Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

Tο άγνωστο και αινιγματικό είδωλο του Κάδιξ

Ένα άγνωστο άγαλμα, το είδωλο του Κάδιξ, το οποίο ελάχιστοι γνωρίζουν, και για οποίο ελάχιστα είναι γνωστά, έρχεται να μας αποδείξει πόσα λίγα γνωρίζουμε για τους αρχαίους πολιτισμούς και για τις γνώσεις τους.

Το είδωλο του Κάδιξ, ήταν άγαλμα που βρισκόταν στις στήλες του Ηρακλέους στο Γιβραλτάρ. Κανένας δεν γνωρίζει την προέλευση του, καθώς εικάζεται πως ήταν πανάρχαιο, ενώ οι πληροφορίες που έχουμε προέρχονται από Αραβικές πηγές όταν η σημερινή Ισπανία ήταν κτήση των Αράβων. (Κάποιοι υποθέτουν πως το άγαλμα το κατασκεύασαν οι Φοίνικες, παρόλο που πουθενά δεν βρέθηκε κατασκευή που να δικαιολογεί μία τέτοια υπόθεση).

Σύμφωνα με τις περιγραφές το άγαλμα ήταν στημένο σε μία σειρά από κίονες και είχε ύψος περίπου πενήντα μέτρα.! Πάνω στο βάθρο ορθώνονταν μία γιγάντια ανθρώπινη φιγούρα από μπρούτζο που.. έμοιαζε με τον Κολοσσό της Ρόδου !. Το δεξί χέρι του άλματος ήταν τεντωμένο προς την κατεύθυνση του Ατλαντικού (!), και κρατούσε ένα κλειδί.!

Ολόκληρο το άγαλμα ήταν επιχρυσωμένο και ήταν από πολύ μακριά ορατό στα πλοία που κατευθύνονταν στο Κάδιξ από τον Ατλαντικό....!

Οι Ρωμαίοι και οι Γότθοι δεν το πείραξαν, αλλά λόγω του ότι το Κοράνι απαγόρευε την αναπαράσταση του ανθρώπινου σώματος, αλλά και εξαιτίας του φόβου που προκαλούσε το τεράστιο μέγεθος του, το 1154, το κατέστρεψε ο Άραβας Αμπντ-Αλ-Μουμίν.

Πέρα από το ερώτημα που εγείρεται για το ποιος ήταν ο κατασκευαστής του ειδώλου, ένα ακόμα σημαντικό ερώτημα υπάρχει. Το άγαλμα που βρισκόταν στις στήλες του Ηρακλέους, κρατούσε ένα κλειδί,τι συμβόλιζε;

Όλη η κατασκευή δεν είχε παράθυρα, άρα δεν ήταν φάρος, ενώ σύμφωνα με μια (από τις τρεις Αραβικές) πηγές ο άνθρωπος που απεικόνιζε το άγαλμα ομοίαζε προς την Νέγρικη φυλή.

To διαστημικό ταξίδι του Λουκιανού

Μια προφητική και ευφάνταστη ιστορία... πριν από 1850 χρόνια!

«...τυφὼν ἐπιγενόμενος καὶ περιδινήσας τὴν ναῦν καὶ μετεωρίσας ὅσον ἐπὶ σταδίους τριακοσίους οὐκέτι καθῆκεν εἰς τὸ πέλαγος, ἀλλ᾿ ἄνω μετέωρον» "Δημιουργήθηκε τυφώνας που περιέστρεψε το πλοίο και το σήκωσε στον αέρα τριακόσια στάδια χωρίς να ξαναπέσει στο πέλαγος, αλλά έμεινε εκεί μετέωρο"

Μπορεί ο Ιούλιος Βερν να πήγε «είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα» και να είδε το μυστηριώδη βυθό, μπορεί η.... 'προσελήνωση' των Αμερικανών να έγινε τη δεκαετία του '60, πριν όμως από αυτά, το 160 μ.Χ. ο Λουκιανός όχι μόνο πήγε στη Σελήνη με το αερό - πλοίο του, αλλά έφθασε μέχρι το διαστημικό οικισμό που είχε το όνομα Λυχνόπολις. Με μια φαντασία που εκτινάσσεται στα ουράνια, ο συγγραφέας της ύστερης αρχαιότητας, με εξαιρετική δεινότητα στο γραπτό λόγο, μας παρασύρει και μας οδηγεί σε μαγικούς κόσμους του... διαστήματος.

Η... εκτόξευση της 'νηώς' και η... προσελήνωση

Αποφάσισε, λέει, το ταξίδι αυτό από ... περιέργεια «ἡ τῆς διανοίας περιεργία». Αλλά και για έναν ακόμη λόγο, να μάθει τι υπάρχει στην άκρη του Ωκεανού και ποιοι άνθρωποι κατοικούν εκεί.
Λέει επί λέξει:
«τὸ βούλεσθαι μαθεῖν τί τὸ τέλος ἐστὶν τοῦ ὠκεανοῦ καὶ τίνες οἱ πέραν κατοικοῦντες ἄνθρωποι» 
Μετά από ογδόντα μέρες ταξίδι στον άγνωστο ωκεανό έφθασαν σε ένα παράξενο νησί. Εκεί βρήκαν μια τεράστια χάλκινη στήλη που ήταν γραμμένη στα Ελληνικά και έλεγε πως μέχρι εκεί είχανε φθάσει ο Ηρακλής και ο Διόνυσος.

(Στο σημείο αυτό υπάρχει ένα 'παιχνίδισμα' του συγγραφέα με την Ελληνική μυθολογία και με τα υπερατλαντικά ταξίδια των αναφερομένων μυθικών προσώπων, των οποίων οι ιστορίες πολύ συζητούνταν στην εποχή του). Όταν βγήκαν για αναγνώριση στο νησί βρήκαν κι έναν ποταμό τεράστιο που δεν έτρεχε νερό αλλά κρασί που έβγαινε απευθείας από τις ρίζες των ...αμπελιών. Υπήρχαν και ψάρια που όταν τα έτρωγε κανείς μεθούσε...

Φύγανε από το νησί και όταν βρεθήκανε στο πέλαγος δημιουργήθηκε ξαφνικά τυφώνας που άρπαξε το πλοίο και το σήκωσε τριακόσια στάδια αλλά δεν το άφησε να πέσει πάλι στη θάλασσα. Επτά μέρες και επτά νύκτες βρισκόταν στον αέρα. Την όγδοη μέρα είδαν μια μεγάλη γη στον αέρα σαν ένα νησί λαμπερό που είχε σχήμα σφαίρας με φωτισμό μεγάλο. Προσγειώθηκαν σε αυτή όπου και αποβιβάστηκαν. Διερευνώντας την παράξενη γη διαπίστωσαν πως ήταν κατοικήσιμη και καλλιεργημένη.

Η συνθήκη ήταν γραμμένη με... ηλεκτρισμό!

Ο Λουκιανός μας λέει πως η γη που βρήκαν κατοικούνταν από τερατόμορφα όντα. Ένα είδος από αυτά τους..

συνέλαβε και τους οδήγησε στο βασιλιά τους που είχε το όνομα Ενδυμίων. Αυτός κατάλαβε πως ήταν ...Έλληνες από τη στολή τους. Απόρησε πως κατάφεραν να ταξιδεύσουν στον ...ουρανό.

Λέει ακριβώς:
«ὁ δὲ θεασάμενος καὶ ἀπὸ τῆς στολῆς εἰκάσας, ῞Ελληνες ἆρα, ἔφη, ὑμεῖς, ὦ ξένοι; Πῶς οὖν ἀφίκεσθε, ἔφη, τοσοῦτον ἀέρα διελθόντες;»
Τους εξήγησε μάλιστα πως ο τόπος που βρίσκονται είναι η σελήνη που βλέπουν από τη γη.
Τότε πληροφορήθηκε πως εκεί, στο διάστημα, κατοικούσαν άλλα όντα αλλά με κοινά γνωρίσματα αυτών της γης. Με κράτη, με διενέξεις και πολέμους. Υπήρχαν οι 'Σεληνίτες', και οι Ηλιώτες που είχαν κοινή αποικία τον Εωσφόρο. Είχαν υπογράψει μάλιστα και συνθήκη ειρήνης μεταξύ τους. Τη συνθήκη αυτήν την γράψανε με ηλεκτρισμό και τη στήσανε στο μέσο του αέρα στα σύνορά τους.
«ἐγγράψαι δὲ τὰς συνθήκας στήλῃ ἠλεκτρίνῃ καὶ ἀναστῆσαι ἐν μέσῳ τῷ ἀέρι ἐπὶ τοῖς μεθορίοις»

Δεν υπήρχαν γυναίκες στη Σελήνη...

Μας λέει ο Λουκιανός πως πολλά παράδοξα γινόντουσαν στη Σελήνη. Τα όντα εκεί δεν γεννιόντουσαν από γυναίκα αλλά από τους άρρενες. Δεν υπήρχε καν όνομα γυναικείο και οι γάμοι γίνονταν μεταξύ ανδρών. Ο κάθε ένας μέχρι τα είκοσί πέντε του χρόνια... γαμιέται, μετά... γαμάει αυτός... (!!) «μέχρι μὲν οὖν πέντε καὶ εἴκοσι ἐτῶν γαμεῖται ἕκαστος, ἀπὸ δὲ τούτων γαμεῖ αὐτός»
Εκτός από αυτό το σεξουαλικό παράδοξο εκεί τα όντα όταν γερνάνε δεν πεθαίνουν, όπως στη γη, αλλά σαν καπνός διαλύονται και γίνονται αέρας.

Το κάτοπτρο της Σελήνης!

Το ευφάνταστο μυαλό του Λουκιανού δεν σταματά στα παραπάνω. Μας λέει με τι τρόπο οι σεληνίτες είχαν... επαφή με τους γήινους.
 
«Υπάρχει ένα μεγάλο κάτοπτρο πάνω από ένα αβαθή φρεάτιο. Αν κατέβει κάποιος στο φρεάτιο ακούει όλα όσα εμείς λέμε στη γη. Κι εάν στραφεί κάποιος προς το κάτοπτρο βλέπει όλες τις πόλεις όλα τα έθνη όπως βλέπουμε τον καθένα. Τότε και εγώ τους συγγενείς μου είδα και όλη την πατρίδα, αν, βέβαια, και αυτοί με έβλεπαν δεν μπορώ με ασφάλεια να το πω. Και αν κάποιος δε με πιστεύει όταν κάποτε και αυτός πάει εκεί θα διαπιστώσει ότι λέω αλήθεια...»

Ταξίδι μέχρι τις Πλειάδες...

Αφού ταξιδεύσαμε, γράφει, την επομένη όλη τη νύκτα και την ημέρα, γύρω στο απόγευμα φθάσαμε στη Λυχνόπολη. Αυτή βρίσεται μεταξύ των Πλειάδων και των Υάδων. Εκεί δεν βρήκαμε κανέναν άνθρωπο μόνον 'λύχνους' - λάμπες μικρές και μεγάλες.

Ο Λουκιανός μετά το διαστημικό ταξίδι του επιστρέφει προσθαλασσώνεται στη γη αλλά για κακή του τύχη ολόκληρο το καράβι του καταπίνεται από τεράστιο θαλάσσιο κύτος. Και οι περιπέτειες συνεχίζονται μέχρι το θάνατο του κύτους - μετά από πολύ καιρό- και την απελευθέρωση τους από την κοιλιά του κύτους.

 Λουκιανός ο Σαμοσατεύς (π. 120 μ.Χ. - 190 μ.Χ.) «Ἡ ἀληθής ἱστορία»

Γιατί η αγάπη πονάει τόσο;


Γιατί η αγάπη πονάει τόσο;

Κι αν πονάει τόσο πολύ, είναι πραγματικά αγάπη;

Ή μήπως είναι εγωισμός, αδυναμία, φόβος, δειλία και όχι αγάπη;

 Η αγάπη δεν μπορεί να είναι όλα αυτά.

Η αγάπη είναι χαρά, απόλαυση, ομορφιά, δημιουργία, δόσιμο, άνοιγμα, αγκαλιά, χάδι, μοίρασμα.

Η αγάπη δεν κρύβεται πίσω από πληγές και ενοχές.

Η αγάπη, όταν υπάρχει και είναι εκεί, δε φοβάται να εκδηλωθεί, να εκφραστεί, να γεμίσει σώμα και ψυχή.

Το λάθος βέβαια που κάνουμε οι άνθρωποι, επειδή η αγάπη είναι βαθιά εσωτερική μας ανάγκη (κι ας μην το παραδεχόμαστε πολλές φορές), είναι ότι την ψάχνουμε παντού, ακόμη κι αν δεν είμαστε έτοιμοι να την αντικρίσουμε στη βαθύτερη ουσία της.

Κατατρυχόμαστε από τις φοβίες και τις προσωπικές μας ανάγκες και γι’ αυτό, αντί να δίνουμε την ψυχή μας στον άνθρωπο που αγαπάμε κι εκείνος σε μας, προβάλλουμε το «εγώ» μας, απαιτούμε, επιβάλλουμε, δεσμεύουμε τον άλλο γιατί έτσι μας βολεύει, γιατί έτσι αντιλαμβανόμαστε την αγάπη.

Κατόπιν έρχεται η κτητικότητα, η αντίληψη ότι ο άλλος είναι δεδομένος, η πεποίθηση ότι «έχουμε δέσει το γάιδαρό μας». Κι έτσι θεωρούμε ότι έχουμε σιγουρέψει την αγάπη, έχουμε τη βεβαιότητα πως θα την κρατήσουμε για πάντα.

Κι αν μάλιστα και ο άλλος άνθρωπος σε αυτή τη σχέση -όποια μορφή κι αν έχει, αδερφική, γονέα-παιδιού, φιλική, ερωτική- λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο, είμαστε ευτυχείς αφού έχουμε και οι δύο τον ίδιο στόχο.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο απορούμε, όταν στη σχέση μπαίνουν η ζήλεια, ο θυμός, οι καβγάδες, τα λόγια που πληγώνουν, η απιστία ή η αδιαφορία και η απάθεια.

Και συνήθως όταν συμβαίνει αυτό, ψάχνουμε στον άλλο άνθρωπο την αιτία του κακού. Εκείνος έκανε κάτι που μας θύμωσε ή δεν έκανε κάτι για να δείξει την αγάπη του.

Με λίγα λόγια, αναδύεται και πάλι ο εγωισμός μας. Εμείς τα είχαμε κάνει όλα όπως έπρεπε. Είχαμε δώσει την ψυχή μας σε αυτή τη σχέση. Πώς είναι δυνατόν ο άλλος να μην ανταποκρίνεται; Να μας προδίδει ή να αδιαφορεί για μας;

Αντί λοιπόν να ψάξουμε βαθιά μέσα μας για να βρούμε τη δική μας ευθύνη, αναζητούμε δικαιολογίες και προσχήματα ή φεύγουμε από τη σχέση θεωρώντας πως εμείς δώσαμε την αγάπη μας αλλά ο άλλος δεν μας έδωσε τη δική του.

Μ’ αυτόν τον τρόπο προχωράμε είτε με την ίδια είτε με επόμενες σχέσεις και η αλήθεια είναι ότι όλες οι σχέσεις της ζωής μας -ακόμη κι αν τις ονομάζουμε σχέσεις «αγάπης»- έχουν δυστυχώς αυτές τις ποιότητες, του τυφλού εγωισμού και της ανάγκης κυρίως να πάρουμε και όχι και να δώσουμε.

Τα πράγματα όμως μπορούν να είναι -ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ!-πολύ απλά. Αρκεί μόνο να σκύψουμε βαθιά μέσα μας και να παλέψουμε με τον εγωισμό και τους φόβους μας. Εύκολο; Καθόλου! Απαιτεί θάρρος, μεγάλο κόπο και προσπάθεια, ουσιαστική διάθεση για αυτοκριτική και κυρίως επιμονή και υπομονή.

Μόνο έτσι όμως μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να ζήσει την αγάπη ολοκληρωτικά, χωρίς εγωκεντρικές συμπεριφορές αλλά και χωρίς το φόβο ότι ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουμε να πληγωθούμε.

Κανείς βέβαια δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι και ο άλλος θα μπει στο ίδιο μονοπάτι και θα παλέψει με το ίδιο σθένος και την ίδια επιμονή. Νομίζω όμως ότι η χαρά -και μόνο- του να νιώσει η ψυχή μας την ευλογία της αγάπης αξίζει κάθε ρίσκο και κάθε προσπάθεια από τη μεριά μας. Και δεν πειράζει αν δε βρίσκουμε πάντα ανταπόκριση.

Είναι σίγουρο πως θα βρεθούν στο δρόμο μας ψυχές που βαδίζουν στο ίδιο μονοπάτι με μας και ξέρουν τι θα πει αγάπη. Και θα μας την προσφέρουν απλόχερα όπως θα την προσφέρουμε και εμείς σε αυτές.

Μόνο υπ’ αυτές τις συνθήκες η αγάπη μπορεί να γίνει χαρά, απόλαυση, ομορφιά, δημιουργία, δόσιμο, άνοιγμα, αγκαλιά, χάδι, μοίρασμα.

Και πάνω απ’ όλα φως! Φως που γεμίζει την ψυχή μας και κάνει την κάθε μας μέρα μια λαμπερή γιορτή γεμάτη μουσικές και χρώματα! Φως που γεμίζει και τις ψυχές όσων βρίσκονται γύρω μας (και όχι μόνο αυτών που αγαπάμε)!

Φως που γεμίζει το σύμπαν και δίνει ομορφιά στη ζωή όλων μας! Και το μόνο δάκρυ που μπορεί να κυλήσει από τα μάτια μας τότε είναι δάκρυ ευτυχίας και πληρότητας και όχι πόνου! Γιατί στην αγάπη πόνος δεν υπάρχει! Υπάρχει μόνο αγνότητα, χαρά και απόλαυση!

Αυτό το κόψε-ράψε των συναισθημάτων

Μ’ αρέσει να βάζω τελείες...

Πολλές μικρές τελίτσες που δείχνουν ότι τίποτα δεν σταματά...
Η ζωή δεν βάζει ποτέ τελεία. Πώς να βάλει τελεία στην δημιουργία, στον Έρωτα, στην Αγάπη. Τελειώνει μάτια μου η Αγάπη;
Μπορεί να τελειώνει μια δουλειά όμως η ικανότητα για δημιουργία δεν σταματά
Μπορεί να τελειώνει μια σχέση όμως ο έρωτας δεν σταματά...
Μπορεί να τελειώνει ένα χάδι, μια αγκαλιά όμως η αγάπη δεν σταματά...
Η ζωή δεν βάζει τελείες γιατί ρέει κυκλικά...

Ένας ερωτικός σύντροφος μπορεί να φύγει...
Εε! Και!
Μήπως δεν θα ξαναζήσεις ηλιοβασιλέματα αγκαλιά με ένα άλλο πρόσωπο; Μήπως δεν θα ξανασκιρτήσει η καρδιά σου, δεν θα αγγιχτείς, δεν θα ξαναγγίξεις, δεν θα ξανανιώσεις ρίγη στο σώμα σου;

Μια επαγγελματική συνεργασία, μια δουλειά σταματά...
Εε! Και!
Μήπως τελείωσε κι η ζωή σου και δεν μας το λες. Το αντίθετο μάλιστα. Όλο το Σύμπαν ανοίγεται μπροστά σου με άπειρες διαφορετικές δυνατότητες αρκεί να είσαι ανοικτός να τις δεις...

Μια φιλία τελειώνει...
Εε ! Και!
Οι άνθρωποι δεν είναι αυτοκόλλητα. Ο καθένας βαδίζει το μονοπάτι του ακολουθώντας το κάλεσμα του. Σημασία έχουν οι στιγμές που ζήσαμε, η γεύση που μας άφησαν στα χείλη και η συνειδητοποίηση του ποιοι είμαστε και που πάμε...

Όταν κλείνει ένας κύκλος στη ζωή σου σημαίνει ότι έχουν ολοκληρωθεί και τα μαθήματα που χρειαζόταν να πάρεις. Τότε η Ζωή σε παίρνει μαλακά στις φτερούγες της και σε ανεβάζει ¨σπειρωτά¨ σε ένα άλλο κύκλο πιο όμορφο και συνειδητό γιατί τον πλημμυρίζει η ομορφιά της ωριμότητας. Η ομορφιά της προηγούμενης εμπειρίας...
Και τα ¨σπειρωτά¨ σου ταξίδια θα συνεχίζονται πλουτίζοντας το Νου και την Καρδιά σου, κάνοντας πιο ανάλαφρη την Ψυχή σου...

Αυτό το κόψε-ράψε των συναισθημάτων

 Όλοι μου λένε:
Μη δίνεις πολλά, κράτα λίγο και για σένα, μη δίνεσαι από την αρχή, κοίτα πρώτα πως θα εξελιχτούν τα πράγματα...
Και όλο αυτό σημαίνει μην αγαπάς πολύ, μην ερωτεύεσαι πολύ, μην αγκαλιάζεις πολύ, μην αφήνεσαι πολύ...
Μην χαρίζεις αν δεν πάρεις υπογραφή στο πιστοποιητικό της Ζωής ότι ο άλλος, οποιοσδήποτε είναι αυτός (σύντροφος, φίλος, συνεργάτης, συνάνθρωπος, μαθητευόμενος, θεραπευόμενος...), θα είναι συνεπής...
Συνεπής σε τι ρωτάω εγώ, στην αγάπη στο μοίρασμα, στην παρουσία, στην κατανόηση...

Δεν δίνει πιστοποιητικά η Ζωή μάτια μου. Δεν παρέχει εγγυήσεις. Αυτή είναι η μαγεία της, η ομορφιά της. Ποιος σου είπε ότι πρέπει να δώσεις για να νιώσει καλά ο άλλος, να σε αναγνωρίσει, να σε θαυμάσει να σου πει ευχαριστώ...
Για σένα δίνεις. Για να παραμείνεις ολόκληρος άνθρωπος. Για να γεμίζεις με ενέργεια και να χαίρεσαι την κάθε στιγμή της ζωής σου. Να παραμένεις ζωντανός και να ρέεις μέσα στο χρόνο...

Αυτό το κόψε-ράψε των συναισθημάτων μας οδήγησε εδώ που φτάσαμε. Άνθρωποι μισοί, με μισά συναισθήματα να περιμένουν μικρές μπουκιές Ζωής...
Εε! Όχι λοιπόν, εμένα δεν μου ταιριάζει αυτό γιατί θέλω να ζω ολοκληρωτικά. Να αναπνέω Ζωή και να την αισθάνομαι να κυλά μέσα σε κάθε κύτταρο μου.
Κι αν θες να ξέρεις μάτια μου ο μόνος τρόπος να παραμένεις ζωντανός και να ξεγελάς τον χρόνο είναι να δίνεσαι ολοκληρωτικά. Θυμάσαι τότε που ήσουν παιδί και αυθόρμητα λειτουργούσες έτσι. Δεν υπήρχαν τότε περικοπές στα συναισθήματα, στις αγκαλιές, στο παιχνίδι. Υπήρχε μόνο το Ζω!

Ζήσε μαζί μας…

Πώς η θλίψη μπορεί να γίνει θετικό συναίσθημα και να μας απογειώσει;

Έχει και η θλίψη τις κρυφές, θετικές πλευρές της, αν κάποιος τη διαχειριστεί έξυπνα και εποικοδομητικά. Ο ψυχολόγος Timothy So από το Ινστιτούτο Ευζωίας (Well-being Institute) του πανεπιστημίου του Cambridge έβαλε στο μικροσκόπιο την καινοτόμο έρευνα του Αυστραλού ψυχολόγου του πανεπιστημίου του New South Wales Joe Forgas με θέμα τα καλά και ωφέλιμα της θλίψης στέλνοντας μηνύματα ευημερίας κάτω από το πρίσμα της λεγόμενης Θετικής Ψυχολογίας.

Πώς βλέπει η Θετική Ψυχολογία τη θλίψη
Η Θετική Ψυχολογία υποστηρίζει ότι τα αρνητικά συναισθήματα μπορούν να γίνουν ωφέλιμα. Ο Joe Forgas με τις έρευνές του προώθησε την πρωτοποριακή αντίληψη ότι η θλίψη μπορεί να είναι ευεργετική τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο με τουλάχιστον 4 διαφορετικούς τρόπους:

Αυξάνει την παρατηρητικότητα και την ευθυκρισία: Τα πειράματα του Αυστραλού ψυχολόγου απέδειξαν πως, όταν έχουμε «γκρίζα» διάθεση, βρισκόμαστε σε ετοιμότητα και επαγρύπνηση και είμαστε λιγότερο αφελείς. Επίσης είμαστε σε θέση να παρατηρούμε με περισσότερη λεπτομέρεια και ακρίβεια τον χώρο και το περιβάλλον. Αυτή η εξέχουσα προσοχή μπορεί να μας κάνει να ανιχνεύουμε ευκολότερα την εξαπάτηση και να κάνουμε λιγότερα κριτικά λάθη.

Μας βοηθά να παράγουμε πιο πειστικά επιχειρήματα στον λόγο μας: Όταν κάποιος βρίσκεται σε μελαγχολική διάθεση, έχει την ικανότητα να συντάσσει πιο πειστικούς και συγκροτημένους λόγους. Επιπλέον δίνει μεγαλύτερη προσοχή στις πληροφορίες που λαμβάνει από τον εξωτερικό κόσμο.
Αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα: Η αρνητική, θλιμμένη διάθεση μειώνει την τάση μας να δρούμε βασισμένοι σε κοινωνικά στερεότυπα, προκαταλήψεις και κάθε λογής μύθους.

Αντίθετα μας ωθεί να αναζητήσουμε νέες αντιλήψεις.
Μας βοηθά να επικοινωνήσουμε καλύτερα με τους γύρω μας: Όταν η θλίψη προέρχεται από το αίσθημα ότι δεν είμαστε αποδεκτοί από τους γύρω μας μας ή ότι δε βαδίζουμε σωστά, τότε μπαίνουμε σε κατάσταση εγρήγορσης ψάχνοντας καλύτερους τρόπους να επικοινωνήσουμε με τους ανθρώπους του κύκλου μας. Έτσι βελτιώνουμε τη σχέση μας μαζί τους.

Αν φτάσεις στον πάτο, μετά απογειώνεσαι
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι η θλίψη μας κάνει ικανότερους να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής. Όσο και αν μας αναστατώνει η ανεργία, η διάλυση μιας σχέσης, η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή εν τέλει η κοινωνική απομόνωση, η θλίψη μπορεί να μας σπρώξει να γίνουμε πιο ανθεκτικοί, πιο φιλοσοφημένοι και πιο ώριμοι στις αποφάσεις μας. Φτάνοντας στον πάτο, όπως λένε, έχουμε δύο δρόμους να διαλέξουμε: Ο ένας είναι η μόνιμη κατάθλιψη. Ο άλλος, σύμφωνα με τη Θετική Ψυχολογία, είναι να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας σε κάτι εποικοδομητικό και να ξεκινήσουμε τον δρόμο για ένα καλύτερο αύριο κοιτώντας (μόνο) μπροστά.

Το Σύστημα Του Ανθρώπινου Σχεδιασμού - Human Design System

Με μία λέξη θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε ως ‘Εξατομίκευση’.

Το Ανθρώπινο Σχέδιο είναι Υδροχοϊκή Γνώση και έχει δοθεί για να μπορέσει η Ανθρωπότητα να περάσει στην επόμενη φάση, που είναι η φάση της Εξατομίκευσης.

Η μόνη επανάσταση που υπάρχει είναι η Ατομική.

Ένας- ένας μπορούμε να κάνουμε την διαφορά. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός.

Το γνωρίζουμε αυτό από τ’ αποτυπώματα μας και το DNA μας.

 Όμως δεν ζούμε αυτή την διαφορετικότητα, παρά μόνο κάποια αποσπασματικά της χαρακτηριστικά, που και αυτά κακοχρησιμοποιούνται από τον ομογενοποιημένο μας νου.

Γιατί απλά δεν ξέρουμε τον τρόπο.

Δεν είναι φταίξιμο κανενός γιατί απλά μέχρι τώρα δεν υπήρχε εύκολος τρόπος. Δεν υπήρχε Χάρτης. Κάθε χάρτης στο Ανθρώπινο Σχέδιο αντιπροσωπεύει τη μοναδικότητα και την διαφορετικότητα του καθενός -και είναι μόνο μέσω αυτής που μπορούμε να ενωθούμε με το Όλο. Είναι ο πιο άμεσος δρόμος προς την αυτογνωσία και την αυτοπραγμάτωση γιατί απλά είναι όλα εκεί… Μηχανικά και πρακτικά. Τώρα λοιπόν υπάρχει η δυνατότητα να διακρίνουμε ανάμεσα στο τι είναι ‘δικό μας’ και στο τι είναι ‘επίκτητο’.

Αντ’ αυτού, αντί δηλαδή να ζούμε τον αληθινό μας Εαυτό, καταλήγουμε στο να ζούμε την ‘σκιά’ μας, ή τον ‘Μη Εαυτό’ όπως ονομάζουμε στο Σύστημα του Ανθρώπινου Σχεδιασμού την Σκιά, να ζούμε την ομογενοποίηση όπου όλοι μας συγκρινόμαστε με κάποια πρότυπα που κατά καιρούς μας λανσάρουν, και θέλουμε να είμαστε κάποιοι άλλοι, πιο όμορφοι, πιο πλούσιοι, πιο γρήγοροι γιατί απλά όταν δεν ζεις αυτό που είσαι, τίποτα δεν αρκεί.

Όταν δεν ζεις αυτό που είσαι, βρίσκεσαι πάντα στο λάθος μέρος, είσαι πάντα με τους λάθος ανθρώπους και η Εκπλήρωση σου δεν έρχεται ποτέ… Και όλα έχουν να κάνουν απλώς με τον τρόπο που παίρνουμε αποφάσεις. Αν αποφασίζεις σύμφωνα με την φύση σου, με αυτό που η ίδια η Φύση σε προίκισε στην γέννησή σου, η μοναδικότητα σου εκφράζεται και σου δίνει την ζωή που αξίζεις.

Αν αποφασίζεις βάση των άλλων, τότε απλά τίποτα δεν είναι αρκετό, δεν υπάρχει πληρότητα. Το Σύστημα του Ανθρώπινου Σχεδίου αποσκοπεί στο να δώσει στον κάθε άνθρωπο το αναφαίρετο, αλλά παραγκωνισμένο, δικαίωμα να μπορεί να ζει τον Εαυτό του. Ένα από τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που δυστυχώς δεν έχει ακόμα αναγνωρισθεί για την σημασία που πραγματικά έχει. Μιλάμε γι Ανθρώπινα Δικαιώματα, είναι καταχωρημένα στο Σύνταγμα, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και πολλά συστήματα έμμεσου ελέγχου πάνω από αυτά.

Το Ανθρώπινο Σχέδιο λέει, ότι έχουμε φτάσει πλέον στο πλήρωμα του χρόνου να γνωρίσουμε ότι κάθε άνθρωπος είναι εδώ για να είναι ο ίδιος η δική του μοναδική «εξουσία» και αυτό απορρέει από τον τρόπο που είναι κατασκευασμένος ο καθένας, και έτσι να είναι ένα υγιές άτομο για την κοινωνία στην οποία ανήκει.

Στην ‘καρδιά’ του το Σύστημα είναι ατομικό. Απευθύνεται σε όλους αλλά η δουλειά γίνεται ατομικά. Στηρίζεται στην διαφορετικότητα του καθενός και ότι ισχύει για κάποιον, ισχύει γι αυτόν και μόνον γι αυτόν και για κανέναν άλλον. Όπως για να έχουμε ένα υγιές σώμα χρειάζεται να έχουμε υγιή κύτταρα, έτσι και για να έχουμε μια υγιή κοινωνία χρειάζεται να έχουμε υγιή άτομα. Και το Σύστημα λέει, πως ένα άτομο είναι υγιές μόνον όταν ζει τον εαυτό του.

Ποιες είναι οι δύο καλύτερες τεχνικές απομνημόνευσης;

Όλοι οι άνθρωποι περνούν κάποια στιγμή από μία ποικιλία εξετάσεων: Από τους μαθητές και τους σπουδαστές μέχρι αυτούς που θέλουν απλώς να πάρουν δίπλωμα οδήγησης. Είτε πρόκειται λοιπόν να αντιμετωπίσεις ερωτήσεις με πολλαπλές επιλογές (και γνωστή απάντηση) είτε πρέπει να κάνεις αποστήθιση κειμένου, υπάρχουν δύο έξυπνοι τρόποι για να αντεπεξέλθεις στη δοκιμασία:

Κράτησε μόνο το σωστό: Αν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε πολλές απαντήσεις για μια ερώτηση προκειμένου να υποδείξεις τη σωστή (όπως για παράδειγμα στις εξετάσεις για τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας), ο πιο έγκυρος και εγγυημένος τρόπος είναι να διαγράψεις όλες τις λανθασμένες απαντήσεις, ώστε ο εγκέφαλος να καταγράψει μόνο τη σωστή. Η μίξη λανθασμένων πληροφοριών μαζί με σωστές θα μπερδέψει και θα κουράσει τον εγκέφαλο στην προσπάθειά του να απομνημονεύσει το σωστό.

Ρίξε την τελευταία ματιά πριν κοιμηθείς: Οι επιστήμονες έχουν αποδείξει ότι η καλύτερη στιγμή για να κάνεις την τελευταία – και κρίσιμη – καταγραφή στον εγκέφαλο είναι ακριβώς πριν από τον νυχτερινό ύπνο. Αρκεί να διαβάσεις σε καθεστώς ησυχίας και πλήρους αυτοσυγκέντρωσης το θέμα που θέλεις. Κατόπιν πέσε για ύπνο και άφησε τα υπόλοιπα στον εγκέφαλό σου: Θα φροντίσει να κάνει τους συνειρμούς που πρέπει, να ενώσει όλες τις πληροφορίες και να τις ταξινομήσει, ώστε να σου δώσει το επόμενο πρωί το επιτυχημένο αποτέλεσμα που θέλεις.

Μην ψάχνεις τον τέλειο σύντροφο...

...γίνε ο τέλειος σύντροφος !


Και με τον άλλον; Τι γίνεται με τον άλλον; Ακόμη κι αν εγώ γίνω ο ιδανικός, ο τέλειος σύντροφος, τι γίνεται με τον άλλον; (…σ’ ακούω με αγωνία να με ρωτάς…)

 Θα προσπαθήσω να σου απαντήσω, τι γίνεται με τον άλλον. Ίσως αλλάζοντας εσύ να συμπαρασύρεις και τον σύντροφό σου στην αλλαγή. Ίσως όμως και να μην αλλάξει ποτέ, να συνεχίσει να σου επιτίθεται λεκτικά, να συνεχίσει να σε ταλαιπωρεί ή να σε βασανίζει. Όμως, θα έπρεπε τώρα να αναρωτηθείς: «ποιος είναι αυτός που ρωτάει;» Ρωτάει ο τέλειος σύντροφος που έχεις ήδη καταφέρεις να γίνεις ή η ατελής, γεμάτη ελαττώματα, καρικατούρα του. Από που λες να προέρχεται αυτή η ερώτηση;

Η ερώτηση έρχεται από αυτό, που δεν μπορεί να υπάρξει μόνο του, χωρίς αυτόν τον σύντροφο που σε τυραννάει! Ρωτάει αυτό που φαντάζεται τη ζωή του προσαρτημένη επάνω σ’ αυτόν τον σύντροφο που πιστεύεις ότι έχεις ανάγκη. Εσύ, όταν θα γίνεις ο ιδανικός σύντροφος, δεν θα έχεις πλέον καμία ερώτηση, δεν θα έχεις πλέον καμία προσκόλληση. Η ερώτηση προέρχεται καθαρά από το επίπεδο συνειδητότητας του μη ιδανικού συντρόφου όπου ο νους είναι ακόμη κομματιασμένος.

Σου μίλησε ο σύντροφός σου, ο φίλος σου, ο συνοδοιπόρος σου άσχημα; Και τι έγινε; Δεν έχει καμιά σχέση με σένα. Αυτά τα οποία λέγονται από τους άλλους για σένα δεν έχουν σχέση με σένα. Καμία απολύτως. Για τον εαυτό τους μιλούν. Οι άνθρωποι όταν επικοινωνούν, απλά κάνουν προβολή του νου τους. Η επικοινωνία συνήθως έγκειται πάνω στο τι πιστεύει, η αισθάνεται ο καθένας μας. Και συνήθως οι άνθρωποι προβάλλουν στον άλλον, αυτό το οποίο συμβαίνει μέσα στους ίδιους. Για να υπάρχει αληθινή επικοινωνία, πρέπει να μην υπάρχει εγώ, ώστε να μη μπορεί να γίνει η προβολή του. Ο ιδανικός σύντροφος δεν έχει εγώ. Ποτέ δεν προβάλει τον εαυτό του στους άλλους, ούτε ταράσσεται απ’ τις δικές τους προβολές. Δεν υπάρχει διχασμός στον ιδανικό σύντροφο. Δεν υπάρχει ναι και όχι, υπέρ και κατά, δεν υπάρχουν ερωτήσεις, μόνο πληρότητα, είτε είναι μονάχος του, είτε με συντροφιά. Ρωτάς εσύ που ζεις στο διχασμό και στην αντίθεση κι ακόμη κι αν πραγματοποιηθούν όλες οι ματαιόδοξες ελπίδες σου, πάλι δε θα’ σαι ευχαριστημένος και θα συνεχίσεις να ρωτάς. Μπροστά στον ίδιο τον Θεό να καθίσεις, θα του βρεις ελαττώματα γιατί θα συνεχίσεις ολοφάνερα, τις δικές σου ατέλειες να προβάλλεις.

Τι να σου κάνει ο σύντροφος σου; Βρίσκεις έναν άνθρωπο και ίσως να έχεις τον φόβο ότι κάθε λίγο σε απατάει. Ναι, συμβαίνουν συνέχεια αυτά. Τελικά δεν αντέχεις άλλο να υποφέρεις και χωρίζεις. Αλλάζεις σύντροφο για να ησυχάσεις αλλά και με τον νέο σύντροφο νιώθεις πάλι τον ίδιο φόβο. Δεν είναι ο σύντροφος η αιτία που φοβάσαι, είσαι εσύ! Δεν είναι ο γιαλός στραβός, στραβά αρμενίζεις. Αν δεν μάθεις κάποτε να αρμενίζεις σωστά, θα συνεχίσεις να υποφέρεις από φόβο, από κατάθλιψη, από άγχος. Θα προσπαθείς να καλύπτεις το κενό και να κρύβεις τον πόνο σου στο τρυφερό άγγιγμα του ιδανικού συντρόφου τον οποίο ποτέ δε θα είσαι ικανός να γνωρίσεις.

Κάποιος όμως που υποφέρει από κατάθλιψη ή άγχος ή φοβίες ή που έχει τραυματισμένη αντίληψη του εαυτού του, ακόμη και να βρίσκεται δίπλα στον ιδανικό σύντροφο τις περισσότερες φορές δε θα ανταποκριθεί καθόλου στις τρυφερές χειρονομίες αγάπης αυτού του συντρόφου. Για να βρούμε την αγάπη είναι απαραίτητο να θεωρούμε τον εαυτό μας ικανό να γίνει το αντικείμενο της αγάπης. Τελικά, τι απαιτείται για να είναι κανείς ο ιδανικός σύντροφος, που σημαίνει να ανακαλύψει την αγάπη μέσα του; Απαιτείται η απουσία εγωισμού και φόβου. Ο εγωισμός περιορίζει την ύπαρξη σ’ αυτό το απειροελάχιστο κατασκεύασμα που θεωρούμε ότι είναι ο εαυτός μας και ο φόβος μας εμποδίζει να βρούμε και να γνωρίσουμε την αληθινή αγάπη. Η αγάπη δε χρειάζεται ψάξιμο. Όπως ο αέρας που αναπνέουμε, υπάρχει, είναι μέρος της φύσης μας, είναι δεδομένη. Όμως σε έναν κόσμο αλληλοσυγκρουόμενων αξιών, αυτή η απλή δήλωση καταλήγει συγκεχυμένη και σύνθετη. Η ομίχλη της ψευδαίσθησης προκαλεί φόβο. Αν αφαιρέσουμε τον φόβο, αυτό που θα απομείνει είναι η αγάπη. Ας πάψουμε λοιπόν να αναζητούμε την αγάπη εξωτερικά κι ας την ψάξουμε μέσα στον εαυτό μας. Αν γίνουμε εμείς οι ιδανικοί σύντροφοι, οι «άλλοι» μπορεί να ακολουθήσουν ή μπορεί να αποχωρήσουν. Έτσι κι αλλιώς, δε θα τους έχουμε πλέον ανάγκη, καθώς θα είμαστε απόλυτα ολόκληροι, μέσα στη μοναχικότητά μας.

«Θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί, μόνο και μόνο, γιατί μας αρέσει αυτό το “μαζί”, αλλά πολύ συχνά μένουμε με τον άλλο, επειδή νοιώθουμε άσχημα “χωρίς” αυτόν. Μόνο αν νικήσουμε το φόβο της μοναξιάς, θα είμαστε ικανοί για την αγάπη. Μόνο αν αγαπήσεις την μοναξιά, κάθε λεπτό που ζεις με τον άλλον, γίνεται μια επιλογή αγάπης.

 Η αγάπη είναι ένα σπάνιο λουλούδι. Είναι σπάνιο, επειδή μπορεί να συμβεί μόνο όταν δεν υπάρχει φόβος. Ποτέ πριν. Αυτό σημαίνει ότι η αγάπη μπορεί να συμβεί μόνο σ’ ένα βαθειά πνευματικό άτομο.»

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…

Η τέχνη του Μουράνο

Murano Glass (6)Το Μουράνο, που βρίσκεται στη Λιμνοθάλασσα της Βενετίας, στη βόρεια Ιταλία, είναι κατά μία έννοια ένα νησί, ακριβέστερα όμως πρόκειται για μία συστάδα νησίδων που χωρίζονται από στενά κανάλια και συνδέονται μεταξύ τους με γέφυρες, όπως και η ίδια η Βενετία, από την οποία απέχουν περί το 1,5 χιλιόμετρο προς βορρά. Η διάμετρος της συστάδας του Μουράνο δεν ξεπερνά τα δύο χιλιόμετρα, ενώ ο μόνιμος πληθυσμός της είναι μόλις πάνω από 5000 (απογραφή του 2004). Το Μουράνο είναι παραδοσιακά πολύ γνωστό για την υαλουργία του και ιδιαίτερα για τις λάμπες και τα κομψοτεχνήματα από «Κρύσταλλα Μουράνο» . Υπήρξε κάποτε ανεξάρτητη κοινότητα, αλλά τώρα αποτελεί ένα διαμέρισμα (frazione) της Βενετίας.

Η φήμη του Μουράνο ως κέντρου υαλουργίας έχει τις ρίζες της το 1291, όταν όλοι οι υαλουργοί της Βενετίας διατάχθηκαν να μετεγκαταστήσουν τα εργαστήριά τους στο Μουράνο για λόγους ασφαλείας από πυρκαϊά. Τον επόμενο αιώνα άρχισαν εξαγωγές και το Μουράνο έγινε διάσημο, αρχικώς για τις γυάλινες χάντρες και τους καθρέφτες του. Το γυαλί Aventurine επινοήθηκε στο Μουράνο, το οποίο για ένα διάστημα ήταν ο κυριότερος παραγωγός γυαλιού σε όλη την Ευρώπη. Αργότερα, το νησί έγινε γνωστό για τους πολυελαίους του. Παρότι παρουσίασε μία παρακμή από τον 18ο αιώνα, η υαλουργία αποτελεί ακόμα και σήμερα την κυριότερη βιομηχανία του Μουράνο.
Οι υαλουργοί έγιναν γρήγορα από τους πλουσιότερους και τους πλέον εξέχοντες κατοίκους του. Από το 1400 περίπου τους επιτρεπόταν η τιμή να φέρουν ξίφη, απελάμβαναν ασυλία έναντι διώξεων από το Ενετικό κράτος και πάντρευαν τις κόρες τους με μέλη των πλουσιότερων οικογενειών της Βενετίας. Παρότι επωφελούνταν από κάποια προνόμια, οι υαλουργοί του Μουράνο απαγορευόταν να φύγουν από τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας. Ωστόσο, πολλοί από αυτούς διακινδύνευσαν να μεταναστεύσουν και ίδρυσαν βιοτεχνίες σε κοντινές πόλεις, αλλά και μακρύτερα, μέχρι την Ολλανδία και την Αγγλία.

Οι τεχνίτες κατείχαν για αιώνες το μονοπώλιο στην παραγωγή γυαλιού και κρυστάλλων υψηλής ποιότητας, αναπτύσσοντας ή βελτιώνοντας πολλές τεχνικές: παραγωγή κρυστάλλου, σμάλτου, γυαλιού με νήματα χρυσού (aventurine), πολύχρωμων γυαλιών (millefiori), γαλακτόχρωμου γυαλιού (lattimo) και απομιμήσεις πολύτιμων λίθων από γυαλί. Σήμερα οι τεχνίτες του Μουράνο χρησιμοποιούν αυτές τις παλιές μαζί με νέες τεχνικές για την παραγωγή πλήθους αντικειμένων, από γυάλινα έργα σύγχρονης τέχνης και γυάλινα κοσμήματα, μέχρι κρυστάλλινους πολυελαίους.

Το Μουσείο Γυαλιού του Μουράνο (Museo del Vetro) εκθέτει την ιστορία της υαλουργίας και δείγματα γυαλιού που χρονολογούνται από την Αρχαία Αίγυπτο μέχρι και τον εικοστό αιώνα.
Κάποιες από τις εταιρείες που κατέχουν ιστορικά εργοστάσια γυαλιού στο Μουράνο είναι ανάμεσα στις σημαντικότερες μάρκες γυαλιού στον κόσμο, όπως οι Venini, Ferro Murano, Barovier & Toso, Simone Cenedese και Seguso. Για την προστασία της υαλουργικής τέχνης του νησιού από ξένες αγορές, σήμερα τα γνωστότερα υαλουργεία του Μουράνο έχουν ένα σήμα που πιστοποιεί τα προϊόντα γυαλιού που κατασκευάζονται πάνω στο ίδιο το νησί.

Ως τμήμα μιας ευρύτερης προστασίας και ενισχύσεως παραδοσιακών προϊόντων της περιοχής, η Περιφέρεια του Βένετο προστατεύει και προάγει την ονομασία προελεύσεως καλλιτεχνικών υαλουργημάτων που δημιουργήθηκαν πάνω στο Μουράνο, καθώς η υαλουργία αποτελεί τμήμα της ενετικής ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς: Το σήμα κατατεθέν “Vetro Artistico Murano”, κατατεθειμένο στο European Office for Harmonisation στο Αλικάντε, no. 00481812, έχει δημιουργηθεί με τον Περιφερειακό Νόμο no. 70 του 1994.
Murano Glass (5)
Murano Glass (1)
Murano Glass (8)
Murano Glass (2)
Murano Glass (7)
Murano Glass (3)
Murano Glass (4)

Το προφίλ του παιδοκτόνου

paidoktonosΒρετανοί εγκληματολόγοι χωρίζουν τους άνδρες που φθάνουν να δολοφονήσουν την οικογένειά τους σε τέσσερις τύπους. Τα εγκλήματα του είδους δεν είναι – ευτυχώς – πολύ συνηθισμένα, ωστόσο κάποιοι άνδρες φθάνουν μερικές φορές στο σημείο να «εξολοθρεύσουν» ολόκληρη την οικογένειά τους σκοτώνοντας τα παιδιά και τις συζύγους τους.
Βρετανοί εγκληματολόγοι εντόπισαν τα αίτια που φαίνονται να πυροδοτούν τέτοιου είδους πράξεις και σκιαγράφησαν το προφίλ αυτών που τις διαπράττουν χωρίζοντάς τους σε τέσσερις κατηγορίες. Διαπίστωσαν μάλιστα ότι ο μήνας κατά τον οποίο εμφανίζονται πιο συχνά είναι ο… Αύγουστος.

Αίτια και χαρακτήρες: Για να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους οι ερευνητές με επικεφαλής τον Ντέιβιντ Γουίλσον του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ ανέλυσαν από αρχεία εφημερίδων περιπτώσεις «εξολόθρευσης οικογενειών» που σημειώθηκαν από το 1980 ως το 2012. Διαπίστωσαν ότι η πιο συνηθισμένη αιτία πυροδότησης των εγκλημάτων του είδους ήταν το διαζύγιο ή η διάλυση της οικογένειας, ακολουθούμενη από τις οικονομικές δυσκολίες και τους λόγους τιμής.
Όπως περιγράφουν στη μελέτη τους, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Howard Journal of Criminal Justice», οι «οικογενειοκτόνοι» μπορούν να χωριστούν σε τέσσερις τύπους (υποκριτές ηθικολόγοι, οικονομικά αποτυχημένοι, απογοητευμένοι και παρανοϊκοί) και τα κίνητρα διαφέρουν σε κάθε κατηγορία. Σε πολλές περιπτώσεις οι επιστήμονες εντόπισαν ένα (συνήθως κρυφό) ιστορικό ενδοοικογενειακής βίας ενώ η συντριπτική πλειονότητα των δραστών (τέσσερις στους πέντε) αυτοκτόνησαν ή αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν μετά την αποτρόπαιη πράξη τους.
Σύμφωνα με την ανάλυση, τα εγκλήματα του είδους εμφανίζονται συχνότερα τον Αύγουστο, προφανώς όπως πιστεύουν οι επιστήμονες επειδή λόγω των σχολικών διακοπών οι πατεράδες είναι πιθανότερο να βρίσκονται περισσότερο καιρό μαζί με τα παιδιά τους. Επίσης φαίνεται ότι η συχνότητά τους αυξάνεται τελευταία, τουλάχιστον στη Βρετανία: περισσότερα από τα μισά σημειώθηκαν μετά το 2000 ενώ μόνο έξι είχαν σημειωθεί στη δεκαετία του 1980.

Ανατροπές και μειονεκτήματα: Η νέα μελέτη έρχεται να ανατρέψει τα συμπεράσματα προηγούμενων ερευνών οι οποίες πρότειναν ως κύρια ερμηνεία για το φαινόμενο του οικογενειάρχη που γίνεται δήμιος της ίδιας της οικογένειάς του την εκδίκηση ή τον αλτρουισμό. Ο καθηγητής Γουίλσον και οι συνεργάτες του τόνισαν ότι οι ερμηνείες αυτές δεν εντοπίσθηκαν σε πάρα πολλές από τις περιπτώσεις που εξέτασαν.
Αλλοι επιστήμονες θεωρούν τη νέα αυτή προσέγγιση ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, αν και επισημαίνουν μειονεκτήματα στη μεθοδολογία της. «Είναι πολύτιμη δουλειά που άλλοι ερευνητές θα μπορούσαν να αναπτύξουν περαιτέρω» δήλωσε στο BBC ο Κιθ Χέιγουορντ, καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κεντ ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη, «όμως η κατασκευή τυπολογιών από αναφορές από δεύτερο χέρι στα μέσα ενημέρωσης είναι προβληματική και όχι πάντα βοηθητική για τη χάραξη πολιτικών».
Ο καθηγητής Γουίλσον και η ομάδα του αναγνωρίζουν ότι η χρήση μόνο των ρεπορτάζ των εφημερίδων έχει μειονεκτήματα, τονίζουν όμως ότι συμπλήρωσαν την έρευνά τους με συνεντεύξεις από συγγενείς που τους πρόφεραν αρκετά διαφωτιστικά στοιχεία σχετικά με τα κίνητρα.
Οι επιστήμονες εντόπισαν στην έρευνά τους 71 περιπτώσεις οικογενειακών δολοφονιών. Δώδεκα από αυτές διαπράχθηκαν από γυναίκες και θα αποτελέσουν το αντικείμενο σε επόμενη μελέτη τους.

Οι τέσσερις τύποι του «εξολοθρευτή της οικογένειας»
- Ο υποκριτής ηθικολόγος: ο δολοφόνος προσπαθεί να ρίξει το φταίξιμο για το έγκλημά του στη μητέρα, την οποία θεωρεί υπεύθυνη για τη διάλυση της οικογένειας. Οι άνδρες αυτοί έχουν υπερβολική προσήλωση στην ιδέα της «ιδανικής οικογένειας» και δεν μπορούν να δεχθούν το καθεστώς του «χωρισμένου».
- Ο οικονομικά αποτυχημένος: ο δολοφόνος συνδέει την οικογένεια με την οικονομική επιτυχία, βλέποντας την οικογένειά του ως ένα μέσο για να επιδείξει τις οικονομικές του κατακτήσεις. Αν ωστόσο αποτύχει οικονομικά, θεωρεί ότι η οικογένειά του δεν υπηρετεί πλέον αυτόν τον σκοπό.
- Ο απογοητευμένος: ο δολοφόνος πιστεύει ότι η οικογένειά του τον έχει απογοητεύσει ή ότι ενεργεί με τρόπο ο οποίος υπονομεύει ή καταστρέφει το κατ’ αυτόν οικογενειακό ιδεώδες – όπως π.χ. όταν τα παιδιά δεν ακολουθούν τις θρησκευτικές ή πολιτισμικές παραδόσεις του πατέρα.
- Ο παρανοϊκός: ο δολοφόνος φαντάζεται μια εξωτερική απειλή για την οικογένειά του – π.χ. τις κοινωνικές υπηρεσίες ή το νομικό σύστημα που ο πατέρας φοβάται ότι θα τεθεί εναντίον του για να του πάρει τα παιδιά. Εδώ το κίνητρο είναι μια διαστρεβλωμένη επιθυμία προστασίας της οικογένειας.

Το ξύλο δεν βγαίνει πάντα απ’τον Παράδεισο

sangaiΑπό ένα στραβό ξύλο από το οποίο έχει γίνει ο άνθρωπος, δεν μπορεί να κατασκευαστεί τίποτα εντελώς ίσιο είχε πει ο Καντ.
Ένα στραβό ξύλο έχει πάντα την πιθανότητα να στραβώσει ακόμα περισσότερο.Ποτέ να ισιώσει.
Πόσο μάλλον όταν την θέση του άψυχου ξύλου καταλαμβάνει ένα έμψυχο ον όπως είναι ο άνθρωπος.
Με απρόβλεπτες συμπεριφορές, ακατάληπτες αντιδράσεις και ανοργάνωτες σκέψεις.
Ένας αχταρμάς ανισορροπίας και αμφιθυμίας.
Ποτέ άλλωστε δεν ήμουν υπέρμαχος των ισοπεδωτικών γενικεύσεων και των αψυχολόγητων παρορμήσεων. Πάντοτε θεωρούσα πως παντού υπάρχουν τα πάντα και σε κάθε άνθρωπο όλα τα χαρακτηριστικά θετικά ή αρνητικά.
Αυτό που συμβαίνει είναι πως κάποια χαρακτηριστικά στους ανθρώπους βρίσκονται σε χειμέρια νάρκη και δεν ενεργοποιούνται παρά μόνο όταν ορισμένες συνθήκες τα προκαλέσουν να αναδυθούν.
Σε όλους μας όμως ενυπάρχει ο σπόρος του καλού και του κακού. Μόνο η δοσολογία διαφέρει. Αυτή κάνει και την ειδοποιό διαφορά στις ανάλογες ψυχολογικές διακυμάνσεις.
Ναι, η δοσολογία των υλικών σπάνια εώς ποτέ είναι αρμονική. Δεν μιλάμε άλλωστε για συνταγές αλλά για ανθρώπινες ψυχές.
Και η ανθρώπινη ψυχή είναι τόσο πολύπλευρη και πολύπλοκη. Σε κάποιες υπερέχει το καλό κι ας έχουν και κάποιες εκρήξεις κακίας και σε κάποιες άλλες υπερέχει το κακό με τις αντίστοιχες εκρήξεις καλοσύνης. Οι εκρήξεις συνήθως δεν έχουν μεγάλη διάρκεια. Σπινθηροβολούν σαν φωτοβολίδες και στη συνέχεια χάνονται.
Γι’αυτό και η έννοια της απόλυτης εμπιστοσύνης πρέπει να ανήκει στην σφαίρα του φαντασιακού και ουδέποτε του πραγματικού. Κάποιοι άνθρωποι θα σου πουν ψέματα.
Να θυμάσαι πως ένας ειλικρινής εχθρός είναι καλύτερος από ένα φίλο που ψεύδεται.
Δείξε λιγότερη προσοχή σε αυτά που οι άνθρωποι λένε και περισσότερη προσοχή σε αυτά που κάνουν. Οι ενέργειες τους θα σου δείξουν την αλήθεια, η οποία θα σε βοηθήσει να μετρήσεις την πραγματική ποιότητα της σχέσης σας σε μια μακροπρόθεσμη βάση
Μην ξεχνάς ποτέ πως οι άνθρωποι πληγώνουν και πληγώνονται.
Αρχέγονο συστατικό της ανθρώπινης φύσης.
Το ξύλο δεν βγαίνει πάντα από τον Παράδεισο. Θέλω να πιστεύω ούτε κι από την κόλαση.

Aμπέλι το δώρο του Διόνυσου

abeliaAμπέλι, το δώρο του Διονύσου στην ανθρωπότητα.

Προσφορά των θεών ή μιας γενναιόδωρης φύσης, το αμπέλι μάς χαρίζει τους γευστικούς του θησαυρούς αιώνες τώρα.

“Στα τραχιά κλήματα βαριά τα ζουμερά σταφύλια”  γράφει ποιητικά ο Παλαμάς για την ομορφιά και τον πλούτο του αμπελιού αλλά και για τον κόπο που απαιτεί το κλήμα και η καλλιέργειά του για να ανταποδώσει –στο πολλαπλάσιο, είναι η αλήθεια– αυτόν τον θησαυρό στον άνθρωπο.

Kοσμήματα της φύσης, χρυσοκίτρινα, κόκκινα, ροζέ, πορφυρά, τα ζουμερά σταφύλια μπαίνουν από τα παλαιά χρόνια στα καλάθια και παίρνουν τον δρόμο για το τραπέζι ή για το πατητήρι. Mυθική τροφή αντάξια των θεών, νέκταρ και οίνος που ευφραίνει την καρδίαν του ανθρώπου.

O κύκλος της ζωής του αμπελιού είναι εντυπωσιακά παραγωγικός και τα δώρα του άφθονα: Σταφύλια και κρασί, μούστος και πετιμέζι, αμπελόφυλλα και βλαστάρια, αγουρίδες και ξίδι. Σε κάθε εποχή, οι άνθρωποι βρήκαν τρόπους ώστε να τα αξιοποιήσουν στο τραπέζι τους. Oι αρχαίοι Eλληνες λάτρεψαν κυριολεκτικά το κρασί αλλά και το πετιμέζι και το σταφύλι. Oι Pωμαίοι τα έβαλαν αργότερα στις μαρμίτες τους, ενώ ακολούθησαν οι λαοί της Mεσογείου και πάει λέγοντας.
Aπειρες οι τεχνικές, οι συνταγές, οι γεύσεις – φτάνουν έως τις μέρες μας. Eλάτε να κάνουμε το ίδιο, να βάλουμε το σταφύλι και τα παιδιά του στην κουζίνα μας, να φτιάξουμε ένα σταφιδόψωμο, μια μουσταλευριά, ή ένα γλυκό κουταλιού, να ταξιδέψουμε στους δρόμους του κρασιού, να ανακαλύψουμε τα μυστικά των οινικών γεύσεων.

Παροιμίες του τρύγου και του σταφυλιού
«Tον Τρυγητή τ’ αμπελουργού πάνε χαλάλι οι κόποι».
«Δόξα να ‘χεις τρυγητή μου, είδα ‘γώ την προκοπή μου».
«Bαγενάδες και γαϊδάροι
ένα μήνα έχουν τη χάρη»
(Eπειδή οι βαγενάδες
–βαρελάδες– έχουν χρυσές δουλειές κατά τον μήνα Σεπτέμβριο, οι δε γάιδαροι
τον Mάρτιο όταν υπάρχει άφθονη χλόη!).
«T’ Aϊ-Λιός με το μαντίλι,
του Σωτήρος με κοφίνι» ή
«Tσ’ Aγιά Mαρίνας σύκο /
και τ’ Aϊ Λιός σταφύλι» ή
«Tζίτζικας ελάλησε, μαύρη ρώγα γυάλισε».
«Oσα δεν φτάνει η αλεπού
τα κάνει κρεμαστάρια»
από το μύθο του Aισώπου «Aλεπού και σταφύλια».

Ένα ρομπότ με καρδιά

robot peperΗ ιαπωνική πολυεθνική εταιρεία «Softbank» σε συνεργασία με την γαλλική εταιρεία «Aldebaran Robotics», κατασκεύασε ένα ακόμη ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη, που είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται το 70% όσων του λέει ένας άνθρωπος. Ανταποκρίνεται στα ανθρώπινα συναισθήματα και τα καταλαβαίνει, όπως ισχυρίζονται οι εκπρόσωποι της εταιρείας, εκφράζοντας ασεβείς πόθους.

Το νέο ρομπότ, ονόματι «Pepper» (Πιπέρι), έχει κυρίως προορισμό να επανδρώσει – ή μάλλον να ρομποτοποιήσει – πολλά καταστήματα, αρχής γενομένης απ’ την ίδια την εταιρεία και τα καταστήματά της στην Ιαπωνία. Με μια σύγχρονη «μηχανή συναισθημάτων» μπορεί να αποθηκεύει και να χρησιμοποιεί ανθρώπινα συναισθήματα, καθώς είναι σε θέση να τα αναγνωρίζει. Σύμφωνα με τις παραπάνω περιγραφές, δηλαδή, φαίνεται ν’ αντιγράφει και να μιμείται απλώς ανθρώπινες συμπεριφορές και εκφράσεις.

Η αξία του, που θα ξεπερνά τα 2.000 δολάρια, είναι… ανυπολόγιστη, αφού, σύμφωνα με τους κατασκευαστές του, θα επικοινωνεί όπως οι φίλοι κι οι συγγενείς με τον άνθρωπο. Από τη στιγμή μάλιστα που σε πολλά μέρη του κόσμου και ιδιαίτερα στην Ιαπωνία ο πληθυσμός γερνάει, αλλά χωρίς να διδάσκεται, η ζήτηση για τα ρομπότ αναμένεται να αυξηθεί ακόμη περισσότερο. Η αύξηση αυτή αναμένεται να προέλθει όχι μόνο από τις επιχειρήσεις που επιθυμούν να αντισταθμίσει την έλλειψη εργατικού δυναμικού και την αύξηση του μισθολογικού κόστους, αλλά και από τα νοικοκυριά, που αναζητούν μια εναλλακτική λύση για την πληρωμή των εργαζομένων φροντίδας για τα ηλικιωμένα μέλη τους.

Οπότε, ένα ρομπότ με «καρδιά» θα ήταν ό,τι καλύτερο για την αναπτυγμένη οικονομία, που ζητά ακούραστους, χαρούμενους, φτηνούς υπαλλήλους. Τους αγοράζεις μια φορά και με λίγη συντήρηση σου κρατάνε μια ζωή. Σα να μην έφτανε αυτό, σου κάνουν και την «καλύτερη» συντροφιά. Τώρα που οι ανθρώπινες σχέσεις πάνε κατά διαόλου κι οι άνθρωποι νιώθουν τόσο μόνοι, δεν υπάρχει καλύτερη παρέα από ένα ρομπότ με συναισθήματα. Και μάλιστα, αν σου κάνει κανένα παράπονο, σιγά να μην κάτσεις να τσακωθείς μαζί του. Το κλείνεις κι ησυχάζεις. Αν πάλι θέλεις να εκτονωθείς, γιατί να μην ρίξεις κι ένα καυγαδάκι με το ευαίσθητο ρομπότ σου; Άνθρωπος είσαι κι εσύ!

Τώρα που τα πάντα γύρω, τα δέντρα, οι λόφοι, τα βουνά, τα ποτάμια, τα έντομα, τα πουλιά και κάθε πλάσμα, ακόμη κι οι πέτρες, μας είναι ξένα, φτιάχνουμε με τα δικά μας συνθετικά υλικά τον τεχνητό κόσμο της οικειότητας. Ακόμη κι αν τα ρομπότ καταφέρουν ποτέ να αντιγράψουν τα συναισθήματά μας επιτυχώς, εμείς σε λίγο καιρό ίσως δε θα είμαστε σε θέση να τα εκφράσουμε. Ας ελπίσουμε ότι δε θα κοιτάμε κάποτε τα προσωπικά μας ρομπότ, για να θυμηθούμε πώς έμοιαζαν τα δικά μας συναισθήματα, που κάπου αποθηκεύσαμε και τα ξεχάσαμε σε έναν σκληρό δίσκο, όπως κάνουμε σήμερα για την ίδια μας τη μνήμη.

Επικίνδυνη επιβίωση

fisikes katastrofesΜπορεί να σκεφτόμαστε συχνά τους κινδύνους του μέλλοντος όταν πρόκειται για το περιβάλλον, ωστόσο, σύμφωνα με νέα έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Μετεωρολογίας, ο κόσμος μας είναι ιδιαίτερα επιρρεπής στις φυσικές καταστροφές εδώ και πολλά χρόνια.

Σύμφωνα με την έκθεση, η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα αντιμετώπισε 3.496 φυσικές καταστροφές, από πλημμύρες και καταιγίδες μέχρι ξηρασίες και κύματα καύσωνα, αριθμός σαφέστατα μεγαλύτερος σε σχέση με τις 743 καταστροφές που σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70.

Σήμερα, φυσικές καταστροφές λαμβάνουν χώρα πέντε φορές συχνότερα σε σχέση με το 1970. Φαίνεται ότι οι καταιγίδες και οι πλημμύρες αποτελούν τη σημαντικότερη απειλή, ενώ οι καύσωνες είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα φαινόμενα. Αυτοί λοιπόν είναι οι οκτώ τρόποι με τους οποίους η κλιματική αλλαγή κάνει τον κόσμο μας πιο επικίνδυνο:

1. Οι πλημμύρες αποτέλεσαν μακράν τη σημαντικότερη αιτία καταστροφών κατά την περίοδο 2000-2010, αφού αντιστοιχούν περίπου στο 80% των 3.496 καταγεγραμμένων γεγονότων της τελευταίας δεκαετίας. Η κλιματική αλλαγή επιφέρει άνοδο της θαλάσσιας στάθμης, αλλά και ακραίες νεροποντές, ενώ οι μεταβολές της θερμοκρασίας του πλανήτη αυξάνουν την καταστροφική δύναμη των τυφώνων.

2. Οι νεκροί από τους καύσωνες αυξάνονται συνεχώς. Οι έντονοι καύσωνες δεν θεωρούνταν καν απειλή το 1970. Ωστόσο, μέχρι το 2010 είχαν χαρακτηριστεί μία από τις κυριότερες αιτίες θανάτων από φυσικές καταστροφές, μαζί με τις καταιγίδες. Μόνο στη Ρωσία, περισσότεροι από 55.000 νεκροί καταμετρήθηκαν λόγω του καύσωνα του 2010.

3. Οι πλημμύρες γίνονται όλο και πιο δαπανηρές. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, μέχρι το 2010 οι καταστροφές είχαν γίνει 5,5 φορές πιο «ακριβές» σε σχέση με το 1970. Σύμφωνα με την έκθεση της ΠΟΜ, το κόστος έχει ανέλθει στα 864 δισ. δολάρια την τελευταία δεκαετία.

4. Σχεδόν το 89% των καταγεγραμμένων καταστροφών προκλήθηκε από νεροποντές και πλημμύρες.

5. Οι καταιγίδες αποτελούν μακράν τη μεγαλύτερη απειλή από άποψη θυμάτων. Περίπου το 1,45 από τα 1,94 εκατομμύριο των θανάτων λόγω φυσικών καταστροφών οφείλεται στις καταιγίδες, ενώ τη δεύτερη θέση κατέχει η ξηρασία, κυρίως λόγω του τρομερού λιμού που προκάλεσε στην Αφρική τη δεκαετία του ’80.

6. Περίπου το μισό του κόστους (2.390,7 δισ. δολάρια) των καταστροφών τα τελευταία 40 χρόνια αντιστοιχεί σε καταιγίδες, με τον τυφώνα Katrina και την τροπική καταιγίδα Sandy – και τα δύο στις ΗΠΑ – να ευθύνονται για ζημιές 196,9 δισ. δολαρίων.

7. Οι ξηρασίες στην Ανατολική Αφρική τις δεκαετίες 1970 και 1980 ήταν οι πιο θανατηφόρες καταστροφές της σύγχρονης εποχής, προκαλώντας 600.000 θύματα σε Αιθιοπία, Μοζαμβίκη, Σομαλία και Σουδάν.

8. Τυφώνες και τροπικές καταιγίδες πλήττουν όλο και συχνότερα την οικονομία των ΗΠΑ: πέντε από τις πιο δαπανηρές καταστροφές παγκοσμίως έλαβαν χώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και οι πέντε προκλήθηκαν από καταιγίδες και στοίχισαν συνολικά 294 δισ. δολάρια.

Έχεις Ελεύθερη Βούληση;

Η Ελεύθερη Βούληση βρίσκεται στην ικανότητα ελέγχου των σκέψεων, των συναισθημάτων και πράξεων του ανθρώπου, ή στη μεταφυσική παρουσία ή απουσία μιας μη-φυσικής οντότητας με βούληση; Αυτή είναι μια ερώτηση που η απάντηση της αλλάζει ανάλογα με το ποια φιλοσοφική σχολή ενστερνίζεται ο παρατηρητής. Αλλά, όπως κι αν το δει κάποιος, υπάρχει ή δεν υπάρχει Ελεύθερη Βούληση, η ερώτηση που προκύπτει είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αξίζει περαιτέρω έρευνα και αυτό θα κάνουμε στην επόμενη σειρά άρθρων. Ο ντετερμινισμός (*) βαδίζει χέρι χέρι με την «ελεύθερη βούληση», οι νευροεπιστήμονες λένε πως πρέπει να ισχύουν συγκεκριμένες νευροφυσικές και νευροχημικές συνθήκες για να μπορέσει ο άνθρωπος να απολαύσει την όποια ελευθερία είναι ικανός.

Ας δούμε τι λέει ο Vlatko Vedral σχετικά με το αν το Σύμπαν είναι Αιτιοκρατικό, κάτι που έχει άμεση σχέση με την ελεύθερη βούληση. Γιατί αν δεν είναι (που η άποψη μου είναι ότι δεν είναι, αλλά θα το δούμε σε άλλο άρθρο) δεν υπάρχει και ελεύθερη βούληση. Που βρίσκεται η Ελεύθερη βούληση του ανθρώπου;

Η νευροφυσιολογία μας λέει. «Η ελεύθερη βούληση ίσως εδράζεται στον προμετωπιαίο φλοιό, και ίσως μπορούμε να την εντοπίσουμε στο έσω-κοιλιακό προμετωπιαίο φλοιό». Stephen Pinker, «How the Mind Works»

 

Τα «Αρχεία της Νευρολογίας» το 2003 δημοσίευσαν μια επαναστατική για τα χρονικά της νευρολογίας, κλινική περίπτωση. Ένας μεσήλικος από τη Βιρτζίνια με άμεμπτο ως τότε παρελθόν άρχισε να συλλέγει πορνογραφικό υλικό και να παρενοχλεί σεξουαλικά την οκτάχρονη θετή κόρη του. Η σεξουαλική του συμπεριφορά γινόταν όλο και περισσότερο ψυχαναγκαστική. Αφού παραπονέθηκε επανειλημμένως για πονοκεφάλους και ιλίγγους, του έγινε εγκεφαλική τομογραφία. Αυτή έδειξε στη μετωπιαία περιοχή του εγκεφάλου έναν μεγάλο αλλά καλοήθη όγκο, ο οποίος εισχωρούσε στο διάφραγμα και στον υποθάλαμο – περιοχές που είναι γνωστό ότι ρυθμίζουν τη σεξουαλική συμπεριφορά.

Μετά την αφαίρεση του όγκου η σεξουαλική συμπεριφορά του επανήλθε στο φυσιολογικό. Μερικούς μήνες μετά, η σεξουαλική του προσήλωση στα μικρά κορίτσια επανεμφανίστηκε και μια νέα τομογραφία αποκάλυψε ότι τμήματα του ιστού που είχαν ξεφύγει από το χειρουργικό νυστέρι είχαν αναπτυχθεί σε έναν ευμεγέθη όγκο. Μια νέα χειρουργική επέμβαση επανέφερε το συμπεριφοριστικό του προφίλ στο «φυσιολογικό».

Είναι η βούληση του ανθρώπου Ελεύθερη ή όχι; Αν εξαρτάται από κάποιους νευρώνες και επισυνάψεις, ποιός τις κάνει αυτές; Μπορεί ένας όγκος να αλλοιώνει την συμπεριφορά και την βούληση του ανθρώπου; Πιο πάνω ο Stephen Pinkerχρησιμοποιεί την λέξη “ίσως” δύο φορές και διαβάζοντας πιο κάτω τι λέει ο καθηγητής Vlatko Vedral της Κβαντικής Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο του Λιντς της Βρετανίας για το αν το σύμπαν είναι ή όχι Αιτιοκρατικό και κατά πόσο έχουμε Ελεύθερη Βούληση ή όχι, βλέπουμε πως χρησιμοποιεί επίσης την λέξη ‘ίσως’. Για να δούμε…

Είναι το Σύμπαν αιτιοκρατικό; Όπως και αν το δει κανείς η απάντηση παραμένει «ίσως» Vlatko Vedral. Τι έχει λοιπόν να πει ένας επιστήμονας για την ελεύθερη βούληση; Οι περισσότεροι στη Δύση είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε ελεύθερη βούληση, παρ’ ότι το πώς φθάνουμε σε αυτό το συμπέρασμα και τι ακριβώς εννοούμε με αυτό είναι κάθε άλλο παρά σαφές. Αν ορίσουμε την ελεύθερη βούληση με καθημερινούς όρους – ως την ικανότητα η οποία μας επιτρέπει να ελέγχουμε τις πράξεις μας – η απάντηση θα μπορούσε να περιοριστεί σε μία ή δύο πιθανότητες: «Ναι, έχουμε ελεύθερη βούληση» ή «όχι, δεν έχουμε» και οι δύο ωστόσο μας οδηγούν γρήγορα σε αντιφάσεις.

Ας υποθέσουμε ότι απαντάμε «Ναι, έχουμε ελεύθερη βούληση». Πώς αποδεικνύουμε την αλήθεια αυτής της δήλωσης; Θα πρέπει κανείς να συμπεριφερθεί με έναν τρόπο ο οποίος δεν θα είναι προκαθορισμένος από τίποτε. Πώς όμως μπορεί αυτό να γίνει όταν ό,τι κάνουμε μπορεί να αναχθεί σε κάποιο αίτιο;

Ας πούμε ότι αποφασίζει κάποιος να αποδείξει την ελεύθερη βούλησή του ενεργώντας με τρόπο ξένο προς τον χαρακτήρα του. Αν ας πούμε έχει μια εσωστρεφή προσωπικότητα, αποφασίζει, για παράδειγμα, να πιάσει κουβέντα με έναν παντελώς άγνωστο στον δρόμο. Το ίδιο το γεγονός ότι έχει αποφασίσει να ενεργήσει αντίθετα με τη συνηθισμένη προδιάθεσή του φαίνεται από μόνο του να είναι απόλυτα προκαθορισμένο από το γεγονός ότι ήθελε να ενεργήσει με τρόπο ξένο προς τον χαρακτήρα του για να αποδείξει την ελεύθερη βούλησή του. Η ίδια η πράξη της απόδειξης της ελεύθερης βούλησης αποτελεί μία από τις αποδείξεις για το αντίθετο.

Φαίνεται ότι από τη στιγμή που δεν μπορούμε ποτέ να αποδείξουμε την ελεύθερη βούληση είμαστε αναγκασμένοι να συμπεράνουμε ότι δεν τη διαθέτουμε. Ούτε αυτό όμως έπεται κατ’ ανάγκην – και μοιάζει εντελώς αντίθετο στην ανθρώπινη ψυχολογία. Ανταμείβουμε τους ανθρώπους επειδή κάνουν καλές πράξεις και τους τιμωρούμε για τις κακές. Ο κόσμος στον οποίο ζούμε φαίνεται να είναι απόλυτα λανθασμένος αν τελικά οι άνθρωποι δεν έχουν ελεύθερη βούληση. Πώς μπορούμε να τιμωρούμε κάποιον επειδή κάνει κάτι όταν δεν είναι ελεύθερος να κάνει αλλιώς; Είναι ολόκληρο το ηθικό και νομικό μας σύστημα βασισμένο σε μια αυταπάτη;

Αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει – ή τουλάχιστον μας είναι αδύνατον να ζήσουμε με αυτή την ιδέα. Δεν μπορεί τίποτε καλό από όσα κάνω να αποδοθεί σε μένα; Είναι όλα προκαθορισμένα από τα γονίδιά μου ή από την ιστορία μου ή από τους γονείς μου ή από την κοινωνική τάξη πραγμάτων ή από το υπόλοιπο Σύμπαν; Φαίνεται ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να πιστέψουμε στην ελεύθερη βούληση.

Έχουμε φθάσει λοιπόν ξανά στο σημείο από το οποίο ξεκινήσαμε, από την ελεύθερη βούληση στη μη ελεύθερη βούληση και ξανά στην ελεύθερη βούληση. Οι διάφορες θρησκείες, οι οποίες επίσης έχουν υποστηρίξει το «ναι» ή το «όχι», δεν μας βοηθούν ιδιαίτερα. Οι ανατολικές θρησκείες έχουν επινοήσει την έννοια του κάρμα, σύμφωνα με το οποίο όλες οι πράξεις οδηγούν σε συνέπειες στο διασυνδεδεμένο σύμπαν. Αυτό έχει μια ντετερμινιστική(*) χροιά, σύμφωνα όμως με πολλές ανατολικές θρησκείες μπορούμε να αλλάξουμε το κάρμα μας αν ενεργήσουμε με διαφορετικό τρόπο. Από εμάς λοιπόν εξαρτάται το να αλλάξουμε τα πράγματα και έχουμε την ελεύθερη βούληση να το κάνουμε.

Στη Δύση, στην καθολική εκδοχή του χριστιανισμού, η ύπαρξη όλων είναι εξίσου προκαθορισμένη από το προπατορικό αμάρτημα, μπορούν όμως επίσης να χρησιμοποιήσουν την ελεύθερη βούλησή τους για να κάνουν καλές πράξεις και να καταλήξουν στον Παράδεισο (!) γεννιούνται χαμένοι αλλά μπορούν να κερδίσουν με τον τρόπο ζωής τους. Οι περισσότερες θρησκείες βασίζονται στην ηθική και φαίνεται ότι το να πιστεύουν οι άνθρωποι ότι έχουν ελεύθερη βούληση παίζει ουσιαστικό ρόλο για αυτές.

Η επιστήμη, από την άλλη πλευρά, φαίνεται να έχει τις αρχές της γερά ριζωμένες στις ντετερμινιστικές παραδόσεις. Το κύριο ερώτημα για τον φυσικό είναι:

Αν κάνω αυτό και αυτό, σε ένα τέτοιο και τέτοιο σύστημα, πώς θα συμπεριφερθεί αυτό ως αποτέλεσμα των ενεργειών μου; Η φυσική ασχολείται με τη μελέτη των αιτίων και των αποτελεσμάτων, επομένως η ντετερμινιστική σχέση μεταξύ αιτίου και αποτελέσματος φαίνεται να έχει τεράστια σημασία. Έχει όμως; Η φυσική μελετάει τις ιδιότητες και τους νόμους των αντιδράσεων της ύλης και της ενέργειας.

Οι αρχαίοι Έλληνες, ιδιαίτερα οι φιλόσοφοι όπως ο Δημόκριτος και ο Λεύκιππος είχαν διατυπώσει τη θεωρία ότι όλα στον κόσμο μπορούν να ερμηνευθούν ως συγκρούσεις των αόρατων συστατικών της ύλης τα οποία ονόμασαν άτομα. Η θεωρία αυτή είναι ταυτόσημη – στο πνεύμα αν όχι στον τύπο – με την κλασική Νευτωνική φυσική και φαίνεται να μην αφήνει χώρο για την ελεύθερη βούληση.

Ο Νεύτωνας φανταζόταν το σύμπαν σαν μια γιγαντιαία ωρολογιακή μηχανή η οποία λειτουργούσε σύμφωνα με τους αμετακίνητους νόμους του για την κίνηση. Στο σύμπαν του Νεύτωνα όχι μόνο δεν υπάρχει θέση για την ελεύθερη βούληση αλλά ακόμη και ο Θεός παίζει ένα παθητικό και περιθωριακό ρόλο. Είναι υπεύθυνος μόνο για το ότι έθεσε τις αρχικές συνθήκες. Από εκεί και πέρα το σύμπαν εξελίσσεται ντετερμινιστικά χωρίς την παρέμβασή του. Ακόμη και όταν η Νευτωνική βαρύτητα απέτυχε και ο Αϊνστάιν την αντικατέστησε με τη γενική σχετικότητα, τίποτε δεν άλλαξε όσον αφορά τον ντετερμινισμό.

Σύμφωνα με τον Αϊνστάιν το σύμπαν ουσιαστικά υπάρχει όλο μονομιάς και όλα όσα έχουν συμβεί και πρόκειται να συμβούν βρίσκονται ήδη εκεί, στο λεγόμενο τετραδιάστατο σύμπαν. Όλες οι μελλοντικές στιγμές του χρόνου έχουν ήδη τοποθετηθεί σε μια σειρά, σε μια τετραδιάστατη πραγματικότητα, τουλάχιστον κατά την άποψη της γενικής σχετικότητας. Λέγεται ότι ο Αϊνστάιν είχε πει την περίφημη φράση ότι οποιαδήποτε αλλαγή με το πέρασμα του χρόνου είναι απλώς «μια ψευδαίσθηση, παρ’ ότι επίμονη». Πρόκειται για τον απόλυτο ντετερμινισμό στην καλύτερη μορφή του.

Η κβαντική φυσική ωστόσο άλλαξε αυτή την εικόνα με τον πιο δραματικό τρόπο.

Στην κβαντική φυσική η έννοια της τύχης εισάγεται σε ένα θεμελιώδες επίπεδο. Όταν ένα κβαντικό σωματίδιο, όπως ένα φωτόνιο, συναντάει ένα κομμάτι γυαλιού, όπως το τζάμι στο παράθυρό μας, φαίνεται να συμπεριφέρεται με τυχαίο τρόπο. Υπάρχει μία πιθανότητα να το διαπεράσει, υπάρχει όμως και μία πιθανότητα να ανακλαστεί. Εξ όσων μπορούμε να γνωρίζουμε, δεν υπάρχει τίποτε στο σύμπαν που να καθορίζει ποια εναλλακτική θα συμβεί σε κάθε δεδομένη στιγμή. Το αν ένα φωτόνιο θα μεταδοθεί ή θα ανακλαστεί είναι, σύμφωνα με την καλύτερη κατανόηση που έχουμε για τους νόμους της φυσικής, ένα καθαρά τυχαίο γεγονός. Η όλη φιλοσοφία ενός από τους πατέρες της κβαντικής θεωρίας, του Νιλς Μπορ, θεμελιώθηκε στο συμπέρασμα ότι το στοιχείο της τύχης είναι καθοριστικής σημασίας για τη φύση της πραγματικότητας.

Ο Αϊνστάιν ήταν κάθετα αντίθετος σε αυτό (!). Η αναγνώριση του τυχαίου στην κβαντομηχανική, ενώ υπάρχει ο ντετερμινισμός στη σχετικότητα, θα σήμαινε ότι αυτοί οι δύο πυλώνες της φυσικής δεν μπορούν ποτέ να ενωθούν για να περιγράψουν την ίδια πραγματικότητα. Ωστόσο η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχει μια ερμηνεία της κβαντομηχανικής βάσει της οποίας ο ντετερμινισμός και το τυχαίο μπορούν να συνυπάρχουν στον κβαντικό κόσμο. Σύμφωνα με την ερμηνεία των «πολλών κόσμων» της κβαντομηχανικής όλες οι εκδοχές, όπως το αν το φωτόνιο θα μεταδοθεί ή θα ανακλαστεί, υπάρχουν ταυτοχρόνως στο ίδιο σύμπαν – αλλά σε διαφορετικούς κόσμους. Ετσι, στον ένα κόσμο το φωτόνιο περνάει από το τζάμι μας ενώ σε έναν άλλον, «παράλληλο» κόσμο, ανακλάται.

Σε αυτή την απεικόνιση θεωρούμε ότι οι δύο κόσμοι είναι «μπλεγμένοι» σε μια ταυτόχρονη ύπαρξη μέσα σε ένα υπερκείμενο σύμπαν. Και εμείς, οι παρατηρητές του φωτονίου, είμαστε επίσης μπλεγμένοι μέσα σε αυτούς τους κόσμους: Υπάρχει στον έναν κόσμο ένα αντίγραφό μας που παρατηρεί το φωτόνιο να περνάει μέσα από το τζάμι και σε έναν άλλο κόσμο ένα άλλο αντίγραφό μας που παρατηρεί την ανάκλαση του φωτονίου στην επιφάνεια του τζαμιού. Και οι δύο εκδοχές του εαυτού μας, σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, υπάρχουν ταυτοχρόνως στο ίδιο σύμπαν.

Αυτό, φυσικά, είναι απόλυτα ντετερμινιστικό (*) Καθετί που μπορεί να συμβεί, πραγματικά συμβαίνει. Αυτό ωστόσο το οποίο δεν μπορούμε να αποφασίσουμε – και εδώ το στοιχείο της τύχης είναι θεμελιώδες – είναι το σε ποιον ακριβώς κόσμο βρισκόμαστε, ποιο «εμείς» είναι εμείς και ποιο «εμείς» είναι αντίγραφο.Αυτή η λογική οδήγησε ορισμένους στο συμπέρασμα ότι η συνείδηση μπορεί να είναι θεμελιώδης στην κβαντομηχανική, αν και αυτό δεν είναι ένα συμπέρασμα με το οποίο συμφωνώ.

Τελικά ωστόσο είναι εμφανές ότι ούτε ο ντετερμινισμός – ούτε το τυχαίο ωφελούν την ελεύθερη βούληση. Αν η φύση είναι θεμελιωδώς τυχαία, τότε τα αποτελέσματα των πράξεών μας είναι απόλυτα έξω από τον έλεγχό μας: Το τυχαίο είναι εξίσου κακό με τον ντετερμινισμό. Για να έχουμε το είδος της ελεύθερης βούλησης που θα θέλαμε θα πρέπει να κινούμαστε σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στον ντετερμινισμό και το τυχαίο. Πρέπει να μπορούμε να ενεργούμε ελεύθερα στις πράξεις μας, αυτές όμως θα πρέπει να οδηγούν σε ντετερμινιστικά (δηλαδή όχι τυχαία) αποτελέσματα.

Για παράδειγμα, μπορεί να θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι να στείλουμε τα παιδιά μας στο σχολείο της επιλογής μας. Θέλουμε όμως επίσης να πιστεύουμε ότι οι νόμοι της φυσικής (και της βιολογίας, της κοινωνιολογίας και ούτω καθ’ εξής) θα εξασφαλίσουν πως το ότι πηγαίνουν σε ένα καλό σχολείο είναι εξαιρετικά πιθανό να τα οδηγήσει σε μια καλύτερη ζωή. Το να έχει κανείς ελεύθερη βούληση δεν έχει νόημα χωρίς έναν βαθμό ντετερμινισμού. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για τη μελέτη της φυσικής.

«Ποια είναι η απόδειξη ότι τα κτήνη δεν είναι παρά μια ανώτερη φυλή ανδρεικέλων» είχε ρωτήσει ο βιολόγος Thomas Henry Huxley πριν από περισσότερο από έναν αιώνα «που τρώνε χωρίς ευχαρίστηση, που φωνάζουν χωρίς πόνο, που δεν επιθυμούν τίποτε, δεν γνωρίζουν τίποτε και μόνο προσποιούνται κάποια νοημοσύνη;». Δεν υπάρχει απόδειξη όσον αφορά τη φυσική. Η φυσική είναι απλώς ανίκανη να λύσει το ζήτημα της ελεύθερης βούλησης παρ’ ότι, αν μη τι άλλο, μάλλον κλίνει προς τον ντετερμινισμό.

Η πιο έντιμη θέση για έναν επιστήμονα στο ζήτημα της ελεύθερης βούλησης είναι σίγουρα αγνωστικιστική: Απλώς δεν ξέρω. Αυτό το οποίο ξέρω είναι ότι όταν μου ζήτησαν να γράψω για την ελεύθερη βούληση, ως φυσικός βρήκα την ιδέα τόσο συναρπαστική ώστε δεν είχα άλλη επιλογή παρά να δεχθώ. Κυκλικά επιχειρήματα.

Θέλω να πιστεύω ότι η επιλογή σχετικά με το ποια πλευρά της φύσης θέλω να μελετήσω – αν θέλω να μετρήσω τη θέση ή την ταχύτητα ενός σωματιδίου, για παράδειγμα – είναι δική μου. Θέλω όμως επίσης και έναν βαθμό ντετερμινιστικής συμπεριφοράς στη φύση ο οποίος θα μου επιτρέψει να συνάγω νόμους φυσικής από κάθε μέτρηση που θα κάνω. Στην ουσία, τα μόνα μέσα που διαθέτουμε για να εξάγουμε τις βασικές εξισώσεις της κβαντομηχανικής σημαίνουν ότι αυτές είναι απόλυτα ντετερμινιστικές, όπως εκείνες της Νευτωνικής μηχανικής.

Δεν υπάρχει τίποτε αμφιλεγόμενο σε αυτό, δείτε όμως τι συμβαίνει όταν το εφαρμόζουμε στον εαυτό μας. Αν αποτελούμαστε όλοι από άτομα και αν τα άτομα συμπεριφέρονται ντετερμινιστικά, τότε και εμείς θα πρέπει να είμαστε απόλυτα προκαθορισμένοι. Πρέπει δηλαδή να έχουμε το ίδιο πεπρωμένο με το υπόλοιπο σύμπαν.

Όταν κοιτάζουμε μέσα στον εγκέφαλό μας το μόνο που βλέπουμε είναι διασυνδεδεμένοι νευρώνες των οποίων η συμπεριφορά ρυθμίζεται από την υποκείμενη μοριακή δομή, η οποία με τη σειρά της ρυθμίζεται απόλυτα από τους αυστηρούς νόμους της κβαντομηχανικής. Αν προχωρήσουμε το επιχείρημα ως τα άκρα, οι νόμοι της κβαντομηχανικής τελικά καθορίζουν το πώς εξάγω τους νόμους της κβαντομηχανικής, κάτι το οποίο φαίνεται να αποτελεί ένα απόλυτα κυκλικό επιχείρημα και επομένως λογικά δύσκολο να υποστηριχθεί.

Ο επιστήμονας της Κβαντικής Φυσικής Vlatko Vedral καταλήγει, πως δεν υπάρχει οριστική επιστημονική απάντηση στο ερώτημα της Ελεύθερης Βούλησης. Μόνο ο σωστός συνδυασμός και των δύο καταστάσεων, Νευτώνιας και Κβαντικής επιτρέπει στον άνθρωπο ένα κάποιο βαθμό Ελεύθερης Βούλησης. Η μήπως όχι;

Σε όλα τα ερωτήματα δεν υπάρχει μια και μοναδική απάντηση που να μην ανατρέπεται από κάποια άλλη. Ζούμε σε ένα Σύμπαν γεμάτο μυστήριο και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κολυμπάμε σε αυτό, ή μήπως όχι;

------------------
(*)Ντετερμινισμός: (ο) ουσ. φιλοσοφική θεωρία που δέχεται ότι τα πάντα στον κόσμο γίνονται κατά αιτιώδη συνάφεια, αιτιοκρατία. Αιτία> Αποτέλεσμα

Πράγματα που δεν ξέρατε για τον κόκκινο πλανήτη

10 πράγματα που δεν ξέρατε για τον κόκκινο πλανήτη Μπορεί ο πλανήτης Αρης να αποτελεί το επίκεντρο του επιστημονικού ενδιαφέροντος τα τελευταία χρόνια, ως την πιθανότερη διαστημική αποικία.

Ωστόσο, σύμφωνα με τις έρευνες, παρόλο που ο κόκκινος πλανήτης έχει αρκετά κοινά με τη Γη, η διαμονή εκεί μόνο εύκολη δεν θα είναι.

Τα οχήματα της NASA οργώνουν το έδαφος και την ατμόσφαιρα του Αρη, αυξάνοντας κατακόρυφα το ενδιαφέρον για αυτόν τα τελευταία χρόνια και κάνοντας όλο και περισσότερες συγκλονιστικές ανακαλύψεις.

Ας δούμε λοιπόν έχουν ανακαλύψει τα τελευταία χρόνια οι επιστήμονες για τον πλανήτη Αρη:

Ο Αρης έχει μικρότερη βαρύτητα από τη Γη

Η αρειανή βαρύτητα είναι κατά 62% μικρότερη από τη γήινη, κάτι που σημαίνει ότι ένας άνθρωπος βάρους 100 κιλών στη Γη θα ζυγίζει μόλις 40 κιλά στον Κόκκινο Πλανήτη. Αυτό φυσικά συμβαίνει λόγω της διαφοράς μάζας: Οσο περισσότερη μάζα έχει ένας πλανήτης, τόσο πιο ισχυρή θα είναι και η βαρύτητά του. Κι έτσι η Γη, που είναι κατά 1,8794 φορές μεγαλύτερη από τον Αρη, έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα, κάνοντας το ίδιο σώμα να ζυγίζει πολύ περισσότερο απ' ότι αν ήταν στον Αρη.

Κομμάτια του Αρη υπάρχουν στη Γη

Περισσότεροι από 100 ταυτοποιημένοι μετεωρίτες που προήλθαν από τον Άρη είναι διασκορπισμένοι σε διάφορα μέρη της Γης και πρόσφατα το Mars Curiosity της NASA απέδειξε ότι έχουν την ίδια σύσταση με τα πετρώματα του Αρη.

Ο Αρης έχει εποχές

Αν η αγαπημένη σας εποχή είναι η Ανοιξη, τότε ήρθε η ώρα για διαστημική μετακόμιση: Ο κόκκινος πλανήτης περνάει από τέσσερις εποχές, όπως και η Γη, αν και αντίθετα από τον πλανήτη μας, οι εποχές εκεί δεν διαρκούν το ίδιο. Στο βόρειο ημισφαίριο του Κόκκινου Πλανήτη, η άνοιξη διαρκεί 7 μήνες, το καλοκαίρι 6 μήνες, 5,3 το φθινόπωρο και 4 ο χειμώνας. Αυτό συμβαίνει γιατί η κλίση του νοητού άξονα του Αρη είναι μεγαλύτερη (25 μοίρες) από την αντίστοιχη της Γης (23 μοίρες).

Ο Αρης έχει τις πιο βίαιες καταγεγραμμένες αμμοθύελλες

Ο Κόκκινος Πλανήτης μπορεί να είναι μικρός σε μέγεθος, έχει όμως τις πιο καταστροφικές αμμοθύελλες του ηλιακού μας συστήματος. Ηδη από το 1971 οι επιστήμονες της NASA είχαν καταγράψει τις βίαιες θύελλες μέσω των εικόνων που έστελνε το Mariner 9 που σάρωναν την επιφάνειά του και κράτησαν για έναν ολόκληρο μήνα.

Ο Αρης έχει το μεγαλύτερο ηφαίστειο του ηλιακού μας συστήματος

Με ύψος τριπλάσιο από του Εβερεστ, το ηφαίστειο Olympus Mons του Αρη είναι το μεγαλύτερο βουνο-ηφαίστειο του ηλιακού συστήματος. Αυτό συμβαίνει γιατί σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι τεκτονικές πλάκες του Άρη σπάνια μετακινούνται και η έλλειψη τεκτονικής δραστηριότητας επιτρέπει στο μάγμα που βγαίνει από τα ηφαίστεια να συσσωρεύεται συνεχώς στην ίδια επιφάνεια.

Ο Αρης θα καταβροχθίσει έναν δορυφόρο του

Ο κόκκινος πλανήτης έχει δύο φυσικούς δορυφόρους, τον Φόβο και τον Δείμο, ωστόσο στο μέλλον υπολογίζεται ότι ο Φόβος θα διαλυθεί από τον ίδιο τον Άρη. Ο Φόβος εκτελεί τρεις περιστροφές γύρω από τον Άρη την ημέρα, σε μια απόσταση μόλις 9.378 χιλιομέτρων (η Σελήνη από τη Γη απέχει 384.000 χιλιόμετρα) και σύμφωνα με τους υπολογισμούς της NASA, ο Φόβος πλησιάζει τον Άρη συνεχώς, με το ανησυχητικό νούμερο των 1,8 μέτρων ανά 100 χρόνια, κάτι που του δίνει μόνο 50 εκατομμύρια χρόνια ζωής μέχρι να προσκρούσει στην επιφάνεια του πλανήτη, η να διαλυθεί στους δακτύλιους.

Ο Αρης είχε άλλοτε ποτάμια, λίμνες και έναν ωκεανό

Οπως ανακάλυψε το Mariner της NASA κάποτε ο πλανήτης φιλοξενούσε πράγματι νερό: ο Κρατήρας McLaughlin, για παράδειγμα, πριν από δισεκατομμύρια χρόνια ήταν λίμνη. Αλλά και σε παλιότερη αποστολή του Mars Express, που είχε σταλεί από την Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία (ESA), είχαν ανακαλυφθεί ιζηματογενείς αποθέσεις, οι οποίες ανήκαν σε ωκεανό πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.

Ο Αρης μπορεί να είναι η πηγή της ζωής στη Γη

Οπως εξηγεί ο Στιβ Μπένερ του Westheimer Institute for Science and Technology της Φλόριντα, είναι πιθανό η ζωή στη Γη να έχει προέλθει από τον Αρη. Η κοινή επιστημονική πεποίθηση είναι ότι η ζωή ξεκίνησε στη Γη πριν από 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια και δύο ήταν τα στοιχεία που έδωσαν την απαραίτητη ώθηση: το βόριο και το οξείδιο του μολυβδαινίου. Μόνο που στην εποχή που μιλάμε τα δύο υπερπολύτιμα συστατικά της ζωής απλά δεν υπήρχαν στη Γη, η οποία είχε πολύ λίγο οξυγόνο για το οξείδιο του μολυβδαίνιου, την ίδια ώρα που το βόριο θέλει εξαιρετική ξηρασία για να αναπτυχθεί και τότε η Γη ήταν καλυμμένη από νερό.

Ο Μπένερ εικάζει ότι τα συστατικά αυτά ήρθαν στη Γη με τα κομμάτια μετεωριτών που προέρχονταν από τον Αρη. Σε απόδειξη των υποθέσεων του, όσοι αστεροειδείς από τον Άρη έχουν εξεταστεί στην Γη έχει βρεθεί ότι περιέχουν βόριο

Μια από τις αρχαιότερες βραχογραφίες στην Ευρώπη σε σπήλαιο του Γιβραλτάρ

Οι πρώτοι καλλιτέχνες της ηπείρου μας δεν ανήκαν στο δικό μας είδος.
Μια από τις αρχαιότερες βραχογραφίες στην Ευρώπη -γεωμετρικά σχέδια σκαλισμένα σε μια σπηλιά του Γιβραλτάρ- πρέπει να δημιουργήθηκαν από τους Νεάντερταλ, και αποδεικνύουν ότι τα εξαφανισμένα ξαδέλφια μας είχαν αναπτύξει αφηρημένη, συμβολική σκέψη.

Η ανακάλυψη
Τα σκαλισμένα σχέδια -γραμμές που διασταυρώνονται κάθετα- αποκαλύφθηκαν στο Σπήλαιο του Γκόραμ και έχουν ηλικία τουλάχιστον 39.000 ετών, αναφέρουν αρχαιολόγοι στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Science». Αν η χρονολόγηση είναι όντως σωστή, τα σχέδια δημιουργήθηκαν περίπου δέκα χιλιάδες χρόνια πριν από την άφιξη του σύγχρονου ανθρώπου Homo sapiens στην περιοχή
Ο κοντινός μας ξάδελφος Homo neanderthalensis εμφανίστηκε στην Ευρασία πριν από περίπου 350.000 χρόνια και εξαφανίστηκε μυστηριωδώς πριν από περίπου 30.000 χρόνια, λίγο μετά την άφιξη του σύγχρονου ανθρώπου από την Αφρική.
Οι παλαιοανθρωπολόγοι συνεχίζουν σήμερα να διαφωνούν για το κατά πόσο οι Νεάντερταλ (οι οποίοι είχαν εγκέφαλο λίγο μεγαλύτερο από το δικό μας) είχαν τις αφηρημένες γνωσιακές ικανότητες στις οποίες βασίζεται η γλώσσα και η θρησκευτικότητα. Χάντρες και άλλα στολίδια που έχουν βρεθεί σε άλλες τοποθεσίες Νεάντερταλ συνηγορούν σε αυτή την ιδέα, η οποία όμως δεν γίνεται ομόφωνα δεκτή.

Καλλιτέχνες;
«Είναι άραγε τέχνη;» αναρωτιέται για το τελευταίο εύρημα ο Κλάιβ Φίνλεϊσον, μέλος της ερευνητικής ομάδας και διευθυντής του Μουσείου του Γιβραλτάρ. «Δεν το γνωρίζω. Είναι όμως ξεκάθαρο ότι είναι αφηρημένο, έγινε εσκεμμένα και μας μιλά για τη σκέψη των Νεάντερταλ με τρόπο που τους φέρνει πιο κοντά μας» σχολιάζει ο ερευνητής στο δικτυακό τόπο της επιθεώρησης «Nature». Αμφιβολίες εκφράζονται ωστόσο για τη χρονολόγηση της βραχογραφίας, καθώς τα πετρώματα δεν περιέχουν οργανικό υλικό και δεν μπορούν να υποβληθούν σε ραδιοχρονολόγηση με τη μέθοδο του άνθρακα-14.
Ωστόσο η σκαλισμένη επιφάνεια βρέθηκε καλυμμένη με ένα στρώμα σκόνης που περιείχε λίθινα εργαλεία όμοια με αυτά που κατασκεύαζαν οι Νεάντερταλ πριν από περίπου 30 με 39 χιλιάδες χρόνια. Θεωρητικά, λοιπόν, τα σχέδια μπορεί να είναι ακόμα αρχαιότερα, ίσως και 45.000 ετών, λένε οι ερευνητές. Οι αρχαιότερες βραχογραφίες στην Ευρώπη βρίσκονται στο Σπήλαιο του Ελ Καστίγιο στη βόρεια Ισπανία. Χρονολογούνται στα τουλάχιστον 40.000 χρόνια, παραμένει όμως άγνωστο αν δημιουργήθηκαν από το Νεάντερταλ ή το σύγχρονο άνθρωπο.

Εντόπισαν νετρίνα από την καρδιά του Ηλιου

Διεθνής ομάδα επιστημόνων εντόπισε για πρώτη φορά νετρίνα που δημιουργήθηκαν στον πυρήνα του Ήλιου. Η ανακάλυψη θα βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση τόσο αυτών των «εξωτικών» σωματιδίων όσο και της λειτουργίας του μητρικού μας άστρου.

Τα νετρίνα
Τα νετρίνα είναι στοιχειώδη σωματίδια που δημιουργούνται κατά τη ραδιενεργό διάσπαση, δηλαδή κατά τη διάρκεια πυρηνικών αντιδράσεων όπως αυτές που συντελούνται στο εσωτερικό των άστρων και στους πυρηνικούς αντιδραστήρες. Δημιουργούνται επίσης κατά την αλληλεπίδραση των κοσμικών ακτίνων με άτομα ύλης.
Τα περισσότερα νετρίνα που φθάνουν στη Γη προέρχονται από τον Ήλιο. Το πρόβλημα με τα συγκεκριμένα σωματίδια έγκειται κυρίως στο ότι είναι πολύ δύσκολο να ανιχνευθούν γιατί αλληλεπιδρούν πολύ ασθενώς με την ύλη και επιπλέον κινούνται σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός. Υπολογίζεται ότι κάθε τετραγωνική ίντσα στη Γη δέχεται την επίσκεψη 420 δισ. νετρίνων από τον Ήλιο κάθε δευτερόλεπτο!
Ορισμένα νετρίνα έχουν πολύ μεγαλύτερη ενέργεια, καθώς προέρχονται από πολύ πιο μακρινές και ισχυρές πηγές σε σχέση με τον Ήλιο, όπως από εκρήξεις ακτίνων γάμμα σε άλλους γαλαξίες, μαύρες τρύπες και ενεργούς γαλαξιακούς πυρήνες (κβάζαρ), γι’ αυτό και λέγονται «κοσμικά νετρίνα». Η παρατήρηση αυτών των μακρινών «αγγελιαφόρων» μπορεί να ρίξει περισσότερο φως στα πιο βίαια γεγονότα του Σύμπαντος.

Η ανακάλυψη
Διεθνής ομάδα φυσικών με επικεφαλής τον Αντρέα Ποκάρ του Πανεπιστημίου Amherst στη Μασαχουσέτη χρησιμοποίησε το Borexino, ένα υπερευαίσθητο ανιχνευτή που είναι εγκατεστημένος σε ένα εργαστήριο σε βάθος 1,4 χλμ κάτω από τα Απέννινα Όρη στην Ιταλία. Με τη βοήθεια του Borexino οι ερευνητές κατάφεραν να  εντοπίσουν νετρίνα που είχαν παραχθεί στον πυρήνα του Ήλιου.
Σύμφωνα με τους ερευνητές τα νετρίνα που εντόπισαν παρήχθησαν στη λεγόμενη αλυσίδα p-p (ή κύκλος p-p) στον μηχανισμό της πυρηνικής σύντηξης. Η αλυσίδα p-p θεωρείται το αρχικό στάδιο της όλης διεργασίας από την οποία προκύπτει το 99% της ενέργειας του Ήλιου. Η ανακάλυψη αναμένεται να προσφέρει νέα στοιχεία για τα νετρίνα και ειδικότερα για τη διάρκεια της ζωής τους αλλά και κάποιες από τις ιδιότητες τους. Επίσης φωτίζονται οι διεργασίες στο εσωτερικό του μητρικού μας άστρου.

Δημοσίευμα ντοκουμέντο για την σφαγή στη Σμύρνη το 1922

Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΑΘΗΝΑΙ, 2 Σεπτεμβρίου 1922 "Αντί Αίματος Χυμός Λαχάνων" αφιερωμένο στη σφαγή της Σμύρνης που κάποια άτομα βάφτισαν "συνωστισμό".

Στο πρωτοσέλιδο η εφημερίδα περιγράφει τα φρικαλέα επεισόδια που υπέστησαν οι Έλληνες από τους Κεμαλιστές (όπως τους αποκαλεί η εφημερίδα) "... οι δε Έλληνες και Αρμένιοι ελογχίζοντο και ετυφεκίζοντο εις τους δρόμους." Περιγράφει ότι έγιναν έκτακτα στρατοδικεία στα οποία καταδικάζονταν μόνο Έλληνες  ή μόνο όσοι υπηρετούσαν στον ελληνικό στρατό. "Δια την είς θάνατον καταδίκη αρκεί μόνον το γεγονός ότι οι δικαζόμενοι υπηρέτησαν είς τον Ελληνικόν στρατόν.
Το δημοσίευμα της εφημερίδας συνεχίζει να δημιουργεί θλιβερές εικόνες, περιγράφοντας την καταστροφή της Σμύρνης "... η πόλης της Σμύρνης εκαλύπτετο απο τεράστιας φλόγας". Βλέπουμε  μέσω του δημοσιεύματος τη τραγική στιγμή στο λιμάνι, των γυναικόπαιδων που προσπαθούν να σωθούν.
Και τέλος το άρθρο αναλύει τη φυγή του ελληνικού στρατού που όπως δηλώνει ' Η ανιστόρητος ατιμία της δημιουργίας φυγής διακοσίων χιλιάδων ενδόξου στρατού εντοπίων τετράκις μικρότερου τον αριθμόν εχθρού ήρχισε να αποδίδει συνεπείας σφαγής..." και αναρωτιέται εάν στις φλέβες της ελληνική κυβέρνησης υπάρχει ελληνικό αίμα αφού όπως φαίνεται αποδίδει τις ευθύνες στην Ελλάδα για την καταστροφή της Σμύρνης.