Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Αλτρουισμός ως εκδήλωση του «Εγώ»

ayn rand terra papers objectivism«Δεν θα ισχυριστώ ότι στόχος της δουλειάς μου είναι το καλό των άλλων, στόχος της δουλειάς μου είναι το δικό μου καλό, και περιφρονώ όποιον δέχεται να θυσιάζει το συμφέρον του για το καλό των άλλων. Θα μπορούσα να σας πω ότι εσείς είστε αυτοί που δεν υπηρετείτε το κοινό καλό, γιατί κανένα καλό δεν μπορεί να επιτευχθεί με τίμημα ανθρώπινες θυσίες, γιατί παραβιάζοντας τα δικαιώματα ενός ανθρώπου, παραβιάζετε τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, και μια κοινωνία χωρίς δικαιώματα είναι καταδικασμένη.»

«Αν πείτε σε μια όμορφη γυναίκα ότι είναι όμορφη, τι της έχετε προσφέρει; Δεν κάνετε τίποτα περισσότερο από το να αναγνωρίζετε ένα γεγονός και δεν σας κοστίζει και τίποτα. Αλλά αν πείτε σε μία άσχημη γυναίκα ότι είναι όμορφη, τότε της κάνετε σε μεγάλο βαθμό την τιμή να να διαφθείρει την έννοια της ομορφιάς. Να αγαπάς μία γυναίκα για τις αρετές της δεν έχει νόημα. Το έχει κερδίσει, είναι η ανταμοιβή της, δεν είναι δώρο. Αλλά να την αγαπάς για τα πάθη της είναι σαν να ατιμώνεις όλες τις αρετές για χάρη της–και αυτό είναι ο πραγματικός φόρος τιμής της αγάπης, γιατί θυσιάζεις τη συνείδησή σου, το λόγο σου, την ακεραιότητά σου και την ανεκτίμητη αυτοπεποίθησή σου.»

«Απευθύνομαι σε όσους θέλουν να ζήσουν και να ξαναβρούν τη χαμένη τους αυτοεκτίμηση. Τώρα που ξέρετε την αλήθεια για τον κόσμο σας, σταματήστε να στηρίζετε τους καταστροφείς σας. Το κακό που λυμαίνεται τον κόσμο σας αντλεί τη δύναμή του απ’ τη δική σας συγκατάθεση. Αποσύρετε τη συγκατάθεσή σας. Αποσύρετε τη στήριξή σας. Μην προσπαθείτε να ζήσετε με τους όρους των εχθρών σας. Μην προσπαθείτε να κερδίσετε σ’ ένα παιχνίδι όπου οι κανόνες επιβάλλονται από τους άρπαγες. Μη ζητάτε εύνοιες απ’ όσους σας υποδουλώνουν, μην εκλιπαρείτε την ελεημοσύνη όσων σας λήστεψαν, ζητιανεύοντας απ’ αυτούς επιχορηγήσεις, δάνεια ή δουλειές, μη συντάσσεστε μαζί τους προκειμένου να πάρετε πίσω όσα σας άρπαξαν, βοηθώντας τους να ληστέψουν τους γείτονές σας. Είναι αδύνατο να ελπίζει κανείς ότι θα ζήσει με δωροδοκίες που θα λάβει για να κάνει τα στραβά μάτια στην καταστροφή του. Μην αγωνίζεστε για κέρδη, επιτυχία ή ασφάλεια υποθηκεύοντας το δικαίωμά σας στην ύπαρξη. Γιατί αυτή η υποθήκη δεν πρόκειται να αποπληρωθεί ποτέ: όσο περισσότερα πληρώνετε, τόσο περισσότερα θα σας ζητούν όσο υψηλότερες αξίες θα κατακτάτε, τόσο πιο τρωτοί κι ανυπεράσπιστοι θα γίνεστε. Το σύστημά τους βασίζεται σε μια μέθοδο ατέρμονου εκβιασμού που αποσκοπεί στο να σας αφαιμάξει, εκμεταλλευόμενο όχι τις αμαρτίες σας, αλλά την αγάπη σας για την ύπαρξη.»

Ayn Rand

To κείμενο αυτό θίγει τη λάθος λειτουργία που έχει σήμερα η ηθική του αλτρουϊσμού, δηλαδή την ηθική που υπαγορεύει κάποιος να θέτει τον εαυτό του στην υπηρεσία των άλλων. Ακούγεται απλό αλλά δεν είναι καθόλου, η Rand απορρίπτει αυτή τη θέση θεωρώντας ότι τέτοιες συμπεριφορές οδηγούν κάποιον σε ακραίες κι ανήθικες καταστάσεις.
Ο οποιοσδήποτε υιοθετεί αυτή τη στάση δεν έχει αυτοεκτίμηση και βλέπει την ανθρωπότητα σαν ένα μάτσο καταδικασμένους ρακένδυτους, θεωρεί την ίδια την ύπαρξη στην ουσία της ότι βρίσκεται σε απόγνωση και θα έχει εμμονές σε ανάλογες υπερβολικές καταστάσεις, παρά σε αυτό που είναι «πραγματική ζωή.»
Στο πολύ αξιόλογο βιβλίο της, Atlas Shrugged (ελλ. Ο Άτλας Επαναστάτησε) η Ayn Rand, ανάμεσα στα άλλα προσεγγίζει το θέμα του κακώς νοούμενου αλτρουϊσμού. Το απόσπασμα αυτό το περιγράφει πολύ σωστά !

Όσο δύσκολο και να είναι να το δεχθούμε τόσο η αγάπη όσο και η φιλία είναι καταστάσεις που υποκινούνται από εγωιστικά κίνητρα. Η Rand θεωρεί ότι η ηθική πρέπει να βασίζεται σε λογικά ιεραρχημένες αξίες και συγκεκριμένα «πάντα να ενεργεί κάποιος σύμφωνα με αυτή την ιεραρχία των αξιών του.»  Αυτό προϋποθέτει μία κοινωνία που έχει συμφωνήσει στα βασικά τι περιέχουν αυτές οι αξίες, πράγμα άγνωστο σήμερα.  Φίλος σημαίνει όφελος.

Το σημείο από όπου θα πρέπει να ξεκινήσει κάποιος είναι με το τι εννοεί η Ραντ με τη λέξη «θυσία». Αν το δεν το καταλάβει–έστω και αν διαφωνήσει–δεν μπορεί να πάει παρακάτω. Και θυσία σημαίνει να παραιτείται κάποιος από μία μεγάλη αξία για χάρη μίας μικρότερης. Έτσι αν πραγματικά αγαπάω την ελευθερία περισσότερο από όσο τη δική μου άνεση, τότε το να παραιτούμαι από τις ανέσεις μου για την ελευθερία, δεν είναι κατά την Rand μία θυσία.

Για τη συγγραφέα η υψηλότερη ηθική αρχή είναι η επίτευξη της προσωπικής ευτυχίας. Σε αυτό το σημείο εισάγει και στα έργα της μία άλλη αρχή που ονομάζει ηθικό εγωισμό. Αυτός ο καλός εννοούμενος εγωϊσμός σε συνδυασμό με το  ότι ο άνθρωπος για την επιβίωσή του θα πρέπει να ακολουθεί μία σειρά ιεραρχημένων αξιών και αρετών όπως η δικαιοσύνη, ο ορθολογισμός, η παραγωγικότητα, η ανεξαρτησία κτλ. παρέχει στον άνθρωπο το σωστό προσανατολισμό στη ζωή του.

Η Ραντ απορρίπτει τον παραδοσιακό αλτρουϊσμό, όπως προβάλλεται από σήμερα καθώς και την υποχρέωση του ανθρώπου να ζει για τους άλλους. Όπως σημειώνει
«Τα άτομα πρέπει να ζουν για λογαριασμό τους, ούτε να θυσιάζουν τον εαυτό τους για τους άλλους, ούτε να θυσιάζουν άλλους για τον εαυτό τους».
Όλοι της οι ήρωες χτίζονται μέσα από αυτή την οπτική και δικαίως έτσι φέρουν το όνομα «ήρωες»: υπάρχουν για τον εαυτό τους, δεν θυσιάζουν άλλους για αυτούς και ούτε θυσιάζουν τον εαυτό τους για τους άλλους. «Ο κάθε άνθρωπος κρίνεται για αυτό που είναι και το εισπράττει αυτό ανάλογα, έτσι όπως δεν πληρώνεις πάρα πολλά χρήματα για ένα κομμάτι σκουριασμένο μέταλλο σε σύγκριση με ένα κομμάτι γυαλισμένου μετάλλου, με τον ίδιο τρόπο δεν δίνεις περισσότερη αξία σε έναν παλιάνθρωπο από ό,τι σε έναν ήρωα, το να περιφρονείς τα ελαττώματα των ανθρώπων είναι μία πράξη ηθικής παραποίησης, και το να συγκρατείς το θαυμασμό σου για τις αρετές τους είναι μία πράξη ηθικής υπεξαίρεσης.

Συγκεκριμένα οι ήρωες του «Ο Άτλας Επαναστάτησε» παίρνουν τον παρακάτω όρκο:
«Ορκίζομαι στη ζωή μου ότι δεν θα ζήσω για χάρη κανενός ανθρώπου, αλλά ούτε θα ζητήσω από κάποιον να ζήσει για χάρη μου»
Με αυτά τα λόγια η έννοια του αλτρουϊσμού ή της θυσίας όχι μόνο  δεν παίρνει άλλο περιεχόμενο, ούτε καν αναπροσδιορίζεται, αλλά παύει να υπάρχει. Κάθε αυτοθυσία είναι ένα κακό, «γιατί η ίδια η θυσία είναι η προδοσία μίας μεγάλης αξίας για χάρη μίας μικρότερης ή ανύπαρκτης αξίας. Αυτό που προτείνει η Ραντ είναι πάντα να δρα κάποιος σε συμφωνία με την προσωπική ιεραρχία των αξιών του και ποτέ να μη θυσιάζει μία μεγαλύτερη αξία για μία μικρότερη.

Αν εγκαταλείψει αυτό το σκοπό, τότε εγκαταλείπει το μοναδικό πρότυπο με το οποίο μπορεί να κάνει ορθολογικές επιλογές. Εκείνος που χάνει τη φιλοδοξία του για να πετύχει τις δικές του αξίες και το σκοπό του, αυτόματα χάνει και τη φιλοδοξία του για να ζήσει. Έχει πλέον εγκαταλείψει κάθε βάση και πρότυπο λογικής ηθικής και επιλέγει στη θέση της κάποιον μυστικιστικό θεό, ή κάποια κοινωνική (κοινωνία), υποκειμενική (επιθυμία) θεωρία ηθικής.

Η τυφλή πίστη δεν είναι αρετή και δεν εννοούμε μόνο τη θρησκευτική, ανοίξτε ένα λεξικό να δείτε τη σημασία της λέξης πίστη. Στον περίφημο λόγο του ο John Galt, από το Ο Άτλας Επαναστάτησε αναφέρει:
«Μην λες ότι φοβάσαι να εμπιστευθείς το μυαλό σου γιατί είσαι τόσο μικρός. Είσαι πιο ασφαλής με το να παραδίδεσαι στους μυστικιστές και να απορρίπτεις έστω και τα λίγα που ξέρεις; Ζήσε και πράξε μέσα στους περιορισμούς της γνώσης σου και συνέχιζε να διευρύνεις τη γνώση σου στα όρια της ζωής σου. Λυτρώστε το μυαλό σας από τα ενεχυροδανειστήρια της εξουσίας. Αποδεχθείτε το γεγονός ότι δεν είστε παντογνώστες, αλλά κάνοντας τους ζωντανούς νεκρούς δεν θα σας δώσει παντογνωσία—το μυαλό σας είναι μεν επισφαλές, αλλά με το να σκέφτεστε ανόητα δεν θα σας κάνει αλάθητους—το να κάνετε ένα λάθος μόνοι σας είναι πιο ασφαλές από δέκα αλήθειες που τις πιστεύετε, γιατί στην πρώτη περίπτωση έχετε το περιθώριο να το διορθώσετε, αλλά η δεύτερη περίπτωση καταστρέφει την ικανότητά σας να διακρίνετε το λάθος από το σωστό.»
Μοναδική υποχρέωση που έχει κάποιος είναι να φροντίσει για τη δική του ευημερία–έτσι αν κάτι δεν προάγει τη δική μου ευημερία, τότε δεν έχω καθήκον να το κάνω (ας αναρωτηθούμε εδώ τι σημαίνει σήμερα αγώνας για τη δημοκρατία, ελευθερία κτλ.). Έτσι λοιπόν το να παραμερίσω την ευημερία μου για μία ελευθερία, δεν είναι θυσία, αν προηγουμένως εγώ ο ίδιος δεν έχω αποκηρύξει από πάνω μου οποιαδήποτε επιβεβλημένη πεποίθηση, προσμονή και ορθολογική συμπεριφορά.

Εφόσον οι προσωπικές σου αξίες καθορίζονται από την πραγματικότητα της ύπαρξής σου σαν λογικός άνθρωπος, ο αγώνας για να τις πετύχεις είναι ο ίδιος ο αγώνας για τη ζωή σου. Αλλά η φιλοδοξία και η προσπάθεια να βιώσεις τη ζωή σου ως άνθρωπος είναι απλώς η υπαρξιακή μορφή της φιλοδοξίας (σε μορφή ψυχολογική) για να είσαι ευτυχισμένος. Η Ραντ είναι ξεκάθαρη ότι με την ευτυχία δεν εννοεί κάθε τι που προσφέρει ευχαρίστηση. Το προσωπικό συμφέρον θα πρέπει να διακατέχεται από τη λογική, μόνο αυτό που είναι κατάλληλο για ένα λογικό ον είναι καλό και η βάση της πραγματική ευτυχίας. Για αυτό το λόγο είναι αντίθετη στον παραδοσιακό ηδονισμό ο οποίος πρεσβεύει ότι αυτό που έχει αξία είναι ό,τι σου δίνει ευχαρίστηση.

Ευτυχία για την Ραντ «είναι μια κατάσταση μη αντιφατικής χαράς, μιας χαράς, χωρίς καμία τιμωρία ή ενοχή, μια χαρά που δεν συγκρούεται με κάποια από τις αξίες σου και δεν λειτουργεί για τη δική σου καταστροφή» Βάσει αυτού του ορισμού,  η προσωπική ευτυχία είναι ο υψηλότερος ηθικός στόχος του ανθρώπου. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε συναίσθημα υψώνεται πάνω από τη φύση της πραγματικότητας καθοδηγώντας τις επιλογές μας. Η θέση αυτή στηρίζεται στην πεποίθηση ότι η πραγματικότητα είναι τέτοια όπου η αληθινή-μη αντιφατική χαρά είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μίας ζωής όπου το Α είναι Α και ότι δεν μπορεί να βρεθεί πραγματική χαρά σε οποιαδήποτε απομίμηση της πραγματικότητας με οποιοδήποτε τρόπο.
Αν κάποιος ήθελε να κάνει μία περίληψη το πώς βλέπει η Ραντ τον άνθρωπο, η ίδια λέει τα εξής: «Η φιλοσοφία μου είναι η έννοια του ανθρώπου ως ηρωικού όντος, με τη δική του ευτυχία ως τον ηθικό σκοπό της ζωής του και με την παραγωγική επιτυχία ως ευγενέστερή του δραστηριότητα.»
Μετά από αυτό καταλαβαίνετε γιατί όταν ξεκίνησα να διαβάζω τα βιβλία της Ayn Rand, κάποτε ένας γνωστός  μού είπε με συμβουλευτικό ύφος: «Αυτό που διαβάζεις είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και μπορεί να χαρακτηριστείς.»

Όλα αυτά είναι δύσκολες «πίστες». Όπως έχουμε θίξει και εδώ «Ουσιαστική Ελευθερία, ουσιαστική Δράση, και όχι αντίδραση, συνεπάγεται να απορρίψεις στην πράξη, όλους εκείνους τους δογματισμούς, όλους τους –ισμούς, που απορρέουν από την παγ(ι)ωμένη λογική και καθιστούν τους ανθρώπους ανενεργούς και αδρανείς»

Η έννοια της θυσίας – υποταγής  όπως τη διδαχθήκαμε (γύρισε και το άλλο μάγουλο, με ταπεινότητα, υποτέλεια κτλ.) είναι άλλη μία παγ(ι)ωμένη πτυχή που είναι αναγκαίο—όσο σκληρό κι αν φαντάζει να την απορρίψουμε. Σε συνθήκες φυσιολογικής ύπαρξης σύμφωνα με την Ραντ, ο άνθρωπος πρέπει να διαλέξει τους στόχους του, να τους προβάλλει στη ροή του χρόνου, να τους κυνηγήσει και να τους πετύχει με τις δικές του προσπάθειες. Δεν μπορεί να το πετύχει αυτό όμως αν οι στόχοι του βρίσκονται στο έλεος και πρέπει να θυσιαστούν μπροστά σε κάθε ατυχία που συμβαίνει στους άλλους.»

Επικίνδυνες ιδέες. Λέτε; Χμ!

Ο αλτρουισμός είναι άλλη μια εκδήλωση του ασήμαντου «Ἑγώ»  άλλωστε σε κάθε πρόταση που υποστηρίζει, ωραιοποιεί και ορίζει τον αλτρουισμό, το εγώ κατέχει την πρώτη θέση, είτε ονομάζεται είτε παραμένει στην αφάνεια. Εγώ είμαι αλτρουιστής και εγώ θυσιάζομαι για σένα και τα παιδιά μας. Εγώ είμαι η σημαντική –ος και εγώ θα… μπλα μπλα, το ΕΓΩ είναι κι εδώ φυσικά έτοιμο να προσδιορίσει την θυσία σου. Αυτός είναι ο βασικός λόγος για τις Γυναίκες που Αγαπούν τους Ψυχοπαθείς κι έχουν πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Άρα !

Τοις εγρηγορόσιν ένα και κοινόν κόσμον είναι, των δε κοιμωμένων έκαστος εις ίδιον αποστρέφεσθαι
(Για τους ξύπνιους υπάρχει ένας και ο ίδιος κόσμος, ενώ οι κοιμισμένοι στρέφονται ο καθένας σε ένα δικό του, υποκειμενικό κόσμο).
Ηράκλειτος

Βεβαιότητα

Σπουδαία πράγματα έχουν επιτευχθεί μόνο από εκείνους
που έχουν την Βεβαιότητα ότι κάτι μέσα τους είναι ανώτερο από τις συνθήκες.

Η Βεβαιότητα* και η Αμφιβολία – Αβεβαιότητα,  μοιάζουν με δύο δυνατούς παίχτες, που συνα­γωνίζονται ποιος από τους δύο θα τραβήξει την προσοχή σου στο παιχνίδι της ζωής, στην ρουλέτα της καθημερινότητας. Το πού θα καταλήξεις, το τι αποτέλεσμα θα έχεις, εξαρτάται από τον παίχτη που θα αφήσεις και θα συμφωνήσεις να κερδίσει την προσοχή σου.

Οι άνθρωποι που υπερέ­χουν στη ζωή δεν είναι αυτοί που εξαφανίζουν την αμφιβολία, αλλά αυτοί που μαθαίνουν να διαχειρίζονται την έμφυτη τάση του ανθρώπου για αμφιβολία – αβεβαιότητα ή αμφιταλάντευση. Όλοι γνωρίζουν ότι έχουν τη δυνα­τότητα να γίνουν σπουδαίοι. Μόνο που πολλοί άνθρωποι υπονομεύουν αυτή την Βεβαιότητα με έναν νοητικό ενδοφλέβιο ορό που τους χο­ρηγεί σταθερές δόσεις αμφιβολίας, Αβεβαιότητας και κατά προέκταση αποτυχίας.

Διαβάζοντας πιο κάτω τον ορισμό της λέξης ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ας έχουμε κατά νου, πως λέγοντας και χρησιμοποιώντας την λέξη Βεβαιότητα, δεν ξεπέφτουμε στον δογματ-ισμό και σε κάθε περίπτωση είμαστε σε θέση ν’ αλλάξουμε κάθε πεποίθηση βεβαιότητας όταν φτάνει στο οριακό σημείο να μετατραπεί σε παγ(ι)ωμένος δογματ-ισμός. Επιπλέον ας έχουμε κατά νου ό,τι ο ικανός άνθρωπος, ο ζωντανός, ορίζεται από την ικανότητα του να πετάει στον Καιάδα όλες τις πεποιθήσεις του ανά πάσα στιγμή και όταν δεν του είναι πλέον χρήσιμες αντικαθιστώντας τες με νέες ή με καθόλου.

Μιλώντας λοιπόν για ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ συνώνυμο της είναι η ΦΑΝΤΑΣΙΑ και θέλει προσοχή να μην ξεπέσεις στα αρνητικά δογματ-ισμό, πίστη, ασφάλεια κλπ νεκρές λέξεις, εσύ να  χρησιμοποιείς την λέξη και τις δονήσεις της μόνο τόσο, όσο σου είναι χρήσιμη για να πετύχεις ένα συγκεκριμένο Σκοπό. Επίσης Βεβαιότητα, δεν σημαίνει ούτε πίστη ούτε ασφάλεια, που είναι επίσης δυο λέξεις νεκρές και καθηλωτικές γιατί δεν περιέχουν ίχνος Γνώσης.

Χρειάζεται να θυμάσαι πως ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ σημαίνει ΓΝΩΣΗ δηλ. ξέρεις πως είσαι ικανός και είσαι.- Αν και η Βεβαιότητα είναι η κεντρική ιδέα, ο δρόμος προς τη Βεβαιότητα ξεκινά με την Αμφιβολία και την Αμφισβήτηση. Για να βεβαιωθείς για τις ικανότητες σου χρειάζεται πρώτα να αμφιβάλεις γι αυτές. Από καιρό σε καιρό θα συλλάβεις τις αισθήσεις σου να σε εξαπατούν και είναι συνετό να μην εμπιστεύεσαι πλήρως εκείνους που σε εξαπατούν, αλλά να Γνωρίζεις τις ισορροπίες ανάμεσα στην Βεβαιότητα και στην Αμφιβολία.

Αυτό που εξαφανίζει την Αμφιβολία είναι η ΔΡΑΣΗ και η ανάληψη ΕΥΘΥΝΗΣ. Αμφιβάλεις πως είσαι ικανός να κάνεις εκείνη την πώληση, την πρόταση γάμου ή να βρεις συνέταιρο για επιχειρηματικό άνοιγμα, κοντρολάρισε την αμφιβολία σου ελέγχοντας αν είναι ουσιαστική ή απλώς μια πεποίθηση. Αν είναι ουσιαστική δηλ. δεν έχεις αξιόλογο προϊόν για την πώληση, είσαι χρόνια άστεγος-άνεργος γι αυτό ψάχνεις να παντρευτείς, χρωστάς και στον περιπτερά γι αυτό ψάχνεις συνέταιρο με χρήματα για να σε ξελασπώσει, τότε κι αν δεν είσαι απατεώνας εκ πεποιθήσεως, είναι άκρως απαραίτητη η αμφιβολία για να σε βάλει στην σωστή θέση Αιτίας.

Αν όμως δεν είναι ουσιαστική αλλά απλά μια πεποίθηση, που δεν συνοδεύεται από στοιχεία που να την δικαιολογούν τότε απλά ΔΡΑΣΕ αγνοώντας την. Με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι ΑΙΤΙΑ και δημιουργείς ένα Αποτέλεσμα κόντρα στις πεποιθήσεις σου, που σε κρατούν σε κατάσταση Αποτελέσματος. Φρόντισε να χρησιμοποιείς λοιπόν τον 3ο ορισμό* της λέξεης Βεβαιότητα: γνώρισμα, βαθμός ασφάλειας της γνώσης: Άμεση / έμμεση / σχετική / απόλυτη ~. Mαθηματική / ηθική / λογική / εμπειρική… σαν δίχτυ ασφαλείας, από την κατρακύλα του δογματ-ισμού και της πίστης.
* βεβαιότητα η [veveótita]: 1. η πεποίθηση, η απουσία αμφιβολίας ή αμφισβήτησης, η σιγουριά: Οι υποψίες μου έγιναν ~. Mίλησε με μεγάλη ~. Δεν μπορώ να το πω με ~. (λόγ. έκφρ.) μετά βεβαιότητος, σίγουρα, ασφαλώς: Γνωρίζω / λέω κτ. μετά βεβαιότητος. 2. εγγύηση, ασφάλεια: Ποιος μου παρέχει τη ~ ότι η προσπάθεια θα πετύχει; Οι σημερινοί άνθρωποι ζουν με άγχος, χωρίς καμιά ~ για το μέλλον. 3. (επιστ.) γνώρισμα, βαθμός ασφάλειας της γνώσης: Άμεση / έμμεση / σχετική / απόλυτη ~. Mαθηματική / ηθική / λογική / εμπειρική ~.
Φαντάσου πως είσαι σε ένα αεροπλάνο με δύο πιλότους, ο ένας κυβερνά το αεροσκάφος τις ώρες της ημέρας, και ο άλλος τις ώρες της νύχτας. Πόσο μακριά θα φτάσεις  εάν κάθε πιλότος ξε­κινάει τη βάρδιά του ακολουθώντας την αντίθετη πορεία από αυτή που όρισε ο προηγούμενος;

Δεν είναι η απουσία της βεβαιότητας που ανακόπτει την πρόοδο και την ευημερία ενός ανθρώπου, αλλά η παρου­σία της αμφιταλάντευσης και της Αβεβαιότητας. Εάν επιτρέπεις να σε κατευθύνουν πότε η Βεβαιότητα από την μια και πότε η αμφιβολία από την άλλη, τελικά οδηγείσαι σε σύγχυση και σε λανθασμένα συμπεράσματα για τις ικανότητές σου, πετυχαίνοντας συγκεχυμένα αποτελέσματα. Η επιτυχία προϋποθέτει αφενός να έχεις βεβαιότητα στις ικανότητες και στα προσόντα σου και αφετέρου να υπερνικάς την αναποφασιστικότητα σου. Όπως αναφέρει μια άχρονη σοφία:
«Οι αμφιβολίες και οι αβεβαιότητες πρέπει να απομακρύνονται πάση θυσία, αν κάποιος θέλει να πετύχει κάποιον αξιόλογο ΣΚΟΠΟ. Είναι διασπαστικά στοιχεία τα οποία στραβώνουν την ευθεία γραμμή της Δράσης, κάνοντάς την ανεπαρκή και άχρηστη. Με την αμφιβολία, τον φόβο, την αμφιταλάντευση δεν πέτυχε ποτέ κανείς τίποτα, και ούτε πρόκειται ποτέ να πετύχει». Κοίτα προσεκτικά την φωτογραφία επάνω και σκέψου, πόσο βαθμό αμφιβολίας στον εαυτό τους έχουν τα κορίτσια; Γιατί;
Τι ακριβώς είναι η Βεβαιότητα;
Βεβαιότητα είναι η Γνώση. Είναι ο βαθμός της σιγουριάς  που έχεις σε κάτι ή κάποιον, αυτό που γνωρίζεις, ανεξάρτητα από την άποψη των άλλων ανθρώπων.
Η Βεβαιότητα και η σιγουριά στον εαυτό σου, στις ικανότητες και στα ταλέντα σου, είναι α­πλώς ο βαθμός της εμπιστοσύνης που έχεις στις δυνατότητες σου. Όλοι ξεκινάμε τη ζωή μας με απεριόριστη Βεβαιότητα και σιγουριά στον εαυ­τό μας. Βάζουμε τα κλάματα και κάποιος μας ταΐζει. Εάν δεν αισθανόμαστε άνετα, κλαίμε ξανά και κάποιος μας παίρνει αγκαλιά και μας κανακεύει. Τότε σκεφτόμαστε: «Τέλεια! Μόλις βάλω μια φωνή, τρα­βάω την προσοχή και πετυχαίνω ό,τι θέλω!».

Στη συνέχεια, καθώς μεγαλώνουμε, η καθημερινότητα, αρ­χίζει να διαβρώνει μερικές από τις πεποιθήσεις μας. Για παρά­δειγμα, πρέπει να αρχίσουμε να ντυνόμαστε μόνοι μας και μά­λιστα αργότερα –ω τι φρίκη!!! – πρέπει να αγοράζουμε τα ρούχα μας με δικά μας χρήματα! Σταματάμε να θεωρούμε ότι είμαστε υπέρ- ήρωες, πριγκίπισσες και αστέρες του κινηματογράφου.

Στην ουσία, η καθημερινότητα, μας προσγειώνει απότομα και στα­ματάμε να είμαστε και τόσο βέβαιοι πλέον, ότι είμαστε ικανοί για οτιδήποτε εξαι­ρετικό. Σταματάμε να έχουμε σιγουριά ότι είμαστε ιδιαίτεροι και αρχίζουμε να «πουλάμε» τον εαυτό μας με έκπτωση σε ο­ποιονδήποτε είναι διατεθειμένος να μας δώσει ένα σταθερό μισθό. Όπως είπε κάποτε κάποιος:
«Εάν θεωρείς ότι η αξία σου είναι μικρή, να είσαι σίγουρος ότι οι γύρω σου δεν θα αυ­ξήσουν την τιμή σου. Όρισε την τιμή σου μόνος σου και απαίτησε από την ζωή (και τους γύρω σου) να στην δώσει».
Οι ενέργειες σου συμβαδίζουν αναπόφευκτα με τις σκέψεις σου. Έτσι, εάν θεωρείς ότι είσαι μια μετριότητα, θα ενεργείς αναλόγως σαν μετριότητα, θα προσελκύεις μέτριους ανθρώπους και τα πάντα στη ζωή σου θα είναι μέτρια. Μέτριος σύζυγος, μέτριος μισθός, μέτρια δουλειά, μέτρια υγεία … όλα μέτρια.

Κατά βάθος, η ζωή σου αντανακλά κι είναι ένας καθρέπτης των σκέψεων σου και αυτές οι σκέψεις σου βοηθούν να βρίσκεις  δικαιολογίες για τη θέση σου στην ζωή. Εάν θέλεις να βελτιώσεις τη ζωή σου, πρέπει να βελτιώσεις την Βεβαιότητα στον εαυτό σου στις ικανότητες και στα ταλέντα σου. Η ζωή σου δεν πρόκειται ποτέ να προχωρήσει πέρα από αυτά που είσαι ΒΕΒΑΙΟΣ ότι μπορείς να καταφέρεις.

Η διαμόρφωση της Βεβαιότητας: Μην περιμένεις από τους άλλους να είναι βέβαιοι για εσένα. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί κι ακόμα κι αν συμβεί δεν σου προσφέρει τίποτε. Εσύ χρειάζεται να είσαι Βέβαιος για εσένα και οι υπόλοιποι γύρω σου θα υποχρεωθούν να ευθυγραμμιστούν με την δική σου Βεβαιότητα.

Μερικές φορές ακούω κάποιον να λέει για τους ανθρώπους που τον ενθάρρυναν στην πορεία του: «Ήταν Βέβαιοι για μένα πριν ακόμα εγώ να είμαι Βέβαιος για τον εαυτό μου!». Ευχάριστο συναίσθημα, μόνο που δεν έγινε έτσι. Πρώτα ΕΣΥ Βεβαιώθηκες για σένα και έπειτα ακολούθησαν οι άλλοι, ποτέ δεν γίνεται ανάποδα.
Επιπλέον εάν εναποθέσεις τις επιλογές  για την ζωή σου σε κάποιον που θα είναι βέβαιος και σίγουρος σε σένα ΠΡΙΝ ΕΣΥ  να είσαι ΒΕΒΑΙΟΣ για τον εαυτό σου, θα πεθάνεις περιμένοντας. Ακόμα κι αν είσαι ΥΠΕΡ-υπέρ-τυχερός και συναντήσεις κάποιον που θα σε ενθαρρύνει να κάνεις «το πρώτο βήμα», θα απομα­κρυνθεί γρήγορα από κοντά σου εάν δεν Αναλάβεις την Ευθύ­νη και δεν αρχίσεις να κινείσαι με τις δικές σου Δυνάμεις και την δική σου Βεβαιότητα.
Σε τελική ανάλυση, οι άν­θρωποι δεν έχουν καμία διάθεση να έχουν Βεβαιότητα για σένα, περισσότερο απ’ όσο έχεις εσύ στον εαυτό σου, είναι δίκαιο και Λογικό αυτό. Τις περισσότερες φορές, για να μπορέσεις να κερδίσεις την Βεβαιότητα των άλλων, στις ικανότητες και στα ταλέντα σου πρέπει πρώτα να Βεβαιωθείς εσύ για σένα.
Η ωριμότητα περιλαμβάνει την ανα­γνώριση ότι κανένας δεν πρόκειται να δει μέσα μου κάτι που δεν βλέπω εγώ στον εαυτό μου. Σταμάτα να περιμένεις λοιπόν, αυτόν που θα σε αναδείξει. Ανάδειξε εσύ τον εαυτό σου. Βγες στον κόσμο και σύστησε τον εαυτό σου και τα ταλέντα σου, μόνος σου απαιτώντας από τον κόσμο, το αντίτιμο της αξίας σου.
Η Βεβαιότητα  βασίζεται σε αυτά που είσαι ικανός να «δεις» στο μέλλον σου ενώ το δημιουργείς στο παρόν σου. Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου σε μια καλύτερη δουλειά; Σου “τυχαίνει” να βλέπεις κάποιον να κάνει σπουδαία πράγματα και να φαντάζεσαι ότι είσαι εσύ; Φαντάζεσαι μια καλύτερη ζωή και αναρωτιέ­σαι: «Γιατί όχι κι εγώ;». Στην πραγματικότητα, «φαντάζεσαι» επειδή οι δυνατότητές σου προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή σου. Εάν δεν είχες τις δυνατότητες για όλα αυτά, δεν θα τα φανταζόσουν καν, ούτε θα ενδιαφερόσουν αρκετά για να τα προσέξεις.

Το γεγονός ότι φαντάζεσαι μια καλύτερη ζωή είναι απόδειξη ότι έχεις τις λανθάνουσες ικανότητες για να πραγματοποιήσεις όλα αυτά που φαντάζεσαι. Άρχισε να έχεις την Βεβαιότητα ό,τι μπορείς να κάνεις πραγματικότητα αυτά που έ­χεις στο μυαλό σου. Εάν φαντάζεσαι κάτι, με Βεβαιότητα και πετάξεις από πάνω σου τον νοητικό ενδοφλέβιο ορό που σου χορηγεί σταθερές δόσεις αμφιβολίας, τότε η Βεβαιότητα είναι το καύσιμο που είναι ικανή, να μετατρέψει τις δυνατότητές σου σε πραγματι­κότητα.

Είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης να θεωρεί ότι οι άλλοι, έχουν περισσότερες δυνατότητες από όσες έχουν στην πραγματικότητα και ότι εμείς, αντίστοιχα, έχουμε λιγότερες απ’ όσες πραγματικά διαθέτουμε. Με εξαίρε­ση τον περιστασιακό νάρκισσο, (που στο τέλος πνίγηκε) όλοι μας έχουμε περιστασιακά, την τάση να υποτιμούμε την πραγματική μας αξία. Η αλήθεια είναι ότι έ­χουμε πολύ δρόμο μπροστά μας πριν φτάσουμε στο σημείο να υπερεκτιμούμε τις ικανότητες μας για επιτυχία.

Οι περισσότε­ροι άνθρωποι λειτουργούν αξιοποιώντας πολύ λίγες από τις ικανότητές τους. Συνεχίζουν να «φαντάζονται» τις ευκαιρίες, αλλά οι αμφιβολίες έχουν αποστραγγίξει τόσο πολύ το ντεπό­ζιτο της Βεβαιότητας τους που δεν διαθέτουν πλέον την Ενέργεια –ούτε καν την νοητική-  για να κυνηγήσουν αυτά που οραματίζονται.

Είμαι πεπεισμένη ότι η ανθρωπό­τητα είναι προικισμένη με πολύ περισσότερα χαρίσματα / ικανότητες απ’ όσα ξέρουμε. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ικανότατοι όταν γεννιούνται και πολύ γρήγορα γίνονται ακριβώς το αντί­θετο.

Δεν σου κοστίζει τίποτα να σταματήσεις να αμφιβάλ­λεις και να αρχίσεις να είσαι Βέβαιος.

Για να μιλήσουμε με οικο­νομικούς όρους, το «κόστος ευκαιρίας» που προκύπτει αν σε καθοδηγούν διαρκώς οι αμφιβολίες σου και οι ανασφάλειες σου, μπορεί να είναι τόσο τερά­στιο, που η χρεωκοπία σου είναι Βέβαιη και όχι μόνον η οικονομική. Ρώτησε οποιονδήποτε ηλικιωμένο και το πιθανότερο είναι να σου πει ότι η θλίψη του για τις περιπέτειες που δεν έζησε, ξεπερνά κατά πολύ τον πόνο που του προκάλεσαν οι διάφορες κακοτυχίες.

Βεβαιώσου ότι μέσα σου έχεις περισσότερα απ’ όσα νομίζεις. Άρχισε να είσαι Βέβαιος ότι είσαι ικανός, για πολλά περισσότερα και επικύρωσε αυτή σου την πεποίθηση με τις πράξεις σου. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι δεν είναι παρά συνηθι­σμένοι άνθρωποι που είναι Βέβαιοι για τον εαυτό τους και τις επι­λογές τους. Επίσης οι επιτυχημένοι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι που κάνουν τα πράγματα με ασυνήθιστο τρόπο. Τίποτε πιο απλό από αυτό.

Το μυαλό σου είναι ένας μεγάλος επεξεργαστής. Λειτουρ­γεί με βάση τις πληροφορίες που του δίνεις. Είτε το τροφοδο­τείς λοιπόν με Βεβαιότητα, είτε με αμφιβολίες, το μυαλό σου αρ­χίζει αμέσως να αναζητά επιχειρήματα που θα στηρίξουν τα συμπεράσματά σου. Ξεγέλασε το μυαλό σου βομβαρδίζοντάς το με σκέψεις Αυτοπεποίθησης με Βεβαιότητα. Χωρίς αμφιβολίες, ο εσωτερι­κός υπολογιστής σου θα αναγκαστεί να λειτουργεί μόνο με τα θετικά στοιχεία.

Ξεφορτώσου όσες από τις αρχικές ρυθμίσεις περιέχουν το στοιχείο της αμφιβολίας. Δεν έχεις έμφυτη κλίση προς την αποτυχία, απλώς έχεις γεμίσει το σκληρό δίσκο του μυαλού σου με υπερβολικές αμφιβολίες και λανθασμένες ε­ντυπώσεις. Οι αμφιβολίες δεν οδήγησαν ποτέ κανέναν σε ένα καλύτερο μέλλον, ενώ η Βεβαιότητα, μόνο επιτυχίες μπορεί να προσφέρει.

Όταν κάνεις το μυαλό σου να είναι Βέβαιο σε σένα αντί να σε αμφισβητεί, οι πράξεις σου αρχίζουν να συμβαδίζουν με τις πεποιθήσεις σου. Η δημιουργική ικανότητά σου αρχίζει να γεννά πρωτότυπες ιδέες. Οι άλλοι άνθρωποι αρχίζουν να είναι Βέβαιοι για σένα γι αυτά που εσύ είσαι Βέβαιος για τον εαυτό σου. Το εισόδημά σου αρχίζει να αντικατοπτρίζει τις πεποιθήσεις σου. Εάν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου με περισσότερα έσοδα, είναι επειδή οι παραγωγικές ικανότητές σου προσπα­θούν να τραβήξουν την προσοχή σου.

Μην επιτρέπεις στις αμ­φιβολίες σου να συνεχίζουν να «ληστεύουν» τις δυνατότητές σου. Βεβαιώσου ότι διαθέτεις ό,τι χρειάζεται για να κάνεις το μέλλον σου καλύτερο. Τι βλέπεις; Τι μπορείς να φανταστείς; Δώσε μεγάλη προσοχή σε αυτά που φαντάζεσαι, γιατί είναι ένδειξη αυτών που μπορείς να καταφέρεις. Η Βεβαιότητα στον ε­αυτό σου είναι η Ενέργεια που χρειάζονται οι δυνατότητές σου για να σε μεταφέρουν σε αυτά που φαντάζεσαι.

Πώς να τα καταφέρω με Βεβαιότητα:

>  Όταν βλέπεις κάτι που σε ελκύει, μην το αγνοείς. Θεώρησε ότι οι δυνατότητές σου θέλουν να τραβήξουν την προσοχή σου μέσω της φαντασίας σου.

> Να θυμάσαι ότι ο αναποφάσιστος/αποτυχημένος μετεωρίζεται ανάμεσα στην Βεβαιότητα και την Αμφιβολία. Μη γίνεσαι σαν αεροπλάνο με δύο πιλότους που οδηγούν σε αντίστροφους προορισμούς ο καθένας τους. Επέλεξε τον πιλότο της ζωής σου και άφησε τον να την οδηγήσει.

> Διαμόρφωσε μια εικόνα του ποιος θέλεις να είσαι σε τρία χρόνια από τώρα, και ξεκίνησε από αυτήν τη στιγμή να ενεργείς σαν να είσαι ήδη αυτός ο νέος άνθρωπος.

>  Χρησιμοποίησε το στόμα σου για να εδραιώσεις την Βεβαιότητα σου. Συνέταξε μια λίστα με όσα αρχίζεις να έχεις Βεβαιότητα για τον εαυτό σου. Κάθε μέρα να τα λες δυνατά. Ο υλικός κόσμος δεν διαβάζει τις σκέψεις σου, αλλά τις ακούει.

Γρήγορος ανεφοδιασμός με Βεβαιότητα:

> Η πιο σημαντική πώληση στη ζωή είναι να πουλήσεις τον εαυ­τό σου, στον εαυτό σου.

> Οι εξωτερικές συνθήκες της ζωής ενός ανθρώπου απεικονίζουν πάντα τις εσωτερικές πεποιθήσεις του.

> Από τη στιγμή που θα αποκτήσεις αυτογνωσία, δεν υπάρχουν όρια, από τη στιγμή που θα αρχίσεις να αμφιβάλλεις, δεν υ­πάρχει χώρος για τίποτε άλλο.

> Εάν είσαι βέβαιος ότι μπορείς, κατά πάσα πιθανότητα μπορείς. Εάν είσαι βέβαιος ότι δεν μπορείς, τότε σίγουρα δεν μπορείς.

> Η Βεβαιότητα είναι σαν τον διακόπτη που εκτοξεύει τον πύραυλο.

> Οι άνθρωποι συνήθως γίνονται αυτό που είναι βέβαιοι ό,τι είναι. Εάν είμαι βέβαιος ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι, γίνομαι ανίκανος να το κάνω. Όμως, εάν είμαι βέβαιος ότι μπορώ, τότε αποκτώ την ικανότητα να το κάνω, έστω κι αν δεν την είχα από την αρχή.

> Ό,τι βρίσκεται πίσω μας και μπροστά μας, δεν συγκρίνεται με ό,τι βρίσκεται μέσα μας.

> Επιμονή δεν είναι μόνο η προθυμία για σκληρή εργασία, είναι παράλληλα και η προθυμία να μη χάσουμε την Βεβαιότητα στον εαυτό.

> Μέσα μας έχουμε αυτή τη στιγμή τη δύναμη να κάνουμε πράγμα­τα που δεν θα τολμούσαμε ποτέ καν να ονειρευτούμε. Όμως, η δύναμη αυτή απελευθερώνεται μόνο όταν αλλάξουμε τις πεποι­θήσεις μας.

> Για να προοδεύσεις πρέπει να έχεις βεβαιότητα στον εαυτό σου, να είσαι σίγουρος για τις πεποιθήσεις σου και να είσαι βέβαιος ότι μπορείς να τις πραγματοποιήσεις και να τις αλλάξεις αν χρειαστεί.

> Οι άνθρωποι βλάπτουν τους άλλους με τις πράξεις τους και τον εαυτό τους με τις σκέψεις τους.

> Να αυτοσαρκάζεστε, αλλά ποτέ να μη στρέφετε τις αμφιβολίες σας κατά του εαυτού σας. Να έχετε θάρρος. Όταν αναχωρείτε για ξένους τόπους, να μην αφήνετε κανένα κομμάτι του εαυτού σας στην ασφάλεια της ακτής. Τολμήστε να μπείτε μέσα στην ανεξερεύνητη περιοχή.

> Οι πεποιθήσεις είναι πιο επικίνδυνοι εχθροί της αλήθειας από τα ψέματα.

> Σοφία είναι ένα μέρος που συναντιόνται η αμφιβολία και η σιγουριά.

Εργαστήρι επιτυχίας της Βεβαιότητας

1. Στην παρακάτω κλίμακα, σημείωσε το βαθμό της Βεβαιότητας  στον εαυτό σου, σε σχέση με τον Σκοπό σου:

I——– 1——– 2 ——– 3——– 4——– 5——– 6——– 7——–I

Χαμηλή                                                                                      Υψηλή

2. Γιατί φυτρώνουν τόσο εύκολα οι αμφιβολίες μέσα σου; Γράψε το.

3. Ποιες αμφιβολίες σε καταλαμβάνουν συνήθως; Γράψε τις μια-μια.

4. Που οφείλονται αυτές οι αμφιβολίες; Γράψε το.

5. Είμαι αποφασισμένη να είμαι ΒΕΒΑΙΟΣ για μένα στα εξής: Γράψε τα αναλυτικά.

6. Για να ισχυροποιήσω την Βεβαιότητα στον εαυτό μου, σκοπεύω να προβώ στις παρακάτω ενέργειες: Γράψε τις κι εφάρμοσε τις.

7. Από σήμερα και στο εξής (συμπλήρωσε την ημερομηνία) ————– δεσμεύομαι στην Βεβαιότητα ότι έχω περισσότερες ικανότητες απ’ όσες γνωρίζω ή έχω α­ναπτύξει. Ακόμα και σε δύσκολους καιρούς, είμαι ΒΕΒΑΙΟΣ ότι είμαι ακόμα πιο Ικανός. Αποκηρύσσω την περιορι­στική ισχύ που ασκούσαν πάνω μου μέχρι τώρα οι αμφι­βολίες και ζω ανάλογα με τις καινούργιες Βεβαιότητες μου.

Διώξε την Θλίψη πριν γίνει κατάθλιψη : Είναι γεγονός επίσης πως υπάρχουν δραστηριότητες (δράσεις) που προσθέτουν ενέργεια και δραστηριότητες που αφαιρούν ενέργεια. Χοντρικά μιλώντας κάθε δράση που είναι χαρούμενη, γελαστή και ευχάριστη ΔΙΝΕΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, κάθε δράση που είναι καταθλιπτική, θυμωμένη, απαθής, κακιά, εχθρική, ΑΦΑΙΡΕΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ.

Η Τέχνη της Ελευθερίας! Η ανακεφαλαίωση της ζωής, εξαφανίζει το ενεργοβόρο εγώ, τροφοδοτεί τον αετό με συνείδηση, εν ζωή κι όχι μετά θάνατον, με αποτέλεσμα να υπάρχει διαθέσιμη ενέργεια για χρήση πολεμικής Ελευθερίας.

Η Aνταλλαγή της Ενέργειας Απαιτεί Σύνεση

Υπάρχουν δύο τρόποι ανταλλαγής ενέργειας μεταξύ των ανθρώπων. Ο καλύτερος είναι όταν και τα δύο άτομα που επικοινωνούν μεταξύ τους, αγαπιούνται πραγματικά και βρίσκονται σε απόλυτη νοητική σωματική κι ενεργειακή ισορροπία. Σε αυτή την περίπτωση και οι δύο συνεισφέρουν στην ομαλή ροή ενέργειας μεταξύ τους και κανένας δεν έχει ανάγκη να τραφεί από την ενέργεια του άλλου. Η άλλη περίπτωση ανταλλαγής ενέργειας μεταξύ των ανθρώπων είναι ο «ενεργειακός βαμπιρισμός». Αξιοσημείωτο εδώ είναι ότι όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας, υπήρξαμε ενεργειακά βαμπίρ, όταν δεν θέλαμε να καταλάβουμε γιατί βιώναμε μια κατάσταση ή δεν ήμασταν σε θέση να συνειδητοποιήσουμε το τι γίνεται με την ζωή μας.

Η ανταλλαγή της ενέργειας είναι το θεμέλιο για το παραμόνεμα και οι καθρέφτες φωτίζουν και καθοδηγούν αυτό που εσείς παραμονεύετε- παρατηρείτε.  Ο σκοπός σας είναι να είστε Παρών με Επίγνωση και Ευθύνη, κάθε στιγμή για τον κύκλο της ψυχής σας, που είναι μια πορεία η οποία περιλαμβάνει χιλιάδες ταυτόχρονους βίους. Από την στιγμή που γεννιέστε ως ανθρώπινη οντότητα μέσα στο Όνειρο του Πλανήτη, η ζωή σας στρέφεται γύρω από άλλους ανθρώπους. Αδιάκοπα συναλλάσσεστε και ανταλλάσσετε, ενέργεια με άλλους, χρησιμεύοντας ως «καθρέφτης» για να βλέπουν τον εαυτό τους, ενώ οι άλλοι γίνονται καθρέφτες για σας.

Το κάθε τι που συμβαίνει, η κάθε κατάσταση που σας παρουσιάζεται στον βίο σας αυτό, υπάρχει ταυτόχρονα και σε  Fractalπαράλληλους βίους, και κάθε περιβάλλον, με τα δέντρα του, τις πέτρες του, τα κτίρια του και τους ανθρώπους του είναι μέρος της ζωής σας σε παράλληλους βίους. Κάθε τι στη ζωή σας είναι ένας καθρέφτης που σας εμφανίζεται ξανά για να δείτε πώς θα δράσετε ή πώς θα αντιδράσετε, στον σημερινό σας βίο, και έτσι σας παρέχει μια ευκαιρία για πνευματική εξέλιξη. Κάθε τι στη ζωή σας είναι αντανάκλαση του εαυτού σας.

Κάθε, τι που βλέπετε γύρω σας προέρχεται μόνο από τα δικά σας μάτια, από τις δικές σας αντιλήψεις και από τα δικά σας συναισθήματα. Όποια και αν είναι τα συναισθήματά σας, είναι δικά σας και μόνο δικά σας, όχι του διπλανού σας. Δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να σας κάνει να νιώθετε ό,τι νιώθετε, και να αντιδράτε όπως αντιδράτε. Μπορεί να κουνάτε το δάχτυλο σας σε άλλους και να λέτε ότι είναι θυμωμένοι ή ότι σας βγάζουν από τα ρούχα σας, η αλήθεια, όμως, είναι ότι τα συναισθήματά σας αναφέρονται σε σας, και οι καθρέφτες απλά σας επιστρέφουν τα συναισθήματά σας αντανακλώντας τα.
Όταν βλέπετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη που χτενίζεστε, δεν σας χτενίζει ο καθρέφτης. Εσείς χτενίζεστε και ο καθρέφτης αντανακλά αυτή την κίνηση. Κάθε τι στη ζωή σας σάς επιστρέφει αντανακλαστικά τον τρόπο που βλέπετε εσείς τη ζωή σας και το πώς παρουσιάζεστε στον κόσμο. Δεν υπάρχει συναλλαγή χωρίς καθρέφτες.
Αυτό που δεν σας αρέσει στον προϊστάμενο, στον διευθυντή σας είναι αυτό που δεν σας αρέσει σε σας, και επειδή για κάποιο λόγο πρέπει να βρίσκεστε μαζί εσείς και το αφεντικό σας, γι’ αυτό και εσείς είστε σε αυτή τη σχέση μ’ εκείνον. Κατά κάποιο τρόπο υπάρχει ένα συγκρότημα από δυναμικές καταστάσεις, ένα πρότυπο από συναλλαγές που προέρχεται από παράλληλους βίους και που πρέπει να ξεκαθαριστεί ανάμεσα στους δύο σας. Κάθε κατάσταση της ζωής σας περιέχει κάτι που  πρέπει να το εξετάσετε με προσοχή.

Το κλειδί εδώ είναι να έχετε αρκετή επίγνωση ώστε να μην σας γαντζώσουν τα ενεργειακά πεδία των άλλων. Το να μην γαντζώνεστε σημαίνει να μην αντιδράτε στις καταστάσεις της ζωής, αλλά για να το πετύχετε αυτό απαιτείται επίγνωση και πληρότητα με τον εαυτό σας. Αν αγκιστρωθείτε και αντιδράτε απέναντι στους άλλους, τα συναισθηματικά πρότυπα  εξακολουθούν να εμφανίζονται από βίωμα σε βίωμα, και από εμπειρία σε εμπειρία, τόσο στο συνειδητό όσο και στον ασυνείδητο βίο.

Θυμηθείτε τι έγινε την τελευταία φορά που το αφεντικό σας, ή κάποιο άλλο σημαντικό πρόσωπο σας μίλησε άσχημα. Μήπως η αντίδρασή σας ήταν όπως ήταν συνήθως σε άλλες ζωές; Μήπως δηλαδή καθίσατε ήσυχα σε κάποια άκρη και τα βάλατε με τον εαυτό σας κατηγορώντας τον ή είχατε την επίγνωση να μετατοπίσετε την αντίδρασή σας και να δώσετε χώρο στην ωρίμανση της ψυχής σας, ανοίγοντας το στόμα σας και ρωτώντας, χωρίς εμπάθεια  στη φωνή σας, γιατί σας φέρονταν παράλογα;

Αν δεν αντιδράσατε και μείνατε αποταυτισμένοι, ήσασταν κύριος του εαυτού σας, και όταν είστε κύριος του εαυτού σας, τον ερωτεύεστε και φυλάτε την ενέργεια σας.  Είστε ευγενικοί, έχετε αρκετή επίγνωση ώστε να μετακινηθείτε πέρα από οποιαδήποτε κατάσταση σας προκύπτει, και να μην πείτε ή να μην κάνετε κάτι που δεν σας αρέσει. Μπορείτε να είστε μέσα στην κατάσταση αυτή και να εκφράζετε την αλήθεια σας και να είστε ισορροπημένοι. Όταν είστε κύριος του εαυτού σας καθαρίζετε τους καθρέφτες που παρουσιάζονται στη ζωή σας.

Όταν έχετε γίνει Πολεμιστής, η τάση σας  είναι να καθαρίσετε τον καθρέφτη της ζωής σας, με άλλα λόγια τον καθρέφτη της ψυχής σας και η διαδικασία αυτή ξεκινάει όταν γίνεστε ο Παρατηρητής και ο Παραμονευτής του Εγώ σας και ανακαλύπτετε ότι ζείτε με τις πεποιθήσεις και τις συμφωνίες που σας έχουν φορτώσει και που έχετε σε κάποια άλλη ζωή συμφωνήσει να υπάρχουν. Τίποτε δεν γίνεται χωρίς την συμφωνία σας αυτό πρέπει να το θυμάστε πάντοτε. Ότι κι αν σας συμβαίνει εδώ ή σε παράλληλο κοσμικό σύμπαν έχετε παραχωρήσει την συμφωνία σας γι αυτό και αυτό υπάρχει. Το ότι έχετε γεννηθεί εδώ σημαίνει πως έχετε συμφωνήσει να έρθετε εδώ σε αυτό τον κοσμικό χωρο.

Όμως είναι απαραίτητο  να βιώσετε αυτές τις συμφωνίες, ώστε να αρχίσετε να μετατοπίζεστε και να καθαρίζετε τον καθρέφτη. Κάθε εμπειρία που έχετε σε άλλους βίους σας εμφανίζεται τώρα, σε αυτή την ζωή, ξανά και ξανά, μέχρι να είναι ξεκάθαρη στον καθρέφτη, και εσείς είστε ικανοποιημένοι μ’ αυτήν και γαλήνιοι, πράγμα που σημαίνει ότι δεν σας προκαλεί καμιά αντίδραση. Αντίθετα νιώθετε πια στοργή και σεβασμό για τον εαυτό σας, «οπότε και γίνεστε καθρέφτης στοργής και σεβασμού για όλους εκείνους που εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά σας, ακόμα και για αλκοολικούς, πόρνες και φονιάδες. Σε οτιδήποτε σας φέρνει σε κάθε στιγμή η ζωή, εσείς βρίσκετε στην γαλήνη.
Γαλήνη δεν σημαίνει απάθεια που είναι το ακριβώς αντίθετο της, αλλά σημαίνει ΕΠΙΓNΩΣΗ υψηλού βαθμού και έλεγχος των σκέψεων και των συναισθημάτων αλλά και των ενεργειών που πηγάζουν απ’ αυτά.
 Ο σκοπός του βίου, είναι η Ενέργεια της Ψυχή σας, αλλά όλα τα πράγματα της ζωής σκόπιμα και ενάντια σας, δεν σας μαθαίνουν πώς να έχετε επίγνωση της Ψυχής σας πόσο μάλλον της Ενέργειας της. Η κοινωνία σας μαθαίνει να συνειδητοποιείτε το πόσο έξυπνοι είστε και ποιο είναι το επαγγελματικό σας επίπεδο. Σύμφωνοι, είναι καλό να ζείτε τη ζωή σας στο έπακρον και να έχετε αφθονία σε όλα. Αλλά δεν σας χρειάζεται να είστε το ενεργειακό θύμα, κατάσταση που σας επιβάλλεται όταν θέλετε τα πάντα, επειδή λυπάστε τον εαυτό σας και θέλετε να σας σέβεται όλος ο κόσμος. Όλα είναι στη διάθεσή σας εφόσον σέβεστε εσείς τον εαυτό σας και φροντίζετε την μοναδική ανθρώπινη ουσία της ζωής, που είναι η Ενέργεια της ψυχής σας, τουλάχιστον όσοι έχετε ψυχή.

Ο Εντουάρντο είχε δεχτεί τη συμφωνία και μάλιστα χωρίς αμφιβολία  ότι τα άτομα από το άλλο πολιτισμικό περιβάλλον θα ήταν πάντα καλύτερά του και έτσι ήταν υποχρεωμένος να δουλεύει πολύ περισσότερο – σπαταλώντας τεράστιες ποσότητες πολύτιμης ενέργειας-  ώστε  να ξεπεράσει αυτή την πεποίθηση. Το βίωμα της υπεροχής των ατόμων της άλλης κουλτούρας το βίωνε σε παράλληλη ζωή του, οπότε κάθε άτομο που πήρε μέρος σε εκείνη την παράλληλη  ζωή το ξαναβρήκε μπροστά του πάλι μέσα στο Όνειρο της τωρινής ζωής του.

Ο καθρέφτης του αντανάκλασε τον μεγαλύτερο φόβο του, αυτόν που του έλεγε ότι τα μέλη εκείνης της άλλης κουλτούρας δούλευαν σκληρότερα και πάντα κέρδιζαν ό,τι ήθελαν. Ο Εντουάρντο έπρεπε να αντικρίσει κατάματα το φόβο του χάνοντας την προαγωγή του, υπέρ ενός τέτοιου ανθρώπου. Θεωρούσε ότι δεν ήταν αρκετά άξιος και ικανός κι έπρεπε να νιώσει όλα τα σχετικά συναισθήματα ώστε να φτάσει στην πραγματικότητα που λέει πως οτιδήποτε δεν του άρεσε και επέκρινε στο άτομο, εκείνο ήταν ακριβώς αυτό που αποδοκίμαζε και για το οποίο κατέκρινε τον εαυτό του.

Η Ανταλλαγή της Ενέργειας: Τα πάντα στη ζωή είναι μια μορφή ενέργειας που έχει τη δική της ιδιαίτερη ακτίνα φωτός η οποία προέρχεται από την Πηγή και η οποία Πηγή βρίσκεται έξω από τις δημιουργίες και μακριά από αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν θεό.  Δέντρα, φυτά, βράχια, ψάρια, πουλιά, έντομα, ζώα, άνθρωποι κι αλλόκοσμα όντα κλπ, όλα διαθέτουν μοναδικές ακτίνες φωτός και όλα είναι Ενεργειακά πεδία.

Η δική σας ανθρώπινη ενεργειακή μορφή έχει σχήμα ωοειδές, επειδή είστε άνθρωποι και το ποσό της ενέργειάς σας προσδιορίζει το μέγεθος του πεδίου αυτού.  Όσο περισσότερη ενέργεια διαθέτετε, τόσο πιο πολλή θα είναι η επίγνωση σας. Η επίγνωση σας βοηθά να αναλάβετε την ευθύνη για τη μεταμόρφωση κάθε δραστηριότητας στη ζωή, πράγμα που επαυξάνει το ενεργειακό σας πεδίο. Ως πολεμιστής εργάζεστε για τη βελτίωση της επίγνωσής σας με την ανάκτηση της ενέργειας που χάνετε σε κάθε ανταλλαγή ανά πάσα στιγμή ακόμη και στον ύπνο σας ειδικά στον ύπνο σας.

Σε κάθε στιγμή της ζωής κάνετε ανταλλαγές ενέργειας μέσω όλων των αισθήσεων, που είναι ενέργεια, και μέσω των δραστηριοτήτων σας. Όταν τρώτε ένα μήλο, ανταλλάσσετε ενέργεια ανάμεσα στην τροφή και στο σώμα σας. Όταν τραγουδάτε, ανταλλάσσετε ενέργεια με ήχο που παράγεται από την αναπνοή της ζωής, και με το σώμα σας. Όταν συναλλάσσεστε με άλλους, κάνετε ενεργειακή ανταλλαγή με την αναπνοή σας, με τη δύναμη των λόγων σας, το βλέμμα σας τα συναισθήματα, με τις πράξεις σας.

Αν ρίξετε μια ματιά στη γυναίκα που καθαρίζει το γραφείο στη δουλειά σας, και με αυτή κάνετε ενεργειακή ανταλλαγή η ενέργειά της γίνεται μέρος της δικής σας ενέργειας, και αντίστροφα. Όμως, όταν αγκιστρώνεστε μέσα στο ενεργειακό πεδίο κάποιου άλλου μέσω μιας συναισθηματικής αντίδρασης και συναλλαγής, τότε υπάρχει απώλεια ενέργειας.

Ας υποθέσουμε ότι είστε η σύζυγος που καυγαδίζει με τον άντρα της. Η πράξη του καυγά αποτελεί ενεργειακή ανταλλαγή δια της αναπνοής των βλεμμάτων των κινήσεων και της δύναμης των λόγων σας. Ο καθένας σας ξεστομίζει βαριές κουβέντες στον άλλο. Ο καυγάς οφείλεται στην εξοικείωση με το σύστημα πεποιθήσεων που σας υπαγορεύει πώς θα πρέπει να είναι οι σχέσεις σας, πράγμα που σας κάνει να έχετε κάποιες προσδοκίες ο ένας απ’ τον άλλο, και όταν οι προσδοκίες αυτές δεν ικανοποιούνται, μαλώνετε.

Αν τώρα, για παράδειγμα, εσείς που είστε η σύζυγος δεν έχετε έτοιμο το τραπέζι όταν ο άντρας σας επιστρέφει από τη δουλειά του, εκείνος θυμώνει και αρχίζει να καυγαδίζει με σας. Μέσα στο μυαλό του καθενός σας, η εξοικείωση παράγει συναισθήματα και αυτό, γίνεται εξαιτίας των συμφωνιών που είναι μέσα σας από τότε που σας δόθηκαν. Επαναλαμβάνω, τίποτε δεν υπάρχει χωρίς κάποιον βαθμό συμφωνίας.

Η συμφωνία που κουβαλάει μαζί του ο άντρας σας από τον τρόπο που ανατράφηκε λέει ότι η σύζυγος, πρέπει να υπακούει και να υπηρετεί τον σύζυγό της. Συνεπώς, όταν δεν του σερβίρετε φαγητό, δεν τον σέβεστε, οπότε η συναισθηματική του ανταπόκριση είναι θυμός. Οι συμφωνίες προωθούνται προς την εκπλήρωσή τους με τους αντανακλαστικούς καθρέφτες των άλλων. Οι καθρέφτες αντανακλούν πάντα ότι δεν είναι καθαρό. Ο άντρας σας αντιδρά και νιώθει πως δεν τον σέβεστε επειδή δεν σέβεται τον εαυτό του, γιατί, αν τον σεβόταν, θα έβλεπε ότι ήσασταν τόσο εξουθενωμένη μετά από μια κουραστική μέρα στο σπίτι με τα παιδιά, ώστε να μην μπορείτε να ετοιμάσετε βραδινό.

Αυτό το γεγονός δεν έχει καμιά σχέση με το σεβασμό σας για εκείνον, όμως αυτός αντιδρά άσχημα. Αυτή τώρα η αντίδραση του,  «πατάει τα κουμπιά σας», και αισθάνεστε ότι δεν είστε ικανή σύζυγος. Όταν κάποιος πατάει τα κουμπιά σας, υπάρχει πάντοτε δυνατή δική σας, εκροή ενέργειας και δεν γίνεται ανταλλαγή.  Καταλαβαίνετε ότι έχετε γραπωθεί και αντιδράτε με μια συναισθηματική εκροή ενέργειας, χωρίς να υπάρχει καθόλου εισροή, όταν νιώθετε πολύ αποστραγγισμένη από μια επικινωνία.

Το άλλο πρόσωπο σας τραβάει βίαια ενέργεια, τρέφεται και δυναμώνει απ αυτήν. Και ο άντρας σας και εσείς έχετε ήδη συναισθηματική προσκόλληση και έτσι, όταν καυγαδίζετε, σας δημιουργείται μεγάλη συναισθηματική αποστράγγιση επειδή, από τη δύναμη των λόγων σας, των συναισθημάτων, των σκέψεων και όλων των αισθήσεων που λαμβάνουν μέρος στον καυγά,  προκύπτει διάχυτη ενεργειακή κίνηση με χαμένους και τους δύο, αν υπάρχει ισορροπία ενεργειακή ή μονομερής αν τρέφεται ενεργειακά ο ένας από τον άλλον.

Είναι πιθανόν ο άντρας να εκδηλώσει τη δύναμη των λόγων του μ’ έναν τεράστιο όγκο θυμού. Η αίσθηση του θυμού μέσα στο σώμα του είναι τόσο καταπιεστική, ώστε να του προκαλεί μια αυτόματη τάση να ρίξει πάνω σας το συναίσθημα αυτό ή τον όγκο της ενέργειας, επειδή εσείς αποτελείτε το άλλο σκέλος της επικοινωνίας. Πάνω σας πέφτει τώρα ένα τρομερό ποσό αρνητικής ενέργειας, και εκείνος απαιτεί τώρα να αντιδράσετε επειδή ο ίδιος αντιδρά με όλο του το είναι και νιώθει ανάστατος.

Εσείς πάλι κατά πάσα πιθανότητα θ’ αντιδράσετε στα λόγια του, αλλά όταν αντιδράτε, γραπώνεστε και καταβροχθίζετε τα συναισθήματά του. Έχετε αγκιστρωθεί συναισθηματικά από τη δύναμη των λόγων και των συναισθημάτων του. Εκείνος θέλει να σας γραπώσει για να μπορέσει να ξεφορτωθεί αυτά που νιώθει, και θα αισθανθεί καλύτερα έτσι και καθίσετε να καταπιείτε το θυμό του. Η συνέχεια είναι ότι ανάλογα συναισθήματα δημιουργούνται μέσα σας, και εσείς θέλετε να τα επιστρέψετε, οπότε και λέτε κάτι στο οποίο εκείνος αντιδρά, καταπίνοντας τα δικά σας συναισθήματα. Εσείς τώρα αισθάνεστε καλύτερα, αλλά ο άντρας σας νιώθει και πάλι τον ίδιο συναισθηματικό όγκο, οπότε θα πρέπει να πει κάτι που θα σας αγκιστρώσει ακόμα πιο έντονα, ώστε να αντιδράσετε και πάλι και ο παραλογισμός συνεχίζεται όσο υπάρχει αυτός ο καβγάς.

Καθένας σας ψευδώς ανακουφίζεται όταν ο άλλος αντιδρά. Αυτό θα πει ανταλλαγή θυμού, ή οποιουδήποτε άλλου συναισθήματος, σε κάθε καυγά. Υπάρχουν κάποιες όμως φορές που δεν επέρχεται αμοιβαία ανταλλαγή ενέργειας. Μπορεί, για παράδειγμα, να ρίξει ενέργεια πάνω σας ο άντρας σας, και εσείς να την απορροφήσετε. Ίσως να είστε πολύ παθητικό άτομο και να φοβάστε να μιλήσετε. Έτσι βαδίζετε εναντίον των συμφερόντων σας και καταπίνετε όλο το θυμό που σας ρίχνει ο άντρας σας. Δεν αποκλείεται να φοβάστε να μιλήσετε επειδή εκείνος είναι συναισθηματικά και σωματικά βίαιος απέναντί σας, και μπορεί να σας χτυπήσει αν εκφράσετε την αλήθεια σας, αλλά να σας χτυπήσει και αν ακόμα δεν την πείτε.

Σας εμφανίζεται μια συνολική συναισθηματική και σωματική αποστράγγιση επειδή εισπράττετε το θυμό του άντρα και τη βία του, με συνέπεια μετά να νιώθετε εξουθενωμένη, ενώ αισθάνεστε ότι σας αξίζει και από πάνω. Τη ζωή σας την περνάτε με τη βεβαιότητα ότι αυτό θα πει αγάπη. Πρόκειται για ένα πρότυπο που συναντήσατε στους γονείς σας, που το έμαθαν και οι ίδιοι από τους δικούς τους γονείς, και αυτό αποτελεί τον μόνο τρόπο που μάθατε ότι μπορείτε να είστε ερωτευμένη με κάποιον και πώς να μεταχειρίζεστε αυτόν για τον οποίο τρέφετε κάποια συναισθήματα.

Αυτός ο τρόπος αποτελεί τη δική σας έκφραση της αγάπης, καθώς και του συστήματος πεποιθήσεων των συμφωνιών που κρύβονται βαθιά μέσα σας. Οι σχέσεις αποτελούν τους μεγαλύτερους γάντζους και είναι το πεδίο όπου εκδηλώνονται τα πιο δυνατά συναισθήματα. Άλλη μια περιοχή ανταλλαγής ισχυρών συναισθημάτων είναι η οικογένεια και έτσι, για σας τον πολεμιστή, οι μεγαλύτερες προκλήσεις είναι οι σχέσεις και η οικογένεια.
Η πρόθεσή σας, ως πολεμιστής, είναι όχι να αντιδράτε εσείς ο ίδιος και να χάνετε ενέργεια, αλλά να μεταμορφώσετε τα συναισθήματα όταν οι άλλοι αντιδρούν, χωρίς όμως να βαδίζετε εναντίον του εαυτού σας και να φυλάτε την ενέργεια σας για τον Σκοπό της ζωής σας.
Είναι φυσικό  να μη θέλετε να σας αγκιστρώνουν μέσα τους τα ενεργειακά πεδία των άλλων για να έχετε μετά την ψευδή αίσθηση ότι αντιδράτε και την αυταπάτη ό,τι ελέγχετε το παιχνίδι. Κάθε φορά που αντιδράτε είστε το αποτέλεσμα των ενεργειακών προθέσεων των άλλων ενώ όταν δεν αντιδράτε αλλά ΔΡΑΤΕ είστε η αιτία και δημιουργείτε ένα αποτέλεσμα.
Επίσης δεν μπορείτε να είστε μόνο και πάντα Αιτία – ούτε ο θεός δεν είναι- μα χρειάζεται να είστε και Αποτέλεσμα. Αλλά ο πολεμιστής φροντίζει να επιλέγει ο ίδιος – έχει την απαιτούμενη ενέργεια για αυτό-  που και πότε θα επιτρέψει να είναι το Αποτέλεσμα και ποιας Αιτίας. Δεν άγεται και φέρεται σαν φελλός στο κύμα.

Όσο περισσότερο είστε η Αιτία στην ζωή σας τόσο περισσότερο έλεγχο έχετε στις λογής λογής καταστάσεις που ο καθρέφτης θα σας εμφανίζει και τόσο περισσότερο αυξάνεται η πιθανότητα να καθαρίσετε αυτόν τον καθρέφτη. Επιπλέον αν υπάρχει ένας καθρέφτης που μέσα του βλέπετε τον εαυτό σας λογικά πρέπει να υπάρχει και η Πίσω πλευρά του καθρέφτη !!! που είναι στερεωμένος αυτός ο καθρέφτης άραγε; Αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου.

Θα θέλετε να έχετε την αίσθηση της πληρότητας με τον εαυτό σας, αλλά και να διαθέτετε αρκετή επίγνωση και την απαιτούμενη Ενέργεια, ώστε να μπορείτε να απομακρύνεστε και να μετατοπίζετε το πρότυπο της ενεργειακής ανταλλαγής μακριά από τον τρόπο που το είχατε προηγούμενα βιώσει. Έτσι και μετατοπίσετε το πρότυπο εκείνο, οι άλλοι θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τις πράξεις τους, και για το πώς θα δουλέψουν για να ξεπεράσουν τα δικά τους συναισθήματα και τις δικές τους αντιδράσεις στις πεποιθήσεις τους.

Αναλαμβάνοντας την ευθύνη της πλήρους οντότητας μας, αυτόματα αναλαμβάνουμε την ικανότητα να ελέγουμε την Ενέργεια μας

Απελευθέρωση από την Αυθεντία

Απελευθέρωση από την Αυθεντία (Jiddu Krishnamurti)«Είσαι το αποτέλεσμα του παρελθόντος – το σώμα σου, τα συναισθήματά σου και οι σκέψεις σου. Το σώμα σου είναι απλώς ένα αντίγραφο. Κάθε συναίσθημα, για παράδειγμα ο φθόνος ή ο θυμός, είναι αποτέλεσμα του παρελθόντος. Ό,τι κι αν κάνεις γι’ αυτόν το φθόνο, όπως και να τον καταπνίξεις, να προσπαθήσεις να τον αλλάξεις σε κάτι άλλο ή οτιδήποτε άλλο κάνεις, είναι επίσης αποτέλεσμα του παρελθόντος.
Έτσι, απλώς μετακινείσαι μέσα στον κύκλο της εμπειρίας».
 Krishnamurti

Ο άνθρωπος μέσα στους αιώνες αναζητούσε πάντα κάτι πέρα από τον εαυτό του, κάτι πέρα από την υλική του καλοπέραση, κάτι που το ονομάζουμε ή Θεό ή πραγματικότητα, μια κατάσταση πέρα από το χρόνο, κάτι που δεν μπορεί να κλονιστεί από τις περιστάσεις, από τη σκέψη ή την ανθρώπινη διαφθορά.
Ο άνθρωπος από πάντα είχε το ερώτημα: Τελικά τι συμβαίνει; Έχει η ζωή κανένα νόημα; Βλέπει την τεράστια σύγχυση της  ζωής, τις βαρβαρότητες, τις επαναστάσεις, τους πολέμους, τις ατέλειωτες διχόνοιες των θρησκειών, των ιδεολογιών και του εθνικισμού και με μια αίσθησης βαθιάς και σταθερής απογοήτευσης αναρωτιέται τι πρέπει να κάνει, τι είναι αυτό που ονομάζουμε ζωή, υπάρχει τίποτα πέρα απ’ αυτό;
Και μη βρίσκοντας αυτό το ακαθόριστο πράγμα με τα χίλια ονόματα, που πάντα έψαχνε, ανέπτυξε την πίστη – πίστη σε κάποιο σωτήρα ή σε ένα ιδανικό – και η πίστη γεννά πάντα βία.  Σε αυτή την αδιάκοπη πάλη που ονομάζουμε ζωή, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε έναν κώδικα συμπεριφοράς , σύμφωνα με την κοινωνία στην οποία έχουμε μεγαλώσει, είτε αυτή είναι μια κομμουνιστική κοινωνία, είτε η αποκαλούμενη ελεύθερη κοινωνία. Αποδεχόμαστε ένα πρότυπο συμπεριφοράς σαν κομμάτι από την παράδοσή μας  σαν ινδουιστές, μουσουλμάνοι, χριστιανοί ή οτιδήποτε έχει τύχει να ‘μαστε.
Στηριζόμαστε σε κάποιον που μας λέει ποια συμπεριφορά είναι σωστή και ποια όχι, ποια σκέψη είναι σωστή και ποια όχι, και ακολουθώντας αυτό το πρότυπο η συμπεριφορά και η σκέψη μας γίνονται μηχανικές, οι αντιδράσεις μας αυτόματες. Μπορούμε να το παρατηρήσουμε αυτό πολύ εύκολα στον εαυτό μας.
Για αιώνες, παίρνουμε μασημένη τροφή από τους δασκάλους μας, από την εξουσία, από τα βιβλία μας, τους αγίους μας. Λέμε «Πες μου τα όλα – τι είναι πίσω από τους λόφους, τα βουνά και τη γη». Και είμαστε ευχαριστημένοι με τις περιγραφές τους, που σημαίνει ότι ζούμε με λέξεις και η ζωή μας είναι ρηχή και άδεια.Είμαστε άνθρωποι από «δεύτερο χέρι». Ζούμε πάνω σ’ αυτό που μας έχουν πει είτε οδηγημένοι από τις κλίσεις και τις διαθέσεις μας, είτε υποχρεωμένοι να το δεχτούμε από τις περιστάσεις και το περιβάλλον.Είμαστε το αποτέλεσμα επιρροών κάθε είδους και δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο σε μας, τίποτα που να ΄χουμε ανακαλύψει για τους εαυτούς μας. Τίποτα πρωτογενές, αγνό, καθαρό.
Ο Βασανισμένος Νους: Καθ’ όλη τη διάρκεια της θεολογικής ιστορίας, μέχρι και σήμερα, οι διάφοροι θρησκευτικοί αρχηγοί μας διαβεβαιώνουν ότι αν εκτελούμε κάποιες τελετουργίες, αν επαναλαμβάνουμε ορισμένες προσευχές ή μάντρα, αν προσαρμοστούμε σε συγκεκριμένα πρότυπα, αν καταπνίξουμε τις επιθυμίες μας, αν ελέγξουμε τις σκέψεις μας, αν εξαγνίσουμε το πάθος μας, αν περιστείλουμε τις ορμές μας και συγκρατηθούμε από τις σεξουαλικές απολαύσεις, τότε θα βρούμε μετά από αρκετή τυραννία του μυαλού και του σώματος, κάτι πίσω απ’ αυτή τη μικρή ζωή.
Και αυτό είναι που έχουν κάνει εκατομμύρια από τους επονομαζόμενους θρησκευόμενους ή ευσεβείς ανθρώπους μέσα στους αιώνες: είτε με απομόνωση -φεύγοντας για την έρημο ή για κάποιο βουνό ή σπηλιά, περιπλανώμενοι από χωριό σε χωριό ζητιανεύοντας  - είτε μαζί σε ομάδες, μονάζοντας σε κάποιο μοναστήρι, εξαναγκάζοντας τη σκέψη τους να συμμορφώνεται σ’ ένα καθορισμένο πρότυπο. Αλλά ένα βασανισμένο μυαλό, ένα διαλυμένο μυαλό, ένα μυαλό που θέλει να ξεφύγει απ’ όλη αυτή τη τρικυμία, που έχει αρνηθεί τον έξω κόσμο και έχει γίνει ηλίθιο από την πειθαρχία και την υπακοή – ένα τέτοιο μυαλό, όσο κι αν ψάχνει θ‘ ανακαλύπτει μόνο σύμφωνα με τη δική του παραμόρφωση.
Έτσι λοιπόν, για να βρει κάποιος το αν πραγματικά υπάρχει ή όχι κάτι πίσω από αυτήν την ανήσυχη ένοχη, φοβισμένη, ανταγωνιστική του ύπαρξη, νομίζω ότι θα πρέπει να έχει έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο προσέγγισης.

Η Παραδοσιακή Προσέγγιση: Η παραδοσιακή προσέγγιση ξεκινάει από την περιφέρεια προς τα μέσα, για να φτάσει μετά από καιρό, μέσα από την εξάσκηση και στέρηση, σιγά σιγά στο εσωτερικό λουλούδι, στη βαθύτερη εσωτερική ομορφιά και αγάπη – για να κάνει στην πραγματικότητα τα πάντα που θα κάνουν τον άνθρωπο στενόμυαλο, μικροπρεπή και χωρίς αξία. Ξεφλουδίζοντας σιγά σιγά. Χωρίς βιασύνη. Και αύριο καλά είναι. Και στην άλλη ζωή καλά είναι. Και όταν επιτέλους φτάσει κάποιος στον πυρήνα ανακαλύπτει ότι δεν υπάρχει τίποτα εκεί πέρα, γιατί το μυαλό του έχει γίνει πλέον ανίκανο, ηλίθιο, χωρίς καθόλου ευαισθησία.
Παρατηρώντας αυτή τη πορεία , αναρωτιέται κανείς μήπως υπάρχει ένας τελείως διαφορετικός τρόπος προσέγγισης – δηλαδή , μήπως γίνεται να ξεκινήσουμε από τον πυρήνα;
Ο κόσμος παραδέχεται και ακολουθεί την παραδοσιακή προσέγγιση, Η πρώτη και βασική αιτία που δημιουργεί αναστάτωση είναι η αναζήτηση μιας αλήθειας που μας έχει υποσχεθεί κάποιος άλλος: Ακολουθούμε μηχανικά κάποιον που θα μας διαβεβαιώσει για μια άνετη πνευματική ζωή. Είναι εκπληκτικό το ότι αν και οι περισσότεροι από εμάς είναι αντίθετοι στην πολιτική τυραννία και δικτατορία, δεχόμαστε μέσα μας την εξουσία και την τυραννία κάποιου άλλου που παραμορφώνει το πνεύμα μας και τον τρ΄πο ζωής μας.
Έτσι, αν αρνηθούμε  εξ’ ολοκλήρου, όχι διανοουμενίστικα – νοητικά, αλλά πραγματικά, όλες αυτές τις επονομαζόμενες πνευματικές αυθεντίες , όλες τις τελετές, τις ιεροτελεστίες και τα δόγματα, σημαίνει ότι στεκόμαστε στα δικά μας πόδια και ήδη είμαστε σε σύγκρουση με την κοινωνία. Σταματάμε να είμαστε αξιοσέβαστοι. Γιατί ένας αξιοσέβαστος άνθρωπος δεν μπορεί με τίποτα να πλησιάσει σ’ αυτή την απέραντη χωρίς μέτρο αλήθεια.
Έχετε τώρα ξεκινήσει έχοντας αρνηθεί κάτι που είναι τελείως λανθασμένο – την παραδοσιακή προσέγγιση – αλλά αν την αρνηθείτε σαν αντίδραση θα έχετε δημιουργήσει ένα άλλο πρότυπο μέσα στο οποίο θα παγιδευτείτε. Αν πείτε στους εαυτούς σας διανοητικά ότι αυτή η άρνηση είναι μια πολύ καλή ιδέα αλλά δεν κάνετε τίποτα γι’ αυτό, δεν μπορείτε να προχωρήσετε καθόλου.
Αν όμως την αρνηθείτε, επειδή καταλαβαίνετε πραγματικά τη βλακεία και την ανωριμότητα της, αν την αρνηθείτε με την ευστροφία σας επειδή είστε ελεύθεροι και όχι φοβισμένοι, θα δημιουργήσετε μια μεγάλη ταραχή στον εαυτό σας και τους γύρω σας αλλά θα βγείτε έξω από την παγίδα του «αξιοσέβαστου». Τότε θα ανακαλύψετε ότι δεν επιζητάτε άλλο πια. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθει κανείς – να μην επιζητά. Όταν επιζητάς κάνεις το ίδιο όπως όταν χαζεύεις τις βιτρίνες των μαγαζιών.

Το ανθρώπινο Ον και το Άτομο: Το ερώτημα για το κατά  πόσο υπάρχει ή όχι Θεός, ή αλήθεια, ή πραγματικότητα, ή όπως αλλιώς σας αρέσει να το ονομάζετε, δεν μπορεί ποτέ να απαντηθεί από βιβλία, ιερείς , φιλοσόφους ή σωτήρες. Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα αυτό εκτός από τον εαυτό σας και γι αυτό είναι που πρέπει να γνωρίζετε τους εαυτούς σας. Η ανωριμότητα υπάρχει μόνο στην ολοκληρωτική άγνοια του εαυτού. Το να καταλάβεις τον εαυτό σου είναι η αρχή της σοφίας.
Και τι είναι ο εαυτός σου, αυτό το ιδιαίτερο εσύ; Νομίζω πως υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο ανθρώπινο ον και στο άτομο, Το άτομο είναι μια τοπική οντότητα που ζει σε μια συγκεκριμένη χώρα, ανήκει σε έναν συγκεκριμένο πολιτισμό, συγκεκριμένη κοινωνία, συγκεκριμένη θρησκεία. Το ανθρώπινο ον δεν καθορίζεται τοπικά. Είναι παντού. Αν το άτομο λειτουργεί απλώς σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο μέσα στο τεράστιο πεδίο της ζωής, τότε η ενέργειά του είναι εντελώς άσχετη με το όλο. Και πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι μιλάμε για το όλον, όχι για το επιμέρους,γιατί στο πολύ περιέχεται το΄λίγο, ενώ στο λίγο δεν περιέχεται το πολύ. Το άτομο είναι μια μικ΄ρη, εξαρτημένη, μίζερη, απογοητευμένη οντότητα. ευχαριστημένη με τους μικρούς θεούς της και τις μικρές της παραδόσεις , ενώ το ανθρώπινο ον ενδιαφέρεται για την ολική ευτυχία, την ολική δυστυχία και την ολική σύγχυση του κόσμου..
Η Πάλη της Ύπαρξης: Εμείς τα ανθρώπινα όντα είμαστε αυτό που ήμασταν εδώ και εκατομμύρια χρόνια, όντα άπληστα, φθονερά, επιθετικά, ζηλιάρικα, αγχωμένα και απελπισμένα με περιστασιακές αναλαμπές χαράς και τρυφερότητας. Είμαστε ένα περίεργο μείγμα από μίσος, φόβο και ευγένεια. Είμαστε μαζί βία και ειρήνη. Έχει γίνει επιφανειακή πρόοδος από την βοϊδάμαξα ως το αεροπλάνο τζετ, αλλά ψυχολογικά το άτομο δεν έχει αλλάξει καθόλου, και παντού στον κόσμο η δομή της κοινωνίας έχει δημιουργηθεί από άτομα.
Η εξωτερική κοινωνική δομή είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής ψυχολογικής δομής των ανθρώπινων σχέσεων μας, για το  άτομο είναι το αποτέλεσμα της ολικής εμπειρίας, γνώσης και συμπεριφορά του ανθρώπου. Καθένας από μας είναι η «αποθήκη» όλου του παρελθόντος. Το άτομο είναι το ανθρώπινο ον που έχει μέσα του όλη την ανθρωπότητα. Όλη η ιστορία του ανθρώπου είναι γραμμένη μέσα μας.
Παρατηρήστε καλά τι γίνεται πραγματικά και μέσα στον εαυτό σας και έξω απ’ αυτόν στον ανταγωνιστικό πολιτισμό που ζείτε, με τις απαιτήσεις του για δύναμη, θέση, γόητρο, όνομα, επιτυχία και όλα τα υπόλοιπα – παρατηρήστε τα επιτεύγματα για το οποία είστε τόσο περήφανοι, όλο αυτό το χώρο που ονομάζετε ζωή, όπου υπάρχει σύγκρουση κάθε μορφής σχέσης, που γεννάει μίσος, ανταγωνισμό, βαρβαρότητα και ατέλειωτους πολέμους.
Αυτό το χώρο, αυτή τη ζωή, είναι τα μόνα που ξέρουμε, και όντας ανίκανοι να καταλάβουμε την τρομερή αυτή πάλη ύπαρξης, είναι φυσικό να φοβόμαστε και να δραπετεύουμε απ’ αυτήν με όλων των ειδών τους επιδέξιους τρόπους. Και τρομάζουμε επίσης από το άγνωστο. Τρομάζουμε από το θάνατο. Φοβόμαστε τι θα φέρει το αύριο. Έτσι λοιπόν, φοβόμαστε και το άγνωστο. Αυτή είναι η καθημερινή μας ζωή και σ’ αυτή δεν υπάρχει ελπίδα, και άρα κάθε είδος φιλοσοφίας, κάθε είδος θεολογικής έννοιας, είναι απλώς και μόνο φυγή από την πραγματική αλήθεια, από εκείνο που είναι.

Η βασική Φύση του Ανθρώπου – Ευθύνη: Όλες οι εξωτερικές μορφές αλλαγής που επιφέρονται από πολέμους επαναστάσεις, μεταρρυθμίσεις, νόμους και ιδεολογίες έχουν αποτύχει εντελώς ν’ αλλάξουν τη βασική φύση του ανθρώπου και επομένως τη κοινωνία.
Σαν ανθρώπινα όντα που ζούμε σ’ αυτόν τον τερατόμορφο, άσχημο κόσμο, ας ρωτήσουμε τους εαυτούς μας, μπορεί αυτή η κοινωνία που είναι βασισμένη στον ανταγωνισμό, τη βαρβαρότητα και το φόβο να σταματήσει να ‘ναι έτσι; Όχι σαν κάτι το θεωρητικό, όχι σαν ελπίδα, αλλά σαν πραγματικό γεγονός, έτσι που το πνεύμα να γίνει φρέσκο καινούργιο και καθαρό και να μπορεί να δημιουργήσει έναν διαφορετικό κόσμο; Εγώ νομίζω ότι αυτό μπορεί να συμβεί, μόνο αν ο καθένας από εμάς παραδεχτεί το βασικό γεγονός ότι εμείς σαν άτομα, σαν ανθρώπινα όντα, σ’ όποιο μέρος του κόσμου κι αν τυχαίνει να ζούμε, σε οποιοδήποτε πολιτισμό τυχαίνει να ανήκουμε, είμαστε ολοκληρωτικά υπεύθυνοι για την κατάσταση του κόσμου.
Είμαστε ο καθένας μας υπεύθυνος για κάθε πόλεμο, εξαιτίας της επιθετικότητας της δικιάς μας ζωής, του εθνικισμού μας, του εγωισμού μας, των θεών μας των προκαταλήψεων μας, των ιδανικών μας, όλων όσων μας κάνουν να είμαστε διχασμένοι. Και μόνο όταν παραδεχτούμε, όχι διανοητικά αλλά πραγματικά, όσο πραγματικά αναγνωρίζουμε ότι πονάμε ή πεινάμε, ότι εσείς κι εγώ είμαστε υπεύθυνοι γι αυτό το χάος και τη μιζέρια που υπάρχει απ’ άκρη σ’ άκρη στον κόσμο, γιατί έχουμε συνεισφέρει σ’ αυτά στην καθημερινή ζωή μας και είμαστε ένα κομμάτι αυτής της τερατόμορφης κοινωνίας  με τους πολέμους της, τις διχόνοιες, τις ασχήμιες, τις βαρβαρότητες και την απληστία, τότε μόνο θα κάνουμε κάτι.

Αλήθεια: Αλλά τι μπορεί να κάνει ένα ανθρώπινο ον – τι μπορούμε να κάνουμε εσείς κι εγώ για να φτιάξουμε μι εντελώς διαφορετική κοινωνία; Βάζουμε στους εαυτούς μας μια πολύ σοβαρή ερώτηση: Υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε; Θα μας το πει κάποιος; Μερικοί μας το έχουν ήδη πει. Οι επονομαζόμενοι πνευματικοί οδηγοί που υποτίθεται ότι καταλαβαίνουν αυτά τα πράγματα καλύτερα από μας , μας έχουν «πει» προσπαθώντας να μας εξαπατήσουν και να μας καλουπώσουν σ’ ένα καινούργιο πρότυπο, κι αυτό βέβαια δεν μας έχει πάει και πολύ μακριά. Επιτηδευμένοι και διαβασμένοι δάσκαλοι μας έχουν «πει» αλλά κι αυτοί δεν μας έχουν οδηγήσει μακρύτερα.
Μας έχουν πει ότι όλα τα μονοπάτια οδηγούν στην αλήθεια – εσύ έχεις το δικό σου μονοπάτι σαν ινδουιστής και κάποιος άλλος σαν χριστιανός και κάποιος άλλος σαν μουσουλμάνος και όλα συναντιόνται στην ίδια πόρτα – που είναι, αν το κοιτάξεις, τόσο φανερά παράλογο. Η αλήθεια δεν έχει μονοπάτι κι αυτή είναι η ομορφιά της αλήθειας, είναι ζωή.
Ένα πεθαμένο πράγμα έχει μονοπάτι για να το φτάσεις γιατί είναι κάτι στατικό, αλλά μόλις δεις ότι η αλήθεια είναι κάτι ζωντανό, κάτι που κινείται, που δεν έχει σταμάτημα, που δεν είναι σε κανέναν ναό, τζαμί ή εκκλησία και που καμία θρησκεία, κανένας δάσκαλος και κανένας φιλόσοφος, κανένας δεν μπορεί να σε οδηγήσει σ’ αυτή – τότε θα δεις επίσης ότι αυτό το ζωντανό πράγμα είναι αυτό που πραγματικά είσαι – ο θυμός σου, η βαρβαρότητα σου, η βία σου, η απόγνωση σου, η αγωνία και η θλίψη μέσα στην οποία ζεις. Μέσα στην κατανόηση όλων αυτών βρίσκεται η αλήθεια, και μπορεί να την κατανοήσεις μόνο αν ξέρεις να βλέπεις αυτά τα πράγματα στη ζωή σου. Και δεν μπορείς να βλέπεις μέσα από μια ιδεολογία, ή ένα φίλτρο από λόγια, μέσα οπό ελπίδες και φόβους.
Βλέπετε λοιπόν ότι δεν μπορείτε να εξαρτιέστε από κανέναν. Δεν υπάρχει οδηγός, δάσκαλος, δεν υπάρχει αυθεντία. Υπάρχετε μόνο εσείς – η σχέση σας με τους άλλους στον κόσμο – και δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Μόλις το συνειδητοποιήσετε αυτό, είτε θα σας φέρει μεγάλη απελπισία, από την οποία δημιουργείτε κυνισμός και πίκρα, ή αντιμετωπίζοντας το γεγονός ότι εσείς και κανένας άλλος είστε υπεύθυνος για τον κόσμο και τον εαυτό σας, για το τι σκέφτεστε, τι αισθάνεστε, τι ενέργειες κάνετε, όλη η προσήλωση στα προσωπικά σας βάσανα θα φύγει. Συνήθως βιαζόμαστε να ρίξουμε την ευθύνη στους άλλους, που είναι μία από τις μορφές αυτής της προσήλωσης..

Αλλαγή του Εαυτού – Διασκορπισμός της ενέργειας: Μπορούμε λοιπόν, εσείς κι εγώ να προκαλέσουμε στους εαυτούς μας, χωρίς καμία εξωτερική επίδραση, χωρίς πειθώ, χωρίς κάποιο φόβο τιμωρίας – μπορούμε να προκαλέσουμε στην ίδια ουσία της ύπαρξής μας μια ολική επανάσταση, μια ψυχολογική μεταλλαγή, έτσι ώστε να πάψουμε να είμαστε πλέον βάρβαροι, βίαιοι, ανταγωνιστικοί, αγχώδεις, φοβισμένοι, άπληστοι, φθονεροί κι όλες τις άλλες εκδηλώσεις της φύσης μας με τις οποίες έχουμε χτίσει τη σάπια κοινωνία στην οποία ζούμε καθημερινά;
Είναι σημαντικό να καταλάβετε πρώτα πρώτα ότι δεν διατυπώνω καμιά φιλοσοφική θεωρία ή κανένα θεολογικό οικοδόμημα από ιδέες ή θεολογικές έννοιες. Πιστεύω πως όλες οι ιδεολογίες είναι πέρα για πέρα ηλίθιες. Αυτό που είναι σημαντικό δεν είναι κάποια φιλοσοφία για τη ζωή, αλλά το να παρατηρεί κανείς τι πραγματικά συμβαίνει στη καθημερινή του ζωή, μέσα του κι έξω απ’ αυτόν.
Αν παρατηρήσετε από πολύ κοντά τι είναι αυτό που συμβαίνει και το εξετάσετε, θα δείτε ότι είναι βασισμένο σε κάποια διανοητική αντίληψη και η διανόηση δεν είναι όλο το πεδίο της ύπαρξης. Είναι ένα κομμάτι, κι ένα κομμάτι, όσο αριστοτεχνικά κι αν συνδέεται, όσο αρχαίο και παραδοσιακό κι αν είναι, παραμένει ένα μικρό μέρος της ύπαρξης, ενώ πρέπει να ασχοληθούμε με την ολότητα της ζωής.
Και όταν κοιτάξουμε και δούμε τι συμβαίνει στον κόσμο, θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει εσωτερική και εξωτερική πορεία. Υπάρχει μόνο μια ενιαία πορεία, μια πλήρης, ολική κίνηση, η εσωτερική κίνηση που εκφράζεται σαν εξωτερική και η εξωτερική που αντιδρά στην εσωτερική. Τα να ‘σαι ικανός να δεις, αυτό το πράγμα είναι νομίζω ό,τι χρειάζεται, γιατί αν ξέρουμε τι βλέπουμε, όλα γίνονται πολύ καθαρά, και το να βλέπεις δεν χρειάζεται ούτε φιλοσοφία, ούτε δάσκαλο.
Δεν χρειάζεσαι κανέναν να σου πει πως να βλέπεις. Απλώς βλέπεις. Μπορείς τότε, κοιτάζοντας την όλη εικόνα, κοιτάζοντάς την όχι λογικά – επιφανειακά αλλά πραγματικά, μπορείς εύκολα, αυθόρμητα, να μεταμορφώσεις τον εαυτό σου; Αυτό είναι το πραγματικό θέμα. Είναι δυνατό να επιφέρει μια πλήρη επανάσταση στη ψυχή;
Αναρωτιέμαι ποια είναι η αντίδρασή σας σε μια τέτοια ερώτηση. Μπορείτε να πείτε «Δεν θέλω να αλλάξω». Και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν και πιο πολύ μάλιστα εκείνοι που είναι κάπως ασφαλής κοινωνικά και οικονομικά ή έχουν δογματικές πεποιθήσεις και είναι ευχαριστημένοι να παίρνουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα όπως είναι ή με λίγο διαφορετικό τρόπο. Μ’ αυτούς τους ανθρώπους δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε. Ή μπορείτε να πείτε πιο έξυπνα: «Είναι πολύ δύσκολο, δεν είναι για μένα». Σε αυτή τη περίπτωση θα έχετε ήδη μπλοκάρει τον εαυτό σας, θα έχετε σταματήσει να ερευνάτε και δεν υπάρχει λόγος να προχωρήσετε πιο πέρα.
Ή ακόμα μπορείτε να πείτε «Βλέπω την αναγκαιότητα για μια ουσιαστική εσωτερική αλλαγή του εαυτού μου, αλλά πως μπορώ να το πετύχω; Παρακαλώ, δείξτε μου το δρόμο, βοηθήστε με να το κάνω». Αν πείτε κάτι τέτοιο τότε δεν ενδιαφέρεστε για την ίδια την αλλαγή.  Δεν θέλετε πραγματικά μια ουσιαστική αλλαγή. Απλώς ψάχνετε για τη μέθοδο, για το σύστημα που φέρνει την αλλαγή.
Αν ήμουν αρκετά ανόητος να σας δώσω ένα σύστημα, κι αν ήσαστε το ίδιο ανόητοι να το ακολουθήσετε, τότε μόνο θα αντιγράφατε, θα μυρόσαστε, θα υποτασσόσαστε, θα παραδεχόσαστε. Κι όταν θα τα κάνατε αυτά, θα είχατε δεχτεί για τον εαυτό σας την αυθεντία κάποιου άλλου και από εκείνη τη στιγμή υπάρχει σύγκρουση  μεταξύ του εαυτού σας κι αυτής της αυθεντίας. Νιώθετε πως πρέπει να κάνετε ένα συγκεκριμένο πράγμα γιατί έτσι σας έχουν πει και παρόλ’ αυτά είστε ανίκανοι να το κάνετε.
Έχετε τις δικές σας κλήσεις, προδιαθέσεις και πιέσεις που συγκρούονται με το σύστημα που θεωρείτε πως πρέπει να ακολουθήσετε και άρα υπάρχει αντίφαση. Έτσι, οδηγήστε σε μια διπλή ζωή, από τη μία στην ιδεολογία του συστήματος και από την άλλη στην πραγματικότητα της αληθινής σας ύπαρξης. Στην προσπάθεια να υποταχτείτε στην ιδεολογία καταπιέζετε τον εαυτό σας – ενώ αυτό που στην πραγματικότητα είναι αλήθεια δεν είναι η ιδεολογία, αλλά αυτό που είστε εσείς. Αν προσπαθήσετε να μάθετε τον εαυτό σας σύμφωνα με κάποιον άλλον, θα παραμείνετε πάντα άνθρωπος από «δεύτερο χέρι».
Ο άνθρωπος που λέει «θέλω ν’ αλλάξω» πέστε μου, πως  δείχνει πολύ ειλικρινής, πολύ σοβαρός, αλλά δεν είναι. Θέλει μια αυθεντία που ελπίζει ότι θα φέρει σε τάξη τον εαυτό του . Αλλά μπορεί ποτέ μια αυθεντία να φέρει τάξη μέσα μας; Η τάξη που επιβάλλεται απέξω γεννά χωρίς άλλο σύγχυση. Ίσως να καταλαβαίνετε αυτή την αλήθεια διανοητικά αλλά μπορείτε να την εφαρμόσετε πραγματικά, έτσι που ο νους σας να μην προβάλλει καμία αυθεντία, την αυθεντία ενός βιβλίου, ενός δασκάλου, του συζύγου ή της συζύγου, του γονιού, του φίλου ή της κοινωνίας.
Γιατί πάντα λειτουργούμε στο πλαίσια κάποιου πρότυπο και το πρότυπο γίνεται ιδεολογία και αυθεντία, αλλά τη στιγμή που θα δείτε πραγματικά ότι το ερώτημα «πως μπορώ ν’ αλλάξω;» τοποθετεί αυτόματα μια καινούργια αυθεντία, τότε έχετε ξεφύγει από την παγίδα της αυθεντίας για πάντα.
Ας το ξαναδιατυπώσουμε πιο καθαρά:
Βλέπω πως πρέπει ν’ αλλάξω εντελώς από τις ρίζες της ύπαρξής μου. Δεν μπορώ άλλο να στηρίζομαι σε καμία παράδοση, γιατί η παράδοση έχει προκαλέσει αυτή τη κολοσσιαία απραξία, ευπείθεια και υποταγή. Δεν μπορώ να ψάχνω για κάποιον που θα με βοηθήσει ν’ αλλάξω, ένα δάσκαλο, ένα θεό, μια πίστη ή ένα σύστημα, κάποια εξωτερική πίεση ή επιρροή. Τότε τι γίνεται;
Πρώτα απ’ όλα μπορείτε ν’ αρνηθείτε κάθε αυθεντία; Αν μπορείτε, σημαίνει ότι δεν είστε πια φοβισμένοι. Τότε τι συμβαίνει; Όταν αρνείστε κάποια πλάνη που κουβαλάτε για γενιές και γενιές, όταν απαλλάσσεστε από οποιοδήποτε βάρος, τότε τι συμβαίνει; Έχετε πιο πολύ ενέργεια, έτσι δεν είναι; Έχετε περισσότερες ικανότητες, μεγαλύτερη δύναμη, μεγαλύτερη ένταση αισθήματος, περισσότερη ζωτικότητα. Αν δε νιώθετε έτσι, τότε δεν έχετε απαλλαχτεί από το φορτίο , δεν έχετε πετάξει από πάνω σας το άχρηστο βάρος της αυθεντίας.
Αλλά όταν το έχετε ξεφορτωθεί κι έχετε αυτήν την ενέργεια στην οποία δεν υπάρχει καθόλου φόβος – φόβος μήπως κάνεις λάθος, φόβος αν γίνεται κάτι σωστό ή όχι – τότε δεν είναι αυτή καθεαυτή η ενέργεια , η αλλαγή, η μετάλλαξη; Χρειαζόμαστε μια τεράστια ποσότητα ενέργειας και τη διασκορπίζουμε μέσα στο φόβο, αλλά όταν υπάρχει αυτή η ενέργεια που έρχεται όταν απαλλασσόμαστε από κάθε είδος φόβου, αυτή η ενέργεια από μόνη της γεννά αυτή τη ριζική εσωτερική επανάσταση. Δεν έχετε να κάνετε το παραμικρό γι’ αυτήν.
Έτσι, έχετε μείνει μόνος με τον εαυτό σας κι αυτή είναι η πραγματική κατάσταση ζωής για έναν άνθρωπο που τ’ αντιμετωπίζει σοβαρά όλα αυτά. Και καθώς δεν ψάχνετε πλέον για κάποιον ή κάτι να σας βοηθήσει, είστε ήδη ελεύθερος για να ανακαλύψετε. Κι όταν υπάρχει ελευθερία, υπάρχει ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Κι όταν υπάρχει ελευθερία δεν μπορεί να γίνει ποτέ κάτι λάθος. Η ελευθερία είναι εντελώς διαφορετική από την επανάσταση. Δεν υπάρχει κάτι σαν το σωστό ή το λάθος σε μια πράξη, όταν υπάρχει ελευθερία. Είσαι ελεύθερος κι απ’ αυτό το κέντρο ενεργείς. Κι ως εκ τούτου δεν υπάρχει φόβος και μια ψυχή που δεν φοβάται είναι γεμάτη από μεγάλη αγάπη. Κι όταν υπάρχει αγάπη, μπορεί να κάνει αυτό που θέλει.

Απελευθέρωση από την Αυθεντία: Επομένως, αυτό που πρόκειται να κάνουμε τώρα, είναι να μάθουμε για τους εαυτούς μας όχι σύμφωνα με μένα ή κάποιον ψυχαναλυτή ή κάποιον φιλόσοφο – γιατί αν μάθουμε για τους εαυτούς μας σύμφωνα με κάποιον άλλο, μαθαίνουμε για εκείνον και όχι για μας – θα μάθουμε τι πραγματικά είμαστε.
Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι δεν εξαρτιόμαστε από κάποια εξωτερική αυθεντία στο να προκαλέσουμε την ολοκληρωτική επανάσταση μέσα στη δομή της ψυχής μας, αντιμετωπίζουμε μια πολύ μεγαλύτερη δυσκολία ν’ αρνηθούμε τη δική μας εσωτερική αυθεντία, την αυθεντία των δικών μας ιδιαίτερων μικρών εμπειριών και συγκεκριμένων γνωμών, γνώσεων, ιδεών και ιδανικών.
Είχες μια εμπειρία εχθές που σου έμαθε κάτι και η γνώση αυτή γίνεται μια καινούργια αυθεντία κι αυτή η αυθεντία του χθες, είναι το ίδιο καταστρεπτική με μια αυθεντία χιλιάδων ετών. Για να καταλάβουμε τους εαυτούς μας χρειάζεται να μην έχουμε καμία αυθεντία ούτε από χθες, ούτε από χιλιάδες χρόνια πριν, γιατί είμαστε ζωντανοί, κινούμαστε συνέχεια, ρέουμε, δεν είμαστε ποτέ στατικοί. Όταν κοιτάμε τους εαυτούς μας με τη νεκρή αυθεντία του χτες, θα αποτύχουμε στο να καταλάβουμε τη ζωντανή κίνηση και την ομορφιά και την ποιότητα  αυτής της κίνησης .
Το ν’ απελευθερωθείς απ’ όλες τις αυθεντίες, τη δική σου κι αυτή των άλλων, είναι ταυτόσημο με το να πεθάνει το καθετί από το χτες, έτσι που το πνεύμα σου να είναι συνεχώς φρέσκο, πάντα νέο, αθώο, γεμάτο δύναμη και πάθος. Μόνο σ’ αυτή τη κατάσταση μπορεί κάποιος να παρατηρεί και να μαθαίνει.  Και γι αυτό χρειάζεται μεγάλη επίγνωση, ενεργητική επίγνωση του τι συμβαίνει μέσα σας, χωρίς να το διορθώνετε ή να του λέτε τι θα ‘πρεπε ή δεν θα ‘πρεπε να είναι, γιατί τη στιγμή που το διορθώνετε, έχετε εγκαθιδρύσει μια άλλη θρησκεία, έναν νέο κριτή.

Η Σταχτοπούτα, η Σφίγγα και η Μύηση της Αφροδίτης.

Παραμένουμε προσκολλημένοι στις εικόνες της παιδικής ηλικίας που δεν έχουμε ξορκίσει, και επομένως απρόθυμοι μπροστά
στις διαβάσεις της ενηλικίωσής μας."
~Joseph Campbell

Μία από τις ασυνήθιστες ιστορίες της Ελληνικής αρχαιότητας που σχετίζεται με την Αίγυπτο είναι αυτή που συνδέει την τρίτη πυραμίδα της Γκίζας με την περίφημη εταίρα Ροδώπη. Ο μύθος της Ροδώπης θυμίζει αρκετά τη "Σταχτοπούτα", το πιο διαδεδομένο ίσως παραμύθι του κόσμου με τις περισσότερες παραλλαγές. Αδιαμφισβήτητα, η συγκεκριμένη ιστορία συνδέεται έμμεσα με τελετουργικές διαβάσεις που αφορούν το πέρασμα από την παιδική στη γυναικεία ενηλικίωση-μεταμόρφωση. Μέσα από το μύθο της Ροδώπης, λοιπόν, θα εξετάσουμε το συμβολικό ρόλο που είχαν τα υποδήματα σε αυτές τις τελετές διάβασης, πώς η κατασκευή μίας πυραμίδας για χάρη της Ροδώπης αργότερα γίνεται το κάστρο της μεσαιωνικής Σταχτοπούτας, και πώς όλα αυτά συνδέονται αστρολογικά με τον αστερισμό του Αετού [Λατινικά, Aquila].

Ο Αφηγηματικός Κύκλος της Ροδώπης-Σταχτοπούτας.

Ο μύθος της Ροδώπης ακολουθεί πιστά την αφηγηματική πορεία της σύγχρονης Σταχτοπούτας στο τέλος της, όταν ο πρίγκιπας ψάχνει την κάτοχο του παπουτσιού και τελικά την παντρεύεται.

Η πιο ολοκληρωμένη εικόνα του μύθου βρίσκεται στο έργο του Στράβωνα, Γεωγραφικά [17.1.33] όπου αφηγείται την ιστορία της εταίρας με το όνομα Ροδώπη ή Δορίχη, αν και υπάρχουν τόσο προγενέστερες όσο και μεταγενέστερες αναφορές στη λογοτεχνική παράδοση. Ο Στράβωνας συζητώντας γενικά για τις πυραμίδες της Αιγύπτου αναφέρεται σε μία μικρή πυραμίδα που στοίχισε αρκετά χρήματα, κατασκευασμένη από μαύρο λίθο με προέλευση την Αιθιοπία.

Ο τάφος αυτός ήταν γνωστός ήδη από τότε σαν ο "Τάφος της Εταίρας", χτισμένος από το σύζυγο της. Διαβάζουμε: "Καθώς έκανε μπάνιο [η Ροδώπη], ένας αετός άρπαξε ένα από τα σανδάλια της από την ακόλουθό της και το μετέφερε στη Μέμφιδα. Και την ώρα που εκεί ο βασιλιάς απένειμε δικαιοσύνη έξω, όταν έφθασε ο αετός πάνω από το κεφάλι του, πέταξε το σανδάλι στα πόδια του. Και ο βασιλιάς παρακινημένος από το όμορφο σχήμα του σανδαλιού και από το περίεργο αυτό επεισόδιο, έστειλε άνδρες παντού μέσα στη χώρα για να βρουν τη γυναίκα στην οποία ανήκε το σανδάλι. Όταν αυτή βρέθηκε στη Ναύκρατη, την μετέφεραν στην Μέμφιδα, έγινε γυναίκα του βασιλιά και όταν πέθανε την τίμησε με την κατασκευή της πυραμίδας που αναφέρθηκε παραπάνω."

Την ίδια ιστορία αφηγείται και ο Ρωμαίος Κλαύδιος Αιλιανός στο Ποικίλη Ιστορία [Varia Historia, 13.33] λέγοντας ότι ήταν ο φαραώ Ψαμμήτιχος, εκείνος που γοητεύτηκε από το χαμένο σανδάλι της Ροδώπης. Πριν όμως από τις αφηγήσεις του Στράβωνα και του Αιλιανού, η σύνδεση της τρίτης πυραμίδας στο υψίπεδο της Γκίζας με το μύθο της Ροδώπης βρίσκεται στον Ηρόδοτο, ο οποίος μάλιστα θεωρεί ότι δεν υπάρχει καμία σύνδεση [Ιστορίαι, 2.124-135]. Ανεξάρτητα από την αφήγηση για το χαμένο σανδάλι, ο Διόδωρος Σικελιώτης, τέσσερις αιώνες μετά τον Ηρόδοτο επίσης αναφέρεται στη συγκεκριμένη πυραμίδα ως το δώρο από τους πρώην εραστές της Ροδώπης, οι οποίοι λόγω της αγάπης τους προς αυτήν ανέλαβαν την οικοδόμησή της.

Ροδώπη: το ροδαλό πρόσωπο της Σφίγγας;

Είναι προφανές ότι παραλλαγές της ιστορίας της Ροδώπης κυκλοφορούσαν από νωρίς στις ελληνικές κοινότητες της Αιγύπτου, όπου και ήταν περίφημη για τις υπηρεσίες της σαν εταίρα. Το αν όντως ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο είναι από μόνο του ένα άλλο θέμα προς συζήτηση καθώς σε διαφορετικές πηγές επιβεβαιώνεται χρονικά η ύπαρξή της, ήδη από τον 6ο αιώνα. Έχουμε να κάνουμε με μία διάσημη εταίρα που είτε η ίδια, είτε οι εραστές της, είτε ο μέλλοντας συζυγός της και φαραώ έχτισε την πυραμίδα προς τιμή της.

Ποια όμως είναι η σχέση της Ροδώπης με το υψίπεδο της Γκίζας; Γνωρίζουμε ότι οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το επίθετο "ροδώπις", δηλαδή αυτή που έχει ροδαλά μάγουλα για να αναφερθούν στη ροδομάγουλη επίσης Σφίγγα της Αιγύπτου. Ο συσχετισμός της Σφίγγας σαν μυθολογικό ον με γυναίκες αμφιβόλου ήθους επιβεβαιώνεται αργότερα και από το συγγραφέα Αθήναιο, αναφέροντας ότι κάθε πόρνη είναι σαν μία Θηβαϊκή Σφίγγα, η οποία μιλάει αινιγματικά για να ξελογιάσει όσους πλαγιάσουν μαζί της [Δειπνοσοφισταί, 13.558d]. Στη μεταγενέστερη αφηγηματική παράδοση φαίνεται πως το πνεύμα της νεκρής Ροδώπης εξακολουθούσε να συμπεριφέρεται σαν μία εταίρα που τριγυρνούσε ανάμεσα στις πυραμίδες και τη Σφίγγα με τη μορφή μίας εντελώς γυμνής γυναίκας.

Η παράδοση αυτή συναντάται και στην αφήγηση του περιηγητή του 17ου αιώνα, N.C. Radzivilius όταν αναφέρει ότι το κεφάλι της Αιγυπτιακής Σφίγγας απεικονίζει την περίφημη Ροδώπη "η οποία είναι θαμμένη στην τρίτη πυραμίδα και όπως λέγεται το πνεύμα της έχει στοιχειώσει τη Σφίγγα". Στο ίδιο ύφος κινείται και ο Άγγλος περιηγητής George Sandys, επιβεβαιώνοντας τη ζωντανή στις μέρες του σύνδεση που υπήρχε ανάμεσα στην Αιγυπτιακή Σφίγγα και την πόρνη. Μάλιστα, το γεγονός ότι αναφέρει πως το πρόσωπο της Σφίγγας κατασκευάστηκε σύμφωνα με τη μορφή μίας γυναίκας από τη Αιθιοπία, απηχεί την αναφορά του Στράβωνα ότι ο λίθος για την κατασκευή της πυραμίδας της Ροδώπης είχε την ίδια προέλευση.

Συμπερασματικά, ο μύθος της Ροδώπης ανάμεσα στα άλλα φαίνεται πως συνδέεται με την εικόνας της ανεξάρτητης γυναίκας-πόρνης, η οποία δεν είναι μέλος κάποιας οικογένειας ή άλλης ομάδας, αλλά μία περιπλανώμενη μορφή που εν ζωή στοιχειώνει τις ζώες των ανδρών με την έντονη αινιγματική θηλυκότητά της, και σαν πνεύμα-φάντασμα στοιχειώνει το χώρο εκείνο που βρίσκεται υπό την αιγίδα της, τις πυραμίδες, αλλά και την ίδια τη Σφίγγα. Κάθε συνεύρεση μαζί της καταλήγει στην εξής ερώτηση: "Ποιος είμαι πραγματικά;"

Το χαμένο σανδάλι και η χαμένη παιδική ηλικία.

Το αίνιγμα κάθε σφίγγας δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα αίνιγμα που ζητά την απάντηση στην ερώτηση "ποιος άραγε είσαι και προς τα πού πηγαίνεις;" Ο μύθος της Ροδώπης-Σταχτοπούτας ιδωμένος υπό αυτό το πρίσμα συνδέεται με αφηγηματικούς κύκλους που αφορούν τελετές διάβασης, και στην προκειμένη περίπτωση τη μεταμόρφωση - μύηση του κοριτσιού σε γυναίκα, της παρθένας σε πόρνη, της κόρης σε σύζυγο.

Από ψυχολογική σκοπιά, σύμφωνα με το Φρόυντ το παπούτσι συμβολίζει το αιδοίο, συνδέεται με τη σεξουαλικότητα και η παρουσία του στο παραμύθι της Σταχτοπούτας υποδηλώνει ακριβώς τον τρόπο που αρχετυπικές ιδέες από το συλλογικό ασυνείδητο έχουν αποτυπωθεί στους αιώνες μέσα σε ετερόκλητες παραδόσεις και πολιτισμούς.

Το "χαμένο σανδάλι, γοβάκι, παντόφλα" αποτελεί το συμβολο για την απώλεια της παιδικής ηλικίας, το πέρασμα στην εφηβεία προς την ενηλικίωση. Για τον ρόλο των υποδημάτων γενικότερα σαν το όχημα για το πέρασμα-μύηση από τη μία κατάσταση στην άλλη έχουμε μιλήσει και παλαιότερα Είχαμε αναφέρει ότι στο αρχαίο νεκροταφείο του Κεραμεικού, στην Αθήνα πήλινα ομοιόματα παπουτσιών (μποτάκια) έχουν βρεθεί σε παιδικές ταφές σημειοδοτώντας αυτή ακριβώς τη διάβαση: από τη ζωή στο θάνατο, αλλά και την συμβολική διάβαση του παιδιού προς την ενηλικίωση που δυστυχώς δεν πρόλαβε να γευτεί. Ας θυμηθούμε ότι ακόμα και σήμερα ότι τόσο σε χαρούμενες όσο και σε θλιβερές περιστάσεις υπάρχει η παρουσία των υποδημάτων, πέρα από τους πρακτικούς λόγους: στις βαφτίσεις ο/η νεοφώτιστος λαμβάνει το πρώτο ζευγάρι παπούτσια σαν δώρο, αλλά και στο θάνατο ο νεκρός φοράει τα παπούτσια του στην ταφή του.

Δεν θα πρεπει να παραλήψουμε ότι αν και δεν γνωρίζουμε το χρώμα από τα σανδάλια της Ροδώπης, σίγουρα το ροδαλό χρώμα στα μαγουλά της δεν είναι τυχαίο. Το χρώμα αυτό αρχετυπικά συνδέεται με το πάθος και τη σεξουαλικότητα της γυναίκας, το πέρασμα από την παιδική ηλικία στη σεξουαλική ωρίμανση μέσα από την έναρξη του έμμηνου κύκλου της και τη διάρρηξη του παρθενικού υμένα, καθώς εμφανίζεται συχνά σαν χρώμα σε παραμύθια που αφορούν ηρωΐδες: το κόκκινο μήλο της Χιονάτης και τα κόκκινα μάγουλά της, η Κοκκινοσκουφίτσα ή ακόμα και τα κόκκινα παπούτσια της Ντόροθυ από το "Μάγο του Οζ" του Λ.Φ. Μπάουμ. Τέλος, δεν είναι τυχαίο ότι στο παραμύθι της Σταχτοπούτας όπως καταγράφεται από τον Τ. Περρώ, στις 12 το βράδυ χάνει το "γοβάκι" της, υποδηλώνοντας τον τυπικό ετήσιο εμμηνοροϊκό κύκλο των γυναικών, δώδεκα φορές μέσα σε έναν χρόνο.

Από την Πυραμίδα της Ροδώπης στο Κάστρο της Σταχτοπούτας

Η σύνδεση της ιστορίας της Ροδώπης με τις πυραμίδες σίγουρα δεν είναι συμπτωματικού χαρακτήρα επειδή ο χώρος δράσης της ήταν η Αίγυπτος. Η πυραμίδα αποτελεί από μόνη της ένα αρχετυπικό στερεό με ένα αρκετά πλούσιο συμβολικό περιεχόμενο. Το θέμα μας εδώ δεν ειναι η ανάλυση του περιεχομένου αυτού, όσο ο ρόλος που παίζει ένα οικοδόμημα στο χτίσιμο του μύθου. Τόσο η πυραμίδα, όσο και το μεσαιωνικό κάστρο είναι εκεί που η Ροδώπη-Σταχτοπούτα χρίζεται στην πρώτη περίπτωση η γυναίκα του φαραώ και στη δεύτερη περίπτωση η νέα συζυγος-βασίλισσα του πρίγκιππα που της φοράει το γοβάκι.

Κατά κάποιο τρόπο, όπως η πυραμίδα αποτελεί το όχημα για τη μετάβαση της ψυχής στον άλλο κόσμο σύμφωνα με την αιγυπτιακή παράδοση, έτσι και το μεσαιωνικό κάστρο χάνει τον αμυντικό του χαρακτήρα σαν κτήριο και "πέφτει", όπως η Σταχτοπούτα ρίχνει τις δικές της "άμυνες" στην πορεία της προς την ενηλικίωση.

Στο Μεσαίωνα η κατασκευή κάστρων σηματοδοτούσε την οριοθέτηση και την κατάκτηση νέων και ξένων περιοχών. Ένα οικοδόμημα με καθαρά αρσενικές προεκτάσεις και συμβολισμούς που συνδέονται με εικόνες εξουσίας και εκφοβισμού μεταβάλλεται σε μία περιοχή κατεξοχήν γυναικεία για την τέλεση της θηλυκής διαβατήριας τελετής.

Δεν είναι τυχαίο ότι και σε άλλα παραμύθια, όπως αυτό της Ωραίας Κοιμωμένης, το κάστρο είναι ο χώρος όπου με ένα φιλί η ηρωΐδα ανασταίνεται από τον κόσμο των νεκρών. Φαίνεται έτσι, ξεκάθαρα πως για κάθε μεταμορφωτική-μυητική διάβαση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο η σκηνογραφία του χώρου. Έως ένα βαθμό, ακόμα και σήμερα το κάστρο που δεσπόζει στο κέντρο κάθε πάρκου Ντίσνεϋλαντ στον κόσμο προσφέρει τη δυνατότητα σε όποια γυναίκα θέλει να μεταμορφωθεί σε πριγκίπισσα τη μέρα του γάμου της, προσφέροντας πακέτα γαμήλιων τελετών που είναι σκηνοθετημένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια πάνω σε αυτό το μοτίβο.

Ροδώπη, μία ορκισμένη παρθένος.


Το μοιραίο, αναπόφευκτο και ενδεχομένως το βίαιο της μετάβασης από την εφηβεία στην ωρίμανση εκδηλώνεται στην Ελληνική μυθολογία και από μία άλλη Ροδώπη, και η συνωνυμία πιθανότατα δεν είναι καθόλου τυχαία. Σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, η Ροδώπη ήταν ένα νεαρό κορίτσι που αγαπούσε πολύ το κυνήγι και τα άγρια ζώα, ήταν πολύ καλή δρομέας και τοξότρια, και στην εμφάνιση έμοιαζε με αγόρι τόσο στα ρούχα όσο και στην κόμμωση. Για να σφραγίσει την αφοσίωσή της στη θεά Άρτεμη--τη θεά/σύμβολο της αιώνιας αγνότητας και παρθενίας--η Ροδώπη ορκίστηκε ότι θα παραμείνει για πάντα παρθένος, θα αποστρέφεται την παρέα των ανδρών και δεν θα παραδωθεί ποτέ στα βίαια πάθη της Αφροδίτης. Η θεά του έρωτα δεν θα μπορούσε να συγχωρέσει μία τέτοια προσβολή, και έτσι ενέπνευσε ασυγκράτητη ερωτική μανία στη Ροδώπη που εκδηλώθηκε στο πρόσωπο του Ευθύνικου [προσέξτε τη σημειολογία του ονόματος εδώ].

Η Άρτεμη εκδικητικά διέκοψε την συνεύρεση των δύο εραστών, και στο σημείο όπου η νεαρή κοπέλα έχασε την παρθενία της, τη μεταμόρφωσε σε μία πηγή που πήρε το όνομα Στυξ. Ίσως οι ομόηχες λέξεις Στυξ και Σφιγξ να σχετίζονται κατά κάποιο τρόπο με το μυθολογικό κύκλο αυτής της Ροδώπης και της αντίστοιχης Αιγυπτίας. Πρόκειται για άλλη μία αφήγηση που υποδηλώνει τη διάβαση από την εφηβεία στην ωρίμανση με χαρακτηριστική τη δήλωση του αμφίσημου παρουσιαστικού της Ροδώπης που πριν την μεταμόρφωσή της δεν ήταν ούτε ακριβώς άντρας, αλλά ούτε ακριβώς και γυναίκα. Σε αυτή την πηγή αργότερα επιβεβαιωνόταν και η εγκυρότητα όρκων που σχετίζονταν με ανάρμοστες σεξουαλικές συμπεριφορές και παραπτώματα.

Από τη μύηση της Αφροδίτης στον αστερισμό του Αετού [Aquila].

 Το μοναδικό κείμενο που εξηγεί με έναν αστρολογικό τρόπο τη σύνδεση του αετού με την αρπαγή του σανδαλιού βρίσκεται στο έργο Poeticon Astronomicon [Ποιητική Αστρονομία] του Ρωμαίου συγγραφέα Γάιου Ιούλιου Υγίνου [Poet. Astron. 2.16]. Ο Υγίνος αναλύοντας το μυθολογικό υπόβαθρο για την προέλευση του αστερισμού του Αετού [Aquila] αναφέρει πως κάποτε ο Ερμής ερωτεύτηκε την Αφροδίτη, αλλά δεν μπορούσε να την πλησιάσει και για αυτό το λόγο είχε απαγοητευτεί.

Τότε ο Δίας τον λυπήθηκε, και όταν η Αφροδίτη λουζόταν στον ποταμό Αχελώο, έστειλε τον αετό του να της κλέψει το ένα της σανδάλι, το οποίο μετέφερε στην Αίγυπτο και το άφησε στα χέρια του Ερμή. Η Αφροδίτη ακολούθησε τον αετό και συνάντησε τον Ερμή. Μετά την ερωτική τους συνεύρεση, τοποθέτησε στον ουρανό τον αετό σαν αστερισμό για να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του. Οι νοηματικές συνάφειες με το μύθο της Ροδώπης-Σταχτοπούτας είναι προφανείς. Εδώ πλέον η Αφροδίτη γίνεται το σύμβολο-αρχέτυπο της γυναικείας σεξουλικότητας και ολοκλήρωσης.

Μυθολογικά, η Αφροδίτη με τον Ερμή συνδέονται με τον Ερμαφρόδιτο, όμως μία σειρά πήλινων πινάκων από τους Επιζεφύριους Λοκρούς, Ελληνική αποικία της Κάτω Ιταλίας ενώνει πολύ πιθανόν εικονογραφικά τους δύο θεούς σε ιερό-γάμο, επιβεβαίνοντας μία ζωντανή μυθολογική αφήγηση αρκέτα πριν την αναφορά στον Υγίνο.

Όπως φαίνεται και σε αντίστοιχη αρχαιοελληνική πλάξα που έχει βρεθεί, η Αφροδίτη είναι πάνω σε ένα άρμα που σέρνουν δύο φτερωτές μορφές, ένα αγόρι και ένα κορίτσι που κρατούν αντίστοιχα ένα αλάβαστρο και ένα περιστέρι--και τα δύο σύμβολα της θεάς, αλλά και της σεξουαλικότητας των δύο φύλων. Πίσω από την Αφροδίτη βρίσκεται ο Ερμής που ετοιμάζεται να ανεβεί στο άρμα, κάνοντας μία χαρακτηριστική χειρονομία που υποδηλώνει πρόκληση-πρόσκληση ερωτικού ενδιαφέροντος.

Είναι έτσι εξαιρετικά πιθανό να έχουμε εδώ τη σύνδεση κάποιας λατρείας-μύησης στο ιερό των Επιζεφ. Λοκρών που βρέθηκε ο πίνακας και που αφορά κάποια τελετή διάβασης των μεν αγοριών σε άντρες και των δε κοριτσιών σε γυναίκες. Παρατηρούμε ότι και ο Ερμής απεικονίζεται ως γενειοφόρος ώριμος άνδρας μια και η έναρξη της τριχοφυΐας στο πρόσωπο φέρνει τους νεαρούς εφήβους ένα βήμα πιο κοντά στην ενηλικίωση. Να σημειώσουμε ότι και στις μεσαιωνικές αφηγήσεις υπάρχουν αντίστοιχα παραμύθια στην Ιρλανδία της αρσενικής θα λέγαμε Σταχτοπούτας με το όνομα Becan [Cinderlad].

Το αιώνιο Αίνιγμα: ποιος είσαι;


Η εξαιρετική απήχηση του παραμυθιού της Σταχτοπούτας δηλώνει ακριβώς την απήχηση των συμβολισμών και των αρχετύπων που βρίσκονται εκτός χωρο-χρονικών περιορισμών καθώς και πέραν μίας και μοναδικής προσέγγισης, εφόσον επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες. Η μαγεία των διηγήσεων αυτών είναι ότι μπροστά τους ο άνθρωπος έχει την εξαιρετική ευκαιρία να παρατηρήσει τον εαυτό του φρακταλικά μέσα από μία δια βίου εμπειρία ωρίμανσης. Πρόκειται για μία διαχρονική διαδρομή ανάμεσα σε μία φανταστική οδό από Σφίγγες, οι οποίες ψιθυρίζουν στο αυτί μας τις αινιγματικές λέξεις-κλειδιά, κάθε φορά που σκύβουμε για να δοκιμάσουμε το κάθε χαμένο σανδάλι-γοβάκι που βρίσκεται στο δρόμο μας.