λάθος λόγοι για να κάνει ένας έφηβος σεξ

Η εφηβεία είναι μια συναρπαστική περίοδος για κάθε νέο. Το σώμα, ο τρόπος σκέψης αλλά και το πώς βλέπουν τον κόσμο γύρω τους αλλάζει. Ξυπνά το ερωτικό ενδιαφέρον και οι έφηβοι έχουν τη διάθεση να εξερευνήσουν το σώμα τους.
Αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό αλλά. πρέπει να συνοδεύεται από κατάλληλη ενημέρωση και σεξουαλική αγωγή, ώστε να αποφευχθεί οποιαδήποτε επιλογή που μπορεί να οδηγήσει σε αρνητικές συνέπειες.
Συμβουλές προς τους έφηβους ώστε να μη βιαστούν να ξεκινήσουν σεξουαλική δραστηριότητα:
• Βεβαιωθείτε ότι αισθάνεστε έτοιμοι προτού αποκτήσετε σεξουαλικές εμπειρίες
• Μπορείτε να εκδηλώσετε τα αισθήματα σας μέσα από τη συζήτηση, το φλερτ αλλά και την συμπάθεια
• Οι ολοκληρωμένες ερωτικές εμπειρίες είναι ακόμα πιο συναρπαστικές όταν γίνονται με τον κατάλληλο σύντροφο και τον σωστό χρόνο
10 Λανθασμένοι λόγοι για να ξεκινήσεις σεξουαλική δραστηριότητα:
• Γιατί νιώθετε πίεση από τον σύντροφο σας
• Γιατί έτσι θα αισθανθείτε μεγαλύτερος/η
• Γιατί θέλετε να πληγώσετε τους γονείς σας
• Γιατί αναζητάτε κάτι διαφορετικό
• Γιατί το έχουν κάνει και οι φίλοι σας
• Γιατί είστε περίεργος/η
• Για να νιώσω αποδεκτός στην παρέα μου
• Γιατί φοβάστε ότι αν δεν πείτε «ναι» ο σύντροφος σας θα σας χωρίσει

Μία εγκυμοσύνη ή ένα σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα που μπορεί να βλάψει την υγεία ενός εφήβου, είναι οι αρνητικές συνέπειες μιας σεξουαλικής πράξης. Οι περισσότεροι έφηβοι αγνοούν το πώς μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους από ένα σεξουαλικό νόσημα και είναι ευθύνη των γονιών να τους διδάξουν πώς να μείνουν μακριά από ανεπιθύμητες συνέπειες. Εάν κάποιος γονέας δεν μπορεί να ελέγξει ή να καθοδηγήσει τη σεξουαλική ζωή του παιδιού του είναι προτιμότερο να απευθυνθεί σε έναν Ειδικό για το πώς θα χειριστεί την κατάσταση.

Kακό σεξ: Φταίει συνήθως ο άντρας ή η γυναίκα;

Η έλλειψη συμπαράστασης, η αδιαφορία, η αποστασιοποίηση και η έντονα κριτική στάση της συντρόφου μπορεί να δημιουργήσουν ή να επαυξήσουν ένα πρόβλημα του άντρα στο σεξ. Ενα πρόβλημα στυτικής δυσλειτουργίας στον άντρα, αλλά και ένα σεξουαλικό πρόβλημα στη γυναίκα, οδηγούν σε κατάρριψη της φαντασίωσης της παντοδυναμίας και της τελειότητας.
Το σεξ πρέπει να αποτελεί πηγή χαλάρωσης και αγχόλυσης και για τους δύο.

Ζούμε στην εποχή τού 'φαίνεσθαι' και της τελειοθηρίας. Ετσι, περιμένουμε τέλεια απόδοση και επίδοση σε όλα. Δυστυχώς όμως, δεν το απαιτούμε τόσο από τον εαυτό μας όσο από τον σύντροφο μας.
Είναι λοιπόν κατανοητό ότι ένα πρόβλημα στυτικής δυσλειτουργίας στον άντρα, αλλά και ένα σεξουαλικό πρόβλημα στη γυναίκα οδηγούν σε κατάρριψη αυτής της φαντασίωσης της παντοδυναμίας και της τελειότητας.
Πιθανόν για τη γυναίκα η αντιμετώπιση ενός σεξουαλικού προβλήματος της ίδιας να αποτελεί γεγονός δευτερεύουσας σημασίας για τη ζωή της, από τη στιγμή μάλιστα που επικεντρώνεται κυρίως στο συναίσθημα, ενώ το σεξουαλικό της πρόβλημα συνήθως δεν φαίνεται.
Για τον άντρα, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο άντρας οφείλει να αποδείξει το αυταπόδεικτο: ότι είναι άντρας!
Αυτό σημαίνει μια καλή στύση και πολύ καλό σεξ που πρέπει να γνωρίζει και να προσφέρει στη σύντροφο. Κάτι που αποτελεί ευχαρίστηση και έκφραση αγάπης μετατρέπεται τελικά για τον άντρα σε πηγή άγχους και αγωνίας, προκειμένου να αποδείξει ότι τα καταφέρνει άψογα και ότι η 'τελειότητά' του συνεχίζεται και στο κρεβάτι.
Σε πηγαδάκια αντρών και γυναικών δεν αναφέρονται ποτέ οι σεξουαλικές επιδόσεις της γυναίκας. Δεν θα ήταν σωστό, άλλωστε, για μια κυρία. Οι άντρες λοιπόν πλέκουν το εγκώμιο της απόδοσής τους και της απόλαυσης που χαρίζουν και οι γυναίκες διατυμπανίζουν και διαφημίζουν με κάθε τρόπο την επιλογή του συντρόφου τους.
Τελικά, ποιος φταίει άραγε όταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα στυτικής δυσλειτουργίας στον άντρα; Τα πιθανά σενάρια είναι πολλά! Σημασία όμως δεν έχει ποιος είναι ο ένοχος, άλλωστε δεν πρόκειται για λαϊκό δικαστήριο αλλά για συντροφική σχέση.
Σημασία έχει το πώς μπορεί το ζευγάρι να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο χωρίς να ενοχοποιηθεί κανείς.
Οταν προκύπτει μια δυσκολία στη στυτική λειτουργία του άντρα, εκείνος το βλέπει και το εκλαμβάνει ως προσωπική αποτυχία, η οποία οδηγεί αρχικά σε αραίωση των σεξουαλικών επαφών. Καλό θα ήταν όμως αυτή την 'αποτυχία' να τη μοιράζονται και οι δύο, χωρίς ο ένας να φορτώνει τον άλλον με ενοχές.
Αλλωστε, είναι πολύ συχνό φαινόμενο προβλήματα σχέσεων να υποδύονται προβλήματα στο σεξ.
Η γυναίκα πρέπει να δει το ζήτημα σαν μια απλή δυσκολία και όχι σαν μια αποτυχία. Ο άντρας κάθε φορά που κάνει σεξ είναι σαν να δίνει εξετάσεις. Γι' αυτό θα πρέπει να νιώσει ασφαλής και όχι υπό κρίση ή υπό απόρριψη. Η έλλειψη συμπαράστασης, η αποστασιοποίηση, η αδιαφορία και η έντονα κριτική θέση της συντρόφου μπορεί να δημιουργήσουν ή να επαυξήσουν ένα πρόβλημα του άντρα στο σεξ.
Είναι πολύ πιθανό να υπάρχει παρανόηση όσον αφορά τον ορισμό του 'καλού σεξ'. Ολα αυτά είναι θέματα τα οποία πρέπει να συζητηθούν, ώστε το ζευγάρι να μιλάει την ίδια γλώσσα. Η ερωτική ζωή δεν πρέπει να ταυτίζεται μόνο με τη διείσδυση, η οποία προϋποθέτει μια καλή στύση.
Η ερωτική ζωή του ζευγαριού είναι κάτι πιο σφαιρικό. Ξεκινάει από την ερωτική σκέψη και δεν αποτελεί αγώνα δρόμου, κατάσταση επείγοντος και ανταγωνισμού. Μια καλή σχέση αυξάνει πάντα τις πιθανότητες ενός καλού σεξ. Και όταν λέμε καλό σεξ, εννοούμε ευχαρίστηση και από τις δύο πλευρές.
Το σεξ πρέπει να αποτελεί πηγή χαλάρωσης και αγχόλυσης και για τους δύο. Οταν ο ένας αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, αυτό που χρειάζεται είναι κατανόηση, υπομονή και ενδιαφέρον και όχι αποστασιοποίηση, ενοχική διάθεση και επιθετικότητα.
Επειδή οι γυναίκες είναι πιο εκδηλωτικές από τους άντρες, είναι πολύ πιθανό να αντιδρούν υπερβολικά σε κάποιο πρόβλημα του άντρα στο σεξ. Υπερβολική αντίδραση δεν είναι μόνον η επιθετικότητα και η επίρριψη ευθυνών στον άντρα.
Είναι επίσης και η αποστασιοποίηση, η απομόνωση, αλλά και οι ενοχές στον ίδιο της τον εαυτό.

Τι σημαίνει ΣΕΞ για άνδρες και γυναίκες;

Ο ρόλος του σεξ στη ζωή ανδρών και γυναικών και εξηγεί γιατί διαφοροποιείται η συχνότητα της ερωτικής επαφής στα δύο φύλα.

Ο άντρας θέλει να κάνει έρωτα πιο συχνά από την γυναίκα;

Γενετικά αυτό δεν ισχύει. Όμως κοινωνικά ισχύει, ο άνδρας θέλει να κάνει σεξ πιο συχνά για να αποδεικνύει το ρόλο του. Θεωρεί ότι αποδεικνύει τον ανδρισμό του στο κρεβάτι. Αυτό τον κάνει να νομίζει ότι θέλει ή ότι μπορεί να κάνει πιο συχνά.

Πώς λειτουργεί η επιθυμία για σεξ στις γυναίκες;

Γενετικά η φύση έχει δώσει και στα δύο φύλα ίδιες επιθυμίες και ορμόνες. Στο βιολογικό κομμάτι δεν διαφέρουν άνδρες και γυναίκες. Διαφέρουν στην προσέγγιση του κοινωνικού ρόλου τους: έτσι οι γυναίκες μαθαίνουν να περιμένουν όπως οι άνδρες μαθαίνουν να επιτίθενται.

Γιατί ο άντρας επιβεβαιώνεται μέσα από το σεξ;

Γιατί ο άντρας έχει εκπαιδευτεί να είναι κυνηγός μέσα από το συγκεκριμένο σύστημα. Παράλληλα, έχει πάντα την ανασφάλεια  ότι η ικανότητα του και η ταυτότητα του περνάει πάντα μέσα από την κατάκτηση του θηλυκού. Το αρσενικό πρέπει να επιβεβαιωθεί ότι είναι αρσενικό.

Ενώ το θηλυκό δεν χρειάζεται επιβεβαίωση;

Η γυναίκα έχει μια απέραντη βεβαιότητα για την θηλυκότητά της. Ξέρει ποιες είναι οι επιθυμίες της, ξέρει να τις ελέγχει και ξέρει πότε να λέει όχι.  Ο άντρας δυστυχώς δεν είναι εφοδιασμένος με τέτοια χαρίσματα. Ο άντρας χρειάζεται να επιβεβαιώνεται. Γι’ αυτό και μια γυναίκα ευφυής μπορεί  να του «κατασκευάζει», να του προκαλεί την επιθυμία και το ενδιαφέρον.

Τι εννοείτε; Με ποιο τρόπο;

Το πιο κλασικό που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται γύρω μας είναι ότι συνήθως ο άντρας δεν φεύγει από  μια γυναίκα που δεν «έχει»  και φεύγει από μια γυναίκα που νομίζει ότι «έχει». Γιατί αν η γυναίκα είναι ευφυής και του καλλιεργεί συνέχεια το συναίσθημα ότι δεν την «έχει», ότι δεν είναι δική του, και ότι δεν είναι ένα προϊόν που αγόρασε και το έβαλε στο ράφι και μπορεί με αυτό να επιβεβαιώνεται όποτε θέλει, ο άντρας θα είναι εκεί.  Δεν θα φύγει ποτέ από μια τέτοια γυναίκα. Θα φύγει από την γυναίκα που του τα έχει δώσει όλα.

Ισχύει αυτό και για τη γυναίκα, ότι δηλαδή δεν θέλει να νιώθει δεδομένο τον άντρα της;

Βεβαίως. Όταν βλέπει ένας άντρας μια γυναίκα που δεν είναι δικιά του την ερωτεύεται, την φαντασιώνεται και την κυνηγάει. Το ίδιο και μια γυναίκα, βλέπει ένα αρσενικό, έλκεται από την εικόνα ή τον λόγο του και αυτό δημιουργεί την έλξη για το καινούργιο. Αυτό το καινούργιο όμως πρέπει να το αναπαράγεις μέσα στην σχέση. Δεν πρέπει να είναι όλα τα χαρτιά ανοιχτά. Αυτή είναι η τέχνη του έρωτα.

Υπάρχουν μοίρες που τις προκαλεί κανείς και που προσαρμόζονται σε αυτόν

Τα ευέλικτα άτομα έχουν την ικανότητα να προσαρμόζονται στον μέσο όρο κι έπειτα να μεταστρέφουν τις συνθήκες υπέρ τους για να επιτύχουν τους στόχους τους, όπως ο παλαιστής του τζούντο που κατευθύνει τη δύναμη του αντιπάλου του προς ίδιον όφελος.

Θα φέρουμε ένα παράδειγμα που απαντάται σε διάφορα λαϊκά παραμύθια: τον αγώνα ανάμεσα στο νερό, τον βράχο και το σπαθί.

Ο βράχος και το σπαθί πίστευαν ότι μπορούσαν να νικήσουν το νερό, επειδή το σπαθί θα το τραυμάτιζε, θα το χώριζε στα δύο, όπως χωρίζει οποιοδήποτε πράγμα, ενώ ο βράχος ήξερε ότι θα έπεφτε πάνω στο νερό και θα το κατέστρεφε. Ωστόσο, ούτε ο βράχος μπορεί να πληγώσει το νερό, απλώς το κάνει να παρεκκλίνει της πορείας του, ούτε το σπαθί, όσο και να βυθίσει τη λεπίδα του μές στο νερό, δεν το χωρίζει στα δύο. Το νερό προσαρμόζεται, τυλίγει το σπαθί, δεν παύει να ρέει και μπορεί, αντίθετα, να διαβρώσει αυτό τον βράχο και να κάνει το σπαθί να σκουριάσει και να μην κόβει.

Η υπομονή, η ηρεμία και η δυνατότητα προσαρμογής είναι ισχυρότερα όπλα. Το μαλακό – το νερό – αγκαλιάζει, ενώ το σκληρό – ο βράχος – αποδιώχνει. Μπορεί μία αιχμηρή πέτρα να είναι απειλητική, αλλά όταν το νερό εισχωρήσει στις σχισμές της και παγώσει, θα την κάνει κομμάτια. Η πέτρα θα σπάσει.

Ο δρόμος μας μπορεί να μας οδηγήσει σε πολλά μέρη, αλλά για να μάθουμε για αυτά, χρειάζεται να είμαστε σαν το νερό, να προσαρμοζόμαστε στην κοίτη των γεγονότων. Δεδομένου ότι ο κόσμος ποτέ δεν θα προσαρμοστεί σ’ εμάς, οφείλουμε να είμαστε ευέλικτοι σαν το μπαμπού, που λυγίζει με τον άνεμο αλλά δεν σπάει.

Κάθε φορά που ένα ποτάμι περνάει από έναν τόπο, μαζεύει στην κοίτη του ό,τι έχει ζήσει σε αυτό τον τόπο, όλα όσα έχουν συμβεί. Αυτά το πλουτίζουν. Με τον ίδιο τρόπο, ό,τι συναντάμε στον δρόμο μας μας τρέφει και μας προσφέρει σοφία, πάντα και εφόσον δεν θέλουμε να το καταστρέψουμε, να το καθυποτάξουμε ή να το περιφρονήσουμε.

Σε πολλές σχέσεις, ένα από τα μέλη του ζευγαριού ή και τα δύο προσπαθούν να αλλάξουν τον άλλον, να τον σμιλέψουν, ώστε να γίνει όπως θα τους άρεσε πραγματικά να είναι. Προσπαθούν να εξαναγκάσουν τον άλλον να είναι κάτι που δεν είναι. Το μυστικό των ευτυχισμένων ζευγαριών, όπως και κάθε είδους διαπροσωπικής σχέσης, είναι το να αθροίζουν ελευθερίες.

Το πεπρωμένο μας το φτιάχνουμε με τη φαντασία μας και με τις πρωτοβουλίες μας, αλλά κάθε πράξη μας χρειάζεται να είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των μεταβλητών συνθηκών.
Πρέπει να παρατηρούμε και να αντιλαμβανόμαστε πρώτα και μετά να πράττουμε.

Ολέθρια σύγκριση

«Τώρα: μπορώ να ζήσω χωρίς σύγκριση-χωρίς να συγκρίνομαι με κανένα;
Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει το ψηλό ούτε το χαμηλό- δεν υπάρχει αυτός που είναι ανώτερος και ο άλλος που είναι κατώτερος.
Αν πάντα συγκρίνω τον εαυτό μου με κάποιον άγιο ή κάποιο δάσκαλο, με κάποιον επιχειρηματία, συγγραφέα, ποιητή και όλα τα υπόλοιπα, τι μου συμβαίνει- τι έχω κάνει;
Συγκρίνω μόνο με σκοπό να πετύχω, με σκοπό να φτάσω κάπου, με σκοπό να γίνω κάτι- αλλά αν δεν συγκρίνω αρχίζω να κατανοώ τι είμαι.
Το να αρχίσω να καταλαβαίνω τι είμαι είναι πολύ πιο γοητευτικό, πολύ πιο ενδιαφέρον και πάει πέρα από κάθε σύγκριση».

«Εκεί που υπάρχει αγάπη, υπάρχει σύγκριση;
Ξέρετε τι σημαίνει ν’ αγαπάς πραγματικά κάποιον χωρίς μίσος, χωρίς ζήλια, χωρίς θυμό, χωρίς να θέλεις να παρέμβεις σ’ αυτό που κάνει ή σκέφτεται, χωρίς να καταδικάζεις, χωρίς να συγκρίνεις- ξέρεις άραγε τι σημαίνει;
Όταν αγαπάς κάποιον με όλη σου την καρδιά, με όλο σου τον νου, με όλο σου το σώμα, με όλο σου το είναι, υπάρχεισύγκριση;
Όταν εγκαταλείψεις ολοκληρωτικά τον εαυτό σου σ’ αυτή την αγάπη, δεν υπάρχει το άλλο».

«Περνάει κανείς όλη του τη ζωή συγκρίνοντας τον εαυτό του με κάποιον άλλον, με το τι είναι και το τι θα έπρεπε να ήταν, με κάποιον που είναι πιο τυχερός.
Αυτή η σύγκριση πραγματικά σκοτώνει.
Η σύγκριση είναι κάτι εξευτελιστικό, διαστρεβλώνει τον τρόπο που βλέπει κανείς τα πράγματα.
Και μεγαλώνουμε μέσα στη σύγκριση. Όλη μας η εκπαίδευση βασίζεται σ’ αυτήν, όπως και όλη μας η παιδεία.
Έτσι υπάρχει μια αδιάκοπη πάλη να γίνει κανείς κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που είναι.
Η κατανόηση αυτού που είναι κανείς, είναι που φέρνει στην επιφάνεια δημιουργικότητα, αλλά η σύγκριση τρέφει την ανταγωνιστικότητα· τη σκληρότητα· τη φιλοδοξία, που νομίζουμε ότι φέρνουν πρόοδο.
Η πρόοδος μέχρι σήμερα έχει οδηγήσει μόνο σε σκληρότερους πολέμους και σε τέτοια αθλιότητα που δεν είχε γνωρίσει ποτέ ο κόσμος μέχρι τώρα.
Αληθινή εκπαίδευση είναι ν’ αναθρέφεις παιδιά χωρίς σύγκριση».

«Πότε έχω επίγνωση της ζήλιας;
Δεν εμφανίζεται η ζήλια μέσα από τη σύγκριση;
Σίγουρα, ζηλεύω επειδή εσύ έχεις και εγώ δεν έχω. Η ίδια η διαδικασία της σύγκρισης είναι η ζήλια.
Είμαι ένα ασήμαντο μικρό πλάσμα και εσύ είσαι ένας μεγάλος άγιος και θέλω να είμαι σαν και σένα. Έτσι, εκεί που υπάρχεισύγκριση υπάρχει και ζήλια και αν παρατηρήσεις θα δεις πως έχουμε μεγαλώσει με αυτόν τρόπο, ο πολιτισμός μας, η εκπαίδευση μας, όλος ο τρόπος που σκεφτόμαστε βασίζεται στη σύγκριση και στη λατρεία της ικανότητας.
Και μήπως υπάρχει άραγε κατανόηση μέσα από τη σύγκριση;
Μέσα από τη σύγκριση μπορεί να αναπτύσσουμε τη γνώση, αλλά η γνώση σίγουρα δεν είναι κατανόηση».

ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ

H κρίση της Μέσης Ηλικίας

Αφουγκράζομαι την ανάγκη σου να χαράξεις τη δική σου πορεία, και παραδέχομαι ότι τελικά είσαι φτιαγμένος για τον Παράδεισο , και όχι για την ..κόλαση;

Έχεις αντέξει τους υπόγειους χειρισμούς του Πλούτωνα που αφανίζει χωρίς δεύτερη σκέψη ότι βρίσκεται εμπόδιο στο δρόμο του.. Σήκωσες κεφάλι, και παρέα με τον Ποσειδώνα, παρασύρθηκες σε γλυκές εξαπατήσεις- ψευδαισθήσεις.. Ξύπνησες από το όνειρο , που μπορεί να ήταν και εφιάλτης, έτοιμος ξανά να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα.. και να παλέψεις μέχρι θανάτου.

Προσκάλεσε τώρα το «θάρρος» να εμφανιστεί μπροστά σου για να αρχίσεις να δουλεύεις με τις ικανότητές σου, και να γνωρίσεις τα όρια σου. Ο πλανήτης Ουρανός υπόσχεται να σε φέρει πρόσωπο με πρόσωπο με τις δυνατότητες σου , και να τολμήσεις την υπέρβαση.. που σημαίνει να βγεις από την σούπα της μετριότητας , και προσωρινά τουλάχιστον να ενταχθείς στη λίστα με τα ..μαύρα πρόβατα!

Ο Ουρανός θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον γενέθλιο σου Ουρανό και θα απαιτήσει να πάρεις θέση , χωρίς να φοβάσαι τις συγκρούσεις. Η σχέση σου με το αντίθετο φύλο ξεπερνά κάθε φαντασία.. και θα κάνεις τα πάντα για να μην συνθηκολογήσεις.. , δηλαδή δεν συμβιβάζεσαι , δεν υποχωρείς και κυρίως δεν διαπραγματεύεσαι. Έτοιμος με τη βαλίτσα στο χέρι χαιρετάς το πρόσωπο που συνήθιζες να αποκαλείς αγάπη ..σου, και αδιαφορείς για το ενδεχόμενο να μείνεις μόνος.

Διευκρινίζω ότι συνεχίζεις να ..αμφισβητείς την απότομη αλλαγή που βιώνεις, γιατί και εσύ δεν πρόλαβες να αφομοιώσεις τους νέους ανατρεπτικούς συλλογισμούς σου.. Συνειδητοποιείς όμως ότι όσο μένεις στις ίδιες καταστάσεις , βαλτώνεις και πέφτεις σε επικίνδυνα αδιέξοδα, που επηρεάζουν σοβαρά την ψυχολογία σου, αλλά και την υγεία σου . Ξεπερνάς την εμμονή σου με τα ερωτικά μελό και επιλέγεις να είναι η ελευθερία , η μοίρα και το πεπρωμένο σου..

Μόλις νικήσεις και τις ελάχιστες σκοτεινές σκέψεις που μπλοκάρουν τις προσδοκίες σου , εγγυώμαι ότι έχεις υπέρ-καλύψει την απόσταση που σε οδηγεί στο τέρμα, και ήρθε η ώρα να υποκλιθείς και να απολαύσεις το χειροκρότημα, μέσα στο κατάμεστο θέατρο της ..ύπαρξης σου.

Ναι, Πράξεις θεάτρου είναι η ζωή μας, και μην τα παίρνεις όλα τόσο σοβαρά και κατσουφιάζεις τώρα, γιατί φοβάσαι ότι ξέχασες τα ..λόγια σου και θα χάσεις και τον ρόλο σου.

Αλήθεια, επιτρέπεται να αυτοσχεδιάσεις, να παρέμβεις, να εναντιωθείς στον σκηνοθέτη , στο σενάριο, ώστε να γίνεις ο ..εαυτός σου ..Πέταξε τις μάσκες και αποδέξου τις ατέλειες σου .Μετά ψάξε για τη δημιουργική δύναμη μέσα σου, ικανή να χαϊδέψει, γαληνέψει τη ψυχή σου.

Τα κατάφερες; Μπράβο σου! Eπιστρέφεις στον κόσμο της αιώνιας Νιότης σου!

Όταν η ψυχή είναι μόνη με τον εαυτό της

«Όταν η ψυχή είναι μόνη με τον εαυτό της, τότε είναι που μπορεί να παράγει αιώνιες αλήθειες. Τότε αυτή σχετίζεται με το αληθινό και αιώνιο, και όχι με το εφήμερο και προφανές.

Όταν η ψυχή , επιστρέφοντας στον εαυτό της, στοχάζεται, πηγαίνει κατευθείαν σε αυτό που είναι αγνό και αιώνιο και αθάνατο και όμοιο προς τον εαυτό του, και σχετιζόμενη με αυτό, προσχωρεί σε αυτό όταν είναι μονή της και δεν παρεμποδιζεται.. Και τότε η ψυχή αναπαύεται από τα λάθη της, και βρίσκεται σε επικοινωνία με εκείνο που είναι ίδιο προς τον εαυτό του..


Και αυτή η κατάσταση της ψυχής καλείται σοφία....

Παρατηρήστε τώρα, κατά πόσο δε συνεπάγεται, από όλα όσα έχουν ειπωθεί, ότι η ψυχή είναι κατεξοχήν όμοια προς το θεϊκό, το αθάνατο, το λογικό, το μοναδικό, το αδιάρρηκτο, αναλλοίωτο ενώ το σώμα είναι κατεξοχήν όμοιο προς το ανθρώπινο και θνητό, το παραλογο, πολύμορφο, διαιρετό και διαρκώς μεταβαλλόμενο.

Αν, επομένως, αυτό έχει έτσι, η ψυχή προχώρα σε αυτό που είναι όμοιο προς τον εαυτό της, στο αυλό, θεϊκό, αθάνατο, και λογικο.. Εκεί φθίνει στη μακαριότητα, ελευθερωμένη από λάθος και αγνοία, από φόβο και ανεκπαίδευτη αγάπη, και όλα τα αλλά ανθρωπινά κακά. Εκεί αυτή ζει, καθώς οι μυημένοι λέγουν, για όλο τον μετέπειτα χρόνο αληθινά με το Θείο»..

Σωκράτης

Πραγματικό φαγητό

Πραγματικό φαγητόΝικητής ανακηρύσσεται το πραγματικό φαγητό
Η διατροφή μας σχετίζεται άμεσα με το χρόνο που μας μέλλει να περάσουμε επάνω στη Γη. Σίγουρα θα έχετε ακούσει διάφορους ειδικούς (διατροφολόγοι, καρδιολόγοι, παθολόγοι, δερματολόγοι, αισθητικοί κ.τ.λ.) -ο καθένας από την πλευρά της δικής του επιστήμης- να αναφέρονται στα οφέλη και τη σημασία της υγιεινής διατροφής για τον άνθρωπο.
Η υγιεινή διατροφή συνδέεται με την αύξηση του προσδόκιμου όρου ζωής και τη μείωση των πιθανοτήτων εμφάνισης χρόνιων ασθενειών. Ποιος τρόπος διατροφής και ποια δίαιτα είναι οι πιο υγιεινοί όμως για τον οργανισμό μας;
Ο Dr. David Katz από το Κέντρο Έρευνας και Πρόληψης του πανεπιστημίου του Γέιλ μιλώντας στο περιοδικό Annual Reviews ανέφερε, ότι σημασία δεν έχει ποια δίαιτα είναι η καλύτερη, αλλά “η αλήθεια”.
Ο Katz και η συνάδελφός του στο Γέιλ Stephanie Meller δημοσίευσαν μια έρευνα στο εν λόγω περιοδικό με τίτλο “Can We Say What Diet Is Best for Health?”, στην οποία συγκρίνουν τις πιο “διάσημες” δίαιτες των ημερών: με χαμηλούς υδατάνθρακες, με λίγα λιπαρά, με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη, τη μεσογειακή, την παλαιολιθική, τη δίαιτα DASH, τη δίαιτα των χορτοφάγων καθώς και στοιχεία από διάφορες άλλες.
Παρά την “διεισδυτικότητα” αυτών στις διάφορες κουλτούρες και μέσα ενημέρωσης, οι Katz και Meller γράφουν το εξής: “Δεν έχουν γίνει αυστηρές και μακροχρόνιες μελέτες, που να συγκρίνουν τους διάφορους ‘διεκδικητές’ του τίτλου ‘της καλύτερης δίαιτας’, με μεθοδολογία που να αποκλείει την προκατάληψη και τη σύγχυση”.
Σύμφωνα με όσα γράφει ο James Hamblin στο “The Atlantic” οι συγγραφείς της μελέτης συμπεραίνουν ότι καμία δίαιτα δεν είναι ξεκάθαρα “η καλύτερη”, ωστόσο υπάρχουν κοινά στοιχεία σε αυτές για διατροφικά μοτίβα, που έχουν αποδειχθεί ωφέλιμα για την υγεία.
“Μια δίαιτα με ελάχιστα επεξεργασμένα τρόφιμα, κοντά στη Φύση, με πολλά λαχανικά και φρούτα, συνδέεται αναμφισβήτητα με την προώθηση της υγείας και την πρόληψη ασθενειών” σημειώνουν.
Ανάμεσα στα κυριότερα οφέλη τους αναφέρονται αυτά της μείωσης των πιθανοτήτων εμφάνισης καρκίνου και καρδιακών ασθενειών.
Οι δίαιτες αυτές πέρα από φρούτα και λαχανικά περιλάμβαναν ακόμη κατηγορίες τροφίμων όπως τα δημητριακά ολικής άλεσης, οι ξηροί καρποί και σπόροι.
Οι Katz και Meller υποστηρίζουν ότι δε βρήκαν “αποφασιστικής σημασίας αποδεικτικά στοιχεία”, ότι οι χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά δίαιτες είναι καλύτερες από εκείνες με υψηλή περιεκτικότητα σε υγιεινά λιπαρά, όπως για παράδειγμα η μεσογειακή.
Η μεσογειακή δίαιτα, που χαρακτηρίζεται από υψηλές δόσεις φυτικών ινών, μέτρια κατανάλωση αλκοόλ και κρέατος, πολλά αντιοξειδωτικά και πολυφαινόλες, έχει όντως θετικές επιδράσεις σε ό,τι αφορά την υγεία της καρδιάς, τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου, την παχυσαρκία και το μεταβολικό σύνδρομο, ενώ “δυνητικά σχετίζεται και με την άμυνα κατά των νευροεκφυλιστικών ασθενειών και τη διατήρηση της γνωστικής λειτουργίας, τη μείωση των φλεγμονών και την καλύτερη άμυνα ενάντια στο άσθμα”.
Επίσης, βρήκαν ότι οι δίαιτες με επιλεκτική χρήση υδατανθράκων είναι καλύτερες από εκείνες με χαμηλούς υδατάνθρακες, καθώς τα δημητριακά ολικής άλεσης σχετίζονται με μειωμένα ποσοστά εμφάνισης καρκίνων και καλύτερο έλεγχο του σωματικού βάρους.
“Αν τρώτε φαγητό, που προέρχεται κατ’ ευθείαν από τη Φύση, δε χρειάζεται να ανησυχείτε για τρανς λιπαρά, κορεσμένα λίπη και το αλάτι. Η μεγαλύτερη ποσότητα αλατιού που καταναλώνουμε προέρχεται από τα επεξεργασμένα τρόφιμα. Πρέπει να εστιάζει κανείς στο… πραγματικό φαγητό” είπε ακόμη ο ερευνητής.
Ο ίδιος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει ένας “νικητής” ανάμεσα στις δίαιτες που εξέτασε και έκλεισε την κουβέντα του με την εξής φράση:
“Νομίζω ότι ο Bertrand Russell είχε πιάσει πολύ καλά το νόημα, όταν έλεγε ότι το πρόβλημα που υπάρχει στον κόσμο είναι ότι οι χαζοί και οι φανατικοί είναι τόσο σίγουροι και πεπεισμένοι για αυτά που πιστεύουν, ενώ οι σοφοί άνθρωποι έχουν πάντα αμφιβολίες. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για το φαγητό”.

Danxia Landform

Danxia LandformΔεν πρόκειται για ιμπρεσιονιστικά έργα τέχνης αλλά για ένα μοναδικό γεωλογικό φαινόμενο που ονομάζεται Danxia Landform.

Οι ασυνήθιστοι βραχώδεις σχηματισμοί βρίσκονται στο Γεωλογικό Πάρκο Danxia Landform στη Κίνα. Danxia που σημαίνει «ρόδινο σύννεφο» είναι στρώματα διαφορετικού χρώματος ψαμμίτη που μαζί με μέταλλα πιέστηκαν για τουλάχιστον 24 εκατομμύρια χρόνια και στη συνέχεια λύγισαν από τις τεκτονικές πλάκες, δημιουργώντας αυτό το ασυνήθιστο τοπίο.

Danxia Landform (1)
Danxia Landform (2)
Danxia Landform (3)
Danxia Landform (4)
Danxia Landform (5)
Danxia Landform (6)
Danxia Landform (8)

Ξεκίνα να ζεις

Ξεκίνα να ζειςΗ εκπληκτική στατιστική του «National Geographic» για τον άνθρωπο. Γροθιά στο στομάχι; Παρότρυνση για αληθινή ζωή; Πες το όπως θες! Το «National Geographic» μας δίνει κάποια στατιστικά στοιχεία για το πώς περνάμε τη ζωή μας εμείς οι άνθρωποι και μας καλεί να αναθεωρήσουμε. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Όταν γεννιέσαι, θα μοιραστείς τα γενέθλιά σου με 17 εκατομμύρια ανθρώπους
Στα 12 χρόνια σου στο σχολείο θα έχεις κατά μέσο όρο 17 φίλους
Με το που φτάσεις τα 40, ο αριθμός αυτός θα έχει πέσει στους 2 (λυπηρό)
Θα βγάλεις 950 χιλιόμετρα μαλλιών
Θα γελάς περίπου 18 φορές την ημέρα
Θα περπατήσεις το ανάλογο με 3 φορές την περιφέρεια της Γης
Θα φας 30 τόνους φαγητό
Θα πιεις πάνω από 9.000 κούπες καφέ
Θα έχεις 1 πιθανότητα στις 10 να πάθεις ηλεκτροπληξία

Θα περάσεις, κατά μέσο όρο:
10 χρόνια της ζωής σου στη δουλειά
20 χρόνια στον ύπνο
3 χρόνια στην τουαλέτα
7 μήνες στην κίνηση
2 μήνες στην αναμονή του τηλεφώνου
12 χρόνια θα βλέπεις τηλεόραση
…και 19 μέρες θα ψάχνεις το τηλεκοντρόλ

Αυτό σου αφήνει το 1/5 της ζωής σου για να ζήσεις πραγματικά.
Δηλαδή περίπου 15 χρόνια…

Τι περιμένεις λοιπόν;

Ανθρωποι και μηχανες

Ανθρωποι και μηχανεςΌσα δεν μπορούν να κάνουν οι μηχανές
Βαδίζουμε σίγουρα προς μια εποχή εκπληκτικής τεχνολογικής προόδου. Τα κομπιούτερ μπορούν ήδη να κινούν αυτοκίνητα χωρίς οδηγό και να κερδίζουν τους ανθρώπους στο σκάκι. Όπως επισημαίνουν ο Ερικ Μπρίνγιολφσον και ο Αντριου Μακ Αφί στο βιβλίο τους «The Second Machine Age», οι υπολογιστές θα έχουν όλο και μεγαλύτερες δυνατότητες να εκτελούν εργασίες με αυξημένες γνωσιακές απαιτήσεις, όπως να διαλέγουν κερδοφόρες μετοχές ή να διαγιγνώσκουν ασθένειες.
Αναπόφευκτα, ορισμένες διανοητικές δεξιότητες θα γίνουν λιγότερο πολύτιμες, γιατί θα τις αναλάβουν οι υπολογιστές. Το να έχεις δυνατή μνήμη θα είναι πιθανότατα λιγότερο πολύτιμο, όπως και το να είσαι άριστος φοιτητής ή, γενικά, να μπορείς να εκτελείς διανοητικές δραστηριότητες που συνεπάγονται την εφαρμογή προσδιορισμένων κανόνων.

Ωστόσο, ποιες ανθρώπινες ικανότητες θα γίνουν περισσότερο πολύτιμες; Στον τομέα της ειδησεογραφίας, μερικές από αυτές τις δεξιότητες έχουν γίνει ήδη προφανείς. Η τεχνολογία ανταμείβει τους «σπρίντερ» (εκείνους που μπορούν να αναγνωρίσουν και αμέσως να στείλουν μήνυμα για κάποιο ενδιαφέρον γεγονός) και τους «μαραθωνοδρόμους» (εκείνους που μπορούν να γράψουν μεγάλα περιεκτικά ρεπορτάζ), αλλά όχι τους «δρομείς μεσαίων αποστάσεων» (εκείνους που μπορούν να γράψουν περιλήψεις 800 λέξεων για τη χθεσινή ειδησεογραφία).

Γενικότερα, η εποχή των έξυπνων μηχανών φαίνεται να ανταμείβει τον ενθουσιασμό. Η ποσότητα των πληροφοριών μπροστά μας είναι πρακτικά άπειρη. Οι άνθρωποι που τα καταφέρνουν καλύτερα διαθέτουν μια σχεδόν ακόρεστη επιθυμία να ακολουθήσουν την περιέργειά τους και την ικανότητα να συγκεντρώνονται προσπαθώντας να βγάλουν νόημα από τους απύθμενους ωκεανούς δεδομένων.
Η εποχή ευνοεί επίσης τους ανθρώπους με ευρύ χρονικό ορίζοντα και στρατηγική πειθαρχία. Όταν ο Γκάρι Κασπάροφ «συμμάχησε» με έναν υπολογιστή για να παίξουν σκάκι με ένα άλλο ζεύγος σκακιστή-υπολογιστή, ανέφερε ότι ο μηχανικός συνεταίρος του διέθετε μεγαλύτερη «τακτική ευφυΐα», ενώ ο ίδιος υπερτερούσε σε στρατηγική ικανότητα.

Αυτό δεν είναι παράξενο. Ένας υπολογιστής μπορεί να αποτιμήσει εκατομμύρια δυνατότητες, αλλά ένας άνθρωπος μπορεί να προσφέρει μια συνολική αίσθηση κατεύθυνσης. Στον κόσμο των ψηφιακών περισπάσεων, όποιος μπορεί να διατηρήσει μακρόχρονη υπακοή σε ένα σκοπό και να φιλτράρει κάθε τι άσχετο, θα είναι προφανώς πολύτιμος.

Θα ανταμείβονται επίσης εκείνοι που εστιάζουν στην ουσία. Οποιοδήποτε παιδί μπορεί να πει «εγώ είμαι σκύλος» και να παραστήσει τον σκύλο. Οι υπολογιστές παλεύουν για να εννοήσουν την ουσία του «εγώ» και του «σκύλου», αλλά και να προσδιορίσουν ποια συστατικά του «εγώ» και ποια του «σκύλου» πρέπει να αναμειχθούν ώστε να παραστήσει κάποιος τον σκύλο.

Αυτή είναι πολύ σημαντική δεξιότητα, γιατί η δημιουργικότητα μπορεί να περιγραφεί ως η ικανότητα να συλλαμβάνεις την ουσία ενός πράγματος και κατόπιν την ουσία κάποιου άλλου πολύ διαφορετικού, και να τα συμπτύσσεις για να φτιάξεις ένα εντελώς καινούργιο πράγμα.

Το 1950, ο υπολογιστής ήταν η γραφειοκρατία, η οργάνωση τεχνοκρατικών συστημάτων ώστε οι άνθρωποι να φέρνουν σε πέρας διαδικασίες πληροφόρησης. Τώρα όμως υπολογιστής είναι ο υπολογιστής. Ο ρόλος του ανθρώπου δεν είναι να λειτουργεί απρόσωπα, ουδέτερα, χωρίς πάθος. Τα συναισθηματικά χαρακτηριστικά είναι αυτά που ανταμείβονται: η ακόρεστη δίψα για κατανόηση, ο ενθουσιασμός, η ευαισθησία στο σημαντικό, η ικανότητα να συλλαμβάνεις το ουσιώδες.

Ολιγαρχική Δημοκρατία

Υπάρχει μία και μόνη παράταξη, η ολιγαρχική, και σε αυτή ανήκουν όλα τα κόμματα, δεξιά και αριστερά, των οποίων η δράση έχει έναν και μόνο σκοπό: να μην συγκροτηθεί ποτέ η δημοκρατική παράταξη.

Σχετικά με την διακυβέρνηση ενός συνόλου ανθρώπων (από χώρα έως φυσιολατρικό όμιλο) υπάρχουν δύο εκδοχές:

φορέας της εξουσίας είναι το ίδιο το σύνολο, δηλαδή ΟΛΟΙ
φορέας της εξουσίας είναι μια ομάδα μικρότερη του συνόλου, δηλαδή ΛΙΓΟΙ ή ΕΝΑΣ.

Με βάση αυτή την λογική θα έπρεπε να βλέπουμε να υπάρχουν σε κάθε χώρα δύο πολιτικές παρατάξεις:

μία δημοκρατική
μία ολιγαρχική

«Κατά παράδοξο τρόπο» σε όλες τις χώρες υπάρχει μία και μόνη πολιτική παράταξη, η ολιγαρχική.

Η ολιγαρχική αυτή παράταξη είναι βέβαια χωρισμένη σε φατρίες οι οποίες ερίζουν για την πολιτική εξουσία. Οι φατρίες αυτής της ολιγαρχικής παράταξης έχουν την μορφή κομμάτων. Η μόνη ουσιαστική διαφωνία αυτών των φατριών/κομμάτων είναι το ποιο από όλα θα έχει και θα ασκεί την πολιτική εξουσία.

Οσο πιο προς τα άκρα πάμε, δεξιά ή αριστερά, τόσο πιο ολιγαρχικές είναι οι ιδέες και οι απόψεις που επικρατούν στα κόμματα/φατρίες αυτής της ενιαίας ολιγαρχικής παράταξης. Πιο απολυταρχικές και πιο δεσποτικές. Ομως ανάμεσα σε όλες αυτές τις φατρίες/κόμματα της ολιγαρχικής παράταξης υπάρχει πλήρης συμφωνία επάνω στο ότι η πολιτική εξουσία πρέπει να ασκείται από λίγους. Και όχι από το ίδιο το σύνολο του σώματος των πολιτών της χώρας.

Αν κάποιοι νομίζουν πως η αριστερά εξαιρείται από την παραπάνω λογική, νομίζουν λάθος. Αν κάποιοι νομίζουν πως τα εκτός κοινοβουλίου κόμματα εξαιρούνται από την παραπάνω λογική, επίσης νομίζουν λάθος. Αλλη παράταξη, πέρα από την ολιγαρχική, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή. Δεν έχει υπάρξει άλλη παράταξη πέραν της ολιγαρχικής, για χιλιάδες χρόνια. Η ανθρωπότητα όλη στενάζει κάτω από την πολιτική εξουσία που ασκούν οι ολιγαρχικοί της εξουσιαστές.

Δημοκρατική παράταξη δεν υπάρχει λοιπόν. Πουθενά στον πλανήτη. Σε καμμία χώρα. Δεν υπάρχει συγκροτημένη δημοκρατική παράταξη πουθενά απολύτως. Αυτό που υπάρχει, και που βλέπουμε και στην χώρα μας να υπάρχει, είναι μια μικρή ομάδα ανθρώπων που διακινεί ιδέες σχετικά με την δημοκρατία και την αυτο-κυβέρνηση του σώματος των πολιτών. Η ομάδα αυτή απέχει ακόμα αρκετά από το να συγκροτήσει παράταξη. Δημοκρατική παράταξη.

Παρόλα αυτά υπάρχουν σημαντικές κινήσεις και διακίνηση ιδεών, και μάλιστα όχι μόνο στο διαδίκτυο. Εν ολίγοις η ιστορία ξανα-έβαλε σε κίνηση, μετά από χιλιάδες χρόνια, μια διαδικασία συγκρότησης δημοκρατικής παράταξης. Είναι μια διαδικασία που φαίνεται πολύ δύσκολο να ανακοπεί πια. Για μια σειρά από λόγους.

Από τους ανθρώπους αυτής της μικρής ομάδας ανθρώπων που εργάζονται για την δημοκρατία, και που ούτε γνωρίζονται μεταξύ τους, θα μεταδοθεί αργά αλλά σταθερά η φλόγα και η γνώση και  στους υπόλοιπους. Εκείνους που έχουν αρχίσει και υποπτεύονται την ολιγαρχική μονοκρατορία που στηρίζεται στα κόμματα/φατρίες της μίας και μόνης ολιγαρχικής παράταξης που υπάρχει αυτή τη στιγμή. Δεξιά και αριστερά κόμματα.

Ενα πράγμα δεν πρέπει να κάνει αυτή η υπό συγκρότηση δημοκρατική παράταξη, κόμμα.

Δεν υπάρχει μη-συστημικό κόμμα. Ολα τα κόμματα είναι συστημικά. Είτε παίρνουν μέρος στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, είτε όχι. Το σημαντικό είναι πως όλα τα κόμματα αποδέχονται την λογική του οτι το σύνολο δεν μπορεί να είναι ο φορέας της πολιτικής εξουσίας, το υποκείμενο που ασκεί εξουσία, αλλά μόνο ένα αντικείμενο επί του οποίου ασκούνται πολιτικές και παίρνονται μέτρα.

Το πρωταρχικό λοιπόν μέλημα όλων των δημοκρατών θα έπρεπε να είναι η δημιουργία τοπικών ομίλων δημοκρατίας. Χωρίς κεντρική ηγεσία. Με χαλαρή σύνδεση και επικοινωνία μεταξύ τους. «Στέκια δημοκρατίας«. Τα οποία θα διακινήσουν τις απλές ιδέες της δημοκρατίας και θα περάσουν πολιτική γνώση και εμπειρία, δημοκρατική γνώση και εμπειρία, και όχι κομματική-ολιγαρχική, και στους υπόλοιπους πολίτες.

Ομιλοι δημοκρατίας. Στέκια δημοκρατίας. Εντευκτήρια δημοκρατίας. Τοπικοί δήμοι πολιτών.

Δήμοι πολιτών με την αρχαία ελληνική έννοια.

Η πολιτική ολιγαρχία

Η συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια, η οικονομική ανισότητα, είναι το σύμπτωμα. Η ασθένεια είναι η συγκέντρωση πολιτικής εξουσίας σε λίγα χέρια. Η πολιτική ολιγαρχία. Οι «σχέσεις παραγωγής», (όπως οι δουλοκτητικές, οι φεουδαρχικές, οι καπιταλιστικές και οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής), δηλαδή αυτό που λέμε οικονομικό σύστημα, είναι κάτι που άλλαξε και αλλάζει στην ιστορία του ανθρώπινου είδους.

Ολες αυτές οι «σχέσεις παραγωγής» υπήρξαν για έναν και μόνο λόγο: εμείς ο λαός, οι λαοί, να δουλεύουμε σαν σκλάβοι και είλωτες ώστε οι εξουσιαστές μας, οι κυβερνήτες μας και οι συνέταιροί τους, να ζουν στην χλιδή και στην πολυτέλεια, από τον πλούτο που εμείς παράγουμε καθημερινά. Ολες αυτές οι «σχέσεις παραγωγής» για να υπάρξουν απαιτούσαν μία βασική προϋπόθεση: εμείς ο λαός, οι λαοί, να ΜΗΝ έχουμε καμμία μα καμμία ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Οι «σχέσεις παραγωγής» άλλαξαν και ξανα-άλλαξαν.

Αυτό που ΔΕΝ άλλαξε σε όλους αυτούς τους σκοτεινούς αιώνες της εκμετάλλευσής μας ήταν το πολίτευμα. Το πολίτευμα στο οποίο ζήσαμε, ο λαός και οι λαοί, ήταν πάντα μία πολιτική ολιγαρχία. Αλλοτε πιο κοντά στον ολοκληρωτισμό κι άλλοτε όχι. Και η μοναρχία μία παραλλαγή της ολιγαρχίας είναι.  Η οικονομική μας θέση, η οικονομική θέση του λαού και των λαών είναι σύμπτωμα και αποτέλεσμα. Η αρρώστεια και η αιτία για τις δυστυχίες μας, είναι το ότι εμείς ο λαός δεν έχουμε καμμία ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Εμείς ο λαός δεν μπορούμε και δεν μπορούσαμε ποτέ να δώσουμε ΕΝΤΟΛΕΣ που θα εκτελεστούν. Ημασταν πάντα υπήκοοι. Ημασταν πάντα εκτελεστές των εντολών των κυβερνητών μας. Στο παρόν πολίτευμα και στα πολιτεύματα που προηγήθηκαν ο λαός ήταν πάντα «η τελευταία τρύπα του ζουρνά». Ο κοινοβουλευτισμός που επικράτησε στον δυτικό κόσμο τους τελευταίους αιώνες και σταδιακά στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, υπήρξε μια κορυφαία εφεύρεση των ολιγαρχικών κυβερνητών μας. Από πολλές απόψεις.

Πρώτα απ’ όλα ισχυρίστηκε πως είναι δημοκρατία. Ενώ φυσικά και δεν είναι. Ο κοινοβουλευτισμός είναι άλλη μία παραλλαγή της πολιτικής ολιγαρχίας. Στον κοινοβουλευτισμό η θέληση του λαού μετράει το ίδιο όπως και σε κάθε άλλο πολίτευμα που προηγήθηκε. Δηλαδή καθόλου.  Και μην ξεχνάμε πως κοινοβουλευτισμό εφάρμοσαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα όπου εξουσίασαν και όπου εξουσιάζουν και τώρα, όπως στην Κίνα και την Β. Κορέα. Οι «λαϊκές δημοκρατίες» δεν ήταν τίποτε άλλο παρά κοινοβουλευτισμός.

Επειτα με το εφεύρημα των παρατάξεων του κοινοβουλίου, και ειδικά των κομμάτων, μας δίχασαν σε δεξιούς και αριστερούς και κάτι αποκόμματα. Κορυφαίο. Μια ευφυέστατη παραλλαγή του «διαίρει και βασίλευε» που μας οδήγησε να μην μπορούμε ενιαία ως λαός, να φτάσουμε σε πολιτική συναίνεση και συμφωνία και να διεκδικήσουμε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ που μας ανήκει.

Δεξιά και αριστερά κόμματα, αποκόμματα και πολιτικοί «χώροι» σαν τον αντι-εξουσιαστικό και τον ακροδεξιό, είναι οι βασικοί στύλοι του διχασμού μας. Είναι οι βασικοί στύλοι του συστήματος διαιώνισης της εκμετάλλευσής μας. Είναι οι διχασμοί εκείνοι που δεν μας αφήνουν να ενωθούμε. Και να γίνουμε δήμος. Διότι κόμμα σημαίνει διαίρεση και διχασμός. Και διότι ΔΕΝ υπήρξε ούτε και μπορεί να υπάρξει κόμμα που να λειτουργεί με δημοκρατία. Το κόμμα είναι ολιγαρχική εφεύρεση.

Οταν θα καταφέρουμε να έχουμε συλλόγους, ομίλους και ομάδες δημοκρατίας, στέκια δημοκρατίας, εντευκτήρια δημοκρατίας, στα οποία θα μαζευόμαστε ΟΛΟΙ μας, αφήνοντας κατά μέρος τους παλιούς μας «ιδεολογικούς», κομματικούς και παραταξιακούς μας διχασμούς, και εκεί αρχίσουμε να σφυρηλατούμε την ενότητά μας, Διατηρώντας φυσικά τις οικονομικές και ιδεολογικές μας απόψεις και ιδέες ο καθένας, τότε θα μπορούμε να αρχίσουμε να ελπίζουμε.

Ως τότε θα πληρώνουμε τα χαράτσια που μας φορτώνουν

Οσο δεν έχουμε δημοκρατία θα κατρακυλάμε στην βαρβαρότητα

Δυο και παραπάνω αιώνες κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» σαν τη δική μας δηλαδή, στον δυτικό κόσμο, μας έδειξαν ότι το πολίτευμα αυτό, σε ένα πράγμα είναι μανούλα, στο να μην γίνεται η θέληση του λαού πραγματικότητα. Ανεξάρτητα από το τι υποστηρίζει το Σύνταγμά μας, εμείς τουλάχιστον στην πατρίδα μας, δεν έχουμε λαϊκή κυριαρχία ούτε οι εξουσίες ασκούνται προς όφελος του λαού. Αυτό μπορεί να το ισχυριστεί βέβαια κάποιος, αλλά ο ισχυρισμός του δεν θα χει μεγαλύτερη εγκυρότητα από ένα αστείο. Και μάλιστα κακό αστείο.

Κοινοβουλευτική «δημοκρατία» είναι μια έξυπνη, και οικονομικά πολύ επικερδής, πολιτειακή διαρρύθμιση να λες ότι έχεις δημοκρατία, χωρίς να έχεις δημοκρατία. Κάτι σαν σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Οι ρίζες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δηλαδή της δημοκρατίας δι’ αντιπροσώπων, βρίσκονται στον μεσαίωνα (δείτε το λήμμα Democracy στην wikipedia, στην παράγραφο Middle Ages) και βασικά στην Αγγλία του 1265. Δηλαδή έλληνές μου, η δημοκρατία που μας λένε ότι έχουμε και είναι εφεύρεση των προγόνων μας, δεν έχει παρά μικρή σχέση με την πατρογονική μας πατέντα. Είναι σαξωνικό κατασκεύασμα. Οχι ελληνικό.

Εν ολίγοις, η κοινοβουλευτική δημοκρατία ήρθε για να λύσει ένα βασικό οικονομικό πρόβλημα: της χαμηλής αποδοτικότητας των δουλοπάροικων του μεσαίωνα. Το κίνητρο για να αυξήσουν οι δουλοπάροικοι την παραγωγή τους ήταν οι «ελευθερίες» που τους δόθηκαν. Πολιτικές ελευθερίες (ελευθερία μετακίνησης και λόγου, εντάλματα, κλπ), δικαίωμα να εκλέγουν αντιπροσώπους στο κοινοβούλιο, που είναι και το κυρίως τυράκι στην φάκα, και φυσικά να κατέχουν περιουσία.

Και μαζί με αυτά, απέκτησαν και την υποχρέωση να φορολογούνται. Ωστε να συνεχίσει απρόσκοπτα η συλλογή του παραγόμενου πλούτου κεντρικά, όπως γινόταν σε όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας. Του οποίου παραγόμενου πλούτου η μοιρασιά παρέμεινε φυσικά όπως ήταν και πριν. Ο λαός παίρνει πάντα το μικρότερο κομμάτι. Και το επιπλέον κέρδος για τους κρατούντες, από την «δημοκρατική» αυτή διαρρύθμιση, είναι ότι τώρα ο λαός νομίζει πως είναι και ο «κυρίαρχος λαός». Το γράφουν και τα Συντάγματα εξάλλου. Εξυπνο κόλπο, δεν λέω. «Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά»

Ετσι η βαρβαρότητα του μεσαίωνα μεταλλάχθηκε σε βαρβαρότητα μετά δημοκρατίας. Δυο και βάλε αιώνες μετά την εφαρμογή της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας», εξακολουθούν να υπάρχουν άθλιες συνθήκες εργασίας, παιδική εργασία, λειψή ή ανύπαρκτη σύνταξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, άθλιες αμοιβές. Η ευρύτερη αγορά εργασίας δηλαδή δεν λειτουργεί φυσικά προς όφελος του εργαζόμενου λαού, αλλά φροντίζει για τα συμφέροντα των νέων ιδιοκτητών της εξουσίας. Κι ας λέει το Σύνταγμα ότι ιδιοκτήτης της εξουσίας είναι ο λαός.

Οι παλιοί φεουδάρχες εξαφανίστηκαν και δεν είναι πια οι ιδιοκτήτες της χώρας. Στην θέση τους μπήκαν οι «δυνατοί» (με την βυζαντινή έννοια) των επιχειρήσεων και του χρηματοπιστωτικών αγορών, που ελέγχουν τους εκλεγμένους αντιπροσώπους και τις κυβερνήσεις, και μέσω αυτών και τα συνδικάτα αλλά και τα μέσα ενημέρωσης, ώστε να συνεχίσουν όλα όπως πριν, προς όφελος μιας μικρής και ολιγάριθμης τάξης ανθρώπων. Και όχι φυσικά του συνόλου και της κοινωνίας.

Στον κοινοβουλευτισμό, όπου οι κυβερνήσεις, δηλαδή η εκτελεστική εξουσία, είναι ελεγχόμενη από τους ιδιοκτήτες της χώρας και τους ξένους συμμάχους τους, οι άλλες δύο εξουσίες, η νομοθετική και η δικαστική, είναι ελεγχόμενες και υποχείρια της εκτελεστικής εξουσίας. Ο αρχηγός του κόμματος και το επιτελείο του αποφασίζει ποιοι θα είναι υποψήφιοι βουλευτές, και αν σαν βουλευτές καταψηφίσουν κάποιον νόμο, διώχνονται από την παράταξη. Ο πρωθυπουργός επίσης διορίζει, ναι διορίζει, τις κεφαλές της δικαστικής εξουσίας (Αρειος Πάγος, Ελεγκτικό Συνέδριο κλπ).

Η δημοκρατία, όχι φυσικά η κοινοβουλευτική «δημοκρατία», είναι το μοναδικό πολιτειακό σύστημα που μπορεί να συνθέσει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Η δημοκρατία δεν είναι οικονομικό σύστημα (σοσιαλισμός, καπιταλισμός και τα παρόμοια). Είναι μηχανισμός λήψης και επιτήρησης αποφάσεων και απονομής δικαιοσύνης με τη συμμετοχή όλων και χωρίς αντιπροσώπους.

Παίρνει οικονομικές αποφάσεις, κατά περίπτωση, με απόφαση όλων των πολιτών και δεν έχει εξαρχής κάποιο οικονομικό δόγμα ή σχέδιο να εφαρμόσει. Το βρίσκει στην πορεία. Αν οι πολίτες πεισθούν ότι πήραν λάθος απόφαση για ένα ζήτημα, έχουν πάντα την δυνατότητα και την ευχέρεια να αλλάξουν την απόφασή τους. Κι αυτό στην δημοκρατία καθιστά και τον διαχωρισμό αριστερός-δεξιός, άνευ ουσίας.

Οσο οι κοινωνίες μας δεν εφαρμόζουν δημοκρατία, και η τεχνολογία σήμερα (δίκτυα, υπολογιστές κλπ) μας επιτρέπει να το κάνουμε, θα ζούμε την βαρβαρότητα του ισχυρού. Που ελέγχει και εκμαυλίζει την κοινωνία σε μια προσπάθεια να βρει κοινωνικούς συμμάχους ή να αποκοιμίσει τους δυνάμει αντιπάλους. Μια βαρβαρότητα που έρχεται από το βάθος της ανθρώπινης ιστορίας και είναι ακόμη σε πλήρη ισχύ.

Το σύνθημα λοιπόν είναι: Δημοκρατία ή βαρβαρότητα

Η Εξέλιξη του χρήματος

Κράτος και περιουσία στα χέρια των εταιρειών.

Ο τρόπος με τον οποίο οι Πατέρες της Οικονομίας δίδαξαν την οικονομική ιστορία είναι ένα από τα πολλά κακά της μοίρας, μέσα στα οποία ζούμε εγκλωβισμένοι. Σήμερα, που η ιδιωτική περιουσία ακολουθεί τη μοίρα της «δημόσιας» εμείς μιλήσαμε για Νέα Φεουδαρχία. Εταιρείες – Φεουδάρχες θα είναι ιδιοκτήτες σπιτιών, δημόσιων χώρων και κρατικών επιχειρήσεων. Διαχειριστές όλων των βασικών αγαθών που χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος για να ζήσει, όπως το νερό, οι συγκοινωνίες και το ρεύμα.

Ο Πρόεδρος της Nestle θεωρεί ακραία την άποψη ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν δικαίωμα στο νερό. Για τον φυσικό και ορυκτό πλούτο ούτε λόγος για το πού πρέπει να πάνε. Είναι, όμως, αυτό  κάτι «νέο» ή μας έρχεται από τα παλιά;

«Γεννηθήτω Καπιταλισμός» αναφώνησαν οι Πατέρες και  νομίζουμε ότι έχουμε Καπιταλισμό, περίπου, από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης του  18ου αιώνα. Είναι η στιγμή που ο Άνταμ Σμιθ ανακάλυψε το «αόρατο χέρι των αγορών» στη θέση του αόρατου Θεού. Κι έκτοτε ζούμε μαζί του. Είναι το χέρι που ενορχηστρώνει τη ζωή μας.  Βάζει τις νότες, τους κανόνες  και τους νόμους σε μια Τάξη. Δίνει το ρυθμό στον οποίο εμείς οι αποκάτω οφείλουμε συμμόρφωση και υπακοή.

Οσονούπω λοιπόν η συμμόρφωση περιλαμβάνει την παράδοση του σπιτιού μου στην εφορία ή στην εταιρεία που θα το αγοράσει, κατόπιν νόμιμης διαδικασίας κατάσχεσης.

Επειδή χρωστάω, δίχως να έχω πάρει δάνειο.

Επειδή φορολογούμαι, δίχως να έχω εισόδημα. 

Η παράδοση του κράτους και των «υπηρεσιών» του σε ιδιώτες και η εκμετάλλευση μιας γεωγραφικής περιοχής από εταιρείες – φεουδάρχες δεν είναι κατάσταση του νεωτερικού φαινόμενου που αποκλήθηκε Καπιταλισμός. Κεφάλαια και Εταιρείες  υπήρχαν ανέκαθεν και νόμοι που ρύθμιζαν τις σχέσεις της Πολιτείας και Εταιρειών ήταν σε ισχύ από αρχαιοτάτων χρόνων. Η σχέση τους με την πολιτική εξουσία ήταν, πάντα, σχέση πολιτεύματος και οικονομικά ισχυρών ανθρώπων. Το ποιος, κάθε φορά, είχε το πάνω χέρι ήταν και είναι θέμα Πολιτεύματος.

Η εξέλιξη ενός οικονομικού συστήματος ήταν περισσότερο θέμα αποφάσεων και λιγότερο θέμα εξέλιξης και ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων (Μαρξ) ή νόμων της αγοράς (οικονομικός φιλελευθερισμός).

Ο Ναυτικός Κώδικας της Ρόδου (479-475 π.κ.ε)

Ενσωματώθηκε στη συνέχεια στο Ρωμαϊκό Δίκαιο και στους νόμους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είναι η βάση του Ναπολεόντειου Εμπορικού Κώδικα και όλων των μεταγενέστερων νόμων του θαλάσσιου και μη εμπορίου, ως σήμερα. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αντωνίνος Πίος είχε διατάξει όπως κάθε δύσκολο ναυτικό ζήτημα να λύνεται σύμφωνα με το παλιό ροδιακό δίκαιο, μάλιστα λέγεται ότι είπε « εγώ μεν κύριος του κόσμου, ο δε ρόδιος νόμος, κύριος της θαλάσσης».

Το Δίκαιο,  η απόφαση κάποιων ανθρώπων να ορίσουν κανόνες στις μεταξύ τους συναλλαγές, καθόρισε τις συναλλαγές, πολύ περισσότερο και πολύ πιο πριν από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και της «ελευθερίας των αγορών». Η παράδοση καθηκόντων ενός κράτους σε εταιρείες ιδιωτών δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Είναι φαινόμενο που απαντάται, για πρώτη φορά στον ύστερο Μεσαίωνα και την περίοδο της Αναγέννησης.
Σήμερα, γνωρίζουμε ότι η βασική αρχή του οικονομικού  (νεο)φιλελευθερισμού είναι ο χωρισμός Κράτους και Αγοράς και η μέγιστη δυνατή αποδυνάμωση του Κράτους υπέρ της Αγοράς.  Κανείς από τους Πατέρες (αριστερούς ή δεξιούς) δεν μας έχει πει ότι αυτό που είναι η αγορά σήμερα είναι δημιούργημα της κρατικής εξουσίας ή της σχέσης κάποιων με την κρατική εξουσία.
Ο Μύθος της «ελεύθερης από το κράτος αγοράς» προσπαθεί να επιβιώσει σήμερα που όλοι βλέπουν το κράτος να αποφασίζει ποιον θα «διασώσει» και ποιον θα «καταβαραθρώσει», έξω και πέρα από κάθε λογική «ελεύθερης αγοράς» και «ανεξάρτητου κράτους». Σώζονται οι χρεοκοπημένες τράπεζες, με χρήματα που φορτώνονται ως χρέος στον πολίτη και εξοντώνονται οι πολίτες, επειδή χρωστούν στις «διασωσμένες» με δικά του λεφτά τράπεζες.
Θα συντομεύσουμε την επαφή με την ιστορία, λέγοντας μόνο ότι ο όρος «τράπεζα» προέρχεται από το «τραπέζι» [«τράπεζα» στα αρχαία ελληνικά] ή τον «πάγκο» [εξ ού και οι λατινογενείς όροι banca, banque, bank] που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι «τραπεζίτες» για να προσφέρουν τις διαμεσολαβητικές υπηρεσίες τους στους πελάτες τους. Τέτοιες απλές τράπεζες υπήρχαν ήδη στην αρχαία Αθήνα, προσφέροντας κυρίως υπηρεσίες ανταλλαγής διαφόρων νομισμάτων αλλά και πιστώσεις για τη χρηματοδότηση του τότε «διεθνούς εμπορίου».

Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η πείρα των τραπεζικών χάθηκε μαζί με τους τραπεζίτες. Οι επόμενες μορφές τραπεζικών συναλλαγών εμφανίζονται στο Μεσαίωνα όπου οι αργυραμοιβοί, οι χρυσοχόοι και οι έμποροι δέχονταν καταθέσεις για τις οποίες εξέδιδαν πιστοποιητικά – βεβαιώσεις.

Η πρώτη τράπεζα του ύστερου Μεσαίωνα έχει σχέση με τις Σταυροφορίες.

«Οι Φτωχοί Συμπολεμιστές του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα» γνωστότεροι σε μας ως «Ναίτες Ιππότες» ήταν αυτοί που επανασυγκρότησαν μετά τη Ρωμαϊκή εποχή το πρώτο ολοκληρωμένο δυτικοευρωπαϊκό τραπεζικό, δανειστικό, προεξοφλητικό και εμβασματικό σύστημα. (1129-1312). Το Τάγμα διαλύεται από τη Σύνοδο της Βενετίας και η χρηματοπιστωτικές εργασίες περνούν στους ενετούς και λοιπούς βορειοϊταλούς και εβραίους χρυσοχόους, υπό τη σκέπη της Αγίας Έδρας.

Το ότι ο τεκτονισμός, η μασονία και οι μυστικιστικές στοές, όπως η Golden Dawn ή η «Εταιρεία της Θούλης», έχουν την ίδια μήτρα με τη σύγχρονη τραπεζική  και είναι, επίσης, συγγενικές καταστάσεις με ιδεολογίες προσκείμενες σε τραπεζίτες, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Η Αρχή της σχέσης Τραπεζών και Κράτους – Χρήματος και Χρέους

Το 1407 το αβάσταχτο χρέος της Ρεπούμπλικας της Γένοβας αναχρηματοδοτήθηκε μερικώς με χρεόγραφα και εξαγοράστηκε καθ’ ολοκληρία από την Τράπεζα Αγίου Γεωργίου, μετοχική εταιρεία, η οποία συστάθηκε από τους δανειστές της Ρεπούμπλικας μέσω της αναλογικής μετοχοποίησης των απαιτήσεων τους.  Ίσως, είναι η πρώτη Κεντρική Τράπεζα του πλανήτη, γιατί οι ανώνυμες μετοχές της κυκλοφορούσαν στην πιάτσα (πλατεία) παράλληλα με τα χρεόγραφα της Ρεπούμπλικας.

Στη Βόρεια Ιταλία εμφανίζεται η πρώτη έκδοση κρατικών χρεογράφων, ομολόγων για τη χρηματοδότηση του κράτους. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα του 14ου-15ου αιώνα, οι μεσαιωνικές πόλεις – κράτη της Τοσκάνης – η Φλωρεντία, η Πίζα και η Σιένα- βρίσκονταν σε πόλεμο μεταξύ τους ή με άλλες ιταλικές πόλεις. Κάθε πόλη προσελάμβανε με σύμβαση στρατιωτικούς, οι οποίοι μάζευαν μισθοφορικό στρατό για να προσαρτήσουν και να λεηλατήσουν γειτονικά εδάφη.

Η Ρεπούμπλικα της Φλωρεντίας αναδείχθηκε νικήτρια των πολέμων αυτών, γιατί πλήρωνε περισσότερα, έχοντας τη δυνατότητα χρηματοδότησης του πολέμου, μέσω του δανεισμού από τους πολίτες αντί της φορολόγησης των υπηκόων μέθοδο περισσότερο προσφιλή στις Μοναρχίες και τα Δουκάτα. Το χρέος της Φλωρεντίας από 50.000 φιορίνια στις αρχές του 14ου αιώνα, εκτινάχθηκε στα 5.000.000 το 1427. Το χρέος καθόρισε τους νικητές του πολέμου και δημιούργησε τη Φλωρεντινή Αναγέννηση, έργα της οποίας θαυμάζουμε ως σήμερα. Οι ίδιοι άνθρωποι που, ως «Δημοκρατία» (Ρεπούμπλικα), εξέδιδαν τα ομόλογα ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που τη δάνειζαν.

Μαζί με τις νίκες και την Αναγέννηση, χάρις στο δανεικό χρήμα, ήρθε και το τέλος της όποιας «Δημοκρατίας»

Η Ρεπούμπλικα, μέσω αυτού του δανεισμού πέρασε στην επιρροή των τραπεζιτών, οι οποίοι είχαν όνομα: Μεδίκοι

Πατριάρχης της οικογένειας ήταν ο Κόζιμο Μέδικος ο Πρεσβύτερος (1389-1464), ο πλουσιότερος άνθρωπος της πόλης, που πέτυχε να εξορίσει τους αντιπάλους του. Από το 1469 ως το 1492, κεφαλή της οικογένειας ήταν ο Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής (1449- 1492), τραπεζίτης, πολιτικός, ποιητής και μαικήνας πολλών καλλιτεχνών και επιστημόνων. Το 1494, οι Μέδικοι διώχθηκαν από την Φλωρεντία ύστερα από εξέγερση που προκλήθηκε από τη διαφθορά τους και τα φλογερά κηρύγματα του Σαβοναρόλα.

Το 1512 ωστόσο επέστρεψαν στην πόλη, ενώ ο Τζοβάνι ντι Λορέντσο ντε Μέντιτσι έγινε πάπας με το όνομα Λέων Ι΄ το 1513 και ακολούθησε ο Κλήμης Ζ΄. Δύο έγιναν βασίλισσες της Γαλλίας (Αικατερίνη και Μαρία των Μεδίκων). Τρεις έγιναν δούκες της Φλωρεντίας, του Νεμούρ και της Τοσκάνης. Δεν θα γνωρίζαμε τον Γαλιλαίο, τον Μποτιτσέλι, τον Μιχαήλ Άγγελο και τον Μακιαβέλι, αν δεν υπήρχαν οι Μέδικοι.

Η ύπαρξη άφθονου χρήματος ήταν αυτή που γέννησε αυτό που λέμε σήμερα «Αναγέννηση»

Η ανακάλυψη του εύχρηστου μεταλλικού νομίσματος στη Λυδία, στη θέση κεραμικών υλικών ή βαρέων σιδηρικών,  ήταν αυτή που γέννησε αυτό που λέμε και ήταν η «αρχαία Ελλάδα» και ότι μεγάλο αυτή δημιούργησε. Στο «πρόσωπο» των Μεδίκων κάνει την εμφάνιση της η τρομαχτική πολιτική -και όχι μόνο-  ισχύς που μπορούν να αποκτήσουν οι τραπεζίτες, ως ιδιοκτήτες και διαχειριστές του χρήματος.
Πάπας Πίος ο Β, για τον Κόζιμο ντε  Μέντιτσι: «Στον οίκο του διευθετούνται πολιτικά ζητήματα. Ο άνθρωπος που επιλέγει έχει εξουσία. Αυτός είναι που αποφασίζει για την ειρήνη και τον πόλεμο και ελέγχει τους νόμους. Μόνο κατ’ όνομα δεν είναι βασιλιάς».
Το Πιστωτικό Χρήμα και τα «παρακολουθήματα» του

Αυτή είναι η περίοδος όπου πρωτοεμφανίζεται το χρήμα χωρίς αντίκρισμα, ένα «κοινό μυστικό» των πρώτων τραπεζιτών, το οποίο χρηματοδότησε αυτό που λέγεται Αναγέννηση στη Βόρεια Ιταλία. Οι Μέδικοι και το ιταλικό τραπεζικό σύστημα έγιναν το παράδειγμα για την ανάπτυξη της τραπεζικής σε όλη τη Βόρεια Ευρώπη. Τα μοντέλα των Συμβουλίων της αριστοκρατίας του χρήματος που διοικούσαν τις Ρεπούμπλικες της Βόρειας Ιταλίας αποτέλεσαν την έμπνευση από την οποία προέρχονται τα μεταγενέστερα και σημερινά παρλιαμέντα (κοινοβούλια) του Βορρά. Κακώς εμείς στην Ελλάδα μεταφράζουμε τις Ρεπούμπλικες ως «Δημοκρατία» και τα παρλιαμέντα (από το ιταλικό παρλάρε, τόπος συζητήσεων) ως «Κοινοβούλια».

Τα κοινοβούλια που υποχρεώθηκαν να ιδρύσουν οι Μοναρχίες του βορρά είναι αποτέλεσμα της αύξησης της ισχύος της Αριστοκρατίας των ιδιοκτητών του χρήματος έναντι της αριστοκρατίας των ιδιοκτητών γης. Ήταν οι τόποι διευθέτησης των διαφορών τους. Και τις διαφορές τους τις έλυναν συνασπισμένοι σε φατρίες, που σήμερα τις λέμε κόμματα. Αυτό εμείς το λέμε, ακόμα, «δημοκρατία».

Το χρέος – το πιστωτικό χρήμα, μέσα στο οποίο βράζουμε σήμερα, είναι επινόηση του 13ου – 14ου αιώνα στη Βόρεια Ιταλία. Είναι η επινόηση της εποχής της Αναγέννησης, η οποία δεν θα υπήρχε με αυτό το όνομα αν δεν τη χρηματοδοτούσε η αναδυόμενη χρηματιστική – τραπεζική.  Είναι η περίοδος της «σιωπηλής αποδοχής» του χάρτινου χρήματος, μιας σύμβασης, δίχως αντίκρισμα σε πολύτιμο μέταλλο.  Έπρεπε να περιμένουμε ως το 1694, για να νομιμοποιηθεί το χρήμα δίχως αντίκρισμα με την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας.
Άνταμ Σμιθ: «Η συνετή λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, με τη χρήση του χαρτιού ως υποκατάστατου μιας μεγάλης ποσότητας χρυσού και αργύρου ανοίγει ένα δρόμο στον ουρανό» !!!
Για ποιον είναι αυτός ο δρόμος; Οι φαντασιώσεις του Πατέρα της Οικονομικής Επιστήμης δεν επιβεβαιώνονται από την πραγματικότητα. Οι πολλοί βαδίζουν, χάρις στο χαρτί, προς οδυνηρές κατευθύνσεις. Το πιστωτικό χρήμα έχει ως αντίκρισμα τη φοροεισπρακτική ικανότητα του κράτους. Έχει ως αντίκρισμα τη δική μας ικανότητα να δημιουργούμε εισόδημα, μέσω της εργασίας ή της επιχειρηματικότητας. Έχει για αντίκρισμα τη δική μας εργασία.

Κι όμως, σήμερα, παραβιάζοντας όλους τους νόμους της οικονομίας, της πολιτικής και της ηθικής, οι ιδιοκτήτες του πιστωτικού χρήματος απαιτούν χρήμα από όσους δεν έχουν εισόδημα ή εργασία. Αυτό δεν είναι όμοιο με καμία στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας. Δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.

Η Εκχώρηση Εξουσίας σε Εταιρείες ιδιωτών.

Η Ρεπούμπλικα της Γένοβας, αδυνατώντας να εξυπηρετήσει το χρέος της στην Τράπεζα του Αγίου Γεωργίου (Casa delle Compere di San Giorgio) εκχώρησε στην Τράπεζα την είσπραξη ορισμένων φόρων. Αυτό μοιάζει με την σημερινή διαδικασία διάλυσης των εφοριών και την ανάθεση σε ιδιώτες της είσπραξης φόρων, με σκοπό την εξυπηρέτηση του χρέους.

Το παιχνίδι με την προσωρινή μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση και την έμφαση στους φορολογικούς ελέγχους για την είσπραξη του, που κάνει πως δεν βλέπει το πραγματικό γεγονός της έλλειψης κύκλου εργασιών, θα αποτελέσει τη δικαιολογία, για την παράδοση της φοροείσπραξης σε ιδιώτες. Ήδη ακούμε να μιλάνε για τους φοροφυγάδες και τον αποτυχημένο κρατικό μηχανισμό φοροείσπραξης.

Στη Γένοβα του 15ου αιώνα, παρά την ανάθεση της είσπραξης σε ιδιώτες- δανειστές – τραπεζίτες, η φοροείσπραξη απέτυχε. Το 1453, η Ρεπούμπλικα αποφάσισε να εκχωρήσει στην Τράπεζα την πλήρη διοίκηση ορισμένων κτήσεων της (Κορσική, Cazaria και άλλες). Από το 1453 αυτή η τράπεζα έλεγχε όλες τις κτήσεις στη Μαύρη θάλασσα, ενώ οι Γενουάτες έμποροι, αλλά και όσοι έμποροι αποκτούσαν δικαιώματα πολίτη της Γένουας, τοποθετούσαν τα κεφάλαιά τους σε αυτή.

Η Τράπεζα εγκατέλειψε τις ιδιωτικές συναλλαγές δανεισμού κλπ και ασχολιόταν με διοικητικά θέματα και την είσπραξη φόρων. Η Τράπεζα συνέχισε να διοικεί την Κορσική ακόμα και στην περίοδο 1464-1482 κατά την οποία η κτήση περιήλθε στο Δουκάτο του Μιλάνου! Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, η Τράπεζα μένει.  Η Τράπεζα επέστρεψε την Κορσική στην Ρεπούμπλικα της Γένοβας το 1563 και διαλύθηκε το 1805, μετά την κατάκτηση της Βόρειας Ιταλίας από τον Ναπολέοντα.

Η Γένοβα, όμως ίδρυσε και τις «Μαόνες», μετοχικές εταιρείες στις οποίες ανέθετε τη διοίκηση κτήσεων της. Η γνωστότερη περίπτωση είναι αυτή της Μαόνας της Χίου, η οποία κατακτήθηκε το 1346, με στρατιωτική επιχείρηση πλοιοκτητών και εμπόρων με αμοιβή! Επειδή η Ρεπούμπλια της Γένοβας δεν μπόρεσε να πληρώσει τους πλοιοκτήτες που έβαλαν τα πλοία και τους εμπόρους που χρηματοδότησαν την εκστρατεία παραχώρησε τη διοίκηση της νήσου στην εταιρεία (μαόνα) που συνέστησαν οι 29 δανειστές.

Η εταιρεία αυτή, γνωστή και ως εταιρεία των Ιουστινιάνι διατήρησε τον έλεγχο και εκμετάλλευση της Χίου ως το 1566, οπότε κατακτήθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η εταιρεία αυτή διατήρησε τη διοίκηση του νησιού και μετά την ανάκτηση της Χίου από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, το 1363. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, η εταιρεία μένει. Η μόνη διαφορά ήταν ότι ο κυβερνήτης διοριζόταν από τον βυζαντινό αυτοκράτορα αντί από τη Γένοβα! Η παρουσία των Γενοβέζων εμπόρων και πλοικτητών στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ξεκινά, με εμπορικές συμφωνίες και εκχώρηση προνομίων, το 1155.

Αν αυτά μοιάζουν με αυτό που συμβαίνει σήμερα, μη χαλιέστε. Τυχαίο είναι. Πολύ πιθανά, οι τωρινοί να μην έχουν διαβάσει ιστορία. Ο Κυβερνήτης, σήμερα, λέγεται Κυβέρνηση και δεν διορίζεται από την Τρόικα [ούπς σορυ, Θεσμοί] των δανειστών, αλλά «εκλέγεται». Το ποιος ελέγχει τις εκλογές είναι, επίσης, μια άλλη ιστορία, που έχει να κάμει και με τη βασικές αρχές της Δημοκρατίας που είναι: Ισηγορία, Ισονομία και Ισοπολιτεία. Η διευθέτηση της πρώτης βασικής αρχής έχει ανατεθεί στα ΜΜΕ και  τις άλλες δύο έχει αναλάβει να τις τηρεί η «Κυβέρνηση».

Αν, πάλι, όλα αυτά δεν είναι  «Καπιταλισμός» [Κεφαλαιοκρατία], τότε τι είναι; Η χρηματοπιστωτική επανάσταση προηγήθηκε της βιομηχανικής, το εμπορικό κεφάλαιο προηγήθηκε και χρηματοδότησε, μαζί με τους τραπεζίτες, την ανάπτυξη της βιομηχανίας και η εταιρική συγκρότηση του κεφαλαίου είναι μια παλιά ιστορία. Αυτό που παρέμεινε αμετάβλητο είναι η παραμονή της εξουσίας στα χέρια κάποιων λίγων, των οικονομικά ισχυρών.

Μήπως η ιστορία της Κεφαλαιοκρατίας πρέπει να ξαναγραφεί, για να ξέρουμε τι μας περιμένει; Όπως κι αν το ονομάσουμε, αυτό που ζούμε, σήμερα,  μοιάζει περισσότερο με αυτό που εμφανίστηκε τον 14ο-15ο αιώνα στην Βόρεια Ιταλία, παρά με αυτό που ξέραμε ως «Καπιταλισμό».

Πρώτα συμπεράσματα:

1. Το χρήμα, με τη βοήθεια της κρατικής και πάντα ολιγαρχικής εξουσίας, έφτιαξε την Κεφαλαιοκρατία. Αυτό που λέμε «καπιταλισμό».

2. Η παράδοση ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας σε μετοχικές εταιρείες και τράπεζες είναι παλιά ιστορία κι επαναλαμβανόμενη. Οι παλιές ιστορίες και καταστάσεις είναι το παρόν και το μέλλον μας. Η εποχή της φιλελεύθερης ή σοσιαλιστικής ψευδαίσθησης τέλειωσε. Είμαστε τα κρέατα στην κρεατομηχανή τους, σε ρυθμούς fast food, κατά το fast track της εκποίησης της κρατικής περιουσίας. Ραντεβού στα φαστφουντάδικα ή «καλή αντάμωση στα γουναράδικα».

Αν δεν «επιτεθούμε» στους ιδιοκτήτες του χρήματος, δημοκρατία, ζωή κι αξιοπρέπεια, ας μην περιμένουμε.

Από όλα αυτά, εμείς μάθαμε μόνο ότι ο Ιουστινιάνι (Giustiniani) πολέμησε στο πλευρό του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και αποχώρησε, τραυματισμένος, λίγο πριν την Άλωση. Το γιατί πολέμησε δεν μας το είπαν ποτέ. Είχαμε μείνει με την εντύπωση πως το έκαμε γιατί ήταν καλός χριστιανός κι όχι γιατί το βόρειο τμήμα του Κεράτιου είχε εκχωρηθεί στους γενοβέζους εμπόρους.

Οι μυστηριώδεις «μαγνητικές εκρήξεις» στο στόχαστρο της NASA

Ο Ήλιος, ο διαστημικός καιρός, ακόμη και η συμπεριφορά της ύλης γύρω από τις μαύρες τρύπες θα βρεθούν σύντομα στο «μικροσκόπιο» της ΝΑΣΑ, με την αποστολή Magnetospheric Multiscale (MMS), η οποία αναμένεται να εκτοξευθεί μέσα στον επόμενο μήνα.
Στα πλαίσια της MMS, τέσσερις μη επανδρωμένοι δορυφόροι θα τεθούν για τουλάχιστον δύο χρόνια σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας, πετώντας σε σχηματισμό πυραμίδας.
Από εκεί, θα προσφέρουν πολύτιμα στοιχεία για να μελετηθεί ένα φαινόμενο που κρύβει ακόμη πολλά μυστήρια για τους επιστήμονες, αν και επιδρά σημαντικά στην ηλιακή δραστηριότητα, ενώ παράλληλα μπορεί να επηρεάσει ανθρώπινες δραστηριότητες όπως τις αεροπορικές πτήσεις ή τις τηλεπικοινωνίες.
Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται μαγνητική επανασύνδεση και βρίσκεται πίσω από τις ηλιακές εκλάμψεις, τις εκτοξεύσεις ηλιακής στεμματικής μάζας και τις γεωμαγνητικές καταιγίδες – οι οποίες είναι πιθανόν να είναι τόσο ισχυρές που να προκαλέσουν βλάβες σε δορυφόρους, να θέσουν εκτός λειτουργίας τα τηλεπικοινωνιακά δίκτυα, αλλά και να έχουν σαν αποτέλεσμα πολύωρα μπλακάουτ.
Η μαγνητική επανασύνδεση οφείλεται στην τοπική συσσώρευση ενέργειας σε μαγνητικά πεδία, η οποία απελευθερώνονται απότομα με «μαγνητικές εκρήξεις», δηλαδή με την επιτάχυνση φορτισμένων σωματιδίων σε ταχύτητες κοντά στην ταχύτητα του φωτός.
Μία από τις πιο ακραίες περιπτώσεις που το φαινόμενο έκανε αισθητή την «παρουσία» του στη Γη συνέβη τον Οκτώβριο του 2003, με παρεμβολές στο δίκτυο GPS και αύξηση της ραδιενέργειας πάνω από τους πόλους, η οποία ανάγκασε για πρώτη φορά την αμερικανική Πολιτική Αεροπορία να εκδώσει προειδοποίηση στις αεροπορικές εταιρείες, ζητώντας να αποφεύγουν τα μεγάλα υψόμετρα.
Λίγες ημέρες νωρίτερα, είχαν καταγραφεί βίαιες ηλιακές εκλάμψεις, οι οποίες «βομβάρδισαν» όλο το ηλιακό σύστημα με ακτίνες Χ.
Παράλληλα, από τον ήλιο ξεπήδησαν σε πίδακες τεράστια νέφη ύλης, τα οποία ονομάζονται εκτοξεύσεις ηλιακής στεμματικής μάζας και μετέφεραν φορτισμένα σωματίδια και ενέργεια στη γήινη μαγνητόσφαιρα, με συνέπεια να δημιουργηθεί μια έντονη γεωμαγνητική καταιγίδα.
Σε όλη αυτή την «αλυσίδα» γεγονότων, κοινός παρανομαστής είναι η μαγνητική επανασύνδεση, για την οποία είναι περισσότερο γνωστές οι συνέπειές της, παρά πώς ακριβώς προκαλείται, αφού μέχρι σήμερα έχει μελετηθεί μόνο με πειράματα κάτω στη Γη.
Έτσι, η αποστολή MMS θα είναι η πρώτη που θα παρατηρήσει το φαινόμενο «σε δράση», περνώντας από περιοχές όπου εξελίσσεται.
Οι επιστήμονες θέλουν να εξακριβώσουν με λεπτομέρεια τις συνθήκες που δημιουργούν τη μαγνητική επανασύνδεση, αποκτώντας έτσι καλύτερη εικόνα για το φαινόμενο από όσα έχουν γίνει γνωστά από θεωρητικές μελέτες, υπολογιστικά μοντέλα και πειράματα.
Επειδή το φαινόμενο είναι τοπικό, τα τέσσερα σκάφη θα περνούν μέσα από μία τέτοια περιοχή σε μόλις ένα δευτερόλεπτο. Ωστόσο, οι αισθητήρες έχουν κατασκευασθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να λαμβάνουν μετρήσεις με εντυπωσιακή ταχύτητα.
Χρησιμοποιώντας αυτά τα δεδομένα, οι επιστήμονες θα έχουν για πρώτη φορά την ευκαιρία να μελετήσουν το φαινόμενο στην εξέλιξή του και ίσως να βρουν έτσι τρόπους προστασίας της Γης.
Ένα φαινόμενο που πάντως δεν αφορά μόνο το ηλιακό μας σύστημα, αφού στο 99% του σύμπαντος καταλαμβάνεται από πλάσμα, δηλαδή το ιονισμένο αέριο που αποτελεί την προϋπόθεση για να εκδηλωθεί η μαγνητική επανασύνδεση.
Έτσι, για παράδειγμα, αναμένεται να έρθουν στο «φως» νέα στοιχεία για τη συμπεριφορά των δίσκων ύλης που στροβιλίζονται γύρω από τις μαύρες τρύπες.

Το ''εξωγήινο κρανίο'' που βρέθηκε στα βουνά της Ροδόπης

Ήταν 21 Μαΐου του 2011, όταν ο Ρομάν Γκέντσεφ, ένας 38χρονος βούλγαρος από την Φιλιππούπολη, ανακάλυψε σε ένα μικρό λόφο κάπου κοντά στη βόρεια Ροδόπη ένα πολύ αλλόκοτο κρανίο, το οποίο δεν έμοιαζε ανθρώπινο.

Όπως δήλωσε ο ίδιος, σ’ αυτή την ανακάλυψε οδηγήθηκε μετά από «υπερβατική καθοδήγηση» πέντε παράξενων ονείρων. Στα όνειρα αυτά είχε δει να τον επισκέπτονταν πέντε λευκοντυμένες ανθρωποειδείς μορφές οι οποίες κρατούσαν μεταλλικές πανοπλίες υποδεικνύοντας του το σημείο στο οποίο ανακάλυψε το κρανίο.
Στο τελευταίο μάλιστα από τα πέντε όνειρα που είδε, οι φωτεινές οντότητες τον πληροφόρησαν πως με την ανακάλυψη αυτή θα έκλεινε ο κύκλος της συγκάλυψης, αφού όλη η ανθρωπότητα θα βεβαιωνόταν για την ύπαρξη εξωγήινων.

Τις ίδιες λευκοντυμένες οντότητες σύμφωνα με μαρτυρίες είχε δει και η γιαγιά Βάνγκα. Με την ανακάλυψη του κρανίου πολλοί έκαναν λόγο για την μυστική λευκή αδελφότητα, έδρα της οποίας σύμφωνα με κάποιους είναι η περιοχή της Ροδόπης.

to-eksoghino-kranio-brethike-bouna-rodopisΤο αλλόκοτο κρανίο που ανακάλυψε ο βούλγαρος αποδέκτης των εξωγήινων ονείρων είχε μέγεθος κεφαλιού μωρού και ζύγιζε 250 γραμμάρια. Η εγκεφαλική του κοιλότητα ήταν όμως αναλογικά πολύ μεγάλη.

Διέθετε δύο οπές για μάτια και πάνω από αυτές ακόμη έξι οπές αγνώστου χρησιμότητας. Σύμφωνα με τον παλαιοντολόγο Γιορντάν Γιορντάνοφ ,το κρανίο ηλικίας τουλάχιστον 30.000 ετών, άνηκε σε κάποιο σχετικά μεγάλο όν που δεν υπήρξε σε αυτόν τον πλανήτη.

Επίσημα βέβαια, μέσω της Βουλγάρας αρχαιολόγου Κάτιας Μαλάμεντ, ανακοινώθηκε πως το κρανίο δεν άνηκε σε κανένα γνωστό είδος ζώου. Κοντά στο σημείο ανακαλύφθηκε κι ένα μεταλλικό λείο κομμάτι βάρους 800 γραμμαρίων το οποίο πυροδότησε ένα νέο κύκλο θεωριών συνωμοσίας για εξωγήινη ζωή μετά από ισχυρισμούς ευφάνταστων ερευνητών που το παρομοίασαν με κομμάτι από διαστημόπλοιο…

Ουακατσίνα: Το κρυμμένο μυστικό του Περού

Μια όαση στην καρδιά της ερήμου
Ο οικισμός Ουακατσίνα μοιάζει με θαύμα. Είναι μια μικρή όαση στην καρδιά της ερήμου του Περού, όπου έχουν εγκατασταθεί λιγότεροι από 100 άνθρωποι.
Ο οικισμός που θυμίζει παραμύθι, περιλαμβάνει σπίτια, ξενοδοχεία, μαγαζιά και βιβλιοθήκη και έχει γίνει δημοφιλής τουριστικός προορισμός.
Οι επισκέπτες μπορούν να θαυμάσουν το ηλιοβασίλεμα από τους κοντινούς αμμόλοφους, να απολαύσουν τη λίμνη που έχει δημιουργηθεί και να απολαύσουν τη χρυσή άμμο που κυριαρχεί σε όλο το υπόλοιπο τοπίο.
1
 

Μπορούμε να θεραπεύσουμε στο παρελθόν!

Απόσπασμα από το βιβλίο του νευροεπιστήμονα Dr Joe Dispenza «Σπάσε τη Συνήθεια να είσαι ο εαυτός σου» που κυκλοφορεί από τις Eκδόσεις Link Media
Εφόσον είμαστε όλοι συνδεδεμένοι στο χώρο και το χρόνο, μήπως αυτό συνεπάγεται ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας μπορούν να επηρεάσουν τα γεγονότα του παρελθόντος, όπως και αυτά που επιθυμούμε για το μέλλον;
Τον Ιούλιο του 2000, ο Ισραηλινός γιατρός Leonard Leibovici διεξήγαγε μία διπλή-τυφλή, τυχαιοποιημένη μελέτη με 3.393 ασθενείς νοσοκομείου, που χωρίστηκαν σε μία ομάδα ελέγχου και σε μία ομάδα «προσευχής».
Σκόπευε να μελετήσει την περίπτωση που η προσευχή μπορούσε να επηρεάσει την κατάσταση τους. Τα πειράματα με προσευχή αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα όπου ο νους επηρεάζει την ύλη από απόσταση. Ας μη βιαστούμε όμως, γιατί τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Ο Leibovici επέλεξε ασθενείς που διαγνώστηκαν με σηψαιμία (είδος μόλυνσης), ενώ νοσηλεύονταν. Χώρισε τυχαία τους ασθενείς σε δύο ομάδες. Για τη μία ομάδα κάποιοι προσεύχονταν, ενώ για την άλλη όχι. Ταξινόμησε τα αποτελέσματα σε τρεις κατηγορίες: τη διάρκεια του πυρετού, τη διάρκεια της νοσηλείας και τον αριθμό των ασθενών που απεβίωσαν εξαιτίας της μόλυνσης.
Οι ασθενείς για τους οποίους είχαν προσευχηθεί, ωφελήθηκαν με ταχύτερη πτώση του πυρετού και πιο σύντομη νοσηλεία στο νοσοκομείο. Η διαφορά στον αριθμό των αποθανόντων ανάμεσα στις δύο ομάδες ήταν στατιστικά ασήμαντη, αν και τα αποτελέσματα ήταν καλύτερα για την πρώτη ομάδα.
Αυτό αποτελεί ισχυρή απόδειξη για τα οφέλη της προσευχής και για το γεγονός ότι μπορούμε να στείλουμε μία «δέηση» στο κβαντικό πεδίο μέσω των σκέψεων και των συναισθημάτων μας. Υπάρχει όμως, ένα ακόμη στοιχείο που πρέπει να γνωρίζετε για αυτή τη μελέτη.
Δεν σας φάνηκε περίεργο ότι τον Ιούλιο του 2000, ένα νοσοκομείο νοσήλευε ταυτόχρονα πάνω από 3.000 περιπτώσεις μόλυνσης; Μήπως το συγκεκριμένο νοσοκομείο δεν ακολουθούσε τους κανόνες αποστείρωσης και υγιεινής ή μήπως επρόκειτο για κάποια ανεξέλεγκτη επιδημία;
Στην πραγματικότητα, αυτοί που προσεύχονταν, δεν προσεύχονταν για ασθενείς που μολύνθηκαν το 2000. Εν αγνοία τους, προσεύχονταν για ασθενείς που είχαν νοσηλευτεί από το 1990 έως το 1996, τέσσερα με δέκα χρόνια πριν τη διεξαγωγή της μελέτης!
Οι ασθενείς για τους οποίους προσευχήθηκαν, έγιναν πράγματι καλύτερα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, εξαιτίας του πειράματος που διεξήχθη χρόνια αργότερα, θα το θέσω λίγο διαφορετικά: οι ασθενείς για τους οποίους προσευχήθηκαν το 2000 σημείωσαν, σημαντική βελτίωση στην υγεία τους, αλλά αυτή η βελτίωση συνέβη χρόνια πριν.
Στατιστική ανάλυση αυτού του πειράματος απέδειξε ότι τα αποτελέσματα αυτά ήταν κάτι περισσότερο από σύμπτωση. Αυτό αποδεικνύει ότι οι προθέσεις, οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι προσευχές μας δεν επηρεάζουν μόνο το παρόν και το μέλλον μας, αλλά μπορούν να επηρεάσουν και το παρελθόν μας.
Αυτό μας οδηγεί στην εξής ερώτηση: εάν προσευχόμασταν (ή επικεντρωνόμασταν σε κάποιον στόχο) για μια καλύτερη ζωή, θα επηρεαζόταν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας;
Σύμφωνα με τον κβαντικό νόμο, όλες οι δυνατότητες υπάρχουν ταυτόχρονα. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας επηρεάζουν κάθε πτυχή της ζωής μας, πέρα από το χώρο και το χρόνο.