Οργασμός: Η Λειτουργία της Έντασης καί Φόρτισης
Αυτοί που έχουν υπ’ όψη τους τον πρώτο τόμο της “Ανακάλυψης της Όργόνης” ξέρουν τα σχετικά με το σπουδαίο γεγονός που στα 1933 αποτέλεσε σημείο καμπής στην εξέλιξη της έρευνάς μας: την ανακάλυψη της βιολογικής λειτουργίας της έντασης και της φόρτισης. Θα ήθελα να περιγράφω σύντομα το ουσιαστικό περιεχόμενο αυτής της ανακάλυψης. Από την κλινική έρευνα έχουμε μάθει ότι η λειτουργία του οργασμού αποτελεί το κλειδί του προβλήματος της πηγής της ενέργειας στη νεύρωση. Οι νευρώσεις είναι το αποτέλεσμα μιας λίμνανσης της σεξουαλικής ενέργειας. Η αιτία αυτής της λίμνανσης είναι μια διαταραχή στην εκφόρτιση της έντονης σεξουαλικής διέγερσης στον οργανισμό, άσχετα με το αν η διαταραχή αυτή γίνεται αντιληπτή ή όχι. Δεν έχει καμιά διαφορά αν ή ψυχική συσκευή παρερμηνεύει ή όχι νευρωτικά το προτσές ούτε έχει σημασία αν το άτομο πιθανώς αναπτύξει πλαστές ιδέες γύρω από την δυσαρμονία του ενεργειακού του συστήματος και το υμνήσει με ιδεολογίες. Η πείρα μας στην καθημερινή κλινική πρακτική δεν αφήνει καμιά αμφιβολία:
Η εξάλειψη της σεξουαλικής λίμνανσης με την όργαστική εκφόρτιση της βιολογικής διέγερσης, εξαφανίζει κάθε είδους νευρωτικές εκδηλώσεις.
Η δυσκολία που πρέπει να ξεπεράσουμε είναι κατά μεγάλο μέρος κοινωνικής φύσης. Πρέπει να προσέχουμε συνεχώς αυτά τα απλά βασικά γεγονότα. Το γεγονός ὀτι ο οργασμός είναι ένα θεμελιακό βιολογικό φαινόμενο, ήταν από καιρό γνωστό στην σεξοικονομία «θεμελιακό» Επειδή η όργαστική εκφόρτιση της ενέργειας συμβαίνει μόνο στη βαθύτερη ρίζα της βιολογικής λειτουργικότητας. Η εκφόρτιση εμφανίζεται με τη μορφή ενός ακούσιου σπασμού του συνολικού πλασματικού συστήματος. Σαν την αναπνοή, είναι μια βασική λειτουργία κάθε ζωικού συστήματος. Βιοφυσικά δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τη συνολική συστολή μιας αμοιβάδας από την οργιστική συστολή ενός πολυκύτταρου οργανισμού. Τα πιο ιδιάζοντα χαρακτηριστικά είναι:
1) έντονη βιολογική διέγερση
2) επαναλαμβανόμενη συστολή και διαστολή
3) απέκκριση των σωματικών υγρών
4) ραγδαίος υποβιβασμός της βιολογικής διέγερσης.
Για να καταλάβουμε αυτά τα χαρακτηριστικά σαν βιολογικές λειτουργίες έπρεπε να απελευθερωθούμε από τις διεστραμμένες σεξουαλικές αντιδράσεις που ξυπνάει κάθε θεώρηση των σεξουαλικών λειτουργιών -στην ουσία, των αυτόνομων λειτουργιών γενικότερα- στον άνθρωπο. Αυτές οι συγκινησιακές αντιδράσεις είναι από μόνες τους νευρωτικές εκφράσεις που αποτελούν πρόβλημα για την ψυχιατρική μας δουλειά.
Μια πιο ακριβής παρατήρηση δείχνει ότι αυτές οι τέσσερεις λειτουργίες δεν ζευγαρώνουν αλλά μάλλον συμβαίνουν κατά ένα συγκεκριμένο, νομοτελειακό, τετραπλό σχήμα. Η αυξανόμενη ένταση που συμβαίνει στην βιολογική διέγερση εμφανίζεται σαν σεξουαλική διέγερση και παράγει μια φόρτιση στην περιφέρεια του οργανισμού. Αυτό το φαινόμενο αποδείχτηκε αναμφισβήτητα από μετρήσεις των δυναμικών στις ερωτογενής ζώνες κατά τη διάρκεια ηδονικής διέγερσης. Μόλις ή ένταση και ή βιοενεργειακή φόρτιση έχουν φτάσει ένα ανώτατο σημείο, ακολουθούνται από γενικούς σπασμούς, δηλ. συσπάσεις ολόκληρου του βιολογικού συστήματος. Η ένταση υψηλής ενέργειας στην περιφέρεια του οργανισμού απελευθερώνεται. Αυτό αποκαλύπτεται αντικειμενικά σαν μια απότομη πτώση του βιοηλεκτρικού δυναμικού του δέρματος και γίνεται αισθητό υποκειμενικά σαν ραγδαία ελάττωση της διέγερσης.
Η απότομη μεταβολή από υψηλή φόρτιση σε εκφόρτιση ονομάζεται «ακμή»
Σαν αποτέλεσμα της προς τα πίσω ροής των σωματικών υγρών συμβαίνει μια μηχανική χαλάρωση των ιστών, που ακολουθεί την εκφόρτιση της βιολογικής ενέργειας. Η ένδειξη ότι ο οργανισμός δεν είναι ικανός να ανανεώσει την σεξουαλική διέγερση αμέσως μετά, άποδείχνει την πραγματική αποφόρτιση ενέργειας. Στη γλώσσα της ψυχολογίας, αυτή ή κατάσταση ονομάζεται «ικανοποίηση» Η ανάγκη για ικανοποίηση, ή με βιοφυσικούς όρους, για την αποφόρτιση της ενέργειας που πλεονάζει μέσω συγχώνευσης με έναν άλλο οργανισμό, συμβαίνει σε περισσότερο ή λιγότερο συχνό διαστήματα, ποικίλλοντας ανάλογα με το άτομο όπως και με το είδος.
Τα διαστήματα γίνονται συνήθως μικρότερα κατά την άνοιξη. Στα ζώα, υπάρχει το φαινόμενο της έξαψης ή του βατεύματος, που ή πιο συχνή μορφή αυτής της βιολογικής ανάγκης γίνεται ορισμένες φορές το χρόνο, κυρίως την άνοιξη. Το γεγονός αυτό φανερώνει μια στενή σύνδεση ανάμεσα στη λειτουργία του οργασμού και σε μια ενεργειακή λειτουργία κοσμικής φύσης. Μαζί με τα γνωστά αποτελέσματα του ήλιου στον ζωντανό οργανισμό, η οργασμική λειτουργία είναι ένα από τα φαινόμενα που μας κάνουν να θεωρήσουμε το ζωντανό οργανισμό σαν ένα ειδικό, λειτουργικό κομμάτι της άβιας ύλης.
Η λειτουργία του οργασμού αποκαλύπτεται μ’ αυτόν τον τρόπο σαν ένας τετραπλός ρυθμός: μηχανική ένταση > βιονεργειακή φόρτιση > βιο- ενεργειακή εκφόρτιση > μηχανική χαλάρωση. Θα τον ονομάσουμε λειτουργία της έντασης και φόρτισης ή εν συντομία, η λειτουργία-TC. Οι αρχικές έρευνες έχουν αποδείξει ότι η λειτουργία-TC δεν είναι μόνο χαρακτηριστικό του οργασμού αλλά ισχύει και για όλες τις λειτουργίες του αυτόνομου ζωικού συστήματος. Η καρδιά, τα έντερα, η ουροδόχος κύστη, οι πνεύμονες όλα λειτουργούν σύμφωνα μ’ αυτό τον ρυθμό. Ακόμα κι η κυτταρική διαίρεση ακολουθεί αυτό το τετραπλό σχήμα. Το ίδιο ισχύει και για την κίνηση των πρωτόζωων και μεταζώων κάθε είδους.
Τα σκουλήκια και τα φίδια, στις κινήσεις τόσο των μεμονωμένων μερών όσο και ολόκληρου του οργανισμού τους, εκδηλώνουν σαφώς την ρυθμική λειτουργικότητα που σκιαγραφείται από την φόρμουλα-TC. Φαίνεται να υπάρχει ένας βασικός νόμος που κυβερνάει ολόκληρο τον οργανισμό, μαζί με την κυβέρνηση του αυτόνομου συστήματός του. Με τη βασική βιολογική μας φόρμουλα, περικλείουμε την ουσία των ζωντανών λειτουργιών. Έτσι ή φόρμουλα του οργασμού εμφανίζεται σαν η ίδια η φόρμουλα της ζωής. Αυτό αντιστοιχεί ακριβώς στην προηγούμενη διατύπωσή μας ότι το σεξουαλικό προτσές είναι ουσιαστικά το δημιουργικό βιολογικό προτσές, στην τεκνογονία, την εργασία, την απολαυστική ζωή, τη διανοητική παραγωγικότητα, κτλ. Η αποδοχή ή ανασκευή της όργονοβιοφυσικής εξαρτάται από την αναγνώριση ή απόρριψη αυτής της διατύπωσης.
Η μηχανική ένταση των οργάνων μέσα από τη διόγκωση μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητή: οι ιστοί γεμίζουν από σωματικά υγρά και τα μεμονωμένα σωματίδια στο βιολογικό κολλοειδές διαχωρίζονται. Αντίστροφα, η μηχανική χαλάρωση γίνεται μέσα από την αποδιόγκωση, τα υγρά βγαίνουν με βία από τους ιστούς και αμέσως μετά, γίνεται το αμοιβαίο πλησίασμα των σωματιδίων.
Το ερώτημα της φύσης της φόρτισης και εκφόρτισης είναι πιο δύσκολο.
Το γεγονός ότι μπορούμε να μετρήσουμε τα ηλεκτρικά δυναμικά μας δελεάζει να απαλλαχτούμε από ένα γιγαντιαίο πρόβλημα θεωρώντας τη διαδικασία ότι είναι απλώς ζήτημα «ηλεκτρικής φόρτισης» και «ηλεκτρικής αποφόρτισης». Άλλωστε, οι ποσότητες της ηλεκτρικής ενέργειας πού παράγεται από τη συστολή των μυώνων ακόμη και στα ηλεκτρικά χέλια, έχουν, για παράδειγμα, μετρηθεί. Και δεν έχουμε προοδεύσει άραγε, στο σημείο να μπορούμε να μετρήσουμε τα ηλεκτρικά κύματα τού εγκεφάλου; Στις αναφορές των βιοηλεκτρικών πειραμάτων μου (1934-1936), κατέγραψα τις μεταβολές του δυναμικού σε μιλιβόλτ που συμβαίνουν στην ηδονή και το άγχος.
ΤΟ ΑΞΙΩΜΑ ΜΙΑΣ ΕΙΔΙΚΗΣ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ
Η ειδική βιολογική ενέργεια είναι ταυτόσημη με τον ηλεκτρισμό; Το πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Θα βόλευε πολύ αν μπορούσαμε να περιγράφουμε τη λειτουργικότητα του οργανισμού βάσει των γνωστών φυσικών αντιλήψεων. Ό οργανισμός τότε, δεν θα φαινόταν τίποτα περισσότερο, από «μια ιδιαίτερα περίπλοκη ηλεκτρική συσκευή». Θα ήταν βολικό, και πολύ εύκολο να εξηγήσουμε τις αντιδράσεις των ρευματικών στις αλλαγές του καιρού με την υπόθεση ότι ό «σωματικός ηλεκτρισμός» τους επηρεάζεται από τις «ηλεκτρικές», αλλαγές στον αέρα. Έχουν επιχειρήσει επίσης να εφαρμόσουν τούς νόμους του σιδηρομαγνητισμού στον ζωντανό οργανισμό. Μιλάμε για ένα αγαπητό πρόσωπο σαν να έχει μια «μαγνητική» έλξη, ή νιώθουμε «ηλεκτρισμένοι» από τη διέγερση. Γρήγορα θα διαπιστώσουμε όμως, ότι αυτές οι αναλογίες είναι λαθεμένες.
Σε προηγούμενες δημοσιεύσεις, έχω μιλήσει για «βιοηλεκτρισμό» χρησιμοποιώντας την ορολογία πού συνηθίζεται. Ο οργανισμός περιέχει αναμφισβήτητα ηλεκτρισμό με τη μορφή ηλεκτρικά φορτισμένων κολλοειδών σωματιδίων και ιόντων. Όλη ή χημεία των κολλοειδών καθώς και ή φυσιολογία των νεύρων και των μυώνων, βασίζεται σ’ αυτό. Μπορούμε να προκαλέσουμε συστολή των μυώνων με την εφαρμογή ενός ηλεκτρικού ρεύματος. Το χτένισμα των τριχών προκαλεί «ηλεκτρικούς», σπινθήρες. Παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχουν ορισμένα φαινόμενα πού δεν ανταποκρίνονται με κανένα τρόπο στη θεωρία της ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας. Πρώτα απ’ όλα, υπάρχουν τα φαινόμενα του σωματικού «μαγνητισμού». Πολλοί γιατροί και θεραπευτές χρησιμοποιούν πρακτικά αυτές τις μαγνητικές δυνάμεις. Ωστόσο δεν φαίνεται να είναι πειστικό το γεγονός ότι αυτές οι δυνάμεις, πού πηγάζουν από το οργανικό, το κολλοειδές, τις μη μεταλλικές ουσίες είναι σιδηρομαγνητικές. Στη συνέχεια, θα αποδείξω πειραματικά ότι ή ενέργεια στο ζωντανό οργανισμό δεν είναι ταυτόσημη με το σιδηρομαγνητισμό.
Τα ηλεκτρικά αποτελέσματα ενός γαλβανικού ρεύματος βιώνονται στο σώμα σαν ξένα, «μη οργανικά». Η ηλεκτρική ενέργεια, ακόμα και στις πιο ελάχιστες ποσότητες, προκαλεί πάντοτε διαταραχές στην κανονική λειτουργικότητα, οι μυώνες, λ.χ. (συστέλλονται αφύσικα, «χωρίς αίσθηση» με βιολογικά ακατάλληλο τρόπο. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη πού να λέει, ότι μια ηλεκτρική φόρτιση εφαρμοζόμενη στο σώμα, προκαλεί οποιαδήποτε κίνηση, πού να θυμίζει στο παραμικρό, κανονικές κινήσεις ολόκληρων μυϊκών συστημάτων ή λειτουργικά ομαδοποιημένων μυώνων. Η ηλεκτρική Ενέργεια παράγει μια κίνηση που δεν έχει το πιο ουσιαστικό χαρακτηριστικό της βιολογικής ενέργειας, την κίνηση μιας ομάδας οργάνων με συντονισμένη, λειτουργικά σκόπιμη μορφή. Αντίθετα, οι διαταραχές της βιολογικής λειτουργικότητας από ένα ηλεκτρικό ρεύμα, έχουν πραγματικά το χαρακτήρα της ηλεκτρικής ενέργειας. Οι κινήσεις που παράγοντα», είναι γρήγορες απότομες και εμφανίζουν έντονες γωνίες, όπως ακριβώς οι αντιδράσεις του παλμογράφου, πού δημιουργούνται όταν τρίψουμε ένα ηλεκτρόδιο πάνω σε μέταλλο (βλέπε: Ή Λειτουργία του Οργασμού).
Σ’ ένα παρασκεύασμα νεύρων-μυώνων, ο ηλεκτρικός παλμός δεν εκδηλώνεται κατ’ ευθείαν στην κίνηση, αλλιώς ο λείος μυώνας θα συστελλόταν ακριβώς με την ίδια ταχύτητα όπως ό γραμμωτός. Στην πραγματικότητα, η συστολή του λείου μυώνα ακολουθεί τον αργό, κυματιστό ρυθμό, που είναι χαρακτηριστικός της λειτουργικότητάς του. Έτσι ένα άγνωστο «κάτι» πού ερεθίζεται από τον ηλεκτρικό παλμό, μπαίνει μεταξύ ηλεκτρικού παλμού πού συνοδεύεται από μια ροή δράσης. Αλλ’ αυτό το «κάτι» δεν είναι ηλεκτρισμός.
Οι αισθήσεις των οργάνων μας, μας δείχνουν καθαρά, ότι οι συγκινήσεις (πού είναι αναμφισβήτητα εκδηλώσεις της βιολογικής μας ενέργειας) διαφέρουν θεμελιακά από τις αισθήσεις, που βιώνουμε από τα ηλεκτρικά σοκ. Τα αισθητήρια όργανά μας δε μπορούν να καταγράψουν καθόλου τα αποτελέσματα των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, που γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Σε μια κοντινή απόσταση σ’ ένα πομπό ραδιοφώνου, δεν νιώθουμε τίποτε. Ένα ράδιο αντιδρά όταν βρίσκεται κοντά σε σύρμα, υψηλής τάσης. Εμείς όχι. Αν η ζωική μας ενέργεια, πού εκφράζεται στις οργανικές μας αισθήσεις, ήταν ηλεκτρισμός δε θα μπορούσε να γίνει κατανοητό, πώς θα έπρεπε να αντιλαμβανόμαστε τα μήκη του ορατού φωτός και να μένουμε αναίσθητοι στ’ άλλα.
Δεν αντιλαμβανόμαστε ούτε τα ηλεκτρόνια μιας μηχανής ακτινών-Χ, ούτε την ακτινοβολία του ραδίου. Η ηλεκτρική ενέργεια δεν μεταφέρει βιολογική φόρτιση. Μέχρι τώρα, δεν έχουμε μπορέσει να καθορίσουμε τη δραστικότητα των βιταμινών με ηλεκτρικές μετρήσεις, ακόμα κι αν περιέχουν αναμφισβήτητα, βιολογική ενέργεια. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με ατελείωτα παραδείγματα. Ένα άλλο πρόβλημα είναι, το πως ο οργανισμός μας μπορεί να εμποδίζει την καταστροφή του από τον άπειρο αριθμό των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων πού τον περιτριγυρίζουν. Είναι αλήθεια ότι ευαίσθητα βολτόμετρα αντιδρούν στην αφή, άλλα το ποσό αυτής της αντίδρασης είναι ελάχιστο αν συγκριθεί με το ποσό της ενέργειας, πού παράγεται από τον οργανισμό μας, έτσι ώστε δεν φαίνεται να υπάρχει καμιά σύνδεση.
Αυτές είναι τεράστιες αντιφάσεις, πού είναι αδύνατο να λυθούν στο πλαίσιο των γνωστών μορφών ενέργειας. Είναι γνωστές στη βιολογία και τη φυσική φιλοσοφία, εδώ και πολύ καιρό. Μερικοί άνθρωποι, επιχειρώντας να γεφυρώσουν το χάσμα, έχουν διατυπώσει διάφορες αντιλήψεις, με πρόθεση να κάνουν κατανοητή την ειδική λειτουργία της ζωής. Οι πιο πολλές απ’ αυτές τις αντιλήψεις προωθήθηκαν από τούς αντίπαλους του μηχανιστικού υλισμού, τους βιβλιστές. Ο Ντρίς πρόβαλλε την «εντελέχεια» (entetechy), μια ζωική δύναμη πού είναι σύμφυτη με κάθε έμβια υλη και την κυβερνάει. Άλλα, εφ’ όσον δεν ήταν ούτε μετρητή, ούτε απτή, κατέληξε σε μεταφυσική διατριβή. Η ζωική ουσία (elan vital) του Μπερξόν επιχείρησε να εξηγήσει το ασυμβίβαστο ανάμεσα στις γνωστές μορφές ενέργειας και της ζωικής λειτουργικότητας. Η δημιουργική δύναμη (force creatrice) του Μπερξόν εκφράζει μια εκρηκτική λειτουργία της ύλης πού εκδηλώνεται πιο καθαρά στον τρόπο πού λειτουργεί ή ζωή. Ή υπόθεση του κατευθύνονταν ενάντια και στον μηχανιστικό υλισμό και στην τελεολογία. Στη θεωρία, έπιανε σωστά το βασικό λειτουργικό χαρακτήρα του προτσές της ζωής, άλλα στερούνταν εμπειρικής επαλήθευσης. Η εν λόγω δύναμη δεν ήταν μετρητή, απτή ή ελεγκτή.
Ό γνωστός Γερμανός φυσιολόγος Πφλύγκερ υπέθεσε μια σχέση μεταξύ ζωικής ενέργειας και φωτιάς πάνω στη βάση της λειτουργίας του κυάνιου. Η υπόθεση του ήταν σωστή. Επιφανείς βιολόγοι, ανάμεσα τους κι ό Βιεννέζος Κάμερερ, ήταν πεπεισμένοι ότι υπάρχει μια ειδική βιολογική ενέργεια, που δεν έχει καμιά άμεση σχέση με τον ηλεκτρισμό, το μαγνητισμό, κτλ.
Στις εργασίες των βιταλιστών, ή ζωική δύναμη έγινε ένα απατηλό φάντασμα, ενώ οι μηχανιστές την μετέτρεψαν σε μια νεκρή μηχανή. Οι βακτηριολόγοι αξίωσαν την ύπαρξη ενός ειδικού έγκυστου «στον αέρα» (ακόμα να το δουν) για κάθε ζωντανό οργανισμό. Στη διάρκεια του δεύτερου μισού του δέκατου ένατου αιώνα ο Πουσέ συγκέντρωσε την προσοχή του σ’ αυτό ακριβώς, αποσκοπώντας να εξετάσει την ακρίβεια της θεωρίας των αεροεγκύστων. Ό Παστέρ έδειξε πειραματικά ότι δεν υπάρχουν ζωντανά έγκυστα, σε υγρά πού τα θερμαίνουμε σε μια ορισμένη θερμοκρασία. Αν εμφανίζονταν ζωντανοί οργανισμοί, απέδιδε την παρουσία τους σε μια μόλυνση από τον αέρα.
Ο Λάνγκε στο βιβλίο του Geschichte des Materialismus, κριτικάρει τα πειράματα του Παστέρ και παραθέτει τα πειράματα του Πουσέ. Ο Πουσέ διοχέτευσε εκατοντάδες κυβικών μέτρων αέρα μέσα από νερό και μετά εξέτασε το νερό. Εφεύρε μια συσκευή πού μάζευε τα σωματίδια της σκόνης από τον αέρα και τα τοποθετούσε σε γυάλινες πλάκες. Μετά ό Πουσέ εξέτασε τη σκόνη. Έκανε αυτά τα πειράματα στους παγετώνες των Πυρηναίων, στις κατακόμβες της Αίγυπτου και στην κορφή του καθεδρικού ναού στη Ρουέν. Βρήκε πολλά πράγματα, αλλά μόνο σπάνια βρήκε σπόρο από κάποιο μυκητοειδές και ακόμα πιο σπάνια ένα έγχυματικό. Η ανασκευή των παλιότερων θεωριών για αυτόματη γένεση από τον Παστέρ, βασικά παρεξηγήθηκε. Οι ερωτήσεις πού αφορούσαν την προέλευση των πρώτων σπερμάτων της ζωής αποτελούσαν ταμπού και για να μην συγκρουστούν με το δόγμα μιας «θεϊκής προέλευσης», συνήθιζαν να καταφεύγουν στην ιδέα μιας πλασματικής ουσίας πού κατέβηκε στον πλανήτη μας από το εξωτερικό διάστημα.
Καμιά απ’ αυτές τις σχολές σκέψης δεν κατάφερε να πλησιάσει τα λειτουργικά προβλήματα του ζωικού προτσές, ούτε ανακάλυψε κάποια σύνδεση με την πειραματική φυσική. Το ζωικό προτσές παρουσιάζεται μέσα από τις θεωρίες τους σαν ένα μυστήριο, μια ειδική διατήρηση της «θείας πρόνοιας», κρυμμένο κάπου στη μέση του τεράστιου χώρου της φυσικής επιστήμης. Αλλά ή βλάστηση κάθε φυτού, η ανάπτυξη κάθε εμβρύου, η αυθόρμητη κίνηση των μυώνων και η παραγωγικότητα κάθε βιολογικού οργανισμού αποδεικνύουν την ύπαρξη ανυπολόγιστων ενεργειών, που κυβερνούν το έργο πού παράγει ή έμβια ύλη. Η ενέργεια είναι η ικανότητα για παραγωγή έργου. Καμιά γνωστή ενέργεια δε μπορεί να συναγωνιστεί τη συνολική ικανότητα για παραγωγή έργου, των ζωντανών οργανισμών πάνω στον πλανήτη μας. Η ενέργεια πού πραγματοποιεί αυτή την παραγωγή έργου πρέπει να κατάγεται από την άβια ύλη. Ωστόσο αυτό αγνοείται από την επιστήμη εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Τι εμπόδισε την κατανόηση αυτής της ενέργειας;
Ήταν αναγκαίο να καταλάβουμε πρώτα τις εκδηλώσεις του ασυνείδητου και της απωθημένης σεξουαλικής ζωής. Η ανακάλυψη της λειτουργίας της σεξουαλικής απώθησης από τον Φρόυντ αποτέλεσε το πρώτο ρήγμα στο τείχος που παρεμπόδιζε την κατανόησή μας για το ζωικό προτσές. Το δεύτερο βήμα ήταν μια διόρθωση της φροϋδικής θεωρίας για το ασυνείδητο: Η απώθηση της ανθρώπινης ενστικτώδικης ζωής δεν είναι ένα φυσικό αλλά μάλλον, παθολογικό αποτέλεσμα της καταπίεσης των φυσικών ενστίκτων και ιδιαίτερα, της γενετήσιας σεξουαλικότητας.
Ένας οργανισμός που χρησιμοποιεί την περισσότερη από την ενέργεια του για να κρατήσει το φυσικό προτσές της ζωής φυλακισμένο μέσα του, δε μπορεί να καταλάβει τη ζωή έξω απ’ αυτόν. Η κεντρική εκδήλωση της ζωής εκφράζεται με τη γενετήσια σεξουαλική λειτουργία, στην οποία ή ζωή χρωστάει την ύπαρξη και διαιώνισή της. Μια κοινωνία ανθρώπινων όντων που έχει αποκλείσει τις πιο ουσιαστικές εκδηλώσεις αυτής της λειτουργίας και τις έχει κάνει ασυνείδητες δεν είναι ικανή να ζει λογικά, πραγματικά, το κάθε τι που λέει φαίνεται παραμορφωμένο και πορνογραφικό.
Μόνον οι μυστικιστές απομακρυσμένοι εντελώς από την επιστημονική ενόραση, έχουν διατηρήσει την επαφή με το ζωντανό προτσές. Μόλις το ζωντανό προτσές έγινε κυριαρχία του μυστικισμού, η σοβαρή φυσική επιστήμη απομακρύνθηκε από κάθε ενδιαφέρον γι’ αυτό. Η βιβλιογραφία των βιολογικών και φυσιολογικών επιστημών δεν περιέχει καμιά ένδειξη ή ακόμα και μια αρχική κατανόηση της αυτόνομης κίνησης όπως παρατηρείται λ.χ. στο σκουλήκι. Αυτή ή κίνηση θυμίζει πολύ τις περιφρονημένες σεξουαλικές πράξεις του ζωικού βασιλείου. Ο μυστικισμός και η μηχανιστική βιολογία βρίσκονται έτσι σε αντίθεση. Στο μεταξύ η δύναμη τού ίδιου του θρησκευτικού αισθήματος προδίδει την ύπαρξη ενός παντοδύναμου «κάτι» πού βιώνεται από τον άνθρωπο που είναι ανίκανος να το προσδιορίσει με λέξεις ή να το χειριστεί και ή θρησκεία, με τη σειρά της έχει μυστικοποιήσει το ζωντανό προτσές.
Το πρόβλημα μπαίνει στο χώρο της φυσικής επιστήμης μόνο αν υπάρχει μια μετρητή και ελεγκτή λειτουργία της ζωής κατανοητή και ταυτόχρονα, δεν συγκρούεται με τη φυσικοχημεία. Σα συνέπεια, μια τέτοια συγκεκριμένη ενέργεια, που εκφράζεται βιολογικά, θα έπρεπε να έχει αυτές τις ιδιότητες:
1. Θα διέφερε θεμελιακά από την ηλεκτρομαγνητική ενέργεια και όμως θα είχε σχέση μαζί της.
2. Θα έπρεπε να υπάρχει στην άβια φύση ανεξάρτητη από τους ζωντανούς οργανισμούς αν ισχύει η αβιοτική προέλευση της ζωής.
3. θα έπρεπε να διευκρινίζει ικανοποιητικά τη σχέση ανάμεσα στο ζωντανό οργανισμό και την άβια φύση (αναπνοή, οργασμός, θρέψη κλπ)
4. Σε αντίθεση με το γαλβανικό ηλεκτρισμό θα έπρεπε να λειτουργεί σε οργανική ουσία, που δεν είναι καλός αγωγός ηλεκτρισμού και σε ζωικό ιστό.
5. Θα διαπότιζε και θα κυβερνούσε ολόκληρο τον οργανισμό αντί να περιορίζεται σε μεμονωμένα νευρικά κύτταρα ή ομάδες κυττάρων
6. Θα έπρεπε να εξηγεί απλά την βασική παλμική λειτουργία (συστολή και διαστολή) της ζωής, όπως εκδηλώνεται στην αναπνοή και στον οργασμό.
7. Θα εκδηλωνόταν στην παραγωγή της θερμότητας, ένα χαρακτηριστικό των περισσότερων ζωντανών οργανισμών.
8. Θα ξεκαθάριζε οριστικά τη σεξουαλική λειτουργία δηλ. θα έκανε κατανοητή τη σεξουαλική έλξη.
9. Θα αποκάλυπτε γιατί οι ζωντανοί οργανισμοί δεν έχουν αναπτύξει ένα όργανο πού να είναι ευαίσθητο στον ήλεκτρο μαγνητισμό.
10. Θα έπρεπε να βοηθήσει στην κατανόηση της διαφοράς μεταξύ μιας πρωτεΐνης πού είναι νεκρή και μιας πού είναι ζωντανή, και θα εξηγούσε τί θα έπρεπε να προστεθεί στην χημικά περίπλοκη πρωτεΐνη για να την κάνει ζωντανή. Θα ήταν ικανή να φορτίζει την έμβια ύλη έτσι θα είχε ένα ζωικά-θετικό αποτέλεσμα.
11. Επιπλέον, θα αποκάλυπτε τα προτσές πού παίρνουν μέρος στη συμμετρία της ανάπτυξης της μορφής και θα εξηγούσε τή βασική λειτουργία αυτής της ανάπτυξης.
12. Τελικά, θα έκανε κατανοητό το γιατί ή έμβια ύλη υπάρχει μόνο στην επιφάνεια της γής.
Η απαρίθμηση αυτών των προβλημάτων προτίθεται να δείξει το αναπόφευκτο πλαίσιο πού πρέπει να κινηθεί οποιαδήποτε συζήτηση βιοφυσικής και βιογένεσης.
Η εξάλειψη της σεξουαλικής λίμνανσης με την όργαστική εκφόρτιση της βιολογικής διέγερσης, εξαφανίζει κάθε είδους νευρωτικές εκδηλώσεις.
Η δυσκολία που πρέπει να ξεπεράσουμε είναι κατά μεγάλο μέρος κοινωνικής φύσης. Πρέπει να προσέχουμε συνεχώς αυτά τα απλά βασικά γεγονότα. Το γεγονός ὀτι ο οργασμός είναι ένα θεμελιακό βιολογικό φαινόμενο, ήταν από καιρό γνωστό στην σεξοικονομία «θεμελιακό» Επειδή η όργαστική εκφόρτιση της ενέργειας συμβαίνει μόνο στη βαθύτερη ρίζα της βιολογικής λειτουργικότητας. Η εκφόρτιση εμφανίζεται με τη μορφή ενός ακούσιου σπασμού του συνολικού πλασματικού συστήματος. Σαν την αναπνοή, είναι μια βασική λειτουργία κάθε ζωικού συστήματος. Βιοφυσικά δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τη συνολική συστολή μιας αμοιβάδας από την οργιστική συστολή ενός πολυκύτταρου οργανισμού. Τα πιο ιδιάζοντα χαρακτηριστικά είναι:
1) έντονη βιολογική διέγερση
2) επαναλαμβανόμενη συστολή και διαστολή
3) απέκκριση των σωματικών υγρών
4) ραγδαίος υποβιβασμός της βιολογικής διέγερσης.
Για να καταλάβουμε αυτά τα χαρακτηριστικά σαν βιολογικές λειτουργίες έπρεπε να απελευθερωθούμε από τις διεστραμμένες σεξουαλικές αντιδράσεις που ξυπνάει κάθε θεώρηση των σεξουαλικών λειτουργιών -στην ουσία, των αυτόνομων λειτουργιών γενικότερα- στον άνθρωπο. Αυτές οι συγκινησιακές αντιδράσεις είναι από μόνες τους νευρωτικές εκφράσεις που αποτελούν πρόβλημα για την ψυχιατρική μας δουλειά.
Μια πιο ακριβής παρατήρηση δείχνει ότι αυτές οι τέσσερεις λειτουργίες δεν ζευγαρώνουν αλλά μάλλον συμβαίνουν κατά ένα συγκεκριμένο, νομοτελειακό, τετραπλό σχήμα. Η αυξανόμενη ένταση που συμβαίνει στην βιολογική διέγερση εμφανίζεται σαν σεξουαλική διέγερση και παράγει μια φόρτιση στην περιφέρεια του οργανισμού. Αυτό το φαινόμενο αποδείχτηκε αναμφισβήτητα από μετρήσεις των δυναμικών στις ερωτογενής ζώνες κατά τη διάρκεια ηδονικής διέγερσης. Μόλις ή ένταση και ή βιοενεργειακή φόρτιση έχουν φτάσει ένα ανώτατο σημείο, ακολουθούνται από γενικούς σπασμούς, δηλ. συσπάσεις ολόκληρου του βιολογικού συστήματος. Η ένταση υψηλής ενέργειας στην περιφέρεια του οργανισμού απελευθερώνεται. Αυτό αποκαλύπτεται αντικειμενικά σαν μια απότομη πτώση του βιοηλεκτρικού δυναμικού του δέρματος και γίνεται αισθητό υποκειμενικά σαν ραγδαία ελάττωση της διέγερσης.
Η απότομη μεταβολή από υψηλή φόρτιση σε εκφόρτιση ονομάζεται «ακμή»
Σαν αποτέλεσμα της προς τα πίσω ροής των σωματικών υγρών συμβαίνει μια μηχανική χαλάρωση των ιστών, που ακολουθεί την εκφόρτιση της βιολογικής ενέργειας. Η ένδειξη ότι ο οργανισμός δεν είναι ικανός να ανανεώσει την σεξουαλική διέγερση αμέσως μετά, άποδείχνει την πραγματική αποφόρτιση ενέργειας. Στη γλώσσα της ψυχολογίας, αυτή ή κατάσταση ονομάζεται «ικανοποίηση» Η ανάγκη για ικανοποίηση, ή με βιοφυσικούς όρους, για την αποφόρτιση της ενέργειας που πλεονάζει μέσω συγχώνευσης με έναν άλλο οργανισμό, συμβαίνει σε περισσότερο ή λιγότερο συχνό διαστήματα, ποικίλλοντας ανάλογα με το άτομο όπως και με το είδος.
Τα διαστήματα γίνονται συνήθως μικρότερα κατά την άνοιξη. Στα ζώα, υπάρχει το φαινόμενο της έξαψης ή του βατεύματος, που ή πιο συχνή μορφή αυτής της βιολογικής ανάγκης γίνεται ορισμένες φορές το χρόνο, κυρίως την άνοιξη. Το γεγονός αυτό φανερώνει μια στενή σύνδεση ανάμεσα στη λειτουργία του οργασμού και σε μια ενεργειακή λειτουργία κοσμικής φύσης. Μαζί με τα γνωστά αποτελέσματα του ήλιου στον ζωντανό οργανισμό, η οργασμική λειτουργία είναι ένα από τα φαινόμενα που μας κάνουν να θεωρήσουμε το ζωντανό οργανισμό σαν ένα ειδικό, λειτουργικό κομμάτι της άβιας ύλης.
Η λειτουργία του οργασμού αποκαλύπτεται μ’ αυτόν τον τρόπο σαν ένας τετραπλός ρυθμός: μηχανική ένταση > βιονεργειακή φόρτιση > βιο- ενεργειακή εκφόρτιση > μηχανική χαλάρωση. Θα τον ονομάσουμε λειτουργία της έντασης και φόρτισης ή εν συντομία, η λειτουργία-TC. Οι αρχικές έρευνες έχουν αποδείξει ότι η λειτουργία-TC δεν είναι μόνο χαρακτηριστικό του οργασμού αλλά ισχύει και για όλες τις λειτουργίες του αυτόνομου ζωικού συστήματος. Η καρδιά, τα έντερα, η ουροδόχος κύστη, οι πνεύμονες όλα λειτουργούν σύμφωνα μ’ αυτό τον ρυθμό. Ακόμα κι η κυτταρική διαίρεση ακολουθεί αυτό το τετραπλό σχήμα. Το ίδιο ισχύει και για την κίνηση των πρωτόζωων και μεταζώων κάθε είδους.
Τα σκουλήκια και τα φίδια, στις κινήσεις τόσο των μεμονωμένων μερών όσο και ολόκληρου του οργανισμού τους, εκδηλώνουν σαφώς την ρυθμική λειτουργικότητα που σκιαγραφείται από την φόρμουλα-TC. Φαίνεται να υπάρχει ένας βασικός νόμος που κυβερνάει ολόκληρο τον οργανισμό, μαζί με την κυβέρνηση του αυτόνομου συστήματός του. Με τη βασική βιολογική μας φόρμουλα, περικλείουμε την ουσία των ζωντανών λειτουργιών. Έτσι ή φόρμουλα του οργασμού εμφανίζεται σαν η ίδια η φόρμουλα της ζωής. Αυτό αντιστοιχεί ακριβώς στην προηγούμενη διατύπωσή μας ότι το σεξουαλικό προτσές είναι ουσιαστικά το δημιουργικό βιολογικό προτσές, στην τεκνογονία, την εργασία, την απολαυστική ζωή, τη διανοητική παραγωγικότητα, κτλ. Η αποδοχή ή ανασκευή της όργονοβιοφυσικής εξαρτάται από την αναγνώριση ή απόρριψη αυτής της διατύπωσης.
Η μηχανική ένταση των οργάνων μέσα από τη διόγκωση μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητή: οι ιστοί γεμίζουν από σωματικά υγρά και τα μεμονωμένα σωματίδια στο βιολογικό κολλοειδές διαχωρίζονται. Αντίστροφα, η μηχανική χαλάρωση γίνεται μέσα από την αποδιόγκωση, τα υγρά βγαίνουν με βία από τους ιστούς και αμέσως μετά, γίνεται το αμοιβαίο πλησίασμα των σωματιδίων.
Το ερώτημα της φύσης της φόρτισης και εκφόρτισης είναι πιο δύσκολο.
Το γεγονός ότι μπορούμε να μετρήσουμε τα ηλεκτρικά δυναμικά μας δελεάζει να απαλλαχτούμε από ένα γιγαντιαίο πρόβλημα θεωρώντας τη διαδικασία ότι είναι απλώς ζήτημα «ηλεκτρικής φόρτισης» και «ηλεκτρικής αποφόρτισης». Άλλωστε, οι ποσότητες της ηλεκτρικής ενέργειας πού παράγεται από τη συστολή των μυώνων ακόμη και στα ηλεκτρικά χέλια, έχουν, για παράδειγμα, μετρηθεί. Και δεν έχουμε προοδεύσει άραγε, στο σημείο να μπορούμε να μετρήσουμε τα ηλεκτρικά κύματα τού εγκεφάλου; Στις αναφορές των βιοηλεκτρικών πειραμάτων μου (1934-1936), κατέγραψα τις μεταβολές του δυναμικού σε μιλιβόλτ που συμβαίνουν στην ηδονή και το άγχος.
ΤΟ ΑΞΙΩΜΑ ΜΙΑΣ ΕΙΔΙΚΗΣ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ
Η ειδική βιολογική ενέργεια είναι ταυτόσημη με τον ηλεκτρισμό; Το πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Θα βόλευε πολύ αν μπορούσαμε να περιγράφουμε τη λειτουργικότητα του οργανισμού βάσει των γνωστών φυσικών αντιλήψεων. Ό οργανισμός τότε, δεν θα φαινόταν τίποτα περισσότερο, από «μια ιδιαίτερα περίπλοκη ηλεκτρική συσκευή». Θα ήταν βολικό, και πολύ εύκολο να εξηγήσουμε τις αντιδράσεις των ρευματικών στις αλλαγές του καιρού με την υπόθεση ότι ό «σωματικός ηλεκτρισμός» τους επηρεάζεται από τις «ηλεκτρικές», αλλαγές στον αέρα. Έχουν επιχειρήσει επίσης να εφαρμόσουν τούς νόμους του σιδηρομαγνητισμού στον ζωντανό οργανισμό. Μιλάμε για ένα αγαπητό πρόσωπο σαν να έχει μια «μαγνητική» έλξη, ή νιώθουμε «ηλεκτρισμένοι» από τη διέγερση. Γρήγορα θα διαπιστώσουμε όμως, ότι αυτές οι αναλογίες είναι λαθεμένες.
Σε προηγούμενες δημοσιεύσεις, έχω μιλήσει για «βιοηλεκτρισμό» χρησιμοποιώντας την ορολογία πού συνηθίζεται. Ο οργανισμός περιέχει αναμφισβήτητα ηλεκτρισμό με τη μορφή ηλεκτρικά φορτισμένων κολλοειδών σωματιδίων και ιόντων. Όλη ή χημεία των κολλοειδών καθώς και ή φυσιολογία των νεύρων και των μυώνων, βασίζεται σ’ αυτό. Μπορούμε να προκαλέσουμε συστολή των μυώνων με την εφαρμογή ενός ηλεκτρικού ρεύματος. Το χτένισμα των τριχών προκαλεί «ηλεκτρικούς», σπινθήρες. Παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχουν ορισμένα φαινόμενα πού δεν ανταποκρίνονται με κανένα τρόπο στη θεωρία της ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας. Πρώτα απ’ όλα, υπάρχουν τα φαινόμενα του σωματικού «μαγνητισμού». Πολλοί γιατροί και θεραπευτές χρησιμοποιούν πρακτικά αυτές τις μαγνητικές δυνάμεις. Ωστόσο δεν φαίνεται να είναι πειστικό το γεγονός ότι αυτές οι δυνάμεις, πού πηγάζουν από το οργανικό, το κολλοειδές, τις μη μεταλλικές ουσίες είναι σιδηρομαγνητικές. Στη συνέχεια, θα αποδείξω πειραματικά ότι ή ενέργεια στο ζωντανό οργανισμό δεν είναι ταυτόσημη με το σιδηρομαγνητισμό.
Τα ηλεκτρικά αποτελέσματα ενός γαλβανικού ρεύματος βιώνονται στο σώμα σαν ξένα, «μη οργανικά». Η ηλεκτρική ενέργεια, ακόμα και στις πιο ελάχιστες ποσότητες, προκαλεί πάντοτε διαταραχές στην κανονική λειτουργικότητα, οι μυώνες, λ.χ. (συστέλλονται αφύσικα, «χωρίς αίσθηση» με βιολογικά ακατάλληλο τρόπο. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη πού να λέει, ότι μια ηλεκτρική φόρτιση εφαρμοζόμενη στο σώμα, προκαλεί οποιαδήποτε κίνηση, πού να θυμίζει στο παραμικρό, κανονικές κινήσεις ολόκληρων μυϊκών συστημάτων ή λειτουργικά ομαδοποιημένων μυώνων. Η ηλεκτρική Ενέργεια παράγει μια κίνηση που δεν έχει το πιο ουσιαστικό χαρακτηριστικό της βιολογικής ενέργειας, την κίνηση μιας ομάδας οργάνων με συντονισμένη, λειτουργικά σκόπιμη μορφή. Αντίθετα, οι διαταραχές της βιολογικής λειτουργικότητας από ένα ηλεκτρικό ρεύμα, έχουν πραγματικά το χαρακτήρα της ηλεκτρικής ενέργειας. Οι κινήσεις που παράγοντα», είναι γρήγορες απότομες και εμφανίζουν έντονες γωνίες, όπως ακριβώς οι αντιδράσεις του παλμογράφου, πού δημιουργούνται όταν τρίψουμε ένα ηλεκτρόδιο πάνω σε μέταλλο (βλέπε: Ή Λειτουργία του Οργασμού).
Σ’ ένα παρασκεύασμα νεύρων-μυώνων, ο ηλεκτρικός παλμός δεν εκδηλώνεται κατ’ ευθείαν στην κίνηση, αλλιώς ο λείος μυώνας θα συστελλόταν ακριβώς με την ίδια ταχύτητα όπως ό γραμμωτός. Στην πραγματικότητα, η συστολή του λείου μυώνα ακολουθεί τον αργό, κυματιστό ρυθμό, που είναι χαρακτηριστικός της λειτουργικότητάς του. Έτσι ένα άγνωστο «κάτι» πού ερεθίζεται από τον ηλεκτρικό παλμό, μπαίνει μεταξύ ηλεκτρικού παλμού πού συνοδεύεται από μια ροή δράσης. Αλλ’ αυτό το «κάτι» δεν είναι ηλεκτρισμός.
Οι αισθήσεις των οργάνων μας, μας δείχνουν καθαρά, ότι οι συγκινήσεις (πού είναι αναμφισβήτητα εκδηλώσεις της βιολογικής μας ενέργειας) διαφέρουν θεμελιακά από τις αισθήσεις, που βιώνουμε από τα ηλεκτρικά σοκ. Τα αισθητήρια όργανά μας δε μπορούν να καταγράψουν καθόλου τα αποτελέσματα των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, που γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Σε μια κοντινή απόσταση σ’ ένα πομπό ραδιοφώνου, δεν νιώθουμε τίποτε. Ένα ράδιο αντιδρά όταν βρίσκεται κοντά σε σύρμα, υψηλής τάσης. Εμείς όχι. Αν η ζωική μας ενέργεια, πού εκφράζεται στις οργανικές μας αισθήσεις, ήταν ηλεκτρισμός δε θα μπορούσε να γίνει κατανοητό, πώς θα έπρεπε να αντιλαμβανόμαστε τα μήκη του ορατού φωτός και να μένουμε αναίσθητοι στ’ άλλα.
Δεν αντιλαμβανόμαστε ούτε τα ηλεκτρόνια μιας μηχανής ακτινών-Χ, ούτε την ακτινοβολία του ραδίου. Η ηλεκτρική ενέργεια δεν μεταφέρει βιολογική φόρτιση. Μέχρι τώρα, δεν έχουμε μπορέσει να καθορίσουμε τη δραστικότητα των βιταμινών με ηλεκτρικές μετρήσεις, ακόμα κι αν περιέχουν αναμφισβήτητα, βιολογική ενέργεια. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με ατελείωτα παραδείγματα. Ένα άλλο πρόβλημα είναι, το πως ο οργανισμός μας μπορεί να εμποδίζει την καταστροφή του από τον άπειρο αριθμό των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων πού τον περιτριγυρίζουν. Είναι αλήθεια ότι ευαίσθητα βολτόμετρα αντιδρούν στην αφή, άλλα το ποσό αυτής της αντίδρασης είναι ελάχιστο αν συγκριθεί με το ποσό της ενέργειας, πού παράγεται από τον οργανισμό μας, έτσι ώστε δεν φαίνεται να υπάρχει καμιά σύνδεση.
Αυτές είναι τεράστιες αντιφάσεις, πού είναι αδύνατο να λυθούν στο πλαίσιο των γνωστών μορφών ενέργειας. Είναι γνωστές στη βιολογία και τη φυσική φιλοσοφία, εδώ και πολύ καιρό. Μερικοί άνθρωποι, επιχειρώντας να γεφυρώσουν το χάσμα, έχουν διατυπώσει διάφορες αντιλήψεις, με πρόθεση να κάνουν κατανοητή την ειδική λειτουργία της ζωής. Οι πιο πολλές απ’ αυτές τις αντιλήψεις προωθήθηκαν από τούς αντίπαλους του μηχανιστικού υλισμού, τους βιβλιστές. Ο Ντρίς πρόβαλλε την «εντελέχεια» (entetechy), μια ζωική δύναμη πού είναι σύμφυτη με κάθε έμβια υλη και την κυβερνάει. Άλλα, εφ’ όσον δεν ήταν ούτε μετρητή, ούτε απτή, κατέληξε σε μεταφυσική διατριβή. Η ζωική ουσία (elan vital) του Μπερξόν επιχείρησε να εξηγήσει το ασυμβίβαστο ανάμεσα στις γνωστές μορφές ενέργειας και της ζωικής λειτουργικότητας. Η δημιουργική δύναμη (force creatrice) του Μπερξόν εκφράζει μια εκρηκτική λειτουργία της ύλης πού εκδηλώνεται πιο καθαρά στον τρόπο πού λειτουργεί ή ζωή. Ή υπόθεση του κατευθύνονταν ενάντια και στον μηχανιστικό υλισμό και στην τελεολογία. Στη θεωρία, έπιανε σωστά το βασικό λειτουργικό χαρακτήρα του προτσές της ζωής, άλλα στερούνταν εμπειρικής επαλήθευσης. Η εν λόγω δύναμη δεν ήταν μετρητή, απτή ή ελεγκτή.
Ό γνωστός Γερμανός φυσιολόγος Πφλύγκερ υπέθεσε μια σχέση μεταξύ ζωικής ενέργειας και φωτιάς πάνω στη βάση της λειτουργίας του κυάνιου. Η υπόθεση του ήταν σωστή. Επιφανείς βιολόγοι, ανάμεσα τους κι ό Βιεννέζος Κάμερερ, ήταν πεπεισμένοι ότι υπάρχει μια ειδική βιολογική ενέργεια, που δεν έχει καμιά άμεση σχέση με τον ηλεκτρισμό, το μαγνητισμό, κτλ.
“Αν καταπατώντας τα όρια του ανεκτού, θα έπρεπε να δηλώσω τελικά αυτό, πού σε μένα φαίνεται το πιο προφανές -ένα αναπόδεικτο, και προς το παρόν, μη αποδεικτέο, επιστημονικό πιστεύω- θα έπρεπε να πω: η ύπαρξη μιας ειδικής ζωικής δύναμης μου φαίνεται πολύ πιθανή! Μια ενέργεια που δεν είναι θερμότητα, ούτε ηλεκτρισμός, ούτε μαγνητισμός, ούτε κινητική ενέργεια (συμπεριλαμβανομένης της ταλάντωσης και ακτινοβολίας), ούτε χημική ενέργεια και δεν είναι κανένα αμάλγαμα μερικών ή όλων αυτών αλλά μια ενέργεια που ανήκει συγκεκριμένα μόνο σ’ εκείνα τα φυσικά προτσές πού ονομάζουμε «ζωή». Αυτό δεν συνεπάγεται ότι η παρουσία της περιορίζεται απ’ τα φυσικά εκείνα σώματα πού ονομάζουμε «έμβια όντα» άλλα ότι υπάρχει τουλάχιστον και στο προτσές σχηματισμού των κρυστάλλων. Μια καλύτερη ονομασία, για ν’ αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις, θα ήταν «Διαμορφωτική Ενέργεια» αντί «ενέργεια ζωής». Δεν έχει καμιά υπερφυσική ιδιότητα, ακόμα κι αν δεν έχει τίποτα κοινό με τις ήδη γνωστές φυσικές ενέργειες. Δεν είναι μια μυστηριώδης «εντελέχεια» (Αριστοτέλης, Driesch), αλλά μια αυθεντική, φυσική «ενέργεια» ωστόσο, όπως ακριβώς ή ηλεκτρική ενέργεια συνδέεται με τα ηλεκτρικά φαινόμενα, έτσι κι αυτή ή «Διαμορφωτική Ενέργεια» συνδέεται με τα ζωντανά φαινόμενα και την ανάπτυξη και αλλαγή των μορφών. Πάνω απ’ όλα, υπόκειται στο νόμο της διατήρησης της ενέργειας και είναι απόλυτα ικανή για μετατροπή σε άλλες μορφές ενέργειας, όπως ακριβώς, π.χ. η θερμότητα μπορεί να μετατρέπει σε κινητική ενέργεια και αντίστροφα” [Πώλ Κάμερερ: Allgemeine Biologie]Ο Κάμερερ συνάντησε το πρόβλημα μιας διαμορφωτικής «ζωικής δύναμης» στην πορεία κάποιων πειραμάτων, που προγραμματίστηκαν με σκοπό την απόδειξη της κληρονομικότητας επίκτητων χαρακτηριστικών στις σαλαμάνδρες. Οι «κληρονομούμενες ουσίες» και τα «γονίδια» που τίθενταν αξιωματικά από τους θεωρητικούς της κληρονομικότητας, δημιουργούσαν σύγχυση στην κατανόηση του ζωικού προτσές και φαίνονταν να έχουν επινοηθεί για να μπλοκάρουν κάθε προσέγγιση σ’ αυτό. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να παρομοιάσουμε τις θεωρίες τους με μια ανάστροφη πυραμίδα, μια πραγματική μάζα από υποθετικούς ισχυρισμούς πού ισορροπεί αβέβαια σ’ ορισμένα αμφίβολα γεγονότα. Ένα τυπικό παράδειγμα θα ήταν τα αντιεπιστημονικά, χωρίς εγγύηση και ηθικιστικά συμπεράσματα, που αντλήθηκαν από τη διαβόητη μελέτη «οικογένεια Κάλικακ». Διαβάζοντας τις υποθέσεις που γίνονται για την κληρονομικότητα, έχει κανείς την εντύπωση ότι υπάρχει περισσότερος φρενιτιώδης εθιμοτυπισμός απ’ ό,τι επιστήμη. Το ζωικό προτσές πνίγεται κάτω από ένα συνονθύλευμα μηχανιστικών υποθέσεων. Αυτές οι θεωρίες Εκφυλίζονται τελικά στην ολέθρια ρατσιστική θεωρία του Χίτλερ.
Στις εργασίες των βιταλιστών, ή ζωική δύναμη έγινε ένα απατηλό φάντασμα, ενώ οι μηχανιστές την μετέτρεψαν σε μια νεκρή μηχανή. Οι βακτηριολόγοι αξίωσαν την ύπαρξη ενός ειδικού έγκυστου «στον αέρα» (ακόμα να το δουν) για κάθε ζωντανό οργανισμό. Στη διάρκεια του δεύτερου μισού του δέκατου ένατου αιώνα ο Πουσέ συγκέντρωσε την προσοχή του σ’ αυτό ακριβώς, αποσκοπώντας να εξετάσει την ακρίβεια της θεωρίας των αεροεγκύστων. Ό Παστέρ έδειξε πειραματικά ότι δεν υπάρχουν ζωντανά έγκυστα, σε υγρά πού τα θερμαίνουμε σε μια ορισμένη θερμοκρασία. Αν εμφανίζονταν ζωντανοί οργανισμοί, απέδιδε την παρουσία τους σε μια μόλυνση από τον αέρα.
Ο Λάνγκε στο βιβλίο του Geschichte des Materialismus, κριτικάρει τα πειράματα του Παστέρ και παραθέτει τα πειράματα του Πουσέ. Ο Πουσέ διοχέτευσε εκατοντάδες κυβικών μέτρων αέρα μέσα από νερό και μετά εξέτασε το νερό. Εφεύρε μια συσκευή πού μάζευε τα σωματίδια της σκόνης από τον αέρα και τα τοποθετούσε σε γυάλινες πλάκες. Μετά ό Πουσέ εξέτασε τη σκόνη. Έκανε αυτά τα πειράματα στους παγετώνες των Πυρηναίων, στις κατακόμβες της Αίγυπτου και στην κορφή του καθεδρικού ναού στη Ρουέν. Βρήκε πολλά πράγματα, αλλά μόνο σπάνια βρήκε σπόρο από κάποιο μυκητοειδές και ακόμα πιο σπάνια ένα έγχυματικό. Η ανασκευή των παλιότερων θεωριών για αυτόματη γένεση από τον Παστέρ, βασικά παρεξηγήθηκε. Οι ερωτήσεις πού αφορούσαν την προέλευση των πρώτων σπερμάτων της ζωής αποτελούσαν ταμπού και για να μην συγκρουστούν με το δόγμα μιας «θεϊκής προέλευσης», συνήθιζαν να καταφεύγουν στην ιδέα μιας πλασματικής ουσίας πού κατέβηκε στον πλανήτη μας από το εξωτερικό διάστημα.
Καμιά απ’ αυτές τις σχολές σκέψης δεν κατάφερε να πλησιάσει τα λειτουργικά προβλήματα του ζωικού προτσές, ούτε ανακάλυψε κάποια σύνδεση με την πειραματική φυσική. Το ζωικό προτσές παρουσιάζεται μέσα από τις θεωρίες τους σαν ένα μυστήριο, μια ειδική διατήρηση της «θείας πρόνοιας», κρυμμένο κάπου στη μέση του τεράστιου χώρου της φυσικής επιστήμης. Αλλά ή βλάστηση κάθε φυτού, η ανάπτυξη κάθε εμβρύου, η αυθόρμητη κίνηση των μυώνων και η παραγωγικότητα κάθε βιολογικού οργανισμού αποδεικνύουν την ύπαρξη ανυπολόγιστων ενεργειών, που κυβερνούν το έργο πού παράγει ή έμβια ύλη. Η ενέργεια είναι η ικανότητα για παραγωγή έργου. Καμιά γνωστή ενέργεια δε μπορεί να συναγωνιστεί τη συνολική ικανότητα για παραγωγή έργου, των ζωντανών οργανισμών πάνω στον πλανήτη μας. Η ενέργεια πού πραγματοποιεί αυτή την παραγωγή έργου πρέπει να κατάγεται από την άβια ύλη. Ωστόσο αυτό αγνοείται από την επιστήμη εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Τι εμπόδισε την κατανόηση αυτής της ενέργειας;
Ήταν αναγκαίο να καταλάβουμε πρώτα τις εκδηλώσεις του ασυνείδητου και της απωθημένης σεξουαλικής ζωής. Η ανακάλυψη της λειτουργίας της σεξουαλικής απώθησης από τον Φρόυντ αποτέλεσε το πρώτο ρήγμα στο τείχος που παρεμπόδιζε την κατανόησή μας για το ζωικό προτσές. Το δεύτερο βήμα ήταν μια διόρθωση της φροϋδικής θεωρίας για το ασυνείδητο: Η απώθηση της ανθρώπινης ενστικτώδικης ζωής δεν είναι ένα φυσικό αλλά μάλλον, παθολογικό αποτέλεσμα της καταπίεσης των φυσικών ενστίκτων και ιδιαίτερα, της γενετήσιας σεξουαλικότητας.
Ένας οργανισμός που χρησιμοποιεί την περισσότερη από την ενέργεια του για να κρατήσει το φυσικό προτσές της ζωής φυλακισμένο μέσα του, δε μπορεί να καταλάβει τη ζωή έξω απ’ αυτόν. Η κεντρική εκδήλωση της ζωής εκφράζεται με τη γενετήσια σεξουαλική λειτουργία, στην οποία ή ζωή χρωστάει την ύπαρξη και διαιώνισή της. Μια κοινωνία ανθρώπινων όντων που έχει αποκλείσει τις πιο ουσιαστικές εκδηλώσεις αυτής της λειτουργίας και τις έχει κάνει ασυνείδητες δεν είναι ικανή να ζει λογικά, πραγματικά, το κάθε τι που λέει φαίνεται παραμορφωμένο και πορνογραφικό.
Μόνον οι μυστικιστές απομακρυσμένοι εντελώς από την επιστημονική ενόραση, έχουν διατηρήσει την επαφή με το ζωντανό προτσές. Μόλις το ζωντανό προτσές έγινε κυριαρχία του μυστικισμού, η σοβαρή φυσική επιστήμη απομακρύνθηκε από κάθε ενδιαφέρον γι’ αυτό. Η βιβλιογραφία των βιολογικών και φυσιολογικών επιστημών δεν περιέχει καμιά ένδειξη ή ακόμα και μια αρχική κατανόηση της αυτόνομης κίνησης όπως παρατηρείται λ.χ. στο σκουλήκι. Αυτή ή κίνηση θυμίζει πολύ τις περιφρονημένες σεξουαλικές πράξεις του ζωικού βασιλείου. Ο μυστικισμός και η μηχανιστική βιολογία βρίσκονται έτσι σε αντίθεση. Στο μεταξύ η δύναμη τού ίδιου του θρησκευτικού αισθήματος προδίδει την ύπαρξη ενός παντοδύναμου «κάτι» πού βιώνεται από τον άνθρωπο που είναι ανίκανος να το προσδιορίσει με λέξεις ή να το χειριστεί και ή θρησκεία, με τη σειρά της έχει μυστικοποιήσει το ζωντανό προτσές.
Το πρόβλημα μπαίνει στο χώρο της φυσικής επιστήμης μόνο αν υπάρχει μια μετρητή και ελεγκτή λειτουργία της ζωής κατανοητή και ταυτόχρονα, δεν συγκρούεται με τη φυσικοχημεία. Σα συνέπεια, μια τέτοια συγκεκριμένη ενέργεια, που εκφράζεται βιολογικά, θα έπρεπε να έχει αυτές τις ιδιότητες:
1. Θα διέφερε θεμελιακά από την ηλεκτρομαγνητική ενέργεια και όμως θα είχε σχέση μαζί της.
2. Θα έπρεπε να υπάρχει στην άβια φύση ανεξάρτητη από τους ζωντανούς οργανισμούς αν ισχύει η αβιοτική προέλευση της ζωής.
3. θα έπρεπε να διευκρινίζει ικανοποιητικά τη σχέση ανάμεσα στο ζωντανό οργανισμό και την άβια φύση (αναπνοή, οργασμός, θρέψη κλπ)
4. Σε αντίθεση με το γαλβανικό ηλεκτρισμό θα έπρεπε να λειτουργεί σε οργανική ουσία, που δεν είναι καλός αγωγός ηλεκτρισμού και σε ζωικό ιστό.
5. Θα διαπότιζε και θα κυβερνούσε ολόκληρο τον οργανισμό αντί να περιορίζεται σε μεμονωμένα νευρικά κύτταρα ή ομάδες κυττάρων
6. Θα έπρεπε να εξηγεί απλά την βασική παλμική λειτουργία (συστολή και διαστολή) της ζωής, όπως εκδηλώνεται στην αναπνοή και στον οργασμό.
7. Θα εκδηλωνόταν στην παραγωγή της θερμότητας, ένα χαρακτηριστικό των περισσότερων ζωντανών οργανισμών.
8. Θα ξεκαθάριζε οριστικά τη σεξουαλική λειτουργία δηλ. θα έκανε κατανοητή τη σεξουαλική έλξη.
9. Θα αποκάλυπτε γιατί οι ζωντανοί οργανισμοί δεν έχουν αναπτύξει ένα όργανο πού να είναι ευαίσθητο στον ήλεκτρο μαγνητισμό.
10. Θα έπρεπε να βοηθήσει στην κατανόηση της διαφοράς μεταξύ μιας πρωτεΐνης πού είναι νεκρή και μιας πού είναι ζωντανή, και θα εξηγούσε τί θα έπρεπε να προστεθεί στην χημικά περίπλοκη πρωτεΐνη για να την κάνει ζωντανή. Θα ήταν ικανή να φορτίζει την έμβια ύλη έτσι θα είχε ένα ζωικά-θετικό αποτέλεσμα.
11. Επιπλέον, θα αποκάλυπτε τα προτσές πού παίρνουν μέρος στη συμμετρία της ανάπτυξης της μορφής και θα εξηγούσε τή βασική λειτουργία αυτής της ανάπτυξης.
12. Τελικά, θα έκανε κατανοητό το γιατί ή έμβια ύλη υπάρχει μόνο στην επιφάνεια της γής.
Η απαρίθμηση αυτών των προβλημάτων προτίθεται να δείξει το αναπόφευκτο πλαίσιο πού πρέπει να κινηθεί οποιαδήποτε συζήτηση βιοφυσικής και βιογένεσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου