Όσοι στη ζωή τους ευχαριστιούνται με το μέτριο

Όσοι στη ζωή τους ευχαριστιούνται με το μέτριο, είναι γελασμένα, καημένα και υποψήφια χαμένα κορμιά της ζωής. Η ζωή δε χαρίζεται σε κανέναν και χαρίζει μόνο σε όσους την καταλάβουν. Σ’ όσους την πάρουν στα σοβαρά, γελώντας μαζί της, με τα στραβά και τα ίσια της. Σε όσους ξυπνούν και κοιμούνται, προκαλώντας την ασύστολα.

Αυτό το τελευταίο κυρίως. Όσοι συμπεριφέρονται με ένα γλυκό θράσος της ζωής τους, έχουν να παίρνουν πολλά απ’ αυτήν. Κι όσοι φτάσουν να πάρουν τα πολλά, τότε το μέτριο το βάζουν στην άκρη, πίνουνε σκέτο ή γλυκό ακόμη και τον καφέ τους, και βάζουν μπουρλότο σε οτιδήποτε χλιαρό και νερόβραστο υπάρχει στο βιος τους. Άπαξ και φτάσει κανείς να γευτεί τα ψηλά, να γνωριστεί με το «όλα» και να μιλήσει έστω και για λίγο με το απόλυτο, τότε φοράει στο χαμόγελό του, το ζουρλομανδύα της τρέλας και μπαίνει σε mode «πανηγυρικοί εορτασμοί νύχτωσε-ξημέρωσε»!

Τέτοια πανηγύρια δεν τα χάνει, και κυρίως δεν τα ξεχνά κανείς. Τα πιάνει από το χέρι, κι απ’ το λαιμό άμα λάχει, και χορεύει μαζί τους μέχρι τελικής πτώσεως. Άμα αξιωθεί κανείς να πάει ψηλά, πολύ ψηλά, δεν καταδέχεται ξανά το «έτσι κι έτσι». Αλί και τρεις αλί αν καταδεχτεί το χλιαρό ξανά στη ζωή του. Σκόντο στη ζωή δεν επιτρέπεται. Κι άμα σε κάποια φάση η πτήση ξεκινήσει την προσγείωσή της, στα φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα, τότε τα πράγματα είναι απλά και συγκεκριμένα.

Αναμένουμε. Στωικά και κυρίως δημιουργικά. Όσο βρισκόμαστε σε στάση αναμονής, έχουμε χρόνο να ανασυνταχθούμε, να αναθεωρήσουμε και να δημιουργήσουμε. Γιατί η δημιουργία δεν περιμένει κανέναν και τίποτα. Εξάλλου, η γονιμότητα, σε κάθε έκφανσή της, ειν’ εκεί για να μας θυμίζει την ανθρωπίλα μας. Για να της δίνει αξία και να την κρατά ζωντανή. Και όπως πολύ ορθά λένε, βρίσκει αυτή τη στάση αναμονής μας, την καλύτερη περίοδο για να ευδοκιμήσει, να πάρει σάρκα και οστά και να στεφθεί πρωταγωνιστής της ζωής μας.
Μέχρι το επόμενο πανηγύρι.

Μέχρι να βρεθεί το επόμενο «όλα», που θα χτυπήσει την πόρτα μας. Και θα μας κάνει να νιώσουμε ότι μαζί του, η πτήση θα’ ναι ξανά και αυστηρά προς ουρανό μεριά. Και τότε, δε θα’ χουμε ανάγκη να δημιουργήσουμε, να φιλοσοφήσουμε ή να εκφραστούμε. Θα εκφραζόμαστε ούτως ή αλλιώς. Θα έχουμε απασχολημένο το νου και πιθανότατα και την καρδιά, με τον πιο όμορφο τρόπο. Θα ζούμε στιγμές που θα καταγραφούν στη δική μας ιστορία, και που αργότερα, σαν μούσες ολόκληρες, θα εμπνεύσουν τη δημιουργία που θα ξανακτυπήσει την πόρτα μας.

Και κάπως έτσι, το μέτριο, θα ανήκει απλά στο παρελθόν. Το μπρόκολο θα βράζει σε ξένα σπίτια. Στο δικό μας, θα’ ναι στην είσοδο, χειμώνα-καλοκαίρι, κρεμασμένος ο ζουρλομανδύας. Έτοιμος να τον φορέσουμε όποτε μας χτυπάει την πόρτα η επόμενη τρέλα της ζωής μας.