Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Η φιλοσοφία του Σωκράτη (469-399 π.Χ.)

nb_pinacoteca_daumier_socrates_and_aspasiaΟ φιλόσοφος Σωκράτης παραμένει ένα αίνιγμα, όπως άλλωστε υπήρξε και όσο ζούσε. Παρόλο που δεν άφησε ούτε δείγμα συγγράμματος, θεωρείται ακόμα και σήμερα ένας από τους φιλοσόφους που άλλαξαν για πάντα το πώς αντιλαμβανόμαστε την φιλοσοφία και επηρέασε σχεδόν όλες τις υπόλοιπες φιλοσοφικές σχολές. Πέρασε τη ζωή του στις αγορές και του δρόμους της Αθήνας και θεωρούσε ότι τα χωράφια και τα δέντρα δεν έχουν κάτι να του πουν.
 
Ό,τι ξέρουμε για αυτόν το γνωρίζουμε μέσω άλλων, όπως τον Πλάτωνα, τον Ξενοφώντα και τον Αριστοτέλη. Η ζωή του θεωρείται παράδειγμα προς μίμηση για μια φιλοσοφική ζωή – όπως εξάλλου και ο θάνατός του. Είναι πολύ δύσκολο όμως να διακρίνουμε τον ιστορικό Σωκράτη, από τον Σωκράτη όπως τον παρουσιάζει κάθε ένας που γράφει γι’ αυτόν, που τελικά έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση γνωστή ως το “Σωκρατικό πρόβλημα”. Δεν έχουμε τον αληθινό Σωκράτη, αλλά τις πολλές ερμηνείες που αναπαριστούν έναν θεωρητικά πιθανό Σωκράτη.

Ξέρουμε πάντως ότι ήταν γιος του Σωφρονίσκου και της Φαιναρέτης από το δήμο της Αλωπεκής. Παντρεύτηκε σε μεγάλη ηλικία την Ξανθίππη κι έκαναν 3 παιδιά. Στις φιλοσοφικές του έρευνες τον παρακολουθούσαν πολλοί, κυρίως νέοι και σχηματίστηκε γύρω του ένας όμιλος, που δεν αποτελούσε όμως σχολή, γιατί ο Σωκράτης δεν δίδαξε συστηματικά, αλλά διαλεγόταν σε κάθε σημείο της πόλης, με ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξης. Σε αντίθεση με τους σοφιστές δεν έπαιρνε χρήματα από τους μαθητές του. Δήλωνε ότι άκουγε μέσα του μία φωνή, την οποία ονόμαζε «δαιμόνιο» και του απαγόρευε να πράττει κάποια πράγματα, ανεξαρτήτως καλού ή κακού όμως, δεν πρέπει δηλαδή να συγχέεται με την έννοια της συνείδησης. Αυτό βέβαια δεν ακουγόταν πολύ ωραίο στους υπόλοιπους Αθηναίους. Απέφευγε την εμπλοκή στην πολιτική και προτιμούσε να πορεύεται τη δική του ανεξάρτητη πορεία. Μόνη εξαίρεση, όταν η πατρίδα τον καλούσε.
Θεωρούσε τον εαυτό του την αλογόμυγα που τσιμπά, ενοχλεί τους εφησυχασµένους πολίτες, ξυπνώντας τους από το λήθαργο.
Ο Σωκράτης πίστευε ότι ο καλύτερος τρόπος να ζει κανείς ήταν να επικεντρωθεί στην αυτο-εξέλιξη και όχι στο κυνήγι του υλικού πλούτου.
Ο Σωκράτης πίστευε ότι ο καλύτερος τρόπος να ζει κανείς ήταν να επικεντρωθεί στην αυτο-εξέλιξη και όχι στο κυνήγι του υλικού πλούτου.
 
Ζωή
Ο Σωκράτης πίστευε ότι η αυτογνωσία ήταν επαρκής για να ζήσει κανείς μια καλή ζωή. Ταύτιζε την γνώση με την αρετή. Οι άνθρωποι είναι δυνατόν να φτάσουν στην απόλυτη γνώση έλεγε, αρκεί να ακολουθήσουν τη σωστή μέθοδο. Η γνώση δεν είναι δεδομένη και ανώδυνη, παρομοιάζεται μάλιστα με τις ωδίνες του τοκετού. Αν μπορούμε να “μάθουμε τη γνώση”, τότε μπορούμε να διδαχθούμε και την αρετή. Ο τρόπος που ζούσε συνίστατο στην εξέταση της ζωής των ανθρώπων, τη δική του και των άλλων, επειδή “Ο δὲ ἀνεξέταστος βίος οὐ βιωτὸς ἀνθρώπῳ” (η ζωή που δεν εξετάζεται δεν αρμόζει σε άνθρωπο). Πρέπει κανείς να αναζητά τη γνώση και τη σοφία πριν από τα άλλα ιδιωτικά του συμφέροντα. Η γνώση αναζητείται ως μέσο για την ηθική δράση. Η λογική αποτελεί προϋπόθεση για να ζήσει κανείς μια καλή ζωή, κατά τον Σωκράτη.  Η αληθινή μας ευτυχία εξαρτάται από το αν κάνουμε αυτό που είναι σωστό. Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος αν δρας αντίθετα με όσα πιστεύεις. Η ηθική του Σωκράτη έχει έναν τελολογικό χαρακτήρα – η μηχανιστική εξήγηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι λανθασμένη. Η ανθρώπινη δράση στοχεύει στο καλό και υπάρχει σκοπός στη φύση. Ο Σωκράτης πίστευε ότι όταν οι άνθρωποι λειτουργούν ανήθικα δεν το κάνουν σκόπιμα, το οποίο είναι γνωστό και ως το Σωκρατικό Παράδοξο. Έλεγε ότι αν κάποιος ξέρει ποιο είναι το σωστό, τότε θα πράξει αναλόγως. Αλλιώς απλώς δεν ξέρει ποιο είναι το σωστό. Αν κάποιος δεν λειτουργεί με τρόπο καλό, τότε μάλλον κάνει λάθος, του λείπει η γνώση για το πώς θα φερθεί σωστά στην όποια περίσταση. Οπότε για τον Σωκράτη, η γνώση σημαίνει αρετή και είναι “καλή”, ενώ η άγνοια είναι “κακή”, άχρηστη. Είναι λοιπόν σαν να είμαστε υπεύθυνοι για το τι γνωρίζουμε και τι όχι, επομένως είμαστε και υπεύθυνοι για την προσωπική μας ευτυχία. Ο Αριστοτέλης βέβαια διαφωνούσε, έλεγε ότι κάποιος μπορεί να γνωρίζει ποιο είναι το καλύτερο που έχει να κάνει, αλλά και πάλι να δράσει λανθασμένα.
 
Συχνά ρωτούσε τους συμπολίτες του “Δεν ντρέπεστε για την προθυμία σας να αποκτήσετε όσο πιο πολλά πλούτη, φήμη και τιμές γίνεται, αλλά δεν νοιάζεστε το ίδιο για την σοφία ή την αλήθεια, ή για την καλύτερη κατάσταση της ψυχής σας;” Τους έλεγε ότι ασχολούνται συνέχεια με τις οικογένειές τους, τις ευθύνες τους και τις πολιτικές τους ευθύνες, ενώ θα έπρεπε να ανησυχούν για την “ευημερία της ψυχής τους”.
 
Παρότρυνε τους ανθρώπους να “νοιαστούν για την ψυχή τους, να γνωρίσουν τον εαυτό τους, γιατί άπαξ και μάθουμε τους εαυτούς μας μπορεί και να αρχίσουμε να νοιαζόμαστε για αυτούς”. Θεώρησε την ψυχή ως την πραγματική ουσία του ανθρώπου και την αρετή ως αυτό που επιτρέπει την πλήρωση της ανθρώπινης φύσης μέσα από την αναζήτηση και βελτίωση της ψυχής. Η αυτογνωσία δεν είναι παρά σοφία και δε γίνεται να ξεχωρίσουμε το σωστό από το λάθος (είτε για μας, είτε για τους άλλους), αν δεν έχουμε σοφία.
 
Καθημερινά, όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις στις οποίες πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στην βολική συμβατικότητα ή στην αφοσίωση στην αλήθεια και τη λογική. Ο Σωκράτης προτίμησε να τιμήσει την αφοσίωσή του στην αλήθεια και την ηθική, παρόλο που στο τέλος του κόστισε την ίδια του την ζωή. Πίστευε ότι δεν πρέπει ποτέ να κάνει κανείς κάτι κακό, ούτε καν ως αντίδραση σε ένα κακό που έχει υποστεί. Πίστευε ακόμα ότι είναι πάντα λάθος να παρακούει κανείς τους νόμους του κράτους, άρα δεν πρέπει ποτέ να παρακούει το κράτος. Όπως δεν πρέπει να κάνουμε κακό στους γονείς μας, άλλο τόσο δεν πρέπει να κάνουμε κακό στην πατρίδα μας.
Παρόλο που κατηγορήθηκε για ασέβεια προς τους θεούς, υπάρχει μια ισχυρή θρησκευτική πλευρά στον χαρακτήρα του και αυτά που λέει στην Απολογία ή στον Κρίτωνα φανερώνουν έναν βαθύ σεβασμό για τα Αθηναϊκά θρησκευτικά έθιμα και ειλικρινή εκτίμηση για τους θεούς.
Ενδιαφέρεται για την αληθινή αρετή η οποία πιστεύει ότι είναι ίδια για όλους. Αυτή η ευρεία έννοια της αρετής μπορεί να περιλαμβάνει συγκεκριμένες αρετές όπως το κουράγιο, η σοφία, η μετριοφροσύνη, αλλά θα έπρεπε να έχουμε και μια γενική περιγραφή της αρετής ως σύνολο, την ικανότητα, τη δεξιότητα του να είσαι ανθρώπινος. Αλλά ποιος είναι αυτός ο ορισμός; Αυτή η ερώτηση μάλλον δεν απαντάται ποτέ, αλλά συνεχίζονται κι άλλες ερωτήσεις κι αμφισβητήσεις κλπ. Πίστευε επίσης ότι υπάρχει μια ενιαία γνώση. Υπάρχει μία κοινή αλήθεια στην οποία όλοι μπορούν να φτάσουν, ακόμα και οι δούλοι. Κάτι σχετικό βρίσκει ως αποτέλεσμα της έρευνάς του ο Goldin και δείχνει την ύπαρξη γνωστικών καθολικών σχημάτων που διέρχονται χρόνου και πολιτισμών. Όπως είναι φυσικό να γεννάμε, είναι δηλαδή κάτι που κάπως ξέρουμε, έτσι είναι και οι φιλοσοφικές αλήθειες και η γνώση, είναι μέσα μας, αρκεί να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας. Κι εδώ δένει κάπως η Σωκρατική μέθοδος της οποίας σκοπός δεν είναι η μετάδοση νέας γνώσης, αλλά να εκμαιεύσει κάτι που ο άλλος ξέρει ήδη, έχει μέσα του ήδη.
 
Ο Σωκράτης, σε αντίθεση με τους σοφιστές, πίστευε ότι η γνώση ήταν δυνατή, αλλά πίστευε ότι το πρώτο βήμα για τη γνώση ήταν αρχικά να παραδεχτεί κανείς την άγνοιά του. Ο ίδιος ο Σωκράτης έλεγε ότι το μόνο που γνωρίζει είναι ότι δε γνωρίζει τίποτα και αυτή η συνειδητότητα της αμάθειάς του ήταν τελικά που τον έκανε τον πιο σοφό από τους συμπολίτες του. Η ουσία της μεθόδου του Σωκράτη εξάλλου ήταν να πείσει τον συνομιλητή του ότι ενώ νόμιζε ότι γνωρίζει κάτι, στην ουσία δεν το γνώριζε. Η Σωκρατική μέθοδος, κυρίως ο Σωκρατικός τρόπος ερωτήσεων, έχει χρησιμοποιηθεί και στην ψυχοθεραπεία (κυρίως στη Γνωστική, την Αντλεριανή και το Reality Therapy) για διευκρινίσεις, αλλά και για να κοιτάξει βαθιά μέσα του ο θεραπευόμενος ή να εξερευνήσει εναλλακτικούς τρόπους δράσης.
 
Ο Σωκράτης πίστευε ότι ο καλύτερος τρόπος να ζει κανείς ήταν να επικεντρωθεί στην αυτο-εξέλιξη και όχι στο κυνήγι του υλικού πλούτου. Πάντα παρότρυνε τους άλλους να επικεντρωθούν περισσότερο στις φιλίες και στην αίσθηση κοινότητας γιατί αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να μεγαλώσουν όλοι μαζί σαν λαός. Η αρετή αξίζει περισσότερο από κάθε τι, η ιδανική ζωή αφιερωμένη στην αναζήτηση του Καλού. Η αλήθεια βρίσκεται στις σκιές της ύπαρξης κι είναι δουλειά του φιλοσόφου να δείξει στους υπόλοιπους πόσα λίγα ξέρουν στ’αλήθεια.
david_death_of_socrates
Θάνατος
Ο Σωκράτης μετά τη δίκη του κρίνεται ένοχος με θανατική ποινή. Αυτοκτονεί ουσιαστικά πίνοντας κώνειο και το προτιμά από το να δραπετεύσει για άλλη πόλη. Στον Κρίτωνα αναφέρει ότι ένας άντρας στην ηλικία του (70 ετών όταν πέθανε) δε θα έπρεπε να δυσαρεστείται που ο θάνατος πλησιάζει κι ότι αυτό που θα έπρεπε να έχει αξία δεν είναι απλά η ζωή, αλλά η καλή ζωή. (Όχι δηλαδή να ζήσει λίγο παραπάνω, αλλά να ζει καλά). Πιστεύει ότι κανένας αληθινός φιλόσοφος δεν έχει φόβο θανάτου. Λένε πως πεθαίνοντας ο Σωκράτης είπε “Κρίτωνα, χρωστάμε έναν κόκκορα στον Ασκληπιό. Σε παρακαλώ, μην ξεχάσεις να ξεχρεώσεις.” Ο Ασκληπιός ήταν ο θεός που γιάτρευε τις αρρώστιες οπότε είναι πιθανό ο Σωκράτης να εννοούσε ότι ο θάνατος είναι η γιατριά και η ελευθερία της ψυχής από το σώμα. Βέβαια αναφέρεται και μια άλλη ερμηνεία, ότι ο Σωκράτης ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος, ότι ο θάνατός του ήταν η καθαρτική θεραπεία για τα κακά της Αθήνας. Στην περίπτωση αυτή ο κόκορας αναπαριστά την ίαση των ασθενειών της Αθήνας.
 
Στην Απολογία λέει πως δε θα έπρεπε να υπολογίζουμε τα πράγματα με βάση το αν θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε, αλλά με βάση το αν αυτό που κάνουμε είναι σωστό ή λάθος.Προτιμάει να μιλήσει όπως πιστεύει και να πεθάνει παρά μιλήσει όπως θέλουν και να ζήσει. Γιατί “ούτε στον πόλεμο, αλλά ούτε και στον νόμο πρέπει να ψάχνει κανείς τρόπους να αποφύγει τον θάνατο”. Η δυσκολία δε βρίσκεται στο να αποφύγει κανείς τον θάνατο, αλλά στο να αποφύγει την κακία, την αδικία που τρέχει γρηγορότερα κι από τον θάνατο. Λέει “Θεωρώ αυτό που μου συνέβη καλό και αυτοί που θεωρείτε ότι ο θάνατος είναι κακός κάνετε λάθος. Εξάλλου ούτε το δαιμόνιο έχει εκφράσει αντίθετη γνώμη, που σημαίνει ότι όσα λέω είναι σωστά.
 
Είτε ο θάνατος είναι μια κατάσταση ανυπαρξίας και ασυνειδησίας, ή όπως λένε κάποιοι άλλοι είναι μια αλλαγή και μετάβαση της ψυχής από αυτόν τον κόσμο σε ένα άλλο. Αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει συνείδηση, αλλά ένας ύπνος ανενόχλητος από όνειρα, τότε ο θάνατος θα είναι ανείπωτο κέρδος. Γιατί αν κάποιος είναι να κοιμηθεί ανενόχλητος από όνειρα νομίζω αυτή θα είναι μία από τις καλύτερες νύχτες της ζωής του. Ουσιαστικά η αιωνιότητα θα είναι μία και μόνη νύχτα. Αλλά αν ο θάνατος είναι ένα ταξίδι σε ένα άλλο μέρος όπου όλοι είναι νεκροί, τότε ποιο καλό μπορεί να είναι καλύτερο από αυτό; Τι δε θα έδινε κανείς για να μπορέσει να συζητήσει με τον Ορφέα, τον Ησίοδο ή τον Όμηρο; Αν αυτό είναι αλήθεια τότε αφήστε με να πεθάνω ξανά και ξανά! Θα συναντήσω και άλλους που τους έκριναν άδικα σε θάνατο, όπως τον Παλαμήδη και θα συγκρίνουμε τα δεινά του καθενός μας. Πάνω από όλα θα μπορέσω να συνεχίσω να ψάχνω για την αληθινή και την λάθος γνώση, όπως σε αυτό τον κόσμο έτσι και σε εκείνον, θα βρω ποιος είναι σοφός και ποιος προσποιείται πως είναι. Πόσο καταπληκτικό θα είναι να συνομιλήσω με όλους αυτούς τους άντρες και τις γυναίκες! Γιατί σε εκείνον τον κόσμο σίγουρα δεν σκοτώνουν κάποιον για αυτό. Ίσα ίσα αν είσαι χαρούμενος σε εκείνον τον κόσμο είσαι αθάνατος, αν ισχύουν όσα λένε. Οπότε ας είμαστε χαρούμενοι σχετικά με τον θάνατο και μάθετε ότι τίποτε κακό δεν μπορεί να συμβεί σε έναν καλό άνθρωπο, πριν ή μετά θάνατον. Οι θεοί δεν θα τον παραμελήσουν. Βλέπω καθαρά ότι το να πεθάνω και να απελευθερωθώ είναι το καλύτερο για μένα, δεν είμαι θυμωμένος με τους κατηγορητές μου γιατί δε με έβλαψαν, παρόλο που βέβαια δεν ήθελαν να μου κάνουν και καλό, που για αυτό διακριτικά τους μέμφομαι”.
 
“Κι όταν μεγαλώσουν οι γιοι μου σας ζητάω να τους τιμωρήσετε αν ενδιαφέρονται για πλούτη ή τίποτα άλλο πέρα από την αρετή, ή αν προσποιούνται ότι είναι κάτι ενώ στην ουσία δεν είναι τίποτα. Τότε να τους κατακρίνετε όπως εγώ εσάς και αν το κάνετε, τότε θα έχουν λάβει δικαιοσύνη από τα χέρια σας”.
 
Ο Σωκράτης αναρωτιέται πώς γίνεται κάποιος να φοβάται κάτι για το οποίο δεν έχει ιδέα; Του φαίνεται χαζό να φοβάσαι το άγνωστο. (Ωστόσο οι περισσότεροι δεν φοβόμαστε το άγνωστο, την αλλαγή;)

Ζωγραφική στο σώμα προκαλεί… μεγάλη οφθαλμαπάτη!

Το body painting δεν είναι μια απλή διαδικασία ωστόσο προκαλεί πολλούς να το εφαρμόσουν σε γυμνά κορμιά γυναικών και αντρών προκαλώντας με το αποτέλεσμα απίστευτες οφθαλμαπάτες. Ένας από αυτούς είναι και η Gesine Marwedel -του οποίου τα έργα βλέπετε παρακάτω- που δημιουργεί σουρεαλιστικές απεικονίσεις ζώων στο ανθρώπινο σώμα και κάνει τους θεατές να αναρωτιούνται που τελειώνει η οφθαλμαπάτη και αρχίζει η πραγματικότητα! «Η ζωγραφική στο σώμα δεν είναι μόνο να βάλεις λίγη μπογιά πάνω σε έναν ζωντανό καμβά. Είναι να ενσωματωθούν τα σχήματα στο σώμα και να δημιουργήσεις ένα ζωντανό έργο τέχνης», αναφέρει η Marwedel.
perierga.gr - Ζωγραφική στο σώμα προκαλεί... μεγάλη οφθαλμαπάτη!
perierga.gr - Ζωγραφική στο σώμα προκαλεί... μεγάλη οφθαλμαπάτη!
perierga.gr - Ζωγραφική στο σώμα προκαλεί... μεγάλη οφθαλμαπάτη!
perierga.gr - Ζωγραφική στο σώμα προκαλεί... μεγάλη οφθαλμαπάτη!
perierga.gr - Ζωγραφική στο σώμα προκαλεί... μεγάλη οφθαλμαπάτη!
perierga.gr - Ζωγραφική στο σώμα προκαλεί... μεγάλη οφθαλμαπάτη!
perierga.gr - Ζωγραφική στο σώμα προκαλεί... μεγάλη οφθαλμαπάτη!
perierga.gr - Ζωγραφική στο σώμα προκαλεί... μεγάλη οφθαλμαπάτη!
perierga.gr - Ζωγραφική στο σώμα προκαλεί... μεγάλη οφθαλμαπάτη!

Η σημασία των ορίων στην ζωή μας


Από τους πρώτους μήνες ζωής το βρέφος ξεκινά να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του και να αυτοπροσδιορίζεται μέσα από τα χάδια, τα αγγίγματα και το «κράτημα» του σημαντικού άλλου που το φροντίζει. Ορίζει το σώμα του, αισθάνεται ότι δεν είναι άπειρο, δεν εκτείνεται στο χώρο, καταλαμβάνει συγκεκριμένο χώρο. Η Φρανσουά Ντολτό ενίσχυε την πρακτική αυτή προς τους γονείς βρεφών, επισημαίνοντας την αξία της για το χτίσιμο της προσωπικότητας τους.

Έχοντας κατακτήσει την αίσθηση του εαυτού του και εσωτερικεύσει το «κράτημα» πια, είναι σε θέση να εξερευνήσει το ευρύτερο περιβάλλον, αφού γνωρίζει ότι ο σημαντικός άλλος είναι εκεί γι? αυτό όποτε και αν το χρειαστεί. Έτσι, μπορεί να ανακαλύψει το χώρο, να συνδιαλλαγεί με άλλα πρόσωπα, κάνοντας ένα άνοιγμα πέρα από τα στενά όρια μητέρας-βρέφους, θέτοντας με τον τρόπο αυτά τα θεμέλια της κοινωνικοποίησής του.

Αργότερα, στη νηπιακή και μετανηπιακή ηλικία, αλλά και σχεδόν έως την ενηλικίωση ουσιαστικά, τα όρια βρίσκονται στο προσκήνιο ενός παιδιού, καθώς μέσα από μια διαδικασία «δοκιμής ή πλάνης» μαθαίνει τι επιτρέπεται και τι όχι, τις συνέπειες των πράξεών του, έτσι όπως αυτές συνήθως οριοθετούνται και προσδιορίζονται από γονείς, δασκάλους κλπ. Με μια πρώτη σκέψη θα φανταζόταν κανείς ότι ο παράδεισος ενός παιδιού είναι ένας κόσμος χωρίς όρια, χωρίς κανόνες, χωρίς περιορισμούς και συμφωνίες. Στην ουσία πρόκειται για ένα χαοτικό και στρεσογόνο κόσμο, που γεμίζει το παιδί με ανασφάλεια και φόβο.

Συχνά οι «ακραίες» συμπεριφορές, οι εκδραματίσεις και οι πράξεις που τραβούν το φακό πάνω στο παιδί (αντικοινωνική συμπεριφορά, κακή σχολική επίδοση, επιθετικότητα, χρήση ουσιών-κυρίως στην εφηβεία) αντικατοπτρίζουν την ανάγκη και την έκκληση να προσδιοριστούν τα όρια από τους γονείς, γεγονός που υποδεικνύει ότι τα πράγματα δεν είναι σαφώς ορισμένα. Μέσα σε ένα πλαίσιο ορίων και κανόνων, όσο και αν αυτό πολεμείται από τα παιδιά, αποκτάται το αίσθημα του ανήκειν, ενώ κυριαρχεί η αίσθηση ότι υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας γύρω τους και ένα σημείο αναφοράς ότι και αν συμβαίνει στο ευρύτερο περιβάλλον.

Μέσα στο οικογενειακό πλαίσιο εξαιρετικής σημασίας κρίνονται τα όρια. Τα τελευταία όταν υπάρχουν, δίνουν τη δυνατότητα να υπάρχουν όλοι μαζί αλλά και ο καθένας μόνος του όταν επιθυμεί. Αποφεύγονται οι επικαλύψεις και οι συγκρούσεις ρόλων, ενώ ταυτόχρονα ο καθένας διατηρεί τη δική του φωνή μέσα στο σύστημα χωρίς να καπελώνεται ή να χρειάζεται να μιλά εξ ονόματος άλλου. Επιπλέον, η διάκριση μεταξύ του υποσυστήματος του ζευγαριού και των υπόλοιπων μελών κρίνεται επιβεβλημένη, προκειμένου η δυάδα να παραμείνει σταθερή και να διατηρήσει την αυτεπάρκειά της σε σχέση με τα παιδιά. Τα όρια στην οικογένεια δεν είναι κάτι αόριστο και ασαφές. Είναι ο συγκεκριμένος και ορισμένος χώρος ύπνου για τα μέλη, η πόρτα του ζευγαριού που κλείνει, ο καταμερισμός εργασιών του σπιτιού.

Ακόμη, τα όρια επιτρέπουν στο ζευγάρι να είναι και μόνο του και μαζί με την οικογένεια καταγωγής του καθενός, επιτρέποντας μόνο όσους, όπως και για όσο οι ίδιοι επιθυμούν να εισέλθουν στο δυαδικό σύστημα. Με τον τρόπο αυτό προστατεύεται η σχέση του ζευγαριού, ενώ ταυτόχρονα δίνεται εμπράκτως η αίσθηση της ενήλικης πια φάσης ζωής προς τους γονείς του ζεύγους. Επιπρόσθετα, τα όρια παρέχουν τη δυνατότητα στον καθένα από το ζευγάρι να υπάρχει και μαζί με τον άλλο και μόνος, να μπορεί να ορίζει το χρόνο τον ατομικό αλλά και τον κοινό, να μπορεί να βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τον άλλο, αλλά ταυτόχρονα να διατηρεί την ατομικότητά του σε επίπεδο δραστηριότητας (πχ διάβασμα, μουσική, δημιουργική απασχόληση). Σε επίπεδο ζευγαριού τέλος, πολύτιμα αποδεικνύονται τα όρια απέναντι σε τρίτους, φίλους, γνωστούς, συναδέλφους που μπορεί να διαταράσσουν το δυαδικό σύστημα επιχειρώντας να το τριγωνοποιήσουν.

Τι γίνεται όμως στο χώρο εργασίας; Αλληλοεπικαλύψεις, παρεξηγήσεις, θυμός και εκνευρισμός που εκφράζεται με λεκτική ή μη λεκτική επικοινωνία, ακόμη και στοιχεία επαγγελματικής εξουθένωσης λαμβάνουν χώρα όταν τα όρια δεν είναι σαφώς καθορισμένα και το πλαίσιο χαοτικό. Ασαφείς αρμοδιότητες, μη δυνατότητα επιβολής της ηγεσίας, μη τήρηση ιεραρχίας, συνεχώς μεταβαλλόμενα δεδομένα ως προς το ωράριο, τις συνθήκες δουλειάς προβάλλουν επιτακτική την ανάγκη να προστατεύσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. Σε τέτοιες συνθήκες κρίνεται συνήθως πιο λειτουργικό να περιορίζεται κανείς στα τυπικά καθήκοντα, να κρατά αποστάσεις και να μην επιτρέπει έκθεση άνευ όρων. Όταν το πλαίσιο εργασίας διέπεται από κανόνες, τότε ο εργαζόμενος μπορεί να ξεδιπλώσει και στοιχεία της προσωπικότητάς του, να νιώσει πιο ελεύθερος να σχετιστεί και να εκτεθεί. Αν όμως όχι, είναι πολύ πιθανό να θυμώνει με συναδέλφους, με τον εαυτό του, ενώ στην ουσία ο θυμός έχει να στραφεί προς το κακό πλαίσιο.

Τέλος, σε ατομικό επίπεδο η αυτεπίγνωση των ορίων μας ενισχύει τη συνδιαλλαγή και το σχετίζεσθαι με άλλα πρόσωπα με όρους ξεκάθαρους, διευκολύνει την επίτευξη ρεαλιστικών στόχων, μειώνοντας τις απογοητεύσεις και τη ματαίωση, ενώ παράλληλα, παρέχει μια διαυγή οπτική ως προς τα σημεία που επιθυμούμε να βελτιωθούμε και να εξελιχθούμε. Επιπλέον, η δυνατότητα να θέτει κανείς όρια ενισχύει το αίσθημα εσωτερικής έδρας ελέγχου, την ικανότητα επίδρασης στο περιβάλλον, που με τη σειρά τους αυξάνουν την αυτοεκτίμηση και την αυτεπάρκεια και δρουν ψυχοπροστατευτικά ως ψυχικά αποθέματα για τον άνθρωπο.

Συμπερασματικά, όσο τα πράγματα σε διαπροσωπικό, σε κοινωνικό, σε οικογενειακό, σε επαγγελματικό επίπεδο γίνονται ολοένα και πιο χαοτικά, ιδιαίτερα σε καιρούς κρίσης, τόσο κανείς οφείλει να είναι υποψιασμένος να προστατεύσει ο ίδιος τον εαυτό του θέτοντας τους δικούς του κανόνες στο πώς επιθυμεί να ζήσει, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα το κόστος των επιλογών του και υποστηρίζοντάς τις μέχρι τέλους.

Όταν η θετική σκέψη δεν λειτουργεί


«Να ζεις τελικά δε σημαίνει να γίνεις τέλειος
όπως μας μάθανε στο σχολείο ή στο κατηχητικό,
σημαίνει ίσως να γίνεις πιο αληθινός» 

Τα συναισθήματα μας, οι χαρές, οι λύπες, ο πόνος, ο φόβος είναι ένα αναπόφευκτο μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. Κάποιες φορές μπορούν να μας στείλουν στην κορυφή του Ολύμπου και κάποιες άλλες να μας καταποντίσουν στα βάθη της απελπισίας αλλά αν μη τι άλλο μας υπενθυμίζουν ότι τουλάχιστον είμαστε ακόμα ζωντανοί. Συνήθως αυτά που ο νους μας χαρακτηρίζει «καλά» συναισθήματα είναι ευπρόσδεκτα ενώ τα άλλα, τα λεγόμενα «κακά» συναισθήματα προσπαθούμε να αποφύγουμε να τα βιώσουμε με κάθε κόστος. Δε έχουμε μάθει στον πόνο… δεν μπορούμε να τον αντέξουμε με τίποτα. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα πάντα, από ναρκωτικά και αλκοόλ μέχρι την άρνηση, την φυγή ή την επίρριψη ευθυνών σε άλλους στην προσπάθεια να προστατέψουν τον εαυτό τους από το να αισθανθεί άσχημα, απ’ το να πονέσει.

Πολύ συχνά όταν κάποιος δεν μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματά του ακούει απ’ την ομήγυρή του τις παρακάτω συμβουλές :

«Μάθε να σκέπτεσαι θετικά»

«Γίνε ευτυχισμένος, η ευτυχία είναι ο σκοπός της ζωής»

«Να είσαι αισιόδοξος και όλα θα πάνε καλά»

Παρόλο που σαν θεωρία οι φράσεις αυτές ακούγονται υπέροχα στα αυτιά του προβληματικού μας φίλου, (γιατί ας είμαστε ειλικρινείς ποιος αλήθεια δεν θέλει να νιώθει ευτυχισμένος και αλώβητος κάθε στιγμή), δεν είναι σίγουρα η πιο υγιής επιλογή. Έτσι κι αλλιώς και οι φίλοι του, που με τόσο αγνές προθέσεις τον παροτρύνουν, δεν δυνατόν να σκέφτονται πάντα θετικά (αν είναι άνθρωποι) κι αν νομίζουν ότι το κάνουν ζούνε σε χειρότερη πλάνη απ' αυτόν. Τις περισσότερες φορές λοιπόν η πιο υγιής στάση για να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε ένα σκληρό συναίσθημα, είναι να αναγνωρίσουμε αυτό το συναίσθημα αλλά κυρίως να το βιώσουμε σε όλη την έντασή του και να μείνουμε με την πικρή γεύση που αυτό αφήνει στα χείλη μας, μέχρι η πίκρα αυτή να αρχίσει να ξεθωριάζει.

Τι ειρωνεία αλήθεια! Αυτό που οι άνθρωποι προσπαθούν να καλύψουν, να ωραιοποιήσουν ή να αποφύγουν με κάθε κόστος (το βίωμα του συναισθήματος) είναι αυτό ακριβώς που θα τους βοηθήσει να λύσουν τα δεσμά τους και να απελευθερωθούν. Αρνούμενοι την ύπαρξη αυτού που μας πονάει, το αναγκάζουμε να κοχλάζει κάτω από την επιφάνεια, αναμένοντας την ευκαιρία να εκραγεί σαν τον Βεζούβιο, ενώ αναγνωρίζοντάς το, παρατηρώντας το χωρίς κριτική διάθεση και βιώνοντάς το, αυτό αρχίζει σταδιακά να εκτονώνεται και να υποχωρεί. Μπορεί η νέα οδηγία να ακούγεται αρκετά απλή: «Βίωσε το συναίσθημα σου και αυτό θα εξαφανιστεί» αλλά σίγουρα τα πράγματα είναι αρκετά πιο περίπλοκα από ότι φαίνονται. Είναι σημαντικό λοιπόν να αντιληφθούμε τον ρόλο των συναισθημάτων μας και πως ακριβώς τα χαρακτηριζόμενα «κακά» συναισθήματα μπορούν να μας βοηθήσουν να επιταχύνουμε την εξελικτική πορεία μας.

«Είναι ο πόνος απαραίτητος; Και ναι και όχι. Αν δεν είχες υποφέρει μέχρι τώρα δε θα υπήρχε βάθος, ταπεινότητα και συμπόνια σε σένα σαν ανθρώπινο ον που είσαι. Ο πόνος δημιουργεί ρωγμές στο κέλυφος του εγώ και είναι απαραίτητος μέχρι το σημείο που έχει υπηρετήσει το σκοπό του. Ο πόνος είναι απαραίτητος μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι δεν είναι απαραίτητος»

Κάποιοι δάσκαλοι δυστυχώς πείθουν τους μαθητές τους να απονεκρώνουν τα συναισθήματά τους, να περνούν πολλές δεκαετίες της ζωής τους χωρίς να αισθάνονται τίποτα και έτσι μόλις αναδύεται από μέσα τους ένα αρνητικό συναίσθημα αμέσως καταφεύγουν στην αγαπημένη αμυντική τακτική τους (άρνηση, αποφυγή, προβολή, εθισμός κλπ). Όταν όμως ένα άτομο ξοδεύει τη ζωή του στην προσπάθεια να μην αισθάνεται, να μην βιώνει τα συναισθήματά του, αναλαμβάνει το επικίνδυνο ρίσκο να υπερκαλύψει αυτή τη ζωή και αυτό που η ίδια ζωή υποκρύπτει, με υπερβολική δράση. Τρέχει από τη μια δουλειά στην άλλη χωρίς να βρίσκει καμιά που να τον γεμίζει, τρέχει από την μια σχέση στην άλλη, αλλάζει συνεχώς τα χόμπι του κι όλα αυτά για να αποφύγει «αυτό που υπάρχει», που δεν είναι άλλο από το συναίσθημα που προσπαθεί να θάψει στο υποσυνείδητό του, το οποίο ποτέ δεν τόλμησε να αντιμετωπίσει. Με την πάροδο του χρόνου γίνεται ένας άνθρωπος εθισμένος στο τρέξιμο και την υπερβολική δράση (human doing) αντί να γίνει ένας άνθρωπος που θα νοιώθει όμορφα και άνετα όταν απλώς βιώνει αυτό που υπάρχει (human being). Όλοι στο κοντινό μας περιβάλλον έχουμε νομίζω τρανταχτά παραδείγματα ανθρώπων που δεν μπορούν να κάτσουν ήσυχα στο ίδιο μέρος περισσότερο από μερικά λεπτά της ώρας, που δεν μπορούν να παραμείνουν στο ίδιο θέμα σοβαρής συζήτησης αλλά «πηδούν» από κουτσομπολιό σε κουτσομπολιό και ο νους τους ποτέ δεν γαληνεύει. Είναι ο καταπιεσμένος συναισθηματικός τους κόσμος που εκείνη ακριβώς την ώρα της ηρεμίας αγωνίζεται μανιασμένα να έλθει στην επιφάνεια, να βρει λίγο ζωτικό χώρο ώστε να κάνει αισθητή την παρουσία του και πρέπει με κάθε τρόπο να παραμείνει φυλακισμένος στα σκοτεινά υπόγεια του είναι και να πάψει να πυροβολεί ασταμάτητα.

Αυτή η υπερδραστηριότητα και η καταπίεση των συναισθημάτων φέρνει τους παραπάνω ανθρώπους στο σημείο να αποκόπτονται εντελώς απ’ τον αληθινό τους εαυτό. Έτσι σιγά-σιγά γίνονται αναίσθητοι στο να αντιλαμβάνονται πως πραγματικά αισθάνονται και εστιάζουν την προσοχή τους στο πως θα έπρεπε να αισθάνονται και να ενεργούν, το οποίο τους εμποδίζει να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους. Το γενικό συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι ότι τα συναισθήματά μας δεν πρέπει ούτε να τα αγνοούμε, ούτε να τα αφήνουμε να μας κατακλύζουν αλλά να τα βιώνουμε και να τα παρατηρούμε όσο το δυνατόν χωρίς ταύτιση ή κριτική. Τα συναισθήματά μας, όταν κατανοηθούν και χρησιμοποιηθούν σωστά μπορούν να γίνουν θαυμάσιες κατευθυντήριες γραμμές για τη βέλτιστη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε στη ζωή μας. Ακόμη κι αν δεν είναι απόλυτα ακριβές να στηριζόμαστε μόνο στα συναισθήματά μας για να αναλύσουμε μια κατάσταση της ζωής μας, μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε σαν δείκτες για να καταλάβουμε πότε πρέπει να ξεκολλήσουμε από μια ανθυγιεινή σχέση, ή να φύγουμε από μια δουλειά που δεν οδηγεί πουθενά, ή για να φέρουμε στην επιφάνεια ένα βαθύτερα ριζωμένο ζήτημα που μας ικετεύει να του δώσουμε προσοχή.

«Το εγώ λέει: “δεν πρέπει να υποφέρω”, και αυτή η σκέψη σε κάνει να υποφέρεις ακόμη περισσότερο. Είναι μια διαστρέβλωση της αλήθειας η οποία είναι πάντα παράδοξη. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να πεις ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ πριν καταφέρεις να τον ξεπεράσεις»

Αισθήσεις και συναισθήματα τελικά είναι κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας και όταν χρησιμοποιηθούν σωστά μπορούν να γίνουν πολύ χρήσιμα εργαλεία προς όφελός μας. Η επιμονή μας να εστιάζουμε μόνο στη θετική σκέψη για να αισθανόμαστε όμορφα σημαίνει να απορρίπτουμε ένα μεγάλο μέρος από τον πηγαιμό για την Ιθάκη, πράξη που θα έχει ως συνέπεια να μας καταστήσει τελικά ανίκανους να γευθούμε την αληθινή χαρά της ζωής. Αν παρατηρήσουμε προσεχτικά γύρω μας θα διαπιστώσουμε πως οι ευτυχέστεροι και οι πιο γαλήνιοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν τελικά καταφέρει να επιβιώσουν από δύσκολες στιγμές βιώνοντας απόλυτα το μαρτύριο του πόνου αντί να αρνούνται ότι πραγματικά πονάνε ή να ψάχνουν αντισταθμίσεις για να ελαφρώσουν το μαρτύριο αυτό. Το άτομο που τελικά περνά μέσα απ’ τη διαδικασία του πόνου και καταφέρνει να αντιμετωπίσει τα συναισθήματα του, γίνεται όχι μόνο πιο ευτυχισμένο αλλά και σοφότερο. Κυριολεκτικά καταφέρνει να ανακαλύψει το παραδείσιο φως που αποκαλύπτεται στα μάτια μας μόλις διασχίσουμε ολόκληρη την κόλαση του πόνου.

«Μη φοβάσαι τον πόνο,
βρίσκεται εκεί για να σου κάψει τα σκουπίδια
που έχει συσσωρεύσει ο νους σου
στην πορεία του χρόνου»

Ο φόβος να βιώνουμε τα συναισθήματά μας αρχίζει να απομακρύνεται όσο ασκούμαστε σ’ αυτό. Σύντομα με την συνειδητή εξάσκηση, το να βιώνουμε ένα συναίσθημα αντί να τρέχουμε μακριά από αυτό, γίνεται μια μηχανική ανταπόκριση του εαυτού μας, ακριβώς όπως συμβαίνει όταν εξασκούμαστε στην οδήγηση ενός αυτοκινήτου. Μαθαίνοντας να βιώνουμε και να ξεπερνάμε τα δυσάρεστα συναισθήματά μας όλο και γρηγορότερα, επιτυγχάνουμε την επιτάχυνση της εξέλιξής μας, η οποία δειλά – δειλά μας αποκαλύπτει στο τέλος της διαδρομής αυτής, σημεία ευδαιμονίας, εσωτερικής γαλήνης και αναίτιας χαράς.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Εσύ, πώς θα ταξιδέψεις…;

«Να είσαι σαν το γραμματόσημο. Να κολλάς κάπου μέχρι να φτάσεις στον προορισμό.»
Τζος Μπίλινγκς.

Ο Τζος Μπίλινγκς έζησε σε μία άλλη εποχή. Κατά τον 19ο αιώνα. Χιούμορ στον κόσμο υπήρχε πάντα καθώς ενυπάρχει στην ανθρώπινη φύση. Το χιούμορ είναι κάτι παραπάνω από χρήσιμο. Είναι ανάγκη. H εποχή του Μπίλινγκς όμως ήταν λίγο πιο σοβαροφανής και πιο εύθικτη. Το πρωτόκολλο και οι τυπολατρείες απέκλειαν ευκολότερα από ό,τι σήμερα το χιούμορ. Χιουμορίστας ο Μπίλινγκς. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είχε να πει βαθυστόχαστα πράγματα που είναι ουσιαστικά για την ανθρώπινη ζωή. Ποιό είναι το κοινό μας λοιπόν με τα γραμματόσημα;

Η πορεία και ο προορισμός
Πόσα χρόνια μπορεί να σου πάρει ο σχεδιασμός ενός ταξιδιού…Δε μιλάμε για ταξίδι διακοπών, αλλά για το ταξίδι της ζωής. Φτιάχνουμε χάρτες, σχεδιάζουμε το ένα, διορθώνουμε το άλλο και παρόλα αυτά, ο σχεδιασμός ποτέ δεν τελειώνει. Ευτυχώς να λέμε. Σε τέτοιο ταξίδι, ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν έχεις πάρει τα απαραίτητα και αν υπάρχει καλύτερο μέρος από αυτό που θέλεις να πας…Δύσκολο πολύ να αποφασίσεις όταν υπάρχουν τόσα «μέρη» και ξέρεις οτι ο χρόνος δε θα είναι σύμμαχός σου ώστε να καταφέρεις να πας σε όλα. Αναγκαστικά, πρέπει να επιλέξεις εκείνο που νιώθεις ότι είναι πιο ελκυστικό για σένα. Όπως ακριβώς κάνεις όταν διαλέγεις το μέρος των διακοπών σου. Πας εκεί που νιώθεις οτι σου ταιριάζει.

Ψάχνοντας το όχημα…
Ο προορισμός σου, ασφαλώς και χρειάζεται «χάρτη». Χρειάζεται μια χάραξη δρόμου και πορείας όμως μόλις αυτά γίνουν, χρειάζεται να πάρεις μια ακόμη δύσκολη απόφαση. Με τι θα πας; Ποιό θα είναι το όχημα που θα σε μεταφέρει εκεί; Η δυσκολία της απόφασης είναι πολύ μεγάλη γιατί όσοι οι δρόμοι…τόσα και τα οχήματα. Αν ο προορισμός είναι μακρινός, χρειάζεσαι κάτι ανθεκτικό, δοκιμασμένο στις κακουχίες. Χρειάζεται επίσης να είναι ικανό να σε οδηγήσει εκεί. Να έχει ενσωματωμένη την πυξίδα επάνω του. Πολλοί άνθρωποι έθεσαν στόχο να γίνουν κάτι, κάνοντας πράγματα που δεν τα είχαν στο μυαλό τους. Ειδικά αν τα έβαζες δίπλα-δίπλα, θα έβλεπες ότι ήταν πράγματα μεταξύ τους άσχετα. Παράδειγμα, ο Φρόϋντ. Ο μεγάλος πατέρας της ψυχανάλυσης, ήταν γιατρός όμως το πάθος το οποίο τον οδήγησε στην ιατρική και τελικά στην ψυχολογία, ήταν η…αρχαιολογία. Ο τρόπος σκέψης της αρχαιολογίας, ο τρόπος της «ανασκαφής», τον οδήγησε να σκεφτεί την ανθρώπινη ψυχή ως γη που κάτω από αυτήν, υπάρχουν ανεξερεύνητοι κόσμοι –παλαιότεροι- που ακόμη δεν είχαν δει το φως.

Η υπέροχη ιστορία της Τροίας και η Ιθάκη…
Κάτι τέτοια οχήματα χρησιμοποιήθηκαν για να γίνουν και άλλες τέτοιες ανακαλύψεις σαν του Φρόϋντ. Ο Ερρίκος Σλήμαν, έμεινε γνωστός στην ιστορία για την ανακάλυψη της Τροίας. Ο Σλήμαν «κόλλησε σαν γραμματόσημο» από το πάθος του για την αρχαία Ελλάδα. Η εμμονή με την Τροία, προέκυψε αργότερα. Πάθος του, τα Ομηρικά Έπη. Εκεί «κόλλησε» ο Σλήμαν. Κάποτε, όταν σέρβιρε σε μπυραρία, ένας μεθυσμένος απήγγειλε στίχους από τα Ομηρικά Έπη. «Σε ποιά γλώσσα μιλάς;», ρώτησε ο σερβιτόρος Σλήμαν… «Στα ελληνικά», απάντησε ο πελάτης. Κάπως έτσι, ήρθε το όχημα του Σλήμαν. Βέβαια, αυτές είναι οι μεγάλες ιστορίες, των γνωστών ανθρώπων. Πόσοι άνθρωποι καθημερινά καταλήγουν κάπου και λέμε«ήταν γεννημένοι για να γίνουν αυτό»…Σαφώς και ήταν γεννημένοι για να γίνουν…οδηγοί. Να απολαύσουν το ταξίδι…Όντως μοιάζουμε με «γράμματα». Ένα τέτοιο γραμματόσημο πρέπει να είχε και ο Οδυσσέας, με διεύθυνση την Ιθάκη…Ο ταχυδρόμος όμως, πέρασε τον φάκελο…από πολλά μέρη.

Το μόνο τελικά που πρέπει να κάνεις ως «γραμματόσημο», εκτός από το να ξέρεις τη διεύθυνση, είναι να δεις τα μέρη που θα περάσεις…Και αν θες, μπορείς να πιέσεις τον ταχυδρόμο, να σε βγάλει πιο γρήγορα στον προορισμό σου…

Η ευθιξία είναι δείγμα χαμηλής αυτοπεποίθησης


 Χαλαρώστε, δεν είστε το κέντρο του σύμπαντος.
Για όλους –μηδενός εξαιρουμένου- είστε κομπάρσος στο δικό τους σενάριο ζωής.
Πρωταγωνιστής είστε μόνο στο δικό σας.
Δεν μπορείτε και ούτε είναι φυσικό να αρέσετε σε όλους.
Μην παγιδεύεστε στην προσωπική σας σπουδαιότητα.
Μην καταπίνετε το δηλητήριο που στέλνουν άλλοι.
Η γνώμη των άλλων βασίζεται στο δικό τους σύστημα αξιών.
Μην παίρνετε τίποτα προσωπικά.
 Μην παίρνετε προσωπικά ούτε αυτά που σκέφτεστε !
Δώστε την άδεια στον εαυτό σας να αποτύχει καμιά φορά.
Οι σημαντικοί άνθρωποι έχουν χιούμορ και αυτοσαρκασμό για τα λάθη τους.
Έχουν μια ελαφρότητα.
Βγείτε από την πέτρινη λογική των υποχρεώσεων και θα εκπλαγείτε.
Κάντε τόπο να συμβεί κάτι χωρίς τον έλεγχο σας και ας μη πάει καλά.
Δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο.
Το άτομο με ουσιαστική αυτοπεποίθηση είναι σεμνό και το διακρίνει η ταπεινότητα.
Δεν νιώθει την ανάγκη να αποδείξει την αξία του, την ξέρει.
Η σιγουριά του πηγάζει από μέσα του

Να μιλάτε με αυτά που κάνετε. Να μιλάτε με το παράδειγμα που θέλετε να δώσετε.

• Αυτό που είμαστε μιλάει πιο δυνατά από αυτό που λέμε. Άλλο η συμπεριφορά και άλλο ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου. Η συμπεριφορά είναι τα επικοινωνιακά τρικ για να πείσουμε, για να πάρουμε αυτό που θέλουμε, για να μας συμπαθούν, να πουλάμε, να κάνουμε καλή εντύπωση, είναι η δημόσια εικόνα. Ο χαρακτήρας είναι οι Αρχές μας, το ΓΙΑΤΙ που βρίσκεται πίσω από αυτά που κάνουμε.

 Ένας άνθρωπος έχει καλό χαρακτήρα όταν ζει σύμφωνα με Αρχές. Οι Αρχές είναι πανανθρώπινα αξιώματα που ρυθμίζουν τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους (πχ ελευθερία, ακεραιότητα, δικαιοσύνη, αγάπη, υπομονή, ταπεινότητα κλπ).

 Όταν ζούμε σύμφωνα με αρχές ο Άλλος (ο κάθε Άλλος) δεν είναι πόρος- μέσον για να προωθήσουμε τα δικά μας σχέδια, αλλά μια ισότιμη ανθρώπινη υπόσταση. Βραχυχρόνια μπορούμε να κερδίσουμε κάτι με τις τεχνικές της συμπεριφοράς, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πολύ μακριά χωρίς Αρχές. Να μιλάτε με αυτά που κάνετε. Να μιλάτε με το παράδειγμα που θέλετε να δώσετε.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

 Η απύθμενη σχιζοφρένεια του Ελληνοχριστιανισμού

Δεν θα έπρεπε να εξηγηθεί ούτε το ποιος ήταν ο Αριστοτέλης, ούτε και τι κληροδότησε στην οικουμένη των ανθρώπων – αν και στην χώρα των Ρωμιών χρειάζεται λόγω της αγραμματοσύνης και της αμορφωσιάς  που τους μαστίζουν. Όπως θα έπρεπε να τονιστεί ότι ο άγιος Δημήτριος ήταν ένας καθυστερημένος θρησκόληπτος στρατιώτης του Ρωμαϊκού στρατού. Ο πρώτος έγραψε δεκάδες βιβλία για δεκάδες διαφορετικά επιστημονικά θέματα – και μάλιστα για πρώτη φορά παγκοσμίως – ενώ ο δεύτερος ζήτημα είναι αν ήξερε να γράψει το όνομά του. Ήξερε όμως να κάνει τον σταυρό του και να λέει το κυριελέησον.

Ονόμασαν λοιπόν το πανεπιστήμιο Αριστοτέλειο και βάλανε για λογότυπό του τον δεισιδαίμονα Δημητράκη, η θρησκεία του οποίου μισεί τις επιστήμες, τις οποίες με λύσσα καταπολέμησε, για διάστημα μιάμισης χιλιετίας, κλείνοντας στην φυλακή ακόμα και παπάδες, οι οποίοι τόλμησαν να τις διδάξουν (Καΐρης). Δεν θα καταθέσω εδώ σχετικά ντοκουμέντα, διότι η παρούσα ιστοσελίδα βρίθει  τοιούτων.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ή ΑΓΙΟΔΗΜΗΤΡΙΟ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ;
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
Εδώ  και δεκαετίες στην σφραγίδα, στα έγγραφα, πιστοποιητικά σπουδών, πτυχία, περγαμηνές κλπ, αντί   του θεμελιωτή του ορθολογισμού  ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ, που η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα τιμά, υπάρχει η εικόνα ενός θρησκευτικού συμβόλου του Χριστιανισμού, του Άγιου Δημήτρη.
Αυτό αποτελούσε και αποτελεί προσβολή των θρησκευτικών ελευθεριών, τώρα μάλιστα που από τις ταυτότητες και τους σχολικούς τίτλους απαλείφεται η οποιαδήποτε ένδειξη θρησκεύματος. Πως είναι δυνατόν σε πανεπιστημιακό έγγραφο, στο χώρο της ακαδημαϊκής ελευθερίας, να έχουν θέση θρησκευτικά σύμβολα; Τι άραγε ήθελαν να πουν αυτοί  που αντικατέστησαν την εικόνα του

Αριστοτέλη με αυτήν ενός Άγιου του Χριστιανισμού; Μήπως ότι όλοι, φοιτητές, απόφοιτοι, διδακτικό προσωπικό και υπάλληλοι  του ΑΠΘ ήταν, είναι και θα είναι χριστιανοί; Από που άντλησαν αυτό το δικαίωμα; Μήπως το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης είναι εκκλησιαστικό πανεπιστήμιο; Δεν αποτελεί χώρο πνευματικής ελευθερίας, πέραν της πολιτικής ελευθερίας που εγγυώνται το Σύνταγμα της Ελλάδας και οι σχετικοί διεθνείς νόμοι;
Απαιτούμε λοιπόν την αφαίρεση οποιονδήποτε θρησκευτικών συμβόλων από τον χώρο του ΑΠΘ και την επαναφορά της εικόνας του Αριστοτέλη και επανέκδοση των πτυχίων με  την εικόνα του Αριστοτέλη!

Ίδιας φύσεως πρόβλημα, δηλαδή προσβολής των θρησκευτικών αλλά και ακαδημαϊκών ελευθεριών, αποτελεί και η ανάρτηση σε αίθουσες διδασκαλίας, αμφιθέατρα, εργαστήρια και στα γραφεία του πανεπιστημίου Χριστιανικών εικόνων. Πρέπει και αυτές να αποσυρθούν από τον χώρο του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης για τον ίδιο λόγο.

Η παραμονή των θρησκευτικών συμβόλων στο χώρο του πανεπιστημίου δίνει εικόνα κράτους κάθε άλλο παρά σύγχρονου και κοσμικού-δημοκρατικού. Πολίτες, φοιτητές, απόφοιτοι και διδακτικό προσωπικό του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης
………………………………..

Το Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε το 1925 και αφιερώθηκε στο θεμελιωτή του ορθολογισμού Αριστοτέλη, του πολυγραφότατου αυτού έλληνα Φιλοσόφου, ο οποίος υπήρξε διδάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Από το έργο του μικρό μόνον μέρος διασώθηκε από την καταστροφική μανία των φανατικών χριστιανών του Μεσαίωνα. Η συμβολή του Αριστοτέλη στην πνευματική εξέλιξη της ανθρωπότητας είναι αναμφισβήτητη και δικαιολογημένα η δημοκρατική ελληνική κοινωνία εκείνης της εποχής (1925) του αφιέρωσε το πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, στην περιοχή της οποίας δίδαξε κατά πολύ μεγάλο μέρος της ζωής του. Συνέπεια αυτού ήταν και η εικόνα αυτού του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου να αποτελεί το κεντρικό σύμβολο αυτού του πανεπιστημίου όπως στα πτυχία που απονέμονται, στην σφραγίδα του πανεπιστημίου κλπ και αυτό έπραξαν όταν λειτούργησε αυτό το πανεπιστήμιο γιατί αυτά λέγει η λογική, θεμελιωτής της οποίας υπήρξε ο Αριστοτέλης.

Όμως κάποιοι, μεσαιωνικής αντιλήψεως φανατικοί χριστιανοί, αντικατέστησαν την εικόνα του Αριστοτέλη με την εικόνα του «αγίου» Δημητρίου, ίσως με το σκεπτικό ότι ο εν λόγω «άγιος» έδρασε κι αυτός στη Θεσσαλονίκη. Αυτό όμως δεν αποτελεί κριτήριο γι’ αυτήν την αλλαγή! Γιατί ένα πανεπιστήμιο, αφιερωμένο στον διεθνώς αναγνωρισμένο πανεπιστήμονα Αριστοτέλη, θα έπρεπε να έχει την εικόνα του Αριστοτέλη και όχι το σύμβολο ενός «αγίου» γιατί η χρήση θρησκευτικών συμβόλων στα δημόσια έγγραφα δημιουργούν διεθνώς δικαιολογημένα την εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι θεοκρατικό κράτος και όχι δημοκρατικό. Αλλά μήπως αυτό είναι η αλήθεια; Μήπως η σύγχρονη Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα ένα θεοκρατικό κράτος;

Ο ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ προκύπτει από πολλές άλλες εκδηλώσεις του π.χ.
1) η τοποθέτηση της εικόνας του Ιησού πίσω από την έδρα των δικαστών στα δικαστήρια, στις αίθουσες διδασκαλίας των πανεπιστημίων, στα λεωφορεία αστικών κλπ συγκοινωνιών κλπ. Μήπως αυτό σημαίνει ότι και οι δημόσιοι αυτοί χώροι είναι χριστιανικοί ναοί; Αυτό αποτελεί ένα από τα πολλά συνεπακόλουθα του μη διαχωρισμού κράτους και εκκλησίας!
2) το 1997 άγνωστοι αλλά γνωστής προελεύσεως σύγχρονοι ταλιμπάμ (προφανώς χριστιανοί) κατέστρεψαν τον βωμό του Διονύσου στον Διόνυσο και το Ελληνικό κράτος ανέλαβε να τον επισκευάσει. Στήθηκαν ικριώματα ο βωμός διαλύθηκε δήθεν για να τον αποκαταστήσουν και έκτοτε μέχρι σήμερα, 7 χρόνια μετά την καταστροφή, ο βωμός είναι διαλυμένος και τα ικριώματα σκουριασμένα και ο περίβολος γεμάτος σκουπίδια! Η καταστροφή του Βωμού του Διονύσου είχε και συνέχεια και μάλιστα από την τότε κυβέρνηση (2002): α)στην ακρόπολη των Αθηνών ο Ναός της απτέρου νίκης διαλύθηκε δήθεν για να επιδιορθωθεί αλλά μένει ακόμα και σήμερα διαλυμένος με ικριώματα στην θέση του ναού (όπως έγινε και με το βωμό του Διονύσου) χωρίς καμία αποκατάσταση β)Το ίδιο έγινε και με την βορινή πλευρά του Παρθενώνος που επίσης διαλύθηκε και παραμένει ακόμα διαλυμένη με τα ικριώματα στην θέση του (όπως έγινε και με το βωμό του Διονύσου) χωρίς μέχρι σήμερα καμιά αποκατάσταση . Δεν θα πρέπει να μας εκπλήξει το γεγονός ότι μετά πέντε χρόνια οι ναοί αυτοί θα παραμένουν διαλυμένοι και τα ικριώματα θα έχουν σκουριάσει από την πολυκαιρία!
3) για να λειτουργήσει ένα τέμενος άλλης θρησκείας (π.χ. της ελληνικής) απαιτείται η βάσει νόμου του δικτάτορα Μεταξά πρόβλεψη της έγκρισης από την αρχιεπισκοπή Αθηνών (δηλαδή την ορθοδοξία)!!! Τέτοια όμως έγκριση ποτέ δεν δίδεται με δικαιολογίες που θυμίζουν φασιστικές μεθοδεύσεις (π.χ. για λόγους δημοσίας τάξεως …. )
Η ορθοδοξία εδώ στην Ελλάδα δείχνει μια σκληρή θεοκρατική αντίληψη την οποία επιβάλει εύκολα στους πολιτικούς μας με το φόβο των ψήφων της οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν ξεπερνούν το 10% πράγμα που οι πολιτικοί μας αγνοούν. Όμως τόσο οι πολιτικοί μας όσο και η ηγεσία της ορθοδοξίας δεν έχουν αντιληφθεί ότι η κοινωνία εξελίσσεται ο λαός ξυπνάει αργά μεν αλλά σταθερά και δεν είναι δυνατόν αυτό το θεοκρατικό κατεστημένο να επιζήσει για πολύ. Ευτυχώς για μας τους Έλληνες, ελάχιστοι από την ηγεσία της ορθοδοξίας το έχουν αντιληφθεί αυτό (π.χ. ο δεσπότης Ιωαννίνων). Εύχομαι να μην εισακουστούν οι συμβουλές του και να μείνουν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω…» γιατί έτσι η ανατροπή του θεοκρατικού κατεστημένου, όταν γίνει, θα είναι «θερμή» και οι χρυσοφόροι αρχιερείς θα τα χάσουν όλα…. Δεν πρέπει οι χρυσοφόροι «αρχιερείς» της ορθοδοξίας να κατανοήσουν τα μηνύματα των καιρών (όπως γίνεται με την καθολική εκκλησία) γιατί έτσι η πτώση τους δεν θα είναι «βελούδινη» όπως θα γίνει σύντομα και με την καθολική εκκλησία κλπ
Η αλαζονεία της ορθοδοξίας προκύπτεί και από άλλα γεγονότα π.χ. την διεκδίκηση από την μονή Βατοπεδίου 27.000 στρεμμάτων από τους αγρότες της περιοχής, την διεκδίκηση από την μονή που βρίσκεται κοντά στο Λιτόχωρο χιλιάδων στρεμμάτων βοσκοτόπων κλπ. Θέλει δηλαδή η ορθοδοξία την τεράστια εκκλησιαστική περιουσία της να την κάνει ακόμα μεγαλύτερη!! Σχετικά με την ορθοδοξία σας συνιστώ να διαβάσετε τα εξής βιβλία α) το βιβλίο του Γ. Καρανικόλα με τίτλο «ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ, Η ΣΥΜΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ» έκδοση «Θουκυδίδης» β) το βιβλίο του Αθ. Τσέλιου με τίτλο «ΚΑΤΑ ΡΑΣΟΦΟΡΩΝ» έκδοση «Μ. Βερρέτας» γ) το βιβλίο του Στ. Μιχόπουλου με τίτλο «ΒΥΖΑΝΤΙΟ, Αυτοκράτορες, Κλήρος και ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ» έκδοση «ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ» δ) το βιβλίο του KARLHEINZ DESCHNER με τίτλο «H ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ» έκδοση «ΚΑΚΤΟΣ» ε) το βιβλίο του Βλάση Ρασσιά με τίτλο «ΕΙΣ ΕΔΑΦΟΣ ΦΕΡΕΙΝ….» έκδοση «ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΟΛΗ» στ) το βιβλίο του Αδ. Γεωργιάδη με τίτλο «ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ, Ο ΜΥΘΟΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ» έκδοση «ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ» (το βιβλίο αυτό αποτελεί απάντηση σ’ αυτούς που διαδίδουν διεθνώς ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ομοφιλόφυλοι). Επίσης το βιβλίο αυτό του Γεωργιάδη έχει εκδοθεί και στη αγγλική γλώσσα και πρέπει να διαδοθεί και στους μη ελληνόφωνους του εξωτερικού.

Πώς γελούσαν οι αρχαίοι

arxaia komodiaΠώς γελούσαν οι αρχαίοι; Εντάξει, μια εύκολη απάντηση σε αυτό είναι «με τον ίδιο ήχο»: «χαχαχέ» είναι οι φθόγγοι με τους οποίους αποτυπώνεται γραπτά ο καγχασμός του κόλακα Γνάθωνα στο υποτιθέμενο αστείο του καυχησιάρη στρατιώτη Θράσωνα σε μια σκηνή της κωμωδίας «Ο Ευνούχος» του κλασικού λατίνου κωμωδιογράφου Τερέντιου.
 
Σε ποιες περιστάσεις, όμως, επιτρεπόταν να γελάσει κανείς και σε ποιες επιβαλλόταν να καταπνίξει το γέλιο του; Τι ήταν «αστείο» και τι υπερέβαινε τα εσκαμμένα; Ποιοι θεσμοί και ποιες κοινωνικές κατηγορίες όφειλαν να είναι στο απυρόβλητο για λόγους σεβασμού ή ευπρέπειας;
Με τέτοια και άλλα παρόμοια ζητήματα αστεϊσμού ασχολείται το «Laughter in Ancient Rome» (εκδ. University of California Press), το νέο βιβλίο της διάσημης καθηγήτριας του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, Μέρι Μπίαρντ. Εντρυφώντας στα κείμενα της ελληνικής και κυρίως της ρωμαϊκής αρχαιότητας, τις παραστάσεις, τα ψηφιδωτά, τις αρχαιολογικές ενδείξεις, ανασκάπτει έναν κόσμο με γνώριμες και αναπάντεχες πλευρές, όπου αυτοκράτορες και δούλοι, ηθοποιοί και μίμοι, άνθρωποι και ζώα εξισώνονται στην επικράτεια του φαιδρού.

Το δανεικό ρωμαϊκό γέλιο. Το γέλιο στη Ρώμη, σύμφωνα με τη Μέρι Μπίαρντ, βρίσκεται σε έναν διαρκή διάλογο με το γέλιο στην αρχαία Ελλάδα – αν και με μια σημαντική διαφορά: ενώ οι Ελληνες χρησιμοποιούν ποικίλα συνώνυμα με λεπτές διακριτές διαφορές («γελάν», «μειδιάν», «καγχάζειν», «κιχλίζειν» είναι μερικά μόνο), οι Ρωμαίοι αρκούνται σε παράγωγα του ρήματος «ridere». Η γλωσσική δυσκαμψία δεν σημαίνει βέβαια ότι στο Λάτιο βασίλευε η κατήφεια. Ως έναν βαθμό, πάντως, ειδικότερα όσον αφορά τη θεωρία του και τα θεατρικά του πρότυπα, το ρωμαϊκό γέλιο είναι ένα γέλιο δανεικό.

Αίτιο και αιτιατό διατυπώνονται από τον Αριστοτέλη σε θεωρητικό επίπεδο. Σε πρακτικό, συχνά οι κωμωδοί της Ρώμης δανείζονται πλοκή και χαρακτήρες από τον Αριστοφάνη ή τον Μένανδρο, πάνω στους οποίους «χτίζουν» με βάση τη δική τους παράδοση, τους δικούς τους πολιτισμικούς τρόπους, τις δικές τους κοινωνικές συμβάσεις.

Για παράδειγμα, το ρωμαϊκό σκηνικό χιούμορ δεν είναι αποκλειστικότητα των ηθοποιών: υπάρχουν και οι υποδεέστεροι κοινωνικά μίμοι, οι οποίοι όμως δεν σιωπούν κατά τη διάρκεια της παράστασής τους όπως οι σημερινοί, υπάρχουν και οι κατώτατης υποστάθμης scurrae, οι οποίοι δεν είναι πλήρως κατανοητό σε τι διέφεραν από τους μίμους – εκτός ίσως από το ότι το ρεπερτόριό τους αναλωνόταν στην υπέρμετρη χυδαιότητα. Εδώ αντιλαμβάνεται κανείς γιατί η Μπίαρντ επισημαίνει από τον πρόλογο του βιβλίου της ότι «στόχος μου είναι να καταστήσω το ζήτημα του γέλιου στη Ρώμη πιο πολύπλοκο, να το κάνω πιο ακατάστατο παρά να το ξεκαθαρίσω».

Οι λέξεις και τα πράγματα άλλων εποχών δεν ταιριάζουν πάντα ακριβώς στις οικείες μας κατηγορίες και ο ιστορικός, για την Μπίαρντ, αντί να τα προσαρμόζει στην κλίνη του Προκρούστη καλείται να τα καταστήσει κατανοητά στο κοινό μέσα στην πολυπλοκότητά τους. Κάτι που αποτελεί και γενικότερη επιδίωξη της ιστορικής επιστήμης σήμερα – η σύνθεση δηλαδή μιας πιο λεπτομερούς εικόνας, με περισσότερες πινελιές και αποχρώσεις, πιο ανοικτής σε ερμηνείες, λιγότερο προσκολλημένης σε θεωρήσεις που πιστεύουν ότι εξηγούν τα πάντα. «Ναι, ακριβώς» σχολιάζει η βρετανή ακαδημαϊκός. «Υπάρχει μια άποψη περί Ιστορίας που “βλέπει τα πράγματα όπως είναι” ή προσφέρει ένα “σύστημα” για την ανάγνωσή της.

Εγώ θα προτιμούσα μια οπτική της Ιστορίας που αντιμετωπίζει τα πράγματα ως πιο περίπλοκα. Γι’ αυτό, άλλωστε, και το γέλιο είναι τόσο ενδιαφέρον ως ζήτημα. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος γιατί είναι τόσο μπερδεμένη υπόθεση. Αλλά και γενικότερα βοηθάει να βλέπει κανείς το παρελθόν ως αίνιγμα, ως ένα μπλεγμένο κουβάρι».

Εκτός όμως από την κωμωδία ή τη μιμική, υπάρχει και η ευθυμία που προσήκει σε άλλες στιγμές με άλλους στόχους. Υπάρχει το γέλιο που οφείλει να προκαλέσει ο ρήτορας στους ακροατές του, το αστείο με το οποίο θα ελαφρύνει ο πολιτικός τον λόγο του, το περιπαικτικό τραγούδι ενός συμποσίου ή το σκωπτικό άσμα μιας εορτής.

Στους θριάμβους, για παράδειγμα, την τελετουργική επίδειξη του ρωμαϊκού μεγαλείου σε βάρος των ηττημένων αντιπάλων, η παράδοση ήθελε τους στρατιώτες να υμνούν τον ηγέτη τους με χονδροειδές χιούμορ εκφρασμένο σε πρόστυχα στιχάκια: «Ρωμαίοι, κλειδώστε τις γυναίκες σας, ο φαλακρός μοιχός επέστρεψε» διαλαλούσαν τις αρετές του οι λεγεωνάριοι του Ιούλιου Καίσαρα. Η ανδρική απώλεια της επικάλυψης του τριχωτού της κεφαλής ήταν «κλασικό ρωμαϊκό αστείο» επισημαίνει η Μπίαρντ. Το να τη διακωμωδεί κανείς λογιζόταν εντός του επιτρεπτού – σε αντίθεση με άλλες, σοβαρότερες απώλειες.

Μέτρο της αχρειότητας του αυτοκράτορα Ελαγάβαλου κατά τη «Historia Augusta» το 4 αιώνα μ.κ.ε., εξηγεί η ιστορικός, ήταν η συνήθειά του να προσκαλεί κατά περίπτωση για δείπνο οκτώ τυφλούς, οκτώ κουφούς, οκτώ φαλακρούς, οκτώ ψηλούς ή οκτώ παχύσαρκους, προκειμένου να τους καταστήσει φαιδρό θέαμα για τους υπόλοιπους, πολλοί από τους οποίους ήταν «παράσιτοι» – η κουστωδία ανεπάγγελτων κολάκων και ευνοουμένων που κέρδιζαν το παντεσπάνι το επιούσιο γελοιοποιώντας άλλους (ή τον εαυτό τους) γύρω από τα ανάκλιντρα των ισχυρών.

Χαμογελάτε, είναι αναχρονιστικό. Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του βιβλίου της Μπίαρντ είναι το κεφάλαιο για τη λειτουργία του χαμόγελου, τόσο ως κοινωνικής πρακτικής όσο και ως κειμενικής αναπαράστασης. Ηταν αλήθεια το χαμόγελο κάτι διαφορετικό για τους Ρωμαίους από ό,τι είναι για εμάς σήμερα; «Σήμερα παίρνουμε το χαμόγελο ως δεδομένο, ως μια χειρονομία με συγκεκριμένο νόημα. Οπωσδήποτε, οι άνθρωποι άνοιγαν τα χείλη τους και στον ρωμαϊκό κόσμο, στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν το ίδιο γεμάτο σημασία νεύμα που είναι για εμάς σήμερα. Για παράδειγμα, όταν οι Ρωμαίοι συναντούσαν ο ένας τον άλλον στον δρόμο δεν χαμογελούσαν, πιθανότατα αντάλλασσαν φιλιά στα μάγουλα.

Το ζήτημα του χαμόγελου, λοιπόν, αποτελεί ένα κατεξοχήν θέμα προς προβληματισμό, καθώς μας δείχνει ότι το “χαμόγελο” δεν είναι αναγκαστικά “φυσικό” ως αντίδραση».
Αλλωστε, ενίοτε και οι φυσικές αντιδράσεις μπορεί να αποδειχθούν επικίνδυνες. Παράδειγμα, η εναρκτήρια αφήγηση του βιβλίου της Μπίαρντ, όπου παρατίθεται η γραπτή μαρτυρία του αρχαίου ιστορικού Δίωνα Κάσσιου.

Προσκεκλημένος του ανισόρροπου αυτοκράτορα Κόμμοδου στη Ρώμη το 2 αιώνα μ.κ.ε., μαζί με άλλους υψηλόβαθμους συγκλητικούς, βρίσκεται σε τιμητική θέση στην αρένα όταν ο ηγεμόνας σφάζει μια στρουθοκάμηλο και τείνει από κοντά το κομμένο κεφάλι προς το μέρος τους, μειδιώντας υπαινικτικά. Η έμμεση απειλή σφαγής φέρνει στον Κάσσιο νευρικό γέλιο αντί τρόμου.

Για να μην το θεωρήσει ο αυτοκράτορας κοροϊδία προς το πρόσωπό του και διατάξει την εκτέλεσή του χωρίς πολλά πολλά, ο Κάσσιος μαδάει το τιμητικό στεφάνι του και μασάει φύλλα δάφνης ώστε να κρύψει τον μορφασμό. «Αυτό που μου έκανε εντύπωση κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου ήταν ότι ξανά και ξανά τα όρια των σχέσεων εξουσίας ορίζονταν από ένα γέλιο. Συνέβαινε πράγματι έτσι ή έχουμε να κάνουμε με μια εξιδανικευμένη, φαντασιακή απεικόνιση στα γραπτά κείμενα; Δεν το ξέρουμε. Πάντως, σε πολλές πολιτικές κουλτούρες το γέλιο αποτελεί σπουδαίο όπλο στον πολιτικό λόγο».

Τα αρχαία ανέκδοτα. Αν το γέλιο θέτει όρια μεταξύ των ανθρώπων, τι συμβαίνει με τα όρια μεταξύ ανθρώπου και ζώου; Τόσο για τους Ελληνες όσο και για τους Ρωμαίους τα ζώα αποτελούν αφορμή ιλαρότητας: στους «Δειπνοσοφιστές» του Αθήναιου ένας καθ’ έξιν και κατά φύσιν σκυθρωπός («αγέλαστος») ξεκαρδίζεται μόλις βλέπει έναν πίθηκο, στον «Χρυσό όνο» του Απουλήιου όλη η χιουμοριστική πλοκή στηρίζεται στη μεταμόρφωση ενός άνδρα σε γάιδαρο.

Αν ξεπεράσει όμως κανείς το μέτρο της ευθυμίας, αποκτηνώνεται. Η Μπίαρντ θυμάται στο βιβλίο της τον διάλογο μεταξύ Χόρχε και Γουλιέλμου στο «Ονομα του Ρόδου» του Ουμπέρτο Εκο με επίμαχο σημείο το αν και κατά πόσο ο Χριστός γελούσε: ο πρώτος απέρριπτε την πιθανότητα γιατί το γέλιο ήταν ζωώδες, ο δεύτερος υποδείκνυε ότι ο Αριστοτέλης το θεωρούσε ίδιον του ανθρώπου. «Αυτό είναι πραγματικά ένα θαυμάσιο αίνιγμα. Υπάρχει μια μακρά παράδοση που ανάγεται τουλάχιστον στον Αριστοτέλη και η οποία ορίζει το γέλιο ως ειδοποιό διαφορά της ανθρώπινης φύσης. Ταυτόχρονα, όμως, ο υπερβολικός καγχασμός καθιστά τον άνθρωπο ζώο. Τι προεκτάσεις έχει μια τέτοια αντίληψη; Θα έλεγα ότι μας καλεί να ξανασκεφτούμε πιο προσεκτικά την έννοια της “ανθρώπινης φύσης”».

Υπάρχουν κάποια ανέκδοτα, που αν και φθαρμένα από χιλιετίες χρήσης (παρεμπιπτόντως, τo αποτυχημένο αστείο για τους Ρωμαίους ήταν «κρύο», «frigidus»), ηχούν οικεία στα αφτιά μας. Η Μέρι Μπίαρντ παραθέτει ένα παράδειγμα από τον «Φιλόγελω», την αρχαιότερη σωζόμενη συλλογή αστείων, γραμμένη τον 4ο μ.κ.ε. αιώνα στα ελληνικά. Ενας ασθενής εξηγεί στον σχολαστικό γιατρό του ότι κάθε ημέρα ξυπνά με πονοκέφαλο που διαρκεί μισή ώρα, «ένα ημιώριον»: «Να σηκώνεστε, λοιπόν, από το κρεβάτι μισή ώρα μετά» βρίσκει τη λύση εκείνος.

Ποιες ήταν, σε τελική ανάλυση, οι παράμετροι του γέλιου στον αρχαίο κόσμο, ελληνικό και ρωμαϊκό; Γελούσαν οι αρχαίοι λίγο-πολύ με τα ίδια πράγματα που προξενούν ευθυμία και στους σύγχρονους; «Εδώ η απάντηση είναι δύσκολη. Κατά κάποιον τρόπο, μπορεί να πει κανείς “ναι”. Αυτό όμως οφείλεται ως έναν βαθμό στην ανακάλυψη κατά την Αναγέννηση συλλογών με ρωμαϊκά αστεία. Ωστόσο, αν τα διαβάσει κανείς, κάποια από αυτά ακούγονται πολύ παράξενα σήμερα.
Σκεφτείτε, ας πούμε, το διαδεδομένο ρωμαϊκό αστείο για κάποιον που βλέπει έναν δρομέα να σταυρώνεται: “Τώρα δεν τρέχει απλά, πετάει” σχολιάζει. Να ένα είδος ανεκδότου που δεν θα ταίριαζε με τα δικά μας δεδομένα!».

Οχι – αλλά πάλι κάθε εποχή έχει τους politically incorrect της: θυμάστε τους εσταυρωμένους των Μόντι Πάιθον να τραγουδούν «Always Look on the Bright Side of Life» στο τέλος του «Ενας προφήτης, μα τι προφήτης;»

Εκτοξεύτηκε η χρήση ναρκωτικών στους νέους 15-19 ετών

 
της Μαρίας Ιωσηφίδου*

Εκτοξεύτηκε η χρήση ναρκωτικών στους νέους 15-19 ετώνΑύξηση ποσοστών χρήσης κάνναβης -
Πάνω από 20.000 οι χρήστες ναρκωτικών από 15 -64 ετών
Στοιχεία σοκ για την επέλαση των ναρκωτικών στους νέους της χώρας
 αποκαλύπτει η ετήσια έκθεση του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά (ΕΚΤΕΠΝ) .

Από την ηλικία των 15 ετών μπαίνουν εκατοντάδες νέοι σε τροχιά θανάτου. Όπως όλα δείχνουν η γνωριμία με τον κόσμο των ουσιών ξεκινά από τη χρήση μη ιατρική χρήση ηρεμιστικών και υπνωτικών χαπιών, συνεχίζει με τη χρήση ινδικής κάνναβης και τελικά οι νέοι καταλήγουν στα σκληρά ναρκωτικά.Ταυτόχρονα η έκθεση καταδεικνύει αιφνίδια αύξηση των κρουσμάτων της HIV/AIDS λοίμωξης μεταξύ των χρηστών ενδοφλεβίων ναρκωτικών (ΧΕΝ) την περίοδο 2011 με 2012 στο κέντρο της Αθήνας, όπου ζουν 3.500 χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών. Σύμφωνα με στοιχεία από το Πρόγραμμα Αριστοτέλης (για τον περιορισμός της μετάδοσης του AIDS), ένα σημαντικό ποσοστό των χρηστών αυτών είναι άστεγοι (21%-24%).

Σημειώνεται οτι ποσοστό 50% των ανθρώπων αυτών διαγνώστηκαν για πρώτη φορά μέσω του Προγράμματος Αριστοτέλης. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην έκθεση του ΕΚΤΕΠΝ: «Οι παράγοντες που βρέθηκαν να σχετίζονται με την HIV λοίμωξη ήταν α) η κοινή χρήση συριγγών, β) η ενδοφλέβια χρήση με συχνότητα πάνω από μία φορά την ημέρα, γ) η χρήση κοκαΐνης και δ) η απουσία στέγης». Στην έκθεση τονίζεται οτι πρόκειται για «επιδημική έκρηξη».

Σύμφωνα με τα στοιχεία παρατηρήθηκε αύξηση την περίοδο 2007-2011 στα ποσοστά χρήσης κάνναβης (από 9,5% το 2007, το ποσοστό ανέβηκε στο 13,4% το 2011) και στην ιατρική χρήση ηρεμιστικών ή υπνωτικών χαπιών (5% το 2007 ενώ το 2010 εκτοξεύθηκε στο 9,3%) στους έφηβους ηλικίας 15-19 ετών στην Ελλάδα. Σταθερά φαίνεται να παραμένουν τα ποσοστά χρήσης των υπόλοιπων παράνομων ουσιών. Για παράδειγμα, η χρήση της ηρωίνης κυμαίνεται στο 1,3%.

Το 2012 οι χρήστες ναρκωτικών με κύρια ουσία την ηρωίνη εκτιμώνται σε 20.429 άτομα ηλικίας από 15 έως 64 ετών. Ο αντίστοιχος αριθμός την προηγούμενη χρονιά ήταν 20.473 άτομα.

Ο αριθμός των αναφερθέντων θανάτων που σχετίζονται με τα ναρκωτικά συνέχισε τη σημαντικά φθίνουσα πορεία του και το 2012. Στοιχεία της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών δείχνουν ότι ενώ το 2009 αναφέρθηκαν 235 σχετιζόμενοι με τα Ναρκωτικά θάνατοι το 2013 ο αντίστοιχος αριθμός ανήλθε μόλις σε 77. Σημαντική κρίνεται η συσχέτιση μείωσης των θανάτων με την σημαντική αύξηση των προγραμμάτων χορήγησης υποκατάστατων στο διάστημα 2010-2013.

Στην έκθεση τονίζεται επίσης, η μείωση της χρηματοδότησης στον ΟΚΑΝΑ. Συγκεκριμένα με σημαντικά μειωμένη την κρατική επιχορήγηση σε ΟΚΑΝΑ και ΚΕΘΕΑ (οι δύο εθνικοί φορείς αντιμετώπισης των εξαρτήσεων) κύλησε το 2012. Στον ΟΚΑΝΑ δόθηκαν 18,5 εκατομμύρια ευρώ και 17,4 εκ., στο ΚΕΘΕΑ. Οι δαπάνες του ΟΚΑΝΑ μειώθηκαν κατά 15% σε σύγκριση με το 2009 και κατά 8% σε σύγκριση με το 2011. Το ΚΕΘΕΑ μείωσε τις δαπάνες του κατά 33% και 15% σε σχέση με το 2009 και το 2011, αντίστοιχα.

Το ποσοστό της μισθοδοσίας του ΟΚΑΝΑ μειώθηκε από 60% του συνόλου των δαπανών το 2009 σε 49% το 2012. Η μισθοδοσία στο ΚΕΘΕΑ καταλαμβάνει σταθερά το 68% των συνολικών δαπανών από το 2009 (ΚΕΘΕΑ 2010, 2011, 2012). Το πρόγραμμα 18 ΑΝΩ του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής μείωσε τις δαπάνες κατά 22% το 2012 σε σύγκριση με το 2010.


Για τo 2012 η καταβληθείσα κρατική επιχορήγηση για τους δύο εθνικούς φορείς αντιμετώπισης των εξαρτήσεων ΟΚΑΝΑ και ΚΕΘΕΑ ήταν 18,5 και 17,4 εκατομμύρια αντίστοιχα. Οι δαπάνες του OKANA εμφανίζονται μειωμένες κατά 15% και 8% σε σύγκριση με αυτές του 2009 και του 2011, αντίστοιχα. Οι δαπάνες του ΚΕΘΕΑ μειώθηκαν κατά 33% και 15% σε σχέση με το 2009 και το 2011, αντίστοιχα. Το ποσοστό της μισθοδοσίας του ΟΚΑΝΑ μειώθηκε από 60% του συνόλου των δαπανών το 2009 σε 49% το 2012. Η μισθοδοσία στο ΚΕΘΕΑ καταλαμβάνει σταθερά το 68% των συνολικών δαπανών από το 2009 (ΚΕΘΕΑ 2010, 2011, 2012). Το πρόγραμμα 18 ΑΝΩ του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής μείωσε τις δαπάνες κατά 22% το 2012 σε σύγκριση με το 2010.
ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΑ

Αύξηση παρατηρήθηκε την τελευταία περίοδο (2007-2011) στα ποσοστά χρήσης κάνναβης (9,5% το 2007, 13,4% το 2011) και στη μη ιατρική χρήση ηρεμιστικών ή υπνωτικών χαπιών (5,0% το 2007 και 9,3% το 2010) στους έφηβους ηλικίας 15-19 ετών στην Ελλάδα. Οι άλλες παράνομες ουσίες καθώς και η χρήση ηρωίνη παρέμειναν στα ίδια επίπεδα (1,3% για την ηρωίνη).

ΠΡΟΛΗΨΗ
Το δίκτυο των Κέντρων Πρόληψης επεκτάθηκε με την ίδρυση δύο νέων Κέντρων. Συνεπώς το 2013 ο αριθμός των Κέντρων Πρόληψης ανήλθε στα 73, καλύπτοντας τους 50 από τους 51 νομούς της χώρας.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΙ ΧΡΗΣΤΕΣ

Για το έτος 2012 η εκτίμηση του συνολικού αριθμού χρηστών ηλικίας 15-64 ετών, με κύρια ουσία την ηρωίνη είναι 20.429 δηλαδή κοντά στην αντίστοιχη εκτίμηση για το 2011 (20.473). Συνεπώς ο αριθμός των προβληματικών χρηστών έχει σταθεροποιηθεί στο επίπεδο των ετών 2006-2008 ύστερα από μια σχετική αύξηση το 2009 και 2010.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Παρά την οικονομική κρίση τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των ατόμων που αιτούνται θεραπεία παραμένουν διαχρονικά τα ίδια. Στις διαπιστούμενες διακυμάνσεις συμπεριλαμβάνεται και επισημαίνεται η αύξηση διαχρονικά στη μέση ηλικία των χρηστών που αιτούνται θεραπεία, από τα 30 έτη το 2008 στα 33 έτη το 2012.

Το 2012 καταγράφονται 103 δομές θεραπείας που διακρίνονται στους ακόλουθους τύπους:

· 53 θεραπευτικές μονάδες υποκατάστασης όλες του ΟΚΑΝΑ (25 συνολικά μέχρι και το 2010),

· 42 «στεγνά» θεραπευτικά προγράμματα του ΚΕΘΕΑ, 18άνω, ΨΝΘ και του ΟΚΑΝΑ.

· 8 προγράμματα στο πλαίσιο των φυλακών

Το 2012 η συνολική δυναμικότητα των προαναφερθεισών θεραπευτικών δομών ήταν 9.669 άτομα. Οι μονάδες υποκατάστασης διαθέτουν τις περισσότερες θέσεις θεραπείας 8.691, (89,9%) σε σύγκριση με τα «στεγνά» θεραπευτικά προγράμματα 978, (10,1%). Το 2012 παρατηρείται αύξηση στη δυναμικότητα των θεραπευτικών δομών κατά 23,1% σε σχέση με το 2011, αύξηση που οφείλεται στο άνοιγμα των νέων μονάδων του προγράμματος υποκατάστασης. Το 2012 ο συνολικός αριθμός των ατόμων που δέχτηκαν θεραπεία για κάθε τύπο παρέμβασης ανήλθε στους 12.257 όπως φαίνεται παρακάτω

ΕΚΒΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

Όσον αφορά την έκβαση της θεραπευτικής διαδικασίας, από το σύνολο των θεραπευομένων στα «στεγνά» θεραπευτικά προγράμματα το 2012 ποσοστό 35,7% (616 άτομα) βρισκόταν ακόμα σε θεραπεία στο τέλος του έτους, ποσοστό 20,7% (357 άτομα) ολοκλήρωσαν τη θεραπεία, ενώ το υπόλοιπο 43,5% (753 άτομα) εξήλθαν από το πρόγραμμα, κυρίως λόγω οικειοθελούς αποχώρησης.

Αντίστοιχα για τα προγράμματα υποκατάστασης η πλειονότητα των θεραπευομένων στις μονάδες υποκατάστασης 82% (8.100 άτομα) συνέχιζαν τη θεραπεία μέχρι το τέλος του 2012, ενώ έλαβαν πρόωρο εξιτήριο 6,3%, (627 άτομα), παραπομπή σε άλλη μονάδα ή υπηρεσία 4% (395 άτομα), το 3,9% (384 άτομα) διακόπτει την παρακολούθηση με δική του βούληση, το 1,8% (152 άτομα) διακόπτει λόγω φυλάκισης, το 0,9% λόγω θανάτου, ενώ η ολοκλήρωση της θεραπείας αντιστοιχεί σε ποσοστό 1,1% (110 άτομα).

ΧΡΗΣΗ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΗIV

Πρόγραμμα Αριστοτέλης

Το 2011-2012, παρατηρήθηκε αιφνίδια αύξηση των κρουσμάτων της HIV/AIDS λοίμωξης μεταξύ των χρηστών ενδοφλεβίων ναρκωτικών (ΧΕΝ) στη μητροπολιτική περιοχή της Αθήνας. Το πρόγραμμα ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, που χρηματοδοτήθηκε από το ΕΣΠΑ 2007-2013, είναι μία παρέμβαση που ακολουθεί τη στρατηγική "Seek–Test–Treat-Retain" για τον περιορισμό της μετάδοσης του HIV/AIDS. Οι κύριοι σκοποί του προγράμματος είναι α) ο διαγνωστικός έλεγχος για HIV και ενημέρωση των ΧΕΝ που διαμένουν στη μητροπολιτική περιοχή της Αθήνας και β) η παροχή πρόληψης, φροντίδας και θεραπείας στους HIV-θετικούς ΧΕΝ (κατά προτεραιότητα εισαγωγή σε προγράμματα υποκατάστασης με οπιοειδή και αντιρετροϊκή θεραπεία).

Τον πληθυσμό-στόχο αποτελούν 3.500 ενεργοί ΧΕΝ που διαμένουν στη μητροπολιτική περιοχή της Αθήνας. Συνολικά συλλέχθηκαν 7.110 δείγματα αίματος και ερωτηματολόγια από 3.320 συμμετέχοντες ΧΕΝ (εκτιμώμενη κάλυψη του πληθυσμού-στόχου: 96%). Οι ίδιοι οι συμμετέχοντες αξιολόγησαν το πρόγραμμα πολύ θετικά. Ένα σημαντικό ποσοστό των συμμετεχόντων ήταν άστεγοι (21%-24%, ανάλογα με τον κύκλο του προγράμματος). Από το σύνολο των συμμετεχόντων, 543 (16,4%) βρέθηκαν anti-HIV(+). Οι μισοί περίπου από αυτούς (48,2%) διαγνώστηκαν για πρώτη φορά μέσω του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ. Οι παράγοντες που βρέθηκαν να σχετίζονται με την HIV λοίμωξη ήταν α) η κοινή χρήση συριγγών, β) η ενδοφλέβια χρήση με συχνότητα πάνω από μία φορά την ημέρα, γ) η χρήση κοκαΐνης και δ) η απουσία στέγης. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος, παρατηρήθηκε αξιοσημείωτη μείωση στη συχνότητα ενδοφλέβιας χρήσης (ενδοφλέβια χρήση τουλάχιστον μία φορά την ημέρα: από το 54% των ΧΕΝ στον κύκλο A σε 25% στον κύκλο Ε). Μείωση παρατηρήθηκε επίσης και στην κοινή χρήση συριγγών (από 11% στον κύκλο Α σε 5,4% στον κύκλο Ε). Στους 16 μήνες του προγράμματος, διανεμήθηκαν 85.400 σύριγγες στους συμμετέχοντες. Παράλληλα, ο ΟΚΑΝΑ, σε συνεργασία με ΜΚΟ, την τριετία 2011-2013 μοίρασε 565.000 βελόνες/σύριγγες, λειτούργησε 16 επιπλέον Μονάδες παροχής υποκατάστατων οπιοειδών στην Αττική και εισήγαγε 1100 επιπλέον ΧΕΝ στα προγράμματα υποκατάστασης.

ΘΑΝΑΤΟΙ ΑΠΟ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

Ο αριθμός των αναφερθέντων θανάτων που σχετίζονται με τα ναρκωτικά συνέχισε τη σημαντικά φθίνουσα πορεία του και το 2012. Στοιχεία της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών δείχνουν ότι ενώ το 2009 αναφέρθηκαν 235 σχετιζόμενοι με τα Ναρκωτικά θάνατοι το 2013 ο αντίστοιχος αριθμός ανήλθε μόλις σε 77. Σημαντική κρίνεται η συσχέτιση μείωσης των θανάτων με την σημαντική αύξηση των προγραμμάτων χορήγησης υποκαταστάτων στο διάστημα 2010-2013.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΕΙΩΣΗΣ ΤΗΣ ΒΛΑΒΗΣ

Το 2012 ο συνολικός αριθμός των συριγγών που διανεμήθηκαν / ανταλλάχθηκαν αυξήθηκε σημαντικά σε σύγκριση με τα προηγούμενα έτη. Σχεδόν 3,5 φορές περισσότερες σύριγγες διανεμήθηκαν / ανταλλάχθηκαν το 2012 σε σύγκριση με το 2011, με αποτέλεσμα σημαντική αύξηση της κάλυψης σε σύριγγες σε σχέση με τον πληθυσμό των χρηστών ενέσιμων ναρκωτικών. Λαμβάνοντας υπόψη ότι τα προγράμματα συριγγών είναι διαθέσιμα μόνο στην Αθήνα, η κάλυψη διανομής συριγγών για την Αθήνα εκτιμάται στις 133 σύριγγες ανά χρήστη ενέσιμων ναρκωτικών ετησίως δηλαδή πολύ κοντά στις κατευθυντήριες οδηγίες του ΠΟΥ που αναφέρει τον αριθμό 200 σύριγγες τον χρόνο ανά χρήστη.
----------------------------
*Η Μαρία Ιωσηφίδου είναι Ιατρός Πνευμονολόγος στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομειό Ρίου και Ιατρός Πνευμονολόγος-Φυματιολόγος, Αναπληρώτρια Υπεύθυνη στον Οργανισμό Κατά των Ναρκωτικών ΟΚΑΝΑ και τιμά το παρόν blog με τις σκέψεις της!

ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΑΠΟΨΗ ΚΑΙ ΤΟ ''ΟΧΙ''

Δεν έχουμε υψηλή αυτοπεποίθηση.

Θέλουμε να είμαστε αποδεκτοί από τους άλλους και γι’ αυτό προσπαθούμε να συμφωνούμε μαζί τους
ακόμα και όταν έχουμε διαφορετική άποψη.
Στα μάτια των άλλων είμαστε ευχάριστοι και «εύκολοι», αφού το «όχι» δεν περιλαμβάνεται στο λεξιλόγιό μας.
Τι γίνεται, όμως, με τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες; Πώς θα καταφέρουμε να αρνηθούμε και να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν;
Είναι σημαντικό να λέμε ΟΧΙ...
Μαθαίνοντας να λέμε «όχι», θα αισθανθούμε πιο ικανοί. Θα νιώσουμε ότι έχουμε τη δική μας γνώμη, ότι ακούμε τις επιθυμίες μας και ότι οι άλλοι δεν μας επιβάλλονται, ότι δεν στερούμαστε των βασικών μας δικαιωμάτων, ούτε αναγκαζόμαστε να κάνουμε πράγματα που εναντιώνονται στον χαρακτήρα μας. Όσο για τον φόβο της απόρριψης από τους άλλους, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι ακόμα και αν προσωρινά δημιουργηθεί δυσφορία ή ένταση στη σχέση, αυτή μακροπρόθεσμα μπαίνει σε πιο στέρεη βάση, αφού στηρίζεται στην ειλικρινή επικοινωνία και γίνεται πιο ισότιμη.
Η νούμερο 1 σχέση την οποία πρέπει να φροντίζουμε είναι η σχέση με τον εαυτό μας. Να γνωρίσουμε, δηλαδή, τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα όριά μας και βάσει αυτών να αποφασίζουμε πότε θα λέμε «ναι» και πότε «όχι».
Καταγράφουμε τα θέματα που δυσκολευόμαστε να οριοθετήσουμε και τα ιεραρχούμε από το πιο απλό έως το πιο σύνθετο.
Έχουμε ξεκάθαρη άποψη σχετικά με τον λόγο που διεκδικούμε κάτι και είμαστε προετοιμασμένοι για τις συνέπειες της άρνησής μας. Για παράδειγμα, αν αρνηθούμε την εξυπηρέτηση σε έναν φίλο, ίσως να έρθουμε προσωρινά σε σύγκρουση μαζί του. Όσο πιο προετοιμασμένοι είμαστε, τόσο πιο σταθεροί θα παραμείνουμε στο «όχι» μας.
Συχνά δυσκολευόμαστε να πούμε «όχι» επειδή θεωρούμε ότι στην περίπτωση άρνησης οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές.
Αποβάλλουμε από το μυαλό μας τις αγχωτικές σκέψεις και βλέπουμε τις ρεαλιστικές κάθε φορά επιπτώσεις.
Συνήθως, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από ό,τι πιστεύουμε.
Στηρίζουμε το «όχι» μας με επιχειρήματα ή παρουσιάζουμε μια θετική πλευρά της κατάστασης πριν αρνηθούμε.
Απαντάμε π.χ. στον φίλο μας που μας κάλεσε για φαγητό:
«Θα ήταν πολύ ωραίο να περάσουμε το Σάββατο μαζί, αλλά δυστυχώς είμαι πολύ κουρασμένη για να βγω από το σπίτι».
Ή μπορούμε να κάνουμε μια εναλλακτική πρόταση, λέγοντας π.χ.: «Αν θέλεις, πάμε για έναν καφέ την Κυριακή».
Αισθανόμαστε εγκλωβισμένοι επειδή δεχτήκαμε να κάνουμε κάτι το οποίο τελικά δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να κάνουμε.
Νιώθουμε ότι έχουμε εκτεθεί ή δεσμευτεί.
Στην πραγματικότητα, όμως, έχουμε το δικαίωμα να επανεξετάσουμε μια απόφασή μας.
Μπορούμε, επίσης, να ζητάμε χρόνο πριν απαντήσουμε, λέγοντας π.χ.  «Θα το σκεφτώ και θα σου απαντήσω αύριο».
Κάθε «όχι» -ακόμα και πολύ μικρό- που καταφέρνουμε να πούμε είναι μια νίκη.
Επιβραβεύουμε, λοιπόν, τον εαυτό μας και παίρνουμε θάρρος για το επόμενο και υψηλότερο επίπεδο άρνησης.
Ας μάθουμε..λοιπόν να λέμε ΟΧΙ...
Όσοι πραγματικά μας Αγαπούν θα μας καταλάβουν...
γιατί η Αγάπη σημαίνει κατανόηση και δυνατότητα να μπαίνεις στη Θέση του άλλου....

Μαρία Ιωσηφίδου

Η ΠΡΟΛΗΨΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

 Ετήσιο Check-up: Τι περιλαμβάνει, πότε πρέπει να γίνεται....


Με τον ξενόγλωσσο όρο "check up" εννοούμε αυτό που εκφράζει καλύτερα ο ευρύτερος ελληνικός όρος "προσυμπτωματικός έλεγχος". Δηλαδή την αναζήτηση της υπάρξεως κάποιας διαταραχής στην υγεία μας προτού αυτή εκδηλωθεί (ή όπως αλλιώς λέμε "δώσει συμπτώματα"). Με το γενικό check up μπορούμε να έχουμε μια καλή εικόνα της κατάστασης της υγείας μας. Δεν καλύπτει βέβαια όλα τα νοσήματα, κ...αλύπτει όμως τα συχνότερα και τα σημαντικότερα. Όλοι αναγνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι να διαγνωστεί ένα πρόβλημα υγείας πρώϊμα. Ωστόσο το ετήσιο check up (ή γενικό check up) είναι κάτι που παραμελούμε.

Ποιές εξετάσεις περιλαμβάνει το ετήσιο check up;
Περιλαμβάνει την γενική εξέταση αίματος, τις βιοχημικές εξετάσεις και τη γενική ούρων.

Με τη ΓΕΝΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΑΙΜΑΤΟΣ προσδιορίζονται :
Ο Αιματοκρίτης και η Αιμοσφαιρίνη για τον έλεγχο της αναιμίας
O αριθμός και ο τύπος των Λευκών Αιμοσφαιρίων για τον έλεγχο των λοιμώξεων από μικρόβια και ιούς.
O αριθμός των Αιμοπεταλίων για τον έλεγχο της πηκτικότητος του αίματος.
Οι ΒΙΟΧΗΜΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ είναι οι εξής :
Σάκχαρο για την πρόληψη του σακχαρώδους διαβήτη, και την παρακολούθηση της νόσου σε διαβητικούς ασθενείς.
Ουρία, Κρεατινίνη και για τον έλεγχο της λειτουργίας των νεφρών.
Ουρικό οξύ
Χοληστερίνη, Τριγλυκερίδια, HDL, LDL για την πρόληψη της αρτηριοσκλήρωσης.
Τρανσαμινάσες, Αλκαλική φψσφατάση, γ - GT για τον έλεγχο της λειτουργίας του ήπατος.
Με τη ΓΕΝΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΤΩΝ ΟΥΡΩΝ ελέγχουμε αδρά τη λειτουργική κατάσταση των νεφρών καθώς και την ύπαρξη ουρολοίμωξης ή κυστίτιδας.

Ποιά προετοιμασία πρέπει να κάνουμε πριν από το check up;
Για εικοσιτέσσερις ώρες πριν από την αιμοληψία, καλό είναι να αποφεύγονται τα βαριά λιπαρά γεύματα, τα γλυκά, και τα αλκοολούχα ποτά, ενώ κατά το τελευταίο δωδεκάωρο απαιτείται νηστεία από οιαδήποτε τροφή. Επιτρέπονται μόνο το νερό και τα φάρμακα που λαμβάνει καθημερινά ο ασθενής.

Για την γενική εξέταση των ούρων συλλέγουμε την πρώτη πρωινή ούρηση σε ένα αποστειρωμένο δοχείο από το φαρμακείο, αφού προηγηθεί τοπικός καθαρισμός των γεννητικών οργάνων με νερό.
Σε ποιές ηλικίες πρέπει να γίνεται το check up;

Ανδρες και γυναίκες μετά την ενηλικίωση πρέπει να υποβάλλονται σε εργαστηριακές εξετάσεις μια φορά το χρόνο. Για ηλικίες μεγαλύτερες των σαράντα ετών προτιμότερο είναι να εξετάζονται κάθε έξη μήνες.

Τα τελευταία χρόνια οι παιδίατροι συνιστούν στα παιδιά τη μέτρηση των επιπέδων Σακχάρου και Χοληστερίνης για την έγκαιρη πρόλήψη κληρονομικών παθήσεων. Επίσης ζητούνται η Γενική αίματος και ο προσδιορισμός του Σιδήρου για τον έλεγχο της αναιμίας.

Τελικά πόσο αναγκαίο είναι να γίνεται check up σε φαινομενικά υγιή άτομα;
Πρώτα από όλα το check up είναι μια εξέταση απλή, γρήγορη και προσιτή. Απαιτούνται μόνο λίγος χρόνος και η λήψη μιας πολύ μικρής ποσότητας αίματος προκειμένου να αξιολογηθεί η γενική κατάσταση της υγείας μας. Κι ας μην ξεχνάμε ότι
Η ΠΡΟΛΗΨΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ.

Μαρία Ιωσηφίδου

Το περπάτημα στην άμμο είναι θαυματουργό!

Μπορεί να φαίνεται απλό αλλά το περπάτημα στην άμμο είναι θαυματουργό!

Δείτε τους πιο σημαντικούς λόγους και θα καταλάβετε γιατί πρέπει να πάρετε τα παπούτσια… στο χέρι και να ξεκινήσετε την βόλτα στην πλησιέστερη παραλία:

1. Το σώμα γειώνεται κάτι που σημαίνει ότι από το έδαφος μεταφέρονται ελεύθερα ηλεκτρόνια τα οποία εξουδετερώνουν τις ελεύθερες ρίζες με αποτέλεσμα να κινδυνεύετε λιγότερο από φλεγμονές και γενικότερα φθορές του οργανισμού.

2. Κάνει καλό στην καρδιά, τους μύες, το δέρμα, τους τένοντες και τα οστά αρκεί φυσικά η άμμος να μην είναι καυτή αλλά δροσερή ή υγρή

3. Η καύση θερμίδων στην αμμουδιά είναι διπλάσια και κάποιες φορές και τριπλάσια σε σχέση με το βάδισμα σε κανονικές επιφάνειες διότι ο οργανισμός καταβάλλει μεγαλύτερη προσπάθεια.

4. Αποφεύγεται η πλατυποδία

5. Κάνει καλό στην αρθρίτιδα καθώς μειώνει τους κραδασμούς του βαδίσματος

6. Κάνει μασάζ σε όλο το πέλμα ενώ απομακρύνει και τα νεκρά κύτταρα από την επιδερμίδα

Το έντερό μας είναι το δεύτερο μυαλό μας

Τα τελευταία χρόνια, οι μελέτες έχουν φέρει στο προσκήνιο την άποψη ότι το έντερό μας κάνει πολλά περισσότερα πράγματα από την απλή επεξεργασία της τροφής που προσλαμβάνουμε.

Ο εντερικός σωλήνας επενδύεται από ένα τόσο εκτεταμένο δίκτυο νευρώνων στο οποίο ορισμένοι επιστήμονες έχουν δώσει το προσωνύμιο «δεύτερος εγκέφαλος».

Το «δεύτερο μυαλό» περιλαμβάνει περίπου 100 εκατομμύρια νευρώνες, περισσότερους δηλαδή από το νωτιαίο μυελό ή το περιφερικό νευρικό σύστημα.

Η βαθύτερη ανάλυση αυτής της μάζας νευρικού ιστού αποκαλύπτει ότι επιτελεί σαφώς ευρύτερο ρόλο από τη διαχείριση της πέψης ή την παραγωγή εντερικού πόνου. Ο μικρός εγκέφαλος στα εντόσθιά μας, σε σύνδεση με τον μεγάλο στο κρανίο μας, ελέγχει εν μέρει την ψυχολογική μας κατάσταση και έχει ρόλους κλειδί σε διάφορες ασθένειες σε όλο το σώμα.

Βέβαια, αν και με ευρύ ρόλο, ο δεύτερος εγκέφαλος δεν αποτελεί πηγή συνειδητών σκέψεων ή λήψης αποφάσεων. Η πληθώρα των εντερικών νευρώνων μας επιτρέπει να «αισθανόμαστε» και να ρυθμίζουμε την εσωτερική μας βιολογία. Σημαντικό κομμάτι αυτής της δύναμης χρησιμοποιείται για να έρθει σε πέρας η περίτεχνη διαδικασία της πέψης. Εξοπλισμένος με τα δικά του αντανακλαστικά και αισθήσεις, ο δεύτερος εγκέφαλος ελέγχει τη λειτουργία του εντέρου ανεξάρτητα από τον εγκέφαλό μας.

Αυτό το γεγονός πιθανόν εξηγείται εξελικτικά από τη θεωρία ότι ο δεύτερος εγκέφαλος αναπτύχθηκε για να πραγματοποιεί την πέψη και απορρόφηση των τροφών «επιτόπου» χωρίς να χρειάζεται η απομακρυσμένη ρύθμιση από τον εγκέφαλο. Επίσης, ο δεύτερος εγκέφαλος μας πληροφορεί για την ψυχική μας διάθεση με ιδιαίτερους τρόπους. Σημαντικό μέρος των συναισθημάτων μας πιθανόν επηρεάζονται από τους εντερικούς μας νευρώνες. Δεν είναι τυχαίο ότι πολύ υψηλές ποσότητες του νευροδιαβιβαστή σεροτονίνη, που σχετίζεται με τη διάθεση, βρίσκονται στο έντερο.

Ο πόνος στο έντερο σε περιόδους έντονου στρες είναι ένα μόνο απλό παράδειγμα.

Διόραση: Μια κρυφή δύναμη του μυαλού

Διόραση: Μια κρυφή δύναμη του μυαλούΜηνύματα «ξεπηδούν» μέσα από κρυφά κανάλια του μυαλού, εικόνες που ξαφνικά κάνουν την εμφάνιση τους και μας προϊδεάζουν για το μέλλον.

Τι κρύβεται μέσα στον άνθρωπο; Ποιες δυνατότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου μένουν κρυφές από τους επιστήμονες; Κι όμως, μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό των ανθρωπίνων δυνατοτήτων έχει γίνει γνωστό και αυτό μετά από χρόνιες και εξαιρετικά κοπιαστικές έρευνες

Κατά καιρούς, όμως, ακούμε για άτομα που έχουν πιο ανεπτυγμένες ικανότητες, που μπορούν να «βλέπουν» έξω και πέρα από τον υλικό κόσμο.

Αντιλαμβάνονται πράγματα και καταστάσεις χωρίς τη συνδρομή των πέντε γνωστών μας αισθήσεων και κυρίως της όρασης. Αντίθετα, βλέπουν να τους ξετυλίγεται ένας καμβάς εικόνων πουακόμα δεν έχουν λάβει χώρα, που είναι απλά κομμάτια του παζλ του Μέλλοντος.

Τι ακριβώς είναι αυτή η ικανότητα; Γιατί μπορούν αυτοί και όχι όλοι εμείς; Πόσο δύσκολο είναι να δούμε πέρα από τον κόσμο μας; Από τι εξαρτάται και πώς επιτυγχάνεται; Η ικανότητα να βλέπει κάποιος πράγματα, ανθρώπους και γεγονότα που πρόκειται να εξελιχθούν σε μέλλοντα χρόνο καλείται Διόραση.
Το άτομο λαμβάνει γνώση αυτών των γεγονότων χωρίς να χρησιμοποιήσει τις γνωστές φυσικές αισθητήριες ικανότητες του.

Η διόραση προκάλεσε πολλές διαμάχες στους ακαδημαϊκούς κύκλους αναφορικά με το ποια επιστήμη θα είναι αυτή που θα την στεγάσει. Τελικά το βάρος έπεσε στον κλάδο της Παραψυχολογίας, μιας επιστήμης που δεν τυγχάνει της ίδιας με τις άλλες επιστήμες αποδόχης. Πολλοί είναι εκείνοι που την αποκαλούν ψευδοεπιστήμη και δεν αποδέχονται καν την ύπαρξη των φαινομένων που ερευνά. Με τον ίδιο τρόπο είναι αρκετοί και αυτοί που αμφισβητούν την διορατική ικανότητα. Είναι, όμως, τόσο απλά τα πράγματα;

Η διόραση αποτελεί φαινόμενο που εμπίπτει στην κατηγορία της Υπεραισθητήρια Αντίληψης ή αλλιώς ESP(ExtraSensory Perception) και που με τη σειρά του μελετάται από την Παραψυχολογία.

Ο όρος ESP οφείλει τη γέννηση του στον Γερμανό ερευνητή Dr. Rudolf Tischner, ο οποίος και τον πρωτοχρησιμοποίησε στο έργο του Über Telepathie und Hellsehen, Experimentaltheoretische Untersuchungen: Bergmann, Μόναχο 1920 («Τηλεπάθεια και Διόραση, Έρευνα σε θεωρητικό και πειραματικό στάδιο».)

Ο ESP χρησιμοποιείται πλέον για να εκφράσει όλα τα παραψυχολογικά φαινόμενα που έχουν άμεση σχέση με τη λειτουργία των αισθήσεων μας. Αντίθετα, φαινόμενα όπως η τηλεκίνηση δεν περιλαμβάνονται στην έννοια του όρου καθώς σχετίζονται με την κινητική μας λειτουργία.

Τα παρʼ αίσθησην φαινόμενα, λοιπόν, απετέλεσαν το κόκκινο πανί στους επιστημονικούς κύκλους. Ωστόσο, υπήρξαν και ερευνητές που προσπάθησαν να εξηγήσουν τι πραγματικά συνέβαινε με άτομα που υποτίθεται ότι εκδήλωναν τέτοιες ικανότητες. Το 1930 στο Πανεπιστήμιο Duke στην Αμερική ένας ερευνητής, ο J.Rhine προσπάθησε να εισάγει μεθόδους στατιστικής μέτρησης στα φαινόμενα της διόρασης, διαίσθησης και πρόγνωσης.

Αν και πάρα πολλά από τα άτομα που έλαβαν μέρος αποδείχθηκε ότι ψεύδονταν, υπήρξαν και κάποιοι που μπορούσαν και μάντευαν χαρτιά σε ποσοστό μεγαλύτερο από τις στατιστικές πιθανότητες.

Αυτό, όμως, δεν φάνηκε να τερματίζει τη σκληρή κριτική κατά των φαινομένων της Παραψυχολογίας, καθώς άλλοι όπως ο Shannon και ο μαθηματικός W. Weaverαρνήθηκαν την εγκυρότητα των αποτελεσμάτων.

Στον 21ο αιώνα πια, το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι πως η μάχη ανάμεσα στην Παραψυχολογία και τις άλλες επιστήμες καλά κρατεί. Η διαμάχη μεταξύ της ελαστικότητας της αντίληψης απέναντι στον άτεγκτο ορθολογισμό θα συνεχίσει να μας απασχολεί.

Διόραση: Προσιτή και εφικτή από όλους μας;

Πολλοί ερευνητές που αποδέχονται την ύπαρξη της διόρασης δεν κάνουν λόγο για χάρισμα αλλά για ικανότητα. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει, κατά τη γνώμη τους, μια επίλεκτη ομάδα ανθρώπων προικισμένων, αλλά όλοι οι άνθρωποι έχουν την δυνατότητα να γίνουν διορατικοί.

Συγκεκριμένα, λέγεται πως από τη βρεφική ηλικία ο άνθρωπος είναι διορατικός, αλλά το γεγονός πως μεγαλώνοντας προσαρμόζεται στην κοινωνική πραγματικότητα όπως αυτή τίθεται μέσα στο οικογενειακό και αργότερα και σχολικό περιβάλλον, αμβλύνει την επαφή του με τον Αστρικό Κόσμο, μέχρι που τελικά απομακρύνεται ολοκληρωτικά.

Στον Αστρικό Κόσμο θα επιστρέψει αυτοδίκαια μετά το θάνατο του, οπότε και διαχωρίζεται η ύλη του ανθρωπίνου σώματος από το πνεύμα του. Είναι αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες καλούσαν Βασίλειο του Άδη!Μέσα στους κύκλους της Εκκλησίας το φαινόμενο της διόρασης δεν απορρίπτεται, αλλά χαρίζεται σε ανθρώπους με ασκητική ζωή. Ο κλήρος υποστηρίζει, πως η διορατικότητα είναι το δώρο του Θεού σε αυτούς που ζουν σύμφωνα με τις εντολές Του και που παραμένουν αγνοί στην καρδιά και στο μυαλό. Απαιτείται, λοιπόν,καθαρότητα ψυχής και υποταγή στις θεϊκές εντολέςγια να δωρίσει αυτή τη δύναμη ο Θεός στον άνθρωπο. Έτσι, κατά την Εκκλησία εξηγείται γιατί μοναχοί με σκληρή προσευχή και ασκητικό τρόπο ζωής έχουν την δυνατότητα να «βλέπουν» πέρα από το παρόν, καθώς αυτοί μόνο έχουν ξεπεράσει το κοσμικό επίπεδο και εξελίσσονται μέσα στο Αστρικό.

Για τους εσωτεριστές, ωστόσο, δεν είναι τόσο μονοδιάστατο το συγκεκριμένο θέμα. Αντίθετα, μια μερίδα τους υποστηρίζει πως όλοι οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα της διόρασης αλλά ως επί το πλείστον σε λανθάνουσα κατάσταση. Ελάχιστοι είναι αυτοί που με προσπάθεια και εξάσκηση κατόρθωσαν να την αφυπνίσουν. Κατά την ίδια άποψη, απαιτούνται τεράστια αποθέματα υπομονής και επιμονής για να γίνει κάποιος απλά διορατικός. Άλλωστε και η διορατικότητα διαβαθμίζεται ανάλογα με την προσπάθεια που ο καθένας έχει καταβάλει.
Πολλοί είναι αυτοί που συγχέουν την διόραση με την Τηλεπάθεια.
Ωστόσο, τις χωρίζει μια βασική διαφορά.

Στην μεν τηλεπάθεια η πληροφορία μεταδίδεται από το εγκέφαλο του πομπού στον εγκέφαλο του δέκτη.

Στη δε διόραση η πηγή των πληροφοριών είναι εξωτερική και μακρινή από κάθε ανθρώπινα προσιτό ερέθισμα. Εδράζεται στο λεγόμενο Αστρικό Επίπεδο.

Εξίσου συχνά η διόραση μπερδεύεται με την Διαίσθηση. Η δύναμη της διαίσθησης είναι και αυτή μια από τις υποκατηγορίες της ESP αλλά αναφέρεται στη δυνατότητα κάποιων ανθρώπων να αισθάνονται γενικότερα κάποια μελλοντικά γεγονότα.

Σύμφωνα με θρησκείες, όπως ο Βουδισμός, η διαίσθηση είναι μια από τις ανώτατες κατακτήσεις μέσα από τον Διαλογισμό. Όσοι έχουν φτάσει σε αυτό το επίπεδο,νιώθουν τα κύματα που οι άνθρωποι εκπέμπουμε αναλόγως των συναισθημάτων μας.

Υπάρχουν αρκετές διαβαθμίσεις της διαίσθησης και ξεκινούν από το να αντιλαμβάνεται ο δέκτης την κατάσταση υγείας του ατόμου μέχρι και το να βιώνει ξεκάθαρα τα συναισθήματα του άλλου, όπως θυμό, λύπη, απόγνωση, χαρά, ελπίδα, ηρεμία.

Η διαφορά της, λοιπόν, από τη διόραση έγκειται στο γεγονός πως η διαίσθηση αφήνει την γεύση ενός πολύ έντονου συναισθήματος, ενώ η διόραση μιας καθαρά όρατης εικόνας μέσα στο μυαλό του δέκτη.

Τέλος, υπάρχει και η λεγόμενη Διακοή. Εντάσσεται και αυτή η ικανότητα στην ομάδα της Υπεραισθητήριας Αντίληψης, αλλά για ορισμένους ερευνητές αποτελεί διακλάδωση της διόρασης.

Η διακοή, όπως προκύπτει και από την ετυμολογική της σημασία (διά+ακοή) είναι η δυνατότητα κάποιων ατόμων να αντιλαμβάνονται διάφορα ερεθίσματα με την αίσθηση της ακοής.

Αυτά τα ερεθίσματα(ήχοι, φωνές, θόρυβοι) μεταδίδουν τους ηχητικούς παλμούς στον εγκέφαλο, ο οποίος τους επεξεργάζεται και σχηματίζει εικόνα ως προς την πηγή προέλευσης τους. Η διάκριση, βέβαια, από τους πνευματικά ασταθείς που ισχυρίζονται πως «ακούν φωνές» δεν είναι τόσο εύκολη και αυτό συνετέλεσε στηναπαξίωση της Διακοής ως ικανότητας.

Υπάρχουν, ωστόσο, και άλλες ανθρώπινες δυνατότητες που συγχέονται με την διόραση, αλλά θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως η διόραση υπό στενή έννοια αφορά μια συγκεκριμένη αίσθηση, αυτήν της όρασης και δεν εμπλέκονται κατʼ αρχήν άλλες.

Παρόλʼ αυτά, είναι αρκετά δύσκολο να περιμένουμε από όλους τους ανθρώπους να βαδίσουν με τον ίδιο τρόπο σε αυτό το μονοπάτι, αφού ακόμα είναι γεμάτο αγκάθια. Πολλές επιστήμες αρνούνται κατηγορηματικά τις παραπάνω δυνάμεις του ανθρώπου.

Σοβαρή διαταραχή μπορεί να κρύβουν τα κρύα χέρια

Σοβαρή διαταραχή μπορεί να κρύβουν τα κρύα χέριαΤο να έχει κανείς κρύα χέρια και πόδια είναι αρκετά συχνό, αλλά το κρύο αποδεικνύεται αληθινό μαρτύριο για τους πάσχοντες από το σύνδρομο Ρεϊνό.

Όπως γράφει η εφημερίδα «Τάιμς» του Λονδίνου, η διαταραχή αυτή οφείλεται στον σπασμό που κάνουν λόγω του ψύχους οι αρτηρίες οι οποίες τροφοδοτούν με αίμα τα δάκτυλα.

Το επακόλουθο είναι να γίνονται τα δάκτυλα ωχρά όταν βγαίνει ο ασθενής στο κρύο, στη συνέχεια πορφυρά και τέλος φωτεινά κόκκινα όταν αποκατασταθεί η κυκλοφορία του αίματος.

Η διαταραχή αυτή μπορεί να προκαλέσει έντονο πόνο, ενώ το μούδιασμα που συνοδεύει τη μειωμένη ροή του αίματος εμποδίζει όλες τις δραστηριότητες, από το δέσιμο των παπουτσιών έως το περπάτημα. Σε ακραίες περιπτώσεις, η αιμάτωση διακόπτεται εντελώς και υπάρχει κίνδυνος γάγγραινας.

Σε μερικές περιπτώσεις το σύνδρομο σχετίζεται με σοβαρότερα, υποκείμενα νοσήματα (λ.χ. αυτοάνοσα σύνδρομα, ασθένειες του μυελού των οστών), γι΄ αυτό πρέπει πρώτα να αποκλειστούν άλλες πιθανές αιτίες για τα συμπτώματα του ασθενούς.

Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, όμως, όσοι έχουν τα προαναφερθέντα συμπτώματα έχουν ιδιοπαθές (δηλαδή αγνώστου αιτιολογίας) σύνδρομο Ρεϊνό, το οποίο τείνει να πρωτοεκδηλώνεται σε νεαρή ηλικία και είναι 10 φορές πιο συχνό στις γυναίκες απ΄ ό,τι στους άνδρες: υπολογίζεται ότι προσβάλλει μία στις πέντε γυναίκες στα 20 και στα 30 τους.

Η αντιμετώπιση βασίζεται κατ΄ αρχήν στην καλή προστασία από το κρύο, με θερμικές κάλτσες και ένα καλό ζευγάρι γάντια. Άλλα μέτρα είναι η διακοπή του καπνίσματος και η ρύθμιση κάθε νοσήματος που επηρεάζει την κυκλοφορία του αίματος (λ.χ. διαβήτης, υπέρταση, αυξημένη χοληστερόλη).

Υπάρχουν επίσης φάρμακα που μπορεί να διαταράξουν την κυκλοφορία του αίματος, γι΄ αυτό και ο θεράπων ιατρός πρέπει πάντοτε να ενημερώνεται για κάθε φάρμακο που παίρνουν οι ασθενείς.

Εάν τα μέτρα αυτά δεν αποδώσουν, ο γιατρός μπορεί να χορηγήσει φάρμακα που διεγείρουν την κυκλοφορία του αίματος, ενώ στις πολύ σοβαρές περιπτώσεις γίνεται χειρουργική επέμβαση.