Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Πλάτων: H σημασία της ηθικής διαπαιδαγώγησης των νέων

Σκοπός της εκπαίδευσης, κατά τον Πλάτωνα, δεν είναι η γνώση. Τα παιδιά δοκιμάζονται ως προς τη δύναμη του χαρακτήρα τους και η εκπαίδευση δεν είναι διαδικασία αφομοίωσης πληροφοριών ή απόκτησης δεξιοτήτων, οι οποίες ελέγχονται ανά τακτά διαστήματα, αλλά η καλλιέργεια της ψυχής.

[…] Σήμερα, αυτό αποκαλείται συνήθως «ηθική διαπαιδαγώγηση» και επικρατεί ολοένα και περισσότερο η άποψη ότι τα σχολεία, και όχι οι γονείς, είναι που πρέπει να την παρέχουν. Σπανίως όμως κυριαρχεί στο συνολικό σχολικό πρόγραμμα, αντίθετα απ’ ότι συμβαίνει στον Πλάτωνα (Βλ. Julia Annas, Εισαγωγή στον Πλάτωνα, εκδ. Καλέντης, Αθήνα 2006, σελ. 107-109).

Οι ποιητές έχουν θεϊκό χάρισμα, όχι όμως γνώση
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, οι ποιητές δημιουργούν τα έργα τους ευρισκόμενοι σε κατάσταση «ενθουσιασμού», δηλαδή σε μια κατάσταση όπου η λογική τους έχει εγκαταλείψει:

Σωκράτης (απευθυνόμενος στον ποιητή Ίωνα): Αυτό που σε κάνει να λες ωραία πράγματα για τον Όμηρο δεν είναι κάποια ειδική τεχνική γνώση αλλά θεϊκή δύναμη που σε δονεί, όπως ακριβώς συμβαίνει με την πέτρα που ο Ευριπίδης την ονόμασε «μαγνήτη» και ο πολύς κόσμος τη λέει «πέτρα του Ηρακλή». […] Έτσι λοιπόν και η Μούσα χαρίζει σε ορισμένους δύναμη θεϊκή· και από αυτούς τους ένθεους ανθρώπους κρέμεται έπειτα μια αρμαθιά από άλλους, που διατελούν σε κατάσταση ενθουσιασμού […] γιατί ο ποιητής είναι κάτι πολύ ανάλαφρο, που πετάει κάτι ιερό, και δεν μπορεί να δημιουργήσει προτού να τον κυριεύσει ο ενθουσιασμός και πέσει σε έκσταση και πάψει πια να έχει μέσα του το λογικό· απεναντίας, κάθε άνθρωπος, όσο έχει μέσα του τούτο το πράγμα, το λογικό, αδυνατεί να γράψει ποιήματα ή να δίνει χρησμούς. 
(Πλάτων, Ίων, 533c – 534c)

Ο έλεγχος της ποίησης
Ο Πλάτων πιστεύει ότι χρειάζεται ένα είδος λογοκρισίας στους μύθους, ιδιαίτερα σε αυτούς με τους οποίους διαπαιδαγωγούνται τα παιδιά.

Σωκράτης: Πρώτη μας δουλειά, λοιπόν, καθώς φαίνεται, θα είναι να επιβλέπουμε εκείνους που φτιάχνουν τους μύθους, και ότι καλό φτιάξουν, να το εγκρίνουμε, ενώ τα άλλα να τα πετάμε. Κι ότι θα εγκρίνουμε, να πείθουμε τις παραμάνες και τις μανάδες να το λένε στα παιδιά και να τους πλάθουν τις ψυχές με αυτούς τους μύθους πολύ περισσότερο απ’ ότι τους πλάθουν τα σώματα με τα χέρια τους·  κι όσο γι’ αυτά που λένε τώρα στα παιδιά, είναι τα πιο πολλά για πέταμα […] Αυτούς [τους μύθους], είπα, που μας έλεγαν ο Ησίοδος και ο Όμηρος, και οι άλλοι οι ποιητές. Αυτοί έπλεκαν μυθικές διηγήσεις ψεύτικες και τις έλεγαν στους ανθρώπους και τις λένε και τώρα.

Αδείμαντος: Ποιους μύθους εννοείς, είπε, και τι κακό βρίσκεις σ’ αυτούς;

Σωκράτης: Αυτό που πρωτίστως και κυρίως πρέπει να κατακρίνει κανείς, ιδίως όταν το ψέμα είναι και κακοφτιαγμένο.

Αδείμαντος: Έχεις ένα παράδειγμα;

Σωκράτης: Όταν λόγου χάριν κάποιος, με όσα λέει, παρουσιάζει άσχημα ότι σχετίζεται με τους θεούς και τους ήρωες, δηλαδή ποιας λογής είναι αυτοί, σαν το ζωγράφο που όσα ζωγραφίζει δεν έχουν καμιά ομοιότητα με αυτά που θέλει να ζωγραφίσει.
(Πλάτων, Πολιτεία, Β, 377c-e)

Καλή και κακή τέχνη
Ο Πλάτων διαχωρίζει τη μουσική (πνευματική καλλιέργεια) όχι ως προς την ευχαρίστηση ή την αηδία που αυτή προκαλεί, αλλά σε αυτή που κάνει τους ανθρώπους καλύτερους και σ’ αυτή που τους κάνει χειρότερους:

Αθηναίος: Ας πάρουμε κάποιον που έχει συνηθίσει σε σοβαρή και προσεγμένη μουσική από την παιδική του ηλικία μέχρι την ωριμότητα του. Αν ακούσει κάτι αντίθετο, θα το θεωρήσει απαίσιο και θα το μισήσει. Αν όμως έχει μάθει να απολαμβάνει την κοινή μουσική, δεν θα του αρέσει το σωστό και καλλιεργημένο είδος της. Όπως είπα, λοιπόν καμιά μουσική δεν είναι καλύτερη ή χειρότερη από την άλλη στο θέμα της ευχαρίστησης ή της αηδίας. Η διαφορά είναι μόνο ότι η μία κάνει καλύτερους τους ανθρώπους που έχουν ανατραφεί μ’ αυτήν, ενώ ή άλλη χειρότερους.
(Πλάτων, Νόμοι, Ζ 802 c-d)

Παιδεία και παράδοση
Ο Πλάτων είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικός στις πάσης φύσεως αλλαγές και ουσιαστικά απορρίπτει κάθε νεωτερισμό:

Αθηναίος: Επομένως, η θέση μας είναι να κάνουμε ότι μπορούμε, για να εμποδίσουμε τα παιδιά μας να δοκιμάσουν νέα πράγματα τόσο στο χορό όσο και στο τραγούδι, αλλά και να σταματήσουμε κάθε προσπάθεια εκείνων που επιχειρούν να τα δελεάσουν σε νεωτερισμούς.
(Πλάτων, Νόμοι, Ζ 798 e)

Αξίζω να αγαπιέμαι και να ανήκω!

Η αγάπη και η αίσθηση του “ανήκω” είναι ζωτικής σημασίας για την ανθρώπινη εμπειρία. Όπως διαπίστωσα, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που ξεχωρίζει εκείνους —άντρες και γυναίκες— που έχουν βαθιά αίσθηση και των δύο από εκείνους που πασχίζουν για να την αποκτήσουν. Κι αυτό το ένα πράγμα είναι η πεποίθηση ότι αξίζουν. Είναι τόσο απλό και τόσο πολύπλοκο συνάμα: αν θέλουμε να βιώσουμε την αγάπη και την αίσθηση του “ανήκω”, χρειάζεται να πιστεύουμε ότι αξίζουμε την αγάπη, αξίζουμε να ανήκουμε.

Όταν σταματήσουμε να αναζητάμε τη γνώμη των άλλων και αποδεχτούμε την ιστορία μας, τότε αποκτούμε πρόσβαση στην αίσθηση της αξίας μας — στην αίσθηση ότι είμαστε επαρκείς έτσι.

Ακριβώς όπως είμαστε και ότι αξίζουμε να αγαπιόμαστε και να ανήκουμε. Όταν όμως αναλώνουμε ολόκληρη τη ζωή μας στην προσπάθεια να απαρνηθούμε τα μέρη της εκείνα που πιστεύουμε ότι δεν ταιριάζουν με αυτό που νομίζουμε ότι θα έπρεπε να είμαστε, τότε αποξενωνόμαστε από την ιστορία μας και ζητιανεύουμε για την αξία μας. Πασχίζουμε διαρκώς να είμαστε τέλειοι, να παίζουμε ρόλους, να ευχαριστούμε τους άλλους, να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι αξίζουμε. Η αίσθηση της αξίας μας —που είναι ζωτικής σημασίας και είναι το όχημα που μας οδηγεί στην αγάπη και στην αίσθηση ότι ανήκουμε— ζει και αναπνέει μέσα στην ιστορία μας.

Η μεγαλύτερη πρόκληση για τους περισσότερους από εμάς είναι να πιστέψουμε ότι αξίζουμε τώρα, αυτή τη στιγμή, όπως ακριβώς είμαστε. Η αξία μας δεν έχει προδιαγραφές. Κι όμως τόσοι πολλοί από εμάς έχουμε συνειδητά δημιουργήσει, ασυνείδητα επιτρέψει και ολότελα δεχτεί από άλλους μια ατέλειωτη λίστα με προδιαγραφές:

• Θα αξίζω όταν χάσω δεκαπέντε κιλά.
• Θα αξίζω αν καταφέρω να μείνω έγκυος.
• Θα αξίζω αν γίνω/παραμείνω νηφάλιος.
• Θα αξίζω αν όλοι πιστεύουν ότι είμαι καλός γονιός.
• Θα αξίζω όταν θα μπορώ να ζω από την τέχνη μου.
• Θα αξίζω αν μπορέσω να κρατήσω το γάμο μου.
• Θα αξίζω όταν βρω ταίρι.
• Θα αξίζω όταν οι γονείς μου επιτέλους με εγκρίνουν.
• Θα αξίζω αν με πάρει τηλέφωνο και μου ζητήσει να βγούμε.
• Θα αξίζω όταν θα μπορώ να τα κάνω όλα χωρίς να φαίνεται καν ότι προσπαθώ.

Να λοιπόν ποιο είναι το σημείο που χτυπάει η καρδιά της Ολόψυχης ζωής: αξίζω τώρα. Όχι αν. Όχι όταν. Αξίζω να αγαπιέμαι και να ανήκω τώρα. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Όπως ακριβώς είμαι.

H εσωτερική μυσταγωγία της Eρμητικής παράδοσης


α. Περί Ερμού του Τρισμεγίστου.
 
Πρόσωπο μυθικό, το οποίο ταυτίζεται με τον Ελληνικό θεό Ερμή και με τον Αιγυπτιακό Θεό Θωθ. Οι αλχημιστές του Μεσαίωνα τον θεωρούν ως τον εκ της παραδόσεως Μεγάλο Διδάσκαλο της αρχαίας Αιγύπτου. Θεωρείται η προσωποποίηση της Αιγυπτιακής μυστικής παράδοσης και απεικονίζεται ως ιβεοκέφαλος θεός πάνω από την κεφαλή του οποίου λάμπει ο ηλιακός δίσκος και ο σεληνιακός μηνίσκος. Στην ερμητική παράδοση αποκαλείται επίσης καρδιά του Ρα ή Κύριος των Βιβλίων ή απλώς αναφέρεται ως Γραμματέας των θεών.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης τον περιγράφει ως γραμματέα του Οσίριδος. Αργότερα στα ερμητικά κείμενα παρουσιάζεται ως μετενσαρκωθείς υιός του Θωθ, ο οποίος έζησε περί το έτος 2670 από κτίσεως κόσμου και διέπρεψε ως ιερέας, νομοθέτης και φιλόσοφος. Κατά την ίδια παράδοση εδίδαξε στους ανθρώπους την γραφή, την θρησκεία, τις επιστήμες και τις τέχνες. Κατά τον Schure το όνομα Ερμής σημαίνει ταυτόχρονα έναν άνθρωπο, μία κοινωνική τάξη και έναν θεό. Σαν άνθρωπος ο Ερμής είναι ο πρώτος, ο μεγάλος μυητής της Αιγύπτου. Σαν κοινωνική τάξη, είναι ο ιερατικός θεματοφύλακας των απόκρυφων παραδόσεων.

Σαν θεός είναι ο πλανήτης Ερμής και ταυτίζεται με την πλανητική του σφαίρα σε μία κατηγορία θείων μυητών. Με μια λέξη, δηλαδή, ο Ερμής προίσταται στην υπεργήινη σφαίρα της ουράνιας μύησης. Όσον αφορά την διδασκαλία που του αποδίδεται, αυτή περιέχει τα πολύτιμα σε υπέρτατο βαθμό λείψανα της αρχαίας θεογονίας, που είναι το Fiat Lux απ’ όπου ο Μωυσής και ο Ορφέας άντλησαν τις πρώτες τους ακτίνες. Άλλωστε, το δόγμα του Πυρός - Στοιχείου και του Λόγου - Φωτός που περιέχεται στο "όραμα του Ερμή” θα μείνει η κορυφή και το κέντρο της Αιγυπτιακής μύησης.

β. Μυθικές και ιστορικές αρχές περί την καταγωγή των ερμητικών κειμένων..

.Όσον αφορά τα κείμενα που αποδίδονται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, συνηθίζεται το σύνολο των γραπτών αυτών κειμένων να αναγνωρίζεται με τον τίτλο Corpus Hermeticum. Ο Θεός - Νους σύμφωνα με την παράδοση, απεκάλυψε στον Ερμή τον Τρισμέγιστο αυτή τη θεική σοφία, η οποία μεταδιδόμενη σε επίλεκτους μαθητές, αποτελεί θεμελιώδη διδασκαλία αυτού που θα γίνει ερμητική παράδοση. Με τα κείμενα αυτά συνδέθηκαν επίσης ο Ασκληπιός ή “Τέλειος Λόγος”, ο Απουληίος, καθώς και αποσπάσματα του Στοβαίου. Γενικώς λέγεται ότι η ερμητική σοφία περικλείεται σε 36 βιβλία περί θεολογίας και φιλοσοφίας και 6 περί ιατρικής, όλα γραμμένα από τον Ερμή, τα οποία, όμως, απωλέσθησαν στη σκιά των αιώνων που πέρασαν. Έχει επίσης διατυπωθεί η άποψη, ότι στον Ερμή πρέπει να αποδοθούν και 18 συγγράματα, σε ελληνική γραφή, τα οποία ομαδικώς καλούνται ερμητική φιλολογία και γράφτηκαν κατά τον 3ο ή 4ο μ.Χ. αιώνα.

Το περιεχόμενο των συγγραμμάτων αυτών αποτελεί κράμα θρησκευτικού μυστικισμού καθώς και πλατωνικής και πυθαγόρειας φιλοσοφίας. Τέλος, ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στον επονομαζόμενο «Σμαράγδινο Πίνακα», ο οποίος θεωρείται ως το σύμβολο της πίστεως των ερμητιστών και ανευρίσκεται σε πλείστα αλχημιστικά κείμενα. Κατά την παράδοση ο πίνακας ήταν χαραγμένος επί σμαράγδου, διότι εις τον λίθο αυτόν αποδίδοντο αποκρυφιστικές ιδιότητες. Το, δε, κείμενό του ανακαλύφθηκε από τον Albert le Grand (1193- 1280) και είναι αυτό που ο Άραβας αλχημιστης Jabbir Ibn Hayyan μνημονεύει στην πραγματεία του «Το βιβλίο του στοιχείου της ίδρυσης», ήδη, τον 8ο αιώνα.

.γ. Οι μεταμορφώσεις του Ερμή. Οι πνευματικές υποστάσεις του Τρισμεγίστου.

Ο C. G. Jung αποφαίνεται ότι ο Ερμής «είναι μία από τις πιο αμφιλεγόμενες μορφές του Ελληνιστικού συγκρητισμού, από τον οποίο πηγάζουν οι αποφασιστικές εξελίξεις της δύσης. Ο Ερμής είναι ο θεός των αποκαλύψεων και, για την φυσική φιλοσοφία του ύστερου Μεσαίωνα, είναι επίσης ο νους, ο δημιουργός του κόσμου». Μέσα σ’αυτό το συγκριτικό πνευματικό μωσαϊκό διακρίνουμε δύο κύριες εκφάνσεις του Ερμή. Μία Αιγυπτιακή, και μία Ελληνικό - Ελληνιστική.

Πρόκειται για παραπλήσιους μυθικούς σχηματισμούς του ιδίου μοναδικού και σταθερού πνεύματος, συμβόλου κάθε μεταμόρφωσης και κλειδιού κάθε μετουσίωσης. Έτσι συναντάμε μια πρώτη μορφή λατρείας του Ερμή, σε αρχαικό στάδιο, ως ποιμενικού θεού κατόχου μαγικών δυνάμεων, ιδιαίτερα στην Αρκαδία με το όνομα Άρμα, απ’το οποίο προήλθε το αρχαιοελληνικό όνομα Έρμαξ. Κατόπιν, ο Ομηρικός Ύμνος στον Ερμή επιμένει στο θέμα της ευφυίας του γιου του Δία και της Μαίας (Μητέρας - Γης), στην δημιουργική εφευρετικότητα του οποίου οφείλουμε την λύρα, την άρπα, τον τροχό και την ζυγαριά. Παίζοντας, μάλιστα την λύρα γοητεύει τον Απόλλωνα, ο οποίος σε αντάλλαγμα για το όργανο αυτό, θα του προσφέρει το κηρύκειο.

Ταυτόχρονα, στην Αιγυπτιακή θεογονία ο Ερμής - Θώθ είναι ο θεός της επιστήμης και των γραμμάτων. Ήταν αυτός που παρέσχε την νίκη στον Ήλιο κατά του Σκότους και συμφιλίωσε τον Ώρο με τον Σεθ και χάραξε τα όρια αυτών. Ήταν αυτός που έθεσε τα όρια μεταξύ ουρανού και γης, καθώς επίσης και αυτός που συνέδεσε την ζωή του παρελθόντος με την ζωή του μέλλοντος. Η, δε, ευφυία του φαίνεται και από το γεγονός του συμβολικού μύθου, που διηγείται ο Πλούταρχος στο βιβλίο του «Περί Ίσιδος και Οσίριδος». Σύμφωνα με τον μύθο αυτό η προσθήκη των 5 ημερών στις 360 του έτους οφείλεται στον Θωθ, ο οποίος κέρδισε στους πεσούς την σελήνη, με αμοιβή το ένα εξηκοστό κάθε ημέρας του έτους, δηλαδή, εν συνόλω, πέντε επιπλέον ημέρες, δίδοντας έτσι την ευκαιρία στην θεά Νουίτ να γεννά τις μέρες αυτές. Αυτό διότι κάποια κατάρα του θεού Ρα της απαγόρευε να γεννά μέσα στο καθορισμένο έτος.

Όσον αφορά τον όρο Τρισμέγιστος, ο E. von Lippmann αφαιρεί κάθε συμβολική σημασία από την ονομασία και υποστηρίζει ότι «στα αρχαία Αιγυπτιακά κείμενα, πριν από την παράσταση του Ερμή, συναντάμε την επανάληψη του ιδίου ιερογλυφικού συμβόλου, γεγονός που υποδηλώνει τον υπερθετικό βαθμό. Κατά τον τρόπο αυτό ο Ερμής πρέπει να θεωρηθεί ως «πολύ μεγάλος» και όχι ως τρισμέγιστος, όρος που υποδηλώνει συμβολική χροιά».

Αντίθετα ο H.-C Puech κατέληξε στην σκέψη, με αφορμή ένα σχόλιο από τον Πλατωνικό Φαίδρο, ότι επρόκειτο για τριπλή ενσάρκωση του ιδίου προσώπου για το οποίο οι αρετές των δύο προηγούμενων ζωών του, ολοκληρωτικά αφιερωμένων στη σοφία και την επιστήμη, αξιώθηκαν, στη διάρκεια της τρίτης ύπαρξης του, να αποκτήσουν και την κατοχή του αυθεντικού του «εγώ». Με την ερμηνεία αυτή ο Τρισμέγιστος θεωρείται ως το μυθικό πρότυπο του μύστη και του ερμηνευτή. Αν, δε, λάβουμε υπ’ όψιν την μυστική Αιγυπτιακή παράδοση, ο Ερμής ενσαρκώνεται τρεις φορές. Πριν, κατά την διάρκεια και μετά τον κατακλυσμό.

Έτσι παρουσιάζεται ως ο θεματοφύλακας μιας μυστικής γνώσης, γραμμένης στους τάφους των Αιγυπτιακών πυραμίδων. Αυτή η άποψη υποστηρίχθηκε και από τον R. Guenon, ο οποίος ισχυρίζεται ότι η μεγάλη πυραμίδα είναι ο τάφος του Ερμή, διότι τα μυστήρια της σοφίας και της επιστήμης είχαν κρυφτεί με τέτοιο τρόπο, ώστε ήταν πολύ δύσκολο να τα αποκαλύψει κανείς.

Αρκετούς αιώνες αργότερα οι δυτικοί αλχημιστές διατήρησαν τον υπαινιγμό του Σμαράγδινου Πίνακα για τα «τρία μέρη της Σοφίας», την έκφραση δηλαδή της αλχημιστικής τριαδικότητας. Θυμίζουμε την τριάδα Θείο - Άλας -Υδράργυρος, τις τρεις εκδηλώσεις του μεγάλου έργου, ζωικής (ερμητικό ανδρόγυνο), φυτικής (ελιξίριο μακροβιότητας) και μεταλλικής (φιλοσοφική λίθος).

δ. Οι αρχαίες μαρτυρίες.

Σίγουρα, δεν μπορούν όλες να τεθούν σε ίδιο επίπεδο. Όλες όμως απηχούν την παρουσία, καθώς και τον προφητικό και μυθικό χαρακτήρα του Ερμή του Τρισμέγιστου ή απλώς παραθέτουν αποσπάσματα από το έργο του. Ιδιαίτερα, άξιο λόγου είναι το γεγονός ότι πολλοί χριστιανοί συγγραφείς αναφέρουν τα γραπτά του Ερμή ως απόδειξη των προσωπικών τους πνευματικών πεποιθήσεων.

Ο αλχημιστής Ζώσιμος μνημονεύει μία «Βίβλο περί Φύσεων», που αποδίδεται στον Ερμή και θυμίζει «τον τρεις φορές μεγάλο Πλάτωνα και τον απείρως μεγάλο Ερμή». Σύμφωνα μ’ αυτόν, ο Ερμής και ο Ζωροάστρης είχαν και οι δύο υποστηρίξει ότι «η γενιά των φιλοσόφων τοποθετείται υπεράνω της μοίρας (ειμαρμένης)».

Σύμφωνα με τον Κικέρωνα ( De natura deorum III, 22), ο Μερκούριος (ενσάρκωση του Λατίνου Ερμή) κατέφυγε στην Αίγυπτο και εγκαθίδρυσε εκεί ταυτόχρονα με τους νόμους και τις επιστημονικές σπουδές. Ο Ιάμβλιχος (Περί Μυστηρίων VIII, 1) αναφέρει την μαρτυρία του Μανέθωνα ( Αιγυπτίου ιερέα που έζησε επί Πτολεμαίου του 1ου), σύμφωνα με την οποία ο Ερμής έγραψε 36.525 βιβλία. Επίσης σύμφωνα με τον Σέλευκο τα βιβλία, που έγραψε ο Ερμής θα μπορούσαν να υπολογισθούν σε 20.000.

Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς ( Στρωματείς VI, 4) μας άφησε την περιγραφή μιας αιγυπτιακής θρησκευτικής τελετής, στην οποία τα ιερά κείμενα του Ερμή, καθώς και άλλα σύμβολα μιας ερμητικής κοσμικής θρησκείας παίζουν πρώτο ρόλο. Είναι η μοναδική μαρτυρία, που εγκαθιστά μια άμεση σχέση μεταξύ του Ερμητισμού και των θεσμοθετημένων λατρευτικών πρακτικών.

Ο Άγιος Κύριλλος παραθέτει επανειλημμένα τον «Ποιμάνδρη» και μάλιστα γράφει ( Contra Julianum I,30) ότι θεωρεί ως άξιο μνημόνευσης τον Αιγύπτιο Ερμή, στον οποίο οι σύγχρονοί του χορήγησαν τον τίτλο του τρείς φορές μεγάλου. Αν και ιερέας, και έχοντας περάσει την ζωή του στους ναούς των ειδώλων, είχε ως έναν βαθμό τις ίδιες ιδέες με τον Μωυσή».

Για τους χριστιανούς σχολιαστές η ουσιαστική αξία του Ερμή έγκειται στο ότι πρόκειται πράγματι για έναν ειδωλολάτρη προφήτη - θεό, ικανό, όμως, να ενδυναμώσει την υπόθεση του χριστιανισμού. Ο Λακτάντιος ( De ira dei, 11) αναφέρει ότι ο Ερμής ήταν πολύ μεγαλύτερος από τον Πλάτωνα και τον Πυθαγόρα, αλλά και από τους επτά σοφούς. Συχνότατα γίνονται αναφορές σε προχριστιανικά ή χριστιανικά κείμενα, όπως το Divinae Instutiones, σε δηλώσεις του Ερμή περί μονοθείσμου, περί του ανέκφραστου χαρακτήρα της θεότητας και περί του θείου λόγου.

Τέλος, αναφορές περί Ερμού βρίσκουμε στον Ιάμβλιχο (Περί Μυστηρίων Ι, 2), όπου αναφέρεται ότι ο Πλάτων και ο Πυθαγόρας «είχαν λεπτομερώς εξετάσει τις αρχαίες στήλες του Ερμή .... για να συγκροτήσουν την φιλοσοφία τους». Επίσης ο Πλάτων στους διαλόγους του «Κρατύλο», «Φίληβο» και «Φαίδρο» κάνει λόγο για την ερμητική διαλεκτική που επιτρέπει το ξύπνημα της ψυχής και προάγει το μεγαλείο του Λόγου.

ε. Η ερμητική αναγέννηση. Το αλχημιστικό Corpus.

Τα ίχνη του Corpus Hermeticum χάνονται μεταξύ του 6ου και του 11ου αιώνα. Ο W. Scott, όμως, υποστηρίζει ότι μέρος της ερμητικής παράδοσης είχε διασωθεί από τους Σαβείους, οι οποίοι τον 9ο αιώνα τελούσαν ακόμη στο Αράν μια ειδωλολατρική λατρεία αφιερωμένη στον Ερμή - Θωθ, τον οποίον ταύτιζαν επιπλέον και με τον βιβλικό Ενόχ. Ο L. Massignon σημειώνει ότι οι πρώτοι μουσουλμάνοι που αποδέχθηκαν τον ερμητισμό ήταν οι Σιίτες για τους οποίους θεωρήθηκε ο Ερμής ως «ο πατέρας των σοφών και ο προφήτης των φιλοσόφων».

Από το αλλό μέρος οι μαρτυρίες Αράβων συγγραφέων βεβαιώνουν την ερμητική παράδοση στο Ισλάμ μεταξύ του 9ου και του 13ου αιώνα, κυρίως με την μορφή των αλχημιστικών πραγματειών. Εξάλλου η μαρτυρία του Μιχαήλ Ψελλού απόδεικνύει ότι το Corpus Hermeticum πρέπει να ήταν γνωστό στη Κωνσταντινούπολη στις αρχές του 11ου αιώνα, πριν περάσει για δεύτερη φορά στην δύση κατά την Αναγέννηση και την περίοδο του Κλασσικισμού.

Προτού, όμως, φθάσει η περίοδος της ερμητικής Αναγέννησης, η ερμητική παράδοση και οι διακλαδώσεις της (απόκρυφη φιλοσοφία, φυσική μαγεία, και αλχημιστική τέχνη) καλλιεργήθηκαν στην μεσαιωνική Δύση. Να θυμηθούμε έργα όπως το Livre de la composition d’ alchimie ( Βίβλος της σύνθεσης της Αλχημείας) του Robert de Chester, την πραγματεία De Alchimia του Αλβέρτου του Μεγάλου, την Πραγματεία περί Φιλοσοφικής Λίθου του Αγίου Θωμά του Ακινάτη, το σύνολο των έργων του Roger Bacon του Reymond Lulle και άλλων συγγραφέων μικρότερης προβολής.

Το πέρασμα των αιώνων σε τίποτα δεν επηρέασε τις ιδέες αυτές, οι οποίες διατηρήθηκαν αναλλοίωτες και σε καιρούς πιο φωτείνους για τα ανθρώπινα πνεύματα. Άξιες ιδιαίτερης μνείας είναι oι αναγεννησιακές μελέτες και οι μεταφράσεις των ερμητικών κειμένων από τους Ιταλούς πλατωνικούς φιλοσόφους Μarsilio Ficino (ιδρυτής της Πλατωνικής Ακαδημίας της Φλωρεντίας το έτος 1440), Francisco Patrici (διδάσκαλος στην Πλατωνική Ακαδημία της Φερράρα περίπου το έτος 1550), καθώς και τον καββαλιστή φιλόσοφο Pico della Mirandola , οι οποίοι εξήγαγαν την γνώμη ότι σ’ αυτά βρίσκεται η αρχική πηγή των Ορφικών μυστηριακών τελετουργιών, καθώς και της Πυθαγόρειας και Πλατωνικής φιλοσοφίας.

Αναμφίβολα, πάντως, η πιο αυθεντικές ερμητικές φωνές της εποχής τους είναι αφενός ο Θ. Παράκελσος (1493 - 1541), ο οποίος επανέθεσε την βάση της ερμητικής τριαδικής υπόστασης: τριπλό σύμπαν, τριπλή αλχημική αρχή, τριπλή υπόσταση του ανθρώπου, αλλά κυρίως τις θεμελιώδεις αρχές της αλχημιστικής επιστήμης και αφετέρου ο Giordano Bruno (1548 - 1600). Αυτός, στην πραγματεία του Expulsion de la bete triomphante (1584), εγκωμιάζει την Αιγυπτιακή ερμητική παράδοση και μέσω αυτής προσβλέπει σε μία θρησκευτική, ηθική, αλλά και κοινωνική αναθεώρηση, που αποφάσισε στον ουρανό η θεική σοφία με σκοπό την ανεύρεση της θεϊκής φυσικής πηγής.

στ. Ερμητική επιστήμη και φιλοσοφία.

Με τον όρο Ερμητική επιστήμη θα μπορούσαμε να συμπτύξουμε όλο αυτό το απαύγασμα της αρχαίας μυστηριακής σοφίας, όπως αυτή μετεξελίχθηκε, καθώς είδαμε, στο πέρασμα των αιώνων. Κυρίως όμως εννοούμε την επιστήμη των αλχημιστών, η οποία έλαβε το όνομα της από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τον οποίο οι αλχημιστές θεωρούσαν ως ιδρυτή της επιστήμης τους. Τους τελευταίους αιώνες η ερμητική επιστήμη καλείται γενικότερα και Αποκρυφισμός ή Απόκρυφος Επιστήμη ή και Εσωτερισμός. Στις ημέρες μας η ερμητική επιστήμη αποτελεί για όλα τα μυητικά τάγματα την περί των απορρήτων διδασκαλία και την ασχολία με τις απόκρυφες δυνάμεις της Φύσεως, του Ανθρώπου και του Θείου Κόσμου. Είναι η διδασκαλία, η οποία κατά βάση αναζητεί το περιεχόμενό της μεταξύ της γνώσεως και της υποθέσεως, των νόμων των Φυσικών επιστημών και της έρευνας του αόρατου του απόκρυφου, του κεκρυμμένου και του απρόσιτου.

Η φιλοσοφική θεώρηση, τώρα, της ερμητικής επιστήμης ανέκαθεν στηρίχθηκε στις αρχές όλων των αρχαίων μυστηριακών μύθων, καθώς και στις βασικές φιλοσοφικές αναζητήσεις των φωτεινών εκείνων πνευμάτων, που προήγαγαν τη μελέτη της. Διευρύνθηκε υπό το πρίσμα των κατευθύνσεων του επιστημονικού ορθολογισμού, και καλλιεργήθηκε συστηματικά από τις Αδελφότητες των Ροδοσταύρων και κατόπιν των Ελευθέρων Τεκτόνων. Στηρίχθηκε πάντοτε επί των βιβλίων του Ερμή και διακρίθηκε στις μεθόδους της σε: Αλχημεία, Αστρολογία, Λευκή Μαγεία και Θεραπευτική.

ζ. Ερμητισμός και σύγχρονα τάγματα - Tεκτονισμός

Ανέκαθεν οι τέκτονες συγγραφείς και μελετητές ανεζήτησαν να εξακριβώσουν και καθορίσουν το σημείο επαφής του Ελευθεροτεκτονισμού με τον Ερμητισμό. Ιδιαίτερα οι οπαδοί της αποκρυφιστικής και της μυστηριακής τεκτονικής φιλοσοφικής σχολής κατέστησαν αναμφισβήτητο τον δεσμό αυτό, αναλύοντας το μυσταγωγικό περιεχόμενο της καταγωγής του Ελευθεροτεκτονισμού. Ο Α. Ρike, o A. Mackey, o Ragon, o Papus, αλλά και ο Ν. Λάσκαρης συγκλίνουν χωρίς περιστροφές στην άποψη ότι η μελέτη των συμβόλων και των περιεχομένων των διαφόρων τεκτονικών βαθμών, καθώς και η στενή σχέση με την ερμητική φιλοσοφία, μας οδηγούν ασφαλώς στο συμπέρασμα ότι η αποκρυφιστική παράδοση αποτελεί το μοναδικό περιεχόμενο και του παλαιού και του νεώτερου Ελευθεροτεκτονισμού, ο οποίος αν αποξενωθεί από την μυστηριακή του μορφή, θα απέβαινε ένα απλό βέβηλο σωματείο.

Iδιαίτερη αξία, όμως, έχει για την σχέση τεκτονισμού και ερμητισμού, η αναφορά ορισμένων στοιχείων που χρονολογούνται πριν το 1717, έτος - ορόσημο για τον σύγχρονο τεκτονισμό (ίδρυση της πρώτης Μεγάλης Στοάς ανά τον κόσμο). Ο Κ. R. Gould τονίζει ότι ήδη από τον 14ο αιώνα βρίσκουμε, κυρίως στην Αγγλία, εκτός των καθαρώς επαγγελματικών, και τεκτονικά σωματεία, τα οποία έχουν θεωρητικό και συμβολικό χαρακτήρα. Παρατηρείται, λοιπόν, σταδιακά το φαινόμενο να γίνονται δεκτοί εντός των στοών των επαγγελματιών τεκτόνων και άνδρες, οι οποίοι δεν ήταν αρχιτέκτονες και οικοδόμοι, αλλά ήταν αποκρυφιστές, αλχημιστές και γενικώς μελετητές των μεταφυσικών προβλημάτων.

Την ανάπτυξη της πρακτικής εφαρμογής της αλχημείας και την καλλιέργεια της ερμητικής επιστήμης, μέσω των διαφόρων θεοσοφικών σχολών, ακολούθησε η Ροδοσταυρική κίνηση, η οποία ξεκίνησε από την Γερμανία και διαδόθηκε ταχέως σε Αγγλία και Γαλλία. Έτσι, την εποχή του Ε. Αshmole (1640), ο οποίος υπήρξε Ροδόσταυρος και ένας από τους αρχαιότερους «θεωρητικούς» τέκτονες, ο ερμητισμός θεωρείται στην Αγγλία, ήδη, παλαιά επιστήμη. Δεν είναι επομένως διόλου παρακινδυνευμένη η μεταφορά από τον Wite της άποψης του Ragon, ότι οι ερμητικοί φιλόσοφοι βρήκαν καταφύγιο εντός των στοών και σταδιακά εισήγαγαν τον συμβολισμό τους. Αν δεχθούμε, δε, την άποψη του H. Haywood στο έργο του «Ο Συμβολικός Τεκτονισμός», ως αληθή, ολόκληρο το Μέγα ‘Έργο των ερμητικών φιλοσόφων, το οποίο δεν είναι παρά ο πέπλος που κρύβει ανώτερα πεδία ερεύνης, ανευρίσκεται στα μυστήρια της Βασιλικής Τέχνης.

Στο συμβολικό τεκτονισμό, τώρα, η προς εξέλιξη ύλη, για να χρησιμοποιήσουμε την αλχημιστική ορολογία, είναι μεν συνηθέστατη και ανευρίσκεται παντού, πλην όμως, κατά τα λεγόμενα του O. Wirth «κάθε υλικό δεν είναι κατάλληλο για την κατασκευή του αγάλματος του Ερμού. Το έργο μόνον τότε είναι δυνατόν να επιτύχει, όταν εκλεγεί το σωστό αντικείμενο». Έτσι, για την προπαρασκευή των μυηθέντων στο Τάγμα ακολουθείται η ατραπός των δοκιμασιών, η οποία ξεκινά με την αφαίρεση των μετάλλων. Κατά την ερμητική φιλοσοφία η πράξη αυτή αποσκοπεί στην αναγωγή της ύλης στην ουσία της και μόνον, πράγμα που επιτυγχάνεται με την εκκαθάριση της εξωτερικής όψεως και της εσωτερικής διαθέσεως του δοκίμου.

Σε αυτήν την κατάσταση της πρωτογενούς αγνότητας ο υπό μυήσιν εγκλείεται στον Σκ\ Θ\, ο οποίος αντιστοιχεί προς την φιάλη ή το φιλοσοφικό ωό των αλχημιστών, και αποθνήσκει συμβολικώς. Σε ορισμένους Σκ\ Θ\ διατηρείται και στις μέρες μας η αναγραφή της λέξης V.I.T.R.I.O.L. σε έναν από τους τοίχους του Διασκεπτηρίου. Η ερμηνεία της αποτελούσε ένα μεγάλο μυστικό για τους αλχημιστές. Αυτό διότι τα γράμματα τους θύμιζαν τη φόρμουλα: Visita Interiora Terrae, Rectifando Invenies Occultum Lapidem ( Επισκέψου το εσωτερικό της γης και θα βρεις την κρυμμένη λίθο των Σοφών).

Πρόκειται βεβαίως την φιλοσοφική λίθο των αλχημιστών, που αντιστοιχείται από πολλούς με τον κυβικό λίθο των τεκτόνων. Όσον αφορά τώρα, τα δοχεία με το άλας και το θείο, τα οποία βρίσκονται επάνω στο τραπέζι του Διασκεπτηρίου, αυτών η ύπαρξη δικαιολογείται από την αλχημιστική θεωρία των τριών αρχών: Θείο, Υδράργυρος και Άλας. Το θείο συμβολίζει την ενεργητική, την προσωπική δράση, η οποία εκπορεύεται από το κέντρο του όντος και αντιπροσωπεύεται από την στήλη J\ . Tο άλας συμβολίζει κάθε τι, που από πνευματική και ηθική άποψη συνιστά την ίδια την ουσία της προσωπικότητας και αντιπροσωπεύεται από την στήλη Β\ .

Τέλος, η νοητή ύπαρξη του υδραργύρου αποτελεί την εξισορροποιητική σταθερά, που αντιπροσωπεύει το σταθερό μέρος του όντος.
.
Μετά τη συγγραφή της φιλοσοφικής του διαθήκης ο δόκιμος και αφού έχει κληθεί να απαντήσει στις τρείς βασικές ερωτήσεις, που καλύπτουν όλο το βασίλειο της συμπαντικής ηθικής, προετοιμάζεται για την κυρίως μυήση. Έτσι, παρουσιάζεται προ της Θ\ του Ν\, την οποία και κρούει. Έχει το στήθος του ακάλυπτο από το μέρος της καρδιάς (δείγμα της ελλείψεως οποιασδήποτε εγωιστικής επιφύλαξης), έχει γυμνό το δεξί του γόνατο (για να υποδηλώσει τα αισθήματα φιλοσοφικής ευσέβειας, τα οποία πρέπει να πρυτανεύουν στην αναζήτηση της αλήθειας) και ανυπόδητο το δεξί του πόδι (δείγμα ταπεινότητος και ιερής ευσέβειας). Τα μάτια του είναι τυφλά για να μπορεί να αισθανθεί.

Άλλωστε κατά την ερμητική φιλοσοφία οι περισσότερες αλήθειες είναι διαισθητικής τάξεως, τις οποίες μπορεί να αντιληφθεί κανείς χωρίς καν αυτές να έχουν εκδηλωθεί στον υλικό κόσμο. Κατά την διάρκεια της μύησης, που ακολουθεί, ο δόκιμος διανύει τις τρείς περιοδείες, καθάρεται δια των στοιχείων του πυρός και του ύδατος, πίνει εκ του πικρού κύλικα και σταδιακά οδηγείται προς το Φως. Νεογεννηθείς, πλέον, ακολουθώντας τις πανάρχαιες μυητικές ατραπούς, εισέρχεται στους κόλπους του Τάγματος και ενδύεται με το λευκό περίζωμα της υποταγής, του σεβασμού και της δικαιοσύνης. Τώρα, δεν μένει παρά, κατά τα λεγόμενα του Wirth ο μύστης να αναπτύξει τα λαμπρά διανοητικά του χαρίσματα και τις δυνάμεις της βούλησής του για να καλλιεργήσει τις αρετές της καρδίας του. Έτσι, θα λάβει ανταμοιβή καταρχήν δια του αισθήματος, αλλά κυρίως δια της ερμητικής οδού. Αυτά, αλληλένδετα θα τον ανυψώσουν στον απώτερο αστέρα του μακρόκοσμου ή αλλιώς του Μεγάλου Κόσμου.

η. Επιμύθιο.

Εξετάσαμε, λοιπόν, την υπόσταση του Ερμή μέσα από ένα σύνολο ιστορικών και μυθικών πηγών, καθώς και μέσα από έναν αριθμό κειμένων, τα οποία αποδίδονται πρωτογενώς σ’αυτόν και αναφέρονται ως ερμητικά κείμενα. Προσεγγίσαμε τις απαρχές της Ερμητικής επιστήμης και φιλοσοφίας και ακολουθώντας την μυστική μυητική ατραπό είδαμε συγκριτικά την εφαρμογή τους στην τεκτονική παράδοση.

Ο ερμητισμός, ως σύνολο θεωριών και πρακτικών, που εκπορεύονται από την απόκρυφη επιστήμη, είναι κατά τον Papus η ψυχή του κόσμου (animus mundi) κάτω από τον έλεγχο της Θείας Σοφίας. Είναι η απόκρυφη επιστήμη (scientia occulta), η οποία αφυπνίζει τους μυημένους και φωτίζει τους μύστες. Είναι η οδός, που περνά από τις διδασκαλίες των ιεροφαντών της Αιγύπτου, συνεχίζει με τους Γνωστικούς και τους Νεοπλατωνικούς της Αναγέννησης, με τους καββαλιστές φιλοσόφους και φθάνει στους Αλχημιστές, τους Ροδόσταυρους, τους Πεφωτισμένους και τους Τέκτονες.

Η ερμητική φιλοσοφία είναι η φιλοσοφία, που συνδυάζει το ουσιώδες της Γνώσεως, την Θεία Πρόνοια, το Πεπρωμένο και την ανθρώπινη Βούληση. Δεν πρόκειται σε καμμία περίπτωση για θρησκευτική φιλοσοφία, για θεολογία ή απλώς μελέτη του Θεού και της Φύσεως. Συμβαδίζει αρμονικά με την Τεκτονική γνώση και εμπλουτίζεται απ’ αυτήν. Είναι η αρχή κάθε μυστηρίου και κάθε μυητικού φωτός. Είναι ο στόχος, που κάθε τέκτονας οφείλει να αναζητά με θερμό ενθουσιασμό. Είναι η ψυχή του Κόσμου.

Μια ολόκληρη φάρμα σε πολυκατοικία

Για τους κατοίκους αυτού του συγκροτήματος διαμερισμάτων ο περιβάλλων χώρος είναι κάτι πολύ περισσότερο από... ένα μικρό οικόπεδο για φύτευση.
 
Το Homefarm είναι η πλήρης έννοια της αστικής γεωργίας, καθώς παράλληλα με τη διαμονή τους στα διαμερίσματα οι κάτοικοι καλούνται να καλλιεργήσουν λαχανικά και φρούτα, βότανα και φυτά που θα τους προσφέρουν καρπούς από τα χεράκια τους στα πιάτα του καθημερινού γεύματος.
 
 
Στη Σιγκαπούρη αναπτύσσεται ένας νέος δραστήριος τρόπος ζωής για τους κατοίκους των πόλων, κυρίως για όσους θέλουν να ενσωματώσουν τη διαμονή τους στην πόλη με τις ασχολίες στη φύση. Οι κάτοικοι θα μπορούν να φυτεύουν, να κάνουν τις απαραίτητες εργασίες και να συλλέγουν τους καρπούς μόνοι τους, συντελώντας με τον τρόπο αυτό και στην ανάπτυξη της γεωργίας στη χώρα αλλά και στην παραγωγή βιολογικών προϊόντων. Επιπλέον η δραστηριότητα αυτή θα πειτρέπει στους συνταξιούχους να έχουν μια ευχάριστη ασχολία κάθε μέρα.
 
 

Επιστήμονες δημιούργησαν σε εργαστήριο πιθανές συνθήκες εμφάνισης ζωής

Τσέχοι επιστήμονες, με τη βοήθεια ενός γιγάντιου λέιζερ, προσομοίωσαν στο εργαστήριό τους τις πιθανές συνθήκες εμφάνισης της ζωής στη Γη πριν από περίπου τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια. 
 
Το πείραμα προσπάθησε να απαντήσει στο ερώτημα αν η μαζική πτώση αστεροειδών στον πλανήτη μας, ο λεγόμενος «Ύστερος Βαρύς Βομβαρδισμός» στη γλώσσα των γεωλόγων, μια πραγματική κόλαση φωτιάς και καταστροφής που συνέβη πριν από 3,85 έως 4 δισεκατομμύρια χρόνια, μπορεί να αποτέλεσε τον «σπινθήρα» που έθεσε σε κίνηση τον «τροχό» της ζωής. Οι πρώτες εκτιμήσεις από το πείραμα δείχνουν ότι αυτό είναι όντως πιθανό να συνέβη.
 
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον χημικό Σβατοπλούκ Τσίβις του Ινστιτούτου Φυσικοχημείας της Ακαδημίας Επιστημών της Τσεχικής Δημοκρατίας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), σύμφωνα με το "Science" και το "New Scientist", χρησιμοποίησαν το μήκους 150 μέτρων λέιζερ «Αστερίξ» για να να διασπάσουν μια χημική ουσία - κλειδί που πιστεύεται ότι υπήρχε στην πρώιμη Γη, το φορμαμίδιο, προκειμένου να μιμηθούν τις συνέπειες από μια πτώση αστεροειδούς.
 
Η στιγμιαία δράση του λέιζερ, που παρήγαγε περίπου ένα δισεκατομμύριο κιλοβάτ ενέργειας σε ένα μόλις δισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου, προκάλεσε θερμοκρασίες έως 4.230 βαθμών Κελσίου, καθώς επίσης ένα ισχυρό κρουστικό κύμα και τη δημιουργία έντονων ακτινοβολιών (υπεριώδους και Χ). Με αυτό τον τρόπο, όπως διαπιστώθηκε, παρήχθησαν τα τέσσερα νουκλεοτίδια (αδενίνη, γουανίνη, κυτοσίνη και ουρακίλη), δηλαδή οι τέσσερις οργανικές ενώσεις που αποτελούν τους θεμέλιους λίθους του RNA, αλλά και του DNA (όπου η θυμίνη αντικαθιστά την ουρακίλη).
 
Οι εν λόγω ενώσεις έχουν δημιουργηθεί και με άλλους τρόπους στο παρελθόν, αλλά το νέο πείραμα είναι το πρώτο που ενισχύει τη θεωρία ότι όλα ξεκίνησαν με ένα «από μηχανής... βράχο» από το διάστημα, ο οποίος αποτέλεσε τον πρώτο κρίκο στην κατοπινή μακρά αλυσίδα της ζωής.
 
Φαίνεται πως είναι δυνατό η πτώση ενός ουράνιου σώματος (πόσο μάλλον όταν υπήρξε πραγματικός βομβαρδισμός εξ ουρανού στις απαρχές της Γης) να «γέννησε» τα βασικά συστατικά της ζωής. Σε ένα ανάλογο συμπέρασμα -ότι η ζωή μπορεί να προκύψει σταδιακά από την μη ζωή, δηλαδή η βιοχημεία από τη χημεία- είχε καταλήξει το ιστορικό πείραμα των χημικών Στάνλεϊ Μίλερ και Χάρολντ Ούρεϊ το 1952 στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο.
 
Εξάλλου, το νέο πείραμα ενισχύει την πεποίθηση αρκετών επιστημόνων ότι η ζωή είναι δυνατό να έχει ξεπηδήσει και αλλού στο σύμπαν, μέσα από καθαρά φυσικοχημικές διαδικασίες. Αυτό ακριβώς ελπίζουν οι αστροβιολόγοι που αναζητούν ζωή (όχι κατ' ανάγκη νοήμονα) σε εξωπλανήτες και πιστεύουν ότι είναι θέμα χρόνου να τη βρουν.
 
«Η ανάδυση της ζωής στη Γη δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, αλλά η άμεση συνέπεια των συνθηκών στην αρχέγονη Γη και στη γειτονιά της», ανέφεραν οι τσέχοι επιστήμονες. Κατά συνέπεια, όπως λένε, κάτι ανάλογο πρέπει να έχει συμβεί και αλλού.
 
Όμως, άλλοι επιστήμονες εμφανίστηκαν πιο επιφυλακτικοί και υποστήριξαν ότι ούτε το τσεχικό πείραμα αποδεικνύει με σιγουριά πώς ακριβώς εμφανίστηκε η ζωή στη Γη, απλώς ενισχύει μια από τις βασικές θεωρίες. Όπως τόνισαν οι σκεπτικιστές, από την εμφάνιση των νουκλεοτιδίων έως την ανάδυση της ζωής μεσολαβούν πολλά ενδιάμεσα στάδια και το πώς αυτά πραγματοποιήθηκαν βήμα - βήμα, παραμένει μυστήριο, ακόμη κι αν κανείς δεχτεί ότι όντως οι αστεροειδείς αποτέλεσαν τον αρχικό «καταλύτη» για τον πρώτο σπινθήρα της ζωής.
 
Μια εναλλακτική θεωρία (της «πανσπερμίας») υποστηρίζει ότι η ζωή είχε εξελιχθεί πρώτα αλλού στο σύμπαν και έφθασε έτοιμη στη Γη πάνω και μέσα σε αστεροειδείς και κομήτες που έπεσαν στον πλανήτη μας.

ΜΟΥΣΑΙΟΥ: Τα καθ' Ηρώ και Λέανδρον

Hero and Leander's farewell -  William Turner
Τραγούδησε, θεά, τον λύχνον, τόν μάρτυρα κρυφών ερώτων, καί τον νυκτερινόν κολυμβητήν τών νυμφικών τραγουδιών, πού διαπλέουν τήν θάλασσαν, καί τόν σκοτεινόν γάμον, πού δέν τόν είδε ή άθάνατη ‘Ηώς (ή αύγή), καί τήν Σηστόν καί τήν ‘Αβυδον, όπου έγινε ο νυκτερινός γάμος τής Ηρούς.
‘Ακούω μαζί τον Λέανδρον, πού κολυμβά καί τόν λύχνον, τόν λύχνον πού άναγγέλλει τήν ύπηρεσίαν (τήν έκδούλευσιν) τής ‘Αφροδίτης, τόν άγγελιαφόρον, πού έτοιμάζει τόν γάμον τής Ήρούς, ή όποία παντρεύεται τήν νύκτα, τόν λύχνον, τήν χαράν τού έρωτος, τόν οποίον μακάρι νά ώδηγούσε ό αίθέριος Ζεύς ύστερα από τόν νυκτερινόν άθλον (τό νυκτερινόν κατόρθωμα) είς τήν συνάθροισιν τών άστρων, Καί να άποκαλέση αυτόν νυμφικόν άστρον τών ερώτων, διότι ύπήρξε βοηθός (ό λύχνος) ερωτομανών πόνων• καί διεφύλαξε τήν άγγελίαν (τήν άποστολήν του ώς άγγελιαφόρου) τών ακατασιγάστων ερώτων, μέχρις ότου εφύσηξε φοβερός εχθρικός άνεμος.
Αλλά έλα, θεά, τραγούδησε μαζί μ’ έμένα το σύγχρονο τέλος τού λύχνου, πού έσβησε, καί τού Λεάνδρου, πού χάθηκε.

‘Η Σηστός καί ή Άβυδος ήσαν απέναντι, πλησίον είς την θάλασσαν, καί είναι πόλεις γειτονικές ό δέ “Ερως, τεντώνοντας τά τόξα του, έρριξε ένα βέλος έναντίον καί τών δύο πόλεων κι’ έφλόγισε ένα νέον καί μίαν παρθένον• καί τό όνομά των ήτο Λέανδρος ό θελκτικός καί ή παρθένος ‘Ηρώ.
Καί ή μέν ‘Ηρώ κατοικούσε είς τήν Σηστόν, ό δέ Λέανδρος είς τήν πόλιν τής ‘Αβύδου, καί ήσαν καί οί δύο των πανέμορφα άστέρια είς τάς δύο πόλεις, όμοια μεταξύ των. ‘Εσύ δέ, έάν κάποτε περάσεις άπό εκεί, να αναζητήσεις για χάρη μου κάποιον πύργον, όπου κάποτε εστέκετο ή Σηστιάς (ή έκ Σηστού καταγομένη) ‘Ηρώ, κρατούσα στά χέρια ένα λύχνον: καί καθοδηγούσε τόν Λέανδρον•

ν’ αναζητήσης επίσης τόν πορθμόν (τό πέρασμα) τής αρχαίας ‘Αβύδου, πού ακούεται ό θόρυβος τής θαλάσσης, όταν είναι ταραγμένη, καί ό όποίος κλαίει (θρηνεί) ακόμη την μοίραν καί τόν έρωτα τού Λεάνδρου.
Αλλά άπό πού ό Λέανδρος, πού είχε τό σπίτι του στήν “Αβυδο, έπόθησε τήν ‘Ηρώ καί παρέσυρε καί έκείνην είς τά δίχτυα τού πόθου; ‘Η ‘Ηρώ, μιά χαριτωμένη παρθένος, πού έτυχε νά έχη θεότρεφτο αίμα, ήταν ιέρεια τής Κύπριδος (τής ‘Αφροδίτης), καί ήταν άπειρος άπό γάμους, καί κατοικούσε είς ένα πύργον τών προγόνων της πλησίον τής γειτονικής θαλάσσης, καί ήταν μιά άλλη βασίλισσα Κύπρις• άπό φρονιμάδα δέ καί συστολή ποτέ δέν συναναστράφηκε συγκεντρωμένες γυναίκες, ούτε ποτέ έλαβε μέρος σε χορό πού προσφέρει χαρά είς τίς νέες τής δικής της ηλικίας, επειδή απέφευγε τις ζηλότυπες κατηγορίες τών γυναικών•
καί πράγματι οι γυναίκες είναι ζηλότυπες για την χαρά τών άλλων’
άλλά πάντοτε εξευμένιζε την Κυθέρειαν Άφροδίτην, καί πολλές φορές κατεπράϋνε μέ θυσίες καί τόν “Ερωτα μαζί μέ τήν επουρανίαν μητέρα του, επειδή έτρεμε (εφοβείτο) τήν φλογεράν φαρέτραν του.
‘Αλλ ούτε μέ αύτόν τόν τρόπον κατόρθωσε νά αποφύγη τά βέλη του πού αποπνέσυν φωτιά.
‘Εφθασε λοιπόν ή παλλαϊκή εορτή τής Κύπριδος, τήν όποίαν τελούν είς τήν Σηστόν πρός τιμήν τού Αδώνιδος καί τής Κυθερείας, κι’ έσπευδαν να έλθουν είς τήν αγίαν ήμέραν όλοι μαζί, όσοι κατοικούσαν είς τά άκρα τών νησιών, πού περιβάλλονται άπό τήν θάλασσαν• άλλοι μεν άπό τήν Αιμονίαν καί άλλοι άπό τήν θαλασσινήν Κύπρον• ούτε καμμιά γυναίκα παρέμενε είς τις πόλεις τών Κυθήρων ούτε κανείς πού νά μή χορεύη εις τα πτερά τού ευώδους (τού μυρωδάτου) Λιβάνου•
ούτε κανείς άπό τούς περιοίκους έλειψε τότε άπό την εορτή, ούτε κάτοικος τής Φρυγίας ούτε αστός τής γειτονικής ‘Αβύδου, ούτε κανείς νέος πού αγαπάει τις κοπέλλες διότι πράγματι εκείνοι (οι νέοι), πηγαίνουν πάντοτε όπου γίνεται λόγος δι’ εορτή, τρέχουν εσπευσμένως εκεί όχι τόσον δια να
προσφέρουν θυσίας εις τούς θεούς, όσον δια τα κάλλη (δια να δουν τα κάλλη) τών παρθένων, πού συγκεντρώνονται εκεί (εις τον τόπον τής εορτής).

Η δε παρθένος ‘Ηρώ επορεύετο (επήγαινε) εις τον ναό τής θεάς, ακτινοβολούσα με τήν λάμψη τού ωραίου προσώπου της, καί έμοιαζε σάν λευκομάγουλη ανατέλλουσα σελήνη, ενώ τα άκρα τών λευκών παρειών της κοκκίνιζαν κυκλικά σάν το δίχρωμο ρόδο, όταν βγαίνει από τούς κάλυκες αληθινά θα μπορούσε κανείς να πει ότι εις τα μέλη τής Ήρους ανεφάνει ένα τοπίον άπό ρόδα διότι το χρώμα τών μελών της έκοκκίνιζε• ένώ δέ έβάδιζε κάτω από τα σφυρά τής κόρης μέ τόν λευκόν χιτώνα έλαμπαν ρόδα•
καί πολλές Χάριτες άπέρρεαν άπό τό σώμα (τής Ηρούς). Οι δε παλαιοί είπαν ψέματα ότι τρείς Χάριτες έγεννήθησαν• καί το μάτι τής Ηρούς γελαστό άνθιζε σάν τα μάτια εκατό Χαρίτων.
‘Αληθινά ή Κύπρις (ή ‘Αφροδίτη) βρήκε ίέρειαν, πού ήτο αντάξιά της.
Ετσι αυτή (ή ‘Ηρώ), αναδειχθείσα πρώτη μεταξύ πολλών γυναικών ως ιέρεια τής Κύπριδος, εφαίνετο σάν νέα Κύπρις.
Είσεχώρησε δέ (ή ‘Ηρώ) είς τάς απαλάς φρένας (είς τά μαλακά μυαλά) τών νέων• καί δέν υπήρχε κανείς άνδρας, πού να μη επιθυμούσε να έχει την ‘Ηρώ μαζί στο δικό του κρεββάτι.
Κι’ αύτή βέβαια, όπου κι’ αν περιεφέρετο μέσα εις τόν ναόν μέ τα ωραία θεμέλια, είχε ώς άκόλουθον τόν νούν καί τα μάτια καί τάς επιθυμίας τών ανδρών•
καί κάποιος μεταξύ τών νέων κατελήφθη άπό θαυμασμόν καί είπε τα έξής λόγια:
Επήγα καί εις την Σπάρτην καί είδα τήν πόλιν ιής Λακεδαίμονος, όπου ακούομεν διά τήν μάχην καί τον άγώνα τών χαρών•
τέτοια όμως νέα ποτέ δεν είδα, τόσον ωραία καί τρυφερή
καί ίσως ή Κύπρις έχει μίαν άπό τις νεώτερες Χάριτες,
Εκουράσθηκα να την παρατηρώ, αλλά όμως δέν έχόρτασα νά τήν βλέπω.
Είθε αμέσως να πεθάνω, αφού προηγουμένως ανεβώ εις το κρεβάτι της Ήρούς’
Δέν θά επιθυμούσα εγώ να είμαι θεός εις τον Όλυμπο, εάν είχα δική μου σύζυγο εις το σπίτι μου την ‘Ηρώ.
‘Εάν όμως δεν αρμόζει εις εμέ να θωπεύω την δική σου ιέρεια,

είθε, ω Κυθέρεια, να μου δώσεις όμοια νέα σύζυγο (σάν την ‘Ηρώ).
Αυτά περίπου έλεγε κάποιος από τούς νέους• κι• άλλος από εδώ, άλλος από εκεί αποκρύπτων τήν πληγήν του (τό ερωτικόν τραύμα) είχε καταληφθή υπό ερωτικής μανίας άπό το κάλλος τής κόρης.
‘Αλλά εσύ, δυστυχισμένε Λέανδρε, καθώς είδες τήν ώραίαν κοπέλλα, δέν ήθελες νά βασανίζης τό μυαλό σου μέ κρυφά κεντρίσματα, αλλά κατενικήθης απροσδόκητα από τα βέλη, πού αποπνέουν φωτιά, καί δεν ήθελες να ζείς αποχωρισμένος από την περικαλλή (τήν ωραιοτάτη) ‘Ηρώ.
Μαζί δέ μέ τάς άκτίνας τών βλεφάρων της έμεγάλωνε καί ή έρωτική φωτιά (τού Λεάνδρου), καί ή καρδιά του έκόχλαζε άπό τήν όρμήν τού άκατανικήτου πυρός.
Διότι τό περιπόθητον κάλλος αψόγου γυναικός καθίσταται όξύτερον είς τούς άνθρώπους άπό ένα πτερωτό βέλος•
καί τό μάτι (τό κοίταγμα μέ τό μάτι) είναι ό δρόμος• από τις βολές τού ματιού γλιστράει ή πληγή (ή ερωτική πληγή) καί βαδίζει πρός τήν καρδιά τού ανδρός.
Κατέλαβε δέ τότε αυτόν (τόν Λέανδρον) έκπληξις, αναίδεια, τρόμος, ντροπή• έτρεμε μέν ή καρδιά του, ή δέ ντροπή ήταν δυνατόν νά τόν κυριεύση•
έκ τής έκπλήξεως τό είδος (ή μορφή του) ήταν άριστον, ο έρωτας όμως τόν άπεχώρισεν άπό τήν έντροπήν•
καί μέ θάρρος άποκλίνων λόγω τού έρωτός του πρός τήν αναίδεια βάδιζε ήσυχα (μέ ηρεμία) καί έστάθηκε άπέναντι άπό τήν κόρην’
καί κοιτάζοντας λοξά έρριξε περιστροφικώς δολερές ματιές, παραπλανώντας τό μυαλό τής κοπέλλας μέ νεύματα, χωρίς νά όμιλή:
Αυτή δε, καθώς αντελήφθηκε τόν δόλιον πόθον τού Λεάνδρου, έχαιρε γιά τήν δόξα• μέ ήσυχίαν (μέ ήρεμίαν) δέ καί αύτή πολλές φορές δέν άπέκρυψε τήν δική της ερωτική ματιά, καί με νεύματα κρυφά έπρόδιδε εΙς τόν Λέανδρον (τήν έρωτικήν της έπιθυμίαν).
Καί πάλιν όμως ή κόρη οπισθοχωρούσε’ αλλά ή καρδιά εκείνου έθερμάνθη (ζεστάθηκε), διότι άντελήφθη ή κόρη τόν πόθον του καί δέν τόν άπέκρουσε.
‘Εφ’ όσον μέν λοιπόν ό Λέανδρος άναζητούσε λαθραίαν ώραν, (ώραν μυστικήν, εύκαιρίαν διά νά πλησιάση κρυφά τήν ‘Ηρώ), ή ‘Ηώς έσταμάτησε τό φώς καί κατέβαινεν εις τήν δύσιν•
άπό δέ τήν άπέναντι περιοχήν άρχισε νά φωτίζη ό άστήρ “Εσπερος μέ τήν βαθειά σκιά του.

Τότε έκείνος (ό Λέανδρος) έπροχώρησε πλησίον πρός τήν κόρην, καθώς είδε νά ξεπηδά μαύρη όμίχλη•
καί μέ ήρεμίαν έπίεζε τά ρόδινα δάκτυλα τής κόρης εστέναζε από τό βάθος (τής καρδιάς του) κατά τρόπον, που δέν είναι δυνατόν νά πή κανείς• έκείνη όμως σιωπηλά, σάν ώργισμένη άπέσπασε (έτράβηξε) τό ρόδινο χέρι της.
‘Εκείνος όμως, όταν άντελήφθη τά ένδοτικά νεύματα τής κόρης, θαρραλέα έσυρε (έτραβούσε) μέ τά χέρια του τόν πολυποίκιλον χιτώνα καί τήν ώδήγησε είς τούς σκοτεινούς χώρους τού πολυτελούς ναού,
Καί μέ όκνηρά βήματα τόν άκολουθούσε ή παρθένος ‘Ηρώ, παριστάνουσα ότι δέν ήθελε, καί ξεφώνησε, άπειλούσα τόν Λέανδρον μέ γυναικεία λόγια:
Ξένε, διατί φέρεσαι μέ μανίαν; διατί, δυστυχισμένε, σύρεις (τραβάς) έμέ τήν παρθένον; πάρε άλλον δρόμον, καί άφησε τόν ίδικόν μου χιτώνα, διά νά άποφύγης τήν όργήν τών πλουσίων γονέων μου.
Δέν άρμόζει σέ σένα νά έγγίζης τήν ίέρειαν τής θεάς Κύπριδος• είναι άδύνατον νά φθάσης εις τό κρεββάτι παρθένου. Αυτά τού είπε απειλητικά ή ‘Ηρώ, πού έμοιαζαν μέ παρθενι κά λόγια.
“Οταν όμως ό Λέανδρος ήκουσε τά άπειλητικά γυναικεία λόγια, κατάλαβε ότι αύτά ήσαν σημάδια (άποδείξεις), πού δείχνουν αί παρθένες. όταν ύποχωρούν όταν θέλουν. Καί πράγματι όταν αί γυναίκες άπειλούν τούς νέους, αύταί οι άπειλαί είναι άφ’ έαυτών άγγελοι (ένδείξεις) έρωτικών συνομιλιών.
Αφού δέ έφίλησε τόν εύώδη καλλίχρωμον αύχένα τής κόρης, κτυπημένος άπό τήν μανίαν τού έρωτικού πόθου, τής είπε αύτά τά λόγια Εσύ είσαι γιά μένα ή άγαπητή Κύπρις ύστερα από τήν Κύπριν καί ή ‘Αθηνά ύστερα άπό τήν Αθηνάν,
διότι έγώ δέν σέ θεωρώ ίσην μέ τίς γήϊνες γυναίκες, άλλά σέ παρομοιάζω μέ τάς θυγατέρας τού Διός, υιού τού Κρόνου. Εύτυχής ήτο έκείνος, πού σε έσπειρε, καί ευτυχισμένη ή μητέρα, πού σ’ έγέννησε,

καί μακαριωτάτη ή κοιλιά, πού σέ κυοφορούσε. ‘Αλλ’ άκουσε τις παρακλήσεις μου καί εύσπλαχνίσου (λυπήσου) τόν ίσχυρόν πόθον μου.
‘Εσύ σάν ίέρεια πού είσαι τής Κύπριδος, πρέπει νά άσκής τά έργα τής Κύπριδος. “Ελα έδώ καί τέλεσε τά θέσμια τού γάμου. Δέν άρμόζει εις τήν Άφροδίτην νά ύπηρετήται άπό παρθένον.
‘Η Κύπρις δέν θερμαίνεται μέ τάς παρθένους. ‘Εάν όμως θελήσης νά μάθης τά έρωτικά θέσμια τής θεάς καί τις άληθινές τελετουργίες, ύπάρχει ό γάμος καί τό κρεββάτι. Σύ δέ, έάν άγαπάς τήν Κυθέρειαν, άποδέξου τόν εύχάριστον θεσμόν τών έρώτων, πού θέλγουν τόν νούν καί έμέ τόν ίδικόν σου ίκέτην πρόσεχε, καί, άν θέλης, πάρε με σύζυγόν σου, έμέ πού μέ έπιασε γιά χάρι σου μέ τά ιδικά σου βέλη ό “Ερως, όταν μέ συνήντησε.
- Ετσι ό ταχύς ‘Ερμής μέ τό χρυσό κηρύκειον έφρόντισε νά είναι ύπηρέτης ό γενναίος ‘Ηρακλής είς τήν νύμφην Ίορδανίαν. •Αλλά έμένα έστειλε σέ σένα ή Κύπρις καί δέν μέ ώδήγησεν ό σοφός ‘Ερμής.
Δέν έχεις λησμονήσει τήν Άταλάντην, τήν κόρην άπό τήν Άρκαδίαν, πού κάποτε άπέφυγε τό κρεββάτι, όταν τήν άγάπησε ό Μελανίων, έπειδή έφρόντιζε τήν παρθενικότητά της• άφού όμως έθύμωσε ή ‘Αφροδίτη, έκείνον πού δέν τόν είχε ποθήσει προηγουμένως, τόν έβαλε όλόκληρον σ’ όλη της τήν καρδιά.
Πείσου καί σύ, άγαπητή μου, στά λόγια μου, διά νά μή διεγείρης τήν όργήν τής ‘Αφροδίτης.
Αυτά τα λόγια είπε (ό Λέανδρος) καί παρέπεισε τό μυαλό τής κόρης, καίτοι αύτή έφαίνετο ότι ήρνείτο, καί παρεπλάνησε τήν καρδιά της μέ λόγια, πού τα γεννάει ο έρως.
‘Η Παρθένος δέ άμίλητη (άφωνος) έμπηξε τήν ματιά της στήν γή, καί άπέκρυπτε άπό ντροπαλότητα ιήν παρειάν της (τό πρόσωπόν της), πού είχε κοκκινίσει, καί έξυνε τήν έπιφάνειαν τής γής μέ τά πόδια της, καί πολλές φορές έντρεπομένη συνέδεε τόν χιτώνά της γύρω άπό τούς ώμους της.
Διότι όλα αύτά προανήγγελλαν ότι έπείσθη (άπό τα λόγια τού Λεάνδρου), ή δέ σιωπή άποτελεί ύπόσχεσιν ότι ή κόρη είχε πεισθή.
Είχε πλέον δεχθή (ή Ηρώ) καί τό γλυκόπικρο ερωτικό κέντρισμα, καί ή καρδιά της έθερμαίνετο (ζεσταίνονταν) μέ τήν γλυκειά φωτιά (φλόγα) τού έρωτος.

Καί θαμβώθηκε άπό τήν όμορφιά τού περιπόθητου Λεάνδρου.
‘Εφ’ όσον μέν λοιπόν ή ‘Ηρώ είχε προσηλωμένα τά μάτια της είς τήν γήν, άλλο τόσο καί ό Λέανδρος δέν άπέκαμε νά βλέπη μέ τά έρωτομανή μάτια του τόν αύχένα τής κόρης μέ τό άπαλόν χρώμα.
Κα άργά όπηύθυνε πρός τόν Λέανδρον γλυκειά φωνή, ένώ άπέσταζε από τό πρόσωπόν της ύγρή κοκκινάδα άπό ντροπή, καί τού είπε:
Ξένε, ίσως καί πέτρα θά μπορέσης να σηκώσης μέ τό ίδικό σου λόγια. Ποιός σού έμαθε τούς δρόμους των πλανερών λόγων;
Ωϊμέ! Ποιός σέ έφερε είς τήν πατρίδα μου; “Ολα όμως αύτά ματαίως τα ξεφώνησες• διότι πώς εσύ, πού είσαι ένας περιπλανώμενος ξένος καί άναξιόπιστος, θά έλθης εις έρωτικήν έπαφήν μέ έμέ;

Άναφανδόν (φανερά) δέν ήμπορούμεν νά κάμωμεν (νά τελέσωμεν) ίερούς γάμους• διότι αύτό δέν θά άρεσε εις τούς γονείς μου• άν όμως θελήσης νά παραμένης εις τήν πατρίδα μου ώς ξένος, πού θά έρχεσαι συχνά, δέν μπορείς κατά τό σκότος νά άποκρύπτης τήν Άφροδίτην. Διότι ή γλώσσα τών όνθρώπων είναι φιλοκατήγορος καί τό έργον πού έκτελεί κάποιος σιωπηρά, τό άκούει είς τάς τριόδους (είς τά τρίστρατα).
Αλλάς πές μου, καί μή τό κρύψης, τό όνομά σου καί τήν πατρίδα σου, διότι τό ίδικόν μου δέν σου διαφεύγει, είναι τό περίφημον Ηρώ.
Η κατοικία μου είναι ένας περιβόητος ύψηλότατος πύργος, όπου διαμένω μονάχη μέ κάποιαν ύπηρέτριαν, έμπρός άπό τήν πόλιν Σηστόν, έπάνω άπό τίς όχθες τής Θαλάσσης μέ τά βαθειά κύματα, καί έχω γείτονα τήν θάλασσαν, κι αύτά όλα έγιναν σύμφωνα μέ τίς μισητές επιθυμίες τών γονέων μου.
Ούτε ύπάρχουν πλησίον μου συνομήλικες, ούτε χοροί νέων παρευρίσκονται• άλλά πάντοτε, νύκτα καί μέρα, βουίζει στά αύτιά μου ό θόρυβος τής άνεμοδαρμένης Θαλάσσης.
Αφού είπε αύτά, άπέκρυψε τό ρόδινο πρόσωπόν της μέ τεμάχιον πανιού, επειδή καί πάλιν ήσθάνετο ντροπή διά τά λόγια της. ‘Ο δέ Λέανδρος, κτυπημένος άπό τό μυτερό κεντρί τού πόθου, έσκέπτετο, πώς θά ήμπορέση νά διεξαγάγη τόν έρωτικόν άγώνα.

Διότι ό δολοπλόκος Ερως, άφού κατανικήσει μέ τά βέλη του ένα άνδρα, καί πάλιν αύτός θά θεραπεύση τήν πληγήν τού άνδρός• καί είς έκείνους πού βασιλεύει, αυτός, πού δαμάζει τά πάντα, είναι καί ό σύμβουλός των• αύτός ό ίδιος βοήθησε τότε καί τόν Λέανδρον, πού κατείχετο άπό τόν πόθον (πρός τήν ‘Ηρώ).
Αφού δέ άργά ώμίλησε, είπε λόγια πολυμήχανα: Παρθένε, για τόν έρωτά μου πρός έσένα θά περάσω καί τό άγριον κύμα, άκόμη καί άν παφλάζη όπως τό πύρ καί άν τά νερά είναι άκατάλληλα για ταξίδι (λόγω τρικυμίας).
Επιζητών τό δικό σου κρεββάτι δέν τρομάζω τό βαρύ κύμα, ούτε φοβούμαι τόν ήχηρόν θόρυβον τής Θαλάσσης. Αλλά πάντοτε έρχόμενος κατά τήν νύκτα ώς ύγρός σύζυγος (ώς σύζυγος πού προέρχεται άπό τά νερά τής Θαλάσσης) θά κολυμβώ εις τόν Ελλήσποντον, πού έχει ισχυρά ρεύματα• διότι ή πόλις τής ‘Αβύδου δέν είναι μακρυά άπό τήν απέναντι εύρισκομένην ίδικήν σου πόλιν.
Μόνον ένα λύχνον γιά μένα βάλε νά φωτίζη άπό τόν ύψηλόν σου πύργον άπό άπέναντι κατά τήν ώραν πού σκοτεινιάζει, διά νά γίνω, άφού άντιληφθώ (τόν λύχνον), πλοίον μεταφέρον τόν ‘Ερωτα, έχων ώς άστέρα (καθοδηγήσεως) τόν ίδικόν σου λύχνον.
Καί κοιτάζοντας (παρατηρώντας) έγώ αύτόν (τόν λύχνον), δέν θά δω ούτε τόν Βοώτην πού δύει, ούτε τόν θρασύν Ώρίωνα ούτε τόν άβρεκτον άστέρα, πού έλκει τήν ‘Αμαξαν• καί θά φθάσω είς τό γλυκύ άγκυροβόλι τής πατρίδος σου, πού είναι στήν άπέναντι άκτή.
‘Αλλά φυλάξου. άγαπητή μου, άπό τούς άνέμους, πού φυσούν σφοδρά, μήπως σβήσουν αύτόν τόν λύχνον, τόν όδηγόν τού βίου μου, πού μού φέρει τό φώς, καί σύ τό ίδικόν μου πραγματικόν όνομα, σού λέγω ότι τό όνομά μου είναι Λέανδρος, σύζυγος τής καλλίζωνης Ήρούς.
Ετσι αύτοί (ό Λέανδρος καί ή Ηρώ) συνεφώνησαν νά σμίξουν σέ κρυφούς γάμους, καί έδωσαν άμοιβαίως βεβαίωσιν, ότι θά διαφυλάξουν (θά διατηρήσουν μυστικήν) καί τήν νυκτερινήν έρωτικήν όμιλίαν (έπαφήν) καί τήν άγγελίαν τών γάμων θά κάμουν μέ τάς μαρτυρίας τού λύχνου•
αύτή μέν νά έκτείνη άναμμένο τό φώς τού λύχνου, αύτός δέ νά διαπλεύση τά μεγάλα κύματα.

‘Αφού δέ διήλθον όλονύχτιες ακόρεστες έρωτικές έπαφές, έχωρίσθησαν μεταξύ των έξ άνάγκης παρά τήν θέλησίν των• έκείνη μέν διέμενε είς τόν ίδικόν της πύργον, άύτός δέ κατά μίαν σκοτεινήν νύκτα, αφού έλαβε σήματα άπό τόν πύργον, διά νά μή παραπλανηθή, έπλεε πρός τήν εύρείαν περιοχήν τής ‘Αβύδου μέ τά ίσχυρά θεμέλια.
Καί νοσταλγούσαν όλονύκτιες κρυφές έρωτικές συνομιλίες, καί πολλές φορές ηύχήθησαν νά έλθη ή νυμφική νύχτα (ή νύχτα πού θά ήρχοντο εις έρωτικήν έπαφήν).
Είχεν έλθει πλέον τό σκοτάδι τής νυκτός μέ τό μαύρο πέπλο, πού φέρει τόν ύπνον εις τούς άνθρώπους, όχι όμως καί εις τόν Λέανδρον, ό όποίος κατείχετο άπό τόν πόθον (πρός έρωτικήν άπόλαυσιν).
Αλλά άνέμενε κοντά εις τίς άκτές τής πολυθορύβου θαλάσσης άγγελίαν λάμπουσαν (φωτεινήν) — μεταδιδομένην μέ τό φώς τού λύχνου — τών γάμων, παραμονεύων τήν μαρτυρίαν τού πολυκλαύστου λύχνου, πού ήτο ό άγγελιαφόρος, ό όποίος βλέπει μακρυά, ό άγγελιαφόρος για τό κρυφό κρεββάτι.
Καθώς όμως ή ‘Ηρώ είδε τήν σκοτεινή μαυρίλα τής μαύρης νυκτός, άναψε τόν λύχνον• καί μέ τό άναμμα τού λύχνου ό “Ερως έφλόγισε τήν καρδιά τού Λεάνδρου, ό όποίος έβιάζετο
ένώ δέ έκαίετο ό λύχνος, μαζί μ’ αύτόν έκαίετο καί ό Λέανδρος.
Άκούων δέ πλησίον τής θαλάσσης τόν πολυθόρυβον βόμβον τών μαινομένων κυμάτων, κατ’ άρχάς μέν έτρεμε, έπειτα όμως, αφού έλαβε θάρρος, είπε αύτά τά λόγια περίπου ώς παρηγορητικά τής καρδιάς του:
Είναι φοβερός ό “Ερως, καί ό πόντος όμως είναι άμείλικτος (σκληρός)• αλλά τής θαλάσσης είναι τό νερό, έμέ όμως μέ φλογίζει έσωτερικώς ή φωτιά τού “Ερωτος.
‘Αρπαξε τό πύρ, καρδιά μου, καί μή φοβήσαι τό νερό, πού τρέχει (ρέει) άφθόνως. “Ελα γιά χάρι μου είς φιλικήν έπαφήν (μέ τό νερό)’ διατί λοιπόν ύπολογίζεις τά κύματα;
Δέν γνωρίζεις, ότι ή ‘Αφροδίτη είναι σπαρμένη (γεννημένη) στή θάλασσα καί ότι αύτή είναι κυρίαρχος τού πόντου (τής Θαλάσσης) καί τών ίδικών μας θλίψεων;
‘Αφού ό Λέανδρος είπε αύτά τά λόγια άπέβαλεν άπό τά άξιέραστα μέλη του (άπό τό άξιέραστο σώμά του) καί μέ τά δύο χέρια του τόν πέπλο καί τόν έσφιξε στό κεφάλι του καί έπήδησεν άπό τήν άκτήν καί ρίχτηκε στήν θάλασσα.

Κι’ έσπευδε συνεχώς πρός τόν λύχνον, πού έλαμπε άπό τό άπέναντι μέρος, καί ήτο αύτός μόνος καί κωπηλάτης καί καράβι πού έπλεε καί έκινείτο από μόνο του.
‘Η δέ ‘Ηρώ άπό ύψηλά από τόν άπόκρημνον πύργον της έφερε τό φώς (βαστάζουσα τόν λύχνον), καί άπό όπου ό άνεμος έφυσούσε ίσχυρές αύρες, πολλές φορές έσκέπαζε τόν λύχνον μέ ένα πανί. μέχρις ότου ό Λέανδρος. άφού ύπέστη πολλές ταλαιπωρίες, έβαλε πόδι εις τήν άκτήν, όπου άγκυροβολούν τα πλοία. Καί τότε άνέβασε αύτόν εις τόν πύργον της• άπό τις θύρες δέ τού πύργου άγκάλιασε σιωπηλά τόν γαμβρόν, πού άσθμαινε (άνέπνεε δύσκολα), καί ένώ έσταζε αύτός άκόμη άφρισμένες σταγόνες τής θαλάσσης, τόν ώδήγησε είς τό βάθος τού νυμφικού παρθενικού δωματίου.
Καί έκαθάρισε όλη τήν έπιδερμίδα του, καί τό σώμά του τό άλειφε μέ λάδι εύοσμο, ρόδινον, καί έξήλειψε τήν όσμήν, πού άπέπνεε τό σώμά του άπό τήν άλμύραν τής Θαλάσσης.
‘Ενώ δέ άκόμη ό Λέανδρος άνέπνεε μέ δυσκολίαν, έχύθηκε έπάνω του είς τά καλοστρωμένα νυμφικά κρεββάτια καί τού έλεγε λόγια, πού άγαπούν οί άνδρες (Πού άρέσουν είς τούς άνδρες), (ή λόγια ένδεικτικά τής άγάπης της πρός τούς άνδρες):
Γαμβρέ μου, πολλά ύπέφερες, καί σού είναι πολύ τό άλμυρό νερό καί ή όσμή άπό τό ψάρια τής πολυθορύβου Θαλάσσης• έλα έδώ, καί άπόθεσε τούς ίδρώτάς σου είς τούς ίδικούς μου κόλπους. Αυτά τού είπε έκείνη• κι αύτός άμέσως τής έλυσε τήν ζώνην, καί έφήρμοσαν τούς νόμους τής Κυθέρειας πού έχει καλές διαθέσεις.
Ητο γάμος, άλλά χωρίς χορόν ήτο κρεββάτι (γαμήλιος πράξις), άλλά χωρίς ύμνους• κανείς άοιδός δέν είπε εύφημιστικό τραγούδι πρός τιμήν τής “Ηρας, πού προστατεύει τόν γάμον•

δέν άστραποβόλησε τό φώς τών λαμπάδων είς τό νυμφικό κρεββάτι ούτε κανείς έπήδησε σέ χορό, μέ γρήγορες πολλές κινήσεις, ούτε ό πατέρας της έτραγούδησε τό γαμήλιο τραγούδι ούτε ή σεβαστή μητέρα της’ άλλ’ άφού έστρωσε τό κρεββάτι σέ ώρες, πού τελειώνουν οί γάμοι, ή σιωπή έστησε τόν νυμφικόν θάλαμον καί ή ομίχλη (ή σκοτεινιά) έφρόντισε τήν νύμφην•

ή νύχτα ήταν έκείνη που παρεσκεύασε εις αυτούς τόν γάμον, ούτε ποτέ ή Ηώς (τό φώς τής ήμέρας) είδε τόν Λέανδρον ώς γαμβρόν είς τό πολυφημισμένα κρεββάτια• καί κολυμπούσε πάλιν πρός τήν περιοχήν τής Αβύδου, πού ήτο άπέναντι (άπό τήν Σηστόν), άνατινέων άκόμη άχόρταστος τούς όλονύκτιους γάμους.
Η δέ ‘Ηρώ μέ τόν έλικοειδή πέπλον, λησμονούσα τούς ίδικούς της γονείς, κατά μέν τήν ήμέραν ήτο παρθένος, κατά δέ τήν νύκτα γυνή (γυναίκα παντρεμένη). Καί οί δύο τους πολλές φορές ηύχήθησαν νά κατέβη είς τήν δύσιν ή Ηώς (νά νυκτώση).
Ετσι αύτοί (ό Λέανδρος καί ή ‘Ηρώ) άποκρύπτοντες τήν έρωτικήν των άνάγκην, έτέρποντο μεταξύ των άπό τήν κρυφήν Κυθέρειαν.
Αλλά έζησαν όλίγον χρόνον, καί ούτε άπέλαυσαν έπί πολύ μεταξύ των τούς πολυπλανεμένους γάμους των•
άλλ• όταν ήλθεν ή έποχή τού παγερού χειμώνος, πού δονούνταν φρικτές οι πολυστρόβιλες θύελλες, τα δέ άσταθή βάθη καί τά ύγρά θεμέλια τής θαλάσσης τά έτράνταζαν συνεχώς οί άνεμοι, πού φυσούν τόν χειμώνα, καί έμαστίγωναν όλην τήν θάλασσαν μέ λαίλαπας• ένώ δέ ήδη χτυπιόταν άπό τά κύματα ή θάλασσα, άνέσυρε μαύρο καράβι άπό τήν είς δύο διηρημένην ξηράν, έπειδή ό ναύτης ήθελε νά αποφύγη τήν χειμερινήν καί μή παρέχουσαν έμπιστοσύνην θάλασσαν.
‘Αλλά ούτε ό φόβος τής χειμερινής θαλάσσης σέ ήμπόδισε, ίσχυρόκαρδε Λέανδρε• ή ύπηρεσία όμως τού πύργου, πού έσήμαινε (πού σού έκαμνε σήματα) τό συνειθισμένο φώτισμα τών γάμων, σέ παρώτρυνε νά άδιαφορήσης διά τήν μαινομένην θάλασσαν, ή άσπλαγχνος καί άναξιόπιστος. • Αλλ’ είθε ή δυστυχής ‘Ηρώ διαρκούντός τού χειμώνος (κατά τήν διάρκειαν τού χειμώνος) νά έμενε μακρυά άπό τόν Λέανδρον καί νά μή άναπτε πλέον τόν όλιγοχρόνιον άστέρα (τόν λύχνον) τών κρεββατιών (γιά τό κρεββάτι).
Αλλά τήν έξηνάγκασε ό πόθος καί ή μοίρα• έπειδή δέ ήτο μαγευμένη, άναβε τό δαυλί γιά τίς μοίρες, καί δέν άναβε πλέον τό δαυλί των Έρώτων.
Ήταν νύχτα, όταν άνεμοι πνέοντες μέ πολύ μεγάλην σφοδρότητα,
άνεμοι, πού έρριιπαν άκόντια μέ τα χειμερινά φυσήματα. έπέπεσαν όμαδικά επάνω στήν ακρογιαλιά.
Τότε άκριβώς καί ό Λέανδρος, μέ τήν ελπίδα τής νύμφης, πού είχε συνηθίσει,
παρεσύρετο έπάνω είς τά νώτα τών κακόηχων θαλασσίων κυμάτων.
Ήδη τό ένα κύμα έκυλίετο έπάνω εις τό άλλο καί τό νερό άνακατωνόταν•
ό πόντος άνεμειγνύετο μέ τόν αίθέρα και από όλες τίς μεριές άνεσηκώνετο ή βοή τών άλληλομαχομένων κυμάτων• ό Εύρος έπνεεν έναντίον τού Ζεφύρου, καί ό Νότος άφινε μεγάλας απειλάς εναντίον τού Βορρά•
καί ό κρότος τής πολυθορύβου Θαλάσσης ήτο άκατάπαυστος.
0 δέ δυστυχής Λέανδρος μέσα στούς άδυσώπητους θαλασσοστροβίλους πολλές φορές παρεκάλεσε τήν θαλασσινήν Άφροδίτην καί πολλές πάλιν φορές τόν ίδιον τόν άνακτα τής Θαλάσσης, τόν Ποσειδώνα•
καί δέν άφησεν άμνημόνευτον τόν Βορέαν τής Αττικής νύμφης•
άλλά κανείς άπ’ αύτούς δέν τόν έβοήθησε, καί ό ‘•Ερως δέν άπέκρουσε τάς μοίρας.
Κτυπούμενος δέ ό Λέανδρος άπό παντού άπό τήν άκαταγώνιστον όρμήν τών έγειρομένων κυμάτων έφέρετο άπό έδώ καί από εκεί, ή όρμή δέ τών ποδών του έγονάτισε (έκάμφθη), καί ή δύναμις τών διαρκώς (άδιακόπως) κινουμένων χεριών του ήτο άκλόνητος.
Καί πολύ νερό έρρεε (έτρεχε) αύτομάτως άπό τόν λαιμόν του, καί έπιε άχρηστο άλμυρό ποτό άπό τήν άπέραντη θάλασσα•
καί τότε έσβησε ό πικρός άνεμος τόν λύχνον καί μαζι μ’ αύτόν καί τήν ψυχήν (τήν ζωήν) καί τόν έρωτα τού πολυταλαιπωρημένου Λεάνδρου.
Εκείνη δέ, έπειδή άκόμη άργοπορούσε (ό Λέανδρος), έστέκετο μέ ξαγρυπνημένα μάτια ταραγμένη από τίς πολύκλαυστες άνησυχίες της.
Καί ήλθεν ή Αυγή, καί ή Ηρώ δέν είδε τόν γαμβρόν, καί παντού έστρεφε τά μάτια της είς τήν εύρείαν έπιφάνειαν τής θαλάσσης,

μήπως άτενίση τόν σύζυγόν της περιπλανώμενον κάπου, ενώ έσβηνεν ό λύχνος. Οταν όμως είδε νεκρόν τόν σύζυγόν της πλησίον εις τήν βάσιν (είς τά θεμέλια) τού πύργου, κόμματιασμένον έπάνω εις τούς βράχους, διέρρηξε (έξέσχισε) τόν ώραίον χιτώνα γύρω
άπό τά στήθη της κι έπεσε άπό τόν ύψηλόν πύργον μέ τό κεφάλι πρός τά κάτω μετά πολλού θορύβου.
Κι’ άπέθανε ή ‘Ηρώ έπάνω εις τόν χαμένον σύζυγόν της, άπέλαυσε δέ ό ένας τόν άλλον καί κατά τήν τελευταίαν καταστροφήν.


Hero and Leander -Henry Hugh Armstead c.1875

Κατάθλιψη των γιορτών

Κατάθλιψη των γιορτώνΚαθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, έρχονται στο μυαλό μας εικόνες με δώρα, διακοπές, ξεκούραση, διασκέδαση, συναντήσεις με φίλους και συγγενείς, στολίδια και κάλλαντα. Ή μήπως αυτό δεν ισχύει;

Η λεγόμενη «κατάθλιψη των Χριστουγέννων» δεν είναι ένα σπάνιο φαινόμενο, ειδικά στους καιρούς που ζούμε και αφορά όλο και περισσότερους ανθρώπους. Εάν είστε και εσείς μέσα σε αυτούς, τότε δοκιμάστε τις παρακάτω συμβουλές, που θα σας δώσουν μια ώθηση και θα σας βοηθήσουν να νικήσετε την κατάθλιψη.

Καταπολεμήστε την κατάθλιψη των γιορτών
Κάντε ένα μασάζ. Ένα μασάζ αρωματοθεραπείας, όχι μόνο θα ανακουφίσει την ένταση, αλλά τα έλαια που χρησιμοποιούνται μπορεί να συμβάλουν στη μείωση της κατάθλιψης. Ένα καλός μασέρ θα πρέπει να σας ρωτήσω, τι θέλετε να πετύχετε και να χρησιμοποιήσει αρώματα που θα σας βοηθήσουν.
Εάν δεν μπορείτε να πάτε σε ένα στούντιο για μασάζ, τότε μπορείτε να ρίξετε λίγες σταγόνες αιθέριων ελαίων σε μια ζεστή μπανιέρα. Μερικά έλαια που σας προτείνω είναι:
Έλαιο από Ylang ylang, είναι από ένα τροπικό δέντρο και ανακουφίζει τα συναισθήματα του άγχους και του στρες.
Jasmine είναι βελτιώνει τη διάθεση και είναι γνωστό έλαιο για τη μείωση του άγχους. Βοηθάει, επίσης, τη καταρροή, τον βήχα και την λαρυγγίτιδα.
Rose είναι πολύ χαλαρωτικό και δρα ως αντικαταθλιπτικό. Θα σας ανακουφίσει επίσης, εάν πάσχετε από πονοκεφάλους και είναι καλό για την κυκλοφορία.

Περάστε χρόνο με τους φίλους και την οικογένεια. Βρείτε χρόνο για να είστε με τους ανθρώπους που νοιάζονται για εσάς. Βγείτε έξω για μια βραδιά με μια ομάδα φίλων. Δεν χρειάζεται να μιλήσετε για τα προσωπικά σας, αλλά απλώς, να κοινωνικοποιηθείτε και να είστε με έναν κύκλο ανθρώπων που γνωρίζετε και είναι εκεί για σας.
Αυτό θα σας δώσει μια ικανοποιητική αίσθηση και θα ενισχύσει τη διάθεσή σας. Επίσης, το πιο πιθανό που θα συμβεί, εάν βρίσκεστε με φίλους, είναι να γελάσετε και να νιώσετε χαλαροί. Το γέλιο έχει αποδειχθεί επιστημονικά ό,τι καταπολεμάει τα συμπτώματα του άγχους και αυξάνει τις ορμόνες που ανεβάζουν την διάθεση.

Τρώτε σωστά. Δεν προτείνω να τρώτε μόνο υγιή τρόφιμα, αλλά να μη τρώτε τις λάθος τροφές, οι οποίες μπορεί να σας χαλάσουν τη διάθεση. Τι πρέπει να κάνετε; Καλό είναι να αποφεύγετε τα τρόφιμα με πολλή ζάχαρη και καφεΐνη, μπορεί να σας χαρίσουν μια έκρηξη ενέργειας, αλλά αργότερα επαναφέρουν το άγχος και την ένταση.
Υπάρχουν κάποιες τροφές που μπορούν να σας βοηθήσουν, ώστε να είστε χαρούμενοι; Και όμως υπάρχουν και είναι οι παρακάτω:
Αβοκάντο: Είναι μια καλή πηγή σεληνίου, που καταπολεμά την κατάθλιψη
Ακτινίδια: Η βιταμίνη C που υπάρχει σε αυτά τα φρούτα, είναι σημαντική για την τόνωση του ανοσοποιητικού σας συστήματος και την αύξηση της ευημερίας. Τα ακτινίδια σας περιέχουν περισσότερη βιταμίνη C, από άλλα φρούτα, ακόμη και από τα πορτοκάλια.
Μπανάνες : Τα χαμηλά επίπεδα της χημικής ουσίας σεροτονίνης στο σώμα σας που σχετίζονται με κατάθλιψη, αυξάνονται, όταν τρώτε μπανάνες.
Τσίλι : Η πιπεριά που είναι το συστατικό στο τσίλι, αυξάνει τη διάθεση και βελτιώνει την κυκλοφορία του αίματος.

Πίνετε νερό: Η αφυδάτωση προκαλεί κούραση, η οποία είναι ένας από τους παράγοντες που μπορούν να ρίξουν τη διάθεση σας. Πίνετε 8 ποτήρια υγρά καθημερινά, όχι απαραίτητα μόνο νερό, αλλά και τσάι και χυμούς χωρίς ζάχαρη. Το πράσινο τσάι περιέχει υψηλά επίπεδα αντιοξειδωτικών, που βοηθούν στην καταπολέμηση της κατάθλιψης.

Βγείτε έξω: Μελέτες αναφέρουν ό,τι κατά τη διάρκεια του χειμώνα, το 90% των ενηλίκων δεν παίρνουν αρκετή βιταμίνη D, η οποία βρίσκεται κυρίως στο φως του ήλιου και η ανεπάρκεια της είναι ένας σημαντικός παράγοντας, για την αύξηση της κατάθλιψης.
Γνωρίζω ό,τι ο χειμώνας δεν είναι πάντα η πιο ευχάριστη στιγμή, για να βγείτε από το σπίτι, αλλά ακόμα και μια συννεφιασμένη ημέρα, είναι πιο ευεργετική από το να μένετε συνέχεια μέσα. Μπορεί οι ημέρες του χειμώνα, να μην έχουν την ίδια ένταση φωτός, όπως εκείνες του καλοκαιριού, όμως, ακόμη και 10-15 λεπτά έξω στο φως ης ημέρας, το σώμα σας θα πάρει αρκετή ποσότητα βιταμίνης D.

Ιουδαιοχριστιανικά μυστήρια: Οι γονείς τής Παναγίας, ο τόπος γέννησης και η εικόνα τού Ιησού και οι τρεις μάγοι με τα δώρα

Άγιοι Ιωακείμ και ΆνναΌποιος ανατρέξει σε κάποιο χριστιανικό ημερολόγιο-εορτολόγιο, θα διαπιστώσει ότι στις 9 Σεπτεμβρίου, τιμώνται οι γονείς τής Παναγίας, οι άγιοι Ιωακείμ και Άννα. Την ημέρα αυτή, υποτίθεται ότι είναι τα γενέθλια τής Μαριάμ. Η αγία Άννα μάλιστα, τιμάται δύο ακόμη φορές κατά την διάρκεια τού χρόνου: Στις 9 Δεκεμβρίου (σύλληψη τής Μαριάμ -«θαυματουργικώς» πάντα, καθώς οι Ιωακείμ και Άννα είχαν ήδη ξοδέψει 8-9 δεκαετίες τής ζωής τους όταν «συνέλαβαν» την Παναγία) και στις 25 Ιουλίου (θάνατος τής Άννας).

Εδώ όμως, έχουμε ένα...μικρό πρόβλημα... Πουθενά στην Καινή Διαθήκη, δεν γίνεται λόγος για τούς γονείς τής Παναγίας και μάλιστα ονομαστικά. Από που λοιπόν η Εκκλησία γνωρίζει τα ονόματά τους, τούς απεικονίζει και τούς τιμά, εφ' όσον δεν μνημονεύονται στις «ιερές» γραφές, πολύ περισσότερο απ' την στιγμή που μνημονεύονται ένας σωρός άλλοι, λιγότερο «σημαντικοί»; Βάζουμε προς το παρόν, έναν αστερίσκο εδώ και προχωράμε...
Η ακόλουθη εικόνα, προφανώς και είναι γνώριμη και οικεία στον κάθε χριστιανό: Η γέννηση τού Ιησού «εν τω σπηλαίω», όπου το «θείο βρέφος» βρίσκεται περιτριγυρισμένο από μερικά ζώα που το ζεσταίνουν...
Η γέννηση τού Ιησού στο σπήλαιο
Εδώ προκύπτει μία ακόμη απορία: Από που εμπνεύστηκαν, όσοι απεικόνισαν την γέννηση τού Ιησού, την εικόνα τού σπηλαίου, εφ' όσον ουδεμία τέτοια αναφορά γίνεται στην Καινή Διαθήκη; Η μοναδική αναφορά περί φάτνης (φάτνη είναι το παχνί, η κανίστρα που βάζουν το άχυρο για να φάνε τα ζώα), γίνεται στο Ευαγγέλιο τού Λουκά (2: 7) κι απ' τα συμφραζόμενα γίνεται η υπόθεσις πώς πρόκειται για στάβλο -επ' ουδενί πάντως για σπηλιά. Πού λοιπόν, ανακάλυψαν το σπήλαιο οι χριστιανοί εικονογράφοι; Για την ευκολία τής συζήτησης, παραβλέπουμε τις αναφορές περί βοσκών που είχαν βγάλει τα ζώα τους για βοσκή χειμωνιάτικα και νυχτιάτικα. Βάζουμε λοιπόν έναν ακόμη αστερίσκο και συνεχίζουμε...
Το επόμενο σκηνικό, μάς μεταφέρει στους τρεις μάγους με τα δώρα, ονόματι Γασπάρ, Βαλτάσαρ και Μελχιόρ...
Οι τρεις μάγοι με τα δώρα
Η μοναδική αναφορά σε μάγους, γίνεται στο Ευαγγέλιο τού Ματθαίου (κεφάλαιο 2). Η αναφορά όμως αυτή δεν είναι ονομαστική. Επομένως, από που -και πάλι- γνωρίζουν οι χριστιανοί τα ονόματα τών μάγων, εφ' όσον δεν μνημονεύονται πουθενά στην Καινή Διαθήκη;
Οι απαντήσεις, σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα, βρίσκονται σ' ένα...απόκρυφο Ευαγγέλιο... Ακριβώς αυτό, από το οποίο αντλεί τις πληροφορίες της και η Εκκλησία(!): Το Ευαγγέλιο τού Ιακώβου (ή «Πρωτοευαγγέλιο», όπως έχει επικρατήσει να ονομάζεται), το οποίο τοποθετείται χρονικά στον 2ο αιώνα μ.Χ. Μάλιστα, η προσθήκη...ζώων γύρω από την φάτνη, προέρχεται από ένα άλλο απόκρυφο κείμενο, αυτό τού ψευδο-Ματθαίου, εκπληρώνοντας έτσι την «προφητεία» τού Αμβακούμ («Εν μέσω δύο ζωντανών θα φανερωθείς»).
Η εύλογη απορία που προκύπτει τώρα, είναι η εξής: Αφού η Εκκλησία αντλεί και χρησιμοποιεί, ως έγκυρα, στοιχεία από το Ευαγγέλιο αυτό, τότε γιατί το έχει κηρύξει «απόκρυφο» -δηλαδή, ψευδεπίγραφο και αντικανονικό;
Η απάντηση είναι, πως εκτός τού ότι δεν είναι τόσο «θεολογικό», σε κάποια σημεία του έρχεται σε σύγκρουση με τα «κανονικά» Ευαγγέλια (πέραν τών όποιων άλλων φανταστικών διηγήσεων, όπως τών πουλιών που ακινητοποιούνται στον αέρα και σταματούν να πετούν την ώρα τής γέννησης τού Ιησού, ή τής φοινικιάς που σκύβει για να δροσίσει την Παναγία, κατόπιν εντολής τού πιτσιρικά Ιησού). (Πρωτοφανές! Λες και τα κανονικά δεν αντιφάσκουν μεταξύ τους...). Π.χ. ο «Ευαγγελισμός τής Θεοτόκου» τοποθετείται στην Ιερουσαλήμ και όχι στην -ανύπαρκτη- Ναζαρέτ που αναφέρει ο Λουκάς, ενώ κάνουν την εμφάνισή τους και μερικά...αδέλφια τού Ιησού που ο συγγραφέας επιχειρεί να τα αποδώσει σε προηγούμενο γάμο τού...90χρονου Ιωσήφ (και τα οποία στα «κανονικά» Ευαγγέλια είναι...άφαντα). Σ' αυτό το σημείο βέβαια, ο συγγραφέας αυτού τού Ευαγγελίου, αγωνίζεται άδικα να προστατέψει την...παρθενία τής Μαριάμ, καθώς ήδη ο Λουκάς και ο Ματθαίος την έχουν κάνει τη...ζημιά, όταν αναφέρουν τον Ιησού, ως...πρωτότοκο παιδί τής Παναγίας («Και ενώ βρίσκονταν εκεί, συμπληρώθηκαν οι ημέρες για να γεννήσει· και γέννησε τον γιο της τον πρωτότοκο...», Λουκάς 2: 6-7 - «Και όταν ο Ιωσήφ σηκώθηκε από τον ύπνο, έκανε όπως τον πρόσταξε ο άγγελος του Κυρίου· και πήρε τη γυναίκα του. Και δεν τη γνώριζε, μέχρις ότου γέννησε τον πρωτότοκο γιο της· και αποκάλεσε το όνομά του Ιησού», Ματθαίος 1: 25-26). Άρα; Τί κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Βέβαια, αυτές δεν είναι οι μοναδικές αναφορές σε αδέλφια τού Ιησού μέσα στην Καινή Διαθήκη, αλλά είναι οι πιο συγκεκριμένες που καταρρίπτουν τον μύθο τής παρθενίας τής Μαριάμ.
Όπως καταλαβαίνει ο αναγνώστης, πρόκειται για «ιερά» κουλουβάχατα. Η Εκκλησία, σαν τη μελισσούλα, παίρνει από κάθε βιβλίο, ότι επιθυμεί και μετά -αφού δημιουργήσει τον αχταρμά της- χωρίς κανέναν ενδοιασμό, χαρακτηρίζει το υπόλοιπο άχρηστο υλικό, «ψευδεπίγραφο». Μάλιστα...
Πάμε παρακάτω όμως, γιατί μάς έχει απομείνει η εικόνα τού Ιησού, δηλαδή το πρόσωπό του...
Πόσοι και πόσοι ισχυρίζονται ότι έχουν δει τον Ιησού (ή τέλος πάντων την μορφή του), είτε στον ύπνο τους, είτε στον...ξύπνιο τους; Αλλά, είναι και πάλι ν' απορεί κάποιος: Αφού η εικόνα τού Ιησού είναι άγνωστη, πως οι διάφοροι σεληνιασμένοι βλέπουν την μορφή του, η οποία συνήθως φέρνει στην μορφή τού γαλανομάτη Ιησού τού Τζεφιρέλι και τών προτεσταντικών φανταστικών απεικονίσεων; Μήπως τελικά η αυθυποβολή κάνει «θαύματα»;
Απευθύνεται λοιπόν το ακόλουθο ερώτημα σε όσους «βλέπουν» τον Ιησού: Με ποιον απ' όλους, έχει σχέση ο Ιησούς που «βλέπετε»;
-------------------------------------
«Το να ισχυρίζεται κανείς ότι η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο είναι τόσο εσφαλμένο όσο το να υποστηρίζει ότι ο Ιησούς δεν γεννήθηκε από παρθένο».
Ρομπέρτο Μπελαρμίνο (Καρδινάλιος και άγιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας)

Ασφαλώς και ήταν παρθένος η Μαρία.
Ασφαλώς και ο Ιωσήφ ήταν «προστάτης» της, με την αθώα έννοια της λέξης.
Ασφαλώς και ο επισκέπτης της Μαρίας, δεν ήταν παρά «άγγελος κυρίου».
Ασφαλώς και η επίσκεψη αναλώθηκε με χαριτολογίες και όχι με τίποτε άλλο.
Ασφαλώς και αυτό που έδωσε ο επισκέπτης στην Μαρία, δεν ήταν παρά ένα κρίνο.
Η απορία είναι η εξής: Δύο χιλιάδες χρόνια πέρασαν, κι ακόμα δεν χόρτασε να τρώει κουτόχορτο η ανθρωπότητα;
Κρίνος
Για την «ιστορία», ας συμπληρώσουμε, πως πουθενά στα Ευαγγέλια δεν γίνεται λόγος περί...κρίνου. Ο Ιωάννης και ο Μάρκος δεν κάνουν καν λόγο για...Ευαγγελισμό. Ο Ματθαίος απλά αναφέρει ότι η Μαρία, γκαστρώθηκε από το...Άγιο Πνεύμα και ο άγγελος εμφανίζεται στο όνειρο του Ιωσήφ για να τον καθησυχάσει (ήταν έτοιμος να την...«σουτάρει») και να του αναγγείλει τα...χαρμόσυνα νέα. Αντιθέτως, η περιγραφή της συνάντησης του άγγελου Γαβριήλ με την Παναγία, από τον Λουκά, μας οδηγεί σε άλλες, πιο...«πονηρές» σκέψεις...
Η εικόνα με τον κρίνο, είναι καθαρά επινόηση κάποιων ζωγράφων, των οποίων η «καλλιτεχνική άδεια»(;), ήταν και είναι απόλυτα βολική για όσους θέλουν μια πιο...εύπεπτη εξήγηση για το γκάστρωμα της «παρθένου» Εβραιοπούλας Μαριάμ...

Η Ζωή Είναι ή Πάθος

Η Ζωή Είναι ή Πάθος ή Τίποτε Απολύτως

Το Πάθος Σε Πάει Από Εκεί Που Είσαι, Εκεί Που Θέλεις Να Πας.

Αφέσου.

Τίποτε Σημαντικό, Τίποτε Άξιο Λόγου, Δεν Έγινε  Χωρίς Πάθος. Κάθε φορά που βλέπεις μια επιτυχία, ένα στόχο υλοποιημένο, υπάρχει πίσω της κάποιος που παθιάστηκε με αυτήν την επιτυχία, την έχει ορίσει ως στόχο και έχει δουλέψει με πάθος, χαρά και ενθουσιασμό για να την πετύχει.

Θέλεις να αποτύχεις σίγουρα; Αγνόησε αυτό για τι οποίο είσαι παθιασμένος και αγνοείς έναν βασικό κανόνα της επιτυχίας. Ο Μοναδικός Σκοπός Της Ζωής Σου, είναι αυτός που σε παθιάζει, σε ενθουσιάζει και σε κάνει απόλυτα ευτυχισμένο ΠΡΙΝ τον πετύχεις, ανεξάρτητα από τα όποια εμπόδια συναντήσεις.

Αυτό είναι και το μυστικό της Ανεξαρτησίας, αν υπάρχει μυστικό, ή μάλλον είναι, άλλο ένα, από τα μυστικά που είναι ευρέως γνωστά σε όλους, αυτό είναι το μυστικό της ύπαρξης. Αν αυτός φροντίσεις, να είναι ο Βασικός Σκοπός της ζωής σου, τον υποστηρίζεις ΜΕ ΠΑΘΟΣ, ενθουσιασμό και σθένος, είναι σχεδόν αδύνατον, να μην τον πετύχεις. Εδώ δεν έχει να κάνει με το χάσιμο μιας προθεσμίας ή με την πτώση των πωλήσεων, αλλά με κάτι πολύ σημαντικότερο. Το χάσιμο της Ανεξαρτησίας σου. Με δεδομένο φυσικά ότι έχεις σαν Σκοπό να μην είσαι εξαρτημένος και να μην ζεις με δεκανίκια.

Θα έλεγα πως η ζωή δεν έχει κανένα στόχο και κανένα σκοπό, πέρα από την ελευθερία, από την ίδια την ζωή της ύλης. Την ελευθερία από την φυλακή «της σπηλιάς του Σωκράτη» ή του ολογράμματος του matrix. Αυτή την ελευθερία την πετυχαίνεις μόνο αν είσαι Ανεξάρτητος. Είναι γνωστό / μυστικό πως Ελευθερία είναι συνώνυμο της Ανεξαρτησίας. Δεν γίνεται να είναι κάποιος εξαρτημένος και ελεύθερος σε καμία περίπτωση.

Εξαρτημένοι είμαστε όλοι, είναι αδύνατον να είναι κάποιος απόλυτα Ανεξάρτητος, μέσα στον υλικό κόσμο, αυτό που μπορούμε να κάνουμε, είναι να πετύχουμε Βαθμούς Ανεξαρτησίας. Αυτό είναι στο χέρι μας και το πετυχαίνουμε μονάχα, βαθμιδωτά.

Για να πετύχουμε Βαθμούς Ανεξαρτησίας είναι απαραίτητο να έχουμε έναν Κύριο, Ξεκάθαρο και Σαφή Σκοπό. Αυτός ο Σκοπός, είναι ο φανοστάτης που σου φωτίζει το μονοπάτι της Ανεξαρτησίας.

Ας δούμε σε αυτό το άρθρο πως να βρεις τον Σκοπό, σε οικονομικό ή κοινωνικό επίπεδο αλλά και πως να τον πετύχεις βήμα – βήμα. Ότι ενέργειες χρειάζεται να κάνεις, για να πετύχεις τον μεγάλο Σκοπό της Ανεξαρτησίας σου, χρειάζεται να κάνεις και για να πετύχεις μικρότερης σημασίας σκοπούς-στόχους. Αρκεί να εναρμονίζονται με τον Μεγάλο Άκαμπτο Σκοπό, που είναι η Ανεξαρτησία σου. Δηλ. μπορείς να ορίσεις έναν μεγάλο οικονομικό Σκοπό, απλά φρόντισε να εναρμονίζεται με τον μεγάλο κεντρικό Σκοπό της ζωής σου.

Ο Κύριος, Σαφής, Άκαμπτος, Σκοπός σου, είναι συνήθως αυτός που σε βοηθάει περισσότερο, από οτιδήποτε άλλο να πετύχεις, όλους τους υπόλοιπους Στόχους σου.

Χρειάζεται να έχει τα ακόλουθα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

>Να είναι κάτι που θέλεις ΕΣΥ προσωπικά.

>Η επιθυμία σου να είναι έντονη να σε παθιάζει και να σε ενθουσιάζει.

>Να είναι ξεκάθαρος, συγκεκριμένος, μετρήσιμος και εφικτός.

> Ευθυγράμμιση, να εναρμονίζεται με τους υπόλοιπους στόχους σου.

Θέληση: Το πιο φτηνό προϊόν είναι οι γνώμες των ανθρώπων. Όλοι ξέρουν να σου πουν, για το καλό σου πάντα, τι να κάνεις και τι όχι, τι να πεις και πώς να το πεις. Ειδικά αν είναι «δικοί σου» άνθρωποι και σε επηρεάζουν, καταλήγεις να κάνεις πράγματα που δεν θέλεις, να έχεις γνώμες που δεν είναι δικές σου και κατά προέκταση να ζεις, ζωή που δεν σε εκφράζει. Στα δυναμικά ύπαρξης το πρώτο δυναμικό, είναι ο εαυτός γι’ αυτό και ο κύριος Σκοπός σου, πρέπει να είναι κάτι που το θέλεις Εσύ προσωπικά, αγνοώντας το τι θέλουν ή όχι οι υπόλοιποι. Το δικό σου ΘΕΛΩ έχει σημασία.

Επιθυμία: Η επιθυμία σου να είναι έντονη να σε παθιάζει, να σε ενθουσιάζει. Η επιθυμία σου να είναι τόσο έντονη, ώστε η σκέψη και μόνο ότι να τον πετύχεις, να σε παθιάζει, να σε ενθουσιάζει και να σε κάνει ευτυχισμένο. Αυτό που ανακαλύπτεις ότι σε κάνει ευτυχισμένο, ότι σε ενθουσιάζει και μόνο που το σκέφτεσαι αυτό είναι και ο Κύριος Σκοπός της ζωής σου. Μπορεί να είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτά που σου λένε ή που έχεις σκεφτεί μέχρι σήμερα. Γι αυτό και είναι τόσο σημαντική η άσκηση που σου δίνω πιο κάτω, για να ξεκαθαρίσεις τι Θέλεις ΕΣΥ.

Να είναι ξεκάθαρος, συγκεκριμένος, μετρήσιμος, εφικτός: Να μπορείς να τον ορίσεις με λέξεις, να τον περιγράψεις και να τον γράφεις με τόση διαύγεια που ακόμη και ένα παιδί, όταν τον διαβάζει, να καταλαβαίνει τι ακριβώς θέλεις και να μπορεί να πει, αν τον πέτυχες ή όχι. Να μπορεί να μετρηθεί και να καθοριστεί ποσοτικά, με αριθμούς. Αντί να πεις «θέλω να βγάζω πολλά λεφτά» σωστό είναι το «θέλω 100.000e το χρόνο μέχρι μια συγκεκριμένη ημερομηνία», αντί να πεις «θέλω να πουλάω πολλά βιβλία» το σωστό είναι «θέλω να πουλάω 30 βιβλία την ημέρα»

Δηλ. χρειάζεται να υπάρχει ξεκάθαρος αριθμός ορισμένος και μετρήσιμος. Είναι πολύ σημαντικό αυτό το βήμα γιατί αν δίπλα σε μια πράξη δεν μπορείς να βάλεις την λέξη «έγινε» αυτή η πράξη είναι φαντασίωση και ουδέποτε παράγεται αποτέλεσμα από τις φαντασιώσεις.

Εφικτός: Πρέπει ο Σκοπός που καθορίζεις, να είναι εφικτός όχι αόριστος ή εξωφρενικός ώστε να γίνει τελείως ανέφικτος. Αν μέχρι σήμερα μόλις και μετά βίας καταφέρνεις να πληρώσεις τα τρέχοντα μηνιαία έξοδά σου (800e) μην ορίσεις ως στόχο 800.000e τον χρόνο, είναι ανέφικτος, όχι γιατί δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αλλά γιατί ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ πως δεν μπορείς να τον πετύχεις. Άρα είναι αδύνατον να τον πετύχεις. Θα κάνεις λοιπόν ότι μπορείς για να μην τον πετύχεις.
Η σκέψη σου και η γνώμη σου [η δική σου όχι των άλλων] αλλά και τα συναισθήματα σου, σχετικά με την επίτευξη του Σκοπού που επιλέγεις, είναι καθοριστικής σημασίας για την υλοποίηση του.
Ευθυγράμμιση: Πρέπει να εναρμονίζεται με τους υπόλοιπους σκοπούς- στόχους σου: Δεν είναι δυνατόν να θέλεις οικονομική ανεξαρτησία και να περνάς σχεδόν όλη την ημέρα στην τηλεόραση στον καναπέ ή στο τένις. Όλοι θέλουν να γίνουν εκατομμυριούχοι το ερώτημα είναι αν είσαι διατεθειμένος να κάνεις, ότι χρειάζεται και να επενδύσεις όσο χρόνο απαιτείται για να πετύχεις αυτό τον οικονομικό στόχο ή όποιον άλλο στόχο έχεις επιλέξει.

Δεν γίνεται να έχεις στόχο από την μια να είσαι υγιής, καλογυμνασμένος και οικονομικά ανεξάρτητος και ταυτόχρονα να έχεις στόχο να αποκτήσεις το δορυφορικό πανάκριβο πρόγραμμα για να παρακολουθείς άλλα 160 παγκόσμια κανάλια. Ξάπλα και υγεία δεν συμβαδίζουν. Δεν είναι δυνατόν να έχεις ορίσει ως Σκοπό να αποκτήσεις Ανεξαρτησία και να παίρνεις ναρκωτικά, γιατί τα ναρκωτικά, τα μανιτάρια και τα ψυχοτροπικά σε αποτρέπουν βιαία από αυτό που ορίζεις ως Σκοπό και σου προσφέρουν απλόχερα εξαρτήσεις.
Χρειάζεται να υπάρχει μια συνάφεια, μια ευθυγράμμιση Θέλησης, Σκοπού και Δράσης.
Τώρα Δράσε για να πετύχεις τον Σκοπό σου
Τίποτε στον αόριστο, καθόλου «αν» «όταν» και «θα» μόνο «να» και «τώρα» Φτιάξε την και θα σε ξαφνιάσει από την δύναμη της γραφής και το ξεκαθάρισμα της αταξίας του νου.

Μέσα από αυτή την λίστα, μπορείς να βρεις τον Μοναδικό Σκοπό της ζωής σου. Αυτόν τον Σκοπό να σκέφτεσαι, όλη την ημέρα, μιας και είναι γνωστό «ο άνθρωπος γίνεται αυτό που σκέφτεται περισσότερο»

Στην παρακάτω εργασία πρέπει να εντοπίσεις αυτόν τον Σκοπό, που είναι η κυρίαρχη σκέψη της ζωής σου. Κάνοντας την άσκηση, αρχικά, αυτό που πρέπει να προσέξεις είναι πως νοιώθεις; Τα συναισθήματα σου μπορούν να σε κατευθύνουν εκεί που θέλεις να είσαι, καταλαβαίνεις ότι βρήκες τον Σωστό Κύριο Σαφή Σκοπό σου, όταν νοιώσεις ενθουσιασμένος και παθιασμένος και μόνο με την σκέψη του, πριν ακόμα καν τον γράψεις.

Η Εργασία των Δέκα Στόχων: Διάλεξε ή ξεχώρισε, από την λίστα των «111 θέλω» και γράψε σε ένα χαρτί μια νέα λίστα 10 στόχων που θέλεις να πετύχεις στο άμεσο μέλλον. Γράψε τους κι αυτούς στον Παρόντα Χρόνο «ζυγίζω τόσα κιλά» ή «βγάζω τόσα χρήματα τον χρόνο» όπως τους έγραψες και στην πρώτη λίστα.

Τώρα διάβασε προσεκτικά την λίστα των 10 στόχων, που διάλεξες – ξεχώρισες χαλαρά και με αποστασιοποίηση και απάντησε στην εξής ερώτηση: «Ποιος από αυτούς τους 10 στόχους αν τον πετύχαινα αμέσως έχει τον μεγαλύτερο θετικό αντίκτυπο στην ζωή μου; Ποιος από αυτούς τους 10 στόχους με κάνει ευτυχισμένο (μόνο εμένα) ΤΩΡΑ; Τι με παθιάζει περισσότερο;»

Σχεδόν πάντα αυτός ο ένας στόχος είναι «Ο Κύριος Σαφής Σκοπός» Είναι αυτός που σε κάνει να αισθάνεσαι παθιασμένος ευτυχισμένος, ενθουσιασμένος χαρούμενος, έτοιμος να κάνεις τα πάντα για να τον πετύχεις !

Ο Κύριος Σαφής Σκοπός σου, αφού τον βρήκες … Γράψε τον, κάνε τον φωτογραφία, τραγούδησε τον, άφησε τον να σε παρασύρει στο στροβιλισμό του πάθους και της δυναμικής του. Άφησε να περάσουν 5-6 μέρες και μείνε συγκεντρωμένος στον Σκοπό που επέλεξες. Μην τον πεις πουθενά, μην τον συζητήσεις ούτε την άσκηση που έκανες, ούτε τις λίστες που έφτιαξες, ούτε τίποτε σχετικό. Συνήθως οι άνθρωποι όταν παθιάζονται – ειδικά για πρώτη φορά- κάνουν λάθη και το πρώτο είναι να κοινοποιούν τις σκέψεις ή τις επιτυχίες τους. Μην το κάνεις, κράτησε το για σένα. Αφού περάσουν οι 5 -6 ημέρες και κατακάτσει ο ενθουσιασμός, ξεκίνα την διαδικασία υλοποίησης του Κύριου Σκοπού σου.

Άσκηση Υλοποίησης του Σκοπού

Γράψε τον Κύριο Σαφή Σκοπό της Ζωής σου

1) Γράψε οτιδήποτε μπορεί να σε βοηθήσει να τον πετύχεις. Οτιδήποτε.
2) Διάλεξε ένα ΕΥΚΟΛΟ βήμα από αυτά που έγραψες και ΚΑΝΕ ΤΟ όσο μικρό ή ασήμαντο και αν σου φαίνεται εσύ πήγαινε και ΚΑΝΕ ΤΟ.
3) Εντοπίστε ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ που δημιουργήθηκαν. Πως ένοιωσες; Γράψε τα και μην ξεχνάς πως χρειάζεσαι πάθος και ευδαιμονία για την υλοποίηση του Σκοπού σου. Αν νοιώθεις λίγο άβολα δεν πειράζει, αγνόησε το και μείνε στην χαρά.
4) Στο χαρτί δίπλα σε αυτό το συγκεκριμένο βήμα που έκανες και αφού το ολοκληρώσεις, γράψε με μεγάλα γράμματα, την λέξη «Έγινε»
5) Διάλεξε τώρα ένα άλλο ΕΥΚΟΛΟ βήμα και κάνε τα στάδια 3-5

Το μυστικό (κι άλλο μυστικό) είναι να κάνεις στην αρχή, ξεκινώντας, ότι μπορείς πιο εύκολα, ότι σου είναι πιο απλό να γίνει, για να φορτίσεις την δράση σου με μικρές επιτυχίες και όταν αρχίσεις να έχεις επιτυχίες, να προχωρήσεις στα πιο δύσκολα. Έχεις ακούσει πως τρώγεται ένας ελέφαντας; Μπουκιά – μπουκιά.

Βήμα –βήμα λοιπόν και να αρχίζεις από τα εύκολα, για να έχεις επιτυχίες και να γιορτάζεις νίκες, έστω και μικρές. Ακόμη να θυμάσαι πως πρέπει να αισθάνεσαι παθιασμένος, ευτυχισμένος, χαρούμενος, ευχαριστημένος κι ενθουσιασμένος σε ότι κάνεις, γιατί έτσι ξέρεις πως βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο, στο μονοπάτι της υλοποίησης του Σκοπού σου και σε φέρνει ένα βήμα, πιο κοντά στην τελική υλοποίηση του, είτε αυτός είναι οικονομικός, είτε κοινωνικός, οικογενειακό; ή ο Κύριος Σαφής Σκοπός της ζωής σου.

Άλλωστε όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και εδώ μιλάμε για πράξεις που σε κατευθύνουν στον Κύριο Σαφή Σκοπό της ζωής σου, τότε δεν μπορείς παρά να είσαι ενθουσιασμένος και παθιασμένος. Μην ξεχνάς πως αυτόν τον συγκεκριμένο Σκοπό, τον επέλεξες γιατί η υλοποίησή του, από την αρχή σου δημιουργούσε ενθουσιασμό και σε έκανε ευτυχισμένο. Μάλιστα, όσο μεγαλύτερη είναι η πρόκληση ή ο Σκοπός τόσο μεγαλύτερο ενθουσιασμό και τόσο μεγαλύτερο πάθος απαιτεί.

Αυτό που δημιουργεί πάθος και ενθουσιασμό μέσα σου, αποτελεί ένα στοιχείο που αποκαλύπτει το πεπρωμένο σου. Αυτό που αγαπάς, αυτό που σε παθιάζει, αποτελεί ένδειξη του ποιος πραγματικά είσαι και τι είναι απαραίτητο να κάνεις.
Το Πάθος σε κατευθύνει.
Μην ξεχνάς λοιπόν ούτε στιγμή πως … Η Ζωή Είναι ή Πάθος ή Τίποτε Απολύτως.
Τα χρήματα έχουν δύναμη, δημιουργούν αυτοκρατορίες και καταστρέφουν λαούς, κάνουν τα όνειρα των ανθρώπων που τα έχουν πραγματικότητα και καταστρέφουν τα όνειρα άλλων. Κάνουν μερικούς ανθρώπους ευτυχισμένους και μερικούς απόλυτα μίζερους και δυστυχισμένους.

Σήμερα το κυνήγι του χρήματος έχει ταυτιστεί (τουλάχιστον τις περισσότερες φορές) με το κυνήγι της ευτυχίας ενώ πολλοί είναι αυτοί που θα συμφωνήσουν πως χρήματα = ευτυχία. Πολλές φορές αυτή η πεποίθηση οδηγεί τους ανθρώπους να ακολουθούν ένα μονοπάτι που δεν τους ταιριάζει. Όταν επιλέγουν την καριέρα τους τις περισσότερες φορές τυφλώνονται από τα χρήματα και καταλήγουν να κάνουν κάτι που μισούν.

Παρόλο που τα χρήματα είναι πολύ ωραία και όλοι μας θέλουμε να τα έχουμε, στην πραγματικότητα προσφέρουν προσωρινή ευτυχία καθώς όσα χρήματα και να έχει κανείς δεν μπορεί να αγοράσει χρόνο. Ο χρόνος είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αγαθά και σίγουρα πρέπει να τον ξοδεύουμε με μεγάλη σοφία.

Αυτή η γενιά είναι κατά μία έννοια “καταραμένη” καθώς λόγω οικονομικής κρίσης οι δουλειές δεν είναι πολλές και πολλοί αναγκάζονται να κάνουν μία δουλειά την οποία μισούν μόνο και μόνο επειδή χρειάζονται τα χρήματα που αυτή τους προσφέρει. Ποια είναι η λύση; Να δουλεύουμε για να μπορούμε να επιβιώνουμε και να ζούμε όσο γίνεται πιο άνετα ενώ ταυτόχρονα να κυνηγάμε το όνειρό μας, να ψάχνουμε για τη δουλειά που μας παθιάζει.

Διάβασε παρακάτω 6 λόγους για τους οποίους πρέπει να ακολουθήσεις το πάθος σου για να έχεις χρήματα και όχι να περιμένεις από τα χρήματα να σε παθιάσουν.

1. Το να δουλεύεις για τα χρήματα που παίρνεις μπορεί να φαίνεται ένα αρκετά καλό κίνητρο αλλά δεν είναι. Κάθε εβδομάδα δουλεύεις Δευτέρα με Παρασκευή από τις 9 μέχρι τις 5 και αγχώνεσαι για κάτι που δε θα ήθελες να αγχώνεσαι. Αυτός δεν είναι ο σωστός τρόπος για να απολαμβάνεις τη ζωή. Το να δουλεύεις 8 ώρες την ημέρα, 5 μέρες την εβδομάδα, σε μία δουλειά που δεν σου αρέσει είναι κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Πολλοί άνθρωποι που επιλέγουν μία καριέρα που μισούν θα σου πουν ότι αν είχαν ξανά την ευκαιρία θα έκαναν τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Έχεις μόνο μία ζωή να ζήσεις. Μην τη σπαταλάς δουλεύοντας κάπου που μισείς μόνο και μόνο επειδή σου προσφέρει οικονομική άνεση.

2. Έχεις περισσότερο πάθος για τη ζωή που κάνεις. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να πρέπει να σηκώνεσαι κάθε πρωί και να πηγαίνεις σε μία δουλειά για την οποία δεν έχεις κανένα ενδιαφέρον. Παρόλα αυτά αυτό δεν πρόκειται ποτέ να σε απασχολήσει όταν έχεις πάθος με αυτό που κάνεις. Όταν κάνεις μία δουλειά που σε γεμίζει απόλυτα νιώθεις σαν να μη δουλεύεις, νιώθεις σαν να σε πληρώνουν για να περνάς καλά και να διασκεδάζεις.

3. Μπορείς να έχεις μεγαλύτερη απόδοση και να έχεις πολύ καλύτερες ιδέες. Σίγουρα ακόμα και όταν κάνεις τη δουλειά των ονείρων σου υπάρχουν μέρες που νιώθεις ότι δε θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι σου. Αυτές οι μέρες φαίνονται ακόμα χειρότερες και είναι πολύ πιο συχνές όταν κάνεις κάτι που δε σε ευχαριστεί καθόλου. Κάνοντας αυτό που σου αρέσει αφήνεις γρήγορα πίσω σου αυτές τις μέρες και απολαμβάνεις εκείνες που σου δίνουν τεράστια χαρά και ικανοποίηση. Πέρα από αυτό είναι πιο πιθανό να έχεις πιο δημιουργικές ιδέες..

4. Όσα χρήματα και να βγάζεις τίποτα δεν πρόκειται να σε κάνει να διώξεις το συναίσθημα ότι κάνεις κάτι που μισείς. Υπάρχουν άνθρωποι που βγάζουν πολλά χρήματα δουλεύοντας όλη μέρα. Πολλοί από αυτούς σιχαίνονται αυτό που κάνουν αλλά το έχουν συνηθίσει τόσο πολύ και έχουν γίνει ένα με αυτό με αποτέλεσμα να αισθάνονται πως δεν έχουν άλλη επιλογή. Αυτό το μίσος για τη δουλειά τους σύντομα τους οδηγεί σε μεγάλο άγχος και σε προβλήματα υγείας.

5. Είσαι πιο θετικός στο να δουλεύεις μέχρι αργά. Όταν κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί το να δουλέψεις μερικές ώρες παραπάνω δε σε δυσαρεστεί τόσο όσο αν μισείς της δουλειά σου. Αυτό συμβαίνει γιατί όταν αγαπάς αυτό που κάνεις δεν αισθάνεσαι σαν να σε πιέζουν να κάνεις κάτι που δε θέλεις.

6. Κανένα εμπόδιο δε θα σε σταματήσει από το να πετύχεις. Όταν πραγματικά απολαμβάνεις αυτό που κάνεις τίποτα δε θα σε σταματήσει από το να γίνει η δουλειά σου. Έχεις τόσο πάθος με αυτό που κάνεις που τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να πετύχεις φανταστικά πράγματα στο χώρο της δουλειάς σου αλλά και της προσωπικής σου ζωής μιας και όταν είσαι καλά στη δουλειά σου αυτό σίγουρα αντανακλάται και στην καθημερινή σου ζωή και τις σχέσεις σου.

Ακολούθησε το πάθος σου και αυτό θα σου αποφέρει όσα χρήματα χρειάζεσαι.

Αναζήτησε τους ορισμούς των λέξεων ευ-τυχής