Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

Τό νόημα της Ζωής...

Τι είναι αυτό που δίνει νόημα στις ζωές μας;
Τι μας κάνει χαρούμενους;
Μπορούμε ποτέ να είμαστε απομονωμένοι σε έναν όλο και περισσότερο συνδεδεμένο, ελεγχόμενο κόσμο;
Είναι ο κόσμος που ζούμε απόλυτα ελεγχόμενος ή απλά χαοτικός;

O άνθρωπος που αντιμετωπίζει την ίδια τη ζωή του και αυτή των συνανθρώπων του
σαν κάτι χωρίς νόημα δεν είναι απλά δυστυχής αλλά και σχεδόν ανάξιος να ζει.Τι ασυνήθιστη κατάσταση είναι αυτή η δική μας, των θνητών! Καθένας από εμάς βρίσκεται εδώ για μια σύντομη διαμονή.

Δε γνωρίζει για ποιο σκοπό, αν και μερικές φορές το διαισθάνεται.
Αλλά από τη σκοπιά της καθημερινής ζωής, χωρίς να πηγαίνουμε βαθύτερα,
υπάρχουμε για τους συνανθρώπους μας - πρώτιστα γι αυτούς που από τα χαμόγελά τους και την καλή τους κατάσταση εξαρτάται η ευτυχία μας και έπειτα για όλους αυτούς τους άγνωστους σε μας προσωπικά, με τις τύχες των οποίων όμως είμαστε δεμένοι μέσω δεσμών συμπάθειας.

Εκατοντάδες φορές καθημερινά υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι η εσωτερική και η εξωτερική ζωή μου εξαρτώνται από την εργασία άλλων ανθρώπων, ζωντανών και νεκρών, και πως πρέπει να προσπαθήσω να δίνω στον ίδιο βαθμό που έχω δεχτεί και ακόμα δέχομαι.

Είμαι σε μεγάλο βαθμό αφοσιωμένη σε μια απλή ζωή και συχνά καταπιέζομαι από την αίσθηση ότι απορροφώ ένα άχρηστο ποσό από την εργασία των συνανθρώπων μου.

Θεωρώ τις ταξικές διαφορές αντίθετες προς τη δικαιοσύνη και σε τελευταία ανάλυση βασισμένες στη δύναμη.

Επίσης θεωρώ ότι η απλή ζωή είναι καλή για όλους, φυσιολογικά και διανοητικά.

Τι ασυνήθιστη κατάσταση είναι αυτή η δική μας, των θνητών!
Καθένας από εμάς βρίσκεται εδώ για μια σύντομη διαμονή.
Δε γνωρίζει για ποιο σκοπό, αν και μερικές φορές το διαισθάνεται.
Αλλά από τη σκοπιά της καθημερινής ζωής, χωρίς να πηγαίνουμε βαθύτερα,
υπάρχουμε για τους συνανθρώπους μας - πρώτιστα γι αυτούς που από τα χαμόγελά τους και την καλή τους κατάσταση εξαρτάται η ευτυχία μας και έπειτα για όλους αυτούς τους άγνωστους σε μας προσωπικά, με τις τύχες των οποίων όμως είμαστε δεμένοι μέσω δεσμών συμπάθειας.

Επίσης θεωρώ ότι η απλή ζωή είναι καλή για όλους, φυσιολογικά και διανοητικά.
Τα ιδανικά που μου φώτισαν το δρόμο και που κάθε στιγμή μού έδιναν κουράγιο για να αντιμετωπίσω τη ζωή ευδιάθετα υπήρξαν η Αλήθεια, η Καλοσύνη και η Ομορφιά της Ψυχής...

Χωρίς την έννοια της αδελφότητας με ανθρώπους με παρόμοιες σκέψεις, τη φροντίδα για το αντικειμενικό, το αιώνια απραγματοποίητο στο χώρο της τέχνης και της επιστημονικής έρευνας, η ζωή θα μου φαινόταν άδεια.

Το πολυτιμότερο  πράγμα στη μεγαλοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής για μένα.
είναι η δημιουργία  η ευαίσθησία  η προσωπικότητα.....

Ο  καθένας μας έχει συγκεκριμένα ιδανικά που καθορίζουν την κατεύθυνση των προσπαθειών του και της κρίσης του.

Το Νόημα Της ζωής... ΖΩ...!

Μαρία Ιωσηφίδου

Μιλούν οι Σφίγγες;

Ένας φανταστικός διάλογος ανάμεσα στις δύο ακέφαλες, Σφίγγες του τάφου της Αμφίπολης, υποστηρίζοντας πως η δόξα των προγόνων μας στάθηκε για τους εμάς τους Έλληνες ευχή και κατάρα.

«Είπε η μία Σφίγγα:

• Τι κακό μας βρήκε, συντρόφισσα! Τόσους αιώνες είχαμε την ησυχία μας. Τώρα ντακ-ντουκ οι αξίνες, γκουρ-γκουρ τα μηχανήματα... Θα είχα πάθει πονοκέφαλο, αν είχα κεφάλι!

• Μπα – και που είχες κεφάλι, μόνο για πονοκέφαλο έκανε. Σκέφτηκες ποτέ κάτι έξυπνο;

• Πάντα πρώτη στην κακία! Δεν σου λέει τίποτα που γίναμε διάσημες στα γεράματα; Στα νιάτα μας ούτε μας κοίταγε κανείς. Γεμάτος τότε ο κόσμος με Σφίγγες και αγάλματα.

• Και τώρα προσωρινή είναι η δόξα μας. Έτσι και ανοίξει ο τάφος, ποιος θα ασχοληθεί μαζί μας;

• Εκτός αν είναι άδειος... και μείνουμε μόνον εμείς.

• Μπα… και πάλι. Σαν την μεγάλη θεία μας μας στην Αίγυπτο, εκείνη στην Γκίζα, δεν θα γίνουμε ποτέ!

• Λες να είναι άδειος ο τάφος;

• Πού να ξέρουμε εμείς, καρφωμένες απέξω; Πολλοί πέρασαν από εδώ. Πάντως, οι τωρινοί μας φέρονται καλά. Με το γάντι, να μη μας πληγώσουν.

• Περιμένουν πολλά και φοβάμαι πως θα απογοητευθούν. Όλοι έχουν εδώ εναποθέσει μεγάλες ελπίδες.

• Περίεργοι αυτοί οι άνθρωποι. Ζητάνε από το παρελθόν να τους δώσει μέλλον.

• Οι συγκαιρινοί μας ήταν αλλιώς. Χτίζανε το μέλλον μόνοι τους.

• Αυτοί τώρα ψάχνουν για μία ακτίνα φωτός, για μια ελπίδα. Έτσι και βρουν τον τάφο του Μεγάλου χαθήκανε!

• Γιατί;

• Θα πάρουν τα μυαλά τους αέρα. Θα στήσουν τέτοιο πανηγύρι, που θα ξεχάσουν τα πάντα. Και τα προβλήματά τους και τις δουλειές τους, και τις ανάγκες τους. Θα νομίζουν πως με μαγικό τρόπο θα λυθούν όλα τα θέματα που τους απασχολούν. Θα πάνε κι άλλα χρόνια πίσω.

• Λες πως θα είναι καλύτερα, να μη βρουν κάτι;

• Δεν ξέρω. Η δόξα των προγόνων στάθηκε για αυτούς ευχή και κατάρα. Τους βοήθησε βέβαια να ελευθερωθούν και να αναγνωριστούν, αλλά μετά τους μπέρδεψε και τους συνέθλιψε. Λοιπόν ίσως καλύτερα γι αυτούς, τώρα, ένας κενός τάφος…»


Προφανώς για πολλούς από εμάς, είναι οδυνηρό να αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα. Δυστυχώς έχουμε εναποθέσει όλες μας τις ελπίδες για την αναπτέρωση του Εθνικού μας γοήτρου, ξανά στα έργα και στο κλέος των αρχαίων προγόνων. Οι ξένοι μας λένε "κλέφτες" και "επαίτες", ε λοιπόν εμείς στερούμενοι παρόντος, ευελπιστούμε να τους "τρίψουμε στα μούτρα" το κλέος του παρελθόντος, θυμίζοντας τους, πως όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες και τάφους όπως της Αμφιπόλεως αυτοί έτρωγαν βελανίδια..

Το έχω ξαναγράψει πολλές φορές, και θα το ξαναγράψω, τα πλοία δεν πλέουν με χθεσινό άνεμο...Το παρελθόν μπορεί υπό προϋποθέσεις να σηματοδοτήσει το μέλλον, αλλά αυτό εξαρτάται από τις επιλογές και τις δράσεις μας. Η Ελληνικότητα δεν είναι κληρονομικό χάρισμα ούτε κρύβεται στο DNA, ή στον Σείριο... (!) είναι μία καθημερινή κατάκτηση στον χρόνο....! Ο Έλληνας έχει χάσει δυστυχώς εδώ και δεκαετίες τον προσανατολισμό και την ταυτότητα του.

Η αναφορά στο αρχαίο Κλέος είναι ώς ένα βαθμό κατανοητή, και δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα ή μόνο τώρα. Ήδη από τον 1ο αιώνα μ.χ , περίοδο κατά την οποία το αρχαίο κλέος ήταν ήδη παρελθόν, ο ρήτορας και φιλόσοφος Δίων ο Προυσαεύς αναφέρει σε ομιλία του, έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τα λόγια του:

"Στο παρελθόν, η κοινότητα μας (οι Έλληνες) κέρδισε την τεράστια φήμη της με τη συμβολή πάρα πολλών. Πάρα πολλοί ήταν εκείνοι που συνέβαλαν στη μεγαλοσύνη της Ελλάδας: εσείς οι Ρόδιοι, αλλά και οι Αθηναίοι, οι Λακεδαιμόνιοι, οι Θηβαίοι, οι Κορίνθιοι για μια περίοδο, οι Αργείοι άλλοτε. αλλά σήμερα, κανένας από αυτούς δεν έχει πλέον οποιοδήποτε κύρος: Οι μεν έχουν εκμηδενιστεί και εξαφανίστηκαν. Όσο για τους άλλους, έχουν ατιμωθεί με τον τρόπο που ξέρουμε και έχουν απολέσει από κάθε άποψη την αρχαία τους δόξα, πιστεύοντας ηλιθίως πως απολαμβάνουν μια καλή ζωή, ενώ θεωρούν πλεονέκτημα το ότι μπορούν να συμπεριφέρονται άσχημα, χωρίς κανένας να τους εμποδίζει.

..Όμως αυτό που ήταν κάποτε οι πρόγονοί μας χάνεται σιγά σιγά, καθώς έχουν ολοκληρωτικά ξεπέσει, χυδαία και ατιμωτικά. Παρατηρώντας λοιπόν τους σημερινούς ανθρώπους, μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο υπέροχα και λαμπερά ζούσαν εκείνοι στο παρελθόν. Κανένας, και μόνον οι πέτρες έχουν μείνει για να υπομνήσκουν ακόμα την ευγένεια και τη μεγαλωσύνη της Ελλάδας. Πρόκειται για τα ερείπια των κτιρίων, επειδή εκείνοι που κατοικούν και κυβερνούν ακόμα αυτές τις πόλεις, θα έλεγε κανείς ότι δεν είναι απόγονοι ούτε καν των Μυσών. Έτσι λοιπόν, οι πόλεις που καταστρέφονται εξ ολοκλήρου έχουν περισσότερες πιθανότητες, για μένα, από εκείνες που έχουν τέτοιους κατοίκους, επειδή η μνήμη τους διαιωνίζεται άθικτη και η φήμη τους δεν υποφέρει τη σύγκριση με τη παρελθούσα λαμπρότητά τους. το ίδιο, τηρουμένων των αναλογιών, ισχύει και για τους νεκρούς, είναι προτιμότερο να καταστρέφεται το σώμα τους και κανείς να μη μπορεί να το δει, παρά να παρουσιάζεται σε κατάσταση σήψης".!

 Ο καθηγητής Λιαντίνης στο βιβλίο του "Γκέμμα", στο κεφάλαιο "Ο Ελληνοέλληνας", ανέφερε σχετικά:

"Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μια ιστορία που ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. Και απορεί, πώς και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της. Οι ξένοι όμως, σαν συλλογιούνται την ελληνική ιστορία, την αρχαία εννοώ, γιατί για τη νέα δεν έχουν ακούσει, και βάλουν απέναντι της εμάς τους Νεοέλληνες, φέρνουν στο μυαλό τους άλλες παραστάσεις. Φέρνουν στο μυαλό τους κάποιους καμηλιέρηδες που περπατούν στο Καρνάκ και στη Γκίζα.

Τι σχέση ημπορεί να 'χουν, συλλογιούνται, ετούτοι οι φελλάχοι του Μισιριού σήμερα με τους αρχαίους Φαραώ, και το βασιλικό ήθος των πυραμίδων τους;

Την ίδια σχέση βρίσκουν οι ξένοι στους σημερινούς Έλληνες με τους αρχαίους. Οι θεωρίες των διάφορων Φαλμεράυερ έχουν περάσει στους Φράγκους. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι τους αποσβολώσαμε με τους ιστορικούς, τους γλωσσολόγους, και τους λαογράφους μας. Λάθος. Κρύβουμε το κεφάλι με το λιανό μας δάχτυλο. Και βέβαια. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο μέγας γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις έλεγε αυτά που έλεγε, -ορθά- κι από την άλλη έβριζε το Σολωμό μας αγράμματο, και τη γλώσσα του σκύβαλα και μαλλιαρά μαλλιά;

Σχέση με τους αρχαίους Έλληνες έχουμε εμείς, λένε οι Γάλλοι, οι Εγγλέζοι και οι Γερμανοί. Εμείς, που τους ανακαλύψαμε, τους αναστυλώσαμε, τους εξηγήσαμε. Για τους Ευρωπαίους οι Νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα σε βαλκανιλίκι, τουρκολογιά και αράπηδες. Είμαστε οι ορτοντόξ. Με το ρούσικο τυπικό στη γραφή, με τους κουμπέδες και τους τρούλλους πάνω από τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στους τοίχους των εκκλησιών. Οι Ευρωπαίοι βλέπουνε τους πολιτικούς μας να ψηφίζουν στη Βουλή να μπει το 'ορθόδοξος' στην ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, κατά τη διαταγή των παπάδων, και κοιτάνε ανακατωμένοι και ναυτιάζοντας κατά το θεοκρατικό Ιράν και τους Αγιατολάχους. Τέτοιοι οι βουλευτές μας, ακόμη και της Αριστεράς. 'Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί (sic) εκατάστρεψαν το έθνος. Έτσι γράφει ο Παπαδιαμάντης...

 Ως επίλογο θα χρησιμοποιήσω τα λόγια του Καζαντζάκη, ο οποίος σε συνέντευξη του στην Γαλλική Ραδιοφωνία (Παρίσι), 6 Μαΐου 1955 έλεγε (για τους Έλληνες που ζούσαν τότε στο εξωτερικό - κάτι που προφανώς ισχύει γενικότερα για όλους τους Έλληνες ) :

" Οι Έλληνες έχουν την περηφάνεια της φυλής τους, νιώθουν ότι όντας Έλληνες έχουν την ευθύνη να είναι αντάξιοι των προγόνων τους. H πεποίθησή τους, ότι κατάγονται από τον Πλάτωνα και τον Περικλή, μπορεί ίσως να είναι μια ουτοπία, μια αυθυποβολή χιλιετιών, όμως αυτή η αυθυποβολή, γενόμενη πίστη, ασκεί μια γόνιμη επίδραση στη νεοελληνική ψυχή. Χάρη σ' αυτή την ουτοπία επέζησαν οι Έλληνες. Μετά από τόσους αιώνες εισβολών, σφαγών, λιμών, θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί. Όμως η ουτοπία, που έγινε πίστη, δεν τους αφήνει να πεθάνουν. H Ελλαδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα..."

Όπως επίσης: "Τίποτα δεν είναι βέβαιο· και γι’ αυτό κι' η ευθύνη κάθε λαού και κάθε ατόμου στην άμορφη, αβέβαιη εποχή μας είναι πιο, παρά ποτέ, μεγάλη. Γιατί σε τέτοιες αβέβαιες, γεμάτες πιθανότητες εποχές, η συνεισφορά του λαού και του ατόμου μπορεί νάχει ανυπολόγιστη αξία...", αλλά και :"Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει".!

Oι κατέχοντες την γνώση

…«Γι’ αυτό οι κατέχοντες την γνώση δεν αρέσκονται στους πολλούς ούτε οι πολλοί τους θέλουν. Τους θεωρούν μανιακούς και τους περιγελούν, και τους μισούν και τους καταφρονούν και σε ορισμένες περιπτώσεις τους φονεύουν».

…«Τις συζητήσεις με τους πολλούς να τις αποφεύγεις. Δεν θέλω να τους αποφεύγεις από φθόνο, αλλά διότι από τους πολλούς θα θεωρηθείς γελοίος. Και αυτά τα λόγια έχουν ελάχιστους ακροατές και σύντομα ούτε λίγους θα έχουν. Έχουν κάτι ιδιαίτερο μέσα τους αυτά τα λόγια, τους κακούς τους παρορμούν μάλλον προς την κακία, γι’ αυτό πρέπει να αποφεύγει κανείς τους πολλούς, επειδή αυτοί δεν αντιλαμβάνονται την αρετή των λόγων αυτών...

... Κάθε ανθρώπινο ζώο παρουσιάζει μεγάλη ροπή προς την κακία και γίνεται σύντροφός της, γι’ αυτό και ευχαριστιέται με αυτήν. Αυτό λοιπόν το ζώο, εάν μάθει ότι ο κόσμος γεννιέται και ότι τα πάντα γίνονται σύμφωνα με την πρόνοια και την ανάγκη και ότι πάνω από όλα αυτά κυριαρχεί η ειμαρμένη, δεν θα γίνει πολύ χειρότερο από τον εαυτό του; Αφού καταφρονήσει, δηλαδή, το σύμπαν ως γεννημένο και αποδώσει τις αιτίες του κακού στην ειμαρμένη, δεν θα υποστεί κανένα κακό έργο. Γι’ αυτό πρέπει να φυλάγεται κανείς από αυτούς, ώστε μέσα στην άγνοιά τους να είναι λιγότερο κακοί, από τον φόβο που προκαλεί στις ψυχές τους το άγνωστο».

Απόσπασμα από τα Ερμητικά κείμενα

Ευ/α–γνωμοσύνη

Συνηθίζουμε να λέμε «ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος».
 
Πριν ασχοληθούμε όμως με αυτούς που όντως επιβεβαιώνουν την παραπάνω ρήση ας σταθούμε στο πόσο πραγματικοί ευεργέτες είμαστε εμείς οι ίδιοι . Κάνουμε το καλό με προθέσεις αγνές, ακόμα και χωρίς να μας το ζητάνε ή μόνο όταν βλέπουμε κάποιον να πέφτει στην ανάγκη μας;
 
Προβαίνουμε στην όποια θετική πράξη επειδή το θέλουμε εκ βαθέων και χωρίς προσμονές ανταπόδοσης ή με τη δράση μας δημιουργούμε καταστάσεις «δούναι και λαβείν»;
 
Ενεργούμε αθόρυβα ή προσπαθούμε με κάθε τρόπο να διαλαλήσουμε την ευεργεσία μας;
 
Κάθε φορά που επιτελούμε ένα έργο ευάρεστο κι εφόσον διαπνεόμαστε από ειλικρινείς προθέσεις αλληλεγγύης, κατά κύριο λόγο κάνουμε καλό σε μας τους ίδιους, γιατί εισπράττουμε αυτομάτως την ηθική ανταμοιβή. 
 
Νιώθουμε στην ουσία χρήσιμοι και γεμάτοι δυνατότητες, πράγμα που τρέφει ως ένα βαθμό και τη φιλαρέσκειά μας , αφού καταφέρνουμε να φέρουμε εις πέρας κάτι που ο άλλος αδυνατεί. Συνάμα συντελείται κι ένα είδος «ηθικής αναβάθμισης» και στην περίπτωση που είμαστε βαθιά θρησκευόμενα άτομα ελπίζουμε στην «εξαγορά» κάποιας αμαρτίας μας καλοπιάνοντας τη Θεία Πρόνοια. 
 
Ούτως ή άλλως όμως με την ευεργεσία οι συνθήκες που δημιουργούνται εξαρχής μεταξύ του ευεργέτη και του ευεργετημένου είναι πάντα υπέρ του πρώτου. Γιατί η σχέση ανάμεσά τους δεν είναι ποτέ ισότιμη. 
 
Ο ευεργέτης ενεργεί από θέση ισχύος κι ο ευεργετημένος « υποτάσσεται » στην αγαθοεργία , γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά και κατά συνέπεια αισθάνεται υποχρεωμένος. Ασφαλώς και δεν πρέπει να νιώθουμε άσχημα όταν δεχόμαστε κάτι θετικό στη ζωή μας, το θέμα όμως είναι το πώς μας το παρέχουν οι άλλοι. Ως δώρο ή ως μια ευκαιρία επένδυσης που θα αποφέρει απολαβές συχνά με ποικίλα «επιτόκια»;
 
Διότι ορισμένοι ευεργέτες έχουν την απαίτηση εφ’ όρου ζωής να τους ξεπληρώνουμε τη χάρη, ακόμα και τη μικρή και στιγμιαία σε σχέση μ’ αυτά που καλούμαστε να δώσουμε πίσω εμείς. Κάτι άλλο που θα μπορεί να κάνει τον αποδεκτή της ευεργεσίας να επανεξετάσει τη σχέση του με το πρόσωπο που του προσέφερε την όποια αρωγή είναι η έντονη τάση για επίδειξη από την πλευρά του τελευταίου. 
 
Επιτρεπτό και πρέπον είναι μονάχα το άτομο που έχει εξυπηρετηθεί από κάποιον να φροντίζει να κάνει γνωστή την επικουρία στους γύρω του εφόσον το κρίνει απαραίτητο κι όχι το αντίθετο. 
 
Συμπερασματικά , θα ήταν καλό να εμπεδώσουμε όλοι μας πως όταν βοηθάμε κάποιον, αποκτούμε το δικαίωμα να ευεργετηθούμε κι εμείς από τον ίδιο κάποια στιγμή ή κι από το σύμπαν, αλλά ας μην αποβλέπουμε σ’ αυτό μονάχα κι ας μην απαιτούμε τίποτα. 
 
Ας πλησιάζουμε με την ίδια ταπείνωση το συνάνθρωπό μας απορρίπτοντας το αφ’ υψηλού ύφος που μας δίνει η εξουσία της ανωτερότητας κι ας προβαίνουμε σε χαριστική εξυπηρέτηση με όλη τη σημασία της λέξης για να μη βλέπουμε γύρω μας αχάριστα όντα , αλλά τους καρπούς των πράξεών μας. 

Επιγενετική.....Είμαστε ότι ήταν οι πρόγονοί μας;

Μπορεί ο άνθρωπος να γεννιέται... προγραμματισμένος για να προσβληθεί από τις ασθένειες που μπορεί να εμφανίσει; Σύμφωνα με επιστήμονες στις ΗΠΑ η απάντηση είναι σίγουρα θετική, αφού ο άνθρωπος δεν γεννιέται με... καθαρό μητρώο ασθενειών, αλλά φέρει στο DNA του ό,τι μπορεί να έχει υποστεί ο οργανισμός των προγόνων του.

Αυτό ακριβώς είναι το θέμα της επιγενετικής, ενός όχι και τόσο παλιού τομέα της επιστήμης, ο οποίος εστιάζει στη μελέτη των αναστρέψιμων αλλαγών που κληρονομεί κανείς από τους γονείς του, αλλά και από τους παππούδες του.

Όπως εξηγούν οι επιστήμονες που ειδικεύονται στην επιγενετική, όλα αυτά σημαίνουν ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο «ό,τι τρώει», αλλά και ότι έτρωγαν, έπιναν και κάπνιζαν οι πρόγονοί του, γεγονός που έχει αποδειχθεί από αρκετές καινούργιες μελέτες.

Σύμφωνα με επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Τέξας, οι σύγχρονες «επιδημίες» όπως η παχυσαρκία και ο αυτισμός οφείλονται ακριβώς στους παράγοντες της επιγενετικής, καθώς δεν εξηγούνται μόνο από την ύπαρξη ή την απουσία γονιδίων, αλλά έχουν να κάνουν με παράγοντες που προέρχονται από πολύ πιο παλιά και που επηρεάζουν τον άνθρωπο ακόμη και αν ο ίδιος απέχει από αυτούς.

Αυτό σημαίνει ότι οι κακές συνήθειες που μπορεί να έχει κανείς, όπως το κάπνισμα, το ποτό και η υπερβολική κατανάλωση φαγητού μπορεί να επηρεάσουν τη ζωή των εγγονιών του, καθώς τους κληροδοτεί «ίχνη» από αυτές, αλλά και από κάθε ασθένεια που τον προσβάλλει.

Επίσης, η επιγενετική έχει απαντήσει και στο αν και κατά πόσο παράγοντες όπως η διατροφή, η έκθεση σε τοξίνες, τα τραυματικά γεγονότα και φυσικά το στρες, μεταβάλλουν τα γονίδια που κληροδοτούν οι γονείς στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, περίπου το 2% των επιγενετικών «αποτυπωμάτων» περνούν και στην επόμενη γενιά, γεγονός που εξηγεί μεταξύ άλλων την κατακόρυφη αύξηση του αυτισμού, η οποία θεωρείται αποτέλεσμα της χημικής επανάστασης της δεκαετίας του '40 και της έκθεσης των ανθρώπων στις χημικές ουσίες των πλαστικών και των καθαριστικών και των φυτοφαρμάκων, που ξεκίνησε από τότε.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, όλα αυτά ανοίγουν τον δρόμο για μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση ασθενειών και διαταραχών, από την παχυσαρκία και τον αυτισμό μέχρι τον καρκίνο και τη δυσκολία που υπάρχει σε ό,τι αφορά την αντιμετώπισή του.

Θεά Εκάτη: Η πανίσχυρη Κυρία των βασιλείων της γης, ουρανού και θάλασσας.

Κατά την Ελληνική Μυθολογία η Εκάτη εμφανίζεται σαν χθόνια θεότητα. Ο Ησίοδος, αναγνωρίζει στο πρόσωπό της την πανίσχυρη Κυρία των τριών βασιλείων: γης, ουρανού και θάλασσας.

Από τον Ησίοδο μαθαίνουμε πως η Θεά Εκάτη ήταν το μοναδικό παιδί των Τιτάνων Πέρση και Αστερίας. γενεαλογία που ακολουθούν και οι επόμενοι μυθολόγοι με κάποιες μικρές εξαιρέσεις.

Κατά τον Φερεκύδη πατέρας της είναι ο Αρισταίος ήΑστραίος και σύμφωνα με τον Βακχυλίδη μητέρα της η Νυξ.

Με αυτή την καταγωγή η θεά συγγενεύει με τονΑπόλλωνα και την Άρτεμη –με την οποία καθ’ όλη την αρχαιότητα εν πολύς ταυτίζεται, καθώς η Φοίβη εείναι μητέρα της Αστερίας και της Λητούς. Από τους γονείς της κληρονόμησε δυνάμεις πάνω στη γη, τηθάλασσα και τον ουρανό...
Από γλωσσολογικής άποψης το όνομά της σχετίζεται πιθανώς με το επίθετο Έκατος όπου εξηγείται ως σύντμηση του Εκατηβόλος (αυτός που βάλλει, που ρίχνει από μακριά) που αποδιδόταν στονΑπόλλωνα.

Ο Ευριπίδης στο έργο του Ελένη την ονομάζει φωσφόρος, «φορέας του φωτός».
Η Εκάτη συνήθως απεικονιζόταν σε σχέδια πάνω σε αγγεία κρατώντας 2 πυρσούς. Σε αγάλματα μερικές φορές απεικονιζόταν σε τριπλή μορφή. Άλλο όνομα με το οποίο ήταν γνωστή είναι Περσηίς.

Η θεά μοιάζει να είναι πάντα καλυμμένη με ένα πέπλο μυστηρίου, το οποίο οι ήδη από τα αρχαία χρόνια αντιφατικές συγγραφικές αναφορές, τα λιγοστά αρχαιολογικά ευρήματα καθώς και ο μυστηριακός χαρακτήρας της λατρείας της.

Η λατρεία της άρχισε ως περιορισμένη και τοπική, εξελίχθηκε αργότερα σε επίσημη τελετή τη πόλης και τελικά ο Ησίοδος την εξ υμνούσε σχεδόν ως αρχηγό όλων των θεών.
Είχε σχέση με τη θεά Εστία, που ήταν η Γη, η πηγαία ουσία και αίτια των πάντων και την παμπάλαιαλατρεία των ψυχών στην εστία του σπιτιού. Πιστευόταν μάλιστα, ότι η ίδια η Εκάτη κατοικούσε στο βάθος της εστίας, όπου την τιμούσαν μαζί με τον υποχθόνιο Ερμή, το ανδρικό αντίστοιχό της, και τους («εφεστίους») σπιτικούς πατρογονικούς θεούς.

 Ήταν, επίσης, η κυρία των ψυχών, οι οποίες είχαν ακόμη δεσμούς με τον επάνω κόσμο, παρούσα στους τόπους κατοικίας των νεκρών, τούς τάφους, και τη λατρεία τους.
Τα Ομηρικά Έπη αγνοούν την θεά, υπάρχει εκτεταμένη αναφορά – η έκταση και ο χαρακτήρας της οποίας σε συνάρτηση με την απουσία από τα έπη περιπλέκουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση- στηνθεογονία του Ησίοδου που αποτελεί και την πρώτη φιλολογική αναφορά σε αυτή.
Ο ποιητής αφιερώνει, σε μια πρωτοφανή παρέκβαση της αφηγούμενης ιστορίας, πάνω από 50 στίχους.Λέει, ακόμη, πως η θεά ασκούσε την κυριαρχία της από την εποχή των Τιτάνων πριν πάρει την εξουσία οΖευς και η τάξη του.

Εν συνεχεία ο Ησίοδος μας πληροφορεί πως η θεά τιμήθηκε όσο κανείς άλλος από τον πατέρα των θεών και των ανθρώπων Δία – καθώς είχε πάρει το μέρος του – και έτσι διατήρησε τις εξουσίες που είχε και πριν την Τιτανομαχία. Ακολουθεί το απόσπασμα του Ησίοδου ( 411-452):
" Γέννησε και την Αστερία [ο Τιτάνας Κοίος από τη Φοίβη] με το ωραίο όνομα που κάποτε ο Πέρσης την οδήγησε στο μεγάλο παλάτι του να γίνει η αγαπημένη του σύντροφος. Κι αυτή έμεινε έγκυος και γέννησε την Εκάτη, που αυτήν πάνω απ' όλους τίμησε ο Ζευς, ο γιος του Κρόνου και της χάρισε λαμπρά δώρα να ορίζει απ' τη γη και απ' την ακένωτη θάλασσα.

Αλλά και στον γεμάτο αστέρια Ουρανό πήρε αξίωμα και τιμάται πιο πολύ απ' όλους τους αθάνατους θεούς. Γιατί και μέχρι τώρα όποιος άνθρωπος στη γη προσφέρει κατά τη συνήθεια, εξιλαστήρια θυσία προσκαλεί την Εκάτη. Κι εύκολα η θεά δείχνει την εύνοιά της σ' αυτόν που δέχτηκε την προσευχή του και του χαρίζει ευτυχία, γιατί έχει τη δύναμη.

Επειδή όσοι γεννήθηκαν απ' τη Γαία και τον Ουρανό κι έχουν κάποιο αξίωμα, σ' όλους αυτούς έχει μερδικό. Κι ούτε σε τίποτα ο γιος του Κρόνου την εξεβίασε, ούτε της στέρησε ό,τι της είχε λάχει μέσα στους πρωτύτερους θεούς τους Τιτάνες, αλλά κατέχει ότι απ' την αρχή ήταν το μερδικό της, μερίδιο στη γη, στον ουρανό και στη θάλασσα. Και δεν τιμήθηκε λιγότερο η θεά επειδή ήταν μοναχοπαίδι, αντίθετα πολύ περισσότερο γι' αυτό την τιμά ο Ζευς.

Αυτόν που θέλει τον βοηθά πολύ και τον ωφελεί.
Στις δίκες κάθεται πλάι στους σεβαστούς βασιλιάδες, και στις συνελεύσεις του λαού προβάλλει αυτόν που θέλει.
Κι όταν ζώνονται τ' άρματα οι άνδρες για τον φονικό πόλεμο, κι εκεί η θεά βοηθά όποιους θέλει και πρόθυμα δίνει τη νίκη και προσφέρει τη δόξα.
Κι είναι καλή όταν παραβγαίνουν άνδρες σε αγώνα κι εκεί τους βοηθά και τους ωφελεί.
Κι αυτός που θα νικήσει με ισχύ κι επιμονή, το ωραίο έπαθλο πρόθυμα και με χαρά παίρνει κάνοντας τους γονιούς του περήφανους.
Αλλά και μέσα στους ιππείς βοηθά όποιον θέλει.
Κι αυτούς που δουλεύουν στη γαλάζια ανεμοδαρμένη θάλασσα, και προσεύχονται στην Εκάτη και τον Γαιοσείστη (Ποσειδώνα), εύκολα η δοξασμένη θεά τους φέρνει μεγάλη ψαριά, αλλά κι εύκολα την εξαφανίζει, αν το θελήσει, κι ας φαίνεται δικιά τους (η ψαριά).
Κι είναι καλή στους στάβλους όπου πληθαίνει τα ζώα μαζί με τον Ερμή. Τα κοπάδια των γελαδιών, τα πλατιά κοπάδια των γιδιών και τα κοπάδια με τα πυκνόμαλλα αρνιά, αν θέλει τα λίγα τα αυξάνει και τα πολλά τα ελαττώνει.

Έτσι λοιπόν, αν η μάνα της την έκανε μοναχοπαίδι, ανάμεσα σ' όλους τους αθάνατους τιμάται μ' αξιώματα. Μα κι ο γιος του Κρόνου την όρισε τροφό των νέων, που μαζί της ανοίγουν τα μάτια τους στο φως της ολοφώτιστης Αυγής. Έτσι απ' την αρχή ήταν τροφός των νέων και είχε αυτές τις τιμές"


Η Εκάτη πολεμά τον Γίγαντα Κλυτίο με δάδα και ξίφος.Βωμός του Δία στην Πέργαμο, 2ος αι. π.Χ.

   Η Εκάτη διατήρησε λοιπόν τις εξουσίες της και έτσι είναι αυτή που βοηθά τους πολεμιστές στον πόλεμο τους δίνει Νίκη και Δόξα, παραστέκεται στους ιππείς. στους βασιλείς στην απονομή της δικαιοσύνης.Βοηθάει στις αγορές τους ρητορικούς λόγους. Φέρνει τιμές στους αθλητικούς αγώνες, παραστέκεται στους κυνηγούς και τους ψαράδες και μαζί με τον Ερμή, προστατεύει και κάνει τα κοπάδια να αυξάνονται. Μαζί με τον Ποσειδώνα προστατεύει τους ναυτικούς και δίνει καλές ψαριές.
Τέλος, παραμένει τροφός των νέων όπως την όρισε παλαιότερα ο Κρόνος και αποκαλείταικουροτρόφος, Η εξουσία της παραμένει και στα τρία μέρη του κόσμου. Ουρανό, Θάλασσα και χθόνακαι επίθετα που της αποδίδονται είναι : Ουρανία, Χθονία, Ενάλια.
Έχει την δύναμη να αρνηθεί όλα τα παραπάνω στους θνητούς που δεν την τιμούν.
Σημαντική είναι η παρουσία της στον περίφημο μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης. Όπως και ηΔήμητρα, ακούει τη φωνή του απαχθείσας κόρης. Τη συναντά κρατώντας φως στο χέρι της και ρωτάει τον απαγωγέα με λόγια που ανήκουν στη Δήμητρα. Ο ποιητής μας λέει πως και οι δύο πηγαίνουν να βρουν τονΉλιο, τον αυτόπτη μάρτυρα. Υφίστανται δύο αποδόσεις του μυθολογήματος. Στη μία πρωταγωνιστεί ηΔήμητρα και στην άλλη η Εκάτη, που πηγαίνει μάλιστα και στον Κάτω Κόσμο για να αναζητήσει τηνΠερσεφόνη. Αφού συναντηθούν η μητέρα με την κόρη, η Εκάτη εμφανίζεται για άλλη μια φορά στον ύμνο, για να παραλάβει την Κόρη και να μείνει για πάντα μαζί της.

Η Εκάτη και η Περσεφόνη είναι το ίδιο αδιαχώριστες, όπως η Περσεφόνη και η Δήμητρα.
Στην ιδέα της Εκάτης, εκτός από την ιδιότητα της Κόρης, ανήκει ακόμη ένα είδος μητρικότητας, η συγγένειά της με το φεγγάρι και τον πρωτόγονο κόσμο των φαντασμάτων όπως η ΄Αρτεμις ή η ίδια η Μητέρα Γη, ήταν και αυτή κουροτρόφος, παραμάνα και τροφός όλων όσων γεννήθηκαν μετά από αυτήν. Στον ύμνο, εμφανίζεται σε αυτό το ρόλο η Δήμητρα σαν παραμάνα του νεότερου γιου του βασιλιά τηςΕλευσίνας. Και με τη δική της μορφή καθοδηγεί το ενδιαφέρον μας για την Εκάτη.


Ο Αισχύλος τη συνδέει με τη Σελήνη και την παρουσιάζει ως Άρτεμη-Εκάτη, ενώ ο Ευριπίδης τη θεωρεί κόρη της Λητούς, και πρώτος στη Μήδεια την παρουσιάζει ως θεά προστάτιδα των μαγισσών.

Η Εκάτη λοιπόν συνδέεται και συνταυτίζεται με τη Δήμητρα, την Περσεφόνη, τον Ερμή και τον Κάτω Κόσμο, τη Γη, τον Πάνα, την Κυβέλη και τους Κορύβαντες, τις Χάριτες στη μορφή που έχει ωςπροστάτης των καλλιεργειών και της γης. Ήταν στενά συνδεδεμένη με τα Ελευσίνια μυστήρια.
Όπως και η Άρτεμις, η Εκάτη έρχεται επίσης αρωγός εις τις επιτόκους γυναίκες.

Έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τους Θεούς της θαλάσσης αλλά και με τον Άρρητο, τον Ανείπωτο Κόσμο των Νεκρών. Με την προσωνυμία Προθυραία λατρεύεται ως Θεά που στέκει εμπρός από τις θύρες των οίκων των θνητών αλλά και ως αυτή που στέκει εις τα σταυροδρόμια, όπως ακριβώς ο Ερμής, ο Θεός του λυκαυγούς και του λυκόφωτος, που είναι επίσης υιός της Μαίας Νυκτός και συνδέεται με τον Κόσμο των νεκρών καθώς είναι ο Ψυχοπομπός θεός. Εκεί με απλές αρχικά στήλες, τα Εκατεία, που παρουσιάζουν μεγάλη συνάφεια και με τις αντίστοιχες του Ερμή για τα σταυροδρόμια καλείται η θεά ως φύλακας των ορίων.

Η Εκάτη προσφωνείται ακόμη με τα ονόματα Σκύλλα και Λύκαινα, ονόματα που φέρουν κάποια ζώα ιερά για την Αρτέμιδα και τον Απόλλωνα.

Στους ύστερους χρόνους δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στη χθόνια υπόστασή της και στις μαγικές της ιδιότητες. Τότε εμφανίστηκε με τρομακτική μορφή όπως η Μέδουσα και οι Ερινύες.

Τα τρίστρατα και οι πύλες σπιτιών και πόλεων είναι και τα σημεία που βρίσκουμε κυρίως τους ‘υπηρέτες’της θεάς να την λατρεύουν. Ξεκινώντας από την καθημερινή φροντίδα της οικιακής Εκάτης, φτάνουμε στις πιο ειδικές περιπτώσεις, των φημισμένων Δείπνων της Εκάτης, τα Εκαταία Δείπνα, στα τρίστρατα. Εκεί, ακριβώς πριν την αρχή του κάθε νέου σεληνιακού μήνα, την τελευταία εκ των αποφράδων ημερών χωρίς σελήνη, ακριβώς πριν την νουμηνία, βρίσκουμε τους ανθρώπους να της εναποθέτουν σκεύη με προσφορές και φαγητό (το οποίο συνήθως κατανάλωναν τα σκυλιά της ή και περιπλανώμενοι επαίτες ).

Μάλλον αργότερα και όταν ενισχύθηκε ο σεληνιακός της χαρακτήρας έχουμε ακόμα μια περίπτωση μηνιαίας λατρευτικής πρακτικής κατά την Πανσέληνο, όπου προσφέρονται στρογγυλά γλυκίσματα με ένα κερί πάνω τους (παρατηρούμε εικόνα που ταυτίζεται με τις σημερινές εορταστικές τούρτες), αμφιφών.

Τέλος εικάζεται και λατρεία προς την θεά σε νεκρικές τελετές, βρίσκουμε εξ’ άλλου και το επίθετοΤυμβιδία στον ορφικό ύμνο, και ίσως με αυτόν το χαρακτήρα της χθόνιας θεάς να τιμάται και ως Κουροτρόφος. Μάλιστα βρίσκουμε και θεσμοθετημένη λατρεία της ως Άρτεμη-Εκάτη Κουροτρόφος στον δήμο της Ερχείας. Μέσω των διαφορετικών λατρευτικών πρακτικών και απεικονίσεων που μας έχουν παραδοθεί για την θεά, μπορούμε να καταρτίσουμε και τον παρακάτω πίνακα με αφιερώματα και σύμβολα της.

Με την εκδοχή αυτή συνδέονται οι οικιακοί καθαρμοί, τα οξυθύμια, με τα οποία διώχνονταν από το σπίτι τα κακά πνεύματα. Αφιερωμένος στην Εκάτη ήταν ο χώρος που βρισκόταν μπροστά από την πύλη του ναού, της πόλης ή του οίκου. Λατρευόταν για τις μαγικές της κυρίως ιδιότητες, για τη δύναμη που είχε να κρατάει μακριά από την καθημερινή ζωή το κακό.

 Ως προσφορά προς την Εκάτη και τις ψυχές αυτές τοποθετούσαν οι άνθρωποι την τελευταία νύκτα του μηνός τα «δείπνα της Εκάτης» στα σταυροδρόμια και στα τρίστρατα (τρίοδοι) (ανάλογα με τα τρία ή τέσσερα πρόσωπα της Εκάτης), όπου πίστευαν, ότι τριγύριζαν οι κακοί δαίμονες. Έριχναν, δηλαδή, εκεί, με στραμμένο το πρόσωπο προς τα πίσω, τα υπολείμματα των καθαρτικών θυσιών, για να κρατήσουν μακριά από τις ανθρώπινες κατοικίες τα αποτρόπαια όντα.
Επίσης, προς τιμή τής Εκάτης θυσιάζονταν νεαροί σκύλοι προς «κάθαρση», για να την κρατήσουν μακριά.

Ως Εκάτη Προπυλαία, Προθυραία και Ανταία λοιπόν, η θεά εκδηλώνεται με αυτόν τον χαρακτήρα και προστατεύει τα οριακά σημεία, τις πύλες, τις πόρτες των σπιτιών, σηματοδοτεί τα όρια του ανθρωπίνου και ως δυνατή, φοβερή Κόρη, διώχνει κάθε τι κακό. Εδώ η θεά λειτουργεί σαν έναγοργόνειο και έχουμε μετέπειτα και αναφορές φιλολογικές και εικονογραφικές που την παρουσιάζουν με αυτό τον τρόπο, άγρια και επικίνδυνη: Βριμώ, με φίδια γύρω της, κρατώντας μαχαίρια και συντροφευμένη από το ιερό της ζώο τον κύνα.

Κατ’ αυτό τον τρόπο η θεά φυλάει και τα τρίστρατα, μαγικά σημεία στην σκέψη των περισσοτέρων πολυθεϊστικών λαών όπου συχνά αποτελούν πύλες μεταξύ του κάτω κόσμου και του δικού μας από τις οποίες εισέρχονται οι νεκροί: Ενοδία και Τριοδίτη.

Ίσως από κει να πηγάζει και η καθιερωμένη μετέπειτα απεικόνιση της ως Τρίμορφη, ή και Τρικέφαλη, την οποία πρώτος της απέδωσε παραστατικά όπως πληροφορούμαστε ο Αλκαμένης.
Αν και αυτή η τρίμορφη παράσταση έμενε να καθιερωθεί και να μείνει η πιο γνωστή αργότερα, για την παραδοσιακή Ελλάδα παραμένει πιο συνήθης η απεικόνιση της ως απλή κόρη. Αντιστοίχως η θεά βρίσκεται στα σπίτια και την οικιακή λατρεία, όπου ανάλογες στήλες ή τρίμορφες απεικονίσεις της, επιστρατεύονται στις εισόδους των οίκων για προστασία.

Στον ελληνικό κόσμο η κλασική μορφή της Εκάτης στέκει αυστηρή και παράξενη, ανάγλυφη πάνω σε ένατρίγωνο, με τα πρόσωπά της στραμμένα σε τρεις κατευθύνσεις.

Οι Έλληνες προσπάθησαν να απαλλαγούν από την αυστηρότητα αυτών των αγαλμάτων διασπώντας την τρισυπόστατη θεότητα σε τρεις παρθένες χορεύτριες.

Στις μεταγενέστερες εποχές, επέμειναν εντονότερα στην τρισυπόστατη όψη της θεότητας από ό,τι στην κλασική εποχή του Ησίοδου.

Ταυτόχρονα η Εκάτη, ως κυρία των πνευμάτων, προειδοποίησε τους Έλληνες πως μια τριπλή διαίρεσηθα δημιουργούσε αναγκαστικά δίπλα στον οργανωμένο κόσμο του Δία μια χαοτική περιοχή, στην οποία θα συνέχιζε να υπάρχει το αμορφοποίητο μέρος του αρχέγονου κόσμου ως Κάτω Κόσμος. Οι Έλληνες θεώρησαν πως η τριπλότητα της Εκάτης ήταν κάτι υποχθόνιο.

Σε προγενέστερες περιόδους, πριν ακόμη απολιθωθούν τα τρία πρόσωπα της Εκάτης στα γνωστάΕκάτεια, αυτές οι τρεις όψεις φαίνεται πως αποτελούσαν πολλές μορφές ή βασίλεια του κόσμου, πολλές δυνατές εξελίξεις της μιας και ίδιας συμπαγούς ιδέας.

 Έτσι, στη μορφή αυτής που προφανώς είναι η μικρότερη των θεαινών, η κατώτερη από τις τρεις, διακρίνεται μια εσωτερική σχέση ανάμεσα στη Δήμητρα, την Κόρη και την Εκάτη.

Μεταγενέστερες παραδόσεις της αποδίδουν ως κόρη την Κίρκη, άλλοτε θεωρείται μητέρα της. Και επειδή ηΚίρκη είναι θεία της Μήδειας, οι γυναίκες αυτές συγκροτούν την οικογένεια των μαγισσών
Δεν πρέπει να λησμονήσουμε ούτε για μια στιγμή πως δεν είναι η ιδέα της κλασσικής ή της μεταγενέστερης Εκάτης που προσεγγίζει περισσότερο αυτή τη θεμελιώδη ιδέα, αλλά η αρχική μορφή μιας Δήμητρας και μιας Εκάτης σε ένα πρόσωπο.


Η ουσία της θεάς βρίσκεται ακριβώς στον συμπληρωματικό της χαρακτήρα και στις σχέσεις της με τις άλλες μεγάλες θεότητες του Πανθέου μας. Μόνο κατά αυτόν τον τρόπο εξηγείται όχι μόνο ο πολλές φορέςαντιφατικός της χαρακτήρας, αλλά και οι προεκτάσεις που κατά καιρούς απέκτησε η εξουσία της.

Η Εκάτη θα μπορούσαμε απλά να πούμε πως είναι το συμπλήρωμα του αλλού μεγάλου αγγελιοφόρου, του Ερμή, με τον οποίο κατά καιρούς σχετίστηκε και στις μυθικές αναφορές, αλλά και ως ρόλος.

Γιατί εκεί που ο Ερμής περνάει τα όρια από πάνω προς τα κάτω σε μία πορεία Όλυμπος - Γη - Κάτω Κόσμος, η Εκάτη είναι αυτή που τα διασχίζει με την αντίστροφη πορεία, Κάτω Κόσμος - Γη- Όλυμπος. Η Εκάτη συνδέει τους νεκρούς με εμάς και εμάς με το θείο, κουβαλώντας τις ψυχές και τις μνήμες, τοπρογονικό δυναμικό, τις προσφορές, την θέληση και την δική μας λατρεία στον Όλυμπο.
Έρχεται εκεί που την χρειαζόμαστε, σαν αγαπημένη κόρη ή μεγάλη μητέρα θεά, να συμπληρώσει τα κενά που αφήνουν οι πιο διακριτές ουσίες των άλλων θεοτήτων.

Για την φροντίδα της αυτή, στο γένος των θνητών, τις πρέπουν και οι μέγιστες των τιμών.

Σεβασμός στην πίστη του άλλου!

Συχνά γίνεται λόγος για «σεβασμό στην πίστη» του άλλου, σε προφορικές συζητήσεις και σε γραπτά μηνύματα. Φυσικά, κανείς δεν ασχολείται με τα παραμύθια που πιστεύει καθένας, εφόσον δεν επιβαρύνει με αυτά τον περίγυρό του και την κοινωνία, άρα περιττεύει και η συζήτηση για σεβασμό τους. Όμως η προσπάθεια επιβολής στην κοινωνία είναι συνεχής, οπότε κάθε αντίδραση είναι απαραίτητη...

Πριν από χρόνια ξεσηκώθηκαν οι απανταχού μουσουλμάνοι επειδή κάποιοι Ευρωπαίοι σκιτσογράφοι δημιούργησαν γελοιογραφίες του προφήτη τους, έναν ιμάμη με ψηλό τουρμπάνι… «Δεν σέβονται τη θρησκεία μας» διαλαλούσαν και μερικοί –λίγοι ή πολλοί- προσπάθησαν να δολοφονήσουν τον σκιτσογράφο. Το γεγονός ότι αυτά τα σκίτσα δημοσιεύτηκαν στη Δανία και, αν δεν έκαναν οι θρησκόληπτοι φασαρία, δεν θα το είχε πληροφορηθεί κανένας, δεν έπαιξε ρόλο! Αντίθετα, ήθελαν ως ζηλωτές να δείξουν την παρουσία τους και να απειλήσουν τους Ευρωπαίους και Αμερικάνους — όπως κάνουν και στις μέρες μας.

Παρ’ ημίν έχει περάσει, βέβαια, η εποχή των βασανιστηρίων και δολοφονιών εκ μέρους του χριστιανικού ιερατείου και του θρησκευόμενου όχλου, η επιβάρυνση του περίγυρου δεν έχει σταματήσει όμως — από τις μισθολογικές εισπράξεις για το τίποτα που προσφέρει το ιερατείο, μέχρι τις καμπάνες και τα μεγάφωνα που βουίζουν στις γειτονιές, μέχρι και τους αγιασμούς και τα μαθήματα θρησκοληψίας στα σχολεία και στο στρατό, μέχρι τις εικονίτσες και τα καντηλέρια σε δημόσιους χώρους, θέλει δεν θέλει ο πολίτης.

Και θα μπορούσε να κάνει ο φιλήσυχος άνθρωπος κάποιες υποχωρήσεις, να αφήνει τους θεόπληκτους να εκφράσουν τις ιδεοληψίες τους με θορύβους και αλαλαγμούς! Ιδίως οι φυσιοκράτες, οι άνθρωποι με αυτοπεποίθηση που δεν αντιλαμβάνονται και δεν δέχονται υπερφυσικά φαινόμενα και πρόσωπα, που δεν αναγνωρίζουν κανένα φανταστικό φίλο στους ουρανούς ή αλλού, καταλαβαίνουν ότι δεν είναι δυνατόν όλα τα μέλη μιας κοινωνίας να βρίσκονται στην ίδια γραμμή πνευματικής και πολιτισμικής ανάπτυξης. Πάντα κάποιοι θα μένουν πίσω, άλλοι κολλημένοι στο ποδόσφαιρο, άλλοι στα αναβολικά και ναρκωτικά και άλλοι, ουραγοί αυτοί, στις θρησκείες και στους φανταστικούς θεούς και αγίους…

Ας δούμε όμως τι διαβάζουν και πρέπει να πιστεύουν οι θεόπληκτοι, προς το παρόν μόνο αυτοί που κυκλοφορούν στη δική μας κοινωνία. Τα «ιερά κείμενά» τους είναι εύγλωττα! Και δεν είναι δυνατόν να ισχυριστούν ότι αυτά είναι περασμένα και αδιάφορα (καταργείστε τα τότε!), ότι πρέπει να τα εννοούμε μεταφορικά (άλλα λέγανε ο Αυγουστίνος και ο Βασίλειος!), ότι γράφτηκαν για άλλες εποχές (αυτό λέμε κι εμείς!) κ.λπ. Αυτά ισχύουν, αυτά διδάσκει και επιβάλλει το ιερατείο τους και, αν οι πιστοί δεν τα αποδέχονται, θα υποστούν τις συνέπειες που περιέχονται ως απειλές σ’ αυτά:
Μουσουλμάνοι: Οι «άπιστοι», σύμφωνα με το κοράνι, όχι μόνο θα τιμωρηθούν από τον μουσουλμάνο θεό της ειρήνης και αγάπης με «αιώνιο πυρ», αλλά θα πνιγούν στο πύον και τα νερά του βόθρου (σούρες 14,16 και 78,25), θα πιουν «καυτό νερό» (σούρα 6,70), θα «ξεσκιστούν τα σωθικά τους» (σούρα 47,15), θα «χτυπηθούν με μεταλλικά ρόπαλα» (σούρα 22,21), θα «φοράνε ρούχα από υγρό χαλκό και πίσσα» (ιδέα, ε;) (σούρα 22,19)… και πάρα πολλά ακόμα!

Σε πάμπολλα σημεία του κορανίου γίνεται αναφορά στο μίσος που έχει ο φιλεύσπλαχνος Αλλάχ για τους «άπιστους», τους χαρακτηρίζει «τα χειρότερα ζώα» (σούρα 8,55) και, εννοείται, κάθε πιστός στον «αληθινό θεό» έχει την ιερή υποχρέωση να εκτελέσει την οργή τού Αλλάχ εναντίον τους (σούρα 8,15-16).

Χριστιανοί: Ο χριστιανικός θεός της αγάπης δεν είναι βέβαια τόσο κακός όσο ο μουσουλμανικός, αλίμονο! Δίνει εντολή (Δευτερονόμιο, κεφάλαιο 28): «Eάν δεν υπακούσεις επιμελώς εις την φωνή του Κυρίου του θεού σου, για να προσέχεις να εκτελείς όλες τις εντολές του και τα διατάγματα του, τα οποία εγώ σε προστάζω σήμερα, όλες αυτές οι κατάρες θα έλθουν πάνω σου και θα σε βρουν…

 «Eάν δεν υπακούσεις, καταραμένος θα είσαι στην πόλη και καταραμένος θα είσαι στον αγρό. Καταραμένες θα είναι οι αποθήκες σου, το καλάθι και η σκάφη σου. Καταραμένος ο καρπός της κοιλίας σου και τα γεννήματα της γης σου, καταραμένες οι γέννες των γελαδιών και των προβάτων σου. Καταραμένος θα είσαι όταν εξέρχεσαι αλλά και όταν εισέρχεσαι. Ο Κύριος θα στείλει επάνω σου την φτώχεια και την πείνα, τον τρόμο, την θλίψη και την φθορά και ό,τι πιάνεις θα καταστρέφεται. Ο Κύριος θα προσκολλήσει πάνω σου θανατικό. Ο Κύριος θα σε χτυπήσει με απορία, πυρετό, ρίγος, ερεθισμό, μαρασμό, φλόγωση και κιτρινίλα και με μάχαιρα και με ανεμοφθορία και θα σε καταδιώκει μέχρι να αφανισθείς!» Αληθώς, λόγια αγάπης, αν δεν υπακούσεις στον δημιουργό σου, ο οποίος ο ίδιος σε έφτιαξε έτσι και ξέρει τι θα κάνεις (ως πάνσοφος) και θα μπορούσε να σε αποτρέψει (ως παντοδύναμος), αλλά σου αφήνει ελευθερία να δει αν θα το κάνεις, παρότι ξέρει τι θα γίνει…

Κι επειδή η Π.Δ. είναι των Εβραίων και απορρίπτεται από τους ολιγόπιστους χριστιανούς, όταν δεν βολεύει, να δούμε τι αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου (13, 41-43): «Θα στείλει ο υιός του ανθρώπου (μάλλον ο φανταστικός Χριστούλης) τους αγγέλους του και θα μαζέψουν στο βασίλειό του (νοοτροπία αυτοκρατορίας) όλα τα σκάνδαλα και τους παρανόμους και θα τους βάλει στο καμίνι της πυράς (ό,τι έκαναν αργότερα συστηματικά οι πιστοί)»

Αυτών και άλλων ευαγγελικών απειλών προηγήθηκε ο Παύλος, ο οποίος δεν είχε σχέση με τον αρχηγό του, δεν άκουσε ποτέ τι είπε αυτός, προσκολλήθηκε σε ένα θρησκευτικό ρεύμα Ιουδαίων αιρετικών, επινόησε ένα θαύμα που τον έβαζε στο κέντρο των εξελίξεων, μάζεψε ηθικολογίες από τη Μέση Ανατολή και μίλαγε στο ίδιο αιμοβόρικο και εκδικητικό ιουδαϊκό στιλ όπως οι πνευματικοί πρόγονοί του (προς Ρωμαίους 1, 28-32): «Όσοι αρνούνται να αναγνωρίσουν τον θεό (των χριστιανών), γεμάτοι με κάθε αδικία πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κακία, γεμάτοι από φθόνο φόνο, έριδα, δόλο, κακοήθεια, ψιθυριστές, αυτοί που είναι μισημένοι από το θεό, υβριστές, υπερήφανοι, αλαζόνες, εφευρέτες κακών, ανυπάκουοι στους γονείς, κ.λπ. κ.λπ.», έχει αραδιάσει ο περιφερόμενος προσηλυτιστής όλες τις «αμαρτίες» που είχε στο μυαλό του από τη Μικρασία και γύρω — όλοι αυτοί λοιπόν «είναι άξιοι θανάτου, όχι μόνο αν τα κάνουν όλα αυτά, αλλά και αν συμβάλλουν με άλλους για να τα πράξουν». Αληθέστατα, ένας οχετός αγάπης εναντίων των «απίστων και αμαρτωλών»…
Απ’ την άλλη πλευρά, οι φυσιοκράτες δεν έχουμε κανένα ιερό σύγγραμμα, ούτε της νομαδικής εποχής ούτε και σύγχρονο, για να το υπερασπιστούμε, δεν χρειαζόμαστε καν κάτι τέτοιο!

Γνωρίζουμε στο βαθμό που μας επιτρέπει η παιδεία μας τη φύση και τους νόμους της και δεν απειλούμε ή καταριόμαστε κανέναν αν πράττει κάτι αντίθετο… Να καταραστούμε κάποιον που δεν «σέβεται» τον νόμο της βαρύτητας; Το πολύ πολύ να συμμετάσχουμε στην ανάσυρσή του από τη χαράδρα που έπεσε… Να απειλήσουμε κάποιον που δεν «σέβεται» τους νόμους του ηλεκτρομαγνητισμού; Στην ανάγκη θα φροντίσουμε να αποκατασταθεί η υγεία του, αν υποστεί ηλεκτροπληξία ή χτυπηθεί από τον κεραυνό που έφαγε κατακέφαλα, όταν κυκλοφορούσε σε ανοικτό έδαφος ή κάτω από ψηλά δέντρα ή όταν κολυμπούσε στη θάλασσα μέσα σε καταιγίδα…

Οι άθεοι δεν μισούν κανέναν που πιστεύει σε παραμύθια, δεν θέλουν όμως να πληρώνουν για τα είδωλα και τα μαγικά των θεοκρατών, οι οποίοι κουκουλώνουν την ανασφάλεια και άγνοιά τους με πίστη σε φανταστικούς αρχηγούς και φίλους…

Η εποχή μας είναι ξανά μια εποχή φόβων

Παράξενη αλλά τόσο κοινή και οικεία σε όλους μας είναι η ανακούφιση που νιώθουμε, και η αιφνίδια συρροή ενέργειας και θάρρους, όταν μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα ανησυχίας, αγωνίας, σκοτεινών προαισθημάτων, ημερών γεμάτων φόβο και άγρυπτων νυχτών, αντιμετωπίζουμε τελικά τον πραγματικό κίνδυνο: μια απειλή την οποία μπορούμε να δούμε και να αγγίξουμε. 
 
Ή ίσως αυτή η εμπειρία να μην είναι τόσο παράξενη όσο φαίνεται αν, επιτέλους, μαθαίνουμε τι κρυβόταν πίσω από αυτό το ασαφές αλλά πείσμον αίσθημα κάποιου πράγματος φρικτού και προορισμένου να συμβεί, που συνέχιζε να δηλητηριάζει τις μέρες κατά τις οποίες θα έπρεπε να χαιρόμαστε, για κάποιο λόγο όμως δεν μπορούσαμε – και που έκανε τις νύχτες μας άγρυπνες … Τώρα που γνωρίζουμε από που έρχεται το πλήγμα, γνωρίζουμε επίσης, αν μη τι άλλο, τι μπορούμε να κάνουμε για να το αποκρούσουμε – ή τουλάχιστον έχουμε μάθει πόσο περιορισμένη είναι η ικανότητά μας να βγούμε αλώβητοι και τι είδους απώλεια, ή βλάβη, ή πόνο, πρέπει να περιμένουμε.
 
Όλοι έχουμε ακούσει ιστορίες για δειλούς που έγιναν ατρόμητοι μαχητές όταν αντιμετώπισαν κάποιον «πραγματικό κίνδυνο», όταν η καταστροφή που περίμεναν κάθε μέρα, αλλά μάταια είχαν προσπαθήσει να φανταστούν, επιτέλους ήρθε. Ο φόβος φτάνει στο αποκορύφωμά του όταν είναι διάχυτος, διάσπαρτος, ασαφής, όταν δεν συνδέεται με κάτι, όταν παραμένει αποσπασμένος από την πραγματικότητα και αιωρείται ελεύθερα, χωρίς σαφή αναφορά ή αιτία — όταν μας στοιχειώνει χωρίς ορατό ειρμό ή λόγο, όταν η απειλή που θα έπρεπε να φοβόμαστε μπορεί να αναφανεί φευγαλέα παντού, δεν μπορούμε όμως να την αντικρίσουμε πουθενά.«Φόβος» είναι το όνομα που δίνουμε στην αβεβαιότητά μας: στην άγνοιά μας για την απειλή και για ό,τι πρέπει να κάνουμε – ό,τι μπορούμε και ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε - προκειμένου να τη σταματήσουμε καθ’οδόν – ή να της αντισταθούμε, αν η αναχαίτισή της ξεπερνά τις δυνάμεις μας.
 
Η εμπειρία της ζωής στην Ευρώπη του 16ου αιώνα – στο χρόνο και στον τόπο όπου η μοντέρνα εποχή μας ήταν έτοιμη να γεννηθεί – συνοψίστηκε κοφτά, και θαυμάσια, από τον Lucien Febvre σε τέσσερις μόνο λέξεις: «Peur toujours, peur partout» («φόβος πάντα, φόβος παντού»). Ο Febvre συνέδεσε την πανταχού παρουσία του φόβου με το σκοτάδι, που άρχιζε έξω από την πόρτα της καλύβας και σκέπαζε τον κόσμο έξω από το φράκτη του αγροκτήματος. Στο σκοτάδι μπορούν να συμβούν τα πάντα, ουδείς όμως γνωρίζει τι ακριβώς θα συμβεί τελικά: το σκοτάδι δεν είναι η αιτία του φόβου, είναι όμως το φυσικό περιβάλλον της αβεβαιότητας – κι επομένως του φόβου.
 
Η νεωτερικότητα επρόκειτο να είναι το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός: μακριά από το φόβο και προς έναν κόσμο απαλλαγμένο από την τυφλή και αδιαπέραστη μοίρα – αυτό το θερμοκήπιο φόβων. Όπως συλλογιζόταν ο Βίκτωρ Ουγκό, νοσταλγικά και με λυρική διάθεση εν προκειμένω: ωθημένη από την επιστήμη («ο θρόνος της πολιτικής θα μεταμορφωθεί σε θρόνο της επιστήμης»), θα έρθει μια εποχή που θα δώσει τέλος στις εκπλήξεις, τις συμφορές, τις καταστροφές – αλλά και τέλος στις διενέξεις, τις αυταπάτες, τους παρασιτισμούς… Με άλλα λόγια, μια εποχή που θα δώσει τέλος σέ όλα αυτά τα υλικά από τα οποία φτιάχνονται οι φόβοι.
 
Ό,τι έμελλε όμως να είναι μια οδός διαφυγής, αποδείχθηκε τουναντίον μια μακρά παράκαμψη. Πέντε αιώνες μετά, σε μας που βρισκόμαστε στο άλλο άκρο του πελώριου νεκροταφείου ρημαγμένων ελπίδων, η ετυμηγορία του Febvre ηχεί – ξανά – εντυπωσιακά ταιριαστή και επίκαιρη.  Η εποχή μας είναι, ξανά, μια εποχή φόβων.

Σεπτέμβριος: Ο μήνας των ιώσεων

Κόκκινες μύτες, μάτια δακρυσμένα, πρόσωπα χλομά και ασυνήθιστη γκρίνια. Αν το παιδί σας παρουσιάζει τέτοια συμπτώματα, πιθανώς να έχει προσβληθεί από μία από τις πολλές ιώσεις που βρίσκονται σε έξαρση αυτή την εποχή.

Οι αδενοϊοί, οι ιοί δηλαδή του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος, κάνουν συχνά την εμφάνισή τους αυτή την περίοδο και προσβάλλουν παιδιά σχολικής και προσχολικής ηλικίας, αλλά και ενήλικες.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ
Αυτά που θα παρουσιάσει το παιδί μετά από την προσβολή του από τον ιό εξαρτώνται άμεσα από την κατηγορία στην οποία ανήκει αυτός ο ιός. Ωστόσο, για τους αδενοϊούς τα συμπτώματα συνήθως είναι: καταρροή (συνάχι), πονόλαιμος και καταβολή δυνάμεων.

Προσοχή!
Σε πολλές περιπτώσεις παιδιά που έχουν προσβληθεί από τον ίδιο ιό δεν παρουσιάζουν τα ίδια συμπτώματα. Αυτό εξαρτάται από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο οργανισμός του παιδιού εκείνο το χρονικό διάστημα. Δηλαδή, αν είναι, για παράδειγμα, εξαντλημένος, θα εμφανιστούν σε πιο βαριά μορφή τα συμπτώματα της ίωσης.

ΔΙΑΡΚΕΙΑ
 Από το πόσο ισχυρός είναι ο ιός εξαρτάται και το πόσο θα διαρκέσει η εκδήλωση της αρρώστιας. Έτσι, τα συμπτώματα από συνηθισμένους ιούς διαρκούν από ένα μέχρι δύο 24ώρα. Αν, όμως, τα συμπτώματα και κυρίως ο πυρετός συνεχίζουν για περισσότερες μέρες, τότε το παιδί πρέπει να επισκεφθεί το γιατρό.

Προσοχή!
Καλό είναι να επισκέπτεστε τον παιδίατρο μετά τη δεύτερη μέρα των συμπτωμάτων, για να αποφεύγονται έτσι περαιτέρω επιπλοκές και προβλήματα.
Τις πρώτες δύο ημέρες της ίωσης καταπολεμήστε τα συμπτώματα με τις γνωστές και πρακτικές μεθόδους, όπως χλιαρά μπάνια, κομπρέσες, αντιπυρετικά και ζεστά ροφήματα.
Στις ιώσεις αποφεύγονται τα φάρμακα, καθώς δεν μπορούν να καταπολεμήσουν όλους τους ιούς, αφού αυτοί εξελίσσονται συνεχώς.

ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ
Όσον αφορά τις επιπτώσεις των ιώσεων για τη μετέπειτα πορεία της υγείας των μικρών ασθενών, υπάρχουν κάποιοι ιοί, όπως αυτός της εγκεφαλίτιδας, που μπορούν να επιφέρουν σοβαρά προβλήματα στον ασθενή, ενώ οι αδενοϊοί δεν κρύβουν πολύ σοβαρούς κινδύνους. Οι επιπτώσεις τους περιλαμβάνουν συνήθως την πρόκληση πνευμονίας και επιπλοκών στο αναπνευστικό σύστημα, οι οποίες, όμως, αντιμετωπίζονται και θεραπεύονται.

Προσοχή!
Μην πανικοβάλλεστε, αν διαπιστώσετε ότι το παιδί σας έχει κάποια ίωση.
Ντύνετε τα παιδιά σας ελαφρά και φροντίζετε να μην κουράζονται.
Επίσης, τους χειμερινούς μήνες, οπότε και παρατηρείται έξαρση των ιώσεων, κρατάτε τα παιδιά σας στο σπίτι για 2-3 ημέρες.

ΠΡΟΛΗΨΗ
 Η πρόληψη από αυτές τις ιώσεις είναι δύσκολο να επιτευχθεί, καθώς ο ασθενής δε γνωρίζει την παρουσία του ιού. Παρ’ όλα αυτά, για τις περιόδους του χρόνου που υπάρχουν επιδημίες από συγκεκριμένους ιούς:
Συνιστάται η αποφυγή συνωστισμού σε κλειστούς χώρους και η καταπόνηση του οργανισμού.
Προτείνεται η κατανάλωση ελαφρών γευμάτων.
Επίσης, τα εμβόλια μπορούν να προστατέψουν σε μεγάλο βαθμό τον οργανισμό. Με αυτά εισάγονται στον οργανισμό εξασθενισμένοι ιοί, οι οποίοι παράγουν αντισώματα και θωρακίζουν τον οργανισμό.

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ
Σήμερα είναι γνωστά περισσότερα από 500 είδη ιών και ένας σημαντικός αριθμός από αυτούς έχει χωριστεί από τους ειδικούς σε κατηγορίες, ενώ κάποιοι άλλοι ιοί δεν έχουν κατηγοριοποιηθεί ακόμα.
Οι ιώσεις αποτελούν τις εκφράσεις προσβολής του οργανισμού από τους ιούς. Οι ιοί είναι μικροοργανισμοί με σφαιρικό ή πολύγωνο σχήμα και προσβάλλουν τον οργανισμό εισβάλλοντας στο εσωτερικό των κυττάρων. Δεν αποτελούν αρχέγονες, δηλαδή αυτόνομες μονάδες, αλλά βρίσκονται σε πλήρη εξάρτηση από ζωντανό οργανισμό. Πολλαπλασιάζονται μέσα στα κύτταρα, τα οποία προσβάλλουν, και στη συνέχεια εκδηλώνεται η νόσος.
Οι ιοί αποτελούνται από νουκλεοπρωτεΐνες, οι οποίες δίνουν τη δυνατότητα στο μολυσμένο οργανισμό να παράγει αντισώματα. Με τη βοήθεια των αντισωμάτων μπορεί να προσδιοριστεί η ιογενής νόσος, αλλά και να θωρακιστεί ο οργανισμός έναντι των ιών.
Από τι στιγμή που ο ιός θα μπει στο κύτταρο ισχύουν τρεις εκδοχές. Κατά την πρώτη εκδοχή ο ιός μπορεί να μείνει στο κύτταρο χωρίς να εκδηλωθεί. Στη δεύτερη ο μικροοργανισμός ωθεί το κύτταρο να παράγει ιντερφερόνη, μια ουσία που έχει την ικανότητα να τους εξουδετερώνει. Στο τελευταίο στάδιο ο ιός πολλαπλασιάζεται μέσα στο κύτταρο και εξαπλώνεται και στα διπλανά, ενώ στη συνέχεια περνάει από το μεσοκυττάριο υγρό στην κυκλοφορία και τότε ο οργανισμός εκδηλώνει την αρρώστια.

Πώς αλλάζει το μέγεθος του κόλπου στη ζωή της γυναίκας;

Η αισθητική του γυναικείου κόλπου

Ένα από τα συνθήματα που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια των φεμινιστικών διαδηλώσεων στην Ιταλία το 1972 ήταν το “Con dito, con dito, orgasmo garantito”, το οποίο μεταφράζεται «Με το δάχτυλο, με το δάχτυλο οργασμός εγγυημένος». Τι σημαίνει άραγε αυτό το σύνθημα; Πρώτα απ’ όλα υποδηλώνει τη δυνατότητα ικανοποίησης χωρίς τη συμμετοχή του πέους. Δεύτερον, σαφώς υποδηλώνει ότι η τεχνική είναι αυτή που μπορεί να δώσει στη γυναίκα έναν υπέροχο οργασμό και όχι το μέγεθος του δακτύλου ή του πέους.

Ο γυναικείος κόλπος είναι ένας ελαστικός σωλήνας συνολικού μήκους 8-11 εκατοστών (στην άτοκη γυναίκα), του οποίου το εξωτερικό στόμιο οριοθετείται από τον παρθενικό υμένα, ενώ το τέλος του σωλήνα καθορίζεται από την παρουσία του τραχήλου της μήτρας. Η διάμετρος του κόλπου είναι 3-5 εκατοστά στο έξω στόμιο, ενώ κοντά στον τράχηλο της μήτρας είναι λίγο μεγαλύτερη. Οι διαστάσεις όμως αυτές ποικίλουν από γυναίκα σε γυναίκα και αλλάζουν κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής ζωής. Σημαντική αύξηση των διαστάσεων παρατηρείται τους πρώτους μήνες της σεξουαλικής δραστηριότητας, καθώς επίσης μετά από έναν ή περισσότερους τοκετούς.

Αλλαγές μπορούν να παρουσιάζουν επίσης κατά τη διάρκεια της ερωτικής επαφής, κατά την οποία το μεν έξω τμήμα του κόλπου εφαρμόζει στο σώμα του πέους, η δε βαθύτερη περιοχή χαλαρώνει σχηματίζοντας ιδανικές συνθήκες εναπόθεσης του σπέρματος. Η διαδικασία αυτή διευκολύνεται κατά τον οργασμό της γυναίκας που συνοδεύεται με ανύψωση της μήτρας.

Κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής είναι δυνατόν το πέος να πιέζει τον τράχηλο της μήτρας δημιουργώντας αίσθηση αντίστασης στον άνδρα. Η πίεση αυτή δεν έχει σχέση μόνο με το μήκος του πέους, αλλά με την ανατομική κατασκευή της γυναίκας (θέση της μήτρας, χαλάρωση των συνδέσμων της μήτρας μετά από τοκετούς) και από τη στάση που το ζευγάρι κάνει σεξ. Όταν η γυναίκα είναι πάνω στον άνδρα τότε η θέση της μήτρας χαμηλώνει και πιέζεται προς τον κόλπο. Άρα λοιπόν η εντύπωση «επάρκειας» του μήκους του πέους που καθορίζεται από το αν το πέος αγγίζει τον τράχηλο της μήτρας δεν είναι συνάρτηση μόνο του μήκους του πέους. Αρκεί δηλαδή μία απλή αλλά έντονη χαλάρωση των συνδέσμων της μήτρας μετά από τοκετούς, η οποία φέρνει τη θέση της μήτρας πιο κοντά στον κόλπο, για να δημιουργήσει στον άνδρα το αίσθημα ότι το πέος του καταλαμβάνει ολόκληρο το μήκος του κόλπου αγγίζοντας τον τράχηλο.

Η αισθητικότητα (ή αλλιώς η αισθητηριακή νεύρωση) του κόλπου είναι ιδιαίτερα έντονη στο έξω τριτημόριο του κόλπου και ιδιαίτερα στην περιοχή πίσω από το ηβικό οστό. Είναι η περιοχή στην οποία περιγράφεται και το περίφημο σημείο G από όσους το πιστεύουν. Επομένως, θεωρητικά ένα πέος μήκους 8 εκατοστών είναι απόλυτα επαρκές για να προκαλέσει έντονη διέγερση, εφόσον κατά τις παλινδρομικές κινήσεις η ράχη του πέους έρχεται σε επαφή με το επάνω τοίχωμα του κόλπου. Η τριβή αυτή διευκολύνεται από δύο σημαντικές γωνίες: την οξεία γωνία που σχηματίζεται ανάμεσα στο πέος και το σώμα του άνδρα και την επίσης οξεία γωνία (400 περίπου) που σχηματίζει ο κόλπος με το σώμα της γυναίκας.

Κύριο χαρακτηριστικό του κόλπου για μια ικανοποιητική σεξουαλική επαφή είναι η ακεραιότητα του μυϊκού συστήματος που τον περιβάλλει. Η άσκηση των μυών του περινέου βοηθά τον κόλπο να περιβάλλει και να εφαρμόζει στο πέος την ώρα της επαφής. Αντίθετα, οι κακώσεις των μυών του περινέου κατά τον τοκετό επιδρούν αρνητικά στους μύες αυτούς και μπορούν να τραυματίσουν έντονα τη συσταλτικότητα του κόλπου, δηλαδή τη δυνατότητα του κόλπου να εφαρμόζει σαν «γάντι» στο πέος, ανεξάρτητα από το μέγεθος του πέους.

Σε τελική ανάλυση, η καλή σεξουαλική επαφή είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων, ανατομικών και λειτουργικών, αλλά και θέμα τεχνικής. Η απομόνωση ενός παράγοντα χωρίς συνεκτίμηση των υπολοίπων δεν μπορεί να επισημάνει το αίτιο μιας ανατομικής ή λειτουργικής ανεπάρκειας.

Η γυναικεία εμπειρία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ένα δάκτυλο μπορεί να οδηγήσει τη γυναίκα σ’ έναν «εγγυημένο» οργασμό. Το ανδρικό μυαλό καθηλωμένο σε άμεσα μετρήσιμα μεγέθη έκανε ζήτημα, τα τελευταία χρόνια, το μέγεθος του πέους θεωρώντας το υπεύθυνο για την ποιότητα της σεξουαλικής επαφής.

Αν κανείς επιθυμεί να εστιάσει μόνο στα ανατομικά χαρακτηριστικά, τότε οφείλει να λαμβάνει υπόψη του τόσο την ανατομία του κάθε κόλπου όσο και την ανατομία του κάθε πέους προκειμένου να αναζητήσει ιδανικές ανατομικές συνθήκες, βάσει της λογικής ότι κάθε κλειδαριά ξεκλειδώνει με ένα μόνο κλειδί...Η εκτίμηση μεγεθών ως κριτήριο ποιότητας αποτελεί γνώρισμα ανώριμων και υπερκαταναλωτικών κοινωνιών. Η υπερκατανάλωση στο σεξ είναι σαφώς εις βάρος της ποιότητας.

Σε επίπεδο καθαρά ψυχολογικό, η παρατήρηση εκ μέρους των γυναικών για μικρό μέγεθος πέους στον άνδρα θα μπορούσε να αποτελεί και στοιχείο υποτίμησης ή απόρριψης ή ακόμα και απάντηση της γυναίκας σε παλαιότερες εδραιωμένες υποτιμήσεις που χρησιμοποιούν οι άνδρες εις βάρος των γυναικών του τύπου της «ψυχρής γυναίκας».

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΟΤΙ:
• Το μυϊκό σύστημα του κόλπου συμβάλλει στην τέλεια «εφαρμογή» σε οποιοδήποτε μέγεθος πέους.
• Η ύγρανση του κόλπου στη φάση διέγερσης καθιστά ευχερέστερη τη σεξουαλική επαφή.
• Παθήσεις του κόλπου και σεξουαλικά προβλήματα στη γυναίκα προκαλούν μερικές φορές σπασμό και αδυναμία εισόδου, δίνοντας την εντύπωση του στενού κόλπου.
• Ανατομικά προβλήματα του κόλπου μπορεί να εμποδίζουν την επαφή.

Παιδική και εφηβική κατάθλιψη: Πότε και γιατί φταίει η οικογένεια;

Πολλοί είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν στην ανάπτυξη της κατάθλιψης στα παιδιά και τους εφήβους: γενετικοί, βιολογικοί, γνωσιακοί, διαπροσωπικοί, καθώς και αντιξοότητες στην παιδική ηλικία.
 
 - Οικογενειακοί και γενετικοί παράγοντες
 
Οι οικογενειακοί παράγοντες καθορίζουν σημαντικά την κατάθλιψη. Τα παιδιά των καταθλιπτικών γονιών είναι περίπου τέσσερις φορές πιο πιθανά να παρουσιάσουν ένα καταθλιπτικό επεισόδιο από τα παιδιά των οποίων οι γονείς δεν έχουν παθολογία. Επίσης είναι δύο φορές πιο πιθανά να πάθουν κατάθλιψη από τα παιδιά που οι γονείς τους υποφέρουν από άλλες ψυχιατρικές διαταραχές ή ιατρικές παθήσεις. Οι επιπτώσεις της γονεϊκής ψυχοπαθολογίας μπορεί να οφείλονται σε γενετικές ή περιβαλλοντικές επιρροές ή έναν συνδυασμό και των δύο.
 
Η γονεϊκή ψυχοπαθολογία αποτελεί συχνά μέρος μιας περίπλοκης κατηγορίας παραγόντων κινδύνου όπως βία, παραμέληση, ελλιπής γονεϊκή φροντίδα, στρες και άλλου τύπου αντιξοότητες.
 
Τα αποτελέσματα από μελέτες σε οικογένειες και διδύμους έχουν δείξει ότι η κατάθλιψη με μικρή ηλικία έναρξης είναι κληρονομική, με τη συμβολή πάντα περιβαλλοντικών παραγόντων.
 
Ορμόνες: σοβαρά καταθλιπτικοί και αυτοκτονικοί νέοι (παιδιά κι έφηβοι) ενδέχεται να παρουσιάζουν υπερέκκριση κορτιζόλης.
 
- Βιολογικοί παράγοντες
 
Νευροβιολογικές μελέτες έχουν δείξει ανατομικές, λειτουργικές και νευροχημικές ανωμαλίες οι οποίες συνδέονται τόσο με κατάθλιψη που έχει νεαρή ηλικία έναρξης, όσο και με κατάθλιψη που έχει πρωτοεμφανισθεί σε ενήλικους. Η ανάμειξη ορισμένων περιοχών του εγκεφάλου, όπως του προμετωπιαίου φλοιού, του ιππόκαμπου, και του αμυγδαλοειδούς πυρήνα έχουν επανειλημμένα βρεθεί σε καταθλιπτικά παιδιά και σε εφήβους. Επίσης έχουν παρατηρηθεί μειωμένος όγκος του μετωπιαίου λοβού και αυξημένος όγκος κοιλίας σε καταθλιπτικά παιδιά.
 
Είναι βέβαια πολύ σημαντική η επίδραση των περιβαλλοντικών παραγόντων και η αλληλεπίδρασή τους με τις βιολογικές ευαλωτότητες. Στρεσογόνα γεγονότα μπορεί να αλλάξουν τη νευροβιολογία.
 
- Γνωσιακή ευαλωτότητα στην κατάθλιψη
 
Σύμφωνα με τις γνωσιακές θεωρίες για την κατάθλιψη, η διαταραχή προκαλείται από την αλληλεπίδραση μεταξύ της γνωσιακής ευαλωτότητας ενός ατόμου και ορισμένες περιβαλλοντικές καταστάσεις που πυροδοτούν αυτή την ευαλωτότητα.
 
Παράγοντες γνωστικής ευαλωτότητας
 
- διαστρεβλωμένα γνωστικά σχήματα
- δυσλειτουργικές απόψεις και εσφαλμένες υποθέσεις
- τάση για απαισιοδοξία και καταθλιπτικογόνες πεποιθήσεις
- τελειομανία και έντονη αυτοκριτική
- τάση για εξάρτηση και υπερβολική ανάγκη επιβεβαίωσης
- μηρυκασμός
- χαμηλή αυτοεκτίμηση
 
Οι παράγοντες αυτοί αλληλεπιδρούν με στρεσογόνα γεγονότα και προκαλούν καταθλιπτικά συμπτώματα σε παιδιά και εφήβους, μικρότερου βαθμού στα παιδιά προεφηβικής ηλικίας, μεσαίου βαθμού στους εφήβους. Η διαφορά αυτή οφείλεται στη μετάβαση στην εφηβεία που περιλαμβάνει ενδυνάμωση των παραγόντων γνωσιακής ευαλωτότητας, αυξημένη συχνότητα και ένταση των στρεσογόνων γεγονότων και αρνητικές αλλαγές στις διαπροσωπικές σχέσεις, οι οποίες σε πιο μικρή ηλικία δρούσαν προστατευτικά.
 
- Επίκτητη αδυναμία (learned helplessness)
 
Οι αρνητικές σχέσεις με τους γονείς προκαλούν στα παιδιά χρόνιο στρες. Στις οικογένειες όπου οι γονείς είναι καταθλιπτικοί, υποφέρουν από κάποια άλλη ψυχική διαταραχή, ή κάνουν κατάχρηση ουσιών, η ανταπόκρισή τους στις ανάγκες των παιδιών είναι ελλιπής. Τα παιδιά μπορεί να αρχίσουν να νιώθουν απελπισμένα, άχρηστα, συντετριμμένα, μελαγχολικά. Η επίκτητη αδυναμία στο παιδί μπορεί να οφείλεται στο γεγονός πως οι γονείς του είναι μόνιμα δυσαρεστημένοι από το ίδιο ό,τι και να κάνει, όπως και να συμπεριφερθεί, ό,τι και να πετύχει. Το παιδί μπορεί να νιώθει αβοήθητο και χωρίς ελπίδα κι αυτό το επίκτητο αίσθημα αδυναμίας που βλάπτει την ικανότητα του νέου να δράσει λειτουργικά, τον/την συνοδεύει και στην ενήλικη ζωή.
 
- Διαπροσωπικοί παράγοντες
 
Η ανασφαλής προσκόλληση (ο ιδιαίτερος δεσμός ανάμεσα στο παιδί και το γονιό) ή η γονεϊκή κατάθλιψη αλληλεπιδρούν με την ανάπτυξη των κοινωνικών δεξιοτήτων στους νέους οδηγώντας τους σε κοινωνικές και συμπεριφορικές ανεπάρκειες, όπως υπερβολική αναζήτηση επιβεβαίωσης από τους άλλους, τάση να εκφράζονται αρνητικά για τον εαυτό τους και κοινωνική απομόνωση. Οι ανεπάρκειες αυτές με τη σειρά τους φέρνουν προβλήματα στις σχέσεις τους όπως συγκρούσεις και χαμηλή ποιότητα διαπροσωπικών σχέσεων. Τέτοιες δυσλειτουργικές σχέσεις προκαλούν ευαλωτότητα στην κατάθλιψη. Η διαπροσωπική ευαλωτότητα στην κατάθλιψη ενισχύεται κατά τη διάρκεια της μετάβασης στην εφηβεία, ειδικά στα κορίτσια. Τα κορίτσια τα οποία έχουν πρόωρη ανάπτυξη, μπορεί να είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα σε διαπροσωπικό στρες, επειδή αντιμετωπίζουν διάφορα θέματα, όπως τα πρώτα ραντεβού, νωρίτερα από τα συνομήλικα αγόρια, χωρίς να είναι ψυχολογικά έτοιμα να αντιμετωπίσουν τέτοιου είδους διαπροσωπικές προκλήσεις.
 
- Επισπεύδουσες αιτίες
 
Οι πιο κοινές επισπεύδουσες αιτίες της κατάθλιψης στα παιδιά και τους εφήβους περιλαμβάνουν:
 
 - Απώλεια ενός γονιού ή αγαπημένου προσώπου.
 
 - Απογοητεύσεις, όπως αποτυχία στις εξετάσεις, απογοήτευση από ανθρώπους στους οποίους οι νέοι έδειξαν αφοσίωση και άλλες.
 
 - Τραυματικά γεγονότα, όπως ψυχολογική ή σωματική κακοποίηση, σεξουαλική εκμετάλλευση, εκφοβισμός (bullying). Η κατάχρηση ουσιών από τους γονείς, κάποια χρόνια ψυχολογική ή οργανική αρρώστια, προβλήματα στις οικογενειακές σχέσεις και οικονομικά προβλήματα στην οικογένεια είναι παραδείγματα άλλων αρνητικών γεγονότων.

Εξάρτηση: Στο μυαλό της μαμάς ενός…μαμάκια!

 Σχέσεις εξάρτησης βιώνουν οι άνθρωποι που δηλώνουν ότι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς την παρουσία του άλλου, ή έχουν στρέψει υπερβολικά την προσοχή τους, θετικά ή αρνητικά στους άλλους.
 
Σχέσεις εξάρτησης βρίσκουμε σε όλων των ειδών τις σχέσεις.

Πιστεύω ότι ο άνθρωπος που δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης είναι εκείνος που δεν αγαπά και δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του. Αλλά κυρίως επειδή δεν ξέρει πώς να ζει τη δική του τη ζωή και ζει τη ζωή των άλλων.

Όποιος αγαπάει τον εαυτό του, αγαπάει πραγματικά τον άλλον εί­τε βρίσκεται κοντά του είτε μακριά του.

Αν έχεις την προσοχή σου στο πώς ζουν τη ζωή τους αυτοί που λες ότι αγαπάς παιδί, σύντροφος ή σύζυγος, φίλος/ φίλη και επεμβαί­νεις απρόσκλητα στη ζωή τους, τότε, χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι ζεις τη ζωή των άλλων και όχι τη δική σου.

Γι’ αυτό σκέψου:
 Θέλω να ζήσω τη ζωή των άλλων ή τη δική μου τη ζωή;

Οι περισσότερες μητέρες είναι ερωτευμένες με τους γιους τους. Όταν οι γιοι είναι μικροί, ασχολούνται περισσότερο μ' αυτούς και λιγότερο με τους άντρες τους.

Όταν μεγαλώσουν, θεωρούν απειλή την κάθε κοπέλα που θα αγα­πήσει το γιο τους, επειδή πιστεύουν ότι η αγάπη του γιου προς αυτές θα λιγοστέψει. Τελικά με τα σκηνικά και τις σκηνές που δημιουργούν στους γιους, καταστρέφουν την όποια μαγεία μπορεί να υπήρχε στις ερωτικές σχέσεις τους.

Όμως, υπάρχουν και γιοι που υποδουλώνονται στη θέληση της μάνας τους και δεν δημιουργούν τη δική τους προσωπική ζωή.

Όπως το μήλο που δεν πέφτει κάτω από τη μηλιά συρρικνώνεται και ξεραίνεται, έτσι συρρικνώνεται η προσωπικότητα και η ζωή των παιδιών που ενώ μεγάλωσαν σε ηλικία, η προσωπικότητά τους δεν αναπτύσσεται είναι άβουλοι γ' αυτό και βρίσκονται κάτω από την επιρροή της μητέρας που θέλει το παιδί της κολλημένο δίπλα της.

Αυτοί οι γονείς, αναρωτιέμαι, μήπως έφεραν τα παιδιά τους σ' αυ­τό τον κόσμο, για να καλύψουν την ανασφάλεια της μοναξιάς και των γηρατειών.

Τώρα, ήρθε στο νου μου μια εικόνα από την παιδική μου ηλικία που έχει σχέση με αυτό το θέμα:
Ένας φαρμακοποιός που είχε φαρμακείο κοντά στη γειτονιά μου, είχε τη μητέρα του συνεχώς στο φαρμακείο. Η μητέρα ποτέ δεν έφευ­γε από εκεί. Ο γιος ήταν συνεχώς κάτω από το άγρυπνο μάτι της μα­μάς του.

Μη φανταστείτε ότι αυτή η γυναίκα εξέπεμπε κάτι το δυναμικό ή αυταρχικό ή ήταν εκεί διότι βοηθούσε το γιο της. Ήταν μια γυναίκα που έδειχνε να είναι διακριτικά προσκολλημένη στο γιο της.
Όσο περνούσαν τα χρόνια η υποταγή του γιου στην προσωπικότη­τα της μητέρας του, τον έκαναν να κινείται σαν ρομπότ και η μορφή του να είναι σαν μια ανέκφραστη μάσκα. Φαινόταν σαν κάποιος να του είχε αφαιρέσει τα συναισθήματα.

Αν είσαι γονιός, σκέψου:
- Θέλω τo παιδί μου να ζει τη δική του ζωή, που θα διαλέξει μό­νο του ή να κάνει τη ζωή που θέλω εγώ, διότι μόνο εγώ ξέρω αυτό που είναι για το καλό του;
- Θα διαλέξω εγώ το επάγγελμα ή το κατάλληλο πρόσωπο που ταιριάζει στο παιδί μου για να παντρευτεί;
- Εγώ θα επιλέξω την περιοχή που θα μείνει ή τα τετραγωνικά του σπιτιού του ή εκείνο;

Έχεις σκεφτεί πως όταν απαιτείς από το παιδί σου να λειτουργεί με τις δικές σου αποφάσεις, ποτέ δεν θα αποκτήσει δική του γνώμη και θέληση; Ότι θα είναι επιρρεπής στις αρνητικές συνήθως παρο­τρύνσεις των άλλων παιδιών, με ολέθρια αποτελέσματα;

Αναλογίζεσαι σε ποιες βλαβερές συνήθειες, μπορεί να εθιστεί;

Στο ταξίδι για την ανακάλυψη της κρυμμένης αρμονίας στη ζωή...

Αντιλαμβάνομαι την ζωή σαν μια διαδικασία αυτό-ανακάλυψης: μια προσεκτική, υποστηριζόμενη εξερεύνηση του πως δρούμε, νιώθουμε, σκεφτόμαστε και σχετιζόμαστε με τους άλλους σήμερα και πως όλα αυτά έχουν επηρεαστεί από τις προηγούμενες εμπειρίες μας. Επίσης, η ζωή αποτελεί μια ευκαιρία να ωριμάσουμε και να αναπτύξουμε νέους και αποτελεσματικότερους τρόπους αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας στις σχέσεις μας.

Για παράδειγμα, πολλές φορές αυτό που έχω νιώσει μέσα από τη επικοινωνία μου με τους ανθρώπους είναι ότι υποφέρουν από κατάθλιψη και άγχος όταν βρίσκονται σε αδιέξοδες καριέρες, δυστυχισμένες σχέσεις, ή ρουτίνα. Συχνά η κατάσταση μοιάζει χωρίς ελπίδα, αλλά δεν είναι έτσι διότι:

Όπως το νερό που κυλά πάνω από στεγνό έδαφος, δημιουργεί βαθιά ποτάμια, έτσι και οι επαναλαμβανόμενες σκέψεις και συναισθήματα «χαράσσουν» άκαμπτα δίκτυα κινητοποίησης, τα οποία αντιστοιχούν σε σταθερές συμπεριφορές. Όσο πιο πολύ χρησιμοποιούμε αυτά τα δίκτυα, τόσο πιο πολύ επαναλαμβάνονται οι ίδιες συμπεριφορές και τόσο πιο δύσκολα αλλάζουν.

Παρ' όλα αυτά, μέσα από την ενσυναίσθηση και χρησιμοποιώντας μια ψυχοσωματική προσέγγιση, είναι δυνατό να εντοπιστούν αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα, ώστε να «χαραχτούν» νέα συναισθηματικά κανάλια και αντίστοιχες συμπεριφορές, οι οποίες να ανταποκρίνονται στις επιθυμίες και τις ανάγκες καθενός μας.

Αν το πρώτο και σημαντικότερο θεμέλιο είναι η υγεία νου, σώματος και συναισθημάτων, τότε το πρώτο βήμα αφύπνισης από κει και πέρα θα πρέπει να είναι η εκπαίδευση των ανθρώπων με βασικό εργαλείο την επικοινωνία, έτσι ώστε να επιτευχθεί ένας πνευματικός πλούτος, που θα κάνει εφικτή την κατανόηση της μεγάλης σημασίας της συμβιωτικότητας, όχι μόνο των ανθρώπων, αλλά όλων των ειδών.

Η τεχνολογία κάνει εύκολη οποιαδήποτε έρευνα και ανάπτυξη σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο και η φύση προσφέρει ατελείωτη ενέργεια ώστε να γίνει πραγματικότητα μια κοινωνία ανθρώπων, η οποία θα εξελίσεται σε όλους τους τομείς με τη μέθοδο της επιστήμης, και οι άνθρωποι που την αποτελούν θα διαχειρίζονται τους πόρους του περιβάλλοντος με αρχές αεικαλλιέργειας (permaculture), θα εναρμονίζονται με τη φύση βασίζοντας τη διατροφή τους σε φυσική καλλιέργεια και θα στεγάζονται με φυσική δόμηση χαμηλού ενεργειακού αποτυπώματος.

Είναι τραγικό λάθος να πιστέψει κάποιος ότι οι πληροφορίες που αφορούν την ανθρώπινη υγεία και που παρουσιάζονται παρακάτω είναι σωστές ή λανθασμένες. Η γνώση, η δύναμη και οι απαντήσεις είναι ΟΛΑ μέσα μας, στα κύτταρα μας, γραμμένα στο DNA μας. Δεν παρουσιάζεται καμία «βίβλος της υγείας» και δεν υπάρχει ανάγκη αφορισμού κανενός ειδικού και καμίας επιστήμης. Το σώμα μας, ο νους μας και η ψυχή μας δεν αποκτούν και δεν παρουσιάζουν ασθένειες κατά λάθος και χωρίς αιτία.

Αντίθετα, ΕΜΕΙΣ είμαστε αυτοί που δημιουργούμε τα προβλήματα, που κάνουμε λάθος επιλογές, που δεν μπορούμε να χτίσουμε το μέλλον μας, να προστατέψουμε τους εαυτούς μας και να λειτουργήσουμε λογικά, συνειδητά και με σθένος στις καθημερινές άρρωστες καταστάσεις που ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι έχουμε προκαλέσει στον εαυτό μας και στους άλλους με την γκρίνια μας, την απαισιοδοξία μας, το φθόνο μας, την ασυνειδησία και την απληστία μας.

Ας αναλάβουμε επιτέλους την ευθύνη για όσα μας συμβαίνουν. Η γνώση, η λογική και το συναίσθημα είναι και τα τρία μέσα μας.

Ας τα γνωρίσουμε επιτέλους, ας γνωρίσουμε τον εαυτό μας, ας βάλουμε υγιής στόχους και ας πάρουμε συνειδητές αποφάσεις για το καλό της ζωής μας, των συνανθρώπων μας και του περιβάλλοντός μας. Ας το κάνουμε για μας, αληθινά ελεύθερα.

ΆΡΙΣΤΗ ΥΓΕΙΑ είναι η κατάσταση κατά την οποία ο οργανισμός σαν ολότητα και το κάθε κύτταρο ξεχωριστά στηρίζονται και ισορροπούν στις τρεις σταθερές, δυνατές και ακλόνητες βάσεις της υγείας,

α) την ΑΡΙΣΤΗ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ
β) την ΑΡΙΣΤΗ ΝΟΗΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ
γ) την ΑΡΙΣΤΗ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ.

Η άριστη υγεία είναι το αδιαίρετο και ισορροπημένο σύνολοόλων των παραπάνω. Από την άριστη υγεία ΔΕΝ μπορεί να λείπει καμία από τις 3 παραπάνω βάσεις. Σε περίπτωση που κάποια από τις παραπάνω βάσεις είναι απαίδευτη ή υστερεί σε οποιοδήποτε βαθμό τότε δημιουργούνται ανεπανόρθωτες επιπλοκές.

Οδεύοντας προς την άριστη υγεία και πετυχαίνοντας την, ο οργανισμός σου επανακτεί τις δυνάμεις με τις οποίες γεννήθηκε και στις τρεις υποστάσεις του - ενώνεται με τον ομφάλιο λώρο της γης, στηρίζεται επιτέλους στις δικές του δυνάμεις, γίνεται ακλόνητος σωματικά, άπειρος νοητικά και ανεπηρέαστος ψυχολογικά - και τις οποίες δυνάμεις όταν θυμηθεί να χρησιμοποιεί άριστα, θα είναι σε θέση να δει το ρόλο του και το πραγματικό μέγεθος του μέσα στον υπερ-οργανισμό της Γαίας και κατ' επέκταση στον συμπαντικό υπερ-οργανισμό και άρα να καταλάβει και να δώσει νόημα στη ζωή.

ΑΡΙΣΤΗ σωματική υγεία είναι η κατάσταση κατά την οποία το σώμα σαν ολότητα και το κάθε υποσύστημα ξεχωριστά (αναπνευστικό, νευρικό, κυκλοφορικό, πεπτικό, κτλ), στηρίζονται και ισορροπούν στις τρεις σταθερές, δυνατές και ακλόνητες βάσεις,
α) την ΔΙΑΤΡΟΦΗ, το «καύσιμο», τα υλικά που χρησιμοποιεί ο οργανισμός για να χτίσει κύτταρα, ιστούς, μύες, κτλ,
β) την ΑΘΛΗΣΗ, δηλαδή την λειτουργία και συνεργασία των υποσυστημάτων του σώματος, την ευρωστία, το χτίσιμο του «σπιτιού» που κατοικείς, την άμυνα του οργανισμού, και τέλος
γ) την ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ, την ανάπαυση των υποσυστημάτων, την χαλάρωση των μυών, την οξυγόνωση, την ηρεμία, τον ύπνο, κτλ.

Οδεύοντας προς και κατακτώντας την άριστη σωματική υγεία, το σώμα θυμάται ικανότητες όπως, αποθήκευση ενέργειας, αντοχή στα καιρικά φαινόμενα, αντοχή στον πόνο, δύναμη, αντοχή στη δύναμη, αεροβική ικανότητα, αυτοΐαση, αντοχή σε ιούς και αρρώστιες, διατήρηση θερμοκρασίας, γρήγορη ανάρρωση από χτυπήματα, ασθένειες, (ικανότητες) τις οποίες, όταν θυμηθεί να χρησιμοποιεί άριστα, θα είναι σε θέση να προλαμβάνει και να αντιμετωπίζει εύκολα, γρήγορα και πάνω από όλα αποτελεσματικά καταστάσεις όπως, κράμπες, σημάδια, μελανιές, ακμή, ζαλάδες, ημικρανίες, υπνηλία, στομαχικές διαταραχές, αιμορροΐδες, αϋπνίες, σκωληκοειδίτιδα, έλκος, αρθρίτιδα, χολή, καρδιακά προβλήματα, εμφράγματα, ιώσεις, κακώσεις, σπασίματα, ρήξεις μυών, δυσκοιλιότητα, παχυσαρκία, ατονία, άσθμα, ωτίτιδα, λοιμώξεις, αναιμία, λευχαιμία, καρκίνους κτλ.

ΑΡΙΣΤΗ νοητική υγεία είναι η κατάσταση κατά την οποία ο νους σαν ολότητα και η κάθε επεξεργασία ξεχωριστά (ιδέες, σκέψεις, λύσεις, θεωρίες, συνδυασμικότητα, κτλ), στηρίζονται και ισορροπούν στις τρεις σταθερές, δυνατές και ακλόνητες βάσεις,

α) τη ΜΝΗΝΗ, τη γνώση, τις πληροφορίες, τις εμπειρίες, τα διαβάσματα, τα ακούσματα, τις προσωπικές ανακαλύψεις, θεωρίες και εμπειρίες, κτλ,

 β) τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ, τη διάθεση για δημιουργία, τη φαντασία, το να παίρνεις λίγο από το «τίποτα» και να το κάνεις «κάτι», την κατανόηση πολυεπίπεδων νοημάτων, την ταξιδιάρικη σκέψη, τη μυθοπλασία, τις νοητικές πύλες σε φανταστικούς κόσμους, το χιούμορ, τα όνειρα για το μέλλον και ο προσωπικός τρόπος πραγματοποίησής τους, κτλ και τέλος

γ) τη ΛΟΓΙΚΗ, την κριτική σκέψη, την επεξήγηση, την κατανόηση μιας αρχής και ενός τέλους, την αλληλουχία, την αιτιολόγηση, τα δεδομένα και τα ζητούμενα, κτλ.

Οδεύοντας προς και κατακτώντας την άριστη νοητική υγεία, το μυαλό θυμάται ικανότητες όπως, προγραμματισμός, διορατικότητα, επικοινωνία, ειλικρίνεια, περιέργεια, ερευνητικότητα, αντοχή στην αλήθεια (που πονάει), εξισορρόπηση συναισθημάτων (που πονάνε), (ικανότητες) τις οποίες, όταν θυμηθεί να χρησιμοποιεί άριστα, θα είναι σε θέση να προλαμβάνει και να αντιμετωπίζει εύκολα, γρήγορα και πάνω από όλα αποτελεσματικά καταστάσεις όπως, προβλήματα λογικής, απάτες, ανία, βαρεμάρα, ακαταστασία, λάθος εκτιμήσεις, λάθος επιλογές, διλλήματα, δύσκολες θέσεις, γκρίνια, βλακεία, απελπισία κτλ.

ΑΡΙΣΤΗ ψυχική υγεία είναι η κατάσταση κατά την οποία η ψυχή και κάθε ταξίδι ξεχωριστά (το είναι σου, οι αναμνήσεις που δημιουργείς, οι πέντε αισθήσεις), στηρίζονται και ισορροπούν στις τρεις σταθερές, δυνατές, και ακλόνητες βάσεις,

α)το ΘΑΡΡΟΣ, την τόλμη, τη θέληση που πηγάζει από μέσα, την υπεράνθρωπη προσπάθεια, την ενέργεια που ξεπερνά τον εαυτό μας, την ηρωική ψυχολογία, κτλ,

β) την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, την αντίληψη του περιβάλλοντος χώρου, του περιβάλλοντος υποσυνειδήτου, της περιβάλλοντος ψυχολογίας, την κατανόηση των επιλογών και των επεκτάσεών τους πριν εμφανιστούν οι συνέπειές τους, κτλ και

γ) το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ, την αλληλεπίδραση των ψυχών των ανθρώπων, την κατανόηση των ενεργειών που περιβάλλουν τις καταστάσεις, την συναίσθηση των ψυχικών φορτίων/εμποδίων των συνανθρώπων, κτλ.

Οδεύοντας προς την άριστη ψυχική υγεία και πετυχαίνοντας την, το μυαλό θυμάται ικανότητες όπως, ενόραση, διαίσθηση, ελπιδοφορία, αγάπη, υπομονή, τόλμη, εμπιστοσύνη, ελευθερία, αντοχή στην πραγματικότητα (που πονάει), επικοινωνία με τον εαυτό, κτλ, (ικανότητες) τις οποίες, όταν θυμηθεί να χρησιμοποιεί άριστα, θα είναι σε θέση να προλαμβάνει και να αντιμετωπίζει εύκολα, γρήγορα και πάνω από όλα αποτελεσματικά καταστάσεις όπως, χωρισμούς, αποχαιρετισμούς, θανάτους κοντινών προσώπων, ζήλεια, δηλεία, άγχος, πίεση, διλήμματα, ασυνέπεια, νευρικότητα, αποξένωση, απελπισία, αναισθησία, κτλ.

Ο ανθρώπινος νους, η ανθρώπινη ψυχή και το ανθρώπινο σώμα, χτίζουν κύτταρα κάθε μέρα, ζουν και αναπνέουν κάθε μέρα, νιώθουν, αισθάνονται και γεμίζουν εμπειρίες κάθε μέρα. Έχουμε ένα βιολογικό ρολόι που βασίζεται στο περιβάλλον (μέρα, νύχτα, βιολογικές ανάγκες, κτλ), και ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ακολουθούμε κάποιες διαδικασίες (πέψης, συντήρησης, δημιουργίας, αναπαραγωγής, άμυνας, αποθήκευσης και κατανάλωσης ενέργειας, κίνησης, οξυγόνωσης, λειτουργίας των μυών, ύπνου, αναγέννησης, ξεκούρασης μυϊκού, πεπτικού και νευρικού συστήματος, αισθημάτων, δημιουργίας, σκέψης, επινόησης, χαράς, αγάπης, κτλ) κάθε στιγμή.

Το σώμα, ο νους και η ψυχή λοιπόν λειτουργούν με ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ τρόπο, άσχετα με το αν γνωρίζουμε όλες τις ικανότητες μας σωματικά, νοητικά και ψυχικά, είτε το θέλουμε, είτε όχι.

 Συγκεκριμένος ο λόγος που ανεβάσαμε πυρετό, συγκεκριμένος ο λόγος που έχουμε σκοτοδίνες κάθε φορά που σηκωνόμαστε απότομα από την καρέκλα, συγκεκριμένος ο λόγος που νοσήσαμε, συγκεκριμένος ο λόγος που ραγίζει η καρδιά μας όταν χάνουμε την αγάπη, συγκεκριμένος ο λόγος όταν μαυρίζει το συκώτι μας από τη στεναχώρια.

Δυστυχώς όμως κάνουμε τις επιλογές μας και έχουμε καταλήξει στη γνώμη που έχουμε για το καθετί, με βάση το περιβάλλον που ζούμε, το οποίο είναι με τη σειρά του πρόσκαιρο, δεν στηρίζεται σε σταθερές βάσεις και προ-επιλεγμένο πριν από εμάς, για εμάς.

Πέρα όμως από αυτά που έχουμε συνηθίσει και πέρα από τις συμβουλές των «έμπειρων» περπατημένων, πέρα από το αν νιώθουμε άσχημα και αν κατηγορούμε άλλους για τις επιλογές μας σωματικά, νοητικά και συναισθηματικά, θα μπορούσαμε απλά να σταθούμε λίγο και να αφουγκραστούμε το σώμα μας, το μυαλό μας και την ψυχή μας.

Να γίνουμε φίλοι με το «είναι» μας ώστε να μπορούμε να είμαστε φίλοι και με τη φύση που μας δίνει ζωή αλλά και με τους άλλους ανθρώπους.

Ευχές για το καλύτερο,σε ότι οραματίζεται και δημιουργικά εμπλέκεται ο καθένας....

Ο δεκάλογος της πραγματικής φιλίας*

 Φιλία είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα είχε πει ο Σωκράτης.

Για ορισμένους η πραγματική φιλία έρχεται μια φορά στη ζωή, ενώ για μερικούς αποτελεί ένα άπιαστο όνειρο. Εμπειρίες, απόψεις και συμπεριφορές, όλα ανατρέπονται από τη στιγμή που εισχωρήσει η αληθινή φιλία στη ζωή μας.

Πώς όμως μπορούμε να «ανοίξουμε» τις πόρτες στην πραγματική φιλία;...

1. Πραγματικοί με τον εαυτό σας... αληθινοί φίλοι με τους γύρω σας
Εάν επιθυμείτε να έχετε πραγματικούς φίλους, θα πρέπει πρώτα να γνωρίσετε και να αποδεχτείτε τον εαυτό σας. Άλλωστε αν δεν αποδεχτείτε και δεν αγαπάτε τον ίδιο σας τον εαυτό, πώς θα οδηγήσετε τους άλλους προς εσάς και πως θα τους καλωσορίσετε;

2. Σεβαστείτε τη διαφορετικότητα των άλλων
Ο καθένας κοιτάζει τη ζωή μέσα από το δικό του φακό. Συχνά εμείς αναμένουμε από τους άλλους να δουν τη ζωή τους μέσα από το δικό μας φακό, δημιουργώντας έτσι πολλά προβλήματα. Πρέπει να υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός και κατανόηση, καθώς οι διαφορές κάνουν ισχυρότερη μια φιλία.
3. Η εμπιστοσύνη και η ειλικρίνεια καθοδηγούν μια φιλία

 Αφεθείτε ελεύθεροι μπροστά στους άλλους, μοιραστείτε τις σκέψεις σας και μιλήστε όσο πιο ειλικρινά μπορείτε. Οι άνθρωποι αισθάνονται τον τρόπο που τους προσεγγίζουν, μετατρέποντας έτσι τη συμπεριφορά τους. Μην συζητήσετε για το φίλο σας πίσω από την πλάτη του και μην αφήνετε τους άλλους να αναφέρουν άσχημα πράγματα για αυτόν.

4. Να είστε παρόντες και στις δύσκολες στιγμές
Η αληθινή φιλία δεν βασίζεται στο να είστε εκεί όταν είναι βολικό αλλά όταν είναι δύσκολο. Όταν περνάτε ευτυχισμένες στιγμές όλοι επιθυμούν να μοιραστούν τη χαρά σας αλλά μόνο οι αληθινοί φίλοι θα σας συμπαρασταθούν σε δύσκολες προσωπικές στιγμές.

5. Η αληθινή φιλία είναι γεμάτη αγάπη και γεμάτη «θετικές» ανησυχίες
Αν έχετε την αίσθηση ότι ο φίλος σας διαθέτει κάποιο πρόβλημα πρέπει να τον αφυπνίσετε και να τον υποστηρίξετε όσο περισσότερο γίνεται. Ο καλός φίλος δεν προσπαθεί να γίνεται αρεστός μέσα από τη συγκατάθεσή του, αλλά ορισμένες φορές φαίνεται μέσα από τη θέλησή του να σας δείξει το λάθος. Μην είστε επικριτικοί, αλλά δώστε στοχαστικές συμβουλές, δείχνοντάς με αισιόδοξο τρόπο το «καλό» του.

6. Δείτε τη θετική πλευρά των άλλων
Ένας αληθινός φίλος σίγουρα γνωρίζει αρκετά καλά τα μειονεκτήματά σας, αλλά δεν παύει να πιστεύει στις δυνατότητες σας. Επικεντρωθείτε στα καλά σημεία των φίλων σας, εκτιμήστε τα όμορφα πράγματα πάνω τους και δείξτε τους τα συναισθήματά σας για αυτόν. Η εκτίμηση είναι ένα συναίσθημα που όλοι το έχουν ανάγκη.

7. Μην «εγκλωβίζετε» το φίλο σας στις δικές σας ανάγκες...
Δώστε χώρο στους ανθρώπους γύρω σας. Η ανάγκη για αποκλειστικότητα πολλές φορές κουράζει τους άλλους και δεν προσφέρει την κατάλληλη «αναπνοή» στους φίλους σας. Η επιθυμία για «φρέσκες» συναντήσεις πρέπει να αποτελεί επιθυμία και των δύο. Ένας καλός φίλος δεν απαιτεί και δεν σκέφτεται πρώτα τον εαυτό του, δεν είναι εγωιστής.

8. Η συγχώρεση αποτελεί το χρυσό κανόνα για την πραγματική φιλία
Το ότι δεν εγκρίνετε μια πράξη δεν σημαίνει αποκλειστικά ότι χαρακτηρίζει αυτόν που την υποστήριξε. Η συζήτηση θεωρείται η καλύτερη λύση, ώστε να μπορέσετε να κατανοήσετε την αιτία του προβλήματος. Μην χρησιμοποιείτε τους φίλους σας, ως μέτρο της αξίας σας - έχετε αξία.

9. Εμβαθύνετε τη φιλία σας με την πάροδο του χρόνου
Είναι ωραίο να επιδιώκετε κάθε στιγμή να γνωρίζετε ακόμα περισσότερο έναν άνθρωπο. Κάτι τέτοιο θα σας κάνει να νιώθετε πιο σίγουροι για την ποιότητα της φιλίας σας και θα κρατήσει το ενδιαφέρον ζωντανό. Μην αρκείστε στο χρόνο που έχετε περάσει με κάποιον αλλά παρατηρήστε το κατά πόσο τον γνωρίζετε πραγματικά.

10. Οι αυθόρμητες δραστηριότητες και ο ελεύθερος χρόνος... τα κλειδιά για μια φιλία
Διασκεδάστε κάνοντας κάθε μέρα διαφορετικές δραστηριότητες, αποτελώντας ουσιαστικά μια θετική δύναμη στη ζωή του φίλου σας. Το καλύτερο δώρο δεν στηρίζεται στα χρήματα, αλλά στην αφιέρωση του ελεύθερου χρόνου σας. Δημιουργείστε καινούριες εμπειρίες και χαρούμενες στιγμές.

Μαρία Ιωσηφίδου!

*Αφιρωμένο στους αληθινούς φίλους μου και μόνο!