1. Η κάθε θέση, στάση, λόγος του άλλου, έχει ως στόχο το τι πιστεύει ο ίδιος για τον εαυτό του, ώστε να το αναγνωρίσει, (γι’ αυτό και το εκφράζει προς τα έξω, στη προκειμένη περίπτωση σε μας,) και ποτέ δεν έχει στόχο εμάς τους ίδιους προσωπικά.
2. Άρα αντιστρέφοντας το παραπάνω σε μας, ο άλλος υπάρχει, για να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας, κοιτώντας τη δική μας συμπεριφορά απέναντι του.
3. Οπότε, η προσοχή μας (ώστε να διδασκόμαστε), δεν πρέπει να είναι στους άλλους, αλλά σε μας. Το τι μας κάνουν όσα βιώνουμε μαζί τους, άσχετα από τους ίδιους.
4. Πρέπει να βλέπουμε αυτό που Είναι ο άλλος, κι όχι αυτό που «νομίζει ότι είναι», και δείχνει προς τα έξω στους ανθρώπους, και φυσικά και σε μας. Να βλέπουμε βαθιά του, (τα κίνητρα του), κι όχι αυτό που θέλει να φαίνεται.
5. Όσοι άνθρωποι εμπλέκονται στη ζωή μας, σε οποιαδήποτε είδους σχέση, αφορούν διαφορετικά κομμάτια του ίδιου του εαυτού μας.
6. Για να’ ναι μαζί μας υπάρχει λόγος. Είτε για μας, είτε για τους ίδιους. Όταν ο λόγος, ή ο στόχος αυτός ολοκληρωθεί, θα φύγουν μαγικά από τη ζωή μας.
Δεν είναι όλες οι καταστάσεις ευχάριστες με τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε.
Αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν υφίστανται λόγοι, εξίσου σημαντικοί και στις δυσαρμονικές σχέσεις, όπως ακριβώς και στις αρμονικές.
Έτσι, αν διώξουμε κάποιους που κάτι σε αυτούς μας είναι κάτι δυσάρεστο χωρίς να το λύσουμε, (να βρούμε την ουσία του μέσα μας,) δεν θα μάθουμε το λόγο που τους γνωρίσαμε.
Σίγουρα στο μέλλον, θα έρθει στη ζωή μας μία άλλη, παρόμοια κατάσταση, σε ένα άλλο σκηνικό που θα στηθεί, και θα αφορά έναν άλλον άνθρωπο, αλλά θα επικρατεί σε σχέση με αυτόν, η ίδια δυσάρεστη κατάσταση, σαν αυτή που υπήρξε με τον άνθρωπο που απομακρύναμε.
Οπότε:
Όλες μας οι σχέσεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες, αφορούν κομμάτια διαφορά του είναι μας, που χρειάζεται να καταλάβουμε, λύσουμε, υπερβούμε, μάθουμε.
Αν δεν λύνουμε τα θέματα μας με τους ανθρώπους στο τώρα, θα τα βρίσκουμε πάντα μπροστά μας στο μέλλον μας.
7. Πάντα είμαστε ταυτόχρονα μαθητές, (όταν παίρνουμε), και Δάσκαλοι, (όταν δίνουμε).
Γίνομαι μαθητής, (και παίρνω) σημαίνει, ακούω, συνεργάζομαι, εξετάζω, βλέπω τον άλλον σαν καταλύτη νέων ιδεών για μένα, και γενικά, ότι από τον άλλον μπορώ να χρησιμοποιήσω στην εσωτερική μου κατάσταση, και μπορεί να αφορά την άνοδο μου.
Γίνομαι Δάσκαλος (και δίνω), σημαίνει ότι γίνομαι εγώ καταλύτης για τον άλλον, για αλήθειες, βιώματα και καταστάσεις που γνωρίζω από προσωπική πείρα. Το πώς θα τις χρησιμοποιήσει ο άλλος, και κατά πόσο μπορεί να το κάνει, έγκειται στην δική του απόφαση και ευθύνη.
8. Όταν οι άλλοι δεν έχουν παράπονα από μας, δεν σημαίνει πως η σχέση είναι υποχρεωτικά καλή.
Και αντίθετα: Όταν μας κατηγορούν, δεν σημαίνει πως η σχέση πάσχει.
Αυτό που συμβαίνει είναι πως απουσιάζει η αυτογνωσία.
Και, ή κουκουλώνουμε ότι μας πνίγει επειδή δεν θέλουμε φασαρίες, ή ακόμα χειρότερα, δεν τολμάμε να τα δούμε, κι όλα μοιάζουν ήρεμα, αγανακτούμε, θυμώνουμε, νιώθουμε προσβεβλημένοι, δημιουργούμε καυγάδες και διαφωνίες, για να προστατέψουμε και να υπερασπιστούμε, όλα τα χαμηλότερα εγώ που έχουμε τα οποία μας κυβερνάνε, και αφορούν τα κατώτερα μας σώματα :
- Υλικό, (η προστασία και καλοπέραση του υλικού μας σώματος), - Αστρικό (συναισθήματα ευχαρίστησης που επιβάλουμε σε μας και στους άλλους τα οποία μας παρέχουν φαινομενική ασφάλεια), και
- Τη λογική μας, (συγκεκριμένη, περιορισμένη σκέψη).
Καθορισμένα πιστεύω και πεποιθήσεις που δεν τα αγγίζουμε, κι ούτε και οι άλλοι θέλουμε, ή θα ανεχτούμε να το κάνουν.
9. Αν η προσοχή μας στις σχέσεις μας, βρίσκεται στα αρνητικά, κι ασχολούμαστε με αυτά, ανακυκλώνοντας τα, δεν υπάρχει μέλλον στη σχέση, και δημιουργούμε μοιραία μια ημερομηνία λήξης γι’ αυτήν.
Η προσοχή μας πρέπει να είναι στα θετικά, και στη δική μας θέση στην κάθε είδους σχέση.
Αυτό, αποσαφηνίζοντας τι προσδοκούμε από αυτήν, όχι στο μέλλον για το τι θα μας δώσει, αλλά τι βιώνουμε από αυτήν ήδη στο παρόν μας.
Αν πληρεί για μας στάνταρντ προϋποθέσεις για τον λόγο ύπαρξης αυτής της σχέσης, χρειάζεται το μερίδιο συντήρησης της από μας, κι όχι να αφήνουμε την ευθύνη μόνο σε αυτόν που έχουμε απέναντι μας για την οποιαδήποτε έκβαση.
Ας σταματήσει πια αυτό που συμβαίνει με τις σχέσεις.
Πάντα σε μαλώματα ή χωρισμούς, φταίνε μόνο οι άλλοι, και ποτέ εμείς.
10. Η κάθε σχέση με οποιονδήποτε άνθρωπο, αφορά μία αντανάκλαση της σχέσης που έχουμε με τον εαυτό μας.
Είμαστε σατράπηδες, εριστικοί, υπομονετικοί;
Ξέρουμε να αγαπάμε;
Να προσφέρουμε;
Να μοιραζόμαστε;
Να εκτιθέμεθα;
Να αντικρίζουμε αλήθειες;
Πόσο κρυβόμαστε, και πόσο ξεκάθαροι είμαστε και σε ποιες περιπτώσεις;
Ε λοιπόν. Αυτή είναι και η σχέση που έχουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Κρίνουμε; Αποδεχόμαστε; Καταδικάζουμε; Ποιοι είμαστε;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου