Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Τρόποι με τους οποίους Σαμποτάρουμε την Ευτυχία μας

Μήπως σαμποτάρετε την ευτυχία σας χωρίς να το καταλαβαίνετε;

1. Θεωρούμε ότι κάθε δυσκολία ή λάθος μας είναι ολική αποτυχία.
Ακόμα και οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι τον κόσμο κάνουν λάθη, αντιμετωπίζουν δυσκολίες και προκλήσεις. Πώς όμως καταφέρνουν να αισθάνονται ευτυχισμένοι παρόλα αυτά; Η απάντηση είναι απλή: αντιλαμβάνονται ότι δυσκολίες και λάθη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, οπότε βρίσκουν τρόπο να τα αντιμετωπίσουν. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι θεωρούν ότι οι δυσκολίες και τα λάθη είναι παροδικά, κάποια από αυτά μπορούν να τα ελέγξουν και όσα δεν περνούν από το χέρι τους τα αποδέχονται και δε σκάνε και πολύ για τα αρνητικά, επειδή έχουν τη ματιά τους προσηλωμένη στα θετικά.
Το πώς ερμηνεύουμε τα γεγονότα είναι πολύ σημαντικό, επειδή έτσι δημιουργούμε ένα θετικό ή αρνητικό πλαίσιο αναφοράς μέσα στο οποίο κινούμαστε και επιλέγουμε το πώς θα αντιδράσουμε. Γιατί, τελικά, η ευτυχία δεν είναι μια εξωτερική κατάσταση την οποία συναντούμε κάποια στιγμή, αλλά κάτι που βρίσκεται μέσα μας και το δημιουργούμε εμείς.

2. Θεωρούμε ότι πρέπει να έχουμε μπροστά μας εμπειρίες ή αντικείμενα χαράς και ευχαρίστησης.
Για πολλούς ανθρώπους η ευτυχία συνδέεται με εξωτερικά γεγονότα που φέρνουν ευχάριστα συναισθήματα, οπότε κυνηγάνε αυτά τα γεγονότα. Το πρόβλημα με αυτή την προσέγγιση είναι ότι όταν μας ‘τελειώσουν’ τα γεγονότα (πχ διακοπές) ή τα αντικείμενα (πχ, πηγαίνω για ψώνια για να βελτιώσω τη διάθεσή μου, έχω βάλει στο μάτι ένα νέο ζευγάρι παπούτσια, κλπ), τότε ‘τελειώνει’ και η ευτυχία και η διάθεση πέφτει στο προηγούμενο χαμηλό επίπεδο. Με αυτό τον τρόπο όμως ο άνθρωπος σκάβει τον ψυχολογικό λάκκο του, αφού το μόνο που καταφέρνει είναι να θέλει πάντα κάτι παραπάνω για να αισθάνεται καλά, αφού το προηγούμενο το είδε, το έζησε και στη συνέχεια χρειάζεται το παραπάνω για να φτάσει στο ίδιο επίπεδο ευχαρίστησης. Ένα άλλο συχνό λάθος που κάνουν πολλοί άνθρωποι είναι όταν συνδέουν την ευτυχία τους με έναν μελλοντικό στόχο τύπου «θα είμαι ευτυχισμένη όταν χάσω τα περιττά κιλά μου» και άλλα αντίστοιχα, κάτι που σημαίνει ότι το άτομο αυτό είναι δυστυχές στην πορεία..
Η ευτυχία όμως δε βρίσκεται σε μικρές, σύντομες ‘δόσεις’ εμπειριών και πραγμάτων, αλλά βρίσκεται στις εμπειρίες που νοηματοδοτούν τη ζωή σε βάθος χρόνου, όπως το να έχει κανείς γερές φιλίες, οικογένεια, χόμπι, ενδιαφέροντα, να μαθαίνει νέα πράγματα, να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.

3. Θεωρούμε ότι τα προβλήματά μας είναι τόσο σημαντικά, που δε μπορούμε να εκτιμήσουμε τους υπέροχους ανθρώπους γύρω μας.
Αυτό το λάθος στην αναζήτηση της ευτυχίας σχετίζεται λίγο με το παραπάνω: όταν κανείς επικεντρώνεται στα προβλήματα και τις δυσκολίες του και έχει μοναδικό κέντρο αναφοράς τον εαυτό του και τις ανάγκες του, αγνοεί τους άλλους γύρω του. Έτσι όμως η αναζήτηση της ευτυχίας καταντά μια εγωκεντρική, πεισματική και παιδιάστικη προσπάθεια τύπου «θέλω να είμαι ευτυχισμένος εδώ και τώρα, το απαιτώ!».
Για να βρει κανείς την ευτυχία καλό είναι να απομακρυνθεί κανείς από τις απόλυτα εγωκεντρικές ανάγκες του και να διευρύνει τους ορίζοντες του, καλλιεργώντας φιλίες, αναζητώντας εμπειρίες, προσφέροντας στους άλλους, και όχι μόνο ζητώντας και παίρνοντας ο ίδιος.

4. Θεωρούμε ότι αυτό που επιθυμούσαμε και τελικά αποκτήσαμε θα έπρεπε να είναι καλύτερο.
Πολλοί άνθρωποι περιμένουν με λαχτάρα κάτι, όπως ένα καινούργιο αντικείμενο, διακοπές, ένα γεύμα σε ακριβό εστιατόριο, αλλά όταν φτάνει η ώρα να αποκτήσουν ή να βιώσουν αυτό που ήθελαν, αντί να βυθιστούν στην ωραία εμπειρία βρίσκουν τα αρνητικά στοιχεία, τα μειονεκτήματα και, τελικά, θεωρούν ότι αυτό που ζουν δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που φανταζόταν. Αυτό συμβαίνει επειδή συχνά οι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι να αισθανθούν την ευτυχία με έναν προκαθορισμένο και πολύ συγκεκριμένο τρόπο, με αποτέλεσμα να απογοητεύονται αν τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς τα είχαν φανταστεί. Τώρα μάλιστα, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το πρόβλημα αυτό έχει πάρει μιαν άλλη διάσταση: πολλοί άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να ποστάρουν φωτογραφίες που δείχνουν πόσο καλά περνάνε και πόσο ευτυχισμένοι είναι, και αυτό τους είναι πιο σημαντικό από το να περνάνε πράγματι καλά.
Το κλειδί της ευτυχίας είναι να προσπαθεί κανείς να βρει τα θετικά σε κάθε εμπειρία, να απολαμβάνει το κάθε τι όμορφο χωρίς να συγκρίνει, χωρίς να θεωρεί ότι κάτι άλλο έπρεπε να είναι στη θέση του και χωρίς να έχει αβάσιμες προσδοκίες. Χρειάζεται να μπορεί κανείς να έχει την εμπειρία της ‘ροής’, σύμφωνα με τον Δρ. Csikszentmihalyi, ειδικό στην έννοια αυτή, που σημαίνει ότι κανείς πρέπει να ‘βυθίζεται’ αναπόσπαστα στην εμπειρία αυτού που κάνει, χωρίς να τον νοιάζουν άλλα πράγματα.

5. Θεωρούμε πως οτιδήποτε μας ζορίζει, μας απομακρύνει από την ευτυχία.
Έτσι όμως δεν εκμεταλλευόμαστε ευκαιρίες που ανοίγονται μπροστά μας, από φόβο ότι θα ζοριστούμε και δε θα είμαστε ευτυχισμένοι. Στη ζωή όμως υπάρχουν πολλές δύσκολες εμπειρίες και καταστάσεις που, όμως, στη συνέχεια οδηγούν σε κάτι καλό, φέρνοντας μαζί τους θετικά συναισθήματα και ευτυχία. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να ζοριστεί για να πάρει ένα πτυχίο, να μάθει μια νέα δεξιότητα, να αναλάβει ένα δύσκολο πρότζεκτ, να αλλάξει εργασία, να χωρίσει από μια μακροχρόνια σχέση ή γάμο, αλλά στο τέλος να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, να αισθάνεται ευτυχία και να νιώθει καλά με τον εαυτό του και τη ζωή που δημιούργησε.

6. Ψάχνουμε την ευτυχία υποθετικά, στα λάθος μέρη.
Το «Αν είχα αυτό, αν δεν είχα εκείνο, αν ήμουν έτσι, ή, αν ήμουν αλλιώς… θα ήμουν ευτυχισμένος» είναι τόσο συνηθισμένο λάθος, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται καν ότι το διαπράττουν. Όταν όμως η αναζήτηση της ευτυχίας γίνεται έμμονη ιδέα και το άτομο βάζει όρους, όρια, προϋποθέσεις και κανόνες, τότε η ευτυχία απομακρύνεται. Πολλές φορές οι άνθρωποι παρασέρνονται από τις διαφημίσεις, τις κοινωνικές απαιτήσεις ή τα πρότυπα που επικρατούν και κάνει λάθος στην κρίση του και πέφτει έξω σχετικά με το τι θα τους έκανε ευτυχισμένους. Έτσι, μπορεί κάποιος να αγοράσει μεγάλο σπίτι, ή να ανανεώσει την γκαρνταρόμπα του, ή να χάσει κιλά ή να κάνει ένα ωραίο ταξίδι, αλλά να εξακολουθεί να μην αισθάνεται ευτυχισμένος, και αυτό πιθανότατα συμβαίνει επειδή θεώρησε ότι κάνοντας κάτι από αυτά, που τα κάνουν και οι άλλοι, θα τον έκανε ευτυχισμένο, χωρίς όμως να δώσει προσοχή στις δικές του ανάγκες και βαθύτερες επιθυμίες. 

7. Ψάχνουμε την ευτυχία υποθετικά, στα λάθος πρόσωπα.
Για πολλούς ανθρώπους η ευτυχία είναι συνδεδεμένη με τις σχέσεις τους. Αυτό φυσικά από μόνο του δεν είναι κακό, το αντίθετο! Οι καλές σχέσεις, φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές, επαγγελματικές, προάγουν την ευτυχία και την ευεξία του ατόμου. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι όλες οι σχέσεις καλές, ούτε όλες οι σχέσεις έχουν όλες τις προϋποθέσεις να φέρουν την ευτυχία. Δυστυχώς, όμως, πολλοί δεν το καταλαβαίνουν αυτό στην ανάγκη τους να νιώσουν ευτυχισμένοι και έτσι τα δίνουν όλα στο λάθος πρόσωπο, επενδύουν στη λάθος σχέση και προσπαθούν κάθε φορά να δώσουν μια ευκαιρία, ενώ είναι φανερό (ή θα έπρεπε να έχει γίνει φανερό και ξεκάθαρο) ότι η σχέση δεν προχωράει ή το άλλο άτομο δεν είναι το κατάλληλο για αυτούς. Άλλοι πάλι υποθετικά λένε «αν είχα παντρευτεί..», «αν είχα καλούς γονείς..», «αν η κολλητή μου δεν με είχε προδώσει..» κλπ, κλπ, «τότε θα ήμουν ευτυχισμένος/η», κάνοντας λάθος, γιατί έτσι, με ευχολόγιο, δεν έρχεται η ευτυχία.
Η ευτυχία έρχεται με την καλλιέργεια σωστών σχέσεων, όπου υπάρχει καλή διάθεση και αμοιβαιότητα, ένα υγιές πάρε-δώσε ανάμεσα στα μέλη της σχέσης, που καλλιεργούν θετικά συναισθήματα ο ένας για τον άλλον και με τη συμπεριφορά τους δείχνουν πώς νιώθουν για τον άλλον.

Σχέση γονέων και παιδιών, ένας δεσμός διαρκούς αλληλεπίδρασης

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘA ΔΙΔΑΞΟΥΝ ΠΡΩΤΟΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ TH ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ME TO ΦΥΛΟ TOY, TH ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ME ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΟΥ

Η σχέση γονέων και παιδιών είναι ένας δεσμός διαρκούς αλληλεπίδρασης, που «επεμβαίνει» στον ψυχισμό του παιδιού και διαμορφώνει πρότυπα και συμπεριφορές. Μόνο που η «λεπτή γραμμή» ανάμεσα στη προσωπικότητα των γονιών και την αγάπη τους προς το παιδί, ποτέ της δεν υπήρξε διαχωριστική.

“Η μητέρα μου, μού επαναλάμβανε διαρκώς πως κανείς δεν θα με αγαπήσει όπως αυτή. Όταν μεγάλωσα, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα έλεγχο της ζωής μου και έκανα ό, τι θεωρούσα ότι θα άρεσε σε εκείνη».

«Ο πατέρας μου ήταν σαν να μην υπήρχε. Ενδιαφερόταν μόνο για τη δουλειά του Δημιούργησα οικογένεια, αλλά ακόμα κουβαλάω την πικρία -και κάτι σαν ενοχή-για την αδιαφορία του, μέσα μου».

Ενδεικτικά «αντίθετες» ιστορίες με κοινό παρονομαστή παιδικές μνήμες που ενοχλούν, θυμώνουν, πληγώνουν. Ενήλικες -«παιδιά», που, με κάθε είδους παραλλαγές συμπεριφοράς, μοιάζουν «στοιχειωμένοι» από τα λάθη των γονέων τους. Ένα γεγονός που δρα προειδοποιητικά για όσους μεγαλώνουν παιδιά και μπορούν ακόμα να αναθεωρήσουν…

Στερεότυπα και συμπεριφορές
Πολύ σημαντικό κεφάλαιο στην ανάπτυξη του παιδιού είναι αναμφισβήτητα η προβολή των προτύπων, αλλά και τα στερεότυπα κάθε οικογένειας σχετικά με τους ρόλους, τις σχέσεις και τις συμπεριφορές που υιοθετούμε, εξηγούν οι ψυχολόγοι. Οι γονείς – και ιδιαίτερα η μητέρα, αν είναι εκείνη που περνάει περισσότερο χρόνο με το παιδί – είναι αυτοί που θα διδάξουν πρώτοι στο παιδί τη συμπεριφορά σε σχέση με το φύλο του, τη θέση του σε μία ομάδα και στην οικογένεια, την επαφή με τους στόχους και τις επιθυμίες του.

Το ευτυχές είναι ότι κανείς πλέον δεν ενστερνίζεται την άποψη που κάποιοι υποστήριζαν παλιότερα, ότι οι γονείς δεν θα πρέπει να εκδηλώνουν την αγάπη τους έντονα ή να ανταποκρίνονται άμεσα στα καλέσματα και τις επιθυμίες των παιδιών τους για να μην τα κακομάθουν.

O ρόλος τους όμως, πρέπει να είναι υποστηρικτικός και όχι υπερπροστατευτικός. Το παιδί χρειάζεται την αγάπη τους για να νοιώθει ασφαλές και αποδεκτό. H υπερπροστασία δρα πιεστικά και καταπνίγει την αυτονομία και τη δημιουργική εξέλιξη του παιδιού, με συνεπακόλουθο την αντιδραστικότητα ή την πλήρη παθητικότητα του.

O ρόλος της μητέρας
H σχέση παιδιού και μητέρας είναι πρωταρχικής σημασίας, καθώς ξεκινά με βάση το βιολογικό «δέσιμο» που αναπτύσσεται μεταξύ τους κατά τη περίοδο της κύησης. «Η αλληλεπίδραση που υφίσταται ανάμεσα στο παιδί και τη μητέρα στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, επισφραγίζει το γεγονός ότι, η ψυχολογική σχέση τους ξεκινάει πολύ πιο πριν από κάθε άλλη σχέση που το παιδί θα αναπτύξει στο μέλλον», τονίζει η ειδικός. Επομένως η προσωπικότητα της μητέρας παίζει καθοριστικό ρόλο για τη μετέπειτα εξέλιξη του παιδιού. «Ιδιαίτερα σημαντική, είναι από πλευράς της μητέρας, η γνώση των δικών της ορίων, όσο αφορά στην επαφή της με το παιδί, καθώς και με τις υπόλοιπες σχέσεις της.

 Μέσα από την αντίληψη αυτή και το παιδί με τη σειρά του θα μπορέσει να αποκτήσει επίγνωση της δικής του θέσης στην οικογένεια και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον».

H σημασία του πατέρα
Σύμφωνα με τους ειδικούς ο ρόλος του πατέρα, αν και ξεκινάει λίγο αργότερα από αυτόν της μητέρας, είναι εξίσου καθοριστικός για το παιδί. «Είναι εκείνος που, μετά το πρώτο διάστημα της ζωής του παιδιού, θα προστατεύσει τα όρια της οικογένειας, διευκολύνοντας σταδιακά την ανεξαρτησία και τον αυτοπροσδιορισμό των δύο άλλων μελών (μητέρας και παιδιού), που το προηγούμενο διάστημα καταλύθηκε λόγω των αυξημένων βιολογικών και συναισθηματικών αναγκών, που καλείται να καλύψει η μητέρα». Av αυτό δεν γίνει έγκαιρα και ομαλά, τότε ο ρόλος της γυναίκας -και κατά συνέπεια η σχέση της με το παιδί- μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες για το ίδιο, αλλά και για ολόκληρο το σύστημα της οικογένειας.

Τα συνηθέστερα λάθη
Και της μητέρας, και του πατέρα, μπορεί να αφορούν είτε στον συναισθηματικό τους τόνο, είτε στον τρόπο με τον οποίο επιχειρεί ο καθένας τους να οριοθετήσει το παιδί.

Ο συναισθηματικός τόνος μπορεί να χαρακτηρίζεται από στοργή έως εχθρότητα. Από την άλλη, ο τρόπος οριοθέτησης του παιδιού, να διακυμαίνεται ανάμεσα στον έλεγχο και την πλήρη αυτονομία. Και οι δυο γονείς θα πρέπει να επιδιώκουν ένα πλαίσιο ασφάλειας για το παιδί. Με άλλα λόγια να οικοδομήσουν μια σχέση μαζί του, όπου η αποδοχή, η δημοκρατικότητα κι η συνεργασία θα αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά. Σε αυτό το πρότυπο σχέσης, ο έλεγχος καθίσταται αναγκαίος, μόνο στο βαθμό που διασφαλίζει τα όρια του ρόλου τού κάθε μέλους της οικογένειας.

Ποιος «ευθύνεται»;
Σχεδόν όλοι οι ειδικοί συμφωνούν πως, για τα προβλήματα που εμφανίζονται στο παιδί, δεν ευθύνεται η δυσλειτουργική σχέση μητέρας – παιδιού, ή πατέρα – παιδιού. Αίτιο αποτελεί, η συναλλαγή και η αλληλεπίδραση πατέρα-μητέρας, που ορίζουν την οικογενειακή ατμόσφαιρα και το αν αυτή θα είναι τελικά λειτουργική ή όχι. «Αν οι ενδοψυχικές σχέσεις των γονέων είναι ανώριμες και παθολογικές, το πιθανότερο είναι ότι θα δημιουργήσουν μία κακή οικογενειακή ατμόσφαιρα.

Αυτό μεταφράζεται σε συχνές συγκρούσεις, όπου τα παιδιά συνειδητά ή ασυνείδητα χρησιμοποιούνται ως όπλα εναντίον του συντρόφου, ή ως «αντικείμενα» για την ικανοποίηση ανεκπλήρωτων συναισθηματικών αναγκών».

Οι επιπτώσεις από αυτή την «πάλη» είναι σοβαρές και προκαλούν τραύματα στις ψυχές των παιδιών, που δύσκολα «αποχωρίζονται» και στην ενήλικη ζωή τους. Η ευθύνη απέναντι στον ψυχισμό των παιδιών προϋποθέτει σεβασμό στην αξιοπρέπεια τους και ουσιαστική επαφή με τα αισθήματα εντός μας. Αυτό δρα επιδιορθωτικά σε ενδεχόμενα λάθη και ισορροπεί τις σχέσεις μεταξύ των μελών μιας οικογένειας.

Σχεδίασε την ζωή σου!

«Αν αποτύχεις να σχεδιάσεις, σχεδιάζεις να αποτύχεις» - Βενιαμίν Φραγκλίνος

Η τύχη μπορεί να βοηθά τους τολμηρούς αλλά ο σχεδιασμός βοηθάει τους πάντες. Όταν ένα καράβι βγαίνει στα ανοικτά χωρίς να ξέρει που θέλει να πάει (προορισμός), πως θα φτάσει (σχέδιο πορείας) και πότε (ώρα άφιξης) γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι το όλο εγχείρημα είναι άνευ ουσίας, αποτελέσματος και με ελάχιστες προοπτικές για κάτι αξιόλογο.

Η κάθε μέρα της ζωής μας, η κάθε επιδίωξή μας γίνεται πιο χρήσιμη, αποτελεσματική αν υπάρχει ένα πλάνο.

 Χωρίς πλάνο βολοδέρνουμε χωρίς κατεύθυνση, χωρίς ξεκάθαρους ενδιάμεσους ή απώτερους στόχους και χωρίς στρατηγική.

Αναλώνουμε την ενέργειά μας σε οτιδήποτε προκύψει και σε ό,τιδήποτε τύχει να σκοντάψουμε με αποτέλεσμα στο τέλος της ημέρας να μην έχουμε παράγει αξιόλογο έργο. Αυτό μας αφήνει με μια αίσθηση αποτυχίας, εκνευρισμού και αδυναμίας. Πολύ σύντομα αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε για τα πάντα μιας και δεν έχουμε αίσθηση βελτίωσης και εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας.

Το σχέδιο σε κάθε εγχείρημα είναι από τα βασικότερα εργαλεία που εξασφαλίζουν μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας του. Σκεφτείτε να θέλετε να φτιάξετε ένα σπίτι και να μην υπάρχει ξεκάθαρο σχέδιο το τι θα τοποθετηθεί πρώτο και τι θα ακολουθήσει. Σκεφτείτε να θέλετε να οδηγήσετε μέχρι την Σουηδία και να μην ξέρετε από ποιο δρόμο θα πάτε και ποιες ενδιάμεσες χώρες θα περάσετε.

Ο σωστό σχεδιασμός μας σώζει από πολλά περιττά έξοδα, από χάσιμο χρόνου και από στεναχώριες. Αντί να μπαίνετε τυφλά σε περιπέτειες, μπείτε με σχέδιο, προετοιμασμένοι για διάφορα σενάρια, έχοντας τα κατάλληλα εφόδια να τα αντιμετωπίσετε, έχοντας εναλλακτικές. Για να μην τρέχετε άσκοπα, σχεδιάστε σκόπιμα.

Η ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΠΟΡΕΙΑ

Το μεγάλο θέμα της αποθεώσεως όλες οι θρησκείες και όλα τα φιλοσοφικά συστήματα το προσεγγίζουν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους π.χ. ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ, ως βιβλικές θρησκείες, δεν δέχονται την εξέλιξη, με όλα τα εξ αυτής συνεπαγόμενα, και θεωρούν ότι ο άνθρωπος πλάσθηκε απευθείας ως άνθρωπος (δηλαδή δεν προϋπήρξε π.χ. σε οργανισμούς ζώων) και εξελισσόμενος πνευματικά και ηθικά εξασφαλίζει μια θέση στον «παράδεισο», δηλαδή σε χώρο όπου θα παραμείνει αιωνίως και στον οποίο θα έχει όλες τις απολαύσεις που μπορεί να φανταστεί και τίποτε πέραν αυτού.

Οι Πυθαγόρειοι, οι οποίοι πιστεύουν στον νόμο της εξελίξεως, (νόμο που αποδεδειγμένα τον παραδέχεται και η σύγχρονη επιστήμη) έχουν μια πολύ διαφορετική άποψη και θεωρούν ότι η εξέλιξη του ανθρώπου (αλλά και όλων των οντοτήτων) είναι ατελεύτητη. Συγκεκριμένα θεωρούν ότι όλες οι οντότητες εξελίσσονται από τις πιο ατελείς σε τελειότερες μορφές, γίνονται άνθρωποι, γίνονται Θεοί, γίνονται υπέρτατοι θεοί και ακολουθούν μια ατελεύτητη εξελικτική πορεία. Συνεπώς υπάρχει άμεση σύνδεση του Νόμου της Μετενσαρκώσεως με τον Νόμο της εξελίξεως. Έτσι η ψυχική ατομικότητα από οργανισμούς ζώων αποκτά οργανισμό ανθρώπου, ως αποτέλεσμα της εξελίξεώς της. Ακολούθως εξελίσσεται στο ανθρώπινο επίπεδο μέχρις ότου φθάσει στο τέρμα της εξελίξεώς της σ’ αυτό το επίπεδο, όπου εκλείπει η αναγκαιότητα των περαιτέρω ενσαρκώσεων. Εδώ όμως γεννιέται το ερώτημα, τι γίνεται κατόπιν; Η εξελικτική πορεία σταματάει σ’ αυτό το επίπεδο; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Η εξελικτική πορεία είναι άπειρη, επομένως υπάρχουν επίπεδα εξέλιξης και πέραν του ανθρωπίνου.

Η αποθέωση είναι ο τελικός στόχος του εξελιγμένου ανθρωπίνου πνεύματος. Με την αποθέωσή του ο άνθρωπος γίνεται Θεός (με την έννοια που δίδουν οι Έλληνες και όχι οι οπαδοί των βιβλικών θρησκειών) και κατακτά την Τέλεια Αθανασία και την Αιώνια Ζωή.

Τέλεια Αθανασία αποκτά μια ψυχική ατομικότητα όταν δεν διέρχεται από την διαδικασία του θανάτου δηλαδή έχει ξεφύγει από τον κύκλο των μετενσαρκώσεων και να απομακρυνθεί από το έρεβος. Για να απομακρυνθούμε από το έρεβος πρέπει να πάψουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως υπάρξεις αιώνια σταθερές και απομονωμένες από τις άλλες υπάρξεις. Πρέπει να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως υπάρξεις άπειρης δύναμης που ατελεύτητα εξελίσσονται, που αγκαλιάζουν το Σύμπαν, που είναι ένα με το Σύμπαν, που είναι ένα Σύμπαν.

Αιώνια Ζωή είναι ζωή έχουσα αδιάκοπη ενέργεια, μη υποκείμενη στην διαδικασία του θανάτου και της εκ νέου γεννήσεως. Είναι ζωή αποτελούσα αιώνια σύζευξη της περιφέρειας της ψυχής με το κέντρο της. Αιώνια ζωή έχει εξασφαλίσει μια ψυχική ατομικότητα όταν δεν υπόκειται στις επιδράσεις της θεότητας που έχει ως εξωτερικό σύμβολο τον θάνατο. Αντίθετα ζωή χωρίς μέσο συνεχούς διανοήσεως είναι υποκείμενη στις επιδράσεις της θεότητας που έχει ως εξωτερικό σύμβολο τον θάνατο. Καμία ζωή, καμία ψυχική υπόσταση δεν μπορεί να αποφύγει τις επιδράσεις αυτής της θεότητας αν το μέσο διανοήσεως της δεν τύχει των επιδράσεων του Πνευματικού Ηλίου.
Για να ακολουθήσει την προς την αποθέωση πορεία ένας άνθρωπος πρέπει να διάγει μια απόλυτα φυσική ζωή.

ΦΥΣΙΚΗ ΖΩΗ είναι ζωή προσαρμοσμένη προς τις λειτουργίες των φυσικών νόμων και δεν καθίσταται το αίτιο της εκτροπής της ανθρώπινης διανοήσεως προς σχηματισμό συλλογισμών οι οποίοι εξωθούν τον άνθρωπο εκτός της πραγματικής ζωής και εμποδίζουν τις εκδηλώσεις των ψυχικών του δυνάμεων.

Η Φυσική Ζωή γίνεται το πραγματικό αίτιο, της εκδηλώσεως των ψυχικών δυνάμεων του ανθρώπου όπως και το αίτιο της ομαλής μεταξύ αυτών συνεργασίας, η οποία διευκολύνει την δυναμική αύξηση της διανοητικής και συναισθηματικής τους ενέργειας. Η φυσική ζωή δεν αφήνει την διανόηση του ανθρώπου να εκτρέπεται σε συλλογισμούς δια των οποίων δημιουργούνται όλες οι ανωμαλίες των ανθρωπίνων σχέσεων και οι παραλογισμοί και τα εξ αυτών ανθρώπινα πάθη τα οποία κατατυραννούν τις ανθρώπινες ψυχές, με συνέπεια να εμποδίζουν τη δυναμική τους ανέλιξη όπως κατευθύνονται προς πλήρωση του ανθρωπίνου σκοπού των.

Μη Φυσική Ζωή, έχουμε όταν η ζωή του ανθρώπου δεν είναι σύμφωνη με τους λειτουργούντες φυσικούς νόμους. Τότε όλες οι ενέργειες και της ψυχής του και της οργανικής του φύσεως τείνουν στην δημιουργία ανωμάλων λειτουργιών και αυτές είναι εκείνες οι οποίες συνταράσσουν τις αισθησιακές λειτουργίες και εκτρέπουν τα όργανα της διανοήσεως σε σχηματισμό ιδεών οι οποίες δεν εξυπηρετούν την φυσική της ανέλιξη διότι γίνονται ξένες προς τις πραγματικές αλήθειες της Φύσεως.

Η μη φυσική ζωή του ανθρώπου δεν είναι δυνατόν να έχει ως αποτέλεσμα διανόηση ικανή να ρυθμίζει τις ψυχικές εκδηλώσεις της βουλήσεως, της επιθυμίας, της θελήσεως και όλες εκείνες τις άλλες εκδηλώσεις οι οποίες εμφανίζουν την συνειδητή ύπαρξη του ανθρώπου, τις συνειδητές ενέργειές του και τις αρμονικές σχέσεις του μετά των άλλων συνανθρώπων του. Οι ψυχικές εκδηλώσεις οι οποίες δεν ρυθμίζονται υπό της διανοήσεως του ανθρώπου η οποία ενεργεί φυσιολογικώς, δεν λειτουργούν μόνον ατάκτως κατά την εκδήλωσή τους, αλλά καθίστανται και ασυνείδητοι και ως εκ τούτου τα αποτελέσματα των ενεργειών τους παρεμποδίζουν την ψυχική πρόοδο των ανθρώπων και εν συνεχεία κρατούν τη διανόησή τους στο σκότος.

Η μη φυσική ζωή του ανθρώπου είναι ζωή ανώμαλη, μη εξυπηρετών την διανοητική και συναισθηματική του πρόοδο και εξ αυτού μη εξυπηρετών και την ηθική του πρόοδο, με αποτέλεσμα την μη αύξηση των ψυχικών του δυναμικοτήτων. Μη αυξανομένων όμως των ψυχικών του δυναμικοτήτων δεν είναι δυνατόν να φθάνει τις βαθμίδες εκείνες της διανοήσεως οι οποίες επιτρέπουν στις ακτίνες της να έρχονται σε επαφή με τις ακτίνες ακτινοβολούσης διανοήσεως πνευματικών όντων ανωτέρων αυτού.

Η πορεία προς την αποθέωση διέρχεται από τρία διακεκριμένα στάδια:
Το πρώτο στάδιο αρχίζει από την στιγμή που θα γεννηθεί μέσα στην ψυχή του ανθρώπου η Γνωστική Νόηση η οποία του δίνει τον απαραίτητο ηρωισμό ώστε να δαμάσει τον εγωισμό του, να γνωρίσει ότι έχει πάθη, να τα καταπολεμήσει και να τα εξαλείψει. Η γνώση των παθών είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός στην εξελικτική πορεία της ψυχής του ανθρώπου διότι θα τον βοηθήσει να επιτύχει την οριστική εξάλειψη όλων των παθών του.

Το δεύτερο στάδιο αρχίζει στο άνθρωπο εκείνο που πέτυχε την οριστική εξάλειψη όλων των παθών (δηλαδή τον θάνατο όλων των παθών) και έτσι επιτυγχάνει την Πνευματική του Αναγέννηση. Με την επίτευξη της πνευματικής του αναγεννήσεως ο άνθρωπος αποκτά την σοφία εκείνη η οποία θα του επιτρέψει να εκδηλώσει μεγαλύτερη διεισδυτικότητα του πνεύματός του στις αλήθειες της Φύσεως και του πνεύματος που είναι απαραίτητη στη περαιτέρω πορεία του.

Το τρίτο στάδιο αρχίζει με την απόκτηση πνευματικού οργανισμού που είναι απαραίτητος για να οδεύσει προς θειότερους κόσμους και την οριστική του απομάκρυνση από τις προσκολλήσεις του στις ανθρώπινες αδυναμίες. Τότε επιτυγχάνει εσωτερική αρμονία ψυχής και οργανισμού, το πνεύμα του φωτίζεται από το Απολλώνιο φως και οδεύει πλέον προς θειότερους κόσμους.

Για να απομακρυνθούμε από το έρεβος πρέπει να πάψουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως υπάρξεις αιώνια σταθερές και απομονωμένες από τις άλλες υπάρξεις. Πρέπει να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως υπάρξεις άπειρης δύναμης που ατελεύτητα εξελίσσονται, που αγκαλιάζουν το Σύμπαν, που είναι ένα με το Σύμπαν, που είναι ένα Σύμπαν.

Τα «πεσκέσια», οι αλλαξοπατριαρχίες, οι όρκοι υποταγής στον Σουλτάνο, οι προδοσίες και οι...αργίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου

Οι αλλαξοπατριαρχίες υπήρξαν ένα φαινόμενο καθ’ όλη την διάρκεια της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το φαινόμενο αυτό κορυφώθηκε κατά την Τουρκοκρατία. Οι μνηστήρες των θρόνων των πατριαρχών συναγωνίζονταν μεταξύ τους με προσφορές χιλιάδων φλουριών προς τους Τούρκους διοικητές για το ποιος θα πατριαρχεύει. Οι αιώνες που θα ακολουθήσουν αποτελούν την πιο μαύρη εποχή των κληρικών και της Εκκλησίας, γι’ αυτό τον λόγο αποσιωπούνται από τα βιβλία την ιστορίας μας. Οι αγοροπωλησίες των αξιωμάτων των κληρικών, ταπεινωτικές δημοπρασίες για τους θρόνους, δωροδοκίες, συνομωσίες και ελεεινή εκμετάλλευση του υπόδουλου χριστιανικού ποιμνίου, αποτελούν μερικά από τα τραγελαφικά γεγονότα της εποχής. «Οι περί τον πατριάρχην αρχιερείς ουδέν άλλον εσυλλογίζοντο παρά το φατριάζειν περί το αλλαξοπατριαρχεύειν» γράφει ο Αθ. Κομνηνός Υψηλάντης στο έργο του («Τα μετά την άλωσιν», σελ. 85).

Μεταξύ 1623 και 1700 δηλαδή σε διάστημα 77 ετών έγιναν πενήντα αλλοξοπατριαρχίες! Ο Άγγλος περιηγητής Τζορτζ Γουέλερ στο έργο του («A journey into Greece», Λονδίνο 1862, σελ. 192) αναφέρει: «Ο ορθόδοξος κλήρος είναι τόσο φιλόδοξος που οι μητροπολίτες αγοράζουν τον πατριαρχικό θρόνο πίσω από τις πλάτες των ανταγωνιστών τους απ’ τον Μεγάλο Βεζύρη. Κι εκείνος χαίρεται να τους βλέπει να αλληλοσπαράσσονται για το ποιος θα του προσφέρει τα περισσότερα πεσκέσια. Για την εξαγορά του αξιώματος καταβάλλουν τεράστια ποσά. Και για να τα εισπράξουν καταπιέζουν και καταληστεύουν τους φτωχούς χριστιανούς». Οι αλληλοσυκοφαντίες των επίδοξων Πατριαρχών προς τους Τούρκους ήταν το κύριο όπλο για την ανάληψη του πατριαρχικού θρόνου.

Το 1700 το πεσκέσι για την εξαγορά του πατριαρχικού αξιώματος είχε φτάσει τα 60.000 τάληρα! Όπως γράφει ο περιηγητής Πιτόν Ντε Τορνεφόρτ, «Είναι θλιβερό, να βλέπει κανείς τον αρχηγό της Εκκλησίας να διορίζεται απ’ τον σουλτάνο ή απ’ τον Μεγάλο Βεζύρη, απ’ τους δυνάστες δηλαδή του λαού και της χριστιανοσύνης. Αλλά το πιο θλιβερό είναι ότι οι Ρωμιοί δημιούργησαν αυτήν την κατάσταση. Αρχικώς οι Τούρκοι είχαν αξιώσει ένα ποσό συμβολικό κατά την ανάρρηση του νέου πατριάρχη για την επικύρωση της εκλογής. Οι ορθόδοξοι ιεράρχες έκαναν το αξίωμα του πατριάρχη δημοπρασία και η τιμή του θρόνου έφθασε σήμερα τα 60.000 τάληρα. Ο ένας πατριάρχης εκδιώκει με την δωροδοκία τον άλλον».

Η αμάθεια και η αγραμματοσύνη των μοναχών της εποχής αυτής μάστιζε και τους πατριάρχες και αποτελούσε το κύριο στοιχείο του κλήρου σύμφωνα με τα όσα αναφέρουν αναλυτικά οι περιηγητές. Οι αλλαξοπατριαρχίες επί χρηματικής εξαγοράς γίνονταν και μέχρι την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης: «Η σύνοδος αγοράζει τον πατριαρχικόν θρόνον απ’ τον οθωμανικόν αντιβασιλέα δια μία μεγάλη ποσότητα χρημάτων, έπειτα τον πωλεί ούτινος της δώση περισσότερον κέρδος και τον αγοραστήν τον ονομάζει πατριάρχην. Αυτός λοιπόν δια να ξαναλάβη τα όσα εδανείσθη δια την αγοράν του θρόνου, πωλεί τας επαρχίας ήτοι αριεπισκοπάς, ούτινος δώση περισσοτέραν ποσότητα και ούτως σχηματίσει τους αρχιεπισκόπους» («Ελληνική Νομαρχία» σελ.128).

O όρκος υποταγής των πατριαρχών στο σουλτάνο
Ο Τούρκος κατακτητής, ως αναγνώριση της συμβολής στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης και των πολύτιμων υπηρεσιών που παρήχαν οι ρασοφόροι ((Όταν έγινε το οριστικό σχίσμα των δύο Εκκλησιών Νέας Ρώμης (Κωνσταντινούπολης) και Βατικανού, ο τότε επικεφαλής Πάπας της Ρώμης και του Βατικανού αναθεματίστηκε και αφορίσθηκε δημόσια απ’ τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, το δε ανάθεμα τοποθετήθηκε πάνω στην Αγία Τράπεζα του ναού της Αγίας Σοφίας. Το μίσος αυτό έστρεψε την πορεία των Σταυροφοριών εναντίον της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με αποτέλεσμα την πρώτη άλωση της Κων/πολης κατά την Δ΄ Σταυροφορία. Για άλλη μία φορά η Εκκλησία καθόριζε αρνητικά την μοίρα του Βυζαντίου. Μετά την ανακατάληψη της Κων/πόλεως απ’ τους Βυζαντινούς κάθε ενωτική προσπάθεια απ’ τους αυτοκράτορες Ανδρονίκου Γ΄, Ιωάννου του Κατακουζηνού, Μανουήλ Παλαιολόγου και Κωνσταντίνου Παλαιολόγου κατέρρευσαν μπροστά στις αντεθνικές και προδοτικές θέσεις των ιεραρχών.

Την εποχή εκείνη ένας άτακτος σχετικά στρατός εκείνος των Οθωμανών θα κινηθεί κατά της διαλυμένης απ’ το Πατριαρχείο και το Χριστιανισμό, Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο αρχηγός των Οθωμανών ο Μωάμεθ ο Β΄ γνωρίζοντας το έργο και την επιρροή των ρασοφόρων πάνω στον θρησκόληπτο και δεισιδαίμονα λαό, χρησιμοποίησε διαβρωτικά την δύναμή τους για την εκπόρθηση της Πόλης. Και φυσικά αυτό το πέτυχε με την πλήρη σύμπραξη του τότε Πατριάρχη Γεωργίου Κουρτέση ή Γεώργιου Σχολάριου Γεννάδιου και της ανθενωτικής του ομάδας.

Ο Σχολάριος, φανατικός υπερασπιστής της Ορθοδοξίας και ανυποχώρητος εχθρός της ένωσης των δύο Εκκλησιών, έφυγε οργισμένος απ’ την σύνοδο της Φερράρας όπου η Βυζαντινή αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Ιωάννη Παλαιολόγο παρακαλούσε τους Δυτικούς για την «ένωση» και το μέλλον της Κων/πολης. Ο Σχολάριος στα βήματα του σκοταδισμού και της προδοσίας που ακολούθησε αφόρισε δημόσια τον Πλήθωνα και έκαψε το «Περί Νόμων» σύγγραμμα του. Κατά την περίοδο της πολιορκίας οι ανθενωτικοί ιεράρχες του Πατριαρχείου τρομοκρατούσαν τον λαό και τους λίγους πολεμιστές με επαίσχυντες προφητείες ότι δήθεν ο θεός με την μορφή πυκνού νέφους ή μέσα απ’ τους καπνούς και την ομίχλη εγκατέλειπε την Πόλη, ή ανατίναζαν με εκρηκτικά ολόκληρες αποθήκες όπλων και τροφίμων, ή προέτρεπαν τον κόσμο να αυταμολήσει στους Οθωμανούς. Ο ίδιος ο Σχολάριος περιφερόταν αλλόφρων στους δρόμους της Κωνσταντινουπόλεως διαλαλώντας ότι «είναι πιότερο το τούρκικο σαρίκι απ’ την παπική τιάρα» και ότι «είναι θέλημα θεού η Πόλη να τουρκέψει». Τέλος, υπάρχει και η άποψη, ότι οι ανθενωτικοί ιεράρχες άνοιξαν την Κερκόπορτα για να εισέλθουν οι Τούρκοι μέσα. )) τους αντάμειψε με εξουσία και πλούτο πολύ μεγαλύτερης εκείνης την οποία κατείχαν επί χριστιανών βασιλέων. Τα λόγια του ίδιου του Μωάμεθ προς τον συνεργάτη του Γεννάδιο είναι χαρακτηριστικά: «Πατριάρχευε κρατώντας όλα τα προνόμια τα οποία εσύ θέλεις, όπως και οι πριν από εσένα πατριάρχες είχαν». Επίσης ο Βυζαντινός ιστορικός Φραντζής γράφει για το γεγονός: «Ο Μωάμεθ έδωσε προστάγματα έγγραφα στον πατριάρχη, με εξουσία βασιλική υπογεγραμμένη από τον ίδιο τον σουλτάνο, ποτέ και κανείς να μην ενοχλήση ή αντιταχθή αυτού και να είναι αυτός κυρίαρχος, και απόλυτος επί παντός εναντίου. Τέλος και από φόρους ελεύθερος να είναι και αυτός και οι πατριάρχες του αιωνίως, καθώς και οι υπόλοιποι που ανήκουν σ’ αυτόν αρχιερείς». (Κυριάκου Σιμόπουλου, «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα», σελ.168).

Ο Σχολάριος, ο υμνητής του Μωάμεθ και μέγας διώκτης της ενώσεως των Εκκλησιών, ήταν τόσο αντίθετος του Ελληνικού Πνεύματος και μισούσε με τέτοιο πάθος κάθε τι το ελληνικό, που αρνιόταν με κάθε τρόπο και αυτόν ακόμα τον τίτλο του Έλληνα πατριάρχη. Για τον Μωάμεθ το Πατριαρχείο και ο κλήρος θα γινόταν το αστυνομικό όργανο και μέσο για την ολοκληρωτική υποταγή των Ρωμιών.

Απότοκο των συμφωνιών, που ανάγονται στην περίοδο πριν την πτώση της Κωνσταντινούπολης, αποτελεί ο όρκος που έδιναν οι πατριάρχες, όταν ανελάμβαναν τα καθήκοντά τους. Για την ακρίβεια δεν πρόκειται για μια απλή ομολογία πίστης προς το σουλτάνο, αλλά για μια δήλωση υποταγής, όχι μόνον στον «κραταιόν αυτοκράτορα βασιλέα», αλλά και στη γυναίκα και στα παιδιά του («ου μόνον εις τον βασιλέα, αλλά και εις την βασίλισσαν και εις τα βασιλίδια»), ακόμα και στους γαμπρούς του.
To 1905 εκδόθηκαν από το Πατριαρχικό Τυπογραφείο υπό την επιστασία του αρχειοφύλακα του Πατριαρχείου Καλλίνικου Δελικανή τα σωζόμενα επίσημα εκκλησιαστικά έγγραφα από το 1564 έως το 1863, που αφορούσαν στις σχέσεις του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με διάφορες ορθόδοξες Εκκλησίες. Ο όρκος υποταγής στο σουλτάνο, που έδιναν οι πατριάρχες επί Τουρκοκρατίας είναι καταγεγραμμένος στον τρίτο τόμο. Δημοσιεύεται παρακάτω ένα απόσπασμα, ενδεικτικό της πατριαρχικής δουλοπρέπειας έναντι της οθωμανικής εξουσίας.

Στο τρίτομο έργο του αρχιμανδρίτη Καλλίνικου Δελικανή, αρχειοφύλακα του Οικουμενικού Θρόνου, περιέχεται η άγνωστη αλληλογραφία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με άλλα «αδελφά» πατριαρχεία (από το 1564 έως το 1863) με νουθεσίες, συστάσεις και οδηγίες για υποταγή στη σουλτανική εξουσία, εκφοβισμούς κι αφορισμούς.
«Ομολογώ δια της παρούσης μου εγγραφής ίνα φυλάττω προς σε τον κραταιόν αυτοκράτορα βασιλέα καθαράν πίστιν και εύνοιαν, καθά χρεωστώ τούτο από φυσικού και νομίμου χρέους, και ίνα υπάρχω εις τον ορισμόν και εις το θέλημα και εις το πρόσταγμα της βασιλείας σου, και κατά παντός ανθρώπου εναντιουμένου τω παρόντι όρκω· (...) ου μόνον εις τον βασιλέα, αλλά και εις την βασίλισσαν, και εις τα βασιλίδια αυτών τον όρκον απευθύνει λέγων· ει δε συμβή το κοινόν τινι αυτών αποδούναι χρέος, ίνα έχω απεντεύθεν χωρίς αμφιβολίας οιασδήτινος η χρείας ετέρου όρκου προς τον περιπόθητον υιόν της αγίας σου βασιλείας φυλάσσειν επ’ αυτόν την αυτήν καθαράν πίστιν και άδολον εύνοιαν.
(...) Σωζομένης δε της προς αυτόν πίστεως, και ευνοίας μου, και της τιμής της βασιλείας σου, ίνα υπάρχω εις τον ορισμόν και εις το θέλημα και πρόσταγμα της περιποθήτου αυγούστης της αγίας σου βασιλείας· (...) ίνα υπάρχω εις τον ορισμόν και εις το θέλημα και πρόσταγμα της βασιλείας σου και ποιήσω καθώς αν διορίσηται η βασιλεία σου εγγράφως τε και αγράφως, η περί της περιποθήτου σου θυγατρός της περιφανεστάτης ( . . . . ) και του μέλλοντος αυτή συζευχθήναι, η περί άλλης τινός οικονομίας ορισθησομένης παρά της βασιλείας σου.
Εάν δε γένηται οιοσδήτις δισταγμός, η αμφιβολία, απευθύνω εμαυτόν εις την περί τούτων ερμηνείαν, κατά τον ορισμόν της βασιλείας σου, και ως φυλάξω ταύτα δια της παρούσης μου εγγραφής σώα και απαράθραυστα, εκτός δόλου και πάσης παροικίας, η παρερμηνείας τινός· ούτως είη μοι και το θείον ίλεων.
(...) Φυλάσσειν προς μεν τον βασιλέα πίστιν ορθήν, προς δε τας εκκλησιαστικάς παραδόσεις και συνηθείας έχειν γνώμην αμετακίνητον, και μηδαμώς νεωτερίζειν εν ταύταις· άλλως δε ποιούντα ταύτα και απαυθαδιάζοντα η προς τον βασιλέα, η προς τας εκκλησιαστικάς διατυπώσεις εκπίπτειν της αξίας, ώστε ου μόνον αρχιερέα, αλλά ουδέ χριστιανόν λέγεσθαι· τούτο γαρ σημαίνει το από Χριστού μη κεκλήσθαι, ως τον χριστόν Κυρίου παρενοχλούντα».

Προδοσίες και αφορισμοί της Επανάστασης και των Ελλήνων
Το 1603 το Πατριαρχείο εγκαθίσταται στην περιοχή της Κων/πολης, που ονομαζόταν Φανάρι. Με την βοήθεια των Τούρκων η συνοικία άκμασε δημιουργώντας την πιστή σε αυτούς φαναριώτικη αριστοκρατία. Έκτοτε το Πατριαρχείο ονομάζεται και Φανάρι. Πριν και κατά την διάρκεια της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 το Πατριαρχείο ή Φανάρι έπαιξε ρόλο προδοτικό και αντεθνικό. Όπλα του οι αφορισμοί και οι προδοσίες στους Τούρκους.

Κατά το τέλος του ιη΄ αιώνα εμφανίστηκε στο προσκήνιο ένας Αρματολός εξ Ακαρνανίας, ο Χριστόδουλος Ξηρομερίτης. Σπουδαγμένος στην Γαλλία υπήρξε μέλος της Γαλλικής Επαναστάσεως όπου είχε διατελέσει και επαναστατικό έργο. Γύρισε στην πατρίδα του την Ακαρνανία με σκοπό να ξυπνήσει το γένος απ’ τον βαθύ χριστιανικό του ύπνο. Στα διασωθέντα γραπτά του ο αρματολός φιλόσοφος αναφέρει: «Αιτία της βαρβαρότητος και της δουλείας των είναι η λήθη των επιστημών και της φιλοσοφίας που αντικαταστάθηκαν από την αμάθεια των ακατάληπτων θεολόγων και καθηγητών. Για να βγη το ελεεινό γένος μας από το σκοτάδι πρέπει να πληροφορηθή για τους αρχαίους του σοφούς» («Περί φιλοσόφου Χριστοδούλου Ξηρομερίτη» σελ.4-5). Στο έργο του προέτρεπε τους χριστιανούς αναγνώστες προτού αποτινάξουν τον Τούρκικο ζυγό έπρεπε να απαλλαγούν πρωτίστως απ’ τον πολύ βαρύτερο τούτου, τον ζυγό του Φαναρίου. Το Φανάρι έσπευσε να κάψει δημόσια το έργο του και να εκδώσει Πατριαρχικό Αφορισμό. Το ίδιο έτος ο Ξηρομερίτης βρέθηκε δολοφονημένος στην Λειψία όπου είχε καταφύγει κυνηγημένος και προδομένος απ’ τους κληρικούς.

Τον χειμώνα του 1805 πάνω από δύο χιλιάδες Κλέφτες κι Αρματωλοί προδόθηκαν απ’ τους συγχωριανούς τους και δολοφονήθηκαν απ’ τους Τούρκους, όλοι θύματα του πατριαρχικού αφορισμού. Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης σώθηκε μαζί με πέντε έξι πρωτοπαλίκαρά του την ύστατη στιγμή, ενώ το ασκέρι του αριθμούσε περί τους πεντακόσιους πολεμιστές. Ο μικρός αδελφός του Γιάννης Κολοκοτρώνης μαζί με δέκα περίπου παλικάρια έπεσαν θύματα της προδοσίας των καλογήρων της μονής των Αιμυαλών, όπου είχαν πάει εκεί για να ξεφύγουν απ’ τους διώκτες τους. Οι καλόγεροι ειδοποίησαν τους Τούρκους και αυτοί τους σκότωσαν όλους.

Ο «Ανώνυμος» της Ελληνικής Νομαρχίας χαρακτηρίζει το Πατριαρχείο μιαρό και ανυπόφορο και κλέπτες του λαού τους πατριάρχες: «Ω συ μιαρά Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως εις τι ομοιάζεις… Αλλά εσύ είσαι γεμάτη από χρήματα που καθημερινώς κλέπτεις απ’ τους ταλαίπωρους χριστιανούς… Ω της δυστυχίας σας άνθρωποι βάρβαροι και μωροί! Συ είσαι μία μάνδρα λύκων όπου δεν υπακούεις τον ποιμένα σου και κατατρώγεις τα αθώα και πολλά ήμερα πρόβατα της Εκκλησίας... Και η αμάθεια των Ελλήνων και η απειρία αυτών εφύλαξεν μέχρι της σήμερον εις μακαριότητα το ανυπόφορον κράτος σου» (σελ. 114-117).

Με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης το ’21 το Πατριαρχείο στάθηκε πάλι προδοτικά έναντι των επαναστατών, υποστηρίζοντας την άρρηκτη συμμαχία του με τους Τούρκους. Ο Γρηγόριος ο Ε΄ επί της πρώτης πατριαρχίας του αφόρισε τον Ρήγα Φερραίο, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και τον Μιχαήλ Σούτσο, ενώ επί της τρίτης πατριαρχίας του εξέδωσε τις τρεις γνωστές πλέον αφοριστικές εγκυκλίους του εναντίον όλων των επαναστατών. Και επειδή «την προδοσία πολλοί ηγάπησαν, μα τον προδότη ουδείς» αρκετές φορές ακόμη και οι στενότεροι συνεργάτες του σουλτάνου όπως ο Γρηγόριος ο Ε΄ έχασαν το κεφάλι τους απ’ το τούρκικο γιαταγάνι όταν το απαιτούσε η εξυπηρέτηση των ευρύτερων τουρκικών συμφερόντων. Έτσι τον Απρίλιο του 1821 ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ απαγχονίσθηκε δημόσια στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου. Η περίπτωση της εκτελέσεώς του επ’ ουδενί δεν αποτελεί θύμα πατριωτισμού όπως σήμερα λέγεται, παρά θύμα αλλαξοπατριαρχίας απ’ τις διαβολές και τις κατηγορίες του άσπονδου εχθρού του Ευγένιου προς τον σουλτάνο.

Επίσης η εκτέλεση είχε να κάνει με αντίποινα για την σφαγή χιλιάδων αμάχων μουσουλμάνων κατά την διάρκεια της απελευθέρωσης της Τρίπολης, αλλά και για να τρομοκρατηθούν όλοι οι ραγιάδες επαναστάτες που ζήταγαν ελευθερία. Έτσι τα όσα η νεοελληνική παραϊστορία μας διδάσκει στα σχολεία για τον δήθεν εθνομάρτυρα και επαναστάτη Γρηγόριο τον Ε΄ αποτελούν τα γνωστά ελληνοχριστιανικά ψεύδη.

Όλοι οι σπουδαίοι άνδρες που πολέμησαν με τα διαφωτιστικά έργα τους για την δημιουργία της Νεώτερης Ελλάδας, ή για την πνευματική πρόοδο του τόπου αφορίσθηκαν απ’ το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας απ’ την αυτοκέφαλη Ελλαδική Εκκλησία η σκυτάλη των κατάρων και των αφορισμών πέρασε στα χέρια της.

Οι επίσημες αργίες του Πατριαρχείου - Το κερασάκι στην τούρτα
Το Πατριαρχείο, σύμφωνα με το ημερολόγιό του, αργεί «κατά τας εθνικάς εορτάς». Ως εθνικές γιορτές δεν εννοεί όμως, τις ελληνικές, αλλά τις τουρκικές.

Η επέτειος της «Νίκης του Αρχιστρατήγου» μάλιστα, που γιορτάζεται στις 30 Αυγούστου, αφορά στις αφαγές του Ελληνισμού κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή (Αύγουστος 1922) και στον «Αρχιστράτηγο» της γενοκτονίας μας, Κεμάλ Ατατούρκ.

Επίσημες αργίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου

Ξοδέψτε υπεύθυνα

Ξοδέψτε υπεύθυναΛέμε πως ο χρόνος είναι χρήμα.

Ο Θεόφραστος έχει πει πως ο χρόνος είναι το πιο πολύτιμο αγαθό που μπορεί να ξοδέψει ο άνθρωπος. Σωστές είναι αυτές οι σκέψεις και ωραία διατυπωμένες, όμως μας παρακινούν να αναλάβουμε δράση, να αδράξουμε τη μέρα, να εκμεταλλευτούμε πιεστικά τη στιγμή που περνάει.
Προσωπικά όμως δεν μπορώ να σκεφθώ μεγαλύτερη πολυτέλεια από τον ελεύθερο χρόνο. Δεν εννοώ τις δύο ώρες πριν από τον ύπνο ή το κενό ανάμεσα στη δουλειά και στο γυμναστήριο.

Ο χρόνος, για να είναι πραγματικά ελεύθερος, πρέπει να σου επιτρέπει να βαρεθείς και λίγο, να αισθανθείς σαν να κάνεις διακοπές, σαν να μην υπάρχει σχέδιο για το μετά. Ο ελεύθερος χρόνος μοιάζει σαν να διαστέλλεται εκείνη τη στιγμή, ενώ ο χρόνος που γεμίζει με χιλιάδες ασχολίες μοιάζει διεσταλμένος μόνο όταν γυρνάς και τον αναλογίζεσαι. Και οι δύο χρήσιμοι είναι, όμως ο χρόνος που είναι πραγματικά ελεύθερος είναι πιο ακριβός.

Γιατί μας αναγκάζει να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στα μάτια και να παραδεχθούμε με τι θα θέλαμε πραγματικά να τον γεμίσουμε. Όπως και στην εκφορά μιας πολύ κωμικής ή πολύ δραματικής ατάκας, έτσι και στη ζωή η σωστή παύση είναι που τα καθορίζει όλα.

Ξοδέψτε υπεύθυνα!

Πώς αναπτύσσονται τα όργανα του σώματος

Τα όργανά σας, όπως είναι φυσικό, αναπτύσσονται μαζί με το υπόλοιπο σώμα σας καθώς μεγαλώνετε.
 
Το ανθρώπινο σώμα περιέχει 11 οργανικά συστήματα που τροφοδοτούνται από περίπου 80 διαφορετικά όργανα. Ενώ κάθε όργανο έχει τον δικό του ρυθμό ανάπτυξης μέχρι να αναπτυχθεί πλήρως, το πώς αναπτύσσεται ποικίλλει από όργανο σε όργανο.
Μάλιστα υπάρχουν δύο όργανα που από την ημέρα που γεννιέται το άτομο, μέχρι και να πεθάνει, δεν σταματούν να μεγαλώνουν: τα αυτιά και η μύτη!

Ο εγκέφαλός μας κατά τη γέννησή μας είναι ήδη στο 25% του τελικού του μεγέθους. Και μέχρι την ηλικία των 2 ετών έχει φτάσει στο 80% του ενήλικου μεγέθους του.

Η καρδιά μας, από την άλλη πλευρά, είναι γενικά στο μέγεθος της γροθιάς μας σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο στη ζωή μας. Μόλις σταματάμε να αναπτυσσόμαστε, η καρδιά μας σταματά επίσης να αυξάνεται σε μέγεθος. Εκτός και αν έχουμε κάποια πάθηση που προκαλεί την καρδιά μας να συνεχίσει να αυξάνεται, όπως υψηλή αρτηριακή πίεση ή ασθένεια καρδιακής βαλβίδας.

Επίσης, οι πνεύμονές μας δεν έχουν αναπτυχθεί πλήρως προτού φτάσουμε στο τέλος της εφηβείας μας.

Το συκώτι μας φτάνει στο πλήρες μέγεθός του την ίδια περίπου στιγμή με τους πνεύμονες μας. Είναι επίσης σε θέση να αναπαράγει τον εαυτό του, κάτι που καθιστά δυνατή την μεταμόσχευση ήπατος χωρίς μεγάλα προβλήματα.

Τέλος τα μάτια μας μεγαλώνουν μετά τη γέννηση, αλλά η ανάπτυξή τους είναι ελάχιστη και σταματά γύρω στο 13ο έτος της ηλικίας μας.

Δείτε αυτά και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεί για το πώς αναπτύσσονται τα ανθρώπινα όργανα στο βίντεο που ακολουθεί


 

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Όμορφα αυτοκίνητα του παρελθόντος

Με ιστορία στην πλάτη τους, τα οχήματα αυτά μετρούν πολλά χρόνια από την κατασκευή τους ακι την πρώτη τους επαφή με το οδόστρωμα. Αυτοκίνητα που εντυπωσιάζουν με τον σχεδιασμό τους και μας φέρνουν στο νου μια άλλη εποχή. Διακριτική πολυτέλεια και προσεγμένο σχέδιο συνθέτουν τα οχήματα του παρελθόντος που βγήκαν στους δρόμους κάποιους αιώνες πριν και κέρδισαν τις εντυπώσεις. Άλλωστε αυτά ήταν που έμαθαν τους ανθρώπους να κινούνται σε τέσσερις τροχούς και διευκόλυναν τις μετακινήσεις ή καλύτερα μείωσαν τις αποστάσεις μεταξύ τους. Κοσμήματα μιας άλλης εποχής αποτελούν πλέον ρετρό δείγματα της αυτοκινητοβιομηχανίας στα πρώτα της βήματα!

1. 1888 Benz
perierga.gr - Ρετρό αυτοκίνητα του παρελθόντος

2. 1887 Coventry Daimler
perierga.gr - Ρετρό αυτοκίνητα του παρελθόντος

3. 1900 Napier
perierga.gr - Ρετρό αυτοκίνητα του παρελθόντος

4. 1901 Columbia
perierga.gr - Ρετρό αυτοκίνητα του παρελθόντος

5. 1901 De Dion Bouton
perierga.gr - Ρετρό αυτοκίνητα του παρελθόντος

6. 1902 De Dietrich
perierga.gr - Ρετρό αυτοκίνητα του παρελθόντος

7. 1902 Panhard et Levassor
perierga.gr - Ρετρό αυτοκίνητα του παρελθόντος

8. 1903 Mercedes
perierga.gr - Ρετρό αυτοκίνητα του παρελθόντος

9. 1904 Gardner Serpoller Steam Car
perierga.gr - Ρετρό αυτοκίνητα του παρελθόντος

10. 1904 Lanchester
perierga.gr - Ρετρό αυτοκίνητα του παρελθόντος

Εν το Παν

Εν το Παν

Ο Πλάτωνας στο βιβλίο του «ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ» επιχειρεί να μας δώσει μία πρώτη προσέγγιση για να μας εισάγει στον ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ.

Ένας από τους μαθητές του Παρμενίδη, είναι ο Ζήνων ο Ελεάτης, ο οποίος είναι γνωστός για μία σειρά από ΠΑΡΑΔΟΞΑ, στα οποία επιχειρεί να μας εξηγήσει ότι τίποτα από όσα ζούμε, βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε δεν είναι αλήθεια.
Ο Αριστοτέλης δείχνει έναν ιδιαίτερο θαυμασμό για την συλλογιστική ικανότητα του Ζήνωνα και είναι αυτός που μας παραδίδει τα περίφημα παράδοξά του στο βιβλίο του «Φυσικά», θεωρώντας μάλιστα ότι ο Ζήνων είναι ο εφευρέτης της διαλεκτικής μεθόδου, την οποίαστην συνέχεια βεβαίως υιοθέτησε και εξέλιξε ο Σωκράτης, μέσω της περίφημης «μαιευτικής».
Ο διάλογος ξεκινά, έχοντας σαν δεδομένο ότι ο Ζήνων μέσω των παραδόξων του, υποστηρίζει τελικά την άποψη ότι στον κόσμος που ζούμε δεν μπορεί να υπάρχει πολλαπλότητα, αλλά μόνο η ενότητα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ.
Την αρκετά ενδιαφέρουσα θέση του Ζήνωνα, την σχολιάζει ο Σωκράτης.
Ας απολαύσουμε τις εξαιρετικά εύστοχες παρατηρήσεις του, μέσα από το αρχαίο κείμενο, διαπιστώνοντας για άλλη μία φορά τον μοναδικό και καταπληκτικό τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η νόησή του!
Πλάτωνος Παρμενίδης 127e
τὸν οὖν Σωκράτη ἀκούσαντα πάλιν τε κελεῦσαι τὴν πρώτην ὑπόθεσιν τοῦ πρώτου λόγου ἀναγνῶναι, καὶ ἀναγνωσθείσης, [127e]
Αφού λοιπόν ο Σωκράτης άκουσε την θεωρία του Ζήνωνα, τον παρακάλεσε να ξαναδιαβάσει την πρώτη υπόθεση, του πρώτου θεωρήματος για να βεβαιωθεί ότι την κατάλαβε σωστά και στην συνέχεια τον ρώτησε:
πῶς, φάναι, ὦ Ζήνων, τοῦτο λέγεις;
Δηλαδή Ζήνωνα, αυτό που θέλεις να μας πεις είναι το εξής:
εἰ πολλά ἐστι τὰ ὄντα, ὡς ἄρα δεῖ αὐτὰ ὅμοιά τε εἶναι καὶ ἀνόμοια,
Εάν υποθέσουμε ότι υπάρχουν πολλά όντα, θα πρέπει να δεχτούμε υποχρεωτικά ότι κάποια από αυτά είναι μεταξύ τους όμοια και κάποια ανόμοια.
τοῦτο δὲ δὴ ἀδύνατον.
Κάτι τέτοιο όμως είναι αδύνατον να συμβαίνει.
οὔτε γὰρ τὰ ἀνόμοια ὅμοια οὔτε τὰ ὅμοια ἀνόμοια οἷόν τε εἶναι;
Διότι τα ΑΝΟΜΟΙΑ, εξ ορισμού, δεν είναι δυνατόν να τα θεωρήσουμε ως ΟΜΟΙΑ, αλλά ούτε και τα ΟΜΟΙΑ να τα θεωρήσουμε ως ΑΝΟΜΟΙΑ.
οὐχ οὕτω λέγεις;
Αυτή δεν είναι η θεωρία που μας ανέπτυξες;
οὕτω, φάναι τὸν Ζήνωνα.
Ακριβώς αυτή είναι, είπε ο Ζήνων.
οὐκοῦν εἰ ἀδύνατον τά τε ἀνόμοια ὅμοια εἶναι καὶ τὰ ὅμοια ἀνόμοια, ἀδύνατον δὴ καὶ πολλὰ εἶναι;
Αφού λοιπόν είναι αδύνατον τα ΑΝΟΜΟΙΑ να είναι ΟΜΟΙΑ και τα ΟΜΟΙΑ να είναι ΑΝΟΜΟΙΑ, τότε θα είναι και αδύνατον, αυτά τα όντα στα οποία αναφερόμαστε να είναι πολλά.
εἰ γὰρ πολλὰ εἴη, πάσχοι ἂν τὰ ἀδύνατα.
Γιατί αν τα όντα ήταν πολλά, η ομοιότητα και η ανομοιότητα δεν θα ήταν αδύνατον να υπάρχει.
ἆρα τοῦτό ἐστιν ὃ βούλονταί σου οἱ λόγοι, οὐκ ἄλλο τι ἢ διαμάχεσθαι παρὰ πάντα τὰ λεγόμενα ὡς οὐ πολλά ἐστι;
Επομένως, η θεωρία σου προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν μπορεί να υπάρχει διαμάχη μεταξύ των αντιθέτων, διότι δεν υπάρχει το απαιτούμενο πλήθος όντων, που θα μπορούσε να υποστηρίξει αυτήν την κατάσταση διπολισμού.
καὶ τούτου αὐτοῦ οἴει σοι τεκμήριον εἶναι ἕκαστον τῶν λόγων,
Δηλαδή αυτό που προσπαθείς να αποδείξεις με κάθε σου θεώρημα, είναι ότι δεν υπάρχει πλήθος, αλλά μόνο το ένα.
ὥστε καὶ ἡγῇ τοσαῦτα τεκμήρια παρέχεσθαι,
Αλλά για να καταφέρεις να αποδείξεις ότι υπάρχει μόνο το ένα και δεν μπορεί να υπάρχουν πολλά,
ὅσουσπερ λόγους γέγραφας, ὡς οὐκ [128a]ἔστι πολλά;
αναγκάζεσαι να διατυπώσεις ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ θεώρημα, αλλά ΠΟΛΛΑ θεωρήματα που καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να υπάρχει πλήθος;
οὕτω λέγεις, ἢ ἐγὼ οὐκ ὀρθῶς καταμανθάνω;
Είναι έτσι όπως τα λέω ή μήπως δεν το έχω καταλάβει καλά;
Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ο Σωκράτης διατυπώνει μία εξαιρετικά ευφυή και εύστοχη παρατήρηση, ως προς την θεωρία του Ζήνωνα περί της ύπαρξης του ΕΝΟΣ και όχι των ΠΟΛΛΩΝ.
Επισημαίνει στον Ζήνωνα το γεγονός, ότι παρόλο που υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρχει το πλήθος αλλά μόνο το ένα, για να καταφέρει να αποδείξει τον συλλογισμό του, θεωρεί ότι δεν μπορεί να το κάνει μόνο με ένα παράδειγμα, αλλά προκειμένου να αποκτήσει η θεωρία του μεγαλύτερη βαρύτητα, αναφέρεται σε ένα πλήθος παραδειγμάτων που καταλήγουν στο ίδιο κοινό συμπέρασμα!

Ο λόγος που πετυχαίνουμε το αντίθετο από αυτό που επιθυμούμε

Ο Κουέ, ο διάσημος Γάλλος ψυχολόγος, όρισε το νόμο της αντίστροφης προσπάθειας ως εξής: «Όταν οι επιθυμίες και η φαντασία σας συγκρούονται, στο τέλος νικά πάντα η φαντασία».

Αν, για παράδειγμα, σας ζητούσαν να περπατήσετε πάνω σε μια σανίδα του πατώματος, θα το κάνατε χωρίς πρόβλημα. Αν, όμως, η ίδια σανίδα ήταν τοποθετημένη σε ύψος έξι μέτρων ανάμεσα σε δύο τοίχους, θα περπατούσατε κατά μήκος της;

Η επιθυμία σας να περπατήσετε πάνω στη σανίδα θα προσέκρουε στη φαντασία ή το φόβο σας που θα σας υπαγόρευε ότι θα πέσετε. Η ιδέα που θα κυριαρχούσε μέσα σας, και που θα ήταν η εικόνα της πτώσης, θα κέρδιζε τη μάχη. Η επιθυμία, η θέληση ή η προσπάθεια σας να περπατήσετε στη σανίδα θα αντιστρεφόταν και η ιδέα της αποτυχίας θα υπερίσχυε.

Η εσωτερική προσπάθεια πάντα καταλήγει στην αποτυχία και επιφέρει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η αυθυποβολή της ιδέας ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε ένα πρόβλημα κυριαρχεί στο νου. Και το υποσυνείδητο μας ελέγχεται πάντα από την κυρίαρχη ιδέα. Από τις δύο αντιφατικές προτάσεις το υποσυνείδητο μας θα δεχτεί την ισχυρότερη. Ο καλύτερος τρόπος είναι αυτός πού δεν περιλαμβάνει προσπάθεια.

Αν πείτε «Θέλω να θεραπευτώ, αλλά δεν μπορώ», «Προσπαθώ τόσο σκληρά», «Πιέζω τον εαυτό μου να προσευχηθώ», «Χρησιμοποιώ όλη τη δύναμη της θέλησης μου», πρέπει να ξέρετε ότι το λάθος βρίσκεται στην προσπάθεια. Ποτέ μην προσπαθείτε να πιέσετε το υποσυνείδητο σας να δεχτεί μια ιδέα χρησιμοποιώντας τη δύναμη της θέλησης σας.

Τέτοιου είδους προσπάθειες είναι καταδικασμένες σε αποτυχία και οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που ζητάτε.

Το παρακάτω παράδειγμα είναι μάλλον κοινή εμπειρία. Ένας σπουδαστής που δίνει εξετάσεις, παίρνει τα θέματα και προσπαθεί να γράψει. Και τότε διαπιστώνει ότι όλες οι γνώσεις του τον έχουν εγκαταλείψει.

Ξαφνικά νιώθει το κεφάλι του άδειο και δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτα από όσα ήξερε σχετικά με το θέμα. Και όσο περισσότερο σφίγγει τα δόντια του και καταβάλ-λει προσπάθεια για να σκεφτεί, τόσο δυσκολότερο του είναι να θυμηθεί.

Μόλις, όμως, βγει από την αίθουσα των εξετάσεων και απαλλαγεί από την ένταση, οι απαντήσεις στις ερωτήσεις έρχονται η μια μετά την άλλη. Η προσπάθεια να πιέσει τον εαυτό του να θυμηθεί ήταν η αιτία της αποτυχίας. Αυτό είναι ένα παράδειγμα του νόμου της αντίστροφης προσπάθειας, εξαιτίας του οποίου παίρνουμε το αντίθετο από αυτό που ζητάμε.

Οι λέξεις αποτυπώνονται στον εγκέφαλο ως εικόνες

Όταν μαθαίνουμε γραφή, ο εγκέφαλός μας δε μαθαίνει τα ξεχωριστά γράμματα των λέξεων, αλλά αντίθετα είναι έτσι προγραμματισμένος ώστε να θυμάται κάθε λέξη σα σύνολο.
Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει μία νέα έρευνα, σύμφωνα με την οποία οι νευρώνες ανταποκρίνονται διαφορετικά στις πραγματικές λέξεις.
Κατά τη διάρκεια πειραμάτων, οι σαρώσεις του εγκεφάλου των εθελοντών αποκάλυψαν ότι οι νέες λέξεις εμφανίζονται σα σχήματα, αντί σα μια ομάδα γραμμάτων, κάνοντας τους ερευνητές να μιλούν για ένα «οπτικό λεξικό».
Η έρευνα που διεξήχθη από μια ομάδα ερευνητών στο Georgetown University Medical Centre, υποστηρίζει ότι ο εγκέφαλος είναι «ολιστικά συντονισμένος» να αναγνωρίζει ολόκληρες λέξεις.
Ο επικεφαλής της μελέτης, Dr Maximilian Riesenhuber, από το εργαστήριο υπολογιστικής, γνωστικής νευροεπιστήμης δήλωσε σχετικά: «Δεν αναγνωρίζουμε λέξεις συλλαβίζοντάς τες γρήγορα ή αναγνωρίζοντας τμήματα των λέξεων, όπως έχουν υποστηρίξει ορισμένοι ερευνητές. Αντίθετα, οι νευρώνες σε ένα μικρό τμήμα του εγκεφάλου θυμούνται πώς δείχνουν οι λέξεις σα σύνολο, χρησιμοποιώντας κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ‘οπτικό λεξικό’».
Η μικρή αυτή περιοχή του εγκεφάλου βρίσκεται στην αριστερή πλευρά του οπτικού φλοιού, απέναντι από την ατρακτοειδή περιοχή προσώπου στη δεξιά πλευρά, η οποία είναι υπεύθυνη για την επεξεργασία πληροφοριών που αφορούν τα πρόσωπα.
«Η μία περιοχή είναι υπεύθυνη για να θυμάται ολόκληρα πρόσωπα, επιτρέποντάς μας να αναγνωρίζουμε γρήγορα τους ανθρώπους, και η άλλη είναι επιλεκτική σε ό,τι αφορά ολόκληρες λέξεις, βοηθώντας μας να διαβάζουμε γρήγορα» εξήγησε ο Dr Riesenhuber, σύμφωνα με όσα αναφέρει δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Daily Mail.
«Η περιοχή αυτή δεν ενδιαφέρεται για το πώς ακούγονται οι λέξεις, αλλά για το πώς δείχνουν μαζί τα γράμματα των λέξεων. Το γεγονός ότι αυτό το είδος της μάθησης συμβαίνει μόνο σε ένα πολύ μικρό μέρος του εγκεφάλου αποτελεί ένα ωραίο παράδειγμα της επιλεκτικής πλαστικότητας του εγκεφάλου» κατέληξε ο ίδιος.

Ο αδιάφορος μπαμπάς καταστροφικός για τη ζωή του παιδιού!

Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Daily Mail αποδεικνύει πόσο καταστροφική μπορεί να αποβεί η αδιαφορία του πατέρα για ένα μικρό παιδί. Μια νέα παγκόσμια μελέτη που πραγματοποίησε ο καθηγητής Ronald Rohner εξετάζοντας τις περιπτώσεις περισσότερων από 10.000 παιδιών, συμπέρανε πως η ψυχρή ή απόμακρη σχέση με τον πατέρα, μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες στη ζωή του παιδιού, μερικές φορές ακόμη και δεκαετίες μετά.

Πιο συγκεκριμένα, ο ερευνητής και καθηγητής Ronald Rohner επεσήμανε ότι η πατρική αγάπη είναι το κλειδί στην ανάπτυξη του παιδιού και ελπίζει ότι τα ευρήματά του, θα κινητοποιήσουν όλο και περισσότερους μπαμπάδες να συμμετάσχουν ενεργά στη ζωή των παιδιών τους. «Τα τελευταία 300 χρόνια, στην Αμερική, στην Ευρώπη αλλά και στη Μ. Βρετανία, υπήρχε η πεποίθηση ότι στην υγιή ανάπτυξη των παιδιών, έπαιζε ρόλο η σχέση αγάπης με τη μητέρα και ότι ο ρόλος του πατέρα ήταν να στηρίξει οικονομικά τη μητέρα αλλά και όλη την οικογένεια χωρίς όμως η παρουσία τους να απαιτείται για την υγιή ανάπτυξη των παιδιών.

Όμως αυτή η πεποίθηση είναι εντελώς λανθασμένη και πρέπει να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε πως η επιρροή του πατέρα είναι εξαιρετικά σημαντική στη ζωή του παιδιού μερικές φορές, μεγαλύτερη και από της μητέρας» μας λέει ο καθηγητής.

Τα συμπεράσματα αυτά, προέκυψαν από πολυάριθμες μελέτες σε παιδιά και ενήλικες που ρωτήθηκαν πόσο έδειχναν την αγάπη τους, οι γονείς τους. Ανάμεσα σε αυτές τις ερωτήσεις ήταν και αν ένιωθαν πως οι γονείς τους τα ήθελαν, αν ένιωθαν ότι τα αγαπούν και αν ο πατέρας και η μητέρα τους ήταν απόμακροι στο βαθμό που τα έκανε να νιώθουν πληγωμένα. Τα αποτελέσματα των παραπάνω ερευνών, έδειξαν ότι όσοι απορρίφθηκαν από τον πατέρα στη παιδική τους ηλικία, ένιωθαν μεγαλύτερη πίεση, άγχος, ένταση και ανασφάλεια στην ενήλικη ζωή τους. Η πατρική αγάπη είναι εξίσου σημαντική με τη μητρική ενώ η απόρριψη είναι πιο επώδυνη για το παιδί, όταν αυτή προέρχεται από τον γονιό που το παιδί θεωρεί ως πιο ισχυρό και άξιο σεβασμού, όπως δηλαδή είναι η πατρική φιγούρα στα μάτια του.

Μάλιστα, μία από τις πιο σημαντικές ερωτήσεις που κάνουν τα παιδιά στον εαυτό τους, είναι: «Αξίζω; Αξίζω να με αγαπούν οι γονείς μου και να περνάνε χρόνο μαζί μου;» Τα παιδιά που οι μπαμπάδες τους δεν συμμετέχουν ενεργά στο μεγάλωμά τους, απαντούν αρνητικά. Ο καθηγητής Rohner επισημαίνει ότι τα παιδιά που δεν εισπράττουν αγάπη, τείνουν να γίνουν αγχώδη και ανασφαλή κι αυτό μπορεί να τα κάνει να χρειάζονται πάντα κάποιον για να σταθούν στα πόδια τους.

Ο θυμός και η απόρριψη μπορεί να τα οδηγήσει στο να κλειστούν στον εαυτό τους σε μια προσπάθεια να τον προστατέψουν από το να πληγωθεί περισσότερο. Μια τέτοια στάση μπορεί να τα δυσκολέψει στη δημιουργία σχέσεων στο μέλλον ενώ υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχουν χαμηλή αυτό-εκτίμηση αλλά και αδυναμία να χειριστούν δύσκολες ή στρεσογόνες καταστάσεις.

Η συμμετοχή του πατέρα είναι εξαιρετικά σημαντική ενώ η εσκεμμένη απουσία του ή η απόμακρη στάση του, παίζει ρόλο όταν το παιδί μεγαλώνοντας ενδίδει σε εξαρτήσεις ή αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα. Οι παραπάνω μελέτες επισημαίνουν τη σημασία της σταθερής οικογένειας, μέσα στην οποία οι γονείς δεσμεύονται να μεγαλώσουν τα παιδιά τους από κοινού, ανεξάρτητα από το αν είναι διαζευγμένοι, χωρισμένοι ή σε διάσταση.

Πριν μάλιστα από δύο χρόνια στη Μ. Βρετανία, ορίστηκαν ποινές μέχρι και φυλάκιση για τις μητέρες που εμποδίζουν την επικοινωνία των παιδιών με τον πατέρα τους λόγω χωρισμού ή διαζυγίου ενώ αναμένεται να κατοχυρωθεί και νομικά το δικαίωμα στην «κοινή ανατροφή των παιδιών» σε αρκετές χώρες που σήμερα κάνουν ανύπαρκτα έως δειλά βήματα προς αυτή τη κατεύθυνση.

Μυρμήγκια-ρομπότ 3-D εκτυπωμένα

Έχουν το μέγεθος ενός ανθρώπινου χεριού και μιμούνται τη «συμπεριφορά» των κανονικών μυρμηγκιών-εργατών, λαμβάνοντας ατομικά αποφάσεις με στόχο την υλοποίηση ενός κοινού στόχου. Τα 3-D εκτυπωμένα τεχνητά «μυρμήγκια» της γερμανικής εταιρείας Festo, όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του New Scientist, μπορούν να ολοκληρώνουν εργασίες ομαδικά που δεν θα μπορούσαν να το κάνουν το καθένα μόνο του, όπως η μετακίνηση ενός μεγάλου αντικειμένου. Μια κάμερα στο κεφάλι του κάθε μυργμηγκιού βοηθά στον εντοπισμό θέσης και την ταυτοποίηση αντικειμένου, που μπορεί στη συνέχεια να πιαστεί με λαβίδες/ δαγκάνες. Επίσης, ειδικοί αισθητήρες βοηθούν τα ρομπότ να έχουν αίσθηση του περιβάλλοντός τους, επικοινωνώντας παράλληλα μέσω ασυρμάτου δικτύου.

Ο σχεδιασμός τους είναι επίσης ιδιαίτερος: το πλαστικό τους σώμα είναι 3-D εκτυπωμένο με ηλεκτρονικά κυκλώματα που έχουν τοποθετηθεί πάνω σε μία μηχανή. Τα πόδια και οι δαγκάνες είναι φτιαγμένα από μηχανικά τμήματα από κεραμικό, που μπορούν να κάμπτονται εύκολα και με ακρίβεια, χρησιμοποιώντας λίγη ενέργεια και διατηρώντας υψηλά επίπεδα αντοχής.

Σκοπός του προγράμματος είναι η δημιουργία «έξυπνων εργατών» που θα μπορούν να δουλεύουν στα εργοστάσια του μέλλοντος, προσαρμοζόμενοι σε διαφορετικές απαιτήσεις παραγωγής. Η εταιρεία, όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα, έχει δημιουργήσει ήδη ρομποτικά καγκουρό, μία βιονική προβοσκίδα ελέφαντα και τεχνητούς πιγκουΐνους που μπορούν να προσαρμόζονται στα δεδομένα του περιβάλλοντός τους.

Τα βιονικά αυτά μυρμήγκια θα παρουσιαστούν τον επόμενο μήνα στην έκθεση βιομηχανικής τεχνολογίας Hannover Messe (13-17 Απριλίου).

Αναγνωρίστε και γιορτάστε τα κατορθώματα σας!

Μαθαίνουμε ότι το να μιλάμε για τα λάθη, τις αποτυχίες, τα αρνητικά μας στοιχεία ως προσωπικότητα είναι κάτι σωστό και αποδεκτό. Οι περισσότεροι άνθρωποι εάν ρωτηθούν μπορούν εύκολα να πουν κάποια αρνητικά για τον εαυτό τους. Από την άλλη το να μιλάς θετικά για τον εαυτό σου, για αυτά που έχεις καταφέρει θεωρείται συχνά μη αποδεκτό ως αλαζονικό. Υπάρχει όμως μεγάλη διαφορά μεταξύ της αναγνώρισης μιας επιτυχίας και της αλαζονείας.

Αναγνωρίστε τα κατορθώματα σας

Το να αναγνωρίζουμε και να σημειώνουμε τα επιτεύγματα μας, οτιδήποτε καταφέρνουμε μέσα από προσπάθεια και κόπο βοηθά πολύ στην ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης. Μας δίνει την δύναμη να προχωρήσουμε για να επιτύχουμε τους στόχους μας, κυρίως σε στιγμές που μπορεί να νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε και είμαστε έτοιμοι να τα παρατήσουμε.

Πάρτε ένα μπλοκάκι και σημειώστε για λίγες μέρες κάθε βράδυ τι πετύχατε την ημέρα εκείνη. Να δώσετε τις εξετάσεις που αναβάλατε συνεχώς, να καθαρίσετε το σπίτι που αμελούσατε για μέρες, να κάνετε μια πετυχημένη παρουσίαση στην δουλειά. Να μιλήσετε στην κοπέλα που διστάζατε καιρό τώρα, να επιβληθείτε στον συνάδερφο που σας φόρτωνε επιπλέον δουλειά, να μιλήσετε στην φίλη για τα παράπονα σας, να τρέξετε τα πρώτα μέτρα στην προσπάθεια σας να ξεκινήσετε τρέξιμο, την προαγωγή που πήρατε μετά από σκληρή δουλειά. Τη μέρα που καταφέρατε να κοιμίσατε τα μικρά χωρίς κλάματα μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά, το γλυκό που φτιάξατε με επιτυχία για τα γενέθλια του αγαπημένου σας προσώπου, που τα πήγατε πολύ καλά στην συνέντευξη για δουλειά, που προτείνατε με πολύ άγχος σε συναδέλφους να βγείτε για φαγητό, που τολμήσατε να πάρετε το μετρό όσο και αν σας φόβιζε αυτό.

Θα εκπλαγείτε από το πόσα πράγματα μπορεί να καταφέρνετε καθημερινά χωρίς να δίνετε σε αυτά ιδιαίτερη σημασία. Σκεφτείτε πως συνέβαλε κάθε ένα από αυτά στην ζωή σας και πως σας κάνει να βλέπετε τον εαυτό σας.

“Γιορτάστε τα κατορθώματα σας!”

Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε και να χαιρόμαστε για όσα πετυχαίνουμε και να μοιραζόμαστε την χαρά μας με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Όσοι σας αγαπούν θα χαρούν να μοιραστούν την χαρά σας για κάτι που καταφέρατε να φέρετε εις πέρας. Ίσως γίνετε και παράδειγμα για αυτούς, να προσπαθήσουν όσα επιθυμούν και διστάζουν να κάνουν.

Πρώτα από όλα αναγνωρίστε αυτό που πετύχατε και επιβραβεύστε τον εαυτό σας που κατάφερε να κάνει κάτι που μπορεί να του ήταν πολύ δύσκολο. Επιλέξτε τους ανθρώπους, το μέρος, τον τρόπο με τον οποίο θα θέλατε να γιορτάσετε ένα σημαντικό, όπως εσείς το κρίνετε, κατόρθωμα για εσάς .

Η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω...

Είναι αναμφίβολα αυτοί οι ραγδαίοι ρυθμοί της εποχής μας που δεν αφήνουν χώρο και χρόνο στους περισσότερους από εμάς να δεχτούμε τις πηγαίες χαρές της ζωής.

 Ο ελεύθερος χρόνος τείνει να γίνει πολυτέλεια για αρκετούς ανθρώπους γύρω μας, πολύ περισσότερους απ' ότι στο παρελθόν.

Σε πλείστες των περιπτώσεων, έχει ενσωματωθεί πλήρως στην καθημερινότητα, ενώ, όπου υπάρχει, είναι σίγουρα διαφορετικός ο τρόπος με τον οποίο αξιοποιείται, σε σχέση με κάποια χρόνια πριν.

Όλες οι αλλαγές, έγιναν μόλις μέσα σε δέκα με δεκαπέντε χρόνια, ένα χρονικό διάστημα αρκετά μικρό για το μέγεθος των αλλαγών, ειδικά αν εστιάσουμε στη βαρύτητά τους.

Η οικονομική κρίση οπωσδήποτε έχει επηρεάσει τις συνήθειές μας και την καθημερινότητά μας, βάζοντάς την σε πιο ασφυκτικά πλαίσια, όμως δεν είναι μονάχα αυτή.

 Είναι η εποχή που, στη σκιά των οικονομικών δυσκολιών, αποθεώνονται ο υπερκαταναλωτισμός, ο εργατισμός και το εφήμερο ως στάσεις ζωής, όλα τρέχουν γύρω μας και προσπαθούμε κάτι να αρπάξουμε από αυτά, ο ημερήσιος χρόνος λειτουργεί ως μαθηματική σταθερά και εναγωνίως ψάχνουμε σε κάθε τι να βάλουμε και ένα χρονοδιάγραμμα.

Πόσες φορές δεν ακούσαμε κάποιον να λέει δίπλα μας "δε μου φτάνει η μέρα, έχω τόσα πολλά να κάνω...". Κι όμως, αρκετές από τις ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί είναι απολύτως πλασματικές. Έρευνες έχουν καταδείξει ότι ο ελεύθερος χρόνος έχει μειωθεί κατά 40% απ' ότι την περασμένη εικοσαετία. Το ποσοστό γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν - και αυτό είναι ένα πολύ ανησυχητικό στοιχείο - γίνεται λόγος για τα παιδιά.

Η σημασία του ελεύθερου χρόνου και του αδόμητου παιχνιδιού είναι πολύ σημαντική για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα, την κοινωνική και τη γνωστική εξέλιξη των παιδιών και δυστυχώς έχει επισκιαστεί στις μέρες μας από το σχολείο, τη μελέτη και τις οργανωμένες δραστηριότητες.

Η ασφυκτική διαχείριση του χρόνου, υπό το φόβο της ανασφάλειας σε ό,τι αφορά τη διαχείριση από την πλευρά των γονέων, επιδρά καταλυτικά στην ίδια την ψυχοσύνθεση του παιδιού και του στερεί τη δυνατότητα να χαρεί κάποια πράγματα που αργότερα λόγω ηλικίας θα τα έχει απωλέσει παντελώς.

Ο χρόνος μας, και πολύ περισσότερο των μικρών παιδιών, δε θα έπρεπε να υποδεικνύεται και να ορίζεται από τους άλλους, πόσο μάλλον όταν κάτι τέτοιο δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αντίστοιχο απρογραμμάτιστο χρόνο, που είναι και το ζητούμενο.

 Οι μη προσχεδιασμένες δραστηριότητες κοινωνικοποιούν πολύ πιο εύκολα το παιδί, του αφήνουν το ελεύθερο περιθώριο να αναπτυχθεί μόνο του, σε περιβάλλον που το ίδιο θα επιλέξει και να έχει το χρόνο και το χώρο που θα καθορίσει το ίδιο για την ανάπτυξή του αυτή.

Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε, γυρνώντας το χρόνο λίγο πίσω, το πόσο πολύ έχει αλλάξει η (πραγματική) ποιότητα ζωής.

Ο καπιταλισμός και οι οικονομικές αναδιαρθρώσεις που γίνονται μας κάνουν πιο υλιστικούς ως χαρακτήρες, μας αγχώνουν, μας γεμίζουν με ανάγκες και υποχρεώσεις που συχνά τις δημιουργούμε εμείς, πολλές φορές από απλή ανασφάλεια.

 Μπορούμε να πιστέψουμε στην αλλαγή, τόσο για εμάς, όσο και για τα παιδιά μας. Ίσως το κλείδι να βρίσκεται στην αποκέντρωση και στην φυγή από το αστικό περιβάλλον, στην αναζήτηση πιο ανθρώπινων και υγιών συνθηκών διαβίωσης.

Ίσως πάλι, ακόμα και μέσα στα αστικά περιβάλλοντα, με δεδομένο το ότι κάποτε τα πράγματα ήταν και εκεί τελείως διαφορετικά, να μπορούμε να σκεφτούμε πιο καθαρά και να απεξαρτηθούμε από τις νέες μας συνήθειες.

Πάντως, η ισορροπία είναι το κλειδί, μπορούμε και είναι ανάγκη συχνά να κάνουμε ένα βήμα πίσω από τα προβλήματα της καθημερινότητας και να σκεφτόμαστε πώς θα βρούμε τον χρόνο να αναπτύξουμε δραστηριότητες που θα μας γεμίζουν, εστιάζοντας στη δημιουργικότητα, την καινοτομία, ακόμα και την ίδια την ονειροπόληση και την ανεμελιά.

Αλήθεια, τι σημαίνει να αγαπάς τον εαυτό σου;

Οι 10 εκφάνσεις της αγάπης προς τον εαυτό μας.
Στην ερώτηση «αγαπάς τον εαυτό σου;» οι περισσότεροι από εμάς θα σπεύσουν να απαντήσουν «φυσικά και αγαπάω τον εαυτό μου!», ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει ή τι απαιτεί το να αγαπάς τον εαυτό σου.

Αρκεί να ρίξουμε μία ματιά στα λεξικά για αντιληφθούμε τη μεγάλη παρανόηση γύρω από την αγάπη για τον εαυτό μας: συγχέεται με το ναρκισσισμό, τη ματαιοδοξία ή την έπαρση.
Η ερώτηση: «Αγαπάς τον εαυτό σου;» δεν είναι μία ερώτηση που απαντιέται με ένα ναι ή ένα όχι. Δεν αφορά 2 άκρα, δεν σημαίνει απαραίτητα «αγαπάς τον εαυτό σου, ή δεν αγαπάς τον εαυτό σου». Αντίθετα, μάλλον υπάρχουν στιγμές όπου αγαπάς τον εαυτό σου, που νιώθεις σαν ο εαυτός σου να είναι ο καλύτερος φίλος σου, και άλλες στιγμές όπου ο φόβος, η ντροπή, η ενοχή, η πίεση, το στρες και η κριτική σε κυριεύουν. Φορές που «πουλάς φτηνά» τον εαυτό σου, τον βάζεις τελευταίο, δεν τον τιμάς ή δεν τον αποδέχεσαι καθόλου. Τέτοιες στιγμές είναι δύσκολο να ακολουθήσεις αυτό που ένας καλός σύμβουλος ή φίλος θα σου έλεγε να κάνεις.

Το να γνωρίζεις αν πραγματικά αγαπάς τον εαυτό σου αποτελεί ένδειξη δύναμης και προϋπόθεση για την ευτυχία, διότι μόνον έτσι μπορείς να κάνεις συνειδητοποιημένες επιλογές και να λάβεις απλή αλλά μεταμορφωτική δράση, που θα διευρύνει εκείνο το πεδίο της αγάπης προς τον εαυτό σου, που χρειάζεται περισσότερο την προσοχή σου. Μην ξεχνάς ότι όπου εστιάζεις την προσοχή σου αυτό μεγεθύνεται, όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο.

Αλλά πως ξέρεις αν πραγματικά αγαπάς τον εαυτό σου;
Πρώτα, πρέπει να γνωρίζεις μερικά βασικά δεδομένα για την Αγάπη προς τον Εαυτό:
1. Η αγάπη προς τον εαυτό σου, δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο. Η αγάπη προς τον εαυτό σου χρειάζεται να αποτελεί συνειδητή επιλογή κάθε στιγμή της ημέρας. Στις καθημερινές σου επιλογές και σκέψεις, μπορείς να επιλέξεις είτε φόβο, ενοχή, ντροπή, άγχος και κριτική για και προς τον εαυτό σου, είτε αγάπη, συμπόνια, φροντίδα, σεβασμό και αποδοχή. Το να στραφείς όμως στα θετικά, ενδυναμωτικά συναισθήματα καμιά φορά μοιάζει δύσκολο.

2. Η πρόκληση δεν είναι το να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να αγαπήσεις τον εαυτό σου, αλλά το να δώσεις στον εαυτό σου την άδεια να λάβει δράση Αγάπης. Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουν ποιες επιλογές πρέπει να κάνουν προκειμένου να πιστέψουν στον εαυτό τους, να τον φροντίσουν, να συντηρούν μόνο σχέσεις σεβασμού, να κυνηγούν τα όνειρά τους – για να αναφέρουμε μόνο λίγα παραδείγματα – αλλά συνήθως αφήνουμε τις ενοχές, το φόβο, και τη ντροπή να σταθούν εμπόδιο στο δρόμο της αγάπης προς τον εαυτό μας.

3. Η αυτοεκτίμηση δεν είναι το ίδιο με την Αγάπη προς τον Εαυτό μας. Μπορεί να εκτιμάς τον εαυτό σου αλλά να μην τον αγαπάς αληθινά. Η αυτοεκτίμηση είναι μέρος της αγάπης προς τον εαυτό μας, αλλά ουσιαστικά αποτελεί μόνο το 1/10 της αγάπης αυτής! Για να μπορέσεις να χαρίσεις στον εαυτό σου βαθειά και ολοκληρωτική αγάπη χρειάζεται μέσα σου να αναπτύσσονται και να ενδυναμώνονται και οι 10 εκφάνσεις της Αγάπης προς τον εαυτό, όπως αναφέρονται παρακάτω… Διότι ακόμα και με υψηλή αυτοεκτίμηση, αλλά χωρίς συμπόνια για τον εαυτό σου, χωρίς φροντίδα, σεβασμό και άλλα πολλά, θα κάνεις επιλογές που δεν περιέχουν αγάπη, όπως το να δίνεις, να κάνεις ή να δουλεύεις υπερβολικά, να μένεις σε κακές σχέσεις ή να συμβιβάζεσαι με λιγότερα.

Οι 10 εκφάνσεις της αγάπης προς τον εαυτό μας:
Μερικές φορές η αγάπη προς τον εαυτό μας μπορεί να μοιάζει πολύ γενικευμένη και εσωστρεφής, τόσο πολύ που να μην ξέρεις από πού να ξεκινήσεις. Για αυτό φαντάσου ότι η Αγάπη προς τον Εαυτό μας είναι ένα δέντρο, που αποτελείται από 10 κλαδιά.

Συνειδητότητα και ειλικρίνεια: ξέρεις ποιος είσαι και ποιος δεν είσαι και έχεις μία ακλόνητη δέσμευση προς την αλήθεια και την ειλικρίνεια σχετικά με το πως οι πράξεις σου, οι σκέψεις και οι επιλογές σου επηρεάζουν την πραγματικότητα και τον κόσμο γύρω σου.

Αποδοχή εαυτού: σου αρέσει αυτό που είσαι και δεν συγκρίνεσαι με τους άλλους ή δεν εύχεσαι να μπορούσες να είσαι κάποιος άλλος, συμπεριλαμβανομένου και ενός νεότερου εαυτού. Λατρεύεις και εκτιμάς αυτό που είσαι τώρα, και αυτό περιλαμβάνει και το σώμα σου. Αναγνωρίζεις συχνά την αξία του εαυτού σου.

Φροντίδα εαυτού: βεβαιώνεσαι ότι λαμβάνεις όλα όσα χρειάζεσαι κάθε μέρα σε όλα τα επίπεδα – συναισθηματικό, φυσικό, πνευματικό – χωρίς ενοχές, θυσίες ή την ανάγκη να είσαι μάρτυρας. Δεν δουλεύεις υπερβολικά, δεν δίνεις υπερβολικά ή δεν κάνεις υπερβολικά πολλά πράγματα που να σε εξουθενώνουν.

Συμπόνια και συγχώρεση προς τον εαυτό σου: ανοίγεις την καρδιά σου και γίνεσαι παρατηρητής του εαυτού σου. Χωρίς να κρίνεις, στέλνεις στον εαυτό σου «κύματα» καλοσύνης, κατανόησης, και συγχώρεσης που αγγίζουν, θεραπεύουν και μεταμορφώνουν τις «ατέλειες» της ανθρώπινης υπόστασής σου, μέσω της άνευ όρων αγάπης. Δεν έχεις εμμονή με την τελειομανία και την κριτική .

Εμπιστοσύνη στον εαυτό σου: ακούς και ακολουθείς την καθοδήγηση που προέρχεται από την εσωτερική φωνή σου, πιστεύοντας ότι ξέρεις τι είναι σωστό για σένα, έστω και αν οι άλλοι πιστεύουν το αντίθετο.

Εκτίμηση προς τον εαυτό σου: πιστεύεις και εκτιμάς τον εαυτό σου, έχεις μεγάλη αυτοπεποίθηση στην ικανότητά σου να κάνεις και να είσαι ό,τι αποφασίσεις, και πιστεύεις ότι η προσφορά σου είναι αξιόλογη.

Έκφραση εαυτού: αφήνεις τον κόσμο να σε δει ολοκληρωτικά, αληθινά, χωρίς να απολογείσαι ή να συγκρατείσαι. Πλήρης, ελεύθερος στην έκφραση της καρδιάς και της ψυχής.

Προσωπική ενδυνάμωση: αναλαμβάνεις την ευθύνη για τη ζωή σου με το να δρας για να δημιουργήσεις τη ζωή που επιθυμείς, χωρίς να απολογείσαι ή να ζητάς την επικύρωση των άλλων.

Αυτό-σεβασμός και τιμή: οι επιλογές σου σέβονται και τιμούν την ψυχή σου, ιδιαίτερα στις σχέσεις. Έχεις μόνο σχέσεις όπου επικρατεί η αγάπη και ο σεβασμός.

 Ευχαρίστηση εαυτού: Δημιουργείς συστηματικά, λαμβάνεις και βιώνεις χαρά, ό,τι και αν συμβαίνει, εξασφαλίζοντας ότι η ψυχή σου τρέφεται επαρκώς.

Για κάθε άνθρωπο υπάρχουν πεδία που χρήζουν βελτίωσης, όσον αφορά στη συνειδητή επιλογή της αγάπης προς τον εαυτό του και στην αντιμετώπισή του σαν να είναι ο καλύτερος φίλος του.
Για ‘σένα ένα τέτοιο πεδίο μπορεί να είναι το να γίνεις συμπονετικός με τον εαυτό σου όταν αποτυγχάνεις, όπου αντί να τον «μαστιγώνεις», μπορείς να επιλέξεις να τον παρηγορείς. Η μπορεί να είναι το ότι ενώ είσαι εξαιρετικός στη δουλειά σου και έχεις μεγάλη αυτοπεποίθηση, υστερείς πολύ στο κομμάτι των σχέσεων, γιατί σε αυτό το πεδίο σου λείπει ο σεβασμός προς στον εαυτό σου ή η εκτίμηση προς αυτόν. Ή ίσως να είσαι από αυτούς που μόνιμα συγκρατούν τον εαυτό τους, τον συμπιέζουν και δεν να τον αφήνουν να εκφραστεί, ή περιμένουν να αντιληφθούν τα πράγματα μέσα από τις απαντήσεις των άλλων και δεν εμπιστεύονται τη δική τους εσωτερική φωνή. Μπορεί να στερείσαι αυτό-ενδυνάμωσης, προσωπικής έκφρασης και εμπιστοσύνης. Ή ίσως δίνεις, κάνεις ή δουλεύεις υπερβολικά και εξαντλείς τον εαυτό σου, υποφέρεις από έλλειψη προσωπικής φροντίδας, αυτοεκτίμησης και ευχαρίστησης.

Χρειάζεται να αναρωτηθείς ποια είναι η έκφανση Αγάπης προς τον Εαυτό σου που απαιτεί περισσότερο την προσοχή και την εστίαση σου, ώστε να μπορείς να αναπτύξεις την ικανότητα του να λάβεις τη δράση που θα σε υποστηρίξει για να δημιουργήσεις τη ζωή που η καρδιά και η ψυχή σου επιθυμεί. Και αυτό είναι κάτι που χρειάζεται να το κάνεις τώρα, το 2014.

Η ρίζα του δέντρου αυτού; Η προσωπική σου Αξία, η αξία που εσύ αποδίδεις στον εαυτό σου. Εκτιμάς τον εαυτό σου βασισμένος σε αυτό που είσαι μέσα σου, όχι σε αυτό που επιτυγχάνεις, ή σε ό,τι λένε οι άλλοι για ‘σένα. Ξέρεις τι σε παρακινεί, και δεν κινείσαι από ανάγκη εξωτερικής επικύρωσης, αναγνώρισης, έγκρισης ή αγάπης. Ζεις τη ζωή σου βάση του εσωτερικού συστήματος αξιών σου, όχι αυτών της κοινωνίας ή των άλλων ανθρώπων.
Κάνε το 2014 χρονιά Αγάπης για τον εαυτό σου. Δώσε μία υπόσχεση στον εαυτό σου, που θα σου επιτρέψει να παραμείνεις προσηλωμένος όλη τη χρονιά στο να αναπτύξεις αυτό το κομμάτι της ζωής σου.
Αυτή η υπόσχεση για αγάπη προς τον εαυτό σου θα λειτουργήσει σαν άγκυρα που θα σε επαναφέρει σε ευθυγράμμιση για να μπορείς και πάλι να «επιλέγεις» την αγάπη τις στιγμές όπου ο φόβος, η ενοχή, η ντροπή, η κριτική, θα θέλουν να διεισδύσουν και να σε κατευθύνουν προς ένα δρόμο εμποδίων αντί για ένα δρόμο γεμάτο Αγάπη.

Η δήλωση αυτή μπορεί να γραφτεί χρησιμοποιώντας λόγια που θα μπορούσες να πεις στον εαυτό σου τη στιγμή που τα χρειάζεται, όπως θα έκανε για ‘σένα ο καλύτερος σου φίλος. Για παράδειγμα, αν η έκφανση που θέλεις να «δουλέψεις» είναι η ευχαρίστηση του εαυτού σου, η υπόσχεση στον εαυτό σου θα μπορούσε να είναι «όση δουλειά και αν υπάρχει, θα αφήσω χώρο και για λίγη διασκέδαση». Εκείνη τη στιγμή, όταν, για παράδειγμα, είσαι κοντά στο να επιλέξεις την υπερβολική δουλειά, ενώ η ψυχή σου ζητάει να λάβει κάποια ευχαρίστηση ή χαρά, ο εσωτερικός εαυτός σου μπορεί να πει, όπως θα έκανε και ο καλύτερος φίλος σου, «υποσχέθηκες ότι όση δουλειά και αν υπάρχει, θα δημιουργήσεις και χώρο για λίγη διασκέδαση». Με αυτό τον τρόπο θα αποκτήσεις, εκείνη την στιγμή, τη δύναμη να δώσεις στον εαυτό σου την άδεια να προχωρήσει σε μία πράξη αγάπης, που μόνον από τη δική σου καρδιά και ψυχή μπορείς να λάβεις.

Το ένα πράγμα πάνω στο οποίο έχεις τον απόλυτο έλεγχο στην ζωή σου

Δεν θα ευχόσουν μερικές φορές να κυματίσεις απλά ένα μαγικό ραβδί και αμέσως να αλλάξει κάποιο κομμάτι της ζωής σου, που δεν είναι αυτή την στιγμή όπως θα το ήθελες; π.χ. να εξαφανιστεί ο παράλογος εργοδότης σου, να εμφανιστεί μία συναρπαστική νέα σχέση, να λάβεις μία σημαντική αύξηση του εισοδήματός σου κτλ. Κι όμως! Όσο κι αν μοιάζει απίστευτο, τέτοιου είδους συναρπαστικές αλλαγές είναι απολύτως εφικτές. Περισσότερα για αυτό, θα πούμε σε κάποιο μελλοντικό άρθρο. Αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σου τώρα είναι ένα εργαλείο που μπορείς να χρησιμοποιήσεις σήμερα, αυτή τη στιγμή, για να αλλάξεις κάποια πτυχή της ζωής σου.

Πιθανότατα να έχεις ακούσει για το νόμο της έλξης. Η ουσία αυτού του καθολικού νόμου είναι ότι ολόκληρο το σύμπαν αποτελείται από ενέργεια, και ότι προσελκύουμε τους ανθρώπους, τις συνθήκες και τις εμπειρίες ζωής – τόσο ευχάριστες και δυσάρεστες – που έχουν παρόμοια ενέργεια με την ενέργεια που εμείς εκπέμπουμε. Σε απλή γλώσσα αυτό σημαίνει ότι, καθώς ξεκινάμε την καθημερινή ζωή μας, έχουμε την τάση να παρατηρήσουμε τα πράγματα στον εξωτερικό κόσμο, που απεικονίζουν την εσωτερική κατάσταση της ύπαρξης μας.

Αυτό εξηγεί γιατί, όταν είσαι ερωτευμένος, έχεις την τάση να παρατηρήσεις άλλους ανθρώπους που είναι ερωτευμένοι ή αν νιώθεις απογοήτευση ενώ περιμένεις σε μια ουρά να πληρώσεις έναν λογαριασμό, θα αρχίσεις να εντοπίζεις και άλλους ανθρώπους που αισθάνονται το ίδιο.

Υπάρχει ένα μέρος του εγκεφάλου μας, που ονομάζεται Δικτυωτό Σύστημα Ενεργοποίησης (Reticular Activating System ή R.A.S). Φαντάσου το σαν το κουμπί του ραδιοφώνου, που το περιστρέφεις για να συντονιστεί στη συχνότητα που σε ενδιαφέρει. Tο R.A.S. φιλτράρει τα δισεκατομμύρια των bits των τυχαίων διαθέσιμων δεδομένων σε κάθε δευτερόλεπτο, και επικεντρώνει την προσοχή μας μόνο στο μικροσκοπικό τμήμα αυτών, που είναι σχετικά με αυτό στο οποίο έχουμε εστιάσει κάθε στιγμή. Αυτό που βλέπουμε, αυτό που αισθανόμαστε και αυτό που βιώνουμε όταν κοιτάμε τον κόσμο δεν είναι προκαθορισμένο. Αλλά δημιουργείται από τη δική μας οπτική εστίασης, όπως το παρατηρούμε. Αν κατανοήσεις αυτό και μόνο, η ζωή σου μπορεί να αλλάξει, γιατί, ενώ είναι αλήθεια ότι έχεις πολύ λίγο έλεγχο πάνω στον κόσμο, έχεις τον απόλυτο έλεγχο πάνω στο σημείο της εστίασής σου.

Την επόμενη φορά που θα είσαι έτοιμος να πας κάπου – π.χ. σε ένα πάρτι ή ένα εμπορικό κέντρο- ρώτησε τον εαυτό σου εκ των προτέρων, τί είναι αυτό που θα ήθελες να βιώσεις, μέσα από την πληθώρα των εμπειριών που θα μπορούσες ενδεχομένως να έχεις. Θέλεις να διασκεδάσεις; Να συνδεθείς με άλλους ανθρώπους; Nα δεις ή να μάθεις κάτι καινούργιο; Μόλις αποφασίσεις τι είναι αυτό που θέλεις, αναγνώρισε την ικανότητα του εγκεφάλου σου να φιλτράρει κάθε άλλη εμπειρία, εκτός εκείνων που είναι σχετικές με αυτό που έχεις επιλέξει. Στη συνέχεια, δώσε στον εαυτό σου την άδεια να είναι ανοιχτός σε οτιδήποτε προσελκύει με φυσικό τρόπο την προσοχή σου. Με άλλα λόγια, μόλις αποφασίσεις τι θέλεις, ξέχασε το. Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα άλλο.

Πρέπει να ξέρεις επίσης ότι ζούμε σε έναν κόσμο δυαδικότητας, που αποτελείται από αντίθετες δυνάμεις, όπως το σκοτάδι και το φως, την πληρότητα και την κενότητα, την αφθονία και τη στέρηση. Είναι πιθανό λοιπόν να προσέξεις ή να λάβεις πληροφορίες, εντελώς αντίθετες σε σχέση με την εμπειρία που επιθυμείς να ζήσεις. Αλλά και αυτές τις πληροφορίες μπορείς να τις χρησιμοποιήσεις για να έρθεις σε μεγαλύτερη ευθυγράμμιση με την επιθυμία σου. Αν, για παράδειγμα θέλεις να εστιάσεις στο να βιώσεις την αφθονία αγαθών, αλλά σε κάποια έξοδό σου παρατηρήσεις έναν άστεγο που ζητά χρήματα, μπορείς εκείνη τη στιγμή να χρησιμοποιήσεις αυτή την πληροφορία για να αναγνωρίσεις ότι υπάρχουν δύο πλευρές σε αυτό το νόμισμα: μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να αλλάξει την εστίασή του από την εμπειρία της αφθονίας αγαθών προς το φόβο της στέρησης, ή μπορείς να την χρησιμοποιήσεις για να ενισχύσεις την εμπειρία της αφθονίας αγαθών, νιώθοντας εκείνη την στιγμή βαθιά ευγνωμοσύνη για όλο αυτά που έχεις στην ζωή σου. Η επιλογή είναι δική σου.

Το κλειδί είναι το εξής: ό, τι βλέπεις συσχέτισε το με το επιλεγμένο αντικείμενο της εστίασης σου και θα συνεχίσεις να προσελκύσεις περισσότερα από όλα όσα πραγματικά επιθυμείς.

Πως να κάνεις την υπέρβαση σε κάθε τομέα της ζωής σου!

Ήρθε η στιγμή να διαχειριστείς τις στρατηγικές σου, την “ιστορία” που λες στον εαυτό σου, και τη διάθεσή σου.
Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει κανείς όταν «κυνηγάει το όνειρό του» είναι να μπορέσει να διαχειριστεί σωστά την υπομονή αλλά και την επιμονή του. Η επίμονη δράση αλλά και η ελπιδοφόρα υπομονή είναι τα εργαλεία που απαιτούνται προκειμένου να δει κανείς τελικά το όραμά του να γίνεται πραγματικότητα. Πρόκειται για μια κατάσταση μεγάλης έντασης. Πως όμως διαχειρίζονται αυτή την ένταση και τελικά υπερτερούν οι νικητές της ζωής;
Η εκπλήρωση των ονείρων σου και η ικανότητά σου να επιτυγχάνεις στους τομείς της ζωής που έχουν μεγαλύτερη σημασία για σένα, μπορεί να γίνει εφικτή μόνο αν πιστέψεις πως το αδύνατο είναι δυνατό. Αν κάποιος θέλει να επιτύχει σε κάποιο τομέα της ζωής του, χρειάζεται να υιοθετήσει τη πεποίθηση πως δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από το απόλυτα «εξαιρετικό».

Αν θέλεις να πετύχεις ένα σημαντικό αποτέλεσμα σε πεδία όπως:
• Επιχειρήσεις
• Προσωπική ζωή
• Συναισθηματική σταθερότητα
• Υγεία
• Οικονομικά
• Καριέρα
υπάρχουν τρεις τομείς όπου χρειάζεται να κάνεις την υπέρβαση, να σπάσεις το φράγμα που εμποδίζει το δρόμο σου και να βιώσεις διαρκή επιτυχία.
Ένας τομέας υπέρβασης αφορά της Στρατηγικές. Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους να πετυχαίνουν τους στόχους τους, σε σύγκριση με άλλους που αποτυγχάνουν, ενώ και αυτοί φαινομενικά διαθέτουν τον ίδιο ενθουσιασμό ή πάθος για την δουλειά που πρέπει να γίνει; Οι πρώτοι έχουν «στα χέρια τους» τις πληροφορίες και τις στρατηγικές, που τους επιτρέπουν να επιτύχουν πιο γρήγορα αυτά που επιδιώκουν.

Για παράδειγμα, σκέψου κάποιον που γεννήθηκε πολύ φτωχός, χωρίς εκπαίδευση, και που ενώ αντιμετώπισε συναισθηματικές και οικονομικές προκλήσεις, βρήκε τελικά τον τρόπο να είναι ιδιαίτερα επιτυχής και ζει τώρα μία άνετη και εμπνευσμένη ζωή. Μην πιστέψεις ότι απλά είναι τυχερός. Η Τύχη – αν δεχτείς ότι υπάρχει – μπορεί να σου φέρει ένα στιγμιαίο αποτέλεσμα. Αυτό που κάνει την ουσιαστική διαφορά είναι οι στρατηγικές που εφαρμόζεις με συνέπεια και που τελικά σου φέρνουν αποτέλεσμα, που διαρκεί δεκαετίες. Υπάρχουν τρία στοιχεία που επηρεάζουν τη μακροπρόθεσμη επιτυχία ή την αποτυχία ενός ατόμου, όπως και το αν τελικά θα καταφέρει να κάνει στη ζωή του την υπέρβαση, ή όχι. Για παράδειγμα, υπάρχουν εκατοντάδες ή ακόμα και χιλιάδες στρατηγικές εκεί έξω για την απώλεια βάρους, και ειλικρινά, οι περισσότερες έχουν αποδειχθεί ότι έχουν αποτέλεσμα. Αν κανείς ψάχνει, σίγουρα βρίσκει μία διαθέσιμη στρατηγική: γυμναστήρια σε κάθε δρόμο, διαιτολόγοι, προσωπικοί προπονητές, εκπαιδευτικά βίντεο, ηχητικό υλικό, βιβλία, κλπ. Ωστόσο, το 42% των ανθρώπων στην Ελλάδα είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι και οι αριθμοί αυξάνονται γεωμετρικά. Άρα, το πρόβλημα για τους περισσότερους ανθρώπους είναι ότι ενώ μπορεί να έχουν διαθέσιμη τη στρατηγική, παρόλα αυτά δεν την αξιοποιούν για να λύσουν το πρόβλημά τους.

Γιατί; Επειδή έχουν μία αποδυναμωτική «ιστορία» που πιστεύουν για τον εαυτό τους. Μία αρνητική πεποίθηση. Όλοι μας έχουμε «ιστορίες», που λέμε στους εαυτούς μας σχετικά με το γιατί μπορούμε ή δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι ή να πετύχουμε κάποιο σκοπό στη ζωή μας. Είτε πιστεύεις ότι μπορείς, είτε πιστεύεις ότι δεν μπορείς, έχεις συνήθως δίκιο, γιατί η προσδοκία σου ελέγχει και την εστίαση σου, τις αντιλήψεις σου, και τον τρόπο με τον οποίο αισθάνεσαι και ενεργείς.
Όταν ένα άτομο επιτυγχάνει σε ένα στόχο, είναι επειδή έχει τη σωστή στρατηγική για τον εαυτό του, την οποία και κατάφερε να τη διαμορφώσει επειδή έχει μια πεποίθηση που υποστηρίζει ότι «η επιτυχία είναι δυνατή». Για παράδειγμα, οι άνθρωποι που θέλουν να αδυνατίσουν αλλά δεν χάνουν βάρος, συνήθως έχουν μία πεποίθηση που δεν τους υποστηρίζει, όπως «έτσι είμαι φτιαγμένος». Με αυτό το σύστημα πεποίθησης στον πυρήνα της σκέψης τους δεν πρόκειται ποτέ να βρουν τη στρατηγική που θα τους βοηθήσει τελικά να αδυνατίσουν. Και αν ακόμα τη βρουν, σύντομα θα την εγκαταλείψουν.

Η «ιστορία» σου μπορεί να είναι αληθινή, μπορεί να έχεις βιώσει μια τρομακτική εμπειρία, μία βαριά αρρώστια, να έχεις κακοποιηθεί, να έχεις χάσει κάποιον αγαπημένο, να είσαι χρεωμένος, αλλά αυτοί δεν είναι λόγοι για τους οποίους δεν μπορείς να έχεις τη ζωή που θέλεις. Για παράδειγμα, θα μπορούσες να είχες έναν άσχημο χωρισμό πριν από πέντε χρόνια, αλλά αυτό δεν είναι η αιτία που δεν έχεις βρει το πάθος και τη σχέση αγάπης, που σου αξίζει. Αυτό που σε εμποδίζει πιθανόν να είναι η αποδυναμωτική «ιστορία» που επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου, που αφορά αυτό το γεγονός, και που τελικά σε κάνει να προσκολλείσαι στις περιοριστικές πεποιθήσεις σου.

Οι περισσότεροι άνθρωποι λένε στον εαυτό τους μια «ιστορία» με επιλεκτικό τρόπο, ώστε να μη χρειαστεί να μεγιστοποιήσουν ποτέ την προσπάθειά τους προς την κατεύθυνση μιας νέας στρατηγικής, επειδή φοβούνται ότι θα αποτύχουν. Για να καταφέρεις να σταματήσεις αυτόν τον μη-παραγωγικό κύκλο σκέψης και δράσης και να βγεις από την «ιστορία» σου, χρειάζεται να ενεργοποιηθείς από μία μεγάλη λαχτάρα για αλλαγή, χρειάζεται δηλαδή η θέλησή σου να είναι αρκετά ισχυρή για να ξεπεράσεις την πεποίθηση που σε περιορίζει.

Φυσικά, το αν έχεις μία ενδυναμωτική «ιστορία» ή μία αποδυναμωτική επηρεάζεται έντονα από την ψυχική και συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι ανά πάσα στιγμή. Ως ανθρώπινα όντα, όλοι έχουμε αναπτύξει συναισθηματικά πρότυπα, διαθέσεις, ψυχικές ή συναισθηματικές καταστάσεις που τείνουν να φιλτράρουν το πως βλέπουμε τη ζωή μας. Αυτό επηρεάζει και τις «ιστορίες» που τελικά υποδεικνύουν ποιοι πιστεύουμε ότι είμαστε, τι είναι για εμάς εφικτό και τι όχι .

Η συναισθηματική διάθεση στην οποία ανατρέχεις πιο συχνά, στη συνέχεια θα γίνει το πιο ισχυρό φίλτρο απ’όλα, και θα καθορίσει αν θα βρεις τις στρατηγικές που απαιτούνται για να πετύχεις και να καταλήξεις με μία πεποίθηση που σε ενδυναμώνει. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι είναι αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε την κατάσταση του νου μας όταν νιώθουμε ότι δεν είμαστε σε θέση να μεγιστοποιήσουμε τις πραγματικές δυνατότητές μας;

Μία από τις μεγαλύτερες επιστημονικές ανακαλύψεις των τελευταίων 40 χρόνων είναι ότι μπορείς να αλλάξεις τη συναισθηματική διάθεση σου με μια ριζική αλλαγή στη φυσιολογία σου.

Για τους ανθρώπους που βιώνουν το άγχος κάθε δεδομένη στιγμή, μια μορφή ανακούφισης μπορεί να είναι απλά να αλλάξουν τη φυσιολογία τους, και αυτό μπορούν να το επιτύχουν παίρνοντας δυο βαθιές ανάσες. Οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν μόνο το 20% της χωρητικότητας των πνευμόνων τους, λαμβάνοντας μικρές σύντομες ανάσες, αλλά το 70% των τοξινών του σώματος μπορεί πραγματικά να ελευθερωθεί μόνο όταν παίρνεις μια βαθιά εισπνοή!

Δίνοντας χρόνο στον εαυτό σου να πάρει μία βαθιά ανάσα, να γεμίσει τους πνεύμονες του και να εκπνεύσει αργά, όχι μόνο βελτιώνεις την υγεία σου, αλλά πετυχαίνεις και σημαντική μείωση του άγχους που συνδέεται με εκείνη τη στιγμή.

Εκτός από τη σωστή αναπνοή υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι για να αλλάξεις τη φυσιολογία σου, όπως είναι η στάση του σώματος, ή κάποιο άθλημα, λίγο περπάτημα, τρέξιμο, χορός, ή τραγούδι. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι διαισθητικά ή από εμπειρία γνωρίζεις πως η διάθεσή σου μπορεί να αλλάξει αν προσθέσεις ενέργεια στο σώμα σου. Δεν έχεις λοιπόν παρά να το κάνεις. Και είναι πραγματικά τόσο εύκολο και προσιτό!

Το δεύτερο πράγμα που επηρεάζει τη διάθεσή μας είναι αυτό στο οποίο έχουμε επικεντρωθεί. Για παράδειγμα, έχεις πάει σε μια κηδεία τιμώντας κάποιον που αγαπούσες, και όλοι είναι σε μια θλιμμένη κατάσταση. Στη συνέχεια κάποιος αναφέρεται σε μια ιστορία ή ανέκδοτο για κάτι που ο άνθρωπος έκανε, που ήταν εξαιρετικά χιουμοριστικό και όλοι ξαφνικά περνάνε από τα δάκρυα στο γέλιο. Σε μια στιγμή η διάθεσή μας μπορεί να αλλάξει αν αλλάξουμε αυτό στο οποίο επικεντρωνόμαστε .

Το «λάθος» είναι πάντα διαθέσιμο, αλλά και το «σωστό» είναι πάντα διαθέσιμο. Αυτό στο οποίο εστιαζόμαστε επηρεάζει τη διάθεσή μας, και στη συνέχεια επηρεάζει τις πεποιθήσεις μας για το ποιοι είμαστε, τι είναι η ζωή, τι είναι δυνατό και τι όχι. Αυτή η πεποίθηση συχνά καθορίζει το κατά πόσον ή όχι θα μεγιστοποιήσεις τις δυνατότητές σου και τις στρατηγικές, που θα σε βοηθήσουν να επιτύχεις αυτό που πραγματικά επιδιώκεις, με ένα βιώσιμο τρόπο.

Το να μάθεις να θέτεις τον εαυτό σου σε μια κατάσταση αιχμής συστηματικά και με συνέπεια είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μπορείς να κάνεις στην ίδια τη ζωή σου. Είναι το μέσο για να μεταμορφώσεις τις πεποιθήσεις σου και να μπορέσεις να χαράξεις τις στρατηγικές που θα σε οδηγήσουν σε επίτευγμα. Στο true-me® breakthrough coaching «προπονούμε» τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν το μυαλό και το σώμα τους έτσι ώστε να μπορούν να μετατοπίσουν την ποιότητα της απόδοσής τους.

Είτε είσαι αθλητής μέγιστης απόδοσης, πρόεδρος εταιρίας, γονέας, υπάλληλος, είτε νοικοκυρά ή φοιτητής και πραγματικά επιθυμείς να αλλάξεις τη ζωή σου, πρέπει να ακολουθήσεις τις τρεις, παρακάτω, αλλαγές:

Άλλαξε τη στρατηγική σου – Άλλαξε το αποτέλεσμά σου,
Άλλαξε την «ιστορία» σου – Άλλαξε τη ζωή σου,
Άλλαξε τη διάθεσή σου – και όλα θα αλλάξουν!

Το ρολόι των 10.000 χρόνων

Ένα ρολόι που θα κρατάει τον χρόνο για τα επόμενα 10.000 χρόνια έχει αρχίσει να χτίζεται βαθιά μέσα σε ένα βουνό στην πολιτεία του Τέξας. Το ύψους 150 μέτρων και διαμέτρου 4 μέτρων κυλινδρικό ρολόι, του οποίου ο σχεδιασμός έχει ξεκινήσει εδώ και περίπου 20 χρόνια, επιχειρεί να καθιερωθεί ως σύμβολο μακροπρόθεσμης σκέψης. Οι εμπνευστές του ίδρυσαν, το 1996, το Long Now Foundation στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που έχει στόχο να αποτελέσει τον σπόρο ενός μακροπρόθεσμου πολιτιστικού ιδρύματος.
«Θέλω να προτείνω ένα μεγάλο –κλίμακας Στόουνχετζ μηχανικό ρολόι, το οποίο θα κάνει ένα τικ τον χρόνο, θα χτυπάει μία φορά τον αιώνα και ο κούκος του θα βγαίνει μία φορά τη χιλιετία» είχε οραματιστεί ο Ντάνιελ Χίλις, o εμπνευστής του ρολογιού και διάσημος επιστήμονας υπολογιστών, ο οποίος έφτιαξε έναν από τους πρώτους και πιο γρήγορους υπερ-υπολογιστές που βγήκαν στην αγορά στις αρχές του ’90, και έτυχε μεγάλης εμπορικής επιτυχίας.

Ο πρώτος μηχανικός που ανέλαβε να φέρει εις πέρας αυτό το μεγαλόπνοο σχέδιο και παραμένει μέχρι σήμερα ο επικεφαλής του έργου του ρολογιού, είναι ο διευθυντής του Long Now Foundation, Αλεξάντερ Ρόουζ. Ο Ρόουζ, ομιλητής φέτος στο παγκοσμίου φήμης συνέδριο Lift που γίνεται κάθε χρόνο στη Γενεύη και έχει σκοπό να εμπνεύσει και να φέρνει κοντά ανθρώπους για να εξερευνήσουν τον κοινωνικό αντίκτυπο των νέων τεχνολογιών, μίλησε στην «Κ» για το όραμα, αλλά και τη μηχανική, πίσω από αυτό το ενθαρρυντικό εγχείρημα.

– Η μακροπρόθεσμη σκέψη βρίσκει εφαρμογή σε όλες τις πτυχές τη ζωής;
– Oχι, δεν πιστεύω ότι έχει νόημα στα πάντα. Ολόκληρος ο κόσμος της μόδας και της τέχνης, για παράδειγμα, χρειάζεται να κινείται με πολύ γρήγορους ρυθμούς, να πειραματίζεται, και να μην προσκολλάται στο παρελθόν ή να ανησυχεί ιδιαίτερα για το μέλλον.
Σήμερα, όμως, είναι πάρα πολλά τα παραδείγματα που ο πολιτισμός μας χρησιμοποιεί τον πλανήτη με βραχυπρόθεσμο τρόπο, επιφέροντας όμως μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Η υλοτόμηση, η χρήση ορυκτών καυσίμων και κάθε άλλη εξορυκτική δραστηριότητα, για παράδειγμα, πραγματοποιείται σήμερα με τρόπο κατά τον οποίο τα αποθέματα δεν μπορούν να αναπληρωθούν. Επίσης, είναι πολλοί οι τομείς που σχετίζονται με πολιτικές, και γενικότερα με τη διακυβέρνηση, που υποφέρουν από την εξαιρετικά βραχυπρόθεσμη σκέψη. Από τη συνταξιοδότηση και την περίθαλψη, μέχρι την εκπαίδευση και τα συστήματα σωφρονισμού, ο σχεδιασμός δεν φτάνει ούτε καν σε βάθος γενιάς.

Σημασία στα στατιστικά
– Ποια ζητήματα που άπτονται στην επιστήμη επιδέχονται μακροπρόθεσμο προγραμματισμό;
– Οι επιστήμες του κλίματος και του Διαστήματος είναι εξ ορισμού μακροπρόθεσμου χαρακτήρα. Σήμερα όμως, είναι η πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία που μπορούμε να εντοπίσουμε και να σταματήσουμε μία πιθανή πρόσκρουση αστεροειδούς ή να επιβραδύνουμε την κλιματική αλλαγή και δεν κάνουμε τίποτα γι’αυτό. Νομίζω ότι οι άνθρωποι είμαστε καλοί στην κατανόηση ανέκδοτων ενδείξεων ή ιστοριών, δεν είμαστε όμως το ίδιο καλοί στην επεξεργασία στατιστικών δεδομένων. Μπορεί να ανησυχούμε μήπως μας κατασπαράξει καρχαρίας όταν κολυμπάμε στη θάλασσα, αλλά στην πραγματικότητα, το –στατιστικά αποδεδειγμένα- πιο επικίνδυνο κομμάτι της διαδικασίας είναι η οδήγηση προς την παραλία. Σχετικά με τους αστεροειδείς, αλλά και άλλες απειλές, όπως οι μεγάλοι τυφώνες, τα τσουνάμι, οι σεισμοί και οι πλημμύρες, υπάρχει συχνά μία στοιχειώδης άρνηση ότι μπορεί αυτά να συμβούν, παρότι η στατιστική δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας, ότι σίγουρα θα συμβούν! Ο βασικός στόχος του Long Now Foundation, είναι να κάνει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους να αποκτήσουν επίγνωση αυτών των πραγμάτων.

– Πώς αποφάσισε ο Ντάνιελ Χίλις, ο άνθρωπος πίσω από τους πιο γρήγορους υπολογιστές, να αφιερωθεί σε κάτι τόσο «αργό»;
– Ο Χίλις, σχεδιάζοντας υπερ-υπολογιστές, αντιλήφθηκε ότι οι άνθρωποι εκτιμούν μόνο την ταχύτητα και όχι πράγματα που χρειάζονται χρόνο για να συμβούν, και επίσης ότι έχουμε σταματήσει να ασχολούμαστε με προβλήματα που δεν μπορούν να λυθούν γρήγορα. Αν ζητήσεις από κάποιον να λύσει το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής ή της πείνας σε πέντε χρόνια θα σου πει ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Εάν όμως του δώσεις 5.000 χρόνια, πιθανώς να το αναλάβει. Το όραμα του Χίλις είναι να δώσει την άδεια στους ανθρώπους να σκεφτούν μακροπρόθεσμα, και αυτό ήταν που οδήγησε στην ιδέα για τη δημιουργία αυτού του συμβόλου, του ρολογιού των 10.000 χρόνων.

Οι κλίμακες
– Γιατί συγκεκριμένα 10.000 χρόνια;
– Δεν θέλαμε να πούμε για πάντα, να χρησιμοποιήσουμε κλίμακες γεωλογικές ή αστρονομικές, γιατί είναι δύσκολο να αισθανθεί κάποιος ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά σε τέτοιες χρονοκλίμακες. Το 10.000 συγκεκριμένα, αντιπροσωπεύει, κατά προσέγγιση, το χρονικό διάστημα που οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει πόλεις και έχουν αναπτύξει τη γεωργία. Το διάστημα δηλαδή κατά το οποίο χτίζουμε τον δικό μας κόσμο, αντί απλά να αντιδρούμε στο κράτος της φύσης.
– Τι θα προσφέρει αυτό το ρολόι στους ανθρώπους σήμερα, σε 100 και σε 1.000 χρόνια;
– Σήμερα, παρότι το ρολόι δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, η συζήτηση που κάνουμε αυτή τη στιγμή για τη μακροπρόθεσμη σκέψη, αποδεικνύει ότι έχει αρχίσει ήδη να δουλεύει. Τα επόμενα 50 με 150 χρόνια, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, είναι και τα πιο επικίνδυνα, όσον αφορά την καταστροφή του από ανθρώπινο χέρι. Και αυτό γιατί από τη μία δεν το εκτιμούν ακόμα για την παλαιότητά του και από την άλλη έχει βγει εκτός μόδας. Σε 1.000 χρόνια, ποιος ξέρει; Οι άνθρωποι μπορεί να το χάνουν και να το ξαναβρίσκουν, ή να γνωρίζουν πάντα την ύπαρξή του, αυτό όμως που ελπίζουμε είναι βλέποντάς το ή μαθαίνοντας γι’ αυτό να σκέφτονται ότι νοιαστήκαμε γι’ αυτούς.

Κατασκευή – υλικά
– Τι είδους σχεδιασμός και υλικά απαιτούνται για μία συσκευή που θα αντέξει τόσα χρόνια;
– Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η οξείδωση του ρολογιού. Τα μεγάλα εξαρτήματα είναι φτιαγμένα από ανοξείδωτο ατσάλι θαλάσσης, το οποίο οξειδώνεται μεν, αλλά πολύ αργά. Κάποια από τα μικρότερα εξαρτήματα που θέλουμε να μείνουν σε αυστηρά σταθερές διαστάσεις είναι φτιαγμένα από τιτάνιο και εκείνα που χρειάζονται να έχουν τη μεγαλύτερη ανθεκτικότητα, όπως τα ρουλεμάν, είναι φτιαγμένα από κεραμικά. Γνωρίζουμε με κάθε σιγουριά ότι κεραμικά αντικείμενα έχουν αντέξει πάνω από 10.000 χρόνια. Οσον αφορά την ενέργεια, χρησιμοποιούνται δύο πηγές. Η πρώτη είναι η διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ ημέρας και νύχτας που δημιουργεί μία διαφορά πίεσης που στη συνέχεια, κινεί μπρος-πίσω ένα πιστόνι. Η δεύτερη είναι το «κούρδισμα» από τους επισκέπτες. Ενώ η πρώτη πηγή ενέργειας είναι υπεύθυνη για τον υπολογισμό του χρόνου, για να δείξει το ρολόι τον χρόνο, πρέπει κάποιος να το επισκεφθεί και να το κουρδίσει χρησιμοποιώντας ένα μοχλό. Αυτό το ρολόι δεν θα έχει δείκτες, δεν θα δείχνει τις ώρες και τα λεπτά, αλλά θα κρατάει τον χρόνο χρησιμοποιώντας κύκλους της φύσης, όπως των πλανητών και των αστεριών.