Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Αρχαίων Ελλήνων ευφυολογήματα * ο μικρός Αθηναίος*

 Όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την Ελλάδα, η Αθήνα καταστράφηκε και οι Αθηναίοι έγιναν δούλοι των Ρωμαίων . Οι κατακτητές μοίρασαν μεταξύ τους, τόσο τους κατοίκους όσο και λάφυρα, από την αρπαγή της πάλαι ποτέ πανίσχυρης και διάσημης Αθήνας.

Ο Ρωμαίος στρατηγός που ανέλαβε να μοιράσει τα παιδιά για δούλους, θέλησε να δοκιμάσει τη εξυπνάδα τους, με σκοπό να κρατήσει τα πιο έξυπνα για τους δικούς του αξιωματικούς. Πρόσταξε λοιπόν τα παιδιά, να γράψουν στο πινακίδιο τους ότι ήθελαν.

Ύστερα ο ίδιος στρατηγός, καθώς εξέταζε αυτά που έγραψαν, διάβασε στο πινακίδιο ενός μικρού Αθηναίου, τους παρακάτω στίχους του Ομήρου:

«Καλότυχος και τρισκαλότυχος εκείνος, που έπεσε πολεμώντας κάτω από τα τείχη της Τροίας! Αυτός δεν είδε την καταστροφή της Πατρίδας του».

Ο στρατηγός γεμάτος κατάπληξη, μα και συγκινημένος, πρόσταξε να φέρουν το αγόρι μπροστά του. Το παιδί παρουσιάστηκε ατάραχο, παρότι γνώριζε πως το περίμενε τιμωρία. Στο πρόσωπο του ήταν ζωγραφισμένη η θλίψη, περισσότερο όμως η περηφάνια. Έδειχνε πως ήταν αποφασισμένο να αντικρίσει ήρεμο την τιμωρία.

Ο στρατηγός ατένισε για μία στιγμή σιωπηλός το μικρό αγόρι από την Αθήνα και ύστερα, πιάνοντας με καλοσύνη το χέρι του είπε:

«Εσύ που ξέρεις να αγαπάς την πατρίδα σου, ακόμα και κατεστραμμένη, είσαι άξιος να ζεις ελεύθερος. Μείνε λοιπόν στον τόπο σου παιδί μου»!

Η μοναξιά που μας σημαδεύει


Στην ημιτονοειδή πορεία της ύπαρξης υπάρχουν στιγμές, οι οποίες ξεχωρίζουν από τη μέση γραμμή, αυτές που ονομάζουμε στιγμές της ζωής και υπάρχουν άλλες που μένουν κάτω από τον ορίζοντα και τις λέμε θάνατο.
Στην πραγματικότητα, όλα είναι ύπαρξη, είτε πρόκειται για τη μία είτε για την άλλη πλευρά της διαχωριστικής γραμμής.

Το θεμελιώδες είναι το πέρασμα αυτής της γραμμής, είτε για να πεθάνουμε είτε για να γεννηθούμε.

Tόσο στη γέννηση όσο και στο θάνατο, είμαστε μόνοι.
Δεν έχει σημασία πόσα όντα υπάρχουν γύρω μας αυτές τις στιγμές.
Στην πραγματικότητα είμαστε μόνοι.
Και το πιο πιθανό είναι ότι είμαστε μόνοι σε όλη τη ζωή μας.

Όχι γιατί δεν μπορούμε να μοιραστούμε τις ώρες μας με κάποιον, αλλά γιατί, κατά βάθος, κανένας δεν μπορεί να μπει στην ψυχή μας, που κι αυτή είναι από τη φύση της μοναχική.

Είναι δύσκολο να αποκαλύψουμε το μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Αν ο θάνατος είναι κάτι που μας συγκλονίζει λόγω της άγνοιάς μας, η ζωή και το «γιατί» ήρθαμε στη ζωή δεν παύουν να είναι προβλήματα, σχεδόν άλυτα για την ανθρώπινη νοοτροπία.

Είναι πιθανό, κάποια στιγμή, η ψυχή μας να αποχωρίστηκε από κάτι πολύ μεγαλύτερο που την περιείχε. Αποχωρίστηκε σε αναζήτηση νέων εμπειριών, οδηγημένη από την αφελή έλλειψη γνώσης που έχουν οι αθώες ψυχές. Κι έτσι έφτασε στη γη, μόνη, τρομερά μόνη και ξεριζωμένη από την ουράνια κοιτίδα της. Κι από τότε περιπλανιέται στη γη, άλλοτε καλυμμένη από ύλη, άλλοτε όχι, σε αναζήτηση του κλειδιού που θα της επιτρέψει να επιστρέψει στην πρώτη της πηγή, εκεί όπου δεν ήταν μόνη, γιατί δεν ήταν διαιρεμένη.
Αυτό το κλειδί είναι η Γνώση.
Γνώση σημαίνει Δύναμη.
Καμιά φορά, έτσι όπως φεύγουμε, μπορούμε επίσης να επιστρέψουμε.

Η μοναξιά είναι ένας μεγάλος σύμμαχος της Μάγια. Όσο περισσότερο μόνοι νιώθουμε, τόσο παραδινόμαστε στα παιχνίδια της ψευδαίσθησης, για να σβήσουμε αυτήν την αίσθηση της εσωτερικής αγωνίας.

Αρχίζει το νέο δράμα: αυτό της συνύπαρξης.
Ψυχές μόνες που θέλουν να ζήσουν μαζί με άλλες μοναχικές ψυχές, αν και δεν φτάνουν ποτέ να καταλάβουν εντελώς η μία την άλλη, καθώς η μοναξιά είναι το σημάδι που μας σημαδεύει όλους.

Η συνύπαρξη δημιουργεί διάφορες μορφές, από την απλή αγάπη που ενώνει δύο όντα μέχρι τα πιο περίπλοκα συναισθήματα που χαρακτηρίζουν μία κοινωνία αλλά και την ανθρωπότητα. Εμφανίζονται στο προσκήνιο οικογένειες, ομάδες, πόλεις, αγορές, εκκλησίες, πολιτικά κόμματα... Όλα είναι δίχτυα της Μάγια, στα οποία ο άνθρωπος πέφτει παγιδευμένος, πιστεύοντας ότι επιτέλους έχει νικήσει τη μοναξιά.

Όμως όσο περισσότερο ψάχνει ο άνθρωπος στο βάθος της ψυχής του τόσο περισσότερο είναι μόνος.

Ο σοφός Πλάτων έλεγε ότι ο άνθρωπος έχει σχηματιστεί "από το ένα και το άλλο". Τίποτε πιο σίγουρο. Το ένα είναι το αδιαίρετο που κείται στο εσωτερικό: είναι η ψυχή μόνη της. Το άλλο είναι η μάσκα που βγαίνει προς τον κόσμο και σχετίζεται με πολλαπλούς τρόπους, ξεφεύγοντας από τη μοναξιά.

Βάζοντας τη μάσκα, μπορεί κανείς να παίξει με πολλούς τρόπους το ρόλο αυτού που έχει σύντροφο. Έτσι γεννιέται η φιλία, ο έρωτας, το αδελφικό και πατρικό συναίσθημα, η αγάπη για όλους τους ανθρώπους, ακόμα και για τα ζώα και τα φυτά.

Σε λεπτότερες διαβαθμίσεις, η αγάπη στρέφεται προς το άπειρο των άστρων, και τότε ο άνθρωπος μπορεί να συλλάβει την ιδέα του Θεού και να τον αγαπήσει για την τελειότητα με την οποία εκδηλώνεται ο Κόσμος Του.

Όμως, πόσες είναι οι απογοητεύσεις!
Υπάρχουν φιλίες που φθείρονται, έρωτες που πεθαίνουν με τον καιρό, παιδιά που προδίδουν τους γονείς τους, γονείς που εγκαταλείπουν τα παιδιά, όντα που δεν νοιάζονται καθόλου για τους άλλους...
Υπάρχει μια επιστήμη που παγώνει τη ρομαντική λάμψη των αστεριών και πολλές θρησκείες που αντιμάχονται για τον ίδιο Θεό. Τι να γίνει;

Εδώ είναι που ο άνθρωπος πετάει αηδιασμένος την εξωτερική του μάσκα και κλείνεται στον εαυτό του απελπισμένος, σκεπτόμενος ότι δεν θα αποφύγει ποτέ τη μοναξιά. Κι εδώ είναι που παρουσιάζεται η μεγάλη έκπληξη.

Είναι το ίδιο το Εγώ στο εσωτερικό «είναι» που συναντάει τον αληθινό φίλο, αυτόν που πάντα συντροφεύει, αυτόν που είναι πάντα παρών κι ο ίδιος, τόσο όταν υποφέρουμε, όσο όταν χαιρόμαστε, αυτόν που μας κοιτάζει χωρίς να μουρμουρίζει και που μας πηγαίνει ψηλά χωρίς να ζητάει καμία ανταμοιβή για αυτό.

Το θαύμα συνεχίζεται. Όταν ανακαλύπτουμε αυτόν τον αληθινό φίλο, πατέρα και αδερφό, όλα αποκτούν ξανά νόημα. Το να διαβάζουμε, να ακούμε μουσική, να απολαμβάνουμε τη γοητεία της φύσης δεν είναι πια δραστηριότητες του μοναχικού που επικεντρώνεται στον εαυτό του, αλλά του ανθρώπου που τον συντροφεύει το αληθινό του Εγώ.

Τώρα πια είναι δυνατό να σχετιστούμε με τους άλλους ανθρώπους, γιατί σε καθέναν από αυτούς υπάρχει το άλλο Εγώ, που συμμερίζεται τις ίδιες ανησυχίες με το φίλο που μόλις ανακαλύψαμε. Τώρα ασφαλώς είναι δυνατό να καταλαβαίνουμε και να αισθανόμαστε.

Αυτός που δεν έχει περάσει από τη δική του εσωτερική ενδοσκόπηση, δύσκολα θα μπορέσει να στοχεύσει στην ελάχιστη γνώση αυτού που είναι ο εξωτερικός κόσμος.
Πρώτα προς τα μέσα, και μετά προς τα έξω.
Δεν είναι ότι έτσι θα εξαφανιστεί η μοναξιά.
Αυτή είναι κατάσταση της ψυχής.
Όμως σίγουρα μπορούν να ενωθούν οι μοναξιές και να παίξουν με τα πέπλα της Μάγια όσο διαρκεί η ζωή.
Το να μοιραζόμαστε μια δυστυχία είναι μια μορφή ένωσης.

Κι ακόμα είναι δυνατόν να αναζητούν οι ψυχές την ένωση μπροστά στην κοινή δυστυχία της απώλειας της πρώτης αρχής, και να επιθυμούν διακαώς την επιστροφή στο σημείο που δεν υπάρχει η διαίρεση.

Η μοναξιά είναι προϊόν της διαίρεσης.
Όταν όλα είναι Ένα, τότε πού χωράει η μοναξιά;
Η Μοναξιά είναι λοιπόν χωρισμός, μη ένωση, διαίρεση.
Όσο περισσότερο διαιρούμαστε, τόσο περισσότερη μοναξιά υπάρχει, καθώς έχουμε δημιουργήσει νέα σωματίδια που με τη σειρά τους είναι μόνα και χωρισμένα από τα υπόλοιπα.

Αυτό είναι ένα από τα παιχνίδια της Μάγια. Να διαιρούμαστε μέχρι το άπειρο, να πολλαπλασιάζονται οι μορφές και να εμψυχώνουμε τους εαυτούς, να επαναλαμβάνουμε το ίδιο, κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι στην ποσότητα βρίσκεται το γιατρικό για τη μοναξιά.
Δεν είναι η ποσότητα αυτή που εξαλείφει τη μοναξιά, το πολύ-πολύ να έρθει ο κορεσμός, και να χάσει από ποιότητα, δεδομένου ότι οι παρουσίες έχουν πολλαπλασιαστεί από την ίδια ουσία.
Πρέπει να ψάχνουμε λίγο και καλά, βαθιά και συγχρόνως ψηλά.

Έτσι είναι δυνατόν, γνωρίζοντας το παιχνίδι της Μάγια, να κατορθώσουμε να ξεπεράσουμε την ψευδαίσθηση και να αναγνωρίσουμε τα κομμάτια που λείπουν από την ψυχή μας, αυτά που έχασε στην κάθοδό της προς τη γη κι αυτά που πρέπει να ξαναποκτήσει για να ξαναγίνει μία και για να μη ξανανιώσει μόνη ποτέ.

- Είσαι μόνος;
- Ναι...
- Θέλεις να είσαι μαζί μου;
- Καλά...

Κι έτσι πηγαίνουν δυο-δυο, πιασμένοι από το χέρι, με ενωμένες τις σαρκικές μάσκες τους, ενώ οι ψυχές κοιτάζονται με περιέργεια στα μάτια για να δουν αν αυτό το ον είναι το δίδυμο εγώ τους που έχασαν στην πρώτη διαίρεση.

Κανάτα γεμάτη δηλητηριώδη έντομα


Όταν κάποια φορά προσπάθησα να πάρω νερό από μια πηγή, ένας ηλικιωμένος άνδρας με χαμόγελο με συμβούλεψε να μην γεμίσω την κανάτα μου. Δίστασα και ρώτησα τον ηλικιωμένο άνδρα γιατί. “Λοιπόν”, είπε, “ενώ περίμενες, κάποια παιδιά έριξαν μερικά δηλητηριώδη έντομα στην κανάτα σου. Εάν την γεμίσεις, την πάρεις σπίτι και πιεις, μπορεί να υποφέρεις από πόνους ή και να πεθάνεις. Κάθε φορά που θέλεις να γεμίσεις την κανάτα σου, πρώτα να την πλένεις”.

Την έπλυνα και προς έκπληξή μου βγήκαν μερικά έντομα και ένας σκορπιός. Την έπλυνα ξανά και ξανά μέχρι που ήμουν σίγουρος ότι ήταν καθαρή. Τότε την γέμισα και ευχαρίστησα τον ηλικιωμένο άνδρα για την συμβουλή του.

Γεμίζουμε “κανάτες” με σοφία, γνώση και πληροφορίες, χωρίς να σκεφτούμε ότι οι κανάτες έχουν ορισμένες μολύνσεις ή τα έντομα των λανθασμένων κινήτρων, της ματαιοδοξίας, του εγωισμού, της χωριστικότητας, της ιδιοτέλειας και της απληστίας. Τότε όταν γεμίζουν οι κανάτες, μεταφέρουν τα δηλητήρια παντού όπου πηγαίνουν.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

Ξέρετε ποιες εποχές του χρόνου οι άνθρωποι παίρνουν μεγάλες αποφάσεις για αλλαγές στη ζωή τους; 

Οι δύο μεγάλες εποχές του χρόνου που σχετίζονται με τη λήψη δραστικών αποφάσεων και την επιθυμία να περάσουμε από τα λόγια στα έργα που θα βελτιώσουν σημαντικά την ποιότητα της ζωής μας είναι ο Ιανουάριος, με το νέο έτος, και το Φθινόπωρο. Αμέσως μετά τις διακοπές, όταν κανείς είναι σε ευεξία και ψυχική ανάταση και η διάθεση του ατόμου είναι ακόμα καλή κι αισθάνεται ότι έζησε όμορφες στιγμές, είναι συχνά και η στιγμή που αποφασίζει να διατηρήσει αυτά τα θετικά συναισθήματα και στη διάρκεια του υπόλοιπου χρόνου. Ωστόσο, οι αλλαγές αυτές που αποφασίζει κανείς, σπάνια έχουν μεγάλη διάρκεια και συχνά μένουν σχέδια στα χαρτιά.

Γιατί τα σχέδια για αλλαγή δεν οδηγούν σε πραγματική αλλαγή;

Γενική και αόριστη επιθυμία
Επιστρέφοντας από τις διακοπές του, το άτομο νιώθει όμορφα και επιθυμεί να διατηρήσει αυτά τα θετικά συναισθήματα και την ψυχική ανάταση, κάνοντας έτσι μια ωραία αλλαγή στη ζωή του. Όμως, πολλές φορές η επιθυμία του ανθρώπου για αλλαγή είναι τόσο γενική και αόριστη, που δεν έχει συγκεκριμένη μορφή. Έτσι, κάποιος που είναι, για παράδειγμα, δυσαρεστημένος από τη σχέση του, μπορεί να επιθυμεί μια αλλαγή στη ζωή του, όπως μια νέα σχέση, χωρίς όμως να βάζει προτεραιότητα ως προς το τι χρειάζεται να κάνει ο ίδιος. Συχνά οι άνθρωποι γίνονται δέσμιοι αρνητικών ή δυσάρεστων καταστάσεων, κι ενώ επιθυμούν να τις αλλάξουν μένουν τελματωμένοι σε αυτές γιατί η επιθυμία τους είναι τόσο αόριστη, που δεν μπορεί να πάρει σχήμα και μορφή.

Έλλειψη συγκεκριμένου πλάνου
Έτσι, ερχόμαστε σε έναν άλλο σημαντικό παράγοντα αλλαγής: όταν θέλει κάποιος να επιφέρει αλλαγές στη ζωή του είναι απαραίτητο να έχει ένα συγκεκριμένο πλάνο, όχι μόνο του τι θέλει να αλλάξει, αλλά και με ποιον τρόπο θα κάνει αυτές τις αλλαγές τις οποίες επιθυμεί. Όταν όμως δεν υπάρχει κάποιο χειροπιαστό σχέδιο, με βήματα που πρέπει να κάνει κάποιος για να πετύχει αυτό που θέλει, πολύ εύκολα μπορεί να παρατήσει την προσπάθεια και να μείνει με την πικρή αίσθηση της αποτυχίας.

Λόγια αλλά όχι έργα
Άλλοτε πάλι υπάρχει έντονη επιθυμία να διατηρήσει κανείς την καλή του διάθεση, χωρίς όμως να συνδέει την επιθυμία του με συγκεκριμένα έργα. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι τα όμορφα πράγματα στη ζωή τους ή η καλή τους διάθεση είναι αποτέλεσμα τυχαίων παραγόντων, εξωγενών καταστάσεων και, με δυο λόγια, δεν αναγνωρίζουν ότι έχουν σε μεγάλο βαθμό τον έλεγχο των πραγμάτων, που σημαίνει ότι οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι τόσο για τα θετικά όσο και για αρνητικά στη ζωή τους. Όταν κάποιος περιμένει ότι κάτι όμορφο θα συμβεί ουρανοκατέβατα ή πιστεύει ότι εξωτερικοί παράγοντας καθορίζουν αποκλειστικά τη διάθεσή του, είναι δύσκολο να κινητοποιηθεί και να περάσει σε έργα που θα διατηρήσουν την καλή του διάθεση.

Μεγαλεπήβολα και ανέφικτα σχέδια
Σε άλλες περιπτώσεις, το άτομο μπορεί να έχει σχέδια, τα οποία να τα συζητάει με τους οικείους του, να τα σκέφτεται και να τα ξανασκέφτεται, χωρίς όμως να περνάει ποτέ στην πράξη. Ο λόγος που συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι ότι τέτοιου είδους σχέδια μπορεί να είναι τόσο μεγαλεπήβολα, χρονοβόρα, και δύσκολα στην εφαρμογή τους, ώστε τελικά καταντούν ανέφικτα.

Πώς μπορεί να διατηρήσει κανείς την καλή διάθεση μετά τις διακοπές;

Καταρχήν, θα πρέπει να κάνει κάτι όμορφο για τον εαυτό του, αν όχι κάθε μέρα, μια φορά την εβδομάδα
Η σκέψη θα πρέπει να είναι θετική, του στυλ «τι ωραία που μπόρεσα κι έκανα αυτό το πράγμα που μου δίνει ευχαρίστηση!» και όχι αρνητική του στυλ «ε και τι έγινε που έκανα κάτι όμορφο; Υπάρχουν χίλια δυο δύσκολα ή δυσάρεστα στη ζωή μου».
Καλό είναι να έχει κανείς ζεστές φιλίες κι ευχάριστες γνωριμίες, ώστε να μπορεί να αντλεί αλλά και να προσφέρει θετικά συναισθήματα μέσα από το κοινωνικό του δίκτυο. Η εύρεση χρόνου για τους φίλους μπορεί να είναι για έναν καφέ ή ένα ποτό, αλλά κι ένα τηλεφώνημα, ένα γραπτό ή ένα ηλεκτρονικό μήνυμα είναι τρόποι που διατηρούν τους φιλικούς δεσμούς και φορτίζουν τις μπαταρίες
Μετά τη χωριάτικη και τα φρούτα των διακοπών, θα πρέπει κανείς να συνεχίσει τη σωστή διατροφή: για παράδειγμα, έρευνες δείχνουν ότι η κατανάλωση ψαριών θωρακίζει το άτομο από την κατάθλιψη.
Χρειάζεται επίσης να μεταφέρουμε την κίνηση των διακοπών στην καθημερινότητά μας, όπως χρησιμοποιώντας τις σκάλες ή τα πόδια μας για σύντομες διαδρομές. Η σωματική άσκηση, όσο λίγη και αν είναι, αποτελεί καλό αντίδοτο κατά τους στρες και της κακής διάθεσης.

Πρόκληση

"Δυστυχία σημαίνει απλώς ότι τα πράγματα δεν ταιριάζουν με τις επιθυμίες σου. Και τα πράγματα δεν ταιριάζουν ποτέ με τις επιθυμίες σου. Δεν μπορούν να το κάνουν. Τα πράγματα απλώς ακολουθούν τη φύση τους."

Ο Μαχαβίρα έχει ορίσει τη θρησκεία ως «φύση των πραγμάτων.» Τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Η φωτιά είναι ζεστή και το νερό είναι δροσερό. Σοφός άνθρωπος είναι εκείνος που χαλαρώνει μέσα στη φάση των πραγμάτων, εκείνος που ακολουθεί τη φύση των πραγμάτων.

Κι όταν ακολουθείς τη φύση των πραγμάτων, δεν μαζεύεται καμία σκιά. Δεν υπάρχει δυστυχία. Τότε, ακόμα και η στενοχώρια είναι φωτεινή. Τότε, ακόμα και η στενοχώρια έχει ομορφιά. Όχι πως δεν θα έρχεται η στενοχώρια. θα έρχεται, μα δεν θα είναι εχθρός σου. θα συμφιλιωθείς μαζί της, επειδή θα δεις την αναγκαιότητά της. Θα είσαι σε θέση να δεις τη χάρη της και θα είσαι σε θέση να δεις για ποιο λόγο βρίσκεται εκεί και τι χρειάζεται.

Ο γεωργός και το χωράφι με τα στάχια
Υπάρχει μια αρχαία παραβολή:
Πρέπει να είναι πολύ παλιά, γιατί εκείνο τον καιρό ζούσε ακόμα ο θεός πάνω στη γη. Μια μέρα, ήρθε ένας γέρος γεωργός και του είπε:
«Κοίτα, εσύ μπορεί να είσαι θεός και μπορεί να δημιούργησες τον κόσμο, μα πρέπει να σου πω κάτι. Δεν είσαι γεωργός! Δεν ξέρεις ούτε την αλφαβήτα της γεωργίας. Έχεις ακόμα κάτι να μάθεις.»
Είπε ο θεός: «Τι με συμβουλεύεις;»
Ο γεωργός είπε: «Δώσε μου εμένα ένα χρόνο, να κάνω τα πράγματα όπως τα θέλω εγώ και θα δεις τι θα γίνει. Δεν θα ατιομείνει καθόλου φτώχεια στον κόσμο!»
Ο θεός ήταν πρόθυμος κι έδωσε στο γεωργό τον ένα χρόνο που του ζήτησε. Φυσικά, αυτός ζήτησε το καλύτερο και σκέφτηκε μόνο το καλύτερο — ούτε κεραυνοί, ούτε δυνατοί άνεμοι, ούτε κίνδυνοι για τη σοδειά. Όλα βολικά κι ευχάριστα κι εκείνος ήταν πολύ ευτυχισμένος. Το στάχυ ψήλωνε τόσο πολύ! Όταν ήθελε ήλιο, έβγαινε ο ήλιος, όταν ήθελε βροχή, έβρεχε όση βροχή ήθελε. Αυτή η χρονιά ήταν σωστή, μαθηματικά σωστή.
Όταν όμως έγινε ο θερισμός, δεν υπήρχε καθόλου σιτάρι μέσα στο στάχυ. Έκπληκτος ο γεωργός, ρώτησε το Θεό: «Τι συνέβη; Τι πήγε στραβά;»
Είπε ο Θεός: «Το στάχυ έμεινε κούφιο, γιατί δεν υπήρχε τριβή, δεν υπήρχε σύγκρουση, δεν υπήρχε πρόκληση, επειδή απέφυγες ό,τι νόμιζες κακό. Λίγος μόχθος είναι αναγκαίος, χρειάζονται και ο κεραυνός και βροχή! Ταρακουνούν την ψυχή μέσα σου!

Αυτή η παραβολή έχει μεγάλη αλήθεια! Δεν μπορείς να είσαι πάντοτε ευτυχισμένος και μόνο ευτυχισμένος. Τότε η ευτυχία θα χάσει το νόημά της. Θα είναι σαν να γράφει κανείς πάνω σε έναν άσπρο χαρτί με άσπρη κιμωλία. Κανένας δεν θα μπορεί να το διαβάσει. Η νύχτα είναι τόσο όμορφη όσο και η μέρα. Και οι μέρες της θλίψης είναι αναγκαίες, όσο και σι μέρες της χαράς.
Αυτό το ονομάζω κατανόηση. Και με το που το κατανοείς, χαλαρώνεις. Και με τη χαλάρωση, παραδίνεσαι. Λες:
«Κάνε ό,τι νιώθεις εσύ, αν νιώθεις ότι σήμερα χρειάζονται σύννεφα, δώσε σύννεφα. Μην ακούς εμένα. Η δική μου η ευφυΐα είναι πάρα πολύ μικρή. Τι ξέρω εγώ από τα μυστικά της ζωής; Μην ακούς εμένα! Εσύ να κάνεις αυτό που θέλεις.»

Και σιγά-σιγά, όσο περισσότερο βλέπεις το ρυθμό ζωής, το ρυθμό της δυαδικότητας, της πολικότητας, σταματάς να ζητάς. να διαλέγεις. Αυτό είναι το μυστικό. Ζήσε με κατανόηση και ξαφνικά θα εκπλαγείς από το πόσο μεγάλη είναι η ευλογία τής ζωής! Πόσα πράγματα αλλάζουν κάθε στιγμή!

Osho

Σταμάτα να σπαταλάς ενέργεια

Δεν είσαι εσύ το γέλιο, δεν είσαι εσύ το δάκρυ

Δεν είσαι εσύ η χαρά, δεν είσαι εσύ η θλίψη

Είσαι αυτός που μπορεί να γελάσει, να κλάψει, να θυμώσει, να χαρεί, να φοβηθεί, να εκστασιαστεί...

Είσαι αυτός που ορίζει ανά πάσα στιγμή τη νοητική και τη συναισθηματική σου κατάσταση.

Όταν τα συναισθήματα σου βγαίνουν από το κέντρο της κοιλιάς σου ή της καρδιάς σου εκδηλώνονται και φεύγουν όπως τα σύννεφα στον ουρανό. Όταν όμως τα συναισθήματα μεταφέρονται στο κέντρο του κεφαλιού σου, όταν σταματάς να τα νιώθεις και αρχίζεις να τα σκέφτεσαι τότε μπορούν να κρατήσουν μέρες, χρόνια...

Έρευνες έχουν δείξει ότι το συναίσθημα του θυμού κρατά 30 δευτερόλεπτα κάθε δευτερόλεπτο παραπάνω αφορά ένα μετασχηματισμένο συναίσθημα θυμού που βγαίνει από το κεφάλι σου. Ένα ισχυρό εγώ ανακατεμένο με πολύ μυαλουδίλα φτιάχνουν ¨βεντέτες¨ που κρατάνε χρόνια.

Κύτταξε τα παιδιά τη μια στιγμή κλαίνε και την αμέσως επόμενη γελάνε. Γιατί το κάνουν αυτό; Μήπως δεν έχουν καρδιά; Φυσικά όχι... Τα παιδιά έχουν μια τεράστια πανέμορφη καρδιά που δεν χρειάζεται να ερμηνεύει γιατί κατανοεί και αφομοιώνει αυτόματα. Μυαλό δεν έχουν. Εγώ δεν έχουν κι έτσι μπορούν να θυμώνουν, να σπρώχνονται, να πέφτουν και να σηκώνονται, να αγκαλιάζονται και να προχωράνε πιασμένα χέρι –χέρι...
Γι’ αυτό μάτια μου μην ξεχνάς δεν είσαι εσύ το γέλιο, δεν είσαι εσύ το δάκρυ αλλά αυτός που μπορεί να ορίσει τα πράγματα ανά πάσα στιγμή. Μην βαλτώνεις μέσα σε μίζερες αρνητικές, φοβικές ή θυμωμένες σκέψεις. Σταμάτα να σπαταλάς ενέργεια κρατώντας τα συναισθήματα στο κεφάλι σου. Σταμάτα να σπαταλάς ενέργεια ελέγχοντας τους άλλους και γίνε αυτός που ορίζει τις στιγμές του...

Κι εγώ σου λέω ότι απλά φοβάσαι...
Πόσες φορές δεν έσφιξες τα χείλη για να μη φωνάξεις: «Όχι Πια» γιατί νόμιζες ότι έτσι έπρεπε. Γιατί νόμιζες ότι έπρεπε
να μην ενοχλήσεις τους άλλους με τη φωνή σου...
να μην τους αναστατώσεις στην ησυχία τους...
να μην τους ενοχλήσεις με την παρουσία σου...
να μην τους πικράνεις κυνηγώντας το δικό σου όνειρο...
να μην... να... να... να...

Είμαι ευγενικός σε ακούω να λες...
Πειράζει που σέβομαι τους ανθρώπους; πειράζει που αγαπώ τους ανθρώπους...

ΚΙ ΕΓΩ ΣΟΥ ΛΕΩ ΟΤΙ ΑΠΛΑ ΦΟΒΑΣΑΙ...

Φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου μήπως και σ’ αγαπήσουν λιγότερο. Μήπως σε βάλουν στο περιθώριο της ζωής και μείνεις μόνος. Λες και το να έχεις δίπλα σου κάποια άτομα που δεν σε ακούνε, δεν σε βλέπουν, που δεν σε νιώθουν, σε βγάζει από τη μοναξιά σου. Καλά ακόμα δεν το έχεις μάθει;

Μεγαλώνει η μοναξιά σου με αυτόν τον τρόπο γιατί δεν ούτε εσύ δεν έχεις εσένα...

Και τι θα κάνεις με όλα αυτά τα Όχι που έχεις καταπιεί; Τι θα κάνεις με όλα αυτά τα Γιατί που έχει ουρλιάξει μέχρι τώρα ο εαυτός σου κάθε φορά που τον τιμωρούσες με ένα Όχι που δεν έλεγες; Τώρα που όλα έχουν χωθεί στο λαιμό και στο στήθος και δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα;
Μην αποθαρρύνεσαι. Ποτέ δεν είναι αργά. Λίγη αγάπη μόνο χρειάζεται από εσένα για σένα. Λίγη αγάπη και λίγο θάρρος να πεις το πρώτο όχι στους άλλους. Ένα Όχι γεμάτο από σεβασμό στον εαυτό σου...

Μετά όλα τα όχι που έχεις κρατήσει θα γκρεμιστούν από μόνα τους σαν ντόμινο...

O ΠΟΘΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ

«Ο μεγαλύτερος πόθος του ανθρώπου είναι να μάθει την Αλήθεια»

Όμως ο πόθος αυτός δεν είναι μόνο για την Αλήθεια. Επιθυμεί μέσα από την Αλήθεια να ανέβει πάνω στην κορυφή του λόγου όπου εκεί θα βλέπει «τα πάντα». Θα γίνει κυρίαρχος στους κόσμους της πραγματικότητας.

Ο αποκρυφιστής και ο μυστικιστής προχωρούν μέσα στους αόρατους κόσμους με δυο σκοπούς, που ο ένας έρχεται έπειτα από τον άλλο. Και αυτοί είναι οι γνώσεις κι έπειτα η παντοδυναμία. Ο εργάτης της Επιστήμης με το σύστημα της λογικής βρίσκει σχέσεις ανάμεσα στις ποσοτικές εκφράσεις κάθε φαινομένου της πραγματικότητας. Σ’ αυτή την ενεργητικότητά του σπρώχνεται από μια άγνωστη δύναμη να γίνει παντοδύναμος πάνω στο συμπαντικό χώρο. Από το άλλο μέρος, ο άνθρωπος της Τέχνης δουλεύει το όμορφο υλικό του και παρουσιάζει κάποιο έργο με την επιθυμία μέσα από την αρμονικότητα να αγκαλιάσει το απόλυτο.

Τι είναι όμως το απόλυτο; Είναι η κυριαρχία μας σε όλες τις διευθύνσεις της πραγματικότητας σε άπειρο βάθος. Ο ποιητής με τις λέξεις, ο μουσικός με τους ήχους, ο ζωγράφος με τα σχήματα και τα χρώματα κλπ, επιθυμεί την παντοδυναμία του, να φτάνει στο τέλειο, να τα πει όλα μέσα από το έργο του. Να πει εκείνα που αισθάνεται, βλέπει, φαντάζεται και διαισθάνεται. Κι αν δεν το κατορθώσει απόλυτα, όμως προς τα εκεί βηματίζει, προς τα εκεί επιθυμεί να φτάσει, με την παντοδυναμία θέλει να ταυτιστεί. Υπάρχουν περιπτώσεις στην ανθρώπινη δραστηριότητα που ο πόθος για την παντοδυναμία οδηγεί σε ποικίλα μεγάλα, μικρά και απίθανα αποτελέσματα. Μερικά πλάσματα όμως, που γεννήθηκαν πάνω στη Γη στη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας πλησιάσανε την παντοδυναμία με την τεράστια ψυχοπνευματική τους ΔΥΝΑΜΗ.

Γνώση Θανάτου ...ο θάνατος μπορεί να είναι πραγματικά μια Πύλη Ζωής

Μεταξύ ζωής και θανάτου, ή μήπως βρισκόμαστε μπροστά σε μια ευθεία η οποία οδηγεί αποκλειστικά στο φυσικό τέλος των πάντων χωρίς παράλληλες δυνατότητες; Αυτή είναι η διαπίστωση στην οποία οι περισσότεροι οδηγούμαστε στη σημερινή μονότονη εποχή της τεχνολογικής πεζότητας. Επίσης, τρομοκρατία θανάτου έχει μπολιαστεί στις ανθρώπινες κοινωνίες από σκοτεινά ιερατεία που ευαγγελίζονται το φως, ενώ στην πραγματικότητα έχουν εδραιώσει την εξουσία τους ακριβώς σε αυτό το καθοριστικό προπύργιο ισχύος: στο Θάνατο ως μέσο ελέγχου των μαζών.

Ο θάνατος και το παρακείμενο οριστικό και αμετάκλητο τέλος της πορείας της ανθρώπινης ζωής είναι το καλύτερο συστατικό στην εδραίωση μιας μετά Χριστό θρησκείας. Και αυτός ο έλεγχος διαμέσου του θανάτου εξασκείται με τρόπο βάναυσο και εκβιαστικό. Ποιοι είναι οι λόγοι που ο σημερινός, δυτικός άνθρωπος φοβάται το θάνατο περισσότερο από ποτέ; Ασφαλώς η απομάκρυνσή του από την Εμπειρία Θανάτου (λόγω έλλειψης πολέμων, λιμών και μαζικών επιδημιών). Ας μη γελιόμαστε. Αυτή την εμπειρία όλοι μας θα τη νιώσουμε κάποτε και τη νιώθουμε κάθε φορά που χάνουμε έναν δικό μας άνθρωπο, συγγενή ή φίλο. Ωστόσο στο δικό μας δυτικό κόσμο αυτή η εμπειρία δεν διαθέτει τη σφοδρότητα που ενείχε πριν εκατό ή διακόσια χρόνια, όταν δηλαδή η ευρωπαϊκή κοινωνία βίωνε αλλεπάλληλους πολέμους, συγκρούσεις κάθε είδους, αιματηρές επαναστάσεις, λιμούς, σιτοδείες και ασφαλώς μια καθηλωτική και απίστευτη, για εμάς σήμερα, πρόωρη θνησιμότητα. Ο θάνατος τότε ήταν ένα φαινόμενο τόσο αγκυλωμένο στην καθημερινότητα του δυτικού ανθρώπου, ώστε ίσως οι άνθρωποι να αφιέρωναν περισσότερο χρόνο στη σκέψη τους για τα μεταφυσικά.

Ενώ όμως σήμερα η τεχνολογική πεζότητα μας αποκλείει από κάθε φιλοσοφείν περί θανάτου, τότε η δυτική κοινωνία είχε άλλους φραγμούς για το θάνατο. Και αυτοί ήταν φραγμοί θρησκευτικοί. Εξ άμβωνος οι ιερείς της δις χιλιετούς θρησκείας τρομοκρατούσαν τα πλήθη με τη σκιά του θανάτου ως μέσο ελέγχου της πίστης τους, επομένως και της πειθαρχίας τους, σε ένα θρησκευτικό σχήμα που απέκλειε την όποια φιλοσοφία θανάτου πέραν της «Άφεσης Αμαρτιών» και της «Επουράνιας Λύτρωσης» μετά θάνατον. Η ψυχαναγκαστική πειθώ στην πίστη μιας ζωής άνευ φόβου θανάτου, μετά θάνατον, αποκλείει την όποια ενασχόλησή μας με αυτόν σε επίπεδο φιλοσοφικό και όχι πλέον θρησκευτικό. Τι γινόταν όμως πριν την εγκαθίδρυση και στερέωση της δις χιλιετούς θρησκείας στον κόσμο; Και μάλιστα στον δικό μας δυτικό κόσμο; Ποια ήταν η αντιμετώπιση που είχε ο άνθρωπος για το θάνατο και ποια ήταν η πίστη του σχετικά με την φιλοσοφικά εξελιγμένη πορεία της ζωής, όταν ο θρησκευτικός δογματισμός απλά δεν υπήρχε;

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μια περίεργη σχέση με το θάνατο. Ο περισσότερος κόσμος, οι «κοινοί θνητοί», πίστευαν σε μια μετά θάνατον ζωή που ήταν όμως καταδικασμένη σε ένα φοβερό σκότος, σε μια απόλυτη ησυχία, σε μια καταδίκη όπου οι άνθρωποι διατηρούσαν τη σκιά τους και τρέφονταν από τις προσφορές και τις χοές που έκαναν για αυτούς οι εν ζωή συγγενείς τους. Μια άλλη διάσταση της μεταθανάτιας ύπαρξης για τους «κοινούς θνητούς» της αρχαίας Ελλάδας ήταν η Εσπερία Νήσος των Μακάρων, στην οποία αποβιβάζονταν οι Αξιομάκαροι που έχαιραν μια κορυφαία εμπειρία μετά το πέρας της θνητής τους διάστασης. Η λαϊκή πίστη σε μια αντίστοιχη της χριστιανικής κόλασης ήταν διαδεδομένη και στην αρχαία Ελλάδα. Ο Τάρταρος ή κοιλάδα του Μαρτυρίου στην οποία ήταν καταδικασμένες οι αμαρτωλές ψυχές να ταλαιπωρούνται αιωνίως. Αλλά αυτές είναι δοξασίες λαϊκές στις οποίες πίστευε ο καθημερινός αρχαίος Έλληνας θνητός. Θα ήταν επισφαλής η θεώρηση ότι η άποψη των Ελλήνων για το θάνατο ήταν έτσι όπως παρουσιάζεται σε εμάς σήμερα, μέσα από ταλαιπωρημένα και χρεωκοπημένα ιστορικά και «φιλοσοφικά» συγγράμματα.

Στη χώρα όπου γεννήθηκε η έννοια του Συμβολικού Μύθου, της Φιλοσοφίας, των Μυστηρίων, των Μυήσεων, αυτές οι δοξασίες είναι ανεπαρκείς για κάποιους θνητούς μεν αλλά όχι «κοινούς θνητούς». Και μιλώ βεβαίως για τους ιδιαίτερους εκείνους ανθρώπους της Ελλάδας, οι οποίοι φιλοσόφησαν στην έννοια του θανάτου και κατόρθωσαν να ξεπεράσουν τα σύνορά της μέσα από τη στάση ζωής τους, και μέσα από τον τρόπο με τον οποίο βίωσαν τη συνάφεια ΖΩΗΣ-ΘΑΝΑΤΟΥ. Όχι μόνο. Για εκείνους που δεν κράτησαν ζηλότυπα τις φιλοσοφικές αναζητήσεις τους για τον εαυτό τους, σαν μέλη σκληρού και τρομοκρατικού ιερατείου, αλλά προσπάθησαν με κάθε μέσο να τις διαλευκάνουν και για λογαριασμό των πολλών, «κοινών θνητών».

Ο θάνατος, ως αδελφός του Ύπνου, για τους Έλληνες, στους κόλπους των φιλοσοφούντων Στοχαστών δεν αποτελούσε σε καμία περίπτωση ένα τέλος, έναν τοίχο, ένα τέρμα, μια διαπαντός διακοπή. Αντιθέτως ήταν πύλη για κάτι άλλο, ακόμη μεγαλύτερο, ακόμη σπουδαιότερο από την υλική ζωή, και ασφαλώς απαραίτητο συστατικό μιας συνέχειας, οδός και Ατραπός άλλων ζωών, όχι αποκλεισμένων πίσω από τοίχους παραδείσων ή κολάσεων. Αν αναλογιστούμε την ιστορία των νεότερων φιλοσοφικών ομάδων οι οποίες εμφανίστηκαν και ανδρώθηκαν μέσα σε εποχές άκρας καταστολής της φιλοσοφίας του θανάτου, στον χριστιανικό Μεσαίωνα και τα φεουδαρχικά μοντέλα της ευρωπαϊκής κοινωνίας, τότε θα αντιληφθούμε σε όλο το μέγεθός της την ανάγκη όλων μας, καταπιεσμένων από τον τρόμο του θανάτου που μας έχει επιβληθεί εδώ και αιώνες, προς μια ουσιαστικότερη και βαθύτερη προσέγγιση του αντικειμένου του καθημερινού τρόμου μας. Η κληρονομιά που άφησε η φωτισμένη και αδέσμευτη από θρησκευτικούς δογματισμούς και φιλοσοφικές απαγορεύσεις ελληνική αρχαιότητα, δεν αφορά αποκλειστικά την ανδρεία, τις πατριωτικές αξίες και τα κατορθώματα σε τέχνη, πόλεμο, ηθική, αλλά κυρίως στην αδέσμευτη και δίχως υστερικές φοβίες εποικοδομητική προσέγγιση στην έννοια του θανάτου.

Στην αρχαία ελληνική κοινωνία υπήρχαν εσωτερικές ομάδες, εταιρείες ή «σχολές», οι οποίες είχαν ως αποκλειστικό σκοπό τους την εξήγηση του θανάτου και την προσέγγιση της σημασίας του μέσα στο πλαίσιο της ζωής. Σε αυτές τις εσωτερικές κοινωνίες μπορούσε να έχει πρόσβαση όποιος απλά αποφάσιζε να ακολουθήσει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, εγκαταλείποντας για ένα διάστημα την προσωπική του καθημερινή και ενστερνιζόμενος τα προστάγματα του ενίοτε φιλόσοφου-«σχολάρχη». Η επιλογή όσων επιθυμούσαν να ενταχθούν σε αυτά τα φιλοσοφικά κινήματα δεν γινόταν μέσω της κοινωνικής ή οικονομικής ή άλλης διαδοχής. Το ίδιο το ενδιαφέρον τους προς μύηση στα μυστήρια του Θανάτου ήταν εκείνο που τους καθιστούσε ικανούς να συμμετάσχουν, και στο τέλος να αντιλαμβάνονται τις μεταφυσικές έννοιες που καλούντο να ερμηνεύσουν και να ενσωματώσουν στο βίο τους. Ο ίδιος ο μυούμενος, μετά από μια σειρά διαδικασιών, όφειλε να μεταλλάξει τη σκέψη του και τον τρόπο με τον οποίο έβλεπε το θάνατο και τη ζωή. Αλυσιδωτά, ο τρόπος και η στάση ζωής του απέναντι στο φαινόμενο του θανάτου περνούσε σε εκείνους με τους οποίους σχετιζόταν. Επρόκειτο για μια δημοκρατική και φωτισμένη διαδικασία γνώσης, με μόνα κίνητρα την κατάκτηση, μερική ή καθολική, της ένταξης του ανθρώπου σε ένα πλαίσιο διαφορετικό από το καθημερινό, το αγοραίο και το περιορισμένο σε έμφυτους φόβους.

Είναι όμως ο φόβος του θανάτου φόβος έμφυτος στον άνθρωπο; Μήπως ο φόβος θανάτου στην πραγματικότητα δεν αποτελεί μια ορμέμφυτη, φυσική ψυχολογική κατάσταση αλλά μια κοινωνική φοβία η οποία του έχει επιβληθεί, χιλιετίες τώρα, από τους ταγούς των ιερατείων και από τις μελαγχολικές και ύποπτες καγκελαρίες των κρατικών μηχανισμών της κοινωνικής καταστολής; Σε τι θα διαχώριζε πραγματικά ένα αγρίμι που νιώθει το θάνατο ως κάτι το επικείμενο κατά τη διάρκεια του κυνηγιού ή μετά από μια μονομαχία επικράτησης με έναν αντίπαλο, από την ανθρώπινη γνώση και αντίληψη του υλικού του τέλους; Πρόκειται για ερωτήματα που δύσκολα μπορούμε σήμερα και κάτω από τις δικές μας συνθήκες ζωής να διαχωρίσουμε και κατανοήσουμε επαρκώς. Ο άνθρωπος, ως ζώο της Φύσης, διαθέτει ασφαλώς το φόβο για το θάνατο, ως μέρος του προσωπικού του εξοπλισμού για την προστασία του σε κατάσταση κινδύνου. Αυτός όμως ο φόβος σε ποιο επίπεδο, σε ποια διάσταση οφείλει να ξεπεραστεί παράλληλα και ταυτόχρονα με την εξέλιξη του ανθρώπου, και τη διάκρισή του από τους άλλους, κατώτερους εξελικτικά φυσικούς οργανισμούς; Εκεί είναι που κανείς θα έπρεπε να βαδίσει για να αντιληφθεί την ύπαρξή του ως μέρος της Φύσης, αλλά όχι απλά ως μέρος μιας Φύσης η οποία έχει δημιουργήσει οργανισμούς υλικούς τόσο διαφορετικούς και τόσο ποικίλους εξελικτικά.

Έτσι, οι ανθρώπινες κοινωνίες που επιζητούν να διαχωρίζονται από τις ομάδες των απλών κτηνών και τις κοινωνίες των αγριμιών, δεν θα όφειλαν να εντοπίζουν πολιτειακά, θρησκευτικά και φιλοσοφικά τη διάκριση που η ίδια η Φύση έχει ορίσει για τον άνθρωπο; Το άνθρωπο πολίτη, τον άνθρωπο ως κοινωνικό και επικοινωνιακό ον, τον άνθρωπο ως δημιουργό τέχνης, ως μέρος μιας Φύσης που ωστόσο τον έκρινε και τον κατέστησε ον ικανό να αντιλαμβάνεται το θάνατο και τη ζωή του;

Ο θάνατος είναι, πράγματι, μια κατάσταση κατάλυσης της ύλης. Είναι επίσης ένα τέρμα σε μια υλική, βιολογική ζωή. Τι θα μπορούσαμε να πούμε το διαφορετικό όταν αντικρίζουμε οικείους μας να φτάνουν στο τέλος της βιολογικής τους ύπαρξης και να ξεψυχούν μπροστά στα μάτια μας; Τι θα μπορούσαμε να πούμε όταν χάνουμε αγαπημένους μας νέους, γέρους, μεσήλικες, παιδιά και υπερήλικες, όταν τους οδηγούμε στην τελευταία τους κατοικία; Τι θα μπορούσαμε να πούμε όταν αντικρίζουμε εμείς οι ίδιοι το τέλος μας μέσα από μια μακροχρόνια αρρώστια, η οποία μας δίνει τη δυνατότητα χρόνου να αντιληφθούμε την ιλιγγιώδη πορεία μας προς το τέλος της θνητής μας ύπαρξης; Ο περιστασιακός τρόμος απέναντι στο δέος του θανάτου, φυσικό κατάλοιπο από την εποχή που ο άνθρωπος συμβίωνε με τα κτήνη και ειρωνική κληρονομιά που μας άφησε η κοινή, βιολογική μας μοίρα με όλους τους φυσικούς οργανισμούς τους σύμπαντος, μας καταλαμβάνει και μας ισοπεδώνει. Μαζί με το φόβο των άρρωστων και ανήμπορων γηρατειών έρχεται να προστεθεί και αυτός ο ανελέητος φόβος, ο ορμέφυτος του ανθρώπου για το πέρας της ύπαρξής του στον κόσμο αυτό, τον εμφανή, τον χειροπιαστό και τον αντιληπτό από όλες μας τις ανθρώπινες αισθήσεις.

Είναι μεγάλη η δύναμη που πολλές θρησκείες εξάσκησαν έντεχνα για να κάνουν τον άνθρωπο να πιστέψει στη μετά θάνατο λύτρωσή του. Στηρίζεται ακριβώς σε αυτή την ορμέφυτη κατάσταση πανικού που χαρακτηρίζει και τα κτήνη όταν αυτά βρίσκονται σε κίνδυνο. Είναι η χειραγώγηση των πιο κτηνωδών, των πιο βιολογικών και υλικών συναισθημάτων μας, για την εξασφάλιση της ομαδοποίησής μας σε κοινωνικά στερεότυπα υπακοής και άνευ όρων παράδοσης στην εξουσία. Εδώ ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται σαν κτήνος που μόνο από ύλη, νύχια, χαίτη και δορά είναι φτιαγμένο. Είναι παράλογο και ταυτόχρονα διασκεδαστικό να αντιλαμβανόμαστε, ενίοτε, αυτή τη φάσκουσα και αντιφάσκουσα στάση κάποιων θρησκειών απέναντι στους πιστούς. Από τη μια τους αντιμετωπίζουν ως ψυχικά όντα τα οποία μετά θάνατο θα «συνέλθουν» από κάθε είδους επίγειο φόβο (αν είναι αρκούντως άμωμοι και αναμάρτητοι βεβαίως), και από την άλλη τους εξουσιάζουν διαμέσου των πλέον υλικών φόβων με το φάσμα του υλικού τους θανάτου. Σας προσκαλώ να σκεφτείτε λίγο για ποιο λέω αυτό που λέω. Ίσως κάποιοι να συμφωνήσετε.

Οι αρχαίοι, κάποτε, προσπαθώντας ακριβώς να ξεπεράσουν τους βιολογικούς τους φόβους για το θάνατο και να διαχωρίσουν τις ανθρώπινες κοινωνίες από τις αγέλες των ζώων, επινόησαν και εννόησαν το θάνατο από μια άποψη μη άρνησής του. Η αποστροφή στο θάνατο από τη μια και η φιλοσοφική του προσέγγιση από την άλλη, διαχωρίζουν και απομακρύνουν αισθητά τη σημερινή κοινωνία μας από τις κοινωνίες των φιλοσοφούντων περί θανάτου. Η διαφορά έγκειται στην όποια προσπάθεια απομάκρυνσής μας από την ανυπαρξία συναίσθησης και αντίληψης του ίδιου του τρόμου ή, καλύτερα, πανικού για το θάνατο. Και αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί επιτυχώς μόνο μέσα από την περισυλλογή, την αναζήτηση, την περίσκεψη, το στοχασμό επί της αιτίας της ύπαρξης του θανάτου. Η σφαιρική θεώρηση του απέθαντου σύμπαντος μέσα στο οποίο είμαστε αναπόσπαστα και σταθερά μέρη, η συναίσθηση της παράλογης ύπαρξης πανικού στον άνθρωπο για το θάνατο, όταν αυτό το σύμπαν αποδεικνύει περίτρανα τον αέναο χαρακτήρα του μέσα από μια συνεχή ανακύκλωση των μερών του, η διαρκής και επαναλαμβανόμενη αντικατάσταση και αποκατάσταση των στοιχείων του μέσα στην Τάξη εκ του Χάους, είναι τα Χρυσά Κλειδιά που μας εμπιστεύεται ο Αρχιτέκτονας και Εφευρέτης όλου αυτού που εμείς αποκαλούμε Κόσμο. Εναλλαγή μετά αποκατάστασης, αέναη και διαρκής κίνηση, εξελικτική πορεία των πάντων, ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ όπως την ορίζουν τα εκκλησιαστικά δόγματα, ροή και ευθεία πορεία. Στο βίο ενός ανθρώπου, στην ανατολή και στη δύση, στην τακτική εμφάνιση των εποχών, στην κίνηση των άστρων και των πλανητών, στην μέχρι λεπτομέρειας ελβετικού ρολογιού λειτουργίας και σημασίας του παραμικρότερου συστατικού στοιχείου του σύμπαντος.

Πίσω από τους τοίχους των σχολών των αρχαίων στοχαστών, των μυστών του Θανάτου και των ερμηνευτών και λειτουργιών του Κόσμου και της ανθρώπινης ύπαρξης, ορίστηκαν οι παραπάνω έννοιες. Εκεί ορίστηκαν και οι μέθοδοι ανάτασης του ανθρώπου για μια απομάκρυνσή του από τα συναισθήματα πανικού που διακρίνει τα κτήνη. Εκεί συντελέσθηκε η μεγαλύτερη ανακάλυψη που κατάφερε ποτέ ο ανθρώπινος νους να αποκαλύψει: Την ψύχραιμη προσέγγισή του προς το βιολογικό του θάνατο. Και πώς άραγε έγινε αυτή η προσέγγιση; Και πώς αναπαράχθηκε και διδάχθηκε στους νεότερους στοχαστές; Και πώς εμείς σήμερα ξέρουμε για αυτή την προσέγγιση και αυτό το επίτευγμα πολιτισμού; Ασφαλώς σήμερα έχουμε λησμονήσει πολλές από τις ζωτικές διδασκαλίες αυτών των σχολών σκέψης. Μετά από αλλεπάλληλα κτυπήματα καταστροφής και εκμηδένισης αυτών των διδασκαλιών, η ανθρωπότητα, η σκεπτόμενη και στοχαζόμενη ανθρωπότητα βεβαίως προσπάθησε με κάθε τρόπο, σε πορεία σκοτεινών για το φιλοσοφικό στοχασμό αιώνων, να ανακάμψει και να πλησιάσει το ζήτημα της φιλοσοφικής προσέγγισης του υλικού τέλους. Κρυφά και μυστικά, οι νεότεροι μύστες του πνεύματος επιχείρησαν να ασκήσουν όσες σωζόμενες διδασκαλίες μπόρεσαν να περισυλλέξουν από τα συντρίμμια που άφησαν πίσω τους οι ορδές των θρησκευτικών βανδάλων.

Τι πραγματικά είναι εκείνο που θέτει τον άνθρωπο σε προσωπική σχέση με το θείο; Ασφαλώς είναι η μεταφυσική σχέση που μπορεί να υπάρχει πέρα από τα όρια της υλικότητας. Επίσης είναι η γνώση. Ποια γνώση; Η συνειδητότητα της ύπαρξης κατ’ αρχάς και η συνείδηση των πραγμάτων σε όλο τους το εύρος έπειτα. Αυτή είναι η γνώση για την οποία μίλησε κάποιο στοχαστικό κίνημα λίγους αιώνες πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού. Η περιφρονητική στάση ζωής στον υλικό θάνατο ο οποίος απορρίπτει και αναστέλλει τη δημιουργική σκέψη περί των εσωτερικών ερωτημάτων. Η διαπίστωση της θνητότητας και η εγρήγορση της σκέψης στα σκοτεινά για τους ανθρώπους σημεία της πνευματικότητάς τους. Εφόσον ο υλικός θάνατος διατελεί μέσο καταστολής της πνευματικής διορατικής σκέψης, εφόσον αυτός χρησιμοποιείται ως όργανο φόβου και θρησκευτικού εκβιασμού, τότε η μόνη οδός κατάλυσης αυτού του φόβου για μια εδραιωμένη και σταθερή πορεία στη γνώση είναι η αποδοχή του. Η αληθινή γνώση δεν αποκαλύπτεται μέσω της ανά-γνωσης. Είναι αποκλειστικά βιωματική και η εγκυρότητά της αποδεικνύεται μόνο μέσω της απόλυτης αποδοχής της, εμπράκτως, τη στιγμή του υλικού θανάτου. Η γνώση ταυτίζεται επομένως με το θάνατο, και αυτός από φόβητρο μετατρέπεται σε διάμεσο γνώσης. Μετατρέπεται επίσης και σε οροθέσιο αλλά όχι σε πέρας.

Η σωστή χρήση του θανάτου στη μύηση της γνώσης ήταν ένα μεγάλο βήμα στην κατανίκησή του από τους αρχαίους στοχαστές. Νικούμε εκείνο που μας ορίζει και μας περί-ορίζει. Έτσι ερχόμαστε μπροστά, καταντικρύ στη θέα του θανάτου και συμβολικά θανατωνόμαστε για να διαλευκάνουμε το μυστήριο που τον περιβάλλει. Ο Συμβολικός Θάνατος ήταν μια πεπατημένη που ακολούθησε πλήθος μυστών. Αυτός γινόταν αντιληπτός ακόμη και σε λαϊκές γιορτές της αρχαιότητας και είχε λειτουργία διδακτική. Ο Άδωνις πεθαίνει και ανασταίνεται για να αποδείξει στον πολύ κόσμο την ανυπαρξία του πνευματικού θανάτου. Ο Όσιρις εκτελείται και μετατρέπεται σε σύμβολο πίστης στην απέθαντη, πνευματικά, φύση του ανθρώπου. Η Περσεφόνη χάνεται στα έγκατα της γης, στα βασίλεια των υλικών θανάτων για να επιστρέψει πνευματικά σαν αληθινή Θεά της ψυχικής Άνοιξης. Ο Ηρακλής σπάζει σε συντρίμμια τις πόρτες του προαιώνιου φόβου των μη εξελιγμένων θνητών για το θάνατο, και περνά ως μύστης στην αντίπερα όχθη της υλικής του διάστασης. Ο Ορφέας βλέπει τι υπάρχει πίσω από τα παραπετάσματα της υλικής θνητότητας, έστω και σύντομα. Μύστες αρχαίοι τόλμησαν να εξιχνιάσουν τα σκότη του πέρατος. Άγνωστα πλέον στους πολλούς ανθρώπους τα προϊόντα των κατορθωμάτων τους αλλά, κατά κάποιο τρόπο, γνωστές σε κάποιους στοχαστές που μυήθηκαν (και μυούνται) στο Μυστήριο της γνώσης του Θανάτου.

Τα εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο των μυήσεων στο θάνατο, είναι εκείνα που χαρακτηρίζουν την Εσωτερική Παράδοση, τη μυητική διαδικασία. Μια διαδικασία που συνοδεύεται από πνευματική ταλαιπωρία. Αυτά τα εμπόδια δεν περιορίζονται απλά σε τελετουργικές πρακτικές αλλά εμπνέουν μια ειλικρινή ψυχική διάθεση και μια εσωτερική πεποίθηση στην ψυχική απολύτρωση από το φόβο του θανάτου. Η εσωτερική διαδρομή υφαίνεται μέσα από όλο και σκληρότερα εμπόδια, τις υλικές αναστολές και τους φόβους της απόσπασης της ψυχής από την ύλη. Έτσι, όποιος κάποτε αποφασίσει να διδαχθεί την υπέρτατη γνώση, τη γνώση του ψυχικού θανάτου και τη σχέση του με τον υλικό θάνατο, θα πρέπει να εξοπλισθεί με αποφασιστικότητα έναντι της υπερπήδησης των αναστολών που του έχει εμφυσήσει και εμπεδώσει η κοινωνία, το κράτος του φόβου, οι, στην πραγματικότητα, υλιστικές θρησκευτικές δοξασίες. Πρόκειται ασφαλώς για εκείνο που οι αλχημιστές κάποτε αποκάλεσαν μετατροπή, όχι υλική αλλά δια της ύλης ψυχική μετατροπή σε κάτι ελεύθερο και εξαγνισμένο από τις επίγειες προκαταλήψεις. Έτσι προηγείται η διάλυση (θάνατος) της τήξης (μετουσίωση), η μετατροπή της αποτελμάτωσης, το χημικό albedo πριν το nigredo για την τελική απόκτηση του rubedo. Το τάσι με το ανάμεικτο γλυκό και πικρό στοιχείο της ζωής και του θανάτου, το οποίο δεν είναι άλλο από το complexion oppositorum, η ένωση των αντιθέτων, η περιπλοκή των ψυχικών καταστάσεων με τους υλικούς φόβους και ο εξαγνισμός των πρώτων από τη διαφθορά των δεύτερων.

Σύμφωνα με μια από τις περιορισμένες γνώσεις που έφθασαν στις μέρες μας από τα χρονικά των αρχαίων φιλοσόφων, η μυητική βιωματική εμπειρία του θανάτου είναι η κατάσταση εκείνη, σύμφωνα με την οποία η έμφυτη αλλά λησμονημένη αρχέγονη πνευματικότητα θεωρεί όλα τα πλάσματα και τα φυσικά δημιουργήματα ως ομογενή, δηλαδή ως μέρη μιας και μοναδικής ουσίας με ομογενή ποιότητα και σύσταση. Αυτό σημαίνει ότι η μύηση στο θάνατο και η κατανίκηση του φόβου προς αυτόν αποτελεί το πρώτο βήμα που παύει τον φυσικό άνθρωπο, τον κτηνώδη άνθρωπο, και δημιουργεί τον άνθρωπο του πνεύματος. Η μυητική διαδικασία εκπροσωπεί το εντυπωσιακό εξελικτικό βήμα, με το οποίο ο άνθρωπος υπερνικά το βάρος της υλικής του ύπαρξης και αποκτά μια πιο ανοικτή και ευρεία άποψη του εαυτού τους ως πνευματική φύση και μέρος μιας κοσμικότητας αόρατης υλικά. Ο άνθρωπος του αόρατου αυτού υλικά κόσμου, λέει ο J.Servier, είναι ένας μύστης με την ετυμολογική έννοια του όρου. Είναι η εμπειρία της μετάβασης από το υλικό στο πνευματικό πεδίο, η οποία ενδυναμώνεται μέσω της κατάλυσης του ισχυρότερου υλικού φόβου.

Η θείωση του ανθρώπου, η μέθεξη σε μια άφοβη, άχρονη, ανέγγιχτη από επίγειες κοινωνικές προκαταλήψεις πνευματικότητα, είναι και το αποτέλεσμα της μυητικής-εσωτερικής πορείας με την οποία ο άνθρωπος έχει τη μοναδική ευκαιρία να ανακαλύψει τη γνώση της πνευματικής του ταυτότητας στο σύμπαν. Όπως σοφά λέει ο Αθανάσιος Κίρχερ, αυτή η γνωστική εμπειρία υπερβαίνει κάθε κοινή λογική και έχει ανάγκη από ειδικά εργαλεία: Τη λογική των συμβόλων, το αποφατικό λεξιλόγιο και το νόμο της εναντιοδρομίας. Στηρίζεται στην αρχή της περιπλοκής των αντιθέτων όπου ό,τι έπεται αναμιγνύεται με ό,τι προηγείται, και αντιθέτως. Σύμφωνα με την εναντιοδρομία του Ηράκλειτου, καθετί πορεύεται προς το αντίθετό του. Είναι η οργανωτική λειτουργία των αντιθέτων. Θάνατος-Ζωή, Ζωή-Θάνατος. Καθετί ξεπηδά, κάποτε, απέναντι στο αντίθετό του, περιπλέκεται με αυτό και σύμφωνα με το νόμο της κίνησης επαναλαμβάνεται κάτω από διαφορετικές περιστάσεις. Όπως αντιλαμβάνεστε, η λογική της εσωτερικής σκέψης δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την επιστημονική. Πράγματι, αυτή ξεπερνά τη διακριτότητα και την απορροφά σε ένα σφαιρικό σύνολο στοιχείων μέσα στο οποίο ενσωματώνεται το ον και η ύπαρξη. Επομένως η μύηση στο θάνατο πετυχαίνει τη βαθύτερη μετάλλαξη του μύστη, μετάλλαξη ψυχολογική, η οποία με τη σειρά της μετατρέπει την προσωπικότητά του ανακαλύπτοντας σε βαθύτερα επίπεδα συνείδησης μια άλλη προσωπικότητα, εξαγνισμένη από το φόβο για το θάνατο και από τους περιορισμούς με τους οποίους αυτός ο φόβος φυσικά ή εμβόλιμα έχει κατορθώσει να διαστρεβλώσει την άποψη των πραγμάτων.

Κάθε θάνατος αποτελεί μύηση σε αυτόν. Είτε είναι δικός μας είτε άλλων. Κάθε θάνατος, συμβολικός, μυητικός, εννοιολογικός, ιδεολογικός, θρησκευτικός, φιλοσοφικός, αποτελεί μια Πύλη. Πύλη η οποία οδηγεί στην κατάλυση των πραγμάτων που προηγούνται και στην ενδεχόμενη ανασύνταξη πραγμάτων που έπονται. Ο υλικός θάνατος είναι εκείνος που απασχολεί περισσότερο τον υλικό άνθρωπο. Επάνω του στηρίχθηκαν καταπιεστικές θρησκείες και βάσισαν τον τρόμο της τιμωρίας και της εκμηδένισης. Αποτελεί χαρακτηριστικό πέρας για τη σύγχρονη εποχή μας από το οποίο έχουμε αποξενωθεί. Αποτελεί και χαρακτηριστικό μιας κρίσης πνευματικής του σύγχρονου ανθρώπου. Το τέλος σε μια «χαριτωμένη» ζωή διακοσμημένη αποκλειστικά με υλισμό, την οποία δυσκολευόμαστε να εγκαταλείψουμε. Ωστόσο ο θάνατος, ως δεύτερος πόλος στο σχήμα Ζωή-Θάνατος στην πνευματική προσέγγιση που επιτυγχάνει η φιλοσοφική σκέψη, δεν είναι τίποτε από τα παραπάνω. Είναι απλά ένας σταθμός στην εξέλιξη των πραγμάτων χωρίς τον οποίο η εναλλαγή, η μετατροπή, η μετουσίωση, θα φάνταζαν πράγματα ανύπαρκτα.

Η απομάκρυνση της σκέψης από το ζήτημα της γνώσης του εαυτού και της συνειδητότητας, μας αποκλείει από την αντίληψη της θέσης μας σε ένα σύμπαν φτιαγμένο για να θανατώνεται και να ανασταίνεται αενάως. Μας αποκλείει από την ολική θέαση της θέσης μας σε αυτό το σύμπαν και την ουσιαστική αξιολόγηση της θνητότητάς μας. Ο μικρόκοσμος μέσα στον οποίο διαβιώνουμε όλοι, μας προκαλεί αισθήματα παράλογου ξαφνιάσματος στο δέος του θανάτου. Η αποπνικτική κατάσταση στην οποία περιερχόμαστε λόγω της απαξίωσης της ψυχικής διάστασής μας, μας καθιστά ανίκανους προς στοχασμό και ψύχραιμη αντιμετώπιση ενός φαινομένου παρεξηγημένου από τον αγοραίο άνθρωπο. Και δυστυχώς, τα εξωτερικά και ρηχά φαινόμενα απορροφούν, περισσότερο από ποτέ, την όποια απομένουσα εσωτερικότητά μας.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, ο θάνατος μπορεί να είναι πραγματικά μια Πύλη Ζωής.

ΘΑΝΑΤΟΛΟΓΙΑ!

 Ο θανατος ειναι για τον ανθρωπο η ουσιαστικοτερη γνωση και ταυτοχρονα ο καθοριστικοτερος παραγοντας επιδρασης στην ζωη του.

 Ο ανθρωπος συντηρει το λυχνο της ζωης καιγοντας το λαδι του θανατου.

 Την αυξηση της ζωης χορηγει η αφαιρεση του θανατου.Τη γνησιοτητα η' μη της ζωης προσδιοριζει η παραλληλη συνοδεια της μνημης η' της ληθης του θανατου.

 Αγρυπνια θανατου σημαινει κατασταση εξοδου απο τον υπνο της ζωης.Ο ολοφυρμος των ζωντανων μπροστα σε ενα νεκρο εκφραζει την οδυνηρη τους γνωση για τυν απουσια της ζωης απο το πτωμα,στο βαθμο που εκφραζει τη οδυνηρη τους αγνοια για την παρουσια θανατου στον ιδιο τον εαυτο τους.

Η αναγνωριση η' η αγνοηση του θανατου καταντα να συμπιπτει αντιστοιχα με την αναγνωριση η΄την αγνοηση της ζωης.

Δεν ειναι βαναυσος ο θανατος,αλλα ο τροπος με τον οποιο μεταχειριζεται ο ανθρωπος τη ζωη ειναι αδεξιος και σκαιος.Η παρουσια "βαρβαρισμου" στην αντιδραση των ζωντανων,που συνοδευει το θανατο,απηχει την τιμωρητικη ανταποδοσης της φυσης για την απουσια παιδειας,που επιδεικνυει ο ανθρωπος απεναντι του.Ο,τι ενδιαφερει δεν ειναι η οντικη πραγματικοτητα του θανατου αλλα η οντολογικη του επεξεργασια απο τον ανθρωπο.

 Ειναι περιεργο οτι ο ανθρωπος προκειμενου να κατακτησει το φαινομενο της ζωης του,ιδρυσε πληθη επιστημων και παρελειψε να προχωρησει στην οργανωση της πιο σημαντικης επιστημης του θανατου,την Θανατολογια.

 Η πρωτη πληροφορια του ανθρωπου κατα την εξοδο του απο την φυση και την εισοδο του στην ιστορια ηταν η γνωση του θανατου του,και ολες οι υπολοιπες γνωσεις ακολουθησαν σαν συνεπεια αυτης.

 Κατω απο τετοια συσταση πραγματων ειναι απογοητευτικο που ο ανθρωπος ασχοληθηκε με τα πολλα και τα δευτερευοντα και αγνοησε εκεινο,του οποιου κατειχε την χρεια.

 Δεν μπορει παρα να εξοργισει η διαπιστωση οτι ανατρεφονται και παιδαγωγουνται μακαρια οι ηλικιες του ανθρωπινου γενους με τα φθοροποια προτυπα μιας αντεστραμμενης πραγματικοτητας!

 Ο απολυτος χαρακτηρας της ανθρωπινης πλανης ειναι εξωφρενικος.Αντιθετως στους Ελληνες τα πραγματα ειναι καπως διαφορετικα..

Η ιδεα της ζωης στους Ελληνες συναυξανοταν με την ιδεα του θανατου κατω απο συνθηκες ισονομικης ευκρασιας.Με την εννοια του ελληνικου μετρου νοηται η κατασταση της κυβερνητικης ισορροπιας,στην οποια κατηυθυνε τον ανθρωπο ενα σπουδαιο αισθητηριο σωφροσυνης,που απεβαλλε την ανασχεση ενωπιον της ζωης και την ενισχυση ενωπιον του θανατου.

 Οι Ελληνες ετηρησαν πιστα τη συνθηκη ενος ειδους εχθρικης φιλιας,κατα την οποια η λυπη του Μηδενος μετεβαλλε τη χαρα της ματαιοτητας σε χαρη ζωης.Ο τροπος αυτος,στον οποιο περιεχονταν η επιστημη,η ηθικη και η τεχνη των Ελληνων,υψωμενος σε κοσμοθεωρητικη σταση συνοψιζοταν στην εννοια της αρετης και θεωρητικα αποδιδοταν με την λεξη ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.Το γεγονος αυτο εξηγει γιατι δεν παρουσιαστηκε στην Ελλαδα η αναγκη της επινοησης των επιστημων με την σημερινη τους εννοια.

Αντιθετα,ο μοντερνος ανθρωπος αισθανεται καταπληξη μπροστα στον θανατο καθως οι αιωνες εφορεσαν τον μανδυα του θανατου επικαλυψαν ομως με ληθη το σωτηριο μυστικο του.Ο,τι υπερτερει και οδηγει το πληθος ειναι ο ποθος απαλλαγης απο τον φοβο του θανατου.Αυτης της αιτιας ειναι το γεγονος οτι ο ανθρωπος χρησιμοποιει σημερα με δεινη δεξιοτητα την επιστημη,ενω εχει χασει την επαφη με την πηγη της φιλοσοφιας.Ο Ανθρωπος που τον φωτιζει το φως του γνησιου θανατου περιφερεται στην αγορα του μεγαλου Μεσημεριου σαν τον Διογενη με τον φανο του..

Η αναγνωριση του θανατου απο τον ανθρωπο υπηρετει τον γνησιο τροπο ζωης.Η αγαπη της σοφιας αυξανεται,οσο ευδοκιμει η γνωση του θανατου και ο φοβος του θανατου μεταβαλλεται σε αναπαραγωγικη δυναμη που εμβαθυνει και ολοκληρωνει την ζωη.

 Κατα συνεπεια αυτου ο θανατος ειναι ο αρχιτεκτονικος δεξιοτεχνης αυτων των μεγαλων μεγαλουπολεων και ταυτοχρονα ο τεκτονικος τους υπονομευτης.

Η διαφορετικη αντιμετωπιση του θανατου απο τον μη γνησιο τροπο ζωης ειναι ο λογος που ιδρυει και συντηρει την αναυθεντικη σταση απεναντι στον θανατο και κατ'επεκταση στην ζωη.

 Η ληθη θανατου συντονιζει το ρυθμο της ζωης γυρω απο εναν αξονα απατης και χαριζει την επιφαση της αθανασιας που συνοδευεται με κορακιστικα λογια "προσδοκω ανασταση νεκρων"(ειναι απο τις πρωτες προτασεις που ακουν και κατα την βαπτιση τα μωρα)κ.τ.λ..

Εν κατακλειδι,η μνημη του θανατου αφηνει ακαλυπτο τον ανθρωπο στις προσβολες της οδυνης,αλλα αντιπροσφερει πολυτιμο αντιδωρο σ'αυτον τον πονο της γνησιοτητα της ζωης!..*

Δ.Λιαντινης (εξυπνον ενυπνιον)

ΒΡΑΣΙΔΑΣ...Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

 Ελαχιστοι γνωριζουν αυτο το ονομα.

Ονομα μιας προσωπικοτητας που κατα την γνωμη μου(και οχι μονο)ξεπερασε σε ανδρεια και πολεμικα κατορθωματα τους περισσοτερους απο τους πολεμιστες που εχει γνωρισει η Ελλαδα!

Μπορει να ακουγεται υπερβολικο ομως η αληθεια ειναι πως καποια ονοματα παρ'οτι ειναι τεραστιες προσωπικοτητες,δεν ειχαν την δικαιη ανταμοιβη δαφνων δοξας απο την ιστορια.

Αποκαλεσθηκε απο τον τον κλασσικο κοσμο ως Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ και ειναι η σπουδαιοτερη πολεμικη φυσιογνωμια της Σπαρτης στον Πελοποννησιακο πολεμο.

Το 431 π.Χ. αναφέρεται ότι ηγήθηκε στρατεύματος που έλυσε την πολιορκία της Μεθώνης από τους Αθηναίους, ενώ το επόμενο έτος έγινε επώνυμος έφορος της Σπάρτης.

Με πολλα πλοια οι Αθηναιοι εκαναν αποβαση στην Μεθωνη και προσπαθησαν να καταλαβουν την πολη.Τοτε ηταν που εκανε την εμφανιση του ο Βρασιδας.

Ο Βρασιδας βρισκονταν εκει κοντα με 100 ανδρες και καθως οι Αθηναιοι ειχαν απλωθει γυρω απο το τειχος,αυτος με τους ανδρες του σαν γροθια κατευθυνθηκε προς την πυλη περνωντας ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ καταλαμβανοντας την πολη με ελαχιστες απωλειες σε αντιθεση με τους αντιπαλους του!!

Για την πραξη του αυτη ηταν ο πρωτος Σπαρτιατης που απολαυσε το δημοσιο επαινο στη Σπαρτη!(Θουκιδ.2.22)


Κατα την διαρκεια των γεγονοτων της Πυλου,στις επιθεσεις των Λακεδαιμονιων διακριθηκε ως κυβερνητης τριηρους,οπου βλεποντας τον δισταγμο των υπολοιπων πλοιαρχων να πλησιασουν την ακτη,φοβουμενοι μηπως συντριψουν τα πλοια,αρχιζε να φωναζει πως ειναι ντροπη να κανουν οικονομια στα "ξυλα" και να επιτρεπουν τους Αθηναιους να διατηρουν οχυρωμα στην ακτη.

Ο ιδιος μαλιστα παροτρυνε τον πηδαλιουχο του να ριξει το πλοιο του στα βραχια και ενω προσπαθουσε αποφασισμενος και μαχομενος να αποβιβαστει δεχτηκε τοσα πολλα χτυπηματα απο τους Αθηναιους που λυποθυμησε απο αιμοραγια χανοντας την ασπιδα του την οποια την ξεβρασε το κυμα στην ακτη και οι Αθηναιοι την χρησιμοποιησαν ως τροπαιο!

Το 428 π.Χ. εκστράτευσε στην Μακεδονία με σκοπό να ενισχύσει τις εκεί σπαρτιατικές θέσεις με την βοήθεια του συμμάχου, βασιλιά της Μακεδονίας Περδίκκα Β'. Κατέλαβε μια σειρά από παραλιακές πόλεις: Άκανθος, Στάγειρα, Αμφίπολη και Τορώνη. Τελικά, το 423 π.Χ. υπεγράφη ανακωχή με την Αθήνα.

Το 421 π.Χ. μαζί με τον Περδίκκα εκστράτευσαν κατά του τοπικού άρχοντα Αραβαίου, στην δυτική Μακεδονία. Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων ήρθε για ενίσχυση του Αραβαίου τμήμα Ιλλυριών. Οι Μακεδόνες πανικοβλήθηκαν και τράπηκαν σε φυγή, αλλά οι Σπαρτιάτες με τον Βρασίδα, χάρη στην πείρα τους στις πολεμικές τακτικές, κατάφεραν να νικήσουν. Η τροπή αυτή των γεγονότων τερμάτισε την συμμαχία Μακεδονίας και Σπάρτης.

Τον Απρίλιο του 422 π.Χ. η ανακωχή Αθήνας και Σπάρτης τερματίστηκε και το επόμενο καλοκαίρι ο Βρασιδας με αψογη διπλωματια και εξοχα πολεμικα τεχνασματα αιφνιδιασμου,κατελαβε την Αμφιπολη,ενα τεραστιο στρατηγικο πληγμα για την Αθηνα η οποια απεδωσε ολη την ευθυνη στον Στρατηγο Θουκυδιδη για την μη εγκαιρη προασπιση της πολης.

Μπορει ομως οι Αθηναιοι να εχασαν εναν μετριο στρατηγο καταδικαζοντας τον σε εξορια,ομως η ανθρωποτητα κερδισε εναν τεραστιο ιστορικο.

Οι Αθηναιοι λοιπον,με τον Κλέωνα ετοιμάζονταν να επιτεθούν στην Αμφίπολη. Ο Βρασίδας αντιλήφθηκε αμέσως τις προθέσεις τους να επιτεθούν, όμως τους αιφνιδίασε με ξαφνική έφοδο.Ο Βρασιδας δεν αφησε χρονικο περιθωριο ανασυνταξης του Κλεωνος μετα την καταληψη ενος λοφου στην Αμφιπολη,και με μονο 150 επιλεκτους Σπαρτιατες επιτεθηκε κατα των Αθηναιων με ταυτοχονη και επιχειρησιακη υποστηριξη απο τον Κλεαριδα,με αποτελεσμα τον πληρη αιφνιδιασμο των Αθηναιων!

Ο Βρασιδας στον λογο του προς τους ανδρες του που μας διασωζει ο Θουκυδιδης(5,9)προσδιοριζει τα τρια χαρακτηριστικα του καλως μαχεσθαι.

Η προθυμια για την μαχη με ανδρεια,η ντροπη για επαισχυντο αποτελεσμα και η συνειδητη υπακοη στους ανωτερους ειναι τα στοιχεια της επιτυχιας για τον Βρασιδα.

Συνεχιζοντας,λιγο πριν βγουν για την μαχη,ο Βρασιδας λεγει στους ανδρες του.."..Σε οποιον δεν τους γνωριζει,αυτοι οι αντιπαλοι παρουσιαζουν μια εικονα τρομακτικη:ειναι επιφοβοι χαρη στο μεγαλο τους πληθος και σχεδον ανυποφοροι λογω της οχλαλοης που προκαλουν.Κραδαινουν στον αερα τα οπλα τους προσπαθωντας ετσι να προκαλεσουν και να φανουν απειλητικοι.Και ομως,οι ανδρες αυτοι δεν ειναι πια οι ιδιοι οταν προκειται να αντιμετωπισουν εμας που διατηρουμε τις θεσεις μας και πολεμαμε σωμα με σωμα.

Επειδη δεν εχουν καποια συγκεκριμενη διαταξη,οταν βρεθουν κατω απο πιεση εγκαταλειπουν τις θεσεις τους χωρις ντροπη.Η ατακτη οπισθοχωρηση η' η επιθεση ειναι το ιδιο στην αντιληψη τους,συνεπως το θαρρος τους δεν μπορει να δοκιμαστει αληθινα.Η μαχη ειναι γι'αυτους υποθεση ατομικη και ετσι ο καθενας εχει ετοιμη δικαιολογια για την υποχωρηση οταν προκειται να σωσει τον εαυτο του.Πιστευουν πως ειναι προτιμοτερο και ασφαλεστερο να προσπαθουν να μας τρομοκρατησουν απο αποσταση χωρις να διακινδυνευσουν τιποτα,παρα να μας αντιμετωπισουν σθεναρα και συγκροτημενα σε μαχη εκ παραταξεως.

Βλεπετε λοιπον πως ο φοβος που εμπνεουν ειναι περιστασιακος και ομολογω πως ειναι ενοχλητικο να τους βλεπει κανεις και να τους ακουει....

Η διατηρηση του σχηματισμου και της στοιχισης μας μαζι με την συνεκτικη προστασια που μας προσφερει η ασπιδα ειναι ο λογος που κυριαρχουμε εναντιον τους(συνεχεια..).

Αυτο εχει ως αποτελεσμα μπροστα μας να εχουν νευρικη κινηση των δορατων και των κεφαλιων τους και επομενως να μην μπορουυν να σταθουν και να μας αντιμετωπισουν αξιολογα. Οταν οι αντιπαλοι ξεπεφτουν σε αυτην την κατασταση,δεν υπαρχει καμια περιπτωση να μπορεσουν να αντιμετωπισουν την επιθεση..."(Θουκ.Δ 64,5.10.8)

Αφου εγινε αυτο επιτεθηκε με απιστευτη ορμη και ανδρεια προς το κεντρο των Αθηναιων οι οποιοι υπο το κρατος του πανικου τραπηκαν σε ατακτη φυγη!Οι Αθηναιοι επαθαν πανωλεθρια χανοντας 600 ανδρες ενω απο τον στρατο του Βρασιδα χαθηκαν μονο 7!!!

Δυστυχως ομως μεσα σε αυτους τους 7 ηταν και ο Βρασιδας ο οποιος κατα την διαρκεια της μαχης και οντας ο μαχητικοτερος τραυματιστηκε ασχημα και αργοτερα,οταν ακουσε πως οι Σπαρτιατες ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΑΝ ΚΑΙ ΤΡΟΠΑΙΟΝ ΕΣΤΗΣΑΝ εκλεισε για παντα τα ματια του!

Αλλα πως η Σπαρτη τιμησε τον ηρωα της..Αμφιβαλλω,μας λεγει ο Σ.Καργακος στην Ιστορια της Σπαρτης,αν στην ιστορια των λαων υπαρχει εγκωμιο ωσαν αυτο που επλεξε η μητερα του Αρχιλεωνης για τον νεκρο γιο της..

᾿Aργιλεωνὶς ἡ Βρασίδου μήτηρ, τελευτήσαντος αὐτῇ τοῦ υἱοῦ, ὡς παραγενόμενοί τινες τῶν ᾿Αμφιπολιτῶν εἰς Σπάρτην ἧκον πρὸς αὐτήν, ἠρώτησεν εἰ καλῶς καὶ ἀξίως τῆς Σπάρτης ὁ υἱὸς ἐτελεύτα· μεγαλυνόντων δ' ἐκεῖνον καὶ λεγόντων ἄριστον ἐν τοῖς τοιούτοις ἔργοις ἁπάντων Λακεδαιμονίων εἶναι, εἶπεν "ὦ ξένοι, καλὸς μὲν ἦν κἀγαθὸς ὁ παῖ μου, πολλοὺς δ' ἄνδρας Λακεδαίμων ἔχει τήνω κάρρονας".(Οταν της ειπαν για τον νεκρο γιο της ρωτησε αν πεθανε γενναια,και οταν θρακες της ειπαν πως κανεις αλλος δεν ειναι σαν και αυτον απαντησε..Ξενοι δεν ξερετε καλα τους Σπαρτιατες..ο Βρασιδας ειναι βεβαια γενναιος αλλα η Σπαρτη εχει πολλους γενναιοτερους απο εκεινον..!!)

Ετάφη στην Αμφίπολη με τις πρέπουσες τιμές, ενώ στην Σπάρτη δημιουργήθηκε κενοτάφιο δίπλα στους τάφους του Παυσανία και του Λεωνίδα.

Επίσης διοργανόνταν ετήσιες εκδηλώσεις με ομιλίες και αθλητικούς αγώνες προς τιμήν του.

Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι ενσωμάτωνε πλήρως τα σπαρτιατικά ιδεώδη.

Ο Βρασίδας ήταν γρήγορος στο να λαμβάνει σημαντικές αποφάσεις και να οργανώνει στρατηγικές κινήσεις χωρίς κανένα δισταγμό. Επίσης υπήρξε και εύγλωττος ρήτορας. Προσφερε τεραστιες στρατηγικες καινοτομιες αιφνιδιασμου και διπλωματιας και ησαν ο πρωτος που δημιουργησε(βρασιδειοι) και στηριχθηκε τοσο σε επιλεκτα τμηματα οπλιτων.

Ο Βρασιδας λοιπον,ο οποιος δεν προερχεται απο την Μυθολογια,ουτε υπαρχει στα Ομηρικα επη,ειναι ενας πραγματικος,"γηινος" ηρωας,ο οποιος καταφερε να αποδειξει την καταργηση των οριων της ανθρωπιμης ψυχης και καταφερε να κερδισει δαφνες δοξας ισαξιες του Αχιλλεα και του Ηρακλη.

Ειναι το τελειοτερο δημιουργημα της Σπαρτης και ολης της ανθρωποτητας,μαζι με τους θερμοπυλομαχους, ο οποιος καταργοντας τους φυσικους νομους, εκτιναξε τις δυνατοτητες του Ανθρωπου σε Θεϊκα επιπεδα!

Με τις πραξεις του απεδειξε την καταγωγη του απο τον Ηρακλη και προσδιορισε τι Ανθρωπο μπορουσε να βγαλει η Σπαρτη!!

Τα ανδραγαθηματα του ας ειναι πηγη εμπνευσης για ολους μας...
------------------
Υ.Γ. Ειναι πραγματικα πολυ κριμα να αγνοουμε τετοιες προσωπικοτητες οι οποιες μπορουν να να μας εκτοξευσουν προς ανωτερες σφαιρες υπαρξης και πραξεων ..Βεβαια αυτο δεν βολευει..

Ο ΕΞΑΓΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ

Από την απαρχή της ανθρώπινης ιστορίας, τα σπίτια (οίκοι), δημιουργήθηκαν εκεί όπου οι άνθρωποι ένιωθαν ασφαλέστερα. Από τις σπηλιές του προϊστορικού ανθρώπου μέχρι τις πιο πολυτελείς κατοικίες του σύγχρονου πολιτισμού, τα σπίτια ήταν πάντοτε χώροι που απέπνεαν ζεστασιά και κυρίως ασφάλεια. Τα πρώτα σπίτια ελάχιστα θύμιζαν τις σημερινές κατασκευές. Ήταν σπηλιές ή τρύπες καμένες στο υπέδαφος στα πρότυπα των ζωικών καταφυγίων, που προστάτευαν από το κρύο αλλά και τα άγρια θηρία και ένωναν τα μέλη της οικογένειας κάτω από μια κοινή στέγη.

Ακόμα και σε εκείνους τους μακρινούς χρόνους, οι είσοδοι και οι εσοχές καλύπτονταν με διάφορους τρόπους, ώστε να δημιουργούν ένα προστατευτικό πλέγμα απέναντι στη φύση. Καθώς το ανθρώπινο είδος αναπτύχθηκε και μεταλλάχθηκε, ακολούθησε και μια διαφορετική νοοτροπία στον τρόπο κατασκευής του σπιτιού χρησιμοποιώντας πιο προηγμένα φυσικά υλικά, όπως ξύλο ή πέτρα. Η φιλοσοφία του χώρου επίσης εξελίχθηκε και έτσι το σπίτι απέκτησε μια «καρδιά» στο κέντρο του και μια είσοδο που λειτούργησε ως εμπόδιο στο ανεπιθύμητο, στον έξωθεν ερχόμενο κίνδυνο, στο άγνωστο που αυτόματα εξομοιωνόταν με ό,τι υπήρχε εκτός του καταφυγίου.

Ο συμβολισμός που αναπτύχθηκε, με το πέρασμα των χρόνων απέδωσε στο σπίτι «γυναικείες» ιδιότητες, ενώ κάποια μέντιουμ και μυστικιστές συνέδεσαν κάποια σημεία με το ανθρώπινο σώμα, με τα διάφορα επίπεδα και τις οπές του.

Το χτίσιμο και η καθιέρωση της ιδέας της μόνιμης κατοικίας παρέμεινε εμποτισμένη με μυστικιστικές και θρησκευτικές τελετές, μέχρι τους πιο πρόσφατους χρόνους Η τοποθεσία του οικοδομήματος, το προς τα πού θα ήταν στραμμένο και το γενικό του σχέδιο αποφασιζόταν βάσει κάποιων οιωνών, καθώς και ο προσανατολισμός του σπιτιού σε σχέση με τον ήλιο είχε ιδιαίτερη συμβολική σημασία. Ένα λάθος στις μοίρες απόκλισης από τον ήλιο, μπορούσε να φέρει κακή τύχη και αρρώστιες. Κάθε στάδιο της κατασκευής ακολουθούνταν από τις ανάλογες τελετές, κατά τις οποίες οι ιδιοκτήτες συμβουλεύονταν τα πνεύματα για την επιλογή της τοποθεσίας της οικίας.

Το 19ο αιώνα, σύμφωνα με ένα έθιμο στην Ιρλανδία τοποθετούσαν ένα μπαστούνι στο έδαφος το βράδυ πριν αρχίσουν το χτίσιμο. Αν οι νεράιδες το απομάκρυναν μέχρι το επόμενο πρωί, τότε το χτίσιμο του σπιτιού ματαιωνόταν.

Ένα άλλο πολύ συνηθισμένο έθιμο υπήρξε η τοποθέτηση ψωμιού και αλατιού στα θεμέλια του σπιτιού για την προστασία από τα κακά πνεύματα και για καλή τύχη.

Στα τέλη του 17ου αιώνα στην Αγγλία, ένα μπουκάλι νερού και ένα κομμάτι ψωμιού εντοιχίζονταν κυριολεκτικά μέσα στις αγροικίες για να προστατέψουν τους κατοίκους της. Μια πιο άγρια εκδοχή αυτού του εθίμου ήταν το χύσιμο αίματος στα θεμέλια ενός νεόχτιστου σπιτιού. Όλες αυτές οι θυσίες ζωών αλλά και ανθρώπων πολλές φορές, είχαν ένα μοναδικό σκοπό : τον εξευμενισμό των θεών της γης, που ήταν απαραίτητος λόγω της βίαιης ανθρώπινης παρεμβολής στα φυσικά στοιχεία μέσω του χτισίματος. Τότε δηλαδή θεωρούσαν ότι διέπρατταν «αμάρτημα» χτίζοντας ένα σπίτι και μάλιστα χρησιμοποιώντας τμήματα της μητέρας φύσης γι’ αυτό το σκοπό! Με αυτές τις θυσίες εξασφάλιζαν επίσης τη σταθερότητα και τη δύναμη του οικοδομήματος.

Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως σε αυτήν της Βασιλικής πόλης Mandalay, υπήρχαν άνθρωποι που θάβονταν ζωντανοί κάτω από τις πύλες : κατά την πιο πρόσφατη περίπτωση θεμελίωσης του παλατιού του βασιλιά Ashanti, το έτος 1881, χρησιμοποιήθηκε το αίμα 200 υπηρετών αναμειγνυόμενο με λάσπη, προκειμένου να χτίσει το παλάτι του. Η ανακάλυψη σκελετών σε θεμέλια καθολικών εκκλησιών φανερώνει ότι παρόμοιες πρακτικές εφαρμόζονταν και στη δύση κατά τους χριστιανικούς χρόνους. Πίστευαν πως δυνάμωναν οι δομές του κτιρίου από τα σώματα των άψυχων θυμάτων αλλά και ότι οι ψυχές τους λειτουργούσαν ως φύλακες ενάντια στο κακό.

Με την πάροδο των χρόνων, τα ζώα αντικατέστησαν τους ανθρώπους σε αυτές τις θυσίες, που έγιναν λιγότερο αιμοβόρες και μυστηριώδεις. Άρχισαν πλέον να μετρούν τη σκιά του ανθρώπου και να θάβουν τις μετρήσεις στα θεμέλια ή να θάβουν κούκλες, έγγραφα και άλλα αντικείμενα.

Τα δώρα που χάριζαν στον ιδιοκτήτη του νέου σπιτιού ήταν παραδοσιακά αντικείμενα χρήσιμα για το ίδιο το σπίτι και όχι για την οικογένεια. Τα δώρα αυτά λειτουργούσαν εξευμενιστικά προς το θεό και τα πνεύματα. Κάποια εποχή, έπρεπε ένας ιερέας να δώσει την έγκρισή του για το σπίτι προστατεύοντας το από τα κακά πνεύματα πριν η οικογένεια μετακομίσει.

Σε πολλά μέρη της Ευρώπης, μια ευρέως διαδεδομένη ιδέα ήταν ότι κάθε σπίτι έπρεπε να προστατευτεί με τη φύτευση ενός δέντρου ή ενός θάμνου. Η κύρια άμυνα κάθε σπιτιού ήταν οι τοίχοι του, οπότε συνηθιζόταν να τοποθετούν φυλαχτά μέσα σε αυτούς για ακόμη μεγαλύτερη προστασία. Το παράθυρο ή όπως ονομαζόταν κάποτε «το μάτι του ανέμου» ήταν απλά μια τρύπα στον τοίχο σκεπασμένη με κλαδιά και αργότερα με κουρτίνες. Αυτή η τρύπα αποτελούσε μειονέκτημα στην άμυνα του σπιτιού, οπότε ένας συνήθης τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος ήταν το κρέμασμα μιας πολύχρωμης μπάλας ή άλλων κρυστάλλων ώστε να αποκρουστεί εν μέρει το όποιο κακό δαιμόνιο.

Αντίθετα, μια θετική λειτουργία του παραθύρου ήταν η δίοδος φωτός που δημιουργούσε και η οποία άφηνε να μπει μέσα στο σπίτι η προστατευτική ενέργεια του Θεού. Πιστεύεται μάλιστα ότι κάποιοι πρωτόγονοι πολιτισμοί τιμούσαν με λατρευτικές δεήσεις το πρώτο φως που εισέβαλε στο παράθυρο.

Η είσοδος ή η πόρτα σε κάθε κατασκευή κατείχε πάντοτε ξεχωριστή θέση σε όλο αυτό το πλέγμα των προκαταλήψεων και αποτελούσε κεντρικό σημείο σε τελετές και ιεροτελεστίες. Στην αρχαία Ρώμη, οι βωμοί στο Janus, το δικέφαλο θεό – προστάτη της πόρτας, εισόδου – τοποθετούνταν στις εισόδους των σπιτιών, ώστε κάθε κίνηση γύρω από το σπίτι να βρίσκεται υπό το άγρυπνο βλέμμα του θεού. Την ίδια λογική της προστασίας του σπιτιού είχε και η τοποθέτηση άλλων αντικειμένων όπως πέταλα αλόγου και μικρά αγαλματίδια. Η πίσω πόρτα του σπιτιού, η οποία δεν προστατευόταν τόσο πολύ όσο η μπροστινή, θεωρούνταν ως μια μοναδική ευκαιρία εισβολής των κακών πνευμάτων.

Στις ΗΠΑ, οι επισκέπτες ενός σπιτιού πρέπει πάντα να φεύγουν από την ίδια πόρτα από την οποία μπήκαν, αλλιώς θα πάρουν μαζί τους την καλοτυχία του ιδιοκτήτη. Όταν μια πόρτα ανοίγει περιέργως από μόνη της, προοιωνίζει μια αναπάντεχη επίσκεψη, όχι και τόσο καλοδεχούμενη, ενώ πόρτες που κλείνουν με ορμή αποτελούν κακό οιωνό γιατί μπορούν να παγιδεύσουν μέσα στο σπίτι τα πνεύματα δυσκολεύοντας πάρα πολύ τη ζωή του ιδιοκτήτη. Επίσης, οι πόρτες και τα παράθυρα πρέπει να μένουν ανοιχτά κατά τη γέννηση ή το θάνατο ενός προσώπου ώστε να διευκολύνεται η είσοδος και η έξοδος των πνευμάτων. Οι Ρωμαίοι πίστευαν ότι όποιος μπαίνει μέσα στο σπίτι με το αριστερό πόδι, έφερνε κακή τύχη.

Στην ανατολή, οι προσκυνητές πάντα θα βγάλουν τα παπούτσια τους πριν μπουν σε ένα μουσουλμανικό τέμενος. Στη Ινδία, το ξύλο γύρω από τις εισόδους των ναών είναι πάντοτε αλειμμένο με λάδι από δέντρο sandal ενώ αλλού επιγραφές βρίσκονται πάνω από εισόδους.

Ακόμη και τα κλειδιά έχουν τη δική τους σημασία. Οι αρχαίοι ιερείς κουβαλούσαν τα «κλειδιά της γνώσης» ή τα «κλειδιά του παραδείσου», προκειμένου να αποδείξουν ότι ήταν εντεταλμένοι των θεών και να νομιμοποιήσουν την παρουσία τους στα θρησκευτικά δρώμενα. Η κλειδαρότρυπα εθεωρείτο ρωγμή στην άμυνα του σπιτιού. Οι εφιάλτες αλλά και ο ίδιος ο διάβολος μπορούσε να γλιστρήσει από το παραμικρό άνοιγμα μέσα στο σπίτι, αλλά και οι νεράιδες, οι οποίες έκλεβαν τα νεογέννητα μωρά. Τοποθετώντας ένα κλειδί μέσα στην κλειδαριά από τη μέσα μεριά του σπιτιού, αποκαθιστούσαν ξανά τις ισορροπίες και προφυλάσσονταν από τα κακά δαιμόνια.

Το σπίτι παρόλο που προστατευόταν με τόσους τρόπους από τα κακόβουλα πνεύματα, αποτελούσε κατοικία και για κάποια άλλα πνεύματα. Αυτά που του ανήκαν δικαιωματικά. Τα πνεύματα του σπιτιού. Πολλές φορές όταν μπαίνουμε σε ένα ξένο σπίτι, νιώθουμε αυτόματα μια ζεστασιά ή μια ψυχρότητα. Αυτή η ατμόσφαιρα είναι το πνεύμα του σπιτιού. Αυτά τα πνεύματα έχουν διαφορετική ονομασία από χώρα σε χώρα : νεράιδες, ξωτικά, brownies, kobalds.

Ο θάνατος σε ένα σπίτι θεωρούνταν πολύ κακός οιωνός. Κάποιοι πίστευαν ότι το σπίτι μπορεί να μολυνθεί από το άγγιγμα του θανάτου, μεταφέροντας αρρώστιες για όλους μέσα στο σπίτι. Στη βορειοανατολική Ασία εγκαταλείπουν την οικία όταν κάποιος πεθάνει μέσα σ’ αυτήν, ενώ άλλες φυλές έκαιγαν το κτίσμα προκειμένου να το εξαγνίσουν από το στοιχείο του θανάτου.

ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Ο άνθρωπος αποτελείται από Σώμα (υλική αρχή), από Ψυχή (συναισθηματική αρχή) και από Πνεύμα (λογική αρχή). Από τα ίδια συστατικά αποτελείται και η Μητέρα-Φύση. Η ανάπτυξη και των τριών αυτών αρχών με αρμονία οδηγεί στην ευδαιμονία, όπου το Σώμα έχει υγεία, η Ψυχή ειρήνη και το Πνεύμα γνώση.

Προσωπικότητα είναι το ανώτερο Εγώ του ανθρώπου, είναι το αθάνατο πνεύμα του. Σκοπός της τριπλής αγωγής είναι η διάπλαση προσωπικοτήτων ελεύθερων, ισχυρών και ανόμοιων. Ο ομοιόμορφος τρόπος ζωής (ρουτίνα) δε συμβάλλει στην ισχυροποίηση της προσωπικότητας. Ενίοτε είναι απαραίτητες οι παροδικές στερήσεις, οι καιρικές μεταβολές, η αϋπνία, η σωματική κόπωση, η διαδοχή ευτυχίας-δυστυχίας, η αγάπη και το μίσος. Η προσωπικότητα μπορεί να εξελιχθεί με την κατάλληλη αγωγή κατά τη διάρκεια της ζωής. Σ' αυτό το κείμενο θ' ασχοληθούμε προς το παρόν με τη σωματική αγωγή.

Το σώμα είναι η κατοικία του ενσαρκωμένου Πνεύματος στη Γη. Χρέος και καθήκον κάθε ανθρώπου είναι η καλή διατήρηση του σώματος και η υγεία που επιτυγχάνονται κυρίως μέσω της διατροφής και της υγιεινής.

Διατροφή

Είναι αναγκαίο για τη συντήρηση της φυσικής ζωής να τρώμε και να πίνουμε τις κατάλληλες τροφές. Κάθε βλάβη στον οργανισμό μας λόγω κακής διατροφής έχει τον αντίκτυπο της στις πνευματικές μας δυνάμεις και ενέργειες. Κάθε τελειοποίηση επιφέρει την ανύψωση του ψυχικού μας σθένους καθώς και του πνευματικού και ηθικού επίπεδου του ανθρώπου.

Τα πιο σημαντικά σημεία του ανθρώπινου σώματος είναι το κεφάλι, το στομάχι και η κοιλιά. Καθοριστικό παράγοντα παίζει το αίμα, το οποίο ανανεώνει τα κύτταρα. Το πνεύμα δρα μέσω του εγκεφάλου (κεφάλι). Η πολλή τροφή ενεργεί στον οργανισμό μας όπως το δηλητήριο. Στις γυναίκες, τα άφθονα και οδυνηρά εμμηνά είναι πάντα εκδήλωση της κακής κυκλοφορίας του αίματος.

Η φύση προόρισε τον άνθρωπο τόσο ως φυτοφάγο όσο και ως κρεατοφάγο ον. Ωστόσο η κατανάλωση κρέατος ισοδυναμεί με την κατανάλωση ενός πτώματος. Το κρέας των ζώων είναι γεμάτο απορρίμματα λόγω της αποσύνθεσης τα οποία αποτελούν δραστικά δηλητήρια. Επιπλέον οι τοξίνες του κρέατος προκαλούν διέγερση. Η συνεχής διέγερση του νευρικού συστήματος έχει ως αποτέλεσμα την αποχαύνωση αυτού. Αυτό οδηγεί σε χαλάρωση των νοητικών λειτουργιών και σε πνευματική κατάπτωση.

Ο εσωτερισμός δέχεται ότι τα ζώα είναι οι νεότεροι αδερφοί μας, οι οποίοι βρίσκονται σε στάδιο εξέλιξης και έχουν ανάγκη την αγάπη και την υποστήριξη των πιο προηγμένων αδερφών τους, δηλαδή των ανθρώπων. Ο νόμος υπερασπίζει κάθε ζώο από κάθε κάκωση.

Συνίσταται η φυτική δίαιτα και η κατανάλωση ζωικών παραγώγων (γάλα, τυρί, γιαούρτι κλπ.), δηλαδή ότι προέρχεται από τους καρπούς του ζώου, όχι το κρέας του.

Γυμναστική

Ωστόσο για την καλή λειτουργία του οργανισμού δεν επαρκεί μόνο η συνετή τροφική δίαιτα. Απαραίτητη είναι και η γυμναστική. Η γυμναστική διατηρεί και ενισχύει την υγεία. Ενισχύει το χαρακτήρα, το θάρρος, την αυτοπεποίθηση, την ενεργητικότητα. Όσο αδρανέστερο παραμένει το σώμα (άρα και η ψυχή και το πνεύμα) τόσο νωθρότερο καθίσταται.

Εξωτερική Κάθαρση

Η καθαριότητα του σώματος προφυλάσσει το άτομο από κάθε εξωτερική δυσμενή επιρροή.

Εσωτερική Κάθαρση

Το σώμα πρέπει να απαλλαγεί από τις χονδροειδείς ουσίες και τις τοξίνες. Κάθε διεγερτικό (καπνός, οινόπνευμα, καφές, ναρκωτικά κλπ.) πρέπει να αποφεύγεται. Η εσωτερική κάθαρση όμως συνίσταται κυρίως στην άσκηση τριών δυναμικών ιδιοτήτων του σώματος την κίνηση, τις αισθήσεις και την ομιλία.

Α. Αγωγή της κίνησης (βηματισμός, χειρονομία)

Αυτός που επιδιώκει πνευματική ανωτερότητα πρέπει να εξουσιάζει απόλυτα τις κινήσεις του σώματος του. Σε κάθε κίνηση μας πρέπει να δίνουμε συνειδητό χαρακτήρα. Μια ενσυνείδητη χειρονομία αναπαράγει μια ιδέα. Μέσω της κίνησης ακτινοβολείται μια ψυχική δόνηση στο περιβάλλον μας που δονεί με τη σειρά της το αστρικό πεδίο.

Το σημείο του σταυρού π.χ. όταν σχηματίζεται με την κίνηση των χεριών είναι ένα ισχυρότατο φυλαχτό εξαιρετικής δύναμης, όταν εκτελείται ενσυνείδητα και με την ιδέα της ένωσης του ανθρώπου με το Θεό, της Γης και του Ουρανού, τη Ύλης με το Πνεύμα.

Η μετακίνηση του φυσικού σώματος στο υλικό πεδίο συνοδεύεται από την κίνηση δυναμικών ρευμάτων στο αστρικό πεδίο. Σε κάθε του βήμα ο άνθρωπος έλκει ή απωθεί δυναμικά ρεύματα τα οποία συνεχώς διασταυρώνονται με τον διαμορφωτικό παράγοντα της Φύσης.

Β. Αγωγή των αισθήσεων

Βλέμμα : Η ανάπτυξη της προσωπικότητας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο μαθητευόμενος πρέπει να είναι σε θέση να αντιστέκεται ακαριαία σε κάθε αντίδραση του εξωτερικού κόσμου.
Αφή : Να υπομένουμε χωρίς την παραμικρή συγκίνηση. Συνίσταται ψυχρό λουτρό, νωρίς το πρωί, έπειτα εντριβή με λάδι ή καλύτερα έλαιο ιεροβοτάνου.
Γεύση : Να συνηθίσουμε σε γεύσεις οι οποίες δεν μας είναι και πολύ συμπαθείς. Η γεύση είναι η μόνη αίσθηση που βρίσκεται σε άμεση σχέση με το ενστικτώδες κέντρο, την κοιλιά.
Όσφρηση : Εξάσκηση με τα αρώματα.
Ακοή : Σημασία εδώ έχει να καταλάβουμε την έννοια του ρυθμού. Η μουσική βοηθάει. Πέρα από τα άψυχα αντικείμενα, ο μαθητής πρέπει να μάθει ν’ ακούει και τα έμψυχα. Με τη συνεχή εξάσκηση θα ακούσει ήχους που ούτε καν είχε υποψιαστεί την ύπαρξη τους μέχρι που θα φτάσει ν’ ακούσει την ψυχή του.

Γ. Αγωγή της Ομιλίας (Λόγος)

Όταν η ομιλία είναι ελλιπής δε μας επιτρέπει να εξηγήσουμε τη σκέψη μας, ούτε να διατάξουμε το νου μας. Κάθε άνθρωπος πρέπει να εκφράζεται με σαφήνεια και με τόνο ευχάριστο, πειστικό και ήρεμο.
Κάθε ήχος είναι δόνηση. Κάθε δόνηση στο υλικό πεδίο προκαλεί αντίστοιχες μεταβολές στο αστρικό πεδίο.

Ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος δεν είναι δούλος της Φύσης και των δυνάμεων της, ούτε το αδύναμο παίγνιο των νόμων του πεπρωμένου, πόσο μάλλον των ίδιων του των παθών, ελαττωμάτων και ατελειών.