Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Η σκιά που μοίραζε ζωή...

Κάπου μακριά, σ’έναν λόφο σκοτεινό κι εξορισμένο, με πορφυρές θάλασσες για ουρανό και μολυβένια σύννεφα,υπήρχε ένα ξερό και τρομαχτικό δάσος γεμάτο σκελετωμένα δέντρα και λυσσασμένα κοράκια.Έλεγαν πως,πίσω απ’τους γιγαντιαίους κορμούς που σάλευαν κάθε βράδυ απ’τον μανιασμένο αέρα,παραμόνευαν σκιές και αλλόκοσμα όντα. Πως τα μεσάνυχτα πλάσματα της νύχτας ανέβαιναν στη γη απ’τα έγκατα του χάους,εξαπολύοντας συριστικούς ήχους που πρόδιδαν πείνα. Πεινούσαν πολύ.Κι οι ανθρώπινες ψυχές ήταν το αγαπημένο τους γεύμα..

Κανείς δεν τολμούσε να πατήσει το πόδι του στο ‘δάσος της νυχτιάς’ ακόμα κι αν ήταν μέρα. Ήταν το μόνο μέρος στο οποίο οι θεραπευτικές αχτίδες του ήλιου δεν φώτιζαν ποτέ και δεν ασκούσαν καμία ευεργετική επίδραση πάνω στη φύση.Εκεί,βασίλευε μονάχα η σκοτεινιά..

Αίμα είχε σκεπάσει το θολωτό ουρανό και το έρεβος κυλούσε σαν μελανό ποτάμι μέσα στις φλέβες τις γης. Είχε φυλακίσει το δάσος στον κατάμαυρο ιστό του με τη δεξιοτεχνία και την απόκοσμη γοητεία της αράχνης. Όσοι τολμηροί βάλθηκαν να ικανοποιήσουν το περίσσιο θάρρος τους και να προκαλέσουν τη μοίρα τους διασχίζοντας το ίδιο το τίποτα,λένε πως, δίμετρα σκιερά όντα με γαμψά νύχτια και μάτια σαν φωτιά κατασπάραξαν το κορμί και ρούφηξαν την δύστυχη ψυχή τους απαλλάσοντας τους απ’το μαρτύριο της ζωής..

Κι όσες μοναχικές ψυχές γοητεύονταν απ’τη δυσοσμία της θλίψης και του θανάτου,μαγνητίζονταν απ’το το δάσος που τους καλούσε το ίδιο να δοκιμάσουν την πίστη τους στη ζωή..Μα καμιά ψυχή δεν έβγαινε απ’το ‘δάσος της νυχτιάς’..Το δάσος ήταν η παγίδα της εκμηδένισης. Η παγίδα του τέλους. Το χείλος του θανάτου.

   Ώσπου ένα βράδυ,το αγόρι του χωριού,που είχε τη φήμη του πιο αλλόκοτου κι απροσάρμοστου ανθρώπου νικήθηκε απ’την ονειροπαρμένη του φύση κι αποφάσισε να εισβάλει στο δάσος μονάχο και δίχως να το γνωρίζει κανείς.’’Έτσι κι αλλιώς,δεν πρόκειται να λείψω σε κανέναν..’’ συνέχιζε να λέει συνεχώς στον εαυτό του για να πάρει κουράγιο.

Αντιμετώπιζε το δάσος σαν μια πρόκληση για τη γενναία του καρδιά.
 
Μια καρδιά που χωρούσε ακόμα και την τελευταία σταγόνα αγάπης στον κόσμο, μα δεν είχε δοκιμαστεί ακόμα στα δύσκολα.Το αγόρι αυτό,όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι του χωριού,είχαν γεννηθεί με μια παραλληλόγραμμη σχισμή στο στήθος τους.Ο Θεός τους,τούς είχε πει κάποτε,πως όταν αυτή η σχισμή θα έκλεινε και θα μεταμορφονώταν σε μια αληθινή καρδιά τότε το ταξίδι τους στη γη θα είχε τελειώσει και θα επέστρεφαν σπίτι.

Μα εκείνοι δεν καταλάβαιναν τα λεγόμενα του και με τα χρόνια τα ξέχασαν.Ξέχασαν πως στη θέση της καρδιάς είχαν ένα κενό,κι όσο το ξεχνούσαν τόσο εκείνο κόντευε να κλείσει κινδυνεύοντας να μην ανοίξει ποτέ ξανά.Ο Θάνατος απ’την άλλη,δεν ήθελε ποτέ να κλείσουν τούτες οι σχισμές μα ούτε και να μεταμορφωθούν σε καρδιές.Όσο η ζωή θα του χάριζε ανθρώπους, ή αλλιώς κουμπαράδες συναισθημάτων όπως τους ονόμαζε κοροιδευτικά,εκείνος θα τρέφονταν απ’τους συνεχείς θανάτους τους.Έτσι ήταν φτιαγμένος ο τροχός της μοίρας απ’την αρχή του κόσμου κι αυτό δεν θα άλλαζε.

Το αγόρι περπατούσε ώρες ολόκληρες ώσπου ξαφνικά έφτασε στο λόφο έξω απ’το χωριό.Μπροστά του υψωνόταν το μακάβριο τοπίο της εγκατάλειψης και του άγνωστου.Όλα θύμιζαν χάρτινα κατασκευάσματα έτσι βουβά κι ακίνητα που έστεκαν.Άρχισε να βαδίζει διστακτικά κοιτώντας τριγύρω τρομαγμένος.

Ταράχτηκε η καρδιά του απ’τους ανατριχιακούς ήχους της κουκουβάγιας και απ’τα απόκοσμα τραγούδια των νυχτόβιων πτηνών.Όμως σφίχτηκε μέσα στο λεπτό του παλτό και συνέχισε το παρανοικό του ταξίδι.Όλα καλά ως εκεί.Δεν είχε εμφανιστεί κανένα αποκρουστικό δαιμόνιο.Προς απάντηση στη σκέψη του αυτή,τσουπ,ξεπρόβαλλε πίσω από μια συστάδα θάμνων ένα ψιλόλιγνο γερασμένο πλάσμα με λευκό δέρμα,τυλιγμένο σε μια μαύρη μάλλινη κάπα.Τα μάτια θύμιζαν φλόγες έτοιμες να ξεχυθούν.

’’Καλωσήλθες ταξιδιώτη..Είμαι ο Δαίμονας της σκιάς,ο φύλακας του κρυμμένου δάσους.’’ Ξεστόμισε με τρεμουλιαστή τσιριχτή φωνή που κάθε άλλο παρά φιλική ακουγόταν.Το αγόρι έγινε κάτασπρο σαν το πανί.’’Εισέβαλες στο δάσος χωρίς την άδεια μου γι’αυτό και δεν θα σου επιτρέψω να φτάσεις ως το τέλος του..Είσαι τόσο νέος..Χμμμ!Μια λιχουδιά ότι πρέπει!’’ συνέχισε χαχανίζοντας συνομωτικά κι άπλωσε τα μακρουλά του δάχτυλα πάνω απ’το κεφάλι του παιδιού.

Εκείνο τραβήχτηκε..’’Μα μη φοβάσαι..Δεν έχω τη δικαιοδοσία να σε σκοτώσω,μόνο να τραφώ από εσένα..Ο μόνος που μπορεί να σε σκοτώσει εδώ πέρα είναι ο εαυτός σου και μόνο..’’ είπε τελικά και το πρόσωπο του φωτίστηκε από ικανοποίηση.’’Τι πρέπει να κάνω για να βγω ζωντανός από εδώ δαίμονα; Πες μου!’’ φώναξε το αγόρι κατατρομαγμένο.Οι τρίχες στο σβέρκο του δεν έλεγαν να κατέβουν απ’τη στιγμή που τα βήματα του τον είχαν οδηγήσει στο δάσος.Ίσως είχε υπερεκτιμήσει τις αντοχές του.Κάθε τόσο το μάτι του πλανιόταν τριγύρω ανεπαίσθητα.Ένοιωθε χιλιάδες δαιμόνια να ακούν ακόμα και την ανάσα του,κρυμμένα πίσω από κάθε δέντρο.’Ενοιωσε έναν κόμπο στο στομάχι.Ήταν σίγουρος πως είχε μετανοιώσει για αυτή την απερίσκεπτη ιδέα..

’’Χα,είσαι και θρασύς!’’ ούρλιαξε ο Δαίμονας, ‘’Μα επειδή βαρέθηκα τη μοναξιά,όσο εγώ θα σε οδηγώ στα έγκατα των νεκρών ψυχών,εμείς θα παίζουμε ένα παιχνίδι..’’Το παιδί ξεφύσησε με ανακούφιση,σαν να κρατούσε αιώνες την ανάσα του.’’Θα γίνω η συνείδηση σου,και εσύ θα μου απαντάς σε ότι σε ρωτάω..Αν οι απαντήσεις σου με ικανοποιούν τότε θα ρίχνω πούπουλα στη σχισμή που έχεις για καρδιά για να μπορέσεις να πετάξεις και να φύγεις..Αν όχι θα τη γεμίζω με κάρβουνα για να βαραίνεις και να μην καταφέρεις ποτέ να φτάσεις ως το τέλος..Λοιπόν,σύμφωνοι;’’ Ρώτησε. Το αγόρι έμεινε να κοιτάει το καχεκτικό πλάσμα απορημένο,μα εδώ που είχε φτάσει η συμφωνία ήταν η μόνη λύση.Ήλπιζε να φύγει το συντομότερο από τούτο το παρανοικό μέρος που χαλούσε την όμορφη μουσική της φύσης σαν παράφωνη συγχορδία.

   Καθώς βάδιζαν μέσα στην καρδιά του δάσους που είχε αρχίζει να θυμίζει μουτζούρα,τα πεινασμένα σύννεφα είχαν ήδη καταπιεί το φεγγάρι και τα αστέρια.Το μόνο φως που υπήρχε σε αυτόν τον μαύρο πίνακα προερχόταν από ένα μικρό κόκκινο φαναράκι που κρατούσε ο Δαίμονας.Ξαφνικά η ψιλή φιγούρα ρώτησε το αγόρι: “Λοιπόν,τι αγαπάς περισσότερο σε τούτο τον κόσμο;” Το αγόρι κοντοστάθηκε κι ύστερα απάντησε: “Το ένστικτο μου γιατί με έχει οδηγήσει στο μονοπάτι της αλήθειας και την ελπίδα μου γιατί είναι ο φάρος μου στο σκοτάδι.”

Ο Δαίμονας έξισε το πηγούνι του δήθεν σκεφτικός.«Και για πες μου,λοιπόν,μικρό αγόρι..πως θα μπορέσεις να ξεχωρίσεις το ένστικτο απ’την ελπίδα;» «Μα το ένστικτο είναι παρορμητικό..ενώ η ελπίδα ξέρει πως να κρύβεται..» απάντησε εκείνο.Ο Δαίμονας δεν είπε τίποτα.Είχε ικανοποιηθεί απ’την απάντηση του μικρού κι έριξε ένα πούπουλο στη μικρή σχισμή που κοσμούσε το στήθος του,όπως είχε υποσχεθεί. «Ακόμα και να καταφέρεις να βγεις από εδώ..ποιος σου εγγυάται πως η ζωή δεν είναι αιώνια όπως θέλεις να ελπίζεις;» ρώτησε στη συνέχεια αιφνιδιάζοντας το αγόρι.

« Χμμ..κανείς..μα μπορώ να πω με σιγουριά πως αυτό που εσύ αποκαλείς θάνατο εγώ το ονομάζω νέα μορφή ζωής..πάρε παράδειγμα τους πάγους που λιώνουν και ύστερα γίνονται νερό..τα ξύλα που προσφέρουν θερμότητα μα γίνονται στάχτη..» Ο Δαίμονας έμεινε και πάλι σιωπηλός αγριοκοιτάζοντας το αγόρι.Ήταν έξυπνο.Διστακτικά αυτή τη φορά,τοποθέτησε άλλο ένα πούπουλο στη σχισμή. Το αγόρι είχε αρχίσει να ακουφίζεται αλλά προσπάθησε να το κρύψει.

«Τι σε καθιστά ικανό να μπορείς να ξεχωρίσεις την φαντασία απ’την ψευδαίσθηση,μικρέ; Πως είσαι σίγουρος πως τώρα ζεις;» συνέχισε ο φύλακας του δάσους. «Μα η ζωή είναι αντίληψη,δεν είναι ούτε ψευδαίσθηση,ούτε πραγματικότητα.Αυτό που εσύ ονομάζεις ψευδαίσθηση είναι η κατώτερη μορφή φαντασίας,εκείνη που τρέφεται από φόβους,ανησυχίες,πάθη και αρνητικές σκεπτομορφές..ενώ η αληθινή φαντασία είναι αυτό που μπορεί να γίνει μα δεν έχει γίνει ακόμη..είναι μια πραγματικότητα που γεννιέται..»

Ήταν φανερό πως ο Δαίμονας είχε εκνευριστεί! Δεν ήταν δυνατό ένα αγόρι να κατείχε τέτοια σοφία! Δεν είχε επιτρέψει σε κανέναν άνθρωπο να φύγει από τούτο το δάσος και δεν θα το επέτρεπε ποτέ! Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να τον παγιδέψει! «Άκου μικρέ..» είπε τελικά κι η φωνή του ήταν γεμάτη ηρεμία. «Δεν είσαι σε θέση να γνωρίζεις τίποτα..δεν ξέρεις καν αν υπάρχεις στ’αλήθεια..ακόμα κι αυτή τη στιγμή που μιλάμε..εσύ κι οι σκέψεις σου μπορεί να βρίσκεστε πεταμένοι στον κάδο ενός αχανούς πολυσύμπαντος με άπειρες μορφές ζωής,πολύ ανώτερες απ’τη δική σου..μπορεί να είσαι ένα άχρηστο τίποτα..ένα λάθος..»

Το πρόσωπο του αγοριού σκοτείνιασε. « Μα απ’τη στιγμή που θέλω να υπάρξω δεν έχει σημασία το που βρίσκομαι αλλά το τι είμαι έτοιμος να κάνω..ακόμα και λάθος να είμαι,υπάρχω για να βοηθάω με τον τρόπο μου το σωστό,όποιο κι αν είναι αυτό..και πιστεύω στα θαύματα..»

«Αυτό που εσύ αποκαλείς θαύμα αυθάδες πλάσμα,είναι μία πιθανότητα ανάμεσα σε όλες τις άλλες,υποκινούμενη απ’τις ευνοικές καταστάσεις του πλέγματος που συνδέει τις ζωές σε μία..Πως μπορείς εσύ,ένα μικροσκοπικό κύτταρο να αλλάξεις την ιδιότητα σου βγαίνοντας απ’τα όρια της ύπαρξης σου με σκοπό να ζήσεις μια ζωή που δεν θα μπορέσεις ποτέ να κατανοήσεις;»

Ο μικρός πήρε το θάρρρος να απαντήσει ύστερα από λίγα λεπτά.: «Θα βοηθήσω και τα υπόλοιπα κύτταρα,όπως αποκαλείς τους ανθρώπους,να θελήσουν κι κείνα..και τότε ο οργανισμός που μας φιλοξενεί θα νοιώσει την αλλαγή που συμβαίνει μέσα του και μαζί του θα μπορέσουμε να εξελιχθούμε κι εμείς..Αυτή είναι η ουσία της ζωής..Η αλλαγή,η μεταμόρφωση..»

Ο Δαίμονας έμοιαζε με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί και να καταπιεί το κακόμοιρο αγόρι αλλά συνέχισε τη συζήτηση. «Για πες μου έξυπνε νεαρέ..πως είναι δυνατόν ένα λουλούδι να καταφέρει να γίνει άνθρωπος εξαιτίας μιας καταδικασμένης θέλησης απ’την στιγμή που δεν έχει την απαραίτητη συνείδηση να αντιληφθεί το πως είναι να ζεις μια διαφορετική κι ανώτερη μορφή ζωής;..είναι ένα απλό λουλούδι που συντελεί κι κείνο στο σκοπό του κόσμου με την μικρή του ύπαρξη..αυτό δεν μπορεί να αλλάξει γιατί έτσι είναι ο νόμος της ζωής..»

«Δεν θέλω να τα βάλω με το νόμο της ζωής..και γνωρίζω ότι το κάθε τι στη φύση έχει το δικό του λόγο ύπαρξης,τη δική του σοφία..ούτε επιδιώκω να γίνω κάτι ανώτερο γιατί ήδη αντιμετωπίζω την ύπαρξη μου ως την ανώτερη απ’όλες..όχι από εγωισμό,όχι από φόβο..αλλά από αγάπη και σεβασμό..δεν ωφελεί να ασκώ την εξουσία στο όνομα μιας ανώτερης ύπαρξης απ’την στιγμή που δεν έχω ανακαλύψει πλήρως τη δική μου..ίσως κάποτε να ήμουν λουλούδι,ίσως και κάποιο ζώο..και τα φυτά και τα ζώα ζούνε μέσα μου,νοιώθω τα χαρακτηριστικά τους μέσα στην προσωπικότητα μου..όπως νοιώθω ότι είναι ώρα να μεταμορφωθώ σε κάτι που ήδη προυπάρχει μέσα μου σε λανθάνουσα μορφή..κάτι όμορφο,αιώνιο κι αληθινό..κι απ’τη στιγμή που το αισθάνομαι τότε μπορώ και να γίνω..δεν θέλω να αλλάξει η φύση μου,θέλω να κουβαλήσω τις αναμνήσεις της και μαζί να ξυπνήσουμε αυτό που κοιμάται μέσα της..το θεό του σύμπαντος..»

«Πολυλογάς και ξερόλας δίχως πείρα! Χα-χα-χα!! Θεός του σύμπαντος,είπες; Είσαι πολύ ονειροπαρμένος μικρέ..Ζεις μέσα στο συναίσθημα και αγνοείς τη λογική σου.Πολύ φοβάμαι πως η περίσσια αγάπη και η ελπίδα που κυλάνε μέσα σου θα σε πνίξουν αν δεν μπορέσεις να τις κατευθύνεις σωστά και με ψυχραιμία..Αν δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου,εκείνος είναι που θα σκοτώσει πιο σκληρά από κάθε άλλο εχθρό.Δεν με πείθει η σοφή μα αφελής σου φύση.»

Το αγόρι ένοιωσε πως είχε στερέψει από λόγια και δεν έβγαλε άχνα.Βουρκωμένο έριξε το λυπημένο του βλέμμα στο χώμα.Ο Δαίμονας χαχάνιζε και έτριβε τις παλάμες του..Είχε νικήσει,όπως πάντα!Έτσι άρχισε να ρίχνει στη σχισμή του αγοριού μπόλικα κάρβουνα ώστε να βαρύνει και να σωριαστεί στο χώμα εξουθενωμένος απ’την απογοήτευση της ζωής κάτω απ’το ανελέητο βλέμμα του διψασμένου Δαίμονα.Κάρφωσε τα ύπουλα του μάτια πάνω στο αθώο βλέμμα του αγοριού.Εκείνο ένοιωθε να του ρουφάνε την ψυχή μέσα απ’το στόμα..Ένοιωθε να σβήνει η ύπαρξη του..

«Σταμάτα,δεν αντέχω άλλο!» φώναξε ξαφνικά! «Δεν θέλω να πεθάνω..Θέλω να φύγω από δω..νοιώθω να τρελαίνομαι..!Σε παρακαλώ λυπήσου με..» τσίριξε.Μα το βλέμμα του Δαίμονα είχε κολλήσει σα βδέλλα πάνω του και ένοιωθε χιλιάδες σουβλιές στο κορμί του. Όλα φάνηκαν να ξεμακραίνουν,να πλησιάζουν τόσο πολύ που νόμιζε πως θα τον έπνιγαν.Ήταν λες και κάποιος προσπαθούσε να τον συμπιέσει ώστε να τον χωρέσει σε ένα μικρό μπουκάλι.

Ασφυκτιούσε! Τα μάτια του θόλωσαν..Όλα έμοιαζαν τόσο κενά. Τα βλέφαραν γέμισαν αίμα και σκοτάδι. Το μυαλό του σφυροκοπούσε,ένοιωσε το σώμα του βαρύ κι ακήκωτο. Ένοιωθε να λιώνει. Δεν μπορεί,κάπως έπρεπε να σωθεί!Υπήρχε κάποια ελπίδα! ”Αρκετά!!Δαίμονα σε προκαλώ!” φώναξε με όση δύναμη του είχε απομείνει. Ο Δαίμονας έβγαλε μια μακρόσυρτη κραυγή που ταξίδεψε μέχρι την καρδιά της γης και πέρα απ’τις παγωμένες οροσειρές.

Το δάσος σάλεψε.Έπειρα χασκογέλασε νευρικά για ακόμα μια φορά.Ίσως και να το διασκέδαζε καταβάθος.Καιρό είχε να πετύχει έναν τόσο άξιο αντίπαλο και δεν ήθελε να τον ξεφορτωθεί όσο σύντομα έδειχνε. ’’Λέγε..!Σ’ακούω..!’’ πρόσταξε δυνατά. Το αγόρι μάζεψε τα κομμάτια του και σύρθηκε πλάι στο Δαίμονα.

’’Πριν με ρουφήξει το τίποτα και πάψω να υπάρχω πια,θέλω να λύσεις ένα γρίφο που μονάχα οι πιο σοφοί καταφέρνουν..’’ ‘’Εσύ; Να βάλεις γρίφο σε μένα; Χαχαχα,κανείς δεν το έχει κάνει μέχρι τώρα! Κανείς δεν θεωρεί τον εαυτό του πιο έξυπνο από μένα!Πως τολμάς κακόμοιρε;Πώς;’’ Ούρλιαξε σαν τσακάλι και φάνηκαν τα κοφτερά του δόντια.Έμοιαζε με λιοντάρι που μόλις είχε βγει απ’το κλουβί του.Το αγόρι όμως κατάφερε να παραμείνει ψύχραιμο.Δεν είχε πια να χάσει κάτι.‘’Αφού δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα από ένα χωριατόπαιδο,τότε δεν θα αρνηθείς την πρόταση μου..Έτσι,και θα αποδείξεις πως είσαι άξιος τρόμου και σεβασμού και θα γευτείς τη γλύκα της ήττας μου..’’ ψιθύρισε κι ο Δαίμονας πείστηκε:‘’Ωραία,λοιπόν..σ’ακούω!’’γρύλισε.

«Παιδί ατίθασο,είναι της μοίρας..
Μα δίχως αυτήν η αλήθεια ονειρεύεται..
Κι η ζωή κοιμάται τον ύπνο το βαρύ..
Φίλους καλούς έχει λίγους..
Γιατί εύκολα κανείς δεν την αναγνωρίζει..
Και σαν φτάσει η ώρα να τελειώσει..
Φίλοι πολλοί κοσμούν το νεκροκρέβατο της..»

Τραγούδισε σιωπηλά το ποιηματάκι που του είχε διαβάσει κάποτε ο πατέρας του σε ένα παιδικό βιβλίο,όταν οι άλλοι φίλοι του μάθαιναν τις αρετές του πολέμου. «Έχεις τρεις ευκαιρίες να βρεις ποιο είναι το όνομα αυτής της αξίας..» είπε σιωπηλά και θαραλλέα.

«Αν αποτύχεις θα με αφήσεις να πεθάνω γλυκά..Είμαι τόσο κουρασμένος που τίποτα δεν με βαστάει πια..Αν επιτύχεις,τότε σου δίνω την ψυχή μου για να τραφείς..» είπε και έκλεισε για λίγο τα βλέφαρα. Ο δαίμονας στραβομουτσούνιασε.Τί ήταν πάλι τούτο; Αυτός δεν είχε πει πως ήθελε να φύγει από εκεί μέσα το συντομότερο δυνατό;!

 «Βλέπεις,μπορεί να είσαι δαίμονας,σου λείπει όμως και σένα κάτι..Κανείς δεν είναι τέλειος..Αξία δίνουμε σε κάτι μόνο όταν παλέψουμε για κείνο..Αλλιώς κοντεύουμε να ξεχάσουμε ακόμα και τι σημαίνει..».

Ο Δαίμονας παρατηρούσε το αγόρι σαστισμένος. Ακόμα και μισοπεθαμένος μουρμούριζε τα λόγια ενός ονειροπαρμένου αντί να παρακαλάει για έλεος. Πρώτη φορά συναντούσε κάτι τέτοιο. Σκέφτηκε για λίγη ώρα τι μπορεί να ήταν αυτό για το οποίο μιλούσε το ποίημα.

Ξαφνικά είχε ξεχάσει πως το μόνο που ήθελε ήταν να ρουφήξει τη ζωή απ’το αγόρι.Απορροφήθηκε σε σκέψεις μετά απ’τα ακατανόητα λεγόμενα του.Πως ήταν δυνατόν να μην ήταν τέλειος ο ίδιος; Τίποτα δεν του έλειπε..Ήταν Δαίμονας πανάθεμα!Αφέντης των ανθρώπων! «Χμμ...» μουρμούρισε τελικά. «Σου έχω την απάντηση που ζητάς..!»

«Πες μου,λοιπόν..» αποκρίθηκε το παιδί. «Μιλάς για την αγάπη..το πιο αδύναμο των συναισθημάτων... την πιο μεγάλη ψευδαίσθηση απ’όλες!» ειρωνεύτηκε. Το αγόρι του είπε πως έκανε λάθος και πως είχε μόνο άλλες δύο ευκαιρίες. Είχε αρχίσει να χαμογελάει σαν να ταξίδευε σε όνειρο, κι αυτό είχε θυμώσει τον Δαίμονα όσο ποτέ άλλοτε.

Δεν του άρεζε να μην τον φοβούνται. «Πανάθεμα σε..θα το βρω!Κι όταν το βρω,πίστεψε με..Ο Χάρος θα ξεσκίσει δίχως έλεος τη μικρή σου καρδιά και ο πόνος που θα βιώσεις θα’ναι τόσο σκληρός που θα μείνει ανεξίτηλος στη μνήμη του κόσμου,θα τρομάζει μανάδες και παιδιά..Τα ουρλιαχτά σου θα σκίσουν όρη και βουνά!Το αίμα σου θα λερώσει λίμνες και ποτάμια..Τα χαμένα σου όνειρα θα γίνουν κοράκια και θα τρώνε κουφάρια!Η αγάπη σου θα γίνει το δηλητήριο των ερπετών! Θα είσαι ένας καταραμένος,ένα βδέλυγμα..! Μια αποτυχία! Μ’ακούς;»

Μα το αγόρι δεν άκουγε τη βραχνιασμένη συριστική φωνή..Άκουγε όμορφες μελωδίες να τον καλούν από κάπου μακριά..’Ακουγε τους γονείς του να τον νανουρίζουν και να μαλώνουν σε ποιον μοιάζει περισσότερο. Άκουγε ξωτικά να συζητούν και να γελούν, άκουγε τις βροντερές μπότες των νάνων απ’τα ορυχεία που είχαν μέσα στα βουνά..Άκουγε παιδιά να παίζουν χαρούμενα! Έβλεπε περιστέρια να πετούν ανέμελα,τη θάλασσα να ερωτοτροπεί με τη στεριά,διέκρινε το άσμα του ανέμου,τις συνομιλίες των δέντρων,το λίκνισμα των λουλουδιών. Ένοιωθε ένα με τα πάντα..Είχε ξεχάσει που βρισκόταν το θνητό του σώμα,είχε ξεχάσει τον πόνο που ένοιωθε πριν..Τώρα έτρεχε στα λιβάδια,ελαφρύς σαν αεράκι,πηδούσε πάνω στα σύννεφα,έκλαιγε μαζί τους. Ένοιωθε Θεός..

Ο Δαίμονας δεν είχε καταφέρει ποτέ να βρει τη λέξη απ’το γρίφο του μικρού.Τόσα χρόνια είχαν περάσει αλλά τίποτα. Και κάθε φορά που περίεργοι περαστικοί τολμούσαν και παιρνούσαν το κατώφλι του ‘δάσους της νυχτιάς’ εκείνος δεν τους ρωτούσε τίποτα άλλο πέρα απ’το συγκεκριμένο γρίφο.Του είχε γίνει έμμονη ιδέα να μάθει τι ήταν αυτό που τον όριζε ημιτελή.

Τον βασάνιζε χρόνια ο γρίφος κι αυτό θα συνέβαινε για πολύ καιρό ακόμα.Μέχρις ότου κάποιος θαραλλέος ταξιδιώτης του αποκάλυπτε με σιγουριά ποια ήταν η αξία που δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει απ’τη φύση του ο Δαίμονας σε αντίθεση με τους ανθρώπους. Εκείνοι πάλευαν για να την έχουν. Κι ήταν το πολυτιμότερο των αγαθών.Εκείνοι που την κατανοούσαν γίνονταν σοφοί.Ούτε ο θάνατος που ήξερε πολύ καλά ποια ήταν,δεν του έλεγε τίποτα γιατί αν το έκανε ουέ κι αλίμονο στις επόμενες ψυχές.

Έτσι είχε ο νόμος της ζωής κι αυτό δεν θα άλλαζε ποτέ. Η ζωή χάριζε,ο θάνατος μεταμόρφωνε,οι δαίμονες δίδασκαν κι οι άγγελοι συντρόφευαν. Ο Δαίμονας είχε ορκιστεί πως θα άφηνε ελεύθερο το γενναίο άνθρωπο που θα νικούσε την ευφυία του. Μπορεί το αγόρι να είχε αφήσει την τελευταία του πνοή στα αιματοβαμένα χώματα απ’το καταφύγιο του,όμως δεν είχε προλάβει να του πάρει τη ζωή.

Έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει.Μπορούσε μόνο να σπείρει το σκοτάδι για να μοιράσει ύστερα τη ζωή..Αυτή ήταν η ευλογία κι η κατάρα του,κι ας μην το γνώριζε..Τέτοιες ψυχές σαν του αγοριού δύσκολα φυλακίζονται..Γιατί έχουν φτερά και ταξιδεύουν..Ελεύθερες..Έχουν μάθει να πετούν κι όχι να σέρνονται.Ακόμα και στο σκοτάδι διακρίνουν το φως.Έχουν μάθει να σκαρφαλώνουν κι όχι να ψάχνουν περάσματα..Παλεύουν για την ελευθερία..

Θα στοίχειωνε για πάντα το μυαλό του Δαίμονα τούτο το αγόρι. Με το μυστήριο γρίφο του είχε καταφέρει να του κλέψει την καρδιά. Και λένε πως αν κλέψεις την καρδιά ενός Δαίμονα,κατέχεις το κλειδί του παραδείσου..

Γέννηση μικρών χταποδιών!

Σίγουρα δεν έχετε δει χταπόδι να γεννάει… Στο πλαίσιο αυτό η κάμερα ενός επαγγελματία στο βυθό μας διαφωτίζει περί της ωοτοκίας και το θέαμα είναι εντυπωσιακό! Η μαμά-χταποδίνα κάθεται στα βράχια και το σώμα της είναι γεμάτο με μικρές διάφανες σακουλίτσες, στο εσωτερικό των οποίων υπάρχουν τα χταποδάκια.

Περιμένει υπομονετικά τη γέννησή τους και τα φροντίζει ανελλιπώς τις πρώτες εβδομάδες της ζωής τους. Ένας τυχερός δύτης στην περιοχή Puget Sound ανοιχτά της Ουάσιγκτον, κατέγραψε την περασμένη εβδομάδα με την κάμερά του την εκκόλαψη των αυγών, 30 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Όπως φαίνεται και στο βίντεο, το νερό γέμισε με μικροσκοπικά χταποδάκια που κάνουν την πρώτη βόλτα τους στη ζωή!




Το πράττειν σύμφωνα με τον Αριστοτέλη

Εάν η φιλοσοφία έχει λόγο ύπαρξης, αυτός μπορεί μονάχα να βρεθεί στα σοκάκια της ταπεινής καθημερινότητας του κάθε ανθρώπου. Επειδή φιλοσοφία δεν είναι να αναρωτιέσαι γιατί ζεις, αλλά πώς θα ‘πρεπε να ζεις – πώς να ζεις με ευδαιμονία, όντας πιστός στα βαθύτερα θέλω σου και ειλικρινής μπροστά στο “Είναι” σου.

Έναν ανάλογο τρόπο ζωής προάγει η φιλοσοφία του Αριστοτέλη. Η αλήθεια είναι πως τα έργα του σπουδαίου Έλληνα φιλοσόφου δεν χαρακτηρίζονται για τον ποιητικό τους λόγο και είναι κάθε άλλο παρά προσιτά στον απλό αναγνώστη – ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως αποτελούσαν κυρίως σημειώσεις που χρησιμοποιούσε για τα μαθήματά του. Ο τρόπος σκέψης του Αριστοτέλη είναι λογιστικός, μαθηματικός και επιστημονικός, ιδανικός δηλαδή για αναλύσεις και ορισμούς εννοιών, αλλά επίσης στρυφνός και δύσκολος ως προς την ανάγνωση.

Η Επιθυμία ως κύρια πηγή κινητροδότησης της ζωής και η ανατομία της

Ο άνθρωπος συχνά κάνει το λάθος να πιστέψει πως κύριο συστατικό της ευδαιμονίας είναι η γνώση. Ξεχνάει όμως πως η γνώση “επιβάλει γεγονότα, όχι κανόνες”. Από μόνη της δεν μπορεί να ωθήσει άνθρωπο προς μία κατεύθυνση, αποτελεί μία ψυχρή παρουσίαση της πραγματικότητας που είναι χρήσιμη μεν για να αποφύγουμε δυσάρεστες καταστάσεις, αλλά από μόνη της είναι ανίσχυρη, ουδέτερη. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι μία φράση που όλοι έχουμε ακούσει κάποτε στη ζωή μας: “Ξέρω πως αν κόψω το τσιγάρο, η υγεία μου θα βελτιωθεί”. Και, ύστερα από λίγα λεπτά, βλέπουμε τον συνομιλητή μας να ανάβει ένα “τελευταίο” τσιγαράκι.
“Γενικά λοιπόν […] το ανθρώπινο ον κινείται επειδή επιθυμεί”. (Περί Ψυχής)
Η λέξη κλειδί είναι: Επιθυμία. Οι επιθυμίες μας είναι τα μόνα πραγματικά κίνητρα τα οποία μας παρακινούν προς μία κατεύθυνση, είναι κυριολεκτικά το καύσιμο των πράξεών μας. Αυτός που δεν επιθυμεί, πολύ απλά δεν πράττει – για την ακρίβεια, είναι νεκρός. Τα “θέλω” μας είναι ο Λόγος που ζούμε, αυτά τα βαθύτερα θέλω που μας σπρώχνουν κάθε μέρα να κάνουμε ό,τι κάνουμε. Αλήθεια όμως, προς τα πού;

Ο Αριστοτέλης πίστευε πως στόχος κάθε φρόνιμου (ενάρετου) ανθρώπου, είναι το Μεγαλείο. Είναι η κατάκτηση της αρετής και η απελευθέρωση του πλούσιου δυναμικού μας σε όλη την έκτασή του, μέσα στο συνεχές “γίγνεσθαι“. Στη φιλοσοφία του Αριστοτέλη η ταπεινοφροσύνη δεν αντιμετωπίζεται ως χαρακτηριστικό του φρόνιμου ανθρώπου (ούτε φυσικά και η τυφλή αλαζονεία που καταντάει να γίνεται ματαιοδοξία), μιας κι ο ενάρετος είναι εραστής των Τιμών, αγαπάει τις απόλυτες αρετές και θέλει να τις κατακτήσει. Σε πολλά σημεία μπορούμε ομοιότητες με τη Περηφάνια του Καζαντζάκη, ίσως και με τον Υπεράνθρωπο του Νίτσε – ο άνθρωπος Θέλει (με “Θ” κεφαλαίο) να ξεπεράσει τον εαυτό του, θέλει να αναδείξει τον εαυτό του και να αναρριχηθεί ως επιδέξιος ακροβάτης στον Όλυμπο της Αρετής.

Θησαυρός αυτού του ταξιδιού, που προφανώς δεν τελειώνει ποτέ, είναι η Ηδονή. Η χαρά που αισθανόμαστε όταν είμαστε δημιουργικοί και βλέπουμε τις ικανότητες του εαυτού μας να εξαπλώνονται και να επιτυγχάνουν νέους στόχους.

Η επιθυμία τώρα ως δύναμη χωρίζεται σε δύο επί μέρους δυνάμεις: νοητική (κρίνουμε ότι το αντικείμενο είναι επιθυμητό) και κινητήρια (αναλισκόμαστε σε μία προσπάθεια για να το κατακτήσουμε). Αυτό φυσικά είναι κάτι που αντιλαμβανόμαστε όλοι, μιας κι όλοι έχουμε λίγο πολύ παρατηρήσει αυτή την ενδογενή διαδικασία. Ωραία, τώρα που ξέρουμε τι είναι οι επιθυμίες και ποιος ο λόγος ύπαρξής τους, είμαστε έτοιμοι να απολαύσουμε μία ζωή μέσα στην ευδαιμονία; Μάλλον, όχι…

Υπάρχουν πολλά θέματα που ακόμα μένουν άλυτα. Καταρχάς, δεν είναι όλες οι επιθυμίες θεμιτές – δεν συμβάλλουν δηλαδή όλες στον δρόμο προς το Μεγαλείο και τη παραγωγικότητα. Το αντίθετο, μερικές είναι καταστροφικές και εδρεύουν ως τύραννοι στη καθημερινότητά μας, στερώντας μας τη δυνατότητα να προχωρήσουμε. Τον διαχωρισμό μεταξύ ωφέλιμης και βλαβερής επιθυμίας μπορούμε να κάνουμε με ένα πανίσχυρο όπλο μας – τη Λογική. Τα συναισθήματά μας πολλές φορές είναι παραπλανητικά και μας ωθούν να ανακυκλώνουμε ζημιογόνες συνήθειες, με αποτέλεσμα να παραμένουμε φυλακισμένοι σε καταστάσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Αυτό το κάνουμε είτε λόγο του φόβου του πόνου, είτε εξαιτίας του εθισμού μας σε ηδονές.
“Το να μην οργανώνεις τη ζωή σου με βάση έναν σκοπό είναι στ’ αλήθεια σημάδι μεγάλης αφροσύνης”. (Ηθικά Ευδήμεια)
Ας χρησιμοποιήσουμε πάλι το παράδειγμα του τσιγάρου. Γιατί μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να κάψουν το τσιγάρο, ή πιο σωστά, να πράξουν το Τέλος σε αυτή την αναμφίβολα ζημιογόνα συνήθεια. Δεν το κόβουν επειδή το τσιγάρο προσφέρει ανά πάσα ώρα και στιγμή πρόσβαση σε μία ηδονή – οι άνθρωποι θέλουν να αισθάνονται την ασφάλεια πως έχουν τον έλεγχο αυτής της ηδονής. Και γιατί άλλοι το κόβουν; Εδώ είναι το μεγάλο μυστικό…

Αυτοί που το κόβουν είναι σε θέση να αντλούν ευχαρίστηση από την ίδια τη ζωή. Έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο εσωτερικής ολοκλήρωσης που τους επιτρέπει μέσω της εγκράτειας να μην χρειάζονται την τιποτένια ηδονή ενός ναρκωτικού. Έχουν φροντίσει να γεμίσουν τη ζωή τους με μεγαλειώδεις επιθυμίες και στόχους, ενώ καθημερινώς είναι δημιουργικοί σε ένα τέτοιο βαθμό που τους γεμίζει με τόνους προσωπικής ικανοποίησης. Συνεπώς, το τσιγάρο απλώς δεν το χρειάζονται – σε αντίθεση με αυτούς που δεν μπορούν να το κόψουν, που χρειάζονται αυτή τη μικρή ηδονή για να καλύψουν το κενό των επιθυμιών τους.
“Ας θεωρήσουμε ως αυτάρκες εκείνο που από μόνο του κάνει τη ζωή επιθυμητή και να μην της λείπει τίποτα, και κάτι τέτοιο θεωρούμε ότι είναι η ευδαιμονία”. (Ηθικά Νικομάχεια)
Το ίδιο συμβαίνει και για δυσλειτουργικές συναισθηματικές σχέσεις. Ο άνθρωπος δεν πιστεύει πως μόνος του μπορεί να φτάσει σε κάποια αξιοσημείωτα επίπεδα ολοκλήρωσης, και γι’ αυτό συνάπτει σχέσεις δίχως έρωτα και ουσιαστική επιθυμία για τον σύντροφό του, μόνο και μόνο για να καλύψει το κενό της καθημερινότητάς του και να λάβει πάλι μικρά δώρα ηδονής, είτε από το σεξ, είτε από φτωχές ανταλλαγές συναισθημάτων.

Ενώ ο φρόνιμος παρακινείται από την ορμή του Έρωτα στις σχέσεις του (φιλικές και μη). Συναναστρέφεται με φίλους που εκτιμά και βρίσκει μέσα τους στοιχεία που θαυμάζει και που θα ήθελε να φτάσει, ενώ το ίδιο κάνει και με τους ερωτικούς συντρόφους του.
“Καμία διαφορά δεν υπάρχει ανάμεσα στον νέο στην ηλικία και στον ανώριμο στο χαρακτήρα, αφού το ελάττωμα δεν οφείλεται στο χρόνο, αλλά στο ότι ο ανώριμος παρασύρεται από τα πάθη του και ενεργεί υπό το κράτος αυτών”. (Ηθικά Νικομάχεια
Ποίησις και Πράξις, τα δύο συστήματα παραγωγικότητας

Ο Αριστοτέλης ανέφερε πως μπορούμε να είμαστε παραγωγικοί και δημιουργικοί με δύο μεθόδους: τη Ποίησις και τη Πράξις. Δύο τρόπους εκ διαμέτρου αντίθετους.

Η Ποίησις είναι ο πιο διαδεδομένος, κι αυτός που χρησιμοποιείται επί το πλείστων μέχρι και σήμερα. Όταν πράττουμε δια αυτής της μεθόδου, ορίζουμε ως σκοπό και λόγο της πράξης το τελικό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, κάνω προπόνηση για να πάω στου Ολυμπιακούς Αγώνες. Εξασκούμαι στη ζωγραφική για να περάσω στη Καλών Τεχνών. Μαθαίνω πιάνο για να μπορέσω να παίξω κομμάτια του Μότσαρτ. Οι περισσότεροι μάθαμε να δουλεύουμε με αυτόν τον τρόπο από τη παιδική μας ηλικία, ειδικά στο εκπαιδευτικό σύστημα όπου τα τεστ και οι διαγωνισμοί αποτελούν τον στόχο της μελέτης.

Από την άλλη, έχουμε τη Πράξις. Όταν λειτουργούμε στα πλαίσια της Πράξις, πράττουμε επειδή η διαδικασία είναι από μόνη της ευχάριστη και εποικοδομητική. Δεν υπάρχει η έννοια του στόχου και του τέλους, δεν πράττουμε για οποιονδήποτε άλλο λόγο πέρα του ό,τι πράττουμε. Η πράξη είναι ο αυτοσκοπός, ο στόχος και το μέσο ταυτόχρονα. Παίζω κιθάρα επειδή μου αρέσει να παίζω κιθάρα. Περπατάω επειδή μου αρέσει να περπατάω.

Ποια η διαφορά λοιπόν των δύο αυτών συστημάτων; Η βασική και ευδιάκριτη διαφορά είναι το γεγονός πως η Ηδονή απουσιάζει παντελώς από τη Ποίησις, ενώ δίνεται απλόχερα κάθε στιγμή στη Πράξις. Στη πρώτη ο άνθρωπος περισσότερο βασανίζεται και εκτελεί μία μηχανική διαδικασία για χάρη ενός μακρινού σκοπού, ενώ στη δεύτερη την απολαμβάνει και βρίσκεται στο τώρα.
“Ο τελικός σκοπός της παραγωγικής εργασίας διαφέρει απ’ αυτή την ίδια, της πρακτικής όμως δεν μπορεί να διαφέρει, διότι αυτή η ίδια η καλή πράξη είναι ο τελικός σκοπός”. (Ηθικά Νικομάχεια)
Από όποια πλευρά κι αν το κοιτάξουμε, η Πράξις είναι ωφελιμότερη. Ο άνθρωπος όταν χαίρεται αυτό που κάνει και μαθαίνει πιο γρήγορα αυτό που κάνει, και απελευθερώνει πιο φυσικά το ενδογενή δυναμικό του, και πράττει μία διαδικασία που συμβάλει στη γενικότερη ευημερία του.

Ο Αριστοτέλης συνεπώς μας συμβουλεύει να αναθεωρήσουμε τον τρόπο με τον οποίο έχουμε μάθει να λειτουργούμε. Να κοιτάξουμε σε ποιους τομείς της ζωής μας είναι εφικτό να αντικαταστήσουμε τη Ποίησις από τη Πράξις, και σε αυτούς που δεν γίνεται, να τους εγκαταλείψουμε.
“Είναι επίσης δυνατό να αποδειχτεί αυτό και από το ότι κάθε ηδονή είναι οικεία στην ενέργεια που τελειοποιεί. Διότι η οικεία ηδονή θα ενισχύει την ενέργεια. Πράγματι, αυτοί που ενεργούν από ευχαρίστηση εργάζονται πάντοτε με μεγαλύτερη ευθυκρισία και ακρίβεια.” (Ηθικά Νικομάχεια)
Το Μέτρο της αρετής ως μέσο κι όχι ως τέλος

Ο “Φιλόσοφος” ανέδειξε το μέτρο ως ιδιαίτερα υψηλή ποιότητα της ύπαρξης. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε πως όλες οι αρετές προσδιορίζονται από το μέτρο τους (π.χ. η γενναιότητα βρίσκεται στο κέντρο ανάμεσα στη δειλία και την απερισκεψία). Το Μέτρο όμως του Αριστοτέλη δεν έχει αυτή τη ξινή γεύση που λανθασμένα της προδίδουμε, και σε καμία περίπτωση δεν εγκυμονεί τη μαλθακότητα.

Ίσως το καταλάβουμε όμως καλύτερα με μία σύγκριση. Στην Ανατολική σκέψη (και στον Στωικισμό της Δύσης), το ιδεατό μέτρο του ανθρώπου συνίσταται στο να αδειάζει την ύπαρξή του από επιθυμίες και σκέψεις, για να μπορέσει έτσι να έρθει σε επαφή με την ανώτερη ουσία της ζωής (είτε αυτή λέγεται Τάο, είτε Φύση του Βούδα, είτε Ζεν, κτλ). Το Αριστοτελικό μέτρο όμως από την άλλη είναι ευεργέτης της πράξης, είναι το άρμα με το οποίο ταξιδεύουμε προς το Μεγαλείο.

Ο φρόνιμος άνθρωπος κατά τον Αριστοτέλη δεν διακόπτει τη διαδικασία αυτοπραγμάτωσης ποτέ, η απραξία είναι α-λογη, και το πιο χρήσιμο εργαλείο του είναι το Μέτρο. Με αυτό είναι σε θέση να κυριαρχήσει πάνω στον κόσμο των αρετών και να τις αξιοποιήσει με σύνεση και αποφασιστικότητα. Με αυτό διακρίνει την ισορροπία ανάμεσα στον φόβο και την απερισκεψία, και αγκαλιάζει τη τόλμη – δεν την αγκαλιάζει όμως παθητικά, αλλά την αρπάζει και αυτή σαν μέσο και οδεύει ακόμη πιο ψηλά.

Για τον Αριστοτέλη δεν υπάρχουν όρια στη δημιουργικότητα, επειδή ποτέ κάποιος δεν δύναται να είναι “υπερβολικά καλός”. Είναι δυνατόν να πούμε για παράδειγμα πως ένας ζωγράφος είναι τόσο υπερβολικά καλός που η αρετή του αυτή τον βλάπτει; Προφανώς και όχι, για την ακρίβεια είναι αστείος ισχυρισμός.
“Ο άνθρωπος που εργάζεται έχει ανάγκη από ανάπαυση και το παιχνίδι στοχεύει στην ανάπαυση, ενώ η ζωή της δράσης συνοδεύεται πάντοτε από κούραση και ένταση”. (Πολιτικά)
Κι αυτή ακριβώς είναι η μαγεία της ζωής – το ταξίδι της δημιουργίας δεν τελειώνει ποτέ. Είμαστε σε θέση αιώνια να εξελισσόμαστε και να γινόμαστε καλύτεροι, όπως έκανε και ο Αριστοτέλης σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, μιας και καταπιάστηκε μέσω της σκέψης του με κάθε τομέα της ύπαρξης. Κι επειδή θα πράττουμε με βάση τη Πράξις, σε κάθε σκαλοπάτι αυτής της ανηφόρας θα αισθανόμαστε ευδαιμονία.

Να γίνεσαι όλο και καλύτερος μέσω μίας διαδικασίας που σε ευχαριστεί στο τώρα. Ιδού το πράττειν κατά τον Αριστοτέλη…

Η ζωή είναι μια πράξη. Ζω σημαίνει πράττω, και πράττω σημαίνω ζω.
“Η αιτία αυτού βρίσκεται στο ότι σε όλους τους ανθρώπους το είναι τους είναι αξιαγάπητο και προτιμητέο, στο είναι όμως αυτό υπάρχει ενέργεια, με το να ζούμε δηλαδή και να ενεργούμε, όπως και ο δημιουργός του έργου υπάρχει κατά κάποιον τρόπο μέσα από τη δημιουργική του ενέργεια”. (Ηθικά Νικομάχεια)

QUANT F: Το ηλεκτρικό supercar με ισχύ 1090 άλογα!

H nanoFLOWCELL AG είναι μία μικρή εταιρεία με έδρα το Βαντούζ του Λίχτενσταϊν, που επιχειρεί να κατασκευάσει ένα υπεραυτοκίνητο χωρίς εκπομπές ρύπων.

Η πρώτη δημιουργία ήταν το QUANT E, το οποίο έχει εξασφαλίσει άδεια κυκλοφορίας στους δημόσιους δρόμους (διαβάστε σχετικά ΕΔΩ).

Πλέον, ο Nunzio La Vecchia, εφευρέτης και ιδρυτής της εταιρείας, δημιούργησε με τους συνεργάτες του την εξελιγμένη έκδοση του ηλεκτρικού αυτοκινήτου, το QUANT F.

Η παγκόσμια πρεμιέρα θα γίνει στις 3 Μαρτίου στη Γενεύη και η nanoFLOWCELL έδωσε στη δημοσιότητα φωτογραφίες και ορισμένες τεχνικές λεπτομέρειες.

Το 4θέσιο QUANT F φέρει νέο αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων με δύο σχέσεις, αλλά και βελτιωμένη απόδοση από τους τέσσερις ηλεκτροκινητήρες που δίνουν κίνηση σε όλους τους τροχούς.

Η μέγιστη συνδυαστική ισχύς τους μπορεί να φθάσει για ένα σύντομο διάστημα τα 1090 PS!



Η τελική του ταχύτητα ξεπερνά τα 300 km/h και η επιτάχυνση 0-100 εκτιμάται σε χρόνο κάτω των 3 sec, επιτρέποντάς του να… κοιτάξει στα μάτια τις υβριδικές προτάσεις από Ferrari και Porsche.



Στο αυτοκίνητο μήκους 5,25 m. έχει τοποθετηθεί μονοκόκ από ανθρακόνημα, ενώ οι πρώτες κολώνες έγιναν πιο λεπτές για αύξηση των εσωτερικών χώρων.

Από τετρακίνητο, το QUANT F μπορεί να γίνει πισωκίνητο στις υψηλές ταχύτητες, καθώς ο εμπρός άξονας απεμπλέκεται.

Η αυτονομία του QUANT F ανέρχεται σε 800 km, από 600 km του προηγούμενου QUANT E. Το καινοτόμο σύστημα αποθήκευσης και εκμετάλλευσης ενέργειας της nanoFLOWCELL χρησιμοποιεί ιονικά υγρά, ένα με θετικό φορτίο και ένα με αρνητικό. Υπάρχουν δύο δεξαμενές, χωρητικότητας 250 lt. η καθεμία.
 
«Το γεγονός ότι αποθηκεύουμε την ενέργεια σε υγρά μας δίνει σημαντικό πλεονέκτημα απέναντι στις συμβατικές λύσεις ηλεκτροκίνησης. Τα υγρά δεν είναι ούτε εύφλεκτα ούτε τοξικά», εξηγεί ο La Vecchia.
 
Το εξωτερικό του αυτοκινήτου πληροί ήδη κατά 100% τις προδιαγραφές προκειμένου να ομολογκαριστεί και να φθάσει στη γραμμή παραγωγής.
 
Απομένουν ορισμένα τεχνικά θέματα στο εσωτερικό του, όπως οι αερόσακοι, ενώ πρόκειται να περάσει από δοκιμές πρόσκρουσης σε ΗΠΑ και Γερμανία.
 

Το χαμόγελο των Αστέρων - Μια εντυπωσιακή φωτογραφία

Το πρόγραμμα Hubble’s Hidden Treasures επιτρέπει σε ερασιτέχνες αστρονόμους και γενικά τους απανταχού φίλους του Διαστήματος να ψαχουλέψουν μέσα στο τεράστιο πλήθος των δεδομένων και καταγραφών του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble με στόχο να εντοπίσουν κάτι που πιθανώς ξέφυγε τα μάτια των επιστημόνων.
 
H ερασιτέχνης αστρονόμος Τζούντι Σμιντ κοιτάζοντας εικόνες από το γαλαξιακό σμήνος SDSS J1038+4849 εντόπισε κάτι πραγματικά ιδιαίτερο.
Πρόκειται για ιδιαίτερα λαμπρούς γαλαξίες του σμήνους οι οποίοι μοιάζουν με τα χαμογελαστά προσωπάκια emoticon που χρησιμοποιούμε όταν γράφουμε κάποιο μήνυμα ή σχόλιο είτε σε υπολογιστή είτε στο κινητό τηλέφωνο.
 
Οι γραμμές και τα τόξα μετατρέπουν τους γαλαξίες σε ένα χαμογελαστό πρόσωπο που προκαλούνται από ένα κοσμικό φαινόμενο το οποίο εκμεταλλεύεται η μέθοδος του βαρυτικού φακού (ή μικροφακού) που αναπτύχθηκε πρόσφατα και έχει συμβάλει πολύ στη διαστημική εξερεύνηση τα τελευταία χρόνια.
  
Η μέθοδος του βαρυτικού φακού βασίζεται σε ένα φαινόμενο που προβλέπεται από τη Γενική θεωρία της Σχετικότητας, και βρίσκει εφαρμογή κυρίως στην αναζήτηση πλανητών. Οι ερευνητές επικεντρώνουν την προσοχή τους όταν ένα άστρο περνάει μπροστά από ένα άλλο, πιο μακρινό άστρο.
 
Κατά το πέρασμα αυτό το βαρυτικό πεδίο του πιο κοντινού άστρου – το οποίο σύμφωνα με τη Γενική Σχετικότητα κάμπτει τον περιβάλλοντα χωροχρόνο – διαθλά το φως του πιο μακρινού άστρου λειτουργώντας σαν μεγεθυντικός φακός μέσα από τον οποίο το άστρο και οι πλανήτες που κινούνται γύρω από αυτό γίνονται ορατά από τη Γη.
 
Το αποτέλεσμα είναι να αυξάνει το μέγεθος και η φωτεινότητα ενός κοσμικού σώματος ως και 20 φορές. Η ίδια μέθοδος χρησιμοποιείται και για τον εντοπισμό πολύ μακρινών γαλαξιών. Χρησιμοποιούνται ως βαρυτικοί φακοί πολύ μεγάλοι γαλαξίες οι οποίοι στρεβλώνουν και μεγεθύνουν το φως των γαλαξιών που βρίσκονται σε πιο μακρινές αποστάσεις.
 

Η «φιλοφροσύνη» και η «έρις»



Στη ραψωδία Ι της Ιλιάδας, προσπαθώντας να πείσει τον Αχιλλέα να δεχτεί τα πλούσια δώρα του Αγαμέμνονα και να επιστρέψει στη μάχη, ο Οδυσσέας του θυμίζει τις συμβουλές που του έδωσε ο πατέρας του όταν τον έστειλε στον πόλεμο:


Τέκνον, τες νίκες η Αθηνά κι η Ήρα θα σου δώσουν
αν το θελήσουν, αλλά συ στο στήθος θα δαμάσης
την μεγαλόκαρδην ψυχήν. Προτίμα να 'σαι πράος.
Άπεχε απ' την κακόπρακτην την έριδα, ώστε πλέον
θα σε τιμήσουν οι Αχαιοί και γέροντες και νέοι.

Στις συμβουλές αυτές που δίνει ο Πηλέας στον Αχιλλέα, προβάλλεται το αντιθετικό ζεύγος «φιλοφροσύνη» – «έρις». «Φιλοφροσύνη» λέγεται η φιλική διάθεση κάποιου προς τους άλλους, ενώ «έρις» η φιλονικία και η διάθεση για φιλονικία, για διένεξη, για μάλωμα.

Ως κύριο όνομα, η Έρις είναι η θεά που σπρώχνει τους ανθρώπους στον πόλεμο. Πρόκειται για την αδερφή και σύντροφο του Άρη, την οποία ο Όμηρος αποκαλεί «πολύστονον» (= που φέρνει πολλούς στεναγμούς). Γι’ αυτό και στην Ιλιάδα η «έρις» συνδέεται συχνά με την «μάχην» και τον «πόλεμον».

Βέβαια, ο Πηλέας αναφέρεται εδώ στη διάθεση για φιλονικία και όχι στην πολεμική ορμή. Και λέει στο γιο του ότι η φιλοφροσύνη είναι «αμείνων», δηλαδή καλύτερη, από την έριδα. Γι’ αυτό ο Αχιλλέας πρέπει να δαμάζει στο στήθος του τον «μεγαλήτορα θυμόν», δηλαδή την υπερήφανη (και όχι τη μεγαλόκαρδη) ψυχή του, και να παύει, να βάζει τέλος («ληγέμεναι» στο αρχαίο κείμενο) στην κακόπρακτη έριδα.

Η «φιλοφροσύνη» και η «έρις» εμφανίζονται συνεπώς σαν δυο αντίθετες εσωτερικές δυνάμεις, που ωθούν τον άνθρωπο προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Η φιλοφροσύνη είναι «αρετή» που έχει ευεργετικά αποτελέσματα, ενώ η έρις είναι «κακία» που οδηγεί ακόμα και στον όλεθρο. Ο άνθρωπος καλείται να ισορροπήσει ανάμεσα σ’ αυτές τις αντίρροπες δυνάμεις.

Ο σώφρων, ο συνετός, καταστέλλει την έριδα και προτιμάει τη φιλοφροσύνη, ενώ ο άφρων, ο ασύνετος, ο ανόητος, ρέπει προς την κακόπρακτη έριδα. Όπως τονίζει ο Πηλέας, τόσο οι νέοι όσο και οι γέροντες εκτιμούν τον συνετό άνθρωπο που επιδεικνύει φιλική διάθεση απέναντι στους άλλους και αποστρέφονται τον ασύνετο που αγαπάει να φιλονικεί, να μαλώνει με τους άλλους.

Η ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ

Πολλές φορές θα πρέπει να σας έχει συμβεί τούτο. Να κυττάτε προς το μέλλον και να προσπαθείτε να φανταστείτε τις μελλοντικές γενιές. Εκατομμύρια ανθρώπων θα είναι τόσο διαφορετικοί στα ήθη τους, στο ντύσιμό τους, στον τρόπο ζωής τους. Από εδώ βγαίνει μια πολύ φυσική ερώτηση: Όλα αυτά τα άτομα που βρίσκονται τώρα; από που θα βγουν; Που είναι η πλούσια εκείνη λαγόνα του μηδενός που εγκυμονεί τον κόσμο και που αυτή τώρα τη στιγμή κρύβει τις μελλοντικές γενιές;

Αλλά σ' αυτή την τόσο μπερδεμένη ερώτηση μπορούμε κάλλιστα να απαντήσουμε χαμογελώντας. «Αυτή η πλούσια λαγόνα που αλλού θα μπορούσε να είναι παρά εκεί που ήτανε πάντα, δηλαδή μέσα στο ίδιο το παρόν που ζούμε, και μας περιέχει ολοκληρωτικά, επομένως βρίσκεται μέσα σε μας τους ίδιους, τους μωρούς, που ξεχνάμε την ουσία μας και μοιάζουμε, σαν το δένδρινο φύλλο που τα πρώτα αεράκια του φθινοπώρου το ρίχνουν και καθώς είναι κιτρινισμένο σκέφτεται πως σε λίγο θα πέσει κάτω και θα πατηθεί και δεν παρηγοριέται με την ιδέα ότι καινούργια φύλλα θα στολίσουν την άνοιξη το όμορφο δένδρο παρά οδύρεται πιστεύοντας πως θα είναι άλλα φύλλα, ανόμοια προς αυτό από άλλη ουσία».

 Άμυαλο φύλλο, ψάξε να βρεις από που βγήκες. Ψάξε να βρεις την άβυσσο του μηδενός που τόσο φοβάσαι πως θα πέσεις μέσα. Και τότε σίγουρα θα βρεις τον εαυτό σου και όλα τα άλλα φύλλα μέσα στην κρυφή, την ενδόμυχη δύναμη του δένδρου που η ενέργειά του καθόλου δεν πειράχτηκε ούτε από τη γέννηση ούτε από το θάνατο. Μήπως με των ανθρώπων τις γενιές δεν συμβαίνει το ίδιο, ότι γίνεται και σ' αυτές των φύλλων;

«Οίη περ φύλλων γενεή, τοιήδε και ανδρών»

Arthur Schopenhauer

Κυλά το ποτάμι

Τίποτα δεν είναι σταθερό και μόνιμο στη ζωή... Ούτε η στενοχώρια, ούτε η απελπισία, ούτε η χαρά, ούτε η πληρότητα που γεμίζει την καρδιά μας κάποιες στιγμές...

Όλα αλλάζουν, αέναα, κυκλικά, κυλάνε μέσα μας τα συναισθήματα σαν ρυάκια, συμαπαρασύρουν μαζί τους κατακάθια και φύλλα πεσμένα απο το δέντρο της καρδιάς μας..

Τι μένει; Τί αντέχει μέσα μας, δίπλα μας, κοντά μας;

Η αγάπη, αυτή που νοιώσαμε για ανθρώπους, που θα αντέξουν στο πέρασμα των εποχών, που έκοψαν ένα λουλούδι απο το δέντρο της καρδιάς τους και μας το προσέφεραν απλόχερα, γενναιόδωρα, ταπεινά..

Αυτή η αγάπη και αυτά τα δώρα δεν χάνονται, δεν παρασύρονται απο το ρεύμα, απλώνουν ρίζες, βαθαίνουν στο χώμα, γίνονται αξεδιάλυτα κομμάτια αυτού που είμαστε, αλλάζουν και εξελίσσονται μαζί μας, χτίζουν ένα ''εμείς''..

Κι αυτό το ''εμείς'', τι μπορεί να το αλλάξει, όταν φτιαχτεί απο υλικά της καρδιάς...;

Ό,τι άλλο κυλά και φεύγει, άνθρωπος, σχέση, συναίσθημα, είναι μία προσπάθεια για τούτο το όνειρο του ''εμείς''.. Μια προσπάθεια που δεν βρήκε γόνιμο έδαφος, δεν έφτιαξε γερές ρίζες, και παρασύρθηκε απο τα ορμητικά νερά...

Ίσως άφησε πίσω της μία άδεια, σκαμμένη γη, ένα κενό να μαρτυρά πως κάποτε εκεί υπήρξε ένα ομορφο μικρό λουλούδι.. Αυτή η ανάμνηση όμως, αυτό το κενό, θα γίνει το λίπασμα για ένα νέο λουλούδι, πιο γερό, πιο ανθεκτικό, πιο πλούσιο σε καρπούς...

Μέχρι να ανθίσει ένα πανέμορφο ''εμείς''..

Το πρώτο ξενοδοχείο με υπαλλήλους ρομπότ στην Ιαπωνία

Επειδή υπάρχει παγκόσμια ανεργία η παραγωγή ανθρωποειδών ανθεί, για να προσφέρει ελάχιστες θέσεις εργασίας και να δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερη ανεργία.

Με ανθρωποειδή θα λειτουργήσει ένα νέο ξενοδοχείο στην Ιαπωνία το καλοκαίρι του 2015. Το Hotel Henn-na, θα ανοίξει τις πύλες το τον Ιούλιο και θα καταφέρει να προσφέρει πολύ χαμηλές τιμές διαμονής (50 ευρώ τη βραδιά) επειδή θα έχει χαμηλά λειτουργικά κόστη, γιατί δεν θα έχει εργαζόμενους.

Δεν θα έχει ανθρώπους στο προσωπικό του αλλά ρομπότ που θα μοιάζουν με ανθρώπους!
Η νέα γενιά των ανθρωποειδών που εξελίσσει η εταιρία Kokoro, μοιάζουν με ανθρώπους – αναπνέουν, ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους και μιλάνε ανθρώπινα σε 4 γλώσσες.

Το καθολικά ρομποτικό ξενοδοχείο θα έχει 72 δωμάτια και θα εξυπηρετείται από δέκα τέτοια ρομπότ που θα μπορούν να επικοινωνήσουν στα Ιαπωνικά, τα Κινέζικα, τα Κορεάτικα και τα Αγγλικά.

Στο ξενοδοχείο, οι πόρτες θα ανοίγουν με σκανάρισμα του ματιού, οι παραγγελίες φαγητού θα γίνονται μέσω μενού σε iPad και ειδική υπέρυθροι αισθητήρες θα αντιλαμβάνονται την παρουσία ανθρώπων οπουδήποτε ώστε να διαμορφώνουν τις κατάλληλες θερμοκρασίες και επίπεδα υγρασίας για μία… ευχάριστη παραμονή.

Όταν στα παγκόσμια φόρα η παγκόσμια ελίτ συναντιέται πετώντας με τα ιδιωτικά της τζετ, συζητούν για το πόσο επιβαρύνει ο άνθρωπος το περιβάλλον γιατί αναπνέει και κινείται με ΙΧ. Οι ίδιοι δεν το μολύνουν με τα τζετ τους.

Μετά συζητούν για ανάπτυξη, αλλά στρέφονται μόνο στις “καινοτόμες” ιδέες -αυτές που επιβράβευσε και η Μέρκελ όταν ήρθε στην Ελλάδα- και όχι για ανάπτυξη που θα προσφέρει ανακούφιση στην παγκόσμια λιτότητα και τροφή για όλους.

Μετά καμαρώνουν ότι οι “καινοτόμες ιδέες” τους είναι high tech, φυσικά χωρίς να αναφέρονται στις επιπτώσεις που έχουν στην υγεία των χρηστών ή στο περιβάλλον. Σκανάρισμα ματιού; Υπέρυθροι αισθητήρες; Ασύρματη τεχνολογία; Καλές διακοπές!

Και φυσικά, οι επιχειρηματίες που θα επανδρώσουν τις επιχειρήσεις τους με τα ρομπότ, θα χαρούν για λίγο, γιατί θα απαλλαγούν από το προσωπικό που θέλει ασφάλιση, άδειες, μπορεί να κάνει κι απεργίες, να μένει έγκυος ή να παθαίνει γρίπη. Για λίγο όμως, γιατί αν αυτό γίνει μόδα, η ανεργία θα εκτοξευθεί στα ύψη και μετά θα ψάχνουν για πελάτες, ακόμα και με χαμηλό κόστος.

Αλλά η εποχή μας δεν χαρακτηρίζεται με σκέψη με προοπτική, ούτε συλλογική. Αν το ξενοδοχείο γεμίσει πελάτες, περίεργους για την ιδέα, που δεν τους νοιάζει τι σημαίνουν όλα αυτά, τότε θα μπορεί κανείς άνετα να πει… είμαστε τελείως άξιοι της μοίρας μας…

Tο νέο ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο του αμερικανικού Ναυτικού

Την πρώτη του παρουσίαση στο κοινό ως έκθεμα έκανε το νέο ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο το οποίο θα εξοπλίσει τα σκάφη επιφανείας του αμερικανικού Ναυτικού. Πριν από λίγες δεκαετίες το όπλο ανήκε στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας σήμερα όμως είναι μια πραγματικότητα.
 
Οι επιστήμονες κατάφεραν να φέρουν την όλη κατασκευή σε λογικές διαστάσεις έτσι ώστε να μπορεί να φιλοξενείται σε σκάφη μεγέθους φρεγάτας αποτελώντας από την επόμενη δεκαετία το πλέον επίφοβο ναυτικό πυροβόλο όλων των εποχών.
Ικανό να εκτοξεύει το βλήμα του σε ταχύτητα 7 mach μέσα σε μόλις 10 milsec το Η/Μ πυροβόλο έχει τη δυνατότητα να κτυπά στόχους σε αποστάσεις 200 χλμ. (!) την ώρα που τα μεγαλύτερα ναυτικά πυροβόλα δεν έχουν τη δυνατότητα να κτυπήσουν στόχους σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 55 χλμ.

Το όπλο που πρόκειται να ξεκινήσει τις πρώτες εν πλω δοκιμές του το 2016 επιδείχθηκε στην έκθεση US science and Technology Expo

Δείτε το βίντεο:

Υπό αμφισβήτηση το «Big Bang» – Κβαντική εξίσωση υποδεικνύει ότι το Σύμπαν ίσως να είναι αιώνιο

Το Σύμπαν ενδεχομένως να υπήρχε από πάντοτε, σύμφωνα με ένα νέο μοντέλο το οποίο χρησιμοποιεί όρους διόρθωσης κβαντικών λαθών για να «ενισχύσει» τη γενική θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν.
 
Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του PhysOrg, το μοντέλο ενδεχομένως να «εξηγεί» και τη Σκοτεινή Ύλη και τη Σκοτεινή Ενέργεια, λύνοντας με αυτόν τον τρόπο μια σειρά πολλαπλών ζητημάτων επιστημονικής φύσης.

Η ηλικία του Σύμπαντος θεωρείται ότι ανέρχεται στα 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια, όπως υπολογίζεται βάσει της γενικής σχετικότητας. Στην αρχή, τα πάντα πιστεύεται ότι «περιέχονταν» σε ένα σημείο ανυπολόγιστης πυκνότητας ύλης, μια «μοναδικότητα» (singularity). Από εκεί και πέρα, άρχισε η επέκταση, με το «Big Bang» που σήμανε και «επίσημα» τη δημιουργία του Σύμπαντος.

Αν και η «μοναδικότητα» και το Big Bang προκύπτουν βάσει των μαθηματικών της γενικής σχετικότητας, κάποιοι επιστήμονες βρίσκουν την θεωρία προβληματική, καθώς είναι δυνατή η επεξήγηση αυτών που συνέβησαν μόνο αμέσως μετά και όχι πριν τη μοναδικότητα ή κατά τη διάρκειά της.

«Η μοναδικότητα του Big Bang είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα της γενικής σχετικότητας, επειδή οι νόμοι της Φυσικής φαίνονται να καταρρέουν εκεί» αναφέρει στο PhysOrg o Αχμέντ Φαράγκ Αλί, Αιγύπτιος επιστήμονας του Πανεπιστημίου της Μπένχα.

Ο Αιγύπτιος ερευνητής, σε συνεργασία με τον Σαούρια Ντας, του University of Lethbridge στην Αλμπέρτα του Καναδά, επιδεικνύουν σε ένα paper που δημοσιεύτηκε στο Physics Letters B ότι η μοναδικότητα του Big Bang μπορεί να «εξηγηθεί» από το νέο μοντέλο τους, στο οποίο το Σύμπαν είναι αιώνιο, χωρίς να έχει αρχή και τέλος.

Οι δύο φυσικοί τονίζουν ότι οι αρχές διόρθωσης κβαντικών λαθών τους δεν εφαρμόζονται ad hoc στο πλαίσιο προσπάθειας για κατάρριψη της θεωρίας του Big Bang. Η δουλειά τους βασίζεται σε ιδέες του θεωρητικού φυσικού Ντέιβιντ Μπομ, ο οποίος είναι επίσης γνωστός για τη συνεισφορά του στον χώρο της φιλοσοφίας της Φυσικής.

Ξεκινώντας τη δεκαετία του 1950, ο Μπομ διερεύνησε την αντικατάσταση της κλασικής γεωδαιτικής (η πιο σύντομη απόσταση μεταξύ δύο σημείων σε μια κυρτή επιφάνεια) με κβαντικές τροχιές.
Στο paper τους, ο Αλί και ο Ντας εφάρμοσαν τις τροχιές του Μπομ σε μία εξίσωση που είχε αναπτυχθεί το 1950 από τον Αμάλ Κουμάρ Ραϊτσαουντούρι, ο οποίος ήταν επίσης καθηγητής του Ντας όταν ήταν προπτυχιακός φοιτητής.

Μέσω της κβαντικά διορθωμένης εξίσωσης αυτής, ο Αλί και ο Ντας «παρήγαγαν» κβαντικά διορθωμένες εξισώσεις Φρίντμαν, οι οποίες περιγράφουν τη διαστολή και εξέλιξη του σύμπαντος (περιλαμβανομένου του Big Bang) εντός του πλαισίου της γενικής σχετικότητας. Αν και δεν αποτελεί μια πραγματική θεωρία «κβαντικής βαρύτητας», το μοντέλο αυτό περιλαμβάνει στοιχεία τόσο κβαντικής θεωρίας όσο και γενικής σχετικότητας.

Ο Αλί και ο Ντας αναμένουν τα αποτελέσματα της δουλειάς τους να «αντέξουν» ακόμα και μετά την σύνθεση μιας πλήρους θεωρίας κβαντικής βαρύτητας (σημειώνεται ότι η κανονική κβαντική βαρύτητα αποτελεί μια οικογένεια θεωριών που θεωρεί ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι κβαντοποιημένοι, δηλαδή αποτελούνται, όπως και η ύλη, από ελάχιστες και διακριτές- δηλαδή «κβαντισμένες» – ποσότητας.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η θεωρία της κβαντικής βαρύτητας βρόχων, μια κβαντική θεωρία του χωροχρόνου που μπορεί να «συμφιλιώσει» τις φαινομενικά ασυμβίβαστες θεωρίες της κβαντομηχανικής και της γενικής σχετικότητας).

Πέρα από το ότι δεν «βλέπει» Big Bang, το μοντέλο των δύο φυσικών δεν βλέπει επίσης «Big Crunch»: στη γενική σχετικότητα, μία πιθανή μοίρα του σύμπαντος το «θέλει» να συστέλλεται μέχρι την κατάρρευσή του και τον μετασχηματισμό ξανά σε ένα σημείο άπειρης πυκνότητας ύλης.