Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

ΕΜΠΕΙΡΙΑ-ΕΠΙΣΤΗΜΗ-ΓΝΩΣΗ

Η εμπειρία- στα Ελληνικά, η γειτονική έννοια 'βίωμα'- είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα λέξη με μακρά καριέρα που γνώρισε πολλά σκαμπανεβάσματα.
Οι Γάλλοι εγκυκλοπαιδιστές, Diderot και d'Alembert χαρακτήρισαν την εμπειρία ως "γνώση που αποκτάει κανείς μέσα από μια ζωή μεγάλης διάρκειας, σε συνδυασμό με την ανασκόπιση αυτών που έχει δει, ως προς το καλό και το κακό που του έχουν αποφέρει.

Για αυτό το λόγο, η σπουδή της ιστορίας είναι πολύ επικερδής τρόπος για την απόκτηση εμπειρίας.
Η ιστορία δεν μας διδάσκει απλώς τα γεγονότα όπως συνέβηκαν, αλλά μας δείχνει επίσης τις καλές ή κακές επιπτώσεις και συνέπειες διαφόρων  γεγονότων.

Ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο χωρίς καμία γνώση της σχέσης μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος.  Η εμπειρία είναι αποκλειστικά και μόνο αυτή που μας επιτρέπει να παρατηρήσουμε αυτή τη σχέση, και στη συνέχεια η ανασκόπηση μας επιτρέπει να κατανοήσουμε αλυσίδες αιτίων και αποτελεσμάτων". Σε εποχές πριν η γνώση δεσμευτεί στο γραπτό κείμενο, τα ηλικιωμένα άτομα ήταν πολύτιμες πηγές γνώσης για τις κοινότητές τους, αποτελώντας χώρους συσσώρευσης εμπειρικών γνώσεων. Εξ άλλου, άτομα που είχαν ταξιδέψει πολύ (όπως ο Ηρόδοτος ή ο Ξενοφών) θεωρούνταν οτι είχαν συσσωρεύσει γνώσεις μέσω των επαφών τους με άλλους πολιτισμούς και άλλες νοοτροπίες.

Ο Raymond Williams (1983) εύστοχα συνόψισε την εμπειρία ως «μαθήματα από το παρελθόν» και την αντιπαράθεσε με μια διαφορετική έννοια του όρου, την εμπειρία σαν κάτι έντονα προσωπικό, υποκειμενικό και, θα μπορούμε να προσθέσουμε, κάτι που συνδέεται όχι με το παρελθόν αλλά άμεσα με το εδώ και τώρα. Καθώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές, βρίσκετε τον εαυτό σας να διέπεται από διάφορες σκέψεις, αλλά και, ενδεχομένως, ορισμένα συναισθήματα – όλα αυτά τα συνειδητά και ασυνείδητα αποτελούν την εμπειρία της στιγμής. Ο R. D. Laing (1969) σημείωσε ότι από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουμε βιώνουμε. Επισήμανε επίσης ότι μπορούμε να βιώσουμε μόνο τις δικές μας εμπειρίες. Μπορούμε να βιώσουμε  άλλα πρόσωπα που βιώνουν τις δικές τους εμπειρίες, αλλά δεν μπορούμε να βιώσουμε κατ'ευθείαν την εμπειρία τους. Και όμως, πολλές από τις εμπειρίες μας είναι βαθιά κοινωνικές και συλλογικές. Λίγα πράγματα μας δένουν με ένα κοινωνικό σύνολο τόσο έντονα όσο μια κοινή εμπειρία – μία ιεροτελεστία, μία αξέχαστη θεατρική παράσταση, ένα συλλογικό γεγονός.

Η εμπειρία συνδέεται σαφώς με τα στοιχεία που μας δίνουν οι αισθήσεις μας. Βιώνουμε συνεχώς τον κόσμο, φιλτράροντας πολλά ερεθίσματα και εστιάζοντας την προσοχή μας σε άλλα. Αλλά ένα μεγάλο μέρος από τις εμπειρίες μας πηγάζει από τον εαυτό μας, το σώμα μας, τις διαθέσεις μας και τα συναισθήματά μας. Έτσι, ο συγγραφέας Romain Rolland περιγράφει μια συγκεκριμένη εμπειρία ώς «αίσθηση ωκεανού» καλώντας τον Φρόιντ (1930a) να σχολιάσει κατά πόσο αυτή μπορεί να αποτελεί  τη ρίζα της θρησκευτικής εμπειρίας.  Ο Romain Rolland επισημαίνει, πρώτον, ότι ο ίδιος εβίωσε πολλές φορές αυτό το συναίσθημα που το περιγράφει σαν μια «αίσθηση της αιωνιότητας», και, δεύτερον, ότι έχει ακούσει παρόμοιες περιγραφές από άλλους. Ο Φρόιντ λοιπόν απαντά επισημαίνοντας ευγενικά ότι ο ίδιος ουδέποτε είχε κάποια τέτοια εμπειρία, αλλά την αποδίδει σε κάποια επιστροφή του πρωτογενούς ναρκισσισμού, της πρώιμης εμπειρίας ένωσης με τη μητέρα του, της εμπειρίας του παιδιού όταν βρίσκεται στο κέντρο της γονικής αγάπης ή και στην εστία ενός κόσμου χωρίς σύνορα, ενός πραγματικού αλλά και συμβολικού ωκεανού. Πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις που ανοίγουν διάφορα παράθυρα στο ασυνείδητο.

Ο όρος «βιωματική μάθηση» (Kelly, 1955) χρησιμοποιείται ευρέως σήμερα σε σχέση με την επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση.
Έτσι, ο Kolb (1985) υποστήριξε ότι η μάθηση παίρνει τη μορφή ενός κύκλου που εκκινεί από την εμπειρία, προχωρά στην ανασκόπιση και τον προβληματισμό για να φθάσει στην αφηρημένη σκέψη, την γενίκευση και να ολοκληρωθεί με τη δοκιμή, τον πειραματισμό και τον έλεγχο. Τα βιβλία και οι θεωρίες βοηθούν την μάθηση αλλά δεν είναι αρκετά. Η επαγγελματική κατάρτιση, όπως και άλλες μαθήσεις από το τέννις ως την γονική φροντίδα και την ηγεσία, απαιτούν άμεση εμπειρία (γνώσεις από το παρελθόν). Αλλά και η εμπειρία δεν είναι αρκετή αν δεν συμπληρώνεται από τον προβληματισμό, τη θεωρία και το πείραμα.

Η έμφαση στην εμπειρία σαν πηγή γνώσης ανταγωνίζεται από καιρό τις γνώσεις που προέρχονται από επιστημονικές ανακαλύψεις. Αυτό αποτελεί και μία συνήθη έκφραση της σύγκρουσης μεταξύ του παλιού και του νέου, της παράδοσης και του ορθολογισμού - εμπειρία εναντίον τεχνογνωσίας. Στην ακμή  της νεωτερικότητας (ας πούμε στις δεκαετίες του μέσου του 20ου αιώνα), η φωνή της εμπειρίας συχνά δεν έγινε ακουστή, αντίθετα από τη φωνή του εμπειρογνώμονα του οποίου το αδιαμφισβήτητο κύρος στηριζόταν στην αίγλη της επιστήμης, στίς απόρθητες αρχές της ιατρικής, της φυσικής, της χημείας και ούτω καθεξής. Όταν η φωνή της εμπειρίας δεν ήταν εντελώς αθόρυβη, υποβιβάστηκε στο επίπεδο της «απλής γνώμης» ('δόξας' στην αρχαία), που χρησιμοποιείται με συγκαταβατικό τρόπο από τον επιστήμονα, που θα την χρησιμοποιήσει το πολύ ως πρώτη ύλη στην οποία θα βασίσει γενικεύσεις και θεωρίες. Ο Γάλλος εθνογράφος Claude Lévi-Strauss εξέφρασε την δυσπιστία της επιστημονικής σκέψης προς την εμπειρία, υποστηρίζοντας ότι "για να φτάσει την πραγματικότητα, η επιστήμη πρέπει πρώτα να απορρίψει την εμπειρία, και εν συνεχεία να την επανεντάξει σε μία αντικειμενική σύνθεση εντελώς στερημένη συναισθηματισμού".

 Ωστόσο, στην εποχή μας, η φωνή της εμπειρίας έχει ξανα-αποκτήσει κάποιο κύρος. Το να έχει άμεσα βιώσει κανείς ένα γεγονός (π.χ. τη κατάθλιψη, το τοκετό, τήν φυλετική ή πολιτική καταπίεση) του δίνει την δυνατότητα να μιλήσει με κύρος πάνω σε αυτό το γεγονός, ένα κύρος που ακόμα και οι ειδικοί έχουν αρχίσει να αναγνωρίζουν και να σέβονται. Έτσι, ένας πάσχων καρκίνου θα επιζητήσει τη βοήθεια του γιατρού και της επιστήμης, αλλά θα επιδιώξει, επίσης, την συμβουλή από άλλους πάσχοντες ή αναρρώσαντες, των οποίων τα προσωπικά βιώματα της ασθένειας, των θεραπειών και των τρόπων αντιμετώπισης των συμπτωμάτων μπορεί να είναι εξίσου χρήσιμα (Gabriel, 2004).

Ο φυσικός τρόπος επικοινωνίας του βιώματος είναι η εξιστόρηση.
Η εξιστόρηση, όπως αναγνώρισε ο Walter Benjamin, παρουσιάζει τα γεγονότα σαν εμπειρία και όχι σαν πληροφορία. Η εξιστόρηση διαμένει στο χώρο του υποκειμενικού, του οικείου, του καθημερινού και θυσιάζει την ακρίβεια προς χάριν του νοήματος. Η μάθηση από τις εξιστορήσεις των άλλων είναι αυτό που σήμερα αποκαλούμε αφηγηματική γνώση (Czarniawska-Joerges, 1995, Τσούκας, 1998, Weick, 2001).

Αυτό κατά την γνώμη μου....
αποτελεί μία τις συναρπαστικές ανακαλύψεις των τελευταίων είκοσι χρόνων –
το γεγονός ότι και οι ίδιοι οι επιστήμονες ή οι ειδικοί των οποίων η εμπειρογνωμοσύνη στηρίζεται στην επιστήμη τους (όπως γιατροί, λογιστές, δικηγόροι, ψυχοθεραπευτές κλπ.) κάνουν εκτεταμένη χρήση αφηγηματικής γνώσης στις καθημερινές πρακτικές τους.

Για παράδειγμα, η θεραπεία του διαβήτη ως γενική πάθηση μπορεί να προσδιορίζεται από τις σύγχρονες επιστημονικές θεωρίες που ξέρει κάθε γιατρός (βασισμένες σε έγκυρες μελέτες, ελεγχόμενα πειράματα κλπ.).
Όμως, η αγωγή του συγκεκριμένου διαβήτη κάποιου συγκεκριμένου πρόσωπου με συγκεκριμένες επιπλοκές, ιδιοσυγκρασίες και ψυχολογίες συχνά ενημερώνεται από τις εξιστορήσεις άλλων γιατρών που έχουν αντιμετωπίσει παρόμοιες περιπτώσεις.

Έτσι η εμπειρία μπορεί.... όχι να εξουδετερώσει την επιστήμη,
αλλά να την εξημερώσει και να την εξανθρωπίσει.....

Μαρία Ιωσηφίδου

Οι δυσκολίες της ζωής και ο κόκκος του καφέ

Μια νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη. Δεν ήξερε πως να φτιάξει τα πράγματα και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει.

 Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε.

Η μητέρα της, την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά. Σε λίγο το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει.

Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο έβαλε αυγά και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ. Τα άφησε λίγο να βράσουν χωρίς να πει ούτε μία λέξη.
Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας.

Έβγαλε τα καρότα έξω από το νερό και τα έβαλε σε ένα μπωλ.

Έβγαλε τα αυγά έξω από το νερό και τα έβαλε σε ένα μπωλ.

Μετά, έβγαλε τον καφέ έξω και τον έβαλε σε ένα φλυτζάνι.

Γυρνώντας στην κόρη της, την ρώτησε:

«Πες μου τι βλέπεις»

«Καρότα, αυγά και καφέ», της απάντησε η κόρη της.

Η μητέρα της, την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα.
Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά.

Μετά η μητέρα ζήτησε από την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό.

Στο τέλος, η μητέρα ζήτησε από την κόρη της να πιεί μια γουλιά από τον καφέ. Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του.

Μετά η κόρη ρώτησε : «τι σημαίνουν όλα αυτά μητέρα;»

Η μητέρα της, της εξήγησε ότι το καθένα από αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα, είχε αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή βραστό νερό.

Το καθένα όμως αντέδρασε διαφορετικά.

Το καρότο αρχικά μπήκε μέσα στο νερό δυνατό και σκληρό.

Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό, μαλάκωσε και έγινε αδύναμο.

 Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα είχε προστατέψει το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτησή του σε βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε.

 Όμως οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους σε βραστό νερό, άλλαξαν το νερό.

«Ποιά από αυτά είσαι εσύ;» ρώτησε την κόρη της.

«Όταν η δυσκολία χτυπάει την πόρτα σου, πως ανταποκρίνεσαι; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;»

Σκέψου το λίγο : τι από αυτά είσαι εσύ;

Είσαι το καρότο που φαίνεται δυνατό, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις και μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου;

Είσαι το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει με τη θερμότητα;
Μήπως έχεις «υγρό» πνεύμα, αλλά μετά από έναν θάνατο, έναν χωρισμό, μια οικονομική δυσκολία ή μια άλλη δοκιμασία σκλήρυνες ;

 Μήπως το περίβλημά σου μοιάζει το ίδιο, αλλά μέσα σου έχεις πίκρα και σκληράδα, με σκληρό πνεύμα και σκληρή καρδιά;

Ή μήπως είσαι σαν τον κόκκο του καφέ;

 Ο κόκκος στην πραγματικότητα αλλάζει το καυτό νερό, δηλαδή τις ίδιες συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Όταν το νερό ζεσταίνεται, απελευθερώνει το άρωμα και τη γεύση του.

 Εάν είσαι σαν τους κόκκους του καφέ, όταν τα πράγματα δεν είναι στα καλύτερά τους, εσύ γίνεσαι καλύτερος και αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου.

 Όταν δεν είναι και η καλύτερη στιγμή και οι δοκιμασίες σε συναντούν, ανυψώνεις τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο; Πως αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;

Ελπίζω να έχεις αρκετή ευτυχία για να σε κάνει γλυκό, αρκετές δοκιμασίες για να σε κάνουν δυνατό, αρκετή λύπη για να παραμείνεις ανθρώπινος και αρκετή ελπίδα για να σε κάνει ευτυχισμένο. Οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων δεν έχουν απαραιτήτως τα καλύτερα από όλα.

Απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτά που τους συμβαίνουν στη διαδρομή τους. Το λαμπρότερο μέλλον πάντοτε θα βασίζεται σε ένα ξεχασμένο παρελθόν.

Δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή μέχρι ν’ αφήσεις πίσω τις αποτυχίες σου και τους πόνους σου.

Όταν γεννήθηκες έκλαιγες και όλοι γύρω σου χαμογελούσαν.
Ζήσε τη ζωή σου έτσι ώστε στο τέλος εσύ να είσαι αυτός που θα χαμογελά και όλοι γύρω σου θα κλαίνε.!

Η "νεκρή" Μακεδονική γλώσσα, όχι και τόσο νεκρή!

«Τα ''Γράμματα από το Υπόγειο'' της Μεθώνης, μας έστειλαν αδιάβαστους...
...τα νέα ευρήματα αλλάζουν την Ιστορία, τη φιλολογία, τη γλωσσολογία. Η ελληνική γλώσσα, όπως φαίνεται στα ενεπίγραφα αγγεία του ύστερου 8ου και του πρώιμου 7ου αιώνα π.Χ., όχι μόνον υπάρχει, αλλά εμφανίζεται με παγιωμένη γραμματική και συντακτική δομή».
 
 Ο καθηγητής ΑΠΘ Γιάννης Τζιφόπουλος, αναφερόμενος στις αρχαιολογικές ανασκαφές στη Μεθώνη της Πιερίας, με την ευκαιρία έκθεσης σχετικών ευρημάτων στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης -από 12 Σεπτεμβρίου 2013 μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2014. Ο τίτλος της Εκθεσης «Γράμματα από το Υπόγειο. Γραφή στη Μεθώνη της Πιερίας»).
Το ότι η έκθεση άνοιξε ενώ διεξάγεται η ηρωική εκστρατεία της κυρίας Ρεπούση εναντίον των Αρχαίων Ελληνικών ας μη θεωρηθεί ως υπονόμευση του έργου της. Πρόκειται απλώς για μια σύμπτωση οφειλόμενη στις συμβατικές/τυπικές διαδικασίες των αρχαιολογικών ερευνών και της λειτουργίας των αρχαιολογικών μουσείων στην Ελλάδα: τα νέα ευρήματα πρέπει να εκτίθενται με κάποιον τρόπο ειδικότερης προβολής, για να πληροφορείται περί αυτών και το ευρύτερο κοινό, πέραν της αντίστοιχης επιστημονικής κοινότητας. Στο κοινό αυτό μπορεί να περιλαμβάνονται ακόμη και πρωθυπουργοί κατεχόμενοι από τη φαραωνική μεγαλομανία της ανέγερσης γιγαντιαίων μνημείων ιστορούντων ότι ο Μέγας Αλέξανδρος είναι πρόγονος του κ. Γκρούεφσκι -όπως πιστοποιεί αυτό τούτο το όνομά του. Και το δικό του και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Διότι, όπως εξηγεί η, κατά την κ. Ρεπούση, «νεκρή γλώσσα», δηλαδή η αρχαία ελληνική, το «Αλέξανδρος» είναι σύνθετο από το ουσιαστικό «ανήρ» (ανδρός, ανδρί, άνδρα, οπόθεν και το «θνησιγενές», δηλαδή -με αυθαίρετη αντιμετάθεση του νοήματος- το γεννημένο από τη… νεκρή γλώσσα νεοελληνικό άνδρας) και το ρήμα «αλέξω» (αποκρούω, αμύνομαι, νικώ), που σημαίνει αυτός που (στο κοινωνικό και αξιολογικό πλαίσιο μιας «ηρωικής εποχής», όπου όντως ο πόλεμος είναι «πάντων πατήρ») αντιμετωπίζει και νικάει τους άνδρες.
 
Όμως για να καταλάβουμε καλύτερα τη σχέση του κ. Γκρούεφσκι με τα αρχαία και τόσο περίπλοκα ελληνικά, πρέπει να αντλήσουμε περισσότερες πληροφορίες από το ρεπορτάζ της κ. Μυρτσιώτη. Το θέμα τίθεται ως εξής: Στις ανασκαφές της Μεθώνης ήρθε στο φως «μια υπόσκαφη κατασκευή, λάκκος βάθους 11 περίπου μέτρων, πιθανότατα αποθηκευτικού χαρακτήρα. Κατασκευάστηκε για τις ανάγκες της (αρχαίας) αγοράς, αλλά λόγω στατικών προβλημάτων δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Επιχώθηκε βιαστικά λίγο μετά το 700 π.Χ. […] αφήνοντας ανέπαφα επί 28 αιώνες στη Μεθώνη Πιερίας…[…]»… πλείστα αρχαιολογικά αντικείμενα από μια περίοδο κατά την οποία άρχισε να χρησιμοποιείται η αλφαβητική γραφή στον ελλαδικό χώρο. «Από τα χιλιάδες θραύσματα ξεχωρίζουν 191 ενεπίγραφα αγγεία, τα περισσότερα από τα οποία χρονολογούνται στον ύστερο 8ο και τον πρώιμο 7ο αιώνα π.Χ.».
 
Ευβοϊκός σκύφος με εγχάρακτη επιγραφή: Είμαι (το ποτήρι/αγγείο;) του Ακεσάνδρου (… όποιος μου το στερήσει… τα μά)τια του (ή τα χρήματά του) θα στερηθεί
Ευβοϊκό αλφάβητο και ιωνική διάλεκτος περίπου 720 π.Χ. 
Τι είναι γραμμένο σ' αυτές τις επιγραφές με τα αρχαιότατα δείγματα της ελληνικής αλφαβήτου, η οποία 1.500 χρόνια αργότερα χρησίμευσε ως βάση για τη γραφή της σλαβικής γλώσσας, την οποία ομιλεί ο κ. Γκρούεφσκι; Πολλά και διάφορα, αλλά κυρίως υπογραφές… ιδιοκτησίας! Σε αντίθεση με πολλούς σύγχρονους Ελληνες, που αδιαφορούν αν διαπράττεται, υπό την προστασία ενός διεθνούς πνεύματος κλεπταποδοχής, ξεδιάντροπη κλοπή του ιστορικού και πολιτισμικού αποθέματος της Μακεδονίας, οι αρχαίοι πρόγονοί τους φαίνεται ότι δεν σήκωναν τέτοια αστεία. Και έτσι, σ' ένα αγγείο της Μεθώνης διαβάζουν οι επιγραφολόγοι στην παγιωμένη πλέον ελληνική γραφή: «Είμαι του Ακεσάνδρου. Οποιος μου το στερήσει, τα μάτια του ή τα χρήματά του θα στερηθεί». (Τέτοιου είδους «αποφθέγματα»/ δείγματα μιας μακραίωνης επιβίωσης και μιας πολιτισμικής συνέχειας απαντούν ακόμη στον λαϊκό βίο. Π.χ., στη Θάσο απαγγέλλεται το τετράστιχο: «Οποιος λυγαριά δεν πιάσει/ την αγάπη του θα χάσει,/ Κι όποιος δεν τη μυριστεί/ θα την αποχωριστεί»). Σε άλλο αγγείο γράφει επίσης: «Είμαι του Φιλίωνα».
 
Ο Ακέσανδρος, παρατηρεί η κ. Μυρτσιώτη, «φαίνεται πως μόνο τα χείλη του ήθελε να αγγίζουν (το αγγείο) στα συμπόσια της αρχαίας Μεθώνης. Μεγάλη η κοινωνιολογική, η ανθρωπολογική και η ιστορική διάσταση της περιπαικτικής εντολής του Ακέσανδρου για τα συμποσιακά γλέντια. Πιο πολύτιμο, ωστόσο, αναδεικνύεται το αρχαιότερο συμποτικό επίγραμμα σε ιαμβικό τρίμετρο που φέρει εγχάρακτα το αγγείο του, αποκαλύπτοντας μια από τις πρωιμότερες επιγραφές του ελλαδικού χώρου και τη μοναδική στον βορειοελλαδικό και τη Μακεδονία».
 
Ο γράφων, πάντως, θα προσθέσει και μια άλλη διάσταση της εντολής του Ακέσανδρου: την ετυμολογική! Όπως το Αλέξανδρος βγαίνει από το αλέξω και το άνδρας, έτσι και το όνομα Ακέσανδρος βγαίνει από το άκεσις*, ακέσιος (θεραπεία, θεραπευτικός -λόγου χάριν ο θεός Απόλλων προσονομαζόταν και Ακέσιος, γιατί θεράπευε τις ασθένειες) και το άνδρας. Το δε Φιλίων της άλλης επιγραφής προδήλως προέρχεται από τη λέξη φίλος, φιλία. Τι προκύπτει από αυτά; Απλούστατα, ότι ο σφετερισμός του Μεγαλέξανδρου και του Φιλίππου και του ονόματος της Μακεδονίας από τους συμπαθείς μας γείτονες οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η παράνοια του «Μακεδονισμού» και των εθνικιστικών του ληρημάτων δεν έχει τόσο ανάγκη ενός Αλεξάνδρου, αλλά ενός Ακεσάνδρου, που να την υποβάλει στη θεραπευτική αγωγή εκμάθησης της Ιστορίας. Αυτά δε, από ελληνικής πλευράς, με όλη τη φιλική διάθεση που εκπηγάζει από την ετυμολογική καταγωγή ενός αρχαίου Φιλίωνα…
-------------------------
* Από το ρήμα ακέομαι=θεραπεύω βγαίνει ο γνωστός και στη γλώσσα των νομικών ιατρικός όρος «ανήκεστος» (βλάβη), ήτοι αθεράπευτη, πιθανώς δε, κατά Μπαμπινιώτη, και η πανάκεια, η οποία, ατυχώς, δεν έχει ακόμη εφευρεθεί για να θεραπεύσει τον ασυγκράτητο φιλελληνισμό του Μαρκ Μαζάουερ(σ.σ: εβραϊκής καταγωγής), που τόσο θαύμασε και θαυμάζει ο εγχώριος προοδευτισμός. Νέο σύμπτωμα αυτού του φιλελληνισμού στον πρόλογο και στην πρώτη πρώτη παράγραφο του διαφημισμένου από μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα συγγράμματός του «ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΗΠΕΙΡΟΣ - Ο Ευρωπαϊκός Εικοστός Αιώνας», όπου διαβάζει κανείς: «Ορισμένα έθνη -όπως η Πρωσία-εξαλείφθηκαν από το χάρτη και τη μνήμη των ζωντανών ανθρώπων. Αλλα -όπως η Αυστρία και η Μακεδονία- έχουν ηλικία μικρότερη από τρεις γενιές».
 
Έθνος, λοιπόν, η Μακεδονία. Και μάλιστα με την έννοια του κράτους - έθνους, όπως προκύπτει από τα συμφραζόμενα. Περιττεύουν τα σχόλια. Είναι προφανές ότι, εν προκειμένω, περισσεύει η αίσθηση και η αυτάρκεια του «Αυτός Εφα».

Ελληνική εφεύρεση: Δείτε την γόβα που γίνεται στο λεπτό… φλατ παπούτσι!

Για ακόμη μια φορά, Έλληνες φοιτητές απέδειξαν πως παρόλο που η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει τις τσέπες μας, η πρωτοτυπία καθώς και οι «πιασάρικες» ιδέες είναι στο DNA μας και δεν χρειάζονται πολλά λεφτά.

Ο λόγος για μια ομάδα φοιτητών του Τμήματος Οικονομικών Σπουδών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (ΔΠΘ), οι οποίοι κατάφεραν να κάνουν το όνειρο κάθε γυναίκας… πραγματικότητα, δημιουργώντας την πρώτη… πτυσσόμενη γόβαΗ συγκεκριμένη γόβα είναι το ίδιο εντυπωσιακή αλλά περισσότερο άνετη από τα κλασσικά γυναικεία παπούτσια, μιας και στο λεπτό εξαφανίζεται το τακούνι και η γόβα μετατρέπεται σε ένα κομψό φλατ παπούτσι.
gova_0.jpg
Οι Λουκάς Καρακικές, Αθηνά Τσιλιγκαρίδου και Καλλιόπη Τάτση, στο πλαίσιο του μαθήματος Επιχειρηματικότητας, προχώρησαν στη δημιουργία του προϊόντος, αλλά δεν έμειναν εκεί, καθώς ίδρυσαν την εταιρεία «Sky Walker ΑΕ», φιλοδοξώντας να κατακτήσουν τον γυναικείο πληθυσμό.
«Κοιτώντας την αγορά και την καθημερινότητα των γυναικών, παρατηρούμε ότι έχουν συνεχή ενασχόληση καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας, κάνοντας συνέχεια διαφορετικά πράγματα. Πηγαίνουν για δουλειά, για καφέ, για ποτό, για διασκέδαση γενικά και αυτό απαιτεί πολλές ενδυμασίες και κυρίως διαφορετικά παπούτσια. Πάνω σε αυτό το πρόβλημα στηρίζεται η δημιουργία του δικού μας καινοτόμου προϊόντος» ανέφερε ο Λουκάς Καρακικές.
Ο ίδιος τόνισε ότι σκοπός τους είναι να μπορεί η κάθε γυναίκα να νιώθει κομψή και θηλυκή καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, ό,τι και αν κάνει.
«Το προϊόν, το οποίο έχει σκοπό να κάνει πιο άνετη και κομψή την ζωή της γυναίκας, είναι μια μπότα ή μια γόβα, η οποία, με έναν ειδικό μηχανισμό (πτυσσόμενο), θα μετατρέπει το φλατ παπούτσι σε ψηλό και αντίστροφα. Κύρια επιδίωξή μας είναι να καλυφθούν οι ανάγκες των καταναλωτών και να μπορούν -ανά πάσα ώρα και στιγμή- να κάνουν τις δουλειές τους χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουν παπούτσια κατά την διάρκεια της μέρας».
Μάλιστα, φαίνεται πως η αγορά έχει ανάγκη ένα τέτοιο προϊόν, καθώς δεν υπάρχει άλλη εταιρεία, η οποία να έχει παρόμοια παπούτσια. Προς το παρόν η ομάδα των φοιτητών κάνει επαφές με διάφορες εταιρείες κατασκευής υποδημάτων, προκειμένου να καταφέρει το προϊόν της να «διεισδύσει» στην αγορά.

Οι Σφίγγες στην αρχαία Ελληνική Μυθολογία (αποσυμβολισμός)



Κόρη τῆς Ἔχιδνας καὶ τοῦ Τυφῶνος καὶ προϊὸν αἰμομιξίας, ἡ Σφίγξ ἀποτελεῖ τὸ τερατῶδες πρότυπο τῶν ἀδυναμιῶν καὶ τῶν ὑπερβολῶν τοῦ ἑαυτοῦ μας. Εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ σύνθετα σύμβολα τῆς Ἑλληνικῆς μυθολογίας, καθὼς παρουσιάζει τέσσερις μορφές:

α) Κεφαλὴ παρθένου (δηλ. νεαροῦ κοριτσιοῦ)
β) Στῆθος καὶ φτερὰ πτηνοῦ
γ) Σῶμα λέοντος
δ) Οὐρὰ ὄφεως

Ὁ ἀριθμὸς 4 εἶναι ὁ ἀριθμὸς τῶν τεσσάρων στοιχείων ποὺ συγκροτοῦν τὸν ὁρατὸ κόσμο, μόνο ποὺ στὴν περίπτωση τῆς Σφιγγός βρίσκονται σὲ πλήρη ἀστάθεια.

α) Κεφαλὴ παρθένου-στοιχεῖο ὕδατος

Ἡ ὀμορφιὰ τῆς κεφαλῆς εἶναι ἐπικίνδυνη καὶ ἀναξιόπιστη, διότι ἐξαπατᾶ ἐκείνον ποὺ βλέπει τὴν Σφίγγα καὶ τὸν ἐμποδίζει νὰ δεῖ τὴν δολιότητα καὶ τὴν διαστροφὴ ποὺ κρύβει τὸ ὑπόλοιπο σῶμα της. Ἡ κεφαλὴ τῆς Σφιγγὸς συνδυάζεται μὲ τὸ στοιχεῖο τοῦ ὕδατος, διότι ἡ ὀμορφιά της διεγείρει συναισθήματα, ποὺ παρασύρουν τὴν ψυχὴ σὲ λανθασμένες ἐκτιμήσεις. Ἄλλωστε καὶ τὸ νερὸ ἔχει αὐτὴν τὴν ἰδιότητα νὰ δημιουργεῖ λανθασμένες ἐκτιμήσεις γιὰ τὰ ἀντικείμενα ποὺ βρίσκονται ἐντός του, καθὼς παραμορφώνει τὸ μέγεθός τους καὶ τὴ μορφή τους.
Συνεπῶς, κεφαλὴ παρθένου καὶ ὕδωρ συμβολίζουν τὴν ἐξαπάτηση, καθὼς καὶ τὴν εὔκολη διολίσθηση σὲ προσδοκίες καὶ φαντασιώσεις χωρὶς ἀντίκρισμα.

β) Στῆθος καὶ φτερὰ πτηνοῦ-στοιχεῖο ἀέρος

Τὸ στῆθος τῆς Σφιγγὸς εἶναι συνήθως στῆθος πτηνοῦ καὶ ὄχι γυναίκας. Εἶναι καλυμμένο μὲ φτερὰ καὶ μοιάζει προτεταμένο καὶ ντυμένο θυμίζοντας γυναικεῖο στῆθος καὶ διεγείροντας μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν φαντασία μὲ τὴν προοπτικὴ μιᾶς ἡδονικῆς ἀπόλαυσης. Ἡ προσμονὴ τῆς ἀπόλαυσης παραμένει στὴν ψυχὴ ὡς ἀνεκπλήρωτος πόθος, γεμίζοντάς την μὲ ἄγχος γιὰ τὴν ἀπόκτηση ἑνὸς ἀνέφικτου πράγματος.

Τὰ φτερὰ ὠθοῦν αὐτὴν τὴν φαντασίωση σὲ πιθανές, ἀληθοφανεῖς καὶ μὴ πραγματικὲς «πτήσεις». Τὰ φτερὰ λόγῳ τοῦ μικροῦ τους μεγέθους δὲν μποροῦν νὰ βοηθήσουν τὴν Σφίγγα νὰ πετάξει. Συμβολίζουν ὄχι τὴν ἰκανότητα γιὰ ἀνάταση, ἀλλὰ ἁπλῶς τὴν ἀνεκπλήρωτη ἐπιθυμία, καθὼς καὶ τὰ δεσμὰ τῶν φαντασιώσεων (κυρίως τοῦ γενετήσιου ἐνστίκτου).

Τὸ προτεταμένο στῆθος τῆς Σφιγγός συμβολίζει τὴν λαγνεία, ἡ ὁποία παρασύρει τὸν θνητὸ ἄνθρωπο σὲ φανταστικὲς ἐρωτικὲς περιπτύξεις ποὺ δὲν πρόκειται νὰ πραγματοποιηθοῦν. Τὰ φτερὰ δηλώνουν ἐπίσης τὴν ταχύτητα τῶν λογισμῶν, παρόμοια μὲ τὴν ταχύτητα τῆς πνοῆ τοῦ ἀέρος. Οἱ σκέψεις εἶναι ἀόρατες καὶ ἄρρητες, ὅπως ἀκριβῶς ὁ ἀήρ. Τὸ μικρὸ μέγεθος τῶν φτερῶν, λοιπόν, συμβολίζει τοὺς ἀσήμαντους καὶ φθοροποιοὺς λογισμοὺς ποὺ γεννᾶ ἡ Σφίγξ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κρατοῦν τὸν ἄνθρωπο καθηλωμένο στὰ φθαρτὰ, γήινα καὶ ἀσήμαντα πράγματα.

γ) Σῶμα λέοντος-στοιχεῖο γῆς

Τὸ σῶμα λέοντος συμβολίζει τὴν ἀνεξέλεγκτη βασιλικὴ ἰσχύν, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στὴν καταδυνάστευση τῶν ἄλλων ὄντων ποὺ τυχαίνει νὰ βρίσκονται στὸ περιβάλλον του. Κανονικὰ ὁ λέων ἀντιστοιχεῖ στὸ στοιχεῖο τοῦ πυρός, καθὼς ἡ βασιλικὴ ἐξουσία ἔχει τὴν ἔδρα της στὸν ἀστερισμὸ τοῦ Λέοντος ποὺ θεωρεῖται πύρινο ζώδιο. Ὅμως ἡ Σφίγξ ἔχει μόνο τὸ σῶμα τοῦ λέοντος καὶ ὄχι τὴν κεφαλὴ καὶ τὸ στῆθος του, στὸ ὁποῖο κανονικὰ ἑδράζεται τὸ πῦρ. Συνεπῶς τὸ σῶμα τοῦ λέοντος ἀπὸ μόνο τους δὲν μπορεῖ νὰ φέρει τὸ στοιχεῖο τοῦ πυρός, ἀλλὰ τὸ στοιχεῖο τῆς γῆς, καθὼς τὰ τέσσερα πόδια του στηρίζονται σὲ θέση ἰσχύος πάνω στὸ ἔδαφος. Σῶμα λέοντος καὶ στοιχεῖο γῆς δηλώνουν ἀπὸ κοινοῦ τὴν δυνατὴ ἐπιθυμία γιὰ ἐπικράτηση ἔναντι τῶν ἄλλων, τὴν δίψα γιὰ ἐξουσία καὶ τὴν καταδυνάστευση τῶν προσώπων τοῦ περιβάλλοντος.



δ) Οὐρὰ ὄφεως-στοιχεῖο πυρὸς

Ἡ οὐρὰ τὴς Σφιγγὸς καταλήγει σὲ κεφάλι ὄφεως. Ὁ ὄφις συμβολίζει τὴν δύναμη τῶν ἐλεγχόμενων λογισμὼν, ὅμως στὴν περίπτωση τῆς Σφιγγός, ἐπειδὴ βρίκεται στὴν οὐρά της, συμβολίζει τὴν δόλια σκέψη ποὺ ὑπολογίζει τὰ πάντα μὲ βάση τὸ προσωπικό της συμφέρον, καὶ μάλιστα εἰς βάρος τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Ἐπίσης ἐνῶ τὸ σύμβολο τοῦ ὄφεως ἀντιστοιχεῖ κανονικὰ στὸ στοιχεῖο τῆς γῆς, στὴν περίπτωση τῆς Σφιγγὸς ἀντιστοιχεῖ στὸ στοιχεῖο τοῦ πυρός. Ἡ Σφίγξ κατευθύνεται ἀπὸ τὸν ἀρρωστημένο λογισμὸ τοῦ ὄφεως ποὺ βρίκεται στὴν οὐρά της καὶ ὄχι στὴν κεφαλή της.

Συνολικά, τὸ σύμβολο τῆς Σφιγγός δηλώνει ὅλα ὅσα εἶναι καταστρεπτικὰ γιὰ τὸν βίο τοῦ ἀνθρώπου:

α) ἐξαπάτηση (κεφαλὴ παρθένου)
β) ἀνεκπλήρωτες προσδοκίες (στῆθος προτεταμένο, συνήθως πτηνοῦ)
γ) μικρότητα (φτερὰ πτηνοῦ)
δ) δολιότητα (οὐρὰ ὄφεως)

Η Επιστροφή του Ήφαιστου



Vulcan Coustou Louvre MR1814


Ο Τεχνίτης Ήφαιστος, αυτός που φέγγει
και εκ του αφανούς εξάγει το Πυρ

Ο Ήφαιστος είναι ο θεός της φωτιάς και της μεταλλουργίας στην ελληνική μυθολογία. Ήταν γιος του Δία και της Ήρας. Αυτό αναφέρεται στους ομηρικούς στίχους, τους οποίους ακολούθησαν οι μεταγενέστεροι συγγραφείς. Ωστόσο, ο Ησίοδος παρουσιάζει τον θεό ως τέκνο της Ήρας και μόνο, που γεννήθηκε με παρθενογένεση, χωρίς τη συμμετοχή πατέρα.


Mechanics in The Apotheosis of Washington Architect of the Capitol


"Το σιδηρουργείου του Ηφαίστου", έργο του Ντιέγκο Βελάσκεθ.

Γεννήθηκε άσχημος και παραμορφωμένος, τόσο που η ίδια η μητέρα του, η Ήρα, τον πέταξε από τον Όλυμπο από τη ντροπή της. Ο θεός-βρέφος έπεσε στη θάλασσα, όπου τον περισυνέλεξαν η Θέτις και η Ευρυνόμη, οι οποίες τον ανέθρεψαν για εννέα χρόνια. Μόλις μεγάλωσε, ο θεός έστησε αμέσως το πρώτο του σιδηρουργείο στον βυθό του Αιγαίου, σφυρηλατώντας εκεί όμορφα αντικείμενα για τις δύο αυτές θεότητες.
Μια μέρα, η Ήρα, ζηλεύοντας τα κοσμήματα της Θέτιδας, ρώτησε επίμονα τη Νηρηίδα για την προέλευσή τους και, όταν ανακάλυψε ότι τα είχε φιλοτεχνήσει ο γιος που η ίδια είχε περιφρονήσει, πήγε, τον πήρε μαζί της και τον ξανάφερε στο βουνό των θεών. Εκεί, του προσέφερε ένα σιδηρουργείο με 20 φυσερά και του έδωσε για σύζυγο την πανέμορφη Αφροδίτη.

Η επιστροφή του Ηφαίστου στον Όλυμπο με τον Διόνυσο και τον θίασό του.
Σχετικά με την επάνοδο του ΄Ηφαιστου στις κορφές του Ολύμπου υπάρχει και άλλη εκδοχή, σύμφωνα με την οποία έστειλε δώρο στη μητέρα του ένα μοναδικής τέχνης θρόνο, στον οποίο μόλις κάθισε εκείνη παγιδεύθηκε αυτόματα από αόρατα δεσμά και υποχρεώθηκε να ζητήσει τη βοήθεια του περιφρονημένου γιου της προκειμένου να ελευθερωθεί.
Στην Ιλιάδα η Αφροδίτη εμφανίζεται να απατά τον Ήφαιστο με τον γοητευτικό Άρη πάνω στη συζυγική του κλίνη, όπου όμως ο άσχημος όσο και έξυπνος θεός της φωτιάς τους αιφνιδιάζει μια μέρα παγιδεύοντάς τους σε ένα λεπτό χρυσό δίχτυ και μετά τους εκθέτει μπροστά σε όλους τους άλλους θεούς. Ο Ησίοδος πάντως εμφανίζει ως σύζυγο του Ηφαίστου την Αγλαΐα, τη νεότερη από τις Χάριτες.
Σε κάποιο μεταγενέστερο επεισόδιο, ο Δίας ξανάριξε τον θεό-σιδηρουργό από την κατοικία των θεών, επειδή αυτός είχε σπεύσει να βοηθήσει την Ήρα, όταν εκείνη ήταν κρεμασμένη από τον ουράνιο θόλο, τιμωρημένη για τη θύελλα που είχε στείλει κατά του Ηρακλή. Αυτή τη φορά, η μοίρα του Ηφαίστου ήταν να πέσει σε ξηρά, στη νήσο Λήμνο, όπου τον βρήκαν το δειλινό, εξαντλημένο και με σπασμένα και τα δυο του πόδια από την πτώση στο σκληρό έδαφος, οι Σίντιες. Η περίθαλψη και η φιλοξενία των φτωχών αυτών ανθρώπων κατέστησε από τότε το νησί τους τον αγαπημένο τόπο του θεού πάνω στη γη των θνητών. Εκεί, πάνω στο όρος Μόσυχλον, ξανάφτιαξε το, μόνιμο αυτή τη φορά, εργαστήρι του. Εκεί θα δημιουργήσει πολλά έξοχα αντικείμενα που του παραγγέλλουν οι θεοί, καθώς και όπλα για μερικούς ανθρώπους.
Ανάμεσα στα χειροτεχνήματα του Ηφαίστου ξεχωρίζει η πήλινη γυναίκα, η Πανδώρα, την οποία ο Δίας έδωσε ως σύζυγο στον Επιμηθέα για να τον εκδικηθεί εξαιτίας της προσβολής που του είχε κάνει ο αδελφός του Προμηθέας με το κλέψιμο της φωτιάς


Return Hephaistos
Η επιστροφή του Ηφαίστου στον Όλυμπο με τον Διόνυσο και τον θίασό του.


Το όνομα του Ηφαίστου δόθηκε στα «ηφαίστεια όρη», τα γνωστά σήμερα στη Γεωλογία ως ηφαίστεια, που με τη σειρά τους βάπτισαν και ολόκληρο κλάδο της, την Ηφαιστειολογία. Είναι προφανές το γιατί οι άνθρωποι φαντάζονταν ότι κάτω από ένα βουνό που έβγαζε καπνό, φωτιά και επιπλέον βροντώδεις ήχους είχε το σιδηρουργείο του ένας θεός. Για τον ίδιο λόγο, εκτός από το Μόσυχλο (που επί αιώνες εξέπεμπε αναθυμιάσεις), άλλες εκδοχές θέλουν το σιδηρουργείο του Ηφαίστου να «υποκρύπτεται» σε άλλα ηφαιστειογενή μέρη, συνήθως στην Αίτνα, στον Βεζούβιο ή στις Αιολίδες Νήσους.

Σαν Ηφαίστειο που ξυπνά...

ΑΣΤΕΡΟΠΗ, ΑΣΤΡΑΠΗ, ΛΑΜΨΗ, ΑΣΤΕΡΟΠΑΙΟΣ

Το όνομα Αστεροπαίος βεβαίως είναι Ελληνικότατο και αναφέρεται από τον Όμηρο στην Ιλιάδα. Στον Όμηρο απαντά και η λέξη αστεροπή η οποία σημαίνει αστραπή λάμψη. Η λέξη αστεροπή απαντά και στον Ησίοδο.(Θεογονία) Ο Θεός Δίας αποκαλείται «στερεοπηγερέτας» κατά το «νεφεληγερέτα Ζεύς» και αστεροπητής που σημαίνει αστραπηβόλος.

Ο Δίας αποκαλείται αστεροπητής και στον Ησίοδο (Θεογονία) Στον Τρωικό πόλεμο, οι Παίονες, πρωτεύουσα των οποίων ήταν η Αμυδώνα, χτισμένη στις όχθες του Αξιού, το σημερινό Αξιοχώρι, Κιλκίς συμμετείχαν ως σύμμαχοι των Τρώων με αρχηγό τους τον Πυραίχμη. Μαζί του πολεμούσε ακόμη ο Αστεροπαίος, ο γιος του Πηλεγόνα, ο οποίος ήταν παιδί του ποτάμιου Θεού Αξιού και της Νύμφης Περίβοιας. Κι οι δυο, ωστόσο, σκοτώθηκαν ο Πυραίχμης από τον Πάτροκλο και ο Αστεροπαίος από τον Αχιλλέα. O Αστεροπαίος ένας από τους αρχηγούς της Παιονίας λέγουν ότι ευλόγως ελέγετο υιός του Πηλεγόνος και ότι οι οι ίδιοι οι Παίονες εκαλούντο Πελαγόνες. Αυτό το οποίο γράφει και ο Στράβων είναι ότι ο Αστεροπαίος καταγόταν από την Παιονία της Μακεδονίας και ότι οι Παίονες εκαλούντο Πελαγόνες. Έλαβε μέρος στο πλευρό των Τρώων στον εμφύλιο Τρωικό πόλεμο. Ένας πόλεμος μεταξύ ανθρώπων που είχαν την ίδια γλώσσα την ίδια θρησκείας και τα ίδια ήθη και έθιμα. Αυτό προκύπτει από το διάλογο του Διομήδους με το Γλαύκο (Ιλιάς Ζ123) Έλληνες και Τρώες ήταν αδελφοξαδέλφια.
Ακόμη τα παλαιά τείχη της Τροίας κτίστηκαν από τον κοινό Θεό Ελλήνων και Τρώων τον Απόλλωνα όπως λέει ο Ευριπίδης

Γνωρίζουμε από τον Όμηρο ότι ο Αξιός ήταν πλατύς, ότι είχε «ωραιότατο νερό» (Β 848-850) και ότι έκανε «βαθιά στροβιλίσματα» (Φ 143), ότι από «τη μακρινή Αμυδώνα, από τα μέρη του Αξιού» προέρχονταν οι Παίονες «με τα αγκυλωτά τόξα» (Β 848-850) «που φορούσαν περικεφαλαίες με αλογοουρά» (Π 287-288) και ότι τους συνόδευε ο Πυραίχμης, τον οποίο χτύπησε με δόρυ ο Πάτροκλος. Εκτός από τον Πυραίχμη αναφέρεται και ο Αστεροπαίος, γιος του Πηλεγόνη που κι αυτός με τη σειρά του ήταν γιος του Αξιού.
Στους μύθους δηλαδή που παραδίδει ο Όμηρος περιλαμβάνεται και ο έρωτας του ποταμού με τη μεγαλύτερη κόρη του Ακεσσαμενού, βασιλιά της γειτονικής στον Αξιό Πιερίας, την Περίβοια (Φ 143). Ο ίδιος ο Αστεροπαίος δηλώνει στον Αχιλλέα:

Η γενιά μου κατάγεται από τον πλατύροο Αξιό, εκείνον τον Αξιό που το ωραιότατο νερό του τρέχει πάνω στη γη. Αυτός γέννησε τον Πηλεγόνη, ικανό στο δόρυ. Κι αυτός λένε ότι γέννησε εμένα. Ιλ. Φ 154-160).

Ο διάλογος που ακολουθεί είναι από την Ιλιάδα ραψωδία Φ στίχοι 139-283.
ΑΧΙΛΛΕΥΣ: «Ποιος είσαι και από παοίονανθρώπων γένος που τολμάς εμπρός μου να προβάλεις;
ΑΣΤΕΡΟΠΑΙΟΣ«Πηλείδη μεγαλόψυχε», του αντείπε ο Αστεροπαίος,«την γενεάν μου τι ερωτάς;
Από την Παιονίαν είμαι την μεγαλόσβωλην την απομακρυσμένη και των Παιόνων αρχηγός των μακρολογχοφόρων. Η ενδεκάτη έφεξε αυγή που έφθασα στην Τροίαν, κατάγομαι απ’ τον Αξιόν, πλατύροο ποτάμι, το ωραιότερο της γης, και ο Πηλεγών υιός του, περίφημος κονταριστής, εγέννησεν εμένα. Και τώρ’ ας πολεμήσωμε, λαμπρότατε Πηλείδη

O Α λ η θ ι ν ό ς Π λ ο ύ τ ο ς !

Osho:
Μου φαίνεται ότι οι άνθρωποι νιώθουν πως το να είναι απλώς ο εαυτός τους δεν είναι αρκετό. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι πιέζονται να αποκτήσουν δύναμη και κύρος, αντί να είναι απλώς ανθρώπινα όντα;

Ο καθένας προσπαθούσε να σε βελτιώσει, να σε κάνει καλύτερο. Ο καθένας έδειχνε τα ψεγάδια σου, τα λάθη σου, τα σφάλματά σου, τις αδυναμίες σου, τα ελαττώματα σου.

Κανένας δεν δίνει έμφαση στην ομορφιά σου, στην ευφυΐα σου, στο μεγαλείο σου. Και μόνο το να είσαι ζωντανός, είναι τόσο μεγάλο δώρο, κανένας όμως δεν σου είπε ποτέ να ευχαριστείς την ύπαρξη.

Αντίθετα, όλοι γκρινιάζουν και παραπονιούνται.

Φυσικά, αν όλοι όσοι είναι γύρω από τη ζωή σου, σου δείχνουν ότι δεν είσαι αυτό που θα έπρεπε να είσαι και εξακολουθούν να σου δίνουν μεγάλα ιδανικά που πρέπει να ακολουθήσεις και που πρέπει να γίνεις, τότε η οντότητά σου δεν επαινείται ποτέ.

Αυτό που επαινείται είναι το μέλλον σου. Το να μπορέσεις να γίνεις σεβαστός, δυνατός, πλούσιος, διανοούμενος, διάσημος. Όταν λοιπόν σε στρέφουν διαρκώς εναντίον του εαυτού σου, δημιουργείς την ιδέα: "Δεν είμαι αρκετός έτσι όπως είμαι, κάτι λείπει. Και πρέπει να είμαι κάπου αλλού, όχι εδώ. Δεν είναι αυτός ο τόπος που είμαι προορισμένος να είμαι, αλλά κάπου πιο ψηλά, που να έχω δύναμη, να με σέβονται και να με υπολογίζουν."

Αυτή είναι η μισή ιστορία, που είναι άσχημη, που δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Αυτό θα μπορούσε να εξαλειφθεί, αν οι άνθρωποι ήταν λίγο περισσότερο ευφυείς γονείς και δάσκαλοι. Δεν χρειάζεται να κακομαθαίνεις το παιδί, αλλά πρέπει να το βοηθήσεις να αναπτύξει τον αυτοσεβασμό του, την εμπιστοσύνη στον εαυτό του και να αποδέχεται τον εαυτό του. Αντίθετα, εσύ γίνεσαι εμπόδιο στην ανάπτυξή του. Αυτή η πλευρά είναι η άσχημη, είναι όμως η απλή πλευρά. Μπορεί να απομακρυνθεί, γιατί είναι τόσο απλό και τόσο λογικό να δεις ότι δεν είσαι εσύ υπεύθυνος γι' αυτό που είσαι, αλλά ο τρόπος που σ' έφτιαξε η φύση. Το να θρηνείς πάνω απ' το χυμένο γάλα είναι σκέτη ανοησία.

Το δεύτερο μέρος όμως, είναι εξαιρετικά σημαντικό. Ακόμα και αν αφαιρεθούν όλες αυτές οι αντιλήψεις, αν αποπρογραμματιστείς, αν αυτές οι ιδέες βγουν έξω απ' το νου σου, ακόμα και τότε θα νιώθεις πως δεν είσαι αρκετός, αλλά αυτό είναι μια εντελώς διαφορετική εμπειρία. Οι λέξεις είναι ίδιες, αλλά η εμπειρία θα είναι διαφορετική. Δεν είσαι αρκετός, επειδή μπορείς να είσαι περισσότερο. Δεν τίθεται πλέον ζήτημα να γίνεις διάσημος, σεβαστός, δυνατός, πλούσιος. Αυτό που θα σε ενδιαφέρει θα είναι ότι η ύπαρξή σου είναι απλώς και μόνο ένας σπόρος...

Δεν έχεις γεννηθεί έτοιμο δέντρο, αλλά απλώς ένας σπόρος. Και πρέπει να αναπτυχθείς μέχρι να φτάσεις στο σημείο ν' ανθίσεις. Και αυτό το άνθισμα θα είναι η πληρότητά σου.

 Αυτό το άνθισμα δεν έχει καμιά σχέση με τη δύναμη, με τα χρήματα, με την εξουσία. Έχει σχέση μόνο μ' εσένα. Είναι μια ατομική πορεία. Γι' αυτό και η άλλη αντίληψη είναι εμπόδιο, είναι αναστάτωση, είναι κακή χρήση της φυσικής επιθυμίας για ανάπτυξη. Κάθε παιδί γεννιέται για να αναπτυχθεί και να γίνει ένα ολοκληρωμένο ανθρώπινο ον, γεμάτο αγάπη, συμπόνια, σιωπή. Δεν τίθεται ζήτημα σύγκρισης και ανταγωνισμού.

Η άλλη αντίληψη όμως, η πρώτη, σε αναστατώνει, επειδή η τάση να αναπτυχθείς, η τάση να απλωθείς, η τάση να γίνεις κάτι περισσότερο χρησιμοποιείται από την κοινωνία, από τα επενδυμένα συμφέροντα. Σου γεμίζουν το μυαλό, ώστε να νομίζεις πως αυτή η τάση είναι για να κάνεις περισσότερα χρήματα, αυτή η τάση σημαίνει να είσαι στην κορυφή με κάθε τρόπο. Όπου κι αν βρίσκεσαι, πρέπει να είσαι στην κορυφή. Λιγότερο απ' αυτό και θα νιώθεις πως δεν τα κάνεις καλά, θα νιώθεις ένα βαθύ σύμπλεγμα κατωτερότητας.

Όλη αυτή η αντίληψη παράγει ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, επειδή σε θέλει να είσαι ανώτερος από τους άλλους. Σου διδάσκει τη σύγκριση και τον ανταγωνισμό. Σου διδάσκει τη βία. Σου διδάσκει πως η επιτυχία είναι ο στόχος. Έτσι, αναπτύσσεσαι με την τάση να είσαι κάποιος άλλος. Η κοινωνία έχει μετακινήσει το κεφάλι σου στα επίγεια πράγματα κι έχεις ξεχάσει εντελώς ότι το κεφάλι σου έχει μετακινηθεί. Και πρέπει να προσέχεις να μη χειραγωγείσαι από κανέναν, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει. Πρέπει να σώσεις τον εαυτό σου από τους ανθρώπους καλών προθέσεων, από εκείνους που σε συμβουλεύουν να κάνεις αυτό κι εκείνο.

Άκουσέ τους και ευχαρίστησέ τους. Δεν θέλουν να κάνουν κακό, αλλά το κάνουν. Άκου- σε μόνο την καρδιά σου. Αυτή είναι ο μόνος δάσκαλος. Στο αληθινό ταξίδι της ζωής, η διαίσθησή σου είναι ο μοναδικός δάσκαλος. Ένας σπόρος πρέπει να ταξιδέψει πολύ μέχρι να γίνει λουλούδι. Η κοινωνία όμως είναι πονηρή. Μετατρέπει τα φυσικά σου ένστικτα σε κοινωνική χρησιμότητα. Αυτά τα δυο μέρη σού δίνουν την αίσθηση ότι, όπου κι αν βρίσκεσαι, κάτι σου λείπει. Πρέπει να πετύχεις κάτι άλλο, να κατορθώσεις κάτι άλλο, να αναρριχηθείς. Τώρα χρειάζεται η ευφυΐα σου για να ξεκαθαρίσεις τι είναι φυσική σου τάση και τι είναι κοινωνική αντίληψη.

Ξέκοψε από τα σκουπίδια αυτών των κοινωνικών αντιλήψεων, για να μπορέσει η φύση να παραμένει καθαρή, αγνή και αμόλυντη.

Και θ' αναπτυχθείς, θα ανθίσεις και μπορεί να βγάλεις τριαντάφυλλα ή μπορεί να βγάλεις κατιφέδες.

Δεν θα είσαι ανώτερος αν βγάλεις τριαντάφυλλα ούτε θα είσαι κατώτερος αν βγάλεις κατιφέδες. Το ζήτημα είναι ν' ανθίσεις. Το ίδιο το άνθισμα σού δίνει βαθιά ευχαρίστηση.

Όλη η ένταση, όλη η απογοήτευση εξαφανίζονται και σε τυλίγει μια βαθιά γαλήνη.

 Πρώτα όμως πρέπει να πετάξεις τα κοινωνικά σκουπίδια, αλλιώς θα συνεχίσουν να σε αποσπούν. Πρέπει να γίνεις πλούσιος, μα όχι οικονομικά. Ο πλούτος είναι κάτι άλλο. Ένας ζητιάνος μπορεί να είναι πλούσιος και ένας βασιλιάς όχι.

Ο πλούτος είναι ποιότητα της ύπαρξης.
Ο πλούτος είναι η αυθεντικότητά σου,
η εντιμότητά σου, η αλήθεια σου,
η αγάπη σου, η δημιουργικότητά σου,
η ευαισθησία σου και η διαλογιστικότητά σου.
Αυτά είναι ο πλούτος σου.
Αυτά είναι ο αληθινός πλούτος.
Αυτά είναι η αληθινή δύναμη.

Τελειομανία: Μια πηγή δυστυχίας!

Τελειομανία: Μια πηγή δυστυχίας!Αν αναρωτιέστε αν είστε ή όχι τελειομανής, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είστε, τουλάχιστον ως ένα βαθμό. Οι τελειομανείς μοιάζουν πολύ με τους πετυχημένους και τους πολύ αποδοτικούς ανθρώπους, αλλά με κάποιες βασικές διαφορές. Αυτές οι διαφορές είναι σημαντικές διότι οι τελειομανείς συνήθως βιώνουν περισσότερο στρες! Τα ακόλουθα είναι κάποια ενδεικτικά χαρακτηριστικά των τελειομανών. Σας είναι κάποια από αυτά οικεία;

Τρόπος Σκέψης ‘Όλα ή Τίποτα’: Οι τελειομανείς, όπως και οι πολύ αποδοτικοί άνθρωποι, συνήθως βάζουν υψηλούς στόχους και προσπαθούν πολύ για να τους φτάσουνε. Παρόλα αυτά ένα πολύ αποδοτικό άτομο μπορεί να μείνει ικανοποιημένο με το να κάνει πολύ καλά μια δουλειά και να επιτυγχάνει ένα εξαίρετο αποτέλεσμα (ή κάτι κοντά σε αυτό), ακόμα και αν οι πολύ υψηλοί στόχοι δεν έχουν πιαστεί εντελώς. Οι τελειομανείς δεν πρόκειται να δεχτούν τίποτα λιγότερο από το τέλειο. Το ‘σχεδόν τέλειο’ θεωρείτε από αυτούς αποτυχία.

Κριτικό Μάτι: Οι τελειομανείς είναι πιο επικριτικοί με τους εαυτούς τους και τους άλλους, από ότι είναι τα πολύ αποδοτικά άτομα. Ενώ αυτά νιώθουν περηφάνια για τα κατορθώματά τους και υποστηρίζουν τους άλλους, οι τελειομανείς έχουν την τάση να εντοπίζουν μικρά λάθη και ατέλειες στη δουλειά και στον εαυτό τους, όπως κάνουν και για τους άλλους και τη δουλειά αυτών. Επικεντρώνονται σε αυτές τις ατέλειες και δυσκολεύονται να δουν οτιδήποτε άλλο, και είναι ακόμα πιο αποδοκιμαστικοί για τους εαυτούς τους και τους άλλους, όταν πραγματικά υπάρχει αποτυχία.

‘Σπρώχνω ή Τραβώ’: Οι πολύ αποδοτικοί άνθρωποι έχουν την τάση να ‘ωθούνται’ προς τους στόχους τους από μια επιθυμία να τους πραγματοποιήσουνε, και είναι ευχαριστημένοι με οποιοδήποτε βήμα γίνει προς αυτή την κατεύθυνση. Οι τελειομανείς, από την άλλη, έχουν την τάση να ‘σπρώχνονται’ προς τους στόχους τους από φόβο μήπως και δεν τους φτάσουν, και θεωρούν αποτυχία οτιδήποτε λιγότερο από έναν απόλυτα επιτυχημένο στόχο.

Μη Ρεαλιστικά Κριτήρια: Δυστυχώς, οι στόχοι ενός τελειομανούς δεν είναι μερικές φορές ούτε καν ρεαλιστικοί. Ενώ οι υψηλά αποδοτικοί άνθρωποι μπορούν να βάλουν υψηλούς στόχους, απολαμβάνοντας ίσως τη διαδικασία να προχωρούν λίγο παραπέρα αφού έχουν κατακτήσει το στόχο τους, οι τελειομανείς συχνά θέτουν στόχους μη εφικτούς. Για αυτό το λόγο, οι υψηλά αποδοτικοί άνθρωποι όχι μόνο είναι πιο ευτυχείς, αλλά και πιο επιτυχείς στην επίτευξη των στόχων τους.

Εστίαση στο Αποτέλεσμα: Οι υψηλά αποδοτικοί άνθρωποι μπορούν να ευχαριστηθούν τη διαδικασία της προσπάθειας επίτευξης ενός στόχου, το ίδιο ή και περισσότερο από την ίδια την κατάκτησή του. Αντιθέτως, οι τελειομανείς βλέπουν το στόχο και τίποτα άλλο. Ενδιαφέρονται τόσο πολύ να φτάσουν τον στόχο τους και να αποφύγουν την τρομερή αποτυχία, που δεν μπορούν να ευχαριστηθούν τη διαδικασία της προσπάθειας.

Κατάθλιψη Εξαιτίας μη Κατακτημένων Στόχων: Οι τελειομανείς είναι πολύ λιγότερο ευτυχισμένοι και καλόβολοι, σε σχέση με τους υψηλά αποδοτικούς ανθρώπους. Ενώ οι υψηλά αποδοτικοί άνθρωποι μπορούν να επανέλθουν σχετικά εύκολα από μια απογοήτευση, οι τελειομανείς έχουν την τάση να κατηγορούν όλο και περισσότερο τον εαυτό τους και να γεμίζουν με αρνητικά συναισθήματα, όταν οι υψηλές προσδοκίες τους δεν υλοποιούνται. Αυτό οδηγεί στον…

Φόβο της Αποτυχίας: Οι τελειομανείς φοβούνται επίσης πολύ περισσότερο την αποτυχία από τους υψηλά αποδοτικούς ανθρώπους. Επειδή επενδύουν τόσο πολύ στο αποτέλεσμα και απογοητεύονται τόσο πολύ από οτιδήποτε είναι λιγότερο από την τελειότητα, η αποτυχία γίνεται μια τρομαχτική προοπτική. Και, επειδή οτιδήποτε λιγότερο από την τελειότητα θεωρείται ‘αποτυχία’, αυτό μπορεί να οδηγήσει στην…

Αναβλητικότητα: Φαίνεται παράδοξο ότι οι τελειομανείς μπορεί να έχουν προδιάθεση να αναβάλουν, τη στιγμή που αυτό το χαρακτηριστικό είναι καταστροφικό για την παραγωγικότητα, αλλά πράγματι η τελειομανία και η αναβλητικότητα φαίνεται να πηγαίνουν χέρι-χέρι. Αυτό συμβαίνει γιατί, καθώς φοβούνται την αποτυχία, συχνά οι τελειομανείς ανησυχούν τόσο πολύ μήπως και κάνουν κάτι ατελώς, που ακινητοποιούνται και αποτυγχάνουν να κάνουν το οτιδήποτε! Αυτό οδηγεί σε περαιτέρω συναισθήματα αποτυχίας, και έτσι διαιωνίζεται ένας φαύλος κύκλος.

Αμυντικότητα: Επειδή μια επίδοση κατώτερη του τέλειου είναι τόσο επώδυνη και τρομαχτική για τους τελειομανείς, τείνουν να κάνουν εποικοδομητική κριτική αμυντικά, ενώ οι υψηλά αποδοτικοί άνθρωποι μπορεί να δουν την κριτική ως χρήσιμη πληροφορία για βελτίωση της μελλοντικής του απόδοσης.

Χαμηλή Αυτοεκτίμηση: Οι υψηλά αποδοτικοί άνθρωποι έχουν την τάση να έχουν εξίσου υψηλή αυτοεκτίμηση, όχι όμως και οι τελειομανείς. Αυτοί έχουν την τάση να κάνουν πολλή αυτοκριτική, να είναι δυστυχισμένοι και να υποφέρουν από χαμηλή αυτοεκτίμηση. Μπορεί επίσης να είναι μοναχικοί ή απομονωμένοι, καθώς η κριτική τους φύση και η αυστηρότητα, κάνουν τους άλλους να απομακρύνονται. Αυτό οδηγεί σε ακόμα πιο χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Αν δείτε κάποια από αυτά τα χαρακτηριστικά τελειομανίας σε εσάς, μην απογοητευτείτε. Αναγνωρίζοντας ότι μια αλλαγή είναι απαραίτητη, είναι το πρώτο βήμα για τη δημιουργία μιας πιο καλόβολης ζωής, την επίτευξη της εσωτερικής γαλήνης, την συνειδητοποίηση ότι η πραγματική επιτυχία έρχεται όταν ξεπεραστεί η τελειομανία και ότι το ‘σχεδόν τέλειο’ είναι εξίσου πολύ καλό!

Η Πίστη στο ταξίδι της Ζωής!

Η Πίστη είναι μια ιδιότητα συνυφασμένη με την ύπαρξη του Ανθρώπου. Φιλοσοφικές θεωρίες, θρησκείες, ιδεολογικά ρεύματα, επιστημονικά δεδομένα και ανακαλύψεις προσέφεραν, κάθε φορά, το αντικείμενο της πίστεως στον Άνθρωπο.

Αυτό που προσφέρει κάθε φορά το αντικείμενο της πίστης, είναι μια εκδοχή του : «Γιατί είναι έτσι ο κόσμος» και μια ευχή : «να πάνε όλα καλά». Το αντικείμενο, δηλαδή, της πίστης αναλαμβάνει να καλύψει το κενό γνώσης και το φόβο για το άγνωστο.

Ευτυχώς -όπως φάνηκε- η πίστη πήγαινε πάντοτε πλάι πλάι με την αμφισβήτηση. Μοιραία, κατά τη γνώμη μου, αφού όλα τα αντικείμενα της πίστης που, κατά καιρούς, λατρεύτηκαν και λατρεύονται, δεν κατάφεραν να δώσουν στον Άνθρωπο τη γνώση που αναζητά, την ασφάλεια και την ευτυχία που επιζητά. Αντίθετα, κατέληξαν να διαμορφώσουν διάφορα συστήματα κανόνων ηθικής, προκειμένου να εξευμενίσουν το εκάστοτε αντικείμενο της πίστης, που τελικά στο τέλος εγκαταλείπονταν, αφού καταπίεζαν τον Άνθρωπο με κανόνες που δεν ανταποκρίνονταν στη φύση του ως Ον.

Τον τελευταίο αιώνα, εξαιτίας της ραγδαίας τεχνολογικής προόδου, υπήρξε μια μετατόπιση στο πεδίο αναζήτησης του αντικειμένου της πίστης από το πνευματικό επίπεδο στο υλικό. Έτσι, οι Άνθρωποι άρχισαν να πιστεύουν σε ό,τι μπορούσε να αποδείξει η επιστήμη, έστω και αν πολλές φορές κάλυπτε την αδυναμία της με υποθέσεις. Η ύλη αναδείχθηκε σε πρώτη προτεραιότητα και κατέληξε να σημαίνει πολλά περισσότερα από αυτό που πραγματικά εξυπηρετούσε.

Έτσι, φτάσαμε στο σήμερα. Η τεχνολογική πρόοδος δεν τρέχει πλέον με τους ίδιους ρυθμούς και τα υλικά αγαθά άρχισαν να χάνουν την αρχική φήμη που συνοδεύει το καινούργιο. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, ο Άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με το κενό μέσα του.

Πού να πιστέψει λοιπόν, κάποιος; Από πού να πιαστεί;

Το κρίσιμο σημείο είναι ότι ο Άνθρωπος είθισται να στρέφεται στο αντικείμενο της πίστεως κάθε φορά που το καράβι της ζωής του πέφτει σε τρικυμία.

Κι όμως, όταν το καράβι φαίνεται ότι βουλιάζει, εγκαταλείπει κι αυτό το μόνο στήριγμα και κουτρουβαλιέται στο κατάστρωμα, ενώ καταριέται τον καπετάνιο. Κι αν είναι τυχερός μέσα στον πανικό, θα καταλάβει ότι, αφού αυτός είναι στο κατάστρωμα, το καράβι δεν έχει καπετάνιο, είναι ακυβέρνητο.

Και τότε τρέχει στη γέφυρα να πιάσει το τιμόνι μήπως και σωθεί, αλλά και πάλι αναρωτιέται ¨τί να κάνω; πού να πάω;¨ Πάλι χρειάζεται κάποιος να τον καθοδηγήσει.

Κι αν μπορέσει να αφεθεί και με ταπεινότητα να αποδεχτεί αυτό που συμβαίνει, τότε θα γαληνέψει. Τότε θα συνειδητοποιήσει ότι η τύχη του είναι στα δικά του χέρια και ότι χρειάζεται να πάει κόντρα στον καιρό, γιατί αν πάει με το ρεύμα θα παρασυρθεί, αν πάει με τον καιρό στο πλάι, θα βουλιάξει. Ξαφνικά γνωρίζει.

Αυτή είναι η αληθινή Πίστη. Η Πίστη στον ίδιο μας τον Εαυτό, στο Μέσα μας! Ό,τι Θείο υπάρχει στο Σύμπαν βρίσκεται μέσα μας!

Όσες φουρτούνες και τρικυμίες να έρθουν στη ζωή, όσα μαύρα σύννεφα και ομίχλη καλύπτουν τον ορίζοντα, πάντα η αληθινή Πίστη οδηγεί στο Φως και τη νηνεμία.

Γιατί η αληθινή Πίστη είναι σαν πυξίδα!
Πάντα δείχνει προς την Αλήθεια!

Από τη Σεξουαλικότητα στην Πνευματικότητα

του Michael Aivanhov

Όλος ο κόσμος λέει: «Ο ήλιος ανατέλλει, ο ήλιος δύει...»
Ναι, αυτό είναι αλήθεια, άλλα είναι και λάθος. Είναι αλήθεια από την άποψη της γης, από γεωκεντρική άποψη έχετε δίκιο. Αλλά από ηλιοκεντρική άποψη, από ηλιακή, είναι λάθος. Όλοι παρατηρούν τη ζωή από την άποψη της γης και φυσικά έχουν δίκιο να λένε: «Πρέπει να φάμε, να κερδίσουμε χρήματα, να επωφεληθούμε τις απολαύσεις...».

Αλλά αν τοποθετούνταν από την ηλιακή άποψη, δηλαδή από τη θεία, πνευματική άποψη, θα έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά. Και αυτή ή άποψη πού έχω, μου επιτρέπει να σας παρουσιάσω τη φύση της αγάπης και της σεξουαλικότητας με έναν εντελώς άλλο τρόπο.

Κατ' αρχήν φαίνεται δύσκολο να διαχωριστεί ή σεξουαλικότητα από την αγάπη. Όλα έρχονται από τη φύση και ό,τι εκδηλώνεται μέσα από τον άνθρωπο σαν ενέργεια είναι από την προέλευσή του, μία φφυσική ενέργεια, αλλά αυτή ή ενέργεια προκαλεί διαφορετικά αποτελέσματα ανάλογα με τον αγωγό μέσα από τον όποιο εκδηλώνεται. Μπορούμε να τη συγκρίνουμε με τον ηλεκτρισμό.

Ο ηλεκτρισμός είναι μία ενέργεια πού αγνοούμε τη φύση της. Όταν όμως περνά μέσα από μία λάμπα γίνεται φως, αν και αυτή ή ίδια δεν είναι φως. Περνώντας από μία ηλεκτρική εστία, γίνεται θερμότητα. Περνώντας μέσα από έναν μαγνήτη, γίνεται μαγνητισμός,περνώντας μέσα από έναν κινητήρα γίνεται κίνηση. Με τον ίδιο τρόπο, υπάρχει μία πρωταρχική κοσμική δύναμη πού παίρνει γήινη όψη σύμφωνα με το όργανο του ανθρώπου μέσα από το όποιο εκδηλώνεται. Διαμέσου του εγκεφάλου, γίνεται νοημοσύνη, λογική, διαμέσου του ηλιακού πλέγματος ή του κέντρου Χάρα, γίνεται αίσθηση και συναίσθημα, όταν περνά από το μυϊκό σύστημα γίνεται κίνηση, και όταν περνά από τα γεννητικά όργανα γίνεται έλξη για το άλλο φύλο. Αλλά είναι πάντα ίδια ενέργεια.

Η σεξουαλική ενέργεια έρχεται λοιπόν από πολύ ψηλά, αλλά περνώντας από τα σεξουαλικά όργανα προκαλεί αισθήσεις όπως έναν ερεθισμό, μία επιθυμία προσέγγισης και μπορεί, μέσα σ' αυτές τις εκδηλώσεις να μην υπάρχει καμιά απολύτως αγάπη. Έτσι συμβαίνει στα ζώα. Σε ορισμένες περιόδους του χρόνου ζευγαρώνουν αλλά το κάνουν από αγάπη; Συχνά αλληλοσπαράζονται και σε ορισμένα μάλιστα έντομα όπως σ’ ένα είδος ακρίδας ή σε ορισμένες αράχνες, το θηλυκό τρώει το αρσενικό. Είναι από αγάπη; Όχι, είναι καθαρή σεξουαλικότητα.

Η αγάπη αρχίζει όταν αυτή ή ενέργεια αγγίζει συγχρόνως και άλλα κέντρα στον άνθρωπο την καρδιά, τον εγκέφαλο, την ψυχή και το πνεύμα. Τότε αυτή ή έλξη, αυτή ή επιθυμία πού έχει να πλησιάζει κανείς κάποιον, φωτίζεται από σκέψεις, από συναισθήματα, και δεν ζητά μία καθαρά εγωιστική ικανοποίηση, όπου δεν λογαριάζεται καθόλου ό σύντροφος.

Η αγάπη είναι σεξουαλικότητα αν θέλετε αλλά πλατιά, φωτισμένη, μεταμορφωμένη. Η αγάπη έχει τόσους βαθμούς και εκδηλώσεις, ώστε δεν μπορούμε ούτε να τούς αριθμήσουμε, ούτε να τούς ταξινομήσουμε.

Συμβαίνει π.χ., ένας άνδρας να αγαπά μία νέα και όμορφη γυναίκα, χωρίς όμως να έλκεται και φυσικά από αυτή, θέλει να τη βλέπει ευτυχισμένη, υγρή, μορφωμένη, πλούσια και καλά τοποθετημένη στην κοινωνία, κ.τ.λ...

Πώς να το εξηγήσουμε αυτό; Δεν είναι σεξουαλικότητα, αλλά αγάπη. Είναι λοιπόν, ένας ανώτερος βαθμός. Αλλά πρέπει να υπάρχει και εδώ λίγη σεξουαλικότητα σ’ αυτή την αγάπη, γιατί μπορεί να ρωτήσει κανείς γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν συνδέθηκε μ' ένα άλλο πρόσωπο, μία γυναίκα γριά και άσχημη, ή έναν άλλο άνδρα; Ναι, αν το αναλύσουμε, θα ανακαλύψουμε έναν αδύνατο βαθμό σεξουαλικότητας.

Η σεξουαλικότητα, η αγάπη, δεν είναι λοιπόν παρά ένα θέμα βαθμιδών. Όταν δεν επιμένετε μόνο πάνω σε μερικές χυδαίες φυσικές αισθήσεις αλλά αισθάνεστε τις ανώτερες βαθμίδες αυτής της κοσμικής δύναμης να σας κυριεύουν αυτή είναι αγάπη και τότε επικοινωνείτε με τις ουράνιες περιοχές. Αλλά πόσοι άνθρωποι από τη στιγμή πού ικανοποίησαν την επιθυμία χώρισαν ή ακόμη και ήρθαν στα χέρια! Αυτό πού μετράει για αυτούς είναι μόνο να ξαλαφρώσουν, να απαλλαγούν από μία ένταση κι αν ύστερα από λίγο καιρό αυτή ή ενέργεια μαζευτεί και πάλι μέσα τους ξαναγίνονται χαμογελαστοί και τρυφεροί, αλλά με τό μοναδικό σκοπό να ικανοποιήσουν και πάλι τη φύση τους. Τι αγάπη μπορεί να υπάρχει σ’ αυτό;

Έχει κανείς ανάγκες, επιθυμίες κι αυτό είναι φυσικό, προπαντός όταν είναι νέος. Η φύση, που τα προέβλεψε όλα βρήκε πώς αυτό είναι αναγκαίο για τη διάδοση τού είδους. Αν ο άνδρας και ή γυναίκα έμεναν ψυχροί ο ένας απέναντι στον άλλο, αν είχαν απαλλαγεί από αυτές τις παρορμήσεις και τα ένστικτα, θα ήταν το τέλος για την ανθρωπότητα. Άρα, είναι ή φύση πού σπρώχνει τα όντα να πλησιάζουν το ένα το άλλο.

Μπορούμε να πούμε ότι η σεξουαλικότητα είναι μία τάση καθαρό εγωκεντρική, πού σπρώχνει το ανθρώπινο ον να μην αναζητά παρά την απόλαυσή του κι αυτό μπορεί να το οδηγήσει στη μεγαλύτερη σκληρότητα γιατί δεν σκέφτεται τον άλλο, δεν κοιτάζει παρά μόνο πώς να ικανοποιηθεί. Ενώ ή αγάπη, ή πραγματική αγάπη σκέφτεται κατ' αρχήν την ευτυχία του άλλου, βασίζεται πάνω στη θυσία, θυσία του χρόνου, των δυνάμεων, του χρήματος, για να βοηθήσει τον άλλο, για να του επιτρέψει να ανοιχτεί και να αναπτύξει όλες του τις δυνατότητες.

 Και ή πνευματικότητα αρχίζει ακριβώς εκεί που ή αγάπη κυριαρχεί τη σεξουαλικότητα, όταν το ανθρώπινο ον γίνεται ικανό να ξεριζώσει κάτι από μέσα του για το καλό του άλλου. Όσο δεν είναι ικανός κανείς να στερηθεί από οτιδήποτε, αυτό δεν είναι αγάπη. Όταν ένας άνδρας ρίχνεται πάνω σε μία κοπέλα, σκέφτεται το κακό πού μπορεί να τής κάνει; Όχι, και είναι μάλιστα έτοιμος να τη σκοτώσει για να ικανοποιήσει τα ένστικτά του. Αυτή είναι ή σεξουαλικότητα, ένα ένστικτο καθαρά κτηνώδες.

Θα πείτε: «Είναι φανερό πώς εδώ δεν υπάρχει τίποτα το θείο!» Απεναντίας, ή σεξουαλικότητα είναι θεϊκής καταγωγής αλλά όσο το ανθρώπινο ον δεν ξέρει να αυτοκυριαρχείται, οι εκδηλώσεις του δεν είναι θείες. Αυτό το καλό πού έχει ή σεξουαλικότητα είναι ότι εργάζεται για τη διάδοση του είδους, αλλά αν την κατευθύνει κανείς μόνο προς την απόλαυση είναι αποτυχία. Σήμερα, έχουν εφεύρει απίθανα πράγματα σ' αυτό τον τομέα. Υπάρχει το χάπι αλλά πουλάνε επίσης και πολλά προϊόντα και αντικείμενα πού δεν θέλω να τα κατονομάσω. Δεν πρόκειται για τη διάδοση του είδους, αλλά αποκλειστικά για την ηδονή.

Δεν θα σταθώ πάνω σ' αυτό το θέμα για να συζητήσω αν αυτά τα πράγματα πρέπει να υπάρχουν ή όχι. Στη σημερινή κατάσταση της ανθρωπότητας ακόμη και ηθικολόγοι, ακόμη και θρησκόληπτοι, βρήκαν ότι αυτά είναι απαραίτητα να υπάρχουν γιατί ή κατώτερη φύση ή κτηνώδης φύση στον άνθρωπο είναι ακόμη τόσο δυνατή ώστε, αν δεν την αφήσει κανείς να εκδηλωθεί θα προκαλέσει φαινόμενα ακόμη πιο επιζήμια. Λοιπόν, δεν θα σταθώ πάνω σ' αυτό, λέω μόνο ότι είναι κρίμα που δεν διδάσκουν τους ανθρώπους πάνω στα οφέλη που θα έχουν αν ελέγχουν αυτή την ενέργεια ώστε να τη χρησιμοποιούν για ένα θείο σκοπό, για τις πνευματικές εργασίες, αντί να τρέχουν σε αναζήτηση κάθε λογής προϊόντων και παρασκευασμάτων που ικανοποιούν την ηδονή.

Μεταξύ της αγάπης και της σεξουαλικότητας δεν υπάρχει διαφορά στις εξωτερικές τους εκδηλώσεις είναι οι ίδιες χειρονομίες, οι ίδιες αγκαλιές, τα ίδια φιλιά. Η διαφορά είναι ποια κατεύθυνση παίρνουν οι ενέργειες. Όταν σάς σπρώχνει μόνον ό αισθησιασμός, δεν ασχολείστε με το άλλο πρόσωπο, ενώ αν το αγαπάτε, σκέφτεστε προπαντός να το κάνετε ευτυχισμένο. Η σεξουαλικότητα και ή αγάπη δεν διαφέρουν λοιπόν και τόσο στο φυσικό επίπεδο, αλλά διαφέρουν μόνο στο αόρατο επίπεδο, στο ψυχικό, το πνευματικό. Και πώς; Είναι ακριβώς αυτό πού θέλω να σάς αποκαλύψω.

Όλοι όσοι μελέτησαν το θέμα τής σεξουαλικότητας, οι φυσιολόγοι, οι ψυχίατροι, οι σεξολόγοι, δεν ανακάλυψαν ποτέ τι συμβαίνει στο αιθέριο επίπεδο, το αιθέριο και ρευστό κατά τη σεξουαλική πράξη. Ξέρουν ότι δημιουργούνται ερεθισμοί, πιέσεις, εκκρίσεις, και μάλιστα τις έχουν ταξινομήσει. Αλλά αυτό πού δεν ξέρουν, είναι ότι, όταν πρόκειται για σεξουαλικότητα καθαρά φυσική, βιολογική, εγωιστική, προκαλούνται στα αιθέρια επίπεδα κάθε λογής «ηφαιστειώδεις» εκρήξεις πού εκδηλώνονται με χυδαία σχήματα, με εκπορεύσεις, με θολά χρώματα, όπου το κόκκινο υπερισχύει, αλλά ένα κόκκινο βρώμικο. Και όλες αυτές οι εκπορεύσεις διαχέονται στη γη, όπου όντα σκοτεινά περιμένουν για να πάρουν το γεύμα τους και να χορτάσουν από αυτές τις ζωτικές ενέργειες. Είναι όντα λίγο εξελιγμένα και τρέφονται συχνά από τούς ερωτευμένους. Σάς φαίνεται παράξενο, όμως αυτή είναι ή αλήθεια, οι ερωτευμένοι «δίνουν» συμπόσια στον αόρατο κόσμο.

Στο παρελθόν, συνέβαινε με την ευκαιρία μιας γέννησης, ενός γάμου ή μιας νίκης, οι βασιλείς και οι πρίγκιπες να δίνουν συμπόσια πού διαρκούσαν πολλές μέρες. Τότε όλοι οι ζητιάνοι, οι απόκληροι, πήγαιναν να χορτάσουν, γιατί μοίραζαν σ' όλο τον κόσμο φαγητά. Βλέπετε, είναι το ίδιο φαινόμενο που επαναλαμβάνεται, αλλά σε μιαν άλλη μορφή πού ή επιστήμη δεν έχει ακόμη ανακαλύψει.

Όταν ένας άνδρας και μία γυναίκα έλκονται, αγαπιούνται και ενώνονται, κι αυτοί επίσης «δίνουν» ένα συμπόσιο, κι αυτό το συμπόσιο προσφέρεται δημόσια μπροστά σε πολλά άλλα όντα. Ακόμη κι αν ή ένωσή τους μένει μυστική, δέχονται επισκέψεις από τον αόρατο κόσμο, και δυστυχώς είναι οι νύμφες, τα στοιχειά πού έρχονται για να χορτάσουν με δικά τους έξοδα και να ρουφήξουν τα πάντα, γιατί μέσα σ’ αυτές τις διαχύσεις δεν υπάρχουν παρά πολύ λίγα στοιχεία για την ψυχή, για το πνεύμα, για τη θεία πλευρά.Να γιατί οι ανταλλαγές που κάνουν οι ερωτευμένοι σπάνια τους δίνουν μεγάλα οφέλη, αντίθετα μάλιστα τους φτωχαίνουν το βλέμμα τους, το χρώμα του προσώπου τους, οι κινήσεις τους, και όλος ο τρόπος της συμπεριφοράς τους δείχνουν πώς κάτι δεν είναι πια τόσο ζωντανό και τόσο φωτεινό. Είναι γιατί η αγάπη τους, πού είναι ακόμη πολύ κατώτερη, έλκει σκοτεινά όντα. Γιατί δεν καλούν καλύτερα τα πνεύματα της φύσης, ακόμη και τους αγγέλους και όλα τα φωτεινά πνεύματα που έχουν κι αυτά επίσης ανάγκη να τραφούν.

Όταν ένας μάγος θέλει να εκτελέσει μια ιεροτελεστία αρχίζει, χαράζοντας έναν κύκλο γύρω του για να προφυλαχτεί από τα κακοποιό πνεύματα πού είναι εκεί και τριγυρνούν γύρω του, τον απειλούν, θέλουν να τον βλάψουν, να τον κεραυνοβολήσουν, αλλά δεν μπορούν να μπουν γιατί μέσα σ' αυτό τον κύκλο ο μάγος είναι σε καταφύγιο, σαν να είναι μέσα σ' ένα φρούριο. Ποτέ δεν έμαθαν στους άνδρες και τις γυναίκες να προφυλάγονται από τις καταχθόνιες οντότητες γι' αυτό μια μέρα αναγκάστηκα να πω κάτι πολύ τολμηρό, ότι όλες οι δυστυχίες τής ανθρωπότητας έχουν την καταγωγή τους στην κατώτερη αγάπη μεταξύ ανδρών και γυναικών. Μάλιστα, αν γίνονται όλοι αυτοί οι πόλεμοι και υπάρχουν επιδημίες, είναι εξαιτίας αυτών που κάνουν έρωτα σαν τα ζώα, με ανόητο τρόπο, με σιχαμερό. Γιατί έτσι δίνουν τα υλικά σε όλα τα πνεύματα που επιθυμούν να κάνουν κακό στην ανθρωπότητα και τα τρέφουν και τα δυναμώνουν. Αν οι άνδρες και οι γυναίκες το ήξεραν αυτό, θα ήταν τόσο λυπημένοι, δυστυχισμένοι και αηδιασμένοι γι' αυτό πού κάνουν, ώστε θα προσπαθούσαν να μάθουν πώς να αγαπούν.

Η πνευματοποίηση της αγάπης είναι ό όρος για να έρθει ή Βασιλεία του Θεού. Λοιπόν, αυτοί πού είναι φωτισμένοι, πού έχουν ένα υψηλό ιδανικό για την αγάπη, ας μάθουν ότι μπορούν να υπηρετήσουν τη Βασιλεία τού Θεού μ' αυτή την ενέργεια πού είναι ή σεξουαλική δύναμη. Και τότε, ας αγαπούν, ας αγκαλιάζονται, αλλά με την ιδέα να αφιερώνουν αυτή την αγάπη στο να πραγματοποιήσουν κάτι το θείο. Τότε, θα προκαλέσουν εκπορεύσεις τόσο όμορφες, ώστε οι ίδιοι οι άγγελοι θα μείνουν έκπληκτοι, θα θαυμάζουν, και θα έρθουν να τους φέρουν δώρα.
Λοιπόν το επαναλαμβάνω: όποια και να είναι ή φύση της αγάπης σας, οι χειρονομίες πού θα κάνετε είναι πάντοτε οι ίδιες, πρέπει να πλησιάσετε το ον που αγαπάτε, να το σφίξετε, να το αγκαλιάσετε, να το χαϊδέψετε, τίποτα δεν αλλάζει. Η διαφορά είναι σ' αυτό πού βάζετε μέσα σ' αυτές τις χειρονομίες, κι αυτό είναι πού υπολογίζεται.

Κάποιος λέει: «Α! είδα κάποιον πού αγκάλιαζε κάποια!» και τους καταδικάζει. Ο Ουρανός δεν τα βλέπει αυτά, κοιτάζει τι βάζουν μέσα στο αγκάλιασμά τους, αν αντάλλαξαν κάτι το όμορφο, το αγνό, ο Ουρανός τους ανταμείβει. Στη γη είναι ίσως καταδικασμένοι από τους αμαθείς, αλλά επάνω ανταμείβονται.

Αν βάλετε μέσα στην αγάπη σας την αιώνια ζωή, την αθανασία, την αγνότητα, το φως, ώστε αυτό πού αγαπάτε να μεγαλώνει, να προχωρεί και ν' αναπτύσσεται χάρη σε σάς, τότε πραγματικά αυτό είναι αγάπη, γιατί ή πραγματική αγάπη καλυτερεύει τα πάντα. Αν όμως αγαπάτε κάποιον κι αυτός κινδυνεύει, πρέπει να αναρωτηθείτε για την ποιότητα των συναισθημάτων σας και να πείτε: «Μα λοιπόν, εγώ κατέστρεψα αυτό το ον. Πριν ήταν θαυμάσιο και τώρα καταστράφηκε». Δεν πρέπει, λοιπόν, να είστε και τόσο περήφανος, και θα πρέπει να βρείτε πώς να διορθώσετε τα σφάλματά σας.
Η αγάπη σας πρέπει να κάνει να μεγαλώνει ένα ον. Και μόνο όταν το βλέπετε να αναπτύσσεται χάρη στην αγάπη σας, μπορείτε να είστε περήφανος και ευτυχισμένος και να ευχαριστείτε τον Ουρανό που πετύχατε να το βοηθήσετε και να το προστατέψετε. Αλλά γενικά οι άνθρωποι δεν ασχολούνται μ' αυτά τα πράγματα, και στη συνέχεια έρχονται και μου λένε: «Την αγαπώ, την αγαπώ!...»
«Ναι, απαντώ, ξέρω ότι την αγαπάτε, αλλά σαν μια κότα που βάζετε στην κατσαρόλα για να τη φάτε, την αγαπάτε, την καταβροχθίζετε, και τέλος.»

Όχι, ή αγάπη δεν πρέπει ποτέ να καταβροχθίζει, να καταστρέφει τα όντα. Βλέπετε, ή αγάπη, όπως εγώ την καταλαβαίνω, είναι πολύ διαφορετική από όλα αυτά πού τό πλήθος ή νεολαία, πού δεν έχουν φωτιστεί, μπορούν να φανταστούν. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν να αγαπούν και, στη συνέχεια, για να δικαιολογηθούν, θα μου πουν:
«Δάσκαλε, δεν γνωρίζετε την ανθρώπινη φύση, είναι φοβερή!»

Ά! καλά, δεν γνωρίζω την ανθρώπινη φύση! Αλλά θα τους απαντήσω όμως ότι, όπως έκαναν αυτή την ανθρώπινη φύση δύσκολη να δαμασθεί, έτσι επίσης μπορούν να τη συνετίσουν και να την εξευμενίσουν. Στο παρελθόν δεν έκαναν προσπάθειες, τώρα, λοιπόν, βέβαια, δέχτηκαν μία πολύ δύσκολη φύση. Να πώς εξηγείται αυτό, είναι δικό τους λάθος, αδύνατο να δικαιολογηθούν. Πολλοί αποφάσισαν να μην κάνουν πια προσπάθειες γιατί, δήθεν, είναι αδύνατο ν' αλλάξουν. Ναι, είναι δυνατό ν’ αλλάξουν. Και στο έξης, ακόμη κι αν συναντήσετε μεγάλα εμπόδια, πρέπει να πείτε:
«Ο Δάσκαλος. μας μίλησε γη αυτή την αγάπη και θέλω να τη γνωρίσω». Γιατί πάντοτε να αντιλέγετε ότι ή πραγματικότητα είναι διαφορετική από αυτή που σας παρουσιάζω; Να, ή πραγματικότητα, σαν να μπορούσε αυτή ή λέξη να τα δικαιολογήσει όλα! Μα υπάρχουν πραγματικότητες και πραγματικότητες.

Δεν αρνούμε ότι ή σεξουαλικότητα είναι μία πραγματικότητα, αλλά γιατί να σταματά κανείς σ' αυτή την πραγματικότητα πού είναι τόσο κατώτερη, χυδαία; Υπάρχει ένας άλλος βαθμός πραγματικότητας πού είναι επίσης πραγματικός αλλά και λεπτός. Ορισμένα όντα κατόρθωσαν να συλλάβουν και να ζήσουν αυτή την πραγματικότητα, και τώρα για τίποτα στον κόσμο δεν μπορείτε να τα πείσετε να την εγκαταλείψουν για να γυρίσουν πίσω, δεν θέλουν.
Αλλά και τους άλλους επίσης, δυστυχώς, για τίποτα στον κόσμο δεν μπορείτε να τους πείσετε να δοκιμάσουν να ευρύνουν, να ανεβάσουν το βαθμό της αγάπης τους. Παραμελούν όλες αυτές τις μεγάλες αλήθειες πού μπορούν να τους σώσουν. Εξακολουθούν να κατεβαίνουν χαμηλότερα και στη συνέχεια βέβαια, χάνουν την ψυχική τους γαλήνη και βασανίζονται. Αυτό είναι φυσικό, ή αγάπη τους δεν μπορεί να είναι θαυμάσια παρά για λίγα λεπτά, στη συνέχεια είναι ή στάχτη, οι σκουριές. Λένε: «Ήταν τόσο όμορφο!»
Ναι, ήταν, αλλά δεν είναι πια, δεν κράτησε πολύ, και ο χρυσός έγινε μολύβι. Ενώ ή ουράνια αγάπη μένει αιώνια χρυσός, τίποτα δεν μπορεί να τη σκουριάσει.

Ο άνθρωπος έχει μια κληρονομικότητα και πρέπει να αγωνίζεται ενάντια σ' αυτή την κληρονομικότητα. Από χιλιάδες χρόνια το ανθρώπινο γένος σχημάτισε για την αγάπη μία ορισμένη αντίληψη πού αποτυπώθηκε μέσα στα κύτταρά μας και είναι δύσκολο να τη σβήσουμε. Αλλά δεν είναι λόγος, επειδή δεν κατορθώνετε να μετατρέψετε, από τη μία μέρα στην άλλη, την αντίληψη σας για την αγάπη, να μην πιστεύετε τι λένε οι μεγάλοι Δάσκαλοι, Αν δεν κατορθώνετε ν' αλλάξετε, αυτό πάει να πει, απλούστατα, ότι είστε παραμορφωμένος ή αδύναμος, όχι όμως ότι οι Μύστες σας εξαπατούν.

Όσο έχετε κατώτερες τάσεις, τόσο είστε υποχρεωμένοι να τις ικανοποιείτε, αλλά αυτό δεν πρέπει να σας εμποδίζει να πιστεύετε ότι μία καλυτέρευση είναι δυνατή. Και την ημέρα πού θα κατορθώσετε ν' αναπτύξετε άλλες τάσεις, ύψιστες, θείες, θα κολυμπάτε στον ωκεανό τής Κοσμικής Αγάπης, ενώ πριν δεν τρεφόσαστε παρά με μερικές σκόρπιες σταγόνες από δω και από εκεί (και ακόμη, για να τις βρείτε, τι απογοητεύσεις και δυστυχίες). Τώρα, πού είστε βυθισμένοι σ' αυτό τον κοσμικό ωκεανό, πίνετε, δεν έχετε πια ανάγκη να πάτε να κλέψετε λίγες σταγόνες αγάπης από τούς άλλους.
Αυτοί πού ξέρουν να χρησιμοποιούν τη σεξουαλική δύναμη είναι οι πιο πλούσιοι και οι πιο προνομιούχοι, γιατί αυτή η δύναμη είναι μία ευλογία.

Η σεξουαλική δύναμη είναι ένα χάρισμα της φύσης, μόνο που πρέπει να ξέρει κανείς να τη χρησιμοποιεί. Οι χώρες που έχουν πολύ κάρβουνο ή πετρέλαιο μέσα στο υπέδαφος τους θεωρούνται πλούσιες όταν τα χρησιμοποιούν. Με τον ίδιο τρόπο η σεξουαλική δύναμη είναι μία ενέργεια που ό άνθρωπος πρέπει να μάθει να τη χρησιμοποιεί για να φωτίζει, να ζεστάνει και να κατευθύνει τα πάντα μέσα του.

ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΤΟΞΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ, ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟΞΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΙΣΜΟ

            Πολλοί άνθρωποι παραπονιούνται ότι κάτι πάει στραβά στη ζωή τους ή μέσα τους και ότι δεν αισθάνονται όμορφα, χωρίς όμως να μπορούν να προσδιορίσουν τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθουν ή τι είναι αυτό που φταίει για την αρνητική τους διάθεση. Το παράξενο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι αυτή η αίσθηση δεν προκύπτει μόνο όταν κανείς βιώνει μια δύσκολη περίοδο στη ζωή του, αλλά και όταν όλα πάνε καλά και δεν υπάρχει αντικειμενικός λόγος για να αισθάνεται το άτομο άσχημα. Κι όμως, αισθάνεται ανεξήγητα άσχημα! Πολλοί άνθρωποι το περιγράφουν ως μια αίσθηση ότι «κάτι πάει στραβά», «ένας γενικός εκνευρισμός», μια «κακή διάθεση χωρίς λόγο». Όλες αυτές οι περιγραφές έχουν στη βάση τους έναν κοινό παρονομαστή: τοξικά συναισθήματα που δηλητηριάζουν τη ζωή του ανθρώπου και δεν του επιτρέπουν να χαρεί. Παράλληλα, αυτά τα τοξικά συναισθήματα δεν επιτρέπουν στο άτομο να χαρεί και του δημιουργούν την αίσθηση της τελμάτωσης.

Ποια είναι τα τοξικά συναισθήματα;

Ο θυμός είναι ίσως το νούμερο ένα τοξικό συναίσθημα που βασανίζει τους ανθρώπους. Ο θυμός μπορεί να στρέφεται εξωτερικά, προς άλλους ανθρώπους ή καταστάσεις, και το θυμωμένο άτομο κατηγορεί άλλους για τις δυσκολίες του ή τους προσάπτει ευθύνες για την τωρινή του κατάσταση. Ακόμα, ο θυμός μπορεί να στρέφεται εσωτερικά, σαν αίσθηση προσωπικής ανεπάρκειας και αδυναμίας του ατόμου να ανταπεξέλθει στις καταστάσεις της ζωής. Ο χρόνιος θυμός είναι και ο πιο ύπουλος, γιατί δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη κατάσταση που τον έχει πυροδοτήσει, αλλά πρόκειται για συσσωρευμένο αρνητισμό. Με άλλα λόγια, ο φυσιολογικός θυμός δημιουργείται ως συνέπεια κάποιου αρνητικού που συμβαίνει στη ζωή του ανθρώπου, ο οποίος αντιδρά με θυμό. Όταν υπάρχει μια τέτοια ένα-προς-ένα αναλογία είναι πιο εύκολο να διαχειριστεί κανείς αυτό το συναίσθημα, γιατί ξέρει τι το προκάλεσε και έχει μια εξήγηση για την κακή του διάθεση. Όταν όμως ο θυμός είναι διάχυτος, γενικός και αόριστος και χωρίς συγκεκριμένο αντικείμενο, συνήθως είναι βαθιά ριζωμένος σε γεγονότα και πρόσωπα του παρελθόντος και γι’ αυτό ξεριζώνεται και δυσκολότερα.

Η αίσθηση ή φόβος απώλειας ελέγχου είναι ένα άλλο τοξικό συναίσθημα. Σε αυτή την περίπτωση το άτομο αισθάνεται ότι δεν έχει τον έλεγχο της ζωής του, ότι άγεται και φέρεται από διάφορες καταστάσεις χωρίς να έχει τη δύναμη να αλλάξει τη ροή των γεγονότων. Έτσι, το άτομο καθηλώνεται από το φόβο ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αλλάξει μια κατάσταση, και λυγίζει κάτω από το βάρος του τοξικού αυτού συναισθήματος. Πράγματι, βέβαια, υπάρχουν γεγονότα τα οποία δεν μπορούμε να προβλέψουμε ή να ελέγξουμε (θάνατος, ασθένεια, άτυχες συγκυρίες), όμως μπορούμε να ελέγχουμε τον τρόπο με τον οποίο θα αντιδράσουμε πρακτικά και συναισθηματικά.

Τοξικό συναίσθημα είναι και η αίσθηση του ατόμου ότι το χειραγωγούν άλλοι και δεν του επιτρέπουν να έχει την ευθύνη της δικής του ζωής. Όταν κάποιος αισθάνεται ότι δεν έχει πρωτοβουλία, δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις σχετικά με τις επιθυμίες του και δεν χαράσσει ο ίδιος το μονοπάτι της ζωής του, κατακλύζεται από τοξικά συναισθήματα τα οποία τον μπλοκάρουν ακόμα χειρότερα.

Η αυτολύπηση συγκαταλέγεται επίσης στα τοξικά συναισθήματα, διότι είναι μια περιοριστική στάση ζωής που επιδεινώνει την αρνητική διάθεση του ατόμου, ενώ παράλληλα το εμποδίζει να δει τον εαυτό του από μια πιο θετική σκοπιά και να θέσει σε λειτουργία τα θετικά του στοιχεία. Ο άνθρωπος που λυπάται τον εαυτό του βλέπει μόνο τα ελαττώματά του και δεν μπορεί να αποτιμήσει τα προτερήματά του. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχει μια διαστρεβλωμένη εικόνα του εαυτού του και το τοξικό συναίσθημα ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξει την ψυχική του κατάσταση και τη ζωή του.

Η ζήλια γι’ αυτούς που έχουν όσα το άτομο δε διαθέτει ή η ζήλια γι’ αυτά που θα ήθελε κανείς να έχει και δεν έχει είναι ένα ακόμα τοξικό συναίσθημα. Πολλές φορές ο άνθρωπος που ζηλεύει το κάνει από κεκτημένη ταχύτητα, δηλαδή με ασυνείδητο τρόπο, συγκρίνοντας τον εαυτό του με άλλους –και πάντα βγάζοντας τον εαυτό του ζημιωμένο. Οι άνθρωποι που αισθάνονται ζήλια σπάνια εκτιμούν τον εαυτό τους και αυτά που έχουν και διέπονται από την αίσθηση του ανικανοποίητου. Ξεκινάνε το κυνήγι του «καλύτερου» -οτιδήποτε και αν είναι αυτό- που έχουν ή είναι οι άλλοι, χωρίς αποτίμηση των δικών τους θετικών. Το αποτέλεσμα είναι ότι δηλητηριάζουν τη ζωή τους, αφού είναι καθηλωμένοι στη ζήλια και σπάνια προχωρούν να κατακτήσουν αυτό που επιθυμούν.

Από πού προέρχονται τα τοξικά συναισθήματα;

Αν προσέξει κανείς το καθένα από τα παραπάνω τοξικά συναισθήματα, που αποτελούν μάστιγες της ψυχολογικής ζωής, θα διαπιστώσει ότι όλα έχουν έναν κοινό παρονομαστή: προέρχονται από τον τρόπο σκέψης του ανθρώπου! Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, όλα τα παραπάνω τοξικά συναισθήματα είναι προϊόν σκέψης και δεν αποτελούν μια αυθόρμητη αντίδραση του οργανισμού (πχ φόβος μπροστά σε ένα φίδι) ή μια φυσική ανάγκη (πχ, πείνα ή δίψα). Η σκέψη του ανθρώπου μπορεί να γίνει σύμμαχος ή εχθρός του. Στην περίπτωση των τοξικών συναισθημάτων το άτομο κάνει ένα ή περισσότερα από τα παρακάτω λάθη στον τομέα της σκέψης, η οποία τα δημιουργεί:
Συγκρίνει τον εαυτό του με άλλους, όπου ο άλλος πάντα υπερτερεί
Επιμένει στο παρελθόν (καλό ή κακό) και δεν επεξεργάζεται το παρόν
Εμμένει στα λάθη της πατρικής του οικογένειας, θεωρώντας τα τροχοπέδη στην προσωπική του εξέλιξη (χωρίς να κάνει κάτι για να ξεφύγει από αυτά)
Υιοθετεί τη διπολική σκέψη του στυλ άσπρο-μαύρο, αδυνατώντας να αντιληφθεί και τις ενδιάμεσες αποχρώσεις
Δεν αντιλαμβάνεται την πιθανότητα να κάνει κάτι το ίδιο προκειμένου να αναστρέψει μια κατάσταση και να βοηθήσει τον εαυτό του
Επιμένει σε αρνητικά στοιχεία και δεν μπορεί να κινητοποιήσει τις εσωτερικές θετικές του δυνάμεις

Η λύση

Όταν κάποιος βιώνει τοξικά συναισθήματα στη ζωή του και αισθάνεται μπλοκαρισμένος καλό είναι να κάνει στον εαυτό του ένα μεγάλο δώρο: να απαλλαγεί από αυτά και να τα αντικαταστήσει με θετικά συναισθήματα. Βέβαια, κάτι τέτοιο ακούγεται εύκολο στα λόγια, ενώ το πέρασμα στην πράξη είναι πιο δύσκολο. Η συμβολή του ψυχολόγου και της ψυχοθεραπείας είναι όμως καθοριστική: όταν το άτομο αποφασίσει να δουλέψει με έναν ειδικό πάνω στον τρόπο με τον οποίο βλέπει τα πράγματα και αλλάξει τη δομή της σκέψης του, τότε εύκολα μπορεί να απαλλαγεί από τα τοξικά συναισθήματα και να προχωρήσει στη ζωή του και τις σχέσεις του.

Γιατί βλέπουμε πάντα μία πλευρά της Σελήνης

Αντικρίζουμε το 59% της επιφάνειας του φεγγαριού
Η Σελήνη είναι ο μοναδικός φυσικός δορυφόρος της Γης και το δεύτερο κατά σειρά λαμπρότητας σώμα που αντικρίζουμε στο ουράνιο στερέωμα.

Είναι ο πέμπτος μεγαλύτερος δορυφόρος στο ηλιακό σύστημα και έχει διάμετρο 3476 km, περίπου το ένα τέταρτο της γήινης διαμέτρου και το 1/81 της μάζας της Γης. Η Σελήνη έχει θερμοκρασίες που ποικίλλουν από 123°C στην ημέρα έως -170°C τη νύχτα στον ισημερινό, και κάτω από -233°C στους μόνιμα σκιασμένους πολικούς κρατήρες.
Η απόσταση της Σελήνης από τη Γη κυμαίνεται από 356.400 km έως 406.700 km.
Περιστρέφεται στον ελαφρώς κεκλιμένο άξονά της σε 27 ημέρες 7 ώρες και 43 λεπτά, ακριβώς στον ίδιο χρόνο που διαρκεί η τροχιακή περιφορά της γύρω από τη Γη. Αυτός ο συντονισμός είναι και ο λόγος που από τη Γη βλέπουμε πάντα την ίδια όψη της, κάτι που οφείλεται στην βαρυτική έλξη από τη Γη.
Όμως η πλευρά που βλέπουμε αλλάζει ελαφρώς στα όρια της, ως αποτέλεσμα αρκετών φαινομένων, όπως για παράδειγμα της λίκνισης ή μετάπτωσης, με αποτέλεσμα στη Γη είναι ορατό το 59% της επιφάνειάς της, γράφει η Wikipedia.
Όταν δημιουργήθηκε η Σελήνη η ταχύτητα περιστροφής και η τροχιά της ήταν πολύ διαφορετική από ότι είναι τώρα.
Με την πάροδο του χρόνου, το βαρυτικό πεδίο της Γης επιβράδυνε σταδιακά την περιστροφή της Σελήνης, μέχρι που η τροχιακή περίοδος και η ταχύτητα περιστροφής σταθεροποιήθηκαν, με αποτέλεσμα να «κοιτάζει» πάντα προς τη Γη η μία πλευρά του φεγγαριού.
Το γεγονός ότι μπορούμε να βλέπουμε περίπου το 59% της επιφάνειας της Σελήνης και όχι το 50% οφείλεται στο ότι η τροχιά της γύρω από τη Γη δεν είναι ακριβώς κυκλική, αλλά ελλειπτική, γράφει ο Daven Hiskey στο todayifoundout.com.
Καθώς η απόστασή της από τη Γη μεγαλώνει και μικραίνει, αλλάζει η γωνιακή της ταχύτητα, ενώ η ταχύτητα περιστροφής παραμένει ίδια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μπορούμε να βλέπουμε ένα επιπλέον 9% της επιφάνειάς της, απ’ ό,τι θα συνέβαινε αν ακολουθούσε κυκλική τροχιά.
Στη θεωρία, σε μερικά δεκάδες δισεκατομμύρια χρόνια από τώρα, αυτό που θα συμβεί θα είναι το εξής: η Γη θα «κοιτάζει» πάντα προς τη Σελήνη από τη ίδια πλευρά, περιστρεφόμενη μόνο μία φορά ανά σεληνιακό κύκλο, κάτι που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις θα συμβαίνει μέσα σε 47 περίπου ημέρες.
Όλα αυτά βέβαια στη θεωρία, συνεχίζει ο αρθρογράφος, γιατί σε περίπου 1 με 2 δισεκατομμύρια χρόνια η φωτεινότητα του Ήλιου θα έχει αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό που θα εξατμιστεί όλο το νερό από την επιφάνεια της Γης, με αποτέλεσμα να «εξαφανιστούν» οι παλίρροιες των ωκεανών εντελώς, που παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην αλληλεπίδραση Γης-Σελήνης-Ήλιου.
Βέβαια, θα σημειωθεί κάποια διόγκωση στο φλοιό της Γης που θα συνεχίσει τη διαδικασία αυτή, ωστόσο σε μικρότερο βαθμό.
Όπως και να έχει, καταλήγει ο αρθρογράφος, φαίνεται πως στα επόμενα… δισεκατομμύρια χρόνια, οι άνθρωποι που θα υπάρχουν στον πλανήτη μας μάλλον θα πρέπει να βρουν καινούριο «σπιτικό».